หัวข้อ: EP.31 (END) ♠ 04/08/15 M ♠ M 『 ▷ ▷ ▷ ▸ ครูผมเป็นมาเฟีย (จริงดิ!!!?) 』

[POPEA]

รอมาต่อๆ !
 

[foyer]

M ♠ M
16.5


ไม่รู้ทำไม ผมถึงไร้เรี่ยวแรงทุกครั้งที่พี่เมฆทำแบบนี้... ผมอาย แล้วก็ร้อนไปหมดทั้งตัว ทุกครั้งที่เขามอง...ด้วยสายตาแบบนั้น... แล้วก็ทุกครั้งที่เขาทำอย่างนั้น...
   ผมก็อธิบายไม่ได้ครับว่าทำไม เหมือนว่าจู่ๆ มันก็หมดแรงไปซะเฉยๆ
      แย่จัง..ถ้าหากผมเป็นไอติมล่ะก็ ตอนนี้ผมคงละลายไม่เหลือรูปร่างแล้วแน่ๆ

ผมนอนนิ่งเหมือนมนุษย์ไร้กระดูก มองทุกการกระทำที่กำลังดำเนินไปเหมือนอย่างที่เคย....
      พี่เมฆถอดเสื้อผมออก ตามด้วยกางเกง เขาดึงพรวดอย่างรวดเร็วจนผมมองตามแทบไม่ทัน ตัวผมเปลือยล่อนจ้อนอยู่ภายใต้สายตาแวววาวของเขาทันที
พี่เมฆมองเรื่อยๆ เหมือนสำรวจ แต่ก็แค่แป้บเดียวเขาก็ฝังหน้าลงมาที่อกของผม
ผมไม่รู้ว่าเขาจะใช้ปากดูดมันทำไม แล้วก็ไม่รู้ว่าเขาใช้มือบี้มันทำไม
...ผมเจ็บ... แต่มันก็เป็นความรู้สึกเจ็บแบบแปลกๆ ผมเจ็บ...แต่ก็อยากให้เขาทำต่อไป

   ระหว่างที่พี่เมฆกำลังใช้ปากและลิ้นฟอนเฟ้นไปทั่วใบหน้า และตัวผม มือเขาก็ขยับเข้าไปจับแก่นกายของผมด้วย ผมสะดุ้งมองพี่เมฆตาปรอย ถึงจะเคยทำมาแล้ว แต่มันก็ไม่ชินกับการที่มีใครมาสัมผัสแบบนี้ทุกที
      พี่เมฆมองผมแล้วหัวเราะนิดๆ
         “ไม่หือไม่อือเลยนะ นอนรอไคล์แม็กซ์ท่าเดียว”
         “ก็ผมทำแบบพี่ไม่เป็นนี่” ไม่ได้นอนรอสักหน่อย ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไงต่างหาก มีแต่พี่เมฆนั่นแหล่ะที่จูบเอา ๆ แล้วเขาจูบแต่ล่ะที ตื่นเช้ามาทีไร เห็นมีรอยแดงกระจายเต็มไปหมด แถมส่วนใหญ่ก็เป็นจุดที่ล่อแหลมในร่างกายซะด้วยสิ
 
         “กรรม งั้นจะสอนให้เดี๋ยวนี้แหล่ะ” พูดจบเขาก็ถอดเสื้อตัวเองออก แล้วดึงแขนผมให้ขึ้นมานั่งบนตักครับ
         “จูบปากซิ” พี่เมฆสั่ง ผมมองเขาแล้วส่ายหัว
         “จูบเป็นแล้ว” ผมตอบตรงๆ
         “งั้นโม้คไอ้นี่ล่ะ?” พี่เมฆใช้สายตาชี้ไปข้างล่าง ผมมองตามแต่ไม่เข้าใจคำศัพท์

         “มันคืออะไรอ่ะครับ?” โม้ค...ภาษาอะไรกัน
         “มันคือ.......” พี่เมฆพูดไปก็ลงมือปลดตะขอกางเกงของตัวเองไป ผมมองตามจนกระทั่งเขางัดน้องชายที่เริ่มแข็งตัวแล้วออกมา

            หวา.............มองทีไรเป็นอึ้งทุกทีหง่ะ...............กลัวววววว   


               “มันคือน้องชายผมไง ผมให้คุณใช้ปากช่วย” พี่เมฆเฉลย... ผมเลยเพิ่งเก็ต และเริ่ม apply DVD ลามกในหัวกับศัพท์ใหม่ที่เพิ่งค้นพบ อ๊ากกกกก

   ผมกลืนน้ำลายหนึ่งอึกเมื่อภาพในมโนฯ เริ่มรีรัน... ‘โม้คไอ้นั่น’ คือ.....ไอ้นั่น.....สินะ แล้วผมจะทำมันได้ไหมเนี่ย.......!!!!

      “ของผมสะอาดนะ ลองชิมดูสิ” พี่เมฆบอกอีก
คือ...มันไม่เกี่ยวว่าสะอาดไหมอ่า... แต่ผมคิดว่าผมคงยัดเข้าปากไม่ลงแน่ๆ
   ผมบอกเขาอย่างที่คิดออกมา พี่เมฆก็หัวเราะขำอีกและ
      “เดี๋ยวสอนๆ ไม่ต้องกลัวรับไม่ไหวหรอก เพราะตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยได้ยินว่าใครจะตายเพราะเรื่องนี้สักคน เจอของดีมีแต่จะร้องเอาอีกๆ ล่ะสิไม่ว่า...”
      “ใครเหรอครับ ?” ผมถามอย่างข้องใจ เพราะคนที่พี่เมฆหมายถึงอ่ะ ไม่ใช่ผมแน่นอน... ผมไม่เคยร้องจะเอาอีกสักครั้ง อย่าว่าแต่ร้องเลย เคยทำก็ไม่เคยสักนิด แล้วที่ผมยอมทำ ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองนักหรอก มันรู้สึกดีก็จริงอยู่ แต่มันก็เจ็บมากด้วย ผมเห็นพี่เมฆชอบทำแบบนี้ก็เลยอยากเอาใจเขาเท่านั้นเอง
      
      “ไม่รู้สิ ผมจำมาจากในหนังอ่ะ” พี่เมฆยิ้มตอบหน้าเป็น แต่ผมยังข้องใจอยู่
      “หนังหรือประสบการณ์ตรงครับ?” ผมเห็นลีลาเขาไปไกลกว่าในหนังที่แม่ให้มาหลายขุมก็เลยสงสัย
      “มายด์อ่ะ! ถามแบบนี้เดี๋ยวผมไม่กดไลค์ให้นะ” พี่เมฆเลี่ยงไม่ตอบ แถมกดหัวผมลงไปจ่อตรงน้องชายเขาอีก ผมขมวดคิ้วมองหน้าเขา พี่เมฆก็พยักหน้านิดๆ เหมือนจะสั่งให้ผมลุย

“ลองเอาลิ้นแตะๆ ดูก่อนก็ได้” พี่เมฆบอก ผมทำใจอยู่นานมากกว่าจะกล้าทักทาย... สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า.........หนอนยักษ์ ! แอ่ก ผมค่อยๆ ทำตามที่พี่เมฆชักนำอย่างคนหัวอ่อน
จนกระทั่ง ตอนนี้ไอ้เจ้าหนอนยักษ์มันดิ้นและอาละวาดหนักได้ที่อยู่ในปากของผมแล้วครับ

“เฮ้ย! มายด์ อย่ากัดดิ อมไว้อย่าให้โดนฟัน เอ้ยๆๆ เอาลิ้นเลียรอบๆ ด้วย อมเข้าไปลึกๆ เลย อืมๆๆ อย่างงั้นแหล่ะ โอ้ยซ” พี่เมฆกำกับพลางซี๊ดปากเบาๆ อยู่หลายที ผมไม่แน่ใจว่าเขาเจ็บหรือเปล่า เพราะหน้าตาดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่
“พอและ เดี๋ยวตอนต่อไปไว้วันหลัง” เขาดึงหน้าผมออกมาแล้วดันให้ผมนอนลงท่าเดิม
   “ผมทำดีหรือเปล่าครับ?”
      “ห่วยขั้นเทพ” พี่เมฆตอบ ทำผมหน้าเสียไปเลย
“แต่ครั้งแรกให้อภัย ครั้งต่อไปไว้มาหัดดูดบ่อยๆ เดี๋ยวก็ดีเอง”     

เอ่อ ผมไม่ค่อยชอบเลยครับ มันหายใจไม่ออก แล้วมันก็แสบคอเพราะผมสำลักน้ำลายตัวเองด้วย 
   ผมเห็นพี่เมฆรีบลุกขึ้นเดินไปเปิดลิ้นชักโต๊ะหยิบถุงยางกับไอ้หลอดหน้าตาคุ้นๆ ออกมา...อ่อ ที่แท้มันคือเจลที่เอาไว้ทาก้นนี่เอง ผมเพิ่งเก็ตก็ตอนดูดีวีดีแหล่ะครับว่ามันเอาไว้ทาก่อนมีอะไรกัน ส่วนประโยชน์เหรอครับ ? ผมไม่เห็นว่ามันจะมีประโยชน์ตรงไหน นอกจากทำให้ก้นเย็น
      “มันมาอยู่ในห้องผมได้ไงอ่ะ?” ผมถามพี่เมฆเพิ่งคิดได้ว่าตัวเองไม่เคยซื้อนี่นา
         “ผมซื้อมาเก็บไว้เอง” เขาตอบ 
“ถ้าอยู่ๆ ค้นเจอก็อย่าแปลกใจนะ เพราะของแบบนี้มันต้องมีเตรียมไว้ทั่วทุกมุมโลกอยู่แล้ว”
            “หา???”
               “เวลาอยากขึ้นมาจะได้ไม่เสียเวลาไง คุณจะได้ไม่เจ็บมากด้วย” พี่เมฆพูดพลางจับขาผมยกขึ้นแล้วเปิดฝาป้ายเจลลงไป
       

“ขอบคุณผมซะสิ ที่อุตส่าห์ทำเพื่อคุณขนาดนี้” ผมจะขอบคุณเขาดีไหมเนี่ยยยย
   “โอ้ย! อ๊ะ” ผมรู้สึกว่านิ้วที่สอดเข้ามามันกำลังเต้นดุ๊กดิ๊กอยู่ในก้นผมอย่างสนุกสนาน ผมมองหน้าพี่เมฆก็เห็นเขากำลังเพ่งสมาธิไปตรงนั้นที่เขากำลังดันเข้าดันออกอยู่อย่างตั้งใจ
   
      “มองอะไรของคุณ?” พี่เมฆยังอุตส่าห์สนใจที่ผมจ้องหน้าเขาอีก
      “เอ่อ........” ผมไม่พูดอะไรสักที พี่เมฆก็เลยยิ้มกริ่มเล็กๆ
“ถ้าจะบอกรักผมก็รีบๆ นะ ...เพราะเดี๋ยวพอผมกระหน่ำยิงเมื่อไหร่คุณจะพูดไม่รู้เรื่อง”

 


............ไม่เกินจากที่พี่เมฆบอก ไอ้ที่ว่าพูดไม่รู้เรื่องนี่จริงแท้ๆ เลยครับ เพราะหลังจากนั้นอีกห้านาทีต่อมา............. ผมก็เอาแต่ร้องไม่เป็นภาษา จับใจความใดๆ ไม่ได้อยู่คนเดียวบนเตียงหลังเล็ก

ผมไม่ได้ยินเสียงใครเลยครับ นอกจากเสียงของตัวเอง
   เสียงเนื้อกระทบกัน แล้วก็เสียงวิ้งๆ ที่ดังอยู่ในรูหู
      ผมนอนหงายหน้าแบนติดอยู่กับอกของพี่เมฆที่กอดผมไว้ทั้งตัว โดยที่เราทั้งคู่กำลังขยับเข้าหากันอย่างรุนแรง ขณะที่ผมกำลังจะขาดใจจากปากของเขาที่กำลังดูดกลืนปากของผม และส่วนล่างของเขาที่กำลังกระแทกกระทั้นอยู่กับส่วนอ่อนไหวของผม...
      

      
         เสียงโทรศัพท์มือถือ เครื่องที่พี่เมฆใช้โทรก่อนหน้านี้ก็ดังขึ้นครับ

   ตอนแรกผมคิดว่าเขาจะไม่สนใจมัน แต่ผิดคาดที่พี่เมฆหยุดทุกอย่างโดยทันที แล้วเขาก็ช้อนเอวผมขึ้นจากเตียงในสภาพที่ร่างกายของเรากำลังเชื่อมกันอยู่
      พี่เมฆค่อยๆ ขยับตัวเขาและตัวผมเพื่อไปหยิบโทรศัพท์ที่หล่นอยู่ข้างเตียงช้าๆ ก่อนจะกดรับสาย

“CMI28 มึงโทรมาทำซากอะไรตอนนี้?” เขากรอกเสียงลงไป จากนั้นก็เด้งเอวสวนขึ้นไปหาผมที่กำลังนั่งทับเขาอยู่
   ผมกดฟันเพื่อไม่ให้มีเสียงน่าอายเล็ดรอดออกไปและเริ่มเกาะยึดไหล่พี่เมฆไว้แน่น เพราะกลัวจะหงายหลังล้ม
      “กำ เออๆ มีไรก็รีบๆ พูดเลย กูยุ่งอยู่...................”
“...............................”
“เยสเขร้ แม่งซวยหมาแล้วไง ไอ้วอรานู๊ดดดดด”
“................................”
      “...ฮึ๊ อื้ออๆ” ผมรีบยกมือปิดปากเพราะเผลอหลุดเสียงออกไป พี่เมฆหันมามองแล้วยิ้มนิดๆ เขาจูบแก้มผมแล้วกดสะโพกแรงๆ ไปที่เก่าอีกทีเหมือนแกล้ง


   แย่จัง ทั้งๆ ที่ตัวเองก็คุยโทรศัพท์อยู่แท้ๆ 
   

         “กูเยิ้บเด็กอยู่ ไอ้เหรี้ย มึงนี่...เป็นสัตว์สปีชี่ย์เดียวกับสมัน*ที่สูญพันธุ์ไปแล้วใช่ป่ะ?” พี่เมฆคุยสายต่อไปอย่างไม่สะทกสะท้านและไม่ออกอาการแปลกๆ เหมือนผมเลย ที่เขาเปลี่ยนไปคงมีแค่เหงื่อซึม หายใจแรงขึ้น แล้วก็...หน้าตาไม่ค่อยเหมือนปกติเท่านั้นเองครับ
         “ทำไมล่า เขาเป็นเมียกูแล้ว มึงกล้ามาจับเหรอ เอาดิ๊!” พี่เมฆพูดไปก็ขยับตัวกลับขึ้นไปบนเตียงอีกครั้ง

   ผมไม่เข้าใจ ถ้ายุ่งอยู่ เขาจะนั่งเฉยๆ ให้ผมพักบ้างไม่ได้เลยหรือไง

      “เหอะๆ ถ้าเป็นงั้นจริง กูคงหนีไปนอกโลกเลยมั้งสัด ปล่อยให้ตำรวจอวกาศเป็นคนตามจับ ว่าแต่จะมีใครลงทุนกล้าไปจับกูไหมล่ะ” พี่เมฆทิ้งตัวนอนหงายลงไป ปล่อยให้ผมนั่งเอ๋ออยู่อย่างนั้น แต่ก็เอ๋อได้ชั่วพริบตาเดียว เขาก็เอามือจับสะโพกผมแล้วขยับท่อนล่างอีกแล้ว 
         “แต่ถ้าแบบลึกลับหน่อย ก็หนีไปสามเหลี่ยมเบอร์มิวด้าเลยเหรี้ย กูอยากรู้ใครมันจะหน้าด้านแหกตูดตามกูไปอีก หึหึหึ” ผมทิ้งตัวลงนอนแนบกับอกพี่เมฆเพราะหมดแรงยันขาตัวเองไว้แล้ว ส่วนพี่เมฆที่ตั้งหน้าตั้งตาทั้งคุยทั้งซอยอยู่นั้นอยู่ๆ ก็เกิดหมดธุระจะคุยเล่นกับปลายสายขึ้นมาซะเฉยๆ

   ผมไม่รู้หรอกครับว่าใครโทรมา... แต่เท่าที่ฟังคงเป็นเพื่อนมั้ง......และเท่าที่สังเกตอีกที มือถือเครื่องนี้มันคนละเครื่องกับที่พี่เมฆเอาไว้ใช้ประจำอีกด้วย....

และเครื่องนี้แหล่ะครับ ที่ผมเคยรับสายให้เขาในวันแรกๆ ที่เราเพิ่งรู้จักกัน 






หลังจากเสร็จสิ้นกิจกรรมที่ทำให้เราทั้งสองคนเสียพลังงานไปเยอะ พี่เมฆก็หลับตาลงนอน ผมเองก็เหนื่อยและเพลียมากเช่นกัน แต่ไม่รู้เพราะอะไร ผมไม่ได้หลับโดยทันที แต่ยังคงนอนจ้องหน้าพี่เมฆในความมืด

   ความมืดที่เงียบสงัดนั้น มีหลายคำถามเกิดขึ้นในใจผม ไม่ว่าจะเป็น...

ตัวตนที่แท้จริงของพี่เมฆ...        
         งานที่เขากำลังทำอยู่...
            ความลับที่เขาไม่สามารถบอกได้...
               และที่สำคัญ.......

      
                  เขาคิดยังไงกับผมกันแน่?



ผมจำได้ว่าเขาไม่เคยพูดว่าชอบผมแม้แต่ครั้งเดียว มีแต่พี่เมฆนั่นแหล่ะที่พูดว่าผมชอบเขา ผมรักเขา.....
   มันก็จริงนะครับ ผมรู้สึกอย่างงั้นจริงๆ พี่เมฆเป็นคนสำคัญของผม... แต่สถานะที่เขาเคยบอกทำให้ผมเริ่มรู้สึกว่าความลับของเขานั้น... มันช่างหนักหนาสาหัสเกินกว่าที่ผมจะรับรู้ และเมื่อใดที่ผมเข้าใกล้เขามากเกินไป บางอย่างในใจก็กระซิบบอกผมเงียบๆ ว่าให้หยุดอยู่นิ่งๆ หรือไม่ก็ให้ถอยออกมา ก่อนที่จะหมดโอกาสถอยอีกต่อไป

      ผมไม่รู้ว่าเสียงที่ว่านั้นเป็นเสียงของใคร และความรู้สึกที่บังเอิญเกิดขึ้นนี้มันมาจากไหน ตอนนี้ที่ผมอยากทำคือ...อยู่ข้างๆ พี่เมฆ แค่นี้...ผมก็มีความสุขแล้วครับ

         ผมยกมือขึ้น หมายจะสัมผัสใบหน้าคมเข้มนั้นเบาๆ หากแต่ยังไม่ทันได้เข้าใกล้มากเท่าไหร่ คนที่ผมคิดว่าหลับไปแล้วกลับยกมือขึ้นคว้ามือผมไปจับไว้อย่างรวดเร็ว....

            แค่เร็ว....ผมคงไม่ตกใจเท่าไหร่ แต่ที่ผมตกใจคือพี่เมฆบีบมือผมแรงมากจนมือแทบหัก

      
   “โอ้ย!!” ผมเผลอร้องออกมาเสียงดัง ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่พี่เมฆลืมตาขึ้นและปล่อยมือผมเช่นกัน
      “โทษที เจ็บรึเปล่ามายด์?” พี่เมฆลุกขึ้นดูอาการผมด้วยท่าทีที่ผมเดาไม่ออก
         “ไม่เป็นไรครับ”   
            “ดึกแล้วทำไมไม่นอนหล่ะ จะลักหลับผมรึไง?”
               “ป..เปล่านะครับ! ผมแค่จะจับแก้มพี่เฉยๆ”

         “โอ๊ะ จะให้ผมเอาคุณให้ได้เลยใช่ไหม? หื่นจังเลยนะ”
            “หา!!? ผมพูดตอนไหน พี่อย่ามั่วสิ” พี่เมฆอมยิ้มขำเหมือนเดิมแล้วคว้าตัวผมไปกอดแน่น แตกต่างจากท่าทางเมื่อกี้ก่อนที่เขาจะตื่นขึ้นมา ซึ่งนั่นทำให้ผมโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก
               

“นอนกันดีกว่าครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะตื่นสาย” ผมบอกพี่เมฆ
      “เรื่องนั้น ผมไม่ห่วงหรอก เพราะผมใช้ บรีสเอ็กเซล”
         “หา?”
            “ใช้แล้วลืมไปเลยว่าเคยมีคาบ”


 




   
 
H   
ฮ่วย นี่มันนิยายรายเดือน.....ชิมิ?
*เกร็ดความรู้
ปัจจุบัน สมันสูญพันธุ์แล้ว สมันในธรรมชาติตัวสุดท้ายถูกนายตำรวจคนหนึ่งยิงตายที่จังหวัดกาญจนบุรี สมันตัวสุดท้ายในที่เลี้ยงถูกชายเมาสุราคนหนึ่งตีตายที่วัดแห่งหนึ่งในจังหวัดสมุทรสาคร 
 มีรายงานว่าพบซากเขาสมันสดขายในร้านขายยาใจกลางเมืองพงสาลี และแขวงหลวงพระบาง ทางภาคเหนือของลาว ทำให้สันนิษฐานว่าอาจจะมีสมันหลงเหลืออยู่ในประเทศลาวก็เป็นได้ แต่เรื่องนี้ยังไม่มีหลักฐานยืนยันเพียงพอ
เดบิต : วิกิฯ
แล้วมันเกี่ยวไรกัน...? คือใช้เรียกคนปัญญาอ่อน แบบไม่น่าจะเกิดขึ้นบนโลกใบนี้ได้อีกแล้วหง่ะ (ฮาอย่างมีสาระ)

[cancan]

สุดยอด  แต่  รู้สึกสงสารมายด์ไงไม่รู้

[zhiki]

 “มายด์อ่ะ! ถามแบบนี้เดี๋ยวผมไม่กดไลค์ให้นะ”


ฮาาาา  โฆษณา 3BB ในเอ็มไทย ดูบ่อยมากกก 5555+

[u_cosmos]

เด็กคิดมากเอ๊ย
ไม่ค่อยชอบแบบนี้ เดี๋ยวมายด์คิดมากนู่นนี่นั่นอีก

พี่เมฆมันโคตรหื่นอ่ะ สงสารเด็กมันบ้างเหอะ
เอาเรี่ยวแรงที่ไหนมานักหนา

เปลี่ยนจากรายเดือนมาเป็นรายปักษ์แทนได้มั้ยเคอะ ^^

[เฉาก๊วย]

มายด์อินโนเซนต์เกิ๊นนนนน  เจอเมฆหลอกล่อตลอดเวลา 
ความไม่รู้ทำให้มายด์สงสัย กลัวว่าความสงสัยต่างๆ นี้จะกลายเป็นดรามาในอนาคต

 

[The_outsider]

"ใช่แล้วลืมไปเลยว่าเคยมีคาบ"

ฮา ๕๕๕

[indy❣zaka]

เจอมุกกดไลค์เข้าไป   หัวเราะเป็นบ้าไปเลยทีเดียว 

[POPEA]

พี่เมฆสอนไรมายด์ก็ไม่รู้ อิอิ
พี่เมฆนี่เก่งจริงๆ ทั้งคุยโทรศัพท์ทั้ง...
รู้สึกเหมือนพี่เมฆไม่ได้ีรักมายด์เลยอ่ะ~ TT'

[BeeRY]

น้องมายด์ ในหัวเล้กๆของหนูคิดอะไรมากมายขนาดนี้คะ 
เอ่อ แต่มันก็ต้องมีคิดบ้างแหละ ก็อิพี่เมฆมันบุคคลอันตรายอย่างเห็นได้ชัด และหื่นมากกกก
มุกใช้บรีสเอ็กซ์เซลนี่เจ็บจี๊ดอ่ะ เพิ่งโดนนักเรียนเล่นใส่มาไม่กี่วันนี่เอง คุณครูเจ็บปวด

[sin]

พี่เมฆทั้งหื่นทั้งเนียน น้องมายด์ตามไม่ทันแล้ว
สงสารน้องมายด์คิดมากตลอดอ่ะ

ตอนนี้ฮามาก เป็น NC ที่ฮาที่สุดในสามโลก ฮ่าๆๆ

[nunamicky]

 พี่เมฆมันตลกบริโภค(เด็ก)ว่ะ

[jeeu]

น้องมายด์น่ารักมว๊ากกกกก~
ไร้เดียงสาสุดๆ
เพราะงี้สินะ ถึงต้องมีพี่เมฆคอยดูแล
พี่เมฆก็นะหื่นตัวพ่อจริงๆ

[tantansin]

“มายด์อ่ะ! ถามแบบนี้เดี๋ยวผมไม่กดไลค์ให้นะ”

ฮาสาดนะเฮียเมฆ

[kinjikung]

พี่เมฆหื่นจริง ๆ
เหมือนอนาคตมายด์จะลำบากยังไงไม่รู้ พีั้เมฆแกต้องดูแลมายด์ดีดีนะ

[pare_140]

ท่าทางจะเป็นนิยายรายเดือนจิง

มึนและอึนกับอีพี่เมฆมาก

[kslave]

หนูมายด์น่ารักจริงๆ
พี่เมฆก็ทั้งหื่นทั้งฮา ฮ่าๆๆๆ

[PAAPAENG~]

พี่เมฆพยายามยัดเยียดความหื่นให้น้องนีออนตลอดเลยอ่ะ!!
คนอะไร  ชอบคิดเองเออเอง  ฮา~

ขนาดกำลังทำกิจกรรมเข้าจังหวะ
ยังจะมีอารมณ์คุยโทรศัพท์อีกนะ!!
จริงๆมายด์น่าจะร้องใส่โทรศัพท์ดังๆไปเลย  หึหึ

มุขบลีสไม่ไหวจะเครียล์~   

[Red_sister]

กรี๊ดดดดดดด อัพแล้วดีใจ มุขสุดท้ายปล่อยไว้แบบ 55555555555555555 ลืมไปเลยว่าเคยมีคาบ555555 โดนนน

[m_pop91]

น้องมายด์นี่มันไร้เดียงสาขนานแท้เลยจริงๆ

[pp4]

นีออนแอบมีออนท็อปเบาๆ 555
เกลียดพี่เมฆว่ะ...แต่เริ่มรู้สึกผูกพันกับนีออนแล้วชิมิๆๆ
หนูนีออนก็นะ!! อย่าไปหลงคารมไอ้พี่เมฆมันสิ!
อยากให้นีออนตาสว่างแล้วสลัดพี่เมฆซะ
หรือไม่ก็ให้พี่เมฆสลัดนีออนทิ้งก็ได้ สงสารว่ะ!
รอตอนต่อไปค่ะ

[Mio]

สามคำ>>> หื่น ฮา รัก 

[JA(e)jung]

โอ้..สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่เมฆแมร่งหื่นอ่ะ

[sam3sam]

"ลืมไปเลยว่าเคยมีคาบ" เพลียเหลือเกิน

[Alone Alone]

ยิ่งอ่านยิ่งรักพี่เมฆ (มันหื่นดี)

มายด์ก็น่ารักตลอดอ่ะ 

[เพื่อนบ้าน]

กร๊ากกกกกกก ฮาไปมั้ย ไม่ไหวอ่ะ เจ็บท้อง
แต่ละมุกของพ่อปลาไหล เดี๋ยวเค้าเอาไปเล่นมั่ง
น้องมายด์ก็ยังคงเป็นน้องมายด์ ไม่เคยจับปลาไหลได้สักที -*-

Ps.คิดถึงพุ อ๊ากกกกกกกกกก >.<

[manami_01]

ตอนนี้หวานหยดเลยอ่ะ

เมฆนี่หื่นได้ใจดี555

แอบสงสารน้องนีออนจริง ๆ

หรือจะแอบอิจฉาดีหว่า 555+

รีบมาอัพต่อนะจะรอ

[amito]

เมฆนี่ร้ายจริงๆ แต่ละมุก

เมฆดูแลมายด์ด้วย ตัวเองเสี่ยงยังมีทางเอาตัวเองให้รอดได้ แต่มายด์ทำไม่ได้อย่างเมฆนะ

[foyer]

M ♠ M
17

หลังจากแกล้งหลับ จนแน่ใจว่านีออนคงไม่สะดุ้งตื่นขึ้นมาเกาะแข้งเกาะขาผมแล้วร้องไห้งอแงว่า...



‘พี่เมฆครับ.....อย่าไป!!! อย่าทิ้งผมไป....ผมไม่อยากนอนคนเดียว.....ผมเหงา อย่าไปไหนเลยนะครับ ฮือออๆๆๆ’

   
โถ ! นีออน... ผมทนเห็นฉากรักที่ต้องพลัดพรากแบบนั้นไม่ไหว มันช่างดราม่ากระชากใจเกินไปว่ะ !
   ผมเองก็ไม่อยากทิ้งให้คุณนอนคนเดียว... แต่ถ้าผมไม่กลับไป... ชีวิตอันแสนสงบสุขของเราสองคนคงต้องบรรลัยไม่จบสิ้นแน่ๆ

      ผมยกมือลูบหัวกะโหลกน้อยๆ ของนีออนเบาๆ แล้วจุมพิตลาไปทีนึง

         เฮ้อออ แม่งเอ๊ย...พระเอกจริงๆ นะกูเนี่ย !

 

   แต่ Behind the scene เละเทะยิ่งกว่าไอ้ปื๊ดซะอีกว่ะ
      ผมจัดการใส่เสื้อผ้าและแอบออกมาจากบ้านอย่างเงียบๆ ตรงกลับคฤหาสน์ทรัพย์สถิตย์ยืนยง ที่พักหลังมานี้ผมต้องไปนอนเฝ้าไอ้เด็กเวรตะไลนั่นเพื่อสนองตัณหามันทุกคืน...
หลังจากสอบถามข้อมูลคร่าวๆ กับตำรวจที่ทำงานให้พวกเรา สมองผมก็ปั่นป่วนกับข้อมูลนิดหน่อย
            ผมไม่รู้ว่าไอ้ท้อปกำลังคิดจะทำอะไร ถึงได้ลากไอ้เกรียนโจ้เข้ามาร่วมสังคายนา? นี่มันกำลังจะพาพวกผมดิ่งลงสู่วังวนแห่งการแก้แค้นรึไงวะ?

      
      และที่น่าเจ็บใจจนแทบจะหักคอมันตายคาที่ ผมลองถามมันในคืนนั้นเรื่อง...โกดังสินค้า ซึ่งตอนนี้ตำรวจของอีกฝ่ายคงยึดได้หมดแล้วมั้ง
กว่าจะตกลงใช้วิธีแลกยากับไอ้จอมได้ เวลาที่ผมเสียมาทั้งหมดเป็นต้องพังพินาศย่อยยับเพราะมัน มันจะรู้เหี้ยอะไรบ้างไหมเนี่ย !?

“ไอ้พวกนี้มันศัตรู แล้วทำไมเราต้องไปญาติดีกับมันด้วยล่ะเมฆ? เรามีวิธีตั้งมากมายที่จะเอาโกดังกลับคืนมาไม่ใช่เหรอ?” ไอ้ท้อปพูดแบบไม่สนใจห่าอะไรทั้งนั้น
“แล้วผมก็ไม่เห็นด้วยสักนิด ที่จะปล่อยพวกมันไว้ นี่ถ้าผมไม่กลับมา ต้องรออีกนานเท่าไหร่ล่ะ? ทำไมนายถึงไม่กำจัดมันสักที นายปล่อยคาราคาซังให้มันหาเรื่องมาต่อรองพวกเราได้ยังไง!? …ผมไม่อยากจะคิดมากหรอกนะ ว่าทำไม แต่ตอนนี้คิดออกอยู่อย่างเดียว... นาย..กำลัง...โดนใคร..ปั่นหัว..ให้ไม่ไปฆ่ามันอยู่รึเปล่า?”





......ชัดละ ความจริงเริ่มกระจ่าง.......

   แต่ความจริงอีกข้อก็เริ่มกระจ่างขึ้นมาอีกเหมือนกันว่า......ถึงไอ้ท้อปจะอยู่เมืองนอก แต่มันก็รู้ทุกอย่างที่นี่เป็นอย่างดี รู้สึกหลังจากที่ผมแตะมือเปลี่ยนให้ไอ้โซ่ ‘ฝึก’ มันให้พร้อมผจญภัยในโลกมืด ไอ้โซ่ มือสังหารอันดับต้นๆ ของที่นี่ก็ดูจะจงรักภักดี ป้อนข้อมูล และวิชาอาคมให้เจ้านายมันแทบทุกอย่าง


      ......ซึ่งในอดีต......
ผมเคยเป็นคนที่ไอ้ท้อปชาบู เปรียบเสมือนพระเจ้าโจ๊กของมันเลยก็ว่าได้

ไอ้เด็กนี่มันคงเป็นมาโซว่ะ ผมฝึกหนัก ผมฝึกโหด เคยกระทืบมันมาแล้วด้วยซ้ำอย่างไม่มีเหตุผล แต่มันก็ยังพยายามเรียนรู้ทุกอย่างจากผม ทั้งที่ผมก็ไม่ได้เต็มใจจะสอนมันแม้แต่นิดเดียว เท่านั้นไม่พอ ยังพยายามเลียนแบบแม้แต่บุคลิกของผมอีกต่างหาก !     

แม่เจ้าโว้ย... คนที่จมอยู่กับความดาร์คจนแทบไร้ความรู้สึกอย่างนี้เนี่ยนะที่มันอยากเป็น?

เป็นไปแล้วหวังพึ่งเทพโยดากับอนาคิน สกายวอร์คเกอร์ แม่งก็ไม่ได้แล้วนะเว้ย จะมีก็แต่จิตแพทย์ที่ดูท่าจะบ้ากว่าผม กับยาระงับประสาทเม็ดเท่าเอ็มแอนด์เอ็มคอยช่วยไว้ทุกเดือนๆ เท่านั้นล่ะวะ

         ลองคิดดู!! ผมเกลียดการฆ่าฟันแทบตายห่า! ผมเครียดกับตัวเองที่มีหลายคนเหลือเกิน
แต่ชีวิตมันช่างบัดซบ เพราะผมยังไม่ประสาทแดกไปซะก่อน
ผมยังจำตัวผมทุกๆ ตัวได้ดีไม่มีบิดพลิ้ว และทุกตัวก็ทำงานของมันไปอย่างมีประสิทธิภาพเรื่อยมา 
               
พรสวรรค์แบบนี้....... มันมีประโยชน์สำหรับคนบางคนอย่างมหันต์ แต่สำหรับผม.....มันเป็นแค่.......เครื่องมือ ที่ทำให้ตัวเองมีชีวิตรอดบนโลกอันแสนสุขใบนี้ต่อไป

   
     
   “คุณหนูสงสัยว่ามายด์เป็นสายลับของไอ้จอม? จะพูดแบบนี้ใช่ป่ะ?” ผมถามไอ้ท้อปซึ่งๆ หน้า ไม่รู้จะอ้อมจักรวาลไปทำไมนี่วะ เสียเวล่ำเวลา
   “ใช่” ไอ้ท้อปตอบขวับ “เด็กแค่ไหนก็ทำงานได้ ใช้เป็นนกต่อ เหยื่อล่อ เมสเซนเจอร์ หรือไอ้ตัว! มันก็เป็นได้ทั้งนั้นแหล่ะ ได้ข่าวว่าเคยเป็นเหยื่อล่อคนผลิตยาออกมาด้วยใช่ไหมล่ะ? ล่อออกมาในฐานะไอ้ตัวข้างถนน หึ ขนาดนี้แล้วเมฆยังหลงกลมันได้อีกนะ”
      ไอ้ท้อปแค่นยิ้มเยาะ... ปกติใครจะพูดถึงคนอื่นยังไงผมไม่ใส่ใจ และตอนนี้ผมก็กำลังบังคับตัวเองให้ไม่ใส่ใจเหมือนเดิม ทั้งที่จริง....ในอกผมมันเหมือนกำลังถูกคนวางเพลิง

      
         “หลักฐาน?” ผมถามมันอย่างใจเย็น
            “มีไหม? อย่าดีแต่ปาก”
               ไอ้ท้อปจ้องตาผมนิ่ง เหมือนกำลังค้นหาความจริง... ที่มันไม่มีวันรู้...
 
   
สักพักมันก็ลุกเดินไปหยิบแฟ้มบางๆ ที่อยู่ในลิ้นชักโต๊ะ ยื่นให้ผม
   ผมรับมาเปิดดูลวกๆ ...ข้างในนั้นเป็นรูปแม่ของนีออน กำลังเดินเข้าออกบ้านตัวเองตามปกติ
      

เหอะๆ ...............เวรสิมึง!!!
คิดว่าอยู่ๆ ไอ้พวกมาเฟียธุรกิจข้ามชาติแบบนี้มันจะถ่ายรูปหม่ามี้คนอื่นไปทำซากอะไรวะ ถ้าหม่ามี้คนนั้นมันไม่เกี่ยวข้องกับดาร์ธเวเดอร์!

“ตำรวจ?” ผมเลิกคิ้วถามไอ้ท้อป บอกตรงๆ อึ้ง......ว่ะ ไม่มีอารมณ์แม้แต่จะอ่านเองว่าคนในภาพนี้เป็นใคร นอกจากเธอเป็นแม่ของนีออน
    “อืม อยู่แผนกสืบสวน เป็นตำรวจนอกเครื่องแบบ และที่สำคัญ...ไม่ได้อยู่ฝั่งเราด้วย”
      “......................” ฮะๆๆๆ ไม่ได้อยู่ฝั่งนี้ ก็อยู่ฝั่งโน้น...สองฝั่งคลอง ง่ายๆ ชัดเจนว่ะ

มันเจ็บล้น บาดลึกโคตรๆ!!!
 
   “ถึงไม่มีหลักฐานว่าเด็กนายทำงานให้ใคร แต่อย่างน้อยแม่ของมันก็พวกเดียวกับไอ้จอม”

      ...ผมแทบยกมือกุมขมับกับความจริงอันรับไม่ได้...
      



หลังจากทั้งคืน ผมใช้เวลาอ่านทบทวนข้อมูลที่ไอ้ท้อปหามาด้วยความจิตตก เช้านี้...ผมเลยรีบไปหานีออน เพื่อพิสูจน์อะไรบางอย่าง



   ...คนที่ผมไว้ใจในโลกนี้... ....ไม่มีหรอกว่ะ....
      แล้วการหักหลังด้วยใบหน้าท่าทางซื่อๆ ก็ใช่ว่าจะไม่เคยผ่าน มันทำเอาผมเจ็บปางตาย  โดนยิงระยะเผาขนเลยนะเว้ย! ไม่ใช่ขี้ๆ......

แล้วอะไรที่ผมพลาดมาแล้วครั้งนึง ครั้งต่อไปอย่าหวังเลยว่าจะมี



         “อ้าว พี่เมฆ หายไปไหนมาครับ?” นีออนถามหน้างง ตอนเขาออกมาจากห้องครัวแล้วอยู่ๆ เจอผมยืนคว้างอยู่กลางบ้าน
            ผมสำรวจท่าทีของเขาอย่างระมัดระวัง ไม่ได้อยากจะระแวงหรือสงสัยในตัวเขานะเว้ย ไม่เคยเลย... แต่เพราะแม่ของนีออนทำงานแบบนั้นนั่นแหล่ะ ทุกอย่างมันถึงต้องเปลี่ยนไปตามอัตโนมัติ

         
               ผมจำเป็น... ต้องระวังตัวมากขึ้นจริงๆ

         “ไปทำงาน” เสียงผมห้วนจนรู้สึกได้
            “หน้าซีดๆ ไม่ได้นอนเหรอครับ?” ผมขมวดคิ้ว...แถมยังรู้สึกว่าความห่วงใยนั้นเป็นของปลอม
               

               ในชีวิตผม... อะไรที่มันเป็นของจริงบ้างล่ะวะ?

                  อะไรคือความซื่อสัตย์?

         มีแต่การทรยศ หักหลัง... แม้แต่คนที่ผมทำงานให้  ยังสอนให้คิดแบบฝังหัวเลยว่า

‘เราทำในสิ่งที่เป็นผลประโยชน์กับเรา ส่วนคนอื่นก็ช่างหัวแม่งเถอะ!! ถ้าเราเดือดร้อนจริงๆ ใครมันจะมาช่วยเรา..ถ้าเราไม่ช่วยตัวเอง!!’


   “คุณรู้ไหมว่าผมเป็นใคร?” นีออนหัวเราะแล้วถามกลับ
      “แล้วพี่ไม่รู้เหรอครับ ว่าพี่เป็นใคร?”
         ถ้าเป็นปกติ.... ที่อาจจะไม่ปกติของผม ผมคงยิงมุขให้เขาอายม้วนเป็นก้อนกลมๆ ไปแล้ว แต่ตอนนี้ไม่ใช่
         
         “อย่าย้อนผม... แค่ตอบมาว่าคุณรู้อะไร”

               “...............................” คำถามนี้ทำให้นีออนถึงกับเงียบ
         
      เขามองผม... เหมือนกับที่คนอื่นมองผม สายตาที่เต็มไปด้วยคำถามนั้นแฝงความกลัว...
         “พี่เมฆ...เป็น..............ครูของผม เป็น.......พี่ชาย..............เป็น............”
         “........................” เขาทำท่าคิดหนักเพราะสายตาแข็งๆ ของผม
         “เป็น......มา.........เฟี..........” เสียงสะดุดลงตรงนั้น
      นีออนก้มหน้าจนคางชิดอก ตัวเท่าลูกหมากำลังสั่นเล็กๆ แล้วเขาก็ยิงทะลุแสกกลางหน้าผากผมอีกประโยคนึงเน้นๆ ว่า…
            
            “แล้วพี่ก็..เป็นคนที่ผมชอบด้วยครับ!!”






เหมือนความหวาดระแวงดับวูบไปแป้บนึง
   ผมเดินไปคว้าไหล่เขาเข้ามากอดแล้วจูบที่หัวปลอบเบาๆ ผมกำลังสับสนในตัวเองอย่างหนัก... มันเหมือนมีทุกๆ อย่างที่ตัวเองเป็นกำลังพยายามดึงแข้งดึงขาผมไว้ไม่ให้ทำตามใจอยู่

      นี่มันอะไรกันนักกันหนาวะ... ถ้าตอนนี้แกล้งลืมว่าตัวเองเป็นใครได้ผมคงมีความสุขไปแล้ว

      “คุณเคยดูการ์ตูนไหม?” ผมถามนีออน “คนที่เหมือนมีหลายคนในร่างเดียวน่ะ” นีออนส่ายหัวกับอกผม แขนเล็กแบบเด็กเพิ่งจะโต กอดหมับเข้าที่เอวแน่น
         “ผมไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าผมเป็นแบบนี้”

            “ผมไม่ได้บอกใครเลยครับ!” นีออนละล่ำละลักตอบ “ผมจำได้ที่พี่เมฆสั่งว่าห้ามบอกใครว่าเป็นมาเฟีย สั่งห้ามบอกใครเรื่องโทรศัพท์ เรื่องบ้านแปลกๆ หลังนั้น... ผมไม่ได้บอกใครจริงๆ”

ถึงนีออนจะพูดอย่างงั้น แต่ผมก็หยุดสายตาเย็นชาของตัวเองไม่ได้            
   “แล้วถ้าวันดีคืนดี ...มีตำรวจมาเคาะบ้านคุณ แล้วถามเรื่องผมล่ะ? คุณจะตอบพวกมันว่าไง?”
      “.........ตำรวจ!?” หน้าเขาซีดขึ้นมาทันตาเห็น
         “อืม คุณก็พอรู้ใช่ป่ะ ว่าอาชีพนี้มันการันตีความเชี้ยขนาดไหน... ผมทำงานผิดกฎหมาย แล้วผมก็กำลังโดนตำรวจไล่ล่าอยู่ แต่เผอิญ...........คุณดันรู้ด้วยดิว่าผมเคยไปไหนมาไหน เคยทำงานกับใครบ้าง”
            ผมดันตัวนีออนออก แล้วก้มลงไปยิ้มบางๆ ให้

               “ถ้าตำรวจขอให้คุณบอก.. ระหว่างการทำหน้าที่เป็นพลเมืองดีของสังคม กับ คนเชี้ยๆ อย่างผมอ่ะ... คุณจะเลือกอะไร?”
ผมไม่ได้หวังอยากมีใครรออยู่ข้างหลัง เพราะมันเป็นภาระ เป็นตัวถ่วงให้ผมลังเลตัดสินใจ ถ้านีออนไม่เอาผม ผมก็ว่าดีเหมือนกัน... ไอ้ความสับสนวุ่นวายบัดซบนี้มันจะได้จบๆ ลงสักที   
   
“พี่เมฆชอบพูดว่าตัวเองเชี้ย แต่ผมไม่เคยคิดอย่างงั้นเลย!” เห็นทีไอ้ที่อยากให้เป็น มันคงยากซะแล้วว่ะ
   “ชอบคิดเองเออเองอยู่เรื่อย! ผมสัญญาว่าจะไม่พูดก็คือไม่พูด ไม่ว่าใครจะขอร้องยังไงผมก็ไม่พูดหรอก”
      “แต่ถ้าพูด คุณอาจได้รางวัลเป็นเหรียญกล้าหาญจากนายกฯ เลยนะ ไม่อยากได้เหรอ?”   
         “ของอย่างนั้น ไม่อยากได้หรอกครับ!!!” นีออนตอบหนักแน่น

ผมหัวเราะเบาๆ “ถ้าช่วยผู้ร้ายหลบหนี คุณจะมีความผิดด้วยนะ”
   “พี่ทำไมขู่จังอ่ะ? ทำอะไรผิดมากันแน่ บอกผมได้ไหมล่ะ?”
      ผมนึกนิดนึงแล้วตอบแบบ soft soft
         
“ทำร้ายร่างกาย”
      
“ที่ผมเคยเห็นที่โรงแรมใช่ไหมครับ? ก็พวกมันมีเยอะ พี่โดนรุมแล้วป้องกันตัว มันก็ไม่เห็นผิดอะไรนี่ อย่างมากก็แค่เสียค่าปรับ” อืม....เออ ว่ะ....อยากจะพูดมากกว่านี้ แต่มันก็ดูเกินจำเป็นมากไปหน่อย

ที่ผมไม่บอกก็ไม่ใช่เพราะผมอยากปิด โปรดเข้าใจเสียใหม่ แต่ยิ่งรู้มาก ก็ยิ่งซวยมากเท่านั้นต่างหากล่ะเว้ยที่กังวล


   “แล้วถ้าแม่คุณถามล่ะ?” ผมพานีออนไปเลือกซื้อบะหมี่สำเร็จรูปต่อ
      “เรื่องงานของพี่เหรอครับ? ถ้าแม่ถามผมจะบอกว่าเป็นความลับของพี่เมฆแล้วกัน”

เอาง่ายๆ งี้เลยเหรอวะ!!
         “แต่พี่เมฆ...ทำงานหลายอย่างจริงๆ ด้วยนะครับ ทั้งขายเพชร เป็นครู แล้วก็เป็นมาเฟียอีกต่างหาก ทำไมมันดูไม่เข้ากันเลยอ่ะ” เหอะๆๆ กูเคยเป็นหุ้นส่วนร้านเพชรด้วยนี่หว่า... 
           
                  “ผมยังเป็นอีกหลายอาชีพนะ” ผมบอกนีออน
                  “เด็กปั๊มใช่ไหม!?” เขาพูดล้อผม
                  “ไม่ใช่ๆ เด็กเสิร์ฟ!?” ผมส่ายหัวยิ้มๆ ไอ้บรรยากาศอึดอัดที่มีมันหายไปไหนแล้ววะ อยู่ๆ แม่งก็โล่งใจขึ้นมาซะเฉยๆ

                  “นักฟุตบอล!?” นีออนทายต่อไปเรื่อยๆ 
“…...นัก...มวย!!!?” 
                  “อืม เกือบถูก” ผมหัวเราะแล้วจับเขาขึ้นอุ้มไปวางไว้บนโซฟา
                  “โอย..... จะสายแล้ว” นีออนดูนาฬิกาแล้วบอกผม ผมดูมั่ง เพิ่งจะเจ็ดโมง แม่งสายตรงไหนวะ
            
      “ไม่ทายต่อล่ะ?” ผมก้มหน้าลงไปใกล้แล้วกระชากเสื้อนักเรียนออกจากกางเกง
         “เย้ยยย พี่! ทำอะไร เดี๋ยวเสื้อยับ!!!”
            “ลงโทษคุณ ทำให้ผมไม่ได้นอนมาทั้งคืน” ผมปลดกระดุมเสื้อเม็ดบนออกแล้วสูดกลิ่นแป้งเด็กให้ชื่นใจ...
เบบี้มายด์ สวีทตี้พิงค์ หอมไกล...........ไปทะลุเซี่ยงจี๊
   
สัญชาตญาณความเป็นผัวบังเกิดทั้งที่โคตรง่วงเลยว่ะ มายด์จ๋า ผมก้มลงไปจูบเขา แต่นีออนรีบหันหลบ

               “ไหนพี่บอกว่าไปทำงาน แล้วจะมาโทษผมได้ไง!” นีออนจะติดกระดุมเสื้อคืน แต่ผมปัดมือเขาออกแล้วจับกดไว้เหนือหัว
      
   “พี่เมฆ!! ไม่ได้นอนพี่ก็ไปนอนซี่ เดี๋ยวผมไปโรงเรียนสาย!!” ผมเห็นเขาดิ้นแล้วเวทนาซะจริงๆ
 
         “มายด์.....” ผมจับหน้าเขาให้หันมามองตรง นีออนยังทำหน้าปญอ. ใส่ผมเหมือนเคย
“วิญญาณไดโนเสาร์ตัวแรกของประเทศไทย ฝากมาบอกผม ให้บอกคุณว่า............”

“…………………”


“มุขคุณอ่ะ .........................เก่าแล้ว................................”

   












ถ้าหากมันจะเจ็บ ก็ให้มันเจ็บอีกสักครั้ง คงไม่เป็นไร
อย่างมากก็แค่ตาย


.......ผมจะลองเชื่อใจนีออนดู......


H
ขอบคุณทุกเมนท์จ้า

[kinjikung]

ตกลงท็อปนี่มันชอบพี่เมฆใช่ม่ายเนี่ย
ใส่ร้ายนีออนตลอดดด