หัวข้อ: จอมไตร ซีรีส์(ปฐพี)*เห็นได้ด้วยตา รักได้ด้วยใจ* END

[eddiam]

ในที่สุดก้รุ้ซะทีว่ามี2คน เฮ้อ โล่งไปหน่อยนึง^^

[@StaR@]

อ่านแล้วรู้สึกว่าถ้าพีไม่มีคุณเอชาตินี้จะรู้มั้ย
ยิ่งอ่านยิ่งมันส์มากมันลุ้นตลอดเวลาเลยจริงๆ
พีถ้ารู้เรื่องแล้วคงไม่ทำอะำไรรุนแรงกับจิตตรินน่ะ
แล้ว TBC เนี้ยเห็นแล้วทำค้างจริงเลยๆอ่ะ
 

[yeyong]

ลุ้นค่ะ โอ๊ย! อยากอ่านตอนต่อไปใจจะขาด

[pppp]

แอร๊ยยย์ รักพี่เอ
ตีแผ่ได้ตรงประเด็นมากกกกก
คุณพี ยังคงแยกไม่ออกอีกนะ เฮอะ
ตอนหน้าอยากอ่านแล้ววววว
+1

[StillLoveThem]

....เริ่มหนุกแล้วเนอะ พีเริ่ม...อึ้งแดร๊ก แล้วเจอจิตรินผู้น่ารักเข้า
....นี่แสดงว่าพี กวาดทั้งพี่ทั้งน้องนะสิ สุดยอดจอมไตรเลยนะ
....ได้อ่าน 2 ตอนแต่ไม่ค่อยจุใจเลยอะทำไงดีจ๊ะน้องจุ๊บจิ๊บ +1ให้กำลังใจละกัน

[บีบีจัง]

รอมานานค่ะ ซีรี่ส์จอมไตรเนี่ย 

[zeen11]

ตามมาอ่านอย่างไว แล้วเมื่อไหร่เขาจะได้เจอกานนนนนนนนนนนนนนนนนนน

น้องเอิร์ธน่ารักเหมือนหนูตริน ถ้าเจอกันจริงๆ มีรึนายดิน จะกล้าเอาลูก ไม่เอาแม่ อิอิ

[Sorso]

จะบอกว่า...

มาต่อเร็วๆน๊า

[JUPJIB]

เดี๋ยวจะมาลงคำถามชิงหนังสือ จอมไตรปฐพีนะคะ รอคิดคำถามออกก่อน 

ขอบคุณ คุณA.Miku เรื่องคำผิดค่า

ขอบคุณคุณ love2y ที่ลงผังบ้านให้ค่ะ

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม ผิดพลาดตรงไหนขอภัยด้วยนะค่า


ตอนที่ 7

เพราะวันนี้เป็นวันศุกร์จิตรินจึงอนุญาตให้หลานชายนั่งดูวีซีดีการ์ตูนที่เอิร์ธชอบดูนักแม้จะดูไปหลายครั้งแล้วเพราะมีแค่ไม่กี่แผ่น ตอนแรกจิตรินตั้งใจว่าเดือนนี้ถ้าเงินเดือนออกจะซื้อเพิ่มให้อีกสักสองสามแผ่นแต่คงต้องระงับไปเพราะยังหางานประจำใหม่ทำไม่ได้

ร่างบางยืนทำกับข้าวที่นอกระเบียงอย่างใจลอยเพราะอย่างนั้นตอนที่เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นจิตรินจึงไม่มีทีท่าว่าจะได้ยินเลยสักนิด

“ฮับ”

เอิร์ธที่เห็นว่าจิตรินยังไม่ว่างจึงเดินออกมาเปิดประตูเอง แต่ก็ยังไม่ปลดโซ่คล้องประตูออกเพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร

“หืม.....”

เด็กชายเอียงคอด้วยความสงสัย ผู้มาเยือนเป็นใครเอิร์ธไม่รู้จัก แต่ดวงตาสีเขียวนั้นก็ทำให้รู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด

จิตรินรู้สึกว่าเสียงทีวีเงียบไปจึงหันไปมองแล้วก็เห็นว่าหลานชายกำลังเปิดประตูแง้มๆอยู่จึงเดินออกไปหา

“มีอะไรครับเอิร์ธ”

เด็กชายหันมามองคนถามแล้วชี้ไปยังข้างนอก

“มีคนมาฮับ เอิร์ธยังไม่ได้ถามอะไรเลย”

จิตรินพยักหน้าเข้าใจปลดโซ่ล๊อกแล้วเปิดประตูออกไปเพราะเข้าใจว่าคงเป็นเอหรือใครสักคน ในหัวของร่างบางไม่คิดเลยสักนิดว่าคนที่อยู่ข้างหน้าตัวนั้นจะเป็นปฐพี

“สวัสดี”

ปฐพีส่งเสียงทักพลางมองหน้าอีกฝ่ายอย่างค้นหา ดูอย่างไรก็คือจิตตาหากแต่เอกลับยืนยันว่าคนๆนี้คือจิตรินที่เป็นน้องชาย

“เอ่อ”

“ใครหรือหม่าม้า ใครหรือ”

ดูเหมือนเอิร์ธจะตื่นเต้นกับแขกมากกว่าใคร เด็กชายยืนหลบอยู่หลังจิตรินก็จริงแต่ก็ยังชะโงกหน้าออกมามองผู้ชายตัวสูงใหญ่ที่ยืนอยู่หน้าห้องตัวเองด้วยความสนใจ ก็ตั้งแต่เกิดมา เด็กชายไม่เคยรู้สึกว่าใครเท่เท่าคนๆนี้เลย ขนาดพระเอกไอ้มดแดงที่ตัวเองดูอยู่เมื่อครู่ยังไม่เท่ได้เท่า

“เอิร์ธคือ....”

ร่างบางเองก็จนปัญญาจะเอ่ยคำอธิบายทั้งที่ตัวเองยังจับต้นชนปลายไม่ถูกแบบนี้ เลยได้แต่เงียบไปสุดท้ายก็ต้องบังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่นแล้วเชิญอีกฝ่ายเข้ามาให้ห้องพักอย่างเสียไม่ได้

“เอิร์ธไปเอาน้ำมาหน่อยครับ”

บอกหลานชายตัวน้อยแล้วเด็กชายก็วิ่งเร็วไปทางตู้เย็นเพื่อรินน้ำมาให้ตามคำบอกทันที

“ผมอยากคุยกับจิตตา”

ไม่มีอ้อมค้อม ไม่มีถามใดๆ ปฐพีเอ่ยสิ่งที่ต้องการเอาดื้อๆ ส่วนจิตรินก็ได้แต่ก้มหน้านิ่ง

“พี่ไม่อยู่ครับ”

และยังคงตอบไปด้วยคำเดิมซึ่งปฐพีคิดไว้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายต้องตอบมาแบบนี้

“งั้นก็คุยกับคุณที่เป็น’หม่าม้า’คงจะได้”

ใจร่างบางกระตุกไปหนึ่งวูบ รู้ดีว่าโดนอีกฝ่ายประชดเข้าเสียแล้ว

“ตกลงจิตตาไปไหน”

เพราะมีแต่ความเงียบ ปฐพีจึงเริ่มทนไม่ได้ ท่าทางเหมือนคนกำลังพยายามไม่ร้องไห้นั้นทำเอาตัวเขารู้สึกไม่ชอบใจ ต้องคอยพยายามบอกตัวเองว่าที่ไม่ชอบใจเพราะคิดว่าอีกฝ่ายจะบีบน้ำตา ไม่ใช่เพราะความสงสารหรืออะไรทั้งนั้น

“พี่...เอ่อ...ไม่ได้เจอมาสามปีแล้วครับ”

ปฐพียังคงนิ่งเป็นเชิงว่าให้อีกฝ่ายพูดต่อ

“คือพี่ไม่อยู่ ผมเลยใช้ชื่อพี่ไปทำงาน แล้วก็ทำตัวเป็นพี่ในการเป็นผู้ปกครองของเอิร์ธน่ะครับ”

“แล้วทำไมถึงเรียกนายว่า’หม่าม้า’”

คนถูกถามเงียบไป หน้าชานิดๆกับน้ำเสียงเหมือนจะดูถูก อีกฝ่ายอาจจะคิดว่าตนผิดปกติอะไรสักอย่างถึงได้ให้หลานเรียกอย่างนั้น ทั้งๆที่จิตรินก็แค่คิดว่ามันสะดวกและจำง่ายสำหรับหลานมากกว่า ในเมื่อจิตรินไม่ใช่แม่ แต่ก็ต้องเป็นแม่เมื่ออยู่ข้างนอกบ้าน

“มันสะดวกก็เท่านั้นแหละครับ”

ยังไม่ทันที่ปฐพีจะได้ถามอะไรต่อ เด็กชายตัวเล็กที่จิตรินให้ไปรินน้ำมารับแขกเมื่อครู่ก็มานั่งลงเพื่อร่วมสนทนาด้วยเสียแล้ว

เด็กชายจ้องหน้าผู้มาเยือนไม่วางตา สายตาแสดงออกซึ่งความชื่นชมไม่ปิดบัง

ปฐพีเห็นท่าทางของเด็กชายแล้วยอมรับว่าอดเอ็นดูไม่ได้ ยิ่งคิดว่าเด็กคนนี้คือเลือดเนื้อเชื้อไขของตนด้วยแล้ว ปฐพีก็ไม่อาจละเลย ชายหนุ่มยิ้มให้เด็กชายอย่างใจดีสายตาที่ใช้มองเด็กชายนั้นช่างแตกต่างจากยามใช้มองผู้เป็นน้ามากมายเหลือเกิน

“สวัสดีครับเอิร์ธ”

แม้จะพูดคุยกันไปแล้วแต่นี่เป็นการทักทายกันอย่างเป็นทางการครั้งแรก เด็กชายยิ้มอย่างดีใจที่ผู้ใหญ่ตรงหน้าหันมาให้ความสนใจกับตน

“สวัสดีครับ คุณลุงชื่ออะไรฮับ”

คำถามของเอิร์ธทำเอาจิตรินสะดุ้ง ยิ่งเมื่อเงยหน้ามอง ‘คุณลุง’ ของหลายชายด้วยแล้ว ชายหนุ่มปรายตามามองจิตรินราวกับว่าจิตรินได้ไปทำอะไรผิดหนักหนา

“ไม่ใช่คุณลุงนะครับเอิร์ธ....แต่เป็นคุณพ่อของเราต่างหาก คุณพ่อชื่อปฐพี”

จิตรินแนะนำด้วยน้ำเสียงสั่นนิดๆ ความรู้สึกตอนนี้มันมึนในหัวไปหมดราวกับกำลังจะเป็นลม

“คุณพ่อหรือ”

เด็กชายเอียงคอด้วยท่าทางไม่เข้าใจ เอิร์ธนั้นไม่เคยมีทั้งพ่อและแม่ ที่มีอยู่ก็มีเพียงหม่าม้าและน้าธารเท่านั้น เด็กชายรู้ว่าตัวเองต่างไปจากเพื่อนคนอื่นๆในเรื่องครอบครัว แต่ก็ไม่เคยเอ่ยปากถาม จำได้ว่าหม่าม้าเคยบอกว่าคุณพ่อและคุณแม่ของเอิร์ธมีความจำเป็นจึงไม่สามารถอยู่กับตนได้ พอเอิร์ธถามว่าความจำเป็นคืออะไร หม่าม้าก็ตอบว่าคือธุระ

“คุณพ่อทำธุระเสร็จแล้วหรือฮับ”

เด็กชายจำได้ว่าเพราะพ่อและแม่มีธุระจึงมาอยู่ด้วยไม่ได้ เมื่อพ่อมาปรากฏตัวตรงหน้าจึงถามออกไปประสาเด็ก

ปฐพีขมวดคิ้วแต่ก็ยังยิ้มกลับไปให้เด็กชาย

“ทำไมถามอย่างนั้นล่ะครับ”

“ก็หม่าม้าบอกว่าคุณพ่อกับคุณแม่มีธุระต้องไปทำเลยอยู่กับเอิร์ธไม่ได้แล้วตอนนี้คุณพ่อมาแล้วก็หมายความธุระเสร็จแล้วไม่ใช่หรือฮับ”

คำถามของเด็กชายทำเอาปฐพีเริ่มทำหน้าไม่ถูก ฟังจากคำพูดก็รู้ว่าเด็กชายไม่เคยได้รับการเลี้ยงดูจากทั้งแม่และพ่อซึ่งก็คือตัวเขา ปฐพีอดคิดไม่ได้ว่าถ้าหากตัวเองไม่มัวแต่ยึดติดในความเจ็บใจจนไม่กลับมาที่นี่เลยถึงห้าปี เขาอาจจะรู้เรื่องของเด็กชายเร็วกว่านี้

“ครับ คุณพ่อเสร็จธุระแล้ว”

“งั้นวันนี้คุณพ่อก็อยู่ทานข้าวกับเราได้ใช่ไหมฮับ”

เมื่อคำถามออกจากปากเด็กชาย ปฐพีก็นิ่งเพราะอยากรู้นักว่าอีกฝ่ายจะตอบมาอย่างไร ในขณะที่จิตรินก็นิ่งไปเช่นกันเพราะพูดตามตรงแล้วไม่ได้อยากเชิญให้อีกฝ่ายกินข้าวด้วยกันสักนิด

“ได้ใช่ไหมฮับหม่าม้า”

เด็กชายเขย่าแขนจิตรินพลางทำหน้าอย่างคาดหวัง จิตรินเลยต้องตอบตกลงไป

“ทานด้วยกันนะครับ คือ อาจจะไม่ค่อยมีอะไรเท่าไหร่”

ปฐพีพยักหน้ารับ แล้วหันไปคุยกับเด็กชายต่อโดยไม่สนใจตัวตนของจิตรินอีก ร่างบางจึงเลี่ยงออกมาทำกับข้าวต่อ ในขณะที่ทำอยู่ก็เหลือบสายตามองสองพ่อลูกเป็นระยะๆ ความกลัวว่าจะโดนพรากหลายชายไปล้นท่วมในจิตใจ แต่ก็ยังหาทางออกไม่ได้เมื่อรู้ตัวดีว่าไม่มีทางใดไปสู้ได้เลย หากตอนนั้นเขาให้พี่สาวเซ็นยกให้หลานชายอยู่ในความดูแลของตัวเองก่อนก็คงดี หรืออย่างน้อยๆ หากตอนนี้ธาราผู้เป็นเพื่อนรักยังอยู่ข้างๆ คงช่วยจิตรินคิดได้ว่าจะทำยังไงต่อไป

.........................


TBC

อย่าลืมมาเล่นเกมกันนะคะ

[Gemm]

เมื่อไหร่น้องพีจะรู้ตัวซะทีนะ สงสารน้องตรินอ่ะ

[evil_kun]

อ่านๆไปเหมือนพี่เอจะเป็นฮีโร่ในทุกคู่เลยแฮะ ช่างเป็นคนที่ช่างสังเกตจริงๆ

[TanyaPuech]

 

เรื่องนี้ไม่มาม่าแน่นะครับพี่คนเขียน

ถ้าไม่มาม่าจะอ่านต่อไป  แต่ถ้ามาม่ารอจบก่อนเนอะ 5555

[A.Miku]

เอิร์ธเจอคุณพ่อแล้ว  ^^

แก้คำผิดนะคะ

ตอนที่  5
สมองใช้คิดอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบลุกขึ้นออกมาจากร้านทันทีที่นึกขึ้นได้ ----  ความคิด
ปฐพีเดิมตามคนทั้งคู่ไปห่างๆ สายตาไม่ล่ะไปจากเด็กชายตัวเล็กเลยสักนิด ---- ละ

ตอนที่  6
“หากไม่ยอมออกมาคุยกันให้รู้เรื่อง คงต้องพึงศาลจริงๆ”  ----  พึ่ง
วันนี้เป็นวันที่สัญญากับเอิร์ธไว้ว่าจะพาไปทานไอศครีม  ----  ไอศกรีม

ตอนที่  7
จิตรินพยักหน้าเข้าใจปลดโซ่ล๊อกแล้วเปิดประตูออกไปเพราะเข้าใจว่าคงเป็นเอหรือใครสักคน  ----  ล็อก

มารอเล่นเกมด้วยคนค่ะ  หุหุ

[aehJTS]

อ่านๆไปเหมือนพี่เอจะเป็นฮีโร่ในทุกคู่เลยแฮะ ช่างเป็นคนที่ช่างสังเกตจริงๆ

เห็นด้วย 

  คะ

[Nichdia]

อ่านแล้วสงสารจิตรินขึ้นมาจับใจ
เหมือนทั้งชีวิตตอนนี้ก็มีแต่หลาน
ถ้าไม่มีหลานแล้วก็ไม่รู้จะอยู่เพื่อใคร
  ฮืออออ  เศร้า

[lasom]

เว้ยๆๆๆๆๆ เมื่อไหร่จะเปิดเผยความจริงน้าสสสสสสสสสส
จะได้มองหม่าม๊าใหม่ซะที

[@StaR@]

ยิ่งอ่านยิ่งสงสารตรินจริงๆน่ะ
เหมือนทุกอย่างมันมาลงที่ตรินเลย
ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นคนเลยสักอย่าง
ตอนนี้อ่านแล้วยิ้มกับความน่ารักของเอิร์ธ
ก็ได้แต่หวังว่าพีคงจะเข้าใจเรื่องได้เร็วๆ
 

[Sorso]

รอตอนต่อไปครับ

มาต่อเร็วๆน๊า

[Piaanie]

สงสารจิตรินอ่ะ ต้องแบกรับทุกอย่างอยู่คนเดียว รักเค้าก็บอกไม่ได้ แล้วปฐพีก็ดูเหมือนเย็นชาซะเหลือเกินนี่ถ้ามาแย่งลูกไปจากหม่าม๊าอีกคงแย่แน่ๆ 

[wan]

เจอกันแล้ว แต่ทำไม ทำเป็นไม่สนใจ
จะเครียด จะแค้นอะไรกันนักหนา
อีกหน่อยเถอะ ..... จะโดนตรินเอาคืน
 o13ขยัน จริง ๆ 

[pppp]

รอเล่นเกมฮับ
คุณพี นี่นะ ใจดีแต่กับลูก
น่าสงสารหม่าม้าน้องเอิร์ธจริงๆ

[pimkihae]

เพิ่งได้มาอ่านภาคต่อค่ะ อ่านรวดเดียวเลย^^
อ่านตอนแรกแล้วแอบงง เข้าใจผิดนึกว่า ปฐพีคือดิน 5555
คุณพีอ่ะ เมื่อไหร่จะรู้ตัวเองซะที
สงสารจิตรินจะแย่แล้ว
รออ่านตอนต่อไปนะคะ ขออีกซักตอนได้มั๊ยยย อิอิ

[yeyong]

รู้สึกว่าแต่ละตอนมันสั้นจัง
แต่ถ้าวันหนึ่งมาหลายครั้งก็ดีค่ะ มันค้างงงงง

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

ซี่รีย์นี้ ไม่เคยทำให้เราผิดหวัง >,,,,<

[StillLoveThem]

...พ่อลูกเค้าเจอกันแล้ว ส่วนเกินจะเป็นยังไงหนอ
...คุณพีคะ คุณพีช่วยคิดกับจิตติน ในแง่ดีบ้างนะค้า  

[l2ozen]

มาถึงก็คิดว่าจิตตรินบีบน้ำตาแล้ว

[พี่วันเสาร์]

คุณพีมองน้องตรินในด้านลบมากเลย
ดูว่าอะไรๆก็มาลงที่น้องตรินหมดเลย
+1คะ คนเขียนขยันมาลงมากชอบมากเลย

[เฉาก๊วย]

ตระกูลนี้ร้ายๆ แรงๆ แบบนี้ในช่วงแรกๆ ตลอดเลย แต่ก็ได้สะใภ้หวานๆ น่ารักๆ ทุกคน
ยกเว้นกลอนที่ยังพอสู้คนเป็น เพราะต้องต่อสู้และลำบากมาตั้งแต่เด็ก


น้องตรินเอาคืนให้หนักๆ เลยน้า เอาให้น้องพีรักน้องพีหลงซะให้เข็ด  

[roseen]

ไม่ค่อยชอบตระกูลนี้เท่าไร
ชอบทำตัวร้ายๆยังไงไม่รู้ 

[Tuszank]

ขอวันละ ห้า ตอนได้ไหม๊ ติดมากกกกกกกกกกก ,, อิอิ



สงสารจังเลยอ่ะ T^T