ตอนที่2
ผมพยายามพาตัวเองออกมาจากที่พักของพี่เขาอย่างทุลักทุเลในตอนเช้า
คนที่เห็นผมเขาก็มองผมแปลกๆ ผมพยายามไม่สนใจและหันไปมองคนเหล่านั้น
ผมพยายามเดินให้มันดูปกติ แต่ความเจ็บมันก็มีมากเหมือนกัน เมื่อพ้นตรงนั้นมาได้ก็เรียกแท๊กซีให้ไปส่ง
ยังที่พักของผม ทุกสิ่งทุกอย่างมันได้สิ้นสุดลงเมื่อผมๆได้มาถึงยังที่พัก เปิดประตเข้าห้อง
กินยาแก้ปวดแล้วนอนลืมตาบนเตียงนอน นึกถึงสิ่งที่ตัวเองได้ทำลงไปตั้งแต่เมื่อคืน
ผมได้แต่หัวเราะให้กับตัวเองที่ได้ทำสิ่งที่ตั้งใจไว้
ไม่เสียใจกับสิ่งที่ได้ทำลงไป ไม่เสียใจกับสิ่งที่ได้เจอกับตัวเอง ถึงมันจะเจ็บปวดเจียนตายกับ
สิ่งที่ได้รับกลับมาตอนนี้ แต่ผมต้องยอมรับกับสิ่งที่ได้ตัดสินใจเพราะมันได้เกิดขึ้นกับผมแล้ว
และผมน่าจะมีความสุขกับมัน กับผลของการตัดสินใจของตัวเอง
อยากจะหลับจังเลย มีความสุขจังถึงมันจะเป็นความสุขผสมกับความเมาที่ตัวเองได้สร้างมันมากับมือ
แต่ความรู้สึกเหล่านั้นมันยังจำได้ลางๆ ชื่อที่ได้เอ่ยออกไป หน้าที่ลอยเด่นตอนที่ได้มีอะไรกัน
สีหน้าและท่าทางที่ได้รับจากเขามันเต็มอิ่มจนไม่อยากจะลืมเลือน ไม่นึกว่าเขาเองก็ไม่ได้รังเกียจอะไรเลย
ดูจะมีความสุขกับสิ่งที่เขาทำด้วยซ้ำไป
แต่ถ้าเขาได้ตื่นมาแล้วพบกับควมเป็นจริงว่าคนที่เขาได้นอนด้วยเป็นผู้ชาย และเป็นผู้ชายที่ดูจืดๆคนนั้น
เขาจะรู้สึกอย่างไร เขาจะยอมรับได้มั้ย ไม่อยากจะนึกเลย ไม่อยากนึกจริงๆ
พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรนะ กล้าไปสู้หน้าเขาหรือเปล่า กล้าทีจะมองหน้าเขาอีกหรือเปล่า
อย่าเสียใจกับสิ่งที่ทำเลยเรา ยอมรับมัน หลับซะ ยิ้มให้กับตัวเอง นั่นคือสิ่งที่คิดกับความรู้สึกสุดท้ายก่อนที่จะหลับไป
ผมตื่นขึ้นมาแล้วพยายามควานหาคนข้างตัวที่ผมได้นอนกอดเมื่อคืน แต่เมื่อตื่นขึ้นมาตอนเช้า
มันกลับว่างเปล่า ไม่มีคนๆนั้นอยู่บนเตียงนอน ผมลุกขึ้นแล้วพยายามเดินหาไปทั่วเผื่อว่าเขายังอยู่ในห้อง
แต่หาเท่าไรก็ไม่เจอ เสื้อผ้าก็ไม่มี กระเป๋าหรือว่าของที่ผมได้ถอดออกเมื่อคืนก็ไม่เหลืออะไรสักอย่าง
ไม่น่าเผลอหลับไปเลยจริงๆ คงเพราะเพลียมากไปผมเลยหลับลึก แต่ไม่นึกว่าน้องเขาจะมีแรงหนีออกไปได้
เพราะดูท่าทางแล้วน้องเขาเจ็บมากอยู่เหมือนกัน เท่าที่ดูน้องเขาน่าจะหมดแรงเพราะเรามีเซ็กซ์กันตั้งหลายครัง
และน้องเขาก็เจ็บเพราะผมเห็นว่าเลือดของน้องเขาออกมาเยอะเหมือนกัน คงจะเป็นครั้งแรกของน้องเขา
เพราะดูท่าทางที่ไม่ประสีประสาเหมือนเด็กๆ
นึกแล้วผมเองก็มีความสุขที่ได้มีอะไรกับคนที่ผมเองก็แอบชอบอยู่เหมือนกัน
แต่ก็บอกใครไม่ได้ว่าตัวเองชอบผู้ชาย เดี๋ยวเพื่อนๆมันจะระแวงเอา แต่เมื่อคืนที่ได้เจอมากับตัวเอง
มันทำให้ผมต้องยอมรับกับตัวเอง แล้วละว่าผมใด้เป็นเกย์อย่างเต็มตัวและหัวใจแล้ว
เพราะผมมีอะไรกับผู้ชายได้อย่างไม่ตะขิดตะขวงใจ และผู้ชายคนนั้นเป็นคนที่ผมเองก็ชอบเขาอยู่ด้วย
ทุกอย่างดูไม่น่าจะมีปัญหาอะไร จนมาถึงตอนนี้ตอนที่คนๆนั้นได้หายไปจากห้องของผม
หายไปไม่บอกกล่าวทั้งที่เจ็บอยู่อย่างนั้น ไม่รู้ว่าอายหรือว่าตื่นขึ้นมาแล้วจำหน้าของผมได้กันแน่
แต่ยังไงก็หนีผมไม่พ้นอยู่ดี ยังไงก็หนีผมไม่พ้นหรอกน้องอาร์ม ยิ่งเราสองคนมีอะไรกันแล้ว
ไม่ว่าจะหนีหน้ายังไงก็หนีไม่พ้นอยู่ดี เราก็ต้องเจอกันอยู่แล้ว
ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปมหาลัย ไปหาคนที่ผมมีอะไรด้วยกันเมื่อคืน ไปหาคนเชยๆคนนั้น
ที่เมื่อคืนกลับร้อนแรงสุดๆเมื่อได้อยู่บนเตียง เมื่อมีบางสิ่งบางอย่างของผมอยู่ในตัว
เขากับร้อนแรงมากๆเมื่อเราสองคนได้เป็นคนๆเดียวกัน นึกถึงเสียงครางของน้องเขาแล้วทำให้ผมคึกขึ้นมาอีกครั้ง
แต่ตอนนี้ผมต้องไปหาคนน่ารักก่อนแล้วละ ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรบ้าง ไม่รู้ว่าจะมีเรี่ยวแรง มามหาลัยหรือเปลา
เมื่อไปถึงมหาลัยผมก็ตรงดิ่งเดินตรงไปที่ประจำที่น้องๆเขานั่งกันอยู่ แต่พอไปถึงผมมองๆไปก็ไม่เห็นน้องเขา
เพื่อนๆของน้องเขาก็ทำหน้าตาเลิ่กลั่ก เหมือนกับแปลกใจที่ผมได้เดินเข้าไปหา
''พี่เอ็กซ์มาหาใครเหรอครับ''
''น้องอาร์มไปไหนเหรอน้อง''
''ไอ้อาร์มเหรอพี่ วันนี้ยังไม่เห็นหน้าของมันเลยพี่''
''แล้วน้องพอจะรู้มั้ยว่าน้องอาร์มหายไปไหน''
''ไม่รู้เหมือนกันครับพี่เอ็กซ์ แต่เมื่อเช้ามันโทรมาหาว่าเช็กชื่อให้มันด้วย บางทีมันอาจจะไม่เข้ามาเรียน''
''มีอะไรหรือเปล่า ที่น้องเขาไม่เข้ามา''
''เห็นมันบอกว่าไม่ค่อยสบายอ่ะพี่ แปลกนะปกติไอ้อาร์มมันไม่เคยหยุดเรียน
แล้วเรื่องไม่สบายเนี้ยไม่น่าจะเกิดกับมันด้วยซ้ำ เพราะมันดูแลตัวเองอย่างดี ไม่เคยมีปัญหา''
''น้องอาร์มเขาไม่สบายเหรอ แล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่า''
รู้สึกผิดเลยผมเมื่อได้รู้ว่าน้องอาร์มเขาไม่สบาย มันก็น่าไม่สบายอยู่หรอก เพราะโดนเข้าไปขนาดนั้น
ไม่เจ็บไม่ไข้ก็เก่งเกินคนเลยละ
''ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับพี่เอ็กซ์ แต่มันบอกว่าไม่เป็นอะไรมาก ไม่ต้องห่วง''
''ครับ แล้วไม่ทราบว่าน้องรู้หรือเปล่าว่า ที่พักของน้องอาร์มเขาอยู่ที่ไหน''
''ไม่ทราบว่าพี่เอ็กซ์มีธุระอะไรกับมันหรือเปล่า ''
''เปล่าครับ พอดีพี่มีธุระกับน้องอาร์มเขานิดหน่อย ''
''ครับ พวกผมนึกว่ามันไปทำอะไรให้พี่เอ็กซ์ไม่พอใจซะอีก''
''ไม่มีครับ''อยากจะบอกไปว่าน้องเขาทำให้พี่พอใจมากเลยครับ ทั้งพอใจและถูกใจมากๆ
แต่พูดออกไปไม่ได้ กลัวน้องเขาจะรู้ และน้องอาร์มเขาจะอายเพื่อนๆเอา
เมื่อน้องๆเขาบอกว่าเพื่อนของตัวเองพักอยู่แล้วแถวผมก็ขอตัว เพื่อไปหาคนที่ตัวเองรู้สึกเป็นห่วง
ไม่รู้ว่าเป็นอะไรมากหรือเปล่า ที่ไม่สบายก็พอจะรู้ว่ามาจากสาเหตุอะไร รู้สึกเป็นห่วงจริงๆ
ผมแวะซื้อยาและอาหารไปให้น้องอาร์ม ไม่รู้ว่าได้กินอะไรบ้างแล้วหรือยัง
เมื่อไปถึงหน้าห้องผมก็เคาะประตูอย่างรีบเร่ง สักพักก็ได้ยินเสียงมาจากด้านพร้อมกับประตูที่เปิดออก
เมื่อได้เห็นหน้าว่าใครอยู่หน้าห้องเจ้าของห้องก็ปิดประตูทันที แต่ไม่ทันเพราะผมเอามือดันไว้ซะก่อน
น้องอาร์มเองพอเห็นหน้าผมมีสีหน้าที่ตกใจมาก คงไม่คิดว่าผมจะตามมาถึงที่นี่ แต่แรงที่ดันประตูไว้คงจะหมดเพราะพิษไข้
เจ้าของห้องก็เลยเซซะงั้น ผมรีบเข้าไปประคองตัวของน้องอาร์ม แล้วพาไปที่โซฟาตัวที่ร้อนรุ่มเพราะพิษไข้
ไม่รู้ว่าได้กินยาหรือเปล่า ผมรีบเอาข้าวต้มใส่จานแล้วมานั่งป้อนให้น้องเขาเพื่อจะได้กินยา
''กินข้าวก่อนครับน้องอาร์ม''
''เอ่อ!พี่มาที่นี่ไดยังไง''เสียงที่แหบแห้งเพราะพิษไข้ของน้องอาร์ม ได้ถามผมออกมาอย่างสงสัย
''พี่ไปหาน้องอาร์มที่มหาลัย แต่ไม่เจอเลยถามเพื่อนๆของน้องอาร์ม น้องเขาเลยบอกพี่มาว่าน้องอาร์ม
ไม่สบายพี่เลยตามมาที่นี่''
''เอ่อ!พี่ได้บอกอะไรกับเพื่อนของผมไปหรือเปล่า''ถึงจะไม่สบายแต่ดูน้องเขาจะเป็นห่วงว่าผมจะพูดอะไรกับเพื่อนๆ
คงจะเป็นเรื่องของเมื่อคืนอย่างแน่นอน
''เปล่าครับพี่ไม่ได้พูดอะไร ทำไมเหรอครับหรือว่าน้องอาร์มอยากให้พี่พูด''
''เปล่านะครับ ผมขอร้องละ พี่เอ็กซ์อย่าบอกใครนะครับ''คงไม่อยากให้ใครรู้เรื่องเมื่อคืนจริงๆเพราะสีหน้าที่แสดงออกมา
''งั้นน้องอาร์มก็ทานข้าวก่อนแล้วค่อยมาพูดเรื่องนี้กันอีกที''ผมเอาช้อนไปจ่อที่ปากแต่เจ้าตัวไม่ยอมอ้าปากกินข้าวที่ผมตักให้
''แต่ ผม...''
''ทานครับ ถ้าดื้อพี่ไม่รับรองนะครับว่าเพื่อนของน้องอาจจะรู้เรื่องของเราสองคนก็ได้''
''อย่าพูดนะครับผมขอร้อง''จะร้องจริงๆแล้วครับที่รักของผม
''งั้นก็อย่าดื้อทานข้าวซะ จะได้ทานยาน้องอาร์มไม่สบายอยู่นะครับ จะได้นอนพักผ่อน''
''ครับ''รับปากแล้วก็ทานข้าว ทานได้ไม่กี่คำเจ้าตัวก็บอกว่าอิ่ม ผมให้ทานยาแล้วพาไปที่เตียงนอน
เพื่อให้น้องอาร์มเขานอนพัก สีหน้าที่แดงเพราะพิษไข้แต่เจ้าตัวก็ไมยอมนอนซะที แถมยังมองผมตาแป๋ว
''มีอะไรหรือเปล่าครับน้องอาร์ม''
''พี่เอ็กซ์ทำแบบนี้ทำไม''
''เรื่องอะไรหรือครับน้องอาร์ม หรือว่าเป็นเรื่องของเมื่อคืน''
''ครับ''น้องเขาพยักหน้าตอบ
''แล้วน้องอาร์มหนีพี่มาทำไม รู้มั้ยว่าพี่ตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นหน้าน้องอาร์มแล้วรู้สึกอย่างไร
พี่ตกใจมากนะครับ อยู่ๆคนที่ตัวเองนอนกอดอยู่ทั้งคืนมาหายตัวไปในตอนเช้า หาเท่าไรก็หาไม่เจอ''
''แล้วพี่เอ็กซ์จะมาสนใจทำไมละครับ เพราะเรื่องเมื่อคืนมันเป็นเรื่องที่ไม่น่าเอามาใส่ใจ มันเป็นเรื่องที่ไม่น่าเกิดขึ้นด้วยซ้ำ
และไม่น่าจะจดจำ ผมขอร้องพี่ละ ขอให้พี่ลืมเรื่องเมื่อคืน ลืมไปว่ามันได้เกิดอะไรขึ้น''
''แล้วเรื่องระหว่างเราสองคนละน้องอาร์ม จะให้พี่ลืมก็คงไม่ได้นะครับว่าเมื่อคืนได้เกิดอะไรขึ้นกับเราสองคน''
''ครับพี่เอ็กซ์ เรื่องนั้นก็ด้วย ผมไม่อยากให้พี่ต้องมาเสียชื่อเพราะผม เมื่อคืนผมคงเมามากอาจจะทำอะไรที่ไม่ได้สติออกไป
เรื่องมันก็เลยเกิดขึ้น''
''แล้วถ้าพี่บอกว่าพี่เต็มใจให้มันเกิดขึ้นละน้องอาร์ม''
''หา!พี่เอ็กซ์ว่าอย่างไรนะ'' ตะลึงครับเมื่อผมพูดออกไป
''ถ้าเรื่องที่มันเกิดขึ้นเมื่อคืน พี่เต็มใจให้มันเกิดขึ้นน้องอาร์มจะว่ายังไง''
''เอ่อ!พี่พูดอะไรผมไม่เข้าใจ''
''พี่บอกว่าเรื่องเมื่อคืนที่พี่มีอะไรกับน้องอาร์มถ้าไม่ใช่เพราะความเมาของเราสองคนละครับ
น้องอาร์มจะว่ายังไง จะรับผิดชอบพี่มั้ยที่ทำให้พี่เป็นเป็นแบบนี้''
''ปะ!เป็นอะไร แล้วรับผิดชอบเรื่องอะไร''
''ก็เรื่องเมื่อคืน เรื่องที่เราสองคนมีอะไรกัน แล้วเรื่องที่ทำให้พี่เป็นเกย์มามีอะไรกับผู้ชายด้วยกัน
น้องอาร์มต้องรับผิดชอบพี่นะครับ พี่เสียหายนะ''
''ห่ะ!ว่าไงนะพี่เอ็กซ์ ผมนะที่เป็นฝ่ายเสียหายไม่ใช่พี่ ผมยังเจ็บอยู่เลยนะ''
''ไม่รู้ละ ยังไงน้องอาร์มก็ต้องรับผิดชอบเรื่องเมื่อคืนที่ทำให้พี่เป็นอย่างนี้ ต้องวิ่งตามหาเมื่อรู้ว่าน้องอาร์มไม่อยู่ในห้อง
เมื่อรู้ว่าน้องอาร์มไม่สบายก็ต้องตามมาถึงที่นี่ ต้องมาดูแลอยู่อย่างนี้ ว่าไงครับ''
''เอ่อ!......''ดูเจ้าตัวเองก็ยังงงๆกับสิ่งที่ผมได้พูดออกไป ผมเองก็ยังงงกับตัวเองอยู่เหมือนกันว่าพูดออกไปได้ไง
''งงอะไรเหรอครับ พี่ว่าน้องอาร์มนอนก่อนดีกว่านะครับ จะได้หายไข้แล้วเราค่อยมาพูดเรื่องนี้กันอีกที''
''แต่!...''
''หืม!ว่าไงครับน้องอาร์ม''
''พี่ไม่อายเหรอที่เกิดเรื่องแบบนี้ ไม่รังเกียจที่ได้รู้ว่าผมเป็นอย่างที่เห็น แล้วยังมาที่นี่อีก''
''ไม่นี่ครับ พี่ไม่ได้รังเกียจอะไรกับเรื่องที่มันขึ้นกับเราสองคน พี่ว่าดีเสียอีกที่มันได้เกิดขึ้นเสียที''
''หมายความว่าไงครับพี่เอ็กซ์''
''อยากรู้เรื่องไหนละ เรื่องที่น้องอาร์มแอบมองพี่ทุกวัน เรื่องที่น้องอาร์มเดินผ่านหน้าพี่ เพื่อให้ได้เจอหน้าพี่และดมกลิ่นกาย
ของพี่ละ เรื่องที่น้องอาร์มแอบชอบพี่อยู่แต่ไม่กล้าบอก บอกตรงๆพี่เองก็รอให้น้องอาร์มเข้าไปบอกว่าชอบพี่อยู่เหมือนกัน
แต่คงเป็นพี่ที่รอไม่ไหว เพราะขืนรอให้น้องอาร์มเข้าไปบอกว่าชอบพี่ พี่ว่าคงจะอีกนาน
พี่ชอบน้องอาร์มนะครับ''
''หา!พี่เอ็กซ์ว่าไงนะครับ''ตกใจน่าดูเมื่อผมพูดไป สีหน้าตลกมากเลยครับ
''พี่ชอบน้องอาร์มครับ ชอบมานานแล้วด้วย''
''พี่เอ็กซ์ชอบผม''
''ครับ''
''ชอบมานานแล้ว''
''ครับ''
''เป็นได้ไง''
''มันเป็นไปแล้วครับน้องอาร์ม ไม่รู้ตัวเหรอว่าเราน่ารักขนาดไหนเวลาไปแอบมองพี่แบบนั้น
เพื่อนๆพี่มันแซวพี่กันทุกครั้งเวลาที่น้องอาร์มเดินผ่านพี่ไป แต่น้องอาร์มไม่รู้ตัว''
''แล้วพี่เอ็กซ์ ไม่อายเพื่อนๆเหรอที่มาเจอเรื่องแบบนี้''
''ไม่นี่ครับ ไม่เห็นจะแปลกอะไร''
''แต่พี่เอ็กซ์มีแฟนเป็นผู้หญิงนี่ครับ''
''หือ!แฟนพี่มีที่ไหน''
''ก็ผู้หญิงที่พี่เดินคู่กันประจำไงครับ''
''ฮะๆๆๆๆๆนั้นมันแฟนของเพื่อนพี่ครับ ไม่ใช่แฟนของพี่ พี่ยังไม่มีแฟนซะหน่อย พี่เองก็หาอยู่เหมือนกัน
เป็นแฟนกับพี่นะครับน้องอาร์ม''
''หา!?........พี่เอ็กซ์ว่าอะไนครับ''ตกใจตาโต หน้าแดงเลยงานนี้
''เป็นแฟนกับพี่นะครับน้องอาร์ม พี่รอให้น้องอาร์มเข้าไปบอกตั้งนานแล้ว แต่รอเท่าไรน้องอาร์มก็ไม่เข้าไปบอกว่าชอบพี่ซะที
พี่คิดว่าพี่บอกซะเองเลยดีกว่า ว่าพี่ชอบน้องอาร์มเป็นแฟนกับพี่นะครับ''
''ฮือออออออ''
''อ้าว!ร้องไห้ซะงั้น โอ๋ๆๆอย่าร้องนะครับน้องอาร์ม ไม่เป็นแฟนก็ได้แต่อย่าร้องนะครับ''
ตกใจเลยครับจู่ๆน้องเขาก็ร้องไห้ออกมาเสียงดัง ผมบอกว่าไม่ต้องเป็นแฟนก็ได้ ก็เอาแต่สายหน้า
ผมกอดน้องเขาเอาไว้ ลูบผมเบาๆมองหน้าของน้องเช็ดน้ำตาให้จูบเบาๆที่ผม น้องอาร์มเองก็กอดผมเอาไว้
เมื่อเสียงร้องไห้เบาลงเหลือเสียงสะอื้นเบาๆ
''ว่าไงครับ ไม่อยากเป็นแฟนกับพี่เหรอ ถ้าน้องอาร์มไม่อยากเป็นแฟนกับพี่ พี่ก็ไม่บังคับ''
''เปล่าครับ ฮึก..''
''แล้วอยากเป็นแฟนกับพี่หรือเปล่า''
''......อือ''น้องเขาพยักหน้าตอบทันที น้ำตาไหลอีกแล้ว ผมกอดน้องเขาไว้กับอกของผม ดีใจมากที่มีวันนี้
วันที่อะไรๆเปิดใจออกมาซะที
''พี่เอ็กซ์ไม่อายคนอื่นๆหรือเพื่อนๆเหรอครับที่มาชอบกับคนอย่างผมที่เป็นแบบนี้''
''หือ!อายทำไมครับ การที่เราจะมีแฟนแล้วมาอายคนอื่นพี่ว่าไม่น่าอายนะครับ''
''แต่ผมเป็นผู้ชาย''
''แต่เป็นคนที่พี่รักนะครับ พี่ว่ายิ่งไม่น่าอายเข้าไปใหญ่เพราะเป็นคนที่พี่เองได้เลือกแล้วใครจะว่ายังไงก็เรื่องของเขา
แล้วเขาหาคนที่ตัวเองรักได้อย่างพี่หรือเปล่าละครับน้องอาร์ม''
น้องเขากอดผมแน่นเข้าไปใหญ่ เสียงร้องที่เงียบไปเมื่อกี้เริ่มดังขึ้นมาอีกครั้งเมื่อผมได้พูดจบลง
ผมเองก็กอดน้องเขา ยิ่งไม่สบายอยู่ด้วยแล้วมาร้องแบบนี้อีกเดี๋ยวจะยิ่งไม่สบายเข้าไปใหญ่
''อย่าร้องนะครับ เดี๋ยวไม่สบายมากไปกว่านี้ หรือว่าไม่อยากเป็นแฟนกันพี่ก็บอกว่ามา''
''เป็นครับ ฮึกๆ''
''เป็นอะไรครับหืม!''
''เป็นแฟนกับพี่เอ็กซ์ครับ''
''จริงนะ''
''ครับ''
''งั้นก็ไม่ต้องร้องไห้''
''ร้องสิ ผมดีใจมากเลยนะครับพี่เอ็กซ์ ที่พี่เองก็ชอบผมไม่ได้รังเกียจผมที่เป็นแบบนี้''
''พี่จะรังเกียจคนที่พี่รักได้อย่างไรละครับน้องอาร์ม''
''ผมรักพี่เอ็กซ์นะครับ''
''พี่ก็รักน้องอาร์มครับ ตอนนี้พี่ว่าน้องอาร์มนอนก่อนดีกว่าเดี๋ยวตื่นมาเราสองคนค่อยมาบอกรักกันอีกที''
''พี่เอ็กซ์นอนกับน้องอาร์มนะครับ''
''หืม!ครับฮะๆๆเรียกตัวเองว่าน้องอาร์มน่ารักดีครับ ครับนอนก็นอน จุ๊บๆๆฝันดีนะครับน้องอาร์ม''
''ครับพี่เอ็กซ์ ฝันดีเช่นกัน''
แล้วเรื่องราววุ่นๆมันก็จบลงผมเป็นคนที่น้องอาร์มเขาแอบชอบอยู่แต่ไม่กล้าที่จะเข้าไปบอก คงจะอายเพราะเป็นเรื่องที่ไม่น่าพูดออกไป ผมเองก็รอน้องเขาอยู่ นี่ถ้าไม่เกิดเรื่องวุ่นๆขึ้นมาเมื่อคืนเรื่องมันก็คงไม่จบลงแบบนี้
ดีใจที่ได้คนที่ตัวเองรักมากอดอยู่ตอนนี้
ฝันดีครับทุกคน
ฝันกลางวันนะครับ
โพลล์
หัวข้อ: (เรื่องสั้น8){น้องจ๋า..น้องน่ารัก}p19 02-02-54 END(ช่วยย้ายห้องด้วยครับ (อ่าน 195422 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก