13.
“………………………………”
“…. ..”
มากกว่าครึ่งชั่วโมงไม่มีการพูดคุยระหว่างฟอร์และน้ำ อยู่ๆก็ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกจากปากจากน้ำ ฟอร์มองน้ำนิ่งงัน เขาเอาแต่มองแก้มซ้ำและริมฝีปากแตกของอีกฝ่าย
“ถ้าน้ำไม่กลับไปที่บ้านคุณน้า น้ำจะไปอยู่ที่ไหน?”
“…………น้ำจ้องห้องไว้แล้วครับ” น้ำบอก ไม่คิดจะบอกว่าฟอร์ว่าเช่าห้องไว้ที่ไหน เพราะอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่จริงๆลืมให้หมด ความขมขื่น ความเสียใจ หรือแม้แต่ความรัก
“ เช้าห้องไว้แล้ว?” เท่านี้ฟอร์ก็รู้ว่าน้ำคิดจะออกจากบ้านเหนือนานแล้ว น้ำคิดเรื่องมาแล้วไม่ใช่อยู่ๆก็ออกมา
“ ครับ”
“ น้ำไม่คิดจะบอกฉันใช่ไหมว่าที่ไหน?”
“ …………” น้ำก้มหน้าลง “ ขอโทษนะครับ น้ำบอกไม้ได้”
“ น้ำ สิ่งที่ทำไม่ใช่การแก้ปัญหา แต่มันคือการหนี ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ต้องเผชิญหน้าให้ถึงที่สุด และถ้าไม่มีใครช่วยฉันจะช่วยเอง ขอแค่น้ำเล่าให้ฉันฟัง” ฟอร์ว่า เขาไม่อยากให้น้ำหนีไปทั้งแบบนี้ แล้วคนข้างหลังจะอยู่ยังไง
“ คุณฟอร์ไม่เข้าใจ คุณฟอร์ไม่เข้าใจน้ำ นะน้ำ….ไม่มีทางเลือกแล้ว”
“ เล่าให้ฉันฟังน้ำว่ามันเกิดอะไรกัน?!”
“
ไม่ครับ ไม่ครับ” เด็กหนุ่มส่ายหน้า ดวงตาเริ่มมีน้ำตาจะให้ทำอะไรได้ เขาไม่อยากรับรู้ไม่อยากเจอหน้าคุณเหนือด้วยซ้ำ ถึงเขาจะกลับไป ทุกคนรู้เรื่องที่เกิดขึ้นก็ใช่ว่าเขาจะไม่โดนคุณเหนือทำร้ายอีก
เมื่อคืนที่เขาตัดสินใจออกมาทั้งที่คิดว่าจะรอจนกว่าห้องว่างเพราะเขาทนไม่ไหวแล้วจริงๆ
“น้ำ”
“ ………อึ้ก ฮือๆ” เขามีเลือดเนื้อคิดจะทำยังไงกับเขาก็ได้ใช่ไหม? เหมือนที่คุณเหนือชอบพูดว่าเขาคือของของคุณเหนือ แต่ไม่ใช่ เขาเป็นคนเจ็บเป็น ไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ ไม่ใช่อยาก….
“
น้ำ!? ” ฟอร์ตกใจที่อยู่ๆน้ำก็ร้องไห้ น้ำตาล้นทะลักออกมา
“ คุณฟอร์ไม่เข้าใจ ว่าน้ำรู้สึกยังไง ฮือๆ” ถึงใครจะบอกว่าเวลาผ่านไปเร็ว แต่ถ้าอยู่อย่างขมขื่น 2 ปีนั้นนานแสนนาน
“น้ำฉันขอโทษฉันไม่ได้ตั้งใจจะคาดครั้นแต่ฉันแค่อยากรู้ความจริงเพราะฉันอยากจะช่วยน้ำเท่านั้นฉันขอโทษที่ทำให้น้ำต้องรู้สึกแย่ๆฉันขอโทษหยุดร้องเถอะเออนี่กระดาษซิซูเช็ดน้ำตา ฉันขอโทษถ้าน้ำไม่อยากพูดถึงก็ไม่ต้องพูดก็ได้” ฟอร์บอกรวดเดียวแทบสำลักคำพูดตัวเอง
“ ขอบคุณครับ” น้ำว่าพยักหน้าเห็นคุณฟอร์ลุกลีลุกลนแบบนี้แล้วนึกขำ คุณฟอร์ไม่ได้ทำอะไรเขาสักหน่อย …คนที่ทำกลับไม่เป็นแบบนี้…ไม่รู้สึกผิด
“……………..” ฟอร์จ้องน้ำที่อยู่ๆก็เงียบไป ชายหนุ่มคิดว่าคงเพราะเขาทำให้น้ำนึกถึงเรื่องเลวร้าย
“น้ำ?”
“ เอ่อ ครับ” เด็กหนุ่มว่าเงยหน้าขึ้นมอง
“ ไม่ต้องไปคิดถึงมันแล้ว” ฟอร์ว่าลูบหัวอีกฝ่าย ชายหนุ่มนึกถึงคำพูดของหมอที่บอกเขา
‘แผลกายไม่นานก็หาย แต่แผลที่ใจต้องใช้เวลา’
“ ฉันไม่ถามแล้ว ไม่ต้องคิดมาก
“ครับ” ถึงไม่คิดบางครั้งมันก็นึกถึงอยู่ดี
เหนือนอนพลิกตัวไปมาหลายต่อหลายครั้ง ทำยังไงก็ไม่หลับ ใจก็นึกแต่ว่าน้ำไปอยู่ไหน ทำยังไงถึงจะหาน้ำเจอ แม้แต่ตอนนี้ก็ไม่คิดว่าน้ำจะหนีออกจากบ้าน
“ แกนะแก…” เหนือว่าลุกขึ้น เปิดไปหัวเตียง ตอนนี้เรื่องที่เขาคิดมีแต่เรื่องน้ำ ซึ่งมันไม่น่าเป็นไปได้ ยิ่งสายตามองไปเห็นกล่องโทรศัพท์ท่เขาซื้อให้น้ำแล้ว อารมณ์ก็ยิ่งหงุดหงิด เหนือเดินไปหยิบกล่องโทรศัพท์ที่ซื้อมาทิ้งลงถังขยะก่อนที่จะกลับมาที่เดิม
ไม่คิดว่าห้องตัวเองจะเงียบได้ขนาดนี้
“ น้ำ”
ยังไงก็ตามตัวให้เจอ และพากลับมาให้ได้
****** *** **
น้ำมองนาฬิกาใกล้จะ5 โมงแล้ว อีกไม่นานคุณฟอร์ก็คงจะมาถึง เห็นบอกว่าวันนี้จะซื้อขนมชั้นมาฝากเขาด้วย
ก็อกๆ
นั่นไงมาแล้ว มาถึงเร็วกว่าที่คิดไว้อีก
“ครับ” น้ำว่า วางหนังสือนิยตสารที่พยาบาลนำมาให้อ่าน
!? คุณเหนือ!? น้ำว่าขยับตัวจะลงจากเตียง แต่ชายหนุ่มก็เดินมาถึงเตียงรวดเร็วราวกับลมพัด เหนือคว้ามือสั่นๆของอีกคนเอาไว้แน่น
“
…….คุณเหนือ” น้ำว่าเสียงเครือในลำคอ คุณเหนือมาอยู่ที่ได้ยังไง หรือว่า!? คุณฟอร์บอกคุณเหนือว่าเขาอยู่ที่นี่
“ ทำหน้าเหมือนโดนผีหลอก” เหนือว่ายิ้มจ้องใบหน้าซีดเผือด
“……………” คุณเหนือมาอยู่ที่ได้ยังไง !? น้ำถามตัวเองเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็น ไม่เชื่อข้อมือที่โดนกำแน่นจนเจ็บ
“ คิดเรอะว่าจะหนีพ้น คิดเรอะว่าฟอร์จะไม่บอกเรื่องแกกับฉัน อย่าโง่ไปหน่อยเลย”
“ ไม่จริง ไม่จริง !?” น้ำว่าส่ายหน้า สะบัดแขนให้เหนือปล่อยมือเขา
“ กลับบ้าน!” เหนือว่ากระชากแขนเด็กหนุ่มให้ลงจากเตียง น้ำผลักเหนือเต็มแรง ก่อนที่จะวิ่งไปยังประตูแต่เขาเปิดประตูไม่ได้
ประตูล็อก!?
“ เปิดสิ เปิด
เซ่!? ” น้ำร้อง หันไปมองชายหนุ่มที่เดินมาหาอย่างใจเย็น
“
ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วย เปิดประตูให้ที!? ”
“ ใครเขาจะเปิดให้แก น้ำแกมันตัวคนเดียวไม่มีใครช่วยแกได้หรอก” เหนือว่ายิ้มหัวเราะขบขัน
“
เปิดประตู เปิด!? ” น้ำว่าน้ำตาเอ่อเต็มเบ้าตา เอาตัวกระแทกประตูหวังจะพังออกไป
“ มานี่
!? ” เหนือว่ากระชากน้ำกลับเข้ามา
“คุณเหนือปล่อยน้ำไปเถอะครับ” น้ำร้องขอ
“
ไม่?! แค่เป็นของของฉัน เป็นที่ระบายอารมณ์ของฉัน”
“
น้ำไม่ใช่ น้ำไม่ใช่สิ่งของ น้ำเป็นคน!? ” น้ำตะโกน
ผวักะ !? ชายหนุ่มตบหน้าน้ำเต็มแรง รอยฝ่ามือปรากฎขึ้นแทบจะทันที
“ เ ห ร อ เดี๋ยวจะพิสูจน์ให้ดู” เหนือว่าผลักน้ำลงไปนั่งกับพื้น ก่อนที่จะจะกดไหล่น้ำไว้ เมื่อน้ำสู้ขัดขืนถึงที่สุด เหนือนั่งทับตัวน้ำไม่ให้หนีไปไหนได้
“ อย่าครับ อย่าทำอะไรน้ำ ฮือๆ” น้ำร้องไห้หมดหวังเพราะขยับตัวยังไม่ได้ แล้วจะหนีไปไหนได้
“ แกมันบ้าที่คิดว่าจะหนีไปจากฉันได้ ชาตินี้แกหนีฉันไม่พ้นหรอก
!? ” ชายหนุ่มว่าบีบคางเด็กหนุ่มแรงจนใบหน้าน้ำบิดเบียว ก่อนที่จะบรรจงจูบหนักหน่วงอย่างดูถูก
“…………….!?” น้ำดิ้นพล่านเมื่อกางเกงถูกดึงไปตามเรียวขา ตามด้วยถูกสอดแทรกอย่างรุนแรงพร้อมๆกับถูกยัดเยียดความเจ็บปวดทั้งกายและจิตใจ
อย่า!? ไม่ ช่วยด้วย
อย่า!?
“
อย่า!? ” น้ำเปิดตากว้าง หายใจถี่อย่างเหน็ดเหนื่อย ร่างกายชื่นเหงื่อจนรู้สึกได้
สิ่งที่เขามองเห็นคือเพดานสีขาวที่คุ้นตาในห้องสลัว
คุณเหนือ!? “…..” น้ำรีบลุกขึ้นเปิดไฟ เขามองไปรอบๆอย่างหวาดระแวง ทุกอย่างเงียบสงบ
คุณเหนือ!?
น้ำมองไปรอบๆห้องอีกครั้ง เขาคิดว่าคุณเหนืออาจจะโผล่มาจากตรงไหนสักที่ หรือคุณเหนืออาจจะหลบอยู่ตรงไหนก็ได้
ไม่มีใครอยู่ที่นี่นอกจากเขา
มองดูนาฬิกา ตี5 พอดี เวลาที่เขาต้องตื่นทุกวัน
เมื่อกี้เขาฝัน?
แต่มันราวกับความจริง ร่างกายเขายังสั่นอยู่เลย หัวใจก็ยังเต้นระรัว
“………..”
น้ำเอนตัวลงนอน ความฝันทำไมเหมือนความจริงได้ขนาดนี้ เขาหวังว่ามันจะเป็นแค่ความฝัน
‘คิดเรอะว่าจะหนีพ้น คิดเรอะว่าฟอร์จะไม่บอกเรื่องแกกับฉัน อย่าโง่ไปหน่อยเลย’
คุณฟอร์จะไม่บอกคุณเหนือว่าน้ำอยู่ที่นี่ใช่ไหมครับ?
“……..” น้ำไม่อาจข่มตาให้หลับจนกระทั่งเช้า..
ทันทีที่ได้ข่าวจากสาโรจน์บิดา เหนือมาที่โรงพยาบาลที่ที่น้ำพักรักษาตัวอยู่ทันที เขาบอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไงบ้าง รู้แต่ว่าหัวใจเต้นแรงและถี่จนน่ากลัว อยากจะเห็นหน้าน้ำให้เร็วที่สุด ตลอดเวลาที่ขับรถมารู้สึกว่าระยะทางกว่าจะถึงโรงพยาบาลไกลกว่าที่เขาคิด
ขณะเดี่ยวกันฟอร์ที่เรียนคาบสุดท้านเสร็จก็ไปซื้อขนมชั้นตามที่บอกว่าจะซื้อไปฝากน้ำ ก่อนที่จะเยี่ยมน้ำที่โรงพยาบาล ชายหนุ่มสะเทือนใจเรื่องที่เกิดขึ้นกับน้ำเป็นอย่างมาก หากว่าเขามีอะไรที่จะช่วยน้ำได้เขาก็จะช่วยอย่างเต็มที่
น้ำไม่น่าจะมาเจอเรื่องแบบนี้เลยจริงๆ
เหนือยืนอยู่หน้าห้องผู้ป่วยเป็น 10 นาที
“…………….” ในห้องนี้มีน้ำอยู่ เขาควรจะพูดกับอะไรกับคนที่หนีเขาดี จะขู่ให้กลับไปด้วยกัน หรือจะทำเป็นลืมเรื่องนี้และบอกให้กลับบ้านด้วยกัน จากที่ถามคุณหมอเขาทำร้ายมากกว่าที่เขาคิด เพราะตอนนั้นด้วยความโมโหและความไม่เข้าใจที่น้ำปิดปังเขา ทำให้เขาไม่ยั้งมือ เขารู้สึกได้ว่าน้ำเปลี่ยนไป เมื่อก่อนไม่ว่าจะทำอะไร ต้องการอะไร น้ำจะไม่ขัดขืนต้องยอมให้เขา แต่เดี๋ยวนี้น้ำมักจะขัดคำสั่งเขาเสมอ แล้วนั่นทำให้อารมณ์เขาว้าวุ่นพลุกพล่านจนขาดสติ
“………………………….” เหนือค่อยๆเปิดประตูเข้าไป
“…….” น้ำขณะกำลังเหม่อมองออกไปนอกระเบียงหันกลับเข้ามาเมื่อประตูเปิดออก ?!
ไม่จริง!? คุณเหนือ
น้ำตกตลึง มือสั่น
“ น้ำเ ป็น ไง บ้ าง ?” เหนือถามคำพูดติดขัดไม่เป็นธรรมชาติ เขามองใบหน้าไม่มีเลือดของน้ำก็รู้ว่าตกใจที่เห็นเขา
“ ……………” ไม่จริง น้ำบอกตัวเอง เขาฝันอยู่แน่ๆต้องเป็นความฝันแน่นอนไม่มีทางที่คุณเหนือจะตามหาเขาเจอ….ไม่ใช่ไม่มีทางทาง …คุณฟอร์สัญญาแล้วว่าจะไม่บอกใครว่าเขาอยู่ที่นี่
“น้ำ” เหนือว่าเดินไปหา น้ำรีบลงจากเตียงแล้ววิ่ง
“ น้ำ!?” ชายหนุ่มวิ่งตามในทันทีและกอดน้ำจากด้านหลัง
“ ปล่อย ปล่อยน้ำ ปล่อยน้ำไปเถอะ” เด็กหนุ่มขอร้องดิ้นสุดแรง เหนือก็ยิ่งกอดแน่นแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่รู้สึกว่าได้กอดน้ำเลย
“ ไม่ฉันไม่ปล่อย” เหนือว่า ตัดสินใจแล้วยังไงก็ไม่ปล่อยยังไงก็จะให้กลับบ้านไปด้วยกันตอนนี้
“ ปล่อยน้ำไปตามทางของน้ำเถอะครับ” น้ำขอร้อง
“ ไม่ได้ หรอก แก…..น้ำเป็นของฉัน”
“ คุณเหนือก็พูดแต่แบบนี้ น้ำไม่ใช่สิ่งของ คุณเหนือเข้าใจไหมครับ
!? ” น้ำว่าฮึดดิ้นในวงแขนของเหนืออีกครั้ง
“
แกเป็นคนของฉัน เป็นเมียฉัน!? ” เหนือตอบกลับเสียงดังยิ่งกว่า
“ คนของคุณเหนือ เมียของคุณเหนือ……… คุณเหนือรู้ไหมครับว่ากำลังพูดอะไร รู้ไหมครับว่าสิ่งที่คุณเหนือพูดหมายความว่ายังไง?” น้ำว่าหันมองหน้าชายหนุ่มเป็นครั้งแรก
“…………………………………………” เหนือมองหน้าน้ำกลับ ค้นหาว่าน้ำต้องการจะพูดอะไรกันแน่?
“ คุณเหนือไม่รู้ใช่ไหมครับว่าคำว่าเมียหมายถึงอะไร เพราะไม่งั้นคุณเหนือก็คงไม่ทำกับน้ำแบบนี้”
“น้ำ?” เหนือคลายอ้อมแขนไม่รู้ตัว
“ ปล่อยน้ำไปเถอะครับ ถือว่าทำบุญ” น้ำว่า เขารู้ว่าคุณเหนือไม่ได้สำนึกผิดแม้แต้น้อย คำว่า ขอโทษ ยังไม่มีสักคำ
“ เรื่องทั้งหมดเพราะฉันหรือน้ำ ? น้ำเองก็ด้วยไม่ใช่หรือไง?! น้ำปิดปังอะไรฉัน
?! ” เหนือถามอยากรู้
“ หึ ทุกคนก็มีเรื่องของตัวเองทั้งนั้น” น้ำว่าก่อนจะใช้ศอกกระทุ้งไปด้านหลังโดนเหนือเต็ม
“
โอ๊ย?! ” เหนือว่าตัวงอ มองน้ำจะวิ่งออกจากห้องไป ก่อนที่ชายหนุ่มจะแข็งใจวิ่งตามออกไป
“
น้ำ?! ”
ฟอร์ที่เพิ่งออกจากลิฟท์เห็นน้ำวิ่งออกมากห้องมา เขามองไม่เข้าใจว่าทำไมถึงวิ่งออกมาจากห้องแบบนั้น และกำลังจะวิ่งตามก็เห็นเหนือวิ่งตามน้ำออกมา
เหนือ?! นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?!
“………………………..” ฟอร์รีบวิ่งตามไปติดๆ
น้ำวิ่งไปเรื่อยๆจนสุดทางเดิน ก่อนที่จะวิ่งลงบันได แม้จะวิ่งมาไม่ได้นานแต่น้ำก็เหนื่อยหอบ เมื่อหันหลังกลับไปเห็นเหนือวิ่งตามมา น้ำยิ่งเร่งฝีเท้า
ทำไมคุณเหนือจะต้องตามเขามาด้วย ปล่อยเขาไปไม่ได้เลยหรือไง?!
ปล่อยเขาไปเถอะ?!
“
น้ำ?! ” เหนือร้องเรียก ก่อนที่คว้าตัวไว้ได้
“
ปล่อย?! ” น้ำว่าไม่หันยอมหันหน้าไป แม้ตัวจะโดนจับไว้
“ มีอะไรไปคุยกันที่บ้าน?!” เหนือบอก
“ ไม่ครับ น้ำไม่กลับที่นั่นอีกแล้ว ขอร้องละครับปล่อยให้น้ำไปตามทางของน้ำเถอะ”
“………………………………………….น้ำแกเป็น..”
“
น้ำไม่อยากเป็นอะไรกับคุณเหนือทั้งนั้น! ”
“…………………………….” เหนือมองใบหน้าน้ำที่ก้มอยู่ คนอย่างเขา…
คนอย่างเขาลดตัวลงมาขนาดนี้ มาตามเด็กในบ้านขนาดนี้แต่กลับโดนปฎิเสธอย่างไร้เยื่อใย ทั้งที่เขาเป็นห่วง ทั้งที่นอนไม่หลับทั้งคืน พอรู้ว่าอยู่ที่นี่ก็บึ่งรถมาทันที แต่กลับ
แต่กลับ
“ กลับบ้าน
?! ” เหนือว่าไม่คงไม่คิดอะไรแล้วตามตัวเจอก็พากลับเท่านั้นแหละ จะพูดอะไรให้มากเรื่อง?!
“
ไม่ครับ ปล่อย?! ” น้ำว่าดึงแขนตัวเองกลับแต่เหนือไม่ยอมปล่อยและไม่คิดว่าจะปล่อย
“
อย่าทำให้ฉันโมโห กลับบ้าน?! ” เหนือบอกเสียงดัง ฟอร์ที่ตามมาถึงชะงักเท้าฟัง ก่อนที่จะเดินให้เงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ ฟอร์มองจากด้านบนมองเห็นเหนือกับน้ำแม้จะไม่ทั้งหมด
“
ไม่ม่ม่ม่ม่าย! ” น้ำว่าผลักเหนือให้ปล่อยเขาแต่เหนือก็ยังคว้าแขนน้ำได้อยู่ดี ชายหนุ่มพยายามจะอุ้มอีกคนให้ได้ เขาจะได้ตัดปัญหาน้ำที่กำลังต่อต้านออกไปได้เยอะ
“
โอ๊ย!? นี่แก?! ” เหนือว่ารู้สึกเจ็บแปล๊บที่แก้ม เพราะน้ำเผลอข่วนเหนื้อเป็นรอย 3 ขีดโดยไม่ได้ตั้งใจ
น้ำเองก็ตกใจ แต่ก็คิดว่าสาสมแล้ว ทำไมไม่ปล่อยเขาไปสักที
“ นี่แกทำอะไร
?! ” เหนือถามเขย่าไหล่น้ำสุดแรง
“…………..” น้ำไม่ตอบแต่กลับยิ้มสะใจเหมือนตั้งใจทำ
“ นี่แก
….?!” เหนือโกรธจนตัวสั่น เขาจ้องหน้าน้ำตาไม่กระพริบ แววตาวาวโรจน์ขึ้น ก่อนที่จะตบใบหน้าอีกฝ่ายเต็มแรง
ผวักะ?! “……………” เด็กหนุ่มใบหน้าหันน้ำตาร่วง
ฟอร์รีบลงบันไดมาทันที
“
แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร?! เห็นว่าฉันง้อแกหรือไง?! ไม่ใช่ แกคิดผิด แกมีจิตใจเรอะ แกเป็นคนใช่ไหม?! เปล่า แกเป็นของของฉัน ฉันเคยทำยังไงกับแกกลับไปฉันก็จะทำอีก และมากกว่าเดิม” เหนือว่ายิ้มสะใจ พยามยามดึงเสื้อน้ำออก
“
แกมันก็แค่ของแก้ขัด! ” เหนือว่า
“………..” น้ำไม่พูดโต้ตอบแต่ก็ปกป้องตัวเองเต็มที่
“ ขัดขืนเรอะ
ขัดขืนเรอะ?! ดีดี!” เหนือว่าไม่สติรับรู้ความถูกต้อง เขาเอาแต่อารมณ์ตัวเองเป็นใหญ่ ยิ่งเห็นน้ำปฎิเสธเขาก็ยิ่งเดือด
เหนือชกเขาทีท้องน้ำเต็มแรง ใบหน้าเด็กหนุ่มซีดไม่มีสีเลือด ร่างกายรับรู้ความเจ็บปวดไม่มีแรง ก่อนที่จะค่อยๆทรุดตัวลงกับพื้น
“
น้ำ?! ” ฟอร์ตะโกน วิ่งเข้ามาผลักเหนือออกไปและประครองน้ำไว้
“
คุณฟอร์” น้ำว่า ยังคิดว่าฟอร์คือคนที่บอกเหนือเรื่องที่เขาอยู่ที่นี่
เหนือเองตกใจที่อยู่ๆฟอร์ก็เข้ามา
“
เหนือนายทำอะไรของนาย?! ” ฟอร์ตะโกน เหนือตั้งสติได้ดึงน้ำกลับมา
“ เรื่องของเรากับน้ำ นายไม่เกี่ยว” เหนือว่าอุ้มน้ำที่ไม่มีแรงขัดขืนขึ้นมา
“
เราไม่เกี่ยวไม่ได้ สิ่งที่นายทำมากเกินไป?! ” ฟอร์ว่าจ้องเหนือก่อนที่จะหันมามองน้ำ เขาเข้าใจถูกว่าคนที่ทำร้ายคือเหนือ เมื่อเขาได้มาเห็นด้วยตาตัวเองเขายิ่งเข้าใจน้ำ คงจะนานแล้วที่เหนือทำกับน้ำแบบนี้ น้ำคงทนไม่ได้แล้วถึงได้หนีออกมา ยิ่งทำให้เขาสงสาร เห็นใจน้ำขึ้นไปอีก
“ ฟอร์นายเป็นเพื่อนเรารู้ว่านายหวังดีกับเรา แต่เรื่องครอบครัวของเรา เราจัดการเองได้”
****** **
จิ้ม!!! 
เย้!!ทันด้วย 
555 เดี๋ยวไปอ่านก่อนล่ะกันนะคะเจ้าหญิง ^^
.......... 
หัวข้อ: บ่วงหัวใจให้รัก41-43(จบ)....................................หน้า55 (อ่าน 374805 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก