หัวข้อ: EP.31 (END) ♠ 04/08/15 M ♠ M 『 ▷ ▷ ▷ ▸ ครูผมเป็นมาเฟีย (จริงดิ!!!?) 』

[Poseidon]

มายยยยยด์  อย่าหักหลังเมฆนะ ถึงจะเป็นแม่ แต่ยังไง เราก็ชอบพี่เมฆนะ
ไม่อยากเห็นพี่เมฆต้องมาเสียใจอ่ะ แงๆๆๆ

[MZter]

ฮึ้ย!! มันไม่xyzถึงใจเลย

[ิิำืben]

เรื่องนี้ ชอบพาสพี่เมฆเล่ามาก คุนพี่ท่านโครต ฮา ตอแหละ ชั่ว (เอ่อ พอได้แล้วมั้ง)
อ่ะ โอเคๆ แต่พี่เมฆขาคุนพี่ฮามากกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[JA(e)jung]

เหอะๆ ลุ้นดีแท้

[juon]

มันจะดราม่า มันจะดราม่าสินะคะ

ปล. แอบเข้ามาสูบความเกรียนของเมฆไปบิลด์นิยายอีกเรื่อง ม่ายหวาย นี่เรากำลังทำอะไรเนี่ย ฮ่าๆ

ปล.2 เมฆ สักวันเราจะหล่อถ้วยเกรียนเดอะเยียร์ให้นายนะ ฮ่าๆ (คุณคม คุณคมคิดจะทำอะไรคะ?<<ไม่พ้นคุณคม ฮ่าๆ)

[foyer]

M ♠ M
20


ภายในห้องสอบสวนของสน. หนองมน ผมนั่งอยู่บนเก้าอี้พลาสติก ประจันหน้ากับไอ้ไม้ ตำรวจเงือกที่จ้องอยากจับผมทำผัวจนตัวสั่น
งงสัด แม่งดริฟมาได้ไงวะ ความเร็วจริง
มันนั่งจ้องหน้าผมตาไม่กระพริบตั้งแต่ผมโดนจับมาที่นี่ จนป่านนี้แม่งก็ยังจ้องไม่เลิก

กรรม ลูกตากูจะพังละ
กูหล่อแสบปอดมึงขนาดนั้นเลยสินะ!
ยังไงกูก็ฝืนทำอะไรมึงไม่ลงหรอก ควาย ไปฝึกหนังหน้ามึงมาใหม่ไป ถ้าเทียบนีออนของกูกับมนุษย์อย่างมึง ก็เหมือนเทพบุตรกับเด็กขุดปลวกแดรกอ่ะ 


"มึงมาทำอะไรที่นี่ไอ้เมฆ?" ไอ้ไม้เปิดปากถาม ผมแค่นยิ้มกับความงี่เง่า
"เอ่า ก็พวกมึงจับกูมา กูจะรู้ไหมล่ะ.. สราดดดดดด" ไอ้ไม้คิ้วขมวด
"เด็กที่มึงพามาด้วย รู้ไหมว่าลูกใคร? มึงจะทำอะไรของมึงกันแน่วะ?" 
"เรื่องส่วนตัวของกู - มึงเป็นดาวกระจายเหรอถึงชอบเสือกเรื่องของเซเลป" ถ้ากูไม่เปิดโต๊ะแถลงข่าวกูไม่มีทางตอบคำถามให้มึงหรอก
"สัด นี่กูซีเรียสอยู่นะ! กูบอกให้มึงถอนตัวออกมาแทบตาย แล้วทำไมอยู่ๆ มึงมาเข้าข้างหมวดดาวะ? ตกลงมึงอยู่ฝั่งพวกกูใช่ไหมเมฆ?" พูดเหี้ยอะไรของมันอยู่ได้

"กูอยู่ข้างไหนแล้วไง เดือดร้อนพวกมึงเหรอ หนักกบาลพวกมึงใช่ป่ะ? บอกไรให้ ถึงพวกมึงจะจ่ายให้กูจนหมดหน้าตัก หรือมึงจะให้กูเย*ฟรี กูก็ไม่มีวันทำงานให้ เคป่ะ?"
"ไอ้........" ไอ้ไม้ทำท่าโกรธจัด "แต่ลูกของหมวดดาอยู่กับมึง!... อย่าบอกนะว่าหมวดดาใช้ลูกเป็นสายให้มึง"
"คิดเองเป็นไหมสัด กูไม่ใช่พ่อมึง ไม่ได้มีหน้าที่มาคอยตอบคำถามมึง เฮ้อ"
"มึงปล่อยมายด์ไปเถอะ เขาไม่เกี่ยวอะไรด้วย อย่าเอาเขามาพัวพันกับเรื่องแบบนี้เลย" ไอ้ไม้พูดด้วยเสียงอ้อนวอน


ดูท่าทางมันจะเป็นห่วงเป็นใยนีออนของกูเหลือเกินนะ ใครใช้ให้มันมาห่วง แส่ไม่เข้าเรื่องนะมึงอ่ะ เดี๋ยวได้ตายไม่รู้ตัว

"เรื่องของกู เด็กกู กูไม่ปล่อย แล้วมึงจะทำไม?" ผมเริ่มคิด ไอ้ไม้มีความสัมพันธ์อะไรกับนีออนวะ รู้จักกันมาก่อนเรอะ? 
แม่งเอ๊ย เดี๋ยวให้ลุงสืบให้ก็ได้วะ ตอนนี้มันอยากจะฝอยอะไรก็ช่างหัวมัน

"กูไม่ยอมให้มึงทำอะไรมายด์แน่ไอ้เมฆ !!! เพราะถ้ามึงทำอะไรเขา กูกับมึงได้ตายกันไปข้าง!!!" ไอ้ไม้กำหมัดทำท่าขึงขังจะเป็นจะตาย เล่นเอาผมหงายเงิบกับคำพูดพระเอกของมัน
โถ ถ้าจะโชว์หล่อขนาดนี้มึงอย่าลืมไปจดทะเบียนกับค่ายมาร์เวลนะ
"เฮ้ย มึงคิดว่ามึงเป็นซุปเปอร๋ฮีโร่หรือไง ตื่นได้แล้วไอ้สัด มายด์อ่ะ เขาเป็นเมียกูมาตั้งนานแล้ว" ผมพูดให้มันตาสว่างและหยุดละเมอเพ้อพกสักที


ไอ้ไม้โกรธจนควันออกหู มันกำลังจะพุ่งตรงเข้ามาทำร้ายร่างกายคนรักสันติแบบผม แต่โชคไม่เข้าข้าง เพราะมีคนมาประกันตัวผมแล้ว





"อย่าคิดว่ากูจะยอมจบง่ายๆ นะไอ้เมฆ ที่มึงทำเอาไว้ มึงต้องโดนเอาคืนอย่างสาสมแน่" ไอ้ไม้พูดก่อนผมเดินสวนมันไป


เหอะ กูต้องกลัวมึงไหมเนี่ย
ขี้คร้านตอนจบ พวกมึงทุกตัวจะมาขอให้กูโอ๋สิไม่ว่า


♠


ไอ้เป็ดและไอ้คมมาประกันตัวผมหลังจากที่ผมทำให้ไอ้ไม้หงุดหงิดจนไมเกรนขึ้นสมอง มันสองตัวพาผมไปยังที่กบดานแห่งใหม่ ถึงแถวนั้นจะทำอะไรได้ไม่สะดวกมาก แต่ก็ถือว่าปลอดภัยกว่าเดิมล่ะวะ
 
"ตำรวจยังไม่รู้ว่าเราจะไปส่งของกันที่ไหน มันเลยกะจะเล่นพวกเราทีเดียวให้คางเหลือง" ไอ้เป็ดบอกผม หลังจากขึ้นมาบนบ้านแถวห้องหนึ่งในหมู่บ้านเล็กๆ ตะเข็บชายแดน เรื่องเก่าก็ยังไม่ทันเคลียร์ เรื่องใหม่จ่อตูดกูมาอีกละ
"ปัญหาของพวกมันตอนนี้คือ...หาข่าวไม่ได้ เพราะตอนนี้คุณหนูท้อปแม่งโหดสัด ส่งคนไปถล่มสายไอ้นาจจนแทบไม่เหลือแล้ว"
"แล้วทีนี้... พอมันหาใครไม่ได้ มันก็ต้องใช้คนนอกเป็นนกต่อ" ไอ้คมพูดพลางเงยหน้ามามองผม แบบแฝงความนัย

"มึงกำลังจะบอกว่า พวกเหี้ยนั่นจนตรอกจนต้องใช้ 'มายด์' สินะ?"

"เอ๊า ก็ไม่แน่ ลูกพี่ระวังหน่อยก็แล้วกัน เห็นโม้นักโม้หนาว่ายิงปืนแม่นหนิ"
"ว่าไงนะ? เด็กที่มึงเย* ไม่ได้ง่อยหรอกเหรอวะ!?" ไอ้เป็ดตะโกนหน้าตาตกใจ มันมัวแต่ยุ่งกับงานตัวเองจนไม่ได้อัพเดทสินะ
"ไม่ได้ง่อยแน่นอนพี่เป็ด เนี่ย...ผมกำลังเสียวอยู่ว่า นอนเอากันอยู่ดีๆ ค**ลูกพี่จะเป็นรูกระสุนเอาน่ะสิ และแถมตอนนี้น้องมายด์ไม่ใช่คนธรรมดา แต่เป็นลูกสายลับของตำรวจหญิงฝั่งไอ้เสธ.อ้วนเข้าไปอีก สถานการณ์ตอนนี้เรากำลังถูกปิดล้อมอย่างลับๆ เพื่อรอโจมตีทั้งทางบกและทางอากาศเลยนะ น่ากลัวจะตายห่า"

"ไอ้คม มึงดูหนังแอคชั่นมากไปสินะ" 

"แล้วลูกพี่จะทำยังไง รู้ทั้งรู้ ยังอยากจะเอาทำเมียอยู่อีกเหรอ?"
"ถ้ากูไม่เอามึงก็รอเสียบแทนดิไอ้เหรี้ย อย่านึกว่ากูโง่นะ"
"กล่าวหากันชัดๆ อ่ะ ผมหวังดีเลยพูดเตือนไว้ก่อนต่างหาก พี่เป็ดล่ะว่าไง ลูกพี่ไม่ชอบกินหอยแล้ว ถั่วดำขาดตลาดแน่นอนอ่ะงานนี้"
"ไอ้สัด ปัญญาอ่อน! นี่พวกมึงคิดว่าเล่นขายของกันอยู่เหรอ หยุดไร้สาระกันสักที!!" ไอ้เป็ดทนไม่ไหวตะคอกจนฝาบ้านสั่นสะเทือน จากนั้นก็ชะโงกหน้ามาพูดกับผมด้วยน้ำเสียงซีเรียส   
 
"ไอ้เมฆ มึงรู้อะไรไหม? คุณท้อปสั่งกูให้เก็บเด็กมึงแล้ว" พูดจบ ผมอึ้ง ใจช็อตไปสองวิ เพราะไม่คิดว่าไอ้ท้อปมันจะกลัวนีออนมาแย่งผมซะปานนี้   
"มึงเล่นไว้ใจขนาดนั้น เขากลัวว่ามันจะเป็นสาย ถ้ามึงไม่อยากให้มันตาย มึงก็อย่าไปยุ่งกับไอ้เด็กนั่นอีก"









"........" ผมเงียบ คิด











"หน่ะ... เสียดายๆ" ไอ้คมแซวได้อีกนะมึง 
"พี่เป็ด!!! มันยาก มัันทำใจลำบากนะ น้องมายด์น่ารักฉิบหาย สกิลก็อย่างเทพ ผมเห็นตอนยิงปืนแล้วใจจะละลาย แ่ต่ัมันก็น่าแปลกนะ ที่อยู่ๆ ก็เทพขึ้นมาซะอย่างงั้น แถมเท่าที่สืบดู ก็ไม่มีวี่แววว่าเทวดาน้อยของผมเคยไปซ้อมยิงที่ไหนด้วย..."

ไอ้คมเหลือบมองหน้าผมนิดนึง


"มันช่างลึกลับ ซับซ้อนเนอะ ไม่ปกติอย่างงี้มันก็น่าฆ่าทิ้งอยู่หรอก" 









คำเดียวตัดสินทุกอย่าง...






"......................" ไอ้เป็ดกับไอ้คมจ้องตาผม เหมือนรอดูท่าทีว่าอยู่ๆ ผมจะชักปืนออกมายิงแม่งหรือเปล่า เมื่อผมและมันต่างเงียบ


"มึงเงียบแบบนี้หมายความว่าไงวะ ไอ้เมฆ?" ไอ้เป็ดถามอย่างทนไม่ไหว


"หมายความว่า........................... กูไม่ให้มายด์ตาย..."
"........"
"ถ้ากูไม่ให้มันตาย มันก็ยังตายไม่ได้"


"หา!!! จะเก็บมันไว้ทำไม เหี้ยเอ๊ย เก็บไว้ให้มันพาพรรคพวกมารุมยิงหัวมึงเหรอ? มึงบ้ารึเปล่า มีสติหน่อย มึงไม่เคยเป็นอย่างนี้เลยนะไอ้เมฆ!" ไอ้เป็ดระเบิดอารมณ์
"กูมีสติสัมปชัญญะครบครับ แล้วก็โปรดอย่าใส่ร้ายว่ากูบ้า ถ้ากูบ้าจริง กูคงคลั่งโยนระเบิดซีโฟร์ปลิดชีพมึงไปนานแล้ว" นี่ยังไม่รวมที่มันลบหลู่นีออนอีกนะ อันนั้นเก็บไว้เอาคืนทีหลัง

"อย่าไปถามหาเหตุผลกับลูกพี่เลยพี่เป็ด" ไอ้คมสอดปากขึ้นมาอีก

"ลูกพี่กู่ไม่กลับแล้ว รู้แค่นี้พอ"




♠♠


การจะทำให้ทุกคนเชื่อในอะไรบางอย่าง...จำเป็นต้องแสดงออกมาเป็นรูปธรรม ไม่อย่างงั้นพวกมันก็จะสงสัยไม่เลิกกันสักที


ผมบอกไอ้เป็ดไปว่ามายด์ใช้งานได้ ในเมื่อเขาเป็นเด็กผม และเขารักผมมาก เขาก็สามารถทำทุกอย่างได้เพื่อผม
ไอ้เป็ดให้เวลานีออนพิสูจน์ตัวเองอาทิตย์นึง... ถ้าเขาเล่นตุกติกแอบส่งข่าวเรื่อง 'ของ' ให้ตำรวจเมื่อไหร่ ไอ้เป็ดจะเป็นคนปิดฝาโลงนีออนด้วยตัวเอง








หึ








มึงคิดว่ามึงทำได้งั้นดิ









พวกมึงทุกตัว...



















ควายทั้งนั้น!!!







อยากเห็นกันนักใช่ไหม งั้นจงดูให้เต็มตา!!!!











♠♠♠


"เรื่องมายด์ว่าไงมั่งวะลุง? ทางผมสืบไม่ได้ว่ะว่ามายด์ยิงปืนเป็นได้ไง" ผมเกาหัวหงุดหงิด พักนี้เรื่องชักเริ่มเยอะแล้วกู ถ้านีออนเป็นเด็กกระจอกธรรมดาเหมือนเก่ากูจะไม่ว่าอะไรเลย
"ไอ้ไม้พูดเหมือนเป็นไรกับมายด์สักอย่าง... นี่ผมกำลังไม่แน่ใจว่ามายด์มันเป็นสายจริงๆ หรือเปล่า?"
"อืมมม ...เท่าที่เช็คดูก็เด็กธรรมดานี่หว่า"
"ก็เหมือนผม..... ไปเช็คใหม่ดีกว่าลุง ผมสังเกตตอนยิงหลายทีแล้ว มายด์ต้องเคยฝึกมาก่อนแหงๆ"
"อืม อย่างงั้นเหรอ รู้สึกเด็กแกจะกลายเป็นปัญหาแล้วนะเนี่ย เอาอยู่ไหมวะ?"
"ยังๆ กำลังจะกลับไปรอเอา"
"ฮ่าๆๆ ไอ้เวร กูไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น"
"ไม่อยู่ก็จะเอาให้อยู่อ่ะ! แม่งอย่าให้รู้นะว่าเป็นสาย พ่อจะอัดให้ตูดบาน เอาให้ฟ้าเหลืองลงกินเนส เวิร์ด เรคคอร์ดเลยแสรด"
"ไอ้ปากดี เห็นแกเป็นห่วงเขาซะขนาดนั้น แกจะกล้าทำเขาเรอะ"
"เรื่องเอาน่ะกล้าอยู่แล้ว" 
"เออๆ...กับไอ้ไม้ เดี๋ยวลองสืบดูให้ ไม่แน่ มันอาจจะเคยสอนกันลับๆ ก็ได้"
"ยิ่งพูดยิ่ง sad ว่ะลุง sad เหี้ยๆ ถ้าไอ้ไม้เคยทำอะไรมายด์มาก่อนผมรับไม่ได้~ รับไม่ได้จริง ๆ อ่ะ" กูจะไปฆ่าเมิงงงงงงงง 
"ไอ้บ้าเอ๊ย แล้วจะส่งของกันวันไหน อย่าลืมระบุพิกัดมาด้วยนะเว้ย" ลุงแม่งไม่สนใจความเศร้าของผมอีก
"รู้แล้วล่ะน่า ...เรื่องมายด์รีบๆ หน่อยนะ ผมจะได้สกัดคอมโบทัน"
 


♠♠


ผมไม่ได้นอนคุกนะจะบอกใ้ห้ อย่าหวังว่าพื้นสกปรกจะสัมผัสผิวอันบอบบางของไอ้เมฆได้ ผมแค่ถูกควบคุมตัวในห้องสอบสวนไม่กี่ชั่วโมง จากนั้นก็ไปวางแผนงานกับพวกไอ้คม แล้วก็แอบไปเจอลุง
สุดท้ายหลังได้รับมอบหมายภารกิจโหด ผมก็ได้กลับมากบดานเพื่อเตรียมตัวทำสงครามครั้งยิ่งใหญ่!


ในใจก่อนหน้าผมคิดหลายเรื่องอยู่ แต่พอได้เห็นหน้านีออน กูเลิกคิดทันที


ให้คุยอะไรตอนนี้ไม่อยากคุยแม่งละ เสียเวลากูฉิบหาย
 


ผมกอดนีออนไว้แน่น กอดทั้งที่กลัวการหักหลัง...
จูบเขา ลูบไล้เนื้อตัวที่เป็นของๆ ผม


เด็กโง่ๆ ตอนนั้น ตอนนี้ไม่ค่อยโง่แล้ว เขาจูบตอบผม แลกลิ้นกลับอย่างไม่ยอมแพ้ มือผมสัมผัสเขาตรงไหน เขาก็สัมผัสกลับตรงนั้น
ผมกัดฟันสะกดอารมณ์ก่อนกระชากกางเกงขาสั้นของนีออนทิ้ง ท่อนล่างโล่งโจ้ง ยังเห็นไม่ทันเต็มตา นีออนดันใช้ขาเกี่ยวสะโพกผมมารัดไว้แน่นจนส่วนล่างของเราบดเบียดแนบชิดกัน แล้วก็จ๊วบแ้ก้ม ต้นคอ ผมอย่างเมามันส์


เฮ้ยยยย~ ฟัค เดอะ ชิท
ใครไม่ตกใจ กูตกใจอ่ะ 


อะไรมันจะเอ็กซ์แตกเอาตอนนี้ว่ะ กำ นีออนแม่งโดนใครล้างสมองมาวะ


"พี่เมฆ........." นีออนเรียกผมเสียงกระเส่า ตาปรือปรอย ปากแดงบวมช้ำขยับพูด








"ก...กอดผมได้ไหมครับ"











"หะ!"

 



ตกใจ ! เดี๋ยวดิ ใจเย็น ขอวอร์มอัพก่อน ตูดฉีกขึ้นมาแม่งเดี๋ยวเป็นเรื่อง
เข้าใจว่ารีบ อยากโดนแล้ว แต่คิดถึงอนาคตบ้างดิ 

ผมลนลานหาอุปกรณ์เสริมมาช่วยขยายทางเข้า นีออนแม่งก็........................เฮ้ยยยย
แม่งเอ๊ย ไม่เจอกันสามวัน ทำตัวแ่ย่จังวะ


"ทำท่าแบบนี้อยากโดนใช่ป่ะ?" ผมถาม พลางใช้นิ้วช่วยเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย
นีออนร้องฮื้อๆๆ เด้งเอวสวนขึ้นมาทุกครั้งที่มือขยับ หน้าตาเหยเกสุดยอด
"ล....แล้วจะให้ผม ทำท่าไหนอ้า! ฮื้อๆ" นีออนหุบขาแล้วยกเข่ามากอดไว้แทน



โอ้ว ขอบใจแจ้ !

แม่ง... ไม่ต่าง


"มายด์ ! เอาแล้วนะ !" ผมจัดท่า งัดอาวุธที่พร้อมใช้งานออกมาจ่อที่ทางเข้า
"ค...คร้าบบบ"
ผมค่อยๆ ดันเข้าไป ดันเข้าไป นีออนผงกหัวขึ้นมาลุ้น หน้าตาเหมือนจะร้องไห้ที่มันเข้าไม่ได้สักที

"เฮ้ยยยยย เข้าไม่ได้โว้ยยยยยย" ทำไมมมมมมมมม
"ม...มันใหญ่ไป" เออ รู้ ของผมก็ไซส์ขนาดนี้แหล่ะ แต่คราวนี้ไม่รู้เป็นไร กลัวเขาเจ็บ เลยไม่กล้าแทงแรง

"ท...ทำไมครั้งที่แล้ว ยังใส่ได้เลย" อยากล่ะสิ   
"ครั้งนี้ก็ใส่ได้ แป้บนะ"

ผมดึงแขนนีออนให้ลุกขึ้นมานั่งคร่อมบนตัก แล้วบอกให้เขาเอาใส่เอง
"ผมทำม่ายเป็นนนนน ฮื้ออออ~" แม่งไม่ยอมอีก
"ลองดู ! ผมกลัวคุณเจ็บ นะ! คอนโทรลเองเลย รับรองหนุก" แต่พอเข้าได้แล้ว พี่ขอโซโล่ต่อเองทีหลังนะ จัดแม่งท่ายากเน้นๆ ทั้งวันทั้งคืนแน่นอน

นีออนทำท่าลังเลอยู่สักพักก็ค่อยๆ จับของผมแล้วกดสะโพกลงมา เขาพยายามอยู่นานจนผมชักหน้ามืดทนไ่ม่ไหว
ฟางเส้นสุดท้ายนี้ใกล้ขาดเต็มทีแล้วครับพี่น้อง....


แต่คนเราต้องอดทน หากกูไม่อดทน ก็ไม่มีใครอดทน ดังนั้นกูต้องยอมอดทน   
อนาคตของกูคนเดียว เพื่ออนาคตของคนทั้งชาติ ~


แม่งเอ๊ยยยยย




ผมผ่อนลมหายใจยาวหลังจากรู้สึกว่าได้วิ่งเข้าไปอยู่ในดินแดนมหัศจรรย์แล้ว
"ทำไงต่อดีอ่า พี่เมฆ" นีออนกอดคอผมแน่นแล้วถามเสียงสั่นๆ
"ลุยเลยสิจ๊ะ"
"ผมทำม่ายเป็นนนนน ฮื้ออออ"
"ไม่มีครั้งแรกแล้วจะมีครั้งที่สองเหรอวะ ทำที่อยากทำอ่ะ ทำเลย เร็วๆ ปวดหัว"
".....ค..ครับๆ"

การรอคอยแบบนี้แม่งทรมานเหี้ยๆ จะช้าอีกนานไหม ค--กูจะระเบิดแล้ววววววว
ผมเริ่มหน้ามืดขึ้นเรื่อยๆ พยายามทำทุกอย่างให้นีออนผ่อนคลายเร็วที่สุด

สักพักจังหวะของนีออนก็เริ่มเข้าที่ ความเจ็บคงแทนที่ด้วยความเสียวแล้วเรียบร้อย



โอเค ไม่รอละนะ

ผมกอดสะโพกเขาอุ้มลงจากเตียงแล้วพาไปที่โต๊ะเขียนหนังสือ นีออนร้องแว๊กกกกก เอาขาเกี่ยวเอว แขนเกี่ยวคอรัดแน่น
"มาหัดเรียนรู้ท่าใหม่ๆ กัน" วิชานี้ที่หนึ่งของประเทศ กูจอง!

ผมให้นีออนนอนราบลงบนพื้นโต๊ะ สองมือจับข้อเท้าเขากางขึ้นฟ้า
นีออนหน้าเหวอ สักพักก็ร้องอย่างกับโดนเชือด เมื่อผมกระแทกร่างเข้าไปแบบไม่ยั้ง




"อ๊าาาา!!! ม...ไม่ไหวแล้ว อ๊าา ไม่ไหวแล้วว" เฮ้ย ต้องไหว 
"พูดอยู่สามคำเนี่ยนะ พูดคำอื่นเป็นไหม" ผมปล่อยมือแล้วก้มลงไปกัดยอดอกเขาแล้วดูดแรงๆ
"อย่าาา จะ เจ็บบบ"
"อย่ามาแหล ผมรู้ว่าคุณชอบ" ผมลากลิ้นไปที่ต้นคอ กัด แล้วก็ดูดอีก ท่อนล่างไม่ต้องพูดถึง ทำจนโต๊ะกระแทกผนังดังตึงๆๆ
 
"กัดจัง ผมจะเป็นไรไหมเนี่ย?" นีออนหันหน้าหลบปากผมที่ลากตามไปกัดแก้มกับปากเขาต่อ 
หึหึ ถ้าโดนกัดแล้วจะเป็นอะไร งั้นถ้ากูโดนยุงกัด กูก็เป็นมาลาเลียแมนน่ะ้สิ
"คุณจะแข็งแรงขึ้น"
"ไม่จริงงงงง โอ้ยย ฮื้อๆๆ" ไอ้เสียงฮื้อๆ เนี่ย ฟังกี่ทีก็ฮาว่ะ มึงโคตรน่ารักเลยนีออน
"เออ ล้อเล่น ผมหมั่นเขี้ยวคุณ อย่าจับกินแม่งทั้งตัวเลย" ผมฟัดแก้มกับปากเขาอย่างที่พูดจริงๆ นีออนแม่งก็พลิ้วหลบจนกลา่ยเป็นท่าใหม่ เพราะเขาลงมายืนแล้ว แต่ข้างล่างเรายังติดกันอยู่





กูกัดไม่ปล่อยอ่ะ


และอย่าหวังว่าจะตูดมึงจะหลุึดจากขีปนาวุธของกูเลยวันนี้




 



   

หึหึ







 
H
รู้ว่านานจ้า แต่ไม่มีเวลาจริงๆ ขอโทษที่ทำให้รอกันนานมากมาย
ยังไงก็จะแต่งให้จบ ไม่ทิ้งแน่นอน Y Y   

[why yyy]

เห็นเรื่องนี้มาอัพปั๊บลงไปชักกระแด่วๆบนพื้นเลยดีใจมว๊ากกได้อ่านต่อแล้ว คึคึ                   ช่างเป็นฉากหื่นที่ฮาจริงๆ พี่เมฆสุดยอดอะ อ่านจบปล่อยก๊ากกกกเลย ไม่ได้สน คมกับเป็ดเลย

[PAAPAENG~]

โอ้วววววว นีออน~
ทำไมเร่าร้อนเยี่ยงนั้นล่ะ!

นีออนอย่าเป็นสายให้แม่เลยนะ
เป็นนีออนแบ๊วๆต่อไปนี่แหละ

รอตอนต่อไปค่ะ 

[kinjikung]

พี่เมฆมาทีหื่นนนนแตกกกเลยเว๊ยยย 
ตกลงที่นีออนยิงปืนเก่งนี่มันอยู่ในสายเลือดช่ายป่ะ

[mild-dy]

รอจ้ารอๆ

[BeeRY]

พี่เมฆร้อนแรงโคตร
แต่นีออนร้อนแรงกว่า
เข้าใจความรู้สึกเลย ว่าถ้าเห็นหน้าน้องมายด์คงคิดเรื่องอื่นไม่ได้ นอกจากเรื่องจับกดอย่างเดียว
กดบวกให้พี่โบ มาต่ออีกนะคะ จอรอค่า

[RGB.__]

สรุปยังไงเนี่ยยย นีออนน่ากลัวซะแว้วววววววว
อ่านท้ายๆและแบบ ฟหดด่าสวกวกำชกทกก นีอ๊อนนนนนนนนนนน>[]<

[Alone Alone]

ในที่สุดก็กลับมา!!!!

ช่างเป็นเรื่องที่ดีเหลือเกิน

คิดถึงตัวนะพี่เมฆ จุ๊บุจุ๊บุ

[zhiki]

โอ้วเย่!!!! เรารอท่านมานานแล้ว คุ้มค่าแก่การรอคอยมาก 

[whistle]

รอมานาน........ พอได้อ่านก้สุขสุดใจ.......

[Poseidon]

อ๊ากกก ร้อนแรงมากอ่ะ มายด์อย่าหักหลังพี่เค้านะลูก

[sam3sam]

อิพี่เมฆหลงเด็กจนถอนตัวไม่ขึ้นเลยวุ้ย
อย่าให้มายด์เซอร์ไพรส์คนอ่านเลยนะ

[moredee]

:sad4:มาแล้ว พี่เมฆ พี่จะเอาทุกท่าเลยใช่มะ จัดหนัก จัดเต็ม

[u_cosmos]

มายด์ช้ำแน่ๆ
แบบนี้จะไปหาหยูกหายาหาหมอที่ไหนมาละเนี่ยเว้ยเฮ้ย
พี่เมฆถนอมน้องหน่อยสิ

ยังคงขมุกขมัว
ยังไงเป็ดก็ไม่ได้นีออนไปแน่ ฮึ

[¡ииσcэиτ]

มายด์ร้อนแรง
 

[mild-dy]

รีบๆมาต่อน๊า

[เพื่อนบ้าน]

เค้าคิดว่าพี่โบเลิกเขียนเรื่องนี้แล้วนะเนี่ย เหอๆๆ
ด้วยความสัตย์จริงพี่ไปเอาไอ่พี่เมฆมาจากไหนเนี่ย
มันเกรียนและกวนตีนได้โล่จริงๆนะ อ่านกี่ทีกี่ทีก็ฮาอ่ะ
ส่วนน้องมายด์เค้าว่าเป็นสายชัวร์ หึหึ

[nanju]

นีออน น่ารักอ่ะ

มารออ่านตอนต่อไปนะค่ะ

[-west-]

 

[pare_140]

 

[juon]

ไม่เป็นไรค่ะ รอได้ เข้าใจอารมณ์ค่ะ

คำผิดค่ะ

กระพริบ - กะพริบค่ะ

ฮ่าๆๆ เมฆ แกเกรียนไปนะ ขอซูฮกความเกรียน!!

(แวะมาขำไอ้เมฆ ได้เจอคุณคมแล้ว แอร๊ยยยย ดาร์ลิ้งมายเลิฟตัวประกอบสุดที่รักได้โผล่มาจิ๊ดนึง.. fin~<<เป็นเอาหนักนะคะคุณ)

ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ ค่า ฮ่าๆๆ

[-west-]

อ่านทันแล้วนะ ติดมากด้วย
สรุปมายด์เป็นอะไรกันแน่ ทำไมยิงปืนแม่น
เลือกพี่เมฆแล้วนะ ห้ามเปลี่ยนฝ่าย
ไอ้ไม้นี่ก็ยังไง มีอะไรปิดดอีก  โอยยย  อยากรู้อะ
คนแต่งช่วยกรุณารีบๆมาต่อเน่อ  ชอบมากที่สุดแล้วเรื่องนี้

[IöLIKE]

ThankS

[lekkatid]

ทั้งฮา ทั้งเกรียนเลยครูเมฆเนี่ย นีออนก็นะไร้เดียงสา?

[foyer]

M ♠ M
20.5



อากาศของที่นี่ค่อนข้างหนาว แต่ความอบอุ่นจากอ้อมแขนของคนข้างๆ ทำให้ไม่รู้สึกหนาวเลย

ผมนอนลืมตานิ่งๆ ในความมืด ก่อนจะหันไปมองใบหน้าด้านข้างของพี่เมฆที่กำลังนอนหลับด้วยลมหายใจสม่ำเสมอ



แม้จะดูเหมือนหลับสนิท แต่ผมก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าพี่เมฆจะหลับสนิทจริงหรือเปล่า



เพราะจากคำบอกเล่าหลายๆ อย่างของแม่


พี่เมฆประสาทสัมผัสไวมาก และถ้าหากมีอะไรผิดปกติแม้แต่นิดเดียวเขาจะจัดการกับฝ่ายตรงข้ามทันที


ผมนอนคิดถึงสิ่งที่แม่พูดไปเรื่อยๆ ก็รู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมา
ก่อนหน้านี้ผมก็เคยปวดหัวอยู่บ้าง แต่คราวนี้มันเริ่มเป็นบ่อยและเป็นหนักขึ้นอย่างบอกไม่ถูก




ผมรู้สึกสับสนกับตัวเอง สับสนกับสิ่งที่แม่พยายามจะบอกและให้ผมทำ

แม้จะฟังดูง่ายๆ แต่ผมไม่มีความมั่นใจที่จะทำเลย



ผมค่อยๆ ขยับตัวแล้วล้วงเข้าไปใต้หมอนควานหาอะไรบางอย่างอย่างเงียบเชียบที่สุด


พี่เมฆเก็บปืนไว้ที่นั่น และบางทีเขาอาจจะเอาอาวุธพวกนี้ซุกไว้ทั่วห้องก็เป็นได้



ผมไม่รู้...
ผมแค่เดา... อยู่ๆ มันก็ผุดขึ้นมาเอง


ผมคว้าของสิ่งนั้นเอาไว้ได้ แต่ยังไม่ทันได้พิจารณามองดูดีๆ พี่เมฆก็ลืมตาพรึบขึ้นมาแล้วเอามือบีบหน้าผมให้หันไปมองเขา


ผมสะดุ้งเหมือนโดนจับได้ว่าแอบไปขโมยของสำคัญ
เขาจ้องผมนิ่ง มือหนึ่งบีบหน้า มือหนึ่งจับมือที่ถือปืนค้างเอาไว้



“เล่นอะไร?” พี่เมฆถาม ผมจับได้ถึงกระแสความระแวงสงสัยในน้ำเสียงของเขา 
“ป...เปล่าครับ ผมแค่อยากดู”
“เกิดมันลั่นขึ้นมา ถึงตายได้เลยนะ” เขาค่อยๆ ดึงปืนออกจากมือผมแล้วลุกขึ้นนั่ง

ถอดลูกกระสุนออกจากลำกล้องทีเดียวจนหมด แล้วยื่นคืนให้ผม


“อะ อยากดูก็จงดูซะ”

ผมรับมาขณะจ้องตาเขากลับ

ที่ผมจ้องเขา เพราะเขาจ้องผมแบบนั้น... มันทำให้ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่
มันเหมือนเราไม่เคยรู้จักกัน




อยู่ๆ พี่เมฆก็ถอนหายใจ หลบตาผมแล้วมองหากางเกงที่โดนถอดทิ้งก่อนหน้านี้มาใส่   

“ผมไปข้างนอกนะเดี๋ยวมา” พี่เมฆบอกพลางคว้าซองบุหรี่ ไฟแช็ค แล้วก็โทรศัพท์มือถือออกไปจากห้อง


เสียงปิดประตูเบาๆ ทำให้ผมใจหาย


พี่เมฆจะโกรธผมหรือเปล่าที่ผมแอบเอาปืนเขามาเล่นโดยไม่ได้ขออนุญาต




ผมก้มลงมองของที่อยู่ในมือ มองลูกกระสุนสีทองที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง ก่อนจะค่อยๆ หยิบมันขึ้นมาใส่ในที่ของมันเหมือนเดิม


อะไรบางอย่างที่ผุดขึ้นมาในหัวทำให้ผมสะดุ้งตกใจ มันเลือนราง แต่ก็เริ่มแจ่มชัดเมื่อผมได้มองปืนที่อยู่ในมือชัดๆ

ผมลองยกปืนขึ้นเสมอไหล่ แล้วมองลอดช่องยิงออกไป


ลดปืนลง….


ทำแบบเดิมซ้ำๆ กันอยู่สี่ห้าครั้ง





“อ๊ะ”



สิ่งที่วาบขึ้นมาในหัวทำให้ผมตัวสั่นขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้


..……..ไม่จริง.....มันเกิดอะไรขึ้น.........?



♠♠♠



ผมค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะแสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าที่ลอดออกมาทางหน้าต่าง อากาศที่กระทบผิวยังคงเย็นเหมือนเดิม
แต่ร่างกายผมก็อบอุ่นเช่นกันจากอ้อมแขนแข็งแรง

ผมค่อยๆ หันหน้าไปมองเจ้าของกอดนี้
พี่เมฆลืมตาตื่นอยู่แล้ว และพอผมหันไปเขาก็แนบปากมาประกบที่ปากผมทีนึงแล้วอมยิ้ม


“พี่เมฆ เมื่อคืนผมฝันประหลาด”
“ฝันประหลาดหรือฝันเปียก?”
“ประหลาดสิ! ผมฝันว่าผมเอาปืนพี่เมฆมาเล่น แล้วพี่เมฆบีบแก้มผมจนเจ็บ แถมยังทำหน้าดุใส่ด้วย”
“แล้ว?”
“พี่เมฆก็โกรธจนเดินหนีไป”
“แล้ว?”

“แล้ว...แล้วผมก็เอาปืนพี่เมฆยิงคนตาย!”

“ใครตายวะ?” พี่เมฆคิ้วขมวด
“ผมจำไม่ได้ ...ผมไม่รู้จักเขา...”
พี่เมฆถอนหายใจเฮือก
“เฮ้อ...แล้วไป นึกว่าคุณฆ่าผมตายห่า”
“ยังมีอีกนะครับ!!!” ผมพยายามเล่าความฝันของผมต่อ โดยการลุกขึ้นนั่งอย่างตั้งใจ ส่วนพี่เมฆลุกขึ้นพิงหัวเตียงกอดอก หาวหวอด...

“เล่ามาดิ”
“ผมฝันว่าผมใช้ปืนได้ตั้งหลายแบบ แถมยังถอดประกอบได้อีกต่างหาก”
“แล้ว?”
“แล้วผมก็ยิงๆๆ คนตายเกลื่อนเลย”
“ให้ทายนะ เดี๋ยวมีขับเอฟสิบหก โดดร่ม ยิงอาร์พีจี หลบลูกระเบิดด้วยใช่เปล่า?” พี่เมฆพูดแล้วหัวเราะขำผมทำหน้าบูด


“ไม่มีครับ นั่นมันสงครามโลกแล้ว”
“ไปมาเหรอ?”
“ผมยังไม่เกิดเลย” ผมแอบเซ็งอุตส่าห์ตั้งใจเล่า พี่เมฆทำเป็นขำอีกแล้ว




“งอนผมเหรอ?” พี่เมฆคลานเข้ามากอด แล้วหอมที่แก้มผมฟอดใหญ่ หอมซ้ำๆ จนแก้มผมแทบหลุดไปติดกับปากเขา
“เปล่าครับ แต่ฝันเมื่อคืนผมตกใจแทบแย่ มีแต่คนตายน่ากลัวมาก”
“แล้วในฝันคุณกลัวรึเปล่าล่ะ?”

ผมนึกก่อนตอบ “เปล่าครับ ไม่กลัว เหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย”



“แล้วแบบนี้รู้สึกป่ะ?” พี่เมฆเป่าลมเข้าหูผม แล้วใช้ลิ้นตวัดเลียเบาๆ
ผมขนลุกซู่ รีบหันหน้าหลบ
“อีกแล้วนะ คุยเรื่องเดียวกันหน่อยสิ”
“ก็คุยเรื่องเดียวกันสักทีดิ”
“ผมไม่เห็นพี่เมฆจะคุยเลย”


“ก็ได้... วันนี้ผมจะพาคุณไปทำฝันให้เป็นจริง” พี่เมฆหัวเราะสยองขวัญใส่ ผมหน้าซีด แต่ก็เริ่มยอมรับชะตากรรมมั่งแล้ว จากที่ผ่านมา...

ผมเห็นพี่เมฆเจอแต่เรื่องอันตรายๆ และดูเหมือนจะหนีมันไม่พ้นซะด้วย




“ทำไมต้องฆ่ากันด้วยครับ ไม่ทำไม่ได้เหรอ? แล้วไม่มีวิธีอื่นอีกแล้วเหรอ อย่างเช่น เจรจากันด้วยสันติวิธี”

“คุณจะให้ผมไปเจรจาส้นตีนอะไรกับตัวเหี้ย? ตัวเหี้ยมันฟังภาษาคนรู้เรื่องซะทีไหนเล่า” พี่เมฆส่ายหัวกับความคิดผม


“โลกของผมมันมีแต่พวกเลวระยำที่เห็นแก่เงิน เห็นแก่อำนาจ มันไม่สนเหี้ยอะไรหรอกนอกจากผลประโยชน์ของตัวมันเอง บางทีเรารู้เราเห็นแต่ก็ทำอะไรมันไม่ได้ แค่จะถือระเบิดพลีชีพไปใกล้ๆ มันยังทำไม่ได้เลย นอกจากเล่ห์เหลี่ยมแม่งจะเยอะแล้ว คนคุมกฎก็เสือกเป็นพวกเดียวกันอีก”

“.................”

“บางทีคนที่คุณเคยเดินผ่านตามถนน วินมอไซต์ กระเป๋ารถเมล์ แท็กซี่พยาบาล นักข่าวหรือแม้แต่ไอ้คนที่แม่งขายกล้วยแขกมันอาจจะเคยถือปืนยิงคนตายมาแล้วก็ได้”



     

“.................”



“ไอ้พวกนี้บางคนแม่งเป็นสายลับ”




ผมนั่งอึ้งไปสักพัก จับต้นชนปลายไม่ถูกกับที่พี่เมฆเล่า เขาพูดเหมือนเขาไม่ชอบคนเลว แต่เขาก็ไปอยู่กับพวกคนเลวไม่ใช่เหรอ?






“แล้วคุณล่ะ?”

ผมตื่นจากภวังค์ ไม่ทันได้ฟังที่พี่เมฆพูด

“อะไรนะครับ?”



“ผมถามว่าคุณ......เป็นสายให้พวกตำรวจเหี้ยรึเปล่า?”









“ผม!?” ผมยกมือชี้ที่ตัวเองด้วยความตกใจ
“ผมไม่ได้เป็น”




“มายด์...” พี่เมฆยกมือสองข้างจับที่ไหล่ผม แล้วจ้องตาชัดๆ
“อย่าโกหกผมดิ...”
“ผมเปล่า..”
“รู้ไหม ถ้าคุณโกหกแล้วจะเจออะไร?”
“ผมไม่ได้เป็นสาย... ผมมีแม่เป็นตำรวจก็จริงแต่ผมไม่ได้เป็นสาย”





‘กริ๊ก’




ผมตัวแข็งค้างเพราะปืนที่ผมฝันเห็นเมื่อคืนกำลังจ่ออยู่ตรงลำคอ
ผมพยายามรักษาสีหน้าให้เป็นปกติ ทั้งที่ในใจกำลังสั่นไหวด้วยความกลัว


พี่เมฆถือปืนจ่อคอหอยผม สีหน้าแววตาไม่ได้ล้อเล่นเหมือนอย่างเคยมันทำให้ผมกลัวจริงๆ


“กลัวไหม?”
ผมกลืนน้ำลายเอื๊อก ตัวแข็งจนพูดไม่ออกเลยสักคำ
“กลัวไหม?” พี่เมฆถามซ้ำ ผมทำได้แค่พยักหน้าช้าๆ น้ำตาปริ่มจนเอ่อล้นออกมาไหลลงแก้ม





“เด็กโง่เอ๊ย” พี่เมฆลดปืนลงแล้วคว้าคอผมมากอด มือลูบหัวปลอบผมเบาๆ
“ผมเชื่อคุณได้ใช่ไหมวะ?” พี่เมฆกดจมูกลงบนหัวผมพลางกอดแน่น

ผมพยายามไม่ร้องไห้ คิดแค่ว่าเมื่อกี้เขาแกล้งขู่ให้ผมกลัวเท่านั้น


“ผมไม่ได้เป็นสาย ทำไมพี่เมฆถึงคิดว่าผมเป็นล่ะครับ?”
“เออ ไม่เป็นก็ไม่เป็นดิ”
“อยู่ๆ ที่มาถามผม เพราะมีคนมาบอกว่าผมเป็นเหรอครับ?”
“ใครจะบอกผมวะ”
“เพราะผมยิงปืนได้เหรอครับ”
“ถามมากว่ะ รำคาญ”








พี่เมฆลุกออกจากตัวผม เดินไปยืนที่หน้าต่าง ผมมองกางเกงที่เขาใส่ ตัวเดียวกับเมื่อคืนที่ผมฝันเด๊ะเลย



หรือว่า....เมื่อคืนผมไม่ได้ฝัน?





ผมรีบหากางเกงมาใส่บ้างแล้วลุกตาม มีหลายอย่างที่ผมอยากรู้และยังไม่เคลียร์

สิ่งที่ผมสับสนอยู่ตอนนี้มันทำให้ผมตัดสินใจอะไรไม่ได้



“เมื่อคืนผมฝันหรือว่าเรื่องจริงอ่ะพี่เมฆ?”
“คุณถามผมแล้วจะให้ผมไปถามควายที่ไหน”
“พี่เมฆได้บีบหน้าผมไหมเล่า?”
“บีบ” พูดจบเขาก็ยกมือมาบีบอย่างที่พูด เงอะ ผมหมายถึงเมื่อคืน......!!!


“บีบแล้วก็...” เขาก้มหน้าลงงับปากผมอย่างรวดเร็ว
ลิ้นร้อนดันเข้าไปในปากตวัดลิ้นผมเกี่ยวเข้าไปดูดอย่างแรงจนผมสำลักลมหายใจตัวเองจากจูบที่ยาวนาน 



“ไม่ใช่เรื่องนี้!” พอพี่เมฆปล่อยปาก ผมก็ดึงมือเขาที่เลื่อนไปบีบก้นผมออก
เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เพลียจะแย่แล้ว
“ผมไม่อยากทำให้ไก่ตื่นเฉยๆ หรอก”
“ไก่อะไร?”
“ฮะๆ ถามผมแล้วจะให้ผมไปถามควายที่ไหน”
“อีกแล้วนะ วันนี้จะคุยกันรู้เรื่องป่าวเนี่ย อ๊ะ” อยู่ๆ พี่เมฆก็ยกผมอุ้มไปที่ห้องน้ำ ผมล่ะเสียวว่าเขาจะทำอะไรอีกเพราะเมื่อคืนก็หนักเหลือเกิน


“จะอาบน้ำเหรอครับ ผมอาบเองก็ได้”
“อาบด้วยกันเนี่ยแหล่ะ เร็วดี เดี๋ยวเจ็ดโมงจะมีคนมารับเราไปต่างประเทศ”
“เจ็ดโมง!! ต่างประเทศ!!?”



ประเทศอะไร? พาสปอร์ต กับ วีซ่าผมไม่ได้เตรียมมาเลยสักอย่าง



“พี่เมฆ มันจะเจ็ดโมงแล้ว” ผมเหลือบเห็นนาฬิกาแขวนผนังก่อนเข้าห้องน้ำ
“เออ คุณนั่นแหล่ะช้า มัวแต่ยั่วผมอยู่นั่นแหล่ะ ทั้งหื่นทั้งเซ็กซ์จัดจริงนะคุณ บอกให้พอๆ ก็จะเอาๆ” พี่เมฆพูดพลางถอดกางเกงเขาและผมออกแขวนอย่างรวดเร็ว

“ไม่ใช่ผม อ๊ากกกกกกกกกกก ช่วยด้วยยยยยยยยยย”

ตอนแรกผมนึกว่าเขาจะอาบน้ำเลย แต่กลับดันหลังผมติดกำแพง แล้วยกขาผมมาพาดตรงสะโพก จากนั้น...นิ้วแข็งๆ ก็แทงลึกเข้าไปที่ด้านหลังทันที

ผมตกใจดิ้นไปมาแต่สักพักก็ต้องหยุดเพราะเจ็บ...และจุก






♠♠♠




“เรามาตกลงกันก่อนมายด์”
“ครับ” ผมตั้งใจฟังเต็มที่
“งานนี้คุณต้องช่วยผมยิง... เคยใช้สไนซ์เปอร์ป่ะ?”
“ผมไม่ใช่ทหารนะ แถมเพิ่งเรียน รด.ได้ไม่กี่วันเอง”
“อ้าว นึกว่าใช่” ผมหน้าบึ้ง
“เออ ช่าง เดี๋ยวสอนเอง ขอแค่ทำอะไรสักอย่างก็พอแล้ว”
“ให้ผมหาข้าวหาน้ำให้ดีกว่าไหมครับ?”
“ปลูกข้าว เลี้ยงสัตว์ แล้วฆ่าแดกเองไปเลยดีกว่าไหม? นี่ผมไปทำงานนะไม่ได้ไปปิ๊กนิ๊ก”
“อ้าว นึกว่าใช่” ผมเอาคำพูดพี่เมฆมาใช้มั่ง เขาจะได้รู้ว่าเวลาโดนกวนตีนแล้วรู้สึกยังไง


“มีคนรอดูผลงานคุณอยู่นะมายด์ ถ้าคุณทำตัวไร้สาระระวังจะโดนประหารชีวิตไม่รู้ตัว”


“ผมจะทำผิดร้ายแรงอะไรขนาดนั้นเนี่ย”
“แค่คุณได้เป็นเมียผม สาวแท้ สาวเทียมทั้งโลกก็พร้อมจะฆ่าคุณได้แล้ว”
“โห...กลัวมาก”
“ก็ผมหล่อประหารอ่ะ”
“จ้ะ หล่อมาก” ผมประชด



ฟังดูแล้วมันน่าดีใจหรือเสียใจเนี่ย ที่ได้ตำแหน่งนั้นจากพี่เมฆ



เจ็ดโมงมีคนมารับเราสองคนจริงๆ ครับ ชื่อพี่เป็ด หน้าตาดุๆ มีหนวดเคราครึ้ม เหมือนหลุดมาจากสามจังหวัดชายแดน


เขามาตรงเวลาเป๊ะ แต่พี่เมฆกับผมมัวแต่ทำอะไรกัน เขาก็เลยหงุดหงิดมากถึงมากที่สุดที่ต้องมารอ







“ถ้าพวกมึงสองตัวจะเอากันทั้งวันทั้งคืนขนาดนี้ ก็ไม่ต้องทำแม่งหรอกนะ งานน่ะ” พี่เป็ดบ่นเรื่องนี้มาตลอดทางที่ขับรถออกจากบ้าน ผมนั่งก้มหน้านิ่งยอมรับผิด แต่พี่เมฆไม่

“ไม่ให้เอาแล้วจะให้กูอยู่ทำซากอ้อยอะไรตั้งคืนนึงวะ กูเพิ่งอายุยี่สิบห้า ไม่เหมือนมึงห้าสิบ ปลุกยังไงนกเขาแม่งก็ไม่ขัน หาคนมาปลุกทั้งหมู่บ้านแม่งก็ยังไม่ยอมขันอีก อย่างเสื่อม”
“ไอ้สัด พ่อตาย ปากมึงนี่นะ”
“แหม ทำเป็นอายๆ มายด์ไม่เอาเรื่องมึงไปฟ้องใครหรอก ใช่ไหมมายด์?”

“ค..ครับ” ดึงผมมาเกี่ยวทำไม!



“เหอะ ใครเชื่อมึงก็ออกลูกเป็นควาย กูไม่สนใจคำพูดกวนตีนของมึงหรอกไอ้เหี้ยเมฆ”




ผมสะอึกกึก
ผมเชื่อพี่เมฆไปตั้งหลายเรื่อง... งั้นผมจะมีลูกเป็นควายไหมเนี่ย?




พี่เป็ดขับรถผ่านเทือกเขาน้อยใหญ่ ผ่านด่านตำรวจตระเวนชายแดนด้วย ผมเห็นพี่เมฆเปิดกระเป๋าเอาปืนและอะไรต่อมิอะไรมาเช็คตั้งมากมาย ยังแอบกลัวว่าทั้งคนทั้งรถจะโดนค้น ซึ่งถ้าหากเขาค้นขึ้นมาจริงๆ คงเจอหลักฐานคาตาติดคุกหัวโตแน่ๆ เพราะที่เขาจับๆ อยู่มันอาวุธสงครามทั้งนั้น


แต่ก็ไม่เป็นเช่นนั้นครับ


ตชด.ให้เราผ่านไปอย่างง่ายดายโดยไม่ตรวจค้นใดๆ
แถมพี่เป็ดยังพยักหน้าเบาๆ ทำท่าเหมือนรู้จักกันอีกต่างหาก


คนพวกนี้รู้จักกันหมดเลยสินะ
แม้ว่าอีกฝั่งหนึ่งจะเป็นผู้คุมกฎ ส่วนอีกฝั่งหนึ่งเป็นผู้แหกกฎก็ตาม


ผมนึกถึงคำพูดของพี่เมฆเมื่อคืนก็เริ่มเข้าใจ
ผู้คุมกฎก็ใช่ว่าจะเป็นคนดีเสมอไปสินะ



“พี่เมฆๆ” ผมกระซิบเรียกเขาที่กำลังนั่งหลับคอพับคอห้อยอยู่
พี่เมฆสะลึมสะลือตื่น แถมดึงเสื้อผมมาเช็ดน้ำลายอีกซะงั้น

“ปลุกเพื่อ?” พี่เมฆถามแล้วกลับไปซบไหล่ผมนอนเหมือนเดิม
แต่ผมรู้เขาไม่ได้หลับหรอก
“พวกพี่ก็รู้จักกับตำรวจหนิ แล้วทำไมถึงเกลียดตำรวจล่ะ”
“บางตัวๆ”
“งั้นอย่าเกลียดแม่ผมได้ไหม?”
“ถ้าไม่ยอมยกลูกชายให้ผมเกลียดหมดอ่ะ”
“...................” เฮ้อ

“พี่เมฆแล้วเราจะไปไหนกันเหรอ?” ผมยังไม่รู้ที่หมายเลย
“อยู่ชายแดนพม่าแล้วจะให้ผมพาคุณไปสามเหลี่ยมเบอร์มิวด้าหรือไง”
“ก็ไม่รู้หนิ”
“รู้ซะเด็กโง่ว ..เฮ้ย เป็ด กูหิวว่ะ แวะหาอะไรแดกหน่อยดิ กูอยากกินพาสต้า”
“พาสต้าบ้านพ่อมึงอยู่บนเขา อีกไม่กี่กิโลกูจะทิ้งพวกมึงลงแล้ว เก็บให้เรียบนะมึง ถ้าหลุดไปได้สักคนกูเอาเลือดหัวมึงออกแน่ๆ ไอ้เมฆ”
“อย่าโหดกับกูสิ เด็กอยู่ด้วย”
“ป่านนี้เด็กมันใจแตกเพราะมึงไปเรียบร้อยแล้วมั้งไอ้สัด”



พี่เป็ดปล่อยเราลงข้างทาง ซ้ายขวามีเพียงขุนเขาโอบล้อม ถนนสายยาวเงียบเชียบ ไม่มีแม้แต่รถสักคันจะวิ่งผ่าน

พี่เมฆแบกกระเป๋าเป๋ใบใหญ่สะพานหลัง ก่อนดึงตัวผมตามลงไปด้วย

ผมรู้สึกตื่นเต้นกับภารกิจของพี่เมฆที่เพิ่งจะได้เห็นชัดๆ ว่าเขาทำงานอะไรก็คราวนี้ พี่เมฆเดินนำผมเข้าไปในป่ารก เขาเดินไปคอยตัดสิ่งกีดขวางไปด้วยเพื่อให้เราเดินต่อข้างหน้าได้สะดวก


“คุณจะยิงหรือคุณจะชี้เป้า” พี่เมฆหันมาถาม ผมยกนิ้วไปตรงตำแหน่งทันที
“ชี้เป้า” ฮะๆๆ 
“เดี๋ยวเป้าได้บินไปเสียบตูดสมใจ” พี่เมฆจับผมหันหลังแล้วบดส่วนที่ว่าเข้าร่องก้นผมแล้วกระแทกแรงๆ
“พี่เมฆไม่เล่น!! ผมขอโทษ” เขาหัวเราะดันๆ แกล้งผมสักพักก็วางกระเป๋าลงแล้วหยิบกล้องอะไรสักอย่างมาให้ผมถือ

“ส่องดูแล้วบอกให้ผมเล็งตรงไหน ระยะ ความเร็วลมเท่าไหร่ แค่นั้นพอ”

“โห แล้วผมจะรู้เรื่องไหมเนี่ย” ผมลองทำตามที่เขาบอก แต่จับจุดไม่ได้ มองไม่เห็นจะเห็นอะไรเลย
“หรือคุณจะยิง?”
“กลัวยิงคนตาย มันไกลใช่ไหมครับ?”
“ไม่ไกลมาก”
“ไกลมากชัวร์”

“อ๋อ เดี๋ยวนี้ผมพูดอะไรคุณไม่เชื่อแล้วใช่ป่ะ?”

“พี่เมฆก็เลิกแกล้งผมสักทีสิ”
“ใคร? ใครแกล้ง? ใส่ร้ายกันง่ายๆ งี้เลยเหรอ ในสายตาคุณผมเลวขนาดนั้นจริงๆ อ่ะ?”
“ผมไม่ได้หมายความอย่างงั้น... ก็ได้ครับ พี่เมฆยิงแล้วเดี๋ยวผมจะพยายามส่องไอ้กล้องนี้ให้เอง”

ผมไม่อยากยิงหรอก ปืนอันใหญ่ขนาดนั้น แค่ถือเฉยๆ ก็แทบไม่ไหวแล้ว


อีกอย่าง... ยิงคนระยะไกลด้วย ผมกลัวพลาดเป้าไปโดนจุดตายเข้า
ถ้าผมทำคนตายขึ้นมาจริงๆ ผมคงรับตัวเองไม่ได้ ผมต้องรู้สึกผิดบาปไปชั่วชีวิตแน่ๆ



“ตรงนี้แหล่ะ ทำเลทอง” พี่เมฆพาผมขึ้นมาบนเนินสูงแล้วหากิ่งไม้ที่มีใบรกๆ ขึ้นมาหุ้มตัวเราเป็นโพรงขนาดเล็ก
“จิบชาหน่อยไหม?”
“ไหนว่าไม่ได้มาปิ๊กนิ๊ก” ผมแอบเหน็บ
“อ้าวแล้วแมวที่ไหนมันบอกคุณว่าผมจะมาปิ๊กนิ๊ก ผมมากู้ชาติต่างหาก”
 
พี่เมฆรูดซิบกระเป๋าแล้วหยิบปืนยาวติดลำกล้องออกมา...เอ่อ เขาเรียกสไนซ์เปอร์ ก็คงจะเป็นสไนซ์เปอร์นั่นแหล่ะ


“ไหนดูสิ พวกแม่งโผล่หัวกันมารึยัง?” เขามองลอดผ่านกล้องออกไปแล้วหันหมุนดู


“ไม่มีเหี้ยสักตัว”


ผมลองมองจากกล้องที่เขาให้ดูบ้าง แล้วหมุนดูมั่วๆ ดันเจอคนยืนอยู่ซะงั้น


“พี่เมฆๆ เจอแล้วๆ” ผมสะกิดเขาแล้วยื่นกล้องผมให้ดู
“นิ่งๆ ได้ไหม ซุ่มยิงแบบนี้ใครเขาสั่งให้คุณขยับตัว มองสถานการณ์แล้วบอกพิกัดผมมา เดี๋ยวจะโซโล่ให้ดูเป็นตัวอย่าง”

“ผมดูไม่เป็น”
“เดามา”

 
ก็คนดูไม่เป็น จะให้เดายังไง


“ตรงลานนั้นมีคนอยู่....ห้าคนครับ รถกระบะสองคัน ซีวิคดำสองคัน อ๊ะๆๆๆ มีรถห้าประตูสีขาวตามมาอีกสามคันครับ มีคนลงมาแล้ว... ถือปืนลงมาด้วย ปืนไรฟะ ใหญ่ๆ ........อืม........คนที่ถือปืนใหญ่ๆ มีตั้งเจ็ด..แปดคนครับ แปดคน มีสามคนกำลังขนกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ออกมาจากหลังรถ ในกระเป๋านั้น...เขาเปิดออกมาแล้วเป็นห่ออะไรสักอย่าง”


“คุณจะให้ผมจัดการใครก่อน ขอประเดิมเป็นตัวพ่อนะมายด์”

“ผมไม่รู้ว่าใครตัวพ่อ...”

“งั้นเกลียดขี้หน้าใครที่สุด บอกผมมา”



“ลมกำลังแรงเลยพี่เมฆ รอพัดอ่อนกว่านี้หน่อย แล้วพี่เมฆเล็งที่ล้อรถซีวิคคันทางซ้าย ไอ้คนนั้นมันดูระวังตัวสุดเลย”


“ไหนดูหน้ามันสิไอ้น้อง... โห อย่างกวนตีน... สมควรยิงกบาลประหารชีวิตเป็นอย่างยิ่ง
“เล็งที่ล้อนะ”
“เล็งล้อเพื่อ?”
“ก็ไหนบอกให้ผมชี้เป้า” พี่เมฆอมยิ้ม


“ถ้าพลาดแล้วจะให้อะไรผม?” พี่เมฆบรรจุกระสุนพลางถาม
“พี่จะเอาอะไรล่ะ?”
“เอาตูด”


“.................” ใจคอพี่แก...






“ถ้าโดนนะ ผมให้จูบปากเลยเอ้า แต่ถ้าไม่ ก็โก่งมา”


“บ้า” ผมไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากคำนี้ พี่เมฆหัวเราะขำ เขาขยับตัวนิดก่อนนิ่งแล้วยิงกระสุนหมุนแหวกอากาศออกไป











ปัง!!! 







H
มาแล้วจร้า