หัวข้อ: จอมไตร ซีรีส์(ปฐพี)*เห็นได้ด้วยตา รักได้ด้วยใจ* END

[aehJTS]

คงเหลือแค่ว่าจะทำยังไงจิตรินถึงจะไปสินะ
แนะนำแบบนิสัยเสียนะ รวบรัดไปเลย 

  คะ

[@StaR@]

พีรีบๆคิดเข้าว่าจะทำยังไง
แต่ที่แน่ๆน้องเอิร์ธน่ารักมาก
สมน้ำหน้าครูจริงๆเจอหมัดฮุกเข้าไป
 

[koraorni]

นายพีจะทำยังไงให้จิตตินยอมกลับกรุงเทพไปด้วยนะ
น้องเอิร์ธน่ารักอีกแล้ว
ส่งเมลล์ไปจองเรียบร้อยแล้ว

[♠DekDoy♠]

รีบพูดก่อนจะสายไปได้มั้ยยยยย

[MiSS-U]

 :z3:ปฐพีเมื่อไหร่จะพูดซะที ลุ้นจนเหนื่อง
เดี๋ยวมีใครแย่งไปก่อนล่ะ

ปล.เมล์จองหนังสือไปแล้วนะคะ

[iranen]

คุณพีพลัดไปเรื่อยเลย
เดี๋ยวก็กินแห้วหรอก
อีกอย่างยิ่งปล่อยไปก็ยิ่งทำให้ตรินเจ็บนะ
ไม่สงสารกันบ้างเลย
ชัดเจนหน่อยสิ พูดเคลียกันตรงๆไปเลย
ไม่ใช้เคลียกันในใจ แล้วใครจะไปรู้เรื่องละ
นอกจากคนอ่าน 

[babyfaibossy]

ชอบเรื่องนี้จังเลย

น่ารักจัง ปฐพี รีบ ๆ บอกให้จิตรินรู้ซะทีเรื่องจะให้้ไปอยู่ด้วย

ลุ้นๆๆ

[เฉาก๊วย]

อ๊ากกกกกกกกกกก  คุณพีอย่าช้าแบบนี้ได้มั้ย เค้ายิ่งกลัวๆ ยัยจิตตาอยู่นะเนี่ย ไม่รู้จะโผล่มาตอนไหน  เง้ออออ   

[matame]

บอกเร็วๆจิ เดี๋ยวก็หนีไปหรอก

[bow55]

อ่า  รีบพูดไปเถอะ

เดี๋ยวจิตรินก้หนีไปก่อนหรอกกกก

[JUPJIB]

ขอโทษค่ะ ลืมมาอัพซะงั้น

พักนี้แอบนอนน้อยเลยเบลอๆ แหะๆ

ตอนที่ 15

“เดี๋ยวอีกสองวันเอิร์ธต้องย้ายโรงเรียนแล้วนะครับ”

จิตรินเอ่ยกับหลานในขณะที่เด็กชายกำลังกินมื้อเช้าก่อนไปโรงเรียน หากไม่ใช่เด็กชายเท่านั้นที่เงยหน้าขึ้นมาจากจานข้าว ผู้เป็นพ่อเองก็เช่นกันทีมองตรงไปยังคนพูดอย่างค้นหา

“ต้องย้ายบ้านไปอยู่ที่บ้านคุณพ่อด้วย”

“มีพวกคุณอาด้วยใช่ไหมครับ”

เด็กชายกระตือรื้อรนขึ้นมาทันทีเมื่อคิดว่าบ้านใหม่ที่จะได้ไปอยู่นั่นจะมีทั้งคุณพ่อ คุณอาทั้งสามคนแล้วก็มีคุณปู่อีกหลายคนตามที่คุณอาเคยบอก เอิร์ธไม่ได้เป็นเด็กขาดความอบอุ่นจนต้องพยายามแสวงหาคนมารัก แต่หากเลือกได้เด็กชายก็อยากจะเลือกให้ครอบครัวของตัวเองมีคนเยอะแยะ ไม่ใช่แค่ตัวเองที่จะได้ไม่ต้องทนเหงา หม่าม้าของตนก็จะได้ไม่เหงาด้วย เด็กชายรู้ว่าตั้งแต่คุณพ่อมาอยู่ด้วยกันถึงบางครั้งหม่าม้าจะทำหน้าเหงาๆ โกรธบ้าง โมโหบ้าง แต่ก็มีความสุขและคงสนุกกว่าที่อยู่กับเอิร์ธแค่สองคนแน่ๆ เด็กชายอยากมีความสุขและอยากให้หม่าม้ามีความสุขด้วย

“เอิร์ธต้องนอนคนเดียวให้ได้อย่างที่เคยพูดนะครับ ต้องอาบน้ำเอง แต่งตัวเอง ห้ามดื้อห้ามซนด้วยรู้ใช่ไหมครับ”

จิตรินย้ำกับหลานชายด้วยความเป็นห่วง พยายามกลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา เอิร์ธพยักหน้ารับคำของน้าชายตัวเองด้วยสีหน้าไม่เข้าใจนักว่าทำไมต้องทำเหมือนสั่งไว้ .... แต่เด็กชายยังเด็กเกินไปจนไม่สามารถเข้าใจได้ คิดง่ายๆเพียงแค่ว่าพอไปอยู่ที่โน้นหม่าม้าอาจจะไม่ว่าง หม่าม้าอาจจะกลัวว่าเอิร์ธจะดื้อให้คุณพ่อดุ หรือไม่ก็เอิร์ธโตแล้วควรจะทำอะไรได้เองแล้ว เด็กชายคิดเพียงเท่านั้น เรื่องที่ตัวเองจะต้องแยกจ้าหม่าม้าไม่มีอยู่ในหัวเพียงสักนิด ...

.........................

ปฐพีพาจิตรินไปทำเรื่องให้เอิร์ธลาออกจากโรงเรียน หลังจากนั้นจึงแยกไปทำงานที่โรงแรมต่อ แม้ว่าปฐพีจะตั้งใจไปส่งจิตรินให้ที่บ้าน แต่จิตรินก็ปฏิเสธหนักแน่น ร่างบางบอกว่ามีธุระต้องไปทำ ปฐพีเองก็อยากเคลียงานให้เสร็จเร็วๆเขาตั้งใจไว้ว่าเย็นวันนี้จะต้องพูดชวนให้จิตรินไปอยู่ด้วยกันให้ได้

ทางด้านจิตรินเมื่อแยกจากปฐพีแล้วก็เดินไปที่ตู้โทรศัพท์สาธารณะแถวนั้นเพื่อโทรหาเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่มีอยู่

“สวัสดีครับ”

ไม่ต้องรอนานเลยเสียงอันคุยเคยของเพื่อนสนิทก็ดังมาตามสาย จิตรินยิ้มเซียวๆแล้วพยายามส่งเสียงทักเพื่อนอย่างร่าเริง

“สวัสดีธาร”

“ตริน?”

เสียงที่ตอบกลับมาสูงขึ้นอย่างสงสัยว่าคนที่โทรจะใช่คนที่ตัวเองคิดจริงๆหรือเปล่า ก็ไม่แปลกหรอกที่ธาราจะสงสัยบ้างในเมื่อตั้งแต่ซื้อโทรศัพท์มาแล้วบอกเบอร์เพื่อนไป นี่เป็นครั้งแรกที่ได้รับการติดต่อทางโทรศัพ์จากอีกฝ่าย

“อืม เราเอง ธารว่างคุยไหม”

“ว่างสิว่าง มีอะไรหรือเปล่าตริน”

ถึงตอนนี้จะเป็นเวลาทำงานและธาราไม่ได้ว่างอย่างที่บอกไปแต่เพราะเสียงเพื่อนที่ฟังดูก็รู้ว่าไม่สบายใจนักทำให้ธารายอมละสายตาจากงานเดินไปทางห้องน้ำเพื่อคุยโทรศัพท์

“คือเรา....”

เพราะไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง จิตรินขึ้นได้แค่นั้นก็เงียบไป ธารารู้นิสัยเพื่อนดี และรู้ว่ามันคงเป็นเรื่องค่อนข้างใหญ่ล่าหนักใจเพื่อนถึงได้โทรมาหาตน แถมยังพูดไม่ออกแบบนี้

“.... มีอะไรหรือตริน บอกเราเถอะ เรายินดีฟังและช่วยทุกอย่าง”

จิตรินน้ำตาคลอด้วยความซาบซึ้งใจ เพื่อนเพียงคนเดียวที่เรียกได้ว่าเพื่อนอย่างแท้จริงถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยได้ติดต่อกันนัก หากแต่ธาราก็ยังคงเป็นธาราที่มักจะเข้าใจตัวจิตรินดี รู้ทัน และบางครั้งก็รู้มากกว่าที่จิตรินรู้ตัวเองเสียอีก

“คือ...เรา...ธาร...พ่อของเอิร์ธเขามา...เขาจะมารับเอิร์ธไป...ธาร...เราไม่รู้ว่าเราจะทำอะไรต่อไปแล้ว”

จากนั้นจิตรินก็ค่อยๆเล่าเรื่องและสถานการณ์ตอนนี้ให้เพื่อนฟัง แม้จะไม่ค่อยปะติดปะต่อเพราะดูเหมือนจิตรินก็ยังไม่ค่อยอยากจะยอมรับความจริงว่าจะไม่มีเอิร์ธอยู่ด้วยอีกต่อไป หากธาราก็รับฟังด้วยความตั้งใจ ตัวธารานั้นรู้ว่าเพื่อนรักหลานชายมากแค่ไหน ก็เลี้ยงดูมาตั้งแต่เกิด เรียกได้ว่าเลี้ยงเป็นลูกของตัวเองเลยก็ว่าได้ ธาราเองก็ใจหายเมื่อได้รู้ว่าเด็กชายตัวน้อยจะต้องไปอยู่กับผู้เป็นพ่อซึ่งเป็นใครที่ไหนก็ไม่รู้สำหรับธารา แต่จิตรินมาเล่าให้ธาราฟังตอนนี้ ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว ทุกอย่างเตรียมการณ์ไว้หมด ธาราไม่สามารถเข้าไปแทรกหรือทำอะไรได้อีก ที่ทำได้ก็เพียงเอ่ยปลอบใจเพื่อน และเสนอหนทางให้เพื่อนเผชิญกับวามจริง

“ตริน ฟังเรานะ เอิร์ธจะไปอยู่ที่บ้านนั้น ที่ตรินบอกว่าสามารถเลี้ยงดูเอิร์ธได้ดีกว่าตริน เราไม่เห็นด้วย เราเชื่อว่าไม่มีใครเลี้ยงดูเอิร์ธได้ดี และรักเอิร์ธได้เท่าที่ตรินรักหรอก แต่ตรินตัดสินใจไปแล้ว คงกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้”

จิตรินไม่ได้เอ่ยตอบ แต่ธาราก็รู้ว่าเพื่อนกำลังฟังตัวเองอยู่แน่ๆ

“เราว่า ตรินลองก้าวเดินบ้างดีไหม เอางี้ไหนๆเอิร์ธก็ต้องย้ายมาอยู่ที่กรุงเทพแล้ว ตรินก็ย้ายมาซะเลยสิ ... มาอยู่กับเรา เดี๋ยวเราดูงานให้ ตรอนจะได้อยู่ใกล้ๆหลาน เวลาคิดถึงก็ไปหาได้ง่ายกว่าอยู่ที่นั่น”

“แต่ว่า...เราจบแค่ม.ต้นเองนะ”

“เถอะน่า เงินเดือนอาจจะไม่มากนัก ตรินก็มาอยู่กับเรา แชร์ค่าน้ำค่าไฟก็ได้ถ้าตรินเกรงใจ เราก็จบแค่ม.6เหมือนกัน ตรินอย่าลืมสิ”

จิตรินเงียบไปด้วยกำลังใช้ความคิด แต่ธารานั้นรู้อยู่แล้วว่าคำตอบของเพื่อนคืออะไร

“ก็ได้ งั้นเรารบกวนธารหน่อยละกันนะ”

ปลายสายยิ้มบางๆเมื่อคำตอบไม่ได้ต่างไปจากที่คิดไว้เลย

“โอเค งั้นเดี๋ยวเราไปรับ แค่นี้แหละ”

สรุปแล้วกดวางไม่ให้จิตรินได้โต้แย้งใดๆเลย

“สมกับเป็นธาร”

จิตรินบ่นเบาๆแล้วส่ายหัวกับนิสัยของเพื่อนสนิท ธาราพูดตรงและเอาแต่ใจ คนที่คบเพียงผิวเผินมักจะบอกว่าตรงและเอาแต่ใจเกินไป แต่จิตรินก็ไม่ได้รังเกียจนิสัยนี้ของเพื่อน เพราะถึงธาราจะเอาแต่ใจยังไง อีกฝ่ายก็ไม่เคยเห็นแก่ได้หรือเอาเปรียบจิตรินเลยสักครั้ง จิตรินเสียอีกที่มักต้องคอยให้ธาราช่วยเหลือเสมอ

“แล้วที่ว่าจะมารับนี่....”

เดาใจไม่ถูกจริงๆว่าเพื่อนของตน จะมารับตนที่ไหน

..............................

“คุณจะไม่รับเงินที่ผมจะให้จริงๆหรือ”

ปฐพีอยากจะเขกหัวตัวเองแรงเมื่อเริ่มต้น “การชักชวน” ด้วยประโยคสนทนาบ้าๆนั้น

มันไม่ใช่สิ่งที่ใจคิดสักนิด แต่เมื่อพูดไปแล้วจะถอนมันกลับมาคงไม่ทัน

“ไม่ครับ”

จิตรินไม่ได้โกรธที่อีกฝ่ายถามเรื่องเงินขึ้นมา เขาเงยหน้าขึ้นจากจานข้าวช้าและมองสบสายตากับปฐพีอย่างแน่วแน่

“ผมแค่อยากให้คุณรับปากว่จะดูแลเอิร์ธให้ดีที่สุด เท่านั้น”

พูดจบก็ทอดสายตาไปมองเด็กชายที่นั่งกินข้าวอยู่ข้างกาย

“ผมสัญญา แต่ว่า.........”

ปฐพีกำลังจะเอ่ย หากแต่เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะเสียงก่อย เอิร์ธขยับตัวเหมือนตั้งใจจะลุกไปเปิดประตูแต่จิตรินก็ห้ามไว้

“เดี๋ยวหม่าม้าไปเปิดเอง”

เด็กชายจึงยอมนั่งลงแต่โดยดี

ไม่ว่าคนที่มาเคาะประตูเป็นใคร จิตรินก็อยากจะขอบคุณนักที่มาขัดจังหวะ ก่อนที่น้ำตาของตัวเองมันจะไหล

“ตริน”

“ธาร”

เมื่อเห็นว่าใครอยู่ที่หน้าประตู จิตรินก็โผเข้ากอด ทั้งด้วยความคิดถึงและต้องการหาที่พึงพิงในตอนนี้ น้ำตาที่พยายามเก็บกักเอาไว้ไหลรินลงมาเมื่อธารากอดตอบและกระชับอ้อมกอดมากยิ่งขึ้นเมื่อเห็นว่าร่างกายเพื่อนสั่นไหว

“เรามารับตรินไปอยู่ด้วยกันกับเราอย่างที่บอก ไปกับเรานะ”

ปฐพีที่เดินตามออกมาทันได้เห็นว่าจิตรินกอดกับใครสักคนทันทีที่เห็นหน้าอีกฝ่าย เสียงใสที่พูดความตั้งใจออกมานั้นทำให้ปฐพีรู้ว่าตัวเองช้าไป จิตรินคงมีที่ๆต้องการจะไปแล้ว คำชวนของตัวเองที่ซักซ้อมจะพูดไว้คงไม่จำเป็นต้องใช้มันแล้ว

“ธารๆ ขอบคุณที่มา”

ปฐพีเฝ้ามองดูร่างสองร่างที่กอดกันอยู่ที่หน้าประตูด้วยความเจ็บลึกในใจ ที่ไม่ขัดขืนยอมให้ตนเองกอด ยอมให้จูบ อาจจะเป็นเพราะอีกฝ่ายแค่เผลอ ก็ใช่ว่าจิตรินจะต้องชอบผู้ชายเสียเมื่อไหร่ ยิ่งเพ่งดูคนที่จิตรินกอดเอาไว้แน่นปฐพีก็ยิ่งแน่ใจว่าเรื่องที่เกิดขึ้นคงจะเป็นเพราะอีกฝ่ายแค่เผลอตัวด้วยบรรยากาศมันพาไป ถึงจะถูกเอิร์ธเรียกว่าหม่าม้าอย่างไรจิตรินก็ยังเป็นผู้ชาย และก็เป็นผู้ชายที่มีคนรักแล้ว คนรักที่ดูอย่างไรก็เป็นผู้หญิงที่น่ารัก ไม่ใช่ผู้ชายตัวใหญ่ๆและปากหนักอย่างตัวเอง ปฐพีตัดใจยอมถอยห่างมาจากหน้าประตูบ้าน ถอยห่างมาจากภาพบาดใจ เห็นทีตั๋วเครื่องบินอีกทีนั่งคงไม่จำเป็นต้องใช้มันเสียแล้วกระมั้ง

....................................

TBC

[k00_eng^^]

 

[หมวยลำเค็ญ]

เซ็งอิคุณปฐพีจริงๆ 

[bow55]

คิดเองเออเอง

โอ้ย บอกว่าให้รีบบอกก็ไม่เชื่อ

เซ็งเลยยยย

[iforgive]

ทีเรื่องอย่างนี้สมองเท่าเม็ดถั่วเขียว  อยากจะซัดซักเปี๊ยะ

[Piaanie]

โธ่ คิดเองเออเองอีกแระ มันน่าไม๊เนี่ยเห็น คนอะไรโง๊โง่แล้วยังมั่นใจความคิดตัวเองซะเหลือเกิ๊น ทรมานไปเหอะเชอะ  :serius2:เอาลูกไปแล้วแต่ลืมหัวใจไว้ที่คนอื่นยังไงก็ไม่มีความสุขหร๊อก ขอให้เอิร์ธร้องหาหม่าม๊าทุ๊กกกวัน เพี๊ยงๆ 

[♠DekDoy♠]

โง่อีกแล้วสินะ เฮ้ออออออ

[MiSS-U]

อ้าวตอนนี้มาม่าซะงั้น
เฮ้พีคิดเองเออเองอีกแล้ว ตั้งแต่ตอนแรกยันตอนนี้
เซ็งอ่ะ
ปล.คืนนี้จะมาอีกตอนมั้ยคะ

[luckyimna]

  :z6:ไม่โง่นี่จะเป็นพระเอกไม่ได้ใช่ไหม กำ

[ZaRR]

 

[A.Miku]

คุณพีช้า  ลา  แล้วยังชอบคิดไปเองอีก
 

แก้คำผิดค่ะ

ปฐพีเองก็อยากเคลียงานให้เสร็จเร็วๆ  ----  เคลียร์
รู้ว่ามันคงเป็นเรื่องค่อนข้างใหญ่ล่าหนักใจ  ----  และ
ตรอนจะได้อยู่ใกล้ๆหลาน  ----  ตริน

[yeyong]

ธารนี่ผู้หญิงใช่ไหมคะคนแต่ง

[pinkkygirl]

โอยยยยยยยยยยยยยยย พระเอกไม่ต้องโง่เสมอไปหรอกนะ

หัดพูดอะไรตามใจคิดหน่อยสิ

รวยแล้วโง่ นี่พระเอกหนังไทยเลย

หงุดหงิดคุณพี (สะบัดบ็อบใส่เลย)

[4life]

อ่าว ไอ้ฟ๊ายยยย

รวยเงิน เเต่เซลล์ประสาทที่สมองมันช่างน้อยนิด

[Tuszank]

เพ้ออีกและ .. อีคุณพี

คิดซิ คิ๊ด ดี ๆ โอ๊ย เพลีย ... โอ๊ยยยยยยยย !! (บรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ถูก)

[BeeRY]

ก็ถ้าช้าไป ก็หัดทำอะไรให้มันเร็วๆบ้างสิอิคุณพี

[aehJTS]

เวรกรรม ธานเนี่ยผู้ชายไม่ใช่เหรอ ไหงมองเป็นผู้หยิงวะ ปวดตับสะท้านถึงทรวงจริง ๆ
เฮ๊ะหรือเราเข้าใจผิดตั้งแต่ต้นว่าธานเป็นผู้ชายหว่า เอาวะใครจะโง่กว่ากันวะเนี่ยระหว่างคนอ่านกับไอ้คุณพีเนี่ย

  คะ

[นนพี]

ู้ชายบ้านจอมไตร นี่ยังไง ซึนเดกันทุกคนเลยรึไงเนี่ยยย
เอ๊ะ!!!!รึธารจะเป็นสะใภ้จอมไตรอีกคน อิอิ

[pppp]

เอ่อ ......แค่นี้ถอดใจนะคุณพี
คู่นี้นี่ออกแนวมีใจให้กันแต่ว่ากลัวอีกฝ่ายจะรังเกียจผู้ชาย - -"
น้องเิร์ธน่าสงสารสุดอ่ะ จะโดนแยกกับหม่าม้า เพราะว่าพ่อไม่กล้าพูดเนี่ย

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

คุณพ่อเขาใจอ่อนแล้ว