หัวข้อ: [ กลรัก ... เปื้อนสี ] แล้วนะครับ !!!!

[♠DekDoy♠]

เหมือนหมวยเล็กจะรู้กลายๆนะ

happy birthday na ka
wish have a good day ,, year & every things u'r think na ja

[LalaBam]

ปีโป้เคลียร์ให้จบเลยนะ
แล้วก็อย่าให้นังหมวยเละมาทำอะไรน้ำมนต์ล่ะ รู้มั้ย

[malula]

ใครเหรอป๊า เพื่อนเก่าเหรอ
พี่โป้รู้ตัวหรือเปล่าว่ามีคู่หมั้นแล้ว

[Crossley]

น้อยๆหน่อยนังหมวยเล็ก เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย 

[tongdbsk]

บอกตรงๆ ชอบนักเขียนเรื่องนี้จังเลย ขยันอัพมากอ่ะครับ

เอาใจผมไปเลย ยังไงก็สุขสันต์วันเกิดนะคับ มีความสุขมากๆ แล้วก็มาแต่งนิยายดี ๆ ให้พวกเราอ่านอีกนะครับ.

[Poseidon]

ทำให้สำเร็จนะโป้  เอาใจช่วย
อ่านตอนนี้แล้วสงสารน้ำมนต์จัง

[suck_love]

แอร๊ยยย  รีบๆสะสางด่วนเลยโป้ เดี๋ยวน้ำมนต์เสียใจ ส่วนหมวยเล็กหลบไปเพราะปีโป้น้ำมนต์จอง 


ปล  เม้นแรกสำหรับนิยายเรื่องนี้   สนุกมากค่ะ 

[Chiren]

หนูแดง เหมือนๆจะ แอบน้อยใจ มีคู่หมั้นแล้วตัวยังมายุ่งกับเราทำไม

รีบๆเคลียให้ไวๆ นะโป้ เดี๋ยวหนูแดงจะเปลี่ยนจะน้อยใจเป้นโกรธ

[Pigstar]

ผมก็ว่างั้น รีบไปเคลียร์ให้จบๆๆ

ไปเลยดีกว่า จะได้ไม่มีปัญหาตอนหลัง

อีกอย่างตอนนี้ผมก็เริ่มรำคาญยัยหมวยเล็ก

อะไรนี่แล้วด้วย เกาะติดโป้อยู่ได้ รกหูรกตา

จริงๆๆ

[Still_14OC]

น้องน้ำมนต์ นอยด์ อ่ะ 

[yayee2]

ครอบครัวหมวยเล็กเขาคงต้องการแบบเงินต่อเงิน ต่อยอดธุรกิจกันน่ะ
เลยมีสัญญาแต่ปางก่อน และคงพูดจนฝังหัวฝังใจหมวยเล็กแหละ
แล้วสาวน้อยแบบหมวยเล็กจะไม่ฝังใจได้ไง ตี๋โป้ทั้งหล่อทั้งรวย
ได้แต่งกันคนคงลือไปทั้งบาง
ว่าแต่จะรอดูว่า ตี๋โป้จะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร

[lungkhao]

ตอนพิเศษ วันเกิดน้ำมนต์


“เอ๊ย ทำไมมึงเพิ่งมาบอกกูตอนนี้วะไอ้เอ็ม แล้วกูจะหาของขวัญให้น้ำมนต์ทันมั๊ยเนี่ย” ผมตะโกนใส่สายทันที ตอนที่ไอ้เอ็มโทรมาบอกผมว่า วันนี้เป็นควันเกิดน้ำมนต์

"แล้วกูจะไปรู้มึงเหรอไอ้โป้ กูไม่ได้จีบน้ำมนต์นะเว้ย และที่กูรู้ เพราะกูเห็นหญิงมันถือของขวัญมาให้น้ำมนต์เมื่อตอนเช้า” ไอ้เอ็มพูด

“ไม่รู้แหละ ยังไงมึงก็ผิด” ผมโทษมัน

“เหี้ยแล้วไง กูผิดตลอด กูว่าแล้วทำไมจีบไม่ติดง่ายๆ”

“มึงอย่ามาปากเสียไอ้เอ็ม เดี๋ยวมึงเจอกูแน่” ผมวางสาย จากไอ้เอ็ม แล้วลงจากหอมุ่งตรงไปที่วิทยาลัยของไอ้เอ็มทันที




ในหัวผมกำลังคิดว่าจะซื้ออะไรให้น้ำมนต์ดี ผมเลยแวะร้านขายของขวัญชื่อดังของจังหวัด เดินดูของเยอะแยะมากมายที่คิดว่าน้ำมนต์จะชอบ แต่ผมกลับไม่ถูกใจของขวัญชิ้นใดในร้านเลย และก็คิดว่าถ้าซื้อไปน้ำมนต์ก็คงไม่ชอบเหมือนกัน น้ำมนต์ดูอย่างนั้นนะ เอาใจยากชิบหาย ไม่มีใครรู้หรอกว่าเขาชอบไม่ชอบอะไร  ขนาดผมตามจีบอยู่พักใหญ่ ก็ยังไม่มีใครรู้เลย ว่าเขาชอบหรือไม่ชอบผม ...



ผมตัดสินใจเดินออกจากร้านขายของขวัญด้วยมือเปล่า ใจก็คิดว่าจะไปเดินหาอีกร้าน แต่ก็คิดเผื่อไปอีกว่า ยังไงซะผมก็ออกมามือเปล่าเหมือนเดิมอยู่ดี

“ในเมื่อหาอะไรถูกใจให้ไม่ได้ ก็ไม่ต้องให้มัน” ผมสรุปเอาง่ายๆแค่นั้น และก็ขับรถมุ่งหน้าสู่วิทยาลัยของน้องน้ำมนต์ในทันที โดยไม่เที่ยวแวะข้างทางอีกแล้ว


พอมาถึงโรงเรียนก็เป็นคาบเรียนของนักเรียน มีบางคนที่เลิกเรียนแล้ว ผมอาศัยความเงียบในตอนนี้คิดว่าจะทำอะไรให้น้ำมนต์ดี ไอ้หัวสมองของผมมันเคยทำอะไรโรแมนติกซะที่ไหนละ  วาเลนไทน์ทุกปี แค่ยื่นดอกกุหลาบให้สาวดอกหนึ่ง สาวพวกนั้นก็แทบจะคลานขึ้นเตียงแล้ว


แต่น้ำมนต์เหรอ ต่อให้ซื้อมาทั้งสวน มันก็มองด้วยหางตา และบอกว่า “เปลือง” อยู่ดี  ใช่ว่าผมโรแมนติกคนเดียวไม่เป็นที่ไหน น้ำมนต์นี่อ่ะ ตัวทำลายความโรแมนติกเลยล่ะ แต่ผมรู้นะ ว่าเวลาผมทำอะไรหวานๆกับเค้าบ้าง มันคงเขิน ผมเห็นมันยิ้มตลอด  แต่บางทีก็แอบคิดว่าที่มันยิ้ม อาจเป็นเพราะมันขำที่ผมทำอะไรบ้าๆแบบนั้นหรือเปล่า มันคงดูขัดกับมาดนักเลงผม


“อัลโหลไอ้โอ๊ต” ผมคิดไรไม่ออกเลยโทรหาไอ้โอ๊ตครับ

“อืม ว่าไงมึง”

“เดี๋ยวเย็นๆมึงชวนไอ้บ่าว พี่เอกไปเจอกันที่ร้านโรตีนะ กูจะพาน้ำมนต์ไปเลี้ยงวันเกิด” คิดอะไรไม่ได้ ก็เลี้ยงข้าวก็แล้วกัน อิ่มด้วย

“มึงเลี้ยงใช่ป่ะ” มันถามกลับ ด้วยคำถามโง่ๆ

“เออดิ หรือพวกมึงอยากจ่ายกันเอง”

“ฝันไปเถอะ เออเดี๋ยวกูโทรบอกให้ แล้วเจอกันที่ร้าน” มันตอบผมแล้ววางสายไปพร้อมกับที่นักเรียนห้องของน้ำมนต์กำลังเดินออกมาพอดี แหมไอ้เอ็มนี่ตามติดน้องหญิงอย่างกับตังเมเชียว หึหึ ก้าวหน้ากว่ากูอีกนะมึงอ่ะ


“อ้าวไงมึง มารอนานแล้วเรอะ” ไอ้เอ็มตะโกนถามผม

“เปล่า กูเพิ่งมา” ผมบอกมัน

“คงเชื่ออยู่หรอก นั่งเหงื่อซกขนาดนั้น” ไอ้เอ็มแซวผม ผมหันไปมองน้ำมนต์ที่เดินถือกล่องของขวัญมามากมาย อะไรก็ไม่รู้เยอะแยะไปหมด  ยังมีที่ช้างน้อยช่วยถืออีก


“ไอ้เอ็ม เดี๋ยวไปเจอกันที่ร้านโรตีนะ วันนี้กูเลี้ยง” ผมบอกไอ้เอ็ม

“เลี้ยงกูเรอะ”

“เลี้ยงทั้งหมด” ผมตอบบอกไป

“เนื่องในโอกาสอะไรเหรอคะ พี่โป้” ช้างน้อยส่งเสียงมาถามอย่างอยากรู้

“โอกาสที่พี่อยากเลี้ยง” ผมตอบไป หน้ามองฟ้ามองอากาศ

“อย่าไปถามมันมากเลยน้องช้างน้อย ไอ้นี่มันขี้เก็ก ไปกันเถอะ เดี๋ยวหญิงไปกับช้างน้อยก็ได้นะ ช่วยช้างน้อยถือของด้วย” ไอ้เอ็มด่าผม ก่อนจะจัดแจงคนอื่น


“มึงจะไปไหน” ผมถาม เมื่อน้ำมนต์ทำท่าจะเดินตามไอ้เอ็มไป

“จะไปกับพี่เอ็ม”

“ไปทำไม มากับกู”

“แล้วทำไมไม่บอก”

“แล้วทำไมจะต้องบอก”  ผมหันไปบอกมัน เห็นมันขึ้นมาอย่างพะรุงพะรังกับข้าวของเยอะแยะของมัน เห็นแล้วช่างหงุดหงิด

“ไอ้เอ็มเดี๋ยวก่อน” ผมเรียกไอ้เอ็ม

“มีไรอีกวะ” มันถามพร้อมกับเดินมาหาผม

“มึงเอาของที่น้ำมนต์ไปให้หมด” ผมบอกมัน

“แล้วกูจะถือไปยังไง กูไปคนเดียว”

“ไม่รู้แหละ มึงจะเอาเพื่อน เอาใครที่นี่ช่วยถือไปก็ได้ แต่มึงเอาไปถือให้หมด”

“ไม่เป็นไร เราถือเอง” น้ำมนต์พูด

“ไม่เอา กูขับรถยาก”

“งั้นเราไปกับพี่เอ็ม” น้ำมนต์พูดพร้อมกับทำท่าจะลุกออกจากรถ

“ไอ้เอ็ม ยังอีกกกกกกก” ผมหันไปตวาดไอ้เอ็ม

“น้องน้ำมนต์เอามาให้พี่ช่วยถือเถอะครับ ไอ้คุณหนูโป้มันเริ่มเอาแต่ใจตัวเองแล้ว เดี๋ยวเพื่อนๆพี่มันจะเดือดร้อน อดกินของฟรี” ไอ้เอ็มพูดถูกครับ

“นิสัยไม่ดี” น้ำมนต์พูดพร้อมกับยื่นของให้กับไอ้เอ็มไป



และในตอนนี้น้ำมนต์ไม่มีของขวัญแม่แต่ชิ้นเดียวอยู่ในมือแล้วครับ ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ขับรถไปร้านโรตีอย่างอารมณ์ดี จะหาว่าผมบ้า ผมก็ยอมครับ  บ้าเพราะรักไปแล้วนี่


พอพวกเรามาถึงร้านโรตี เป็นเหมือนเดิมครับ ไอ้พวกนี้มันก็สั่งได้สั่งเอา สั่งแทบทุกอย่างที่มีในเมนู อย่างละไม่รู้กี่จาน มันกินกันได้ยังไงก็ไม่รู้ เอาเป็นว่าพวกมันจะมากินร้านนี้เฉพาะเวลาที่ผมเลี้ยงเท่านั้นละครับ เพราะว่ามันคงเบื่อไปเลย กินซะขนาดนั้น


ส่วนคนที่ผมตั้งใจจะเลี้ยงจริงๆเหรอครับ กินไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่หรอกครับ ไม่รู้ว่าเพราะไม่หิว รอไปกินข้าวกับยาย หรือว่าเบื่อร้านนี้กันแล้ว ก็ไม่รู้


พวกเราใช้เวลาตั้งแต่เย็น กินกันจนเกือบจะค่ำครับ คนในร้านเริ่มเยอะขึ้น จนผมคิดว่าคงถึงเวลาที่จะยกพวกกลับได้แล้ว  ผมเลยสั่งเด็กเก็บเงิน แล้วก็ออกจากร้านกันมา


“สุขสันต์วันเกิดนะครับน้องน้ำมนต์ มีความสุขมากๆนะครับ” ไอ้โอ๊ต พูดขณะที่กำลังจะแยกออกกลับกัน

“ขอบคุณครับพี่โอ๊ต”

“ส่วนพี่ก็ขอให้น้องมีแฟนที่ดีนะครับ สวยๆ หมวยๆ อึ่ม”

“ขอบคุณครับพี่บ่าว”

“ไอ้บ่าว คราวหน้ามึงอดกินเงินกูแน่” ผมด่าไอ้บ่าวครับ อวยพรไม่ดูตาม้าตาเรือ

“ทำไมวะ กูไม่สนแล้ว ครั้งนี้กูอิ่มแล้ว คราวหน้ามึงก็จำไม่ได้แล้ว ฮ่าๆๆ” ดูที่มันหัวเราะชอบใจครับ

“ส่วนพี่เอกก็ขอให้น้องน้ำมนต์เรียนเก่งๆ จบไวๆ ทำโปรเจคผ่าน แล้วก็วาดรูปสวยๆนะครับ”

“ขอบคุณครับพี่เอก”

“อวยพรกันพอรึยัง กูจะกลับแล้ว” ผมขัดขึ้นเมื่อเห็นว่าพวกนี้มันชักจะยืดเยื้อแล้ว

“อะไรกันนี่มึง จะรีบไปไหนกันวะ” ไอ้พี่เอกด่าผมครับ

“น้ำมนต์กลับกัน” ผมบอกน้ำมนต์

“เราว่าเรานั่งรถไปเองดีกว่า ของเราเยอะ” น้ำมนต์บอกผม

“ไม่เป็นไร กูอยากไปส่ง”

“แต่ของมันเยอะนะ นายไปส่งก็หล่นปลิวพอดี” ยังจะเถียงอีกครับ

“มาเถอะหน่า กูจัดการได้แหละหน่ะ”



แล้วผมก็พาน้ำมนต์เอาของมาไว้กับรถสองแถวที่จะผ่านหน้าบ้านของน้ำมนต์ โดยฝากนายหัวรถไป แล้วจะไปรอเอาที่คิวรถหน้าบ้านน้ำมนต์  น้ำมนต์ดื้อที่จะไปกับรถสองแถว แต่ผมก็ดื้อที่จะไปส่ง สุดท้ายน้ำมนต์ก็ยอมไปกับผม ไม่ได้แพ้ลูกตื้ออะไรผมหรอกนะครับ ผมว่าเพื่อตัดความรำคาญมากกว่า


ดีครับ ผมจะได้ขับไปส่งน้ำมนต์โดยไม่เห็นพวกบรรดาของขวัญพวกนั้น ไม่รู้อะไรทั้งนั้น ตุ๊กตาเอย กรอบรูปเอย ดอกไม้เอย อี๋ ... ซื้อกันมาให้ได้ไง อย่างกับวันวาเลนไทน์ น้ำมนต์คงไม่ชอบหรอกผมว่า


“เราชอบของขวัญที่ช้างน้อยซื้อให้มากๆเลยนะ เป็นตุ๊กตาตัวที่เราอยากได้” อยู่ๆมันก็พูดบอกผม ขณะที่ผมขับรถกลับอย่างช้าๆ

“อืม แล้วไง” คงชอบแค่ตุ๊กตาละมั้ง

“ส่วนดอกไม้ช่อนั้นหญิงก็ซื้อให้ หอมมากเลยละ เป็นดอกไม้ที่เราชอบที่สุดเลย” ไอ้ดอกเบจมาศนั่นนะ มึงชอบมากที่สุด หึหึ

“แล้วไอ้กรอบรูปอันใหญ่ๆนั่นละ”

“อ๋อ อันนั้นแพรวาดรูปให้เรา แพรวาดรูปเหมือนเก่งมากเลย วาดเราซะหล่อกว่าตัวจริงอีก”

“กูว่าไม่เห็นจะเหมือน ไม่บอกไม่รู้นะเนี่ย ว่าเค้าวาดมึง”

“นายนี่ตาไม่ถึงจริงๆ”



หึหึ ตกลงมึงชอบทุกอย่างเหรอ แต่มึงคงแกล้งพูด เพื่อไม่อยากจะให้คนให้เสียความรู้สึกนั่นแหละ กูเข้าใจดี วันเกิดผมแต่ละปีได้อะไรมาก็ไม่รู้ ผมชอบแบ่งๆไปให้กับพวกไอ้บ่าว ไอ้โอ๊ต ไอ้เอ็ม พี่เอก เอาไปใช้กัน หอพวกมันเลยเต็มไปด้วยของที่พวกสาวๆให้ผมมา



“ขอบใจมากนะ” น้ำมนต์พูดพร้อมกับทำท่าจะเดินหันหลังเข้าบ้านไป หลังจากที่ผมมาส่ง และช่วยขนของขวัญไปวางไว้ในบ้านให้

“เอ๊ยยย น้ำมนต์” ผมเรียกรั้งไว้ น้ำมนต์เอี้ยวหลังมามองผมนิดนึง

“เอ่อ .. คือ ..”

“มีไร ว่ามาดิ” มันเริ่มจะหันมาทั้งตัว




“เดี๋ยวคืนนี้ดึกๆกูโทรหานะ ยังไม่นอนใช่มั้ย”  ผมบอกไป

“อืม วันนี้ต้องทำงานส่ง” น้ำมนต์ตอบมาพร้อมกับยิ้มๆ ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป


“เฮ้อออออออ” ผมถอนหายใจยาวๆ ก่อนจะรีบขับรถกลับหอ  ใจก็คิดว่าทำไมไม่เข้าไปคุยกับยาย แล้วให้ยายชวนนอนบ้านนะ แต่ก็นั่นแหละ ช่วงนี้น้ำมนต์ทำแต่งานส่ง  ผมก็ไม่อยากไปกวนเค้า น้ำมนต์เค้าชอบใช้โลกส่วนตัวของเค้าสร้างงานศิลป์ครับ อะไรกวนใจเค้านิดหน่อย ก็ไม่เป็นอันทำงานแล้ว และผมก็คิดว่า ผมนี่แหละ ตัวก่อกวนชั้นเยี่ยมเลย



ผมกลับมาอาบน้ำปะแป้ง ใส่บ็อกเซอร์ที่ปราศจากกางเกงลิงรัดน้องชายเฝ้ามองนาฬิกา  คิดไปว่าเวลาไหนที่น้ำมนต์ผ่อนคลายบ้าง  ช่วงหลังๆนี่ผมขอน้ำมนต์โทรหาบ่อยๆครับ แต่ก็คุยได้ไม่นานหรอก เพราะผมไม่รู้จะคุยอะไร อีกคนก็เช่นกัน แทบจะไม่คุยอะไรเลยด้วยซ้ำ ไม่ต่างจากคุยกันต่อหน้านักหรอก  ยกเว้นว่าจะเถียงกัน แบบนั้นยาวครับ



“อัลโหล ทำไรอยู่” ผมกรอกเสียงถามไป เมื่อผมตัดสินใจโทรหาได้สำเร็จ

“กำลังนั่งดูภาพที่เพิ่งวาดเสร็จ”

“เป็นไงบ้าง สวยมั๊ย”

“ไม่รู้ดิ เหมือนมันขาดๆอะไรไปบางอย่าง เราก็ยังหาจุดบกพร่องมันไม่เจอ”

“แล้ววาดภาพอะไรเหรอ”

“วาดภาพคนอ่ะ คนกำลังมีความรัก” น้ำมนต์บอกผม



แล้วผมก็เงียบ ที่เงียบเพราะกำลังคิดว่าคนที่กำลังมีความรัก มันต้องมีอะไรนะ


“แววตา” ผมพูดไป

“แววตา ทำไมเหรอ” น้ำมนต์ถามกลับอย่างสงสัย

“ก็คนที่มีความรัก แววตาเค้าจะดูมีความสุข” ผมบอกเค้า พร้อมกับคว้ากระจกหัวเตียงมามองแววตาของตัวเอง ผมว่าตอนนี้มันกำลังเปร่งแวววาวเลยละครับ

“อืม งั้นเดี๋ยวเราค่อยแก้ตาใหม่” น้ำมนต์บอกผม




เราเงียบกันอีกครั้ง ในเมื่อผมหมดเรื่องจะถาม และน้ำมนต์ก็คงหมดเรื่องจะคุย  ผมเงยหน้ามองเพดาน มองพัดลมที่กำลังหมุนไปมา ก่อนจะลดสายตามามองนาฬิกาที่แขวนไว้ตรงเพดาน ..




ใกล้เวลาแล้วสินะ


“น้ำมนต์” ผมเรียกชื่อนั้น

“หือ ว่าไง” คำขานเดิมๆ ของน้ำมนต์ดังขึ้น

















“สุขสันต์วันเกิดนะ”



























“นึกว่าจะไม่พูดซะแล้ว”






“กูแค่อยากเป็นคนสุดท้ายของมึง”






เมื่อผมพูดจบ เข็มสั้นและเข็มยาวก็บรรจบกันตรงเลข 12 พอดี เข็มวินาทีก็กำลังข้ามพ้นตัวเลขสิบสองไป ทำหน้าที่ของมันต่อไป เดินไปตามวันเวลาอีกวันหนึ่ง ที่ไม่เคยหยุดนิ่ง  สำหรับผมแล้วถึงแม้ว่าจะไม่ได้บอกน้ำมนต์เป็นคนแรกของวัน แต่ผมก็อยากจะบอกเป็นคนสุดท้าย






และถึงแม้ว่าผมจะไม่ใช่คนแรกที่น้ำมนต์รัก  .. แต่ผมก็ขอเป็นคนสุดท้ายเช่นกัน









“อืมม   ขอบใจนะ”





......................................................................

ไหนๆ ก็วันเกิดผมแล้ว อารมณ์อินเลยให้เป็นวันเกิดน้ำมนต์ด้วยซะเลย จะได้แต่งง่ายๆ จำง่ายๆ 555555

[changnoy]

กีสสสสสสสสสสสสสสสสส

จิ้มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ




วันเกิดปีนี้ คนแต่งเหงาล่ะสิ อิอิ

[Crossley]

HBDคนเขียนจ้า 

[suck_love]

HBD ' ค่ะ   
ไม่มีอะไรจะให้นอกจากคำอวยพรให้มีความสุขมาก ๆ  มามะ มากอด 1 ที  อิอิ  *โดนถีบกลับมา 55    *

ยังไงก็เชียร์โป้ให้จีบน้ำมนต์ติดเร็ว ๆ ละกัน อยากดูตอนหวาน ๆ ใจจะขาดแว้ววว   

 

[Chiren]

แอบนึกว่าเป็นตอนรักกันแล้ว นี่ยังจีบกันอยู่เลย

HBD คนเขียนจ้า

[BirdJa]

้HBD คนเขียนนะคะ หัวโป้น่ารักอะ

[LalaBam]

ปีโป้หัวม่วงเอ้ย

[PetitDragon]

 

HBD คนเขียนครับ 

[NumPing]

สุขสันต์วันเกิดค่า

ขอให้มีความสุขมาก ๆ ทั้งน้ำมนต์และผู้แต่งนะจ๊ะ

[เฉาก๊วย]

แอบหวานกันเล็กๆ นะคู่นี้ 

 

[moriku]

สุขสันต์วันเกิดจ้า

[♠DekDoy♠]

็Happy Birthday ค่ะ มีความสุขมากๆ สมปรารถนาในทุกๆสิ่ง ไม่เจ็บไม่จน บุญรักษานะคะ

[CarToonMiZa]

ชอบน้ำมนต์จังน่ารักดี
 

[Meen_Emp]

 

หวานได้อีก.........
HBD  คนแต่งด้วยคนจ้า..
 

[AllRiseApril]

แฮปปี้เบิดเดย์น้องน้ำมนต์ พร้อมๆกับ แฮปปี้เบิดเดย์คนแต่งค่า 
ขอให้มีความสุขถ้วนหน้าเถิดดดดดด   

[lungkhao]

ตอนที่ 22


ไม่รู้ว่าเสียมารยาทหรือเปล่า แต่ผมก็ทำตัวแบบนี้ถึงสองครั้งแล้ว ออกมาจากโต๊ะอาหารก่อนที่คนอื่นจะกินกันหมด ใจก็ไม่อยากจะทำ แต่ก็บอกตัวเองไม่ถูกเหมือนกัน ว่าทำไมตัวเองไม่สมควรอยู่ตรงจุดนั้น เหมือนตัวเองเป็นใครก็ไม่รู้ 

“ว่าไงจ๊ะหนู ให้ป้าเอาอะไรให้เหรอ” ป้าแดง แม่บ้านของนายปีโป้ทักผม

“พอดีแม่บอกว่า ให้ยกขนมหวานไปเลยอ่ะครับ” ผมตอบไป พร้อมกับทำหน้าทำตามองหาขนมหวาน ที่แม่กับพี่หมวยเล็กได้ทำตั้งไว้

“อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวป้ายกไปเองก็ได้ เด็กๆก็มี” ป้าแกบอกผม

“ไม่เป็นไรครับ ผมมาแล้ว ให้ผมช่วยเถอะ” ผมพูดพร้อมกับเดินไปยกถาดที่วางอยู่บนโต๊ะกลางครัว ในถาดได้ตักขนมหวานเป็นถ้วยๆ สำหรับคนห้าคน


“เดี๋ยวผมยกไปเองครับ” ผมบอกป้าแล้วก็ยกออกไปจากครัว  ใจนึงก็อยากเดินช้าๆ เผื่อว่าเค้ายังคุยกันไม่เสร็จ อีกใจก็อยากจะรู้เรื่องราวที่เขาคุยกัน 


เคยเป็นกันมั้ยครับ บางทีเราก็อยากเป็นคนดี แต่อีกด้านของความคิดของเราก็บอกว่า ลองหน่อยเหอะ เอาหน่อยเถอะ เลวหน่อยเถอะ แล้วความดีกับความเลวมันก็ออกมาทะเลาะกัน จิตใจด้านไหนของเราเข้มแข็งสุด ด้านนั้นจะชนะ


ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่เล่าให้ฟังเฉยๆ ว่าตอนนี้สมองผมก็เป็นแบบนั้น  และสมองผมก็บอกผมอีกอย่างหนึ่งว่า ถึงเข้าไปยังไง มันก็ไม่เกี่ยวกับผม ผมจะไปสนใจอะไร


“ขนมหวานมาแล้วครับ” ผมตะโกนบอกคนในศาลา พร้อมกับยิ้มให้กับทุกคน  จะหน้าบึ้งทำไม ในเมื่อเข้าใจในตัวเองแล้ว

“มาแล้วตาหนู ขนมหวานที่ตาหนูชอบไง แม่กับหนูหมวยเล็กช่วยกันทำ” แม่ของนายปีโป้พูด พร้อมกับช่วยผมยกกล้วยบวชชีขนมหวานไทยๆ ที่ตักใส่ถ้วยอุ่นๆ ให้กับทุกคน

“โอ้โห น่ากินจังเลยครับ” นายปีโป้พูดขึ้น

“นี่แม่ก็สอนหนูหมวยเล็กเค้าทำนะ เผื่อออกเรือนไปจะทำให้ตาหนูกินได้”  แม่ปีโป้พูดพร้อมกับยิ้มๆไปทางพี่หมวยเล็ก

“เดี๋ยวหมวยเล็กทำให้ตี๋โป้กินนะ หมวยเล็กทำเป็นหมดแล้ว” หมวยเล็กพูดพร้อมกับหันไปยิ้มให้กับนายปีโป้

“มึงล่ะน้ำมนต์ ทำเป็นมั๊ย กล้วยบวชชี” อยู่ๆ นายปีโป้ก็หันมาถามทางผม เล่นเอาเกือบสำลักน้ำกล้วยบวชชีที่เพิ่งตักเข้าคอ

“พอทำเป็น ยายเคยสอน” ผมตอบไป

“จริงเหรอหนูน้ำมนต์ หนูทำเป็นด้วยเหรอ เก่งจังเลยลูก” แม่นายปีโป้หันมาชมผม

“อ๋อ พอดียายน้ำมนต์แกทำขนมหวานขายอ่ะครับ น้ำมนต์เลยต้องช่วยบ้าง เลยพอทำเป็นอย่างสองอย่างอ่ะครับ” ผมตอบแม่นายปีโป้ไป

“เหรอลูก ดีจัง คราวหน้าทำมาให้ป๊ากินบ้างนะ” ป๊านายปีโป้พูดบ้าง

“อ่าครับ” ผมตอบไป

“งั้นคราวหน้า น้ำมนต์สอนพี่หมวยเล็กทำขนมหวานอื่นๆบ้างนะ พี่หมวยเล็กอยากทำเป็นเหมือนกัน” พี่หมวยเล็กหันมาพูดกับผมเหมือนกัน แต่เธอกลับแสดงอาการทางสีหน้าเลย ว่าเธอรู้สึกอะไร





“กินขนมหวานกันเถอะครับ อร่อยดีนะครับ” นายปีโป้เลยต้องเป็นคนตัดประเด็นเรื่องที่คุยกันอยู่






เย็นวันนั้นนายปีโป้พาพี่หมวยเล็กไปส่งที่บ้าน โดยพาผมนั่งรถไปกับมันด้วย คราวนี้ไปรถยนต์ครับ บรรยากาศในรถก็ไม่ค่อยจะดีนัก  นายปีโป้กับพี่หมวยเล็กนั่งหน้ากัน ส่วนผมนั่งหลัง ไม่มีใครพูดใดๆออกมา


“ตี๋โป้ หมวยเล็กว่าตี๋โป้รอกินข้าวเย็นกับที่บ้านหมวยเล็กดีป่ะ” อยู่ๆพี่หมวยเล็กก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน

“อือ ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวโป้กลับไปกินกับที่บ้านดีกว่า” นายปีโป้ปฎิเสธ

“แต่ ..” เสียงของพี่หมวยเล็กเหมือนหลุดออกมานิดหน่อย ก่อนจะหายไป



ในรถกลับมาเงียบอีกครั้ง



“หมวยเล็ก โป้ว่าเราน่าจะคุยเรื่องนี้กับผู้ใหญ่เค้าซักทีนะ” นายปีโป้เริ่มคุยอีกครั้ง

“เรื่องอะไรเหรอ” พี่หมวยเล็กถามด้วยความอยากรู้ ทำหน้าตาจิ้มลิ้มใส่นายปีโป้ น่ารักไม่เบา

“ก็เรื่องที่เราหมั้นหมายไว้ไง โป้ว่าเราควรจะเคลียร์กันให้มันจบๆ”

“ยังไงคะ หมวยเล็กไม่เข้าใจ”

“หมวยเล็ก เราไม่ได้รักกันเลยนะ” นายปีโป้พูดพร้อมกับเลี้ยวรถเพื่อจอดข้างทาง ผมเห็นท่าว่าบรรยากาศไม่ค่อยดีนัก เลยเลือกที่จะมองออกไปนอกหน้าต่างแทน

“แต่ ..”

“ไม่มีแต่อ่ะหมวยเล็ก เรื่องของเรามันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ที่คิดอะไรกันก็ไม่รู้ แล้วจู่ๆก็มาลงที่เราสองคน โป้ไม่ยอมให้ใครมาคลุมถุงชนหรอก นี่มันพ.ศ.อะไรเข้าไปแล้ว”

“โป้ก็พูดได้สิ โป้ไม่ลองมาเป็นหมวยเล็กล่ะ หมวยเล็กเป็นผู้หญิงนะ” เริ่มมีปากเสียงกันแล้วครับ

“ก็เพราะหมวยเล็กเป็นผู้หญิงไง โป้ถึงไม่อยากจะให้หมวยเล็กมาเสียหายกับโป้ เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กนะหมวยเล็ก โป้ก็รักหมวยเล็กแบบเพื่อนแบบน้อง ไม่เคยคิดอย่างอื่นเลย”

“แต่หมวยเล็กคิด ..”

“หมวยเล็ก !!”

“หมวยเล็กว่าให้เรื่องนี้เป็นเรื่องของผู้ใหญ่เถอะ ถ้าตี๋โป้อยากจะยกเลิกสัญญาอะไร ก็ไปคุยกับผู้ใหญ่ของตี๋โป้เอง แล้วให้เค้ามาคุยกับพ่อแม่หมวยเล็ก”

“ปัดโถ่เว๊ยยยยยยยย” เสียงของนายปีโป้ลั่นอารมณ์ออกมาด้วยการทุบลงที่พวกมาลัยอย่างเสียงดัง ทำให้เสียงแตรดังลั่นไปหมด ผมยังตกใจไปกับเสียงนั้นด้วย



“รีบไปส่งหมวยเล็กเถอะ หมวยเล็กอยากกลับบ้านแล้ว” สิ้นเสียงขอร้องของพี่หมวยเล็ก นายปีโป้ก็ออกตัวรถอย่างเร่งด่วน ขับรถด้วยความเร็วจนผมกลัวว่าจะเกิดเรื่องร้ายๆไปไม่ได้



แต่ก็ถือว่าโชคดี ที่พวกเรามาส่งพี่หมวยเล็กถึงบ้านอย่างปลอดภัย เมื่อถึงประตูบ้านพี่หมวยเล็ก พี่หมวยเล็กก็เปิดประตูลงไป โดยไม่มีคำพูดใดๆ ก่อนจะเปิดประตูรั้วเข้าบ้านไป นายปีโป้นิ่งอยู่หน้าบ้านนั้นสักพัก ผมเริ่มทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะพูดหรือเงียบดี

“มานั่งข้างหน้า” นายปีโป้พูดออกมา

“อะไรนะ” ผมถามเพื่อความแน่ชัด

“กูบอกว่ามานั่งข้างหน้า” นายปีโป้หันมาพูดกับผมช้าๆ ชัดๆ แต่หน้าตาไม่รับรู้อารมณ์ใดๆเลย ผมเปิดประตูด้านหลัง และเข้ามานั่งข้างหน้าข้างคนขับตามที่นายปีโป้บอก


รถค่อยๆเคลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆ ช่างแตกต่างกับตอนขามาอย่างเห็นได้ชัด นายปีโป้กับหน้าตาที่บูดเบี้ยวบ่งบอกอารมณ์ไม่พอใจ ไม่พูดไม่จาอะไร เหมือนกำลังใช้ความคิด จนผมก็ไม่กล้าที่จะชวนคุยด้วย จึงหันไปมองกระจกอีกด้านหนึ่ง มองทางไปเรื่อยๆ


นายปีโป้ขับพาผมมาคนละทางที่จะกลับบ้าน ก่อนจะพามาจอดใต้ต้นไม้ใหญ่ใกล้ๆกับชายทะเล เสียงดับเครื่องยนต์ทำให้ผมรู้ตัวว่า นายปีโป้ต้องการจะพักแถวนี้สักพัก  เครื่องยนต์ดับไปนานแล้ว แต่นายปีโป้ก็ยังไม่มีทีท่าจะออกไปเดินรับลมทะเลข้างนอก สายตายังคงจ้องไปที่ทะเลกว้าง เหมือนอยากวิ่งกระโจนเข้าหา แต่ก็ทำได้เพียงแค่นั่งมอง



“ไปเล่นน้ำทะเลกันมั๊ย” ผมถามนายปีโป้ พร้อมกับหันไปยิ้มให้ เจ้าตัวยังงงๆเล็กน้อยว่าผมมาอารมณ์ไหน เล่นน้ำทะเลตอนเย็นๆนี่นะ  ผมยิ้มให้อีกทีเพื่อเป็นการยืนยันว่าผมพูดจริงนะ  พร้อมกับเปิดประตูออกไป ถอดรองเท้าแตะไว้บนหาดทราย แล้วก็วิ่งลงไปในทะเลที่อยู่ข้างหน้า ผมได้ยินเสียงปิดประตูของอีกด้านหนึ่ง จึงรู้ว่านายปีโป้ก็วิ่งตามผมมา  อุตส่าห์ได้มาทะเลทั้งที ทั้งที่ปกติผมก็ไม่ค่อยได้เที่ยวที่แบบนี้เท่าไหร่ ยังไงก็ขอเล่นน้ำทะเลหน่อยแล้วกัน



ผมวิ่งลงมาถึงน้ำทะเลที่อยู่ประมาณหน้าแข้งของผม นายปีโป้ก็วิ่งมาทันผมพอดี และยืนอยู่ข้างๆกัน  ผมมองหน้ามันยิ้มๆ เพื่อให้มันอารมณ์ดีขึ้นบ้าง มันเห็นหน้าผมยิ้มๆ ก็พยายามยิ้มให้ผม แต่ดูยังไงก็รู้ครับ ว่ามันกำลังฝืนความรู้สึกตัวเอง ผมเลยคว้าเอาแขนของมันแล้วลากมันลงทะเล  เราล้มลงในพื้นที่น้ำพอประมาณเอว  ทำเอาน้ำเค็มสัมผัสกับหน้า ตา และปากของผมให้รับรู้ว่านี่คือน้ำทะเลจริงๆ


“ไงมึง เค็มสมใจมึงมั๊ย มึงมันบ้าจริงๆ” นายปีโป้ยิ้มแล้วครับ  แม้ในแววตาของมันจะยังคิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้

“นี่แหนะ” ผมกวักน้ำใส่หน้ามันครับ

“มึงแกล้งกูเหรอ” มันเอามือลูบหน้า ก่อนจะด่าผมครับ

“แกล้งคนคิดมาก” ผมบอกมัน พร้อมกับดำน้ำทะเลลงไปเพื่อตั้งใจจะหลบหน้านายปีโป้ ปล่อยให้เก็กไปก่อน



ผมโผล่หัวขึ้นมาก็ยังเห็นมันยังยืนอยู่ตรงที่เดิมครับ ซึ่งห่างจากผมเล็กน้อย มันยิ้มมาให้ผม ผมยิ้มตอบกลับมัน


“น้ำมนต์ !!” มันตะโกนมาหาผม

“มีไร !!” ผมตะโกนกลับไปบ้าง

“กูขอโทษ !!”

“ขอโทษเรื่องอะไร”


มันไม่ตอบผม แต่เลือกที่จะดำน้ำและว่ายมาทางผม มันโผล่หัวอยู่หน้าผมห่างกันไม่ถึงคืบขึ้นมาอย่างเร็วจนผมตกใจ จนผมต้องถอยห่างออกไปหนึ่งจังหวะ

“ขอโทษนะ ที่พามึงมาเจอเรื่องแบบนี้”  นายปีโป้คงหมายถึงเรื่องของมันกับพี่หมวยเล็ก

“ไม่เป็นไรนี่ คนเราก็มีเรื่องส่วนตัวกันทั้งนั้นแหละ” ผมบอกไป เพราะยังไงแล้ว ผมก็คนนอกอยู่ดี

“แต่สำหรับกูมันไม่ใช่”

“ไม่ใช่ยังไง”

“กูไม่อยากให้มึงเข้าใจผิด”

“เรื่องอะไรละ”

“เรื่องที่ว่ากูกับหมวยเล็กหมั้นกัน”

“แล้วยังไง เข้าใจผิดถูกมันก็ไม่ใช่เรื่องของเรา” ผมเข้าใจแบบนี้มาตลอด

“กูไม่เชื่อหรอก มึงต้องคิดบ้างแหละ” มันสวนกลับมา จนผมต้องเงียบ



“ยังไงมันก็เรื่องของนายอยู่ดี เราคิดมากไปก็ไม่เห็นจะช่วยอะไร”  ผมตอบพร้อมกับดำน้ำหนีนายปีโป้ไป  ในใจก็ยอมรับว่ารู้สึกแปลกที่ได้ยินเรื่องการหมั้นหมายของทั้งสองฝ่าย  แต่ก็เป็นเพราะว่าประหลาดใจมากกว่า


ประหลาดใจ .. มันคือเหตุผล



ผมแช่น้ำเล่นกับนายปีโป้อยู่สักพักใหญ่ๆ เราต่างคนต่างแช่น้ำอยู่คนละมุมกัน ผมไม่รู้หรอกว่าตอนนี้นายปีโป้กำลังคิดเรื่องอะไร คิดเรื่องพี่หมวยเล็ก เรื่องผม หรือเรื่องหมั้นหมาย  ผมภาวนาแค่ขอให้นายปีโป้เลิกคิดมากได้ไวๆ ขอน้ำทะเลรับเอาความทุกข์ของนายปีโป้ไป


ท้องทะเลกว้างพอที่จะรับเอาความทุกข์ของใครหลายต่อหลายคนที่ต้องการจะมาถ่ายเทมันออกที่นี่ บางคนเอาน้ำตามาฝาก บางคนเอาความเศร้ามาฝาก รวมทั้งบางคนเลือกทะเลเป็นที่เก็บเกี่ยวความสุขของเค้า




ผมเดินขึ้นมาจากทะเลก่อนนายปีโป้ ขึ้นมานั่งบนหาดทรายที่พอจะมีน้ำซัดมาถึง  ผมว่าหาดทรายเป็นอะไรที่น่าฝากเรื่องราวเอาไว้ เราเขียนอะไรไว้ก็ตาม ไม่นานน้ำทะเลก็จะกลบสิ่งเหล่านั้นไปหมด แตกต่างกับการเขียนลงบนกระดาษ ไม่ลบก็ขยำทิ้ง ยังทิ้งอดีตไว้อยู่ดี


“เหนื่อยแล้วเหรอมึง เล่นอย่างกับคนไม่เคยเจอทะเล” คนที่เพิ่งขึ้นมา ทักผม

“นายขึ้นมาหลังเราอีกนะ”

“ก็กูแช่รอมึงอยู่” นายปีโป้พูดพร้อมกับทรุดลงนั่งข้างๆผม


“หายเครียดหรือยัง” ผมถามไป ขณะที่สายตาของเราสองคนกำลังจ้องมองพระอาทิตย์ที่กำลังจะจมลงสู่ท้องทะเล

“ยังเลยว่ะ ยังอีกหลายอย่างที่กูอยากทำให้สำเร็จ แต่ก็ยังไม่สำเร็จ”

“อย่ารีบสิ ทำไปให้เสร็จทีละเรื่อง ทีละเรื่อง”

“แต่เวลามันบีบคั้นกู มันบอกกูว่ากูต้องจัดการให้มันเสร็จๆ”

“นายต่างหากที่ไปบีบคั้นเวลา นายไปเร่งรีบให้ทุกอย่างต้องเป็นดั่งใจนายไปหมด ด้วยการบังคับปัจจัยอื่นๆ จนสุดท้ายนายนั่นแหละที่ถูกบีบเอง”

“มึงว่ากูยังมีหวังเปล่าวะ” นายปีโป้พูดพร้อมกับหันหน้ามามองผม

“ความหวังของนายไม่ได้ขึ้นอยู่กับเราซะหน่อย” ผมตอบออกไปลอยๆ ทั้งๆที่รู้ว่าจริงๆแล้วนายปีโป้หมายถึงความหวังเรื่องอะไร



“แต่กูว่าหัวใจของกู มันอยู่ที่มึงแล้วนะ”  ถึงผมไม่ได้หันไปดูหน้านายปีโป้ตอนนี้ แต่ก็รับรู้ได้ถึงความจริงจังจากพลังเสียง ..






“พระอาทิตย์ตกที่นี่สวยดีเนอะ”  อาจไม่ใช่คำตอบของคำถาม หรือว่าประโยคต่อเนื่องหรือเกี่ยวข้องใดๆกับที่นายปีโป้บอกผม แต่ถ้าผมเถียงชนะความรู้สึกตัวเองนิดนึง  ประโยคนั้นคงยาวกว่านี้ก็ได้


“มึงก็เป็นของมึงแบบนี้สินะ ฮ่าๆๆ” คำว่าแบบนี้ของนายปีโป้ดูจะกว้างมากถ้าพูดกับคนอื่น แต่ถ้าใช้แทนตัวผม มันคงจะแคบน่าดู ... เพราะผมก็เป็นของผมแบบนี้แหละ



“กลับบ้านกันเถอะ ป่านนี้แม่คงรอทานข้าวแล้ว” นายปีโป้พูดพร้อมกับลุกขึ้น และยื่นมือมาให้ผม  ผมชะล่าใจว่าจะยื่นมือไปจับดีมั๊ย

“ให้กูได้หาเศษหาเลยจากตัวมึงบ้างเหอะ คิดซะว่าสงสารกู” คำพูดที่ดูจะไม่จริงจัง รอยยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์นั้น ทำเอาผมสงสารไปตามที่นายปีโป้บอก ยื่นมือไปจับมือนายปีโป้ แล้วอีกคนดึงให้ผมลุกขึ้นจากพื้นทราย




ภาพพระอาทิตย์เบื้องหลังกำลังลับตา ความมืดกำลังเข้าครอบงำ เรื่องราวหลายๆเรื่องเลือกจะปิดบทในแต่ละวัน แต่เรื่องบางเรื่องเลือกที่จะสานต่อไป ...






“ป๊าครับ แม่ครับ ผมว่าทานข้าวเสร็จ ผมขอคุยเรื่องหมั้นกับหมวยเล็กหน่อยได้ไหมครับ” นายปีโป้พูดขึ้นกลางโต๊ะอาหาร ทำเอาป๊าและแม่ของนายปีโป้มองมาอย่างสงสัย ว่าจะคุยเกี่ยวอะไร แต่ผมคิดว่าท่านสองคนคงพอจะรู้จักลูกชายตัวเองมากพอสมควร ไม่งั้นจะจัดการนายปีโป้ให้กลายเป็นคนละคนตอนอยู่ในเมืองได้ไง



หลังทานอาหารค่ำกันเสร็จ ผมปลีกตัวออกมาโดยมารยาท เพราะรู้ดีว่าเรื่องราวต่อจากนั้นคือเรื่องราวภายในครอบครัว  นายปีโป้กับท่านทั้งสองเลือกที่จะคุยกันที่โถงของบ้าน ส่วนผมก็เลือกที่จะมาเดินรับลมที่สวนของบ้านเช่นกัน


“คุณหนูจะรับขนมทานเล่นไหมคะ” ผมหันไปมองเสียงจากด้านหลัง ป้าแม่บ้านเดินมาถามผมครับ

“ไม่เป็นไรครับ น้ำมนต์อิ่มแล้ว” ผมตอบไป และยิ้มให้แก

“หนูน้ำมนต์น่ารักจังเลยค่ะ ป้าไม่ค่อยเจอเพื่อนคุณหนูที่น่ารักๆแบบนี้เลย” ป้าแกพูดชมผมก่อนจะเดินมาใกล้ๆผม

“นั่งก่อนสิครับป้า คุยเป็นเพื่อนน้ำมนต์หน่อย” ผมบอกแก

“ผมหนูน้ำมนต์สวยจังเลยนะคะ ตอนแรกป้านึกว่าเพื่อนผู้หญิงของคุณหนู” ป้าแกพูดตามประสาแกไป ผมได้แต่ยิ้มให้

“คุณหนูไม่ค่อยพาเพื่อนมาบ้านเท่าไหร่หรอกค่ะ ส่วนมากพามาก็นอนที่เรือนใหญ่ คุณหนูหวงกระท่อมหลังนี้มาก ขนาดคุณหมวยเล็กยังนับครั้งเข้าได้เลยค่ะ “ ป้าแกพูดไปยิ้มไป พร้อมทำหน้าสงสัย

“เพราะน้ำมนต์มาคนเดียวมั้งครับ ปกตินายปีโป้คงพาเพื่อนมาเยอะ นอนที่กระท่อมยาก” ผมบอก

“ไม่จริงเลยค่ะ คุณเอ็มเพื่อนคุณหนูตั้งแต่เด็กๆนะคะ ก็ไม่ค่อยได้มากระท่อมเท่าไหร่หรอกค่ะ ทุกวันนี้ยังงอนๆคุณหนูอยู่เลย”

“ครับ ป้าท่าทางจะรักคุณหนูของป้ามากเลยนะครับ” ผมเริ่มชวนป้าเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะประเด็นมันไม่ใช่เพราะนายปีโป้หวงกระท่อมแล้ว แต่จะกลายเป็นว่าผมสำคัญยังไงถึงได้อยู่ในกระท่อมนี้

“จะไม่ให้ป้ารักได้ไงละคะ เห็นกันมาแต่อ้อนแต่เอาะ ตอนเด็ก ซ้นนนน ซน เวลาป้าเลี้ยงเป็นลมแล้วเป็นลมอีก  แต่ตอนนี้ก็ยังดื้อนะคะ แต่เป็นดื้อเงียบแทน นี่ก็ไม่รู้คุยอะไรกับคุณท่านเค้า สงสัยจะเรื่องอยากถอนหมั้น ป้าเห็นคุยกันมาหลายรอบแล้ว ไม่ลงรอยสักที”  ป้าแกเริ่มจะเข้าข่ายนินทาเจ้านายแล้วครับ แต่ผมก็ยังยิ้มๆฟังแกนะครับ แกดูเป็นคนที่ใจดี และคงอยู่ที่นี่มานานมากๆแล้ว ไม่ว่าใครก็รักแกครับ ผมเจอแกยังชอบแกเลย แกดูจิตใจดีครับ

“คุณหนูน้ำมนต์รู้มั๊ยคะ ว่าตอนนี้คุณหนูมีแฟนอยู่ที่ในเมืองหรือเปล่า” อยู่ๆป้าแกก็ถามมาครับ

“เอ่อ ไม่รู้สิครับ” ผมตอบพร้อมกับหลบสายตาป้าแกนิดหน่อย

“ป้าว่าคุณหนูต้องติดหญิงแน่ๆ พักหลังไม่ค่อยกลับบ้านเลย ป้าละชะเง้อคอยทุกศุกร์ เสาร์เลย” ป้าแกพูดไปเรื่อยๆครับ

“เดี๋ยวผมจะบอกให้นะครับ ว่าให้กลับบ้านมาบ่อยๆ จะบอกว่าป้าคิดถึง”

“อุ๊ย ไม่เอาค่ะคุณหนู เดี๋ยวคุณหนูปีโป้จะมาดุป้าเอา ป้าไปก่อนนะคะ ป้าชอบคุณหนูน้ำมนต์นะคะ มาที่นี่บ่อยๆล่ะ คุณหนูปีโป้จะได้กลับบ้านบ่อยๆ” ป้าแกพูดพร้อมกับลุกและเดินจากไป ทิ้งผมให้ยิ้มกับอาการของป้าแกอยู่คนเดียว




ผมนั่งอยู่ในสวนนานพอสมควรก็ไม่เห็นทีท่าว่านายปีโป้จะกลับมา ยุงก็เริ่มจะกัดผม ผมเลยคิดซะว่าไปรอในกระท่อมดีกว่า เลยเข้ามานั่งรอนายปีโป้ ดูทีวีไปเรื่อยๆ หยิบเอาหนังสือที่ชั้นวางหนังสือมาดูเล่นบ้าง จนนายปีโป้เปิดประตูเข้ามา




สีหน้าของนายปีโป้ตอนนี้ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีความกวนตีน ไม่มีความเจ้าเล่ห์ซ่อนบนใบหน้านั้นเลย ผมยืนขึ้นมองเด็กโข่งตัวโต ที่ตัวเกือบเท่าประตูกระท่อม หน้าตาดูไม่มีความสุขจ้องมองมาที่ผม สายตาที่ดูเศร้าเหมือนเด็กที่ทำอะไรแล้วโดนขัดใจ ความดื้อรั้นในสายตาถ่ายทอดมาให้ผม  ผมเลือกที่จะค่อยๆยิ้มให้กับใบหน้านั้น




นายปีโป้เดินเข้ามาใกล้ๆผม ในขณะที่ผมก็ยังยืนอยู่ที่เดิม มือของนายปีโป้ค่อยโอบเข้ากับข้างหลังของผมทั้งที่ผมไม่ทันตั้งตัว แต่ก็ไม่ได้มีอาการขัดขืนอะไร คางของนายปีโป้วางลงบนบ่าข้างขวาของผม ก่อนที่กระซิบบอกผมด้วยเสียงแหบพร่า ..










“ให้กูกอดมึงหน่อยนะ  ... หายเหนื่อยแล้วกูจะปล่อยเอง”





.................................................................................

ช่วงนี้อัพบ่อยเอาใจนักอ่านทุกท่าน ยังไงก็ขอกำลังใจเยอะนะครับ แล้วจะปั่นมาให้บ่อยๆ

[Crossley]

ปล่อยโป้ไปเถอะหมวย 

[เฉาก๊วย]

ไม่ใช่แค่เรื่องขอถอนหมั้น แต่ยังมีเรื่องจะคบกับผู้ชายด้วย...หนักหน่อยนะโป้ แต่ก็ต้องสู้ๆ ถ้ายังอยากได้ดังใจ 

[suck_love]

โป้สู้นะ 
ส่วนหมวยเล็ก ผู้ชายเค้าไม่เอาแล้วเธอจะดึงดันไปเพื่ออะไรห๊ะ !     อึ๊ยยยย   

ปล   อยากให้รักกันเร็ว ๆ อ้ะ 

ปลล  ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ