.
.
ไอ้แปงคัมแบ็คพร้อมกับสภาพที่ดูดีกว่าเดิม ผมหวีจัดเป็นทรงเรียบร้อย และที่สำคัญ...
รับประกันความหอม!“เออนะ แบบนี้ค่อยอยู่ร่วมกันได้หน่อย...”
“หยุดพูดไปเลย ที่เป็นแบบนั้นก็เพราะมึงอะแหละ”
“หือ? อะไร พี่ไปทำอะไรน้องตอนไหน” ไม่ต้องมาทำแบ๊วใส่ มึงแหละตัวดี
“ว้อยย เวลามึงขี่มอ’ไซด์ ผ่านน้ำอะ ไม่มีใครสอนรึไงให้เกรงใจคนเดินข้างทางบ้าง! มันเปียก แล้วก็เหม็นมากเข้าใจม๊ายยย”
“อ่าวหรอ สรุปตอนนั้นคือน้องเองสินะ...”
มึงรู้ มึงเห็นตั้งแต่แรกสินะ โว้ย...แสดงว่ามึงแกล้งกูน่ะสิ
“อ๊ากก ไอ้บ้า ไอ้นิสัยเสีย ทำผิดแล้วยังไม่รู้จักขอโทษ คนบ้าอะไร มีดีแค่หน้าตา”
“ประโยคหลังจะถือว่าเป็นคำชมนะ...แต่ไม่มีใครสอนเหรอว่าเวลาพูดกับผู้ใหญ่น่ะ ต้องพูดให้มันเพราะๆเป็นเด็กเป็นเล็ก พูดจาหยาบคาย ไม่น่ารักเอาซะเลย”
“กูไม่เด็กแล้วเหอะ...ว่าแต่คนอื่นตัวเองผู้ใหญ่ตายแหละ...ชิส์”
“ผู้ใหญ่กว่ารึเปล่าไม่รู้แหละแต่รู้ว่าพี่อายุมากว่าแปงหกปี”
อ้อเหรอ แก่แล้วสิไม่ว่า แต่เฮ้ยย...แม่งรู้จักชื่อกูได้ไง
“ไม่ต้องทำหน้างงหรอก นายปวันรัตน์ สกุลเกียรติ ชื่อเล่น แปง เกิดวันที่ 25 ตุลาคม น้ำหนัก 47 ส่วนสูง165 ปัจจุบันศึกษาอยู่ชั้นปีที่ 1คณะสถาปัตฯ มหาวิทยาลัย...”
“พอแล้ว! นี่มึงเป็นพวกโรคจิตเปล่าเนี่ย เราไม่เคยรู้จักกัน แล้วทำไมมึงรู้ข้อมูลกูเยอะขนาดนี้”
“แค่นี้ยังน้อย...พี่รู้...มากกว่านี้อีก”
“ได้ไง! บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะว่ามึงเป็นใคร...บอกมาๆ บอกมาเดี๋ยวนี้!”
.
“โอ๊ย ใจเย็นแปง กระโดดลงมาได้ ถึงตัวจะเบาแต่เล่นทิ้งแรงลงมาขนาดนี้พี่ก็เจ็บนะ”
“ไม่ลุก และถ้าไม่บอกก็จะทับให้ตายอยู่ตรงนี้แหละ!”
“โอเค ไม่ลุกก็ไม่ต้องลุก ถ้าแปงไม่อายคนอื่นก็...ตามสบาย”
อาย อายเรอะ อายใคร อายทำไมคนเยอะแยะ...เอ่อแต่ทำไมรู้สึกเหมือนถูกสายตาหลายคู่ทิ่มแทงจังวะครับ
เอิ่ม...ผมเริ่มรู้แล้วล่ะว่าทำไม...พอตั้งสติแล้วมองสภาพตัวเองดีๆก็...โว้ยย ทำไมท่ามันส่อเยี่ยงนี้วะ...กรุณาคิดภาพตาม...ผู้ชายคนหนึ่งนั่งคร่อมทับตัวของผู้ชายอีกคนที่อยู่ในสภาพกึ่งลุกกึ่งนั่งพร้อมกับกำเสื้ออีกฝ่ายไว้แน่น...
.
.
อั๊ยยะ...อย่างกับหลุดมาจาก AV อีโรติกชิบหาย!เท่านั้นแหละครับ กระเด้งตัวลุกแทบไม่ทัน!
“หึหึ พี่เตือนแล้วไม่เชื่อเองนะ” ยังจะมีหน้ามาหัวเราะเยาะอีกนะ ฮึ่ย
“หุบปาก เรื่องของเรายังไม่จบ...อย่าเปลี่ยนเรื่อง ตอบมาเดี๋ยวนี้”
“เรียกพี่ดีๆก่อนสิ พูดจาแบบนี้ใครมันจะไปอยากตอบ”
“ลีลาว่ะ! แล้วจะให้เรียกว่าไร กูไม่รู้จักชื่อมึง”
“ไทม์ พี่ชื่อไทม์ นายทิวา โรจนไพศาล เกิดวันที่...”
“ไม่ได้อยากรู้ประวัติ...ถามแค่ชื่ออย่างอื่นไม่ต้องบอก”
แต่...เดี๋ยวนะๆ โรจนไพศาล...อืม นามสกุลมันคุ้นๆหูไงก็ไม่รู้...
.
.
เฮ้ยย!!!
นี่มันนามสกุลท่านอธิการบดีมหา’ลัยกูนี่หว่า! “...มึงเป็นอะไรกับอธิการบดี” อากาศก็ไม่ได้เย็นแต่ทำไมกูรู้สึกหนาวแบบแปลกๆ
“พี่บอกให้เรียกพี่ว่าไงครับแปง”
“พี่ไทม์...พี่เป็นอะไรกับอธิการบดี พอใจรึยัง” ไม่เรียกก็ต้องเรียกอะวะงานนี้ เกิดเจอแจ็คพ็อตขึ้นมา...
“โอเคๆ ถึงจะยังไม่ค่อยถูกใจแต่ก็พอให้อภัย...พี่ก็เป็นลูกชายของอธิการบดีมหา’ลัยที่แปงเรียนอยู่ไง”
บ๊ะ...ให้มันได้อย่างนี้สิโว้ย จากที่เริ่มหนาวๆตอนนี้ซีดเลยครับท่าน...ถ้าฝันก็รีบตื่นซะเพราะตอนนี้กูกำลังทะเลาะอยู่กับลูกชายท่านอธิการบดีที่เคารพรัก!!! และ...กูก็ด่ามันไปหลายยก โฮกก
.
.
.
เปิดเทอมมากูจะยังมีที่เรียนอยู่ไหม!? “...” พูดไม่ออกเลยกู
“เอ้าหวัดดีครับพ่อ มาอยู่นี่ได้ไง...”
ตายห่าตายโหง...ไม่กล้าหันไปมองข้างหลังเลยครับท่าน เอ่อ...ไปกระโดดน้ำเน่าตายตอนนี้ทันมั้ย
“ฮ่าๆ ถึงกับหน้าซีดเลยเหรอแปง ล้อเล่นน่า น้ำท่วมขนาดนี้พ่อพี่เค้างานยุ่งจะตายไม่มีเวลามานี่หรอก”
ป๊าดด ล้อเล่น...ล้อเล่นงั้นเรอะ ฉี่จะแตกอยู่แล้วเนี่ย ฮืออ เล่นอะไรเห็นใจกันบ้างเหอะ
หัวใจกูจะวาย!
“ไอ้บ้า...เล่นงี้ไม่สนุกนะ” ผมว่าแล้วล้มตัวลงนอนเอาเอากระเป๋าเป้หนุนหัว
“ขอโทษๆ ก็เห็นแปงเงียบไป พี่เลยแหย่เล่นน่ะ” ไม่ต้องมาสะกิดกู กูไม่สน
“...”
“แปง แปง โกรธพี่หรอ”
“...” ไม่ได้โกรธเฟร่ย แค่ไม่อยากพูดด้วย
“แปงไม่อยากรู้แล้วเหรอว่าทำไมพี่ถึงรู้จักแปง...”
“...”
ไม่อยากโว้ย อารมณ์อยากรู้มันสลายหายไปตั้งแต่ตอนที่มึงบอกว่าเป็นลูกชายท่านอธิการบดีแล้ว
.
พรึบ!เฮ่ย ไฟดับ ไฟดับหรอวะเนี่ย ผมลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วพลางคลำหาโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดยิกๆเพื่อให้มีแสงพอที่จะมองเห็นบ้าง ซึ่งทุกคนในศูนย์นี้ก็กำลังทำเช่นเดียวกับผม
“เฮ้ยยย!”
สะดุ้งเฮือกเลยครับ ให้ตายเหอะ หันไปแล้วหัวใจแทบวาย ไอ้เสื้อสีเขียวสะท้อนแสงของไอ้พี่ไทม์แม่งเรืองแสงในที่สลัว โคตรหลอนอะ...
อะไรไปเข้าฝันดลใจให้มันเลือกเสื้อตัวนี้มาใส่วะ!
“ขออภัยในความไม่สะดวกนะครับ ขณะนี้กระสอบทรายที่เราวางกั้นไว้ได้เกิดรอยรั่วทำให้น้ำได้ไหลทะลักเข้ามาภายในศูนย์บางส่วน เพื่อความปลอดภัยของทุกคนเราจึงต้องขอตัดการจ่ายกระแสไฟฟ้าทั้งหมด...”
เอิ่ม...แบบนี้ก็ไม่ต่างจากอยู่ในถ้ำกันสิครับท่าน ผมคว้าเป้ของตัวเองขึ้นมาแล้วรีบควานหากระบอกไฟฉายในนั้นทันที
ไม่มี...นั่นคือความจริงที่ผมกำลังเผชิญ…กูลืมหยิบไฟฉายมางั้นเรอะ
ฮืออ ให้ตาย กูเกลียดความมืด!
“แปง แปง เป็นอะไร”
“ยุ่ง!” ผมตอบกลับไปแล้วนั่งชันเข่าซุกหน้าลงกับแขน เครียดโว้ยย ตั้งแต่เกิดมากูก็เพิ่งจะเจอแบบนี้
จึก จึก กูไม่ใช่ขี้ จิ้มหาแมงกุ๊ดจี่รึไงวะ
จึก จึกยัง ยัง ยังไม่เลิก ไม่เลิกใช่มั้ย...
“แบร่!”
“อ๊ากกก! ผีหลอก! ฮืออออ”
ผมร้องสุดเสียงด้วยความตกใจสุดขีด น้ำหูน้ำตาไหลพรากๆชนิดกลั้นไม่อยู่
“ไม่ต้องกลัวนะแปง ลืมตาขึ้นมาดูสิ น้องเค้าแค่อยากเล่นด้วยเฉยๆ...น้องครับ วันหลังไม่เล่นแบบนี้แล้วนะ เห็นมั้ยพี่เค้ากลัวจนร้องไห้แล้วเนี่ย” ไอ้พี่ไทม์พูดกับผมก่อนจะหันไปพูดกับใครอีกคนหนึ่ง
“ฮึก...ฮึก”
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ไอ้พี่ไทม์กำลังใช้ไฟฉายส่องเด็กผู้ชายคนหนึ่งอายุน่าจะประมาณ10ขวบซึ่งตอนนี้ยืนถืออุปกรณ์ไฟฉายและผ้าห่มทำหน้าสลดอยู่
“ขอโทษครับพี่ ผมแค่อยากเล่นด้วย ไม่นึกว่าพี่จะกลัวขนาดนี้”
สรุป...กูโดนเด็กแกล้งหลอกเป็นผี แล้วกูก็กลัว!?“อะอืม...” หมดแล้วฟอร์มกู
“ขอโทษจริงๆนะครับพี่...เฮ้อ...ชาตินี้ผมคงไม่ได้แต่งงานแล้วล่ะ...”
“หือ? ทำไมล่ะครับน้อง”
ไอ้คนข้างๆผมหันไปถามเด็กคนนั้น เออ...กูก็งงเหมือนกันแหละ แกล้งกูแล้วเกี่ยวไรกับแต่งงานฟระ
“ก็...ก็...แม่ผมเคยบอกว่า...ถ้าผู้ชายคนไหนทำผู้หญิงร้องไห้...ผู้ชายคนนั้นจะไม่ได้แต่งงานไปตลอดชาติ...”
แล้วแม่งเกี่ยวไรกับกู!อย่าบอกนะว่าไอ้เด็กนี่มันคิดว่าผมเป็นผู้หญิง!!“พี่ไทม์ เอาไฟฉายมานี่...น้องครับ น้องมองหน้าพี่ดีๆนะครับพี่ส่องหน้าพี่ให้น้องมองชัดๆแล้ว พี่เนี่ย ผู้ชาย ผู้ชายครับน้อง ไม่ใช่ผู้หญิง เพราะฉะนั้นน้องสบายใจหายห่วง ชาตินี้ยังไงน้องก็ได้แต่งงานครับ”
“อ้าว หรอครับ พอดีมันมืดๆผมเลยมองไม่ค่อยชัด...แต่ว่าตอนนี้ถึงผมจะมองชัด ยังไงพี่ก็เหมือนผู้หญิงอยู่ดี”
โอ้ว...น้องครับน้ำตาพี่จะไหลอีกรอบ ไม่ได้ซาบซึ้งในคำชม(?)...แต่กูเศร้า!!
“ว่างๆผมจะแวะมาเล่นด้วยใหม่นะพี่...”
ไอ้เด็กนั่นพูดแล้วเดินดุ๊กดิ๊กกลับที่ของตัวเองไป...ไปเห๊อะ ไปแล้วไม่ต้องมาอีกจะดีมาก
ผมนั่งปลงตกกับชีวิตซักพักแล้วก็ล้มตัวลงนอนเหมือนเดิมโดยกอดไฟฉายที่ยืมมาจากไอ้พี่ไทม์เอาไว้...ยึดแล้วล่ะครับงานนี้ อย่าฝันว่าจะได้คืน
.
.
“เอ่อ...น้องคะๆ โทษทีนะ น้องมีผ้าอนามัยให้พี่ยืมมั้ยคะ พอดีของพี่มันหมดแล้ว หายืมไม่ได้”
มีแต่กาบมะพร้าวเอามั้ยครับ... โว้ย ไม่ใช่แล้วครับพี่!“คือพี่ครับ...ผมไม่พกของแบบนั้นหรอกครับ ผมผู้ชายครับพี่ พี่ลองไปถามคนอื่นดูเถอะครับ”
“อ้าว เหรอคะ ขอโทษที พอดีมันมืดๆแล้วรูปร่างน้องมันก็คล้ายๆผู้หญิงน่ะ งั้นพี่ไม่รบกวนแล้วนะ”
ว้อยย...ถ้าความมืดมันจะไม่เป็นมิตรกับกูขนาดนี้
“ฮ่าๆ...”
“หัวเราะอะไร!”
ผมหันไปส่องไฟฉายใส่หน้าคนข้างๆที่นั่งหัวเราะท้องคัดท้องแข็งอยู่ ชิส์ มันน่าขำตรงไหน...มึงมาลองเป็นกูสิ...ดูซิจะขำออกมั้ย
“โทษทีๆ...ตอนแรกก็ว่าจะไม่ขำแล้วนะ...แต่พอดีเห็นเหตุการณ์สองครั้งติดแบบนี้...พี่ก็เลยอดคิดไม่ได้...”
“คิดว่าอะไร พูดให้มันดีๆนะ”
.
.
.
.
“ท่าทางแปงจะสวยในที่มืดจริงๆ”..
อ๊ากก กูบอกแล้วว่ากูเกลียดที่มืด ใครก็ได้ขอแสงด่วน!!>>>TBC.
โอ้วว พรุ่งนี้มนเปิดเทอมแล้ววว เซงมว๊ากค่ะ 555 ชลบุรีน้ำไม่ท่วม เลยยังเปิดเทอมกันปกติ เฮ้อ แต่ก็เครียดแทนผู้ประสบภัยค่ะ ลำบากจริงอะไรจริง ยังไงก้ขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนที่กำลังพบเจอกับเหตุการณ์น้ำท่วมนะคะ อันนี้ก็อ่านแก้เครียดกันไป ขอบคุณทุกการติดตามค่า 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
