“โซโล่”ในระหว่างที่กำลังนอนผมก็ตัดสินใจเด็ดขาดถามมันออกไป ไอ้โซโล่หันมามองทำหน้านิ๊งนิ่ง ผมเนี่ยกลั้นใจเลยครับ หน้ามันเหมือนไม่เปิดทางให้กูถามเลยวะ
“เอ่อ...มึงมีเรื่องที่ปิดบังกูหรือเปล่า?”
“เยอะ”
อ้าวเฮ้ย!!? 
มันตอบหน้าตายว่าเยอะ เรื่องไหนบ้างที่มึงปิดบังกูไว้เนี่ย ผมถลึงตาใส่มันทันที ไอ้โซโล่มันก็หัวเราะในลำคอก่อนจะทิ้งตัวนอนลงบนเตียง ไม่ต้องห่วงนะครับพวกเราอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว
“มึงปิดอะไรกูเยอะแยะ พูดมาให้หมด!”
“ไม่มีอะไร กูล้อเล่น”
“ห๊ะ ล้อเล่น? กูไม่เชื่อมึงหรอกโว้ย อย่าเพิ่งนอนนะโว้ย พูดให้รู้เรื่องก่อน!”ผมรีบจับคอเสื้อไอ้โซโล่เพื่อไม่ให้มันหนีคำถามไป ไอ้โซโล่มันขมวดคิ้วแล้วถอนหายใจก่อนจะแกะมือผมออกจากคอเสื้อมัน
“เรื่องอะไร?”
“กูจริงจังนะ”
“อืมๆ”
กูจริงจังไหงมึงอมยิ้มฟ่ะ!!? 
ไอ้ห่านี้แม่งกวนตีนจริงๆ วะ บอกว่าจริงจังไง หน้าตาซีเรียสน่ะเนี่ย ไม่ได้เล่นตลกคาเฟ่ให้ดูสักหน่อย มึงหัวเราะทำไมฟ่ะ!? ผมเริ่มทำหน้าบูด
“กูจะถามแล้วนะ”
“ว่ามา”
“เรื่องคู่หมั้นมึงอ่ะ จริงหรือเปล่าวะ?”
“...”ไอ้โซโล่นิ่งเงียบ ใจผมสักจะไม่ดีแล้วสิ เฮ้ย! อย่าบอกนะว่ามันเป็นเรื่องจริงน่ะ ไม่จริงใช่ไหม!?
“เอาคำตอบเล่นๆ หรือจริงๆ ล่ะ?”
“จริงสิโว้ย!”
ยังจะมีหน้ามาถามกลับอีกว่าเอาแบบไหน นี่กูจริงจังนะโว้ยมันก็ต้องเอาคำตอบจริงๆ สิวะ ไอ้โซโล่มันนิ่งเหมือนกำลังจะคิดอะไรบางอย่างอยู่ กูล่ะลุ้นกะคำตอบของมึงชิบหาย ตอบสักทีสิวะ กูลุ้นจะฉี่แตกอยู่แล้ว ฟาย!!
“จริงวะ”
“เออ ก็ดีแล้วมึงพูดความจริงออกมาแบบนี้กูก็...ห๊ะ!!? เมื่อกี้มึงว่าอะไร!?”
“เรื่องจริงไม่ได้ล้อเล่น”ไอ้โซโล่มันตอบกลับมาด้วยใบหน้านิ๊งนิ่งจนผมคิดว่ามันพูดเรื่องที่ชิวมากมายเลยน่ะเนี่ย ตกลงมันมีคู่หมั้น!? ผมคิ้วชักกระตุก ทำไมรู้สึกว่ามันไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรเลยวะเนี่ย ก่อนที่ผมจะพูดอะไรออกไปไอ้โซโล่มันก็ยกมือขึ้นเป็นปางห้ามญาติ
“เรื่องคู่หมั้นน่ะคุณย่าแค่หาๆ มาให้กูดูเท่านั้นยังไม่มีถาวรและของจริง สบายใจได้กูปฏิเสธไปหมดแล้ว อย่าเพิ่งโวยวาย”
“แล้วทำไมมึงไม่บอกกูเลยวะ”
“ต้องบอก?”
อ้าว ไอ้สัด ย้อนถามแบบกวนส้นมาก!!
“มันไม่ใช่เรื่องที่มึงต้องกังวลหรอกน่า อย่าคิดมาก นอนเถอะ”ไอ้โซโล่มันส่ายหน้าแล้วผลักผมลงบนเตียงให้นอน ผมก็ยังขืนตัวเอาไว้ มันไม่ใช่เรื่องที่ควรกังวลก็จริงแต่กูอยากจะให้มึงบอกกูบ้างนี่หว่า ไม่ใช่ให้กูรู้จากปากคนอื่นทีหลังแบบนี้มันเสียใจนะโว้ย!
“คราวหน้ากูจะบอกล่ะกัน”
“...”
มันพูดแบบนั้นแหละครับที่ผมต้องยอมมันแล้วนอนอย่างว่าง่าย คราวหน้ามันต้องบอกกูนะโว้ย และเหมือนผมจะทำอะไรผิดพลาดไปกับเรื่องนี้นิดหน่อยนะครับ ไอ้โซโล่มันทำตามที่ตัวเองพูดไว้เสมอ ไอ้บ้านี่มันเป็นคนพูดคำไหนคำนั้นจริงๆ แต่กูยังไม่พร้อมจะรู้เฟ้ย!!
พอหลายวันต่อมา ไอ้โซโล่แมร่งกวนส้นอ่ะ เดินเข้ามาบอกแบบหน้านิ่งเลยครับ
“เย็นนี้กูจะไปงานเลี้ยงกับคนที่ย่าแนะนำมาให้นะ”
“ห๊ะ!?”ผมทำหน้าตกใจเมื่อมันพูดออกมาแบบนั้น ไอ้โซโล่ก็พยักหน้ายืนยัน กูไม่ต้องการคำยืนยันโว้ย!! กูต้องการเหตุผล ทำไมมึงจะต้องไปด้วยล่ะ ปฏิเสธไปซะสิวะ
“ปฏิเสธแล้วแต่ครั้งนี้คุณย่าไม่ยอมวะ”
“แล้วมึงก็จะไปเนี่ยนะ?”
“อืม”
สัด!! 
“มึงไม่ไปไม่ได้เหรอวะ?”
“ไม่ได้วะ ไม่มีอะไรหรอก ไว้ใจกูหน่อย”
กูไว้ใจมึงแต่กูไม่ไว้ใจคนอื่น!! ไอ้โซโล่มันยิ้มแบบปลอบใจแล้วตบไหล่ของผมเบาๆ ก่อนจะเดินแยกตัวไปเรียน ผมทำหน้าหงิกตามหลังมันทันที เรื่องมันจะง่ายขนาดนั้นเหรอวะ กูไม่เชื่อ! ในหนังน้ำเน่าที่กูเคยดูกับมามี้น่ะนะคุณย่ามึงต้องวางแผนอะไรไว้แน่ๆ ไม่แน่ว่ามึงไปงานนั้นแล้วคุณย่ามึงก็ประกาศหมั้นต่อหน้าสาธารณชนงี้ทำให้มึงปฏิเสธไม่ได้ แบบมัดมือชกแล้วจะทำยังไง!? แล้วถ้าคุณย่ามึงร่วมมือกับผู้หญิงคนนั้นวางแผนวางยามึงล่ะ เป็นไปได้นะโว้ย!!
“เฮ้ยๆ ไอ้พรีสต์มึงจะยืนทำหน้าหงิกอีกนานไหม ได้เวลาให้อาหารหมาแล้วนะโว้ย”ผมหันไปมองไอ้โจ้ที่ตะโกนมาบอก ในมือถือถุงข้าวที่เหลือเพื่อจะนำไปมอบให้กับสมุนเจ้าเก่า ผมก็เดินทำหน้าทะมึนไปหามัน
“เป็นอะไรของมึงวะ?”
“เปล่า แล้วนี่คนอื่นๆ หายไปไหนวะ?”
“ไอ้แซมกับไอ้บู๊ลิ้มรุ่นพี่เรียกไปคุยด้วยน่ะ ส่วนไอ้สตางค์กับไอ้ฮอยฮักไปห้องสมุด”
“ไอ้พวกนั้นจะเนิร์ดไปไหนวะ ทำเป็นเข้าห้องสมุด เหอะ”
“อาทิตย์ก็สอบแล้วนะมึง”ไอ้โจ้เอ่ยเตือนๆ มา กูรู้น่าว่าอาทิตย์หน้าสอบไฟนอล! อ๊ากกกกก!!! ทำไมสอบไฟนอลมาเร็วแบบนี้วะ โห พระเจ้า ผมยังจำไม่ค่อยได้เลยว่าเรียนอะไรมาบ้างเทอมนี้น่ะ สงสัยจะต้องพึ่งไอ้เด็กเกรียนเรียนแบบไอ้สตางค์กับไอ้ฮอยฮักอีกแล้วล่ะมั้งครับ ผมกับไอ้โจ้เดินมาส่งข้าวส่งน้ำให้กับเจ้ามะหมาที่ข้างๆ คณะ
นั่งๆ มองพวกมันกินข้าวแบบไม่ทุกข์ไม่ร้อนแล้วเริ่มอยากจะเป็นหมา เฮ้อ ไม่ต้องรับรู้ถึงความยากลำบากของการอยู่ในสังคมที่ต้องมีแต่กฎเกณฑ์ แค่ไม่เหมือนคนอื่นแค่แตกต่างจากคนอื่นก็รังเกียจและตั้งแง่ใส่ นี่มันไม่ยุติธรรมสักนิด ผมนั่งถอนหายใจเฮือกแล้วสักพักก็รู้สึกถึงการคลอเคลียของเหล่าสมุน ผมมองพวกมันนิ่ง
กำลังปลอบใจกูอยู่ใช่ไหม? พวกมึงเนี่ยช่างรู้ใจกูจริงๆ คงจะมีแต่พวกมึงล่ะมั้งที่เข้าใจกู เฮ้อ เอาน่า ไม่ต้องมองกูด้วยสายตาเศร้าขนาดนั้นก็ได้ กูสบายดี กูต้องเข้มแข็งใช่ไหม? ผมมองเจ้าหมาตัวสีดำ ทาคุมิมึงว่ากูต้องทำยังไงกับเรื่องนี้ดีวะ ถึงกูจะวางใจไอ้โซโล่มันจะตามเถอะแต่เรื่องนี้มันไม่รับประกันนี่หว่า ยังไงก็เถอะกูต้องรักษาสามีแสนดีที่หาไม่ได้แล้วในโลกแบบนี้ไว้
มึงว่าไงนะทาคุมิ? ให้ไปถามไอ้แบรตพิตเหรอ? ไอ้หมาเวรนี้ถามแค่นี้ก็ตอบให้กูไม่ได้นะโว้ย ผมหันมามองเจ้าหมาตัวทองดูมึงแล้วกูก็รู้ว่ามึงช่วยกูได้นะแบรตพิตในฐานะที่มึงพันธุ์ดีที่สุดและไฮโซกว่าอีกสามตัว มึงต้องมีความคิดดีๆ แน่ มึงว่ามาสิแบรตพิต อืมๆ เอางั้นเลยเหรอวะ มันจะดีเหรอ? ไม่ดีมั้งมึง มึงอย่าเพิ่งสอดสิวะไอ้เบิร์ด ฟังไอ้แบรตพิตมันก่อน!!
“...พรีสต์ ถ้ามึงยังคุยกับหมาไม่จบล่ะก็กูขอตัวไปก่อนนะ”
“ไปไหนวะ?”ผมเงยหน้ามามองไอ้โจ้ที่ทำท่าทางอยากจะไปไกลๆ จากตรงนี้เอามากๆ
“ไปไหนก็ได้ก่อนที่คนอื่นจะเดาว่ากูบ้าแบบมึง!”
“บ้าตรงไหนวะ?”ผมลุกขึ้นอย่างไม่พอใจ โบกมือล่ำลาไอ้พวกหมาสมุนผู้ซื่อสัตย์ แค่คุยกับหมาเอ๊ง กูบ้าตรงไหน!? ผมเดินตามไอ้โจ้ขึ้นตึกมามันพาผมมาที่ห้องสมุดสถานที่สุมหัวของพวกเด็กเรียนและพวก(ส่อง)เด็กเรียน เดินมานั่งโต๊ะที่หนังสือกองเต็มพื้นที่ ไอ้ฮอยฮักกับไอ้สตางค์กำลังเข้าญาณทำความเข้าใจบทเรียนก่อนสอบ
ขยันจริงๆ นะพวกมึง!!
ผมน่ะมันอัจฉริยะข้ามคืนวะ ไว้อ่านก่อนสอบหนึ่งวัน หึๆ ไม่ต้องมายิ้มผมรู้ว่าหลายคนก็ทำแบบนี้! ผมนั่งหยิบหนังสือเปิดดูผ่านๆ แล้วมองไอ้สองตัวนี้มันจะจริงจังกับหนังสือไปไหนวะ แต่ละคนอ่านซะไม่รู้ว่ามีคนมานั่งเพิ่ม ไอ้โจ้ก็หาหนังสือมาอ่านครับ อย่าเพิ่งไปชมมันว่าขยัน มันหานิตยสารมาอ่านต่างหาก!!
“อ้าว พวกมึงมาตอนไหนวะ?”ไอ้สตางค์เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือมองพวกมันอย่างแปลกใจ ไม่ต้องแปลกใจหรอกมึงพวกกูควรจะแปลกใจมากกว่า นี่มันมีสมาธิจดจ้องขนาดไม่รู้ว่าพวกกูมาตอนไหนเลยเหรอวะ ไอ้ฮอยฮักมันก็เงยหน้าขึ้นมามองดูนาฬิกา
“ได้เวลาเรียนแล้วไปกันเถอะ”มันเอ่ยชวนพวกผมด้วยใบหน้านิ๊งนิ่ง ไอ้สตางค์มันก็รีบเก็บหนังสืออย่างว่องมีเก็บเผื่อไอ้ฮอยฮักอีกแน่ะ แหม่ ตั้งแต่รู้ว่ามันเป็นพี่เลิฟมีเนี่ยก็บริการมันยิ่งกว่าแฟนตัวเองอีก จนไอ้บู๊ลิ้มมันเริ่มเหม็นขี้หน้าไอ้แว่นฮอยฮักแล้ว
พอมองไอ้ฮอยฮักแล้วก็นึกถึงไอ้วินเซอร์แฮะ ตั้งแต่ชนคณะนู้นก็ไม่เห็นน้ำหน้าน้ำหนวดมันอีกเลย หรือว่ามันจะเลิกตามไอ้ฮอยฮักแล้ว? นี่ตกลงพวกมันเลิกร้างกันจริงๆ เหรอวะ? แล้วทำไมผมต้องคิดด้วยวะเนี่ย เรื่องของตัวเองยังเอาไม่รอดแล้วยังจะเสนอหน้าไปคิดเรื่องของคนอื่นอีก ช่างเถอะ ไอ้ฮอยฮักซะอย่างผมว่ามันต้องมีทางออกสำหรับเรื่องนี้ไว้แล้วแน่ๆ! กลับมาคิดเรื่องของผมเองดีกว่า
นั่งเรียนไปคิดไปทั้งชั่วโมง โชคดีหน่อยที่อาจารย์แกมาให้สะสางงานเท่านั้น และแล้วการเรียนเทอมนี้ของผมก็ปิดคอร์สทุกวิชาแล้ว เยสสสสส!!! พวกเพื่อนๆ คุยกันนิดหน่อยแล้วแยกย้ายกันกลับบ้านกลับหอ ผมเดินลงมากับพวกเพื่อนๆ เจ้าเก่า จนกระทั่งเดินมาหยุดเมื่อเห็นใครเดินเข้ามาหา ผมขมวดคิ้วฉับพลัน
ไอ้มิวสิค! 
นี่มันยังตามมาหลอกหลอนกูอีกหรือไงฟ่ะ!!? อยู่ที่ใครที่มันไม่ได้หรือไง มึงจะมาหาเรื่องอะไรกูอีก อีกอย่างผมรู้สึกหนาวๆ แทนไอ้มิวสิคมันจริงๆ วะ นั่นไง ไอ้ฮอยฮักมันจ้องไอ้มิวสิค รู้สึกว่ามันจะมีการแก้แค้นเกิดขึ้นหรือเปล่าวะ มีก็ดีสิกูจะร่วมมือกับไอ้ฮักกระทืบไอ้มิวสิคให้หายแค้น ไอ้ฮอยฮักมันมองไอ้มิวสิคแวบหนึ่งก่อนจะหันไปทางอื่นแบบไม่สนใจ อ้าว อย่าบอกนะว่าไอ้ฮักแมร่งจำไอ้มิวสิคไม่ได้!!? เวร!
“พรีสต์มีเรื่องจะคุยด้วย”
“เพื่อนมึงเหรอวะ งั้นพวกกูไปก่อนนะโว้ย โชคดีในการสอบ”ไอ้โจ้และไอ้แซมโบกมือลาไปก่อนเพื่อนแล้วอวยพรการสอบก่อนจะเดินออกไป ไอ้บู๊ลิ้มกับไอ้สตางค์ก็ขอตัวออกไปตาม ไอ้สตางค์หันมายิ้มกว้างไม่ได้หน้าบูดแบบปกติให้ไอ้ฮอยฮัก นั่นๆ ไอ้เตี้ยมึงเห็นผัวมึงหรือเปล่า!? แยกเขี้ยวจะงับหัวมึงอยู่แล้ว!!
“ฮักตั้งใจอ่านหนังสือนะ ถ้าไม่เข้าใจจะโทรมาหาฉันได้ ทุกเวลาเลยนะไม่ต้องเกรงใจ”
“อืม”ไอ้ฮอยฮักพยักหน้ารับง่ายๆ แล้วไม่พูดอะไรอีก ไอ้สตางค์ก็ยิ้มร่าเดินออกไปพร้อมกับไอ้บู๊ลิ้มที่เหล่มองไอ้ฮอยฮักอย่างระแวงจัด พอเป็นไอ้ฮักเนี่ยไม่ต้องเกรงใจโทรไปได้ทุกเมื่อแต่พอเป็นกูโทรไปน่ะนะด่ากูตลอดเหอะ ลำเอียงชัดๆ เลยวะ ไอ้เตี้ยสองมาตราฐาน!!
“แล้วมึงมีอะไรจะพูดกับกูวะ?”
“กูแค่มาบอกเรื่องไอ้โซโล่ วันนี้น่ะ...”ไอ้มิวสิคกำลังจะพูดแต่แล้วมันก็เหล่มามองไอ้ฮอยฮักเหมือนมันเพิ่งจะรู้สึกตัวมายังมีอีกคนที่ยังไม่ไปไหน ผมหันมามองไอ้ฮอยฮักแล้วโบกมือ
“พูดมาเถอะ”
“...กูมาบอกเอาบุญวะ วันนี้ไอ้โซโล่มันจะไปงานเลี้ยงบริษัทเอ็ดเวิร์ดกับว่าที่คู่หมั้นคนสวย เหอะ กูบอกแล้วว่ามึงน่ะควรจะตัดใจแล้วเลิกไปก่อนที่จะโดนเขี่ยทิ้ง อย่าโง่ไปหน่อยเลยน่า จะมีสักกี่คู่กันที่ต้านคำว่าหน้าที่และสังคมได้น่ะ ไม่อยากเสียน้ำตามึงก็เลิกไปเถอะ แล้วจะหาว่ากูไม่เตือน!”
“มึงพร่ำเสร็จหรือยัง?”ผมมองมันนิ่งๆ แล้วเอ่ยถามไปแบบไม่ยี่หระต่อคำพูดนั้นสักนิด ไอ้มิวสิคเหลือบมองผมแล้วยิ้มที่มุมปากแบบเยาะเย้ย
“ไอ้โง่เอ๊ย ถ้ามึงคิดว่าแน่ก็อย่าเสียใจทีหลังล่ะกัน”ไอ้มิวสิคสะบัดหน้าออกไปอย่างเชิดๆ ผมมองตามมันอย่างไม่เข้าใจ ไอ้บ้านี่มันต้องการอะไรกันแน่วะ มาพูดแค่นี้นี่นะ ลงทุนจริงโว้ย
“หมอนี้ก็ยังปากไม่ตรงกับใจเหมือนเดิม”
“อ้าว มึงจำมันได้เหรอวะ?”ผมหันไปมองไอ้ฮอยฮักอย่างแปลกใจ มันหันมามองผมแล้วพยักหน้ารับ อ้าว ถ้ามึงจำมันได้ทำไมถึงปล่อยให้มันเดินลอยหน้าลอยตาแบบนั้นวะ ปกติถ้ามึงมีความแค้นกับใครเนี่ยต้องเอาคืนจนพอใจไม่ใช่หรือไงวะ
“แล้วมึงทำไมไม่ทำอะไรมันวะ?”
“ทำอะไร?”ฮอยฮักถามกลับด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง หือ? จะให้ทำอะไรก็ตุ้บตั้บมันสักหมัดให้หายแค้นไง! ผมขมวดคิ้วมองไอ้ฮอยฮัก นี่มันอาการเก่ากำเริบเหรอไงวะ ความจำเสื่อมหรือไง!!?
“นี่มันจำเรื่องตอนนั้นไม่ได้อีกเหรอวะ?”
“ตอนไหน?”
“ตอนมอหกไงที่มึงเข้าโรงบาล นี่อยากบอกนะว่ามึงยังไม่หายดีน่ะ? เฮ้! ไปตรวจอาการแบบหรือเปล่าวะ?”ผมจับแขนไอ้ฮอยฮักแล้วถามอย่างเป็นห่วง ไอ้ฮอยฮักมันก็ทำหน้างงใส่เหมือนเดิม
“กูหายแล้ว ตอนนั้นมันเกี่ยวอะไรกับไอ้มิวด้วยวะ?”
“ก็เพราะมันไม่ใช่หรือไงที่ทำให้กูกับมึงปางตายแบบนั้น!”ผมตะเบ็งเสียงตอบไปอย่างหงุดหงิด ไอ้บ้านี่ก็นานเข้าใจเหลือเกินเหอะ ไอ้ฮอยฮักมันทำหน้านิ่งกล้ามเนื้อตายซากไปหมด
“นั้นสินะ...”
เออ ในที่สุดมึงก็จำได้แล้วใช่ไหม!? ผมถอนหายใจ
“ถ้าไม่ได้ไอ้มิวมึงคงจะไม่มีโอกาสยืนตวาดแว้ดๆ ใส่กูแบบนี้”
“ห๊ะ อะไรนะ?”ผมหันไปมองไอ้ฮอยฮักแล้วเลิกคิ้วอย่างแปลกใจและสงสัย ไอ้ฮอยฮักมันยักไหล่แล้วเดินออกไปไม่อธิบายต่อ ผมมองมันตาปริบๆ แล้วเรียกมันไว้วิ่งตามไปหลังเสื้อมันไว้แน่น
“ไอ้ฮัก! หมายความว่ายังไงวะ ทำไมไอ้มิวถึงมาเกี่ยวด้วย!”
“มึงไม่รู้?”ไอ้ฮักหันกลับมามองผมอย่างแปลกใจ ถ้ากูรู้กูจะถามมึงไหม เวร!! ผมส่ายหน้าแล้วจ้องหน้าอีกฝ่ายเพื่อรอคำตอบ ไอ้ฮอยฮักมันก็กระพริบตาแล้วหันเดินต่อไปไม่อธิบายอะไร อ้าว เฮ้ย! เดี๋ยวสิโว้ย อธิบายให้กูฟังก่อน!!
“ไอ้ฮัก! มึงบอกกูมาสิวะ!!”
“ถ้าอยากรู้ก็ตามมาสิ”มันหันกลับมาพูดแค่นั้นก็เดินไปต่อทันที ผมเผลอปล่อยเสื้อไอ้บ้านั้นให้เดินหนีไปจนได้ นี่มันเรื่องอะไรกันวะ? ไอ้มิวสิคเนี่ยนะเป็นคนช่วยผมไว้ มันจะเป็นแบบนั้นได้ยังไงก็มันไม่ใช่เหรอที่เป็นคนนำพวกนั้นมาเล่นงานผม ยืนมองไอ้ฮักเดินห่างไปไกลแล้วตัดสินใจวิ่งตามมันไป
“ฮัก! เล่าให้กูฟังเดี๋ยวนี้!!”
“เล่าก็ได้ แต่มึงตามกูมาดีแล้วเหรอ เรื่องไอ้โซโล่ล่ะ?”
“อ๊ะ จริงสิ!”ผมรีบเบรกตัวเองไว้ทันที ลืมเรื่องไอ้โซโล่ไปเลยแฮะ ผมเม้มปากมองไอ้ฮักอย่างหักห้ามใจ อยากรู้ก็อยากรู้ แต่เรื่องไอ้โซโล่ก็ปล่อยไว้ไม่ได้ ผมสองจิตสองใจจนกระทั่งไอ้ฮอยฮักมันถามลอยๆ ขึ้นมา
“งานเลี้ยงบริษัทเอ็ดเวิร์ดมึงอยากไปไหมล่ะ?”
“อยากสิ!”ผมรีบตอบไปอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องคิดเลย กูอยากไปดูน้ำหน้าว่าที่คู่หมั้นไอ้โซโล่มันหน่อย ดีไม่ดีอาจจะได้ไปขัดขวางพวกนั้นอีกด้วย ด้วย กูอยากจัดหนักให้ไอ้พวกนั้นเข็ดไปข้างเลย! ไอ้โซโล่ก็น่าโมโหมันยอมไปทำไมก็ไม่รู้ ไม่สนใจมันก็ได้นี่ อย่าให้รู้น่ะเฟ้ยว่ามึงเต็มใจไป! ผมยืนข่มอารมณ์เดือด ไอ้ฮอยฮักพยักหน้ารับแล้วกวักมือเรียกผม
“ถ้าอย่างนั้นก็ตามกูมา”
เอ๊ะ? ไอ้ฮอยฮักมึงรู้เหรอวะว่าเขาจัดงานเลี้ยงที่ไหน!? ผมมองมันอย่างสงสัย
“ไม่เชื่อก็แล้วแต่มึงล่ะกัน”ไอ้ฮักเดินออกไปทันที ผมเนี่ยยิ้มหน้าบานแล้วกระโดดขึ้นหลังมันทันที ใครจะไม่เชื่อมึงเล่า ไม่มี๊!! ยี่ห้อฮอยฮักทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว!!
“กูเชื่อมึงอยู่แล้วฮัก!”
“ไอ้บ้า มันหนักนะโว้ย!”ไอ้ฮอยฮักเดินไปพูดเสียงลอดไรฟัน ผมก็ยิ่งรัดคอมันแน่น กูไม่ปล่อยโว้ย นานๆ ทีกูจะได้ขี่หลังมึงเชียวนะ นี่มันหลังของท่านเทพผู้เก่งกาจและหลังของเลิฟมีสุดฮอต มีใครอิจฉาผมอ่ะเปล่า อิๆ ไอ้ฮอยฮักถอนหายใจเบาๆ แล้วมันก็เดินต่อไปโดยมีผมขี่หลังมันนั้นแหละ คนอื่นเดินผ่านก็มองเราสองคนด้วยสายตาแปลกๆ
“ลงได้แล้วพรีสต์”
“อะ อืม”ผมลงจากหลังของไอ้ฮักอย่างว่าง่าย มองพวกที่เดินผ่านแล้วมองตามมาแล้วเสียวสันหลังยังไงไม่รู้ นี่คงจะไม่ได้นินทาว่าผมกับไอ้ฮักเป็นจุดจุดจุดกันหรอกนะ แล้วนี่เสือกอยู่ในเขตใกล้คณะวิศวะอีก หวังว่าจะไม่มีใครคาบข่าวไปรายงานไอ้โซโล่มันหรอกนะ ผมทำหน้าเครียดๆ จนกระทั่งไอ้ฮอยฮักเดินมาหยุดที่รถคันหนึ่ง
หือ? ผมชะโงกตัวไปดูว่าเป็นรถของใครก็เห็นคนที่นั่งอยู่ในรถแล้วตกใจ นั้นมันท่านคิงงงงง!! ไอ้ฮอยฮักเปิดประตูเข้าไปนั่งแล้วกวักมือให้ผมเข้าไปบ้าง โอ้แมร่ง! เพิ่งจะเคยเห็นท่านคิงให้ระยะประชิดขนาดนี้ ผมนั่งตัวเกร็งชำเหลืองมองท่านคิงที่ทำหน้านิ่งไม่ต่างจากลูกชายเท่าไร บรรยากาศในรถโคตรอึดอัดเลยครับ!!
“พ่อ ไปร้านนั้นนะครับ”
“เจย์ ร้านเดิม”ท่านคิงพยักหน้ารับแล้วส่งเสียงเข้มไปบอกคนขับรถที่เป็นหนุ่มแว่นหน้าตาดีดูจะเป็นคนจริงจังมากๆ ทำไมรถคันนี้ถึงมีแต่คนประเภทแบบนี้เนี่ย ในรถเงียบมากได้ยินแต่เสียงหายใจของผม นี่มันชวนอึดอัดชิบเป๋งเลยวะ! ยิ่งไอ้พูดมากๆ แบบผมยิ่งแล้วใหญ่ นั่งกลืนน้ำลายของตัวเองตลอดทาง จนกระทั่งมาถึงจุดหมาย
พี่เจย์หนุ่มแว่นลงมาเปิดประตูให้เจ้านาย ท่านคิงเดินลงไปตามด้วยไอ้ฮอยฮักและผมเป็นคนสุดท้าย เรามายืนตรงหน้าศูนย์เสริมความงามที่มีชื่อโชว์เด่นหรา
‘ร้านสปาอะฮ้า~ ความรัก!!’ชื่อสยองชิบหาย!!! 
“ที่นี้ช่วยมึงได้แน่ๆ พรีสต์ หึๆ”ฮอยฮักหันมาพูดกับผมเสียงเบาพร้อมกับรอยยิ้มนิดๆ ผมมองรอยยิ้มนั้นแล้วหน้าซีด คนที่ผมไม่ควรเชื่อมากที่สุดน่าจะเป็นไอ้คนตรงหน้ามากกว่าน่ะครับ!! เห็นรอยยิ้มสนุกนั้นแล้วอยากจะร้องไห้ กูจะไปขัดขวางไอ้โซโล่นะโว้ยแล้วมาที่นี้ทำไม?
มึงพากูมาทำอะไร!!!? TBC.มาต่อเรื่องคู่กัดให้มันจบๆ เรื่องคู่หมั้นและอดีตของพรีสต์กันดีกว่า!!
ตอนนี้ไม่มีอะไรมาก มิวสิคจริงๆ แล้วไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรหรอกนะ~!
รู้สึกว่าตอนหน้าจะเป็นการรวบรวมหนุ่มหล่อลากมาชุมนุนกันโดยมิได้นัดหมาย(?)
ว่าที่คู่หมั้นปะทะภรรยาตัวจริง(?) งานนี้ใครจะอยู่ใครจะไป!!? ตอนหน้าจ้า~
หัวข้อ: >>> คู่กัดที่รัก <<< [เปิดจองรวมเล่ม วันนี้-9เมษายน2558] (อ่าน 1527147 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก