หัวข้อ: EP.31 (END) ♠ 04/08/15 M ♠ M 『 ▷ ▷ ▷ ▸ ครูผมเป็นมาเฟีย (จริงดิ!!!?) 』

[chaninta]

ตามอ่าน  สนุกมากกกกกกติดอย่างแร๊งงงง
มาต่อเร็วๆนะจ๊ะ

[BeeRY]

สวัสดีปีใหม่ค่ะพี่โบ
หายไปเกือบสองอาทิตย์ เหมือนนีออนจะโตขึ้นเยอะเลย
แต่ยังไงความน่ารักก็ไม่ได้ลดน้อยลงหรอกนะเนี่ย พี่เมฆรักยิ่งกว่าเดิมอีกอ่ะ
ดูจากที่แกพยายามจะปกป้อง แต่ว่างานนี้จะปกป้องสำเร็จหรือเปล่า ก็ไอ้หัวทองมันร้ายซะขนาดนั้น
นีออนสู้ๆนะลูก

[PAAPAENG~]

จบแบบนี้  เอานีออนมาปู้ยี้ปู้ยำเลยดีกว่าฮะ!!


กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด         

[MZter]

เฮื่อก......นีออน...อย่าโผล่ออกมาให้อยาก แล้วก็จากไปซิครับ

[drasil]

เข้ามารอ 50% ที่เหลือค่ะ

[Wordslinger]

นีออน! 

[MZter]

แวะมาจิ้มน้องนีออน
ทำไมหายเข้ากรีบ(พี่)เมฆซะงั้นล่ะคร้าบบบ

[POPEA]

หายไปเลยยย~
อยากอ่านต่อๆ
 

[foyer]

ขออภัยอย่างสูงสำหรับสภาวะดองงงง TT ต้องขอโทษคนที่กำลังรออ่านจริงๆ ค่ะ
เหตุผลที่หายไปคือ...คอมมันเจ๊งค่ะ เพิ่งซ่อมเสร็จไม่นานมานี้ แล้วก็...งานเยอะมากกกก
พอกลับมาจะพิมนิยายก็มีคนแย่งคอมเล่นอีก...เวลามีไฟอยากเขียนแล้วไม่ได้เขียน
กับเวลาหมดไฟแล้วว่าง มันก็เกิดตันๆ ขึ้นมาเหมือนกัน ><
พักนี้งานงอกมากมายไม่รู้จะได้มาต่อเมื่อไหร่ จึงมาแจ้งไว้ก่อนด้วยประการฉะนี้ค่ะ 

[wolfram]

สู้ๆค่ะ!!

ยังรออยู่น้าาาา!! 

 

[เพื่อนบ้าน]

หึหึ คุณแม่แย่งคอมเล่นเกมก๊อซซิล่าใช่ไหมคะ ????

 

[JA(e)jung]

อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
น้องนีออนจะโดนจับได้มั้ยอ่ะ
อย่าทำอะไรน้องนีออนนะไอ้หัวทอง
ไม่อย่างนั้นล่ะก็...แกตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
 

[Alone Alone]

ไม่เป็นไรค่ะ รอได้เสมอค่ะ

[tankungza]

หนุกดี ชอบน้องมาย
ซื้อดีจริง

[foyer]

M ♠ M
18.5



...ผมไม่ได้ตั้งใจ...



ผมไม่ได้ตั้งใจทำให้พี่เมฆเสียสมาธิจริงๆ ผมขอโทษ

จังหวะที่มีดของผู้บุกรุกปลิวมานั้น พี่เมฆหันมามองผมแว้บนึง แค่พริบตาเดียวเท่านั้น...


เขาก็โดนแทง...
   
   ภาพที่เห็น ทำให้ผมที่เอาแต่หลบซ่อนตัวเป็นไอ้ขี้ขลาดเกิดความกล้าขึ้นทันที


ผมกระโจนออกมาจากตู้เสื้อผ้า
   แล้วหลังจากนั้น...

      ผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป และทำได้อย่างไร


         แต่มารู้สึกตัวอีกที ผู้บุกรุกก็ร้องตะโกนลั่นออกมาด้วยความเจ็บปวดซะแล้ว
   
ไม่รู้ว่าที่ผมยืนตกตะลึงอยู่ตอนนี้เป็นเพราะเสียงร้อง...เป็นเพราะเลือดที่ไหลทะลักออกมา หรือว่าเป็นเพราะผมตกใจตัวเอง

แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ผมไม่สามารถขยับตัวไปไหนเองได้อีกแล้ว


“มายด์! เผ่น!” อยู่ๆ พี่เมฆที่ทรุดลงไปก็กลับมาคว้าแขนผมออกวิ่งได้อีกครั้ง แต่ว่า...ขาผมมันแข็งไปแล้ว…
แต่ละก้าวที่ย่างออกไปจึงพาลจะทำให้ทั้งผมและเขาล้มลุกคลุกคลานกันอย่างน่าอนาถตรงบันไดหนีไฟ เพราะเสียงโหวกเหวกโวยวายตามทางเดินเริ่มดังลอดออกมาเป็นระยะๆ

   “ถ้าไม่อยากตายหมู่ก็ช่วยผมวิ่งหน่อยดิ” พี่เมฆหันมาบอก ขณะที่ผมก้มลงมองเลือดที่กำลังไหลซึมออกมาจากเสื้อเขาอย่างตกใจ
      “ไอ้เวรนั่นมันโดนยิงแค่มือ พอมันหายตกใจ เดี๋ยวมันก็โทรเรียกสมุนออกมาชนกับพวกเราต่อ ตอนนี้ผมทั้งง่วงทั้งหิว แถมยังโดนมีดจิ้มพุง ผมไม่มีแรงทำเหี้ยอะไรอีกแล้ว แต่คุณอย่าเพิ่งเข้าใจผิดว่าผมแพ้นะ ผมยังไม่แพ้ แค่ต้องกลับไปตั้งหลักนอนแล้วหาอะไรกิน ...มายด์ฟังนะ” พี่ยกมือจับไหล่แล้วจ้องตาผมอย่างจริงจัง

   
         “เมื่อกี้ผมมองแค่แว้บเดียว แต่ผมก็เล็งเห็นพรสวรรค์ของคุณแล้ว... ฝีมือยิงปืนของคุณนี่มันระดับเทพเจ้าส่งมาเกิดจริงๆ!” พูดจบพี่เมฆก็ยื่นปืนที่เขาคว้าเก็บกลับมาตอนผมเผลอทำตกยื่นให้

         “ด..เดี๋ยวก่อนสิพี่เมฆ!” ผมยกมือดันเอาไว้ ไม่ยอมรับ
         “เอาไปเหอะ ไอ้พวกนั้นมันจะฆ่าเรานะ มันมาหาเรื่องเราก่อนคุณก็เห็น เพราะฉะนั้นถ้าเจอพวกห่านั่นเมื่อไหร่ ..เป่ามันให้ดับ จะเกิดกุศลกับฝ่ามือ”

ผมมองปืนสลับกับใบหน้าพี่เมฆและคิดถึงสถานการณ์รอบตัว ก่อนตัดสินใจรับปืนมาถือไว้เอง ตอนนี้พี่เมฆเจ็บอยู่ มือเขาสั่นนิดๆ ด้วย ถ้าผมมีพรสวรรค์อย่างที่ว่าจริงๆ ก็ดีน่ะสิ... ผมจะได้ปกป้องเขาและเอาชีวิตรอดออกไปจากที่นี่ให้ได้

    “เฮ้ย มันอยู่นั่น!!!” เสียงดังออกมาจากข้างบน พี่เมฆหันขวาแขนผมออกจากบันไดหนีไฟกลับเข้าภายในโถงทางเดินอีกครั้ง ระหว่างทางเขากดโทรศัพท์มือถือยิกๆ แล้วกรอกเสียงบอกปลายสายให้เคลียร์ทาง
   
   “พี่เมฆโทรหาใครอ่ะ?” ผมถามเขา แล้วจ้องไปที่ประตูหนีไฟเขม็ง มีใครบางคนโผล่เข้ามาแล้ว! และกำลังชี้ปืนมาทางนี้อีกด้วย

ฟุบ!

   เสียงดังออกมาจากปลายกระบอก


      ผมอ้าปากหวอ อย่างรู้สึกอึ้งๆ ตัวเองอยู่เหมือนกัน
         เมื่อกี้ถ้าไม่ได้รู้สึกไปเอง...ผมคิดอยากจะยิงไปที่มือเขาเพื่อให้อาวุธร่วง แล้วอยู่ๆ กระสุนมันก็วิ่งทะลุไปที่มือเขาจริงๆ ซะงั้น !!!

            

         
   “โอ้โห อะไรมันจะแม่นปานนั้นเมียกู!” พี่เมฆพูดออกมาอย่างทึ่งๆ แต่ผมอึ้งๆ เพราะผมไม่คิดว่าตัวเองจะเก่งเรื่องอะไรอย่างงี้จริงๆ
   “รีบหนีเถอะครับ!”

   ว๊ากกกก  ต้องหนี ต้องหนีก่อนที่จะเผลอลั่นไกออกมาอีก!




“พี่คมจะมาจริงๆ เหรอ นานจัง...” ผมนั่งตบยุง ส่วนพี่เมฆนั่งท้าวค้างกดโทรศัพท์อะไรสักอย่าง พวกเราเดินมาขึ้นแท็กซี่หน้าโรงแรมโต้งๆ ได้ยังไงไม่ทราบ ทั้งที่ตอนอยู่ในโรงแรมยังโดนไล่ล่าแทบเป็นแทบตาย
สงสัย...ต้องเป็นเพราะพี่เมฆบอกใครบางคนให้เคลียร์ทางให้แน่ๆ
 
   เมื่อครู่ผมกับเขาเพิ่งช่วยกันปฐมพยาบาลเบื้องต้นเสร็จโดยการฉีกเสื้อยืดของพี่เมฆมามัดห้ามเลือดไว้ก่อน ผมว่าแผลเขาก็ค่อนข้างลึกอยู่นะครับ แต่หน้าตาพี่เมฆเฉยมากเหมือนไม่เจ็บ

   ซึ่งเขาก็บอกว่าไม่เจ็บ ไม่รู้สึกอะไร

      ผมไม่ค่อยอยากจะเชื่อเขาเลยจริงๆ

         
“พี่เมฆให้ใครช่วยเราอ่ะ ผมอยากรู้” เท่าที่ได้ยินก่อนหน้านี้...มันเหมือนไม่ใช่พวกของพี่คมยังไงก็ไม่รู้แฮะ
“อยากรู้เพื่อ?”
   “ถามเฉยๆ เราลงเรือลำเดียวกันแล้วนะ”
   “ห่ะ! เราเคยขึ้นเรือกันตอนไหน?”
   “มันเป็นสำนวนครับ แปลว่ารับผลของการกระทำร่วมกัน” ผมขมวดคิ้วบอกเขา ทั้งที่พี่เมฆก็น่าจะรู้ความหมาย แต่เขาจะกวนไปทำไมก็ไม่รู้
   
“คุณยอมรับชะตากรรมได้แล้วสินะหัตถ์เทวะ?”
“ใครอ่ะ?”
“คุณ”
“ผม?”
“อืม ฉายาใหม่ สังเกตจากท่ายิงปืนเร็วของคุณ แม่นโคตร...”
“แกล้งชมแหงๆ ผมว่าฟลุคมากกว่า” ก็ผมไม่เคยหัดยิงปืนเลยนี่ครับ แล้วมันจะเทพไปได้ยังไง
“ฟลุคไม่ฟลุคก็โดนล่ะวะ ที่จริงผมไม่สนับสนุนให้เด็กยิงปืนหรอก แต่ถ้าทำเพื่อกำจัดเหล่าร้ายก็ทำไปเถอะ เผื่อชื่อคุณจะได้จารึกอยู่บนหลักศิลา เป็นตำนานให้คนกราบไหว้บูชาไง เทพโคตรๆ”
“ผมไม่อยากเป็นขนาดนั้นหรอกครับ ตำแหน่งนั้นยกให้พี่เมฆดีกว่า ขนาดไม่มีอาวุธอะไรเลยพี่ยังสู้ได้ตั้งขนาดนั้น”
“โอ้ย ผมอ่ะ ซุปตาร์ระดับประเทศไปแล้ว ไม่ต้องห่วงหรอก ไม่เกินปีหน้ารับรองระดับโลก แค่เอื้อม”
“หง่ะ นี่ยังดังไม่พออีกเหรอ” โดนไล่ยิงไล่แทงซะแทบแย่
“ผมหล่อคงที่ได้เมื่อไหร่ผมจะเลิกดัง แต่ตอนนี้มันหล่อไม่เลิกสักที ไม่รู้จะทำยังไง กลุ้มใจมาก”

“หน้าตาเหมือนถูกหวย ไม่เห็นจะเหมือนคนกลุ้มใจตรงไหนเลยอ่ะ”
“โห...เดี๋ยวนี้มีย้อนตีมุขกลับด้วย”
“สงสัยจะติดเชื้อมาจากคนแถวนี้”
“คนแถวนี้ท่าทางจะเป็นผัวคนชื่อมายด์ด้วยนะ”
“............หง่า..............”



ปิ๊นๆๆๆ


“เฮ้ยยย มัวแต่จีบอะไรกันอยู่ มาจอดรอตั้งนานแล้วนะ!!!!!!”

ผมเงยหน้าขึ้นมองที่มาของเสียง เจอพี่คมเปิดกระจกตะโกนเรียกอยู่ในรถ

พี่เมฆเอ้อระเหยอยู่พักหนึ่งก็เดินช้าๆ ไปนั่งที่เบาะหลังคู่กับผม
“ช้าได้โล่เลยนะไอ้สัด! ป่ะป๊าหม่าหม๊ามึงเป็นเต่าใช่ไหม!?” พี่เมฆทักพี่คมด้วยความสุภาพตามเคย
“โหย อยู่ดีๆ แม่งก็งานงอก ร้านเหล้าพี่เป็ดเจอหมายค้นเหี้ยไรไม่รู้ ยังดีที่ไม่ได้เก็บไรไว้เลยรอดมาได้ แล้วใครจะไปรู้ว่าลูกพี่ก็โดนด้วยล่ะ”

พี่เมฆเงียบเหมือนคิดอะไรอยู่แป้บนึงแล้วถามต่อ

“มึงรู้เรื่องไอ้นาจป่ะ? มันส่งคนมากระซวกพุงกู น่าจะเป็นคนเดียวกับที่ฟันแขนมึงด้วย”
“หา...!! โกหกกันใช่ไหมลูกพี่!!! ไอ้ชินอ่ะนะที่ทำลูกพี่บาดเจ็บ!?”
“มายด์แก้แค้นคืนให้กูและ”
“จริงอ่ะ!!? น้องมายด์ดีดมะกอกบ้องหูมันเหยอตัวเอง...”
“บ้องหูมึงเนี่ยแหล่ะจะโดนตีนกูกระทืบ มายด์สามารถยิงกลางกบาลมึงได้ภายใน 0.012580 เมกกะบิต มึงรู้ตัวไว้ไอ้คม คนๆ นี้ไม่ใช่ขี้ๆ”
พี่เมฆหันมายิ้มยักคิ้วให้ผม แต่ผมขมวดคิ้วตอบกลับไป

งง ว่าทำไมเวลานี้เขายังอารมณ์ดีอยู่ได้นะ ทั้งที่ตัวเองก็เจ็บอยู่ แถมยังเจอทั้งตำรวจ ทั้งคู่อริตามล้างแค้นอีก


   แปลกคนจริงๆ



“โม้แล้ว!! ลูกพี่อย่ามาหลอกผมนะ ผมไม่ใช่คนซื่อบื้อ”
“ไม่เชื่อก็ช่างหัวมึง ว่าแต่... มึงจะไม่บอกกูสักหน่อยเหรอ ว่าจะพากูไปไหน?”
“นึกว่าจะไม่ถามและ” พี่คมตอบ “คุณท้อปให้ลูกพี่ไปเก็บกู้โกดัง เปิดช่องทางส่งออกใหม่ แล้วก็จัดการไอ้จอมให้สิ้นคราบ”
“อืม ที่ไหน?”
“ชายแดนหนองมน”
“ข้าวหลามสองกระสอบให้กูด้วย”
“โอเช”

“บอกไอ้คุณหนู กูจะเอามายด์ไปด้วย”
“สมรภูมินะลูกพี่... จะพาเด็กน้อยน่ารักไปยั่วน้ำลายคนอื่นทำไม”
“ไอ้คุณหนูมันกะเล่นแร่แปรธาตุอยู่แล้ว มันคงนึกว่ามันเป็นแขนกลคนอัจฉริยะ”
   “คือ...ดูการ์ตูนมากไป?”
   “เออ มันเพ้อเจ้อไม่ดูสารรูปตัวเอง”
“ความแค้นส่วนตัวนะเนี่ย”
“ใครคิดมายุ่งกับเมียกู กูเตะไม่เลี้ยงอ่ะ”
“อู่ยยย”


พี่คมขับรถพาผมกับพี่เมฆมาหยุดอยู่ที่บ้านเก่าๆ หลังหนึ่งในแถบชนบทของภาคตะวันตก ผมลงมาจากรถพร้อมกับที่พี่คมเดินไปเปิดกระโปรงหลังหยิบกระเป๋าใบใหญ่ออกมาสองใบ
   “ผมช่วยไหมครับ?”
   “หนักนะ” พี่คมบอกพลางส่งให้ถือใบหนึ่ง
   “แอ่ก!!” ผมปล่อยกระเป๋าตกโดยไม่ได้ตั้งใจ พอดีกับที่พี่เมฆก้มลงมาเก็บให้
   
      “มึงจะให้กูดำนา ตัดอ้อยด้วยเลยไหม?” พี่เมฆถามพี่คมหลังจากเห็นสภาพโดยรอบ
“ถ้าอยากด่าไปด่าคุณหนูเลยนะ เขาให้ลูกพี่มาพักฟื้นตัวที่นี่ก่อนลุย ของใช้จำเป็นอยู่ในกระเป๋าหมดแล้วนะลูกพี่ อีกสองอาทิตย์เจอกัน”

พี่คมบอกลาสั้นๆ ก่อนขับรถออกไป บ้านที่พวกเรามาอยู่นั้นเป็นบ้านไม้สองชั้นยกใต้ถุนสูงเหมือนบ้านตามชนบททั่วไป ผมช่วยพี่เมฆยกกระเป๋าที่หนักแสนหนักขึ้นมาข้างบน

หลังจากนั้นสิ่งแรกที่เขาทำก็คือ เดินสำรวจ...
“พี่เมฆ ไหนว่าง่วงกับหิว?”
“หิวอยู่ แต่พอนึกถึงอาหารที่คุณทำแล้วอิ่มเลย”
“ผมทำอร่อยเหรอครับ!!?”
“หึ กินไม่ลง รสชาติสุดห่วย ติดลบ”
   
   พี่เมฆพูดทำร้ายจิตใจผมพลางเอาเท้าเขี่ยๆ พื้นไปมา หรือไม่ก็เอามือลูบๆ ตามร่องไม้ของฝาบ้าน

      และแล้วอยู่ๆ เขาก็ดึงอะไรบางอย่างออกมาโยนทิ้งนอกหน้าต่างโดยที่ผมมองไม่ทันว่ามันคืออะไร

      “พี่เมฆทำอะไรอ่ะ?” ผมถามอย่างสงสัยเพราะผมเห็นเขาเดินวนเวียนส่องนั่นส่องนี่ตามเฟอร์นิเจอร์และพื้นผนังบ้านมาพักใหญ่ๆ แล้ว
      “กำจัดเสี้ยนหนาม มดปลวก แมลงสัตว์กัดต่อย”
      “ยาหม่องตาถ้วยทองผมมี”
      “เอามา ขอยืมไปเขวี้ยงหัวหมาหน่อย” พี่เมฆแบมือขอ แต่ผมไม่ให้
      “ชอบทำร้ายสัตว์”
      “สัตว์ที่เป็นศัตรูกับมนุษยชาติเราควรกำจัด เช่น ยุงรำคาญ เป็นต้น”
   เขาชูบางอย่างให้ดูหลังจากค้นพบไอ้ที่กำลังหาๆ อยู่อีก
   “นั่นเหรอครับ ยุงรำคาญ ทำไมตัวใหญ่จัง?”
   “มันเป็นยุงตัวพ่อ” พูดจบเขาก็เขวี้ยงทิ้งอีก

   ใช้เวลาอีกเกือบชั่วโมงพี่เมฆถึงยอมบอกผมตรงๆ ว่าไอ้ยุงที่ว่านั้นคือ...เครื่องดักฟัง


   “ท่ามกลางธรรมชาติแบบนี้    ใครมันจะยอมให้แม่งแอบฟังพวกเรามีอะไรกันล่ะ” มีอะไรอีกล่ะทีนี้?
   แต่ผมก็พอเข้าใจเขานะครับว่าต้องระวังตัวให้มากๆ
   “ใครเอามาติดไว้ พี่เมฆรู้เหรอ?” และที่สำคัญเขารู้ได้ไง
   “ไอ้ท้อปแน่ๆ”
   “เขาเป็นเจ้านายพี่แล้วทำไมต้องอยากฟังพี่คุยกับผมด้วยล่ะ”
   “ไม่มีใครหลอกขงเบ้งได้หรอกคุณ...” พี่เมฆเดินไปทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาบนเตียงอย่างหมดแรง ผมมองไปนอกหน้าต่างพระอาทิตย์ใกล้จะขึ้นแล้ว แต่ว่าผมยังไม่ได้หลับซักงีบเลยตั้งแต่เมื่อคืน

   พอเห็นพี่เมฆหลับตา ผมก็เดินไปปิดไฟ แล้วเดินมาทิ้งตัวลงที่เตียงตามเขา

   “เขยิบหน่อยได้ไหม ผมขอนอนด้วย” พี่เมฆนอนกินที่อ่ะ แย่จัง
   “ไม่”
   “หุบแขนหุบขาหน่อยก็ได้”
   “ไม่”
   “ผมนอนไม่ได้ ที่เหลือจิ๊ดเดียวเอง”
   “ไม่ อยากนอนก็นอนบนตัวผมดิ”
   “ไม่ เดี๋ยวทับแผล”
   “เป็นห่วงผมใช่ป่ะ?”
   “งั้นผมนอนพื้นนะ”
   “โห มีงอน” พี่เมฆรีบเด้งตัวลุกขึ้นมาดึงแขนผมไว้ แล้วขยับที่ให้นอนบนเตียงด้วยกันได้

   “ถามเมื่อกี้ทำไมไม่ตอบ?” เขาติดใจเรื่องห่วงไม่ห่วงด้วยเหรอ 
   “พี่เมฆชอบหลอกถามผมไม่พูดหรอก”
   “เฮ้ย...คุณมีไรต้องบอกผมทุกเรื่องดิ” เขาพูดพลางตบหน้าผากผมเบาๆ
   “แต่พี่เมฆยังไม่บอกผมสักเรื่องเลยนะ”    
   “บอกแล้ว...ตั้งหลายเรื่อง แถมเป็นความลับสุดยอดทั้งนั้น”
   “เช่น?”
   “คุณเป็นเมียผม”
   “มันลับตรงไหน!!!!”

   ผมว่าพี่บอกคนทั้งโลกไปหมดแล้ววววว
   

H
ขออภัยสำหรับความล่าช้า...เหตุผลอยู่เรบบนๆ จ้า TT

[PAAPAENG~]

อร๊ายยยย
เรื่องมันควรดราม่า พี่แต่พี่เมฆก็ทำให้ไม่ดราม่า!

แต่ว่าได้จิ้มเปล่าหว่า   

[The_outsider]

แอร๊ น่อรว็อคเอ่าะ! 5555

[Alone Alone]

ได้อ่านพอชื่นใจ ฮี่ๆๆๆๆ

[BeeRY]

พรสวรรค์ของมายด์ถูกค้นพบแล้ว 
ถ้าพี่เมฆคิดนอกใจ มายด์เป่าเปรี้ยงเลย
แต่มาอยู่กระท่อมน้อยกลางป่าแบบนี้ ได้สวีทกันสองต่อสองด้วย
หวังว่าไอ้ท้อปจะไม่มาป่วนนะ

[POPEA]

หายไปนานมากก TT'
น้องมายด์แม่นปืนน !

[pp4]

ตอนนี้รั่วแปลกๆเจ้าค่ะ = =')b
เฮฮากันดี 5555
น้องมายด์พัฒนาว่ะ! ไม่ใช่เรื่องแม่นปืน (เรื่องนี้น่าจะเป็นกรรมพันธุ์แม่)
แต่เป็นการยอกย้อน และลื่นไถลไปกับมุกไอ้พี่เมฆค่ะ 5555
อารมณ์เหมือนจะตามๆกันทันแล้วใช่มั้ยล่า
รอตอนต่อไปค่ะ สู้ๆ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ♥ 

[nanju]

สนุกมากค่ะ

[wolfram]

ฉายามายด์มาเพิ่มอีกละ 

ว่าแต่...ความลับของพี่เมฆนี่ มีใครไม่รู้บ้างอ่ะ 

 

[nunamicky]

ค่อยสมเป็นเมียมาเฟียหน่อย
น้องมายด์หัตถ์เทะ

[pare_140]

น้องมาด์ย สุดยอด

[matame]

มายเสน่ห์แรงเน๊อะแล้วตกลงของที่ใส่ไว้ใต้โต๊ะของใครหล่ะเนี้ย

ส่วนพี่เมฆ หื่นจริงๆ

[MZter]

ผมก็รู้นานแล้วหล่ะเฮีย ว่ามายน่ะเมียเฮย

[u_cosmos]

คำพูดของพี่เมฆแต่ละประโยคช่างทำเราคิดหนักนัก==
ออสโมซิสไปใส่มายด์ด้วยสินะ

[kinjikung]

น้องมายด์จะเป็นมือปืนแว๊วววว
พี่เมฆเค้าว่ามีเมียแม่นปืนนี่น่ากลัวนะค่ะ 

[zhiki]

ท่ามกลางธรรมชาติ....