รู้ละว่ารอกัน ไม่ต้องทักทาย ไม่ต้องบรรยายกันแล้ว ไปต่อเลยละกัน
คำแนะนำ
1.กรุณาเตรียมเลือดสำรองไว้ข้างกาย
2.เวลาอ่านให้หาคนข้างๆ มาอ่านด้วย และอดทนอ่านให้จบก่อน
3.อย่าลืมมาให้คอมเม้นท์ด้วยน๊า ไม่มาเม้นท์มีงอน
** ขอให้สนุกกับการอ่าน **
55555555 
พร้อมแล้วก็ต่อกันเลยปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาคปู-ฝน ตอน คำรักจากสายฝน ไม่รู้ว่าก้าวข้ามผ่านเข้ามาอยู่ในห้องได้ยังไง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า เสื้อผ้าที่สวมใส่ปลิวหายไปตอนไหน
เสียงฟ้าร้อง
เสียงสายฝนที่โหมกระหน่ำ
กลับไม่ได้ยิน
รู้เพียงว่าร่างกายหยุดไม่อยู่ ไม่มีสติควบคุม ไม่รู้ความรู้สึกอะไรทั้งนั้น
สองร่างแนบชิดสนิทแน่น ไม่มีคำพูด ไม่มีการร้องขอ
ไม่มีใครพูดอะไรใด ๆ ทั้งสิ้น มีเพียงการกระทำ
ริมฝีปากของร่างเบื้องบนซุกไซร้ไปทั่วใบหน้าของคนที่หอบหายใจเหนื่อยแล้วค่อยระเลื่อนลงสู่ลำคอ
ผิวกายเนียนเรียบและแข็งแกร่งอบอุ่นทำให้อารมณ์พลุ่งพล่าน จนหยุดไว้ไม่ไหว
รักคุณปู รักมาก รักจนไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังทำอะไรลงไป
ใบหน้าคมเข้มเลื่อนลงซุกไซ้ผิวเนื้อ ก่อนจะวกกลับเข้าแตะริมฝีปากของร่างที่กำลังสั่นสะท้านไปตามความรู้สึกอีกครั้ง
จูบสัมผัสไปทั่วพร้อมกับฝังร่องรอยทุกพื้นผิว ความอ่อนนุ่มของผิวกายที่ได้สัมผัส ทำให้อารมณ์ความรู้สึกที่ถูกเก็บกักมาเนิ่นนานเพิ่มสูงขึ้นเรื่อย ๆ
หนุ่มร่างสูงที่อยู่เบื้องล่างหอบหายใจหนัก และรับรู้ถึงลมหายใจของอีกคนที่หอบกระเส่าไม่แพ้กัน
ฝ่ามืออุ่นที่สัมผัสร่างให้ความรู้สึกดีเยี่ยม อย่างที่ชีวิตนี้ไม่เคยได้สัมผัส ....หนักหน่วง…รุกเร้า… เร่งร้อน..แต่กลับอ่อนโยนอยู่ในที
“อื้อ...ฮะ..อะ”
เสียงครางแผ่ว ถูกกลืนหายไปพร้อมกับที่ฝ่ามือของหนุ่มร่างสูงเบื้องล่างจิกทึ้งผ้าปูที่นอนแน่น เพื่อระบายอารมณ์ที่หยุดเอาไว้ไม่อยู่
.....กูกำลังทำอะไรอยู่ นอนให้มันฟัดเล่นแบบนี้ได้ไงวะ เป็นอะไรทำไมไม่ด่ามันไปวะเนี่ย...บอกให้น้ำฝนหยุดเดี๋ยวนี้..บอกมันแล้วหนีซะ....
สติที่ลางเลือนของไอ้ปูอันธพาล เหมือนจะกลับมาเป็นพัก ๆ แต่ก็หลุดหายไปเพราะฤทธิ์จูบที่รุนแรงเร่งเร้า
จนทำให้หัวหมุน ไม่เคยรู้ว่าต้องทำยังไงบ้าง แต่ก็ถูกชักจูงให้เดินตามได้อย่างง่าย ๆ
เสียงฟ้าที่ร้องคำราม เสียงฝนที่กระทบลงที่หน้าต่าง
กลืนเสียงภายในใจของคนหนึ่งคนที่ไม่รู้สติให้หลงมัวเมาไปกับความอ่อนหวานที่ได้รับ จนไม่มีเรี่ยวแรงจะต่อต้าน
แม้ในใจจะคิด ดวงตาพยายามจ้องมองฝ่าความมืดไป
แต่ร่างกายกลับโอนอ่อน เมื่อสัมผัสถึงความร้อนรุ่มจากริมฝีปากอุ่น
ที่ลากไล้ลงมาที่หน้าท้องแบนราบ และเคลื่อนเข้าหาส่วนที่เคยอ่อนนุ่มและค่อยแข็งขืนขึ้นเรื่อย ๆ จากการกระทำนั้น
ปลายลิ้นร้อน สัมผัสแผ่วที่ส่วนปลาย ก่อนจะโลมไล้ปลายลิ้นสร้างความรู้สึกให้ และกลืนกินส่วนที่ตั้งชันนั้นเข้าไปทั้งหมดหมด
“ง่าอ่ะ....อือ”
ไม่รู้ว่าคนจะมีอะไรกันมันจะรู้สึกได้มากขนาดนี้ เสียงทุ้มหวาน ร้องคราง
..............มันทำอะไร ตอนนี้ไอ้ฝนมันทำอะไร ตอนนี้.......มันกำลัง.........
“อือ”
ลมหายใจหอบหนักถี่ขึ้น แม้จะสะบัดหน้าหนีความรู้สึกบ้า ๆ ที่ไม่เคยได้ลิ้มรสสัมผัสแต่เมื่อถูกปลุกเร้าอย่างไม่หยุดพัก
ความรู้สึกผิดชอบชั่วดี หรือแม้แต่เรี่ยวแรงในการต่อต้านกลับค่อย ๆ จางหายลงไปเรื่อย ๆ
ยิ่งบิดกายมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกมากเท่านั้น
ริมฝีปากขบกัดเข้าหากันแน่น.......แทบอยากจะปลดปล่อยออกมา แต่ก็ไม่สามารถทำได้
เมื่อเรียวลิ้นร้อนที่เฝ้าวนเวียนจุดความรู้สึกซาบซ่านได้หยุดการกระทำแต่เพียงเท่านั้น
และร่างสูงใหญ่เบื้องบนค่อยหยัดกายขึ้นและสอดแทรกร่างกายเข้าหาช่องทางคับแคบที่บีบรัดไม่ยอมเปิดขยายรับบางสิ่งบางอย่างที่กำลังสอดแทรกเข้าหาเลยสักนิด
"เฮ้ย..........ไม่เอา...ปล่อยกูนะเว้ย..."
ไอ้ปู ได้สติ เมื่อความเจ็บแปลบจาการถูกสอดแทรกพุ่งสูงและสิ่งนั้นกำลังแทรกเข้าไปภายในร่างอย่างเชื่องช้า
"ไม่เอาครับ...ผมไม่หยุดให้แล้วนะ...อย่าดื้อนะครับ..."
ฝ่ามือแกร่งกดมือทั้งสองข้างของคนที่ได้สติให้สงบนิ่ง และพยายามจะดึงดันร่างกายเข้าไปใหม่
"น้ำฝนนนนนนนน ปล่อยกูเว้ยยยยยยยย เจ็บบบบบบบบ ไอ้น้ำฝน...ปล่อย..มึงห้ามเข้าไปนะโว้ยยยยยยยยย..อื้อ..อือ"
เสียงร้องโวยวายถูกกลืนหายไปกับริมฝีปากที่กระแทกลงมา และบดเบียดแนบแน่นไม่ยอมให้ส่งเสียงร้องใด ๆ ทั้งสิ้น
"งืออ อือ อือ"
แม้จะเจ็บปวด เพราะรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังถูกฉีกให้แยกออกจากกันแต่การขยับกายซ้ำ ๆ จนในที่สุดบางส่วนที่แทรกลึกค่อยจมหายเข้าไปภายในร่างอย่างง่ายดาย จนหมดสิ้นและไม่เหลือเนื้อที่ว่างใด ๆ อีก
ความตึงแน่นทำให้ร่างที่ทาบทับอยู่เบื้องบนต้องนิ่วหน้า...แทบจะทนไม่ไหว อยากจะปลดปล่อยร่างกายออกมาให้หมด
แต่ก็ต้องหยุดเอาไว้ เพราะคนที่ฤทธิ์ร้ายกาจนี้ ไม่ยอมให้ขยับกายเลยสักนิด
เกร็งร่างกายแน่น จนรับรู้ได้ว่าร่างเบื้องล่างสั่นสะท้านด้วยความรู้สึกเจ็บปวดกับการกระทำนี้มากแค่ไหน
และเมื่อละริมฝีปากออก เสียงร้อง นั้นกลับทำให้เจ้าของร่างสูงใหญ่ปวดร้าวหัวใจ
"น้ำฝนเจ็บ....มันเจ็บนะเว้ย...กูเจ็บเว้ย...อือ..ฮือ"
หยดน้ำที่คลออยู่ที่หน่วยตา ค่อยหลั่งรินลงที่ข้างแก้มแม้ไม่สามารถมองเห็นชัด
แต่ก็รับรู้ได้
ฝ่ามืออบอุ่นสอดแทรกประสานมือกับร่างเบื้องล่าง ก่อนจะช้อนแผ่นหลังเปลือยเปล่าให้ลุกขึ้นนั่งและอุ้มขึ้นมากอดไว้ได้ทั้งตัว
โดยที่ไม่ยอมถอนร่างกายออกเลยสักนิด ยังปล่อยให้กดจมดิ่งลึกมากขึ้น...ยิ่งกว่าในครั้งแรก
"อดทนนะครับ...อย่าร้องนะครับ..โอ๋..โอ๋..คุณปูคนเก่ง..ไม่ร้องนะครับ"
ฝ่ามือที่ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลัง...สร้างความรู้สึกเป็นมิตร และปลอบโยนอยู่ในที ทำให้คนที่พยายามเกร็งร่างกายไม่ยอมรับสิ่งใดค่อยผ่อนคลายลง
สัมผัสอ่อนโยนยังไม่เจือจาง ฝ่ามืออบอุ่นลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังเนียนขาว และกดศรีษะมนให้ซบลงที่หัวไหล่
ก่อนจะลูบไล้ซ้ำ ๆ อยู่แบบนั้นเป็นนาน ไม่ยอมขยับกายเลยสักนิด
"เราทำอะไรกันอยู่รู้มั้ยตอนนี้....ผมกับคุณปูเป็นหนึ่งเดียวกันมากขนาดนี้แล้วนะ....ถ้าคุณปูดื้อ..ผมก็จะข่มขืนคุณปู
จะทำให้เจ็บจะทำให้ร้องไห้มากกว่านี้รู้มั้ย...."
ว่าผลที่ตามมาคือการแผดเสียงลั่นและคำด่าว่าอย่างเจ็บ ๆ แสบ ๆ และร่างที่สนิทแนบแน่นกันถึงขนาดนี้คงไม่ยินยอมรับอะไรง่าย ๆ
แถมซ้ำคงจะแผลงฤทธิ์ซะจนน้ำฝนต้องออกแรงอีกมาก เพื่อให้ได้มาครอบครอง
แต่ร่างนั้นกลับสงบนิ่ง และสะอื้นไห้เสียงเบา ซุกหน้าลงที่หัวไหล่ของหนุ่มร่างสูงใหญ่และสะอื้นไห้เงียบ ๆ เพียงลำพัง
ไม่รู้ว่าทำไมต้องร้องไห้ ตอบไม่ได้ว่าทำไมไม่ดิ้นรนไม่ต่อสู้
รู้เพียงแต่ว่าไม่อยากสูญเสียอะไรบางอย่างไป...อะไรบางอย่างที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่
"อื้อ..." เสียงทุ้มนุ่มแผ่วหวาน ครางเครือ เมื่อร่างกายส่วนที่เคยเจ็บปวด เริ่มมีความรู้สึกบางอย่างขึ้นมา
เมื่อขยับร่างกายเพียงนิด
เสียงแผ่ว ๆ น้ำเสียงแผ่วหวานของร่างที่ซบอยู่ที่ไหล่.....
มีความรู้สึกสักนิดหรือเปล่านะ...นอกจากความเจ็บปวด..
และเมื่อน้ำฝนลองขยับกายดูอีกครั้งถึงได้รู้
"อือ..อะ..อือ"
ไม่คิดว่าตัวเองจะร้องครางแบบนั้น เมื่อรู้สึกตัวถึงได้ต้องพยายามผละร่างกายออกห่าง และใช้มือปิดปากตัวเองไว้แน่น
แต่กลับถูกผ่อนร่างให้เอนลงบนเตียงกว้างอีกครั้ง พร้อมกับที่ร่างเบื้องบนค่อยขยับกายอย่างเชื่องช้าสร้างความเคยชินให้
"งือ..อือ" มือที่ตะกุยตะกายเปะป่ายไปทั่วทำให้น้ำฝนต้องดึงมือของคนที่เริ่มแผลงฤทธิ์จะไม่ยอมส่งเสียงออกมาให้อยู่กับที่
และขยับกายให้เร็วขึ้น พร้อมกับเอื้อมคว้าส่วนกึ่งกลางของร่างกายของคนที่หลงรัก.....ดึงรั้งให้ตื่นตัวขึ้นมา....รับความรู้สึกบางอย่างที่ควรจะได้รู้สึกไปพร้อมกัน
"ไม่เอา....อือ..อ่ะ" แม้จะพยายามถอยร่างกายออกไม่ยอมให้อีกฝ่ายขยับได้ แต่กลับถูกกดแขนทั้งสองข้างเอาไว้ให้หยุดนิ่ง
และจังหวะการแทรกกายเข้าในส่วนช่องทางคับแคบที่บีบรัดแน่น กลับทำให้ปู...รู้สึกได้มากขึ้น
"ไม่อาว..อ๊า..มันทนไม่ไหว..หยุดนะเว้ย..น้ำฝน..หยุด..อือ"
เสียงที่แผดลั่น กลับตรงกันข้ามกับร่างกายที่ยอมรับความรู้สึกลึกล้ำนั้น
ส่วนบอบบางที่เป็นจุดศูนย์กลางของร่างกายเสียดสีไปมากับหน้าท้องแกร่งของร่างที่ไม่ยอมหยุดกายเคลื่อนไหวเลยสักนิด
"คุณปูดื้อ....ถ้าดื้อผมจะข่มขืน....ถ้าไม่ดื้อ..แล้วผมจะอ่อนโยนให้..ตกลงมั้ยครับ...อือ..อ่ะ"
คนที่พยายามจะดิ้นหนี ..กลับไขว่าคว้าหาบางสิ่ง....สองแขนไขว่คว้าหาหลักยึดเหนี่ยว
และก็คว้าได้ลำคอแข็งแกร่งของร่างเบื้องบนเป็นสิ่งเดียวที่จะยึดเอาไว้ได้ในตอนนี้
"อือ..อ่ะ.." สภาพภายนอกเป็นยังไง ไม่ได้รับรู้ รู้แต่ร่างกายทนไม่ไหว...หยุดไม่ได้...จะอ่อนโยนหรือจะรุนแรง อะไรก็ได้ ขอเพียงให้ปลดปล่อยความซาบซ่าน
ที่แผ่กระจายไปทั่วร่างให้หมดไปได้ จะมากเท่าไหร่ก็ยินยอม
"อย่าดื้อนะครับคนดี...คุณปูคนเก่ง.." ร่างอบอุ่นที่โน้มลงมาให้กอดได้แนบแน่นขึ้น ทำให้คนที่อยู่เบื้องล่างค่อยคลายความรู้สึกหนาวสะท้านลงไปได้
สัมผัสถึงริมฝีปากอ่อนนุ่มที่บดเบียดลงมาอย่างโหยหา
"ฝน...อือ.."
เสียงหวานนุ่ม...ดังแผ่วจนอีกฝ่ายได้ยินชัด
"ฝน..."
เสียงที่เรียกชื่อของร่างสูงใหญ่ที่ไม่หยุดพักร่างกายแม้เสี้ยววินาที
"ผมรักคุณปู...ผมรักมากเลยรู้มั้ย" ใบหน้าคมผละจากริมฝีปากที่ได้ชิมรสสัมผัสความหวาน...และแตะปลายจมูกลงที่ข้างแก้มของร่างที่กำลังเป็นหนึ่งเดียวกัน
"ผมรัก...คุณปูคนเดียว...รักมากที่สุด..อื้อ"
ร่างกายที่สอดแทรก ถูกช่องทางคับแคบบีบรัดมากขึ้น พร้อมกับที่แรงกระแทกกระทั้นหนักหน่วงแรงเร็วขึ้น
ตามมาด้วยเสียงหอบหายใจหนักของทั้งสองร่างที่เหมือนกับหลอมละลายเป็นหนึ่งเดียวกัน
"งือ..อือ..อ่ะ..อ๊า" เสียงครางแผ่วหวาน และร่างกายที่เกร็งแน่นแอ่นรับความรู้สึกที่ถูกถ่ายเทมาให้ ยินยอมหมดทุกสิ่งทุกอย่าง
ไม่ว่าจะถูกทำอย่างไร ก็ไม่ได้ดิ้นรนหนี
"ผมรัก....ปู...มาก...อย่าแยกจากผม...เลย..อ๊าาาาาาาาา"
จังหวะสุดท้ายของการสอดประสานร่างกายดำเนินมาถึง สองแขนที่จิกทึ้งลาดไหล่กว้าง กดปลายเล็บเข้าไปจนสุด
แหงนเงยใบหน้ามองหาคนที่เป็นหนึ่งเดียวกัน
ทุกสิ่งทุกอย่างสงบเงียบงันไปชั่วขณะ....
ร่างกายเกร็งกระตุกเป็นจังหวะ....
หยาดหยดที่เก็บกักไว้ภายในร่างถูกปลดปล่อยออกมาจนหมดสิ้น
"อือ...ฮะ..ฮะ..อะ" ลมหายใจที่หอบเหนื่อย พร้อมกับที่หยาดน้ำตาหลั่งรินลงที่ข้างแก้ม เมื่อจุดหมายปลายทางที่ก้าวผ่านมาด้วยกันถึงที่สิ้นสุด
สองแขนแข็งแกร่ง โอบกระชับร่างที่แสนรัก ที่ปลอปล่อยร่างกายออกมาจนหมดสิ้นเช่นกัน...
ไม่ยอมถอนร่างกายออก
ยังคงทิ้งค้างไว้อย่างนั้น และจูบสัมผัสที่ใบหน้าของคนที่หลงใหลรักใคร่ จนทำให้ทุกข์ใจได้อย่างที่ไม่เคยทุกข์ได้มากขนาดนี้มาก่อน
"ปู...รักปูมากเลยรู้มั้ย...รักจนไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงแล้ว"
น้ำเสียงทุ้มนุ่มทอดหวาน และจูบสัมผัสที่ข้างแก้มของร่างที่หรี่ปรือตาลงอย่างช้า ๆ
"ฝน....เสียงฝน...." เสียงพูดแผ่วเบา....สติที่ลางเลือน ถูกกลืนหายไปพร้อมกับเสียงสายฝนที่สาดเข้ามากระทบที่หน้าต่าง
ความเงียบงันเข้าปกคลุม ร่างสูงใหญ่ถอนร่างกายออกจากร่างที่สงบนิ่ง และจูบสัมผัสที่เปลือกตาทั้งสองข้าง
โอบกอดเอาไว้ทั้งอย่างนั้น
ถ่ายทอดความอบอุ่นให้ตลอดทั้งคืน
"ผมรักปู...ผมรักปูคนเดียว..ผมจะไม่รักใครอีกตลอดชีวิตนี้"
คำสัญญาถูกเอ่ยบอก ลำแขนแกร่งกอดกระหวัดรัดร่างที่เหนื่อยอ่อนและสงบนิ่งให้มาอยู่ในอ้อมแขน
รักมากเหลือเกิน
รักมากจนไม่คิดจะเผื่อแผ่ไปให้ใคร ๆ ทั้งสิ้น
"ผมรักคุณปู..ผมรักคุณปู..ผมรักคุณปูที่สุด"
ท่ามกลางเสียงฝนที่ในค่ำคืนที่เงียบเหงา
คำรักถูกถ่ายทอดซ้ำ ๆ จากร่างอบอุ่นที่โอบรัดเอาไว้ไม่ยอมปล่อยตลอดทั้งคืน
แม้กระทั่งหลับจนถึงฝัน
คำบอกรักนั้นก็ยังดังก้องไปมา.......ในความฝันแสนหวานของร่างที่สงบนิ่งไม่รับรู้ถึงสิ่งใดรอบ ๆ ตัว
TBC....
*** วันข้างหน้าเป็นงั้ยไม่รู้ รู้แต่วันนี้มีความสุขแล้ว ***
หัวข้อ: ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู- ฝน โดย aoikyosuke (อ่าน 213840 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก