จริงๆมีต่อนะคับ
ผมได้อ่านมาแล้วน่า อิอิ เปนตอนพิเศษ
จาเอามาลงเพิ่มจากคนที่ลงให้ เรื่องนี้ของคุณ aoikyosuke เอาเปนว่า ขออนุญาติมาลงเพิ่มให้เลยละกานคับ
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู-ฝน ตอนพิเศษ ยินดีต้อนรับกลับบ้าน
*****************************************************************
"คุณพ่อขา...หนูอยากกินบราวนี่"
เสียงเล็ก ๆ ของเด็กหญิงเอ่ยบอกก่อนจะวิ่งเข้ามานั่งใกล้ ๆ กับใครคนหนึ่งที่นั่งจิบกาแฟมองสายฝนที่หยดลงที่ข้างหน้าต่าง
"เดี๋ยวคุณพ่อซื้อให้นะครับ....มาหาคุณพ่อเร็วเด็กดี"
เด็กหญิงวิ่งเข้ามากระโดดนั่งบนตัก และคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง
"ลูกปู..อยากกินบราวนี่จริง ๆ คุณแม่บอกว่าคุณพ่อเคยเล่าให้ฟังว่าเคยกินบราวนี่อร่อย..ลูกปูอยากกิน"
เสียงแจ๋ว ๆ ของเด็กหญิงทำให้น้ำฝนต้องอมยิ้มและฝังปลายจมูกลงที่กลุ่มผมของเด็กหญิงอย่างรักใคร่
"จ้า..พ่อรู้แล้ว...แล้วคุณแม่จะแต่งงานเมื่อไหร่เอ่ย...ไม่เห็นคุณแม่บอกคุณพ่อเลย" น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถาม
และเงยหน้าขึ้นมองอดีตภรรยา
"ก็เดือนหน้านะคะ...ยังกลัวอยู่เลยว่าลูกจะเข้ากับคุณวิทย์ได้หรือเปล่า...แต่ก็เห็นแกโอเคดีนะคะ
น่าจะไม่มีปัญหาอะไร"
หญิงสาวที่ก้าวเดินเข้ามาพร้อมแก้วกาแฟในมือเอ่ยบอกและลงนั่งอยู่ที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
น้ำฝนและอดีตภรรยา หย่าขาดกัน เกือบสองปี แต่ก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันอยู่ เพราะว่าต่างฝ่ายต่างไม่ได้เป็นคนรักกัน
จึงทำให้ปรับนิสัยให้ไปด้วยกันไม่ได้ สุดท้าย จึงต้องแยกทางกัน โดยความเห็นที่ตรงกันว่า เป็นเพื่อนกันและทำหน้าที่ของพ่อกับแม่
ให้ดีที่สุด เพื่อลูกดีกว่า และครอบครัว ที่เคยบีบคั้น ก็ต้องจำใจยอมรับ ว่าทั้งสองคนไปกันไม่ได้จริง ๆ
"ยินดีด้วยนะ....แล้วทีนี้..ลูกปูคงต้องมาค้างกับคุณพ่อบ่อย ๆ แล้วน๊า...เพราะคุณแม่ต้องไปฮันนีมูน"
การเอ่ยหยอกล้อทำให้หญิงสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ต้องหัวเราะออกมา คุณน้ำฝนเป็นคนดี...แต่คนดีไม่ได้แปลว่า
ต้องเป็นคนรัก คนดีคนนี้อยู่ในสถานะของเพื่อนและพ่อของลูก ดีที่สุด
"งั้นฝากด้วยนะคะ....สงสัยคุณน้ำฝนคงปวดหัวตายแน่...ลูกปูแกอ้อนคุณพ่อขนาดนี้..."
หญิงสาวหัวเราะเสียงเบา ก่อนจะคว้ากระเป๋ามาถือ และเดินเข้าไปหาลูกสาว
"ไหนจุ๊บแก้มคุณแม่ก่อนเร็ว....เด็กดี"
เด็กหญิงกระโดดลงจากตักของพ่อและวิ่งไปหอมแก้มคนเป็นแม่ ก่อนจะวิ่งกลับมาออดอ้อนพ่ออีกครั้ง
"คุณแม่ไปแล้วนะคะ...เดี๋ยววันจันทร์คุณแม่มารับนะ"
อดีตภรรยาเดินจากไปแล้ว ทิ้งให้น้ำฝน กอดรัดฟัดเหวี่ยงลูกสาวอยู่อย่างนั้น
"ฝนตก..หนูชอบฝนหรือเปล่าครับลูก"
ฝ่ามืออบอุ่นลูบไล้เส้นผมของลูกสาวเบา ๆ และเอ่ยถาม
"ลูกปูเกลียดฝนจังเลยค่ะ...ออกไปวิ่งเล่นข้างนอกไม่ได้เลย...แต่คุณพ่อชื่อคุณพ่อฝน...
ลูกปูเลยเกลียดคุณพ่อฝนไม่ได้"
เสียงแจ๋ว ๆ เอ่ยบอก ทำให้น้ำฝนหัวเราะอย่างชอบใจ
แล้วคนเกลียดฝนอีกคน...ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง
ยังจะเอะอะโวยวายขี้โมโหเหมือนเดิมหรือเปล่านะ
คิดแล้วก็ยิ้มออกมาได้
คนทำขนม เขาไปไกลถึงฝรั่งเศส ทิ้งคนอีกคนหนึ่งให้รออยู่อย่างนี้
ไม่รู้ว่าถ้าเจอกันอีกครั้ง...จะวิ่งเข้ามาชกเขาอีกหรือเปล่านะ
คิดแล้วก็ทำให้ยิ้มได้
ที่นี่ฝนตก แล้วที่ ๆ คนอีกคนอยู่ ฝนตกเหมือนกันหรือเปล่า
คิดถึงจังเลย
อยากจะเจอกันอีกสักครั้ง
อยากจะรู้ว่าคุณปูที่อยู่ในความทรงจำกับคุณปูในปัจจุบัน จะเปลี่ยนแปลงไปยังไง
"น้ำหอมดีมั้ย....สาว ๆ ก็ต้องน้ำหอม..พี่ก็เลยซื้อน้ำหอมมาฝาก"
น้ำเสียงที่ยังติดสำเนียงอื่นอยู่ทำให้เด็กสาวต้องเงยหน้ามองพี่ชายและหัวเราะเสียงเบา
"พี่ปู...พูดไม่ชัด...ตลกจังเลย" รอยยิ้มสดใสของเด็กสาวมัธยม ทำให้ปูต้องมองหน้าน้องสาวอย่างเขิน ๆ
ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบผมเด็กสาวเล่น และเอ่ยบอก
"กุ้งโตแล้วเหรอเนี่ย...ว้า...พี่ปูไม่กล้าใช้สาว ๆ นวดเลย..สาว ๆ มือหนัก"
คำพูดที่ส่งผ่าน ทำให้เด็กหญิงในอดีตต้องหัวเราะเสียงเบา
"หนูนวดขาให้พี่ปูได้ตลอดนั่นแหละ ต่อให้หนูเป็นคุณยายหนูก็นวดขาให้พี่ปูได้"
ผ่านมากี่ปีกันนะ กี่ปีที่ทำให้คนเราเติบโตเป็นผู้ใหญ่ได้ขนาดนี้
ปูคนก่อน ยังคงอยู่ ความรู้สึกนึกคิดไม่เคยเปลี่ยนแปลงและความรู้สึกบางอย่างไม่เคยจางลงสักวัน
ใบหน้าคมส่งยิ้มอ่อนโยนให้น้องสาว
"ไม่เอาดีกว่า...พี่ปูให้กุ้งไปนวดแป้งดีกว่า....เพราะว่าพรุ่งนี้เป็นวันเปิดร้านแล้ว"
น้ำเสียงที่ยังเพี้ยน ๆ ไม่ค่อยเหมือนภาษาไทยมากนักยิ่งทำให้น้องสาวหัวเราะชอบใจ
"พูดไม่ชัดจริง ๆ ด้วยพี่ปู...พ่อครัวอิมพอร์ตจากนอก...อื้อหือ..ลูกค้าคงติดใจกันน่าดู"
เสียงเอ่ยแซวของน้องสาวทำให้ไอ้ปูหัวเราะและหันไปยกมือไหว้พี่ชายที่กำลังเดินเข้ามา
"เอ้อปู..พ่อกับพี่ไปดูร้านให้แล้ว...ลงของเสร็จเรียบร้อย พรุ่งนี้ให้ปูไปดูอีกครั้งแล้วกัน"
ปลาเอ่ยบอกกับน้องชาย และก็ได้เห็นรอยยิ้มของคนที่ไม่ได้เจอกันมานาน
"ขอบคุณครับ...เดี๋ยวยังไงพรุ่งนี้คงต้องไปดู...ขอบคุณมากพี่..ขอบคุณครับพ่อ"
คนเป็นพ่อเดินมาตบบ่าลูกชายเบา ๆ และส่งยิ้มให้
"เพิ่งมาเหนื่อย ๆ ไปอาบน้ำพักผ่อนดีกว่า...ยัยกุ้ง..อย่าเพิ่งไปกวนพี่เขาล่ะ..ให้พี่เขาพักผ่อนก่อนรู้มั้ย"
น้ำเสียงเอ็ดอยู่ในที ทำให้เด็กสาวนิ่วหน้า
"พ่อรู้ทันตลอดเลย....หนูไม่กวนพี่ปูหรอก...พี่ปลา...สองร้อย..ค่านวดคราวก่อนยังติดหนูอยู่เลยนะ"
นิสัยใครกันนะ คุ้น ๆ
ปูเดินขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน และหันไปมองท่าทางของน้องสาว
ก่อนจะหัวเราะออกมาได้
"ไอ้น้ำฝน.......ไหน 500 ดิ..ค่าแสดงความคิดถึง"
คำพูดที่อยู่ในส่วนลึก ถูกพูดขึ้นมา และทำให้ใบหน้าคมยิ้มกว้าง
"ใช่สิ...4,000 นี่นา...ยังติดเงินน้ำฝนอยู่ 4,000 ยังไม่ได้เอาไปคืนเลย"
ปูหัวเราะชอบใจ ที่นึกถึงเรื่องที่แกล้งลืมไปแล้ว...แย่ล่ะกูเอ้ย...
ติดหนี้ไอ้น้ำฝนไว้ตั้ง 4,000 ป่านนี้ดอกทบต้นต้นทบดอก ปาเข้าไปเท่าไหร่ล่ะเนี่ย
เสียงหัวเราะแผ่ว ๆ และรอยยิ้มที่กระจ่างใส
ป่านนี้มีลูกกี่โหลแล้วว้า....อยากเจอเหมือนกัน...ถ้าเกิดว่า
กลับไปที่คอนโด...จะเจอหรือเปล่านะ..
เอาขนมบราวนี่ไปฝาก....จะเป็นอะไรหรือเปล่า
เมื่อก่อนขนาดดึกดื่นยังบ่นว่าอยากกิน
แต่ตอนนี้คงมีคนทำให้กินแล้ว....
ไปเจอกันอีกครั้ง มันจะดีแน่เหรอ...
แม้จะพยายามครุ่นคิดอะไรไปเรื่อย ๆ แต่ภาพใบหน้าของคนที่เคยส่งยิ้มให้ยังคงแจ่มชัดอยู่เสมอ
"วันนี้ฝนสบายดีมั้ย.........วันนี้ปูสบายดี..และเป็นอีกวันที่ปูยังคิดถึงฝนเหมือนทุกวันนะ"
TBC...
หัวข้อ: ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู- ฝน โดย aoikyosuke (อ่าน 214107 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก