หัวข้อ: ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู- ฝน โดย aoikyosuke

[ballza]

 
อืมม ระหว่างรอ  ถามเพื่อนๆ หน่อยครับ  เพื่อนๆ คิดว่า ตกลง  คุณปู กะ นู๋น้ำฝน  ใจจะเป็น K / Q
กันนะ  หุหุ

[fc_uk]

ตอบคุณข้างบน...

ผมว่าน้ำฝน....เปงคนกระแทกพี่ปูอ่า 

[My name M]

fc_uk ...........

เห็นด้วยครับ.....

แต่อยากให้มาต่ออ่ะครับบบ

รออ่านอยู่ครับ

[Simply Blue]

แหะ แหะ มาแล้วๆๆ ขออภัยในความล่าช้า **คอมพ์ข้าพเจ้าเดี้ยง จิตตก ***

ความเดิมตอนที่แล้ว

เนื่องจากน้ำฝนเหลือเวลาอีกแค่ 7 เดือนเท่านั้น หลังจากนั้นก็ต้องกลับไปทำหน้าที่ลูกที่ดีเพื่อไปแต่งงานกับคนที่พ่อแม่หมั่นหมายไว้ให้
แล้วความรู้สึกกับคุณปูที่มากขึ้นทุกวันๆ จะทำอย่างไร

แต่ถึงเจ็บมากกว่านี้ก็ยอม

เจ็บมากกว่านี้งั้นเหรอ.........จะมีอะไรทำให้เจ็บปวดได้มากกว่านี้อีกนะ

ถ้า....ต่อไป...ต้องแยกจากกันจริง ๆ จะทำยังไงนะ

แค่เพื่อน....ได้เป็นแค่เพื่อน...แต่ก็มีความสุขถึงขนาดนี้

ดวงตาของน้ำฝนก้มมองที่จานข้าวและยกช้อนตักข้าวในจานใส่ปากอย่างช้า ๆ

ข้าว...

กับข้าว...

ไข่เจียวร้อน ๆ

ผัดผักบุ้ง....

ห้องแคบ ๆ

หมอน....

เสื้อผ้า...

จานชาม สิ่งของต่าง ๆ วางอยู่ตรงไหน เขาจดจำได้หมด.....

กลับไปนอนที่คอนโด เมื่อหลับตาแล้วก็ยังนึกภาพออก....บอกได้ว่าอะไรอยู่ตรงไหน...
เพราะคนจำต้องการจะจดจำภาพและทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้ทั้งหมดในความทรงจำ

และจะไม่ยอมให้จางหายไปแม้แต่วินาทีเดียว

"ไม่อร่อยเหรอ...." เสียงทุ้ม ๆ ที่เอ่ยถามทำให้น้ำฝนส่ายหน้า และส่งยิ้มให้ก่อนจะตักข้าวใส่ปาก

และค่อย ๆ เคี้ยว...อยากจะจดจำรสชาตินี้ไปตลอดชีวิต...ว่าไข่เจียวร้อน ๆ กับผัดผักบุ้งมันอร่อยมากแค่ไหน

ถ้าวันหนึ่ง จะไม่ได้กินอีก ก็จะไม่เสียใจ และจะไม่ลืมว่าในแต่ละวันที่ได้อยู่ใกล้ชิดกันขนาดนี้มีความสุขมากขนาดไหน

ภาพของผู้ชายอีกคนที่ร้ายกาจกับใคร ๆ แต่รักน้องสาวเป็นที่สุด
ภาพ...ทุกภาพที่เห็น ถูกบันทึกเอาไว้ในสมองทุกบททุกตอน

ใบหน้าคมเงยหน้าขึ้นมองคนที่ตักกับข้าวให้น้องสาว และหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
น้ำฝนก้มหน้าลงและตักข้าวอีกคำใส่ปากและเคี้ยวข้าวอย่างช้า ๆ

ก่อนจะยิ้มกับตัวเองอย่างเหงา ๆ

อีก 7 เดือน....มีเวลาแค่นี้

และเมื่อถึงวันสุดท้าย....เขาจะบอกความรู้สึกทุกอย่างออกมา......ว่าเขารู้สึกยังไงบ้างกับคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า

ต่อให้คุณปูซ้อมเขาให้ตาย...ก็ไม่เป็นไร...เพราะว่า...เมื่อถึงวันนั้น....เขาจะไม่มาอยู่ให้ขวางหูขวางตาคุณปูอีกเลย [/color]

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู-ฝน ตอน หนาว

“ค้างดีกว่ามั้ยครับ...ฝนตก ๆ เดี๋ยวน้องกุ้งเป็นหวัด....”

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่คุณปูมารับน้องกุ้งที่คอนโด มิหนำซ้ำที่ตัวเปียกแบบนี้ก็เพราะลืมเอาร่มที่ซื้อให้ไปทำงานด้วยซะอีก

น้ำฝนเอ่ยบอกคนที่เอาผ้าขนหนูเช็ดผมและเตรียมจะกางร่มเดินออกจากห้อง และจูงแขนน้องสาวเอาไว้

“ทำไมวะ....ก็กลับทุกวัน...ฝนตกนิดเดียว...จะอะไรมากมาย....”

ไอ้ปู อันธพาล เตรียมใส่รองเท้าและปลุกน้องสาวให้ตื่นเต็มตา เด็กหญิงยกมือขยี้ตาและปิดปากหาวนอนด้วยความง่วงงุน

“ก็ฝนมันตก...ถ้าน้องกุ้งไม่สบายจะทำยังไงล่ะครับ” น้ำฝนเอ่ยบอกและไอ้ปูก็เงยหน้ามองใบหน้าของคนที่พูด

“เออรู้แล้ว....ค้างก็ค้าง....เอาเสื้อมาให้เปลี่ยนด้วย..เละหมดแล้วเนี่ย”

เป็นครั้งแรกที่คุณปูเขายอมค้างด้วย เมื่อก่อน บอกยังไงก็ไม่ยอมค้าง ถ้ารู้ว่าเอาน้องกุ้งมาอ้างแบบนี้แล้วคุณปูจะยอมเชื่อล่ะก็...เอามาอ้างตั้งนานแล้วล่ะ

น้ำฝนจูงแขนเด็กหญิงตัวเล็ก เข้าห้อง และปัดที่นอนให้ พร้อมกับที่ลอบยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
เด็กหญิงตัวเล็ก ปรือตามองหน้าพี่น้ำฝนอีกครั้ง ก่อนจะลงนอน และผ้าห่มผืนหนาก็ถูกดึงมาคลุมให้

“นอนนะครับ....วันนี้นอนห้องพี่น้ำฝนนะครับ”

น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยบอก และเมื่อเด็กหญิงหลับตาลงอย่างว่าง่าย

ร่างสูงใหญ่นั้นก็ลุกขึ้น เดินไปที่ตู้เสื้อผ้า และค้นหาเสื้อยืดแขนสั้นกับกางเกงใส่ลำลองมายื่นให้คนที่นั่งอยู่บนโซฟานอกห้องทันที

“อาบน้ำก่อนดีกว่ามั้ยครับ...เอาชุดนี้ไปเปลี่ยนนะครับ....” เสื้อผ้าถูกยื่นให้พร้อมกับที่ไอ้ปูรับมาถือเอาไว้
ก่อนที่หนุ่มร่างสูงใหญ่จะคว้าผ้าขนหนูจากมือของไอ้ปู มาเช็ดเส้นผมเปียกชื้นของคนที่นั่งนิ่งอยู่

“เฮ้ยน้ำฝน....เช็ดห่าอะไรงี้วะ....แล้วชาติไหนมันจะแห้งเนี่ย...แม่งโง่จริง ๆ “

เสียงเอ็ดด่ามาพร้อมกับที่มือของไอ้ปู เปลี่ยนมาดึงผ้าขนหนูออกและขยี้ที่ผมตัวเองเหมือนไม่กลัวเจ็บเลยสักนิด

น้ำฝนนิ่งมองภาพนั้นและหัวเราะออกมาเสียงเบา

สมเป็นคุณปูจริง ๆ

ท่าทางแบบนี้ทำให้เห็นว่าน่ารักได้ขนาดนี้เลยนะ

“ถามหน่อยสิครับ....ผมเล่นสนุ๊กไม่เป็นน่ะ...เวลาผมตั้งลูกก่อนจะตบลูกอื่น ๆ ผมจะตั้งลูกสีแดงหรือสีดำดีครับ”

เสียงที่เอ่ยถาม....มาพร้อมกับหัวใจที่เต้นระทึก สังเกตมาหลายครั้ง แต่ไม่แน่ใจว่าจะจริงอย่างที่คิดหรือเปล่า

และดูเหมือนว่าคุณปูเขาจะนิ่งคิดนิดเดียว และก็เอ่ยตอบ

“มึงเล่นไม่เป็นจริงเหรอ...” น้ำเสียงที่ถามย้ำเพื่อความมั่นใจ ทำให้น้ำฝนต้องพยักหน้าและตีหน้าให้ซื่อที่สุด ไม่ให้ถูกจับได้

“เขาก็...ต้องตั้งลูกดำสิวะ...ไม่น่าโง่เลยมึง..ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

คำตอบของไอ้ปู ทำให้น้ำฝนอมยิ้มอยู่คนเดียวก่อนจะเอ่ยถาม....ปัญหาอีก

“แล้ว......ตัวอักษรQ.ในไพ่นะครับ บวกกับ 10 ได้เท่าไหร่ครับ”

คำถามถัดมาทำให้ไอ้ปูต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ก่อนจะเอ่ยบอกออกมา

“มันจะบวกกันได้ยังไงบ้าหรือเปล่าวะ....แม่งถามอะไรปัญญาอ่อนจริง ๆ “

ไอ้ปูลุกขึ้นยืน และกำลังจะก้าวเดินไปเข้าห้องน้ำ แต่ก็ถูกฉุดแขนเอาไว้ พร้อมกับคนที่ทำหน้ายิ้ม ๆ ยิ่งยิ้มกว้างจนน่าแปลกใจ

“ยิ้มหาพ่อมึงเหรอ......ดึงแขนกู...เดี๋ยวกูต่อยคว่ำเลย” ไอ้ปูกำหมัดแน่นและทำท่าจะต่อยหน้าคนที่ดึงแขนไม่ยอมให้ไปทันที ก่อนจะถูกกระชากเข้ามาประทะกับอกกว้างนั้นอย่างแรง และล้มคว่ำไม่เป็นท่า โดยมีร่างของใครอีกคนตามมาทาบทับและกดแขนทั้งสองข้างเอาไว้

“แล้ว.....เวลาขาย........ต้องทำยังไงบ้างครับ”

น้ำฝนแค่อยากรู้เรื่องที่ค้างคาอยู่ในใจให้หมด ว่ามันจริงหรือหลอกกันแน่ เพราะไม่แน่ใจ และก็เห็นว่าอะไรบางอย่างมันยังครุมเครืออยู่ แต่ได้พิสูจน์อะไรบางอย่างไปสองข้อ ตอนนี้อยากจะรู้ข้อที่สาม
ว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่

“เฮ้ย.........สัตว์นี่..กดแขนกู..มึงอยากตายเหรอ......”

น้ำเสียงที่บ่งบอกให้รู้ว่าไม่พอใจ มาพร้อมกับที่ร่างที่อยู่เบื้องล่าง เอียงหน้ามองคนที่กดแขนตัวเองเอาไว้ ก่อนจะออกแรงเต็มแรง สะบัดหนีออกมาได้ และเตรียมลุกขึ้น เตรียมยันอีกคนด้วยฝ่าเท้า แต่ก็ถูกกอดรัดรอบเอวจากด้านหลังเอาไว้จนทำให้ดิ้นรนหนีลำบาก

“เฮ้ย.... ไอ้เหี้ยฝน....ทำเหี้ยอะไรของมึงวะ.......แม่งเดี๋ยวกูเตะคว่ำเลยไอ้สัตว์เอ้ย” เสียงเอะอะโวยวายทำให้น้ำฝนต้องรีบใช้มือปิดปากร่างนั้นเอาไว้ และบอกให้เงียบเสียง

“ชู่วววววววววว น้องกุ้งหลับแล้ว....อย่าเสียงดังสิครับ....แค่เล่นมวยปล้ำกันนิดหน่อยเอง....นาน ๆ เล่นทีสนุกออกนะครับ.....”
สิ่งที่น้ำฝนบอกทำให้ไอ้ปูเงียบเสียงลงได้

“เล่นหาพ่อมึงเหรอ....กูจะอาบน้ำ...จะนอนแล้ว....” แม้จะพยายามข่มเสียงให้เบาลง แต่ก็ได้เพียงนิดเดียวเท่านั้น

“นิดเดียวครับ....อยู่นิ่ง ๆ นิดเดียว....นะครับ...แป๊บเดียวเอง.....”

สองแขนที่โอบรัดรอบเอวเอาไว้จากด้านหลังค่อย ๆ คลายออก และเปลี่ยนมากอดไว้ทั้งตัว มิหนำซ้ำไอ้คนข้างหลังมันยังซบหน้าลงกับไหล่อีก นั่นทำให้ไอ้ปูยืนงง

เล่นเหี้ยอะไรของมันวะ

นิดเดียวอะไรของมัน

ความอบอุ่นจากการกอดทำให้หนุ่มร่างสูงยืนนิ่ง และรู้สึกว่าอากาศหนาวเย็น ค่อยอบอุ่นขึ้น
แม้จะหงุดหงิดโมโห แต่อยู่ ดี ๆ ร่างกายกลับยืนนิ่งให้อีกคนกอดรัดได้ง่าย ๆ

อุ่น.....

แปลก....

แล้วมายืนให้มันกอดทำไมวะ....ไม่ชกแม่งสักหมัดวะเนี่ย

แม้จะคิดด้วยความไม่เข้าใจ แต่พอคนที่กอดทรุดกายนั่งลงที่โซฟา ไอ้ปูบ้าก็จำใจต้องนั่งนิ่ง ๆ ให้น้ำฝนกอดรัดจากด้านหลัง ก่อนจะเหยียดขาออกไปจนสุด....และสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่ข้างแก้ม

“หนาวมั้ยครับ.....ผมหนาวจังเลยครับคุณปู......”

น้ำเสียงที่สั่นสะท้าน มาพร้อมกับที่รับรู้ได้ถึงหยดน้ำที่หล่นลงที่หัวไหล่

คนกอดตัวสั่น และเหมือนกำลังสะอื้นไห้อยู่เงียบ ๆ แต่ไม่ยอมให้มอง ว่ากำลังร้องไห้

“เหี้ยฝน.....เป็นไร....ร้องไห้ทำไมวะ....กูตบหัวมึงแรงไปเหรอ”

ไอ้ปูเพิ่งจะสำนึกผิดได้ และพยายามจะหันไปเอ่ยถามคนที่กอดรัดร่างของตัวเองเอาไว้

“อย่าเพิ่งหันมานะครับ.....ผมไม่เป็นไรหรอกครับ....เดี๋ยวถ้าคุณปูจะซ้อมผมให้ตายก็ได้....แต่ขอผมอยู่นิ่ง ๆ อย่างนี้สักพักนะครับ.....ผมแค่รู้สึกว่ามันหนาว.....หนาวจังเลยครับคุณปู....ผมจะทำยังไงดี”

เสียงสะอื้นไห้ของคนที่ซบหน้านิ่งเงียบอยู่ที่หัวไหล่ ทำให้ไอ้ปูได้แต่นั่งอยู่เฉย ๆ .........

เป็นอะไรของมันวะ....บอกอยู่ได้ว่าหนาว
แล้วก็ร้องไห้

ไอ้น้ำฝนมันไม่เคยเป็นอย่างนี้นี่นา

แล้วมันเป็นอะไรกันแน่นะ เมื่อกี้ก็ยังเห็นมันหัวเราะอยู่ดี ๆ นี่หว่า พอมันกอดปุ๊บเสือกบอกว่าหนาว
บ้าป่าววะ.....

สิ่งที่ไอ้ปู ไม่เข้าใจ ยังไงก็ยังไม่เข้าใจ

แต่สิ่งที่น้ำฝนเข้าใจก็คือ ........... คนที่นั่งนิ่ง ๆ ไม่เคยทำสิ่งที่ไม่ดี ขนาดหลอกถามขนาดนี้แล้วยังไม่รู้เรื่อง
แล้วเรื่องอย่างนั้น.......แม้ไม่มั่นใจนักแต่ก็ตอบไม่ได้ว่าทำไมถึงเชื่อ...ว่าคุณปูต้องไม่เคยทำอะไรไม่ดีมาก่อนแน่ ๆ

น้ำฝนกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น พร้อมกับที่ค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างช้า ๆ

ไม่รู้ว่าทำไมพอกอดแล้ว จู่ ๆ ก็อยากร้องไห้ขึ้นมา ไม่เข้าใจว่าร้องได้ยังไง แต่ก็ร้อง ทั้งที่ตอนคุยกันก็คิดว่าจะเล่นกันเฉย ๆ แต่พอได้มากอดอย่างนี้แล้วมัน..................

ชาตินี้....ไม่เคยคิดหวังว่าจะได้ขนาดนี้.....แค่คุณปูอยู่นิ่ง ๆ ให้กอด.....
และสิ่งนี้เป็นสิ่งสุดท้ายที่ขอ....

แค่นี้..........ก็คงตัดใจได้แล้ว

TBC

[My name M]

 

อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขที่มีคราบน้ำตามาด้วย

รอน่ะครับ

จะขอได้...อยากบอกว่าให้สมหวังเห่อครับ

[AcOustic_Guitar]

  สงสารน้ำฝน ปูจะรู้มั้ยนะว่าน้ำฝนคิดไง 

[fc_uk]

ขอให้คู่นี้สมสู่...เอ้ยสมหวังอ่ะครับบ

ขอบคุณคนโฟสสครับบบบ

[keivet001]

ไอฉ่า   

[mu_off]

 

ม่ายยยยยยยย...น๊าาาาาาาาาาาาา

 

อย่าให้มันเป็นเรื่องเศร้าเลยน๊า  ไม่งั้นจะไม่อ่านแย้ว

   >>> วิ่งจากไปทั้งน้ำตา

 ..ย้อเย่นนนนนค๊าบ  ยังรออ่านอยู่คับผม

[๐๐๐Robin๐๐]

อ่านเรื่องนี่ทีไรร้องไห้ทุกที ทุกตอนเลยยย

[niph]

 
เศร้าใจเศร้าจิต คนตอบก็ช่างไม่คิด
 

[Lucifer]

 

[jb]

รออออออออออออออออออ


 

[yorentaro]

 

เศร้าจังง่า...

[tonnaruk]

  อ่านไปร้องไห้ไป 

การจะรักใครสักคน และได้ความรักจากคนที่เรารักกลับมา มันเป็นเรื่องยากจริงๆเลยน้า

ไม่เป็นไร ยังไงก็คงต้องพยายามกันต่อไป 

[three]

  อ่านเรื่องนี้แล้ว

[BuzZenitH]

 .........โฮก........เพิ่งจะตามมาอ่าน....แต่แบบว่า....ต่อมแตกไปหลายไหแล้ว.........

บีบคั้นเหลือเกิน.... ... .... ......

ฝนจ้า...ดูแลปู...ดีๆนะ...

เป็นกำลังใจให้นะ...ทั้งสองคน...และก็คนแต่งด้วย....

[ballza]

 
มารอตอนต่อไปครับ

[[€]ŝĊörŦ]

รันทดอย่างแรง...

ต่างกันสุดขั้วเลยอะ

แง๊ๆ...ทะมายมันเศร้าซึมลึกขนาดนี้ง่ะ

       

[~ScAreD:SAcreD~]

เฮ้อ อ่านแล้ว เศร้าอ่ะ
ต้องตัดใจเลยหรอ ยังเหลือเวลาอยู่อีกนี่ครับ

เศร้า

[three]

สู้ๆนะครับผม

[keivet001]

  รออยู่น้า

[My name M]

 

รอออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ   เป็นกำลังให้คนรอและคนเขีบยครับ

[Simply Blue]

:m23:แหะ แหะ มาแย้ว  รีบมาลงก่อนจะไปฉลองปีใหม่  ขอให้มีความสุขทุกคนน๊า

ความเดิมตอนที่แล้ว

สิ่งที่ไอ้ปู ไม่เข้าใจ ยังไงก็ยังไม่เข้าใจ

แต่สิ่งที่น้ำฝนเข้าใจก็คือ ........... คนที่นั่งนิ่ง ๆ ไม่เคยทำสิ่งที่ไม่ดี ขนาดหลอกถามขนาดนี้แล้วยังไม่รู้เรื่อง
แล้วเรื่องอย่างนั้น.......แม้ไม่มั่นใจนักแต่ก็ตอบไม่ได้ว่าทำไมถึงเชื่อ...ว่าคุณปูต้องไม่เคยทำอะไรไม่ดีมาก่อนแน่ ๆ

น้ำฝนกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น พร้อมกับที่ค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างช้า ๆ

ไม่รู้ว่าทำไมพอกอดแล้ว จู่ ๆ ก็อยากร้องไห้ขึ้นมา ไม่เข้าใจว่าร้องได้ยังไง แต่ก็ร้อง ทั้งที่ตอนคุยกันก็คิดว่าจะเล่นกันเฉย ๆ แต่พอได้มากอดอย่างนี้แล้วมัน..................

ชาตินี้....ไม่เคยคิดหวังว่าจะได้ขนาดนี้.....แค่คุณปูอยู่นิ่ง ๆ ให้กอด.....
และสิ่งนี้เป็นสิ่งสุดท้ายที่ขอ....

แค่นี้..........ก็คงตัดใจได้แล้ว

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู-ฝน ตอน ความอึดอัดใจของน้ำฝน

“คุณปู....ถ้าผมไม่อยู่ข้าง ๆ คุณปูก็คงเฉย ๆ ใช่มั้ยครับ...” เหลือเวลาอีกแค่ 6 เดือนกว่า ๆ แล้วทุกอย่างจะกลายเป็นอดีต

เวลาของคน ๆ หนึ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว

แต่อีกคนผ่านไปอย่างเชื่องช้า ไม่มีความหมายใด ๆ เลย เป็นแค่เวลาที่ต้องทำมาหากิน ไปวัน ๆ อย่างรีบเร่ง
ความทรงจำที่ฝังแน่น คงกลายเป็นแค่ความรู้สึกที่ลางเลือนของคนอีกคนในอนาคต

“เป็นห่าอะไร ปล่อยเว้ย กูรำคาญ กอดห่าอะไรวะ เกะกะชะมัด” แม้จะเอะอะโวยวายเพราะเริ่มรำคาญ
แต่ร่างที่กอดรัดเอาไว้ ก็ไม่มีทีท่าว่าจะยอมปล่อยให้เป็นอิสระ

“ตอบหน่อยเถอะครับ....ถ้าไม่มีผมคุณปูก็ไม่รู้สึกอะไรใช่มั้ย”

น้ำเสียงสั่นสะท้านที่เอ่ยถาม ยิ่งทำให้ไอ้ปูแปลกใจ พูดบ้าอะไรของมันทำอย่างกะจะไปตาย

“เรื่องของมึงดิ...เป็นเหี้ยอะไร ปล่อยโว้ย...กูรำคาญ”

ไอ้ปู อันธพาล ลุกพรวดพราดขึ้นยืนและเดินลิ่วเข้าไปในห้องน้ำ ไม่สนใจคนที่นั่งหน้าเศร้าเลยสักนิด
ไอ้น้ำฝนแม่งบ้า กูจะบ้าตาย ถือโอกาสมากอด

ไม่เตะให้คอหักก็บุญถมเถแล้ว

หยดน้ำที่ราดรดจนทั่วร่าง ทำให้ค่อยรู้สึกผ่อนคลาย

แต่ก็เริ่มแปลกใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น

ไอ้น้ำฝน........มันจะไปไหนของมันวะ พูดห่าอะไรไม่เห็นเข้าใจเลย......

ความหงุดหงิดโมโหและรำคาญเกิดขึ้นในใจของหนุ่มร่างสูงนั้นตลอดเวลา
ไม่มองหรอกว่ามันร้องไห้หรือเปล่า เพราะไม่อยากสนใจ แต่ว่าที่แน่ ๆ มันเป็นเหี้ยอะไรถึงเป็นแบบนั้น

หลังอาบน้ำ เสร็จ ไอ้ปูเดินผิวปากอย่างมีความสุข ออกมา โดยมีผ้าขนหนูพาดอยู่ที่บ่า เตรียมตัวจะเดินเข้าห้องนอนไปหาน้องสาว แล้วก็พบว่าใครอีกคน นั่งเหยียดขาเอาหัวพิงผนัง อยู่ที่หน้าระเบียง และกำลังนั่งมองสายฝนที่โหมกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา
“เฮ้ยยยยยยย นั่งถ่ายมิวสิคอยู่นั่นแหละ นอนเด่ะ กูง่วงแล้ว” เสียงเรียกทำให้น้ำฝนสะดุ้งตื่นจากความคิดของตัวเอง

และลุกขึ้นเดินนำเข้าห้อง......

“นอนกับน้องกุ้งนะครับ เดี๋ยวผมนอนข้างนอกเอง “ เสียงที่บอกทำให้ร่างสูงนั้นยิ่งแปลกใจ ก่อนจะเดินตามมาติด ๆ และฉุดแขนของน้ำฝนเอาไว้

“เป็นอะไรวะ กูแกล้งมึงมากเหรอวะน้ำฝน ดูพักนี้มึงหงอย ๆ พิกล”

ไม่ได้ห่วง แต่....มันก็...ห่วงนิด ๆ เหมือนกัน
ไอ้ฝนมันดูแปลก ๆ บางทีนั่งเหม่อ บางทีก็ยิ้มเศร้า ๆ แล้วบางทีก็...นั่งมองหน้าแบบไม่ให้รู้ตัว

มันเป็นบ้าหรือเปล่าวะ

“เปล่าครับ...นอนเถอะครับ...” น้ำฝนพยายามจะเดินเลี่ยงแต่ก็โดนฉุดแขนเอาไว้ให้นั่งลงคุยกัน

“มึงเป็นเหี้ยอะไร...พูดมา....” ใบหน้าคมจ้องมองคนที่นั่งก้มหน้าไม่ยอมพูด
และก็น้ำฝนก็โดนตบหัวไปหนึ่งครั้ง โทษฐานที่เล่นบทนางเอกหนังไทย

“กูเบื่อเว้ย” เสียงเอะอะโวยวายทำให้น้ำฝนต้องผงะหนี และลุกขึ้นเดินออกห่างไปยืนที่ประตูกระจกที่หน้าระเบียง

ก็คุณปูไม่เคยรักใครนี่ แล้วจะเข้าใจได้ยังไง
ว่าพอมีคนที่รัก แต่รู้ว่าต้องตัดใจทุกวินาทีที่เห็นหน้ากันมันทรมานแค่ไหน

ก็ไม่เคยรักใครนี่นา ถึงตอนนี้จะชอบมาก รักมาก แต่ก็เป็นไปไม่ได้
เพราะคุณปูไม่เคยคิดอะไรเกินเลย แล้วก็เห็นผมเป็นแค่...เพื่อน...
ซึ่งคำว่าเพื่อนของคุณปู มันก็ไม่ได้เหมือนกับผมเลยสักนิด ผมเสียใจคุณปูก็ไม่รับรู้หรอกว่าเป็นยังไง
ก็ทำได้แค่นี้นี่นา ไม่เคยคิดไม่เคยตัดสินใจอะไรเองเลย
 แต่ก็มีหน้าที่ ต้องตอบแทนบุญคุณพ่อแม่เหมือนกัน
เป็นลูก ก็ต้องทำหน้าที่ของลูกให้ดีที่สุด คนที่ทำให้พ่อแม่เสียใจ คนนั้นคือคนบาป
เพราะฉะนั้น ผมก็ยอมเสียใจอยู่คนเดียวนี่ยังไงล่ะ แล้วก็คิดว่าสักวันหนึ่งแค่ได้เห็นคุณปูยืนอยู่ในที่ของตัวเองโดยไม่เดือดร้อนลำบากผมก็ดีใจ ผมก็ทำได้แค่นั้นเอง

ความน้อยใจ มาพร้อมกับความเศร้า การไม่พูดไม่ตอบอะไรเลย ยิ่งทำให้ไอ้ปูหงุดหงิดโมโห

“ไอ้ฝน.....เงียบทำไมวะ....” ไอ้ปู อันธพาล มาหยุดยืนตะคอกใส่เสียงดัง นั่นยิ่งทำให้น้ำฝนเบือนหน้าหนี ด้วยความเสียใจ คุณปูไม่เคยคิดว่าเขาเป็นคนมีชีวิตจิตใจเลยด้วยซ้ำ ยอมให้ทุกอย่าง แล้ว ยังไม่ดีพอสำหรับคุณปูอีกเหรอ

“น้ำฝน...เงียบทำไมวะ...ห๊า...รำคาญเว้ย รำคาญ รำคาญ รำคาญ” เสียงเอะอะโวยวายมาพร้อมกับที่ไอ้ปูจับไหล่ของคนตรงหน้าเขย่าอย่างแรงด้วยความหงุดหงิด ยิ่งไอ้ใบหน้าเศร้า ๆ นั่น และไอ้การนิ่งเงียบไม่พูดอะไรเลย
ยิ่งทำให้อยากจะหักคอคนตรงหน้าซะ ให้หายโมโห

“เจ็บครับ....คุณปู...ผมเจ็บ....ปล่อยแขนผมเถอะครับ...ผมเจ็บ”

น้ำเสียงที่สั่นไหวจนแทบอยากร้องไห้ ทำให้ไอ้ปูค่อยคลายมือออกแต่ก็ไม่ทั้งหมด แถมยังจ้องหน้าคนที่ยืนก้มหน้าอยู่ ไม่ยอมพูดอะไรเลยนั้นสักคำ

“น้ำฝน....เป็นอะไร....น้ำฝนเป็นอะไร...ไหนบอกมาซิว่าน้ำฝนเป็นอะไร” ฝ่ามืออบอุ่นค่อยปล่อยมือออกจากไหล่ของหนุ่มร่างสูงใหญ่ และค่อยยกขึ้นสัมผัสที่ศรีษะของร่างตรงหน้า...ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน และส่งยิ้มมาให้

เหมือนเรื่องที่โมโหเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาเป็นเรื่องล้อเล่น

“ผม......” คำพูดถูกกลืนลงคอไป ก่อนที่น้ำฝนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่กำลังลูบไล้เส้นผมของตัวเองอยู่เหมือนกับที่คุณปูเขาเคยทำกับน้องกุ้ง

“ผม.....จะแต่งงานนะครับ.....ปลายปีนี้ผมจะแต่งงานแล้ว” คำพูดที่ถูกถ่ายทอดออกมาทำให้ไอ้ปู นิ่งมองจนตาค้าง

ไอ้ฝน.......หน้าอย่างนี้จะมีเมียเหรอวะ....บ้าเปล่าวะ....ไอ้น้ำฝนเนี่ยอะนะ...โอยกูจะบ้า.....
แม้ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ แต่พอเห็นใบหน้าที่แสดงออกว่าไม่ได้ล้อเล่นก็ทำให้ไอ้ปู ต้องกลืนน้ำลายลงคอ
มัน........จะแต่งจริงเหรอ........มีแฟนกับเขาด้วยเหรอวะ เห็นวัน ๆ อยู่ด้วยกันมาตลอด แล้วแฟนมันไปไหนวะ
คนเราจะแต่งงานกัน ทำไมไม่เห็นไปมาหาสู่กันเลย แล้วมันจะมีเมีย มันไม่ดีใจหรือไง ทำหน้าอย่างกะคนใกล้ตาย

TBC….

[keivet001]

  เศร้าจางเงิยอ่าคราบ

แล้วก็หนีไปเที่ยวซะงั้น

[ballza]

 
เห้อ   อกหัก กับ แอบรักเขา  อย่างไหนจะเจ็บปวดกว่ากั้นนะ
เมื่อไร น้ำฝนจะยอมเปิดใจสารภาพความรู้สึกที่มีออกมา  หรือจะเก็บไว้เป็นความทรงจำดีๆ กันน้า..
ลุ้นๆๆๆ
I'am so  sorry  but I  love  U ..........

[jb]

ขอบคุณนะครับ

[ballza]

 
ไปเที่ยวปีใหม่ ยังไม่กลับกันเหรอคับ  รอตอนต่อไปน๊ะ คับ 

[tonnaruk]

    หวัดดีปีใหม่คร้าบบบบ 

ในปีใหม่นี้ ก็ขอให้เพื่อนๆในเล้าเป็ดทุกๆคน จงมีแต่ความสุข

สมหวังในสิ่งที่ปราถนา  นักเขียนที่ดองงานเอาไว้ ก็ขอให้สมองใส

คิดงานได้เร็วดังใจ  เพื่อผู้ที่ติดตามผลงานนั้นไซร้  มีความสุขสมใจ

และอยู่เป็นกำลังใจ  ให้กับผู้เขียนเอย

            งง งง งง 555

                 ไปดีกว่า

  หวัดดีปีใหม่อีกครั้งนะคร้าบ

 

[BuzZenitH]

 ...สวัสดีปีใหม่...

 ...รันทดจริงๆคู่นี้....

 ...ไม่อยากรับรู้ความเจ็บปวดใดๆแล้ว....

เข้มแข็งไว้นะฝน  ...(คนเขียนด้วยนะ... )