หัวข้อ: จอมไตร ซีรีส์(ปฐพี)*เห็นได้ด้วยตา รักได้ด้วยใจ* END

[kannooh]

เงียบพอกัน  คู่นี้

รักกันๆ

[lasom]

โกรธคุณพีจะผิดมั้ยเนี้ย

[A.Miku]

โอ๊ย...ขัดใจคุณพีจริง ๆ คิดไปเองตลอดดดดดดดดดด

แก้คำผิดค่ะ
แต่มันจำเป็นต้องทำตัวหมดอะไรตายอยากอย่างนี้เชียวหรือ  ----  หมดอาลัยตายอยาก

รอตอนต่อไป  ^^

[littleFiNgeR]

ปฐพีโชว์โง่ตล๊อด ตลอด ขัดใจๆๆ 

น้าหลานจะเจอกัน กวังว่าพ่อของหลานจะกล้าขึ้นนะ ไม่อยากเห็นตรินผอมโซน้าาาาาา  

[@BUA@]

ธาราน่ารักขนาดนี้ ก็น่าจะมีคนมาสนใจบ้างใช่มั้ยคะ  

[MiSS-U]

ตอนนี้เหมือนข้ามช็อดแนะนำตัวธารเลยอ่ะ
จริงๆถ้าตอนธารมาหาจิตรินที่บ้านเจอกับพีต้องแนะนำกันบ้างแต่.....
เออเราตามต่อดีกว่าแบบนี้ก็ลุ้นดี ยังไม่เข้าใจกัน เศร้า

[นนพี]

ว้าวววววว วันนี้ได้อ่านแบบจุใจเลย
ขอบคุณมากน้าคร่าาา

[4life]

นั้นดิ อีกซักตอนเนอะๆๆๆ 

[numtan]

อ่านแล้วอินปวดตับ ไม่อยากกินมาม่าาาาาาาาา

[seaz]

ปวดใจที่สุดเลย

[A-J.seiya*]

ไม่ได้อ่านวันนึง
มาหลายตอนเลยอ่ะ ^^
งื้ออออ
น้องเอิร์ธ จะเป็นยังไงบ้างเนี้ยะ ,,
เป็นห่วงอ่ะ ,,
จะเมลไปนะคะ

[babyfaibossy]

คุณพี รู้ตัวเร็วๆสิ ว่า ธารา เขาแค่เพื่อน

 

[evil_kun]

อ่านตอนนี้แล้วหดหู่...สงสารตริน =_=

[pattybluet]

สงสารน้องตรินที่สุด
หวังว่าตอนไปเยี่ยมน้องเอิร์ธจะมีเรื่องดีๆให้น้องได้ยิ้มบ้างนะ

[Piaanie]

เฮ่อ สงสารตริน แล้วก็หมั่นใส่นายพี ซื้อบื้อชะมัดเลย อีกนานเลยไม๊เนี่ยกว่าจะรู้ตัว

[koraorni]

เศร้าสงสารตริน

[zemicolon]

แอบมารอครับ T^T สงสารจิตริต

[aehJTS]

สงสารเอิร์ธ สงสารตริน บอกไม่ถุก ดูเหมือนพีจะใจร้ายมากนะ
ไม่ต้องแจ้งความจำนงว่าไปอยู่ในแบบคนรักก็ได้ รวยขนาดนั้นชวนไปอยู่ด้วยแบบคนดูแลหลาน
ดีกว่าไปจ้างเป็นไหน ๆ แต่อันนี้ไม่ชวนซักคำ 

  คะ

[pinkkygirl]

มาวันนี้น้อยนิดมหาศาล

โอยคุณพี มาลากตรินไปเป็นแฟนเดี๋ยวนี้

[bow55]

พี่จุ๊บจิ๊บไปไหน วันนี้ไม่อัพอ่า

รอๆๆๆๆๆๆ

[JUPJIB]

ไปสอบ+สัมภาษณ์งานมาค่ะ แต่ท่าทางจะไม่ได้ 

ตอนที่ 17


“ทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ ปล่อย”

เสียงของเพื่อนที่โวยวายอยู่หน้าห้องเรียกให้ธาราที่เพิ่งแต่งตัวเสร็จต้องรีบวิ่งออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น

และที่เห็นคือภาพชายชุดดำสามคนกำลังจับและลากเพื่อนตนไปตามทางเดินโดยไม่มีใครคิดจะยื่นมือเข้าช่วยเหลืออย่างที่ควรจะเป็น แต่มันไม่ใช่เรื่องที่ธาราต้องคิดตอนนี้

“นี่ทำอะไรกันน่ะ ปล่อยตรินนะ”

ชายหนุ่มรีบตรงไปช่วยเพื่อนทั้งที่ตนยังไม่ได้สวมรองเท้า ชายคนหนึ่งในสามคนหันมาทางธาราและเข้ายึดตัวธาราไว้

อยากโวยวายแต่เสียงกระซิบที่ว่าหากไม่ทำตัวดีๆเพื่อนตัวเองจะแย่ทำให้ทั้งสองคนนิ่งเงียบและยอมถูกพาไปขึ้นรถตู้แต่โดยดี

ไม่มีการมัด ไม่มีการปิดตา ไม่มีการหาอะไรมาอุดปาก ถึงจะพูดขู่แต่อีกฝ่ายก็ใช้ภาษาสุภาพด้วย

มันไม่ใช่การลักพาตัว ไม่มีความประสงค์ร้ายแผ่ออกมาจากตัวคนพวกนี้เลยแม้แต่น้อย

ธาราขมวดคิ้วมุ่น แล้วคนพวกนี้จับตัวเองและจิตรินไปทำไม

.......................

ป้ายหน้าบ้านที่เขียนไว้ว่า “จอมไตร” ทำเอาธาราหน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด แต่จิตรินไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะสังเกตเห็นเพราะมัวแต่คิดว่าในที่สุดตัวเองก็จะได้เจอหลานชายและใครอีกคนที่ไม่ได้เจอมาหลายวันเสียที ... แม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมถึงได้เกิดเหตุการณ์เหมือนจับตัวมาแบบนี้ก็ตาม

ทั้งบ้านมีแต่ความเงียบเชียบ ดูเหมือนคนที่อยู่บ้านในขณะนี้จะมีเพียงคนที่นั่งตีหน้าเคร่งขรึมบนโซฟาตัวสวยเพียงคนเดียวเท่านั้น

“คุณกล้าดียังไงถึงได้หายไปแบบนี้”

ทันทีที่อีกฝ่ายเห็นผู้มาเยือนก็ระเบิดเสียงขึ้นมาทำเอาทั้งจิตรินและธาราต่างก็สะดุ้งสุดตัว ใบหน้าที่ซีดอยู่แล้วของธารายิ่งซีดลงไปอีก ถึงจะตัวเล็กกว่าแต่ธาราก็ก้าวขึ้นมาบังหน้าเพื่อนไว้อย่างป้องกันเพราะกลัวอารมณ์พาลของอีกฝ่าย...หากแต่อะไรๆมันไม่ได้เป็นอย่างที่ธาราคิด

“อ้อ มัวแต่ไปเที่ยวเล่นกับคนอื่นจนลืมหลานตัวเองไปเลยสินะ”

ยิ่งอีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้และได้ยินเสียงชัดมากขึ้นเท่าไหร่ธาราก็ยิ่งแปลกใจมากขึ้นเท่านั้น ... ก็คนตรงหน้าช่างเหมือนคนๆนั้น ยิ่งพิจก็ยิ่งเหมือน แต่ในขณะเดียวกันก็ช่างแตกต่าง เหมือนกันมาก แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ใช่

ในขณะที่ธารากำลังครุ่นคิดด้วยความแปลกใจ จิตรินนั้นได้แต่นิ่ง นิ่งเพราะไม่คุ้นเคยกับอารมณ์โมโหของร่างสูง จิตรินรู้ดีว่าปฐพีกำลังโกรธ โกรธมาก แต่ตัวเองนั้นไม่รู้เลยว่าที่กำลังโดนโกรธและโดนต่อว่าอยู่นี้มันมีสาเหตุมาจากอะไร

“คุณอย่ามาว่าตรินนะ”

เมื่อแน่ใจว่าคำต่อว่าต่อขานนั้นไม่ได้ส่งมาทางตน แม้จะไม่รู้ ไม่แน่ใจว่าอะไรเป็นอะไรแต่ธาราก็ปล่อยไปไม่ได้ที่เพื่อนตัวเองโดนว่าแบบนั้น

“ไม่รู้อะไรเลยแท้ๆ มาถึงก็ว่าเอาๆ ถามบ้างหรือเปล่าว่าเรื่องจริงมันเป็นยังไง ใช่อย่างที่คุณคิดไหม...เหมือนกันไม่มีผิดจริงๆ”

คำสุดท้ายบ่นเบาๆราวกับจะบ่นกับตัวเองเสียมากกว่า

“เธอไม่เกี่ยว”

อ้อ ทีกับจิตรินเรียกคุณแต่กับธาราเรียกเธอ ช่างแบ่งแยกแตกต่างจริงนะ แบ่งจากตรงไหนไม่ทราบ ธาราเข่นเคี้ยวในใจ แค่หน้าตาอีกฝ่ายก็พาให้ตัวเองไม่ชอบใจอยู่แล้ว ยิ่งอีกฝ่ายมาพูดจาไม่เข้าหูแบบนี้ ธาราล่ะอยากด่ากลับไปให้เจ็บๆจริงๆ

ธารากำลังจะอ้าปากตอกกลับอย่างไม่ยอม แต่จิตรินก็เอื้อมมือมาดึงแขนเพื่อนไว้เป็นเชิงห้ามปรามเสียก่อน ทำเอาคนใจร้อนต้องถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ เอาเถอะ ธาราเห็นแก่เพื่อนจะไม่ระเบิดอารมณ์มันตรงนี้ แต่เรื่องที่ต้องเคลียร์มันก็ต้องเคลียร์ให้จบ

“จะบอกให้คุณรู้ไว้นะ ตรินน่ะ ตั้งแต่วันที่คุณพาน้องเอิร์ธมาไม่มีวันไหนเลยที่เขาจะไม่คิดถึงหลานชาย ไม่มีวันไหนเลยที่ไม่ไปแอบร้องไห้”

ธาราไม่อยากพูด แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เห็นเพื่อนตัวเองเหม่อลอยและแอบร้องไห้เงียบๆเป็นบางครั้ง แม้ตอนที่เห็นธาราจะเลือกทำเป็นไม่สนใจ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็เถอะ กับคนที่รักหลานแทบจะทุกลมหายใจแบบนั้นมันสมไหมที่จะมีใครมาพูดว่าลืมหลานไป

“ทุกวันตรินเอาแต่ก้มหน้าก้มตาทำงาน วันๆนึงมีแค่ทำงาน ทำงาน และทำงาน อย่าว่าแต่ไปเที่ยวเล่นเลย แค่ดูทีวีฟังเพลงเขายังไม่เคยจะมีเวลาทำ แล้วคุณรู้ไหมว่าเขาทำงานหนังขนาดนั้นไปเพื่ออะไร”

“พอเถอะธาร”

จิตรินเอ่ยห้ามเพื่อน แต่ดูจะไม่เป็นผลนัก

“ตรินจะเงียบแล้วให้เขามาว่าได้ยังไง ตัวเองคิดอะไร ทำอะไร ก็ต้องบอกเขาไปบ้างสิ มัวแต่เงียบๆแบบนี้แล้วให้เขาเข้าใจผิดมันถูกที่ไหนกัน”

นอกจากจะไม่หยุดแล้วยังหันมาดุเพื่อนให้ได้สะอึกเล่น ปฐพีเองแม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ตั้งใจว่าตนแต่ก็อดคิดตามคำพูดเมื่อครู่นี้ไม่ได้

“ตรินเขาอยากซื้อของดีๆมาให้หลาน บอกผมว่าบ้านคุณพ่อของเอิร์ธมีเงินมาก ร่ำรวย ถ้าซื้อของไม่ดีมาให้เอิร์ธคงไม่ดี ไม่สมฐานะในตอนนี้ คุณลองบอกหน่อยสิ ว่าคนที่ไม่เคยคิดถึงตัวเองเอาแต่ทำงานเพียงเพื่อจะได้มีเงินซื้อของสักชิ้นให้หลานอย่างสมฐานะบ้านจอมไตรของพวกคุณ สมควรไหมที่คุณจะมาพูดอะไรใส่เขาแบบนั้น”

คนพูดกำลังจะร้องไห้ ถ้ารู้สักนิดว่าพ่อของเอิรธ์เป็นจอมไตร ธาราคงไม่ปล่อยให้เพื่อนทำงานหนักอย่างสองอาทิตย์ที่ผ่านมานี้แน่ๆ ในเมื่อธารารู้ดีว่าต่อให้ใช้เงินที่ทำงานตลอดชีวิตซื้อของสักชิ้นให้คนบ้านนี้ ก็ไม่มีทางที่จะได้ของที่มีราคาคู่ควรกับฐานะจอมไตรได้ จิตรินเอื้อมไปกุมมือของเพื่อนสนิทตนไว้อย่างขอบคุณ และก็ได้รับรอยยิ้มบางๆพร้อมน้ำตาคลอแก้วตาใสๆนั้นกลับมา

ปฐพีไม่ชอบใจนักกับภาพที่เห็น หากเมื่อนึกถึงสิ่งที่ธาราพูดก็ยอมรับว่าตัวเองโมโหมากไปจนไม่แม้แต่จะเสียเวลาอ่านรายงานเรื่องของจิตรินในช่วงเวลาที่ย้ายเข้ามาอยู่กรุงเทพฯเลยแม้แต่น้อย ตลอดเวลาที่นั่งรอ ปฐพีคิดเพียงแค่ว่าจะต้องพูดแบบไหนให้อีกฝ่ายสำนึก ให้สาสมกับที่ทำให้ตนเองเป็นห่วง ทำให้เด็กชายร้องไห้และเศร้าซึม .... เศร้าซึมเพราะคิดถึงหม่าม้าจนถึงขั้นต้องเข้าโรงพยาบาล

“เอาเถอะ ไว้ค่อยมาคุยเรื่องนี้ทีหลัง คุณช่วยบอกเหตุผลที่พาพวกเรามาสักทีได้ไหม”

การพาตัวมาโดยเรียกได้ว่าบังคับพามาแบบนี้คงไม่ใช่เพื่อจะให้มาฟังปฐพีระเบิดอารมณ์ใส่อย่างเดียว แม้แต่จิตรินที่ปกติความรู้สึกช้ายังพอจะนึกเรื่องนั้นออก

“เอิร์ธเข้าโรงพยาบาล”

คำสั้นๆที่ออกมาจากปากร่างสูงทำเอาเข่าของจิตรินแทบจะทรุดลงไปกับพื้น ธาราตั้งใจจะพยุงร่างของเพื่อนไว้หากคนที่ยืนห่างออกไป กลับไวกว่า

ปฐพีรับเอาจิตรินเข้าสู่อ้อมกอดอย่างมั่นคง เห็นปฏิกิริยาคนตรงหน้าแล้ว ร่างสูงก็ได้แต่พร่ำด่าตัวเองที่นึกต่อว่าคนในอ้อมกอดเสียมากมายก่อนหน้านี้ ไม่ว่าจะที่แค่คิดหรือได้พูดออกไป มันไม่ควรเลยจริงๆ ใบหน้าขาวๆซีดลงอย่างเห็นได้ชัด น้ำตาที่คลอจะไหลนี้มันไม่ใช่การเสแสร้งปฐพีรู้ จิตรินตกใจเป็นห่วงหลานชายจากใจจริง เคยเป็นห่วงอย่างไรก็ยังคงเป็นห่วงอยู่อย่างนั้น อาจจะมากกว่าเดิมด้วยซ้ำเมื่อต้องห่างไกลกัน และเพราะไว้ใจตนเองจิตรินจึงยอมให้เอิร์ธมาอยู่ที่นี่ แต่เพียงแค่สองอาทิตย์ เด็กชายกลับต้องไปนอนในโรงพยาบาล

หากจะมีใครสมควรโดนตำหนิ มันไม่ใช่จิตรินเลย ปฐพีเองต่างหากที่สมควรจะโดนต่อว่า

“ลูกไม่เป็นไรมาก แค่อ่อนเพลีย”

“ทำไม”

สายตาเต็มไปด้วยคำถามคาดคั้น ปฐพีไม่อยากพูดถึงเหตุผลที่ทำให้เด็กชายอ่อนเพลีย เพราะไม่อยากให้จิตรินโทษตนเองอย่างที่เขานึกโทษว่าเป็นความผิดจิตรินในคราแรก แต่ถึงอย่างไรจิตรินก็ต้องรู้ และต้องมาคิดช่วยหาทางแก้ ถ้าไม่บอกก็คงไม่สามารถที่จะรักษาเด็กชายให้หายขาดได้

“เอิร์ธเข้าข่ายจะเป็นโรคซึมเศร้า แกเก็บตัวมากหลังจากสามวันผ่านไปแล้วยังไม่เห็นแม้แต่เงาของคุณ ไม่มีแม้แต่โทรศัพท์มาหา แกคิดว่าคุณทิ้งแกไปแล้ว เอาแต่ร้องไห้ แม้ผมจะอยู่ด้วยแกก็ยังร้องหาแต่คุณ”

“โธ่เอิร์ธ...”

“ผมไม่ได้คิดว่าแกเป็นอะไรมาก แต่เมื่อวานอยู่ๆแกก็เป็นลมหน้ามืด อาเอเลยพาแกไปส่งโรงพยาบาล ให้หมอดูแลใกล้ชิด และมีแนวโน้มว่าต้องพบจิตแพทย์...”

อันที่จริงอาการของเอิร์ธอาจจะไม่ได้หนักหนานักหากเทียบกับคนอื่นทั่วไป แต่หากเทียบกับทุกคนในบ้านจอมไตรที่เข้มแข็งทั้งร่างกายและจิตใจแล้ว ปฐพีไม่อยากยอมรับ...แต่เอิร์ธก็อ่อนแอกว่าใครจนดูจะผิดปกติจริงๆ

“ต้องไปโรงพยาบาล ผมจะไปโรงพยาบาล คุณพาผมไปโรงพยาบาลที”

จิตรินจับเสื้อของปฐพีแน่น เงยหน้าขอร้องอย่างน่าสงสาร ปฐพีพยักหน้าและประคองจิตรินไปขึ้นรถราวกับว่าคนในอ้อมกอดตนเองก็ป่วยไม่ต่างจากลูกชายของตน ส่วนธารา เขาได้แต่เดินตามทั้งสองมาเงียบๆ ท่าทางตกใจกับเรื่องนี้มากไม่ต่างกับจิตริน เพราะหากเอิร์ธเป็นเหมือนลูกของจิตรินแล้วล่ะก็ เอิร์ธก็เป็นเหมือนหลานแท้ๆของธาราซึ่งเขารักและห่วงใย อาจจะไม่มากเท่าที่จิตรินรัก แต่ธาราก็ห่วงเด็กชายจริงๆ เด็กชายตัวน้อยที่เห็นมาตั้งแต่เกิด ไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กผู้ชายคนนั้นจะเจ็บป่วยเพียงเพราะต้องแยกจากหม่าม้าเพียงสองอาทิตย์แบบนี้ ธาราเพิ่งเข้าใจที่คุณย่าเคยบอกว่าจิตใจคนนั้นเปราะบาง ต้องคอยดูแลให้ดีก็วันนี้เอง

..........................


TBC

[indy❣zaka]

รอวันรอคืนให้คุณจิ๊บอัพเพิ่มที่อีกบอร์ด
ใกล้เท่ากันและ อยากอ่านอีกง่าาาา

[lasom]

:m15:ง่ะเสียใจนะไอ้คุณพี

[pinkkygirl]

น้องเอิร์ท เป็นอะไรมากป่าว

รีบๆๆพาตรินไปหาน้องเอิร์ทเร็วๆๆสิพี แล้วพาตรินมาอยุ่ด้วยเลย

น้องเอิร์ทจะได้มีทั้งพ่อ และหม่าม้า

ทำไมไรเตอร์ตัดจบอย่างนี้ค่ะ มาอีกสักหน่อยนะค่ะ พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส

[♠DekDoy♠]

สงสารเอิร์ธ เนี่ยแหละนะผู้ใหญ่คิดแทนเด็ก

[Piaanie]

ในที่สุดอีตาพีก็ต้องมาตามหม่าม๊าไปให้น้องเอิร์ธจนได้ หมั่นไส้อ่ะ  
โถ...น้องเอิร์ธ งานนี้น่าจะได้โอกาสรั้งหม่าม๊าให้มาอยู่ด้วยแล้วเนอะ

ไปสอบ+สัมภาษณ์งานมาค่ะ แต่ท่าทางจะไม่ได้  

ไม่เป็นไรนะ สู้ๆ ยังไงก็ยังมีที่อื่นอีกพยายามค่ะ

[koraorni]

โธ่เอ๊ยน้องเอิร์ธ อยู่กันมาแต่เล็กแต่น้อย

[MiSS-U]

น่าสงสารน้องเอิร์ทแต่เดี๋ยวหม่าม้าไปหาแล้ว
ส่วนน้าธารนี่คู่กับวีป่ะคะ

[Heisei]

คุณพีนี่น่าจะไปตัดแว่นนะคะ...  เจอใครสวยหน่อย ตัวเล็กหน่อย เฮียแกให้เป็นผู้หญิงหมดทุกคนเลย

ตอนนี้ธาราพูด"ผม"ไปแล้ว  แต่สงสัยจะไม่ทันฟัง
ปล.อุปสรรคทำให้เราเข้มแข็งขึ้นค่ะ  ขอให้โชคดีกับการสัมภาษณ์นะคะ

[ChiOln]

น้ำตาคลอ สงสารทั้งแม่และลูก T T