ตอนที่ 23
“ให้กูกอดมึงหน่อยนะ ... หายเหนื่อยแล้วกูจะปล่อยเอง” คำพูดที่พูดไปด้วยเสียงแผ่วเบาของผม สื่อความหมายได้ชัดเจน แขนของผมสองข้างกอดตัวบางๆของน้ำมนต์ไว้ คางของผมวางลงบนบ่าคนที่ตัวเล็กกว่าผมเล็กน้อย ผมได้กลิ่นยาสระผมจากผมของน้ำมนต์เล็กน้อย ให้ความรู้สึกหอมสดชื่น บวกกับกลิ่นสบู่อ่อนๆที่ตัวของน้ำมนต์ ทำเอาใจของผมเต้นไม่เป็นจังหวะ ความตั้งใจจะกอดให้รู้สึกหายเหนื่อย กลับรู้สึกว่าร่างกายตัวเองจะแย่ไปกว่าเดิม ผมจึงกอดรัดตัวน้ำมนต์แน่นๆอีกครั้ง ก่อนจะปล่อยน้ำมนต์ให้เป็นอิสระ
“นายโอเคแล้วนะ” น้ำมนต์ถามผมมาด้วยสีหน้าเรียบๆ สายตาเจือความห่วงใย
“อืม กูโอเคแล้ว เดี๋ยวกูมานะ” ผมบอกน้ำมนต์ก่อนจะรีบเดินมาข้างหลัง และเปิดประตูเข้าห้องน้ำ รีบนั่งลงบนชักโครก ถอดกางเกงออกอย่างว่องไว
เปล่าครับ ผมไม่ได้ปวดท้องเข้าห้องน้ำหรืออย่างไร ก็เจ้ามังกรหยกของผมนั่นสิ มันพยศอีกแล้ว มันจะมาตื่นตัวอะไรเอาตอนนี้ครับ กะทำหวานกับน้ำมนต์ซักหน่อย น้ำมนต์ก็อุตส่าห์คล้อยตาม แต่ไอ้มังกรหยกตัญหากลับไม่รักดีเสียนี่ เดี๋ยวพ่อกจัดการให้เลือดตกยางอกซะหรอก
หึหึ ว่าแล้วก็ขอจัดการกับไอ้มังกรเก้านิ้วนี่ก่อนแล้วกัน .. หึหึ โม้ไว้ก่อน ป๊าสอนไว้
ผมออกมาจากห้องน้ำก็เห็นน้ำมนต์เปิดดูทีวีอยู่ครับ แต่ตาก็มองหนังสือที่เปิดอ่านอยู่เช่นกัน ตกลงจะทำอะไรกันแน่ละเนี่ย
“ท้องเสียเหรอ” น้ำมนต์ถามผม แต่สายตาก็ยังคงดูหนังสืออยู่
“อือ” ผมตอบสั้นๆ ก่อนจะนั่งลงไปข้างๆน้ำมนต์
“อ่านไรอ่ะ” ผมชะโงกหน้าไปดูหนังสือที่น้ำมนต์กำลังดู มันเป็นหนังสือศิลปะครับ แม่ชอบเอามาเก็บไว้ที่กระท่อมผม แม่บอกว่ามันเข้ากับกระท่อมผมดี นานๆทีผมถึงจะเปิดออกมาดูรูปเล่นบ้าง
“นายนี่ก็ปรับอารมณ์ไวเหมือนกันนะ” น้ำมนต์ปิดหนังสือเล่มนั้นแล้วหันมามองหน้าผม
ปรับอารมณ์เร็ว อย่างไรเหรอ ผมทำหน้างงๆกลับไป
“ก็เมื่อกี้นายเข้ามายังทำหน้าเศร้าสร้อยเหมือนโดนพ่อแม่นายขัดใจอยู่เลย แต่พอออกจากห้องน้ำนายก็ดี๊ด้าอย่างกับถูกหวย เราเลยว่านายปรับอารมณ์ไวไง เรารู้สึกจะตามไม่ค่อยทัน” มันพูดมาซะยาวเลยครับ
“ก็ .. เอ่อ กูไปปลดทุกข์มาไง ทุกข์มันก็เลยหมดไป”
“เหรอ วิเศษจังเลยเนอะ” น้ำเสียงหน้าตา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าประชด หึหึ
“มึงไม่อยากรู้บ้างเหรอ ว่ากูคุยกับป๊ากับแม่กูว่าไงบ้าง”
“ไม่นี่ เรื่องส่วนตัวของนาย” มันพูดพร้อมกับเปิดหนังสือเล่มเดิมอ่านต่อ
“แต่มันมีมึงเกี่ยวข้องด้วยนะ”
“นายอ้างอะไรเราไปละ” สายตามันยังคงจับจ้องที่หนังสือเล่มนั้น
“กูบอกว่ากูชอบมึง อยากหมั้นกับมึง”
“อืม แล้ว ... เอ๊ยยยย” มันปิดหนังสือทันทีเลยครับ
“นายพูดว่าอะไรไปนะ” และก็ถามมาหน้าตาเลิกลัก
“กูบอกว่ากูชอบมึง ขอหมั้นกับมึงแทนได้มั๊ย” ผมย้ำกับมันอีกที
“นายล้อเราเล่นใช่มั๊ย”
“กูพูดจริง”
“พอเลย ไม่ต้องมาอำเรา เราไม่คุยกับนายแล้ว” มันทำเป็นไม่รับรู้ หยิบหนังสือเล่มเดิม ขยับไปนั่งโซฟาอีกตัวนึง
“ถ้ากูพูดแบบนั้นจริงๆ มึงจะทำยังไง” ผมถามไปแบบจริงๆจังๆ มันวางหนังสือในมือลง
“ก็จะไปบอกท่าน ว่านายพูดเล่น”
“แล้วถ้ากูบอกว่ากูพูดจริง”
“นายคิดไปเอง”
“เหอะๆ ก็จริงของมึงสินะ อุปสรรคของกูมันไม่ได้อยู่ที่ว่ากูจะมีคู่หมั้นหรือยัง แต่มันอยู่ที่ว่ากูมีคนรักหรือยังต่างหาก แต่การรักเค้าข้างเดียว มันคงไม่ได้เรียกว่าคู่รักสินะ” ผมพร่ามออกไป
“นายต้องการจะบอกอะไร”
“กูบอกป๊าว่ากูมีคนที่กูรักแล้ว ซึ่งคนนั้นไม่ใช่หมวยเล็ก และกูก็คิดกับหมวยเล็กแค่น้องสาวเท่านั้น” ผมพูดพร้อมมองหน้ามัน แต่มันพยายามหลบตา
“ถ้ามึงหันมองตากูตอนนี้ มึงจะรู้ว่าคนที่กูรักคือใคร” ผมพูดด้วยความจริงจัง แต่อีกคนกลับไม่หันมาสบตาผมเลย
“น้ำมนต์” ผมเรียกชื่อมันอีกที
“มีรายยยยย”
“เมื่อไหร่มึงจะเชื่อใจกู ว่ากูรักมึงจริงๆ จะให้กูไปบอกยาย บอกป๊าบอกแม่กูตอนนี้เลยก็ได้ ว่ากูรักมึง” ผมเริ่มจริงจังแล้วครับ
“กูไม่ได้ขอให้มึงเห็นใจกูในตอนนี้ กูแค่ขอให้มึงแค่เปิดใจเท่านั้น เปิดใจให้กูเข้าไปในใจมึงบ้าง กูไม่เคยทำแบบนี้เลยกับใคร ไม่เคยวิงวอนขอความรักจากใคร ไม่เคยขอให้ใครมารักกูเลย และกูก็จะให้มึงรักกูเหมือนกัน ขอแค่เปิดใจให้กูบ้างก็เท่านั้น” ผมพูดต่อ ในขณะที่อีกฝ่ายยังนึ่งอยู่กับหนังสือเล่มเดิม
“น้ำมนต์ ...” ผมเรียกเสียงนั้นอย่างเบาๆ น้ำมนต์วางหนังสือลงแล้วมองมาที่ผม ตาของน้ำมนต์แดงเล็กน้อย
“ถ้านายยังไม่รู้จักเราดีพอ นายอย่ามาพูดแบบนี้อีก และถ้าเราไม่เปิดใจให้นาย เราคงไม่นั่งอยู่ตรงนี้ นายต่างหากที่พยายามบังคับเรา บังคับให้เรารู้สึกนั่นโน่นนี่ นายบอกว่านายต้องการชนะใจเรา แต่เปล่า ถามตัวเองเถอะ ว่าพยายามเต็มที่หรือยัง เราไม่ได้ง่ายๆเหมือนคนที่ผ่านมาของนายนะ” น้ำมนต์พูดแล้วก็เดินออกไปจากตรงนั้น
“ปัง !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงประตูกระท่อมปิดดังปังบอกว่าน้ำมนต์ออกไปข้างนอกระท่อมแล้ว
ทิ้งผมกับความว่างเปล่า มีแค่เสียงทีวีเท่านั้นที่กำลังดังอยู่ในตอนนี้ คิดทบทวนคำพูดที่น้ำมนต์พูดมา ผมมันแย่จริงๆ ก็จริงของมัน ถ้ามันไม่เปิดใจให้ มันจะยอมมานอนบ้านผมเหรอ นี่มันคืนที่สองแล้วนะ มันจะยอมให้ผมชิดใกล้ขนาดนี้เหรอ แล้วผมยังต้องการอะไรอีก แล้วทำไมผมต้องไปเร่งทุกๆอย่างให้เร็วตามใจตัวเองด้วย
“โถ่เว๊ยยย” ผมสบถออกมาพร้อมกับเอามือทั้งสองข้างขยี้หัวแรงๆ เพื่อให้เรื่องราวบ้าๆที่เครียดมาทั้งวันหายไปบ้าง ก่อนที่ผมจะพิงหัวไปบนพนักของโซฟา
ผมกำลังคิดว่าวันนี้ผมเจออะไรมาบ้าง เจอน้ำมนต์เอาผ้าห่มมาห่มให้ผมตั้งแต่เช้า ทั้งที่ผมก็รู้สึกตัวแล้ว แต่ก็อยากเห็นความห่วงใยของคนที่นอนสบายข้างบน เจอกับหมวยเล็กที่มาทวงคำสัญญาเรื่องหมั้น แล้วก็มาทะเลาะกันตอนไปส่งกลับบ้าน ได้เล่นน้ำทะเลกับน้ำมนต์ เล่นน้ำกับคนที่รู้จักก็เหมือนไม่รู้จัก ยิ่งมองก็ยิ่งสงสัย ยิ่งรู้จักก็ยิ่งไม่รู้จัก แล้วก็ต้องมาทะเลาะกับป๊าเรื่องเดียวกับตอนกลางวัน ถ้าการบอกป๊าไปว่าผมชอบน้ำมนต์แล้วทำให้เรื่องทุกอย่างโอเค ผมคงเลือกทำไปแล้ว แต่ตอนนี้คนที่ผมรัก เขายังไม่โอเคกับผมเลย บอกไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา ยิ่งทำให้ป๊ากับแม่ไม่ชอบน้ำมนต์ไปอีก
แล้วเหตุการณ์เมื่อกี้อีก เหตุการณ์ที่ทำให้ผมไม่เข้าใจตัวเองว่าจะไปทางไหนต่อ ไม่เข้าใจความหมายของน้ำมนต์ที่บอกว่าเปิดใจให้แล้ว ไม่เข้าใจว่าอีกคนคิดกับผมยังไงกันแน่
นี่ผมโง่เกินจะเข้าใจ ... หรือน้ำมนต์ทำตัวน่าสงสัยในเรื่องนี้กันแน่นะ
ผมผงกหัวจากโซฟา เลิกครุ่นคิดเรื่องที่ผ่านมา และรู้ว่ายังไงก็ต้องเดินหน้าต่อไป เดินหน้าให้กับความจริงจังครั้งแรกในชีวิต การพิชิตใจคนที่ใจเย็นอย่างน้ำแข็งที่ชื่อน้ำมนต์คนนี้ คงยากสมที่เค้าล่ำลือกันจริงๆ
แต่ก็นั่นแหละ .. นายหัวโป้ซักอย่าง
ผมออกมานอกกระท่อมเห็นน้ำมนต์นั่งมองท้องฟ้าอยู่ตรงม้านั่ง ผมเข้าไปหยิบผ้าห่มผืนเดียวกันเมื่อเช้าคุมตัวมา แล้วก็เดินไปที่น้ำมนต์ ก่อนจะเอาผ้าคลุมตัวอีกคนไว้ด้วยกัน
“อากาศหนาวนะ เดี๋ยวก็ไม่สบายซะหรอก” ผมบอกมัน
“อืม ขอบใจนะ” มันบอกผม
และนั่นคือบทสนทนาของเราระหว่างที่นั่งดูท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดาวเล็กดาวน้อยมากมาย เสียงของลมหายใจที่แผ่วเบาของแต่ละคน รับรู้ได้ถึงความรู้สึกผ่อนคลายของวันนี้ ความเงียบทำให้เราสองคนเข้าใจกันมากขึ้น ผมรู้นะว่ามันก็รู้ว่าผมชอบมัน และผมก็รู้นะ ว่าสักวัน มันก็ต้องคิดเหมือนผม
ผมตื่นเช้ามามองใบหน้าของคนที่นอนข้างผมเมื่อคืน เป็นคืนแรกที่ผมนอนหลับสนิทข้างมัน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร อาจเพราะเหนื่อยมาหลายเรื่องทั้งวัน ไม่ก็เพราะร่างกายปรับตัวกับอีกร่างกายได้แล้ว
หน้าของน้ำมนต์ตอนนี้ไม่ต่างจากตอนที่ตื่นนัก หน้าตาที่ไม่ค่อยมีรอยยิ้ม แต่ก็มีเสน่ห์ที่ทำให้อยากมองจนไม่อยากคาดสายตา ผมจ้องมองอยู่นานก่อนที่เปลือกตาเล็กๆของน้ำมนต์จะเปิดขึ้น
“มองอะไร” คำถามห้วนๆกับหน้าตางงๆของน้ำมนต์บอกผมมา
“มองคนน่ารัก” ผมบอกไป
“ประสาท” มันพูดก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วผลักผมให้ล้มลงไปนอนกองกับที่นอนเหมือนเดิม ผมรู้นะว่ามันอาย
เช้านั้นหลังจากที่เรากินข้าวเช้ากันเสร็จ ผมก็รีบพามันกลับมาส่งที่บ้านของมัน เห็นยายยิ้มต้อนรับผมอย่างดี ผมคุยอะไรกับยายนิดหน่อย ก่อนจะขอตัวกลับมาที่หอ
“ไอ้เอ็ม มาหากูที่หอหน่อยสิ” ผมโทรไปบอกมันก่อนที่จะล้มตัวลงนอนหลับตารอไอ้เอ็ม สมองก็คิดถึงแต่เรื่องน้ำมนต์ โน่น นี่ นั่นมากมาย ออกจะเบื่อตัวเองเล็กน้อยที่เพียงแค่หลับตา หน้าคนที่อยากเจอทุกวัน ก็ปรากฎขึ้นทันที
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ไอ้เอ็ม มันก็มาถึงห้องผม
“ไงมึง มีไรถึงโทรเรียกกู” มันทักผม
“กูเครียดวะ” ผมบอกมันไป พร้อมกับลุกขึ้นมองหน้ามัน
“เรื่องไรวะ”
“เรื่องหมวยเล็ก”
“ทำไมวะ”
“ป๊ากูบอกว่า ในเมื่อกูยังไม่มีใครเป็นตัวเป็นตน ก็มีหมวยเล็กนี่แหละ ที่เหมาะสมกับกูที่สุด”
“แล้วทำไมมึงไม่บอกว่ามึงมีแฟนแล้ว”
“ถ้าแกถามว่าใคร กูจะบอกยังไง แล้วถ้าแกอยากเจอตัวกูจะทำยังไง อีกอย่างแกก็รู้ว่ากูไม่ค่อยจริงจังอะไรกับใคร”
“แล้วมึงเจอคนที่มึงจะจริงจังด้วยหรือยังละ”
“เจอแล้ว”
“น้ำมนต์รึ”
“เออ แต่กูก็ยังไม่รู้อยู่ดี ว่ามันจะชอบกูมั๊ย น้ำมนต์หรือน้ำแข็งก็ไม่รู้ เย็นชาชะมัด” ผมพูดไปพร้อมกับนึกหน้าคนที่เพิ่งจะไปส่งบ้านมา
“กูก็บอกมึงแต่แรกแล้ว ว่าคนนี้มันไม่ได้ง่ายๆ”
“เออ กูเผลอใจไปเองแหละ เผลอจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้วเนี่ย”
“เหมือนกับตอนไอ้เบสท์อ่ะนะ”
ผมอึ้งไปสักพักที่ไอ้เอ็มพูดชื่อนี้มา ชื่อที่ผมเคยจำได้อย่างดี และเป็นชื่อที่ผมอยากลืมมากที่สุด เป็นชื่อที่กลายเป็นความทรงจำที่ผมจะลืม คนที่ทำให้ผมกลายเป็นคนที่ไม่มีหัวใจ คนที่ทำลายความเชื่อในความรักของผม
“เอ๊ย กูขอโทษ กูแค่ถามว่ามันเหมือนคราวนั้นมั๊ย ขอโทษที่พูดชื่อมัน” ไอ้เอ็มเหมือนรู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดไป จนต้องกล่าวขอโทษขอโพย
“เออ ช่างเหอะ กูลืมมันไปหมดแล้ว” ผมบอกพร้อมกับฝืนยิ้มให้มันไป
ประโยคที่ว่า “เราไม่เคยจะลืมมัน แค่เราไม่เพิ่มความทรงจำ” คงเป็นเรื่องจริงในตอนนี้ ผมคงลืม “ไอ้เบสท์” คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นรักแรกของผมยาก และอาจจะไม่มีวันลืม แต่มันก็ไม่ได้แปลว่าผมยังรักมันนี่
ยังไม่ลืม , ไม่ได้หมายความว่ายังรัก .. ซะหน่อย
ผมคุยกับไอ้เอ็มต่ออีกนิดหน่อย มันบอกให้ผมคุยกับหมวยเล็กดีๆ ถ้าให้ดีก็บอกไปเลยว่าผมเป็นคนยังไง กำลังดูใจใครอยู่ ซึ่งผมก็คิดอยู่ว่าถ้าถึงเวลาผมคงต้องทำ
พอไอ้เอ็มกลับไป ผมก็นอนลงบนเตียงอีกครั้ง พร้อมกับหลับตา แต่ภาพในครั้งนี้ช่างแตกต่างจากการหลับตาครั้งที่แล้ว ภาพก่อนหน้าที่เคยเป็นน้ำมนต์รักครั้งใหม่ แต่ตอนนี้กลับไอ้เบสท์ ..
รักครั้งแรก
.
.
.
“กูรักมึงนะไอ้เบสท์” ผมพูดประโยคนี้อีกครั้ง ในวันที่เราสองคนเรียนจบม. 3 เพื่อนที่โตขึ้นมาพร้อมผม เพื่อนที่อยู่ข้างผมมาตลอด เพื่อนที่คอยห่วงใย และเพื่อนที่คอยดูแลหัวใจของผม
“กูก็รักมึง ..” มันพูดพร้อมกับยิ้มๆมาให้ผม
ไอ้เบทส์เป็นเพื่อนบ้านของผม มันอยู่กับยายของมัน เพราะพ่อแม่ของมันทำงานที่ต่างประเทศ นานๆทีถึงจะได้มาหา เราเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก จนไม่ต้องบอกเลยว่าเราสนิทกันขนาดไหน โดยมีไอ้เอ็มอีกคน ที่เราสนิทกันจนรู้ว่าใครคิดยังไง และไอ้เอ็มมันก็รู้ว่าผมกับไอ้เบสท์รักกัน .. รักจนเกินคำว่าเพื่อนไปแล้ว
ผมกับมันเคยฝันถึงช่วงวัยโตของเราสองคน เราคงได้อยู่ด้วยกัน มีรีสอทจ์ที่เราสองคนดูแล มีเรือปลาของพ่อผมคอยจัดการ และมันก็จะตั้งรากฐานที่นี่กับผม
“โป้ .. กูมีอะไรจะบอก” มันกำมือผมแน่น ก่อนที่จะหันหน้ามามองผม
“จะบอกรักกูอีกเหรอ เพิ่งพูดไปเองนะ” ผมแซวมัน มันเบือนหน้าไปมองทะเลข้างหน้า โดยไม่ได้รู้สึกเขินอาย หรืออะไรกับประโยคนั้นเลย จึงทำให้ผมต้องปรับอารมณ์มาสนใจคำพูดของมันที่จะบอก
“กูต้องไปอยู่กับครอบครัวกูที่เมืองนอกแล้ววะ” มันพูดมาแค่ประโยคสั้นๆ แต่ความรู้สึกของผมมันเหมือนถูกค้อนปอนด์ทุบลงอย่างหนักที่หัวใจ มันไม่พังทลาย แค่ปวดร้าวและสั่นไหวจนจุกไปหมด
“มึงไปไม่นานใช่มั๊ย” ผมกลั้นใจถามไป พร้อมกับยิ้มบางๆไปให้
“กูก็ไม่รู้วะ” คำตอบสั้นๆ ที่ทำลายความมั่นใจในตัวผมพังทลาย
เราเงียบกันอยู่นาน ผมมีล้านพันคำถามที่อยากจะถาม อยากจะย้ำเพื่อความมั่นใจในความสัมพันธ์ แต่ก็ไม่รู้จะเลือกคำถามไหนมาถาม ผมเชื่อว่าระยะทางต้องไม่ทำให้พวกเราสองคนห่างกัน เชื่อว่าความรักของเราสองคนต้องดำเนินต่อไป แม้ตัวจะไกลกัน เชื่อว่ามันต้องรักผมคนเดียว เหมือนที่ผมรักมัน ..
แต่ผมก็เชื่อผิด ..
หลังจากที่ไอ้เบสท์ไปอยู่กับพ่อแม่ของมัน เราติดต่อกันบ่อยๆเฉพาะสองสามเดือนแรก แต่หลังจากนั้นมันก็หายไป ผมส่งเมล์ไปหาก็ไม่ได้รับการตอบกลับ โทรไปหาก็ไม่เคยรับ ผมส่งเมล์ไปหาทุกวัน โทรไปหาทุกวันตลอดระยะเวลาสองสามเดือนต่อมา แต่ก็ไม่เคยมีการตอบกลับแต่อย่างใด
ความเฉยชาของมันทำให้ผมแทบบ้าตาย .. มันทำร้ายยิ่งกว่าการได้รับรู้ว่ามันไม่รักผมแล้ว ให้รู้ว่ามันมีคนใหม่ยังดีกว่านี้ มันคงดีกว่าค้างๆคาๆ แบบไม่รู้สถานะของตัวเอง
และหลังจากวันนั้นจนถึงวันนี้ ผมก็ไม่ได้รับการติดต่อจากมันอีกเลย เคยไปหายายมัน ยายมันก็บอกว่ามันติดต่อกลับมาตลอด อยู่ทางโน้นสบายดี
พอรู้ว่ามันสบายดี ผมก็อดห่วง มันไม่ได้หายสาบสูญไป แต่มันคงเลือกที่จะติดต่อกับคนที่มันต้องการติดต่อจริงๆ ซึ่งหนึ่งในนั้นไม่ใช่ผม
หัวใจผมสลายไปกับรักครั้งแรก .. และหลังจากนั้น ผมก็ไม่เคยไว้ใจใครอีกเลย .. แม้แต่ตัวเอง
.
.
.
.
ผมลืมตาขึ้นมาจากภาพนึกคิดของเรื่องราวในอดีต อดีตที่คิดว่าลืมไปแล้ว ผมรู้สึกได้ถึงความชื้นที่ริมขอบตา และบริเวณแก้ม มือของผมค่อยๆปาดมันทิ้ง ก่อนลุกขึ้นนั่งบนเตียง ฟังเสียงของหัวใจตัวเองเต้นอีกครั้ง
“หัวใจมันเต้นอยู่กับปัจจุบัน .. มันต้องเต้นเพื่อให้กูมีชีวิตอยู่เพื่อคนปัจจุบันสิ”
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
