14.
“
เราไม่เกี่ยวไม่ได้ สิ่งที่นายทำมากเกินไป?! ” ฟอร์ว่าจ้องเหนือก่อนที่จะหันมามองน้ำ เขาเข้าใจถูกว่าคนที่ทำร้ายคือเหนือ เมื่อเขาได้มาเห็นด้วยตาตัวเองเขายิ่งเข้าใจน้ำ คงจะนานแล้วที่เหนือทำกับน้ำแบบนี้ น้ำคงทนไม่ได้แล้วถึงได้หนีออกมา ยิ่งทำให้เขาสงสาร เห็นใจน้ำขึ้นไปอีก
“ ฟอร์นายเป็นเพื่อนเรารู้ว่านายหวังดีกับเรา แต่เรื่องครอบครัวของเรา เราจัดการเองได้”
“ นายจะจัดการยังไง? นายจะจัดการเหมือนเมื่อกี้ใช่ไหม นายจะแก้ปัญหาด้วยการทำร้ายน้ำใช่ไหม?!” ฟอร์ถามคาดครั้น
“ ฟอร์เราขอร้อง ให้เรื่องนี้เป็นเรื่องระหว่างเรากับน้ำเถอะ” เหนือว่า
“ ก็ได้เหนือ เราจะไม่พูดอะไรตอนนี้ แต่เราก็อยากขอนายเหมือนกัน อย่าเพิ่งพาน้ำกลับบ้าน ให้น้ำพักรักษาให้หายดีก่อนค่อยพากลับบ้าน” ฟอร์บอก
“ นายไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น ถึงน้ำจะกลับอยู่บ้านก็มีลุงหมอมาดู”
“ เหนือนายขอเราให้ เราขอนายเหมือนกันให้น้ำพักรักษาตัวให้หายก่อนดีกว่า” ฟอร์ว่า เขาไม่ได้คิดเรื่องที่จะไม่มีคนดูแลน้ำที่บ้านแต่เขาเป็นห่วงว่าหากกลับบ้านไปแล้ว เหนือจะทำร้ายน้ำอีก ที่นั่นแม้จะมีคุณน้าทัด คุณน้าโรจน์แต่เหนือก็สามารถทำตามใจตัวเองได้ถ้าต้องการ เพราะหากเหนือจะทำจริงๆคงไม่มีใครช่วยน้ำได้ กว่าทุกคนจะรู้น้ำก็คง…..
“ ทำไมฟอร์ ทำไมนายอยากจะให้น้ำอยู่ที่นี่นัก?! หรือว่านายไม่เชื่อใจเรา”
“ เหนือมันไม่ใช่?!”
“ พอเถอะครับคุณฟอร์………” น้ำว่าไม่อยากจะให้เหนือกับฟอร์ทะเลาะกันเพราะเขา น้ำคิดว่าไม่เห็นจะเป็นไร เขาก็แค่กลับไปอยู่เหมือนเดิม
“น้ำ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ อย่างที่น้ำเคยบอกคุณฟอร์ว่าน้ำ ไม่เป็นไร…”
“ น้ำ เป็นแบบนี้จะดีเหรอ?” ฟอร์ถาม เขารู้ว่าน้ำพูดแบบนี้เพื่อตัดปัญหาไม่ให้เขายุ่งยากลำบากใจ แต่สำหรับคำพูดที่น้ำที่เคยบอกเขา ยิ่งทำให้อยากจะช่วย
‘ไม่เป็นไรหรอกครับ น้ำชินแล้ว…’
ฟอร์มองน้ำคิดหาวิธีช่วย
“ ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณนะครับที่ช่วย….น้ำ” น้ำบอกน้ำเสียงห่างเหิน ใจหายที่ต้องกลับไปกับเหนือ
“แล้วเจอกัน” เหนือพูดกับฟอร์ก่อนจะอุ้มน้ำเดินออกมา
“ ………………….”
น้ำ ไม่มีทางไหนที่ฉันจะช่วยน้ำได้เลยใช่ไหม? เมื่อครั้งที่ฉันเศร้าน้ำยังช่วยพูดปลอบใจฉัน แต่ฉันกลับช่วยอะไรน้ำไม่ได้เลย
“ คุณเหนือ น้ำเดินเองได้” น้ำบอก
“ เดินเองเดี๋ยวก็วิ่งหนีไปไหนอีก เชื่อได้ที่ไหน!” เหนือว่า ก้มมองน้ำในอ้อมแขน ไม่เจอกันไม่กี่วันทำไมเขารู้สึกว่าน้ำตัวเบาขึ้น พอมองดูดีๆแล้วก็ผอมลงไปเยอะเหมือนกัน พอถึงบ้านให้นมตุ่นยาจีนให้กินดีกว่า ขอยาบำรุงจากลุงหมอด้วยก็น่าจะดี
“ …..” น้ำรู้สึกว่าตัวเองไม่เอาไหนเลย จะหนีก็หนีไม่พ้น ความจริงแล้วเขาน่าจะออกโรงพยาบาลตั้งแต่วันที่สองวันที่อาการดีขึ้นไม่น่าอยู่ถึงวันนี้ จนคุณฟอร์บอกเรื่องกับคุณเหนือ พอคิดว่าคนที่บอกคุณเหนือคือคุณฟอร์ยิ่งทำให้เจ็บปวด เขาจะเชื่อใจใครไม่ได้หรือไง
เขาตัวคนเดียวจริงๆ
“ ……………………” เหนือมองน้ำที่หลับตาปริบๆเหมือนจะร้องไห้อย่างไม่เข้าใจ
“ เหนือ พาน้ำมาแล้วเหรอ?” คุณหญิงถามออกมารับถึงหน้าบ้าน มองลูกชายอุ้มน้ำออกมาจากรถด้วยความยินดี 3วันมานี้ไม่ใช่แค่เหนือที่กังวลเธอเองก็กังวลเช่นกัน กังวลว่าน้ำจะไปกินนอนที่ไหน? จะเจอคนไม่ดีหรือเปล่า
“ สวัสดีครับ” น้ำว่ายกมือไหว้คุณหญิงทัดพวงพยายามดินขยุกขยิกให้เหนือปล่อยเขาลงเดินเอง ที่จุกท้องปวดท้องก็หายไปแล้ว เหนือเองก็รู้ว่าน้ำจะอยากจะลงเดินเอง แต่เขาไม่คิดจะปล่อยถึงแม้ว่าตัวน้ำจะหนักขึ้นตามระยะเวลาที่เขาอุ้มไว้ก็ตาม
“……………” คุณหญิงยิ้มมองดูลูกชายราวกับรู้ใจ แต่แล้วก็สังเกตเห็นรอยฝามือแดงบนหน้าน้ำ คุณหญิงหันหน้าไปถามลูกชายทันที เหนือหันหน้าหลบไม่อยากจะตอบสักเท่าไร
“ เหนือ?!” คุณหญิงว่า
“ เดี๋ยวเหนือจะพาน้ำขึ้นไปบนห้องก่อนนะครับ” เหนือว่าหลบเลี่ยงที่จะบอก คุณหญิงทัดพวงหันมาคุยกับน้ำแทน เธอเดาได้ไม่ยากว่าเหนือเป็นคนทำให้เกิดรอบมือบนหน้าน้ำ และรอยที่เล็บที่อยู่บนหน้าเหนือก็คงจะเกิดจากน้ำนั่นแหละ ทว่าน้ำคงจะไม่ทำเหนือก่อนแน่นอน
“ น้ำเป็นไงบ้าง ไปอยู่ไหนมา?” คุณหญิงถามไม่คิดจะดุ หรือต่อว่าน้ำที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วงแต่อย่างใด
“ น้ำขอโทษนะครับที่ ไปโดยไม่บอกใคร” น้ำว่า คุณหญิงกุมมือผอมเอาไว้หวังว่าจะปลอบให้เด็กหนุ่มรู้ถึงความปรารถนาดีที่ส่งไปให้
“ ไม่เป็นไรจ้ะ คุณแม่เข้าใจ ป่ะเหนือพาน้ำขึ้นไปพักผ่อนก่อน” คุณหญิงบอก เด็กหนุ่มน้ำตาซึมเขาไม่ได้อยากกลับมาที่นี่ แต่พอกลับมาแล้วเขากลับรู้สึกอบอุ่นขนาดนี้ น้ำมองไปรอบๆ เขามองคุณนม พี่กระหล่ำ พี่แก้วยิ่งรู้สึกเหมือนได้กลับบ้าน
“………..” เหนืออุ้มน้ำขึ้นไปด้านบน คุณหญิงมองตามไปเงียบๆ รู้สึกโล่งใจแต่ก็รู้สึกกังวลใจเรื่องใหม่ขึ้นมาอีก ยังนึกถึงแก้มน้ำที่มีรอยแดงได้ เธอดูออกแม้ลูกชายจะหลีกเลี่ยงที่จะตอบว่าเหนือเป็นคนทำ เหนือไปตามง้อน้ำขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงยังทำแบบนี้อีก
“ คุณหญิงมีอะไรหรือเปล่าคะ?” นมก้านพูเข้ามาถามเพราะเห็นคุณหญิงทำหน้าเครียด
“ เครียดเรื่องเหนือนี่แหละนม สงสัยฉันกับนมจะเลี้ยงมาแบบามตามใจเกินไป ถึงได้เป็นคนเอาแต่ใจตัวเอง และไม่ค่อยจะทนรออะไรได้นานๆ” คุณหญิงว่ารู้นิสัยลูกชายเป็นอย่างดี นี่แหละที่เขาว่า ลูกคนเดียว เลี้ยงไม่ดีจะเสียคนเพราะโดนตามใจจนเหลิง
“ …………………….” นมก้านพูหันไปมองเหนือที่ขึ้นไปชั้นบนแล้วก่อนที่จะหันกลับมา หญิงสูงวัยเห็นด้วยกับนายผู้หญิงทุกประการ
“ นม เมื่อกี้ฉันก็ลืมถามไป ว่าเหนือกับน้ำกินข้าวกินปลามาหรือยัง นมให้เด็กไปถามให้ฉันหน่อย ฉันว่าคงยังหรอก ให้เด็กเตรียมรอไว้เลย” คุณหญิงบอก
“ …………………….” เหนือวางน้ำลงเตียงเชื่องช้า เขารู้สึกชาไปทั้งแขน เพราะกว่าจะอุ้มน้ำขึ้นมา ก็ยืนคุยกันคุณแม่นานสองนาน
“…..” น้ำขยับตัวให้ห่างจากเหนือไปหลายคืบ เหนือชำเลืองมองอย่างหงุดหงิดที่ดูเหมือนน้ำทำเหมือนเขาเป็นตัวน่ารังเกียจ หรือเชื้อโรคที่ไม่อยากเข้าใกล้
“ อย่าคิดหนีออกจากบ้านอีก” เหนือขู่กลายๆ ขณะถอดเสื้อเชิ้ตที่ชื้นเหงื่อ แล้วสวมเสื้อยืดแทน
“ ……..” น้ำเอนตัวลงนอน รู้สึกเจ็บท้องน้อยแปล๊บๆเมื่อเคลื่อนไหวร่างกาย
“ ตอบมา” เหนือเดินกลับมาจับตัวน้ำให้ลุกขึ้นมาตอบ
“ ตอบอะไร ครับ?” น้ำถาม
“ อย่าคิดหนีออกจากบ้านอีก” เหนือว่าจ้องดวงตาน้ำนิ่งงัน
“……..” น้ำหลบสายตา ไม่คิดจะตอบเพราะเขาไม่ชอบพูดโกหก หากว่าเขาตอบว่าจะไม่หนีออกจากบ้านอีก นั่นก็เหมือนโกหก เพราะเขาไม่คิดที่จะอยู่ที่นี่ เขาอยากมีชีวิตของเขาเอง
“ นี่แกคิดจะหนีไปอีกใช่ไหม?!”
“……….”
“
ตอบ?! ” เหนือตะคอก
“ ครับ” น้ำตอบเงยหน้ามองเหนือตรงๆ กลับเป็นเหนือที่อึ้งพูดไม่ออก
“ เพราะอะไร เกลียดฉันขนาดนั้นเลยหรือไง?!” บีบมือที่กำแขนน้ำจนแน่น
“ น้ำไม่เกลียดคุณเหนือหรอกครับ” เขาไม่เกลียดคุณเหนือ เพราะตลอดมาก็คิดว่าหน้าที่ที่ต้องรับใช้คุณเหนือ
“ แกโกหก อย่ามาทำเป็นคนดี เกลียดก็บอกเกลียด” เหนือว่า หากแต่เขาก็กลัวว่าน้ำจะบอกว่าเกลียดเขาจริงๆ
“ คุณเหนือ น้ำเจ็บ” น้ำว่า เพราะชายหนุ่มกำแขนแรงจนแทบจะหักอยู่แล้ว
ก็อกๆ
“ ……………………………”
“…….”
เหนือปล่อยแขนน้ำก่อนที่จะเดินไปเปิดประตู
“ เอ่อ คุณเหนือ คุณ น้ำจะรับประทานอาหารเย็นเลยไหมค่ะ?” แก้วว่าแทบจะพูดไม่ออก เพราะเหนือตีหน้าบอกบุญไม่รับ
“ อืม เดี๋ยวลงไป” เหนือว่า
“ ค่ะ” “ พี่แก้ว” น้ำเรียก เดินมาหา
“ …….น้ำ มีอะไรไหม?” แก้วว่า
“ น้ำขอชุดทำแผลด้วยนะครับ เดี๋ยวเอาตอนไปกินข้าวก็ได้”
“ จ้ะ จ้ะ”แก้วว่าแทบจะเผ่นออกมา
“ เอามาทำไม?” เหนือถาม
“ เอามาทำแผลให้คุณเหนือ….” น้ำว่าจ้องรอยที่หน้าเหนือ เขาไม่ตั้งใจจะทำร้ายคุณเหนือแต่เมื่อได้แผลมาแล้วเขาก็ควรจะรับผิดชอบ
“………………….” เหนือเอามือลูบแผลบนหน้าตัวเอง รู้สึกแสบเมื่อสัมผัส ชายหนุ่มเดินไปดูที่หน้ากระจก
เห็นรอยขีดแดงสามรอยบนแก้มอย่างชัดเจน เหนือกำมือแน่นเมื่อคิดว่ารอยนี้เกิดขึ้นมาได้ยังไง แต่คิดว่าน้ำจะทำแผลให้ อารมณ์มันก็ลงมาเฉยๆแบบไร้เหตุผล ถึงน้ำจะเป็นคนทำแต่น้ำก็เป็นทำแผลให้ เขาคิดได้แปลกพิศดารดีแท้
“ น้ำไม่ได้ตั้งใจ” เด็กหนุ่มบอก เหนือหันกลับ
“ นมมีแค่นี้เหรอ?” เหนือถามมองกับข้าว 4 อย่างบนโต๊ะ
“ ค่ะ แค่นี้ก็กินไม่หมดหรอกค่ะ” หญิงสูงวัยบอก
“ ก็แค่ถาม ดู” ชายหนุ่มว่าเสียงอ้อมแอ้มเขาแค่อยากให้น้ำกินเยอะๆเท่านั้นเอง เขาชำเลืองมองคนนั่งข้างๆที่ยังไม่ตักอะไรกินสักอย่าง
“ ทำไมไม่กิน?” เหนือถาม
“ น้ำไม่ค่อยหิว” น้ำบอกแค่ได้กลิ่นอาหารก็คลื่นไส้ซึ่งเป็นผลมาจากความเครียด
“ ไม่หิวก็ต้องกิน เพราะยังมียาหลังอาหารอยู่ไม่ใช่หรือไง?” เหนือว่าตักไข่พะโล้ทั้งฟองใส่จานข้าวน้ำ ก่อนที่ตัวเองจะกินบ้าง
“……” น้ำมองจานข้าวตัวเองก่อนที่จะฝืนกินไปทั้งอาการคลื่นไส้ จนฝืนกินต่อไปไม่ไหวต้องกินน้ำตามลงไป
“น้ำอิ่มแล้วครับ” น้ำบอก กลัวเหมือนกันว่าเหนือจะบังคับให้เขากินต่อ
“ อิ่มแล้วก็ขึ้นห้องไปก่อน” เหนือว่าเหมือนไม่ได้สนใจ แต่ความจริงแล้วเขามีเรื่องอยากคุยกับนมก้านพูโดยที่ไม่มีน้ำอยู่ด้วย
“ครับ” น้ำว่าลุกขึ้นเดินเข้าไปด้านใน
“ นม พรุ่งนี้นมทำอะไรก็ได้ที่มันบำรุงๆให้น้ำกินหน่อยก็ดี หายไปไม่กี่วันผอมกว่าเดิมตั้งเยอะ” เหนือว่าไม่มองคนที่พูดด้วย เขาไม่อยากให้ใครรู้สึกว่าเขาแคร์น้ำ
“ ค่ะ” นมก้านพูยิ้มรู้ทันชายหนุ่มที่เลี้ยงมากับมือ
“…………………………” เหนือเห็นรอยยิ้มของหญิงสูงวัยแล้วรู้สึกไม่สบอารมณ์ที่ตัวเองเหมือนโดนรู้ทัน จนต้องลุกขึ้นตามน้ำไป
“….......................” นมก้านพูได้แต่ส่ายหน้า ไม่รู้จะจัดการกับเรื่องนี้ยังไง
น้ำกลับเข้ามาในห้อง เขามองไปรอบๆก่อนที่มาหยุดที่เตียงสีขาว เขาควรจะยอมรับใช่ไหมว่าหนีไปไหนไม่ได้ ต้องอยู่ที่นี่เท่านั้น
เขามีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไรกัน? ในเมื่อแม่คงไม่กลับมาแล้ว จะอยู่ให้เขารังแกทำไม
“…………………” น้ำรู้สึกเหมือนมองอนาคตไม่เห็นนอกจากความข่มขืนในใจที่ไม่มีใครรับรู้ ไม่สามารถแบ่งเบาความทุกข์ที่มีให้ใครสักคนที่เข้าใจ เขารู้สึกเหมือนตัวคนเดียวในดินแดนกว้างใหญ่ที่ไม่มีใครได้ยินเสียงกู่ร้องที่ตะโกนออกไป แล้วน้ำตาก็พรั่งพรูออกมาราวกับปลอบประโลมจิตใจ
“ อึ้กๆ ฮือๆ”
เพราะประตูที่ปิดไม่สนิท เหนือที่ตามขึ้นมาชะงักมือที่จะผลักประตูเข้ามาทันทีที่ได้ยินเสียงร้องไห้จากด้านใน
‘น้ำ’
แกถึงกับร้องไห้เลยเหรอที่กลับมาที่บ้านนี้…
“……………………..” เหนือเดินถอยหลังก่อนที่หันหลังกลับ มาเจอนมก้านพูที่ถือกล่องปฐมพยาบาลขึ้นมาให้ หญิงสูงวัยมองหน้าชายหนุ่มที่กำลังเหมือนเจ็บปวด
“คุณเหนือ?”
“ ที่น้ำหนีไปเพราะเกลียดเหนือ ยิ่งไปตามกลับมา เขาก็ยิ่งเกลียดเหนือมากขึ้นไปอีกใช่ไหม?” เหนือว่า นมก้านพูฝืนยิ้มเดินเข้ามาชายหนุ่มที่กำลังสับสน ที่ถึงแม้จะตัวสูงใหญ่แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนเห็นเด็กน้อยที่ทำความผิดแล้วพยายามจะปกปิดเอาไว้
“ นมไม่รู้หรอกค่ะ แต่ถ้าน้ำเขาเกลียดคุณเหนือจริงๆ นมก็เชื่อว่าต้องมีสาเหตุ แล้วถ้าจะแก้ต้องแก้ที่สาเหตุ”
“ แก้ไม่ได้หรอก น้ำคงไม่…”
“ลองดูก่อนก็ได้ค่ะ ถ้าแก้ไม่ได้ เดี๋ยวค่อยคิดว่าจะเอายังไงต่อไป” นมก้านพูว่ายืนกล่องปฐมพยาบาลให้เหนือ
“ …………………………” เหนือมองกล่องปฐมพยาบาลในมือ ที่น้ำเป็นคนบอกว่าจะเอามาทำแผลให้เขา
เกลียดต้องมีสาเหตุ…………..
……………….สาเหตุที่เกลียด
เพราะเขาอย่างงั้นใช่ไหม?
“………………………………”
เหนือกลับเข้าไปในห้อง น้ำรีบเช็คน้ำตาบนหน้าทันที
“ นี่กล่องปฐมพยาบาล” เหนือว่ายื่นให้น้ำ ก่อนที่จะนั่งลงข้างๆ
“ เอ่อ ครับ เดี๋ยวน้ำทำแผลให้คุณเหนือเลยนะครับ” น้ำว่าพยายามไม่เสียงขึ้นจมูก เขาเปิดกล่องเอาน้ำยาฆ่าเชื้อเช็คแผลให้เหนือ
“…………………………” เหนือจ้องมองคนทำแผลให้เงียบ โดยเฉพาะดวงตาแดงกล่ำที่ผ่านการร้องไห้มาหมาดๆ จนมือเขาแผลลูบแก้มอีกฝ่าย น้ำสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะชะงักดูท่าทีของเหนือ
“ น้ำ……………..หยุดทำไมรีบทำสิ” เหนือว่าทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น น้ำรีบติดพลาสเตอร์ให้ชายหนุ่มทันที
“………………………….แกเกลียดฉัน แล้วทำไมยังทำแผลให้ฉัน ไม่สะใจเหรอที่ฉันเจ็บ?” เหนือถาม
“…….” น้ำนิ่งเงียบไม่ตอบ แวบหนึ่งเขาทั้งดีใจและสะใจที่เขาสามารถโต้ตอบคุณเหนือที่ทำร้ายเขามาตลอด แต่เขาก็รู้สึกผิด เขาพยายามคิดว่าที่เขาทำเพราะเขาป้องกันตัวแต่มันก็แค่ข้อแก้ตัวที่จะได้ทำร้ายคนคนหนึ่ง ยิ่งทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองเลวร้าย
“ ที่แกนิ่ง เพราะที่ฉันพูดมันจริงใช่ไหมล่ะ?”
“……” น้ำไม่โต้ตอบเก็บกล่องปฐมพยาบาลเงียบๆ เหนือมองนึกถึงคำว่า ‘สาเหตุ’ เขาเดินไปหาน้ำที่เอากล่องไปวางบนโต๊ะ
“ เกลียดฉันมาใช่ไหมถึงได้ไม่ยอมพูดอะไร?”
“………..” น้ำหันกลับไป ไม่อยากได้ยินคำถามซ้ำซากอีก
“ คุณเหนือคิดว่าน้ำจะรู้สึกยังไงกับคนที่เห็นน้ำเป็นแค่สิ่งของอยากทำอะไรก็ทำ อยากทำร้ายร่างกายเมื่อไรก็ได้ มีความต้องการถ้าไม่ยอมก็ใช้กำลังข่มขืน ไม่สนว่าน้ำจะรู้สึกยังไงได้ทำตามใจตัวเองเป็นพอ ……คุณเหนือคิดว่าน้ำควรจะรู้สึกยังกับเขาหรือครับ?” น้ำบอก เขาไม่คิดว่าคุณเหนือจะรู้สึกที่เขาพูดหรอก เพราะเขาเคยบอกให้คุณเหนือคิดถึงใจเขาบ้างหลายครั้ง แต่คุณเหนือไม่เคยรับฟัง ไม่เคยรับรู้
แต่..
เหนือรู้สึกเหมือนโดนตบหน้า เพราะรู้สึกมันร้อน มันชาไปทั้งหน้า
“…………………………….”
“ หากคุณเหนือไม่ว่าอะไร น้ำจะไปนอน” น้ำว่า เขาควรจะทำตัวเหมือนเมื่อก่อนจะดีกว่า ที่อะไรที่ยอมได้ก็ยอม อะไรที่ยอมไม่ได้ก็ต้องยอม อยู่อย่างเจียมตัวไม่มีปากไม่มีเสียง ให้ทุกอย่างเป็นไปตามนั้น แล้วจะได้ไม่ต้องเจ็บตัว ไม่ต้องสู้รบตบมือให้ใครมาเห็นหัว อยู่กับความฝันลมๆแล้งๆว่าสักวันแม่จะกลับมารับไปอยู่ด้วย ถือว่าตอบแทนบุญคุณให้คุณท่าน คุณหญิงได้สบายใจ มีแต่ได้กับได้เขาไม่ได้เสียอะไรเลย
“ จะนอนทำไมต้องขอ จะไปก็ไป” เหนือว่า
“…..”
“……………………….” เหนือเดินออกไปจากห้องโดยไม่พูดอะไร
น้ำตื่นเวลาไปตลาดเช้าเหมือนทุกครั้งโดยไม่ได้ตั้งนาฬิกาปลุก เด็กหนุ่มไม่เห็นเหนือในห้อง
“………………….” เมื่อคืนน้ำก็ไม่รู้ว่าเหนือกลับเข้ามาเมื่อไร…หรือว่าคุณเหนือจะไม่ได้กลับเข้ามาตั้งแต่เมื่อคืน? ถึงอย่างงั้นก็ไม่เกี่ยวกับเขา….แต่คุณเหนือไม่เคยหายไปแบบนี้
คุณเหนือไปที่ไหน หรือ ว่าออกไปข้างนอก?
น้ำออกมาเดินตามหาเหนือ เมื่อลงมาถึงชั้นล่าง เจอนมก้านพูและแก้วที่กำลังเตรียมตัวไปตลาด
“น้ำ?” แก้วเรียกเด็กหนุ่มด้วยความแปลกใจที่เห็นน้ำ
“พี่แก้ว เอ่อ เมื่อคืนคุณเหนือออกไปข้างนอกหรือเปล่าครับ?” น้ำถาม เขารู้ว่ามันแปลกที่เขาถามแบบนั้น แต่เขาไม่รู้ว่าคุณเหนือไปไหนจริงๆ
“ เปล่าหนิ” แก้วบอกและถามต่อด้วยความสงสัย “ คุณเหนือไม่อยู่ที่ห้องเหรอ?”
“ ไม่อยู่ครับ น้ำไม่รู้ว่าคุณเหนือไปไหน?” น้ำตอบเริ่มเป็นกังวล
“ เมื่อคืนนมได้คุยกับคุณเหนือที่ห้องรับแขกห้องสวนหลังจากละครจบแล้ว ก็ไม่เห็นคุณเหนือบอกว่าจะไหน” นมก้านพูบอก คิดว่าไม่แน่คุณเหนืออาจจะยังอยู่ที่นั่น
“ เหรอครับ งั้นเดี๋ยวน้ำไปดู” น้ำบอกรีบเดินไปดู
ในห้องมืดสลัวน้ำเหมือนจะเห็นคนนอนอยู่โชฟา พอน้ำเปิดไฟจึงรู้ว่าเป็นเหนือที่นอนขดอยู่
“ คุณเหนือ?” น้ำไม่คิดว่าเหนือจะนอนอยู่ที่นี่ และทำไมไม่ขึ้นไปนอนบนห้อง หากไม่อยากที่จะนอนห้องเดียวกับเขา ไปนอนห้องแขกก็ได้ไม่ต้องมานอนขดโชฟาแคบๆแบบนี้
“ คุณเหนือ คุณเหนือ” น้ำปลุกให้ไปนอนบนห้องดีกว่าปล่อยให้นอนขดอยู่ตรงนี้จนถึงเช้า
“ คุณเหนือครับ”
“………..?” ชายหนุ่มค่อยๆเปิดตาขึ้นมางัวเงี่ย
“ ขึ้นไปนอนบนห้องเถอะครับ” น้ำว่า เหนือค่อยๆลุกขึ้นนั่ง
“ แ….ลงตามฉันเหรอ?” เหนือถาม
“ครับ น้ำตื่นขึ้นมาไม่เห็นคุณเหนือ ……..นึกว่าคุณเหนือออกไปข้างนอก….”
“ เห รอ”
“ครับ” น้ำพยักหน้า เหนือจึงลุกขึ้นพร้อมๆกับดึงแขนน้ำให้ลุกขึ้นตาม ชายหนุ่มลอบยิ้มไม่ต้องการให้ใครเห็นว่าเขาดีใจที่รู้ว่าน้ำลงมาตามหาเขา หากเขาไม่คิดเข้าข้างตัวเองจนเกินไปน้ำคงไม่ได้เกลียดเขามากเหมือนที่เขาคิด
********
ขอโทษที่ช้าเจ้าค่ะ ท่าน ภารกิจรัดตัวมากมาย 
หัวข้อ: บ่วงหัวใจให้รัก41-43(จบ)....................................หน้า55 (อ่าน 373477 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก