หัวข้อ: จอมไตร ซีรีส์(ปฐพี)*เห็นได้ด้วยตา รักได้ด้วยใจ* END

[@StaR@]

ขัดใจอีกแล้วพีเอ้ย ไหนว่าไม่โง่ไงพี
ปากมีแต่ไม่ค่อยจะพูดเลยคนบ้านนี้
ชอบนักคิดเอง เออเองเนี้ย ขัดใจมากๆๆๆๆ
 

[iranen]

คุณพีไม่ได้ความเลย
สมน้ำหน้านัก
สงสัยต้องให้พี่เออกโลงจริงๆใช่ไหมเนี๊ย
โง่อีกแล้วปากมีก็ไม่ถาม ถ่วงก้อนหินไว้หรือไง
แต่คงไม่ใช้ในเมื่อคำพูดดูถูกก็พูดออกมาได้ตลอด
  น้องเอิร์ธเตะเลย
ไม่ถามจากตรินก็ถามจากลูกสิ

 

ธารคู่กับปฐวีหรือเปล่า น่าลุ้น

[lasom]

เออดี คิดเองเออเองให้หมด

[LalaBam]

อะไรของคุณพ่อล่ะเนี่ย
เซ็งจริงอะไรจริง

[zeen11]

และแล้ว โอเมก้า 3 ก็ช่วยอะไรคุณพีไม่ได้ ปวดตับ 

ส่วนตริน บางทีอ่านแล้วก็รำคาญ นิสัยนางเอกหนังไทยพอกัน เจ้าน้ำตายิ่งกว่าผู้หญิงอีก แถมแสนดีจนซื่อ+บื่อ ไปปล่าว

[pattybluet]

ขัดใจๆๆๆๆ 
น้องเอิร์ธจัดการคุณพ่อด่วนนนนน

[TanyaPuech]

 


โอ๊ยยยยย  ครบสูตรพระเอกหนังไทยมาก

รวยแล้วก็โง่ๆๆๆๆๆๆๆๆ

ช้าตลอดแหล่ะ

กุจะบ้าตาย

[so close]

สงสารตรินจัง

[numay]

 

[eddiam]

เอิ่ม มองธารเปนผู้หญิงซะงั้น -*-

แอบลุ้นให้ธารคู่ปฐวีด้วยคน ^^

[lastlover]

คนเรานี่น้า    แย่จริง

[พี่วันเสาร์]

คุณพีไม่โง่เนอะ
แต่คุณพีคิดแบบนั้นหมายความว่าไงฟะ
คิดได้แต่ละรื่องดีๆทั้งนั้น
สงสารตรินมาก

[zemicolon]

น่านโง่ได้อีกครับคุณพี  = ="

[i_ang]

นึกว่าธารจะเป็นชาย ....

[JUPJIB]

ตอนที่ 16

“แล้วหม่าม้าล่ะฮับ”

เด็กชายเอ่ยถามอย่างตกใจ ผวาเข้ากอดหม่าม้าแน่นเมื่อทราบว่าคนที่ต้องขึ้นเครื่องบินในวันนี้มีเพียงตัวเองและคุณพ่อเท่านั้น ดวงตาสั่นระริกมองไปทางคุณพ่อทีหม่าม้าทีอย่างขอคำตอบของคำถามของตน ปฐพีมองภาพเด็กน้อยแล้วต้องเบือนหน้าหนีเพราะไม่รู้ว่าจะตอบคำถามของลูกชายว่าอย่างไร ด้วยความเป็นเด็ก ทุกคนต่างก็รู้ดีว่าเอิร์ธเข้าใจว่าจิตรินนั้นต้องไปกับตัวเองทุกที่ เพราะเป็นหม่าม้าไม่ว่าเอิร์ธจะไปอยู่ที่ไหนจิตรินก็ต้องไปอยู่ที่นั่นด้วย หากในความเป็นจริงมันไม่สามารถเป็นเช่นนั้นได้เสมอไป

จิตรินพยายามยิ้มแม้น้ำตาจะเริ่มคลอในดวงตาอย่างคนที่กำลังจะร้องไห้

“หม่าม้ามีเรื่องที่ยังต้องทำอีกนิดหน่อย เสร็จแล้วจะรีบไปหานะครับ”

คำหลอกลวงแต่ก็แฝงด้วยความจริงนั้นทำให้เด็กชายโล่งใจเพราะคิดว่าอีกวันสองวันหม่าม้าก็คงจะตามไปหา แล้วจากนั้นก็จะอยู่ด้วยกันเหมือนที่เคย...อยู่ด้วยกันสามคน  ท่าทีตกใจและพร้อมจะต่อต้านงอแงไม่ยอมไปไหนเมื่อครู่หายไปจนหมดสิ้น

“เอิร์ธอยู่กับคุณพ่อต้องไม่ดื้อ ไม่ซน เชื่อฟังคุณพ่อนะครับ”

“ฮับ”

รับคำด้วยท่าทางแข็งขัน ก่อนจะรีบจูงมือหม่าม้าให้เดินไปดูเครื่องบินลำใหญ่ที่กำลังทะยานขึ้นจากลานบิน

“หม่าม้าดูสิ เดี๋ยวเอิร์ธจะบินแบบนั้นล่ะ หม่าม้าก็จะบินอย่างนั้นไปหาเอิร์ธเร็วๆ ด้วยใช่ไหม”

ใบหน้าใสซื่อเต็มไปด้วยความตื่นเต้นที่จะได้ขึ้นเครื่องบินเป็นครั้งแรก ยิ้มเต็มใบหน้าด้วยความดีใจ...และไม่รู้อะไรเลย ความคิดที่ว่าหม่าม้าอาจจะไม่ได้อยู่กับตนอีกต่อไปแล้วนั้นไม่ได้อยู่ในความคิดของเอิร์ธเลยแม้แต่น้อย

จิตรินแทบจะร้องไห้ออกมา หากไม่กลัวว่าเด็กชายจะใจเสีย ที่ทำได้ก็เพียงกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหล และค่อยๆ พยายามยิ้มกลับไปให้หลานชายเท่านั้น

“เอิร์ธครับ ไปกันเถอะครับ”

ปฐพีมองภาพของสองน้าหลานแล้วรู้สึกเหมือนตัวเองได้ทำอะไรผิดลงไป ... ทำอะไรบางอย่างที่คล้ายกับการแยกแม่ออกจากลูก แต่จะทำอย่างไรได้ล่ะ ในเมื่อจิตรินควรมีชีวิตตัวเอง จะให้เอาชีวิตมาผูกติดไว้กับปฐพีและลูกชายมันก็ไม่ยุติธรรมนัก แค่ช่วงเวลาสามสี่ปีที่ผ่านมา จิตรินก็เสียเวลาของตัวเองให้ลูกชายเขามามากเพียงพอแล้ว

“เป็นเด็กดีนะครับ”

เสียงสั่นนิดๆ อย่างคนพยายามฝืนยิ้มประกอบคำพูดนั้นทำให้ปฐพีต้องเบือนหน้าหนีไปอีกครา จิตรินย่อตัวลงกอดหลานชายแน่นด้วยความอาวรณ์ ไม่อยากปล่อยมือ ไม่อยากปล่อยไป แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะตัวเองไม่มีสิทธิ์อะไรไปเหนี่ยวรั้งเด็กชายตัวน้อยที่ควรจะมั่งมีและได้รับความรักความอบอุ่นจากครอบครัวที่แท้จริงให้ต้องมาจมอยู่กับความแร้นแค้นอย่างที่ผ่านมาเลย

“เอิร์ธจะเป็นเด็กดีฮับ หม่าม้าก็รีบๆ ตามมานะฮับ”

เอิร์ธกอดตอบหม่าม้าแน่นเช่นกัน แม้จะคิดว่าเดี๋ยวก็ได้เจอ แต่เพราะไม่เคยต้องห่างกันมาก่อนนอกจากตอนที่ไปโรงเรียน เด็กชายก็อดหวั่นใจและใจหายไม่ได้

จิตรินพยักหน้าให้ แล้วจูงมือเด็กชายไปส่งให้ผู้เป็นพ่อ

“ฝากเอิร์ธด้วยนะครับ”

หลายวันมานี้จิตรินแทบจะไม่สบตากับปฐพีด้วยหลายๆ เหตุผล หากครั้งนี้ดวงตาคู่สวยกลับจ้องไปที่ร่างสูงอย่างแน่วแน่

“ผมจะดูแลเอิร์ธอย่างดี .... คุณดูแลตัวเองด้วยนะ”

แม้จะรู้ว่ามีคนพร้อมจะคอยดูแลจิตรินรออยู่แล้ว แต่ก็อดไม่ได้ที่จะห่วงใย ใบหน้าที่คงจะร้องไห้ทันทีแน่ๆ หากเด็กชายพ้นสายตาไป ปฐพีไม่อยากเห็น ไม่อยากแม้แต่จะคิดถึงตอนที่ใบหน้าสวยๆนี้เต็มไปด้วยน้ำตา น้ำตาที่คงเป็นตนเองนี่ล่ะที่ทำให้มันต้องไหลออกมา

“คุณก็ดูแลตัวเองด้วยนะครับ ...ไปเถอะครับ เขาประกาศหลายครั้งแล้ว”

ปฐพีพยักหน้า เอิร์ธไหว้ลาหม่าม้า แล้วโบกมือให้ตลอดทางเดินไปจนลับสายตา น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ไม่ให้ไหลค่อยๆ รินลงมา จิตรินแทบจะทรุดลงไปเมื่อคิดว่าจากนี้จะไม่มีเด็กชายคอยอยู่ข้างๆ ไม่มีใครให้ต้องปลุกไปโรงเรียน ไม่มีใครให้พาไปกินไอติมทุกวันที่ 22 ไม่มีใครให้ต้องไปรับจากโรงเรียน ไม่มีใครให้ต้องเล่านิทานก่อนนอนให้ฟัง ไม่มีร่างเล็กๆ ให้คอยกอด ไม่มีอีกแล้วเด็กตัวน้อยที่คอยเรียกตัวเองว่าหม่าม้า แล้วตัวเองจะทำยังไงต่อไป สำหรับตัวจิตรินแล้วตลอดหลายปีมานี้เขาทำทุกอย่างเพื่อเด็กชายตัวน้อย แล้วต่อไปเขาจะต้องทำอะไรไปเพื่อใคร

ร่างเล็กๆ เดินออกจากสนามบินด้วยความว่างเปล่า

“คุณดูแลตัวเองด้วยนะ”

เสียงปฐพีดังแว่วเข้ามาเบาๆในห้วงความคิด ดูแลตัวเองอย่างนั้นหรือ ....

..........................

จิตรินไม่รู้ว่าตัวเองกลับมาถึงห้องได้อย่างไร ไม่รู้ว่าตัวเองร้องไห้อยู่นานเท่าไหร่ ที่รับรู้ได้คือความเงียบเหงา เดียวดาย ไม่เหลือใคร ในห้องแคบๆ นี้มีเพียงแค่ตนเองเพียงคนเดียว ข้าวของของอีกสองคนที่เคยใช้ชีวิตอยู่ที่นี่แทบไม่มีหลงเหลือ รูปที่ถ่ายเก็บไว้ตอนไปทะเลด้วยกันสามคนแม้จะยังตั้งอยู่ที่เดิมของมันตรงนั้น แต่เมื่อต้องมามองดูยามเหลือเพียงคนเดียวอย่างนี้ ภาพที่สะท้อนความสุขมันทำไมทำให้จิตรินร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิมแทนเล่า

“เอิร์ธครับ หม่าม้ารักลูกนะครับ”

ถ้อยคำกระซิบแผ่วเบา หวังว่าเด็กชายจะได้รับรู้ เหมือนๆ กับคำที่กระซิบในใจ หวังว่าใครอีกคนจะรับรู้... แม้มันจะเป็นไปไม่ได้เลยก็ตามที

....................................

ธารามองเพื่อนที่นิ่งเงียบไปจนน่าใจหายอย่างหงุดหงิดนิดๆ ถึงแม้ว่าตัวเองจะเศร้าใจและนั่งร้องไห้เป็นเพื่อนเพื่อนมาทั้งคืน  แต่มันจำเป็นต้องทำตัวหมดอะไรตายอยากอย่างนี้เชียวหรือ

“อย่าทำท่าเหมือนจะไม่ได้เจอกันอีกได้ไหม”

ตั้งแต่เมื่อวานยังไม่เห็นจิตรินกินอะไรซักคำ ดื่มน้ำนิดๆหน่อยๆมันไม่ได้ทำให้อิ่มท้อง แต่ดูเหมือนเพื่อนตนคนนี้ไม่มีทีท่าว่าจะหิวเลยสักนิด

“นั่งรถอีกนาน เหนื่อยก็หลับก่อนเถอะ”

ไม่ว่าจะพูดอย่างไรก็ดูเหมือนจะไม่ทำให้จิตรินดีขึ้น ธาราจึงบอกให้เพื่อนเลือกนอนๆไปซะระหว่างที่ตนขับรถกลับไปยังกรุงเทพฯ อย่างน้อยๆก็ได้พักผ่อน

“อืม”

รับคำแล้วทำท่าเหมือนจะนอนก็จริง แต่ธาราก็รู้ว่านานทีเดียวกว่าเพื่อนจะข่มตาให้นอนลงได้ เรื่องนี้มันไม่มีทางอื่นแล้วใช่ไหม เพื่อนเขาจึงต้องมานั่งเศร้าเสียใจกับการต้องแยกจากหลานชายตัวน้อยของตัวเองอยู่อย่างนี้ แล้วยังพ่อของเด็กชายอีกคน

“ทำไมไม่รักกันให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยนะ”

อดบ่นเบาๆไม่ได้ จิตรินเล่าให้ธาราฟังแค่คร่าวๆ แต่กลับไม่เอ่ยชื่อของผู้ชายคนนั้นออกมาให้ชัดๆ ราวกับกลัวว่าหากพูดออกมาแล้วคำพูดที่ออกมาจากปากตัวเองจะกระทบจิตใจตัวเอง คนที่จิตรินบอกว่า “มั่นคงกว่า” เป็นใครไม่รู้ล่ะ แต่ที่ธารารู้คือเพื่อนตัวเองรักผู้ชายคนนั้น หากคนๆนั้นรักจิตรินอย่างที่จิตรินรักเขาก็คงจะดีไม่น้อย .... แต่มันคงจะเป็นได้แค่ความหวังของธาราเท่านั้น ก็แค่มีเอิร์ธเกิดขึ้นมาก็แสดงให้รู้แล้วว่าอีกฝ่ายเป็นพวกปกติ ถึงจิตรินจะหน้าคล้ายจิตตา และปลอมเป็นจิตตาอยู่บ่อยๆ แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นผู้หญิงไปได้ที่ไหน ผู้ชายถึงอย่างไรก็เป็นผู้ชายอยู่ดี แล้วผู้ชายที่ไปนึกรักผู้ชายด้วยกัน มันก็ต้องไม่สมหวังมากกว่าสมหวังอยู่แล้ว ธาราไม่ได้มองโลกในแง่ร้าย หากชีวิตสอนให้ธารามองทุกอย่างตามความเป็นจริงและไม่เพ้อฝัน แต่ถึงจะไม่เพ้อฝันก็อดที่จะหวังไม่ได้

“มีความสุขกับเขาสักทีเถอะตริน”

พึมพำราวกับจะบอกเพื่อนตน หรือบอก... ใครสักคนที่จะทำให้เพื่อนตนเองมีความสุข มาช่วยให้คนที่ไม่เคยคิดทำให้ใครเจ็บช้ำน้ำใจและคิดถึงคนอื่นอยู่เสมออย่างจิตรินมีความสุขทีเถอะ...

............................

ห้องของธารามีขนาดกว้างกว่าห้องของจิตรินเล็กน้อย ดูเหมือนจะเป็นห้องที่คุณย่าของธาราซื้อไว้ให้ “หลายชายไม่ได้เรื่อง” อย่างที่ธาราเรียกตัวเอง ในห้องมีห้องนอนแยกไปเป็นส่วนตัว ข้างนอกที่เป็นส่วนไว้สำหรับทำอย่างอื่นไม่ค่อยมีข้าวของมากนัก สิ่งที่วางระเกะระกะเต็มข้างฝาก็มีเพียงรูปวาดและเครื่องมือสำหรับวาดรูปของธาราเท่านั้น (ส่วนข้างนอก เค้าเรียกโซนรับแขก ห้องนั่งเล่น ไม่ก็ห้องอเนกประสงค์ไม่ใช่เหรอ)

“ตามสบายนะ นอนเตียงเดียวกับเราไปก่อน ไว้ค่อยขยับขยายเอาละกัน”

จิตรินซาบซึ้งในน้ำใจของเพื่อนนัก หากธาราก็โบกมือเหมือนไม่อยากฟังคำขอบคุณของจิตรินที่ดังมาแล้วเกินสิบครั้งนับตั้งแต่เริ่มต้นวันนี้

“พรุ่งนี้ก็ลองไปสัมภาษณ์งานดูนะ”

ถึงแม้ธาราจะไม่ได้กว้างขวางนักแต่ก็ขอร้องให้คนรู้จักช่วยดูงานที่จิตรินน่าจะทำได้ให้สองสามที่ ซึ่งล้วนแต่เป็นงานโรงงานที่ต้องใช้เวลาและแรงงานค่อนข้างมาก แต่ด้วยวุฒิของจิตรินก็คงต้องทำงานอย่างนี้ไปก่อนซักพัก ธาราคิดว่าเป็นงานที่ถึงจะเหนื่อยแต่ก็คงได้เงินพอคุ้มกับความเหนื่อยบ้าง

“แล้วธารทำงานที่ไหนหรือ”

อันที่จริงจิตรินมักจะได้ยินว่าเพื่อนเปลี่ยนงานอยู่บ่อยๆ จึงทำให้ไม่แน่ใจว่าตอนนี้ธาราทำงานที่ไหน

“เราทำงานพิเศษที่ร้านเช่าวีซีดีในห้างน่ะ ได้เงินไม่เยอะหรอก”

ธารามักเลือกงานที่สบายและได้เงินแค่พอใช้ เจ้าตัวมักพูดว่าบ้านไม่ต้องเช่าถึงข้าวจะต้องซื้อ แต่ธาราเลี้ยงแค่ปากตัวเองท้องตัวเองคนเดียวเลยไม่ต้องการเงินเยอะแยะ ขอแค่ทำงานแล้วมีเงินเหลือพอซื้ออุปกรณ์วาดรูปและมีเวลาว่างพอไปวาดรูปธาราก็พอใจแล้ว

“แต่ไม่ต้องห่วงนะเราหางานที่เหนื่อยสมใจตรินไว้ให้แล้วล่ะ”

คำแซวที่ทำให้จิตรินอดยิ้มออกมาไม่ได้ ใช่ จิตรินอยากได้งานที่หนัก และหาเงินได้เยอะ ไม่ได้อยากทำงานสบายได้เงินแค่พอใช้อย่างธารา

ใช่ว่าตัวเองจะโลภอยากได้เงินอะไร แต่จิตรินอยากมีเงินมากพอ เวลาที่ไปหาเอิร์ธเขาจะได้สามารถซื้อของดีๆให้หลานชายได้...อยากซื้อของดีๆสมกับฐานะที่แท้จริงของเด็กชายบ้างก็เท่านั้น

........................

แล้วก็ได้ทำงานหนักสมใจ

จิตรินทุ่มตัวลงนอนบนที่นอนอย่างหมดแรง สองอาทิตย์แล้วที่จิตรินเข้ามาอยู่ที่กรุงเทพฯ งานที่โรงงานเป็นงานที่ไม่หนัก ไม่เหนื่อย แต่ลากยาวและเรียกว่าน่าเบื่อกว่าการนั่งร้อยลูกปัดมาก แต่เพราะเป็นงานที่ได้เงินคุ้มจิตรินจึงไม่เสียดายเลยที่จะทิ้งเวลากว่า 14 ชั่วโมงในแต่ละวันให้หมดไปกับการทำงาน แม้จะทำให้ธาราไม่ค่อยพอใจด้วยเหตูผลว่า “ทำงานเกินตัว” แต่เมื่อจิตรินยืนยันจะทำธาราก็ไม่ขัดด้วยเข้าใจเหตุผลของเพื่อน แม้จะอดบ่นขึ้นมาทุกครั้งไม่ได้เมื่อเห็นสภาพที่โทรมลงๆของจิตริน

“ถ้าตรินยังทำงานแบบนี้ไปอีกสัก 2-3 เดือนคงผอมเหลือแต่กระดูก เจอหลานหลานก็จำไม่ได้พอดี”

ถึงรู้ว่าพูดไปเพื่อนก็ทำหูทวนลม ธาราก็ยังเลือกจะพูด เผื่อมันจะซึมซับเข้าไปให้เพื่อนได้คิดบ้าง สักนิดก็ยังดี

“ธารเปลี่ยนกะแล้วหรือ”

“อืม ตั้งแต่วันนี้ไปเข้ากะเช้าแล้วล่ะ แต่ถึงเราทำงานกะเช้า กะเที่ยง กะบ่าย หรือกะค่ำ มันก็ตรงเวลาทำงานของตรินทั้งนั้นแหละ”

จิตรินอมยิ้มเพราะถึงไม่ต่อความจากเรื่องที่แล้ว ธารายังคงวกมาเหน็บตนอีกจนได้

“ไม่ต้องห่วงหรอกธารเดี๋ยววันอาทิตย์เราก็ได้หยุดแล้ว”

ธาราได้แต่ถอนหายใจ ทำงานมาสองอาทิตย์เพื่อนตนยังไม่หยุดกับใครเขาจนธาราคิดว่าจะไปทำงานทุกวันทั้งเดือนแล้วเสียอีก

“เงินออกวันศุกร์นี้น่ะ เราจะไปซื้อของให้เอิร์ธ แล้ววันหยุดเราไปหาเอิร์ธด้วยกันนะธาร”

ทำหน้าหมดอาลัยมาหลายวัน พอใกล้จะได้ไปเจอหลานแล้วยิ้มได้แบบนี้ธาราก็ค่อยเบาใจ อย่างน้อยๆเพื่อนตัวเองก็ไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้าอย่างที่เคยนึกกลัว

“วันอาทิตย์เราไม่หยุดนะตริน หยุดไม่ได้หรอก คนเยอะด้วย”

พอตอบไปแล้วจิตรินทำหน้าเศร้า ทำให้ธาราได้แต่ถอนหายใจออกมาหนักๆ

“เราเข้าเช้าน่ะ แค่สี่ชั่วโมง ยังไงตรินไปเดินดูของให้หลานรอเราไหมล่ะ หรือจะไปก่อนให้เราตามไปทีหลัง”

“เราไปรอได้”

ตอบอย่างดีใจจนธาราอดไม่ได้ต้องเดินไปหยิกแก้มขาวๆของเพื่อนเล่น

“โอ๊ย เราเจ็บนะธาร”

ถึงจะโวยไปก็เท่านั้น ธาราโบกมือแล้วเดินหนีเข้าห้องน้ำไปเสียแล้ว

จิตรินยิ้มเมื่อได้ยินเสียสายน้ำจากฝักบัวพร้อมกับเสียงฮัมเพลงอย่างคนอารมณ์ดีของธารา ใครๆก็พูดกันว่าเพื่อนของตนอารมณ์ร้าย เอาแต่ใจ และไม่เป็นมิตร จิตรินไม่เถียงกับคนพวกนั้นให้เสียเวลาหรอก ก็ไม่ค่อยมีใครรู้จักธาราจริงๆอย่างที่จิตรินรู้จักนี่นา ธาราที่จิตรินรู้จัก อารมณ์ร้ายก็ตอนที่มีคนมาทำให้โกรธ เอาแต่ใจก็แค่ในสิ่งที่เป็นไปได้ ส่วนไม่เป็นมิตรคงเพราะไม่ค่อยชอบคุย ไม่ค่อยชอบยุ่งวุ่นวายกับคนที่ไม่สนิทใจด้วยล่ะมั้ง แล้วธารายังเป็นคนมีน้ำใจ เอาใจใส่คนใกล้ตัวแม้บางทีจะแสดงออกมาในรูปแบบแปลกๆก็เถอะ บางทีก็ดูเป็นผู้ใหญ่ บางทีก็ดูเป็นเด็กเล็กๆชอบเล่นซุกซน ธาราเคยพูดว่า คนเรามีส่วนที่เป็นเด็กด้วยกันทั้งนั้น มันต้องมีซักเรื่องแหละที่ทำให้รู้สึกสนุกจนลืมคิดเรื่องอื่นไปเหมือนเป็นเด็กๆ

ฝักบัวในห้องน้ำเงียบเสียงลง คนเดินออกมาจากห้องน้ำทำสิ่งต่างๆด้วยความเงียบเชียบในแสงสลัวจากไฟในห้องน้ำเพราะคิดว่าเพื่อนตัวเองหลับไปแล้ว จิตรินได้แต่ยิ้ม ใครว่าเพื่อนตนคนนี้นิสัยไม่ดีเพราะไม่เคยได้ใกล้ชิดสนิทสนม ช่างไม่รู้อะไรเอาซะเลย ธาราน่ะ....น่ารักจะตายไป

...............................

TBC

[เฉาก๊วย]

อย่างกะละครดาวพระศุกร์ดอกโศก  

[iranen]

คุณพีหนอคุณพี จะเรียกว่าอะไรดีละ
ธุรกิจดีเยี่ยม คุ้มคนเยอะ
แต่ทำไมไม่พูดกับตรินตรงๆ ละ
เอิร์ธจะคิดถึงตรินขนาดไหนนะ หรือลืมตรินไปแล้ว
เพราะที่นั้นคนเยอะนี้ ขออย่าให้เอิร์ธเปลี่ยนไปเลยนะ

[arun do d]

 :monkeysad:เศร้าอีกแล้วอ่ะ 
 :call:ขอแหล่ะ ตรินไปหายน้องเอิร์ทคราวนี้ เพ้ๆๆๆๆๆพีกล้าๆหน่อยดิเดียวปัดขาคู่ :z6:เลยนิ

[zemicolon]

สงสารน้องเอิร์ทไม่รู้ว่าจะเป็นไงมั่ง....เฮ้ออออออ

 


เซ็งไอ้คุณปฐพีไม่หาย 


เฮ้ออออออ

[pppp]

อีกซักตอนมั้ยคะ คุณ JUPJIB
น้องตรินตอนนี้มันเศร้าเกิ๊นนนน
ไม่กล้าอ่านที่สนามบินแบบละเอียด กลัวอิน
ตอนหน้า ตรินจะเจอน้องเอิร์ธ (กับพ่อน้องเอิร์ธ) แล้วใช่มั้ย

[~มือวางอันดับ1~]

สมน้ำหน้าปฐพี ได้ไหมตอนนี้ 

[bow55]

โอ้ย อ่านแล้วปวดใจ

ฮือๆๆ รักกันเถอะะะะ

[so close]

ขอแบบยาวๆ ได้มั้ยคะ

[LalaBam]

คุณพี แกทำอะไรของแกน่ะ
 

[@StaR@]

เข้ามาย้ำอีกทีว่าผู้ชายบ้านนี้มันยังไง
ชอบจังน่ะคิดแต่ไม่ยอมพูดเนี้ย
สงสารตรินทำงานหนักสมใจเลยทีนี้
ดีใจที่ตรินมีธารเป็นเพื่อนที่เข้าใจตริน
 

[Badmiffy]

เอิ่ม... งง? ตกลงธารนี่เป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย?
ตอนแรกๆเราเข้าใจว่าหญิง เมื่อกี้ชาย ตอนนี้หญิงอีกแล้ว!
งง~ ว่าแต่แอบเซ็ง! ทำไมปฐพีไม่พูดออกไปเลย  จิตรินก็ไม่เคยถาม
เก็บเอามาคิดคนเดียวกันอยู่นั่นแหละ ปากมีก็พูดเดะ!!

[hahn]

สงสารนู๋ตริน

[Tuszank]

อยากรู้ความคิดเห็นคุณพี เหลือเกิน ,,


 

[monoo]

งง นิดหน่อยว่าธารเป็นหญิงเป็นชายหว่า
 

[uknowvry]

555...แอบงงไปกับมันด้วย
ก็ว่าเข้าใจมาตลอดนะว่าธารเป็นผู้ชาย
มาเจอปฐพีบอกป็นผู้หญิง
ไอ้เราก็นึกว่าเข้าใจผิดมานาน
ที่ไหนได้....คุณพีเอ๋อเองต่างหาก
555555555555+