หัวข้อ: รักวุ่นวายของนายตัวขาวสุดซ่า ตอนอวสาน (THE END) Up 11/5/62

[nutto]

พี่โจ้หายไปเป็นเดือนๆแบบนี้ผมไม่ยอมนะฮะ แอบไปสวีทกับพี่เป๊ป 2 คนไม่มาอัพเดทกันให้หายคิดถึงมั้งเลยนะครับ

[Yarkrak]

 

[คนอ่าน]

ทำไมคราวนี้ช้าจังเลยยยค่ะ คิดถึงงง

[jonathan2624]

สวัสดีค้าบบบบบ  ห่างหายไปนานมากๆ ขอโทษด้วยค้าบบบ  ช่วงปลายปีเข้าไตรมาส 4 งานล้นมือเลยอะคับ แถมเรื่องเล่าตอนหลักๆ ยังปั่นไม่ถึงไหนเลยง่า...เอาตอนพิเศษไปอ่านก่อนเน้อ...ขนาดเป็นตอนพิเศษ ผ่านมาตั้งเดือนนึงแล้วเพิ่งเขียนเสร็จแล้วเอามาลงให้อ่านนี่ละค้าบ ลงตอนนี้ไป ขอหายตัวยาวไปถึงปีใหม่เลยน้า แต่จะส่งคิงคองมาทักทายแทนนะค้าบบบ รักทุกคนค้าบบบบ 

ตอบเม้นๆ
anukul : ถ้าท้องได้ พี่คงมีลูกสามโหลแล้วง่า 

patchylove : ฮ่าๆๆ มักกะโรนีอร่อยชัวร์คับ ได้สูตรจากแม่มาเลยน้า ว่าไปไม่ได้ทำให้คิงคองกินนานแล้วว 

noy : 

snowboxs : ขอบคุณมากค้าบบบบบ 

Boonthaptim : โอ๋ๆๆ เดี๋ยวก็มีหนุ่มหล่อๆ มาจีบน้า อิอิ 

Angel : นั่นซิ จริงๆ ไม่เด็กแล้วน้า หน้าตาดูออกแก่กว่าตะก่อนเยอะอะ อิอิ 

อยากรัก : ขอบคุณค้าบพี่ จุ๊บๆ 

หมูกระต่าย : จริงง่า อิอิ 

fay 13 : 

k@_raMae : 

maemix : ฮ่าๆๆๆ เป็นแม่ศรีเรือนค้าบ แต่เห็นด้วยนะ ทำทุกมื้อแย่แน่เลยอะ 

capool : เดี๋ยวก็มีคนหล่อๆ มาจีบแหละค้าบบบ อิอิ 

nutto : แอะ พี่ว่าบางทีเดินสวนกันแล้วม้าง ส่วนเรื่องยุยงส่งเสริมน่าตีนัก คิงคองหื่นทั้งวัน 

8X : ค้าบพี่ ครีมอาบน้ำสีส้มยี่ห้อ sanctuary โจ้ใช้ประจำค้าบ หอมมากๆ ใช้แล้วผัวรักผัวหลงเลยน้า ฮ่าๆๆๆ 

kasarus : ช่ายๆๆ ใช้ทุกเล่มเกวียน คิงคองติดหนึบ คิคิ 

คนอ่าน : น่างับๆๆๆ 

ตอบเม้นหลังเป๊บมาเล่าเรื่อง

noy : เป่าน้าาา แค่สงสัยว่าทำไมไม่เกิดเรื่องง่า 

fay 13 : 

snowboxs : ขอบคุณมากค้าบบบบ 

kasarus : ฮ่าๆๆๆๆ 

Noo_Patchy : ฮ่าๆๆๆๆ

อยากรัก : โหยยยย น้ำยาเป๊บอะ ล้นเลยง่า ว๊ากกกกก 

anukul : มาแล้วจ้าเจ้าโอออออ 

nutto : จ้าน้องจ๋า อิอิ 

fay 13 : 

Angel : นั่นซิ อิอิ 

8X : ฮ่าๆๆ ข้าวผัดของเป๊บจะใส่หลายๆ อย่างอะคับพี่ พวกแฮม เบคอน ปูอัด เป๊บเลยตั้งชื่อว่าข้าวผัดต่างชาติอะคับ 

maemix : ขอบคุณค้าบบบ 

ตอนพิเศษ เริงร่า ที่เจียงใหม่
   ในระหว่างที่ผมกำลังนั่งวุ่นวายกับงานที่ทำไม่ทัน เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา เหลือบไปมองหน้าจอ คิงคองโทรเข้ามา ผมเลยรีบรับสาย
“ค้าบ....เป๊บ”
“ที่รักทำอะไรอยู่ครับ”
“เคลียร์งานอะเป๊บ เยอะมากมายล้นโต๊ะไปหมดแล้ว” ผมบ่นด้วยเสียงเหนื่อยๆ
“แล้วนี่ทานข้าวกลางวันยังครับ” เสียงเป๊บถามปนดุ
“ขอตอบเลยว่า.....ยังงงงงง....แหะๆ” ทำเสียงอ้อนใส่ก่อน ป้องกันคิงคองอาละวาด
“นึกแล้ว....เป๊บว่ารีบไปทานข้าวดีกว่านะ...ล้มป่วยไปจะทำยังไง....มันน่าตีนัก” โดนดุเลย เชอะ คิงคองบ้า
“รู้แล้วๆๆ จะรีบไปทานละค้าบบบบ”
“แล้วเรื่องที่จะตามเป๊บมาเชียงใหม่ละ” เออจริง นัดไว้ ลืมแล้ววววว
   คือเรื่องก็มีอยู่มา เป๊บต้องไปตรวจงานที่เชียงใหม่ ตั้งแต่ช่วงต้นเดือนละครับ จริงๆ เป๊บเองตั้งใจจะกลับมาวันที่ 11 ตุลาคม 56 แต่กลัวงานเสร็จไม่ทัน แล้วอีกอย่างก็อยากให้ผมไปเที่ยวด้วยกัน ผมเองก็ไม่ว่างนี่น่า รบเร้าจนตอบตกลงไปว่า งั้นจะไปวันที่ 10 -11 ตุลาคม 56 อาจจะได้กลับพร้อมกัน คิงคองก็ดูดีใจ แต่ตอนนี้ดันลืมทำไงดีอะ
“โอ้วววว...อ๋อๆๆ โจ้จองตั๋วแล้วอะเป๊บ เดินทางพรุ่งนี้เช้านะ ว่าจะโทรไปบอกพอดีอะ....แหะๆๆ” จริงๆ ลืมไปนานแล้ววว ยังไม่ได้จองอะไรเล้ยยยยย
“ครับๆ พรุ่งนี้มาถึงกี่โมง เป๊บจะได้ไปรับ” บรรลัยแล้ว ยังไม่ได้จองจะให้ตอบไงอะ
“โอ้ววววว....เอ่อ....อ๋ออออ...พอดีตั๋วอยู่ในเมล์อะเป๊บ โจ้จำได้คร่าวๆ ว่า ประมาณเก้าโมงครึ่งอะค้าบ เอาไว้เดี๋ยวเปิดเมล์ดูค่อยไลน์บอกเนอะ แหะๆๆ” อาการของคนโกหกนี่ เหงื่อมันไหลจริงๆ นะครับ ฮ่าๆๆๆ
“โอเคๆ...งั้นไปทานข้าวได้แล้ว พรุ่งนี้เจอกันนะครับ...รักนะครับ” เป๊บเสียงปกติแล้วววว
“ค้าบๆๆ เจอกันๆๆ รักนะจุ๊บๆๆ” หวานไว้ก่อนพ่อสอนไว้ ฮ่าๆๆๆ
   วางสายเป๊บรีบกดบอกน้องดาเลขาหน้าห้อง
“คะคุณโจ้”
“น้องดา จองตั๋วเครื่องบินให้พี่ไปเชียงใหม่ด่วนมาก เดินทางพรุ่งนี้เช้าให้ถึงเชียงใหม่ประมาณเก้าโมงครึ่ง”
“สายการบินอะไรคะคุณโจ้”
“อะไรก็ได้ เอาให้ถึงตามเวลาที่บอก”
“คะๆ ลงบัญชีบริษัทนะคะ”
“นั่นแหละที่ต้องการ...ฮ่าๆๆๆ” ให้จิมจ่ายซะ โทษฐานใช้คนน่ารักเยี่ยงทาสสสสส
   วางสายน้องดาเสร็จ ผมก็รีบเคลียร์งานเต็มกำลัง จนประมาณบ่ายสาม มีเสียงเคาะประตู
“เชิญครับ” ผมตะโกนเชื้อเชิญให้เข้ามา
“ผมเอาข้าวเที่ยงมาให้ครับพี่โจ้”
“อ้าวน้องเอก...ขอบคุณมากๆ พี่ทำงานจนลืมกินข้าว” ผมเงยหน้ามอง พร้อมขอบคุณ
   แนะนำตัวละครใหม่ดีกว่านะครับ น้องเอกเป็นพนักงานฝ่ายคอมพิวเตอร์ จบด้านคอมพิวเตอร์จาก MIT USA สูง ขาว หล่อ เนียน ใส กิ๊ก ยังกะเจมส์จิ ฮ่าๆๆๆ อายุ 23 เองครับ กรุบๆ กรอบๆ มาทำงานได้สี่เดือนแล้วครับ ระยะหลังค่อนข้างเอาใจใส่ผมเนอะ แต่เสียจายยยย มีผัวแล้วจ้าน้องเอก ฮ่าๆๆๆ
“ไม่ทานข้าวเที่ยง เดี่ยวจะเบลอนะครับ โทรมแล้วแก่ด้วยนะ” น้องเอกยิ้มกว้างเห็นเขี้ยวเสน่ห์แหย่ผม
“เอ...จริงอะ...พี่ก็ทานไม่ตรงเวลานะ แต่ก็ยังน่ารักขาวใสกิ๊ก ไม่โทรมไม่แก่..น้องเอกว่าจริงมั้ย” ผมตอบน้องเอก พร้อมทำสายตาวิ๊งๆๆ แอ๊บแบ๊วสุดๆ น้องเอกหลบสายตา เขิน ชัวร์ ฮ่าๆๆ ความช่ำชองผิดกันจ้าน้องเอกกกกก
“ครับๆ ผมไม่กวนพี่แล้ว อย่าลืมทานข้าวนะครับ”
“แต้งกิ้วๆ” ผมยิ้มให้น้องเอก
   น้องเอกออกจากห้องไป ผมก็เปิดข้าวกล่อง เป็นข้าวหมูแดงหมูกรอบ ร้านที่ผมชอบ ฟาดซะหมดกล่อง ก็รีบทำงานต่อ จนกระทั่งงานเสร็จเรียบร้อย หันไปมองนาฬิกา ตกใจมาก หนึ่งทุ่มแล้วหรือนี่ โหยยยยย ต้องรีบกลับไปจัดเสื้อผ้าก่อน รู้ตัวได้ดังนั้น ก็รีบเก็บของออกจากห้อง เดินออกมาหน้าห้อง เห็นน้องดา ยังไม่กลับนั่งรออยู่
“อ้าวดา ยังไม่กลับหรือ”
“ดาเห็นคุณโจ้ทำงาน เลยไม่กล้ากลับคะ เผื่อว่าจะมีอะไรเรียกใช้ดา” โห น่าขึ้นโบนัสให้สิบเท่าเลยเนอะ
“จริงๆ กลับก่อนก็ได้...พี่ทำงานคนเดียวได้”
“ไม่เป็นไรหรอกคะ ดาไม่ได้รีบอะไร คุณโจ้คะ นี่ตั๋วคะดาปริ้นให้แล้ว พรุ่งนี้เดินทางการบินไทย 07.55 ถึงเชียงใหม่ 09.10 นะคะ ใกล้ๆ เวลาที่คุณโจ้บอกคะ”
“โอเคๆ ขอบคุณมากๆ นะ ดากลับเถอะ มีงานอะไรเอาไปให้คุณจิมดูแทนนะ พี่ลางานสองวัน” ผมรับตั๋วจากดามาพร้อมสั่ง
“ได้คะๆ ดากลับนะคะ” ดายกมือไหว้ ผมรับไหว้ แล้วก็รีบเดินมาที่รถ
   บึ่งกลับคอนโดด้วยความเร็วสูง ดีที่รถไม่ติดมากครับ มาถึงคอนโด เปิดตู้เย็นทำสลัดทูน่า ฟาดเรียบร้อย กินแอ๊ปเปิ้ลหนึ่งลูก แล้วก็รีบวิ่งเข้าห้องนอนจัดเสื้อผ้า เอาไปสักสามชุด ชุดไหนดี เอ เอาชุดน่ารักๆ ไปดีกว่า ระหว่างกำลังจัด คิงคองโทรมาพอดี
“ค้าบบบเป๊บ”
“ถึงคอนโดยังครับ”
“ถึงได้สักพักแล้ว กำลังจัดเสื้อผ้าอะ”
“ทานข้าวยัง”
“เรียบร้อยแล้ว”
“ตกลงพรุ่งนี้ถึงกี่โมงครับ”
“เครื่องลงที่เชียงใหม่เก้าโมงสิบนาทีอะเป๊บ น่าจะเดินออกมาถึงประตูทางออกเก้าครึ่งอะ...เป๊บมาถึงเก้าครึ่งขับรถมาเทียบหน้าอาคารก็ได้คับ จะได้ไม่ต้องเสียค่าจอดรถ”
“ได้ครับๆ...งั้นที่รักรีบนอนนะ อย่าตื่นสาย...พรุ่งนี้เป๊บให้วิทย์ไปส่งที่สนามบิน”
“ไปเองได้นะเป๊บ เรียกแท็กซี่ก็ได้นะ” เกรงใจคนขับรถเป๊บ
“ไม่เป็นไร เป๊บสั่งไปแล้ว แท็กซี่อันตรายและห้ามเถียงเป๊บ” พักหลังดุจริง กินขนมหวานเยอะหรือไง ชิ
“ค้าบๆๆ..ดุจริง”
“ที่ดุเพราะที่รักชอบดื้อและเถียงนะแหละ พรุ่งนี้โดนลงโทษชุดใหญ่” เสียงหื่นอีกละ
“แหวะ...ไม่มีสักชุด...แบร่ๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆ....โอเคๆ ฝันดีนะครับ รักนะ”
“ค้าบๆ ฝันดีเป๊บ รักค้าบๆๆ”
   วางสายเป๊บจัดเสื้อผ้าเรียบร้อย รีบอาบน้ำ ขัดผิว มาร์กหน้า หมักผม เยอะเนอะ ฮ่าๆๆ เสร็จเรียบร้อยก็รีบนอน
   นาฬิกาปลุกดังตอนตีห้า ผมก็งัวเงียคลานเข้าห้องน้ำ การตื่นเช้านี่ทรมานนะครับ แต่งตัวเสร็จ โทรศัพท์ดัง ผมรับสาย
“คุณโจ้ครับ ผมมาถึงแล้ว คอยด้านล่างตรงลานจอดนะครับ”
“ได้คับๆ เดี๋ยวลงไปๆ” จัดแจงเรียบร้อย หิ้วกระเป๋า ล๊อกห้อง เดินลงไปที่ลานจอดด้านล่าง เจอวิทย์ยืนรอ
   ขึ้นรถเสร็จวิทย์รีบบึ่งไปสนามบิน ตัดเส้นมอเตอร์เวย์ ซิ่งเต็มที่
“ขับช้าๆ ก็ได้วิทย์”
“ผมกลัวไม่ทันนะครับ นี่ก็หกโมงสี่สิบแล้ว ยังไม่ถึงครึ่งทางเลยครับ”
“เครื่องออกตั้งแปดโมง เอ เออใช่ ต้องเช็คอินช้าสุดเจ็ดโมงสิบห้า...ลืมไปเลยอะ”

[jonathan2624]

ซิ่งมาถึงอาคารผู้โดยสารขาออก ก็เจ็ดโมงแล้วครับ ผมรีบลงจากรถ บอกวิทย์ว่ากลับได้เลยไม่ต้องลงตามไป เพราะรถจอดหน้าอาคารได้ไม่นาน รีบเดินมาที่เค้าเตอร์ส่งตั๋วให้พนักงาน
“ไปเชียงใหม่นะคะ”
“ครับๆ ยังทันมั้ยครับ”
“ทันคะ มีกระเป๋าสัมภาระโหลดมั้ยคะ”
“ผมถือขึ้นเครื่องครับ”
“ได้คะๆ ประตู B2 นะคะ นี่บัตรเข้าเล้าจน์คะ เรียกบอร์ดดิ้งเจ็ดโมงครึ่งนะคะ”
“ขอบคุณครับ” ผมรับตั๋วมาก็รีบเดินเข้าด้านใน ไปนั่งกินขนมในเล้าจน์ดีกว่า แหะๆๆ
   เดินมาพักใหญ่จนถึงเล้าจน์ รีบหาขนมกิน กินได้ไม่กี่ชิ้น พนักงานก็มาแจ้งให้ขึ้นเครื่อง เซ็งอะ อยากกินอีกง่า มาช้า อดเลยอะ
“สวัสดีคะ เลขที่นั่งอะไรคะ”
“3k ครับ”
“เดินเลี้ยวซ้ายเลยคะ”
   ผมเดินมาที่นั่ง 3k กำลังจะจัดแจงยกกระเป๋าเก็บในเคบิน ก็มีสจ๊วตเดินเข้ามา
“ให้ผมช่วยนะครับ”
“ครับขอบคุณครับ” ขาวหล่อสูง กริบๆ ฮ่าๆๆๆ แต่เช้าเกินง่วงไม่มีอารมณ์อ่อย
“ท่านครับ ผ้าร้อนกับเครื่องดื่มครับ” สจ๊วตคนเดิมมาบริการ ยิ้มน่ารักด้วย อิอิ
“ขอบคุณค้าบ” ผมหยิบผ้ามาเช็ดหน้า พร้อมกับเครื่องดื่ม ก่อนเครื่องออกส่งไลน์บอกเป๊บว่าขึ้นเครื่องแล้ว
   เครื่องบินขึ้นไปได้สักพัก ก็เสริฟอาหาร ผมฟาดเรียบครับ แถมยังแอบขอเพิ่ม ฮ่าๆๆ สจ๊วตคนเดิมใจดี แถมให้เยอะแยะ เครื่องบินถึงสนามบินเชียงใหม่ตามเวลาเป๊ะ ผมเดินออกมาเรื่อยๆ โทรศัพท์หาเป๊บ ยืนคอยหน้าอาคารสักนาทีนึง เป๊บก็มาถึง ผมรีบขึ้นรถ
“ฟอดดดดดด....คิดถึงจัง” เป๊บกระชากผมไปหอมแก้มฟอดใหญ่
“บ้าแล้วววว...เดี๋ยวคนอื่นเห็นหมดดดด” กระจกรถติดฟิล์มบางๆ อายมั้ยเนี่ย
“ก็ช่างซิ เค้าจะได้อิจฉาไง”
“โอ้ยยยย อายๆ บ้างเถอะลุงงงง”
“ฮ่าๆๆๆๆ...เดินทางเป็นไงบ้างครับ”
“ก็ดีอะเป๊บ ง่วงๆๆ แถมมาถึงสนามบินช้า....”
“เลยอดกินขนมเยอะๆใช่มั้ย” เป๊บตอบแทนผม รู้ใจจริง
“ช่ายยยยย อดกินเยอะๆ เลยอะ”
“ฮ่าๆๆๆ การบินไทยขาดทุนเพราะที่รักนะเนี่ย”
“บ้าแล้ววว..ขนมไม่กี่ชิ้น เว่อร์ละ”
“นับเป็นถาดเถอะ” เป๊บแซว
“เชอะ...แล้วนี่จะพาไปกินอะไรอะ หิวแล้ววว” ผมบ่น
“อยากกินแนวไหนครับ....จริงๆ เป๊บวางแผนจะพาไปทานข้าวมันไก่เกียรติโอชา...เคยกินมั้ย”
“ไม่เคยอะเป๊บ...มาตรวจงานที่นี่ส่วนมากจะมีคนจัดหาไว้ให้หรือไม่ก็ไปเช้าเย็นกลับ กินทั่วๆไปอะ”
“เป๊บก็เพิ่งเคยกินครั้งนี้แหละ พวกลูกน้องลองพามากิน รสชาติดีนะ เลยจำทางไว้ สนใจมั้ยที่รัก”
“เหยียบ 180 เลยค่าผัวขา” ผมตอบแซวๆ
“ฮ่าๆๆๆ...จ้าเมียจ๋า”
   เดินทางจากสนามบินต้องผ่านคูเมือง ใครมาเชียงใหม่ ก็ต้องผ่านคูเมืองนี่ละคับ เลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวา วนไปวนมา ผมก็แค่คุ้นๆ ทาง จำไม่ได้สักกะที จนมาจอดหน้าร้านข้าวมันไก่ คนไม่เยอะคับ อาจจะเพราะวันพฤหัส คงทำงานกันทั้งจังหวัด
   นั่งในร้านเสร็จก็สั่งไก่สับ หมูสะเต๊ะ ข้าวมันสองจาน ทางร้านให้สำรองมาอีกสองถ้วย ผมก็เริ่มกินทันที
“อร่อยมั้ยที่รัก”
“ใช้ได้เลยอะเป๊บ...แต่โจ้ว่าน้ำจิ้มมันเค็มไปนิดนึง แต่กินได้นะ”
“ขนาดเค็มนิดนึง เป๊บเห็นตักเข้าปากเร็วมาก”
“ฮ่าๆๆ ก็คนมันหิวอะ...เจ็บใจตอนเช้ากินขนมไม่หนำใจ”
“แล้วเคลียร์งานเสร็จแล้วหรือครับ”
“เรียบร้อยแล้ว เมื่อวานกว่าจะเสร็จตั้งทุ่มนึงอะ....เก็บของกลับบ้านน้องดาก็ยังคอยเลยอะ”
“จริงหรือ น้องดาดูขยันดีนะที่รัก”
“ใช่ๆ แต่พวกพนักงานไม่ค่อยชอบน้องดากัน โจ้เคยได้ยินนินทาว่าสร้างภาพ ทำมาเป็นเอาใจเจ้านายหวังความก้าวหน้าอะไรทำนองนั้น”
“จริงหรือ แล้วที่รักเคยไปได้ยินยังไงละ”
“บางทีเดินไปตรงนั้นตรงนี้พวกกลุ่มนินทาไม่ทันสังเกต เลยยืนแอบฟัง ฮ่าๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆ แล้วที่รักคิดว่าไงละ”
“เฉยๆ อะเป๊บ โจ้รู้แหละว่าใครทำงานจริงไม่จริง แก่ขนาดนี้แล้ว ถึงหน้ายังแบ๊วๆ แต่สมองล้ำลึกนะจ๊ะ” ผมทำเสียงแบ๊วใส่เป๊บ
“คร้าบ แม่คนเก่ง....ว่าแต่มาให้เป๊บเช็ดปากก่อน กินจนเม็ดข้าวติดปากเนี่ย”
เป๊บก็เอาทิชชู่เอื้อมตัวมาเช็ดให้ ผมไม่ทันห้ามก็เช็ดเรียบร้อยแล้ว เหลือบตาหันไปมองโต๊ะข้างๆ ด้านหลัง นั่งอึ้งกันเป็นแถบๆ บางคนอมยิ้ม คิงคองบ้า ไม่ได้คิดจะอายบ้างหรือไงงงงงงง
กินข้าวเสร็จ ค่าเสียหายทั้งหมด 220 บาท ถูกมากๆ สมน้ำสมเนื้อกับปริมาณนะคับ อย่าลืมแวะไปกินนะ
“ไปไหนต่ออะเป๊บ”
“เคยไปสวนสัตว์ยัง”
“ที่มีแพนด้านะหรือ”
“ใช่ครับๆ”
“แพนด้ากลับจีนนี่” ผมได้ยินข่าวมาแบบนั้น
“ใช่ครับ แต่เราก็ไปดูสัตว์อื่นๆได้ ที่รักอยากไปมั้ย เคยแวะเที่ยวยัง”
“เคยซะที่ไหนละเป๊บ..ปกติก็มาทำงานตลอด ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวที่ไหนเลยอะ”
“งั้นตกลงแวะสวนสัตว์ก่อนนะครับ...แล้วค่อยขึ้นดอยสุเทพไปกราบพระธาตุ”
“ดีอะๆ...ชอบๆๆ...ว่าแต่เป๊บดูคล่องจัง เคยไปเที่ยวหรือ”
“ฮ่าๆๆ....ห้าวันก่อนพวกลูกน้องพาเที่ยวหมดแล้ว เป๊บเลยจำๆ ไว้ตั้งใจพาที่รักมาเที่ยวไง”
“ว่าแล้ววววว...มิน่าคล่องตลอดรู้ไปหมด”
“อ้าวแล้วปกติเป๊บไม่คล่องหรือ”
“ไม่เลย แก่แล้วชอบหลงลืมเบลอไปมา....ฮ่าๆๆๆๆ”
“เดี่ยวเถอะ...คืนนี้โดนดีแน่...ถึงจะแก่แต่ก็เก่งท่ายากนะ” เป๊บทำสายตากรุ้มกริ่มใส่ หื่นได้ทั้งวัน ชิ
“หื่นตลอดอะ...เชอะ”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
   ไม่นานนักเราสองคนก็มาถึงสวนสัตว์ ทางสวนสัตว์ไม่อนุญาตให้ขับรถเข้าไปด้านใน เป๊บเลยตัดสินใจขับขึ้นอาคารจอดรถ เสร็จเรียบร้อยก็เดินลงมาซื้อตั๋วเข้าชมสวนสัตว์ เดินเข้ามาบรรยากาศร่มรื่นดีนะครับ แต่ขอบอกว่าช่วงที่ผมไป อากาศร้อนมากกกกก หูแดง หน้าแดงไปหมด ดีที่เป๊บเอาร่มมากางให้ ไม่งั้นแย่เลยอะ
“ที่รักอยากขึ้นโมโนเรลมั้ย”
“หือ...รถไฟนั่นนะหรือเป๊บ วิ่งชมสวนสัตว์ใช่ปะอะ”
“ใช่ๆ สนใจมั้ยครับ”
“ดีนะๆ น่าสนุก”
   เป๊บกับผมก็เดินไปซื้อตั๋วรถ ทางเจ้าหน้าที่แนะนำให้ซื้อตั๋วขึ้นฟรีได้ทุกอย่าง ทั้งรถเวียนและโมโนเรล ดูคุ้มค่าดีครับ เลยซื้อมาคนละใบ
“ที่รัก เป๊บว่าเราไปขึ้นโมโนเรลก่อน มันจะวนกลับมาที่เดิม แล้วค่อยขึ้นรถเวียนไปตามจุดต่างๆ ดีมั้ยครับ”
“ได้คับๆ งั้นไปขึ้นโมโนเรลเล้ยยยย” ผมรู้สึกกลับมาเป็นเด็กอีกครั้ง เดินกึ่งวิ่งไปสถานีโมโนเรล
   เนื่องจากเป็นวันธรรมดา คนก็น้อยมากครับ เป๊บกับผมก็ได้นั่งเป็นการส่วนตัว รถไฟเคลื่อนออกจากสถานีแรก(จำชื่อไม่ได้อะ)ไปอย่างช้า พนักงานขับก็อธิบายตามสองข้างทาง ก็ดูเพลินดีนะครับ
“นี่เป๊บ...นั่งห่างๆ บ้างก็ได้ แนบแน่นขนาดนี้กลางวันแสกๆ อายเค้า” คือคิงคองดึงผมไปกอดซะแน่น
“ใครจะมาเห็นละที่รัก...คนน้อยขนาดนี้ อีกอย่างไมได้กอดหลายวัน คิดถึงนี่ครับ” ไม่พูดเปล่าก็มาหอมไหล่ หอมคอ แทบจะได้เสียบนโมโนเรลลลล
“ก็รู้แล้วววว...แต่นี่มันสถานที่สาธารณะ นั่งธรรมดาก็ได้” ผมบ่นไปก็ไม่เป็นผล คิงคองยังติดหนึบ แต่ก็ช่างเนอะครับ รู้สึกดีเหมือนกัน
   ได้ยินเสียงเจ้าหน้าที่ประกาศว่า ทางด้านขวาด้านหน้าเป็นกวางภูเขาครับ กวางชนิดนี้จะอาศัยตามหน้าผาลาดชัน....บลาๆๆๆ
“ไหนกวางอะเป๊บ” ผมพยายามเพ่งมองก็ไม่เห็น
“อยู่บนยอดเนินตรงนั้นครับที่รัก ไกลๆ ตรงนั้น”
“โหยยยย...แล้วจะได้เห็นระยะใกล้มั้ยเนี่ย โมโนเรลนี่ไม่สะดวกเลยเนอะเป๊บ”
“งั้นเดี๋ยวเราไปนั่งรถเวียนตามจุดดีกว่านะ”
“ได้ๆ”
   ประมาณเกือบๆ ชั่วโมง รถโมโนเรลก็กลับมาที่สถานีเดิม เราสองคนก็รีบเดินไปขึ้นรถเวียน เจ้าหน้าที่แจ้งว่ารถเวียนออกไปครบทุกคันแล้วให้รออีกสัก 15 นาที จะเวียนกลับมาที่เดิม ระหว่างที่รอก็ได้ชามะนาวมาคนละแก้วครับ ผมดูดจนเกือบหมดแก้ว ท่ามกลางอากาศร้อนๆ ชื่นใจดีมากๆ
   รถเวียนมาถึง เราสองคนก็รีบขึ้น ทางเจ้าหน้าที่ก็ขับรถแวะไปตามจุด เช่น แวะจุดให้อาหารช้าง(เจ้าหน้าที่บอกว่าเคยแสดงหนังด้วย จำชื่อไม่ได้ครับ) ก็เลยช่วยอุดหนุนซื้ออาหารให้ช้าง น่ารักมากๆ ครับ มีการเอางวงมาขออาหารด้วย ให้อาหารเสร็จเรียบร้อยรถก็เคลื่อนไปยังจุดถัดไป แวะชมแพนด้า ผมกับเป๊บลงที่จุดนี้แต่ก็ไม่ได้เข้าไปดูแพนด้านะครับ เลือกที่จะนั่งรถสี่มิติ สมจริงมาก กริ๊ดวิ๊ดว้ายหนำใจ ก็ออกมาขึ้นรถไปดูหมีโคล่า
“เป๊บๆ โคล่าน่ารัก นอนเงียบกริบอะ” ผมกระซิบกับเป๊บเบาๆ เพราะป้ายเขียนตัวใหญ่ว่า ห้ามส่งเสียงดัง
“น่ารักมากครับ...หน้าตาตอนนอนเหมือนตอนที่รักนอนเลย” เป๊บแซว
“แอะ...บ้าแล้ววว เหมือนตรงไหน...โจ้นอนน่ารักมากกว่าตะหาก”
“ฮ่าๆๆๆ” เราสองคนหัวเราะเบาๆ
   ดูหมีโคล่าเสร็จ ก็นั่งรถเวียนไปชมการแสดงแมวน้ำ และเพนกวิน ทางเจ้าหน้าที่แจ้งว่า ตอนนี้กำลังมีการแสดงของแมวน้ำ ผมกับเป๊บเลยรีบเดินเข้าไปดู มาช้าไปนิดนึง การแสดงเข้าสู่ช่วงท้ายแล้วคับ แถมที่นั่งก็ไม่มีเพราะคนส่วนใหญ่มุ่งมาดูแมวน้ำเยอะมาก ผมกับเป๊บก็ได้แต่ยืนเกาะขอบรั้ว โดยมีเป๊บยืนบังด้านหลังให้ เพราะถ้าผมอยู่ด้านหลังจะมองไม่เห็นนะซิ ตัวไม่ได้สูงนี่น่า
“สำหรับการแสดงแมวน้ำก็จบแล้วนะครับ ท่านผู้ชมท่านใด อยากจะมอบเงินค่าขนมให้กับแมวน้ำ (จริงๆ มีชื่อเรียกด้วยนะ แต่ผมจำไม่ได้อะ) นำเงินโยนลงในน้ำได้เลยครับ เดี๋ยวแมวน้ำจะว่ายไปเก็บเอง” ผมฟังเจ้าหน้าที่พูดก็รู้สึกแปลกดี เลยโยนเงิน 100 ร้อยบาท แมวน้ำว่ายมาเก็บจริงๆ ด้วย
“ขอบคุณมากครับ ที่มอบค่าขนมให้ 100 บาท เพื่อเป็นการตอบแทน เชิญทางนี้เลยคร้าบ จะให้แมวน้ำหอมแก้ม” เจ้าหน้าที่ประกาศออกไมค์เชิญผม ตอนนั้นตกใจ เพราะไม่รู้มาก่อนว่าแมวน้ำหอมแก้มได้ด้วย แต่ด้วยความอยากลอง เลยเดินไป แมวน้ำมาหอมแก้มจริงๆ ครับ กลิ่นปลาทูน่าเต็มเลยอะ 555555 ตลกมากๆ
อิ่มหนำสำราญกับแมวน้ำเรียบร้อย ผมกับเป๊บก็เดินมาดูเพนกวิน
“ที่รักโดนแมวน้ำหอมแก้ม ยิ้มไม่หุบเลยนะ” เป๊บแซว
“ฮ่าๆๆๆๆ...ก็มันตลกอะเป๊บ น่ารักอะ มันหอมแก้มเป็นด้วย”
“อ้าวแล้วตอนเป๊บหอมแก้มไม่น่ารักหรือ” คนละเรื่องแล้วลุงงงงงงง
“โหยยย มันคนละแบบ นั่นแมวน้ำ....”
“อ้าวแล้วเป๊บละ”
“คิงคอง....ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
“เดี่ยวคืนนี้ได้โดนคิงคองขืนใจแน่”
“หื่นอีกละลุงงงงงง” เราสองคนหัวเราะพร้อมกัน
   เข้ามาในอาคารดูนกเพนกวิน เดินดึ๋งๆๆๆ ไปมา น่ารักมากๆ เลยอะครับ ตลกด้วยอะ
“เป๊บ...เพนกวินน่ารักอะ น่าซื้อมาเลี้ยงที่คอนโด”
“หา...เพนกวินมันอยู่ในที่อากาศเย็นจัดน่าที่รัก เอามาเลี้ยงที่คอนโดจะเลี้ยงในตู้เย็นหรือไง”
“โอ๊ยยยยย....ใครจะทำแบบนั้น โจ้ล้อเล่นนนน ตาลุงเพี้ยนนนนน”
“อ้าวก็นึกว่าจะเลี้ยงจริง...เห็นทำหน้าจริงจัง”
“แต่ถ้ามีพื้นที่ก็ดีนะ ไปซื้อตู้เย็นขนาดสิบเมตรมาแช่เพนกวิน”
“แช่ข้ามคืนแล้วเอามาผัดกระเพรา”
“ม่ายช่ายยยยแล้วลุงงงงงงง” จะมาเล่นมุขอะไรป่านนี้เนี่ย
   ดูเพนกวินเสร็จ ก็เวลาประมาณสามโมงครึ่งแล้วครับ นั่งรถเวียนกลับมาที่จุดทางเข้า
“ดูอะไรอีกมั้ยที่รัก”
“ร้อนแล้วอะเป๊บ อยากกลับไปอาบน้ำแล้วอะ”
“หรือครับๆ เอางี้มั้ย เป๊บว่าไหนๆ มาถึงแถวๆนี้แล้วขับรถขึ้นพระธาตดอยสุเทพไปกราบนมัสการก่อนแล้วค่อยกลับบ้านพัก”
“ได้ค้าบๆ”
   เป๊บก็พาผมขึ้นดอยสุเทพ วนไปวนมาตามทางโค้งสักพักใหญ่ ก็มาถึงบริเวณลานจอดรถ ลงจากรถก็มีป้าคนนึง เดินเข้ามาขายระฆังทอง
“สวัสดีจ๊ะลูก ซื้อระฆังไปถวายพระธาตุมั้ย” ผมมองที่ระฆังทอง มีหลายขนาด สวยดีนะครับ
“ถวายเพื่ออะไรหรือครับป้า” ผมถามป้า
“ทางวัดจะได้ทำระฆังที่คนนำมาถวายไปหล่อเป็นพระพุทธรูปนะจ๊ะ” ป้าอธิบาย
“จริงหรือป้า....ราคาเท่าไหร่ครับ”
“อันเล็ก 200 บาท อันใหญ่ 590 บาท....ตอนแรกป้าคิดว่าหนูสองคนเป็นต่างชาติ...เห็นสูงๆ ขาวๆ แต่เป็นคนไทยด้วยกัน ป้าลดให้ เอาเป็นคู่มั้ยลูก คู่ใหญ่ป้าลดให้เหลือหกร้อยบาท” โห ป้าลดเยอะจัง ผมเลยเอาเงินให้ป้า 600 บาท ได้คู่ใหญ่มาชุดนึง
“ขอบคุณมากจ๊ะลูก...ขอให้เจริญก้าวหน้า มีความสุขทั้งสองคนเลยนะ”
“ขอบคุณค้าบป้า” ผมยกมือไหว้ป้า
“ที่รักอยากเดินขึ้นหรือไปลิฟท์ครับ”
“เดินไม่ไหวแล้วอะเป๊บ ไปลิฟท์เถอะๆ”
“โอเคครับ” เป๊บไปซื้อตั๋วมาสองใบ น่าจะ 40 บาทนะครับ เราสองคนขึ้นลิฟท์ไปนมัสการพระธาตุ
   ช่วงเวลาที่ผมไป ประมาณห้าโมงครึ่ง อากาศเย็นสบาย แสงแดดเริ่มน้อยแล้วครับ ผมมองไปยังพระธาตุ สีทอง สวยงามมาก ผมกับเป๊บเดินไปยังจุดกราบไว้ ผมพนมมือพร้อมระฆัง ตั้งนะโมตัสสะ 3 จบ อฐิษฐานว่า
“กราบนมัสการพระพุทธองค์ วันนี้เป็นโอกาสดีที่ผมได้มาเที่ยวที่เชียงใหม่ เลยมากราบนมัสการพระพุทธองค์พร้อมด้วยระฆังทองที่สวยงามเป็นเครื่องอามิสบูชา กราบพระพุทธองค์น้อมรับเครื่องอามิสบูชาของผมด้วย....ด้วยอานิสงส์ผลบุญที่ผมได้ประกอบมาทุกภพชาติจนถึง ณ วันนี้ ผมขอตั้งจิตอฐิษฐาน 3 ประการ หนึ่ง ขอให้พ่อแม่จิมและเป๊บ มีความสุข พบเจอแต่สิ่งที่ดีตลอดทุกภาพชาติ สอง ขอให้ผมเป็นคนดีและได้พบเจอพระพุทธศาสนาตลอดทุกภพชาติ สาม ไม่ว่าผมจะไปเกิดภพชาติใด ขอให้มีผิวพรรณสวยงามดังเช่นระฆังสีทองนี้ตลอดทุกภพชาติ สาธุ”
   อฐิษฐานเสร็จ ผมก็จะเอาระฆังไปแขวน ประเด็นคือ..............ตัวเตี้ย แขวนไม่ถึง ชีวิตช่างบัดซบ ยืนเขย่งตัวหลายรอบ
“ฮ่าๆๆๆๆ....เตี้ยจ๋า มามะผัวแขวนให้” เป๊บแอบมากระซิบแซวผม
“ผั๊วะๆ....รีบๆแขวนเลย” ผมทุบไปสองที มาว่าเราเตี้ย ชิ
“โห...ใช้งานคนแล้วยังจะโหดร้ายทุบดี” คิงคองบ่น
“ก็มาว่าเตี้ยทำไมละ....เชอะ เตี้ยแต่แซบนะ” ผมแซวกลับ
“เออ....จริง....แซบๆๆๆ” เป๊บทำหน้าตาครุ่นคิด แล้วเปลี่ยนเป็นสายตากรุ้มกริ่ม...ต่อหน้าพระธาตุยังทะลึ่ง
“นี่ๆ ทะลึ่งละ...เพิ่งทำบุญ”
   หลังจากแขวนเสร็จ ผมกับเป๊บก็มากราบพระ นำเงินใส่กล่องทำบุญตามจุดต่างๆ หมดหลายบาทเลยครับ แต่นานๆ ทีได้ทำบุญ อิ่มอกอิ่มใจมาก
   ทำบุญเสร็จเรียบร้อยเตรียมตัวเดินทางกลับ ขับรถลงจากดอยสุเทพมาเรื่อยๆ
“ที่รักครับ จะแวะเข้าที่พักหรือแวะทานข้าว”
“จริงๆ ก็หิวแล้วนะเป๊บ...แต่โจ้เหนื่อยจังอะคับ..ซื้ออะไรไปกินที่บ้านพักมั้ย”
“ได้ๆ งั้นเดี๋ยวเป๊บโทรหาลูกน้องหาซื้อให้ละกันนะ อยากทานอะไรแบบไหนครับ”
“ไปกวนลูกน้องเค้าอีกแล้ว...เราไปแวะซื้อเองก็ได้”
“เป๊บก็พาไปซื้อไม่ถูกนะครับ รู้แค่ไม่กี่แห่งเอง”
“อ้าวหรือ...งั้นลองโทรไปดูอะเป๊บ ถ้ายังไงค่อยปรับแผนอีกที”
“โอเคๆ ครับ......” เป๊บกดโทรศัพท์สั่งนั่นนี่
“เรียบร้อยแล้วครับที่รัก...งั้นไปพักที่บ้านก่อนนะครับ”
“ค้าบ” ผมรู้สึกมึนๆ ปวดหัว....สงสัยจะเป็นไข้แน่
   มาถึงบ้านพัก ผมก็ขึ้นบนห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าว่าจะอาบน้ำ แต่มันไม่ไหวจริงๆ ครับ เลยล้มตัวลงนอนในชุดกางเกงในซะงั้นเลย ฮ่าๆๆๆ หลับทันทีจนมารู้สึกตัวอีกที เหมือนมีอะไรอุ่นๆ แถวๆ ใบหน้า
“อื้อ....อือ.....” ผมงัวเงีย
“ที่รักเป็นไงบ้าง....ดีขึ้นมั้ย” ผมลืมตามาเห็นเป๊บเอาผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นมาเช็ดตัวให้ผม
“อื้อ...กี่โมงแล้วอะเป๊บ”
“สามทุ่มครึ่งครับ...ที่รักหลับไปตั้งสองชั่วโมง...เป๊บนึกว่าน่าจะหลับยาวถึงเช้าเลยจะเช็ดตัวให้แทนอาบน้ำ....แล้วอาการดีขึ้นยัง”
“หายปวดหัวแล้วอะเป๊บ...ขอบคุณมากค้าบ....เอ๊ะ....แล้วนี่จะแก้ผ้าโจ้ทำไมอะ” ผมก็งงๆ ทำไมใส่แค่ กางเกงใน
“ฮ่าๆๆๆๆ....ป่วยจนเบลอ....เป๊บยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ....ตอนเข้ามาในบ้านที่รักเดินขึ้นชั้นบน เป๊บก็รอด้านล่างให้ลูกน้องเอากับข้าวมาส่ง เสร็จเรียบร้อย ปิดบ้าน เดินขึ้นมา เห็นที่รักนอนใส่กางเกงในนี่แหละ ตอนแรกนึกว่าจะยั่วเป๊บ นอนขาวน่าฟัดมาก”
“ไม่ได้ทำสายตาแบบนั้นเลย หื่นอีกละลุงงงงง”
“ฮ่าๆๆๆ....แล้วหิวข้าวยังครับ”
“มากอะเป๊บ มีอะไรกินบ้างอะ”
“เยอะเลยครับ ลงไปทานที่ห้องครัวด้านล่างนะ”
“ค้าบๆ”
   ผมเปลี่ยนเป็นชุดลำลอง เดินลงมาด้านล่าง ได้กลิ่นหอมโชยพร้อมเสียงไม่โครเวฟปิ๊บๆ มีผัวน่ารัก ดูแลดีก็มีชัยไปกว่าครึ่ง ฮ่าๆๆๆ
“มีอะไรกินบ้างอะเป๊บ”
“มีข้าวซอย หมู ส้มตำไทย ยำขนุน ไก่ทอด และไฮไล้ ไส้กรอกคุณยาย”
“หา...ไส้กรอกคุณยาย” ผมงงกับยี่ห้อ
“เคยได้ยินป่าว ที่ต้องต่อคิวซื้อกิน”
“คุ้น ๆนะเป๊บ เวลามาตรวจงานก็มีลูกน้องถามๆ บ้าง แต่ไม่ได้ใส่ใจอะไรเพราะไปเช้ากลับเย็นซะมากกว่า”
“นั่นละครับ ลูกน้องเป๊บเลยไปซื้อมาให้ชิม ที่รักลองทานดูนะ”
“ค้าบ”
   ผมกับเป๊บกินไปคุยไป ทุกอย่างอร่อยหมดครับ ยกเว้นยำขนุน ไม่ได้เรื่องอย่างมาก แต่ที่อร่อยสุด ไส้กรอกคุณยาย รสชาติดีมากๆ ใครไปเที่ยวเชียงใหม่อย่าลืมแวะไปกินนะครับ อย่าถามสถานที่นะ ไม่รู้ว่าอยู่แถวใด ฮ่าๆๆๆ
“ข้าวซอยอร่อยดีอะเป๊บ เข้มข้นมากๆ”
“ใช่ๆ รสชาติจัดจ้านมาก”
“ไส้กรอกก็อร่อยอะ”
“อร่อยก็กินเยอะๆ จะได้มีแรง....” ทำสายตาบ้ากามอีกละลุงหื่น
“ช่ายๆ มีแรงนอนหลับสนิทสบาย”
“หรือออออออ” เป๊บทำหน้าตาตกใจ
   ทานข้าวเสร็จเก็บกวาดล้างจานเรียบร้อย ผมขึ้นชั้นบน อาบน้ำ สระผม สดชื่นสบายตัว จัดการตัวเองเสร็จสรรพ ก็เห็นเป๊บเดินแก้ผ้าโทงเทง เตรียมตัวจะอาบน้ำ
“ไปอาบน้ำได้แล้วชีเปลือย” ผมแซว
“ว้า ที่รักชิงอาบก่อน เป๊บอยากให้ถูหลังครับ”
“ถูเองเลย ถ้าโจ้เข้าไปถูหลังให้เดี๋ยวจะเลยเถิดไปไกลอีกอะ”
   พูดประโยคนี้จบ คิงคองก็หันตัวเดินเข้าห้องน้ำไป ไม่มีเถียงสักคำ เอ....สงสัยจะงอนหรือเปล่าเนี่ย...รู้สึกไม่ดี ผมเปิดคอมเช็คเมล์ ตรวจงานอีกนิดหน่อย เป๊บอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย ก็ล้มตัวลงนอนห่มผ้า ไม่สบตาผมสักนิด....งานงอกอีกละ งอนแน่นอน เวรกรรมจริง ผมปิดคอมพิวเตอร์ ก็ไปล้มตัวลงนอนข้างๆ เป๊บที่นอนหันหลังให้....ทำไงดีละ...
“เป๊บ...เป๊บ...นอนละหรือ” ผมพลิกตัวไปกอดเป๊บ พร้อมกระซิบข้างหู
“เป๊บ...เป๊บ...งอนโจ้ป่าวอะ” เป๊บไม่ตอบเลยถามซ้ำ
“เปล่าครับ....แค่น้อยใจ” เป๊บพลิกตัวกลับมาอย่างเร็ว หน้าผมกับหน้าเป๊บห่างกันสามมิลลิเมตรได้มั้งเนี่ย....แหมที่ถ้าคบกันใหม่ๆ คง......อิอิ....แต่นี่แก่ละ แต่ก็ยังรู้สึกสะดิ๋วๆ ฮ่าๆๆๆ
“น้อยใจที่ไม่ขัดหลังให้นะหรือ” ผมถาม
“ไม่เชิงครับ...เพียงแต่เป๊บคิดว่า เราไม่ได้เจอกันหลายวัน...น่าจะสวีทกันบ้าง...แต่ที่รักเหมือนเบื่อๆ เป๊บ” เป๊บพูดพลางจ้องมานัยน์ตาผม....
“ไม่ใช่นะเป๊บ....แค่โจ้รู้สึกเหนื่อยๆ โจ้รักเป๊บ เลยคิดว่าไม่ต้องสวีทกันทุกวันก็ได้นี่น่า”
“ที่รักครับ...หากเราเติมเต็มความรักให้กันทุกวัน...ก็เหมือนเรารดน้ำต้นไม้ ความรักของเราจะเติบโตมั่นคงยาวนานนะครับ” เป๊บยังคงจ้องมองมาที่นัยน์ตาผม
   ผมรู้สึกใจเต้นตึกๆๆ แปลกมากๆ คือ กับเป๊บอยู่ด้วยกันมานาน ปีหน้าครบสิบปีแล้วครับ แต่หัวใจผมเต้นพองโตแปลกๆ ตอนนั้นคิดว่า นานเท่าไหร่แล้วที่ผมไม่ได้จ้องมองนัยน์ตาของคนที่ผมรักหมดหัวใจ มันสื่อความหมายมากมาย จนไม่อาจอธิบายได้หมด เป๊บเมื่อสิบปีก่อน กับปัจจุบันนี้ ก็ยังหล่อมากๆ ในสายตาผมเหมือนเดิม
“รักเป๊บนะคับ” ผมบอกรักเป๊บ พร้อมรั้งต้นคอเป๊บให้ริมฝีปากของเราประกบกัน.....ฉากหลังจากนั้น ทุกคนจิ้นกันเองนะค้าบ.....ฮ่าๆๆๆๆ

เป๊บ : ทำไมที่รักร้อนแรงจัง 

โจ้ : อ้าวตะกี้บ่นว่า ไม่ได้สวีทนาน 

เป๊บ : ดีครับ เป๊บชอบ 

โจ้ : ตัลหลอดดดดดดดด 

[patchylove]

  เหมือนไปเที่ยวเชียงใหม่ด้วยเลยค่ะ อิอิ สนุกมาก -

[fay 13]

 

[Yarkrak]

โห มาแบบเงียบๆเลย แอบไปสวีทกันที่เชียงใหม่นี่เอง ถึงหายไปนาน
ปล่อยให้คิดถึง แต่มาทีก็คุ้ม หวานๆ ว่างๆแวะเข้ามาทักแป๊บก็ยังดีน๊า
ให้รักกันตลอดไปนะ
 

[anukul]

ว้าววววๆๆๆๆๆๆๆๆ มาแว้วววววววววววววว  อุส่าห์รอตั่งนาน55555555555 มาซะทีนะพี่โจ้พี่เป๊ป




 

[snowboxs]

เป๊บโจ้ น่ารักอีกแล้ว เล่นเอาอ่านไปยิ้มไป บางทีหัวเราะออกมาเลย
(ยังดีวันนี้พักร้อน อ่านอยู่บ้าน ไม่งั้นคงมีคนแซวแหง ๆ  )
10 ปีแล้ว แต่ทั้งคู่ก็ยังคงรักและดูแลกันอย่างดี มีแต่จะรักกันมากขึ้นๆ

แต่วิธีง้อของโจ้คงเป็นที่ถูกอกถูกใจเป๊บไปเลยนะนั่น 

[คนอ่าน]

10ปีแล้ว ยาวนานกว่าหญิงชายบางคู่อีกน่ะค่ะเนี่ย

[nanazaa002]

มาต่อบ่อยๆนะคะ 

[Angel]

พี่โจ้พี่เป๊ปน่ารักกันมากๆ เลยค่ะ หวานกันจังเลย 
อยากไปสวนสัตว์เชียงใหม่บ้างจัง เคยไปครั้งนึงแต่ไปดูไม่ทั่วเลย 

พี่โจ้มาต่อบ่อยๆ นะคะ รอพี่โจ้พี่เป๊ปเสมอค่ะ 

[หมูกระต่าย]

หวานมากๆ  คนอ่านตาร้อนสุดๆ   ยินดีกับความรักที่ยาวนานและหอมหวานด้วยนะคะ

[nutto]

ถ้าเคยเดินสวนกันจริงๆผมคงเสียดายมากที่ไม่ได้ขอถ่ายรูปกับพี่โจ้พี่เป๊ป
ดีใจมากๆที่พี่โจ้กลับมาทักทายกันให้หายคิดถึง
อยากให้พี่โจ้เข้ามาบ่อยๆแต่งานพี่โจ้คงจะเยอะมาก
ยังไงก็ไม่จำเป็นต้องมาอัพตอนยาวๆหรอครับ
แค่เข้ามาทักทายกันบ้างก็พอ แล้วมาบ่อยๆนะครับ

[jonathan2624]

สวัสดดีครับ ผมเป๊บนะครับ....ไม่ได้เข้ามาทักทายนานมากๆ เพราะงานไตรมาสสุดท้ายของปีก็ยุ่งเป็นประจำครับ เท่าที่ดู ตัวขาวคงไม่ได้เข้ามาอัพเดทนานแล้วแน่นอน งานนางเค้าเยอะครับ ฮ่าๆๆๆ บางวันก็กลับดึก บางวันก็ไปงานเลี้ยง บางวันก็แทบไม่ได้คุยกันกลับมาถึงหัวถึงหมอนก็หลับกันแล้วนะครับ แต่ยังไงผมก็เข้าใจตัวขาวแหละ เป็นคนทำงานเก่ง รับผิดชอบสูงมาก....เพราะรักมากผมถึงเข้าใจตัวขาวครับ.....ไหนๆ ก็วันนี้ผมเข้ามาทักททายแล้ว ก็ขอแอบ gossip ตัวขาวนิดนึงนะครับ เหตุการณ์เกิดขึ้นวันนี้สดๆ ร้อนๆ ครับ

วันนี้ผมออกจากคอนโดเช้ามาก เพราะมีประชุมบอร์ดกรรมการบริหารครับ ก่อนออกจากคอนโดหันไปมองตัวขาวนอนหลับคลุมโปง เมื่อคืนนางกลับดึก กว่าจะนอนก็ปาเข้าไปตีสองกว่าแล้ว ผมเลยเปิดผ้าห่มออก

"ที่รัก...เป๊บไปทำงานก่อนนะครับ...."
"อือ...อื้อ...ขับรถดีๆ นะเป๊บ" ตัวขาวงัวเงีย พูดเบาๆ
"ครับ....เมื่อคืนเป๊บทำสลัดทูน่าไว้ ที่รักทานก่อนออกไปทำงาน....ฟ๊อดดดด....รักนะครับ" ผมกระซิบบอกตัวขาวพร้อมหอมแก้มแรงๆ หนึ่งที
"ค้าบ..." งัวเงียอื้อแอ้ แล้วตัวขาวก็นอนยาว

ผมรีบบึ่งรถไปบริษัทฝ่าการจราจรที่สุดแสนจะคล่องครับ กว่าจะถึงบริษัทก็ปาเข้าไปเกือบแปดโมง จอดรถเสร็จเรียบร้อยก็รีบเดินขึ้นห้องทำงาน
"คุณเป๊บคะ....คุณปริมเชิญที่ห้องประชุมใหญ่ก่อนเวลาคะ" คุณนุช เลขาพี่จิมเดินมาบอกผมที่ห้องทำงาน
"ได้ครับๆ...เดี่ยวผมจะรีบไป"

รับปากเสร็จ ผมก็รีบเดินไปห้องประชุมใหญ่ เจอพี่ปริมนั่งรออยู่พอดี
"สวัสดีครับพี่ปริม" ผมยกมือไหว้ นานๆ พี่ปริมจะเข้ามาตรวจงานประจำไตรมาส
"ไงไอ้เสือ...วันนี้มาเช้านะ"
"ก็ท่านประธานสูงสุดมา ผมก็รีบมาต้อนรับ กลัวโดนไล่ออก"
"ฮ่าๆๆๆ...เดี่ยวนี้หัดประชดประชัน...สะใภ้เหล็กสอนมาละซิ"
"นิดนึงพี่...ฮ่าๆๆๆ"
"สะใภ้เหล็กเป็นไงบ้าง"
"งานเยอะครับ...บ่นทุกวัน เมื่อคืนก็กลับดึก...ผมออกมาก็ยังนอนไม่ตื่นนะครับ"
"เออแล้วน้องเข้าใจเค้าใช่มั้ย อย่าทะเลาะกันอีกละ"
"เข้าใจครับพี่ปริม โจ้เค้าทำงานเก่ง ทำงานหลายอย่างในเวลาเดียวกันได้...จนผมตกใจเลยว่าเอาพละกำลังมาจากไหน"
"พี่เห็นด้วย...ควบสองบริษัท เป็นผู้ตรวจของบริษัทเราแล้วไหนจะบริษัทของครอบครัวตัวเองอีก...พี่ว่าแกได้เมียดีหายากมาก"
"ฮ่าๆๆๆ...ที่สุดครับพี่ปริม...ผมเลยรักเค้ามากไง"
"เออดีแล้วดูแลกันดีๆ"
"ครับ...ว่าแต่เรียกผมมาพบก่อนมีอะไรเพิ่มเติมมั้ยพี่"
"ก็เรื่องผลประกอบการไตรมาสสุดท้าย ลดลงกว่าปีที่แล้ว 35% พี่กลัวผู้ถือหุ้นจะต่อว่าเอา"
"ผมว่าผู้ถือหุ้นน่าจะเข้าใจนะครับ สถานการณ์รอบด้านเป็นแบบนี้ แต่เราก็ยังมีกำไร"
"ก็ใช่นะ...ยังไงตอนประชุมบอร์ดแกลองชี้แจงด้วย...วันนี้ ระหว่างประชุมจะ VDO conference กับเจ้าปันที่ฮ่องกงด้วย"
"โอโห้ ท่านรองประธานใหญ่ฟังด้วยหรือครับ..สงสัยจะงานเข้าจริงๆ"
"ก็ลดลง 35% เจ้าปันมันนั่งไม่ติดหรอก"
"ครับๆ"

ผมกับพี่ปริมคุยงานอีกชุดใหญ่ จนเวลาประมาณเก้าโมงครึ่งคณะกรรมการบอร์ดเริ่มเข้ามาในห้อง ผมก็เริ่มเครียดเหมือนกัน ไม่นานนักเสียงไลน์ดังมา ผมกดอ่าน ตัวขาวส่งมา
"ตื่นแล้วน้าคิงคอง"
"ครับ กินสลัดยัง"
"กำลังกินอ่า...อาหย่อยๆๆ"
"จริงอะ...เป๊บทำสุดฝีมือ"
"แหวะ ทำโม้ แค่หั่นผักกับน้ำสลัดสำเร็จรูป"
"55555...นิดนึงคร้าบ"
"แล้วนี่จะประชุมยังอะ"
"กำลังเริ่มครับ...เป๊บประชุมก่อนนะ"
"ค้าบๆ...เดี๋ยวโจ้จะอาบน้ำไปทำงานละ...รักน้า สติ๊กเกอร์จุ๊บๆ"
"รักครับๆๆ"

ละสายตาจากโทรศัพท์ การประชุมก็เริ่มขึ้นอย่างดุเดือด ผมได้ชี้แจงสารพัดเหตุผล ทำความเข้าใจ กว่ามติบอร์ดจะยอมรับ เล่นเอาเกือบหัวใจวายเหมือนกันครับ...พี่ปริมเองก็เก๊กขรึมซะน่ากลัวมาก แต่ก็ผ่านพ้นไปด้วย การประชุมเลิกประมาณบ่ายสอง
"เป็นไงไอ้เสือ"
"เหงื่อแตกเลยพี่...กว่าจะยอมรับเหตุผล"
"อธิบายได้ดีมาก...พี่เองก็ลุ้น แต่ภาพรวมโอเค
"แล้วพี่ปันว่าไงบ้างครับพี่ปริม" ตอนผมนำเสนอ พี่ปันก็จ้องมาจาก VDO conference ผมก็เกร็งอีก
"ปันมันโอเค...เข้าใจทุกประเด็น....ปีหน้าเพิ่มยอดสัดนิดนะ เดี่ยวผู้ถือหุ้นเค้าจะไม่พอใจ
"ครับ..ผมจะพยายามครับ" เหนื่อยใจเลยครัย แต่ก็ต้องสู้

กำลังจะอ้าปากคุยต่อ เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น ดูหน้าจอ จิมโทรเข้ามา ผมรู้สึกแปลกใจ ปกติถ้าไม่มีเหตุการณ์อะไรสำคัญ จิมจะไม่โทรเข้ามา
"ครับจิม"
"พี่เป๊บ สวัสดีครับ....เลิกประชุมยังครับ"
"เพิ่งเลิกครับ..มีอะไรให้พี่รับใช้" ผมทำเสียงเล่นๆ แหย่จิม
"ฮ่าๆๆ มิบังอาจครับพี่...โทรมาอยากจะบอกว่า พี่โจ้ อยู่โรงพยาบาลสมิติเวช สุขุมวิทครับ"

ผมบอกตรงๆ เลยนะครับ สำนวนไทยที่ว่า ใจวูบลงไปที่ตาตุ่ม ผมเป็นแบบนั้นจริงๆ
"หา....แล้วโจ้เป็นอะไรจิม..." ผมรีบถามด้วยอาการตกใจมาก จนพี่ปริมตกใจตาม
"ใจเย็นๆ พี่ ไม่เป็นอะไรมากครับ...คือ...พี่โจ้นั่งทำงาน....แล้วเก้าอี้มันหัก เลยล้มคว่ำครับ" เสียงจิมเล่าแบบเสียงขำๆ ครับ แต่ไม่กล้าหัวเราะมาก กลัวผมจะด่าเอา

ฟังจิมเสร็จ ผมก็แอบขำในใจ คือ นึกหน้าตัวขาวเวลาล้มคว่ำออก แต่ก็แอบฮาไม่ลง....แอบเป็นสามีที่เลวแล้วครับ เมียเจ็บแอบตลก
"โอเคๆ เดี๋ยวพี่รีบไปนะ" ผมวางสายจิม
"โจ้เป็นอะไรไอ้เสือ" พี่ปริมถาม
ผมก็เล่าตามที่จิมเล่า
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ....นั่งยังไงถึงเก้าอี้หัก" พี่ปริมขำซะลั่น ทำให้ผมขำด้วย
"โอเคๆ ผมไปก่อนนะพี่ เดี๋ยวนางเค้างอนอีกครับ"
"ได้ๆ รีบไปดูแลเมียเหอะ"
ผมรีบบึ่งไปโรงพยาบาล ใช่เวลาไม่นานนักถึงโรงพยาบาล จอดรถเสร็จ โทรหาจิม ได้ความว่ากำลังรอรับยาหน้าห้องจ่ายยา ผมรีบเดินไป เห็นตัวขาวนั่งบนรถเข็น
"ที่รักๆ เป็นไงบ้างครับ" ผมรีบเดินเข้าไปจับตัว
"อ้าวเป๊บ...มาได้ไงอะ โจ้สั่งไม่ให้จิมบอกแล้ว"
"จิมโทรบอกเลยรู้นี่แหละครับ แล้วเป็นไงบ้าง"
"ก็ฟกช้ำอะเป๊บ ข้อเท้าขาซ้าย กับมือขวาบวมนิด"
"เจ็บมากมั้ย...."ผมห่วงตัวขาวอีก เห็นนางทำหน้ายิ้มๆ
"นิดหน่อยอะเป๊บ...แต่โมโหเก้าอี้มากกว่า มันจะหักทำไมเนี่ย"
"เป๊บก็ยัง งง ครับ ถือซะว่าฟาดเคราะห์ครับ"
"งานก็เยอะอะ กันมาเจ็บอีก"
"เอาน่าที่รัก รักษาตัวก่อนจะห่วงงานนะครับ"
"พี่เป๊บ....นี่ยาครับ" จิมส่งยาให้ ผมลองแกะถุงดู
"ทานยาตามหมอสั่ง ฝากพี่เป๊บดูแลด้วยนะ"
"ตลอดเจ้าจิม ทิ้งพี่" ตัวขาวบ่น
"ก็สามีมาแล้วดูแลแล้ว ผมไปทำงานก่อน กินยาด้วยละพี่ พี่เป๊บฝากด้วยนะครับ"
"ได้ๆ " จิมก็รีบกลับไปทำงาน

เจ้าหน้าที่เข็นรถเข็นที่ตัวขาวนั่งไปรอหน้าตึก ผมก็รีบไปขับรถมาเทียบ ตัวขาวลุกขึ้นเดินกะเผลกๆ ค่อยๆ ขึ้นรถ ผมช่วยพยุง น่าสงสารเชียวครับ ผิวขาวๆ ช้ำๆ เขียวๆ แย่จัง ระหว่างเดินทางกลับคอนโด

"ที่รักปวดมากมั้ย"
"นิดหน่อยอะเป๊บ"
"แล้วไปนั่งยังไงถึงพลาดครับ"
"ไม่รู้อะเป๊บ น่าจะเกลียวหลุด คงเป็นเพราะโจ้หมุนไปหมุนมานะแหละ ซวยชะมัด"
"คิกๆๆๆ" ผมแอบหัวเราะเบาๆ
"หัวเราะอาราย...เดี่ยวตายยยยนะคิงคองบ้า" ตัวขาวหันมาแหวะผม
"ก็นึกภาพตาม น่าจะตลกดีนะครับ...ฮ๋าๆๆๆๆ" ผมกลั้นไม่ไหว หัวเราะออกมา
"ผั๊วะๆๆ" โดนทุบไปสี่ที

พยุงตัวขาวเดินมาถึงห้อง ผมหยิบยาให้ทาน ตัวขาวก็นอนพัก
"ที่รัก เย็นนี้อยากทานอะไรครับ"
"ข้าวต้มปลากระพงอะเป๊บ" เสียงอ้อนมาแล้ว
"ร้านเดิมเยาวราชใช่มั้ยครับ"
"ใช่ค้าบบบบ" เสียงอ่อยมาก เริ่มอ้อนละ
"เดี่ยวเป๊บจัดการให้นะ...นอนพักเถอะ"
"ปวดขาอะเป๊บ...เจ็บๆๆ" อาการอ้อนมาอีกแล้ว แถมทำสายตาวิ้งๆ ใส่ผมด้วยนะ
ผมเลยหยิบครีมทาในถุงยา มานวดข้อเท้ากับมือที่บวม นวดเบาๆ
"เจ็บมั้ยที่รัก"
"เจ็บนิดๆอะเป๊บ..."เสียงอ้อนๆๆ
ตัวขาวเวลาอ้อนนี่ น่ารักมากๆ นวดไปนวดมา จนตัวขาวหลับ ผมก็โทรหาวิทย์ให้ไปซื้อข้ามต้มปลา ก๋วยจั๊บ และอีกสองสามอย่างที่ตัวขาวชอบ ประมาณทุ่มกว่าๆ ของที่สั่งก็มาถึงคอนโด ผมเดินไปปลุกตัวขาว
"ที่รักครับ...หิวยัง...ตื่นมาทานข้าวจะได้ทานยา"
"อือ..อื้อออ....ค้าบ...." ตัวขาวงัวเงียลุกขึ้น
"ไหวมั้ยครับ"
"เจ็บขาๆๆ...อุ้มๆๆ" ตัวอ้อนทำหน้าอ้อน ชูมือเหมือนเด็กให้ผมอุ้ม ฮ่าๆๆๆ ป่วยทีไรอ้อนสุดๆ ครับ
"ครับ" ผมอุ้มตัวขาวมาที่โต๊ะกินข้าว หนักมั้ย ขอบอกว่า เบามาก อุ้มทำอย่างอื่นมาเยอะครับ...ฮ่าๆๆๆ
"โหยเป๊บ น่ากินทั้งนั้นเลย มีข้าวหมูแดงหมูกรอบด้วย"
"เป๊บรู้แหละว่าที่รักชอบ...ทานเลยครับ"ผมเริ่มหยิบช้อนมากิน ตัวขาวนั่งเฉยพร้อมเอ่ยว่า
"เจ็บมืออะ...ป้อนๆๆ" อีกมือก็ใช้ได้ แต่คนจะอ้อนเนอะครับ ทำไงได้

ผมก็ตักข้าวต้ม สารพัดนั่นนี่ตามที่นางชี้ ป้อนเข้าปาก ดูนางมีความสุขดี ผมก็กินไปด้วยครับ

ทานเสร็จก็อุ้มตัวขาวมาพักที่ห้อง ผมก็ออกไปล้างจานเก็บกวาด กลับเข้ามาเห็นตัวขาวนอนดูละคร รักสุดฤทธิ์
"ทานยายังครับ"
"ทานแล้วอะเป๊บ"
"อาบน้ำไหวมั้ยหรือให้เป๊บเช็ดตัวให้" ตัวขาวทำหน้าครุ่นคิด
"เอางี้ เป๊บเช็ดตัวให้ดีกว่า" ผมก็ไปผสมน้ำอุ่น มาเช็ดตัวให้ตัวขาว ทุกซอกทุกมุม ฮ่าๆๆๆ
"นี่ๆ ทะลึ่งละ...ตรงนั้นอย่าเน้นมาก" ผมแกล้งเน้นมังกรตัวขาว
"ก็เช็ดให้สะอาดนี่ที่รัก...แล้วจะแข็งทำไม" ผมพูดยิ้มๆ
"ทะลึ่งงงง...มันเป็น reflect ตะหากคิงคองบ้า" ด่าไปหน้าแดงไป ฮ่าๆๆๆ
 เช็ดตัวเสร็จ ผมก็อาบน้ำ แต่งตัว เดินออกจากห้องน้ำ ประมาณสี่ทุ่ม ตัวขาวเคลิ้มๆ หลับละครับ
"ที่รัก ทายานวดขานะ" ผมหยิบยามาทา
"ค้าบ" ทาเสร็จเรียบร้อย
"นอนเถอะครับ"
"เป๊บไม่นอนอะ"
"เดี๋ยวนอนครับ ขอเช็คงานนิดนึงที่่รักนอนก่อนเลย"
"ค้าบ...เป๊บ...ขอบคุณมากที่ดูแลโจ้นะ"
"ไม่ดูแลเมียสุดที่รักแล้วจะไปดูแลใครละครับ....นอนเถอะ จุ๊บๆ" ผมก้มไปจุ๊บหน้าผากตัวขาวสองที
"ฝันดีนะเป๊บ...ฟอด" ตัวขาวหอมแก้มผมทีนึง ชื่นใจละ

นั่งเช็คงานจนมาพิมพ์เม้าท์ๆ นี่แหละครับ ฮ่าๆๆๆ รีบพิมพ์ไปบ้างอาจจะเล่าไม่ละเอียดก็ขออภัยครับ ฝันดีครับ

โจ้ : เจ็บขาอะเป๊บ 

เป๊บ : โอ๋ๆๆ มามะเป่าเพี้ยงๆ 

โจ้ : เป่าขาซิ มาเป่าอะไรตรงนั้น...ทะลึ่งงงง 

เป๊บ : อ้าวหรือ....ฮ่าๆๆๆ 

[Key]

ทั้งสองคนยังน่ารักเหมือนเดิมเลย ดูแลกันอย่างนี้ตลอดไปนะค่ะ
ใกล้ปีใหม่แล้วขอให้มีความสุขทั้งสองคนเลย ( อิจฉาอยากมีคนดูแลอย่างนี้บ้าง  )

[noy]

อยากจะบอกว่า อิจฉาค่ะ

[patchylove]

 
พี่เป็บดูแลพี่โจ้ดีดีนะ อิอิ จะได้หายเร็ว ๆๆ

 

[malula]

ค่อยยังชั่วที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก หายเร็ว ๆ นะคะ
ชอบเวลาโจ้อ้อนเป๊บ น่ารัก...

[tepintpilai]

ผิดคอนเซ็ปต์นะตุณเป๊ปป ขาด ดึ๋งดึงดึ๊ง อ่ะ 

[Yarkrak]

มาแล้วคู่หวานแห่งปี
ส่งท้ายปีด้วยการตกเก้าอี้ ปีหน้าก้าวขึ้นนั่งบนโต๊ะ
แสดงว่ากิจการงานจะเจริญยิ่งๆขึ้นไปเน้อน้องโจ้
หายไวๆน๊า
 

[snowboxs]

เป๊บเอาความหวานมาเติมให้แฟนคลับอีกแล้ว
ดีใจๆ  แต่โจ้เวลาป่วยแล้วอ้อนน่ารักเนอะ
มีความสุขที่ได้อ่าน อ่านไปยิ้มไปเลยล่ะค่ะ

คิดถึงโจ้ขี้อ้อนกับเป๊บขี้ตามใจ

[maemix]

ขอให้พี่โจ้หายเจ็บไวไว เรื่องหมุ่นเก้าอี้นี่เคยเป็น
ไม่ถึงกับหักแค่ล้มลง เจ็บสะโพกที่สุด อายเพื่อนด้วย 55
พี่โจ้เวลาที่อ้อน น่ารักอ่ะ พี่เป๊บเอาใจตลอด
 

[anukul]

หวานเนาะ

[คนอ่าน]

อ่านเรื่องนี้แล้วเพลินใจมากค่ะ
มาต่อบ่อยๆน่ะค่ะ^^

[fay 13]

 

[patee]

โมโหตัวเองจัง ทำไมถึงได้ผ่านเรื่องดีๆแบบนี้ไปได้  เป็นคู่ที่น่ารักมาก

[nutto]

อุ๊ย พี่โจ้น่ารักที่สุดเลยอะ อ้อนได้น่ารักมากๆ แต่นึกตามที่พี่เป๊ปเล่าว่าหน้าคว่ำก็คงตลกจริงๆอะครับ พี่โจ้อย่าทำร้ายพี่เป๊ปเลย
พี่น่ารักต้องซุ่มซ่ามนิดๆนะครับ ไม่งั้นเดี่ยวไม่ครบองค์ประกอบ

[jonathan2624]

สวัสดีค้าบบบบ.....ป่านนี้คงนอนกันหมดแล้วเนาะ.....อาจจะสงสัยกันว่า ทำไมป่านนี้ถึงมาทักทาย ขอบอกเลยว่า นั่งรอคิงคองกลับจากงานเลี้ยงอะคับ เรื่องของเรื่อง คิงคองกับพี่ปริม พาคณะกรรมการบอร์ดกับลูกค้า VVVIP รายใหญ่มาก ไปเลี้ยงข้าว จริงๆ คิงคองไม่อยากไปเพราะว่าผมยังเดินขากะเผลกๆ แต่สีหน้าคิงคองดูกังวลถ้าไม่ได้ไป เลยอนุญาตอะคับ ไปตั้งแต่ตอนเย็น ไอ้เราก็เดินกะเผลกๆ หาอะไรกินเอง  ดูละครนอนหลับ ตื่นมาเที่ยงคืนครึ่ง คิงคองก็ยังไม่กลับ โทรไปก็ไม่รับสาย โทรเข้าไปคนขับรถ ก็บอกว่า คิงคองยังไม่ออกมาจากทานอาหาร เลยนั่งเช็คงานไป นึกได้เลยแวะเข้ามาดู คิงคองดันมาแอบนินทาซะนี่ กลับมาตายยยยย ......สามีไม่อยู่ เซ็งอะ เหงาง่า แงๆๆๆ 

ตอบเม้นๆ
Key : ขอบคุณมากค้าบบบบ  ปีใหม่อย่าลืมมาอ่านตอนพิเศษน้า 

noy : คิคิ อย่าอิจฉาเลยน้า เดี๋ยวก็เจอคู่แท้ค้าบ 

patchylove : คิงคองดูแลดีมากๆ ค้าบ ผลัดกันดูแลเนอะ ก็จะดูแลไปจนแก่อะ 

malula : ขอบคุณมากค้าบบบ ใช้มารยาอ้อนเยอะๆ คิงคองจะได้หลง ฮ่าๆๆๆ

tepintpilai : แอะ อารายอะดึ๋งดึ๋ง  ก็ถ้าไม่ป่วยมะคืนตอนเช็ดตัว โดนแล้วแน่นอนง่า 

อยากรัก : คู่อื่นหวานกว่าอีกน้า....ตกเก้าอี้ยังขนาดนี้ ถ้าโต๊ะคงแขนหักละค้าบบบ ฮ่าๆๆ นี่พรุ่งนี้โทรไปด่าเจ้าจิมโทษฐานซื้อเก้าอี้ราคาถูกมาให้นั่ง...เชอะ 

snowboxs : ขอบคุณค้าบบบ เติมความหวานเยอะๆๆ อิอิ คิดถึงด้วยค้าบๆๆ 

maemix : ขอบคุณมากค้าบบบ...หมุนไปหมุนมามันหักกลางเลยอะ แล้วตอนล้มคว่ำดันอยู่คนเดียว ต้องลุกขึ้นคลานไปกดโทรศัพท์เรียกน้องดา ไม่งั้นแย่เลยค้าบบบ 

anukul : อารายเจ้าโอ....มาชิมแล้วหรือถึงรู้ว่าหวานอะ...ฮ่าๆๆๆๆ หวานแค่ไหนไปถามพี่เป๊บโน่นนนน 

คนอ่าน : ค้าบถ้าว่างๆ จะมาต่อบ่อยๆ น้า นี่ถ้าไม่เจ็บตัวคงไม่ได้เข้ามาแน่ง่า 

fay 13 : 

patee : ขอบคุณมากค้าบบบ เข้ามาติดตามอ่านบ่อยๆน้า

nutto : อารายเจ้านัท...จะมาขำอาราย..เดี๋ยวตี ก็คนมันน่ารักอะ ต้องอ้อนๆๆๆ จาได้หลง ฮ่าๆๆๆ 

ปล. ตอนนี้เวลา 1.44 am คนขับรถเป๊บโทรมาบอกแล้วว่า ตอนนี้กำลังพามาส่งที่คอนโด เลยถามไปว่า คุณเป๊บเมาหรือเปล่า ลูกน้องตอบมาว่า เมานิดๆ ครับ กำลังนั่งหลับด้านหลัง...หนอยยยย กินเหล้าอีกแน่ กลับมาจะโดดถีบให้เข็ด 

เดี๋ยวพรุ่งนี้ถ้าได้เข้ามาจะมาเม้าๆ เป๊บนะค้าบบบบ ฝันดีค้าบบบบ