หัวข้อ: รักวุ่นวายของนายตัวขาวสุดซ่า ตอนอวสาน (THE END) Up 11/5/62

[teukkie]

พี่โจ้มาต่อแร้วว แอบหายไปนานเลยยยอ่า พิมต่อเลยได้ไหม อย่าปล่อยให้ตัวชั้นค้าง!! อิอิ  แอบน่ากัวอ่า
อ่านตามพี่โจ้เล่ายังร้องไห้ตามเลย เซนซิทีฟจัด อิอิ แต่แอบฮาที่พี่ฉัตรว่าพี่ทรายเรื่องบริจาคเลือด ขำมาก นึกถึงเวลาอยู่กับเพื่อนเลย อิอิ
พี่เป๊ปสงสัยเจ้ากรรมนายเวรแค้นหนัก มาต่อไวๆน้าพี่โจ้ คิดถุงงงง

[patchylove]

  โฮพี่เป็บคิงคองอย่าเป็นอะไรไปนะ

[noy]

อ่านไปก็สะเทือนใจไปด้วย

[capool]

ฮ่วย !  มาต่อแค่นี้เอง ยังไม่ท้นกระพริบตาก็อ่านจบแล้ว ต่อมเผือกเรื่องชาวบ้านทำงานมันทุรนทุราย 

[nutto]

เย้ๆๆๆๆ พี่โจ้แสนน่ารักกลับมาแล้ว มาต่อให้ยาวเหยียดจุใจด้ว แต่แอบค้างตอบจบ แบบกระตุกวูบไปอีกทีนึง

พี่โจ้กับพี่เป๊ปเป็นคนดี ยังไงพระท่านก็คุ้มครองครับ เมื่อเรามีสติทุกสิ่งุกอย่างจะมีทางออก มีอะไรดลจิตดลใจให้เราทำอะไรเสมอไป

แล้วจะรอคอยตอนหน้าอย่างตั้งใจนะครับ ส่วนเรื่องพระอาจารย์ถ้ายังไงที่พี่โจ้เคยบอกจะเรียนถามให่ก็รบกวนด้วยนะครับขอบคุณมากครับ

[8X]

ทั้งโจ้และเป๊บมีเคราะห์หนักๆ กันทั้งคู่เลยอ่ะ ดีใจด้วยนะค่ะที่ผ่านพ้นเคราะห์หนักๆ ไปหมดแล้ว
ยังไงก็สร้างบุญสร้างกุศลเยอะๆ นะค่ะ ดังเห็นได้จากกรรมดีในชาติภพที่แล้วช่วยให้เราทั้งสอง
รอดพ้นมาได้ด้วยดี รอคอยตอนต่อไปนะค่ะ

[snowboxs]

เข้าใจโจ้เลยค่ะ ที่ต้องดูคนที่เรารักนอนป่วยแบบไม่รู้สึกตัว
แต่ที่โจ้สปอยไว้ ว่าคืนสองเป๊บทรุดลงไปอีก
เป๊บเองก็คงจะสู้อย่างหนักเหมือนกัน


ปล.ตอนลงท้ายนี่ เป๊บวางแผนจะดึงดึ๋งโจ้ตลอดเลยนะ
ปลล.ขอเป็นกำลังใจให้โจ้กับเป๊บรักกันตลอดไปเลยนะคะ

[k@_raMae]

หนูไม่อยากกินมาม่าเเล้วอ่ะพี่โจ้ เเง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
น้ำตาซึมเลยเนี่ย 

[คนอ่าน]

รักแท้ย่อมมีอุปสรรคค่ะ:)

[BlackKnight09]

น่าสงสารอ่ะ

หายเร็ว ๆ เนออออออออ
รอคนเขียน มาเขียนต่อ อยากรู้ว่าจะเป็นอย่างไรต่อ

เศร้า อ่ะ

[anukul]

มารอพี่เป๊ปพี่โจ้ครับ  มาไวๆนะพี่ คิดถึงละ  มาแอบอ่านบ่อยๆ แต่ไม่ค่อยได้คอมเม้น ครับ เพราะบางทีก็รีบๆอ่านแล้วต้องไปทำงานอย่างอื่นครับผม อย่าน้อยใจนะครับอิๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[jonathan2624]

สวัสดีค้าบบบ....ฮ่าๆๆๆ...ก่อนนอนเข้ามาดูว่าใครมาเม้นบ้าง...มีแต่คนอยากอ่านตอนต่อไปทั้งนั้นเลยง่า...ขอบอกเลยว่า ตอนต่อไปคิงคองจะเขียนนะค้าบบบ ตะกี้ก่อนคิงคองจะไปนอน แอบไปอ่านมาแล้วน้า แต่ยังคงต้องเกลาใหม่ เห็นคิงคองบ่นๆว่า เล่ายากมากๆ เพราะนึกคำไม่ค่อยออก เอาเป็นว่าถ้าเขียนเกลาเสร็จจะลงตอนเต็มให้อ่านน้า แอบก๊อปปี้เนื้อหานิดนึงมายั่วน้ำลายก่อน อิอิ ฝันดีค้าบบบบ 

“มึงไม่จำเป็นต้องรู้...มึงรู้ไว้ว่า วันนี้พวกกูจะมาเอามึงไปอยู่ด้วย...มึงต้องตายด้วยน้ำมือพวกกู เหมือนที่มึงเคยทำกูไว้” สิ้นเสียงผู้ชายสูงอายุ คนกลุ่มนี้ก็เดินพุ่งมาหาเร็วมาก จนผมตั้งตัวไม่ทัน
“เฮ้ย...เดี๋ยว...กูไปทำอะไรให้มึง กูไม่เคยรู้จักมึง...อึ๊กกก...ปล่อยกูๆๆๆ” ผู้ชายกับผู้หญิง เอามือมาบีบคอผมแรงมากๆ ไม่คิดเลยว่า จะมีแรงขนาดนี้ ณ วินาทีนั้น ผมดิ้นสุดแรงเกิน จนหลุดมาได้ ผมก็วิ่งหนีสุดชีวิต หันไปมองพวกมันก็วิ่งตามมาครับ

 

[คนอ่าน]

น่ากลัววววว
นิยายรักโรแมนติกกลายเป็นนิยายสยองขวัญไปซะและ อิออ

[snowboxs]

โจ้มายั่วแล้วก็จากไป เด๋วก็ให้เป๊บดึงดึ๋งซะเลยนี่ ล้อเล่น
จะรอตอนต่อไปแบบเต็ม ๆ นะคะ เรื่องแบบนี้ไม่เชชื่ออย่าลบหลู่

[ชางหลง]

มาปูเสื่อรอ 

[Yarkrak]

ยั่วให้อยาก แล้วจากไป รีบมาต่อด่วนเลย กำลังค้าง เอิ๊ก

[capool]

โอ๊ย !  ฆ่าฉัน ฆ่าฉัน ฆ่าฉันให้ตายดีกว่า ดีกว่ามายั่วต่อมเผือกกันอย่างนี้  โหดร้ายที่สุด ! ฮึ้ย ! 

[8X]

เอ่อน้องโจ้มาปล่อยให้อยากแล้วจากไปเนี้ยมันบาปมังค่ะ เฟืองช่วยหญิงด้วยยยย   

[MangoBlue]

น่ากลัวมากกกเลย อยากอ่านต่อเลยอ่าา  รอจ้า

[devilpoo]

อ่าน ๆๆๆๆ ก่อน เดี๋ยวมาเม้นต์

[Angel]

พี่โจ้มายั่วกันได้
ตอนต่อไปแอบน่ากลัว 

รอตอนต่อไปนะคะ 

[nutto]

พี่โจ้ใจร้าย มายั่วแบบนี้ของให้พี่เป๊ป ลงโทษฉีดยา 7 เข็มรวดไปเลยเพี้ยง    โดนแน่ๆพี่โจ้

[anukul]

มารอพี่เป๊ปพี่โจ้นะครับ อยากอ่านต่อแล้ว

[fay 13]

 

[anukul]

ซึ้งจนนํ้าตาไหลเลยพี่  แต่เจอเวลากำลังจะทำลูกเลิกซึ้งเลย แล้วมาเปลี่ยนเป็นอารมณ์สนับสนุนพี่เป๊ปแทน จะได้มีทายาทนะนะพี่ๆ5555555555555555

[หมูกระต่าย]

 

ทำไมมันยากแบบนี้การมีชีวิต

[jonathan2624]

สวัสดีค้าบบบบ หลังจากเมื่อคืนเอาตอนล่าสุดมายั่ว มีหลายคนแทบจะไปดักตีหน้าคอนโดอะ ฮ่าๆๆ คิงคองเขียนเสร็จตั้งแต่เมื่อคืนแล้วคับ ผมก็มาช่วยเกลาๆ ภาษาในบางส่วน อ่านล่วงหน้าแล้ว เล่าซะเห็นภาพ น่าขนลุกเลยนะคับ หมดจากตอนนี้ไป คงหายไปอีกสักระยะใหญ่ๆ ติดงานมากๆ อะคับบ ยังไงจะให้คิงคองมาเล่าๆ ปัจจุบันแก้ขัดน้า รักทุกคนนะค้าบบบ จุ๊บๆๆ
ปล. วันนี้วันเกิดเป๊บน้า ครบรอบอายุ 33 ขวบแล้ว เป็นลุงแก่แล้วละค้าบบบ ฮ่าๆๆๆ แต่ยังหล่อน้า จุ๊บๆ อวยพรเป๊บด้วยน้าค้าบบบ
teukkie : มาต่อให้แล้วน้า....เรื่องทรายฮามากๆ แต่ตอนนั้นฮาไม่ออกนะ อิอิ 

patchylove : ตอนนั้นคิงคองเป็นหนักเลยง่า ตอนนี้แข็งแรงบึกบึนหื่นกามง่า 

noy : ร้องด้วยๆๆ 

capool : แว๊กกกก...ใจเย็นๆ ค้าบบบ มาลงให้แล้ววววว 

nutto : ขอบคุณมากค้าบบบบ  ส่วนเรื่องพระอาจารย์ถามให้แล้วน้า...ท่านนั่งหลับตาสามวินาทีแล้วบอกว่า วันนึงได้เจอท่านเองอะ.....ตกใจเลยง่า ไม่กล้าถามท่านต่อแล้วอะคับบบ 

8X : ขอบคุณมากค้าบพี่....บุญเป็นที่พึ่งได้จริงๆนะค้าบบบ 

snowboxs : ใช่ค้าบบบ หื่นตลอดอะ 

k@_raMae : แงๆๆๆ ร้องด้วยๆๆ 

คนอ่าน : อุปสรรคมากเกินอะค้าบบบ 

BlackKnight09 : มาต่อให้แล้วค้าบบบบ 

anukul : งอลแล้วววว คราวหลังมาอ่านไม่เม้น จะหายไปสามร้อยปีเลยอะ   

ตอบหลังตอนยั่ว

คนอ่าน : 55555 ออกแนวโรแมนสยองขวัญอะค้าบบบ 

snowboxs : 55555 ตอนเช้าโดนเลยง่า แงๆๆๆ 

ชางหลง : นำมาเสริฟให้ละค้าบบบบ 

อยากรัก : มาต่อแล้วค้าบบบบ 

capool : แว๊กกกก ใจเย็นๆๆๆ ค้าบบบ มาแล้วๆๆๆ 

8X : 555555555+ นึกถึงอีเฟืองเลยอะค้าบบบบ 

MangoBlue : มาต่อให้แล้วค้าบบบบ 

devilpoo : ไม่เห้นมาเม้นเลย งอนนนนน 

Angel : มาต่อแล้วค้าบบบบ 

nutto : นั่น คำสาปได้ผลอะ ตอนเช้าโดนไป 1 เข็มเลยง่าาาา 

anukul : มาแล้วเจ้าน้องรักกกก 

fay 13 : 

anukul : โหยมีแนวร่วมง่า....เป๊บได้ใจเลยง่าาาา 

หมูกระต่าย : ใช่ๆๆ การมีชีวิตอยู่ยากมาก ตั้งใจทำความดีน้า 

ตอนที่ 43 อาฆาต+ เคราะห์กรรม ภาคจบ

แต่ในคืนที่สอง อาการของเป๊บกลับมาทรุดเหมือนเดิมอีก ทำให้ผมแทบใจสลายอีกครั้ง

   ผมนอนเฝ้าเป๊บไปเรื่อยๆ อยู่ดี ก็ได้ยินเสียง ติ๊ดๆๆๆ ปิ๊บๆๆ ดังระงมไปหมด ผมลุกขึ้นมองดูหน้าจอ ตัวสีแดงๆ กระพริบ ด้วยความตกใจ เลยกดปุ่มฉุกเฉินหัวเตียง ไม่ถึงนาที หมอกับพยาบาลก็วิ่งมาถึงห้องครับ
“ขอเชิญด้านนอกก่อนนะคะ” พยาบาลกันตัวผมออกไปนอกห้อง

   ผมสับสนและตกใจมาก เป๊บอาการดีขึ้นอย่างต่อเนื่อง แล้วทำไมถึงทรุดได้อีก ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง คุณหมอกับพยาบาลก็ออกมาจากห้อง
“คุณหมอครับ เป็นยังไงบ้างครับ”
“ปลอดภัยแล้วครับ ผู้ป่วยมีอาการหัวใจหยุดเต้นกะทันหัน ตอนนี้หมอได้ฉีดยากระตุ้น และปั๊มหัวใจกลับมาเหมือนเดิมแล้ว ม่านตาตอบสนองต่อแสงได้น้อยลง อืม โดยภาพรวมอาการแย่ลงนะครับ กลับมาโคม่าอีกครั้ง หมอเองก็ไม่เข้าใจว่าเป็นเพราะอะไรนะครับ พรุ่งนี้เช้าหมอจะนำผู้ป่วยไปสแกนสมองด้วยคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า พร้อมตรวจอย่างละเอียด เพื่อวิเคราะห์สาเหตุอีกครั้งนะครับ”
“ครับ...ขอบคุณครับคุณหมอ” ผมยกมือไหว้คุณหมอ ด้วยความรู้สึกเกินยิ่งกว่าความเสียใจ
   หลังจากคุณหมอกับพยาบาลเดินจากไปแล้ว ผมก็เข้ามาในห้อง หยุดที่ปลายเตียง ยืนมองเป๊บ ด้วยความรู้สึกเหมือนเข็มนับพันเล่มแทงเข้าที่หัวใจ เครื่องมืออุปกรณ์ทางแพทย์ มีเยอะมากจนผมไม่รู้เลยว่า มันจะช่วยยื้อชีวิตของเป๊บได้อีกนานเท่าไหร่ น้ำตาแห่งความเสียใจก็ไหลออกมาเองโดยไม่มีการร้องไห้ ผมเดินเข้าไปที่ข้างเตียงอย่างช้าๆ นั่งลงข้างเตียง พร้อมเอามือกุมมือเป๊บ โน้มตัวไปที่ข้างหู
“เป๊บ....เป๊บต้องสู้นะ...ตอนนี้โจ้คิดว่า มันคงไม่ใช่เรื่องทางวิทยาศาสตร์แล้ว....โจ้ไม่รู้ว่าเป๊บเจออะไร....แต่เป๊บต้องสู้นะ....อย่าทิ้งโจ้ไปนะ” ผมพูดไปน้ำตาไหลไป เสียใจเกินกว่าที่จะร้องไห้แล้วครับ

   มาถึงตอนนี้ ก็คงต้องยกให้เป็นหน้าที่ของเป๊บแล้วละคับ เพราะสิ่งที่เจอมา คงจะเป็นเรื่องประหลาดสำหรับใครหลายๆ คน การเจอเรื่องราวในคราวนั้น วิถีการใช้ชีวิตของเป๊บทั้งหมด ได้เปลี่ยนแปลงไปเยอะเลยละ ลองติดตามอ่านนะค้าบ

   สวัสดีครับ ผมเป๊บครับ ได้อ่านเรื่องราวจากตัวขาวแล้ว ถ่ายทอดอารมณ์ได้ออกมาสุดๆ จนผมหนักใจเลยว่าจะเล่ายังไงให้เข้าใจ บอกตรงๆ นะครับว่า เขียนเล่าไม่เก่งมากๆ แถมตัวขาวก็บังคับให้เขียนอีก พอผมปฏิเสธ ก็พูดทำนองว่า จะให้เขียนเล่าเองได้ยังไง เพราะไม่ได้ไปเจอมานี่น่า ทำหน้าดุๆ ใส่ด้วย ผมเลยต้องจำยอมเขียนเล่านะครับ ยังไงถ้าอ่านแล้วงงๆ ไปบ้างก็ขอโทษล่วงหน้าเลยนะครับ
   จากสิ่งที่ผมพอที่จะจำได้ ก็คือ หลังจากงานบวชเสร็จเรียบร้อย ผมก็ล่ำลาเพื่อนๆ เตรียมตัวจะกลับ ไอ้เด่นเพื่อนผมมันก็ชวนผมกลับรถของมัน
“เฮ้ยไอ้เป๊บ...กลับพร้อมกรูเนี่ย เดี๋ยวกรูไปส่ง”
“ไม่เป็นไรวะเมิง...กรูมากับศักดิ์...เดี๋ยวกลับเองวะ”
“มันจะยากอะไรวะ...เมิงก็ให้คนขับรถเมิงขับตามดิ...ไปกะกรูเหอะ..นะเพื่อนนะ” ไอ้เด่นมันก็ชวนเต็มที่
“ไม่เป็นไรวะเมิง....เดี๋ยวเมียกรูด่า...อีกอย่างช่วงนี้ดวงกรูจะเจออุบัติเหตุด้วยวะ”
“ฮ่าๆๆๆๆ....คนแบบเมิงเนี่ยนะกลัวเมีย...ถุย...เมิงเชื่อเรื่องไร้สาระดวงเดิงอะไรนั่นตั้งแต่เมื่อไหร่วะ...ไปกับกรูเหอะ...บีเอ็มซี่รี่ห้าป้ายแดงเลยนะเว้ย เพิ่งถอยมา ไม่มีทางเกิดอุบัติเหตุแน่นอน” ผมรู้สึกเกรงใจไอ้เด่นมัน
“เออๆๆ ได้ๆ .....ฮัลโหล ศักดิ์ เดี๋ยวกลับรถเพื่อน ขับตามหลังมาละกันนะ” ผมรับปากแบบขัดใจไม่ได้ และโทรบอกศักดิ์ รีบวางสายเพราะรู้ดีว่าศักดิ์ต้องห้ามแน่ๆ
“ให้มันได้แบบนี้ซิเพื่อน...แบบนี้ค่อยเป็นเมิงคนเดิม”
   ผมนั่งรถมากับเด่น โดยมีไอ้ศักดิ์ขับตามหลังมาตลอดทาง
“ไอ้เด่น เมิงขับให้ช้าบ้างก็ได้นะเว้ย” ผมมองหน้าปัด 140 กม.
“ป๊อดหรือวะเมิง...ไรว้า ปกติเมิงขับเร็วกว่ากรูอีก”
“กรูว่าช้าบ้างก็ได้นะเมิง เดี๋ยวคนขับรถกรูตามไม่ทัน”
“เออวะ...ลืมๆ ....” ไอ้เด่นลดความเร็วเหลือประมาณ 90 กม
   ในจังหวะนั่น สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น
“เฮ้ยยยยยยยยยยยย....” ไอ้เด่นแหกปากตะโกนลั่นรถ พร้อมหักพวงมาลัย รถเสียหลัก....โครมมมมมม....ผมก็จำอะไรไม่ได้อีก ราวกับว่า หลับตาในความมืดมิด
   ในความทรงจำนั้น ไม่รู้วันเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ผมลืมตาขึ้นมา มองไปรอบๆ เหมือนอยู่ท่ามกลางทะเลทรายสีน้ำตาลดำ ท้องฟ้าครึ้มๆ  ไกลสุดลูกหูลูกตา ผมงงมากว่า มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง พอตั้งสติได้ ผมก็เดินออกจากที่ตรงนั้น โดยไม่รู้ทิศทาง มองไปบนท้องฟ้าก็ไม่มีดาวหรืออะไรที่บ่งบอกทิศทาง ผมเดินไปเรื่อยๆ พร้อมตะโกนตลอดทาง
“มีใครอยู่แถวนี้บ้างครับ...ช่วยผมด้วยยยย”
“แด๊ดดดด...มัมมมมมม....พี่ปริมมมม....พี่ปันนนนน....ช่วยผมด้วยยยย” ผมเดินตะโกนไปตลอดทาง หวังว่าใครสักคนจะได้ยินเสียงผมบ้าง
“โจ้...อยู่ไหนนนนนนนน....ช่วยเป๊บด้วยยยยยย”
“ไม่มีใครช่วยมึงได้หรอก....ฮ่าๆๆๆๆๆ” ผมได้ยินเสียงตะโกนที่ดังจนแสบแก้วหูจากทางด้านหลัง เลยหันไปมอง ภาพที่เห็น
   ผมเห็นผู้ชายสูงอายุ หน้าตาน่ากลัว ใบหน้าเปื้อนไปด้วยเลือด ใส่เสื้อสีขาวเก่าๆ กางเกงขาสั้นดำๆ สายตาจ้องมองมาที่ผมด้วยความอาฆาต ณ เวลานั้น ผมตกใจและรู้สึกกลัวมากเพราะไม่รู้ว่า คือใคร
   ข้างๆ ผู้ชายคนนี้ มีผู้หญิงผอมบาง ผมยาว หน้าตาเปื้อนเลือด ดูน่าเกลียดน่ากลัว เสื้อผ้าที่ใส่ดูออกแนวโบราณๆ เก่าๆ สายตาของผู้หญิงคนนี้มองผมด้วยความอาฆาตมากถึงมากที่สุด ผมเองก็ไม่รู้ว่าไปรู้จักมักคุ้นหรือทำอะไรให้แค้นขนาดนั้น (ในความทรงจำผมเสียงหัวเราะคล้ายๆ อีเฟืองในละครแค้นเสน่ห์หาเลยครับ)
   ถัดไปด้านหลังก็มีผู้ชายสองสามคน ผมเห็นหน้าไม่ชัด แต่สภาพก็ไม่ต่างจากสองคนแรกที่ผมกล่าวถึง ราวกับว่าคนกลุ่มนี้อาฆาตผมเหลือเกิน
“พวกคุณเป็นใคร.....” ผมตะโกนถามไป ในใจรู้สึกกลัวมากๆ
“มึงไม่จำเป็นต้องรู้...มึงรู้ไว้ว่า วันนี้พวกกูจะมาเอามึงไปอยู่ด้วย...มึงต้องตายด้วยน้ำมือพวกกู เหมือนที่มึงเคยทำกูไว้” สิ้นเสียงผู้ชายสูงอายุ คนกลุ่มนี้ก็เดินพุ่งมาหาเร็วมาก จนผมตั้งตัวไม่ทัน
“เฮ้ย...เดี๋ยว...กูไปทำอะไรให้มึง กูไม่เคยรู้จักมึง...อึ๊กกก...ปล่อยกูๆๆๆ” ผู้ชายกับผู้หญิง เอามือมาบีบคอผมแรงมากๆ ไม่คิดเลยว่า จะมีแรงขนาดนี้ ณ วินาทีนั้น ผมดิ้นสุดแรงเกิน จนหลุดมาได้ ผมก็วิ่งหนีสุดชีวิต หันไปมองพวกมันก็วิ่งตามมาครับ
“ฮ่าๆๆๆๆ....มึงคิดว่ามึงจะหนีกูพ้นหรือ....มึงต้องตายด้วยน้ำมือพวกกู....ฮ่าๆๆๆๆ” เสียงหัวเราะโหยหวนน่าสยองดังตามหลังผมมา ผมวิ่งหนีสุดชีวิต แต่หนีไม่พ้น เพราะไอ้สามตัวที่อยู่ด้านหลังมันมาดักด้านหน้า และพวกมันก็มารุมบีบคอ พร้อมกัดตามตัวผม
“เฮ้ย...อย่าทำ...กูไปทำอะไรให้พวกมึง...โอ๊ยยยยยยย...อึ๊กกกกกก” ผมรู้สึกเจ็บมากราวกับใกล้จะขาดใจตาย พยายามดิ้นสุดแรงเกิด แต่ก็ไม่หลุด
   ทันใดนั้นก็มีแสงสว่างสีทองเปล่งประกายออกมาจากรอบคอของผม
“โอ๊ยยยยย....กริ๊ดดดดดดด.....โอ๊ยยยยยยย” ไอ้พวกผีที่กำลังรุมผมอยู่ ก็ทรุดลงไปกองกับพื้นพร้อมร้องเจ็บปวดโหยหวน ผมก้มมองลงที่คอ ก็เห็นแสงสีเหลือง ก็ไม่เข้าใจว่ามีแสงออกมาได้ยังไง แต่เมื่อหลุดจากพวกมันแล้ว ก็วิ่งหนีสุดชีวิตต่อครับ
“มึงงงงงงง.....ทำพวกกูเจ็บ.....กูจะฆ่ามึงงงงงง” เสียงตะโกนที่ดังมากตามหลังมา ผมกลัวมากที่สุด ไม่เคยกลัวอะไรในชีวิตเท่านี้มาก่อน ในใจผมคิดว่า นี่เรากำลังเจออะไรอยู่เนี่ย
   ในที่สุดมันก็ไล่ผมทัน ผมทำอะไรไม่ถูก คิดอะไรไม่ออก พวกมันก็รุมบีบคอ รุมกัด ผมเจ็บปวดทุรนทุรายมากๆ ณ ตอนนั้นผมไม่ได้ดิ้นขัดขืนอะไรอีกแล้ว ไม่มีแรงแม้แต่เพียงจะต่อสู้กับพวกมัน จนกระทั่งได้ยินเสียง
“พุทธะบูชา ธัมมะบูชา สังฆะบูชา ด้วยความดีที่โยมได้ประกอบมาทุกภพชาติ รวมถึงอำนาจสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของหลวงปู่ทวด และ พระพุทธเจ้าทุกพระองค์ ขออำนวยพรให้โยมมีชีวิตใหม่เป็นปกติ หายจากอาการบาดเจ็บในเร็ววัน มีความสุขตลอดกาลนาน....เทอญ”
   เสียงนี้ผมคุ้นมาก ในช่วงเสี้ยววินาที ใช่ นี่เสียง ของพระอาจารย์ สิ้นเสียงของพระอาจารย์ มีแสงสีทองส่องมาจากบนฟ้าที่มืดครื้ม แสงสีทองนั้นสาดลงมาที่ตัวผม พวกผีมันกรีดร้องโหยหวน ทุรนทุรายมากกว่าเดิม กระเด็นไปคนละทิศคนละทาง ผมหลุดจากพันธนาการของพวกมันก็เลยรวบรวมกำลังวิ่งหนีสุดชีวิตอีกครั้ง
“พระอาจารย์...ช่วยผมด้วยครับบบบบบ” ผมตะโกนออกไป
“มึงงงงงง....ไม่ว่าใครจะช่วยมึงงงง....พวกกูไม่ยอมมมม....มึงทำกูๆๆๆๆๆ....มึงต้องตายยยยย” เสียงไล่ตะโกนตามหลังมา ผมตกใจมาก คิดว่า ผมไปทำอะไรพวกเค้า ทำยังไงดีๆๆ ผมวิ่งหนีสุดชีวิต น้ำตาก็ไหลเป็นทาง สารภาพเลยครับ กลัวลนลานจนทำอะไรไม่ถูก วิ่งหนีมาเรื่อยๆ จนแทบจะหมดแรง เหลียวหันไปมอง ก็ยังเห็นพวกมันวิ่งตามมา
“อาฝรั่งๆๆ....วิ่งปายทังขวามือน้า....วิ่งๆๆๆ...อย่าหยุกๆๆ” มีเสียงดังอยู่ในหูผมทั้งสองข้าง...ใครนะ...เสียงคุ้นมากๆ ผมก็เลยวิ่งไปทางขวาสุดชีวิต หมดแรงแทบขาดใจ
“อย่าหยุกๆๆ....วิ่งปายๆๆๆ....อกทงๆๆ...อีกนิกเดียวน้าอาฝรั่งงง...อีกนิกเดียวๆๆ” เสียงนั้นดังก้องในหูผมไม่หยุด
   เคยมั้ยครับ ในเวลาที่เราไม่มีที่พึ่งอะไรเลย เราเลือกที่จะไว้ใจและเชื่อในสิ่งที่เราสัมผัสไม่ได้ ผมวิ่งตามเสียงนั้นบอก แม้ไม่มีแรงแต่ก็ยังคงวิ่ง ในใจพลางนึกว่าเสียงใครคุ้นมากๆ
“อกทงๆ น้า....อย่าหยุกๆๆ....อาฝรั่ง ลื้อ เห็งแสงสว่างสีทองด้างหน้าม่าย...วิ่งเข้าปายๆๆ” ผมมองไปด้านหน้า เห็นแสงสีทองเหมือนที่เสียงลึกลับบอก
“ตั้งสาติๆ น้าอาฝรั่ง...มีสาติๆๆ” ผมพยายามไม่ลนลาน ไม่ฟุ้งซ่าน พยายามไม่กลัว แต่ขายังคงวิ่งๆๆๆ
“มึงงงง...หยุด....กูจะฆ่ามึงงงง....” เสียงพวกผีนั่นยังคงไล่หลังมา
   ในช่วงที่ผมพยายามจะรวบรวมสติ สมาธิ เสี้ยววินาทีนั้นผมนึกออกได้ว่า.....อาม่า....ใช่....เสียงอาม่า....
“อาม่า....อาม่าใช่มั้ยครับบบบ.....ช่วยผมด้วยยยยย” ผมตะโกนเสียงเรียกอาม่า
“วิ่งปายๆๆๆ อย่าหยุกๆๆ...วิ่งๆๆๆ....ใกล้เลี่ยววววว” ผมรู้สึกมีกำลังใจขึ้นมา เริ่มรู้ตัวแล้วว่า สิ่งที่ผมเจอคือ เจ้ากรรมนายเวร แน่นอน รวบรวมกำลังเฮือกสุดท้าย วิ่งไม่คิดชีวิต จนกระทั่งวิ่งเข้าผ่านไปในแสงนั้น แล้วผมก็ล้มตัวลงกับพื้น หมดแรงแล้วจริง ผมมองรอบๆ ตัว เห็นทุ่งหญ้าสีเขียว ท้องฟ้าเหมือนสีเขียวๆ ปนสีทอง ด้านหน้า ผมเห็นต้นไม้ขนาดใหญ่ ตรงใต้ต้นไม้นั้น มีพระสงฆ์นั่งอยู่บนบัลลังก์สวยงาม (ลักษณะเป็นเหมือนฐานนั่งขนาดใหญ่ ผมเรียกไม่ถูกนะครับว่าอะไรขอเรียกว่าบัลลังก์ละกันครับ) พระสงฆ์รูปนั้นมองมาทางผมด้วยความเมตตา หน้าตา ผิวพรรณ ของท่านผ่องใส สว่าง มีแสงเหลืองๆ เปล่งออกมาจากจีวร
   ทางด้านขวามือของพระสงฆ์ มีผู้หญิงใส่ชุดสีขาว สยายยาวเหมือนชุดราตรี นั่งระดับต่ำกว่าพระสงฆ์อยู่ในดอกบัวสีชมพู ผิวพรรณสวยงามเปล่งปลั่ง ท่านยิ้มและมองมาทางผมด้วยความเมตตาอย่างมาก
   ผมหันกลับไปมองพวกผีที่ไล่ตามมา ผมเห็นพวกมันไม่กล้าเข้ามาในบริวเณที่ผมนอนหมอบอยู่ ด้วยจิตสำนึกที่กลัว ผมเลยคลานเข้าไปหาท่านทั้งสอง ด้วยอาการหมดแรง
   คลานไปถึงท่านผมก้มกราบพระสงฆ์สามครั้ง
“เจริญพร....โยมผู้มีบุญมาก....” เสียงของท่าน ฟังไพเราะเข้าไปถึงจิตใจ น้ำตาผมไหลอย่างบอกไม่ถูก เหมือนกับในความรู้สึกว่าผมรอดแล้ว
   ผมหันตัวไปก้มกราบ ผู้หญิงที่อยู่ด้านขวา ผมพยายามนึกว่า คือใคร แต่ ตอนนั้นนึกไม่ออกจริงๆ ครับ
“เจ้าเหนื่อยมั้ย....” ผู้หญิงคนนั้น ยิ้ม ถามผมด้วยน้ำเสียงมีเมตตาอย่างมาก ราวกับว่ามีแสงออร่าเปล่งออกมา ผมบรรยายไม่ถูกจริงๆ ครับ
“เหนื่อย....เหนื่อย...มากครับ” ผมตอบพร้อมก้มกราบด้วยอาการหมดแรง แทบขาดใจ
“เจ้าจงเงยหน้าและหลับตา....”
   ผมหลับตาเงยหน้าตามคำสั่ง ผู้หญิงคนนั้น ยกมือขวาขึ้น มีแสงสีขาวส่องลงมาจากฟ้า ผมมองตามแสง เห็นแจกันเล็กสีขาว ลอยลงมาบนฝ่ามือ ในแจกันมีดอกไม้อะไรสักอย่างที่ผมไม่รู้จักครับ
   ผู้หญิงก็นำดอกไม้ออกจากแจกัน มาแตะที่หน้าผาก ผมรู้สึกสบายตัวเป็นอย่างมาก เหมือนมีพลังอะไรบางอย่างไหลเวียนไปทั่วร่างกาย จนหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเลยครับ
   เมื่อหายเหนื่อย สบายตัว สติสัมปชัญญะเริ่มกลับมา...ชั่วแวบนึง....ผมนึกได้ว่า....ผู้หญิงคนนี้ คือ...พระโพธิสัตว์กวนอิม....ใช่....นึกออกแล้ว....พระโพธิสัตว์กวนอิมจริงๆด้วย
   ผมลืมตามองท่าน เห็นท่านยิ้มด้วยความเมตตาอย่างที่สุด ผมน้ำตาไหลด้วยความปลาบปลื้มไม่รู้ตัว
“ที่เจ้าคิดนั้น...ถูกต้องแล้ว...” ผมยังไม่ได้เอ่ย แต่เหมือนท่านล่วงรู้ความคิด ผมก้มกราบพระโพธิสัตว์กวนอิม

“ไม่ใช่กิจของสงฆ์...ของท่าน...ส่งมันมาให้ผม” ผีผู้ชายสูงอายุตะโกนออกมา
“โยม....อาตมาขอบิณฑบาต...อโหสิกรรม...อย่าได้จองเวรกันเลย”
“ไม่...มันทำพวกเราไว้...พวกเราจะเอาชีวิตมัน” พวกผีพยายามจะฝ่าแสงสีทองเข้ามา แต่เข้ามาไม่ได้ ต่างร้องเจ็บปวด ดังลั่น ผมก็หันไปมองกลุ่มผี ทำอะไรไม่ถูก
“ดูกรโยม...ความอาฆาตแค้นเป็นบ่วงผูกมัดให้เวียนว่ายตายเกิดภพชาติไม่ถ้วน...เปรียบเสมือนสายใยที่พันธนาการไปไม่รู้จักจบสิ้น....ขอให้โยมได้อโหสิกรรมเถิด...ลองพิจารณาดูว่า โยมผู้นี้ได้บาดเจ็บจวนเจียนตาย ได้เจอวิบากกรรมนับไม่ถ้วน น่าจะเพียงพอแก่การใช้กรรมนั้นแล้ว”
“ท่านไม่เข้าใจหรอก...มันทำมาหลายชาติแล้ว...พวกผมตามมาเอาคืน...พวกผมจะฆ่ามัน” ในความคิดผม ณ ตอนนั้น ผมไม่ทราบหรอกครับว่าไปทำอะไรไว้ แต่ดูแล้วผีพวกนี้คงแค้นผมมาก
“โยมการอโหสิกรรม เป็นหนทางอันประเสริฐ....โยมอย่าได้ทำบาปอีกเลย” พระท่านยังคงสอนกลุ่มผีพวกนั้นซึ่งคำสอนนั้นผมก็ได้ฟังด้วย
   ผมเริ่มพิจารณา จนรู้สึกได้ว่าจิตของผมเริ่มมีสมาธิ จนเกิดสติ นึกถึงคำสอนของหลวงพ่อที่ได้พบท่านตอนกิจกรรมรับน้องที่ว่า “เมื่อใดก็ตามพบเจอปัญหาที่สุดในชีวิต....จงทำสิ่งประเสริฐที่สุดของชาวพุทธ.....เจริญพร”
สิ่งที่ประเสริฐที่สุดของชาวพุทธๆๆ  ผมคิดย้ำทวนคำสอนนี้ เหมือนเห็นแสงสว่างแปล๊บนึง ผมคิดออกแล้วว่าควรทำยังไง
   ผมลุกขึ้นเดินไปที่กลุ่มผีพวกนั้น (แต่ก็ไม่ได้ออกไปนอกเขตแสงสีเหลืองทองนะครับ) ระยะห่างจากพระสงฆ์และพระโพธิสัตว์ไม่มากเท่าไหร่ ผมทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าต่อหน้ากลุ่มผีพวกนั้น พร้อมพนมมือ
“ผมไม่รู้ว่า ในอดีตชาติ ผมได้ทำอะไรพวกคุณไว้บ้าง....มีคนบอกผมเสมอว่า ผมเป็นคนที่มีบุญมาก....ด้วยผลบุญที่ผมได้ประกอบมาทุกภพชาตินั้น....ผมขอตั้งจิตอฐิษฐานอย่างแรงกล้า ขอให้ผลบุญนั้นจงบังเกิดแก่พวกท่าน....ขอให้ท่านพ้นจากความทุกข์ ประสบแต่ความสุข และอโหสิกรรมให้กับผมด้วยครับ....หากผมกลับไปมีชีวิตอีกครั้ง....ผมจะบวชเป็นพระภิกษุให้กับทุกท่านครับ” ผมพูดจบ ก็ก้มลงกราบกลุ่มผีเหล่านั้น
   เมื่อเงยหน้าขึ้นมา ผมเห็นแสงสีทองใสสว่างจ้าพุ่งออกมาจากตัวผม และส่องมาจากฟากฟ้า แสงเหล่านั้นหมุนวนไปที่กลุ่มผีพวกนั้น แผ่นดินสั่นสะเทือน ลมพัดจนมีเสียงครืนๆ ดังไม่ขาดสาย ผมรู้สึกตกใจกับสภาพแวดล้อมรอบตัวว่าเกิดอะไรขึ้น หันกลับไปมองที่ผีกลุ่มนั้น ต่างก็นั่งพนมมือ พร้อมน้ำตาไหล ทันใดนั้น ก็เหมือนมีผ้าสีเหลืองพุ่งลงมาจากท้องฟ้า ผ้าผืนนั้นเข้าไปหมุนวนอยู่ที่กลุ่มผีพวกนั้น เมื่อผ้าที่หมุนวนจางหายไป ผีกลุ่มที่ผมเห็นนั้น งดงามราวกับเทพบุตร เทพธิดา ไม่มีเค้าเหลือของความน่ากลัวอีกเลย ผมละอึ้งกับความงดงามนั้นเป็นอย่างมาก
“พวกเราขอขอบใจท่านมาก....นับจากบัดนี้ไป....พวกเราขออโหสิกรรมให้ท่าน” เทพบุตร เทพธิดา ก้มลงกราบผม พร้อมยิ้มให้
“ขอให้พวกท่านไปสู่สุขคติ....ผมจะรักษาสัญญา บวช ให้แน่นอนครับ” ผมก้มลงกราบอีกครั้ง กลุ่มเทพบุตร เทพธิดา ค่อยๆ ลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าจนลับหายไป
   ความรู้สึกผม ณ ตอนนั้นรู้สึกอิ่มเอิบ โล่งใจอย่างบอกไม่ถูก ผมหันกลับมาที่พระภิกษุ กับพระโพธิสัตว์ ท่านทั้งสอง ยังคงยิ้มให้ผมด้วยความเมตา
“ดูกร โยม....โยมได้ทำสิ่งที่ประเสริฐ....ด้วยการขอขมาอโหสิกรรมซึ่งถือว่าเป็นสิ่งที่ทำได้ยากยิ่ง...กลุ่มวิญญาณพวกนั้นหลุดพ้นจากความทุกข์ไปเสวยสุขทิพย์สมบัติบนสวงสวรรค์”
“ครับพระคุณเจ้า....ผมก็ไม่นึกว่า จะช่วยให้พวกเค้าได้ไปสววรค์”
“โยม....กรรมเป็นเครื่องจำแนกของเวไนยสัตว์...การที่เราเวียนว่ายตายเกิดในภพชาติไม่ถ้วน ล้วนมีความแตกต่างกัน บางกลุ่มมีอันจะกิน บางกลุ่มมีความยากจน บางคนรูปงาม บางคนอัปลักษณ์ โยมคิดว่าการเกิดที่แตกต่างนั้นเป็นเพราะอะไรหรือ...ถ้าไม่ใช่กรรมดี กรรมชั่ว ที่เราได้ทำไว้”
“ครับ...พระคุณเจ้า....”ผมพนมมือนั่งฟังพระคุณเจ้าเทศนาสั่งสอน
“โยมเป็นผู้ที่สั่งสมบุญมาก...และได้ประกอบกรรมชั่วมาบ้าง...แต่ด้วยบุญที่มากนั้นทำให้วิบากกรรมเจือจางลง...การกลับไปครั้งนี้ ขอให้โยมได้ตั้งใจสะสมบุญบารมี ละเว้นความชั่ว ทำจิตใจให้ผ่องใส....และอย่าลืมสัญญานั้น” พระภิกษุยิ้มให้ผมด้วยความเมตตา
“ครับพระคุณเจ้า....ผมไม่ลืมสัญญานั้นแน่นอน ขอบพระคุณมากๆ ครับ” ผมก้มลงกราบสามครั้ง
“ถึงเวลาที่ต้องไปแล้ว....ขอให้โยมตั้งมั่นอยู่ในความดี...มีความสุขตลอดกาลนาน...เทอญ...เจริญพร...”
“ในเรื่องอื่น...คงต้องพึ่งพา พระโพธิสัตว์ แล้วนะ” พระภิกษุ หันไป กล่าวกับพระโพธิสัตว์กวนอิม
“เจ้าคะ....กราบนมัสการลาเจ้าคะ” พระโพธิสัตว์ก้มกราบพระภิกษุ
“เดี๋ยวก่อนครับ...พระคุณเจ้า...ผมขอทราบชื่อพระคุณเจ้าได้มั้ยครับ”
“อาตมาไม่มีชื่อสมมติหรอก....อยู่ที่คอของโยม” พระภิกษุยิ้มให้ผมด้วยความเมตตา พร้อมมีแสงสว่างจ้ามากๆ จนผมแสบตา แล้วท่านก็ลอยขึ้นไปบนฟ้าจนหายลับไป

“ได้เวลาที่เจ้าต้องกลับไปที่เดิมแล้ว” พระโพธิสัตว์เอ่ยกับผม
“ครับท่าน...ผมขอบพระคุณท่านมากนะครับที่ช่วยชีวิตผม” ผมก้มกราบพระโพธิสัตว์กวนอิม
“เจ้าเป็นลูกหลานของเรา...เราต้องมาช่วยอยู่แล้ว....หมดวิบากกรรมแล้วนะ...ขอให้เจ้าเป็นคนดีนะ” ท่านยิ้มให้ด้วยความเมตตา
“ครับ...ผมจะเป็นคนดีตลอดอายุขัย”
   พระโพธิสัตว์ยกฝ่ามือขวาขึ้น ก็มีแสงส่องลงมาจากฟ้า แจกันเล็กๆ ใบเดิมก็ลอยลงมาบนฝ่ามือท่าน
“ไม่มีสิ่งใดจะทำอันตรายเจ้าได้อีกแล้ว...ขอให้เจ้าเป็นคนดีนะ”
    พระโพธิสัตว์กสนอิมเทน้ำออกจากแจกัน ท่านเป่าจนเกิดละอองน้ำเล็กๆ ใส่ร่างกายผม ผมรู้สึกสบายตัวคล้ายกับอาการหลับสะลึมสะลือ มารู้สึกตัวอีกที ก็เห็นตัวขาวตะโกนข้างเตียงแล้วครับ

   เล่าจบแล้วครับ ออกแนวแฟนตาซีมากๆ แต่ก็พยายามถ่ายทอดจากประสบการณ์ที่เจอแล้วครับ ยังไงตอนต่อไปให้ตัวขาวมาเล่าต่อละกันนะครับ

เป๊บ : ที่รัก...อัพเดทเรื่องเป๊บยังครับ 

โจ้ : เพิ่งอัพเสร็จอะเป๊บ....

เป๊บ : รางวัลละที่รัก 

โจ้ : ไม่มีอะ...(เตรียมเดินหนีอย่างเร็วมาก) 

เป๊บ : มานี่......

โจ้ : แว๊กกกกกกกก 

[tepintpilai]

พี่โจ้ ถ้าพี่เป๊ปดื้ออีก จับตีก้น พร้อมสั่งงดกิจกรรมสามเดือนโล่ดดดดดด 


ปล.ตอนอ่านถึง "ไม่มีใครช่วยเมิงได้หรอกกกกก..." ขนลุกซู่ พูดเลยยยย .....

[noy]

รอดแล้ว

[patchylove]

ฮือๆๆๆ รอดแล้ว 

ปล. อาม่ามาช่วยด้วย น่ารักจังที่สุดด