-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-
นิยายเรื่องอื่นๆของ JUPJIB
♥ จอมไตรซีรี่ส (ไม้) คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ (จบ) ♥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16605)คุณnolirinลงให้ ขอบคุณค่า
♥ จอมไตรซีรีส์ (ดิน) ความรักไม่ใช่แค่คนสองคน (จบ) ♥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33103)
♥ จอมไตร ซีรีส์ (ปฐพี) เห็นได้ด้วยตา รักได้ด้วยใจ (จบ) ♥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25950)
♥ จอมไตร ซีรีส์ (ตาหวาน) ซื้อด้วยใจ ขายด้วยรัก (จบ) ♥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36948)
♥ เรื่องสั้นตอนเดียวจบ V.1 by JUPJIB ♥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16206) คุณnolirinลงให้ ขอบคุณค่า
♥ เรื่องสั้นตอนเดียวจบ V.2 by JUPJIB ♥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=26270)
♥ man and child ซีรี่ส์ Love Just Ain't Enough(แนวM-Preg) (จบ) ♥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42983)
♥ man and child ซีรี่ส์ Hard For Heart(แนวM-Preg) (จบ) ♥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45955)
..........................................
กรุณาอ่านตรงนี้ก่อนเลื่อนลงไปอ่านเนื้อเรื่องนะคะ
1. นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่จิ๊บนำมาลงที่เล้าเอง ก่อนหน้านี้คุณ nolirin นำมาลงให้ 2 เรื่องค่ะ (เรื่องสั้นอยู่ในกระทู้เดียวกันถือเป็น 1 เรื่องละกันเนาะ) เพราะงั้นนี่เป็นเรื่องที่ 3 ที่จิ๊บแต่งและมีลงอยู่ในเล้านะคะ และจิ๊บเองทำอะไรยังไม่ค่อยเป็น ผิดพลาดตรงไหนก็ขออภัยล่วงหน้าค่ะ
2. นิยายเรื่องนี้มีการเริ่มแต่งและโพสให้อ่านเรื่อยๆในบล็อกของจิ๊บและในบอร์ด luscious มาโดยตลอดการแต่ง ส่วนที่ไม่เอามาลงในเล้าเป็ดตั้งแต่แรกเพราะว่ารอจนแน่ใจว่าจะจบแล้วจิ๊บถึงนำมาลงค่ะ เพราะจิ๊บใช้เวลาแต่งนานมาก คนที่ตามอ่านคงทราบดีนะคะ แบบว่าถ้าเอามาลงในเล้าตั้งแต่เริ่มอาจจะเจอย้ายไปอยู่ในนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบได้
3. หลังจากจบเรื่องจะมีการรวมเล่มนะคะ ซึ่งคงจะเปิดจองระหว่างที่ลงในเล้า แต่จะจบเรื่องในเล้าก่อนปิดจองเพื่อให้ทุกท่านได้อ่านเรื่องจนจบก่อนเพื่อการตัดสินใจ และจะไม่ลบเรื่องค่ะ
4. อย่าคาดหวังกับนิยายเรื่องนี้ค่ะ แหะๆ เรื่องนี้เบาๆ หวิวๆ ไม่มีอะไรเลย เหอะๆ
5. นึกไม่ออก ไว้นึกออกจะมาเขียนต่อนะคะ (มีอะไรให้ตอบก็ถามได้ค่ะ)
ขอบคุณค่ะ
:o8:
**ถ้าจิ๊บสะกดผิดหรือใครอ่านแล้วภาษาตรงไหนมันดูขัดๆหรือไม่รู้เรื่องก็โพสบอกหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ**
ขอบคุณพี่หยีที่ตรวจเบื้องต้นให้ค่ะ อิอิ
ผิลพลาดตรงไหนขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ ♥♥
เรื่องนี้วาย 100 เปอร์เซ็นค่ะ
-
ตอนที่ 1
ปฐพีเดินออกมาจากสนามบินนานาชาติภูเก็ตด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย บอกตามตรงแล้วเขาไม่ชอบที่นี่เอาเสียเลย สองขายาวก้าวตรงไปยังรถที่มาจอดรอรับเดินขึ้นไปแล้วก็ปิดประตูอย่างรุนแรงตามอารมณ์จนพนักงานขับรถที่มารับนั้นสะดุ้งกับอารมณ์ของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้านายคนหนึ่งของตัว
‘บ้าที่สุด’ ปฐพีนึกบ่นในใจก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเบอร์ของผู้จัดการโรงแรมเพื่อให้เตรียมงานไว้ให้เรียบร้อยก่อนที่ตนเองจะเข้าไป จากนั้นจึงได้แต่เหม่อมองสองข้างทาง ในหัวพลันนึกถึงเรื่องที่ตนเองไม่อยากคิดถึงขึ้นมาจนได้
“ที่แบบนี้อยู่สั้นเท่าไหร่ยิ่งดี”
..........................................
เพราะเกิดก่อนปฐวีห้านาทีปฐพีจึงเป็นพี่คนโต ถึงแม้ที่จอมไตรจะไม่ได้บังคับให้ลูกๆต้องรับช่วงต่อกิจการ แต่เพราะได้รับการปลูกฝั่งมาตั้งแต่เด็ก ทุกคนในบ้านจึงมีเลือดนักธุรกิจเต็มตัว ยิ่งปฐพีซึ่งเป็นพี่คนโตด้วยแล้ว ถึงไม่ได้โดนกดดันจากใคร คำว่าพี่คนโตมันก็ค้ำคอเรื่อยมา ถ้าจะพูดให้ถูกก็คงต้องบอกว่าตัวเองนี่ล่ะที่เป็นคนกดดันตัวเอง แล้วยิ่งรู้ตัวว่าหัวทางธุรกิจไม่ได้ดีเท่าแฝดน้องอย่างปฐวีด้วยแล้ว ทุกๆวันของปฐพีจึงหมดไปกับการคอยศึกษางานของทางบ้านเรื่อยมาตั้งแต่เข้าเรียนม.ปลาย ไม่เคยเปิดรับใครเข้ามาในชีวิตอย่างจริงจังเลยสักครั้ง เพราะนามสกุลที่โด่งดัง ยังไม่ทันได้เห็นหน้าศึกษานิสัยแท้ๆ แต่ไม่ว่าใครก็อยากรู้จัก อยากเข้าใกล้ สนิทสนมกับเขาทั้งนั้น ยิ่งพอเห็นว่าหน้าตาห่างไกลจากคำว่าน่าเกลียด เลยยิ่งตกเป็นเป้าหมาย ชีวิตที่น่าเบื่อและเหนื่อยหน่ายดำเนินมาจนกระทั่งวันนั้น
ตอนที่กลับมาถึงบ้านแล้วได้ยินเสียงเถียงกันเบาๆมาจากห้องทำงานของวสุธาผู้เป็นพ่อกับปารมีคนที่ทำหน้าที่เลียงดูตนมาตั้งแต่ยังเล็กซึ่งมีฐานะเป็นคนรักของพ่อนั้น ก็ทำให้เกิดความสงสัยจนต้องเดินไปฟังว่าเกิดอะไรขึ้น
“ทำไมต้องทำเรื่องให้มันยุ่งยากด้วย!”
เสียงที่ใกล้คำว่าตวาดดังออกมาจากห้องทำงานซึ่งเป็นเสียงของวสุธาไม่ผิดแน่ ปฐพีขมวดคิ้วอย่างสงสัยเพราะจำไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายที่วสุธาตวาดใส่ปารมีอย่างนี้มันเมื่อไหร่
“ทำไมไม่คิดบ้างว่ามันจะทำให้ลูกอึดอัดบ้างหรือเปล่า”
เสียงสั่นอย่างคนใกล้ร้องไห้ของปารมีทำเอาปฐพีอยากเข้าไปขัดให้ทั้งคู่เลิกเถียงกันนัก แต่สถานการณ์แบบนี้ เข้าไปขัดจริงๆคงไม่ดีแล้วยังไม่รู้ด้วยว่าทั้งสองคนกำลังเถียงกันด้วยเรื่องอะไร
“ปาม...”
วสุธาเรียกอย่างแผ่วเบาและถอนหายใจตามมา
“ฟังผมนะ ถึงอึดอัด ทุกคนก็ต้องอดทนและต้องพยายามผ่านมันให้ได้ เพราะถึงอย่างไรเราก็หนีตัวเองไม่พ้น”
ดูเหมือนวสุธาเองก็คงไม่คิดจะทนเห็นปารมีร้องไห้ได้เช่นกัน คำพูดอธิบายอย่างใจเย็นเป็นสิ่งยืนยันได้ว่าวสุธาเอาใจใส่ความรู้สึกของปารมีมากแค่ไหน
แต่คำอธิบายที่มีเหตุผลสมควรไม่ได้ช่วยอะไร เมื่อเสียงสะอื้นเบาๆยังคงลอดออกมาจากห้องนั้น วสุธาไม่ได้พูดอะไรออกไปอีกเพราะมั่นใจว่าสิ่งที่ตนทำนั้นถูกต้องแล้ว ส่วนปารมีสะอื้นไห้เพราะเข้าใจในสิ่งที่วสุธาบอกจนไม่รู้จะทำอย่างไรดี เด็กทั้งสี่คนที่ตนเลี้ยงมานั้นไม่เคยปริปากบ่นหรือพูดให้ฟังถึงความลำบากในการเป็นจอมไตร แต่ปารมีสังเกตเห็นมาตลอด การได้รับอภิสิทธิ์เหนือคนอื่นนั้นเป็นเรื่องที่เหมือนจะดี แต่รอบข้างที่หาคนจริงใจด้วยแทบไม่มีนั้นมันช่างดูน่าทรมานและอึดอัด ปารมีแค่อยากให้ทั้งสี่คนได้ใช้ชีวิตโดยไม่ต้องมีจอมไตรเป็นเครื่องผูกมัดดูบ้าง แต่มันก็จริงอย่างที่วสุธาบอก ที่ปารมีจะทำก็แค่การให้หนีจากการเป็นตัวตนของตนเองเท่านั้นซึ่งไม่มีทางที่ใครจะหนีตัวเองพ้น
“เฮ้อ...”
วสุธาถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ใช่ว่าไม่เข้าใจว่าปารมีคิดอะไร ใช่ว่าไม่เข้าใจความรู้สึกของลูกๆ แต่มันเป็นความจริงที่ต้องยอมรับมันให้ได้ ตัววสุธาเองหรือน้องๆก็ผ่านมาแล้วทั้งนั้น
มองคนรักของตัวเองสะอื้นแล้วก็รู้สึกใจหาย แม้จะมั่นใจว่าลูกๆทุกคนแกร่งพอ แต่สุดท้ายคนไม่ค่อยยอมใครอย่างวสุธาก็ต้องลงให้ผู้ชายตัวบางๆตรงหน้านี้อีกครั้ง
“งั้นแค่ช่วงฝึกงานนี่แล้วกัน ตกลงไหม”
ในที่สุดก็สรุปเอาง่ายๆ เพราะเมื่อมาลองคิดดูแล้วช่วงฝึกงานหากไม่มีคำว่าจอมไตรพ่วงท้ายอาจจะทำให้ลูกๆได้รับอะไรมามากกว่าเดิมก็เป็นได้
“ฉันไม่รู้ว่าเธอคิดยังไงนะปาม แต่ฉันโตมาโดยเป็นจอมไตรมาโดยตลอด จริงอยู่ว่ามีคนมากมายที่เข้ามาอย่างไม่จริงใจ แต่ฉันก็ยังได้เจอเธอ น้ำก็ยังได้เจอเอ หรือไม้เองก็ยังได้เจอกลอนเพื่อนของเธอจริงไหม ฉันคิดว่าลูกๆก็ต้องได้เจอใครสักคนเหมือนกัน เธออย่าคิดมากเลยนะ”
ปฐพีที่ยืนฟังอยู่หน้าห้องค่อยๆก้าวเท้าห่างออกมาจากประตู ไม่ค่อยแน่ใจนักว่าเรื่องอะไร แต่หากพูดถึงเรื่องฝึกงาน มันก็ต้องเป็นเขากับปฐวีไม่ใช่หรือไง อย่างนั้นแล้วไม่ช้าก็คงได้รู้เอง
............................
ความจริงของเรื่องที่ปฐพีไปได้ยินนั้นก็คือปารมีอยากให้พวกเขาได้มีช่วงเวลาที่ไม่ใช่จอมไตรบ้าง สำหรับปารมีคงหวังอยากให้ได้มีช่วงเวลาที่สนุกสนาน แต่ด้านวสุธาคงอยากให้พวกเขาได้เพิ่มความแข็งแกร่งเพื่อจะกลับมาเป็นจอมไตรที่เข้มแข็งขึ้นมากกว่า
แล้วในที่สุดระยะเวลาหกเดือนตลอดช่วงฝึกงานปฐพีก็เลยได้ใช้นามสกุลแม่ หลุดออกจากความเป็นจอมไตรได้ชั่วคราว แยกกับปฐวีฝาแฝดไปฝึกงานกันคนล่ะที่ ปฐวีนั้นเลือกขึ้นเหนือไปฝึกงานที่โรงแรมที่เชียงใหม่ ส่วนตัวปฐพีเลือกมาที่ภูเก็ต ซึ่งตอนนี้ปฐพีก็ได้แต่คิดว่าตนเองอาจจะเลือกผิดเองที่เลือกมายังที่นี่
ปฐพีนั้นถึงไม่ได้นามสกุลจอมไตรแต่ก็ยังคงความเป็นจอมไตรได้อย่างเต็มตัวทั้งคำพูดและการกระทำ อาจจะเพราะเคยชินในตัวตนของตนเองก็เป็นได้ แต่เมื่อไม่มีนามสกุลที่ใครๆก็หวังจะประจบประแจงแล้ว ทั้งท่าทางและคำพูดจึงทำให้หลายคนมองไปว่าเป็นพวกหยิ่งและอวดดี ทั้งที่ปฐพีก็แค่มั่นใจในตัวเองเท่านั้น
ในวันที่เจ็ดของการฝึกงาน เป็นวันที่งานยุ่งอย่างที่ไม่เคยเป็น แต่สำหรับปฐพีที่จัดการทุกอย่างไว้อย่างดีมาก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้ยุ่งจนหัวหมุนอย่างใครๆ หากแต่เมื่อเกิดความผิดพลาดขึ้น ทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ได้เกี่ยวข้องด้วยเลย ปฐพีกลับโดนโทษว่าเป็นสาเหตุให้เกิดความผิดพลาด เป็นเรื่องที่ไม่มีทางจะเกิดขึ้นได้เลยหากว่ายังเป็นจอมไตร ปฐพีไม่ได้คิดทำอะไรให้เกิดเรื่องร้ายแรง ทั้งยังยอมเป็นคนแก้งานส่วนนั้นทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้รู้เนื้อหามาก่อน ไม่ใช่อวดเก่ง ไม่ใช่ว่าใจเย็นหรือยอมคน หากปฐพีสำนึกในฐานะธรรมดาของตนตอนนี้ต่างหาก ตนเองที่มีเพียงตัวเปล่าไม่มีนามสกุลค้ำชู ย่อมไม่มีอะไรไปต่อสู้กับบุคคลที่ตำแหน่งสูงกว่าได้ ถึงจะรู้ว่าเพียงแค่ใช้อำนาจของทางบ้านนิดเดียวเท่านั้นเรื่องคงจบได้อย่างน่าพอใจ แต่ทำแบบนั้นไปจะมีประโยนช์อะไร มันก็แค่เหมือนที่ผ่านๆมา ไม่ต้องทำอะไร ไม่เคยต้องลงแรงต่อสู้ ก็ได้อภิสิทธิ์กลับมาเหนือใคร ถึงอย่างนั้นสิ่งที่คิดมันก็ไม่ได้ทำได้ง่ายขนาดนั้น
งานที่ผิดพลาดนั้นพอได้ศึกษาดูแล้วถึงได้รู้ว่าความผิดพลาดหยั่งรากลึกเกินกว่าที่จะแก้ได้เพียงผิวเผิน เป็นความผิดตั้งแต่ขั้นตอนเริ่มต้น ยังดีที่เป็นโครงการที่ยังไม่ได้เสนอไปจนถึงเบื้องบน ความเสียหายที่เกิดขึ้นจึงยังไม่มี แต่การที่ต้องแก้ตั้งแต่ต้นทำให้ปฐพีแทบไม่มีเวลาที่จะหลับจะนอน แทบไม่ได้กินอะไรเลยด้วยซ้ำนอกจากกาแฟ แล้วตอนที่กำลังจะฟุบลงไปนั้นเอง ประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดขึ้น
“อ๊ะ!”
เสียงร้อยอย่างตกใจของอีกฝ่ายคงเกิดขึ้นเพราะไม่รู้ว่าห้องนี้มีคนอยู่
‘ทั้งๆที่บอกไว้แล้วแท้ๆ’
ปฐพีคิดอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย ก่อนหน้านี้เพราะหัวหน้าเห็นถึงความตั้งใจจริงหรืออยากแกล้งประชดปฐพีก็ไม่แน่ใจถึงได้เปิดห้องในโรงแรมให้เขาทำงานและสั่งไม่ให้ใครเข้ามายุ่งย่ามที่ห้องนี้ตอนที่ปฐพีกำลังแก้งาน เพราะอย่างนั้นจึงไม่มีใครเข้ามาหากเขาไม่เรียก เป็นแบบนี้มาตลอดสองวัน แล้วทำไมกันวันนี้ถึงได้มีพนักงานทำความสะอาดทะเล่อทะล่าเข้ามาได้
“ขอโทษค่ะ เอ่อ... ดิฉันไม่ทราบ”
เสียงเบาหวิวเหมือนพูดอยู่ในลำคออย่างคนไม่มั่นใจยิ่งทำให้ปฐพีไม่ชอบใจเพิ่มมากขึ้น ... แต่เพราะอีกฝ่ายเป็นผู้หญิงจึงเพียงแค่มองโดยไม่ได้ต่อว่าคำใดๆออกไป
ทางคนโดนจ้องเหมือนจะทำอะไรไม่ถูก จึงยืนนิ่งอยู่กับที่เป็นนาน จนกระทั่งเริ่มตั้งสติได้จึงรู้สึกตัวว่าต้องออกไปจากห้องนี้โดยเร่งด่วน แต่ก่อนออกไปดันเผลอเหลือบตาขึ้นมองอีกฝ่ายที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ ลมหายใจเหมือนจะสะดุดเพียงแค่สบเข้ากับดวงตาสีมรกตนั้น ทั้งรูปร่างที่นั่งอยู่ยังรู้ว่าสูงใหญ่ ผมสีดำขลับ ผิวสองสีอย่างคนไทยแท้ พอได้มองแล้วก็รู้ราวกับโดนตรึงสายตาเอาไว้จนไม่สามารถละสายตาจากอีกฝ่ายได้เลย
และก็คงเพราะมองนานเกินไป คิ้วเข้มๆนั้นถึงได้เลิกขึ้นอย่างสงสัยแกมไม่พอใจให้ได้สะดุ้งกันอีกครั้ง คราวนี้เท้าเล็กๆเริ่มก้าวถอยออกจากห้องโดยอัตโนมัติ
“เดี๋ยว”
คำเรียกให้หยุดเบาๆแต่ดูมีอานุภาพนัก เมื่อคนโดนบอกให้หยุดนั้นหยุดกึกราวกับโดนกดปุ่มStopจนคนเรียกที่หงุดหงิดอยู่ยังอดขำในใจไม่ได้
“บอกเค้าให้เอากาแฟมาให้ด้วยนะ ขอบคุณ”
พูดพลางเหลือบสายตามองไปยังเครื่องต้มกาแฟในห้องที่บัดนี้ว่างเปล่า คนถูกวานมองตามแล้วกวาดสายตามองทั้งห้อง ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ได้ค่ะ”
รับคำก่อนเดินออกจากห้องไป ปฐพีก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก จนเวลาเลยผ่านไปเกือบสิบห้านาที จึงมีเสียงเคาะประตู
“ขออนุญาตค่ะ”
“เชิญ”
พูดโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง แต่เมื่อหางตาเห็นว่าใครที่เดินเข้ามาพร้อมเข็นรถเสริฟอาหารเข้ามาด้วยก็มองอย่างแปลกใจ
“ฉันสั่งแค่กาแฟ”
ที่พูดออกไปเพราะอยากแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้สั่งผิด อีกฝ่ายยิ้มให้อย่างสุภาพแล้วลำเลียงอาหารไปไว้บนโต๊ะทานอาหารที่อยู่ไม่ไกล
เสร็จแล้วก็ขอตัวออกไป บอกว่าอีกสองชั่วโมงจะขึ้นมาเก็บจาน
ปฐพีมองคนที่ออกจากห้องไปเงียบๆอย่างแปลกใจ ท่าทางตื่นคนและกลัวเขาอยู่มาก ทั้งอย่างนั้นยังกล้ายกอาหารเข้ามาทั้งที่รู้ว่าเขาไม่ได้สั่ง
‘แปลกคน’
นึกในใจ แล้วก้มลงตั้งใจจะทำงานต่อ แต่กลิ่นอาหารที่ลอยมาแตะจมูกมันรบกวนสมาธิและเตือนให้รู้ว่าตัวเขาไม่ได้ทานอาหารมาหลายชั่วโมงแล้ว เมื่อสมองโดนสั่งให้หิว ในที่สุดปฐพีก็ยอมทิ้งงานไว้ชั่วคราวแล้วรับความหวังดีของร่างบางไว้
แต่ทั้งที่บอกว่าจะมาเก็บจานในอีกสองชั่วโมง แต่เอาเข้าจริงๆกลับมาเก็บตอนเกือบเที่ยง แถมไม่ได้เข้ามาเปล่า ยังขนอาหารอีกมื้อมาวางไว้ เปลี่ยนกาแฟในกาต้มให้เสร็จสรรพ ก่อนจะออกไปเงียบๆ
ไม่ถามความสมัครใจซักคำ
ตอนแรกเขาคิดว่าอีกฝ่ายอาจจะหวังอะไรแปลกๆ แต่พอมาคิดดูแล้ว ตอนนี้ปฐพีเป็นแค่นักศึกษาฝึกงาน แล้วใครจะมาหวังอะไรแปลกๆด้วย
................................
TBC
ปล.ตอนอาจจะไม่เท่ากันที่อื่นะคะ แต่เนื้อหาเหมือนกันค่ะ
ปลล.มันวายแน่นอนค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ดีใจมากเลยค่ะ ที่ได้อ่านภาคอื่นๆของจอมไตร จะรอติดตามนะคะ
-
:L2:
-
เห็นว่าเป็นเรื่องของครอบครัว จอมไตร..
เข้ามาลุ้นกับคุณปฐพีฮํบผม.....
-
ดีใจมากกกก นี่รุ่นลูกแล้วเหรอเนี่ย
ติดตามอย่างใจจดใจจ่อแน่นอนค่ะ
แต่แน่ใจนะ?? ว่าวายแน่นอน อิอิ
-
เย้ๆ ได้อ่านภาคพี่ดินแล้ว ติดตามมากจากเรื่องไม้และกลอนจ้า คนเขียนแต่งสนุกมาก อิอิ ชอบๆ พี่ดินนี่คู่กับปาล์มซินะ(ไม่แน่ใจชื่อ)
-
อ่าาา ภาคใหม่ๆ คนเขียนมาลงเองเลยด้วย.... :-[
มารอติดตามอ่านจ้า
-
ตอนเห็นชื่อจอมไตรครั้งแรก คิดว่าตาฝาดซะอีก
ดีใจมากกกกกก จะได้อ่านเรื่องนี้อีกครั้ง
รอคอยมานานแสนนาน อิอิ
-
เหมือน รีบนเลย นึกว่าตาฝาด
รออ่านภาคต่อของคนอื่นๆ มานานแล้วววว
-
:z2: ดีใจมากเลยคะจอมไตรมาอีกภาคแล้ว
รอมานานสมหวังแล้วคะ :กอด1:
:pig4: คะ
-
เอามาลงเองเลยวุ้ย
อย่าเครียดเรื่องที่บ้านมากนักล่ะจิ๊บ (เราเคยเป็นมาก่อน)
ปล่อยวางเสียเถอะ เพราะมันคงอยู่คู่กับเราไปอีกนาน
๕๕๕
เรื่องนี้ปั่นเพิ่มขึ้นมาบ้างแล้วจิ เดี๋ยวแว๊บไปที่โน้นนนนนนนนนนน
ว้าก ๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด จอมไตรมาแล้ว
ดีใจจังเลยคิดถึงมากๆๆ แวปไปอ่านเรื่องของน้องไม้รอไปหายรอบล่ะ
:m18:ลุ้นๆๆกะพี่ดิน โดนแกล้งด้วย
-
แงบ หลอกให้เราดีใจ แง่ม ๆ
-
มาลงอีกที รุ่นลูกเลย +1
-
ดีใจมากมายค่ะ เปิดหน้าแรกมาแล้วเห็นเรื่องนี้ นึกว่าตาฝาดหรือว่าเรากดผิดกันหว่า
ได้อ่านภาคต่อซะทีหลังจากที่อ่านไม้กับกลอนจนหนังสือเปื่อยหมดแล้วค่ะ
แต่ว่าข้ามมารุ่นลูกเลยเหรอเนี่ย
-
ดีใจมากกกกกกก ที่คนแต่งเอามาลงที่นี่ด้วย
อ่านไม้กับกลอนแล้วทำให้อยากอ่านของคนอื่นๆด้วย
คงต้องมาลุ้นกันต่อมาเรื่องของพี่ดินจะเป็นยังไง
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ถึงคราวของลูกชายแล้วเหรอเนี่ย :mc4:
-
จอมไตร ^^ ดีใจที่ได้อ่านคู่ใหม่ค่ะ
ชอบเรื่องนี้มากจริงๆ ไม้กลอนสนุกสุดๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ลงชื่อรอรวมเล่มเลยหล่ะกันค่ะ 555
-
เย้!!! ภาคต่อมาแล้ว ดีใจๆ ^_^ ข้ามมารุ่นลูกเลยเหรอเนี่ย อิอิ
-
เข้ามาติดตามค่ะ :L2:
-
:mc4: :mc4: :mc4:
จอมไตรมาแล้ววววว มาอีกทีนี้รุ่นลูกเลยแหะ ^^
-
:mc4: :mc4:
มาแล้ว อย่างนี้ต้องฉลอง
-
ต้อนรับเรื่องใหม่ในชุดจอมไตรค่ะ :mc4:
คำผิดค่ะ “ขออนุญาติค่ะ” เป็น "อนุญาต" ตัวนี้ค่ะ
-
เข้ากรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ปล. 1+ ให้รีบน
ปลล. ขอบคุณน้องคนแต่ง ที่ไม่เรียกตัวเองว่า "ไรเตอร์" น่ารักที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดด
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก :m11:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด :m4:
ดีใจโครต โครตดีใจ ได้อ่านจอมไตรภาคอื่นแล้วววววววว :mc4: :mc4: :mc4:
-
:mc4: รอนานมากกกกกกกกกกก ในที่สุดก็มีภาคต่อแล้ว :impress2:
-
:a1: รายงานตัว
:กอด1:
-
อ่าาา นี่รุ่นลูกเลยเหรอนี่ ดีใจจังที่ได้อ่านภาคอื่นๆของจอมไตร :กอด1:
+1
-
เข้ามาอ่านอีกรอบค่ะ เรื่องนี้สนุกมากค่ะ น่ารักพร้อมกับมีความเจ็บแสบคันๆ บ้าง บางเวลา
ขอบคุณจุ๊บจิ๊บนะคะ จ๊วบบบบ :กอด1:
-
รออ่านต่อค่ะ o13
-
+1 ฉลองลงที่นี่ค่ะ
ที่ว่าเอามาลงเล้า เพราะมันใกล้จบเนี่ยยยย
อยากจะกรี๊ดดังๆค่ะ ^^
ตามอ่านที่ในบอร์ดลูเซียส ด้วย
ดีใจจังที่เอามาลงที่นี่
เหอะๆ ,, คุณปฐพี ช่วงฝึกงาน เท่จัง
ปล. รอตาหวาน มาลงที่นี่อีกเรื่องนะคะ ฮ่าๆๆ
-
ว๊าว ในที่สุดภาคต่อเรื่องนี้ก้มา^^ รอนานมากกกกกกก
-
มาเจิ่มเรื่องใหม่ค่ะ น่าสนุกจัง :mc4:
-
กรี๊ดดดด ดีใจค่ะที่คุณจุ๊บจิ๊บเอาซี่รี่ย์นี้มาลง อยากอ่านมาตลอดเลย
ขอบคุณมากค่ะ ^_^
-
เอิ่ม มันนานเกิน เลยเริ่มงงๆตัวละครแระ แบบว่าลืม :laugh:
-
กรี๊ดก่อน กรี๊ดเป็นอันดับแรก
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย
เคยอ่านเรื่องนี้จากอีกบอร์ดนึงอ่ะ พอเห็นว่าเอามาลงบอร์ดนี้ดีใจมากกกกกกกกกกกกกก
^^
*จุดพลุ ๆ ๆ *
-
รักจอมไตร ซีรีส์มาก :L2: ดีใจที่ได้อ่านเรื่องใหม่ (ไม่แน่ใจว่าตัวเองอ่านครบหรือยัง)
ติดตาม และตามติดปฐพีแน่นอน
-
:L2:
คิดถึงบ้านจอมไตร
-
ตามมาอ่านด้วยคนน >< ชอบนิยายคุณจุ๊บจิ๊บมากเลย เรื่องเก่าไม้กลอนก็อ่านหลายรอบมาก หนังสือเยินหมดแว้วววว .,, จบเรื่องนี้รวมเล่มหนูก็เอาด้วยน้า
ขอบคุณค่า + 1 ให้เน้อออ
-
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาติดตามค่า มาลงอีก 1 ตอนค่ะ
มีคนบอกว่างงๆกะชื่อแต่ล่ะคน เดี๋ยวจะอัพผังบ้านจอมไตรให้นะคะ
ขอบคุณคุณ MiSS-U เรื่องคำผิดด้วยนะค่า :L2:
ปล.เรื่องนี้วายแน่นอนค่า
ปลล.บ้านนี้มันชอบผู้ชายทั้งบ้านอ่ะค่ะ ทำใจ อิอิอิอิ :o8:
ตอนที่ 2
“ดีมาก ไม่เสียแรงที่ไว้ใจ เดี๋ยวฉันจะเป็นคนไปนำเสนอเอง เพื่อความน่าเชื่อถือ”
หัวหน้าฝ่ายพูดขอบอกขอบใจปฐพี ดูท่าทางจะพอใจกับผลงานการแก้งานของปฐพีอยู่มาก แต่ก็ไม่คิดจะให้เครดิตกับคนทำมากนัก ปฐพีเองก็ไม่ได้สนใจ เพราะที่มาฝึกงานต้องการประสบการณ์ไม่ได้ต้องการชื่อเสียง
ร่างสูงเดินเรื่อยมาตามทางออกของพนักงาน ในหัวหนักอึ้ง รู้สึกวิงเวียนจนต้องหลับตายืนพิงกำแพงชั่วขณะ
แล้วพอลืมตาขึ้นมาอีกครั้งนั้นเอง
“อะ!”
คนที่ร้องออกมาอย่างตกใจไม่ใช่ปฐพี แต่เป็นอีกฝ่ายที่จ้องปฐพีอยู่ต่างหาก
“เธอนี่เอง”
ปฐพีเอ่ยเบาๆ พอมายืนมองในที่สว่างๆ ใกล้ๆแบบนี้แล้วถึงได้เห็นว่าอีกฝ่ายเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ผิวขาว ปากแดง ตาชั้นเดียวแต่ก็กลมโต แบบที่ไม่ได้เรียกว่าสวย และถึงจะดูเรียบๆแต่ก็น่ารักดีไปอีกแบบ
“ท่าทางไม่ดีเลยนะคะ เอ่อ ไหวไหมค่ะนี่”
คนตัวเล็กสีหน้าลำบากใจ เหมือนกลัวว่าหากปฐพีเป็นอะไรไปตรงนี้ ตัวเองจะต้องรับผิดชอบแบกอีกฝ่ายไปส่งหมอ ร่างสูงยิ้มขำกับท่าทางซื่อๆนั้นแล้วโบกมือไปมาเป็นเชิงว่าไม่ได้เป็นอะไร แต่มันคงดูไม่น่าเชื่อถือนัก
“คุณรอตรงนี้ก่อนนะคะ”
ว่าอย่างนั้นแล้วก็วิ่งไป ปฐพีไม่ได้ตั้งใจจะรออย่างที่อีกฝ่ายบอกให้รอหรอก แต่เพราะยังไม่มีแรงจะเดินต่อ จึงได้แต่ยืนพักนิ่งๆอยู่ตรงนั้น
“คุณ มาทางนี้ก่อน”
ร่างบางกลับมาอีกครั้งพร้อมถุงพลาสติกที่ใส่ของมาจนเต็ม มาถึงก็ดึงแขนเสื้อปฐพีให้เดินตามไปด้วยกัน แล้วปฐพีก็ยอมตามไปอย่างว่าง่ายทั้งที่ไม่ใช่นิสัยของตนเองเลย
ที่ๆร่างบางพามาเป็นห้องเล็กๆไม่ไกลจากทางเดินเข้าออกของพนักงานนัก ข้างในมีพวกที่นอนและเครื่องใช้อยู่เต็มไปหมด
“ห้องเก็บของคะ แต่สะอาดนะคะ เอ่อ...ฉันมาทำความสะอาดทุกวันเพราะอาศัยนอนบ่อยๆน่ะคะ”
พูดไปพร้อมเปลี่ยนผ้าปูที่นอนและปลอกหมอนให้ใหม่ไปด้วย พอจัดทุกอย่างเรียบร้อยเข้าที่เข้าทาง ร่างเล็กๆก็ดันตัวปฐพีให้นั่งลงบนที่นอนนั่นแทนการยืนมองโน่นมองนี่ในห้อง
“สะอาดจริงๆค่ะ รับรอง กินยาเถอะค่ะ จะได้นอนพัก”
ยาที่ถูกส่งมาให้พร้อมขวดน้ำเป็นยาแบบที่สามารถกินได้แม้ตอนท้องว่าง ปฐพีอดยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อได้รับความใส่ใจจากอีกฝ่าย
“คุณนอนเถอะ เออนี่ผ้าห่ม ของฉันเอง ถ้ายังไงเดี๋ยวฉันจะวิ่งไปเอาที่ห้องซักมาเปลี่ยนให้นะคะ”
ว่าแล้วก็ลุกขึ้นเตรียมตัวจะวิ่งไปเอาผ้าห่มมาให้จริงๆ จนร่างสูงต้องรีบยึดข้อมือไว้
“ไม่เป็นไร ผมใช้อันนี้ได้ ถ้าคุณอนุญาต”
พอดูเขาห่มผ้าเสร็จร่างบางก็ลุกขึ้นเดินไปเอื้อมหยิบอะไรสักอย่างหลังกองผ้า และที่ปรากฏออกมาคือพัดลมเก่าๆเครื่องหนึ่ง
“ห้องนี้ร้อนไปหน่อยเพราะมีหน้าต่างบานเดียว เปิดพัดลมไล่อากาศหน่อยล่ะกันนะคะ”
พัดลมหรือ...ปฐพีจำไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายที่ตนใช้พัดลมนั้นมันเมื่อไหร่กัน
“คุณไม่ต้องทำงานหรือ”
เพราะเห็นอีกฝ่ายไปหยิบหนังสือนั่งอ่านอยู่ที่ริมหน้าต่าง ไม่มีทีท่าว่าจะไปทำงานก็เลยเอ่ยปากถามขึ้นมา
“กะดึกค่ะ”
ตอบสั้นๆแล้วก็จดจ้องตัวหนังสือต่อไป ทิ้งให้คนนอนบนเตียงได้สำรวจตัวเองโดยไม่รู้ตัวอีกครั้ง
ขาวจริงๆนั่นล่ะ
ปฐพีคิดเมื่อร่างนั้นต้องแสงแดดก็ยิ่งขาว ใบหน้าเกลี้ยงเกลาไม่มีร่องรอยของเครื่องสำอางค์คงไม่ได้แต่งหน้าเพราะงานคลีนเนอร์นั้นไม่จำเป็นต้องแต่งอยู่แล้ว แก้มเนียนมีสีแดงนิดๆอย่างเป็นธรรมชาติ น่าจับเล่น อันที่จริงมันก็น่าจับเล่นทั่วทั้งใบหน้า และคงจะทั่วทั้งตัวด้วย
“อย่าจ้องสิ”
ดูเหมือนอีกฝ่ายจะเริ่มรู้ตัวแล้วว่าโดนมอง ร่างนั้นจึงหันมาพูดอ้อมแอ้มเบาๆ แก้มนวลแดงเข้มขึ้นกว่าเมื่อครู่อย่างเห็นได้ชัด ปฐพีมองภาพนั้นอย่างเพลินตา คิดในใจตัวเองว่า น่ารักจริงๆนั่นล่ะ แล้วหนังตาก็ค่อยๆหนักขึ้น...จนในที่สุดก็หลับไป
............................
“ตื่นเถอะค่ะ”
ที่โดนเขย่าตัวและเรียกชื่อแผ่วเบายามต้องการปลุกแบบนี้เคยมีก็แต่คุณปามเท่านั้นที่ทำ ปฐพีที่ยังครึ่งหลับครึ่งตื่นจึงดึงตัวอีกฝ่ายมากอดด้วยความเคยชิน
“อ๊ะ”
เสียงอุทานอย่างตกใจยิ่งทำให้อยากแกล้ง ร่างสูงดึงตัวคนปลุกเข้าสู่อ้อมกอด รับรู้ได้ถึงสัมผัสที่จะว่าเหมือนที่เคยก็เหมือน จะว่าต่างจากที่เคยก็ต่าง มันช่างน่าสงสัย คิดอย่างนั้นก็จริง แต่คนที่ยังหลับตากลับกดจมูกลงที่แก้มอีกฝ่ายไปแล้ว ทำแบบที่เคยทำกับผู้ที่เลี้ยงตนมา
“อ๊ะ คุณ!....”
และเสียงไม่ค่อยคุ้นหูก็ทำให้ปฐพีเริ่มรับรู้ถึงความผิดปกติ คุณปามตัวเล็กลงหรืออย่างไร แล้วแก้มนุ่มที่หอมเมื่อครู่ก็มีกลิ่นที่แปลกออกไปเสียด้วย หรือว่า...ปฐพีคิดแล้วกลั้นหายใจลืมตาขึ้นมาถึงได้รู้ว่าตัวเองกำลังกอดคนร่างเล็กตัวขาวปากแดงที่ตนนั่งมองก่อนหลับไปอยู่นี่เอง ดูเหมือนว่าตอนนี้ นอกจากปากแล้ว แก้มใสยังขึ้นสีแข่งกันแดงด้วยสิ
“ปล่อยเถอะ...ค่ะ”
ก้มหน้าชิดอกพูดเพื่อซ่อนใบหน้าเขินอายของตัวเองแบบนั้น ไม่มีหมาป่าที่ไหนเค้าจะปล่อยไปง่ายๆหรอก
ปฐพีเองก็เป็นหมาป่าด้วยสิ ร่างสูงละมือข้างหนึ่งไปประคอมแก้มนิ่มมือนั้นขึ้นมามองให้ชัดๆ ไล้นิ้วมือไปตามริมฝีปากอิ่มแดงอย่างเบามือ นิ่มอย่างที่คิดไปทุกที่จริงๆ
คิดอย่างนั้นแล้วก็โน้มใบหน้าลงไปจนชิด แนบริมฝีปากลงไปแผ่วเบา ซึ่งร่างเล็กนั้นท่าทางจะยังงงอยู่มาก เพราะไม่ได้ทำอะไรนอกจากมองปฐพีอย่างอึ้งๆ
“น่ารักจริงๆ”
พึมพำชิดริมฝีปากอีกฝ่าย แล้วจุมพิตลงไปอีกครั้ง หากครานี้กลับเบียดดันให้ริมฝีปากอิ่มนั้นเผยอออกจากกันก่อนจะแทรกปลายลิ้นลงไปไล่ชิมความหวานภายในเรียวปาก
“อือ”
ดวงตากลมปิดลง พร้อมเสียงในลำคอที่ดังออกมาอย่างต่อต้านแผ่วเบา อยากทำมากกว่านี้ แต่คงไม่ได้ ปฐพีถอนริมฝีปากออกมาอย่างเสียดาย ยิ่งพอมองเห็นท่าทางหอบหายใจโดยยังอยู่ในอ้อมกอดของเขาแบบนี้ด้วยแล้ว ปฐพีอยากเป็นคนไม่ดีบ้างจังน้า...แล้วก็เลยกดจมูกลงที่แก้มแดงปลั่งนั้นอีกครั้งด้วยความตั้งใจของตัวเอง
“อ๊ะ พอ...ปล่อยเถอะค่ะ ต้องทำงาน”
สุดท้ายถึงอยากกอดไว้นานแค่ไหนก็ต้องจำใจปล่อยร่างบางออกไป
“คุณดีขึ้นแล้วก็กลับไปพักต่อที่บ้านเถอะค่ะ ไปก่อนนะคะ อ๊ะ!”
รู้สึกว่าถูกรั้งไว้จากข้างหลัง คนที่กำลังจะวิ่งเลยอุทานแล้วหันมามอง จึงเห็นว่ามือที่โดนรั้งไว้นั้น คนตัวโตกำลังสวมแหวนทองคำขาวฝั่งเพชรเม็ดเล็กให้อย่างแผ่วเบา
“...อะไร”
พูดแล้วก็พยายามขืนมือออกเพื่อจะถอดแหวนคืนให้ แต่ปฐพีที่รู้ทันก็ไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้ทำอย่างที่ตั้งใจ
“เก็บไว้เถอะ ผมให้”
พูดพร้อมรวบมือทั้งสองข้างของเธอมารวมไว้
“แต่ว่า”
“มันไม่ใช่ของมีราคาอะไร เก็บไว้เถอะ”
ท่าทางลังเลของอีกฝ่ายทำให้ปฐพีเอ่ยโกหกเรื่องราคาแหวนออกไป หลังจากที่ยื้อกันอยู่นานคนแรงน้อยกว่าก็เป็นฝ่ายยอมแพ้ไป ยอมเก็บแหวนวงนั้นไว้ในที่สุด นั่นเองปฐพีจึงยอมปล่อยมือเล็กให้เป็นอิสระ
ปฐพีก็มองคนที่กำลังจะก้าวออกจากห้องเก็บของเพื่อไปทำงานด้วยรอยยิ้ม สุดท้ายก็รู้สึกทนไม่ได้จนต้องเดินไปดึงร่างบางเข้าหาตัวอีกครั้ง เขาจูบเบาๆที่ริมฝีปากก่อนจะปล่อยให้ร่างบางไปทำงานจริงๆ
คนตัวเล็กหน้าแดงจัดตอนที่วิ่งออกไปจากห้อง น่ารัก น่าหลง ปฐพีไม่เคยคิดหรือรู้สึกอย่างนี้กับใครสักครั้ง ปากแดงๆเจ่อๆแบบนั้นจะเป็นไรไหมนะ
ความรู้สึกหวงและห่วงถาโถมเข้ามา แล้วตอนนี้เองที่เพิ่งนึกได้
“ลืมถามชื่อไปเลย”
ทั้งๆที่จูบไปแล้วแท้ๆ แถมยังจองอีกฝ่ายไว้ด้วยแหวน
ปฐพีหัวเราะในความป้ำเป๋อของตัวเองแล้วลุกขึ้นจากที่นอนเพื่อกลับไปที่พัก เอาเถอะ พรุ่งนี้ค่อยถามก็แล้วกัน
.................................................
TBC ฮับ
-
:กอด1: :กอด1:
-
ปฐพีไม่ค่อยเลยน่ะ เพิ่งเจอกันไม่ใช่เหรอ
แล้วดูดิมีให้แหวนไปอีกต่างหากอ่ะ
แต่ไม่เป็นไรคนแต่งบอกว่าวายเพราะงั้น
เราจะไม่คิดมากเรื่องผู้หญิงคนนี้แล้ว
ปฐพีตอนหน้าอย่าลืมถามชื่อด้วยน่ะ
:กอด1: :L2: :pig4:
-
วายสินะ วายใช่ไหม T^T
แต่บอกว่าวายนี่ T^T งั้นจะพยายามข่มใจ(ไอ่นี่ยังไง)อ่าน
-
ผู้หญิงแน่เหรอ 555+ ให้แหวนไปซะละ เร็วจริงอะไรจริง หุหุ
-
ขโมยจุ๊บกันดื้อๆๆ งื้อออออ :m3:เขิลอ่ะ
-
โอเคค่ะ
ในเมื่อคุณจุ๊บจิ๊บบอกว่าเรื่องนี้มันวาย เราจะเชื่อไปก่อนละกันค่ะ เพียงแต่ตอนนี้คุณปฐพียังไม่ค้นพบตัวเองเท่านั้น เอิ๊กๆ :z1:
แต่แอบสงสัยสาวน้อยคนนั้นเป็นใคร(อย่าลืมถามเชื่อนะคุณปฐพี) เป็น ญ แท้รึป่าว คนจะใช่ละมั้ง =_=
-
น้องคนนั้นไม่ใช่ผู้หญิงแท้ ๆ ใช่มั๊ย
-
นายเอกเปนผู้หญิง??
-
ปฐพีนี่ไม่ใช่เล่นนะทำเนียนลวนลามคนอื่นหน้าตาเฉย :-[
ผิดกับบุคลิกที่อ่านตอนแรกๆดูเหมือนเป็นคนสุขุม เฉยๆ แอบเก็บกด555
สงสัยถูกใจสาวหรือหนุ่มน้อย(เป็นนิยายวายโนะ)คนนี้อย่างแรง
มาอัพบ่อยๆนะคะ ติดตามผลงานอยู่ค่ะ :pig4:
-
นายเอกชอบแต่งหญิง?? :a5:
-
ปฐพี อ่านตอนแรกเหมือนสุขุม นุ่มลึก ไงมือไวใจเร็วขนาดนี้ละครับท่าน ฮ่า ฮ่า ฮ่า o18
-
:-[ แต่งงานแล้วค่า แต่งแล้ว~ (/โดนตบหัว)
ปฐพีนี่ไม่ใช่เล่นนะทำเนียนลวนลามคนอื่นหน้าตาเฉย :-[
ผิดกับบุคลิกที่อ่านตอนแรกๆดูเหมือนเป็นคนสุขุม เฉยๆ แอบเก็บกด555
สงสัยถูกใจสาวหรือหนุ่มน้อย(เป็นนิยายวายโนะ)คนนี้อย่างแรง
มาอัพบ่อยๆนะคะ ติดตามผลงานอยู่ค่ะ :pig4:
เห็นด้วยอย่างแรง เก็บกดใช่มั้ย เก็บกดนักก็ปล้ำเลย... (/โดนตบอีกรอบ)
ถึงตัวเอกจะพูด"ค่ะ/คะ" แต่เราก็มีความสามารถที่จะเมินคำนั้นโดยสิ้นเชิง และหลั่นล้ากับ"นิยายวาย"เรื่องนี้ต่อไป :laugh:
-
อยากดูผังบ้านจองไตรเหมือนกัน ตอนนี้อ่านก็มี งง บ้าง ใครเป็นใคร ลุกใครหว่า :laugh:
-
ตามเข้ามา เพราะชื่อเรื่อง
+1 ให้เป็นกำลังใจ ครับ :กอด1:
-
ไม่ใช่แม่สาวแหงๆเลยอ่ะ
-
เดี๋ยวจะมาต่อให้อีกตอนนะคะ :กอด1: ไปซื้อขนมหนึ่งแป็บค่ะ
ผังบ้านไว้จะลงให้นะคะ ไปดูแล้วมันสปอยเรื่องไปนิดหน่อย รอให้พ้นจากช่วงนั้นจะลงให้ค่ะ
สำหรับคนที่งงๆนะคะ
ตอนนี้เป็นตอนของ ปฐพี ... ซึ่งเป็นฝาแฝดคนพี่ ลูกชายของคุณดิน (วสุธาหรือท่านประธานในตอนของไม้-กลอนนั่นเองค่ะ)
งงไหมค่ะเนี่ย :serius2:
อิอิอิ
-
ถึงขั้นให้แหวนแทนใจ
เหอะๆ
ยังไงล่ะเนี่ย ,,
หวังว่า คุณปฐพี คงจำแหวนตัวเองได้นะ ว่าอยู่กับใคร
><
-
มันออกจะแปลกๆแหะ ตกลงมันวายจริงๆใช่ไม๊นี่ o22 มีคนคาดคะเนไปต่างๆนาๆแหะ แต่...ไม่กล้าเดาใช้รอตอนต่อไปดีกว่าแหะ :กอด1:
-
มันวาย ใช่สิ มันวาย
รอๆ ปล่อยแม่สาวจูออนนี่ไปซะ มันวายๆๆๆ :z3:
-
มาย้ำอีกทีว่ามัน วาย ค่ะ
ตอนที่ 3
“นี่ครับรายงานตลอดปีนี้ที่ท่านสั่งให้เตรียมไว้”
ปฐพีพยักหน้าแล้วโบกมือไล่ผู้จัดการโรงแรมให้ออกไปด้านนอก จากนั้นจึงเริ่มเปิดแฟ้มอ่านดูข้อมูล
แม้ในหัวจะยังหงุดหงิดไม่เลิก ที่ไม่มีใครว่างพอจะมาทำงานที่นี่ ทั้งๆที่ปฐพีเลี่ยงมาได้ตลอดตั้ง 5 ปี
ตอนที่ถูกสั่งให้มานั้น แทบจะเถียงหัวชนฝากับพ่อ แต่เพราะคนอื่นติดโปรเจคกันจริงๆ และที่นี่เริ่มดูเหมือนจะมีปัญหา ปฐพีจึงเลี่ยงงานนี้ไม่ได้
แล้วรายการบัญชีรายรับรายจ่ายนี่เองที่ทำเอาปฐพีหายใจสะดุดไป
ทั้งที่มีชื่อมากมายเต็มไปหมดในบัญชีจ่ายเงินเดือนพนักงาน แต่ทำไมชื่อที่ไม่อยากจะอ่านเจอถึงได้ลอยเข้ามาสู่สายตาได้ง่ายนัก
‘จิตตา พิพัทชล’
จิตตา พิพัทชล...ผู้หญิงคนนั้น คนที่ปฐพีคิดว่าตัวเองหลงรักไปโดยที่ยังไม่รู้จักอีกฝ่ายเลย
..............................
วันถัดมาเมื่อปฐพีมาทำงาน เขาก็พบเธออีกครั้ง และคราวนี้ปฐพีไม่คิดจะพลาด
“สวัสดีครับ”
ปฐพีส่งเสียทักทาย เธอหันมาแล้วเอียงคออย่างสงสัยในทีแรก ก่อนจะทำท่าเหมือนว่านึกออก
“คุณ...”
เสียงที่เปล่งออกมาต่างจากเมื่อวานเล็กน้อย ปฐพีรู้สึกว่าเมื่อวานเสียงเธอแหบกว่านี้ แต่เขาอาจจำผิดหรือรู้สึกไปเอง
“ผมยังไม่ได้ถามชื่อคุณเลย”
“จิตตาค่ะ คุณล่ะ”
เธอตอบกลับมาทันทีและถามกลับ รอยยิ้มสวยที่ส่งมาให้มันก็สวยอยู่หรอกในสายตาปฐพี แต่ว่า มันไม่ใช่แบบที่ปฐพีเห็นเมื่อวาน ปฐพีไล่ความคิดไล่สาระของตัวเองออกไป อาจเพราะวันนี้เธอแต่งหน้า จึงทำให้รู้สึกแตกต่างจากใบหน้าไร้เครื่องสำอางค์เมื่อวานนี้
“ปฐพีครับ”
หลังจากนั้นทั้งสองก็คุยกันอยู่ครู่ใหญ่ จนถึงเวลาที่เธอต้องทำงานและเพื่อนร่วมงานมาตามเธอจึงผละไป
“แล้วเจอกันนะคะ”
จิตตากล่าวทิ้งท้าย และยิ้มสวยส่งมาให้อีกครา ปฐพีก้มหัวเป็นเชิงลาให้หญิงสาว ความรู้สึกว่าแตกต่างจากเมื่อวานยังคงอยู่ในใจ แต่มันจะเป็นไปได้ยังไง สงสัยว่าตัวเองจะยังรู้จักเธอไม่ดีพอแล้วจึงคิดเอาเองว่าหญิงสาวจะเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ เธอก็คงแค่แตกต่างจากที่ปฐพีคิดไว้
ชายหนุ่มไล่ความคิดไร้สาระที่คิดว่าเหมือนเป็นคนละคนทิ้งไป ก็จะเป็นไปได้อย่างไร เมื่อเห็นๆอยู่ว่าเป็นคนๆเดียวกัน
เพราะรู้ตัวดีว่ารักไปแล้ว ไม่กี่วันถัดมาปฐพีจึงขอคบกับเธอและเธอเองก็ตอบตกลง
แม้ว่าปฐพีจะมองเห็นข้อเสียมากมายของเธอ ทั้งใจร้อนไม่ฟังใคร ทั้งเอาแต่ใจอยากได้อะไรก็จะพยายามให้ได้ ทั้งเรื่องที่ไม่ค่อยให้ความเคารพผู้ใหญ่ แต่เขาก็พยายามมองข้ามเรื่องเหล่านี้ไป เพราะยังจำได้ถึงความอ่อนโยนใจดีของตัวเธอเมื่อได้พบกันเมื่อแรกๆ
แต่แล้ววันหนึ่งปฐพีก็ทนไม่ได้ เมื่อวันหนึ่งที่ไปเที่ยวด้วยกัน หญิงสาวนั้นชนคุณยายคนหนึ่งที่หาบของขายอยู่ข้างทางเพราะเธอไม่ระวัง แทนทีจิตตาจะขอโทษ เธอกลับอารมณ์เสียและโทษว่าทั้งหมดนั้นคือความผิดของคุณยายคนนั้น เธอด่าคุณยายคนนั้นด้วยเสียงอันดังอย่างไม่เกรงใจใคร ปฐพีจึงต้องห้าม ช่วยยายคนนั้นเก็บของพร้อมจ่ายเงินค่าเสียหายให้ ก่อนจะชวนจิตตากลับ
“คุณไม่น่าเอาเงินให้ยายแก่นั่นเลย”
เมื่อมาถึงห้องพักของปฐพีหญิงสาวก็เปิดประเด็นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ
“แต่คุณเป็นคนไปชนแกนะ”
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ใครใช้ให้มาตั้งของข้างทางเดินอย่างนั้นกันเล่า”
ปฐพีส่ายหัวอย่างระอาใจ เขามองไม่เห็นความใจดีของหญิงสาวอย่างที่ตัวเองเคยมองเห็นเมื่อแรกๆเลยสักนิด ความรู้สึกว่ารักหญิงสาวนั้นยังคงมีอยู่ แต่ที่ปฐพีรักคงเป็นหญิงสาวที่รู้จักเมื่อแรกๆ ไม่ใช่คนที่ปฐพีคบด้วยอยู่ทุกวันนี้
“จิตตา”
“ค่ะ”
“ผมว่า เราห่างกันดีกว่าไหม”
เมื่อตัดสินใจ ปฐพีจึงกล่าวออกไป หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองปฐพีอย่างตกใจ
“คุณพูดอะไรน่ะคะ คุณไม่รักจิตตาแล้วหรือ”
ใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางค์อย่างสวยงามนั้นเศร้าหมองลงไปถนัดตา
“ผมคิดว่าเราสองคนคิดไม่ตรงกันมากเกินไป”
หญิงสาวเงียบไป เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากัน แล้วน้ำใสๆก็ไหลลงมาตามแก้มนวล
“ทำไมล่ะคะ ทั้งที่จิตตารักคุณพีมากแท้ๆ”
เสียงสะอื้นไห้ของเธอทำเอาปฐพีใจอ่อนไปกว่าครึ่ง เขาก้มลงรวบตัวอันสั่นสะท้านของหญิงสาวมากอดไว้
“อย่าเลิกกับจิตตานะคะ ถ้าไม่มีคุณพี จิตตาจะอยู่ยังไง”
หญิงสาวกล่าวด้วยเสียงสะอื้น จับปฐพีไว้แน่นเมื่อเด็กที่กลัวว่าจะโดนทิ้ง
“จิตตารักคุณนะคะ รักมาก”
เธอสบสายตากับชายหนุ่มยามเอ่ยคำนั้นออกมา
ปฐพีมองตาเธออยู่นาน ดวงตากลมสวยเต็มไปด้วยน้ำตา ถึงอย่างไรปฐพีก็ไม่อยากเห็นเธอร้องไห้ มือหนาเกลี่ยเช็ดน้ำตาให้อย่างเบามือ จากที่ต้องการเพียงแค่ปลอบใจความปรารถนาครอบครองก็เข้ามาแทนที่ ปฐพีจุมพิตหญิงสาวแผ่วเบา และเมื่อจิตตาเพียงแค่หลับตารับสัมผัสนั้นอย่างเต็มใจ ปฐพีจึงแนบกายเข้าหามากยิ่งขึ้น แล้วเหตุการณ์มันก็ดำเนินไปตามครรลองของมัน
เมื่อได้แนบชิด ปฐพีก็รู้ตัวว่าตนเป็นคนแรกของจิตตา คำว่ารักที่เธอพร่ำบอกและครั้งแรกที่หญิงสาวมอบให้อย่างเต็มใจเป็นเหมือนหลุมพรางฉุดปฐพีที่กำลังจะปีนขึ้นมาให้ตกลงไปในนั้นอีกครั้ง แล้วดูเหมือนครั้งนี้หลุมจะลึกขึ้นกว่าเดิมเสียด้วย
.........................................
แต่แล้วทุกอย่างก็มาถึงคราวจบจริงๆ ไม่ใช่เพราะความต้องการของปฐพี หากเป็นความต้องการของจิตตาเองต่างหาก
ก่อนที่ปฐพีจะกลับจากฝึกงานเพียงสองวัน ปฐพีเตรียมจะบอกความจริงแก่เธอว่าตนเป็นใคร แต่เขากลับต้องรับรู้ความจริงที่แสนปวดใจ เมื่อเธอพูดคุยกับเพื่อนพนักงานด้วยกันเรื่องเขา ว่าโง่เง่าแค่ไหนที่ไม่ได้รู้เลยว่าเธอไม่เคยรักเขาเลย ที่คบก็เพราะต้องการให้คนที่เธอเกลียดคนหนึ่งเจ็บช้ำเท่านั้น เธอย้ำว่าปฐพีโง่ที่คิดว่าการมอบครั้งแรกของเธอให้นั้นมันเป็นเพราะความรัก ทั้งๆที่เธอก็แค่รู้ว่าเป็นวิธีที่จะดึงผู้ชายโง่ๆไว้กับเธอเท่านั้น ตอนนี้เธอได้เจอคนใหม่ที่ดีกว่าแล้ว
ปฐพีเดินออกมาห่างๆ และนัดเธอมาคุยเย็นนั้น ไม่ช้าเลยเมื่อปฐพีพูดเรื่องเธอมีคนอื่นขึ้นมา จิตตาก็ขอเลิกกับปฐพีทันที
“ฉันอยากมีบ้านหลังใหญ่ๆ มีรถสวยๆขับ ใช้ชีวิตอยู่อย่างสุขสบาย”
ปฐพีนั่งนิ่งฟังเธอพูดถึงอนาคตที่เธอต้องการ ในใจนั้นอยากบอกเหลือเกินว่าสิ่งเหล่านั้นปฐพีสามารถหาให้เธอได้ ทำให้เธอได้โดยไม่ยากเย็นเลยสักนิด แต่มันจะมีประโยชน์อะไรล่ะ กับผู้หญิงที่ปฐพีรู้แล้วว่าเห็นเงินดีกว่าอะไรทั้งหมด
เรื่องของปฐพีและจิตตาจบมาตั้งแต่วันนั้น ผละจากเขาไปแล้วจิตตาก็ไปคบกับหัวหน้าฝ่ายประสัมพันธ์ที่หญิงสาวคิดว่ามีอนาคตดีกว่าปฐพี
หลังจากนั้นปฐพีก็กลับไปที่กรุงเทพ กลับไปเป็นจอมไตรเหมือนเคย และไม่เคยแม้แต่คิดจะถามข่าวคราวใดๆของเธออีก
ปฐพีได้ใช้ชีวิตในแบบที่ไม่ใช่จอมไตร เรียนรู้โลกในอีกแง่ และเข้มแข็งขึ้น ถึงแม้จะไม่เคยพูดหรือแสดงออก แต่ปฐพีก็ไม่สามารถหลอกตัวเองได้ว่า ไม่เจ็บ เพราะฉะนั้นปฐพีจึงพยายามเลี่ยงที่จะมาที่นี่โดยตลอด
ปฐพีหยุดความคิดตัวเองแล้วเริ่มกลับมาจดจ้องที่ชื่อหญิงสาวคนนั้นอีกครั้ง
“ไม่น่าเชื่อว่าจะยังทำงานอยู่ที่นี่ ด้วยตำแหน่งเดิม”
ปฐพีพูดกับตัวเอง เพราะความทะเยอทะยานของเธอแล้ว ปฐพีไม่อยากเชื่อจริงๆว่าผ่านมาห้าปีเธอจะยังอยู่กับที่ ทำงานที่เธอบ่นเสมอว่าต้อยต่ำเรื่อยมา
“พนักงานรายวัน”
คือคำที่กำกับไว้ ไม่ใช่พนักงานประจำอย่างที่เคยเสียด้วย ปฐพียิ้มที่มุมปากอย่างมาดร้ายเพราะดูท่าแล้วไม่ใช่เพราะว่าอีกฝ่ายไม่ทะเยอทะยานหรือไม่อยากไปให้พ้นๆจากงานนี้หรอก แต่เธอคงไม่มีที่จะไปแล้วมากกว่า การแก้แค้นเป็นสิ่งหอมหวาน นั่นล่ะที่ปฐพีคิด เพราะงั้นจึงต่อสายเพื่อเรียกผู้จัดการมาพบทันที
ปฐพีไม่เคยคิดจะปรานีคนที่เคยทำให้ตัวเองช้ำใจเสียด้วย!
.................................
TBC
ปล.แก้ตัวแทนปฐพีเค้านิดนึง บางทีปฐพีแลดูโง่ๆ แหะๆ แต่ช่วยๆเข้าใจว่าพี่ท่านไม่รู้เรื่องอะไรเลย และก็เจอจิตรินแค่วันเดี๋ยวแป็ปเดียว แล้วจะให้แยกคนที่หน้าเหมือนกันมากก็ยากอยู่นะคะ แม้มันจะเป็นผู้หญิงกะผู้ชายก็เถอะ (แก้ตัวแทนสุดฤทธิ์ อิอิ)
-
พี่น้องฝาแฝด ชายหญิง สินะฮะ
แต่คงจะกลับมาแก้แค้นผู้ชายที่หน้าเหมือนคนนั้นคืนสินะ แลดูมาม่าโชยมาแต่ไกล :z3:
-
อ๊ายยยยยยยยยยย เราอยากให้ถึงตอนปัจจุบันเร็วๆจังเลย >_<
รอค่ะ รอ ........ เรามีรูปผังคนในบ้านจอมไตรเก็บไว้ด้วยเหมือนกัน อิอิ
-
พล็อตเหมือนละครช่องหลากสี แต่แบบเนี้ยล่ะที่เค้าชอบบบบบบบบ555
-
ลงเร็วมากเลยค่ะ ดีใจมากๆ (ได้รู้ชื่อนายเอกแล้วด้วย!)
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่ะ ดำเนินเรื่องเร็วได้ใจมากๆเลย
ส่วนปฐพี... เจอกันก็อย่ารุนแรงมากนะ เอาแค่แบบจำเลยรักก็พอ :laugh:
-
นึกถึงเรื่องจำเลยรักขึ้นมาตะหงิดๆ
-
อ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เกทแล้วๆ แฝดชายหญิงแน่ๆ เอาละสิเข้าใจผิดไปแล้วจะทำยังไงละนี่ :a5:
-
ฝาแฝดผิดฝาผิดตัวสินะ
พี่กะน้อง จะมีสามีเดียวกัน o12
-
:z13: + ก่อนมิถุนามาอ่านนะ
-
มาต่อไวทันใจคนรอมากๆๆๆๆๆ เลยค่ะ :laugh: :laugh: :laugh:
รอลุ้นตอนต่อไป คุณพีจะเจอรักแรกตัวจริงเมื่อไหร่อะ :z1:
-
:L2:
-
ความซวยมาตกที่น้องฝาแฝด :เฮ้อ:
แต่ยังไงซะ นายปฐพีก็ต้องตกหลุมรัก ฝาอีกฝาแน่ ๆ ...... ก็วายยยยยอ่ะ :z2:
หยิบยื่นกำลังใจให้นะครับ + เมื่อคืนเอง :กอด1:
-
อ๊ะ ผู้ชายจริงๆ ด้วย
ว่าแต่ จิตตา กับจิตรินเนี่ยเป็นแฝดเหมือนกันใช่ม้า
แต่จิตตรีนิสัยแย่
คุณพีไวไฟมากๆจริงๆ
-
แสดงว่าคนที่เคยดูแลปฐพี เป็นผู้ชายหน้าเหมือนสินะ อาจเป็นพี่น้องฝาแฝดที่มาทำงานแทนอะไรทำนองนั้น หรือทำงานอยู่ที่เดียวกันอยู่แล้ว?
แต่ตอนนี้แอบสั้น....ดีที่คุณจุ๊บจิ๊บบอกแล้วว่าแต่งเรื่องนี้จบแล้ว ไม่งั้นเราคงทนรอตอนต่อไปไม่ไหวแน่ >"<
-
มาอ่านด้วยค่ะ :L2:
-
แก้แค้นผิดคนแล้วก็รักใช่มั๊ย
-
:กอด1:
อยากรู้ว่าจะเกิดไรขึ้นในปัจจุบันมาต่อเร็ว ๆ นะคะ
:pig4: คะ
-
อ่าน 2 ตอนรวด เป็นฝาแฝดเหมือนกันซะด้วย
แต่แหมเจอกันครั้งที่ 2 ก้อจุ๊บเค้าซะแล้วนะนายปฐพี
แต่ก้อนะเจอกันตอนมึนๆๆๆ ก้อต้องจำไม่ได้อยู่แล้วถือว่าให้อภัย
-
เข้ามากรี๊ด ปฐพี จะมาแก้แค้นแล้ว
อยากอ่านจอมไตรคนอื่น ๆ ด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะที่เอามาลงให้อ่านกัน :pig4:
-
ว่าแล้วเชียวว่ามันต้องมีอะไรมาทำให้เกิดเรื่อง
ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง เป็นฝาแฝดชายหญิงด้วย
บอกได้คำเดียวว่า ซวย สุดๆ ตัวเองไม่ได้ก่อ
แต่ต้องเป็นคนรับกรรม แต่ว่าพีก็ใจง่ายไปหน่อยน่ะ
เจอเค้าแค่ครั้งสองครั้งก็จับเค้าจูบเฉยเลย
คาดว่ากลิ่นมาม่ามันลอยมาอยู่เนืองๆ
:กอด1: :L2: :pig4:
-
สนุกค๊ะ
คงจะเป็นจำเลยรักเลยทีเดียว
อยากเ็ห็นแผนผังไวจังๆๆ
เพราะกำลังงงอยุเรย
ว่าตอนนี้พ่อกับแม่ของไม้ตายยัง??
ปามคู่กับใคร ไม่ใช่ดินหรอ หรือว่าที่ว่าคล้ายๆกันก้คือปาม และปามเองก้มีน้อง
สรุปว่า งง ห้้าๆๆ ว่าดินคู่กันแน่
ที่ว่าแฝดของนี้คือน้ำหรืเปล่าค่า
-
^
^
^
เอ่อ รีบน
นี่มันรุ่นลูกแล้วค่ะ ปามก็คู่กับดิน รุ่นพ่อนั่นไงคะ
พระเอกคนนี้ ชื่อ พี เน้อ ไม่ใช่ชื่อดิน
-
เป็นแฝดชายหญิงนี่เอง แต่น่าสงสารจิตรินตัวจริงที่เป็นผู้ชายชื่อนี่ป่ะคะคงไม่ใช่555
(แต่ยังไม่รู้ว่าชื่อไร) อืมเมื่อปฐพีกลับมาแก้แค้นแล้วจะเกิดไรขึ้น อย่าแก้แค้นผิดคนล่ะ
จิ้นไปไกลแล้วนายเอกเราจะโดนแก้แค้น :o12:
-
ฝาแฝด!!! get ละค่าคนไหนเห็นด้วยตา คนไหนรักด้วยใจ
แต่กว่าจะลงเอย อย่าโหดนักนะคะ คนอ่านอึดอัดใจ อยากช่วยบอกว่าผิดตัวแล้ว :เฮ้อ:
ลงเร็วดีจังค่า ชอบ ชอบ
-
งะ เหมือนจะเข้าใจผิดกันไปหมดเเล้ว .... ที่จริงคงเพราะจิ๊บเขียนไม่เคลีย ... ขอโทษด้วยค่ะ :monkeysad:
อันที่จริงจิตตากับจิตรินไม่ใช่ฝาแฝดนะค่า เค้าเป็นพี่น้องที่หน้าคล้ายกันมากเฉยๆ
แล้วก็เรื่องนี้ไม่มีดราม่าค่ะ แต่ที่บอกว่าเน่านี่เน่าจริงค่ะ :m20:
ยังไงก็ติดตามกันต่อไปนะค่า
ขอบคุณทุกท่านค่า
-
โอ๊ย!!! ดีใจ...รวมเล่มเมื่อไหร่...จัดไปหนึ่งชุดคร้าบ....
-
ฝาแฝดแน่ๆเลย หุหุหุ
-
อ้าว อย่างนี้จิตรินจะซวยไหมน้อ อาจเจอคุณพีเวอร์ชันโหดขึ้นมา :monkeysad:
-
แก้แค้น ดราม่า!!! :serius2:
-
มาบอกอีกทีว่าจิตตากับจิตรินไม่ใช่ฝาแฝดกันนะค่า
จิ๊บเขียนไม่เคลียใช่ม้ายยยยยย :z3:
**ถ้าจิ๊บสะกดผิดหรือใครอ่านแล้วภาษาตรงไหนมันดูขัดๆหรือไม่รู้เรื่องก็โพสบอกหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ**
ขอบคุณพี่หยีที่ตรวจเบื้องต้นให้ค่ะ อิอิ
ผิลพลาดตรงไหนขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ ♥♥
ตอนที่ 4
“เป็นนโยบายที่ต้องการปลดพนักงานรายวันออก แล้วรับแต่พนักงานประจำเท่านั้น”
หัวหน้าแผนกทำความสะอาดชี้แจ้งเมื่อเรียกจิตรินมาแล้วส่งเงินค่าแรงและเงินชดเชยหนึ่งเดือนให้
“เพราะยังเห็นใจหรอกนะ เขาถึงได้ให้เงินมาหนึ่งเดือนทั้งที่ๆไม่มีในสัญญาเนี่ย”
จิตรินพยักหน้าและรับเงินมาอย่างเถียงไม่ออก มันเป็นเรื่องจริงที่ว่าพนักงานรายวันมีสิทธิ์ที่จะโดนปลดออกได้ตลอดเวลาโดยที่ไม่ต้องมีการชดเชยใดๆ
“ค่ะ”
หลังจากนั้นจิตรินก็เก็บของอันน้อยนิดของตนออกมาจากโรงแรม ไม่มีงาน เงินที่ได้รับมาก็เหลือไม่มากพอจะใช้ชีวิตสบายๆได้
“ต้องรีบหางานใหม่”
บ่นกับตัวเองแล้วก้าวเท้าเดินไปเพื่อไปขึ้นรถสองแถวที่จอดรอผู้โดยสารอยู่
............................
“น้องเอิร์ธ คุณแม่มารับแล้วค่ะ”
จิตรินยิ้มรับคำคุณครูสาว พร้อมกับหันไปยิ้มกว้างให้กับเด็กชายที่วิ่งตรงมายังตน
“สวัสดีฮับหม่าม้า”
พอยกมือไหว้อย่างเรียบร้อยก็กระโดดกอดจิตรินไว้แรงๆอย่างดีใจ
“สวัสดีคุณครูก่อนครับ”
จิตรินบอกแล้วเด็กชายก็ทำตาม หลังจากนั้นทั้งสองคนก็เดินออกมาจากโรงเรียนอนุบาลเพื่อไปขึ้นรถกลับบ้าน
ทั้งสองคนคุยกันเรื่องที่ผ่านมาวันนี้ของเด็กชายอย่างสนุกสนานและเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แม้ว่าจิตรินจะหนักใจที่ตกงาน แต่เพราะต้องรับผิดชอบเด็กชายตรงหน้านี้จึงไม่เคยคิดจะย่อท้อแล้วใจก็คิดเป็นห่วงพี่สาวที่หายหน้าไปสามปีแล้ว แล้วก็ให้คิดไปถึงใครอีกคน
........................
จิตรินเป็นน้องชายที่เกิดหลังจิตตาสองปีแต่หน้าตาเหมือนกันมากราวกับฝาแฝด พ่อแม่ของทั้งคู่ประสบอุบัติเหตุและจากไปตอนที่จิตรินเรียนอยู่ชั้นม.4และจิตตาอยู่ม.6 เพราะไม่มีญาติมิตรที่ไหนอีกจิตตาจึงต้องเป็นคนดูแลน้องชายมาตั้งแต่ตอนนั้น จิตรินออกจากโรงเรียนตอนม.4เพราะจิตตาบอกว่าไม่มีเงินส่งเสีย ทำงานร้อยลูกปัดบ้าง เพนท์ผ้าบาติกบ้างเพื่อหาเงินมาช่วยจิตตาที่ต้องไปโรงเรียนและทำงานเพื่อนำเงินมาเลี้ยงดูตน ซึ่งจิตรินนั้นไม่ได้รู้ความจริงเลย
ความจริงพ่อกับแม่ทิ้งเงินไว้ให้จิตตาและจิตรินเพื่อเป็นทุนการศึกษาหากพวกท่านเป็นอะไรไปไว้มากพอจะส่งทั้งคู่ให้จบปริญญาเสียด้วยซ้ำ แต่จิตตาไม่เคยบอกน้อง จิตตาไม่ชอบจิตรินเป็นทุนเดิมเพราะเธอคิดว่าน้องชายเกิดมาเพื่อแย่งทุกอย่างไปจากเธอ ทั้งหน้าตาและพ่อแม่ เธอจึงคิดว่าการที่เธอจะแย่งทุกอย่างของน้องชายมาเป็นสิ่งที่ถูกต้องเพราะเธอก็แค่เอาของๆเธอกลับมา เธอเอาเงินที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้ไปเที่ยวเล่นในเวลาที่บอกน้องชายว่าออกไปทำงาน เจียดเงินเพียงนิดหน่อยให้น้องชายแล้วบ่นถึงความยากลำบากในการได้มาของเธอ วันที่เธอง่วงจัดเพราะเที่ยวจนดึกเธอก็จะใช้ให้น้องชายไปโรงเรียนแทนแล้วบอกว่าเธอเพลียเพราะทำงานเมื่อคืน เป็นอย่างนั้นเรื่อยมาจนพูดได้ว่าที่จิตตามีวุฒิม.6เป็นเพราะจิตรินเป็นคนไปเรียนและสอบแทนให้
จิตรินไม่เคยรู้ความจริงและสำนึกในบุญคุณของพี่สาวที่ต้องทำงานเลี้ยงตัวมาตลอด เมื่อพี่สาวได้งานที่โรงแรมในตำแหน่งพนักงานทำความสะอาด จิตรินก็ยังไปทำงานแทนบ่อยๆเหมือนเคย จนกระทั่งจิตรินได้พบกับปฐพี
จิตรินนั้นไม่ทราบว่ามีข้อห้ามไม่ให้เข้าไปในห้องที่ปฐพีกำลังแก้งาน แม้ว่าห้องนั้นจะระบุว่าไม่มีคนพักเพราะวันที่มีคำสั่งจิตตาเป็นคนมาทำงานและเธอก็ไม่ได้บอกอะไรน้องชายไว้
เมื่อเห็นปฐพีจิตรินก็ใจเต้นอย่างที่ไม่เคยเป็น เมื่อเจออีกฝ่ายหน้าซีดๆท่าทางเหมือนกำลังจะแย่ก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือเข้าไป แล้วทั้งจูบ ทั้งอ้อมกอดที่ได้รับ แม้ไม่อยากยอมรับแต่ก็รู้ว่ามันคือความจริง จิตรินหลงรักอีกฝ่ายที่เป็นผู้ชายด้วยกันไปเสียแล้ว และแน่นอนเรื่องนี้ไม่มีทางหลุดลอดสายตาของจิตตาที่จ้องจะจับผิดน้องชายอยู่ตลอดเวลาได้โดยเด็ดขาด
วันนั้นเมื่อกลับถึงบ้าน จิตตากำลังนั่งอยู่บนตักของแฟนคนล่าสุดและจูบกันอย่างดูดดื่ม จิตรินไม่ชอบใจการทำตัวของพี่สาวนัก แต่ก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเลยเถิดไปกว่านี้เลยสบายใจได้บ้าง
“สวัสดีครับ”
จิตรินเอ่ยทักทั้งคู่และเดินเลี่ยงขึ้นไปบนห้องตัวเองอย่างเคย ชายหนุ่มที่เป็นคู่ควงของจิตตาเหลือบตาขึ้นมองน้องชายของแฟนสาว แล้วไล่สายตาตามไปอย่างสนใจ
“มองอะไรค่ะ นั่นผู้ชายนะ”
จิตตาตอกย้ำให้ทั้งคู่ควงและตนเองฟังเพราะนับวันยิ่งดูเหมือนน้องชายจะดูดึงดูดใจผู้ชายได้มากกว่าตนเองมากขึ้นทุกที
“อืม...วันนี้ดูเซ็กซี่จังน้า น้องชายเธอ”
พูดพลางมองตามไปทางห้องน้องชาย จิตตาที่ไม่ชอบให้ใครมาพูดทำนองชมน้องชายให้ได้ยินอยู่แล้วจึงผละออกจากชายหนุ่มทันที เธอดึงตัวชายหนุ่มลุกขึ้นแล้วพลักออกไปจากบ้านด้วยความโมโห
“เลิกกัน ไม่ต้องมาเจอกันอีกนะ!”
เอ่ยไล่เสียงดังและปิดประตูใส่หน้าชายหนุ่มที่ยังงงไม่หาย พอตั้งสติได้ก็เอ่ยปากสบทด่าหญิงสาวสองสามคำแล้วจากไป
ด้านจิตตาเธอเดินเข้าไปในห้องน้องชายโดยไม่ได้เคาะหรือให้สัญญาณใดๆทั้งนั้น พอเห็นน้องชายนั่งอยู่บนเตียงก็ยิ่งไม่พอใจ เพราะจริงอย่างที่ผู้ชายคนนั้นว่า วันนี้จิตรินดูดึงดูดใจ หรืออย่างที่เรียกว่าเซ็กซี่อย่างประหลาด
“แกไปทำอะไรมา”
เธอเดินไปดึงน้องชายเหวี่ยงลงพื้นอย่างแรงด้วยความไม่พอใจ เพราะตัวพอๆกันและจิตรินไม่เคยคิดจะสู้พี่สาวจึงไม่ใช่เรื่องยากเลยสำหรับเธอ
“พี่?”
จิตรินที่ลงไปนั่งกองที่พื้นเงยหน้ามองพี่สาวอย่างไม่เข้าใจ
จิตตายิ่งเห็นหน้าน้องชายชัดๆ ก็ยิ่งโมโห เธอจับคางน้องชายบีบแรงๆ
“ปากนี่ ไปโดนใครจูบมาล่ะสิ”
พอถูกถามจิตรินเลยหน้าแดงด้วยความอาย สุดท้ายก็โดนจิตตาถามเอาความจริงไปจนหมด แต่จิตรินไม่ได้บอกเรื่องแหวน
ไม่รู้ทำไมแต่ไม่อยากบอก
“เพราะเค้าคิดว่าแกเป็นฉัน”
หลังจากฟังเรื่องจบจิตตาก็จิกหัวน้องชายขึ้นมาแล้วเหวี่ยงไปแรงๆทางโต๊ะที่ตั้งอยู่ไม่ไกล จิตรินชนขอบโต๊ะอย่างแรง ร่างทั้งร่างจึงทรุดลงพื้นด้วยความจุก
“เพราะเค้าคิดว่าแกเป็นผู้หญิง เพราะคิดว่าแกเป็นฉัน หึ แกมันโง่ คงรักเค้าไปแล้วล่ะสิ”
จิตตายิ้มมุมปากอย่างสะใจที่น้องชายได้แต่ก้มหน้านิ่งยอมรับ
“ตั้งแต่นี้ไปแกไม่ต้องไปทำงานแทนฉันอีก ผู้ชายคนนั้นเค้าสนใจฉัน ไม่ใช่แก แกก็นั่งดูฉันมีความสุขกับผู้ชายที่แกนึกรักไปแล้วกัน”
แล้วจิตตาก็ออกไปจากห้อง
ในความคิดของจิตริน มันจริงอย่างที่พี่สาวว่า เพราะอีกฝ่ายคิดว่าตนเป็นผู้หญิงถึงได้จูบ เพราะว่านึกว่าเป็นพี่สาวถึงได้กอด ถ้ารู้ว่าเป็นตนเองที่เป็นผู้ชายไม่มีทางที่ปฐพีจะกอดจะจูบหรือให้แหวนมาอย่างนั้นแน่นอน
หลังจากนั้นไม่กี่วันจิตตาก็มาบอกว่าเริ่มคบกับปฐพี จิตตาเล่าเรื่องของตนเองกับปฐพีให้น้องชายฟังเสมอด้วยความสะใจ เมื่อเห็นน้องชายที่นั่งก้มหน้านิ่งพยายามสะกดกลั้นความเสียใจของตัวเอง ยิ่งตอนที่บอกว่าตนนั้นกลายเป็นของปฐพีไปแล้วและปฐพีดีใจแค่ไหนที่รู้ว่าเป็นคนแรกของจิตตานั้นยิ่งเห็นน้องชายหน้าเสีย เพราะเท่านี้ปฐพีก็คือคนของพี่สาวโดยสมบูรณ์ในความคิดของจิตริน เป็นของพี่สาวที่ไม่มีทางมาเป็นของตนได้อีกไม่ว่าทางใด
.....................
ต่อข้างล่างค่ะ
-
ตอนที่ 4 (ต่อ)
“ท้อง?”
จิตรินทวนคำของพี่สาวด้วยความประหลาดใจ
“เออ แกจะย้ำทำไม”
ดูท่าทางพี่สาวหงุดหงิดอย่างมากจิตรินเลยไม่กล้าทวงถามสิ่งใดอีก
“ฉันว่าจะไปเอาออก แกมีเงินสักสี่พันม่ะ”
จิตรินส่ายหัวเร็วๆเพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้วที่ตนจะมีเงินมากขนาดนั้น หรือถ้ามีเขาก็ไม่คิดจะเอาไปให้พี่สาวเอาหลานออก
“โอย แล้วจะทำไงดีล่ะที่นี้ ปฐพีก็ดันหายหัวไปแล้ว”
จิตตาบ่นอย่างหัวเสีย เมื่อเธอรู้ว่าท้องจึงไปตรวจครรภ์ และอายุครรภ์สี่เดือนนั้นไม่มีทางที่จะเป็นหัวหน้าฝ่ายประชาสัมพันธ์แฟนคนปัจจุบันของเธอได้
“เอ๋?”
จิตรินแปลกใจเพราะว่านานแล้วที่จิตตาไม่ได้เอ่ยถึงปฐพีอีก และจิตรินก็ไม่กล้าถาม จิตตามองน้องชายที่ท่าทางสงสัยด้วยความแค้นเคือง และเธอก็พร้อมที่จะโทษทุกสิ่งทุกอย่างลงมาที่น้องชาย
“ยังมาทำหน้างง ฉันน่ะเลิกกับมันไปตั้งนานแล้ว คิดว่าใครจะโง่รักคนจนๆอย่างมันเหมือนแกหรือไง.....ใช่สิเพราะแกนั้นแหละ ถ้าไม่เพราะแกฉันคงไม่เป็นแฟนกับไอ้เด็กฝึกงานบ้านั่นจนท้องขึ้นมานี่หรอก”
หญิงสาวร้องไห้เพราะหาทางออกของปัญหาไม่เจอ เธอไม่อยากมีลูก แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร จะเอาออกก็ไม่มีเงิน แล้วเธอก็คิดได้ว่าจะไปหลอกเอาเงินจากแฟนคนปัจจุบัน ถ้ารู้ว่าเธอท้องต้องยอมให้เงินไปทำแท้งแน่ๆ
หญิงสาวยิ้มเมื่อนึกได้ แล้วปาดน้ำตาทิ้ง
“แกจำไว้นะ เพราะแกฉันถึงได้ท้อง แล้วต้องทำแท้ง แกนั่นล่ะที่เป็นคนฆ่าเด็กในท้องนี่ไม่ใช่ฉัน”
จิตตาพูดทิ้งท้ายแล้วเดินออกไป ปล่อยให้น้องชายยืนหน้าซีดตัวสั่นด้วยความหวาดหวั่น แม้จะไม่ใช่ทั้งหมด แต่จิตรินก็รู้ว่าตนมีส่วนจริงๆ
“บ้าจริงๆเลยนะนายตริน”
ธาราเอ่ยด่าเพื่อนตัวเองเมื่อรู้เรื่องทั้งหมด ธาราเป็นเพื่อนสนิทของจิตรินและไปทำงานที่กรุงเทพ นานๆครั้งก็จะลงมาภูเก็ตสักครั้ง
“ให้พี่นายมาโทษนายได้ไง เรื่องนี้มันพี่นายกับนายนั่นผิดเต็มๆ”
“แต่ฉันเป็นคนทำให้เค้าเจอกัน”
ธารากุมขมับ ไม่อยากบอกความจริงว่าถ้าหากพี่สาวไม่ทำเหมือนแย่งผู้ชายคนนั้นไป เรื่องมันคงไม่เป็นแบบนี้ แต่พูดไปก็กระเทือนใจเพื่อนตนอีกจึงเงียบไว้
“เอางี้ วันนี้นายออกมากับฉันตอนกลางคืนแล้วกัน”
ในที่สุดธาราก็ตัดสินใจจะช่วยเพื่อน เพราะรู้ดีว่าจิตรินนั้นไม่อยากให้พี่สาวทำแท้ง
“แล้วนายก็บอกว่าไปงานศพเป็นเพื่อนฉัน เดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเอง”
จิตรินทำตามที่ธาราบอก พอพี่สาวถามก็บอกว่าไปงานศพกับธารา เธอจึงหันกลับมาถามธาราว่างานศพใคร
“งานศพเพื่อน ไปเอาเด็กออกแล้วติดเชื้อมา จะไปด้วยกันไหมล่ะ”
คำตอบของธาราทำเอาพี่น้องสองคนนิ่งเงียบไปเลยทีเดียว จิตตานั้นกำลังคิดโกรธว่าน้องชายเล่าให้เพื่อนฟังไม่พอยังวางแผนกับเพื่อนมาขู่เธออีก แต่พอหันไปเห็นหน้าน้องชายที่หน้าซีดตกใจไม่ต่างกับตัวเลยได้รู้ว่าจิตรินไม่รู้เรื่อง
“ตกลง คุณพี่จะไปด้วยเหรอ”
ธารายังคงยียวนไม่เลิก ทำเป็นไม่สนใจหน้าซีดๆของทั้งสองคน
“เหอะ ไปทำท่าไหนถึงติดเชื้อล่ะ ที่ไม่สะอาดล่ะสิ”
หญิงสาวพูด ราวกับปลอบใจตัวเอง ธารายิ้มสมใจเพราะรู้ว่าเธอเริ่มหวั่นไหวและกลัว
“อืม เห็นว่าเป็นหมอนะ ที่โรงพยาบาลมีชื่อเสียงด้วยสิ อย่างว่าแหละ ทำแท้งน่ะ เอาแน่เอานอนไม่ได้หรอก นี่ตายนอกเตียงนะ ที่ตายคาเตียงมีออกเยอะไป”
ยิ่งพูดก็ยิ่งดูเหมือนจะซีดทั้งพี่ทั้งน้องให้ธาราได้นึกขำนัก แม้เรื่องที่พูดจะเป็นเรื่องจริง
“แล้วมันเลือกได้เหรอ เก็บไว้ก็ยุ่งยาก”
รอยยิ้มมุมปากจุดขึ้นมาอีกครั้ง ธาราไม่คิดจะยั้งมือกับคนไร้จิตสำนึก
“เพราะงั้นไง คิดฆ่าคนอื่น ฆ่าได้แม้แต่ลูกตัวเองถึงได้ต้องรับผลที่ว่าตัวเองก็ไม่รอดเหมือนกัน”
จิตรินนั้นโดนธาราลากออกจากบ้านแล้วพาไปงานศพจริงๆ แม้ไม่ใช่เพื่อนแต่ก็เป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนที่ตายเพราะติดเชื้อจากการทำแท้งจริงๆ ธาราไม้ได้โกหก เพียงแต่นำความจริงไปตีให้ตรงจุดก็เท่านั้น
“มันจะได้ผลหรือ”
จิตรินเอ่ยถามเมื่อจะเข้าบ้าน ธาราพยักหน้าให้เพื่อน
“พี่นายน่ะ รักตัวกลัวตาย ไม่มีทางจะยอมเอาตัวเองไปเสี่ยงหรอก”
การคลอดลูกทุกครั้งมีความเสี่ยง แต่มันก็เสี่ยงน้อยกว่าการทำแท้งแน่ๆอยู่แล้ว จิตตาไม่ใช่คนโง่ เรื่องแค่นี้เธอย่อมคิดได้
และก็จริงอย่างที่ธาราคิด จิตตาบอกคนอื่นๆว่าเธอต้องไปต่างจังหวัดและลาออกจากงาน เลิกกับแฟนและเก็บตัวอยู่แต่ที่บ้าน รอเวลาจนกระทั่งคลอดลูกออกมา เธอจึงเริ่มออกจากบ้านอีกครั้ง
เด็กชายที่เกิดมาเป็นความรับผิดชอบของจิตรินทั้งหมด เมื่อเด็กชายอายุได้เพียงหกเดือน จิตตาก็บอกว่าจะไปเที่ยวสักพัก และหายไปไม่ติดต่อกลับมาอีกเลย
เงินที่มีเริ่มหมดไปจิตรินจึงต้องขายบ้านที่เคยอยู่และมาเช่าห้องเล็กๆอยู่แทน
ใช้เงินเก็บและที่ขายบ้านได้เลี้ยงหลานมาตลอดจนหลานสองขวบและฝากเลี้ยงได้ แต่จิตรินจบแค่ม.3ไม่มีที่ไหนรับเข้าทำงานเขาจึงเอาชื่อพี่สาวมาสมัครงานที่โรงแรมเดิมที่พี่สาวเคยทำ เข้าทำงานด้วยชื่อของพี่สาวในฐานะพนักงานรายวันที่ทำงานเฉพาะตอนกะกลางวันเพื่อจะได้มีเวลาดูแลหลานชาย
...ลูกชายของพี่สาวกับผู้ชายที่ตัวเองรัก...
...............................
TBC ค่ะ ตอนต่อไปพรุ่งนี้นะค่า ^^
-
:angry2:จิตตาเลวววว
-
คุณจิ๊บคะ สงสัยค่ะว่า จะมีเปิดรีปริ้น ไม้-กลอนอีกมั้ยคะ ถ้าเปิดจองรวมเล่มเรื่องนี้ด้วยอ่า
อยากได้ทั้งสองเรื่องเลยจ๊ะ >.< รอลุ้นต่อไป :กอด1: :กอด1:
-
เอ่อออ ออกจะอึ้งๆหน่อย นี่พี่สาวจริงๆเหรอนี่ยิ่งกว่านางมารร้าย แล้วที่แย่กว่านั้น น้องชายจะต้องมารับกรรมแทนหรือป่าวนี่ แล้วถ้ารู้ว่าพระเอกของเรารวยซะขนาดนั้น ยัยพี่สาวไม่รีบกระโจนไปคว้าทำให้น้องช้ำใจอีกเหรอนี่ :m15:
-
มีพี่สาวแบบนี้น่าจะให้มันติดเชื้อตายๆไปซะ
อยู่ไปก็รกโลก แย่งอากาศของคนอื่นหายใจเปล่าๆ :beat:
-
โห เลวได้อีกอ่ะ เจ๊
น้องแท้ๆ เลยนะ กีดกันไม่ให้เรียนต่อ
ทำลายสารพัด สงสารจิตรินจริงๆ
คุณพีจะมาเจอน้องเอิร์ทเมื่อไหร่น้อ
-
ปวดใจ :sad4:
อีพี่เลว
-
เลว!!!!!!!!!!
-
จิตตาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
น่าฆ่ามากกกกกกกกกกก
แก้คำผิดนะคะ
“มองอะไรค่ะ นั่นผู้ชายนะ” ---- คะ
“ฉันว่าจะไปเอาออก แกมีเงินสักสี่พันม่ะ” ---- เปลี่ยนเป็น มะ หรือ มั๊ย หรือ ไหม น่าจะโอเคกว่า
“ยังมาทำหน้างง ฉันน่ะเลิกกับมันไปตั้งนานแล้ว คิดว่าใครจะโง่รักคนจนๆอย่างมันเหมือนแกหรือไง.....ใช่สิเพราะแกนั้นแหละ ถ้าไม่เพราะแกฉันคงไม่เป็นแฟนกับไอ้เด็กฝึกงานบ้านั่นจนท้องขึ้นมานี่หรอก” ---- นั่น
“เพราะงั้นไง คิดฆ่าคนอื่น ฆ่าได้แม้แต่ลูกตัวเองถึงได้ต้องรับผลที่ว่าตัวเองก็ไม่รอดเหมือนกัน” ---- ต้องได้
รอตอนหน้า ๆ ^^
-
บอกได้คำเดียวว่า เลว เลวมากๆๆด้วย
นี่น้องคุณน่ะแถมน้องที่เกิดจากพ่อแม่เดียวกันด้วย
อย่างนี้คงจะเลวมาจากสันดานเลยใช่มั้ยเนี้ย
คนที่ซวยเลยกลายเป็นตรินซะอย่างนั้น
เรื่องอื่นว่าเลวแล้วทิ้งลูกไว้ให้ตรินเลี้ยงอีก
ช่างเป็นพี่ที่คำเปรียบเทียบอะไรไม่ได้เลยจริงๆ
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ขออย่าให้เชื้อแม่มันติดตัวลูกมาเลย :call: เพราะเลวเกิ๊น
เด็กเป็นเหมือนผ้าขาวอยู่กันคนดีขอให้เป็นคนดี
:pig4: คะ
-
ตามมาอ่านอย่างรวดเร็ว เอ่อ ยัยจิตราจะเลวไปไหมค่ะ ขนาดน้องในไส้ยังทำได้ขนาดนี้ :beat: :beat:
ว่าแต่เมื่อไหร่ นายดินจะได้เจอรักแรกตัวจริงสักที :serius2: :serius2:
ถึงจะเจอกันแล้วดราม่าแต่เชื่อว่าทันทีที่ได้ถอดเสื้อผ้า นายดินก็คงรู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร แถมได้ลูกมาอีก 1 คน พร้อมหน้าครอบครัวพอดี อิอิ :z1: :z1:
-
โหหห...ชีวิตรันทดได้อีก
แล้วแบบนี้ยังต้องไปโดนพ่อปฐพีล้างแค้นอีก :serius2:
-
...พี่ไม่คอยชอบอ่านนิยาย แต่ดันไปติดใจ.. จอมไตรซีรีส์ ไม้กลอน เข้า น้องเขียนได้ดีจริงๆๆ +1ให้จ้า
...เรื่องนี่ขอเป็น fc ด้วยคนก็แล้วกัน ตอนนี้ชักเริ่มสงสารจิตริน แล้วนะ ดูเหมือนต่อไปมันต้องมีอะไรยุ่งยากแน่เลย
...จิตริน คงต้องโดนปฐพี แก้แค้นแหงๆๆ แต่ในความรู้สึกของพี ก็ยังเห็นความแตกต่างของสองคนอยู่นะ เพราะฉนั้นพีไม่ได้โง่นะ
...เพี่ยงแต่มีเวลาที่ได้อยู่ใกล้ชิดกันน้อยไปนิดเลยอาจความเข้าใจคลาดเคลื่อนไป แต่จิตรา ร้ายเนอะ ตอนท้ายอย่ามาขอคืนนะทั้งลูกทั้งผัวน่ะ
...จะยุจิตริน ไม่ยอมยกให้ แต่สงสัยจะไม่สำเร็จ ดูจิตรินจะรักพี่สาว รักหลาน และพีมากๆๆ นอกจากจิตราจะลาโลก โอ๊ยไว้จะติดตามตอนต่อไปนะจ๊ะ :L2:
-
ชอบธาราอ่ะ นึกถึงภาพสาวทอมก๋ากั๋นหน่อยๆ อิอิ
เอารูปผังบ้านจอมไตรมาฝาก ^^ ((เอ่อ...ถ้าเห็นว่าไม่ควรแปะบอกได้นะคะ เดี๋ยวมาลบให้ค่ะ))
(http://image.ohozaa.com/i/9d0/s7tha.jpg)
-
เป็นพี่สาวที่เลวมากกกกกกก
ชิส์ อยากจะตบๆๆๆ
ยังไงล่ะเนี่ย
คุณปฐพี มาไล่ออกอีก เหอะ รีบมารับผิดชอบเลย!!
-
จะมาม่ามากมั๊ยเนี่ย จะได้ทำใจตั้งแต่เนิ่นๆ - -"
-
+1ค่า หนุกมากกกก
-
ติดตามทุกเรื่องของคุณจิ๊บ เลยค่ะ โฮะๆๆ เรื่องนี้ใกล้จะจบแล้วชิมิ ดีใจจัง เพราะรอแต่ล่ะตอน
นานจนลืมตอนเก่าไปเลย TT_TT
(อย่าลืม ตาหวานนะ อยากอ่านคู่นี้มากมาย)
+1 ค่ะ ฮ่าๆ
-
ขอบคุณสำหรับผังครอบครัวนะคะ
แหร่ม มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อ่านมาแล้วจอมไตรนึง ,,
อิอิ มาเจออีกจอมไตรนี่ .. นายเอกของเราน่าสงสารไปไหม๊ T^T
ปล. ขอบคุณสำหรับ ผังจอมไตร นะครับ ,,
-
ปวดตับมากๆเลย
:m15:
-
ชอบน้องจิ๊บเวลาแต่งชื่อตัวละครอ่ะ ชื่อเล่นอ่ะ
ง่ายๆ ดี แบบ ติดหูดีอ่ะ ไม่ใช่แบบ หวือหวา
แล้วชื่อจริงสั้นๆ ชอบชื่อสั้นๆ อ่ะ สองพยางค์ ฮ่าๆ
ชอบตั้งแต่ไม้กับกลอนแล้วล่ะค่ะ ชอบการเขียนล่ะ
รอรวมเล่มด้วยคนนะ ^^ เรื่องนี้ยังไม่ได้อ่านเป็นจริงเป็นจังเลย
จะมาเก็บรวบละเอียดอีกทีนะจ้า
-
:angry2: :angry2: :angry2:
-
อ่านแล้วสงสารจิตรินจังเลย มีพี่สาวที่เลวมากกกกกก
แล้วปฐพียังไม่รู้ความจริงเรื่องลูกเลย
จะรออ่านนะค่ะ
-
อ่านแล้วเจ็บจี๊ดๆ
เนื้อไม่ได้กิน หนังไม่ได้รองนั่ง แต่กลับเอากระดูกมาแขวนคอนี่นะ :เฮ้อ:
-
เพิ่งอ่านจอมไตร ภาค กลอน-ไม้ จบเป็นครั้งที่ 2 สนุกมากค่ะ อ่านกี่ทีก็สนุกไม่เคยเปลี่ยน
แล้วก็รอ ร๊อ รอ ว่าเมื่อไหร่จะมีตอนอื่นๆ มาให้อ่านอีก สมใจอยากซะที ขอบคุณคุณจิ๊บมากค่ะ :pig4:
-
เพิ่งเห็นจอมไตร พออ่านแล้ว อยากกลับไปอ่าน ไม้-กลอนอีกจัง
รอพรุ่งนี้ค่ะ :กอด1:
-
รอวันที่ทั้งสองคนจะได้เจอกันอีกครั้งนึง
เรื่องเป็นอย่างนี้แล้วดูน่าลำบากใจจังเลยนะ กลัวจิตตาจะมาทวงปฐพีคืนจังเลย ไปแล้วไปลับ ไม่ต้องกลับมาก็ได้นะ :laugh:
-
:z3:
ทำไมเนื้อเรื่องดูน้ำเน่าจัง
นายเอกรันทดสุดๆ เสียสละได้ทุกอย่างเพื่อพี่สาว
นางร้ายก็ร้ายเวอร์ๆ
พระเอกก็คงงี่เง่า หูเบา
เคยอ่านไม้ กลอน เรื่องนั้นมาม่าสุดๆๆๆๆ
เรื่องนี้ก็คงเหมือนกัน
รอให้จบก่อนดีกว่า ขี้เกียจจิตตก
:pig4:
-
น่าสงสารตรินจังเลย
รอตอนต่อไปๆๆๆ
-
แหมอยากมีพี่แบบนี้สักคน คงตบกันมันส์มือไปเลย :laugh:
-
จิตตา กะ จิตติน อืมนะชีวิตพี่น้องกันแท้ๆทำกันได้
ตอนหน้าลุ้นว่าปฐพีจะเจอจิตตินมั้ย
ปล.ขอบคุณผังจอมไตรค่ะ เพราะอ่านไม้+กลอนนานมากแล้วจนลืมไปแล้ว :pig4:
-
แอบตื่นสายค่ะ :-[
ตอนที่ 5
ปฐพีนั่งทานอาหารอยู่ในร้านตอนที่เห็นคนที่ตนจำได้ว่าคือจิตตาเดินผ่านหน้าร้านไปกับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เขามองภาพนั้นผ่านๆ แม้รอยยิ้มสดใสของอีกฝ่ายจะเรียกสายตาตนเองไว้ได้ แต่ปฐพีก็เบนสายตาหนีเสีย หากปฐพีก็ต้องสะดุดใจเมื่อมองเห็นเด็กผู้ชายที่อยู่ด้วยกันกับเธอ
ปฐพีจะไม่สนใจเลยหากว่ารูปร่างหน้าตาและท่าทางของเด็กชายนั้นมันจะไม่คุ้นเหลือเกินในความคิดปฐพี คุ้นราวกับว่าเคยเห็นที่ไหน เห็นบ่อยจนจำได้ติดตาเสียด้วย สมองใช้คิดอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบลุกขึ้นออกมาจากร้านทันทีที่นึกขึ้นได้
ปฐพีเดิมตามคนทั้งคู่ไปห่างๆ สายตาไม่ล่ะไปจากเด็กชายตัวเล็กเลยสักนิด เค้าตามมาเพื่อย้ำให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้คิดผิดหรือรู้สึกไปเอง
แล้วคำตอบก็คือไม่ ปฐพีไม่ได้คิดไปเอง ไม่แปลกเลยที่ปฐพีจะคุ้นเคย เพราะเด็กชายเหมือนมาก ทั้งท่าทางการแสดงออก ลักษณะภายนอก ผม ผิว ใบหน้า หรือแม้แต่ดวงตาสีเขียวนั่น
คนเราอาจจะนึกหน้าตัวเองไม่ค่อยออก ยิ่งตอนเด็กด้วยแล้วคงยิ่งลางเลือน แต่ปฐพีที่มีแฝดเหมือนและถ้าไม่นับสีของดวงตาก็ยังมีน้องชายอีกคน ซึ่งคอยย้ำหน้าตัวเองอยู่ตลอดเวลาจึงไม่มีทางลืมได้
เด็กชายคนนั้น ที่อยู่กับจิตตาหน้าเหมือนตนราวกับแกะ ... ปฐพีแทบจะเดินไปกระชากหญิงสาวมาถามเอาความจริง แต่ก็หยุดเท้าตัวเองไว้ได้ก่อน เค้าควรตรวจสอบอะไรให้แน่นอนเสียก่อน ประสบการณ์ต่างๆที่ผ่านมาสอนให้ปฐพีใจเย็น เพราะอย่างนั้น ปฐพีจึงสั่งให้คนคอยเฝ้าทั้งสองคนเอาไว้ห่างๆแล้วตัวเองก็นั่งเครื่องบินกลับไปกรุงเทพทันที ถึงอย่างไรก็เป็นเรื่องใหญ่ ปฐพีจึงตัดสินใจจะปรึกษากับที่บ้านให้แน่ใจเสียก่อน
.................................
ไม่บ่อยนักที่บ้านจอมไตรจะอยู่กันพร้อมหน้าในวันที่ไม่ใช่วันครอบครัวของเดือน แต่วันนี้เมื่อปฐพีกลับมาถึงบ้านเขาก็ไม่แปลกใจเลยที่เห็นทุกคนอยู่กันครบ
ปฐพีเดินเข้าไปนั่งข้างน้องชายฝาแฝดและเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆห้อง ทุกคนรออยู่ให้ปฐพีเป็นคนพูดอะไรออกไปซักคำก่อน
“ผมก็ไม่แน่ใจว่าใช่”
ปฐพีเริ่มด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดีนัก
“แต่ว่าก็เหมือนมาก ผมมีนายวีอยู่ข้างๆตลอดเหมือนเป็นกระจกส่องตัวเอง เพราะงั้น...”
ที่จริงถึงปฐพีไม่พูดออกมา ทุกคนก็รู้ว่าปฐพีแน่ใจพอสมควร ไม่อย่างงั้นคงไม่นั่งเครื่องบินกลับมาที่บ้านทันทีแบบนี้
“แล้วทางนั้นเป็นยังไง”
ธรณินถามพี่ชายเพราะคนในบ้านไม่เคยเห็นปฐพีเกี่ยวข้องกับผู้หญิงจริงจังมาก่อน ปฐพีนั้นไม่เคยเล่าเรื่องของจิตตาให้ใครในบ้านฟังเพราะไม่อยากพูดถึง แต่ว่าเมื่อถึงเวลานี้แล้วไม่เล่าให้ฟังคงจะไม่ได้
“เป็นคนที่คบกันสมัยเรียน ตอนที่ไปฝึกงานที่ภูเก็ต....”
เขาเริ่มเล่าเรื่องคร่าวๆตั้งแต่เริ่มต้นความสัมพันธ์ไปจนกระทั่งเลิกรากันกับจิตตา
“ผมเลยเลี่ยงไม่ไปที่นั่น แต่พอได้ไปก็เลยเห็นเข้า”
ว่าแล้วก็ถอนหายใจ ใช่ว่าเขาไม่อยากรับผิดชอบ แต่พอคิดถึงเรื่องยุ่งยากที่จะตามมาถ้าต้องการลูกจากคนอย่างจิตตา ปฐพีก็อดหนักใจไม่ได้
“ถ้าเขาเห็นแก่เงิน เราก็ใช้เงิน”
เอพูดขึ้นมาเรียบๆ และทุกคนก็พยักหน้ารับตาม
“ผมก็คิดแบบนั้น แต่เด็กคนนั้นล่ะ...เขาจะคิดอย่างไร”
ถึงยังไม่กล้าเรียกอีกฝ่ายว่าลูก แต่ก็กลัวว่าเด็กชายตัวเล็กๆที่ท่าทางรักผู้หญิงคนนั้นมากจะเสียใจ
“ถ้าเขาเป็นจอมไตร ก็ต้องทนและผ่านเรื่องนี้ไปได้”
วสุธาพูดกับลูกชายพลางแตะบ่าให้กำลังใจ
เรื่องมันคงจะจบลงด้วยดีใช่ไหม
..........................
เสียงเคาะประตูเรียกให้จิตรินที่กำลังนั่งร้อยลูกปัดอยู่ต้องวางมือลงแล้วเดินมาเปิด ในใจก็นึกว่าจะเป็นใครไปด้วยเพราะว่าห้องตนเองนั้นไม่บ่อยนักที่จะมีคนมาเคาะ
“ครับ”
เปิดประตูรับพร้อมด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นมิตรเมื่อคนที่มาเคาะประตูถึงแม้ไม่คุ้นหน้า แต่ท่าทางไม่ใช่คนไม่น่าไว้วางใจ จิตรินคิดว่าเขาอาจจะมาถามหาห้องใครสักคน
“ผมมาหาคุณจิตตา”
ชื่อพี่สาวที่ออกจากปากอีกฝ่ายทำให้จิตรินขมวดคิ้ว ตั้งแต่ย้ายมาที่นี่คนที่มาหาพี่ซึ่งตนไม่รู้จักนั้นไม่เคยมี เพราะจิตรินออกไปข้างนอกในฐานะจิตตาเกือบตลอด
“พี่ไม่อยู่หรอกครับ ยังไม่กลับมาเลย”
แน่นอนว่าไม่ได้โกหก แต่ไม่ได้บอกหมดว่าพี่สาวนั้นไม่กลับมาหลายปีแล้วก็เท่านั้น
ในทีแรกทางบ้านจอมไตรตั้งใจจะส่งทนายความมาพูดคุยแต่เออาสามาเองเพราะไม่อยากให้เรื่องถึงศาล สำหรับหมอเด็กอย่างเอแล้วย่อมรู้ดีว่าการขึ้นศาลนั้นจะกระทบจิตใจและฝั่งใจเด็กอย่างแน่นอนจึงพยายามหลีกเลี่ยง
“ไม่อยู่หรือ?”
เสียงเข้มๆที่ดังขึ้นข้างหลังนั้นเรียกให้จิตรินเบี่ยงตัวไปมองด้วยความสงสัย แล้วความสงสัยที่มีก็เปลี่ยนเป็นความตกใจ ใบหน้าที่ขาวอยู่แล้วนั้นซีดลงไปจนแทบไร้สีเลือด
คนที่ยืนอยู่ข้างหลังเอนั้นคืออมฤตที่ตามเอมาด้วยไม่ใช่ปฐพีแต่อย่างใด แต่ถึงไม่ใช่ สายเลือดจอมไตรนั้นก็เด่นชัดในรูปร่างหน้าตา แม้สีของดวงตาจะเป็นสีดำเข้มไม่ใช่สีเขียวมรกตอย่างปฐพีหรือหลานชายตน แต่แค่เห็นแวบเดียวก็บอกความเกี่ยวข้องกันได้
ซึ่งอาการตื่นตกใจของจิตรินนั้นไม่ได้เล็ดลอดสายตาของผู้มาเยือนทั้งสองคนได้เลย
“ไม่อยู่ ...จริงๆครับ”
เมื่อถูกยืนยันหนักแน่น ทั้งเอและอมฤตก็ยอมที่จะล่าถอย
“งั้นไว้จะมาใหม่นะครับ”
ทิ้งท้ายไว้เท่านั้นแล้วจากไป ทิ้งให้จิตรินต้องปิดห้องด้วยมือไม้สั่นเทา น่าจะเป็นญาติของปฐพี พวกเขามาทำอะไร เรื่องที่จิตรินกลัวมาตลอดกำลังจะเป็นจริงใช่ไหม...วันที่ปฐพีอาจจะเดินกลับมาเพื่อมานำเอิร์ธไปจากตน จิตรินรู้ว่าตัวเองคิดอย่างเห็นแก่ตัวที่ไม่อยากเสียเอิร์ธไปให้ใครแม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นพ่อแท้ๆของหลาน ...ก็ทำอย่างไรได้เล่า สำหรับจิตรินแล้วเด็กชายคือแก้วตาดวงใจ คือทุกอย่างของชีวิต จิตรินไม่อยากนึก...หากต้องมอบหลายชายให้ปฐพีไป แล้วจิตรินจะอยู่อย่างไร
.........................
“ไม่อยู่?”
ปฐพีทวนคำของอาตัวเองด้วยความแปลกใจ
“จะไม่อยู่ได้ยังไง ผมให้คนเฝ้าไว้ตลอด”
ใช่ และจากรายงานนอกจากไปส่งเด็กชายแล้วจิตตาไม่ได้ออกไปไหนอีก
“งั้นน้องชายนั้นคงโกหก”
อมฤตพูดพลางจิบกาแฟ ปฐพีพยักหน้าอย่างเห็นด้วย แต่เอกลับไม่ได้คิดอย่างนั้น
“เด็กคนนั้นท่าทางไม่ได้โกหก”
เอพูดเบาๆแต่คนในห้องทั้งสองก็ยังได้ยินชัด
“ถ้าเป็นน้องของจิตตา คงปั้นหน้าใสซื่อพูดเรื่องโกหกได้ไม่ยากหรอกครับ”
ปฐพีตอบกลับมาอย่างอคติแต่ก็ไม่ได้ทำให้เอคล้อยตาม
“เด็กคนนั้นไม่รู้ว่าอาเป็นใคร ยังคุยยิ้มแย้มดีๆ พอเห็นหน้าอาน้ำนั่นล่ะถึงได้ทำท่าตกใจ”
อมฤตเองก็เห็นจึงเริ่มคิดอย่างที่เอคิด แต่ถ้าน้องชายจิตตาไม่ได้โกหก ถ้างั้นคนที่เฝ้าไว้หลายคนจะโกหกหรือ จะไม่มีใครเห็นจิตตาออกมาจากที่นั่นสักคนได้หรือ
“งั้นพรุ่งนี้คงต้องลองใหม่”
เอพูดอย่างมาดมั่น ถึงจะรุนแรงไปหน่อย แต่พรุ่งนี้เอต้องรู้ความจริงให้ได้
.....................
TBC
-
คนแต่งขาขออักสักตอนได้มั้ยยยยยยย
กำลังลุ้นเลยพอเลื่อนมาเจอ tbc แล้วมันค้างมากๆๆ
พี่เอยังดูคนเก่งเหมือนเดิมเลยแต่ไม่ว่ายังไง
ขออย่าให้มาม่าเกินเลยน่ะเดี๋ยวท้องอืดอ่ะคนแต่ง
เอาใจช่วยจิตตรินอย่างเดียวเลยตอนนี้
นึกว่าวันนี้จะไม่มาต่อซะแล้ว
:กอด1: :L2: :pig4:
-
สนุกมากเลยค่ะ
ลุ้นว่าปฐพีจะแก้แค้นยังไง
-
ชอบจอมไตรซีรีส์มากค่ะ ชอบทุกคู่ o13
ภาคนี้ก็เหมือนเคยอ่านมานานแล้วที่บอร์ดอื่น
แต่งนานแล้วเหมือนกันรึเปล่าค่ะ หรือเรางงเบลอๆเข้าใจผิด
แต่ก็คงอ่านอีกรอบอยู่ดี อิอิ :กอด1:
-
ไม่มีตอนไหนทีั่ไม่ค้างงง :z3:
-
เย้ๆๆๆ รอคอย มานาน แสน นานนนน นน ... 555
ในที่สุดซีรี่ย์นี่ก็มา หุ :mc4:
-
วังน้ำวน ไหลวนชนเชี่ยว เป็นเกลียวลึกลง
นี่แหละหนา ที่เค้าว่าโลกกลม
มาเป็นกำลังใจให้จิตริน ที่ต้องเผชิญกับพวกจอมไตร ที่จะมาแย่งหลานรักไปจากตัว
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ
-
เห็น TBC แล้วใจจะขาด :z3: :z3: :z3:
-
ทำไม มันสั้นจังเลยอะ :sad4: :sad4: :sad4:
-
นึกว่าวันนี้จะไม่มาซะแล้ว
แอบกดเข้ามาจะทวง ท๊วง ทวง
เจอพอดีเลย :กอด1:
พี่เอ มองครั้งเดียวยังรู้เลยว่าเป็นผช.
คุณพีสงสัยเจอความรักบังตา อิอิ
+1 ได้แล้ว ให้คุณ JUBJIB คนแรกเลยนะคะ :L2:
-
มาม่ามากมาย รออ่านตอนจบก่อนเลยดีกว่า TUT เดี๋ยวน้ำตาจะไหล
ปล. เดาได้เลยตอนต่อไป น้องชายที่เสียสละเพื่อพี่สาว จะต้องเจอกับอะไรบ้างงงง TUT :sad4:
-
โอยยยยยยยยยยยยย...จะตาย....ลุ้นจนตัวโก่ง...
-
:L2:
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามค่า ดูเหมือนตอนนี้จะลืมเปลี่ยนตอน หุหุ
ขอบคุณสำหรับคำผิดค่า + จิ๊บว่าเรื่องนี้ไม่มีมาม่าน้า
ตอนที่ 6
จิตรินเดินเขาห้องพักหลังจากไปส่งหลานชายที่โรงเรียนมาเรียบร้อย มือเล็กยกขึ้นเพื่อนวดขมับที่เครียดเกร็ง เขายอมรับเลยว่าเมื่อวานนอนไม่หลับเพราะกลัวไปสารพัด แม้จะปลอบใจตัวเองว่ามันยังไม่เกิดอะไรขึ้นแต่ก็ไม่ได้ทำให้สงบลงเลย ทิ้งตัวลงนั่งกับโซฟาแล้วตั้งใจจะนอนเอาแรงซักงีบ หากแต่เสียงเคาะประตูที่หน้าห้องนั้นทำให้คนที่กำลังจะนอนตื่นเต็มตา แม้จะอยากหลบหรือหนีไป แม้สองขาจะอ่อนแรง แต่จิตรินก็ยังฝืนพาตัวเองออกไปเผชิญหน้ากับความจริง เพราะเมื่อมาคิดดูแล้วสิ่งหนึ่งที่จิตรินต้องยอมรับนั่นก็คือ พ้นจากพี่สาวไปแล้วคนที่มีสิทธิ์ในตัวหลานชายมากที่สุดไม่ใช่เขาแต่คือปฐพีคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อ แม้จะไม่เคยเลี้ยงดู แต่ก็เพราะปฐพีไม่เคยรู้ ... แต่ตอนนี้ ...
“ครับ”
เอมองคนที่มาเปิดประตูด้วยความแปลกใจเล็กน้อย อันที่จริงเอไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมาเปิดให้ง่ายขนาดนี้
“คุณจิตตาล่ะครับ”
จิตรินฟังคำถามของอีกฝ่ายแล้วก็ส่ายหน้า จะให้พูดอย่างไรกี่ครั้งก็เหมือนเก่า เพราะจิตตาไม่ได้อยู่ที่นี่จริงๆ
“คุณคงทราบมาว่าผมมาทำไม”
คำถามที่ยิงตรงเป้าทำเอาจิตรินเม้มปากแน่นสนิท
“หากไม่ยอมออกมาคุยกันให้รู้เรื่อง คงต้องพึงศาลจริงๆ”
แน่นอนว่าเอก็แค่ขู่ให้อีกฝ่ายกลัวเท่านั้น และดูมันจะได้ผลกับจิตริน เมื่อใบหน้าสวยส่อแววตื่นตระหนกชัดเจน
“ผม...ไม่ได้โกหก คุณเข้ามาก่อนก็ได้ จะได้เห็นว่าพี่ผมไม่อยู่จริงๆ”
จิตรินเบี่ยงตัวหลบให้อีกฝ่ายเข้ามา และเอก็ไม่ปฏิเสธคำเชิญนั้น พาตัวเองเข้ามาในห้องเล็กที่จิตรินและเอิร์ธเรียกว่าบ้าน
ห้องขนาดเล็กที่ถูกจัดให้เป็นระเบียบเรียบร้อยนี้ไม่มีที่ไหนให้ซ่อนตัวจริงๆ ห้องน้ำ และห้องนอนที่ถูกเปิดประตูอ้าไว้ไม่มีใครอยู่ ระเบียงที่ถูกใช้เป็นครัวว่างเปล่าไร้ซึ่งผู้คน นั่นทำให้เอขมวดคิ้ว เพราะคนที่เฝ้าอยู่ทุกคนยืนยันว่าไม่มีใครออกไปจากห้องนี้อีกหลังจากที่จิตตาไปส่งเด็กชายที่โรงเรียน
ดวงตาคมกริบใต้แว่นตามองไปยังคนที่ยืนรินน้ำอยู่หน้าตู้เย็นอย่างสงสัย
“น้ำครับ”
วางไว้ให้เหมือนเป็นการเชิญให้เอนั่งลงบนเบาะรองนั่งข้างโต๊ะญี่ปุ่นที่ถูกกางไว้กลางห้อง เอนั่งลงและกวาดสายตามองทั่วห้องอีกครั้ง ก่อนจะขอตัวกลับดื้อๆจนจิตรินที่คิดว่าต้องคุยกันยาวยังแปลกใจ
เอก้าวเท้าลงจากตึกแล้วขึ้นรถที่จอดรออยู่อย่างไม่รีบร้อน
“นายพีอยู่ที่ไหนหรือครับ”
ถามหาหลานชายตัวเองกับอมฤตที่นั่งประจำที่คนขับอยู่ในรถ เมื่อได้คำตอบก็บอกให้พาไปหา
ตอนนี้เอไม่แน่ใจในสิ่งที่ตนคิดนัก และต้องการให้หลานชายเป็นคนพิสูจน์ความคิดของตน
....................
จิตรินลงจากรถสองแถวแล้วเดินไปตามทางเพื่อไปรับหลานชายอย่างเช่นที่เคยทุกวัน วันนี้เป็นวันที่สัญญากับเอิร์ธไว้ว่าจะพาไปทานไอศครีม เขาจึงหยุดชะงักเท้าหยิบกระเป๋าเงินขึ้นมาตรวจดูเพื่อความแน่ใจว่าในกระเป๋ามีเงินพอที่จะจ่าย พอสำรวจดูเสร็จแล้วจึงก้าวเดินต่อไปด้วยรอยยิ้มอย่างเคยเมื่อคิดว่าหลานชายตัวน้อยคงดีใจที่วันนี้มาถึง
“แปลก”
ปฐพีที่เฝ้าดูพฤติกรรมของอีกฝ่ายบ่นออกมาด้วยความแปลกใจ จนเอต้องหันมามอง แต่ปฐพีก็เพียงแค่ส่ายหัวเพราะตัวเองก็บอกไม่ได้เต็มปากว่าแปลกอย่างไร ก็แค่ปฐพีไม่เคยเห็นจิตตายิ้มคนเดียวอย่างตอนนี้ แต่เวลาอาจจะทำให้คนเปลี่ยนไปได้เช่นกัน
“นั่นไงมาแล้ว”
จากที่ให้คนไปสืบมาดูเหมือนว่าจิตตาจะพาลูกชายมานั่งทานไอศครีมที่ร้านนี้แค่เดือนล่ะครั้ง ซึ่งก็คือในวันนี้วันที่ 22 เหตุผลก็คงเพราะเป็นวันที่เด็กชายเกิด
........
“หม่าม้า เราไม่กินกันดีกว่า”
เด็กชายตีหน้ายุ่งและพยายามดึงมือคนที่ตัวเรียกว่าหม่าม้าให้ออกจากร้าน
“ทำไมล่ะครับ วันนี้วันที่ 22 นะ”
จิตรินถามกลับไปพร้อมเอียงคอด้วยความสงสัย และนั่นทำให้เด็กชายยู่ปากด้วยความขัดใจ
“ก็หม่าม้ายังไม่มีงานประจำทำเลย เก็บเงินไว้ดีกว่าฮับ”
ตอบอย่างฉะฉานจนจิตรินต้องรีบเอามือปิดปากหลานชายพร้อมมองซ้ายมองขวาว่ามีใครได้ยินที่หลายชายตัวเองพูดไหม ก็มันน่าขายหน้าน้อยเมื่อไหร่ไอ้การไม่มีงานทำเนี่ย
“แค่ไอศครีมแค่นี้หม่าม้าจ่ายได้น่า รู้มากนักเรา”
ว่าแล้วก็ก้มลงกดจมูกกับแก้มของเด็กชายอย่างหมั่นเขี้ยว
........
“ว่าไง”
เอดึงความคิดหลานชายตัวเองออกมาจากภาพตรงหน้า ภาพที่เอยังปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันน่ามอง รอยยิ้มของเด็กชายที่ดูยังไงก็เป็นจอมไตร กับคนที่เด็กชายเรียกว่าหม่าม้าคนนั้น
“ก็จิตตาแหละครับ ถึงจะแปลกๆ”
ประโยคหลังนั้นพูดเบาๆเหมือนกับพูดกับตัวเองมากกว่า แต่เอก็ยังได้ยิน รอยยิ้มเผยขึ้นที่ริมฝีปากของเอเมื่อคิดว่าตัวเองเริ่มเข้าใจอะไรได้บ้างแล้ว
“นายพีฟังอานะ...คนที่นั่งอยู่ตรงนั้นไม่ใช่จิตตาอย่างที่เราเข้าใจหรอก แต่คือน้องชายที่ชื่อจิตรินต่างหาก”
ความเงียบเข้าปกคลุมไปทั่วทั้งรถ ปฐพีมองหน้าอาตัวเองแล้วหันไปมองร่างที่นั่งกินไอศครีมอยู่สลับกันไปมา
“อาคิดว่าเด็กคนนั้นไม่ได้โกหก แต่บอกเราไม่หมดเท่านั้น ถ้าเราอยากรู้ ควรไปถามเอากับเจ้าตัวเค้าเอง”
ปฐพีนิ่งเงียบไป สายตายังจ้องนิ่งไปยังร่างบางๆที่นั่งอยู่กับเด็กชาย
พลางถามตัวเองว่า นี่มันเรื่องอะไรกัน
..................................
TBC ..... ขอบคุณทุกเม้นและทุก + ค่า :3123:
-
มาต่อเร็ว ๆ นะครับ ,, รอ
-
ช่ายๆ มาต่อเร็วๆ หุหุ :3123:
-
มาต่อเร็วๆนร้าา :monkeysad:
-
รู้ช้ามากอ่ะคุณพี !!!
ง่า แล้วจะไปคุยกันยังไงนะ ,,
มา ๒ ตอนเลยวันนี้
ดีใจจัง ^^
-
ขอให้เข้าใจอะไรไวๆหน่อยเถอะ เห็นหน้าชัดๆน่าจะพอเดาได้แล้วนาว่าเข้าใจผิดอะไรไปเนี่ย :เฮ้อ:
+1
-
ค้างมากมาย
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่า :sad4:
-
อย่างน้อยตอนนี้ ก็เป็นไปในทางบวกบ้างแล้ว
ว่าแต่เจ้าตัวน้อยนี่ ฉลาดเอาเรื่องอยู่นา คงพอช่วย หม่าม้า ได้บ้างไม่มากก็น้อย :z2:
เป็นกำลังใจให้ครับ กับความขยันลง ถึงแม้จะสั้นนนนนนน ก็เหอะ :z1:
-
:L2: น่ารักจริงเด้กคนนี้
-
เอิร์ธกับจิตตรินน่ารักกกก
หวังว่าจะไม่พิศาลล :serius2:
-
มีแววดีขึ้นมาบ้างละ
ขอบคุณสำหรับผังบ้านจอมไตร
:pig4: คะ
-
อย่าพรากน้องเอิร์ธไปจากจิตรินเลย ถ้าจะพาไปจอมไตร ต้องพาไปทั้งสองคนนะ :z1:
-
เปิดกระทู้เรื่องนี้มาอ้าวอัพเพิ่ม 2 ตอนแล้ว เร็วมากๆเลยค่ะ ขอบคุณJUPJIBค่ะ
เรื่องเริ่มคลี่คลายแล้ว ตอนหน้าปฐพีจะเจอจิตตินแล้วป่ะคะ ลุ้นมาก :กอด1:
-
ในที่สุดก้รุ้ซะทีว่ามี2คน เฮ้อ โล่งไปหน่อยนึง^^
-
อ่านแล้วรู้สึกว่าถ้าพีไม่มีคุณเอชาตินี้จะรู้มั้ย
ยิ่งอ่านยิ่งมันส์มากมันลุ้นตลอดเวลาเลยจริงๆ
พีถ้ารู้เรื่องแล้วคงไม่ทำอะำไรรุนแรงกับจิตตรินน่ะ
แล้ว TBC เนี้ยเห็นแล้วทำค้างจริงเลยๆอ่ะ
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ลุ้นค่ะ โอ๊ย! อยากอ่านตอนต่อไปใจจะขาด
-
แอร๊ยยย์ รักพี่เอ
ตีแผ่ได้ตรงประเด็นมากกกกก
คุณพี ยังคงแยกไม่ออกอีกนะ เฮอะ
ตอนหน้าอยากอ่านแล้ววววว
+1
-
....เริ่มหนุกแล้วเนอะ พีเริ่ม...อึ้งแดร๊ก แล้วเจอจิตรินผู้น่ารักเข้า
....นี่แสดงว่าพี กวาดทั้งพี่ทั้งน้องนะสิ สุดยอดจอมไตรเลยนะ
....ได้อ่าน 2 ตอนแต่ไม่ค่อยจุใจเลยอะทำไงดีจ๊ะน้องจุ๊บจิ๊บ +1ให้กำลังใจละกัน :L2:
-
รอมานานค่ะ ซีรี่ส์จอมไตรเนี่ย :m11:
-
ตามมาอ่านอย่างไว แล้วเมื่อไหร่เขาจะได้เจอกานนนนนนนนนนนนนนนนนนน :sad4:
น้องเอิร์ธน่ารักเหมือนหนูตริน ถ้าเจอกันจริงๆ มีรึนายดิน จะกล้าเอาลูก ไม่เอาแม่ อิอิ o18
-
จะบอกว่า...
มาต่อเร็วๆน๊า
-
เดี๋ยวจะมาลงคำถามชิงหนังสือ จอมไตรปฐพีนะคะ รอคิดคำถามออกก่อน :laugh:
ขอบคุณ คุณA.Miku เรื่องคำผิดค่า
ขอบคุณคุณ love2y ที่ลงผังบ้านให้ค่ะ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม ผิดพลาดตรงไหนขอภัยด้วยนะค่า
ตอนที่ 7
เพราะวันนี้เป็นวันศุกร์จิตรินจึงอนุญาตให้หลานชายนั่งดูวีซีดีการ์ตูนที่เอิร์ธชอบดูนักแม้จะดูไปหลายครั้งแล้วเพราะมีแค่ไม่กี่แผ่น ตอนแรกจิตรินตั้งใจว่าเดือนนี้ถ้าเงินเดือนออกจะซื้อเพิ่มให้อีกสักสองสามแผ่นแต่คงต้องระงับไปเพราะยังหางานประจำใหม่ทำไม่ได้
ร่างบางยืนทำกับข้าวที่นอกระเบียงอย่างใจลอยเพราะอย่างนั้นตอนที่เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นจิตรินจึงไม่มีทีท่าว่าจะได้ยินเลยสักนิด
“ฮับ”
เอิร์ธที่เห็นว่าจิตรินยังไม่ว่างจึงเดินออกมาเปิดประตูเอง แต่ก็ยังไม่ปลดโซ่คล้องประตูออกเพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร
“หืม.....”
เด็กชายเอียงคอด้วยความสงสัย ผู้มาเยือนเป็นใครเอิร์ธไม่รู้จัก แต่ดวงตาสีเขียวนั้นก็ทำให้รู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด
จิตรินรู้สึกว่าเสียงทีวีเงียบไปจึงหันไปมองแล้วก็เห็นว่าหลานชายกำลังเปิดประตูแง้มๆอยู่จึงเดินออกไปหา
“มีอะไรครับเอิร์ธ”
เด็กชายหันมามองคนถามแล้วชี้ไปยังข้างนอก
“มีคนมาฮับ เอิร์ธยังไม่ได้ถามอะไรเลย”
จิตรินพยักหน้าเข้าใจปลดโซ่ล๊อกแล้วเปิดประตูออกไปเพราะเข้าใจว่าคงเป็นเอหรือใครสักคน ในหัวของร่างบางไม่คิดเลยสักนิดว่าคนที่อยู่ข้างหน้าตัวนั้นจะเป็นปฐพี
“สวัสดี”
ปฐพีส่งเสียงทักพลางมองหน้าอีกฝ่ายอย่างค้นหา ดูอย่างไรก็คือจิตตาหากแต่เอกลับยืนยันว่าคนๆนี้คือจิตรินที่เป็นน้องชาย
“เอ่อ”
“ใครหรือหม่าม้า ใครหรือ”
ดูเหมือนเอิร์ธจะตื่นเต้นกับแขกมากกว่าใคร เด็กชายยืนหลบอยู่หลังจิตรินก็จริงแต่ก็ยังชะโงกหน้าออกมามองผู้ชายตัวสูงใหญ่ที่ยืนอยู่หน้าห้องตัวเองด้วยความสนใจ ก็ตั้งแต่เกิดมา เด็กชายไม่เคยรู้สึกว่าใครเท่เท่าคนๆนี้เลย ขนาดพระเอกไอ้มดแดงที่ตัวเองดูอยู่เมื่อครู่ยังไม่เท่ได้เท่า
“เอิร์ธคือ....”
ร่างบางเองก็จนปัญญาจะเอ่ยคำอธิบายทั้งที่ตัวเองยังจับต้นชนปลายไม่ถูกแบบนี้ เลยได้แต่เงียบไปสุดท้ายก็ต้องบังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่นแล้วเชิญอีกฝ่ายเข้ามาให้ห้องพักอย่างเสียไม่ได้
“เอิร์ธไปเอาน้ำมาหน่อยครับ”
บอกหลานชายตัวน้อยแล้วเด็กชายก็วิ่งเร็วไปทางตู้เย็นเพื่อรินน้ำมาให้ตามคำบอกทันที
“ผมอยากคุยกับจิตตา”
ไม่มีอ้อมค้อม ไม่มีถามใดๆ ปฐพีเอ่ยสิ่งที่ต้องการเอาดื้อๆ ส่วนจิตรินก็ได้แต่ก้มหน้านิ่ง
“พี่ไม่อยู่ครับ”
และยังคงตอบไปด้วยคำเดิมซึ่งปฐพีคิดไว้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายต้องตอบมาแบบนี้
“งั้นก็คุยกับคุณที่เป็น’หม่าม้า’คงจะได้”
ใจร่างบางกระตุกไปหนึ่งวูบ รู้ดีว่าโดนอีกฝ่ายประชดเข้าเสียแล้ว
“ตกลงจิตตาไปไหน”
เพราะมีแต่ความเงียบ ปฐพีจึงเริ่มทนไม่ได้ ท่าทางเหมือนคนกำลังพยายามไม่ร้องไห้นั้นทำเอาตัวเขารู้สึกไม่ชอบใจ ต้องคอยพยายามบอกตัวเองว่าที่ไม่ชอบใจเพราะคิดว่าอีกฝ่ายจะบีบน้ำตา ไม่ใช่เพราะความสงสารหรืออะไรทั้งนั้น
“พี่...เอ่อ...ไม่ได้เจอมาสามปีแล้วครับ”
ปฐพียังคงนิ่งเป็นเชิงว่าให้อีกฝ่ายพูดต่อ
“คือพี่ไม่อยู่ ผมเลยใช้ชื่อพี่ไปทำงาน แล้วก็ทำตัวเป็นพี่ในการเป็นผู้ปกครองของเอิร์ธน่ะครับ”
“แล้วทำไมถึงเรียกนายว่า’หม่าม้า’”
คนถูกถามเงียบไป หน้าชานิดๆกับน้ำเสียงเหมือนจะดูถูก อีกฝ่ายอาจจะคิดว่าตนผิดปกติอะไรสักอย่างถึงได้ให้หลานเรียกอย่างนั้น ทั้งๆที่จิตรินก็แค่คิดว่ามันสะดวกและจำง่ายสำหรับหลานมากกว่า ในเมื่อจิตรินไม่ใช่แม่ แต่ก็ต้องเป็นแม่เมื่ออยู่ข้างนอกบ้าน
“มันสะดวกก็เท่านั้นแหละครับ”
ยังไม่ทันที่ปฐพีจะได้ถามอะไรต่อ เด็กชายตัวเล็กที่จิตรินให้ไปรินน้ำมารับแขกเมื่อครู่ก็มานั่งลงเพื่อร่วมสนทนาด้วยเสียแล้ว
เด็กชายจ้องหน้าผู้มาเยือนไม่วางตา สายตาแสดงออกซึ่งความชื่นชมไม่ปิดบัง
ปฐพีเห็นท่าทางของเด็กชายแล้วยอมรับว่าอดเอ็นดูไม่ได้ ยิ่งคิดว่าเด็กคนนี้คือเลือดเนื้อเชื้อไขของตนด้วยแล้ว ปฐพีก็ไม่อาจละเลย ชายหนุ่มยิ้มให้เด็กชายอย่างใจดีสายตาที่ใช้มองเด็กชายนั้นช่างแตกต่างจากยามใช้มองผู้เป็นน้ามากมายเหลือเกิน
“สวัสดีครับเอิร์ธ”
แม้จะพูดคุยกันไปแล้วแต่นี่เป็นการทักทายกันอย่างเป็นทางการครั้งแรก เด็กชายยิ้มอย่างดีใจที่ผู้ใหญ่ตรงหน้าหันมาให้ความสนใจกับตน
“สวัสดีครับ คุณลุงชื่ออะไรฮับ”
คำถามของเอิร์ธทำเอาจิตรินสะดุ้ง ยิ่งเมื่อเงยหน้ามอง ‘คุณลุง’ ของหลายชายด้วยแล้ว ชายหนุ่มปรายตามามองจิตรินราวกับว่าจิตรินได้ไปทำอะไรผิดหนักหนา
“ไม่ใช่คุณลุงนะครับเอิร์ธ....แต่เป็นคุณพ่อของเราต่างหาก คุณพ่อชื่อปฐพี”
จิตรินแนะนำด้วยน้ำเสียงสั่นนิดๆ ความรู้สึกตอนนี้มันมึนในหัวไปหมดราวกับกำลังจะเป็นลม
“คุณพ่อหรือ”
เด็กชายเอียงคอด้วยท่าทางไม่เข้าใจ เอิร์ธนั้นไม่เคยมีทั้งพ่อและแม่ ที่มีอยู่ก็มีเพียงหม่าม้าและน้าธารเท่านั้น เด็กชายรู้ว่าตัวเองต่างไปจากเพื่อนคนอื่นๆในเรื่องครอบครัว แต่ก็ไม่เคยเอ่ยปากถาม จำได้ว่าหม่าม้าเคยบอกว่าคุณพ่อและคุณแม่ของเอิร์ธมีความจำเป็นจึงไม่สามารถอยู่กับตนได้ พอเอิร์ธถามว่าความจำเป็นคืออะไร หม่าม้าก็ตอบว่าคือธุระ
“คุณพ่อทำธุระเสร็จแล้วหรือฮับ”
เด็กชายจำได้ว่าเพราะพ่อและแม่มีธุระจึงมาอยู่ด้วยไม่ได้ เมื่อพ่อมาปรากฏตัวตรงหน้าจึงถามออกไปประสาเด็ก
ปฐพีขมวดคิ้วแต่ก็ยังยิ้มกลับไปให้เด็กชาย
“ทำไมถามอย่างนั้นล่ะครับ”
“ก็หม่าม้าบอกว่าคุณพ่อกับคุณแม่มีธุระต้องไปทำเลยอยู่กับเอิร์ธไม่ได้แล้วตอนนี้คุณพ่อมาแล้วก็หมายความธุระเสร็จแล้วไม่ใช่หรือฮับ”
คำถามของเด็กชายทำเอาปฐพีเริ่มทำหน้าไม่ถูก ฟังจากคำพูดก็รู้ว่าเด็กชายไม่เคยได้รับการเลี้ยงดูจากทั้งแม่และพ่อซึ่งก็คือตัวเขา ปฐพีอดคิดไม่ได้ว่าถ้าหากตัวเองไม่มัวแต่ยึดติดในความเจ็บใจจนไม่กลับมาที่นี่เลยถึงห้าปี เขาอาจจะรู้เรื่องของเด็กชายเร็วกว่านี้
“ครับ คุณพ่อเสร็จธุระแล้ว”
“งั้นวันนี้คุณพ่อก็อยู่ทานข้าวกับเราได้ใช่ไหมฮับ”
เมื่อคำถามออกจากปากเด็กชาย ปฐพีก็นิ่งเพราะอยากรู้นักว่าอีกฝ่ายจะตอบมาอย่างไร ในขณะที่จิตรินก็นิ่งไปเช่นกันเพราะพูดตามตรงแล้วไม่ได้อยากเชิญให้อีกฝ่ายกินข้าวด้วยกันสักนิด
“ได้ใช่ไหมฮับหม่าม้า”
เด็กชายเขย่าแขนจิตรินพลางทำหน้าอย่างคาดหวัง จิตรินเลยต้องตอบตกลงไป
“ทานด้วยกันนะครับ คือ อาจจะไม่ค่อยมีอะไรเท่าไหร่”
ปฐพีพยักหน้ารับ แล้วหันไปคุยกับเด็กชายต่อโดยไม่สนใจตัวตนของจิตรินอีก ร่างบางจึงเลี่ยงออกมาทำกับข้าวต่อ ในขณะที่ทำอยู่ก็เหลือบสายตามองสองพ่อลูกเป็นระยะๆ ความกลัวว่าจะโดนพรากหลายชายไปล้นท่วมในจิตใจ แต่ก็ยังหาทางออกไม่ได้เมื่อรู้ตัวดีว่าไม่มีทางใดไปสู้ได้เลย หากตอนนั้นเขาให้พี่สาวเซ็นยกให้หลานชายอยู่ในความดูแลของตัวเองก่อนก็คงดี หรืออย่างน้อยๆ หากตอนนี้ธาราผู้เป็นเพื่อนรักยังอยู่ข้างๆ คงช่วยจิตรินคิดได้ว่าจะทำยังไงต่อไป
.........................
TBC
อย่าลืมมาเล่นเกมกันนะคะ
-
เมื่อไหร่น้องพีจะรู้ตัวซะทีนะ สงสารน้องตรินอ่ะ
-
อ่านๆไปเหมือนพี่เอจะเป็นฮีโร่ในทุกคู่เลยแฮะ ช่างเป็นคนที่ช่างสังเกตจริงๆ
-
o18
เรื่องนี้ไม่มาม่าแน่นะครับพี่คนเขียน
ถ้าไม่มาม่าจะอ่านต่อไป แต่ถ้ามาม่ารอจบก่อนเนอะ 5555
-
เอิร์ธเจอคุณพ่อแล้ว ^^
แก้คำผิดนะคะ
ตอนที่ 5
สมองใช้คิดอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบลุกขึ้นออกมาจากร้านทันทีที่นึกขึ้นได้ ---- ความคิด
ปฐพีเดิมตามคนทั้งคู่ไปห่างๆ สายตาไม่ล่ะไปจากเด็กชายตัวเล็กเลยสักนิด ---- ละ
ตอนที่ 6
“หากไม่ยอมออกมาคุยกันให้รู้เรื่อง คงต้องพึงศาลจริงๆ” ---- พึ่ง
วันนี้เป็นวันที่สัญญากับเอิร์ธไว้ว่าจะพาไปทานไอศครีม ---- ไอศกรีม
ตอนที่ 7
จิตรินพยักหน้าเข้าใจปลดโซ่ล๊อกแล้วเปิดประตูออกไปเพราะเข้าใจว่าคงเป็นเอหรือใครสักคน ---- ล็อก
มารอเล่นเกมด้วยคนค่ะ หุหุ
-
อ่านๆไปเหมือนพี่เอจะเป็นฮีโร่ในทุกคู่เลยแฮะ ช่างเป็นคนที่ช่างสังเกตจริงๆ
เห็นด้วย o13
:pig4: คะ
-
อ่านแล้วสงสารจิตรินขึ้นมาจับใจ
เหมือนทั้งชีวิตตอนนี้ก็มีแต่หลาน
ถ้าไม่มีหลานแล้วก็ไม่รู้จะอยู่เพื่อใคร
:sad4: ฮืออออ :o12: เศร้า
-
เว้ยๆๆๆๆๆ เมื่อไหร่จะเปิดเผยความจริงน้าสสสสสสสสสส
จะได้มองหม่าม๊าใหม่ซะที
-
ยิ่งอ่านยิ่งสงสารตรินจริงๆน่ะ
เหมือนทุกอย่างมันมาลงที่ตรินเลย
ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นคนเลยสักอย่าง
ตอนนี้อ่านแล้วยิ้มกับความน่ารักของเอิร์ธ
ก็ได้แต่หวังว่าพีคงจะเข้าใจเรื่องได้เร็วๆ
:กอด1: :L2: :pig4:
-
รอตอนต่อไปครับ
มาต่อเร็วๆน๊า
-
สงสารจิตรินอ่ะ ต้องแบกรับทุกอย่างอยู่คนเดียว รักเค้าก็บอกไม่ได้ แล้วปฐพีก็ดูเหมือนเย็นชาซะเหลือเกินนี่ถ้ามาแย่งลูกไปจากหม่าม๊าอีกคงแย่แน่ๆ :serius2:
-
เจอกันแล้ว แต่ทำไม ทำเป็นไม่สนใจ
จะเครียด จะแค้นอะไรกันนักหนา
อีกหน่อยเถอะ ..... :a14: จะโดนตรินเอาคืน
o13ขยัน จริง ๆ :กอด1:
-
รอเล่นเกมฮับ
คุณพี นี่นะ ใจดีแต่กับลูก
น่าสงสารหม่าม้าน้องเอิร์ธจริงๆ
-
เพิ่งได้มาอ่านภาคต่อค่ะ อ่านรวดเดียวเลย^^
อ่านตอนแรกแล้วแอบงง เข้าใจผิดนึกว่า ปฐพีคือดิน 5555
คุณพีอ่ะ เมื่อไหร่จะรู้ตัวเองซะที
สงสารจิตรินจะแย่แล้ว
รออ่านตอนต่อไปนะคะ ขออีกซักตอนได้มั๊ยยย อิอิ
-
รู้สึกว่าแต่ละตอนมันสั้นจัง
แต่ถ้าวันหนึ่งมาหลายครั้งก็ดีค่ะ มันค้างงงงง
-
ซี่รีย์นี้ ไม่เคยทำให้เราผิดหวัง >,,,,<
-
...พ่อลูกเค้าเจอกันแล้ว ส่วนเกินจะเป็นยังไงหนอ
...คุณพีคะ คุณพีช่วยคิดกับจิตติน ในแง่ดีบ้างนะค้า :L2:
-
มาถึงก็คิดว่าจิตตรินบีบน้ำตาแล้ว :o12:
-
คุณพีมองน้องตรินในด้านลบมากเลย
ดูว่าอะไรๆก็มาลงที่น้องตรินหมดเลย :เฮ้อ:
+1คะ คนเขียนขยันมาลงมากชอบมากเลย :กอด1: :pig4:
-
ตระกูลนี้ร้ายๆ แรงๆ แบบนี้ในช่วงแรกๆ ตลอดเลย แต่ก็ได้สะใภ้หวานๆ น่ารักๆ ทุกคน
ยกเว้นกลอนที่ยังพอสู้คนเป็น เพราะต้องต่อสู้และลำบากมาตั้งแต่เด็ก
น้องตรินเอาคืนให้หนักๆ เลยน้า เอาให้น้องพีรักน้องพีหลงซะให้เข็ด :angry2:
-
ไม่ค่อยชอบตระกูลนี้เท่าไร
ชอบทำตัวร้ายๆยังไงไม่รู้
-
ขอวันละ ห้า ตอนได้ไหม๊ ติดมากกกกกกกกกกก ,, อิอิ
สงสารจังเลยอ่ะ T^T :monkeysad: :monkeysad:
-
จะโดนแย่หลานไหมเนี่ย
-
เพลียกับนายพีมากๆ ค่ะ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อีกซักสองสามตอนนะคะ จะได้เท่าบอร์ดโน้น ชอบมากๆ ตั้งแต่เรื่องก่อนโน้น ติดชะแร้ว o18
-
พี่เอสุดยอดดดด นายพีทำไมไม่สนใจกันเลยเนี่ยยย :fire:
-
ทำไงต่อไปล่ะเนี่ย?
สงสารจิตตรินจริงๆ
-
ติดงอมแงมเลย วันนี้ดีใจจัง ไปธุระกลับมาเหนื่อยๆก็ได้อ่านจอมไตรติดกัน3ตอนรวด... เป็นความสุขสุดยอด :oo1:
คุณจิ๊บบอกว่าเรื่องนี้ไม่มีมาม่า แสดงว่าน้องเอิร์ธจะได้อยู่กับคุณพ่อแล้วก็หม่าม้าอย่างมีความสุข :mc4:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วหัวใจเต้นเป็นระยะ อกราวกับจะระเบิด และเครียดบ้าง บางคราว
แต่...น้องเอิร์ธน่ารักมากๆ ค่ะ น่ารักจริงๆ น่ากลัวว่าน้องเอิร์ธจะมีแฟนเป็นผู้ชายตามรอยพ่อและปู่จังเลยค่ะ อิอิ จุ๊บคุณจิ๊บเจ้าค่ะ :กอด1:
-
เจอกันแล้วๆๆๆ แต่ทำไมปฐพีมองจิตรินในแง่ลบจัง
อยากให้ปฐพีคิดออกเร็วๆ อย่ารังแกจิตรินล่ะ!!
ว่าแต่ตอนมันสั้นๆรึป่าวคะเนี่ย?
-
ตามต่อ ตามต่อ....คุณอาของคุณหลานที่เจ๋งจริงๆเล้ยยยย
-
อย่ามาพรากน้องไปจากหม่าม๊านะ
-
หม่าม้า น่าสงสารจัง
ทำไมคุณพ่อคิดอย่างนั้นล่ะคะ
-
น้องเอิร์ธ เจอคุณพ่อแล้ว
อดคิดไม่ได้ว่า ตรินเลี้ยงหลานดีจริง
มีทัศนคติที่ดี ต่อ พ่อกับแม่
^^
-
คิดเกมส์ไม่ออก :z3:
แปะโป้งไว้ก่อน มาโพสอีกตอนก่อนแล้วกัน อิอิ
วันนี้ต้องไปประชุมสัมมนาอะไรก็ไม่รู้ของพ่อค่ะ อาจจะไม่ได้เข้ามาโพสอีก (ได้ข่าวว่าจองโรงแรมไว้)
แต่ก็แค่อาจจะนะคะ o13
ตอนที่ 8
เอิร์ธตื่นเต้นดีใจที่วันนี้มีคนมากินข้าวด้วยเพิ่มอีกหนึ่งคน ความรู้สึกของเด็กชายเหมือนกับว่ากำลังได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาทั้งครอบครัวเป็นครั้งแรก แถมวันนี้จากเดิมที่จะมีกับข้าวเพียงสองอย่าง หม่าม้ายังใจดีทำกับข้าวเพิ่มเป็นสี่อย่าง มีแต่ของชอบของเด็กชายทั้งนั้น ถ้าเป็นแบบนี้เอิร์ธจะขอให้คุณพ่อมากินข้าวด้วยทุกวันได้ไหมนะ
“วันนี้เป็นวันพิเศษใช่ไหมฮับ”
เอิร์ธหันมาถามจิตรินตามประสาเด็กช่างพูดช่างคิด เพราะว่าวันพิเศษเท่านั้นที่จิตรินจะทำกับข้าวเกินสองอย่าง
“ไม่ใช่ครับ แค่วันนี้มีแขก”
เด็กชายเอียงคอกับคำตอบ
“แขก? หมายถึงคุณพ่อหรือฮับหม่าม้า... แต่คุณครูสอนว่าคุณพ่อเป็นคนในครอบครัว แล้วทำไมถึงเป็นแขกล่ะฮับ”
หมดหนทางจะอธิบาย สุดท้ายจิตรินจึงต้องกลับลำยอมรับว่าวันนี้เป็นวันพิเศษแทน
จานข้าวถูกวางลงตรงหน้าก่อนที่มื้ออาหารจะเริ่มขึ้น เด็กชายส่งเสียงพูดคุยชี้ชวนให้คุณพ่อทานอาหาร โฆษณาให้เสร็จสรรพว่าหม่าม้าทำอาหารอร่อยแค่ไหน ปฐพีเองพอได้ลองชิมแล้วก็เข้าใจ เพราะกับข้าวทุกอย่างรสชาติเหมาะสมจะเป็นอาหารของเด็กชายจริงๆ
ปฐพีพูดคุยโต้ตอบกับเด็กชาย แต่จิตรินนั้นเงียบไปไม่พูดอะไรสักคำ แม้เด็กชายจะถามอะไรก็เพียงอือออตอบไปเท่านั้น ปฐพีนึกอยากจะถามจริงๆว่าจิตรินเป็นอย่างนี้ทุกวันหรือไม่ แต่เหมือนเอิร์ธเองก็ข้องใจจึงวางช้อนซ้อมแล้วเคลื่อนตัวไปนั่งข้างๆจิตริน
“หม่าม้าไม่สบายหรือฮับ”
ถามพลางส่งมือมาอังหน้าผากด้วยความเป็นห่วง จิตรินที่เหม่อคิดเรื่องอื่นอยู่สะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้าเมื่อรำลึกได้ถึงคำถามจากเด็กชายที่ดังแววเข้าหู
“เอ่อคือ หม่าม้ากำลังคิดว่าจะเอาอะไรเป็นของหวานให้เอิร์ธกับคุณพ่อของเอิร์ธอยู่ไงครับ”
โกหก...ปฐพีรู้ได้โดยไม่ต้องเสียเวลาคิดสักหนึ่งวินาที
“เอ๋...สาลี่ได้ไหมฮับ เอิร์ธอยากกินสาลี่”
เพราะในตู้เย็นมีแอปเปิ้ลและสาลี่อยู่สองอย่างเด็กชายที่นิ่งคิดไปสักพักจึงเลือกมาอย่างหนึ่ง จิตรินยิ้มให้หลานชายอย่างใจดีแล้วพยักหน้าตอบตกลง
เอิร์ธจึงกลับไปนั่งที่ตัวเองแล้วทานข้าวต่อ โดยไม่ได้ติดใจสงสัยหรือคิดว่าจิตรินมีอะไรในใจอีก ก็เด็กชายอายุแค่นี้ จะคิดจะสงสัยอะไรได้เท่าไหร่กัน
.................
จานสาลี่ถูกวางลงตรงหน้าสองพ่อลูกที่นั่งเล่นเกมโดมิโน่ผักและผลไม้ซึ่งธาราเป็นคนลงมือทำให้เอิร์ธเองเป็นของขวัญเนื่องในโอกาสที่เด็กชายนับหนึ่งถึงสิบได้
อันที่จริงธาราก็อ้างไปอย่างนั้น จิตรินรู้ดีว่าเพื่อนแค่อยากทำให้ก็ทำเท่านั้นเอง
เด็กชายเอ่ยขอบคุณจิตรินเบาๆก่อนจะเริ่มมองหารูปที่เหมือนกันเพื่อนำไปต่อในแถว
จิตรินหลบมาล้างจานและคิดอะไรเงียบๆ ปฐพียังไม่มีท่าทีว่าจะขอตัวกลับ คงอยู่ด้วยจนเอิร์ธหลับ แล้วหลังจากนั้นอาจจะเริ่มพูดคุยเรื่องที่จิตรินกลัว ร่างบางเม้มริมฝีปากตัวเองแน่น ตั้งใจแน่วแน่ว่าจะพยายามอย่างที่สุดเพื่อไม่ให้ต้องเสียเอิร์ธไป บางทีปฐพีอาจแต่งงานแล้ว บางทีปฐพีอาจจะไม่ได้ต้องการเอิร์ธไปเลี้ยงมากมาย บางทีอาจจะแค่อยากแสดงความรับผิดชอบ หากจิตรินบอกว่าไม่เป็นไร บางทีปฐพีอาจจะไม่เอาเอิร์ธไป...บางที...
........................................
เด็กชายเผลอหลับไปทั้งๆที่ยังเล่นเกมไม่เสร็จ จิตรินที่เพิ่งเสร็จจากการล้างจานมองดูนาฬิกาแล้วก็เข้าใจ เพราะเลยเวลานอนของเด็กชายมาพอสมควรแล้ว กำลังจะเดินไปอุ้มหลานเข้าไปนอนดีๆ หากปฐพีกลับเป็นฝ่ายอุ้มเอิร์ธขึ้นมาเสียก่อน
“ที่นอนอยู่ที่ไหน”
จิตรินมองคนที่อุ้มเด็กชายขึ้นมาอย่างง่ายดายแล้วก็เจ็บใจตัวเองที่ไม่ได้เกิดมาร่างกายสูงใหญ่กับเค้าบ้าง เอิร์ธนั้นยังตัวไม่ใหญ่นัก แต่ตอนนี้จิตรินก็อุ้มเอิร์ธขึ้นมาไม่ได้ง่ายๆ และอุ้มนานๆก็ไม่ได้แล้วด้วย
หลังจากวางเด็กชายลงบนที่นอน ปฐพีก็หันกลับมาพูดกับจิตรินด้วยเสียงหนักแน่น
“ขอคุยด้วยหน่อยสิ”
จิตรินพยักหน้ารับแล้วทั้งสองคนก็เดินออกมาข้างนอก ลงนั่งตรงโต๊ะญี่ปุ่นตัวเดิมที่ใช้ทานข้าวไปเมื่อครู่
“ผมต้องการรับเอิร์ธไปอยู่ด้วย”
ใจของจิตรินวูบหล่นลงไป ความคิดที่พยายามใช้ปลอบใจตัวเองสลายหายไปเมื่ออีกฝ่ายบอกความต้องการของตัวเองมาตามตรงไม่อ้อมค้อม...แต่ไม่หรอก จิตรินไม่มีทางจะยอมง่ายๆ
“แต่ว่าเอิร์ธอยู่กับผมก็ดีอยู่แล้ว”
ปฐพีนั้นไม่เถียงว่าจิตรินดูแลเอิร์ธได้ค่อนข้างดี เท่าที่คุยและมองเห็น เด็กชายท่าทางเป็นเด็กดี ฉลาด และแข็งแรง แต่ปฐพีก็มั่นใจว่ามันจะต้องดีกว่านี้แน่หากว่าตนได้เป็นคนดูแลเอง
“ถ้าคุณไม่ยอมง่ายๆ เราคงต้องไปคุยกันในศาล”
“คุณขู่ผมไม่ได้หรอก”
จิตรินนั้นหวั่นไหว แต่เพราะบอกกับตัวเองแล้วว่าจะไม่ยอมเสียเด็กชายไปง่ายๆจึงพยายามโต้กลับ
“คุณจะมาอ้างได้ยังไง คุณเป็นพ่อก็จริงแต่ไม่เคยดูแลแกเสียหน่อย”
ปฐพียิ้มมุมปาก พูดออกมาเสียงสั่นอย่างนั้นไม่ได้ทำให้ปฐพีรู้สึกอะไรได้สักนิด และเหตุผลมันก็ไม่ได้ฟังขึ้นเลย
“เพราะผมไม่รู้ต่างหาก ไม่มีใครเคยแจ้ง และเมื่อผมรู้แล้ว ผมก็ต้องการลูกของผม คุณคิดว่าศาลจะว่าไงล่ะ”
เพราะที่อีกฝ่ายพูดเป็นความจริง จิตรินจึงได้แต่กลืนน้ำลายลงคอตัวเอง
“แต่...แต่เราไม่รู้ว่าจะไปบอกคุณได้ที่ไหน”
“คุณหามันได้ไม่ยากเลยหากคุณต้องการจริงๆ เพราะประวัติของผมยังอยู่ที่โรงแรม อย่างน้อยๆคุณก็จะรู้มหาวิทยาลัยที่ผมเรียน”
เป็นความจริง! จิตรินบอกกับตัวเอง เขาเองก็เคยพูดกับพี่สาวให้ติดต่อไปหาปฐพี แต่พี่สาวกลับไม่ยอม เธอกลัวว่าปฐพีจะใช้ลูกมาผูกมัดเธอไว้ เพราะสำหรับจิตตาแล้ว ปฐพีเป็นเพียงนักศึกษามหาวิทยาลัยจนๆเท่านั้น แล้วจะเอาอะไรมาเลี้ยงเธอได้
“คุณต่างหาก ใช้ชื่อจิตตาแบบนี้ หากผมเอาเรื่องไปพูดในศาล คุณคงแย่ แถมอาจจะโดนจับเพราะใช้หลักฐานเท็จกับทางโรงแรมที่คุณเคยทำงานก็ได้นะ”
หน้าจิตรินแทบไม่เหลือสี ไม่มีทางสู้ได้ จิตรินรู้ทันทีในวินาทีนี้
“เอาเถอะเห็นแก่ความลำบากมานานของคุณ ผมจะจ่ายค่าเลี้ยงดูเอิร์ธและค่าเวลาที่คุณเสียไปตลอดสี่ปีที่ผ่านมาให้”
ปฐพีนั้นคิดว่าที่จิตรินหาข้ออ้างอย่างโน้นอย่างนี้มาพูดเพราะต้องการโก่งเงินเพิ่มขึ้น ปฐพียินดีจะจ่ายให้อยู่แล้วไม่ว่าอีกฝ่ายจะเรียกเงินมาเท่าไหร่
แต่ทั้งห้องกลับตกอยู่ในความเงียบหลังประโยคนั้น จิตรินไม่ได้ตอบอะไรเพราะตกใจที่ปฐพีพูดเรื่องเงินขึ้นมาทั้งที่ตนไม่ได้นึกถึงเรื่องนั้นเลยสักนิด
หากปฐพีกลับคิดว่าจิตรินเงียบเพราะกำลังนึกถึงตัวเลขที่จะเสนอมา ในที่สุดเมื่อร่างบางเงียบไปนานเกินกว่าจะทนรอเขาจึงเป็นคนเอ่ยจำนวนเงินออกมาเอง
“สี่ล้าน พอไหมกับระยะเวลาสี่ปีที่คุณเลี้ยงเขามา”
แล้วจำนวนเงินก็ทำให้ร่างบางตกใจขึ้นมามากกว่าเดิม จิตรินไม่รู้ว่าปฐพีคือจอมไตร สำหรับร่างบางแล้วปฐพีก็คงเป็นเพียงแค่คนธรรมดาที่ต้องทำงานหาเลี้ยงตัวเอง และอาจจะต้องเลี้ยงครอบครัว
“คุณ...คุณไปเอาเงินมาจากไหน”
อดถามออกไปไม่ได้เมื่อคิดว่าเงินนั้นอาจเป็นเงินเก็บทั้งชีวิตของอีกฝ่าย ...หรือเป็นเงินที่ได้มาโดยมิชอบ
“ต้องบอกด้วยหรือ เอาเป็นว่าไม่ได้ทำอะไรผิดกฏหมายแล้วกัน”
ปฐพีก็ลืมนึกไปว่าจิตรินยังไม่รู้ฐานะที่แท้จริงของตัวเอง เพราะงั้นร่างบางจึงต้องแปลกใจเป็นธรรมดาที่ตนเสนอเงินให้มากมายขนาดนี้
ด้านจิตรินนั้นแม้แวบแรกจะโกรธที่เหมือนปฐพีต้องการใช้เงินฟาดหัวตัวเองเพื่อซื้อหลานชายไป แต่พอมาคิดว่าปฐพียอมทิ้งเงินมากขนาดนั้นมา ก็คงเพราะต้องการเลี้ยงดูเอิร์ธด้วยใจจริง
“พูดตามตรงผมไม่อยากให้เรื่องถึงศาลเท่าไหร่หรอก ไม่ใช่ว่ากลัวแพ้คุณ แต่ผมไม่อยากให้เอิร์ธมีความทรงจำที่ไม่ดี เรื่องแบบนี้กระทบกระเทือนจิตใจเด็กและอาจจะฝั่งแน่นไปตลอดชีวิต”
ปฐพีเอ่ยพลางเหม่อมองไปทางประตูห้องที่เด็กชายกำลังนอนหลับอยู่ซึ่งยังคงแง้มเอาไว้
จิตรินกำมือแน่น รู้สึกละอายใจขึ้นมา ก็ในขณะที่ตนเองไม่อยากขึ้นศาลเพราะกลัวแพ้ กลัวว่าต้องเสียหลานชายไป อีกฝ่ายที่ไม่อยากขึ้นศาลไม่ต่างกันนั้น กลับมีเหตุผลว่ากลัวจะกระทบกระเทือนใจเด็กชาย มาตอนนี้จิตรินอดคิดไม่ได้ว่าตัวเองช่างเห็นแก่ตัวนัก เพราะดูเหมือนตัวเองจะคิดถึงแต่ตัวเอง ไม่ได้คิดถึงหลาน ไม่ได้คิดถึงปฐพีที่เป็นพ่อของหลานเลยสักนิด ... พ่อเขาจะมารับลูกไปอยู่ด้วย แต่จิตรินกลับจะขวาง หาเหตุผลมามากมายก็เพียงเพื่อจะดึงหลานชายไว้ให้อยู่กับตัวก็เท่านั้น จิตรินไม่แน่ใจในตัวเองเลยว่าสิ่งที่ตัวเองคิดและทำมันดีกับหลานชายตัวเองที่ตรงไหน
“เอาเป็นว่าคุณกลับไปก่อนได้ไหม ผม ... ขอคิดดูหน่อยได้หรือเปล่า”
ในที่สุดหัวใจก็เหนื่อยล้า จิตรินแทบไม่เหลือเรี่ยวแรง เพราะงั้นหลังจากเงียบไปนานประโยคคล้ายจะไล่กลายๆจึงออกมาจากปาก
“ก็ได้ผมจะกลับก่อน แล้วจะมาใหม่”
ปฐพียอมลุกขึ้นเพื่อกลับไปในที่สุด กดดันมากไปก็ใช่ที่ ถึงอย่างไรผลมันก็เห็นๆกันอยู่แล้ว
ปฐพีกลับไปแล้วแต่จิตรินยังนั่งอยู่ที่เดิม ก่อนออกไปปฐพีพูดอีกประโยคเดียวเท่านั้นแต่กระแทกเข้ากลางใจจิตรินอย่างจัง
“ผมคิดว่าให้เอิร์ธได้อยู่กับพ่อที่แท้จริงคงจะเป็นการดีกว่าจริงไหมครับ”
แล้วจิตรินจะเอาอะไรไปสู้ได้ มันเป็นความจริงที่ว่าปฐพีเป็นพ่อ เขามีสิทธิ์มากกว่า และมันก็คงจะดีกว่าจริงๆ ตอนนี้เอิร์ธยังเด็กอาจจะไม่ได้คิดอะไรที่เรียกน้าผู้ชายว่าหม่าม้าเพราะยังไม่รู้เรื่อง แต่หากว่าโตขึ้นไปกว่านี้ เอิร์ธจะคิดอย่างไร
.......................
เด็กชายตื่นขึ้นมาตอนเช้า ไม่เห็นพ่อตัวเองแล้วก็แอบเสียใจนิดหน่อยเพราะเมื่อวานยังเล่นด้วยกันได้ไม่ทันจุใจตัวเองก็เผลอหลับไปเสียก่อน
“ทำไมคุณพ่อไม่อยู่ด้วยกันล่ะฮับ”
เมื่อจิตรินบอกว่าคุณพ่อกลับไปแล้วเด็กชายก็ถามขึ้นมาอย่างสงสัย ด้วยไม่เข้าใจว่าพ่อต้องกลับไปไหน เมื่อบ้านอยู่ที่นี่ จิตรินเองก็ไม่รู้จะตอบอย่างไร ไม่สามารถอธิบายให้หลานฟังได้ว่าบ้านนี้ไม่ใช่บ้านของคุณพ่อเป็นบ้านของตนและเอิร์ธเท่านั้น แล้วก็เพิ่งคิดได้ว่าตัวเองไม่ได้ถามอีกฝ่ายไว้เหมือนกันว่าพักที่ไหน ร่างบางถอนหายใจอย่างนึกระอากับตัวเอง อย่างนี้นอกจากจะเห็นแก่ตัวแล้วจิตรินยังแล้งน้ำใจอีกต่างหากที่ไม่ได้ชักชวนให้ปฐพีพักด้วยกันเสียที่นี่ ยังไม่ทันไรเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นมาให้เด็กชายวิ่งเร็วจี๋ไปเปิดประตูเพราะคิดว่าต้องเป็นคุณพ่อของตัวเองแน่ๆ และก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ
ปฐพีมาตั้งแต่เช้า แต่งตัวด้วยชุดลำลองไม่ได้ใส่ชุดสูทเต็มยศมาอย่างเมื่อวาน ชายหนุ่มเดินตามลูกชายมานั่งลงตรงพื้นที่เดิมกับที่นั่งเล่นเกมด้วยกันเมื่อวาน เอิร์ธบอกคุณพ่อว่าจะเข้าไปเอาน้ำมาให้แล้วเดินหายไปทางครัว จิตรินเห็นว่าเด็กชายไม่อยู่พอดีจึงมานั่งลงไม่ไกลกับอีกฝ่ายนักเพื่อถามไถ่ในสิ่งที่ตั้งใจไว้
“ผมลืมถามคุณไปคุณมาทำอะไรหรือ”
“ผมมาทำงานน่ะ ไม่นาน”
คำว่าไม่นานทำเอาหัวใจคนฟังกระตุก จิตรินไม่รู้ว่าที่รู้สึกแบบนี้เป็นเพราะรู้ว่าปฐพีจะมาอยู่ที่นี่ไม่นาน เพราะรู้ว่าหากปฐพีไปคราวนี้คงเอาเอิร์ธไปด้วย หรือเพราะทั้งสองอย่างรวมกันกันแน่
“ละ...แล้วมาอยู่นี่ คุณพักที่ไหนหรือครับ”
“โรงแรม”
กะแล้วเชียว จิตรินพูดกับตัวเองในใจ คิดว่าอีกฝ่ายต้องเสียเงินพักในโรงแรมแน่ๆ เจ้าตัวลืมคิดไปเสียสนิทว่าปฐพีนั้นเคยมาฝึกงานที่โรงแรม เพราะฉะนั้นงานที่มาทำก็ต้องเกี่ยวข้องกับโรงแรม ดังนั้นจึงเป็นไปได้สูงว่าชายหนุ่มจะสามารถเข้าพักโรงแรมได้ฟรี แม้จะไม่ต้องใช้นามสกุลจอมไตรเข้าช่วยก็เถอะ เพราะมัวแต่สนใจเรื่องของเอิร์ธและพยายามกดดันความรู้สึกบางอย่างของตัวเองไว้ จิตรินจึงมองข้ามเรื่องง่ายๆไปมากมายเลยจริงๆ
“คุณจะมาพักด้วยกันก็ได้นะ”
เป็นคำชวนที่ปฐพีคาดไม่ถึงจริงๆ ร่างสูงหรี่ตาลงมองร่างเล็กๆที่เสหลบตาไปทางอื่นอย่างประเมิน แก้มขึ้นสีนิดๆนั่นเป็นปกติของเจ้าตัวหรือว่าเป็นเพราะกำลังเขินปฐพีก็ไม่แน่ใจ หรือจะเป็นกลวิธีใหม่...ปฐพีไม่ได้คิดอย่างเข้าข้างตนเอง แต่ประสบการณ์ตลอดชีวิตที่เป็นและไม่เป็นจอมไตรมันสอนให้ปฐพีคิดในทุกๆแง่ก่อนที่จะตัดสินอะไร ยิ่งกับอีกฝ่ายที่เป็นน้องชายของผู้หญิงที่เคยทำให้ตนเสียใจ แม้ว่าจะแลดูซื่อๆยังไง อคติมันย่อมนำทางไปให้คิดถึงอีกฝ่ายในแง่ร้ายบ้างเป็นธรรมดา
“เออ เอิร์ธเค้าอยากให้คุณอยู่ด้วยกันน่ะ ใช่ไหมครับเอิร์ธ”
เพราะความเงียบเข้าครอบคลุมและจิตรินรู้ตัวว่ากำลังโดนมอง หากปฐพีคิดอะไรแปลกๆคงไม่ดีแน่ แต่เจ้าตัวก็ไม่รู้จะเอ่ยอธิบายยังไงออกไป ถ้าพูดถึงความเกี่ยวโยงของตนเองกับปฐพีแล้วมันคลุมเครือสับสนยังไงชอบกล เพราะงั้นเมื่อเห็นหลานชายตัวเองเดินเข้ามาจึงรีบเอ่ยอ้างไปทันที ซึ่งเอิร์ธก็รีบพยักหน้าอย่างเต็มใจ อันที่จริงไม่จำเป็นต้องกลบเกลื่อนเลยด้วยซ้ำเมื่อมันเป็นความจริง ท่าทางที่เดินเข้าไปเกาะแขนผู้เป็นพ่อแล้วถามว่า “มาอยู่ด้วยกันไม่ได้หรือ” นั้นทำเอาจิตรินหน้าเจือนไป อาจจะถึงเวลาที่จิตรินควรจะปล่อยมือจากหลานชายเสียที
“ถือว่าเรียนรู้ที่จะดูแลเอิร์ธแล้วกันนะครับ ผมจะได้วางใจที่จะให้หลานไปอยู่กับคุณ”
เพียงพูดเท่านี้ปฐพีก็รู้คำตอบของจิตรินแล้ว และการที่จะทำให้เอิร์ธคุ้นเคยกับตนไว้ก่อนก็เป็นข้อเสนอที่ไม่เลวทีเดียว ปฐพีจึงตอบตกลงเรื่องจะมาพักอยู่ด้วยในระหว่างที่ยังทำงานที่ภูเก็ต
..................................
TBC
-
อ่อยยยย
จะเอาน้องเอิร์ธไปเหรอ ,,
ต้องรับดูแลหม่าม้า ด้วยนะ
เอาไปทั้งแม่ทั้งลูกเลยจะดีมาก !!
-
:เฮ้อ:ตระกูลนี้เห็นเงินเป็นพระเจ้า
ต้องการอะไรก็ต้องได้ ไม่เข้าความรู้สึกของคนอื่นหรอก
มันต้องสูญเสียก่อนถึงจะเข้าใจ ว่าอะไรเป็นอะไร และอะไรมีค่าสำหรับพวกมัน
-
เอาหลานไปแล้วจิตรินจะอยู่ต่อไปยังไงอ่าาา :o12:
-
เหม็นขี้หน้าไอ้พระเอกวุ้ย :3125:
เรื่องนี้ให้พระเอกมันเศร้าได้ป่าวอ่า ไม่อยากเห็นนายเอกเศร้าล่ะ
-
ตรินก็มองโลกในด้านซื่อเกิน นายพีก็มองโลกในด้านร้ายเกิน ปวดตับกับทั้งคู่จริงๆ :เฮ้อ:
-
ข่มจังนะจอมไตร ชิๆ
-
มาจิ้มไว้ก่อน รู้สึกเราจะยังอ่านไม่ทัน ไม่รู้ว่าเพราะคนเขียนลงเร็ว หรือเรามั่วแต่เวิ้นเว้อจนตามไม่ทัน กร๊ากกกก
จิ้มๆๆๆๆ
-
สงสารตริน ถ้าไม่มีเอิร์ธ คงเหงาแย่ เลี้ยงมาตั้งแต่แบเบาะ...
-
ไม่เอะใจอาไรเลยพ่อคุณ คุณพี หื้มมมมมมมมมมมม :z3: :z3:
สงสารตรินนนน :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
นี่ยังไม่รู้เรื่องอะไรอีกเหรอนี่ ไม่ได้เรื่องเล้ย เอาเงินฟาดหัวเค้าอีก มันน่านัก :z6:
-
เหมือนปฐพีดูโง่ๆ จริงๆด้วย :z2:
-
ความเจ็บปวดที่เคยได้รับ เลยทำให้พีมองน้องชายอดีตคนรัก ไปในแง่ลบ
ส่วนอีกคน ยอมเจ็บปวด เพราะความรักที่เคยมีให้ อีกทั้งอยากให้หลานชายสบาย ... :เฮ้อ:
แล้วเมื่อไหร่ นายเอกจะไม่ต้องเจ็บปวดแบบนี้อีก :z3:
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ
-
พีเอ้ยเหมือนจะฉลาดน่ะแต่ก็ไม่
แล้วนี่อะไรเอาเงินไปฟาดหัวตรินอีก
อ่านแล้วเซ็งพีไปเลยทีเดียวอ่ะ
สงสารก็แต่ตรินเนี้ยแหละถ้าไม่มีเอิร์ธอยู่ด้วย
คงคิดถึงและเหงาน่าดูเลย
:กอด1: :L2: :pig4:
-
อมกันเข้าไปอ่ะความจริงอมเข้าไป :เฮ้อ:
-
คนที่เอาเงินฟาดหัวคนอื่นแบบนายพี จะดูแลน้องเอิร์ธได้ดีกว่าหม่าม้าจริงเหรอ :serius2:
-
ปามก็ออกจะหวานๆ หงัยเลี้ยงพีออกมาได้ไม่ทิ้งนิสัยจอมไตรแบบนี้ล่ะ :เฮ้อ:
แต่มาพักอยู่กับตรินแบบนี้ เดี๋ยวก็รักเดี๋ยวก็หลง เชื่อเหอะ อย่าให้เห็นว่าทุรนทุรายหาวิธีพาตรินไปอยู่กับลูกเอิร์ธด้วยนะ ชิชิ จะสมน้ำหน้าให้ :angry2:
-
ทำไมคนที่รวยคิดได้แต่เรื่องค่าของเงินอย่างเดียวนะ
ทำไมไม่คิดถึงน้ำใจแทนค่าของเงินบ้าง :angry2:
ปัฐพีติดลบเรื่องนี้มากแต่เรื่องรักลูกเป็นคุณพ่อที่ดี
แต่น้องตรินดีที่หนึ่งเป็นทั้งพ่อและแม่ที่ดีเยี่ยม o13
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
อยากอ่านอีกเร็วๆอ่ะ :sad4:
-
ไหนคนเขียนบอกว่าไม่มีมาม่า
สงสารจิตตินอะเลี้ยงมาตั้งเล็ก จะให้ไปง่ายๆๆก้อนะ
เอาไปช่วยเลี้ยงด้วยซะเลยก้อหมดเรื่องนายพี
-
คิดถึงจิตรินนนนนนน
อยากอ่านอีกเร็วๆจัง อิอิ
กอดดดคนแต่ง มาต่อเร็วๆนะคะ
-
น่าสงสารจิตตินที่จะโดนแย่งหลานไปแถมเอาเงินฟาดหัวอีก
แต่ปฐพีก็ไม่ผิดมาก(เท่าไหร่)เพราะมีประสบการณ์ที่เลวร้ายมาก่อน
-
มาเรียนรู้วิธีอยู่กับหลาน และน้าของหลานด้วย :z1:
:pig4: คะ
-
ตัวเองเป็นแฝดแท้ๆแต่กลับไม่เฉลียวจะแยกแยะคน
ฉลาดแต่ขาดไหวพริบแบบนี้ห่วงอนาคตลูกชายเหมือนกันนะเนี่ย :เฮ้อ:
-
ตรินรู้ทันทีว่าพีเป็นพ่อของเอิร์ธ ทั้งๆ ที่เพิ่งเห็นหน้า (ตามความเข้าใจของพี) พีน่าจะสงสัยว่าตรินต้องรู้จักพีมาก่อนสิ (หรือว่าพีคิดว่าจิตราน่าจะเคยบอกตริน)
และตรินก็บอกแล้วว่าตัวเองเคยใช้ชื่อพี่สาวไปทำงานที่โรงแรม พีไม่ฉุกคิดซักนิดหรือว่าอาจมีซักครั้งที่ตรินมาทำงานแทนจิตรา เพราะตัวเองตอนนี้ก็ยังเคยคิดว่าตรินเป็นจิตราเลย
รอตอนต่อไปค่ะคุณ jubjib ^_^ :pig4:
-
ไม่แปลกใจเลย ว่าทำไมไอ้พีมันโดนยัยจิตตาสวมเขา
ก็"ควาย"ซะขนาดนี้อ่ะนะ :m16:
-
พระเอกเหมือนจะมีความคิดดี
แต่ว่า...เอิ่ม...
เรื่องที่ควรคิดได้ดันคิดไม่ได้ซะงั้น
เฮ้อออออ :z3:
-
คุณพีแย่อ่ะ เอาเงินฟาดหัวตลอด ตลอด
สงสารจิตรินอ่ะ สี่ปีนี่ผูกพันธ์มากนะ
-
อ่านอีกตอน ก็ปวดตับเหมือนเดิม :เฮ้อ:
-
รอตอนต่อไป...
-
ง่วงมาก :t3:
เกมส์มาแล้วค่า คำถามสำหรับในเล้านะคะ : ดูผังบ้านจอมไตรแล้วสังเกตเห็นอะไรไหมค่ะ(ผังบ้านมีในกระทู้นี้นะค่า มีคนอ่านใจดีช่วยโพสให้แล้ว) คำใบ้ ... คำตอบไม่ใช่สี จงดูที่กากบาท หุหุหุ
ตอบถูกก่อนได้ก่อนค่า รางวัลคือหนังสือจอมไตรปฐพี 1 เล่มคะ มี 1 รางวัลเท่านั้น จะตอบกี่ครั้งก็ได้ค่ะ แต่ตอบก่อนมีสิทธิ์ก่อน และตอบในกระทู้นี้เท่านั้น(มันไม่ผิดกดบ้านใช่ไหมค่ะ?) เวลาเขียนคำตอบให้บอก
คำตอบ :
เมล :
ผู้ที่ตอบถูกจิ๊บจะติดต่อกลับทางเมลเท่านั้นค่ะ หมดเขต 1 มิถุนายน 2554 ค่ะ ถ้าแค่เฉียดๆจิ๊บก็ให้แล้วค่า แต่ถ้าไม่มีใครตอบถูกภายในกำหนดจิ๊บจะเอารายชื่อผู้เล่นเกมส์ทั้งหมดมาจับสลากหาผู้โชคดีแทนค่ะ
*คำตัดสินของจิ๊บถือเป็นเด็ดขาดนะคะ*
*ผู้เกี่ยวข้องกับการทำหนังสือของจิ๊บห้ามมาเล่นนะค่า*
*มีสิทธิ์รับรางวัลได้ 1 เล่มต่อ 1 ท่านนะค่า*
*รับประกันว่าคำตอบไม่รั่วก่อนแน่นอนค่า*
ตอนที่ 9
วันอาทิตย์ปฐพีพาเอิร์ธและจิตรินไปเที่ยวทะเล เด็กชายไม่ได้มานานแล้วเพราะจะได้มาก็ต่อเมื่อน้าธารมาเยี่ยมและจะมาวาดรูปเท่านั้น จิตรินจึงจะพามา
สองพ่อลูกเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนานในขณะที่จิตรินได้เพียงแค่มองดู เพราะถึงจะเกิดและโตที่นี่ จิตรินก็ว่ายน้ำไม่เป็น ปกติหากมากับธาราจิตรินก็ลงไปเล่นเป็นเพื่อนหลานอยู่หรอก แต่ก็ไม่เคยลงไปลึกขนาดนั้น ได้แค่เล่นอยู่ริมๆบางครั้งก็แค่เล่นทรายกันเท่านั้น แต่วันนี้ปฐพีพาเด็กชายลงไปเสียลึก หากแต่จิตรินก็ไม่นึกเป็นห่วงเลยสักนิด เพราะปฐพีแข็งแรงและดูมั่นใจว่าสามารถดูแลเด็กชายได้ เอิร์ธเองก็หัวเราะชอบใจที่ได้ว่ายน้ำในที่ลึกๆอย่างที่ไม่เคยได้ทำ แม้จะต้องมีผู้เป็นพ่อจับไว้ตลอดก็เถอะ
ถ้าถามว่ารู้สึกอย่างไร จิตรินก็อดเศร้าไม่ได้เมื่อคิดว่าต้องแยกกันกับหลานชายแล้ว แต่พอเห็นภาพพ่อลูกอยู่ด้วยกันจิตรินก็คิดว่าตัวเองคิดถูกแล้ว...
ไม่นานทั้งสองคนก็ขึ้นมาจากน้ำ ท่าทางหิวจัดของสองพ่อลูกทำให้จิตรินอาสาไปซื้อข้าวมาให้เลยแทนที่จะรอไปพร้อมกันอย่างที่ตกลงกันไว้แต่แรก
“เอิร์ธอยากกินข้าวเหนียวไก่ทอด ได้ไหมฮับ”
จิตรินพยักหน้ารับ แล้วหันไปถามปฐพีว่าจะเอาอะไร
“เหมือนเอิร์ธก็ได้”
ตอบพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ ให้จิตรินได้มองตาม แต่ก็เห็นเพียงคนอื่นๆบนหาดเท่านั้นไม่ได้มีอะไรน่าสนใจ จึงหันกลับมาแล้วบอกให้ปฐพีช่วยพาเอิร์ธไปอาบน้ำด้วยก่อนจะแยกไปซื้อของ
ปฐพีมองตามหลังร่างบางที่เดินห่างออกไปแล้วส่ายหัว ดูเหมือนว่าจิตรินจะไม่ได้รู้สึกตัวสักนิดว่าผู้ชายหลายคนที่นั่งอยู่ไม่ไกลนี้มองมาที่จิตรินหลายครั้ง พอเห็นว่าจิตรินมากับตนและเอิร์ธบางคนถึงกับถอนหายใจอย่างเสียดายโดยไม่ปิดบัง ความรู้สึกไม่พอใจนิดๆของปฐพียามเห็นว่าคนอื่นมองจิตรินนี้ตัวเองก็ไม่อยากอธิบายให้ตัวเองเข้าใจว่ามันเป็นเพราะอะไร จึงตัดเรื่องพวกนั้นทิ้งไปแล้วพาเอิร์ธไปอาบน้ำที่ห้องอาบน้ำแทน
เมื่ออาบน้ำเสร็จกลับมาจิตรินก็นั่งรออยู่ก่อนแล้ว บนโต๊ะที่ตั้งของมีทั้งข้าวเหนียว ไก่ทอด ผลไม้ และน้ำมะพร้าว ปฐพีอยากเอ่ยถามจริงๆว่าจิตรินหอบทั้งหมดนี่กลับมาได้อย่างไร แต่ก็คิดว่าไม่ถามให้อีกฝ่ายเข้าใจว่าตนเป็นห่วงหรือดูถูกคงจะดีกว่า
ทั้งสามคนนั่งกินข้าวริมทะเลดูเป็นครอบครัวแสนสุขในสายตาใครต่อใคร แต่ดูเหมือนนอกจากเอิร์ธแล้วอีกสองคนจะไม่ได้รู้ตัวเลย
แม้จะรู้ว่าจิตรินเป็นน้า และเป็นผู้ชาย แต่สำหรับเอิร์ธแล้วจิตรินก็เป็นแม่ของตัวเองอย่างไม่ต้องสงสัย ที่จิตรินคิดว่าเอิร์ธยังไม่เข้าใจ เด็กชายเข้าใจทั้งหมดดีอยู่แล้วต่างหาก และไม่ได้รู้สึกแปลกแยกสักนิดที่แม่ของตนจะเป็นผู้ชาย ส่วนพ่อของเอิร์ธนั้น เด็กชายคิดได้อย่างเดียวว่าเท่และเป็นฮีโร่มากๆ เด็กชายบอกกับตัวเองว่ารอให้ถึงวันจันทร์ก่อนเถอะเอิร์ธจะไปอวดกับทุกคนว่าคุณพ่อเท่แค่ไหน
...............................
วันจันทร์ปฐพีอาสาไปส่งเอิร์ธที่โรงเรียนเองแล้วจะเลยไปทำงานเลย จิตรินเห็นว่าปฐพีมีรถซึ่งบอกว่าเป็นของที่ทำงานเอามาให้ยืมใช้จึงตอบตกลง แล้วก็บอกว่าตอนเย็นตัวเองจะเป็นคนไปรับเองเพราะว่าเด็กชายเลิกเรียนตอนบ่ายสามครึ่งซึ่งจิตรินคิดว่าปฐพีคงยังไม่เลิกงาน แต่พอเอาเข้าจริงๆ ปฐพีกลับมาที่ห้องตั้งแต่ยังไม่บ่ายสามด้วยซ้ำพร้อมเหตุผลที่ว่าจะมารับจิตรินไปรับเอิร์ธด้วยกัน
จิตรินมองความกระตือรือร้นของปฐพีแล้วก็แอบอมยิ้ม ปฐพีตั้งใจเรียนรู้และพยายามใกล้ชิดกับลูกชายมากจริงๆ จิตรินคิดว่าคงเพราะเจ้าตัวรู้ดีว่าช่องว่างสี่ปีที่หายไปนั้นมันไม่ใช่น้อยๆเขาจึงพยายามทดแทนและทำตัวให้คุ้นเคยกับเด็กชายเอาไว้ ปฐพีไม่อยากแค่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อแต่ความสัมพันธ์ยังเป็นคนอื่น วันนี้อาจจะยังพูดได้ไม่เต็มที่ว่าปฐพีรักลูกชาย หรือเอิร์ธรักคุณพ่อ แต่อีกไม่นานหรอก จิตรินมั่นใจ เพราะถึงอย่างไรทั้งคู่ก็เป็นพ่อลูกกันและต่างฝ่ายต่างก็เต็มใจจะรับเอากันและกันเข้ามาในชีวิตอยู่แล้ว ตอนนี้จิตรินดีใจที่เรื่องมันเป็นแบบนี้ ดีใจที่หลานชายได้เจอพ่อแท้ๆ แม้จะยังมองไม่เห็นเลยว่า ตัวเองจะไปอยู่ที่ตรงไหนดี
..................................
เด็กชายดีใจมากที่เห็นทั้งพ่อและหม่าม้ามารับ เอิร์ธวิ่งเข้ามายกมือไหว้ทั้งคู่แล้วกระโดดกอดพ่อ
แม้จะพยายามไม่คิดแต่จิตรินก็อดน้อยใจไม่ได้ก็ทุกครั้งคนที่เอิร์ธวิ่งเข้ามากอดคือตนต่างหาก แต่เมื่อมองภาพคุณพ่อที่อุ้มคุณลูกขึ้นมาหอมแก้มและพูดคุยกันแล้ว ความน้อยใจก็มลายหายไปจนหมด ก็รอยยิ้มของทั้งคู่บ่งบอกถึงความสุขออกมาอย่างชัดเจนแบบนั้น คนมองอยู่อย่างจิตรินก็อดที่จะรู้สึกมีความสุขตามไปด้วยไม่ได้ ทั้งสุขใจและเศร้าใจไปพร้อมๆกัน
“คุณพ่อหรือค่ะ เท่อย่างที่น้องเอิร์ธคุยไว้จริงๆนะคะ”
เสียงคุณครูประจำชั้นของเอิร์ธเรียกให้สายตาของจิตรินล่ะมาจากภาพสองพ่อลูก จิตรินส่งยิ้มอย่างมีอัธยาศัยให้กับคุณครูที่วันนี้เป็นเวรส่งเด็กนักเรียนหน้าโรงเรียน หากแต่หญิงสาวกลับไม่ได้กำลังมองมาที่จิตริน เธอพูดกับจิตรินก็จริงแต่สายตามองไปทางสองพ่อลูก เธอบอกได้เลยจากการแต่งตัวว่าคุณพ่อของเด็กนักเรียนของเธอคนนี้นอกจากหน้าตาท่าทางดีแล้ว ฐานะคงต้องดีด้วยแน่ๆ เพราะเครื่องแต่งกายต่างก็เป็นของมีราคา หญิงสาวมองออกในทันทีในขณะที่จิตรินไม่ได้คิดเพราะที่พี่สาวพูดว่าปฐพีเป็นแค่นักศึกษาฝึกงานจนๆนั้นมันยังคงฝั่งติดอยู่ในหัว
“วันนี้น้องเอิร์ธเล่าทั้งวันเลยค่ะ ว่าคุณพ่อทั้งหล่อทั้งเท่ แถมยังใจดีพาแกไปเที่ยวทะเลอีกด้วย”
จิตรินยิ้มรับคำของครูสาว
“ตอนแรกดิฉันก็คิดว่าคงเพราะแกกำลังเห่อคุณพ่อ หรือไม่ก็แค่อยากอวด แต่พอมาเห็นแล้ว ก็เท่จริงๆนะคะ”
คุณครูพูดถูกทีเดียว ปฐพีเท่จริงๆอย่างที่ว่า เป็นผู้ชายที่ดึงดูดและหยุดสายตาของใครเอาไว้ที่ตนได้โดยไม่ยากเย็นเลย ยิ่งยามที่อยู่ด้วยกันกับลูกชายด้วยแล้วปฐพีจะมีบรรยากาศอบอุ่นกระจายไปรอบๆตัว จิตรินจึงไม่แปลกใจเลยเมื่อเห็นคุณครูสาวมองไปที่ปฐพีอย่างชื่นชม ลุ่มหลง และสนใจ
“เหมาะกับคุณจิตตามากเลยนะคะ”
ดูเหมือนคุณครูจะเพิ่งรู้ตัวว่าอีกฝ่ายนั้นมีเจ้าของแล้ว แถมเจ้าของยังยืนอยู่ข้างๆเธอนี่เองด้วย หญิงสาวจึงเอ่ยออกมาแก้เก้อ
ท่าทางเสียดายอย่างปิดไม่มิดนั้นบอกได้ดีว่าหญิงสาวคนนี้สนใจปฐพีอยู่ไม่ใช่น้อย จิตรินจึงยิ้มให้หญิงสาวบางๆ คำพูดของเธอดังดังก้อง เหมาะกับจิตตา... ไม่ใช่จิตริน เหมาะกับพี่สาวไม่ใช่กับตนเอง ร่างบางรีบสลัดความคิดไม่เข้าท่าทิ้งแล้วหันไปตอบครูสาวอย่างใจกว้าง
“แต่ก็เลิกกันไปนานแล้วนะคะ”
เพราะไม่อยากให้ปฐพีต้องถูกคิดว่ามีภรรยาแล้วจิตรินจึงบอกไป หญิงสาวหันมาด้วยท่าทางตื่นๆ หน้าแดงนิดๆ แต่แค่เพียงแวบเดียวเธอก็เปลี่ยนเป็นยิ้มสวยส่งมาให้ ท่าทางอย่างหญิงสาวที่มั่นใจในตัวเองกลับคืนมา แล้วก็บอกว่าขออนุญาตไปทำความรู้จักกับพ่อน้องเอิร์ธเสียหน่อย จิตรินก็พยักหน้าให้และไม่คิดจะเข้าไปขัดจังหวะ ร่างบางคิดว่าคุณครูของเอิร์ธเองก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร ทั้งยังทำงานเป็นครูก็ต้องรักเด็กด้วยจึงเปิดโอกาสให้เต็มที่
“สวัสดีค่ะ ดิฉันเป็นครูประจำชั้นของน้องเอิร์ธ”
หญิงสาวเข้าไปทักทายปฐพีที่ตอนนี้อุ้มเอิร์ธเอาไว้ และกำลังคุยกันเรื่องการ์ตูนที่เด็กชายอยากได้
ชายหนุ่มหันมายิ้มให้คุณครูอย่างเป็นมิตร
“สวัสดีครับ ผมปฐพีครับ เป็นพ่อของเอิร์ธ”
รอยยิ้มที่ปฐพีเรียกว่ารอยยิ้มการค้าถูงส่งไปให้คุณครู แต่เพียงแค่นั้นกลับแทบจะทำให้คุณครูสาวละลาย ตนเองก็คิดอยู่แล้วว่าลูกศิษย์ของตนหน้าตาคมคาย ไม่เคยรู้เลยว่าได้มาจากใคร มาวันนี้เพิ่งแน่ใจว่ารับมาจากผู้เป็นพ่อแบบเต็มๆอย่างไม่ต้องสงสัย
คุณครูชวนปฐพีพูดคุยเรื่องน้องเอิร์ธไปพลางส่งรอยยิ้มหวานให้ไปพลาง ปฐพีไม่ได้คิดอะไรมากเพราะเจอเรื่องอย่างนี้จนชินและเป็นปกติ แต่เด็กชายเริ่มไม่พอใจเพราะดูคุณครูเริ่มจะพูดมากและเรียกร้องความสนใจจากพ่อตัวเองไปมากกว่าที่ควร
“หม่าม้า”
เอิร์ธส่งเสียงเรียกจิตรินที่ยืนอยู่ห่างๆพลางดิ้นเพื่อจะลงจากวงแขนของผู้เป็นพ่อ แต่ปฐพียังไม่ปล่อยลง
“หม่าม้า”
เด็กชายส่งเสียงดังขึ้นกว่าเดิมอีกจนคุณครูที่กำลังพูดอยู่หยุดพูดไปหันไปมองเด็กชายด้วยความไม่พอใจเล็กน้อยที่มาขัดจังหวะตัวเอง
“จะเอาอะไรหรือค่ะน้องเอิร์ธ”
ถามอย่างใจดี แต่เด็กชายไม่ตอบและยังคงดิ้นจะลง พอจิตรินเห็นความวุ่นวายเล็กๆตรงหน้าก็รีบเดินเข้ามาใกล้ตั้งใจจะรับตัวหลานมาอุ้มเอง แต่เพราะเอิร์ธโผเข้าหาอย่างรวดเร็วจิตรินจึงรับน้ำหนักไว้ไม่ทัน ร่างบางเซไปข้างหลังและคงจะล้มไปทั้งน้าทั้งหลานแล้วหากปฐพีไม่ตามมารวบทั้งสองคนไว้ได้เสียก่อน
“ไม่เป็นไรนะ”
ปฐพีก้มลงถามจิตรินทั้งๆที่ยังรวบเอาตัวร่างบางไว้ในอ้อมกอด เพราะใกล้มาก ยามอีกคนถามคำถามจึงเหมือนโดนกระซิบที่ข้างหู ความใกล้ชิดอย่างไม่ตั้งใจนี้ทำเอาใบหน้าเนียนขึ้นสีเล็กน้อย จิตรินพยักหน้าขึ้นลงแทนคำตอบให้รับรู้ว่าไม่เป็นไร ปฐพีถึงได้ถอยห่างออกไป รับเอาเด็กชายลงจากอ้อมแขนให้ยืนด้วยตนเอง แล้วร่างสูงก็ก้มลงพูดกับลูกชายด้วยเสียงจริงจัง
“เอิร์ธครับ อย่าโถมไปหาหม่าม้าอย่างนั้นอีกนะครับ หม่าม้าเขาจะล้มเอา”
เด็กชายก้มหน้าลงยามที่โดนดุแต่ก็ยังเอ่ยปากว่าครับรับคำ เพราะตัวเองก็รู้ตัวว่าผิด
“คุณอย่าดุแกเลย”
จิตรินเข้ามาห้ามเมื่อปฐพีทำท่าเหมือนจะพูดอะไรกับเอิร์ธอีก คราวนี้ชายหนุ่มเลยตวัดสายตาขึ้นมามองคนห้ามแทน
“คุณก็เหมือนกัน”
จิตรินสะดุ้งกับน้ำเสียงติดจะดุที่คราวนี้เพ่งเล็งมาทางตน เริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมเอิร์ธถึงได้ก้มหน้าลงแบบนั้น ก็สายตาดุๆที่ส่งมาให้นั่นน่ากลัวน้อยอยู่เสียเมื่อไหร่
“ถ้าล้มลงไปได้เจ็บจะทำยังไง คราวหลังถ้าไม่ไหวก็อย่ามาฝืนอุ้มอีก”
คนโดนดุเม้มริมฝีปากอย่างขัดใจเล็กๆเพราะถูกอีกฝ่ายมองว่าตัวเองไม่มีแรง แค่เมื่อครู่มันกระทันหันจนรับไม่ทันก็เท่านั้น ไม่ใช่ว่าจิตรินไม่มีแรงที่ไหน
คุณครูสาวที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ได้แต่ถอนหายใจปลงๆ หญิงสาวคิดว่าคงไม่มีทางไหนให้ตัวเองเข้าไปแทรกได้อย่างที่คิด เพราะมองยังไงก็ดูเหมือนคุณพ่อจะห่วงคุณแม่มากพอๆกับที่ห่วงคุณลูก ไม่เหมือนคนที่เลิกกันไปนานแล้วเลยสักนิด
.......................
บรรยากาศระหว่างทางกลับบ้านเงียบไปถนัดตาเมื่อเอิร์ธยังคงซึมที่โดนพ่อดุ จิตรินเองว่าจะไม่พูดอะไรแล้วเพราะกลัวโดนไปด้วยอีก แต่พอเห็นหลานตัวเองซึมก็อดไม่ได้
“คุณ พูดอะไรกับลูกหน่อยซิ”
ปฐพีที่กำลังขับรถอยู่มองคนบอกตัวเองด้วยหางตาแล้วก็ถอนหายใจ พอเห็นว่าลูกชายที่นั่งอยู่บนตักจิตรินนั้นหง่อยลงไปจริงๆเลยอดใจอ่อนไม่ได้
“เอิร์ธครับ”
เด็กชายเงยหน้าขึ้นมองคนเรียกอย่างกล้าๆกลัวๆ
“รู้ไหมครับว่าทำไมพ่อถึงดุ”
“รู้ครับ”
เด็กชายพยักหน้าให้พร้อมคำตอบเพราะเข้าใจว่าตนเองไม่ระวังจริงๆ
“ครับเอิร์ธรู้ก็ดีแล้ว แต่พ่อจะพูดให้ฟังอีกนิด ที่พ่อดุเพราะอยากให้ลูกระวังก่อนจะทำอะไรลงไปให้มาก เวลาทำอะไรลงไปแล้ว หากเกิดอะไรขึ้นลูกจะมาขอโทษทีหลังมันไม่มีประโยชน์หรอกรู้ไหมครับ”
จิตรินอยากจะเอ่ยขัดนัก แต่ก็โดนสายตาปฐพีสั่งให้เงียบลงเสียก่อน
“จริงอยู่ว่าการขอโทษอาจจะทำให้ได้รับการให้อภัยเพราะถือว่าเราสำนึกในความผิดแล้ว แต่มันก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วจริงไหมครับ”
เด็กชายพยักหน้า พอคิดตามแล้วก็เห็นด้วยกับที่พ่อตัวเองบอก เมื่อครู่หากจิตรินล้มลงแล้วเจ็บไปแล้ว ต่อให้เอิร์ธขอโทษอีกกี่ครั้งก็ไม่มีทางที่จิตรินจะไม่เจ็บได้
“ต่อไปผมจะระวังฮับ”
เด็กชายรับคำแข็งขันเลยได้รางวัลเป็นฝ่ามือใหญ่ที่ลูบหัวอย่างเอ็นดู
ปกตินอกจากจิตรินแล้วเอิร์ธก็แทบไม่ฟังใคร แม้แต่คุณครูที่โรงเรียนก็พูดกับจิตรินบ่อยๆเรื่องที่เด็กชายมักจะพูดอะไรไม่ค่อยฟัง
แต่กับปฐพี ทั้งๆที่เพิ่งเจอกันไม่นาน เด็กชายกลับยอมเชื่อฟังแต่โดยดี ... ตอนนี้จิตรินมั่นใจเลยว่า เหมาะแล้วจริงๆที่จะให้เอิร์ธไปอยู่กับพ่อของตัวเอง
...................
TBC
-
เฮ้อ เมื่อไหร่คุณพ่อจะฉลาดกว่านี้เนี่ย
อย่าคิดว่าหม่าม้ากับพี่สาวจะนิสัยเหมือนกันสิ :angry2:
เกมอะไรเนี่ย ยากจัง คิดไม่ออกเลย
เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาตอบนะ ขอเวลา 1 คืน
-
:z13: :z13: :z13:
-
ลั้ลลากะตอนใหม่อยู่ดีๆๆ แต่พอคิดถึงคำถามล่ะปวดหัว
ไปหาคำตอบดีฟ่า :z2:
-
ถ้าพีเอะใจอีกสักนิดก็คงจะดี
-
ยังคงอึมครึมซะนี่กะไร ปฐพีก็ยังคงไม่เข้าใจไรเล้ย แล้วนี่ถ้าเอาลูกไปแล้วหม่าม๊าเค้าจะทำไงละนั่น :เฮ้อ:
-
ขอตอบคำถามก่อนนะคะ
คำตอบ : บ้านนี้กินแต่ผู้ชาย (ถึงจะเคยมีสัมพันธ์กับผู้หญิงก็เถอะ) รักชาย...วายกันหมดบ้าน ^^
เมล : sobeam_pinky[at]hotmail.com
แก้คำผิดค่ะ
ตอนที่ 8
แต่เหมือนเอิร์ธเองก็ข้องใจจึงวางช้อนซ้อมแล้วเคลื่อนตัวไปนั่งข้างๆจิตริน ---- ส้อม
ตอนที่ 9
“คุณพ่อหรือค่ะ เท่อย่างที่น้องเอิร์ธคุยไว้จริงๆนะคะ” ---- คะ
ในขณะที่จิตรินไม่ได้คิดเพราะที่พี่สาวพูดว่าปฐพีเป็นแค่นักศึกษาฝึกงานจนๆนั้นมันยังคงฝั่งติดอยู่ในหัว ---- ฝัง
“จะเอาอะไรหรือค่ะน้องเอิร์ธ” ---- คะ
แค่เมื่อครู่มันกระทันหันจนรับไม่ทันก็เท่านั้น ---- กะทันหัน
พอเห็นว่าลูกชายที่นั่งอยู่บนตักจิตรินนั้นหง่อยลงไปจริงๆเลยอดใจอ่อนไม่ได้ ---- หงอย
รอตอนต่อไปค่ะ ^^
-
:sad4: เพิ่งได้เข้ามาอ่าน สนุกไม่แพ้ไม้กับกลอนเลยอ่า
สงสารจิตรินเนอะ ทำไมเป็นอารายที่แสนดีปานนี้อ่า
ปฐพีจะทำไงต่อไปอ่า อย่าแยกน้องเอิร์ธจากจิตรินเลย :o12:
ปล.คำถามแอบยาก
ขอตอบว่า ไม่มีผู้หญิงเลยใรแผนผังแบบไม่มีนายหญิงอ่า มีแต่ผุ้ชาย งงกับคำตอบปะ 5555++มีแต่Yไม่มีX
มีแต่อิคนตอบยัง งงเลย
เมล:kokikung01แอดฮอทเมล.com
ขอแค่เฉียดๆๆละกัน 555+++
-
สงสารจิตรินแฮะ :เฮ้อ:
-
เพิ่งเห็นเรื่องนี้ค่ะ กรี๊ดแตกเลยค่ะ ดีใจที่ได้อ่านจอมไตรอีกครั้งค่ะ
ปัจจุบันยังหยิบไม้กับกลอนมาอ่านอยู่บ่อย ๆ ค่ะ ดีใจที่วันนั้นเมล์ไปหาคุณจิ๊บ
แล้วโชคดีที่ยังมีหนังสือเหลืออยู่ ทุกวันนี้เลยเป็นแฟนคลับของจอมไตรไปเลยค่ะ
เป็นอีกเรื่องที่จะตามอ่านนะคะ ยังไม่ได้อ่าน แต่มาเม้นไว้ก่อน ด้วยความดีใจ ^^
-
ยิ่งอ่านยิ่งสนุกจริงๆลุ้นตลอด
ลุ้นว่าเมื่อไหร่พีจะรู้หรือเอะใจสักนิด
แต่ที่แน่ๆพีฉลาดเรื่องคนอื่นแต่โง่เรื่องของตัวเอง
:กอด1: :L2: :pig4:
-
เห็นคำถามแล้วมึนๆ :really2: :really2:
ขอตอบว่า
คำตอบ : บ้านนี้อาถรรพ์ ผู้หญิงอยู่ไม่รอดสักคน บ้างก็ตาย บ้างผู้ชายก็ไม่รัก^^
เมล : bee1169@จีเมล์.คอม
-
พยายามหาคำตอบสุดฤทธิ์
ขอตอบแบบแถๆ เลยละกันนะ (สีข้างถลอกมาก)
คำตอบ : คนพี่บ้านจอมไตรมักจะติดใจพี่เลี้ยงของลูกค่า (จิตรินเป็นอา แต่ก็เหมือนเป็นพี่เลี้ยงไปด้วยเนอะ)
เมล : sexypheromone@ฮอทเมลล์ดอทคอม
-
ตอบ : บ้านนี้เขาช่วยลดโลกร้อนกันทั้งบ้าน :laugh:
เพราะพวกเขาช่วยกันปลูก(ไม้)ป่าเดียวกัน :m20:
เมล : arun.jesoอย่าแสดงเมลบนบอร์ด
-
กรรมของน้องตรินแท้ๆมีพี่สาวก็เหมือนปีศาจ
พอมาเจอคนที่ตัวเองมีใจให้ก็โดนพี่สาวมาแย่งไปอีก
เลี้ยงหลานมาจนอยู่ในวัยกำลังน่ารักก็จะโดนพ่อมันแย่งไปอีก
น่าอดสูใจดีแท้เจอเข้าแบบนั้น :sad4: :o12:
-
o13เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ เริ่มต้นก็หนุกหนานแล้ว มาต่อไวๆ นะคะ
-
:L1:
-
ตอบ : ทายาทคนโตของบ้านจอมไตรมักจะเป็นผู้สืบทอดทายาทของตระกูล
(สังเกตจากการเป็นลำดับบนสุดของผัง)
แต่อยู่ด้วยกันได้ไม่นาน ก็มีเหตุให้ต้องแยกจากกันไป
และก็มาพบรักใหม่ เป็นรักแบบวายๆ
ซึ่งแสดงให้เห็นว่าก่อนจะวาย ก็ผ่านรักแบบชายหญิงทั่วไปมาก่อนนะ :)
เมล st_dear@เอ็มเอสเอ็น.คอม
-
โถ... สงสารคุณพ่อกับหม่าม๊า
-
คำถามเธอยากว่ะ
เราจะตอบก็ไม่รู้จะตอบไรเลยหงะ
-
ตอบ มีความรักกับผู้หญิงก้อโดนหญิงทิ้ง หรือไม่ก้อมีอันเปนไป ก้อเลยเปน บ้านนี้รักพี่เลี้ยงเด็ก
งงตัวเองอะ
เมล love.you.iceอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com
-
คำตอบ : บ้านนี้อาภัพเรื่องผู้หญิงค่ะ ไม่เมียตาย ก็เมียทิ้ง พ่อม่ายลูกทิ้ง ทั้งน้านนนน~~~!!!!!
เมล : baborinอย่าแสดงเมลบนบอร์ด
-
...นักเขียนใจดี พี่ได้อ่าน2ตอนอีกแล้ว +1 ให้แล้วนะจ๊ะ
...ตอนนี้ได้ใกล้ชิดกันมากขึ้นแล้วเนอะ แต่ก็ยังดูไม่สนิทกันมากมาย
...เห็นผังแล้วจ้าแต่ยังนึกไม่ออกไว้นึกออกแล้วจะมาตอบนะจ๊ะ :laugh:
-
ีอร๊ากกกกกกกกกกกกก ,, ริเริ่มที่จะรัก อยู่ด้วยกันอย่างนี้ รักกันแน่ๆ
เขิล ..
-
อ่ะนะพีเริ่มหึงแล้วแต่ยังไม่เข้าใจตัวเองว่าคืออารมณ์หึง
ลุ้นตลอดๆ จิ้นไปไกลแล้วว่าาาาา.....ถ้าจิตตากลับมาจะทำไง
แต่เรื่องยังไม่ไปไหนเลย :o8:
ไม่ขอตอบคำถาม ขอสละสิทธิ 555
-
สงสารจิตรินอ่ะ... :m15: ทำไมชีวิตน้องมันช่างโหดร้าย รันทด บัดซบขนาดนั้น!?!
ยังไงคนดีก็ต้องได้ดี รอลุ้นฟ้าหลังฝนว่าจะมาเมื่อไหร่
รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อฮะคุณจิ๊บ :o11:
ปล. ผมก็หาแผนผังไม่เจอเหมือนกัน
-
ตอบ:บ้านนี้อาถรรพ์ผู้หญิงมีไว้ผลิตทายาทพอซักพักก็เลิกซักพักก็ตาย และก็พบรักแท้เป็นชาย :กอด1:
Angell3lood[at]hotmail.com
(http://image.ohozaa.com/i/9d0/s7tha.jpg)
แปะภาพค่ะ
-
เฮ้อ~ เมื่อไหนปฐพีจะรู้ตัวซักที อืม~ แต่รู้เร็วไปมันก็ไม่หนุกอ่ะนะ
อยู่กันไปเรื่อยๆ หลงรักจิตรินอีกซักครั้งเป็นไง ตอนนี้ก็น่ารักดี
เหมือนครอบครัวกันจริงๆเลย ก็แอบหวังอ่ะนะ 555+
-
คุณพ่อพีเริ่มหึงแล้ววว 555+
เล่นเกมด้วยคนนะคะ
คำตอบ คนในตระกูลนี้ที่มีความสัมพันธ์กับผู้หญิง มีดินกับปฐพี สำหรับดินผู้หญิงที่ดินมีความสัมพันธ์ด้วยนั้น ดินยังคงมีความรักให้เธออยู่ เพียงแต่ว่าภรรยาของดินได้เสียชีวิตไปแล้ว จึงไม่อาจใช้ชีวิตคู่ครองร่วมกันได้ (รูปหัวใจที่ลูกศรไม่ถูกกากบาท) ส่วนปฐพี ผู้หญิงที่มีความสัมพันธ์ด้วยนั้น ปฐพีไม่ได้มีความรักให้กับเธอแล้วหรืออาจจะไม่ได้รักเธอด้วยซ้ำ (รูปหัวใจที่ลูกศรมีกากบาทอยู่ด้วย)
เง้ออออ (จะถูกมั้ยเนี่ย ลุ้นๆๆๆ)
email: จะผิดกฎมั้ยคะเนี่ย pm (personal message) แทนได้มั้ยเอ่ย
-
อ่านทันแล้ววว
บอกเลยว่า มาอ่านตอนแรกแล้วตกใจ
อร้ายมีชะนีเอี่ยวด้วย
พออ่านมาจนรู้เข้าใจ
ยิ่งสงสารจิตริน เห้อ....เป็นคนดีเกินไปแล้ว
-
สงสารจิตริน เฮ้ออออออออ
เมื่อไหร่คุณพีจะตกหลุมรักจิตรินอีกซักครั้งหนอ
ได้แต่เฝ้ารอออออออออออต่อไป
ติดเรื่องนี้มากเลยอ่ะ อยากอ่านต่ออีกจัง (ทำตาปริบๆ)
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะค่ะ
ขอตอบคำถามด้วยค่า เดาๆเอานะ
คำตอบ "ปฐพีไม่ได้รักจิตตา"
อ๊ายอายกะคำตอบ เดี๋ยวขอไปคิดคำตอบอีก
แล้วจะมาตอบใหม่ค่า
edit ลืมอีเมล์ค่ะ : e-mail : pimsuvee@เมล์ร้อน.com
-
มาตอบเล่นๆดู (คงไม่ถูกหรอก 55+)
ตอบ: ดูจากกากบาท ... เหมือนทายาทของตระกูลนี้จะมาจากลูกชายคนโตของแต่ละรุ่นเลย
สงสัยอนาคต น้องเอิร์ธก็คงไปเจอหญิงซักคน แล้วก็มีลูก แต่สุดท้ายก็มาพบรักแท้กับชายเหมือนพ่อและปู่ชัวร์ 55+
email: evilkun แอด gเมลล์ .com
-
อยากบอกว่า ยังไม่เคลียร์เรื่องแหวนนอ่ะค่ะ หรือเราอ่านข้ามไปหว่า?
พีเคยให้ไปจิตตรินไป แล้วไม่เคยถามถึงกับจิตตามั่งเลยหรอคะ? ว่าแหวนไปไหน?
แล้วตอนนี้ล่ะคะ แหวนไปไหนแล้ว?
-
ลุ้นระทึกทุกตอน มาเล่นด้วยคน
คำตอบ อืมมม คิดว่าน่าจะเกี่ยวกับคนรักมั้ง ประมาณว่าไม่สำคัญว่าจะเพศไหน ขึ้นอยู่กับว่าคนที่เรารักเข้ากับเราและครอบครัวได้ไหม ดูจากวสุธาที่เคยแต่งงานมีภรรยามาก่อนแต่มาเสียชีวิตทีหลัง แล้วตอนหลังก็มารักกับปาม ส่วนปฐพีก็มีคนรักมาก่อนคือจิตราแต่ไม่ได้รัก แล้วก็มารักตรินแทน เราเลยคิดว่าครอบครัวนี้เขาไม่สนใจเรื่องเพศละมั้ง ขอแค่เป็นคนที่ดี/จริงใจและเข้ากับครอบครั;ได้ (ตอบมาซะยาวเลย)
เมลล์ sar_whitelilly(at)hotmail.com
-
คุณพีสอนลูกได้เป็นเรื่องเป็นราวขนาดนั้น
ก็สอนตัวเองด้วยนะ
สงสารตรินจังเลย คุณพีไม่ยอมรับตัวเอง
ไหนว่าประสบการณืเยอะไง แล้วไงถึงไม่เอะใจอะไรเลย
ว่านิสัยตอนที่คบกันถึงไม่เหมือนกันเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย
อย่าให้อคติ และฐิทิบังตาสิ คนละคนกันนะ
น่าจะคิดได้ว่าทำไมต้องอ้างชื่อจิตตราในการทำงานด้วย
พี่เอยังฉลาดกว่าอีก พี่เอมาแก้ปัญหาให้หน่อยสิ
มาม่ามาเป็นรถบรรทุกเลย
จะเป็นรักโรเมนติกก็ไม่ด้าย :o12:
-
คุณครู คงต้องถอยอ่ะนะ
มองยังไงก็ไม่เหมือน คนเลิกกันเนาะ
ฮ่าๆๆๆ
น่ารักจริงๆ ^^
-
จิตรินน่าสงสารอ่ะ :o12:
เมื่อไหร่พ่อพระเอกเราจะรู้ความจริงซะที :เฮ้อ:
-
ตอบ ตอบ : คำตอบคือ ไม้ป่านี้ มีชะนีสองตัว แอร้ย :z1:
แหวนนี่คงเป็นปริศนาที่รอการคลี่คลายอยู่มั้งคะ
-
เศร้าจัง
-
เหอะ... ปฐพีตกหลุมรักจิตรินตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัล.. แต่จำกันไม่ได้..
แล้วมารักจิตราแทน.. ทำไมดราม่ายังงี้เนี้ย.. ทั้งๆที่สองพี่น้องก็มีความต่างกันสุดขั้ว..
ปฐพีน่าจะขอมาดูที่บ้านมาทำความรู้จักกับครอบครัวจิตราก่อนเนอะ...
จะได้เจอกับจิตรินแล้วเพื่อว่ามันจะสะท้อนความคิดไรมาได้บ้าง..
อยากให้นายพีรู้เรื่องเร็วๆๆจัง.. นู๋ตรินต้องเอาแหวนมาให้นายพีเห็นหน่อยแล้ว.. จะได้สะกิดใจบ้างไรบ้าง...
นายพีอย่าแยกมาม้าไปจากนู๋เอริธเลยนะ.. สงสารอะ.. ยังไงตรินก็เป็นคนเลี้ยงน้องเอริธมานะ.. มีความผูกพัน..
อยากเห็นความหวานของคู่นี้บ้างอะ....
-
เข้ามาบวกหนึ่งให้พี่จุ๊บจิ๊บ อิอิ
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะค่ะ
-
ตอบ จากคำใบ้ ดูกากบาท
ปฐพี ปฐวี ธรณิน เกิดจากความรัก ระหว่างดินกับเลวี (เสียชีวิตไปแล้ว) จากกากบาทที่ขีดทับเลวี แต่หัวใจยังคงอยุ่
แต่น้องเอิร์ธ เกิดจากความหลง เพียงชั่วครู่ (ไม่ได้บอกว่าไม่รักเอิร์ธน่ะ) ความเข้าใจผิดว่ารัก ไม่ใช่ความรัก ก็พีรักจิตรินนิ แต่จิตรา สวมรอย ดูจากที่กากบาททับตรงหัวใจ
E-mail mayabee_abอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com
ปล. มั่วสุดๆๆๆๆ
ปล.2 คืออยากอ่านตาหวานต่ออ่ะค่ะ
-
จากการสังเกตพบว่า จอมไตรของแท้ ต้องเป็นรุกเท่านั้น :oo1:
-
ตอบ : เลวีเป็นคนรักของดิน ต่อให้เลวีตายไปแล้วแต่ความรักก็ยังคงอยู่
ส่วนสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างจิตตากับพีนั้นมันไม่ได้เกิดจากความรักตั้งแต่แรกแล้ว เพราะคนที่พีรักคือตริน :angry2: เข้าใจไหมจิตตา
เมล : arun.jeso.จีเมล
-
คำตอบ: สิ่งที่สังเกตได้คือ 1. ปฐพี (แฝดพี่) ไม่ได้ รักจิตตา เพราะกากบาทอยู่ที่รูปหัวใจ
2. วสุธา (ดิน) ยังมีความรักให้กับ เลวี่อยู่แต่มีเครื่องหมายกากบาท ในที่นี้ที่แสดงให้เห็นว่า คนนี้ได้เสียชีวิตลงไปแล้ว
3. สิ่งที่น่าสังเกต "นอกเหนือจากเครื่องหมาย กากบาท ตามคำใบ้" คือ คำในวงเล็บ วงเล็บของเลวี เป็นการบ่งบอกว่า คนนี้ ได้เสียชีวิตไปแล้ว แต่วงเล็บของ ปาม เป็นการบ่งบอกถึง ชื่อเล่น ของตัวละครในเรื่อง ซึ่งจุดมุ่งหมายของการใช้วงเล็บใน 2 ที่นี้ "แตกต่างกัน"
E-mail: jaijai125อย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com
-
มาตอบใหม่อีกรอบ
คำตอบ : เสียใจด้วยชะนี...คุณไม่ได้ไปต่อ
e-mail : pimsuvee@เมล์ร้อน.com
เพิ่งย้อนขึ้นไปดูคำตอบก่อนหน้าของตัวเอง
ลืมให้e-mailไปอ่ะ ขอไป edit แก้นะคะ
คำตอบก่อนหน้า เราลืมให้ e-mail ไปอ่ะ
-
+1 ให้คนเขียนจ้ะ :L1:
-
มันกำลังไปได้ด้วยดีเลยนะเนี่ย :impress2:
เสียดายมาช้าไม่ได้เล่นเกมส์เลยอะเพราะว่าคำตอบที่เราจะตอบมีคนตอบไปแล้ว
เอาใจช่วยขอให้คำตอบนั้นถุกแล้วกัน เพราะตัวเองก็แอบลุ้นในใจ :z1:
ว่าแต่จะมีเฉลยคำตอบหน้าบอล์ดไหมคะแบบว่าลุ้นในใจว่าเราจะตอบถุกไหมอะคะ
:pig4: คะ
-
นู๋จิ๊บ นู๋มดมาให้กำลังใจ + มานั้งเพ้ออ่านวายได้แล้วน่ะ
มิสๆจุ๊บจุ๊บ
-
เมื่อไหร่จะจำได้นะนายพี น้องเอิร์ธน่ารักจัง
-
เชื่อว่าน้องเอิร์ธคงอยากให้หม่าม้าไปอยู่ด้วยกันแน่นอน
เพราะฉะนั้นรับไปทั้งหม่าม้าทั้งลูกเลยน้าจ๊ะพี :z1:
-
มารอค่ะสนุกมากๆ
-
ปิดเล่นเกมส์นะคะ
เฉลย : มีแค่พี่คนโตที่มีลูกค่ะ (กากบาทนำมาซึ่งลูกๆใช่ไหมล่ะคะ )
ที่จริงแล้วว่าจะแจก 1 รางวัล แต่มาดูๆแล้วมีคนตอบถูกตรงเป๊ะเข้ามาอีกเลยให้ 2 คน อิอิ ไรเนี่ยจิ๊บ
ผู้ได้รางวัลได้แก่
1. คุณ Nichdia คำตอบคือ : ทายาทคนโตของบ้านจอมไตรมักจะเป็นผู้สืบทอดทายาทของตระกูล(สังเกตจากการเป็นลำดับบนสุดของผัง) แต่อยู่ด้วยกันได้ไม่นาน ก็มีเหตุให้ต้องแยกจากกันไป และก็มาพบรักใหม่ เป็นรักแบบวายๆ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าก่อนจะวาย ก็ผ่านรักแบบชายหญิงทั่วไปมาก่อนนะ
2. คุณ evil_kun คำตอบคือ : ดูจากกากบาท ... เหมือนทายาทของตระกูลนี้จะมาจากลูกชายคนโตของแต่ละรุ่นเลย สงสัยอนาคต น้องเอิร์ธก็คงไปเจอหญิงซักคน แล้วก็มีลูก แต่สุดท้ายก็มาพบรักแท้กับชายเหมือนพ่อและปู่ชัวร์ 55+
ขอบคุณทุกท่านที่ร่วมสนุก ท่านที่ร่วมเล่นเกมส์แล้วไม่ได้รางวัล รอลุ้นจับสลากวันที่ 1 อีก 1 เล่มค่า :L2:
ตอนที่ 10
คืนนี้เด็กชายงอแงจะนอนกับพ่อจนจิตรินได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอาใจ ผ่านมาสองวันเอิร์ธก็ไม่ได้งอแงอะไรแล้วเกิดจะมาอะไรกันวันนี้ ปฐพีเองก็แปลกใจที่อาการงอแงนี่ดีเลย์มาถึงสองวัน
“เอาครับ นอนก็นอน”
ในที่สุดจิตรินก็เป็นฝ่ายใจอ่อนยอมหลานชายอีกเช่นเคย ปฐพีได้แต่คิดขำๆเพราะจิตรินตามใจหลานชายไปเสียทุกอย่าง หากแต่พอเขาว่าจิตรินจะปฏิเสธขึ้นมาอย่างรวดเร็วว่าไม่ได้ตามใจ เรียกว่าไม่ยอมรับเลยสักนิดว่าตัวเองทำอย่างนั้น ดูเหมือนจิตรินจะตามใจไปเองโดยไม่รู้ตัวซึ่งก็ยังดีที่ไม่ได้มากพอจะทำให้เอิร์ธเสียนิสัย
“แล้วหม่าม้าจะไปไหนฮับ”
เด็กชายถามขึ้นเมื่อเห็นว่าหม่าม้ากำลังจะเดินออกไปจากห้องหลังจากที่ตกลงให้ปฐพีนอนกับเอิร์ธแล้ว
“อ้าวก็เอิร์ธจะนอนกับคุณพ่อ หม่าม้าก็จะไปนอนข้างนอกแทนคุณพ่อไงครับ”
จิตรินไม่ได้ประชด แต่ตั้งใจทำตามนั้นจริงๆ เด็กชายแบะปากอีกครั้งเมื่อรู้ว่าหม่าม้าจะไม่นอนด้วยเหมือนทุกวัน
“ไม่เอาๆ หม่าม้ามานอนด้วยกันซี”
จิตรินถอนหายใจก่อนจะนั่งลงบนที่นอนเพราะเริ่มเอาใจหลานชายตัวเองไม่ถูก คุณพ่อของเอิร์ธก็ไม่ได้คิดจะช่วยอะไรเลยเอาแต่ยืนมองอยู่เงียบๆเท่านั้น
“แต่ที่นอนมันเล็กนะครับ”
อันที่จริงแล้วก็ไม่เล็กมาก แต่จะให้นอนด้วยกันกับปฐพีแค่คิดจิตรินก็อึดอัดจะแย่
“ไม่เล็กสักหน่อย เวลาน้าธารมายังนอนสามคนได้เลย”
เอิร์ธพูดอย่างไม่ยอมแพ้ ซึ่งจิตรินอยากจะบอกนักว่าธาราตัวเล็กนิดเดียวถ้าเทียบกับปฐพี แต่ก็ไม่อยากพูดเพราะเหมือนจะย้ำปมด้อยตัวเอง...ก็จิตรินขนาดตัวไม่ได้ต่างจากธารามากเท่าไหร่เลยนี่นา
ในขณะที่ปฐพีขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจนิดๆเมื่อได้ยินชื่อที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน แถมฟังว่าเคยมานอนด้วยกันสามคนอีก แต่เจ้าตัวก็เงียบเอาไว้ ไม่ได้ถามหรือแสดงออกไปว่าอยากรู้ว่าคนที่ถูกกล่าวถึงคือใคร
“ครับๆ นอนก็นอน”
ในที่สุดจิตรินก็ยอมหลานชายอีกครั้ง ปฐพีปิดไฟแล้วเดินมาล้มตัวลงนอนอีกฝั่งเมื่อน้าหลานตกลงกันได้เรียบร้อย
“เอิร์ธนอนกับหม่าม้ามาตั้งแต่เด็กเลยหรือ”
“ฮับ”
เด็กชายตอบรับพลางเงยหน้ามองผู้เป็นพ่อในความมืด
“ถ้าไปอยู่ที่บ้านพ่อ เอิร์ธต้องนอนคนเดียว เอิร์ธนอนคนเดียวได้ไหมครับ”
ปฐพีถามอย่างหยั่งเชิงก่อน เพราะอยากรู้ว่าเด็กชายจะมีอาการแบบไหน
“หม่าม้าบอกว่าเราต้องนอนด้วยกันเพราะที่นี่มีห้องเดียว งั้นบ้านคุณพ่อมีหลายห้องหรือฮับ”
“ครับมีหลายห้อง”
แล้วเอิร์ธก็เงียบไปเมื่อได้รับคำตอบ เหมือนเด็กชายกำลังใช้ความคิดปฐพีจึงให้เหตุผลประกอบว่าทำไมเอิร์ธจึงต้องนอนคนเดียว
“เอิร์ธกำลังจะโตแล้ว ต้องนอนคนเดียวให้ได้ ถือว่าเป็นการหัดช่วยเหลือตัวเอง”
เด็กชายพยักหน้าขึ้นลงเป็นอันเข้าใจแต่ก็ยังทำท่าเหมือนคิดอะไรอยู่
“เอิร์ธครับ คิดอะไรอยู่ครับ”
เด็กชายดีใจที่โดนถามจึงรีบบอกสิ่งที่ตนคิดแล้วยังหาวิธีแก้ปัญหาไม่ออก
“ก็หม่าม้าบอกเอิร์ธว่าเวลาทำงานมาเหนื่อยๆ ได้นอนกอดเอิร์ธแล้วจะหายเหนื่อย ถ้าเอิร์ธไปนอนคนเดียว หม่าม้าก็ไม่ได้นอนกอดเอิร์ธ แล้วจะหายเหนื่อยได้ยังไงละฮับ”
เด็กชายถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง ด้วยคำถามที่ทำเอาผู้ใหญ่สองคนต่างก็เงียบไป ปฐพีพยายามมองหน้าจิตรินในความมืดแต่ก็มองได้ไม่ชัดเลย ส่วนจิตริน...ตอนนี้ร่างบางต้องพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลลงมา เด็กชายไม่ได้รู้เลยว่านอกจากจิตรินจะไม่ได้นอนกอดตัวเองอย่างที่เคยเเล้ว ทั้งคู่จะไม่ได้อยู่ด้วยกันเหมือนที่เคยอีกด้วย
“ตอนนี้หม่าม้าไม่ได้ทำงานแล้ว ไม่เหนื่อยแล้วล่ะครับ”
จิตรินพูดออกมาเบาๆด้วยเสียงสั่นนิดๆ
“ถ้าหม่าม้านอนคนเดียวได้ เอิร์ธก็นอนคนเดียวได้เหมือนกันฮับ”
เด็กชายรับคำ ไม่ได้คิดสักนิดเลยว่า หม่าม้าของตนเองจะไม่ได้อยู่กับตนเองอีกต่อไป
.....................................
TBC ค่ะ (ไปสมัครงานก่อนนะค่า)
-
กลิ่นมาม่าเริ่มโชย.....
ขอแค่กลิ่นก็พอนะคะไม่ต้องมาแบบเต็มชาม
-
เมื่อไหร่จะรู้ความจริงซักที
-
:m15:น้ำตาปริ่มล่ะคะนุ้งตริน
ขอให้ได้งานนะค่ะ :mc4:
-
สงสารจิตรินอ่ะ :o12: :o12:
-
:m15: :m15: :m15:สงสารจิตรินจัง
กลิ่นมาม่าโชยมาแต่ไกล เฮ้ออออ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
ตอนนี้สั้นจังแต่ไม่เป็นไรเพราะคุณJUPJIBมาต่อเร็วมาก :pig4:
ตอนนี้ก็ได้แต่สงสารจิตริน
-
มาแบบสะเทือนใจจริงๆๆๆ
น้องเอิร์ยังไม่รู้ โอ๊ยเศร้าน้ำตาคลอตอนน้องเอิร์พูดเลยอ่า
:sad4:อย่าเพิ่มพรากจากกันเลยยยยยย :เฮ้อ:
-
ขอบคุณมากนะครับสำหรับรางวัล
ตอบถูกด้วย ดีใจ อิอิ ^^
-
ชักสงสารน้องจิตรินนะเนี่ย
:m15:
-
นายพีฉลาดทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องที่ควรฉลาด :m16:
-
:m15: มาเศร้าเลย ถ้าถึงวันแยกจากกันจริง ๆ มันจะเศร้ากว่านี้ไหม :monkeysad:
คำตอบในใจเราผิดแหละ 5555++++
:pig4: คะ
-
เศร้าเลยทีนี้ ,, มาม่าไปไหน ,,
-
ยินดีกับคนที่ตอบถูกด้วยนะคะ :3123:
พีหึงขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ยังไม่เฉลียวใจเหมือนเดิม :serius2:
ขอบคุณคุณ JUBJIB ที่มาต่อให้แต่เช้าค่ะ :pig4: รอๆ ตอนต่อไป (เตรียมผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาให้ตรินแล้ว :sad4: )
-
สั้นมากกกกกกกกกกกกกกกกก :z3:
-
แง้ :o12: น้ำตาปริ่มๆ แต่ยังไม่ไหล โดนตัดฉับซะก่อน
จะรอต่อนต่อไปนะคะ
-
เอาหม่าม๊าไปอยู่ด้วยสิคะ :monkeysad:
-
สนุกมากเลยค่ะ อ่านจนถึงตอนล่าสุดแล้วสงสารน้องตริน :monkeysad:
คุณพีเจอครั้งแรกตอนเป็นนักศึกษาก้อหลงรักเค้าเลย
นี่มาอยู่ด้วยตั้งหลายวัน อย่ามาทำใจร้ายนะ
ปล.น้องเอิร์ธน่ารักมากอ่ะ :กอด1: รอตอนหน้าค่ะ
-
เง้ออออออ ไม่ได้เข้ามาเล่นเกม T^T
กรี๊ดๆๆๆ แอบดีใจใกล้จะถึงตอนปัจจุบันแล้ว >_<
-
55+ ขอบคุณสำหรับรางวัลค่ะ ^_^
อ่านเรื่องนี้ขอเป็นแฟนคลับน้องเอิร์ธได้มั้ยคะเนี่ย?
น้องฉลาดเหลือเกิน เกินพ่อซะอีก...
-
ตอนหน้าน้ำตาแตกแน่เลย เด็กเอ๋ยเด็ก
-
อ่านแล้วน้ำตาซึมซะงั้นเรา
สงสารตรินที่จะไม่ได้อยู่กับเอิร์ธ
:กอด1: :L2: :pig4:
-
บางทีคำตอบของเด็กก็ทำให้ผู้ใหญ่อึ้งได้
-
:เฮ้อ:
-
:sad4: อย่าพาเอิร์ธไปจากหม่าม้าเลยน๊าาาา
-
:เฮ้อ:
:L2: :กอด1: :L2:
-
:call:ขอยาวๆ หน่อยได้มั้ยคะ พลีสสสสสส
-
โอยยย ดราม่ามาก แอบอ่านที่ทำงานน้ำตาจะไหล
สงสารจิตรินนะ แต่เราคิดว่า น้องเอิร์ธนี่แหละ จะเป็นฮีโร่ อิอิ
-
มาแล้วค่ะ ตอนต่อไปรอพรุ่งนี้นะคะ :impress2:
ผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยนะค่า
ปล.การแบ่งตอนที่ลงในเล้ากับที่ลงที่อื่นไม่เท่ากันนะคะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ มึน :really2:
ตอนที่ 11
“วันนี้คุณมาช้านะครับ”
จิตรินตำหนิปฐพีนิดๆเมื่อมันเลยเวลาบ่ายสามโมงครึ่งแล้วแต่ปฐพีเพิ่งมารับจิตรินที่ห้องเพื่อให้ไปรับเอิร์ธด้วยกัน จิตรินจะไปรับคนเดียวอีกฝ่ายก็ไม่ยอม
“โทษทีผมทำงานเพลินไปหน่อย”
“อันที่จริงถ้าคุณไม่ว่างผมไปคนเดียวก็ได้”
ว่าพลางเปิดประตูขึ้นไปนั่งบนรถ เป็นคำบ่นขึ้นมาลอยๆครั้งที่เท่าไหร่แล้วปฐพีก็ไม่อยากจะนับ และไม่คิดจะต่อความยาวกับประโยคนี้อีกแล้ว
หลังจากนั้นเมื่อรถออกตัวจิตรินก็คว้าเอากระดาษกับปากกาที่มีอยู่ในรถมาจดรายการของที่ต้องซื้อเข้าบ้าน ท่าทางนั่งนึกและจดรายการใส่กระดาษนั้นทำให้คนที่ต้องมีสมาธิในการขับรถอดที่จะละสมาธินั้นหันมามองเป็นบางครั้งบางคราไม่ได้
“หมูกับไก่คุณชอบกินอะไรมากกว่ากัน”
แล้วอยู่ๆร่างบางก็หันมาถามคนขับ ปฐพียิ้มนิดๆเมื่อเห็นสายตาคนถามดูซีเรียสจริงจัง
“แล้วลูกชอบกินอะไรล่ะ”
ถามกลับให้จิตรินได้ขมวดคิ้ว เอิร์ธเป็นเด็กกินง่ายอยู่ง่ายทำให้จิตรินไม่เคยต้องมานั่งคิดว่าเด็กชายชอบหรือไม่ชอบกินอะไร หากแต่ปฐพีมันไม่เหมือนกัน จิตรินไม่ได้อยากเอาใจชายหนุ่ม แค่คิดว่าในเมื่อตัวเองกับหลานชายยังไงก็ได้อยู่แล้ว ก็น่าจะตัดสินเอาตามความพอใจของปฐพี
“เอิร์ธกินได้หมดครับ ตกลงคุณชอบกินอะไร”
“แล้วคุณล่ะชอบกินอะไร”
ยังมาถามกลับอีก จิตรินเริ่มเม้มปากและค้อนส่งให้อย่างไม่ชอบใจนิดๆที่ไม่ได้คำตอบที่ต้องการ แถมยังโดนถามกลับมาเป็นรอบที่สอง
“ผมเองก็กินอะไรก็ได้ แล้วคุณจะตอบไหมนี่”
ดูเหมือนจะเริ่มหงุดหงิด ... ปฐพีคิดแบบนั้นตอนที่คนตัวเล็กกว่ามองมาที่ตนอย่างเอาเรื่อง ดวงตาคู่สวยมีแววขุ่นข้อง คิ้วขมวดเข้าหากัน และริมฝีปากเม้มจนแทบมองไม่เห็นริมฝีปากบาง ถึงจะรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังจะโดนโกรธ แต่ไม่รู้ทำไม ปฐพีถึงได้รู้สึกอารมณ์ดีนัก ร่างสูงอยากจะยิ้มกว้างๆให้เต็มใบหน้า แต่ก็กลัวว่าหากทำอย่างนั้นแล้วคนข้างๆคงจะยิ่งไม่พอใจ จึงพยายามละความสนใจจากใบหน้าน่ามองที่มักจะเปลี่ยนไปตามอารมณ์กลับมามีสมาธิกับการขับรถอีกครั้ง
“งั้นก็ซื้อไปทั้งสองอย่างเลยสิ”
คำตอบที่ตอบออกไปทำให้อารมณ์ของจิตรินดูเหมือนจะยิ่งพุ่งไปในทางไม่พอใจมากยิ่งขึ้นไปอีก ร่างบางจ้องหน้าคนที่ขับรถตามองไปที่ถนนอย่างเอาเรื่องนิดๆ ปฐพีก็รู้ตัวอยู่หรอกว่ากำลังโดนจ้อง อยากหันไปมองจะแย่ว่าอีกฝ่ายทำหน้าแบบไหนในตอนนี้ แต่คิดว่าตัวเองไม่หันไปคงจะเป็นการดีกว่า เพราะหากเห็นแล้วก็คงอดที่จะยิ้มไม่ได้
เมื่อมองอยู่นานก็ไม่มีทีท่าว่าอีกฝ่ายจะหันมารับรู้ความโกรธของตัวเองอย่างที่ตั้งใจ สุดท้ายคนโกรธเลยเป็นฝ่ายสะบัดหน้าหนีไปให้ความสนใจกับรายการของที่จะซื้อต่อ
“รวยเหลือเกินนะคุณ”
แต่ก็ไม่วายเปรยออกมาดังๆให้ปฐพีได้ยิน คนที่โดนพูดประชดดูเหมือนเพิ่งจะนึกได้ว่าอีกฝ่ายยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร อันที่จริงปฐพีคิดจะบอกเรื่องนี้กับจิตรินหลายครั้งแล้ว แต่ความไม่แน่ใจ ไม่มั่นใจบางอย่างทำให้ยังคงเก็บเงียบมาจนถึงวันนี้ ปฐพีรู้ดีว่ามันไม่ยุติธรรมเมื่อบางอย่างที่ทำให้ปฐพีไม่สามารถไว้ใจอีกฝ่ายได้เต็มร้อยนั้นมาจากความรู้สึกที่มีต่อจิตตา เขารู้ดีว่าไม่ควรตัดสินแบบเหมารวม แต่มันก็อดไม่ได้ ก็ในเมื่อเป็นพี่น้องกัน โตมาด้วยกัน อาจจะไม่เหมือนกันบ้าง แต่มันก็ต้องมีส่วนที่เหมือน และปฐพีก็ไม่อยากจะคิดว่าส่วนที่เหมือนอาจจะเป็นเรื่องที่เห็นเงินสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด เขาบอกกับตัวเองว่าหากจิตรินเป็นอย่างนั้นเอิร์ธจะเสียใจ ... แต่ลึกลงไปใครจะรู้ว่าเขาคิดอย่างนั้นจริงๆ หรือแค่ใช้เอิร์ธมาเป็นข้ออ้างบังหน้าเท่านั้น ...
“รอนานไหมครับ”
จิตรินเมื่อมาถึงก็รีบตรงไปหาหลานชายที่นั่งวาดภาพอยู่คนเดียวเพราะเย็นมากแล้วเด็กคนอื่นๆจึงกลับกันไปหมดแล้ว เด็กชายเมื่อได้ยินเสียงหม่าม้าก็เงยหน้าขึ้นและยิ้มด้วยความดีใจ
“เอิร์ธรอได้ฮับ”
พูดให้ผู้เป็นพ่อที่เดินตามมาข้างหลังได้อมยิ้มในความน่ารักของลูกชายตัวน้อย เด็กชายสวัสดีคนทั้งสองก่อนจะรีบเก็บของใส่กระเป๋า กระโดดกอดหม่าม้าที คุณพ่อที ก่อนจะให้คนทั้งสองพากันจูงมือเด็กชายคนล่ะข้างไปที่รถ เสียงเด็กชายตัวเล็กเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในโรงเรียนดังไปตลอดทางเดิน และตลอดการเดินทาง ยิ่งพอรู้ว่าจะได้ไปซื้อของเด็กชายก็ยิ่งตื่นเต้นดีใจ
................
“คุณจะบ้าหรือไง หยิบส่งๆอย่างนั้นใช้ได้ที่ไหน”
จิตรินพูดด้วยน้ำเสียงติดจะดุกับปฐพี มือบางส่งข้อมือเด็กชายให้ปฐพีจับจูงไว้แทนแล้วหยิบเอามะเขือเทศในมืออีกฝ่ายวางลงที่เดิม จากนั้นคนตัวเล็กก็ค่อยๆคัดเอามะเขือเทศที่ยังไม่สุกมากใส่ถุง
ปฐพีไม่รู้ว่าต้องเลือกแบบไหนเพราะไม่เคยได้จ่ายตลาดด้วยตัวเองแบบนี้สักครั้ง...เมื่อตอนต้องอยู่คนเดียวก็อาศัยกินข้างนอกเอา เขารู้สึกว่าการต้องมาทำอะไรกินด้วยตัวเองมันยุ่งยาก แต่เมื่อมองคนที่เลือกมะเขือเทศและสิ่งของอื่นๆทีละอย่างๆด้วยความตั้งใจแล้ว ความรู้สึกว่ายุ่งยากน่ารำคาญกลับหายไปจนหมด เขาจำไม่ได้ว่านอกจากปารมีแล้วมีใครอีกที่สนใจ พิถีพิถันในเรื่องอาหารการกินของเขาขนาดนี้ แม้ว่าที่จิตรินทำไปนั้นอาจจะเพื่อเด็กชายตัวน้อยมากกว่าเขา แต่มันก็อดรู้สึกดีไม่ได้
ภาพของผู้ชายตัวโตๆที่เดินจูงมือลูกชายพร้อมเข็นรถเข็นตามคนตัวบางๆที่เดินนำหน้าเลือกโน้นเลือกนี่นั้นเป็นภาพที่น่าดูจนคนที่มาจับจ่ายซื้อของในเวลาเย็นๆเช่นนี้ต่างก็อดที่จะเหลียวมองไม่ได้ แต่จะมามองกันจริงจังก็ตอนจ่ายเงินเนี่ยล่ะ
หลังจากที่ต้องเข้าคิวยาวนานเพราะเป็นเวลาที่มีคนมาจับจ่ายซื้อของเยอะ เรื่องมันมาเกิดเมื่อถึงเวลาจ่ายเงินแล้วปฐพีหยิบบัตรเครดิตขึ้นมาจ่าย
“เก็บไปเลย”
คนตัวเล็กกว่าดึงบัตรเครดิตจากมือพนักงานขายแล้วส่งกลับไปให้ปฐพีด้วยสีหน้าติดจะไม่พอใจนิดๆ
คิ้วเข้มๆของร่างสูงขมวดเข้าหากันอย่างไม่พอใจแต่จิตรินไม่ทันได้มองเพราะมัวแต่สาละวนกับการหยิบเงินออกจากกระเป๋าเงินมาจ่าย
“เอานี่แหละครับ”
ปฐพีส่งบัตรเครดิตให้พนักงานอีกครั้ง
“นี่ครับ”
แต่ก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่จิตรินยื่นเงินส่งมาให้พอดี
สองคนมองหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร และนั่นทำให้พนักงานขายได้แต่ยิ้มเก้อๆอย่างอ่อนใจ ไม่รู้จะทำยังไง ลูกค้ารายอื่นๆเข้าคิวอีกเยอะเสียด้วย แล้วก็เหมือนมีพระมาโปรดเมื่อเสียงของเด็กชายดังขึ้นมาในบรรยากาศมาคุนั้น
“เอาอันนี้ฮับ”
มือน้อยๆหยิบเครดิตการ์ดสีทองส่งให้พนักงานขาย ใช่ว่าเอริธ์จะเข้าข้างคุณพ่อ หรือรู้ว่าควรจะเอาอันไหนจ่าย เด็กชายก็แค่เห็นว่าไอ้การ์ดใบนั้นมันดูสวยดี เลยเลือกมันก็เท่านั้น
“เอิร์ธ!”
จิตรินส่งเสียงเรียกเด็กชายคล้ายจะดุให้เด็กชายต้องเงยหน้าขึ้นมองด้วยความสงสัยว่าตัวเองได้ทำอะไรผิดไปตอนไหน
“คนเยอะน่ะคุณ อย่าต่อความยาวไปหน่อยเลย”
ปฐพีพูดเบาๆเมื่อเห็นว่าจิตรินทำท่าจะดุหลานชาย จิตรินเลยหุบปากฉับพร้อมหันไปมองด้านหลังซึ่งมีคนเข้าคิวต่อเยอะพอสมควร และท่าทางลูกค้าข้างหลังก็เริ่มจะอารมณ์ไม่ดีกันแล้วที่ต้องรอนาน แล้วจะทำไงได้ ร่างบางได้แต่ก้มหัวเป็นเชิงขอโทษให้คนเหล่านั้นแล้วหันกลับมาส่งค้อนให้สองพ่อลูกที่อมยิ้มกันอยู่
ใช่สิ พ่อลูกกันนิ่ ก็เข้าข้างกันเข้าไปเถอะ
คิดในใจแล้วเดินหนีไปก่อนทิ้งให้ปฐพีและเอิร์ธเป็นคนหิ้วของเดินตามมา
ถึงจะแสดงท่าทางไม่พอใจแกมเอาแต่ใจแบบนั้น แต่ก็ไม่ได้ทำให้สองพ่อลูกสลดหรือนึกรำคาญ
เอิร์ธยิ้มกับท่าทางงอนๆของหม่าม้า พูดตรงๆว่าเด็กชายไม่ค่อยได้เห็นนัก แต่พอได้เห็นแล้วก็รู้สึกดีใจและคิดว่ามันน่ารักดี เด็กชายยิ้มและหันไปชื่นชมคุณพ่อตัวเองในใจที่ทำให้หม่าม้างอนได้ ... แต่เด็กชายคงไม่รู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องน่าชื่นชมสักนิด
ปฐพีเองก็ยิ้มกับท่าทางงอนๆของจิตรินเช่นกัน ไม่รู้ทำไม แต่เค้ารู้สึกว่ามันน่ารัก ไม่รู้ทำไมปฐพีคิดว่าจะหาเรื่องให้จิตรินงอนตนเองบ่อยๆท่าจะดี และไม่รู้ทำไม ปฐพีถึงอยากง้อนักเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายงอน
“โกรธผมหรือ”
ปฐพีเริ่มต้นถามเมื่อขึ้นมาบนรถ เด็กชายที่นั่งอยู่บนตักผู้เป็นน้านั่งนิ่งสนิทสองหูตั้งใจฟังว่าหม่าม้าจะพูดว่ายังไงและคุณพ่อจะง้อหม่าม้ายังไง
“เปล่านิ่คับ”
ตอบแล้วเบี่ยงหน้าไปทางหน้าต่างแบบนั้นใครจะไปเชื่อกัน ปฐพีไม่ชอบเลยที่อีกฝ่ายทำท่าเหมือนไม่อยากเห็นหน้ากันแบบนี้
“คุณไม่พอใจตรงไหน บอกผมหน่อยไม่ได้หรือครับ”
น้ำเสียงนุ่มๆ ที่ฟังดูแล้วให้ความรู้สึกอบอุ่นทำให้คนที่โกรธลดดีกรีความไม่พอใจลงมาได้กว่าครึ่ง แต่เพราะกลัวว่าจะเสียฟร์อมจึงยังไม่หันไปตอบคำถามนั้น
“ว่าไงครับ”
พอโดนถามย้ำ จิตรินจึงเบี่ยงหน้ากลับมา กลีบปากบางเม้มเข้าหากัน พยายามใช้ความคิดหาถ้อยคำที่จะสามารถถ่ายทอดความรู้สึกของตนเองออกไปได้อย่างดี ... และไม่ได้ดูเหมือนดูถูกอีกฝ่ายเรื่องเงิน
“ผมแค่ไม่ชอบใจที่คุณจ่ายเงินให้”
“คุณลืมไปหรือเปล่าว่าของพวกนั้นมันมีส่วนของผมกับลูกชายผมด้วยน่ะ”
เป็นคำถามที่ทำเอาจิตรินสะอึกและปฐพีก็รู้สึกอยากเรียกคำพูดของตัวเองกลับมาเมื่อได้เห็นใบหน้านั้นเศร้าไป
“งั้นผมจะจ่ายในส่วนของผม”
ปฐพีถอนหายใจเมื่อเสียงแข็งๆนั้นดังขึ้น ... รู้เลยว่าร่างข้างๆนี่เริ่มโกรธจริงจังขึ้นมาเสียแล้ว และก็โทษใครไม่ได้เมื่อถ้อยคำของปฐพีเองที่ไปกระตุ้น
“ผมไม่ได้จะกันคุณไปเป็นคนนอกหรอกนะที่พูดว่าเอิร์ธเป็นลูกชายผม ผมก็แค่อยากให้คุณเข้าใจว่าผมต่างหากที่ควรจะเป็นคนรับผิดชอบค่าใช้จ่ายพวกนี้ ไม่ใช่คุณ... คุณเป็นครอบครัวสำหรับเอิร์ธ เพราะงั้นคุณก็เป็นครอบครัวสำหรับผม ... และผมก็อยากทำอะไรให้ครอบครัวของผมบ้าง ... นะครับ”
เสียงนุ่มเอ่ยอธิบายอย่างนุ่มนวล พร้อมทิ้งถ้อยคำหลังราวกับจะขอร้อง ออดอ้อนให้เห็นใจ แล้วจิตรินจะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปโกรธเคืองได้ ร่างบางก็ได้แต่พยักหน้าแล้วหันกลับไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง
หากแต่ครั้งนี้ปฐพีไม่ได้รู้สึกไม่ชอบใจเมื่ออีกฝ่ายหลบไม่มองหน้ากัน ก็แก้มใสนั้นขึ้นสีแดงเรื่อแบบนั้น ไม่ใช่ไม่ชอบใจ แต่เป็นความรู้สึกอยากสัมผัสมันต่างหาก ... เหมือนเคยเกิดขึ้น ปฐพีนึกงงกับความรู้สึกของตัวเอง มีใช่ไหมนะ ครั้งหนึ่งที่ตัวเองนึกอยากสัมผัสแก้มใสๆขึ้นสีของใครบางคน ....
จิตตา คือชื่อที่ปรากฏขึ้นมาในความคิด ... พอลอบมองใบหน้าของคนที่นั่งมาด้วยกันแล้ว ปฐพีก็ได้แต่คิดว่าเหมือนกันมากจริงๆนั่นล่ะพี่น้องคู่นี้ ทั้งจมูก ทั้งตา แถมยังผิวขาวๆปากแดงๆนั่นอีก ... เหมือนจิตตาเวลาที่ไม่ได้แต่งหน้าไม่มีผิด เหมือนจิตตาในวันแรกๆที่ได้เจอกัน
ความเหมือนและอะไรบางอย่างที่เหมือนจะลืมไปมันกวนใจปฐพีไม่มีหยุด แต่มันคืออะไรล่ะ
...............................
“เท่าที่ฟังมาเขาก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าไหร่นินะ”
เอพูดกับหลานชายตัวเองเมื่อโทรมาถามข่าวคราวจากหลานชาย
“ผมก็ยังคิดว่ามันแปลกๆอยู่ดี”
น้ำเสียงไม่มั่นใจนั่นไม่ได้ทำให้เอแปลกใจเลย ปฐพีไม่ไว้ใจจิตริน เพราะความคิดว่าพี่กับน้องจะต่างกันซักแค่ไหน เอเองก็ไม่ได้รู้จักจิตรินดีพอที่จะยืนยันได้ว่าจิตรินไม่ได้เลวร้ายอย่างที่หลานชายนึกกลัว แม้ตอนที่เห็นหน้าจะมองไม่ออกว่าชายหนุ่มคนนั้นจะทำอะไรแย่ๆได้ยังไง
เงียบกันไปทั้งอาทั้งหลานเพราะก็ต่างก็ตกอยู่ในความคิดของตัวเอง ปฐพีนั่นยอมรับว่าตัวเองมีอคติมากแม้จะเห็นอยู่แล้วว่าจิตรินนั้นแทบไม่มีอะไรเหมือนพี่สาวเลย แต่ความที่เคยโดนคนที่หน้าตาไม่ต่างกันนี้ทำลายความเชื่อใจมาแล้วหนึ่งครั้ง ปฐพีก็อดกลัวไมได้
“งั้นอาจะให้คนไปสืบเรื่องสองพี่น้องนี้แบบจริงๆจังๆมาให้แล้วกัน”
“ครับ รบกวนอาเอหน่อยนะครับ”
บางทีอะไรที่มันกวนใจปฐพีอยู่อาจจะหมดไปก็ได้หากรู้เรื่องทั้งหมดของอีกฝ่าย
................................
TBC ค่ะ
-
สั้นจังเลยย
-
ชอบกามเทพน้อยๆ :กอด1:
-
ติดตามมาจากไม้กลอนนะคะ
^^'
-
ไปสืบเลยยยย จะได้รู้ความจริงสักที ไม่งั้นก็โดนปิดตาอยู่อย่างนี้แหละ :angry2:
-
ยิ่งอ่านยิ่งหลงรักน้องเอิร์ธ
:กอด1: :L2: :pig4:
-
น้องเอิร์ท น่ารักจริงๆ
ฉลาดสมเป็นจอมไตรด้วย
แต่เอ๊ะ พ่อน้องเอิร์ทเมื่อไหร่จะตาสว่างนะ
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก งอลๆๆง้อๆๆ
สืบๆๆๆ พอรู้ก้ไปพาทั้งลูกและหมาม้ากลับบ้าน
สงสัยคุณพี่สาวหายไปไหน???? จะกลับมาทำไรเรียกร้องสิทธิ์ไหมหว่า
-
เหมือนปฐพีจะสะกิดใจขึ้นมานิดๆแล้ว แต่...ก็ยังซื่อบื้อไม่รู้อีกตามเคย :dont2: มันน่าจะพอเดาๆอะไรได้แล้วนะนี่
-หน้าเหมือน
-นิสัยต่าง
-ปลอมตัวไปทำงานแทนพี่สาวบ่อยๆ
-ความรู้สึกที่ตัวเองมีกับอีกฝ่าย
โถ่พ่อคุณรวมๆได้ขนาดนี้เดาไม่ออกหรือไงเนี่ย (เดาออกเดี๋ยวคนแต่งก็ไม่มีอะไรมาแกล้งคนอ่านให้ทรมานอ่าจิ เน๊อะๆ :impress:)
-
น้องเอิร์ธน่ารักจัง
-
หม่าม้าน่าจะเลือกซื้อปลาให้ปฐพีกินนะ
เผื่อจาฉลาดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
เชื่อใจกันบ้างซี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แหมพี่น้องไม่เห็นจำเป็นต้องนิสัยเหมือนกันเลยนินา :m16: :m16:
-
อ่า....จะสืบประวัติแล้วหวังว่าความสัมพันจะก้าวหน้าขึ้นนะ
แต่ถ้ายังไม่ค่อยดีก็ไม่ต้องกังวนเพราะมีกามเทพน้อยอย่าวเอิร์ธอยู่ :z1:
:pig4: คะ
-
ตอนนี้ยาวกว่าตอนอื่นเลย
วันนึงอัพ2ครั้งถูกใจมากเลยค่ะ
ตอนนี้ปฐพีเริ่มตงิดใจแล้วววววว จะรู้ความจริงเมื่อไหร่หน่อ
-
สืบสักทีเถอะค่ะแค่นี้ก้อลุ้นจนไส้พันกันแล้วว :m16:
-
โอ๊ย ขอด่าคุณพีหน่อยได้ไหม๊ .... ไอ่บื๊อ !! 55
อิอิ .. :z2: :z2: :z2:
-
:serius2: ทำไมมาสั้นแบบนี้อ่า ยังไม่สะใจเลยอ่า
:เฮ้อ: ขอแบบยาวๆๆได้ไหมอ่าคุณ กำลังมันส์เลยอ่า
คุณเอสืบมาเร็วๆๆจะได้รู้ไส้รู้พุงกันสะทีนะ
คนที่ปฐพีไม่ควรไว้ใจคือจิตรตามากกว่านะ ไม่ใข่จิตริน
-
ปล.การแบ่งตอนที่ลงในเล้ากับที่ลงที่อื่นไม่เท่ากันนะคะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ มึน :really2:
o22 จริงๆด้วย พอเอาไปเทียบแล้ว เพิ่งจะตอน 6 เอง อีกนานเลยล่ะซิ :m15:
-
:z3:
นายปฐพียังมึนเหมือนเดิม
น้องเอิร์ธน่าร๊ากกกกก
สงสารหม่าม้าจัง
:เฮ้อ: อย่ามาม่าได้ไหมอ่ะ
-
>,,,,,,,,,< รักบ้านนี้ที่สุด
-
เหมือนจะสั้นเนอะ
แต่ไม่ใช่หรอก มันอ่านแล้วติด อยากอ่านอีก
-
แอร๊ย~ ตอนนี้น่ารักจัง สวีทกันเล็กๆด้วย!!
อยากอ่านอีก เริ่มติดมากมาย ช่วงนี้เราเครซี่เรื่องนี้มาก
เข้ามาส่องทุกเย็น วันละหลายๆรอบเลย อยากอ่านอีกจังเลย~
-
รู้แล้วจะว่ายังไงน้อออ
โฮะๆ อดใจรอ
อีกนิดก็จะรู้ความจริงละ
^^
-
เป็นคู่ที่น่ารักมากๆ
-
จิตรินกลายเป็นคนในครอบครัวไปซะแล้ววว ดีใจ ฮ่าๆๆ
-
พัฒนาการของครอบครัว ที่ค่อย ๆ ซึมผ่านความรู้สึก โดยมีเจ้าตัวน้อยเป็นตัวประสาน
การได้รู้อะไร ที่แตกต่างระหว่างสองพี่น้อง คงทำให้ปฐพี รู้ตัวและตัดสินใจได้เร็วขึ้น
+1 ให้เป็นกำลังใจ ครับ
ปล. มาเป็นกำลังใจให้ จิตริน สู้กับคนที่มีอคติ ให้อ่อนเป็นขี้เทียนเลย :z2:
-
เพลียกับคุณพี จนป่านนี้ยังไม่รู้อีก โอเมก้า3 จะช่วยอะไรได้บ้างไหมคะ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
สนุกมากๆๆเลย อ่านแล้วก็เพลินทุกที :)
เคยอ่านเรื่องของไม้กับกลอนแล้ว คราวนี้มาอ่านเรื่องของปฐพีกับจิตตราบ้าง
ต้องสนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆแน่ๆเลย หุหุ
มาต่อเร็วๆๆนะคะ :3123:
-
พาเข้าไปอยู่ในบ้านทั้งลูกทั้งหม่าม้่าเลย ^^
-
เหอๆๆ ขนาดคิดเยอะแล้วนะเนี่ย
อีตาพีๆๆ
อ่านะ,,,โง่จัง :z3:
-
เฮ่อ... ทำไมยิ่งอ่านมันยิ่งเศร้าล่ะ
-
เมื่อไหร่จะรู้ตัวหนอออ
-
:z2: :z2: :z2:
-
ว้าววววว... จิตรินเป็นคนในครอบครัวเหมือนกัน.. แต่เมือไรปฐพีถึงจะรู้เรื่องล่ะเนี้ย..
สงสารจิตรินจะแย่อะ... ต้องทำเป็นนิ่งกับคนที่ตัวเองแอบชอบตั้งแต่ในอดีตอะ..
แต่อย่าให้จิตรามาทวงความเป็นแม่คืนเลย.. ไม่งั้นจิตรินก็ต้องยอมใจอ่อนอีก....
รักกันเร็วๆๆน้า............. :กอด1:
-
อ่านแล้วมีความสุข
อยากให้รู้ความจริงทั้งคู่
สงสารจิตรินจริงๆ
:กอด1:พี่จุ๊บจิ๊บ
-
สืบให้รู้กันไปเลยยยย
ชอบคู่นี้จัง น่ารักอ่า
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
อยากอ่านอีกเยอะๆๆ 555 ลงยาวๆหน่อยน๊า
-
สนุกมากๆ แต่สั้นไปหน่อย :m15: อยากอ่านยาวๆ อิอิ มันค้างอ่ะนะ
ขอบคุณมากค่ะ
-
มาต่อค่ะ คุณพีโดนด่า :m20:
จะประกาศผลจับสลากตอนเย็นนะค่า
ตอนที่ 12
รายงานประวัติของสองพี่น้องถูกส่งมาให้ปฐพีที่โรงแรมในวันถัดมา เรื่องราวของสองพี่น้องนี้ปฐพีพอจะรู้มาบ้างแล้ว แต่พอมาได้อ่านจริงๆกลับรู้ว่าตัวเองรู้เรื่องของทั้งสองคนเพียงน้อยนิดนัก
จากการตรวจสอบผู้ตรวจสอบระบุไว้อย่างชัดเจนถึงจำนวนเงินค่าประกันชีวิตที่สองพี่น้องได้รับเมื่อพ่อแม่เสียชีวิตซึ่งมากพอจะส่งให้ทั้งคู่เรียนจบชั้นสูงๆและมีชีวิตอย่างสะดวกสบายพอควร แต่จิตตากลับจบเพียงม.6 และจิตรินจบแค่ม.3ด้วยซ้ำ ในเอกสารยังระบุอีกว่าบุคคลที่ไปเบิกเงินทุกครั้งเป็นจิตตาเพียงคนเดียว แม้จะมีลายเซ็นของน้องชายทุกครั้งแต่จิตรินกลับไม่เคยแม้แต่จะปรากฏตัวให้ทนายความเห็นหน้าเลย
พฤติกรรมของหญิงสาวที่ใช้เงินไปกับการเที่ยวเล่นและการจับจ่ายซื้อของฟุ่มเฟือยทำให้ปฐพีไม่แปลกใจเลยที่เงินหมดลงอย่างรวดเร็ว แต่ที่แปลกใจก็เพราะทั้งๆที่หญิงสาวเที่ยวเล่นขนาดนั้นกลับสามารถจบม.6 มาได้ด้วยเกรดที่ค่อนข้างดี ในขณะที่คนน้องเรียนไม่จบม.6 และแทบจะไม่มีใครได้พบเห็น จะมีก็เพียงแค่ตอนที่เจ้าตัวเอาลูกปัดที่รับมาร้อยไปส่งหรือไปรับงานมาใหม่เท่านั้น
หลังจากที่จิตตาจบม.6ไม่นาน เงินที่เคยมีใช้ก็หมดไป นั่นทำให้หญิงสาวต้องหางานทำ และงานเพียงงานเดียวที่ตกลงรับหล่อนไว้ก็คือพนักงานทำความสะอาดของโรงแรม ส่วนน้องชายยังคงร้อยลูกปัดส่งอย่างเก่า แต่แล้วรายงานในหน้าถัดมาซึ่งเป็นพฤติกรรมของจิตตาตอนที่ทำงานที่โรงแรมก็ทำให้ปฐพีต้องขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ ก็รายงานที่ว่าในเวลางานนั้นมีคนเห็นจิตตาไปเที่ยวเล่น แต่เจ้าตัวไม่ได้ขาดงานและดูเหมือนจะมาทำงานด้วยในเวลาเดียวกัน คนๆเดียวกลับปรากฏตัวสองที่พร้อมกัน มันจะเป็นไปได้อย่างไร นอกจากนี้ยังมีคำบอกเล่าของเพื่อนร่วมงานถึงพฤติกรรมแปลกๆของจิตตา คือบางวันจิตตาจะเป็นจิตตาผู้เรียบร้อย เงียบเชียบ มาทำงานด้วยใบหน้าไร้เครื่องสำอางค์พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ แต่บางวันจิตตากลับเป็นสาวเปรี้ยวจี๊ด ช่างพูดคุย และแต่งตัวแต่งหน้าอย่างสวยงาม “ราวกับเป็นคนล่ะคน” เพื่อนร่วมงานมักจะพูดกันเช่นนั้น แต่จิตตามักจะบอกเหตุผลว่า วันที่เงียบๆคือวันที่นอนไม่พอ ... แต่ทุกคนก็ลงความเห็นว่าจิตตาเวลาที่นอนไม่พอนั้นทำงานได้ดีกว่าเวลาที่นอนมาเต็มที่เสียอีก
ปฐพีไม่ได้โง่ อ่านมาถึงตรงนี้เขาก็รู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร ไม่มีทางเลยที่จิตตาจะอยู่สองที่พร้อมกัน ไม่มีทางเลยที่จิตตาจะนอนไม่พอแล้วกลายเป็นคนเรียบร้อย และไม่มีทางเลยที่คนที่เอาแต่เที่ยวเล่นจะสามารถจบม.6 มาได้ด้วยเกรดเฉลี่ยขนาดนั้น คนที่ทำงานได้ดี คนที่เรียบร้อย คนที่ไปนั่งเรียนและเข้าสอบ คนๆนั้นต้องเป็นจิตรินอย่างไม่ต้องสงสัย
คิดแล้วก็ให้นึกถึงครั้งแรกที่ได้เจอกับจิตตา ท่าทางตื่นคนของหญิงสาวตัวขาวๆปากแดงๆ ใบหน้าเกลี้ยงเกลาซึ่งปราศจากเครื่องสำอางค์ ท่าทางซื่อๆไร้พิษภัย รอยยิ้มสวยๆติดจะขี้อาย ช่างต่างกับวันถัดมาที่ตัวเองได้เจอนัก
แต่เพราะตอนนั้นปฐพีคิดว่าอาจเป็นเพราะยังไม่รู้จักกันดีพอ จิตตาอาจเป็นอย่างนั้นเป็นปกติ และไม่เคยรู้เลยว่าจิตตามีน้องที่หน้าตาเหมือนกันราวกับพิมพ์เดียวแบบนี้ เขาจึงไม่นึกเฉลียวใจสักนิดว่าคนที่ตัวเองตกหลุมรักกับคนที่ตัวเองคบด้วยนั้นอาจจะเป็นคนล่ะคน คิดแล้วก็นึกด่าตัวเองที่ไม่ตรวจสอบให้ถี่ถ้วนก่อนจะคบ
แล้วปฐพีก็เห็นว่ามีหลายอย่างที่ขัดกันในบุคลิคของจิตตา คนที่ตนเจอเมื่อครั้งแรกนั้นดูเป็นพวกใส่ใจคนอื่นอย่างเห็นได้ชัด ซื่อและตื่นคน ในขณะที่คนที่ตนคบด้วยนั้นเป็นคนมั่นใจในตนเอง แคร์ตัวเองยิ่งกว่าใคร และจิตตาที่ตนคบด้วยนั้นไม่เคยพูดถึงเรื่องเมื่อครั้งแรกที่เจอเลยสักครั้ง มีบางครั้งที่ปฐพีถามอ้อมๆเรื่องแหวน จิตตาก็ดูเหมือนจะไม่รู้เรื่องแล้วยังรบเร้าให้ซื้อให้...ใช่...ซื้อให้... ไม่ใช่ซื้อให้ใหม่
ปฐพีเริ่มแน่ใจขึ้นเรื่อยๆ แต่เรื่องนี้คงต้องหาอะไรมายืนยัน
.........................
“คุณจะมองหน้าผมอีกนานไหม”
น้ำเสียงติดจะดุพร้อมกับสายตาไม่ค่อยพอใจถูกส่งมาให้ และเป็นตอนนี้เองที่ปฐพีรู้ตัวว่าตนเองได้นั่งจ้องอีกฝ่ายมานานเกินสิบนาทีแล้ว
ช่วงหลังๆมานี้หลังจากที่ส่งเด็กชายเข้านอนแล้ว เป็นปกติที่ทั้งสองคนจะยังไม่ได้เข้านอน ปฐพีจะนั่งทำงานที่ยังไม่เรียบร้อย ส่วนจิตรินจะนั่งร้อยลูกปัดไปเงียบๆ แต่วันนี้ปฐพีกลับไม่ได้ตั้งใจทำงานอย่างที่เคย
เป็นธรรมดาของคนที่โดนจ้องที่จะต้องรู้สึกอึดอัด แล้วยิ่งมาโดนจ้องในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆที่มีกันอยู่สองคนด้วยแล้ว มันช่วยไม่ได้เลยที่นอกจากจะรู้สึกอึดอัด จิตรินยังรู้สึกเขินจนต้องกลบเกลื่อนด้วยการโวยใส่อีกฝ่าย แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถซ่อนแก้มร้อนๆนั้นพ้นสายตาปฐพีไปได้
ยิ่งมองก็ยิ่งคิดว่าอีกฝ่ายน่ารัก ยิ่งมองปฐพีก็ยิ่งมั่นใจ
“คุณน่ะทำตัวเป็นจิตตามานานแค่ไหนแล้ว”
ในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะถาม
“ก็หลังจากพี่เค้าหายตัวไปไม่นานน่ะครับ หลังจากที่ผมรู้ว่าการเป็นน้ามันยุ่งยากมากเวลาติดต่อธุระ”
จิตรินตอบกลับโดยไม่ต้องคิด เพราะเข้าใจว่าปฐพีถามเรื่องของหลานชาย ไม่ได้คิดสักนิดว่าอีกฝ่ายจะนึกสงสัยในเรื่องของตัวเองมากกว่า
“แล้วก่อนหน้า...ตอนที่จิตตายังอยู่ คุณเคยทำตัวเป็นพี่สาวคุณบ้างไหม ... อย่างไปเรียนแทน หรือไปทำงานแทน”
คำถามที่ตามมาก็ทำเอาคนโดนถามเงียบไป จิตรินนั้นไม่ใช่คนหัวไวจึงไม่สามารถจะนึกออกได้ว่าอีกฝ่ายถามคำถามนี้ไปด้วยจุดประสงค์อะไร หากจะเป็นเรื่องที่จะเอาตัวเอิร์ธไปก็ไม่น่าใช่เพราะตัวเองก็ได้ตอบตกลงไปแล้ว ... หรืออีกฝ่ายจะกลัวเขาเปลี่ยนใจจึงหาข้อมูลไว้ก่อน
“คุณอย่าคิดว่าผมสอดรู้หรือเก็บข้อมูลเลยนะ ผมแค่คิดว่าเราอาจจะเคยเจอกันมาก่อนหน้านี้ แต่ผมอาจจะไม่รู้ และคิดว่าคุณเป็นจิตตา”
เหมือนจะดักทางความคิดของจิตรินได้ถูก หากแต่การขยายความเพื่อเลี่ยงความเข้าใจผิดไปทางนั้นกลับทำเอาใบหน้าอีกฝ่ายซีดลง
คนที่เคยมองหน้ากลับเสหลบตาหันไปมองทางอื่น ริมฝีปากบางนั้นสั่นน้อยๆก่อนจะเอ่ยคำตอบแผ่วเบาออกมาว่า
“ไม่ครับ”
โกหก ... ปฐพีรู้ได้เลยว่าคนตรงหน้ากำลังโกหก แต่โกหกเรื่องอะไรล่ะ เรื่องที่ว่าไม่เคยเจอกัน หรือเรื่องที่ว่าเคยทำตัวเป็นจิตตามาก่อน คำตอบว่าไม่ครับสั้นๆไม่ได้บอกอะไรได้เลย
ปฐพีไม่เข้าใจ ไม่ว่าจะด้วยเรื่องไหน ทำไมอีกฝ่ายจะต้องโกหก มันมีอะไรจะต้องปิดบังกันหรือ ร่างสูงลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทางระเบียงห้องด้วยความหงุดหงิด ไม่ชอบใจเลยที่โดนโกหกแบบนี้
ในขณะที่ปฐพีเดินหนีไปนั้น จิตรินเองก็ยังคงนั่งนิ่ง แม้สายตาจะเลื่อนกลับมาแล้วมองตามหลังร่างสูงไป แต่ริมฝีปากที่อยากเอ่ยเรียกและบอกความจริงกลับไม่ขยับ ในใจเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวาย
บอกไปแล้วจะเกิดอะไรขึ้น
จิตรินไม่อยากจะคิด หากบอกไปว่าตนเคยเจอกับปฐพีมาก่อนตอนที่ไปทำงานแทนจิตตา หากบอกว่าตนคือคนที่ปฐพีเคยกอด เคยจูบ และมอบแหวนให้ ปฐพีจะมีปฏิกิริยาอย่างไร ... ในเมื่อเขาเป็นจิตริน เป็นผู้ชาย และอีกฝ่ายก็เป็นผู้ชายไม่ต่างกัน
ตนเองจะถูกรังเกียจหรือเปล่า จิตรินไม่อยากให้มันเกิดขึ้น ถึงไม่ได้เป็นคนที่อีกฝ่ายรักอย่างที่จิตตาเคยเป็น แต่ก็ไม่อยากจะเป็นคนที่น่ารังเกียจ
ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ เงียบและอึดอัดอย่างที่ไม่เคยเป็น
..............................
ทั้งสองคนเลือกจะทำให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เลือกที่จะทำตัวเป็นปกติ ปฐพีที่ต้องทำงานครึ่งวันในวันเสาร์ยังคงนั่งกินข้าวและพูดคุยกับลูกชายอย่างที่เคยทำ จิตรินยังคงนั่งกินข้าวเงียบๆฟังสองพ่อลูกคุยกันและพูดคุยด้วยในบางครั้ง แม้ว่าทั้งคู่จะไม่สบตากันเลยสักครั้งก็ตาม
...............................
ปฐวียืนมองแผ่นกระดาษจดที่อยู่ในมือแล้วเงยหน้ามองหมายเลขห้องเพื่อนความแน่ใจเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะยกมือเคาะประตู
รอไม่ถึงอึดใจประตูก็ถูกเปิดออกและเด็กชายตัวน้อยก็โผล่หน้าออกมามอง ก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“คุณพ่อ?”
เด็กชายเอ่ยอย่างไม่แน่ใจและไม่นานประตูก็ถูกเปิดออกกว้างขึ้นด้วยฝีมือของจิตริน และคนตัวบางก็เอียงคอมองผู้มาเยือนด้วยความสงสัยไม่ต่างกัน
ปฐวีเผยรอยยิ้มอย่างคนอารมณ์ดีช่างแกล้งคิดว่าจะแกล้งทำตัวเป็นปฐพีแล้วดูว่าทั้งสองคนจะจับได้ตอนไหนว่าตนไม่ใช่ปฐพี แต่ก็เป็นตอนนี้เองที่ทำให้โดนจับได้
จิตรินนั้นคิดว่าตัวเองกับพี่สาวหน้าคล้ายกัน หลายคนบอกว่าเหมือนมาก แต่หากมองดูดีๆก็สามารถแยกออกได้ไม่ยากเพราะไม่ได้เหมือนกันขนาดนั้น แต่คนตรงหน้ายามยืนนิ่งๆช่างเหมือนปฐพีจริงๆ ทั้งใบหน้าและบรรยากาศรอบๆตัว เหมือนราวกับเป็นคนๆเดียวกัน จนเมื่ออีกฝ่ายเผยรอยยิ้มนั่นล่ะจึงได้มองเห็นความแตกต่าง
รอยยิ้มที่ให้ความรู้สึกต่างกัน จิตรินและเอิร์ธสัมผัสและรับรู้ได้ไม่ยากเลย สำหรับทั้งคู่แล้วรอยยิ้มของปฐพีให้ความรู้สึกอบอุ่น ในขณะที่คนตรงหน้านี้เมื่อยิ้มแล้วให้ความรู้สึกสบายใจมากกว่า
“เอ่อ ... คุณปฐพีไม่อยู่นะครับไปทำงาน”
จิตรินพูดแล้วส่งยิ้มกลับไปให้อย่างเป็นมิตร คงเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับปฐพีแน่ๆ ก็หน้าเหมือนกันขนาดนี้
ปฐวียิ่งยิ้มกว้างเมื่อรู้ว่าโดนจับได้อย่างรวดเร็ว อย่างที่ไม่เคยเป็น จะมีก็เพียงคนในครอบครัวเท่านั้นที่สามารถแยกปฐพีและปฐวีออกจากกันได้อย่างรวดเร็วแบบนี้ ที่ไม่ใช่คนในครอบครัวก็เพิ่งจะเจอนี่ล่ะ ... แม้หนึ่งในสองคนจะนับเป็นครอบครัวได้ก็เถอะ
“ผมมาหาคนนี้ต่างหากครับ”
ว่าพลางเอามือวางบนหัวของเด็กชายเบาๆด้วยความเอ็นดู เอิร์ธไม่ได้พูดอะไรแต่จ้องใบหน้าอีกฝ่ายด้วยความตื่นเต้นอย่างชัดเจน ตื่นเต้นที่มีคนหน้าเหมือนคุณพ่อ ถึงจะมีอะไรบางอย่างไม่เหมือนกันซึ่งเด็กชายบอกไม่ได้ว่ามันคืออะไร แต่ที่รู้คือแม้จะต่างกันแต่อีกฝ่ายก็เท่ห์ได้ไม่แพ้คุณพ่อเลย
“งั้น...เชิญข้างในก่อนดีกว่าครับ”
ปฐวีเดินตามเข้ามาพลางมองสำรวจห้องที่ดูเหมือนจะเป็นที่พักของหลานชายและพี่ชายตัวเองในตอนนี้ ห้องที่ไม่ได้กว้างขวางค่อนข้างจะเก่าแต่กลับเรียบร้อยและมีกลิ่นหอมสบายๆของใบเตยลอยคละคลุ้งบางเบา เขานั่งลงตรงที่ว่างใกล้ๆกับสมุดวาดภาพที่เด็กชายคงนั่งวาดอยู่เมื่อครู่นี้ก่อนไปเปิดประตู
“ผมชื่อปฐวีครับ เป็นน้องชายฝาแฝดของปฐพี”
เงยหน้าแนะนำตัวกับจิตรินที่ไปรินน้ำใส่แก้วมาให้
“จิตรินครับ เป็นน้าของเอิร์ธ”
ปฐวียิ้มรับคำแนะนำตัวนั้นแม้จะรู้อยู่แล้วก็เถอะ
“แล้วเราล่ะ ชื่ออะไรครับ”
คราวนี้หันไปคุยกับเอิร์ธที่คอยอยู่แล้ว
“เอิร์ธฮับ เป็นลูกของคุณพ่อปฐพีกับหม่าม้าจิตริน”
แนะนำตัวพลางยืดอกด้วยความภาคภูมิใจ
“เอิร์ธ!”
จิตรินเรียกเด็กชายปรามๆก่อนจะหันไปมองหน้าปฐวีเพราะเกรงว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจผิดแปลกๆไป
“คือว่าเอิร์ธเขาเรียกผมว่าหม่าม้าน่ะครับ”
ปฐวีรู้อยู่แล้วและไม่ได้นึกว่ามันเป็นสิ่งแปลกประหลาดอะไร ในเมื่อตัวปฐวีและพี่ๆน้องๆทั้งหมดเองก็คิดว่าปารมีเป็นเหมือนแม่ของตน ... แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นผู้ชายก็เถอะ แต่จิตรินท่าทางจะไม่สบายใจและคิดว่าตนเองอาจจะนึกว่ามันประหลาด ชายหนุ่มจึงยิ้มให้เพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ และดูเหมือนจะได้ผลเมื่อจิตรินลดความเครียดบนใบหน้าลงอย่างเห็นได้ชัด
จิตรินปล่อยให้อาหลานพูดคุยและเล่นกันในขณะที่ตัวเองนั่งมองอยู่ห่างๆ แต่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเสียงเคาะประตูหน้าห้องก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้จิตรินเป็นคนเดินไปเปิดคนเดียว
“ผมธรณิน แล้วนี่ปาฏิหาริย์น้องชายผม พวกเราเป็นน้องของพี่พีครับ”
จิตรินเชิญผู้มาเยือนทั้งสองคนเข้ามาข้างใน
ห้องดูแคบไปถนัดตาเมื่อมีผู้ชายตัวโตๆถึงสามคนอยู่ข้างใน
ผู้เป็นอาตื่นเต้นที่ได้เจอหลานชาย เหมือนๆกับที่หลานชายตื่นเต้นที่ได้เจอผู้เป็นอาทั้งสามคน
จิตรินมองดูภาพเหล่านั้นเงียบๆ ... ครอบครัวอย่างที่เด็กชายไม่เคยมี จากที่เคยต้องเงียบเหงาอยู่กับตนเองแค่สองคน ต่อไปเอิร์ธจะมีทั้งคุณพ่อและคุณอา แม้จะขาดจิตตาผู้เป็นแม่ หรือขาดตนเองผู้เป็นหม่าม้าก็คงไม่เป็นไร
“ทุกคนยังอยู่ด้วยกันหรือครับ”
จิตรินถามปฐวีที่นั่งอยู่ใกล้ๆตัว
“ครับ ทั้งคุณอาของพวกเราทุกคนก็ยังอยู่ในรั้วเดียวกันถึงจะบ้านคนล่ะหลัง”
“เป็นครอบครัวใหญ่สินะครับ ดีจัง”
ปฐวีมองเห็นว่าในรอยยิ้มของจิตรินนั้นแฝงความเศร้าและเหงาอยู่ด้วย สายตาที่ทอดไปทางหลานชายนั้นบอกได้ไม่ยากว่าจิตรินเป็นกังวล ห่วง และคงจะไม่อยากเสียหลานชายไป
“พวกเราจะเลี้ยงดูแกอย่างดี”
จิตรินหันกลับมาส่งยิ้มให้ปฐวีอีกครั้ง ตนเองก็คิดว่าปฐพีต้องเลี้ยงลูกชายได้เป็นอย่างดี ครอบครัวปฐพีก็คงรักและเอ็นดูเอิร์ธกันทุกคน หากแต่จะไม่ให้เป็นห่วงเลยมันก็คงเป็นไปไม่ได้
“ครับ ... หากมีอะไรให้ผมช่วย จะเรื่องเงินทองหรือเรื่องอะไรก็ขอให้ติดต่อมานะครับ”
จิตรินพูดพลางยิ้มให้อย่างเป็นมิตร เพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าตนเองไม่ได้ดูถูกแต่ตั้งใจจะช่วยจริงๆ
หากปฐวีกลับขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ ... บ้านจอมไตรยังจะต้องให้ใครมาช่วยเหลือเรื่องเงินทองอีกหรือ? แม้จะสงสัยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปเพียงแค่ยิ้มให้อีกฝ่ายเท่านั้น
มันไม่ใช่เรื่องของตน ไม่ใช่เรื่องที่ปฐวีจะเข้าไปก้าวก่ายได้มากมาย แค่ขนกันมานี่ก็ไม่รู้ปฐพีจะบ่นมากน้อยแค่ไหนแล้ว ยังดีที่ปาฏิหาริย์เอ่ยห้ามไว้ ไม่อย่างนั้นคงยกกันมาทั้งบ้านเพราะอยากเห็นหน้าหลานแน่ๆ...เห่อหลานกันขนาดนี้ปฐวียังไม่รู้เลยว่าจะมีอะไรขาดจนต้องให้อีกฝ่ายช่วยเหลือไหม ... จะมีก็แต่ ... เขาหันไปมองเด็กชายที่เล่นกับอาอย่างสนุกสนาน แต่ก็ยังไม่วายหันมามองจิตรินเป็นพักๆเสมอ ... น้องชายทั้งสองเองก็คงมองเห็นการกระทำของหลานตัวน้อย ... พอสบสายตากันจึงเผยใบหน้าไม่ค่อยสบายใจออกมาเหมือนๆกัน ... หวังว่าจะไม่เกิดอะไรแย่ๆขึ้นมาก็แล้วกัน
....................
TBC
-
:pig2:
แอบจิ้มคุณ :z13:
JUPJIB ชอบเรื่องที่คุณแต่งมากค่ะ อยากอ่านซีรีย์จอมไตรของทุกคู่จัง
:z10:
จะได้อ่านมั้ยน่า..
ยิ่งตอนของปฐพีกะจิตตรินยิ่งชอบเพราะมีตัวเล็กอย่างน้องเอิร์ธ ก็ยิ่งชอบ
น่ารักจริงๆ :impress2:
-
เฮ้อออออ สงสารจิตตริน ถ้าเอาหลานไป คงไม่เหลือใคร :m15:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด มีต่ออีกตอนด้วย รักคนเขียนสุดๆ เลยค่ะ o18 o18 o18
ในที่สุดโอเมก้า3 ก็ช่วยคุณพีได้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า :laugh: :laugh: :laugh:
ตอนนี้เล่นยกขโยงกันมาเกือบหมดบ้านซะละมั้งเนี่ย แต่สงสารตรินอะ ตอนนี้คงรู้สึกเหมือนตัวคนเดียวในโลกเข้าไปใหญ่ :เฮ้อ:
-
ทำไมยิ่งอ่านยิ่งเศร้า ถึงปฐพีจะรู้เรื่องราวแล้วแต่ก็ดูเหมือนจะยังไม่ตัดสินใจอะไรให้แน่ชัด นี่ถ้าแยกกันจริงๆ สงสัยต้องพึ่งพาน้องเอิร์ธสถาณเดียว ไม่งั้นไม่ได้อยู่กับหม่าม๊าแน่ๆ
-
รักกันๆ เร็วๆนะ
-
:3123:
-
ทุกคนรู้ความจริงหมด ยกเว้น จิตริน ถ้าเกิดรู้ว่า พวกที่มานี่ เป็นบ้านจอมไตร เธอจะ o12 ไหมหนอ
:L2: ให้กับความน่ารักของบ้านใหญ่ และเป็นกำลังใจให้กับ หม่าม้า ของน้องเอิร์ธ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกเหมือนตรินเป็นนางเอกช่องหลายสี
อะไรจะน่าสงสารเจ้าทุกข์ขนาดนี้ :sad4:
อ่านถึงคำนี้ "ปฐพีไม่ได้โง่.." แล้วหัวเราะกร๊ากกกกกเลยค่ะคุณจุ๊บจิ๊บ แบบว่าทำเอาเราเผลอพูดออกมาเลยว่า "เออ...ไม่ได้โง่ แต่โคตรโง่เลยอ่ะ" :angry2:
-
จับแยกเมื่อไรคนอ่านมาม่าตามแน่เลย T T
-
ปฐพีเริ่มสะกิดใจมาบ้างแล้ว.. แต่นู๋ตรินเรากลัวอยู่เลยอะ..
แบบเข้าใจนะ.. กลัวว่านายพีจะรับไม่ได้กับคนที่เคยกอด จูบนั้นเป็นผู้ชาย.. แต่นู่ตรินเราน่ารักขนาดนี้.. :-[
นายพีไม่เอาเราเอาเอง.. โดนนายพีฆ่าแน่ๆๆๆ....
รีบรักกันเร็วๆนะจ๊ะ.. อยากเห็นตอนสองคนนี้เค้าสวีทกันบ้างอะ.. แต่กลัวว่าใยพี่สาว... จะกลับมานี่ซิ...
-
+1 ให้คนเขียนและหม่าม้า :L2:
-
เฮ้อ ยิ่งอ่านเหมือนยิ่งเศร้า
ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าไม่มีเอิร์ธ
ตรินจะเศร้าและเหงามากแค่ไหน
เอิร์ธคงคิดถึงหม่าม้ามากแน่นอน
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ทั้งจิตรินและปฐพีต่างก็มีคนหน้าเหมือน บุพเพชัดๆ 555
-
รู้ความจริงแล้วสินะ แต่ความจริงไม่ได้ทำให้จิตรินมีความสุขขึ้นเลย :monkeysad:
:pig4: คะ
-
ขัดใจคุณพีจิง :m16:
-
อัปได้เร็วมากกกกกกกกก ไม่ต้องรอนานเลยค่ะ สุดยอด o13
-
ขนาดไม่ได้โง่นะเนี่ยพี :m20:
ลุ้นกันต่อไปว่าความจริงที่พีรู้ จะทำให้อะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้าง :z1:
-
รู้ความจริงแล้วววว
^__^
ขอบคุณนะคะ
-
สนุกมากเลยค่ะ นอกจากตอนนี้กับตอนไม้-กลอน มีตอนอื่นอีกมั้ยคะ
-
ในที่สุด คุณพีก็พบทางสว่างแล้ว หึหึ
เมื่อพบทางสว่างแล้ว คุณพีจะทำไงให้จิตรินยอมรับน๊า
ทำไมเค้าถึงติดเรื่องนี้มากมายเนี่ย
ถ้ารวมเล่มจัดมา 1ชุดด้วยนะคะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่า
รออ่านตอนต่อไปค่า^^
-
ดิ้นๆๆๆๆ เอาลูกแถมน้าไปได้มั้ยอะ สงสารจิตรินที่สุด T^T
-
ปฐพีไม่ได้โง่ :m20: จ้า พ่อคนฉลาด 555 :jul3:
-
เห้อ...เหลือแต่จิตรินนี่แหละยังไม่รู้
แค่คิดว่าเอิร์ธจะไม่ได้อยู่กะหม่าม้าก็เศร้าแทนแล้ว
อยากอ่านตอนต่อไปจังเลยค่า
-
ใช้อย่ามีมาม่า
คุณพี่อย่าเอาความเคยชินของตัวเองมาตัดสินสิ
ว่าเรื่องรักชายชายมันจะง่ายแลัไม่ต้องกังวลเหมือนบ้านจอมไตร
เอิร์ธแสดงอิทฤทธิ์ ปาฏิหารเอาหม้าม๊าไปด้วยเลย
แต่คุณพี่ว่าตรินโกหกแล้วตัวเองละก็ไม่บอกความจริงเรื่องฐานะเหมือนกัน :m16:
รักกันเข้าใจกันเร็วๆนะ เดียวต้องมีเรื่องพิสูจน์ใจกันอีก
ถ้าจิตตรากลับมา
-
เพิ่งมาอ่านนน น่ารักจังง :-[
สงสารจิตริน ไอ่ตาปฐพี ก็จัดการเรื่องให้เคลียๆสิ :m31:
:z13: :L2:
-
เ็ฮ้อออ ,, จะปากแข็งไปไหนเนี่ยะ
คุณพี ลองจูบสักทีดิ่ แข็งไหม๊ .. อิอิ
-
นายพี่ฉลาดขึ้นแล้ว คุณอาๆๆทั้งหลายนี่เห่อหลานชายกันน่าดูเลยนะ
น้องเอิร์ธน่ารักซะขนาดนั้น
-
สงสารน้องตริน(อีกแล้ว) :monkeysad:
น้องเอิร์ธแสดงปาฏิหารย์เลยลูก :impress2:
-
เออหนอ ตาสว่าสักที นึกว่าจะมึนไปอีกนานซะอีก
-
จอมไตร~~~~~~~ชอบตั้งแต่ไม้กลอนแล้วว
ขอบคุณJUPJIBมากคร่า ชอบๆๆ
-
สนุกมากครับพึ่งมาอ่าน อิอิ น่าติดตามครับ
-
น้องตรินน่ะชอบดราม่าตัวเองงงงงงงงงงงง
อย่าคิดมากสิ!
แก้คำผิดนะคะ
มาทำงานด้วยใบหน้าไร้เครื่องสำอางค์พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ---- เครื่องสำอาง
“ราวกับเป็นคนล่ะคน” ---- ละ
เงยหน้ามองหมายเลขห้องเพื่อนความแน่ใจ ---- เพื่อ
-
รู้ช้า ก็ยังดีกว่าไม่รู้เลย
รีบๆ จัดการนะปฐพี เค้าสงสารหม่าม๊า :monkeysad:
-
:mc4:ในที่สุดพีก็รู้ซะทีว่าใครเป็นใคร
ก็หวังว่าจะพาจิตรินไปด้วย แต่นะใครจะไปด้วยถ้าไม่รัก
พีจัดการพิสูจน์ตัวเองด้วยนะ
-
คุณพี พาหม่าม้าไปอยู่ด้วยเถอะนะ
ได้โปรด พลีสๆ :pig4:
-
น้องตาหวานนนนนน (กอด)
ในที่สุด พระเอกของเราก็กระจ่างขึ้นมาบ้างแล้วววว
อย่าปล่อยให้จิตรินเสียใจนานๆ
ฉุดไปเลี้ยงลูกต่อที่บ้านจอมไตรเล้ยยย
-
ไม่อยากให้หม่าม้ากับน้องเอิร์ธแยกกันเลย ถ้าจับแยกระวังเจอก๊อดซิล่าเอิร์ธนะบ้านจอมไตร :m31:
ขอให้ทั้งสองคนลงเอยด้วยดี
ปล. :L2:กอดนักเขียน เดี๋ยวเค้าย้ายเข้าหอไม่ได้มาอ่านทุกวันแล้ว คิดถึงจอมไตรแย่เลย :z3:
-
:serius2:
เอาหม่าม้าไปยุด้วยน้า
สงสารเอิร์ธอ่ะ
-
รีบๆรักกันเร็วๆน๊า
-
เพิ่งตื่นค่ะ แหะๆ
ผลการจับสลาก (จากทุกเกมส์รวมกันนะคะ)
คุณ nanahashi เป็นผู้โชคดี รับหนังสือปฐพีไปเลยค่า 1 เล่ม
ขอบคุณทุกท่านที่ร่วมเล่นเกมส์ค่า
ตอนที่ 13
....................
ปฐพีแทบกุมขมับเมื่อกลับมาที่ห้องแล้วเจอน้องชายทั้งสามนั่งเล่นอยู่กับลูกชายตัวเอง
“ก็อยากเห็นหน้าหลานเร็วๆนี่นา”
ปาฏิหาริย์เป็นคนเอ่ยขึ้นมา เพราะเป็นน้องชายคนเล็กและห่างจากพี่ๆมาก แม้จะเป็นลูกบุญธรรมแต่ทุกคนก็รักและถือว่าเป็นคนในครอบครัวจริงๆ รักและตามใจกันมาตั้งแต่เด็กๆ แม้ตัวจะโตไม่ได้น่ารักน่าทะนุถนอมอยางเมื่อก่อน แต่ก็ยังคงตามใจกันอยู่ไม่เปลี่ยน
และพอปาฏิหาริย์เอ่ยปากขึ้นมาแบบนี้ พี่ชายที่ตามใจน้องที่สุดอย่างปฐพีจะไปว่าอะไรได้
ปฐพีรับน้ำเย็นที่จิตรินส่งมาให้แล้วเอ่ยเบาๆว่าขอโทษที่ทำให้วุ่นวาย จึงได้รอยยิ้มบางๆส่งมาให้เป็นเชิงว่าไม่เป็นไร
“อย่างกับคุณพ่อกับคุณปาม”
ธรณินพูดออกมาเบาๆกับปฐวีและปาฏิหาริย์ซึ่งทั้งคู่ก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย บรรยากาศระหว่างคนสองคนนี้เองที่ทำให้ปฐวีคิดว่าตัวเองจะอยู่เฉยๆปล่อยให้มันผ่านเลยไปไม่ได้
............................
“ดูเหมือนนายจะยังไม่ได้บอกว่าตัวเองเป็นใคร”
ปฐวีเอ่ยกับฝาแฝดผู้พี่ของตัวเองเมื่อนั่งอยู่ด้วยกัน รอให้จิตรินทำอาหารและน้องชายอีกสองคนกำลังเล่นเกมโดมินโน่กับหลานชาย
“ฉันยังไม่ได้บอก”
“น้าของเอิร์ธเขาว่ามีอะไรให้เขาช่วยเหลือก็บอก ดูเหมือนจะรักและเป็นห่วงหลานมาก”
“อืม ....”
“นายควรจะบอกเขา”
ปฐพีพยักหน้า อันที่จริงอยากจะเอ่ยหลายครั้งแล้วแต่ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มตรงไหน
“ฉันก็คิดว่าคงต้องบอก เพราะมันอาจทำให้เขาสบายใจขึ้น”
.......................
“ขอโทษด้วยนะที่พวกนั้นมาวุ่นวาย”
ปฐพีเอ่ยเมื่อน้องชายทั้งสามกลับไปแล้วในตอนเย็นเพราะห้องเล็กๆนี้ไม่พอจะให้ผู้ชายตัวโตๆอีกสามคนมานอนพักได้ เด็กชายเล่นมาทั้งวันจนเหนื่อยและทำให้เข้านอนเร็วกว่าที่เคย
“ไม่เป็นไรครับ ผมดีใจที่เห็นว่าคนในครอบครัวคุณเอ็นดูเอิร์ธ”
“คุณ มานั่งคุยกันหน่อยได้ไหม”
จิตรินแปลกใจ แม้จะหวั่นใจจนอยากเดินหนีมากกว่านั่งลงคุย แต่ก็ทำไม่ได้เมื่อข้อมือบางถูกจับยึดไว้พร้อมดึงให้นั่งลงคุยกัน
“คุณรู้ไหมว่าใครเป็นเจ้าของโรงแรมที่คุณเคยทำงาน”
จิตรินพยักหน้า แม้จะไม่เคยเห็นตัวจริง แต่แค่ชื่อนั้นตนเองก็จำได้
“คุณวสุธา จอมไตร”
ตอบแล้วเอียงคอเหมือนสงสัยว่าถามไปทำไม
“อืม นั่นล่ะเขาเป็นพ่อของผมเอง”
เหมือนจะยังเรียบเรียงเรื่องราวได้ไม่ถูก เรื่องในหัวตีกันยุ่งไปหมด จิตรินยังคงจำคำที่พี่สาวเคยบอกได้
“แต่ ... แต่ว่า”
แต่ว่าพี่สาวบอกว่าปฐพีเป็นแค่นักศึกษาจนๆ ไม่มีอนาคต
ปฐพีจับมือของอีกฝ่ายไว้พลางเอ่ยอธิบายต่อ
“ตอนมาฝึกงานเพราะคุณพ่ออยากให้พวกเราได้ทำงานเต็มที่ จึงเปลี่ยนมาใช้นามสกุลคุณแม่ชั่วคราว”
ร่างบางเงียบลงไป เมื่อมาลองนึกดูดีๆ ทั้งรถที่ปฐพีเอามาใช้ ทั้งเครื่องแต่งกาย และข้าวของเครื่องใช้ของอีกฝ่าย ดูเหมือนจะเป็นของมีราคาทั้งสิ้น
“เพราะงั้นผมจะดูแลเอิร์ธอย่างดี สบายใจได้”
ใช่สิ ดีแน่ ต้องดีกว่าที่จิตรินเคยคิดไว้ร้อยเท่าพันเท่าแน่ๆ แม้จิตรินจะไม่ค่อยสนใจโลก ไม่ค่อยสนใจเรื่องราวของคนอื่น ไม่ค่อยได้พูดคุยกับใครมากนัก แต่จิตรินก็รู้ว่านามสกุลจอมไตรยิ่งใหญ่และมั่งคั่งแค่ไหน
“มิน่าคุณถึงยอมจะเอาเงินให้ผมง่ายๆตั้งสี่ล้าน”
“ใช่ และผมก็พร้อมจะให้ ที่ให้เพราะคุณสมควรจะได้ ไม่ใช่เพราะคิดจะดูถูกคุณ ตอนนี้คุณก็รู้แล้วว่านั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับผมเลย”
จิตรินส่ายหัวปฏิเสธ เงินมากมายขนาดนั้น ... เอามาแล้วจิตรินจะเอาไปทำอะไร ... หากเป็นเมื่อก่อนจิตรินอาจจะยังอยากได้ เพราะเมื่อมีเงินหลานชายจะได้สบาย หากมีเอิร์ธอยู่ด้วยกันจิตรินคงจะรับเงินโดยไม่ลังเล ... แต่เมื่อต้องอยู่คนเดียว จะมีเงินไปมากมายทำไม
“พี่จิตตาคงตกใจแย่ถ้ารู้เข้า”
จิตรินยิ้มชืดๆ กัดริมฝีปากตัวเองแน่นอย่างคนต้องการสะกดกั้นอารมณ์
เมื่อมาลองย้อนนึกถึงการกระทำของตัวเองต่างๆนาๆตั้งแต่ให้อีกฝ่ายมาอยู่ด้วยกันก็ยิ่งรู้สึกสมเพชตัวเองนัก
โวยวายกับเงินเล็กน้อยของเขา แถมยังลากเอาคนระดับนั้นมาอยู่ในห้องเช่าเล็กๆของตัวเอง เมื่อคิดได้ดังนั้น เสียงแผ่วเบาจึงถามออกไปด้วยรูปประโยคที่คล้ายกับไล่
“คุณ จะอยู่ที่นี่ไปถึงเมื่อไหร่ครับ”
หากแต่น้ำเสียงที่ได้ยินนั้นบอกได้ชัดเจนถึงอารมณ์ของคนพูดว่าไม่ได้คิดถึงเรื่องจะไล่อะไรเลยสักนิด ปฐพีรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังดูถูกตัวของตัวเองอยู่แน่ๆ
“ถ้าคุณถามเรื่องงานคิดว่าอีกไม่น่าจะถึงอาทิตย์ก็คงจะเรียบร้อยแล้ว”
คนถามก้มหน้าต่ำลงมาอีกเมื่อได้ยินคำตอบ
“ถ้าหากคุณจะไปพักที่โรงแรมก็ได้นะครับ”
เพราะคิดว่าปฐพีต้องดูแลเอิร์ธด้วยตัวเองจิตรินจึงอยากให้ทั้งสองคนได้ทำความคุ้นเคยกันไว้มากๆ และคิดว่าอยู่ที่ห้องเช่านี้จะสะดวกกับปฐพีมากกว่า แต่เมื่อได้รู้แล้วว่าปฐพีไม่ใช่คนในระดับธรรมดาเหมือนตน ห้องๆนี้จึงดูไม่มีอะไรคู่ควร ... อันที่จริงมันอาจจะไม่คู่ควรกับเด็กชายด้วย ... ชายหนุ่มไม่สามารถจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไว้ได้อีก เหมือนน้ำตามันจะไหล จิตรินจึงขยับตัวเหมือจะลุกขึ้นเดินหนี แต่ยังไม่ทันได้ทำอย่างใจก็ถูกปฐพีดึงข้อมือเอาไว้ ... ไม่ให้ไปไหน และขยับเข้าใกล้อีกฝ่ายมากขึ้นกว่าเดิม
และเพราะใกล้ขึ้นปฐพีถึงได้รู้ ตัวของคนที่ทำหน้านิ่งๆนั้นสั่นไหวด้วยแรงอารมณ์ ดวงตาคู่สวยคลอไปด้วยน้ำตาที่พร้อมจะไหลลงมา ริมฝีปากอิ่มด้านล่างถูกกัดแน่นเพราะเจ้าของต้องการสะกดกลั้นอาการอย่างคนจะร้องไห้ไม่ให้แสดงออกมา ปฐพีทอดถอนใจ รู้สึกเหมือนตัวเองได้ทำอะไรผิดลงไปสักอย่าง แม้จะไม่รู้ตัวว่ามันตรงไหน เขาขยับตัวเข้าใกล้อีกฝ่ายมากยิ่งขึ้น ถึงจิตรินจะพยายามถอยห่างแต่แขนที่รั้งไว้ก็ทำให้ไม่สามารถทำได้อย่างใจ มืออีกข้างที่ว่างยกขึ้นเกลี่ยริมฝีปากสวยให้คลายออกจากกัน ปฐพีกลัวเหลือเกินว่าริมฝีปากที่ดูบอบบางนี้จะเกิดแผลหากเจ้าตัวยังไม่เลิกกัดมันแบบนั้น แต่พอนิ้วมือได้สัมผัสริมฝีปากอิ่มแดงนั้นแล้ว ปฐพีกลับอยากสัมผัสมันมากขึ้นอีก และเจ้าตัวก็ไม่เคยคิดจะห้ามใจตัวเองสักที
ร่างสูงแนบริมฝีปากเข้าหา ชิมความหวานนุ่มจากริมฝีปากบางนั้นอย่างที่ใจต้องการ คนโดนรุกรานได้แต่จ้องมองอีกฝ่ายด้วยความตกใจ และเมื่อโดนขมเม้มเบาๆบนริมฝีปากราวกับร้องขอจริตรินก็เผลอเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายเข้าครอบครองลิ้มรสความหวานจากเรียวปากตัวเองอย่างเต็มที่ ดวงตาคู่สวยปรือปรอย ฉ่ำน้ำจนแทบมองไม่เห็นว่าอะไรที่อยู่ตรงหน้า เหมือนตัวเองล่องลอยไปในอากาศจนเผลอลืมหายใจ ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ตัวเองถูกอีกฝ่ายดันแผ่นหลังลงจนแนบสนิทกับพื้นห้อง น้ำตาที่คลอดวงตาคู่สวยเมื่อครู่ไหลออกมาตามแนวหางตา หากแต่ปฐพีก็รู้ว่ามันไม่ใช่ด้วยเหตุผลเดียวกับก่อนหน้านี้ เขาผละจากริมฝีปากนั้นชั่วคราวเปลี่ยนมาจูบซับน้ำตาให้อย่างอ่อนโยนแผ่วเบา
จิตรินหอบหายใจโกยเอาอากาศเข้าปอด ทั้งที่อยากพูดอะไรสักอย่างให้ปฐพีหยุดแต่สมองก็ไม่สามารถประมวลอะไรออกมาเป็นคำพูดได้เลย และปฐพีก็ไม่คิดจะรอให้ร่างบางตั้งสติได้ เขาจูบซับน้ำตาที่หางตาแล้วไล่พรมจูบไปทั่วใบหน้าเนียน ก่อนจะแนบริมฝีปากลงมาที่กลีบปากอิ่มอีกครั้ง มือที่ผละจากการกอบกุมข้อมืออีกฝ่ายสอดเข้าลูบไล้ทั่วผิวเนียนใต้เสื้อยืดที่อีกฝ่ายสวมใส่ สัมผัสนิ่มมือชวนให้อยากเห็นด้วยตา เขาถอนจูบจากริมฝีปาก แล้วเริ่มชิมความหวานจากมุมปาก ข้างแก้ม งับใบหูนิ่มๆเบาๆให้อีกฝ่ายได้ผวา ก่อนจะกดจูบลงตรงผิวขาวๆที่ลำคอ เรียกเสียงครางประท้วงเบาๆ แต่มันกลับยิ่งกระตุ้นให้อยากทำมากขึ้นไปอีก จากจูบแผ่วเบาเป็นจูบแรงๆให้เกิดรอย รอยสีแดงด้วยฝีมือตนบนผิวขาวๆของอีกฝ่ายทำให้ปฐพีรู้สึกพอใจ ... ไม่เคยต้องการใครมากอย่างนี้ ปฐพีบอกกับตัวเอง แม้ไม่ได้จริงจังกับใครแต่เขาก็ไม่ได้ขาดแคลน แต่ปฐพีไม่เคยรู้สึกต้องการใครมากเท่าร่างบางๆตรงหน้านี้เลย แม้แต่กับจิตตา เขาก็ไม่เคยรู้สึกด้วยมากมายขนาดนี้ ไม่อยากปล่อยมือ ... ปฐพีคิดอย่างนั้นยามกดจูบลงไปบนผิวขาวๆอีกครั้งเพื่อเพิ่มรอย
จิตรินไม่สามารถเรียกสติตัวเองกลับมาได้ ใจที่จะปฏิเสธอีกฝ่ายนั้นไม่มีอยู่เลยสักนิด
คนนึงมึนงงไม่ได้สติ และอีกคนที่มีสติมากกว่าก็ไม่คิดจะห้ามใจตัวเอง
“คุณพ่อ หม่าม้า”
เสียงเรียกที่ดังขึ้นมาก่อนร่างจ้อยๆจะปรากฏทำให้ทั้งคู่ผละออกจากกันแทบจะทันที แต่ปฐพีก็ไม่ได้ปล่อยให้จิตรินผละออกไปไหนไกลกว่าแผ่นอกตัวเองเลย
ร่างบางหอบหายใจและพยายามดันตัวออกห่างจากอีกฝ่าย แต่เรี่ยวแรงแทบไม่มีเหลือแบบนี้จะไปทำอะไรได้
“ทำอะไรกันอยู่ฮับ”
เด็กชายตื่นขึ้นมาไม่เจอใคร เมื่อเห็นว่าไฟนอกห้องเปิดอยู่จึงเดินออกมาดู ดวงตาคมไม่ต่างจากผู้เป็นพ่อหรี่ลงเมื่อเห็นว่าหม่าม้าอยู่ในอ้อมกอดของผู้เป็นพ่อ และดูเหมือนจะมีน้ำตา
“คุณพ่อคงไม่ได้รังแกหม่าม้าหรอกนะฮับ”
“พ่อ.....”
“ไม่ใช่นะครับ”
ถามเสียงเข้มให้ผู้เป็นพ่อได้นึกขำ ปฐพีกำลังจะตอบ แต่จิตรินกลับส่งเสียงชิงตอบเสียก่อน
“พอดีผงเข้าตาหม่าม้า คุณพ่อเลยช่วยเป่าให้หม่าม้าแค่นั้นเอง”
โกหกไปได้ ปฐพีได้แต่อมยิ้มและขำในใจ
“ผงเข้าตา? .......แล้วทำไมไปเป่าที่คอล่ะฮับ”
เด็กชายถามด้วยความสงสัย ความคิดหวาดระแวงว่าคุณพ่อจะรังแกหม่าม้าหมดไปเมื่อหม่าม้าเป็นคนปฏิเสธว่ามันไม่ใช่แบบนั้นด้วยตนเอง ... แต่ก็ตามประสาเด็ก เอิร์ธก็อดถามในสิ่งที่ตัวเองสงสัยไม่ได้ และยิ่งงงเข้าไปใหญ่เมื่อคำถามของตนเองทำเอาหม่าม้าหน้าแดงและคุณพ่อส่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆแบบนั้น
“ก็เหมือนเวลาคุณพ่อเล่นกับเอิร์ธไงครับ”
แม้ยังไม่หายสงสัย แต่เด็กชายก็พยักหน้ารับคำ ก็ตอนนี้เอิร์ธง่วงนอนมากกว่าจะถามอะไรเพื่อไขข้อข้องใจของตัวเองน่ะสิ
เพราะคุณพ่อไม่ยอมปล่อยหม่าม้าออกจากอ้อมกอดซักทีเด็กชายเลยเข้าไปแทรกตรงกลางซะเลย เด็กชายหลับตาพิงตัวเองเข้ากับแผ่นอกผู้เป็นพ่อ แต่มือเล็กๆก็จับมือหม่าม้าเอาไว้ ปฐพีโอบกระชับทั้งสองคนให้แน่นขึ้นอีกนิด ...ครอบครัว ... ปฐพียิ้มออกมาเมื่อคิดได้ว่านี่คือครอบครัวของตัวเอง ... หากแต่ร่างสูงจะสังเกตสักนิดคงจะเห็นรอยยิ้มเศร้าของคนหนึ่งในอ้อมกอด
จิตรินยิ้มชืดๆให้กับตัวเอง บอกตัวเองในใจว่าต้องพยายามไม่หลงไปกับความอบอุ่นจากอ้อมกอดนี้ ต้องพยายามไม่หวงเจ้าของมือเล็กๆที่จับยึดมือตัวเองอยู่นี้ เพราะทั้งสองคนไม่ใช่คนของตน
แต่จิตรินก็ไม่ได้ใจแข็งพอเลย ร่างบางเอนตัวกอดเด็กชายและจมสู่อ้อมกอดของปฐพีไปอีกคน แม้จะรู้ดีว่าความจริงคืออะไร แต่ช่วงเวลานี้ตัวเองก็ขอเก็บเกี่ยวความสุขเอาไว้ก่อนคงได้ใช่ไหม เก็บไว้คิดถึงให้สุขใจบ้างคงไม่เป็นไรใช่หรือเปล่า .....
...........................
TBC ค่ะ
ขอบคุณ คุณA.Miku เรื่องคำผิดค่า
-
ฉลาดขึ้นมากกก คุณพี
ทีนี้ก็ต้องมาคิดแล้วสินะว่าทำยังไงจะได้ทั้งลูก และน้าของลูก อิอิ
น้องเอิร์ธน่ารักอ่ะ ฉลาดมากๆ
-
:L2: :L2:
o13
-
สงสารจิตรินจริงๆ :m15:
-
:monkeysad: :monkeysad:
-
หม่าม้า ไม่ต้องใช้สมองคิดให้มันมากนักสิ
แค่ใช้หัวใจก็พอแล้ว :m15:
-
น่ารักอ่ะ ชอบ ยิ่งอ่านยิ่งติด
สงสารจิตรินจังเลย
ชอบจอมไตรซีรี่ย์เพราะพระเอกไม่โง่ อิอิ :กอด1:
-
ชอบๆๆๆ จอมไตรมากๆๆ เลยค่ะ
o13 o13 o13
-
:L1:
-
หวานจังเลย อย่าให้มีอะไรมาขัดความสุขเลย 5555
-
หวังว่าน้องๆคงจะหาทางช่วยพีได้บ้าง
แต่ที่แน่ๆยิ้มออกก็เพราะเอิร์ธเนี้ยแหละ
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ถึงเนื้อถึงตัวกันแล้ววววว :-[
คุณพีก็รีบจัดการอะไรๆ ให้มันชัดเจนไวๆ นิดนึง สงสารจิตรินจ้า :sad4:
-
คุณพี เมื่อเป็นอย่างนี้แล้วก้ออย่าช้า ลุยเลยยย :a9:
-
อ่านแล้วมันแปลกๆ จะสุขก็พูดไม่ได้เต็มปาก จะเศร้าก็ไม่น่าจะใช่
ไม่อยากจะคิดตอนที่แม่ลูกต้องแยกกันเลย แต่คิดว่าจนป่านนี้แล้ว
อีตาคุณพีน่าจะเอาไปอยู่ด้วยกันทั้งแม่ทั้งลูกนั่นแหละ
-
มาอีกหนึ่งแรงใจจ้า
-
....น่ารักเนอะ ทุกคนในจอมไตร ไม่มีใครที่คิดไม่ดีกับพี และจิตตินเลย
....มีลางว่า จิตตา จะโผล่ในไม่ช้าแน่ๆๆ รู้สึกห่วงจิตติน แต่พีก็คงจะช่วยได้มั้ง :L2:
-
ฉลาดขึ้นนะตาพี ได้ลูกแถมน้าไปเป็นหวานใจด้วยอะดีแล้ว สงสารจิตริน จะได้มีความสุขซักที แง๊ๆๆ
-
คุณพีน่าจะเคลียร์ๆและชัดเจนกับความรู้สึกของตัวเองสักทีนะ :z3:
-
ป๋าพีรุกแล้ว... ฮาๆๆๆ.. รุกต่อไป.. ส่วนนู่ตรินอย่าไปคิดมากๆๆนะ.. ทำตามที่ใจต้องการ..
ส่วนน้องเอริท์ช่วยเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาหน่อยนะจ๊ะ...
อยากเห็นว่าเวลาคู่นี้ไปอยู่บ้านจอมไตรแล้วกุ๊กกิ๊กกันแล้วอะ.. ฮาๆๆๆ :-[
-
ปวดใจ
-
ตกลงความสัมพันธ์คู่นี้ ดีขึ้นรึแย่ลงเนี่ย :เฮ้อ:
-
ฮ้า~ จิตรินน้อยๆ ใสซื่อบริสุทธิ์จริงๆ น่ารักจริงๆ
ทำไมไม่ลองถามเค้าดูเลยล่ะตัว มัวแต่คิดเล็กคิดน้อย
ลองเข้าข้างตัวเองซะบ้าง! เฮ้อ~ แต่เป็นแบบนี้ก็น่ารักดีอ่ะนะ ^^
-
o13ไม่มีคำบรรยาย หวานปนซึ้ง
-
พีอยากมีครอบครัวแล้ววววววทำให้ชัดเจนด้วย แต่จิตรินอย่าคิดมากน้า
ปล.ในประโยค "........ตัวเองต่างๆนาๆตั้งแต่ให้อีกฝ่ายมาอยู่ด้วยกันก็ยิ่งรู้สึกสมเพชตัวเองนัก" น่าจะใช้ "นานา" แบบนี้นะคะ
แต่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ลองดูอีกทีนะคะ
-
เพิ่งอ่าน ชอบอ่ะ +1 น่ารักมาก อ่านวันนี้จบเลย :z2:สนุก
-
พ่อ แม่ ลูก น่ารักจังค่ะ :impress3:
-
สงสาร หม่าม้า อะ
-
:เฮ้อ:คุณนุ้งขาจะกดตัวเองไปถึงไหน
-
พี่จุ๊บจิ๊บหายไปไไหนอ่ะ
อยากอ่านต่อ
-
ทางปฐพีเริ่มดีขึ้นก็จริง
แต่จิตรินนี่สิ คิดมากไปถึงไหนแล้วเนี่ย :serius2:
-
สงสารจิตรินอ่ะ อะไรๆก็ไม่เครียร์เลยคิดไปถึงไหนแล้วนั่น :sad11:
-
ชอบ จอมไตร ซีรี่ส์ จังเลยยยย
ตามมาจากไม้กะกลอน
คู่นี้ก็น่ารักมากกกกก
รออ่านต่อค่ะ
รวมถึงคนอื่นที่เหลือด้วย อิอิอิ o13
-
คุณพีค่ะคำพูดสำคัญนะค่ะ
อย่าทำเหมือน ตรินไม่มีค่าที่จะทำอะไรก็ได้
โดยไม่คิดถึงความรู้สึก
พูดๆไปเถอะจะได้หวานๆ
-
เปิดจองหนังสือแล้วนะฮับ เดี๋ยวจะเอารายละเอียดมาบอกอีกทีนะค่า
ตอนที่ 14
ปฐพีและจิตรินเงียบลงไปทั้งคู่ในวันถัดมา ทั้งคู่เหมือนพยายามเลี่ยงไม่สบสายตากับอีกคน แต่เมื่ออีกฝ่ายไม่รู้ตัว ต่างฝ่ายต่างก็แอบมองกันอยู่เสมอ ต่างคนก็ต่างคิด จิตตรินคิดว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเพียงแค่อาการเผลอใจเพราะความเหมือนพี่สาวของตัวเอง จิตรินไม่ได้คิดว่าตัวเองคิดมากไป เมื่อปฐพีไม่ได้พูดอะไรและที่สำคัญจิตรินเองเป็นผู้ชาย ปฐพีคงไม่ได้คิดอะไรกับจิตรินมากไปกว่าคิดว่าเป็นตัวแทนพี่สาวแน่ๆ
ในขณะที่ปฐพีกลับเอาแต่คิดว่าจะพูดอย่างไรกับจิตรินดี จะพูดอย่างไรจิตรินถึงจะยอมรับและตกลงใจไปอยู่ด้วยกัน
ใช่
ปฐพีอยากให้จิตรินกลับไปด้วยกันด้วย ไม่ใช่เพื่อเด็กชายเท่านั้น แต่ปฐพีคิดว่าจิตรินน่ารักน่าใคร่มากจนไม่อยากปล่อยมือ แต่จะพูดอย่างไรล่ะไม่ให้เหมือนดูถูกอีกฝ่าย ไม่ใช่บังคับ ต้องพูดยังไงถึงจะสื่อคำได้ตรงใจ
ทั้งๆที่นั่งคิดมาทั้งวันปฐพีก็ยังหาถ้อยคำดีๆมาไม่ได้ มันน่าโมโหนักที่ไม่รู้ว่าควรจะใช้คำๆไหน ควรจะพูดเรื่องอะไรออกไปก่อนดี
และมันช่างน่ารำคาญความกลัวของตัวเองเหลือเกิน ปฐพีกลัว กลัวว่าจะต้องเจ็บอีกครั้งกับความรัก แม้จะบอกตัวเอง ย้ำเสมอว่าจิตรินนิสัยไม่เหมือนพี่สาว ไม่เลยสักนิด แต่ถึงจะมองเห็นความแตกต่าง ความกลัวก็ไม่ได้ลดน้อยลงเลย อันที่จริงปฐพีไม่ได้กลัวเพราะจิตรินเป็นน้องของจิตตาหรอก แต่เขากำลังกลัวความรู้สึกที่มันเรียกว่าความรักต่างหาก ต่อให้อีกฝ่ายไม่ใช่จิตริน ปฐพีก็คงจะยังคงกลัวไม่ต่างกัน
“สวัสดีครับคุณจิตตา”
วันนี้เป็นเวรส่งนักเรียนของคุณครูสอนพละศึกษา เจ้าตัวเอ่ยทักเพียงแค่จิตรินด้วยชื่อของพี่สาว ทั้งๆที่ก็เห็นว่าจิตรินไม่ได้เดินเข้ามาตนเดียวอย่างที่เคย
ปฐพีเลิกคิดเรื่องที่กำลังคิดและมองคุณครูหนุ่มที่คงจะตั้งใจละเลยการมีอยู่ของตัวเอง
“สวัสดีฮับหม่าม้า คุณพ่อ”
เด็กชายเก็บข้าวของแล้ววิ่งมาหาทั้งคู่ก่อนจะเดินเข้าไปให้คุณพ่ออุ้มอย่างเคย
“วันนี้น้องเอิร์ธวิ่งชนะเพื่อนๆในวิชาพละ ดูแกจะดีใจมากเลยล่ะครับ”
คุณครูหนุ่มยังคงพุ่งความสนใจไปยังจิตรินเพียงคนเดียว ทั้งๆที่เอ่ยถึงเด็กชายแต่ดวงตาก็ยังไม่คลาดสายตาไปจากใบหน้าสวยเลยสักวินาที
จิตรินถอนหายใจเบาๆอย่างอึดอัด มันไม่ใช่ครั้งแรกที่อีกฝ่ายแสดงออกอย่างค่อนข้างจะเปิดเผยว่ามีความสนใจในตนเอง อันที่จริงจะพูดให้ถูกก็คือ สนใจในตัวของพี่สาวตนเองมากกว่า
รอยยิ้มบางเบาลำบากใจถูกส่งไปให้เหมือนทุกครั้ง แต่ดูความลำบากใจจะถูกสื่อไปไม่ถึง เมื่อชายหนุ่มยังคงตั้งหน้าตั้งตาหาเรื่องคุยกับจิตริน ทั้งๆที่ร่างบางยังไม่ได้พูดอะไรคอบโต้ออกไปสักคำ
เด็กชายหน้าหงิก ไม่ชอบใจที่คนอื่นมาสนใจหม่าม้า แม้ว่าคุณครูจะใจดีและเก่งพละ แต่เอิร์ธก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรดีพอมาจีบหม่าม้าตัวเองเลยสักนิด
“ลูกหิวแล้วนะคุณ”
เพราะว่าไม่เปิดโอกาสให้จิตรินได้แทรกเพื่อลากลับเลย ปฐพีเลยเสนอตัวเองเข้าช่วยเหลือด้วยการโอบเอวร่างเล็กๆไว้ทั้งๆที่มืออีกข้างยังอุ้มเด็กชายที่หน้าบึงไม่พอใจคุณครูพละของตัวเองอยู่
จิตรินตกใจเล็กน้อยที่ปฐพีแสดงออกถึงความใกล้ชิด แต่พอมองหน้าบึ้งๆหลานตัวเองแล้วก็คิดว่าเอิร์ธคงจะเริ่มโมโหหิวแล้วจริงๆ
“เอ๊ะใครกันครับนี่”
คุณครูหนุ่มทักขึ้นราวกับเพิ่งมองเห็นปฐพี สายตาจับจ้องอยู่ที่มือใหญ่ตรงเอวคอดนั้น ดวงตาส่อความไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน เมื่อโดนทำราวกับว่าเพิ่งมองเห็นร่างสูงก็นึกในใจว่าเพิ่งจะมองเห็นได้อย่างไร แต่ก็ไม่ได้พูดออกไปให้เป็นเรื่องเป็นราว
“คนนี้คุณพ่อของเอิร์ธ แฟนเก่าคุณจิตตาหรือครับ”
จิตรินที่ปกติโกรธใครได้น้อยเหลือเกินเริ่มหน้าตึง ไม่พอใจที่อีกฝ่ายเอ่ยย้ำว่าแฟนเก่าต่อหน้าหลานชาย แล้วมันก็เป็นเรื่องส่วนตัว ไม่ใช่เรื่องที่คุณครูพละควรจะต้องมาใส่ใจหรือเอ่ยถามอย่างนี้
ปฐพียิ้มบางๆส่งให้อีกฝ่าย ที่ดูเหมือนตั้งใจจะตอกย้ำให้ปฐพีได้รู้ว่าตัวเองเป็นแค่คนที่เลิกไปแล้วเท่านั้น ไม่ได้รู้เรื่องจริงแล้วพูดออกมา แถมดูท่าจิตรินจะเริ่มไม่พอใจแบบนี้ อีกสิบปีก็จีบจิตรินไม่ติดหรอก ถึงจะนึกขำในใจแต่ก็เพียงยิ้มรับคำนั้น ก็คุณครูคนนี้ไม่ได้พูดอะไรผิดนิ่นะ ปฐพีเป็นแฟนเก่าของจิตตาจริงๆ
“ทำไมเป็นแฟนเก่าล่ะครับ?”
เด็กชายเอียงคอถามด้วยความไม่เข้าใจ และมันยิ่งทำให้จิตรินไม่พอใจมากยิ่งขึ้นไปอีก มันไม่ใช่เรื่องที่สมควรจะคุยให้เด็กๆฟังเท่าไหร่ ดวงตาคู่สวยตวัดมองคุณครูหนุ่มอย่างไม่พอใจจนครูหนุ่มเริ่มเจือนไป ก็คนสวยๆที่ยิ้มบางๆให้อยู่เสมอนี้ ไม่เคยแสดงท่าทีโกรธเคืองให้เห็นเลยสักครั้งนีนา นี่คงจะเป็นครั้งแรกกระมัง หากแต่เมื่อมองดูรอยยิ้มราวจะเยาะจากผู้ชายที่ยังไม่ปล่อยมือจากเอวสวยของคนที่ตนหลงรักแล้ว คุณครูหนุ่มก็ยังกล้าจะเอ่ยปากต่อไป
“แฟนเก่าคือคนรักที่เลิกกันไปแล้ว ไม่รักกันแล้วไงครับ”
จิตรินเม้มปากแน่น ในใจคิดว่าตัวเองจะทนฟังได้อีกนานแค่ไหน กำลังจะขยับตัวชวนปฐพีกลับเด็กชายตัวน้อยก็เอ่ยปากขึ้นมาเสียก่อน
“งั้นคุณพ่อก็ไม่ใช่แฟนเก่าของหม่าม้าน่ะสิฮับ”
เงียบกันไปหมดทั้งคุณพ่อ ทั้งหม่าม้า และคุณครู แล้วก็เป็นคุณครูอีกนั่นล่ะที่เอ่ยถามขึ้นมา แม้จะรู้สึกว่าคำตอบมันน่าหวั่นใจก็เถอะ
“ทำไมน้องเอิร์ธว่าอย่างนั้นล่ะครับ”
“ก็เมื่อวานนี้เอิร์ธเห็นคุณพ่อจูบหม่าม้า คุณครูเคยสอนว่าคนรักกันเท่านั้นเค้าถึงจะจูบกัน ก็แปลว่าคุณพ่อกะหม่าม้ารักกัน งั้นก็ยังไม่เป็นแฟนเก่าไงฮับ”
เด็กชายอธิบายเสียงแจ๋ว คำอธิบายที่เรียกรอยยิ้มเต็มหน้าให้กับผู้เป็นพ่อ เรียกเลือดให้มาสูบฉีดทั่วใบหน้าของหม่าม้า และเรียกสีขาวซีดพร้อมความผิดหวังให้กับคุณครูพละ
“เอาล่ะ งั้นผมขออนุญาตพาครอบครัวไปหาอะไรทานก่อนนะครับ”
ปฐพียิ้มส่งให้ชายหนุ่มที่ยังคงสติเลื่อนลอย ถือโอกาสจูงมือขาวให้เดินตามออกมา
“ไม่ต้องมายิ้มเลยนะคุณ”
เหมือนหม่าม้าจะเพิ่งตั้งตัวได้เมื่อมาถึงรถแล้ว จิตรินแหวใส่ปฐพีที่ยิ้มกริ่ม ดูท่าทางจะมีความสุขทั้งๆที่จิตรินอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี
“ทำไมกลัวเสียคะแนนความนิยมหรือคุณ”
คนฟังคำถามค้อนควับมองหน้าคนถามอย่างไม่พอใจ
“มันใช่คะแนนความนิยมของผมเสียเมื่อไหร่ที่จะเสีย ของพี่จิตตากับของคุณนั่นล่ะ”
ว่าแล้วสายตาก็เลื่อนจากผู้เป็นพ่อมายังหลายชายในอ้อมกอดอีกฝ่าย
“น้องเอิร์ธไม่ควรเอาเรื่องแบบนี้ไปพูดรู้ไหมครับ”
ปฐพียิ้มขำ ในขณะที่เด็กชายทำหน้ามุ่ยเล็กน้อย
“ก็เอิร์ธไม่ชอบให้คุณครูมายุ่งกะหม่าม้านิ่ฮับ ไม่ชอบที่คุณครูมองหม่าม้าไม่วางตา แล้วก็ไม่ชอบที่สุดที่บอกว่าคุณพ่อกะหม่าม้าไม่รักกัน”
จากหน้ามุ่ยๆเริ่มแบะออกเหมือนจะร้องไห้เมื่อพูดประโยคหลังจนจิตรินต้องรีบไปรับเด็กชายมาอุ้มไว้แทน ซึ่งปฐพีก็ยอมส่งให้แต่โดยดี
“ครับๆ หม่าม้าขอโทษที่ดุเอิร์ธ อย่าร้องนะครับ”
หม่าม้าเริ่มโอ๋ลูกชายเกินกว่าเหตุอีกแล้ว ปฐพีส่ายหน้ามองคนที่พูดเสมอว่าไม่ได้ตามใจหลานมากไปก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวลูกชายด้วยความเอ็นดู
ภาพของครอบครัวที่อบอุ่นนั้นทำให้คุณครูหนุ่มที่เดินตามมาตั้งใจจะมายืนยันความรู้สึกของตัวเองกับคุณแม่ยังสาวของนักเรียนตัวน้อยต้องพับโครงการตัวเองกลับไป ทั้งๆที่คิดว่าจะรีบมาพูดเพื่อให้อีกฝ่ายรับตัวเองไว้พิจารณาก่อนจะสาย แต่ดูเหมือนว่ามันจะสายไปจนไม่มีที่จะให้แทรกเสียแล้ว ได้แต่แอบมองคุณพ่อเปิดประตูรถให้หม่าม้าอุ้มลูกชายขึ้นรถก่อนจะไปขึ้นรถฝั่งตัวเองแล้วขับออกไป ได้แต่มองตามรถไปจนลับสายตา ...ไม่มีที่ให้แทรกเลยจริงๆ
......................................
“อีกสองวันผมจะเสร็จงานที่นี่แล้วนะ”
ปฐพีพูดขึ้นเมื่อส่งเด็กชายเข้านอนและต่างฝ่ายต่างเริ่มทำงานของตัวเองอย่างทุกวัน
มือที่กำลังร้อยลูกปัดหยุดชะงักไปชั่วครู่ก่อนที่เจ้าตัวจะเริ่มตั้งสติได้
“โรงเรียนทางโน้นทำเรื่องไว้แล้ว แต่ทางนี้พรุ่งนี้ผมจะเข้าไปคุยคงต้องให้คุณไปด้วย”
ปฐพียังพูดต่อด้วยน้ำเสียงตามปกติ หากสายตาก็ลอบมองหน้าดูอารมณ์คนที่ตนพูดด้วย ใบหน้าสวยไม่แพ้หญิงสาวของคนตรงหน้านั้นทำราวกับว่าไม่รู้สึกอะไร หากแต่ดวงตากลับสั่นไหว ปฐพีรู้ดีว่าจิตรินรักหลานชายมาก และคงทำใจลำบากหากต้องแยกจากกัน แล้วตัวเค้าเองก็ไม่ได้มีความคิดที่แยกทั้งสองออกจากกัน ไม่ได้จะกันคนที่เลี้ยงลูกชายเค้ามาตั้งสี่ปีให้ห่างออกไป และหากเป็นไปได้ ปฐพีก็อยากให้จิตรินไปอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัว อยู่ด้วยกันอย่างนี้ไปตลอด
“แล้วก็.....”
“ผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ ง่วงๆยังไงไม่รู้”
ก่อนที่ปฐพีจะได้พูดความตั้งใจของตัวเองออกมา ร่างบางกลับลุกขึ้นและเอ่ยขอตัวด้วยความรวดเร็ว ชายหนุ่มได้แต่มองตามร่างบางๆนั้นไป เขาคิดว่าไม่เป็นไร เพราะไม่ได้มีแต่วันนี้เสียเมื่อไหร่ พรุ่งนี้หลังจากทำเรื่องของเอิร์ธเสร็จเรียบร้อย ปฐพีคิดว่าถึงตอนนั้นค่อยชวนให้จิตรินไปด้วยกันก็คงยังไม่สาย
.......................
TBC
-
เปิดจองหนังสือ 3 เล่มดังนี้ค่า เปิดจองและโอนเงินตั้งแต่วันนี้ถึงวันที่ 10 กรกฏาคม 2554 (ไม่สะดวกโอนตามเวลายังไงบอกได้นะค่า ถ้าแจ้งไว้จิ๊บจะเก็บหนังสือไว้ให้ค่ะ)
สั่งแค่เรื่องเดียวหรือสองเรื่องหรือทั้งหมดก็ได้ค่ะ
รวมเรื่องสั้นของJUPJIB ราคา 340 บาท (รวมค่าส่งแบบลงทะเบียนในประเทศ-ขอสงวนสิทธิ์ส่งแบบเดียวค่ะ)
จอมไตร ซีรี่ส์ เห็นได้ด้วยตา รักได้ด้วยใจ (ปฐพี-จิตริน) ราคา 340 บาท (รวมค่าส่งแบบลงทะเบียนในประเทศ-ขอสงวนสิทธิ์ส่งแบบเดียวค่ะ)
จอมไตร ซีรี่ส์ คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ (ไม้-กลอน) ราคา 320 บาท (รวมค่าส่งแบบลงทะเบียน-ขอสงวนสิทธิ์ส่งแบบเดียวค่ะ
รายละเอียดดูได้ข้างล่างค่ะ
(http://blog-imgs-46-origin.fc2.com/j/u/p/jupjibstorys/20110601084849b49.jpg)
หนังสือ รวมเรื่องสั้นของJUPJIBราคา 340 บาท (รวมค่าส่งแบบลงทะเบียนในประเทศ-ขอสงวนสิทธิ์ส่งแบบเดียวค่ะ)
รายละเอียด เปิดจองและโอนเงินตั้งแต่วันนี้ถึงวันที่ 10 กรกฏาคม 2554 (ไม่สะดวกยังไงบอกได้นะค่า ถ้าแจ้งไว้จิ๊บจะเก็บหนังสือไว้ให้ค่ะ)
จำนวนหน้า กระดาษถนอมสายตา จำนวนประมาณ 300 หน้าค่ะ (อาจเปลี่ยนแปลง)
เนื้อหา - มีที่ลงในบอร์ด และที่ไม่ได้ลง ( ตอนนี้ยังไม่ได้จัดหน้าดีๆค่ะ ถ้าหน้าเหลือเยอะอาจจะเพิ่มเรื่องอีกค่ะ )
เรื่องที่ลงในบอร์ด
1. รักแบบป่าน
2. รักแบบปอ
3. รักแบบเป้
4. เกลียดนักแต่ก็รักนะ (ยีนส์ - เบส)
5. อยากเป็นคนที่ถูกรัก (สงคราม - ซาว)
6. คนมันรัก (วอร์ - จัตวา)
7. โอ้ใจเอ๋ย
8. My Love (แปลงมาจากฟิกของจิ๊บค่ะ)
9. พึ่งรู้ว่ารักเธอ (แปลงมาจากฟิกของจิ๊บค่ะ)
+เรื่องที่ไม่ลงในบอร์ด
1. ตอนพิเศษ (ยังไม่บอกว่าของเรื่องไหนค่ะ ให้รอลุ้น)
2 .วาเลนไทน์ - ภีมเกลียดวันวาเลนไทน์เพราะการไปฉลองวันวาเลนไทน์ทำให้คนรักตีจาก และแล้ววาเลนไทน์ในอีก 2 ปีต่อมาเขากลับได้เจอกับคนรักเก่าอีกครั้ง ... ความรักของคนเกลียดวาเลนไทน์
3. เราจะกลับมารักกัน - ห่างกันสักพัก คำที่ไม่ว่าใครก็คงอยากได้ยินจากปากคนรัก แต่เมื่ออีกฝ่ายพูดมันออกมาแล้ว ติวก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร เมื่อคำๆเดียว แต่ตีความหมายได้หลายอย่าง ... ความรักกับคำว่าห่างกันสักพัก
4.รสจูบแสนหวาน - พร่ำเพ้อรำพันอยู่คนเดียวในชั่วโมงเรียนคืองานอดิเรกของผมล่ะ ปกติอาจารย์ก็มักจะมองข้ามเพราะว่าจนเบื่อจะว่าแล้ว แต่แล้วอาการของผมก็ยิ่งหนัก ยามเมื่อได้เจออาจารย์ฝึกสอนคนนั้น อ่า ปากอวบอิ่มน่าจูบจังนะ "อาจารย์ครับ ขอคิสทีเถอะครับ" ... ความรักแบบป๊อปปี้เลิฟของคนช่างฝัน(กลางวัน)
(http://blog-imgs-46-origin.fc2.com/j/u/p/jupjibstorys/20110601084836f09.jpg)
จอมไตร ซีรี่ส์ เห็นได้ด้วยตา รักได้ด้วยใจ (ปฐพี-จิตริน)
รายละเอียด เปิดจองและโอนเงินตั้งแต่วันนี้ถึงวันที่ 10 กรกฏาคม 2554 (ไม่สะดวกยังไงบอกได้นะค่า ถ้าแจ้งไว้จิ๊บจะเก็บหนังสือไว้ให้ค่ะ)
เรื่องย่อ - เมื่อต้องเดินทางกลับไปยังที่ซึ่งมีความทรงจำอันเลวร้าย ปฐพีก็ไม่อยากจะอยู่ที่นั่นให้นานนัก หากแต่เมื่อไปแล้วกลับได้พบเจอสิ่งที่คาดไม่ถึง ลูกชายที่ปฐพีไม่เคยรับรู้ว่าตัวเองมี บัดนี้เมื่อได้รู้ เขาต้องทำทุกวิถีทางให้ได้ลูกชายมา แล้วหม่าม้า(ที่เป็นผู้ชาย)ซึ่งมีศักดิ์เป็นน้าของลูกชายตัวเองเล่า ปฐพีจะจัดการอย่างไรดี
เนื้อหา - มีตอนที่ลงในบอร์ด (ปกติ +ตอนพิเศษ) + ตอนพิเศษที่ไม่ลงในบอร์ด
จำนวนหน้า กระดาษถนอมสายตา จำนวนประมาณ 300 หน้าค่ะ (อาจเปลี่ยนแปลง)
ราคา 340 บาท (รวมค่าส่งแบบลงทะเบียนในประเทศ-ขอสงวนสิทธิ์ส่งแบบเดียวค่ะ)
(http://i68.photobucket.com/albums/i34/JUPJIB/3-1.jpg)
จอมไตร ซีรี่ส์ คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ (ไม้-กลอน)
รายละเอียด ....พิมพ์รอบที่ 4 (เหมือนรอบ 3 ทุกประการ>>เปลี่ยนปก + ตรวจคำผิดเพิ่มค่ะ นอกนั้นไม่ต่างจากรอบ 1+2 นะคะ)
รายละเอียด เปิดจองและโอนเงินตั้งแต่วันนี้ถึงวันที่ 10 กรกฏาคม 2554 (ไม่สะดวกยังไงบอกได้นะค่า ถ้าแจ้งไว้จิ๊บจะเก็บหนังสือไว้ให้ค่ะ)
เรื่องย่อ - กลอนเด็กกำพร้าที่มีอดีตอันเลวร้ายทำให้กลายเป็นคนมืดมนและไม่ไว้ใจใคร ไม้ชายหนุ่มผู้เพียบพร้อมหนึ่งในทายาทของบริษัทยักษ์ใหญ่อดีตรักแรกของกลอน ด้วยเรื่องของเพื่อนและพี่ชายทำให้กลอนกับไม้ต้องกลับมาพบกันอีกครั้ง ในขณะที่กลอนพยายามถอยห่างจากทุกคนที่อยู่รอบข้าง แต่ผู้คนที่อยู่รอบข้างกลับยิ่งขยับเข้ามาใกล้มากขึ้น โดยเฉพาะคุณไม้ ผู้ชายที่เข้าใจได้ยากคนนั้ กลอนไม่ค่อยพูด ชอบคิดมาก(และคิดเองเออเอง) ไม้ก็ช่างแกล้ง (และหวังดี(?)แบบแปลกๆ)... แล้วจะลงเอยกันยังไง ติดตามกันได้ในเรื่องนะค่า
เนื้อหา - มีตอนที่ลงในบอร์ด (ปกติ +ตอนพิเศษของไม้กลอน) และอีกเรื่องสั้นคู่พิเศษที่ไม่ได้ลงที่ไหนค่ะ
จำนวนหน้า ประมาณ 290 หน้าค่ะ (อาจเปลี่ยนแปลง)
ราคา 320 บาท (รวมค่าส่งแบบลงทะเบียน-ขอสงวนสิทธิ์ส่งแบบเดียวค่ะ)
สั่งพร้อมกันคิดราคาพิเศษ (รวมราคาส่งลงทะเบียนในประเทศแล้ว) เนื่องจากค่าส่งน่าจะลดลง ใช่ไหม?
ปฐพี (340) + รวมเรื่องสั้น (340) + ไม้ (320) คิด 950 บาท (จาก 1000 บาท)
ปฐพี (340) + รวมเรื่องสั้น (340) คิด 650 บาท (จาก 680 บาท)
ปฐพี (340) + ไม้ (320) คิด 640 บาท (จาก 660 บาท )
รวมเรื่องสั้น (340) + ไม้ (320) คิด 640 บาท (จาก 660 บาท )
เมลสำหรับสั่งจอง jupjibstoryแอดgmail.com
-
ตอน 14 มาต่ออย่างไว ในที่สุดคุณพีก็รู้ว่าควรรับไปเลี้ยงดูทั้งแม่ทั้งลูก ฮ่า ฮ่า ฮ่า :laugh:
สนใจจอมไตรทั้ง 2 ภาคเลยค่ะ แต่ขอไปเมคมันนี่สักเดือน :monkeysad:
-
:3123:
-
จอง 1 ชุด นะคะ ชอบมากค่ะ
-
:z13: :z13: :z13:
-
สงสารจิตรินจังฮะ
-
คงเหลือแค่ว่าจะทำยังไงจิตรินถึงจะไปสินะ
แนะนำแบบนิสัยเสียนะ รวบรัดไปเลย :laugh:
:pig4: คะ
-
พีรีบๆคิดเข้าว่าจะทำยังไง
แต่ที่แน่ๆน้องเอิร์ธน่ารักมาก
สมน้ำหน้าครูจริงๆเจอหมัดฮุกเข้าไป
:กอด1: :L2: :pig4:
-
นายพีจะทำยังไงให้จิตตินยอมกลับกรุงเทพไปด้วยนะ
น้องเอิร์ธน่ารักอีกแล้ว
ส่งเมลล์ไปจองเรียบร้อยแล้ว
-
รีบพูดก่อนจะสายไปได้มั้ยยยยย
-
:z3:ปฐพีเมื่อไหร่จะพูดซะที ลุ้นจนเหนื่อง
เดี๋ยวมีใครแย่งไปก่อนล่ะ
ปล.เมล์จองหนังสือไปแล้วนะคะ
-
คุณพีพลัดไปเรื่อยเลย
เดี๋ยวก็กินแห้วหรอก
อีกอย่างยิ่งปล่อยไปก็ยิ่งทำให้ตรินเจ็บนะ
ไม่สงสารกันบ้างเลย
ชัดเจนหน่อยสิ พูดเคลียกันตรงๆไปเลย
ไม่ใช้เคลียกันในใจ แล้วใครจะไปรู้เรื่องละ
นอกจากคนอ่าน :sad11:
-
ชอบเรื่องนี้จังเลย
น่ารักจัง ปฐพี รีบ ๆ บอกให้จิตรินรู้ซะทีเรื่องจะให้้ไปอยู่ด้วย
ลุ้นๆๆ
-
อ๊ากกกกกกกกกกก คุณพีอย่าช้าแบบนี้ได้มั้ย เค้ายิ่งกลัวๆ ยัยจิตตาอยู่นะเนี่ย ไม่รู้จะโผล่มาตอนไหน เง้ออออ :m31:
-
บอกเร็วๆจิ เดี๋ยวก็หนีไปหรอก
-
อ่า รีบพูดไปเถอะ
เดี๋ยวจิตรินก้หนีไปก่อนหรอกกกก
-
ขอโทษค่ะ ลืมมาอัพซะงั้น
พักนี้แอบนอนน้อยเลยเบลอๆ แหะๆ :z2:
ตอนที่ 15
“เดี๋ยวอีกสองวันเอิร์ธต้องย้ายโรงเรียนแล้วนะครับ”
จิตรินเอ่ยกับหลานในขณะที่เด็กชายกำลังกินมื้อเช้าก่อนไปโรงเรียน หากไม่ใช่เด็กชายเท่านั้นที่เงยหน้าขึ้นมาจากจานข้าว ผู้เป็นพ่อเองก็เช่นกันทีมองตรงไปยังคนพูดอย่างค้นหา
“ต้องย้ายบ้านไปอยู่ที่บ้านคุณพ่อด้วย”
“มีพวกคุณอาด้วยใช่ไหมครับ”
เด็กชายกระตือรื้อรนขึ้นมาทันทีเมื่อคิดว่าบ้านใหม่ที่จะได้ไปอยู่นั่นจะมีทั้งคุณพ่อ คุณอาทั้งสามคนแล้วก็มีคุณปู่อีกหลายคนตามที่คุณอาเคยบอก เอิร์ธไม่ได้เป็นเด็กขาดความอบอุ่นจนต้องพยายามแสวงหาคนมารัก แต่หากเลือกได้เด็กชายก็อยากจะเลือกให้ครอบครัวของตัวเองมีคนเยอะแยะ ไม่ใช่แค่ตัวเองที่จะได้ไม่ต้องทนเหงา หม่าม้าของตนก็จะได้ไม่เหงาด้วย เด็กชายรู้ว่าตั้งแต่คุณพ่อมาอยู่ด้วยกันถึงบางครั้งหม่าม้าจะทำหน้าเหงาๆ โกรธบ้าง โมโหบ้าง แต่ก็มีความสุขและคงสนุกกว่าที่อยู่กับเอิร์ธแค่สองคนแน่ๆ เด็กชายอยากมีความสุขและอยากให้หม่าม้ามีความสุขด้วย
“เอิร์ธต้องนอนคนเดียวให้ได้อย่างที่เคยพูดนะครับ ต้องอาบน้ำเอง แต่งตัวเอง ห้ามดื้อห้ามซนด้วยรู้ใช่ไหมครับ”
จิตรินย้ำกับหลานชายด้วยความเป็นห่วง พยายามกลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา เอิร์ธพยักหน้ารับคำของน้าชายตัวเองด้วยสีหน้าไม่เข้าใจนักว่าทำไมต้องทำเหมือนสั่งไว้ .... แต่เด็กชายยังเด็กเกินไปจนไม่สามารถเข้าใจได้ คิดง่ายๆเพียงแค่ว่าพอไปอยู่ที่โน้นหม่าม้าอาจจะไม่ว่าง หม่าม้าอาจจะกลัวว่าเอิร์ธจะดื้อให้คุณพ่อดุ หรือไม่ก็เอิร์ธโตแล้วควรจะทำอะไรได้เองแล้ว เด็กชายคิดเพียงเท่านั้น เรื่องที่ตัวเองจะต้องแยกจ้าหม่าม้าไม่มีอยู่ในหัวเพียงสักนิด ...
.........................
ปฐพีพาจิตรินไปทำเรื่องให้เอิร์ธลาออกจากโรงเรียน หลังจากนั้นจึงแยกไปทำงานที่โรงแรมต่อ แม้ว่าปฐพีจะตั้งใจไปส่งจิตรินให้ที่บ้าน แต่จิตรินก็ปฏิเสธหนักแน่น ร่างบางบอกว่ามีธุระต้องไปทำ ปฐพีเองก็อยากเคลียงานให้เสร็จเร็วๆเขาตั้งใจไว้ว่าเย็นวันนี้จะต้องพูดชวนให้จิตรินไปอยู่ด้วยกันให้ได้
ทางด้านจิตรินเมื่อแยกจากปฐพีแล้วก็เดินไปที่ตู้โทรศัพท์สาธารณะแถวนั้นเพื่อโทรหาเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่มีอยู่
“สวัสดีครับ”
ไม่ต้องรอนานเลยเสียงอันคุยเคยของเพื่อนสนิทก็ดังมาตามสาย จิตรินยิ้มเซียวๆแล้วพยายามส่งเสียงทักเพื่อนอย่างร่าเริง
“สวัสดีธาร”
“ตริน?”
เสียงที่ตอบกลับมาสูงขึ้นอย่างสงสัยว่าคนที่โทรจะใช่คนที่ตัวเองคิดจริงๆหรือเปล่า ก็ไม่แปลกหรอกที่ธาราจะสงสัยบ้างในเมื่อตั้งแต่ซื้อโทรศัพท์มาแล้วบอกเบอร์เพื่อนไป นี่เป็นครั้งแรกที่ได้รับการติดต่อทางโทรศัพ์จากอีกฝ่าย
“อืม เราเอง ธารว่างคุยไหม”
“ว่างสิว่าง มีอะไรหรือเปล่าตริน”
ถึงตอนนี้จะเป็นเวลาทำงานและธาราไม่ได้ว่างอย่างที่บอกไปแต่เพราะเสียงเพื่อนที่ฟังดูก็รู้ว่าไม่สบายใจนักทำให้ธารายอมละสายตาจากงานเดินไปทางห้องน้ำเพื่อคุยโทรศัพท์
“คือเรา....”
เพราะไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง จิตรินขึ้นได้แค่นั้นก็เงียบไป ธารารู้นิสัยเพื่อนดี และรู้ว่ามันคงเป็นเรื่องค่อนข้างใหญ่ล่าหนักใจเพื่อนถึงได้โทรมาหาตน แถมยังพูดไม่ออกแบบนี้
“.... มีอะไรหรือตริน บอกเราเถอะ เรายินดีฟังและช่วยทุกอย่าง”
จิตรินน้ำตาคลอด้วยความซาบซึ้งใจ เพื่อนเพียงคนเดียวที่เรียกได้ว่าเพื่อนอย่างแท้จริงถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยได้ติดต่อกันนัก หากแต่ธาราก็ยังคงเป็นธาราที่มักจะเข้าใจตัวจิตรินดี รู้ทัน และบางครั้งก็รู้มากกว่าที่จิตรินรู้ตัวเองเสียอีก
“คือ...เรา...ธาร...พ่อของเอิร์ธเขามา...เขาจะมารับเอิร์ธไป...ธาร...เราไม่รู้ว่าเราจะทำอะไรต่อไปแล้ว”
จากนั้นจิตรินก็ค่อยๆเล่าเรื่องและสถานการณ์ตอนนี้ให้เพื่อนฟัง แม้จะไม่ค่อยปะติดปะต่อเพราะดูเหมือนจิตรินก็ยังไม่ค่อยอยากจะยอมรับความจริงว่าจะไม่มีเอิร์ธอยู่ด้วยอีกต่อไป หากธาราก็รับฟังด้วยความตั้งใจ ตัวธารานั้นรู้ว่าเพื่อนรักหลานชายมากแค่ไหน ก็เลี้ยงดูมาตั้งแต่เกิด เรียกได้ว่าเลี้ยงเป็นลูกของตัวเองเลยก็ว่าได้ ธาราเองก็ใจหายเมื่อได้รู้ว่าเด็กชายตัวน้อยจะต้องไปอยู่กับผู้เป็นพ่อซึ่งเป็นใครที่ไหนก็ไม่รู้สำหรับธารา แต่จิตรินมาเล่าให้ธาราฟังตอนนี้ ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว ทุกอย่างเตรียมการณ์ไว้หมด ธาราไม่สามารถเข้าไปแทรกหรือทำอะไรได้อีก ที่ทำได้ก็เพียงเอ่ยปลอบใจเพื่อน และเสนอหนทางให้เพื่อนเผชิญกับวามจริง
“ตริน ฟังเรานะ เอิร์ธจะไปอยู่ที่บ้านนั้น ที่ตรินบอกว่าสามารถเลี้ยงดูเอิร์ธได้ดีกว่าตริน เราไม่เห็นด้วย เราเชื่อว่าไม่มีใครเลี้ยงดูเอิร์ธได้ดี และรักเอิร์ธได้เท่าที่ตรินรักหรอก แต่ตรินตัดสินใจไปแล้ว คงกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้”
จิตรินไม่ได้เอ่ยตอบ แต่ธาราก็รู้ว่าเพื่อนกำลังฟังตัวเองอยู่แน่ๆ
“เราว่า ตรินลองก้าวเดินบ้างดีไหม เอางี้ไหนๆเอิร์ธก็ต้องย้ายมาอยู่ที่กรุงเทพแล้ว ตรินก็ย้ายมาซะเลยสิ ... มาอยู่กับเรา เดี๋ยวเราดูงานให้ ตรอนจะได้อยู่ใกล้ๆหลาน เวลาคิดถึงก็ไปหาได้ง่ายกว่าอยู่ที่นั่น”
“แต่ว่า...เราจบแค่ม.ต้นเองนะ”
“เถอะน่า เงินเดือนอาจจะไม่มากนัก ตรินก็มาอยู่กับเรา แชร์ค่าน้ำค่าไฟก็ได้ถ้าตรินเกรงใจ เราก็จบแค่ม.6เหมือนกัน ตรินอย่าลืมสิ”
จิตรินเงียบไปด้วยกำลังใช้ความคิด แต่ธารานั้นรู้อยู่แล้วว่าคำตอบของเพื่อนคืออะไร
“ก็ได้ งั้นเรารบกวนธารหน่อยละกันนะ”
ปลายสายยิ้มบางๆเมื่อคำตอบไม่ได้ต่างไปจากที่คิดไว้เลย
“โอเค งั้นเดี๋ยวเราไปรับ แค่นี้แหละ”
สรุปแล้วกดวางไม่ให้จิตรินได้โต้แย้งใดๆเลย
“สมกับเป็นธาร”
จิตรินบ่นเบาๆแล้วส่ายหัวกับนิสัยของเพื่อนสนิท ธาราพูดตรงและเอาแต่ใจ คนที่คบเพียงผิวเผินมักจะบอกว่าตรงและเอาแต่ใจเกินไป แต่จิตรินก็ไม่ได้รังเกียจนิสัยนี้ของเพื่อน เพราะถึงธาราจะเอาแต่ใจยังไง อีกฝ่ายก็ไม่เคยเห็นแก่ได้หรือเอาเปรียบจิตรินเลยสักครั้ง จิตรินเสียอีกที่มักต้องคอยให้ธาราช่วยเหลือเสมอ
“แล้วที่ว่าจะมารับนี่....”
เดาใจไม่ถูกจริงๆว่าเพื่อนของตน จะมารับตนที่ไหน
..............................
“คุณจะไม่รับเงินที่ผมจะให้จริงๆหรือ”
ปฐพีอยากจะเขกหัวตัวเองแรงเมื่อเริ่มต้น “การชักชวน” ด้วยประโยคสนทนาบ้าๆนั้น
มันไม่ใช่สิ่งที่ใจคิดสักนิด แต่เมื่อพูดไปแล้วจะถอนมันกลับมาคงไม่ทัน
“ไม่ครับ”
จิตรินไม่ได้โกรธที่อีกฝ่ายถามเรื่องเงินขึ้นมา เขาเงยหน้าขึ้นจากจานข้าวช้าและมองสบสายตากับปฐพีอย่างแน่วแน่
“ผมแค่อยากให้คุณรับปากว่จะดูแลเอิร์ธให้ดีที่สุด เท่านั้น”
พูดจบก็ทอดสายตาไปมองเด็กชายที่นั่งกินข้าวอยู่ข้างกาย
“ผมสัญญา แต่ว่า.........”
ปฐพีกำลังจะเอ่ย หากแต่เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะเสียงก่อย เอิร์ธขยับตัวเหมือนตั้งใจจะลุกไปเปิดประตูแต่จิตรินก็ห้ามไว้
“เดี๋ยวหม่าม้าไปเปิดเอง”
เด็กชายจึงยอมนั่งลงแต่โดยดี
ไม่ว่าคนที่มาเคาะประตูเป็นใคร จิตรินก็อยากจะขอบคุณนักที่มาขัดจังหวะ ก่อนที่น้ำตาของตัวเองมันจะไหล
“ตริน”
“ธาร”
เมื่อเห็นว่าใครอยู่ที่หน้าประตู จิตรินก็โผเข้ากอด ทั้งด้วยความคิดถึงและต้องการหาที่พึงพิงในตอนนี้ น้ำตาที่พยายามเก็บกักเอาไว้ไหลรินลงมาเมื่อธารากอดตอบและกระชับอ้อมกอดมากยิ่งขึ้นเมื่อเห็นว่าร่างกายเพื่อนสั่นไหว
“เรามารับตรินไปอยู่ด้วยกันกับเราอย่างที่บอก ไปกับเรานะ”
ปฐพีที่เดินตามออกมาทันได้เห็นว่าจิตรินกอดกับใครสักคนทันทีที่เห็นหน้าอีกฝ่าย เสียงใสที่พูดความตั้งใจออกมานั้นทำให้ปฐพีรู้ว่าตัวเองช้าไป จิตรินคงมีที่ๆต้องการจะไปแล้ว คำชวนของตัวเองที่ซักซ้อมจะพูดไว้คงไม่จำเป็นต้องใช้มันแล้ว
“ธารๆ ขอบคุณที่มา”
ปฐพีเฝ้ามองดูร่างสองร่างที่กอดกันอยู่ที่หน้าประตูด้วยความเจ็บลึกในใจ ที่ไม่ขัดขืนยอมให้ตนเองกอด ยอมให้จูบ อาจจะเป็นเพราะอีกฝ่ายแค่เผลอ ก็ใช่ว่าจิตรินจะต้องชอบผู้ชายเสียเมื่อไหร่ ยิ่งเพ่งดูคนที่จิตรินกอดเอาไว้แน่นปฐพีก็ยิ่งแน่ใจว่าเรื่องที่เกิดขึ้นคงจะเป็นเพราะอีกฝ่ายแค่เผลอตัวด้วยบรรยากาศมันพาไป ถึงจะถูกเอิร์ธเรียกว่าหม่าม้าอย่างไรจิตรินก็ยังเป็นผู้ชาย และก็เป็นผู้ชายที่มีคนรักแล้ว คนรักที่ดูอย่างไรก็เป็นผู้หญิงที่น่ารัก ไม่ใช่ผู้ชายตัวใหญ่ๆและปากหนักอย่างตัวเอง ปฐพีตัดใจยอมถอยห่างมาจากหน้าประตูบ้าน ถอยห่างมาจากภาพบาดใจ เห็นทีตั๋วเครื่องบินอีกทีนั่งคงไม่จำเป็นต้องใช้มันเสียแล้วกระมั้ง
....................................
TBC
-
:z3: :z3:
-
เซ็งอิคุณปฐพีจริงๆ :z6:
-
คิดเองเออเอง
โอ้ย บอกว่าให้รีบบอกก็ไม่เชื่อ
เซ็งเลยยยย
-
ทีเรื่องอย่างนี้สมองเท่าเม็ดถั่วเขียว อยากจะซัดซักเปี๊ยะ
-
โธ่ คิดเองเออเองอีกแระ มันน่าไม๊เนี่ยเห็น :z6: คนอะไรโง๊โง่แล้วยังมั่นใจความคิดตัวเองซะเหลือเกิ๊น ทรมานไปเหอะเชอะ :serius2:เอาลูกไปแล้วแต่ลืมหัวใจไว้ที่คนอื่นยังไงก็ไม่มีความสุขหร๊อก ขอให้เอิร์ธร้องหาหม่าม๊าทุ๊กกกวัน เพี๊ยงๆ :call:
-
โง่อีกแล้วสินะ เฮ้ออออออ
-
อ้าวตอนนี้มาม่าซะงั้น
เฮ้พีคิดเองเออเองอีกแล้ว ตั้งแต่ตอนแรกยันตอนนี้
เซ็งอ่ะ :เฮ้อ:
ปล.คืนนี้จะมาอีกตอนมั้ยคะ
-
:a5: :z6: :z6: :z6:ไม่โง่นี่จะเป็นพระเอกไม่ได้ใช่ไหม กำ
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
คุณพีช้า ลา แล้วยังชอบคิดไปเองอีก
:m31:
แก้คำผิดค่ะ
ปฐพีเองก็อยากเคลียงานให้เสร็จเร็วๆ ---- เคลียร์
รู้ว่ามันคงเป็นเรื่องค่อนข้างใหญ่ล่าหนักใจ ---- และ
ตรอนจะได้อยู่ใกล้ๆหลาน ---- ตริน
-
ธารนี่ผู้หญิงใช่ไหมคะคนแต่ง
-
โอยยยยยยยยยยยยยยย พระเอกไม่ต้องโง่เสมอไปหรอกนะ
หัดพูดอะไรตามใจคิดหน่อยสิ
รวยแล้วโง่ นี่พระเอกหนังไทยเลย
หงุดหงิดคุณพี (สะบัดบ็อบใส่เลย)
-
อ่าว ไอ้ฟ๊ายยยย :z3:
รวยเงิน เเต่เซลล์ประสาทที่สมองมันช่างน้อยนิด
-
เพ้ออีกและ .. อีคุณพี
คิดซิ คิ๊ด ดี ๆ โอ๊ย เพลีย ... โอ๊ยยยยยยยย !! (บรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ถูก)
-
ก็ถ้าช้าไป ก็หัดทำอะไรให้มันเร็วๆบ้างสิอิคุณพี :angry2:
-
เวรกรรม ธานเนี่ยผู้ชายไม่ใช่เหรอ ไหงมองเป็นผู้หยิงวะ :z3: ปวดตับสะท้านถึงทรวงจริง ๆ
เฮ๊ะหรือเราเข้าใจผิดตั้งแต่ต้นว่าธานเป็นผู้ชายหว่า เอาวะใครจะโง่กว่ากันวะเนี่ยระหว่างคนอ่านกับไอ้คุณพีเนี่ย :laugh:
:pig4: คะ
-
ู้ชายบ้านจอมไตร นี่ยังไง ซึนเดกันทุกคนเลยรึไงเนี่ยยย :z3:
เอ๊ะ!!!!รึธารจะเป็นสะใภ้จอมไตรอีกคน อิอิ
-
เอ่อ ......แค่นี้ถอดใจนะคุณพี
คู่นี้นี่ออกแนวมีใจให้กันแต่ว่ากลัวอีกฝ่ายจะรังเกียจผู้ชาย - -"
น้องเิร์ธน่าสงสารสุดอ่ะ จะโดนแยกกับหม่าม้า เพราะว่าพ่อไม่กล้าพูดเนี่ย
-
คุณพ่อเขาใจอ่อนแล้ว :m32: :m32: :m4:
-
ขัดใจอีกแล้วพีเอ้ย ไหนว่าไม่โง่ไงพี
ปากมีแต่ไม่ค่อยจะพูดเลยคนบ้านนี้
ชอบนักคิดเอง เออเองเนี้ย ขัดใจมากๆๆๆๆ
:กอด1: :L2: :pig4:
-
คุณพีไม่ได้ความเลย
สมน้ำหน้านัก
สงสัยต้องให้พี่เออกโลงจริงๆใช่ไหมเนี๊ย
โง่อีกแล้วปากมีก็ไม่ถาม ถ่วงก้อนหินไว้หรือไง
แต่คงไม่ใช้ในเมื่อคำพูดดูถูกก็พูดออกมาได้ตลอด
:z6: น้องเอิร์ธเตะเลย
ไม่ถามจากตรินก็ถามจากลูกสิ
:angry2:
ธารคู่กับปฐวีหรือเปล่า น่าลุ้น
-
เออดี คิดเองเออเองให้หมด :z3:
-
อะไรของคุณพ่อล่ะเนี่ย
เซ็งจริงอะไรจริง :angry2:
-
และแล้ว โอเมก้า 3 ก็ช่วยอะไรคุณพีไม่ได้ ปวดตับ :angry2: :angry2:
ส่วนตริน บางทีอ่านแล้วก็รำคาญ นิสัยนางเอกหนังไทยพอกัน เจ้าน้ำตายิ่งกว่าผู้หญิงอีก แถมแสนดีจนซื่อ+บื่อ ไปปล่าว
-
ขัดใจๆๆๆๆ :m16:
น้องเอิร์ธจัดการคุณพ่อด่วนนนนน
-
:angry2:
โอ๊ยยยยย ครบสูตรพระเอกหนังไทยมาก
รวยแล้วก็โง่ๆๆๆๆๆๆๆๆ
ช้าตลอดแหล่ะ
กุจะบ้าตาย
-
สงสารตรินจัง
-
:L2: :L2:
-
เอิ่ม มองธารเปนผู้หญิงซะงั้น -*-
แอบลุ้นให้ธารคู่ปฐวีด้วยคน ^^
-
คนเรานี่น้า :angry2: แย่จริง :m16: :m31: :3125: :serius2: :z6: :a5: o22 :เฮ้อ:
-
คุณพีไม่โง่เนอะ :laugh:
แต่คุณพีคิดแบบนั้นหมายความว่าไงฟะ
คิดได้แต่ละรื่องดีๆทั้งนั้น :angry2:
สงสารตรินมาก :o12:
-
น่านโง่ได้อีกครับคุณพี = ="
-
นึกว่าธารจะเป็นชาย ....
-
ตอนที่ 16
“แล้วหม่าม้าล่ะฮับ”
เด็กชายเอ่ยถามอย่างตกใจ ผวาเข้ากอดหม่าม้าแน่นเมื่อทราบว่าคนที่ต้องขึ้นเครื่องบินในวันนี้มีเพียงตัวเองและคุณพ่อเท่านั้น ดวงตาสั่นระริกมองไปทางคุณพ่อทีหม่าม้าทีอย่างขอคำตอบของคำถามของตน ปฐพีมองภาพเด็กน้อยแล้วต้องเบือนหน้าหนีเพราะไม่รู้ว่าจะตอบคำถามของลูกชายว่าอย่างไร ด้วยความเป็นเด็ก ทุกคนต่างก็รู้ดีว่าเอิร์ธเข้าใจว่าจิตรินนั้นต้องไปกับตัวเองทุกที่ เพราะเป็นหม่าม้าไม่ว่าเอิร์ธจะไปอยู่ที่ไหนจิตรินก็ต้องไปอยู่ที่นั่นด้วย หากในความเป็นจริงมันไม่สามารถเป็นเช่นนั้นได้เสมอไป
จิตรินพยายามยิ้มแม้น้ำตาจะเริ่มคลอในดวงตาอย่างคนที่กำลังจะร้องไห้
“หม่าม้ามีเรื่องที่ยังต้องทำอีกนิดหน่อย เสร็จแล้วจะรีบไปหานะครับ”
คำหลอกลวงแต่ก็แฝงด้วยความจริงนั้นทำให้เด็กชายโล่งใจเพราะคิดว่าอีกวันสองวันหม่าม้าก็คงจะตามไปหา แล้วจากนั้นก็จะอยู่ด้วยกันเหมือนที่เคย...อยู่ด้วยกันสามคน ท่าทีตกใจและพร้อมจะต่อต้านงอแงไม่ยอมไปไหนเมื่อครู่หายไปจนหมดสิ้น
“เอิร์ธอยู่กับคุณพ่อต้องไม่ดื้อ ไม่ซน เชื่อฟังคุณพ่อนะครับ”
“ฮับ”
รับคำด้วยท่าทางแข็งขัน ก่อนจะรีบจูงมือหม่าม้าให้เดินไปดูเครื่องบินลำใหญ่ที่กำลังทะยานขึ้นจากลานบิน
“หม่าม้าดูสิ เดี๋ยวเอิร์ธจะบินแบบนั้นล่ะ หม่าม้าก็จะบินอย่างนั้นไปหาเอิร์ธเร็วๆ ด้วยใช่ไหม”
ใบหน้าใสซื่อเต็มไปด้วยความตื่นเต้นที่จะได้ขึ้นเครื่องบินเป็นครั้งแรก ยิ้มเต็มใบหน้าด้วยความดีใจ...และไม่รู้อะไรเลย ความคิดที่ว่าหม่าม้าอาจจะไม่ได้อยู่กับตนอีกต่อไปแล้วนั้นไม่ได้อยู่ในความคิดของเอิร์ธเลยแม้แต่น้อย
จิตรินแทบจะร้องไห้ออกมา หากไม่กลัวว่าเด็กชายจะใจเสีย ที่ทำได้ก็เพียงกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหล และค่อยๆ พยายามยิ้มกลับไปให้หลานชายเท่านั้น
“เอิร์ธครับ ไปกันเถอะครับ”
ปฐพีมองภาพของสองน้าหลานแล้วรู้สึกเหมือนตัวเองได้ทำอะไรผิดลงไป ... ทำอะไรบางอย่างที่คล้ายกับการแยกแม่ออกจากลูก แต่จะทำอย่างไรได้ล่ะ ในเมื่อจิตรินควรมีชีวิตตัวเอง จะให้เอาชีวิตมาผูกติดไว้กับปฐพีและลูกชายมันก็ไม่ยุติธรรมนัก แค่ช่วงเวลาสามสี่ปีที่ผ่านมา จิตรินก็เสียเวลาของตัวเองให้ลูกชายเขามามากเพียงพอแล้ว
“เป็นเด็กดีนะครับ”
เสียงสั่นนิดๆ อย่างคนพยายามฝืนยิ้มประกอบคำพูดนั้นทำให้ปฐพีต้องเบือนหน้าหนีไปอีกครา จิตรินย่อตัวลงกอดหลานชายแน่นด้วยความอาวรณ์ ไม่อยากปล่อยมือ ไม่อยากปล่อยไป แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะตัวเองไม่มีสิทธิ์อะไรไปเหนี่ยวรั้งเด็กชายตัวน้อยที่ควรจะมั่งมีและได้รับความรักความอบอุ่นจากครอบครัวที่แท้จริงให้ต้องมาจมอยู่กับความแร้นแค้นอย่างที่ผ่านมาเลย
“เอิร์ธจะเป็นเด็กดีฮับ หม่าม้าก็รีบๆ ตามมานะฮับ”
เอิร์ธกอดตอบหม่าม้าแน่นเช่นกัน แม้จะคิดว่าเดี๋ยวก็ได้เจอ แต่เพราะไม่เคยต้องห่างกันมาก่อนนอกจากตอนที่ไปโรงเรียน เด็กชายก็อดหวั่นใจและใจหายไม่ได้
จิตรินพยักหน้าให้ แล้วจูงมือเด็กชายไปส่งให้ผู้เป็นพ่อ
“ฝากเอิร์ธด้วยนะครับ”
หลายวันมานี้จิตรินแทบจะไม่สบตากับปฐพีด้วยหลายๆ เหตุผล หากครั้งนี้ดวงตาคู่สวยกลับจ้องไปที่ร่างสูงอย่างแน่วแน่
“ผมจะดูแลเอิร์ธอย่างดี .... คุณดูแลตัวเองด้วยนะ”
แม้จะรู้ว่ามีคนพร้อมจะคอยดูแลจิตรินรออยู่แล้ว แต่ก็อดไม่ได้ที่จะห่วงใย ใบหน้าที่คงจะร้องไห้ทันทีแน่ๆ หากเด็กชายพ้นสายตาไป ปฐพีไม่อยากเห็น ไม่อยากแม้แต่จะคิดถึงตอนที่ใบหน้าสวยๆนี้เต็มไปด้วยน้ำตา น้ำตาที่คงเป็นตนเองนี่ล่ะที่ทำให้มันต้องไหลออกมา
“คุณก็ดูแลตัวเองด้วยนะครับ ...ไปเถอะครับ เขาประกาศหลายครั้งแล้ว”
ปฐพีพยักหน้า เอิร์ธไหว้ลาหม่าม้า แล้วโบกมือให้ตลอดทางเดินไปจนลับสายตา น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ไม่ให้ไหลค่อยๆ รินลงมา จิตรินแทบจะทรุดลงไปเมื่อคิดว่าจากนี้จะไม่มีเด็กชายคอยอยู่ข้างๆ ไม่มีใครให้ต้องปลุกไปโรงเรียน ไม่มีใครให้พาไปกินไอติมทุกวันที่ 22 ไม่มีใครให้ต้องไปรับจากโรงเรียน ไม่มีใครให้ต้องเล่านิทานก่อนนอนให้ฟัง ไม่มีร่างเล็กๆ ให้คอยกอด ไม่มีอีกแล้วเด็กตัวน้อยที่คอยเรียกตัวเองว่าหม่าม้า แล้วตัวเองจะทำยังไงต่อไป สำหรับตัวจิตรินแล้วตลอดหลายปีมานี้เขาทำทุกอย่างเพื่อเด็กชายตัวน้อย แล้วต่อไปเขาจะต้องทำอะไรไปเพื่อใคร
ร่างเล็กๆ เดินออกจากสนามบินด้วยความว่างเปล่า
“คุณดูแลตัวเองด้วยนะ”
เสียงปฐพีดังแว่วเข้ามาเบาๆในห้วงความคิด ดูแลตัวเองอย่างนั้นหรือ ....
..........................
จิตรินไม่รู้ว่าตัวเองกลับมาถึงห้องได้อย่างไร ไม่รู้ว่าตัวเองร้องไห้อยู่นานเท่าไหร่ ที่รับรู้ได้คือความเงียบเหงา เดียวดาย ไม่เหลือใคร ในห้องแคบๆ นี้มีเพียงแค่ตนเองเพียงคนเดียว ข้าวของของอีกสองคนที่เคยใช้ชีวิตอยู่ที่นี่แทบไม่มีหลงเหลือ รูปที่ถ่ายเก็บไว้ตอนไปทะเลด้วยกันสามคนแม้จะยังตั้งอยู่ที่เดิมของมันตรงนั้น แต่เมื่อต้องมามองดูยามเหลือเพียงคนเดียวอย่างนี้ ภาพที่สะท้อนความสุขมันทำไมทำให้จิตรินร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิมแทนเล่า
“เอิร์ธครับ หม่าม้ารักลูกนะครับ”
ถ้อยคำกระซิบแผ่วเบา หวังว่าเด็กชายจะได้รับรู้ เหมือนๆ กับคำที่กระซิบในใจ หวังว่าใครอีกคนจะรับรู้... แม้มันจะเป็นไปไม่ได้เลยก็ตามที
....................................
ธารามองเพื่อนที่นิ่งเงียบไปจนน่าใจหายอย่างหงุดหงิดนิดๆ ถึงแม้ว่าตัวเองจะเศร้าใจและนั่งร้องไห้เป็นเพื่อนเพื่อนมาทั้งคืน แต่มันจำเป็นต้องทำตัวหมดอะไรตายอยากอย่างนี้เชียวหรือ
“อย่าทำท่าเหมือนจะไม่ได้เจอกันอีกได้ไหม”
ตั้งแต่เมื่อวานยังไม่เห็นจิตรินกินอะไรซักคำ ดื่มน้ำนิดๆหน่อยๆมันไม่ได้ทำให้อิ่มท้อง แต่ดูเหมือนเพื่อนตนคนนี้ไม่มีทีท่าว่าจะหิวเลยสักนิด
“นั่งรถอีกนาน เหนื่อยก็หลับก่อนเถอะ”
ไม่ว่าจะพูดอย่างไรก็ดูเหมือนจะไม่ทำให้จิตรินดีขึ้น ธาราจึงบอกให้เพื่อนเลือกนอนๆไปซะระหว่างที่ตนขับรถกลับไปยังกรุงเทพฯ อย่างน้อยๆก็ได้พักผ่อน
“อืม”
รับคำแล้วทำท่าเหมือนจะนอนก็จริง แต่ธาราก็รู้ว่านานทีเดียวกว่าเพื่อนจะข่มตาให้นอนลงได้ เรื่องนี้มันไม่มีทางอื่นแล้วใช่ไหม เพื่อนเขาจึงต้องมานั่งเศร้าเสียใจกับการต้องแยกจากหลานชายตัวน้อยของตัวเองอยู่อย่างนี้ แล้วยังพ่อของเด็กชายอีกคน
“ทำไมไม่รักกันให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยนะ”
อดบ่นเบาๆไม่ได้ จิตรินเล่าให้ธาราฟังแค่คร่าวๆ แต่กลับไม่เอ่ยชื่อของผู้ชายคนนั้นออกมาให้ชัดๆ ราวกับกลัวว่าหากพูดออกมาแล้วคำพูดที่ออกมาจากปากตัวเองจะกระทบจิตใจตัวเอง คนที่จิตรินบอกว่า “มั่นคงกว่า” เป็นใครไม่รู้ล่ะ แต่ที่ธารารู้คือเพื่อนตัวเองรักผู้ชายคนนั้น หากคนๆนั้นรักจิตรินอย่างที่จิตรินรักเขาก็คงจะดีไม่น้อย .... แต่มันคงจะเป็นได้แค่ความหวังของธาราเท่านั้น ก็แค่มีเอิร์ธเกิดขึ้นมาก็แสดงให้รู้แล้วว่าอีกฝ่ายเป็นพวกปกติ ถึงจิตรินจะหน้าคล้ายจิตตา และปลอมเป็นจิตตาอยู่บ่อยๆ แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นผู้หญิงไปได้ที่ไหน ผู้ชายถึงอย่างไรก็เป็นผู้ชายอยู่ดี แล้วผู้ชายที่ไปนึกรักผู้ชายด้วยกัน มันก็ต้องไม่สมหวังมากกว่าสมหวังอยู่แล้ว ธาราไม่ได้มองโลกในแง่ร้าย หากชีวิตสอนให้ธารามองทุกอย่างตามความเป็นจริงและไม่เพ้อฝัน แต่ถึงจะไม่เพ้อฝันก็อดที่จะหวังไม่ได้
“มีความสุขกับเขาสักทีเถอะตริน”
พึมพำราวกับจะบอกเพื่อนตน หรือบอก... ใครสักคนที่จะทำให้เพื่อนตนเองมีความสุข มาช่วยให้คนที่ไม่เคยคิดทำให้ใครเจ็บช้ำน้ำใจและคิดถึงคนอื่นอยู่เสมออย่างจิตรินมีความสุขทีเถอะ...
............................
ห้องของธารามีขนาดกว้างกว่าห้องของจิตรินเล็กน้อย ดูเหมือนจะเป็นห้องที่คุณย่าของธาราซื้อไว้ให้ “หลายชายไม่ได้เรื่อง” อย่างที่ธาราเรียกตัวเอง ในห้องมีห้องนอนแยกไปเป็นส่วนตัว ข้างนอกที่เป็นส่วนไว้สำหรับทำอย่างอื่นไม่ค่อยมีข้าวของมากนัก สิ่งที่วางระเกะระกะเต็มข้างฝาก็มีเพียงรูปวาดและเครื่องมือสำหรับวาดรูปของธาราเท่านั้น (ส่วนข้างนอก เค้าเรียกโซนรับแขก ห้องนั่งเล่น ไม่ก็ห้องอเนกประสงค์ไม่ใช่เหรอ)
“ตามสบายนะ นอนเตียงเดียวกับเราไปก่อน ไว้ค่อยขยับขยายเอาละกัน”
จิตรินซาบซึ้งในน้ำใจของเพื่อนนัก หากธาราก็โบกมือเหมือนไม่อยากฟังคำขอบคุณของจิตรินที่ดังมาแล้วเกินสิบครั้งนับตั้งแต่เริ่มต้นวันนี้
“พรุ่งนี้ก็ลองไปสัมภาษณ์งานดูนะ”
ถึงแม้ธาราจะไม่ได้กว้างขวางนักแต่ก็ขอร้องให้คนรู้จักช่วยดูงานที่จิตรินน่าจะทำได้ให้สองสามที่ ซึ่งล้วนแต่เป็นงานโรงงานที่ต้องใช้เวลาและแรงงานค่อนข้างมาก แต่ด้วยวุฒิของจิตรินก็คงต้องทำงานอย่างนี้ไปก่อนซักพัก ธาราคิดว่าเป็นงานที่ถึงจะเหนื่อยแต่ก็คงได้เงินพอคุ้มกับความเหนื่อยบ้าง
“แล้วธารทำงานที่ไหนหรือ”
อันที่จริงจิตรินมักจะได้ยินว่าเพื่อนเปลี่ยนงานอยู่บ่อยๆ จึงทำให้ไม่แน่ใจว่าตอนนี้ธาราทำงานที่ไหน
“เราทำงานพิเศษที่ร้านเช่าวีซีดีในห้างน่ะ ได้เงินไม่เยอะหรอก”
ธารามักเลือกงานที่สบายและได้เงินแค่พอใช้ เจ้าตัวมักพูดว่าบ้านไม่ต้องเช่าถึงข้าวจะต้องซื้อ แต่ธาราเลี้ยงแค่ปากตัวเองท้องตัวเองคนเดียวเลยไม่ต้องการเงินเยอะแยะ ขอแค่ทำงานแล้วมีเงินเหลือพอซื้ออุปกรณ์วาดรูปและมีเวลาว่างพอไปวาดรูปธาราก็พอใจแล้ว
“แต่ไม่ต้องห่วงนะเราหางานที่เหนื่อยสมใจตรินไว้ให้แล้วล่ะ”
คำแซวที่ทำให้จิตรินอดยิ้มออกมาไม่ได้ ใช่ จิตรินอยากได้งานที่หนัก และหาเงินได้เยอะ ไม่ได้อยากทำงานสบายได้เงินแค่พอใช้อย่างธารา
ใช่ว่าตัวเองจะโลภอยากได้เงินอะไร แต่จิตรินอยากมีเงินมากพอ เวลาที่ไปหาเอิร์ธเขาจะได้สามารถซื้อของดีๆให้หลานชายได้...อยากซื้อของดีๆสมกับฐานะที่แท้จริงของเด็กชายบ้างก็เท่านั้น
........................
แล้วก็ได้ทำงานหนักสมใจ
จิตรินทุ่มตัวลงนอนบนที่นอนอย่างหมดแรง สองอาทิตย์แล้วที่จิตรินเข้ามาอยู่ที่กรุงเทพฯ งานที่โรงงานเป็นงานที่ไม่หนัก ไม่เหนื่อย แต่ลากยาวและเรียกว่าน่าเบื่อกว่าการนั่งร้อยลูกปัดมาก แต่เพราะเป็นงานที่ได้เงินคุ้มจิตรินจึงไม่เสียดายเลยที่จะทิ้งเวลากว่า 14 ชั่วโมงในแต่ละวันให้หมดไปกับการทำงาน แม้จะทำให้ธาราไม่ค่อยพอใจด้วยเหตูผลว่า “ทำงานเกินตัว” แต่เมื่อจิตรินยืนยันจะทำธาราก็ไม่ขัดด้วยเข้าใจเหตุผลของเพื่อน แม้จะอดบ่นขึ้นมาทุกครั้งไม่ได้เมื่อเห็นสภาพที่โทรมลงๆของจิตริน
“ถ้าตรินยังทำงานแบบนี้ไปอีกสัก 2-3 เดือนคงผอมเหลือแต่กระดูก เจอหลานหลานก็จำไม่ได้พอดี”
ถึงรู้ว่าพูดไปเพื่อนก็ทำหูทวนลม ธาราก็ยังเลือกจะพูด เผื่อมันจะซึมซับเข้าไปให้เพื่อนได้คิดบ้าง สักนิดก็ยังดี
“ธารเปลี่ยนกะแล้วหรือ”
“อืม ตั้งแต่วันนี้ไปเข้ากะเช้าแล้วล่ะ แต่ถึงเราทำงานกะเช้า กะเที่ยง กะบ่าย หรือกะค่ำ มันก็ตรงเวลาทำงานของตรินทั้งนั้นแหละ”
จิตรินอมยิ้มเพราะถึงไม่ต่อความจากเรื่องที่แล้ว ธารายังคงวกมาเหน็บตนอีกจนได้
“ไม่ต้องห่วงหรอกธารเดี๋ยววันอาทิตย์เราก็ได้หยุดแล้ว”
ธาราได้แต่ถอนหายใจ ทำงานมาสองอาทิตย์เพื่อนตนยังไม่หยุดกับใครเขาจนธาราคิดว่าจะไปทำงานทุกวันทั้งเดือนแล้วเสียอีก
“เงินออกวันศุกร์นี้น่ะ เราจะไปซื้อของให้เอิร์ธ แล้ววันหยุดเราไปหาเอิร์ธด้วยกันนะธาร”
ทำหน้าหมดอาลัยมาหลายวัน พอใกล้จะได้ไปเจอหลานแล้วยิ้มได้แบบนี้ธาราก็ค่อยเบาใจ อย่างน้อยๆเพื่อนตัวเองก็ไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้าอย่างที่เคยนึกกลัว
“วันอาทิตย์เราไม่หยุดนะตริน หยุดไม่ได้หรอก คนเยอะด้วย”
พอตอบไปแล้วจิตรินทำหน้าเศร้า ทำให้ธาราได้แต่ถอนหายใจออกมาหนักๆ
“เราเข้าเช้าน่ะ แค่สี่ชั่วโมง ยังไงตรินไปเดินดูของให้หลานรอเราไหมล่ะ หรือจะไปก่อนให้เราตามไปทีหลัง”
“เราไปรอได้”
ตอบอย่างดีใจจนธาราอดไม่ได้ต้องเดินไปหยิกแก้มขาวๆของเพื่อนเล่น
“โอ๊ย เราเจ็บนะธาร”
ถึงจะโวยไปก็เท่านั้น ธาราโบกมือแล้วเดินหนีเข้าห้องน้ำไปเสียแล้ว
จิตรินยิ้มเมื่อได้ยินเสียสายน้ำจากฝักบัวพร้อมกับเสียงฮัมเพลงอย่างคนอารมณ์ดีของธารา ใครๆก็พูดกันว่าเพื่อนของตนอารมณ์ร้าย เอาแต่ใจ และไม่เป็นมิตร จิตรินไม่เถียงกับคนพวกนั้นให้เสียเวลาหรอก ก็ไม่ค่อยมีใครรู้จักธาราจริงๆอย่างที่จิตรินรู้จักนี่นา ธาราที่จิตรินรู้จัก อารมณ์ร้ายก็ตอนที่มีคนมาทำให้โกรธ เอาแต่ใจก็แค่ในสิ่งที่เป็นไปได้ ส่วนไม่เป็นมิตรคงเพราะไม่ค่อยชอบคุย ไม่ค่อยชอบยุ่งวุ่นวายกับคนที่ไม่สนิทใจด้วยล่ะมั้ง แล้วธารายังเป็นคนมีน้ำใจ เอาใจใส่คนใกล้ตัวแม้บางทีจะแสดงออกมาในรูปแบบแปลกๆก็เถอะ บางทีก็ดูเป็นผู้ใหญ่ บางทีก็ดูเป็นเด็กเล็กๆชอบเล่นซุกซน ธาราเคยพูดว่า คนเรามีส่วนที่เป็นเด็กด้วยกันทั้งนั้น มันต้องมีซักเรื่องแหละที่ทำให้รู้สึกสนุกจนลืมคิดเรื่องอื่นไปเหมือนเป็นเด็กๆ
ฝักบัวในห้องน้ำเงียบเสียงลง คนเดินออกมาจากห้องน้ำทำสิ่งต่างๆด้วยความเงียบเชียบในแสงสลัวจากไฟในห้องน้ำเพราะคิดว่าเพื่อนตัวเองหลับไปแล้ว จิตรินได้แต่ยิ้ม ใครว่าเพื่อนตนคนนี้นิสัยไม่ดีเพราะไม่เคยได้ใกล้ชิดสนิทสนม ช่างไม่รู้อะไรเอาซะเลย ธาราน่ะ....น่ารักจะตายไป
...............................
TBC
-
อย่างกะละครดาวพระศุกร์ดอกโศก :sad11:
-
คุณพีหนอคุณพี จะเรียกว่าอะไรดีละ
ธุรกิจดีเยี่ยม คุ้มคนเยอะ
แต่ทำไมไม่พูดกับตรินตรงๆ ละ
เอิร์ธจะคิดถึงตรินขนาดไหนนะ หรือลืมตรินไปแล้ว
เพราะที่นั้นคนเยอะนี้ ขออย่าให้เอิร์ธเปลี่ยนไปเลยนะ
-
:monkeysad:เศร้าอีกแล้วอ่ะ :sad4:
:call:ขอแหล่ะ ตรินไปหายน้องเอิร์ทคราวนี้ เพ้ๆๆๆๆๆพีกล้าๆหน่อยดิเดียวปัดขาคู่ :z6:เลยนิ
-
สงสารน้องเอิร์ทไม่รู้ว่าจะเป็นไงมั่ง....เฮ้ออออออ
:sad11: :sad11: :sad11:
เซ็งไอ้คุณปฐพีไม่หาย :z6: :z6: :z6:
เฮ้ออออออ :o11: :o11: :o11:
-
อีกซักตอนมั้ยคะ คุณ JUPJIB
น้องตรินตอนนี้มันเศร้าเกิ๊นนนน
ไม่กล้าอ่านที่สนามบินแบบละเอียด กลัวอิน
ตอนหน้า ตรินจะเจอน้องเอิร์ธ (กับพ่อน้องเอิร์ธ) แล้วใช่มั้ย
-
สมน้ำหน้าปฐพี ได้ไหมตอนนี้ :angry2: :angry2:
-
โอ้ย อ่านแล้วปวดใจ
ฮือๆๆ รักกันเถอะะะะ :o12:
-
ขอแบบยาวๆ ได้มั้ยคะ
-
คุณพี แกทำอะไรของแกน่ะ
:angry2:
-
เข้ามาย้ำอีกทีว่าผู้ชายบ้านนี้มันยังไง
ชอบจังน่ะคิดแต่ไม่ยอมพูดเนี้ย
สงสารตรินทำงานหนักสมใจเลยทีนี้
ดีใจที่ตรินมีธารเป็นเพื่อนที่เข้าใจตริน
:กอด1: :L2: :pig4:
-
เอิ่ม... งง? ตกลงธารนี่เป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย?
ตอนแรกๆเราเข้าใจว่าหญิง เมื่อกี้ชาย ตอนนี้หญิงอีกแล้ว!
งง~ ว่าแต่แอบเซ็ง! ทำไมปฐพีไม่พูดออกไปเลย จิตรินก็ไม่เคยถาม
เก็บเอามาคิดคนเดียวกันอยู่นั่นแหละ ปากมีก็พูดเดะ!!
-
สงสารนู๋ตริน
-
อยากรู้ความคิดเห็นคุณพี เหลือเกิน ,,
:sad4: :sad4: :sad4:
-
งง นิดหน่อยว่าธารเป็นหญิงเป็นชายหว่า :m28:
:L2:
-
555...แอบงงไปกับมันด้วย
ก็ว่าเข้าใจมาตลอดนะว่าธารเป็นผู้ชาย
มาเจอปฐพีบอกป็นผู้หญิง
ไอ้เราก็นึกว่าเข้าใจผิดมานาน
ที่ไหนได้....คุณพีเอ๋อเองต่างหาก
555555555555+
-
เงียบพอกัน คู่นี้
รักกันๆ
-
โกรธคุณพีจะผิดมั้ยเนี้ย :m16:
-
โอ๊ย...ขัดใจคุณพีจริง ๆ คิดไปเองตลอดดดดดดดดดด
แก้คำผิดค่ะ
แต่มันจำเป็นต้องทำตัวหมดอะไรตายอยากอย่างนี้เชียวหรือ ---- หมดอาลัยตายอยาก
รอตอนต่อไป ^^
-
ปฐพีโชว์โง่ตล๊อด ตลอด ขัดใจๆๆ :m16:
น้าหลานจะเจอกัน กวังว่าพ่อของหลานจะกล้าขึ้นนะ ไม่อยากเห็นตรินผอมโซน้าาาาาา :angry2:
-
ธาราน่ารักขนาดนี้ ก็น่าจะมีคนมาสนใจบ้างใช่มั้ยคะ :impress2:
-
ตอนนี้เหมือนข้ามช็อดแนะนำตัวธารเลยอ่ะ
จริงๆถ้าตอนธารมาหาจิตรินที่บ้านเจอกับพีต้องแนะนำกันบ้างแต่.....
เออเราตามต่อดีกว่าแบบนี้ก็ลุ้นดี ยังไม่เข้าใจกัน เศร้า :monkeysad:
-
ว้าวววววว วันนี้ได้อ่านแบบจุใจเลย
ขอบคุณมากน้าคร่าาา :3123:
-
นั้นดิ อีกซักตอนเนอะๆๆๆ :call: :call:
-
อ่านแล้วอินปวดตับ ไม่อยากกินมาม่าาาาาาาาา
-
ปวดใจที่สุดเลย
-
ไม่ได้อ่านวันนึง
มาหลายตอนเลยอ่ะ ^^
งื้ออออ
น้องเอิร์ธ จะเป็นยังไงบ้างเนี้ยะ ,,
เป็นห่วงอ่ะ ,,
จะเมลไปนะคะ
-
คุณพี รู้ตัวเร็วๆสิ ว่า ธารา เขาแค่เพื่อน
:o12:
-
อ่านตอนนี้แล้วหดหู่...สงสารตริน =_=
-
สงสารน้องตรินที่สุด :monkeysad:
หวังว่าตอนไปเยี่ยมน้องเอิร์ธจะมีเรื่องดีๆให้น้องได้ยิ้มบ้างนะ
-
เฮ่อ สงสารตริน แล้วก็หมั่นใส่นายพี ซื้อบื้อชะมัดเลย อีกนานเลยไม๊เนี่ยกว่าจะรู้ตัว
-
เศร้าสงสารตริน
-
แอบมารอครับ T^T สงสารจิตริต
-
สงสารเอิร์ธ สงสารตริน บอกไม่ถุก ดูเหมือนพีจะใจร้ายมากนะ
ไม่ต้องแจ้งความจำนงว่าไปอยู่ในแบบคนรักก็ได้ รวยขนาดนั้นชวนไปอยู่ด้วยแบบคนดูแลหลาน
ดีกว่าไปจ้างเป็นไหน ๆ แต่อันนี้ไม่ชวนซักคำ :m16:
:pig4: คะ
-
มาวันนี้น้อยนิดมหาศาล
โอยคุณพี มาลากตรินไปเป็นแฟนเดี๋ยวนี้
-
พี่จุ๊บจิ๊บไปไหน วันนี้ไม่อัพอ่า
รอๆๆๆๆๆๆ
-
ไปสอบ+สัมภาษณ์งานมาค่ะ แต่ท่าทางจะไม่ได้ :z3:
ตอนที่ 17
“ทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ ปล่อย”
เสียงของเพื่อนที่โวยวายอยู่หน้าห้องเรียกให้ธาราที่เพิ่งแต่งตัวเสร็จต้องรีบวิ่งออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น
และที่เห็นคือภาพชายชุดดำสามคนกำลังจับและลากเพื่อนตนไปตามทางเดินโดยไม่มีใครคิดจะยื่นมือเข้าช่วยเหลืออย่างที่ควรจะเป็น แต่มันไม่ใช่เรื่องที่ธาราต้องคิดตอนนี้
“นี่ทำอะไรกันน่ะ ปล่อยตรินนะ”
ชายหนุ่มรีบตรงไปช่วยเพื่อนทั้งที่ตนยังไม่ได้สวมรองเท้า ชายคนหนึ่งในสามคนหันมาทางธาราและเข้ายึดตัวธาราไว้
อยากโวยวายแต่เสียงกระซิบที่ว่าหากไม่ทำตัวดีๆเพื่อนตัวเองจะแย่ทำให้ทั้งสองคนนิ่งเงียบและยอมถูกพาไปขึ้นรถตู้แต่โดยดี
ไม่มีการมัด ไม่มีการปิดตา ไม่มีการหาอะไรมาอุดปาก ถึงจะพูดขู่แต่อีกฝ่ายก็ใช้ภาษาสุภาพด้วย
มันไม่ใช่การลักพาตัว ไม่มีความประสงค์ร้ายแผ่ออกมาจากตัวคนพวกนี้เลยแม้แต่น้อย
ธาราขมวดคิ้วมุ่น แล้วคนพวกนี้จับตัวเองและจิตรินไปทำไม
.......................
ป้ายหน้าบ้านที่เขียนไว้ว่า “จอมไตร” ทำเอาธาราหน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด แต่จิตรินไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะสังเกตเห็นเพราะมัวแต่คิดว่าในที่สุดตัวเองก็จะได้เจอหลานชายและใครอีกคนที่ไม่ได้เจอมาหลายวันเสียที ... แม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมถึงได้เกิดเหตุการณ์เหมือนจับตัวมาแบบนี้ก็ตาม
ทั้งบ้านมีแต่ความเงียบเชียบ ดูเหมือนคนที่อยู่บ้านในขณะนี้จะมีเพียงคนที่นั่งตีหน้าเคร่งขรึมบนโซฟาตัวสวยเพียงคนเดียวเท่านั้น
“คุณกล้าดียังไงถึงได้หายไปแบบนี้”
ทันทีที่อีกฝ่ายเห็นผู้มาเยือนก็ระเบิดเสียงขึ้นมาทำเอาทั้งจิตรินและธาราต่างก็สะดุ้งสุดตัว ใบหน้าที่ซีดอยู่แล้วของธารายิ่งซีดลงไปอีก ถึงจะตัวเล็กกว่าแต่ธาราก็ก้าวขึ้นมาบังหน้าเพื่อนไว้อย่างป้องกันเพราะกลัวอารมณ์พาลของอีกฝ่าย...หากแต่อะไรๆมันไม่ได้เป็นอย่างที่ธาราคิด
“อ้อ มัวแต่ไปเที่ยวเล่นกับคนอื่นจนลืมหลานตัวเองไปเลยสินะ”
ยิ่งอีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้และได้ยินเสียงชัดมากขึ้นเท่าไหร่ธาราก็ยิ่งแปลกใจมากขึ้นเท่านั้น ... ก็คนตรงหน้าช่างเหมือนคนๆนั้น ยิ่งพิจก็ยิ่งเหมือน แต่ในขณะเดียวกันก็ช่างแตกต่าง เหมือนกันมาก แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ใช่
ในขณะที่ธารากำลังครุ่นคิดด้วยความแปลกใจ จิตรินนั้นได้แต่นิ่ง นิ่งเพราะไม่คุ้นเคยกับอารมณ์โมโหของร่างสูง จิตรินรู้ดีว่าปฐพีกำลังโกรธ โกรธมาก แต่ตัวเองนั้นไม่รู้เลยว่าที่กำลังโดนโกรธและโดนต่อว่าอยู่นี้มันมีสาเหตุมาจากอะไร
“คุณอย่ามาว่าตรินนะ”
เมื่อแน่ใจว่าคำต่อว่าต่อขานนั้นไม่ได้ส่งมาทางตน แม้จะไม่รู้ ไม่แน่ใจว่าอะไรเป็นอะไรแต่ธาราก็ปล่อยไปไม่ได้ที่เพื่อนตัวเองโดนว่าแบบนั้น
“ไม่รู้อะไรเลยแท้ๆ มาถึงก็ว่าเอาๆ ถามบ้างหรือเปล่าว่าเรื่องจริงมันเป็นยังไง ใช่อย่างที่คุณคิดไหม...เหมือนกันไม่มีผิดจริงๆ”
คำสุดท้ายบ่นเบาๆราวกับจะบ่นกับตัวเองเสียมากกว่า
“เธอไม่เกี่ยว”
อ้อ ทีกับจิตรินเรียกคุณแต่กับธาราเรียกเธอ ช่างแบ่งแยกแตกต่างจริงนะ แบ่งจากตรงไหนไม่ทราบ ธาราเข่นเคี้ยวในใจ แค่หน้าตาอีกฝ่ายก็พาให้ตัวเองไม่ชอบใจอยู่แล้ว ยิ่งอีกฝ่ายมาพูดจาไม่เข้าหูแบบนี้ ธาราล่ะอยากด่ากลับไปให้เจ็บๆจริงๆ
ธารากำลังจะอ้าปากตอกกลับอย่างไม่ยอม แต่จิตรินก็เอื้อมมือมาดึงแขนเพื่อนไว้เป็นเชิงห้ามปรามเสียก่อน ทำเอาคนใจร้อนต้องถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ เอาเถอะ ธาราเห็นแก่เพื่อนจะไม่ระเบิดอารมณ์มันตรงนี้ แต่เรื่องที่ต้องเคลียร์มันก็ต้องเคลียร์ให้จบ
“จะบอกให้คุณรู้ไว้นะ ตรินน่ะ ตั้งแต่วันที่คุณพาน้องเอิร์ธมาไม่มีวันไหนเลยที่เขาจะไม่คิดถึงหลานชาย ไม่มีวันไหนเลยที่ไม่ไปแอบร้องไห้”
ธาราไม่อยากพูด แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เห็นเพื่อนตัวเองเหม่อลอยและแอบร้องไห้เงียบๆเป็นบางครั้ง แม้ตอนที่เห็นธาราจะเลือกทำเป็นไม่สนใจ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็เถอะ กับคนที่รักหลานแทบจะทุกลมหายใจแบบนั้นมันสมไหมที่จะมีใครมาพูดว่าลืมหลานไป
“ทุกวันตรินเอาแต่ก้มหน้าก้มตาทำงาน วันๆนึงมีแค่ทำงาน ทำงาน และทำงาน อย่าว่าแต่ไปเที่ยวเล่นเลย แค่ดูทีวีฟังเพลงเขายังไม่เคยจะมีเวลาทำ แล้วคุณรู้ไหมว่าเขาทำงานหนังขนาดนั้นไปเพื่ออะไร”
“พอเถอะธาร”
จิตรินเอ่ยห้ามเพื่อน แต่ดูจะไม่เป็นผลนัก
“ตรินจะเงียบแล้วให้เขามาว่าได้ยังไง ตัวเองคิดอะไร ทำอะไร ก็ต้องบอกเขาไปบ้างสิ มัวแต่เงียบๆแบบนี้แล้วให้เขาเข้าใจผิดมันถูกที่ไหนกัน”
นอกจากจะไม่หยุดแล้วยังหันมาดุเพื่อนให้ได้สะอึกเล่น ปฐพีเองแม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ตั้งใจว่าตนแต่ก็อดคิดตามคำพูดเมื่อครู่นี้ไม่ได้
“ตรินเขาอยากซื้อของดีๆมาให้หลาน บอกผมว่าบ้านคุณพ่อของเอิร์ธมีเงินมาก ร่ำรวย ถ้าซื้อของไม่ดีมาให้เอิร์ธคงไม่ดี ไม่สมฐานะในตอนนี้ คุณลองบอกหน่อยสิ ว่าคนที่ไม่เคยคิดถึงตัวเองเอาแต่ทำงานเพียงเพื่อจะได้มีเงินซื้อของสักชิ้นให้หลานอย่างสมฐานะบ้านจอมไตรของพวกคุณ สมควรไหมที่คุณจะมาพูดอะไรใส่เขาแบบนั้น”
คนพูดกำลังจะร้องไห้ ถ้ารู้สักนิดว่าพ่อของเอิรธ์เป็นจอมไตร ธาราคงไม่ปล่อยให้เพื่อนทำงานหนักอย่างสองอาทิตย์ที่ผ่านมานี้แน่ๆ ในเมื่อธารารู้ดีว่าต่อให้ใช้เงินที่ทำงานตลอดชีวิตซื้อของสักชิ้นให้คนบ้านนี้ ก็ไม่มีทางที่จะได้ของที่มีราคาคู่ควรกับฐานะจอมไตรได้ จิตรินเอื้อมไปกุมมือของเพื่อนสนิทตนไว้อย่างขอบคุณ และก็ได้รับรอยยิ้มบางๆพร้อมน้ำตาคลอแก้วตาใสๆนั้นกลับมา
ปฐพีไม่ชอบใจนักกับภาพที่เห็น หากเมื่อนึกถึงสิ่งที่ธาราพูดก็ยอมรับว่าตัวเองโมโหมากไปจนไม่แม้แต่จะเสียเวลาอ่านรายงานเรื่องของจิตรินในช่วงเวลาที่ย้ายเข้ามาอยู่กรุงเทพฯเลยแม้แต่น้อย ตลอดเวลาที่นั่งรอ ปฐพีคิดเพียงแค่ว่าจะต้องพูดแบบไหนให้อีกฝ่ายสำนึก ให้สาสมกับที่ทำให้ตนเองเป็นห่วง ทำให้เด็กชายร้องไห้และเศร้าซึม .... เศร้าซึมเพราะคิดถึงหม่าม้าจนถึงขั้นต้องเข้าโรงพยาบาล
“เอาเถอะ ไว้ค่อยมาคุยเรื่องนี้ทีหลัง คุณช่วยบอกเหตุผลที่พาพวกเรามาสักทีได้ไหม”
การพาตัวมาโดยเรียกได้ว่าบังคับพามาแบบนี้คงไม่ใช่เพื่อจะให้มาฟังปฐพีระเบิดอารมณ์ใส่อย่างเดียว แม้แต่จิตรินที่ปกติความรู้สึกช้ายังพอจะนึกเรื่องนั้นออก
“เอิร์ธเข้าโรงพยาบาล”
คำสั้นๆที่ออกมาจากปากร่างสูงทำเอาเข่าของจิตรินแทบจะทรุดลงไปกับพื้น ธาราตั้งใจจะพยุงร่างของเพื่อนไว้หากคนที่ยืนห่างออกไป กลับไวกว่า
ปฐพีรับเอาจิตรินเข้าสู่อ้อมกอดอย่างมั่นคง เห็นปฏิกิริยาคนตรงหน้าแล้ว ร่างสูงก็ได้แต่พร่ำด่าตัวเองที่นึกต่อว่าคนในอ้อมกอดเสียมากมายก่อนหน้านี้ ไม่ว่าจะที่แค่คิดหรือได้พูดออกไป มันไม่ควรเลยจริงๆ ใบหน้าขาวๆซีดลงอย่างเห็นได้ชัด น้ำตาที่คลอจะไหลนี้มันไม่ใช่การเสแสร้งปฐพีรู้ จิตรินตกใจเป็นห่วงหลานชายจากใจจริง เคยเป็นห่วงอย่างไรก็ยังคงเป็นห่วงอยู่อย่างนั้น อาจจะมากกว่าเดิมด้วยซ้ำเมื่อต้องห่างไกลกัน และเพราะไว้ใจตนเองจิตรินจึงยอมให้เอิร์ธมาอยู่ที่นี่ แต่เพียงแค่สองอาทิตย์ เด็กชายกลับต้องไปนอนในโรงพยาบาล
หากจะมีใครสมควรโดนตำหนิ มันไม่ใช่จิตรินเลย ปฐพีเองต่างหากที่สมควรจะโดนต่อว่า
“ลูกไม่เป็นไรมาก แค่อ่อนเพลีย”
“ทำไม”
สายตาเต็มไปด้วยคำถามคาดคั้น ปฐพีไม่อยากพูดถึงเหตุผลที่ทำให้เด็กชายอ่อนเพลีย เพราะไม่อยากให้จิตรินโทษตนเองอย่างที่เขานึกโทษว่าเป็นความผิดจิตรินในคราแรก แต่ถึงอย่างไรจิตรินก็ต้องรู้ และต้องมาคิดช่วยหาทางแก้ ถ้าไม่บอกก็คงไม่สามารถที่จะรักษาเด็กชายให้หายขาดได้
“เอิร์ธเข้าข่ายจะเป็นโรคซึมเศร้า แกเก็บตัวมากหลังจากสามวันผ่านไปแล้วยังไม่เห็นแม้แต่เงาของคุณ ไม่มีแม้แต่โทรศัพท์มาหา แกคิดว่าคุณทิ้งแกไปแล้ว เอาแต่ร้องไห้ แม้ผมจะอยู่ด้วยแกก็ยังร้องหาแต่คุณ”
“โธ่เอิร์ธ...”
“ผมไม่ได้คิดว่าแกเป็นอะไรมาก แต่เมื่อวานอยู่ๆแกก็เป็นลมหน้ามืด อาเอเลยพาแกไปส่งโรงพยาบาล ให้หมอดูแลใกล้ชิด และมีแนวโน้มว่าต้องพบจิตแพทย์...”
อันที่จริงอาการของเอิร์ธอาจจะไม่ได้หนักหนานักหากเทียบกับคนอื่นทั่วไป แต่หากเทียบกับทุกคนในบ้านจอมไตรที่เข้มแข็งทั้งร่างกายและจิตใจแล้ว ปฐพีไม่อยากยอมรับ...แต่เอิร์ธก็อ่อนแอกว่าใครจนดูจะผิดปกติจริงๆ
“ต้องไปโรงพยาบาล ผมจะไปโรงพยาบาล คุณพาผมไปโรงพยาบาลที”
จิตรินจับเสื้อของปฐพีแน่น เงยหน้าขอร้องอย่างน่าสงสาร ปฐพีพยักหน้าและประคองจิตรินไปขึ้นรถราวกับว่าคนในอ้อมกอดตนเองก็ป่วยไม่ต่างจากลูกชายของตน ส่วนธารา เขาได้แต่เดินตามทั้งสองมาเงียบๆ ท่าทางตกใจกับเรื่องนี้มากไม่ต่างกับจิตริน เพราะหากเอิร์ธเป็นเหมือนลูกของจิตรินแล้วล่ะก็ เอิร์ธก็เป็นเหมือนหลานแท้ๆของธาราซึ่งเขารักและห่วงใย อาจจะไม่มากเท่าที่จิตรินรัก แต่ธาราก็ห่วงเด็กชายจริงๆ เด็กชายตัวน้อยที่เห็นมาตั้งแต่เกิด ไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กผู้ชายคนนั้นจะเจ็บป่วยเพียงเพราะต้องแยกจากหม่าม้าเพียงสองอาทิตย์แบบนี้ ธาราเพิ่งเข้าใจที่คุณย่าเคยบอกว่าจิตใจคนนั้นเปราะบาง ต้องคอยดูแลให้ดีก็วันนี้เอง
..........................
TBC
-
รอวันรอคืนให้คุณจิ๊บอัพเพิ่มที่อีกบอร์ด :กอด1:
ใกล้เท่ากันและ อยากอ่านอีกง่าาาา :o8:
-
:m15:ง่ะเสียใจนะไอ้คุณพี
-
น้องเอิร์ท เป็นอะไรมากป่าว
รีบๆๆพาตรินไปหาน้องเอิร์ทเร็วๆๆสิพี แล้วพาตรินมาอยุ่ด้วยเลย
น้องเอิร์ทจะได้มีทั้งพ่อ และหม่าม้า
ทำไมไรเตอร์ตัดจบอย่างนี้ค่ะ มาอีกสักหน่อยนะค่ะ พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
-
สงสารเอิร์ธ เนี่ยแหละนะผู้ใหญ่คิดแทนเด็ก
-
ในที่สุดอีตาพีก็ต้องมาตามหม่าม๊าไปให้น้องเอิร์ธจนได้ หมั่นไส้อ่ะ :z6:
โถ...น้องเอิร์ธ งานนี้น่าจะได้โอกาสรั้งหม่าม๊าให้มาอยู่ด้วยแล้วเนอะ
ไปสอบ+สัมภาษณ์งานมาค่ะ แต่ท่าทางจะไม่ได้
ไม่เป็นไรนะ สู้ๆ ยังไงก็ยังมีที่อื่นอีกพยายามค่ะ
-
โธ่เอ๊ยน้องเอิร์ธ อยู่กันมาแต่เล็กแต่น้อย
-
น่าสงสารน้องเอิร์ทแต่เดี๋ยวหม่าม้าไปหาแล้ว
ส่วนน้าธารนี่คู่กับวีป่ะคะ
-
คุณพีนี่น่าจะไปตัดแว่นนะคะ... เจอใครสวยหน่อย ตัวเล็กหน่อย เฮียแกให้เป็นผู้หญิงหมดทุกคนเลย :m20:
ตอนนี้ธาราพูด"ผม"ไปแล้ว แต่สงสัยจะไม่ทันฟัง
ปล.อุปสรรคทำให้เราเข้มแข็งขึ้นค่ะ ขอให้โชคดีกับการสัมภาษณ์นะคะ
-
น้ำตาคลอ สงสารทั้งแม่และลูก T T
-
โอ่ยย ,, น้ำตาไหลพราก .. มาม่าสิ้นดี T^T
สงสารเหลือเกิน หลานเอิร์ท ,,
-
หม่าม้า เข้มแข็งไว้นะคะ
:m15:
-
หุหุหุ ธาร(น่าจะ)คู่วีจิงด้วย อ๊ายยยยยย
-
:m15: น่าสงสารทั้งคู่เลย
-
มาเปลี่ยนลำดับตอน แบบว่าลืมใส่ หุหุ เดี๋ยวตอนกลางคืนจะมาต่ออีกตอนนะคะ
ไปสอบ+สัมภาษณ์งานมาค่ะ แต่ท่าทางจะไม่ได้
ไม่เป็นไรนะ สู้ๆ ยังไงก็ยังมีที่อื่นอีกพยายามค่ะ
ขอบคุณค่า หางานมันเหนื่อยกว่าเรียนตั้งเยอะแนะค่ะ :jul3:
ปล.อุปสรรคทำให้เราเข้มแข็งขึ้นค่ะ ขอให้โชคดีกับการสัมภาษณ์นะคะ
ขอบคุณด้วยค่ะ ตอนนี้เหนื่อยก็ต้องทนเท่านั้นค่ะ แหะๆ
-
:z6:ตระกูลนี้
-
เฮ้อ สงสารตรินอีกแล้วสิเรา
แต่พีทำอะไรเอาแต่ใจอยู่เหมือนกันน่ะ
ขอย้ำอีกครั้งเราคิดว่าพีนี่ซึน+โง่อ่ะ
เหมือนจะฉลาดแต่ก็ไม่ ชอบคิดเองตลอด
ดีใจที่ธารคอยอยู่ใกล้ๆตริน
:กอด1: :L2: :pig4:
-
สู้ๆๆๆๆๆค่ะ
ทั้งเรื่องงานและทุกๆๆเรื่อง
ชีวิตต้องสู้ค่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
น้องเอิร์ธ T^T อิคุณพีนี่น่าตีจริงๆให้ตายสิ แยกน้าออกจากหลาน แล้วทำหลานเค้าซึมไม่พอ ดันจะไปว่าเค้าอีก งานนี้หวังว่าจะฉลาดซักทีนะพวกผู้ใหญ่เนี่ย ชอบคิดแทนเด็กเรื่อยเลย...
-
น่าสงสารตรินมากๆ คุณปฐพีก็น่าจะรับไปให้อยู่ด้วยกัน ขอให้พยายามในการสอบสัมภาษณ์ในครั้งต่อไปนะคะ มันไม่ยากหรอกค่ะ สู้ๆ
-
คือ ธาร ชายใช่ไหมคะ
เรื่องงาน ขอให้เจอบริษัทที่ใช่นะจ๊ะ ^^'
-
ขอให้ได้งานนะครับสู้ๆๆ
แล้วก้อขอให้น้องเอิร์ทไม่เป็นไรมากครับ
-
:L2: :L2:
-
ค้างงงงงงง~~
-
ไปโรงพยาบาลแล้วให้หมอจ่ายยาอะไรก็ได้ที่ทำให้คุณพีตาสว่างหายบื้อทีเหอะ
พ่อคุณ คิดเอง เออเอง สรุปเองเสร็จ
-
ตริน :sad4: ส่วน พี :z6: :z6:จัดเต็มได้ป่ะ
-
:z3:
คนนึงก็โง่ อีกคนก็เงียบ
พอกันทั้งคู่
สงสารน้องเอิร์ธที่ต้องมารองรับอารมณ์งี่เง่าของทั้งคู่
พี่จุ๊บจิ๊บโกหก ไหนว่าไม่มาม่า นี่ตัวดครตอึดอัดและเบื่อเลยล่ะ
-
โอ๊ยคุณพี อยากเดินไปตบ....ตรินก็นะ เงียบทำไม ทำไมไม่บอกเค้าไปปปปปป
รอตอนต่อไปค่ะ ^^
-
ง่ะ~ สั้นไปหน่อยนะคะ แต่ก็แถลงไขแล้วว่าธาราเป็นผู้ชายแน่ๆ
งงมาตั้งนาน ความจริงพอมาลองๆคิดดูก็น่าจะรู้เลยว่าธาราเป็นผู้ชาย
เราก็เพิ่งจะคิดได้ก่อนที่จะอ่านตอนที่ 17 นี่ล่ะ แล้วพออ่านตอนที่ 17 ก็เลยแน่ใจ
โง่มาตั้งนาน 555+
-
อะไรกันเนี่ยคุณพี ตัวเอาหลานเค้าไป แล้วยังจะมาเหวี่ยงเค้าอีก :angry2:
จัดให้คุณพี :z6: :z6:
-
โถ น้องเอิร์ธ ป่วยเลยลูก นี่เป็นเพราะคุณพ่อไม่ได้เรื่องแท้ๆเลยนะเนี่ย :angry2:
ตอนหน้าหม่าม๊าจะได้เจอกับลูกชายแล้ว :กอด1:
:L2:กับ บวกเป็นกำลังใจขอให้ได้งานเร็วๆนะคะ สู้ๆ
-
สงสารน้องเอิร์ธอ่ะ
เด็กที่ไม่ควรจะต้องมาอยู่ในวังวนรักคุดแบบนี้
กลายเป็นคนที่สะเทือนใจมากที่สุด
-
อ๊ากกก น้องเอิร์ธจะเป็นอะไรมากไหมเนี่ย
สงสารน้อง
-
มาให้กำลังใจค่ะ
ที่นู่นคุณจุ๊บจิ๊บหายไปนานมาก
เอามาลงที่เล้าแล้ว ห้ามหายไปนานนะคะ
คิดถึง
-
อร้าย พี่จุ๊บจิ๊บบบบบบ
ค้างงงง คุณพีมาตรินมาอยู่ด้วยเลยยยย หนับหนุนๆๆ
แต่งนิยายขายเลยพี่
-
โธ่น้องเอิร์ธ :sad4:
ไงพ่อคนไม่โง่ น่าโดนจริงๆๆแยกเขาทั้ง2ผลออกมาว่าไงละ
สงสารตรินและน้องเอิร์ธสุดๆๆๆๆ กดlikeธารได้ปะพูดถูกใจสุดๆๆๆไปเลยงานนี้
หวังว่าคงคิดได้กันบ้างนะนายพี
-
สงสารตรินอ่ะ เดานะว่าธารานี่มีซัมธิงกันกับปฐวีใช่ป่ะ
-
ขอบคุณทุกท่านค่า สาธุสมพรปากค่ะเรื่องงานจิ๊บน่ะนะ อิอิ
ธาราเป็นผู้ชายค่ะ แต่ออกแนวติสๆ ผมยาวแล้วรวบผม แต่งตัวแบบติสๆ อาร์ทๆ แต่จะแนวไหมนี่ยังคิดอยู่ และตัวเล็กมาก สูง160กว่านิดๆไม่ถึง165 (แต่เจ้าตัวเขียนในประวัติส่วนตัวว่า 165 บ้าง 167 บ้าง ตามแต่จะนึกอยากโกง) คือเตี้ยกว่าผู้หญิงบางคน อย่างในเรื่องก็จิตตาสูงกว่าธารานะคะ เลยคล้ายผู้หญิง ปฐพีมองแวบๆเพราะไม่อยากเห็นภาพบาดตา(คือจิตรินกะคนอื่น)เลยดูผิดไปบ้าง ให้อภัยพระเอกหน่อยเถอะ ถึงจะเข้าใจเองไปไกลเลยก็เถอะ :m20:
จิ๊บเอาต้นแบบธารามาจากน้องคนนั้นคณะวิจิตร(กรี๊ดอ่ะ อยากรู้จักน้องจังเลย :z1:)
ปล.มันมาม่าเหรอค่า......คือจิ๊บว่าไม่นะ .....หรือเพราะว่าแต่งเองเลยไม่รู้สึก เง้ออออ
ตอนที่ 18
ภาพเด็กชายตัวน้อยที่นอนให้น้ำเกลืออยู่บนเตียงทำให้ธาราต้องเบือนหน้าหนีและจิตรินแทบจะหมดเรี่ยวแรง ร่างบางถลาไปหาเด็กชาย น้ำตาที่พยายามอดกลั้นไหลรินออกมายามที่มองเห็นว่าเด็กชายผอมลงจากที่เจอกันครั้งสุดท้ายอย่างเห็นได้ชัด
“หม่าม้า”
เมื่อมีคนมาจับต้องร่างกายตัวเองเอิร์ธก็ลืมตาตื่น พอเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใครเด็กชายก็ร้องเรียกและกอดไว้แน่น เหมือนกลัวว่ามันจะเป็นเพียงแค่ความฝัน กลัวว่าร่างของคนตรงหน้าจะสลายหายไปเมื่อตัวตื่น
“เอิร์ธ หม่าม้าขอโทษ ขอโทษนะลูก”
จิตรินกอดตอบและได้แต่พร่ำว่าขอโทษ ยามเมื่อคิดว่าหลานชายเข้าโรงพยาบาลเพราะตนเองไม่ยอมไปหา เพราะตนเองที่ทิฐิจะหาของมาให้เด็กชายให้ได้เสียก่อน หากยอมตัดเรื่องนั้นมาหาเด็กชายมือเปล่า แม้จะโดนคนอื่นดูถูก แต่แลกกับการที่เด็กชายจะไม่ต้องมานอนให้น้ำเกลือในโรงพยาบาลแบบนี้แล้ว จิตรินก็คิดว่ามันดีกว่ากันมาก
“ผมไม่เป็นไร หม่าหม้าไม่ต้องร้องไห้”
คำปลอบส่งผลตรงกันข้ามกับจิตริน เขายิ่งร้องไห้เมื่อคิดได้ว่านานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้ยินคำพูดแสดงความเข้มแข็งของหลานชาย นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้กอดร่างเล็กๆแบบนี้ ทั้งๆที่มันเพิ่งผ่านไปยังไม่ถึงเดือนแต่สำหรับจิตรินแล้วมันเหมือนกันนานแสนนาน
“หม่าม้าขอโทษ ขอโทษนะครับ”
เอิร์ธส่ายหน้าในอ้อมกอดของหม่าม้าตัวเอง
“หม่าม้าแค่มาช้า เอิร์ธผิดเองที่ไม่เชื่อคำพูดหม่าม้า คิดมากแล้วยังดื้อกับคุณพ่อกับทุกคนด้วย”
จิตรินยิ่งกอดเด็กชายแน่นขึ้นไปอีก ทั้งๆที่คิดว่าตัวเองผิด อาจจะโดนโกรธที่เหมือนไม่รักษาสัญญาที่ให้ไว้ แต่ไม่เลย
“หม่าม้าอย่าไปไหนอีกนะฮับ”
จิตรินพูดอะไรไม่ออก ได้แต่กอดเด็กชายไว้แนบอก จะบอกได้อย่างไรว่าไม่สามารถจะอยู่ด้วยกันเหมือนเมื่อก่อนได้อีกแล้ว เอิร์ธไม่ได้เป็นแค่ลูกชายของ จิตตา พี่สาวของตนเองที่หายไปสามปีอย่างเมื่อก่อน ตอนนี้เด็กชายเป็นถึงลูกชายของ ปฐพี จอมไตร มหาเศรษฐีอันดับต้นๆของประเทศ แล้วจะให้มาจมอยู่กับตนเองอย่างเมื่อก่อนได้อย่างไร
ในขณะ ที่คิดว่าจะพูดอย่างไรให้เด็กชายเข้าใจดี ความอบอุ่นที่คุ้นเคยก็เข้าโอบล้อมทั้งร่างกาย ปฐพีกอดทั้งจิตรินและเอิร์ธไว้ในอ้อมกอดอย่างที่เคยทำ บรรยากาศของครอบครัวที่ได้มาพบหน้ากันอีกครั้งแผ่กระจายไปทั่วห้อง ธาราได้แต่ยืนมองภาพนั้นนิ่งๆ ไม่ได้อยากจะยืนดูเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกินที่ไม่มีใครรับรู้ตัวตนในห้องอย่างนี้หรอก หากแต่ก็ไม่สามารถขยับตัวให้ทั้งสามรู้สึกถึงตัวเองจนเสียบรรยากาศ
แล้วใช่ว่าจะซีเรียสอะไรกับการยืนดูเงียบๆ ทำตัวเป็นอากาศ ก็ธาราบอกแล้วว่าอยากให้เพื่อนมีความสุข แค่ทำตัวเป็นอากาศแค่นี้ธาราทำให้ได้อยู่แล้ว
แต่อะไรๆมันมักจะไม่เป็นไปอย่างที่ธาราคิด....
แกร่ก~~
เสียงประตูห้องที่ถูกเปิดเข้ามาพาเอาบรรยากาศอบอุ่นเมื่อครู่จางหายไปจนเกือบหมด ปฐพีคลายอ้อมกอดออก เหมือนกับจิตรินที่เพียงแค่เกาะกุมมือน้อยๆของหลายชายเอาไว้เท่านั้น
“อ้าว มาแล้วหรือ”
คนที่เข้ามาท่าทางจะเป็นคุณหมอ เพราะชุดกาวที่สวมใส่ ธาราได้แต่บ่นคุณหมอในใจที่เข้ามาขัดจังหวะ ทางคุณหมอเองก็ละสายตาจากสามคนตรงเตียงคนป่วยมามองธาราครู่หนึ่งเหมือนกับสงสัยว่าธารานั้นเป็นใคร
“สวัสดีครับ”
แต่เมื่อจิตรินเอ่ยสวัสดีพร้อมยกมือขึ้นไหว้คุณหมอก็หันไปรับไหว้
“นั่นธาราเพื่อนผมครับ”
ธารายกมือไหว้ตามเพื่อนและคุณหมอก็ยิ้มอย่างใจดีกลับมาให้
“น้าธาร”
เด็กชายคงเพิ่งจะสังเกตเห็นธาราตอนนี้เองจึงเอ่ยเรียกขึ้นมาด้วยความดีใจ
“มาหาเอิร์ธด้วยใช่ไหม น้าธารวาดรูปมาหรือเปล่าฮับ”
ตอนที่อยู่กับจิตรินเอิร์ธไม่ค่อยมีของเล่นและไม่เคยร้องอยากได้ แต่รูปภาพและของเล่นทำมือที่ธาราหมั่นทำมาให้หลายชายเพื่อนดูจะถูกใจเด็กชายเป็นอย่างมาก ทุกครั้งที่ไปหา ธาราก็จะติดมือไปให้ด้วยทุกครั้ง แต่วันนี้ธารามามือเปล่า
“น้าขอโทษนะครับเอิร์ธ พอดีน้ารีบเลยไม่ได้หยิบมา”
ธาราเดินเข้าไปหาเด็กชายใกล้ๆ พูดคำแก้ตัวพร้อมปรายตามองคนที่ทำให้ตัวเองต้องรีบขนาดที่ไม่มีเวลาใส่รองเท้าอย่างไม่ค่อยพอใจ ถึงตอนนี้ตัวเองจะใส่รองเท้าที่อีกฝ่ายหามาให้อยู่ก็เถอะ
“ไม่เป็นไรฮับ แต่วันนี้น้าธารจะอยู่เล่นกับเอิร์ธใช่ไหมฮับ เอิร์ธจะต่อตัวต่อที่น้าธารทำมาคราวที่แล้วให้ดู”
เด็กชายว่าพลางเอื้อมตัวจะหยิบของที่โต๊ะข้างเตียง ซึ่งทำได้ยากเต็มที ผู้เป็นพ่อจึงเดินไปหยิบมาตั้งให้บนเตียง
ของเล่นมากมายที่อาๆและปู่ๆซื้อมาให้ เด็กชายจะเล่นอยู่เพียงครู่แล้วก็หันไปเล่นของเล่นที่นำติดตัวมาด้วยแทนเสียทุกครั้ง ของที่อวดนักอวดหนาว่าน้าธารทำให้ บางอันก็อวดว่าช่วยกันทำกับน้าธารกับหม่าม้า ของที่ดูก็รู้ว่ามีค่าทางจิตใจกับเด็กชาย
“ไหนครับ ให้น้าดูสิ”
ธารานั่งลงข้างเตียงคนป่วยแล้วเริ่มเล่นกับเอิร์ธอย่างที่เคย จิตรินกับปฐพีจึงถอยตัวห่างมาออกเพื่อคุยกับคุณหมอเอที่ยืนมองภาพเด็กชายกับธาราอยู่เงียบๆ
“เอิร์ธจะออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไหร่ครับอาเอ”
ปฐพีถามอย่างไม่สบายใจ ถึงจะอยู่ในห้องพิเศษของโรงพยาบาลในเครือของที่บ้าน แต่ปฐพีไม่อยากให้เด็กชายมีความทรงจำในวัยเด็กเกี่ยวกับการที่ตัวเองต้องมานอนโรงพยาบาลนานๆสักเท่าไหร่
“เท่าที่ดู”
เอเอ่ยปากพร้อมหันไปมองเด็กชายที่ยิ้มจนแก้มยุ้ยเมื่อต่อตัวต่อเสร็จและได้รับคำชมจากธารา
“ก็คงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง นอนอีกสักคืนก็น่าจะกลับบ้านได้”
“แล้วเรื่องจิตแพทย์”
คราวนี้เป็นจิตรินที่เอ่ยถาม
“เรื่องนั้นถึงอย่างไรอาก็แนะนำให้เอิร์ธได้คุยนะ ไม่ได้แปลว่าหลานเป็นบ้า หรือผิดปกติ แต่คุยไว้ให้เขาได้ประเมินว่าเอิร์ธไม่ได้มีปมอะไรที่น่าเป็นห่วง”
จิตรินหน้าเสียไปนิด เพราะความคิดที่ว่ามีแต่คนผิดปกติเท่านั้นที่ต้องพบจิตแพทย์
“เดี๋ยวนี้ใครๆเขาก็ไปคุยกับจิตแพทย์กัน คุณสบายใจเถอะ อาเอก็บอกแล้วว่าไม่เป็นไร อย่าห่วงไปเลย”
ปฐพีพยายามพูดให้จิตรินสบายใจ ร่างสูงกุมมือจิตรินและกระชับไว้แน่นให้จิตรินได้รู้ว่าตนเองจะคอยอยู่ข้างๆไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
จิตรินเองก็กุมมือตอบอีกฝ่าย ด้วยต้องการขอบคุณ และบอกให้รู้ว่าตัวเองก็จะอยู่ข้างๆอีกฝ่ายด้วยเหมือนกัน
“แต่เพื่อนจิตรินนี่น่ารักจังนะ”
อยู่ๆเอก็เอ่ยขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“ท่าทางเอิร์ธจะติดมากซะด้วยสิ”
“ครับ เอิร์ธเขาชอบเล่นกับธารน่ะครับ”
“ธารานี่ใช่............”
“มาแล้วครับ”
ก่อนที่เอจะได้เอ่ยถามอะไรออกไปมากกว่านั้น ก็มีเสียงดังมาจากทางหน้าประตู พร้อมผู้ชายตัวโตๆอีกสามคนที่พากันเข้ามาในห้อง
แล้วคนสุดท้ายที่เดินเข้ามาก็ทำเอาใบหน้าที่เคยมีรอยยิ้มของธาราจางหายไป ใบหน้าเนียนซีดลงอย่างเห็นได้ชัด ริมฝีปากแดงเม้มเข้าหากับราวกับพยายามสะกดกลั้นอะไรไว้ คนเข้ามาใหม่นั้นแม้จะแสดงท่าทางตกใจยามเห็นว่าใครนั่งอยู่ข้างเตียงของหลานตน แต่มันก็กลับมาเป็นอย่างเดิมอย่างรวดเร็วก่อนที่ใครจับปฏิกิริยาได้
แต่ธารานี่สิ ทุกคนมองตามสายตาธาราแล้วก็ต้องหันกลับมามองใบหน้าซีดๆนั้นอย่างไม่เข้าใจ
ธารา กับ ปฐวี ........ เกิดอะไรขึ้นระหว่างทั้งสองคน
ธาราเงียบไปอย่างเห็นได้ชัด จิตรินไม่สบายใจเลยที่เห็นเพื่อนเอาแต่นั่งเงียบๆ แทบจะไม่ขยับตัวเลยด้วยซ้ำ อยากจะเข้าไปถามว่าเป็นอะไร ไม่สบายตรงไหน แต่ก็ทำไม่ได้เพราะปฐพีคอยดึงไว้ทุกครั้งที่จิตรินทำท่าจะลุกขึ้น
“คุณผมจะไปคุยกับเพื่อน”
ในที่สุดก็ทนไม่ได้ต้องร้องขอให้อีกฝ่ายยอมปล่อยตนเอง แต่ปฐพีกลับมองหน้าจิตรินแล้วดึงให้นั่งลงตามเดิมเงียบๆ
“ตริน เรากลับก่อนนะ”
ตอนที่กำลังรบกันเงียบๆกับปฐพี ธาราก็เป็นฝ่ายลุกขึ้นมาหาเองเสียแล้ว จิตรินพยักหน้าตอบรับแม้ใจจริงจะยังไม่อยากให้เพื่อนกลับ แต่สีหน้าและท่าทางอึดอัดใจของเพื่อนก็ทำให้ต้องหยุดปากที่จะเรียกรั้งเพื่อนเอาไว้
“น้าธารจะไปไหนฮับ”
ยังไม่ทันได้เดินออกจากห้อง เอิร์ธที่ธาราเข้าใจว่ากำลังเล่นกับอาๆก็เอ่ยถามขึ้นมาเสียงดัง ทุกสายตาจึงพุ่งตรงมาทางธาราที่ยืนอยู่หน้าประตู
ธาราถอนหายใจเบาๆ ทั้งที่ตั้งใจจะกลับไปเงียบๆ แต่เมื่อโดนเอ่ยทักก็จำใจต้องเดินกลับไปข้างเตียงเด็กชาย ยิ้มหวานพลางให้คำตอบ
“น้าจะกลับบ้านแล้วครับ พรุ่งนี้น้าต้องทำงาน”
กำลังจะหันไปลาคนอื่นๆ เด็กชายก็คว้าหมับเข้าที่ข้อมืออย่างรวดเร็ว
“น้าธารอย่าเพิ่งไปซิฮับ อยู่กับเอิร์ธก่อน”
ดวงตาและน้ำเสียงที่สั่นระริกทำให้ธาราเอ่ยคำปฏิเสธไม่ออก ไม่มีใครเอ่ยท้วงเด็กชายสักคนแม้แต่จิตริน เพราะเข้าใจจิตใจของเด็กชายดีว่ากำลังอยู่ในช่วงอ่อนไหว แม้จะมีผู้คนร่ายล้อมและรู้ว่าทุกคนต่างก็รักตนเอง แต่ความกลัวด้วยรู้สึกว่ากำลังจะถูกทิ้งนั้นมันก็ห้ามไม่ได้
“อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิครับ น้ายังไม่กลับก็ได้”
พอได้คำตอบตรงใจก็ยิ้มออกมาเต็มสองแก้ม เหมือนกับเด็กชายที่น้ำตาคลออยู่เมื่อครู่นี้เป็นเพียงเรื่องโกหก...
ธาราได้กลับบ้านจริงๆก็เมื่อเอิร์ธหลับไปแล้ว ส่วนจิตรินนั้นบอกกับเพื่อนว่าจะอยู่เฝ้าหลานและฝากธาราช่วยลางานให้ด้วยสักสองวัน ธารามองเพื่อนที มองปฐพีที แล้วก็ได้แต่นึกในใจว่าคงได้ลาออกมากกว่าจะได้ลาสองวันแน่ๆ
..........................
TBC
-
น้องเอิร์ธ ป่วยจริง รึว่าเจ้าเล่ห์แต่เด็กเนี่ย
ตงิดๆ ตั้งแต่ตอนที่แล้วแล้วอ่ะ
ที่ธาราคิดว่าหน้าปฐพีเหมือนอีกคน
มีซัมติงกับปฐวีแหงๆ เรื่องนี้ต้องขยายยยยยย
-
อ่อยยยยย
สงสาร ,, ทั้งคู่เลย
จิตริน คงแบบ เสียใจมากอ่ะ
หลานเข้าโรงบาลอ่ะ
โฮวๆๆๆ
-
ตกลงปฐพีรู้แล้วใช่มั้ยว่าธาราเป็นผู้ชาย 5555
-
อ่ะจริงๆด้วยปฐวีกับธาราอีกคู่ อยากรู้เป็นไงมาไงค่ะ
ส่วนตรินคงไม่รอดมือพีแล้วล่ะ จับไม่ปล่อยขนาดนั้น :impress2:
-
อุ๊ยๆๆ...แฮฟซัมติงรองแหงมๆคู่นี้
-
อ๊ะๆ งานนี้มีเรื่องแฝงแหะ น้าธารมีอะไรในใจน๊า งานนี้น้องเอิร์ธเป็นกามเทพให้ 2 คู่เลยท่าจะดี ส่วนนายพีเมื่อไหร่จะหายโง่ห๊าาาาาาาาา :z6:
-
ปฐวี กะธารา มีซัมทิงรองค์แน่ๆๆๆ...แต่คุณปฐพีจะปล่อยหม่าม้าไปทำงานหนักอีกปะเนี้ย
-
อะไรกันล่ะเนี่ย :angry2:
-
อ๊ากกก เรื่องนี้จะมี 2 คู่หรือคะคุณ JUBJIB เย้ :mc4:
เห็นด้วยกับธาราว่าได้ลาออกมากกว่าลางานแน่ๆ :laugh:
-
ธารกะมีซัมติ่งอะไรกานนนนนนนน
แอบอยากจะรู้เบาๆๆแล้วแต่ขอคู่เอกก่อนน้าคุณ 5555+++
ยังไม่ชัดเจนสะทีเมื่อไหร่พีจะพูดสะทีอ่า :z3:
-
ลุ้นคู่ธารนะเนี้ย 555+ มีอะไร อยากรู้
ปล. ให้สมหวังเรื่องงานนะจ๊ะ
-
โอ๊ยยยย ,, อยากอ่าน ต่อ อิอิ ..
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
ปฐวีกับธารเกิดอะไรขึ้นนะ
คุณพีกล้าๆหน่อยสิ พูดบ้างถามบ้างไม่มีใครเค้าว่าหรอกนะ
น้องเอิร์ธเป็นกาวใจหน่อยเร็วทั้งหม่าม้ากับพ่อพี
กับน้าธารกับปฐวี
-
รอดูปฏิกิริยาของคู่รอง น้องเอิร์ธเป็นคนชักนำสิ่งต่างๆให้ดีขึ้นอย่างแนบเนียนจริงๆ :o8:
-
ว้าวๆๆๆ เริ่มไปได้สวยล่ะ
-
อยากกินขนมหวานๆ ไม่เอามาม่านะ คนแต่ง
:serius2:
-
อร้ายยยย
พี่จิ๊บ หนูอยากอ่านอีก
เกิดคู่ใหม่ อิอิ ธารากะปฐวี
อ่อย เค้าอยากรู้จักเลยยยย
เกิดไรขึ้น :man1:
-
สงสารน้องเอิร์ธ รีบๆออกจากโรงพยาบาลนะ
-
....ได้อ่านหลายตอนอยู่ สองคนนี้เข้าข่าย คิดเอง เออเอง คิดแทนคนอื่น
....เอริธ ถึงกับเข้าโรงพยาบาลนี่แสดงว่าผูกพันธ์กับหม่าม้า มากๆๆ
....ธารา กับ ปฐวี มีอะไรกันนี่ ไม่ตกหลุม หรือ แอบรัก กันตอนไหนหว่า :L2:
-
ธารกับปฐวี คู่นี้มาทำให้ความอยากอ่านเพิ่มอีกแล้ว
ดีใจที่น้องเอิร์ธดีขึ้นจนจะกลับบ้านได้แล้ว
:กอด1: :L2: :pig4:
-
กลายเป็นว่าตอนนี้อยากรู้เบื้องลึกของอีกคู่แล้วสิ
ค้างงงง
-
คอมเจ๊งเพิ่งใช้ได้ดีใจจัง ไม่ได้เข้าเล้ามาหลายวันเลย คิดถึง
เรื่องนี้น่ารักมากกกก ชอบจิตรินกับน้องเอิธ์ทน่ารัก
-
มันต้องมีอะไรแน่ๆเลย หุหุ แต่เปลี่ยนจากลาสองวันเป็นลาออกเลยก็ดีสิ 555+
-
ดีใจกับน้องเอิร์ทที่จะได้อยู่พร้อมหน้าครอบครัว หวังว่าพ่อกับหม่าม้า คงไม่มาม่าให้เด็กเสียใจนะ
-
:L1:
-
:really2: :really2: :really2: :really2: :really2: :really2:
-
:laugh:
ปฐวีเคยมีซัมทิ้งอะไรกะธาราน๊า
-
สงสารน้องเอิร์ธ T^T
อยากให้ความคิดของธาราเป็นจริงๆเร็วๆ
ลากออกเลยตริน มาอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาทั้งครอบครัวดีกว่า
ฮ่าๆๆๆ
+1 ให้จ้า ชอบจอมไตรมากกก รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
ได้มาอ่านแล้วรวดเดียวเลย
-
>,,,,,,,,,,,,,,< คู่ใหม่ๆ,,,,, แต่ก็ยังเชียร์คู่เก่า และคิดถึงไม้กับกลอนจังเลยน้อ
-
น้องเอิร์ธป่วยได้น่าเอ็นดูอ่ะ ^^
แก้คำผิดค่ะ
เพราะชุดกาวที่สวมใส่ ---- กาวน์
แม้จะมีผู้คนร่ายล้อม ---- ราย
รอตอนต่อไป ^^
-
หม่าม๊าจ๋า อย่าไปไหนไกลจากลูก (และพ่อ) เลยน๊า :L2:
-
อิอิ ขนมรอบดึกพร้อม น้ำแดง เสื่อ ฟูก....
รอตอนต่อไปจ๊ะคริคริ
-
อีกซักตอนก้อดีนะ อิอิ ชอบมาก ๆ :impress2:
-
น้องเอิร์ทต้องเป็นพ่อสื่อให้น้าธารด้วยน๊าาาา
-
บ้านนี้ก็เหลือเกิน ชอบทำร้ายจิตใจคนอื่นอยู่เรื่อยเลย
-
18ตอนรวด
สงสารตรินจัง
-
เฮ้ออออ พูดไม่ออก
-
ตอนต่อไปขอหวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน..หน่อยน๊ะจ๊ะ :-[
-
โว้ววว วีกะธาร เค้ามีซัมธิงกัน อุ๊ยๆ คู่นั้นค่อยลุ้น
ลุ้นตรินกะพีก่อนน้า อยากให้หวานๆๆๆๆๆๆๆๆกันมากๆเลย :o8:
-
ปฐวี กับ ธารา
ซัมติงกันชัวร์
คนเขียนไมทำงิอ่ะคับ
มันปาบนะ ทำให้ผมโลภอยากอ่านอีกคู่ละ
555+
-
ไปข้างนอกมาค่ะ แหะๆ
เรื่องของธารา ไม่มีในเรื่องนี้นะคะ คือแบบว่าเขียนไปแล้วจะเปลี่ยนตัวเองได้ง่ายๆ :jul3:
ตอนที่19
“ผมอยากให้คุณมาอยู่ด้วยกัน”
ปฐพีเอ่ยขึ้นในบ่ายของวัน ในขณะที่เด็กชายกำลังนอนหลับ
จิตรินอยู่กับเอิร์ธตลอดเวลาที่เด็กชายเข้าโรงพยาบาล อาการของเอิร์ธดีขึ้นมากและพร้อมจะกลับบ้านได้แล้ว หากแต่ปัญหามันอยู่ที่การกลับบ้านของเด็กชายนี่แหละ
ตอนนี้เอิร์ธเข้าใจว่าจิตรินจะไปอยู่กับตนเหมือนเมื่อก่อน จิตแพทย์ที่มาคุยกับเด็กชายแนะว่าจิตรินไม่ควรหายไปอีก หากต้องห่างจริงๆก็ควรค่อยเป็นค่อยไป ไม่ใช่หายไปปุ๊บปั๊บ เด็กชายไม่มีทางที่จะรับไหว แล้วก็จะกลับมาซึมเศร้าอีก
และนี่คงเป็นเหตุผลให้ปฐพีเอ่ยชวนตนเองไปอยู่ด้วยในความคิดของจิตริน
“ผมจะหมั่นมาหาเอิร์ธครับ จะไม่หายไปอีก”
แม้ไม่ได้พูดออกมาว่าจะไม่ไปอยู่ด้วยตามคำชวน แต่ฟังดูก็รู้ว่ามันคือการปฏิเสธ
ปฐพีถอนหายใจ เพราะความช้าของตัวเอง ทั้งๆที่ควรจะกล่าวชวนตั้งแต่ตอนที่ยังอยู่ภูเก็ต ทั้งๆที่ควรจะพูดความรู้สึกของตัวเองออกไปทั้งหมด แต่ก็ยังเอาแต่เก็บไว้ เพราะเข้าใจผิดเรื่องธารา
ปฐพีให้คนไปสืบเรื่องธารามา แล้วก็เข้าใจแล้วว่าทั้งสองคนเป็นเพื่อนกันเท่านั้น และธาราไม่ใช่ผู้หญิงอย่างที่ตัวเองเคยเข้าใจ เพราะฉะนั้นถึงทั้งคู่จะไม่ได้เป็นแค่เพื่อนกัน ปฐพีก็ไม่คิดจะยอมแพ้อีก หากอีกฝ่ายเป็นผู้ชายเหมือนตัวเองก็ไม่จำเป็นต้องยอมแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม
“แต่ผมอยากให้คุณมาอยู่ด้วยกัน”
จิตรินมองหน้าคนที่เดินมาลงนั่งข้างๆตัวเองด้วยความไม่เข้าใจ มือหนาเอื้อมมาเกาะกุมมือของจิตรินไว้
“ผมอยากให้คุณมาอยู่ใกล้ๆ อยากนั่งกินข้าวพร้อมกันสามคน อยากนั่งทำงานไปแล้วเงยหน้าขึ้นมาเห็นคุณ อยากนอนหลับไปพร้อมๆกับคุณ และก็อยากตื่นขึ้นมาแล้วสามารถเห็นคุณได้ทุกๆวัน”
พูดไปก็เล่นมือจิตรินไป ตอนที่พูดปฐพีไม่ได้มองหน้าของจิตรินซักนิดแต่จิตรินก็รู้ว่าที่อีกฝ่ายไม่มองไม่ใข่ว่าโกหกหรือไม่จริงใจในสิ่งที่ตัวเองพูดออกมา แต่ร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆตนนั้นกำลังเขินต่างหาก
“ผมอยากพูดตั้งแต่อยู่ที่ภูเก็ต แต่ก็ไม่กล้าพูดสักที ผมอยากให้คุณมาอยู่ด้วยกันจริงๆ ไม่ใช่เพราะแค่เอิร์ธที่ต้องการคุณ ผมเองก็ต้องการคุณด้วย”
ปฐพีพูดคำหลังแล้วเงยหน้าขึ้นสบตา จิตรินที่มองลึกลงไปในดวงตาคู่นั้นต้องเสหลบไป ใบหน้าขาวเนียนขึ้นสีเป็นสีชมพู น่าจับต้องจนปฐพีอดไม่ได้ ละมือจากมืออีกฝ่ายแล้วลูบไล้ไปตามแก้มใสๆนั้น นิ่มมือ น่าสัมผัส และลิ้มลอง ... ใบหน้าคมโน้มสูดกลิ่มหอมๆจากแก้มใสทันที
“คุณ”
อยากลุกหนี แต่เหมือนปฐพีจะรู้ทัน ร่างสูงจึงรวบร่างจิตรินมากอดไว้แน่น กดจมูกลงไปที่แก้มอีกข้าง ก่อนจะประทับริมฝีปากลงไปยังกลีบปากบางที่ตั้งใจจะเอ่ยห้ามให้ปฐพีหยุด ความหวานที่เคยได้ลิ้มลองนั้นมันไม่เคยเพียงพอ ปฐพีถอนจูบออกมาเสี้ยวอึดใจก่อนจะเปลี่ยนองศาแล้วประทับลงไปอีกครั้ง ให้ลึกซึ้งกว่าครั้งก่อนหน้า
มือบางที่เคยตั้งใจจะดันอีกฝ่ายให้ออกห่างกลับค้างไว้เพียงแค่จับยึด ร่างกายโอนอ่อนตามโดยที่สมองไม่ต้องสั่งการด้วยซ้ำ รสหวานจากจูบที่ปฐพีมอบมาทำให้สติพล่าเลือนราวกับกำลังมึนเมา ไม่รู้เมื่อไหร่ที่หลังตัวเองแนบลงไปกับโซฟาตัวสวย ... ตอนนี้เองที่จิตรินรู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังอยู่ที่ไหน
“ผมต้องการคุณ ในทุกๆความหมาย คุณเข้าใจใช่ไหม”
ปฐพีถอนจูบออกมาแล้วกระซิบชิดริมฝีปากสวย ไม่ได้อยากจะหยุดไว้เพียงเท่านี้ แต่ไม่ใช่แค่จิตรินหรอกที่รู้สึกตัวเรื่องสถานที่ ... ในห้องของโรงพยาบาลที่มีลูกชายตัวเองนอนป่วยอยู่ ... ปฐพีเองก็รู้ว่ามันไม่ใช่ที่ๆจะทำเรื่องอย่างนั้น
แต่ถ้านิดหน่อยคงไม่เป็นไร เพราะคิดแบบนี้ปฐพีจึงรวบเอาร่างที่ยังหอบหายใจมากอดไว้
“ผมอยากให้คุณอยู่ด้วยกันจริงๆ อยู่ด้วยกันไปตลอด ค่อยๆดูเอิร์ธเติบโตไปด้วยกัน ...คุณไปอยู่ด้วยกันได้ไหม”
จิตรินซึมซับเอาความอุ่นจากอ้อมกอดนี้ หลับตาแล้วนึกหาเหตุผลที่ตัวเองต้องปฏิเสธ มันมีอยู่มากมายเต็มไปหมด แต่เสียงในหัวใจกลับตะโกนร้องว่าอย่าปฏิเสธ และจิตรินก็คิดว่าควรจะทำอย่างที่ใจตัวเองเรียกร้องดูสักที
“ครับ ผมจะไปอยู่กับคุณ”
แม้จะพูดเบาๆ แต่อ้อมกอดที่กระชับแน่นขึ้นทำให้จิตรินรู้ว่าปฐพีได้ยิน
ข้อมือบางยกขึ้นกอดตอบอีกฝ่ายอย่างที่ไม่เคยทำ และมันก็เรียกร้อยยิ้มจากปฐพีได้มากโข
“ทำตัวน่ารักแบบนี้จะลืมๆเรื่องสถานที่ไปดีไหมนะ”
ปฐพีเปรยเบาๆให้จิตรินได้หัวเราะเขินๆ
ทั้งสองคนกอดกันอยู่อย่างนั้นเลยไม่ได้มองเห็นเลยว่าดวงตากลมโตของเด็กชายกำลังมองภาพหม่าม้ากับคุณพ่อด้วยรอยยิ้ม
อย่าได้ถามว่าน้องเอิร์ธตื่นขึ้นเมื่อไหร่ หรือเห็นมาตั้งแต่ตอนไหน เพราะคงไม่มีคำตอบให้...ก็เด็กชายน่ะไม่ได้หลับมาตั้งแต่แรกแล้วนิ่นา ได้ยินและเห็นมาตั้งแต่แรกแล้วล่ะ
“ไม่เสียแรงที่ลงทุนยอมเจ็บตัว”
นึกในใจพลางมองสายน้ำเกลือที่ต่อเข้ากับแขนตัวเองแล้วก็อมยิ้ม
เอาล่ะถ้าพวกคุณไม่เข้าใจ เอิร์ธจะบอกให้ก็ได้ว่า จอมไตรเข้มแข็งทั้งร่างกายและจิตใจ มันถ่ายทอดมาทางพันธุกรรม ที่เอิร์ธต้องเข้าโรงพยาบาลแบบนี้ก็ดูผิดปกติจนน่าเป็นห่วงจริงๆ ....แต่หากแกล้งทำมันก็เป็นอีกเรื่อง...ใช่ไหมฮับ
..........................
ที่หน้าห้อง ชายคนหนึ่งมองเอกสารในมืออย่างชั่งใจ มองลอดเข้าไปในห้องอีกครั้งก่อนจะตัดสินใจยกโทรศัพท์ขึ้นมา
“คุณจิตตาผมเจอน้องชายและลูกชายคุณแล้วนะครับ กลับไปแล้วจะแจ้งรายละเอียดให้ฟังครับ”
......................................
TBC
-
จิตตาจะกลับมาทำม้ายยยย
-
เอาแล้วไง ปมปัญหาสุดท้าย ยัยจิตตามาแว้ววววว
อุตส่าห์อมยิ้มเรื่องพ่อพีกับหม่าม้าตรินไปกับน้องเอิร์ธ ทำไมยัยนี่มาไวจังว้า?? :3125:
-
เออ ให้มันได้อย่างนี้สิ นังจิตตา
-
จิตตา!!!
ไม่อยากกินมาม่านะ ไม่อาววววววววว!!!~
:serius2:
-
เบื่อผู้หญิงที่ชื่อจิตตาจริงๆเลย
ไม่รู้โผล่มาคราวนี้จะมาดีหรือมาร้าย
แต่ที่แน่ๆน้องเอิร์ธเจ้าเล่ห์มากกกกก
แล้วก็ดีใจที่พียอมพูดออกมาสักที
ดีใจที่ตรินจะไปอยู่กับพีและน้องเอิร์ธ
:กอด1: :L2: :pig4:
-
อะไรๆกำลังไปได้ดี เราก็กำลังซึ้งๆ พอมีชื่อยัยจิตตาเข้ามา ทำเอาอารมณ์เสียเลย :angry2:
+1 ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้า :กอด1:
-
นั้นไง พอเขารักกัน
....ก็กลับมา
ไม่ยอมให้เข้ามานะพี่จิ๊บ
จะช่วยตรินไล่จิตตาไปด้วยคน
-
น้องเอิร์ธมันน่ารักน่าฟัดจริงๆเลยเนอะ เจ้าตัวแสบ คึคึ
-
เฮ้อ :เฮ้อ: เครียดโผล่มาแล้วเสี้ยนหนามระหว่างพีกับตริน
คราวนี้บ่งออกมาจากเนื้อเลย จะได้ไม่เจ็บอีก เบื่อยัยคนนี้จริงๆ
คนกำลังเข้าใจกันเจ๊ก็โผล่มา แล้วไงถึงให้มีนักสืบมาตามได้
ได้ดีมีผัวรวยแล้วป่ะ ดีถ้าเป็นอย่างงั้น ไปๆชิ้ววววว
ปล.น้องเอิร์ทร้ายอ่ะ แต่เหมาะแล้วที่เป็นจอมไตร :laugh:
-
ว่าแล้วความสุขมันมาพร้อมความทุกข์นั่นแหละ :z3:
-
พึ่งลงเอยได้ด้วยดี มีมารมาอีกแล้วสิ
จิตตรากลับมาทำไม เหรอเพราะรู้แล้วว่าคุณพีคือใคร
เลยจะกลับมาถวงสิทธิ์ หวังรวย
คนที่หน้าห้องเป็นนักสืบใช่ไหม
คุณพีรีบบอกให้เคลียว่ารักตรินที่เป็นตริน ไม่ใช้เพราะว่าเหมือนจิตตรา
น้องเอิร์ธ ฉลาดเจ้าเลห์มาก ดีแล้วจะได้เป็นกามเทพ
-
ไอ(อิ)นางจิตตา!!
เอ็งจะมาทำไมฟร้ะ!!!
-
งานงอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :serius2:
-
น้องเอิร์ธแอบร้ายนะเนี่ย
แต่จิตตา ชีกลับมาทำไม
จะมาทวงลูกชายคืนเรอะ แย่นะ
-
ถ้ามีคนโผล่มาเอาเเจกันทุบหัวไอ้นักสืบนั้นคงดีื :angry2:
หวังว่าไอ้พระเอกมันจะไม่กลับไปตอเเยกับเจ๊นางร้ายล่ะ ยิ่งฉลาดๆ อยู่ด้วย :เฮ้อ:
-
จิตตาหล่อนจะกลับมาทำไม
-
ยังไม่ทันหวานงานกำลังจะงอกอีกแล้ว
-
น้องเอิร์ธแผนสูงนะเนี่ย 555+ ดูเหมือนจะราบรื่น แต่ก้างชิ้นมโหฬารก็มาอีกแล้ว จะกลับมาให้เสียเรื่องทำม้ายยยยย ให้เค้าอยู่ด้วย 3 คนอะดีแล้ว ฮึ่ย!!
-
โอ้ววววววววววววววว โนววววววววววววววววววว หล่อนยังกล้ากลับมาอีกหรอ!!!!!!!!!
-
:angry2:
หวานยังไม่ได้เต็มตอน มาม่ามาอีกแร้ววววววว
นังจิตตาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ว่าแล้วเชียวว่าจะต้องไม่ได้มีความสุขกันง่ายๆอย่างแน่นอน จิตตาคิดอยากจะรบกับจอมไตรก็เอาเลย ถ้าอยากจะสูญสิ้นทุกอย่างอ่ะนะ o18
-
คิดในแง่ดี (ที่ไม่น่าใช่) จิตตราตามหาน้องและลูกเพื่อต้องการรับไปอยู่ด้วยหลังจากหนีหายไปนานเพื่อไปหาทางตั้งตัว
แต่ ในความคิดคนอ่านหลังจากที่อ่านมาทั้งหมด...เจ้จะกลับมาทำมายยยยย ปล่อยน้องให้มีความสุขไปเหอะ
-
จิตตากลับมา ได้เห็นจิตรินร้องไห้เป็นโอ่งแหงๆ :sad4:
ขอบคุณคุณ JUBJIB มากคร้าบบบ ขอให้ได้งานที่ถูกใจไวๆ นะคะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
กลับมาทำไมมมมม
-
แบบนี้สิ ถึงสมเป็นน้องเอิร์ธ หวังว่าอนาคต ถ้าจะมีเรื่องของน้องเอิร์ธ ขอให้หนูคงความฉลาดไว้แบบนี้ต่อไปนะลูก 55+
ว่าแต่จิตตา จะกลับมาทำอะไรน้องตริน!!!
-
+1 ตริน ที่น่ารัก :กอด1: แต่ กระโดด :z6:นังจิตตา :z2:ที่กำลังจะมา
ปล. อินจัด :z2:
-
แกจะมาทำไมกัน :angry2:
คุณพ่อกับหม่าม้าอย่าทิ้งกันไปไหนนะ
-
กลับมาทำไมเนี่ยจิตตา ท่าทางปัญหาจะตามมาอีกเยอะ
-
ยัยจิตรไม่ปกติ อุปสรรคความรักปรากฎตัวแล้วววววววววววว o22
-
อย่าให้จิตตาโผล่มา
ส่งนักฆ่าไปยิงมานนนนน
อย่ามาขัดขวางความสุข(ของคนอ่าน)นะยะ
:m31: :m31:
จับพี่สาวตัวดีไป :beat: :beat:
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ทำไมความสุขของคนเรามันช่างสั้นนัก :sad5:
...ให้ครอบครัวสุขสันต์เขามีสันติสุขอีกสักตอนสองตอนไม่ได้หรือฮะคุณจิ๊บ!?! :impress:
ว่าแต่ความเจ้าเล่ห์ของน้องเอิร์ธเนี่ย... เลือดจอมไตรล้วน ๆ หรือว่าเลือดยัยจิตตาอ่ะ :o9:
-
คุณจิตตา She มาทำไร
สงสัยมาเป็นตัวประกอบ555
แต่ก็ยังอยากอ่านธารากับปฐวี
Wantอย่างสุดซึ้งคับ
-
ยังไม่ทันที่ตรินจะได้ลิ้มรสความสุข นังมารร้ายก็ปรากฏตัวขึ้นซะล่ะ
-
...จอมไตร ตัวน้อย เจ้าเล่ห์ ไม่แพ้จอมไตรตัวโต เลย
...มารความรักกำลังมาเยือนใช่ไหมนี่ แต่พี คงรับมือได้ :L2:
-
เอายัยจิตตาไปไกลๆที่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มันมาทำไมมมมมมมมมมม
ครอบครัวกำลังสุขสันต์กันแล้วนะT^T
-
พี่ค่ะถ้าจะสั่งจองไตร (ปฐพี) ต้องทำอย่างไรค่ะ
คือว่าต้องการมากๆนะค่ะ^^
-
อย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะจิตตา ไม่ว่าเรื่องอะไร
จอมไตรไม่ยอมแน่ๆ ค่ะ
-
กลับมาทำม้ายยย เค้าลืมเธอไปหมดแล้วววว กรี๊ดดดด
-
ไปอยู่บ้านด้วยกันแล้ว
เหอะๆ,,
แต่ว่า ไอ้ ๒ บรรทัดสุดท้ายนี่มันยังไง
เหมือนจะฮาร์ดคอร์ไปหน่อยนะ !!
-
จิตตาจะโผล่แล้ว มีตังค์จ้างนักสืบด้วย หุหุ
-
วันนี้ธุรกิจรัดตัวจริงๆค่ะ ขาลากหมดแล้ว :เฮ้อ:
จองหนังสือดูหน้าแรกเลยนะคะ
ขอบคุณทุกท่านค่ะที่ให้กำลังใจในการหางาน หุหุหุ ยังคงไม่มีงานทำต่อไป
มึนๆ เบลอ เมื่อบ่ายอัพตอน 19 ก็ลืมเปลี่ยนวัน หุหุ
ตอนที่ 20
วันที่เอิร์ธออกจากโรงพยาบาลเป็นวันแรกที่จิตรินต้องย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านจอมไตร จิตรินเพิ่งสังเกตเห็นว่านอกจากบ้านหลังใหญ่ที่ตนเคยมาครั้งหนึ่งแล้วนั้น ในรั้วบ้านที่กินพื้นที่หลายสิบไร่ ยังมีบ้านขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่แยกออกไปอีกหลายหลัง
“บ้านอาๆน่ะ ส่วนที่เห็นเป็นแถวข้างหลังนั่นเป็นบ้านพักคนงาน”
ปฐพีที่มองตามสายตาจิตรินไปเอ่ยอธิบาย และเพราะภาพที่เห็นทำให้จิตรินหน้าเจือนลงไป
ถึงปฐพีจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่จิตรินก็อดกังวลไม่ได้ มันไม่ใช่แค่เรื่องที่ตัวเองเป็นผู้ชาย แต่ยังเรื่องความแตกต่างของฐานะที่มากจนเห็นได้ชัดนี้อีก
จิตรินยังจำห้องพักของตนที่ภูเก็ตได้ ห้องเล็กๆที่แค่ลุกขึ้นเดินไปเดินมาก็แทบจะชนกัน คงเล็กกว่าบ้านพักคนงานของบ้านจอมไตรเสียด้วยซ้ำ นึกแล้วก็อยากด่าตัวเองนักที่กล้าชวนให้ปฐพีไปอยู่ด้วยกัน ช่างไม่ได้รู้ถึงความเหมาะสมกับฐานะอีกฝ่ายเลยจริงๆ
ตอนนี้แม้ปฐพีจะบอกว่าอยากอยู่ด้วยกันและแสดงออกว่าจิตรินมีความสำคัญ จิตรินไม่ใช่คนที่เชื่อคำพูดของใครง่ายๆ แต่ตัดสินทุกอย่างจากการกระทำมากกว่า เพราะฉะนั้นแม้ไม่ได้พูดจิตรินก็รู้ว่าอีกฝ่ายรัก ... แต่มันก็อดคิดไม่ได้ว่า ที่ปฐพีนึกรักตน เป็นเพราะหน้าตาที่เหมือนพี่สาวนี้หรือเปล่า
“หม่าม้าๆ ไปดูห้องกันฮับ”
เมื่อรถจอดเด็กชายก็รีบดึงจิตรินให้เข้าไปในบ้านอย่างตื่นเต้น เอิร์ธอยากโชว์ห้องใหม่เร็วๆจิตรินก็รู้และอยากจะเดินตามหลานไปอยู่หรอก แต่ก็อดพะว้าพะวังถึงกระเป๋าเสื้อผ้าและข้าวของที่ตนนำมาไม่ได้
“เดี๋ยวผมจัดการให้เอง คุณไปดูห้องกับลูกเถอะ”
ปฐพีบอกพร้อมกับดันไหล่บางๆให้เดินตามลูกชายไป
“ขอบคุณครับ”
จิตรินหันมายิ้มให้พร้อมคำขอบคุณ ก่อนจะเดินตามแรงลากจูงของเด็กชายขึ้นไปทางชั้นสองของบ้าน
“ห้องกว๊างกว้างเนาะหม่าม้า”
เอิร์ธดึงจิตรินเข้ามาในห้องพลางจูงไปนั่งยังโซฟาที่มุมห้อง ให้จิตรินยิ่งคิดหนัก แค่ห้องเด็กชายห้องเดียวก็กว้างกว่าห้องที่เคยอยู่มากแล้ว ข้าวของเครื่องใช้ในห้องก็มากกว่าบ้านทั้งบ้านของเอิร์ธกับจิตรินที่ภูเก็ตเสียอีก เด็กชายปีนขึ้นเตียงไปกระโดดบนนั้นให้จิตรินดูพร้อมเสียงหัวเราะ
จิตรินมองภาพนั้นด้วยรอยยิ้ม แม้จะไม่เต็มที่แต่เขาก็ดีใจที่เอิร์ธกลับมายิ้มได้ คงเพราะบ้านหลังนี้ ห้องๆนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่คงทำให้เด็กชายมีความสุขได้ไม่อยาก
“อย่าคิดว่าลูกดีใจเพราะได้กลับมาที่นี่ เอิร์ธดีใจที่ที่นี่มีคุณอยู่ด้วยต่างหาก”
เหมือนจะรู้ทันความคิด ปฐพีที่เดินเข้ามาโดยที่จิตรินไม่จะทันรู้ตัวก็เอ่ยขึ้นเบาๆ ลำแขนแกร่งโอบรอบตัวร่างบางเอาไว้ด้วยความรักและทะนุถนอม เขาเห็นจิตรินนั่งนิ่งทำหน้าเจือนมาตั้งแต่รั้วบ้านแล้ว เพราะมองดูอยู่ตลอดเวลา เมื่ออีกฝ่ายผิดปกติไปจึงสังเกตเห็นได้ไม่ยาก แล้วหน้าหวานๆก็ยิ่งเจือนลงไปอีกยามเขาเอ่ยอธิบายถึงสิ่งปลูกสร้างภายในรั้วบ้าน ไม่ต้องเดาเขาก็รู้ว่าจิตรินกำลังคิดอะไร
“วันนี้หม่าม้านอนกับเอิร์ธนะฮับ”
เด็กชายกระแซะตัวเข้าออดอ้อนหม่าม้าอย่างที่เคยทำ จิตรินส่งยิ้มหวานแกมเอ็นดูให้อย่างเคยและกำลังจะตอบตกลง หากคุณพ่อก็ยังไวกว่า
“ไม่ได้ครับ”
ทั้งลูกชายและหม่าม้าต่างหันไปมองหน้าคุณพ่อด้วยสายตาไม่เข้าใจ
“เอิร์ธสัญญาแล้วไงครับว่ามาอยู่ที่นี่แล้วจะนอนคนเดียว”
ปฐพีพูดจาอ้างเหตุผลและคำสัญญาให้เด็กชายขมวดคิ้วนิดๆเพราะโดนขัดใจ
“วันนี้วันเดียวไม่ได้เหรอฮับ เอิร์ธคิดถึงหม่าม้า อยากนอนกอด”
คำพูดพร้อมน้ำตาคลอหน่วยทำเอาจิตรินใจอ่อนไปกว่าครึ่ง จึงหันไปมองปฐพีอย่างขอร้องด้วยอีกคน ปฐพีมองทั้งสองคนแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ อันที่จริงเหตุผลที่อ้างไปก็ส่วนหนึ่ง แต่ที่สำคัญคือ ปฐพีเองก็อยากนอนกอดจิตรินด้วยเหมือนกัน แล้วเรื่องอะไรจะปล่อยให้หม่าม้ามานอนกอดกับลูกชายสองคนเล่า...
...........................
“ผมว่ามันแปลกๆนะครับ”
จิตรินเอ่ยขึ้นอย่างคัดค้านเมื่อยามค่ำคืนมาถึง พ่อกับลูกชายที่เพิ่งตกลงกันได้ไม่นานก็ล้มตัวลงนอนคนละข้างแล้วมีจิตรินอยู่ตรงกลางตามที่ตกลงกันไว้ ... หมายถึง เขาตกลงกันเองสองคน โดยที่ทั้งคู่ไม่ได้ถามความเห็นของจิตรินเลยสักนิด ช่างสมกับที่เป็นพ่อลูกกัน นิสัยเหมือนกันราวกับแกะแบบนี้ คงไม่ผิดตัวแน่ๆ
จิตรินนึกหน่ายๆแล้วก็ต้องสะดุ้งเล็กๆเมื่ออ้อมแขนแกร่งตวัดมากอดตัวเองเอาไว้
“นอนเถอะน่า แบบนี้ดีที่สุดแล้ว”
ดีที่สุดอะไร แปลกที่สุดสิไม่ว่า จิตรินเถียงในใจ แล้วสะดุ้งอีกรอบเมื่อร่างเล็กๆของเด็กชายเบียดเข้าใกล้พร้อมกอดตนไว้แน่นเหมือนกลัวว่าจิตรินจะหายไปไหน
ยิ่งลูกชาย ‘เบียด’ คุณพ่อก็ยิ่ง ‘กอด’
ไม่ได้คิดกันเลยว่าร่างตรงกลางน่ะนิ่งสนิทจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว
“ทั้งสองคนนอนนิ่งๆสิครับ”
คำเบาๆจากร่างบางทำเอาคนทั้งสองนิ่งลง อันที่จริงจิตรินก็นึกอยากโวยวายอยู่บ้าง แต่เพราะนอนแบบนี้ก็รู้สึกอบอุ่นและมีความสุขดีก็เลยพูดไปแค่นั้น คนอื่นคิดอย่างไรไม่รู้ แต่จิตรินกำลังมีความสุขซะจนนึกกลัว กลัวว่ามันจะอยู่กับตนไม่นาน ช่วงเวลาที่ยังเก็บเกี่ยวได้ จิตรินก็ขอเก็บเกี่ยวความสุขเหล่านั้นไว้ให้เต็มที่ จะได้ไม่นึกเสียใจหากวันหนึ่งสิ่งเหล่านี้มันจะหายไปจริงๆ
..................................
จิตรินนั่งมองนาฬิกาด้วยใจจดจ่อ ร่างบางไม่เคยรู้สึกมาก่อนเลยจนวันนี้ว่านาฬิกามันเดินช้า อันที่จริงตัวเองก็รู้อยู่หรอกว่าไอ้ที่ทำอยู่มันคือการพาล นาฬิกาไมได้เดินช้า มันก็เดินเหมือนปกติทุกวัน เพียงแต่จิตรินเองต่างหากที่อยากให้เวลามันผ่านไปเร็วๆ
ยอมรับว่า เบื่อ และ อารมณ์ไม่ดี ก็วันนี้ทั้งวันจิตรินไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง แตะอะไรก็มีคนมาขวางแย่งไปทำทั้งสิ้น เพราะ “คุณปฐพีสั่งไว้” ไม่ว่าจะหยิบฉวยหรืออยากได้อะไรก็เป็นอันว่ามีคนทำให้เสร็จสรรพทุกที ไอ้ครั้นจะเถียงจะดื้อทำอะไรเองก็ไม่ใช่วิสัยจิตริน ยิ่งโดนคนในบ้านพูดประมาณว่าหากปล่อยให้จิตรินทำอะไรเขาเหล่านั้นคงโดนดุไม่ก็ตกงาน จิตรินเลยต้องจำยอมขึ้นมานั่งๆนอนๆแบบไร้ค่าไร้สาระ แล้วจบลงที่มานั่งจ้องนาฬิกาอย่างที่ทำอยู่ตอนนี้แทน
“สวัสดีฮับหม่าม้า”
เสียงเด็กชายตัวน้อยที่ดังขึ้นพร้อมร่างเล็กๆที่วิ่งเข้าหาทำให้จิตรินละสายตาออกจากนาฬิกาบนผนังได้ในที่สุด
“สวัสดีครับ ไปเรียนเป็นไงบ้างครับ”
เด็กชายยิ้มส่งมาให้ก่อนจะเอ่ยปากเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงเรียนวันนี้ให้ฟัง ปฐพีเดินตามลูกชายเข้ามาแล้วก็มานั่งข้างๆจิตรินเพื่อฟังเจ้าตัวน้อยเล่าเรื่องเพื่อนๆที่โรงเรียน
ปล่อยให้เด็กชายเล่าจนพอใจแล้วจิตรินจึงเอ่ยถามเรื่องการบ้าน เมื่อทราบว่าไม่มีเพราะโรงเรียนนี้จะให้การบ้านเด็กเล็กเฉพาะวันศุกร์ก็บอกให้เด็กชายไปอาบน้ำก่อน ซึ่งเอิร์ธก็ยอมไปแต่โดยดี
“ท่าทางแกจะชอบโรงเรียนใหม่นะครับ”
จิตรินพูดกับปฐพีเมื่อเหลือกันอยู่แค่สองคน
“ผมก็เพิ่งรู้ว่าแกชอบโรงเรียนใหม่”
ปฐพีตอบกลับให้จิตรินได้เอียงคอมองกลับนิดๆด้วยความสงสัย พอเห็นท่าทางอย่างนั้นปฐพีก็ยิ้มนิดนึงก่อนจะพูดให้ฟัง
“ก็ก่อนหน้านี้แกไปโรงเรียนก็เอาแต่เงียบซึม กลับมาบ้านผมหรือใครๆถามก็ไม่ตอบ”
จิตรินพยักหน้าเข้าใจ พลางนึกไปถึงช่วงเวลาที่ตนเองแยกกับหลานชาย จิตรินทรมานใจมาก ทั้งที่รู้เหตุผลและเข้าใจเหตุผลที่ต้องแยกจากกัน แล้วเด็กชายตัวน้อยเล่า เด็กน้อยที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยจะต้องทุกข์ใจขนาดไหนกัน
“ไม่เอาน่า คุณอย่าคิดมากสิ”
ปฐพีเห็นจิตรินเงียบพลางทำหน้าเศร้าก็รู้ว่าจิตรินคิดมากอีกแล้ว ร่างสูงเขยิบตัวเข้าใกล้แล้วโอบร่างนั้นไว้ในอ้อมกอด แม้ช่วงเวลานั้นไม่ใช่แค่จิตรินและเอิร์ธที่ทุกใจ แต่เขาจะแสดงความอ่อนแอออกมาไม่ได้ในเมื่อมีคนให้ต้องปกป้อง คนที่เขารักทั้งสองคน
ทั้งสองคนนั่งอยู่อย่างนั้นเงียบๆ จนกระทั่งเอิร์ธอาบน้ำเสร็จและเข้ามาหา
“คุณพ่อ หม่าม้าไปเล่นตัวต่อผลไม้กันฮับ”
เด็กชายเอ่ยชวนทั้งสองคนไปเล่นตัวต่อที่ธาราทำให้ จิตรินตอบตกลงในขณะที่ปฐพีขอตัวเพราะยังมีงานที่เอามาทำต่อ จิตรินเพิ่งนึกได้ตอนนี้ว่ามีเรื่องต้องคุยกับปฐพีจึงให้เด็กชายไปรอที่ห้องก่อน
“คุณจะมาห้ามไม่ให้ผมทำอะไรเลยแบบนี้ไม่ได้นะ”
พอเด็กน้อยพ้นออกไป จิตรินก็พูดกับปฐพีด้วยน้ำเสียงแข็งๆทันที เป็นน้ำเสียงที่ปฐพีไม่เคยชินนัก ไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ และก็ไม่เข้าใจด้วย เพราะปฐพีไม่ได้ห้ามไม่ให้จิตรินทำอะไรสักอย่าง อย่างที่เจ้าตัวว่าสักนิด
“ผมไม่ได้ห้ามคุณ”
“แต่ผมทำอะไรไม่ได้สักอย่าง พอจะหยิบจับอะไรก็มีคนอื่นมาแย่งทำทุกที”
ปฐพีพยักหน้า พอจะเข้าใจว่าจิตรินพูดถึงอะไร
“พวกเขาไม่ได้แย่งคุณทำ แต่คุณต่างหากที่กำลังจะไปแย่งเขาทำ”
ปฐพีพยายามอธิบายให้จิตรินฟังอย่างใจเย็น แต่ดูเหมือนจะเป็นคำอธิบายที่ไม่ได้ดีเท่าไหร่นัก เพราะคิ้วสวยๆนั้นเริ่มขมวดมุ่น ให้รู้ว่าจิตรินเริ่มไม่พอใจขึ้นมาจริงๆซะแล้ว
“ผมไม่ได้จะพูดให้คุณโมโหนะ คุณก็รู้ว่าพวกเขาถูกจ้างมาให้ทำงานเหล่านั้น ถ้าคุณไปทำก็เท่ากับแย่งเขาทำ ผมพูดถูกไหม”
จิตรินคิดตามแล้วพยักหน้า คลายคิ้วที่ขมวดออก แต่ก็ยังอดนึกค่อนขอดปฐพีในใจไม่ได้ว่าพูดออกมาแบบนี้เสียตั้งแต่แรกก็จบ
“ผมไม่ได้อยากไปแย่งงานใคร แต่ผมเบื่อ ไม่มีอะไรทำ คุณให้ผมกลับไปงานที่โรงงานได้ไหม”
“ไม่ได้!”
พอพูดมาถึงตรงนี้คนที่เริ่มไม่พอใจขึ้นมากลับเปลี่ยนเป็นปฐพีแทนเสียแล้ว และวิธีการแสดงออกยามไม่พอใจของคนทั้งสองก็ต่างกันเสียด้วย
ดวงตาคู่คมตวัดมองคนถามอย่างดุๆจนจิตรินต้องเสไปมองทางอื่นเพราะสู้สายตาไม่ไหว
“คุณกลับไปทำงานหามรุ่งหามค่ำ แล้วจะทิ้งเอิร์ธไว้คนเดียวอีกหรือไง”
คนถูกต่อว่าน้ำตารื้นขึ้น จิตรินไม่ได้ตั้งใจอย่างนั้น เพียงแต่พูดขึ้นมาเฉยๆ เรื่องที่จะให้ห่างหลานชายอีกจิตรินก็ไม่ได้อยากทำ
“แล้วคุณจะให้ผมอยู่เฉยๆ งอมืองอเท้าให้คุณหาเลี้ยงอย่างเดียวหรือไง”
น้ำเสียงสั่นเครือลดความโมโหของปฐพีลงได้มากกว่าครึ่ง ร่างสูงเริ่มรู้สึกตัวแล้วว่าพูดจาเอาแต่อารมณ์ออกไปแล้วทำให้คนตรงหน้าเสียใจ
“ผมขอโทษ ผมแค่ไม่อยากให้คุณไปไหนอีก”
ร่างสูงเอามือลูบหน้าตัวเอง พยายามสงบจิตใจ
“ผมรู้ว่าบ้านคุณรวย จะเลี้ยงผมเพิ่มอีกสักคนก็ไม่ได้ทำให้คุณเดือดร้อน แต่ผมคงนั่งๆนอนๆแบบนี้ไม่ได้”
ปฐพีพยักหน้า เขาเข้าใจว่าจิตรินต้องการสื่ออะไร มันอาจจะเหมือนตอนที่พวกเขาพี่น้องโตพอและไม่ต้องการพี่เลี้ยงตลอดเวลาแล้ว คุณปามเองก็เหมือนจะเคยพูดอะไรอย่างนี้กับพ่อของเขาเหมือนกัน
“ผมเข้าใจ แต่เอิร์ธยังเด็ก ผมอยากให้คุณดูแลลูกหลังจากลูกกลับมาจากโรงเรียน อยากให้คุณคอยอยู่กับลูกในวันเสาร์-อาทิตย์ ผมอาจจะเห็นแก่ตัวหากผมจะพูดว่าผมไม่ค่อยว่าง และอีกอย่างผมเองก็อยากได้เห็นคุณเวลาที่นึกอยากจะเห็นด้วยเหมือนกัน”
จิตรินหน้าแดงขึ้น เมื่อปฐพีพูดประโยคสุดท้าย มันคงจะไม่น่าอายมากอย่างนี้ หากปฐพีจะไม่พูดประโยคนั้นด้วยน้ำเสียงกระซิบแผ่วเบาข้างๆหู
“งั้นก็ให้ผมทำอะไรบ้างเถอะครับ งานบ้านก็ได้ แบ่งมาให้ผมทำซักอย่าง”
ปฐพีเริ่มจนใจ อันที่จริงก็ไม่ได้มีกฏข้อไหนของบ้านห้ามไม่ให้เจ้านายทำงานบ้านเอง แต่ปฐพีก็ไม่อยากให้จิตรินทำอยู่ดี เขาไม่อยากให้ร่างบางตรงหน้านี้หรือใครที่ไหนคิดว่าจิตรินมาอยู่ที่นี่ด้วยฐานะอะไรก็ตามที่ไม่ใช่คนรักของตน
“เอางี้ไหม ผมจะให้คุณไปช่วยงานคุณปามที่ร้านอาหาร”
อาจมีงานอะไรให้จิตรินทำ และถ้าชอบปฐพีก็ไม่คิดจะขัดหากจิตรินนึกอยากจะทำร้านของตัวเองบ้าง
“คุณปามทำร้านอาหารหรือครับ”
จิตรินเพิ่งนึกได้ว่าวันนี้ถึงแม้ตัวเองจะเดินเตร่ไปทั่วบ้านก็ไม่เจอใครเลยสักคน
“อืม ... ร้านอาหารริมน้ำน่ะ เปิดเก้าโมงเช้าถึงสี่ทุ่ม แต่ผมให้คุณไปช่วยถึงแค่สี่โมงเย็น”
เสียงอ้าวเบาๆจากจิตรินทำให้ปฐพีอมยิ้มแล้วรวบตัวบางนั้นเข้าสู่อ้อมกอด
“ก็ผมอยากเจอคุณ เอิร์ธเองก็ด้วย ผมน่ะพยายามเลิกงานเร็วๆจะได้กลับมาบ้านมาเจอคุณกับลูก ถ้าคุณไปทำงานกลับดึกดื่น ผมกับเอิร์ธก็ คิด ถึง คุณ แย่สิ”
จิตรินก็เข้าใจไอ้ประโยคที่ปฐพีพูดอยู่หรอก แม้มันจะน่าอายแต่คงน้อยกว่านี้ถ้าประโยค คิดถึงคุณ เมื่อครู่ ปฐพีจะไม่พูดคำนึงหอมแก้มจิตรินทีนึงแบบนั้น
“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย”
เสียงอ้อมแอ้มราวในลำคอกับใบหน้าเนียนที่ขึ้นสีนั้น จิตรินคงไม่รู้ว่ามันมีแต่จะทำให้ปฐพีอยากกดจมูกลงบนแก้มตัวเองเพิ่มขึ้น และปฐพีก็ไม่รอช้า กดจมูกลงบนแก้มเนียนอีกครั้ง
“หอมจังเลยน้า”
ว่าแล้วก็หอมอีก
“ข้างนี้ก็หอม ตรงนี้ด้วย ตรงนี้ ตรงนี้ ตรงนี้”
กดจมูกไปทั่วใบหน้าเนียนแล้วยังมีหน้ามาบรรยายให้คนโดนหอมได้อายอีก จิตรินดันใบหน้าคมที่ยังทำท่าจะตรงนี้ๆไม่เลิกให้ออกห่าง
“พอเถอะครั..................”
เสียงห้ามจางหาย เมื่อปฐพีรวบมือบางที่ดันหน้าตัวเองเอาไว้แล้วเปลี่ยนเป้าหมายเป็นริมฝีปากสวยแทนที่แก้มใส ริมฝีปากที่เผยอค้างเพราะพูดยังไม่ทันจบประโยคโดนรุกไล่ เรียวลิ้นที่แตะชิมความหวานจากทั้งริมฝีปากและภายในทำเอาคนยืนอยู่เริ่มไร้เรี่ยวแรง ปฐพีฉกชิมความหวานนั้นจนถ้วนทั่ว ทั้งขบเบาๆดูดดึงก่อนจะใช้เรียวลิ้นสัมผัสเบาๆเพื่อปลอมโยน ดวงตาคู่สวยปิดลงและค่อยส่งลิ้นตอบอีกฝ่ายอย่างเก้ๆกังๆ แต่มันกลับสร้างความพอใจให้กับปฐพีอย่างเหลือล้น ร่างสูงถอนริมฝีปากออกให้ร่างบางได้พักหายใจเพียงชั่วครู่ก่อนจะกดย้ำรอยจูบลงไปลึกล้ำกว่าครั้งแรก วงแขนกว้างกอดกระชับให้ร่างกายของทั้งคู่แนบชิดกันมากยิ่งขึ้น มือบางที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระจับยึดที่ชายเสื้อเชิ้ตของปฐพีแน่น เพื่อระบายความร้อนวูบวาบที่เหมือนจะทนไม่ไหวในกายออกบ้าง
“หม่าม้า ทำอะไรอยู่ฮับ เอิร์ธรอนานแล้วนะฮับ”
เสียงเด็กชายหน้าประตูห้องทำให้ร่างทั้งสองผละออกจากกัน จิตรินหอบหายใจและพยายามเรียกเรี่ยวแรงที่หายไปเพราะรสจูบเมื่อครู่กลับมา ส่วนปฐพีเขายกมือขึ้นเสยผมตัวเองปรามอารมณ์ปรารถนาที่มี ยิ่งมองร่างที่กำลังหอบหายใจอยู่ตรงหน้าตนด้วยแล้ว ปฐพีนึกอยากจะกระชากร่างบางกลับมาจูบต่อเสียจริง
“ทำอะไรกันอยู่ฮับ”
เด็กน้อยเปิดประตูเข้ามาแล้วยืนมองทั้งคู่ ปฐพีจำต้องหันกลับไปเพื่อเรียกร้องความสนใจจากลูกชายตัวเองเพื่อดึงเวลาให้จิตรินที่เหมือนจะยังเรียกอากาศ เรี่ยวแรง และสติกลับมาไม่มากพอ
“เอิร์ธหิวไหมครับ”
เด็กชายเอียงคอน้อยๆเพราะรู้สึกเหมือนกำลังโดนเปลี่ยนเรื่อง
“พ่อสั่งให้เขาทำบัวลอยไข่หวานไว้ เอิร์ธลงไปกินกับพ่อก่อนไหมครับแล้วค่อยขึ้นมาเล่น”
เด็กชายพยักหน้าทันที แต่แล้ว
“ไม่ต้องเลยคุณ รอเอิร์ธกินข้าวก่อนแล้วค่อยกินของหวานสิ กินตอนนี้เดี๋ยวก็กินข้าวไม่ลงหรอก”
ดูเหมือนจะไม่ใช่แค่คุณพ่อที่โดนขัดจังหวะจนไม่ได้กินของหวาน คุณลูกเองก็โดนขัดด้วยเหมือนกัน เพราะหม่าม้าฟื้นตัวได้เร็วกว่าที่คาดแถมยังไม่เคยลืมหน้าที่หม่าม้าที่ดีเสียด้วย
เด็กชายหงอยลงทันตา จิตรินสงสารแต่ถึงอย่างไรก็ตามใจไม่ได้
“เอาไว้กินข้าวเสร็จก่อน หม่าม้าจะให้กินจนพอใจเลย”
พอเจอประโยคนี้เข้าไปเอิร์ธถึงกลับมายิ้มได้อย่างเก่า
“ไปครับไปเล่นตัวต่อกันเถอะ”
แล้วจิตรินก็จูงมือลูกชายออกจากห้องไป ไม่หันมามองหน้าปฐพีสักนิด แต่ปฐพีไม่โกรธแล้วก็ไม่หงุดหงิดหรอก ก็ใบหน้าเนียนที่พยายามหลบสายตาปฐพีนั่นน่ะแดงเรื่อขนาดนั้น ไม่บอกก็รู้ว่าเจ้าตัวกำลังเขิน และปฐพีก็คิดว่าจิตรินเขินก็น่ารักดีเสียด้วยสิ อย่างงี้ต้องรีบทำงานให้เสร็จ จะได้รีบไปเล่นกับลูกชาย แล้วคงได้เห็นคนเขินอีก ปฐพีนึกถึงใบหน้านั้นยิ้มๆ สำหรับปฐพี จิตรินทั้งน่ารัก น่าใคร่ และน่าเอ็นดูกว่าใครๆเลยจริงๆ
.........................
TBC
-
แอร๊กกกกก สำลักน้ำตาลและความน่าเอ็นดูของน้องเอิร์ธ
-
หวานน่าดูเลยคุณพ่อ กับหม่าม๊าเนี่ย หุหุหุ ยัยพี่สาวไม่กลับมาจะดีที่สุดนะ
-
คลื่นลมสงบ ลมหวานๆๆพัดเบาๆๆ :กอด1:
-
ว่าแต่ว่าคู่นี้จบ
คุณจิ๊บแต่งคู่อื่นไว้บ้างหรือเปล่าคะ
ค้างคู่ปฐวีกับธาราเลยอ่ะ
-
โอยย หวานเกินน คนอ่านจะเป็นเบาหวานรึเปล่าคะเนี่ยะ
5555 น้องเอิร์ธน่ารักจัง มาได้จังหวะทู๊กกที
ขอให้อย่ามีอะไรเกิดขึ้นอีกเลยนะ จิตตาก็ขออย่าให้มาร้ายเลย
เฮ้อออ รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
ตอนนี้มาแบบหวานๆอ่านแล้วตาร้อนผ่าว
น้องเอิร์ธน่ารักน่าเอ็นดูมาก ฉลาดเกินวัย
:กอด1: :L2: :pig4:
-
อย่าเพิ่งมาม่า ขอหวาน ๆ ให้ชื่นใจแบบนี้อีกหน่อย
-
นับว่าคุณจิ๊บยังเมตตา.. ที่ยังมิได้นำพาคุณจิตตามาปรากฏ o16
ส่วนคุณพีกะน้องจิตรินก็... :-[
-
หวานตอนนี้เศร้าตอนหน้า
-
หวานนนนนน น่ารักทั้งครอบครัว
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
หวานๆ เขินๆ :o8:
สนับสนุนว่า จากเรื่องนี้ ต่อเรื่องธาร นะคะ
-
ขอให้เจ๊เเกกลับตัวเป็นคนดีเถ๊อะ :เฮ้อ:
ถ้าจะดราม่าก็ขอให้เป็นกับครอบครัวพระเอกดีกว่า :m15:
-
ฟิตจังไปตอน 20 แล้วนะเนี้ย
-
:impress2:
น่ารักกกกก หวานกำลังดี
ดีนะที่ยังไม่มาม่า :เฮ้อ: ยังไงก็หนีไม่พ้นสินะ
-
หวานซะให้รู้สึกเชียวค่ะ :o8: :-[ :impress2: :man1:
-
หวานกันก่อนจะเติมบอระเพชรแน่เลย
คุณพีักักขังเอิร์ธกับตรินไว้ดีๆนะ
กำจัดมาให้สิ้นซากด้วย เข้าใจไหม
ไม่งั้่นยุให้เอิร์ธไม่รักและผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการเรื่องความรักกับหม่าม้า
-
อร๊ายยย หวานฉ่ำ :o8: อ่านแล้วปลื้มค่ะ อิอิ
ยิ่งหวานๆแบบนี้ พอนึกถึงจิตตาแล้วอารมณ์เปลี่ยนทันที :m16:
รอลุ้นตอนหน้าค่ะ
-
คุณพีจัดให้คืนนี้เลยได้มั้ยคะ กลัวยัยจิตตาจะโผล่มาวันรุ่งขึ้นอะค่ะ :sad4:
-
พูดอะไรไม่ออกคะ พูดได้คำเดียวว่ามันน่ารักมากจริงๆ อยากได้หนังสือแล้วอะ
อ่านแบบนี้ไม่ทันใจ ฮ่าๆ
-
ความสัมพันธุ์ของครอบครัว พ่อ หม่าม้า และน้องเอิร์ธ กำลังไปได้ด้วยดี
ส่วนตอนหน้า นางอิจฉา จะกลับมาทวงความเป็นแม่ของน้องเอิร์ธหรือเปล่า นี่สิ .....
แต่คิดว่า หากเป็นจริง ปฐิพีคงไม่ปล่อยให้เรื่องคาราคาซังเป็นแน่ :z1:
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ
-
น่ารักอ่ะ แต่...ไม่อยากนึกสภาพตอนยัยพี่สาวกลับมาเลย งานนี้มาม่าหม้อใหญ่แหง๋ๆ :เฮ้อ:
-
ขอให้ความสงบสุขอยู่กับครอบครัวนี้นาน ๆ
ปล.กระติกน้ำร้อนเสีย แก๊ซหมด ต้มมาม่าไม่ได้ เพราะงั้นอย่าเอามาม่ามาน๊าาาาาา
-
อย่าเพิ่งส่งจิตตามานะคะ ขอหวานๆไปเรื่อยๆก่อน 5555
-
:o8: :-[ :o8: อร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
มาตามอ่าน ไม่ไหวแล้ว ขอ NC กระชากเลือด ด่วน ๅ!! :haun4:
-
:กอด1:น่ารักมาก
-
อิบ้า...กลับมาทำไมเนี่ย ทิ้งไปแล้วก็อย่ากลับมาสิ หรือเห็นว่าเขารวยก็เลยจะกลับมาขอคืนดี ขอสิทธิ์ความเป็นแม่งั้นเหรอ? เชอะ...อย่าแม้แต่จะคิด
-
หวานกันจริงจริ๊งงง อิอิ แต่นึกแล้วขัดใจอะ จิตตาๆๆ ออกมาเมื่อไหร่แม่จะแช่ง ชิ!!
-
กำลังหวานเลย :-[
ขอผลัดจิตตาออกไปอีกซักสองสามตอนได้มั้ยคะ
-
อิ๊อ๊ะ กันตลอด,,
จินตริน ท่าทางจะฟีลเดียวกับกลอน นิดๆนะ
ชอบคิดเองอะไรเทือกนี้ เหอะๆ,,
จิตตา จะโผล่มายัง!!!
-
หวานเกิ๊นตอนนี้ :กอด1:
-
รอรอรอ รอตอนต่อไปคร๊าบบบบบ
-
พี่จิ้บมีแบบฟอร์มในการสั่งไหมเอ่ย? แจะสั่งไปก็พิมพ์ไม่ถูกอีก
-
หวานมากกกกกกกกกก
มดตามมาเลยคุณพี~~~~~~~ :o8:
:pig4: :L1:
-
หวานจับใจ ไฉไลมาก
อย่าเอาพี่สาวกลับมาเลยน้า
-
โอ๊ยยยสนุกมาก
อ่านตอนแรกนึกว่าจะเรื่อยๆ เฉื่อยๆ
เพราะคุณปฐพีซื่อบื่อมาก
อะไรกัน แค่ชายหญิงยังแยกไม่ถูก
แถมจูบเขาไปแล้วด้วย แล้วยังไปทำอีกคนท้อง
โดยที่จำไม่ได้เหรอ ว่า ไอ่ที่จูบกะไอ่ที่จับน่ะ มันคนละคนกัน
แถมความรู้สึกช้า ตั้งสี่ห้าปี กว่าจะกลับมาลูกโตพอดีใช้ได้
แต่เอาเถอะ อ่านมาถึงตอนนี้ แม้ยังไม่พูดว่ารัก แ่ต่การกระทำก็พอใช้ได้
แต่มารจะมาแล้วน่ะสิ
รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
มาแอบส่อง :m32: พร้อมกับแอบโบกยัยชะนีจิตตกนี่สักหน่อย :beat:
แล้วก็วิ่งหนีออกจากทู้ด้วยความเริงใจ :oni1:
รออัพตอนใหม่อยู่นะคะ :impress:
-
น่ารัก คุณดีไม่ใช่พระเอกโง่
ปล่อยใจิตตากลับมา แต่จิตรินนั่นแหละจะถอย เครียดแทนเหว่ยยยย
-
สงสัยปฐพีจะเป็นตัวดูด
เผลอไม่ได้เลย จับดูดจับดูด
เขิลแทนเลย
-
น่ารักอ่า :-[
-
กำลังไปด้วยกันได้ดี ขอให้ความสุขอยู่กับตรินไปนานๆ
-
น้องเอิร์ธน่าจะปล่อยให้คุณพ่อกับหม่าม๊าหวานกันให้นานหน่อยนะ
-
ว้ายๆๆๆๆ หวานๆๆๆๆๆ หวานมากๆๆๆๆๆ :-[
ตอนนี้ก็รองานอยู่ ว่างๆขอสมัครเป็นคนงานบ้านจอมไตรได้มั้ยคะ :laugh:
ตอนนี้หวานมาก กลัวตอนหน้าน้ำตาท่วม เพราะยัยพี่สาวจอมแสบ :z3:
-
น่ารักอ่ะ
แต่จะไม่มีปํญหาหรอ ถ้าจิตตามาอ่ะ
-
หนังสือ ส่งเมลมาเถอะค่ะ จิ๊บไม่มีฟอร์มอ่ะคะ :o8:
ตอนนี้ก็รองานอยู่ ว่างๆขอสมัครเป็นคนงานบ้านจอมไตรได้มั้ยคะ :laugh:
นั่นสิค่า ไปสมัครด้วยกันไหม???
ผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยนะค่า
ขอบคุณ คุณA.Mikuด้วยค่าเรื่องคำผิด บางคำจิ๊บไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเขียนผิด แหะๆ ช่วยได้เยอะจริงๆค่า :pig4:
ตอนที่ 21
.........................
จิตรินมาทำงานที่ร้านอาหารของปารมี แต่ไม่มีอะไรที่จิตรินคิดว่าตัวเองทำได้ดีสักอย่าง จิตรินไม่สามารถทำอาหารได้อร่อยอย่างที่พ่อครัวแม่ครัวในร้านทำ ไม่สามารถคิดบัญชีได้ ไม่สามารถยิ้มแย้มแจ่มใสออกไปต้อนรับลูกค้าและรับรายการอาหารได้ และสุดท้ายปารมีไม่ให้จิตรินล้างจานหรือทำความสะอาดอย่างที่จิตรินอยากจะทำ
“อย่างนี้ผมก็มาเกะกะเปล่าๆ”
จิตรินเอ่ยกับปารมีเมื่อดูแล้วจะไม่มีอะไรให้เขาทำ
“ค่อยๆคิดก็ได้นะว่าอยากทำอะไร ตอนนี้หนูแค่คอยดูแลคุณพีกับน้องเอิร์ธก็พอแล้ว”
เพราะจิตรินยืนยันที่จะไม่ให้ปารมีเรียกตนเองว่าคุณจิตริน คุณตริน หรือคุณอะไรก็แล้วแต่ ปารมีจึงเรียกจิตรินว่าหนูแทน อยากจะค้านแต่มันก็ดูจะเรื่องมากวุ่นวายจิตรินจึงปล่อยให้ปารมีเรียกเสียอย่างนั้น
“ผมว่างเกินไปนี่ครับ”
ปารมีพยักหน้าอย่างเข้าใจ รอยยิ้มบางๆที่มีติดอยู่บนใบหน้าตลอดเวลาทำให้จิตรินวางใจที่จะพูดอะไรออกไป ปารมีท่าทางใจดี และก็ใจดีมากๆอย่างท่าทางที่แสดงออก ดูเหมือนคนๆนี้จะเป็นคนเลี้ยงปฐพีและน้องๆมาตั้งแต่เด็ก ความเข้มแข็ง เด็ดเดี่ยวของปฐพีคงได้มาจากพ่อ ส่วนความอ่อนโยนที่แสดงออกในบางครั้งคงได้มาจากคนๆนี้
“ก็ระหว่างที่ว่างหนูก็ค่อยๆคิดไงว่าอยากทำอะไร คุณปามว่าคุณพีคงไม่ห้ามหรอกหากว่ามันไม่ได้เป็นงานที่หนักจนเกินไป”
จิตรินคิดตามที่ปารมีพูด แต่ก็ไม่รู้จะคิดอย่างไรให้รู้ว่าตัวเองชอบสิ่งไหน สำหรับปารมีแล้วเพราะเรียนวิชาคหกรรมมา จึงไม่ยากเลยเมื่อนึกว่าอยากทำอะไรด้วยชอบทำอาหารมาแต่ไหนแต่ไร แต่จิตรินที่เรียนจบแค่ม.3 แล้วก็เรียนแทนพี่สาวบ้างในชั้นม.ปลาย แต่ก็ไม่เคยได้ศึกษาทางไหนอย่างจริงจัง แถมยังไม่มีเวลาจะได้นึกว่าชอบทำอะไร จิตรินก็ต้องรับผิดชอบชีวิตตัวเองทำงานต่างๆเท่าที่ทำได้มาโดยตลอด แล้วจิตรินจะเอาอะไรมานึกว่าอะไรที่ตัวเองชอบ
จิตรินทำอาหารรสชาติแค่พอกินเพราะมันจำเป็นในชีวิต
จิตรินทำความสะอาดพอใช้ได้เพราะเคยทำเป็นงาน
อันที่จิตรินทำได้ดี ใช่แล้ว จิตรินยิ้มขึ้นมาเมื่อนึกได้ว่าอะไรที่ตัวเองถนัดทำมากที่สุด เขาแทบรอให้ถึงเวลาเย็นไม่ไหว เขาอยากคุยเรื่องนี้กับปฐพีเร็วๆ
ปารมีมองท่าทางกระตือรือร้นของจิตรินแล้วก็ยิ้มออกมา เขาไม่รู้ว่าจิตรินนึกอะไรได้ขึ้นมาหรือว่าอยากทำอะไร แต่ปารมีก็รู้ว่าปฐพีต้องสนับสนุนจิตรินแน่ๆ หากงานที่ว่าจะไม่ทำให้จิตรินต้องห่างหูห่างตาร่างสูงไปไกลน่ะนะ คิดแล้วก็ยิ่งยิ้มกว้างขึ้นไปอีก ปฐพีที่เงียบขรึม เพราะเป็นพี่คนโตของจอมไตร ปารมีเคยเข้าใจว่าการได้ใช้ชีวิตที่ไม่ใช่จอมไตรบ้างจะทำให้ชายหนุ่มได้ผ่อนคลาย แต่ที่ไหนได้ เมื่อกลับมาจากฝึกงานปฐพียิ่งนิ่งเงียบขึ้นกว่าแต่ก่อน แม้จะไม่สบายใจแต่เมื่อปฐพียังคงเข้มแข็งและไม่ได้ขอความช่วยเหลือ ปารมีและวสุธาผู้เป็นพ่อก็ได้แค่ยืนมองดูอยู่ห่างๆเท่านั้น แต่เมื่อวาน เมื่อกลับไปบ้านแล้วเห็นว่าชายหนุ่มกำลังยิ้มและพักผ่อนอยู่กับครอบครัวของตัวเอง ปารมีก็ดีใจ สบายใจ ที่ปฐพียิ้มออกมาได้แบบนั้น เพราะมีเอิร์ธและจิตรินปฐพีถึงยิ้มได้และมีความสุข เพราะงั้นปารมีจึงรักและเอ็นดูทั้งสองคนที่มาเป็นสมาชิกใหม่ของครอบครัวด้วยเช่นกัน
......................................
ปฐพีมารับจิตรินที่ร้านอาหารเพื่อไปรับเอิร์ธที่โรงเรียนด้วยกันอย่างที่ปารมีคิด ชายหนุ่มเดินเข้ามากอดและอ้อนปารมีอย่างที่เคยทำ ทั้งๆที่จิตรินก็อยู่ด้วยกันตรงนั้น ยิ่งเป็นการยืนยันว่าจิตรินไม่ใช่คนอื่นสำหรับปฐพี
“จิตรินดื้อหรือเปล่าครับ”
ถามเหมือนรู้ให้ปารมีได้หัวเราะเพราะจิตรินก็ดื้อจริงๆจนปารมีต้องเรียกเข้ามาคุยด้วยนั่นล่ะ
“ถ้าไม่นับตอนที่แย่งไม้ถูพื้นมาถูพื้นหรือตอนไปแย่งจานมาล้างก็ไม่ดื้อหรอก”
จิตรินอ้าปากค้างเพราะไม่คิดว่าปารมีจะบอกปฐพี ยิ่งพอร่างสูงหันมามองด้วยสายตาคมๆจิตรินก็รีบหลบตาแทบไม่ทัน
“รีบไปรับลูกเถอะ เดี๋ยวจะสาย”
ปฐพีพยักหน้ารับ คลายอ้อมกอดออกจากปารมีแล้วเดินมาจูงมือจิตรินไปที่รถให้จิตรินได้เหวอไปอีกรอบ ก็เดินแค่นี้จิตรินเดินไปเองก็ได้ ปฐพีทำไมต้องมาจูงกับแบบนี้ด้วยเล่า สายตาทุกคู่ที่มองมาไม่ว่าจะเป็นลูกค้าหรือพนักงานก็ทำเอาจิตรินอยากแทรกแผ่นดินหนีทั้งนั้น ทางปารมีได้แต่ส่ายหน้ายิ้มๆ บ้านนี้ทำอะไรไม่แคร์ใครเหมือนกันทั้งบ้านจริงๆ
............................
โดยที่ไม่ได้รู้ตัว สายตาสองคู่มองตรงไปที่คนสองคนที่จับจูงกันไปที่รถนั้นอย่างไม่วางตา
“ดูเขาก็รักกันดีออก คุณคิดว่าคุณจะทำสำเร็จหรือครับ”
“ของแบบนี้ไม่ลองไม่รู้หรอกค่ะ”
หากมีใครสังเกตสักนิดคงได้เห็นว่าหญิงสาวที่ใส่แว่นตาสีดำอันใหญ่ปกปิดใบหน้าไว้นี้ ช่างคล้ายกับร่างที่โดนจูงไปเมื่อครู่เสียเหลือเกิน
.................................
“คุณพี ผมอยากทำงานฝีมืออย่างร้อยลูกปัดได้ไหมครับ”
เมื่อปฐพีออกรถมาจากร้านอาหารริมน้ำจิตรินก็รีบเอ่ยขึ้นเหมือนกลัวว่าตัวเองจะลืม
“ผมไปรับงานมานั่งทำที่บ้านเหมือนเมื่อก่อนก็ได้ คุณจะได้ไม่ต้องอายใครด้วย”
ปฐพีรับฟังเงียบๆ แม้จะไม่ชอบใจไอ้ประโยคสุดท้ายของจิตรินเท่าไหร่แต่ก็คิดว่าให้จิตรินได้พูดให้หมดก่อนดีกว่า
“ผมว่างานนี้แหละที่เหมาะกับผมที่สุดแล้ว เจ้าของร้านที่ผมไปรับงานที่ภูเก็ตยังชมผมบ่อยๆว่าผมร้อยสวย แล้วก็แบบที่ผมร้อยไปคนก็ชอบ”
พอปฐพีไม่ตอบรับไม่ปฏิเสธจิตรินก็เริ่มใจไม่ดีกลัวว่าจะโดนห้ามไม่ให้ทำงานนี้อีก
“ผมก็ชอบด้วย นะครับคุณพี ให้ผมทำนะ”
เสียงอ้อนกลายๆนั้นทำให้ปฐพียิ้มขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็กลับไปทำหน่าเคร่งอย่างเดิมเพราะต้องชี้แจงบางอย่างให้จิตรินเข้าใจใหม่เสียก่อน
“คุณคิดว่าที่ผมไม่ให้คุณทำงานบ้าน แล้วก็ที่คุณปามห้ามไม่ให้คุณล้างจานถูพื้นน่ะเพราะมันเป็นงานน่าอายอย่างนั้นหรือ”
จิตรินไม่ตอบรับแต่ก็มองกลับไปยังปฐพีเหมือนจะถามว่าแล้วไม่ใช่หรือ
ร่างสูงถอนหายใจเบาๆก่อนจะพูดต่อ
“ไม่ใช่ว่ามันเป็นงานน่าอาย ที่จริงมันเป็นงานสุจริตไม่ใช่เรื่องน่าอาย การจะทำงานบ้านในบ้านตัวเองก็ไม่น่าอายสักนิด แต่งานบ้านเรามีคนทำอยู่แล้ว ที่เขามาทำงานบ้านเพราะมันเป็นงานที่เขาถนัดและทำได้ดีเราถึงจ้างเขา ถ้าเราจะทำเองเขาก็ต้องตกงาน คุณอยากให้มีคนตกงานเพราะคุณหรือ”
จิตรินส่ายหน้าหวือเพราะไม่อยากให้ใครต้องตกงาน
“งานที่ร้านคุณปามก็ด้วย ไม่ใช่ว่ามันน่าอายถึงไม่อยากให้คุณทำ เอาล่ะ ผมไม่เถียงหรอกว่าอยากให้คุณทำงานที่ดีกว่านั้น เพราะอยากให้คุณทำงานที่ไม่หนักไม่เหนื่อย และเมื่อคุณมีโอกาสก็ควรจะรับไว้แล้วปล่อยให้คนที่มีโอกาสน้อยกว่าคุณเขาได้งานที่คุณคิดจะไปแย่งเขามาทำทั้งที่มีโอกาสดีกว่าให้พวกเขาไป คุณลองนึกถึงพวกที่บ้านรวยแล้วไปสอบชิงทุนดูสิ”
จิตรินไม่ค่อยเข้าใจที่ปฐพีพูดนัก เพราะการพูดวกไปวนมาของอีกฝ่าย แต่ก็พอจับใจความได้ว่า จิตรินมีโอกาสอยู่ในมือก็ไม่ควรไปแย่งงานของคนที่ไม่มีโอกาสเท่าตัวเองมา แบบนั้นใช่ไหม แต่จิตรินไม่ใช่พวกบ้านรวยเพราะงั้นถ้าจะไปสอบชิงทุนก็ไม่เห็นผิด
“คุณอย่าคิดว่าตัวเองไม่ได้บ้านรวยนะ ตอนนี้คุณคือคนที่ผมอยากจะใช้ชีวิตด้วย และบ้านผมก็รวย เพราะงั้นคุณก็รวยเหมือนกัน”
จิตรินอดขำไม่ได้ ตรรกะประหลาดอะไรไม่รู้ แต่ที่รู้คือปฐพีมัดมือชกให้จิตรินกลายเป็นพวกคนรวยไปเสียแล้ว
“ผมทำงาน หนักกว่าคนอื่น เหนื่อยกว่าคนอื่น และการลงทุนมันก็เสี่ยงเสมอ ไม่ใช่ว่าเงินจะได้มาง่ายๆ เพราะงั้นเงินที่ได้มาโดยสุจริตนี้ผมจึงควรได้ใช้มันจริงไหม”
จิตรินพยักหน้า
“ถึงคุณจะไม่ได้ทำงานหนักไปกับผมหรือเหนื่อยไปกับผม แต่คุณคือคนที่ทำให้ผมหายเหนื่อยและทำให้ผมมีกำลังใจจะไปทำงานหนักในวันต่อๆไป เพราะงั้นคุณก็มีสิทธิ์ไม่ต่างกัน ... ช่วยเข้าใจและคิดอะไรง่ายๆแบบนี้ทีเถอะ”
พูดง่ายๆ คือความคิดของจิตริน จะให้ยอมรับเรื่องพวกนี้ง่ายๆก็คงไม่ไหวเหมือนกัน ปฐพีเองก็เหมือนจะรู้และไม่อยากจะเร่งร้อน
“ผมอยากให้คุณเข้าใจแบบนั้นนะ ช่วยพยายามคิดให้ได้แบบนั้นเร็วๆเถอะ ... ส่วนเรื่องงานของคุณ ถ้าอยากทำงานฝีมือ ผมไม่คัดค้าน แต่ก็ไปเรียนก่อนดีไหม”
คำว่าเรียนทำให้จิตรินหันไปมองคนขับรถด้วยความสนใจ
“พวกคลาสสอนทำพวกงานฝีมือทั้งเครื่องประดับแล้วก็ข้าวของเครื่องใช้มีเยอะแยะ พรุ่งนี้ผมจะให้คนหามาให้เลือก คุณก็ไปเรียนก่อนดีไหม เรียนแล้วอยากทำอะไรค่อยมาคุยกันอีกที”
จิตรินพยักหน้ารับอย่างดีใจ
“ค่าใช้จ่ายผมจะออกให้ ช่วยใช้เงินของผมด้วยละกันนะครับ”
จิตรินรู้ว่าโดนประชดก็อดค้อนให้ไม่ได้
“นี่ผมขอร้องเลยนะ ถ้าปฏิเสธผมคงเสียใจ”
“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนิ่”
ถึงอยากปฏิเสธแต่จิตรินก็ไม่รู้จะเอาอะไรไปปฏิเสธจริงๆ
“แล้วก็เรื่องที่หนีไปนอนห้องลูกน่ะ ถ้าวันนี้ทำอีกผมคงต้องไปอุ้มคุณกลับมาที่ห้อง หรือไม่ก็ไปนอนด้วยกันแบบเมื่อคืนอีก แต่วันนี้ผมไม่รับรองหรอกนะว่าจะนอนเฉยๆ ถึงเจ้าตัวยุ่งจะอยู่ด้วยก็เถอะ”
เปลี่ยนเรื่องเร็วจนจิตรินนึกไม่ทัน ยังไม่ทันได้ตอบโต้อะไร ปฐพีก็จอดรถและเดินนำเข้าไปในโรงเรียนเสียแล้ว ร่างบางได้แต่ลงจากรถแต่เดินตามไปห่างๆ ก็ไม่อยากให้ปฐพีได้เห็นนักหรอก ไอ้หน้าแดงๆนี่น่ะ โธ่เอ่ย เมื่อไหร่จิตรินจะเลิกอายเวลาปฐพีพูดเรื่องทำนองนี้เสียทีนะ
..........................
TBC
-
:z13:
กรี๊ดดดดดด
หวานได้นิดๆ นังจิตตาแกจะทำอะไรอีกกกกก
:beat: ชั้นเกลียดแกกกก
-
“ของแบบนี้ไม่ลองไม่รู้หรอกค่ะ”
มาแค่ประโยคเดียว
แต่สั่นสะเทือนไปทั้งเรื่อง :m31:
-
:o8: น่ารักกกกกก
-
จิตตราจะทำอะไรนะ
จะเอาลูกคืนเพราะได้สามาแก่แต่ไม่มีทาญาติเลยอยากได้เอิร์ธ
หรืออยากเป็นคุณนายจอมไตร
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตรินเข้มแข็งอย่าใจอ่อนกับจิตตรานะ
ฟังเสียงหัวใจตัวเอง คุณพีแล้วก็เอิร์ธด้วย
ก่อนตัดสินใจอะไรไป
-
ยัยจิตราจะทำอะไร ยิ่งจิตรินเป็นคนยอมพี่สาวอย่างนี้
ถ้าบอกให้ไปจากบ้านจอมไตรจะทำยังไง
-
จิตตาจะทำอะไรอ่ะ
-
ส่งหน้าเหมือนน้องตรินออกมาแต่ละทีก็มีคนรังเกียจแก่จะโผล่หัวออกมาทำไม่นังจิตตา :angry2:
-
แอบฮานะตรินแบบไม่มีไรทำสุท้ายกลับมาร้อยลูกปัดอีกเหมือนเดิม
แต่น่ารักหวานๆๆเบาๆๆชอบจังคู่นี้
แต่เหมือนได้กลิ่นมาม่าลอยมาไวไว 555++
จิตตากำลังจะมาใช่ไหม จิตรินจะทำไรได้เนี่ยยยย
ขออย่าให้พีคล้อยตามทีเถอะ น่ากลัวที่สุด :sad4:
-
"วันนี้ผมไม่รับรองหรอกนะว่าจะนอนเฉยๆ" <---- ให้มันจริงเถอะคุณพี คนอ่านรอนานแล้วนะเนี่ย :-[
ส่วนยัยจิตตา จัดไปปปป :z6: :z6: :z6:
-
ใครก็ได้ช่วยเอาจิตตาไปทิ้งมหาสมุทรทีเถอะ
โผล่มานิดเดียวแต่ทำเอาหวั่นใจแล้วอ่ะ
อยากให้พีกับตรินมากกว่านี้สักนิดเพราะคาดว่า
มาม่าคงจะตามมาให้เราปวดใจอยู่ไม่ใช่น้อย
:กอด1: :L2: :pig4:
-
555 อายม้วนต้วนแทนจิตริน
-
จิตตาโผล่มาเราแทบคิดว่าคงไม่มีผลอะไรกับปฐพีเลย เพราะคนที่ปฐพีรักคือจิตริน
คนที่เป็นปัญหาก็จิตรินเนี่ยแหละ คราวนี้ต้องอย่ายอมนะพ่อคุณ ตอกกลับไปบ้างให้รู้สึก
-
สงสัยว่าพี่สาวจะลองทาบปฐพีอีกครั้ง
เหมือนเมื่อครั้งกระโน้น ที่เห็นว่าเขาชอบน้องชาย
ชีก็เลยบริหารเสน่ห์
หรือไม่อีกทีก็เห็นว่าพีรวยอื้อ ก็เลยจะใช้มารยาแบบเ้ก่า
แล้วก็เอาลูกมาเป็นเครื่องต่อรอง เมื่อเห็นว่าพีรักลูกมาก
ทำไมถึงเป็นพี่สาวที่แย่ และเห็นแก่ตัวเองมากขนาดนี้
-
นางมารกำลังมา :เฮ้อ: หว้งว่าคุณพีจะมีสติรับมือไม่ใ้ห้นางมารมาทำให้นู๋ตรินหนีไปนะ +1
-
ดูเหมือนจิตตาจะกำลังทำอะไรบางอย่าง
แต่ดูจากบทสนทนาที่พูดแล้วเหมือนจิตตาเองก็ไม่ใช่กระจอกๆ แบบเมื่อก่อนนะ
-
อยากตบจิตตา อ่ะ .. จะมาเอาเอิร์ท กะ คุณพี คืนไปหรือไง
ไม่มีทาง ไม่ให้ !! :fcuk: :fcuk: :fcuk:
-
คุณพี มีเหตุผล(ที่เข้าข้างตัวเอง)ตลอด
-
มาทำไมเห้ย ไม่ต้องมาาาาาาา
ชีวิตตรินกำลังมีความสุขจะมาทำลายอีกแล้ว ยัยคนเห็นแก่ตัวววววว (อินไปไหม)
-
ครอบครัวนี้เค้าไม่แคร์สื่อจริงๆ อยากทำไรก็จะทำ หึหึ :-[ แต่...เงาดำมันคืบคลานเข้ามาแล้วอ่ะ คงใกล้จะมาม่าอีกแล้วใช่ไม๊นี่ เฮ่อ :เฮ้อ:
-
ยัยจิตรไม่ปกตินี่จะตามรังควานไปถึงไหนวะ เดี๋ยวกรุตบดิ้น :beat:
-
ตรินเป็นคนที่คิดมากจริงๆ :เฮ้อ: แต่ถ้าเป็นเราก็คงคิดหนักเหมือนกัน อยู่ดีๆจากทำงานทุกๆวันกลับกลายให้มานั่งกินนอนกิน คงจะลำบากใจมิใช่น้อยเลยเชียว ส่วนจิตตาเองก็คงจะวางแผนแย่ๆอยู่ แต่ก็นั่นแหละ จะสู้ครอบครัวอย่างจอมไตรได้ก็ให้มันรู้ไป
ฮิฮิ :laugh: :laugh:
-
ลางร้านมาแล้ว เฮ้อ
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบ...
ติดตามซีรี่ย์นี้มาตลอด...ตระกูลจอมไตร เป็นอะไรที่ น่าติดตาม น่าสนใจมากกกกกกกกก
ดีใจที่เอามาลงที่นี้...และดีใจที่ได้อ่าน..
:impress2:
หม่าม้าแอบหนี้มานอนกับน้องเอิร์ทเลย..
อยากเห็นคุณพ่ออุ้มหม่าม้ากลับน้อง จะผิดไหม..อุคิอุคิ
:3123: :pig4:
-
อร๊่ายยยย...รอคืนนี้ว่าคุณพีจะต้องไปอุ้มตรินกลับห้องรึป่าว?? :z1:
จิตตา เธอกลับบมาทำไม T_T
-
สาธุ~
ขอให้คืนนิจิตรินไปนอนห้องลูกด้วยเห้อ~
อยากเห็นว่าไอ้ที่ต่อให้ลูกอยู่ก็ไม่สนมันเป็นยังไง
55ขอบคุณครับ ขยันจัง
อยากรู้เรื่องธารากับปัฐวี
สักนิดก็ยังดีครับ ให้มันหายWant
-
แกจะลองอะไรอีกห๊ะ
ไอนางจิตตา
:beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
นังจิตตาแกคิดจะทำอะไร !!!
เห้ออออ หวังว่าคงไม่ต้องซดมาม่าชามโตอีกหรอกนะ
สู้ๆคะคนแต่ง รออ่านตอนต่อไปนะคะ
+1 จุ๊บบบบ .
-
เลวว่ะ น้องตัวเองมันยัง เฮ้ออออ....
อยากให้เจ๊มันได้รับกรรมไวๆ จังว้อยยย
-
ถูกใจมากกกกกค่ะคุณพี เพราะแฟนคลับอย่างเราก็อยากให้น้องตรินไปเรียนเหมือนกัน
แอบมีคุณปามเล็กๆ อยากให้มีคุณไม้กับคุณกลอนด้วย คิดถึงจัง
จิตตา เธอต้องการอะไรเนี่ย
-
o13
-
จิตตา เข้ามาคนที่มีปัญหาคงเป็นจิตริน คุณพีต้องรีบเคลียร์นะว่า รักคนที่ให้แหวนไป รีบคุยให้เข้าใจ ก่อนจะมีมาม่า :เฮ้อ:
-
:L2:
-
เอาจิตตาไปเก็บ หล่อนจะเสนอใบหน้ามาทำไมไม่ทราบ!!!!!!
-
มารอต่อไปปปปปปปป :z13:
-
แอบมาเปิดอยู่อย่างต่อเนื่อง หวังเล็กๆในซอกว่าจะได้อ่านตอนต่อไป ฮิฮิ :call: :call:
-
หวาน ๆ แล้วรู้สึกดีเนาะ ^^ ขอร้องล่ะจิตตา อย่ามาเลยนะ เค้ากำลังมีความสุขกันอยู่
แก้คำผิดค่ะ
ปฐพีทำไมต้องมาจูงกับแบบนี้ด้วยเล่า ---- กัน
แต่ก็กลับไปทำหน่าเคร่งอย่างเดิม ---- หน้า
“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนิ่” ---- หนิ/นี่
โธ่เอ่ย ---- โธ่เอ๋ย
ปล.ไม่เป็นไรนะเรื่องแก้คำผิดอ่ะ ช่วย ๆ กันค่ะ คนเราพิมพ์ไปพลาดไปได้ (เราเป็นบ่อยมากกกกกกกกกกก)
-
กร๊าดดดดดดดดดดดดด
น่ารักที่สุด
นังจิตตา ไปเลยนะ ชิวๆๆ :z6:
-
จะได้เจอพี่สาวแล้วนะ ดูถ้าจะได้บทพิสูจน์รักแท้อีกแล้ว
-
จิตตา!! เธอคิดจะทำอะไร!! ถ้าจะมาทำเรื่องไม่ดีไม่ต้องมานะยะ
โผล่มาเดี๋ยวจิตรินก็ดราม่าอีก กลัวใจจิตรินจริงๆ
-
:เฮ้อ:ให้จิตตาออกมาเลยค่ะ ตอนนี้อึดอัดมาก
เหมือนมีความสุขแต่สุขไม่เต็มที่ เพราะยัยคนนี้อ่ะ
เราเป็นเอามากอินกับนิยาย :z3:
-
สวีททท แต่เสียวสันหลัง จิตตาโผล่มาหลอนอีกแระ :serius2:
-
จิตตาจะลองอะไรน่ะ ต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆเลย เหอๆๆ
-
ติดตามมาตั้งแต่ ไม้ กลอน แล้ว
เรื่องนี้ก็สนุกมากๆเหมือนกันค่ะ
ยังไงให้บ่าวสาวเข้าได้เข้าห้องหอก่อนเนาะ เดี๋ยวนางร้ายมาจะได้มีแรงสู้
อิอิ :L2:
-
มาแล้วแม่เลวแห่งปี
-
นังมารร้ายจะกลับมาแระ
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
:o8: หมายความว่างายยยยยย คืนนี้ไม่อยู่เฉยๆๆ
ฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จิ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :-[ :impress2:
-
จับอิพี่สาวใจทรามถ่วงน้ำล่วงหน้าก่อนได้ไหมฮะ
นิสัย!!!
-
เรื่องนี้ไปเร็วมากๆ ไม่ได้อ่านไม่กี่วัน ^ W ^ คนแต่งขยันจริงๆ
-
:pig2: :กอด1:
ตอนที่ 22
จิตรินส่งเด็กชายเข้านอนแล้วจึงกลับมาที่ห้องของตัวเอง ในห้องมีเพียงความมืด มือเรียวเอื้อมไปเปิดไฟให้สว่างก่อนจะเลือกเอาหนังสือเล่มหนึ่งบนชั้นมานั่งอ่านฆ่าเวลา
คนที่ขู่จิตรินไม่ให้ไปนอนที่ห้องลูกจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่กลับบ้าน ร่างบางเหลือบมองนาฬิกาที่บอกเวลาเที่ยงคืนแล้วก็ถอนหายใจ ก่อนจะวกกลับไปสนใจหนังสือในมืออีกครั้ง
ปฐพีกลับมาถึงบ้านพร้อมกับจิตรินและเอิร์ธ แต่ยังไม่ทันได้เดินเข้าบ้าน ธรณินที่เหมือนรออยู่ก็เดินมาพาตัวปฐพีออกไปบริษัท ดูเหมือนปฐวีและปาฏิหาริย์จะรออยู่ที่นั่นก่อนแล้ว
“ดูเหมือนสาขาที่ต่างประเทศจะมีปัญหา”
นั่นคือคำบอกเล่าของร่างสูงที่ให้ไว้ก่อนจะออกไป
จิตรินเหลือมองนาฬิกาอยู่ตลอด แม้เข็มสั้นจะเลื่อนไปที่เลขหนึ่งแล้วก็ยังไม่มีวี่แววว่าพี่น้องทั้งสี่คนจะกลับมาบ้าน
จิตรินไม่ได้กลัวปฐพีไปเหลวไหล ที่รู้สึกก็ไม่มีอะไรมากกว่าเป็นห่วงเลย
......................................
ปฐพีเดินเข้ามาในบ้านที่บัดนี้เงียบสงบด้วยเวลาล่วงเข้ารุ่งวันใหม่แล้ว ใบหน้าของร่างสูงเต็มไปด้วยความเหนื่อยอ่อนไม่ต่างจากพี่น้องที่ช่วยกันจัดการปัญหาที่เกิดขึ้น พรุ่งนี้หากปัญหายังคงอยู่ ไม่ใครก็ใครสักคนในหมู่พี่น้องคงต้องเดินทางไปนิวยอร์กเพื่อจัดการปัญหาที่เกิดขึ้น
“แยกกันตรงนี้ล่ะนะ”
บอกแล้วต่างคนต่างก็แยกย้ายไปยังห้องนอนของตัวเอง
“น่าอิจฉาคนที่มีคนรออยู่จังเลยน้า”
เสียงแซวจากปฐวีเรียกรอยยิ้มจากพี่น้องทุกคนพร้อมสายตาล้อเลียนมาที่ปฐพีอย่างรู้ความหมายว่าที่พูดนั่นหมายถึงใคร ปฐพีเองก็ยิ้ม แต่ก็เพียงแค่ยิ้มมบางๆเท่านั้น ไม่รู้ว่าจะมีคนรอตัวเองอยู่จริงอย่างที่ปฐวีแซวหรือเปล่า
ร่างสูงเลือกที่จะแวะห้องของลูกชายก่อน แม้จะบอกตัวเองว่าเพราะอยากเห็นลูกชายให้ชื่นใจ แต่เอาเข้าจริงๆก็หลอกตัวเองไม่ได้ว่าไม่อยากตั้งความหวังว่าอีกฝ่ายจะคอยตัวเองอยู่ที่ห้อง
“ถ้าอยู่ที่ห้องเอิร์ธจะอุ้มกลับไปที่ห้องนอนซะเลย”
ปฐพีคิดอย่างมาดหมาย
แต่แล้วเมื่อเดินเข้าไปในห้องลูกชายปฐพีก็ต้องอมยิ้มออกมา
ยิ้มเพราะลูกชายที่นอนหลับสนิทในความมืดนั้นช่างน่ารัก
ยิ้มเพราะในห้องมีเพียงลูกชายเพียงคนเดียว คนที่นึกถึงนั้นไม่ได้อยู่ที่ตรงนี้
เขาเดินไปประทับจูบที่หน้าผากลูกชายตัวเองพร้อมทั้งกระชับผ้าห่มให้คลุมลูกชายมิดชิดขึ้นแล้วจึงเดินออกมาจากห้องนั้น คราวนี้ไม่ต้องแวะที่ไหนอีก ร่างสูงตรงไปที่ห้องของตัวเองในทันที
ความอุ่นวาบซ่านไปทั้งหัวใจเมื่อมองเห็นร่างเล็กๆนอนหลับอยู่ ไฟที่หัวเตียงเปิดสว่างคงเพราะเจ้าตัวใช้ไฟดวงนั้นในการอ่านหนังสือที่ยังคงถือคาไว้ในมือ ดูแล้วก็รู้ว่าร่างเล็กๆนี่เผลอหลับไป
ปฐพีเดินเข้าไปใกล้ๆก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้างๆ หยิบหนังสืออกมาจากมือบางแล้วก็ก้มลงสูดดมความหอมที่ข้างแก้มอย่างอดใจไว้ไม่อยู่
จิตรินรอเขา ไม่ต้องให้ใครบอกปฐพีก็รู้ความจริงข้อนี้ ...รอจนหลับไป ปฐพีไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเมื่อเราทำงานเหนื่อยๆแล้วได้กลับมาพบเจอใครบางคนที่บ้านจะทำให้ตัวเองรู้สึกหายเหนื่อเป็นปลิดทิ้งได้ขนาดนี้
ไม่เคยรู้เลยจนกระทั่งวันนี้
เขาดีใจที่มีเอิรธ์เข้ามาในครอบครัว และดีใจมากขึ้นเมื่อมีจิตรินเข้ามาอยู่ข้างกาย
อยากจะกอดไว้แนบอกแต่ก็กลัวว่าตนจะไปรบกวนคนที่กำลังอยู่ในห้วงนิทราแสนสุขเข้า
ร่างสูงปิดไฟที่หัวเตียงก่อนจะผละไปทางห้องน้ำ เขาเหนื่อยและอยากมานอนกอดร่างเล็กๆนิ่มๆนั่นเร็วๆ
......................
“คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”
ปฐพีไม่ได้ตั้งใจปลุก แต่เมื่อสอดตัวเองลงในผ้าห่มผืนเดียวกันแล้วกระชับตัวจิตรินมาไว้ในอ้อมกอด ร่างเล็กๆก็ตื่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ทีแรกจิตรินตั้งท่าเหมือนจะโวยวาย ก่อนจะสัมผัสได้และรับรู้ว่าเป็นใครท่าทางเหล่านั้นจึงผ่อนลง แต่ก็ไม่วายขืนตัวและเกร็งนิดๆ ก็แน่ล่ะ จิตรินยังไม่ชินกับเรื่องนี้เลยนิน่า
“สักพักแล้ว เห็นคุณนอนอยู่ ไม่อยากปลุก”
“แย่มากไหมครับ”
ถึงแม้จะไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับธุรกิจที่ปฐพีกำลังดำเนินอยู่เลยสักนิด แต่จิตรินก็อดจะเอ่ยปากถามอย่างเป็นห่วงไม่ได้ คนโดนถามยิ้มบนใบหน้าก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น จิตรินก็เหมือนจะปรับตัวได้และเลิกเกร็ง ร่างบางทอดตัวเข้าสู่แผ่นออกที่เจ้าตัวรู้สึกว่ามันอุ่นเกินจะสามารถขืนตัวหนี
“ไม่มีอะไรมากหรอก แต่ต้องรอดูผลพรุ่งนี้อีกที ก็เท่านั้น”
ถึงจะพูดเหมือนไม่มีอะไร แต่จิตรินก็จับความเหนื่อยล้าในน้ำเสียงยามเอ่ยถึงปัญหาที่เกิดได้
“อย่าฝืนมากนักนะครับ ถ้ามีอะไรที่ผมช่วยได้ก็คงดี”
จิตรินบอกกับปฐพีก่อนจะรำพึงเบาๆกับตัวเองในประโยคสุดท้าย แต่เพราะความใกล้ ปฐพีถึงได้ได้ยินอย่างชัดเจน
“แค่มีคุณอยู่ที่นี่ แค่มีคุณในอ้อมกอดแบบนี้ ก็ช่วยผมได้มากแล้ว อย่าคิดมากเลย”
ดูไม่ค่อยน่าเชื่อถือเท่าไหร่ แต่ก็เรียกสีระเรื่อบนใบหน้าของจิตรินได้ น่าเสียดายนักที่ไม่มีใครได้เห็น ... แม้แต่ปฐพี ...เพราะความเหนื่อยล้าจากการทำงานทำให้ปฐพีเข้าสู่ห้วงนินทราไปเสียแล้ว
“หากคุณยังอยากกอดผมอยู่ ผมก็จะอยู่ให้กอดเสมอ”
คำเบาๆดังสู่ห้วงความฝัน ร่างสูงนอนหลับไปอย่างมีความสุข ผ่อนคลายอย่างที่ไม่เคยมาก่อน
“ขอให้ความสุข ดำรงอยู่ไปให้ยาวนาน”
เสียงกระซิบอธิษฐาน ด้วยความหวังว่ามันจะเป็นจริง
...............................
“ขอโทษที่ต้องรบกวนคุณพ่อกับคุณปามจริงๆนะครับ”
เสียงเอ่ยขอโทษราวกับเป็นความผิดของตัวเองที่วันนี้ปฐพีตื่นไม่ทันไปส่งลูกชายตอนเช้า คุณปู่สองคนจึงอาสาพาหลานไปโรงเรียนเอง
“ไม่เป็นไรหรอก ที่จริงพ่อเองก็อยากไปส่งเจ้าเอิร์ธจะแย่ แต่คนพ่อนี่กันท่าน่าดู”
วสุธากล่าวไม่ผิดจากความจริงนัก เพราะว่าใครๆในบ้านต่างก็พากันอาสาไปรับไปส่งหลายชายตัวน้อยของบ้าน แต่ก็มักได้รับคำปฏิเสธของปฐพีเป็นคำตอบทุกที
“ทุกคนเองก็งานยุ่ง ยุ่งกับงานตัวเองไปเถอะครับ”
คำพูดตัดเยื้อใยจนทุกคนต่างก็หาช่องทางหาจังหวะจะได้ไปส่งหลานชายอยู่ทุกวัน และวันนี้ก็ช่างโชคดีที่วสุธาเจอจิตรินที่กำลังทำหน้าลำบากใจที่ต้องไปบอกคนรถให้ไปส่งเอิร์ธที่โรงเรียน เพราะไม่คิดว่าตัวเองเป็นเจ้านายจึงไม่กล้าออกคำสั่ง ร่างบางเลยยืนลังเลอยู่นานแล้ววว่าจะต้องพูดเช่นไร จนวสุธามาเจอนี่แหละ
“หนูขึ้นไปดูตาพีหน่อยเถอะ ทางนี้ไม่ต้องห่วง เอ้าเอิร์ธ สวัสดีครับหม่าม้าเร็วสิครับ”
เด็กชายยกมือขึ้นไหว้อย่างเชื่อฟัง แล้วจึงให้คุณปู่จูงมือไปขึ้นรถเพื่อไปโรงเรียน ดูเหมือนเอิร์ธเองก็จะดีใจที่วันนี้คนไปส่งเป็นคุณปู่ ไม่ใช่ว่าเอิร์ธไม่ชอบให้คุณพ่อกับหม่าม้าไปส่งหรอกนะ แต่ว่าการได้ทำอะไรแปลกใหม่มันน่าตื่นเต้นเสมอสำหรับเด็กชายก็เท่านั้นเอง
..........................
TBC
-
ฮุๆๆๆ เห็นคุณพีกับจิตรินกอดกันนอนแล้วมีความสุขอะ... หวานๆๆอย่างงี้ชอบๆๆๆ..
นู๋เอริทนี่เหมาะกับครอบครัวจิงๆๆ ชอบที่ที่คุณพ่อกับมาหม้าไปส่งนะ..
แต่ก็ชอบความแปลกใหม่ด้วย...
อยากอ่านความหวานของคู่นี้อีกเยอะๆๆๆเลยยยจ้า.... รอๆๆๆๆ
-
ชอบตรงที่เรียกวสุธาว่า "คุณพ่อ" เนี่ยแหละ กรี๊ดดดดดด o13 o13
ขอบคุณคุณ JUBJIB ที่มาลงเรื่องให้ก่อนนอนนะคะ น่ารักที่สุดดดด :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เค้าหวานกันน่ารักเนาะ หวานนาน ๆ นนะ อย่าเพิ่งมาม่าเลย....
แก้คำผิดจ๊ะ
จิตรินยังไม่ชินกับเรื่องนี้เลยนิน่า ---- นี่นา
-
ขอหวานอีกสักหลายๆตอน อย่าเพิ่งให้จิตตาโผล่มานะคะ
-
แอบสั้น แต่ก้อหวานเบาๆๆ o13
-
หนุกๆๆๆ :z2:
-
เจ๊เเกต้องมีอะไรเกี่ยวกับไอ้"สาขาที่ต่างประเทศ"ที่มีปัญหาเเน่ๆ เลย เฮ้ออออ....
-
ครอบครัวสุขสันต์จริงๆ ครบครัน แต่...อ่านไปก็ยังคงหวั่นๆเพราะมันมีกลิ่นมาม่าลอยมาเตะจมูกตล๊อดดด :serius2:
-
ยังคงลุ้นระทึกกับเหตุร้ายที่จะมาถึง
น่ารักจริง รอตามคำสั่งด้วย
ตอนนี้มันสั้นๆ นะคะ แต่เข้ามาอ่านก่อนนอน คงฝันดี
-
ขอให้อยู่ในอ้อมกอดของกันแระกันไปนานนานนะ อย่าได้มีมาม่าชามโตเลย
ขอให้อยู่เป็นสุขเป็นสุขเถอะ แคล้วคลาดจากมวลหมู่มารทั้งสิ้น..กร๊ากกกกกกกกก
ขอจบดีกว่า...เดียวมันจะออกทะเลซะ...
:pig4: :3123: :pig4:
-
ตอนนี้หวานจ๋อยยย
อยากกลับบ้านมาแล้วมีคน(น่ารักๆ)รออยู่มั่งจัง ที่ไม่ใช่ อิ housemate พ่นบุหรี่ใส่หน้าแบบทุกวันนี้ :serius2:
-
สงสัยพายุตั้งเค้าซะแล้ว
-
บ้านจอมไตร ใหญ่แต่อบอุ่นนะ รักคนในครอบครัวดี :กอด1: :กอด1:
-
หวานมากกกกก
เห้อ ไม่อยากคิดถึงตอนเสียใจ
ลงชื่อขับไล่จิตตา
-
:3123:
-
:o8: :really2:วันนี้น่ารัก ดี ทั้งครอบครัว :z13: :z13:
-
บ้านจอมไตร ไม่แคสื่อ แต่ในบ้านจอมไตร มีความรักที่อบอวนไปด้วยความสุข :man1:
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ :กอด1:
-
อ่านแล้วยิ้มมีความสุข
ไม่อยากให้ถึงตอนที่มีมาม่าเลย
:กอด1: :L2: :pig4:
-
อิ่มเอมหัวใจ
-
ระแวงจังเลยว่าคุณพีจะต้องเดินทางไปเมืองนอกเพื่อจัดการกับปัญหา
แล้วช่วงที่คุณพีไม่อยู่ ยัยจิตตาจะต้องเข้ามาบีบคั้นน้องจิตริน จนน้องเค้าเตลิดเข้าดงไป
คุณนักเขียนคงไม่ทำร้ายจิตใจผู้อ่านอย่างนั้นชิมิคะ !?! :impress:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
หวานๆ จังเลยตอนนี้
-
อบอุ่นจังเลย
:กอด1: :กอด1:
จิตตาจะมาทำความอบอุ่นนี้หายไปไหมนะ
ปฐพีคงไม่ทำให้เราผิดหัวงหรอกเนอะ เพราะรู้ใจตัวเองแล้วนิ
-
อ่านไป ก็เหมือนรอระเบิดเวลา
ว่าจะได้กินมาม่าแน่ๆ
-
ความสุขกำลังจะหมดไป อยากให้มันคงอยู่แบบนี้ไปนานๆ
-
หวานแบบนี้ นานๆนะ
หวังว่าคุณพีคงไม่ต้องไปเมืองนอก เดี๋ยวนังพี่สาวของตรินก็มาบีบน้ำตาให้ตรินเสียสละให้อีกหรอก
-
ขอให้มั่นคงต่อความรู้สึกนี้ของตัวเองไปนานๆนะคุณพี่ ไม่ใช่เจอหน้าเมียเก่า แล้วจะมารำลึกความหลังกันไม่ได้นะคะ :angry2:
เป็นห่วงก็แต่น้องเอิร์ธนี่แหละ ถ้าเจอคุณแม่ผู้ให้กำเนิดแล้ว คงไม่ได้อยากให้มาอยู่ด้วยกันหรอกน้า ไม่งั้นล่ะยุ่งแน่ๆเลย :z3:
-
อ่าน 5 ตอนรวดหวานมากน่ารักมาก :-[
แต่เหมือนจะมีแววไม่ดี เหมือนจะมีเหตุร้าย แต่ก็เหมือนจะไว้ใจครอบครัวจอมไตรนะ
เพราะปัญหาแค่ยัยตัวแสบจะกลับมามันไม่น่าจะเป็นเรื่องใหญ่สำหรับครอบครัวนี้เลย
:pig4: คะ
-
“ขอให้ความสุข ดำรงอยู่ไปให้ยาวนาน”
สาธุ ขอให้เป็นจริง กลัวจังงงงงง :monkeysad:
-
ยิ่งอ่านยิ่งเครียด เพราะลุ้นว่าจิตตราจะมาทำอะไรอีก
มีใครสักคนของบ้านจอมไตรเห็นจิตตราสักที่เถอะ จะได้ระวังตัวไว้
คงไม่ใช้คุณพีที่ต้องไปนิวยอคหรอกนะ ไม่งั้นกลับมาจากที่ตรินจะรอจะกลายเป็นจิตตราแทน
แล้วตรินก็หายไป
มาม่าเล็กๆ พอเป็นน้ำจิ้มก็พอ ไม่ต้องขนาดเีรียกน้ำตา
สงสารตรินกับคนอ่านเถอะเดียวตาบวม ไม่สาวยเลย
แล้วสงสารหนูเอิร์ธเถอะ เดียวเจ้าเลห์เข้าโรงพยาบาลอีก
:กอด1:
-
บอกได้ว่า น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกก
-
อบอุ่นนะคับ
อยากอ่านต่อไวๆ
ธาราไปไหน อยากให้มีคู่ธารามั่ง
ขอบคุณครับ
-
น่ารักจัง อิอิ ขอให้สุขแบบนี้ไปอีกหลายๆตอนนะคะ กร๊ากกกก
-
:t3:
ตอนที่ 23
ปฐพียืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าพลางกวาดสายตาดูเพื่อเลือกว่าวันนี้จะใส่ชุดไหนดี
“เลือกชุดหรือครับ”
คนเพิ่งมาถึงมองคนที่ใส่ชุดคลุมอาบน้ำทำหน้าลังเลอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าด้วยรอยยิ้ม เส้นผมยังเปียกชื้นคงเพราะเจ้าตัวสระผมแล้วยังไม่ได้เป่าให้แห้ง
“คุณมาช่วยผมเลือกหน่อยสิ”
พอเห็นมีคนช่วยปฐพีก็ถอยห่างออกมาจากตู้เสื้อผ้าเล็กน้อยให้จิตรินได้มีพื้นที่ในการเข้ามาช่วยเหลือ คนโดนไหว้วานเดินไปเพื่อช่วยเลือกเสื้อแต่โดยดี
“วันนี้มีอะไรสำคัญหรือเปล่าครับ”
“ไม่มีนะ งานเมื่อวานนี้ผู้จัดการก็โทรมาบอกว่าเรียบร้อย ไม่มีปัญหาแล้วด้วย วันนี้แค่เข้าไปตรวจเอกสารเท่านั้นเอง”
คนฟังพยักหน้ารับพลางเอื้อมมือหยิบเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนออกมาจากในตู้ ปฐพีมองภาพนั้นยิ้มๆ ไม่ใช่แค่หายเหนื่อยจากการทำงาน แต่ยังรู้สึกว่าการจะออกไปทำงานไม่น่าเบื่ออย่างที่เคย เพียงเพราะแค่มีคนๆนี้อยู่ข้างกายเท่านั้น
“อ๊ะ คุณปฐพี”
เสื้อเกือบจะหล่นลงไปอยู่ที่พื้นหากจิตรินไม่ตั้งสติได้เสียก่อน ก็ร่างสูงที่ควรยืนห่างออกไปอยู่ดีๆก็ฉวยกอดจิตรินเอาไว้เสียอย่างนั้น
“ชื่นใจ”
สูดดมความหอมจากท้ายทอยอีกฝ่ายแล้วยังส่งเสียงพูดให้ได้อายอีก
ใบหน้าสวยแดงเรื่อขึ้นมา จะดันอีกฝ่ายออกก็ไม่ถนัดนักด้วยมือยังถือเสื้อผ้าอยู่ แล้วอีกฝ่ายก็กอดมาจากข้างหลังด้วย
“เดี๋ยวเสื้อยับนะครับ”
“ยับก็รีดใหม่”
คนอะไร ... จิตรินบ่นอยู่ในใจ แต่ก็พยายามเอื้อมมือไปแขวนเสื้อไว้ ก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับคนตัวสูง ตั้งใจจะหันมาเพื่อห้ามปราม แต่เอาเข้าจริงแล้วมันกลับทำให้เสียเปรียบอีกฝ่ายมากขึ้นก็เท่านั้น
“หอมจังน้า ไม่ว่าตรงไหนก็หอม”
ปฐพีกดจมูกลงที่ข้างแก้มใส ก่อนจะไล่กดไปทั่วใบหน้า และไต่ลามลงมาถึงลำคอ
“ทำไมถึงหอมอย่างนี้ล่ะ”
ถามแบบนี้ใครจะไปตอบได้ จิตรินแอบโวยวายในใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เรี่ยวแรงที่มีพาลจะหายไปหมด ริมฝีปากแดงที่เผยออ้าอย่างตั้งใจจะห้ามปรามกลายเป็นการเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายได้รุกรานมายิ่งขึ้นก็เท่านั้น
ปฐพีแนบริมฝีปากลงมา กลีบปากสีสวยน่าลิ้มลอง ยิ่งพอได้ชิมแล้วก็ยิ่งต้องการมากยิ่งขึ้น ลิ้นร้อนเข้ารุกหาความหวานภายในเรียวปากสวยอย่างไม่นึกเกรงใจ ยิ่งแนบประทับยิ่งล้ำลึก ดวงตาคู่สวยปิดปรือลง ความคิดจะต่อต้านขัดขืนไม่มีอยู่ในหัวอีก ได้แต่โอนอ่อนผ่อนตามอีกฝ่ายเท่านั้น ยามเมื่อเหมือนจะหมดลมหายใจจึงได้อิสระคืนอีกครั้ง ร่างบางแทบทรุดลงกับพื้น ดีที่ปฐพีกลับมาโอบกอดร่างนั้นไว้ได้ทัน
“น่ารักจริงๆเลยน้า”
พูดแล้วก็กดจมูกข้างแก้มเนียนอีกครั้ง ปฐพีตัดสินใจรวบร่างบางเข้าสู่อ้อมแขนแล้วยกขึ้นก่อนจะตรงไปที่เตียง
ใบหน้าสวยแดงวาบเมื่อแผ่นหลังสัมผัสเตียงนอน คนตัวโตคล่อมร่างเอาไว้พร้อมรอยยิ้มพอใจยามทอดสายตามองมา ปฐพีไม่ได้เอ่ยคำไหนอีก ร่างสูงกดจูบลงมาอีกครั้ง มือหนาป่ายปัดไปทั่วก่อนจะค่อยสอดเข้าใต้เสื้อยืดตัวสวย
“อือ”
เสียงครางประทวงงึมงำจากลำคอไม่ได้ช่วยให้ปฐพีหยุดมือ ยิ่งได้ยินเสียงหวานๆก็เหมือนยิ่งถูกกระตุ้น ร่างสูงผละริมฝีปากออกมาก่อนจะเปลี่ยนองศาและแนบริมฝีปากลงไปอีกครั้งอย่างลึกล้ำกว่าเดิม
ทุกที่ที่โดนสัมผัสเหมือนจะร้อนเกินทน จิตรินบิดร่างอย่างไม่รู้ตัว อารมณ์ที่พุ่งสุงขึ้นทำเอาสติแทบหลุดลอย รู้ตัวยามถูกดึงเสื้อออกไป รู้ตัวยามที่ถูกถอดกางเกงทั้งชั้นนอกและชั้นใน รู้ตัวแต่ไม่มีความคิดใดๆจะขัดขืน ไม่ใช่เพราะไม่อยาก แต่ดวงตาคมที่จ้องมองตรงมาไม่ว่าจะกำลังกระทำอะไรทำให้จิตรินไม่รู้จะเอาแรงที่ไหนไปขัดขืนได้
“คุณ...พี...อึก”
ปฐพียิ้มรับเสียงเรียกนั้น ริมฝีปากที่ละออกจากปากแดงๆที่บัดนี้บวมเจ่อค่อยเคลื่อนย้าย ลำคอขาวถูกขบเม้มให้ขึ้นสีบางเบา และความเข้มของมันก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆยามร่างสูงไล่ต่ำลงมา สีแดงน้อยๆของตุ่มไตที่แข็งชันราวกับรอคอยให้ชื่นชมเรียกความสนใจว่าริมฝีปากนั้นได้ ปฐพีหยุดเล่นกับเม็ดสวยนั้น แล้วส่งมือเข้าสำรวจพื้นที่บนร่างกายของจิตรินแทน มือแกร่งไล้ผ่านยอดอกอีกข้างผ่านลงมาทางหน้าท้องก่อนจะสัมผัสกับบางสิ่งที่กำลังแข็งตัว
“อ๊ะ...เดี๋ยวก่อน”
จิตรินขืนตัวหนีเล็กน้อยเมื่อโดนปัดผ่านส่วนนั้น หากเมื่ออีกฝ่ายกอบกุมมันและขยับรูดรั้งความคิดต่างๆก็พลันมลายหายไปหมด ปฐพีขยับมือเบาๆเพื่อสร้างความคุ้นเคย ร่างสูงมองคนที่ปรือตามองตนอย่างหวานฉ่ำแล้วก็นึกอยากฝั่งร่างตนเองลงไปแรงๆซะเดี๋ยวนี้เลยยิ่งนัก แต่เขาก็รู้ว่าทำอย่างนั้นไม่ได้
ริมฝีปากถูกครอบครองอีกครั้ง มือข้างที่ว่างของร่างสูงส่งไปทางข้างหลัง วนรอบๆให้ช่องทางนั้นผ่อนคลายก่อนจะส่งนิ้วเข้าไปสำรวจช่องทางนั้นแผวเบา
“แน่นจัง”
หากฝืนไปคงทำให้คนข้างใต้บาดเจ็บ ปฐพีจึงมองหาตัวช่วย ร่างสูงลุกขึ้นไปหยิบครีมทาผิวก่อนจะกลับลงมาอีกครั้ง นิ้วมือชุ่มไปด้วยครีมซึ่งลดความฝืดขัดยามเข้าสำรวจภายใน สร้างความคุ้นชินซ้ำแล้วซ้ำแล้ว มืออีกข้างกลับมากอบกุมและรูดรั้งส่วนนั้นให้ร่างบาง ปฐพีเริ่มขยับนิ้วเข้าลึกก่อนจะดึงออกมาแล้วกดเข้าภายในอีกครั้ง จากหนึ่งเพิ่มเป็นสองและจากสองเพิ่มเป็นสาม ร่างบางบิดเร้าด้วยอารมณ์ที่ถูกกระตุ้นให้สูงขึ้น ด้านหน้าที่โดนกอบกุมกำลังจะไปถึงจุดหมาย และเหมือนปฐพีจะรู้ ร่างสูงขยับมือเร็วขึ้นเพื่อเร่งให้จิตรินได้ไปก่อน
“อ๊ะ ... คุณพี ...อ๊ะ ....อ๊า..”
น้ำสีขาวขุ่นถูกปลดปล่อยออกมาเต็มหน้าท้องเนียน ปฐพีลูบไล้เอาสิ่งนั้นชโลมส่วนแข็งขืนของตัว ชุดคลุมอาบน้ำถูกถอดออกและเหวี่ยงลงบนพื้น ก่อนที่นิ้วมือจะล่าถอยออกมาจากช่องทางแคบ
“จะเข้าไปแล้วนะ”
เสียงกระซิบที่จิตรินแทบไม่รู้ความหมาย ร่างบางยังคงหอบหายใจพยายามโกยอากาศเข้าปอด ก่อนความรู้สึกถูกรุกรานจะหยุดลมหายใจนั้นไว้
“โอ๊ย ... อย่า”
เสียงร้องเบาๆพาให้คนที่กำลังขยับกายหยุดเคลื่อนไหว
“อย่าเกร็งนะ ผ่อนคลาย”
อาจจะเหมือนเห็นแก่ตัว แต่ปฐพีก็รู้ตัวว่าหยุดไม่ได้ ร่างสูงเคลื่อนตัวฝั่งกายลงไปแม้จะรู้ว่าร่างที่รับเขาไว้กำลังเจ็บ
“กอดผมไว้ อย่าเกร็ง”
มือเรียวถูกจับให้มายึดบ่าหนาไว้แน่น ปฐพีเคลื่อนตัวฝั่งความต้องการลงไปแม้ว่าจะเป็นไปอย่างยากลำบาก จิตรินเองก็พยายามผ่อนคลายอย่างที่อีกคนว่า แต่มันก็ยังเจ็บ
“เข้าไปหมดแล้ว ...เห็นไหม”
ปฐพีว่าพลางก้มลงจูบที่หน้าผากมนเหมือนจะให้รางวัล แม้จะต้องการมากแค่ไหนแต่ก็ต้องอดใจตัวเองไว้แล้วนิ่งรอเพื่อให้ร่างกายคนที่รองรับปรับตัวได้เสียก่อน มือหนากอบกุมส่วนกลางลำตัวของร่างบางอีกครั้ง ส่วนที่เพิ่งถูกทำให้ปลดปล่อยกลับขยายตัวขึ้นมาอีกเมื่อได้รับการกระตุ้น มือข้างที่ว่างลูบไล้ไปทั่วร่างบางเพื่อสร้างความผ่อนคลาย และไม่นานปฐพีก็เริ่มขยับส่วนที่กำลังเชื่อมโยงถึงกัน จังหวะการขยับๆค่อยๆเริ่มจากเนิบนาบเป็นจังหวะถี่กระชั้นมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ ช่องทางร้อนนั้นทำให้ปฐพีอยากจะฝั่งตัวอยู่อย่างนี้ให้แสนนาน การขยับรับแบบถูกจังหวะบ้างไม่ถูกจังหวะบ้างของร่างบางทำให้ยิ่งน่าหลงใหล
จิตรินไม่ต่อต้านและพยายามเรียนรู้ ปฐพียิ้มอย่างพอใจ
“จิตริน”
เสียงกระซิบข้างหูด้วยชื่อของตัวเองยิ่งทำให้ร่างข้างใต้ตอบสนอง
“อ๊ะ... คุณพี...คุณพี”
น่ารักที่สุด ปฐพีคิดก่อนจะเพิ่มจังหวะที่ถาโถม พร้อมกับขยับมือที่กำลังกอบกุมส่วนหน้าของอีกฝ่ายไว้ให้เร็วยิ่งขึ้น เสียงครวญคราง เสียงเรียกชื่อกันและกัน รวมถึงเสียงเฉอะแฉะจากกิจกรรมที่กำลังทำดังสะท้อนไปทั่วห้อง จิตรินปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง ช่องทางด้านหลังบีบแน่นทำให้คนที่รับสัมผัสนั้นทนไม่ไหว ปฐพีไปถึงขีดสุดแห่งความต้องการ ของเหลวร้อนถูกฉีดพ่นเข้าสู่ภายในจนล้นทะลัก ร่างหนาขยับเบาอีกสองสามครั้งก่อนจะค่อยๆถอนแก่นกายออกมา
“จิตริน”
ปฐพีกระซิบเรียกชื่อร่างบางที่เหมือนจะไม่มีสติเสียแล้ว อยากจะนอนกอดอยู่หรอก แต่ก็กลัวว่าความเหนอะหนะจากกิจกรรมที่ผ่านมาจะทำให้อีกฝ่ายไม่สบายตัว คนตัวสูงยอมตัดใจลุกขึ้นจากที่นอน เข้าไปชำระร่างกายตัวเองแล้วจึงมาช่วยทำความสะอาดให้คนที่นอนหลับไปแล้ว
ท่าทางวันนี้ปฐพีจะไม่ได้ใส่เสื้อตัวที่จิตรินเลือกให้ไปทำงานเสียแล้ว ก็ในเมื่องานวันนี้ไม่ได้เร่งด่วน ปฐพีก็คิดว่าโดดงานนอนกอดจิตรินสักวันคงไม่เป็นอะไร ว่าแล้วร่างสูงก็พาตัวเองขึ้นไปนอนบนเตียง กระชับร่างที่นอนหลับไปก่อนแล้วเข้าสู่อ้อมกอด ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราตามไปอีกคน
.......................................
จิตรินตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็บ่ายแล้ว ท้องร้องประท้วงเพราะไม่ได้รับทั้งอาหารเช้าและอาหารกลางวัน แต่ดูเหมือนคนนอนข้างกันนี่จะไม่รู้สึกอะไร
“ไม่...เอ่อ...ไม่ไปทำงานหรือครับ”
ใบหน้าสวยแดงวาบ ยามเมื่อนึกรู้ถึงสภาพของตนและอีกฝ่ายตอนนี้ ร่างกายไร้อาภรณ์ปกปิด หากไม่มีผ้าห่มช่วยไว้ จิตรินคงรู้สึกอยากนอนหลับไปไม่ต้องตื่นมาเลยแน่นอน
“ไม่ไปแล้ว วันนี้อยากนอนกอดคุณ”
คนพูดที่ตื่นก่อนแล้วแต่นอนแช่ไม่ยอมลุกไปไหนแสดงให้เห็นว่าตั้งใจจริงด้วยการกระชับอ้อมกอดให้แน่นยิ่งขึ้น
“คุณพี...แต่ผมหิวแล้วนะครับ”
อันที่จริงจิตรินไม่ได้หิวถึงขนาดที่เรียกว่าทนไม่ได้ แต่ยังไงก็อยากหลบเลี่ยงสถานการณ์นี้ไปเร็วๆ ก่อนที่เลือดจะขึ้นไปรวมกันอยู่ที่หน้าซะหมด
“จะปล่อยก็ได้ แต่ต้องหอมก่อน”
สองคนมองหน้ากันนิ่งไปชั่วครู่ สุดท้ายจิตรินก็ยอมข่มความอายกดจมูกลงตรงแก้มร่างสูง หากแต่อ้อมแขนแกร่งไม่ได้ปล่อย กลับยึดแน่นมากไปอีก
“คุณพี ไหนว่าจะปล่อยไงครับ”
“ก็คุณมายั่วผมเอง”
จิตรินทำหน้าตกใจ ด้วยไม่รู้ว่าตัวเองได้ไปยั่วตอนไหน
“ก็ที่หอมแก้มผมไง”
“เอ๊ะ! ก็คุณบอกว่าทำแล้วจะปล่อยนิ่”
คนโดนหอมแก้มยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะตอบเบาๆที่ข้างหูให้คนเสียรู้ได้ฟัง
“ผมหมายถึงว่า ผมจะหอมแก้มคุณต่างหาก”
“คุณนี่มัน ...ฮึ่ม”
พอทำอะไรไม่ได้ จิตรินเลยเปลี่ยนเป็นฉวยเอาเสื้อคลุมอาบน้ำที่ถูกถอดไว้ใกล้ๆมาสวม แม้จะรู้สึกเจ็บๆขัดๆ แต่ก็พยายามข่มความเจ็บพาตัวเองไปทางห้องน้ำให้ได้ เพื่อไม่ให้ตัวเองต้องได้อาย
ปฐพีอมยิ้ม เขารู้อยู่หรอกว่าจิตรินน่ะไม่ใช่คนอ่อนแอ แต่แค่เป็นพวกยอมคนอื่นแค่นั้นเอง ร่างสูงลุกขึ้นจากเตียงทั้งๆร่างเปลือยเปล่า เข้าช้อนตัวคนที่เดินอย่างยากลำบากขึ้นอุ้มแล้วพาเข้าห้องอาบน้ำไปด้วยกัน
“คุณยั่วผม แถมนี่ผมยังช่วยคุณอีก ค่าตอบแทนน่ะ ผมจะคิดในห้องน้ำนี่ล่ะนะ”
แล้วก็คงไม่ต้องบอกหรอกมั้งว่ากว่าจิตรินจะได้มีอะไรตกถึงท้องในวันนี้นั้น เวลาก็ผ่านบ่ายมาจนจะเย็นโน้นแหละ
... แต่ความสุขมักอยู่กับเราไม่นาน
...........................
TBC
-
จะจิ้ม ทันไหมๆ
จิ้มทันด้วยนังมารรร้ายจะปรากฏร่างแล้วเหรอ
-
แง้ๆ จะเริ่มมาม่าแล้วเหรอ
-
ตัดบรรทัดสุดท้ายออกได้มั้ยคะ :z3:
-
อย่าอ่านอีก มาต่อเร็วๆนะ
อย่ามาพลากความสุขของตรินไปสิ
:call: จุดธูปอันเชิญความสุขมาต่อให้ตริน
-
อ่านไปเขินไป แล้วมาสะดุดอีบรรทัดสุดท้ายอ่ะนะ มันอะไร๊ :z3:
-
จริงทุกครั้งที่กล่าวถึง "ความสุขอยู่กับเราได้ไม่นาน" :a5:
-
หวานฉ่ำชื่นใจตั้งแต่ต้นประโยค แต่มาสะดุดตรง บรรทัดสุดท้าย ม่ายยยยยยยยยยยอาวมาม่าอ่า :o12:
-
อ๊ากกก หม่าม้าเป็นของคุณพ่อพีแล้ววว :m25: :m25:
น้องเอิร์ธกลับมาได้อมยิ้มแก้มแตกแน่ๆ ถ้าได้เห็นคุณพ่อกับหม่าม้าเค้าจะหวานไม่แคร์สื่อแล้วนา
-
หวานๆๆๆๆกัน ฮุฮุ :haun4:
แต่ เธอคนนั้นจะมาแล้วววว ฮึ่ย :m16:
-
:-[กำลังนั่งอมยิ้ม มีความสุขกับความหน้ารักของทั้งคู่ แต่ ...ความสุขมักอยู่กับเราไม่นาน :a5:
:pig4: คะ
-
ฉากอัศจรรย์ :pighaun:
ตอนหน้ามาม่าแล้ว :m15:
-
ยิ่งหวานยิ่งน่ากลัว เห้อ....
-
:m25: ซะซั่มกานแล้วววววว
โอ๊ยรวดเร้วทันใจ จริงๆๆ
แต่มาม่ากำลังจะตามทันแล้วววว
ขอให้มีตอนหวานๆๆนานอีกหน่อยได้ไหมยังไม่พร้อมกับมาม่าจริงๆๆๆ
อ่านตอนนี้ทั้งสุขและสะเทือนใจไปพร้อมกานเรยอ่า
-
โห ตบท้ายแบบนี้ใจหายนะคะ
-
มาม่ากำลังจะสุข
-
อ๊ายยยเขินนนน หนูตรินโดนหม่ำซะแล้ว อิอิ แต่...ประโยคสุดท้ายนี่หมายความว่าไง มันจะเศร้าแล้วใช่มั้ยคะ T^T เอาจิตตาไปเก็บ!!!!
-
อร๊ายยย อุตส่าห์ซับเลือดกำเดาไป อมยิ้มไป กับเลิฟซีนของคุณพี
ปากมาหุบฉับเอาอีตอนท้ายนี่แหละค่ะ โฮกกกก ได้เวลาซดมาม่าสินะ :z3:
-
:-[
-
แอร๊ยยย คุณพีร้อนแรงมาก ก็ตรินน่ารักซะอย่างนั้นจะทนไหวได้ไงเนอะ ><
น่ารักมากๆๆๆๆ หวานได้ใจ
แต่.. มาขัดใจกับไอ้ประโยคสุดท้ายนี่แหละ ! :เฮ้อ:
จะเกิดอะไรขึ้นอีกละเนี่ยะ ไม่นะ ไม่อยากกินมาม่าเลยเรา
+1 ให้คนแต่งจ้า
-
:serius2:
ไม่น๊าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:o12:
ยังหวานดีดีอยู่เลย แถมยัง :pighaun: ด้วยย
นังจิตตาชั้นจะฆ่าแกกก :angry2:
-
เสียเลือดโดยม่ทันตั้งตัว :m25:
-
พี่ทำลายหนูด้วยบรรทัดสุดท้ายยยยยยยยยยยยยยยย
:fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
-
คนแต่งขยั๊น ขยัน
สนุกทุกตอนเลยค่ะ
ตอนหน้าๆ สงสัยต้องกินมาม่ากันแล้ว เดี่ยวเตรียมป๊อปคอน+เป็ปซี่ มารอด้วยดีกว่า
:กอด1:
-
ตามทันในที่สุด เมื่อคืนยังอ่านถึง 21 อยู่ วันนี้ไป 23 แล้ว เร็วมากๆเลย
สนุกมากๆเลยค่ะ
ตอนแรกกังวลจิตตาแต่ไม่ยักจะออกมาเสียที
คิดว่าคงใกล้จะออกมาแล้ว น่ากลัวว่าจะเข้าทางจิตริน
ติดตามต่อไปค่า
-
คล้ายๆ ว่าอีกไม่นานจะเศร้า
-
ความสุขอยู่ได้ไม่นาน น่ากลัวมาก :monkeysad:
-
กำลังมีความสุขในการอ่านอยู่ดีๆั
มันมาสะดุดตอนท้ายนี่ เราบ่มักมา่ม่าเด้อ
-
ทิ้งท้ายหวั่นๆมาม่าจะมาในไม่ช้า
-
กรี๊ดๆๆ แอบตื่นเต้น จะถึงตอนปัจจุบันแล้ว :bye2:
-
ทั้งตอนหวานมาตลอด
มาทิ้งทายให้หวั่นใจซะงั้น
-
:3123: :3123:
-
หูย
ชอบสำนวนมากเลยคับ
กำลังดีคับ
ชอบมาก
-
:m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
:fire: :fire: :fire: :fire:
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
ตกใจมากกับประโยคสุดท้ายของตอน
อะไรกันอีกล่ะแว๊~~~~
-
ประโยคสุดท้ายนั่นมันอะไร ไม่จริงใช่ม้ายยยยยย :serius2:
มาม่ากำลังมาสินะ
-
ไม่เอาได้ไหม มาม่า เนี่ยะ T^T
-
:m25: o13 :serius2:
-
อ่าน ๆ มายิ้มตลอด แต่เจอประโยคสุดท้าย ยิ้มหุบทันที
-
โอเค ต้องเริ่มเตรียมน้ำไว้ลวกมาม่าแล้วใช่มั้ยคะ 5555
-
โอ้วววววววววววววววววววววววววว คุณพี่ ไม่อรัมภบทเลย หรอ จัดการเรียบร้อยซะแร้ว โฮกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ยิ้มแก้มแทบแตกตั้งแต่บรรทัดแรกจนมาถึงเกือบสุดท้าย
แล้วก้อก้อต้องเปลี่ยนเป็นหุบแทบไม่ทัน อยากยิ้มไปอีกหลายๆๆตอนจัง
-
บรรทัดสุดท้าย เห็นแล้วทำร้ายจิตใจมาก
พี่กับตรินเพิ่งจะหวานกันเองนะเนี้ย
นางมารร้ายจะโผล่มาแล้วใช่มั้ย เซ็งเลยเรา
:กอด1: :L2: :pig4:
-
พึ่งได้เข้ามาอ่าน งั้นของจอง ปฐพี (340) + รวมเรื่องสั้น (340) + ไม้ (320) คิด 950 บาท ก่อนเลยแล้วกันครับ
ถ้าอย่างไงก็ขอรายละเอียดด้วยนะครับ
-
ในที่สุดก็ตามทัน
แต่เค้าไม่เอามาม่านะ
เอาจิตตาเก๊บไปไกลๆๆ พีรักจิตตริน ต้องรักเดียวนะเฟ้ย
ส่วนจิตตรินเชื่อในพีเค้าเถอะ
ปล. เอิร์ธก็ด้วยอย่าปันใจให้จิตตา
-
ข้างบนดีหมด หวาน น่ารัก
แต่บรรทัดสุดท้ายนี่ยังไง
ความสุขมักอยู่กับเราไม่นาน
หมายความว่าไง
จิตริน+พี สู้ๆๆๆ
-
สู้ๆ น้า หนูจิตริน
-
+1 ให้คนเขียน อย่าโศกนักเดี๋ยวคนอ่านตรอมใจไปซะก่อน :monkeysad:
-
ตอนที่ 24
ความสุขมักอยู่กับเราไม่นาน ปฐพีเข้าใจถึงคำนี้ขึ้นมาเมื่อคนมาบอกว่ามีคนชื่อจิตตาต้องการพบปฐพีและจิตริน
ปฐพีไม่หวั่นใจอะไรมากไปกว่า ความเป็นคนดีและความไม่มั่นใจในตัวเองของจิตริน
ในขณะที่จิตริน ที่ไม่มีความมั่นใจในอะไรเลย เขารู้สึกราวกับว่า เวลาของตนนั้นได้หมดลงแล้ว ที่ๆไม่ใช่ของตัวเอง มานั่งได้ไม่นาน เจ้าของที่เค้าก็ต้องมาทวงที่นั่งคืนอยู่แล้ว
คนหนึ่งก้มหน้าจมอยู่ในห้วงความคิด ส่วนอีกคนก็เอาแต่มองด้วยความเป็นห่วง
จิตตาที่เดินเข้ามามองเห็นการกระทำของทั้งสองคน แต่ก็เลือกที่จะแกล้งทำเป็นไม่สนใจ เธอคิดว่าที่เธอตัดสินใจมันถูกแล้ว ไม่ว่าจะทำให้ใครต้องเจ็บหรือเรื่องมันจะเลวร้ายลงไปแค่ไหน เธอก็จะทำ!!!
“ไม่เจอกันนานเลยนะ ทั้งสองคน”
เสียงหวานๆเรียกความสนใจจากคนทั้งคู่ได้จิตรินมองหน้าพี่สาว แม้จะหวั่นใจและรู้สึกหมดค่า แต่ก็อดดีใจไม่ได้ที่พี่สาวซึ่งไม่ได้พบกันมาหลายปียังคงดูปลอดภัยดีอยู่ แม้จะผอมลงไปบ้างดูมีอายุขึ้นนิด แต่จิตตาก็ยังคงเค้าความสวยไม่เปลี่ยน
“พี่จิตตา”
รอยยิ้มจริงใจที่ส่งมาทำให้จิตตาต้องถอนหายใจ จิตรินยังคงเป็นจิตรินไม่เปลี่ยน สิ่งที่เธอต้องการจะทำคงง่ายขึ้น แม้ว่าปฐพีจะเพียงพยักหน้าให้เธอส่งๆก็เถอะ
“ไม่เจอกันนานนะจิตริน”
ดูสวยขึ้นนะ จิตตาเก็บประโยคหลังนั้นไว้ในใจ ปรายตามองปฐพีแล้วก็แน่ใจว่าอีกฝ่ายนี่ล่ะที่ทำให้น้องชายตัวเองดูมีเสน่ห์ขึ้นแบบนี้ แบบที่จิตตาไม่ชอบเลย
“เธอไปอยู่ที่ไหนมาตั้งนาน แล้วตามมาเจอถึงที่นี่ได้ยังไง”
ปฐพีไม่คิดว่าจิตตาตัวคนเดียวจะหาได้ว่าจิตรินและเอิร์ธเข้ามาอยู่ที่นี่ ก่อนย้ายมาเขาแน่ใจว่าจิตรินไม่ได้บอกใครว่าย้ายไปอยู่ที่ไหน จะว่าเป็นธาราที่บอกก็ไม่น่าจะเป็นได้
“ให้คนช่วยสืบสิคะ ไม่เห็นจะยากตรงไหน”
รอยยิ้มหวานที่ถูกปั้นแต่งขึ้นถูกส่งมาให้อย่างเคย หากแต่ปฐพีรู้สึกได้เลยว่ามันต่างออกไป ... แต่ก็ยังไม่แน่ใจว่าอะไรที่แตกต่าง
“ไม่เจอกันนานพี่มีเรื่องจะคุยกับแกเยอะเลยนะจิตริน เราออกไปคุยกันสองคน....”
“ไม่ได้”
ไม่ใช่จิตรินที่ขัดขึ้น เป็นปฐพีต่างหากที่พูดปฏิเสธเสียชัดเจนตั้งแต่จิตตายังพูดไม่ทันจบ
“จิตตาจะคุยกับน้องชาย คุณจะมาห้ามอะไร”
หญิงสาวค้อนพร้อมพูดจาเอาแต่ใจอย่างที่ทำเสมอ
“จะคุยอะไรก็พูดมันตรงนี้ล่ะ ผมจะไม่ปล่อยให้ไปคุยกันสองคนหรอก”
“เอ๊ะ คุณปฐพี พี่น้องเขาจะคุยกันคุณจะมาห้ามได้ยังไง”
แม้คำโวยวายของหญิงสาวจะถูกต้อง ปฐพีไม่มีสิทธิ์อะไรไปห้าม แต่เขาก็ไม่อยากให้ทั้งคู่ได้คุยกันลำพัง ปฐพีแน่ใจว่า สิ่งที่จิตตาจะพูดมีแต่จะทำให้สถานการณ์แย่ลง
“คุณพีพอเถอะครับ พี่จิตตาไปคุยกันที่สวนแล้วกันนะครับ”
หญิงสาวเดาไว้ไม่มีผิด จิตรินไม่มีทางที่จะขัดหล่อนได้ และอีกอย่างที่หล่อนมองเห็น ปฐพีเองก็ขัดจิตรินไม่ได้เช่นกัน แม้จะไม่ชอบใจ แต่ปฐพีก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีก จิตรินอาจจะไม่รู้ตัวว่าปฐพียอมลงให้ตัวเองอย่างง่ายดาย แต่จิตตามองออกทุกอย่าง เธอมองตามหลังจิตรินที่เดินนำออกไปด้วยความไม่สบายใจ .... ทำไมกันนะ
............................
“ตรงนี้คงได้นะครับ”
เมื่อมาถึงโต๊ะกลางสนามจิตรินก็หันมาถามซึ่งพี่สาวก็พยักหน้าตอบ สองพี่น้องนั่งลงแล้วก็เข้าสู่ความเงียบ ทั้งสองคนไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดจากตรงไหนดี แล้วจิตตาก็เป็นฝ่ายที่เริ่มต้นเรื่องขึ้นมาก่อน
“แกคงสบายใช่ไหมล่ะที่ได้เข้ามาอยู่ที่นี่”
จิตรินสะอึก ตั้งแต่เข้ามาอยู่ในบ้านจอมไตรนั้นตัวเองก็สบายขึ้นมากจริงๆ
“ทั้งๆที่ฉันต่างหากที่ควรจะได้เข้ามาอยู่ ทำไมถึงเป็นแกไปได้”
คนโดนต่อว่าได้แต่หลบตา ไม่กล้ามองหน้าพี่สาวตัวเองด้วยความรู้สึกผิด
“ในขณะที่ฉันลำบากลำบน แกกลับนั่งสบาย นั่งกินนอนกิน อยู่ในที่ของฉัน แกมันแมวขโมย”
“...”
“ทำไมแกไม่พูดอะไรบ้าง ....... ดี แกไม่พูดก็ดี ตอนนี้ฉันกลับมาแล้ว ฉันมาทวงของๆฉันคืนทั้งหมด หวังว่าแกจะเข้าใจอะไรได้ง่ายๆนะ”
ไม่มีคำตอบอะไรทั้งนั้น จิตรินทำได้เพียงพยักหน้า ยอมรับในสิ่งที่พี่สาวพูดมา จิตรินไมได้คิดว่าที่ตัวเองทำมันเป็นการเสียสละเพื่อพี่สาว แต่มันเป็นเพียงแค่การคืนสิ่งที่ยืมมากลับให้เขาไปก็เท่านั้น
..........................
จิตตากลับไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงความเงียบของจิตริน ความเงียบที่ทำให้ปฐพีรู้สึกไม่สบายใจเลย ไม่ว่าปฐพีจะพยายามถามสักเท่าไหร่ จิตรินก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ
ร่างบางย้ายออกจากห้องของปฐพีแล้วไปนอนในห้องเอิร์ธ แม้ว่าปฐพีจะทั้งขู่ทั้งอ้อน จิตรินก็ยังนิ่งเฉย ไม่เปลี่ยนใจ ความสุขที่เพิ่งผ่านพ้นไป ทำอย่างไรถึงจะได้กลับคืนมา
...........................
TBC
-
^^
จิ้มๆ :z13:
จิตตา แกช่างเป็นมารความสุข จริงๆ
-
เมื่อไรแกจะตายไปซะที ยายจิตต่ำ
-
จิตตราที่ทำลงไปทั้งหมดก็เพื่อความสุขของตัวเองใช่ไหม
คงไม่ใจดีอะไรขึ้นมาหรอก
คุณพี่อย่างโง่อีกนะ ปรึกษาพี่น้องพ่อสิ มันต้องมีทางแก้ไขแน่
ให้คนสืบและติดตามจิตตรากลับคงคิดได้และไม่ยากเกินไปใช้ไหม
มาต่ออีกนะ
-
ช่างกล้าพูดเนอะว่าเป็นที่ของตัวเอง
จิตตา เธอนั่นล่ะที่มาแย่งที่ของจินตรินตั้งแต่แรก
-
ทำไมมันสั้นอย่างนี้ :z3:
-
ขอตบหน้าจิตรินซักครั้ง
แล้วเดียวตามไปฆาตรกรรมนังจิตตาต่อ
เฮ้ออออ คนเราอะไรจะดีขนาดนี้
ความหวังสุดท้ายอยู่ที่ปฐพีแล้วหล่ะ ช่วยทำให้จิตรินหายโง่ แล้งก็กำจัดนังจิตตาไปซะที
-
กรี๊ดดดดดด ขอสาวแตกหน่อยเหอะ
มัีนน่าตบจริงจริง โมโหๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คุณจิตตา :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
:m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
โมโห !!~
-
เป็นคนดี..มันก็ดี
แต่โง่ตลอดๆๆ เนี่ยไม่ไหว เซ็งตายเลย
:m16:
-
+1 ให้คนเขียนค่ะ อย่าให้จิตรินเศร้านานนะคะ สงสารปฐพีค่ะ
-
โอยยยยยยยยยยยยยยย จิตตรินอยากเป็นนางเอกละครไทยได้ป่าว
พีจัดการดิ
อยากอ่านต่อค่ะ
-
ว่าและต้องประมาณนี้
เอาเบาะๆๆนะตรินก็นะ :z3:
อย่าไปฟังนางมากเลย รำบากไปคนเดียวหรอไงอีเบ้านิ
:serius2:อยากอ่านตอนต่อไปและพีกับตรินควรจะคุยกานนะติรนอย่าทำแบบนี้เลย
จิตตาก็น่าตบเนอะแต่ตรินก็ไม่ต่างกันอยากตบเตือนสติจริงๆๆๆ
-
ยัยจิตรามันต้อง :beat: :beat: :z6: :z6:
-
คุณพีได้ควายไปเลี้ยงตัวนึง
แล้วแต่ใครจะจูงจมูก
-
ร้ายยังไงก็ยังร้ายอยู่อย่างงั้นสำหรับจิตตา ส่วน หัวอ่อน ยังไงก็ยังเป็นแบบเดิมสำหรับจิตตริน คนที่จะจัดการได้ดีที่สุดคงต้องเป็นคุณพี
แรงๆอย่างแม่จิตตา ถ้าไม่แรงตอบคงกำราบไม่อยู่ร๊อก :beat:
-
:serius2:
ตบเข่าหนึ่งฉาดแล้วพูดว่า "กูว่าแล้ว"
จิตตา ร้ายเวอร์
จิตตริน งี่เง่าเวอร์
แล้วปฐพีล่ะจะยังโง่เหมือนเดินรึป่าว
-
:fire: :m31: :m16:นี่แหละความเห็นแก่ตัวของมนุษย์ :serius2: :z6:
-
โอ้ย ๆๆๆๆ เจอนายเอกโง่อีกแล้ว ปวดตับโว้ย เซง
-
จิตตา
ผู้หญิงคนนี้เข้ามาพร้อมกับความหนหวย (น่าหงุดหงิดอ่ะ)
กรี๊ด!
-
จิตตรินทำไมนิสัยนางเอ๊กกกก นางเอก
ขัดกับพี่สาวตัวเองอย่าแรว๊งงงงง
คุณพี อย่าไปยอมนะ ตามใจตรินยังไงก็ได้ แต่เรื่องนี้ห้ามยอม
-
นังพี่สาระเลววววววววววววววววววววว
แกยังมีหน้ามาทวงคืนอีกเหรอ
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
โอ๊ย!!!!!!!!สงสารจิตรินอ่ะ :monkeysad:
-
ถ้างานนี้ตรินยอมนะ งอนด้วย :angry2: อะไรมันจะเป็นนางเอกนิยายน้ำเน่าขนาดนั้น สู้คนหน่อยค่า!!!!!!!
จิตตา จิตตา ชั้นล่ะอยากกระชากศรีษะหล่อนมา :beat: :beat: :z6: :z6:
วุ่นวายชะมัดเลยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
จิตริน สู้หน่อยสิ(เว้ย) ยอมทำไมกับพี่สาวที่ไม่เอาไหน
-
ถ้ามีพี่สาวอย่างนี้ขอ :beat: ซักทีเหอะ
ยอมคนมันก็มีข้อดีหรอกนะ แต่ก็ต้องดูคนที่จะยอมหน่อยดิ แบบยัยบ้าจิตตานี่ต้อง :beat: อย่างเดียว
ตรินจ๋า คิดถึงใจคุณพีบ้างไรบ้าง สงสารอ่า :monkeysad:
-
นั่น!! ว่าแล้วไง จิตรินคนดีตลอดอ่ะ ช่วยรู้ไว้บ้างเถอะว่าคนที่ปฐพีรักน่ะคือตัวเอง
คนที่เค้าเจอก่อน หลงรัก แล้วก็ให้แหวนน่ะมันจิตรินนะจ๊ะ!!
เพราะงั้นไม่ต้องไปคืนเค้าเลยนะ!!
-
ยัยจิตราออกมาแล้วไม่ทำให้ผิดหวังเลย
จะมาทวงของฉันคืน ทำไมไม่ไปลับอย่ากลับมานะ
จิตรินก็ยังคงยอมให้พี่สาวอยู่ดี
-
เอ่อออออ นายเอกอย่าเป็นนายเอกในนิยายได้ม้ายยยย
แต่....นี่นิยายนิหน่า 555
-
คุณพี ทำความกระจ่างให้พ่อพระ เฮ้ย ตรินหน่อยว่าตัวเองไม่ใช่ตัวแทนแก้ขัดแทนพี่สาว
คนพี่ยัยนี่ก็นะ หน้าด๊าน หน้าด้าน กล้าพูดนะนั้น
-
:serius2:
ตบเข่าหนึ่งฉาดแล้วพูดว่า "กูว่าแล้ว"
จิตตา ร้ายเวอร์
จิตตริน งี่เง่าเวอร์
แล้วปฐพีล่ะจะยังโง่เหมือนเดินรึป่าว
กดไลท์ได้มะเนี่ย อารมณ์เดียวกัน
-
ว่าแล้ว
มาก็เป็นอย่างนี้
จิตรินก็นางเอกหนังไทยอีกแระ เซ็งเลยย
-
ยัยจิตตา ในชีวิตนี้คิดจะทำอะไรดีๆ เพื่อน้องชายบ้างมั้ยเนี่ย เฮ้อออ :seng2ped:
-
อีhere :fire:
-
มันจะปวดตับชิมิๆๆๆ T^T
-
เฮ้ออออออออออออออออออ ดราม่า,,,
-
:z3:
-
อะไรก็ตาม ที่จิตรินกำลังคิด นายพีคงไม่ยอมเป็นแน่แท้
ด้วย จอมไตร คงไม่มีอะไรยากไปสำหรับเรื่องแค่นี้ ที่จะจัดการกับคนประเภทนี้
อาจติดขัดก็ตรง คนร่างบางนี่แหละ
+1 เลขอันเป็นมงคล 69 :m18:
-
:fire: :fire: :fire:
-
ต๊ายย อีนังปัญญาอ่อน ทำมาเป็นพูดดี มาเอาของคืน
ลืมไปแล้วหรอ ว่าตัวเองเป็นคนทิ้งเขาเป็นคนทิ้งลูก
ถุยยยยย พูดได้สุ่นมากคะ !
ฉันละอยากจะจิกๆๆ ตบๆๆๆ แกให้หนังหน้าถลอกให้หมด
โอ๊ยยยยย ให้ตายเถอะ จิตตรินจะนางเอกไปไหนเนี่ยะ
-___________-ll
-
:m31: :m31: :m31:
-
มานั่งรอเผื่อผู้แต่งจะใจดีมาต่ออีก ฮิฮิ :impress2:
-
กลับมาจากติวเหนื่อยๆ
แต่ต้องมานั่งอ่านมาม่า โถ สงสารตัวเอง :m15:
-
แด่เธอจิตตา
นางมารร้าย ชอบทำร้าย แถมยังปากคอเราะร้าย ใจร้ายอีกตั้งหาก นางมารร้ายยยยยยยยยยยยยย
อีกซักตอนซิ..
_/l\_
-
แอบเซ็ง :เฮ้อ:
น้องตรินจะทำอะไรก้อคิดถึงน้องเอิร์ธมั่งเน้อ...
-
เอ่อะ เข้ามาค้างงง
o22 o22
จิตตา :angry2:
นางออกตัวได้แรงมากกกกกกกก :beat: :beat:
-
อย่าไปยอม !!!!!
-
:L2:
-
ใครก็ได้ช่วยเอาจิตตาไปเก็บที :m16:
-
เซงงง.. ทำไมจิตรินหัวอ่อนขนาดนี้แล้วอะ.. ในตอนที่ตัวเองไม่มีใครแต่ต้องเลี้ยงน้องเอริท์ด้วยตัวคนเดียว...
จิตตาไม่เคยจะมาสนใจ แม้กระทั้งลูกของตัวเอง.. แต่พอเห็นว่ามีเงินก็จะกลับมา..
นู๋ตรินสู้หน่อยสิ.. นั่นคือคนที่ตัวเองรักนะ.. จะเอาไปคืนให้กลับคนที่ไม่ช่ายเจ้าของทำไมอะ....
พี่จุ๊บจิ๊บเอานางจิตตาไปไว้ไกลๆๆๆๆเลย.. ไม่อยากให้นู๋ตรินรู้สึกแย่ไปกว่านี้อะ..
ส่วนพี่พีสู้ๆๆๆๆเอานู๋ตรินกลับเข้ามานอนในห้องให้ได้นะพี่.. อย่าไปยอมให้นางจิตตาเข้ามาอยู่ในบ้านได้อะ.. ชิๆๆๆ.. เห้นแก่ตัวจิงๆๆๆ..
จัดการขั้นเด็ดขาดเลยพี่.. ไม่งั้นพี่พีจะเสียสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตไปเลยนะ...
-
อยากเหมารถตุ๊กๆไปตักตีหัวคุณจิตตา
-
มาโบกไม้โบกมือว่าอ่านถึงตอนที่22 คุณพีกับจิตริน :oo1:
ได้กลิ่นมาม่าโชยมาแต่ไกล แต่ตอนนี้ต้องนอนก่อน T^T มีเรียนตอนเช้าตรู่ อยู่หอที่เน็ตต้องแย่งกันใช้ทำให้เราอดตามติดบ้านจอมไตรเลย :o12:
เป็นกำลังใจให้คุณจิ๊บ และจิตริน :L2:
-
:monkeysad:
:m15:
:3125:
:เฮ้อ:
:pig4: คะ
-
เห็นแก่ตัวเป็นที่สุด น่ารังเกียจมากจิตตา
-
สั้นๆ แต่ทำร้ายจิตใจ T~T
รู้สึกเหมือนจิตตากลับมาคราวนี้มีอะไรแอบแฝงมากกว่าเรื่องเงิน และสถานะเมียปฐพียังงัยบอกไม่ถูกแฮะ -*-
-
คุณจิตรามาทำwhat
heat you so much
ออกไปไป๊ ไปชิ่ว
-
ตอนที่ 25
จิตตาเริ่มเข้าออกบ้านจอมไตรในฐานะแม่ของลูกชายของปฐพี คนในบ้านแม้จะไม่ชอบใจในตัวตนของเธอแต่ก็พูดอะไรไม่ได้ ในเมื่อเธอคือแม่แท้ๆของหลานชายตัวน้อยผู้เป็นเสมือนดวงใจของคนทั้งบ้าน
เอิร์ธเองไม่ได้คุ้นเคยหรือกระตือรือร้นเรื่องของ “คุณแม่” นัก แต่เพราะหม่าม้าบอกว่าเด็กดีต้องเชื่อฟังคุณแม่ เอิร์ธก็เลยรักและเชื่อฟังหม่าม้า หม่าม้าบอกว่าให้ทำความคุ้นเคยกับ “คุณแม่” ของตัว เอิร์ธก็เลยพยายามทำ ก็เอิร์ธอยากเป็นเด็กดีของหม่าม้านี่นา
ส่วนปฐพีนั้น เป็นความอึดอัดอย่างที่สุดเมื่อโดนคนที่ตัวเองคิดว่าคือคู่ชีวิตพยายามยัดเยียดพี่สาวมาให้ ปฐพีไม่รู้ว่าจิตตากำลังคิดอะไร แต่ก็รู้อยู่แล้วว่าไม่ว่าจะเพราะอะไรจิตรินก็ต้องทำแบบนี้ หากที่เขายอมตามน้ำนี่เพราะตัวเขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าจิตตากลับมาด้วยจุดประสงค์อะไรกันแน่
“เอิร์ธจะไปกับหม่าม้า จะไปกับหม่าม้า ปล่อยนะ”
เสียงเด็กชายร้องโยเยเรียกให้จิตรินต้องรีบออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ภาพที่เห็นคือเอิร์ธในชุดนักเรียนกำลังร้องไห้พยายามพาตัวเองออกจากการเกาะกุมของผู้เป็นบิดาโดยมีจิตตายืนอยู่ใกล้ๆ
“อย่าดื้อสิครับน้องเอิร์ธ หม่าม้าสอนว่ายังไง”
ปฐพีดุเอิร์ธแล้วยกจิตรินขึ้นมาอ้าง แน่นอนว่ามันได้ผลในระดับหนึ่ง เด็กชายหยุดร้องไห้ได้แต่ก็ยังมีทีท่าดื้อดึง ปฐพีเงยหน้าขึ้นมาเห็นว่าจิตรินอยู่ตรงนั้นด้วย แต่ชายหนุ่มไม่ได้เรียกจิตรินให้เข้าไปช่วยอย่างที่จิตรินคิด เขากลับส่งสัญญาณเป็นการบอกให้จิตรินกลับเข้าไปก่อนที่เอิร์ธจะเห็น แล้วพาเอิร์ธขึ้นรถปส่งที่โรงเรียนพร้อมกับจิตตาแทน
ภาพพ่อแม่ลูกอยู่ด้วยกันนั้นทำให้จิตรินเข้าใจว่าไม่มีที่ให้ตัวเองเข้าไปแทรกเลยสักนิด
ปฐพีแค่ต้องการดัดนิสัยไม่ให้เอิร์ธเอาแต่ใจ
จิตตามองผ่านเฉยอย่างไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร
แต่จิตรินกลับคิดว่าการมีอยู่ของตัวเองไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว
...................................
จิตรินนั่งคิดถึงความเป็นไปในบ้านอยู่เงียบๆ เขารู้ว่าตัวเองกำลังถูกจับตามองจากคนทั้งบ้าน แต่ก็ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นดูว่าตัวเองถูกมองด้วยสายตาแบบไหน สมเพช เวทนา ดูถูก หรืออะไร แม้จะไม่มีใครพูด แต่จิตรินก็รับรู้ได้ว่าคนในบ้านมีท่าทีแปลกไปไม่เหมือนเดิม
มานั่งคิดๆดู ตอนที่จิตรินเข้ามาที่บ้านนี้ที่จริงก็เข้ามาในฐานะของหม่าม้าของน้องเอิร์ธ หรือจะพูดให้ถูกก็คือเป็นคนดูแลเด็กชายนั่นล่ะ เพราะตัวตนของจิตรินมีความจำเป็นสำหรับเอิร์ธทุกคนจึงต้องยอมรับจิตรินเข้าเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่ แม้ปฐพีจะแสดงออกชัดเจนว่าให้ความสำคัญกับจิตริน แต่มันก็อาจเป็นไปเพื่อลูกชายของเขาก็ได้นี่นา ในตอนนี้ คนที่สมควรจะมีความสำคัญจริงๆอย่างจิตตาได้กลับมาแล้ว และเธอเองก็แสดงออกชัดเจนว่าต้องการจะทวงสิทธิ์ของเธอคืน หากมีจิตตาแล้ว ตัวตนของจิตรินก็ย่อมหมดความสำคัญลง อาจจะไม่ทันทีทันใด แต่คงไม่นาน จิตตาคงจะสามารถเข้ามาอยู่ในสถานที่แห่งนี้และลบตัวตนของจิตรินออกไปจากใจทุกคนได้
จิตรินไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น แต่มันก็เป็นความจริงที่จิตรินสมควรจะยอมรับใช่ไหม
...........................
ถึงจะคิดว่าตัวเองไม่มีความจำเป็นอะไรกับ “ครอบครัวของพี่สาว” อีก แต่จิตรินก็ตัดใจไปจากบ้านจอมไตรไม่ได้ง่ายๆ เพราะเอิร์ธเคยเข้าโรงพยาบาลไปแล้วครั้งหนึ่งเมื่อตัวเองไม่ได้อยู่ด้วย จนทุกวันนี้เด็กชายก็ยังต้องไปพบจิตแพทย์อยู่บ้างเป็นบางครั้ง แม้จะรู้ว่าเอิร์ธมีทั้งพ่อและแม่คอยดูแลอยู่แล้ว แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้
หลังจากที่จิตตากลับมา จิตรินก็ปฏิเสธเรื่องที่คิดไว้ว่าอยากไปเรียนพวกงานฝีมือ แม้ปฐพีจะหารายละเอียดมาให้มากมาย แต่จิตรินก็คิดว่าตัวเองไม่สมควรที่จะรับความหวังดีเหล่านั้นเอาไว้
“ธาร”
“ตริน หายไปเลยนะ”
น้ำเสียงหยิกแกมหยอกอย่างคนอารมณ์ดีจากเพื่อนรักทำให้จิตรินรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย ตอนที่เรื่องมันดีๆ จิตรินแทบไม่ได้ติดต่อกับธาราเลย แต่พอมีปัญหากลับหวังพึ่งอีกฝ่าย ทำไมถึงเป็นอย่างนี้เสมอเลยนะ
“เอ่อ ... คือ”
แล้วก็พูดไม่ออกเมื่อสำนึกได้
“เฮ้ย ... อย่างคิดมากสิ ฉันเองก็ผิดที่ไม่ค่อยได้ติดต่อไปหา บอกตรงๆนะ ไม่ค่อยถูกโรคกับคนรวยล้นฟ้าอย่างบ้านนั้นเท่าไหร่ ตรินโทรมาเนี่ย มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า บอกเราได้นะ”
“ธาร คือ เราอยากหางานทำ”
ธาราหัวเราะคิกคัก
“โธ่ เรื่องแค่นี้เอง ทำไมไม่บอกพ่อน้องเอิร์ธล่ะ งานในเครือจอมไตรน่ะเยอะแยะ”
“แต่เราไม่อยากพึ่งเขา”
เงียบกันไปทั้งคู่ ธาราเริ่มจับได้ถึงสิ่งผิดปกติ มีอะไรบางอย่างในน้ำเสียงที่บอกธาราว่า เหตุผลมันมีมากกว่าแค่ไม่อยากพึ่ง
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่ตริน ใครทำอะไรหรือเปล่า”
“ไม่มีใครทำอะไรเราทั้งนั้นแหละธาร เราแค่...”
“แค่ ...?”
“คือ พี่จิตตา”
ไม่เป็นประโยค แทบไม่เป็นคำ แต่ธาราก็เข้าใจขึ้นมาทันทีที่ได้ยินชื่อพี่สาวของจิตริน
“นี่เจอพี่สาวนายแล้วเรอะ”
“.....”
“โธ่เอ้ย ทำไมต้องมาขัดจังหวะด้วยนะ แล้วนี่พี่สาวนายว่าอะไรนายอีกล่ะ”
ดูเหมือนคนอารมณ์ดีจะเริ่มโกรธขึ้นมาเสียแล้ว
“พี่จิตตาเขาไม่ได้ว่าอะไรเราหรอกธาร แต่จะให้เรามาใช้ชีวิตสบายๆทั้งๆที่มันควรเป็นเขามาอยู่ตรงนี้ เรารู้สึกว่ามันไม่ถูก”
แน่ใจหรือว่าจิตตาไม่ได้ว่าอะไร แค่ธาราฟังว่าจิตรินกำลังคิดยังไงก็นึกออกเลยว่ายายพี่สาวนั่นพูดอะไรกับเพื่อนเขาบ้าง
“นายอย่าบ้าจี้ตามที่พี่สาวนายพูดได้ไหม...”
แว่วเสียงจิตรินพูดขัดมาว่าจิตตาไม่ได้ว่าอะไร แต่ธาราก็ไม่คิดจะสนใจ
“นายสบายตรงไหนกัน เพิ่งเข้าไปอยู่ในจอมไตรได้กี่วันกันฮึ ก่อนที่พี่สาวนายจะโผล่ออกมาน่ะ ได้ “สบาย” อย่างที่ยายนั่นว่าสักนิดแล้วหรือยัง”
ปกติถึงธาราจะไม่ชอบหน้าจิตตาแต่ก็ไม่ค่อยเรียกอีกฝ่ายว่า “ยายนั่น” ด้วยสำนึกว่าอีกฝ่ายอายุมากกว่าและเป็นพี่สาวของเพื่อนด้วย แม้จะหมั่นไส้ธาราก็มักจะเรียกว่า “พี่สาวนาย” มากกว่า แต่คราวนี้ ดูท่าทางคงอดไม่ไหว
“ยายนั่นหายไปสามสี่ปี เงินทองไม่ทิ้งไว้แล้วก็ไม่เคยส่งมา นายลำบากสักเท่าไหร่ที่ต้องเลี้ยงหลานด้วยตัวคนเดียว นี่นายยังไม่ทันจะได้สบายอย่างที่โดนกล่าวหา กลับมาบอกว่านายชุบมือเปิบเอาความสบายของตัวเองไปซะงั้น ใช้อะไรคิดเนี่ย”
หลังจากได้ระบายอารมณ์ออกไปแล้วก็ดูเหมือนธาราจะสงบขึ้น
“แล้วพ่อน้องเอิร์ธเขาว่ายังไงบ้างล่ะ”
จิตรินนึกไม่ออก ปฐพีไม่ได้พูดอะไร หรือจะให้ถูกคือ จิตรินไม่เปิดโอกาสให้ปฐพีพูดอะไรกับตัวเองทั้งนั้น
“เรา ... ไม่รู้สิ .... แต่เราคิดว่าคุณปฐพีเหมาะกับพี่จิตตามากกว่า”
ฟังแล้วธาราอยากจะโวยใส่เพื่อนต่ออีกสักรอบ
“นายคิดว่า เขาเหมาะกับพี่สาวนายมากกว่า แล้วเคยถามเขาไหมว่า เขาอยากเหมาะกับพี่สาวนายหรือเปล่า”
ธาราไม่ได้คิดจะช่วยปฐพีหรอกนะ แต่แค่ดูก็รู้ว่าจิตรินรักปฐพีและปฐพีเองก็รักจิตริน ธาราแค่ไม่อยากให้เพื่อนเสียใจ แค่อยากให้เพื่อนได้มีความสุขเสียทีก็เท่านั้น
“ตริน นายอย่าทำตัวเป็นคนดีโดยลืมคิดถึงความรู้สึกของคนอื่นได้ไหม อย่างที่นายปล่อยให้น้องเอิร์ธไปอยู่ที่บ้านจอมไตร เพราะคิดว่าเหมาะสมกว่า ดีกว่า ฉันไม่ได้จะตอกย้ำนะ แต่เรื่องนั้นหากฉันรู้ ฉันคงไม่ปล่อยให้นายทำอย่างนั้นแน่ เพราะความรู้สึกของน้องเอิร์ธ ควรจะมาก่อนความเหมาะสมหรืออะไรทั้งสิ้น ... และเรื่องนี้ก็เหมือนกัน นายควรคำนึงถึงความรู้สึกของคนใกล้ตัวนาย ที่รักนาย และแคร์นายอยู่ตลอด ก่อนคำว่า ความเหมาะสมนะ ... และที่สำคัญ หัดคิดถึงความรู้สึกของตัวเองซะบ้าง”
ธาราวางสายไปแล้ว แต่จิตรินยังคงนั่งทบทวนคำพูดเหล่านั้นวนซ้ำไปซ้ำมา เขาเคยคิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำนั้นถูกต้อง เหมาะสม หากผลที่ตามมากลับไม่ค่อยเป็นไปในทางที่ถูกต้องเหมาะสมนัก ตอนที่เจอปฐพีครั้งแรก เมื่อจิตตาเลือกที่จะดึงปฐพีไปเป็นของตัวเอง จิตรินก็ไม่แม้แต่คิดที่จะลุกขึ้นยื้อปฐพีไว้ แม้จะรู้สึกดีๆกับปฐพีอยู่ไม่น้อย เพราะคิดว่าพี่สาวของตัวเองเหมาะสมกว่า เพราะคิดว่าคนที่ปฐพีรัก สมควรจะรัก คือพี่สาวตัวเอง หากผลที่ตามมาคือ ปฐพีและจิตตาไปด้วยกันไม่ได้ จิตตาท้องแบบที่เรียกว่าท้องไม่มีพ่อ จิตตาเสียใจ ปฐพีเองก็ดูเหมือนจะเสียใจ น้องเอิร์ธเกิดมาไม่นานจิตตาก็หายไปเพราะไม่ได้คิดอยากได้ลูกมาตั้งแต่แรก น้องเอิร์ธโตมาโดยที่ไม่มีทั้งพ่อและแม่คอยอยู่ใกล้ๆ แม้จะมีตนเองอยู่ แต่มันคงจะดีกว่าแน่ๆหากตั้งแต่แรกเอิร์ธมีทั้งพ่อและแม่อยู่กันครบ
เรื่องน้องเอิร์ธ เป็นอย่างที่ธาราพูด จิตรินเห็นว่าเหมาะสมกว่าที่จะให้เด็กชายได้อยู่กับพ่อแท้ๆ และตัวเองที่เป็นผู้ชายไม่ควรจะก้าวเข้าไปเป็นหม่าม้าให้เด็กชายสับสนไปมากกว่านี้ หากแต่ผลที่ได้รับกลับเป็นความเจ็บช้ำในจิตใจของหลานชาย
เรื่องที่จิตรินคิดว่าเหมาะ กลับทำร้ายจิตใจคนอื่นซ้ำแล้วซ้ำเล่า “และที่สำคัญ หัดคิดถึงความรู้สึกของตัวเองซะบ้าง”
“คิดถึงความรู้สึกของตัวเองหรือ”
หากให้คิดถึงความรู้สึกของตัวเอง จิตรินฝืนใจทุกครั้ง เศร้าใจทุกครั้ง ที่ต้องปล่อยให้เรื่องมันเป็นไปตามความเหมาะสม
“ความสุขน่ะ ใช่ว่ามันจะวิ่งมาหาเราเองเสมอหรอกนะ บางครั้งเราก็ต้องไขว่คว้าพยายามเพื่อให้ได้มาซึ่งความสุขของเรา”
คำพูดสุดท้ายก่อนจะวางสายไปของธารา
ความสุขมักจะอยู่กับเราไม่นาน ... หากเรานั่งเฉยๆมองมันผ่านเลยไป
ความสุขจะอยู่กับเราไปอีกนาน ... หากเราพยายามที่จะรักษามันไว้
เราจะมีหรือไม่มีความสุข เรานี่แหละที่เป็นคนเลือกเอง
..........................
จิตรินลองใจเย็นแล้วมองความเป็นไปในบ้านจอมไตร ความรู้สึกที่จับได้คือทุกคนเปลี่ยนไป การกระทำที่มีต่อจิตรินไม่เหมือนเดิม
แต่มันก็ไม่ใช่ในทางที่แย่ลง
ไม่มีใครมีทีท่าว่าจิตรินเกะกะสมควรจะหายไปอย่างที่จิตรินเคยนึกว่าตัวเองเป็น
ทุกคนพยายามใส่ใจจิตรินมากกว่าที่เคย เหมือนกลัวว่าจิตรินจะคิดมาก ซึ่งก่อนหน้านี้จิตรินก็คิดมากจริงๆ คิดมากจนมองข้ามความเอาใจใส่ในความรู้สึกของจิตรินที่ทุกๆคนส่งมาให้ โดยเฉพาะปฐพี
ชายหนุ่มคอยมองจิตรินอยู่เสมอ มักจะรู้สึกตัวก่อนใครหากจิตรินเงียบหรือหายไป ปฐพีใส่ใจจิตรินพอๆกับที่มองเมินจิตตา มันไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้องและดีนัก แต่จิตรินก็เข้าใจ
ปฐพีไม่อยากให้จิตรินคิดมากเรื่องของตัวเองกับจิตตา ไม่อยากให้จิตรินทำท่าเหมือนจะยกปฐพีให้จิตตาง่ายๆเพราะคิดว่าปฐพีมีใจให้
ขนาดน้องเอิร์ธเอง เด็กชายไม่ได้ละเลยหรือทำท่าจะโผเข้าหาคุณแม่เลยสักนิด เอิร์ธดูเหมือนจะพยายามทำตัวเป็นเด็กดีของจิตรินด้วยการไม่งอแงหรือทำท่าไม่ดีใส่คุณแม่ ก่อนหน้านี้จิตรินไม่ทันคิด แต่มันอยู่ในระดับเดียวกับคนอื่นสำหรับเอิร์ธเลยทีเดียว และดูเหมือนจิตตาเองก็จะรู้ตัวอยู่เหมือนกัน บางครั้งเมื่อจิตตาพูดอะไรแล้วเอิร์ธทำตามโดยไม่มีข้อโต้แย้ง (ซึ่งผิดวิสัยของเด็กชาย) เธอจะทำท่าเหงาๆเพราะรู้ตัวดีว่ายังคงเป็นแค่คนอื่นสำหรับลูกชายตัวเองอยู่
จิตรินมองภาพเหล่านั้นเงียบๆ มองความเป็นไปรอบๆตัวเงียบๆ
บางที ความสุข เราก็ควรคว้ามันมาด้วยตัวเองสินะ
.....................................
TBC
-
:z13:
อึดอัดโว้ย
แม่งอยากให้ปฐพีทำอะไรให้เด็ดขาดกับยัยจิตตาสักที
เอาให้หน้าหงายกลับไปไม่ถูกยิ่งดี
คนแบบนี้ไม่สมควรได้รับความเมตตาจากใคร
แล้วตรินเองก็เหอะดีเกินไปบางครั้งก็ไม่น่าให้อภัยเหมือนกัน
เพราะไม่เพียงทำร้ายคนอื่นแต่ทำร้ายตัวเองด้วย
หวังว่าตรินจะดีอย่างฉลาดสักวันนะ :เฮ้อ:
-
รักธาร.....ธารน่ารักที่ซู๊ดดดดดดดดดดดด
ตรินเชื่อตามที่ใจตัวเองบอกเถอะ ไม่อยากดราม่าแล้วเน้อออออออ
-
ตรินเริ่มคิดได้ ขอให้คิดได้แบบนี้ตลอดไป
เป็นคนดีที่ตัวเองเป็นทุกข์เค้าไม่เรียกว่าคนดีหรอก เค้าเรียกว่าโง่และไม่คิด
จิตตรามีจุดประสงค์อะไรกันแน่นะ
คุณพีไม่ลองสืบหน่อยเหรอ ไม่ใช่รอผลอย่างทีเป็นอยู่
คนแต่งจ้าขออีกได้ไหม :กอด1:
-
:m15:
อย่าไปยอมนะ จิตริน
-
ช่วงดูใจดูท่าทีกันและกันสินะ เครียดๆๆๆๆ :serius2:
:pig4: คุณ JUBJIB ค่ะ :L1:
-
ใช่ มันหมดยุคนายเอกอ่อนแอแล้วหนู ลองมองดูรอบตัวให้ดีๆจะเห็นคนที่รักเราอยู่มากมาย แล้วเราจะทำร้ายคนเหล่านั้นเพียงเพื่อคนๆนึงที่ไม่เคยเห็นความดีของเราเลยรึยังไง แม้ว่าคนๆนั้นจะเป็นพี่สาวแท้ๆของตัวเองก็ตาม
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
น้องตริน .. ของ ๆ เรายังไงก็เป็นของเรา !!
-
การเป็นคนดี มันก็ดีอยู่หรอกนะจิตตริน แต่บางที "ความดี" กับ "ความโง่" มันก็อยู่ใกล้กันซะจนแยกแทบไม่ออกเชียวล่ะ เลือกจะเป็นคนดี แต่ไม่โง่ โอเค๊ o13
-
โอ๊ยยยยยยยยรักธารที่สุดเท่าโลกแล้วละ
ตรินคิดเยอะๆๆๆๆๆๆ การที่เราหาความสุขเล็กๆๆน้อยๆๆให้ตัวเองไม่ได้เห็นแก่ตัวหรือทำให้คนอื่นแย่หรอกนะ
คนที่มาที่หลังไม่ได้ดูดำดูแดงอะไรเข้ายังไม่ละอายแก่ใจเลย
อย่าเอาแต่ความคิดตัวเอง ลองถามความคิดคนอื่นหรือยัง
เขาอาจจะไม่ได้คิดแบบเราก้ได้ รักธารสุดๆๆพูดอย่างโดน o13
-
ใช่แล้วจิตรินสู้ๆ อย่ายอมแพ้
ส่วนจิตตา แอบมีอะไรในใจหรือเปล่าเนี่ย
กลัวเธอมาแบบร้ายลึกๆ
ปล.รักน้องเอิร์ธที่สุดในโลก
-
แหวนล่ะคะน้องตริน... แหวน Green Lantern ที่คุณพีให้อ่ะ
เอาออกมาตบหน้าคุณพี่สาวสักหน่อยเถอะ หมั่นไส้มันมั่กมาก :m16:
ตอนนี้อ่านแล้วรักธารจัง :m13:
-
“ความสุขน่ะ ใช่ว่ามันจะวิ่งมาหาเราเองเสมอหรอกนะ บางครั้งเราก็ต้องไขว่คว้าพยายามเพื่อให้ได้มาซึ่งความสุขของเรา”
คว้ามันมาเลยตริน มองดีดีจะเห็นคนที่ต้องการตรินอีกมากมาย
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ช่ายช่าย ยกมือเห็นด้วยกับ ธารา เป็นอย่างยิ่ง
ว่าแต่หนูธาร เรื่องของหนูกับ ปฐวี ไปถึงไหนแล้วจ๊ะ
หรือว่าจะเป็นอีกซีรี่ย์ของจอมไตร
-
โอยยยยยยยยยยยยยยย ต้องให้ธาร คอยว่าคอยตอกย้ำถึงจะเห็นความจริงใช่มั๊ยจิตตริน :angry2: :angry2:
แต่จะว่าไป ยัยจิตตามันน่าหนัก เอาเปรียบน้องมาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้ยังจะเอาเปรียบอีก :fire: :fire:
แล้วใครจะรักหล่อนย่ะ ยัยจิตตา :z6: นี่แนะ (อินจัด)
มาต่อไวๆๆนะค่ะ อยากเห็นยัยจิตตา โดนซะบ้าง :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
-
ช่วงเวลานี้ จิตรินคงคิดมากน่าดูเลย นั่นก็พี่ นั่นก้คนที่รัก แถมยังมีหลานรักด้วยอีกคน
-
คิดได้แบบนี้มันก็ดีละนะ แต่อะไรๆมันจะเปลี่ยนไปได้แค่ไหน ในเมื่อพี่สาวก็ร้ายปานนั้น คนไม่เคยคิดถึงจิตใจคนทำได้ทุกอย่างเพื่อตัวเอง แล้วยังมาเป็นพี่สาวอีก ต่อให้อยากแย่ง คุณพีกับเอิร์ธมา เจ้าตัวก็คงทำได้ไม่เต็มที่หรอก เฮ่อ
-
“ความสุขน่ะ ใช่ว่ามันจะวิ่งมาหาเราเองเสมอหรอกนะ บางครั้งเราก็ต้องไขว่คว้าพยายามเพื่อให้ได้มาซึ่งความสุขของเรา”
ใช่ อย่าไปคิดถึงคนที่เห็นแก่ตัวอย่างจิตตาเลย
ธารา เยี่ยมมาก อยากอ่านคู่ธารากะปฐวีจัง
อิอิ
-
ตรินสู้ๆ อย่างที่ธารบอกแหละถูกต้องที่สุด
-
จะรอลุ้นว่าตกลงตรินตัดสินใจจะทำยังไง
ว่าแต่ยังสงสัย... ตกลงจิตตากลับมาทำไม ต้องการอะไรกับครอบครัวที่เธอทิ้งไป ฮึ!!! :m16:
-
ต้องรีบคว้ามาด่วนเลยละ
-
เอ่อะ
:a5:
ตริณ
อย่าเป็นายเอกแสนดีนะ :angry2:
-
อ่านตอนที่24แล้วรู้สึกโกรธจิตรินอ่ะไม่ใช่จิตตานะแบบคนอะไรแกจะดีขนาดนี้(ว่ะ)
แต่มีสะกิดใจตอนที่จิตตาคิดว่ารู้สึกผิดกับน้องตอนที่ตรินหันหลังให้ เอ๋มันยังไงต้องติดตาม
ตอนที่25ต้องให้ธาราเป็นฮีโร่เลย ให้แง่คิดกับตรินไปเยอะให้รู้สึกตัวบ้าง
จริงๆไม่อยากว่าๆตรินเห็นแกตัวหรอก แต่ก็นะ เหมือนทำเพื่อคนอื่นทั้งๆที่
มันไม่ใช่ความต้องการของคนอื่นเค้าเลย แต่ตอนท้ายก็คิดได้(มั้ง)ว่าความสุขต้องไขว้ขว้าเอง
:pig4:
-
ธาราพูดถูกทุกอย่างเลย อยู่ที่จิตรินแล้ว :เฮ้อ:
-
คิดตกเสียนะตรินเอ๋ย ความสุขของคนหลายคนอยู่ในมือหนูนะ ^^"
-
เครียดแทนเลย จะยอมให้คนเห็นแก่ตัวแบบจิตตาไปจนถึงเมื่อไหร่กัน
-
เรื่องของตรินคงเริ่มเบาใจลง เมื่อตรินคิดได้...
แต่ตอนนี้อยากรู้เรื่องธารกับปฐวีมากกว่า :z1:
-
:z3:สั้นหง่ะ
-
แอบคิดว่าจิตตาไม่ได้มีเจตนาร้าย
รู้สึกเหมือนมาเพื่อให้จิตรินพัฒนาตัวเองขึ้นมากกว่า
เพราะคิดว่าถ้าร้ายจริงๆจิตตาน่าจะร้ายได้มากกว่านี้
อันนี้เหมือนรอให้จิตรินมาไล่ตัวเองยังไงไม่รู้
ขอให้เป็นแบบนั้นเหอะ
ตัวละครจะได้กลมขึ้นมาหน่อย ไม่ใช่เลวชาติกับดีเว่อร์
-
ธารา ของเค้าดีจริง
พูดปรื้ดดดเดียว ดูเหมือนจะเตือนสติตรินได้เยอะเลย
-
อย่าไปยอมนะจิตริน สู้ๆ แม้จะเป็นพี่สาวก็เถอะ มาทำแบบนี้ได้ไง(ว่ะฉ)
-
ในที่สุด นายเอกก้อเริ่มหายโง่แล้ว ดีใจจัง :call:
-
มีไรก็คุยกับไอ้คุณพีซะ จะได้ไม่ต้องมาเก็บไว้คนเดียว
-
ตริน อย่าทำให้เค้าผิดหวังนะตัว :m15:
-
ควรจะเลือกด้วยตัวเอง
ทำอะไรเพื่อตัวเองบ้างก็จะดี
เหอะๆ ดีต่อคุณพี และดีต่อน้องเอิร์ธ ด้วย
^^
-
จิตรินไม่ควรตัดสินใจแทนคนอื่น
ควรรักษาความรู้สึกของปฐพีบ้าง
-
ถึงจิตริน
ต้องมีสักคนที่จะต้องเจ็บ เพื่ออย่างน้อยก็ให้มีคนหลุดพ้น ปล่อยไปตามหัวใจ เลือกรักใครสักคน ไม่ต้องคิดคำนึงถึงเหตุผล เลือกคนที่เธอต้องการ ปล่อยไปตามหัวใจ ( เลิกคิดถึงความเหมาะสมเถอะนะ)
อีกซักตอนซิ
_/l\_
-
จิตรินเิริ่มคิดถึงความสุขของต้วเองแล้ว
หัดมองคนอื่นอย่างที่ธาราบอกก็ดีนะ
-
ใครก็ได้เอายัยจิตตราไปทิ้งที หมันไส้ อย่างแรง จะทวงสิทธิ์อะไรไม่ทราบ ตั้งแต่ท้องก็คิดจะทำแท้ง พอคลอดออกมาก็ทิ้งไป อ๊ากกกก อ่านแล้วอยากตบคน
-
อืม..เริ่มใช้สมองบ้างล่ะ อย่างนี้ต้องยกความดีความชอบให้น้องธารสิเนอะ :laugh:
-
หวังว่าการที่ได้คุยกับธารจะทำให้ตรินคิดอะไรที่ดีขึ้นมาบ้างนะ
อย่าเห็นแก่คนอื่นมากนักเลย เห็นแก่ตัวบ้างอะไรบ้างตริน
-
นายเอกของเราเริ่มลุกขึ้นสู้แล้วววว
-
ย้า~ กดไลค์ธารเลยค่า แจ๋มมากธาร!! ดีแล้วที่จิตรินโทรไปหาธาร
ดีแล้วที่เป็นเพื่อนกัน ในที่สุดก็คิดได้ซะที งมโข่งอยู่นานเลยนะจิตริน
หัดให้ความสำคัญกับตัวเองเยอะๆหน่อยสิ! ^^
-
:3123:
-
คำพูดของเพื่อนรัก คงสกิดให้ตริน คิดตาม และกล้าที่จะออกมาเผชิญความจริงบ้าง
อย่ามัวแต่คิดถึงแต่ความเหมาะสม ทั้ง ๆ ที่มันไม่ได้เป็นอย่างที่ ตริน คิดเลยสักนิด
+1 ให้เป็นกำลังใจ
ปล. แอบหวังว่า ตรินจะลุกขึ้นสู้ สู้กับความรู้สึกของตัวเอง สู้กับสิ่งที่ตัวเองรัก สู้เพื่อที่จะให้ความสุขอยู่กับตัวเองอย่างแท้จริง :m1:
-
ใครก็ได้เอาจิตตาไปเก็บทีเถอะ
-
ชอบเรื่องนี้มาก แต่ก็อึดอัด มาเป็นแนวนิยายหลังข่าวช่องหลากสีอีกเรื่องนึงและ
นายเอกก็ดีจนเกือบจะเรียกว่าโง่อยู่แล้ว พระเอกก็บื้อเสียแรงที่เกิดเป็นจอมไตร
ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย ตัวละครตัวอื่นยังเด่นและน่าติดตามกว่า ไม่เห็นจะต้อง
คิดอะไรมากเลยว่าจิตตาเข้ามาเพื่ออะไร หรือกลัวมันจะยกเรื่องลูกมาอ้างถ้าสู้
กันตามกฎหมายมันก็สู้ไม่ได้แล้วถ้าจิตรินไม่สงสารพี่ขึ้นมา แล้วยิ่งด้วยอำนาจ
ทั้งเงิน บุคคล อิทธิพล ปฐพีก็มีมากกว่า ทุกอย่างอยู่ในมือแล้วถ้าปล่อยให้หลุด
ลอยไปก็โง่เต็มที.....แฮะๆๆๆๆๆๆ....โทษทีครับอินไปหน่อย(+1)ให้คนแต่งครับ
-
ตรินสู้ ๆ อย่ายอมแพ้นะ
-
ถ้าจิตรินจะเงียบไม่มีปากเสียงขนาดนี้ ก็คงสมควรจะโดนจิตตาเอาเปรียบแล้วล่ะ
ความสุขของตัวเองแท้ๆ แต่กลับไม่คิดรักษาไว้ ใครจะช่วยอะไรได้ล่ะ
-
กว่าจะตามอ่านทัน..เหนื่อยทีเดียว....
หวานได้หายใจยังไม่ทันโล่งดี ดันกลายเป็นขมซะแล้ว...
รอลุ้น ลุกขึ้นมาทำตามหัวใจนะ หม่าม้า...
-
ประโยคสุดท้า่ยของจิตรินคืออะไร
ไม่ค่อยจะเข้าใจความรู้สึกของจิตรินเลย
อึดอัดอย่างที่หลายคนบอกค่ะ
-
สักทีเหอะ :เฮ้อ:
-
เหมือนๆ จิตรินจะคิดฮึดทำเพื่อตัวเองขึ้นมาแล้ว ...หรือเปล่า??? 555+
-
ก็ให้มันได้อย่างงิซี่
เอ้อฉลาดกับเขาก็เป็นด้วย
-
ตอนที่ 26
“คุณพี”
ปฐพีชะงักเท้าที่กำลังจะเดินขึ้นห้องเพราะเสียงเรียกแผ่วๆจากมุมมืด จิตรินเดินออกมาจากตรงนั้นด้วยชุดนอน สีหน้าท่าทางเหมือนคนลำบากใจ
“ยังไม่นอนอีกหรือ”
คนถูกถามส่ายหน้าไปมาเดินเข้าหาร่างสูงช้าๆ อย่างไม่ค่อยมั่นใจ
“กลับดึกนะครับ”
ปฐพีไม่ตอบเพราะไม่อยากบอกเหตุผล ก็จะให้บอกได้อย่างไรว่าตั้งแต่จิตรินย้ายตัวเองไปนอนที่ห้องเอิร์ธ ปฐพีก็นึกไม่อยากกลับไปในห้องนอนแล้วต้องนอนคนเดียวอีก มันเหมือนตัวเองเป็นเด็กขี้เหงา ปฐพีไม่คิดว่ามันจะเหมาะนักหากว่าคนอายุขนาดเขาจะคิดอะไรแบบนี้
“พักนี้คุณกลับดึกทุกวันเลย”
คนฟังยิ้มบนใบหน้า ถึงจะไม่ได้นอนห้องเดียวกัน แต่เขาก็รู้แล้วว่าจิตรินไม่ได้มองเมินไม่สนใจเขา อย่างน้อยๆคนตรงหน้านี้ก็ใส่ใจพอจะรู้ว่าเขากลับดึก
ปฐพีเอื้อมมือไปกุมมือบางไว้แล้วพาให้เดินขึ้นบันไดมาด้วยกัน
“งานผมเยอะนิดหน่อย แล้วคุณทำไมยังไม่นอน”
พอถามแล้วจิตรินก็ก้มหน้างุดๆ
“ผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณ”
พูดจบคนทั้งสองก็มาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องพอดี
“ไปคุยกันในห้องไหม หรือว่าอยากคุยกันตรงนี้”
ปฐพีถามอย่างอ่อนโยน เขาไม่ได้ประชดเพราะไม่ได้นึกโกรธจิตรินเลยสักนิดที่ย้ายห้องหนีไป ถึงจะยอมรับว่าเหงา หรือน้อยใจในช่วงแรกๆ แต่เขาก็พยายามที่จะเข้าใจจิตรินให้ได้มากที่สุด
“ในห้องก็ได้ครับ”
หลังจากทั้งสองเข้ามาในห้อง จิตรินก็ช่วยปฐพีถอดเนคไทอย่างเคย ร่างสูงขอตัวไปอาบน้ำ ใช่ว่าไม่อยากคุย แต่ปฐพีรู้ว่าจิตรินเองก็ยังไม่พร้อมนัก เขาจึงอยากให้เวลาอีกสักนิด
หลังจากอาบน้ำแล้วปฐพีมองเห็นชุดนอนถูกเตรียมไว้อย่างเรียบร้อยทำให้อดยิ้มไม่ได้ นึกดีใจที่ในห้องนี้มีอีกคนนั่งอยู่ เขาแต่งตัวเงียบๆ ปล่อยให้อีกฝ่ายได้นั่งทบทวนว่าต้องการจะพูดอะไร
ปฐพียอมรับว่ากลัว กลัวว่าสิ่งที่จิตรินจะมาพูดเป็นเรื่องไม่น่าฟังอย่างเช่นต้องการจะออกไปจากบ้านนี้ แต่ปฐพีก็จะรับฟัง และหากมันเป็นอะไรที่ตนนึกกลัว ปฐพีจะไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามที่คิดเด็ดขาด
“ว่าไงครับ”
ปฐพีเดินมานั่งลงข้างๆ มือหนารวบเอวอีกฝ่ายเข้าใกล้และจิตรินก็ไม่ได้ต่อต้านการสัมผัสนั้น
“เรื่องพี่จิตตา”
จิตรินเอ่ยแล้วเหมือนไม่รู้ว่าจะเลือกใช้คำไหนต่อดี ทั้งๆที่คิดคำไว้มากมาย แต่เมื่อเอาเข้าจริงๆก็ไม่รู้ว่าตัวเองต้องเริ่มพูดจากตรงไหน
“เรื่องจิตตา ถ้าเขาจะกลับมาในฐานะแม่ของเอิร์ธ ผมก็ไม่ขัดข้อง แต่ก็เป็นได้แค่นั้น เขาเป็นแม่ของลูกผม ผมปฏิเสธความจริงเรื่องนี้ไม่ได้ แต่ที่ข้างๆผม ตอนนี้เป็นของคุณเท่านั้น”
จิตรินเงยหน้าขึ้นมองคนพูดแล้วก็ได้สายตาจริงจังจ้องกลับมา
“ผมดีใจที่คุณมาคุยกับผมเรื่องนี้”
ปฐพีว่าแล้วใช้มือเกลี่ยไปข้างแก้มใส จิตรินหลุบสายตาลงมองกระดุมเสื้ออีกฝ่าย เมื่อสายตาที่ปฐพีใช้จับจ้องตนเองนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยน มากเสียจนใบหน้าเนียนขึ้นสีระเรื่อย
“ผมก็ดีใจที่เลือกมาคุยกับคุณก่อน”
เขารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ รู้สึกขอบคุณธาราที่ช่วยเตือนสติไม่ให้คิดเองเออเองแล้วตัดสินใจอะไรเองอย่างที่แล้วๆมา
“คุณควรจะรีบกลับออกไปก่อนที่ผมจะคุมตัวเองไม่ได้”
เสียงปฐพีทำให้จิตรินต้องเบนสายตากลับมาอีกครั้ง ใบหน้าร่างสูงตอนนี้ห่างไปไม่ถึงคืบ ลมหายใจคลอเคลียร์ที่ข้างแก้มใส จิตรินหลบสายตาอีกครั้ง หากแต่ไม่ได้หลบลี้ไปจากอ้อมกอดแกร่งนั่นเลยสักนิด
“ห้องผมอยู่นี่ คุณจะไล่ผมไปไหนล่ะครับ”
มันเป็นคำตอบรับใช่ไหม เถอะ ปฐพีจะคิดว่ามันเป็นคำตอบรับ ไม่ว่ามันจะใช่ไม่ใช่ยังไงเขาก็ยังจะคิดแบบนั้นอยู่ดี
ปฐพีจับปลายคางอีกฝ่ายไว้เบาๆ เรียกร้องให้จิตรินต้องสบสายตากับตนเองก่อนที่ริมฝีปากเคลื่อนเข้าหากันราวกับต้องมนตร์ ลิ้นร้อนเลาะชิมความหวานในเรียวปากบางอย่างอ่อนโยน ลมหายใจของทั้งคู่ผสานกันจนไม่รู้ว่าของใครเป็นของใคร จิตรินตัวเบาหวิวอ่อนยวบไม่ได้รับรู้ถึงแรงอันแผ่วเบาที่ปฐพีใช้เพื่อประคองตนเองนอนลงบนที่นอนเลยสักนิด สำหรับปฐพีเขารู้สึกเพียงว่าความหอมหวานที่สัมผัสได้จากร่างข้างใต้นี้มีแต่จะทำให้อารมณ์ยิ่งเพิ่มทวีขึ้นเท่านั้น
ปฐพีถอนริมฝีปากออกเมื่อรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่ขาดห้วง ดวงหน้าเนียนขึ้นสีเรื่อเมื่อพบว่าปฐพีกำลังใช้สายตาสำรวจร่างกายราวกับจะมองทะลุชุดนอนที่ใส่อยู่อย่างนั้น
“คุณพี”
เรียกเพราะเขินอายเกินกว่าจะนิ่งรับสายตาร้อนแรงที่ส่งมาได้ และปฐพีก็ไม่ได้แกล้งให้จิตรินต้องอายนานนัก มือแกร่งประคองใบหน้านวลแล้วก้มลงจุมพิตอีกครั้ง ลึกล้ำหวานซึ้งอย่างเคย ลิ้นร้อนๆสำรวจไปทั่วก่อนจะรุกล้ำเพื่อลิ้มรสความหอมหวาน ขยับมือเพียงไม่กี่ครั้งชุดนอนของจิตรินก็อันตรธานหายไปราวกับใช้เวทมนต์ มือหนาลูบไล้ไปทั่วผิวเนียนที่ไร้อาภรณ์ปกปิดในยามนี้ ริมฝีปากไล่ชิมรสชาติผิวบางๆอย่างถ้วนทั่วและหยุดลงเมื่อได้ชิมรสตรงเม็ดสีสวย
“อือ...”
เสียงครางครึมในลำคอเพราะความรัญจวนยิ่งทำให้อารมณ์ของจิตรินเตลิด ส่วนอ่อนไหวกลางลำตัวเริ่มมีปฏิกิริยาและปฐพีที่แนบชิดก็รับรู้ซึ่งความเปลี่ยนแปลงนั้น
“อ๊ะ ... คุณพี”
สัมผัสเย็นๆแต่แฝงความร้อนแรงของฝ่ามือปฐพีทำให้จิตรินอยากจะแทรกตัวหนีนัก ยิ่งมองเห็นว่าบนตัวอีกฝ่ายยังมีเสื้อผ้าครบชุดแต่ตัวเองไม่มีอะไรติดตัวสักชิ้นก็ยิ่งให้อายมากขึ้น แต่ถึงจิตรินจะอายแค่ไหนปฐพีก็ไม่คิดจะหยุดการกระทำไว้เพียงเท่านี้ สองแขนบอบบางยกขึ้นมาปิดบังร่างกายหากก็ไม่ได้ช่วยปกปิดส่วนใดได้มากนัก การกระทำของจิตรินนั้นกลับทำให้ปฐพียิ่งเพิ่มความปรารถนาในร่างกายนั้นยิ่งขึ้น
“อืม...”
เมื่อปฐพีรุกเร้าหนักขึ้น จิตรินก็เริ่มหลุดเสียงครางแผ่วเบาออกมาไม่ขาดสาย ดวงตาคู่สวยปรือปรอยมองภาพปฐพีที่ค่อยๆถอดชุดนอนออกอย่างไม่อาจละสายตา ภายใต้แสงไฟสลัวทำให้มองเห็นเรือนร่างกำยำได้ไม่ชัดนัก แต่ก็ยังสามารถมองเห็นรายละเอียดได้
จิตรินมองสำรวจร่างกายของปฐพีจนสายตาเลื่อนไปเห็นความปรารถนาที่กำลังตื่นตัวเต็มที่ ร่างบางสั่นไหวและเขยิบตัวถอยหนีด้วยความตื่นกลัว แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกในการแนบชิดกัน แต่เป็นครั้งแรกที่จิตรินได้มีโอกาสมองอีกฝ่ายเต็มตาอย่างนี้ ปฐพีเห็นอาการตื่นกลัวของจิตรินจึงลงมากอดร่างบางเอาไว้อย่างปลอบโยน
“กลัวหรือ”
เสียงถามอย่างปราณี แต่แววตายังเต็มไปด้วยความปรารถนาทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้อยากหยุด จิตรินอยากจะหนี อยากจะถอย อยากจะบอกและขอร้องให้ปฐพีหยุดเพราะตนเองกลัวอย่างที่ปฐพีถามมาจริงๆ แต่พอได้มองใบหน้าของอีกฝ่ายแล้วจิตรินก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าตนเองก็มีความปรารถนาในตัวอีกฝ่ายไม่แพ้กัน จิตรินอยากให้ปฐพีกอด อยากให้ปฐพีรัก สองแขนของร่างบางจึงกอดคล้องคอของปฐพีเอาไว้ คล้ายเป็นการบอกให้ร่างสูงได้รู้ว่าตนเองเต็มใจ
“ไม่ต้องกลัวนะ ผมไม่มีทางทำร้ายคุณ”
เสียงกระซิบที่ข้างหูนั้นยิ่งทำให้จิตรินเบียดตัวเองเข้าแนบชิด ริมฝีปากทั้งสองแนบประกบกันอีกครั้ง และมันดุดันรุนแรงกว่าครั้งไหนๆ จิตรินสะท้านไปทั่วร่าง การจุมพิตที่ราวกับไม่มีที่สิ้นสุดนี้ให้ความรู้สึกเหมือนว่าร่างทั้งสองร่างแนบสนิทกันจนหลอมรวมเป็นหนึ่ง
“อ๊ะ”
เมื่อปฐพีเข้ากอบกุมส่วนอ่อนไหวไว้ในมือแล้วเริ่มขยับช้าๆ ลมหายใจของจิตรินก็หอบสะท้านอย่างไม่อาจห้าม ยิ่งเมื่อปฐพีเลื่อนมือลงต่ำเพื่อขยายช่องทางด้านหลัง ความร้อนแปลกๆก็ไหลซ่านจากท้องน้อยไปทั่วร่าง
“อะ เดี๋ยว”
แม้จะพยายามป่ายปัดด้วยความอาย แต่ปฐพีก็ไม่ได้หยุดมือทั้งยังค่อยๆเพิ่มนิ้วมือช้าๆจากหนึ่งเป็นสองและจากสองเป็นสาม จิตรินอารมณ์พุ่งขึ้นสูงจนแทบจะลืมหายใจ มือบางเอื้อมไปจับบ่าแข็งแรงไว้อย่างหาที่ยึดเกาะ
“คุณพี”
เสียงเล็กเรียกชื่อปฐพีอย่างคล้ายจะขอร้อง ราวกับจะเป็นการบอกให้ปฐพีก็รู้ว่าร่างข้างใต้นี้พร้อมสำหรับตัวเองแล้ว ร่างสูงขยับตัวแล้วค่อยๆฝังร่างลงสู่ช่องทางอุ่นชื้นช้าๆ ความอึดอัดเข้าถาโถมแม้จะได้รับการเตรียมการไว้ก่อน มันไม่เจ็บอย่างที่ปฐพีสัญญา หากแต่ก็แสนจะอึดอัดเหลือเกิน จิตรินเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะค่อยๆผ่อนลมหายใจเพื่อผ่อนคลายและนั่นทำให้ปฐพีค่อยๆดันความแข็งขึงเข้าไปช้าๆ พร้อมๆกับที่จูบปลอบประโลมให้จิตรินผ่อนคลายมากยิ่งขึ้น มือหนาเข้ากอบกุมส่วนอ่อนไหวชองจริงตรินอีกครั้งแล้วขยับมือกระตุ้นอย่างต่อเนื่อง
“อือ....อะ”
ยามเมื่อเสียงครวญครางเล็ดลอดออกมา ปฐพีก็สามารถดันร่างเข้าไปได้จนหมดในที่สุด
“รักคุณ”
เสียงกระซิบข้างหูดึงสติของจิตรินกลับคืนมา คำที่รอฟัง คำที่อยากได้ยิน ร่างบางปรือตาขึ้นมองปฐพีว่าเขาพูดด้วยความรู้สึกแบบไหน แล้วเมื่อได้สบสายตาที่เต็มไปด้วยความแน่วแน่จริงจังก็ทำให้เผลอยิ้มออกมาไม่ได้
“ผมก็รักคุณพี”
เสียงกระซิบตอบกลับแม้จะแผ่วเบาแต่ก็ทำให้ปฐพียั้งใจไว้ไม่ไหวอีกต่อไป เขาครางฮึ่มในลำคอแล้วเริ่มขยับร่างกายอย่างช้าๆ
“ตริน”
เสียงเรียกชื่อนั้นทำให้ส่วนที่โอบรัดยิ่งรัดแน่น ปฐพีค่อยๆขยับจังหวะให้เร็วขึ้น ร่างข้างใต้สั่นไหวตามแรงจนต้องจับบ่าหนาไว้เป็นหลักยึด แรงกระแทกกระทั้นรุนแรงแต่ก็อ่อนโยนในจังหวะเดียวกัน ปฐพีขยับครั้งแล้วครั้งเล่าๆ จนจิตรินซึ่งโดนกระตุ้นทั้งสองทางก็เป็นฝ่ายทนไม่ไหวก่อน
“คุณพี ผมจะไป”
ปฐพีลูบหน้าผากชื่นเหงื่อของอีกฝ่ายอย่างทะนุถนอม ริมฝีปากแนบลงอีกครั้งพร้อมๆกับการขยับที่รุนแรงและถี่กระชั้นยิ่งขึ้น ในที่สุดร่างทั้งสองก็สะท้านเฮือก สายน้ำแห่งความปรารถนาหลั่งรินออกมาพร้อมกันๆ จิตรินปลดปล่อยความต้องการไปพร้อมๆกับที่รู้สึกถึงความอุ่นซ่านในช่องทางลึกล้ำ
ปฐพีเองก็รับรู้ถึงความบีบรัดที่ยังคงแน่นไม่คลาย ร่างสูงฟุบลงบนตัวร่างบางแล้วทอดถอนใจ ขมับของจิตรินโดนจุมพิตแผ่วเบาคลายปลอบโยน และนั่นทำให้จิตรินยิ้มออกมาถึงแม้ว่าจะเหนื่อยอ่อนไปทั้งร่างกาย
“ขอบคุณที่เลือกผมนะครับ”
เสียงกระซิบเจืออาการหอบหายใจทำให้ปฐพียิ้มก่อนจะกระซิบตอบกลับไป
“ผมไม่เคยต้องเลือกหรอก เพราะมีแค่คุณเพียงคนเดียวเท่านั้น”
................................
TBC
-
:m25: น้องตรินจะไม่คิดหนีไปไหนแล้วใช่มั๊ย +1
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด !!!
-
ผมมีคุณเพียงคนเดียว...กรี๊ดดดด
ดีใจที่น้องตรินไม่เป็นนายเองที่ยอมคนอื่น แค่ยอมคุณพีคนเดียวก็พอแล้ว...กร้ากกก
รออ่านตอนหน้าจ้า...
-
น่ารักกกกกกกกกกก :-[
ต้องยกความดึนี้ให้น้องธาร ให้คำแนะนำได้ดีจริงๆ :L2:
ปัญหาบางอย่างถ้าพูดคุยกันก็ไม่ยากเกินแก้ไขหรอก
-
น่ารักอีกแร้ว >,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,<
-
:pighaun:อิอิ
-
เสียเลือดแต่เช้าเลยเรา :m25:
-
อ๊ากกกช่วยด้วย
ผมรู้สึกว่าคนเขียนชอบลงนิยายจิ้มตูดผมหลายรอบ
ผมชอบภาษาเซ็กที่คุณแต่งจัง
มันดูหวือหวาเรียบร้อยๆดี
ขอบคุณครับ
ขอเลือดฟรีหน่อย
-
:m25: :m25: :m25:
-
“ผมไม่เคยต้องเลือกหรอก เพราะมีแค่คุณเพียงคนเดียวเท่านั้น”
:o8:
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกที่สุด หวานมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :-[ :o8: :-[ :o8:
ขอบคุณนะคะคุณ JUBJIB :pig4: :L1:
-
:m25:
มิบอกมิกล่าวกันก่อน
เตรียมเลือดสำรองไม่ทัน :jul1:
หวานได้อีก :-[
-
ว้าว ๆ ๆ ๆ มันต้องอย่างนี้สิ
-
:o8: :-[ เขินจัง ฮิฮิ แต่จะมีมือที่ค่อยๆยื่นมาขัดขวางอีกไหมเนี่ย น่าเป็นห่วงนะ
-
ดีใจที่ตรินมีสติก่อนจะคิดทำไรไปมากกว่านี้ และต้องยกนิ้วให้ธารเลยนะเนี่ย o13
:pig4: คะ
-
เฮ้ออออ โล่งอกเหมือนยกภูเขาไฟฟูจิอกจากอก
ถ้าพูดคุยกันก็รู้เรื่องแบบนี้แหละ แต่คุยกับด้วยภาษากายงี้รู้เรื่องเร็วมากๆๆๆ :haun4:
ยัยจิตตาก็กลับไปที่ๆควรอยุ่เถอะนะ แต่ไม่ใช่บ้านจอมไตรแน่นอน :angry2:
-
กรี๊ดดดดด .. น่ารักที่สุด !!~
-
เฮ้อ..มีสติคิดได้ทั้งคู่สักที
ถ้ามีความมั่นคงในกันและกัน สิบจิตตาก็ไม่มีความหมาย o13
-
รู้แล้วว่ารักกันทั้งคู่แล้ว คงทำอะไรให้แน่ชัด
และจัดการอะไรให้เรียบร้อยได้นะ
คงไม่เกินกำลังความสามาถของจอมไตร
รีบจัดการได้ยิ่งดี เพราะจิตตราร้ายลึก
ไม่ใช้ร้ายแบบแสดงออกที่ กรี๊ดกร๊าด
สู้ๆ นะคนแต่ง
:L2:
-
:o8: ดีนะที่ปรับความเข้าใจกันได้แล้ววววววววววว
รักธารมากกกก ดีนะที่ธารเตือนสติให้ตรินได้
เหลือแต่นางคนพี่นี่ละขออย่าให้นางมากเรื่อง เรื่องมากเลยเถอะ
-
เฮ่อ เปิดใจกันแบบนี้ดีจังเลย ทีนี้ก็อยู่ที่ว่าจะทำยังไงกับแม่พี่สาวตัวแสบเท่านั้น เค้าจะพอใจสถาณะที่ได้เร๊อออ ยิ่งมาแพ้น้องชายแบบนี้คงยากจะยอมแหละ เค้าไม่เอามาม่าาาาา :z3:
-
ประโยคสุดท้ายเขินแทนตรินอ่ะ :-[
แก้คำผิดค่ะ
ลมหายใจคลอเคลียร์ที่ข้างแก้มใส ---- คลอเคลีย
อันตรธานหายไปราวกับใช้เวทมนต์ ---- เวทมนตร์
กอบกุมส่วนอ่อนไหวชองจริงตรินอีกครั้ง ---- ของ
ต่อไปนี้ตรินก็เชื่อในความรักตัวเองซะนะ อย่างฟังพี่แย่ ๆ อย่างนั้นอีกเล้ยยยยย
-
มันน่ารักตรง "ผมไม่เคยต้องเลือก เพราะมีคนเดียว" นี่แหละ
โฮววววววว ,,
ชอบคุณพี จัง !!
-
2 คนนี้เวลาฉากหวาน ไม่อายฟ้าอยดินกันจริงๆ >//[]//<
-
มันต้องอย่างงี้ซิ!!! :laugh:
ถ้ามีอะไรแล้วคุยกันให้เข้าใจแบบนี้ เรื่องยากๆคงไม่ยากจนเกินไปแล้ว o13
-
เข้มแข็งหน่อยนะหนูตริน คุณพีอ่ะมั่นคงดีอยู่แล้ว จะกลัวก็กลัวใจหนูนี่แหล่ะ อ่อนโยนได้แต่อย่าอ่อนอ่อนนะ สุ้ๆ
-
อิ่มอกอิ่มใจ :กอด1:
-
วิธีทำความเข้าใจกันของสองคนนี้ โฮกมาก :haun4:
-
ตกลงว่ายังไม่ได้คุยอะไรกันเลย :o8:
-
คุณพีต้องไปเซ่นธารเลย 555
-
อะฮี้ววววว
ดีที่ไม่ดราม่าไปกว่านี้
ดีที่จิตรินไม่ใช่นายเอกหนังไทย
ต้องขอบคุณธารางานนี้ อิอิ
-
ประโยคสุดท้าย :-[
-
มันต้องอย่างนี้สิหนูตริน กล้าๆหน่อยเพื่อความรัก
น่ารักจริงๆ :haun4:
-
กรี๊ดดด ดีใช่มั้ยล่ะ ที่ถามความรู้สึกของคนที่เรารักก่อน
ไม่ตัดสินใจหุนหันไปตามการยุแยงของคนที่ไม่แม้แต่จะแสดงน้ำใจใดๆ กับเรา เนอะ
-
:pighaun:เลือดพุ่ง ขอทิชชู่ด่วน
-
แน่วแน่มากๆ เลย หึหึ
-
ตอนที่ 27
วันนี้จิตรินตื่นสาย
ร่างบางได้แต่บ่นตัวเองที่ลงให้ปฐพีมากเกินไปจนยอมตามใจปล่อยอีกฝ่ายตักตวงความสุขจากร่างกายตัวเองเสียเต็มที่
ปฐพีให้เหตุผลกับจิตรินว่าเพราะหน้าแดงๆกับอาการขัดขืนด้วยความเขินของจิตรินมันน่ารักจนทำให้อดใจไม่ไหว จิตรินจึงแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอนจวบจนถึงรุ่งสาง
แม้จิตรินจะแอบบ่นให้ได้ยิน แต่ปฐพีก็ยิ้มรับคำบ่นนั้นแถมยังแกล้งให้จิตรินได้อายด้วยคำว่า จิตรินยั่วด้วยความน่ารัก จนปฐพีอดใจไม่อยู่นั่นอีก สรุปแล้วกว่าจิตรินจะได้เข้าสู่ห้วงนิทรา นาฬิกาก็บอกเวลาสี่นาฬิกาของวันใหม่ไปเสียแล้ว
ปฐพีตื่นในเวลาที่เคยตื่นด้วยนอนน้อยเป็นเรื่องปกติ วันนี้เขาไม่มีคนคอยช่วยจัดเสื้อผ้าให้อย่างทุกวัน แต่ปฐพีกลับไม่รู้สึกอารมณ์ไม่ดีเลยสักนิด เขามองคนที่ปกติต้องตื่นมาจัดเสื้อผ้าให้เขานอนหลับสนิทบนเตียงแล้วก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ ทั้งๆที่ปกติจิตรินก็น่ารักอยู่แล้วในสายตาเขา แต่เมื่อคืนยิ่งน่ารักมากๆ จนปฐพีห้ามตัวเองแทบไม่ไหว เขาไม่อยากหยุด แต่ก็รู้ว่าร่างกายอีกฝ่ายทนไม่ไหวแล้ว ร่างสูงเดินไปจุมพิตแผ่วเบาที่หน้าผากมนโดยพยายามไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว แต่จิตรินเป็นคนความรู้สึกไว ร่างบางปรือตาขึ้นมองและส่งยิ้มให้คนตรงหน้าทั้งๆที่ยังงัวเงีย
“รีบตื่นทำไมครับ”
“ผมอยากคุยกับพี่จิตตา”
ปฐพีพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง
“เดี๋ยวผมลงไปก่อน ลูกจะสายแล้ว คุณไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวผมจะบอกพี่สาวคุณให้”
ปฐพีว่าแล้วเดินออกมาจากห้อง ที่จริงปฐพีไม่ได้อยากออกมาเลยสักนิด แต่ก็กลัวว่าหากอยู่ต่อจิตรินคงไม่ได้ไปคุยอะไรกับใครที่ไหน เพราะปฐพีอยากจะกักจิตรินเอาไว้แค่บนเตียงเท่านั้นจริงๆ
“หม่าม้าล่ะฮับ”
เด็กชายถามขึ้นทันทีที่คุณพ่อปรากฏตัวแต่ไรวี่แววของหม่าม้า ทั้งๆที่เมื่อคืนหม่าม้าบอกว่าจะไปนอนห้องของคุณพ่อ
“ไม่สบายนิดหน่อยครับ พ่อเลยให้นอนพักก่อน น้องเอิร์ธอย่าไปกวนหม่าม้านะครับ”
เด็กชายพยักหน้ารับเพราะรู้ว่าคนป่วยต้องพักผ่อนมากๆ และเวลาหม่าม้าป่วยก็ชอบไล่ไม่ให้น้องเอิร์ธใกล้เพราะกลัวติดไข้
แต่จิตตากลับแปลกใจไม่น้อยที่ได้รับคำบอกเล่าของปฐพี หากก็ไม่ได้ติดใจสงสัยอะไรมากเท่ากับการที่ปฐพีบอกให้จิตตาอยู่ที่บ้านก่อนไม่ต้องไปส่งน้องเอิร์ธพร้อมกันอย่างทุกวัน
“คุณตรินมีเรื่องอยากคุยกับคุณ”
เขาบอกไว้เพียงเท่านั้นแล้วก็พาลูกชายออกไป
ความจริงปฐพีจะเป็นคนพูดกับจิตตาเองเสียก็ได้ แต่เขาคิดว่าให้จิตรินคุยก็ดีเหมือนกัน หากปฐพีเป็นคนพูด จิตตาคงไม่ยอมรามือง่ายๆเพราะส่วนสำคัญคือการตัดสินใจของจิตรินต่างหาก
“พี่จิตตา”
ใบหน้าของจิตรินดูอิดโรย แต่ก็ดูมีน้ำมีนวล จิตตาไม่อยากจะคิดเลยว่าทำไมมันถึงเป็นเช่นนั้น ทำไมปฐพีถึงบอกว่าจิตรินไม่สบายทั้งๆที่นอกจากท่าทางอิดโรยราวกับคนอดนอนนั่นแล้ว จิตรินก็ไม่มีความผิดปกติอะไรอีก
“ไปคุยกันในสวนนะครับ”
จิตตาพยักหน้าก่อนจะเดินตามน้องชายไป
“แกจะเลือกผู้ชายใช่ไหม”
ทันทีที่นั่งลง จิตตาก็สาดคำพูดแรงๆใส่จิตรินอย่างเคย แม้จะอึ้งไปในคำกึ่งกล่าวหาของพี่สาว แต่จิตรินก็แอบยอมรับว่าสิ่งที่ตัวเองทำนี้เข้าข่ายเลือกผู้ชายมากกว่าพี่สาวจริงๆ
“เรารักกันครับ”
จิตรินพูดเบาๆ ไม่ใช่ไม่มั่นใจ ไม่ใช่กลัวใครมาได้ยิน แต่เพราะไม่อยากจะตอกย้ำความจริงเรื่องนี้ให้พี่สาวฟัง ถึงอย่างไรจิตรินก็อยากรักษาน้ำใจพี่สาวคนเดียวของตนเองไว้ให้ได้มากที่สุด
“แกแน่ใจได้ยังไงว่าเขารักแก แกมั่นใจหรือว่าไม่ใช่เพราะหน้าตาแกเหมือนฉัน”
มันก็จริง จิตรินเคยคิดอย่างนั้น แต่เพราะคำว่ารักจากปากของอีกฝ่ายมาปัดเป่าความคิดเรื่องนั้นจนหมดไปเสียแล้ว ... จิตรินมั่นใจในตัวปฐพี มั่นใจในความจริงจังและจริงใจของผู้ชายที่ตัวเองรักเกินกว่าจะคิดว่าคำว่ารักที่ออกมาจากปากอีกฝ่ายนั้นเป็นเพียงเพราะตัวเองหน้าเหมือนพี่สาว ปฐพีที่จิตรินรู้จักไม่มีทางพูดคำว่ารักหากไม่มั่นใจว่ารักจริงๆ
ทั้งสองคนเงียบไปนานจนจิตตาคิดว่าครั้งนี้ตัวเองก็คงทำสำเร็จอย่างทุกครั้ง แต่แล้วผู้เป็นน้องชายกลับหยิบสิ่งที่ถูกเก็บไว้ในถุงผ้าลายสวยแล้วเลื่อนส่งมาให้
“อะไร?”
จิตรินยิ้มให้พี่สาวบางๆ ครั้งนี้เป็นการวัดใจด้วยความมั่นใจในตัวปฐพีอย่างแท้จริง
“แหวนครับ คุณพีให้ผมมาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน ... ผมหมายถึงก่อนเขาจะพบกับพี่”
จิตตาหยิบแหวนทองคำขาวที่มีเพชรเม็ดเล็กๆฝั่งอยู่ขึ้นมาดู ก่อนจะมองหน้าจิตรินอย่างต้องการค้นหาคำตอบ
“ครั้งแรกที่เจอกัน คุณพีสวมให้ผมกับมือ ผมไม่เคยบอกพี่มาก่อน และคิดว่าคุณพี่น่าจะไม่เคยถาม มันมีความหมายกับผมมากมาโดยตลอด”
“แกตั้งใจจะทำอะไรกันแน่”
จิตตาเริ่มตามน้องชายไม่ทัน จิตรินสูดลมหายใจเข้าลึกๆเรียกความมั่นใจของตัวเองอีกครั้งก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงมั่นคง
“ผมอยากให้พี่ลองใช้แหวนวงนั้นเพื่อขอกลับมาคืนดีกับคุณพี หากคุณพีอยากกลับไป ผมจะถอยไปเอง”
จิตตามองน้องชายอย่างไม่อยากเชื่อสายตา เธอคิดเสมอว่าน้องชายอ่อนแอ และยอมเธอทุกอย่าง หากเธอเอ่ยปากจิตรินต้องล่าถอยอย่างเคยแน่ แต่คราวนี้มันต่างไป สมองอดคิดไปถึงผู้ชายคนนั้นไม่ได้ ผู้ชายที่เป็นพ่อของลูกเธอ ผู้ชายที่กุมหัวใจน้องชายเธอมาโดยตลอด ผู้ชายที่เธอแย่งมาจากน้องชายตัวเองครั้งหนึ่ง และกำลังตั้งใจจะทำมันอีกเป็นครั้งที่สอง
“ได้ ฉันจะลอง หวังว่าแกจะไม่ขัดขวางฉันไม่ว่าทางใด”
“ครับผมรับปาก”
จิตตาหยิบแหวนวงนั้นมาเก็บแล้วตั้งใจจะลุกขึ้น
“เดี๋ยวครับ ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไร ผมอยากให้พี่ยอมรับ เหมือนๆกับผมที่พร้อมจะยอมรับ และผมอยากขอแหวนคืนเพราะมันมีความหมายกับผมมากจริงๆ”
จิตตาพยักหน้าก่อนจะออกก้าวเดิน
“ยังไงพี่ก็เป็นพี่สาวผมเสมอนะครับ ไม่ว่าจะยังไงผมก็ไม่มีทางทิ้งพี่”
คำพูดที่ลอยมาตามลมอย่างไม่ได้ต้องการให้คนฟังรับรู้และจิตตาเองก็ไม่ได้หยุดฟังมัน หากก็ชัดเจน ชัดเจนเสียจนจิตตารับรู้ได้ทุกถ้อยคำ
....................................
TBC
ใกล้จะจบล่ะค่ะ
-
พี่เชรี่ยอะไรเห็นแก่ตัวฉิบหาย
:z6:
-
โห เมื่อน้องตรินเกิดปัญญา ลองมาดูซิว่าคุณพี จะสอบผ่านมั้ย
ถ้าสอบไม่ผ่าน พาเอิร์ธหนีมาอยู่กับพี่ น้องตริน
-
จิตตรากลับมาเพื่อมาแย่งคุณพีไปใช้ไหม
เพราะรู้วาสคุณพีรวย
คุณพีคงไม่ทำให้ผิดหวังใช้ไหมกับการตัดสินใจของตรินครั้งนี้
ไม่ใช้สับสนเรื่องแหวนหรอกนะ
และหวังว่าจิตตราจะคืนแหวนและยอมแต่โดยดี
คนแต่งสู้ๆ ขอบคุณที่มาต่อให้อีกตอนของวันนี้
ปล. มีให้ตอนดึกอีกตอนหรือเปล่า 5555555555
:กอด1:
-
ดีใจจังที่จิตรินเลือกที่จะมาหาปฐพี
อ่านแล้วเขินจัง :o8:
-
อึ๊ยยย ย่ะ ชอบมากกกกกก
-
ตรินเริ่มสู้และ....หวังว่าพี่สาวมหาภัยคงจะแพ้ราบคาบนะ
^^
-
ลุ้นกันตัวงอเลยคราวนี้
เห้ย คุณพี อย่านะเฟ้ยยยย
อ๊าก อีฉันจะบ้าตาย
-
:haun4: สำหรับตอนนี้555 เริ่มสบายใจที่ตรินคิดได้แล้ว :กอด1:
-
ตามมาค่ะ >////<
เห็นลงไว้สักพักแล้ว แต่เพิ่งจะมาเม้นท์ (เริ่ดสุด)
ขออย่าให้คุณพีหลงกลของจิตตาเลยน้า ขอให้มั่นในรักของจิตรินเสมอไป
แหวนสำคัญก็จริง แต่น่าจะรู้ว่าจริงๆแล้วมันอยู่ที่ใครมาตลอด
ส่ง :L1: ให้จิตรินกับน้องเอิร์ธจ้า
:กอด1: พี่จุ๊บจิ๊บแรงๆ
-
สาธุ
ปฐพีรักหลงจิตริน
จิตตาออกไป
โครม
สาดน้ำมนต์7ป่าช้า
-
กรี๊ดดดด .. ไม่เอามาม่า นะ ^^~
:call: :call: :call: :call: :call:
-
ตรินเดิมพันกันแบบนี้ มั่นใจในตัวคุณพีสุดๆ ล่ะสิเนี่ย
คุณพีสู้ๆ คุณพีสู้ๆ :110011: :z7: :110011: :z7:
-
ถึงขนาดนี้ก้อยังคิดไม่ได้อีกนะจิตตา
ไม่นะไม่อยากให้ถึงตอนจบอะ
-
ไม่รู้อ่าอธิบายไม่ถูก ไม่ชอบจิตตามากมายมหาศาล
โตขนาดนี้น่าจะคิดอะไรได้บ้าง
นางกลับคิดไม่ได้เรย จะปล่อยน้องให้มีความสุข นางก็ไม่ทำ เพลียจริงๆๆ
-
จิตรินมั่นใจมาก ขึ้นอยู่กับคุณพีแล้วสินะ
-
พี่แบบเนี้ยทิ้งบ้างไรบ้างคนในเล้าก็ไม่ด่านุ้งตรินหรอก :beat:เชอะ หมั่นไส้
-
หวังว่าพี่จะยอมถอยให้น้องบ้างนะ
รอค้าบ
o4
-
คุณพ่อน้องเอิร์ธจะทำให้หม่าม้าเสียใจไมเนี้ย -*-
-
คลายว่าจิตตาจะมีสำนึกอยู่นิด ๆ นะ (หรือเปล่า)
o13 ตรินของเราสุดยอดมันต้องอย่างงี้สิ
:pig4: คะ
-
มาแบบคาดไม่ถึง
ไม่คิดว่าจะปรับความเข้าใจกันได้ร้อนแรงเยี่ยงนี้ :haun4:
-
ทำไมต้องให้แหวนไปด้วยหว่า
ลำพังตัวเปล่าๆมั่นใจอยู่แล้วว่าเลือกใคร
พอมีแหวนขึ้นมาเลยเกิดกลัวคุณพีเข้าใจผิดอีก
แล้วถ้าเกิดสุดท้ายจิตตาตุกติกเอาแหวนไป จะไม่เสียใจเลยเรอะ
ของสำคัญแท้ๆ ให้คนเลวอย่างจิตตาไปง่ายๆ เฮ้อออ
หวังว่าพีคงไม่โง่ไปอีกคนนะ หงุดหงิดๆ
-
ทีนี้ก็ขึ้นอยู่กับคุณพีแระ ต้องช่วยๆกันละ ยัยพี่มหาภัยนี่ขาดสามัญสำนึกจะตาย ถ้าไม่ทำให้เด็ดขาด สงสัยจะอยู่ไม่สงบสุข :z6:
-
ตรินเช้มแช็งมาก รอจิจจาแพ้ภัยตัวเอง
-
เป็นพี่น้องกันจริงเหรอเนี่ย
ต่างกันราวฟ้ากับเหว
อีกคนพร้อมจะเสียสละเสมอ ส่วนอีกคนพร้อมจะเห็นแก่ตัวและโกบกอยเสมอ
-
คุณพี
จำได้ไหม ว่าใครที่คุณให้เแหวน
-
คุณพี เหลือแต่คุณละว่าจะทำอย่างไร
ถ้าจำไม่ผิดตอนแรก ๆ คุณพีเคยถามเรื่องแหวนจิตตรานิ หวังว่าคุณพียังคงจำได้นะว่าตอนนั้นจิตตรามีปฏิกิริยายังไง
อยากให้ตรินมีความสุขเร็ว ๆ
-
o13 o13 o13
-
ตอนที่แล้ว 25 ก็ว่าเข้าใจกันแล้วน่ะ บอกรักกันแล้วด้วย
แต่ทำไม ตรินต้องให้พีพิสูจน์อะไรอีก
คิดว่าพีจำไม่ได้หรือว่าให้แหวนใครไป พี่สาวหรือน้องชาย
ไม่ค่อยเข้าใจความคิดของตรินเลย :เฮ้อ:
-
ความรัก ความปราถนาดี กับพี่สาว ยังมีอยู่เต็มเปี่ยม
แต่เรื่องของหัวใจ ใครเล่าจะยอม ก็ในเมื่อ คุณพีกระซิบบอกเสียขนาดนั้น
วิธีการของตริน คือจะยอมให้พี่สาว ยอมแพ้อย่างราบคาบ :a2: คิดได้เสียทีนะ ตริน
+1 ให้ จุ๊บจิ๋บ เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
เกลียดจิตรา
-
:call:ตอนจบขอแบบน้ำตาลเรียกพี่เลยนะคะ
-
ใกล้จบแล้วเหรอ
ยัยจิตตาไม่มีวันได้กินแอ้มหรอก :m16:
ฝันไปเถอะ
-
ลุ้นๆ ขึ้นอยู่กับคุณพีคนเดียวเลยนะเนี่ย
ส่วนจิตตานี่ก็ไม่รู้จะพูดไง
ขอบคุณมากเลยค่ะ
เป็นกำลังใจให้เสมอ
-
สั้นง่ะตอนนี้
ตรินสู้ๆ
-
เออ ดูน้องตัวเองซะ พี่เลวขนาดไหนยังไม่คิดจะทิ้ง
พี่มันก็คิดถึงเเค่ตัวเอง เลวได้เลวดี เลวเกิ๊น
ส่วนไอ้คูณพระเอก ขอร้อง อย่าโง่ เพราะเห็นสันดารเจ๊มันเเล้ว
-
จิตรินเริ่มสู้แล้ว o13
จิตตาก็น่าจะสำนึกได้แล้วน่ะ :angry2:
-
:m21: จิตรินก็มีความกล้าอยู่น้าาา
ลองหยังเชิงพี่สาวป่าว จิตตาคงคิดได้แล่ะ :a1:
:L1:
-
โตมาได้ไงนี่ผู้หญิงคนนี้ ขนาดนี้แล้วยังคิดไม่ได้
-
ชอบตุณปฐพี่มากๆ ถึงจะมึนๆไปเอาพี่สาวตอนแรกก็เถอะ
-
พีคงจะฉลาดพอได้ว่าควรจะเลือกใคร!!
-
มารอคร้าบบบบ
จิตตาร้ายจริงๆๆๆ
-
รอมาตั้งแต่ตี1ของเมื่อวานจนบัดนิจะเที่ยงละคับ
มาต่อเถอะครับ ผมคิดถึงจิตริน
-
คราวนี้นายเอกมาแรงนะเคอะ กล้าเดิมพันเชียว
แต่จริงๆ คงไม่ได้อยากเอาชนะ อยากเปิดโอกาสให้พี่อีกครั้งมากกว่า
ยังเป็นคนดีเหมือนเดิม
-
ที่จริงจะจบตั้งแต่ตอนที่แล้ว แต่จิ๊บก็ยืดได้อีก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านมาโดยตลอดนะคะ
อีกไม่นานตอนพิเศษจะตามมา แล้วก็จะได้รู้ว่าจิตตาเธอกลับมาทำไมเนาะ (แอบสปอยป่ะเนี่ย)
ขอบคุณพี่หยีค่า ช่วยดูทั้งคำผิด แล้วก็แก้คำมึนๆให้จิ๊บ แลดูเป็นบก.มากเลยอ่ะ ไม่งั้นตอนจบมันคงกุ๊ดๆแปลกๆ(ไปกว่า)นี้แน่ๆเลย
ผิดพลาดประการใดขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
**ถ้าจิ๊บสะกดผิดหรือใครอ่านแล้วภาษาตรงไหนมันดูขัดๆหรือไม่รู้เรื่องก็โพสบอกหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ**
ตอนที่ 28 (จบล่ะคะ)
ปฐพีกำลังประชุมอยู่ตอนที่จิตตาโทรมา ถึงแม้จะไม่อยากคุยแต่ปฐพีก็หลีกเลี่ยงจิตตาไม่ได้ ในเมื่อจิตรินพูดกับเธอแล้ว เขาเองก็คิดว่าถึงเวลาแล้วที่ต้องพูดกับเธอให้ชัดเจนเหมือนกัน
“คุณมีอะไรหรือเปล่า”
แม้จะมีเรื่องต้องการพูดกับจิตตาอยู่ แต่เพราะเธอเป็นฝ่ายขอเข้าพบ ตามมารยาทก็ควรจะให้เธอได้พูดเรื่องของเธอเสียก่อน หากจิตตากลับไม่ได้ตอบคำถาม เธอล้วงมือเข้ากระเป๋าและหยิบบางสิ่งออกมา แหวนวงคุ้นตาที่ปฐพีไม่ได้เห็นมาหลายปีก็ถูกนำมาวางบนโต๊ะ
วูบแรกที่ได้เห็นปฐพีอดจะใจหายไม่ได้ ด้วยมั่นใจเกือบเต็มร้อยว่าคนที่ตนได้พบเจอและสะดุดใจตั้งแต่แรกเห็นนั้นเป็นจิตรินในคราบของจิตตา ยามเมื่อหลักฐานว่าสิ่งที่ตัวคิดมันผิดอยู่ตรงหน้า มันก็ช่วยไม่ได้ที่จะมีความรู้สึกผิดหวังขึ้นมาเล็กน้อย หากแต่เมื่อลองมานึกดู สำหรับปฐพีแล้วคนที่ตัวเองได้เจอเมื่อคราวนั้นจะเป็นจิตตาหรือจิตริน มันก็ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกของตนเองในตอนนี้เปลี่ยนไปได้เลย
ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยใบหน้าเรียบเฉย และคราวนี้ก็เป็นจิตตาที่ผิดหวัง แล้วเธอก็ไม่สามารถปิดบังความผิดหวังที่แสดงออกมาผ่านดวงตาของเธอได้เลยสักนิด ถึงแม้เธอจะมองเห็นความวูบไหวเล็กน้อยยามที่เห็นแหวนวงนี้ แต่มันก็ไม่นาน ไม่นานพอที่มันจะเป็นความหวั่นไหวหรือเอนเอียงสับสนกลับมาทางเธออย่างที่เธออยากให้เป็น ถึงผู้ชายตรงหน้าจะไม่ได้พูดอะไรแต่เธอก็รู้แล้วว่าเธอไม่มีทางแทรกเข้าไปในความสัมพันธ์ระหว่างเขากับน้องชายของเธอ
“คุณเอามาคืนผมหรือ”
เมื่อเจอคำถามจากอีกฝ่ายจิตตาพยักหน้าเป็นการตอบรับ เมื่อแผนที่เธอวางไว้มันไม่ได้ผล มันก็คงถึงเวลาแล้วใช่ไหมที่เธอจะถอนตัวออกมา
“ฝากคืนตรินด้วย แล้วฝากบอกว่าขอบคุณที่ให้ยืมของสำคัญมาตั้งครึ่งวัน”
ปฐพีที่กำลังเอื้อมมือไปรับแหวนชะงักไป จิตตาพูดออกมาแบบนี้ มันจะแปลเป็นอะไรไปได้นอกจากเจ้าของตัวจริงของแหวนวงนี้คือจิตริน
“คุณรู้ใช่ไหมว่าตรินให้ฉันยืมมาทำไม”
แต่จิตตาก็ยังไม่ตัดใจเสียทั้งหมด ในเมื่อแผนหนึ่งไม่ได้ผล เธอที่ไม่มีอะไรจะเสียในเรื่องนี้แล้วก็ขอลองแผนสองหน่อยจะเป็นไร
ปฐพีหยิบแหวนวงนั้นเก็บลงในกระเป๋าเสื้อก่อนจะมองหน้าหญิงสาวอีกครั้ง
“ใช่ครับผมทราบ”
คำตอบนั้นทำเอาจิตตายิ้มในหน้าน้อยๆ ก่อนจะค่อยๆหุบเมื่อปฐพีพูดต่อไป
“ผมทราบว่าคุณตรินไว้ใจในตัวผมมาก มากพอที่จะยอมเสี่ยงให้คุณยืมแหวนมา”
หญิงสาวที่ปราศจากรอยยิ้มบนใบหน้าได้แต่ถอนหายใจ เธอคงหมดทางไปแล้วจริงๆ เพราะไม่ใช่แค่จิตรินเท่านั้นที่มั่นใจในความรักครั้งนี้ แม้แต่ตัวปฐพีที่เคยผิดหวังในความรักมาก่อนก็ยังมั่นใจไม่ต่างกัน แล้วเธอจะเอาอะไรไปสู้ได้
“ขอตัว”
เธอลุกขึ้นอย่างตั้งใจจะออกไปให้เร็วที่สุด แต่ปฐพีกลับพูดขึ้นมาเสียก่อน
“จิตตา ... ผมยินดีช่วยคุณเสมอ คุณตรินเองก็เหมือนกัน แค่คุณร้องขอความช่วยเหลือเราก็พร้อมจะยื่นมือให้คุณ ขอแค่คุณบอกมา”
หญิงสาวหยุดเท้าเพื่อฟังสิ่งที่ปฐพีพูดก็จริง แต่เธอก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป จิตตาก้าวเท้าออกเดินต่อเพื่อกลับไปตามทางของเธอ รอยยิ้มบางปรากฏขึ้นบนใบหน้า
เรื่องให้ช่วย ... เธอมีเรื่องให้เขาช่วยจริงๆนั่นแหละ ... แต่เมื่อเธอและเขาไม่ได้กลับไปรักกันอย่างนี้ ... แล้วเรื่องของเธอมันใหญ่ขนาดนั้น ... เธอจะกล้าขอให้เขาช่วยได้อย่างไร
ปฐพีมองตามร่างของจิตตาออกไปแล้วเก็บของกลับบ้าน วันนี้คงเป็นวันที่จอมไตรต้องจารึกไว้อีกวันหนึ่ง เพราะเป็นครั้งแรกในรอบหลายๆปีที่ปฐพีกลับบ้านก่อนเวลาเลิกงาน! ปฐพีคนนั้น! คนที่ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าขยันทำงานที่สุดในบ้านจอมไตร!
.....................................
“อือ....”
จิตรินสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาเมื่อรู้สึกได้ว่ามีคนกำลังสัมผัสใบหน้าของตนอย่างแผ่วเบา
“กลับมาแล้วหรือครับ”
เมื่อลืมตาตื่นก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองนาฬิกาเพื่อเช็คดูว่าตัวเองหลับไปนานเท่าใด
“อ้าว เพิ่งสิบเอ็ดโมงเอง”
ว่าแล้วก็เหลียวกลับมามองคนที่จ้องตนเองอยู่ก่อนแล้ว
“ทานอะไรมาหรือยังครับ”
แม้จะอยากถามว่าทำงานเสร็จแล้วหรือ แต่จิตรินก็ไม่กล้าเอ่ยปากถามด้วยกลัวว่าจะมีเรื่องอะไรหนักใจปฐพีจึงหลบมาพักที่บ้าน หากเอ่ยถามไปก็กลัวว่าเขาจะต้องคิดมากอีก
ปฐพีปล่อยให้จิตรินเดินไปล้างหน้าล้างตา หากสายตาก็ยังไล่ตามไปไม่ถอนไปไหน
“คุณพีมีอะไรกับผมหรือเปล่าครับ”
พอจิตรินออกมาแล้วเห็นเข้าก็อดที่จะถามไม่ได้ ร่างบางเดินมานั่งข้างปฐพีพร้อมกับมองหน้าเพื่อรอฟังคำตอบ ... แต่ปฐพีไม่ได้ตอบ เขาหยิบแหวนออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ใบหน้าที่ติดจะเรียบเฉยทำให้จิตรินอดหวั่นใจไม่ได้
“คุณเป็นคนที่ผมเอาแหวนให้ใช่ไหม”
จิตรินหลบสายตาและคำพูดคาดคั้นของอีกฝ่าย เสมองไปทางพื้น โต๊ะ ประตู ภาพวาด ในใจนึกหาคำพูดที่จะใช้ตอบ อันที่จริง จิตรินจะตอบรับไปเลยก็ได้ในเมื่อมันเป็นความจริง หากแต่เขาไม่รู้ว่าจิตตาพูดอะไรออกไปบ้างตอนที่ไปพบปฐพี จิตรินกลัวว่าตนเองจะพูดได้ไม่ตรงกับพี่สาว ไม่ใช่กลัวว่าจะกลายเป็นฝ่ายโกหก แต่จิตรินที่เป็นคนเสนอแหวนให้พี่สาวเองไม่อยากจะทำลายวิธีของพี่ตัวเอง
“แหวนนั่นสำคัญมากหรือครับ”
ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจเอ่ยปากถามกลับไป
“สำคัญสิ”
เมื่อเห็นจิตรินเงียบไปเหมือนรอฟังปฐพีจึงขยายความต่อ
“เป็นแหวนที่คุณแม่ที่เสียไปแล้วมอบให้ตั้งแต่ยังเล็ก แม้จะเป็นของเก่าคุณแม่แบบจึงเป็นของผู้หญิง แต่ผมก็ใส่ติดตัวไว้เสมอ”
นั่นตอบข้อข้องใจให้จิตรินได้หนึ่งอย่าง ตอนที่ได้รับมานั้น จิตรินเองก็สงสัยอยู่ไม่น้อยว่าทำไมแหวนวงนี้ถึงได้เป็นแบบของผู้หญิง
“ตอนที่ถอดให้คนอื่นนั่น ผมไม่คิดหรอกว่าจะต้องรอเวลาผ่านไปถึง 6 ปี กว่าจะได้เห็นมันอีกครั้ง”
ตอนที่คบกับจิตตา ปฐพีนั้นหวังอยู่เสมอแม้จะไม่ได้พูดออกมาว่าอยากให้เธอสวมแหวนวงนั้นทุกวัน แต่เมื่อเริ่มเกริ่น เธอกลับพยายามจะลากเขาไปซื้อแหวนวงใหม่อยู่เรื่อย ซึ่งปฐพีก็พยายามปฏิเสธ โดยบอกเธอว่ายังไม่มีเงินมากขนาดนั้น
แววตาของจิตรินหมองไป แม้จะพยายามบอกตัวเองว่าคนที่รับแหวนมาคือตนเอง แต่พอนึกถึงช่วงเวลาที่คนตรงหน้าเป็นของพี่สาวแล้วก็อดทรมานใจไม่ได้ หากปฐพียังมีเยื่อใยอยู่กับจิตตาจริงๆ แม้จิตรินจะต้องยอมรับ แต่ก็คงไม่สามารถทนดูภาพที่จิตตายืนเคียงข้างปฐพี
“ผมถามเพราะจิตตาฝากแหวนมาคืนคุณ”
ปฐพีนั้น แม้จะทำเป็นขรึม แต่อันที่จริงในใจนั้นรื่นเริงเป็นอย่างมาก ด้วยเหตุผล 2 ประการ
ประการแรก แม้จะบอกว่าไม่สนใจเรื่องในอดีต ไม่ว่าเขาในอดีตจะรักใคร คนที่เจอกันเมื่อครั้งแรกนั้นจะเป็นจิตตาหรือจิตรินก็ไม่แคร์อีกแล้ว แค่ปัจจุบันนี้มีจิตรินอยู่ข้างเขาก็เพียงพอ แม้จะบอกอย่างนั้น ตอนที่เห็นแหวนในมือจิตตาปฐพีก็ใจหาย แต่เมื่อยามที่จิตตาบอกว่านำแหวนมาจากน้องชาย ปฐพีก็รู้สึกว่าหัวใจฟูฟ่องขึ้นมา แม้จะบอกว่าไม่สนใจ แต่ก็อดที่จะหวังไม่ได้ ปฐพีไม่คิดจะย้อนกลับไป ไม่ว่าคนที่ตนมอบแหวนให้จะเป็นใคร เขาก็ยังจะรักและเลือกจิตรินอยู่ดี หากแต่คนที่ได้พบครั้งแรกเป็นจิตรินจริงๆ ปฐพีก็อดจะดีใจไม่ได้
ประการที่สอง แม้การที่จิตรินเลือกมอบแหวนให้จิตตาเพื่อนำไปทำสิ่งใดๆก็แล้วแต่ มันเป็นการลองใจตัวเขาอย่างไม่ต้องสงสัย ตอนแรกปฐพีเองก็นึกน้อยใจที่จิตรินมาลองใจตน หากเมื่อจิตตาบอกว่าแหวนวงนี้สำคัญกับจิตรินมาก เขาก็เปลี่ยนความคิด จิตรินทำถึงขนาดนี้ เพราะมั่นใจในตัวเขา ยอมกระทั่งมอบของสำคัญมาเป็นเครื่องมือก็เพราะเชื่อว่ามันจะไม่ทำให้เขาหวั่นไหว
เขาดีใจที่จิตรินรักเขา แต่ดีใจมากกว่าเมื่อทราบว่านอกจากรักแล้ว จิตรินยังเชื่อใจในตัวเขามาก
“ผมไม่อยากให้คุณให้ใครไปอีก ถึงจะแค่ให้ยืมก็ไม่อยาก”
ปฐพีพูดพร้อมๆกับที่สวมแหวนวงนั้นลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของจิตริน ก่อนจะรวบตัวจิตรินเข้ามากอดไว้
“ผมขอโทษ”
ไม่รู้ว่าจิตรินนั้นขอโทษที่ลองใจ หรือขอโทษที่มอบแหวนให้คนอื่นยืมไป แต่ไม่ว่าจะอย่างไหน ปฐพีก็ไม่ได้นึกโกรธเคืองและพร้อมจะให้อภัยอยู่แล้ว
“ใส่ไว้เถอะนะ ผมอยากเห็นมันทุกวัน บนนิ้วของคุณ”
เมื่อจิตรินพยักหน้ารับ ปฐพีก็จุมพิตแผ่วเบาที่กลางหน้าผาก
ทั้งสองกอดกันอยู่อย่างนั้น ความหวานซึ้งอบอุ่นลอยกรุ่นไปทั่วบริเวณ แม้อาจจะเจออุปสรรคใดๆอีก แต่ทั้งสองก็เชื่อว่าความไว้ใจที่มีให้แก่กัน จะพาให้ข้ามผ่านสิ่งเหล่านั้นไปได้อย่างแน่นอน
....................
“วันนี้คุณเลิกกี่โมง”
ปฐพีหันไปถามจิตรินที่กำลังยืนดูความเรียบร้อยของตัวเองอยู่ที่หน้ากระจก หลังจากที่ทั้งคู่เข้าใจกันเรื่องจิตตา นี่ก็ผ่านมาสามวันแล้ว จิตตาหายเงียบไปไม่ติดต่อมาทำเอาจิตรินอดกระวนกระวายใจไม่ได้ แต่เมื่อปฐพีรับรองว่าพี่สาวของตนยังสบายดีและถ้าจิตรินต้องการ ปฐพีก็พร้อมจะพาไปหา เขาจึงลดความกระวนกระวายลงได้บ้าง
หากแต่ตอนนี้ก็ยังไม่พร้อมจะไปพบพี่สาว
ปฐพีเองไม่อยากให้จิตรินเอาแต่คิดโน่นคิดนี่จึงทำเรื่องเรียนที่จิตรินอยากเรียน แต่ไม่ใช่ชั้นเรียนอย่างที่เคยเอามาให้จิตรินดู ปฐพีใช้เส้นสายของจอมไตรให้จิตรินได้เข้าเรียนในชั้นเรียนภาคอัญมณีของมหาวิทยาลัยในฐานะนักเรียนพิเศษ แน่นอนว่าเรื่องนี้เป็นความลับกับจิตริน เจ้าตัวทราบเพียงแต่ว่าที่นี่เปิดรับคนนอกเข้าไปเรียน และคนที่โดนลากมาเรียนเป็นเพื่อนจิตรินทั้งที่ไม่เต็มใจก็คือธารา เพียงแต่ธารานั้นจบม.6แล้วและเคยเรียนมหาวิทยาลัยอื่นมาก่อน จึงเป็นการโอนเกรดเข้ามาเรียนใหม่ที่นี่ทำให้นอกจากต้องลงเรียนวิชาที่จิตรินลงเรียนแล้ว ยังต้องเก็บหน่วยกิตวิชาอื่นๆเพื่อให้จบปริญญาตรีอีกด้วย ทั้งสองคนจึงเลิกไม่พร้อมกันในบางวัน
“สิบเอ็ดโมงครับ”
จิตรินตอบแล้วเดินมาช่วยปฐพีใส่เนคไท มือหนาที่ว่างของปฐพีโอบเอวบางเข้ามาแล้วยืนมองจิตรินช่วยผูกเนคไทให้เงียบๆ
“มองผมทำไมกันครับ”
คนโดนมองอดที่จะรู้สึกเขินไม่ได้ ปกติถึงปฐพีจะชอบแตะโน่นแตะนี่เวลาจิตรินเข้ามาช่วย แต่ก็ไม่มีครั้งไหนที่เจ้าตัวจะจ้องเอาจ้องเอาแบบนี้
“เดี๋ยวผมไปรับไปทานข้าวเที่ยงนะ”
ปฐพีไม่ตอบแต่เปลี่ยนไปพูดเรื่องอื่นแทน ร่างบางเองก็ไม่ได้ติดใจนักจึงเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะยิ้มให้อีกฝ่าย
“ครับ”
ทั้งคู่เดินลงมาทานอาหารก่อนจะออกไปส่งน้องเอิร์ธ เจ้าตัวเล็กของบ้านจอมไตรดีใจมากที่คุณพ่อและหม่าม้าออกมาส่งด้วยกัน เจ้าตัวยิ้มแย้ม แถมก่อนลงรถยังหอมแก้มหม่าม้ากับคุณพ่อคนละที เรียกรอยยิ้มจากผู้ใหญ่ทั้งสองได้เป็นอย่างดี จากนั้นปฐพีจึงเลยมาส่งจิตรินที่มหาวิทยาลัยใกล้ๆกัน
“เลิกแล้วผมจะมารับนะ”
จิตรินพยักหน้ารับและเปิดประตูตั้งใจจะลงจากรถ หากแต่ปฐพีกลับรั้งอีกฝ่ายเอาไว้แล้วดึงมาใกล้ก่อนจะสัมผัสริมฝีปากนิ่มเบาๆ
“คุณพี”
แก้มเนียนขึ้นสีเล็กน้อย เมื่อปฐพีปล่อยแขนเรียวให้เป็นอิสระจึงเปิดประตูลงจากรถทันที
ปฐพีมองร่างบางที่เดินไปทางตึกเรียนแล้วอมยิ้ม
คำถามของจิตรินที่ว่าปฐพีมองทำไมนั้น ปฐพีไม่ได้ตอบออกไป แต่ก็บอกคำตอบได้ในใจ
ปฐพีมองเพราะอยากมอง มองเพราะคนตรงหน้าคือความสุข ความสุขที่อยู่ในอ้อมกอด ความสุขที่ปฐพีจะปกป้องเอาไว้ ความสุขที่เห็นได้ด้วยตา และรักได้ด้วยใจ
END
-
อารายอ่าเมื่อวานบอกใกล้จบวันนี้จบสะแล้ววววววววว
ใจหายมากมายยยย แต่แฮ๊ปปี้แค่นี้ก็มีความสุขและ
มารอตอนพิเศษต่อไป
ปล.ที่จริงตามมาตั้งแต่เรื่องกลอนและไม่และอ่า แต่ว่า อยากอ่านตอนปามมากๆๆๆ
ยังมารุ่นลูก ก็ยังไม่มีตอนปามอีก จะมีไหมอ่ามานิดๆๆก้ได้
-
สั้นอ่ะ หวานน้อยไปหน่อยนะคะ
-
ต่อไปจะเป็นคู่ใคร?
หวานน้อยไปนิดนึ่ง
แตไม่เป็นไรรอตอนพิเศษ
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
จบแล้ว ถึงยังอ่านไม่จุใจก็เถอะ
หวานกันส่งท้ายเลย
แต่จิตตาที่เข้ามาเพราะต้องการเงินไปใช้หนีหรือเปล่านะ
แล้วจะรออ่านตอนพิเศษ และเรื่องใหม่นะ
:กอด1:
-
เย้ๆ ในที่สุดคุณปฐพีก็เจอรักแรก
-
HAPPY ENDING ^^~
-
+ จ้า
เต็มอิ่ม อ่านแล้วมีความสุข
-
:-[
อ่านแล้วอบอุ่น อ่านแล้วเขิน อ่านแล้ว กรี๊ด
สนุกมากเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ นะค่ะ
o13 o13
-
เพิ่งเมนต์ตอนที่แล้วไปเอง ตอนใหม่มาละ
ไม่รู้จะเมนต์ไรดี แค่บอกว่าตามอ่านอยู่ และจะรออ่านตอนพิเศษนะจ๊ะ ^^
-
จบแล้ววววววววววววววว
เฮ้อ! รอตอนพิเศษค่ะ
-
โอ๊ยโย๋....จบแล้วอ่ะ T.T
จริง ๆ แล้วยังไม่อยากให้จบนะคะ แ่ถ้าจบแล้วก็จะรอตอนพิเศษเน้อ
ขอบคุณนะคะคุณจิ๊บที่แต่งฟิคหวาน ๆ มาม่า ๆ มาให้อ่าน ^^
:pig4:
-
จบแล้ววววว
จะบอกว่าชอบเรื่องนี้มากๆ เข้ามาดูทุกวัน วันละหลายๆ รอบเลย
ขอบคุณคุณ JUPJIB นะคะ ยังไม่อยากให้จบเล้ยยยย
ยังเอ็นดูน้องเิอิร์ธอยู่มากเลยค่ะ รักเด็กค่ะ อิิอิ
เรื่องของธารกับคุณวีก็ยังอยากอ่านต่อ
รออ่านเรื่องของคู่อื่นด้วยนะคะ
กอดคนแต่งหนึ่งที <3
-
หวานปานเรือน้ำตาลล่มเลยทีเดียว.... :-[
อยากอ่านตอนพิเศษใส่ไข่ จะมั๊ยหนอ
ขอบคุณคนเขียนมากๆๆ นะคะ
-
:L2: :impress2: :impress2: :pig4: :pig4:
-
ถึงจะรักกันแบบเบาๆๆ แต่ทำม้ายยยทำไมยอดปรอทความหวาน
มันพุ่งปรี๊ดแตกขนาดนี้น้อสสสสส :-[ ม่ะอยากให้จบ แงๆๆๆ
-
:o8:ในที่สุดก็จบ น่ารักอ่ะ
รอตอนพิเศษค่ะ
-
:-[ จบแล้วเหรอยังไม่อยากให้จบเลยกำลังหวาน
คิดถึงน้องเอิร์ธด้วย รอตอนพิเศษคะ และหวังว่าจะมีจอมไตรคนต่อไปออกมาอีกนะคะ
:pig4: คะ
-
จะ..จบแล้ว -___- แอบอึ้งนิดหน่อย นึกว่าจะยาวกว่านี้อีกนิด
แต่ในที่สุดก็ไม่มีอะไร ลุ้นแทบตาย นึกว่านังจิตตาจะใส่ร้าย
และคุณพีจะหูเบาเหมือนพระเอกหนังไทย
ขอบคุณมากคะ ที่นำเรื่องราวดีๆมาให้อ่านกัน
รออ่าน จอมไตรภาคต่อไปจ้า
+1 ค้าบบบบบบ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก จบซะแล้ววว น่าจะหวานนานๆๆ กว่านี้ :serius2:
ยังเก็บความน่ารักของตรินกับน้องเอิร์ธได้ไม่หมดเลยอะ :sad4:
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้นะคะ น่ารักมากๆๆๆ คร้าบบบบบบบ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จบซะแล้ว ยังสนุกอยู่เลย
-
ยังไม่้อยากให้จบเลย แต่มีตอนพิเศษมาให้ก็โอค่ะ
แต่อยากได้หวานกว่านี้ น้องเอิร์ธตอนนี้บทน้อยมาก
รอค่ะ รอตอนพิเศษ
-
:-[
ดีนะที่จิตตายอมถอย
แต่หว๊านหวาน
รอตอนพิเศษ
-
ตรินมีความสุขละ
แต่คนอ่านยังคาใจ เรื่องของธารกับคุณวี อะคะ
-
น่ารักที่สุดในสามโลกกกก
รอตามอ่านตอนพิเศษค่ะ
และยังสนใจเรื่องของธารากะปฐวีอ่ะ
อยากอ่านต่อ
-
อ้าว จบแล้วหรือนี่
หวานน้อยไปนิด แต่ไม่เป็นไรค่ะ มันอบอุ่นดี :bye2:
-
ว๊าวววววหวานนนนน
-
อ้าว!! จบซะแล้วเรอะ! คราวก่อนบอกใกล้จบ แต่ไม่คิดว่าจะจบเร็วขนาดนี้
จะมีตอนพิเศษไหมคะ อยากอ่านอีก อยากอ่านธาราด้วย
ธารานี่คู่กับปฐวีใช่ไหมคะ?
-
กร๊าซซซซซซซซซ
จบแล้ว ชอบบบบบบบบบ
จบอย่างนี้ชอบบบบบ
ต่อไปของใครหนอ ขอเป็นธาราได้ไหมคะพี่จิ๊บ
เค้าอยากรู้อ่ะ ปฐวีไปทำไรไว้ อยากรู้จริงๆนะ
-
สนุกมากเลยค่ะ
ดีแล้วที่จิตตาคิดได้
ทั้งสองคนจะได้มีความสุขสักที
แต่ก็เสียดายว่าจบซะแล้ว
ขอบคุณค่ะที่แต่งเรื่องสนุกๆๆมาให้อ่านกัน
-
................................. :a5: จบแล้ว o22
.
.
.
.
.
.
.
ตอนพิเศษ
ตอนพิเศษ
ตอนพิเศษ
:pig4: :3123: :pig4:
-
เย้!! จบแบบมีความสุข ^^ รอตอนพิเศษนะคะ อยากรู้ว่าจิตตากลับมาทำไม หึหึหึ
-
จบแล้วอ่ะ....ไวจังแต่จบแบบมีความสุขก็โอเคจ้า
-
:o8: :-[ :impress2: จบแว้วววววววว ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ o13
-
:กอด1:จบซะแล้ว
-
จบแบบอึ้งๆ
จบแล้วเหรอคับ
งั้นขอตอนพิเศษธารากับปัฐวีนะครับๆ
-
หวานซะ :-[
+1 ให้เป็นการขอบคุณ ที่ไม่มีมาม่าแทรก
ปล. รอคู่ต่อไปอยู่นะครับ ธารา + แฝดคนน้อง ใครเอ่ย..... :z2:
-
ชอบมากๆๆๆ เลยค่ะ ตามอ่านตั้งแต่ไม้กะกลอนนน
ตอนนั้นสั่งหนังสือไม่ทัน แต่คราวนี้ไม่พลาดแน่5555
รอตอนพิเศษอยู่นะคะ
สู้ๆละกันค่ะ :-[
-
จบแบบนี้ รักคนเขียนตายเลยยยย :กอด1:
ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ!!!!
-
แฮปปี้เอนดิ้งงงงงงง o13 o13
:L2:
-
ในที่สุดก็แฮปปี้เอนดิ้ง อิอิ มารอตอนพิเศษด้วยคน ^^
-
:o8:
-
ความสุขที่เห็นได้ ด้วยตาและรักได้ด้วยใจ ซึ้งเลยคำนี้ โดนเต็มๆ :-[
-
ปฐพีสมกับเป็นจอมไตรค่ะ ไม่โง่
เรื่องแหวนไม่ว่าคนที่ได้จะเป็นใครมันก็เป็นอดีตไปแล้ว
ในปัจจุบันก็เลือกคนที่อยู่ด้วยแล้วมีความสุขจะดีกว่า
รอตอนพิเศษด้วยคนค่ะ คิดถึงน้องเอิร์ธ^^
-
รอตอนพิเศษมาตั้งแต่2ทุ่มของเมื่อวาน
บัดนี้4โมงเย็นแล้ว
มาลงนะคร๊าบ
-
ไม่นะจบแบบไม่ทันตั้งตัว แต่อย่างน้อยจิตตาก้อเหมือนจะสำนึกได้ไม่ดันทุรังต่อไป
-
จบซะแล้ว....
น้องเอิร์ธก็ยังคงน่ารักเสมอๆ อย่างน้อยๆจิตตาก็ยอมรับแล้ว
กลับมาเป็นคุณแม่ที่ดีน้า รอตอนพิเศษอยากรู้ทำไมจิตตาถึงกลับมา
ยังไงแม่ลูกก็ตัดกันไม่ขาดหรอก
ขอบคุณมากคะ
-
จบแบบHappy :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
คุณพีกับตรินหวานน้อยไปหน่อยแต่ไม่เป็นไรค่ะ
มารอตอนพิเศษดีกว่า :impress2: :impress2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จบแบบแฮปปี้ จิตราก็จากไปด้วยดี อย่างน้อยก็ได้เห็นว่าจิตรายังรักน้องชายอยู่บ้าง
ดีใจที่เห็นว่า"ความไว้ใจ"ช่วยให้ทั้งสองคนผ่านอุปสรรคทั้งหมดมาได้
มานั่งรอตอนพิเศษด้วยคนค่ะ
-
ดีใจที่จบแบบ Happy ดีใจที่ปฐพีไม่โง่งี่เง่าที่กลับมาเอาจิตตาอีก
ถึงจะหวานใส่กันน้อยไปหน่อย แต่ชอบมากค่ะ
อ่านไปก็สงสารจิตตรินไป ดีที่ธาราเตือนสติให้เห็นแก่ตัวเองนะ
เรื่องหน้าจะเป็นของธารารึเปล่าคะ อยากรู้ว่าเกิดไรขึ้น
แล้วจะกลับไปรักกับปฐวีได้รึเปล่า
น้องเอิร์ธเจ้าเล่ห์โดยกรรมพันธุ์แน่ๆเลย ฮ่าๆ
รออ่านตอนพิเศษนะคะ
-
อยากอ่านตอนพิเศษจังเลย จะมีมั้ยน้อออ
-
รอตอนพิเศษครับ
-
+1 ให้ค่ะ ๆๆ สนุกมากกกกกกกกกกกกก จริง ๆๆ :m11:
ขอบคุณนะค่ะ :3123:
-
เข้ามาทวงตอนพิเศษ
:z2:
-
ใจร้ายนะครับ ผมรอตอนพิเศษทุกวันเลย
ยังไม่ลงอีกเหรอ ผมงอลนะ
แล้วตกลงซีรี่นี้ตอนนี้มันมีกี่ภาคครับผมหาเจอแค่2ภาค
-
เย่ Happy Ending :กอด1:
ขอบคุณผู้เขียน และผู้โพสต์ค่ะ :กอด1:
-
Happy Happy ดีนะที่จิตตาก็ยังไม่เลวไปมากกว่านี้หัดยอมรับความจริงเสียที
อย่างนี้ต้องจุดพลุฉลองๆ :mc4:
-
แวะมาทักทายก่อน ยังมะได้อ่านเลย
แต่ติดตามมาตั้งแต่ตอน ไม้กับกลอนแล้ว
ชอบมากอ่ะกับจอมไตรเนี่ย
ป.ล.ไปอ่านก่อนน้า
-
จบแล้วอ่า :monkeysad:
ยังอยากอ่านต่ออยู่เลย...
จิตตามีปัญหาไรอ่า แต่ก็ยังดีที่ ยังมีความคิดดีๆ ไม่เข้าไปแทรกความรักของน้องอีก :เฮ้อ:
ปล.รู้สึกสั้นจังเลย อยากอ่านตอนพิเศษค่ะ :m5: (สบตาวิ๊งๆ อย่างหวังผล >/////< )
-
เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้ หุหุ
เห็นนานเเล้ว เเต่พอเห็นว่าลงเยอะเเล้วก็เลยไม่อ่าน ไม่ค่อยมีเวลาว่างอ่ะ
เเค่เด็ก ม.ปลายก็ยุ่งขนาดนี้ เเล้วถ้าเรียนมหาลัยจะขนาดไหนนะ ...
เอาเถอะ จอมไตรเรื่องนี้ ไม่ซึ้งกินใจเท่าเรื่อง คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจนะ เเต่เราชอบ
น่ารักไปอีกแบบ หวานๆ หอมกรุ่นๆกลิ่นโรมานซ์ หุๆ
-
จบอย่างมีความสุข
ฮิ้วววววว
-
คิดถึงจัยจะขาดแล้วววววววววววววววว
ยังไม่มาต่ออีดเหรอ..งื่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
จบแล้ว.. อยากอ่านตอนพิเศษจังเลยอะ..
นู๋ตรินน่ารักมากกก.. คุณพีก็หวานขึ้นเรื่อยๆๆเลยนะเนี้ย..
แต่อยากรู้เรื่องความเป็นมาเป็นไปของคุณวีกับธารจังงง....
แต้งส์ๆๆสำหรับเรื่องสนุกๆๆๆๆๆนะฮํบ...
-
นั่งรอตอนพิเศษใจจดใจจ่อครับ
เมื่อไรจะมา
นั่งเช็คมันทั้งวัน :call:
-
จบแล้ว แบบมึนๆเล็กน้อย อิอิ
ยังคาใจเรื่องยัยจิตตาอยู่อ่า
ตกลงว่าเธอมีเรื่องอะไรใหญ่โต แต่ไม่กล้าขอให้ปฐพีช่วยกันหนอ
แล้วคู่ธารากับปฐวี ก็ยังไม่รู้ต้นสายปลายเหตุเลย
รอตอนพิเศษด้วยคนนะคะ
ชอบเรื่องนี้ สนุกดี ถึงจะแอบขัดใจบุคลิกตรินหน่อยๆก็เถอะ
แต่พล็อตเรื่องดีมาก มีเหตุมีผล อ่านแล้วอินได้ง่าย
และที่สำคัญ คุณพีเท่มากกกกกกกกกกกก ^^
-
กลับมาอ่านอีกทีก็จบซะแล้ว
แต่ดีใจที่จบแบบมีความสุข
แล้วตรินก็ไม่คิดมากจนเกินไปด้วย
ธาราเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆให้คำแนะนำได้ดีจริงๆ
:L2: :pig4: :กอด1:
-
รอตอนพิเศษอยู่นะจ๊ะน้องจิ๊บ ^^
-
ลุ้นแทบแย่เลย แต่ก็แฮปปี้เอนดิ้งจนได้
-
ก็ยังคงมารอตอนพิเศษครับ
อยากให้มีธารากับปฐวี
-
สวัสดีค่า เราเพิ่งมาอ่านจอมไตรเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก
น่ารักและอบอุ่นมาก เราชอบมากเลย
ขอบคุณนะคะท่สร้างสรรค์ผลงานดีๆ แบบนี้มาให้อ่าน
:impress2:
-
:-[ อ่านรวดเดียวเลยยยยยยย
มีครบทุกอารมณ์จริงๆคะ แฮปปี้ไปกับครอบครัวน้องเอิร์ธด้วยนะคะ
เป็นกำลังใจให้นักเขียน สำหรับเรื่องต่อๆไปคะ o13
-
สนุกมากค่ะ
ชอบ ตริน กับ คุณพี มากเลย
เป็นกำลังใจให้ สำหรับเรื่องต่อไปนะคะ
:bye2: o13 :bye2:
-
คิดถึงตรินกับคุณพีมากเลยค่ะ
รอตอนพิเศษค่า
-
ตอนแรกแอบกลัวว่า ตริน จะทำอะไรเพื่อพี่สาวอีก
แต่ในที่สุดก็ ลงเอยด้วยดี ดีใจที่ตรินเลือกที่จะทำเพื่อความสุขของตัวเองบ้าง
-
อยากจะร้องตะโกนดังๆ จังเลยค่ะ ในที่สุด จอมไตรซีรี่ย์ก็มีมาอีกจนได้
หลังจาก ไม้กับกลอนแล้วก็รอมาตลอดเลยเน้อ
อ่านทีเดียวจบ เสียดายไม่มีตอนพิเศษง่า
-
อ่านจบแล้วค่าาา >.<
สนุกมากมายอีกแล้ว สงสัยจริงๆ ยัยจิตตานี่ดูแปลกๆ เนอะ
เหมือนจะกลับมาเป็นตัวร้ายแต่ก็ดูไม่ตั้งใจแย่งเท่าที่ควรเลย
ดูเหมือนกลับมาคราวนี้จะไม่เชิงเป็นคนไม่ดีหรอกเนาะ
เอ๊ะ ยังไง งงตัวเอง ช่างมันเต๊อะ
เอาเป็นว่าหลงรักน้องเอิร์ธอ่ะค่ะ รอเรื่องอื่นๆ ในซีรีส์นะคะ
(แอบอยากอ่านเรื่องพี่หมอเอที่สุดเลย เค้าเป็นโรคอะไรรึเปล่าอ่ะ ทำไมไม้ต้องคอยย้ำให้กินยาตลอด)
แล้วลมนี่จะคู่กับเพื่อนกลอนบนเกาะรึเปล่า อยากรู้ๆ รอคอยค่า
ขอบคุณจิ๊บน้าที่แต่งให้อ่านแล้วเอามาลงเองเลย บวกไปๆ ^^
-
กรี๊ดดดดด
เราลืมเช็ค ว่า JUPJIB รีกลับมาผิดอ่ะ
รบกวนเช็คเมลด้วยนะคะ
ไม่รู้ว่าเปลี่ยนได้มั้ยยยย
T^T
-
สัมผัสได้ถึงความรักของทั้งคู่เลย
มีความสุขมากๆ ชอบที่สุด
ขอบคุณนะคะที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆ มาให้อ่านอย่างต่อเนื่อง
แล้วตอนพิเศษอยู่ไหนง่า หรือไม่มีแล้วหว่า
แต่ก็จะเป็นกำลังใจและติดตามผลงานต่อไปนะจ๊ะ :L2:
-
ชอบทุกเรื่องของบ้านนี้เลย
-
สวัสดีค่าทุกคน ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่านค่ะ
ก่อนอื่น ขอชี้แจ้งเรื่องคู่อื่นๆก่อนนะคะ
จอมไตรจิ๊บวางตัวไว้ พลอตบางส่วนไว้ แต่ไม่แน่ใจว่าจะแต่งได้กี่คู่ เพราะงั้น ยังไม่มีการยืนยันว่าจะแต่งกี่คู่ค่ะ จิ้นๆๆๆๆ กันไปก่อนเนาะ o18
เรื่องที่แต่งไปแล้วแต่ยังไม่จบ(ค้างมาหลายปีล่ะ) :z10: มีคู่ดิน - ปาม กับ ตาหวาน - ภาคค่ะ มันยังไม่จบง่ายจิ๊บเลยยังไม่มั่นใจเอามาลง แหะๆ
ปล.ตอนพิเศษของปฐพีจะลงวันเสาร์นี้ค่ะ
ต่อไปจะแจ้งข่าวเรื่องหนังสือค่ะ มี 3 ข้อ
1. ส่งหนังสือไปครบแล้วนะคะ (ยกเว้นท่านที่โอนมาหลังวันที่ 28 ค่ะ) จิ๊บเมลไปบอกเลขที่ส่งแล้ว ใครไม่ได้เมลหรือวันพุธหน้า(10 สิงหาคม 2554)ยังไม่ได้หนังสือติดต่อจิ๊บด่วนค่า แล้วอย่าลืมเช็คของตามในเมลนะค่า ใครไม่ได้อันไหนเมลมาด่วนเช่นกันค่า หนังสือส่งช้ากว่ากำหนด(มาก)ขออภัยเป็นอย่างสูงค่ะ หากหนังสือมีข้อผิดพลาดก็ขออภัยด้วยนะคะ และหากหนังสือมีปัญหาจากการพิมพ์แจ้งมาได้ จิ๊บจะแจ้งทางโรงพิมพ์เปลี่ยนให้ค่ะ
2. เรื่องเปิดจองอีกรอบ ยังไม่ได้กำหนดแน่นอนค่ะ เพราะจิ๊บชีวิตวุ่นวายมาก และหนังสืออาจจะเพิ่มราคา(คือดูเหมือนรอบนี้จิ๊บจะคำนวนผิดไปนิดหน่อย )แต่ก็ยังไม่แน่นอนอีกเหมือนกัน อาจจะไม่เพิ่มก็ได้ ต้องดูปัจจัยหลายๆอย่าง ถ้าจะเปิด-ไม่เปิดยังไงจะแจ้งอีกครั้งนะคะ
3. หนัีงสือรอบนี้หมดแล้วนะค่า
ขอบคุณค่ะ[/color]
-
รอคอยตอนพิเศษค่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เข้ามาแจ้งข่าวว่าได้รับหนังสือเรียบร้อยแล้วนะคะ
ขอบคุณมาก ดีใจที่ได้ซื้อจอมไตรซีรีย์ไว้เก็บสะสมในคอเลคชั่น
(http://img594.imageshack.us/img594/6668/16552850.jpg)
-
เย้ๆ รอหนังสือด้วยใจจดจ่อ
-
ได้รับหนังสือทั้ง 3 เล่ม เรียบร้อยแล้วค่ะ
ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ ถูกใจหมดทั้ง 3 เล่มเลย
และดีใจมากที่ได้ครอบครองทั้ง 3 เล่ม ไว้เป็นของตัวเอง
-
เรียบ ๆ เรื่อย ๆ แต่น่ารักมาก
ตอนแรก ไม่คิดอ่านเลย เพราะชื่อทำให้นึกว่าเป็นพวกกำลังภายใน หรือ คาถาอาคม
แต่พอไ้ด้อ่าน ไม้-กลอน แล้ว ต้องรีบหา จอมไตรอื่น ๆ ต่อ
น่ารักมากค่ะ :o8:
-
เข้ามาบอกว่าได้รับหนังสือแล้วคะน่ารักมาก.... :z2:
ที่คันก็น่ารัก แม็กเน็ตก็น่ารัก ชอบคะ
:bye2: อยากอ่านจอมไตรคนอื่น ๆ อีกคะ ถ้ามีโอกาศก็แต่งมาให้พวกเราอ่านอีกนะคะ
-
ได้รับหนังสือครบและสภาพเรียบดีค่ะไม่มีส่วนใดยับเลย :mc4:
-
ได้รับแล้วจ้า สมบูรณ์ดีทุกอย่าง ชอบหน้าปกกับของแถมมากๆ
-
ได้รับหนังสือแล้วค่ะ เรียบร้อยดีทุกอย่าง แต่แอบสงสัยว่า ทำไม จอมไตร ซีรี่ย์ ปฐพี เห็นด้วยตา รักได้ด้วยใจ กลายเป็น ซื้อด้วยใจ ขายด้วยรัก ของตาหวานไปได้ล่ะค่ะ 55
-
ได้รับแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะ
-
ขอลบตอนพิเศษเพื่อการรวมเล่มค่ะ
-
ขอลบตอนพิเศษเพื่อการรวมเล่มค่ะ
-
ขอลบตอนพิเศษเพื่อการรวมเล่มค่ะ
-
ขอลบตอนพิเศษเพื่อการรวมเล่มค่ะ
-
ขอลบตอนพิเศษเพื่อการรวมเล่มค่ะ
-
ขอบคุณมากค่ะ ชอบตอนพิเศษตอนนี้มากเลยค่ะ :z2:
:กอด1:
-
ตอนพิเศษยาวดีจังเลย ชอบค่ะ อ่านจนตาลายเลย คิกคิก
-
ถึงจะ งงง แต่มันส์ดีอ่า
น่าสงสารจิตตานิ๊ดๆๆๆๆนึง
แต่คุณคนเขียนจัดหนักจัดยาวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ขอบคุณค่ะ ที่เข้ามาเฉลยแล้วว่าจิตราทำไมถึงกลับมาหาน้องชาย :L2:
-
^ ^ ได้รับหนังสือแล้วนะคะ
-
ซับซ้อนจังเลยนะ :เฮ้อ:
-
ยาวมาก กก ก ก ก
อ๋าย ย ย ย ย
ชอบน้องเอิร์ธ
+1 ค่ะ
-
ตอนนี้ยาวมากจริง แต่สงสัยอยู่้ว่าจิตตากลับไปแล้วจะเป็นยังไงบ้าง
-
...โอ้ ขอบคุณมากๆๆยาวดีจริงๆๆ จิตตา ก็ได้ดีนี่เนอะ มีลูกเป็นรัชทายาท
...แล้วนี่พรรษา กับ คุณานนท์ เป็นอะไรกันหว่า ดูพรรษาจะเกรงๆใจอยู่ :L2:
-
เมื่อไรจะมีภาคของจอมไตรครับ :m15: :o12: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3:
-
:impress3:
อยากได้ตอนพิเศษหวานๆของสองคนนี้มากกว่า
-
โอ้ววว ตอนพิเศษอลังการงานสร้างมากอ่ะ
แอบจิ้นคู่พี่น้องอัยย์เนไปแล้ว อิอิ
-
เมื่อคืนนอนอ่านจนจบ หลับตี 3 เนื้อเรื่องอ่านได้เรื่อยๆ
แต่สนุกมาก น่ารักมากๆ เลยค่ะ ไม่เสียดายเงินเลย ที่ได้ซื้อนิยายเรื่องนี้เก็บไว้ o13
เป็นกำลังใจให้สำหรับ เรื่องต่อๆไปนะค่ะ
-
ใครคู่ใครเนี่ยยยย
เหอะๆ ,, เป็นเรื่องใหญ่เอามากๆเลยอ่ะ
จอมไตร สู้ๆ ^^
-
:m15: :serius2: :fire: :monkeysad:
-
อันนี้ีอีกคู่เหรอเนี้่ย
-
ยาวได้ใจเลยจ้า
มาต่ออีกเร้วๆๆน้า จะรอจ้า
-
อืมมม เป็นตอนพิเศษ ที่พิเศษจริงๆ ชอบๆๆๆๆ o13
-
หืมมม??? จิตตาก็โดนอะไรมาเยอะเหมือนกัน
บ้านจอมไตรนี่รักกันมาก ชอบเวลาที่ใครซักคนมีปัญหา แล้วปรึกษากับคนในครอบครัวน่ะค่ะ
ตอนพิเศษตอนนี้ยาวสะใจไปเลยค่ะ
-
ยังคงสนุกเหมือนเดิม o13
-
:L2: จอมไตรเก่งอยู่แล้วละเนอะ o13
:L1: รอตอนต่อไปนะคะ :L1:
:pig4: :pig4:
-
ยาวดีจัง
แต่ดูเหมือนเรื่องของจิตตายังไม่สรุปเลยนะว่าจะยังไงต่อไป
-
สมกับเป็นตอนพิเศษจริง ๆ เพราะมันยาวเป็นพิเศษอีกด้วยชอบคะ
นอกเรื่องนิดนึง อยากบอกว่าชอบหนังสือนิยายรวมเรื่องสั่นของคุณจิ๊บมากคะ
ทุกเรื่องในนั้นสนุกมาก แบบว่าอ่านแล้วไม่รู้ว่าจะไปบอกว่าชอบที่ไหน
เพราะอ่านในหนังสือไม่ได้อ่านในเวปเลยมาแปะเอาที่นี่แหละ o13
:pig4: คะ
-
ขอลบตอนพิเศษเพื่อการรวมเล่มค่ะ
-
ขอลบตอนพิเศษเพื่อการรวมเล่มค่ะ
-
:-[ o13 :L2:
ขอบคุณค่า
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด จิตรินหึงน่ารัก คุณพีเลยจัดเต็มสินะ
หวานกันสุดๆเลย ชอบๆๆๆๆๆๆๆ
-
:haun4:
-
ขอบคุณค่า ^O^
-
น่าร้ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :กอด1:
-
เพราะหึงเลยโดนจัดหนัก
5555555555
น่ารักอ่ะ!!!!!!!
+1 ค่ะ :D
-
:pig4:น่ารักมากมาย
-
:z1: :z1: :pig4: :pig4:
-
ได้อ่านตอนพิเศษสองตอนรวด สนุกทั้งสองตอนเลย
ชอบที่ตรินหึงคุณพี อาการหึงตรินก็เข้าทางคุณพีเลยใช่ไหมหร๊า
-
ตอนหึงน่ารักมากเลย ปฐพีคงอยากให้หึงบ่อยๆ
-
หึงได้น่ารักจัง :-[
-
ถึงจะสั้นแต่ก้อโฮก :m25:มากๆๆๆๆ
-
อร๊ายยย อ่านรวดเดียวจบเลย ง่วงงง แต่มันติดอะ o13
-
:o8: :o8: :o8:
-
มาตามต่อกับตอนพิเศษ
ดีใจล่ะสิที่จิตรินแสดงออกว่าหึง อ่านไปก็เคลิ้มไป
:-[ :-[ :-[
-
หึงได้น่ารักจริงๆๆๆๆๆเลย
-
ตรินหึงได้น่ารักจริงๆ ^^
-
อ้าก ก ก หวานน้ำตาลเรียกพี่เลย
-
ชอบนะคะ
-
อ่านแล้วไม่ชอบพี่สาวนายเอกเลยค่ะ!
นิสัยไม่ดีมารวมอยู่ืีที่จิตตาอะ 55.
ส่วนจิตรินนี่น่ารักมาก น้องเอิร์ธก็น่าเอ็นดู
รวมปฐพีไปด้วยก็ครอบครัวอบอุ่น อิอิ
:o8: :-[ :impress2:
ขอบคุณคนเขียนที่แต่งเรื่องดีๆ ให้อ่านนะคะ o13
-
สนุกมากคร้าบบบบบบบบบบบบบบ 555+
ชอบๆๆๆๆๆ จะรอเรื่องต่อไปคร้าบบบบบบบบบบบบบบ
-
น่ารักกกมากๆๆเลยค่ะ
-
อ่านรวดเดียวจบเลย ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆและสนุกแบบนี้
ตอนแรกนึกว่าจะดราม่าแต่มันออกมาเป็นแนวน่ารักๆ อบอุ่นมากกว่า
แต่ก็ยังรู้สึกอึดอัดกับเรื่องของจิตตาที่ก่อนหน้านั้นออกจะทำตัวแย่
แต่ก็ไม่ได้รับผลจากการกระทำของตัวเองเท่าไหร่เลย
-
อยากอ่านคู่อื่นด้วยจัง :impress2:
-
กรี๊ดดด จบตอนพิเศษได้เลือดกระฉูดมากกกกกกก !!!!!! :jul1: :jul1: :jul1:
-
ฮิ้วววววว ตรินจ๋าาาา รักตรินจังเลย
เป็นแม่บ้าน แม่เรือน น่ารัก เรียบร้อย สุภาพ อ่อนหวาน
เว้ยเฮ้ยยยยย น่ารัก น่ากดเป็นที่สุด >////< แอร๊ยยยยย
อ่านรวดเดียวจบเลยนะคะเนี่ย มีน้องแนะนำมา ฮิ้ววว
ไม่ผิดหวังจริงจัง...ติดงอมแงมนอนอ่านทั้งวันเลย ฮ๋าๆๆๆ ~
ขอบคุณคนแต่ง ที่แต่งได้น่ารักจริงจัง จ๊วบๆๆ
-
:impress3 :impress3::ติดตามครอบครัวจอมไตรต่อไป :impress3: :impress3:
-
นี่ไง...ชัดเจนมาก
อ่านเรื่องของตระกูล จอมไตร ไปแล้ว
ยืนยันแน่นหนัก....อยากมีแฟนเป็นจอมไตร
เท่ห์อ่าาา 55555+
ชอบทุกคู่เลย อ่านแล้วมันชุ่มชื่นหัวใจ
แอบสงสารจิตรานิดนึงด้วยนะ
ย้ำว่า นิดนึง
แต่ก็เอาเถอะ
ยังไงตอนนี้พี่กับตรินก็รักกันมีฟามสุข ฮี่ๆ
-
ThankS
-
ส่งท้ายได้ลากเลือดมากเลยค่ะ :haun4:
:bye2:
-
ขอบคุณค๊าบ ชอบมากๆ รอคู่ต่อๆไป จะติดตามนะคับ พยายามนะคับ สู้ๆ
-
น่ารักจังเลย
แต่ตอนสุดท้ายนี่มัน เสียเลือดอย่างแรง
แผนของปฐพีใช่ใหมเนี้ย.......
-
ชอบมากกกกกก
ตอนเเรกๆของเรื่อง ทำเอาน้ำตาไหลพราก :m15:
เศร้าจับจิตมาก สงสารก็สงสาร
อยากจะด่าอิตาพีมาก
ฉลาดน้อยในเรื่องที่ควรจะฉลาด :z3:
ในที่สุดก็จบเเบบสวยงาม ปลาบปลื้มกันไปหลายๆฝ่าย o18
+1 ให้เลยจ้า
-
ThankS
-
ปิดท้าย ได้เลือด =,,=
-
สนุกมากกก.. หม่าม๊าน่ารัก ตอนแรกนึกว่าจะได้ซดมาม่าซะแล้ว
เป็นครอบครัวที่น่ารักมาก ตอนที่จิตตากลับมานึกว่าจะเกิดเรื่องใหญ่
ดีที่ตรินมีสติ เย้ๆ ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ ติดตามต่อไป : )
-
ขอบคุณค่า ^0^/ อ่านแล้วมีความสุขจัง ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ^^
-
สนุกมากเลยค่า
-
กอดคุณน้าคนงาม :กอด1:
ขอบคุณคนแต่งนะคะ น่ารักมากเลย แอบกดดันตอนจากกันเล็กน้อยถึงปานกลาง แต่สุดท้ายก็สุขสมหวัง แฮปปี้เอนดิ้ง
ขอบคุณหลายเน้อ ขอบคุณเล้าเป็ดด้วยนะคะ :กอด1:
-
หนุกมาก ขอบคุณนะคะ :pig4:
-
สนุกมากเลยครับ
o13
-
เรื่องน่ารักมาก น้องเอิร์ธได้ใจสุดๆเลยค่า
ตอนพิเศษ จิตรินหึงได้น่ารักมาก 55
-
o13 o13 o13
-
อ่านจบพักนึงแล้ว เพิ่งได้มาเม้นให้ค่ะ ชอบเรื่องนี้ค่ะ ซึ้งดี มีอ่านบางตอนน้ำตาเล็ดด้วยค่ะ รอซีรี่ส์ต่อไปนะคะ
-
น่ารักมากกกกอ่ะค่ะ
ตอนแรกๆๆๆทรมานมากกกกก
ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ครอบครัวจะแยกกันได้ยังไงงงง
แต่หลังนี้ หวานกระจายยยยยย
ชอบบบบบบบบบ
น่ารักที่สุดดดด อิจฉามากกกกกก
ขอบคุณนะค่า
-
อ่านรวดเดียวจบเลย อ๊ายย ตริน เป็น น้องที่ดีจิงๆนะ
แหมน่ารักด้วย พี่นี่โชดดีได้ ภรรยา ดี ลูกก้อน่ารัก ฉลาด จิงๆๆ
ดีนะที่ จิตนา สมนึกได้ แต่ชีวิต จิตนาก้อลำบาก มากเลย ตอนแรกนึกว่า หนีไปไหน
มีที่มาที่ไป ลำบาก มากเลย แต่ก้อจบด้วยดีเนอะ
-
น้องเอิร์ธน่ารักและฉลาดด้วย
-
ตรินน่ารักมาอ่ะ :-[
-
พึ่งได้อ่านเรื่องนี้ครั้งแรก น่ารักมากๆ เลยคะ
แต่แอบหมั่นไส้จิตตานะ แลดูเธอร้ายระลึกชาติ มาทวงทุกอย่างคืนแต่ไหง
นางยอมจำนนให้ความรักของปฐพีตริน :"D...ยิ่งใหญ่จริงๆ ^^
ส่วนคุณลูกก็น่ารักเหลือเกินเรียกหม่าม้า~~ >< ฮาๆ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านนะคะ
ขอบคุณมากๆ คะ :กอด1:
-
ตรินหึงน่ารัก อิอิ :กอด1:
-
มาอ่านรอบสอง ถึงได้เห็นตอนพิเศษ
แต่ตอนพิเศษตอนแรกนั้น มันไม่เข้ากับเรื่องหลัก
มันแทบจะเป็นอีกเรื่องหนึ่งไปเลยนะคะ
ซึ่งดูแล้ว จิตตาที่หายไป ไม่น่าจะไปได้ไกลขนาดนั้น
แล้วนิสัยแบบนี้ ไม่น่าทำให้ราชาหลงรัก จนมีรัชทายาทได้เลย
สรุปแล้ว จิตตากลับไปเป็นแม่ของรัชทายาท สบายไป
แล้วคุณวรรษา ก็รับกรรมไป
จิตตาทิ้งลูกให้น้องเลี้ยง ไม่ได้สำนึกอะไรเลยเหรอเนี่ยะ
อืมๆๆ เอาเถอะค่ะ ก็จินตนาการบรรเจิดดี
แต่ตอนพิเศษสองนี่ เริ่มกลับเข้าเรื่องหลักแล้ว
จบแบบน่ารัก น่าเลือดไหลจริงๆ เชียว
กลับไปรออ่านคุณปามกะวสุธาต่อดีกว่า
-
โอว..ว...ว....ช่างวแสดงออกถึงความชอบใจที่หึงซะจริงๆ
-
สนุกมากกครับบ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ
รอจอมไตร ซีรีย์เรื่องอื่นๆครับ 555 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ้ายย!! น่ารัก+เลือดพุ่งสุดๆ :m25:
-
น่ารักมากกกกกกก
รอคอยตอนพิเศษตอนต่อไปนะคะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตรินน่ารักมากๆเลยยยย :-[ :-[
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
:o8: สนุกมากจร้าอ่าน จอมไตรทั้ง 3 เรื่องหลายรอบแล้ว ยังไงก็ยังสนุก
-
:impress2: สนุกมากเลยค่ะ ชอบมาก o13 ไม่อยากให้จบเลยยย :pig4:
-
น่ารักมากเลย
คุณพี่น่ารักๆๆ
-
อยากเห็นตรินหึงบ่อยๆ
-
อ่านจบแล้วววว
ขอบคุณค่ะ
:L2: :L2: :L2:
-
ThankS
-
ขอบคุณมากครับ น่ารักจริงๆ
:n1: :n1: :n1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1:
-
สนุกมากค่ะ ขอบคุณค่ะ :กอด1: :L2:
-
หลงรักน้องเอริท์มากๆๆ
คุณพีข่างน่าสงสาร
กว่าจะพบรักแท้
ต้องเจ็บช้ำมานาน
น้องตริน ทำไมหนูแสนดีขนาดนี้ ^ ^
-
แอบเข้ามาอ่านภาคนี้รอภาคของตาหวาน
ปล. แอบเชียร์ภาค ธารา(น้ำ) VS ปฐวี(ดิน)
-
เข้ามาบอกว่าจะตามไปตอนของตาหวานนะจ๊ะ
:bye2: :bye2: :bye2:
-
สนุกมากเป็นเรื่องแรกที่ทำให้เราอ่านจบในวันเดียว
-
อ่านตาหวานก่อนแล้วไปตามอ่านที่เหลือ
แต่ไม่แสดงความเห็น ฮา.........าาา
ตอนแรกกับตอนหลังนี่มันพลิกกันเลยนะ
นึกว่าน้องตาหวานจะเป็นเมะ บอบบาง ไง๊กลายเป็น
จอมไตรเต็มตัวหว่า สงสารบรรดาเคะๆ ตระกูลนี้จัง
คนเขียนคะ อยากอ่านเคะแบบราชินีบ้างอ่ะ
คงสนุก แบบเหมาะสมกันอย่าง คุณหนูวายร้ายกับคุณชายตัวแสบไรแบบนั้น
คงมันดีไม่น้อย
คุณพี่เอ กับน้ำ ไม่รู้เป็นแบบนั้นไหม
-
ตามอ่านจอมไตรมาจนเรื่องที่3แล้ว
สนุกมากเลยค่ะ ชอบภาคนี้มาก ดราม่าน้อยดี ⌒.⌒
ขอบคุณผู้เขียนสำหรับเรื่องราวอันแสนสนุกนี้ค่ะ...
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากกกกกกก เลยค่ะ ^^
:mew1:
-
จบแล้ววว สำหรับของคุณพี แอบกร๊ดดดด เบาๆ
-
:o8:
จบไปอีก หนึ่ง จอมไตร
ขอบคุณครับ
-
:pig4:
ไปตามอ่านจอมไตรคู่อื่นๆต่อก่อนดีฝ่าาาา
-
แฮปปี้ๆ
-
อ่านจบไปแล้วคู่ที่ 4 ต่อไปก็ถึงคราวของตาหวานบ้าง อิอิ
เรื่องนี้ตรินน่าสงสารที่สุด
ร้องไห้กับความอาภัพของนายเอกเราจริงๆ
มันจะมีอยู่ไหมนะคนดีๆ แบบนี้
คุณพี่ก็ถือว่าโชคดีที่ได้ตรินมาเป็นคนรัก
ลุ้นอยู่นานว่าจะลงเอยกันยังไง
จะว่าไปตรินนี่ชอบคิดเองเออเองคล้ายๆ กับกลอนเลย แต่ก็ยังดีที่สุดท้ายก็ลองมองดูคนรอบข้าง ไม่อย่างนั้นเรื่องคงได้วุ้นวายไปกันใหญ่มากกว่านี้แน่ๆ
-
คู่ปฐพี-จิตรินน่ารักมากค่ะ :heaven
แอบสงสารจิตริน ทำไมต้องโดนพี่สาวใจยักษ์กดขี่อย่างงี้
แต่คุณพีอบอุ่นมากเลย เขินแทนจิตรินหลายรอบมาก 55555
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ อ่านแล้วอบอุ่นมากแล้วก็เขินมากเลยค่ะ :o8:
-
สนุกดี :L1:
-
สนุก นั่งอ่านมาทั้งวัน o22
-
สนุกมากๆเลยจ้า
-
บอกเลยอ่านรวดเดียวจบติดมาก มีจอมไตรอีกไหมเนี้ย
ใครรู้รบกวนบอกทีคะ อยากอีกอะ ชอบมากๆๆ
ถึงตอนแรกๆจะไม่ได้ดังใจก็เถอะ แต่หลังๆมาเนี้ยหวานซะอิจฉาเลย
-
o13 :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณนะคะ สนุกมากๆๆๆ :pig4:
-
อ่า~ เราหลงรักจิตรินตั้งแต่ปลอมตัวเป็นพี่สาวในฉากแรกเลยล่ะค่ะ แบบว่า ..นี่มันเคะในฝันของเราเลยย >< เรียบร้อย และน่ารักมากๆ (ก.ไก่ ล้านตัวเลยค่ะ) คือจะน่าเอ็นดูไปไหนกันค้าา~
แต่ชะตากรรมก็ช่างเล่นตลกที่ส่งจิตตามาเป็นพี่สาวของตรินนะคะ เราน้ำตาปริ่มตามตรินเลยค่ะตอนที่ยัยพี่สาวมาบอกว่าเป็นแฟนกับคุณพีแล้ว แถมยังมีหน้ามาเล่าเรื่องตอนที่ทั้งคู่คบกันอีกนะ ฮึ่ย!!! ยัยผู้หญิงหน้าไม่อายเอ้ย และในตอนพิเศษ "พี่สาว" เราแอบเชียร์ให้รานีเฟจัดการยัยคนนี้ (คนเดียว)ให้สำเร็จดั่งใจหวังด้วยแหละค่ะ (เราไม่ได้ใจร้ายน้าา..) แต่แค่กันยัยนั่นออกจากชีวิตของจิตรินกับคุณพีแบบนี้ก็ดีเหมือนกันค่ะ ไปแล้วไปลับนะคะคุณพี่สาว.. :bye2:
กับคุณพีตอนแรกเราก็แอบเคืองๆ อยู่เหมือนกันนะคะ มีอย่างที่ไหนผิดหวังกับการกระทำของจิตตาแต่มาเหมารวมเอาว่าตรินจะต้องมีนิสัยเหมือนกัน บอกเลยว่า ..คุณพีใจแคบมากกก ไม่แยกแยะให้เป็นคนๆ เลยน้าา แต่ตอนหลังๆ ก็เริ่มน่ารักแล้วล่ะค่ะ ถึงในอดีตจะเข้าใจผิดว่าจิตตาเป็นคนที่ตัวเองตกหลุมรักในตอนแรก แต่ส่วนลึกๆ ข้างในใจของคุณพีก็ดูจะไม่เคยลืมเรื่องของตริน (ที่ปลอมตัวเป็นจิตตา) ในตอนนั้นได้เลย หลักฐานก็คงเป็นความทรงจำที่คุณพีไม่อาจลืมมาตลอดห้าปีที่ผ่านมานั่นล่ะค่ะ ..สำคัญที่สุดเลยก็คือ คุณพีที่ยังครองตัวเป็นโสดมาจนถึงวันนี้ คุณพีก็รอใช่ไหมคะ?? ..รอวันที่คุณพีกับตริน (รักแรก) ได้กลับมาครองรักกันอย่างที่ทั้งคู่วาดหวังไว้สักที คุณพีแบบนี้นี่แหละค่ะที่เรารู้สึกว่าวิเศษสุดๆ ไปเลยยล่ะ :heaven
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนพิเศษของพี่สาวแทบจะออกมาเป็นเรื่องสั้นได้เลยนะคะนี่
และนั่นซิเจอแบบนี้ต้องคิดให้ดีก่อนจะหึงซะแล้วซิ วันรุ่งขึ้นลุกไหวไหมจิตริน :hao7:
-
ปฐพี นี่เป็นคนทีแสดงความรักได้น่ารักมากกกกก
ยิ่งคำพูดที่ทำให้หนูตรินอายได้นี่ยิ่งหวานนนนนนนนจนมดขึ้น หุหุ :hao6:
อ่านไปเขินไปจริงๆค่ะ. o13
ป.ล.เค้าชักอยากอ่านคู่ เจ้าชาย กะ เน ซะแร้วสิ อิอิ
-
คือคู่นี้เขาแบบเห็นได้ด้วยตา รักได้ด้วยใจจริงๆ ตาแค่เห็น แต่ถ้าจะรักต้องใช้ใจเท่านั้น
เหมือนจิตตาที่ปฐพีเห็นแม้ภายนอกจะเหมือนจิตรินแค่ไหนแต่เมื่อปฐพีได้ใช้ใจสัมผัส
ก็ไม่มีทางรักจิตตาเหมือนจิตริน ทีแรกตอนที่จิตตากลับมาคิดว่าจิตรินจะยอมเป็นฝ่าย
ถอยจนถึงที่สุดและปฐพีต้องเป็นฝ่ายตามรั้งจิตตรินกลับมาแต่พลิกล็อคที่จิตรินเป็นฝ่ายคิดได้
เอง คือมันดีงามมากนะ เป็นพัฒนาการที่ดีของจิตรินเลย ต้องขอบคุณคำพูดเตือนสติของธารา
ว่าแต่ธารากับปฐวีนี่มีซัมติงใช่ไหม? ไหนจะคู่เจ้าชายจากรัฐศศิ อยากอ่านต่อมากๆๆ
-
ขอบคุณนะคะ นิยายน่ารักมาก รออ่านเรื่องใหม่อีกนะคะ :pig4:
-
เด็กๆน่ารักจนหลงงงงง ยิ่งคุณพ่อกับหม่าม๊ายิ่งน่าเอ็นดูววว งื้อออออออออ
สงสารจิตตาเหมือนกันนะคะ เข้าใจจิตตาเลยยยยย
ขอให้เค้าได้เจอสิ่งดีๆต่อไปปปปป ><
-
สนุกมากกฮือออ
ในที่สุดกลับมาอ่านและเก็บรายละเอียดอีกครั้งค่ะ
ชอบเรื่องของปฐพีมากๆๆที่สุดในซีรีย์นี้เลยล่ะมั้ง ยังไม่นับรวมไม้กับกลอนนะคะ
อันนั้นจะวาปไปอ่านต่อแน่นอน อิอิอิ
:L1:
ขอบคุณและให้กำลังใจคนเขียนด้วยค่า
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณมากค่า
-
สนุกมากๆค่ะ :pig4: :L2:
-
ในที่สุดเรื่องก็จบลงด้วยดี
ชชอบที่สุดเลยค่ะ
-
ตั๊ลล๊ากกกกกก เท่าที่อ่านมาสามเรื่อง เรื่องหวานเกิ้นนนนนนน ฮ่าๆๆๆ :mew1:
-
โอ๊ยน่ารักกกกกกก
ชอบๆ
-
หึงได้น่ารักมากเลยยยกรีดดดดดดดด
-
คุณพีกับตรินน่ารักมาก
อ่านตอนแรกๆน้ำตาไหล ปวดใจ
น้องเอิร์ธดูเป็นผู้ใหญ่มาก
จิตตาดีแล้วที่คิดได้
เป็นครอบครัวที่น่ารักสุดๆ
ขอบคุณที่แต่งนิยายให้อ่านนะคะ
-
หึงกันบ่อยๆนะตะเองง เค้าชอบบบบบบบบ :hao7:
-
:ling1:ตริณหึง น่ารักมากก
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมาก ๆ ครับ แต่ง งง ๆ กับตอนพิเศษนิดหน่อย
ขอบคุณครับ
-
เป็นเรื่องที่เปิดข้ามไปข้ามมาหลายรอบมากกกกกก รู้สึกพลาด นี่ดีที่ไปอ่านเรื่องที่คนรีวิวไว้ไม่งั้นคงไม่ไม่ได้เจอนิยายดีๆ อ่านลื่นมากๆ แปบๆก็อ่านจบหมดแล้ว เสียดายที่ไม่มีสารบัญ อยากรู้ว่าอิเจ้นางอยากให้ช่วยไรทิ้งท้ายให้อยากรู้ :katai1:
-
อยากอ่านปฐวีอ่ะ น่าจะสนุก
-
ขอบคุณครับ
-
นิยายดี เสียดายตอนพิเศษเข้ามาอ่านไม่ทัน
แต่คุณจิตริน นิสัยดีมาก o13 o13 o13
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ
แวะกลับมาอ่านรอบสอง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
ปลล.บ้านนี้มันชอบผู้ชายทั้งบ้านอ่ะค่ะ ทำใจ อิอิอิอิ :o8:
คงไม่ใช่สำหรับเรื่องนี้ อ่านมานิดหน่อยพอจะเดาได้ว่าเป็นกะเทยแต่งหญิง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณค่ะ ^^
-
จบแล้ว แบบอิ่มใจ