-
เอาเรื่องใหม่ของคุณเท็นมาให้อ่านกันอีกเรื่องหนึ่ง ได้รับอนุญาตจากคุณเท็นเรียบร้อยแล้ว ไม่ต้องห่วง อิอิ :m23:
เรื่องนี้คุณเท็นเค้าชอบเป็นการส่วนตัวด้วย เราเองก็ชอบเหมือนกัน เลยอยากเอามาให้เพื่อนๆพี่ๆ น้องๆ ที่น่ารักในเล้าได้อ่านกัน
อ่านแล้วแสดงความคิดเห็นกันได้นะ :m23:
ขอบคุณคุณเท็นที่เขียนงานสนุกๆๆมาให้ได้อ่านกันแบ่งปันความสุขกัน :m5:
กรุณาอ่านกติกาในการเข้าเล้าเป็ดกันด้วยนะ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขอนุญาตเจ้าของเรื่องก่อน
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
-
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู- ฝน ตอน 1 ความสะใจ
“ฝนเหี้ยเอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย หยุดตกซะที่สิเว้ยยยยยยยยยยย กูเกลียดฝนเว้ยยยยยย สัตว์แม่ง...ใครขโมยร่มกู...กูจะเอาตีนเหยียบหน้ามันโว้ยยยยยยยยยยย”
เสียงฟ้าคำรามลั่น แต่ไอ้ปูไม่เคยคิดจะสนใจ เดินตะโกนเสียงดังลั่น ไปตลอดทาง เหมือนกับคนบ้า
ไอ้พวกสัตว์ที่ห้องแม่งแกล้งกู.......กูจะฆ่ามัน.......เกลียดฝนเว้ยยยยยยยยยย กูเกลียดฝน
ดูเด่ะเสื้อเน่าเลย รองเท้าก็เน่า สรุปว่าทั้งตัว แม่งเน่าทั้งตัว เซ็งแม่งจริง ๆ เลย
อ้าว แล้วนั่น.........เหยื่อนี่หว่า......หนูฝน...น้องน้ำฝน....เสร็จกู...ขอสนองความถ่อยกูหน่อยเถอะ แก้เครียด
เกลียดฝน มันต้องแกล้งไอ้ฝน.......เอาให้แม่งโง่เลย สะใจกูจริงเว้ยยยยยยย กร๊ากกกกกกก
น้ำฝนเดินเอื่อย ๆ กอดหนังสือเรียนแน่น เพราะกลัวว่าจะโดนสายฝนที่ซัดกระหน่ำ ทำให้ตัวเปียกปอน
ไม่ชอบสายฝนเลย เพราะทำให้ตัวเปียก.......แต่ดันชื่อน้ำฝน...ดีนะที่เอาร่มคันใหญ่มาไม่งั้นคงจะลำบากแย่
เดินอยู่ดี ๆ ก็ถูกกระโดดเตะเข้าที่กลางหลัง พร้อมกับที่หนังสือปลิวกระจาย ร่มที่กางเปลี่ยนทิศทาง ปลิวไปไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้..........พอทำท่าจะเซ
ก็โดนเตะซ้ำอีกครั้ง จนหนังสือตกลงบนพื้นเปียกเละเทะไปหมด ทั้งคนทั้งหนังสือ เมื่อกำลังจะก้มลงเก็บ ก็ปรากฏร่างของตัวต้นเหตุ
“น้องน้ำฝน.....กลับบ้านคนเดียวเหรอจ๊ะ.........พี่ปูเปียกน้องน้ำฝนก็ต้องเปียกด้วยสิจ๊ะ..........”
เสียงหัวเราะเยาะของอันธพาลประจำถิ่น พร้อมกับที่เสื้อชอร์ปถูกถอดออก โยนพาดบ่า ก่อนที่ร่างนั้นจะยืนหัวเราะขำกับท่าทางงก ๆ เงิ่น ๆ พยายามเก็บหนังสือที่เปียกน้ำของไอ้ยักษ์ตัวสูงแต่ปัญญาอ่อนนั้น.......
“คุณปู....หนังสือเปียกหมดแล้วนะครับ.......” ไอ้ยักษ์ตัวโต ยืนทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้ ก้มลงไปเก็บหนังสือเปียก ๆ พร้อมกับที่พยายามจะหยิบร่มขึ้นมากาง สภาพตอนนี้เปียกมอมแมม ทั้งที่พยายามระวังแล้วไม่ให้เปียก
แต่ก็ถูกคุณปูทำให้เปียกเละเทะแบบนี้จนได้
“มึงกล้าหือกูเหรอ.........ทำไม.....มึงกล้าหือใช่มั้ย.........ไอ้โง่...ตัวก็โตสมองเท่าสมองมด.......เอาดิ...กูกำลังเซ็ง
อยากมีเรื่อง.......ไม่รู้ไอ้เหี้ยตัวไหนเอาร่มกูไป.......กูเลยประชดแม่งเลย.......ไม่มีร่มกูก็กลับบ้านได้....แล้วทำไม
เปียกนิดเปียกหน่อย มึงกล้าหือเหรอ ไอ้ฝน”
ฝ่ามือเล็ก ๆ ผลักไหล่ของคนตัวสูงอย่างไม่กลัวเกรง และใช้มือตี กระทบเข้าที่แผ่นหลังกว้างของคนตัวสูงนั้นอย่างแรง จนอีกฝ่ายเซถลา
“ผมเจ็บนะครับคุณปู....คุณปูเป็นอันธพาล..ผมไม่คุยกับคุณปูแล้ว”
ถึงจะพยายามเดินหนี แต่ก็ถูกยืนขวางเอาไว้
“ไอ้ฝนมึงกล้าเดินหนีกูเหรอ......ทำไมวะ....เดี๋ยวนี้มึงกล้าเหรอ......ไอ้ฝน..ทำไมวะ..กูอันธพาลแล้วทำไม
มึงจะทำไมกู....มึงจะทำไมกู หะ มึงจะทำไมวะ..ไอ้ฝน”
เสียงตะโกนก้อง แข่งกับเสียงฝน ที่ตกกระหน่ำ ไม่ได้ทำให้ไอ้ปูจอมอันธพาล....สนใจเลยสักนิด
ยิ่งเห็นว่าไอ้ยักษ์มันไม่สู้ ยิ่งรู้สึกสนุกอย่างบอกไม่ถูก
“ไม่ทำอะไรหรอกครับ....แต่คุณปูไม่น่าทำอย่างนี้...ผมเปียกหมดแล้ว”
ไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับคุณปูเลย เพราะว่าคุณปูไม่มีเหตุผล อะไรก็ใช้แต่กำลัง.....เห็นเป็นไม่ได้ ต้องเข้ามาแกล้งมาทำให้เสียใจ ทำไมถึงโชคร้ายต้องมาเจอกับคุณปูด้วยนะ ไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆ
เจอที่ไหนก็มีแต่โชคร้ายที่นั่น
อันธพาลอย่างไอ้ปูมีหรือจะทนได้ คนตั้งใจมาหาเรื่อง พูดอะไรนิดอะไรหน่อย ก็ไม่เข้าหูซะแล้ว
ยิ่งไอ้ท่าทางเซื่อง ๆ โง่ ๆ โตแต่ตัวแบบนี้ยิ่งชอบ......
----------
เห็นน้ำที่กำลังนองพื้นเลย เตะน้ำให้กระเด็นใส่หน้าของคนที่พยายามจะเช็ดหนังสือที่เปียกและเอามาถือเอาไว้
ยิ่งได้เห็น ยิ่งได้แกล้งยิ่งสะใจ
ไอ้โง่ฝน แก้เครียดให้กูได้จริง ๆ
“คุณปูครับ........ผมไม่อยากเจอคุณปูแล้ว...ดีแต่แกล้ง..อันธพาลจริง ๆ เลยนะครับ”
ขืนอยู่ต่อ ไม่รู้จะโดนแกล้งอะไรอีก หนังสือเปียก ๆ ถูกเก็บขึ้นมา พร้อมกับที่ยักษ์ตัวใหญ่ แต่ใจปลาซิว รีบวิ่งหนีคนที่ยืนหัวเราะสะใจอยู่ท่ามกลางสายฝนที่เทกระหน่ำ
“เฮ้ยยยยยยยยยยยย อย่าลืมกลับบ้านไปบอกแม่มึงด้วยนะว่าโดนกูแกล้งอะไรบ้าง..อย่าลืมนะเว้ย ไอ้ยักษ์ใจปลาซิว ขำเว้ยยยยยย ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
คุณน้ำฝนเดินจากไปหลังจากที่โดนไอ้ปูจอมอันธพาลแกล้งจนพอใจแล้ว
พร้อมกับที่ไอ้ปู จอมอันธพาล ยังยืนหัวเราะสะใจอยู่ท่ามกลางสายฝนที่ตกกระหน่ำ
ดีจริง ๆ หาที่ระบายได้........ถ้าไม่เจอไอ้ยักษ์นี่กูคงหงุดหงิดกว่านี้
ฮ่า ฮ่า ฮ่า สนุกเว้ย ไอ้น้ำฝน ยักษ์ปัญญาอ่อน วิ่งไปตายเลยมึง สะใจเว้ย สะใจ
“อย่าลืมให้แม่มึงชงนมให้แดกด้วยนะเว้ยยยยยยยยย ฮ่า ฮ่า ฮ่า สะใจเว้ย”
เสียงตะโกนลั่นยังตามไปหลอกหลอน ยักษ์ตัวโต อย่างไม่ลดละ
เกลียดคุณปู....เกลียดคุณปูที่นิสัยไม่ดี...เป็นอันธพาลแบบนี้ สักวันนะ...ถ้ามีสักวัน..ที่มีใครมาแกล้งคุณปูได้แบบนี้
แล้วคุณปูจะรู้สึก
TBC…..
อ่านแล้วแสดงความเห็นด้วยนะจ๊ะ อิอิ จะพยายามมาอัพให้ต่อเนื่องจ้า :m23:
-
เจิมมั่ยเนี่ยยย
ก้แบบว่า ตกลง ยักนั่น เปน รับรึ จิ้นไม่ถูกเลยงานนี้
เอาเปนว่าเอามาต่อดีกว่า ให้เข้าใจปายยเลยยยย
-
โอ้วววว!!! ความรักของเด็กช่างกลกับเด็กเรียน (อ่ะป่าว)
มาต่อไวๆนะครับ ชอบนิยายโหดร้ายทารุณมากมาย (โรคจิตเล็กๆ) :m3: :m3:
-
ชอบเรื่องนี้ที่สุดเหมือนกัน ยอดเยี่ยมไร้คำบรรยาย
:m3: :m3: :m3: :m3:
-
พระเอกนี้เถื่อนได้ใจจริงชอบแกล้งคนอื่น :m18:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
นึกถึงข้าวโพดกะภานุตอนแรกๆ เลยนะเนี่ย :a4:
คนตัวเล็กมาแนวโหดๆ คนตัวใหญ่มาแนวหงิมๆ
แล้วตอนท้ายน้ำฝนจะกลับมาคุมเกมรึป่าวน้อ...อิอิ :m4:
เด็กช่างเถื่อนๆ ชอบบบบบ อะหุ อะหุ :m3:
-
เถื่อนๆ แบบนี้ ผมชอบ
ขอบคุณครับ
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับสนุกดีครับผม
เอ้..ว่าแต่ฝนทำไมถึงยอมให้นายปู แกล้งละครับ
เป็นผมนะ เหอๆๆตายไปกันข้างหนึ่งแล้ว
เป็นกำลังใจให้ครับ รีบๆๆมาต่อนะครับ
:impress: :impress: :impress:
-
ชอบ แนวตบจูบแบบเนี๊ย
ยิ่งเป็นช่างกล ยิ่งเถื่อนได้ใจ
สะใจดี :m3: :m3: :m3:
-
เคยอ่านเรื่องนี้มาแล้ว แล้วทำให้ต้องไปตามอ่านนิยายของคุณเท็นทุกเรื่องเลย
สนุกมากๆทุกเรื่องย้ำเลยทุกเรื่องจิงๆ โดยเฉพาะเรื่องชุด"ปรัชญาช่างกล" เนี่ยสนุกทุกภาคเลย :m1:
เดี่ยวจะติดตาม อ่านอีกน่ะค้าบบบบบบบบบ อ่านกี่ทีก็สนุกอ่ะ อิอิ :m3:
-
ผู้ชายจะมาหลงรักกันเอง เหมือนนิยายได้ป่าวหว่า .... :เฮ้อ: :เฮ้อ:
มะค่อยชอบแบบเฉิ่ม ๆ อะ แต่ ตอ้งมีตอนหวานแน่ผมว่า :m26: :m26:
เกลียดกันแต่เริ่ม งานนี้รับรองอ้อนกันซะหวานเยิ้มแน่ :m10: :m25:
มาต่อนะคับ TBC :a2: :a2:
-
ชอบจิงๆ เลยเถื่อนๆ แบบนี้น่ะ
:m3: :m3:
-
ดันครับดัน :a11:
-
:impress:มารออ่านนะคะ จบเมื่อไหร่บอกด้วยค่ะ ชอบให้จบก่อนจะได้อ่านทีเดียวเลย :m13:
ป.ล.กำลังอยากรู้เรื่องของสองคนนี่พอดีเลย
-
อ๊ะ...เหอๆ..
คุณปู..ชอบแกล้งคุณฝนเหรอคับ.. :m12:
แกล้งไปแกล้งมา..ระวังจะเกิดเรื่องนะคับ.. :m1:
-
เริ่มเข้าสู่โหมดดองเค็มแล้วครับ :m16:
-
ดองครับดองอีกแล้ว :m15:
-
แหะ แหะ มาแล้วจ้า ไม่ดองจ้าไม่ดอง ของดองกินมากๆๆไม่ดี อิอิ
ดีใจจังที่ได้ผลตอบรับกันขนาดนี้ (กระโดด ตีลังกา ม้วนเกลียว สามตลบ 5555)
รู้สึกว่าถูกใจในความเถื่อนๆ ดิบๆ ออกแนวซาดิสต์นิดๆๆ กันหลายคนจัง อิอิ รู้น๊าคิดไรกันอยู่อ่ะ 55555 :laugh:
ต่อกันเลยละกัน
ตอนที่แล้ว
“เฮ้ยยยยยยยยยยยย อย่าลืมกลับบ้านไปบอกแม่มึงด้วยนะว่าโดนกูแกล้งอะไรบ้าง..อย่าลืมนะเว้ย ไอ้ยักษ์ใจปลาซิว ขำเว้ยยยยยย ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
คุณน้ำฝนเดินจากไปหลังจากที่โดนไอ้ปูจอมอันธพาลแกล้งจนพอใจแล้ว
พร้อมกับที่ไอ้ปู จอมอันธพาล ยังยืนหัวเราะสะใจอยู่ท่ามกลางสายฝนที่ตกกระหน่ำ
ดีจริง ๆ หาที่ระบายได้........ถ้าไม่เจอไอ้ยักษ์นี่กูคงหงุดหงิดกว่านี้
ฮ่า ฮ่า ฮ่า สนุกเว้ย ไอ้น้ำฝน ยักษ์ปัญญาอ่อน วิ่งไปตายเลยมึง สะใจเว้ย สะใจ
“อย่าลืมให้แม่มึงชงนมให้แดกด้วยนะเว้ยยยยยยยยย ฮ่า ฮ่า ฮ่า สะใจเว้ย”
เสียงตะโกนลั่นยังตามไปหลอกหลอน ยักษ์ตัวโต อย่างไม่ลดละ
เกลียดคุณปู....เกลียดคุณปูที่นิสัยไม่ดี...เป็นอันธพาลแบบนี้ สักวันนะ...ถ้ามีสักวัน..ที่มีใครมาแกล้งคุณปูได้แบบนี้
แล้วคุณปูจะรู้สึก
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู- ฝน ตอน นิสัยของอันธพาล
ร่างสูงที่เดินมา และยกมือขึ้นปาดหยดเลือดที่มุมปาก อย่างไม่แคร์สายตาใคร ทำให้คนที่ตัวใหญ่กว่าอย่าง
น้ำฝนต้องแอบมอง และพยายามเดินหนีออกห่าง
“มึงจะไปไหนไอ้ฝน.........มานี่เลยนะ” หนุ่มร่างสูงวิ่งมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของคนที่ทำท่าจะขยับกายหนีห่าง
คุณปูอันธพาล ไม่อยากเข้าใกล้เลย ถือว่ามีร่างกายแข็งแรงกว่าคนอื่น เลยหาเรื่องคนนั้นคนนี้ไปทั่ว
แทนที่จะเอาไว้เล่นกีฬาหรือช่วยเหลือคน กลับเอาไว้ต่อยตี และทำตัวเกเร แบบนี้ใครจะอยากคบด้วยกันล่ะ
“ผมต้องท่องหนังสือ....ถ้าคุณปูไม่มีอะไรแล้ว..ผมขอตัวนะครับ”
แม้จะพยายามถอยหนี แต่หนังสือสองสามเล่มที่คุณปูถือยู่ก็ถูกตีกระแทกเข้าที่กลางใบหน้า
“โอ้ยยยยยยยยย ผมเจ็บนะครับคุณปู....ทำไมถึงทำอย่างนี้ล่ะครับ” เมื่อน้ำฝนพยายามเอามือลูบหน้าผากด้วยความเจ็บ แต่คนที่เที่ยวไปมีเรื่องกับชาวบ้านมา จนหน้าตาเละเทะ ก็ไม่คิดจะสนใจ แถมซ้ำยังถ่มเลือดในโพรงปากทิ้ง ก่อนจะถอดเสื้อชอร์ปและเอาไปพาดบ่าไว้
“500 ดิ...ขอเงินใช้หน่อย....กูอยากไปตีสนุ๊ก...แต่เสียบอลหมดแล้ว...เร็วเด่ะ” ฝ่ามือเล็ก ๆ เล็กกว่าแน่เมื่อเทียบกับมือของยักษ์ตัวโต แต่อย่าไปเทียบกับใคร เพราะถ้าเทียบ.....มือของไอ้ปู อันธพาล คงใหญ่กว่าชาวบ้านอย่างแน่นอน
“เงินของผมเอาไว้ซื้อขนมกินนะครับ...ใครเค้าจะให้คุณปูเอาไปทำอะไรไม่ดีอย่างนั้นล่ะ”
น้ำเสียงทุ้มห้าวเอ่ยบอกก่อนจะพยายามเดินเลี่ยงหนีห่าง เบื่อนิสัยคุณปู ชอบไถเงิน ชอบทำตัวเกเร ชอบทำตัวอันธพาล ไม่เคยทำอะไรดี ๆ เลยสักอย่าง
“250 ก็ได้...เร็วเด่ะ” ยังมีการต่อรองอีก....พอเห็นว่าไม่ได้แน่ ๆ ก็เลยต้องลดให้ แถมซ้ำไอ้ปูยังมีการพูดเหมือนต่อราคาของอีก
“เท่าไหร่ก็ไม่ให้หรอกครับ....ทำไมผมต้องให้เงินคุณปูด้วยล่ะ....ถ้าคุณปูจะกินข้าวผมก็คงให้ แต่คุณปูเอาไปใช้อย่างนี้ ใครจะให้กันล่ะครับ”
ยักษ์ตัวโตเอ่ยบอก และทำเสียงดังใส่อย่างไม่กลัวเกรง
-------------------
“ไอ้ฝน....ทำไมกูจะเอาเงินไปทำอะไรมันก็เรื่องของกู.....อย่ามาเสือกหน่อยเลย ไม่ให้ก็คือไม่ให้....แม่งเอ้ย”
เสียงกร่นด่า ตามมาพร้อมกับที่ คุณปู ถ่มเลือดออกจากปากอีกครั้ง.....
ก่อนจะทำหน้าหงุดหงิดโมโหแล้วเดินจากไป….วันนี้นอกจากใช้หนังสือตีเข้าที่ใบหน้า คุณปูไม่ได้ทำอะไรน้ำฝนอีก
ยักษ์ตัวโตยืนมอง คนที่เดินจากไปแล้ว ด้วยความเบื่อหน่าย
เมื่อก่อนก็ไม่ใช่คนแบบนี้ซะหน่อย ออกจะเป็นคนดี ช่วยเหลือคนด้วยซ้ำ แต่ทำไมกลายเป็นคนอันธพาล
ชอบมีเรื่องชกต่อยกับคนอื่นอย่างนี้ก็ไม่รู้
สงสัยคราวนี้คงไปมีเรื่องกับใคร แล้วโดนเขาซ้อมจนเละกลับมาแน่ ๆ
แถมซ้ำยังมีการมาไถเงินอีก นิสัยไม่ดีเลย เอาเงินไปกินข้าวก็พอว่า นี่จะเอาเงินไปทำเรื่องเหลวไหล แล้วใครจะให้กันล่ะ มิหนำซ้ำ เจอกันทีไร บางทีก็หาเรื่องเตะบ้าง ต่อยบ้าง
แกล้งให้เจ็บตัวอีกก็บ่อย แล้วแบบนี้จะมีใครอยากคบหากันล่ะ
นิสัยไม่ดีเลยจริง ๆ คุณปู
อันที่จริง น้ำฝน ไม่ใช่คนที่ยอมอะไรใครได้ง่าย ๆ ไม่ใช่ว่าโตแต่ตัวแล้วจะได้เที่ยวไปรังแกคนเขาจนทั่ว
คนอย่างฝน ถ้าลงมือกับใคร คน ๆ นั้นคงเจ็บหนัก แต่ที่ไม่อยากจะทำอะไรคุณปู ก็เพราะว่า ครั้งหนึ่ง
สมัยเด็ก ๆ คุณปูเคยช่วยเอาไว้ไม่ให้จมน้ำตายก็แค่นั้น หลังจากนั้น ก็เหมือนกับว่าคุณปูเป็นผู้ช่วยชีวิตเลยไม่อยากจะทำอะไรมากนัก เพราะวัน ๆ คุณปูก็เที่ยวไปมีเรื่องกับใคร ๆ เขาจนทั่วแล้ว
ยักษ์ตัวโตเดินกอดหนังสือเรียน เดินตามหลังคนที่เดินนำหน้าด้วยความเบื่อหน่าย
แล้วดูคุณปูทำสิ
เตะกระป๋องน้ำอัดลมจนไปกระแทกกับถังขยะอีก
แย่จริง ๆ นิสัยแบบนี้ หาความเป็นสุภาพบุรุษไม่ได้.....แบบนี้ตายไปสิบชาติคงไม่ได้แต่งงานกับผู้หญิงดี ๆ หรอก
น้ำฝนยืนมองแผ่นหลังของคนที่เดินโมโหจากไปแล้ว
คงจะมีแต่เขาคนเดียวที่ยอมให้คุณปูเตะเล่นเป็นกระสอบข้าวสาร แต่ถ้าเลี่ยงได้ก็อยากจะเลี่ยง ไม่อยากเผชิญหน้า
เพราะคำว่ามีบุญคุณมันค้ำคออยู่ พ่อแม่พี่น้องของเขาก็ไม่มีใครเป็นอันธพาลแบบคุณปูสักคน
แต่เขามันโชคร้ายเองที่ โดนอันธพาลช่วยเอาไว้
คำสอนที่ว่า ต้องสำนึกบุญคุณ ถ้าหากใครมีพระคุณด้วย ก็อย่าลืมเด็ดขาด ก็ไม่เพราะไอ้คำนี้หรือไง ที่ทำให้เขาต้องทนให้คุณปู แกล้ง ทุกครั้ง ที่เจอ
สักวันหนึ่งเถอะ
สักวันหนึ่งคำว่าบุญคุณ คงได้หมดไปสักวัน
เพราะคุณปูทำตัวของตัวเอง
TBC…..
-
คุณปูเองก็คงจะมีความหลังฝังใจใช่มั้ยอ่ะ...ถึงได้กลายเป็นอันธพาล
น้ำฝนนี่ตอนแรกนึกว่าหงอๆ ที่จริงแล้วเป็นคนใจเย็นนี่เอง (เกี่ยวกันมั้ยเนี่ย :m28: )
ติดตามอยู่จ้า :m4: :m4:
-
น่าสงสารฝนจัง :m29:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
รอครับรอ :a12:
-
จาคอยดูคุณน้ำฝนถอดคราบ
จาคอยดูคุณปูถูกปราบ
จาคอยดูต่อปายยยยยยย
:m7: :m7: :m7:
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับ แบบนี้นี่เองที่น้ำฝน
ไม่ตอบโต้ปู อ่า เข้าใจแล้วครับผม
มาต่อนะครับ สู้ๆๆๆๆๆ
:impress: :impress: :impress:
-
ฝนที่จริงก็แข็งแรงนี่หน่า แล้วอย่างนี้ใครจะจัดการใครกันเนี่ย :m10:
ตอนต่อไปเร็วๆนะครับ อยากอ่านตอนนั้นเร็วๆ :m25:
-
อืมงืม... รอคับรอ...
ยังไม่ค่อย get มาต่อเร็วๆนะค้าบ... :m13:
-
คุณปูเองก็คงจะมีความหลังฝังใจใช่มั้ยอ่ะ...ถึงได้กลายเป็นอันธพาล
น้ำฝนนี่ตอนแรกนึกว่าหงอๆ ที่จริงแล้วเป็นคนใจเย็นนี่เอง (เกี่ยวกันมั้ยเนี่ย :m28: )<<<<อิอิ แบบนี้ต้องติดตามอ่ะ
ติดตามอยู่จ้า :m4: :m4:<<<<ขอบคุณจ้า
น่าสงสารฝนจัง :m29:<<<< ต้องมาติดตามดูต่ออ่ะว่าจะเป็นอย่างงัย
เป็นกำลังใจให้ครับ <<<<ขอบคุณ ขอบคุณ อิอิ มาติดตามกันนะ
รอครับรอ :a12:<<<<มาแล้ว มาแล้วจ้า
จาคอยดูคุณน้ำฝนถอดคราบ
จาคอยดูคุณปูถูกปราบ
จาคอยดูต่อปายยยยยยย
:m7: :m7: :m7:<<<<<ถูกต้องแล้วคร๊าบบบ :laugh: :laugh:
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับ แบบนี้นี่เองที่น้ำฝน
ไม่ตอบโต้ปู อ่า เข้าใจแล้วครับผม
มาต่อนะครับ สู้ๆๆๆๆๆ
:impress: :impress: :impress:<<<<< อิอิ ขอบคุณจ้า
ฝนที่จริงก็แข็งแรงนี่หน่า แล้วอย่างนี้ใครจะจัดการใครกันเนี่ย :m10:
ตอนต่อไปเร็วๆนะครับ อยากอ่านตอนนั้นเร็วๆ :m25:<<<<มาต่อแล้วจ้า
อืมงืม... รอคับรอ...
ยังไม่ค่อย get มาต่อเร็วๆนะค้าบ... :m13:<<<<มาแล้วจ้า
-
ตอนที่แล้ว
คงจะมีแต่เขาคนเดียวที่ยอมให้คุณปูเตะเล่นเป็นกระสอบข้าวสาร แต่ถ้าเลี่ยงได้ก็อยากจะเลี่ยง ไม่อยากเผชิญหน้า
เพราะคำว่ามีบุญคุณมันค้ำคออยู่ พ่อแม่พี่น้องของเขาก็ไม่มีใครเป็นอันธพาลแบบคุณปูสักคน
แต่เขามันโชคร้ายเองที่ โดนอันธพาลช่วยเอาไว้
คำสอนที่ว่า ต้องสำนึกบุญคุณ ถ้าหากใครมีพระคุณด้วย ก็อย่าลืมเด็ดขาด ก็ไม่เพราะไอ้คำนี้หรือไง ที่ทำให้เขาต้องทนให้คุณปู แกล้ง ทุกครั้ง ที่เจอ
สักวันหนึ่งเถอะ
สักวันหนึ่งคำว่าบุญคุณ คงได้หมดไปสักวัน
เพราะคุณปูทำตัวของตัวเอง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู-ฝน ตอน ชีวิตของปู
“เออ....ขอหน่อยก็ไม่ได้...ไอ้ฝน....น้องหนูฝน..งกชะมัด..กูไม่เอาก็ได้วะ”
ไอ้ปู อันธพาล เดินไปเรื่อย ๆ พร้อมกับ ยกมือขึ้นแตะที่ริมฝีปากตัวเอง เลือดยังไหลไม่หยุด....
ปากคงแตก...แล้วแม่งยังเจ็บไปทั้งตัวอีก
ห่าเอ้ย....ถ้าเลือกได้ไม่อยากทำเล้ย ต่อยกับชาวบ้าน เจ็บตัวชิบหาย
แถมซ้ำ.....งวดนี้ยังไม่ได้เงินใช้อีก...........เพราะแพ้น็อค.... เสือกแพ้อีกกู....ขึ้นชกแล้วแพ้
ใครจะอยากจ่ายค่าตัวให้ล่ะวะ
ค่าตัวก็โดนหัก จากที่คราวก่อน เคยยืมเงินเจ้าของค่ายไปจ่ายค่าหนังสือไอ้กุ้งเอาไว้
เลยไม่มีเหลือสักบาท
กะจะไถเงินไอ้ห่าฝนไปซื้อยาซะหน่อย มันก็เสือกไม่ให้อีก แล้วเย็นนี้จะทำยังไงดีวะเนี่ย
ยังไม่มีค่ากับข้าวเลย.........เซ็งเว้ย
ไอ้ปู อันธพาล มีเรื่องกับคนอื่นไปทั่ว เดินครุ่นคิดอะไรไปเรื่อย
ทำไงดีวะ เหลือ 20 บาท แล้วพรุ่งนี้ไอ้กุ้งมันจะเอาเงินที่ไหนไปโรงเรียนวะเนี่ย
แค่คิดก็เครียด ยิ่งเครียดก็ยิ่งเซ็ง
วันก่อนไปสมัครงานเป็นเด็กเสริฟ เขาเสือกไม่รับอีก เพราะเห็นหน้าตา เละเทะ คงคิดว่าเป็นพวกชอบมีเรื่องกับชาวบ้าน ก็เลย ไม่รับเข้าทำงานซะอีก
ไอ้ร้านเก่าที่ทำงาน.....เจ้าของร้านเสือกเป็นตุ๊ด กะจะมอมเหล้าเอากูทำผัว เลยจัดการต่อยสั่งสอนมันไป สุดท้ายก็โดนไล่ออกมาซะ เซ็งเลย
ไอ้ปู อันธพาล ร่างสูง ถอนใจด้วยความเบื่อหน่าย กับชีวิตที่ต้องเอาตัวรอดไปวัน ๆ ของตัวเอง
มองที่แขน แล้วก็คงต้องใช้วิธีนั้นอีกแล้ว
ต้องขายเลือดอีกแล้วเหรอเนี่ย..........เอาวะแม่ง.....ขายก็ขายวะ....แค่พอมีค่ากับข้าวให้มันรอดไปก่อนแล้วกัน
เรื่องค่าเทอมของไอ้กุ้ง....เดี๋ยวค่อยคิดดีกว่า ว่าจะเอายังไงต่อดี
ร่างสูงนั้น ตัดสินใจหันหลังเดินกลับ ออกจากซอยเข้าบ้าน และมองใบหน้าของไอ้ยักษ์ตัวโต ที่เดินตามมาติด ๆ
“มองทำเหี้ยอะไร.....กูจะไปตีสนุ๊ก.....มึงไม่ให้เงินกู....กูไปหาเอาข้างหน้าก็ได้....ไร้น้ำใจจริง ๆ มึง
ไอ้หน้าโง่”
ไอ้ปู เดินจากไปแล้ว มิหนำซ้ำยังมีการมาด่าน้ำฝนซะอีก
ยักษ์ตัวโตถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย
เป็นเวรกรรมอะไรนักหนา ที่ต้องมาเจอคุณปูตอนกลับบ้านล่ะเนี่ย.....ไม่โดนต่อยเล่น
ก็โดนพูดแต่สิ่งแย่ ๆ ใส่
เบื่อคุณปูจริง ๆ เบื่อมาก เป็นคนที่ไม่มีใครเขาอยากคบหรอกคนแบบนี้
ความเบื่อหน่ายของ น้ำฝน ผู้เพียบพร้อมไปซะทุกอย่าง คือการที่ต้องมาพบ กับคนนิสัยแย่ ๆ อย่างไอ้ปู
แต่ก็ไม่เคยรู้เลยว่าคนที่ทำตัวงี่เง่า และมีนิสัยอันธพาล มีชีวิตแบบไหน
รู้แต่ว่า โดนด่าบ้างล่ะ โดนแกล้งแบบเจ็บ ๆ บ้างล่ะ ........... เจอกันมานาน ตั้งแต่เด็กจนโต
จนกลายเป็นความผูกพันธ์ลึก ๆ ภายในใจที่ต่างฝ่ายต่างไม่เคยรู้ตัว
น้ำฝนเดินกลับบ้าน พร้อมกับที่ครอบครัวอบอุ่น มีอาหาร มีเครื่องอำนวยความสะดวกทุกอย่าง ไว้รอเวลาที่กลับถึงบ้าน และชีวิตก็ไม่ต้องคิดอะไรให้ปวดหัว
แต่คนอีกคน.........ที่กำลังเดินมุ่งหน้าไปโรงพยาบาล
และเป็นคนนิสัยไม่ดี เป็นที่รังเกียจของน้ำฝน
กำลังต้องใช้เลือดของตัวเอง เพื่อหาเลี้ยงครอบครัว
ให้อยู่รอดไปอีกวัน
คนสองคนช่างมีชีวิตที่ตรงข้ามกันเหลือเกิน
TBC…..
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู- ฝน ตอน รอยยิ้มของปู
“พี่ปู....อาจารย์เขาให้ผลัดได้ถึงวันศุกร์นะ”
เสียงของน้องสาว แว่วดังอยู่ในสมองกลับไปกลับมา วันนี้วันพุธแล้ว จะเอาเงินค่าเทอมที่ไหนไปให้เขาวะ
กลุ้มเว้ยยยยยยยยยยย
ไอ้ปู เดินเอื่อย ๆ พร้อมกับ มาม่าหนึ่งซอง ที่แวะซื้อที่ร้านค้าหน้าปากซอย.....
เหลืออีก 2 วัน กูจะไปหาเงินมาจากที่ไหนวะ
ขายเลือดกิน....
ตายแน่
ขายจนตัวซีดจะตายแล้วเนี่ย
ต่อยมวย
เจ้าของค่ายบอกว่า ไปรักษาตัวให้ดีก่อนแล้วค่อยมาขึ้นชก ถ้า ชกแล้วแพ้ก็ไม่อยากให้ขึ้นชกเด็ดขาด
กระชากสร้อยชาวบ้านแม่งเลยดีมั้ย.........เออ ไม่เคยเห็นใครกระชากสร้าอยแล้วไม่โดนจับสักคน ไอ้กุ้งคงได้ไปนั่งเกาะลูกกรงเอาโอเลี้ยงไปส่งพี่มันแน่ แต่คงไม่ได้กินโอเลี้ยง เพราะไม่มีตังค์ซื้อ เหอะ เหอะ เหอะ ขำชิบหาย
หน้ายังบวมช้ำจากการขึ้นชกครั้งก่อน แถมยารักษามีแค่ยาหม่อง โชคดีที่ร่างกายมันรักษาหายเร็ว
ไม่งั้นไอ้กุ้งมันคงได้กินน้ำลูบท้องอีกหลายวันแน่ ๆ เลย เพราะพี่มันไม่มีปัญญาหาเงินมาซื้อข้าวให้มันกิน
ชีวิต มีกันอยู่สองคนพี่น้อง อาศัยที่ห้องเช่าเล็ก ๆ อยู่ และหางานพิเศษทำ หัวก็ไม่ใช่ว่าจะดี อาศัยแต่แรงเยอะ เลยมีแรงทำนั่นทำนี่ได้ แบกข้าวสารก็ใช่ว่าจะไม่เคย แต่โรงสีมันดันขายที่ไปซะนี่ เลยไม่มีข้าวสารให้แบกอีก
เด็กเสริฟ
ล้างจาน
ทำมาหมด
และโดนไล่ออกหมด....เพียงเพราะแค่...หน้าตากวนตีนไม่เป็นที่ถูกใจ
หยดน้ำที่หล่นลงที่ใบหน้าทำให้รู้ว่า ฝนเริ่มตกอีกแล้ว
“กูเกลียดฝนโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย แม่งจะตกมาทำเหี้ยอะไรนักหนาวะ....โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ไอ้ปู อันธพาล ยืนตะโกนด่าฟ้าด่าฝน ให้มันหายเครียดบ้าง เกลียดฝน เพราะทำให้ผ้าเปียก ต้องซักผ้า
เปลืองน้ำ....เปลืองแฟ้บ...แถมฝนมันยังสาดเข้ามาในห้อง ต้องหาพลาสติกคลุม ฟูกไม่ให้เปียก
ไอ้กุ้งไม่สบายอีก ถ้าโดนฝนเดี๋ยวต้องหาค่ายาให้มันอีก
โอว ชีวิตกูนี่แม่งรันทดจริง ๆ เมื่อไหร่จะมีเจ้าคุณปู่มาตามเจอสักทีวะ กูจะได้มีสมบัติกับเขาซะที ฮ่า ฮ่า ฮ่า
คิดแล้วก็เซ็.
ไดเทุนยากจน ที่ทำให้ไปเรียนในสายอาชีพ จากโรงเรียนช่างกลได้ ก็นับว่าโชคดีสุดขั้ว
ยังดีที่ไอ้กุ้งมันเรียนเก่ง ได้ทุนเรียนดีมาบ้าง เลยพออยู่รอดไปได้วัน ๆ
แต่เรื่องกินเรื่องค่าเทอมนี่ก็ใช่ว่าเขาจะออกให้หมด ก็มีที่ต้องจ่ายเองบ้าง
แหม้....ชีวิตไอ้ปู.....ชีวิตกู บัดซบสิ้นดีเลยจริง ๆ ให้ตายเหอะวะ จะมีชีวิตใครเหี้ยบัดซบเหมือนชีวิตกูอีกมั้ยวะเนี่ย
หิวว่ะ หิวจนแสบท้อง ไอ้กุ้งมันบอกว่าพรุ่งนี้มันสอบ งั้นต้มมาม่าอืด ๆ ให้มันกิน ท้องมันจะได้อิ่ม ๆ มันจะได้มีแรงสอบดีกว่า...........ไอ้ปูคิดอย่างอารมณ์ดี
เอาเหอะ ชีวิตกูมันก็บัดซบจนเกินจะพอแล้ว
ให้น้องสาวเรียนสูง ๆ ดีกว่า เผื่ออนาคตมันจะได้ไม่เป็นเหมือนพี่มัน ยิ่งโตมันก็ยิ่งน่ารักนะไอ้กุ้งเนี่ย
คิดถึงแล้ว ค่อยมีกำลังใจหน่อย กลับบ้านไปมันก็เก็บทำความสะอาดห้องซะเรียบร้อย
และยังมีบีบนวด ให้อีก เพราะรู้ว่าพี่มันคงจะเหนื่อย เห็นไอ้ปูร้องไห้หลายครั้ง ตอนที่หน้าตาเละเทะ
ก็ได้แต่ปลอบใจมันว่าไม่เป็นไร เป็นรอยแผลของลูกผู้ชาย เป็นน้องพี่ปูต้องอดทน ก็เห็นมันหยุดร้องแต่โดยดี
ป่านนี้มันคงจะกลับจากโรงเรียนแล้วล่ะนะ.......คงกำลังนั่งชะเง้อรอพี่มันกลับมาแล้วแหละป่านนี้
ไอ้ปูคิดอย่างมีความสุข มองฝนที่ตกลงมา แล้วก็เบื่อ......เกลียดฝนตก.....ไม่รู้ทำไมถึงเกลียด
รู้แต่ว่าวันที่ฝนตก มักจะมีแต่เรื่องซวย......
อันธพาลปู ยืนหลบฝนอยู่ที่ศาลาพักผู้โดยสาร มองห่อมาม่าในมืออย่างมีความสุข
ไอ้กุ้งน้องสาวที่รัก........วันนี้คงได้อิ่มไปอีกมื้อ..........เฮ่อ กำลังใจในชีวิตก็มีแค่ไอ้กุ้งคนเดียวจริง ๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หนุ่มร่างยักษ์รีบวิ่งเข้ามาในศาลาพักผู้โดยสารเพราะวันนี้ลืมเอาร่มไป.....และก็ได้เห็นว่าใครยืนอยู่ในศาลา
คุณปูอีกแล้ว...........เดี๋ยวคงได้หาเรื่องอีกแน่ ๆ
อยากจะบ้าตาย.....เกลียดนิสัยแย่ ๆ ของคุณปูจริง ๆ ดูหน้าสิ ยังเป็นรอยช้ำอยู่เลย แผลคราวก่อนก็ยังไม่หาย
ไม่รู้จะเอาแผลใหม่เมื่อไหร่อีก....แค่คิดก็เบื่อหน่ายแล้ว
น้ำฝน เข้าไปหลบฝนในศาลา และยืนให้ห่างอันธพาลมากที่สุด
เดี๋ยวเหอะ เดี๋ยวพอเหลือบเห็น ก็คงเดินเข้ามาเรื่องอีกล่ะ
ชกท้อง
ชกแขน
ต่อยหลัง
ต่อยหน้า
เอาหนังสือตีหัว
เตะขา
อะไรอีกล่ะ เตะน้ำให้กระจายมาโดน
แย่งร่ม
ไถเงิน.....
อะไรอีกนะ....เฮ่อ เยอะมากจนนับไม่ถ้วน
“ฮัดเช่ย” เสียงจามของคนที่ยืนอยู่อีกฝั่งของศาลา ทำให้น้ำฝนต้องเหลียวมอง
จามเป็นด้วยเรอะ....เหอะ....อย่างคุณปูเนี่ย ป่วยเป็นด้วยเหรอ.....ไม่น่าเชื่อ
เวลาป่วยคงตลกดีพิลึก........นอนให้คนมาดูแล แค่คิดก็ขำแล้ว....
ใบหน้าของหนุ่มร่างใหญ่มองอีกคนที่ยืนกอดอกอยู่อีกมุมหนึ่ง....ไม่ได้สนใจเลยว่าตอนนี้มีใครมาร่วมอยู่ในศาลา
ใบหน้าคม ผิวสีน้ำตาลอ่อน...ร่างกายสูงใหญ่....
คุณปูก็มีร่างกายแข็งแรงขนาดนี้......น่าจะไปเป็นตำรวจ...หรือไปทำอาชีพที่ได้ใช้ความแข็งแรง ช่วยเหลือผู้คน บุรุษพยาบาล ก็คงพอไหว แต่คงเป็นไม่ได้ เพราะคุณปู ชอบหาเรื่อง ถ้าไปเป็นจริง คงได้ฆ่าคนไข้ตายแน่ ๆ
น้ำฝนยืนคิดนั่นคิดนี่ไปเรื่อย ๆ ดีแล้วล่ะ ไม่มายุ่งด้วยก็ดีแล้ว ขออย่าให้หันมาเจอเลย จะเป็นพระคุณอย่างมาก
ไอ้ปู....เลิกยืนกอดอก และยกซองมาม่าในมือขึ้นมามองก่อนจะอมยิ้ม....
รอยยิ้มจากพี่ชาย
ที่มีแต่ความรู้สึกปลื้มใจ.....ที่วันนี้น้องจะได้อิ่ม....ก่อนจะไปสอบพรุ่งนี้เช้า
ใบหน้าที่แสดงสีหน้าอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยมีใครได้เห็นมาก่อน
คุณปูกำลังยิ้ม จนเห็นเขี้ยวเล็ก ๆ ทั้งสองข้างที่มุมปาก
ยิ้มแบบที่ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างคุณปูจะยิ้มได้..........ยิ้มอย่างสดชื่น....
คนเรามองซองมาม่าก็ยิ้มได้ขนาดนี้เลยเหรอ.....แถมซ้ำ....พอยิ้มแบบนี้...ยังไม่เหมือนคุณปู ที่ชอบหาเรื่องใคร ๆ
มันดูอ่อนโยนจริงใจ.....ไม่อยากจะเชื่อว่าคุณปูจะยิ้มแบบนี้เป็น
ดวงตาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของคนที่ยืนยิ้มและเหม่อมองสายฝนที่ยังคงซัดกระหน่ำอย่างไม่ลืมหูลืมตา
น้ำฝนขมวดคิ้วมุ่น เมื่อเห็นว่าใบหน้าของคนที่ยืนอยู่อีกมุม กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม
คุณปูเวลายิ้มก็น่ารักดีอยู่แล้ว จะหุบยิ้ม กลับมาทำหน้าบึ้งเหมือนเดิมทำไม
ทั้งที่เวลายิ้มแบบนั้น ก็ดูดี ดูน่ารัก ไม่เหมือนคุณปูที่ชอบหาเรื่อง
ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าจะหุบยิ้มทำไม
น่ารักมากขนาดนั้นแท้ ๆ
รู้ตัวบ้างมั้ยล่ะนั่น ว่าตัวเองยิ้มอย่างอ่อนโยนอย่างนั้นก็เป็น
TBC…
ขอบคุณที่มาติดตามกันนะจ๊ะ
-
เอ้า..เอ้า..คิดว่าอันธพาลปูน่ารักซะแล้วววว.. :m12:
เดี๋ยวก็ได้ตกหลุมรักอันธพาลหรอกคุณน้ำฝน อะหุ อะหุ :m4:
ทำไมชีวิตปูถึงเศร้าบัดซบแบบนี้นะ...นี่แหล่ะน้าความไม่เท่าเทียม
สู้เขานะคุณปู :a1: :a1: :a1: เป็นกำลังใจให้คนโพสด้วยจ้า o15
-
คุงน้ำฝนเริ่มชอบปูแล้วล่ะสิ :m13:
-
เข้ามาคอนเฟริ์ม ว่าเรื่องนี้สนุกมากกกกกกกกกกกกกกก o13
-
เนื้อเรื่องน่าติดตามมากมายคับ.... ^^
ไงก็มาต่อไวๆนะค้าบ..
จบปุ๊บก็ย่องออกไป... :m7:
(ไปอาบน้ำนอนดีกว่า... :m19:)
-
เยี่ยมไปเลยครับมารอตอนต่อไป :m9:
-
อ่านแล้วสงสานปูจัง ชีวิตรันทดสุดๆ :o12:
-
แล้วพ่อกะแม่ไปไหนซะล่ะ ไมมีกันแค่พี่น้อง
แล้วลำบากขนาดนี้ ยังจะเป็นอันธพาลซะอีก
เอ๊ะ ... หรือว่าพาลกะน้ำฝนคนเดียวหว่า :m26:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:laugh:เป็นกำลังใจให้ครับ
-
o1 ขอบคุณทุกกำลังใจที่มาติดตามเรื่องนี้กัน เรื่องนี้เป็นหนึ่งในชีรีย์ปรัชญาช่างกลของเท็นที่จัดอยู่ในอันดับต้นๆๆๆ อ่ะ มีหลายรสชาติ (นิยายนะไม่ใช่ก๋วยเตี๋ยว :เตะ1: นี่แน่คนโพสต์พูดไม่รู้เรื่อง 5555) เออ o2 สรุปว่าสนุกอ่ะ มาติดตามกันได้ไม่ผิดหวังจ้า
ความเดิมตอนที่แล้ว
ยิ้มแบบที่ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างคุณปูจะยิ้มได้..........ยิ้มอย่างสดชื่น....
คนเรามองซองมาม่าก็ยิ้มได้ขนาดนี้เลยเหรอ.....แถมซ้ำ....พอยิ้มแบบนี้...ยังไม่เหมือนคุณปู ที่ชอบหาเรื่องใคร ๆ
มันดูอ่อนโยนจริงใจ.....ไม่อยากจะเชื่อว่าคุณปูจะยิ้มแบบนี้เป็น
ดวงตาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของคนที่ยืนยิ้มและเหม่อมองสายฝนที่ยังคงซัดกระหน่ำอย่างไม่ลืมหูลืมตา
น้ำฝนขมวดคิ้วมุ่น เมื่อเห็นว่าใบหน้าของคนที่ยืนอยู่อีกมุม กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม
คุณปูเวลายิ้มก็น่ารักดีอยู่แล้ว จะหุบยิ้ม กลับมาทำหน้าบึ้งเหมือนเดิมทำไม
ทั้งที่เวลายิ้มแบบนั้น ก็ดูดี ดูน่ารัก ไม่เหมือนคุณปูที่ชอบหาเรื่อง
ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าจะหุบยิ้มทำไม
น่ารักมากขนาดนั้นแท้ ๆ
รู้ตัวบ้างมั้ยล่ะนั่น ว่าตัวเองยิ้มอย่างอ่อนโยนอย่างนั้นก็เป็น
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู-ฝน ตอน วันฝนตก
เหมือนจะเป็นไข้เลยว่ะ....อย่านะกู...เป็นตอนนี้ซวยแน่...ขืนเป็นไข้ตอนนี้ ตายหยั่งเขียด
เสือกมาเป็นตอนจนสุด ๆ อีกนี่ตายเลยนะ เอ้อแล้วที่บ้านมียาเหลือหรือเปล่าวะ ตอนนั้นเห็นมีอยู่
คงไม่เป็นไรมั้ง....
ไอ้ปู หนุ่มอันธพาล คิดนั่นคิดนี่ คิดมากไปเรื่อย แล้วก็ยืนมองสายฝนที่ยังไม่หยุดตก พร้อมกับอาการจามอีกหลาย ๆ ครั้ง........อย่านะเว้ย เป็นไข้ไม่ได้นะเว้ย...ถ้าเป็นนี่เสร็จแน่ คงได้กินน้ำแทนข้าวกันล่ะคราวนี้
“ฮัดชิ่ว....”
เสียงจามมาพร้อมกับที่น้ำฝนต้องหันหน้ากลับไปมองอีกหลายครั้ง
จามเป็นด้วยเหรอ สงสัยแพ้ละอองฝนล่ะมั้ง อยู่ในมุมดีกว่า อย่ายุ่งด้วยเลย แม้หนุ่มร่างใหญ่จะทำตัวแฝงเร้นในมุมของตัวเอง แต่ก็ไม่พ้นสายตาของคนที่ยืนอยู่อีกฝั่ง
“โอ้ววววววววววววว หนูน้ำฝน....เป็นไงจ๊ะ....หลบฝนเหมือนกันเหรอมึง....มานี่เด่ะ...กูล่ะคิดทึ้งคิดถึงมึงนะไอ้เหี้ยฝน.....500 เด่ะ....ค่าความคิดถึง....ไม่ให้กูวันนี้มึงตายแน่ไอ้ฝน”
ทางเลือกสุดท้าย ที่ปิ๊งขึ้นทันที....หลังจากที่น้ำฝนยืนมองใบหน้าของไอ้ปูเป็นนานสองนาน
“ตีสนุ๊ก....แทงบอล...หรือว่าเสียไพ่ล่ะครับคราวนี้” น้ำเสียงประชดประชัน...เอ่ยถาม ก่อนที่จะเบะหน้าด้วยความเซ็ง เมื่อคุณปูเริ่มออกอาการอีกแล้ว
“สนับสนุนทุนการศึกษาเด็กยากไร้อ่ะ....ทำบุญนะน้องน้ำฝน...พี่ปูอุตส่าห์เอาบุญมาบอกถึงที่..มึงจะให้หรือไม่ให้”
นั่นไงล่ะ....โกหกกันหน้าด้าน ๆ แถมซ้ำยังมากระชากคอเสื้อของเขาซะอีก เนี่ยคือวิธีการหาเงินทุนการศึกษาช่วยเด็กยากไร้หรือยังไงกัน
“ไม่มีล่ะครับคุณปู...ถึงมีก็คงไม่ให้หรอกครับ....ผมจะช่วยก็ต่อเมื่อผมเป็นคนมอบทุนการศึกษาเองกับมือเท่านั้นแหละ”
เหมือนเสียงสวรรค์ ไอ้ฝนเนี่ยแหละวะ....ที่จะช่วยได้...แหม้มึง...มาได้จังหวะพอดีจริง ๆ
“เฮ้ย พี่ปูไม่โกหกหรอกน่ะ...เดี๋ยวถ้าให้เงินนะ...พรุ่งนี้กูเอาบิลมาให้ดูเลยอ่ะ...จริง ๆ กูสัญญา”
สัจจะในหมู่โจรมีด้วยเหรอ.........ใครเชื่อก็บ้าแล้วล่ะ
“แล้วถ้าไม่มีบิลล่ะครับ....อีกอย่างคุณปูน่ะ อาจจะเอาบิลที่ไหนมาก็ได้....ผมจะรู้เหรอว่าได้มาจากไหน จริงมั้ยครับ"
ฝ่ามือแกร่งกำหมัดแน่น และชกเข้าที่แผ่นหลังของไอ้ยักษ์ตัวโตนั้น ไม่แรงหนัก แต่ก็ทำให้เจ็บเหมือนกัน
“โอ้ยยยยยยยย ผมเจ็บนะครับคุณปู...ผมชักจะเหลืออดแล้วนะครับ.....อะไรกันนักกันหนาเนี่ย..อันธพาลจริง ๆ เลย
ไม่เคยพบเคยเจอ”
น้ำเสียงที่บอกให้รู้ว่าความอดทนถึงที่สิ้นสุดแล้ว...ยิ่งทำให้ไอ้ปูโมโห
“อะไรวะ....ใจคอมึงจะไม่สนับสนุนการศึกษาเด็กหรือไงวะ....ไอ้คนแล้งน้ำใจ....กูจะต่อยให้ฟันร่วงเลยมึง”
มือที่กำแน่น กำลังจะทำอย่างที่พูดจริง ๆ แต่ครั้งนี้ต่างจากครั้งก่อน ๆ เมื่อฝ่ามือของคนตัวโตรับได้แถมซ้ำยังบิดแขนจนร่างสูงนั้น ต้องส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด
“ผมลืมบอกคุณปูว่าผมเป็นแชมป์กีฬาเทควันโด้ ระดับมหาวิทยาลัย.. 3 เหรียญทอง....เข้าใจมั้ยครับ ว่าเอาวิธีต่อสู้ไว้หัดช่วยคนดีกว่า...ไม่ใช่เอามารังแกคนแบบนี้”
ใบหน้าที่เหยเก แสดงให้เห็นถึงความเจ็บปวด แต่ก็พยายามไม่ส่งเสียงร้อง ดิ้นไปมา และเหวี่ยงหมัดอีกข้างหวังจะเสยปลายคางของคู่ต่อสู้ ที่บิดแขนเอาไว้จนไหล่แทบหลุด
“คุณปู....ไม่ขอโทษผมแล้วยังหาเรื่องต่อไม่เลิกอีกเหรอครับ....” แขนทั้งสองข้างถูกบิดเข้าหากัน ก่อนที่จะโดนกดให้ไพล่อยู่ด้านหลัง
“เจ็บโว้ยยยยยยยยยยยย ไอ้ฝน....มึงปล่อยกูนะ...กูเจ็บแขนเว้ย ไอ้เหี้ยนี่...ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะมึง ไม่งั้นกูฆ่ามึงแน่เลยนะ” อาการเจ็บ แล่นพล่านขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ไอ้ยักษ์ตัวโตแรงมันดีเกินไป แต่ก่อนแต่ไรมันไม่เคยสู้
ทำไมวันนี้มันสู้กูวะเนี่ย
“ขอโทษก่อนสิครับ....แล้วผมจะปล่อย” น้ำฝนยิ่งเพิ่มแรงบีบเข้าไปอีก จนหนุ่มร่างสูงอีกคนต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ จนแทบน้ำตาเล็ด.......ต่อยมวยมันจะเจ็บตอนโดนชก แต่นี่โดนบิดแขนนิ่ง ๆ แบบนี้ มันจะเจ็บนานกว่าแม้ไม่มีบาดแผล แต่จะมีปัญหาที่เส้นเอ็น และข้อต่อ
“ไม่ขอโทษเว้ย.....กูไม่ได้ทำอะไรผิด...กูบอกแล้วว่าจะให้มึงช่วยสนับสนุนการศึกษาเด็กยากไร้...มึงก็ไม่ช่วย
มันน่าโมโหมั้ยล่ะ.....โอ้ยยยยยยยย ปล่อยแขนกูนะไอ้ฝน..กูเจ็บโว้ยยยยยยยยยย”
ดูคุณปูสิ.....ยังมีหน้าเอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่นอีก ช่างไม่มีสามัญสำนึกเลยจริง ๆ
“จะเอาเงินไปทำอะไรครับ...บอกผมอีกทีสิ...” น้ำฝนคาดคั้นจะเอาคำตอบให้ได้ แต่ก็ยังได้คำตอบซ้ำ ๆ ไม่เป็นที่น่าพอใจเลยสักครั้งเดียว
“ไม่ให้ก็คือไม่ให้....กูไม่ขอแล้ว....ปล่อยกูซะที....กูเจ็บโว้ย”
น้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความเจ็บปวด นั้นทำให้ร่างสูงตัวใหญ่ยักษ์ต้องคลายมือออกด้วยความสงสาร แล้วก็โดนย้อนศรอีกจนได้ เมื่อไอ้ปู เหวี่ยงหมัดเข้ามาอีกครั้ง และกระแทกเข้าที่ท้องของอีกฝ่ายเต็ม ๆ
“โอ้ย ปล่อยแล้วเป็นแบบนี้ ไม่ปล่อยดีมั้ยครับ.....คุณปู”
คราวนี้นักกีฬาเจ้าของเหรียญทองกีฬามหาวิทยาลัย เตรียมจะเอาคืน แต่ก็พบว่า ไอ้ปู หนุ่มอันธพาล วิ่งออกจากศาลา และยังเตะน้ำให้กระจาย ขึ้นมาจนเปื้อนเสื้อผ้าเขาซะอีก
“มันเปียกหมดแล้วนะครับคุณปู.....อันธพาลจริง ๆ เล้ย” ในเมื่อเปียกแล้ว ก็ต้องเปียกให้ตลอด
ตอนนี้สัญชาติญาณของการต่อสู้ ผุดขึ้นมาแล้ว คนตัวใหญ่ยักษ์ วางหนังสือเรียนไว้ในศาลา ก่อนจะเดินตามไปรั้งร่างของหนุ่มร่างสูงอันธพาล ที่ยังยืนตั้งการ์ด เหมือนท้าทายให้เข้ามาใกล้ ๆ
“ผมไม่เกรงใจนะครับ....” เมื่อถูกท้า ก็ต้องรับคำท้า เตรียมตั้งการ์ด จะชกกลับ แล้วก็ซัดหมัดเข้าเต็ม ๆ แตะพลาดเมื่อมือเลื่อนลงมาจนถึงกระเป๋าเสื้อด้านข้าง ของคู่ชก
ไอ้ปู แทบอยากจะบ้าตายเมื่อได้ยินเสียงถุงมาม่าในกระเป๋าเสื้อแตกดังโพล่ะ พร้อมกับที่เส้นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ที่แหลกละเอียดกระเด็นออกมานอกกระเป๋า
ร่างสูงหยุดนิ่ง และรีบก้มลงดู ของที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อทันที
มาม่าแหลก...เพราะแรงหมัดของไอ้ฝน..แถมยังกระเด็นออกนอกกระเป๋าเสื้ออีก
แล้วอย่างนี้ ไอ้กุ้งมันจะกินแบบเป็นเส้น ๆ ให้อร่อยได้ยังไง ในเมื่อมันแหลกขนาดนี้แล้ว
“ไอ้ฝน....มาม่าแหลกหมดแล้วนะ....แล้วน้องกูจะกินได้ยังไง.....พรุ่งนี้น้องกูต้องไปสอบนะ..ไอ้ตัวซวย
กูเกลียดฝนตกก็เพราะแบบนี้...เพราะเวลาฝนตกกูซวยตลอดเลย.......แม่งเหี้ย....มึงเห็นมั้ยว่ามันกระจายออกจากกระเป๋าเสื้อกูหมดแล้ว.......ไอ้พวกเหี้ย...บ้านมึงมีจะแดก แต่บ้านกูไม่มีเหมือนมึงนะ....เลวจริง ๆ เลยไอ้สัตว์
กูเกลียดมึง..ไปตายซะเลยไป๊”
ฝ่ามือแกร่งกระชากที่คอเสื้อของคนตัวสูงใหญ่ที่เตรียมตั้งการ์ดไว้ กันความเจ็บ เมื่ออีกฝ่ายดูเหมือนจะบ้าคลั่ง ต่อยมาแบบไม่ยั้ง ไม่สนใจด้วยว่าจะโดนตรงไหน แต่ที่รู้ ๆ คือชกด้วยความโมโห นับสิบ ๆ หมัด
ก่อนจะลงไปนั่งกับพื้นและก้มหน้าซุกกับหัวเข่า ส่งเสียงร้องโวยวาย จนน้ำฝนตกใจ ตามแทบไม่ทัน
“ฮือ ฮือ ฮือ แม่งแหลกหมดเลย ไอ้ฝน....แม่งเลว..กูเกลียดมึง....ไอ้พวกคนรวย..สัตว์เอ้ย...ไปตายซะที่ไหนก็ไปเลยไป๊ ฮือ ฮือ”
ร่างของคนตัวสูง ที่ทรุดลงนั่งร้องไห้ โวยวายเสียงดัง ยิ่งทำให้น้ำฝนตกใจ
มาม่าแหลก แล้วร้องไห้.......นี่ช่างหาเรื่องมาโมโหได้ไม่มีหยุดหย่อนเลยจริง ๆ ทำไมถึงเป็นคนนิสัยแย่อย่างนี้นะ
“เดี๋ยวซื้อให้ใหม่ก็ได้ ลุกขึ้นก่อนสิคุณปู....ทำไมมานั่งเปียกฝนอย่างนี้ล่ะครับ”
แม้จะพยายามดึงแขนของคนที่ลงไปนั่งร้องไห้ ให้ยืนขึ้น ก็โดนสะบัดหนี
“มันเทียบกันได้มั้ยล่ะห๊า....มันเทียบกันได้เหรอ....ไอ้ฝน..กูถามว่ามันเทียบกันได้เหรอ...ฮือ ฮือ”
เสียงร้องโวยวาย ถ้าฟังไม่ผิดเหมือนกำลังร้องไห้
น้ำฝนดึงแขนให้อีกคนลุกขึ้น หลาย ๆ ครั้ง เป็นนานกว่าที่ร่างนั้นจะยอมลุกขึ้น และกระชากคอเสื้อเขาเข้าไปตะคอกเสียงดังใส่
“ไอ้แล้งน้ำใจ........ไปตายซะเถอะมึง...กูเกลียดฝนเว้ย...เกลียดมึงด้วยไอ้ฝน....วันฝนตกกูมีแต่เรื่องซวย...แม่งเลวจริง ๆ กูเกลียดมึงไอ้สัตว์..ไอ้ฝน..กูเกลียดมึงเว้ย”
เสียงตะคอกดังลั่นมาพร้อมเสียง คำรามของท้องฟ้า
ไอ้ปูอันธพาล เดินจากไปแล้ว พร้อมกับที่น้ำฝน ยังยืนงง
พรุ่งนี้น้องสอบ.....
มาม่าแหลกหมดแล้ว....
จะกินได้ยังไง........
ไม่รู้ว่าตอนนั้นน้ำฝนคิดอะไร รู้แต่ว่า วิ่งไปที่ร้านขายข้าว ทั้งที่ฝนตกหนัก
สั่งอาหารหลายอย่าง ใส่ถุง
แล้วเดินเข้าซอยที่น้ำเริ่มเจิ่งนอง อีกครั้ง
จำได้ว่าคุณปูอยู่ห้องเช่า เคยมาเมื่อสมัยเด็ก ๆ นานแล้ว....แล้วก็ไม่คิดจะมาอีก...เพราะไม่มีเหตุผลอะไรต้องมาหา
ร่างสูงตัวใหญ่ยักษ์เดินหิ้วถุงกับข้าว ที่มีกับข้าวหลายอย่าง
จุดมุ่งหมายที่ไป
ห้องไอ้ปูอันธพาลนั่นเอง
TBC……
-
เมื่อไหร่จะได้อ่านตอนที่ฝนจัดการกับปูซะทีครับ :m11:อยากอ่านๆ :m4:
ฝน>> :oo1:<<ปู
-
ยิ่งอ่านยิ่งเศร้า สงสารปูง่า :o12: มาต่ออีกไวไวน้า :m22:
-
สู้ๆนะครับเป็นกำลังใจให้นะครับผม :a12:
-
แอบอ่านมานานแระ
ออกมาแสดงตัวซะที
เป็นกำลังใจให้นะครับ
:a1:
-
:m12: เรื่องนี้...แหร่มมาก
เด็กสายเดียวกัน คิดถึงตอนเป็นวัยสะรุ่นขนาด
เก๋กู๊ด ยกนิ้วโป้งให้ความเลิศเกินบรรยาย ไอ้ปู กะ คุณฝน (ถ้ามีเพื่อนชื่อนี้ตอนเรียน มีหวังล้อกันยันจบ...ผู้ชายชื่อฝนเนี่ย มันเด่นเอาเรื่อง)
:m7:
-
สงสารคุงปูอ่ะ :sad2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน รายงานตัวคับผม o1
:m23:
-
ไม่มาต่อแล้วหรอคับ
สนุกดีนะคับ
-
อะไรวะเนี้ย :m21:
-
มาต่อแล้วจ้า
ความเดิมตอนที่แล้ว
ไม่รู้ว่าตอนนั้นน้ำฝนคิดอะไร รู้แต่ว่า วิ่งไปที่ร้านขายข้าว ทั้งที่ฝนตกหนัก
สั่งอาหารหลายอย่าง ใส่ถุง
แล้วเดินเข้าซอยที่น้ำเริ่มเจิ่งนอง อีกครั้ง
จำได้ว่าคุณปูอยู่ห้องเช่า เคยมาเมื่อสมัยเด็ก ๆ นานแล้ว....แล้วก็ไม่คิดจะมาอีก...เพราะไม่มีเหตุผลอะไรต้องมาหา
ร่างสูงตัวใหญ่ยักษ์เดินหิ้วถุงกับข้าว ที่มีกับข้าวหลายอย่าง
จุดมุ่งหมายที่ไป
ห้องไอ้ปูอันธพาลนั่นเอง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู-ฝน ตอน ทางออกสุดท้าย
"ผิดห้องแล้วแหละ...ฉันอยู่ห้องนี้มา 5 ปีแล้ว..ไม่รู้หรอกว่าเจ้าของเดิมเขาย้ายไปไหนน่ะ"
คำตอบของเจ้าของห้อง ทำให้น้ำฝน ต้องเดินหิ้วถุงกับข้าวที่ซื้อมากลับบ้าน
มีคำถามเกิดขึ้นมากมาย ทำไมจะต้องซื้อข้าวและกับข้าวมาให้คุณปูด้วย
คนเราถ้ามีเงินมากมายขนาดเอาไปเล่นการพนัน และทำเรื่องไม่ดีได้บ่อย ๆ
แล้วกะอีแค่ของแค่นี้ ทำไมจะไม่มีทางซื้อมาได้กันล่ะ
หนุ่มร่างสูงใหญ่ เดินหิ้วถุงกับข้าว จากไปแล้ว พร้อมกับหัวเราะเสียงเบา
เป็นอะไรกันนะ อย่างคุณปู มีหรือจะร้องไห้
นั่นมันเล่ห์เหลี่ยมของคุณปูไม่ใช่เหรอ ฝนตกขนาดนั้น ใครจะรู้ว่าร้องไห้หรือไม่ร้องไห้
กะอีแค่ซองมาม่าซองเดียว มิหนำซ้ำ เจ้าตัวเองก็ยัง ไถเงิน เป็นว่าเล่นอีกไม่ใช่เหรอ
คิดถึงเหตุและผลแล้วก็นึกแปลกใจตัวเอง ทำไมถึงเป็นคนที่ช่างสงสารเขาไปทั่วอย่างนี้
แบบนี้คงไม่ดีแน่ เพราะสักวัน คงจะโดนหลอกไปเรื่อย ๆ
ภาพใบหน้าและรอยยิ้มของคุณปูยังติดอยู่ในความทรงจำ
แปลกนะ คุณปูเวลายิ้มแบบนั้นแล้วน่ารักดีออก
ไม่เหมอืนคุณปู นิสัยอันธพาล เกะกะระรานใคร ๆ เขาไปทั่ว
น้ำฝนเงยหน้ามองท้องฟ้า ที่ยังมืดครึ้มอยู่
แต่ฝนหยุดตกแล้ว
กับข้าวที่ซื้อมา เอากลับไปกินก็ได้ ปกติก็กินแต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปตลอด
เพราะว่า ตอนนี้ พ่อแม่ให้ออกมาอยู่คนเดียวได้
หนุ่มโสดล่ะนะ อยากมีชีวิตอิสระ
ติดเกมส์ออนไลน์ซะจนไม่มีเวลาหาแฟน...คิดแล้วก็ตลกตัวเอง
กลางวันเรียน
แล้วก็ซ้อมเทควันโด้ จนถึงเย็น กลับมากินแต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป
และนั่งเขียนโปรแกรมเป็นค่าขนม บางครั้งก็นั่งเล่นเกมส์จนดึกดื่น
ชีวิตช่างหาสาระไม่ได้เลยจริง ๆ
แต่วันนี้คงต้องขอบใจคุณปูแล้วล่ะ ที่ทำให้ซื้อกับข้าวมามากมาย
นาน ๆ ทีกินข้าวบ้างมันก็ดี การไม่ใช่คนเรื่องมากพิถีพิถันในเรื่องอาหาร
มันก็ไม่ค่อยดีต่อสุขภาพสักเท่าไหร่
ตู้เย็นมีแต่น้ำดื่ม ในครัวมีแต่ซองมาม่ากับปลากระป๋อง
ทำไมชีวิตถึงได้ไร้สาระอย่างนี้นะ
น้ำฝน หัวเราะด้วยความขำ กับความไร้สาระของตัวเอง จุดมุ่งหมายก็ไม่มีสักอย่าง
เพราะรู้ว่ายังไงก็ต้องไปทำงานบริษัทของพ่ออยู่แล้ว น่าเบื่อจังเลย
ชีวิตของเขาช่างน่าเบื่อ....
แต่ชีวิตของคุณปูคงไร้สาระกว่าเป็นไหน ๆ
ตีสนุ๊ก
เกเร
เป็นอันธพาล
รีดไถชาวบ้าน
ดีนะที่เขาไม่เป็นคนแบบคุณปู ไม่อย่างนั้นแล้วพ่อแม่คงกลุ้มใจ น้ำฝนหนุ่มร่างสูงใหญ่
เดินหัวเราะไปตามทาง ที่น้ำเจิ่งนอง ก้มมองเสื้อผ้าของตัวเองที่เปียกมอมแมม
ฝีมือของคุณปูทั้งนั้น
ขนาดถูกคุณปูแกล้งแบบนี้แล้ว ก็ยังไปนึกสงสารขึ้นมาอีก ตลกตัวเองชะมัด
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะเลิกนิสัย สงสารเห็นใจ คนนั้นคนนี้เขาไปทั่ว โดยไม่มีสาเหตุสักที
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"พี่ปู...คุณครูบอกให้ผลัดได้ถึงวันศุกร์เอง...." เสียงเล็ก ๆ ของเด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังนวดขาให้กับพี่ชาย
เอ่ยบอก พร้อมกับที่ไอ้ปู ยกแขนขึ้นก่ายหน้าผาก
"เดี๋ยวพี่จัดการเอง ... พอได้แล้วไป๊..ไปอ่านหนังสือเถอะ..พรุ่งนี้สอบใช่มั้ยล่ะไอ้กุ้ง"
ฝ่ามืออุ่น ๆ เอื้อมลูบไล้เส้นผมน้องสาวเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ และส่งยิ้มบาง ๆ อย่างอ่อนโยนให้
เด็กหญิงตัวน้อย ดึงหนังสือเรียนออกมานั่งอ่าน และเหลือบมองใบหน้าของพี่ชายอยู่หลายครั้ง
ร่างสูงนั้น เหม่อมองมองเพดานห้อง ที่อยู่สูงขึ้นไป
ฝนตก ทำให้ฝ่าเพดานเป็นรอยน้ำ....
ดวงตาคมเหม่อลอย เหม่อมองนิ่งอยู่อย่างนั้น คิดหาหนทาง ที่จะนำเงินมาเป็นค่าเทอมของน้องสาวให้ได้
ก่อนจะถอนใจยาว เมื่อคิดจนหัวแทบแตกแล้วก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อดี
"ฮัดชิ่ว"
อาการคัดจมูกตามรังควานเป็นระยะ และเริ่มรู้สึกว่าอุณหภูมิภายในห้อง เริ่มเย็นจัด
"พี่ปู...พี่ไม่สบายเหรอ" น้องสาวหันมาถามและขยับเข้ามาใกล้พี่ชาย
มือเล็ก ของเด็กหญิงสัมผัสที่หน้าผากของร่างที่นอนเหยียดยาวอยู่
"พี่ปูตัวร้อนเหรอ...เดี๋ยวหนูจะไปเอาผ้าชุบน้ำมาให้นะ"
เด็กหญิงทำท่าจะลุกขึ้น แต่ก็ถูกสั่งห้ามเอาไว้
"พี่ไม่เป็นอะไรน่ะ...อาการมันร้อนแค่นั้นแหละ...อ่านหนังสือไปเลยไอ้กุ้ง...แล้วอย่าเข้ามาใกล้พี่อีก
เดี๋ยวเอ็งเป็นหวัด..."
เสียงเอ็ดทำให้เด็กหญิงต้องจำใจ หันกลับไปอ่านหนังสืออีกครั้ง
ไอ้ปูนอนมองน้องสาวที่ตั้งใจอ่านหนังสือ และอมยิ้มอย่างแสนภูมิใจ
ท้องอิ่มมันก็ดีอย่างนี้
ดูไอ้กุ้งมันไม่ทำหน้ามุ่ย และบ่นว่าหิวข้าวอีก แค่นี้ก็ดีใจแล้ว ดีแล้วล่ะที่พรุ่งนี้เวลามันทำข้อสอบ
มันก็ยังมีอาหารเย็นที่ตุนเอาไว้เหลืออยู่บ้าง
พักกลางวันมันก็ยังมีข้าวกลางวันกินฟรี จากทุนอาหารกลางวันฟรีที่ทางโรงเรียนจัดให้กับเด็กนักเรียนยากไร้
ใบหน้าของพี่ชาย หันกลับไปนอนเหม่อมองเพดานอีกครั้ง
ก่อนจะปรือตาหลับลงอย่างช้า ๆ
ไม่รู้ว่าจะไปหาเงินจากที่ไหน
ถ้าไม่มีทางเลือก คงต้องใช้วิธีนั้นจริง ๆ ล่ะมั้ง
แค่คิดก็สมเพชตัวเองแล้ว.....คนเราไร้ศักดิ์ศรีได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ
แต่ถ้ามันจำเป็นก็คงต้องทำ
ว่าแต่...
หน้าตาอย่างกูเนี่ย...จะมีใครเอามั้ยวะ
ถ้าไปขายตัวจริง ๆ ... มันจะพอมีคนซื้อหรือเปล่า
ขนาดอีเจ๊กระเทย ที่เป็นเจ้าของร้านที่ไปเสริฟ มันยังอยาก
เอาทำผัวเลย มันก็คงต้องมีคนหลงผิดบ้างล่ะว๊า
ยิ่งคิดก็ยิ่งขำ
ยิ่งขำก็ยิ่ง อยากร้องไห้
ไม่นึกว่าตัวเองจะไร้ศักดิ์ศรีได้ขนาดนี้
ถ้าไอ้กุ้งมันรู้ว่าพี่มันกำลังจะทำตัวเลว ๆ ทั้งที่สอนให้มันเป็นคนดีอยู่ทุกวี่ทุกวัน
มันคงจะเสียใจน่าดู ที่มีพี่เฮงซวยอย่างกู
TBC...
-
:m15: :m15: :m15:สงสารปูอ่ะ
-
สงสารปูง่า มาต่ออีกไวไวนะ :m5:
-
:m8: :m8:
ทำมายชีวิตของคุงปูกะน้องกุ้งน่าสงสารเยี่ยงนี้ :m17:
ไม่คืบหน้าๆ.. มาต่อไวๆน๊าคับ
-
:a6: :a6:
-
...............................................................เรื่องนี้หนุกดีครับ :m4:
ว้า.....อีกตั้ง14ตอนกว่าจะมีฉาก NC อะ :เฮ้อ:............................
..............................................................รอกันต่อไปนะครับ :a9:
เอามาลงต่อไวๆนะครับ :a1:....................................................
..............................หน้าหนาวแล้วครับดูแลตัวเองดีนะครับ :5775:
................................. :ped150: :5774: :5779: :ped151: ...............................
-
:impress: :impress: :impress:
เฮ้อ นายปู มีชีวิตที่น่าสงสารแบบนี้นี่เอง
แล้วจะทำไงต่อไปอ่าครับ น้ำฝนจะมาช่วยป่าวครับ
:impress: :impress: :impress:
-
:o12:
สงสารปูอ่า
-
ทำไมมันเศร้าอย่างนี้อ่ะ :sad2:
-
สงสารปูโคตรๆ
เรียบ เจอกับสิ่งดีของชีวิตเร็วๆหน่อย
-
แวะมานั่งรออีกรอบ :m7: :m7:
-
สู้ๆๆๆ คร้าบบบบ
:a4:
-
:o12: :o12: :o12:
-
มาแล้วจ้า o1ขอบคุณที่มาติดตามกันนะ ดีใจมากด้วยที่ชอบ อิอิ ดีใจกันทั่วหน้า มีความสุขจ้า
ความเดิมตอนที่แล้ว
หน้าตาอย่างกูเนี่ย...จะมีใครเอามั้ยวะ
ถ้าไปขายตัวจริง ๆ ... มันจะพอมีคนซื้อหรือเปล่า
ขนาดอีเจ๊กระเทย ที่เป็นเจ้าของร้านที่ไปเสริฟ มันยังอยาก
เอาทำผัวเลย มันก็คงต้องมีคนหลงผิดบ้างล่ะว๊า
ยิ่งคิดก็ยิ่งขำ
ยิ่งขำก็ยิ่ง อยากร้องไห้
ไม่นึกว่าตัวเองจะไร้ศักดิ์ศรีได้ขนาดนี้
ถ้าไอ้กุ้งมันรู้ว่าพี่มันกำลังจะทำตัวเลว ๆ ทั้งที่สอนให้มันเป็นคนดีอยู่ทุกวี่ทุกวัน
มันคงจะเสียใจน่าดู ที่มีพี่เฮงซวยอย่างกู
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู-ฝน ตอน คนเกลียดฝน
ไอ้ปู อันธพาล พลิกเสื้อชอปสีหม่นไปมา แล้วก็สวมใส่ ด้วยความรู้สึกปวดใจ
ชุดนี้ดูดีสุดแล้ว ชุดเครื่องแบบนักเรียน เสื้อผ้าดีกว่านี้ คงหาไม่ได้
แล้วเขาต้องทำยังไงกันบ้างวะ
ทำไม่เป็นอีกต่างหาก จะมีใครซื้อกูมั้ยวะเนี่ย
ร่างสูงนั้นล็อคกุญแจห้องหลังจากอาบน้ำเตรียมตัวเสร็จเรียบร้อย วันนี้บอกไอ้กุ้งว่าจะกลับดึก
ไม่ต้องรอให้มันนอนได้เลย มันก็พยักหน้า แล้วก็เดินไปโรงเรียนแต่เช้า
เมื่อกี้ก็บอกมันว่าอ่านหนังสือเสร็จก็ให้รีบเข้านอนเลย แล้วจะรีบกลับ
ก็เห็นมันทำพยักหน้าเข้าใจ
รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว และมึนหัวไปหมด แทบยืนไม่ไหว
แต่ก็ลองหัดยืนยิ้มอยู่หน้ากระจกแล้ว ถ้าฝืน ๆ หน่อยก็คงพอไหว..
ไอ้ปู ยืนยิ้มค้างอยู่อย่างนั้น...แล้วก็ค่อยหน้าซีดลง เมื่อพบว่า ยิ้มให้ตายยังไง
ก็อยากจะร้องไห้อยู่ดี...
ใจมันสั่น ๆ และเริ่มรู้สึกความร้อนในร่างกายมันสูงขึ้น
ถ้าจะไม่สบายก็ขอให้ได้เงินมาจ่ายค่าเทอมไอ้กุ้งก่อนแล้วกัน
ไอ้เรื่องจะให้นอนป่วย งอมืองอตีนอยู่ รอให้โชคชะตามาดลบันดาลก็คงไม่ไหว
ปูเดินออกจากบ้านด้วยหัวใจเหงา ๆ
เอาเถอะ ถ้าร่างกายมันแลกเงินได้ แล้วก็ทำให้ไอ้กุ้งมันมีเงินเรียนต่อ มีอนาคตที่ดีกว่านี้ก็ต้องทำ
เป็นผู้ชายมันคงไม่สึกหรออะไรมากมายนักหรอก...
คิดในทางที่ดีไว้สิวะไอ้ปู...คิดในทางที่ดีไว้...
แม้จะปลอบใจตัวเองมากเท่าไหร่ แต่ใบหน้าคม ก็ก้มเดินมองพื้นถนนด้วยความเศร้า
ถ้าศักดิ์ศรีที่ขายไปมันแลกกับเงินมาให้น้องเรียนได้
ก็ยังดีกว่า ขายแล้วมันไม่ได้อะไรเลย
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
คนที่ก้มหน้าเดินอย่างหงอย ๆ นั้นจะมีใครได้ล่ะ ถ้าไม่ใช่คุณปู
หงอยแบบนี้
เสียไพ่
เสียบอล
ไม่มีเงินเล่นสนุ๊ก
หรืออะไรดีนะ.........ที่มันจะเข้ากับคุณปูหน่อยน่ะ...อันนี้เลยเป็นไง..จะไปขายตัวเพื่อจะส่งน้องเรียน
อื้อ......เป็นเหตุผลที่ดีเลยนะ เข้าท่าซะด้วย ขำจริง ๆ แบบคุณปูนี่จะมีใครเขาอยากได้
อันธพาลขนาดนี้........คงไม่มีใครเขาอยากสนใจหรอก แค่คิดก็ขำแล้ว ถ้าเป็นจริงคงตลกน่าดู
น้ำฝนเดินเลี่ยงไปอีกทาง พยายามหลบสายตาไม่มองคนที่เดินมาแต่ไกล
ร่างนั้นเงยหน้าขึ้นช้า ๆ และเมื่อเห็นหน้าน้ำฝน ก็ก้มกลับลงไปใหม่
วันนี้คุณปูมาแปลก ไม่เอะอะโวยวายไม่ไถเงิน..แปลกแฮะ
วันนี้ดูซึมเศร้าจริง ๆ ไม่เหมือนคุณปูในเวลาปกติ
ร่างนั้นเดินผ่านไปแล้ว โดยไม่สนใจน้ำฝนเลยสักนิด
ถ้าเป็นทุกวันคงได้หาเรื่องต่อยบ้างล่ะ ไถเงินบ้างล่ะ แล้วแต่โอกาสจะอำนวย
เม็ดฝนที่หยดลง ก่อนจะค่อย ๆ เทกระหน่ำ ทำให้น้ำฝน หนุ่มร่างกายสูงใหญ่ ต้องรีบหันหลังกลับ
และวิ่งไปที่ศาลาพักผู้โดยสาร
พร้อมกับที่ใครอีกคน ก็วิ่งกลับมาในศาลาด้วยเช่นกัน
ให้ตายเถอะ ทำไมต้องเป็นคุณปูด้วย ทำไมถึงโชคร้ายขนาดนี้ คนที่ไม่อยากเจอมากที่สุด
ใบหน้าหม่นหมองนั้น เงยหน้าขึ้นและเหม่อมองไปที่สายฝนที่ยังเทลงมา อย่างไม่ลืมหูลืมตา
เกลียดฝน.......เพราะฝนตกที่ไร...มีแต่ความซวย
แล้วก็ยังต้องมานั่งอยู่ในศาลากับไอ้ฝนอีก...มันก็เลยยิ่งซวย
อุตส่าห์อาบน้ำแต่งตัวมาอย่างดี เพื่อจะหาลูกค้าดี ๆ สักคน เขาจะได้พอใจที่แต่งตัวดีหน่อย
ดันมาเจอฝนซาดเข้าให้จนเสื้อผ้าเปียกแบบนี้ แล้วใครเขาจะเอากันล่ะ
ไอ้ปู นั่งเหม่ออยู่อย่างนั้น ไม่สนใจแม้แต่จะทักทาย คนที่นั่งห่างออกไป
และก็ไอ้คนมีอันจะกินมันก็คงไม่อยากสนใจไอ้ปูสักเท่าไหร่
อากาศเริ่มเย็นลง พร้อมกับที่เริ่มรู้สึกหนาวไปถึงขั้วหัวใจ
และรับรู้ถึงอุณหภูมิในร่างกายที่เพิ่มขึ้น....
ก่อนจะยิ้มบาง ๆ และนึกหัวเราะเยาะตัวเองในใจ
จริงด้วยสินะ.........วันฝนตกทีไร...กูมักจะซวยแบบนี้ทุกที
TBC...
-
รอตอนต่ไปอยุ่ค้าบบบบ
:impress:
-
เข้ามาอีกที ลงตอนใหม่แล้ววว
อย่าทำเลยนะปู งานแบบนั้นอ่า :o12:
-
สงสารปูจับจิต
เรีบยๆมาต่อด้วยนะคับ
-
สงสารปูจัง :o12: เอามาอีกไวไวน้า :m5:
-
:sad2: :sad2:
o12 o12
-
สงสารนายปูจัง :a5:
-
เอาละเว้ย เป็นปูหงอยแล้วเว้ย
:m18: :m18: :m18:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
มาแล้วจ้า :m23:
ช่วงนี้ต้องให้กำลังใจคู่นี้กันมากหน่อยละ :เฮ้อ: ต้องฝ่าฝันกันอีกหลายยก :a2:
ความเดิมตอนที่แล้ว
อากาศเริ่มเย็นลง พร้อมกับที่เริ่มรู้สึกหนาวไปถึงขั้วหัวใจ
และรับรู้ถึงอุณหภูมิในร่างกายที่เพิ่มขึ้น....
ก่อนจะยิ้มบาง ๆ และนึกหัวเราะเยาะตัวเองในใจ
จริงด้วยสินะ.........วันฝนตกทีไร...กูมักจะซวยแบบนี้ทุกที
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู - ฝน ตอน กลางสายฝน
"เฮ้ย...ไอ้ฝน..มีเงินให้ยืม สัก 4,000 บาทมั้ยวะ..."
เสียงทุ้ม ๆ จากอีกฝั่งหนึ่ง เอ่ยถามคนที่นั่งห่างออกไป
และน้ำฝนก็ทำหน้าเบื่อหน่ายอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะเอ่ยบอกด้วยความเซ็งอย่างถึงที่สุด
"เอาไปสนับสนุนการศึกษาเด็กยากจนเหรอครับ...ผมไม่ใช่มูลนิธินะครับคุณปู.."
เสียงตอบกลับทำให้ปูนั่งยิ้มคนเดียวเงียบ ๆ อยู่อย่างนั้น สายตายังคงเหม่อมองไปที่สายฝนที่ยังโหมกระหน่ำอยู่ภายนอก
จนสาดเข้ามาในศาลาด้วย
หนาว
หนาว
หนาว
ถึงจะหนาวแต่ก็ได้แต่นั่งนิ่ง ๆ มองสายฝนอยู่อย่างนั้น
แปลกอีกแล้วคุณปู ถ้าเป็นเวลาปกติแบบนี้ล่ะก็ ได้ลุกขึ้นมากระชากคอเสื้อแล้ว ก็ตะคอกเสียงดังแน่ ๆ
แต่วันนี้มาแปลก ไม่ยักกะทำเหมือนทุกวัน
แต่ก็ยังไถเงินเป็นว่าเล่นเหมือนเดิม
นั่งเหม่ออีกต่างหาก ทำอย่างกะคนหมดอาลัยตายอยากอย่างนั้นแหละ
"หาเงินสนับสนุนการศึกษาเด็กยากไร้สิวะ พี่ปูเป็นพี่ชายแสนดีเว้ย ตอนนี้กำลังจะไปขายตัว หาเงินส่งน้องเรียน...
มึงนะถ้าได้พี่ชายอย่างกู...มึงจะซาบซึ้งน้ำใจกูแน่ ๆ เลย"
เสียงตอบกลับของคนที่นั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่ง ดูหงอยเหงาพิกล แถมซ้ำยังก้มหน้านิ่งอยู่อย่างนั้นอีก
คุณปูท่าจะบ้าจริง ๆ ขายตัว...ดีนะ...สมกับคุณปูดี
หาเงินมาไม่ได้ก็ขายร่างกายตัวเอง
เป็นความคิดของคนที่ไร้ซึ่งมโนธรรมดีแท้ ๆ แปลกจริง ๆ คนแบบนี้อยู่ในโลกได้ยังไง ไม่เคยพบไม่เคยเจอมาก่อน
คิดแล้วก็ไม่อยากจะเข้าใกล้เลยสักนิด
"หาเงินไปเล่นพนันบอลมากกว่ามั้งครับ...ถามจริง ๆ เถอะครับ..ได้เงินมาน่ะเอาไปทำอะไรบ้างครับ นอกจากทำเรื่องไม่ดีน่ะ"
น้ำฝนเอ่ยถาม และก็ได้รับการตอบกลับมาแค่เพียง ใบหน้าหมองหม่นนั้น หันมามอง ก่อนจะเงียบเสียงไป
และนั่งนิ่ง ๆ อยู่ในมุมของตัวเอง
เกลียดฝน
เกลียดไอ้ฝน
เพราะวันฝนตก มีแต่ความซวย
แต่ตอนนี้ฝนซาแล้ว...คงได้เวลาเอาศักดิ์ศรีไปขายแล้ว
ตื่นเต้นดีออกนะ
ใครนะจะเป็นคนมาซื้อคนอย่างไอ้ปู...คนนี้
แล้วต้องหัดยิ้มยังไงนะ
แล้วก็ทำท่าทางยังไงดี....ต้องออดอ้อนยังไง แขกถึงจะได้ให้เงินเยอะ ๆ
ไอ้ปู อันธพาล นั่งมองฝ่ามือของตัวเอง ที่หยาบกร้าน และมีรอยแตกเป็นแผล
มือก็มี
ตีนก็มี
หัวสมองก็มี
ร่างกายก็มี
ขาดอย่างเดียว
ศักดิ์ศรี....
ตอนนี้ศํกดิ์ศรีที่เคยมี...กำลังจะถูกนำไปขายแล้ว
สมเพชตัวเอง
สมเพชตัวเองจริง ๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
สายฝนที่เคยโหมกระหน่ำ ค่อยขาดเม็ด
ท้องฟ้ายังมืดครึ้ม
คงต้องรออีกหน่อย...ถึงจะไปได้
"ไอ้ฝน...ขอค่ารถเมล์สัก 20 ได้มั้ย...แล้วมีเมื่อไหร่จะเอามาใช้คืน"
ไอ้ปู เอ่ยบอกคนที่นั่งรอให้ฝนหยุดตก อยู่อีกฝั่งหนึ่ง
ร่างสูงตัวโตนั้นหันกลับมามองใบหน้าของคนที่
เดินมายืนใกล้ ๆ และแบมือขอเงินอยู่
ก็แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ ถ้าไม่ให้ ก็มีอยู่สองสามข้อ
1. โดนคุณปูทำให้เสื้อผ้าเปียกปอนเหมือนวันก่อน ๆ อีก
2. โดนต่อย แล้วก็ แกล้ง เหมือนทุก ๆ วัน
3. โดนตามเซ้าซี้ไม่เลิกลา
ถ้าไม่อยากโดนทำข้อใดข้อหนึ่ง ก็ควรจะ ให้เงินไปซะจะได้จบ ๆ เรื่อง ก็รู้ว่าไม่ดี
ทำแบบนี้จะทำให้คุณปูนิสัยเสีย
แต่ก็ต้องตัดใจให้ไป
20 บาท
แลกกับไม่ต้องมีอะไรยุ่งยาก ไม่มีอะไรน่ารำคาญ
น้ำฝนหยิบเศษเหรียญในกระเป๋า...และยื่นให้กับคนที่แบมือรอรับเงินอยู่ตรงหน้า
"ขอบใจนะ...แต่จะดีมากเลยถ้าได้เงิน 4,000 เป็นทุนการศึกษาเด็กยากไร้...แต่ไม่เป็นไรหรอก...เดี๋ยวถ้ามีแขกซื้อกูไป
แล้วจะเอาเงิน 20 มาใช้คืนให้นะ"
สิ่งที่น้ำฝนได้ยิน
มันคือคำพูดของคนที่ไร้ศักดิ์ศรีอย่างถึงที่สุด
พ่อแม่ของคุณปู ปล่อยให้ลูกเป็นแบบนี้ได้ยังไง
ไม่อยากจะเชื่อ
"ผมเปลี่ยนใจแล้วล่ะครับ...ไม่ให้แล้วครับ..แล้วถ้าคุณปูจะทำอะไรแบบนั้นก็เชิญเถอะครับ
ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมเลย...เงินแค่นี้ผมเอาไปโยนทิ้งน้ำดีกว่า..."
เศษเหรียญถูกนำไปหย่อนไว้ในกระเป๋าเสื้อ
พร้อมกับที่ไอ้ปู อันธพาล เดินออกจากศาลาไปอย่างช้า ๆ
ไม่หันกลับมามองคนในศาลาอีกเลย
ฝนตก...
เกลียดฝน
แต่ถ้าตัวเปียก ๆ แบบนี้
คงมีใครพอเห็นใจ ซื้อไปเป็นของเล่นคืนนี้
ร่างสูงนั้นปล่อยให้น้ำตา หลั่งรินอย่างช้า ๆ
ท่ามกลางหยาดฝนที่ยังโหมกระหน่ำ
คงไม่มีใครรู้
ว่าไอ้ปู อันธพาล ที่กำลังมุ่งหน้าไปขายตัว
กำลังยืนสะอื้นไห้
เพราะแทบจะทนแบกรับไม่ได้
กับสภาพน่าทุเรศ น่าสมเพชของตัวเอง
TBC...
มาลุ้นกันต่อ จะอย่างงัยกันน๊า คู่นี้
-
:o12:ทำไมมันเศร้าอย่างนี้ล่ะ :a6:
-
บีบคั้นหัวจายยยย :sad2:
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับสงสารคุณปู จัง
แบบนี้น้ำฝนไม่ช่วยหน่อยเหรอครับ
เอาใจช่วย ปูนะครับผม
:impress: :impress: :impress:
-
น้ำตาจะไหล
สงสารปูเป็นที่สุด
o7 o7 o7 o7 o7
-
ยิ่งอ่านยิ่งเศร้า :sad2:
-
จะเศร้าไปถึงไหนกัน :sad2: :sad2:
-
:sad2: :sad2: :sad2: :sad2: ยังไม่มาต่ออีกหรองับ :sad2: :sad2: :sad2: :sad2:
-
รออยู่นะคับ
รีบๆมาต่อด้วยนะคับ
หายไปนานไม่ดีนะคับ
-
:sad2: :sad2:
o7 o7
-
มาแล้ว มาแล้ว เรื่องเริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ มาช่วยเป็นกำลังใจให้คู่นี้กัน :m13: ตอนนี้มาช่วยกันลุ้นให้ปูผ่านวิกฤตกันก่อน :a2:
ความเดิมตอนที่แล้ว
ฝนตก...
เกลียดฝน
แต่ถ้าตัวเปียก ๆ แบบนี้
คงมีใครพอเห็นใจ ซื้อไปเป็นของเล่นคืนนี้
ร่างสูงนั้นปล่อยให้น้ำตา หลั่งรินอย่างช้า ๆ
ท่ามกลางหยาดฝนที่ยังโหมกระหน่ำ
คงไม่มีใครรู้
ว่าไอ้ปู อันธพาล ที่กำลังมุ่งหน้าไปขายตัว
กำลังยืนสะอื้นไห้
เพราะแทบจะทนแบกรับไม่ได้
กับสภาพน่าทุเรศ น่าสมเพชของตัวเอง
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู-ฝน ตอน ความทรงจำสุดท้าย
ไอร้อนที่แผ่กระจาย จนคนที่อยู่ใกล้รู้สึก
ป่วยไม่ใช่เหรอ ขนาดไม่สบายอย่างนั้น แล้วยังจะไปอีกเหรอ
ขายตัวบ้าอะไร
คนอะไรไร้ศักดิ์ศรี พ่อแม่เลี้ยงมายังไงถึงได้เป็นแบบนั้น
น้ำฝนหนุ่มร่างสูง นั่งมองแผ่นหลังของคนที่เดินจากไปท่ามกลางสายฝน
ที่แม้จะค่อยซาลงแล้ว แต่ก็ทำให้เปียกได้
ท่าทางแบบนั้น
ใบหน้าแบบนั้น
แววตาอย่างนั้น
อะไรกัน ความรู้สึกนั้นมันคืออะไร
คนที่เอาแต่เกเร เที่ยวมีปัญหากับหลาย ๆ คนไปทั่วอย่างนั้น
ไม่มีอะไรที่จะต้องไปสนใจ
แต่...........ใบหน้าที่หม่นหมอง
ดวงตาคู่นั้น
น้ำฝนไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร เกลียดคุณปู ไม่ชอบนิสัย ไม่ชอบท่าทาง
แต่สงสาร
ตอบไม่ได้ว่าทำไมสงสาร
หรือจะเป็นเพราะว่า วันนี้ดูคุณปูไม่เหมือนคุณปู อย่างที่เคยเป็น
ร่างที่กำลังเดินอย่างเชื่องช้าอยู่ตรงหน้า ไหล่ที่ลู่ลง ศรีษะที่ก้มมองพื้นถนนที่เจิ่งนองไปด้วยน้ำ
น้ำฝนนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น
ไม่ใช่เรื่องอะไรที่จะต้องไปสนใจสักนิด ตลอดมา ก็ถูกคุณปูแกล้งไม่ใช่เหรอ
นิสัยอันธพาล แย่
เกินจะรับได้แบบนั้น
แต่ว่า.........น่าสงสาร
หนุ่มร่างสูงใหญ่กัดปากตัวเองแน่น ไม่รู้ว่าทำไมจะต้องไปสนใจไยดี คนนิสัยแย่ ๆ อย่างนั้นด้วย
"คุณปูครับ...20 บาท ใช่มั้ยครับ...ค่ารถน่ะ"
น้ำฝนหนุ่มร่างสูงใหญ่ ตะโกนออกมาจากที่พักผู้โดยสาร
ก่อนจะตัดสินใจวิ่งออกมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของคนที่ยืนนิ่ง
ไอ้ปูเงยหน้ามองอย่างช้า ๆ
พร้อมกับที่เศษเงินในกระเป๋าของน้ำฝน ถูกเทออกมาจนหมด
เศษเงิน
ที่จะพาไปในที่ ๆ ต้องไป
เศษเงินของไอ้ฝน คนที่เกลียด
ไอ้ปู อันธพาลยืนมองภาพตรงหน้าที่ค่อย ๆ พร่าเลือน อยู่อย่างนั้น
ไม่มีแม้เรี่ยวแรงที่จะรับเงินเอาไว้ หยดน้ำตาที่มาพร้อมกับสายฝน
ไม่มีใครรู้ว่าร่างนั้นกำลังสะอื้นไห้
"นี่ครับ...เอาไปเลยครับ..."
เศษเหรียญถูกนำมาวางไว้บนมือที่ร้อนผะผ่าว ก่อนที่ร่างนั้นจะปล่อยแขนให้ตกลงข้างตัว
ทิ้งร่างลงบนพื้นที่เจิ่งนองไปด้วยน้ำ เมื่อร่างกายทนแบกรับความเจ็บปวดต่อไปอีกไม่ไหว
"คุณปูครับ...คุณปูครับ...คุณปู"
ไอ้ปู นอนเหม่อมองท้องฟ้าที่มืดครึ้ม และหยาดฝนที่หยดลงที่ใบหน้า เหมือนร่างกายกำลังถูกกลืนกิน
หนาวสะท้านเยือกไปถึงหัวใจ
หนาว
หนาว
เจ็บ
เจ็บจังเลย
เหมือนมีเข็มนับพันเล่มทิ่มแทงร่างกาย จนหนีไปไหนไม่ได้ เจ็บ...เพราะเข็มกำลังทิ่มแทงเข้าไปในร่างกาย
ฝังลึกเข้าไปในหัวใจ
"ปูเป็นพี่ต้องดูแลน้องให้ดีนะลูก" เสียงที่อยู่ในความทรงจำตลอดมา น้ำเสียงผะแผ่วอ่อนโยน และรอยยิ้มที่อยู่ความทรงจำเสมอ
ไม่เคยจางหายไปสักวัน
"ครับแม่" ใบหน้าคมยิ้มกว้างเมื่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ภาพที่เห็น...
ครอบครัว...ครอบครัวเมื่อครั้งยังอยู่กันพร้อมหน้า
ความสุข ความทรงจำสุดท้าย ที่เหลืออยู่ แม้อยากได้กลับมาไว้ในกำมืออีกครั้ง
แต่ก็รู้ว่าไม่มีทางที่จะไขว่คว้าและได้กลับมาครอบครองอีกตลอดชีวิตนี้
TBC....
อ่านจบตอนนี้ไม่มีคำบรรยายให้เอ่ย มีเพียงความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นในใจ
:m15: :m15: :m15:
อ่านแล้วมีความคิดหรือประสบการณ์ก็เอามาแบ่งปันร่วมกันนะจ๊ะ
-
:sad2: :sad2: :sad2: :sad2: อะไรจะรันทดขนาดนั้นนะ มาต่ออีกไวไวนะ น้ำตาไหลไม่หยุดแล้ว :m15: :m15: :m15: :m15:
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
จะไม่รันทดหดหู่ไปหน่อยเหรอ
แต่ก็นั่นแหละ ถ้าไม่ล้มลงไปอย่างนี้ จะยอมบอกกะน้ำฝนดี ๆ มั๊ยล่ะ
ว่าแต่น้ำฝนจะทำไงต่อไปเนี่ย
-
รีบๆมานะคับ
สนุกมากมายเลยคับ
รอตอนต่อนะคับเนี้ย
-
:m8: :m8: :m8: :m8: :m8: :m8: :m8:
-
จะรันทดอดสูอะไรขนาดนั้น :sad2:
ไม่ไหวแล้วววววว :o12:
-
เมื่อไรจะมีความสุขซะทีนะ คุณปู
:sad2:
-
:sad2: :sad2:
:o11: :o11:
เศร้าอ่ะ
-
:sad2: :sad2: :sad2: :sad2:
-
:sad2: :sad2:ทำไมบางครั้งชีวิตคนเรามันก็เน่ายิ่งกว่านิยายจังเลย :sad2:
-
เข้ามารอค่ะ
-
เข้ามาลงชื่อ รออ่านตอนต่อไป
ทำไมมันเศร้าจัง :m8:
-
เข้ามารออ่านอีกคน
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ต่อด่วน
-
มาต่อให้แล้วจ้า มาช่วยลุ้นให้คู่ผ่านพ้นหนึ่งวิกฤตนี้กันหน่อยเถอะ :m15:
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู-ฝน ตอน ความดีใจของพี่ชาย
วันนี้วันที่เท่าไหร่ วันนี้วันศุกร์หรือเปล่า วันนี้วันอะไร
ขายตัวแล้วใช่มั้ย ไหนเงินล่ะ เงินอยู่ไหน เงินล่ะ
ค่าเทอมล่ะ อยู่ไหน
ไอ้ปูลุกพรวดพราดขึ้น เมื่อปรือตาขึ้นในตอนเช้าและพบกับแสงสว่างที่ลอดเข้ามาจากหน้าต่าง
ห้องที่ไม่คุ้นเคย
ที่ไหน
"นอนก่อนไม่ดีเหรอครับ....รีบไปตีสนุ๊กเหรอ....ไม่สบายอยู่แล้วยังจะไปอีกเหรอครับ"
น้ำฝนยืนมองคนที่พยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นจากเตียง ใบหน้าคมซีดขาวแทบไม่มีสีเลือด
ริมฝีปากแห้งผาก
แขนขาไร้เรี่ยวแรง แต่ต้องไป
บ้านไอ้ฝนเหรอ ที่นี่บ้านไอ้ฝน อยู่ไม่ได้แล้ว เงิน ต้องไปหาเงินมาจ่ายค่าเทอมก่อน
"วันนี้วันอะไรไอ้ฝน...วันนี้วันอะไรวะ..กูถามว่าวันนี้วันอะไร..."
เสียงเอะอะโวยวาย พร้อมกับที่ไอ้ปูอันธพาล พยายามจะวิ่งออกจากห้องนอน และไปที่ประตูทันที
"วันศุกร์ครับ..."
เสียงที่ได้ยิน คำตอบที่ได้รู้........แล้วเงินล่ะ ค่าเทอมล่ะ
"เพราะมึงไอ้ฝน...แล้วกูจะไปเอาเงินที่ไหน...เพราะมึงคนเดียว..กูเกลียดมึงไอ้ฝน..กูเกลียดมึง"
กำปั้นถูกยกขึ้นและพยายามจะต่อยคนตรงหน้า แต่ก็ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง แม้จะพยุงร่างกายก็ยังไม่ไหว
"มันเจ็บนะครับคุณปู...แบบนี้มันเจ็บครับ...ผมช่วยคุณปูนะครับ..แล้วทำไมถึงทำอย่างนี้"
ฝ่ามือแกร่งดัดแขนอีกคนจนไพล่อยู่ข้างหลัง แรงแค่นี้ แถมยังป่วยด้วย
แต่ก็ยังโวยวายไม่มีเปลี่ยน
"ไอ้ฝน ปล่อยกู...กูต้องไปแล้ว..ปล่อยสิวะ..ปล่อยไอ้ฝน..ปล่อยกู"
แม้จะพยายามสะบัดหนีแต่ก็ยิ่งถูกกดให้รู้สึกว่าร่างกายเจ็บร้าวมากขึ้น
"ปล่อยกูนะ...ปล่อย" เสียงไม่มีเหลือ พร้อมกับที่ร่างกายทรุดลง แต่ก็ยังจะตะเกียกตะกายจะไปให้ได้
"ขอโทษก่อนสิครับ...ขอบคุณผมด้วยที่อุตส่าห์ดูแลไม่ได้หลับไม่ได้นอนน่ะ..เร็วสิครับ..แล้วจะปล่อย"
คำตอบไม่ใช่การขอโทษหรือขอบคุณ แต่เป็นเสียงพูดแผ่ว ๆ ที่ดังออกมาจากริมฝีปากคู่นั้น
"ไอ้ฝน....ขอ 4,000 ได้มั้ย...ขอได้หรือเปล่า...แล้วจะให้ไปตายที่ไหนก็ได้...แต่ตอนนี้ขอเงิน 4,000 ก่อนได้มั้ย"
น้ำเสียงที่สั่นสะท้าน...พยายามสะกดกลั้นความรู้สึกเอาไว้
จะให้ไปตาย
จะให้เป็นหมา
เป็นห่าอะไรก็ได้
ขอให้ได้เงินมาก่อนได้มั้ย
"เอาไปทำอะไรล่ะครับ...เงินน่ะ..พนันบอลเหรอครับ...ทำไมมันสำคัญมากเหรอครับ...มันสำคัญมากนักเหรอครับคุณปู"
ไม่เคยด่าใคร ไม่เคยตะโกนใส่หน้าใครอย่างนี้
แต่คุณปูเป็นคนแรกที่ทำให้โมโห ทำไมถึงได้ทำตัวแบบนี้
"ค่าเทอมไอ้กุ้ง...แล้วก็ค่าห้องที่ติดไว้ 4 เดือน..ถ้าไม่เอาไปให้เขาวันนี้...ครูจะไม่ให้ไอ้กุ้งเรียน...แล้วเขาก็จะไล่ไม่ให้อยู่อีก"
เสียงที่ตอบกลับมา พร้อมกับดวงตาที่แสดงออกถึงความอ่อนแออย่างเห็นได้ชัด
"โกหกอะไรน่ะครับ....คุณปู..."
ไม่อยากจะเชื่อว่าคุณปูจะเป็นคนแบบนี้.........
น้ำฝนเป็นคนขี้สงสาร แต่ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกว่าคุณปูแย่มาก ที่โกหก
ร่างกายของไอ้ปูถูกปล่อยให้เป็นอิสระ พร้อมกับที่ร่างสูงนั้น ก้มหน้าลงซุกอยู่ที่หัวเข่าอย่างช้า ๆ
"ให้เป็นหมาก็ได้...ซื้อมั้ย...ถ้าขายแล้วช่วยซื้อหน่อยเถอะ....เท่าไหร่ก็ได้...แต่เอาเงินไปจ่ายค่าเทอมให้ไอ้กุ้งก่อนได้มั้ย
ขอร้องล่ะนะ....ขอร้องได้มั้ย"
ร่างที่สั่นไหวไปตามแรงสะอื้น
ไม่เคยเลย ไม่เคยคิดว่าจะจนตรอกขนาดนี้
"โกหกอะไรล่ะครับ....นึกว่าผมจะเชื่อคุณปูเหรอครับ...ล้อเล่นแบบนี้ไม่เห็นสนุกเลยนะครับ"
น้ำฝนรู้สึกทั้งหงุดหงิดทั้งโกรธ คุณปูนิสัยเสียจริง ๆ
"อือ..กูโกหกน่ะน้ำฝน...กูจะเอาเงินไปแทงพนันบอล...เนี่ย..คู่หยุดโลกเลยนะ..ถ้าได้กูจะแบ่งให้มึงครึ่งหนึ่งเลยดีมั้ย"
ไอ้ปู เงยหน้าขึ้นและส่งยิ้มให้น้ำฝน ที่นั่งกัดฟันด้วยความโหโม
"ผมว่าแล้ว...แล้วยังไงครับ....ถ้าไม่ได้เงิน 4,000 จะขายตัวใช่มั้ยครับ"
น้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความโมโหอย่างเห็นได้ชัด ทำให้ไอ้ปู หัวเราะออกมาเสียงเบา
"ขายสิ...อยากได้เงินนี่..ก็ต้องขาย..ซื้อมั้ย 4,000 แล้วบริการทุกอย่างเลย.."
น้ำฝนแทบอยากจะเอาหัวโขกกับพื้น
อยากจะบีบคอคุณปูให้ตาย ๆ ไปซะ ทำไมถึงได้ยั่วโมโหได้มากขนาดนี้
ยิ้มรับหน้าชื่นตาบาน
เกลียดคุณปูที่สุด
คนตัวสูงใหญ่ เดินไปคว้ากระเป๋าเงิน และหยิบเงินสดออกมา เท่ากับจำนวนที่ถูกขอ
ก่อนจะโยนใส่ใบหน้าของคนที่นั่งยิ้มอยู่
ธนบัตรใบละ 100 500 และ 1000 ปลิ่วหล่นลงมาบนศรีษะ และหล่นลงพื้น
ฝ่ามือแกร่งเอื้อมเก็บ และนำมานับจนพบว่ามันคือจำนวนเงินที่ต้องการ
"ผมให้....ผมซื้อคุณปูแล้ว....แต่ผมยังไม่มีอารมณ์อยากทำกับผู้ชาย...กลับบ้านไปก่อนแล้วกันครับ
เอาเงินไปเล่นพนันให้หนำใจคุณปูก่อน...แล้วค่อยกลับมา"
น้ำเสียงที่แข็งกร้าว เอ่ยบอกกับคนที่นั่งนิ่ง ๆ และยังยิ้มกว้างอยู่อย่างนั้น
ร่างสูงลุกขึ้นยืนและกำธนบัตรแน่นอยู่ในมือ ก่อนจะก้าวจากไปอย่างช้า ๆ
พร้อมกับที่น้ำฝน ยืนกำหมัดแน่นด้วยความโมโห
มองคนที่เดินออกจากห้องไปอย่างเงียบ ๆ
ทั้งที่ไม่สบาย ทั้งที่ป่วย ก็ยังจะไป
เกลียดคุณปู
เกลียดมาก
เกลียดที่สุด
เกลียด เกลียด เกลียด
เกลียดชนิดที่ไม่เคยเกลียดใครมากขนาดนี้
เกลียดจริง ๆ
TBC...
แบบว่า :o12:
-
ที่เกลียดกันก็เพราะเข้าใจผิดกันไม่ใช่เหรอ
ทำไมฝนถึงไม่เชื่อปูบ้างล่ะ :เฮ้อ:
-
:impress: :impress: :impress:
ทำไมน้ำฝนไม่เชื่อปูละครับ
ถ้าอย่างนั้นไมไม่ไปแอบดูปูละครับ
ว่าปูเค้าเอาเงินไปทำไร
:impress: :impress: :impress:
-
รู้สึกว่าน้ำฝนจะโง่มากมาย
:seng2ped: :seng2ped:
-
ชึวิตอะไรจะรันทดขนาดนี้น้า :sad2: :sad2: :sad2:
-
,มาต่อนะคับ ^^
น้ำฝนเนี่ย เหอะๆๆจงๆ เผงผมใจอ่อนไปเระ
:m8: :m8: :m8:
-
ขอพาราด่วนครับ :a6:
-
ชีวิต ปู ทำไมรันทดอย่างงี้ :a6:
เศร้าใจ :o12:
-
ชีวิตสุดรันทดเลยคุณปู :m15:
ฝนก็เข้าใจผิดไปซะแล้ว...เฮ้อ o16
แต่ก็นะ คงจะได้ใกล้ชิดกันมากขึ้นก็เพราะ 4000 นี่แหล่ะ
ความรักจงเจริญ :a2:
-
มันก็น่าเชื่ออยู่หรอก ถ้าทำตัวไม่ดี พูดไปใครเขาจะเชื่อ
-
:sad2: :sad2: :sad2:
-
รอวันฝนซา :undecided: :undecided:
-
มาต่อตอนใหม่ที่แบบว่า..... :m10: 55555 เล็กๆๆน้อยๆๆ หลังจากเศร้ากันมานาน อิอิ
ความเดิมตอนที่แล้ว
"ผมให้....ผมซื้อคุณปูแล้ว....แต่ผมยังไม่มีอารมณ์อยากทำกับผู้ชาย...กลับบ้านไปก่อนแล้วกันครับ
เอาเงินไปเล่นพนันให้หนำใจคุณปูก่อน...แล้วค่อยกลับมา"
น้ำเสียงที่แข็งกร้าว เอ่ยบอกกับคนที่นั่งนิ่ง ๆ และยังยิ้มกว้างอยู่อย่างนั้น
ร่างสูงลุกขึ้นยืนและกำธนบัตรแน่นอยู่ในมือ ก่อนจะก้าวจากไปอย่างช้า ๆ
พร้อมกับที่น้ำฝน ยืนกำหมัดแน่นด้วยความโมโห
มองคนที่เดินออกจากห้องไปอย่างเงียบ ๆ
ทั้งที่ไม่สบาย ทั้งที่ป่วย ก็ยังจะไป
เกลียดคุณปู
เกลียดมาก
เกลียดที่สุด
เกลียด เกลียด เกลียด
เกลียดชนิดที่ไม่เคยเกลียดใครมากขนาดนี้
เกลียดจริง ๆ
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู - ฝน ตอน ขนม
คนที่มายืนกดกริ่งเรียก ทำให้น้ำฝน แทบอยากจะเตะประตูห้อง ด้วยความโมโห
มาทำไมกัน แค่เห็นหน้าก็โมโหแล้ว คุณปู คุณปูอีแล้ว นี่คิดจะมายั่วโมโหถึงที่นี่เลยเหรอ
"เอ่อ..ไอ้ฝน...เมื่อกลางวันขอบใจนะ...เนี่ย..มาตามที่บอกแล้วนะ...ใช้เงินหมดแล้วพอดีเลย"
ใบหน้าขาวซีด เอ่ยบอก
วันนี้จ่ายค่าเทอมไอ้กุ้งแล้ว แล้วก็เอาเงินไปจ่ายค่าเช่าเหลือเงินอีกประมาณ 300 กว่าบาท
คงพออยู่ได้อีกหลายวันแล้วก็
ถึงจะยังมึน ๆ หัวอยู่ แต่ก็..คงทำอะไรได้...ตัวก็ไม่ค่อยร้อนแล้ว
ไม่เคยป่วยนาน ขืนป่วยนาน ๆ จะแดกอะไรล่ะ
คนที่มายืนอยู่ตรงหน้า ทำให้น้ำฝนต้องกระแทกประตูปิดดังปัง เมื่อร่างสูงในชุดเสื้อชอปสีเทาหม่น เดินเข้ามาในห้องแล้ว
"ทานอะไรหรือยังล่ะครับคุณปู...จะมานอนกับผมใช่มั้ยล่ะครับ...แล้วบอกที่บ้านหรือยังล่ะครับ...ว่าคุณปูขายให้ผมในราคาเท่าไหร่น่ะ"
หมัดหนัก ๆ ถูกเหวี่ยงแรงมากระทบเข้าที่แผ่นหลัง
เล่นเอาน้ำฝนถึงกับเซ
"อะไรกันล่ะครับ...มันเจ็บนะครับ..."
น้ำฝนหนุ่มร่างสูงใหญ่...หันกลับมามองคนที่ซัดแผ่นหลังเข้าให้ ด้วยความเจ็บ
ขนาดไม่ค่อยสบายยังทำแบบนี้อีก
"กูขายแต่ไม่ได้บอกว่าจะไม่ต่อยนะเว้ย...มึงรู้จักกูน้อยไปไอ้ฝน...เงินแค่นั้น...ค่าตัวเหรอ..หือ..น้อยไปแล้วมึง
จะเอากูอ่ะ..เพิ่มอีก 5,000 เว้ย"
สุดที่จะทน
หลอกเอาเงินแล้วยังจะมาพูดแบบนี้อีก
จะมีใครนิสัยแย่เหมือนคุณปูอีกมั้ยเนี่ย
น้ำฝนไม่ได้มีความคิดที่จะนอนกับผู้ชายด้วยกันเลยสักนิด แต่ดูท่าทางของคุณปูสิ
มาหาแท้ ๆ มาเพื่อจะมาไถเงินเนี่ยอะนะ
โห่ ทำไมถึงเป็นแบบนี้เนี่ย รับไม่ได้จริง ๆ
"5,000 เอามั้ย...ถ้าไม่เอา...ช่างหัวมึง...กูกลับหล่ะ"
จะมีใครร้ายกาจขนาดนี้อีกมั้ย ไม่เคยมี ไม่เคยมีคนแบบคุณปูจริง ๆ
น้ำฝน เดินไปเปิดลิ้นชักแล้ว นับเงินมาวางให้ 5,000 ใช่มั้ย
"เอานี่เลยครับคุณปู ผมให้ 6,000 บาท ไหน..คุณปูน่ะทำอะไรได้บ้างล่ะครับ....ท่าทางจะเชียวชาญน่าดูเลยนะครับ"
ร่างสูงนั้นหันหน้าหนี หลังคำพูดของไอ้ยักษ์ตัวโตกว่า ที่มายืนอยู่ตรงหน้า
เตรียมใจมาอย่างดี ว่าจะให้มันทำอย่างว่าตามแต่ใจมัน.....แต่พอมาเจอมันแบบนี้เลยยิ่งรู้
ไอ้ฝน.......ไอ้คนที่คิดว่าเงินซื้อได้ทุกสิ่ง...
ไอ้ปูอันธพาล ก้าวเท้าหนีออกจากห้อง ทำท่าจะหันหลังหนี
แต่ก็โดนคว้าแขนเอาไว้
"อะไรวะ...กูไม่มีอารมณ์อยากทำเว้ย....มึงวิปริตเหรอ...อยากเอาผู้ชายด้วยกันหรือไงไอ้ฝน"
เสียงเอะอะโวยวาย ตามมาด้วยหมัด หนัก ๆ ที่สวนกลับมา ทำให้น้ำฝนต้องหันหน้าหนี
ก่อนจะจับแขนของอีกฝ่ายไว้ และจับไพล่หลังเอาไว้
"โอ้ยยยยยยยยยยยย เจ็บ...ไอ้ฝน...มึง..ไอ้ยักษ์วิปริต...ถือว่ากูอ่อนข้อให้เลยจะเล่นงานกูใช่มั้ยวะ"
ไม่ใช่แค่มือ...แต่เป็นเท้าด้วยที่พยายามจะเตะขาของน้ำฝน
"ก็ขายแล้วนี่ครับ...ก็ต้องซื้อสิครับ....แล้วทำไมไม่ยอมขึ้นมาง่าย ๆ ล่ะครับ"
อันที่จริงไม่ได้มีความคิดที่จะมีอะไรกับผู้ชายด้วยกันเลยสักนิด
แต่เพราะนิสัยแบบนี้
นิสัยของคุณปู
แย่มาก ๆ แบบนี้...เลยอยากจะสั่งสอนบ้าง ว่ามันแย่
ทำแบบนี้มันแย่มาก
"ไอ้สัตว์เอ้ย.......ปล่อยแขนกูนะ...แขนจะหักแล้ว...โว้ยยยยยยยยย"
เสียงเอะอะโวยวาย พร้อมกับที่เมื่อพยามดิ้นรน เท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล
ทั้งมือทั้งขา ก็เลยเปะป่ายไปมา เตะอะไรได้ก็เตะ
ข้าวของ หล่นลง เละเทะจนเต็มพื้น ทั้งแจกัน แก้วน้ำ หนังสือพิมพ์ หล่นลงมาจนหมด
เพราะการอาละวาดของไอ้ปูอันธพาล
"ห้องผมเละเทะหมดแล้วนะครับคุณปู...ทำไมทำอย่างนี้ล่ะครับ...หยุดเลยนะครับ..หยุดเดี๋ยวนี้เลยครับ..."
ร่างสูงใหญ่ พยายามที่จัดการให้คนที่อาละวาด แถมปากก็ด่าไม่หยุด ตะโกนโวยวายดังลั่น ให้อยู่นิ่ง ๆ ซะที
แต่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่ได้ผล
จนต้องจัดการกดให้ร่างนั้นนอนคว่ำหน้าลงกับพื้นพรมภายในห้อง
"อื้อออออออออ เจ็บโว้ยยยยยยยย ไอ้ฝนกูเจ็บ..ไอ้เลวไปตายซะเถอะไป๊..." เสียงร้องโวยวายยิ่งทำให้น้ำฝนนึกโมโหเข้าไปใหญ่
พลิกร่างของคนนิสัยไม่ดีให้หันมาเผชิญหน้ากันได้ และใช้สองมือกดแขนทั้งสองข้างของไอ้ปู อันธพาลเอาไว้
"ไปตายเลยไป๊....ไอ้โง่...ไปตายเลย...โว้ยยยยยยยยยยย"
คุณปูปากเสียมาก
นิสัยก็เสียตามปากไปด้วย
เสียงด่าดังลั่น ๆ นั้น ค่อยสงบลงแล้ว เมื่อน้ำฝนเอาแต่จ้องหน้าของคนที่นอนด่าเป็นว่าเล่น
สงสัยจะด่าจนเหนื่อย แล้ว เห็นหอบเหนื่อยขนาดนี้แล้ว
ดวงตาคม จ้องลึกเข้าไปในแววตาของคนที่จ้องมองมาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
มองนิ่งอยู่อย่างนั้น....ด้วยความโมโห ในครั้งแรก
แล้วเจ้าของดวงตาสีน้ำตาลอ่อนก็ไม่ยอมหลบตาสักนิด แถมซ้ำยังด่ามาอีกหลายชุด..จนน้ำฝนเบื่อ
กดแขนไว้อย่างนั้น แล้วก็นิ่งฟัง...
จนเห็นว่าด่าจนเหนื่อยแล้วนั่นแหละ
แล้วคุณปูก็เงียบไปเฉย ๆ เป็นอะไรของเขาอีกล่ะเนี่ย
น้ำฝนเองก็นั่งเงียบ รอลุ้นว่าจะมีประโยคคำด่าอะไรออกมาอีกหรือเปล่า
แต่ก็ไม่พบว่ามีคำไหนหลุดออกมาอีก
ดวงตาคมสบนิ่งอยู่กับดวงตาของร่างที่เล่นสงครามประสาทด้วย
เหมือนมีแรงดึงดูด..ให้ก้มลงไปหา....
พร้อมกับที่เจ้าของดวงตาคู่นั้น ปรือตาลงอย่างช้า ๆ เหมือนไม่รู้สึกตัว
ริมฝีปากอุ่นร้อน แตะต้องริมฝีปากของคนที่นอนนิ่งนั้นอย่างเชื่องช้า
เหมือนกับกำลังสับสน...และลองลิ้มรสซ้ำอีกครั้ง
ก่อนจะค่อยแทรกปลายลิ้นเข้าหา...ดูดดุนปลายลิ้นของร่างที่นอนเกร็งร่างกายแน่นให้พัวพันปลายลิ้นเหมือนจะหยอกเย้าเล่น
สองมือที่เคยกดที่ข้อมือของร่างนั้น ค่อยเคลื่อนสอดปลายนิ้วเข้าหาระหว่างข้อนิ้วของอีกฝ่ายทั้งสองข้าง
ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
รู้แต่ว่าเหมือนได้ลิ้มชิมรสขนมหวาน หายาก
รสชาติหวาน ๆ
หอมหวาน......
ไม่คิดว่าจะได้สัมผัส...
อยากกลืนกินทั้งหมด...อยากจะลิ้มรสชาติแสนหวานนี้ไปนาน ๆ
TBC....
:o8: :o8: :o8:
-
จูบกันแล้ว แล้วจะเข้าใจกันเมื่อไรอะ :sad2:
-
:m3: :m3: :m3: :m3:
อ๊ายยย...ในที่สุดเรื่องนี้ก็มีหวานๆ ให้อ่านบ้างแล้ว
รออ่านต่อจ้า :a10: :a11: :a3:
-
เหอ เหอ จูบมันหวานแบบนี้เองหรอ :m10:
ทำมั่งดีกว่า อิอิ :m3:
-
ว้ายกรี๊ดๆๆๆ... :m3:
จูจุ๊บกันแล้ว... อิอิ.. แล้วจากนั้นก็.. :m25:...(จิ้นอีกแล้ว) :m23:
-
:m10:
หวานขนาดนั้นเลย :m28:
-
ถึงจะจูบกันไปแต่ไม่เข้าใจกันมันก็ไร้ค่านะครับ :m15:
-
เอ่อ ทั้งปู และ น้ำฝน ไม่ฟังกันเลยอ่ะ ต่างฝ่ายต่างคิดไปเอง ก็เลยเข้าใจผิดไปกันใหญ่เลย
กดดัดอารมณ์อย่างแรง
แต่ก็น่าติดตามมากๆค่ะ
มารออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
:impress: :impress: :impress:
เป็นแบบนี้ไปได้นะครับ
อิอิ แล้วจะเป็นไงต่อไปอะครับ ลุ้นๆๆ
:impress: :impress: :impress:
-
:m22:
จะมีอะไรมากกว่าจูบมั๊ยอ่ะ
-
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกก จูบแล้วววววววว
-
:m21: :m21:
-
มาได้แร้วนะคับ
รออยู่
-
ยังไม่มาอีกหรองับ :sad2: :sad2:
-
:m29: :m29:รออยู่นะครับผม
-
มาแล้วจ้า หนีไปดู"รักแห่งสยาม" มา แล้วก็มานั่งทำใจ ค่อยๆๆปล่อยให้เนื้อเรื่องและเนื้อเพลงซึมเข้าสู้ทุกโสตประสาทสัก 2-3 วัน เหอ เหอ เป็นหนังที่ดีจริงๆๆ แถมใกล้ตัวอย่างรุนแรง o7
มาว่ากันต่อเรื่องของปูกะฝนดีกว่า เริ่มส่งเค้าลางดีมาแล้ว ฮิ้ววววว ต่อ ต่อ
ความเดิมตอนที่แล้ว
ริมฝีปากอุ่นร้อน แตะต้องริมฝีปากของคนที่นอนนิ่งนั้นอย่างเชื่องช้า
เหมือนกับกำลังสับสน...และลองลิ้มรสซ้ำอีกครั้ง
ก่อนจะค่อยแทรกปลายลิ้นเข้าหา...ดูดดุนปลายลิ้นของร่างที่นอนเกร็งร่างกายแน่นให้พัวพันปลายลิ้นเหมือนจะหยอกเย้าเล่น
สองมือที่เคยกดที่ข้อมือของร่างนั้น ค่อยเคลื่อนสอดปลายนิ้วเข้าหาระหว่างข้อนิ้วของอีกฝ่ายทั้งสองข้าง
ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
รู้แต่ว่าเหมือนได้ลิ้มชิมรสขนมหวาน หายาก
รสชาติหวาน ๆ
หอมหวาน......
ไม่คิดว่าจะได้สัมผัส...
อยากกลืนกินทั้งหมด...อยากจะลิ้มรสชาติแสนหวานนี้ไปนาน ๆ
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู-ฝน ตอน อยากกินปู
ศรีษะของอีกฝ่ายแตะนิ่งที่หน้าผากของไอ้ปูอันธพาล ก่อนจะค่อยประทับริมฝีปากลงมาแผ่ว ๆ อย่างอ่อนโยน
"ตัวยังรุม ๆ อยู่เลยนี่ครับ...หายแล้วแน่เหรอครับ..." เสียงใครวะ คุ้น ๆ ไอ้ปูอันธพาล ปรือตาขึ้นมอง และได้เห็นใบหน้าในระยะประชิด
ของคนที่จ้องใบหน้าของตัวเองอยู่
ไอ้ฝนนี่หว่า
มันมองหน้าหาพ่อมันเหรอวะ
แล้วจ้องห่าอะไรวะ ชิดขนาดนี้ มันจะมองหาเลขเด็ดหรือยังไงวะ
ดวงตาคมสีน้ำตาลอ่อน กระพริบถี่ ๆ สองสามครั้ง มองจ้องคนที่กำลังโน้มใบหน้าเข้ามาหาอีกครั้ง
ก่อนที่ริมฝีปากของอีกฝ่ายจะแตะเข้าหาที่ริมฝีปากตัวเอง
หนุ่มร่างสูงก็ได้สติ ลุกพรวดพราดขึ้น จนศรีษะโขกกับศรีษะของอีกคนเสียงดังสนั่น
"โป๊ก........พลั่ก"
เสียงที่ตามมาหลังจากนั้น คือ ไอ้ปูใช้ตีนยันน้ำฝนจนกระเด็นไปติดกับข้างฝา ก่อนจะตามลงไปกระชากคอเสื้อของน้ำฝนที่ยกมือขึ้นคลำหัวตัวเอง
ด้วยความเจ็บ
"ไอ้เหี้ยฝน.........ไอ้สัตว์....ควายเหอะ....มีสิทธิ์อะไรมาจูบกูวะ...แม่งเอ้ย...ไปตายห่าที่ไหนก็ไปเลยเว้ยยยยยยยยย กูเกลียดมึงเว้ย"
เสียงทุ้ม ๆ ตะคอกหนุ่มร่างใหญ่ยักษ์แล้วก็กระทืบซ้ำเข้าที่ยอดอกของน้ำฝน ก่อนจะเดินไปยกแขนกวาดทุกสิ่งที่อยู่บนโต๊ะลงมากระจายเต็มพื้น
และกระทืบเท้าเสียงดังปึงปังออกจากห้องไปด้วยความโมโห
ก่อนจะกระแทกประตูปิดห้องเสียงโครมครามดังสนั่น
รอยเท้าที่ฝากไว้ที่เสื้อเชิตที่สวมอยู่
น้ำฝนกุมท้องด้วยความเจ็บ....ก่อนจะก้มมองดูเสื้อของตัวเอง...
เจ็บชะมัด...ทั้งเจ็บทั้งจุกเลย โอยยยยย เจ็บ...
น้ำฝนลงไปนอนกับพื้นพรม กุมท้องตัวเองเอาไว้ เพราะความจุก จากการโดนถีบ ตามมาด้วย โดนกระทืบ
"มันเจ็บนะเนี่ยคุณปู...จ่าย เงินไปตั้งเยอะ...เพื่อให้โดนคุณปูซ้อมเล่นเนี่ยเหรอครับ...โอยยยย"
แม้จะรู้สึกทั้งเจ็บทั้งจุก แถมเสื้อผ้าเลอะเทอะ รวมทั้งห้องก็เละเทะจากฝีมือของคุณปูอีกต่างหาก
แต่หนุ่มร่างสูงใหญ่ก็หันไปมองที่ประตูห้อง
คุณปูเดินเอะอะโวยวายโมโหจากไปแล้ว
ฝ่ามือแกร่งยกแตะที่ริมฝีปากของตัวเอง
ขนมหวาน.....คุณปูเป็นขนมหวาน.....รสชาติหอมหวาน.....
น้ำฝนแตะต้องริมฝีปากของตัวเองและลุกขึ้นวิ่งไปที่ระเบียง
เพื่อจะมองให้เห็นคน ๆ นั้น
คุณปูเดินเร็วชะมัด ไม่ใช่เดิน แต่เป็นวิ่ง..วิ่งเร็วด้วย
วิ่งไปก็เตะนั่นเตะนี่ไปเรื่อย ๆ
ถังขยะ ก็เตะจนขยะหกออกมาจากถัง...ไม่เว้นแม้แต่เสาไฟฟ้า
ท่าทางเดินกระฟัดกระเฟียดด้วยความโมโห...แล้วก็วิ่งออกไป....
น้ำฝนยืนมองจากระเบียงที่จะเห็นร่างนั้นได้ชัด แล้วก็ยิ้มออกมา ยิ้มแล้วก็หัวเราะ....หัวเราะเพราะขำกับท่าทางอย่างนั้นของอีกฝ่าย
คุณปู.....เป็นอันธพาล
นิสัยไม่ดี
ชอบเล่นพนันบอล
ชอบเล่นสนุ๊ก
ชอบไถเงิน
ชอบเอะอะโวยวายเสียงดัง.....
เกลียดคุณปู....เพราะคุณปูนิสัยไม่ดี
แต่ตอนนี้...ท่าทางที่วิ่งเป๋ไปเป๋มา....เหมือนปูจริง ๆ
ปูเดินไม่ค่อยตรงทาง
ปูกล้ามแข็งด้วย ต้องยึดแขนเอาไว้ แล้วก็จะเหลือแต่ตา ที่หลุกหลิกไปมา
ปูน่ารัก.....
น้ำฝนหัวเราะกับตัวเอง ก่อนจะคว้ากระเป๋าสตางค์ และวิ่งลงมาที่ลานจอดรถ
ไขกุญแจเปิดประตูรถและขับออกไปทันที
วันนี้อยากกินปู.....ปูตัวโต ๆ ........กินอะไรดีนะ
ปูผัดผงกระหรี่....ปูนึ่ง...ปูหลน....ปู.....ปู....ปู.....ปู
เมนูที่คิดในสมองมีแต่ปู......
และเมื่อสั่งอาหารมากิน ก็พบว่ามันมีแต่ปูเต็มไปหมด
ยิ่งเห็นปูนึ่งตัวโต ๆ ในจานก็ยิ่งคิด.....
ปู.....ที่กิน....ปูที่อยู่ในจาน
ดูไปดูมา...ก็น่ารักดี
TBC.....
-
หุ หุ เริ่มมีอารมณ์อยากกินปูแล้ว
อยากเห็นฝนกินปูเหมือนกัน อิอิ :m18:
-
อ๊ายยย!!! ถึงจะโหดไปบ้างแต่ก็น่าร้ากกก :m3:
ฝนอยากจะกินปูซะแล้ว...กินให้หมดนะตะเอง :m26:
อะหุ อะหุ :laugh:
-
เริ่มกินปูหรือยังอะ :m12:
-
ความเดิมตอนที่แล้ว
วันนี้อยากกินปู.....ปูตัวโต ๆ ........กินอะไรดีนะ
ปูผัดผงกระหรี่....ปูนึ่ง...ปูหลน....ปู.....ปู....ปู.....ปู
เมนูที่คิดในสมองมีแต่ปู......
และเมื่อสั่งอาหารมากิน ก็พบว่ามันมีแต่ปูเต็มไปหมด
ยิ่งเห็นปูนึ่งตัวโต ๆ ในจานก็ยิ่งคิด.....
ปู.....ที่กิน....ปูที่อยู่ในจาน
ดูไปดูมา...ก็น่ารักดี
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู-ฝน ตอน ค่าตัว
ใบเสร็จรับเงินค่าเช่าห้องหมายเลข......
ใบเสร็จรับเงินค่าบำรุงการศึกษา..ของเด็กหญิง......
ของคุณปูไม่ใช่เหรอ.....ทำไมมีใบเสร็จรับเงินของเด็กคนนี้ได้ล่ะ
น้ำฝนหนุ่มร่างสูงใหญ่ พลิกกระดาษที่หล่นอยู่บนพื้นพรมไปมา สองสามรอบ.....
ในครั้งแรกเห็นว่าเป็นกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ยับยู่ยี่ไม่ได้คิดอะไร กำลังจะเก็บไปทิ้งที่ถังขยะซะด้วยซ้ำ
แต่พอนั่งอ่านข้อความในกระดาษ ก็ทำให้คิดถึงอะไรบางอย่าง
"ค่าเทอมไอ้กุ้ง...แล้วก็ค่าห้องที่ติดไว้ 4 เดือน..ถ้าไม่เอาไปให้เขาวันนี้...ครูจะไม่ให้ไอ้กุ้งเรียน...แล้วเขาก็จะไล่ไม่ให้อยู่อีก"
คำพูดของใครคนหนึ่ง ที่เอะอะโวยวายเสียงดัง เมื่อวันก่อน
ของคุณปูไม่ใช่เหรอ...ก็ไม่ได้เอาไปเล่นพนันบอลนี่
แถมจำนวนเงินเมื่อหักลบกันแล้ว ก็คงจะมีเหลืออีกไม่เท่าไหร่ด้วย
กระดาษแผ่นเล็ก ๆ ถูกพับเก็บใส่กระเป๋าสตางค์ในวันนั้น พร้อมกับที่น้ำฝน หันกลับมามองของที่ยังเกลื่อนกลาดจนเต็มพื้น และยังไม่ได้เก็บให้เข้าที่เข้าทาง
คุณปู.....ทำอะไรของเขาน่ะ...แบบนี้มัน
มัน..............
ขายตัวเพื่อเอาเงินมาส่งน้องเรียนงั้นเหรอ......อย่าทำเป็นเล่นนะ...อย่างคุณปูน่ะเหรอ จะทำแบบนั้น
ไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆ
กระดาษที่สอดไว้ในกระเป๋าสตางค์ถูกดึงออกมาอ่านซ้ำ ๆ อีกหลายครั้ง...
กี่ครั้งแล้วที่คุณปูทำแบบนี้
แล้วที่บอกว่าหาเงินไปเล่นพนันบอลนั่นมันอะไรกัน....ครั้งก่อนเขาไม่รู้ว่าหาเงินไปเล่นพนันบอลจริงหรือเปล่า
แต่ครั้งนี้....ไม่น่าจะใช่
คุณปูนะคุณปู.....เป็นอะไรของเขากันนะ ชอบหรือไงให้คนมองว่าตัวเองเป็นคนไม่ดีน่ะ...แปลกคน
พิลึกคนดีจริง ๆ ..... แล้วนั่นน่ะ ก็ยังป่วยอยู่ไม่ใช่เหรอ...วันนี้จะทำเรื่องไม่ดีอีกหรือเปล่า
พอคิดถึงตรงนี้ ก็พาลคิดไปถึงเรื่องเมื่อวันก่อนที่ กอดรัดกันอยู่บนพื้นพรมด้วย
ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไร คิดว่าคุณปูแบบนั้นก็น่ารักดี
แต่ตอนนี้เรื่องที่ทำอะไรกันไปบ้างในวันก่อน
ผู้ชายไม่ใช่เหรอ....เรื่องแบบนั้นไม่มีผู้ชายคนไหนเขาทำกันหรอก
แล้วไปทำอย่างนั้นกับคุณปูทำไม
ความหอมหวาน ยังไม่เจือจางไปจากความคิด
แต่พอคิดไปคิดมา กลับอยากเห็นหน้าคุณปูนิสัยเสียคนนั้นขึ้นมา
เกิดอะไรขึ้นนะ เกิดอะไรขึ้นกันแน่
น้ำฝน กำใบเสร็จรับเงินไว้ในมือ และวิ่งลงไปที่ลานจอดรถ
ไม่อยากขับรถ แต่ฝนตก.....ก็จำใจต้องขับ
คุณปูเขาชอบตะโกนว่าเกลียดฝน....เกลียดฝนตก....แล้ว...คุณปูเขาเกลียดคนชื่อน้ำฝนคนนี้ด้วยหรือเปล่า
อยากจะรู้จริง ๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ไอ้กุ้ง...พี่ปูได้งานที่ร้านอาหารแล้วนะ...แต่ว่าต้องไปทำงานตอนกลางคืน พอพี่ไปแล้ว
เอ็งจัดการล็อคห้องให้เรียบร้อย ใครมาหาก็ห้ามเปิดเชียวนะ ถ้าไม่ใช่พี่เอ็งห้ามเปิดเข้าใจมั้ย”
ไอ้ปูอันธพาล นั่งผูกเชือกรองเท้า และหันไปสั่งน้องสาวที่นั่งตาแป๋วมองอยู่ข้าง ๆ
“พี่ปู...พี่จะกลับมาตอนไหน..หนูไม่อยากอยู่บ้านคนเดียว...วันก่อนนั้นพี่หายไปทั้งคืน
หนูกลัวจังเลย….แม่ทิ้งหนูไปแล้ว...ถ้าพี่ปูทิ้งหนูไปอีกคนหนูจะทำยังไง”
เสียงเล็ก ๆ ของเด็กหญิงตัวน้อย ทำให้ไอ้ปู ต้องอมยิ้ม และลูบไล้ศรีษะมนเล็กของน้องสาวเบา ๆ
ถึงอยากตายก็ตายไม่ได้หรอก แม่เขาฝากฝังขนาดนี้ จะตายไปง่าย ๆ ให้ไอ้กุ้งมันอยู่คนเดียวได้ยังไง
“เดี๋ยวพี่ก็กลับ.....กินข้าวแล้วอาบน้ำนอนซะ...เนี่ยเอ็งอยากได้ตุ๊กตาที่ร้านหน้าปากซอยใช่ป่าว
เงินเดือนออกพี่จะซื้อให้นะ....แล้วเอ็งห้ามขัดคำสั่งด้วย...ปิดประตูล็อคห้องให้ดี ๆ นะ”
แม้อาการมึนหัวยังมีอยู่ แต่ก็ดีขึ้นมากแล้ว ถ้าขืนไม่ไปทำงานคงอดตายแน่ ๆ
เด็กหญิงตัวเล็กโบกมือลาพี่ชาย พร้อมกับที่หนุ่มร่างสูง ในสภาพเสื้อยืดตัวเก่า กับกางเกงยีนส์สีซีด สะพายเป้เดินออกจากห้องไป
โชคดีสุด ๆ ที่มีคนรับเข้าทำงาน....ในช่วงลำบากแบบนี้ แถมร้านอาหารที่จะไปเสิร์ฟก็อยู่ไม่ไกลนัก ถ้าโชคดีก็อาจจะได้กับข้าวกลับมากินบ้าง ไม่ต้องเปลืองเงินซื้อ ประหยัดไปได้อีก
ไอ้ปู เดินยิ้มอย่างดีใจ หน้าระรื่น ไปบนทางเดินในซอย ที่ยังมีน้ำเจิ่งนองอยู่ แต่ถ้าเดินระวังหน่อย
เสื้อผ้าก็ไม่เปื้อน
ฝนตั้งเค้ามาอีกแล้ว............
แล้วแบบนี้....จะซวยอีกมั้ยวะ วันฝนตกทีไรซวยทุกที
บ้าน่ะ กูคงไม่ซวยทุกวันหรอกนะ.....ถ้าซวยทุกวันก็บ้าแล้ว....
ไอ้ปูคิดแล้ว ก็หัวเราะออกมาเบา ๆ ดีใจที่ผ่านเรื่องกลุ้มอกกลุ้มใจมาได้
เหลือก็แต่ว่า....ต้องเอาเงินไปคืนไอ้น้ำฝนให้ได้ ถึงจะจนก็ใช่ว่าจะมาดูถูกกันได้ง่าย ๆ
ถ้ารวยเมื่อไหร่ กูจะเอาเงินไปโยนใส่หน้าไอ้น้ำฝนเหมือนวันนั้นเลยคอยดู
หนุ่มร่างสูงเดินยิ้มไปตลอดทาง ไม่ทันได้สังเกตรถสปอร์ตคันหรู ที่ขับเข้ามาในซอย
ทั้งหลุมและบ่อบนพื้นถนนกักน้ำเอาไว้ จนล้นเอ่อ ก่อนจะสาดเข้ามาที่เสื้อผ้าจนเปรอะเปื้อน
เมื่อรถคันนั้นแล่นผ่าน
ไอ้ปูยืนอึ้ง.....ก่อนจะตะโกนด่าด้วยความโมโห
“ขับไปตายหรือไงวะไอ้สัตว์.........แน่จริงมึงลงมาต่อยกับกูเลยดีกว่า สัตว์เอ้ย ไปตายซะเถอะมึง
แม่ง......”
เสียงด่าตามมาอีก พร้อมกับที่รถคันนั้นเข้าจอดที่ริมฟุตบาธ และเมื่อเจ้าของรถก้าวลงมา ก็ยิ่งทำให้ไอ้ปูสติแตก
“ไอ้เหี้ยฝน..........มึงอีกแล้ว......โว้ยยยยยยยยยย เจอแม่งทีไรซวยทุกทีเลยเว้ย ไอ้สัตว์เอ้ย
เสื้อผ้าก็เลอะ....ใครจะรับผิดชอบวะห๊า...ไอ้สัตว์เอ้ย”
เสียงตะโกนด่ามาพร้อมกับที่ไอ้ปู เดินมากระชากคอเสื้อของน้ำฝน และชกเข้าไปที่ท้องจนน้ำฝนถึงกับตัวงอด้วยความจุก
โห ยังไม่ทันขอโทษเลย โดนชกซะแล้ว.....
คุณปูหมัดหนักชะมัด....นี่ขนาดเคยโดนเตะโดนต่อยมานักต่อนัก ยังไม่เคยมีใครหมัดหนักได้เท่าคุณปูเลย ให้ตายเถอะ
“เจ็บครับ....จุกด้วย....แต่ผมยังไม่ได้ขอโทษเลยนะครับ..โอ้ยยยยยยยย”
น้ำฝนยังเอามือกุมท้องแน่น ก่อนจะเอ่ยบอก
คุณปูคงต้องไปตีสนุ๊กใช่มั้ย...งั้นเพื่อเป็นการไถ่โทษเดี๋ยวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่คอนโดผมนะครับ
แล้วผมจะขับรถไปส่งคุณปูเองนะครับ....โอ้ยยยยยยยยย”
หลังคำตอบนั้น หนุ่มร่างใหญ่ยักษ์ ก็โดนฝ่ามือแกร่ง ตบเข้าที่กลางศรีษะ..... เจ็บแสนเจ็บ
แต่ก็โดนตบหัวเล่นมาหลายครั้งแล้ว
“มันก็ต้องอย่างนั้นอยู่แล้ว.....มึงรีบเลยนะ...กูไม่อยากไปทำงานสายตั้งแต่วันแรก....กูหมายถึงว่า
กูไม่อยากไปช้า....เดี๋ยวพวกที่โต๊ะเขาจะหาว่าเซียนปูไม่แน่จริง”
โดยไม่รอช้าไอ้ปูเปิดประตูรถเข้าไปอยู่ในรถเรียบร้อยแล้ว และยังด่าไม่เลิก เล่นเอาน้ำฝนต้องรีบขับรถกลับคอนโดแทบไม่ทัน...อารมณ์ร้ายชะมัดแบบนี้
ขู่ตลอดเลย
ต่อยบ้างล่ะ
ชกบ้างล่ะ
เรื่องด่านี่ไม่ต้องพูดเลย เก่งเป็นที่หนึ่ง
“เป็นเหี้ยอะไร...กูรีบ...มึงเข้าใจคำว่ารีบมั้ยห๊า....ยังจะมองหน้าหาพ่อมึงอีกเหรอ....แล้วเสือกยิ้มทำไมห๊า....มึงจะยิ้มทำไมไอ้ฝน”
เสียงตะคอก จากร่างที่นั่งข้าง ๆ ทำให้น้ำฝน ต้องละสายตาออกห่าง และตั้งหน้าตั้งตาขับรถเข้าไปในลานจอดรถของคอนโด
โดยมีไอ้ปู อันธพาล เดินกระทืบเท้าปึงปังตามมา วิ่งนำหน้าไปที่ห้องของน้ำฝนก่อนด้วยมาดกวนสุด ๆ ...แทบจะเป็นคนไขกุญแจห้องเองด้วยซ้ำ
“ช้าจริงเว้ย....เร็วสิวะ.....”
เสียงตะคอกมาพร้อมกับที่น้ำฝนต้องรีบไขประตูห้องและเดินนำหน้าเข้าห้อง ไปค้นหา
กางเกงยีนส์ตัวที่คิดว่าคุณปูพอจะใส่ได้ แล้วก็นำมายื่นให้
“ตัวนี้แล้วกันครับ....แล้ว....จริงสิครับ.....เห็นคุณปูชอบใส่เสื้อสีขาว..ผมมีเยอะเลย....
คุณแม่ท่านชอบซื้อให้นะครับ....แต่ผมชอบทำสกปรกเลอะเทอะประจำเลยครับ”
หนุ่มร่างสูงใหญ่ เดินไปเลือกเสื้อยืดอีกตัวมาให้คนที่ยืนทำหน้าหงุดหงิดอยู่ และก็เห็นว่าคุณปูก็รับไปไม่ได้โวยวายอะไรมากนัก
เสื้อยืดผืนสีหม่นตัวเก่า ถูกถอดออกต่อหน้าต่อตา ของน้ำฝน เผยให้เห็นร่างกายของคุณปูอย่างชัดเจน
“เฮ้ย.......ถอดตรงนี้เลยเหรอครับ...ไม่ไปเปลี่ยนในห้องล่ะครับ”
น้ำฝนเอ่ยถามและเดินไปนั่งลงที่โซฟา โดยไม่รอช้า ไม่ฟังเสียงอะไรทั้งนั้น
ไอ้ปูก็จัดการรูดซิปกางเกงลง และถอดออกต่อหน้าต่อตาของน้ำฝน โดยไม่แคร์เลยสักนิดว่าคนที่นั่งอยู่ จะมองด้วยสายตายังไง
หนุ่มร่างสูงผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย และโยนทั้งเสื้อทั้งกางเกงให้น้ำฝนรับเอาไว้ แล้วก็เดินกระแทกเท้ามาที่หน้าห้อง
“ไอ้ฝน........นั่งหาพ่อมึงเหรอ...เร็วเด่ะ...กูไม่ได้มีเวลาว่างเหมือนมึงนะ.....”
เสียงที่ตะโกนเรียกทำให้น้ำฝนต้องรีบพับเสื้อและกางเกงให้เรียบร้อย และก็รีบคว้ากุญแจรถก่อนจะเดินตามไอ้ปูอันธพาลออกมาที่หน้าห้อง
“คุณปูครับ..........ผมซื้อคุณปูไปตั้งหลายพัน...ผมยังไม่ได้ทำอะไรคุณปูสักอย่างเลยเนี่ย....ไหนว่าจะบริการไงครับ......นอกจากให้จูบแล้ว...ไม่เห็นคุณปูจะบริการอะไรผมซะที.....”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามเรื่อย ๆ เล่นเอาไอ้ปูถึงกับของขึ้นด้วยความโมโห
หันมาคว้าคอเสื้อของน้ำฝน และตะโกนใส่หน้าเสียงดัง
“อยากได้กู...เพิ่มอีก 20,000 เว้ย...ไอ้โง่ฝน…กูไม่ใช่กระจอกกระจอกอย่างที่มึงอยากได้นะ
มึงคิดว่ามึงจ่ายแค่นั้น....แล้วอยากจะทำอะไรก็ได้หรือไง”
เสียงตะคอกทำให้น้ำฝน คว้ามือที่กำคอเสื้อเขาเอาไว้ ออกแรงเพียงนิดเดีนว ก็ดึงร่างนั้นเข้าหาตัวได้ง่าย ๆ
“จ่ายสดครับ 20,000 เดี๋ยวมีทิปพิเศษให้ด้วย.....งั้นบริการผมด้วยนะครับ....”
หนุ่มร่างใหญ่ยักษ์....ไม่ต้องออกแรงมากนัก ก็แบกร่างของคนที่ยืนงง เข้ามาในห้องได้อีกครั้ง
ก่อนจะโยนลงที่พื้นพรมผืนเดิม และทิ้งตัวลงไปกดแขนทั้งสองข้างของไอ้ปูอันธพาลเอาไว้
ภาพเก่า ๆ ย้อนมาอีกครั้ง
เสียงด่า.....
และการดิ้นรนเอาตัวรอด
เหมือนวันนั้นไม่มีผิด.....
แต่เมื่อโดนจ้องหน้าแบบไม่ลดละ...ก็ทำให้ใบหน้าของหนุ่มหล่ออย่างไอ้ปู ร้อนผ่าวขึ้นมาได้
เมื่อเห็นแล้วว่าน้ำฝนไม่ได้มองหน้า.....แต่มองที่ริมฝีปากของตัวเอง….และยิ่งด่ามันก็ยิ่งจ้อง
แม่งเหี้ยเอ้ย........แรงมันเยอะกว่ากูได้ไงวะ ไอ้น้ำฝน กูว่าแล้ว พอฝนจะตกทีไรกูซวยทุกทีเลยเว้ยยยยยยยยยยย
TBC……
-
ตอนพิเศษๆๆๆ 55555
หลังจากเปิดตัวกันไปจนเป็นที่รู้จักแล้ว เริ่มมีเสียงเรียกร้องอยากรู้จักคู่นี้กันมากขึ้น ทีมงานจึงรีบติดต่องัดทุกกลเม็ด ทั้งจิก ตี ตบ เตะ ต่อย เฮ้ย...ไม่ใช่ๆๆ :try2: เออ กว่าจะขอคิวมาได้เล่นเอาทีมงานปวดตับกันเป็นแถว แต่เพื่อแฟนๆๆๆ เราทำได้ 55555
บทสัมภาษณ์ที่เพิ่งถอดความ ปู-ฝน
1. รู้จักกันนานหรือยังครับ
ปู.....ถามทำไม...อยากมีเรื่องเหรอ
ฝน...(มองหน้าปูแบบอึ้ง ๆ ก่อนจะหันมาโปรยยิ้มหวาน) ก็ตั้งแต่เด็กครับแต่ไม่ค่อยสนิทกัน
2. ตรง ๆ เลยนะ ชอบกันหรือยังครับ
ปู.....ตอบแล้วได้เงินใช้หรือไง...กูขี้เกียจตอบเว้ย
ฝน......(แอบหัวเราะเสียงเบา ก่อนจะเก็กหน้าขรึม) คิดว่าไงล่ะครับแบบนี้
3. แล้วไม่ได้ชอบกันเหรอครับ
ปู.....เซ้าซี้หาพ่อมึงเหรอ...เดี๋ยวกูต่อยคว่ำ
ฝน....(กลอกตาไปมาก่อนจะอมยิ้มและหันไปมองหน้าไอ้ปู ที่มองนั่นมองนี่ไปเรื่อยแถมซ้ำยังทำหน้าโมโหสุดขีด)
4. ฝนไม่คิดจีบปูเหรอครับ
ปู.....สินสอดเท่าไหร่คิดจะมาจีบกู ขนหน้าแข้งก็ไม่มีทางได้เห็นหรอกเว้ย
ฝน.....(แอบขำ...กลั้นยิ้มแทบไม่อยู่) เคยเปลี่ยนเสื้อให้ตอนฝนตกนะครับ....ก็อาจได้เห็นมากกว่านั้นแล้ว
ไอ้ปูทำตาโต และกระชากคอเสื้อของน้ำฝน ก่อนจะเอะอะโวยวาย ด่าเสียงดังลั่น
“ไอ้ฝนมึงเห็นอะไร...ควายเหอะ....แม่ง....จ่ายเงินมาเลย...ค่ามองกูคิดนาทีละ 50 มึงมองกี่นาทีวะ
เอามาเลยนะมึง....ไม่งั้นจะหาว่ากูไม่เตือน...ทำหน้าอย่างงี้ทำไมอยากหาเรื่องกะกูใช่มั้ย....แม่งเอ้ย”
มือของน้ำฝนจับมือของไอ้ปูไพล่หลัง และลากไปที่พื้นพรมแล้ว
“พยศมากนะครับ...กว่าจะได้เป็นแฟน..ผมคงต้องถอนเงินมาหมดธนาคารแน่ ๆ เลยครับ”
น้ำฝนโบกมือลาคุณผู้อ่าน และไปจัดการมัดปูใส่หม้อนึ่งทันที
Fin… สั้นๆๆๆ พอให้หายปวดตับ 555 :m22:
-
จับใส่หม้อนึ่งซะงั้น :m22:
-
:m3: :m3:
ชอบๆๆๆ
-
ชอบครับ :m11:
-
:sad2: :sad2:....เรื่องนี้ทำให้ผมเสียน้ำตาไปหลายหยด
o17 o17....และทำให้หัวเราะจนกลายเป็นบ้า ในบทสัมภาษณ์
o15 o15.....สรุปแล้วชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:m3: :m3: :m3:
ผมจะกลับมาอ่านน่ะครับ
:bye2: :bye2: :bye2:
ต้องกลับบ้านก่อนเดียวมาอ่านน่ะครับ
เป็นกำลังใจให้น่ะครับ
-
555+ บทสัมภาษณ์เหมือนไม่ได้สัมภาษณ์เลย :m20:
คุณปูนี่รวนดีจริงๆ น้ำฝนสู้ๆนะ :a2:
จะเสียอีกตั้งสองหมื่น...เอาให้คุ้มนะฝนเอ๊ย...แค่จูบคงมิพอ อิอิ :m19:
-
เฮอๆๆๆ
พึ่งมาครั้งแรก
สนุกดีนะ
ชอบๆๆๆๆ
-
อิอิ
มัดปูใส่หม้อนึ่ง
เนื้อคงหวานน่าดู :m3:
-
ชอบโว้ย มากๆๆด้วย
:a3:
-
เมื่อไรจะมาต่ออ่ะคะ
อยากอ่านนนน
-
รอ
:เตะ1:
-
น่ารักสุดๆ :m3: :m3: :m3:
-
ดีใจจริงที่ทุกคนชอบอ่ะ 5555 เรื่องนี้สนุกจริงๆๆนะ อ่านครั้งแรกก็ติดเลย เหอ เหอ
เรื่องในตระกูล"ปรัชญาช่างกลฯ" ที่เท็นเขียนไว้สนุกๆๆทั้งนั้น แล้วจะขยันมาลงให้อ่านกันนะ คิดว่าทุกคนน่าจะชอบ ขนาดเรื่องแรกก็ชอบกันแล้วนิ จริงอะป่าวเอ๋ย
ความเดิมตอนที่แล้ว
“จ่ายสดครับ 20,000 เดี๋ยวมีทิปพิเศษให้ด้วย.....งั้นบริการผมด้วยนะครับ....”
หนุ่มร่างใหญ่ยักษ์....ไม่ต้องออกแรงมากนัก ก็แบกร่างของคนที่ยืนงง เข้ามาในห้องได้อีกครั้ง
ก่อนจะโยนลงที่พื้นพรมผืนเดิม และทิ้งตัวลงไปกดแขนทั้งสองข้างของไอ้ปูอันธพาลเอาไว้
ภาพเก่า ๆ ย้อนมาอีกครั้ง
เสียงด่า.....
และการดิ้นรนเอาตัวรอด
เหมือนวันนั้นไม่มีผิด.....
แต่เมื่อโดนจ้องหน้าแบบไม่ลดละ...ก็ทำให้ใบหน้าของหนุ่มหล่ออย่างไอ้ปู ร้อนผ่าวขึ้นมาได้
เมื่อเห็นแล้วว่าน้ำฝนไม่ได้มองหน้า.....แต่มองที่ริมฝีปากของตัวเอง….และยิ่งด่ามันก็ยิ่งจ้อง
แม่งเหี้ยเอ้ย........แรงมันเยอะกว่ากูได้ไงวะ ไอ้น้ำฝน กูว่าแล้ว พอฝนจะตกทีไรกูซวยทุกทีเลยเว้ยยยยยยยยยยย
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู-ฝน ตอน อิทธิฤทธิ์เจ้าพ่อปู
ใบหน้าที่เบี่ยงหนีไปอีกทางไม่ยอมสบตาตอบโต้กลับทำให้น้ำฝนหนุ่มร่างสูงใหญ่ต้องมองซ้ำด้วยความไม่เข้าใจ
ก็ไหนว่าขาย.....
แล้วทำเป็นเอ๋อไปได้
“น้ำฝนมึงกดให้อยู่นะ....กูยอม.....มึงอุตส่าห์จ่ายเงินตั้ง 4,000 นี่ คงเสียดายเงินล่ะนะ อยากทำอะไรก็แล้วแต่เลยแล้วกัน....จะได้คุ้มเงิน”
เสียงที่เอ่ยแผ่วเบา สวนขึ้นมาพร้อมกันในขณะที่น้ำฝนกำลังพูด
“ไม่เห็นบริการเลย....เนี่ยพอแบบนี้แล้วทำยังไงต่อเหรอครับ....” เสียงที่เอ่ยถามทำให้ไอ้ปูหันกลับมามองตาขวาง
ก่อนจะสะบัดหน้าหันไปอยู่อีกทาง
“เฮ้ยยยยยยยย ทำไมไม่ด่าต่อล่ะครับ...ขอโทษครับ ไม่พูดแล้วครับ....โกรธจริง ๆ เหรอครับเนี่ย....ปล่อยแล้วครับ ปล่อยแล้ว”
น้ำฝนลากเสียงยาว เมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย ก่อนจะยกมือออกจากร่างที่คร่อมทับไว้ แล้วคุณปูเขาก็ลุกขึ้นนั่ง
ปัดเสื้อผ้าสองสามครั้ง ก็ลุกเดินหนีไปเฉย ๆ
“โกรธเหรอครับ.....ชกก็ได้นี่ครับ...ให้ชกได้....ตบหัวมั้ยครับ...ตบหัวก็ได้นี่ครับ....โกรธจริง ๆ เหรอครับเนี่ย”
ไอ้ปูอันธพาล หยุดพูด หยุดด่า หยุดหาเรื่อง หยุดมือ ไม่ยอมชกไม่ยอมต่อยเหมือนทุกครั้ง ที่โกรธ หรือโมโห
คนที่เคยเจ็บตัวอยู่บ่อย ๆ อย่างน้ำฝน ก็เลยทำตัวไม่ถูกขึ้นมา
“20,000 แล้วได้โกรธเหรอครับ....ไม่เห็นคุ้มเลย...เนี่ยผมจนลงทุกวันแล้วนะครับคุณปูครับ”
หนุ่มร่างสูงใหญ่เดินตามหลังคนที่เดินลิ่ว ๆ ไม่ยอมมองหน้าเลยสักนิด
“คุณปูครับ....เดี๋ยวก่อนครับ”
แขนที่ถูกคว้าเอาไว้ ไม่มีการสะบัดหนี นอกจากที่ดวงตาคมนั้นขมวดคิ้ว และมองที่แขนของตัวเอง เหมือนเป็นสัญญาณให้อีกฝ่ายปล่อยมือเดี๋ยวนี้
“น้ำฝน....สิ้นเดือนจะเอาเงินมาคืนให้ก่อน 2,000 แล้ว....เดี๋ยวเดือนถัดไปจะเอาเงินมาจ่ายอีก 2,000 ได้มั้ย”
คำพูดราบเรียบ แต่สีหน้าไม่ได้เรียบตามเลยสักนิด แสดงให้เห็นชัดเจนว่าไม่พอใจอยู่ ซึ่งแตกต่างกับการเอะอะโวยวาย เหมือนทุกวัน
“ขอโทษแล้วนี่ครับ.....ไม่หายโกรธเหรอครับ”
แม้จะเดินตามมาขอโทษ แต่ก็เหมือนเดิม ไอ้ปู เดินลิ่ว ไม่ยอมรอเลยสักนิด
“ไปไหนครับ....ฝนจะตกนะครับ...เดี๋ยวก็ไม่สบายอีกหรอกนะ...หายดีแล้วแน่เหรอครับ”
แม้จะเดินตามมาก็ไม่มีผล ไอ้ปู ยังไม่ยอมมองหน้าอีกฝ่ายเลยสักนิด จนน้ำฝนต้องเดินมาลัดหน้า และกางแขนกั้นเอาไว้
“ไม่ให้ไปครับ......ชกก่อนสิครับ....จะได้หายโกรธ....” น้ำฝนยืนเกร็งร่างกาย รอรับหมัดของอีกฝ่าย แต่ปรากฏว่าไอ้ปูยังคงยืนเฉย
“ชกหน่อยสิครับ....แบบนี้ผมใจไม่ดีนะ....เหมือนคุณปูโกรธผมจริง ๆ เลย”
น้ำเสียงออดอ้อน นั้นทำให้ไอ้ปูมองหน้าอีกฝ่ายด้วยความงง
เสือกอะไรกะกูวะเนี่ย
กูรีบเว้ย กูจะไปทำงาน
จะโกรธไม่โกรธ มันไปหนักหัวกบาลมันหรือไง
แม่งถ่อย ผู้ชายแท้ ๆ เสือกมองปาก ทำเหมือนจะจูบกูอีกงั้นแหละ...แล้วนี่มันมายืนขวางกูทำซากอะไรวะเนี่ย
อุตส่าห์เป็นคนดีด้วยการ กลั้นใจ ไม่ด่ามัน ไม่ชกมัน เพราะยังไงก็ได้เงินจากมันไป แล้วมันเสือกมายืนขวางทางตีนให้กูต่อยเล่นทำไมวะเนี่ย ไอ้โง่ฝน
“ต่อยแล้วกูไปได้เลยป่าว....ต่อยแล้วห้ามขวางกูนะ....ห้ามตามด้วย”
ไอ้ปูเอ่ยถาม และคนตรงหน้าก็พยักหน้าช้า ๆ ก่อนจะเกร็งร่างกายไว้ รอรับแรงกระแทกแบบเต็ม ๆ นั้น
ไอ้ปู อันธพาลก็เลยจัดให้ด้วยการเหวี่ยงหมัดซัดเข้าที่ไหล่ของน้ำฝนแบบเต็มแรง
ตามมาด้วยกระชากคอ และเสยเข่าเข้าให้อีก หนึ่งครั้ง เล่นเอาน้ำฝนถึงกับจุก ลงไปกองกับพื้น
“เอ้ย กูคิดค่าต่อยกับค่าแทงเข่าครั้งละ 500 จ่ายมาด้วยนะ....ถ้าไม่จ่ายงวดหน้ามึงจะยิ่งเจ็บกว่านี้”
ไอ้ปูเดินจากไปแล้ว พร้อมกับทิ้งให้น้ำฝนนอนกุมท้องร้องโอดโอยอยู่อย่างนั้น ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ อาการจุกเสียดยังคงอยู่ แต่จู่ ๆ ใบหน้ากลับมีรอยยิ้มระเรื่อขึ้นมา
“เจ้บเจ็บ.....แบบนี้ทั้งเจ็บทั้งจุกเลย........”
หนุ่มร่างสูงใหญ่หันกลับไปมองคนที่ทั้งวิ่งทั้งเดินนั้นอีกครั้ง ด้วยความไม่เข้าใจ
แต่ใบหน้าก็ยังยิ้มระรื่น
แปลกแฮะ...
ก็ผู้ชายเหมือนกันนะ....ดูยังไงก็เห็นคุณปูเป็นผู้ชาย แรงก็เยอะขนาดนี้ หมัดก็หนัก ต่อยทีแทบทรุด
แถมนิสัยด้วยแล้วล่ะก็...ไม่ต้องพูดถึงเลย....ปากนี่ด่าได้ตลอดทุกเรื่อง
ข้อดีมีบ้างมั้ยเนี่ย
แต่สองสามวันมานี้......ดูยังไง ก็รู้สึกว่าคุณปูน่ารักดีนะน่ารักแบบแปลก ๆ ขึ้นทุกวัน
แปลกดี.....น่ารักได้ยังไงก็ไม่รู้เหมือนกัน
TBC
-
ฝนนี่ชอบ SM เหรอเนี่ย :m21: :m21:
-
นั่นดิ ฝนเนี่ย ชักแปลกๆนะ 555
จัดการ ปู ให้เรียบร้อยซะทีดิ จะได้ไม่พยศอีกไงคับ :m3:
-
แล้วเมื่อไรที่คุณฝนจะกินคุณปูล่ะคับเนี่ย.. เหอๆ..
น่าร้ากกกกกกจังเยยยย.. :m3:
-
ฝนท่าจะชอบแบบโหดๆนะ :m18:
-
ชอบ ๆ ๆ o13
แอบอ่านมานานแระ
อ่านตอนแรก ๆ ก็แปลก ๆ
พออ่านไปสักพัก เริ่มชอบ
อ่านไปเรื่อย ๆ ชักติด
-
ทำไมคุณฝนเรากลายเป็นพวกมาโซล่ะเนี้ย :oกว่าจะได้กินปูนี้ไม่ช้ำในกับจนหมดตัวล่ะมั้งนี้ :m12:
-
...ชอบมากครับบบบบ
โดนใจมากมายครับบบบบบบ
ชอบมากกกกจริงงงงงง
-
อ่า.....อ่านแล้วเครียด.......รอ รอ รอ ปายยย
-
มาต่อเรื่องของเรากันดีกว่า กำลังสนุก
ความเดิมจากตอนที่แล้ว
น้ำฝนเริ่มมีรู้ตัวเองแล้วว่ามีใจให้คุณปู และเริ่มหาทางเข้าใกล้มากขึ้นด้วยวิธีต่างๆนานา มาลุ้นน้ำฝนกันหน่อยดีกว่า
ไอ้ปูเดินจากไปแล้ว พร้อมกับทิ้งให้น้ำฝนนอนกุมท้องร้องโอดโอยอยู่อย่างนั้น ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ อาการจุกเสียดยังคงอยู่ แต่จู่ ๆ ใบหน้ากลับมีรอยยิ้มระเรื่อขึ้นมา
“เจ้บเจ็บ.....แบบนี้ทั้งเจ็บทั้งจุกเลย........”
หนุ่มร่างสูงใหญ่หันกลับไปมองคนที่ทั้งวิ่งทั้งเดินนั้นอีกครั้ง ด้วยความไม่เข้าใจ
แต่ใบหน้าก็ยังยิ้มระรื่น
แปลกแฮะ...
ก็ผู้ชายเหมือนกันนะ....ดูยังไงก็เห็นคุณปูเป็นผู้ชาย แรงก็เยอะขนาดนี้ หมัดก็หนัก ต่อยทีแทบทรุด
แถมนิสัยด้วยแล้วล่ะก็...ไม่ต้องพูดถึงเลย....ปากนี่ด่าได้ตลอดทุกเรื่อง
ข้อดีมีบ้างมั้ยเนี่ย
แต่สองสามวันมานี้......ดูยังไง ก็รู้สึกว่าคุณปูน่ารักดีนะน่ารักแบบแปลก ๆ ขึ้นทุกวัน
แปลกดี.....น่ารักได้ยังไงก็ไม่รู้เหมือนกัน
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาคปู- ฝน ตอน คนทำขนม
เขาเป็นคนยังไงกันนะคุณปู......
ปากเขาก็ร้ายกาจ ชอบด่า เจอทีไรก็ด่าทุกที
ตบหัวบ้างล่ะ หาเรื่องชกต่อยบ้างล่ะ
ช่วงนี้ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยมีแผลเหมือนทุก ๆ วัน ตีกันไม่เจ็บบ้างเหรอ แปลกดีนะ ทำไมถึงชอบใช้กำลังขนาดนั้น อย่างคุณปูจะอ่อนโยนเป็นหรือเปล่านะ
ใบเสร็จรับเงินในกระเป๋าถูกกางออกอีกครั้ง พร้อมกับที่ น้ำฝนนั่งคิด
ขายจริง ๆ เหรอ แลกกับเงิน เอาเงินมาจ่ายค่าเทอมให้น้องงั้นเหรอ
เมื่อช่วงบ่ายไปที่โรงเรียนของเด็กคนนี้มา แล้วก็ได้เจอเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เธอเรียนอยู่ชั้นประถม
ดวงตาแป๋วแหวว แต่หน้าคล้าย ๆ กันกับคุณปู เลยขออนุญาตคุณครูประจำชั้นคุยกับเธอด้วยหน่อย
บอกว่าเป็นเพื่อนสนิทของคุณปู แล้วก็เลยแอบถามว่าอยู่ที่บ้านคุณปูเป็นยังไงบ้าง
น้องกุ้งเธอบอกว่า คุณปูทำกับข้าวอร่อย
ซักผ้าเก่งที่สุด
แล้วก็ใจดี......
เวลาร้องไห้ก็กอด.....
พอถามว่า แล้วทำไมเขาถึงหน้าตาเละเทะอย่างนั้นทุกวัน น้องกุ้งบอกว่า เพราะพี่ชายต้องไปชกมวยที่ค่ายมวย
บางครั้ง ก็ไข้ขึ้นหลายวัน แต่ก็ยังไป แต่จะเป็นอย่างนี้ก็ช่วงที่โดนให้ออกจากงาน ถึงต้องไป
เธอเล่าแล้วก็ร้องไห้
เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ร้องไห้ และบอกว่า พี่ชายต้องดูแลพี่ของหนูด้วยนะ
แค่ได้ฟัง ...... สงสารเธอจนบอกไม่ถูก
ถามถึงพ่อกับแม่ เธอบอกว่า แม่ไปอยู่สวรรค์แล้ว แล้วเธอก็ก้มหน้าร้องไห้
แถมซ้ำยังเล่าให้ฟังว่า ตอนนี้พี่ชายไม่ต้องไปชกมวยแล้ว เพราะว่าตอนนี้ได้งานทำ สิ้นเดือนนี้พี่ชายยังจะซื้อตุ๊กตาตัวที่อยากได้ที่หน้าปากซอยให้อีก
ฟังแล้ว บอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าที่ฟังมันจริงหรือเปล่า
คนอย่างคุณปู ที่เคยทะเลาะต่อยตี.....ปากจัด หาเรื่องคนอื่นไปทั่ว เป็นคนอย่างนั้นเหรอ
พนันบอลน่ะ เล่นจริงหรือเปล่า
แล้วที่ว่าไปโต๊ะสนุ๊กบ่อย ๆ ล่ะ
ตอนเย็นที่เจอกัน ตอนกำลังรีบเดิน นั่นน่ะไปไหนกันแน่......
แล้วเรื่องที่ว่า....ขาย....ตัว..ล่ะ....เรื่องนั้น....น่ะ ขอให้ไม่ใช่เรื่องจริงเถอะ
แค่คิดว่าคุณปูต้องไปมีอะไรกับใคร ก็รู้สึกเหมือนจะทนไม่ไหวขึ้นมา
ในบ่ายวันนั้น ก่อนกลับน้ำฝนก็เลยสั่งไอศกรีมมาเลี้ยงเด็ก ๆ ในชั้นของน้องกุ้ง แล้วก็ลากลับ
กลับมาแล้วก็พบว่าตัวเอง นั่งมองใบเสร็จรับเงินที่คุณปูเขาทำหล่นไว้ครั้งก่อน
ก่อนที่น้ำฝนจะลุกพรวดพราดขึ้น และใส่รองเท้า ถือร่มเดินออกไปจากห้อง เดินลิ่ว ๆ ไปที่ป้ายรถเมล์
ที่มักจะเจอกับไอ้ปูอันธพาลบ่อย ๆ
นั่งรอตั้งแต่ช่วงบ่าย......
จนเย็นก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอ
แปลกแฮะ คุณปูนะคุณปู เวลาอยากเจอไม่มาให้เจอ แต่เวลาที่ไม่อยากจะเจอล่ะก็.....เจอกันบ่อยเหลือเกิน
น้ำฝน นั่งหัวเราะ และหมุนร่มในมือไปมาหลายรอบ ชะเง้อคอรอให้คนปากจัดนั่นกลับมาซะที
แต่ก็ไม่มีวี่แวว
สุดท้ายจึงหยิบใบเสร็จรับเงินค่าเช่าห้องมานั่งดู
บอกเลขที่ห้องด้วยนี่ งั้น ถ้ารอแล้วไม่เจอ ก็ต้องไปหาด้วยตัวเอง
ใบหน้าคมอมยิ้มเมื่อนึกถึงท่าทางร้าย ๆ นั้น
น้องกุ้ง....เธอคงชอบขนมหวานอร่อย ๆ งั้น ไปซื้อขนมที่ร้านเค้กดีกว่า....
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พนักงานที่กำลังยกถาดขนมออกมาจัดที่หน้าร้าน ทำให้ น้ำฝน ต้องเดินเลี่ยงไปอีกทาง มองอยู่นานว่าจะซื้ออะไรดี ก็ปรากฏว่า....ได้เป็นขนมปังใส่ไส้กับ เอแคร์มาหนึ่งกล่อง เลือกไปเรื่อย ๆ ก็ดูเหมือนว่าขนมในถาดจะเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ
“เฮ้ยปู......ยกถาดขนมอันใหม่ออกมาดิ......ในเตาอบอ่ะ”
เสียงเจ้าของร้าน เป็นชายร่างท้วม พร้อมกับที่ภรรยาที่กำลังตั้งท้องนั่งอยู่ที่เครื่องคิดเงิน หันมาส่งยิ้มให้กับน้ำฝนที่หันไปมองตามเสียง
ถาดขนมถาดใหม่ถูกยกออกมาแล้ว.........พร้อมกับที่ใครคนหนึ่งในชุดเสื้อชอร์ปสีเทา สวมผ้ากันเปื้อน และมีหมวกคลุมผมเรียบร้อย เดินหน้ามัน ถือถาดขนมออกมาจัดให้เข้าที่
“คุณปูไม่ใช่เหรอ........แล้วทำไมถึง......”
น้ำฝนยืนนิ่งอึ้งอยู่อย่างนั้น พร้อมกับที่สายตาไปประสานกับคนที่ยืนจัดขนมอยู่ห่าง ๆ
“เฮ้ยยยยยยยยยยย”
ไอ้ปู อันธพาลร้องเสียงหลง แทบจะยกถาดขึ้นปิดหน้าด้วยความอาย
ตายห่าแล้ว
แบบนี้มันจะรู้มั้ยว่ากูเลือกเรียน เอกวิชาคหกรรม......
“อ้าวเพื่อนปูเหรอ......” เจ้าของร้านเอ่ยถามและก็ส่งยิ้มให้ เล่นเอาไอ้ปูแทบจะมุดหน้าลงใต้โต๊ะด้วยความอาย
“ไม่รู้....ผมไม่รู้จักกับมัน”
เสียงของคนที่เอาถาดปิดหน้า...ทำให้น้ำฝนต้องรีบเดินเข้าไปดูให้ชัด ๆ
“รู้จักครับ...........เพื่อนผมเอง.....คุณปู....มาทำอะไรที่นี่ครับ”
เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามและพยายามดึงถาดที่ปิดบังใบหน้าของไอ้ปูออก แต่ก็โดนดึงถาดกลับไปกลับมาอยู่อย่างนั้น
“ตอนนี้โรงเรียนส่งปูมาฝึกงาน..........แต่ต่อไปปูจะเป็นพ่อครัวเอกน่ะ........อนาคตปูจะเปิดร้านเบเกอรี่เป็นของตัวเองใช่มั้ย”
หญิงสาวที่นั่งอยู่ที่โต๊ะแคชเชียร์เอ่ยแซว....ทำให้ไอ้ปู แทบไม่มีหน้าอยู่ต่อ ลากให้น้ำฝนออกมายืนคุยกันที่หน้าร้าน
“พี่ครับ....เดี๋ยวผมขอตัวแป๊บนะครับ”
ไอ้ปู ตะโกนบอกเจ้าของร้าน และไปยืนเท้าสะเอวมองหน้าของไอ้ตัวซวยที่ยืนหัวเราะไม่ยอมหยุด
“รู้ว่าคุณปูเรียนช่าง.....แต่ไม่รู้ว่าเป็นช่างทำขนม....ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
น้ำฝนกลั้นเสียงหัวเราะแทบไม่อยู่ และมองสภาพของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า อย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
ผ้าสีขาวผูกปมเป็นสามเหลี่ยม คาดผมเอาไว้ และชุดที่ใส่ก็มีผ้ากันเปื้อนสีขาว สวมทับอีกชั้น
ดูดี ๆ ก็เข้าทีอยู่เหมือนกันนะนี่ ดูน่ารักดีไปอีกแบบ
“หัวเราะห่าอะไร....เดี๋ยวกูยันให้หลังหักเลย....เงียบเลยนะไอ้สัตว์นี่”
และแล้วไอ้ปูที่เหลือบซ้ายและขวาและพบว่าไม่มีใครมองอยู่ ก็เหวี่ยงหมัดเข้าท้องของน้ำฝนแบบเต็ม ๆ ไปหนึ่งครั้ง แต่ยังดีที่ฝ่ามือแกร่งนั้นรับได้
“เจ็บครับ....คราวก่อนยังจุกอยู่เลย....เห็นผมเป็นกระท้อนไปได้ยิ่งทุบก็ยิ่งหวานเหรอครับ....ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
น้ำฝนยืนหัวเราะแล้วหัวเราะอีกอย่างไม่อาจหยุดได้
พร้อมกับที่ไอ้ปูถือโอกาสยกมือขึ้นตบหัวของน้ำฝนไปหนึ่งครั้ง และเดินเข้าไปหลังร้านด้วยความโมโห
โดยมีน้ำฝนเดินตามเข้าไปเลือกขนมหลายอย่าง เลือกไปขำไป แล้วก็เหลือบมองคนที่วิ่งไปวิ่งมา บางครั้งก็นวดแป้ง และบางครั้งก็กำลังบีบครีมแต่งหน้าเค้กอยู่
หนุ่มร่างสูงใหญ่ ยืนยิ้มไปเลือกขนมไป
และเห็นว่า ไอ้ปูอันธพาล ยืนชี้หน้าอยู่ในส่วนของครัวด้านหลัง
น้ำฝนหันกลับมาตั้งหน้าตั้งตาเลือกขนม และจ่ายเงิน เมื่อขนมถูกแพ็คใส่กล่องเรียบร้อย
ก่อนจะหิ้วถุงขนมเดินออกจากร้าน
และหันกลับไปมองที่ร้านนั้นอีกครั้ง
ก่อนจะลอบยิ้มและบ่นกับตัวเองเสียงเบา เมื่อนึกถึงคนหมัดหนัก เท้าหนัก ปากจัด
ทำตัวเหมือนอันธพาล คนที่วิ่งไปวิ่งมาอยู่ในร้านขนม
................................น่ารักชะมัด............................
...............................คนอะไรน่ารักจริง ๆ.....................
TBC….
อิอิ คุณปูทำขนมอร่อยขนาดนี้ แล้วตัวคนทำอร่อยขนาดไหนกันน๊า....... 55555
-
โอ๊ย ปูกะฝน น่ารักโครต อิอิ :m10:
-
:m3: :m3: :m3:
น่าร๊ากกกกกที่สุด
-
:m21:หน้าไม่ให้ แต่ใจรัก(ทำขนม) เหรอคร้าบ คุณปู :m1:
-
แว๊กกกกกกกกก
แบบนี้ก็มี
ไม่เคยรู้นะเนี่ยว่า
ช่างกลเค้ามีคหกรรม
แว๊กกกกกกกกก
อืม
อยากรู้จริงๆว่าใครรุกใครรับเนี่ย
-
o17..ผมว่าน่าจะอร่อยน่ะครับ
ผมเฝ้าเรื่องนี้อยู่น่ะครับ
เพราะชอบมากครับ
อ่านแล้วสนุกมากมาย ได้อะไรหลายอย่าง
ชอบมากกกกกกกกกกกกก
-
ทำขนมเก่ง
น่ารัก :m3:
-
:give2: :give2: :give2:
มาเป็นกำลังใจให้ครับ แล้วมารอด้วย
บอกแล้วว่าชอบเรื่องนี้
-
แล้วฝนก็เข้าใจปูซะที :m3: :m3:
-
เอาล่ะสิ :m3:
-
:o
เกินความคาดหมายแฮะ
-
:m3: หม่ำปูเลย...ดูซิว่าหวานกว่าขนมอ๊ะป่าว :m4:
น่าร้ากกกกก...มากมาย คู่นี้เขารักกันแบบรุนแรงเนอะ :m20:
เป็นกำลังใจให้คนโพสด้วยจ้า.... o15
-
เหอ เหอ ตอนที่แล้วเริ่มมีปิ๊งๆๆๆ กันแล้ว นิดหนึ่ง จะไปอย่างง้ยกันเน๊อคู่นี้
ความรักที่เพิ่งเริ่มขึ้น จะมีอุปสรรคอะไรให้ฝ่าฝันกันอีก มาช่วยกันลุ้นหน่อยนะ
ความเดิมตอนที่แล้ว
ก่อนจะหิ้วถุงขนมเดินออกจากร้าน
และหันกลับไปมองที่ร้านนั้นอีกครั้ง
ก่อนจะลอบยิ้มและบ่นกับตัวเองเสียงเบา เมื่อนึกถึงคนหมัดหนัก เท้าหนัก ปากจัด
ทำตัวเหมือนอันธพาล คนที่วิ่งไปวิ่งมาอยู่ในร้านขนม
................................น่ารักชะมัด............................
...............................คนอะไรน่ารักจริง ๆ.....................
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู – ฝน ตอน คำสั่งของครอบครัว
น้ำฝนเดินหิ้วถุงขนมกลับบ้าน และนั่งกินบราวนี่ที่ซื้อมาซะเอง ตอนแรกจะเอาขนมไปฝากน้องกุ้ง แต่เล่นมีพี่ชายทำขนมแบบนี้ ขืนเอาไปฝากจะกลายเป็นว่าเอามะพร้าวห้าวไปขายสวนกันพอดี อยากรู้จริง ๆ เลยนี่ก็ฝือมือของคุณปูด้วยเหรือเปล่า
อร่อยมากเลย
คุณปู.....
นึกถึงตอนที่เห็นครั้งแรกในร้านขนมแล้วก็ตกใจ ทำไมถึงได้ ทำอะไรแบบนั้นได้ มันดูไม่เข้ากันเลยสักนิด
ที่ผู้ชายตัวโต ๆ มานวดแป้งทำขนมแบบนั้น
แต่ว่า ผ้ากันเปื้อนสีขาว
กับหมวกคลุมผม
ทำไมถึงได้เข้ากันขนาดนั้น
น้ำฝนนั่งกินไปหัวเราะไป และนึกไปถึงเรื่องวันก่อน ๆ รู้อย่างนี้จูบไปซะก็ดีตอนนั้น ไม่น่าปล่อยเลย
ถ้ารู้ว่าทั้งหอมทั้งหวานขนาดนี้ คงไม่ปล่อยหรอก.....
ขนมในถุงถูกส่งเข้าปาก เวลาเคี้ยวคนกินก็นึกถึงใบหน้าของคนทำ
คุณปูชอบเก็กหน้าโหด แล้วก็ทำเสียงโวยวาย
ตอนนั้นไม่ชอบ แล้วก็รำคาญ
แต่ตอนนี้ดูยังไง ก็หนีคำว่าน่ารักไม่พ้นเลยจริง ๆ
น้ำฝนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น เมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง
................กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่น่ะ...........
เกลียดคุณปูไม่ใช่เหรอ
แล้วยัง.........
ถุงขนมในมือ ถูกน้ำฝน นำไปหย่อนลงในถังขยะไม่กล้ากินต่อ........
เสียงโทรศัพท์ภายในห้อง ทำให้ต้องรีบไปรับสาย
“น้ำฝน......เดือนหน้าหมั้นเลยแล้วกันนะ.....เดี๋ยวเรียนจบแล้วก็จะได้แต่งงานเลย”
“ครับพ่อ”
เสียงทุ้ม ๆ ตอบกลับไป ก่อนจะวางสาย และเดินกลับไปที่ถังขยะอีกครั้ง
หยิบถุงขนมขึ้นมาจ้องมอง ด้วยความสับสน
................ชีวิตที่ต้องเดินตามที่ทางบ้านเลือกให้ ถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากจะขัดแย้งด้วย เพราะพี่ชาย ที่ริอาจขัดขืนพ่อกับแม่.....สุดท้ายก็ไปไหนไม่รอด....กลับมาอยู่ใต้อาณัติของพ่อกับแม่เหมือนเดิม
ที่ขอมาใช้ชีวิตอยู่คนเดียวตามลำพังแบบนี้
ก็คงใช้ได้แค่ช่วงที่ยังเรียนไม่จบนี้เท่านั้น
ถ้าเรียนจบแล้วก็ต้องไปสืบทอดกิจการที่บ้าน
ที่สำคัญ...........คำสั่งเด็ดขาดก็คือ....ห้ามรักหรือชอบใคร.....ถ้าคน ๆ นั้น ไม่ใช่คนที่พ่อกับแม่เลือกให้
ไม่อย่างนั้นก็จะเป็นอย่างพี่ชาย
ถุงขนมถูกเปิดออกพร้อมกับที่น้ำฝน ลงไปนั่งอยู่บนพื้นพรม
ก่อนจะนึกไปถึงใบหน้าของคนที่ช่างเอะอะโวยวายด่า
แถมยังชอบท้าตีท้าต่อยคนนั้น
“ไม่ใช่ว่าผม....จะชอบคุณปูหรอกนะ.....ผมก็แค่คิดว่า....คุณปูถึงลำบากแต่ก็มีชีวิตเป็นของตัวเอง.....”
หนุ่มร่างสูงใหญ่บ่นเสียงเบา ก่อนจะเดินมาทอดกายลงนอนที่โซฟา
และยกแขนขึ้นก่ายหน้าผาก
รอยยิ้มในวันฝนตกยังอยู่ในความทรงจำ
พอคิดมาถึงตรงนี้แล้วก็เริ่มกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
อยากเห็นรอยยิ้มนั้นอีกครั้ง
แต่ก็อยากลืม
จะทำยังไงถึงจะลืมภาพนั้นได้สักที
TBC…..
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู-ฝน ตอน สิ่งที่อยากทำ
"น้ำฝนวันศุกร์กลับมากินข้าวที่บ้านด้วยนะลูก..."
เสียงที่กรอกมาตามสายโทรศัพท์ ทำให้น้ำฝน ต้องจำใจตอบรับ
"ครับคุณแม่..ผมทราบแล้วครับ"
ไม่ว่าครอบครัวจะพูดอะไรจะสั่งอะไรน้ำฝนก็ต้องทำตามห้ามขัดขืน ให้หันซ้ายต้องหันซ้าย ให้หันขวา ต้องหันขวา
ครั้งหนึ่ง พี่ฟ้า เคยไม่ทำตามคำสั่งของพ่อกับแม่ และก็ถูกกดดันจนในสุด ก็ต้องกลับมาอยู่กับครอบครัว
กลับมาเป็นตุ๊กตาให้พ่อแม่จับหันซ้ายหันขวาอีกครั้ง ซึ่งมันก็ไม่ต่างอะไรกับน้ำฝนตอนนี้เลย
เรียนเทควันโด้ เพราะคุณพ่อต้องการให้เรียน
เรียนหนังสือให้เก่ง ต้องเรียนให้ดีที่สุด เพราะเป็นคำสั่ง
อนาคตไม่เคยต้องคิดอะไร เพราะมีคนคิดให้หมดแล้ว
จำได้ว่าสมัยเด็ก ๆ เคยแอบอ่านหนังสือการ์ตูน และพ่อแม่จับได้ จึงไม่ให้แตะอีก
อยากเล่นเกมส์เหมือนคนอื่น ๆ เขา ก็ทำไม่ได้ เพราะพ่อกับแม่บอกว่า ทำให้สายตาเสีย และไม่ก่อให้เกิดประโยชน์
โตขึ้นมา ถึงได้ติดเกมส์ออนไลน์ เล่นขนาดหนักจนไม่มีแฟน
ซึ่งมันก็ไม่สำคัญหรอก เพราะพ่อกับแม่ก็หาไว้ให้แล้วไม่ต้องไปเสียเวลาหาให้เปลืองเวลาเล่นเกมส์เลยสักนิด
คำขอที่อยากได้ คือขออิสระ ก่อนที่จะต้องกลับไปอยู่ภายใต้คำสั่งของพ่อกับแม่
และได้รับอนุญาต แค่ 1 ปีเท่านั้น
ที่จะสามารถทำอะไรตามที่ใจอยากจะทำได้ หลังจากเรียนจบ ก็ต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่พ่อกับแม่เลือกให้
ครั้งหนึ่งน้ำฝนเคยคิดว่า ก็ดีเหมือนกัน ไม่ต้องคิด ไม่ต้องตัดสินใจอะไรเลย เพราะจะมีคนคิดและตัดสินใจให้แล้วหมดทุกอย่าง
ไม่มีสิ่งที่อยากได้
ไม่มีสิ่งที่อยากจะเป็น
ไม่มีสิ่งที่อยากจะทำ
เพราะอนาคตถูกวางไว้ให้หมดแล้ว แม้กระทั่งผู้หญิงที่จะมาเป็นแม่ของลูก ก็ถูกกำหนดไว้ ตั้งแต่ยังเป็นเด็ก
คนคนนั้นก็คือคนที่จะมาเกื้อหนุนกิจการของครอบครัวหลังจากแต่งงานกัน
แขนที่ก่ายอยู่ที่หน้าผาก ค่อยลดลงและหนุ่มร่างสูงใหญ่ ค่อยหยัดกายลุกขึ้นนั่ง
ขนมในกล่อง..........
ที่คุณปูเป็นคนทำ...
.ดีจังเลยนะ คนที่มีอิสระอย่างนั้น
ถึงเหนื่อย ถึงลำบาก
ก็ยังรู้ว่า ต้องทำอะไรต่อไป
ไม่เหมือนน้ำฝน ที่ต้องอยู่ภายใต้คำสั่งที่ครอบครัวเห็นสมควรให้ต้องทำตามอยู่เสมอ
ท้องฟ้าข้างนอกมืดครึ้ม....สายฝนกำลังจะพัดโหมกระหน่ำ
หนุ่มร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืน และเดินไปรูดม่านหน้าต่างให้ปิดลง
ไม่อยากเจอฝน....
ชื่อน้ำฝน
แต่เขาก็เกลียดฝนเหมือนกัน......เวลาที่ฝนตก.....เหมือนหายใจไม่ออก
สายฝนที่พัดโหมกระหน่ำ...ยิ่งทำให้ทุกข์ทรมานใจ
เพราะเป็นวันที่ เจ้าแมวตัวเล็กที่เก็บมาเลี้ยงเอาไว้เป็นเพื่อน ถูกนำออกไปปล่อย
พ่อกับแม่ไม่ให้เลี้ยง....เพราะไม่มีประโยชน์
แม้จะอ้างเหตุผลอะไรสารพัด ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ จึงได้แต่เดินกลับเข้าห้อง
และแอบร้องไห้อยู่คนเดียวเงียบ ๆ เพราะความเสียใจ
สิ่งที่รัก จะถูกกำหนดไว้เสมอ
ต้องรักพ่อกับแม่.......ต้องรักสิ่งที่พ่อกับแม่เลือกให้
ห้ามทำอะไรที่เหนือกว่านั้น
แล้วถ้าเกิดว่าวันหนึ่ง..........หลงรักในสิ่งที่ครอบครัวไม่ได้เป็นผู้เลือกให้
ก็จะเหมือนกับพี่ฟ้า.....ที่เคยพยายามจะหนี
สุดท้ายก็ต้องกลับมาเป็นตุ๊กตาให้พ่อกับแม่เหมือนเดิม
ขนมในกล่องสีสันน่ากิน.........ขนมที่คุณปูเป็นคนทำ
น้ำฝนทอดสายตามองขนมในกล่องนิ่งอยู่อย่างนั้น
ปล่อยความคิดให้ไหลไปเรื่อย ๆ
จากนี้ไปเหลือเวลาอีกแค่ 8 เดือน.....
อยากจะอยู่กับสิ่งที่รัก....
อยากจะรู้ว่าตัวเองอยากทำอะไร
อยากจะทำในสิ่งที่ชีวิตนี้ไม่เคยทำ
ถึงกลัว.....แต่ก็จะลองทำ
เพราะมันเป็นโอกาสแรกและโอกาสสุดท้ายที่จะได้อิสระ
น้ำฝนผุดลุกขึ้นยืน และเดินไปเปิดม่านดูก็ยังเห็นสายฝนที่ยิ่งตกหนักมากขึ้น พร้อมกับที่ท้องฟ้าส่งเสียงคำรามลั่น
ฟ้าข้างนอกยังมืดครึ้ม...
แต่ช่างมัน....อยากจะครึ้ม ฝนอยากจะตกเท่าไหร่ก็ช่างมัน
ร่มขนาดใหญ่ในลิ้นชักถูกหยิบขึ้นมา
และน้ำฝนก็ก้าวเดินออกจากห้องด้วยความรีบเร่ง.................
อยากไปหาคุณปู....
กลัวคุณปูจะเดินตากฝน.........
ไม่อยากให้หนาว
ไม่อยากให้ตัวเปียก
จะไปรับคุณปู
อยากไปหา
อยากเจอหน้าเหลือเกิน
TBC.....
เอาเข้าแล้วงั้ย อุปสรรคอันยิ่งใหญ่นี้จะผ่านมันไปอย่างงั้ยน๊า
บุญคุณที่ให้กำเนิดและเลี้ยงดู กับหัวใจ จะเลือกทางไหน ไม่ว่าทางไหน ก็ต้องเสียอีกทาง แล้วฝนจะทำอย่างไร
เวลาอีก 8 เดือนที่เหลือจะทำอย่างไร กับหัวใจ มาช่วยกันลุ้นต่อน๊า
-
:sad2: :sad2: :sad2:
นั้นดิครับจะเลือกทางไหน....ระวางสิ่งที่เรียกว่าบุญคุณกับสิ่งที่เรียกว่าหัวใจ
เป็นกำลังใจให้มาลงต่อน่ะครับ
เพราะชอบเรื่องนี้จริง ๆ ครับ
น้ำฝนจะเลือกอะไรอ่ะครับ..... :o12:
-
น่าปวดหัวแทนน้ำฝนซะจริงๆ โดนบังคับไปซะทุกอย่าง
รออ่านตอนต่อไปนะครับ :m5:
-
:impress: :impress: :impress:
แบบนี้น้ำฝนก็สบายแต่กายอะดิครับ
แต่ใจอะไม่สบายไม่อิสระเลยนะครับคุณน้ำฝน
แล้วจะเป็นไงต่อไปอะครับ ลุ้นๆๆ
น้ำฝนเริ่มจะชอบปูละ แล้วปูละเริ่มชอบยัง
แต่ปุยังไม่รู้อิโหน่อิเหน่เลยนิครับ
เหอๆๆ ปูน่ารักครับทำเพื่อน้องได้ขนาดนี้
มีพี่ชายแบบนี้คงปลื้มตายเลย
:impress: :impress: :impress:
-
พ่อแม่บางทีก็บังคับจนเกินไปนะ ไม่สนความรู้สึกของลูกเลย :m17: :m17:
-
:amen: :amen: :amen:
มารอคร้าบบบบ ผม
-
:m17:
ทำมายชีวิตคุงฝนช่างเศร้าเยี่ยงนี้ T^T
อ่านแล้วปวดใจ..งุงิๆ... :เฮ้อ:
ความรักกับเวลาอีก 8 เดือน.. :serius2:
เฮ้อออออออออ....
-
เออนะ...เอากับเขาสิ น้ำฝนน่าสงสาร เพิ่งจะรู้ว่าชอบปูก็เจอทางตันซะแล้ว :เฮ้อ:
แล้วจะเป็นยังไงต่อไปล่ะเนี่ย...ถ้าจะเข้าหาปูตอนนี้ แล้วหลังจากแปดเดือนล่ะ
โอย...หนักใจแทน ลุ้นมาตั้งนาน...ทำไมเป็นแบบนี้..... :a6:
-
คลุมถุงชนถึงจะเป็นนิยายก็เถอะมันยังเหลืออีกเหรอครับผม :a6:
8เดือนเท่านั้นรีบทำในสิ่งที่หัวใจเรียกร้องเถอะครับผม :sad2:
-
ความเดิมตอนที่แล้ว
น้ำฝนเหลือเวลาอีก 8 เดือนเท่านั้นก่อนจะเรียนจบและต้องกลับบ้านไปแต่งงานกับคนที่ทางบ้านหาไว้ให้ เค้าจะทำอย่างไรกับหัวใจตัวเองและปูคนที่รัก.... มาติดตามกันต่อเลย
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู - ฝน ตอน เพื่อน
และแล้วกูก็เปียกฝนอีก...ไอ้พวกห่าขโมยร่มกู....อย่าให้กูรู้นะว่าใคร ไม่เอาไว้แน่ แม่ง....
ตกหาพ่อมันเหรอวะฝนห่า........
ไอ้ปูอันธพาล เดินด่าฝนที่ตกหนักเหมือนเช่นทุกวัน.....หลังจากฝึกงานเสร็จ ตอนเย็นก็ต้องไปทำงานเป็นเด็กเสริฟที่ร้านอาหารต่อ
แต่ฝนมันตกก็เลยเซ็ง ไปไหนลำบาก น้ำแม่งก็ท่วงซอยอีก
กูละเบื่อ
เดินลุยน้ำแม่งทั้งวัน เสี่ยวแดกเลยกู
อยู่ดี ๆ ฝนก็หยุดตก
ไม่ใช่ว่ามันหยุดตกนะ มันก็ยังตกอยู่ แต่ว่า...........
"ขอโทษนะครับมารับช้า....ตอนแรกผมคิดว่าจะขับรถมาดีกว่า แต่ว่าไม่มีที่จอด..คิดว่าคุณปูต้องเดินมาแน่เลย..."
ไอ้เหี้ยน้ำฝน....มันประสาทหรือไงวะ มาเดินกางร่มให้กูเฉยเลย เป็นเหี้ยแม่งอะไรของมันแต่วันวะ
"อย่ามองอย่างนั้นสิครับ.....ผมก็แค่ผ่านมา....อีกอย่างคุณปูก็ไม่ค่อยสบายอยู่นี่ครับ...ถ้าเปียกอีกก็คงแย่"
คำอธิบายเรียบเรื่อย ทำให้ไอ้ปูยิ่งงงหนัก ทุกทีมันวิ่งหนีกู วันนี้มันดันมายืนรับกูเฉยเลย เป็นเหี้ยอะไรของแม่งวะ
ไอ้ปู อันธพาล หันหน้าไปมองใบหน้าด้านข้างของไอ้ยักษ์ตัวโต ที่มีรอยยิ้มจุดอยู่ที่มุมปาก
"เป็นเหี้ยอะไร....เมาเหรอ...โดนกูเสยไม่กี่ทีถึงกับเมาเลยเหรอมึง..ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
ไอ้ปูหัวเราะร่า ก่อนจะตบหัวคนที่ตัวสูงกว่าไปหนึ่งครั้ง ด้วยความสะใจ
"โอ้ย...มันเจ็บนะครับ...ทำไมชอบทำแบบนี้ล่ะครับ....ถ้าเป็นคนอื่นเขาโดนทำแบบนี้เขาจะต้องโกรธนะครับ...."
น้ำฝนหันมาเอ็ดคนที่เดินอยู่ข้าง ๆ และก็ได้รับคำตอบเป็นการยักคิ้วให้หนึ่งครั้ง และยกมือขึ้นเตรียมที่จะโบกอีกสักครั้ง
แต่พอเห็นว่าไอ้น้ำฝนมันทำหน้าหงิกใส่แล้วก็ยกมือขึ้นจับหัวของตัวเองไว้
ก็เลยเปลี่ยนไปต่อยแขนมันแทน
หมัดหนัก ๆ กระแทกเข้าที่ไหล่ของน้ำฝนเต็ม ๆ และร่างนั้นก็นิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ก่อนจะยกมือขึ้นกุมหัวโหล่ และเมื่อมือ
ไม่ได้อยู่ที่ศรีษะแล้ว ก็ทำให้ไอ้ปู กลับมาตบหัวได้อีกครั้ง เสียงดังสนั่น
เล่นเอาน้ำฝนถึงกับร้องออกมาด้วยความเจ็บ
"ไอ้โง่...เจ็บทำไมไม่สู้วะ...ปล่อยให้ตบหัวเล่นอยู่ได้...โง่หรือเปล่าวะ"
ไม่อยากจะบอกว่า เพราะคนทำเป็นคุณปูหรอก ถึงได้ยอม แล้วก็ไม่เคยมีใครมาทำอย่างนี้ด้วยสักนิด
ก็โดนคุณปูแกล้งอยู่คนเดียวประจำแหละ ไม่อยากทำอะไรกลับ คราวก่อนแค่จับแขนไปนิดเดียว
คุณปูก็โกรธซะแล้ว แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ
"น้ำฝน...มึงไม่โกรธมั่งเหรอ...ที่กูชอบทำนิสัยเหี้ย ๆ ใส่มึงอ่ะ...ไม่รู้ดิ..กูไม่เคยเห็นมึงทำเหมือนโกรธสักที"
ไอ้ปูไม่เคยถามสักครั้งว่าอีกฝ่ายคิดยังไง แต่ครั้งนี้กลับถาม และค่อยเดินอย่างช้า ๆ ไปเรื่อย ๆ
ไม่ต้องกลัวเปียกฝน เพราะมีคนกางร่มให้
แบบนี้มันก็แปลกดี
หลังคำถาม ไม่ได้รับคำตอบกลับมาจนไอ้ปูต้องหันหน้าไปมองคนที่เดินอยู่ข้าง ๆ
หน้าของไอ้ฝนทำไมมันเป็นอย่างนั้นวะ ทำหน้าเศร้าขึ้นมาเฉย ๆ
"คุณปูครับ.....อีก 8 เดือน ถัดจากนี้....เป็นเพื่อนกันได้มั้ยครับ....เป็นแค่ 8 เดือนก็ได้...แล้วคุณปูจะซ้อมผมทุกวันก็ได้
ขอแค่ให้ผมได้มากางร่มให้คุณปูแบบนี้ในวันฝนตกก็พอ....ผมจะรบกวนคุณปูมากเกินไปหรือเปล่าครับ"
น้ำฝนหันหน้ามาถามไอ้ปู....และก็ได้เห็นใบหน้าที่บ่งบอกให้รู้ว่า กำลัง............งง
"มึงบ้าป่าว....ลูกคนรวยทำไมไม่ไปเป็นเพื่อนกับลูกคนรวยวะ"
คนสองคนหยุดยืนนิ่งอยู่กับที่ และหันมามองหน้ากันแบบชัด ๆ เป็นครั้งแรก
"ผม....เป็นอย่างที่ผมเป็นได้แค่ 8 เดือน....ถัดจากนี้ไป....ชีวิตของผมจะไม่ใช่ของผมคนเดียวอีกต่อไป....ก็...เรื่องของที่บ้านนะครับ เพราะฉะนั้น.....ผมจะต้องจ่ายเงินให้เท่าไหร่ครับ....ผมแค่อยากมีเพื่อน.....8 เดือน.....แค่นั้นเองครับ.....ได้มั้ยครับ"
น้ำเสียงที่หงอยเหงา พร้อมกับที่คนพูดก้มมองที่มือของตัวเอง และเงยหน้าขึ้นมองร่ม....กลัวว่าฝนจะหยดกระเท็นใส่คนตรงหน้า
"มึงโง่เหรอ....เพื่อนเขาไม่ต้องมีเงินมาแลกหรอก....ควายจริง ๆ เลยมึง....กูไม่สนหรอกว่ามึงจะไปตายที่ไหนอีก 8 เดือนน่ะ
เพราะกูไม่เข้าใจเรื่องของคนรวย....แต่ถ้ามีคนมากางร่มให้กู...ก็ดี..กูจะได้สบายกะเขามั่ง...แต่ถ้ากูเปียกเพราะมึงล่ะก็....มึงตายแน่ไอ้ฝน"
เสียงที่ตอบกลับมาพร้อมกับที่ นิ้วชี้ของไอ้ปู จิ้มลงที่กลางหน้าผากของน้ำฝนและทำหน้าตากวน ๆ ใส่ แค่นี้ก็ทำให้น้ำฝนยิ้มได้แล้ว
เม็ดฝนยังหล่นลงจากท้องฟ้าไม่ขาดสาย....พร้อมกับที่น้ำฝนเดินตัวลีบ และพยายามเอาร่มไปกางให้ไอ้ปู เพราะกลัวว่าจะทำให้เปียก
ไอ้ปู ไม่สนใจหรอกว่า น้ำฝนจะคิดยังไง....เท่าที่รู้ก็คือ...ดี...มีคนมารอรับ มากางร่มให้ มันก็ดี ดีกว่ากางร่มเอง
และถ้าวันไหน หงุดหงิดมา จะได้ต่อยไอ้น้ำฝนเล่นแก้เซ็ง
แต่สำหรับน้ำฝนแล้ว.....มันคือการเริ่มต้นที่ดีที่สุดในชีวิต...แม้จะรู้ผลลัพธ์ของตอนจบ...แต่ก็ดีใจ...อย่างน้อยก็ได้ทำ...
อย่างน้อยก็ได้ทำอย่างที่ตั้งใจ.....จากนี้ไป...จะเก็บความทรงจำทั้งหมดนี้ไว้....ตลอดชีวิต...และจะไม่มีวันลืมเลือน แม้แต่วินาทีเดียว
TBC....
-
โอ้โห......ไอ้ฝนสุดยอดดดดด.....
เอา..เอา อีก ตอนนนนนน.. o14
-
:o12: ขอให้ปูกะน้ำฝนสมหวังทีเถอะ ขอบคุณนะคับ รอตอนต่อไป อิอิ
-
เฮ้ออออ ไม่รู้เหตุ แต่รู้ผล :a6: :a6:
-
ตอนนี้เหมือนจะโรแมนติกนะคับ.. :m1:
เดินเคียงข้างกันไปท่ามกลางสายฝน.. :m3:
มาต่อไวๆนะค้าบผม..ลุ้นอ่า :m23:
-
โพสที่ 300 ของผม
ขอมอบให้เรื่องนี้ครับ
อยากบอกว่าสนุกจริง ๆ ครับ
ผมเศร้ามากครับบบบ
:sad2: :sad2: :sad2: :sad2:
-
คุณปูใจร้าย...ตบหัวน้ำฝนสองทีแน่ะ :m16:
คอยดูเถอะจะโดนหม่ำ คราวนี้เจ็บกว่าถูกตบหัวแน่ 555+ :laugh:
ถึงจะพยายามขำยังไง...มันก็ยังเศร้าใจอยู่ดี :เฮ้อ:
:sad2:
-
แว๊กกกกกกกกกกกกกกก
ทำไมพ่อแม่บังคับจัง
ขนาดนั้นก็เกินไปนะ
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับนายปูใจร้ายอะ
ทำอย่างนั้นกับน้ำฝนได้ไงครับ
สงสารอะ
:impress: :impress: :impress:
-
สงสารคู่นี้จัง หวังว่าจะสมหวังกันนะ o7
-
มารอคับบบบบบบผม
-
ความรัก ความฝัน ชีวิตแห่งอิสระภาพ8เดือนเท่านั้น :m15:
-
8 เดือน มันแป๊ปเดียวเอง
สงสารฝนจัง
-
ให้โอกาศคุนน้ำฝนบ้างนะคับ เพราะเค้ากำลังพยายามเต็มทีแล้ว 8 เดือน ที่อาจจะเปงช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิต
-
สงสารคุณน้ำฝนจังเงิยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย โดนทุบเอาทุบเอา แต่ที่บอกว่า คุณปูเป็นกุ๊กนี้สิครับ ผิดขาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :a5:
-
^
^
^
^
น่าจะเป็นผิดคาดมากกว่านะ
-
:m3: มาเป็นกำลังใจครับผม
-
มานอนนรออออคร้าบบบบบ :a12:
-
:undecided: :undecided: :undecided:
รอออออออออออออออออออ
-
อยากอ่านนนนนนนนนนนนนนนน
-
มาต่อแล้ว จ้า :impress:
หลังจากน้ำฝนรู้ใจต้วเองแล้ว แต่ว่าเหลือว่าอีกแค่ 8 เดิอน....
หลังจากนั้นก็ต้องกลับไปทำหน้าที่ในฐานะลูกที่ดี....
จากเกิดอะไรขึ้นกับคนทั้งสองต่อไป ติดตามได้ที่นี้..... :m23:
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู-ฝน ตอน กล่องความทรงจำ
"กินข้าวสิ.....นั่งเหม่ออยู่ได้..อย่าให้ต้องเรียกซ้ำซากไม่ชอบนะ..."
วันนี้เป็นวันหยุด และน้ำฝนกำลังนั่งเล่นตุ๊กตากระดาษอยู่ที่พื้นกับเด็กหญิงตัวเล็กและหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ในห้องเช่าแคบ ๆ
"พี่ชาย...กินข้าวกับหนูนะ..." น้องสาวตัวเล็ก ของไอ้ปูเอ่ยบอกและดึงแขนให้น้ำฝนมานั่งกินข้าวด้วยกัน
ผัดผักบุ้ง และไข่เจียว....กับข้าวแค่สองอย่าง
และข้าวชนิดพูนจานถูกตักส่งให้ ทั้งน้ำฝน และน้องสาวของไอ้ปู
"กินเยอะ ๆ ไอ้กุ้ง...วันนี้เงินเดือนพี่ปูออก..ไข่เจียวเลยนะ..ชอบใช่มั้ยล่ะ...ฮ่า ฮ่า"
เสียงหัวเราะนั้นยิ่งทำให้น้ำฝนนิ่งมองอยู่อย่างนั้น...ผ่านไปเกือบเดือนแล้วที่ไป ๆ มา ๆ อย่างนี้
อึดอัดบ้างในช่วงแรก ที่ยังไม่ค่อยชิน และต้องใช้เวลาในการปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมที่ไม่เคยเจอมาก่อน
แต่พอนานไปก็รู้สึกว่า ห้องเช่าแคบ ๆ ห้องนี้
เหมือนบ้านอีกหลังของตัวเองไปแล้ว
ต่อหน้าของน้องกุ้ง คุณปูจะไม่เคยเอ็ด ไม่เคยด่า ไม่เคยโมโห หรือแม้กระทั่งชกต่อยก็ไม่เคยทำ
นั่นยิ่งทำให้น้ำฝน รู้สึกว่า มีแค่ตัวเองคนเดียวเท่านั้น ที่คุณปูให้ความสนิทสนมด้วย ขนาดเล่นหัวกันได้
เหลืออีก 7 เดือน เวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน
ช่วงเย็น หลังจากเรียนเสร็จแล้ว ไม่รู้ว่าจับพลัดจับผลูอีท่าไหน ถึงกลายเป็นคนไปรับน้องกุ้งกลับมาอยู่ที่คอนโด
พาไปกินข้าวและสอนการบ้านในตอนเย็น.....ห้าทุ่มคุณปูถึงจะมารับกลับมาที่ห้องเช่า
เป็นแบบนี้ได้ยังไงกันนะ
ตั้งแต่วันที่เขามาที่บ้านคุณปูครั้งแรก ๆ แล้วทักท้วงไปว่า ไม่น่าให้เด็กผู้หญิงอยู่คนเดียวอย่างนี้และออกปากว่า
ขอรับน้องกุ้งไปดูแลก่อน รอเวลาคุณปูกลับมารับหลังจากทำงานเสร็จคงดีกว่า
หลังจากนั้น เห็นคุณปูเอะอะโวยวายด่าว่า แต่สุดท้ายก็ต้องยอมทำตาม
เพราะดูท่าว่า....เมื่อถึงเวลาดึกแล้ว มันก็อันตรายจริง ๆ
สุดท้ายหน้าที่ดูแลเด็กหญิงจึงกลายเป็นหน้าที่ของเขาไปโดยปริยาย
"เหม่ออีกแล้ว...จะกินมั้ยเนี่ย...เอาไปเลยน้ำปลา...ข้าวมันจืดไปใช่มั้ย..."
น้ำปลาในขวดถูกนำมาเหยาะใส่จานข้าว พร้อมกับที่น้ำฝนนั่งยิ้มเมื่อมองจานข้าวที่มีข้าวจนพูนจาน
"ประสาทแล้ว...ไอ้กุ้งดูพี่น้ำฝนดิ...พี่ปูว่ามันประสาทเอ็งก็ไม่เชื่อ..เห็นมั้ย..เหม่ออีกแล้ว"
ไอ้ปู อันธพาล บอกกับน้องสาวที่ตักไข่เจียวร้อน ๆ ใส่จานข้าวและเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย
"พี่ชายไม่บ้าหรอก...พี่ชายเล่นตุ๊กตากระดาษกับหนูด้วย...พี่ปูชอบว่าพี่ชาย..."
เด็กหญิงเงยหน้ามองคนไอ้ปู และหันไปสนใจกับการกินไข่เจียวในจานต่อ
"เข้าข้างกันจริงนะ...ตั้งแต่ไปอยู่บ้านเขาเนี่ยไอ้กุ้ง...."
ไอ้ปูอันธพาล บ่นเสียงเบา และเงยหน้ามองคนที่เอาแต่นั่งยิ้มอยู่ เห็นแล้วมันน่าต่อย แต่ทำไม่ได้
เพราะไอ้กุ้งมันอยู่ด้วย
"โอ๋ โอ๋ พี่ปู...น้อยใจเหรอจ๊ะ...หนูรักพี่ปูที่สุดจ่ะ...นะจ๊ะ..โอ๋.โอ๋..พี่ปูอย่าร้องไห้นะ"
เด็กหญิงตัวเล็กปล่อยช้อนและแตะไหล่พี่ชายเบา ๆ
น้ำเสียงและท่าทางแสดงให้เห็นชัดว่ากลัวว่าพี่ชายของตัวเองจะน้อยใจ ที่เอาแต่เล่นกับพี่น้ำฝนตลอดเวลา ไม่ค่อยได้เล่นกับพี่ปูเลย
"อือน้อยใจดิ...งั้นเหยียบหลังด้วยนะ...ไอ้กุ้งไม่นวดให้..พี่ปูเมื้อยเมื่อยแหละ"
ใบหน้าคมอมยิ้มและเอื้อมมือลูบผมของน้องสาวเหมือนปกตินิสัยที่ทำอยู่บ่อย ๆ
ภาพตรงหน้ายิ่งทำให้น้ำฝน ยิ้มกว้างมากกว่าเก่า.....และเมื่อสายตาดุ ๆ ของไอ้ปู เหลือบไปเห็นเขาก็โดนด่าทันที
"ขำทำไม....เฮ้ย..ไอ้กุ้ง...ดูทางซ้ายดิ..มีอะไรอ่ะ"
ไอ้ปู เอ่ยบอกกับน้องสาว และเมื่อเด็กหญิงหันไปมองตาม
น้ำฝนก็โดนชกที่ไหล่แบบเต็ม ๆ เล่นเอาเจ็บ จนต้องเบะหน้า และลูบที่แขนของตัวเองเบา ๆ
"ไม่เห็นมีเลย...ไหนเหรอ" เสียงเล็ก ๆ เอ่ยถาม และก็ได้รับคำตอบ
"สงสัยพี่ปูตาฝาดน่ะ...กิน..กิน..อร่อยมั้ย..กินเยอะ ๆ อ่ะ..พี่ตักให้นะ..กินผักบุ้งด้วย เอ็งจะได้ตัวโต ๆ นะ"
ดูคุณปูเขาสิครับ ชกเสร็จก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เมื่อกี้อยากจะร้องด้วยความเจ็บแต่ก็ร้องไม่ได้
ก็คุณปูชกเสร็จ แล้วก็เอามือมาปิดปากเขาไว้นี่ จะให้ร้องได้ยังไงล่ะ ถึงเจ็บก็ต้องทน
ไม่งั้นจะยิ่งเจ็บกว่านี้
แต่ถึงเจ็บมากกว่านี้ก็ยอม
เจ็บมากกว่านี้งั้นเหรอ.........จะมีอะไรทำให้เจ็บปวดได้มากกว่านี้อีกนะ
ถ้า....ต่อไป...ต้องแยกจากกันจริง ๆ จะทำยังไงนะ
แค่เพื่อน....ได้เป็นแค่เพื่อน...แต่ก็มีความสุขถึงขนาดนี้
ดวงตาของน้ำฝนก้มมองที่จานข้าวและยกช้อนตักข้าวในจานใส่ปากอย่างช้า ๆ
ข้าว...
กับข้าว...
ไข่เจียวร้อน ๆ
ผัดผักบุ้ง....
ห้องแคบ ๆ
หมอน....
เสื้อผ้า...
จานชาม สิ่งของต่าง ๆ วางอยู่ตรงไหน เขาจดจำได้หมด.....
กลับไปนอนที่คอนโด เมื่อหลับตาแล้วก็ยังนึกภาพออก....บอกได้ว่าอะไรอยู่ตรงไหน...
เพราะคนจำต้องการจะจดจำภาพและทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้ทั้งหมดในความทรงจำ
และจะไม่ยอมให้จางหายไปแม้แต่วินาทีเดียว
"ไม่อร่อยเหรอ...." เสียงทุ้ม ๆ ที่เอ่ยถามทำให้น้ำฝนส่ายหน้า และส่งยิ้มให้ก่อนจะตักข้าวใส่ปาก
และค่อย ๆ เคี้ยว...อยากจะจดจำรสชาตินี้ไปตลอดชีวิต...ว่าไข่เจียวร้อน ๆ กับผัดผักบุ้งมันอร่อยมากแค่ไหน
ถ้าวันหนึ่ง จะไม่ได้กินอีก ก็จะไม่เสียใจ และจะไม่ลืมว่าในแต่ละวันที่ได้อยู่ใกล้ชิดกันขนาดนี้มีความสุขมากขนาดไหน
ภาพของผู้ชายอีกคนที่ร้ายกาจกับใคร ๆ แต่รักน้องสาวเป็นที่สุด
ภาพ...ทุกภาพที่เห็น ถูกบันทึกเอาไว้ในสมองทุกบททุกตอน
ใบหน้าคมเงยหน้าขึ้นมองคนที่ตักกับข้าวให้น้องสาว และหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
น้ำฝนก้มหน้าลงและตักข้าวอีกคำใส่ปากและเคี้ยวข้าวอย่างช้า ๆ
ก่อนจะยิ้มกับตัวเองอย่างเหงา ๆ
อีก 7 เดือน....มีเวลาแค่นี้
และเมื่อถึงวันสุดท้าย....เขาจะบอกความรู้สึกทุกอย่างออกมา......ว่าเขารู้สึกยังไงบ้างกับคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า
ต่อให้คุณปูซ้อมเขาให้ตาย...ก็ไม่เป็นไร...เพราะว่า...เมื่อถึงวันนั้น....เขาจะไม่มาอยู่ให้ขวางหูขวางตาคุณปูอีกเลย
TBC....
-
เศร้าอ่ะครับ.....
ฮือออออออ ฮือออออ :m15: :m15:
ออ...คนแต่งใจร้ายจังงงง
-
7 เดือนและ.......เวลาทำไมต้องคอยซ้ำเติมคนบางคนด้วยน้า ไม่เข้าใจจิงๆ
-
:sad2: :sad2: :sad2:
ทำไมแต่งเศร้าเน่ออออ
เห็นด้วยกับคุณ fc_uk
แต่ชอบน่ะครับ
เป็นกำลังให้เสมอน่ะครับ
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
ไมมันเศร้างี้อ่ะ แงแงแงแงแง
คนนึงชีวิต โคตรรันทด อีกคนก็ น่าอึดอัด
o9 แต่ก็น่าติดตามมาก ๆ อย่าหายไปนะคับ o9
-
:sad2:
รันทดมากๆ :o12:
-
เวลาตอกย้ำถึงห้องเช่าแคบ ๆ ของคุณปูกะน้องสาว
น้ำตาจะไหลทุ๊กที
สภาพมันคงไม่ต่างกับเราละมั๊ง :เฮ้อ:
แต่ดูท่าคุณปูจะเป็นมากกว่าแฮะ มีน้องสาวด้วย
-
:m15:
สงสารคุงน้ำฝนอ่า
:sad2:
-
พี่คาบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ ไมมันเศ้รางี้อ่าคาบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
อีก 7 เดือนเอง :m15: :m15:
-
ตอกย้ำจัง
รู้แล้วครับว่า เวลาแห่งความสุขมันเหลือน้อย :sad2:
เง้อ เศร้า หายเข้าใจผิดล่ะ แต่ก็มีข้อจำกัดเรื่องเวลามาอีกจนได้
-
รอๆรอๆ :oni3:
-
สู้เค้าน๊า o7 o7 o7
-
รอคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบ :mc1:
-
เศร้าจังเลยอ่ะ :sad2:
-
รอ คับบบบบบบบบบบบบบบบ
:mc4:
-
มารองับ ยังไม่มาอีกหรอ :serius2: :serius2:
-
:o12: :serius2: :serius2: :m15:
เศร้า โคตรๆ เลยครับ รอตอนต่อไปครับ ขอบคุณคับ
-
รอโว้ยยยยยยยยย
-
:oni1: :m28:
อืมม ระหว่างรอ ถามเพื่อนๆ หน่อยครับ เพื่อนๆ คิดว่า ตกลง คุณปู กะ นู๋น้ำฝน ใจจะเป็น K / Q
กันนะ หุหุ
-
ตอบคุณข้างบน...
ผมว่าน้ำฝน....เปงคนกระแทกพี่ปูอ่า :m21: :m21: :m21:
-
fc_uk ........... :m12:
เห็นด้วยครับ.....
แต่อยากให้มาต่ออ่ะครับบบ
รออ่านอยู่ครับ
-
แหะ แหะ มาแล้วๆๆ ขออภัยในความล่าช้า **คอมพ์ข้าพเจ้าเดี้ยง จิตตก ***
ความเดิมตอนที่แล้ว
เนื่องจากน้ำฝนเหลือเวลาอีกแค่ 7 เดือนเท่านั้น หลังจากนั้นก็ต้องกลับไปทำหน้าที่ลูกที่ดีเพื่อไปแต่งงานกับคนที่พ่อแม่หมั่นหมายไว้ให้
แล้วความรู้สึกกับคุณปูที่มากขึ้นทุกวันๆ จะทำอย่างไร
แต่ถึงเจ็บมากกว่านี้ก็ยอม
เจ็บมากกว่านี้งั้นเหรอ.........จะมีอะไรทำให้เจ็บปวดได้มากกว่านี้อีกนะ
ถ้า....ต่อไป...ต้องแยกจากกันจริง ๆ จะทำยังไงนะ
แค่เพื่อน....ได้เป็นแค่เพื่อน...แต่ก็มีความสุขถึงขนาดนี้
ดวงตาของน้ำฝนก้มมองที่จานข้าวและยกช้อนตักข้าวในจานใส่ปากอย่างช้า ๆ
ข้าว...
กับข้าว...
ไข่เจียวร้อน ๆ
ผัดผักบุ้ง....
ห้องแคบ ๆ
หมอน....
เสื้อผ้า...
จานชาม สิ่งของต่าง ๆ วางอยู่ตรงไหน เขาจดจำได้หมด.....
กลับไปนอนที่คอนโด เมื่อหลับตาแล้วก็ยังนึกภาพออก....บอกได้ว่าอะไรอยู่ตรงไหน...
เพราะคนจำต้องการจะจดจำภาพและทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้ทั้งหมดในความทรงจำ
และจะไม่ยอมให้จางหายไปแม้แต่วินาทีเดียว
"ไม่อร่อยเหรอ...." เสียงทุ้ม ๆ ที่เอ่ยถามทำให้น้ำฝนส่ายหน้า และส่งยิ้มให้ก่อนจะตักข้าวใส่ปาก
และค่อย ๆ เคี้ยว...อยากจะจดจำรสชาตินี้ไปตลอดชีวิต...ว่าไข่เจียวร้อน ๆ กับผัดผักบุ้งมันอร่อยมากแค่ไหน
ถ้าวันหนึ่ง จะไม่ได้กินอีก ก็จะไม่เสียใจ และจะไม่ลืมว่าในแต่ละวันที่ได้อยู่ใกล้ชิดกันขนาดนี้มีความสุขมากขนาดไหน
ภาพของผู้ชายอีกคนที่ร้ายกาจกับใคร ๆ แต่รักน้องสาวเป็นที่สุด
ภาพ...ทุกภาพที่เห็น ถูกบันทึกเอาไว้ในสมองทุกบททุกตอน
ใบหน้าคมเงยหน้าขึ้นมองคนที่ตักกับข้าวให้น้องสาว และหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
น้ำฝนก้มหน้าลงและตักข้าวอีกคำใส่ปากและเคี้ยวข้าวอย่างช้า ๆ
ก่อนจะยิ้มกับตัวเองอย่างเหงา ๆ
อีก 7 เดือน....มีเวลาแค่นี้
และเมื่อถึงวันสุดท้าย....เขาจะบอกความรู้สึกทุกอย่างออกมา......ว่าเขารู้สึกยังไงบ้างกับคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า
ต่อให้คุณปูซ้อมเขาให้ตาย...ก็ไม่เป็นไร...เพราะว่า...เมื่อถึงวันนั้น....เขาจะไม่มาอยู่ให้ขวางหูขวางตาคุณปูอีกเลย [/color]
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู-ฝน ตอน หนาว
“ค้างดีกว่ามั้ยครับ...ฝนตก ๆ เดี๋ยวน้องกุ้งเป็นหวัด....”
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่คุณปูมารับน้องกุ้งที่คอนโด มิหนำซ้ำที่ตัวเปียกแบบนี้ก็เพราะลืมเอาร่มที่ซื้อให้ไปทำงานด้วยซะอีก
น้ำฝนเอ่ยบอกคนที่เอาผ้าขนหนูเช็ดผมและเตรียมจะกางร่มเดินออกจากห้อง และจูงแขนน้องสาวเอาไว้
“ทำไมวะ....ก็กลับทุกวัน...ฝนตกนิดเดียว...จะอะไรมากมาย....”
ไอ้ปู อันธพาล เตรียมใส่รองเท้าและปลุกน้องสาวให้ตื่นเต็มตา เด็กหญิงยกมือขยี้ตาและปิดปากหาวนอนด้วยความง่วงงุน
“ก็ฝนมันตก...ถ้าน้องกุ้งไม่สบายจะทำยังไงล่ะครับ” น้ำฝนเอ่ยบอกและไอ้ปูก็เงยหน้ามองใบหน้าของคนที่พูด
“เออรู้แล้ว....ค้างก็ค้าง....เอาเสื้อมาให้เปลี่ยนด้วย..เละหมดแล้วเนี่ย”
เป็นครั้งแรกที่คุณปูเขายอมค้างด้วย เมื่อก่อน บอกยังไงก็ไม่ยอมค้าง ถ้ารู้ว่าเอาน้องกุ้งมาอ้างแบบนี้แล้วคุณปูจะยอมเชื่อล่ะก็...เอามาอ้างตั้งนานแล้วล่ะ
น้ำฝนจูงแขนเด็กหญิงตัวเล็ก เข้าห้อง และปัดที่นอนให้ พร้อมกับที่ลอบยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
เด็กหญิงตัวเล็ก ปรือตามองหน้าพี่น้ำฝนอีกครั้ง ก่อนจะลงนอน และผ้าห่มผืนหนาก็ถูกดึงมาคลุมให้
“นอนนะครับ....วันนี้นอนห้องพี่น้ำฝนนะครับ”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยบอก และเมื่อเด็กหญิงหลับตาลงอย่างว่าง่าย
ร่างสูงใหญ่นั้นก็ลุกขึ้น เดินไปที่ตู้เสื้อผ้า และค้นหาเสื้อยืดแขนสั้นกับกางเกงใส่ลำลองมายื่นให้คนที่นั่งอยู่บนโซฟานอกห้องทันที
“อาบน้ำก่อนดีกว่ามั้ยครับ...เอาชุดนี้ไปเปลี่ยนนะครับ....” เสื้อผ้าถูกยื่นให้พร้อมกับที่ไอ้ปูรับมาถือเอาไว้
ก่อนที่หนุ่มร่างสูงใหญ่จะคว้าผ้าขนหนูจากมือของไอ้ปู มาเช็ดเส้นผมเปียกชื้นของคนที่นั่งนิ่งอยู่
“เฮ้ยน้ำฝน....เช็ดห่าอะไรงี้วะ....แล้วชาติไหนมันจะแห้งเนี่ย...แม่งโง่จริง ๆ “
เสียงเอ็ดด่ามาพร้อมกับที่มือของไอ้ปู เปลี่ยนมาดึงผ้าขนหนูออกและขยี้ที่ผมตัวเองเหมือนไม่กลัวเจ็บเลยสักนิด
น้ำฝนนิ่งมองภาพนั้นและหัวเราะออกมาเสียงเบา
สมเป็นคุณปูจริง ๆ
ท่าทางแบบนี้ทำให้เห็นว่าน่ารักได้ขนาดนี้เลยนะ
“ถามหน่อยสิครับ....ผมเล่นสนุ๊กไม่เป็นน่ะ...เวลาผมตั้งลูกก่อนจะตบลูกอื่น ๆ ผมจะตั้งลูกสีแดงหรือสีดำดีครับ”
เสียงที่เอ่ยถาม....มาพร้อมกับหัวใจที่เต้นระทึก สังเกตมาหลายครั้ง แต่ไม่แน่ใจว่าจะจริงอย่างที่คิดหรือเปล่า
และดูเหมือนว่าคุณปูเขาจะนิ่งคิดนิดเดียว และก็เอ่ยตอบ
“มึงเล่นไม่เป็นจริงเหรอ...” น้ำเสียงที่ถามย้ำเพื่อความมั่นใจ ทำให้น้ำฝนต้องพยักหน้าและตีหน้าให้ซื่อที่สุด ไม่ให้ถูกจับได้
“เขาก็...ต้องตั้งลูกดำสิวะ...ไม่น่าโง่เลยมึง..ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
คำตอบของไอ้ปู ทำให้น้ำฝนอมยิ้มอยู่คนเดียวก่อนจะเอ่ยถาม....ปัญหาอีก
“แล้ว......ตัวอักษรQ.ในไพ่นะครับ บวกกับ 10 ได้เท่าไหร่ครับ”
คำถามถัดมาทำให้ไอ้ปูต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ก่อนจะเอ่ยบอกออกมา
“มันจะบวกกันได้ยังไงบ้าหรือเปล่าวะ....แม่งถามอะไรปัญญาอ่อนจริง ๆ “
ไอ้ปูลุกขึ้นยืน และกำลังจะก้าวเดินไปเข้าห้องน้ำ แต่ก็ถูกฉุดแขนเอาไว้ พร้อมกับคนที่ทำหน้ายิ้ม ๆ ยิ่งยิ้มกว้างจนน่าแปลกใจ
“ยิ้มหาพ่อมึงเหรอ......ดึงแขนกู...เดี๋ยวกูต่อยคว่ำเลย” ไอ้ปูกำหมัดแน่นและทำท่าจะต่อยหน้าคนที่ดึงแขนไม่ยอมให้ไปทันที ก่อนจะถูกกระชากเข้ามาประทะกับอกกว้างนั้นอย่างแรง และล้มคว่ำไม่เป็นท่า โดยมีร่างของใครอีกคนตามมาทาบทับและกดแขนทั้งสองข้างเอาไว้
“แล้ว.....เวลาขาย........ต้องทำยังไงบ้างครับ”
น้ำฝนแค่อยากรู้เรื่องที่ค้างคาอยู่ในใจให้หมด ว่ามันจริงหรือหลอกกันแน่ เพราะไม่แน่ใจ และก็เห็นว่าอะไรบางอย่างมันยังครุมเครืออยู่ แต่ได้พิสูจน์อะไรบางอย่างไปสองข้อ ตอนนี้อยากจะรู้ข้อที่สาม
ว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่
“เฮ้ย.........สัตว์นี่..กดแขนกู..มึงอยากตายเหรอ......”
น้ำเสียงที่บ่งบอกให้รู้ว่าไม่พอใจ มาพร้อมกับที่ร่างที่อยู่เบื้องล่าง เอียงหน้ามองคนที่กดแขนตัวเองเอาไว้ ก่อนจะออกแรงเต็มแรง สะบัดหนีออกมาได้ และเตรียมลุกขึ้น เตรียมยันอีกคนด้วยฝ่าเท้า แต่ก็ถูกกอดรัดรอบเอวจากด้านหลังเอาไว้จนทำให้ดิ้นรนหนีลำบาก
“เฮ้ย.... ไอ้เหี้ยฝน....ทำเหี้ยอะไรของมึงวะ.......แม่งเดี๋ยวกูเตะคว่ำเลยไอ้สัตว์เอ้ย” เสียงเอะอะโวยวายทำให้น้ำฝนต้องรีบใช้มือปิดปากร่างนั้นเอาไว้ และบอกให้เงียบเสียง
“ชู่วววววววววว น้องกุ้งหลับแล้ว....อย่าเสียงดังสิครับ....แค่เล่นมวยปล้ำกันนิดหน่อยเอง....นาน ๆ เล่นทีสนุกออกนะครับ.....”
สิ่งที่น้ำฝนบอกทำให้ไอ้ปูเงียบเสียงลงได้
“เล่นหาพ่อมึงเหรอ....กูจะอาบน้ำ...จะนอนแล้ว....” แม้จะพยายามข่มเสียงให้เบาลง แต่ก็ได้เพียงนิดเดียวเท่านั้น
“นิดเดียวครับ....อยู่นิ่ง ๆ นิดเดียว....นะครับ...แป๊บเดียวเอง.....”
สองแขนที่โอบรัดรอบเอวเอาไว้จากด้านหลังค่อย ๆ คลายออก และเปลี่ยนมากอดไว้ทั้งตัว มิหนำซ้ำไอ้คนข้างหลังมันยังซบหน้าลงกับไหล่อีก นั่นทำให้ไอ้ปูยืนงง
เล่นเหี้ยอะไรของมันวะ
นิดเดียวอะไรของมัน
ความอบอุ่นจากการกอดทำให้หนุ่มร่างสูงยืนนิ่ง และรู้สึกว่าอากาศหนาวเย็น ค่อยอบอุ่นขึ้น
แม้จะหงุดหงิดโมโห แต่อยู่ ดี ๆ ร่างกายกลับยืนนิ่งให้อีกคนกอดรัดได้ง่าย ๆ
อุ่น.....
แปลก....
แล้วมายืนให้มันกอดทำไมวะ....ไม่ชกแม่งสักหมัดวะเนี่ย
แม้จะคิดด้วยความไม่เข้าใจ แต่พอคนที่กอดทรุดกายนั่งลงที่โซฟา ไอ้ปูบ้าก็จำใจต้องนั่งนิ่ง ๆ ให้น้ำฝนกอดรัดจากด้านหลัง ก่อนจะเหยียดขาออกไปจนสุด....และสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่ข้างแก้ม
“หนาวมั้ยครับ.....ผมหนาวจังเลยครับคุณปู......”
น้ำเสียงที่สั่นสะท้าน มาพร้อมกับที่รับรู้ได้ถึงหยดน้ำที่หล่นลงที่หัวไหล่
คนกอดตัวสั่น และเหมือนกำลังสะอื้นไห้อยู่เงียบ ๆ แต่ไม่ยอมให้มอง ว่ากำลังร้องไห้
“เหี้ยฝน.....เป็นไร....ร้องไห้ทำไมวะ....กูตบหัวมึงแรงไปเหรอ”
ไอ้ปูเพิ่งจะสำนึกผิดได้ และพยายามจะหันไปเอ่ยถามคนที่กอดรัดร่างของตัวเองเอาไว้
“อย่าเพิ่งหันมานะครับ.....ผมไม่เป็นไรหรอกครับ....เดี๋ยวถ้าคุณปูจะซ้อมผมให้ตายก็ได้....แต่ขอผมอยู่นิ่ง ๆ อย่างนี้สักพักนะครับ.....ผมแค่รู้สึกว่ามันหนาว.....หนาวจังเลยครับคุณปู....ผมจะทำยังไงดี”
เสียงสะอื้นไห้ของคนที่ซบหน้านิ่งเงียบอยู่ที่หัวไหล่ ทำให้ไอ้ปูได้แต่นั่งอยู่เฉย ๆ .........
เป็นอะไรของมันวะ....บอกอยู่ได้ว่าหนาว
แล้วก็ร้องไห้
ไอ้น้ำฝนมันไม่เคยเป็นอย่างนี้นี่นา
แล้วมันเป็นอะไรกันแน่นะ เมื่อกี้ก็ยังเห็นมันหัวเราะอยู่ดี ๆ นี่หว่า พอมันกอดปุ๊บเสือกบอกว่าหนาว
บ้าป่าววะ.....
สิ่งที่ไอ้ปู ไม่เข้าใจ ยังไงก็ยังไม่เข้าใจ
แต่สิ่งที่น้ำฝนเข้าใจก็คือ ........... คนที่นั่งนิ่ง ๆ ไม่เคยทำสิ่งที่ไม่ดี ขนาดหลอกถามขนาดนี้แล้วยังไม่รู้เรื่อง
แล้วเรื่องอย่างนั้น.......แม้ไม่มั่นใจนักแต่ก็ตอบไม่ได้ว่าทำไมถึงเชื่อ...ว่าคุณปูต้องไม่เคยทำอะไรไม่ดีมาก่อนแน่ ๆ
น้ำฝนกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น พร้อมกับที่ค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างช้า ๆ
ไม่รู้ว่าทำไมพอกอดแล้ว จู่ ๆ ก็อยากร้องไห้ขึ้นมา ไม่เข้าใจว่าร้องได้ยังไง แต่ก็ร้อง ทั้งที่ตอนคุยกันก็คิดว่าจะเล่นกันเฉย ๆ แต่พอได้มากอดอย่างนี้แล้วมัน..................
ชาตินี้....ไม่เคยคิดหวังว่าจะได้ขนาดนี้.....แค่คุณปูอยู่นิ่ง ๆ ให้กอด.....
และสิ่งนี้เป็นสิ่งสุดท้ายที่ขอ....
แค่นี้..........ก็คงตัดใจได้แล้ว
TBC
-
:sad2: :sad2: :sad2:
อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขที่มีคราบน้ำตามาด้วย
รอน่ะครับ
จะขอได้...อยากบอกว่าให้สมหวังเห่อครับ
-
:sad2: สงสารน้ำฝน ปูจะรู้มั้ยนะว่าน้ำฝนคิดไง :m15:
-
ขอให้คู่นี้สมสู่...เอ้ยสมหวังอ่ะครับบ :m13: :m13:
ขอบคุณคนโฟสสครับบบบ
-
ไอฉ่า :m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
-
:serius2: :serius2:
ม่ายยยยยยยย...น๊าาาาาาาาาาาาา
:sad2:
อย่าให้มันเป็นเรื่องเศร้าเลยน๊า ไม่งั้นจะไม่อ่านแย้ว
:o12: >>> วิ่งจากไปทั้งน้ำตา
:m23:..ย้อเย่นนนนนค๊าบ ยังรออ่านอยู่คับผม
-
อ่านเรื่องนี่ทีไรร้องไห้ทุกที ทุกตอนเลยยย
-
:o12: :o12: :o12:
เศร้าใจเศร้าจิต คนตอบก็ช่างไม่คิด
:o12: :o12: :o12:
-
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
รออออออออออออออออออ
:m1:
-
:a6: :a6: :a6:
เศร้าจังง่า... :m15:
-
:m15: :m15: :m15: อ่านไปร้องไห้ไป :m15: :m15: :m15:
การจะรักใครสักคน และได้ความรักจากคนที่เรารักกลับมา มันเป็นเรื่องยากจริงๆเลยน้า
ไม่เป็นไร ยังไงก็คงต้องพยายามกันต่อไป :a2: :a2: :a2:
-
:sad2: อ่านเรื่องนี้แล้ว :sad2:
-
:o12:.........โฮก........เพิ่งจะตามมาอ่าน....แต่แบบว่า....ต่อมแตกไปหลายไหแล้ว......... o7
บีบคั้นเหลือเกิน.... :เฮ้อ:... :sad2:.... o7......
ฝนจ้า...ดูแลปู...ดีๆนะ... :m1:
เป็นกำลังใจให้นะ...ทั้งสองคน...และก็คนแต่งด้วย.... :a2:
-
:oni1: :oni1:
มารอตอนต่อไปครับ
-
รันทดอย่างแรง...
ต่างกันสุดขั้วเลยอะ
แง๊ๆ...ทะมายมันเศร้าซึมลึกขนาดนี้ง่ะ
:sad2: :sad2: :sad2:
-
เฮ้อ อ่านแล้ว เศร้าอ่ะ
ต้องตัดใจเลยหรอ ยังเหลือเวลาอยู่อีกนี่ครับ
เศร้า
-
สู้ๆนะครับผม :oni1:
-
:m1: :m1: :m1::m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:รออยู่น้า:m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
:mc4: :mc4: :mc4:
รอออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ เป็นกำลังให้คนรอและคนเขีบยครับ
-
:m23:แหะ แหะ มาแย้ว รีบมาลงก่อนจะไปฉลองปีใหม่ ขอให้มีความสุขทุกคนน๊า
ความเดิมตอนที่แล้ว
สิ่งที่ไอ้ปู ไม่เข้าใจ ยังไงก็ยังไม่เข้าใจ
แต่สิ่งที่น้ำฝนเข้าใจก็คือ ........... คนที่นั่งนิ่ง ๆ ไม่เคยทำสิ่งที่ไม่ดี ขนาดหลอกถามขนาดนี้แล้วยังไม่รู้เรื่อง
แล้วเรื่องอย่างนั้น.......แม้ไม่มั่นใจนักแต่ก็ตอบไม่ได้ว่าทำไมถึงเชื่อ...ว่าคุณปูต้องไม่เคยทำอะไรไม่ดีมาก่อนแน่ ๆ
น้ำฝนกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น พร้อมกับที่ค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างช้า ๆ
ไม่รู้ว่าทำไมพอกอดแล้ว จู่ ๆ ก็อยากร้องไห้ขึ้นมา ไม่เข้าใจว่าร้องได้ยังไง แต่ก็ร้อง ทั้งที่ตอนคุยกันก็คิดว่าจะเล่นกันเฉย ๆ แต่พอได้มากอดอย่างนี้แล้วมัน..................
ชาตินี้....ไม่เคยคิดหวังว่าจะได้ขนาดนี้.....แค่คุณปูอยู่นิ่ง ๆ ให้กอด.....
และสิ่งนี้เป็นสิ่งสุดท้ายที่ขอ....
แค่นี้..........ก็คงตัดใจได้แล้ว
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู-ฝน ตอน ความอึดอัดใจของน้ำฝน
“คุณปู....ถ้าผมไม่อยู่ข้าง ๆ คุณปูก็คงเฉย ๆ ใช่มั้ยครับ...” เหลือเวลาอีกแค่ 6 เดือนกว่า ๆ แล้วทุกอย่างจะกลายเป็นอดีต
เวลาของคน ๆ หนึ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว
แต่อีกคนผ่านไปอย่างเชื่องช้า ไม่มีความหมายใด ๆ เลย เป็นแค่เวลาที่ต้องทำมาหากิน ไปวัน ๆ อย่างรีบเร่ง
ความทรงจำที่ฝังแน่น คงกลายเป็นแค่ความรู้สึกที่ลางเลือนของคนอีกคนในอนาคต
“เป็นห่าอะไร ปล่อยเว้ย กูรำคาญ กอดห่าอะไรวะ เกะกะชะมัด” แม้จะเอะอะโวยวายเพราะเริ่มรำคาญ
แต่ร่างที่กอดรัดเอาไว้ ก็ไม่มีทีท่าว่าจะยอมปล่อยให้เป็นอิสระ
“ตอบหน่อยเถอะครับ....ถ้าไม่มีผมคุณปูก็ไม่รู้สึกอะไรใช่มั้ย”
น้ำเสียงสั่นสะท้านที่เอ่ยถาม ยิ่งทำให้ไอ้ปูแปลกใจ พูดบ้าอะไรของมันทำอย่างกะจะไปตาย
“เรื่องของมึงดิ...เป็นเหี้ยอะไร ปล่อยโว้ย...กูรำคาญ”
ไอ้ปู อันธพาล ลุกพรวดพราดขึ้นยืนและเดินลิ่วเข้าไปในห้องน้ำ ไม่สนใจคนที่นั่งหน้าเศร้าเลยสักนิด
ไอ้น้ำฝนแม่งบ้า กูจะบ้าตาย ถือโอกาสมากอด
ไม่เตะให้คอหักก็บุญถมเถแล้ว
หยดน้ำที่ราดรดจนทั่วร่าง ทำให้ค่อยรู้สึกผ่อนคลาย
แต่ก็เริ่มแปลกใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น
ไอ้น้ำฝน........มันจะไปไหนของมันวะ พูดห่าอะไรไม่เห็นเข้าใจเลย......
ความหงุดหงิดโมโหและรำคาญเกิดขึ้นในใจของหนุ่มร่างสูงนั้นตลอดเวลา
ไม่มองหรอกว่ามันร้องไห้หรือเปล่า เพราะไม่อยากสนใจ แต่ว่าที่แน่ ๆ มันเป็นเหี้ยอะไรถึงเป็นแบบนั้น
หลังอาบน้ำ เสร็จ ไอ้ปูเดินผิวปากอย่างมีความสุข ออกมา โดยมีผ้าขนหนูพาดอยู่ที่บ่า เตรียมตัวจะเดินเข้าห้องนอนไปหาน้องสาว แล้วก็พบว่าใครอีกคน นั่งเหยียดขาเอาหัวพิงผนัง อยู่ที่หน้าระเบียง และกำลังนั่งมองสายฝนที่โหมกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา
“เฮ้ยยยยยยย นั่งถ่ายมิวสิคอยู่นั่นแหละ นอนเด่ะ กูง่วงแล้ว” เสียงเรียกทำให้น้ำฝนสะดุ้งตื่นจากความคิดของตัวเอง
และลุกขึ้นเดินนำเข้าห้อง......
“นอนกับน้องกุ้งนะครับ เดี๋ยวผมนอนข้างนอกเอง “ เสียงที่บอกทำให้ร่างสูงนั้นยิ่งแปลกใจ ก่อนจะเดินตามมาติด ๆ และฉุดแขนของน้ำฝนเอาไว้
“เป็นอะไรวะ กูแกล้งมึงมากเหรอวะน้ำฝน ดูพักนี้มึงหงอย ๆ พิกล”
ไม่ได้ห่วง แต่....มันก็...ห่วงนิด ๆ เหมือนกัน
ไอ้ฝนมันดูแปลก ๆ บางทีนั่งเหม่อ บางทีก็ยิ้มเศร้า ๆ แล้วบางทีก็...นั่งมองหน้าแบบไม่ให้รู้ตัว
มันเป็นบ้าหรือเปล่าวะ
“เปล่าครับ...นอนเถอะครับ...” น้ำฝนพยายามจะเดินเลี่ยงแต่ก็โดนฉุดแขนเอาไว้ให้นั่งลงคุยกัน
“มึงเป็นเหี้ยอะไร...พูดมา....” ใบหน้าคมจ้องมองคนที่นั่งก้มหน้าไม่ยอมพูด
และก็น้ำฝนก็โดนตบหัวไปหนึ่งครั้ง โทษฐานที่เล่นบทนางเอกหนังไทย
“กูเบื่อเว้ย” เสียงเอะอะโวยวายทำให้น้ำฝนต้องผงะหนี และลุกขึ้นเดินออกห่างไปยืนที่ประตูกระจกที่หน้าระเบียง
ก็คุณปูไม่เคยรักใครนี่ แล้วจะเข้าใจได้ยังไง
ว่าพอมีคนที่รัก แต่รู้ว่าต้องตัดใจทุกวินาทีที่เห็นหน้ากันมันทรมานแค่ไหน
ก็ไม่เคยรักใครนี่นา ถึงตอนนี้จะชอบมาก รักมาก แต่ก็เป็นไปไม่ได้
เพราะคุณปูไม่เคยคิดอะไรเกินเลย แล้วก็เห็นผมเป็นแค่...เพื่อน...
ซึ่งคำว่าเพื่อนของคุณปู มันก็ไม่ได้เหมือนกับผมเลยสักนิด ผมเสียใจคุณปูก็ไม่รับรู้หรอกว่าเป็นยังไง
ก็ทำได้แค่นี้นี่นา ไม่เคยคิดไม่เคยตัดสินใจอะไรเองเลย
แต่ก็มีหน้าที่ ต้องตอบแทนบุญคุณพ่อแม่เหมือนกัน
เป็นลูก ก็ต้องทำหน้าที่ของลูกให้ดีที่สุด คนที่ทำให้พ่อแม่เสียใจ คนนั้นคือคนบาป
เพราะฉะนั้น ผมก็ยอมเสียใจอยู่คนเดียวนี่ยังไงล่ะ แล้วก็คิดว่าสักวันหนึ่งแค่ได้เห็นคุณปูยืนอยู่ในที่ของตัวเองโดยไม่เดือดร้อนลำบากผมก็ดีใจ ผมก็ทำได้แค่นั้นเอง
ความน้อยใจ มาพร้อมกับความเศร้า การไม่พูดไม่ตอบอะไรเลย ยิ่งทำให้ไอ้ปูหงุดหงิดโมโห
“ไอ้ฝน.....เงียบทำไมวะ....” ไอ้ปู อันธพาล มาหยุดยืนตะคอกใส่เสียงดัง นั่นยิ่งทำให้น้ำฝนเบือนหน้าหนี ด้วยความเสียใจ คุณปูไม่เคยคิดว่าเขาเป็นคนมีชีวิตจิตใจเลยด้วยซ้ำ ยอมให้ทุกอย่าง แล้ว ยังไม่ดีพอสำหรับคุณปูอีกเหรอ
“น้ำฝน...เงียบทำไมวะ...ห๊า...รำคาญเว้ย รำคาญ รำคาญ รำคาญ” เสียงเอะอะโวยวายมาพร้อมกับที่ไอ้ปูจับไหล่ของคนตรงหน้าเขย่าอย่างแรงด้วยความหงุดหงิด ยิ่งไอ้ใบหน้าเศร้า ๆ นั่น และไอ้การนิ่งเงียบไม่พูดอะไรเลย
ยิ่งทำให้อยากจะหักคอคนตรงหน้าซะ ให้หายโมโห
“เจ็บครับ....คุณปู...ผมเจ็บ....ปล่อยแขนผมเถอะครับ...ผมเจ็บ”
น้ำเสียงที่สั่นไหวจนแทบอยากร้องไห้ ทำให้ไอ้ปูค่อยคลายมือออกแต่ก็ไม่ทั้งหมด แถมยังจ้องหน้าคนที่ยืนก้มหน้าอยู่ ไม่ยอมพูดอะไรเลยนั้นสักคำ
“น้ำฝน....เป็นอะไร....น้ำฝนเป็นอะไร...ไหนบอกมาซิว่าน้ำฝนเป็นอะไร” ฝ่ามืออบอุ่นค่อยปล่อยมือออกจากไหล่ของหนุ่มร่างสูงใหญ่ และค่อยยกขึ้นสัมผัสที่ศรีษะของร่างตรงหน้า...ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน และส่งยิ้มมาให้
เหมือนเรื่องที่โมโหเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาเป็นเรื่องล้อเล่น
“ผม......” คำพูดถูกกลืนลงคอไป ก่อนที่น้ำฝนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่กำลังลูบไล้เส้นผมของตัวเองอยู่เหมือนกับที่คุณปูเขาเคยทำกับน้องกุ้ง
“ผม.....จะแต่งงานนะครับ.....ปลายปีนี้ผมจะแต่งงานแล้ว” คำพูดที่ถูกถ่ายทอดออกมาทำให้ไอ้ปู นิ่งมองจนตาค้าง
ไอ้ฝน.......หน้าอย่างนี้จะมีเมียเหรอวะ....บ้าเปล่าวะ....ไอ้น้ำฝนเนี่ยอะนะ...โอยกูจะบ้า.....
แม้ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ แต่พอเห็นใบหน้าที่แสดงออกว่าไม่ได้ล้อเล่นก็ทำให้ไอ้ปู ต้องกลืนน้ำลายลงคอ
มัน........จะแต่งจริงเหรอ........มีแฟนกับเขาด้วยเหรอวะ เห็นวัน ๆ อยู่ด้วยกันมาตลอด แล้วแฟนมันไปไหนวะ
คนเราจะแต่งงานกัน ทำไมไม่เห็นไปมาหาสู่กันเลย แล้วมันจะมีเมีย มันไม่ดีใจหรือไง ทำหน้าอย่างกะคนใกล้ตาย
TBC….
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:เศร้าจางเงิยอ่าคราบ :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
:serius2:แล้วก็หนีไปเที่ยวซะงั้น :serius2:
-
:m15: :m15:
เห้อ อกหัก กับ แอบรักเขา อย่างไหนจะเจ็บปวดกว่ากั้นนะ
เมื่อไร น้ำฝนจะยอมเปิดใจสารภาพความรู้สึกที่มีออกมา หรือจะเก็บไว้เป็นความทรงจำดีๆ กันน้า..
ลุ้นๆๆๆ
I'am so sorry but I love U ..........
-
ขอบคุณนะครับ
-
:m25:
ไปเที่ยวปีใหม่ ยังไม่กลับกันเหรอคับ รอตอนต่อไปน๊ะ คับ
-
หวัดดีปีใหม่คร้าบบบบ :m4: :m4: :m4:
ในปีใหม่นี้ ก็ขอให้เพื่อนๆในเล้าเป็ดทุกๆคน จงมีแต่ความสุข
สมหวังในสิ่งที่ปราถนา นักเขียนที่ดองงานเอาไว้ ก็ขอให้สมองใส
คิดงานได้เร็วดังใจ เพื่อผู้ที่ติดตามผลงานนั้นไซร้ มีความสุขสมใจ
และอยู่เป็นกำลังใจ ให้กับผู้เขียนเอย
งง งง งง 555
ไปดีกว่า
หวัดดีปีใหม่อีกครั้งนะคร้าบ
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
:mc3:...สวัสดีปีใหม่... :mc4:
:sad2:...รันทดจริงๆคู่นี้.... o7
:o12:...ไม่อยากรับรู้ความเจ็บปวดใดๆแล้ว....
เข้มแข็งไว้นะฝน :a2:...(คนเขียนด้วยนะ... :a1:)
-
:o12:อ่านแล้วอยาก :a6:
เข็มแข็งไว่นะครับสู้ๆเป็นกำลังใจให้นะครับยังไงยังมีตะวันให้เห็นนะครับผม o7
-
:a4: :a3: :a1:
รอคอยเวลา ที่จะต้องเสียน้ำตา กับตอนต่อไปครับ คึคึ :oni1: :oni1:ล้าลา
-
มารอครับ
-
สวัสดีปีใหม่ 2008 ขอให้ทุกคนมีความสุขกันทั่วหน้านะจ๊ะ :mc3:
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจเลย :m13: คนอ่านมีความสุข คนเขียนก็มีความสุข คนเอามาโพสต์ก็ได้รับความสุขไปด้วย :m23:
มาว่ากันเรื่องของปูกะฝนกันต่อดีกว่า ช่วงนี้ยังอยู่ในโหมดเศร้ากันต่อเพราะทั้งคู่ยังจูนคลื่นกันไม่ติด แล้วยังเห็นปัญหาอย่างชัดเจนรออยู่ข้างหน้า มาดูว่าทั้งสองจะผ่านมันไปได้อย่างไร
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ผม.....จะแต่งงานนะครับ.....ปลายปีนี้ผมจะแต่งงานแล้ว” คำพูดที่ถูกถ่ายทอดออกมาทำให้ไอ้ปู นิ่งมองจนตาค้าง
ไอ้ฝน.......หน้าอย่างนี้จะมีเมียเหรอวะ....บ้าเปล่าวะ....ไอ้น้ำฝนเนี่ยอะนะ...โอยกูจะบ้า.....
แม้ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ แต่พอเห็นใบหน้าที่แสดงออกว่าไม่ได้ล้อเล่นก็ทำให้ไอ้ปู ต้องกลืนน้ำลายลงคอ
มัน........จะแต่งจริงเหรอ........มีแฟนกับเขาด้วยเหรอวะ เห็นวัน ๆ อยู่ด้วยกันมาตลอด แล้วแฟนมันไปไหนวะ
คนเราจะแต่งงานกัน ทำไมไม่เห็นไปมาหาสู่กันเลย แล้วมันจะมีเมีย มันไม่ดีใจหรือไง ทำหน้าอย่างกะคนใกล้ตาย [/color]
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู – ฝน ตอน รัก
คนที่ยืนล้างแก้วอยู่ ทำให้ไอ้ปูต้องยืนมองอยู่หลายครั้ง....น้ำฝนมัน....
มันหล่อนะเนี่ย…………..ดูมุมไหนมันก็หล่อ หน้าตาดี ผิวพรรณดี ดูมุมไหนมันก็หน้าตาดี
ตัวมันก็สูง เรื่องต่อยตีถ้าเอาจริง ๆ มันก็ไม่แพ้ใคร เทควันโด้สามเหรียญทองเลยนะนั่น
มารยาทก็เรียบร้อย พูดจาดี ไม่เอะอะโวยวาย
บ้านก็มีฐานะ มีชาติตระกูล นามสกุลมันก็ดัง
สรุปว่า........มันมีแต่เรื่องดี ๆ แล้วทำไมมันถึงได้มาเป็นเพื่อนกับคนเหี้ย ๆ อย่างกูวะ
ไอ้ปู ยืนจ้องไปจ้องมาอยู่อย่างนั้น จนน้ำฝนต้องเอ่ยทัก
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ....เห็นมองอยู่นานแล้ว” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามและยังสาละวนกับการล้างแก้วน้ำในซิ้งล้างจาน
“มึงไม่อยากแต่งงานเหรอฝน.....หญิงที่แต่งกับมึงแม่งขี้เหร่เหรอวะ...พูดตรง ๆ นะใครได้มึงไปทำผัว...กูว่าแม่งโชคดีว่ะ”
ไอ้ปูยืนแทะแอปเปิ้ล และก็บอกกับคนที่หันกลับมามองอย่างช้า ๆ
“ผมมีคนที่ชอบแล้วครับ.....”
นี่คืออีกเรื่องที่ไม่คิดว่าน้ำฝนจะพูด.......มีคนรักแล้ว.......ห่าเอ้ย แค่ผู้หญิงที่จะแต่งด้วย ยังไม่เคยเห็นเลย...แล้วแฟนมันหน้าตายังไงวะเนี่ย
“อ้าวแม่งซวยแล้ว...แล้วมึงไม่ได้แต่งกับคนที่มึงชอบหรอกเหรอ”
มันรู้สึกขัดใจยังไงบอกไม่ถูก บ้าป่าววะคนรวยขนาดแม่งจะแต่งงานกัน ทำไมน่าปวดหัวอย่างนี้วะ
“ก็ผมชอบเขา แต่เขาไม่ได้ชอบผมนี่ครับ.......แล้วจะให้ผมทำยังไง....เขาไม่เคยเห็นผมอยู่ในสายตาด้วยซ้ำไปนะครับ”
น้ำฝนนำแก้วน้ำไปคว่ำไว้เรียบร้อยและเดินมานั่งนิ่ง ที่โต๊ะอาหาร มองคนที่ยืนกินแทะผลแอปเปิ้ลอยู่ด้วยสายตาที่ปวดร้าว
มันยากจะตัดใจ ยากจะทำใจ แต่ก็ต้องทำ
เพราะคุณปูเขาไม่คิดอะไรด้วยเลยสักนิด
“ทำไมมันตาบอดอย่างงั้นวะ ไม่เห็นมึงในสายตาเลยเหรอ....ถ้าเป็นกูก็ว่าไปอย่าง....นี้เป็นมึง ......... น้ำฝนคนดีของสังคม....ผู้หญิงมันตาบอดแล้ว.......ใจเย็นเว้ยน้ำฝน......มึงคุยกับเขาก่อนดิ....เขาอาจจะชอบมึงก็ได้นะ
ใครไม่เห็นความดีมึงนี่มันโง่ชัด ๆ เลย แล้วบอกชอบเขาหรือยังวะ.........มึงไม่ทำให้เขารู้ว่ามึงชอบเขาล่ะสิ”
คนพูดก็พูดไปเรื่อย ๆ โดยไม่สนใจคนฟังเลย ว่าทำหน้าแบบไหน
“พูดแล้วเขาจะชอบผมเหรอครับ.........เขาน่ะ.......ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางชอบผมหรอกครับ......ผมยอมให้เป็นแบบนี้
ได้ทำอะไรให้เขาโดยที่เขาไม่ต้องรู้ว่าผมชอบเขาก็ได้......ถ้าผมบอกผมคงเสียเขาไปตลอดชีวิต.........แล้วเขาก็คงเกลียดผมมาก........ผมพยายามจะเลิกรักเขาแล้ว........แต่เหมือนผมจะถลำลึกเข้าไปทุกวัน.....ผมไม่อยากแต่งงาน
แต่ผมอกตัญญูพ่อแม่ไม่ได้.........ผมเสียใจคนเดียวก็พอแล้ว......ผม.......ผมไม่รู้จะทำยังไงดี.......ผม.........”
ดวงตาที่หรุบต่ำลง มองที่นิ้วมือของตัวเอง และเสียงที่ค่อยขาดหายไป เพราะคนพูดคงอึดอัดมากจนทำอะไรไม่ถูก.....ทำให้ไอ้ปูต้องยืนนิ่งอึ้ง
มันคิดมากขนาดนี้เลยนะ.........น่าอิจฉา....ผู้หญิงคนไหนวะที่โชคดีขนาดนั้น........
“น้ำฝน.........กูว่ามึงบอกเขาดีกว่า......อย่างน้อยเขาจะได้รู้...ว่ามึงชอบเขา....ถ้ามันจะเกิดอะไรขึ้นก็ช่างมันเถอะวะ”
ไอ้ปูวางผลแอปเปิ้ลลง และเดินไปตบไหล่คนที่นั่งเงียบอยู่ ไม่เคยรู้สึกเห็นใจใครอย่างนี้มาก่อน
ตลอดสองเดือนที่ผ่านมา มันเอาแต่ทำหน้าเศร้า เพราะมันอึดอัดใจขนาดนี้นี่เอง
“บอกเขาแล้วถ้าเขาเกลียดผมล่ะครับ........” น้ำฝนเงยหน้ามองคนที่ยืนตบไหล่ของตัวเองอยู่ และอยากจะร้องไห้ออกมาให้รู้แล้วรู้รอด เพราะทนกับความอึดอัดใจนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว
“กูไม่รู้หรอก....แต่กูเชื่อว่าเขาไม่เกลียดมึง....ถ้าเป็นกูลองมีใครมาชอบขนาดนี้นะ.......แม่ง...กูรักตายเลย”
ไอ้ปูพูดไปแล้วก็ส่งยิ้มให้คนที่ทำหน้าเหมือนกำลังจะร้องไห้
“ผมมีสิทธิ์บอกได้เหรอครับ...........เรื่องที่ผมชอบน่ะ........บอกไปแล้วเขาไม่เกลียดผมไปจนตายเหรอครับ..........”
เหมือนลังเลใจที่จะพูด............แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้าให้
เหมือนสิ่งที่เก็บกดไว้ในใจพังทลายออกมา
หยดน้ำตาพรั่งพรูออกมาเป็นสาย หลั่งรินรดลงที่ข้างแก้ม
พร้อมกับเสียงที่พูดออกมาพร้อมแรงสะอื้นที่แม้ไม่ต้องตั้งใจฟังก็ได้ยินชัดเจน
เพราะมันมาพร้อมกับหัวใจที่กำลังสั่นสะท้านของอีกคน
รู้คำตอบอยู่ก่อนแล้วว่าจะต้องถูกโวยวายใส่
และคงถูกชกหน้าให้ล้มคว่ำลงไปกับพื้น
แต่ทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว
ถ้าจะต้องเจ็บปวดมากขนาดนี้ ดูเหมือนว่าร่างกายกับจิตใจจะทนแบกรับต่อไปไม่ไหว
น้ำเสียงที่สั่นสะท้าน
น้ำเสียงที่มาพร้อมแรงสะอื้นไห้
“ผมรักคุณปูครับ”
TBC…..
-
เย้..เย้
ตามมาทันแล้ว o7 o7
มาต่อเร็ว-เร็วนะคับ
:oni3: :oni3: :oni3:
รออยู่น่า
-
.......................
.......................
น้ำเสียงที่สั่นสะท้าน
น้ำเสียงที่มาพร้อมแรงสะอื้นไห้
“ผมรักคุณปูครับ”
....................................................
ไอ้ปู: ..........อิ้ง...........ทึ้ง.......... เสียววววววว
โอ๊วววววว....... :a2: :a2: :a2:
-
o13 o13 o13 ได้บอกไปแล้ว ที่เหลือคือรอคำตอบ และยอมรับความจริง
ยังไงก็จะเป็นกำลังใจให้ฝน สู้ สู้ o13 o13 o13
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:..........ไม่ได้มาอ่านหลายวัน มาต่อสองตอนแล้วเหรอเนี่ย
น้ำตายังอยู่คู่กับบทที่มาลงเสมอเลยน่ะคร้าบบบ
ขอให้สมหวังเห่อครับบบบบ :o12: :o12:
เป็นกำลังใจให้น่ะครับ
-
ว้าว น้ำตาไหลเลยกู
-
o13 เยี่ยมมากครับ เอาน้ำตาผมไปได้อีก 1 ตอน :m15:
ว่าแล้วกะ :o12: วิ่งไปร้องให้ไป รอตอนต่อไป o7
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:ในที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
:oni2: :oni2:...เหอๆ....
ในที่สุดก็ได้บอกกันซะที...ลุ้นตั้งนาน... :a2:
แต่เอ๊ะ!!! :o...ปูเราจะทำยังไงอะ...
ไม่ไหวแล้ว...มาต่อเร็วๆนะ....:serius2:
-
:o12: อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก สุดยอดครับ ไม่ได้อ่านหลายวัน
มารอต่อนะครับ โอ๊ยยยยยยยย จะคลั่ง น้ำฝนจะโดนปูกระทืบไหมล่ะนี่ เหอ ๆ
-
ไอ้ปูมันเหวออยู่
-
:serius2: :serius2: :serius2:
อ๊า ฉากประทับใจ o7 o7
-
เย้ ดีใจเข้าเล้าเป็ดได้แล้ว ยะฮู้
ขอบคุณคุณเรย์เป็นที่สุด :m5: :m5:
ความเดิมตอนที่แล้ว
หลังจากที่น้ำฝนเข้าใจความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อปูแล้ว ประกอบกับเหลือเวลาอีกไม่มากแล้วที่ต้องกลับไปแต่งงานตามคำสั่งของพ่อแม่ จึงตัดสินใจสารภาพความในใจกับปู มาลุ้นกันต่อว่าปูจะทำอย่างไรต่อ
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู-ฝน ตอน ความรู้สึกที่แตกต่าง
“เกลียดใช่มั้ยล่ะครับ....เกลียดจริง ๆ ด้วย...ถ้าผมไม่บอกซะก็หมดเรื่องนี่ครับ....แต่ผมมันโง่เองที่พูดออกมา”
น้ำฝนเดินหนีจากคนที่ยืนนิ่งอึ้งอยู่ในครัว และเดินเข้าห้องนอนปิดประตูและล็อคประตูห้องเอาไว้ก่อนจะเดินไปนั่งที่หน้าระเบียง ปล่อยให้น้ำตาหลั่งรินไม่ยอมหยุด
บอกไปแล้ว ..........
คุณปูคงเกลียดกันไปตลอดชีวิตนี้
แต่ถ้าไม่พูด คงอึดอัดไปจนตาย....
ไหน ๆ ก็คงไม่มีโอกาสอีกต่อไปแล้ว ระยะเวลาที่เหลือ ก็ให้มันเจ็บปวดให้พอ จนหัวใจมันชาชิน
เวลาที่กลายเป็นตุ๊กตาของพ่อกับแม่ จะได้ไม่มีความรู้สึกอะไรอีก
ท้องฟ้ามืดครึ้มอีกแล้ว
และไม่นาน สายฝนก็เริ่มโปรยลงมา
น้ำฝนนั่งมองสายฝนที่หล่นกระทบกับประตูกระจก....ใช้มือสัมผัสถึงได้รู้ว่ากระจกเวลาเปียกฝน มันเย็นยะเยือกและความเย็นนั้นมันวิ่งพล่านเข้าไปสู่หัวใจให้รู้สึกถึงความเย็นจนรู้สึกหนาวได้มากแค่ไหน
ไม่มีเสียงเคาะประตูห้องนอนเลยสักนิด........คุณปูคงจากไปแล้ว ตั้งแต่ได้รับรู้ความรู้สึกของเขา
แค่นี้ก็พอแล้ว....ได้บอกรัก
ได้รู้จักความรักเป็นครั้งแรก
ความรักที่เริ่มมาจากความเบื่อหน่าย
ความไม่ชอบ
และสุดท้ายกลับวิ่งไล่ตามเพื่อจะไขว่คว้า.........แต่แค่ได้อยู่ข้าง ๆ ได้มองเห็นอยู่ตลอดก็สุขใจ
ท้องฟ้าส่งเสียงคำรามจนน่ากลัว
แต่สำหรับน้ำฝนไม่มีอะไรต้องกลัวอีก
ไม่ต้องกลัวถูกเกลียด เพราะตอนนี้ก็ถูกเกลียดแล้ว
ไม่ต้องกลัวว่าคุณปูจะไม่รู้ความรู้สึก เพราะได้บอกมันออกไปแล้ว
ไม่ต้องกลัวว่าจะตัดใจไม่ได้ เพราะถึงยังไงก็รู้ว่าไม่มีวันเป็นจริง
ตอนนี้ไม่มีอะไรต้องกลัวอีก......เพราะสิ่งที่กลัว.......ได้เกิดขึ้นครบหมดทุกอย่าง ทำได้แค่ยอมรับความจริงเท่านั้น
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ผมรักคุณปูครับ” “ผมรักคุณปูครับ” “ผมรักคุณปูครับ” “ผมรักคุณปูครับ”
ไม่รู้ว่าคำพูดนี้มันดังก้องไปก้องมาในหัวกี่รอบ
แต่มันทำให้ไอ้ปู อันธพาล ถึงกับต้องวิ่งออกจากคอนโดของน้ำฝน และก็ไม่เข้าใจว่า มาฝึกงานที่ร้านขนมได้ยังไง
น้ำฝน
ไอ้ยักษ์สมองเปื่อย ประสาท โง่ งี่เง่า ปัญญาอ่อน
พูดอะไรของมัน มันใช้สมองซีกไหนของมันคิดวะ รักผู้ชายได้ไง
มันเป็นตุ๊ดเหรอ ไม่เห็นมันจะเหมือนเลย ดูยังไงมันก็เป็นผู้ชาย.........ไอ้ห่านั่น มันเป็นอะไรของมัน ...........
มันล้อเล่นหรือเปล่าวะ หรือว่ามันจะแกล้ง หรือว่ามัน............แม่งเอ้ย ไม่ดีใจนะเว้ยที่มีผู้ชายมาบอกรักน่ะ
ใครดีใจมันก็บ้าแล้ว
มือที่กำไม้นวดแป้ง กดกระแทกด้วยความโมโห ทุบ ๆ ๆ ๆ ๆ และก็คลึงแป้งแล้วก็ทุบซ้ำ ๆ อยู่อย่างนั้นเพื่อระบายความโกรธ...........แต่ยิ่งทุบก็ยิ่งคิด
ทุบแป้งแป้งไม่ร้อง
ทุบไอ้น้ำฝน มันเจ็บ เห็นมันทำหน้าว่าเจ็บ แต่มันก็กัดฟันไม่ยอมร้อง.......
แม่งบ้า........มาทำให้กูปวดหัว.........
เดี๋ยวเถอะมึง.......กูกลับไปล่ะก็
จะชกแม่งให้ฟันหักเลย..........เอาเรื่องหมา ๆ แบบนี้มาล้อเล่นได้ไงวะ
ไอ้ปูมองที่มือของตัวเอง แล้วก็กำหมัดแน่น.............ด้วยความหงุดหงิดโมโห
“เกลียดใช่มั้ยล่ะครับ....เกลียดจริง ๆ ด้วย...ถ้าผมไม่บอกซะก็หมดเรื่องนี่ครับ....แต่ผมมันโง่เองที่พูดออกมา”
ภาพใบหน้าที่หมองเศร้า น้ำเสียงสั่นเครือ ที่เอ่ยพูดประโยคนี้อย่างปวดร้าว... และแววตาที่บ่งบอกให้รู้ว่าคนพูดทุกข์ทรมานมากแค่ไหน ยิ่งทำให้ไอ้ปูยิ่งโมโห.......จนทำอะไรไม่ถูก
“แม่งเอ้ย............ไอ้น้ำฝน.........เย็นนี้กูจะกระทืบมึงให้จมตีนเลย........มึงคอยดูเด่ะ........ไอ้สัตว์เอ้ย”
เสียงบ่นงึมงำ และการนำไม้มาทุบแป้ง ระบายความหงุดหงิด ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกภายในใจสงบลงได้สักนิด
ไม้ถูกวางไว้บนโต๊ะ
พร้อมกับที่ไอ้ปู......ลงไปนั่งนิ่ง ๆ กับพื้น........
สมองคิด
ปากด่า
แต่สุดท้าย
ก็ไม่รู้จะจัดการความรู้สึกของตัวเองต่อไปยังไงดี
TBC….
-
เจี๊ยก!! มาอ่านอีกที..เขาบอกรักกันแล้วง่า อ๊ะ..ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่าฝนบอกรักแล้วต่างหาก
คุณปูเปิดใจซักทีเถอะ...ฉงฉานน้ำฝนง่า :m15:
เป็นกำลังใจเหมือนเดิมจ้า :o12:
-
สงสารน้ำฝนที่สุด
รีบมานะคับ
-
:sad2: :sad2: :sad2:
จะเอายังไงอ่ะเนี่ย :o12: มาต่อได้ป่าววววว ครับ มันค้างคา สงสารน้ำฝน :o12:
-
:o12: :serius2: :sad2:
ไร้คำบรรยาย ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ คั้บ
-
ขอบคุณนะครับ
-
o12 ปู ไม่ใจเลย 555 ใจหน่อยเส่ะ 555 สงสารน้ำฝนครับ แล้วนี่น้องกุ้งไปไหนล่ะเนี่ย
มารออ่านต่อนะคร้าบบบบ...
-
:oni3: :oni3: :oni3: :oni3: :oni3: :oni3:อัพด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :oni3: :oni3: :oni3: :oni3: :oni3: :oni3: :oni3:
-
เศร้า :o12:
-
:เฮ้อ:ไม่รู้ใจตัวเองอีกคู่และ :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ:...ขออิกที... :เฮ้อ:... :เฮ้อ:
:serius2:...โอ๊ย...จะมัวคิดมากกันอยู่ทำไม...รักกันไปเลย... :m16:
...ยังไง ยังไง...ปูอย่าปล่อยฝนไปนะ... :a2:
-
:o12: :o12: :o12:
เอานะ อย่างน้อยก็ได้บอกออกไปแล้วล่ะ o12 o12
-
เมื่อไหร่ความรักจะลงตัวซะทีนะ
-
:a6:
การรอคอย โดยไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมา มันทรมานจริงๆ นะคับ ปู คิดยังไงก็บอกน้ำฝนไปเหอะ น่าสงสาร :a6:
-
มาแล้วจ้า หวังคงไม่ให้รอนานเกินไป แหะ แหะ :m23:
สำหรับเรื่องนี้ที่ให้คนอ่านปวดใจไปตามๆ กันมาซะนาน คิก คิก
ตอนใหม่ก็ยังคงปวดใจกันต่อไป...... (วิ่งหลบ :m22:) แหะ แหะ ล้อเล่นน๊า
หลังจากนี้เมื่อมีฝ่ายหนึ่งเปิดใจแล้ว อีกฝ่ายจะตอบรับอย่างมาช่วยกันลุ้นต่อดีกว่า
แอบกระซิบนิดหนึ่ง อ่านตอนนี้แล้วระวังเคลิ้มนะ แล้วจะหาว่าไม่เตือน คิก คิก
ความเดิมตอนที่แล้ว
“เกลียดใช่มั้ยล่ะครับ....เกลียดจริง ๆ ด้วย...ถ้าผมไม่บอกซะก็หมดเรื่องนี่ครับ....แต่ผมมันโง่เองที่พูดออกมา”
ภาพใบหน้าที่หมองเศร้า น้ำเสียงสั่นเครือ ที่เอ่ยพูดประโยคนี้อย่างปวดร้าว... และแววตาที่บ่งบอกให้รู้ว่าคนพูดทุกข์ทรมานมากแค่ไหน ยิ่งทำให้ไอ้ปูยิ่งโมโห.......จนทำอะไรไม่ถูก
“แม่งเอ้ย............ไอ้น้ำฝน.........เย็นนี้กูจะกระทืบมึงให้จมตีนเลย........มึงคอยดูเด่ะ........ไอ้สัตว์เอ้ย”
เสียงบ่นงึมงำ และการนำไม้มาทุบแป้ง ระบายความหงุดหงิด ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกภายในใจสงบลงได้สักนิด
ไม้ถูกวางไว้บนโต๊ะ
พร้อมกับที่ไอ้ปู......ลงไปนั่งนิ่ง ๆ กับพื้น........
สมองคิด
ปากด่า
แต่สุดท้าย
ก็ไม่รู้จะจัดการความรู้สึกของตัวเองต่อไปยังไงดี [/font]
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู – ฝน ตอน ขาดสติ
“น้องกุ้งหลับแล้วครับ.......คุณปูกลับมาแล้วเหรอครับ....” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยบอก พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด
“เออ....” ไอ้ปูก้าวเข้าประตูห้องสะบัดรองเท้าผ้าใบออกและเดินเข้ามานั่งที่โซฟา ก่อนจะเอนศรีษะไปเบื้องหลัง
และนั่งในท่าที่สบายที่สุด
คิดมาทั้งวันว่าถ้าเจอจะทำยังไงดี
แต่คนที่เดินมาเปิดประตูให้กลับทำตัวเหมือนปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้าเป็นปกติ คงซัดมันลงไปกองกับพื้นแต่พอเอาเข้าจริง กลับทำไม่ได้
แก้วอุ่น ๆ ถูกยื่นส่งให้ โดยที่ไอ้ปูก็รับเอามาวางไว้ที่โต๊ะเตี้ย ๆ ที่อยู่ข้างหน้า
เสียงฟ้าร้องครืน ๆ และเสียงฝนที่สาดโหมกระหน่ำที่หน้าต่าง ทำให้น้ำฝนหันหน้าไปมอง ก่อนจะหันกลับมามองใบหน้าของไอ้ปูอย่างช้า ๆ และก้มหน้านิ่งมองพื้นอยู่อย่างนั้น
ต่างคนต่างเงียบ
ไอ้ปูนั่งจิบโอวัลตินร้อน ๆ
ในขณะที่น้ำฝนก็นั่งฟังเสียงฝนที่หล่นกระทบหน้าต่าง
ไม่มีใครพูดอะไรออกมา อึดอัดใจด้วยกันทั้งคู่ และสุดท้าย น้ำฝนก็เป็นฝ่ายลุกขึ้นยืนและเดินเลี่ยงหนีไปอีกทาง
ก่อนจะทรุดกายลงนั่งข้างประตูกระจกที่หน้าระเบียง เหม่อมองสายฝนที่หล่นลงมากระทบประตูกระจก
เสียงฟ้าร้อง
มาพร้อมกับแสงวูบวาบ
ดวงตาคมเหม่อมองออกไปไกลแสนไกล
พรุ่งนี้ไม่รู้ต้องทำยังไงบ้าง..............เหนื่อยเหลือเกิน.......อีก 6 เดือน.....แต่ดูเหมือนบางทีอาจจะต้องหยุดทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้เพียงเท่านี้
“เดือนหน้าผมจะแต่งงานนะครับ..........” เสียงที่เอ่ยบอกออกมาไม่ดังมากนักแต่อีกฝ่ายก็ได้ยินชัด
“เพล้ง”
เสียงแก้วในมือของไอ้ปู อันธพาลหล่นลงบนพื้น.........จนเศษกระเบื้องแตกกระจาย
“อย่าเก็บนะครับ.......เดี๋ยวบาดมือ....”
หนุ่มร่างสูงใหญ่รีบหยัดกายขึ้นและวิ่งไปดูคนที่ปล่อยแก้วให้หลุดจากมือ
มือของคุณปูกำลังเก็บเศษแก้ว และก็ทำให้แก้วบาดที่นิ้วจนเลือดซึมจริง ๆ
“เดี๋ยวเอากระดาษทิชชู่ซับเลือดไว้ก่อนนะครับ” ฝ่ามืออบอุ่นใช้กระดาษเนื้อนุ่มซับเลือดที่นิ้วให้กับไอ้ปูและก็เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของคนที่ไม่มีหวังจะได้รับความรับกลับมา
ดวงตาคมสบนิ่งกับดวงตาสีน้ำตาลอ่อน ก่อนจะเบนสายตาหนีภาพตรงหน้าและลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ
ปล่อยมือของอีกฝ่ายให้เป็นอิสระ และกำลังจะก้าวเท้าหนี
แต่ก็โดนฉุดแขนเอาไว้.....โดยมีใครอีกคนมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า
และเงยหน้าจ้องมองใบหน้าน้ำฝนนิ่งอยู่อย่างนั้น
หนุ่มร่างสูงใหญ่ก้มหน้าลงและหรุบสายตาลงมองที่พื้น ไม่รู้จะทำยังไง
อึดอัดใจ.....
แต่ไม่อยากให้คุณปูต้องอึดอัดใจไปด้วย
แค่นี้...........มันก็มากเกินพอแล้ว
ดวงตาคมหรี่ปรือลง รอรับชะตากรรม
อยากชก
อยากต่อย
อยากโมโห
อะไรก็ได้ทุกอย่าง ยอมรับหมดแล้ว จะซ้อมให้ตายเลยก็ได้
แต่ทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างนั้น............
ความอุ่นนุ่ม...แตะสัมผัสแผ่วที่ริมฝีปากของน้ำฝน... ก่อนจะผละจากอย่างเชื่องช้า
ทำให้น้ำฝนต้องปรือตาขึ้งมองด้วยความไม่เข้าใจ
และเมื่อลืมตาขึ้น ก็เห็นภาพใบหน้าของคนที่หลงใหล
เมื่อดวงตาคมไล่ระเรื่อยมองลงไปที่ริมฝีปากบางนั้น และค่อยก้มลงไปหาถึงได้รู้ว่าเป็นสัมผัสเดียวกัน
ไม่ผิดแน่.....
น้ำฝนผละริมฝีปากออก และจ้องมองที่ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนด้วยความสับสน
ไม่เข้าใจ............
ตอนนี้ไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น...............
เกิดอะไรขึ้น.....
ดวงตาที่จ้องตรงมาไม่กระพริบ
ริมฝีปากอุ่นนุ่มที่สัมผัส.....
เมื่อลองแตะซ้ำ ๆ อีกหลายครั้ง กลับไม่มีการผละหนี นอกจากการถอยร่างกายออกห่างทีละก้าวของคุณปู
แล้วก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
ฝ่ามืออุ่นลูบไล้เข้าไปภายในเสื้อเชิ้ตสีขาว และปลดกระดุมออกให้ ก็ไม่มีการขัดขืนเลยสักนิด
มิหนำซ้ำ คุณปูยังเอื้อมมือมาช่วยเปลดเสื้อนอนสีฟ้าอ่อนออกให้ด้วย
ทั้งที่ริมฝีปากไม่ได้ผละห่างจากกันสักนิด
ขาก้าวถอยหลังไปเรื่อย ๆ จนติดอยู่กับประตูห้องนอนอีกห้อง
ลมหายใจที่หอบเหนื่อย กับความรู้สึกบ้า ๆ ที่เกิดขึ้น
ต่างฝ่ายต่างไม่เคยได้รับรู้
เพราะตอนนี้เหมือนกับว่ามันไม่ใช่ความจริง มันเป็นความฝัน
ริมฝีปากที่บดเบียดกันแนบแน่น ถ่ายทอดลมหายใจให้กันและกัน
ฝ่ามืออบอุ่นของสองร่างต่างลูบไล้ร่างกายของอีกฝ่ายไปมา เหมือนไม่รู้สึกตัว
น้ำฝนไม่มีสติเหลือที่จะคิดทบทวนอะไรได้อีก
พอ ๆ กับที่ตอนนี้ไอ้ปู อันธพาลก็ไม่มีสติหลงเหลืออยู่
ต่างฝ่ายต่างแลกสัมผัสกัน.....อย่างเร่าร้อน ไม่คิดถึงความเป็นจริง ไม่คำนึงถึงเหตุผล....
ไม่คิดถึงสิ่งที่ตามมาภายหลัง
แสงสว่างในห้องดับมืดลงในฉับพลัน พร้อมกับที่ประตูห้องนอนสำรองถูกเปิดออก
คนสองคนที่ขาดสติ ขาดสำนึกผิดชอบชั่วดี ตอนนี้ไม่มีใครเอ่ยบอกใคร
มีแต่ถ่ายทอดความรู้สึกถึงกันไปตามอารมณ์และความรู้สึกแท้จริงที่เกิดขึ้นเท่านั้น
TBC……
ความในใจคนโพสต์ :o8: :m22: :m24: 55555
-
:o8: o7 o13 :oni1: <<< ความรู้สึกคนอ่านครับ 555
โอ๊ยยย ในที่สุดดดด แล้วนี่ปัญหานี้จะแก้ยังไงละเนี่ยยยยย ในเมื่อ...
อิอิ คือว่า ผมอยากรู้ว่า ใครจะเป็นคน...ระหว่างสองคนนี้ครับ ปูหรือฝน เอิ๊ก ๆ ๆ
ปล. เทคแคร์นะครับ แล้วมาลงต่อนะครับ ขอบคุณครับผม
-
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :sad2: :sad2: :oni2:
.........รอตอนนี้มานานอ่ะ โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย มาต่ออีกน่ะครับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
รักฝนกับปู เชียร์สุดใจ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:....รักใดก็ไม่แพ้อุปสรรค :m4:
-
:o :serius2: o2 ความสู้สึกตอนแรกๆ
:m1: :m25: :m30: :m13: <<<<< ความรู้สึกตอนท้ายๆๆๆ
:mc3: :mc3: :mc3: ฉลองๆๆๆๆ ว้ากๆๆๆๆๆ
-
อย่างนี้ต้องฉลอง :mc3: :mc2: o7แต่หลังจากนี้จะเป็นไงนี้อ่ะ :sad2:
-
จากนี้คงมีปัญหาตามมาอีกเยอะ แต่เอาไว้ก่อน
ตอนนี้ขอฉลอง วู๊ววววววววววววววววว
:a3: :a11: :a3: :a11: :a3: :a11:
:mc2: :mc3: :mc2: :mc3: :mc2: :mc3: :mc2: :mc3:
-
:mc3:...ในที่สุด...
:m22:.... :m25:....หวังว่าตอนหน้าคงได้บริจาคเลือดกันคนละนิดหน่อยนะ....
o13...สู้ต่อไปปู-ฝน...รวมถึงคนแต่งด้วย...
-
o7 o7 o7พี่ค้าบบบบบบบบบบ o7 o7 o7
:m25: :m25: :m25: :m25:สุดยอดดด :m25: :m25: :m25: :m25:
-
ปัญหาทุกอย่างมีทางออกที่งดงามเสมอ...อยู่ที่คนสองคนพร้อมที่จะแก้ไขไปด้วยกันหรือไม่
...... :pig3: :pig3:
เอาใจช่วย..สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13 o13 o13
-
o7 o7 o7
-
:oni1: :oni1: :oni1: :oni1:
:oni2: :oni2: :oni2: :oni2:
รอ รอ รอ รอ รอ .............
อย่าปล่อยให้ค้างแบบนี้นาคับ......
-
เอ้อ :m25:
ไมมันง่ายอย่างงี้ล่ะ
-
o7 o7 o7
ได้ใจจริงๆ รอตอนต่อไปนะคับ
-
มาขอเพิ่มฉากสยิว extra คับ
:a4: :a4: :a4:
-
รู้ละว่ารอกัน ไม่ต้องทักทาย ไม่ต้องบรรยายกันแล้ว ไปต่อเลยละกัน
คำแนะนำ
1.กรุณาเตรียมเลือดสำรองไว้ข้างกาย
2.เวลาอ่านให้หาคนข้างๆ มาอ่านด้วย และอดทนอ่านให้จบก่อน
3.อย่าลืมมาให้คอมเม้นท์ด้วยน๊า ไม่มาเม้นท์มีงอน
** ขอให้สนุกกับการอ่าน **
55555555 :m25:
พร้อมแล้วก็ต่อกันเลย
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาคปู-ฝน ตอน คำรักจากสายฝน
ไม่รู้ว่าก้าวข้ามผ่านเข้ามาอยู่ในห้องได้ยังไง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า เสื้อผ้าที่สวมใส่ปลิวหายไปตอนไหน
เสียงฟ้าร้อง
เสียงสายฝนที่โหมกระหน่ำ
กลับไม่ได้ยิน
รู้เพียงว่าร่างกายหยุดไม่อยู่ ไม่มีสติควบคุม ไม่รู้ความรู้สึกอะไรทั้งนั้น
สองร่างแนบชิดสนิทแน่น ไม่มีคำพูด ไม่มีการร้องขอ
ไม่มีใครพูดอะไรใด ๆ ทั้งสิ้น มีเพียงการกระทำ
ริมฝีปากของร่างเบื้องบนซุกไซร้ไปทั่วใบหน้าของคนที่หอบหายใจเหนื่อยแล้วค่อยระเลื่อนลงสู่ลำคอ
ผิวกายเนียนเรียบและแข็งแกร่งอบอุ่นทำให้อารมณ์พลุ่งพล่าน จนหยุดไว้ไม่ไหว
รักคุณปู รักมาก รักจนไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังทำอะไรลงไป
ใบหน้าคมเข้มเลื่อนลงซุกไซ้ผิวเนื้อ ก่อนจะวกกลับเข้าแตะริมฝีปากของร่างที่กำลังสั่นสะท้านไปตามความรู้สึกอีกครั้ง
จูบสัมผัสไปทั่วพร้อมกับฝังร่องรอยทุกพื้นผิว ความอ่อนนุ่มของผิวกายที่ได้สัมผัส ทำให้อารมณ์ความรู้สึกที่ถูกเก็บกักมาเนิ่นนานเพิ่มสูงขึ้นเรื่อย ๆ
หนุ่มร่างสูงที่อยู่เบื้องล่างหอบหายใจหนัก และรับรู้ถึงลมหายใจของอีกคนที่หอบกระเส่าไม่แพ้กัน
ฝ่ามืออุ่นที่สัมผัสร่างให้ความรู้สึกดีเยี่ยม อย่างที่ชีวิตนี้ไม่เคยได้สัมผัส ....หนักหน่วง…รุกเร้า… เร่งร้อน..แต่กลับอ่อนโยนอยู่ในที
“อื้อ...ฮะ..อะ”
เสียงครางแผ่ว ถูกกลืนหายไปพร้อมกับที่ฝ่ามือของหนุ่มร่างสูงเบื้องล่างจิกทึ้งผ้าปูที่นอนแน่น เพื่อระบายอารมณ์ที่หยุดเอาไว้ไม่อยู่
.....กูกำลังทำอะไรอยู่ นอนให้มันฟัดเล่นแบบนี้ได้ไงวะ เป็นอะไรทำไมไม่ด่ามันไปวะเนี่ย...บอกให้น้ำฝนหยุดเดี๋ยวนี้..บอกมันแล้วหนีซะ....
สติที่ลางเลือนของไอ้ปูอันธพาล เหมือนจะกลับมาเป็นพัก ๆ แต่ก็หลุดหายไปเพราะฤทธิ์จูบที่รุนแรงเร่งเร้า
จนทำให้หัวหมุน ไม่เคยรู้ว่าต้องทำยังไงบ้าง แต่ก็ถูกชักจูงให้เดินตามได้อย่างง่าย ๆ
เสียงฟ้าที่ร้องคำราม เสียงฝนที่กระทบลงที่หน้าต่าง
กลืนเสียงภายในใจของคนหนึ่งคนที่ไม่รู้สติให้หลงมัวเมาไปกับความอ่อนหวานที่ได้รับ จนไม่มีเรี่ยวแรงจะต่อต้าน
แม้ในใจจะคิด ดวงตาพยายามจ้องมองฝ่าความมืดไป
แต่ร่างกายกลับโอนอ่อน เมื่อสัมผัสถึงความร้อนรุ่มจากริมฝีปากอุ่น
ที่ลากไล้ลงมาที่หน้าท้องแบนราบ และเคลื่อนเข้าหาส่วนที่เคยอ่อนนุ่มและค่อยแข็งขืนขึ้นเรื่อย ๆ จากการกระทำนั้น
ปลายลิ้นร้อน สัมผัสแผ่วที่ส่วนปลาย ก่อนจะโลมไล้ปลายลิ้นสร้างความรู้สึกให้ และกลืนกินส่วนที่ตั้งชันนั้นเข้าไปทั้งหมดหมด
“ง่าอ่ะ....อือ”
ไม่รู้ว่าคนจะมีอะไรกันมันจะรู้สึกได้มากขนาดนี้ เสียงทุ้มหวาน ร้องคราง
..............มันทำอะไร ตอนนี้ไอ้ฝนมันทำอะไร ตอนนี้.......มันกำลัง.........
“อือ”
ลมหายใจหอบหนักถี่ขึ้น แม้จะสะบัดหน้าหนีความรู้สึกบ้า ๆ ที่ไม่เคยได้ลิ้มรสสัมผัสแต่เมื่อถูกปลุกเร้าอย่างไม่หยุดพัก
ความรู้สึกผิดชอบชั่วดี หรือแม้แต่เรี่ยวแรงในการต่อต้านกลับค่อย ๆ จางหายลงไปเรื่อย ๆ
ยิ่งบิดกายมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกมากเท่านั้น
ริมฝีปากขบกัดเข้าหากันแน่น.......แทบอยากจะปลดปล่อยออกมา แต่ก็ไม่สามารถทำได้
เมื่อเรียวลิ้นร้อนที่เฝ้าวนเวียนจุดความรู้สึกซาบซ่านได้หยุดการกระทำแต่เพียงเท่านั้น
และร่างสูงใหญ่เบื้องบนค่อยหยัดกายขึ้นและสอดแทรกร่างกายเข้าหาช่องทางคับแคบที่บีบรัดไม่ยอมเปิดขยายรับบางสิ่งบางอย่างที่กำลังสอดแทรกเข้าหาเลยสักนิด
"เฮ้ย..........ไม่เอา...ปล่อยกูนะเว้ย..."
ไอ้ปู ได้สติ เมื่อความเจ็บแปลบจาการถูกสอดแทรกพุ่งสูงและสิ่งนั้นกำลังแทรกเข้าไปภายในร่างอย่างเชื่องช้า
"ไม่เอาครับ...ผมไม่หยุดให้แล้วนะ...อย่าดื้อนะครับ..."
ฝ่ามือแกร่งกดมือทั้งสองข้างของคนที่ได้สติให้สงบนิ่ง และพยายามจะดึงดันร่างกายเข้าไปใหม่
"น้ำฝนนนนนนนน ปล่อยกูเว้ยยยยยยยย เจ็บบบบบบบบ ไอ้น้ำฝน...ปล่อย..มึงห้ามเข้าไปนะโว้ยยยยยยยยย..อื้อ..อือ"
เสียงร้องโวยวายถูกกลืนหายไปกับริมฝีปากที่กระแทกลงมา และบดเบียดแนบแน่นไม่ยอมให้ส่งเสียงร้องใด ๆ ทั้งสิ้น
"งืออ อือ อือ"
แม้จะเจ็บปวด เพราะรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังถูกฉีกให้แยกออกจากกันแต่การขยับกายซ้ำ ๆ จนในที่สุดบางส่วนที่แทรกลึกค่อยจมหายเข้าไปภายในร่างอย่างง่ายดาย จนหมดสิ้นและไม่เหลือเนื้อที่ว่างใด ๆ อีก
ความตึงแน่นทำให้ร่างที่ทาบทับอยู่เบื้องบนต้องนิ่วหน้า...แทบจะทนไม่ไหว อยากจะปลดปล่อยร่างกายออกมาให้หมด
แต่ก็ต้องหยุดเอาไว้ เพราะคนที่ฤทธิ์ร้ายกาจนี้ ไม่ยอมให้ขยับกายเลยสักนิด
เกร็งร่างกายแน่น จนรับรู้ได้ว่าร่างเบื้องล่างสั่นสะท้านด้วยความรู้สึกเจ็บปวดกับการกระทำนี้มากแค่ไหน
และเมื่อละริมฝีปากออก เสียงร้อง นั้นกลับทำให้เจ้าของร่างสูงใหญ่ปวดร้าวหัวใจ
"น้ำฝนเจ็บ....มันเจ็บนะเว้ย...กูเจ็บเว้ย...อือ..ฮือ"
หยดน้ำที่คลออยู่ที่หน่วยตา ค่อยหลั่งรินลงที่ข้างแก้มแม้ไม่สามารถมองเห็นชัด
แต่ก็รับรู้ได้
ฝ่ามืออบอุ่นสอดแทรกประสานมือกับร่างเบื้องล่าง ก่อนจะช้อนแผ่นหลังเปลือยเปล่าให้ลุกขึ้นนั่งและอุ้มขึ้นมากอดไว้ได้ทั้งตัว
โดยที่ไม่ยอมถอนร่างกายออกเลยสักนิด ยังปล่อยให้กดจมดิ่งลึกมากขึ้น...ยิ่งกว่าในครั้งแรก
"อดทนนะครับ...อย่าร้องนะครับ..โอ๋..โอ๋..คุณปูคนเก่ง..ไม่ร้องนะครับ"
ฝ่ามือที่ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลัง...สร้างความรู้สึกเป็นมิตร และปลอบโยนอยู่ในที ทำให้คนที่พยายามเกร็งร่างกายไม่ยอมรับสิ่งใดค่อยผ่อนคลายลง
สัมผัสอ่อนโยนยังไม่เจือจาง ฝ่ามืออบอุ่นลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังเนียนขาว และกดศรีษะมนให้ซบลงที่หัวไหล่
ก่อนจะลูบไล้ซ้ำ ๆ อยู่แบบนั้นเป็นนาน ไม่ยอมขยับกายเลยสักนิด
"เราทำอะไรกันอยู่รู้มั้ยตอนนี้....ผมกับคุณปูเป็นหนึ่งเดียวกันมากขนาดนี้แล้วนะ....ถ้าคุณปูดื้อ..ผมก็จะข่มขืนคุณปู
จะทำให้เจ็บจะทำให้ร้องไห้มากกว่านี้รู้มั้ย...."
ว่าผลที่ตามมาคือการแผดเสียงลั่นและคำด่าว่าอย่างเจ็บ ๆ แสบ ๆ และร่างที่สนิทแนบแน่นกันถึงขนาดนี้คงไม่ยินยอมรับอะไรง่าย ๆ
แถมซ้ำคงจะแผลงฤทธิ์ซะจนน้ำฝนต้องออกแรงอีกมาก เพื่อให้ได้มาครอบครอง
แต่ร่างนั้นกลับสงบนิ่ง และสะอื้นไห้เสียงเบา ซุกหน้าลงที่หัวไหล่ของหนุ่มร่างสูงใหญ่และสะอื้นไห้เงียบ ๆ เพียงลำพัง
ไม่รู้ว่าทำไมต้องร้องไห้ ตอบไม่ได้ว่าทำไมไม่ดิ้นรนไม่ต่อสู้
รู้เพียงแต่ว่าไม่อยากสูญเสียอะไรบางอย่างไป...อะไรบางอย่างที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่
"อื้อ..." เสียงทุ้มนุ่มแผ่วหวาน ครางเครือ เมื่อร่างกายส่วนที่เคยเจ็บปวด เริ่มมีความรู้สึกบางอย่างขึ้นมา
เมื่อขยับร่างกายเพียงนิด
เสียงแผ่ว ๆ น้ำเสียงแผ่วหวานของร่างที่ซบอยู่ที่ไหล่.....
มีความรู้สึกสักนิดหรือเปล่านะ...นอกจากความเจ็บปวด..
และเมื่อน้ำฝนลองขยับกายดูอีกครั้งถึงได้รู้
"อือ..อะ..อือ"
ไม่คิดว่าตัวเองจะร้องครางแบบนั้น เมื่อรู้สึกตัวถึงได้ต้องพยายามผละร่างกายออกห่าง และใช้มือปิดปากตัวเองไว้แน่น
แต่กลับถูกผ่อนร่างให้เอนลงบนเตียงกว้างอีกครั้ง พร้อมกับที่ร่างเบื้องบนค่อยขยับกายอย่างเชื่องช้าสร้างความเคยชินให้
"งือ..อือ" มือที่ตะกุยตะกายเปะป่ายไปทั่วทำให้น้ำฝนต้องดึงมือของคนที่เริ่มแผลงฤทธิ์จะไม่ยอมส่งเสียงออกมาให้อยู่กับที่
และขยับกายให้เร็วขึ้น พร้อมกับเอื้อมคว้าส่วนกึ่งกลางของร่างกายของคนที่หลงรัก.....ดึงรั้งให้ตื่นตัวขึ้นมา....รับความรู้สึกบางอย่างที่ควรจะได้รู้สึกไปพร้อมกัน
"ไม่เอา....อือ..อ่ะ" แม้จะพยายามถอยร่างกายออกไม่ยอมให้อีกฝ่ายขยับได้ แต่กลับถูกกดแขนทั้งสองข้างเอาไว้ให้หยุดนิ่ง
และจังหวะการแทรกกายเข้าในส่วนช่องทางคับแคบที่บีบรัดแน่น กลับทำให้ปู...รู้สึกได้มากขึ้น
"ไม่อาว..อ๊า..มันทนไม่ไหว..หยุดนะเว้ย..น้ำฝน..หยุด..อือ"
เสียงที่แผดลั่น กลับตรงกันข้ามกับร่างกายที่ยอมรับความรู้สึกลึกล้ำนั้น
ส่วนบอบบางที่เป็นจุดศูนย์กลางของร่างกายเสียดสีไปมากับหน้าท้องแกร่งของร่างที่ไม่ยอมหยุดกายเคลื่อนไหวเลยสักนิด
"คุณปูดื้อ....ถ้าดื้อผมจะข่มขืน....ถ้าไม่ดื้อ..แล้วผมจะอ่อนโยนให้..ตกลงมั้ยครับ...อือ..อ่ะ"
คนที่พยายามจะดิ้นหนี ..กลับไขว่าคว้าหาบางสิ่ง....สองแขนไขว่คว้าหาหลักยึดเหนี่ยว
และก็คว้าได้ลำคอแข็งแกร่งของร่างเบื้องบนเป็นสิ่งเดียวที่จะยึดเอาไว้ได้ในตอนนี้
"อือ..อ่ะ.." สภาพภายนอกเป็นยังไง ไม่ได้รับรู้ รู้แต่ร่างกายทนไม่ไหว...หยุดไม่ได้...จะอ่อนโยนหรือจะรุนแรง อะไรก็ได้ ขอเพียงให้ปลดปล่อยความซาบซ่าน
ที่แผ่กระจายไปทั่วร่างให้หมดไปได้ จะมากเท่าไหร่ก็ยินยอม
"อย่าดื้อนะครับคนดี...คุณปูคนเก่ง.." ร่างอบอุ่นที่โน้มลงมาให้กอดได้แนบแน่นขึ้น ทำให้คนที่อยู่เบื้องล่างค่อยคลายความรู้สึกหนาวสะท้านลงไปได้
สัมผัสถึงริมฝีปากอ่อนนุ่มที่บดเบียดลงมาอย่างโหยหา
"ฝน...อือ.."
เสียงหวานนุ่ม...ดังแผ่วจนอีกฝ่ายได้ยินชัด
"ฝน..."
เสียงที่เรียกชื่อของร่างสูงใหญ่ที่ไม่หยุดพักร่างกายแม้เสี้ยววินาที
"ผมรักคุณปู...ผมรักมากเลยรู้มั้ย" ใบหน้าคมผละจากริมฝีปากที่ได้ชิมรสสัมผัสความหวาน...และแตะปลายจมูกลงที่ข้างแก้มของร่างที่กำลังเป็นหนึ่งเดียวกัน
"ผมรัก...คุณปูคนเดียว...รักมากที่สุด..อื้อ"
ร่างกายที่สอดแทรก ถูกช่องทางคับแคบบีบรัดมากขึ้น พร้อมกับที่แรงกระแทกกระทั้นหนักหน่วงแรงเร็วขึ้น
ตามมาด้วยเสียงหอบหายใจหนักของทั้งสองร่างที่เหมือนกับหลอมละลายเป็นหนึ่งเดียวกัน
"งือ..อือ..อ่ะ..อ๊า" เสียงครางแผ่วหวาน และร่างกายที่เกร็งแน่นแอ่นรับความรู้สึกที่ถูกถ่ายเทมาให้ ยินยอมหมดทุกสิ่งทุกอย่าง
ไม่ว่าจะถูกทำอย่างไร ก็ไม่ได้ดิ้นรนหนี
"ผมรัก....ปู...มาก...อย่าแยกจากผม...เลย..อ๊าาาาาาาาา"
จังหวะสุดท้ายของการสอดประสานร่างกายดำเนินมาถึง สองแขนที่จิกทึ้งลาดไหล่กว้าง กดปลายเล็บเข้าไปจนสุด
แหงนเงยใบหน้ามองหาคนที่เป็นหนึ่งเดียวกัน
ทุกสิ่งทุกอย่างสงบเงียบงันไปชั่วขณะ....
ร่างกายเกร็งกระตุกเป็นจังหวะ....
หยาดหยดที่เก็บกักไว้ภายในร่างถูกปลดปล่อยออกมาจนหมดสิ้น
"อือ...ฮะ..ฮะ..อะ" ลมหายใจที่หอบเหนื่อย พร้อมกับที่หยาดน้ำตาหลั่งรินลงที่ข้างแก้ม เมื่อจุดหมายปลายทางที่ก้าวผ่านมาด้วยกันถึงที่สิ้นสุด
สองแขนแข็งแกร่ง โอบกระชับร่างที่แสนรัก ที่ปลอปล่อยร่างกายออกมาจนหมดสิ้นเช่นกัน...
ไม่ยอมถอนร่างกายออก
ยังคงทิ้งค้างไว้อย่างนั้น และจูบสัมผัสที่ใบหน้าของคนที่หลงใหลรักใคร่ จนทำให้ทุกข์ใจได้อย่างที่ไม่เคยทุกข์ได้มากขนาดนี้มาก่อน
"ปู...รักปูมากเลยรู้มั้ย...รักจนไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงแล้ว"
น้ำเสียงทุ้มนุ่มทอดหวาน และจูบสัมผัสที่ข้างแก้มของร่างที่หรี่ปรือตาลงอย่างช้า ๆ
"ฝน....เสียงฝน...." เสียงพูดแผ่วเบา....สติที่ลางเลือน ถูกกลืนหายไปพร้อมกับเสียงสายฝนที่สาดเข้ามากระทบที่หน้าต่าง
ความเงียบงันเข้าปกคลุม ร่างสูงใหญ่ถอนร่างกายออกจากร่างที่สงบนิ่ง และจูบสัมผัสที่เปลือกตาทั้งสองข้าง
โอบกอดเอาไว้ทั้งอย่างนั้น
ถ่ายทอดความอบอุ่นให้ตลอดทั้งคืน
"ผมรักปู...ผมรักปูคนเดียว..ผมจะไม่รักใครอีกตลอดชีวิตนี้"
คำสัญญาถูกเอ่ยบอก ลำแขนแกร่งกอดกระหวัดรัดร่างที่เหนื่อยอ่อนและสงบนิ่งให้มาอยู่ในอ้อมแขน
รักมากเหลือเกิน
รักมากจนไม่คิดจะเผื่อแผ่ไปให้ใคร ๆ ทั้งสิ้น
"ผมรักคุณปู..ผมรักคุณปู..ผมรักคุณปูที่สุด"
ท่ามกลางเสียงฝนที่ในค่ำคืนที่เงียบเหงา
คำรักถูกถ่ายทอดซ้ำ ๆ จากร่างอบอุ่นที่โอบรัดเอาไว้ไม่ยอมปล่อยตลอดทั้งคืน
แม้กระทั่งหลับจนถึงฝัน
คำบอกรักนั้นก็ยังดังก้องไปมา.......ในความฝันแสนหวานของร่างที่สงบนิ่งไม่รับรู้ถึงสิ่งใดรอบ ๆ ตัว
TBC....
:o8:
*** วันข้างหน้าเป็นงั้ยไม่รู้ รู้แต่วันนี้มีความสุขแล้ว ***
-
วันข้างหน้าจะเป็นยังไงไม่รู้รู้แค่วันนี้มีความสุขก็เพียงพอแล้ว :m1:
สู้ๆนะปูยังไงอดทนไว้นะแม้หนทางข้างหน้ามันจะเต็มไปด้วยขวากหนามทำให้เจ็บปวดแต่ขอให้จดจำวันนี้ไปเป็นแรงใจในวันที่ท้อแท้นะครับ :pig4:
-
รีบๆมาต่อได้แร้วคับ
อยากรู้ว่าคุณปูจะทำตัวเช่นไร
:m4: :m4: :m4:
-
เป็นเรื่องที่ผมชอบอีกเรื่องหนึ่ง
ตามมาตลอดขอบคุณนะครับที่ลง
เรื่องดี ๆ ให้อ่าน
-
:o8: :o8: :o8:
อบอุ่นใจเป็นที่สุดเลยครับ
-
:m25: :m25: :m25: :m25:
เอาอีก
-
:m25: เดี๋ยวมาเม้มได้มั้ยครับ ขอตัวไปโรงบาลก่อน เลือดหมดตัวแล้ว :m25:
ปล. สุดยอดจริง ๆ ทำได้ไงก็ไม่รู้ เขาเขิลน้า................... :oni2:
-
:a4: :a3: :a11:
มารอตอนต่อไป คร้าบ
-
:m25: :m25: :m25: ในที่สุด ทั้งคู่ก็ได้รู้จักคำว่ารักสักทีนะครับ :mc4: :mc4: :mc4:
-
สรุปน้ำฝนเป็นรุก ปูเป็นรับหรือนี่
-
:o8: ปูตื่นมาพร้อมกับน้ำตา
ฝน "ปู ผมจะรับผิดชอบคุณ"
ปูร้องไห้หนักกว่าเดิม
ฝน "ปู ครับ จะให้ผมทำยังไง คุณถึงจะยอม"
ปู เริ่มหยุดร้องไห้ หันไปบอกฝน
ปู "ฝน เราขออีกรอบได้ไหม" เอิ๊กกกก ซะงั้น
ตื่นมาปูคงบู๊ระห่ำกะฝนแน่ ๆ 555 ฝน เอ๋ย จะเป็นยังไงต่อเนี่ย สู้ ๆ
-
ขำรีบน
อ่านมาต้างนาน
เพิ่งรู้เหรอคับนั่น :m12:
แล้วจะเป็นอย่างไรต่อไปหนอ
ลุ้น! :oni2:
-
BZ " สรุปน้ำฝนเป็นรุก ปูเป็นรับหรือนี่ "
เอ่อ ผม ว่า อยู่ๆ ไปอาจจะมีการสลับข้างกะได้นะครับ หะหะ
-
โอ้ว ฉากเด็ดดดดดดดดดด :m30:
-
:m1: :m1: :m1:
กว่าจะล็อกอินได้ ก็นานอ่ะครับ มาต่อแล้วดีใจอ่ะครับ
มีคนบอกผมมาว่าเรื่องนี้ตอนจบ.....
แต่ยังไงผมก็จะอ่านต่อน่ะครับ
ชอบเรื่องนี้คร้าบบบบบบบบบ
-
มาต่อกันเลยดีกว่า มาดูคุ่นี้ฝ่าฝันอุปสรรคกัน
ความเดิมตอนที่แล้ว
"............" :o8: ไม่บรรยายละกัน ไปอ่านกันเองน๊า
55555
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู - ฝน ตอน รับรู้ [/size]
"กุ้ง...เดี๋ยวตอนเย็นพี่ไปรับเองนะ...พี่น้ำฝนไม่ไปรับนะวันนี้" ไอ้ปูเอ่ยบอกน้องสาวที่เตรียมหิ้วกระเป๋าหนังสือไปโรงเรียนในตอนเช้า
"น้องกุ้งครับ...เดี๋ยวพี่น้ำฝนไปรับเองครับ" ร่างสูงใหญ่เอ่ยบอกเด็กหญิงที่เงยหน้ามองผู้ใหญ่สองคนที่ยืนมองหน้ากันเหมือนกับว่ากำลังโกรธกัน
"พี่ไปรับเอง...เข้าใจมั้ยกุ้ง" ไอ้ปูจูงแขนของน้องสาวออกเดิน
และอีกแขนของเด็กหญิงก็ถูกน้ำฝนคว้ามาจูงเอาไว้
"น้องใครวะ...อย่ามายุ่งได้มั้ย" ไอ้ปูกระแทกเสียงใส่คนที่เดินจูงแขนน้องสาวของตัวเอง และน้ำฝนก็หันมามองใบหน้าของไอ้ปูที่แสดงให้เห็นชัดว่า กำลังโมโหอยู่
"น้องคุณปูก็น้องของผม....เหมือนกัน" น้ำฝนเอ่ยบอกแล้วก็เห็นว่า ริมฝีปากของคนที่กำลังทะเลาะด้วย ขบเข้าหากันแน่น และสะบัดหน้าหนีด้วยความโมโห
"พี่สองคน...หนูเจ็บแขน..อย่าบีบแขนหนูได้มั้ย" เสียงแจ้ว ๆ ของเด็กหญิงทำให้สองหนุ่มต้องรีบคลายมือออก ก่อนที่น้ำฝนจะย่อกายลงและคว้าร่างเล็ก ๆ ของเด็กหญิงมาอุ้มเอาไว้
"เดี๋ยวพี่น้ำฝนอุ้มน้องกุ้งนะ...ไปกันครับ...พี่ปูขี้โมโห...ขืนพี่น้ำฝนกับกุ้งยืนอยู่ตรงนี้ต่อ...ต้องโดนพี่ปูฆ่าตายแน่ ๆ "
ร่างสูงใหญ่ อุ้มเด็กหญิงตัวเล็ก เดินลิ่วไปที่รถและเปิดประตูรถออก เพื่อให้เด็กหญิงเข้าไปนั่งได้อย่างสบาย
ก่อนจะเดินมาเปิดประตูอีกฝั่ง ให้กับคนที่ยังขมวดคิ้วและโมโหไม่เลิก ตั้งแต่เช้า
และร่างนั้นก็เข้ามานั่งในรถ โดยมีน้ำฝนก้าวเข้ามานั่งในส่วนของคนขับ และเหลือบสายตาไปมองร่างของคนที่หันหน้าหนีอีกทาง
น้ำฝนคว้าเข็มขัดนิรภัย มาคาดให้อีกฝ่าย โดยที่ไอ้ปู ไม่ทันได้ตั้งตัว กำลังจะอ้าปากด่า แต่ก็เห็นสายตาดุ ๆ ที่เหมือนกับจะบอกว่า มีน้องกุ้งนั่งอยู่ที่เบาะหลังด้วยอีกคน
ไอ้ปูต้องกัดฟัน เพื่อระงับความโมโหเอาไว้ แต่คนที่มาคาดเข็มขัดนิรภัยให้กลับเหลือบสายตาไปมองเด็กหญิงที่นั่งอยู่ที่เบาะด้านหลัง ก่อนจะรีบกดจมูกลงที่ข้างแก้มของคนที่จ้องตาด้วยอย่างไม่ลดละ ด้วยความเร็ว และรีบกลับมานั่งที่ของตัวเองในทันที
"ไอ้ฝน...มึง..ไอ้ฝน..."
ฝ่ามือแกร่งกำหมัดแน่น เตรียมจะกระชากเสื้อของอีกฝ่ายเข้ามาชกหน้า แต่เด็กหญิงก็ร้องเสียงหลง
"พี่ปูใจร้าย......พี่ปูจะตีพี่น้ำฝนเหรอ....พี่ปูใจร้าย....พี่ปูจะตีพี่น้ำฝนทำไม"
เสียงร้องของเด็กหญิงทำให้ต้องละมือออกจากคอเสื้อของคนที่นั่งอมยิ้มเจ้าเล่ห์และเปลี่ยนเป็นปัดที่คอเสื้อให้
"ไม่ใช่...เสื้อพี่น้ำฝนเปื้อน พี่แค่เช็ดให้เฉย ๆ กุ้งเข้าใจผิดแล้ว...เอ้า ๆ กลับไปนั่งให้เรียบร้อยเลย...เดี๋ยวไปโรงเรียนสาย"
ใบหน้าของน้ำฝน ลอบยิ้มอย่างนึกขำ และเหลือบสายตามองใบหน้าคมที่เอาแต่กัดฟันไปตลอดทาง แถมยังนั่งนิ่งไม่ยอมพูดอะไรอีก
"ปู...เดี๋ยวฝนไปส่งน้องกุ้งแล้ว...เดี๋ยวเราไปคุยกันนะ"
น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยบอก และหันไปมองใบหน้าด้านข้าง ของคนที่นั่งมองไปที่หน้าต่าง
"ปูครับ....ฝนบอกว่าเดี๋ยวฝนไปส่งน้องกุ้งแล้ว...เราไปคุยกันนะครับ.."
ที่จริงก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายรับรู้ แต่ก็แค่อยากลองแกล้งดูบ้างเท่านั้น แล้วก็มีเพียงความเงียบ
"พี่ปูจ๋า...พี่ฝนบอกว่าจะคุยกับพี่ปูจ๊ะ" เด็กหญิงที่อยู่หลังรถ เอ่ยบอกพี่ชาย และไอ้ปูก็หันไปส่งยิ้ม เจื่อน ๆ ให้กับน้องสาว
"เหรอ...พี่ได้ยินแล้ว...." ไอ้ปูหันกลับมาอีกครั้ง และมองออกไปที่นอกหน้าต่างรถ มองสายฝนที่หยดลงมาในตอนเช้า..ท้องฟ้ามืดครึ้ม
"พี่ฝนมีเพลงแครอทด้วยนะน้องกุ้ง....เดี๋ยวพี่ฝนเปิดให้ฟังนะ" ใบหน้าที่ยิ้มระรื่นยิ่งทำให้ไอ้ปูรู้สึกหงุดหงิด
น้ำฝนนั่งหัวเราะและเคาะพวงมาลัยรถเล่นโดยมีน้องกุ้ง ร้องเพลงตามไปด้วย แต่ไอ้ปูกลับยิ่งหงุดหงิดโมโหมากขึ้นเรื่อย ๆ
จนหยุดไม่อยู่
"หยุดสักทีสิโว้ยยยยยยยยยย"
เสียงที่เอะอะโวยวายของไอ้ปู ทำให้น้ำฝนต้องรีบปิดวิทยุ ก่อนจะหันกลับไปมองเด็กหญิงที่ตกใจจนต้องเอามือปิดปาก
เหมือนกำลังจะร้องไห้ เพราะตกใจเสียงตะโกนโวยวายของพี่ชาย
"ทำให้น้องกุ้งตกใจนะครับ..." น้ำฝนเองก็เครียดไม่แพ้กัน จ้องมองใบหน้าของไอ้ปู ก่อนจะหันหน้าหนีมาสนใจกับการขับรถ
ไม่มีใครพูดอะไรอีก
"หนูขอโทษ...ก็พี่ปูชอบร้องให้ฟัง....หนูร้องเสียงดัง...หนูขอโทษ " เสียงสั่นเครือของน้องสาว
ทำให้ไอ้ปูแทบอยากจะร้องไห้ตาม รีบหันหน้าไปมองร่างเล็ก ๆ ที่นั่งเอามือปาดน้ำตาอยู่ที่หลังรถ
"ไม่ร้องแล้วนะกุ้ง..พี่ขอโทษนะ..เช็ดน้ำตาเลย..ห้ามร้องไห้นะ..เร็วเลย...เด็กดีเขาไม่ร้องไห้งอแงหรอกนะ"
เสียงที่เอ่ยบอกกับเด็กหญิง ฟังดูอ่อนโยน แตกต่างจากเวลาที่พูดกับน้ำฝนอย่างสิ้นเชิง จนในที่สุดเด็กหญิงตัวเล็กก็หยุดร้องไห้
น้ำฝนมองเมินไปอีกทาง ตอนนี้ใครกันแน่ที่อยากจะร้องไห้
บรรยากาศมันแย่มาตั้งแต่เช้าแล้ว
พยายามให้อะไร อะไรมันดีขึ้น แต่ตอนนี้มันยิ่งแย่ลงไปใหญ่
คุณปูโมโหจนหยุดเอาไว้ไม่อยู่ด้วยซ้ำ
แม้กระทั่งต่อหน้าน้องสาว ก็โมโหได้อย่างไม่น่าเชื่อ
ดวงตาคมหมองเศร้าลง
รักอยู่คนเดียว
เรื่องเมื่อคืนก็คงเป็นแค่ฝันดี แล้วคุณปูเขาก็เห็นเป็นฝันร้ายของเขา ถึงได้ตั้งหน้าตั้งตาโกรธกันขนาดนี้
ก็ไม่ใช่คนที่คุณปูเขารักนี่ จะให้ทำยังไง
รถเคลื่อนได้อย่างสะดวก และมาจอดที่หน้าโรงเรียนประถมแห่งหนึ่ง
ประตูรถถูกเปิดออก โดยมีหนุ่มร่างสูงกางร่มออกและ ก้าวเดินออกจากรถ อุ้มน้องสาวเดินลงจากรถ ก่อนจะส่งร่มคันเล็กอีกคันให้กับน้องสาว และเด็กหญิงพนมมือไหว้พี่ชาย
ก่อนจะเดินมาที่ประตูรถ และพนมมือไหว้คนที่มาส่ง ก่อนจะรีบวิ่งไปที่หน้าประตูโรงเรียน
ไอ้ปูก้าวกลับเข้ามานั่งในรถในส่วนที่นั่งของตัวเอง และก็นั่งเงียบอยู่อย่างนั้น ไม่พูดไม่จาอะไรอีกเลย
ความเงียบงัน บรรยากาศอึมครึมอย่างเห็นได้ชัด ต่างคนต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเอง ไม่มีใครพูดอะไรออกมา
จนกระทั่งฝ่ามืออุ่น ๆ เคลื่อนไปวางไว้บนฝ่ามือของอีกคนที่เตรียมจะสะบัดหนี แต่ก็ถูกยึดเอาไว้ให้อยู่นิ่ง ๆ
สายฝนโปรยปราย แม้ไม่ตกหนัก แต่ก็ทำให้เปียกได้
การจราจรติดขัด โดยมีสองร่างนั่งเงียบ ๆ อยู่ในรถเหมือนถูกขังแยกจากโลกภายนอก
คนขับมองฝ่าสายฝน และหันมามองใบหน้าด้านข้างของคนที่นั่งนิ่ง ๆ นั้นหลายครั้ง
บางครั้งมือคว้าที่เกียร์รถ หรือต้องละไปจับพวงมาลัยรถ
แต่สุดท้าย ก็จะกลับมากุมที่มืออุ่น ๆ ของคนที่นั่งมองสายฝนที่หยดลงที่หน้าต่างที่นั่งเงียบ ๆ อยู่เคียงข้าง
ไม่รู้ว่าระหว่างที่ต้องนั่งเงียบ ๆ อยู่อย่างนั้นต้องคิดอะไรบ้าง
"ผมรักคุณปูนะครับ" เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยบอก ความอ่อนโยนถูกส่งผ่านจากคำพูดสู่ฝ่ามือและถ่ายทอดไปถึงหัวใจของคนฟัง
อากาศภายนอกหนาวเย็น....แต่ภายในกลับอบอุ่นได้อย่างไม่น่าเชื่อ
"รู้แล้ว"
เสียงที่ตอบกลับมาทำให้น้ำฝนเหม่อมองออกไปนอกรถ
ข้อความที่พูดออกไป ส่งผ่านไปถึงสมองส่วนรับรู้ของร่างที่นั่งอยู่เคียงข้าง
แค่การตอบรับเท่านั้น.......ไม่มีอะไรมากกว่าการรับรู้
ต่างฝ่ายต่างสับสน และจมอยู่ในความคิดของตัวเอง
ฝ่ามือที่คว่ำวางไว้บนหัวเข่าค่อยหงายขึ้นและประสานมือกับคนที่กุมเอาไว้
ดวงตาสองคู่ที่หันกลับมาประสานกันนิ่งนาน... ก่อนจะหันกลับไปมองสายฝนที่หยดลงที่หน้าต่างอีกครั้ง
ไม่มีคำพูดใด ๆ หลุดออกมาอีกสักคำ
มีเพียงความสับสนและไม่แน่ใจกับสิ่งที่ทำอยู่
ไม่รู้ว่าจะต้องทนทุกข์กับความรู้สึกนี้ไปอีกนานแค่ไหน
รู้เพียงแค่ว่า วินาที อบอุ่นจนไม่อยากแยกจากกัน
แต่กลับไม่สามารถหยุดเวลาเอาไว้ได้
ได้แต่ปล่อยให้ทุกสิ่งทุกอย่างกลายเป็นความแค่ความทรงจำที่สวยงาม......และพัดผ่านจากไป..เป็นแค่ช่วงเวลาที่สวยงามช่วงหนึ่งในชีวิตเท่านั้น
TBC...
ความรุ้สึกดีๆๆที่เรียกว่ารัก
ไม่ต้องเอ่ยคำได้ สัมผัสกันได้ด้วยใจ
ขอเพียงเชื่อมั่น
แล้วรักของเราจะเป็นนิรันดร์
"ขอให้ความรักจงเจริญ" :m13:
-
ปวดหัวจวย อีกเรื่องนึงว้าววว o2 o2 o2
-
:o8: o7
น่ารัก หวาน แบบเศร้าๆ อะ งง กันไม๊
:serius2: :serius2:
-
เหมือนอะไร ๆ จะดีขึ้นนะ แต่มันก็ยังไม่ชัดเจนอยู่ดี
-
สุขแบบเหงาๆๆ...เศร้าแบบยิ้มๆๆ
แต่ก็ขอให้ทั้งคู่สมหวังในรักนะ
-
o7
อ่านรอบแรก ซึ้งๆๆๆ
:o12: :o12:
อ่านรอบที่สอง
" แต่กลับไม่สามารถหยุดเวลาเอาไว้ได้
ได้แต่ปล่อยให้ทุกสิ่งทุกอย่างกลายเป็นความแค่ความทรงจำที่สวยงาม......และพัดผ่านจากไป..เป็นแค่ช่วงเวลาที่สวยงามช่วงหนึ่งในชีวิตเท่านั้น "
เศร้า โคตร :m15:
-
:sad2: :sad2: :sad2:
"ไม่มีคำพูดใด ๆ หลุดออกมาอีกสักคำ
มีเพียงความสับสนและไม่แน่ใจกับสิ่งที่ทำอยู่
ไม่รู้ว่าจะต้องทนทุกข์กับความรู้สึกนี้ไปอีกนานแค่ไหน
รู้เพียงแค่ว่า วินาที อบอุ่นจนไม่อยากแยกจากกัน
แต่กลับไม่สามารถหยุดเวลาเอาไว้ได้
ได้แต่ปล่อยให้ทุกสิ่งทุกอย่างกลายเป็นความแค่ความทรงจำที่สวยงาม
......และพัดผ่านจากไป..เป็นแค่ช่วงเวลาที่สวยงามช่วงหนึ่งในชีวิตเท่านั้น "
................บอกได้คำเดียวว่าเศร้าจริง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ตอนสุดท้าย คงไม่ต้องพูดว่ามันจะเศร้าเพียงใด :sad2:
-
อยากต่อว่าฟ้าดินที่ให้เราพบเจอ แต่ไม่ยอมจับเราคู่กัน
ฟ้าดินจงใจแกล้งเรา เธอว่าหรือเปล่า
ทำไมนะต้องห้ามรักกัน ความเหมาะสมหนะหรือที่ยืนยาว
ถึงในใจมันค้านสุดท้ายต้องยอมจำนน
ก่อนถนนของเราแยกกัน ก่อนความฝันของเราสิ้นลง
แค่อยากพบกับเธอสักหน สบตาอีกครั้ง
แค่ให้ฉันได้บอกเธอสักคำ พูดในวันที่จำต้องจาก
อยากให้รู้ว่ารักเธอมาก และจะรัก รักตลอดไป
เกิดชาตินี้แค่ได้พบเจอ เกิดชาติหน้าค่อยฝันกันใหม่
วันนี้ใจสลาย ยอมจำนนให้ฟ้าดินแยกเราไกลกัน
พอใจแล้วใช่ไหมฟ้าดิน ที่ได้เห็นว่าคนต้อยต่ำ
ต้องเจ็บต้องช้ำต้องน้ำตาตก
โลกใบนี้มีคนมากมาย ทำไมต้องเป็นเราสองคน
ยอมจำนนให้แล้วหวังว่าคงพอใจ
คนรักกันใยฟ้าดินถึงไม่เข้าใจ
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
:m15:
มายเศร้าจิตตกอย่างงี้อ่ะคับ
-
:m21: :m21: :m21:
-
:a3: :a4: :a3: :a11:
รอคับ
-
มาต่อแล้วน๊า อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกว่าทุกๆช่วงเวลามีความสำคัญมากขึ้นจริงๆ :m15:
ความเดิมตอนที่แล้ว
"ผมรักคุณปูนะครับ" เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยบอก ความอ่อนโยนถูกส่งผ่านจากคำพูดสู่ฝ่ามือและถ่ายทอดไปถึงหัวใจของคนฟัง
อากาศภายนอกหนาวเย็น....แต่ภายในกลับอบอุ่นได้อย่างไม่น่าเชื่อ
"รู้แล้ว"
เสียงที่ตอบกลับมาทำให้น้ำฝนเหม่อมองออกไปนอกรถ
ข้อความที่พูดออกไป ส่งผ่านไปถึงสมองส่วนรับรู้ของร่างที่นั่งอยู่เคียงข้าง
แค่การตอบรับเท่านั้น.......ไม่มีอะไรมากกว่าการรับรู้
ต่างฝ่ายต่างสับสน และจมอยู่ในความคิดของตัวเอง
ฝ่ามือที่คว่ำวางไว้บนหัวเข่าค่อยหงายขึ้นและประสานมือกับคนที่กุมเอาไว้
ดวงตาสองคู่ที่หันกลับมาประสานกันนิ่งนาน... ก่อนจะหันกลับไปมองสายฝนที่หยดลงที่หน้าต่างอีกครั้ง
ไม่มีคำพูดใด ๆ หลุดออกมาอีกสักคำ
มีเพียงความสับสนและไม่แน่ใจกับสิ่งที่ทำอยู่
ไม่รู้ว่าจะต้องทนทุกข์กับความรู้สึกนี้ไปอีกนานแค่ไหน
รู้เพียงแค่ว่า วินาที อบอุ่นจนไม่อยากแยกจากกัน
แต่กลับไม่สามารถหยุดเวลาเอาไว้ได้
ได้แต่ปล่อยให้ทุกสิ่งทุกอย่างกลายเป็นความแค่ความทรงจำที่สวยงาม......และพัดผ่านจากไป..เป็นแค่ช่วงเวลาที่สวยงามช่วงหนึ่งในชีวิตเท่านั้น
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู-ฝน ตอน แค่ความทรงจำสีจาง
เสียงกดออดที่หน้าห้อง ทำให้น้ำฝนต้องลุกพรวดพราดออกไปเปิดประตูรับ
เพราะเมื่อเหลือบมองที่นาฬิกาแล้วก็เป็นเวลากลับของคนที่ไปทำงานในช่วงกลางคืนที่ถึงเวลาที่จะกลับมาถึงที่พัก เหมือนเช่นทุกวัน
ร่างที่ก้าวเดินเข้ามา สะบัดร่มที่มีหยดน้ำเกาะอยู่ และวางไว้ตรงทางเดิน ก่อนจะถอดรองเท้าผ้าใบออก
และก้าวเดินเข้ามาในห้องพัก โดยมีใครอีกคนเดินตาม
"กลับมาแล้วเหรอครับ...น้องกุ้งหลับแล้วล่ะครับ...ทำการบ้านเสร็จก็หลับเลย...ฝนตกหนักมั้ยข้างนอก"
เสียงทักทายดังขึ้นและไอ้ปูก็ส่ายหน้า ก่อนจะก้าวเดินมานั่งพักบนโซฟาและยืดขาออกไปจนสุด
"ยังตกอยู่ แต่ไม่เยอะแล้ว ตอนหัวค่ำตกหนักกว่านี้..."
หนุ่มร่างสูงเอ่ยบอกและรับแก้วนมอุ่น ๆ จากมือของคนที่นำมายื่นให้ ก่อนจะยกขึ้นจรดริมฝีปาก
และวางแก้วเอาไว้ที่โต๊ะเตี้ย ๆ ด้านหน้า
น้ำฝนลงนั่งที่โซฟาอีกตัว ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งลงข้าง ๆ กับร่างอีกร่าง
"ตัวเปียกหมดแล้ว...อาบน้ำก่อนดีกว่านะ..เดี๋ยวไม่สบายไปจะแย่"
ฝ่ามืออบอุ่น แตะเข้าที่หน้าผากมนและไอ้ปูก็สะบัดหน้าหนีการสัมผัส ก่อนจะถอนใจยาว
หันไปมองใบหน้าของน้ำฝนที่ละมือออกและนั่งนิ่ง อยู่ข้าง ๆ
"คุยมา.....จะคุยอะไรก็คุยมา....ไม่อยากอ้อมไปอ้อมมาอีก...ว่ายังไงจะคุยอะไรก็ว่ามาเลย"
คำพูดที่กลั้นใจถามออกไปเหมือนขวานผ่าซาก มีผลให้ใครอีกคนที่นั่งอยู่เคียงข้าง ต้องนิ่งเงียบเสียงลง
"อาบน้ำเถอะครับ...เดี๋ยวจะได้นอนพักผ่อน....วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว"
น้ำฝนลุกขึ้นยืนและเดินเข้าไปหยิบผ้าขนหนูมาส่งให้กับคนที่นั่งหน้าเครียด พร้อมกับส่งเสื้อผ้าชุดลำลองให้
ก่อนจะเดินไปนั่งที่ข้างประตูกระจก และเหม่อมองสายฝนที่ยังไม่หยุดตก
ครุ่นคิดถึงอะไรบางอย่างไปมาอยู่อย่างนั้น
"ฝน.....จะให้อะไรมันค้างคาอยู่อย่างนี้หรือไง....จะเอายังไงก็ว่ามาสักอย่าง....แบบนี้มันอึดอัดใจ"
ไอ้ปูเดินมาทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นและจ้องมองใบหน้าของคนทีเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่างไม่ยอมที่จะคุยด้วยเลยสักคำ
แต่สุดท้ายก็มีแต่ความเงียบงัน น้ำฝนยังจ้องมองสายฝนที่ซัดเข้ามากระทบประตูกระจก และใช้นิ้วเขียนข้อความบนกระจกไปเรื่อย ๆ ก่อนจะใช้ฝ่ามือลบมันออก และเมื่อละอองฝนซัดเข้ามาอีกครั้ง ก็สามารถเขียนข้อความอื่นได้
"ไอ้น้ำฝน....มึงจะเอายังไงก็ว่ามาสิวะ....จะเอายังไง..มึงอยากพูดอะไรมึงอยากคุยอะไรมึงก็พูดมาเลยดีกว่า"
น้ำเสียงที่บ่งบอกให้รู้ว่ากำลังโมโห อย่างถึงที่สุด ไม่ทำให้ร่างสูงใหญ่นั้นรับรู้อะไรเลยสักนิด
สายตายังคงทอดมองไปไกลแสนไกล ตอนนี้ไม่มีอะไรจะสูญเสียอีก ไม่มีสิ่งที่ต้องกลัวเลยสักอย่างเดียว
ภาพของคนตรงหน้าทำให้ไอ้ปูสุดจะทนจนต้องลุกพรวดพราดขึ้นยืน
อยากจะต่อยหน้าไอ้คนตรงหน้านี้สักหมัดสองหมัดให้สะใจ ให้มันรู้กันไปเลยดีกว่า ว่าจะเอายังไงกันแน่
แต่กลับถูกฉุดแขนเอาไว้ ให้นั่งลง และฝ่ามือแกร่งนั้น ก็ดึงให้มานั่งอยู่เคียงข้าง
ก่อนจะเอื้อมมือคว้าร่างนั้นเอาไว้
แผ่นหลังนุ่มนวลที่เมื่อคืนได้สัมผัสลูบไล้ตลอดทั้งคืน เอนลงสัมผัสกับลาดไหล่กว้าง
โดยมีท่อนแขนแข็งแรงโอบกอดเอาไว้จากด้านหลัง ก่อนจะกดศรีษะมนให้เอนลงมาซบในท่านั่งที่สบายที่สุด
อยากจะขัดขืน อยากจะโมโห แต่ก็ปฏิเสธความอบอุ่นนี้ไม่ได้
ใบหน้าคมแหงนเงยขึ้นมองใบหน้าของคนที่กอดเอาไว้ และก้มกลับลงมาอีกครั้ง
ก่อนจะมองไปที่ข้อความเลือนลางบนกระจกที่มีหยดน้ำเกาะอยู่
....ผมยอมให้เกลียดไปจนตาย.....
....ถ้ามันจะทำให้ช่วงเวลานี้เป็นความทรงจำระหว่างเรา.....
ไอ้ปูทอดสายตามองข้อความนั้น ด้วยหัวใจที่ปวดร้าว ร่างทั้งร่างสั่นสะท้าน
เจ็บ....ปวด....กลัว....แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลยสักนิด
ความอบอุ่นที่ถูกถ่ายทอดมาให้ ความอ่อนโยนทีไม่อยากผละจาก
ฝ่ามืออุ่น ๆ ลูบไล้เส้นผมนิ่มไปมา ทอดสายตามองออกไปไกลแสนไกล
โดยมีร่างอีกร่างซบนิ่งอยู่ที่ลาดไหล่
หยดน้ำใสไหลรินหยดลงที่ข้างแก้มและไอ้ปูก็ยกแขนขึ้นปาดมันทิ้ง
ร่างกายสั่นสะท้านเพราะแรงสะอื้นไห้...หัวใจปวดร้าวแสนสาหัส
ฝ่ามืออบอุ่นยังลูบไล้เส้นผมนิ่มไปมา
ก่อนจะจรดปลายจมูกลงที่ศรีษะมนของร่างที่กกกอดเอาไว้แนบแน่น
กอดกระชับให้มากขึ้น...
อยากถ่ายทอดความอบอุ่นไปให้
คุณปูไม่บอกว่ารักกันสักคำ...
มีแต่ความรู้สึกเจ็บปวดเสียใจเพียงอย่างเดียว
แล้วคนอย่างน้ำฝนจะทำอะไรได้
นอกจากปล่อยให้แต่ละวันผ่านไปอย่างช้า ๆ
และรอคอยวันเวลาที่จะต้องแยกจากกัน
อ้อมแขนอบอุ่นกระชับร่างในอ้อมแขนให้แน่นขึ้น
และเหม่อมองไปไกลแสนไกล
สายฝนยังซัดโถมกระหน่ำในยามดึก
อากาศภายนอกช่างเหน็บหนาว
แต่เวลานี้ นาทีนี้ ขอแค่รู้สึกถึงความสุขเพียงเล็กน้อย
ที่เจือจางมากับสายฝน
แค่ให้แต่ละวันที่จะกลายเป็นอดีต ขอแค่ความสุขเพียงนิด
ให้เจือจางอยู่ในทุกความรู้สึก
วันหนึ่งเมื่อรู้ว่าไม่มีทางเป็นจริง
จะได้เก็บช่วงเวลานี้เอาไว้ให้เป็นความทรงจำแสนงดงามที่จะแบ่งบานอยู่ในใจตลอดไป
TBC....
:m15:
-
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
แล้วฝนรู้ได้อย่างไรว่าคุณปูเค้าไม่รัก...ดูที่การกระทำซิ..ถ้าคุณปูไม่รักแล้วเค้าจะกอดฝนทำไม่ละ
อ่านเรื่องนี้ต่อทีไร..น้ำตาเจ้ากรรมดันไหลออกมาทุกที..สงสารรรรรรรรรรรร :m15: :m15: :m15:
-
:o12: :o12: :o12:...............จะให้ร้องไห้ไปถึงไหนครับ :o12:
-
:เฮ้อ:
ผมก็เป็นคนนึงนะ
ที่ตามใจที่บ้านมาตลอด
อยากให้ทำไรก็ทำให้
พยายามสำนึกบุญคุณมาตลอด
แต่ตอนนี้มันถึงช่วงที่สัญญากับตัวเองเอาไว้
ว่าจะต้องทำตามความฝันที่ตั้งใจไว้ให้ได้
ไงๆก็สู้ๆนะน้ำฝน :m13:
-
รีบๆมาต่อนะคับ
อยากรู้ตอนต่อไปอ่าคับ
-
:m15: บางครั้งอุปสรรค ก็ช่วยพิสูจน์ความรัก และสร้างสายใยยึดหัวใจคนสองคนให้อยู่ด้วยกันแม้กายจะห่างกัน :m15:
ต่อกันเลยดีกว่า
“ตอนแรกผมว่าจะทอดไข่ดาวแล้วก็ทำอาหารเช้า...เมื่อวานผมกับน้องกุ้งเลยไปซื้อของมาเต็มตู้เย็นเลย...แล้วกลายเป็นว่าคุณปูต้องมานั่งทำเองอย่างนี้....ผมใช้ไม่ได้เลยเนอะ”
เสียงบ่นงึมงำมาพร้อมกับที่หนุ่มร่างสูงใหญ่ ทำได้แค่เป็นคนสังเกตการณ์และหยิบนั่นหยิบนี่ส่งให้เป็นบางครั้ง
“ถ้วย....” คำสั่งของไอ้ปู ทำให้น้ำฝนต้องรีบคว้าถ้วยมาส่งให้
โดยมีเด็กหญิงตัวเล็กอีกคน กำลังนั่งเด็ดผักอยู่ห่างออกไปเพื่อจะให้พี่ชายใช้ในการประกอบอาหาร
“พี่ปูหนูเด็ดใบตำลึงเสร็จแล้ว” เสียงแหลมเล็กของเด็กหญิง เรียกให้พี่ชายหันกลับมามอง และชูตระกร้าใส่ผักให้พี่ชายดู
“เก่ง ๆ งั้นตีไข่ด้วย....” เสียงตอบกลับทำให้เด็กหญิงตัวเล็กขะมักเขม้นกับการตอกไข่ใส่ถ้วย และใช้ช้อนส้อมคนไปมา
“แล้วผมทำอะไรอ่ะ…ยืนส่งจานให้คุณปูเหรอ....ผมก็อยากทำอย่างอื่นบ้างเหมือนกันนะครับ”
เสียงบ่นงึมงำพร้อมกับที่น้ำฝนทำหน้ายุ่งเหยิง
ยืนมองแกงส้มในหม้อที่กำลังเดือด สีสันน่ากิน เห็นแล้วก็เริ่มหิวขึ้นมา
“อยากจะลองทำเองมั้ยล่ะ...จะได้ให้ทำ” ไอ้ปูหันมายักคิ้วให้กับคนที่ยืนทำหน้ายุ่งอยู่ข้าง ๆ แล้วน้ำฝนก็ทำได้แค่เบะหน้า แล้วก็ยืนมองพ่อครัวทำอาหารต่อไป
“แค่ไข่ดาวยังไม่รอดเลยครับ....อย่างอื่นสงสัยจะกินไม่ได้” ร่างสูงใหญ่เดินมานั่งข้าง ๆ เด็กหญิงและนั่งมองว่าจะทำอะไรได้บ้าง
“พี่ปูทำกับข้าวอร่อยที่สุดในโลก...รองจากแม่จ๋าของหนูเล้ย” เสียงหัวเราะทำให้น้ำฝนหันไปมองคนที่กำลังขะมักเขม้นกับการเติมเครื่องปรุงลงในหม้อ
“พี่ก็คิดว่างั้นแหละน้องกุ้ง....เสียอย่างเดียว...โหดไปหน่อย...ชอบเอาพี่ไปทำกระสอบทรายเตะเล่น”
ใบหน้าคมหัวเราะเสียงเบา จงใจประชดให้ไอ้ปูได้ยิน และก็ได้ผล เมื่อคำพูดนั้นยุให้คนที่กำลังทำอาหารหันหน้ามามองก่อนจะทำท่าเหมือนจะขว้างทัพพีมาใส่คนพูด
“เดี๋ยวโดน...เดี๋ยวโดน...จะกินดี ๆ หรือจะกินด้วยน้ำตา” เสียงดังโวยวายของไอ้ปู ทำให้ทั้งเด็กหญิงตัวเล็กและน้ำฝนต้องหัวเราะขำกันอยู่สองคน
“พี่บอกแล้วว่าพี่ปูโหด....เห็นมั้ยน้องกุ้ง...พูดยังไม่ทันขาดคำเลย...” เสียงกระซิบกระซาบตามมาด้วยเสียงหัวเราะ
ทำให้ไอ้ปูนึกขำอยู่ในใจ......
มีกระซิบกระซาบกันด้วยนะ ชักจะเข้ากันเกินไปแล้ว
“ฝน...ชิมดิ..เปรี้ยวไปมั้ย....ไหนมาลองชิมก่อน...เดี๋ยวไม่ถูกใจเจ้าของบ้านจะมาว่าคนทำไม่ได้นะ”
น้ำฝนลุกขึ้นยืนและเดินไปยืนอยู่ข้าง ๆ พ่อครัว
และทัพพีที่มีน้ำแกงส้มร้อน ๆ ก็ถูกเป่าให้คลายร้อนก่อนจะส่งให้ชิมรสชาด
“อือ...รสนี้ก็ได้ครับ...ไม่ค่อยเผ็ด...อร่อยดี...” คำบอกเล่า ทำให้ไอ้ปูตักน้ำแกงมาชิมอีกครั้ง และก็ยกหม้อลงจากเตา ก่อนจะตั้งหม้อน้ำเพื่อทำต้มจืดเป็นกับข้าวอีกอย่าง
“สับหมูเสร็จหรือยัง...เดี๋ยวจะเอามาสับใส่กระเทียม...น้ำซุปจะได้หอม ๆ “
คำสั่งทำให้น้ำฝนต้องเดินไปหั่นหมูชิ้นใหญ่ใส่เขียงอย่างทุลักทุเล ก่อนจะรีบหันไปเอ่ยถาม
“มันจะพอเหรอครับ....แค่นี้...แล้วหั่นชิ้นใหญ่มั้ยครับ” เสียงที่ถามทำให้ไอ้ปู ต้องรีบเดินมาคว้ามีดเพื่อสาธิตการหั่นให้น้ำฝนดูเป็นตัวอย่าง....
“เป็นมั้ยเนี่ย..ชิ้นประมาณนี้แหละ...แล้วก็เอาแค่ครึ่งเดียวแล้วกัน...ไหนจะวุ้นเส้นไหนจะผักอีก...เนี่ยแหละ
แล้วก็สับให้ละเอียดด้วย....”
พ่อครัวสั่งลูกมือ ก่อนจะหันไปสนใจกับหม้อน้ำบนเตา
“พี่น้ำฝนหนูปอกกระเทียมเสร็จแล้ว....เอาใส่เลยนะ...”
กระเทียมเม็ดเล็ก ๆ ถูกนำมาโปรยใส่หมูบนเขียง และที่เหลือก็เป็นหน้าที่ของน้ำฝนแค่นั้นเอง
เสียงสับดังสนั่น และภายในเวลาไม่ถึงสามนาที หมูบนเขียงก็แหลกละเอียด
“ได้ยังอ่ะครับ....แค่นี้ใช้ได้หรือยัง”
ต้องถามเป็นระยะ เพราะไม่มีความสามารถในการทำอาหารจริง ๆ ต้มมาม่ากินเองได้ก็นับว่าเป็นบุญแล้ว
“เอาใส่ชามมาเลย จะเอาใส่หม้อแล้ว น้ำเดือดพอดี” หมูสับบนเขียง ถูกลำเลียงใส่ถ้วย และถูกปั้นเป็นก้อนกลม ๆ หย่อนลงในหม้อน้ำเดือด จนหมด
“พี่ปู...ใส่ผักตำลึง...หนูเด็ดเสร็จแล้ว....”
ตระกร้าผักถูกนำมายื่นให้กับพี่ชาย และผักในตระกร้าก็ลงไปอยู่ในหม้อน้ำ
“ตักแกงสิ....แล้วก็ยกข้าวออกไปเลย.....เตรียมจานออกไปได้แล้ว...หิวว่ะ”
คำสั่งถูกส่งผ่านมาถึงลูกมือ และทั้งเด็กหญิงตัวเล็ก กับชายหนุ่มตัวโต ก็กลายเป็นพนักงานเสริฟอาหารในทันใด
“เดี๋ยวทำต้มจืดเสร็จ เดี๋ยวยกออกไปเอง.......ตักข้าวไว้ก่อนก็ได้....เดี๋ยวจะร้อนเกิน”
ไอ้ปูสาละวนอยู่กับการชิมรสชาติของแกงจืด...และก็ยืนรอให้ส่วนผสมในหม้อเข้ากันเท่านั้น
ส่วนคนรอกินข้าว ก็ไปยืนรอที่โต๊ะอาหารนอกครัวแล้ว
เป็นนานจนน้ำฝนต้องเดินเข้ามาหาคนในครัว ที่ยืนนิ่งเฉยอยู่......ไม่ยอมออกไปสักที
และภาพที่เห็น....คนที่เคยเอาแต่เอะอะโวยวายกำลัง ยกแขนขึ้นปาดน้ำตา....ที่ไหลลงอย่างช้า ๆ
เหมือนกำลังนิ่งคิดอะไรบางอย่าง.......ทำไมเวลาของความสุขไม่หยุดอยู่แค่นี้...
ทำไมเข็มนาฬิกาต้องเดินไปไม่ยอมหยุด
“คุณปูครับ.....”
เสียงของคนที่เรียกชื่อทำให้เจ้าของชื่อถึงกับสะดุ้ง ก่อนจะรีบหันหลังกลับไปขะมักเขม้นกับการตักแกงจืดใส่ชาม และใช้จานรองไว้กันร้อน ก่อนจะถือเอาไว้ เพื่อน้ำไปเสริฟ
แต่ก็ถูกอีกฝ่ายคว้าเอวเอาไว้ และถูกสวมกอดจากด้านหลัง
“ไอ้ฝน....ถ้าถ้วยแกงจืดตกแตก....มึงรับผิดชอบเลยนะ” เสียงเอ็ดไม่ได้ทำให้น้ำฝนสะทกสะท้านเลยสักนิด
“ครับ...” การตอบรับเบา ๆ พร้อมกับที่สองร่างหยุดยืนนิ่งอยู่กับที่ ...แต่ก็ทำได้แค่นี้เท่านั้น
ไม่นานนัก....อ้อมแขนแข็งแกร่งก็ปล่อยให้ร่างนั้นเป็นอิสระ ก่อนจะค่อย ๆ เดินตามออกมาจากในครัว
“หนูหิวแล้ว....หนูอยากกินไข่เจียวแล้ว” เสียงใสแจ๋วของเด็กหญิง ทำให้ทั้งไอ้ปู และน้ำฝน ต้องรีบเอาถ้วยต้มจืดมาวางเอาไว้บนโต๊ะ
ผ้ากันเปื้อนถูกปลดออกและก็ติดสายผูกข้างหลังจนทำให้แกะไม่ออก จนน้ำฝนต้องเป็นคนเอื้อมมือไปแกะปมผ้าให้
“พี่ปูกับพี่น้ำฝน....เหมือนพ่อกับแม่เลยเนอะ....แล้วกุ้งก็เป็นลูก”
คำพูดของเด็กหญิง ไม่มีเจตนาแอบแฝง แต่ก็ทำให้ผู้ใหญ่สองคนมองหน้ากัน ก่อนจะชะงักนิ่งอยู่อย่างนั้น
ปมผ้าถูกแกะออกแล้ว โดยที่ทั้งไอ้ปู และน้ำฝน ต้องทำทีเป็นสนใจกับอาหารตรงหน้า
“กินผักด้วยกุ้ง....อันนี้กุ้งชอบ....อร่อยด้วยหมูสับนะ...” ต้มจืดในถ้วยถูกตักใส่จานข้าวของเด็กหญิง
ใบหน้าคมมีรอยยิ้มเจือจาง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอง คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
รอยยิ้มอ่อนโยนถูกส่งมาให้ พร้อมกับที่ไอ้ปูส่งยิ้มเศร้า ๆ กลับไป
ก่อนจะก้มหน้าลง ทำทีเป็นสนใจกับการตักอาหารใส่จานข้าวของน้องสาว
ไม่ต่างกับน้ำฝน........ที่เก็บบันทึกสิ่งดี ๆ ในวันนี้....เอาไว้หมดทุกอย่าง...เก็บเอาไว้จนหมด...ทุกวินาที.....
ใบหน้าคมหมองเศร้าลง........เมื่อรู้ว่าเวลาที่จะได้อยู่ด้วยกัน...เหลือน้อยลงทุกที
เหลืออีกกี่วันนะ........กี่วันที่จะได้อยู่ด้วยกันอย่างนี้........เหลือเวลาอีกกี่วัน
TBC….
-
หือ หือ
เรื่องมัน :m15: :m15:
:o12: :o12: :o12:
-
o2 :serius2: :o12: :sad2: :m15:
-
อ่านรวดเดี่ยวเลย 11 หน้่า
เศร้ามาก ๆ เลยอะ :m15:
ทำไมจิ้มได้แต่เรื่องเศร้า ๆ :m15: :m15: :m15:
-
รีบๆมาต่อนะคับ
สงสารทั้งคู่มากมาย
-
อ่านไป เศร้าไป :m15:
ยิ่งอ่าน ยิ่งจิตตก :sad2:
ฮืออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ :o12:
-
อ่านแล้วเศร้าจัง
มาต่อเร็วๆนะครับ อยากรู้ว่าความเศร้าจะจบลงตรงไหน
-
:m15: :m15: :m15:
-
:sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2:
ความประทับใจ ถูกเก็บไว้ในความทรงจำ
ถึงระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันอาจจะไม่มากนัก
แต่ความรู้สึกที่ปูกับฝนมีให้กันมันมาก จนสร้างสามารถก่อเกิดคำสั้น ๆ ที่เรียกว่า.............รัก
-
น่าจะดีกันตั้งนานแล้ว
-
แฝงไปด้วยความเศร้า :sad2:
-
:a6: :a6:
-
:o12: :o12: :o12:
-
:m15:เศร้าอ่ะ :o12: :o12: :o12:
-
ช่วงนี้ยังอยู่ในช่วงบรรยากาศเศร้ากันก่อนนะ :m15: (โพสต์ไปก็เศร้าไปด้วย ฮือ ฮือ :m15:)
ต่อเลยละกัน (เศร้าจิตเหลือเกิน)
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู-ฝน ตอน คำตอบสุดท้าย
“ไม่ใช่หรอก.....ก็วันก่อนฝนไปแล้ว...อันที่กินอ่ะมันหมด...บอกให้ปูซื้อกลับมา ก็ไม่เห็นซื้อเลย...รอกินบราวนี่
แต่ไม่ได้กินอีกแล้ว....ปูแกล้งลืมมากกว่า”
เสียงบ่นงึมงำเหมือนเด็กเอาแต่ใจ ทำให้ไอ้ปูต้องหน้างอใส่คนที่มาเปิดประตูให้ และ กระแทกเท้าเดินหนี
“ก็บอกว่าวันนี้เขาไม่ได้ทำขาย ไม่เข้าใจเหรอวะ.....แม่งกว่าจะกลับมาอีกล่ะ...กว่าจะอาบน้ำกว่าจะได้นอนอีกแล้วมาโวยวายจะกินบราวนี่อะไรตอนเที่ยงคืนวะ”
เสียงบ่นงึมงำ ตามมาด้วยการมองหน้าอย่างขวาง ๆ ของไอ้ปู
“เนี่ย.....ตอนเย็นฝนไปกินบะหมี่เกี๊ยวกับน้องกุ้งที่ซอยถัดไปอีกสองซอยแหละ.........อร่อยดีเลยซื้อกลับมาด้วย.....ปูกินเลยมั้ยล่ะเดี๋ยวอุ่นให้เลย”
การเปลี่ยนเรื่องคือวิธีที่ดีที่สุด เพราะเมื่อปฏิกิริยาแล้วคุณปูเขาคงกำลังอารมณ์เสียอยู่แน่ ๆ ที่ไปงอแงใส่แบบนั้น
ถุงบะหมี่ถูกเทใส่ชามแล้วเอาไปอุ่นในไมโครเวฟ
พร้อมกับที่ไอ้ปูเดินเข้ามาในครัวและกดน้ำเย็น ๆ มาดื่ม ยืนมองชามบะหมี่ที่อยู่ในเตาไมโครเวฟ
“พรุ่งนี้จะเอาบราวนี่มาให้...อยากกินจริง ๆ เดี๋ยวซื้อกลับมา 4 ชิ้นเลย...แล้ว...กุ้งหลับนานยัง”
น้ำถูกยกขึ้นจิบโดยมีคนอีกคน กำลังเปิดเตาไมโครเวฟและใส่ถุงมือยกชามที่อุ่นอาหารเรียบร้อยมาวางไว้ให้
บนโต๊ะ ก่อนจะถือตะเกียบมาวางบนชาม และนั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม
“หลับไปตอนสามทุ่ม...พอดีฝนทำโปรแกรมด้วยแหละ....รุ่นน้องให้ช่วยเขียน...ฟ้าร้องด้วย วันนี้เห็นปูไม่ได้เอาร่มไป....ว่าจะไปรับอยู่พอดี..”
คนพูดนั่งเท้าคางมองใบหน้าของคนที่คีบเส้นบะหมี่ใส่ปาก และยกช้อนขึ้นซดน้ำซุปอุ่น ๆ
“เก่งเนอะ....กูคงทำไม่ได้ว่ะ.....มึงเก่งดี...กูก็ทำได้แค่ขนม..ทำกับข้าว..ไอ้ที่มันไม่ต้องใช้สมองเยอะล่ะมั้ง”
คำพูดที่เอ่ยบอกทำให้น้ำฝนต้องนิ่วหน้า ก่อนจะรีบพูด
“ไม่เห็นเกี่ยวเลย....ฝนทำกับข้าวไม่เป็น...ทำขนมก็ไม่เป็น...ยากจะตาย...ปูทำได้ไง..นี่ขนาดทำไข่ดาวยังทำไม่ได้เลย....น่ากลัวน้ำมันจะกระเด็นใส่....ปูทำได้ไง..แปลกดี”
ดวงตาของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม จับจ้องอยู่ที่ร่างที่สนใจอยู่กับการกินบะหมี่ในชาม ก่อนจะหยิบกระดาษทิชชู่ส่งให้เช็ดปาก และยกชามไปล้างที่อ่างล้าง จนเสร็จเรียบร้อย โดยมีแก้วอีกหนึ่งใบ ถูกนำมาวางเพิ่ม
“ถามหน่อยดิ......”
ไอ้ปูมายืนอยู่ข้าง ๆ มองใบหน้าของคนที่กำลังล้างชาม และแก้วน้ำ อยากจะรู้
“ครับ....จะถามอะไรล่ะครับ”
ชามถูกยกขึ้นมาวาง และน้ำฝนก็เดินไปเช็ดมือเปียก ๆ ที่ผ้าเช็ดมือ และเดินออกมานั่งที่โซฟาโดยมีไอ้ปูเดินมานั่งอยู่ที่พื้นพรมและเอนหลังให้ซบอยู่บนเบาะนั่ง
“ก็ว่าจะถามว่าไอ้ที่บอกว่ารักนักรักหนาน่ะ........โกหกป่าววะ....คือกูดูแล้วเนี่ย...กูไม่มีอะไรน่าจะทำให้รักได้เลยนะ.....มึงหลงผิดอะไรอยู่หรือเปล่า......”
น้ำเสียงที่ถามเหมือนเป็นการหยอกล้ออยู่ในที และคนที่นั่งอยู่บนโซฟาก็ลงมานั่งที่พื้นพรม...ก่อนจะเอนศรีษะซบอยู่บนเบาะนั่ง และจ้องมองใบหน้าของอีกคนในระยะประชิด ส่งยิ้มมาให้ และเอ่ยบอก
“ก็รักเพราะว่าเป็นคุณปูมั้งครับ....ถ้าไม่ใช่คุณปูผมก็ไม่รัก”
ดวงตาคมสบตากับดวงตาสีน้ำตาลอ่อน....นิ่งอยู่อย่างนั้น ก่อนจะ เอื้อมมือไปลูบไล้เส้นผมนิ่มเล่น และแตะปลายจมูกเข้าหาที่ข้างแก้มของคนที่นั่งอยู่ใกล้ชิดกัน
ก่อนจะค่อย ๆ ผละใบหน้าออกห่าง และเอื้อมมือคว้ามือของร่างตรงหน้ามากุมเอาไว้ และลูบไล้เล่นแผ่วเบา
“อย่างกูไม่เห็นมีอะไรสมควรจะทำให้คนอย่างมึงมารักได้เลย.....แต่งงานแล้ว...ก็รีบ ๆ ลืมกันไปเร็ว ๆ เลยยิ่งดีฝน......เราต่างก็มีหน้าที่.....กูก็มีหน้าที่....มึงก็มีหน้าที่....จะให้เอาความรู้สึกตัวเองมาเป็นที่ตั้ง...โดยไม่มองคนรอบข้างก็คงไม่ได้........ตกลงว่าเขาให้เลื่อนไปถึงปลายปีใช่มั้ยที่บ้านน่ะ.....อย่าคิดต่อต้านมาทำอะไรเหมือนพระเอกหนังไทยก็แล้วกัน........ประเภทหนีตามกันอันนั้นคงไม่ไหว......คนทำพ่อแม่เสียใจ....เขาเรียกว่าเลวเรียกว่าอกตัญญู........”
ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน หรี่ปรือลงอย่างช้า ๆ และยกมืออีกข้างขึ้นกุมมือของอีกฝ่ายเอาไว้
“ผมรู้ครับ........ที่จริงรู้มานานแล้ว...ตั้งแต่วันนั้น....รู้ว่าปูต้องพูดแบบนี้....ผมไม่เสียใจหรอกถ้าต้องแต่งงานเพื่อทำหน้าที่ของลูก.....แต่ตอนนี้อยากมีความสุข...อยากให้ปูอยู่กับผม.....แล้วผมก็อยู่กับปู...เลิกเกลียดผมบ้างหรือเปล่า....ถ้าเกลียดคงไม่ให้ผมจับมือหรอกเนอะ.....”
เสียงหัวเราะแผ่ว ๆ เสียงหัวเราะอย่างฝืน ๆ
ทำให้ไอ้ปูต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้อย่างสุดความสามารถ
ไม่ต่างจากน้ำฝนที่ค่อยหรี่ตาลงอย่างช้า ๆ และดึงร่างของอีกคนมากอดไว้แน่น
“ถ้าไม่รักผม........ก็คงไม่ยอมให้กอด........ถ้าไม่รักผม.....ก็คงไม่ยอมอ่อนข้อให้มากขนาดนี้.........ใช่มั้ยล่ะครับ”
หยดน้ำใสหลั่งรินลงอย่างสุดจะกลั้น
ไม่มีคำตอบมาสักคำ........แต่น้ำฝนก็ไม่ได้ต้องการคำตอบ
กอดร่างในอ้อมแขนเอาไว้แน่น และลูบไล้ที่ศรีษะของไอ้ปูเบา ๆ กดปลายจมูกลงที่เส้นผมนุ่ม
ก่อนจะหรี่ตาลงอย่างช้า ๆ
ร่างในอ้อมแขนอบอุ่น
หัวใจอบอุ่น
เวลาแสนสุขมักเดินไปอย่างรวดเร็วเสมอ
ขอแค่เก็บเวลานี้ไว้ให้นานแสนนาน
เก็บไว้ในความทรงจำตลอดไป
เก็บไว้ในความรู้สึกของคนสองคน
TBC…..
สปอยตอนหน้านิดหนึ่งละกัน เรื่องนี้ใกล้จบแล้ว อ่านแล้วอย่างเพิ่งด่าคนโพสต์น๊า เค้าก็เศร้าเหมือนกัน
“ฝนวันนี้มีความสุขมั้ย.......”
ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนทอดมองใบหน้าของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“วันนี้ฝนมีความสุขที่สุด……แล้ววันนี้ปูมีความสุขที่สุดมั้ย”
เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามร่างตรงหน้า ก่อนจะค่อยคว้าร่างนั้นมากอดกระชับเอาไว้ ลูบไล้เส้นผมนิ่มไปมา
และประทับริมฝีปากลงไปเป็นครั้งสุดท้าย
“วันนี้ปูก็มีความสุขที่สุดเหมือนกัน.....”
ไอ้ปูเงยหน้าขึ้นและส่งยิ้มที่สดใสที่สุดในชีวิตให้กับคนที่อยู่ตรงหน้า
เวลาแห่งความสุขหมดลงแล้ว......
-
เรื่องนี้เศร้าจัง อ่านตั้งแต่ต้นจนถึงหน้าปัจจุบัน
สนุกมากเลย เปงกะลังใจให้ต่อไปแล้วกันะ
สู้ๆๆนะทั้งฝนทั้งปู และคนเขียน :m4: :m4:
-
ถ้ามันจะเป็นอย่างที่สปอยไว้ ... ก็คงไม่แปลกหรอก
:o12: :o12: :o12:
-
:sad2: :sad2:อดทนไว้เพื่อวันข้างหน้าอาจจะมีสักวันที่เป็นวันของเรา :o12:
-
:o12: :o12:
ขอสารภาพว่า ตอนนี้ทำให้เราน้ำตาไหล :o12:
-
o7 เศร้า
-
:oสู้โว้ย
-
เรื่องนี้ มันเศร้าเอาโล่จริงๆ
:sad2:
-
มาอ่านรวดเดียวจบค่ะ
เศร้าอ่ะ :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2:
อ่านไปแล้วน้ำตาซึมเลย :o12: :o12: :o12: :o12:
น่าสงสารทั้งสองคนเรย
ยิ่งมาอ่านสปอยอีกยิ่ง...
น่าสงสารจริงๆค่ะ :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
จะบอกว่าเรื่องนี้มันไป ผูกกับเรื่อง เรื่องสั้นคั้นเวลา......ผู้ชายหยอกล้อกัน ฮะฮะ
พอไปอ่าอันนั้นแล้ว มีปูกับฝนด้วย อยู่ด้วยกันที่ร้านเบอร์เกอรี่ แล้วปูก็ทำให้ บราวนี่
แล้ว ฮวยมันก็ ซื้อ บราวนี่จากร้าน ของปู เพื่อไปง้อเดียร์ 555+
ใครอยากรู้เป็นไงลองตามไปอ่านดูแล้วกัน สนุกเหมือนกันหละ
ออกแนวประมาณเนี่ยหละ สงสัยคนเขียนนี่ ท่าทางจะเด็กช่างตัวจริงๆ อารมณ์ได้ ^^
งัยก็ขอบคุณที่ลงให้อ่านคับ
แว๊บบบ.....หายเข้ากลีบเมฆ
-
:o12: ฮือออออออออออออออออออ
-
จะบอกว่าเรื่องนี้มันไป ผูกกับเรื่อง เรื่องสั้นคั้นเวลา......ผู้ชายหยอกล้อกัน ฮะฮะ
พอไปอ่าอันนั้นแล้ว มีปูกับฝนด้วย อยู่ด้วยกันที่ร้านเบอร์เกอรี่ แล้วปูก็ทำให้ บราวนี่
แล้ว ฮวยมันก็ ซื้อ บราวนี่จากร้าน ของปู เพื่อไปง้อเดียร์ 555+
ใครอยากรู้เป็นไงลองตามไปอ่านดูแล้วกัน สนุกเหมือนกันหละ
ออกแนวประมาณเนี่ยหละ สงสัยคนเขียนนี่ ท่าทางจะเด็กช่างตัวจริงๆ อารมณ์ได้ ^^
งัยก็ขอบคุณที่ลงให้อ่านคับ
แว๊บบบ.....หายเข้ากลีบเมฆ
เออออออออออออออ ช่ายยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไอ้เราอ่านก็ว่ามันคุ้น ๆ แม่ง ๆ
แต่ก็นึกไม่ออก
-
จะบอกว่าเรื่องนี้มันไป ผูกกับเรื่อง เรื่องสั้นคั้นเวลา......ผู้ชายหยอกล้อกัน ฮะฮะ
พอไปอ่าอันนั้นแล้ว มีปูกับฝนด้วย อยู่ด้วยกันที่ร้านเบอร์เกอรี่ แล้วปูก็ทำให้ บราวนี่
แล้ว ฮวยมันก็ ซื้อ บราวนี่จากร้าน ของปู เพื่อไปง้อเดียร์ 555+
ใครอยากรู้เป็นไงลองตามไปอ่านดูแล้วกัน สนุกเหมือนกันหละ
ออกแนวประมาณเนี่ยหละ สงสัยคนเขียนนี่ ท่าทางจะเด็กช่างตัวจริงๆ อารมณ์ได้ ^^
งัยก็ขอบคุณที่ลงให้อ่านคับ
แว๊บบบ.....หายเข้ากลีบเมฆ
เออออออออออออออ ช่ายยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไอ้เราอ่านก็ว่ามันคุ้น ๆ แม่ง ๆ
แต่ก็นึกไม่ออก
เนอะๆ ^^ ฮะฮะ
-
มาต่อด้วยนะคับ
รออยู่เนี้ย
ชอบเรื่องนี่อ่า
-
จะบอกว่าเรื่องนี้มันไป ผูกกับเรื่อง เรื่องสั้นคั้นเวลา......ผู้ชายหยอกล้อกัน ฮะฮะ
พอไปอ่าอันนั้นแล้ว มีปูกับฝนด้วย อยู่ด้วยกันที่ร้านเบอร์เกอรี่ แล้วปูก็ทำให้ บราวนี่
แล้ว ฮวยมันก็ ซื้อ บราวนี่จากร้าน ของปู เพื่อไปง้อเดียร์ 555+
ใครอยากรู้เป็นไงลองตามไปอ่านดูแล้วกัน สนุกเหมือนกันหละ
ออกแนวประมาณเนี่ยหละ สงสัยคนเขียนนี่ ท่าทางจะเด็กช่างตัวจริงๆ อารมณ์ได้ ^^
งัยก็ขอบคุณที่ลงให้อ่านคับ
แว๊บบบ.....หายเข้ากลีบเมฆ
เออออออออออออออ ช่ายยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไอ้เราอ่านก็ว่ามันคุ้น ๆ แม่ง ๆ
แต่ก็นึกไม่ออก
เนอะๆ ^^ ฮะฮะ
อิอิ คนอ่านเก่งจริงๆๆๆๆ o13
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาคปู-ฝน ตอน เส้นทางของเรา (จบ)
“ฝนวันนี้มีความสุขมั้ย.......”
ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนทอดมองใบหน้าของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“วันนี้ฝนมีความสุขที่สุด……แล้ววันนี้ปูมีความสุขที่สุดมั้ย”
เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามร่างตรงหน้า ก่อนจะค่อยคว้าร่างนั้นมากอดกระชับเอาไว้ ลูบไล้เส้นผมนิ่มไปมา
และประทับริมฝีปากลงไปเป็นครั้งสุดท้าย
“วันนี้ปูก็มีความสุขที่สุดเหมือนกัน.....”
ไอ้ปูเงยหน้าขึ้นและส่งยิ้มที่สดใสที่สุดในชีวิตให้กับคนที่อยู่ตรงหน้า
เวลาแห่งความสุขหมดลงแล้ว......
กระเป๋าเสื้อผ้า...ถูกยกขึ้น พร้อมกับที่ไอ้ปูเดินผละจากและจูงแขนน้องสาวตัวเล็ก ให้เดินจากมา
วันนี้.........น้ำฝนกำลังจะไปเข้าร่วมพิธีแต่งงาน......
ชุดสูทสีขาว.....ดูสดใสเหมาะสมกับคนสวม
รอยยิ้มครั้งสุดท้าย.........ส่งไปถึงคนที่เดินลาจาก
ไม่ใช่ว่าเราไม่รักกัน........แต่เพราะเรารักกันมากกว่าใคร ๆ ถึงได้ตัดสินใจ ที่จะจากกัน
เพื่อให้สถานะของอีกคนยังคงอยู่..........
คำพูดนี้.....ถูกพูดในคืนสุดท้าย
พร้อมกับคำสัญญา......ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็จะไม่ร้องไห้อีก
น้ำฝนเดินขึ้นรถที่มีคนขับรถรออยู่.....รอยยิ้มยังคงกระจ่างสดใสเมื่อรับรู้ถึงเส้นทางชีวิตของใครอีกคน
รถแล่นออกไปแล้ว.......โดยที่ไอ้ปูไม่ได้หันกลับมามองอีกเลย
-------------------------
“ผมจะไปฝรั่งเศส ผมได้ทุนแลกเปลี่ยนนักเรียน.....ผมฝากน้องสาวผมด้วย”
ไอ้ปู นั่งอยู่ที่ร้านกาแฟเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง โดยมีน้องสาวตัวเล็กนั่งอยู่เคียงข้าง
“พ่อกลัวมาตลอดชีวิตว่าปูจะไม่อภัยให้พ่อ......แต่พ่อสัญญาว่าจะดูแลลูกสาวของพ่อให้ดีที่สุด....”
ชายสูงวัยเอ่ยบอก กับร่างสูงที่นั่งนิ่ง ๆ อยู่ที่โต๊ะฝั่งตรงข้าม
“พี่ปลา...ผมฝากน้องด้วย....” น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยบอกกับพี่ชายคนโต ที่เอื้อมมือมาตบไหล่น้องชาย
“แม่คงดีใจที่วันนี้เราสามคนพี่น้องได้มาอยู่พร้อมหน้ากัน........พี่หวังมาตลอดว่าปูจะอภัยให้พ่อ...แล้วก็หวังมาตลอดว่าเราจะได้พูดจากันดี ๆ สักครั้ง”
หน้าที่ของไอ้ปูจบลงแล้ว เมื่อเดินจากมา เด็กหญิงมองตามพี่ชาย เหมือนยังไม่รับรู้ถึงเรื่องบางอย่าง
“พี่ปู....พี่ปูจะไปไหน….” เสียงร้องเรียกของน้องสาว ทำให้ร่างสูงนั้นหยุดชะงัก
อย่าหันกลับไปนะมึงไอ้ปู
อย่าหันกลับไป
น้องควรได้มีอนาคตที่ดี ไม่ใช่มาใช้ชีวิตลุ่ม ๆ ดอน ๆ โดยไม่มีจุดหมายแบบนี้
หยดน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ กำลังจะรินไหลออกมา ฝ่ามือกำแน่นจนขึ้นเส้นเลือด
“พี่ปู.....จะไปไหน....ปล่อยหนู...หนูจะไปหาพี่ปู....ปล่อยหนู...ปล่อยหนู”
เสียงร้องไห้ ของเด็กหญิงยังก้องอยู่ในโสตประสาททุกครั้ง เวลาหลับตาลงนอน
เวลาเหล่านั้นผ่านไปนานเท่าไหร่กันแล้วนะ
-----------------------------
ฝรั่งเศส........
มาอยู่ที่นี่กี่ปีแล้ว....จากนักเรียนแลกเปลี่ยน......และก็ได้กลายเป็นพ่อครัวทำอาหารเอง
ได้เรียนรู้วิธีทำขนมปังหน้าต่าง ๆ ฝึกฝนฝีมือ ทำอะไรได้มากกว่าสมัยก่อน
ตอนนี้เป็นหน้าฝน.............
ในขณะที่นั่งทอดสายตามองฝ่าสายฝน ทุกครั้งจะมีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาเสมอ
สายฝน.....
น้ำฝน.......คนที่อยู่ในใจมาตลอด
ไม่ว่ากี่ปีกี่เดือนจะผ่านไปนานแค่ไหน.........
เวลาฝนตกจะนึกถึงคน ๆ หนึ่งเสมอ........
คนที่เคยกางร่มให้.........คนที่กอดเอาไว้ในคืนที่รู้สึกถึงความเหน็บหนาว
ช่วงระยะเวลาสั้น ๆ ที่ได้เรียนรู้ถึงความรัก และความสุข
ใบหน้าคมทอดสายตาฝ่าสายฝนที่ยังคงซัดสาดละอองฝนมากระทบหน้าต่าง
รอยยิ้ม ของคน ๆ หนึ่ง ยังคงกระจ่างชัดทุกความรู้สึก
ไอ้ปูลุกขึ้นยืนและปิดม่านอย่างช้า ๆ
แม้ช่วงเวลาหนึ่งจะเป็นช่วงเวลาของความสุข......และเก็บไว้ได้แค่เพียงความทรงจำ....
แต่ทุกครั้งที่นึกถึง......จะมีรอยยิ้มเจือจางและความอบอุ่นเจือจางอยู่เสมอ
ร่างสูงคว้าร่ม...เพื่อเดินฝ่าสายฝนไปทำงาน.....
หน้าที่คนทำขนมรออยู่.....
ใบหน้าคมแหงนขึ้นมองท้องฟ้าที่ยังมืดครึ้ม.........ก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยน และเอ่ยทักทายคนรัก
“สวัสดีน้ำฝน...........วันนี้ปูยังหวังว่าน้ำฝนจะสบายดีเหมือนเดิม”
Fin…..
-
จบเศร้าที่สุดเล้ยยยยยย :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
เห่อ......นิยายเรื่งนี้ทำไมเศร้าขนาดนี้อ่ะ
ปูครับ
ฝนครับ
รักมากมายครับ
-
:o12: ฮือ เศร้า สุด ๆ ครับ อยากให้เรื่องยืดไปอีกนิด แต่คงไม่ได้ใช่ไหมครับ ฮืออออ
o7 จบแบบนี้ เศร้าสุด ๆ ครับ แต่ว่า ขอร้องได้ไหมครับ ขอให้มีภาคสองนะครับ
:m15: ภาคที่ปูกลับเมืองไทย แล้วได้พบกับ "น้ำฝน" อีกครั้ง ขอภาคสองนะครับ ภาคสอง ๆ ๆ ๆ
-
อะ แค่นี้หรือครับ
-
จบอะไรเช่นนี้ ไม่เอา ไม่เอา มาเพิ่มอีกหน่อยนะ :mc2:
-
:o12: ฮือ เศร้า สุด ๆ ครับ อยากให้เรื่องยืดไปอีกนิด แต่คงไม่ได้ใช่ไหมครับ ฮืออออ
o7 จบแบบนี้ เศร้าสุด ๆ ครับ แต่ว่า ขอร้องได้ไหมครับ ขอให้มีภาคสองนะครับ
:m15: ภาคที่ปูกลับเมืองไทย แล้วได้พบกับ "น้ำฝน" อีกครั้ง ขอภาคสองนะครับ ภาคสอง ๆ ๆ ๆ
เห็นด้วยอย่างรุนแรง :o12: :o12: :o12: :o12:
อย่าให้จบเศร้าแบบนี้เรยน้า :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
:o12: :o12:ต้องมีต่อนะ ทำไมเป็นงี้ไปได้
-
ไม่นะ ขอร้องละ..อย่าจบอย่างนี้เลย...ขอร้อง กรุณาด้วย......มาต่อตอนพิเศษ ให้เค้าสองคนกลับมาเจอกันอีก อีกครั้งก็ยังดี :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
ทามจายไม่ด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
ต้องมีต่อสิ ไม่งั้นฮวยจะไปซื้อ บราวนี่จากไหนไปง้อเดียร์หละ ฮือๆ :o12:
หรือว่าๆ เรื่อง 2 เรื่องนี้ดำเนินไปพร้อมๆกัน ในช่วงที่ ปูเป็นเด็กฝึกงาน ที่ร้าน
แล้ว ฮวย ก็ไปซื้อตอนนั้น แต่ว่าคงไม่ไช่อะ เพราะว่า ปูไม่เคยให้ฝน ไปทำแบบ กระหนุงกระหนิง ในร้านแบบนั้นนิ
ถ้าเกิดว่าไปกระหนุงกระหนิงกันในร้านได้ แสดงว่า ปูกลับมาจาก ฝรั่งเศษ แล้วเปิดร้านเอง แถมยังมี ฝนด้วย
น่าจะไช่นะ น่าจะไช่ :mc4:
หวังลมๆแล้งๆ....... :เฮ้อ:
ขอบคุณคับ สำหรับเรื่องนี้ ติดตาม เรื่องสั้นคั่นเวลา ต่อไปเพราะยังไม่จบ กำลังจะแหวกแนวอีกแล้วเรื่องนั้น T^T
-
... จบกันแบบนี้จริงๆเหรอ?... :seng2ped:
แล้วกุ้งเผาอ่ะ... :serius2: :angry2: :sad2: :o12: o2 :a6:
-
จบเศร้าจัง ......อ่านเรื่องนี้ร้องไห้ทุกตอนนนนน o7
-
อ่านเรื่องนี้มานานแต่จบแล้วเหรอครับ
ชอบมากเข้าใจความรักแบบนี้เลย
-
ต้องมีภาสองต่อนะคร้า
ขอร้อง :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2:
-
จริงๆมีต่อนะคับ
ผมได้อ่านมาแล้วน่า อิอิ เปนตอนพิเศษ :a4: :a3: :a11: จาเอามาลงเพิ่มจากคนที่ลงให้ เรื่องนี้ของคุณ aoikyosuke เอาเปนว่า ขออนุญาติมาลงเพิ่มให้เลยละกานคับ
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู-ฝน ตอนพิเศษ ยินดีต้อนรับกลับบ้าน
*****************************************************************
"คุณพ่อขา...หนูอยากกินบราวนี่"
เสียงเล็ก ๆ ของเด็กหญิงเอ่ยบอกก่อนจะวิ่งเข้ามานั่งใกล้ ๆ กับใครคนหนึ่งที่นั่งจิบกาแฟมองสายฝนที่หยดลงที่ข้างหน้าต่าง
"เดี๋ยวคุณพ่อซื้อให้นะครับ....มาหาคุณพ่อเร็วเด็กดี"
เด็กหญิงวิ่งเข้ามากระโดดนั่งบนตัก และคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง
"ลูกปู..อยากกินบราวนี่จริง ๆ คุณแม่บอกว่าคุณพ่อเคยเล่าให้ฟังว่าเคยกินบราวนี่อร่อย..ลูกปูอยากกิน"
เสียงแจ๋ว ๆ ของเด็กหญิงทำให้น้ำฝนต้องอมยิ้มและฝังปลายจมูกลงที่กลุ่มผมของเด็กหญิงอย่างรักใคร่
"จ้า..พ่อรู้แล้ว...แล้วคุณแม่จะแต่งงานเมื่อไหร่เอ่ย...ไม่เห็นคุณแม่บอกคุณพ่อเลย" น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถาม
และเงยหน้าขึ้นมองอดีตภรรยา
"ก็เดือนหน้านะคะ...ยังกลัวอยู่เลยว่าลูกจะเข้ากับคุณวิทย์ได้หรือเปล่า...แต่ก็เห็นแกโอเคดีนะคะ
น่าจะไม่มีปัญหาอะไร"
หญิงสาวที่ก้าวเดินเข้ามาพร้อมแก้วกาแฟในมือเอ่ยบอกและลงนั่งอยู่ที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
น้ำฝนและอดีตภรรยา หย่าขาดกัน เกือบสองปี แต่ก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันอยู่ เพราะว่าต่างฝ่ายต่างไม่ได้เป็นคนรักกัน
จึงทำให้ปรับนิสัยให้ไปด้วยกันไม่ได้ สุดท้าย จึงต้องแยกทางกัน โดยความเห็นที่ตรงกันว่า เป็นเพื่อนกันและทำหน้าที่ของพ่อกับแม่
ให้ดีที่สุด เพื่อลูกดีกว่า และครอบครัว ที่เคยบีบคั้น ก็ต้องจำใจยอมรับ ว่าทั้งสองคนไปกันไม่ได้จริง ๆ
"ยินดีด้วยนะ....แล้วทีนี้..ลูกปูคงต้องมาค้างกับคุณพ่อบ่อย ๆ แล้วน๊า...เพราะคุณแม่ต้องไปฮันนีมูน"
การเอ่ยหยอกล้อทำให้หญิงสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ต้องหัวเราะออกมา คุณน้ำฝนเป็นคนดี...แต่คนดีไม่ได้แปลว่า
ต้องเป็นคนรัก คนดีคนนี้อยู่ในสถานะของเพื่อนและพ่อของลูก ดีที่สุด
"งั้นฝากด้วยนะคะ....สงสัยคุณน้ำฝนคงปวดหัวตายแน่...ลูกปูแกอ้อนคุณพ่อขนาดนี้..."
หญิงสาวหัวเราะเสียงเบา ก่อนจะคว้ากระเป๋ามาถือ และเดินเข้าไปหาลูกสาว
"ไหนจุ๊บแก้มคุณแม่ก่อนเร็ว....เด็กดี"
เด็กหญิงกระโดดลงจากตักของพ่อและวิ่งไปหอมแก้มคนเป็นแม่ ก่อนจะวิ่งกลับมาออดอ้อนพ่ออีกครั้ง
"คุณแม่ไปแล้วนะคะ...เดี๋ยววันจันทร์คุณแม่มารับนะ"
อดีตภรรยาเดินจากไปแล้ว ทิ้งให้น้ำฝน กอดรัดฟัดเหวี่ยงลูกสาวอยู่อย่างนั้น
"ฝนตก..หนูชอบฝนหรือเปล่าครับลูก"
ฝ่ามืออบอุ่นลูบไล้เส้นผมของลูกสาวเบา ๆ และเอ่ยถาม
"ลูกปูเกลียดฝนจังเลยค่ะ...ออกไปวิ่งเล่นข้างนอกไม่ได้เลย...แต่คุณพ่อชื่อคุณพ่อฝน...
ลูกปูเลยเกลียดคุณพ่อฝนไม่ได้"
เสียงแจ๋ว ๆ เอ่ยบอก ทำให้น้ำฝนหัวเราะอย่างชอบใจ
แล้วคนเกลียดฝนอีกคน...ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง
ยังจะเอะอะโวยวายขี้โมโหเหมือนเดิมหรือเปล่านะ
คิดแล้วก็ยิ้มออกมาได้
คนทำขนม เขาไปไกลถึงฝรั่งเศส ทิ้งคนอีกคนหนึ่งให้รออยู่อย่างนี้
ไม่รู้ว่าถ้าเจอกันอีกครั้ง...จะวิ่งเข้ามาชกเขาอีกหรือเปล่านะ
คิดแล้วก็ทำให้ยิ้มได้
ที่นี่ฝนตก แล้วที่ ๆ คนอีกคนอยู่ ฝนตกเหมือนกันหรือเปล่า
คิดถึงจังเลย
อยากจะเจอกันอีกสักครั้ง
อยากจะรู้ว่าคุณปูที่อยู่ในความทรงจำกับคุณปูในปัจจุบัน จะเปลี่ยนแปลงไปยังไง
"น้ำหอมดีมั้ย....สาว ๆ ก็ต้องน้ำหอม..พี่ก็เลยซื้อน้ำหอมมาฝาก"
น้ำเสียงที่ยังติดสำเนียงอื่นอยู่ทำให้เด็กสาวต้องเงยหน้ามองพี่ชายและหัวเราะเสียงเบา
"พี่ปู...พูดไม่ชัด...ตลกจังเลย" รอยยิ้มสดใสของเด็กสาวมัธยม ทำให้ปูต้องมองหน้าน้องสาวอย่างเขิน ๆ
ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบผมเด็กสาวเล่น และเอ่ยบอก
"กุ้งโตแล้วเหรอเนี่ย...ว้า...พี่ปูไม่กล้าใช้สาว ๆ นวดเลย..สาว ๆ มือหนัก"
คำพูดที่ส่งผ่าน ทำให้เด็กหญิงในอดีตต้องหัวเราะเสียงเบา
"หนูนวดขาให้พี่ปูได้ตลอดนั่นแหละ ต่อให้หนูเป็นคุณยายหนูก็นวดขาให้พี่ปูได้"
ผ่านมากี่ปีกันนะ กี่ปีที่ทำให้คนเราเติบโตเป็นผู้ใหญ่ได้ขนาดนี้
ปูคนก่อน ยังคงอยู่ ความรู้สึกนึกคิดไม่เคยเปลี่ยนแปลงและความรู้สึกบางอย่างไม่เคยจางลงสักวัน
ใบหน้าคมส่งยิ้มอ่อนโยนให้น้องสาว
"ไม่เอาดีกว่า...พี่ปูให้กุ้งไปนวดแป้งดีกว่า....เพราะว่าพรุ่งนี้เป็นวันเปิดร้านแล้ว"
น้ำเสียงที่ยังเพี้ยน ๆ ไม่ค่อยเหมือนภาษาไทยมากนักยิ่งทำให้น้องสาวหัวเราะชอบใจ
"พูดไม่ชัดจริง ๆ ด้วยพี่ปู...พ่อครัวอิมพอร์ตจากนอก...อื้อหือ..ลูกค้าคงติดใจกันน่าดู"
เสียงเอ่ยแซวของน้องสาวทำให้ไอ้ปูหัวเราะและหันไปยกมือไหว้พี่ชายที่กำลังเดินเข้ามา
"เอ้อปู..พ่อกับพี่ไปดูร้านให้แล้ว...ลงของเสร็จเรียบร้อย พรุ่งนี้ให้ปูไปดูอีกครั้งแล้วกัน"
ปลาเอ่ยบอกกับน้องชาย และก็ได้เห็นรอยยิ้มของคนที่ไม่ได้เจอกันมานาน
"ขอบคุณครับ...เดี๋ยวยังไงพรุ่งนี้คงต้องไปดู...ขอบคุณมากพี่..ขอบคุณครับพ่อ"
คนเป็นพ่อเดินมาตบบ่าลูกชายเบา ๆ และส่งยิ้มให้
"เพิ่งมาเหนื่อย ๆ ไปอาบน้ำพักผ่อนดีกว่า...ยัยกุ้ง..อย่าเพิ่งไปกวนพี่เขาล่ะ..ให้พี่เขาพักผ่อนก่อนรู้มั้ย"
น้ำเสียงเอ็ดอยู่ในที ทำให้เด็กสาวนิ่วหน้า
"พ่อรู้ทันตลอดเลย....หนูไม่กวนพี่ปูหรอก...พี่ปลา...สองร้อย..ค่านวดคราวก่อนยังติดหนูอยู่เลยนะ"
นิสัยใครกันนะ คุ้น ๆ
ปูเดินขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน และหันไปมองท่าทางของน้องสาว
ก่อนจะหัวเราะออกมาได้
"ไอ้น้ำฝน.......ไหน 500 ดิ..ค่าแสดงความคิดถึง"
คำพูดที่อยู่ในส่วนลึก ถูกพูดขึ้นมา และทำให้ใบหน้าคมยิ้มกว้าง
"ใช่สิ...4,000 นี่นา...ยังติดเงินน้ำฝนอยู่ 4,000 ยังไม่ได้เอาไปคืนเลย"
ปูหัวเราะชอบใจ ที่นึกถึงเรื่องที่แกล้งลืมไปแล้ว...แย่ล่ะกูเอ้ย...
ติดหนี้ไอ้น้ำฝนไว้ตั้ง 4,000 ป่านนี้ดอกทบต้นต้นทบดอก ปาเข้าไปเท่าไหร่ล่ะเนี่ย
เสียงหัวเราะแผ่ว ๆ และรอยยิ้มที่กระจ่างใส
ป่านนี้มีลูกกี่โหลแล้วว้า....อยากเจอเหมือนกัน...ถ้าเกิดว่า
กลับไปที่คอนโด...จะเจอหรือเปล่านะ..
เอาขนมบราวนี่ไปฝาก....จะเป็นอะไรหรือเปล่า
เมื่อก่อนขนาดดึกดื่นยังบ่นว่าอยากกิน
แต่ตอนนี้คงมีคนทำให้กินแล้ว....
ไปเจอกันอีกครั้ง มันจะดีแน่เหรอ...
แม้จะพยายามครุ่นคิดอะไรไปเรื่อย ๆ แต่ภาพใบหน้าของคนที่เคยส่งยิ้มให้ยังคงแจ่มชัดอยู่เสมอ
"วันนี้ฝนสบายดีมั้ย.........วันนี้ปูสบายดี..และเป็นอีกวันที่ปูยังคิดถึงฝนเหมือนทุกวันนะ"
TBC...
-
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู-ฝน ตอนพิเศษ เช้าวันใหม่
แม่งเอ้ย กูทำอะไรลงไปเนี่ย.....โธ่เว้ย ทำไงดีวะ แม่งเอ้ย ห่าเอ้ยกูทำอะไรวะเนี่ย ตายโว้ยยยยยยย อย่างนี้ตายอย่างเดียวเลยโว้ยยยยยยย
ไอ้ปูอันธพาล เดินวนไปวนมาอยู่ในครัว ไม่ยอมออกมาเผชิญหน้ากับใครอีกคนที่นั่งเงียบ ๆ อยู่บนโซฟาหน้าห้อง น้ำฝนเหลือบสายตาเข้าไปในครัวที่ถูกปิดล็อคแน่นหลายครั้ง แต่คนในห้องก็ไม่ยอมโผล่หน้าออกมาให้เห็นสักที
ริมฝีปากอุ่นนุ่ม ร่างกายที่ได้แตะต้องสัมผัส ยังฝังแน่นอยู่ในความทรงจำ
ฝ่ามือแกร่งยกขึ้นแตะที่ริมฝีปากของตัวเอง และนั่งอมยิ้มอยู่อย่างนั้น
ตั้งแต่ตื่นนอน จนถึงตอนนี้ คุณปูไม่ยอมให้เข้าใกล้เลยสักนิด
แค่เรียกชื่อก็ถึงกับสะดุ้ง พอจะเดินเข้าใกล้ ก็เดินเลี่ยงไม่ยอมหยุดคุยกันซะอีก
ตีห้าครึ่งแล้ว
ฟ้าภายนอกยังมืดอยู่
ไม่รู้ว่าทำไมวันนี้ถึงได้ตื่นเช้านัก ตอนที่กอดเอาไว้และบอกให้นอนต่ออีกนิด คุณปูกลับลุกพรวดพราดขึ้น และผลักให้ออกห่าง แล้วก็วิ่งเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า พอน้ำฝนลุกขึ้นจะเดินไปหา ก็วิ่งหนีเข้าห้องครัวไม่ยอมออกมาเจอหน้ากันเลย จนถึงตอนนี้
ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืนและไขกุญแจห้องครัว เข้าไปอย่างช้า ๆ พยายามทำเสียงให้เบาที่สุด แล้วก็ได้ผล พอเปิดเข้าไป ก็เห็นคุณปูนอนหลับโดยใช้แขนต่างหมอนยื่นแขนออกยาวเหยียดและซบใบหน้าลงกับโต๊ะ แถมซ้ำยังไม่รู้ตัวว่ามีใครเข้ามาใกล้ซะอีก
ปลายจมูกโด่งประทับลงที่ข้างแก้มของคนที่นอนหลับ
และได้ผลร่างนั้นผุดลุกขึ้นทันที ก่อนจะแหกปากด่าเสียงดังโวยวาย
“แม่งทำเหี้ยอะไรวะ.......ไปไกล ๆ ตีนกูเลยไป๊....ไอ้น้ำฝน...แม่งเอ้ย...มึงอ่ะ...โธ่เว้ย”
ไม่รู้ว่าปากด่าอะไรไปบ้าง แต่รู้ว่าหน้าแดง แล้วก็อายมาก
กำหมัดจะชกไปก็โดนรับเอาไว้ได้ แถมไอ้น้ำฝนมันยังเอามือไปหอมเล่นอีก
“โธ่เว้ย มึงปล่อยกูนะเว้ย........ไม่งั้นมึงจะโดนกูกระทืบจมตีนแน่เลยเว้ยยยยยยย”
เสียงร้องโวยวาย ไม่ได้ทำให้น้ำฝนรู้สึกกลัวเลยสักนิด แถมยังก้มหน้าลงมาแตะจมูกที่ข้างแก้มของคนดิ้นหนีได้ง่าย ๆ อีก
เท่านั้นยังไม่พอ ยิ่งไอ้ปูสะบัดหน้าหนี น้ำฝนก็ยิ่งหัวเราะชอบใจ
“มึงอยากมีเรื่องใช่มั้ยวะ....เดี๋ยวกูจะกระทืบให้จมเลย....แม่งเอ้ย”
เสียงดังโวยวาย พร้อมกับที่ไอ้ปูพยายามจะสะบัดแขนสะบัดมือยกขึ้นชกหน้าของคนกอดให้ได้
สุดท้ายกลับโดนกดศรีษะให้แนบกับแผ่นอกกว้าง และฝ่ามืออบอุ่นก็ลูบไล้ที่แผ่นหลังของคนฤทธิ์มากนั้นอย่างช้า ๆ แผ่วเบา
“ผมรักคุณปูนะ....รักมากเลย....ผมไม่แต่งแล้วล่ะครับ... ผมจะอยู่กับคุณปูตลอดไป.....นะครับคุณปู”
ไม่เคยมีใครมาพูดแบบนี้ด้วยเลยสักคน
ไม่เคยมีใครมากอดแบบนี้
ความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันคืออะไรกัน
ร่างสูงนั้นสะบัดหนีจากคนที่กอดรัดแน่น แล้วก็ผลักอกของคนตรงหน้าให้ออกห่าง
“คิดเหรอว่ากูนอนด้วยเพราะรักมึงอ่ะ..........กูแค่มีอารมณ์แค่นั้นแหละ.....มึงรีบ ๆ แต่งไปเลยนะ แล้วต่อไปอย่ามายุ่งกับกูอีก.......กูไม่ได้ชอบผู้ชายโว้ยยยยยยย”
เสียงตะโกนด่ากลับทำให้น้ำฝนตกใจ ใบหน้าซีดเผือด
“คุณปูครับ.......ผม...ผมขอโทษ.......แต่ผมไม่อยากแต่งงานนะครับ.....คุณปู....คุณปูครับ.....”
น้ำฝนเดินเข้าใกล้ไอ้ปูอันธพาล แต่ก็โดนต่อยเข้าที่ท้องอย่างแรง จนน้ำฝนทรุดนั่งลงกับพื้นโดยไม่ทันได้ตั้งตัว
“มึงรีบบอกให้พ่อกับแม่ของมึง....จัดงานแต่งของมึงพรุ่งนี้เลย......ถ้ามึงไม่ทำ....มึงอย่ามาเป็นเพื่อนกับกูอีก”
เสียงคำรามลั่น ทำให้น้ำฝน แทบอยากร้องไห้
ทำไมเป็นแบบนี้
เกลียดขนาดนี้เลยเหรอ
รังเกียจกันขนาดนี้เลยใช่มั้ย
ถึงกลับขับไล่ไสส่งกันขนาดนี้เลยเหรอ...........เกลียดสัมผัสที่มีให้ใช่มั้ย เกลียดความรักที่เขามีให้ขนาดนี้เลยเหรอ
“ถ้ามึงไม่แต่งงาน.........ชาตินี้มึงอย่าหวังว่าจะได้เป็นเพื่อนกับกูอีก....อย่าให้กูเกลียดมึงไปมากกว่านี้นะน้ำฝน”
คำพูดที่เอ่ยบอกเสียดแทงไปถึงหัวใจ....น้ำฝน
เดินออกจากห้องครัวอย่างช้า ๆ
พร้อมกับที่เด็กหญิงตัวเล็กเดินออกมาจากห้องนอนอีกห้อง
“พี่ชาย.......หนูปวดฉี่....”
เด็กหญิงเดินผ่านหน้าของน้ำฝนไปเข้าห้องน้ำ และน้ำฝนก็ทนฝืนยิ้มส่งไปให้
ไอ้ปู เดินออกมาจากห้องครัว และมานั่งที่โซฟาอีกตัว จ้องมองใบหน้าของคนที่อยู่ถัดไปนิ่งงันอยู่อย่างนั้น
“รับปากสิน้ำฝน........แต่งงานไปเลยมึง.......”
การคาดคั้นให้ยอมรับ ทำให้น้ำฝนยิ่งอยากจะฆ่าตัวตายให้รู้แล้วรู้รอดไปซะ
ฝืนทนไม่ให้น้ำตามันหลั่งรินออกมา และพยักหน้าตอบรับคนตรงหน้า
“ผมจะแต่ง.......ถ้าถึงสิ้นปี.....อาทิตย์หน้าผมทำไม่ได้.......ฤกษ์แต่งงานคือสิ้นปี” น้ำเสียงที่ตอบกลับมาทั้งสั่นพร่าทั้งหวั่นไหว
“แต่ก่อนจะแต่ง.........คุณปูต้องรับปากก่อนว่าเราจะเป็นเหมือนทุกวันที่ผ่านมา....ผมจะเป็นเหมือนที่ผมเป็นแล้วคุณปูก็เป็นอย่างที่คุณปูเป็นตอนนี้......ได้มั้ยครับ” น้ำเสียงที่เอ่ยบอกปวดร้าวสิ้นดี ก่อนที่ร่างนั้นจะลุกขึ้นยืน
และเดินออกไปจากห้อง
ความรู้สึกตอนนั้นน่ะเหรอ...นั่นเป็นยามเช้าที่จำได้ว่าได้กอดคุณปูครั้งแรก.......แล้วนั่นมันนานเท่าไหร่แล้วนะ
ตอนนั้นที่บอกให้รีบ ๆ แต่งไป คุณปูเขาพูดด้วยความรู้สึกแบบไหนกัน
เมื่อผ่านมานานแล้ว ถึงได้รู้ ว่าตอนนั้น เป็นเพราะคุณปูเขาคงอายมาก แล้วก็เขินมากด้วย
ถึงได้ทำแบบนั้นลงไป
แต่ตอนนั้น เพราะความเป็นเด็กเลยคิดว่าเขาแค่โมโห แต่พอนึกทบทวนหลายครั้ง ถึงได้รู้
น้ำฝนนั่งหัวเราะเสียงเบา เมื่อนึกถึงวันคืนแสนสุขที่พ้นผ่าน
ขี้อายจะตายไปน่ะคุณปู...แต่ปากแข็ง
ชอบทำโวยวายกลบเกลื่อน
ป่านนี้..........ยังเหมือนเดิมหรือเปล่า
หนุ่มฝรั่งเศสเลยนะ
น่ารักอย่างคุณปู คงมีคนมาจีบเยอะแยะ
จะมาเหมือนพ่อม่ายลูกติดอย่างเขาได้ยังไง
น้ำฝนหัวเราะเสียงเบา และเหยียบคันเร่งเมื่อเห็นสัญญาณไฟเขียว
เช้านี้มีนัดกับลูกค้าเรื่องทำบาร์โค้ด ติดห่อผลิตภัณฑ์...
ทุกวัน ทำแต่งาน
เลี้ยงลูกสาว....
แล้วก็......นั่งคิดถึงคุณปูทุกวัน
รอยยิ้มยังคงจุดอยู่ที่ริมฝีปาก
ความทรงจำยังกระจ่างชัด คำพูดที่ถูกพูดทุก ๆ วันอยู่เสมอ
“ปู....วันนี้ผมก็รักปูเหมือนทุกวัน....แล้วก็หวังว่าผมจะเป็นความทรงจำของปูตลอดไป”
TBC
-
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาคพิเศษปู- ฝน ตอน เมื่อเราพบกัน (จบ)
ใครคนหนึ่งที่ยืนเลือกขนมอยู่ ทำให้หนุ่มร่างสูง ต้องนิ่งมองภาพนั้น ด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย
“คุณพ่อฝน....ลูกปู..อยากกินบราวนี่....เอาอันนี้นะคะ”
เด็กหญิงตัวเล็กถูกอุ้มขึ้น พร้อมกับที่น้ำฝนหยิบกล่องขนมใส่ตระกร้า
“อันนี้ของพ่อฝน....อันนี้ของลูกปูนะครับ....แล้วก็..อันนี้ก็เอาไว้แบ่งกันนะ” กล่องขนมสามกล่องถูกนำมาใส่ตระกร้า พร้อมกับมีอีกกล่องหนึ่ง ยื่นใส่ในตระกร้าเป็นกล่องที่สี่
“ส่วนอันนี้แถม” เสียงที่คุ้นหู ทำให้น้ำฝน หันกลับมามองคนที่นำขนมมาใส่ในตระกร้าให้
เหมือนกับโลกทั้งใบ สว่างสดใสขึ้นใน วินาที ที่เห็นใบหน้าของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
ดวงตาคมนิ่งชะงักงันอยู่อย่างนั้น จ้องมองใบหน้าที่เปลี่ยนแปลงไป...แต่ก็เล็กน้อยเท่านั้น...ไม่มีอะไรต่างจากเมื่อก่อนยกเว้นรอยยิ้ม.......รอยยิ้มที่ไม่เจือความทุกข์ใด ๆ อีก รอยยิ้มที่ยิ้มได้จากใจ
ผ้ากันเปื้อนสีขาว หมวกคลุมผมสีขาว และรอยยิ้มของคนที่ยิ้มกว้างจนเห็นเขี้ยวเล็ก ๆ ที่มุมปากทั้งสองข้าง
ถ้าเป็นฝัน..................คงเป็นฝันที่เหมือนจริงที่สุด
ถ้าเป็นฝัน..................ก็คงเป็นฝันที่มีความสุขที่สุด
“ปู.......” น้ำเสียงแผ่วหวิวมาพร้อมกับที่ใบหน้าของน้ำฝนยิ้มกว้าง......กลับมาแล้วเหรอ....ปูกลับมาแล้วเหรอ
อยากจะเอ่ยถามแต่ไม่มีเสียงหลุดออกมาเลยสักคำ
“ลูกสาวเหรอเนี่ย.....ไม่เจอกันนาน.....มีลูกสาวเป็นของตัวเองแล้วเว้ย....ไหนให้อาอุ้มหน่อยได้มั้ยครับ....ชื่ออะไรเอ่ย”
เด็กหญิงโผไปหาร่างสูงที่ยืดแขนขออุ้มและเด็กหญิงก็มาอยู่ในอ้อมแขนของร่างสูงนั้น
“ชื่ออะไรเอ่ย....อายุกี่ขวบแล้วครับ” น้ำเสียงที่ยังติดสำเนียงแปร่ง ๆ อยู่ แต่ก็เป็นเสียงที่คุ้นเคย
“ชื่อลูกปูค่ะ...หนูชื่อลูกปู..อันนี้คุณพ่อฝน” เสียงของเด็กหญิงที่เอ่ยบอกทำให้ปู ต้องขมวดคิ้ว และเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยังยืนนิ่งมองหน้าของตัวเองอยู่
“อะไรนะ....ชื่อลูกปู.....เฮ้ยน้ำฝน....กูไปมีลูกตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” น้ำเสียงเพี้ยน ๆ ไม่ค่อยเป็นภาษาไทยที่ชัดเจนนักเรียกสติของน้ำฝนให้กลับมาได้ ใบหน้าคมนั้นส่งยิ้มมาให้คนที่ยืนนิ่ง และกระพริบตามอง
“ปู..ปูมีความสุขมั้ย...ตอนนี้ปูมีความสุขหรือเปล่า”
แทนที่จะตอบคำถาม กลับถามคำถามที่ตัวเองคิด......เล่นเอาไอ้ปูถึงกับหัวเราะร่วน เพราะใบหน้าและสายตาของคนถามดูจริงจังซะเหลือเกิน
“มีสิ.....ไม่เห็นเหรอว่ามีลูกแล้วเนี่ย.....นี่ไง..ลูกปู...ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เสียงหัวเราะทำให้น้ำฝนต้องวางตระกร้าขนมลงและจ้องหน้าของอีกคนอย่างจริงจัง
“ปูมีแฟนหรือยัง...ปูมีหรือเปล่าตอนนี้....มีมั้ย”
คำถามโจ่งแจ้ง แววตาที่บ่งบอกความรู้สึก นั่นยิ่งทำให้ไอ้ปูหัวเราะชอบใจ
“นี่ขนาดไม่มียังปวดหัวจะตาย.....ขืนมีลูกด้วยเหมือนฝนนะ....ปูคงตายแน่นอน” คำตอบนั้น....เหมือนกับเวลาหมุนกลับอีกครั้ง...เข็มนาฬิกาที่เดินเร็วมากเกินไป หมุนเวียนกลับไปสู่จุดเริ่มต้นใหม่
“ปู....ฝน...มีลูกสาวหนึ่งคน.....ตอนนี้ฝนหย่ากับแม่ของลูกปูแล้ว...ไม่มีภาระต้องทำอะไรตามคำสั่งอีก…แล้วก็เหมือนปูเลย ที่ฝนมีหน้าที่ต้องทำงานหาเงินมาส่งให้ลูกปูเรียนหนังสือ......กับข้าวฝนก็ทำไม่เป็น...ขนมฝนก็ทำไม่เป็น....ทุกวันกินแต่อาหารสำเร็จรูป.....ฝนผอมจะแย่อยู่แล้ว....อยากกินบราวนี่ก็ไม่มีใครซื่อให้...
ลูกปูอยากกินบราวนี่ก็ไม่มีใครทำให้....แล้วฝนอดทนด้วยนะ...ถ้าโดนปูซ้อมเช้าซ้อมเย็น...ฝนจะได้ฝึกความอดทนไปด้วย....แล้วก็นะ....ตอนนี้ฝนเป็นโปรแกรมเมอร์เขียนโปรแกรมมีเงินเลี้ยงปูได้แล้ว ไม่ต้องให้ปูทำงานหนักฝนก็เลี้ยงปูได้.....เลี้ยงลูกปูได้ด้วย.....อีกอย่างก็คือ...กินข้าวที่ไหนก็ไม่อร่อยเลย ปูทำกับข้าวอร่อยที่สุด แล้วเวลาฝนมองฝนตก.....ฝนคิดถึงปูทุกวัน.....คิดถึงปูจนแทบจะทนไม่ไหวเลย แต่ฝนรู้ว่าปูต้องมีความสุขดี ฝนเลยไม่ร้องไห้...แล้วเมื่อวันก่อนนะ...ฝน.....ฝน..ฝน.....” คำพูดรัวเร็วจนแทบจับใจความไม่ได้ ทำให้ไอ้ปู ยืนหัวเราะชอบใจ
“จะทำอะไรคุณพ่อ.....จะจีบกันหรือไง.....ต่อหน้าลูกนะเนี่ย.....คุณพ่อเคยบอกรักใครให้ลูกปูเห็นมั้ยครับ...ไหนลูกปูบอกคุณอาหน่อยซิ”
เด็กหญิงหันไปมองหน้าของพ่อแล้ว แล้วก็ส่ายหน้า ก่อนจะเอ่ยบอก
“คุณพ่อบอกว่ารักลูกปูที่สุดค่ะ.....แต่ลูกปูเกลียดฝนจังเลยค่ะ....แต่ลูกปูไม่เกลียดคุณพ่อฝนนะคะ” เสียงใสแจ๋วทำให้ไอ้ปูยิ่งกระพริบตามองอย่างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
“จริง ๆ นะ....รักปูจริง ๆ แล้วก็รักลูกปูด้วย.....” น้ำเสียงที่เอ่ยบอกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ทำให้หนุ่มร่างสูง ต้องเดินผละจากส่งเด็กหญิงกลับไปให้คุณพ่ออุ้ม และเดินไปหยิบขนมเพิ่มให้อีกสองกล่อง
“บราวนี่ 6 กล่องนะครับ.....ของลูกปูสามกล่อง...ของคุณอาหนึ่งกล่อง..อีกสองกล่องให้คุณพ่อฝน...”
กล่องขนมถูกนำใส่ถุง และยื่นให้กับเด็กหญิงที่ถูกคุณพ่อปล่อยให้ยืนที่พื้นและจูงแขนเอาไว้
“แล้วเดี๋ยวตอนเย็น ลูกปูอยากกินอะไรเอ่ย.....” น้ำเสียงทุ้มหวานเอ่ยถามและก้มหน้าลงไปหาเด็กหญิงเพื่อรับคำตอบ
“ลูกปูอยากกินไข่เจียวที่สุดในโลกเลยยยยยยยยยยย” แขนเล็ก ๆ แยกออกกว้าง พร้อมกับที่ใบหน้าของปูยิ้มอย่างสดใส
“เดี๋ยวคุณอาทำให้นะครับ.....” ร่างสูงยืนขึ้นและเดินกลับไปตบไหล่คนที่ยืนหัวเราะ
“แล้วอยากกินอะไร......” ถามลูกแล้วก็ถามพ่อ...คนเป็นพ่อทำทีเป็นคิดอยู่นิดเดียว ก่อนจะค่อย ๆ เอ่ยบอกเสียงเบา
“อยากกินปู”
ไหล่ถูกกระแทกด้วยหมัดหนัก ๆ และน้ำฝนก็นิ่วหน้า
ก่อนที่คนต่อยจะเดินหนีจากไปแล้ว ทิ้งให้คุณพ่อลูกติดยืนหัวเราะเสียงเบา
ก้มลงไปอุ้มลูกสาว เอาไว้แนบอก และหันไปมองเจ้าของร้านขนมอีกครั้ง
มือเล็ก ๆ โบกไปมา พร้อมกับที่คุณพ่อ หันกลับไปยิ้มให้เจ้าของร้าน........
กลัวกินปู แล้วโดนกล้ามปูหนีบ.....แต่ก็ต้องอดทน...เพราะติดใจรสชาติของปู
คนรักปู ชอบปู อยากกินปู ก็ต้องอดทน ต้องรู้จักการรอคอย ถึงจะได้ลิ้มรสว่ารสชาติของปู
มันอร่อยถูกใจ....แล้วพอได้ลองก็จะติดใจจนถอนตัวไม่ขึ้น...คุ้มค่ากับความอดทนและการรอคอย
Fin.
:a2: หมดละเท่าที่ได้อ่าน อิอิ มีตอนพิเศาอีก1น่า
-
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาคปู-ฝน ตอนพิเศษคำสารภาพรัก
....ปูไม่เคยบอก....แต่ปูก็ทำให้รับรู้อยู่เสมอ ว่าเรารักกัน มันมีค่ามากกว่าคำพูด
และเชื่อมความรู้สึกของเราเอาไว้ได้จนถึงทุกวันนี้...
แม้จะมีอุปสรรค แม้เราจะไม่ได้เริ่มต้นจากความรัก
แต่เราฝ่าฟันมาด้วยกัน
ปูทำให้รู้ว่า....การรักใครสักคน เป็นสิ่งที่ดีและยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต
ฝนไม่เคยรักใครเลย ไม่รู้ว่าชีวิตอยู่เพื่อใคร รู้แต่ว่ามีคนคิดให้ทุกอย่าง
ไม่ต้องคิดอะไรให้ยุ่งยากปวดหัว
เพราะถึงยังไง ฝนก็ต้องเดินไปตามทางที่ถูกเลือกไว้อยู่ดี
แต่ปูรู้มั้ย
วันหนึ่ง
เมื่อฝนรู้ตัว ว่าหลงปูเข้าแล้ว ฝนไม่อยากจะยอมรับตัวเองเลย
มันเป็นเรื่องที่ผิด เหตุผลต่าง ๆ ถูกประมวลเข้ามาในความคิดอยู่เสมอ
แต่...สุดท้ายแล้ว
ฝนกลับซึมซับเอาความรักที่พยายามผลักไสหนีนั้นเข้ามามากขึ้น ๆ และมากขึ้น
ทุกครั้งที่ฝนคิดจะเลิกรักปู
ปูรู้มั้ย...ทุกคืนที่เราอยู่ด้วยกัน
ฝนต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้มากเท่าไหร่
กลั้นเอาไว้ เพราะฝนรู้ว่าถ้าฝนร้องไห้
ปูก็จะยิ่งทุกข์ใจมากขึ้น
ตอนนั้นเรามีแค่สองมือ เราเด็กกันมากเหลือเกิน
ฝนทำอะไรให้ปูไม่ได้สักอย่าง
ได้แต่เดินตามทางที่ถูกขีดเอาไว้
และก้มหน้าก้มตาทำตามที่พ่อแม่ต้องการ
อย่างที่ปูบอก...คนทำพ่อแม่เสียใจ
เขาเรียกคนเนรคุณ คนอกตัญญู
ฝนจำไม่เคยลืมเลย
มันทรมานมากเลยรู้มั้ย การที่ต้องเฉือนหัวใจออกเป็นชิ้น ๆ
มันทรมานมากในวันที่ฝนกอดปูเป็นครั้งสุดท้าย
และรู้ว่าวันนี้จะเป็นได้แค่เพียงความทรงจำ
เราทนทุกข์ทรมานกันมามากเท่าไหร่นะ
กว่าจะเดินมาถึงตรงนี้ได้
ทุกวัน ทุกวัน ที่ฝนเอาแต่คิดถึงปู และบอกรักปูส่งผ่านสายลมไป
คิดแต่ว่าวันนี้ปูจะมีความสุขหรือเปล่านะ
คิดแต่ว่าปูจะมีความสุขอย่างที่เราสัญญากันไว้หรือเปล่า
วันนี้มือของฝนคู่นี้ไม่ใช่มือของเด็ก ที่จะรอให้คนมาขีดชะตาชีวิตให้อีกแล้ว
วันนี้ฝนทำหน้าที่ของฝนครบถ้วนแล้ว
ต่อไปนี้ ฝนจะทำหน้าที่เพื่อปูบ้าง เพื่อลูกปู และตัวฝนเอง
ตอบแทน...ปู
ตอบแทนคนที่ทำให้ฝนได้เรียนรู้ คำว่า "รัก"
ตอบแทนคนที่ทำให้ฝนรู้ว่า ความทรงจำ มีค่ามากแค่ไหน
ตอบแทน คนที่ทำให้ฝนรู้จักคำว่า อดทน
และตอบแทน คนที่ทำให้ฝน ได้รู้ถึงคำว่า การรอคอย...ที่ไม่มีจุดสิ้นสุด มันเป็นยังไง
ปู.....ถ้าอ่านข้อความนี้จบแล้ว ช่วยหันหน้ากลับมาหาฝนหน่อย
กระดาษในมือถูกพับเก็บและร่างสูงค่อยเอนหลังให้แนบชิดกับแผ่นอกของคนที่กอดเอาไว้
ให้อ้อมแขนให้กอดกระชับได้มากขึ้น
สายฝนภายนอก ยังคงซัดสาด สายฝนที่ครั้งหนึ่ง ไอ้ปู เกลียดแสนเกลียด
สายฝนที่วันหนึ่งทำให้...หลงรัก...
ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนทอดมองที่หยดน้ำที่เกาะอยู่ที่ประตูกระจก ก่อนจะหันกลับมามองใบหน้าของคนที่
โอบกอดเอาไว้
น้ำเสียงแผ่วเบา ที่กระซิบบอก
"ฝนรักปูนะ...นานแค่ไหนก็รักไม่เคยเปลี่ยนเลยแล้วฝนก็คิดถึงปูทุก ๆ วัน"
รอยยิ้มสดใสจุดอยู่ที่ริมฝีปากและใบหน้าคมหันกลับไปมองประตูกระจก ที่ยังมีหยดน้ำเกาะพราว
ก่อนจะใช้นิ้ว เขียนข้อความ บนกระจก และหันกลับมากอดร่างที่แสนคิดถึงนั้นเอาไว้แน่น
ถ้าไม่สามารถหยุดเวลาเอาไว้ได้ ขอแค่ช่วงเวลานี้ให้มีแต่ความสุขใจก็เพียงพอ
"ปูก็รักฝนเหมือนกัน"
Fin..
:mc2: :mc2: :mc2: หมดๆๆ หมดจิงๆละครับ
อิอิ ไปหาอ่านเอาเองเน้อ ผมหามาอ่านได้เท่านี้ละคับ
-
:a12:
-
ยิ่งใหญ่และงดงาม มากสำหรับปูกับฝน
ผมรักเรื่องนี้ที่สุดเลยยยยยยยยยยยยยยยยย :m1: :m1: :m1:
-
:m15: :m15: :m15:
ขอโทษ ถ้ามาโพสตัดหน้า แต่สงสารคนอ่านง่ะ(คิดถึงเราเองไม่ได้อ่านจะลงแดง )ตอนนี้ไล่อ่านภาคน้องขวดกะน้องแว่นอยู่ ต่อที่อ่านภาคมังคุดกะพีชจบไปละ อิอิ :m12: แอบอ่านคนเดียวไปก่อนน่า หลายภาคมากสนุกๆ :m14: :m14: :m14:
-
เริสที่สุด
ชอบมากมายเลยคับ
:mc2: :mc2:
-
นึกว่าจะจบไม่สวยซะแล้ว
แต่เอใครนะ มาทำหน้าอึ้ง เพราะโดน "หงิมๆ หยิบชิ้นปลามัน" ไปเสียได้ o2 :m23: :m29: :m12: :m20:
รักเสมอนะ
-
:m1:รักแท้ :m1:
-
ซึ้ง
:m12:
-
:m15:กลั้นไม่อยู่แล้วนะ
-
ขอบคุณมาก ...............
ต่อเติมความฝัน..................
ต่อเติมจิตนาการ...............
ต่อเติมเรื่องราว............................
ที่ทำให้รู้ว่า.............................
ฝน ปู เดียร์ ฮวย เดินบนทางสายเดียวกัน ในช่วงเวลาที่ไม่ต่างกัน ของการเิกิดความรัก
-
ขนาดจบแบบแฮ้ปปี้ ยังทำให้น้ำตาผมซึมได้
รักเรื่องนี้มากครับ o13
-
:o12: :o12: :o12:
น้ำตาไหลพราก ๆ
มีความสุขก็จริง แต่ทำไมมันเศร้า ซึ้ง อึ้ง จังเลย
-
แบบนี้ก็ดีกว่าจบแบบเดิมเนอะ
น่ารักกันส่งท้าย :m1: :m1:
-
อ่านไปแล้วน้ำตาซึมเลย o7
-
:a4: :a3: :a11:
จิงๆแล้วมันมีหลายภาคมากคับ ส่วนใหญ่กะจบๆไปละ *-* ตัวละครเกี่ยวข้องกันไปมาด้วยละ อ่านไปจะรู้เอง อิอิ แอบไปอ่านต่อละ(ไม่ได้ขอเจ้าของเ้รื่อง เลยม่ะกล้าเอามาลง)
:m14: :m14: :m14: :m14: :m14: :m14: :m14: :m14: :m14: :m14: :m14: :m14: :m14:
-
โอ้ :o8:
อยากอ่านอีกหลาย ๆ ตอนจัง :m1:
-
เผอิญไปค้นหน้าเว็บเก่าๆเจอมา อีก2ตอนอ่ะนะ เลยเอามาให้อ่าน
น้ำฝน....กินปู
“ลูกหลับ.....เชื่อฝนสิ...ลูกหลับแล้ว”
หนุ่มร่างสูงใหญ่เดินมากอดเอวพ่อครัวที่กำลังสาละวนอยู่กับการล้างจาน และน้ำฝนกำลังใช้ผ้าขนหนูเช็ดจานก่อนจะนำไปคว่ำไว้ที่ชั้นวาง
“แล้วไงวะ....กูจะ..ล้างจาน...เข้าใจมั้ย ไอ้ฝน.....”
ถ้าอารมณ์ดี ๆ จะเรียกตัวเองว่าปู ถ้าชักเริ่มโมโห ปูจะกลายเป็นกู
และน้ำฝนก็จำต้องกลายเป็นไอ้น้ำฝนไปอย่างฉับพลัน
“แต่ลูกหลับแล้วนะปู......” จานใบสุดท้ายถูกคว่ำลง พร้อมกับที่ไอ้ปู กำลังจะถอดผ้ากันเปื้อนออกกแต่กลับถูกโอบกอดจากด้านหลัง พร้อมกับที่ฝ่ามืออุ่น ๆ เริ่มลูบไล้ไปมาที่สะโพก และซบใบหน้าลงที่ซอกคอ
“นะ...ปู.....ได้มั้ย”
เสียงทุ้มนุ่มแผ่ว ๆ เอ่ยบอกอยู่ที่ข้างใบหู และขบเม้มที่บริเวณใบหูนิ่ม ก่อนจะค่อยลากมือเข้าไปในเสื้อเชิตและเริ่มลงมือปลดกระดุมให้ทีละเม็ด
“หยุดเดี๋ยวนี้........” เฉียบขาด....คำเดียว....น้ำฝนถึงกับชะงัก และยอมผละจาก
ปู...ไม่ค่อยชอบเรื่องอย่างว่าหรือเปล่า
มีอะไรกันชนิดนับครั้งได้ กว่าจะขอได้แต่ละที ก็ลำบาก....ต้องรอปูเคลิ้มอย่างเดียว เพราะในเวลาปกติ ปูจะอายมาก แล้วพออายแล้ว ก็จะหาเรื่องชกบ้างล่ะ ต่อยบ้างล่ะ กว่าจะเคลิ้ม .... อ่วมไปเลย ปากเจ่อนี่เรื่องปกติ
แต่ก็นับว่าคุ้ม.....
“ ทำอะไรหัดล็อคประตูบ้าง....ลูกอยู่ก็น่าจะรู้....เกิดลูกตื่นขึ้นมาจะทำยังไง.......ในครัวแล้วกัน
ห้ามทำรอย.....เดี๋ยวใส่เสื้อลำบาก...ต้องมาหาอะไรปิดคออีก...ยุ่งยาก...”
เหมือนจะเอ็ดนะ.....แล้วตกลงเอ็ดมั้ย....ให้ล็อคประตูห้องครัว กลัวลูกตื่นขึ้นมากลางดึก
เอ่อ....มันคือประโยคตอบตกลงไม่ใช่เหรอ ครุ่นคิดใคร่ครวญไปมาหลายรอบ เมื่อรู้ว่าคืออะไร มีหรือน้ำฝนจะไม่ดีใจ ใบหน้าคมยิ้มกว้าง พร้อมกับตรงรี่เข้ามากอด ปูสุดโหด เอาไว้แน่น และหัวเราะเสียงเบา
“ปูอ่ะ....แกล้งฝนเรื่อยเลย โห้ด โหด......แต่ฝนก็รักปูนะ......เดี๋ยววันนี้จะทำให้ตื่นเต้น....ดีมั้ย”
มันร้ายกาจจะตายไอ้ฝน....มีลูกแล้วนี่....ประสบการณ์โชกโชน เห็นมันทำหน้าหงิม ๆ อย่างนี้เถอะ
เรื่องนั้นน่ะ ไม่ต้องห่วง.....แม้จะทำหน้าโหดเข้าใส่ แต่พอถูกปลดกระดุมเสื้อออก พร้อมกับที่เสื้อเชิตตัวหลวมถูกโยนลงกับพื้น โดยที่ผ้ากันเปื้อนสีน้ำเงินยังถูกคล้องเอาไว้ ปูก็กลายเป็นปูถูกถอดกระดองทันที
เอาสิ...อยากถอดอยากช่วยถอด...เอาเลย.....คราวนี้จะทำอะไรของมันอีกล่ะเนี่ย
ริมฝีปากร้อนรุ่มคลอเคลียอยู่ที่ข้างแก้ม ก่อนที่น้ำฝนจะเอื้อมไปปลดซิปกางเกงและเลื่อนให้หลุดลง
เหลือเพียงชั้นในตัวบาง เผยร่างกายที่หลงใหลให้ได้เห็นชัดเจนขึ้น
ผิวเนื้นแน่น เนียนละเอียด ลาดไหล่ กว้าง รับกับช่วสะโพกที่แน่นตึง....ปูน่ารักจัง
“เอ้ย.......ไอ้บ้า..อายเว้ย มองอยู่ได้ไม่เอาแล้ว” ปูทำท่าจะผละหนี แต่กลับถูกกอดเอาไว้แน่น ริมฝีปากร้อนผะผ่าวค่อยประทับลงที่กลางหลัง และลากปลายลิ้นวนไปทั่ว
ฝ่ามืออุ่น โลมไล้ลงไปสัมผัสจุดกึ่งกลางของร่างกาย ที่ชูชันอยู่ภายใต้ชั้นในผืนเล็กที่ห่อหุ้มร่างกายอยู่
“ฝนอย่า.....มันมีอารมณ์นะเว้ย” น้ำเสียงที่สั่นไหวไปพร้อมกับที่ฝ่ามือจับยึดขอบอ่างเอาไว้แน่น
ขาแทบจะยืนไม่ไหว เมื่อถูกสัมผัสที่ส่วนนั้น
“ปู....เงียบ ๆ สิ....เดี๋ยวลูกตื่น”
น้ำเสียงแผ่วโหย และครางต่ำอยู่ในลำคอ ทำให้หนุ่มร่างสูงจำใจต้องกัดฟันแน่น แทบจะไม่มีแรงยืนด้วยซ้ำ
เพราะการกระทำของอีกฝ่าย
ฝ่ามืออุ่นลูบไล้ไปมาก่อนจะค่อยสอดผ่านเข้าไปในเนื้อผ้า และปลุกปั่นให้ร่างกายร้อนผ่าวของปูตื่นขึ้นรับสัมผัสร้อนแรง ที่มอบให้
“งือ...อ่ะ..อือ” เสียงทุ้มนุ่มครางแผ่วอยู่ในลำคอ ฝืนทนยืนอยู่ต่อ แทบไม่ไหว
เรียวขาสั่นระริก แทบจะล้มอยู่ตรงนั้น ดีที่จับขอบอ่างล้างจานเอาไว้ ไม่งั้นคงทรุดลงกับพื้นอย่างไม่ตรงสงสัย
ดวงตาที่เคยแข็งกร้าว หรี่ปรือ ไปตามแรงอารมณ์ ที่ค่อยสูงขึ้นเรื่อย ๆ
ร่างกายแทบเปลือยเปล่ามีเพียงผ้ากันเปื้อนสีเข้มปกปิดเอาไว้เท่านั้น
ลิ้นร้อนลากไล้วนขึ้นลงจากกลางหลังขึ้นไปที่ ลาดไหล่
ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะทรุดกายลง ขบฟันเน้นย้ำร่องรอย ไว้จนทั่ว เหนี่ยวรั้ง กางเกงชั้นในลงจนสุดออกจากร่างที่สั่นระริก และขบเน้นรอยไปทั่วสะโพกแน่น
“ฝน........มันไม่ไหวแล้วนะ....ทำอะไรก็ทำซะทีสิวะ..อือ...อ่ะ”
เสียงที่เอ่ยบอก เหมือนข่มขู่อยู่ในทีทำให้น้ำฝนยิ่งอยากแกล้ง
ใช้มือตบแรง ๆ ที่สะโพกมนแน่น อย่างหมั่นเขี้ยว....จนเกิดรอย
“เพี้ยะ.......”
“โอ้ยยยยยยยยยย มันเจ็บนะเว้ย...ไอ้ฝน...ไม่ต้องทำแม่งแล้ว...พอเลยเว้ย” ร่างสูงทำท่าจะเดินหนี แต่กลับถูกกอดเอวเอาไว้แน่น และรับรู้ถึงสัมผัสบางอย่าง
“ปล่อยผมให้เป็นแบบนี้คนเดียวเหรอ....ปูใจร้าย”
ไอ้ฝนมันเจ้าเล่ห์ ทำเป็นเสียงอ่อน ใครกันแน่ที่ร้าย แกล้งกันอยู่ได้ รู้สึกขนาดนี้ ยังแกล้ง อีก
จะปล่อยให้ขาดใจตายหรือไงกัน
“ก็เข้ามาซะทีสิ....จะต้องให้บอกหรือไง...เรื่องแค่นี้น่ะ” ใครกันแน่ที่ร้ายกาจ คนอยากทำจะเป็นบ้า
ยังมัวทำเป็นเล่นอยู่ได้ จะเอายังไงก็ไม่บอกสักอย่าง
“งั้นปูทำให้ฝนก่อนสิ...นะปูนะ....”
ก็บอกมาว่าให้ทำ จะให้ทำอะไรก็น่าจะบอกมา มัวแต่แกล้งอยู่ได้
ร่างสูงทรุดกายลง และขบฟันลงที่ซิปกางเกงผ้าเนื้อเนื้อบาง ดึงลง จนสุด ก่อนจะค่อยสอดมือเข้าไปแตะต้องส่วนที่แข็งขืนขึ้นมาของอีกฝ่าย และแตะปลายลิ้นลงบนเนื้อผ้าที่ห่อหุ้มสิ่งนั้นเอาไว้
“อือ.....รู้สึกจะแย่แล้วนะ...ปู..อ่ะ”
ปลายลิ้นร้อนละเลงไปทั่วส่วนที่ค่อยตั้งชันขึ้นและแก่นกายแข็งแกร่ง ก็ถูกดึงรั้งพ้นจากจากผืนผ้า
โพรงปากร้อน ครอบครองเอาไว้ทั้งหมด....และใช้มือช่วยในการเหนี่ยวรั้งส่วนนั้นให้ถูกครอบครองได้จนหมดสิ้น
จังหวะการหยัดกาย ช่วยเพิ่ม การกระตุ้น ให้รู้สึกมากยิ่งขึ้น
“อือ....ดีจังเลยปู..อ่ะ..อือ”
ร่างสูงใหญ่ปรือตามองภาพตรงหน้า
พ่อครัวคนดี เขาอุตส่าห์ลงมือทำเองเลยนะ......น่ารักอะไรขนาดนี้......ปูนี่น๊า เหมือนจะดื้อ เหมือนจะไม่ยอมอะไรเลย....แต่กลับยอมทำให้ขนาดนี้ ถ้าไม่รักจริง ๆ คงไม่ยอมทำให้ถึงขนาดนี้หรอก
รักปูจังเลย.....
“พอแล้ว.....อ่ะ..อือ….เดี๋ยวฝนทำให้ปูบ้างนะ” ฝ่ามือแกร่ง ดึงให้อีกฝ่ายลุกขึ้นยืน และ ทรุดกายลงบ้าง
แตะต้องฝ่ามือไปในส่วนที่โป่งนูนออกมาโดยมีผ้ากันเปื้อนสีเข้มปกปิดอยู่
สองมือประคองเอาไว้ ก่อนจะโลมไล้ไปมาที่ส่วนปลาย.....
“อ๊า....อือ...ฝนมัน....อ่ะ..อื่อ” เสียงทุ้มนุ่มครางแผ่ว ฝ่ามือรุมร้อน สอดเข้าภายในกลุ่มผมสีดำสนิท
แอ่นกายขึ้นลงตามจังหวะ....ที่ถูกกระทำ
สะโพกถูกจับยึดเอาไว้แน่น....เพื่อให้ส่วนที่ลุกชูชัน สัมผัสเสียดสีไปมากับโพรงปากของคนที่กำลังปฏิบัติบางอย่างให้
ผืนผ้าถูกเปิดออก โดยที่ริมฝีปากร้อน ๆเข้าครอบครองส่วนแข็งขืนที่เปียกชุ่มเอาไว้ทั้งหมด.....เหนี่ยวรั้งอย่างเชื่องช้าให้รู้สึกซาบซ่านตามจังหวะมือที่ไม่เร่งร้อนมากมายนัก แต่กลับทำให้รู้สึกได้มากจนแทบถึงขีดสุด
“ฝน..ปูไม่ไหวแล้ว.....เข้ามาเถอะฝน.....อือ” ร่างกายที่เหยียดเกร็งแน่น....ค่อยหันกลับไปอีกทาง
ก่อนจะคว้าขอบอ่างเอาไว้ เป็นหลักยึด
“ปู....แยกขาหน่อย..ฝนทำไม่ถนัด”
เรียวขาค่อยถูกแยกห่างออกจากกัน......
ขวดน้ำมันพืชถูกเปิดออกและเทลงที่สะโพกมนแน่นที่กำลังร้องขอ
หยดน้ำ....มันวาว....ไหลลงก่อนจะถูกเกลี่ยให้เข้าไปอยู่ในช่องทางคับแคบที่เปิดรับรออยู่
เรียวนิ้วแข็งแกร่ง ถูกส่งไปเบิกทาง...ให้ขยายขึ้นจนสามารถที่จะรองรับบางส่วนที่ใหญ่โตกว่าได้
“อือ........เดี๋ยวอีกนิดนะปู.....ไม่อยากให้ปูเจ็บเลย.....รอก่อนนะ”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มแหบพร่าก้มลงกระซิบที่ข้างแก้มของคนที่ยืนรอ และใบหน้าคมนั้นก็ค่อยพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ
ปลายนิ้วถูกเพิ่มเป็นสอง และสามในที่สุด ช่องทางเล็กแคบถูกหล่อลื่นให้รองรับการเสียดสีได้อย่างดีแล้ว
จึงถึงเวลาที่จะสอดแทรกบางอย่างเข้าไป
“ปู....ฝนจะเข้าไปแล้วนะ”
แก่นกายแข็งแกร่งถูกกดหายเข้าไปอย่างช้า ๆ ภายในช่องทางบีบรัดร้อนผะผ่าวพร้อมกับที่ปูต้องขบริมฝีปากแน่น กลั้นใจรับส่วนที่ค่อย ๆ เคลื่อนเข้าไปในร่างกายอย่างช้า ๆ จนจมมิดหายไปทั้งหมด
“อื้อ......ฝน....อือ....อ๊ะ”
เสียงครางแผ่ว หลุดจากริมฝีปากคู่งาม พร้อมกับที่ร่างนั้นจับยึดสิ่งที่ยึดเหนื่ยวได้ในตอนนี้เอาไว้แน่น
เตรียมรับกับแรงกระแทกกระทั้น ที่ค่อย ๆ เพิ่มขึ้นอย่างช้า ๆ
จนแรงรัวขึ้นตามลำดับ
“อือ...ปู....คับแน่นไปหมดเลย......ฝนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว...อ่ะ..ปู”
สะโพกถูกกดกระชับ ให้รองรับแรงที่โหมกระหน่ำเข้ามาในร่าง
สัมผัสที่บีบรัด และยินยอมรับการกระแทกกระทั้นนั้น ดีซะจน อยากให้ช่วงเวลานี้หยุดนิ่งเพียงเท่านี้
ฝ่ามืออุ่น ๆ เอื้อมไปสัมผัสกับร่างกายด้านหน้าของคนที่กัดริมฝีปากแน่น ก่อนจะค่อย ๆ เหนี่ยวรั้งไปมาให้รู้สึกไปพร้อมกัน
“เดี๋ยวปูทำเอง.....ฝนทำส่วนของฝนเถอะ....ปูจะไม่ไหวแล้วฝน...อือ อือ”
“อือ....ปู.....อ๊า...ฝนขอรุนแรงหน่อยนะ” สะโพกแกร่ง กระแทกกายซ้ำ ๆ กันหลายครั้ง ร่างกายเสียดสีกันไปมา
สัมผัสลึกล้ำ ฝั่งความรู้สึกไว้ทุกครั้งที่ร่างกายสอดประสานและหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน
ยิ่งใกล้ถึงการปลดปล่อย ก็ยิ่งหยุดอะไรไว้ไม่ไหว
“ฝน อ๊า..ฝนไม่ไหวแล้ว....อืออออออออ”
หยดน้ำขุ่นข้น ถูกฉีดพ่นออกจากร่าง.....ร่างกายชาวูบ...ไม่รับรู้ทุกสิ่ง สมองมึนงง แต่รับรู้ถึงสัมผัสลึกล้ำ
ที่ยังคงกระแทกกระทั้งร่างกายแรงรัวร่างกายเข้ามาภายในช่องทางที่บีบรัดบางสิ่งที่อยู่ในร่างเอาไว้แนบแน่น ก่อนจะรู้สึกถึงความอุ่นซ่าน ที่ซัดสาดเข้ามาในร่างกาย
“อือออออออ..ปู...ปู..อือ” น้ำเสียงแหบห้าวครางเครือถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอในจังหวะสุดท้าย
ไม่เคยรู้สึกดีสุด ๆ ขนาดนี้มาก่อน
ร่างสูงใหญ่ ทรุดกายลงนั่ง โดยมีอีกร่างทรุดกายตามลงมาอย่าง ช้า ๆ
ส่วนแข็งแกร่งถูกถอนออกแล้ว พร้อมกับที่หยาดหยดอุ่นร้อน หลั่งรินลงมาตามเรียวขา
อ้อมแขนอุ่น ๆ ถูกโอบกระชับที่รอบเอวของปูแนบแน่นมากขึ้น
ลมหายใจยังหอบเหนื่อยจนปรับแทบไม่ทัน หมดเรี่ยวหมดแรงไปตาม ๆ กัน
น้ำฝนค่อยประทับริมฝีปากลง ลงบนริมฝีปากร้อน รุ่ม ร่างกายยังคงเหนื่อยหอบ
ปลายลิ้นพัวพันสัมผัสกันไปมา ถ่ายทอดลมหายใจให้กันและกัน
ก่อนจะค่อยผละจาก เมื่อปรับลมหายใจให้เข้าที่ได้แล้ว
“เฮ่อ........ปูทำฝนตกใจนะเนี่ย........น่ารักสุด ๆ เลยปู....ไม่น่าเชื่อเลยน๊า”
เสียงหัวเราะแผ่ว ๆ ทำให้ไอ้ปูต้องกระทุ้งศอกเข้าชายโครงของคนที่กอดเอาไว้อย่างแรง
“ดีนะ...เสร็จแล้วแม่งมาล้อกู....คราวหน้าจะได้ไม่ทำอีก”
อ้าว ตายเลย ปูงอนแล้ว......ไม่ได้ตั้งใจนะเนี่ย
“ฝนไม่ได้ว่าอย่างนั้น...ฝนออกจะชอบปูแบบนี้...ปูน่ารักจะตาย”
น้ำฝนเอ่ยชมและก็ลูบไล้ต้นขา ของคนที่นั่งยิ้ม ไปมา
“ใครจะกล้าล้อปูล่ะ...ปูดุจะตาย...ฝนจะกล้าล้อปูเหรอ...”
อ้อมแขนแข็งแกร่งกอดกระชับมากขึ้น และแตะจมูกเข้าที่หัวไหล่
“ปู...ฝนขออีกรอบนะ.....ได้ป่าว...แต่ไปในห้องกัน.....นะปูนะ”
ไอ้บ้าฝน....ถามห่าอะไรวะเนี่ย......ถามแล้วเสือกนั่งนิ่ง ๆ ไม่ยอมลุกแล้วจะให้ตอบยังไงล่ะเว้ย
“เช็ดพื้นก่อน....แล้วตามมาแล้วกัน”
ไอ้ปูผุดลุกขึ้น และก็พบว่ามีบางสิ่งบางอย่างหลั่งรินลงมาจากร่าง จนต้องหันหลังกลับไปดู
ท่วงท่าน่ารัก....ชวนให้ทำอีกสักรอบ ทำให้น้ำฝน ต้องดึงแขนของร่างนั้นให้เข้ามาอยู่ในอ้อมแขนอีกครั้ง
ก่อนจะบดเบียดริมฝีปากเข้าหากัน
“ปู....ไม่ต้องไปแล้วแหละ....ฝนทำเลยแล้วกัน.....ไม่คิดว่าปูใส่ผ้ากันเปื้อนแบบนี้แล้วจะน่ารักขนาดนี้”
เสียงทุ้มนุ่มแหบพร่ากระซิบบอก และไอ้ปู....ก็ส่งยิ้มให้ ก่อนจะค่อยปล่อยหมัดขวาตรงเข้าที่ท้องของคนกอด
“เร็วเลย....พล่ามอยู่ได้....จะให้ขาดใจตายก่อนหรือไง”
คำตอบ.....คือการบอกอนุญาต...น้ำฝนยิ้มกว้างยิ่งขึ้น...จ้องมองใบหน้าที่หลบสายตาไปทางอื่น ก็ปูน่ารักขนาดนี้ แล้วจะให้อดใจไม่กินปูได้ยังไง
Fin
:m24: :m30: :m25: :m24: :m30: :m25:
-
เรื่องกุ๊กกิ๊ก.....ของปูกับน้ำฝน
“ปู....ปู....ทำไมต้องใส่รากผักชีด้วย...ใส่รากต้นหอมไม่ได้เหรอ...เวลากินก็กินด้วยกันตลอดนี่นา”
น้ำฝน ยืนมองน้ำซุปในหม้อแล้วก็ขมวดคิ้วมุ่น
“ลูกปูมาดูสิครับ.....คุณปูจ๋าของลูกปู...เขาใส่รากผักชีในน้ำซุปด้วย”
ดูคนเดียวไม่พอ ยังอุตส่าห์อุ้มลูกสาวมาดูด้วย.....เล่นเอาไอ้ปูอ่อนใจ
“เอ้ย น้ำฝน.....ไปนั่งเหอะ....เกะกะว่ะนอกจากเกะกะแล้ว....ยังช่างซักช่างถาม น่าปวดหัวดูสิลูกปูยังไม่เห็นถามขนาดนี้เลย”
น้ำซุปในหม้อถูกตักใส่ทัพพีและยกขึ้นเป่าเพื่อลองชิม
“คุณปูจ๋าขา....ลูกปูอยากกินไข่เจียวด้วยนะคะ....คุณพ่อทำไข่เจียวช็อคโกแลตทุกทีเลย” เสียงแจ๋ว ๆ ของเด็กหญิงทำให้ไอ้ปู ต้องหัวเราะด้วยความขำ
มีหน้ามาบอกลูกด้วยนะ ว่าไอ้ไข่เจียวที่ทอดจนไหม้ มันคือไข่ช็อคโกแลต ไอ้ฝนนี่มันบ้าจริง ๆ
“ได้ครับ....เดี๋ยวอาทำให้นะครับ....ทำไมหนอลูกปูถึงต้องทนกินไข่เจียวช็อคโกแลตด้วย....เดี๋ยวอาพาไปกินขนมที่ร้านดีกว่ามั้ยครับ”
ไอ้ปูยืนมองใบหน้าของเด็กน้อยและเอ่ยบอกด้วยความสงสาร ก่อนจะเอื้อมไปลูบไล้เส้นผมนิ่มนั้นเบา ๆ
ก่อนจะผละจากและใช้ผ้ารองมือเพื่อยกซุปลงจากเตา
“ปู....ฝนก็อยากกินไข่ดาวด้วย...แบบกรอบ ๆ อ่ะ....ปูทำให้ลูกปูแล้วปูทำให้ฝนด้วยนะ”
เออ...เห็นกูเป็นพ่อครัวเลยนะ สั่งนั่นสั่งนี่จะกินนั่นจะกินนี่.....ให้มันได้อย่างนี้สิ
“ไม่ล่ะ.....ขี้เกียจว่ะ.....” กระทะถูกตั้งบนเตา ตามมาด้วยน้ำมันร้อน ๆ ที่เทลงกระทะ
หนุ่มร่างสูงใหญ่อุ้มลูกสาวเดินมานั่งหน้างออยู่บนเก้าอี้
“คุณพ่อเป็นอะไรคะ....คุณปูจ๋าขา.....คุณพ่อเป็นอะไรไม่รู้......คุณพ่อทำหน้าเศร้าอีกแล้ว”
เสียงเล็ก ๆ ของเด็กหญิง ที่เอ่ยบอกทำให้ไอ้ปู ส่ายหน้า และแอบลอบยิ้ม
ก่อนจะเคาะไข่ใส่กระทะ และเพียงไม่นาน ไข่ดาวในกระทะก็สุกน่ากิน จนตักใส่จานได้ และจานไข่ดาว
ตามที่น้ำฝนสั่งก็มาวางอยู่ตรงหน้า
“ลูกปูเอาไข่เจียวนะ....เดี๋ยวคุณอาทำให้นะครับ”
เสียงทุ้ม ๆ พูดไปเรื่อย ๆ ไม่ได้สนใจว่าอีกฝ่ายจะยิ้มกว้าง จนตาแทบปิด เพราะความดีใจ
และไอ้ปูที่กำลังสาละวนอยู่กับการทำอาหาร ต้องรีบหันกลับมาแทบไม่ทัน เมื่อสัมผัสกับบางอย่างที่ข้างแก้ม
“เฮ้ยยยยยยยยย ฝน...ลูกอยู่......ทำงี้ได้ไงวะ”
น้ำฝนยิ้มกว้างและชี้ให้ดูเด็กหญิงที่เอามือปิดตาเอาไว้
“หนูเปิดตาได้หรือยังคะคุณพ่อ.....” เสียงเล็ก ๆ เอ่ยถาม และก็ได้รับคำตอบ
“เดี๋ยวนะครับ....แป๊บเดียวนะ....”
อ่อ แป๊บเดียว แสดงว่าไม่หยุดแค่หอมแก้มแน่ ๆ มีกอดเอวด้วย.......อือ......แล้วก็.......
ไอ้ปูยกฝ่ามือขึ้นปิดปาก ทำให้น้ำฝนเบะหน้า เพราะรู้ว่าจูบไม่ได้แน่ ๆ
“ปูอ่ะ.....โห่เอ้ย........ลูกปูช่วยคุณพ่อด้วย.....คุณปูจ๋าไม่ยอมทำไข่เจียว......”
น้ำฝนรีบเดินเข้าไปอุ้มลูกสาวขึ้นและก็เห็นว่าไอ้ปูยกทัพพีเตรียมขว้างใส่
ไม่ยอมทำไข่เจียวบ้าอะไร ดูมันนะ ดูไอ้น้ำฝนมันทำ.....กวนจริง ๆ
“แม่ปู.......เขาใจร้าย........ไปกันเถอะลูกปู.....แม่ปูโหดดดดดดดดดด.....มากกกกกกก คุณพ่อเคยโดนมาแล้ว
น่ากลัวจริง ๆ “
เสียงทุ้ม ๆ เอ่ยบอกและรีบยกจานข้าวออกไปวางไว้ที่โต๊ะ ก่อนจากยังหันไปทำหน้าทะเล้นใส่พ่อครัวคนเก่ง และก็ได้เห็นว่าถูกชี้หน้าอยู่
“เดี๋ยวโดนแน่ไอ้ฝน.......เดี๋ยวโดน”
ใบหน้ายิ้ม ๆ ของหนุ่มร่างสูง ทำให้น้ำฝนหัวเราะออกมาได้...........กลัว กลั๊ว กลัว........ไม่ใช่กลัวไม่มีกับข้าวกิน
แต่กลัวคืนนี้จะไม่ได้กินปู............กลัวจังเลยยยยยยยยยย
fin :m1: :m1: :m1: คงหมดจิงๆเพราะว่าไม่ผ่านตาอีกละ - -*น่าจะหมดแล้วนะ
-
เรื่องนี้เราอ่านรวดเดียวตั้งแต่ต้นจนจบเลย..... :m4:
อยากบอกว่าชอบมาก ต้องขอบคุณ LoVEMoDe ที่เอาเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่าน :m13:
เป็นเรื่องที่จบแบบมีความสุขแต่เรากลับร้องไห้ เพราะมันซึ้งดีจริงๆ :m15:
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ประทับใจจริงๆ ถือได้ว่าเป็นเรื่องต้นที่เราชอบมากๆเลยก็ว่าได้ :m1:
-
ยิ้มได้ก็ตอนพิเศษนี่แหละ
ชอบเรื่องนี้จริง ๆ เลยให้ดิ้นตาย o7
-
ไม่น่าเชื่อว่าจะกลับมาเป็นอย่างนี้ได้
-
ชอบตอนพิเศษจัง อ่านแล้วมีความสุข :m1:
-
น่ารักจริงๆเลยเนอะคู่นี้ :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
o7 อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ในที่สุด
สุดยอดเลยคร้าบบบ เย้ ๆ ๆ ๆ ๆ ถ้ามีมาอีก ก็มาลงอีกนะครับ
น่ารักสุด ๆ ๆ ๆ เฮ้ออออออออออ :oni2:
-
เข้ามากิ้ซๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ให้ตอนพิเศษ น่ารักมากๆๆๆๆๆๆ
ไม่เสียงแรงที่ติดตามเรื่องนี้มาอย่างเหนียวแน่น
:m4: :m4: :m4: :m4:
-
o7...เหอๆ...ห่างหายไปนาน...กลับมาอีกทีจบซะแล้ว...
แบบว่าไปอ่านของพี่เท็นที่บอร์ดอื่นอยู่...แต่เพิ่งจะได้อ่านภาคพิเศษที่บอร์ดนี้เนี่ยแหละ... :o8:
ขอบคุณมากๆเลยทั้งคุณ LoveMode ทีเอามาลงให้อ่านกัน...
และก็คุณ playCardPlaYBoy ด้วย...สำหรับตอนพิเศษ...
ปล.อยากให้คุณLoveMode เอาปรัชญาช่างกลฯมาลงทุกภาคเลย ... :oni3:
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จบได้ไง :angry2: :serius2:
-
ชอบอ่ะ
ขอบคุณ Love Mode กะ playCardPlaYBoy ที่เอาเรื่องดีดีมาให้อ่านน้า
เห็นด้วยกะรีบน มีตอนอื่นด้วยเหรอ เอามาลงด้วยน้า ขอบคุณมั่กๆๆ :m13:
ขอบคุณจ้า :m4:
-
ผมนั่งร้องไห้ตั้งนาน :o12: :o12:
เพราะเหงว่าตอนจบมานม่ายครองรักกาน
พอมาอ่านตอนพิเศษปุ๊บ
:m1: :m1:ก้อดีใจ และมีความสุขมากมาย :o8: :o8:
อย่างงี้แหละเค้าเรียกว่ารักแท้
o13 o13 o13 o13
:m13:อยากมีบ้างอย่างเค้าจัง อิ :m13: :m13:
-
มีอีกตั้งหลายตอนนนน ตอนพิเศษที่มีปูกะฝนกะมีนะ แต่มันอยู่กะตอนพิเศษของภาคอื่นด้วยอ่ะสิ
http://www.thaimisc.com/freewebboard/php/vreply.php?user=aoikyosuke&topic=83
เอาไปแล้วกันน่า อันนี้รวมไว้โดยคุณเท็นเอง แต่ไอ้พวกตอนพิเศษต้องไปค้นในบอร์ดหาอ่านเอาเองเน้อ
http://www.thaimisc.com/freewebboard/php/vboard.php?user=aoikyosuke
จาโดน :เตะ1:โทษฐานเอาเว็บคนอื่นมาแปะไว้บ่นี้ :o :o :o น่ากลัวจิงๆ o7 ผมอยากอ่านเรื่องอื่นอยู่น่า อย่าไล่ผมออกจากบอร์ดนี้เลย :oni3: :oni3: :oni3: โอมมมมม จงอย่าไล่เราออก
จิงๆรักทกเรื่องที่อ่าน แต่อดสงสารคนอื่นๆไม่ได้ ที่อยากอ่าน แต่ไม่รู้จาอ่านจากไหน ขอโทษอีกทีน่า
:bye2: :bye2: :oni1: :bye2: :bye2:
-
อ๊าก อยากอ่านอีกอ่าคร่า
มันไม่จุใจเลย กรี๊ดดดดดดดด :serius2: :serius2: :serius2:
ง่าๆ แม่ปูจ๋าผู้น่ารัก ของพ่อฝน ก๊ากๆ :haun5: :haun5: :laugh: :laugh:
-
อิอิ คุณ playcardplayboy ทำให้เรา surprise ได้ตลอดเลย
งานของเท็นเขียนออกมาให้น่าอ่านทุกเรื่อง อ่านแล้วให้อะไรดีๆๆ เยอะทีเดียว อ่านแล้วก็อิ่มใจ
สำหรับเราอ่านแล้วก็ได้คิดทบทวนหลายอย่าง.....
เราเลยอยากแบ่งปันเรื่องราวดีๆ ให้คนอื่นๆ บ้าง ขอให้ผู้อ่านติดตามผลงานของเท็นกันไปเรื่อยๆ น๊า
สำหรับการนำเรื่องอื่นๆ ของเท็นมาลงที่นี่ เราขอปรึกษาเท็นก่อนแล้วก็ดูสถานะการณ์อีกสักพักแล้วกัน
ขอบคุณผู้อ่านทุกคนที่ชื่นชอบผลงานของเท็น อยากบอกเราดีใจและมีความสุขมากๆๆ ที่ทุกคนชอบ :m4:
o1
-
ปรึกษาแล้วก็รีบนำมาลงให้อ่านน้า
คิดถึงมาก
ชอบทุกเรื่องของคุณเท็นเลย สนุก+ซึ้ง+ตรึงใจ
ขอบคุณทั้งคนอ่าน แล้วก็คนโพสต์จ้า :m4: :m4:
-
อิอิ คุณ playcardplayboy ทำให้เรา surprise ได้ตลอดเลย
งานของเท็นเขียนออกมาให้น่าอ่านทุกเรื่อง อ่านแล้วให้อะไรดีๆๆ เยอะทีเดียว อ่านแล้วก็อิ่มใจ
สำหรับเราอ่านแล้วก็ได้คิดทบทวนหลายอย่าง.....
เราเลยอยากแบ่งปันเรื่องราวดีๆ ให้คนอื่นๆ บ้าง ขอให้ผู้อ่านติดตามผลงานของเท็นกันไปเรื่อยๆ น๊า
สำหรับการนำเรื่องอื่นๆ ของเท็นมาลงที่นี่ เราขอปรึกษาเท็นก่อนแล้วก็ดูสถานะการณ์อีกสักพักแล้วกัน
ขอบคุณผู้อ่านทุกคนที่ชื่นชอบผลงานของเท็น อยากบอกเราดีใจและมีความสุขมากๆๆ ที่ทุกคนชอบ :m4:
o1
:m3: โอ๊ะ โอ๋ พระเจ้าช่วย กล้วยทอด ดีใจมากที่จะได้อ่านนิยายหนาวๆ อีก ชอบมากๆ ประทับใจทุกเรื่อง
รอแต่คุณปัญญามาจัดรายการแฟนพันธ์แท้อยู่นะเนีย :laugh3: เราคงจะที่ 1 เป็นแน่นแท้ ถ้าทำเป็นหนังสือจะยินดีมากเลย
ชอบเก็บสระสมหนังสือ ( :laugh5: ความชอบส่วนต๊วส่วนตัว)
:loveu: :angellaugh2: นั่งรอ นอนรอ นะ
-
ตามมาเก็บเรื่องของคุงปูกะคุงฝนต่อคับ อิอิ
ตอนแรกนึกว่าจะจบเศร้าซะแย้ว :o12:
รับไม่ด้ายยยยยยยยย :serius2:
...
แต่ก็จบแบบ Happy :pig3:
:m1: แถมยังน่ารักอีกต่างหาก กรี๊ดดดดดดดดดดด :m23:
ขอบคุงคุณเท็นที่แต่งนิยายดีๆให้ทุกคนได้อ่านกันนะค้าบ
แล้วก็คุณ LoVeMoDe ด้วยนะคับ ที่นำมาให้ทุกคนได้อ่านกันคับผม ^^
-
รายงานตัวค่ะ :a2: อ่านจบแล้ว
เพิ่งมาอ่านแต่ชอบมากค่ะ o7 เอาผลงานดีดีอย่างนี้มาให้
ได้อ่านอีกนะค่ะ o13 :oni2:
-
ขอบคุณที่เอามาให้อ่านน้า
ถูกใจอ่า หนุกดี
-
:a2:...เป็นกำลังใจให้คุณเท็นน่ะครับ
:L2:...อยากอ่านเรื่องอื่นไว้อ่ะครับ (เรื่องเก่ายังอ่านไม่หมดเลย 5555+) :a5:
-
เคยอ่านภาคอารยะ-อิท ว่าสวีทหวานแล้ว
คู่นี้ยิ่งกว่าอีกแฮะ :m13:
-
เขียนเก่งมากๆ
ชอบจังเลยคับ
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆแบบนี้ให้อ่านกันนะคับ
-
วาว วาวว วาวว ว้าววว :m13: :m13: :m13:
ตอนแรกถึงจะเศ้ราไปสักหน่อย(หรอ)
แต่ตอนพิเศษน่าร้ากกกกกก :m1: :m1:
หุหุ ฝนกินปู :o8:
-
ตอนแรกอ่านแล้วเศร้ามากมายยย o7 o7
แต่พอมาเจอตอนพิเสด หุหุ สุดยอดดด
น่าร๊ากกกกก เจงๆเลย
:o8: :o8:
-
ไม่มีมากไปกว่าคำขอบคุณ
จะติดตามเรื่อย ๆ ไป คับ
-
อ่านตอนแรกๆ มันเศร้าจัง
แต่ตอนพิเศษเนี่ย หวานนะคร้าาาา
ขอบคุณที่มาโพสให้ได้อ่านคร้าาา ^^
-
หวานมาก ซึ้งมากๆเลยค่ะ ไว้มาลงเรื่องดีๆ แบบนี้อีกนะ :m1:
-
อ่านแรกๆแล้วเศร้า :sad2:
แต่พอตอนพิเศษหว๊านนนนหวานนนนน :o8:
ขอบคุณที่มาโพสให้อ่านค่ะ
-
:m31:
โอ้ยยยยยยยยยยยยยย น่ารักมากมายยยยยยยยยยยยยยยย
เขิน เว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คนข้างบ้านเค้าเลยจะว่าผมบ้า บิดไปบิดมาอยู่หน้าคอม ก๊ากๆๆๆๆๆ
ร๊ากคู๊ณณ น้ำผน ก่า คูฃุณปู เน้ออออออออออ จุ๊บๆๆๆๆ +10
-
อ๊ากกกกกกก หนุกมาก ขอบคุณทั้งคนแต่ง คนโพสด้วยนะคับ
ซึ้งสุดๆเลยอ่ะ :o8:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยย...
ฝนกินปู
ว่าแล้ว ก็ไปหาซื้อปูมากินบ้างดีกว่า :oni2:
-
ตายแล้วลุงมาดูปู-ฝนช้าไปหน่อย
-
อ่านจบแล้วฮับบบบ อ่านตอนแรกทำไมชีวิตมันเศร้าจัง แต่อ่านๆๆไปก้อชอบอ่ะ โหดดี 55 มันน่ารักมากอ่ะ
อ่านไปยิ้มไป ชอบๆๆๆๆ ไม่เหมือนคัยดี เวลาอายแล้วโคตรโหดเลย ไม่รุทนได้ได้ไง555 ชอบฮับบบบ
รออ่านเรื่องต่อไปอยู่ฮับ o13 o13 o13
-
เรื่องนี้แอบเครียด......
ดีจังที่จบ happy :o8:
-
เพิ่งจะมาอ่านงานของคุณเท็น เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ 2 เอง แต่ชอบงานของคุณเท็นมาก..
อ่านแล้วมันบีบคั้นหัวใจจริงๆ ร้องไห้ไปหลายรอบกว่าจะอ่านจบ..
ชีวิตคนเรามันทำไมรันทดได้ขนาดนี้ :sad2:
นึกว่าเรื่องนี้จะจบแบบเศร้า ดีใจที่จบอย่างมีความสุข o7
ขอบคุณคุณเท็น ที่สร้างผลงานดีๆ มาให้อ่าน
ขอบคุณคนโพสต์ทั้ง 2 คนด้วยนะค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ.. :m1:
-
ติดตามตอน เส่ง - เปา ได้ที่กระทู้คุณลุงนะหลานๆ
-
o7 o7 o7
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไม่ต้องมีคำบรรยายเลยสำหรับเรื่องนี้ กับคนที่เซ็นซิทีฟเยี่ยงไอ้เอ้ม
น้ำตาคลอตลอดที่อ่านรวดเดียวจบ ตอนที่ต้องแยกจากกันอ่านไปก็หายใจไม่ทั่วท้องไ
เครียดนะเนี่ย เครียดฝังในเลยอะ
แต่อยากจะบอกคนแต่งและคนโพสว่าไอ้เอ็มชอบเรื่องนี้มากๆเลยนะครับ
ไม่หวานๆๆ ชอบบรรยากาศในนิยายเรื่องนี้
ชอบทุกอย่าง
ชอบคุณปู(มากมากๆๆๆๆๆๆๆๆ) :o8: :o8: จริงๆรักคุณปูแอบรักคุณปูในเรื่อง555+
ขอบคุณคุณเท็นๆสำหรับเรื่องราวดีๆมากๆนะครับ
ปล. ติดตามเรื่องต่อปายยยย ไอ้เอ็มกำลังทำการล่านิยายของคุณเท็นเท็นๆอยู่ครับ แฮ่ๆๆ
:oni1: :oni1: :oni1:
-
:mc4: :m1: :m23: พึ่งอ่านจบ สนุกมากขอบคุณ คนโพส ( หลายคน ) ที่ช่วยเติมเต็มความสุข
และสนุก รออ่านผลงานของคุณเท็น เรื่องต่อไป o1 o1 o1 :L2: :bye2:
-
ชอบของพี่เท็นทุกเรื่องเลย
เป็นกำลังใจให้นะคะ
ทั้งพี่เท็นและพี่เอามาลง
เหอๆ
-
เเรก เล่นซะ ตาบวม
หลัง ๆๆ ยิ้มไม่หุบเลย
ชอบบบ มาก เเม่ปู 55
-
เรื่องตอนแรกถึงตอนจบ เศร้ามากมาย....บีบหัวใจมากกกกกก หัวตารื้นไปหลายรอบเลยอ่า :sad2: :sad2: :sad2:
ยังดีนะที่มีตอนพิเศษ ไม่งั้นล่ะคงเอาไปจิ้นต่อเองแน่ๆ 555+
ส่วนตอนพิเศษ 3 ตอนแรกที่ต่อกันอ่ะ สองตอนแรกมันจะมีประโยคจบของแต่ละตอน....จะบอกว่าคำพูดแทงใจจึ๊กๆเลย บีบมากกกกกก
ส่วนตอนพิเศษนี่ก็หวานแหวว คุณปูของน้ำฝนน่ารักมาก มีเขินอายด้วย น่าร๊ากกกกก :o8: :m1:
แทบจะคิดตอนโหดไม่ค่อยออกเลยล่ะ แต่ก็มีแอบโหดเหมือนกัน โหดเพราะเขินอ่าดิ :laugh:
ตอนในห้องครัว ทั้งสองคนร้อนแรงพอกัน เพียงแต่ปูไม่พูด รอให้ฝนเสนอ ปูก็เต็มใจสนองอ่ะ :m29: :m25:
คนแต่งเก่งอ่า...ละเอียดอ่อนดี ดูได้จากตอนทำอาหาร แล้วก็แนวความคิดในเรื่อง เริ่ดมากค่ะ จะตามอ่านภาคของคนอื่นนะคะ แต่ไม่รู้ว่าต้องเรียงอ่านมั้ยยังไงอ่าค่ะ....แต่เหมือนจะไม่ได้เรียงเลย รึเปล่าคะ งึมๆๆ ใครรู้ ช่วยสงเคราะห์คำตอยเค้าหน่อนน๊า :กอด1:
ขอขอบคุณผู้ที่เอามาลงทัง้สองท่านด้วยน๊า....ขอบคุณจริงๆที่ทำให้หลายคนมีความสุข ขอให้ความสุขส่งกลับคืนหาคนโพสและคนแต่งด้วยค่ะ :L2: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านตอนแรกๆเศร้ามาก นั้งอ่านไปร้องไห้เลย
ซึ้ง อุปสรรคแค่ไหนก็มากันความรักระหว่างสองคนไม่ได้
รักกันนานๆนะ555
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆเรื่องนี้ค่ะ :o8:
-
อ่านตอนแรก นี่ แทบ ขาดใจ
แต่หลังก้จบด้วยดี อ่านแล้วมีความสุขจังคับ
อยากไห้เอานิยายน่ารักๆแบบนี้มาลงอีกนะคับ
-
ชอบมากคับ น่ารักดี กวนนิด ๆ อะ
-
ชอบมากๆๆ แบบนี้อ่ะ :z1:
-
:L2:
ตอนแรก ๆ อ่านแล้วน้ำตาซึมเลย
แต่ตอนจบน่ารักมากกกกกก...
ทำเอายิ้มไม่หุบ
-
จบแบบมีความสุขดีเนาะ :impress2:
ตอนแรกๆเศร้ามากๆเลย
แต่จบแบบมีความสุขดีจัง
ขอบคุณมากมายค้าบ สนุกมากค้าบ :m3:
-
พี่น้ำฝนนนนนนนนนนนนนนน ^ ^
ขอกินปูด้วยคนดิ่.... กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
หวานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ตอนแรกนึกว่าจะจบอย่างเศร้าล่ะฮะ
แต่หวานนนนนนนนนนนนนนนนนได้อีก
> <!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
งี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
แบบว่า ปูเขินโหดมากกกกกก
ฝนไม่ช้ำในตายรึนั่น
เหอๆๆๆๆ
อ่านไิปอ่านไปเริ่มจะเศร้าาา
แต่ยังดีที่สุดท้ายก็จบแบบเแฮปปี้
+1 ไปเลย
:impress2: :impress2:
-
ภาคนี้เศร้ามากค่ะ :sad4:
นึกว่าจะไม่สมหวังเสียแล้ว
กว่าปูกับฝนจะได้เจอกันอีกนานจังเลย
ลูกปู+คุณปูจ๋า+พ่อฝน :L1:
-
ตอนอ่านแรกๆ เศร้า เหงามากเลยอ่ะ
ดีนะที่มีตอนพิเศษ o13
-
นึกว่าจะไม่ Happy Ending ซะแล้ว :กอด1:
-
ซึ้งมากๆเลย แต่ว่าสุดท้ายทุกอย่างก็จลลงด้วยดี เป๋นนิยายที่ดีมากๆเลย เห็นว่ามีหลายภาคจัด จะไล่อ่านไปทีละภาคเลย อิอิ
-
อ่านตอนแรกๆ แล้ว สงสารปูจับใจเลยค่ะ ชีวิตมันเศร้าขนาดนั้นเลย
ทะเลาะกับฝนไปมา สุดท้ายก็รักกันจนได้
ที่ชอบที่สุด เห็นจะเป็นตอนที่ ทั้งปูและฝน ต่างก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเองที่ถูกต้อง
แต่สุดท้ายเมื่อโตเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น มีความรับผิดชอบมากขึ้น ประกอบอาชีพที่มั่นคง เลี้ยงตัวเองได้
การบังเอิญกลับมาเจอกัน ทำให้ความรักที่มีเสมอมามันถูกยอมรับ สานต่อได้อย่างมีความสุข
ถ้านี่คือชีวิตคน ก็ต้องบอกว่า มันครบทุกรสชาติจริงๆ ค่ะ
ขอบคุณสำหรับงานเขียนดีๆ ที่สร้างสรรค์ ร้อยเรียงเรื่องราวออกมาให้คนอ่านมีความสุขนะค่ะ :pig4:
-
ขอบคุณมากคับ
ตอนแรกนึกว่าจบแบบเศร้า
มีตอนพิเศษก็ Happy Anding
:bye2: :bye2:
-
ดีใจที่หย่ากะภรรเมียได้
ชอบซีรี่ส์ปรัชญาช่างกลทุกเรื่อง(ที่อ่าน)เลย นายเอกแต่ละเรื่องขี้อ๊ายขี้อาย
ต้องไปไล่ตามอ่านเรื่องอื่นๆแล้ว :impress2:
ดีใจที่ปู-ฝน Happy Endingนะคะ หลังจากมีแอบเศร้าในช่วงวัยรุ่น
-
เรื่องนี้ เป็นเรื่องที่เรียกน้ำตาได้มากจริงๆ :monkeysad:
-
:-[
อะไรจะน่ารักขนาดนี๊
:-[
ขอบคุณน่ะค่ะ :กอด1:
-
หลังจากผ่านพ้นอุปสรรคต่างๆ ก้อหวานชื่นซะทีนะ
ลุ้นมากมาย อ่านตอนแรกคิดว่าจบเศร้าซะแล้ว เป็นไปได้ไง
ขอบคุณนะคะที่นำมาโพสให้อ่านกัน ทุกคนเลย รวมถึงตอนพิเศษด้วยค่ะ ^^
-
ขอบคุณมากคร๊า :call: :call: :call:
ที่หาเรื่องดีๆๆมาให้อ่าน o13 o13 o13
สนุกมากเลยค่ะ :-[ :-[ :-[
:bye2: :bye2:
-
อ่านรวดเดียวจนจบเลย ซื้ง สนุก เศร้า หลากหลายมากค่ะ อยากขอบคุณคนโพส และคนเขียนมากเลย ที่นำเรื่องที่น่ารัก ๆ และดี ๆ แบบนี้มาให้อ่านนะคะ :L2:
คนเขียน เขียนดีมากค่ะ อ่านแล้วทำให้คิดอะไรได้เยอะเลย ดำเนินเรื่องดีมาก อ่านไปถึงตอนจบแรกที่ต้องจากกันมันรู้สึกใจหาย และไม่อยากให้จบจริง ๆ มันบีบอารมณ์มากเลย
แต่พอได้อ่านตอนพิเศษต่อ ๆ มาแล้ว ดีใจที่จบแบบนี้ค่ะ รักเรื่องนี้มาก ชอบจริง ๆ การเสียสละ รู้จักแยกแยะ และทำในสิ่งที่ควรทำ เห็นแก่คนอื่นมาก่อนตัวเอง ในที่สุดผลของการเสียสละ ก็ได้ย้อนกลับมาตอบแทนคนทั้งสองให้ได้อยู่คู่กันตลอดไป สุดยอดค่ะ o13
เป็นกำลังใจให้คนโพส และคนเขียน นำเรื่องสนุก ๆ และดี ๆ แบบนี้มาแบ่งปันกันอีกนะคะ ขอบคุณจากใจเลยค่ะ :กอด1:
-
อ๋า...ชอบคุณปูจ๋าจังเลยค่า
คนอาร๊ายชีวิตโคตรรันทด
ปากกัดตีนถีบของแท้เลย
แล้วดูสิเอาหน้าสวยๆไปต่อยมวย - -
เยินกันพอดีเลย
ตอนแรกแอบเคืองน้ำฝนอ่า
ไม่รู้เรื่องอะไรเลยแล้วยางมาปรักปรำปูจ๋าอีก
ดีนะที่ตอนหลังปรับปรุงตัวเป็นคนดีแล้ว
ไม่งั้นจะเคืองไปอีกนาน ชิ
อ่านเรื่องนี้แล้วซึ้งมากๆอ่าคะ
โดยเฉพาะตอนที่ฝนบอกปูว่ารัก
แล้วก็ขอให้อยู่ด้วยกันแบบนี้แค่เพียงตอนนี้
เพราะเดี๋ยวพอเรียนจบฝนก็จะต้องแต่งงานอ่ะ
อารมณ์ตอนนั้นแบบมันโฮกมาก
ยิ่งพอมาเจอตอนวันสุดท้ายที่ต่างคนต่างก็ต้องแยกกันไป
ทั้งๆที่ยังรักมากมาย แต่ก็อยู่ด้วยกันไม่ได้
น้ำตางี้ไหลพรากๆ
ตอนแรกนำว่าจะจบเศร้าซะแล้ว
แต่พอตอนพิเศษมีกลับมาเจอกัน
ดีใจมากมายเลยค่า ในที่สุดก็ได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง
ในวันที่อะไรๆก็สมบูรณ์แล้วทั้งคู่
แถมคุณปูจ๋ายังมีลูกปูมาให้เลี้ยงอีก คิคิ
ขอบคุณคุณเท็นสำหรับนิยายดีๆอีกเช่นเคยค่ะ
ขอบคุณคุณแนนที่โพสด้วยค่า
-
ขอบคุณมากกกกกคับ
อ่านไปเสียน้ำตาไป
สุดยอดดดดดดดดด
สุดท้ายก็จบอย่างสุข
-
เป็นความขัดแย้งที่ลงตัวดี
ชายหนุ่มท่าทางกวน... แต่เรียนเอกคหกรรม
ดูน่ารักดีนะครับ
-
:Thank na ka เรื่องดีมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เลย :call:
:mc4:
-
งิงิ หนุกดีง่าาาาาาาาาาา
อ่านรวดเดียววันเดียวจบ
คิคิ อ่านทรหดจ้าาาาาาาาา
-
ว้าาาาา....
จบซะและ...
สนุกมากเลยอ่ะคับ...
ขอบคุณที่นำมาแบ่งปันกันคับ...
o13
-
เสียเมนต์กันไปอีกเรื่อง
โอ้วพระเจ้าไม่เคยอ่านรวดเดียวจบ มาก่อนเลยคับพี่น้อง เอาใจไปเลยทีเดียว :call:
-
อ่านแล้วรู้สึกดีจัง น่ารักทั้งคุณพ่อปู คุณพ่อน้ำฝน ลูกปู น้องกุ้ง
เสียดายก็แต่ไม่เฉลยปมทั้งหมด เช่นเรื่องครอบครัวของปู
ทำไมถึงไม่กลับไปอยู่ด้วยกันตั้งแต่ก่อนหน้าทั้งๆ ที่ลำบาก
ขนาดนั้น เรื่องที่บ้านของนำ้ฝน ดูแล้วไม่น่าเชิื่อว่าจะรามือไป
แต่โดยรวมแล้วก็ชอบครับ พล็อตสนุกเป็นไปได้ ไม่เหลือเชื่อดี
ขอบคุณทั้งคนโพสทั้งคนเขียนนะครับ
-
กลับมาอ่านอีกครั้ง
และยังคงร้องไห้เหมือนเดิม
:L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด น่ารักมากเลย ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปูน่ารักมากเลย รักน้องขนาดนี้ เป็นพี่ที่ดีจริงๆเลย
ส่วน ปู กะ ฝน คู่นี้แปลกดี แต่ลงตัวมากกกกกกก
ตอนจบจะแอบร้องไห้แล้วนะสงสาร แต่พอมีตอนพิเศษ หวานขนาดนี้ ดีใจสุดๆเลยยยยยยย :กอด1:
-
รู้สึกว่า จะได้อ่านภาคนี้เป็นอันดับที่สองต่อจาก พี่คีและนายสน
(แอบอ่านที่ทำงานไม่กล้าเม้นต์เจ้าค่ะ วันนี้เม้นต์รวบยอดทีเดียวเลยแหะๆ)
อ่านไปจะร้องไห้ ไม่จะหรอกร้องไห้เลย
ตาแดงเลย พี่ข้างๆถามว่าร้องไห้ทำไม รีบบอกเค้าเลย หนูหาวพี่ ง่วงๆ
-*-
ภาคนี้เศร้า แต่น่ารักมากมายอ่ะค่ะ ชอบสุดๆ
ขอบคุณมากนะค่ะ ที่เอามาแบ่งกันอ่านค่ะ
-
:o12: แค่ 7เดือน มันเร็วไปหรือป่าว สู้ๆครับน้ำฝน
-
:impress3: .ในที่สุดก้อได้อยู่ด้วยกันแถมยังมีลูกด้วยน่าอิจฉาจังเลย :n1:
-
ขอบคุณคนแต่ง แล้วก็คนโพสมากมายนะคับ
ชอบจังคับเรื่องนี้ เพราะชื่อพระเอกเหมือนชื่อผมเลย :-[
มีความสุขมากๆนะค้าบ :bye2:
-
ชอบอ่านรวดเดียวหมดเลยอะ
-
ในบรรดาซีรี่ส์ปรัชญาช่างกลของคุณเท็น นอกจากภาค เส่ง เปา และ ภาค ตั้ม ทัต แล้วก็มีภาคนี้ละที่ชอบเป็นพิเศษ
ชอบหลายฉากในเรื่องเลยนะ ทั้งฉากปูดูแลน้อง ทำกับข้าวให้น้องกิน มันเป็นฉากอะไรที่ง่ายๆพื้นๆ แต่อ่านแล้วอบอุ่นหัวใจ
ปกติทุกภาคคุณเท็น ก็หาประเด็นความต่างแปลกๆมาจับคู่กันอยู่แล้ว แต่ภาคนี้พิเศษ ที่สมจริงมาก และมันมีอะไรที่มากกว่าการทำตามความต้องการของตัวเอง
คุณเท็นนำเสนอประเด็นเรื่องภาระหน้าที่ ความกตัญญูได้เยี่ยมเลยครับ
ขอบคุณ ผู้แต่ง คนโพส และ คนที่มาโพสตอนพิเศษนะคับ :L2:
ปล ปกติอีโมตัวนี้แทบจะไม่ได้ใช้แต่อ่านตอนพิเศษแล้วมันโฮกกกกกกกกกกกกกก จริงๆ :m25:
-
สนุกมากๆเลยอ่ะ
มีทั้งเศร้ามากกกกกในตอนแรกๆ หมดน้ำตาเป็นปี๊บ
กับตอนหลังที่่อ่านไปอมยิ้มไปในความน่ารักของตัวละคร
สนุกมากก :กอด1:
-
:o12:
เรื่องนี้ อ่านไปร้องไห้ไป inner จัดไปหน่อยคนอ่าน
ความรักที่เกิดจากความไม่เข้าใจกัน กว่าจะผ่านมันมาได้ :sad4: เกือบไม่สมหวังแล้วเนอะ
ยิ่งตอนที่ลาจากไปแต่งงาน มันเจ็บ เจ็บลึกเลย
แบบว่าต่างคนต่างไม่มีความสุข แต่สุดท้าย
เค้าก้อกลับมาคู่กัน..แถม หื่นขึ้นอีกต่างหาก
ชอบประโยชน์ที่ฝนว่า ถ้าปู ไม่ยอม ฝนจะข่มขืนนะ โธ่......ฝน ถ้าปูมันไม่ยอมขึ้นมาจริงๆ จะกล้าหรือ :oo1:
-
อ่านไป ลุ้นไป บีบคั้นไป เขิลไป
พอจบแล้ว ยิ้มหน้าบานเลย
:z3:
-
น่ารักมากมาย
-
สนุกครับ.......รอผลงานอื่นๆต่อไปครับ
-
ชอบครับ...อดทนรอ
-
เป็นอีกเรื่องที่สนุกมากๆเลย
ขอบคุณ คุณเท็นที่แต่งเรื่องดีๆให้อ่านกัน
ขอบคุณ คนโพสที่หาเรื่องดีๆมาให้อ่านคับ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เขียนได้ดี...ชอบมากๆๆๆ เงินเดือนออกได้กินดีคือ ไข่เจียวกับผัดผักบุ้ง แล้วกลางเดือนร่า จะกินอะไร
เห็นภาพเลย...........
-
:bye2:
:bye2:
-
ชอบๆๆๆ สุดๆอ่ะ
คุณปูน่ารักมากมายย ปากกัดตีนถีบสุดๆๆ
คุณฝนนี่ก็น่าจะน่ารัก
ชอบๆๆๆ
-
ไม่อยากบรรยายเพราะมันเกินคำบรรยายจริงๆ
-
ปูกับฝนคู่นี้น่ารักกันมากๆเลยอ่ะ ชอบๆ
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ขอแค่ให้รู้ว่ารักกัน ได้เข้าใจกันเหมือนปูกับฝนนี่ช่างเป็นรักที่บริสุทธิ์จิงๆ
อะไรจะน่ารักกันขนาดนี้ แต่แอบอิจฉาฝนนะนี่ที่ได้กินปูสงสัยจะหวานน่าดูเห็นกินไม่เบื่อเลย อิอิ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆน่ารักๆอย่างนี้นะ
:L2:
-
อ่านกี่ครั้งก็ชอบ.................มาก
-
คิดถึงเลยมาเยี่ยม
-
สานุกสุดก้อยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ทุกอย่างเลย
ดีใจด้วยที่สุดท้ายก็กลับมาเจอกัน
คู่แท้ยังไงก็ต้องเจอกันเนอะ
ตอนแรกที่อ่าน แอบเศร้านึกว่าจะไม่ได้เจอกันแล้ว
ยิ่งตอนแต่งานยิ่งช็อคอ่ะ ลุ้นสุดตัวมากเลยอ่ะ
ลูกปูก็น่ารัก ปูก็น่ารัก คุณฝนก็น่ารักอ่ะ ภรรยาคุณฝนผ่าน!(๕+)
รักกันมากๆนะคะจุ๊ฟๆ (๕+)
ขอบคุณมากนะคะ
ทั้งคนโพสและคนแต่งเลย
-
อ่านตอนแรกๆใจหายแว้บ
นึกว่าจะจบเศร้าซะแล้ว
ดีจังที่จบแฮปปี้
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากเลย
ดีใจจังที่ได้เจอเรื่องนี้
o13
-
มาแอบอ่านแต่ถ้าไม่มาเม้นใ้ห้คงจะเสียมารยาทน่าดูเลย 55
สนุกมากเลยค่ะ อ่านแล้วแรกๆปวดตับ :z3:
หลังๆปวดจมูก :m25:
เดี๋ยวจะไปตามหาภาคอื่นๆอ่านต่อนะคะ :3123:
-
:o8: :o8: :-[ :-[
น่ารักมากๆๆ
-
สนุกมากเลยเสียน้ำตาไปหลายหยดเลย
อ่านแล้วนึกถึงเรื่องบางเรื่องทีี่เคยประสบมาเลย
ยิ่งทำให้เสียน้ำตามากไปอีก ขอบคุณนะจ๊ะ
ถ้าไม่ได้อ่านคงเสียใจแย่เลย
ภาคพิเศษน่ารักดี กว่าจะเจอกันได้
เล่นเอาเสียน้ำตาไปหลายปีบเลย
:L2: :L2: :L2:
-
มันเป็นมากกว่านิยายแล้วมั้ง
ครบทุกรส ทุกอย่าง
มีทั้งคติ คำสอน ทั้งความถูกต้อง ทั้งความรัก
อบอุ่นมาก ขอบคุณทั้งคนแต่งและคตนโพสค่ะ o13
-
ชอบปู กับ น้ำฝนครับ
โดยเฉพาะปู ชอบมาก
-
ง่วง...แต่เพราะติดพันในอารมณ์เลยฝืนถ่างตาอ่านจนจบ
ชอบมากเลยค่ะ เป็นหนึ่งในคู่สุดโปรดซีรีย์นี้แล้ว
ขอบคุณมากนะคะที่นำมาโพสให้อ่านและพี่เท็นที่แต่งเรื่องนี้ขึ้น
ว่าแต่...เพิ่งรู้ว่าช่างเค้ามีเอกคหกรรมด้วยนิ
อยากกินเค้กเลย...(วันก่อนเพิ่งไปซื้อเค้กที่ร้านนึงคนขายบอกร้านนี้สตาฟมีแต่เด็กวิศวะ...ก็สายพวกช่างนั่นแล...อ่านเรื่องนี้แล้วอยากจิ้นแนวนี้ขึ้นมาตะหงิดๆ)
-
งอนมากมาย
เรื่องนี้เสียน้ำตาไปเยอะ
:m15:
พออ่านจบปั๊ป
อยากกินปู
:-[
-
ขอบคุณมากเลยกับเรื่องดีๆอีกเรื่อง
ตามอ่านช้าไปหรือป่าว...
เป็นกำลังใจให้กับผลงานชิ้นต่อๆไปนะ :bye2:
-
:m15:ทำไมชีวิตของปูถึงได้รันทดเพียงนี้
นับถือปูเลยจริงๆ ทำทุกอย่างได้เพื่อน้อง
อ่านแรกๆนึกว่าปูจะเป็นนายเอกซะอีก แมนซะ
อ่านจบก็อยากจะกินปูด้วยอีกคน :laugh:
ชอบตอนพิเศษมากๆเลย
ดีใจที่ทั้งคู่มาใช้ชีวิตร่วมกันอีก
แถมมีลูกปูมาด้วยอีกคน
ขอบคุณคนโพสทั้ง 2คนมากนะค่ะ :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณคนแต่งด้วยค่า :L2:
-
Thank you mak mak na ka..
-
โห น้ำตาร่วงเลย
ปูน่ารักนะ ดูแข็งๆ แต่รักน้องมากเลย
ส่วนน้ำฝน ชีวิตช่างดราม่า อ่านๆ ไปร้องไห้หนักเลย
แต่ชอบจัง หลังจากที่กลับมาเจอกันอีกครั้ง น่ารักมากมายค่ะ
-
ยึยๆๆๆๆ น่ารักอ่า :-[ กินปูๆๆๆๆ
-
ขอบคุณคนแต่ง
:L2:รักคนโพส
:-[ :-[ :-[ :-[
-
:L2: ยังไม่ได้อ่าน แวะมาเม้นท์ให้ก่อนนะคะ
-
o13 อ่านจบแระอ่ะ
อ่านไป ยิ้มไป ร้องไป หัวเราะไป
คนแต่งแต่งดีจังเลยค่ะ เพิ่งเคยอ่านเป็นเรื่องแรก (เชยไปป่าวเนี่ย)
คนโพสต์ก็น่ารักค่ะ ใจดีนำมาแบ่งปันกันด้วย
แล้วจะติดตามผลงานชิ้นต่อๆไปนะคะ :pig4:
-
ถ้าไม่ได้ตอนพิเศษนี้ ยังคงน้ำตาไหลพรากต่อไปเรื่อยๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆครับ
....อยากกินปู....
-
o13
ชอบเรื่องนี่มากกกกกกกกกกกกค่ะ
:L1: อ่านกี่รอบก็ยังน่ารัก
-
ขอบคุณนะคะ ทั้งคนโพสต์เเละ คนเเต่ง เนื้อเรื่องหลักสุดเเสนจะเศร้ารันทด ต้องอ่านตอนพิเศษ น่าร้ากกกกกกกกก ที่สุดเลย
-
เรื่องนี้อ่านแล้วรู้สึกว่าให้ความรู้สึกที่แตกต่างจากเรื่องอื่นๆในปรัญญาที่สุดเลย
อ่านแล้วได้หลายอารมณ์มากจริงๆ เริ่มแรกมากก็รู้สึกสงสารปู
บีบคันอารมณ์มากๆเลยล่ะค่า ตอนแรกคิดว่าจะจบเศร้าแล้วเชี่ยว ดีนะในที่สุดก็ได้กลับมาอยู่ด้วยกัน
-
กรี๊ดดดดดดดดด
สนุกมากเลยอ่ะ ตอนแรกอ่านไปน้ำตาไหลไป
หลังๆ นั่งหัวเราะเหมือนคนบ้า
อ่านรวดเดียวจบ ชอบอ่ะๆๆๆ ปู+ฝน น่ารักที่สุดดด
-
เรื่องนี้น่าสงสารทั้งคู่ :o12:อ่านไปร้องไห้ไป
แต่สุดท้ายก็ได้กลับมารักกันเหมือนเดิม
อิ อิ มีลูกปูเพิ่มมาด้วย :o8:
-
ชอบภาคนี้ค่ะ..
เมะเรียบร้อยกะเคะห้าวๆ แปลกดี นานๆ จะมีแนวนี้ที อิอิ
-
กรี๊ดดดด ซึ้งค่ะ ซึ้งมากกกกก สุดๆเลยยย
รักแท้ มันเป็นอย่างนนี้เอง มีความสุขมากกกก
หลังจากถูกบีบคั้นจิตใจมาทั้งเรื่อง ^^
-
Thanks so much
-
อ่านตอนแรกๆนั่งร้องไห้ สงสารปู
พอตอนท้ายๆ น่ารักอะไรอย่างงี้น้า
ในที่สุดก็แฮปปี้กันทั้งคู่
ขอบคุณนะจ๊ะ สำหรับเรื่องน่ารักๆอย่างงี้
-
ขอบคุณครับ
-
at first a lot of tear
but the end is very cute and
precious >////////////< :pig4:
thank you
-
:impress3:
กลับมาอ่านอีกครั้งก็ยังซึ้งเหมือนเดิม
-
สนุกมากมายค่ะ
แต่ตอนแรกเศร้ามากมายอะ
ทำไมชีวิตของปูถึงได้เศร้าแบบนี้ก็ไม่รู้อะ
-
ตอนแรกชีวตปูรันทดมาก เศร้าได้อีก
แต่สุดท้ายก็มีความสุขแฮปปี่
น้ำฝนก็น่ารักแถมมีลูกปูมาตามป่วนอีกด้วยแม่ปูอีกด้วย :L2:
-
ชีวิตย่อมต้องใฝ่าฟันอุปสรรคเนอะ
รักกันแบบนี้นานๆ นะคะ คุณปูและน้ำฝน :mc4:
-
สนุกมากเลย ครับ
อ่านแล้วน้ำตาซึมไปหลายรอบเลย
แต่ตอนพิเศษน่ารักจริง ๆ
อ่านจบแล้วอยากกินปู
ไปหาปูกินดีกว่า อิิ อิ ๆ ๆ
-
อ่านจบแล้วว
แต่ไม่มีไรจะพูด
นอกจากว่า
.
.
.
.
.
เรื่องนี้สนุกมากๆเลยค๊าบ
หุหุ
ขอบคุณมากๆเลยนะคับที่เอาเรื่องดีดีแบบนี้มาให้อ่าน
-
เล่นเอาน้ำตาซึมเลยทีเดียว
คู่กันแล้วไม่แคล้วกัน
ขอบคุณมากๆค่ะ
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกก...
แต่ก็แอบเศร้า--ดีนะที่จบแบบแฮปปี้ๆ :-[ :-[
-
อ่านแรกๆขมวดคิ้ว เอ๊ะ!อะไรมันจะเศร้าได้ใจขนาดนี้ พอหลังๆนี่รู้สึกว่า...ลูกปูน่าร๊ากกกกก 55+ เกี่ยวมั้ยนี่...
-
สมหวังซะทีนะคุณฝน ว่าแต่หื่นมากระวังโดนปูหนีบนะ 5555
-
ซึ้งงง......... :monkeysad:
ความรักบางทีก็ต้องรอสินะ
ตอนแรกเห็วคำว่า end แอบโวยวายว่าจบงี้ไม่ได้นะ ต้องครองคู่เคียงข้างกันสิ :o211:
แต่พออ่านตอนพิเศษ :o8:
หวานหยดมากๆเลย ชอบน้องลูกปูมาก เวลาเรียกคุณปูจ๋าก็น่าร้ากกกก :impress2:
จะน่ารักยิ่งขึ้นถ้าเรียก แม่ปู :m3:
-
ถ้าไม่ได้ตอนพิเศษคง :m15:
ชอบมากเลยครับจับใจจริงๆ
-
นั่งอ่านจนตาบวม ชอบมากเลยเรื่องนี้ o13
-
น่ารักมากๆ :กอด1:
-
สุดยอดเสียน้ำตาไปรอบ แบบว่ามันบีบหัวใจสุดๆ :m15:
สุข เศร้า เหงา ซึ้ง
ครบรส :pig4:
-
เรื่องนี้เคยอ่านนานแล้ว อ่านจากที่อื่น ชอบมาก >_<
-
ตอนแรกนึกว่าจบแล้ว แบบอะไรอ่ะไม่ได้คู่กัน
แต่มีตอนพิเศษก็โอเค หวานมากๆเลย
-
น่ารักมาก ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้ด้วยนะคะ
-
และแล้วก็ได้มารีให้ซักที เดี๋ยวต้องไปรีต่อภาคอื่นอีก ชอบทุกภาคของปรัชญาฯค่ะ สนุกจริงๆ
-
o13
-
ซึ้งจัง :monkeysad:
-
ลุ้นแทบแย่กลัวคุณน้ำฝนจะเป็นฝ่ายรับ :m20:
แล้วแอบสงสารคุณปูด้วย ชีวิตมันเศร้าได้อีก
แต่สุดท้าย คนรักกัน ก้อได้อยู่ด้วยกัน :impress3:
-
อ่า ไม่ได้มาเช็คดูเลยอ่ะค่ะ ในที่สุดก็จบแบบแฮปปี้สักที ที่ Dek-d เห็นไม่อัพ เลยคิดว่าไม่แฮปปี้ แต่ว่าได้อ่านแบบนี้เลิกคาใจเลยค่ะ ขอบคุณมากมาย
-
:monkeysad: เช็ดน้ำตา
แอบซึ้งกับ ปู ฝน
ในที่สุดก็สมหวังเนาะ :กอด1:
-
น้ำตาท่วมจอเลยอ่า :sad4:
-
จบอย่างงี้...คว้าหมอนมานอนร้องไห้ดีกว่า
แง :z3:
-
ซึ้งมากมายอ่ะเรื่องนี้ อ่านแล้วนึกถึงเพลงๆนึงที่ชอบเลย
เพลงที่ว่างอ่ะ
ชอบเรื่องนี้มากเลย
ขอบคุณพี่คนโพสกับพี่คนแต่งมากๆเลย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//
-
เล่นซะ :m15: ไหลพรากๆๆ
สนุกมากค่ะ
ชอบตอนนี้เป็นพิเศษเลยค่ะ
ขอบคุณคนโพสคาสที่เอามาให้อ่าน o13
-
:L2: คำเดียวช้าๆชัดๆ สุดยอด ครับ เรื่อง นี้
-
เพิ่งอ่านถิง เน่ จบ กำลังสดชื่น กุ๊กกิ๊ก มาเจอปู ฝน จ๊าก น้ำตาร่วง ดราม่าสุดๆ :o7:
ดีนะเนี่ยที่ตอนจบช่วยดึงอารมณ์กลับมาได้เยอะเลย
ขอบคุณคุณเท็นที่แต่งเรื่องดีๆ ให้อ่าน
ขอบคุณคนโพสที่สรรหาเรื่องดีๆ มาให้ค่ะ o13
-
อ่านจบแล้วววว
ชอบมากเลยค่า ตอนจบเศร้ามากมายแต่ดีนะที่มีตอนพิเศษหวาน ๆ
ขอบคุณนะคะ
-
ในที่สุดก้ออ่านจบแว้ว
ซึ้งมากๆๆเลยอ่า
ชอบคู่นี้มากๆๆๆ
ขอบคุนมากๆๆครับ
-
ผมขอบอกเลยว่า ผมอ่านเรื่องนี้เเล้ว ผมประทับใจหลายจุดมาก
โดยเฉพาะตัวละครที่ชอบมากที่สุดเห็นจะเป็นคุณปูครับ
เริ่มเรื่องมาด้วยชีวิตอนาถมาก ผมสงสารมากเลยครับกับชีวิตของคุณปู
เเต่ก็ต้องเเสร้งทำเป็นเลว เพื่อให้ตัวเอง เเละคนรอบข้างมองเเล้วเป็นคนที่เข้มเเข็ง
เเต่ความจริงต้องสู้ชีวิตมาโดยตลอด รักน้องมาก
นี่เเหละครับทำให้ผมประทับใจปูมาก
ส่วนฝนผมก็ชอบนะครับ เเต่ผมเเค่ชอบปูมากกว่าครับ อิอิ
เเต่ที่ไม่ชอบก็ครอบครัวของฝนนี่เเหละครับ เผด็จการเกินไปเเล้ว
ถึงเรื่องนี้จะเศร้า เเต่ก็ซึ้ง ประทับใจดีนะครับ
ชอบเรื่องนี้ครับ :impress3:
-
น่ารักอ้ะ~
ปูดุชอบเอาก้ามหนีบฝน 55+
อ่านแล้วชุ่มชื่นหัวใจดีจัง
แต่ตอนต้นๆสงสารปู ชีวิตอนาถาได้อีก โถๆๆ
เศร้ามากที่ต้องแกล้งทำเหมือนคนเลว
แต่ก็ดีที่เขาเข้าใจกันแล้ว
น่ารักๆๆๆ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: ในที่สุดก็จบแบบน่ารักจนได้ ตอนที่อ่านตอนจบแรกนะ เศร้าอ่ะ แต่ก็ยังดีค่ะ ที่ตอนพิเศษนี้ทำให้ใจชื้นได้ขนาดนี้ หุหุ ชอบอ่ะ :pig4:
-
กว่าจะมาอ่านฟิคของคุณเท็นต่อนี้ก็ใช้เวลาเหมือนกัน
ไม่ใช่อะไรหรอกนะค่ะ เพราะเรื่องที่คุณเท็นแต่ละเรื่องติดมากกกกกกก
แล้วเรื่องนี้ก็ไม่ผืดหวังอีกเช่นเคยค่ะ
ยิ้มออกมาได้ทั้งที่ร้องไห้อยู่
สงสารน้ำฝนมาก ไม่อยากจากปูแต่ก็ต้องทำหน้าที่ของลูกที่ดี
ส่วนปูนี้ก็เป็นพี่ชายที่แสนดี แต่ไม่เข้าใจจริงจริ๊งว่าทำไมต้องหาเรื่องฝนด้วย
แล้วสุดท้ายก็กลับมารักกันจนได้ ไม่คิดว่าฝนจะหื่นขนาดนี้นะเนี่ย
-
เป็น FC ของน้ำฝน :impress2:
อยากได้เเบบเน้อ่ะ :z2:
สนุกมากๆเลยค่ะ o13
-
น่ารักมากมายค่า o13 o13 o13
อ่านตอนแรกมีแต่ :sad4: :sad4: :sad4:
หลังๆมา มีแต่ :oo1: :oo1: :oo1:
-
เกือบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ถ้าไม่ได้ตอนพิเศษช่วยไว้เนี้ย
งานนี้มีโหอ่ะ TT_TT
-
ร้องไห้ตั้งแต่ต้นยันจบเรื่องT^Tรักรันทดแต่นี้แหละพิสูจน์ว่ารักแท้มีอยู่จริง ซาบซึ้ง
-
:เฮ้อ: ตอนแรกคิดว่า จาตีกาน :jul1: ซะแระ
แต่สุดท้ายก้อ :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
เรื่องนี้เป็นหนึ่งในเรื่องที่ดราม่ามากที่่สุดของคุณเท็นเลย แต่ก็ชอบบบบบบบ... อ่านมาหลายรอบละ อิอิ
-
เป็นเรื่องเศร้าที่จบได้น่ารักจังเลยจ้า...รู้สึกจะมาม่าสุดในซีรี่ย์ช่างนะจากที่อ่านของคุณเท็นมาเนี่ย
-
อ่านเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกในซีรีย์ช่าง เดี๋ยวจะตามไปอ่านให้ครบนะคะ
ชอบมาก ตัวละครน่ารัก แสดงให้เห็นถึงความสับสนและภาระหน้าที่ได้น่าเชื่อถือดีค่ะ ชอบๆๆ
ขอบอกว่า ตอนที่ปูบอกให้ฝนแต่งงาน แล้วก้ต้องแยกไปแต่งงาน เราน้ำตาไหลเลยอะ
แบบ โอ๊ยย ไม่อยากอ่านต่อไปเลย ปวดใจสุดๆ แต่ดีใจที่มีตอนพิเศษ น่ารักมากๆๆๆ
เดี่ญวอ่านครบทุกตอนแล้วจะมาติชมใหม่นะคะ ว่าชอบภาคไหนสุด
-
เศร้าสุดๆอ่ะ
เล่นเอาน้ำตาพรากไปหลายตอนเหมือนกัน
แต่แบบอ่านแล้วมันอบอุ่น ได้ใจอ่ะ
ชอบ~~~~ o13
-
อิจฉาน้ำฝน มีปูให้กินตลอดปี :o8:
-
อ่านตอนจบแล้วเศร้ามาก ดีนะมีต่อ :กอด1:
-
เห็นเรื่องนี้หลายรอบแล้ว(รวมถึงหลายภาค)แต่ว่าไม่รู้จะหาอ่านทุกภาคได้อย่างไงจนไปเจอที่หัวข้อ. รวมผลงานที่จบแล้วของนักเขียนa-n
กำลังอ่านภาคอื่นต่อด้วย
ขอบคุณที่แบ่งปันสิ่งดีๆให้ครับ
ขอบคุณ คุณoaw_eang ที่รวมทุกภาคไว้ให้ได้อ่านครับ
-
นึกว่าจะจบด้วยความเศร้าซะแล้ว ดีจริงๆ ที่นักเขียนยังใจดี ให้จบแบบแฮปปี้แอนดิ้ง o7
-
พี่ปูทำเขาร้องไห้T^T
ตอนจบนะร้องไห้ยังกับก็อกแตกตอนตี1(ไม่หลับไม่นอนกันล่ะ)
ยิ่งมีเพลง"ยอมจำนนฟ้าดิน"มาบิ้วล์นะ โอ้ย!!ไหลพราก :sad4:
แต่!!
ตอนพิเศษช่วยคุณได้(เหรอ?)
จะบอกว่าตอนพิเศษก็ร้องเบาๆเพราะตื้นตัน...อินไปไหมมม
ปรกติไม่ชอบเรื่องดราม่านะแต่ยกให้ปู ฝน เป็นเดอะเบสท์ในใจเลย o13 ชอบสุดในปรัชญาฯเลย
ขอบคุณ(คุณเท็น)ผู้เขียน ขอบคุณผู้โพส ขอบคุณเล้าเป็ด ที่ทำให้เราได้อ่านนิยายดีๆ
ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
อ่านทีเดียวจบค่ะ
น้ำตาตกไปกี่รอบแล้วก้อไม่รุ :monkeysad:
เนื้อเรื่องหลักมันเศร้าอ่ะ
เพิ่งมาแฮปปี้ก้อตอนพิเศษเนี่ยแหละ :-[
ยังคงไม่กล้าไปอ่านภาคอื่นๆอ่ะ
กลัวน้ำตาตกใน :sad2:
ขอนั่งทำใจก่อนละกาน :amen:
-
เรื่องนี้กลมกล่อมเหลือเกิน ชอบจัง
-
:pig4: :pig4: :pig4:(http://)
-
ขอจิ้มยาวตั้งแต่คนอ่านไปยัน คนโพสต์ และ เจ้าของเรื่องเลยค่ะ...
บอกตามตรงก่อนว่า..เห็นชื่อเรื่องตอนแรกไม่ค่อยอยากอ่านเลย...
คิดว่าคงเป็นประเภทยกพวกตีกันเหมือนที่เคยๆอ่านมา... พอลองกดเข้ามาจริงๆ ผิดคาดมากๆ
เนื้อหาในช่วงแรกๆทำเอาเราหมด สก็อตเอ็กซ์ตร้าหนานุ่มพิเศษไปสิบสองม้วนเศษ...
เอามาซับน้ำตากันแทบไม่ทัน... เศร้าซึ้งจนหัวใจกระตุกวูบเลยจริงๆขอบอก
ช่วงแรกๆนี่นับอีโมได้เลย... จะเจอแต่...
นี่ :m15: นี่ :sad4: นี่ :o12: แล้วก็ :sad2: 5555+ (และอาจจะมีอื่นๆอีก)
ดำเนินเนื้อเรื่องดีมากค่ะ... อ่านแล้วอยากอ่านต่อ..อยากให้มีตอนต่ออยู่ตลอดเวลา
ราวกับติดละครหลังข่าวกันเลยทีเดียว.... ลองคิดเล่นๆว่าถ้าเป็นละครขึ้นมาจริงๆ คนคงติดกันทั่วบ้านทั่วเมือง
ส่วนตัวแล้วคิดอยู่ว่า น้ำฝนคงไม่มีทางขัดใจที่บ้านแน่ๆ คงไม่หักมุมตรงที่พากันหนีจริงๆ ก็เป็นอย่างที่คิดค่ะ...
แต่ผิดคาดนิดหน่อย! คิดว่าภริยาคุณน้ำฝนจะสิ้นชีวา(วาย)เสียอีก...ที่แท้ก็หย่ากันเท่านั้นเอง...555+
ฉากเรทอ่านแล้วลื่นไหลจริงๆ เจ็บหัวใจจี๊ดๆ จุกแน่นหน้าอกไปหมด คาดว่าหลายๆคนคงเป็นเช่นกัน....
สุดท้ายนี้..ขอขอบคุณทุกๆคนที่ทำให้เกิดนิยายดีดีเรื่องนี้ขึ้นมา...
ไม่ว่าจะคนแต่ง คนโพสต์ หรือแม้แต่เล้า... 555+ พูดซะเว่อร์ราวกับแต่งเองอย่างนั้นแหละ
:pig4: :L1: :L1: :L1: :L1: :pig4:
-
กลับมาหา... คิดถึง
-
อ่านตอนแรก ๆ เป็นอะไรที่ปวดใจมากกก TT
แต่สุดท้ายก็ลงเอยกันด้วยดี :)
-
ถึงตอนจบจะเศร้า
แต่ก็มีตอนพิเศษทำให้เราอุ่นใจ
ฝนกับปูน่ารักมากอะ
ไม่มีอะไรมาขวางแล้ว ได้อยู่ด้วยซะที :กอด1:
-
o13 o13
-
กลับไปอ่านเม้นตัวเอง
จำได้ว่า เคยบอกว่า อ่านเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก
นี่เป็นการกลีบมาอ่านใหม่รอบที่สามสี่ระมั้ง
สรุปว่า ตอบไม่ได้ ว่าในปรัชญาช่างกล เรื่องไหนสนุกสุด
เพราะชอบมันแม่งทุกเรื่อง ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ทำให้ตามไปสิงบอร์ดพี่เท็นและเรื่องอื่นๆต่อเรื่ิอยมา
ต้องขอบคุณเวลาว่าง ที่ทำให้เรามารู้จักเรื่องนี้ เพราะคิดว่าว่าง แล้วชื่อเรื่องก้ไม่น่าอ่าน
เลยอ่านฆ่าเวลาเล่นๆ
ที่ไหนได้ เป็นการฆ่าเวลาที่ติดงอมแงม แถมอิ่มอกอิ่มใจมาก
ขอบคุณปู ฝน ที่เป็นจุดเริ่มต้นให้เริ่มอ่านนิยายพี่เท็น
ขอบคุณคนโพส ขอบคุณเล้าเป็ด
สุดท้าย
ขอบคุณพี่เท็น กำลังใจของเรา
ปล. แนะนำให้อ่าน Running ฟินนาเล่ม๊ากกกก o18
-
คิดถึงครับ
อ่านแล้วมีความสุข
-
อ่านตอนแรกๆร้องไห้เลย คุณฝนไม่ยอมเชื่อคุณปูจ๋า แงแง :m15:
แต่พอตอนหลัง ว้าววมากๆเลย :pighaun: เลือดไหนหมดตัว ชอบๆ
-
ขอบคุณค่ะ ดีใจที่นิยายจบแบบ มีความสุข :เฮ้อ: แอบลุ้นจนน้ำตาร่วง
-
ช่วยเพิ่มเติมครับของคุณ aoikyosuke
ปู+ฝน เรื่องของคนรักกัน
"อย่าทำอย่างนี้อีก ขอร้องได้มั้ย อย่าทำขอร้องเถอะ" จำได้ว่านานมาแล้วเคยได้ยินคำพูดนั้นแล้วก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาทำเป็นหูทวนลมเหมือนไม่ได้ยินอะไร ไม่ได้หรอก ไม่อยากรับปากถ้าทำอะไรไม่ได้ก็ไม่อยากรับปาก
จะให้บอกได้ยังไง ขอเงินใครไม่เป็น ทำแบบนั้นไม่ได้ ยิ่งตอนนี้ยิ่งทำไม่ได้
"ฝนขอ ปูอย่าทำอีก ขอได้มั้ย" น้ำเสียงสั่น ๆ ท่าทางในยามที่จ้องมองใบหน้ายิ่งทำให้ปูได้แต่ก้มหน้าและหลับตานิ่ง ๆ ก่อนจะปรือตาขึ้น และได้ยิ้มเหงา ๆ กับตัวเอง
ไม่ได้หรอก เราไม่ได้เป็นอะไรกันถึงขั้นที่จะต้องมาดูแลกันขนาดนั้น ไม่มีเงินก็ต้องหา ไปให้เขาต่อยสองสามทีเองเดี๋ยวก็ได้เงินค่าขึ้นชก ไม่ยากหรอกเจ็บตัวเล็กน้อย บางครั้งมันก็คุ้มบางครั้งก็ต้องรักษากันนานหลายวัน แต่ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร เพราะว่ายังไงซะมันก็ชินแล้ว
"ทำให้ไม่ได้หรอก ขอโทษด้วยแล้วกัน" ปูยังคงตอบคำถามแบบเดิม ๆ พร้อมกับการที่น้ำฝนถึงกับนิ่วหน้าด้วยความขัดใจ นั่งลงข้าง ๆ กับคนที่ดื้อรั้นไม่ฟังเหตุผล
ปูควรจะคิดดูบ้างว่าถ้าตัวเองเจ็บหลายวันแล้วกุ้งจะทำยังไง ไม่มีเงินฝนหาให้ได้ แต่ไม่ว่ากี่ครั้งก็ไม่เคยรับ ทำแบบนี้อีกแล้ว ทำให้เสียใจ เห็นคนที่ตัวเองห่วงเจ็บตัวกลับมาโดยที่เจ้าตัวชอบทำเป็นนิ่งเงียบไม่ยอมบอก แล้วสภาพแบบนี้จะให้ทำยังไง จะให้พูดยังไง ก็พูดได้คำเดียวว่าทำแบบนี้อีกแล้วใช่มั้ย
อยากได้เงินทำไมไม่ยอมบอก มีเท่าที่อยากได้ ไม่ได้มากมายแต่ก็พอหาให้ได้ ไม่ใช่ทำแบบนี้
ไม่ใช่ไปให้เขาซ้อมเล่นแบบนี้ ปูไม่เคยคิดถึงใจคนที่ห่วงเลยใช่มั้ย
"ปูก็รู้ว่าเราใช่ว่าจะได้อยู่ด้วยกันอีกนาน แค่ช่วงนี้ แค่ช่วงนี้เท่านั้น แล้วฝนขอแค่นี้ทำไมให้ไม่ได้"
เราทะเลาะกันบ่อย ๆ บ่อยครั้งที่เราทะเลาะกัน ทั้งที่พยายามจะเข้าใจแต่ก็มีหลายครั้งที่ไม่อยากจะเข้าใจ เพราะเรารู้อีกไม่นานเราก็ต้องจากกัน จากกันด้วยหน้าที่และเหตุผล รู้ว่าอีกไม่นานเราจะทำสิ่งที่อยากทำไม่ได้ รู้ว่าเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน อยากให้เวลาที่อยู่กันไม่ต้องทุกข์ทรมานและเก็บเอาไว้เป็นความทรงจำที่ดีที่สุด
"ใครรู้เข้าก็หาว่าเกาะอะเด่ะ แผลแค่นี้เดี๋ยวสองวันก็หายแล้ว ไปอาบน้ำนอนดีกว่า ง่วงแล้วเหนื่อยด้วย"
เป็นการตัดบทที่ดีที่สุด การลุกขึ้นเดินหนี และตรงดิ่งเข้าไปอาบน้ำเป็นสิ่งที่ทำได้ง่ายที่สุดที่จะใช้เป็นวิธีเลี่ยงการถูกถามซักไซ้ให้มากความ
"ปู...ฝนไม่เข้าใจปูเลยจริง ๆ ว่ะ" ได้แต่ยิ้มรับกับคำพูดนั้นและรู้ดีว่าอีกฝ่ายคงจะยืนทำหน้ามุ่ยและส่ายหน้าไปมา ยังไม่จบหรอกเรื่องนี้ยังไม่จบ คงได้ยาวกว่านี้แน่ แต่ต้องอาบน้ำให้เรียบร้อย แผนต่อไปคือต้องแกล้งง่วงนอนแล้วหลับไปเลย ถึงจะได้ไม่โดนว่า โดนพูด โดนบ่น
ไม่ใช่อะไร ก็ไอ้ฝนมันบ่นเก่งจะตาย ก็บอกแล้วว่าแผลแค่นี้เรื่องเล็กยังจะบังคับให้สัญญาจะไม่ให้ไปต่อยมวยอยู่ได้ ทำไม่ได้หรอกเรื่องแบบนั้น ข้าวก็ต้องซื้อ ไหนจะเรื่องค่าทงค่าเทอมค่าหนังสือค่านั่นค่านี่จิปาถะแล้วจะให้แบมือขอเงินที่ฝนหรือไง.........ทำได้ที่ไหนเรื่องแบบนั้น
"แอ่ะ มา....คิดว่าอาบน้ำเสร็จก็จะแกล้งหลับเหมือนเดิมใช่มั้ย มานี่เลย"
โดนดักทางเข้าให้ จอดไม่เป็นท่าแล้วก็ได้แต่ยิ้มแหย ๆ เกาหัวแกรก ๆ ไปสองสามทีและทำหน้ายุ่งเหยิงเหมือนอยากจะบอกว่า อย่าบ่นเลยน่ะ ขี้เกียจฟังเต็มทนแล้ว
"เออ ไม่ทำหรอก เดี๋ยวยังไงค่อยคุยได้มั้ยล่ะ ง่วง" หาทางหนีทีไล่ได้ทันแล้วก็เตรียมเดินหนีแต่เพราะถูกรั้งแขนเอาไว้และรู้สึกถึงไออุ่นจากร่างกายของคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง
ไม่ได้โดนบ่นไม่ได้ถูกว่า ไม่มีอะไรที่ทำให้ต้องคิดอีก นอกจากรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่ซอกคอ และเสียงถอนหายใจยาวเหยียดของคนที่ยืนกอดเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
"เราจะได้อยู่กันนานแค่ไหนเชียว...แค่ที่ได้นี้ก็ดีแล้วใช่มั้ย....แล้วเราต้องเลิกกันไปจริง ๆ เหรอ"
ท้ายประโยคของคำพูด.....น้ำเสียงที่แผ่วลง......ทำให้ปูต้องยืนก้มหน้านิ่ง ๆ และคิดไม่ออกว่าจะทำยังไงกับชีวิตตัวเองต่อไป
ไม่รู้สิ มันตอบไม่ได้......แค่ที่เป็นอยู่ก็ดีแล้วงั้นเหรอ
แค่ที่เป็นอยู่แค่นี้งั้นเหรอ ทำใจไม่ได้ก็ต้องทำให้ได้ ต้องทำให้ได้ แต่ไม่คิดจะตัดใจ ทั้งที่คิดว่าควรต้องทำ
แต่ทำไม่ได้
วันนั้นคนสองคนยืนร้องไห้กันเงียบ ๆ สองคน และไม่คิดจะพูดอะไรอีก น้ำตามันไหล จำได้ว่าวันนั้นเป็นอีกหนึ่งวันที่ร้องไห้ด้วยกันทั้งที่คิดว่าไม่ควรจะร้องอีก เพราะรู้ว่าเวลาที่เราจะได้อยู่ด้วยกันมันน้อยเต็มทน แต่ก็หยุดร้องไม่ได้ ต่างฝ่ายต่างคิดจะเลิกรักกันให้ได้จริง ๆ บางครั้งหาเรื่องทะเลาะกัน อยากจะโกรธกันแต่ทำไม่ได้ สุดท้ายความรู้สึกที่คิดว่าควรจะต้องตัดให้ออกไปจากชีวิตให้ได้ กลับยิ่งฝังแน่นภายในใจมากขึ้นจนแม้วันนี้ก็ไม่สามารถลบเลือนออกไปได้แม้สักวินาทีเดียว
โชคดีเหลือเกิน โชคดีที่วันนั้นไม่ได้ตัดใจ โชคดีที่วันหนึ่งในอีกหลายปีต่อมาเราได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง
โชคดีที่เราได้มีวันนี้
"ฝนขอได้มั้ย....อย่าทำงานขนาดนี้อีกได้มั้ย ขอร้อง" วันนี้ได้ยินคำพูดแบบนั้นอีกครั้ง พร้อมกับการที่ใครบางคนทำหน้ายุ่งเหยิงเหมือนที่เคยได้เห็นเมื่อหลายปีก่อน
"ก็ขนมเขาสั่งเยอะ นอนแค่สี่ชั่วโมงไม่เป็นไรหรอก เนี่ยอดนอนแค่สองเดือนเอง เป็นไข้แค่นี้ไม่เป็นไรหรอกน่า"
พูดอย่างนั้นออกไป และจำใจต้องเดินหนีเลี่ยงไปอีกทางเพราะรู้ว่าจะต้องโดนใครบางคนตามมายืนใกล้ ๆ และคงพูดอะไรที่ทำให้ต้องเดินหนีอีกแน่ ๆ
"นั่น พูดไปก็เท่านั้นฟังหูซ้ายทะลุหูขวา ดีนะ ดีจริง ๆ ฝนจะได้รวยเร็ว ๆ ปูรวยฝนก็รวยด้วย ดีจริง ๆ"
คำพูดประชดประชันและคน ๆ นั้นก็เดินบ่นอีกชุดใหญ่ ก่อนจะยอมรามือด้วยการเดินหนีเข้าห้อง
บ่นทำไม บ่นไปก็เท่านั้น ก็รู้อยู่ว่าไม่เคยทำตามที่ขอยังจะบ่นให้ได้อะไรขึ้นมา
ปูยืนยิ้มกับตัวเองเงียบ ๆ ก่อนจะส่ายหน้าด้วยความรู้สึกบางอย่าง ฝนมัน งอน......
ไม่ทำตามก็งอน......เออ เออ ก็ได้วะ
ก่อนที่จะงอนไปมากกว่านี้........ยอมให้สักครั้งก็ได้วะ
"ฝน...มีอะไรจะบอก"
เดินเข้าไปหาและเขย่าแขนเรียกให้อีกฝ่ายตื่นขึ้นมารับฟัง แต่ก็รู้ว่าฝนเองก็แกล้งหลับเหมือนกัน ให้มันได้อย่างนี้สิน่า โดนเอาคืนบ้างแล้วไง
"ฝน พรุ่งนี้จะนอนอยู่บ้านนะ ถ้าปูจนจะเป็นไรมั้ย" แกล้งก้มหน้าลงไปบอกใกล้ ๆ กับคนที่แกล้งหลับแล้วก็เห็นว่าคน ๆ นั้นรีบปรือตาตื่นขึ้นในทันที ไม่มีทีท่าเหมือนคนนอนหลับเลยสักนิด
"เชื่อได้แน่นะ" คนตัวโตทำหน้ายินดีออกนอกหน้าก่อนจะคว้าคอลงไปหาและกดปลายจมูกหนัก ๆ ลงที่ข้างแก้มเหมือนดีใจที่ได้ยินคำพูดนี้ ก่อนจะยอมผละใบหน้าออกห่างอย่างช้า ๆ
"งั้นคืนนี้ก็ว่างสิ.....ว่างแล้วงั้นก็.........." ดวงตาระยิบระยับ ร่างกายที่ถูกพลิกให้ลงนอนด้านล่างตามด้วยการที่ร่างทั้งร่างถูกทาบทับจากคนตัวโตที่ยิ้มระรื่นเกินหน้าเกินตา
"......................" ไม่ได้ตอบ ไม่ได้เบือนหน้าหนี แต่ก็มีเขินบ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ
ก็เอา ว่างแล้วก็........ก็ได้
ปูยิ้มอย่างนึกเขินและหันกลับมาสบตากับเจ้าของดวงตาร้อนแรงคู่นั้น
"อย่าหนักมากแล้วกัน.....เดี๋ยวลุกไม่ขึ้น" หลบสายตาแล้วก็ได้แต่หลับตาลงช้า ๆ เมื่อปลายจมูกของใครคนนั้นก้มลงมาหา
ไม่คิดว่าจะได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง ทั้งที่ควรตัดใจ ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีก แต่ก็ได้เจอ
บางครั้งสิ่งที่ได้รับจากการรอคอย มันก็คุ้มค่าสมกับที่ต้องรอมานานแสนนาน
Fin...
-
เป็นเรื่องที่เสียน้ำตาให้เยอะมาก
ตอนแรกก็เพราะสงสารปู ชีวิตรันทดเหลือแสน
ต่อมาก็ร้องเพราะสงสารทั้งปูและน้ำฝน
รักกันมากเหลือเกินแต่ต้องตัดใจลาไปทำหน้าที่ของแต่ละคน
บีบคั้นสุด ๆ ขอบคุณทั้งคนเขียนคนโพสนะคะ
-
อ่านจบแล้วทำให้คิดว่าความหวังความฝันยังไม่จบสิ้นถ้าเรายังมีกำลังใจและแรงกาย :m15:
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราอ่านแล้วรู้สึกบีบมากจะร้องให้ก็ร้องแต่ไม่ที่สุดเพราะมันยังมีอารมณ์ของความหวังเล็กๆหล่อเลี้ยงว่าความรักของคู่นี้ต่อไป
ต้องสมหวังหรือดีกว่านี้แน่และในที่สุดก็สมหวังในตอนสุดท้าย
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสมากๆค่ะ :bye2: :pig4:
-
ทั้งเศร้า ซึ้ง น่ารักมาก ชอบสุดๆ :กอด1:
-
ขอบคุณมาก ๆ นะครับ สนุกดี น่ารักมากด้วย
:กอด1: o13 :bye2:
-
อ่านตอนแรกๆบีบหัวใจ สงสารทั้งคูเลย แต่จบน่ารักมากก นึกว่าจะดราม่าซะแล้วว ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีดีน่ารักๆให้อ่านนะคะะ
-
ลูกปู พ่อฝน และ แม่ปู!?!? 55+
รอลูปูหลับก่อนนะแล้วพ่อฝนจะกินปูแหละ :-[ :o8:
-
:L2:เรื่องนี้จบแบบบมีความสุข
ถึงระหว่างทางมันเศร้า แต่ถ้าจบแบบนี้เรายิ้มได้นะ
ขอบคุณคนโพส ขอบคุณคนแต่งค่ะ
ตามล่าเรื่องต่อปายยยยยยยยยยยยยยยยยยย :oni1:
-
สุดยอดแห่งความประทับใจ ประทับใจในความเศร้า น้ำตาซ่าน ประทับใจในการสร้างสรรค์ที่จับต้องได้
ชื่นชมเส้นทางที่เขียนนำพาให้ไปถึงจุดอิ่มของอารมณ์เศร้าและอารมณ์รัก กระทืบเน้นๆ ไม่มีกั๊ก
จบโศกแบบสวยงาม ตอนพิเศษตื้นตัน ดีใจที่มี กลับขึ้นมาบนโลกได้ ก็ด้วยตอนพิเศษนี่แหล่ะ
ขอบคุณผู้โพสท์...รักคุณเท็นผู้เขียน จะตามเก็บเรื่องอื่นต่อไป
-
เรื่องนี้น่ารักดีถึงแม้แรกๆจะช่วยขับน้ำตาออกมาเยอะก็เถอะ :mew5:
แต่สนท้ายก็ได้รักกัน และได้อยู่ด้วยกัน แค่นี้ก็ดีที่สุดแล้ว
ขอบคุณนะคะ :L2: :L2: :pig4:
-
โหยนี่ถ้าไม่มีตอนพิเศษเราคงหน่วงตายเลย ปูกับฝนน่ารักอะ แอบหน่วงๆตลอดเลยแต่สุดท้ายก็แฮปปี้ คนอ่านก็มีความสุข แถมยังมีลูกปูอีก !! !555
-
ฮ้าาา
ในที่สุดก็อ่านมาจนถึงหน้านี้
ประทับใจมากๆจริงๆ
มันช่วยสร้างความหวังที่หมดลงไปแล้ว
ให้กลับมาอีกครั้ง
.อ่านแล้วนึกถึงเรื่องตัวเอง
ชีวิตเราคล้ายฝนเลยอ่ะ
ตรงไม่มีอิสระ.555
ส่วนเรื่องต้องแต่งงานก็เหมือนแฟนเก่าเรา
สิ่งที่เราสองคนมีเหมือนกัน
ที่นอกจากความรักและผูกพันแล้ว
ก็คือ.หน้าที่.หน้าที่ของลูก.
หน้าที่ของสมาชิกในครอบครัว.
หน้าที่ของพี่น้อง
มันทำให้เราสองคนทำอะไรตามใจตัวเองไม่ได้
อีกเหตุผลหนึ่งคือ.เราทั้งคู่ยังเด็กมากๆอยู่เลย
เวลาที่อยู่ด้วยกัน.
น้อยกว่าเวลาที่จากกันซะอีก.5555
2 เดือน/12.ปี 555
แต่ก็นะ.เขายังคงเป็นความทรงจำที่ล้ำค่าของเราอยู่ล่ะ
ไดอารี่ที่เขียนถึงเขา.ตอนนี้ก็ยังเขียนอยู่
ถึงจะไม่บ่อยเหมือนเมื่อก่อน
รู้สึกอบอุ่นและมีรอยยิ้มทุกครั้งเมื่อนึกถึง
คิดหวังอยู่เสมอว่า
อยากให้เขามีความสุข
และเชื่อมั่นว่า
.เขาต้องทำหน้าที่ของตัวเองอย่างดีที่สุดแน่ๆ
ตอนนี้มีสิ่งนึงที่อยากบอก
ถ้าวันไหนบังเอิญเจอกันว่า...
"ขอบคุณนะ" จากนั้นก็จะส่งยิ้มกว้างๆสดใสๆไปให้
เพื่อให้เขารู้และสบายใจ
ว่าวันนี้เราไม่เป็นไรแล้ว. :katai5:
แหม่พอเล่าออกมาแล้วสบายใจขึ้นแฮะ.5555
ไม่มีอะไรหรอก.แค่เอาเรื่องราวประมาณเดียวกัน
มาเล่าสู่กันเท่านั้นแหละ.5555
-
อ่านครั้งเดียวจบรวดเดียวจอด มาม่าหมดไปกี่แพคแล้วลูก?? :z3: :z3:
-
และแล้วก็ได้อ่านเรื่องของพี่ปูกับน้ำฝน ชอบอ่ะ คือมันดีอ่ะ
ขอบคุณมากนะคะ
:กอด1:
-
นายน้ำฝน ร้ายไม่เบานะ เห็นหงิมๆติ๋มๆ แต่รุกไม่ค่อยอยา :m25:กพอเลยนิ
-
ชอบบบบบบบ!! โดยส่วนตัวชอบดราม่าจบดีอยู่แล้ว ชอบเรื่องนี้มากเลย :-[ ตอนแรกนึกว่าจะจบไม่ดี :katai1:
-
ชอบมากครับ แต่ช่วงแรกก็เศร้ามากครับ
ขอบคุณครับ
-
เรื่องนี้เป็นอะไรที่สุดๆจริงๆเลยค่ะ
มีครบ
อ่านไปทั้งร้องไห้
และยิ้มไปด้วย
สรุปคือชอบบบ
:mew1:
-
อ่านแล้ว ก็อ่านอีก ประทับใจเสมอ
-
:-[ :-[ :-[ :-[
-
ชีวิตของทั้งคู่มันเศร้าคนละอย่าง ปูเศร้าที่ต้องหาเงินมาดูแลน้อง ซึ่งกว่าจะได้มามันยากมาก ส่วนฝน เศร้าที่ไม่สามารถทำสิ่งที่ตัวเองอยากทำได้ ตอนที่จบเศร้าเพราะไม่คิดว่าจะต่างคนต่างไป แต่ดีที่ยังมีตอนพิเศษ ที่ทั้งสองได้กลับมาพบและรักเหมือนเดิม ตอนพิเศษหวานๆ น่ารักดีค่ะ ฝนชอบอ้อนว่ะ
-
ตอนอ่านแรกๆนี่ร้องไห้เลยค่ะ
แบบว่าจินตนาการไปก่อนแล้วว่าอะไรเป็นอะไร
แต่พอจบแบบนี้แล้วมันอินๆ ฟินๆ
ชอบที่ทั้งคู่คิดถึงกันอยู่ตลอดเวลาเลย
มันทำให้รู้สึกถึงความรักของกันและกันได้ดีจริงๆ
ึถึงปูจะเป็นคนปากแข็ง แต่ก็ปากแข็งใจดีนะคะ
แบบนี้ละ ฝนรักตายเลย :katai2-1:
เริ่มอ่านตั้งแต่เที่ยงคืนถึงตอนนี้เลย 55555
จะตามอ่านเรื่องอื่นๆต่อไปนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้มาให้
-
เป็นเรื่องที่ทำให้ร้องไห้ได้แม้ไม่ใช่ช่วงดราม่าหนักๆ
และเมื่อดราม่าหนักหน่วงมาถึง...บ่อน้ำตาแตกเลยค่าาา
พอถึงตอนจบปุ้บ! จิตตกเศร้าเลย
แยกกันไม่พอ ยังต้องมายิ้มและใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กันความทรงจำแค่8เดือนอีก
คือทรมานนะพูดถึงอะ
ค่อยมาดี มาหวาน มาแฮปปี้เมื่อตอนพิเศษ (:
เป็นเรื่องที่ทำให้เห็นความต่างของชนชั้นและฐานะทางสังคมได้ชัดมากกค่ะ
อ่านแล้วนึกถึงปย.ที่ว่า อย่าตัดสินคนจากภายนอก
ขอบคุณทั้งคนแต่งและคนโพสค่ะ
-
กลับมาอ่านเป็นรอบที่ร้อยแปดก็ยังฟินเหมือนเดิม
-
ฮาอินโทร
-
กำลังตามย้อนอ่านงานเขียนของคุณเท็น
เรื่องนี้ดีมากเราเสียน้ำตาไปเยอะมาก :katai2-1:
-
:impress2:
-
เป็นเรื่องที่นายเอกรันทดมากๆง่ะ ส่วนน้ำฝนก็น่าสงสาร โดนบังคับจากทางบ้าน :hao5:
-
ดีใจที่มีตอนพิเศษไว้ให้ซับน้ำตา