หัวข้อ: จอมไตร ซีรีส์(ปฐพี)*เห็นได้ด้วยตา รักได้ด้วยใจ* END

[yakusa]

 


 

[so close]

 :call:ขอยาวๆ หน่อยได้มั้ยคะ พลีสสสสสส

[pppp]

โอยยย ดราม่ามาก แอบอ่านที่ทำงานน้ำตาจะไหล
สงสารจิตรินนะ แต่เราคิดว่า น้องเอิร์ธนี่แหละ จะเป็นฮีโร่ อิอิ

[JUPJIB]

มาแล้วค่ะ ตอนต่อไปรอพรุ่งนี้นะคะ 

ผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยนะค่า

ปล.การแบ่งตอนที่ลงในเล้ากับที่ลงที่อื่นไม่เท่ากันนะคะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ มึน

ตอนที่ 11


 “วันนี้คุณมาช้านะครับ”

จิตรินตำหนิปฐพีนิดๆเมื่อมันเลยเวลาบ่ายสามโมงครึ่งแล้วแต่ปฐพีเพิ่งมารับจิตรินที่ห้องเพื่อให้ไปรับเอิร์ธด้วยกัน จิตรินจะไปรับคนเดียวอีกฝ่ายก็ไม่ยอม

“โทษทีผมทำงานเพลินไปหน่อย”

“อันที่จริงถ้าคุณไม่ว่างผมไปคนเดียวก็ได้”

ว่าพลางเปิดประตูขึ้นไปนั่งบนรถ เป็นคำบ่นขึ้นมาลอยๆครั้งที่เท่าไหร่แล้วปฐพีก็ไม่อยากจะนับ และไม่คิดจะต่อความยาวกับประโยคนี้อีกแล้ว 

หลังจากนั้นเมื่อรถออกตัวจิตรินก็คว้าเอากระดาษกับปากกาที่มีอยู่ในรถมาจดรายการของที่ต้องซื้อเข้าบ้าน ท่าทางนั่งนึกและจดรายการใส่กระดาษนั้นทำให้คนที่ต้องมีสมาธิในการขับรถอดที่จะละสมาธินั้นหันมามองเป็นบางครั้งบางคราไม่ได้

“หมูกับไก่คุณชอบกินอะไรมากกว่ากัน”

แล้วอยู่ๆร่างบางก็หันมาถามคนขับ ปฐพียิ้มนิดๆเมื่อเห็นสายตาคนถามดูซีเรียสจริงจัง

“แล้วลูกชอบกินอะไรล่ะ”

ถามกลับให้จิตรินได้ขมวดคิ้ว เอิร์ธเป็นเด็กกินง่ายอยู่ง่ายทำให้จิตรินไม่เคยต้องมานั่งคิดว่าเด็กชายชอบหรือไม่ชอบกินอะไร หากแต่ปฐพีมันไม่เหมือนกัน จิตรินไม่ได้อยากเอาใจชายหนุ่ม แค่คิดว่าในเมื่อตัวเองกับหลานชายยังไงก็ได้อยู่แล้ว ก็น่าจะตัดสินเอาตามความพอใจของปฐพี

“เอิร์ธกินได้หมดครับ ตกลงคุณชอบกินอะไร”

“แล้วคุณล่ะชอบกินอะไร”

ยังมาถามกลับอีก จิตรินเริ่มเม้มปากและค้อนส่งให้อย่างไม่ชอบใจนิดๆที่ไม่ได้คำตอบที่ต้องการ แถมยังโดนถามกลับมาเป็นรอบที่สอง

“ผมเองก็กินอะไรก็ได้ แล้วคุณจะตอบไหมนี่”

ดูเหมือนจะเริ่มหงุดหงิด ... ปฐพีคิดแบบนั้นตอนที่คนตัวเล็กกว่ามองมาที่ตนอย่างเอาเรื่อง ดวงตาคู่สวยมีแววขุ่นข้อง คิ้วขมวดเข้าหากัน และริมฝีปากเม้มจนแทบมองไม่เห็นริมฝีปากบาง ถึงจะรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังจะโดนโกรธ แต่ไม่รู้ทำไม ปฐพีถึงได้รู้สึกอารมณ์ดีนัก ร่างสูงอยากจะยิ้มกว้างๆให้เต็มใบหน้า แต่ก็กลัวว่าหากทำอย่างนั้นแล้วคนข้างๆคงจะยิ่งไม่พอใจ จึงพยายามละความสนใจจากใบหน้าน่ามองที่มักจะเปลี่ยนไปตามอารมณ์กลับมามีสมาธิกับการขับรถอีกครั้ง

“งั้นก็ซื้อไปทั้งสองอย่างเลยสิ”

คำตอบที่ตอบออกไปทำให้อารมณ์ของจิตรินดูเหมือนจะยิ่งพุ่งไปในทางไม่พอใจมากยิ่งขึ้นไปอีก ร่างบางจ้องหน้าคนที่ขับรถตามองไปที่ถนนอย่างเอาเรื่องนิดๆ ปฐพีก็รู้ตัวอยู่หรอกว่ากำลังโดนจ้อง อยากหันไปมองจะแย่ว่าอีกฝ่ายทำหน้าแบบไหนในตอนนี้ แต่คิดว่าตัวเองไม่หันไปคงจะเป็นการดีกว่า เพราะหากเห็นแล้วก็คงอดที่จะยิ้มไม่ได้

เมื่อมองอยู่นานก็ไม่มีทีท่าว่าอีกฝ่ายจะหันมารับรู้ความโกรธของตัวเองอย่างที่ตั้งใจ สุดท้ายคนโกรธเลยเป็นฝ่ายสะบัดหน้าหนีไปให้ความสนใจกับรายการของที่จะซื้อต่อ

“รวยเหลือเกินนะคุณ”

แต่ก็ไม่วายเปรยออกมาดังๆให้ปฐพีได้ยิน คนที่โดนพูดประชดดูเหมือนเพิ่งจะนึกได้ว่าอีกฝ่ายยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร อันที่จริงปฐพีคิดจะบอกเรื่องนี้กับจิตรินหลายครั้งแล้ว แต่ความไม่แน่ใจ ไม่มั่นใจบางอย่างทำให้ยังคงเก็บเงียบมาจนถึงวันนี้ ปฐพีรู้ดีว่ามันไม่ยุติธรรมเมื่อบางอย่างที่ทำให้ปฐพีไม่สามารถไว้ใจอีกฝ่ายได้เต็มร้อยนั้นมาจากความรู้สึกที่มีต่อจิตตา เขารู้ดีว่าไม่ควรตัดสินแบบเหมารวม แต่มันก็อดไม่ได้ ก็ในเมื่อเป็นพี่น้องกัน โตมาด้วยกัน อาจจะไม่เหมือนกันบ้าง แต่มันก็ต้องมีส่วนที่เหมือน และปฐพีก็ไม่อยากจะคิดว่าส่วนที่เหมือนอาจจะเป็นเรื่องที่เห็นเงินสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด เขาบอกกับตัวเองว่าหากจิตรินเป็นอย่างนั้นเอิร์ธจะเสียใจ ... แต่ลึกลงไปใครจะรู้ว่าเขาคิดอย่างนั้นจริงๆ หรือแค่ใช้เอิร์ธมาเป็นข้ออ้างบังหน้าเท่านั้น ...

 “รอนานไหมครับ”

จิตรินเมื่อมาถึงก็รีบตรงไปหาหลานชายที่นั่งวาดภาพอยู่คนเดียวเพราะเย็นมากแล้วเด็กคนอื่นๆจึงกลับกันไปหมดแล้ว เด็กชายเมื่อได้ยินเสียงหม่าม้าก็เงยหน้าขึ้นและยิ้มด้วยความดีใจ

“เอิร์ธรอได้ฮับ”

พูดให้ผู้เป็นพ่อที่เดินตามมาข้างหลังได้อมยิ้มในความน่ารักของลูกชายตัวน้อย เด็กชายสวัสดีคนทั้งสองก่อนจะรีบเก็บของใส่กระเป๋า กระโดดกอดหม่าม้าที  คุณพ่อที ก่อนจะให้คนทั้งสองพากันจูงมือเด็กชายคนล่ะข้างไปที่รถ เสียงเด็กชายตัวเล็กเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในโรงเรียนดังไปตลอดทางเดิน และตลอดการเดินทาง ยิ่งพอรู้ว่าจะได้ไปซื้อของเด็กชายก็ยิ่งตื่นเต้นดีใจ

................

“คุณจะบ้าหรือไง หยิบส่งๆอย่างนั้นใช้ได้ที่ไหน”

จิตรินพูดด้วยน้ำเสียงติดจะดุกับปฐพี มือบางส่งข้อมือเด็กชายให้ปฐพีจับจูงไว้แทนแล้วหยิบเอามะเขือเทศในมืออีกฝ่ายวางลงที่เดิม จากนั้นคนตัวเล็กก็ค่อยๆคัดเอามะเขือเทศที่ยังไม่สุกมากใส่ถุง

ปฐพีไม่รู้ว่าต้องเลือกแบบไหนเพราะไม่เคยได้จ่ายตลาดด้วยตัวเองแบบนี้สักครั้ง...เมื่อตอนต้องอยู่คนเดียวก็อาศัยกินข้างนอกเอา เขารู้สึกว่าการต้องมาทำอะไรกินด้วยตัวเองมันยุ่งยาก แต่เมื่อมองคนที่เลือกมะเขือเทศและสิ่งของอื่นๆทีละอย่างๆด้วยความตั้งใจแล้ว ความรู้สึกว่ายุ่งยากน่ารำคาญกลับหายไปจนหมด เขาจำไม่ได้ว่านอกจากปารมีแล้วมีใครอีกที่สนใจ พิถีพิถันในเรื่องอาหารการกินของเขาขนาดนี้ แม้ว่าที่จิตรินทำไปนั้นอาจจะเพื่อเด็กชายตัวน้อยมากกว่าเขา แต่มันก็อดรู้สึกดีไม่ได้

ภาพของผู้ชายตัวโตๆที่เดินจูงมือลูกชายพร้อมเข็นรถเข็นตามคนตัวบางๆที่เดินนำหน้าเลือกโน้นเลือกนี่นั้นเป็นภาพที่น่าดูจนคนที่มาจับจ่ายซื้อของในเวลาเย็นๆเช่นนี้ต่างก็อดที่จะเหลียวมองไม่ได้ แต่จะมามองกันจริงจังก็ตอนจ่ายเงินเนี่ยล่ะ

หลังจากที่ต้องเข้าคิวยาวนานเพราะเป็นเวลาที่มีคนมาจับจ่ายซื้อของเยอะ เรื่องมันมาเกิดเมื่อถึงเวลาจ่ายเงินแล้วปฐพีหยิบบัตรเครดิตขึ้นมาจ่าย

“เก็บไปเลย”

คนตัวเล็กกว่าดึงบัตรเครดิตจากมือพนักงานขายแล้วส่งกลับไปให้ปฐพีด้วยสีหน้าติดจะไม่พอใจนิดๆ

คิ้วเข้มๆของร่างสูงขมวดเข้าหากันอย่างไม่พอใจแต่จิตรินไม่ทันได้มองเพราะมัวแต่สาละวนกับการหยิบเงินออกจากกระเป๋าเงินมาจ่าย

“เอานี่แหละครับ”

ปฐพีส่งบัตรเครดิตให้พนักงานอีกครั้ง

“นี่ครับ”

แต่ก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่จิตรินยื่นเงินส่งมาให้พอดี

สองคนมองหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร และนั่นทำให้พนักงานขายได้แต่ยิ้มเก้อๆอย่างอ่อนใจ ไม่รู้จะทำยังไง ลูกค้ารายอื่นๆเข้าคิวอีกเยอะเสียด้วย แล้วก็เหมือนมีพระมาโปรดเมื่อเสียงของเด็กชายดังขึ้นมาในบรรยากาศมาคุนั้น

“เอาอันนี้ฮับ”

มือน้อยๆหยิบเครดิตการ์ดสีทองส่งให้พนักงานขาย ใช่ว่าเอริธ์จะเข้าข้างคุณพ่อ หรือรู้ว่าควรจะเอาอันไหนจ่าย เด็กชายก็แค่เห็นว่าไอ้การ์ดใบนั้นมันดูสวยดี เลยเลือกมันก็เท่านั้น

“เอิร์ธ!”

จิตรินส่งเสียงเรียกเด็กชายคล้ายจะดุให้เด็กชายต้องเงยหน้าขึ้นมองด้วยความสงสัยว่าตัวเองได้ทำอะไรผิดไปตอนไหน

“คนเยอะน่ะคุณ อย่าต่อความยาวไปหน่อยเลย”

ปฐพีพูดเบาๆเมื่อเห็นว่าจิตรินทำท่าจะดุหลานชาย จิตรินเลยหุบปากฉับพร้อมหันไปมองด้านหลังซึ่งมีคนเข้าคิวต่อเยอะพอสมควร และท่าทางลูกค้าข้างหลังก็เริ่มจะอารมณ์ไม่ดีกันแล้วที่ต้องรอนาน แล้วจะทำไงได้ ร่างบางได้แต่ก้มหัวเป็นเชิงขอโทษให้คนเหล่านั้นแล้วหันกลับมาส่งค้อนให้สองพ่อลูกที่อมยิ้มกันอยู่

ใช่สิ พ่อลูกกันนิ่ ก็เข้าข้างกันเข้าไปเถอะ

คิดในใจแล้วเดินหนีไปก่อนทิ้งให้ปฐพีและเอิร์ธเป็นคนหิ้วของเดินตามมา

ถึงจะแสดงท่าทางไม่พอใจแกมเอาแต่ใจแบบนั้น แต่ก็ไม่ได้ทำให้สองพ่อลูกสลดหรือนึกรำคาญ

เอิร์ธยิ้มกับท่าทางงอนๆของหม่าม้า พูดตรงๆว่าเด็กชายไม่ค่อยได้เห็นนัก แต่พอได้เห็นแล้วก็รู้สึกดีใจและคิดว่ามันน่ารักดี เด็กชายยิ้มและหันไปชื่นชมคุณพ่อตัวเองในใจที่ทำให้หม่าม้างอนได้ ... แต่เด็กชายคงไม่รู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องน่าชื่นชมสักนิด

ปฐพีเองก็ยิ้มกับท่าทางงอนๆของจิตรินเช่นกัน ไม่รู้ทำไม แต่เค้ารู้สึกว่ามันน่ารัก ไม่รู้ทำไมปฐพีคิดว่าจะหาเรื่องให้จิตรินงอนตนเองบ่อยๆท่าจะดี และไม่รู้ทำไม ปฐพีถึงอยากง้อนักเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายงอน

“โกรธผมหรือ”

ปฐพีเริ่มต้นถามเมื่อขึ้นมาบนรถ เด็กชายที่นั่งอยู่บนตักผู้เป็นน้านั่งนิ่งสนิทสองหูตั้งใจฟังว่าหม่าม้าจะพูดว่ายังไงและคุณพ่อจะง้อหม่าม้ายังไง

“เปล่านิ่คับ”

ตอบแล้วเบี่ยงหน้าไปทางหน้าต่างแบบนั้นใครจะไปเชื่อกัน ปฐพีไม่ชอบเลยที่อีกฝ่ายทำท่าเหมือนไม่อยากเห็นหน้ากันแบบนี้

“คุณไม่พอใจตรงไหน บอกผมหน่อยไม่ได้หรือครับ”

น้ำเสียงนุ่มๆ ที่ฟังดูแล้วให้ความรู้สึกอบอุ่นทำให้คนที่โกรธลดดีกรีความไม่พอใจลงมาได้กว่าครึ่ง แต่เพราะกลัวว่าจะเสียฟร์อมจึงยังไม่หันไปตอบคำถามนั้น

“ว่าไงครับ”

พอโดนถามย้ำ จิตรินจึงเบี่ยงหน้ากลับมา กลีบปากบางเม้มเข้าหากัน พยายามใช้ความคิดหาถ้อยคำที่จะสามารถถ่ายทอดความรู้สึกของตนเองออกไปได้อย่างดี ... และไม่ได้ดูเหมือนดูถูกอีกฝ่ายเรื่องเงิน

“ผมแค่ไม่ชอบใจที่คุณจ่ายเงินให้”

“คุณลืมไปหรือเปล่าว่าของพวกนั้นมันมีส่วนของผมกับลูกชายผมด้วยน่ะ”

เป็นคำถามที่ทำเอาจิตรินสะอึกและปฐพีก็รู้สึกอยากเรียกคำพูดของตัวเองกลับมาเมื่อได้เห็นใบหน้านั้นเศร้าไป

 “งั้นผมจะจ่ายในส่วนของผม”

ปฐพีถอนหายใจเมื่อเสียงแข็งๆนั้นดังขึ้น ... รู้เลยว่าร่างข้างๆนี่เริ่มโกรธจริงจังขึ้นมาเสียแล้ว และก็โทษใครไม่ได้เมื่อถ้อยคำของปฐพีเองที่ไปกระตุ้น

“ผมไม่ได้จะกันคุณไปเป็นคนนอกหรอกนะที่พูดว่าเอิร์ธเป็นลูกชายผม ผมก็แค่อยากให้คุณเข้าใจว่าผมต่างหากที่ควรจะเป็นคนรับผิดชอบค่าใช้จ่ายพวกนี้ ไม่ใช่คุณ... คุณเป็นครอบครัวสำหรับเอิร์ธ เพราะงั้นคุณก็เป็นครอบครัวสำหรับผม ... และผมก็อยากทำอะไรให้ครอบครัวของผมบ้าง ... นะครับ”

เสียงนุ่มเอ่ยอธิบายอย่างนุ่มนวล พร้อมทิ้งถ้อยคำหลังราวกับจะขอร้อง ออดอ้อนให้เห็นใจ แล้วจิตรินจะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปโกรธเคืองได้ ร่างบางก็ได้แต่พยักหน้าแล้วหันกลับไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง

หากแต่ครั้งนี้ปฐพีไม่ได้รู้สึกไม่ชอบใจเมื่ออีกฝ่ายหลบไม่มองหน้ากัน ก็แก้มใสนั้นขึ้นสีแดงเรื่อแบบนั้น ไม่ใช่ไม่ชอบใจ แต่เป็นความรู้สึกอยากสัมผัสมันต่างหาก ... เหมือนเคยเกิดขึ้น ปฐพีนึกงงกับความรู้สึกของตัวเอง มีใช่ไหมนะ ครั้งหนึ่งที่ตัวเองนึกอยากสัมผัสแก้มใสๆขึ้นสีของใครบางคน ....

จิตตา คือชื่อที่ปรากฏขึ้นมาในความคิด ... พอลอบมองใบหน้าของคนที่นั่งมาด้วยกันแล้ว ปฐพีก็ได้แต่คิดว่าเหมือนกันมากจริงๆนั่นล่ะพี่น้องคู่นี้ ทั้งจมูก ทั้งตา แถมยังผิวขาวๆปากแดงๆนั่นอีก ... เหมือนจิตตาเวลาที่ไม่ได้แต่งหน้าไม่มีผิด เหมือนจิตตาในวันแรกๆที่ได้เจอกัน

ความเหมือนและอะไรบางอย่างที่เหมือนจะลืมไปมันกวนใจปฐพีไม่มีหยุด แต่มันคืออะไรล่ะ

...............................

“เท่าที่ฟังมาเขาก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าไหร่นินะ”

เอพูดกับหลานชายตัวเองเมื่อโทรมาถามข่าวคราวจากหลานชาย

“ผมก็ยังคิดว่ามันแปลกๆอยู่ดี”

น้ำเสียงไม่มั่นใจนั่นไม่ได้ทำให้เอแปลกใจเลย ปฐพีไม่ไว้ใจจิตริน เพราะความคิดว่าพี่กับน้องจะต่างกันซักแค่ไหน เอเองก็ไม่ได้รู้จักจิตรินดีพอที่จะยืนยันได้ว่าจิตรินไม่ได้เลวร้ายอย่างที่หลานชายนึกกลัว แม้ตอนที่เห็นหน้าจะมองไม่ออกว่าชายหนุ่มคนนั้นจะทำอะไรแย่ๆได้ยังไง

เงียบกันไปทั้งอาทั้งหลานเพราะก็ต่างก็ตกอยู่ในความคิดของตัวเอง ปฐพีนั่นยอมรับว่าตัวเองมีอคติมากแม้จะเห็นอยู่แล้วว่าจิตรินนั้นแทบไม่มีอะไรเหมือนพี่สาวเลย แต่ความที่เคยโดนคนที่หน้าตาไม่ต่างกันนี้ทำลายความเชื่อใจมาแล้วหนึ่งครั้ง ปฐพีก็อดกลัวไมได้

“งั้นอาจะให้คนไปสืบเรื่องสองพี่น้องนี้แบบจริงๆจังๆมาให้แล้วกัน”

“ครับ รบกวนอาเอหน่อยนะครับ”

บางทีอะไรที่มันกวนใจปฐพีอยู่อาจจะหมดไปก็ได้หากรู้เรื่องทั้งหมดของอีกฝ่าย

................................

TBC ค่ะ

[Sorso]

สั้นจังเลยย

[yakusa]

ชอบกามเทพน้อยๆ

[i_ang]

ติดตามมาจากไม้กลอนนะคะ

^^'

[Heisei]

ไปสืบเลยยยย  จะได้รู้ความจริงสักที  ไม่งั้นก็โดนปิดตาอยู่อย่างนี้แหละ

[@StaR@]

ยิ่งอ่านยิ่งหลงรักน้องเอิร์ธ
 

[pppp]

น้องเอิร์ท น่ารักจริงๆ
ฉลาดสมเป็นจอมไตรด้วย
แต่เอ๊ะ พ่อน้องเอิร์ทเมื่อไหร่จะตาสว่างนะ

[zeit]

น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก งอลๆๆง้อๆๆ

สืบๆๆๆ พอรู้ก้ไปพาทั้งลูกและหมาม้ากลับบ้าน

สงสัยคุณพี่สาวหายไปไหน???? จะกลับมาทำไรเรียกร้องสิทธิ์ไหมหว่า

[Piaanie]

เหมือนปฐพีจะสะกิดใจขึ้นมานิดๆแล้ว แต่...ก็ยังซื่อบื้อไม่รู้อีกตามเคย มันน่าจะพอเดาๆอะไรได้แล้วนะนี่

-หน้าเหมือน
-นิสัยต่าง
-ปลอมตัวไปทำงานแทนพี่สาวบ่อยๆ
-ความรู้สึกที่ตัวเองมีกับอีกฝ่าย
โถ่พ่อคุณรวมๆได้ขนาดนี้เดาไม่ออกหรือไงเนี่ย (เดาออกเดี๋ยวคนแต่งก็ไม่มีอะไรมาแกล้งคนอ่านให้ทรมานอ่าจิ เน๊อะๆ )

[yeyong]

น้องเอิร์ธน่ารักจัง

[Amamiya]

หม่าม้าน่าจะเลือกซื้อปลาให้ปฐพีกินนะ
เผื่อจาฉลาดดดดดดดดดดดดดดดดด

[lastlover]

เชื่อใจกันบ้างซี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  แหมพี่น้องไม่เห็นจำเป็นต้องนิสัยเหมือนกันเลยนินา

[aehJTS]

อ่า....จะสืบประวัติแล้วหวังว่าความสัมพันจะก้าวหน้าขึ้นนะ
แต่ถ้ายังไม่ค่อยดีก็ไม่ต้องกังวนเพราะมีกามเทพน้อยอย่าวเอิร์ธอยู่

  คะ

[MiSS-U]

ตอนนี้ยาวกว่าตอนอื่นเลย
วันนึงอัพ2ครั้งถูกใจมากเลยค่ะ
ตอนนี้ปฐพีเริ่มตงิดใจแล้วววววว จะรู้ความจริงเมื่อไหร่หน่อ

[lasom]

สืบสักทีเถอะค่ะแค่นี้ก้อลุ้นจนไส้พันกันแล้วว

[Tuszank]

โอ๊ย ขอด่าคุณพีหน่อยได้ไหม๊ .... ไอ่บื๊อ !! 55

อิอิ .. 

[kokikung]

  ทำไมมาสั้นแบบนี้อ่า ยังไม่สะใจเลยอ่า
  ขอแบบยาวๆๆได้ไหมอ่าคุณ กำลังมันส์เลยอ่า
คุณเอสืบมาเร็วๆๆจะได้รู้ไส้รู้พุงกันสะทีนะ
คนที่ปฐพีไม่ควรไว้ใจคือจิตรตามากกว่านะ ไม่ใข่จิตริน

[love2y]

ปล.การแบ่งตอนที่ลงในเล้ากับที่ลงที่อื่นไม่เท่ากันนะคะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ มึน

จริงๆด้วย พอเอาไปเทียบแล้ว เพิ่งจะตอน 6 เอง อีกนานเลยล่ะซิ 

[TanyaPuech]

 

นายปฐพียังมึนเหมือนเดิม

น้องเอิร์ธน่าร๊ากกกกก

สงสารหม่าม้าจัง

   อย่ามาม่าได้ไหมอ่ะ

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

>,,,,,,,,,< รักบ้านนี้ที่สุด

[LalaBam]

เหมือนจะสั้นเนอะ
แต่ไม่ใช่หรอก มันอ่านแล้วติด อยากอ่านอีก

[Badmiffy]

แอร๊ย~ ตอนนี้น่ารักจัง สวีทกันเล็กๆด้วย!!

อยากอ่านอีก เริ่มติดมากมาย ช่วงนี้เราเครซี่เรื่องนี้มาก

เข้ามาส่องทุกเย็น วันละหลายๆรอบเลย อยากอ่านอีกจังเลย~

[A-J.seiya*]

รู้แล้วจะว่ายังไงน้อออ
โฮะๆ อดใจรอ
อีกนิดก็จะรู้ความจริงละ
^^

[*SparklinG*]

เป็นคู่ที่น่ารักมากๆ

[Nichdia]

จิตรินกลายเป็นคนในครอบครัวไปซะแล้ววว ดีใจ ฮ่าๆๆ

[wan]

พัฒนาการของครอบครัว ที่ค่อย ๆ ซึมผ่านความรู้สึก โดยมีเจ้าตัวน้อยเป็นตัวประสาน
การได้รู้อะไร ที่แตกต่างระหว่างสองพี่น้อง คงทำให้ปฐพี รู้ตัวและตัดสินใจได้เร็วขึ้น
+1 ให้เป็นกำลังใจ ครับ
ปล. มาเป็นกำลังใจให้ จิตริน สู้กับคนที่มีอคติ ให้อ่อนเป็นขี้เทียนเลย  

[zeen11]

เพลียกับคุณพี จนป่านนี้ยังไม่รู้อีก โอเมก้า3 จะช่วยอะไรได้บ้างไหมคะ