มาต่อแล้ว จ้า 
หลังจากน้ำฝนรู้ใจต้วเองแล้ว แต่ว่าเหลือว่าอีกแค่ 8 เดิอน....
หลังจากนั้นก็ต้องกลับไปทำหน้าที่ในฐานะลูกที่ดี....
จากเกิดอะไรขึ้นกับคนทั้งสองต่อไป ติดตามได้ที่นี้..... 
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู-ฝน ตอน กล่องความทรงจำ "กินข้าวสิ.....นั่งเหม่ออยู่ได้..อย่าให้ต้องเรียกซ้ำซากไม่ชอบนะ..."
วันนี้เป็นวันหยุด และน้ำฝนกำลังนั่งเล่นตุ๊กตากระดาษอยู่ที่พื้นกับเด็กหญิงตัวเล็กและหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ในห้องเช่าแคบ ๆ
"พี่ชาย...กินข้าวกับหนูนะ..." น้องสาวตัวเล็ก ของไอ้ปูเอ่ยบอกและดึงแขนให้น้ำฝนมานั่งกินข้าวด้วยกัน
ผัดผักบุ้ง และไข่เจียว....กับข้าวแค่สองอย่าง
และข้าวชนิดพูนจานถูกตักส่งให้ ทั้งน้ำฝน และน้องสาวของไอ้ปู
"กินเยอะ ๆ ไอ้กุ้ง...วันนี้เงินเดือนพี่ปูออก..ไข่เจียวเลยนะ..ชอบใช่มั้ยล่ะ...ฮ่า ฮ่า"
เสียงหัวเราะนั้นยิ่งทำให้น้ำฝนนิ่งมองอยู่อย่างนั้น...ผ่านไปเกือบเดือนแล้วที่ไป ๆ มา ๆ อย่างนี้
อึดอัดบ้างในช่วงแรก ที่ยังไม่ค่อยชิน และต้องใช้เวลาในการปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมที่ไม่เคยเจอมาก่อน
แต่พอนานไปก็รู้สึกว่า ห้องเช่าแคบ ๆ ห้องนี้
เหมือนบ้านอีกหลังของตัวเองไปแล้ว
ต่อหน้าของน้องกุ้ง คุณปูจะไม่เคยเอ็ด ไม่เคยด่า ไม่เคยโมโห หรือแม้กระทั่งชกต่อยก็ไม่เคยทำ
นั่นยิ่งทำให้น้ำฝน รู้สึกว่า มีแค่ตัวเองคนเดียวเท่านั้น ที่คุณปูให้ความสนิทสนมด้วย ขนาดเล่นหัวกันได้
เหลืออีก 7 เดือน เวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน
ช่วงเย็น หลังจากเรียนเสร็จแล้ว ไม่รู้ว่าจับพลัดจับผลูอีท่าไหน ถึงกลายเป็นคนไปรับน้องกุ้งกลับมาอยู่ที่คอนโด
พาไปกินข้าวและสอนการบ้านในตอนเย็น.....ห้าทุ่มคุณปูถึงจะมารับกลับมาที่ห้องเช่า
เป็นแบบนี้ได้ยังไงกันนะ
ตั้งแต่วันที่เขามาที่บ้านคุณปูครั้งแรก ๆ แล้วทักท้วงไปว่า ไม่น่าให้เด็กผู้หญิงอยู่คนเดียวอย่างนี้และออกปากว่า
ขอรับน้องกุ้งไปดูแลก่อน รอเวลาคุณปูกลับมารับหลังจากทำงานเสร็จคงดีกว่า
หลังจากนั้น เห็นคุณปูเอะอะโวยวายด่าว่า แต่สุดท้ายก็ต้องยอมทำตาม
เพราะดูท่าว่า....เมื่อถึงเวลาดึกแล้ว มันก็อันตรายจริง ๆ
สุดท้ายหน้าที่ดูแลเด็กหญิงจึงกลายเป็นหน้าที่ของเขาไปโดยปริยาย
"เหม่ออีกแล้ว...จะกินมั้ยเนี่ย...เอาไปเลยน้ำปลา...ข้าวมันจืดไปใช่มั้ย..."
น้ำปลาในขวดถูกนำมาเหยาะใส่จานข้าว พร้อมกับที่น้ำฝนนั่งยิ้มเมื่อมองจานข้าวที่มีข้าวจนพูนจาน
"ประสาทแล้ว...ไอ้กุ้งดูพี่น้ำฝนดิ...พี่ปูว่ามันประสาทเอ็งก็ไม่เชื่อ..เห็นมั้ย..เหม่ออีกแล้ว"
ไอ้ปู อันธพาล บอกกับน้องสาวที่ตักไข่เจียวร้อน ๆ ใส่จานข้าวและเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย
"พี่ชายไม่บ้าหรอก...พี่ชายเล่นตุ๊กตากระดาษกับหนูด้วย...พี่ปูชอบว่าพี่ชาย..."
เด็กหญิงเงยหน้ามองคนไอ้ปู และหันไปสนใจกับการกินไข่เจียวในจานต่อ
"เข้าข้างกันจริงนะ...ตั้งแต่ไปอยู่บ้านเขาเนี่ยไอ้กุ้ง...."
ไอ้ปูอันธพาล บ่นเสียงเบา และเงยหน้ามองคนที่เอาแต่นั่งยิ้มอยู่ เห็นแล้วมันน่าต่อย แต่ทำไม่ได้
เพราะไอ้กุ้งมันอยู่ด้วย
"โอ๋ โอ๋ พี่ปู...น้อยใจเหรอจ๊ะ...หนูรักพี่ปูที่สุดจ่ะ...นะจ๊ะ..โอ๋.โอ๋..พี่ปูอย่าร้องไห้นะ"
เด็กหญิงตัวเล็กปล่อยช้อนและแตะไหล่พี่ชายเบา ๆ
น้ำเสียงและท่าทางแสดงให้เห็นชัดว่ากลัวว่าพี่ชายของตัวเองจะน้อยใจ ที่เอาแต่เล่นกับพี่น้ำฝนตลอดเวลา ไม่ค่อยได้เล่นกับพี่ปูเลย
"อือน้อยใจดิ...งั้นเหยียบหลังด้วยนะ...ไอ้กุ้งไม่นวดให้..พี่ปูเมื้อยเมื่อยแหละ"
ใบหน้าคมอมยิ้มและเอื้อมมือลูบผมของน้องสาวเหมือนปกตินิสัยที่ทำอยู่บ่อย ๆ
ภาพตรงหน้ายิ่งทำให้น้ำฝน ยิ้มกว้างมากกว่าเก่า.....และเมื่อสายตาดุ ๆ ของไอ้ปู เหลือบไปเห็นเขาก็โดนด่าทันที
"ขำทำไม....เฮ้ย..ไอ้กุ้ง...ดูทางซ้ายดิ..มีอะไรอ่ะ"
ไอ้ปู เอ่ยบอกกับน้องสาว และเมื่อเด็กหญิงหันไปมองตาม
น้ำฝนก็โดนชกที่ไหล่แบบเต็ม ๆ เล่นเอาเจ็บ จนต้องเบะหน้า และลูบที่แขนของตัวเองเบา ๆ
"ไม่เห็นมีเลย...ไหนเหรอ" เสียงเล็ก ๆ เอ่ยถาม และก็ได้รับคำตอบ
"สงสัยพี่ปูตาฝาดน่ะ...กิน..กิน..อร่อยมั้ย..กินเยอะ ๆ อ่ะ..พี่ตักให้นะ..กินผักบุ้งด้วย เอ็งจะได้ตัวโต ๆ นะ"
ดูคุณปูเขาสิครับ ชกเสร็จก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เมื่อกี้อยากจะร้องด้วยความเจ็บแต่ก็ร้องไม่ได้
ก็คุณปูชกเสร็จ แล้วก็เอามือมาปิดปากเขาไว้นี่ จะให้ร้องได้ยังไงล่ะ ถึงเจ็บก็ต้องทน
ไม่งั้นจะยิ่งเจ็บกว่านี้
แต่ถึงเจ็บมากกว่านี้ก็ยอม
เจ็บมากกว่านี้งั้นเหรอ.........จะมีอะไรทำให้เจ็บปวดได้มากกว่านี้อีกนะ
ถ้า....ต่อไป...ต้องแยกจากกันจริง ๆ จะทำยังไงนะ
แค่เพื่อน....ได้เป็นแค่เพื่อน...แต่ก็มีความสุขถึงขนาดนี้
ดวงตาของน้ำฝนก้มมองที่จานข้าวและยกช้อนตักข้าวในจานใส่ปากอย่างช้า ๆ
ข้าว...
กับข้าว...
ไข่เจียวร้อน ๆ
ผัดผักบุ้ง....
ห้องแคบ ๆ
หมอน....
เสื้อผ้า...
จานชาม สิ่งของต่าง ๆ วางอยู่ตรงไหน เขาจดจำได้หมด.....
กลับไปนอนที่คอนโด เมื่อหลับตาแล้วก็ยังนึกภาพออก....บอกได้ว่าอะไรอยู่ตรงไหน...
เพราะคนจำต้องการจะจดจำภาพและทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้ทั้งหมดในความทรงจำ
และจะไม่ยอมให้จางหายไปแม้แต่วินาทีเดียว
"ไม่อร่อยเหรอ...." เสียงทุ้ม ๆ ที่เอ่ยถามทำให้น้ำฝนส่ายหน้า และส่งยิ้มให้ก่อนจะตักข้าวใส่ปาก
และค่อย ๆ เคี้ยว...อยากจะจดจำรสชาตินี้ไปตลอดชีวิต...ว่าไข่เจียวร้อน ๆ กับผัดผักบุ้งมันอร่อยมากแค่ไหน
ถ้าวันหนึ่ง จะไม่ได้กินอีก ก็จะไม่เสียใจ และจะไม่ลืมว่าในแต่ละวันที่ได้อยู่ใกล้ชิดกันขนาดนี้มีความสุขมากขนาดไหน
ภาพของผู้ชายอีกคนที่ร้ายกาจกับใคร ๆ แต่รักน้องสาวเป็นที่สุด
ภาพ...ทุกภาพที่เห็น ถูกบันทึกเอาไว้ในสมองทุกบททุกตอน
ใบหน้าคมเงยหน้าขึ้นมองคนที่ตักกับข้าวให้น้องสาว และหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
น้ำฝนก้มหน้าลงและตักข้าวอีกคำใส่ปากและเคี้ยวข้าวอย่างช้า ๆ
ก่อนจะยิ้มกับตัวเองอย่างเหงา ๆ
อีก 7 เดือน....มีเวลาแค่นี้
และเมื่อถึงวันสุดท้าย....เขาจะบอกความรู้สึกทุกอย่างออกมา......ว่าเขารู้สึกยังไงบ้างกับคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า
ต่อให้คุณปูซ้อมเขาให้ตาย...ก็ไม่เป็นไร...เพราะว่า...เมื่อถึงวันนั้น....เขาจะไม่มาอยู่ให้ขวางหูขวางตาคุณปูอีกเลย
TBC....
หัวข้อ: ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู- ฝน โดย aoikyosuke (อ่าน 214020 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก