หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013)

[konnarak]

มาม่า อึดท้วมท้องเเล้วจ้าาา

น้องภู  สู้ๆๆๆ   ทุกคนสู้ๆๆ 

[p_phai]

เศร้าจัง

[Rhythm]

รออ่านนะคะ

[kinjikung]

โหพี่พีทม่ะใจเลย ก็รับน้องมาอยู่ด้วยเลยดิ๊

[iforgive]

เพิ่งเข้ามาอ่าน  น้องภูน่ารักมาก ๆ เพื่อน ๆ ก็โก๊ะ ๆ กันทุกคนเลย

[FiZZ]

อ่านตอนนี้ละกลัวใจคนเขียนจริงๆ
กลัวน้องภูจะเป็นพจมารเข้าบ้านทรายทองไปเจอชายกลางกลั่นแกล้ง 
กลัวว่ามันจะเป็นจุดเปลี่ยน ที่ทำให้เด็กน่ารักใสซื่อคนนึงเปลี่ยนไป
กลัววววว 

[Sky]

น้องภูTT'
เอาน้องภูมาอยู่ด้วยสิพี่พีทททททททททททททท

[monkaew]

อยากโอบกอดเจ้าลิงไว้

[CarToonMiZa]

 

[MaRiTt_TCL]

คุณแม่น้องภูทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยเนี้ยย
สงสารน้องจับใจ ฮืออ
ใจจริงก็อยากให้พี่พีทเอาน้องมาอยู่ด้วยแต่ก็เห็นด้วยกับที่คุณย่าพูด
เฮ้ออ น้องภูเอ๊ย

[ชั่วกาล]

เย้เย่เย้ ดราม่าแล้วๆๆๆๆๆๆ
แอร๊ๆๆๆๆๆๆๆๆ

สงสารน้องภูอ่ะ ลิงน้อยที่แสนติ๊งต๊องกลายเป็นหนุ่มเจ้าน้ำตาซะแล้ว
รักพี่พีทจัง พี่พีทดูเป็นผู้ใหญ่มากกกก

[cocoaharry]

น้องภูต้องเข้มแข็งเข้านะ

[SakataGintoki]

ไม่ได้เข้าเล้ามานาน
มาต่อซะเยอะเลยยยย  น้องภูน่าร๊ากกกก
พี่พีทน่าร๊ากกกก   

มาม่าซะแล้ว  อืดเต็มเลยยย
น้องภูมาอยู่บ้านพี่มาาา  จะเลี้ยงอย่างดีเลย 

[K.Pupoom]

สวัสดีครับทุกคน

อากาศ เย๊น เย็น เนอะ 

ใครไม่มีคนกอดก็หาซะนะ ก่อนจะหนาวไปมากกว่านี้  คริคริ

ขอบคุณทุกกำลังใจนะครับ  เม้นท์เยอะๆนะ ผมชอบอ่านที่ซู้ดดดเร๊ย



ตอนที่.......13



ผมนั่งร้องไห้อยู่ที่ริมระเบียง มองดูไอ้มดแดงมันวิ่งไปวิ่งมากระโดดกัดผีเสื้อ ไอ้หมาโง่!!!
"น้องภูลูก น้องภู ตื่นหรือยังค่ะลูกกกก" คุณแม่เดินเข้ามาเห็นผมนั่งร้องไห้ก็เข้ามากอด
"ร้องไห้ทำไมลูก หืมมมม  แม่แค่ไปช้อปปิ้งที่อเมริกาเดี๋ยวก็กลับ ร้องไห้ทำไมกัน" ผมรู้นะว่าแม่พยายามทำเป็นเข้มแข็ง
"แม่...ไม่ต้องฝืนก็ได้ ภูเข้าใจ แต่จะให้ภูหัวเราะวิ่งเล่นเหมือนเดิมภูต้องใช้เวลานะแม่"
"ภูอยู่กับลุงเขาได้ใช่ไหมลูก"
"ได้" ผมพูดเพื่อให้แม่สบายใจไปอย่างนั้นแหละ ผมเองเจอหน้าคุณลุงปีหนึ่งไม่ถึงสิบครั้งด้วยซ้ำ
ถึงบ้านลุงจะอยู่แถวโรงเรียนผมก็ตามเถอะ
"ภูต้องเข้มแข็งนะลูก" คุณแม่เริ่มกลั้นน้ำตาที่พยายามข่มไว้ไม่ได้แล้ว
ไอ้ภูพอเห็นน้ำตาคุณแม่ หัวใจมันก็แทบจะหยุดเต้น คุณแม่ที่เข้มแข็ง ไม่เคยมีน้ำตาให้ภูเห็น
วันนี้คุณแม่ต้องมาร้องหายเพราะภูแท้ๆ ภูจะเข้มแข็งภูจะไม่ให้แม่ร้องไห้อีก
"ครับ ภูจะเข้มแข็ง ภูจะรอวันที่แม่กลับมานะ" ผมยิ้มทั้งน้ำตาให้แม่ แม่ดึงผมเข้าไปกอด
เราสองคนกอดกันอยู่นานไม่รู้ว่าเท่าไร มันอบอุ่นแต่มันดูว้าเหว่
"แม่ครับ"
"ครับลูก"
"แม่มีเงินหรือเปล่า"
"มีสิลูก"
"เยอะไหมอ่ะ"
"ทำไมหรอลูก"
"ภูกลัวแม่ลำบาก อยู่ที่โน้นค่าครองชีพสูงนะแม่"
"แม่ก็ได้เงินที่ขายบ้านนี้ไง ไหนจะเครื่องประดับแม่อีก รถอีก แม่ไม่ลำบากหรอกลูก ภูสบายใจเถอะ"
"ภูมีเงิน แม่เอาไปนะ"
"ภูเก็บไว้เถอะลูก เรื่องค่าเทอม ค่าขนมภู แม่ให้ลุงเขาไว้นะ  รอแม่แปปนะลูก เดี๋ยวแม่มา"
คุณแม่เดินหายไปสักพักแล้วก็กลับมา พร้อมสร้อยสีขาวแล้วก็มีจี้รูปดาว
"แม่ให้ภูนะลูก วันใดที่หนูเดือดร้อนจริงๆ หนูเอามันไปขายนะลูก"
"แม่ครับ" ผมเรียกท่าน ตอนที่ท่านกำลังใส่สร้อยให้ผม
"จ๋า"
"แม่สัญญากับภูนะ ว่าแม่จะมารับภู"
"แม่สัญญาลูก แม่สัญญา" แล้วคุณแม่ก็กอดผมร้องไห้อีกครั้ง
"แม่ วันนี้ภูขอไม่ไปโรงเรียนนะ"
"ก็ได้ลูก"
วันนี้บ้านของเราก็เงียบอย่างเห็นได้ชัด คุณแม่ยุ่งอยู่กับเอกสาร คุณพ่อก็ออกไปข้างนอก
พี่แก้มก็เก็บเสื้อผ้า เพราะว่าคุณแม่ให้กลับไปอยู่ต่างจังหวัด พร้อมกับเงินก้อนหนึ่ง
ผมรู้ว่าพี่แก้มไม่อยากไป แต่จะทำไงได้ พี่แก้มเองก็ไม่ได้มีความรู้อะไรมากมาย
จบแค่ม.6ก็ไม่ยอมเรียนต่อ ด้วยเหตุผลที่ว่า"ไม่ชอบเรียนหนังสือ"

ผมก็มานั่งพิงริมรั้วใต้ต้นมะม่วง โดยมีไอ้มดแดงนั่งอยู่ข้างๆ
"แกต้องไปอยู่กับคนอื่นแล้วนะไอ้มดแดง คุณลุงเขาไม่ชอบหมา แกมันซวยเนอะดันเกิดมาเป็นหมาของฉัน"
ผมพูดกับหมาครับ ไม่ผิดหรอก ตอนนี้ผมกำลังคุยกับไอ้มดแดง
พ่อ จะยกไอ้มดแดงให้เพื่อนของพ่อ
"ถ้าพี่ขอหล่ะ" เสียงคุ้นๆ จะมีใครหล่ะก็ไอ้พี่พีทน่ะแหละ มันกำลังปีนรั้วข้ามมาทางฝั่งบ้านผม
"พี่พีทจะเลี้ยงมันได้หรอ เลี้ยงตัวเองยังไม่ค่อยจะได้"
"ได้สิ เลี้ยงเจ้าของมันอีกคนก็ได้นะ"
"พี่พีทอยากเลี้ยงมันจริงๆหรอ" ผมอยากให้พี่พีทเลี้ยงมันไว้มากกว่าใครก็ไม่รู้
ผมคิดว่าคนที่จะเลี้ยงไอ้มเดแดงได้ นอกจากจะต้องรักมันแล้ว ทุนทรัพย์ก็ต้องเพียงพอ
เพราะค่าอาหารไอ้มดแดงแต่ละเดือนไม่ใช่น้อยๆ
อีกอย่างผมไม่อยากเห็นไอ้มดแดงเป็นหมาข้างถนน
มันคงไม่เหมาะกับการโชว์ซี่โครงเท่าไร เห้อออ ไอ้หมาหัวเน่า
"จริงสิ ให้พี่ได้ไหมหล่ะ"
"โอเค ภูให้" อย่างน้อยพี่พีทก็น่าจะดูแลมันได้ดีพอๆกับผม
"แล้วทำไมวันนี้ไม่ไปโรงเรียน "
"ภูอยากใช้เวลากับบ้านหลังนี้ กับพ่อกับแม่ให้ได้มากที่สุด พี่พีทเหอะทำไมไม่ไปทำงานเดี๋ยเขาก็ไล่ออกหรอก"
"พี่ก็อยากใช้เวลาอยู่กับภูให้มากที่สุดน่ะสิ" เหวออออออ อึ้งไปเลยไอ้ภู
"คุณย่าไปไหนอ่ะพี่พีท"
"ไปทำธุระหน่ะ"
"เรื่องบ้านภูน่ะหรอ เลยต้องลำบากคุณย่าเลยเนอะ"
"คิดมากหน่ะ" พี่พีทเอามามาขยี้หัวผม
"ภูคงคิดถึงคุณย่ามากมากเลยนะ"
"เสาร์อาทิตย์ก็มาเยี่ยมกันบ้างสิ "
"จะพยายามน่ะ"
"เอ้าสองหนุ่ม ทำอะไรกันตรงนั้นน่ะลูก ไม่ร้อนรึไง "คุณแม่เดินมาหาพวกเรา
"พีทไม่ได้ไปทำงานหรอลูก"
"พอดีพีทลางานน่ะครับ เออคุณน้าครับ พีทขอไอ้มดแดงนะครับ เจ้าของเขาอนุญาติแล้ว"
"จ้ะ ภูหนูโอเคยัง"
"โอเคแล้วครับ ภูแค่อยากทำทุกอย่างให้เรียบร้อย ก่อนที่ภูจะต้องไปอยู่ที่อื่น"
"แม่ขอโทษนะลูก"
"แม่ไม่ได้ผิดอะไรนี้ครับ ภูเชื่อว่าวันหนึ่งเราจะต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิม"
"ขอบใจนะลูกที่เข้มแข็ง"
"ก็ภูเป็นลูกแม่นินา"
จริงๆแล้วอาการของผมยังไม่ดีขึ้นหรอก แต่ผมต้องเข้มแข็งเพื่อคนที่ผมรัก

*************************************************************
//////////////////////////////
นี้เป็นรอยยิ้มแรกในหลายๆหลังจากที่มันพูดว่า "ก็ภูเป็นลูกแม่นินา"
ไอ้ลิงของผมเริ่มมีรอยยิ้มกลับมา ถึงมันจะนานๆครั้งก็ตาม
มันก็ทำให้ผมได้รู้ว่า ไอ้ลิง มันเข้มแข็งขึ้น แม่สายตามันจะเศร้าจนจับใจ
เรา3คนนั่งคุยอะไรกันไปเรื่อยเปื่อย แต่สิ่งหนึ่งที่ผมสัมผัสได้คือ ความเข้มแข็งของน้านุช
ถึงแม้ท่านจะเป็นผู้หญิง แต่จิตใจไม่แพ้ผู้ชายเลย
แล้วความรักที่น้านุชมีให้น้องภู มันช่างยิ่งใหญ่จนหาอะไรมาเปรียบไม่ได้
ผมถูกเลี้ยงมาในสังคมตะวันตก การโอบกอดการพูดคุยหอมแก้มแบบนี้จึงมีไม่บ่อยนัก
แต่ครอบครัวผมก็ยังเป็นคนไทย ยังสอนให้รักและเอื้อเฟื้อเคารพนบน้อบโอบอ้อมอารีย์
แต่เรื่องความคิดการตัดสินใจนั้นเป็นอิสระ
ผมพยายามช่วยน้านุชทุกอย่างเท่าที่ช่วยได้ เรื่องทางโน้นผมให้คุณพ่อผมช่วยจัดการอีกที
ซึ่งท่านก็เต็มใจช่วยเมื่อผมเล่ารายละเอียดทั้งหมดให้ท่านฟัง ซึ่งท่านก็เห็นใจอย่างมาก

แล้ววันนั้นก็มาถึงจนได้
ผมและคุณย่าไปส่งน้านุชที่สนามบิน โดยมี ไอ้ลิงนั่งจับมือน้านุชไปตลอดทาง
เมื่อวานมันขนของของมันเข้าไปในบ้านหลังใหม่เรียบร้อยแล้ว
ซึ่งมันก็บอกกับน้านุชว่ามันอยู่ได้สบายมาก แต่ผมเองก็อดเป็นห่วงไม่ได้
มันเคยวิ่งเล่นในสนามกว้างๆ แต่ต้องมาอยู่อาคารพาณิชย์ที่ไม่มีบริเวณวิ่งเล่น
มันคงอึดอัดเป็นธรรมดา แต่เจ้าตัวเขาบอกว่า"อยู่ได้" เราก็ค่อยวางใจ
พอถึงสนามบินรถยังไม่ทันจะจอด ไอ้ลิงก็" ปี่แตก" ร้องไห้ไม่หยุด น้านุชเองก็เช่นกัน
แต่ภาพที่สะเทอนใจผมที่สุด คือ ตอนที่น้านุช แกะมือไอ้ลิงออกแล้วเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง
ผมเชื่อว่าน้านุชอยากจะกลับมากอดลูกที่ตอนนี้ทรุดลงไปกองอยู่กับพื้นใจจะขาด
แต่ด้วยหน้าที่ของความเป็นแม่ ท่านจึงต้องตัดใจ น้าพงษ์เองก็หันมามองลูกน้ำตาคลอ
"ภูลุกขึ้นลูก"
"คุณย่าาาา  คุณแม่ ฮือออ ทิ้งภูไปแล้วววววว"
"ไม่เอาไม่ร้องลูก พีท พาน้องกลับบ้านเถอะ"
ผมพาไอ้ลิงขี่หลัง เพราะถ้าให้มันเดินเองมันคงไม่ไปอย่างแน่นอน
ผมไม่รู้ว่านานเท่าไรที่น้ำตาหยดน้อยๆไหลเป็นทาง จนบ่าผมเปียก
เสียงสะอื้นที่ดังอยู่ข้างหูไม่ขาดสาย
คนบนหลังที่แน่นิ่งไม่ไหวติง
ผมทำให้ใจของผมแทบจะดับวูบ

ผมพาไอ้ลิงไปส่งที่บ้านของคุณลุง ด้านล่างเป็นร้านขายข้าวมันไก่
ไอ้ลิงคงอิ่มหมีพลีมันแน่ๆ ผมเจอคุณลุงแล้วก็คุณป้าของไอ้ลิงอยู่กันพร้อมหน้า
"สวัสดีครับ มาส่งอาภูหรอครับ เชิญนั่งครับเชิญนั่ง" คุณลุงของน้องภูต้อนรับเราอย่างดี
ผมจะขึ้นไปดูห้องนอนของไอ้ลิงแค่คุณย่าห้ามไว้เพราะมันดูเสียมารยาท
คุณป้าของไอ้ลิงดูไม่ค่อยพูดเท่าไร ได้แต่ยิ้มๆ ผมเห็นเด็กผู้ชายใส่ชุดนักศึกษาเดินไปเดินมาอยู่หลังบ้าน
แล้วก็เด็กผู้หญิงวัยกำลังน่ารัก น่าจะประมาณป.3ได้ เข้ามาสวัสดี
คุยไปคุยมาก็รู้ว่า เป็นลูกของคุณลุงทั้งสองคน
น้านุชให้เงินคุณลุงไว้ก้อนหนึ่ง อย่าว่าแต่ส่งน้องภูเรียนเลย ผมว่าเลี้ยงครอบครัวนี้ทั้งหมดได้อย่างสบายๆ
ไอ้ลิงของผมได้แต่นั่งเหม่อคุณลุงเอาข้าวมันไก่มาให้ทาน มันก็ได้แต่เขี่ยไปเขี่ยมา
ผมเห็นแล้วก็ไม่รู้จะทำอย่างไร ผมคุยกับลุงน้องภูนานพอสมควร จนได้เวลาลากลับ
น้องภูมาส่งคุณย่ากับผมที่รถ
"พี่พีทกลับก่อนนะ มีอะไรโทรหาพี่พีทนะ"
"ครับ"
"ภู หนูต้องเข้มแข็งนะลูก"
"ครับคุณย่า"
ไอ้ลิงมันเดินเข้าบ้านไปแล้ว ผมรู้สึกใจไม่ดีเลยยยยยยยยยยยย



ขอบคุณทุกกำลังใจค๊าบบบบบบบบบบบ


          

[m_pop91]

มาแล้วววววววววววว คืออ่านช่วงนี้แล้วรู้สึกอึดอัดมาก อยากให้ภูอยู่กับพี่พีท แต่ก็อย่างว่าแหละมันคงไม่ได้ดังใจไปซะทุกอย่าง เอาเป็นว่าไม่ว่าน้องภูจะต้องเจอปัญหาอะไรก็ขอให้พี่พีทอยู่ข้างไน้องภูเสมอนะครับ

[Loveunomore]

ยังเศร้าอยู่เลยง่าาาาา !!! ภูจ๋า สู้ๆนะจ๊ะ 

[MaRiTt_TCL]

น้องภูสู้ๆ เข้มแข็งไว้ ว่าแต่ครอบครัวใหม่น้องภูเนี่ยจะดูแลน้องภูดีรึเปล่าเนี่ย

[cocoaharry]

ดูแล้วคุณลุงคุณป้าท่าทางใจดี หมดห่วงไปอย่างนึงนะ

[เฉาก๊วย]

 

[Horizon]

อึดอัดแทน...ทำไมไม่กล้าขอดูแลน้องภู

[Supermimt]

เอาน้องภูมาอยู่ข้างบ้านพี่พีท นะๆๆๆ 

[Crossley]

 

[konnarak]

ครอบครัวคุณลุงจะใจดีมั๊ยน่าาา  ขอให้ดีเถอะน่า 
 

อย่า มาม่าเลย  เเค่นี้ก็เศร้าพอเเล้ว

[tawan]

ชีวิตที่บ้านลุงจะมาม่าเปล่าอะ

 

[Rhythm]

รออ่านนะคะ

[Nus@nT@R@]

เศร้า น้ำตาไหล

[StillLoveThem]

....โอวววววววววว  พี่พีท รักฉัน ก็ต้อง รักหมาของฉันด้วย
.... ดูครอบครัวลุง ก็ดีนี่คงไม่มีอะไรให้น้องภูมิต้องหนักใจมั้ง หรือไง
.... คงไม่ดีด้วย เพราะเงินก้อนโต ที่แม่น้องภูมิให้ไว้หรอกมั้ง คงต้อง..ติดตามตอนต่อไป

[p_phai]

 

[CarToonMiZa]

ตอนนี้มันหน่วงในใจยังงัยไม่รู้
+1ให้จ๊า

[พี่วันเสาร์]

สงสารลิงน้อยมาก
สงสารไอ้มดแดงด้วยไม่มีเพื่อนจอมซนไว้คอยวิ่งเล่นด้วยกัน