หัวข้อ: [Y] จอมใจจักรพรรดิ์ [ตอนจบ+บทส่งท้าย] [P. 21] [26/07/55]

[BBnuna]

 
คิดๆ ดูพระสนมก็น่าสงสาร แต่สนมก็งี้แหละ มักใหญ่ใผ่สูงเกินไป เลยซวย

[moobarpalang]

สุขปนทุกข์แน่แหละน้อความรัก

[KuMaY]

ใจนึงก็สงสารพิงอัน อีกใจก็อยากจะซัดซะให้หมอบ 

[MM]

บังอาจพอหนีเจินไปรับบาดเจ็บจะโดนอะไรไหม๊หละนั่น  อย่างที่คอมเมนท์ที่แล้วบอก ใจนึงก็คงน่าสงสาร อีกใจก็คงน่าเชือดทิ้ง

[Chiren]

ไม่สงสารค่ะ  :beat:นังพิงอัน

ทำกับหนี่เจินได้ยังไง ทั้งที่เขาไม่เคยไปทำร้ายตัวเอง

[Number1_90]

ตอนนี้เเอบหวานนิดๆ เเอร๊ยยยเขินอ่ะ 

ส่วนพิงอัน ฉันจะสงสารเธอดีมั้ย

รอตอนต่อไปดีกว่า 

[siwaporn-b]

จะรอนะ ^^

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

ค่ะ

เพิ่งมาอ่านแบบว่า

อ่านตาแฉะแล้วอ่ะ

สนุกมากๆค่ะ  จะรอตอนต่อไปน่ะ

[Supermimt]

เรื่องทั้งหมด เพราะ อิสองพี่น้อง

เห้ออ ชอบนะ แต่งให้เกือบๆดราม่า เดือด ปุดๆ
แต่ทำไงได้ หนี่เจิน สวย เก่ง ฉลาด 

ชอบๆ ไม่มีการพลัดพราก ช่ายม๊ายยย???

อุปสรรคมาบ้างนะ แต่อย่า แยก สองคนนี้
เราไม่ยอม !!! 

[manami_01]

ประกาศจร้าาาาา


วันนี้จะมาแปะให้อ่านดึกหน่อยนะ

พอดีไม่ว่างแต่งง่ะ คนแต่งไม่สบาย 5555+

ปวดหัว ตัวร้อน เป็นไข้

แต่ก็ยังอุตสาจะแต่งให้อ่าน = =   

แต่อาจจะช้าหน่อย ยังไงคนอ่านที่น่ารักรอกันหน่อยน้าT^T 

[TanyaPuech]

สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[หมวยเล็ก]

 

รออ่านต่อนะคะ

[Number1_90]

ดูเเลสุขภาพด้วยเน้อ 

เข้ามาเตรียมตัวอ่าน

ปูเสื่อรอเเล้ว 

[manami_01]

ในที่สุดก็ปั่นได้เสร็จเสียที

คนแต่งอยากบอกว่าปวดหัวมั้ก ๆ

แบบว่าหัวจะหลุดออกมาเลยง่ะ

ใครเกลียดพิงอันคงต้องเปลี่ยนเป็นเห็นใจแทนแล้วล่ะ

เพราะอีกไม่นาน............. โอ๊ะคิดว่าจะบอกไรเอ่ยอิอิ

ถ้าอยากรู้ไปอ่านกันเลยว่าพิงอันเป็นอะไร

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

17

ด้านพระสนมพิงอันที่พึ่งผ่านเหตุการณ์เกือบตายมาก็ไม่มีทีท่าว่าจะคิดแผนการร้ายอีก ด้วยเพราะนางเริ่มสำนึกบุญคุณที่หนี่เจินได้ช่วยชีวิตตัวเองไว้ ทั้งที่เจ้าตัวก็ไม่รู้ว่าต้องมาเกือบตายเพราะนาง และเมื่อรู้ว่าหนี่เจินไม่ฟื้นจากการเสียเลือดมาก ก็พยายามไปเยี่ยมแต่ก็ได้แต่มองเพราะนางไม่อาจกล่าวคำขอโทษและพูดคุยได้

“พระสนมทรงเป็นอะไรไปเพค่ะ ทำไมต้องทรงเศร้าเพียงเพราะฮองเฮาทรงไม่ฟื้น ต้องทรงดีพระทัยที่หมดเสี้ยนหนามหัวใจไปเช่นนี้ได้”

“เจ้าหยุดพูดได้แล้วไห่เหยียน ฮองเฮาทรงช่วยข้าไว้นะ พระนางต้องเจ็บตัวเพราะข้าถ้าไม่มีพระนางล่ะก็ตอนนี้ข้างคงไม่ได้มานั่งสบายใจเช่นนี้ได้หรอกนะไห่เหยียน”

“แต่พระสนมเพค่ะ นังนั้น...”

“ห้ามเรียกพระนางเช่นนั้นอีกไห่เหยียนนี่คือคำสั่งข้าจำไว้ให้ดี”

“เพค่ะพระสนม หม่อมฉันจะไม่ฮองเฮาเช่นนั้นอีก”

ไห่เหยียนได้แต่ทำหน้าเศร้า เมื่อผู้เป็นนายรับสั่งเช่นนี้นางก็ไม่ออาจขัดได้ ตอนนี้นางไม่รู้ว่าพระสนมทรงคิดเช่นไร

“ทูลพระสนมหม่อมฉันมีข่าวดีมากราบทูลเพค่ะ”

เสียงนางกำนัลที่วิ่งเข้ามาใหม่เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าตกใจ ก่อนไห่เหยียนจะให้นางสงบสติแล้วค่อยรายงายว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นถึงได้รีบร้อนเข้ามาไม่ขออนุญาตเช่นนี้

“เจ้าสงบสติอารมณ์ซะก่อน”

เมื่อเห็นว่านางกำนัลสงบสติอารมณ์ได้แล้ว ไห่เหยียนก็เริ่มถามนางขึ้นมาทันที

“เอาว่ามาเจ้ามีอะไรจะกราบทูลพระสนม”

“ตอนนี้ฮองเฮาทรงได้สติแล้วเพค่ะพระสนม”

“จริงหรือ”พิงอันเอ่ยขึ้นอย่างดีใจ

“เพค่ะ ตอนนี้ทรงประทับอยู่ที่ตำหนักเหม่ยชุนและหมอหลวงก็ได้ไปตรวจพระอาการแล้วเพค่ะ”

“ดี เป็นข่าวดีมาก ไปเตรียมตัวซะข้าจะไปตำหนักฮองเฮา”

“เพค่ะพระสนม”

หนี่เจินนอนให้หมอหลวงตรวจอาการ ดูสีหน้าของเหล่าหมอหลวงที่ยกขบวนกันมาตรวจแล้วหนี่เจินอยากส่ายหน้าหนี เพราะฮ่องเต้ทรงห่วงมากกลัวว่าจะตรวจผิดเลยยกขบวนหมอหลวงมาช่วยกันตรวจ

ส่วนฮองไทเฮาเองเมื่อหนี่เจินกลับถึงตำหนักเหม่ยชุดได้สักพักก็เสด็จมาถามไถ่อาการ แล้วก็บอกให้ฮ่องเต้ทรงเรียกหมอหลวงมาตรวจอาการ แล้วก็กลายเป็นว่าหมอหลวงทุกคนต้องมาตรวจอาการหนี่เจินตามรับสั่งนั้นเอง

“พระอาการดีขึ้นมากแล้วพ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้หม่อมฉันจะสั่งพระโอสถบำรุงร่างพระวรกายกับพระโอสถบำรุงพระครรถ์ให้พ่ะย่ะค่ะ”

“งั้นพวกเจ้าออกไปได้แล้ว”

“รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ”

“คราวนี้แม่เกือบหัวใจวายตอนที่รู้ว่าเจ้าบาดเจ็บอีก แล้วยิ่งใจไม่ดีเหมือนเจ้าไม่ฟื้นสักที ฮ่องเต้เองก็เป็นห่วงเจ้าจนถึงกับนอนไม่ได้ เสวยไม่ลงจนประชวรไปอีกคนดีที่ไม่ได้เป็นอะไร เห็นเจ้าดีขึ้นแม่ก็ดีใจ และยิ่งดีใจเมื่อหลานแม่ก็ปลอดภัยด้วย”

“เพค่ะเสด็จแม่ คราวหลังหม่อมฉันจะระวังตัวให้มากกว่านี้เพค่ะ”

“ดีแล้ว แต่ถ้าจะให้หายห่วงล่ะก็ ฮ่องเต้แม่ว่าต้องหาองค์รักษ์ส่วนตัวให้หนี่เจินสักสองสามคนแล้วล่ะแม่ว่า”

“หม่อมฉันก็คิดเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะเสด็จแม่ แต่ตอนนี้ยังไม่มีคนที่หม่อมฉันไว้ใจได้ตอนนี้เลยต้องให้จิ้งเต๋อกับตงเฟยช่วยดูให้ก่อน จนกว่าจะหาคนได้พ่ะย่ะค่ะ”

“แต่แม่ว่านะ ให้องค์รักษ์เป็นชายคงไม่เหมาะแม่ว่าเจ้าหาองค์รักษ์ที่เป็นหญิงมาค่อยรับใช้ดีกว่า”

“พ่ะย่ะค่ะเสด็จแม่ หม่อมฉันจะรีบหาโดยด่วน”

“งั้นวันนี้แม่คงต้องขอตัวก่อน”

“หม่อมฉันทูลลาเพค่ะ/พ่ะย่ะค่ะ”

และเมื่อฮองไทเฮาเสด็จไปได้สักคู่ฮ่องเต้ก็ทรงขอตัวเช่นกันเห็นตรัสว่าจะไปจัดการเรื่ององค์รักษ์และจัดการราชกิจที่ห่างหายไปหลายวัน เนื่องด้วยทรงประชวรทางใจและทางร่างกายจนไม่ได้แตะมาเสียนาน เมื่อทั้งสองพระองค์เสด็จกลับไปหมดแล้ว

หนี่เจินก็ล้มตัวลงนอนไม่ใช่เพราะเหนื่อย แต่เพราะถ้าออกไปไหนตอนนี้จะถูกห้ามเสียมากกว่าเลยทำได้เพียงอยู่ในห้องเท่านั้น

ไม่นานเสียงนางกำนัลก็ดังขึ้นกล่าวทูลถึงบุคคลที่มากใหม่หลังจากที่ฮ่องเต้ทรงเสด็จออกไปไม่นานนัก
“ทูลฮองเฮา พระสนมพิงอันของเข้าเฝ้าเพค่ะ”

“เชิญพระสนมเข้ามา”

“เชิญเสด็จเพค่ะพระสนม”

พิงอันเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับของเยี่ยม พิงอันเดินข้ามาก่อนจะย่อกายถวายพรพอด้วยท่วงท่าที่สวยงาม

“ถวายพระพรฮองเฮาเพค่ะ”

“ลุกขึ้นเถอะ”

“ขอบพระทัยเพค่ะ”

“วันนี้ที่หม่อมฉันมาก็เพื่อมาเยี่ยมพระองค์ หม่อมฉันดีใจที่เห็นพระองค์ได้ไม่ทรงเป็นอะไรมาเพราะส่วนหนึ่งที่พระองค์ต้องเป็นเช่นนี้ก็เพราหม่อมฉัน”

“พระสนมไม่ต้องทรงคิดมากหรอก เราเองก็ไม่ได้เจ็บป่วยอะไรนักหมอหลวงแค่บอกว่าเพลียมากเลยทำให้เรานอนนานไปหน่อย ตอนนี้แข็งแรงดีแล้วล่ะ”

“ได้ยินรับสั่งเช่นนั้นหม่อมฉันก็เบาใจ วันนี้หม่อมฉันนำขนมทำเองมาถวายเพค่ะ” พิงอันส่งกล่องที่ใส่ขนมทีทำเองก่อนจะมาที่นี่ หนี่เจินรับกล่องนั้นมาก่อนจะเอ่ยขอบคุณ

“ขอบคุณพระสนมที่อุตสาลำบากทำให้”

“ไม่เป็นไรแค่นี้ไม่ลำบากหม่อมฉันหรอกเพค่ะ”

“จริงสิแล้วพระสนมทรงเจ็บตรงไหนหรือเปล่า พอดีข้าหมดสติไปหลังจากพวกราชองค์รักษ์มาถึง เลยไม่รุ้ว่าท่านบาดเจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า”

“หม่อมฉันไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนเพค่ะ ด้วยพระบารมีของฮองเฮาจึงทำให้หม่อมฉันรอดมาได้”

“จริงสิไหน ๆ ก็มาแล้วมานั่งคุยเป็นเพื่อนข้าหน่อยนะพระสนม ข้าถูกฮ่องเต้และฮองไทเฮาสั่งออกนอกห้อง เหงาจะแย่อยู่แล้ว”

พิงอันหัวเราะบาง ๆ ด้วยเสียงหวานของคนตรงหน้านี้เอ่ยเสียงงอล ๆ เพราะถูกสั่งห้ามมิให้ออกไปไหน

“ได้เพค่ะ หม่อมฉันจะอยู่เป็นเพื่อนฮองเฮาเองเพค่ะ”

“หลงเปา”

“เพค่ะฮองเฮา”

“เจ้าเอาขนมนี้ไปจัดใส่จาดและเอาน้ำชามาให้ข้ากับพระสนมด้วย อ้อเอาไปที่ศาลาเทียนชุนนะ”

“เพค่ะฮองเฮา”

“งั้นข้าว่าเราเปลี่ยนทีเสียหน่อยดีกว่า ไปที่ศาลาเทียนชุนดีมั้ยตรงนั้นวิวสวยนัก”

“จะไม่ทรงเป็นไรหรือเพค่ะ ก็...”

“เราไม่ได้ออกไปไหนไกลเสียหน่อย แค่ออกไปแค่ศาลาที่อยู่ภายในตำหนักเราเองนะ”

“ก็ได้เพค่ะ งั้นหม่อมฉันช่วยพยุงเสด็จไปที่ศาลาแล้วกันนะเพค่ะ”

“ไม่ต้องหรอกเราเดินได้นะ แต่ที่ห้ามออกไปไหนเพราะกลัวข้าไปเจ็บตัวอีกมากกว่า”

เสียงสองเสียงพากันหัวเราะกับเหตุผลที่ถูกสั่งห้ามนัก แล้วหนี่เจินกับพิงอันก็เดินมายังศาลาเทียนชุนที่ตอนนี้น้ำชาและขนมได้ถูกจัดวางเรียบร้อยแล้ว

ศาลาเทียนชุนถูกสร้างขึ้นมาสำหรับหนี่เจิน เป็นศาลาสีแดงที่ถูกสร้างให้เยื้องเข้าไปกลางบึงรอบ ๆ ถูกตกแต่งด้วยต้นไม้ ดอกไม้นานาพันธ์ที่ตอนนี้ส่งกลิ่มหอมตามฤดูกาล ดอกหลิวเซียงที่ส่งกลิ่มหอมจนหนี่เจินต้องเอื้อมมือไปเด็ดออกมาก่อนจะส่งให้พิงอัน

“ที่นี่สวยหรือเปล่าพระสนม”

“สวยมากเพค่ะ หม่อมฉันชักชอบที่เสียแล้ว”

“ถ้าเจ้าชอบก็มาบ่อย ๆ สิ เราจะได้มานั่งจิบน้ำชาทานขนมไปพลาง ดูดอกไม้และชมนกด้วยกัน”

“เพค่ะ แล้วหม่อมฉันจะมาบ่อย”

ทั้งสองคุยกับไปพลางหยอกล้อกันไปพลาง แล้วพิงอันและหนี่เจินเดินเข้าไปนั่งบนศาลา

“เชิญลองทานดูเพค่ะ”

“เจ้าก็เชิญทานเช่นกันเราของดื่มชาก่อนแล้วกัน ตอนนี้เราพึ่งทานอาหารเช้าไปต้องรออีกสักพักถึงจะย่อยน่ะ”

“ถ้าเช่นนั้นหม่อมฉันไม่เกรงใจนะเพค่ะ ขนมชนิดนี้หม่อมฉันชอบมากเสียด้วย”

“เอาท่านสอนข้าทำบ้างนะพระสนม ข้าเคยแต่ทานแต่ยังไม่เคยลองทำเองเลย”

“ได้เพค่ะ ไว้วันพรุ่งนี้หม่อมฉันมาสอนทำแล้วกันเพค่ะ”

พระสนมพิงอันเมื่อพูดจบก็หยิบขนมขึ้นมาก่อนกัดเข้าไป พอกินไปได้สักพักก็เกิดชักขึ้นสร้างความตกใจให้หนี่เจินมากนัก เลือดสีแดงที่ไหลออกมาจากเรียวปากงามยิ่งทำให้หนี่เจินตกใจมากขึ้นไปอีก

“พระสนม!! พระสนมพิงอันเป็นอะไรไปน่ะ...ใครอยู่แถวนี้มั้งไปตามหมอหลวงให้ข้าที!!”หนี่เจินร้องบอกนางกำนัล และเมื่อรับรู้ได้ต่างก็รีบวิ่งกันออกไปอย่างรู้หน้าที่

“เสี่ยวเย่ มาช่วยข้าพยุงพระสนมเข้าไปในห้องข้าหน่อยเร็ว”

หนี่เจินและเสี่ยวเย่ฃ่วยกันพยุงร่างที่ตอนนี้ยังชักอยู่ ก่อนจะว่างร่างพิงอันไว้บนเตียงนอนของตนเอง ไม่นานหมอหลวงก็มาถึงและเร่งกันรักษาทันที

ฮองเต้เมื่อทรงทราบว่าหมอหลวงถูกเรียกตัวไปยังตำหนักเหม่ยชุนก็ทรงตกใจ คิดว่าหนี่เจินของพระองค์เป็นอะไรขึ้นมาอีก เพราะขันทีและนางกำนัลที่มากราบทูลนั้นไม่รู้ว่าทำไมถึงได้มีการเรียกหมอหลวงไปกระทันหันเช่นนี้ ‘นี่ขนาดสั่งให้อยู่แต่ในห้องยังเกิดเรื่องได้อีกนะ ข้าจะทำยังไงกับเจ้าดีหนีเจิน’

+++++++++++++++++++++++++++++

ต้องมาลุ้นว่าพิงอันเป็นอะไรแล้วจะรอดมั้ยในตอนหน้าอิอิ

อย่างพึ่งคิดว่าพิงอันใจร้ายวางยาหนี่เจินที่น่ารักนะ

เพราะมันอาจไม่ใช่อย่างที่่ท่านคิด!!

[np]

ดีนะเนี่ยที่ฮองเฮาไม่ได้กิน
ลุ้นๆ พระสนมจะรอดไหม

[Mio]

สามคำ>> อ่ะ นะ คะ 

[Number1_90]

 

ถ้าเดาไม่ผิดคิดว่าน่าจะเป็นหนึ่งในสองพี่น้องเเน่นอน

เพราะอาจจะกลัวว่าพิงอันจะบอกความจริงรึเปล่า   

รู้เเต่ว่าตอนนี้บอกได้เลยว่า "พิงอัน ตัวเธอเริ่มน่าสงสาร" เเล้วนะ 

[moobarpalang]

 

[tawan]

 

 

[Nus@nT@R@]

อ้าว...โดนวางยาซะงั้น องค์หญิงลีอาร์ทำรึป่าว - -"

[j4c9y]

ต้องเป็นเพราะสองพี่น้องนั่นแน่ๆ  และก็นังไหย่หยวนไรนั่นด้วย  หึ่มๆๆๆ

[forever-yunjae]

พระสนม เป็นไรอ่า ?

[KuMaY]

 
ลุ้นๆๆๆ พิงอันจะรอดมั้ยเนี๊ยะ

[chizato]

ทำไมพิงอันเปลี่ยนความคิดง่ายจัง
ตอนแรกๆยังวางแผนร้ายอยู่เลย
ไม่เข้าใจๆ บทจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนเป็นคนดีขนาดนี้เลยหรอ
 
แต่น่าสงสารแฮะ โดนวางยา

[April❤]

หนี่เจินนี่โชคดีนะเนี่ยที่ป่วยอยู่
ไม่งั้นโดนวางยาไปแว้วว

แล้วก็ขอบคุณคนเขียนนะคะ
ขนาดไม่สบายก็ยังแต่งมาให้อ่านกัน^^

[TanyaPuech]

อะไรกันเนี่ย

[heaven13]

อ่านจบไป 1 หน้าแล้ว ชอบๆๆ เดี๋ยวมาอ่านต่อ(ตอนนี้ไม่ไหว ง่วงซะแล้ว ^^)
คนแต่งลงเรื่องเร็ว และต่อเนื่องดีมากๆ
ปล. แนะนำ ว่าควรระวังเรื่องการสะกดคำ การดำเนินเรื่องดีนะ
 แต่อ่านแล้วสะดุดบ่อยมากๆตรงคำผิดเนี่ยแหละ
คำผิดที่พบ ในหน้า 1 เช่น
ผมประโยชน์ >> ผลประโยชน์
รูปงาน  >> รูปงาม
เสียงของสายอีกสองคน>> ?? เป็น เสียงของสหายอีกคน หรือเปล่า
ฮ่องไทเฮา>> ??
พวกแก่เป็นใคร >> พวกแกเป็นใคร
ทรงพระสรวย>> ทรงพระสลวล
ดัชนี  นิ้ว >> น่าจะเลือกใช้คำใดคำหนึ่งไปเลย

ขอโทษด้วยนะ ไม่ได้จะจับผิดนะคะ

+1 ให้เป็นกำลังใจในการแต่งนะ 

[MM]

จะเป็น ฝีมือของใครกันนะ ระหว่าง เจ้าหญิงต่างถิ่น กับ คนรับใช้ของสนมผิงอัน

ที่ตั่งใจจะให้ฮองเฮาเป็นอันตรายแต่ ผินอันโดนแทน

[timvasabi]

โอ้ววว อ่านสองตอนรวด ชอบๆๆ แฮะแฮะแฮะ

ไม่รู้ซิ ตอนนี้ไม่โกรธพิงอันแล้วละ แบบ...กลับตัวได้แล้วนิ
อยากให้นายเอกเรามีเพื่อนมานั่งคุยอย่างงี้ละ น่ารักออก
อย่าเป้นอะไรไปนะ ถ้ากลับใจได้จริง ขอให้มาอยู่เป็นเพื่อนก่อน อย่าเป็นอะไร สู้ๆ

[MoMoRin]

เออเนาะ...มีแต่เรื่องไม่เว้นแต่ละวันกันจริงเชียว ฮ่าๆๆๆ