หัวข้อ: จอมไตร ซีรีส์(ปฐพี)*เห็นได้ด้วยตา รักได้ด้วยใจ* END

[Tuszank]

โอ่ยย ,, น้ำตาไหลพราก .. มาม่าสิ้นดี T^T




สงสารเหลือเกิน หลานเอิร์ท ,,

[LalaBam]

หม่าม้า เข้มแข็งไว้นะคะ
 

[eddiam]

หุหุหุ ธาร(น่าจะ)คู่วีจิงด้วย อ๊ายยยยยย

[gun]

  น่าสงสารทั้งคู่เลย

[JUPJIB]

มาเปลี่ยนลำดับตอน แบบว่าลืมใส่ หุหุ เดี๋ยวตอนกลางคืนจะมาต่ออีกตอนนะคะ

ไปสอบ+สัมภาษณ์งานมาค่ะ แต่ท่าทางจะไม่ได้  

ไม่เป็นไรนะ สู้ๆ ยังไงก็ยังมีที่อื่นอีกพยายามค่ะ

ขอบคุณค่า หางานมันเหนื่อยกว่าเรียนตั้งเยอะแนะค่ะ  

ปล.อุปสรรคทำให้เราเข้มแข็งขึ้นค่ะ  ขอให้โชคดีกับการสัมภาษณ์นะคะ

ขอบคุณด้วยค่ะ ตอนนี้เหนื่อยก็ต้องทนเท่านั้นค่ะ แหะๆ

[roseen]

 :z6:ตระกูลนี้

[@StaR@]

เฮ้อ สงสารตรินอีกแล้วสิเรา
แต่พีทำอะไรเอาแต่ใจอยู่เหมือนกันน่ะ
ขอย้ำอีกครั้งเราคิดว่าพีนี่ซึน+โง่อ่ะ
เหมือนจะฉลาดแต่ก็ไม่ ชอบคิดเองตลอด
ดีใจที่ธารคอยอยู่ใกล้ๆตริน
 

[qq_oo]

สู้ๆๆๆๆๆค่ะ
ทั้งเรื่องงานและทุกๆๆเรื่อง
ชีวิตต้องสู้ค่ะ

รอตอนต่อไปค่ะ

[littleFiNgeR]

น้องเอิร์ธ T^T อิคุณพีนี่น่าตีจริงๆให้ตายสิ แยกน้าออกจากหลาน แล้วทำหลานเค้าซึมไม่พอ ดันจะไปว่าเค้าอีก งานนี้หวังว่าจะฉลาดซักทีนะพวกผู้ใหญ่เนี่ย ชอบคิดแทนเด็กเรื่อยเลย...

[lastlover]

น่าสงสารตรินมากๆ คุณปฐพีก็น่าจะรับไปให้อยู่ด้วยกัน   ขอให้พยายามในการสอบสัมภาษณ์ในครั้งต่อไปนะคะ มันไม่ยากหรอกค่ะ สู้ๆ

[i_ang]

คือ ธาร ชายใช่ไหมคะ

เรื่องงาน ขอให้เจอบริษัทที่ใช่นะจ๊ะ ^^'

[zemicolon]

ขอให้ได้งานนะครับสู้ๆๆ

แล้วก้อขอให้น้องเอิร์ทไม่เป็นไรมากครับ

[numay]

 

[Ottomechan]

ค้างงงงงงง~~

[numtan]

ไปโรงพยาบาลแล้วให้หมอจ่ายยาอะไรก็ได้ที่ทำให้คุณพีตาสว่างหายบื้อทีเหอะ
พ่อคุณ คิดเอง เออเอง สรุปเองเสร็จ

[~มือวางอันดับ1~]

ตริน ส่วน พี   :z6:จัดเต็มได้ป่ะ

[TanyaPuech]

 


คนนึงก็โง่  อีกคนก็เงียบ

พอกันทั้งคู่

สงสารน้องเอิร์ธที่ต้องมารองรับอารมณ์งี่เง่าของทั้งคู่

พี่จุ๊บจิ๊บโกหก  ไหนว่าไม่มาม่า  นี่ตัวดครตอึดอัดและเบื่อเลยล่ะ

[A.Miku]

โอ๊ยคุณพี  อยากเดินไปตบ....ตรินก็นะ  เงียบทำไม  ทำไมไม่บอกเค้าไปปปปปป

รอตอนต่อไปค่ะ  ^^

[Badmiffy]

ง่ะ~ สั้นไปหน่อยนะคะ แต่ก็แถลงไขแล้วว่าธาราเป็นผู้ชายแน่ๆ

งงมาตั้งนาน ความจริงพอมาลองๆคิดดูก็น่าจะรู้เลยว่าธาราเป็นผู้ชาย

เราก็เพิ่งจะคิดได้ก่อนที่จะอ่านตอนที่ 17 นี่ล่ะ แล้วพออ่านตอนที่ 17 ก็เลยแน่ใจ

โง่มาตั้งนาน 555+

[เฉาก๊วย]

อะไรกันเนี่ยคุณพี ตัวเอาหลานเค้าไป แล้วยังจะมาเหวี่ยงเค้าอีก   

จัดให้คุณพี    

[pattybluet]

โถ น้องเอิร์ธ ป่วยเลยลูก นี่เป็นเพราะคุณพ่อไม่ได้เรื่องแท้ๆเลยนะเนี่ย
ตอนหน้าหม่าม๊าจะได้เจอกับลูกชายแล้ว

 :L2:กับ บวกเป็นกำลังใจขอให้ได้งานเร็วๆนะคะ สู้ๆ

[pppp]

สงสารน้องเอิร์ธอ่ะ
เด็กที่ไม่ควรจะต้องมาอยู่ในวังวนรักคุดแบบนี้
กลายเป็นคนที่สะเทือนใจมากที่สุด

[MaRiTt_TCL]

อ๊ากกก  น้องเอิร์ธจะเป็นอะไรมากไหมเนี่ย

สงสารน้อง

[O_a]

มาให้กำลังใจค่ะ
ที่นู่นคุณจุ๊บจิ๊บหายไปนานมาก
เอามาลงที่เล้าแล้ว ห้ามหายไปนานนะคะ
คิดถึง

[bow55]

อร้าย พี่จุ๊บจิ๊บบบบบบ
ค้างงงง คุณพีมาตรินมาอยู่ด้วยเลยยยย หนับหนุนๆๆ

แต่งนิยายขายเลยพี่

[kokikung]

โธ่น้องเอิร์ธ
ไงพ่อคนไม่โง่ น่าโดนจริงๆๆแยกเขาทั้ง2ผลออกมาว่าไงละ
สงสารตรินและน้องเอิร์ธสุดๆๆๆๆ กดlikeธารได้ปะพูดถูกใจสุดๆๆๆไปเลยงานนี้
หวังว่าคงคิดได้กันบ้างนะนายพี

[hahn]

สงสารตรินอ่ะ เดานะว่าธารานี่มีซัมธิงกันกับปฐวีใช่ป่ะ

[JUPJIB]

ขอบคุณทุกท่านค่า สาธุสมพรปากค่ะเรื่องงานจิ๊บน่ะนะ อิอิ

ธาราเป็นผู้ชายค่ะ แต่ออกแนวติสๆ ผมยาวแล้วรวบผม แต่งตัวแบบติสๆ อาร์ทๆ แต่จะแนวไหมนี่ยังคิดอยู่ และตัวเล็กมาก สูง160กว่านิดๆไม่ถึง165 (แต่เจ้าตัวเขียนในประวัติส่วนตัวว่า 165 บ้าง 167 บ้าง ตามแต่จะนึกอยากโกง) คือเตี้ยกว่าผู้หญิงบางคน อย่างในเรื่องก็จิตตาสูงกว่าธารานะคะ เลยคล้ายผู้หญิง ปฐพีมองแวบๆเพราะไม่อยากเห็นภาพบาดตา(คือจิตรินกะคนอื่น)เลยดูผิดไปบ้าง ให้อภัยพระเอกหน่อยเถอะ ถึงจะเข้าใจเองไปไกลเลยก็เถอะ

จิ๊บเอาต้นแบบธารามาจากน้องคนนั้นคณะวิจิตร(กรี๊ดอ่ะ อยากรู้จักน้องจังเลย )

ปล.มันมาม่าเหรอค่า......คือจิ๊บว่าไม่นะ .....หรือเพราะว่าแต่งเองเลยไม่รู้สึก เง้ออออ


ตอนที่ 18

ภาพเด็กชายตัวน้อยที่นอนให้น้ำเกลืออยู่บนเตียงทำให้ธาราต้องเบือนหน้าหนีและจิตรินแทบจะหมดเรี่ยวแรง ร่างบางถลาไปหาเด็กชาย น้ำตาที่พยายามอดกลั้นไหลรินออกมายามที่มองเห็นว่าเด็กชายผอมลงจากที่เจอกันครั้งสุดท้ายอย่างเห็นได้ชัด

“หม่าม้า”

เมื่อมีคนมาจับต้องร่างกายตัวเองเอิร์ธก็ลืมตาตื่น พอเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใครเด็กชายก็ร้องเรียกและกอดไว้แน่น เหมือนกลัวว่ามันจะเป็นเพียงแค่ความฝัน กลัวว่าร่างของคนตรงหน้าจะสลายหายไปเมื่อตัวตื่น

“เอิร์ธ หม่าม้าขอโทษ ขอโทษนะลูก”

จิตรินกอดตอบและได้แต่พร่ำว่าขอโทษ ยามเมื่อคิดว่าหลานชายเข้าโรงพยาบาลเพราะตนเองไม่ยอมไปหา เพราะตนเองที่ทิฐิจะหาของมาให้เด็กชายให้ได้เสียก่อน หากยอมตัดเรื่องนั้นมาหาเด็กชายมือเปล่า แม้จะโดนคนอื่นดูถูก แต่แลกกับการที่เด็กชายจะไม่ต้องมานอนให้น้ำเกลือในโรงพยาบาลแบบนี้แล้ว จิตรินก็คิดว่ามันดีกว่ากันมาก

“ผมไม่เป็นไร หม่าหม้าไม่ต้องร้องไห้”

คำปลอบส่งผลตรงกันข้ามกับจิตริน เขายิ่งร้องไห้เมื่อคิดได้ว่านานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้ยินคำพูดแสดงความเข้มแข็งของหลานชาย นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้กอดร่างเล็กๆแบบนี้ ทั้งๆที่มันเพิ่งผ่านไปยังไม่ถึงเดือนแต่สำหรับจิตรินแล้วมันเหมือนกันนานแสนนาน

“หม่าม้าขอโทษ ขอโทษนะครับ”

เอิร์ธส่ายหน้าในอ้อมกอดของหม่าม้าตัวเอง

“หม่าม้าแค่มาช้า เอิร์ธผิดเองที่ไม่เชื่อคำพูดหม่าม้า คิดมากแล้วยังดื้อกับคุณพ่อกับทุกคนด้วย”

จิตรินยิ่งกอดเด็กชายแน่นขึ้นไปอีก ทั้งๆที่คิดว่าตัวเองผิด อาจจะโดนโกรธที่เหมือนไม่รักษาสัญญาที่ให้ไว้ แต่ไม่เลย

“หม่าม้าอย่าไปไหนอีกนะฮับ”

จิตรินพูดอะไรไม่ออก ได้แต่กอดเด็กชายไว้แนบอก จะบอกได้อย่างไรว่าไม่สามารถจะอยู่ด้วยกันเหมือนเมื่อก่อนได้อีกแล้ว เอิร์ธไม่ได้เป็นแค่ลูกชายของ จิตตา พี่สาวของตนเองที่หายไปสามปีอย่างเมื่อก่อน ตอนนี้เด็กชายเป็นถึงลูกชายของ ปฐพี จอมไตร มหาเศรษฐีอันดับต้นๆของประเทศ แล้วจะให้มาจมอยู่กับตนเองอย่างเมื่อก่อนได้อย่างไร

ในขณะ ที่คิดว่าจะพูดอย่างไรให้เด็กชายเข้าใจดี ความอบอุ่นที่คุ้นเคยก็เข้าโอบล้อมทั้งร่างกาย ปฐพีกอดทั้งจิตรินและเอิร์ธไว้ในอ้อมกอดอย่างที่เคยทำ บรรยากาศของครอบครัวที่ได้มาพบหน้ากันอีกครั้งแผ่กระจายไปทั่วห้อง ธาราได้แต่ยืนมองภาพนั้นนิ่งๆ ไม่ได้อยากจะยืนดูเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกินที่ไม่มีใครรับรู้ตัวตนในห้องอย่างนี้หรอก หากแต่ก็ไม่สามารถขยับตัวให้ทั้งสามรู้สึกถึงตัวเองจนเสียบรรยากาศ  

แล้วใช่ว่าจะซีเรียสอะไรกับการยืนดูเงียบๆ ทำตัวเป็นอากาศ ก็ธาราบอกแล้วว่าอยากให้เพื่อนมีความสุข แค่ทำตัวเป็นอากาศแค่นี้ธาราทำให้ได้อยู่แล้ว

แต่อะไรๆมันมักจะไม่เป็นไปอย่างที่ธาราคิด....

แกร่ก~~

เสียงประตูห้องที่ถูกเปิดเข้ามาพาเอาบรรยากาศอบอุ่นเมื่อครู่จางหายไปจนเกือบหมด ปฐพีคลายอ้อมกอดออก เหมือนกับจิตรินที่เพียงแค่เกาะกุมมือน้อยๆของหลายชายเอาไว้เท่านั้น

“อ้าว มาแล้วหรือ”

คนที่เข้ามาท่าทางจะเป็นคุณหมอ เพราะชุดกาวที่สวมใส่ ธาราได้แต่บ่นคุณหมอในใจที่เข้ามาขัดจังหวะ ทางคุณหมอเองก็ละสายตาจากสามคนตรงเตียงคนป่วยมามองธาราครู่หนึ่งเหมือนกับสงสัยว่าธารานั้นเป็นใคร

“สวัสดีครับ”

แต่เมื่อจิตรินเอ่ยสวัสดีพร้อมยกมือขึ้นไหว้คุณหมอก็หันไปรับไหว้

“นั่นธาราเพื่อนผมครับ”

ธารายกมือไหว้ตามเพื่อนและคุณหมอก็ยิ้มอย่างใจดีกลับมาให้

“น้าธาร”

เด็กชายคงเพิ่งจะสังเกตเห็นธาราตอนนี้เองจึงเอ่ยเรียกขึ้นมาด้วยความดีใจ

“มาหาเอิร์ธด้วยใช่ไหม น้าธารวาดรูปมาหรือเปล่าฮับ”

ตอนที่อยู่กับจิตรินเอิร์ธไม่ค่อยมีของเล่นและไม่เคยร้องอยากได้ แต่รูปภาพและของเล่นทำมือที่ธาราหมั่นทำมาให้หลายชายเพื่อนดูจะถูกใจเด็กชายเป็นอย่างมาก ทุกครั้งที่ไปหา ธาราก็จะติดมือไปให้ด้วยทุกครั้ง แต่วันนี้ธารามามือเปล่า

“น้าขอโทษนะครับเอิร์ธ พอดีน้ารีบเลยไม่ได้หยิบมา”

ธาราเดินเข้าไปหาเด็กชายใกล้ๆ พูดคำแก้ตัวพร้อมปรายตามองคนที่ทำให้ตัวเองต้องรีบขนาดที่ไม่มีเวลาใส่รองเท้าอย่างไม่ค่อยพอใจ ถึงตอนนี้ตัวเองจะใส่รองเท้าที่อีกฝ่ายหามาให้อยู่ก็เถอะ

“ไม่เป็นไรฮับ แต่วันนี้น้าธารจะอยู่เล่นกับเอิร์ธใช่ไหมฮับ เอิร์ธจะต่อตัวต่อที่น้าธารทำมาคราวที่แล้วให้ดู”

เด็กชายว่าพลางเอื้อมตัวจะหยิบของที่โต๊ะข้างเตียง ซึ่งทำได้ยากเต็มที ผู้เป็นพ่อจึงเดินไปหยิบมาตั้งให้บนเตียง

ของเล่นมากมายที่อาๆและปู่ๆซื้อมาให้ เด็กชายจะเล่นอยู่เพียงครู่แล้วก็หันไปเล่นของเล่นที่นำติดตัวมาด้วยแทนเสียทุกครั้ง ของที่อวดนักอวดหนาว่าน้าธารทำให้ บางอันก็อวดว่าช่วยกันทำกับน้าธารกับหม่าม้า ของที่ดูก็รู้ว่ามีค่าทางจิตใจกับเด็กชาย

“ไหนครับ ให้น้าดูสิ”

ธารานั่งลงข้างเตียงคนป่วยแล้วเริ่มเล่นกับเอิร์ธอย่างที่เคย จิตรินกับปฐพีจึงถอยตัวห่างมาออกเพื่อคุยกับคุณหมอเอที่ยืนมองภาพเด็กชายกับธาราอยู่เงียบๆ

“เอิร์ธจะออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไหร่ครับอาเอ”

ปฐพีถามอย่างไม่สบายใจ ถึงจะอยู่ในห้องพิเศษของโรงพยาบาลในเครือของที่บ้าน แต่ปฐพีไม่อยากให้เด็กชายมีความทรงจำในวัยเด็กเกี่ยวกับการที่ตัวเองต้องมานอนโรงพยาบาลนานๆสักเท่าไหร่

“เท่าที่ดู”

เอเอ่ยปากพร้อมหันไปมองเด็กชายที่ยิ้มจนแก้มยุ้ยเมื่อต่อตัวต่อเสร็จและได้รับคำชมจากธารา

“ก็คงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง นอนอีกสักคืนก็น่าจะกลับบ้านได้”

“แล้วเรื่องจิตแพทย์”

คราวนี้เป็นจิตรินที่เอ่ยถาม

“เรื่องนั้นถึงอย่างไรอาก็แนะนำให้เอิร์ธได้คุยนะ ไม่ได้แปลว่าหลานเป็นบ้า หรือผิดปกติ แต่คุยไว้ให้เขาได้ประเมินว่าเอิร์ธไม่ได้มีปมอะไรที่น่าเป็นห่วง”

จิตรินหน้าเสียไปนิด เพราะความคิดที่ว่ามีแต่คนผิดปกติเท่านั้นที่ต้องพบจิตแพทย์

“เดี๋ยวนี้ใครๆเขาก็ไปคุยกับจิตแพทย์กัน คุณสบายใจเถอะ อาเอก็บอกแล้วว่าไม่เป็นไร อย่าห่วงไปเลย”

ปฐพีพยายามพูดให้จิตรินสบายใจ ร่างสูงกุมมือจิตรินและกระชับไว้แน่นให้จิตรินได้รู้ว่าตนเองจะคอยอยู่ข้างๆไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

จิตรินเองก็กุมมือตอบอีกฝ่าย ด้วยต้องการขอบคุณ และบอกให้รู้ว่าตัวเองก็จะอยู่ข้างๆอีกฝ่ายด้วยเหมือนกัน

“แต่เพื่อนจิตรินนี่น่ารักจังนะ”

อยู่ๆเอก็เอ่ยขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

“ท่าทางเอิร์ธจะติดมากซะด้วยสิ”

“ครับ เอิร์ธเขาชอบเล่นกับธารน่ะครับ”

“ธารานี่ใช่............”

“มาแล้วครับ”

ก่อนที่เอจะได้เอ่ยถามอะไรออกไปมากกว่านั้น ก็มีเสียงดังมาจากทางหน้าประตู พร้อมผู้ชายตัวโตๆอีกสามคนที่พากันเข้ามาในห้อง

แล้วคนสุดท้ายที่เดินเข้ามาก็ทำเอาใบหน้าที่เคยมีรอยยิ้มของธาราจางหายไป ใบหน้าเนียนซีดลงอย่างเห็นได้ชัด ริมฝีปากแดงเม้มเข้าหากับราวกับพยายามสะกดกลั้นอะไรไว้ คนเข้ามาใหม่นั้นแม้จะแสดงท่าทางตกใจยามเห็นว่าใครนั่งอยู่ข้างเตียงของหลานตน แต่มันก็กลับมาเป็นอย่างเดิมอย่างรวดเร็วก่อนที่ใครจับปฏิกิริยาได้

แต่ธารานี่สิ ทุกคนมองตามสายตาธาราแล้วก็ต้องหันกลับมามองใบหน้าซีดๆนั้นอย่างไม่เข้าใจ

ธารา กับ ปฐวี ........ เกิดอะไรขึ้นระหว่างทั้งสองคน
   
ธาราเงียบไปอย่างเห็นได้ชัด จิตรินไม่สบายใจเลยที่เห็นเพื่อนเอาแต่นั่งเงียบๆ แทบจะไม่ขยับตัวเลยด้วยซ้ำ อยากจะเข้าไปถามว่าเป็นอะไร ไม่สบายตรงไหน แต่ก็ทำไม่ได้เพราะปฐพีคอยดึงไว้ทุกครั้งที่จิตรินทำท่าจะลุกขึ้น

“คุณผมจะไปคุยกับเพื่อน”

ในที่สุดก็ทนไม่ได้ต้องร้องขอให้อีกฝ่ายยอมปล่อยตนเอง แต่ปฐพีกลับมองหน้าจิตรินแล้วดึงให้นั่งลงตามเดิมเงียบๆ

“ตริน เรากลับก่อนนะ”

ตอนที่กำลังรบกันเงียบๆกับปฐพี ธาราก็เป็นฝ่ายลุกขึ้นมาหาเองเสียแล้ว จิตรินพยักหน้าตอบรับแม้ใจจริงจะยังไม่อยากให้เพื่อนกลับ แต่สีหน้าและท่าทางอึดอัดใจของเพื่อนก็ทำให้ต้องหยุดปากที่จะเรียกรั้งเพื่อนเอาไว้

“น้าธารจะไปไหนฮับ”

ยังไม่ทันได้เดินออกจากห้อง เอิร์ธที่ธาราเข้าใจว่ากำลังเล่นกับอาๆก็เอ่ยถามขึ้นมาเสียงดัง ทุกสายตาจึงพุ่งตรงมาทางธาราที่ยืนอยู่หน้าประตู

ธาราถอนหายใจเบาๆ ทั้งที่ตั้งใจจะกลับไปเงียบๆ แต่เมื่อโดนเอ่ยทักก็จำใจต้องเดินกลับไปข้างเตียงเด็กชาย ยิ้มหวานพลางให้คำตอบ

“น้าจะกลับบ้านแล้วครับ พรุ่งนี้น้าต้องทำงาน”

กำลังจะหันไปลาคนอื่นๆ เด็กชายก็คว้าหมับเข้าที่ข้อมืออย่างรวดเร็ว

“น้าธารอย่าเพิ่งไปซิฮับ อยู่กับเอิร์ธก่อน”

ดวงตาและน้ำเสียงที่สั่นระริกทำให้ธาราเอ่ยคำปฏิเสธไม่ออก ไม่มีใครเอ่ยท้วงเด็กชายสักคนแม้แต่จิตริน เพราะเข้าใจจิตใจของเด็กชายดีว่ากำลังอยู่ในช่วงอ่อนไหว แม้จะมีผู้คนร่ายล้อมและรู้ว่าทุกคนต่างก็รักตนเอง แต่ความกลัวด้วยรู้สึกว่ากำลังจะถูกทิ้งนั้นมันก็ห้ามไม่ได้

“อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิครับ น้ายังไม่กลับก็ได้”

พอได้คำตอบตรงใจก็ยิ้มออกมาเต็มสองแก้ม เหมือนกับเด็กชายที่น้ำตาคลออยู่เมื่อครู่นี้เป็นเพียงเรื่องโกหก...

ธาราได้กลับบ้านจริงๆก็เมื่อเอิร์ธหลับไปแล้ว ส่วนจิตรินนั้นบอกกับเพื่อนว่าจะอยู่เฝ้าหลานและฝากธาราช่วยลางานให้ด้วยสักสองวัน ธารามองเพื่อนที มองปฐพีที แล้วก็ได้แต่นึกในใจว่าคงได้ลาออกมากกว่าจะได้ลาสองวันแน่ๆ

..........................


TBC

[pppp]

น้องเอิร์ธ ป่วยจริง รึว่าเจ้าเล่ห์แต่เด็กเนี่ย
ตงิดๆ ตั้งแต่ตอนที่แล้วแล้วอ่ะ
ที่ธาราคิดว่าหน้าปฐพีเหมือนอีกคน
มีซัมติงกับปฐวีแหงๆ เรื่องนี้ต้องขยายยยยยย

[A-J.seiya*]

อ่อยยยยย
สงสาร ,, ทั้งคู่เลย
จิตริน คงแบบ เสียใจมากอ่ะ
หลานเข้าโรงบาลอ่ะ
โฮวๆๆๆ