หัวข้อ: จอมไตร ซีรีส์(ปฐพี)*เห็นได้ด้วยตา รักได้ด้วยใจ* END

[lastlover]

ว่าแล้วเชียวว่าจะต้องไม่ได้มีความสุขกันง่ายๆอย่างแน่นอน จิตตาคิดอยากจะรบกับจอมไตรก็เอาเลย ถ้าอยากจะสูญสิ้นทุกอย่างอ่ะนะ

[numtan]

คิดในแง่ดี (ที่ไม่น่าใช่) จิตตราตามหาน้องและลูกเพื่อต้องการรับไปอยู่ด้วยหลังจากหนีหายไปนานเพื่อไปหาทางตั้งตัว

แต่ ในความคิดคนอ่านหลังจากที่อ่านมาทั้งหมด...เจ้จะกลับมาทำมายยยยย ปล่อยน้องให้มีความสุขไปเหอะ

[เฉาก๊วย]

จิตตากลับมา ได้เห็นจิตรินร้องไห้เป็นโอ่งแหงๆ   


ขอบคุณคุณ JUBJIB มากคร้าบบบ ขอให้ได้งานที่ถูกใจไวๆ นะคะ

[♠DekDoy♠]

กลับมาทำไมมมมม

[evil_kun]

แบบนี้สิ ถึงสมเป็นน้องเอิร์ธ หวังว่าอนาคต ถ้าจะมีเรื่องของน้องเอิร์ธ ขอให้หนูคงความฉลาดไว้แบบนี้ต่อไปนะลูก 55+

ว่าแต่จิตตา จะกลับมาทำอะไรน้องตริน!!!

[~มือวางอันดับ1~]

+1 ตริน ที่น่ารัก แต่ กระโดด :z6:นังจิตตา :z2:ที่กำลังจะมา
ปล. อินจัด

[LalaBam]

แกจะมาทำไมกัน
คุณพ่อกับหม่าม้าอย่าทิ้งกันไปไหนนะ

[so close]

กลับมาทำไมเนี่ยจิตตา ท่าทางปัญหาจะตามมาอีกเยอะ

[sang som]

 ยัยจิตรไม่ปกติ อุปสรรคความรักปรากฎตัวแล้วววววววววววว

[coon_all]

อย่าให้จิตตาโผล่มา
ส่งนักฆ่าไปยิงมานนนนน
อย่ามาขัดขวางความสุข(ของคนอ่าน)นะยะ
 
จับพี่สาวตัวดีไป
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[blanchard]

ทำไมความสุขของคนเรามันช่างสั้นนัก      
...ให้ครอบครัวสุขสันต์เขามีสันติสุขอีกสักตอนสองตอนไม่ได้หรือฮะคุณจิ๊บ!?!   

ว่าแต่ความเจ้าเล่ห์ของน้องเอิร์ธเนี่ย... เลือดจอมไตรล้วน ๆ หรือว่าเลือดยัยจิตตาอ่ะ   

[white_destiny]

คุณจิตตา She มาทำไร
สงสัยมาเป็นตัวประกอบ555

แต่ก็ยังอยากอ่านธารากับปฐวี
Wantอย่างสุดซึ้งคับ

[sukie_moo]

ยังไม่ทันที่ตรินจะได้ลิ้มรสความสุข  นังมารร้ายก็ปรากฏตัวขึ้นซะล่ะ

[StillLoveThem]

...จอมไตร ตัวน้อย เจ้าเล่ห์ ไม่แพ้จอมไตรตัวโต เลย
...มารความรักกำลังมาเยือนใช่ไหมนี่ แต่พี คงรับมือได้

[pupuzaa]

เอายัยจิตตาไปไกลๆที่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

มันมาทำไมมมมมมมมมมม

ครอบครัวกำลังสุขสันต์กันแล้วนะT^T

[pupuzaa]

พี่ค่ะถ้าจะสั่งจองไตร (ปฐพี)  ต้องทำอย่างไรค่ะ

คือว่าต้องการมากๆนะค่ะ^^

[@BUA@]

อย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะจิตตา ไม่ว่าเรื่องอะไร
จอมไตรไม่ยอมแน่ๆ ค่ะ

[kikipanda]

กลับมาทำม้ายยย เค้าลืมเธอไปหมดแล้วววว กรี๊ดดดด

[A-J.seiya*]

ไปอยู่บ้านด้วยกันแล้ว
เหอะๆ,,
แต่ว่า ไอ้ ๒ บรรทัดสุดท้ายนี่มันยังไง
เหมือนจะฮาร์ดคอร์ไปหน่อยนะ !!

[i_ang]

จิตตาจะโผล่แล้ว มีตังค์จ้างนักสืบด้วย หุหุ

[JUPJIB]

วันนี้ธุรกิจรัดตัวจริงๆค่ะ ขาลากหมดแล้ว  

จองหนังสือดูหน้าแรกเลยนะคะ

ขอบคุณทุกท่านค่ะที่ให้กำลังใจในการหางาน หุหุหุ ยังคงไม่มีงานทำต่อไป

มึนๆ เบลอ เมื่อบ่ายอัพตอน 19 ก็ลืมเปลี่ยนวัน หุหุ


ตอนที่ 20

วันที่เอิร์ธออกจากโรงพยาบาลเป็นวันแรกที่จิตรินต้องย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านจอมไตร จิตรินเพิ่งสังเกตเห็นว่านอกจากบ้านหลังใหญ่ที่ตนเคยมาครั้งหนึ่งแล้วนั้น ในรั้วบ้านที่กินพื้นที่หลายสิบไร่ ยังมีบ้านขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่แยกออกไปอีกหลายหลัง

“บ้านอาๆน่ะ ส่วนที่เห็นเป็นแถวข้างหลังนั่นเป็นบ้านพักคนงาน”

ปฐพีที่มองตามสายตาจิตรินไปเอ่ยอธิบาย และเพราะภาพที่เห็นทำให้จิตรินหน้าเจือนลงไป

ถึงปฐพีจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่จิตรินก็อดกังวลไม่ได้ มันไม่ใช่แค่เรื่องที่ตัวเองเป็นผู้ชาย แต่ยังเรื่องความแตกต่างของฐานะที่มากจนเห็นได้ชัดนี้อีก

จิตรินยังจำห้องพักของตนที่ภูเก็ตได้ ห้องเล็กๆที่แค่ลุกขึ้นเดินไปเดินมาก็แทบจะชนกัน คงเล็กกว่าบ้านพักคนงานของบ้านจอมไตรเสียด้วยซ้ำ นึกแล้วก็อยากด่าตัวเองนักที่กล้าชวนให้ปฐพีไปอยู่ด้วยกัน ช่างไม่ได้รู้ถึงความเหมาะสมกับฐานะอีกฝ่ายเลยจริงๆ

ตอนนี้แม้ปฐพีจะบอกว่าอยากอยู่ด้วยกันและแสดงออกว่าจิตรินมีความสำคัญ จิตรินไม่ใช่คนที่เชื่อคำพูดของใครง่ายๆ แต่ตัดสินทุกอย่างจากการกระทำมากกว่า เพราะฉะนั้นแม้ไม่ได้พูดจิตรินก็รู้ว่าอีกฝ่ายรัก ... แต่มันก็อดคิดไม่ได้ว่า ที่ปฐพีนึกรักตน เป็นเพราะหน้าตาที่เหมือนพี่สาวนี้หรือเปล่า

“หม่าม้าๆ ไปดูห้องกันฮับ”

เมื่อรถจอดเด็กชายก็รีบดึงจิตรินให้เข้าไปในบ้านอย่างตื่นเต้น เอิร์ธอยากโชว์ห้องใหม่เร็วๆจิตรินก็รู้และอยากจะเดินตามหลานไปอยู่หรอก แต่ก็อดพะว้าพะวังถึงกระเป๋าเสื้อผ้าและข้าวของที่ตนนำมาไม่ได้

“เดี๋ยวผมจัดการให้เอง คุณไปดูห้องกับลูกเถอะ”

ปฐพีบอกพร้อมกับดันไหล่บางๆให้เดินตามลูกชายไป

“ขอบคุณครับ”

จิตรินหันมายิ้มให้พร้อมคำขอบคุณ ก่อนจะเดินตามแรงลากจูงของเด็กชายขึ้นไปทางชั้นสองของบ้าน

“ห้องกว๊างกว้างเนาะหม่าม้า”

เอิร์ธดึงจิตรินเข้ามาในห้องพลางจูงไปนั่งยังโซฟาที่มุมห้อง ให้จิตรินยิ่งคิดหนัก แค่ห้องเด็กชายห้องเดียวก็กว้างกว่าห้องที่เคยอยู่มากแล้ว ข้าวของเครื่องใช้ในห้องก็มากกว่าบ้านทั้งบ้านของเอิร์ธกับจิตรินที่ภูเก็ตเสียอีก เด็กชายปีนขึ้นเตียงไปกระโดดบนนั้นให้จิตรินดูพร้อมเสียงหัวเราะ

จิตรินมองภาพนั้นด้วยรอยยิ้ม แม้จะไม่เต็มที่แต่เขาก็ดีใจที่เอิร์ธกลับมายิ้มได้ คงเพราะบ้านหลังนี้ ห้องๆนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่คงทำให้เด็กชายมีความสุขได้ไม่อยาก

“อย่าคิดว่าลูกดีใจเพราะได้กลับมาที่นี่ เอิร์ธดีใจที่ที่นี่มีคุณอยู่ด้วยต่างหาก”

เหมือนจะรู้ทันความคิด ปฐพีที่เดินเข้ามาโดยที่จิตรินไม่จะทันรู้ตัวก็เอ่ยขึ้นเบาๆ ลำแขนแกร่งโอบรอบตัวร่างบางเอาไว้ด้วยความรักและทะนุถนอม เขาเห็นจิตรินนั่งนิ่งทำหน้าเจือนมาตั้งแต่รั้วบ้านแล้ว เพราะมองดูอยู่ตลอดเวลา เมื่ออีกฝ่ายผิดปกติไปจึงสังเกตเห็นได้ไม่ยาก แล้วหน้าหวานๆก็ยิ่งเจือนลงไปอีกยามเขาเอ่ยอธิบายถึงสิ่งปลูกสร้างภายในรั้วบ้าน ไม่ต้องเดาเขาก็รู้ว่าจิตรินกำลังคิดอะไร

“วันนี้หม่าม้านอนกับเอิร์ธนะฮับ”

เด็กชายกระแซะตัวเข้าออดอ้อนหม่าม้าอย่างที่เคยทำ จิตรินส่งยิ้มหวานแกมเอ็นดูให้อย่างเคยและกำลังจะตอบตกลง หากคุณพ่อก็ยังไวกว่า

“ไม่ได้ครับ”

ทั้งลูกชายและหม่าม้าต่างหันไปมองหน้าคุณพ่อด้วยสายตาไม่เข้าใจ

“เอิร์ธสัญญาแล้วไงครับว่ามาอยู่ที่นี่แล้วจะนอนคนเดียว”

ปฐพีพูดจาอ้างเหตุผลและคำสัญญาให้เด็กชายขมวดคิ้วนิดๆเพราะโดนขัดใจ

“วันนี้วันเดียวไม่ได้เหรอฮับ เอิร์ธคิดถึงหม่าม้า อยากนอนกอด”

คำพูดพร้อมน้ำตาคลอหน่วยทำเอาจิตรินใจอ่อนไปกว่าครึ่ง จึงหันไปมองปฐพีอย่างขอร้องด้วยอีกคน ปฐพีมองทั้งสองคนแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ อันที่จริงเหตุผลที่อ้างไปก็ส่วนหนึ่ง แต่ที่สำคัญคือ ปฐพีเองก็อยากนอนกอดจิตรินด้วยเหมือนกัน แล้วเรื่องอะไรจะปล่อยให้หม่าม้ามานอนกอดกับลูกชายสองคนเล่า...

...........................

“ผมว่ามันแปลกๆนะครับ”

จิตรินเอ่ยขึ้นอย่างคัดค้านเมื่อยามค่ำคืนมาถึง พ่อกับลูกชายที่เพิ่งตกลงกันได้ไม่นานก็ล้มตัวลงนอนคนละข้างแล้วมีจิตรินอยู่ตรงกลางตามที่ตกลงกันไว้ ... หมายถึง เขาตกลงกันเองสองคน โดยที่ทั้งคู่ไม่ได้ถามความเห็นของจิตรินเลยสักนิด ช่างสมกับที่เป็นพ่อลูกกัน นิสัยเหมือนกันราวกับแกะแบบนี้ คงไม่ผิดตัวแน่ๆ

จิตรินนึกหน่ายๆแล้วก็ต้องสะดุ้งเล็กๆเมื่ออ้อมแขนแกร่งตวัดมากอดตัวเองเอาไว้

“นอนเถอะน่า แบบนี้ดีที่สุดแล้ว”

ดีที่สุดอะไร แปลกที่สุดสิไม่ว่า จิตรินเถียงในใจ แล้วสะดุ้งอีกรอบเมื่อร่างเล็กๆของเด็กชายเบียดเข้าใกล้พร้อมกอดตนไว้แน่นเหมือนกลัวว่าจิตรินจะหายไปไหน

ยิ่งลูกชาย ‘เบียด’ คุณพ่อก็ยิ่ง ‘กอด’

ไม่ได้คิดกันเลยว่าร่างตรงกลางน่ะนิ่งสนิทจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว

“ทั้งสองคนนอนนิ่งๆสิครับ”

คำเบาๆจากร่างบางทำเอาคนทั้งสองนิ่งลง อันที่จริงจิตรินก็นึกอยากโวยวายอยู่บ้าง แต่เพราะนอนแบบนี้ก็รู้สึกอบอุ่นและมีความสุขดีก็เลยพูดไปแค่นั้น คนอื่นคิดอย่างไรไม่รู้ แต่จิตรินกำลังมีความสุขซะจนนึกกลัว กลัวว่ามันจะอยู่กับตนไม่นาน ช่วงเวลาที่ยังเก็บเกี่ยวได้ จิตรินก็ขอเก็บเกี่ยวความสุขเหล่านั้นไว้ให้เต็มที่ จะได้ไม่นึกเสียใจหากวันหนึ่งสิ่งเหล่านี้มันจะหายไปจริงๆ

..................................

จิตรินนั่งมองนาฬิกาด้วยใจจดจ่อ ร่างบางไม่เคยรู้สึกมาก่อนเลยจนวันนี้ว่านาฬิกามันเดินช้า อันที่จริงตัวเองก็รู้อยู่หรอกว่าไอ้ที่ทำอยู่มันคือการพาล นาฬิกาไมได้เดินช้า มันก็เดินเหมือนปกติทุกวัน เพียงแต่จิตรินเองต่างหากที่อยากให้เวลามันผ่านไปเร็วๆ

ยอมรับว่า เบื่อ และ อารมณ์ไม่ดี ก็วันนี้ทั้งวันจิตรินไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง แตะอะไรก็มีคนมาขวางแย่งไปทำทั้งสิ้น เพราะ “คุณปฐพีสั่งไว้” ไม่ว่าจะหยิบฉวยหรืออยากได้อะไรก็เป็นอันว่ามีคนทำให้เสร็จสรรพทุกที ไอ้ครั้นจะเถียงจะดื้อทำอะไรเองก็ไม่ใช่วิสัยจิตริน ยิ่งโดนคนในบ้านพูดประมาณว่าหากปล่อยให้จิตรินทำอะไรเขาเหล่านั้นคงโดนดุไม่ก็ตกงาน จิตรินเลยต้องจำยอมขึ้นมานั่งๆนอนๆแบบไร้ค่าไร้สาระ แล้วจบลงที่มานั่งจ้องนาฬิกาอย่างที่ทำอยู่ตอนนี้แทน

“สวัสดีฮับหม่าม้า”

เสียงเด็กชายตัวน้อยที่ดังขึ้นพร้อมร่างเล็กๆที่วิ่งเข้าหาทำให้จิตรินละสายตาออกจากนาฬิกาบนผนังได้ในที่สุด

“สวัสดีครับ ไปเรียนเป็นไงบ้างครับ”

เด็กชายยิ้มส่งมาให้ก่อนจะเอ่ยปากเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงเรียนวันนี้ให้ฟัง ปฐพีเดินตามลูกชายเข้ามาแล้วก็มานั่งข้างๆจิตรินเพื่อฟังเจ้าตัวน้อยเล่าเรื่องเพื่อนๆที่โรงเรียน

ปล่อยให้เด็กชายเล่าจนพอใจแล้วจิตรินจึงเอ่ยถามเรื่องการบ้าน เมื่อทราบว่าไม่มีเพราะโรงเรียนนี้จะให้การบ้านเด็กเล็กเฉพาะวันศุกร์ก็บอกให้เด็กชายไปอาบน้ำก่อน ซึ่งเอิร์ธก็ยอมไปแต่โดยดี

“ท่าทางแกจะชอบโรงเรียนใหม่นะครับ”

จิตรินพูดกับปฐพีเมื่อเหลือกันอยู่แค่สองคน

“ผมก็เพิ่งรู้ว่าแกชอบโรงเรียนใหม่”

ปฐพีตอบกลับให้จิตรินได้เอียงคอมองกลับนิดๆด้วยความสงสัย พอเห็นท่าทางอย่างนั้นปฐพีก็ยิ้มนิดนึงก่อนจะพูดให้ฟัง

“ก็ก่อนหน้านี้แกไปโรงเรียนก็เอาแต่เงียบซึม กลับมาบ้านผมหรือใครๆถามก็ไม่ตอบ”

จิตรินพยักหน้าเข้าใจ พลางนึกไปถึงช่วงเวลาที่ตนเองแยกกับหลานชาย จิตรินทรมานใจมาก ทั้งที่รู้เหตุผลและเข้าใจเหตุผลที่ต้องแยกจากกัน แล้วเด็กชายตัวน้อยเล่า เด็กน้อยที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยจะต้องทุกข์ใจขนาดไหนกัน

“ไม่เอาน่า คุณอย่าคิดมากสิ”

ปฐพีเห็นจิตรินเงียบพลางทำหน้าเศร้าก็รู้ว่าจิตรินคิดมากอีกแล้ว ร่างสูงเขยิบตัวเข้าใกล้แล้วโอบร่างนั้นไว้ในอ้อมกอด แม้ช่วงเวลานั้นไม่ใช่แค่จิตรินและเอิร์ธที่ทุกใจ แต่เขาจะแสดงความอ่อนแอออกมาไม่ได้ในเมื่อมีคนให้ต้องปกป้อง คนที่เขารักทั้งสองคน

ทั้งสองคนนั่งอยู่อย่างนั้นเงียบๆ จนกระทั่งเอิร์ธอาบน้ำเสร็จและเข้ามาหา

“คุณพ่อ หม่าม้าไปเล่นตัวต่อผลไม้กันฮับ”

เด็กชายเอ่ยชวนทั้งสองคนไปเล่นตัวต่อที่ธาราทำให้ จิตรินตอบตกลงในขณะที่ปฐพีขอตัวเพราะยังมีงานที่เอามาทำต่อ จิตรินเพิ่งนึกได้ตอนนี้ว่ามีเรื่องต้องคุยกับปฐพีจึงให้เด็กชายไปรอที่ห้องก่อน

“คุณจะมาห้ามไม่ให้ผมทำอะไรเลยแบบนี้ไม่ได้นะ”

พอเด็กน้อยพ้นออกไป จิตรินก็พูดกับปฐพีด้วยน้ำเสียงแข็งๆทันที เป็นน้ำเสียงที่ปฐพีไม่เคยชินนัก ไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ และก็ไม่เข้าใจด้วย เพราะปฐพีไม่ได้ห้ามไม่ให้จิตรินทำอะไรสักอย่าง อย่างที่เจ้าตัวว่าสักนิด

“ผมไม่ได้ห้ามคุณ”

“แต่ผมทำอะไรไม่ได้สักอย่าง พอจะหยิบจับอะไรก็มีคนอื่นมาแย่งทำทุกที”

ปฐพีพยักหน้า พอจะเข้าใจว่าจิตรินพูดถึงอะไร

“พวกเขาไม่ได้แย่งคุณทำ แต่คุณต่างหากที่กำลังจะไปแย่งเขาทำ”

ปฐพีพยายามอธิบายให้จิตรินฟังอย่างใจเย็น แต่ดูเหมือนจะเป็นคำอธิบายที่ไม่ได้ดีเท่าไหร่นัก เพราะคิ้วสวยๆนั้นเริ่มขมวดมุ่น ให้รู้ว่าจิตรินเริ่มไม่พอใจขึ้นมาจริงๆซะแล้ว

“ผมไม่ได้จะพูดให้คุณโมโหนะ คุณก็รู้ว่าพวกเขาถูกจ้างมาให้ทำงานเหล่านั้น ถ้าคุณไปทำก็เท่ากับแย่งเขาทำ ผมพูดถูกไหม”

จิตรินคิดตามแล้วพยักหน้า คลายคิ้วที่ขมวดออก แต่ก็ยังอดนึกค่อนขอดปฐพีในใจไม่ได้ว่าพูดออกมาแบบนี้เสียตั้งแต่แรกก็จบ

“ผมไม่ได้อยากไปแย่งงานใคร แต่ผมเบื่อ ไม่มีอะไรทำ คุณให้ผมกลับไปงานที่โรงงานได้ไหม”

“ไม่ได้!”

พอพูดมาถึงตรงนี้คนที่เริ่มไม่พอใจขึ้นมากลับเปลี่ยนเป็นปฐพีแทนเสียแล้ว และวิธีการแสดงออกยามไม่พอใจของคนทั้งสองก็ต่างกันเสียด้วย

ดวงตาคู่คมตวัดมองคนถามอย่างดุๆจนจิตรินต้องเสไปมองทางอื่นเพราะสู้สายตาไม่ไหว

“คุณกลับไปทำงานหามรุ่งหามค่ำ แล้วจะทิ้งเอิร์ธไว้คนเดียวอีกหรือไง”

คนถูกต่อว่าน้ำตารื้นขึ้น จิตรินไม่ได้ตั้งใจอย่างนั้น เพียงแต่พูดขึ้นมาเฉยๆ เรื่องที่จะให้ห่างหลานชายอีกจิตรินก็ไม่ได้อยากทำ

“แล้วคุณจะให้ผมอยู่เฉยๆ งอมืองอเท้าให้คุณหาเลี้ยงอย่างเดียวหรือไง”

น้ำเสียงสั่นเครือลดความโมโหของปฐพีลงได้มากกว่าครึ่ง ร่างสูงเริ่มรู้สึกตัวแล้วว่าพูดจาเอาแต่อารมณ์ออกไปแล้วทำให้คนตรงหน้าเสียใจ

“ผมขอโทษ ผมแค่ไม่อยากให้คุณไปไหนอีก”

ร่างสูงเอามือลูบหน้าตัวเอง พยายามสงบจิตใจ

“ผมรู้ว่าบ้านคุณรวย จะเลี้ยงผมเพิ่มอีกสักคนก็ไม่ได้ทำให้คุณเดือดร้อน แต่ผมคงนั่งๆนอนๆแบบนี้ไม่ได้”

ปฐพีพยักหน้า เขาเข้าใจว่าจิตรินต้องการสื่ออะไร มันอาจจะเหมือนตอนที่พวกเขาพี่น้องโตพอและไม่ต้องการพี่เลี้ยงตลอดเวลาแล้ว คุณปามเองก็เหมือนจะเคยพูดอะไรอย่างนี้กับพ่อของเขาเหมือนกัน

“ผมเข้าใจ แต่เอิร์ธยังเด็ก ผมอยากให้คุณดูแลลูกหลังจากลูกกลับมาจากโรงเรียน อยากให้คุณคอยอยู่กับลูกในวันเสาร์-อาทิตย์ ผมอาจจะเห็นแก่ตัวหากผมจะพูดว่าผมไม่ค่อยว่าง และอีกอย่างผมเองก็อยากได้เห็นคุณเวลาที่นึกอยากจะเห็นด้วยเหมือนกัน”

จิตรินหน้าแดงขึ้น เมื่อปฐพีพูดประโยคสุดท้าย มันคงจะไม่น่าอายมากอย่างนี้ หากปฐพีจะไม่พูดประโยคนั้นด้วยน้ำเสียงกระซิบแผ่วเบาข้างๆหู

“งั้นก็ให้ผมทำอะไรบ้างเถอะครับ งานบ้านก็ได้ แบ่งมาให้ผมทำซักอย่าง”
ปฐพีเริ่มจนใจ อันที่จริงก็ไม่ได้มีกฏข้อไหนของบ้านห้ามไม่ให้เจ้านายทำงานบ้านเอง แต่ปฐพีก็ไม่อยากให้จิตรินทำอยู่ดี เขาไม่อยากให้ร่างบางตรงหน้านี้หรือใครที่ไหนคิดว่าจิตรินมาอยู่ที่นี่ด้วยฐานะอะไรก็ตามที่ไม่ใช่คนรักของตน

“เอางี้ไหม ผมจะให้คุณไปช่วยงานคุณปามที่ร้านอาหาร”

อาจมีงานอะไรให้จิตรินทำ และถ้าชอบปฐพีก็ไม่คิดจะขัดหากจิตรินนึกอยากจะทำร้านของตัวเองบ้าง


“คุณปามทำร้านอาหารหรือครับ”

จิตรินเพิ่งนึกได้ว่าวันนี้ถึงแม้ตัวเองจะเดินเตร่ไปทั่วบ้านก็ไม่เจอใครเลยสักคน

“อืม ... ร้านอาหารริมน้ำน่ะ เปิดเก้าโมงเช้าถึงสี่ทุ่ม แต่ผมให้คุณไปช่วยถึงแค่สี่โมงเย็น”

เสียงอ้าวเบาๆจากจิตรินทำให้ปฐพีอมยิ้มแล้วรวบตัวบางนั้นเข้าสู่อ้อมกอด

“ก็ผมอยากเจอคุณ เอิร์ธเองก็ด้วย ผมน่ะพยายามเลิกงานเร็วๆจะได้กลับมาบ้านมาเจอคุณกับลูก ถ้าคุณไปทำงานกลับดึกดื่น ผมกับเอิร์ธก็ คิด ถึง คุณ แย่สิ”

จิตรินก็เข้าใจไอ้ประโยคที่ปฐพีพูดอยู่หรอก แม้มันจะน่าอายแต่คงน้อยกว่านี้ถ้าประโยค คิดถึงคุณ เมื่อครู่ ปฐพีจะไม่พูดคำนึงหอมแก้มจิตรินทีนึงแบบนั้น

“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย”

เสียงอ้อมแอ้มราวในลำคอกับใบหน้าเนียนที่ขึ้นสีนั้น จิตรินคงไม่รู้ว่ามันมีแต่จะทำให้ปฐพีอยากกดจมูกลงบนแก้มตัวเองเพิ่มขึ้น และปฐพีก็ไม่รอช้า กดจมูกลงบนแก้มเนียนอีกครั้ง

“หอมจังเลยน้า”

ว่าแล้วก็หอมอีก

“ข้างนี้ก็หอม ตรงนี้ด้วย ตรงนี้ ตรงนี้ ตรงนี้”

กดจมูกไปทั่วใบหน้าเนียนแล้วยังมีหน้ามาบรรยายให้คนโดนหอมได้อายอีก จิตรินดันใบหน้าคมที่ยังทำท่าจะตรงนี้ๆไม่เลิกให้ออกห่าง

“พอเถอะครั..................”

เสียงห้ามจางหาย เมื่อปฐพีรวบมือบางที่ดันหน้าตัวเองเอาไว้แล้วเปลี่ยนเป้าหมายเป็นริมฝีปากสวยแทนที่แก้มใส ริมฝีปากที่เผยอค้างเพราะพูดยังไม่ทันจบประโยคโดนรุกไล่ เรียวลิ้นที่แตะชิมความหวานจากทั้งริมฝีปากและภายในทำเอาคนยืนอยู่เริ่มไร้เรี่ยวแรง ปฐพีฉกชิมความหวานนั้นจนถ้วนทั่ว ทั้งขบเบาๆดูดดึงก่อนจะใช้เรียวลิ้นสัมผัสเบาๆเพื่อปลอมโยน ดวงตาคู่สวยปิดลงและค่อยส่งลิ้นตอบอีกฝ่ายอย่างเก้ๆกังๆ แต่มันกลับสร้างความพอใจให้กับปฐพีอย่างเหลือล้น ร่างสูงถอนริมฝีปากออกให้ร่างบางได้พักหายใจเพียงชั่วครู่ก่อนจะกดย้ำรอยจูบลงไปลึกล้ำกว่าครั้งแรก วงแขนกว้างกอดกระชับให้ร่างกายของทั้งคู่แนบชิดกันมากยิ่งขึ้น มือบางที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระจับยึดที่ชายเสื้อเชิ้ตของปฐพีแน่น เพื่อระบายความร้อนวูบวาบที่เหมือนจะทนไม่ไหวในกายออกบ้าง

“หม่าม้า ทำอะไรอยู่ฮับ เอิร์ธรอนานแล้วนะฮับ”

เสียงเด็กชายหน้าประตูห้องทำให้ร่างทั้งสองผละออกจากกัน จิตรินหอบหายใจและพยายามเรียกเรี่ยวแรงที่หายไปเพราะรสจูบเมื่อครู่กลับมา ส่วนปฐพีเขายกมือขึ้นเสยผมตัวเองปรามอารมณ์ปรารถนาที่มี ยิ่งมองร่างที่กำลังหอบหายใจอยู่ตรงหน้าตนด้วยแล้ว ปฐพีนึกอยากจะกระชากร่างบางกลับมาจูบต่อเสียจริง

“ทำอะไรกันอยู่ฮับ”

เด็กน้อยเปิดประตูเข้ามาแล้วยืนมองทั้งคู่ ปฐพีจำต้องหันกลับไปเพื่อเรียกร้องความสนใจจากลูกชายตัวเองเพื่อดึงเวลาให้จิตรินที่เหมือนจะยังเรียกอากาศ เรี่ยวแรง และสติกลับมาไม่มากพอ

“เอิร์ธหิวไหมครับ”

เด็กชายเอียงคอน้อยๆเพราะรู้สึกเหมือนกำลังโดนเปลี่ยนเรื่อง

“พ่อสั่งให้เขาทำบัวลอยไข่หวานไว้ เอิร์ธลงไปกินกับพ่อก่อนไหมครับแล้วค่อยขึ้นมาเล่น”

เด็กชายพยักหน้าทันที แต่แล้ว

“ไม่ต้องเลยคุณ รอเอิร์ธกินข้าวก่อนแล้วค่อยกินของหวานสิ กินตอนนี้เดี๋ยวก็กินข้าวไม่ลงหรอก”

ดูเหมือนจะไม่ใช่แค่คุณพ่อที่โดนขัดจังหวะจนไม่ได้กินของหวาน คุณลูกเองก็โดนขัดด้วยเหมือนกัน เพราะหม่าม้าฟื้นตัวได้เร็วกว่าที่คาดแถมยังไม่เคยลืมหน้าที่หม่าม้าที่ดีเสียด้วย

เด็กชายหงอยลงทันตา จิตรินสงสารแต่ถึงอย่างไรก็ตามใจไม่ได้

“เอาไว้กินข้าวเสร็จก่อน หม่าม้าจะให้กินจนพอใจเลย”

พอเจอประโยคนี้เข้าไปเอิร์ธถึงกลับมายิ้มได้อย่างเก่า

“ไปครับไปเล่นตัวต่อกันเถอะ”

แล้วจิตรินก็จูงมือลูกชายออกจากห้องไป ไม่หันมามองหน้าปฐพีสักนิด แต่ปฐพีไม่โกรธแล้วก็ไม่หงุดหงิดหรอก ก็ใบหน้าเนียนที่พยายามหลบสายตาปฐพีนั่นน่ะแดงเรื่อขนาดนั้น ไม่บอกก็รู้ว่าเจ้าตัวกำลังเขิน และปฐพีก็คิดว่าจิตรินเขินก็น่ารักดีเสียด้วยสิ อย่างงี้ต้องรีบทำงานให้เสร็จ จะได้รีบไปเล่นกับลูกชาย แล้วคงได้เห็นคนเขินอีก ปฐพีนึกถึงใบหน้านั้นยิ้มๆ สำหรับปฐพี จิตรินทั้งน่ารัก น่าใคร่ และน่าเอ็นดูกว่าใครๆเลยจริงๆ

.........................

TBC

[pppp]

แอร๊กกกกก สำลักน้ำตาลและความน่าเอ็นดูของน้องเอิร์ธ

[august_may]

หวานน่าดูเลยคุณพ่อ กับหม่าม๊าเนี่ย หุหุหุ ยัยพี่สาวไม่กลับมาจะดีที่สุดนะ

[lasom]

คลื่นลมสงบ ลมหวานๆๆพัดเบาๆๆ

[yeyong]

ว่าแต่ว่าคู่นี้จบ
คุณจิ๊บแต่งคู่อื่นไว้บ้างหรือเปล่าคะ
ค้างคู่ปฐวีกับธาราเลยอ่ะ

[namngern]

โอยย หวานเกินน คนอ่านจะเป็นเบาหวานรึเปล่าคะเนี่ยะ
5555 น้องเอิร์ธน่ารักจัง มาได้จังหวะทู๊กกที
ขอให้อย่ามีอะไรเกิดขึ้นอีกเลยนะ จิตตาก็ขออย่าให้มาร้ายเลย
เฮ้อออ รออ่านตอนต่อไปนะคะ

[@StaR@]

ตอนนี้มาแบบหวานๆอ่านแล้วตาร้อนผ่าว
น้องเอิร์ธน่ารักน่าเอ็นดูมาก ฉลาดเกินวัย
 

[ChiOln]

อย่าเพิ่งมาม่า ขอหวาน ๆ ให้ชื่นใจแบบนี้อีกหน่อย

[blanchard]

นับว่าคุณจิ๊บยังเมตตา.. ที่ยังมิได้นำพาคุณจิตตามาปรากฏ   

ส่วนคุณพีกะน้องจิตรินก็...   

[LalaBam]

หวานตอนนี้เศร้าตอนหน้า