หัวข้อ: จอมไตร ซีรีส์(ปฐพี)*เห็นได้ด้วยตา รักได้ด้วยใจ* END

[lastlover]

จะโดนแย่หลานไหมเนี่ย

[zeen11]

เพลียกับนายพีมากๆ ค่ะ 

[tika]

อีกซักสองสามตอนนะคะ จะได้เท่าบอร์ดโน้น ชอบมากๆ ตั้งแต่เรื่องก่อนโน้น ติดชะแร้ว

[ชะรอยน้อย]

พี่เอสุดยอดดดด นายพีทำไมไม่สนใจกันเลยเนี่ยยย 

[seaz]

ทำไงต่อไปล่ะเนี่ย?
สงสารจิตตรินจริงๆ

[Heisei]

ติดงอมแงมเลย  วันนี้ดีใจจัง  ไปธุระกลับมาเหนื่อยๆก็ได้อ่านจอมไตรติดกัน3ตอนรวด...  เป็นความสุขสุดยอด

คุณจิ๊บบอกว่าเรื่องนี้ไม่มีมาม่า  แสดงว่าน้องเอิร์ธจะได้อยู่กับคุณพ่อแล้วก็หม่าม้าอย่างมีความสุข

[Wordslinger]

อ่านเรื่องนี้แล้วหัวใจเต้นเป็นระยะ อกราวกับจะระเบิด และเครียดบ้าง บางคราว

แต่...น้องเอิร์ธน่ารักมากๆ ค่ะ น่ารักจริงๆ น่ากลัวว่าน้องเอิร์ธจะมีแฟนเป็นผู้ชายตามรอยพ่อและปู่จังเลยค่ะ อิอิ จุ๊บคุณจิ๊บเจ้าค่ะ 

[Badmiffy]

เจอกันแล้วๆๆๆ แต่ทำไมปฐพีมองจิตรินในแง่ลบจัง

อยากให้ปฐพีคิดออกเร็วๆ อย่ารังแกจิตรินล่ะ!!

ว่าแต่ตอนมันสั้นๆรึป่าวคะเนี่ย?

[uknowvry]

ตามต่อ ตามต่อ....คุณอาของคุณหลานที่เจ๋งจริงๆเล้ยยยย

[♠DekDoy♠]

อย่ามาพรากน้องไปจากหม่าม๊านะ

[LalaBam]

หม่าม้า น่าสงสารจัง
ทำไมคุณพ่อคิดอย่างนั้นล่ะคะ

[A-J.seiya*]

น้องเอิร์ธ เจอคุณพ่อแล้ว
อดคิดไม่ได้ว่า ตรินเลี้ยงหลานดีจริง
มีทัศนคติที่ดี ต่อ พ่อกับแม่
^^

[JUPJIB]

คิดเกมส์ไม่ออก

แปะโป้งไว้ก่อน มาโพสอีกตอนก่อนแล้วกัน อิอิ

วันนี้ต้องไปประชุมสัมมนาอะไรก็ไม่รู้ของพ่อค่ะ อาจจะไม่ได้เข้ามาโพสอีก (ได้ข่าวว่าจองโรงแรมไว้)

แต่ก็แค่อาจจะนะคะ  


ตอนที่ 8

เอิร์ธตื่นเต้นดีใจที่วันนี้มีคนมากินข้าวด้วยเพิ่มอีกหนึ่งคน ความรู้สึกของเด็กชายเหมือนกับว่ากำลังได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาทั้งครอบครัวเป็นครั้งแรก แถมวันนี้จากเดิมที่จะมีกับข้าวเพียงสองอย่าง หม่าม้ายังใจดีทำกับข้าวเพิ่มเป็นสี่อย่าง มีแต่ของชอบของเด็กชายทั้งนั้น ถ้าเป็นแบบนี้เอิร์ธจะขอให้คุณพ่อมากินข้าวด้วยทุกวันได้ไหมนะ

 “วันนี้เป็นวันพิเศษใช่ไหมฮับ”

เอิร์ธหันมาถามจิตรินตามประสาเด็กช่างพูดช่างคิด เพราะว่าวันพิเศษเท่านั้นที่จิตรินจะทำกับข้าวเกินสองอย่าง

“ไม่ใช่ครับ แค่วันนี้มีแขก”

เด็กชายเอียงคอกับคำตอบ

“แขก? หมายถึงคุณพ่อหรือฮับหม่าม้า... แต่คุณครูสอนว่าคุณพ่อเป็นคนในครอบครัว แล้วทำไมถึงเป็นแขกล่ะฮับ”

หมดหนทางจะอธิบาย สุดท้ายจิตรินจึงต้องกลับลำยอมรับว่าวันนี้เป็นวันพิเศษแทน

จานข้าวถูกวางลงตรงหน้าก่อนที่มื้ออาหารจะเริ่มขึ้น เด็กชายส่งเสียงพูดคุยชี้ชวนให้คุณพ่อทานอาหาร โฆษณาให้เสร็จสรรพว่าหม่าม้าทำอาหารอร่อยแค่ไหน ปฐพีเองพอได้ลองชิมแล้วก็เข้าใจ เพราะกับข้าวทุกอย่างรสชาติเหมาะสมจะเป็นอาหารของเด็กชายจริงๆ

ปฐพีพูดคุยโต้ตอบกับเด็กชาย แต่จิตรินนั้นเงียบไปไม่พูดอะไรสักคำ แม้เด็กชายจะถามอะไรก็เพียงอือออตอบไปเท่านั้น ปฐพีนึกอยากจะถามจริงๆว่าจิตรินเป็นอย่างนี้ทุกวันหรือไม่ แต่เหมือนเอิร์ธเองก็ข้องใจจึงวางช้อนซ้อมแล้วเคลื่อนตัวไปนั่งข้างๆจิตริน

“หม่าม้าไม่สบายหรือฮับ”

ถามพลางส่งมือมาอังหน้าผากด้วยความเป็นห่วง จิตรินที่เหม่อคิดเรื่องอื่นอยู่สะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้าเมื่อรำลึกได้ถึงคำถามจากเด็กชายที่ดังแววเข้าหู

“เอ่อคือ หม่าม้ากำลังคิดว่าจะเอาอะไรเป็นของหวานให้เอิร์ธกับคุณพ่อของเอิร์ธอยู่ไงครับ”

โกหก...ปฐพีรู้ได้โดยไม่ต้องเสียเวลาคิดสักหนึ่งวินาที

“เอ๋...สาลี่ได้ไหมฮับ เอิร์ธอยากกินสาลี่”

เพราะในตู้เย็นมีแอปเปิ้ลและสาลี่อยู่สองอย่างเด็กชายที่นิ่งคิดไปสักพักจึงเลือกมาอย่างหนึ่ง จิตรินยิ้มให้หลานชายอย่างใจดีแล้วพยักหน้าตอบตกลง

เอิร์ธจึงกลับไปนั่งที่ตัวเองแล้วทานข้าวต่อ โดยไม่ได้ติดใจสงสัยหรือคิดว่าจิตรินมีอะไรในใจอีก ก็เด็กชายอายุแค่นี้ จะคิดจะสงสัยอะไรได้เท่าไหร่กัน

.................

จานสาลี่ถูกวางลงตรงหน้าสองพ่อลูกที่นั่งเล่นเกมโดมิโน่ผักและผลไม้ซึ่งธาราเป็นคนลงมือทำให้เอิร์ธเองเป็นของขวัญเนื่องในโอกาสที่เด็กชายนับหนึ่งถึงสิบได้

อันที่จริงธาราก็อ้างไปอย่างนั้น จิตรินรู้ดีว่าเพื่อนแค่อยากทำให้ก็ทำเท่านั้นเอง

เด็กชายเอ่ยขอบคุณจิตรินเบาๆก่อนจะเริ่มมองหารูปที่เหมือนกันเพื่อนำไปต่อในแถว

จิตรินหลบมาล้างจานและคิดอะไรเงียบๆ ปฐพียังไม่มีท่าทีว่าจะขอตัวกลับ คงอยู่ด้วยจนเอิร์ธหลับ แล้วหลังจากนั้นอาจจะเริ่มพูดคุยเรื่องที่จิตรินกลัว ร่างบางเม้มริมฝีปากตัวเองแน่น ตั้งใจแน่วแน่ว่าจะพยายามอย่างที่สุดเพื่อไม่ให้ต้องเสียเอิร์ธไป บางทีปฐพีอาจแต่งงานแล้ว บางทีปฐพีอาจจะไม่ได้ต้องการเอิร์ธไปเลี้ยงมากมาย บางทีอาจจะแค่อยากแสดงความรับผิดชอบ หากจิตรินบอกว่าไม่เป็นไร บางทีปฐพีอาจจะไม่เอาเอิร์ธไป...บางที...

........................................

เด็กชายเผลอหลับไปทั้งๆที่ยังเล่นเกมไม่เสร็จ จิตรินที่เพิ่งเสร็จจากการล้างจานมองดูนาฬิกาแล้วก็เข้าใจ เพราะเลยเวลานอนของเด็กชายมาพอสมควรแล้ว กำลังจะเดินไปอุ้มหลานเข้าไปนอนดีๆ หากปฐพีกลับเป็นฝ่ายอุ้มเอิร์ธขึ้นมาเสียก่อน

“ที่นอนอยู่ที่ไหน”

จิตรินมองคนที่อุ้มเด็กชายขึ้นมาอย่างง่ายดายแล้วก็เจ็บใจตัวเองที่ไม่ได้เกิดมาร่างกายสูงใหญ่กับเค้าบ้าง เอิร์ธนั้นยังตัวไม่ใหญ่นัก แต่ตอนนี้จิตรินก็อุ้มเอิร์ธขึ้นมาไม่ได้ง่ายๆ และอุ้มนานๆก็ไม่ได้แล้วด้วย

หลังจากวางเด็กชายลงบนที่นอน  ปฐพีก็หันกลับมาพูดกับจิตรินด้วยเสียงหนักแน่น

“ขอคุยด้วยหน่อยสิ”

จิตรินพยักหน้ารับแล้วทั้งสองคนก็เดินออกมาข้างนอก ลงนั่งตรงโต๊ะญี่ปุ่นตัวเดิมที่ใช้ทานข้าวไปเมื่อครู่

“ผมต้องการรับเอิร์ธไปอยู่ด้วย”

ใจของจิตรินวูบหล่นลงไป ความคิดที่พยายามใช้ปลอบใจตัวเองสลายหายไปเมื่ออีกฝ่ายบอกความต้องการของตัวเองมาตามตรงไม่อ้อมค้อม...แต่ไม่หรอก จิตรินไม่มีทางจะยอมง่ายๆ

“แต่ว่าเอิร์ธอยู่กับผมก็ดีอยู่แล้ว”

ปฐพีนั้นไม่เถียงว่าจิตรินดูแลเอิร์ธได้ค่อนข้างดี เท่าที่คุยและมองเห็น เด็กชายท่าทางเป็นเด็กดี ฉลาด และแข็งแรง แต่ปฐพีก็มั่นใจว่ามันจะต้องดีกว่านี้แน่หากว่าตนได้เป็นคนดูแลเอง

“ถ้าคุณไม่ยอมง่ายๆ เราคงต้องไปคุยกันในศาล”

“คุณขู่ผมไม่ได้หรอก”

จิตรินนั้นหวั่นไหว แต่เพราะบอกกับตัวเองแล้วว่าจะไม่ยอมเสียเด็กชายไปง่ายๆจึงพยายามโต้กลับ

“คุณจะมาอ้างได้ยังไง คุณเป็นพ่อก็จริงแต่ไม่เคยดูแลแกเสียหน่อย”

ปฐพียิ้มมุมปาก พูดออกมาเสียงสั่นอย่างนั้นไม่ได้ทำให้ปฐพีรู้สึกอะไรได้สักนิด และเหตุผลมันก็ไม่ได้ฟังขึ้นเลย

“เพราะผมไม่รู้ต่างหาก ไม่มีใครเคยแจ้ง และเมื่อผมรู้แล้ว ผมก็ต้องการลูกของผม คุณคิดว่าศาลจะว่าไงล่ะ”

เพราะที่อีกฝ่ายพูดเป็นความจริง จิตรินจึงได้แต่กลืนน้ำลายลงคอตัวเอง

“แต่...แต่เราไม่รู้ว่าจะไปบอกคุณได้ที่ไหน”

“คุณหามันได้ไม่ยากเลยหากคุณต้องการจริงๆ เพราะประวัติของผมยังอยู่ที่โรงแรม อย่างน้อยๆคุณก็จะรู้มหาวิทยาลัยที่ผมเรียน”

เป็นความจริง! จิตรินบอกกับตัวเอง เขาเองก็เคยพูดกับพี่สาวให้ติดต่อไปหาปฐพี แต่พี่สาวกลับไม่ยอม เธอกลัวว่าปฐพีจะใช้ลูกมาผูกมัดเธอไว้ เพราะสำหรับจิตตาแล้ว ปฐพีเป็นเพียงนักศึกษามหาวิทยาลัยจนๆเท่านั้น แล้วจะเอาอะไรมาเลี้ยงเธอได้

“คุณต่างหาก ใช้ชื่อจิตตาแบบนี้ หากผมเอาเรื่องไปพูดในศาล คุณคงแย่ แถมอาจจะโดนจับเพราะใช้หลักฐานเท็จกับทางโรงแรมที่คุณเคยทำงานก็ได้นะ”

หน้าจิตรินแทบไม่เหลือสี ไม่มีทางสู้ได้ จิตรินรู้ทันทีในวินาทีนี้

“เอาเถอะเห็นแก่ความลำบากมานานของคุณ ผมจะจ่ายค่าเลี้ยงดูเอิร์ธและค่าเวลาที่คุณเสียไปตลอดสี่ปีที่ผ่านมาให้”

ปฐพีนั้นคิดว่าที่จิตรินหาข้ออ้างอย่างโน้นอย่างนี้มาพูดเพราะต้องการโก่งเงินเพิ่มขึ้น ปฐพียินดีจะจ่ายให้อยู่แล้วไม่ว่าอีกฝ่ายจะเรียกเงินมาเท่าไหร่

แต่ทั้งห้องกลับตกอยู่ในความเงียบหลังประโยคนั้น จิตรินไม่ได้ตอบอะไรเพราะตกใจที่ปฐพีพูดเรื่องเงินขึ้นมาทั้งที่ตนไม่ได้นึกถึงเรื่องนั้นเลยสักนิด

หากปฐพีกลับคิดว่าจิตรินเงียบเพราะกำลังนึกถึงตัวเลขที่จะเสนอมา ในที่สุดเมื่อร่างบางเงียบไปนานเกินกว่าจะทนรอเขาจึงเป็นคนเอ่ยจำนวนเงินออกมาเอง

“สี่ล้าน พอไหมกับระยะเวลาสี่ปีที่คุณเลี้ยงเขามา”

แล้วจำนวนเงินก็ทำให้ร่างบางตกใจขึ้นมามากกว่าเดิม จิตรินไม่รู้ว่าปฐพีคือจอมไตร สำหรับร่างบางแล้วปฐพีก็คงเป็นเพียงแค่คนธรรมดาที่ต้องทำงานหาเลี้ยงตัวเอง และอาจจะต้องเลี้ยงครอบครัว

 “คุณ...คุณไปเอาเงินมาจากไหน”

อดถามออกไปไม่ได้เมื่อคิดว่าเงินนั้นอาจเป็นเงินเก็บทั้งชีวิตของอีกฝ่าย ...หรือเป็นเงินที่ได้มาโดยมิชอบ

“ต้องบอกด้วยหรือ เอาเป็นว่าไม่ได้ทำอะไรผิดกฏหมายแล้วกัน”

ปฐพีก็ลืมนึกไปว่าจิตรินยังไม่รู้ฐานะที่แท้จริงของตัวเอง เพราะงั้นร่างบางจึงต้องแปลกใจเป็นธรรมดาที่ตนเสนอเงินให้มากมายขนาดนี้

ด้านจิตรินนั้นแม้แวบแรกจะโกรธที่เหมือนปฐพีต้องการใช้เงินฟาดหัวตัวเองเพื่อซื้อหลานชายไป แต่พอมาคิดว่าปฐพียอมทิ้งเงินมากขนาดนั้นมา ก็คงเพราะต้องการเลี้ยงดูเอิร์ธด้วยใจจริง

“พูดตามตรงผมไม่อยากให้เรื่องถึงศาลเท่าไหร่หรอก ไม่ใช่ว่ากลัวแพ้คุณ แต่ผมไม่อยากให้เอิร์ธมีความทรงจำที่ไม่ดี เรื่องแบบนี้กระทบกระเทือนจิตใจเด็กและอาจจะฝั่งแน่นไปตลอดชีวิต”

ปฐพีเอ่ยพลางเหม่อมองไปทางประตูห้องที่เด็กชายกำลังนอนหลับอยู่ซึ่งยังคงแง้มเอาไว้

จิตรินกำมือแน่น รู้สึกละอายใจขึ้นมา ก็ในขณะที่ตนเองไม่อยากขึ้นศาลเพราะกลัวแพ้ กลัวว่าต้องเสียหลานชายไป อีกฝ่ายที่ไม่อยากขึ้นศาลไม่ต่างกันนั้น กลับมีเหตุผลว่ากลัวจะกระทบกระเทือนใจเด็กชาย มาตอนนี้จิตรินอดคิดไม่ได้ว่าตัวเองช่างเห็นแก่ตัวนัก เพราะดูเหมือนตัวเองจะคิดถึงแต่ตัวเอง ไม่ได้คิดถึงหลาน ไม่ได้คิดถึงปฐพีที่เป็นพ่อของหลานเลยสักนิด ... พ่อเขาจะมารับลูกไปอยู่ด้วย แต่จิตรินกลับจะขวาง หาเหตุผลมามากมายก็เพียงเพื่อจะดึงหลานชายไว้ให้อยู่กับตัวก็เท่านั้น จิตรินไม่แน่ใจในตัวเองเลยว่าสิ่งที่ตัวเองคิดและทำมันดีกับหลานชายตัวเองที่ตรงไหน

 “เอาเป็นว่าคุณกลับไปก่อนได้ไหม ผม ... ขอคิดดูหน่อยได้หรือเปล่า”

ในที่สุดหัวใจก็เหนื่อยล้า จิตรินแทบไม่เหลือเรี่ยวแรง เพราะงั้นหลังจากเงียบไปนานประโยคคล้ายจะไล่กลายๆจึงออกมาจากปาก

 “ก็ได้ผมจะกลับก่อน แล้วจะมาใหม่”

ปฐพียอมลุกขึ้นเพื่อกลับไปในที่สุด กดดันมากไปก็ใช่ที่ ถึงอย่างไรผลมันก็เห็นๆกันอยู่แล้ว
ปฐพีกลับไปแล้วแต่จิตรินยังนั่งอยู่ที่เดิม ก่อนออกไปปฐพีพูดอีกประโยคเดียวเท่านั้นแต่กระแทกเข้ากลางใจจิตรินอย่างจัง

“ผมคิดว่าให้เอิร์ธได้อยู่กับพ่อที่แท้จริงคงจะเป็นการดีกว่าจริงไหมครับ”

แล้วจิตรินจะเอาอะไรไปสู้ได้ มันเป็นความจริงที่ว่าปฐพีเป็นพ่อ เขามีสิทธิ์มากกว่า และมันก็คงจะดีกว่าจริงๆ ตอนนี้เอิร์ธยังเด็กอาจจะไม่ได้คิดอะไรที่เรียกน้าผู้ชายว่าหม่าม้าเพราะยังไม่รู้เรื่อง แต่หากว่าโตขึ้นไปกว่านี้ เอิร์ธจะคิดอย่างไร

.......................

เด็กชายตื่นขึ้นมาตอนเช้า ไม่เห็นพ่อตัวเองแล้วก็แอบเสียใจนิดหน่อยเพราะเมื่อวานยังเล่นด้วยกันได้ไม่ทันจุใจตัวเองก็เผลอหลับไปเสียก่อน

“ทำไมคุณพ่อไม่อยู่ด้วยกันล่ะฮับ”

เมื่อจิตรินบอกว่าคุณพ่อกลับไปแล้วเด็กชายก็ถามขึ้นมาอย่างสงสัย ด้วยไม่เข้าใจว่าพ่อต้องกลับไปไหน เมื่อบ้านอยู่ที่นี่ จิตรินเองก็ไม่รู้จะตอบอย่างไร ไม่สามารถอธิบายให้หลานฟังได้ว่าบ้านนี้ไม่ใช่บ้านของคุณพ่อเป็นบ้านของตนและเอิร์ธเท่านั้น แล้วก็เพิ่งคิดได้ว่าตัวเองไม่ได้ถามอีกฝ่ายไว้เหมือนกันว่าพักที่ไหน ร่างบางถอนหายใจอย่างนึกระอากับตัวเอง อย่างนี้นอกจากจะเห็นแก่ตัวแล้วจิตรินยังแล้งน้ำใจอีกต่างหากที่ไม่ได้ชักชวนให้ปฐพีพักด้วยกันเสียที่นี่ ยังไม่ทันไรเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นมาให้เด็กชายวิ่งเร็วจี๋ไปเปิดประตูเพราะคิดว่าต้องเป็นคุณพ่อของตัวเองแน่ๆ และก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ

ปฐพีมาตั้งแต่เช้า แต่งตัวด้วยชุดลำลองไม่ได้ใส่ชุดสูทเต็มยศมาอย่างเมื่อวาน ชายหนุ่มเดินตามลูกชายมานั่งลงตรงพื้นที่เดิมกับที่นั่งเล่นเกมด้วยกันเมื่อวาน เอิร์ธบอกคุณพ่อว่าจะเข้าไปเอาน้ำมาให้แล้วเดินหายไปทางครัว จิตรินเห็นว่าเด็กชายไม่อยู่พอดีจึงมานั่งลงไม่ไกลกับอีกฝ่ายนักเพื่อถามไถ่ในสิ่งที่ตั้งใจไว้

“ผมลืมถามคุณไปคุณมาทำอะไรหรือ”

 “ผมมาทำงานน่ะ ไม่นาน”

คำว่าไม่นานทำเอาหัวใจคนฟังกระตุก จิตรินไม่รู้ว่าที่รู้สึกแบบนี้เป็นเพราะรู้ว่าปฐพีจะมาอยู่ที่นี่ไม่นาน เพราะรู้ว่าหากปฐพีไปคราวนี้คงเอาเอิร์ธไปด้วย หรือเพราะทั้งสองอย่างรวมกันกันแน่

“ละ...แล้วมาอยู่นี่ คุณพักที่ไหนหรือครับ”

“โรงแรม”

กะแล้วเชียว จิตรินพูดกับตัวเองในใจ คิดว่าอีกฝ่ายต้องเสียเงินพักในโรงแรมแน่ๆ เจ้าตัวลืมคิดไปเสียสนิทว่าปฐพีนั้นเคยมาฝึกงานที่โรงแรม เพราะฉะนั้นงานที่มาทำก็ต้องเกี่ยวข้องกับโรงแรม ดังนั้นจึงเป็นไปได้สูงว่าชายหนุ่มจะสามารถเข้าพักโรงแรมได้ฟรี แม้จะไม่ต้องใช้นามสกุลจอมไตรเข้าช่วยก็เถอะ เพราะมัวแต่สนใจเรื่องของเอิร์ธและพยายามกดดันความรู้สึกบางอย่างของตัวเองไว้ จิตรินจึงมองข้ามเรื่องง่ายๆไปมากมายเลยจริงๆ

“คุณจะมาพักด้วยกันก็ได้นะ”

เป็นคำชวนที่ปฐพีคาดไม่ถึงจริงๆ ร่างสูงหรี่ตาลงมองร่างเล็กๆที่เสหลบตาไปทางอื่นอย่างประเมิน แก้มขึ้นสีนิดๆนั่นเป็นปกติของเจ้าตัวหรือว่าเป็นเพราะกำลังเขินปฐพีก็ไม่แน่ใจ หรือจะเป็นกลวิธีใหม่...ปฐพีไม่ได้คิดอย่างเข้าข้างตนเอง แต่ประสบการณ์ตลอดชีวิตที่เป็นและไม่เป็นจอมไตรมันสอนให้ปฐพีคิดในทุกๆแง่ก่อนที่จะตัดสินอะไร ยิ่งกับอีกฝ่ายที่เป็นน้องชายของผู้หญิงที่เคยทำให้ตนเสียใจ แม้ว่าจะแลดูซื่อๆยังไง อคติมันย่อมนำทางไปให้คิดถึงอีกฝ่ายในแง่ร้ายบ้างเป็นธรรมดา

“เออ เอิร์ธเค้าอยากให้คุณอยู่ด้วยกันน่ะ ใช่ไหมครับเอิร์ธ”

เพราะความเงียบเข้าครอบคลุมและจิตรินรู้ตัวว่ากำลังโดนมอง หากปฐพีคิดอะไรแปลกๆคงไม่ดีแน่ แต่เจ้าตัวก็ไม่รู้จะเอ่ยอธิบายยังไงออกไป ถ้าพูดถึงความเกี่ยวโยงของตนเองกับปฐพีแล้วมันคลุมเครือสับสนยังไงชอบกล เพราะงั้นเมื่อเห็นหลานชายตัวเองเดินเข้ามาจึงรีบเอ่ยอ้างไปทันที ซึ่งเอิร์ธก็รีบพยักหน้าอย่างเต็มใจ อันที่จริงไม่จำเป็นต้องกลบเกลื่อนเลยด้วยซ้ำเมื่อมันเป็นความจริง ท่าทางที่เดินเข้าไปเกาะแขนผู้เป็นพ่อแล้วถามว่า “มาอยู่ด้วยกันไม่ได้หรือ” นั้นทำเอาจิตรินหน้าเจือนไป อาจจะถึงเวลาที่จิตรินควรจะปล่อยมือจากหลานชายเสียที

“ถือว่าเรียนรู้ที่จะดูแลเอิร์ธแล้วกันนะครับ ผมจะได้วางใจที่จะให้หลานไปอยู่กับคุณ”

เพียงพูดเท่านี้ปฐพีก็รู้คำตอบของจิตรินแล้ว และการที่จะทำให้เอิร์ธคุ้นเคยกับตนไว้ก่อนก็เป็นข้อเสนอที่ไม่เลวทีเดียว ปฐพีจึงตอบตกลงเรื่องจะมาพักอยู่ด้วยในระหว่างที่ยังทำงานที่ภูเก็ต

..................................


TBC

[A-J.seiya*]

อ่อยยยย
จะเอาน้องเอิร์ธไปเหรอ ,,
ต้องรับดูแลหม่าม้า ด้วยนะ
เอาไปทั้งแม่ทั้งลูกเลยจะดีมาก !!

[roseen]

 :เฮ้อ:ตระกูลนี้เห็นเงินเป็นพระเจ้า

ต้องการอะไรก็ต้องได้ ไม่เข้าความรู้สึกของคนอื่นหรอก

มันต้องสูญเสียก่อนถึงจะเข้าใจ ว่าอะไรเป็นอะไร และอะไรมีค่าสำหรับพวกมัน

[ชะรอยน้อย]

เอาหลานไปแล้วจิตรินจะอยู่ต่อไปยังไงอ่าาา   

[4life]

เหม็นขี้หน้าไอ้พระเอกวุ้ย
เรื่องนี้ให้พระเอกมันเศร้าได้ป่าวอ่า ไม่อยากเห็นนายเอกเศร้าล่ะ

[zeen11]

ตรินก็มองโลกในด้านซื่อเกิน นายพีก็มองโลกในด้านร้ายเกิน ปวดตับกับทั้งคู่จริงๆ

[♠DekDoy♠]

ข่มจังนะจอมไตร ชิๆ

[littleFiNgeR]

มาจิ้มไว้ก่อน รู้สึกเราจะยังอ่านไม่ทัน ไม่รู้ว่าเพราะคนเขียนลงเร็ว หรือเรามั่วแต่เวิ้นเว้อจนตามไม่ทัน กร๊ากกกก

จิ้มๆๆๆๆ

[evil_kun]

สงสารตริน ถ้าไม่มีเอิร์ธ คงเหงาแย่ เลี้ยงมาตั้งแต่แบเบาะ...

[zabzebra]

ไม่เอะใจอาไรเลยพ่อคุณ คุณพี หื้มมมมมมมมมมมม

สงสารตรินนนน

[Piaanie]

นี่ยังไม่รู้เรื่องอะไรอีกเหรอนี่ ไม่ได้เรื่องเล้ย เอาเงินฟาดหัวเค้าอีก มันน่านัก 

[ณ ที่เดิม™]

เหมือนปฐพีดูโง่ๆ จริงๆด้วย 

[wan]

ความเจ็บปวดที่เคยได้รับ เลยทำให้พีมองน้องชายอดีตคนรัก ไปในแง่ลบ
ส่วนอีกคน ยอมเจ็บปวด เพราะความรักที่เคยมีให้ อีกทั้งอยากให้หลานชายสบาย ...
แล้วเมื่อไหร่ นายเอกจะไม่ต้องเจ็บปวดแบบนี้อีก 
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ

[@StaR@]

พีเอ้ยเหมือนจะฉลาดน่ะแต่ก็ไม่
แล้วนี่อะไรเอาเงินไปฟาดหัวตรินอีก
อ่านแล้วเซ็งพีไปเลยทีเดียวอ่ะ
สงสารก็แต่ตรินเนี้ยแหละถ้าไม่มีเอิร์ธอยู่ด้วย
คงคิดถึงและเหงาน่าดูเลย
 

[lasom]

อมกันเข้าไปอ่ะความจริงอมเข้าไป

[BeeRY]

คนที่เอาเงินฟาดหัวคนอื่นแบบนายพี จะดูแลน้องเอิร์ธได้ดีกว่าหม่าม้าจริงเหรอ

[เฉาก๊วย]

ปามก็ออกจะหวานๆ หงัยเลี้ยงพีออกมาได้ไม่ทิ้งนิสัยจอมไตรแบบนี้ล่ะ  
แต่มาพักอยู่กับตรินแบบนี้ เดี๋ยวก็รักเดี๋ยวก็หลง เชื่อเหอะ อย่าให้เห็นว่าทุรนทุรายหาวิธีพาตรินไปอยู่กับลูกเอิร์ธด้วยนะ ชิชิ จะสมน้ำหน้าให้  

[พี่วันเสาร์]

ทำไมคนที่รวยคิดได้แต่เรื่องค่าของเงินอย่างเดียวนะ
ทำไมไม่คิดถึงน้ำใจแทนค่าของเงินบ้าง
ปัฐพีติดลบเรื่องนี้มากแต่เรื่องรักลูกเป็นคุณพ่อที่ดี
แต่น้องตรินดีที่หนึ่งเป็นทั้งพ่อและแม่ที่ดีเยี่ยม