ตอนที่ 17 เฮฮากีฬาภายใน (ครึ่งแรก)( ยินดีต้อนรับเข้าสู่กีฬาภายในของคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์อย่างเป็นทางการ!! )
พวกเรามายืนรวมตัวกันที่หน้าลานคณะถาปัต
และตอนนี้ก็ได้เวลาเริ่มการแข่งขันภายในของคณะแล้วครับ
ผมตบมือแล้วป้องปากโห่ตะโกนยินดี
เมื่อพิธีกรหนุ่มหล่อไม่เสร็จก้าวเข้ามายืนบนเวทีที่ทำขึ้นมาเตี้ยๆ
( ผม แทนแทน เจ้าเก่าเจ้าเดิม ไม่มีใครอาสารับเป็นพิธีกรเล๊ย ทำไมมีแต่ผมมมมมม!? )
ไม่มีใครแย่งไมค์พี่ก็ดีแล้วนี่ครับ! อย่าบ่นมากน่า
รีบๆ พูดแล้วปล่อยให้พวกผมเล่นเกมกันสักที!!
ตอนนี้คนในคณะตั้งแต่ปีหนึ่งถึงปีสี่
ส่วนปีห้าอยากมาก็มาครับ ไม่บังคับเพราะสูงวัยแล้ว
แต่ละคนสวมเสื้อตามสีที่ตัวเองอยู่
แน่นอนว่าผมใส่เสื้อยืดสีขาวมา!
( เช้าวันเสาร์นี้ช่างสดใสจริงๆ เนอะพี่น้องงงง~ เอาล่ะ เรามาเริ่มแข่งกันเลยดีกว่า! )
( เกมแรกของวันนี้คือ... )
พี่แทนกระโดดลงมาจากเวทีโคตรจะเท่(?)แล้วก็เผยมือไปด้านข้าง
ที่มีเหล่าเด็กน้อยปีหนึ่งผลักห่วงฮูลาฮูปขนาดใหญ่มากันเป็นแถว
( ฮูลาฮูปนรก!!! )เฮือก!!!
พวกผมสะดุ้งกันทันที ป๊าดดดดดด!!!
ความกว้างของไอ้ห่วงนรกเนี่ยมันเท่ากับความสูงของผมเลยนะครับเนี่ย!!
เดินไปลอดได้เลยไม่ต้องมาก้ม โห~ แล้วมันจะมาเล่นอย่างไงวะเนี่ย!
( ทีมไหนมันเล่นได้นานมากที่สุดในเวลาหนึ่งชั่วโมงชนะไปโล้ด! )
ว๊ากกกกกกกก!!!
ตั้งหนึ่งชั่วโมงเลยเว้ยเฮ้ย! แล้วพวกผมก็มาลองมาเล่นกัน
ผมต่อแถวลองเล่นบ้าง แม่ง ห่วงมันใหญ่มากเลยเฮ้ย!!
ผมเข้าไปอยู่ในห่วงลองเหวี่ยงไปมา
“อย่าลีลาโว้ยไอ้พรีสต์!”ไอ้โจ้มันตะโกนมาจากหลังแถว
เวร! ห่วงมันใหญ่นะโว้ย!! ผมทำหน้ากังวลนิดๆ
แล้วเริ่มเหวี่ยงห่วงไปแล้วหมุนตัวตาม ย้ากกกกกก!!!
“ก๊ากกกกกก!!!”
ปฏิกิริยาของคนที่กำลังต่อแถวหลุดก๊ากออกมาทันที
ผมรีบลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งหนีอายไปทันที
เริ่มเหวี่ยงไปได้รอบหนึ่งผมก็สะดุดห่วงล้มแปะ
กับพื้นเบาะที่นำมารองกันกระแทกพื้น
ความรู้สึกที่ล้มลงเบาะเนี่ยผมไม่อยากจะบรรยาย
โว้ยยยย!!! โคตรอายเลยกู!! ชาตินี้กูจะไม่เล่นไอ้ห่วงเวรนี้อีก!!
ผมยืนดูคนอื่นๆ เล่นไอ้ห่วงนั้น หึ! พวกมึงก็เหมือนกูนั้นแหละวะ
ชิ! ทำเป็นมาหัวเราะกู!! ผมยืนมองไอ้สตางค์มันเล่น
ไอ้สตางค์อยู่อีกสีครับ มันเริ่มเล่นโยกเอวไปอย่างสนุก
สนุกกกกก!!? เหวี่ยงแต่ละทีมันโคตรจะเจ็บเอวเลยนะโว้ย
แต่หน้าไอ้สตางค์มันชิวมากครับ ไอ้นี่เอวหนากว่าที่คิด!!
ไอ้สตางค์โยกควงฮูลาฮูปชูมือขึ้นแล้วแม่ง
ใครก็ไม่รู้มาเปิดเพลงแดนซ์ให้กับมันอีกต่างหาก
ไอ้สตางค์เหวี่ยงประกอบเพลงอย่างมันส์
เสียงเชียร์ของอีกสีดังกระหึ่ม
ไอ้โจ้ทนไม่ได้มันเข้ามาหยิบห่วงฮูลาฮูปแล้วมันก็เริ่มเล่นบ้าง
ไอ้โจ้มันเริ่มควง ไอ้โจ้ควงเอวหน้ามันเนี่ยมันส์มาก
แต่ห่วงน่ะหล่นไปกับพื้นตั้งแต่รอบแรกแล้ว!!
แต่ไอ้โจ้มันยังควงเอวเอามันส์อยู่นั้นแหละ
แถมมันยังส่งเสียงฮิ้วซะดัง ไอ้พวกคนที่เหลือมันก็ส่งเสียงร้องตามไปอีกแน่ะ
เออ ถึงมันจะแพ้ฮูราฮูปแต่มึงชนะเรื่องควงเอว!!
ทีมสีขาวจัดหนักเรื่องควงเอวพวกมันเล่นเฮฮาไม่ได้สนใจเรื่องการแข่งเล๊ย
สุดท้ายไอ้สตางค์มันก็ชนะไปด้วยสถิติสะท้านโลก
สามนาทีครึ่ง!!!!โอ้ ไอ้เตี้ยเอวเหล็ก!!!!!ไอ้เตี้ยมันทำได้อย่างไงวะ เหวี่ยงทีเอวกูจะหัก!
ผมมองไอ้สตางค์อย่างซูฮก ไอ้เทพฮูลาฮูป!!
และแล้วไอ้เตี้ยก็พบพรสวรรค์ของตัวเอง ก๊ากกกก!!!!
ไอ้โจ้มันเหวี่ยงใส่ไอ้บู๊ลิ้มที่ตบมือชมเชยเมียมันออกหน้าออกตา
“มึงจะตบมือหาพ่อเหรอ!?”
“เออ! เมื่อไรพ่อกูจะมาสักทีวะ ตบนานแหละ”
“แสรดดด! เดี๋ยวกูตบช่วยไหม พ่อมึงจะได้มาเร็วๆ”
ไอ้โจ้เงื้อมมือจะฟ้อนหัตถ์ฟาดกบาลไอ้บู๊ลิ้ม
ผมก็ต้องเดินเข้าไปห้าม จะมาทะเลาะกันทำไมฟ่ะ?
แทนที่จะทะเลาะกัน พวกมึงหันไปเอาชนะอีกฝ่ายไม่ดีกว่าเหรอ?
“อย่าเพิ่งกัดกันสิฟ่ะ”
“พวกกูไม่ใช่หมา!”พวกมันสองคนหันมาเถียงผมพร้อมเพรียงใจกันมาก
“เหรอ กูนึกว่าเป็นซะอีก”
“มึงน่ะสิ!”
“เออๆ พอๆ อย่ามาทะเลาะกันเองอยู่เลย
เรามาช่วยเอาชนะสีน้ำตาลดีกว่า แหม พวกมันคึกกันเหลือเกิน!”
ผมมองไปที่พวกสีน้ำตาลที่กำลังดีใจ
กับชัยชนะแรกและคะแนนห้าสิบแต้มแรกครับ เหอะๆ!
“ไม่ต้องห่วงโว้ยพรีสต์ ปล่อยให้พวกมันดีใจไป หึๆ”
ไอ้โจ้เข้ามาตบไหล่ผมเบาๆ แล้วมันก็ยิ้มที่มุมปาก
ผมพยักหน้ารับแล้วเริ่มหัวเราะเจ้าเล่ห์เหมือนกัน
“เออ ไอ้ฮอยมันไม่อยู่”
“ส่วนไอ้พี่เพ้นต์ก็ปิดทำการ!”
ผมกับไอ้โจ้หัวเราะสะใจ แหม~ วันนี้ไอ้ฮอยฮักมันไม่อยู่ครับ
มันบอกว่าอาทิตย์นี้มันลาทั้งอาทิตย์เลยครับ
ไม่รู้มันไปทำอะไร ผมไม่ได้ถาม มันก็ไม่ได้บอก
สรุปว่าผมไม่รู้ว่าทำไมมันถึงลา
ส่วนไอ้พี่เพ้นต์มันยืนเก๊กหล่อดุจว่าเฮียแกเป็นพระราชา
ไม่ยุ่งเกี่ยวกับชาวบ้านอย่างเราๆ พี่แกยืนยิ้มหล่ออย่างเดียว
แถมยังเอาแต่มองผมท่าเดียว กูจะบ้า!
“ก๊ากกกกก!!!! ไอ้เอ๋อเอ๊ย!!!!”
เสียงเวรๆ ดังขึ้นจากด้านหลังของผม
ผมหันขวับไปมองทันทีแล้วเห็น
ไอ้พวกแปลกแยกแต่มันไม่แตกต่าง
พวกมันสามตัวใส่สีเสื้อขาวมาเหมือนคนอื่นๆ
แต่มันเป็นคนแปลกหน้าในคณะ
ไอ้วินเซอร์ก้มมองกล้องในมือของไอ้โซโล่
แล้วชี้หน้าผมหัวเราะอยู่นั้นแหละ
อะไรของมึงวะ? แล้วพวกมึงมากันทำไมมมม!!!?
ผมเดินมาที่พวกมันทันทีแล้วต้องหยุดชะงัก
เมื่อไอ้โซโล่มันเงยหน้ามามองผม เวร!!
ผมเดินมาใกล้มันแต่ตาเนี่ยมองหน้าไอ้วินเซอร์แทน
กูไม่กล้ามองหน้ามันนนนน!!!
ตั้งแต่วันนั้นมาผมก็เหมือนจะกลัวไอ้โซโล่ขึ้นมาจับใจ
มันเข้ามาใกล้กูก็เผ่นไปก่อน หลบมันมาหลายวัน
“พวกมึงมาทำไมวะ?”
“ถามกู?”ไอ้วินเซอร์เลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ
กูมองหน้ามึงแล้วจะให้กูถามไอ้เวรโจ้ที่อยู่ข้างหลังงั้นเหรอ!?
ผมพยักหน้ามองไอ้วินเซอร์เขม็ง
ไอ้ห่าหัวขาวมันก็บุ้ยปากเซ็กซี่
มึงคิดว่าทำแล้วน่ารักเหรอวะ อุบาทว์ลูกกะตาโว้ย!!!
ถ้ารอให้ไอ้วินเซอร์มันตอบผมคงจะต้องสติแตก
ผมหันไปมองเจ้าคนที่ตัวเล็กสุด รู้สึกว่าจะชื่อ....ชิน!
“กูก็ไม่รู้วะ ไม่ถามไอ้โซโล่มันล่ะ?”ไอ้แว่นชินมันขยับแว่นแล้วยิ้มๆ หันออกไปเหล่สาว
โอ๊ยยย!!! ไอ้เตี้ยเอ๊ย!!! ผมเหลือบๆ มามองไอ้โซโล่ ไอ้บ้านี่นิ่งเชียว
ผมก็ไม่ถามมัน มันก็ไม่พูดอะไร เกิดความเงียบขึ้นทันที
“ไอ้แว่นไปไหน?”
กูอยากจะกราบแทบพระบาทไอ้วินเซอร์
ขอบคุณที่มากอบกู้โลกให้กูก่อนที่มันจะถูกสัตว์ประหลาดทำลาย!
ผมเหมือนยกภูเขาออกจากอก รีบหันไปมองไอ้วินเซอร์ทันที
ว่าแต่มันถามว่าอะไรนะ? ไม่ทันจะได้ยิน!
“กูถามว่าไอ้แว่นหายไปไหน!?”มันถามซ้ำอย่างอารมณ์เสีย
อะไรของมึง!? มึงอยากรู้หรือเปล่า ถามดีๆ สิวะ!
ไอ้วินเซอร์ทำเสียงจิ๊จ๊ะทำหน้าบูดสุดขีด
อาฮะ~ ผมยิ้มออกมาอย่างล้อๆ อะไรของมึงวะไอ้วินเซอร์
ถามกูทีไรก็ถามหาแต่ไอ้แว่นๆ อยู่นั้นแหละ มึงเป็นอะไรกับมัน~
“มึงยิ้มทำไมวะไอ้เอ๋อ!?”
อ้าว!!! เวร กูกลายเป็นไอ้เอ๋อไปตั้งแต่เมื่อไรวะ!?
“กูยิ้มแล้วทำไมวะ เกี่ยวอะไรกับมึง?”
“เวร หาเรื่องเหรอมึง?”
แล้วผมกับไอ้วินเซอร์มันก็แยกเขี้ยวให้กัน
มึงกัดมากูกัดกลับ มาซี!! ก่อนที่หมาพันธุ์เตี้ยกับพันธุ์ใหญ่จะกระโดดขย้ำกัน
ไอ้คนกลางที่ยืนเงียบอยู่นานคว้าเอวผมเอาไว้
ไอ้วินเซอร์บุ้ยปากใส่ผมอย่างน่าหมั้นไส้
มึงถมน้ำลายมาใส่กูเลยไหม ไอ้บ้า!!!
“มึงก็อย่าเนียนไอ้เวรโซโล่!”
ผมกระทู้ศอกใส่ไอ้คนข้างหลัง แหม มันจะมาเนียนกอดกู!!
ผมหันหน้าไปเตะไอ้โซโล่ทันที เตะมันเบาๆ ไม่กล้าเตะมันแรงหรอกครับ
เดี๋ยวพอกลับบ้านมันเอาคืนผมทางอื่นแล้วจะทำอย่างไงล่ะ!?
ไอ้โซโล่มันหลบเล่นๆ ไปกับผมนั้นแหละ มันยิ้มไปด้วย หมั่นไส้โว้ย!
“โว้ยยยยย!!! ตรงนั้นหยุดสวีตกันสักที จะแข่งไหมไอ้หมา!?”
ไอ้โจ้ตะโกนมาเสียงดัง กูสวีตตรงไหนโว้ย กำลังเตะมันอยู่!
ผมชี้หน้าไอ้โซโล่แล้ววิ่งไปหาไอ้โจ้
“นั้นน่ะเหรอผัวไอ้พรีสต์ ไอ้เวรนี่มันเล่นของสูงวะ”
ไอ้บู๊ลิ้มที่ยืนอยู่ข้างๆ ยิ้มๆ ให้กับผม
มึงไม่ต้องมาล้อกูโว้ย!! กูหน้าหนาพอ ไม่สะท้าน!!
“ก็แหงล่ะ นั้นคุณชายโซโล่เชียวนะโว้ย ไม่รู้ไปทำอีท่าไหนดันมาหลงไอ้หมาบ้านี้”
“หุบปากเลยโว้ย”
“มึงเห็นหน้าเฮียเพ้นต์หรือเปล่าวะ ทำอย่างกับโดนใครเหยียบตีนวะ”
ไอ้โจ้มันตีคิ้วไปทางพี่เพ้นต์ที่ตอนนี้ไม่ยืนแล้วครับ
พี่แกไปนั่งกอดอกมองมาที่พวกผมนิ่งๆ ครับ สีหน้าพี่แกอ่านไม่ออกเลย
แล้วการแข่งขันก็ดำเนินต่อ พวกผมลงแรงกันเต็มที่ครับ
ระหว่างที่เล่นเกมไปนั้นผมก็หันไปมองไอ้โซโล่ที่นั่งเก้าอี้นั่งกอดอก
ส่วนไอ้วินเซอร์มันก็นั่งถือกล้องถ่ายรูปถ่ายนั้นถ่ายนี้ของมันไปเรื่อย
ส่วนไอ้แว่นชินเหล่แต่สาวๆ นั้นแหละครับ
แข่งจนจบในตอนเช้าสีขาวก็คะแนนนำไปเล็กน้อย
ได้เวลาพักทานข้าวกลางวันแล้วครับ พวกเราก็หอบข้าวกล่องมากินเอง
เพื่อประหยัดงบประมาณของคณะ น่านนนน~ คณะนี้เขาไม่เหมือนชาวบ้านครับ
ผมกับพวกเพื่อนๆ สาขาเดียวกันนั้นแหละครับ เดินมารวมกลุ่มเพื่อกินข้าวด้วยกัน
“มึงมาทำไมวะ?”
“อ้าว กินข้าวไง”ไอ้โซโล่มันหันมาตอบหน้าตาย
ไอ้พวกนี่เนียนมาก มานั่งกินข้าวกับพวกผมเฉยเลยวะ
แล้วพวกเพื่อนๆ ของผมก็เฉยมาก ไม่มีใครถามหรือพูดอะไรสักนิด
อะไรของพวกมันวะ? ไม่รู้สึกแปลกหรือไง!!?
แล้วพวกผมก็นั่งกินข้าวกันไป ผมเนี่ยมองไอ้โซโล่งงๆ
จะมาป้อนกูทำไมวะ? แล้วอ้าปากให้กูป้อนให้ด้วยแน่ะ!
“เฮ้ๆ ไอ้หมา เฮียเพ้นต์มองมาวะ ตาแทบลุกเป็นไฟ”
“...”ผมมองไอ้โจ้แล้วมองไปที่พี่เพ้นต์
ไอ้โซโล่โผล่หน้าเข้ามาในโฟกัสของผมบังพี่เพ้นต์ไปหมด
ไอ้บ้านี่มันต้องการอะไรวะ? ผมมองไอ้โซโล่ที่ยักคิ้วให้กับผม
ผมก็ยัดไข่ม้วนใส่ปากของมันไปอย่างหมั่นไส้
ไอ้บ้านั้นเคี้ยวพร้อมกับยิ้มให้กับผม อะไรของมันยิ้มอยู่นั้นแหละ
“เอ๋อ ไอ้แว่นไปไหนวะ?”
“ถามถึงมันอยู่นั้นแหละ มึงเป็นผัวมันเหรอ!?”
กูกำลังหงุดหงิดกับไอ้โซโล่ก็หันไปตอบไอ้วินเซอร์ที่โผล่หน้ามาถาม
ถามอยู่นั้นแหละ!!! ไอ้วินเซอร์สะดุ้งเลยครับ สมน้ำหน้า!!
“แห้งงงงงง~ สามีฉันล่ะ~”
เจ๊ปาล์มมี่วิ่งถือกล่องข้าวหน้าเลิศมาหาผมทันที
ผมยกมือเบรกมันทันที ผัวมึงคือใครรรร ไอ้เวรปาล์ม!?
อีเจ๊ปาล์มมี่มันทำแก้มป่องแล้วส่ายตัวไปมา
นั่งลงข้างๆ ผมโดยที่ผลักไสไอ้โจ้มันออกไปข้างๆ
“ฮอยไง ฮอยยยยย~”
กรรมของไอ้ฮอยฮัก!!ผมถอนหายใจสงสารไอ้ฮอยฮักมันครับ
อยู่มาด้วยกันสามปีแล้วอีเจ๊ปาล์มมี่
มันเพิ่งมากรี๊ดไอ้ฮอยฮักเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา
ทั้งอาทิตย์ไอ้ฮอยฮักเมื่อโดนผีสิง
หรือเพราะอีเจ๊ตรงหน้านี้ที่ทำให้ไอ้ฮอยฮักหนีลาไปทั้งอาทิตย์!
“ไอ้ฮอยมันลาหยุดทั้งอาทิตย์วะ”
“ฮอยหยุดไปทำไมอ่า?”
“เออ กูไม่รู้ ถามมันเองสิ”
“เบอร์ฮอยอะไรอ่า?”
ผมมองหน้าเจ๊ปาล์มมี่ เจ๊...ได้ข่าวว่ามึงกับไอ้ฮอยฮักมันเป็นเพื่อนเรียนสาขาเดียวกัน
มาตั้งสองสามปีแน่ะ มึงไม่มีเบอร์มันเหรอวะ?
อีเจ๊ปาล์มมี่ทำหน้าอ้อนตีนใส่ผมเพื่อขอเบอร์โทรไอ้ฮอยฮัก
แต่ไม่เท่านั้นหรอกครับ ไอ้ที่ผมสยองสุดๆ นั้นก็คือไอ้หัวขาวมองมาที่ผมเขม็ง
เหี้ยฮอยยยยยยยย!! ทำไมมึงต้องทำให้กูลำบากด้วยเนี่ย!!?
นั้นก็ผัวมึง นี่ก็เมียมึง!!?แล้วจะให้กูทำอย่างไง!!?“โซโล่กูอยากกินไก่ทอด”
“อ้อ เอ้า...”ไอ้โซโล่หยิบไก่ทอดยื่นมาให้กับผม
ผมก็อ้าปากงับมาเคี้ยว ไม่สนใจเจ๊ปาล์มมี่
และไอ้วินเซอร์ที่แทบจะกินหัวผมอยู่แล้ว!
หันมาใช้งานไอ้โซโล่ให้ไปหยิบตักกับข้าวให้
แล้วสักพักก็มีคนเดินเข้าที่กลุ่มของพวกเรา
“กินน่าอร่อยนะ แบ่งให้พี่กินบ้างสิ”
“...”
ผมเงยหน้ามองพี่เพ้นต์ที่มายืนยิ้มอยู่ข้างบน
แล้วพี่เพ้นต์แกก็เหลือบๆ มองไอ้โซโล่แล้วตัดสินใจ
ให้มันเป็นเหมือนอากาศไร้ตัวตน
ไอ้โซโล่มันก็ขยับเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นแล้วมองพี่เพ้นต์
ผมหันกลับมากินข้าวต่อ กูไม่สนใจกระแสกระแสไฟฟ้าที่แล่น
เปรี้ยงปรางไปทั่วระหว่างสองคนนั้น
แล้วผมก็ชะงักเมื่อเจอสายตาอันร้องแรงอีกสองคู่
เฮ้อ~ ไม่ว่าทางไหนก็ดูเหมือนผมจะโดนต้อนให้จนมุม!!TBC.จากการสอบก็เป็นโครงการ ให้คิดโครงการ เหอะๆ จัดไปครับอาจารย์!
ให้ไปทำโครงการ เหอะๆ จัดไปครับอาจารย์~!!!! มีอะไรให้ทำอีก จัดมา!!
จบไปงั้นแหละ อย่างไงก็ทำครับ เหอะๆ มาครึ่งหนึ่งก่อนนะ
ไม่ค่อยมีเวลาเลยอ่ะช่วงนี้ งานเข้าเยอะ จัดหนักตลอดดดดด~ 
หัวข้อ: >>> คู่กัดที่รัก <<< [เปิดจองรวมเล่ม วันนี้-9เมษายน2558] (อ่าน 1524000 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก