รักแท้ แพ้ใกล้ชิด3
การฝึกสอนของผมก็เป็นไปอย่างราบรื่น ไม่มีปัญหาแต่อย่างใด ไม่ว่าเรื่องของนักเรียน
เรื่องของการเป็นอยู่ เรื่องการคบหาสมาคมกับอาจารย์ทั้งก็เข้ากันได้ดี
ส่วนเด็กข้างบ้านก็ยังแวะเวียนมาหาผมเสมอ ทั้งเช้าทั้งเย็นมาทุกครั้งก็หยอดทุกครั้งไป
ผมว่าน้องพีทเขาก็ดีเหมือนกัน ไม่ก้าวก่ายเมื่อบอกว่าชอบน้องเขาก็หยุดความสัมพันธ์เอาไว้แค่นั้น
ผมเคยลองถามดูว่าคิดอย่างนั้นกับผมจริงๆเหรอ น้องเขาก็บอกว่าใช่ แต่น้องเขาว่าผมมีเจ้าของแล้ว
เพียงแค่อยากจะบอกความรู้สึกให้ผมรู้เอาไว้แค่นั้นเอง เพราะไม่อยากให้ผมลำบากใจ
ใช่ว่าน้องเขาจะไม่จริงจัง เพราะดูจาการกระทำทั้งหลายแหล่ ทั้งการเอาใจผมทั้งเรื่องการกิน
ที่ตอนเช้าก็เอามาส่ง เย็นก้หาของกินมาไว้กินกันสองคน บางที่ก็มีเพื่อนๆของน้องพีทมาร่วมวงด้วย
มีบางค่ำคืนจะมีการสรวลเสเฮฮากันนิดๆหน่อยๆตามประสาเด็กวัยรุ่น น้องเขามาชวนผมออกไปร่วมวงด้วยเสมอ
ผมเองก็ไม่อยากจะขัด เพราะว่าขัดไม่ได้ไม่งั้นก็ไม่ได้นอนอยู่ดี เพระเจ้าตัวแสบมันมาเคาะประตูไม่หยุด
จนต้องยอมออกไปร่วมวง
เพื่อนน้องพีทก็น่าจะรู้ว่าเพื่อนของตัวเองมาชอบผม แต่ทุกคนก็ไม่ได้ว่าอะไร ดูจะไม่สนใจด้วยซ้ำ
แตก็ดีเหมือนกันผมเองก็จะได้ไม่ต้องมานั่งอึดอัดใจ เมื่อมีเด็กกลุ่มนี้มานั่งคุยและเป็นเพื่อน
ผมเองก็หายเหงาไปได้มากเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องมานั่งคิดถึงน้องเร ที่อยู่ห่างไกล
เพราะตอนไหนที่ผมอยู่คนเดียว ผมก็คิดถึงน้องเขามากจนอยากจะไปหาซะเดียวนั้น
เรื่องโทรศัพท์ผมก็โทรไปหาเกือบทุกวันรับสายบ้าง หรือรับไม่ทันบ้างบางที่ก็บอกว่าไม่ว่างที่จะรับ
บางที่ก็โทรหาแต่ว่าไม่ติด ผมเองก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่มันก็ยังคิดถึงอยู่ดีไม่เหมือนตอนอยู่ด้วยกัน
ไม่กี่ก็จะมีวันหยุดผมตั้งใจว่าจะไปหาน้องเขาให้หายคิดถึง ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรบ้าง
เพื่อนๆมันก็บอกว่าน้องเขาสบายดีไม่มีปัญหา ผมเองก็ดีใจที่เพื่อนๆมันดูแลแฟนผมเป็นอย่างดี
เรื่องที่ผมจะกลับบ้านน้องพีทเองก็รู้ น้องเขาอยากจะไปกับผมด้วย ผมเองก็ไม่อยากให้น้องเรเข้าใจผิด
เลยบอกน้องพีทว่าอย่าไปเลยดีกว่า แต่น้องพีทบอกว่าไม่มีปัญหาแค่อยากจะไปเที่ยวจะไมทำใหผม
ลำบากใจเด็ดขาด ผมเองก็ไม่รู้จะว่าอยากไรเหมือนกัน ในเมื่ออยากจะไปก็ไป เพราะผมเองก็ไม่ได้คิดอะไร
กับน้องเขามากไปกว่าน้องชายอยู่แล้ว
เมื่อถึงวันเดินทาง ดูๆแล้วน้องพีทจะตื่นเต้นและเตรียมพร้อมมากกว่าผมซะอีก
เตรียมกระเป๋าเสื้อผ้าซะใบใหญ่ ทั้งๆที่ผมบอกว่าจะไปไม่กี่วัน แต่น้องพีทก็บอกว่าเอาไปเผื่อไว้
จะได้ไม่ต้องซื้อหาให้เปลื่องเงินอีก เพื่อนๆน้องเขาก็เดินมาส่งไม่มีใครอยากจะไปด้วยสักคน
นอกจากน้องพีท ผมลองชวนดูก็เจอแต่คนส่ายหัวบอกว่าไม่อยากไป หึๆๆผมก็แค่ชวนตามมารยาทนะครับ
เมื่อเริ่มเดินทางน้องพีทก็เป็นเพื่อนร่วมทางที่ดี นั่งคุยเป็นเพื่อนไปตลอดทางไม่ยอมหลับนอนเหมือนกัน
บอกว่ากลัวผมจะเหงาบ้างละ กลัวผมหลับในบ้างละ ผมบอกว่าไม่เป็นไรอยากจะนอนก็นอนไปเลย
ผมขับมาจนชินแล้ว แต่น้องเขาก็ยังนั่งคุยจ้อกับผมเหมือนเดิม
เมื่อหิวก็แวะร้านข้างทาง น้องพีทเองก็ไม่ได้เรื่องมากบอกว่ายังไงก็ได้ไม่มีปัญหา
''น้องพีทหิวรึยังครับเดี๋ยวพี่แวะร้านข้างหน้าหาอะไรกินกันก่อนดีกว่าจะถึงที่พักของพี่''
''ก็ดีเหมือนกันครับพี่ทิม''
''งั้นพี่แวะร้านข้างหน้าก็แล้วกัน''
''ครับ'' เมื่อถึงหน้าร้านผมก็จอดรถ น้องพีทก็ร้องออกมา
''โห!พี่ทิมร้านอื่นก็ได้ครับ ร้านนี้หรูเกินไปมั้ยพี่''
''ทำไมละครับน้องพีท''
''ดูๆแล้วคงแพงน่าดู หาร้านที่ดูธรรมดากว่านี้ก็ได้ครับ ''
''เอางั้นเหรอ พี่ตั้งใจว่าจะพามาแวะกินที่ร้านดีๆหรูๆซะหน่อยก็ไม่เอาอีก''
''ไม่ต้องก็ได้ครับ เอาร้านธรรมดาเหอะ ผมยังต้องพักกับพี่อีกหลายวัน เปลืองตังค์เปล่าๆ''
''พี่ไม่งกขนาดนั้นมันจะเปลืองซักเท่าไรกันเชียว''
''เอาน่าพี่ทิมเดี๋ยวผมกินไม่ลงซะเปล่าๆ ไปร้านอื่นเหอะ''
''ฮะๆๆตามใจน้องพีทก็แล้วกัน''
''ขอบคุณครับพี่ทิม'' ผมก็ออกรถขับไปทานข้าวกันที่ร้านอื่น ผมปล่อยให้น้องเขาเลือกร้านเอง
ร้านที่น้องเขาเลือกก็ดูติดดินซะเหลือเกิน ไม่สมกับเจ้าตัวที่ดูวัยรุ่นน่าจะเลือกร้านหรูๆแบบคนอื่นๆ
เรื่องรสชาติอาหารก็อร่อยจนผมเองต้องยอมรับว่า ไมน่าจะมาอยู่ข้างทางแบบนี้ ฝีมือดีมาก อร่อยสะอาด
เมื่อทานกันเสร็จก็ถึงเวลาเดินทางอีกครั้ง ใกล้คำกว่าผมจะขับรถมาถึงยังที่พักของผม
ผมเดินนำน้องพีทไปยังที่ห้องพัก ตื่นเต้นอยากจะเจอน้องเรใจจะขาด กลับมาครั้งผมเองก็ไม่ได้โทรมาบอกน้องเรล่วงหน้า
อยากเซอร์ไพรส์ให้น้องเขาดีใจตอนที่ได้เห็นหน้าของผม
เมื่อถึงหน้าห้องผมก็ใขกุญแจเข้าไปเพราะรู้ว่าเวลานี้น้องเรเขาจะอยูที่ห้องไปออกไปไหนอย่างแน่นอน
เข้าไปในห้องก็เห็นรองเท้าของน้องเร แล้วอีกคู่นึงเป็นของใครไม่รู้ว่าเป็นของไอ้บาส หรือว่าของไอ้โชค
แต่ว่าตอนนี้ทั้งสองคนหายไปไหน เพราะที่ห้องรับแขกก็ไม่มีใครอยู่ ผมให้น้องพีทนั่งรออยู่ที่ห้องรับแขกก่อน
แล้วตัวเองก็เดินไปดูว่าน้องเรอยู่ที่ไหน เดินดูจนทั่วก็ไม่เห็น จนผมเดินผ่านหน้าห้องนอน
ก็ได้ยินเสียงคนคุยดังออกมาจากห้องนอน ผมเลยเปิดประตูเข้าไปดูว่าน้องเรกำลังทำอะไรอยู่
เมื่อเปิดประตูเข้าไปสิ่งที่ผมได้เห็นกับตาของตัวเองมันทำให้ผมตกตะลึงจนตาค้าง
โกรธจนตัวสั่น เพราะสิ่งที่ได้เห็นมันคือคนสองคนกำลังนอนกอดจูบกันบนเตียง จนไม่ได้ยินเสียงที่ผมเปิดประตู
เข้ามา โกรธจนอยากจะฆ่ามันทั้งคู่ที่ทำแบบนี้กับผม ไอ้บาสมันกำลังจูบกับแฟนของผมอยู่บนเตียงนอน
มือไม้มันสั่นไปหมดจนกระเป๋าที่ผมถือมามันหล่นลงบนพื้นตอนไหนผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
เสียงที่ดังทำให้ทั้งคู่หันมามองตามเสียง แล้วก็ร้องเรียกของผมออกมา ทั้งคู่ดูจะตกใจมากที่เห็นผม
ไอ้บาสรีบลุกขึ้นเดินเข้ามาหาผม ส่วนน้องเรตกใจจนสีหน้าซีดสนิทจนเกือบจะร้องไห้ออกมา
''อะ!ไอ้ทิม มึง''
''พะ!พี่ทิม..''
''เออ!กูเอง ยังจำกูได้ดีใช่มั้ย''
''มันไม่ใช่อย่างที่มึงคิดนะไอ้ทิม กูๆ''
''แล้วมันใช่อย่างนี้มั้ยมึง''ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลง ผมบรรเลงเพลงหมัดมวยเข้าไปที่หน้าของมันทันที
ไอ้บาสเองมันไม่ทันได้ตั้งตัวก็โดนผมต่อยเข้าไปเต็มหน้าหลายๆครั้ง น้องเรร้องเรียกชื่อของผมและไอ้บาสเสียงดังลั่น
น้องเขาจะเข้ามาช่วย แต่ตอนนี้เอาอะไรมาฉุดก็หยุดผมไม่อยู่แล้วละ ทั้งมือทั้งตีนมันประเคนไปที่ร่างของ
ไอ้เพื่อนเลวไอ้เพื่อนทรยศหักหลังได้แต่แม้กระทั่งเพื่อนของตัวเอง เสียงร้องไห้ของน้องเรดังลั่นห้อง
ร้องบอกให้ผมหยุดทำร้ายไอ้บาส แต่มันเหมือนเติมเชื้อไฟให้กับผมเข้าไปอีก
ยิ่งห้ามเหมือนกับยิ่งยุ เมื่อน้องเขาเห็นว่าผมไม่หยุดก็เข้ามาดึงตัวของผมเอาไว้
''พี่ทิมหยุดครับเรขอร้อง อย่าทำอะไรพี่เขาเลย เรขอนะพี่ ฮือๆๆๆๆ''
''ปล่อยกูบอกให้ปล่อย ไม่ปล่อยใช่มั้ย งั้นได้เลย''ตอนนี้ผมเองก็เหมือนหมาบ้าตัวนึง ที่เลือดกำลังเข้าตา
มองไม่เห็นว่าใครเป็นใคร ไม่รู้ว่าคนไหนที่ตัวเองเคยรัก หรือว่ารักมากแค่ไหน เพราะสิ่งที่ได้เห็นมันเป็น
หลักฐานชั้นดีว่าทั้งคู่ทรยศหักหลัง เมื่อสะบัดหลุดก็ผลักน้องเขาซะกระเด็น จนไปกระแทกกับเตียงนอน
เสียงที่ดังเอะอะโวยวายทำให้น้องพีทรีบวิ่งเข้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ผมที่เดินตรงเข้าไปหาไอ้บาสอีกครั้ง
ก็โดนน้องพีทมาดึงตัวเอาไว้
''อย่าพี่ทิม อย่าทำแบบนี้เดี๋ยวตายกันหมดหรอก''
''ดีให้มันตายก็ดีเหมือนกัน ปล่อยพี่น้องพีท พี่จะฆ่ามันไอ้เพื่อนทรยศ''
''ผมให้พี่ทำแบบนั้นไม่ได้''
''ฮือออออ อย่าพี่ทิมผมขอร้อง อย่าทำอะไรพี่เขาเลยผมผิดเอง''
''เข้าข้างมัน รักมันมันมากใช่มั้ย ถึงได้ทำกับกูอย่างนี้''
''ไอ้ทิม มึงอย่าทำร้ายน้องเรนะ กูผิดเองอย่าทำอะไรน้องเขากูขอร้อง'' ปากมันพูดแต่สภาพของมันตอนนี้ผมเอง
ก็บอกไม่ถูกว่าทำมันไปได้อย่างไร หน้าบวมปูดมันเองก็ปัดป้องเต็มที่แต่โดนแรงกระหน่ำเพราะฤทธิ์ของ
ความโกรธของผมไม่ไหว เลือดที่ไหลออกมาจากปากและจมูก มันเองก็พยายามที่จะพยุงตัวเองขึ้น
เพื่อที่จะเข้าไปช่วยน้องเร ผมหันไปมองเห็นน้องเรเอามือกุมหัว เลือดที่ไหลตามมือของน้องเขา
ผมได้แต่ยืนมองอย่างโกรธแค้น ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมไม่เคยทำให้น้องเขาเจ็บแม้แต่นิดเดี๋ยว
แต่ตอนนี้ถึงจะเจ็บให้ตายแต่ไหนผมก็ได้แต่ยืนมอง มองอย่างสมเพชถึงผมจะเป็นคนทำให้เจ็บก็เถอะ
น้องเรเขามองมาที่ผม สายที่ดูอ้อนวอน สายตาที่สำนึกผิด เสียงร้องไห้เรียกชื่อของผมบอกว่าน้องเขาผิดไปแล้ว
ขอให้ผมยกโทษให้ มันไม่ได้เข้าไปในใจของผมสักนิด ไม่คิดจะสงสาร เพราะผมรักมากเลยแค้นมาก
กับสิ่งที่ได้เห็น ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆว่าสิ่งที่ผมได้ทุ่มเนทั้งแรงกายแรงใจทั้งหมดที่มี
ผลตอบรับที่ได้กลับมาจากคนทั้งสองคือการสวมเขาให้ผม คนนึงก็คนรัก อีกคนก็เพื่อนรัก มันสองคนทำกับผม
แบบนี้ได้อย่างไร
''ไอ้..ทิมกูขอโทษ มึงจะทำยังไงกับก็ได้แต่มึงอย่าทำร้ายน้องเขา''
''ทำไมมึงทำกับกูแบบนี้ มึงทำได้ยังไงไอ้เพื่อนเชรี่ย''
''กูขอโทษ กูขอโทษมึง กะกูไม่รู้ฮือออ''
''มึงบอกว่ามึงไม่รู้ มึงพูดแบบนี้ได้ไง มึงยังเห็นกูเป็นเพื่อนของมึงอยู่มั้ย สัดเอ๊ย''ผมตรงจะเข้าไปหามันอีกครั้ง
แต่ติดตรงที่น้องพีทเขาดึงผมเอาไว้
''อย่าครับพี่ทิม ผมว่าพี่อย่าทำร้ายพวกเขาอีกเลยนะครับ พี่เขาเจ็บกันขนาดนี้แล้วเดี๋ยวก็ได้ตายกันพอดี
ผมว่าใจเย็นๆก่อนดีกว่า พี่เขาเจ็บกันมากแล้ว แล้วพี่อีกคนก็คงเจ็บน่าดูผมว่าพาพี่เขาไปหาหมอก่อนดีกว่า''
''ดี ปล่อยให้มันตายไปเลยทั้งสองคน''
''พี่ทิม ฮือออ''เสียงน้องเรเรียกชื่อของผม ผมหันหน้าหนีทันที ไม่อยากจะได้ยินเสียงนี้แล้วละ ได้ยินแล้วมันปวด
หัวใจอย่างมาก มันเจ็บจนบอกไม่ถูกว่าเจ็บขนาดไหน ทรมานที่คิดคนที่โนแบบนี้มามันจะเจ็บขนาดไหน
จนมาเจอเข้ากับตัวเองถึงได้รู้ว่ามันเจ็บอย่างนี้เอง เมื่อโดนคนรักหักหลัง
มันคุ้มกันมั้ยกับการที่เราไว้ใจ
ทั้งๆที่ผมเองตั้งใจจะมาหาน้องเขาให้หายคิดถึงช่วงที่เราสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกัน
แต่ทำไมมันกลับกลายมาเป็นแบบนี้ มันกลายเป็นผมที่ทนไม่ได้เมื่อได้มาเจอ
มันกลายเป็นผมที่ฟังไม่ได้ เมื่อได้ยินคนที่ตัวเองเคยรักเรียกชื่อของเพื่อนตัวเอง
ขอร้องว่าอย่าไปทำร้ายมัน บอกว่าน้องเขาผิดเองเพื่อปกป้องมันจากการทำร้ายของผม
ทั้งๆที่มันเป็นคนทำร้ายผม ผมที่เป็นเพื่อนของมันแต่มันยังกับมาทำกับได้อย่างเลือดเย็น
มันกลายเป็นผมที่จะต้องเดินออกไปจากห้องนี้อีกครั้งใช่มั้ย ออกไปอย่างผู้แพ้หรือว่าควายตัวนึง
ที่เขาเพิ่งงอกออกมาวันนี้วันที่ได้รู้ว่าคนรักกับเพื่อนของตัวเอง สวมเขาให้
ผมบอกให้น้องพีทเขาปล่อยตัวของผม แต่น้องเขาไม่ยอมปล่อยจนผมต้องพูดย้ำว่าไม่ทำอะไรพวกมันแล้วละ
น้องเขาถึงได้ยอมปล่อย ผมควักโทรศัพท์โทรหาเพื่อนอีกคนเพื่อให้มาที่นี่บอกว่ามีธุระด่วน
ทั้งไอ้บาสและน้องเร ดูจะตกใจที่รู้ว่าผมจะโทรหาใคร
''ไอ้โชคมึงมาที่ห้องกูหน่อย''
''มึงบอกว่ามึงอยู่ที่ไหนนะไอ้ทิม''น้ำเสียงมันดูจะตกใจที่ได้รู้ว่าผมอยู่ที่ห้อง มันคงรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
''ที่ห้องของกูไง''
''มึงมาถึงตั้งแต่เมื่อไร''
''มึงอยากรู้จริงๆเหรอไอ้โชค ถ้ามึงอยากรู้มึงก็มาที่ห้องของกูเดี๋ยวนี้ ก่อนที่จะมีคนตายภายในห้อง''
''มึงอย่าทำอะไรบ้าๆนะโว้ยไอ้ทิมเดี๋ยวก็ได้ติดคุกหรอกมึง''
''มึงรู้''
''เอ่อ!...''
''มึงรู้ใช่มั้ยไอ้โชค เมื่อมึงรู้มึงก็รีบมาก่อนที่กูจะฆ่ามันทั้งสองคน''
''เดี๋ยวกูรีบไป มึงอย่าทำอะไรพวกมันนะโว้ย ไอ้ทิม''
''ช้าไปแล้วละ''
''มึงหมายความว่าไงว่ะ''ตรู๊ดดด ผมตัดสายของมันทันทีที่มันพูดจบ มันรู้ว่าเรื่องนี้ได้เกิดขึ้น
แต่มันไม่ยอมบอกผม ไอ้เพื่อนเลวมันรวมหัวกันปิดผม
''หึๆๆๆพวกมึงรู้กัน ก่อนหรือหลังที่กูจะไปที่พวกมึงหักหลังทำกับกูแบบนี้ บอกกูหน่อยสิ กูอยากรู้ว่ะ
ช่วยบอกกูหน่อยใหกูตาสว่างหน่อยได้มั้ย เผื่อว่ากูจะได้เลิกโง่เหมือนควายซะที ควายที่โดนพวกมึงสองคน
สวมให้กับกู''
''พี่ทิม เรผิดเองพี่เรเหงา เรไม่อยากจะอยู่คนเดียวเรเลย..''
''หึๆๆเหงาไม่อยากจะอยู่คนเดียวเลยสวมเขาให้กับกูเนี้ยนะ ตลกดีนะทั้งๆที่กูโทรหาเกือบทุกวัน
ทั้งๆที่กูบอกรักมึงทุกครั้งที่โทรหา ทั้งๆที่กูกับมึงได้สัญญากันแล้วว่าจะรักกันตลอดไป
มันไม่มีความหมายเลยใช่มั้ยคำสัญญาของกู มันไม่มีค่าเท่ากับความเหงาของมึงเลยใช่มั้ย''
มันจุกจนเกือบพูดไม่ออก มันแน่นขึ้นมาถึงคอหอยมันแน่นไปทั้งอกมันหายใจไม่ค่อยออก
มันแค้นๆจนเสียงของผมสั่นๆจนสะอื้นๆไปทั้งร่างแต่มันร้องไม่ออกน้ำตาไม่มีจะหยด
แต่ในอกของผมมันร้องไห้ ร้องไห้กับสิ่งที่ผมเองพยายามทำมัน เพื่ออนาคตของเราสองคน
แต่ตอนนี้มันไม่มีอีกแล้วละ
''ไอ้ทิมมึงอย่าโกรธน้องเร เลยนะกูขอร้องกูผิดเอง กูเป็นคนทำให้น้องเขาเป็นแบบนี้
ถ้ากูห้ามใจของกูสักนิดมันคงไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้น เมื่อกูผิดกูขอเป็นคนไปเอง แต่มึงอย่าทำร้ายน้องเรเลยนะกูขอร้อง''
''หึๆๆขอร้องกู มึงมาขอร้องกูตอนที่มึงได้ทำร้ายกูแล้ว มึงบอกกูว่าอย่าทำร้ายน้องเขา
แต่ที่น้องเขากับมึงทำร้ายกูละ มึงจะให้กูไปของร้องใคร ห่ะ!มึงจะให้กูไปขอร้องเอากับใคร''
''พี่ทิมอย่าครับ พอแล้วพี่''น้องพีทเข้ามาดึงผมเอาไว้
''พวกมึงไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น''
เสียงเคาะประตูได้ดังขึ้น ผมไปคนเดินไปเปิด คนที่เข้ามาคือเพื่อนของผมอีกคน ไอ้โชค
เมื่อมันเห็นเหตุการณ์ภายในห้องมันรีบเข้าไปดูไอ้บาสกับน้องเร ผมเองได้แต่ยืนดู
ที่เจ็บกันอยู่ทั้งคู่ น้องเขาร้องไห้ ไอ้บาสเองก็น้ำตาไหล ความสงสารของผมมันหมดไปจากใจแล้วละ
''มึงไอ้ทิม มึงทำอะไรพวกมันว่ะเนี้ย เดี๋ยวก็ได้ตายกันหมดหรอก''
''มึงรู้ใช่มั้ย ไอ้โชค มึงก็รู้เรื่องนี้ใช่มั้ย''
''เออ!....กู''มันทำสีหน้าลำบากใจ
''บอกกูมาว่าก่อนหรือหลังที่กูจะจากไป''
''หลัง!''
''หึๆๆใช้เวลาไม่นานที่จะเปลื่ยนใจของคนที่ได้ชื่อว่ารักกันมาตั้งหลายปี กูพยายามสร้างทุกอย่างเพื่ออนาคต
ตั้งหลายปี แต่พวกมึงใช้เวลาไม่นานที่สร้างเขาให้กับกู กูยอมรับพวกมึงจริงๆ''
''ไอ้ทิม มึงอย่าพูดอย่างนั้นสิ กูเออ...''
''มึงจะบอกว่ามึงไม่รู้เรื่องใช่มั้ยไอ้โชค มึงน่าจะบอกกูบ้างถ้ามึงยังเห็นกูเป็นเพื่อนของมึงอยู่
แต่นี่ กูต้องมาเห็นกับตาของกูเอง กูถึงได้รู้ว่าพวกมึงช่วยกันปิดกูอยู่''
''แล้วมึงจะให้กูทำยังไงว่ะ ก็พวกมันสองคนมีใจให้กัน กูก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงเหมือนกัน
มึงก็เพื่อนมันก็เพื่อน ''
''แต่พวกมึงเป็นเพื่อนของกู แล้วคนที่มันเอาอยู่เป็นแฟนของกู คนที่กูได้ฝากให้พวกมึงดูแลไว้
กูไว้ใจพวกมึง แต่พวกมึงตอบแทนความไว้ใจของกูแบบนี้ ขอบใจจริงๆที่ดูแลอย่างดี ดีมากซะจนกูซึ้งจนจุกพูดไม่ออก''
''ไอ้ทิม''
''มึงมาก็ดีแล้ว เมื่อพวกมันรัก ชอบกันก็ดีแล้ว ''
''มึงหมายความว่าไงว่ะไอ้ทิม''
''ก็ให้มันอยู่ด้วยกัน ในเมื่อมันอยากจะอยู่''
''ไอ้ทิม!แล้วน้องเร น้องเขาเป็นแฟนของมึงนะ''
''แฟนของกู หึๆๆกูคงอยู่ไม่ได้กับคนที่ไม่ได้รักกู''
''พี่ทิม เรรักพี่นะครับ เรรักพี่นะ ฮือออออออ''
''รักเหรอหึๆๆตลกดีนะ แล้วไอ้ที่อยู่ข้างมึงละ มึงรักมันหรือเปล่าไม่กลัวมันจะเสียใจไม่กลัวว่ามันจะเจ็บเหรอ
ที่มึงพูดออกมาแบบนี้ อีกอย่างกูคงไม่เอาของที่โดนคนอื่นเขาสวมมาใช่อีกแล้วละ
เพราะไม่รู้ว่าวันข้างหน้าถ้าเกิดกูเอาไปใช้ มึงจะสวมเขาให้กูแบบนี้อีกหรือเปล่า''
''พี่ทิม ฮือออออ''
''ไอ้ทิม มึง''ไอ้โชคคงไม่คิดว่าผมจะพูดแบบนี้ เพราะมันรู้ว่าผมรักน้องเรมาก
''ไอ้ทิม น้องเรเขารักมึงมากนะ มึงอย่างทำแบบนี้กูไม่เองก็ได้ กูจะไม่มาให้มึงเห็นหน้าอีก
นะไอ้ทิมมึงอย่าโกรธน้องเขาเลยนะ กูยอมมึงทุกอย่างก็ได้มึงจะทำยังไงก็ได้ แต่มึงอย่างทำอย่างนี้กับน้องเรเลยนะ''
''พวกมึงไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น กูไม่ได้ใจดีถึงขนาดที่จะเอาของที่กูใช้แล้ว พอกูเผลอมึงก็เอาไปใช่
กลับมาใช้อีก เมื่อมึงอยากจะได้ก็เอาไปกูยกให้''
''พี่ทิม ฮือออออออ''
''ไอ้ทิม ''
''อะไอ้ทิม มึงอย่าทำแบบนี้เลยนะกูขอร้องฮือๆๆๆๆๆ''
''กูก็ขอเหมือนกัน กูขอเวลาอีกหน่อยหวังว่าพวกมึงให้กูได้นะ กูขอเวลาเก็บของกูหน่อยก็แล้ว''
''ไอ้ทิม มึงอย่าทำแบบนี้สิว่ะ''
''พี่ทิม ฮือออออ''น้องเรเดินเข้ามาหาผมจะเข้ามากอดแต่ผมผลักเอาไว้
''อย่ามาโดนตัวของกู''
''พี่ทิม อือออออ''
ผมใช่เวลาไม่นานเก็บของออกจากที่พัก ให้น้องพีทเป็นคนช่วย ให้พนักงานข้างล่างขึ้นมาช่วยขนไปที่รถ
ไอ้โชคพยายามเข้ามาห้ามผมเอาไว้ ไอ้บาส มันเองก็พยายามห้ามขอร้อง ส่วนน้องเรก็วิ่งตามผมไม่ให้ผมขนของ
ออกจากห้อง น้องพีทเองก็พยายามพูดให้ผมใจเย็นๆ แต่สำหรับผมตอนนี้ผมอยู่ที่นี่ไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียวแล้วละ
ผมอยากจะไปให้ไกลจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
เมื่อทุกอย่างเสร็จผมก็หมดเวลาที่ผมจะอยู่ที่นี่มองหน้าคนเหล่านี้ คนที่ผมเคยรักทั้งคนรักและเพื่อนรัก
ซึ่งตอนนี้กลายมาเป็นคนที่ผมเคยรัก
ผมหันกลับไปมองพวกมันอีกครั้ง มองพวกมันที่พยายามเข้ามาห้ามไม่ให้ผมไปเสียงห้ามไม่ให้ไป
เสียงร้องไห้ที่ดังออกมาจากคนเหล่านั้น มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย
ผมยิ้มให้พวกมันครั้งสุดท้าย พวกมันยิ้มตอบเดินเข้ามาหาผม
''กูขอพูดเป็นครั้งสุดท้าย พวกมึงสองคนเป็นเพื่อนที่กูรักมาก กูอาจจะไม่ตายแทนพวกมึงได้ แต่กูรักมึงไว้ใจพวกมึงมากเช่นกัน
ส่วนน้องเร พี่รักน้องเรมากนะครับ พวกมึงดูแลกันดีๆละ
วันข้างหน้าถ้าพวกมึงได้เจอกูก็อย่าเข้ามาทักกู คิดซะว่ากูกับมึงไม่เคยรู้จักกัน
น้องก็เช่นคิดซะว่าราสองคนไม่เคยได้เจอกันมาก่อน ไม่เคยรู้จักมาก่อน บางทีอะไรมันจะได้ง่ายๆสำหรับพวกเราในการที่จะลืมใคร''
''ไอ้ทิม มึงอย่าทำแบบนี้ มึงยังเห็นกูเป็นเพื่อนของมึงอยู่มั้ย มึงอย่าทำแบบนี้กูขอร้อง ฮือๆๆๆๆ''
''แล้วมึงเคยเห็นกูเป็นเพื่อนมั้ยละไอ้บาส กูมันไม่ได้ดีพอกับคำว่าเพื่อนสำหรับพวกมึง''
''พี่ทิม''
''ไอ้ทิม''
และนั่นคือเสียงเรียกชื่อของผมครั้งสุดท้ายที่ได้ยินจากพวกมัน ผมไม่ได้หันกลับไปมอง
พวกมันวิ่งตามผมมา แต่หมดเวลาของผมที่จะอยู่ที่ตรงนี้แล้วละ หมดแล้วจริงๆมันหมดไปทั้งใจ
มาอีกตอนนึงแล้วครับ
ช่วยเตือนเรื่องคำผิดด้วยนะครับ
จบดีมั้ยครับ
โพลล์
หัวข้อ: (เรื่องสั้น8){น้องจ๋า..น้องน่ารัก}p19 02-02-54 END(ช่วยย้ายห้องด้วยครับ (อ่าน 195431 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก