หัวข้อ: รักวุ่นวายของนายตัวขาวสุดซ่า ตอนอวสาน (THE END) Up 11/5/62

[noy]

ฝันดีค่ะ

[snowboxs]

ป่านนี้เป๊บคงมาถึงแล้วใช่มั่ยคะโจ้
แต่ที่จะไปถีบเขาน่ะ ระวังขาด้วยนะ
แต่เป๊บกรึ่มๆมาแบบนี้ โจ้ระวังตัวจะ...
ว้ายคิดอะไรออกไป โจ้ป่วยอยู่เป๊บคงไม่

ขอให้โจ้หายไวๆ นะคะ แล้วจะมารออ่านตอนพิเศษ
ว่าช่วงปีใหม่เป๊บกับโจ้จะไปเติมความหวานกันที่ไหน

[Yarkrak]

เมานิดๆก็ดีน๊า เพิ่มความโรแมนติก ขายังกะเผลกแต่โดดถีบได้ แสดงว่าไม่เจ็บจริง ฮ่า
งั้นถีบเลยจะได้เจ็บนานๆ ไว้อ้อนเป๊ป คริคริ แล้วจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันเยอะๆไง
ถามหน่อย ขาเจ็บมันเกี่ยวกับอย่างอื่นไหมน้องโจ้ อิอิ
ไม่อวยพรให้หายไวนะเดี๋ยวไม่มีอะไรจะอ้อน แต่จะให้รักกันตลอดไปหวานตลอดเป็นปีๆ

 

[patchylove]

พี่โจ้อย่าถ้ีบพี่คิงคองเลย เดี๋ยวเจ็บขา

แล้วพี่คิงคองจะเมาหื่นมั๊ยเนี่ย  อิอิ 

[cassper_W]

อยากให้มาต่อเนื้อเรื่องหลักจังค่า. แต่ก้อรู้ว่าพี่โจ้ไม่ค่อยมีเวลา แต่เรืีองหลักจบค้างง่าา ยังไงเค้าาก้อจะรอต่อไป กาซิกๆๆ
ถ้าพี่โจ้จะเมาท์มอยพี่เป๊บขอยาวๆแบบรวบยอดหลายๆเรื่องเลยนะคะ แก้คิดถึงค่ะ

[anukul]

ถามแน่คับพี่โจ้555555555


เดี๋ยวรู้แล้วมาเล่าให้ฟังนะพี่โจ้




ถามแบบนี้ต้องถามจากเจ้าตัว เนาะ

[คนอ่าน]

น่ารักจังเลยค่ะพี่โจ้:)

[jonathan2624]

ตอบเม้นๆ

noy : ฝันดีค้าบบบบบ 

snowboxs : ฮ่าๆๆ หมดสภาพมะหื่นค้าบบบ เดี๋ยวปีใหม่จะมาเขียนเล่าน้า 

อยากรัก : แอะ ขาเจ็บเกี่ยวน้า อดเล่นท่ายากอะ ว๊ากกกก 

patchylove : โดดถีบไม่ลงอะ น่าสงสารแทนนน คิงคองหมดสภาพ อดหื่นอะ อิอิ 

cassper_W : เดี๋ยวเรื่องหลักถ้าว่างจะรีบปั่นให้น้าค้าบบบบ 

anukul : อารายเจ้าโอ...คิคิ ถามดีๆ นะ เดี๋ยวพี่เป๊บเค้าเขินนน 

คนอ่าน : ขอบคุณค้าบบบบ 
สวัสดีค้าบบบบ ละครรักสุดฤทธิ์เพิ่งจบ เลยมานั่งเช็คงาน แอบนินทาเป๊บดีกว่า 55555+ ต่อจากเมื่อคืนเลยเนอะคับ เป๊บกลับมาถึงประมาณตีสองยี่สิบ ลูกน้องพยุงขึ้นมาส่งถึงห้อง เมาแอ๋มาเชียว เลยให้ลูกน้องพาเป๊บไปนั่งที่โซฟา พอลูกน้องกลับไป ผมก็เดินกะเผลกๆ ไปผสมน้ำอุ่นมาเช็ดหน้า

"เป๊บ...เช็ดตัวก่อนน้า...ทำไมเมาขนาดนี้เนี่ย"
"เป๊บม่ายด้ายเมาน้าที่ร้าก...แล้วนี่ทำมายยังไม่นอนคร้าบ" เสียงลากขนาดนี้ไม่เมาก็โม้แล้วคิงคองเพี้ยน
"นอนแล้ว ตื่นมารอเป๊บนะแหละ"
"จ๋า..จ๊ะ...ที่ร้ากน่าร้าก จายดี"
"เช็ดตัวก่อน อยู่นิ่งๆ ห้ามดิ้น" ผมพูดกึ่งดุๆ ปลดกระดุมเสื้อ เป๊บก็ยังพอมีสติบ้างช่วยๆ แก้ผ้า เนอะ ฮ่าๆๆๆ
"เห็นมั้ยเป๊บ ผื่นแดงขึ้นอีกแล้ว...รู้ว่าแพ้เหล้ายังจะกินอีก" ถ้าพอจำได้ผมเล่าตอนแรก ครั้งนึงที่ทะเลาะกันแล้วเป๊บไปกินเหล้ามากๆ จนเมาจัด จะขึ้นผื่นแดงอะครับ
"ขอโทษคร้าบ...อือ อื้อ...." นอนพิงโซฟาหลับตา ครางอื้อแอ้ ผมเช็ดตัวไป ไอ้นั้นก็ผงาดไป หื่นหรือ reflect เนี่ย ฮ่าๆๆ แต่ดูแล้วน่าจะเมาคงไม่หื่น คิคิ เช้ดตัวเสร็จ ผมก็ไปหยิบยาแก้แพ้พร้อมน้ำ

"เป๊บทานยาแก้แพ้แล้วนอนนะ..."
"คร้าบ..."สลึมสลือกินยา
"ไปนอนที่เตียงนะเป๊บ" ผมออกแรงยกตัวเป๊บ เป๊บเองก็เดินแบบเซๆ ดีนะที่ยังพอมีสติ ถ้าหมดสติแบกไม่ไหวแน่ ระหว่างพยุงน้ำหนักมันกดที่ขา เจ็บจิ๊ดเลยครับ แต่ผมกลั้นใจอดทน ไม่งั้นเป๊บล้มแน่

พยุงเป๊บมาถึงเตียง เป๊บก็ล้มตัวลงนอน ผมห่มผ้าให้ เป๊บก็แทบจะหลับในทันทีครับ หลังจากจัดการเสร็จเรียบร้อย ผมก็เดินกะเผลกๆไปล้างมือ ล้างหน้า เจ็บขามากกว่าเดิมอีก คงเพราะแบกเป๊บแน่ โอยเจ็บๆๆๆ
ผมเดินกระดึ๊บๆ มาที่เตียง หยิบยามากินเพิ่ม พร้อมกับยาทามานวดขา
"เนี่ยๆ เห็นมั้ยพอเมาแล้วลำบากเมียมั้ยละ แทนที่จะมาทายาให้ นี่ต้องมาทาเอง เชอะคิงคองบ้า...นี่แนะๆๆๆ" ด้วยความหมั่นเขี้ยว ผมเอามือไปบีบจมูกแกล้งเป๊บ เป๊บก็อู้อี้ เอามือปัดมือผม ฮ่าๆๆๆ สะใจ

ทายาไป นวดขาไป เจ็บไป คิดในใจ ทำไมเจ็บจังเนี่ย โอยยยยย...เจ็บเหมือนอะไรมันไม่เข้าที่เข้าทาง....ความคิดแว๊บนึงเข้ามาในสมองครับ ครั้งนึงตอนเรียนมัธยม ผมเคยอ่านหนังสือนิตยสาร มีหัวข้อนึงเขียนถึงคุณป้าที่ป่วยเป็นโรคกระดูกทับเส้นประสาท แล้วขาแกจะปวดชามาก แกนั่งร้องไห้ทั้งวัน กินยาก็แค่ทุเลา แกก็ปวดทรมานเป็นปี จนมาวันนึง เหมือนแกจะนั่งอยู่ลานหน้าบ้าน ด้วยความที่แกปวดขา แถมไม่มีอะไรทำ แกไปเห็นท่อน้ำประปาขนาดใหญ่ของลูกชายตั้งทิ้งไว้ แกก็เอาเอาขาไปเหยียบกลิ้งไปหน้ากลิ้งถอยหลัง(พอนึกภาพออกใช่มั้ยครับ) แกเล่าว่าทำแบบนั้นประมาณเกือบๆ ชม. ระหว่างกลิ้งแกก็เจ็บนะครับ แต่ก็อดทน สักพักแกรู้สึกเหมือนขาจะชาน้อยลง วันต่อมาแกก็ทำอีก ผ่านไปสองเดือนอาการขาชาของแกหายเป็นปลิดทิ้ง แกเลยคิดค้นการออกกำลังด้วยท่อประปานี้เผยแพร่ไปทั่ว
"เอ...หรือว่าเราลองเอาเท้าไปกลิ้งท่อบ้างดีกว่า เผื่อหายเหมือนป้า" ฮ่าๆๆ จริงๆ มันไม่เกี่ยวเลยนะครับ แต่ผมเผื่อลองทำดูน่าจะดีขึ้น แต่ประเด็นคือ ไม่มีท่อประปาทำไงอะ นึกขึ้นได้ว่า ตู้เก็บของมีท่อเครื่องดูดฝุ่น กลมๆ เหมือนกัน น่าจะลองดู ผมเลยเดินกะเผลกๆ ไปหยิบท่อมา ตั้งท่อกับพื้น นั่งบนเก้าอี้ เอาขาที่เจ็บเหยียบกลิ้งไปกลิ้งมา มันเจ็บจิ๊ดได้ใจมากครับ แต่มันสะใจเหมือนกันนะ ออกแนวซาดิส ฮ่าๆๆ ผมกลิ้งช้าๆ ไปหน้า ไปหลัง กลิ้งไปมาประมาณ สามสี่รอบช้าๆ รู้สึกได้ยินเสียงเหมือนกระดูกมั้งครับ

ดัง.....กรึ๊บบบบบบบบ.....เฮ้ย...หายปวด.....เฮ้ยยย....ทำไมมันดีขึ้น....ผมตกใจเหมือนกัน แต่มันหายเจ็บไปเยอะมากครับ ลองลุกขึ้นเดิน เดินไม่กะเผลก แต่ยังเจ็บนิดๆ หน่วงๆ

"เฮ้ย....หายแล้วอะ....ได้ผลอะ" อุนทานด้วยความดีใจ เอาท่อไปเก็บ แล้วนอนหลับตีสี่ อิอิ

ลืมตามาตอนเช้า ผมคว้ามือถือมากดดูเวลาประมาณเจ็ดโมง หันไปมองเป๊บ ยังนอนหลับอยู่ ผมเอามือเปิดผ้าห่มเป๊บพร้อมจับตัวจะดูว่าผื่นแดงหายหรือยัง ผื่นแดงหายแล้วแต่........เป๊บมีไข้ตัวร้อน ไม่สบายซะเนี่ยยยย เอาเข้าไปปปปป

"เป๊บ....เป๊บ.....มีไข้แล้วนะ"
"อื้อ...อืออ....ที่รักเป๊บปวดหัวครับ" เป๊บตอบงัวเงียไม่ลืมตา"
"เดี๋ยวๆ เอายาให้นะ" ผมรีบไปหยิบยาลดไข้กับพารา
"เป๊บทานยาก่อนน้า" พยุงเป๊บขึ้นมานอนพิงหัวเตียง หน้าแดง ตาแดง เชียว น่าสงสาร คิงคองป่วย เป๊บกินยาเสร็จ ก็นอนพักต่อ ผมก็เดินไปที่ครัวลองดูของสด พอที่จะทำอะไรได้บ้างหว่า.....ทำข้าวต้มหมูสับละกันนะ

ทำเสร็จทุกอย่าง.....ก็เวลาประมาณเก้าโมงเช้า ผมเดินเข้าไปดูเป๊บ จับตัว ตัวไม่ร้อนมากแล้ว ไข้ลด เลยไปผสมน้ำมาเช็ดตัวลดอุณหภูมิ....
"หน้่าไม่แดงแล้ว ตัวไม่ร้อนมากแล้ว...เห็นมั้ยบอกแล้วว่าอย่ากินเหล้า รู้ทั้งรู้ทำไมยังจะกิน แล้วนี่ถ้าโจ้ขาไม่หายเจ็บจะทำยังไง ใครจะดูแล...ได้ยินป่าวคิงคองบ้า..." ผมบ่นไปยิ้มไปเช็ดตัวไป นั่งคิดไปทำไมผมรักผู้ชายคนนี้จังนะ อยู่ด้วยกันมานานแล้ว ทุกครั้งที่มองใกล้ๆ ผมก็ยังรักมาก มากขึ้นทุกวัน....เป๊บชอบพูดเสมอว่า ถ้าเป๊บไม่หล่อแล้วจะยังรักมั้ย เลยถามกลับไปว่า ถ้าโจ้เหี่ยวแก่จะรักมั้ย เป๊บตอบมาว่า ไม่ว่าจะเหี่ยวหรือแก่มันไม่เกี่ยวกับความรัก เป๊บรักโจ้เพราะเป็นโจ้....ผมตอบไปว่า เหมือนกันแหละคิงคองบ๊อง....เป๊บยังหล่อนะครับ แต่ด้วยอายุเลขสามกว่าแล้ว ริ้วรอย ความแก่ก็มีเหมือนกับคนทั่วๆไป แม้แต่ผมก็ยังมี แต่เราสองคนไม่ได้รักกันที่ร่างกาย เรารักกันที่จิตใจต่างหาก ใช้ชีวิตด้วยความเข้าใจกัน ไม่ว่าอะไรจะเปลี่ยนเราก็ยังรักกันเหมือนเดิม
"เป๊บไม่ได้กินเหล้านะที่รัก....กินสาเก ครับ" อยู่ดีลุงแกก็พูดขึ้นมาทั้งที่หลับตา อ้าวนี่ตื่นนานแล้วหรือเนี่ย
"อ้าวววว...นึกว่าหลับ ตื่นตอนไหนเนี่ย"
"ตื่นตอนที่รักกำลังบ่านพอดี....มานี่เลย" เป๊บลืมตามากระชากตัวผมลงไปนอนบนตัวเป๊บ
"แว๊กกก..ปล่อยๆๆ เดี๋ยวติดไข้" ผมดิ้นดุ๊กดิ๊กๆ
"เป๊บหายแล้วครับ...แต่ขอแกล้งคนชอบบ่นหน่อย" เป๊บเอามือมาจี้ๆ เอว
"ฮ่าๆๆๆๆ...ว๊ากกกก ปล่อยๆๆ" ผมดิ้นไปมา
"อย่าดิ้นซิที่รัก ของนอนกอดแบบนี้ก่อนนะครับ" เสียงหวานเชียว ผมหยุดดิ้น เราสองคนสบตากันท่ามกลางความเงียบเสียงหัวใจเราสองคนเต้นตึกตั๊กๆ แหมมมม สามีใครเนี่ย....หล่อง่าาาาาาาาาาา ฮ่าๆๆๆๆๆ
"เป๊บ...หิวยังไปกินข้าวเถอะ" ผมเอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบ
"วันนี้เมียจ๋าทำอะไรให้กินเอ่ย"
"ก็เท่าที่มีนะแหละ ข้าวต้มหมูสับใส่ไข"
"ไข่ไก่หรือไข่เป๊บครับ" บ้ามกามตั้งแต่เช้า
"ทะลึ่งงงงง...ไข่ไก่ตะหาก" ผมดิ้นๆ ออกจากอ้อมกอด มัวคุยเรื่องไข่เดี๋ยวไม่ได้กินข้าว ได้กินข้าวหลามแทน ว๊ากกกก ฮ่าๆๆๆ

ผมเดินมาที่ครัว เป๊บเดินตามมา
"หอมจังที่รัก...น่ากินมากครับ"
"งั้นลุยโลดดดดด" เราสองก็เริ่มกิน
"เป๊บ แล้วไปกินสาเกทำไมอะ" ผมถาม
"เป๊บไม่กินเหล้า...แต่ทางกรรมการบอร์ดกับลูกค้า เค้าคะยั้นคะยอ เลยสั่งสาเกมาแทน พี่ปริมพี่ปันก็พยายามจะห้าม แต่ถ้าไม่กินมันจะเสียมารยาทอย่างมาก เป๊บเลยจำยอมครับ กินไปไม่มาก แต่มันคงแพ้เลยเมาครับ"
"น่าเอาปืนไปยิงทิ้งจริง...อึ้ยยยย" ผมหมั่นไส้กรรมการบอร์ดกัลลูกค้า มาทำผัวชั้น ฮ่าๆๆๆ
"ยิงเค้าหรือเป๊บ"
"ยิงพวกกรรมการกะลูกค้านะแหละ จะยิงเป๊บทำไมอะ"
"เห็นทำหน้าตานึกว่าจะยิงเป๊บครับ"
"โหยยยย ไม่ยิงหรอกกกก หล่อๆแบบนี้หายาก"
"ใช่ๆ หล่อๆ จู๋ใหญ่แบบเป๊บหายาก" หื่นทั้งวัน ตาลุงเพี้ยน เชอะ
"ทะลึ่งงงง....แล้วพี่ปันมาด้วยหรือ วันประชุมเห็นอยู่ฮ่องกง"
"พี่ปันบินมาเพื่อการนี้เลยครับที่รัก...เป๊บเลยไม่กล้าขัดใจไง"
"โหหหห...สำคัญมากนะนี่...พี่ปันถึงกับถ่อมาเลยหรือเป๊บ"
"มากครับ...เพราะถ้าปีหน้าลูกค้าคนนี้ไปใช้บริการบริษัทอื่น พี่ปริมบอกเป๊บเลยว่า บริษัทเราจะมีเม็ดเงินหายไปอย่างน้อย 9 หลัก"
"หาาาาาาาาาาาาาาา....จริงหรือเป๊บ โหหหหหห"
"ไม่ใช่ 9 หลักธรรมดานะที่รัก 9 หลักเหยียบ 10"
"โหหหหหหหหหห...เข้าใจแล้วค่าผัวขา คราวหลังเชิญเมาเป็นอีลำยองได้เลยคร่า" ผมแกล้งทำเสียงแซว
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" เป๊บหัวเราะสุดกำลังเลย
"ว่าแต่ที่รัก ขาหายแล้วหรือครับ เห็นเดินคล่อง"
"ดีขึ้นมากแล้วเป๊บ เจ็บนิดๆ แล้วก็....(ผมเล่าวิธีการเมื่อคืนให้เป๊บฟัง)"
"เหลือเชื่อมากเลยที่รัก...." เป๊บทำหน้าตกใจ
"นั่นซิเป๊บ แต่มันดีขึ้นแล้วละ"
"ครับๆ"

กินเสร็จเรียบร้อย ผมไล่เป๊บไปนั่งพักเพราะเพิ่งหายไข้ แล้วก็เก็บจานล้าง จัดการเสร็จเรียบร้อย ผมเดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่น เห็นเป๊บกำลังออกจากห้องนอนมาคงเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ผมเลยเข้าไปอาบน้ำ เสร็จเรียบร้อยออกมาห้องนั่งเล่น เป๊บนอนดูทีวี ผมก็เข้าไปนอนข้างๆ นอนกอดกันไปคุยกันไป ดูศึก 12 ราศี ตลกดีครับ บี้ น่ารักเนอะ อิอิ สักพักมือถือเป๊บดัง
"ครับแด๊ด....ไม่ได้กลับครับ....หรือครับ.....ลำบากมั้ยครับแด๊ด.....งั้นได้ครับๆ.....ช่วงนี้งานยุ่งๆ ครับ ยังไงสัปดาห์หน้าแวะไปนะครับ....อยู่ครับแด๊ด....นอนข้างๆ ผมนี่แหละจะคุยมั้ยครับ...ได้ครับๆ.....ที่รัก แด๊ดจะคุยด้วย" ผมรับโทรศัพท์จากเป๊บ คุยกับแด๊ด

ถามทั่วไปครับ ได้ข่าวว่าล้มคว่ำ เจ้าปริมมาเล่า แหม พี่น้องเหมือนกันเลยเนอะ ชอบเอาไปเล่า เชอะ...คุยทั่วๆไป จนแด๊ดบอกว่า พอดีมัมเข้าครัวทำกับข้าวให้ ชีต้า กับเจ้าเนส กิน เดี๋ยวจะให้เด็กแม่บ้านเอามาให้ที่คอนโด ลาภปากมากๆ เลยครับ แหะ"
"เป๊บ แด๊ดจะให้เด็กเอากับข้าวมาให้"
"ครับแด๊ดบอกแล้ว มื้อนี้อร่อยแน่"
"เป๊บเสาร์หน้าไปบ้านใหญ่นะ"
"ได้ครับๆ ไปเยี่ยมหลานๆ ด้วย"
"ดีๆ คิดถึงสองแสบนั่นแล้ว"

นอนไปนอนมา ดูหนังไปเรื่อยๆ จนเปลี่ยนมาดูดีวีดี เรื่อง click เคยดูมั้ยครับ ที่มันกดรีโมทข้ามไปมาชีวิตได้ ผมนอนไปลูบแผงอกเป๊บไป คือ ไม่ได้คิดอะไรนะครับ มันทำปกติอยู่แล้ว เป๊บก็จะเอามือมาลูบต้นขา ผมว่าการสัมผัสบ่อยๆ มันก็ฟินโดยไม่ต้องมีอะไรกันเนอะ คิคิ เผลอหลับไปจนช่วงเย็น ได้ยินเสียงกดกริ่ง เป๊บลุกขึ้นไปเปิดประตู ผมเดินตามไป
"สวัสดีค่าคุณหนูเล็ก ป้าเอากับข้าวมาให้" ป้าจันทร์มากับเด็กๆ สองคน
"สวัสดีครับป้า มาเองเลยหรือเนี่ย" เป๊บตกใจเหมือนกัน
"สวัสดีค้าบป้า..คิดถึงๆ" ผมเดินไปกอดป้าจันทร์
"ก็คุณหนูกับคุณโจ้ไม่ไปบ้านใหญ่บ้าง ป้าก็คิดถึง...นี่คุณท่านก็ทำกับข้าวสุดฝีมือ ป้าก็ช่วยปรุง เลยเอาขอที่คุณหนูชอบมาให้นี่แหละคะ"
"ขอบคุณมากครับป้า" เป๊บยิ้มร่าเลย
"ป้ามีอะไรกินบ้างอะคับ" ผมถาม
"น้ำพริก ปลาทูทอด ชะอม ไข่ยัดไส้ มัสมั่น หมูสามรส ผัดคะน้าน้ำมันหอย คะ"
"โหของชอบเป๊บกับผมเลยอะป้า" ผมยิ้มร่าเลย
"นี่แหละค่า ป้าเลยบอกคุณท่านให้แบ่งมาให้ บ้านโน้นคึกคักคุณปันก็กลับมาพอดี คุณหนูน่าจะไปร่วมด้วย"
"เสาร์หน้าไปนะครับป้า"
"จริงหรือคะ งั้นเสาร์หน้าค่อยบอกคุณท่านทำกับข้าวอีก"
"ครับๆ"
ทักทายคุยปับป้าจันทร์พักใหญ่ จนประมาณหกโมงเย็น ป้าแกก็ขอตัวกลับ ผมกับเป๊บก็จัดเตรียมอุ่นกับข้าว
"ป้าจันทร์เอาข้าวมาให้เยอะเลยอะเป๊บ ไม่ต้องหุงข้าวเองแล้ว"
"เพียบเลยครับ"
อุ่นเสร็จเรียบร้อย ก็เริ่มทานกัน
"อร่อยมากอะเป๊บ"
"ที่สุดครับ...คิดถึงแด๊ดกับมัมจังเลยที่รัก"
"เสาร์หน้าไปกันนะ..."
"ครับๆ"
ผมนึกขึ้นได้ วิ่งไปหยิบไอแพดมากดวีดีโอไลน์ไปหาแด๊ด
"แด๊ดจะรับสายหรือที่รัก"
"ลองดูๆ" สักพักแด็ดกดรับสาย เลยได้เห็นภาพ ฝั่งบ้านใหญ่กำลังเฮฮา ผมกับเป๊บก็โบกมือ ส่องกับข้าวว่ากำลังกินกัน พร้อมบอกว่าเสาร์หน้าไปบ้านใหญ่ มัมก็ดีใจ บอกว่าจะทำกับข้าวชุดใหญ่เลี้ยงอีก.....มีความสุขจังครับ
กินเสร็จเก็บกวาดอาบน้ำเรียบร้อย ก็มานั่งดูละครรักสุดฤทธิ์ ละครจบ เป๊บคงจะเพลียอาจจะไม่หายป่วยสนิท เลยนอนต่อ ส่วนผมก็มาพิมพ์เม้าๆ ให้ฟังนี่แหละคร้าบบบ....ตอนนี้เที่ยงคืนกว่าๆ แล้ว ขอตัวไปนอนน้า ฝันดีค้าบบบบ จุ๊บๆๆ 

โจ้ : เป๊บ....ดึงดึ๋งๆๆๆๆ 

เป๊บ : ดึกแล้วนอนเถอะที่รัก ค่อยว่ากันนะ 

โจ้ : แอะ...ปฏิเสธธธธธธธ 

เป๊บ : บ่นนัก....งั้นมานี่ 

โจ้ : แว๊กกกกกก 

[Yarkrak]

เข้ามาก็เจอ น้องโจ้มาเอง ยินดีด้วยที่ไม่ต้องเดินกะเผลกท่อน้ำมีประโยชน์นะ
สามีก็มีประโยชน์เหมือนกัน ระหว่างรอสามีกลับทำให้นึกถึงวิธีรักษาเท้ากะเผลกได้
นึกว่าจะได้อ้อนสามีอีกนานให้ช่วยนวดเท้าและช่วยอาบน้ำและให้ป้อนข้าว นี่ดันหายเสียก่อน
แต่ไม่เป็นไรน้องโจ้ก็ดูแลระหว่างน้องเป๊บแพ้แอลกอฮอล์ก็แล้วกัน
 
ขอให้คู่หวานแห่งปีมีความสุขมากๆนะจ๊ะ
 

[จอมพล]

 ความรักของคุณทั้งสอง เรียกว่า "รักแท้เหนือกาลเวลา"ได้แล้วกระมัง  ยินดีด้วยจริงๆที่คุณทั้งสองได้เจอมัน

[หมูกระต่าย]

รักพวกพี่สุดใจเลย

[snowboxs]

น่ารักอ่ะ ผลัดกันดูแล เอาใจใส่ซึ่งกันและกัน
ขอให้เป๊บกับโจ้หายป่วยในเร็ววันนะคะ

แต่ ๆๆๆๆ สุดท้ายโจ้ก็ไม่พ้นคิงคองจอม 

[Noo_Patchy]

    พี่โจ้โดนพี่คิงคองจับดึ่งดึ๊งจนได้ แอร๊ยยย ฟิน ๆๆๆๆ

[maemix]

ดูแลกันตลอด อบอุ่นดีจังเลย

[cassper_W]

เป็นครอบครัวที่น่ารักมากเลยอ่ะค่ะ พี่โจ้อย่าลืมมาเล่าเนื้อเรื่องหลักด้วยนะคะ

[patee]

อ่านแล้วอิจฉาน้องทั้ง2คนจังเลย 

น่ารักจริงๆ 

[คนอ่าน]

มีแต่ของกินตลอดเลยน่ะค่ะ555
คู่นี้มีความสุขมากจนน่าอิจฉาาาาาา><

[kasarus]

โจ้ดันไปแหย่เสือหลับ โดนเสือจับกินเลย เด้งดึ๋งๆๆๆๆ

[nutto]

แว๊กกกดีใจซาบซึ้งพี่โจ้จำชื่อผมได้ด้วยนะ น่ารักที่สุดเลยครับพี่โจ้ ขอให้ ขาว ใส น่ารักเวอร์ๆๆๆๆๆแบบนี้ตลอดปายยย 
แหมแต่ก็นะคนน่ารักต้องมาควบคู่กับความเปิ่นนะครับ ไม่งั้นไม่ครบสูตร ล้มนิดสะดุดหน่อยให้พอเป็นกระสัยความน่ารัก

ส่วนเรื่องจะมาไล่เตะผมนั้น ผมว่าอย่างเลยฮะ นอกจากจะวิ่งไม่ทันละอาจจะเป็นลมเป็นแล้งได้ เดี่ยวต้องหามส่งโรงบายนะครับพี่ เดี่ยวมันจะไม่คุ้มกันซักเท่าไหร่ ผมว่าเก็บแรงไปรับศึกจากพี่เป๊ปดีกว่าฮะ อิอิ 

ตอนล่าสุดก็ยังหวานได้โล่ห์ พี่เป๊ปอุส่าหลับก็ไปปลุกให้ตื่นมาทำจนได้ อิอิ 

[8X]

หายไปนานเลยนะค่ะน้องโจ้ ช่วงปลายปีคงจะยุ่งน่าดูเลยนะค่ะ
ไม่น่าเชื่อเนอะวิธีเหยียบท่อน้ำเนี้ย เดี๋ยวต้องลองบ้างแระ
พี่เป็นโรคปวดหลังเผื่อมันจะหายขาดบ้างไรบ้าง

น่ารักนะ2คนเนี้ย ต่างก็ดูแลซึ่งกันและกัน เอาใจใส่กันซึ่งกันและกันด้วย

[jonathan2624]

สวัสดีค้าบบบบ กำลังปั่นตอนต่อไปน้า ก่อนออกไปกินข้าวกับเป๊บ แวะเอาตอนต่อไปมายั่วเป็นน้ำจิ้ม จะลงเมื่อไหร่นั้น อยู่ที่คอมเม้นเรียกร้อง ฮ่าๆๆๆ  แบร่ๆๆ 

ผมกำลังตกใจและงงว่า เหตุการณ์มันเกิดขึ้นเร็วมาก จากที่สงบๆ มาหลายวัน แล้ววันนี้เกิดอะไรขึ้น มาเถียงกันเหมือนในละคร
“มิน่าเป๊บถึงซวย คบพวกอุบาทว์ๆ วิปริตผิดเพศ ความซวยถึงมาเยือน” เปิ้ลพูดขึ้นมาแล้วมองหน้าผม
“เมิงหมายถึงใครอีหน้าวอก ถ้าพวกอุบาทย์ๆ วิปริต นั่นมันพวกเมิง เพื่อนกรูเฝ้ามาหลายวันตั้งแต่ไอ้เป๊บมันเกิดเรื่อง พวกเมิงไปแทรกอยู่สวรรค์วิมานห่าไหนมาเพิ่งโผล่มา แล้วมาทวงๆ ความเป็นผัว แม่ง เลิกกันไปตั้งนานแล้วยังจะเสือก” ทรายซัดแรงมาก จนทั้งสี่คนหน้าเหวอไปเลย ส่วนโอ๊ตพยายามดึงเสื้อทรายไว้ ไม่ให้รุนแรงมากไปปว่านี้
“อ้าวอีเหี้ยนี่ ด่าพวกกรู ปากหมานักนะเมิง กรูขอตบสักที” เพื่อนของเปิ้ลเดินมุ่งเข้ามาหาทราย

[patchylove]

โหยยย ตอนต่อไปแซ่บมากๆๆๆๆ
รอพี่โจ้มาลงตอนใหม่นะคะ

[Key]

ขอเนื้อเรื่องอย่างด่วนเลย เรื่องมันเป็นอย่างไรอ่ะ อยากรู้มาก ๆ

[noy]

อยากทำให้อยากแล้วจากไปแบบนี้

[snowboxs]

มารอตอนต่อไป
จากตัวอย่างแล้ว
เหมือนจะดุเด็ดเผ็ดมัน
ว่าแล้วไปอ่านตอนก่อน
ไว้ก่อนดีกว่า แต่ตอนล่าสุด
ถ้าจำไม่ผิด ยังไม่มีฉากเปิ้ลนะ

มาต่อเร็วๆนะคะโจ้ ใจจดจ่อรออ่าน
ว่าแต่ขาโจ้หายดียังอ่ะ เป็นห่วงนะคะ

[Yarkrak]

แว๊กกกกกกกกกกก มายั่วแบบนี้เหรอ ตบกันน่าดูละสิ
รอออออออจ้า อย่ายั่วกันนานนะ
  เดี๋ยวตามไปทวงถึงบ้านนะ ขอบอก คริ คริ

[nokkaling]

 

[nutto]

พี่โจ้จะไม่น่ารักก็ตอนนี้ละครับ
การเอามาลงยั่ว มำให้ผู้อื่นได้รับถึงความกระทบกระเทือนทางจิต
ทำให้สภาพจิตใจย่ำแย่ เพราะมัวแต่เฝ้ารอเหมือน
เสียงแม่นาค"ผมรอพี่โจ้ที่เล้าเป็ดทุกวันเลย...เลย...เลย...เลย...เลย...เลย"ที่สะท้อนไปหาพี่

แต่ผมเชื่อว่าพี่โจ้จะรีบกลับมาลงให้แน่นอนครับ เพราะพ่โจ้น่ารักและพี่เป๊ปก็หล่อมากด้วย
แต่ถ้ามาลงไม่ได้เพราะโดนพี่เป๊ปฉีดยาให้อยู่อันนี้ก็พอให้อภัยได้ครับ

[jonathan2624]

สวัสดีค้าบบบบ หลังจากมีคนมาเม้นๆ แบบบรุนแรง ต้องเอาตอนต่อไปมาให้อ่านแล้วละคับบบ อาจจะมีคำหยาบคายรุนแรงไปบ้าง ก็พยายามปรับเพื่อเพิ่มอรรถรส แต่ของจริงที่เคยเจอ หนักกว่านี้อีก ผมกรองแล้วให้น้า คิคิ 

ตอบเม้นๆ
อยากรัก : ขอบคุณค้าบบบ ท่อน้ำมีประโยชน์จริงๆ นะ ถ้าเป๊บไม่ป่วยคงจะอ้อนต่อง่า 

จอมพล : ขอบคุณค้าบบบบ มาอ่านบ่อยๆน้า 

หมูกระต่าย : ขอบคุณมากค้าบบบ รักด้วยๆๆ 

snowboxs : หายสนิทแล้วค้าบบ แต่ความหื่นนี่ยังมะเคยลดเลยจริงๆ อิอิิ 

Noo_Patchy : ฮ่าๆๆๆๆ ฟินด้วยๆๆ

maemix : อารายอุ่น ฮ่าๆๆๆ 

cassper_W : มาเล่าแล้วน้า อย่าลืมเม้นๆ น้า 

patee : ขอบคุณค้าบบบบ 

คนอ่าน : ชอบกินๆๆๆ อิอิ 

kasarus : ช่ายๆ เสือกัดเลยง่า 

nutto : อารายเจ้านัท....ตอนนี้ขาหายแล้วมาให้เตะซะดีๆ 

8X : ค้าบพี่ งานเยอะมากๆ อย่าลืมเข้ามาอ่านน้า 

patchylove : มาต่อตอนใหม่แล้วค้าบบบ 

Key : มาลงให้แล้วค้าบบบ 

noy : ฮ่าๆๆๆๆ 

snowboxs : ตัวละครใหม่เลยคับ พวกอดีตสาวๆ ของเป๊บนะเพียบบบบบ 

อยากรัก : มาแล้วค้าบบบบ 

nokkaling : 

nutto : อารายเจ้านัท มาว่าพี่ไม่น่ารัก วันไหนเจอตัวจริง จาอึ้งงงงง ฮ่าๆๆๆ รีบๆมาอ่านได้แล้ววว เด๊กบ๊อง 


ตอนที่ 44 ชีวิตหลังเคราะห์กรรม
   ผมตื่นมาในตอนเช้าของวันที่สาม รีบลุกขึ้นมาดูเป๊บ เดินเข้าห้องน้ำเข้าไปผสมน้ำอุ่น เพราะผ้าขุนหนูผืนเล็ก ชุบน้ำ เช็ดหน้า ตามตัวเป๊บ ที่ไม่มีเครื่องมือทางการแพทย์ห้อยระโยงรยางค์อยู่
“เป๊บ...เป็นไงบ้าง...รีบๆ ตื่นมาได้แล้วนะเป๊บ....โจ้คอยอยู่นะคับ” ผมเช็ดตัวไปพลางคุยกับเป๊บไปพลาง
   เช็ดตัวเสร็จ ก็จัดการตัวเองบ้าง แปรงฟัน อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า เดินออกมาทานข้าวที่มุมในห้อง ทานข้าวเสร็จ ก็มาดูเป๊บ ปัดผม จับตัว ตามประสาครับ นั่งโซฟาข้างๆ เตียงพร้อมกับดูทีวีไปด้วย จนกระทั่งได้ยินเสียงเครื่องอะไนสักอย่างดังปิ๊บๆๆๆ ด้วยความตกใจเลยหันไปดู เห็นเป๊บขยับตัวเบา ลืมตา ผมตกใจมาก เป๊บฟื้นแล้วๆ
“เป๊บ...เป๊บบบบบ....เป็นไงบ้างงงงงง” ผมยืนตะโกนเรียกเป๊บข้างเตียง พร้อมกดปุ่มเรียกพยาบาล
   เป๊บพูดตอบไม่ได้ครับ เพราะมีท่อหายใจที่ปาก แต่สายตาเป๊บก็มองมาที่ผม เราสองคนสบตากัน ผมดีใจจนน้ำตาไหล ไม่ถึงนาที พยาบาลก็วิ่งเข้ามา
“มีอะไรให้ช่วยหรือคะ”
“คุณพยาบาล ผู้ป่วยฟื้นแล้วครับ”
“คะๆๆ เดี๋ยวจะไปตามหมอให้คะ” พยาบาลรีบวิ่งออกไปจากห้อง
   ไม่ถึงสองนาที ทีมแพทย์ที่รักษารีบเดินกึ่งวิ่งมาที่ห้อง
“สวัสดีครับ....หมอขอตรวจร่างกายนะ” อาจารย์หมอทักเป๊บ
“คุณคะ...ถ้าหมอถามอะไรไป ให้ตอบสนองด้วยการบีบมือนะคะ บีบหนึ่งครั้งแสดงว่าใช่ สองครั้งไม่ใช่นะคะ” อาจารย์หมอผู้หญิงบอกเป๊บ เป๊บพูดไม่ได้เพราะมีท่อหายใจที่ปากครับ
“ยังปวดหรือมึนศรีษะมั้ยครับ.....โอเคยังมึนนะ” หมอถามเองตอบเองแสดงว่าเป๊บบีบมือตอบได้แล้ว
“เจ็บหน้าอกมั้ยครับ.....เจ็บนะ”
“เจ็บแขนหรือขามั้ยครับ.....เจ็บนะ”
“มองหมอชัดมั้ย สายตาพร่ามัวมั้ย....ไม่นะครับ”
“หายใจติดขัดมั้ยครับ แน่นหน้าอก หรือยังไงบ้าง....ไม่มีนะครับ”
   หมอถามเยอะมากครับ ผมเองก็รีบกดส่งข้อความไปบอกแด๊ด มัม พ่อ แม่ จิม พี่ๆ ทุกคน โทรศัพท์เข้ามาหลายสายผมก็บอกว่าเป๊บฟื้นแล้ว เลยรีบมาโรงพยาบาลกันทั้งหมดครับ
   หมอตรวจสักพักนึง เสร็จเรียบร้อย ผมก็เดินไปถาม
“คุณหมอครับ เป๊บอาการเป็นยังไงบ้าง”
“โดยรวมดีขึ้นมากเลยนะครับ แต่ก็ยังไว้ใจไม่ได้ เดี๋ยวหมอจะให้ยารักษาตามอาการทั้งหมด เพื่อรอดูการตอบสนองต่อยานะครับ”
“สำหรับเรื่องการตอบสนองต่อสมองนะคะ...ภาพรวมดีมากๆ คะ ยังไงหมอจะให้ยาลดอาการสมองบวม พรุ่งนี้เช้าจะสแกนแม่เหล็กสมองเพื่อดูจุดลือดซึมอีกครั้งนะคะ” อาจารย์หมอหญิงตอบผม
“ครับคุณหมอ..ขอบคุณมากๆ เลยครับ” ผมยกมือไหว้ จนหมอท่านก็ขอตัวไปจัดการ ผมรีบเดินเข้ามาที่เตียง เป๊บนอนลืมตาแบบสลึมสลือ
“เป๊บๆๆ...เป็นไงบ้าง...ฮึกๆๆๆ ฮือๆๆๆ” ผมจับมือเป๊บ กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เป๊บบีบมือสองครั้ง
“เป๊บเจ็บมั้ย...โอเคมั้ยเป๊บ...” บีบมือครั้งนึง
“เป๊บรีบหายนะ...โจ้เป็นกำลังใจให้นะ” เป๊บบีบมือครั้งนึง
   พยาบาลเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับยามากมาย
“คุณคะ...คุณหมอสั่งยามา ขออนุญาตนะคะ”
“ครับๆ” ผมเดินออกมายืนข้างๆ เตียงระยะไม่ไกลมาก เป๊บหันหน้ามาสบตากับผม เหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ด้วยสภาพร่างกายพูดไม่ได้ครับ
   พยาบาลก็ฉีดยาเยอะแยะ หลายเข็มตามที่หมอสั่ง
“คุณคะ...คุณหมอให้ฉีดยานอนหลับแบบอ่อน อยากให้ผู้ป่วยพักผ่อน ยังไงอย่าส่งเสียงรบกวนคนไข้มากนะคะ”
“ได้ครับๆ...ขอบคุณมากครับ” พยาบาลเดินออกจากห้องไป
“เป๊บ...นอนพักนะ...จะได้หายไวๆ” เป๊บขยับตัวไปมาเหมือนอยากจะพูดอะไร
“เป๊บ...โจ้เข้าใจว่าอยากพูดนะ เอาไว้หายดีกว่านี้นะเป๊บ” เป๊บบีบมือครั้งนึง ผมก้มลงไปจุ๊บแก้มเป๊บเป็นการให้กำลังใจ
   ไม่ถึงห้านาทีเป๊บค่อยๆ หลับตา สงสัยยาจะออกฤทธิ์ เป๊บหลับไปได้สักพัก แด๊ด มัม  พี่ๆ มาถึงพอดีครับ
“โจ้ลูก เป๊บเป็นยังไงบ้าง” แด๊ดรีบถามทันที
“คุณหมอบอกว่า ภาพรวมดีขึ้นมา แล้วให้ยารักษาตามอาการทั้งหมดครับ คุณหมอให้ยานอนหลับแบบอ่อนต้องการให้เป๊บพักผ่อน นี่ก็เพิ่งหลับไปได้สักสิบนาทีครับ”
“ดีจังเลยคะคุณ...ลูกจะหายแล้ว” มัมคุยกับแด๊ด
“แล้วเป๊บพูดอะไรบ้างอะโจ้” พี่ปริมถาม
“ไม่ได้พูดเลยครับพี่ปริม มีท่อเสียบปากแบบนั้น ได้แต่บีบมือตอบสนอง”
“แสดงว่าเป๊บมันรับรู้ตอบสนอง น่าจะหายเร็วๆนี้ครับแด๊ด” พี่ปันบอกแด๊ด
“พ่อก็คิดแบบนั้นนะปัน...เอาแบบนี้ดีกว่า เดี๋ยวพ่อกับแม่จะไปคุยกับหมอ เราสองคนจะไปด้วยมั้ย”
“ได้ครับๆ...เดี๋ยวพี่มานะโจ้”
“ไปกันเถอะครับ..เดี๋ยวผมดูแลให้เอง” แด๊ด มัม พี่ปริมพี่ปัน ก็ออกไปพบคุณหมอ ผมก็ส่งข้อความบอกเพื่อนๆ ว่าเป๊บฟื้นแล้ว ฉัตร ทราย เบิด โอ๊ต ตอบกลับมาว่าจะแวะมาช่วงบ่ายๆ
   ผมรู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง ที่เป๊บรู้สึกตัวและมีแนวโน้มอาการดีขึ้น ระหว่างนั่งเฝ้าผมก็นั่งมองเป๊บสลับกับเครื่องมือที่ดัง ปิ๊บๆๆ เผื่อมีอะไรแปลกๆ อีก สักพักใหญ่ พ่อแม่จิม ก็มาถึงพอดี พร้อมอาหารการกินชุดใหญ่
“โจ้ลูก เป๊บอาการเป็นยังไงบ้าง” แม่ผมถามขึ้น
“ภาพรวมดีขึ้นมากครับพี่ ช่วงเช้าหมอมาตรวจแล้วก็ให้ยารักษาตามอาการเพิ่มครับ”
“เออดีแล้วๆ คุณพระคุ้มครอง...อีกไม่นานก็หายแล้วลูก” พ่อผมพูดปลอบใจ
“แล้วนี่พี่กินข้าวยัง” จิมถาม
“ก็....ยัง...” ผมตอบยิ้มแหะๆ
“นึกแล้ว...มัวแต่นั่งเฝ้าข้าวปลาไม่ได้กิน” จิมบ่น
“ก็ไม่หิวนะจิม เป็นห่วงเป๊บด้วยกลัวจะเป็นอะไรอีก”
“แล้วถ้าล้มป่วยไปอีกคนละพี่...ไม่ต้องพูดมาก มากินข้าวก่อน” ตกลงจิมมันเป็นพี่หรือกรูเป็นพี่เนี่ย สั่งจริง ชิ
“แม่ว่าลูกไปทานข้าวก่อน เดี๋ยวพ่อกับแม่ดูแลเป๊บให้”
“ครับ” จิมก็ลากผมไปกินข้าวห้องดานหลัง พร้อมจัดการแกะจัดเตรียมเยอะแยะมากมาย
“พอแล้วจิม พี่กินไม่หมดหรอก”
“กินเยอะๆนะแหละพี่ จะได้มีแรงเฝ้าคนป่วย”
“รู้แล้วบ่นจริง” ผมบ่นๆ ใส่จิม
   ผมก็นั่งกินข้าวไปเงียบๆ เรื่อยๆ ในใจก็พลางคิดมากนะครับ เหมือนจิมจะรู้ก็เลยเปรยออกมาว่า
“พี่เป๊บเค้ารอดแล้วนะพี่...อีกไม่นานก็หายเป็นปกติ อย่าคิดมากๆ”
“รู้ได้ไงอะจิม บางทีเหมือนดี บางทีก็ทรุด พี่ทำใจไม่ได้หรอก ทรุดทีไรหัวใจจะวายตาย”
“พี่ก็ดูสีหน้า ตามมือ ขา มีสีอมชมพูแล้ว โบราณว่าระบบเลือดดีนะพี่”
“จริงอะ...แล้วโบราณว่านี่ไปเอามาจากไหน”
“อ้าวตอนเด็กๆ ยายชอบพูดสอนพวกเราไง จำไม่ได้หรือว่าถ้าหน้าอมชมพูแสดงว่าจะใกล้หายป่วย”
“จำได้ แต่นั่นมันป่วยเป็นไข้ ท้องเสีย ไม่ใช่รถคว่ำ”
“อ้าวหรือ ฮ่าๆๆๆ นึกว่าใช้ได้เหมือนกัน”
“คนละเรื่องแล้วไอ้น้องบ๊อง” จิมก็พยายามปลอบผมนะเนี่ย รู้สึกดีขึ้นบ้าง
   กินข้าวเงียบๆ ไปเรื่อยๆ
“พี่...พี่รักพี่เป๊บมากเลยนะ” จิมเปรยขึ้นมา จนผมเงยหน้าไปมอง
“ไม่รู้ซิจิม....พี่ไม่เคยรักใครเท่าเป๊บมาก่อน....แต่ตอนนี้พี่รู้สึกว่าถ้าพี่ไม่มีเป๊บ...ให้พี่ตายหรือไม่มีใครตลอดชีวิตพี่ก็ทำได้”
“ผมเชื่อพี่...ตั้งแต่เด็กจนโต ผมเห็นพี่ไม่เคยรักใครมากเท่าพี่เป๊บ ขนาดพี่เต้คนก่อน พี่ยังตัดใจได้”
“เอ่ยชื่ออีกละ ไม่ต้องเอ่ย....มันคนละแบบกัน” น้องบ้านี่จะเอ่ยถึงทำไม....แหมอ่านแล้วอยากรู้ใช่มั้ยครับว่า เต้ นี่คือใคร เดี่ยวค่อยเขียนตอนพิเศษเล่าให้อ่านเนอะ แต่มีข้อแม้ คอมเม้นทวงผมในบอร์ดด้วยนะ ฮ่าๆๆๆ
“จ้าๆ ฝังใจนานนะนั่น ฮ่าๆๆ” บางทีจิมมันก็น่าทุบนะ
“แล้วพี่จะคบกับพี่เป๊บนานขนาดไหน” จิมถามขึ้นมา
“ทำไมถามแบบนั้น จะให้พี่ระบุเวลา พี่ไม่รู้อนาคตหรอก”
“ผมไม่ได้แช่งนะ แต่พี่ก็ทราบว่าความรักชายชาย มักจะไม่ยั่งยืน” ผมวางช้อนแล้วมองจิม
“จิม ความรักไม่มีคำว่ายั่งยืน ชายจริงหญิงแท้ ก็หย่าร้างกันเต็มไปหมด พี่ว่าความรักไม่เกี่ยวกับเรื่องเพศ ขอแค่มีความเข้าใจกัน ดูแลกัน ไม่ว่าเพศไหนก็มีความสุขได้ ณ เวลานี้ ตอนนี้ ใจของพี่มีเป๊บคนเดียว อนาคตพี่ไม่รู้ รู้แต่ว่าพี่เข้าใจเป๊บ เป๊บเข้าใจพี่ ถ้ามันจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงคงต้องทำใจแล้วว่ากันอีกที” ผมตอบเสียงค่อนข้างดัง จิมมันก็ยืนยิ้มๆ
“มีอะไรกินบ้างลูก” แด๊ด มัม พี่ปริม พี่ปัน เดินเข้ามาพอดี จนผมตกใจว่า เมื่อกี้ได้ยินที่ผมพูดมั้ยเนี่ย
“มีเยอะเลยครับอา เดี่ยวผมจัดการให้ครับ” จิมก็จัดแจงเตรียมให้กิน
   แด๊ด มัม พี่ปริมพี่ปัน ผม ก็นั่งทานข้าวไปคุยไป ดูยิ้มแย้มมีความสุขดี ผมรู้สึกแปลกๆ ตะกี้ได้ยินที่เราพูดมั้ยหว่า แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากครับ กินเสร็จเรียบร้อย ผมก็ขอตัวไปดูเป๊บก่อน ปล่อยให้จิมดูแลครอบครัวเป๊บไป
   ผมเดินกลับมาที่เตียง พร้อมบอกพ่อแม่ว่า
“พ่อกับแม่ทานข้าวยังครับ”
“ยังเลยลูก”
“งั้นไปทานเถอะครับ เดี๋ยวผมเฝ้าเป๊บเอง”
“จ๊ะ” แม่ผมรับคำแล้วก็เดินไปสมทบกับครอบครัวเป๊บที่กินข้าวอยู่
   ประมาณช่วงใกล้เที่ยง คณะแพทย์กับพยาบาล ก็เข้ามาตรวจร่างกายอีกครั้ง ทุกคนก็มารุมล้อมดูอาการ พร้อมถามคุณหมอ อาการโดยรวมดีขึ้นเรื่อยๆ คุณหมอบอกว่าพ้นคืนนี้ไป พรุ่งนี้เช้าจะพ้นอาการโคม่า แต่ยังไม่ย้ายเป๊บไปห้องแยก เผื่อว่าอาการอะไรกำเริบจะได้ช่วยทัน ผมใจชื้นขึ้นมาก จนประมาณบ่ายโมงกว่า ทุกคนก็ขอตัวกลับไปจัดการธุระ ผมเองก็เฝ้าเป๊บต่อ ในตอนแรกแด๊ดกับมัมจะเฝ้า แต่ผมเห็นว่าท่านอายุมากแล้ว ผมจัดการเองดีกว่า ท่านเลยยอม หลังจากทุกคนกลับไป ผมก็ไปผสมน้ำอุ่น ชุบผ้าขนหนูมาเช็ดตามตัวเป๊บ พยาบาลเข้ามาฉีดยาตามหมอสั่งอีกรอบ
“คุณพยาบาลครับ เป๊บจะฟื้นเมื่อไหร่”
“ตามเวลาที่คุณหมอระบุจากการให้ยานอนหลับ น่าจะช่วงประมาณห้าโมงเย็นนะคะ”
“อ๋อครับๆ”
“ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ อาการผู้ป่วยดีขึ้นตามลำดับ อีกไม่นานหายเป็นปกติแน่นอนคะ”
“ขอบคุณมากครับ...ผมก็หวังอยากให้เป็นเช่นนั้น....ไม่งั้นผมคง....”
“ไม่ต้องห่วงหรอกคะ คนรักของน้องหายแน่นอน พี่เป็นกำลังใจให้ มีอะไรเรียกพี่ได้ตลอดเวลาเลยนะคะ” ผมตกใจนิดๆ ที่พี่พยาบาลแกรู้ แต่ก็นะครับ ดูแลขนาดนี้ถ้าไม่รู้คงแปลก
“ขอบคุณมากครับ”
   พยาบาลออกไปผมก็เช็ดตัวเป๊บจนเสร็จ ดูแลผ้าห่ม จับตัวตามประสา จนกระทั่ง มีผู้หญิงสี่คนเข้ามาในห้องโดยที่ไม่เคาะประตู ผมหันไปมอง ทั้งสี่คนก็เดินเข้ามาที่เตียงเป๊บ
“ตายแล้วเป๊บ....ทำไมถึงเจ็บได้ขนาดนี้เนี่ย”
“นั่นซิเธอ...อาการหนักนะเนี่ยจะตายมั้ย” ผมมองหน้าคนพูด ปากหมามาก พูดมาได้ยังไง
“บ้าแล้วยะเธอ ไม่ตายหรอก ดูอาการแล้วดีขึ้นแหละ”

“ขอโทษนะครับ พวกคุณเป็นใครหรือ” ด้วยความหมั่นไส้ ผมเลยถามออกไป
“ชั้นชื่อเปิ้ลเป็นแฟนเป๊บ” สาวนางนึงแต่งตัวเปรี้ยวๆ ตอบออกมา
“แล้วเธอละเป็นใคร” เพื่อนสาวคนนี้ถามผม
   ผมอึ้งกับคำถาม ในใจลึกๆ ก็ไม่กล้าตอบ อึกอักอยู่สิบวินาที ก็มีเสียงตอบมาว่า
“เป็นภรรยาคุณเป๊บคะ...มีอะไรสงสัยเพิ่มเติมมั้ยคะ”
   ผมและกลุ่มพวกผู้หญิงหันไปมองตามเสียง คนที่ตอบคือ ทราย มากับโอ๊ต ที่มาเยี่ยมเป๊บ
“เฮ้ย...บ้า...เป็นไปได้ยังไง คนแบบเป๊บไม่เอาพวกเกย์กระเทยมาทำเมียหรอก” เปิ้ลพูดเสียงดังออกมาพร้อมมองหน้าผม
“โถถถถถ....งั้นก็เชิญแหกตาดูซิว่า เป๊บของเธอก็เอาเพื่อนชั้นทำเมีย....ของเก่าๆ ช้ำๆ ใครจะอยากได้” ทรายกัดตอบ
“นี่มันจะมากไปแล้วนะเมิง” เพื่อนเปิ้ลทำหน้ายักษ์ใส่ทราย
“ไม่มากกกกกกก...เพราะเพื่อนเมิงมารยาทเสียกับเพื่อนกรูก่อน แล้วอย่ามาขึ้นเสียงใส่กรู กรูไม่ได้กระจอกเหมือนพวกเมิง” ทรายซัดกลับ โห เวลาโกรธใช่ย่อย
   คือ ผมกำลังตกใจและงงว่า เหตุการณ์มันเกิดขึ้นเร็วมาก จากที่สงบๆ มาหลายวัน แล้ววันนี้เกิดอะไรขึ้น มาเถียงกันเหมือนในละคร
“มิน่าเป๊บถึงซวย คบพวกอุบาทว์ๆ วิปริตผิดเพศ ความซวยถึงมาเยือน” เปิ้ลพูดขึ้นมาแล้วมองหน้าผม
“เมิงหมายถึงใครอีหน้าวอก ถ้าพวกอุบาทว์ๆ วิปริต นั่นมันพวกเมิง เพื่อนกรูเฝ้ามาหลายวันตั้งแต่ไอ้เป๊บมันเกิดเรื่อง พวกเมิงไปแทรกอยู่สวรรค์วิมานห่าไหนมาเพิ่งโผล่มา แล้วมาทวงๆ ความเป็นผัว แม่ง เลิกกันไปตั้งนานแล้วยังจะเสือก” ทรายซัดแรงมาก จนทั้งสี่คนหน้าเหวอไปเลย
สี่สาวก็รุมด่าทรายกับผมอีกเยอะมาก ทรายเองก็สวนกลับตลอด ผมได้แต่ยืนตกใจตั้งตัวไม่ทัน ส่วนโอ๊ตพยายามดึงเสื้อทรายไว้ ไม่ให้รุนแรงมากไปปว่านี้
“อ้าวอีเหี้ยนี่ ด่าพวกกรู ปากหมานักนะเมิง กรูขอตบสักที” เพื่อนของเปิ้ลเดินมุ่งเข้ามาหาทราย
   จังหวะนั้นเสียงเปิดประตูดังโครมเสียงค่อนข้างดัง พร้อมกับ
“พวกมึงก็ลองตบเพื่อนกรู ถ้าเมิงกล้าและยังอยากปกติ แต่ถ้าไม่อยากปกติก็ลอง” เสียงพูดค่อนข้างดังสวนมาจากประตู ผมหันไปมอง ฉัตร กับลูกน้องสามคนเดินเข้ามาในห้อง สาวสี่คนไม่กล้าเดินเข้ามา ฉัตรจ้องพวกนั้นเขม็ง โคตรน่ากลัวมาก จนผมอึ้งไปเลย ไม่เคยเจอเวอร์ชั่นนี้
“เอ้าเอายังไง จะตบมั้ย เข้ามาๆ” ฉัตรตะคอกถาม
“มึงเป็นใครอีสัตว์” เปิ้ลชี้หน้าถามฉัตร
“พ่อเมิงมั้งอีเหี้ย....ชาติตระกูลชั้นต่ำกว่ากรูอย่าเสือกมาชี้หน้า” ฉัตรด่ากลับ สี่สาวหน้าเหวอมาก อย่าว่าแต่สี่สาว ผมก็เหวอ ไม่ทันสี่สาวจะด่ากลับ ฉัตรสวนต่อว่า
“กรูยืนหน้าห้องฟังพวกเมิงด่าเพื่อนกรูมาเยอะละ กรูถามจริงพวกเมิงคิดว่าเป็นเจ้าของจักรวาลหรือไงที่มีสิทธิมาชี้หน้าด่าคนอื่น....แล้วมาดูถูกเพื่อนกรูว่าผิดเพศ ถ้าเพศแบบพวกเมิงดีจริง ไอ้เป๊บมันคงไม่ขย่มแล้วทิ้งมาหาเพื่อนกรูหรอก....ไอ้หน้าชาติหมา เป็นชะนีชั้นต่ำ แรดๆๆ ไปวันๆ เสือกแหกนรกออกมาดูถูกคนอื่น แม่มอีควาย พ่อแม่เมิงไม่สอนมาหรือไงว่าร่านตามผู้ชายมันสันดานสถุล”
คุณพระ!!!! ผมตกใจมาก ฉัตรด่าแรงแบบผมอึ้ง ทรายอึ้ง โอ๊ตอึ้ง สี่สาวหน้าแดงแบบคงโกรธมาก ก่อนที่สี่สาวจะตอบโต้ ฉัตรพูดต่อว่า
“แล้วก็ไม่ต้องมาสงสัยว่ากรูเป็นใคร หรือคิดจะด่ากลับเทียบชั้นกับกรู เมิงแหกตาดูแล้วเอาสมองโง่ๆ ของเมิงดูว่า การที่กรูเดินมาแล้วมีลูกน้องตามหลังมาแบบนี้ ไม่ต้องสงสัยว่าพ่อแม่กรูเป็นใคร ถ้าไม่รวยและไม่แน่จริง ไม่มีคนคุ้มกัน...ไอ้สิงห์ปิดประตู โทรบอกไอ้วินด้านล่าง เตรียมจัดพวกมัน” ฉัตรหันไปบอกลูกน้องพร้อมสั่ง
“ได้ครับคุณหนู” สิงห์กดโทรศัพท์
   ผมเหวอ ทรายเหวอ โอ๊ตเหวอ สี่สาวจากหน้าแดงเริ่มหน้าซีด ที่เค้าว่ากันว่า หน้าซีดเป็นไก่ต้ม ผมเห็นของจริงก็คราวนี้ละครับ
“เอ่อฉัตรๆๆ ใจเย็นๆ ค่อยๆ คุยก็ได้” ผมห้ามปรามฉัตร
“ไม่คงไม่ค่อยมันละ...ก็เมิงดูอีพวกชะนีเหี้ยเนี่ย นิสัยทุเรศ เมิงก็เหมือนกันปล่อยให้มันยืนด่าฉอดๆ ได้ยังไง เมิงก็คน มันก็คน คนเหมือนกัน ถ้าไม่ได้เป็นเทวดามาจากชาติปางไหนก็ไม่ควรจะมาด่าและดูถูก” ฉัตรพูดเหมือนจะบอกผม แต่หน้าหันไปมองสี่สาว
   ผมคิดในใจ จะยิงกันมั้ยเนี่ย ถ้ายิงพลาดโดนเป๊บ ผมคงจะต้องเอาตัวบังไว้ ตอนนั้นผมเริ่มขยับเข้ามาใกล้เตียง
“โถอีเหี้ย ทำมาด่าพวกกรูว่าสถุลสันดานต่ำ เมิงก็เหมือนกันละวะ ไม่ต่างจากกรูหรอกไอ้ควาย” เปิ้ลสวนขึ้นมา
“อะแน่นอน พวกเมิงเหี้ยใส่ก่อน กรูไม่มีความจำเป็นต้องเอาสมบัติผู้ดีตอบกลับ คนเหี้ยๆ มันต้องแสดงความเหี้ยกลับ หรือว่าไม่จริง...อีไพร่” ฉัตรตะคอกด่ากลับ สี่สาวสะอึก
“เอ้าเงียบทำไม....ด่ากลับมาซิอีห่าควาย เอางี้ ด่ากันหอมปากหอมคอละ กรูไม่อยากใช้บารมีพ่อปิดข่าวเรื่องฆ่าคน ขอเรียนเชิญพวกคุณหนูไฮโซ...จอม....ปลอม........กลับได้แล้วคะ” ฉัตรทำหน้าตาเสียงประชดใส่
“พวกกรูไม่ปลอม...ของจริงโว้ยไอ้ควาย” เพื่อนสาวของเปิ้ลคนนึง อ้วนๆ ตอกกลับมา
“ถุ้ยยยยยยยย....กะอีแค่กระเป๋าสะพายของปลอมชัดๆ ซื้อมาจากตลาดนัดหรือไง” ฉัตรทำท่าถุ้ยน้ำลายใส่ สี่สาวหน้าเหวอแดก
“แหมมมม จี้ใจดำหรือไงยะ....กรูรู้ไอ้เป๊บมันหล่อเทพ รวยเว่อร์ ชะนีอย่างพวกเมิงก็อยากจับทำเป็นผัวเป็นเรื่องธรรมดา โถถถถถถ....หารู้ไม่ว่า ไอ้เป๊บมันก็สนุกไปวันๆ นี่ฟังกรู แหกสมองเมิงแล้วคิดตาม คนเรานะเมิง อยู่ชนชั้นไหนก็เหมาะสมกับคนชนชั้นนั้น ไอ้ตกถังทองคำมันน้อยโว้ยยยยยย ฟังแล้วเข้าใจก็กลับไปได้แล้ว...ไอ้สิงห์ ส่งแขก” สิงห์กับลูกน้องอีกสองคน เดินปรี่เข้ามาที่สี่สาว พวกนั้นตกใจวิ๊ดว้าย แล้วรีบเดินเบี่ยงหลบไปที่ประตู ก่อนจะออกไป
“เฮ้ย...แล้วพวกเมิงไม่ต้องกลับมาหาไอ้เป๊บมันอีก...โดยเฉพาะเมิงอะอีดอกทอง(ชี้ไปที่เปิ้ล)แล้วอย่าคิดจะตอบโต้ เพราะถ้ากรูจะเล่นพวกเมิง เป้าหมายกรูไม่ใช่ตัวพวกเมิง คิดเองว่าจะลงที่ใคร แล้วพวกเมิงดูหน้ากรูเนี่ยว่าจะทำได้มั้ย...อย่า...ลอง....ของ” ฉัตรชี้หน้าสายตาโคตรเจ้าแม่ พวกมันก็สะบัดหน้าออกจากห้องไป
   ปิดประตูห้อง....เข้าสู่ความเงียบนาทีนึง
“เจ๊ขา....อิชั้นตกใจค่า...เจ๊ร้ายมากเลยค่า” ทรายพูดขึ้นมาทำลายความเงียบ
“นั่นดิๆ กรูตกใจฉี่จะราด” โอ๊ตพูดขึ้นมา
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ” พวกเราหัวเราะ
“อีห่ากรูก็กลัว แต่ต้องทำใจสู้...ขอบใจมากนะสิงห์ บอย” ฉัตรหันไปขอบใจลูกน้อง ลูกน้องพยักหน้าให้
“ไม่เป็นไรครับคุณหนู เป็นหน้าที่ตามคุณท่านสั่งครับ”
“ขอบใจมากๆ คอยข้างนอกนะ เยี่ยมสักพักก็จะกลับแล้ว” ฉัตรสั่ง
“ครับ” ลูกน้องก็ออกไปข้างนอก
“เออว่าแต่เจ๊พาลูกน้องมาทำไมยะ ปกติมาคนเดียวนิ”
“ก็พ่อกรูให้ลูกน้องตามมาดูแล กลัวกรูขับรถไปคว่ำเหมือนเป๊บมันมั้ง พอมาถึงโรงพยาบาลอยู่หน้าตึก ผัวเมิงส่งข้อความบอกกรูไงว่าเกิดเรื่อง ตอนแรกจะให้ลูกน้องรอในรถ แต่คิดว่าสถานการณ์รุนแรง เลยพาขึ้นมาด้วย”
“ต้ายยยผัวขาฉลาดมากกกกก มามะจุ๊บทีนึง” ทรายก็หันไปจุ๊บแก้มโอ๊ต ที่ยืนหน้าบาน
“ว่าแต่เมิงรู้ได้วะว่ากรูมาถึงแล้ว” ฉัตรถามโอ๊ต
“ไม่รู้เลยวะ แต่กรูส่งไปเผื่อเมิงจะมาช่วยทรายกับโจ้มัน พวกนั้นด่าแรงมาก ทรายเกือบสู้ไม่ได้”
“เออกรูมายืนฟังหน้าห้องพักนึงละ แล้วอีโจ้แม่มก็โง่โง้ว ยืนให้มันด่า อีนี่น่าตบให้คว่ำ” ฉัตรหันมาแขวะผม
“ก็กรูงงและตกใจอะ อยู่ดีๆ พวกมันก็เข้ามาใส่ๆ”
“เออนั่นแหละ คราวหลังเจอแบบนี้อีก ตบแม่มให้คว่ำ คนเหมือนกันจะกลัวไร”
“จ้า....เจ๊ขา” ผมตอบแซวฉัตร
“ฮ่าๆๆ...แล้วไอ้เป๊บเป็นไงบ้าง”
“หมอว่าอาการโดยรวมดีขึ้นมาก...หมอให้ยานอนหลับอยากให้พักผ่อน นี่ก็รอยาหมดฤทธิ์ เป๊บน่าจะตื่นตอนห้าโมงอะ”
“อ๋อออ..มิน่า ด่ากันโครมๆ มันไม่รู้สึกตัว...ตบอีเป๊บสักทีสองทีมะ”
“เอ้าอีนี่ ผัวกรูนอนเจ็บไม่รู้สึกตัวยังจะมาตบอีก” ผมแขวะฉัตร
“ฮ่าๆๆๆๆ” ฉัตรหัวเราะ
“ก็นั่นแหละ...ตะกี้ตกใจกลัวว่าเมิงจะสั่งลูกน้องเอาปืนยิงสาวพวกนั้น”
“แหมมมเมิง..กลัวทำไม คนแบบนั้นสั่งสอนไปบ้างก็ดี”
“ไม่ได้กลัวเมิงสั่งสอนมัน กลัวกระสุนมาถูกเป๊บ” ผมบอกเหตุผลไป ฉัตรมันก็ดูอึ้งๆ
“เออจริงวะ....แล้วถ้ายิงจริงเมิงจะทำไงวะ..จะแบกไอ้เป๊บออกจากห้องไปก็ไม่ไหวมั้ง” ฉัตรมันถาม
“ก็...ไม่แบก...แต่คงเอาตัวบังแทน” ฉัตร ทราย โอ๊ต อึ้งนิดๆ
“ต้ายยยย แม่นางเอกกกกกกก....ได้ใจอิชั้นมากคร่า” ทรายแซว
“ไม่กลัวตายหรือเมิงเอาตัวบังแทน”
“ไม่อะ...กรูตายแทนดีกว่าเป๊บเป็นอะไรแล้วกรูตายทั้งเป็น”
“เมิงนี่นะ....กรูได้เป็นเพื่อนเมิงนี่ ถือว่าชีวิตกรูโคตรโชคดีเลยวะ”
“เห็นด้วยกะเจ๊ค่า”
   เสียงเคาะประตู เปิดเข้ามา
“ฮัลโหลลลลลล...เป็นไงกันบ้างงง” เบิดมาเยี่ยมเป๊บ
“ถุยยยยย....เมิงไม่มาชาติหน้าเลยละอีเบิดดดดด อีโจ้มันจะโดนรุมตบแล้ว” ฉัตรแขวะเบิด
“อ้าว...เกิดอะไรขึ้นวะ....”
“มานี่เลยยะชั้นเล่าให้ฟังเองงงง...เจ๊แรงมากกกกค่า” ทรายก็ทำหน้าที่เล่าอย่างเมามันส์
   ผมตลกกับพวกเพื่อนๆ มาก รู้สึกดีใจที่ได้คนน่ารักๆ กลุ่มนี้ มาเป็นเพื่อน
“จริงหรือวะโจ้ แล้วเมิงไม่โกรธหรือ” เบิดถาม
“โกรธดิเบิด แต่ฉัตรจัดการให้แล้ว”
“ฉัตร เมิงนี่สุดตีนเลยวะ ได้ใจกรูมาก”
“อะแน่นอน...มาด่าเพื่อนกรูไมละ....ใครมาด่าเพื่อนกรูอย่าหวังว่าจะรอด” ฉัตรทำหน้าดุ
“เออวะแม่ง ทรายเล่าน่าจะจริง หน้าตาได้มาก”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
   พวกเราเม้าท์ๆ ไปได้สักพัก เสียงเคาะประตูดังไม่ขาดระยะ มีเพื่อนๆ มาเยี่ยมหลายคน รวมถึงรุ่นน้อง
“พี่โจ้ พี่ๆ ทุกคน หวัดดีคะ” น้องนุชยกมือไหว้
“พี่โจ้ พี่เป๊บเป็นไงบ้าง” น้องนุชถาม
“ภาพรวมโอเคแล้ว”
“ตอนหนูรู้ข่าวตกใจมาก พอรู้ว่าอยู่โรงพยาบาลไหน ก็รีบมานี่แหละคะ”
“ขอบใจมากๆ”
   พวกรุ่นน้องกับรุ่นพี่ก็เม้าท์ๆ กัน ผมคลายเหงาไปได้เยอะครับ ห้องพักที่ดูใหญ่ กลายเป็นเล็กเลย จนประมาณสี่โมงเย็น อาจารย์ก็มาเยี่ยมครับ
“อาจารย์สวัสดีครับ” ผมและทุกคนยกมือไหว้อาจารย์ที่ปรึกษา
“สวัสดีลูก...แล้วนี่.....(ชื่อจริงเป๊บ) เป็นไงบ้าง”
“ภาพรวมดีขึ้นแล้วครับอาจารย์....คุณหมอก็ให้พักฟื้นอีกระยะ”
“ดีแล้วๆ อาจารย์ทราบข่าวจากเลขา เลยตกใจรีบมาเยี่ยม ปลอดภัยก็ดีแล้วนะ”
“ขอบคุณมากครับอาจารย์”
   ทุกคนนั่งเม้าท์กับอาจารย์ได้สักแป๊บ แด๊ด กับ มัม ก็เข้ามาเยี่ยมเป๊บพอดี ท่านทั้งสองตกใจเล็กน้อยว่าทำไมคนมาเยอะจัง
“แด๊ด มัม ครับ นี่ ศ.ดร.XXXX อาจารย์ที่ปรึกษาครับ” ผมแนะนำให้รู้จักกัน
“สวัสดีครับ คะ อาจารย์” แด๊ดมัมยกมือไหว้
“สวัสดีคะคุณพ่อคุณแม่” อาจารย์ไหว้กลับ
   แด๊ด มัม และอาจารย์คุยกันเรื่องที่เป๊บอาจจะต้องพักการเรียนเพื่อรักษาตัว อาจารย์ท่านบอกว่าอย่าได้กังวล เดี๋ยวจะเป็นธุระจัดการให้ อาจารย์ท่านใจดีมากครับ จนสักพักใหญ่ ทุกคนรวมทั้งกลุ่มเพื่อนๆ ผมก็ขอตัวกลับพร้อมกันทั้งหมด จากห้องที่ครึกครื้นก็เงียบสนิททันทีครับ
“โจ้ เป๊บเป็นไงบ้างลูก” แด๊ดถาม
“ปกติดีครับแด๊ด นี่ก็รอฟื้นตามที่หมอบอกครับ”
“ประมาณกี่โมงลูก” มัมถาม
“หมอแจ้งว่าประมาณห้าโมงครับมัม”
“ดีจังๆ....แล้วนี่ลูกทานอะไรยัง”
“ไม่เป็นไรครับแด๊ด ยังไม่หิวครับ”
“ทานสักหน่อย พอดีมัมซื้อขนมมานะ มานั่งกินกัน” ผมนั่งกินขนมกับมัมและแด๊ดตรงโซฟา
“ขอบใจมากนะลูกที่ดูแลเจ้าเป๊บมัน” แด๊ดเอ่ยขึ้นมา
“ครับแด๊ด ผมเต็มใจดูแลมากๆ สบายมากครับ”
“มัมก็ดีใจนะที่เป๊บได้ลูกมาเป็นคนรัก...” มัมเอ่ยขึ้นมาบ้าง
“ครับๆ” ผมแอบเขินนิดๆ
“ถ้าเจ้าเป๊บหายดีแล้ว สมมติว่ามันไม่ปกติเหมือนเดิม แล้วลูกจะทิ้งเจ้าเป๊บมั้ย” แด๊ดถาม
“ไม่ครับแด๊ด ขอแค่ให้เป๊บหาย ไม่ว่าจะเป็นยังไง ผมจะดูแลไปตลอดจนกว่าเป๊บไล่ผมออกจากชีวิตเค้า” ผมตอบทันทีโดยไม่ลังเล ทำให้แด๊ดกับมัมยิ้ม
“พ่อกับแม่เชื่อลูกนะ...ยังไงฝากเจ้าเป๊บมันด้วย....ผมบอกคุณแล้วไงว่า เจ้าเป๊บมันเลือกไม่ผิด” แด๊ดพูดกับผมแล้วหันไปพูดกับมัม

[jonathan2624]

“ชั้นรู้มานานแล้ว คุณนั่นแหละมัวตั้งเงื่อนไขสารพัด...แล้วมาโบ๊ยชั้น” มัมหันไปดุๆ แด๊ด แด๊ดจ๋อยๆไปเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆ
   ปิ๊บๆๆๆ ติ๊ดๆๆๆ เสียงอุปกรณ์ดังขึ้นมา จนผมรีบลุกไปดู เป๊บตื่นแล้วครับ ค่อยๆ ลืมตาพร้อมขยับตัวนิดๆ
“แด๊ด มัม ครับ เป๊บฟื้นแล้ว” แด๊ดกับมัม รีบลุกขึ้นมาเกาะขอบเตียงพร้อมจับมือเป๊บ ส่วนผมรีบกดปุ่มเรียกพยาบาล
“เป็นไงบ้างลูก เจ็บมากมั้ย” แด๊ดถามด้วยเสียงระล้ำระลัก ไม่ต่างจากมัมที่เสียงสั่นๆ
   เป๊บตอบไม่ได้ครับเพราะยังมีสายท่อหายใจอยู่ที่ปาก ได้แต่บีบมือตอบสนอง พยาบาลเปิดประตูเข้ามา ผมบอกไปว่า ผู้ป่วยฟื้นแล้ว พยาบาลรีบไปตามหมอ ไม่ถึงสองนาที ทีมคณะแพทย์มาถึงห้องครับ
“หมอขอตรวจอาการผู้ป่วยนะครับ” พยาบาลกันเราสามคนออกไปยืนห่างๆ ปล่อยให้หมอเช็คอาการเป๊บ จนหมอหันกลับมา
“ลูกผมเป็นยังไงบ้างครับหมอ” แด๊ดถาม
“อาการดีขึ้นมากครับ...หมอคาดว่า น่าจะหายใจเองได้แล้ว เดี๋ยวหมอจะถอดท่อหายใจออกเพื่อให้ผู้ป่วยหายใจเอง แต่เพื่อความปลอดภัยจะใช้หน้ากากออกซิเจนร่วมด้วยนะครับ”
“สำหรับอาการทางสมองนะคะ คิดว่าน่าจะไม่มีก้อนเลือดขนาดใหญ่ แต่ยังไงพรุ่งนี้จะพาผู้ป่วยเข้าเครื่องสแกนนะคะ” หมอผู้หญิงบอก
“ครับๆ ขอบคุณมากครับ”
   หมอทั้งสองท่าน พร้อมกับพยาบาล บอกกับเป๊บว่าจะถอดท่อหายใจออก อาจจะเจ็บบ้าง ห้ามเกร็ง
“หมอจะดึงท่อออกนะครับ อย่าเกร็งหรือกลืนน้ำลายนะครับ อาจจะเจ็บนิดนึงนะครับ” เป๊บพยักหน้าตอบรับ แล้วหมอก็ค่อยดึงออก จนท่อออกหมด เป๊บไอสำลักเล็กน้อย ผมแอบตกใจเหมือนกัน พยาบาลก็เช็ดน้ำลาย พร้อมกับเตรียมหน้ากากออกซิเจน แต่ผมดีใจมากที่เป๊บหายใจเองได้แล้ว
“ถ้าหายใจติดขัดให้สวมหน้ากากออกซิเจนนะครับ ยังไงกดปุ่มเรียกพยาบาลกับหมอได้ตลอดเวลา ขอตัวนะครับ” แล้วหมอกับพยาบาลก็เดินออกไป
“เป๊บเป็นยังไงบ้างลูก” แด๊ดกับมัม รีบเดินเข้าไปจับมือเป๊บ
“แค๊กๆ ไม่เป็นไรแล้วครับแด๊ด มัม เป๊บโอเคแล้ว” เป๊บตอบเสียงแหบๆ
“แด๊ดกับมัมดีใจนะที่ลูกอาการดีขึ้นมากแล้ว”
“ผมขอโทษครับแด๊ด มัม ที่ทำให้เป็นห่วง” เป๊บยังตอบเสียงแหบๆ
“มัมว่าลูกกินน้ำหน่อยมั้ย น่าจะคอแห้งนะ” เป๊บพยักหน้า
   ผมเลยรีบไปเอาน้ำเทใส่แก้ว พร้อมหลอด มาให้เป๊บที่เตียง
“โจ้เอาน้ำให้เป๊บเลยลูก” มัมบอก
   ผมเลยเอาหลอดไปจ่อที่ปากเป๊บ เป๊บดูดน้ำ สายตาจ้องมองมาที่ตาผมตลอด ผมน้ำตารื่นๆ ตาแดงๆ ดีใจที่เป๊บหาย
   ผมปล่อยให้แด๊ดกับมัม คุยกับเป๊บ เป๊บเองก็ตอบแบบไม่ค่อยมีแรง พี่ปริมพี่ปัน มาถึงโรงพยาบาล มาถึงก็รีบไปเกาะขอบเตียงเป๊บ สีหน้าพี่ทั้งสองดีใจมาก แอบเห็นพี่ปริมกับพี่ปันตาแดงๆ ด้วย อย่างว่าละครับ ดูแลเป๊บมากับมือ ย่อมรักและเป็นห่วงเป็นธรรมดา จนกระทั่งพยาบาลเข้ามาฉีดยา และมียานอนหลับแบบอ่อน เพื่อให้ผู้ป่วยได้พักผ่อน หลังจากฉีดยาเสร็จ แด๊ด มัม และพี่ๆ ก็เดินทางกลับ ผมก็เฝ้าเป๊บต่อ
“เป๊บ....เป็นไงบ้าง” ผมเกาะเตียงยืนข้างเป๊บ พร้อมน้ำตาไหล
“เป๊บดีขึ้นแล้วครับที่รัก...ขอโทษนะครับที่ทำให้เป็นห่วง” เป๊บตอบเสียงแหบๆ
“ดีแล้วๆ โจ้เป็นห่วงเป๊บมากเลยนะ ดีใจที่เป๊บหายแล้ว”
“ขอบคุณมากนะที่รักที่ดูแล” เป๊บเริ่มตอบแบบสลึมสะลืม ยาน่าจะออกฤทธิ์
“อย่าพูดอะไรมากเลยเป๊บ นอนพักเถอะ โจ้นั่งข้างๆ เป๊บนี่แหละ”
“ครับ” แล้วเป๊บก็ค่อยๆ หลับพักผ่อน
   ผมเองก็ไปผสมน้ำอุ่นมาเช็ดตัว เสร็จเรียบร้อย ก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วมานั่งข้างเตียงเป๊บ
“ขอบคุณคุณพระคุณเจ้า ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ขอบคุณบุญกุศล ที่ช่วยเหลือเป๊บคนที่ผมรักให้รอดพ้นจากเหตุการณ์ครั้งนี้....ผมจะทำตามสัญญาครับ”
ผมยกมือไหว้ข้างเตียง พร้อมฟุบหลับยาวจนถึงเช้า
[/size][/size][/color]

เป๊บ : ตัวขาวทำไรคับ 

โจ้ : อัพเดทตอนหลักอะเป๊บ 

เป๊บ : ไปอาบน้ำกันดีกว่านะ 

โจ้ : ไม่เอาอะ เป๊บอาบก่อนเลย 

เป๊บ : มานี่ 

โจ้ : อีกแล้วววววว