หัวข้อ: จอมไตร ซีรีส์(ปฐพี)*เห็นได้ด้วยตา รักได้ด้วยใจ* END

[lasom]

แอบสั้น แต่ก้อหวานเบาๆๆ

[eiei]

หนุกๆๆๆ   

[4life]

เจ๊เเกต้องมีอะไรเกี่ยวกับไอ้"สาขาที่ต่างประเทศ"ที่มีปัญหาเเน่ๆ เลย เฮ้ออออ....

[Piaanie]

ครอบครัวสุขสันต์จริงๆ ครบครัน แต่...อ่านไปก็ยังคงหวั่นๆเพราะมันมีกลิ่นมาม่าลอยมาเตะจมูกตล๊อดดด 

[little_nok]

ยังคงลุ้นระทึกกับเหตุร้ายที่จะมาถึง
น่ารักจริง รอตามคำสั่งด้วย
ตอนนี้มันสั้นๆ นะคะ  แต่เข้ามาอ่านก่อนนอน คงฝันดี

[LiTTlE [A]]

ขอให้อยู่ในอ้อมกอดของกันแระกันไปนานนานนะ อย่าได้มีมาม่าชามโตเลย
ขอให้อยู่เป็นสุขเป็นสุขเถอะ แคล้วคลาดจากมวลหมู่มารทั้งสิ้น..กร๊ากกกกกกกกก
ขอจบดีกว่า...เดียวมันจะออกทะเลซะ...
 

[evil_kun]

ตอนนี้หวานจ๋อยยย
อยากกลับบ้านมาแล้วมีคน(น่ารักๆ)รออยู่มั่งจัง ที่ไม่ใช่ อิ housemate พ่นบุหรี่ใส่หน้าแบบทุกวันนี้ 

[so close]

สงสัยพายุตั้งเค้าซะแล้ว

[donutnoi]

บ้านจอมไตร ใหญ่แต่อบอุ่นนะ รักคนในครอบครัวดี

[bow55]

หวานมากกกกก

เห้อ ไม่อยากคิดถึงตอนเสียใจ

ลงชื่อขับไล่จิตตา

[roseen]

 

[~มือวางอันดับ1~]

  :really2:วันนี้น่ารัก ดี ทั้งครอบครัว 

[wan]

บ้านจอมไตร ไม่แคสื่อ แต่ในบ้านจอมไตร มีความรักที่อบอวนไปด้วยความสุข
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ 

[@StaR@]

อ่านแล้วยิ้มมีความสุข
ไม่อยากให้ถึงตอนที่มีมาม่าเลย
 

[ChiOln]

อิ่มเอมหัวใจ

[blanchard]

ระแวงจังเลยว่าคุณพีจะต้องเดินทางไปเมืองนอกเพื่อจัดการกับปัญหา
แล้วช่วงที่คุณพีไม่อยู่ ยัยจิตตาจะต้องเข้ามาบีบคั้นน้องจิตริน จนน้องเค้าเตลิดเข้าดงไป

คุณนักเขียนคงไม่ทำร้ายจิตใจผู้อ่านอย่างนั้นชิมิคะ !?!    

[kitty]

 

[seaz]

หวานๆ จังเลยตอนนี้

[babyfaibossy]

อบอุ่นจังเลย

 

จิตตาจะมาทำความอบอุ่นนี้หายไปไหมนะ

ปฐพีคงไม่ทำให้เราผิดหัวงหรอกเนอะ เพราะรู้ใจตัวเองแล้วนิ

[yeyong]

อ่านไป ก็เหมือนรอระเบิดเวลา
ว่าจะได้กินมาม่าแน่ๆ

[koraorni]

ความสุขกำลังจะหมดไป อยากให้มันคงอยู่แบบนี้ไปนานๆ

[sukie_moo]

หวานแบบนี้ นานๆนะ
หวังว่าคุณพีคงไม่ต้องไปเมืองนอก เดี๋ยวนังพี่สาวของตรินก็มาบีบน้ำตาให้ตรินเสียสละให้อีกหรอก

[BeeRY]

ขอให้มั่นคงต่อความรู้สึกนี้ของตัวเองไปนานๆนะคุณพี่ ไม่ใช่เจอหน้าเมียเก่า แล้วจะมารำลึกความหลังกันไม่ได้นะคะ
เป็นห่วงก็แต่น้องเอิร์ธนี่แหละ ถ้าเจอคุณแม่ผู้ให้กำเนิดแล้ว คงไม่ได้อยากให้มาอยู่ด้วยกันหรอกน้า ไม่งั้นล่ะยุ่งแน่ๆเลย

[aehJTS]

อ่าน 5 ตอนรวดหวานมากน่ารักมาก
แต่เหมือนจะมีแววไม่ดี เหมือนจะมีเหตุร้าย แต่ก็เหมือนจะไว้ใจครอบครัวจอมไตรนะ
เพราะปัญหาแค่ยัยตัวแสบจะกลับมามันไม่น่าจะเป็นเรื่องใหญ่สำหรับครอบครัวนี้เลย

  คะ

[MiSS-U]

“ขอให้ความสุข ดำรงอยู่ไปให้ยาวนาน”
สาธุ ขอให้เป็นจริง กลัวจังงงงงง

[iranen]

ยิ่งอ่านยิ่งเครียด เพราะลุ้นว่าจิตตราจะมาทำอะไรอีก
มีใครสักคนของบ้านจอมไตรเห็นจิตตราสักที่เถอะ จะได้ระวังตัวไว้
คงไม่ใช้คุณพีที่ต้องไปนิวยอคหรอกนะ ไม่งั้นกลับมาจากที่ตรินจะรอจะกลายเป็นจิตตราแทน
แล้วตรินก็หายไป
มาม่าเล็กๆ พอเป็นน้ำจิ้มก็พอ ไม่ต้องขนาดเีรียกน้ำตา
สงสารตรินกับคนอ่านเถอะเดียวตาบวม ไม่สาวยเลย
แล้วสงสารหนูเอิร์ธเถอะ เดียวเจ้าเลห์เข้าโรงพยาบาลอีก
 

[hahn]

บอกได้ว่า น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกก

[white_destiny]

อบอุ่นนะคับ

อยากอ่านต่อไวๆ

ธาราไปไหน อยากให้มีคู่ธารามั่ง

ขอบคุณครับ

[littleFiNgeR]

น่ารักจัง อิอิ ขอให้สุขแบบนี้ไปอีกหลายๆตอนนะคะ กร๊ากกกก

[JUPJIB]

 

ตอนที่ 23


ปฐพียืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าพลางกวาดสายตาดูเพื่อเลือกว่าวันนี้จะใส่ชุดไหนดี

“เลือกชุดหรือครับ”

คนเพิ่งมาถึงมองคนที่ใส่ชุดคลุมอาบน้ำทำหน้าลังเลอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าด้วยรอยยิ้ม เส้นผมยังเปียกชื้นคงเพราะเจ้าตัวสระผมแล้วยังไม่ได้เป่าให้แห้ง

“คุณมาช่วยผมเลือกหน่อยสิ”

พอเห็นมีคนช่วยปฐพีก็ถอยห่างออกมาจากตู้เสื้อผ้าเล็กน้อยให้จิตรินได้มีพื้นที่ในการเข้ามาช่วยเหลือ คนโดนไหว้วานเดินไปเพื่อช่วยเลือกเสื้อแต่โดยดี

“วันนี้มีอะไรสำคัญหรือเปล่าครับ”

“ไม่มีนะ งานเมื่อวานนี้ผู้จัดการก็โทรมาบอกว่าเรียบร้อย ไม่มีปัญหาแล้วด้วย วันนี้แค่เข้าไปตรวจเอกสารเท่านั้นเอง”

คนฟังพยักหน้ารับพลางเอื้อมมือหยิบเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนออกมาจากในตู้ ปฐพีมองภาพนั้นยิ้มๆ ไม่ใช่แค่หายเหนื่อยจากการทำงาน แต่ยังรู้สึกว่าการจะออกไปทำงานไม่น่าเบื่ออย่างที่เคย เพียงเพราะแค่มีคนๆนี้อยู่ข้างกายเท่านั้น

“อ๊ะ คุณปฐพี”

เสื้อเกือบจะหล่นลงไปอยู่ที่พื้นหากจิตรินไม่ตั้งสติได้เสียก่อน ก็ร่างสูงที่ควรยืนห่างออกไปอยู่ดีๆก็ฉวยกอดจิตรินเอาไว้เสียอย่างนั้น

“ชื่นใจ”

สูดดมความหอมจากท้ายทอยอีกฝ่ายแล้วยังส่งเสียงพูดให้ได้อายอีก

ใบหน้าสวยแดงเรื่อขึ้นมา จะดันอีกฝ่ายออกก็ไม่ถนัดนักด้วยมือยังถือเสื้อผ้าอยู่ แล้วอีกฝ่ายก็กอดมาจากข้างหลังด้วย

“เดี๋ยวเสื้อยับนะครับ”

“ยับก็รีดใหม่”

คนอะไร ... จิตรินบ่นอยู่ในใจ แต่ก็พยายามเอื้อมมือไปแขวนเสื้อไว้ ก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับคนตัวสูง ตั้งใจจะหันมาเพื่อห้ามปราม แต่เอาเข้าจริงแล้วมันกลับทำให้เสียเปรียบอีกฝ่ายมากขึ้นก็เท่านั้น

“หอมจังน้า ไม่ว่าตรงไหนก็หอม”

ปฐพีกดจมูกลงที่ข้างแก้มใส ก่อนจะไล่กดไปทั่วใบหน้า และไต่ลามลงมาถึงลำคอ

“ทำไมถึงหอมอย่างนี้ล่ะ”

ถามแบบนี้ใครจะไปตอบได้ จิตรินแอบโวยวายในใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เรี่ยวแรงที่มีพาลจะหายไปหมด ริมฝีปากแดงที่เผยออ้าอย่างตั้งใจจะห้ามปรามกลายเป็นการเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายได้รุกรานมายิ่งขึ้นก็เท่านั้น

ปฐพีแนบริมฝีปากลงมา กลีบปากสีสวยน่าลิ้มลอง ยิ่งพอได้ชิมแล้วก็ยิ่งต้องการมากยิ่งขึ้น ลิ้นร้อนเข้ารุกหาความหวานภายในเรียวปากสวยอย่างไม่นึกเกรงใจ ยิ่งแนบประทับยิ่งล้ำลึก ดวงตาคู่สวยปิดปรือลง ความคิดจะต่อต้านขัดขืนไม่มีอยู่ในหัวอีก ได้แต่โอนอ่อนผ่อนตามอีกฝ่ายเท่านั้น ยามเมื่อเหมือนจะหมดลมหายใจจึงได้อิสระคืนอีกครั้ง ร่างบางแทบทรุดลงกับพื้น ดีที่ปฐพีกลับมาโอบกอดร่างนั้นไว้ได้ทัน

“น่ารักจริงๆเลยน้า”

พูดแล้วก็กดจมูกข้างแก้มเนียนอีกครั้ง ปฐพีตัดสินใจรวบร่างบางเข้าสู่อ้อมแขนแล้วยกขึ้นก่อนจะตรงไปที่เตียง

ใบหน้าสวยแดงวาบเมื่อแผ่นหลังสัมผัสเตียงนอน คนตัวโตคล่อมร่างเอาไว้พร้อมรอยยิ้มพอใจยามทอดสายตามองมา ปฐพีไม่ได้เอ่ยคำไหนอีก ร่างสูงกดจูบลงมาอีกครั้ง มือหนาป่ายปัดไปทั่วก่อนจะค่อยสอดเข้าใต้เสื้อยืดตัวสวย

“อือ”

เสียงครางประทวงงึมงำจากลำคอไม่ได้ช่วยให้ปฐพีหยุดมือ ยิ่งได้ยินเสียงหวานๆก็เหมือนยิ่งถูกกระตุ้น ร่างสูงผละริมฝีปากออกมาก่อนจะเปลี่ยนองศาและแนบริมฝีปากลงไปอีกครั้งอย่างลึกล้ำกว่าเดิม

ทุกที่ที่โดนสัมผัสเหมือนจะร้อนเกินทน จิตรินบิดร่างอย่างไม่รู้ตัว อารมณ์ที่พุ่งสุงขึ้นทำเอาสติแทบหลุดลอย รู้ตัวยามถูกดึงเสื้อออกไป รู้ตัวยามที่ถูกถอดกางเกงทั้งชั้นนอกและชั้นใน รู้ตัวแต่ไม่มีความคิดใดๆจะขัดขืน ไม่ใช่เพราะไม่อยาก แต่ดวงตาคมที่จ้องมองตรงมาไม่ว่าจะกำลังกระทำอะไรทำให้จิตรินไม่รู้จะเอาแรงที่ไหนไปขัดขืนได้

“คุณ...พี...อึก”

ปฐพียิ้มรับเสียงเรียกนั้น ริมฝีปากที่ละออกจากปากแดงๆที่บัดนี้บวมเจ่อค่อยเคลื่อนย้าย ลำคอขาวถูกขบเม้มให้ขึ้นสีบางเบา และความเข้มของมันก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆยามร่างสูงไล่ต่ำลงมา สีแดงน้อยๆของตุ่มไตที่แข็งชันราวกับรอคอยให้ชื่นชมเรียกความสนใจว่าริมฝีปากนั้นได้ ปฐพีหยุดเล่นกับเม็ดสวยนั้น แล้วส่งมือเข้าสำรวจพื้นที่บนร่างกายของจิตรินแทน มือแกร่งไล้ผ่านยอดอกอีกข้างผ่านลงมาทางหน้าท้องก่อนจะสัมผัสกับบางสิ่งที่กำลังแข็งตัว

“อ๊ะ...เดี๋ยวก่อน”

จิตรินขืนตัวหนีเล็กน้อยเมื่อโดนปัดผ่านส่วนนั้น หากเมื่ออีกฝ่ายกอบกุมมันและขยับรูดรั้งความคิดต่างๆก็พลันมลายหายไปหมด ปฐพีขยับมือเบาๆเพื่อสร้างความคุ้นเคย ร่างสูงมองคนที่ปรือตามองตนอย่างหวานฉ่ำแล้วก็นึกอยากฝั่งร่างตนเองลงไปแรงๆซะเดี๋ยวนี้เลยยิ่งนัก แต่เขาก็รู้ว่าทำอย่างนั้นไม่ได้

ริมฝีปากถูกครอบครองอีกครั้ง มือข้างที่ว่างของร่างสูงส่งไปทางข้างหลัง วนรอบๆให้ช่องทางนั้นผ่อนคลายก่อนจะส่งนิ้วเข้าไปสำรวจช่องทางนั้นแผวเบา

“แน่นจัง”

หากฝืนไปคงทำให้คนข้างใต้บาดเจ็บ ปฐพีจึงมองหาตัวช่วย ร่างสูงลุกขึ้นไปหยิบครีมทาผิวก่อนจะกลับลงมาอีกครั้ง นิ้วมือชุ่มไปด้วยครีมซึ่งลดความฝืดขัดยามเข้าสำรวจภายใน สร้างความคุ้นชินซ้ำแล้วซ้ำแล้ว มืออีกข้างกลับมากอบกุมและรูดรั้งส่วนนั้นให้ร่างบาง ปฐพีเริ่มขยับนิ้วเข้าลึกก่อนจะดึงออกมาแล้วกดเข้าภายในอีกครั้ง จากหนึ่งเพิ่มเป็นสองและจากสองเพิ่มเป็นสาม ร่างบางบิดเร้าด้วยอารมณ์ที่ถูกกระตุ้นให้สูงขึ้น ด้านหน้าที่โดนกอบกุมกำลังจะไปถึงจุดหมาย และเหมือนปฐพีจะรู้ ร่างสูงขยับมือเร็วขึ้นเพื่อเร่งให้จิตรินได้ไปก่อน

“อ๊ะ ... คุณพี ...อ๊ะ ....อ๊า..”

น้ำสีขาวขุ่นถูกปลดปล่อยออกมาเต็มหน้าท้องเนียน ปฐพีลูบไล้เอาสิ่งนั้นชโลมส่วนแข็งขืนของตัว ชุดคลุมอาบน้ำถูกถอดออกและเหวี่ยงลงบนพื้น ก่อนที่นิ้วมือจะล่าถอยออกมาจากช่องทางแคบ

“จะเข้าไปแล้วนะ”

เสียงกระซิบที่จิตรินแทบไม่รู้ความหมาย ร่างบางยังคงหอบหายใจพยายามโกยอากาศเข้าปอด ก่อนความรู้สึกถูกรุกรานจะหยุดลมหายใจนั้นไว้

“โอ๊ย ... อย่า”

เสียงร้องเบาๆพาให้คนที่กำลังขยับกายหยุดเคลื่อนไหว

“อย่าเกร็งนะ ผ่อนคลาย”

อาจจะเหมือนเห็นแก่ตัว แต่ปฐพีก็รู้ตัวว่าหยุดไม่ได้ ร่างสูงเคลื่อนตัวฝั่งกายลงไปแม้จะรู้ว่าร่างที่รับเขาไว้กำลังเจ็บ

“กอดผมไว้ อย่าเกร็ง”

มือเรียวถูกจับให้มายึดบ่าหนาไว้แน่น ปฐพีเคลื่อนตัวฝั่งความต้องการลงไปแม้ว่าจะเป็นไปอย่างยากลำบาก จิตรินเองก็พยายามผ่อนคลายอย่างที่อีกคนว่า แต่มันก็ยังเจ็บ

“เข้าไปหมดแล้ว ...เห็นไหม”

ปฐพีว่าพลางก้มลงจูบที่หน้าผากมนเหมือนจะให้รางวัล แม้จะต้องการมากแค่ไหนแต่ก็ต้องอดใจตัวเองไว้แล้วนิ่งรอเพื่อให้ร่างกายคนที่รองรับปรับตัวได้เสียก่อน มือหนากอบกุมส่วนกลางลำตัวของร่างบางอีกครั้ง ส่วนที่เพิ่งถูกทำให้ปลดปล่อยกลับขยายตัวขึ้นมาอีกเมื่อได้รับการกระตุ้น มือข้างที่ว่างลูบไล้ไปทั่วร่างบางเพื่อสร้างความผ่อนคลาย และไม่นานปฐพีก็เริ่มขยับส่วนที่กำลังเชื่อมโยงถึงกัน จังหวะการขยับๆค่อยๆเริ่มจากเนิบนาบเป็นจังหวะถี่กระชั้นมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ ช่องทางร้อนนั้นทำให้ปฐพีอยากจะฝั่งตัวอยู่อย่างนี้ให้แสนนาน การขยับรับแบบถูกจังหวะบ้างไม่ถูกจังหวะบ้างของร่างบางทำให้ยิ่งน่าหลงใหล

จิตรินไม่ต่อต้านและพยายามเรียนรู้ ปฐพียิ้มอย่างพอใจ

“จิตริน”

เสียงกระซิบข้างหูด้วยชื่อของตัวเองยิ่งทำให้ร่างข้างใต้ตอบสนอง

“อ๊ะ... คุณพี...คุณพี”

น่ารักที่สุด ปฐพีคิดก่อนจะเพิ่มจังหวะที่ถาโถม พร้อมกับขยับมือที่กำลังกอบกุมส่วนหน้าของอีกฝ่ายไว้ให้เร็วยิ่งขึ้น เสียงครวญคราง เสียงเรียกชื่อกันและกัน รวมถึงเสียงเฉอะแฉะจากกิจกรรมที่กำลังทำดังสะท้อนไปทั่วห้อง จิตรินปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง ช่องทางด้านหลังบีบแน่นทำให้คนที่รับสัมผัสนั้นทนไม่ไหว ปฐพีไปถึงขีดสุดแห่งความต้องการ ของเหลวร้อนถูกฉีดพ่นเข้าสู่ภายในจนล้นทะลัก ร่างหนาขยับเบาอีกสองสามครั้งก่อนจะค่อยๆถอนแก่นกายออกมา

“จิตริน”

ปฐพีกระซิบเรียกชื่อร่างบางที่เหมือนจะไม่มีสติเสียแล้ว อยากจะนอนกอดอยู่หรอก แต่ก็กลัวว่าความเหนอะหนะจากกิจกรรมที่ผ่านมาจะทำให้อีกฝ่ายไม่สบายตัว คนตัวสูงยอมตัดใจลุกขึ้นจากที่นอน เข้าไปชำระร่างกายตัวเองแล้วจึงมาช่วยทำความสะอาดให้คนที่นอนหลับไปแล้ว

ท่าทางวันนี้ปฐพีจะไม่ได้ใส่เสื้อตัวที่จิตรินเลือกให้ไปทำงานเสียแล้ว ก็ในเมื่องานวันนี้ไม่ได้เร่งด่วน ปฐพีก็คิดว่าโดดงานนอนกอดจิตรินสักวันคงไม่เป็นอะไร ว่าแล้วร่างสูงก็พาตัวเองขึ้นไปนอนบนเตียง กระชับร่างที่นอนหลับไปก่อนแล้วเข้าสู่อ้อมกอด ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราตามไปอีกคน

.......................................

จิตรินตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็บ่ายแล้ว ท้องร้องประท้วงเพราะไม่ได้รับทั้งอาหารเช้าและอาหารกลางวัน แต่ดูเหมือนคนนอนข้างกันนี่จะไม่รู้สึกอะไร

“ไม่...เอ่อ...ไม่ไปทำงานหรือครับ”

ใบหน้าสวยแดงวาบ ยามเมื่อนึกรู้ถึงสภาพของตนและอีกฝ่ายตอนนี้ ร่างกายไร้อาภรณ์ปกปิด หากไม่มีผ้าห่มช่วยไว้ จิตรินคงรู้สึกอยากนอนหลับไปไม่ต้องตื่นมาเลยแน่นอน

“ไม่ไปแล้ว วันนี้อยากนอนกอดคุณ”

คนพูดที่ตื่นก่อนแล้วแต่นอนแช่ไม่ยอมลุกไปไหนแสดงให้เห็นว่าตั้งใจจริงด้วยการกระชับอ้อมกอดให้แน่นยิ่งขึ้น

“คุณพี...แต่ผมหิวแล้วนะครับ”

อันที่จริงจิตรินไม่ได้หิวถึงขนาดที่เรียกว่าทนไม่ได้ แต่ยังไงก็อยากหลบเลี่ยงสถานการณ์นี้ไปเร็วๆ ก่อนที่เลือดจะขึ้นไปรวมกันอยู่ที่หน้าซะหมด

“จะปล่อยก็ได้ แต่ต้องหอมก่อน”

สองคนมองหน้ากันนิ่งไปชั่วครู่ สุดท้ายจิตรินก็ยอมข่มความอายกดจมูกลงตรงแก้มร่างสูง หากแต่อ้อมแขนแกร่งไม่ได้ปล่อย กลับยึดแน่นมากไปอีก

“คุณพี ไหนว่าจะปล่อยไงครับ”

“ก็คุณมายั่วผมเอง”

จิตรินทำหน้าตกใจ ด้วยไม่รู้ว่าตัวเองได้ไปยั่วตอนไหน

“ก็ที่หอมแก้มผมไง”

“เอ๊ะ! ก็คุณบอกว่าทำแล้วจะปล่อยนิ่”

คนโดนหอมแก้มยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะตอบเบาๆที่ข้างหูให้คนเสียรู้ได้ฟัง

“ผมหมายถึงว่า ผมจะหอมแก้มคุณต่างหาก”

“คุณนี่มัน ...ฮึ่ม”

พอทำอะไรไม่ได้ จิตรินเลยเปลี่ยนเป็นฉวยเอาเสื้อคลุมอาบน้ำที่ถูกถอดไว้ใกล้ๆมาสวม แม้จะรู้สึกเจ็บๆขัดๆ แต่ก็พยายามข่มความเจ็บพาตัวเองไปทางห้องน้ำให้ได้ เพื่อไม่ให้ตัวเองต้องได้อาย

ปฐพีอมยิ้ม เขารู้อยู่หรอกว่าจิตรินน่ะไม่ใช่คนอ่อนแอ แต่แค่เป็นพวกยอมคนอื่นแค่นั้นเอง ร่างสูงลุกขึ้นจากเตียงทั้งๆร่างเปลือยเปล่า เข้าช้อนตัวคนที่เดินอย่างยากลำบากขึ้นอุ้มแล้วพาเข้าห้องอาบน้ำไปด้วยกัน

“คุณยั่วผม แถมนี่ผมยังช่วยคุณอีก ค่าตอบแทนน่ะ ผมจะคิดในห้องน้ำนี่ล่ะนะ”

แล้วก็คงไม่ต้องบอกหรอกมั้งว่ากว่าจิตรินจะได้มีอะไรตกถึงท้องในวันนี้นั้น เวลาก็ผ่านบ่ายมาจนจะเย็นโน้นแหละ

... แต่ความสุขมักอยู่กับเราไม่นาน

...........................

TBC