M ♠ M
18
เวลาอันแสนสุขของผม…
เอามันคืนมาได้ไหม!!!!!!
ผมถูกแอบมองครับ...
หึ ก็พอรู้ตัวนะคนมันหล่อ แต่ช่วยเข้าใจกันบ้างได้ไหม..!! กูกำลังฮีต อยากจะรับประทานตับเด็ก แต่อยู่ๆ แม่งเสือกมีวอรานู๊ดมายืนลุ้นอยู่ข้างๆ หน้าต่าง สัด! มองหน้าหาพ่อง ไอ้โรคจิต ไร้มารยาทซะจริงนะมึง อย่าหวังว่ากูจะให้มึงดูฟรี นีออนของกู แม้แต่ขาอ่อนกูก็จะไม่ให้มึงเห็น!!!
ผมจำต้องยุติปฏิบัติกามทุกอย่างลงชั่วขณะ แล้วพานีออนหนีโดยเร็ว
ตอนแรกก็ว่าจะพาส่งโรงเรียน แต่ไอ้เชี้ยนั่นแม่งดันไม่เลิกตาม แถมมีสัญญาณลับจากรถคันหน้าให้ผมแวะที่โรงแรม xxx อีกต่างหาก
แม่งเอ๊ย............ตูล่ะหน่ายกับพวกมึงจริงๆ
นี่ใจคอจะไม่ให้กูส่งเด็กไปเรียนหนังสือใช่ไหม !? จะกีดกันอนาคตของชาติไปถึงไหน !
ดูจากสถานการณ์แล้วคงเข้าใกล้คำว่า ‘หายนะ’ เข้าไปทุกทีว่ะ
แต่โชคดีหน่อย คนที่ผมต้องไปคุยด้วยช่วยสกัดไอ้ตะกวดที่ไล่ตามมาได้อย่างไม่เห็นฝุ่น ผมค่อยเบาใจ ส่งนีออนไปหาอะไรกินรอผมคุยธุระ
“แกโดนสั่งเก็บอีกแล้วนะเมฆ” ตาแก่แว่นดำบอกข่าวดีทันทีที่เห็นหน้าผม นานๆ เจอทีอัพเดทแต่เรื่องแบบนี้มันน่าหดหู่ซะจริง
“ใครอีกล่ะ?” ผมถาม ตั้งแต่มาเข้ายุคมืดเจอหมายหัวมาประมาณสิบแปดครั้งเห็นจะได้ แม่งน่ารำคาญ อยากฆ่าแล้วเมื่อไหร่จะฆ่ากูได้ละฮึไอ้พวกเวรตะไล
“คนเดิมนั่นแหล่ะ เขารอให้แกย้ายขั้วไม่ไหวแล้ว”
“ย้ายไปก็โดนตามฆ่าเหมือนเดิม อยู่กับไอ้ฤทธิ์ดีกว่า ยังพอมีกันชนมั่ง”
“เลี่ยงได้ก็เลี่ยงแล้วกัน ฉันว่ามันล้างบางกันสนั่นแน่ ช่วงนี้ไอ้นาจ ญาติไอ้จอม เพิ่งติดต่อกับนายพลฝ่ายกบฏประเทศ xx ได้สำเร็จ มันกำลังอยากได้อาวุธจากไอ้เสธ.อ้วนอย่างมาก เสธ.เกรงใจยังขายของให้แต่กับมันเพราะบุญคุณไอ้ฤทธิ์ยังมีอยู่ แต่ถ้าวันไหนไอ้ฤทธิ์ตายขึ้นมา...”
“เข้าใจแล้วลุง” ผมบอก “ให้มันฆ่ากันเองอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน”
ขณะนั้นโทรศัพท์มือถือของตาแก่สั่นขึ้นพอดี คุยกันสักพัก วางสายก็หันมาบอกผมว่า
“เดี๋ยวคืนนี้ไอ้นาจจะส่งคนมาลองมือแก ชายสอง หญิงหนึ่ง ผู้ชายผมทองถนัดซ้าย ใช้มีดสั้น ไอ้นี่เก่งพอสมควร อย่าอยู่ระยะประชิดให้มันแทงเข้าล่ะ”
“มันจะเก่งสักแค่ไหนเชียวลุง?” ผมถามอย่างรำคาญ
“ลองถามไอ้คมลูกน้องแกดูสิ” ห่ะ ไอ้เชี้ยนี่เหรอวะ ที่ฟันไอ้คมได้ !?
“อ้อ แล้วเรื่องเด็กที่แกพามา ตอนนี้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่แล้วนะ”
“ยังไง?” ผมถามทั้งที่ก็พอรู้อยู่
“ไอ้จอมอยากได้ตัวไว้ต่อรองบางอย่างกับแก”
ผมและตาแก่ขมวดคิ้วแล้วหายใจเข้าหนักๆ พร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
“ถึงจะเป็นลูกของพวกเดียวกันมันก็ไม่เว้นหรอกนะ”
“..........................” ผมพยักหน้ารับรู้ ทุกส่วนในร่างกายเกร็งเครียดไปหมด
“ไม่คิดจะบอกฉันเรื่องเด็กนั่นหน่อยเรอะ?” ตาแก่ถาม
“ไม่มีอะไรจะบอก เขาก็แค่...บังเอิญเข้ามา ไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย”
“จะปล่อยไปก็ไม่ทันแล้วสินะ” ผมทำได้แค่พยักหน้า
“มายด์น่ะ เดี๋ยวผมดูแลเอง ผมไม่ยอมให้ใครมาเอาตัวเขาไปหรอก”
ตาแก่ยกมือตบไหล่ให้กำลังใจ พร้อมกับใบหน้าเศร้าๆ
“อย่าเพิ่งตายไปซะก่อนนะเมฆ”
“โห มีห้ามตายด้วยเหรอลุง!”
“อ้าว ถ้าแกตายขึ้นมา ใครจะดูแลเด็กนั่นวะ”
ผมกลับมาหานีออนด้วยใจที่หนักอึ้ง กฎเกณฑ์ บทเรียนมากมายที่เคยได้รับ ขณะนี้ มันไม่ได้ซึมซับลงในเซลล์สมองของผมเลย ไอ้การที่ผมอยากอยู่กับเขามันไม่มีเหตุผลเหี้ยอะไรทั้งนั้น
รู้น่ะ ว่ามันไม่มีผลดีกับใคร
และตราบใดที่ยังกำจัดไอ้สวะพวกนั้นไม่ได้ มันก็ไม่มีทางดีได้แน่ๆ
หลังจากกินข้าวเสร็จ ผมกับนีออนก็ไปที่ห้องพัก พอผมเห็นเตียง สิ่งแรกที่ถามเขาก็คือ
“ทำไมคุณไม่เลือกเตียงเดี่ยวล่ะ?” นีออนทำตาปริบๆ ก่อนตอบ
“ก็...ผมไม่ทราบครับ ปกติมันก็ต้องเตียงคู่ไม่ใช่เหรอ?”
“ผัวเมียบ้านคุณดิ นอนแยกเตียง คืนนี้มานอนกับผมเลยนะ” ผมบอกพลางเปิดตู้เสื้อผ้า กดรหัสเซฟที่ได้มาติ๊ดๆๆ
“ว๊ากกกกกก!!!!” นีออนร้องเสียงหลงพอชะโงกหน้ามาเจอของข้างใน
“พ..พี่เมฆ....ใครมาลืม....ทิ้งไว้เนี่ย แล้วพี่รู้รหัสได้ไง?” ผมหยิบของข้างในมาประกอบด้วยความเร็ว 1.34837432 เม็กกะบิต ท่ามกลางสีหน้าตื่นตะลึงของนีออน
“นั่นดิ สะเพร่าจริงๆ มาลืมทิ้งไว้อย่างงี้ ก็เสร็จโจรเลยไหมล่ะ” พอหมุนสลักเกลียวเสร็จผมก็ยัดเยียดของสิ่งนั้นใส่มือนีออน แต่เขาปล่อยตกพื้นพรมทันที
“ข...ของจริง!!!” ของเด็กเล่นมันจะหนักปานนี้ไหมล่ะ
“เคยยิงปืนรึเปล่า?” ผมถามเขา นีออนรีบสั่นหัว
“ลองยิงดูไหม?” นีออนสั่นหัวอีก
ผมเก็บปืนขึ้นมาแล้วสอนเทคนิคการใช้แต่ละขั้นตอนอย่างละเอียด เผื่อฉุกเฉินขึ้นมาเขาจะได้ป้องกันตัวเองได้ ส่วนเรื่องอื่นน่ะ ยังคิดไม่ตก นึกไม่ออกจะสอนอะไรให้ นอกจากปล่อยให้เขาอยู่แบบคิขุอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ
“พี่เมฆเคยใช้มันมานานหรือยังครับ?” นีออนหันมาถามผมที่ทิ้งดิ่งลงบนเตียงเรียบร้อย
“ไม่รู้ นานแล้วมั้ง”
“พี่จำไม่ได้เหรอ?”
ผมลองนึกทบทวน...ครั้งแรก... มันไม่ได้ตื่นเต้นอะไรเลยสักนิด แต่ที่ตื่นเต้นน่ะ คือการได้ลั่นไกแล้วกระสุนวิ่งเจาะหัวกะโหลกคนอื่นครั้งแรกมากกว่า
“ไม่อยากจำ” ผมตอบแล้วหลับตา อยากจะงีบเอาแรงรอรับชะตากรรมแสนบัดซบคืนนี้สักพัก
แต่นอนคิดบ้าๆ บอๆ ไปได้แค่สามนาที ผมก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง
ปลายเตียง...ผมเห็นนีออนกำลังนั่งจ้องปืนกระบอกเดิม และกระบอกเดียวที่ผมมีอยู่ตอนนี้
นีออนเอ๋ย จ้องไปรางวัลที่หนึ่งมันก็ไม่โผล่ขึ้นมาให้หรอกนะ
ผมขยับตัวลุกขึ้นนั่งแล้วเอื้อมมือไปดึงแขนเขาเข้ามาใกล้ๆ
“เหม่ออะไร?” ผมถาม สังเกตเอาจากสีหน้าที่ดูไม่ปลื้มกับของสิ่งนั้นเท่าไหร่
“อ้าว พี่เมฆไม่นอนเหรอ?” ผมกอดเขาแล้วเอาคางกดลงบนหัวกะโหลกน้อยๆ
“นอนไม่หลับ เป็นโรคขาดความอบอุ่นระยะสุดท้าย”
พูดจบ นีออนหันไปดึงผ้าห่มที่นั่งทับอยู่ขึ้นมาแล้วกางออกแปะลงบนไหล่ผมและเขา
“อุ่นขึ้นรึเปล่า?” ผมนั่งขำกับมุขปัญญาอ่อน แล้วบอกว่า
“ไม่ ..หนาวเนื้อ แต่ให้ห่มผ้า ชาติหน้าก็ไม่หายหนาว”
“ไม่หนาวแล้วทำไมเหงื่อออก?” นีออนยกมือขึ้นแตะเหงื่อที่ไหลซึมข้างหน้าผากผมประกอบคำถาม
เชรด!!! ร่างกายแม่งทรยศ !!
แต่ช่างเถอะ
“หนาวที่ใจไง รู้จักป่าว โรคนี้ถ้าปล่อยทิ้งไว้นานๆ โคตรอันตรายเลยนะคุณ” นีออนขมวดคิ้วน่ารัก ผมเลยลากเขาขึ้นมานั่งบนตักแล้วพล่ามต่อ
“จากการสำรวจ ผู้ป่วยร้อยละ 99.99 จะฆ่าตัวตาย ถ้าคนที่ถูกกอดไม่ยอมกอดตอบ”
“หา?”
“เห็นไหมว่ามันร้ายแรงถึงชีวิต ! รู้อย่างงี้แล้วคุณก็กอดผมซะสิ”
“.....................”
นีออนทำหน้าลังเลแบบไม่เชื่อสุดตีน แต่สักพักผมก็อมยิ้มสมใจเมื่อแขนเล็กๆ แห้งๆ ตวัดเข้ามารัดคอผมเบาๆ ผมสูดลมหายใจดมกลิ่นเสื้อนักเรียนผสมกลิ่นเบบี้มายด์เข้าเต็มปอด
อร๊างงง....... ~ กูชอบกลิ่นเด็กเหรี้ยๆ
ผมยกมือขึ้นเกาใบหูนิ่ม เห็นนีออนขนลุกซู่ ผมเลยกดท้ายทอยเขาลงมารับจูบที่ปากสักทีสองสามที นีออนแลบลิ้นออกมาแบบรู้ภาษาเมีย ผมเลยได้โอกาสดูดลิ้นนุ่มเกี่ยวเข้ามาในปาก กลืนความหวานทั้งหมดที่มีลงคอ พร้อมจับกด เปลื้องผ้า และมอบความสุขให้เขาในสเตปต่อไป
แต่นีออนไม่ยอมให้ความร่วมมือตามเคย เขาดันหน้าผมออกแล้วเข้ามากอดผมท่าเดิม มัดมือชกไม่ให้ผมทำอะไรเขาต่อด้วยประโยคที่ว่า
“ผมกอดพี่เมฆเพราะอยากกอดเฉยๆ นะ ไม่เกี่ยวกับโรคที่พี่พูดหรอก”
“อ้าว หะๆๆ” เฮ้ย อยู่ๆ มารู้ทันแบบนี้กระผมก็แย่สิ
“ไม่ว่ามันจะจริงหรือล้อเล่น ผมก็ไม่สนใจหรอก ถ้าผมช่วยพี่ได้ ผมก็จะทำ”
เอ่อ ฟังแล้วนีออนจะเอาไงกับกูวะเนี่ย ผมดึงแขนเขาออกแล้วจ้องตาใสๆ นั้นด้วยความมึนส์
“พี่เมฆ ผมกลัวว่าถ้ายังอยู่ตรงนี้แล้วช่วยอะไรพี่ไม่ได้สักอย่าง ผมจะเป็นตัวถ่วง ผมพอเข้าใจแล้วนะครับว่าพี่กำลังตกอยู่ในสถานการณ์แบบไหน ถึงพี่จะทำผิดมา แต่ผมก็ไม่อยากให้พี่เป็นอะไรไปอยู่ดี!”
“อย่าไปซีเรียสอะไรขนาดนั้น” ผมยกมือขึ้นทุบหัวนีออนเบาๆ แล้วขอถอนหายใจยาวๆ สักที
“นอสตราดามุสทำนายดวงผมไว้แล้วว่าอีกแปดสิบปีผมจะตาย เพราะฉะนั้นคุณไม่ต้องกังวลอะไรทั้งสิ้น”
“พี่เมฆอย่าพูดเรื่องตายดิ!”
“อีกแปดสิบปี ผมก็ยังอยู่กับคุณ โอเคป่ะ?”
นีออนพยักหน้า แล้วปีนจากตักผมไปหยิบปืนขึ้นมา
“พี่เมฆ ผมอยากรู้ว่าถ้าได้ลองยิงแล้วมันจะเป็นยังไง?”
“เอาจริงดิ?” ผมลองนึกภาพนีออนเวอร์ชั่นกระหน่ำยิงอย่างบ้าคลั่ง แล้วกูจะบร้าตาย
“ตอนที่ยิง พี่เมฆรู้สึกยังไงเหรอ?”
“เอ่อ.....ก็รู้สึกว่าต้องยิงให้โดนเป้าอ่ะนะ” เพราะถ้าไม่โดนขึ้นมาเมื่อไหร่ผมคงดับดิ้นซะเอง
“มันจำเป็นมากไหมอ่ะครับ?”
“ไม่หรอก นี่มันแค่ของกิ๊กก๊อก ไอ้ที่สำคัญน่ะมันอยู่ในนี้...” ผมยกนิ้วจิ้มลงไปข้างขมับของนีออน
“ปืนน่ะ มีไว้เป็นของประดับพอ เดี๋ยวคืนนี้ผมจะแสดงให้ดู ละครบทลงโทษสำหรับนักเรียนเหี้ยๆ ที่แม่งไม่ยอมตั้งใจเรียน”
“.........................”
♠
หลังอาหารเย็น
“พี่เมฆคร้าบ.........ไหนบอกจะให้ผมช่วยไง!!!” นีออนแหกปากมาจากในตู้เสื้อผ้าที่ผมเพิ่งยัดเขาใส่เข้าไป
“ช่วยเป็นผู้ชมที่ดี อย่าออกมาเดินเพ่นพ่าน แล้วก็ถ้าได้ยินเสียงคนอื่นเข้ามา ให้คุณหมอบต่ำๆ ไว้ อย่าเงยหน้าขึ้นมาเด็ดขาด”
“แต่...”
“เอานี่ไป” ผมยื่นปืนใส่มือเขา ทั้งที่ก็ไม่อยากให้แตะมันเท่าไหร่
“เผื่อเกิดเหตุไม่คาดฝัน คุณไม่ต้องมัวงงอะไรกับมันทั้งนั้น ผมปลดเซฟไว้แล้ว ยิงได้เลย โอเคนะ?”
“พี่เมฆ... พี่จะไปตัวเปล่าจริงเหรอ? ผมกลัว เก็บนี่ไว้ป้องกันตัวเองดีกว่าครับ”
นีออนพยายามจะส่งคืน แต่ผมไม่รับ
ไอ้ที่เคยคุยๆ กันน่ะ ผมพูดเล่นไปงั้นๆ แหล่ะ เอาเข้าจริงใครมันจะกล้าพาเมียมาอยู่ในดงตีนวะ ผมคนหนึ่งล่ะที่ไม่ใช่ โปรดเข้าใจเสียใหม่... ผมไม่บ้าให้เขามาเสี่ยงอะไรกับผมขนาดนั้นหรอก
“มายด์ รอบตัวผมเนี่ยล่ะ อาวุธ ถ้าไม่อยากเป็นตัวถ่วง อยู่นิ่งๆ เฉยๆ ทำตามที่ผมบอกก็พอ เข้าใจป่ะ อย่าให้ต้องพูดซ้ำ”
“เข้าใจครับ...” นีออนพยักหน้าเหงาหงอย โถ ถ้าจะมาทำร้ายกันด้วยวิธีนี้พี่เมฆก็ลำบากใจแย่สิ
แต่อะไรก็ไม่สำคัญเท่าชีวิตและจิตวิญญาณของนีออนหรอก ผมจำใจปิดประตูตู้ แล้วเดินกลับมาที่เตียง ทิ้งหัวลงหมอน.......งีบหลับ...........อย่างสบายอารมณ์
เฮ้ย!!! ไม่ใช่ !! แค่พักสายตาเท่านั้นแหล่ะ ผมต้องนอนสมาธิรอพวกมันด้วยประสาทสัมผัสทั้งหมดที่มี รวบรวมพลังลมปราณโดยการนับนีออนคนที่ 1 ….นีออนคนที่ 2 ........นีออนคนที่ 3
อ๊ากกกกกส์ ในหัวกูมีแต่แสงไฟ !!!
นับไปนับมาจนกระทั่งถึงนีออนคนที่ 395
ผมก็ได้ยินเสียงกริ๊กเบาๆ ที่ประตูระเบียง ตอนนี้ในห้องมืดมิด... ผมแอบหรี่ตามองทันได้เห็นหญิงสาวร่างเล็กคนหนึ่งค่อยๆ ย่องเบาเข้ามา อืม ดูจากสรีระและการแต่งตัวคร่าวๆ แล้ว.....
ฉิบหาย!! ....โลลิจริงๆ ด้วยสินะ!!!!
เสียงกริ๊กที่สองดังขึ้นที่ประตูหน้าห้องในเวลาต่อมา เหมือนโดนปลดล็อค ระบบแอนติบอดี้ทำให้ผมคว้าโทรศัพท์แล้วเขวี้ยงไปที่เด็กโลลิทันที ! และจังหวะเดียวกันนั้น ผมก็ได้ยินเสียงฟุ่บเบาๆ แหวกผ่านอากาศมาด้วยความเร็วสูง แรงอัดมหาศาลทำให้โทรศัพท์เครื่องน้อยแตกโพละกลางเวหาทันทีเช่นกัน
เหย ปืน!!! กูเกลียดเด็กผู้หญิงก้าวร้าวเหรี้ยๆ
ผมคว้าผ้าปูที่นอนบดบังทัศนวิสัยเด็กโลลิชั่วคราว แล้วพุ่งกำปั้นอัดหน้าไปหมัดนึงจนเธอล้มลงไป ชั่วเสี้ยววินาทีนั้น ปลายหางตาผมเห็นผู้ชายสองคนจากหน้าประตูวิ่งเหมือนชูมัคเกอร์ พร้อมมีดเข้ามา คนนึงหัวทอง คนนึงตาตี่
โอ้ บร๊ะเจ้า ข้อมูลตาแก่นี่ไม่มีพลาดเลยจริงๆ
ผมกระโดดหลบ เอาตีนเขี่ยปืนเด็กโลลิไปไกลๆ หูไกลๆ ตา ก่อนหันมารับมือไอ้ตี๋จากแดนมังกือ
“เด็กมึงอยู่ไหนวะ?” ไอ้ตี๋ถาม พลางมองรอบห้อง
“อยู่ในใจกู” ผมตอบด้วยความสัตย์ แต่มันแยกเขี้ยวใส่
“กวนตีนแบบนี้ อย่าถามให้เสียเวลาเลย” กวนตีนพ่อง! ไอ้หัวทองด่ากู
“อยู่ๆ ก็บุกเข้ามา พวกมึงเป็นใครวะ?” ผมถามแบบแกล้งงง แต่แม่งเสือกไม่ตอบพุ่งเข้ามารุมไล่แทงผมอย่างเอาเป็นเอาตายซะงั้น
“เฮ้ย ไร้มารยาทซะจริง พูดด้วยก็ไม่พูดด้วย” ผมหันหลบไปหยิบโคมไฟมาเป็นโล่ป้องกันมีด แม่งเอ๊ย ห้องก็เท่าแมวดิ้นตาย... ที่ตาแก่บอกไม่ให้สู้ในระยะประชิดมันทำได้ซะที่ไหนเล่า
จังหวะชุลมุนผมรีบหาช่องอัดหัวไอ้ตี๋เข้าข้างฝาให้มันได้มึนทีนึง ก่อนเด็กโลลิจะตื่น อันที่จริงผมไม่ชอบทำร้ายผู้หญิงแม้แต่นิดเดียว แต่กรณีหนีตายนี้เป็นข้อยกเว้น
และถ้าจะกำจัดศัตรูให้สิ้นเขี้ยวเล็บ เราจำเป็นต้อง...น้อคเอ้าท์มันสถานเดียว
สายตาผม...เห็นอะไรใกล้ตัว หยิบจับได้ ผมฟาดไม่ยั้ง... ขอโทษที กับบทเลือดสาด แต่มือผมมันไปเองแบบออโตเมติก เก้าอี้ถูกนำมาใช้ประโยชน์อีกครั้ง ไม่รู้มันเหินหาวไปกระแทกใส่หัวไอ้ตี๋อัดเข้าพรมได้ยังไง แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ผมมีขาเก้าอี้ที่หักในมือ และมันก็ได้ลอยไปกระทบท้ายทอยเด็กโลลิเข้าอย่างจังจนสลบเหมือดไปทั้งสองคน
ตอนนี้เหลือแค่ผมกับหัวทองตัวพ่อ ยืนคุมเชิงกันอยู่
เก่งไม่เก่ง กูไม่รู้ แต่เกือบสิบนาที ห้องเละแล้วกูยังล้มมันไม่ได้เลย
“มึงยอมแพ้เหอะไอ้เมฆ คุณนาจอยากได้มึงไปอยู่ด้วย เขายอมจ่ายมึงไม่อั้น ถ้ามึงฆ่าไอ้ฤทธิ์ได้” ไอ้หัวทองเริ่มเจรจาซื้อตัวนักเตะโดยไม่สนใจว่าผมอยากคุยกับมันไหม
“ไม่ล่ะ ขอบใจ” ผมตอบ
“ทำไมวะ?”
“พวกมึงมันเหี้ย โอเคป่ะ?”
“..........................”
ผมขยับข้อมือเตรียมลุยอีกครั้ง... แต่ความแน่วแน่พลันหายไปเมื่อเห็นแววตาของไอ้หัวทองเปลี่ยนทิศชั่วขณะ
ผมตกใจ หยุดชะงักเมื่อเห็นมีดในมือมันปลิวว่อนเฉียดปลายหูไปปักบนขอบของตู้เสื้อผ้าที่กำลังเปิดแง้มอยู่เข้าอย่างจัง!
H
สวัสดีปีใหม่จ้า ขอให้มีความสุข สมหวังกันถ้วนหน้าเลยเน้อ
หัวข้อ: EP.31 (END) ♠ 04/08/15 M ♠ M 『 ▷ ▷ ▷ ▸ ครูผมเป็นมาเฟีย (จริงดิ!!!?) 』 (อ่าน 393041 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก