ตอนที่2
น้องจ๋า
ผมชื่อจ๋าครับ มันเป็นชื่อที่พ่อกับแม่ตั้งให้มันน่ารักสำหรับพ่อกับแม่
แต่สำหรับเพื่อนของผมช่วงแรกๆมันก็ล้อเรื่องชื่อของเหมือนกัน แต่พอผมขู่ว่า
ถ้าใครเรียกผมว่าน้องจ๋าหรือหนูจ๋าอีกผมจะไม่คุยกับพวกมันอีก
พวกมันก็เลยหยุดเรียกกันหันมาเรียกไอ้จ๋าแทนมันก็เลยดูแมนขึ้นมาหน่อย
ถูกใจไอ้จ๋ามากเลย
แต่ก็ยังมีบางคนที่ไม่ยอมเรียกว่าไอ้จ๋าเขาบอกว่าไม่เหมาะกับหน้าตาของผมอย่างแรง
เพราะพี่เขาบอกว่าหน้าตาของผมน่ารักเกินที่จะเรียกไอ้จ๋า
พี่เขาบอกว่าต้องเรียกผมว่าน้องจ๋า หรือว่าหนูจ๋าถึงจะเหมาะกับหน้าตาน่ารักของผม
แต่มันทำให้ผมไม่พอใจเป็นอย่างมากที่พี่เขาไม่ยอมเรียกชื่อแมนๆของผมว่าไอ้จ๋าเหมือนกับคนอื่นๆ
ชิส์มาว่าผมน่ารักได้ไง ก็แค่ผมตัวผมสูง170เองผมไม่ได้เตี้ยนะ
แต่คนบางคนมันสูงกว่าผมเองนิ หน้าตาของผมนะเหรอก็ปากแดงๆ ปากนิดจมูกหน่อยผิวขาวๆเหมือนแม่เอง
ชิส์มาว่าเขาน่ารักได้ไงไอ้พี่บ้า นี่มันก็มานั่งรอผมอยู่ภายในบ้านอีก
บ้านของตัวเองไม่มีข้าวกินหรือไงก็ไม่รู้ มาพลอยกินข้าวบ้านของคนอื่นเขาเป็นประจำ
อีกอย่างพ่อกับแม่ก็รักพี่เขาเหมือนกับลูกของตัวเองยังไงยังงั้น
ทีลูกตัวเองละก็ทำเสียงดังใส พอลูกชาวบ้านเรียกทีก็ลูกมาร์คๆ
จะมาแย่งพ่อกับแม่ของเขารึไงก็ไม่รู้ แถมตอนนี้ยังมาทำตาหวานใส่ผมอีก
เดี๋ยวเถอะถ้าพ่อกับแม่เห็นเข้าแล้วจะรู้สึก คริๆๆผมคิดแล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ
ถ้ารู้ว่ามันทำตาหวานใสผมแบนนี้มันต้องโดนไล่ออกจากบ้านแน่ๆ
''เป็นอะไรน้องจ๋า หัวเราะอะไรลูก''แม่คงเห็น
''หือ!จ๋าหัวเราะเหรอแม่''หนูเปล่าน๊า
''ก็ใช่นะสิเป็นอะไร ถึงได้อารมณ์ดีแต่เช้า''แม่ยิ้ม
''เปล่านี่แม่น้องจ๋าแค่คิดอะไรเพลินๆนิดหน่อยเอง''ใช่ๆคิดเพลินไปหน่อย
''แม่นึกว่ากำลังคิดอะไรร้ายๆซะอีกเห็นทำหน้าตาเจ้าเล่ห์แบบนั้น''ห่ะ!แม่อ่ะมาว่ากันได้
''หา!จ๋าไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นะแม่''ผมปฎิเสธเสียงแข็ง
''เหรอ!แน่ใจนะ''แน๊ะแม่นิ
''ครับ'' แม่นะแม่
''พี่ก็ว่าแบบนั้นเหมือนกัน อยู่ๆก็นั่งอมยิ้มแล้วก็หัวเราะออกมาดูท่าทางไม่น่าไว้ใจ''ไม่ได้ถามตัวซะหน่อย
''ตัวไม่ต้องมายุ่งแล้วก็อย่ามาว่าเขานะ''นิสัยไม่ดี
''พี่ไม่ได้ว่าหนูจ๋านะครับ''ไม่ต้องมาแก้ตัว
''ไมได้ว่าแล้วทำไม่มาพูดแบบนี้กับเค้า''งอลมาว่า
''หนูจ๋าพี่มาร์คเขายังไม่ได้ว่าอะไรลูกเลยนะ''ไม่ต้องแก้ตัวแทนนะแม่
''แม่อ่ะ''เข้าข้างตลอด
''ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นเลยนะหนูจ๋าเดี๋ยวเถอะ''ดูสิเห็นมั้ย
''แม่อ่ะว่าแต่ลูกตัวเอง''หนูจ๋างอลแล้วแม่อ่ะ
''ไม่ต้องมาทำหน้างอ รีบเข้าพี่เขามารอเรานานแล้วนะ''ใครใช้
''จ๋าไม่ได้ใช้ให้มารอซะหน่อย''ไม่ได้ใช่ให้มารอนิ
''จ๋า..เดี๋ยวเถอะเจ้านี่ ดื้อใหญ่แล้วนะเรา''แงๆแม่อ่ะ
''จ๋าไม่ได้ดื้อซะหน่อย''ไม่ได้ดื้อจริงๆนะ
''เสร็จแล้วลุกซะทีสิหรือว่าไม่อยากจะไปเดี๋ยวจ๋าไปเองก็ได้''นั่งอมยิ้มอยูได้ไอ้พี่บ้าถูกแม่ว่าเลยเห็นมั้ย
''เดี๋ยวสิครับหนูจ๋า รอพี่มาร์คด้วยครับ''เสียงร้องเรียกดังตามมาข้างหลัง
ผมหันกลับไปถลึงตาใส่ ไม่ชอบให้ใครมาเรียกว่าหนูจ๋านอกจากพ่อกับแม่
ถึงจะเป็นไอ้พี่มาร์คก็เถอะ แต่ไอ้พี่มาร์คมันดื้อด้านห้ามก็แล้วขู่ก็แล้วแต่มันก็ยังเรียกเหมือนเดิม
ห้ามเท่าไรก็ไม่ฟังผมก็เลยไม่รู้จะทำยังไงกับมันดี
เมื่อถึงที่รถมันก็เปิดประตูรถให้ผมเข้าไปนั่งข้างหน้าคู่กับมัน
ครึๆๆเหมือนกับคุณหนูเลยตอนนี้มีคนขับรถและเปิดประตูให้เข้าไปนั่ง
โคตรสบายเลยครับไอ้จ๋าชอบๆเพียงแต่ไม่ชอบขี้หน้าคนขับก็เท่านั้น
แต่คนขับรถของไอ้จ๋าตอนนี้หน้าตามันโครตหล่อเลยนะนะสาวติดกันตรึม
แฟนคลับมันก็เยอะแต่ผมไม่เห็นมันสนใจใครสักกะคน ผมยังสงสัยว่าทำไม
มันไม่มีแฟนทั้งที่สาวก็สนใจมันเพียบ เป็นไอ้จ๋าไม่ได้ครึๆๆ
ถึงตอนนี้แล้วเซ็งถึงตอนนี้แล้วไอ้จ๋าสุดหล่ออย่างผมก็ยังไม่มีแฟนสักคนทั้งๆที่
ผมเองหน้าตาก็ดีหล่อก็หล่อแต่กลับไม่มีใครมาสนใจซะงั้น
ทีไอ้พี่มาร์คมันไม่สนใจใครแต่สาวๆกลับมาสนใจมัน ส่วนมันเองก็ไม่สนใจใคร
แต่ชอบมาตอแยผมอยู่ตลอดเวลาถึงเช้าถึงเย็นตอนอยู่ที่บ้าน
แถมตอนอยู่โรงเรียนมันก็ไม่สนใจใครนอกจากมานั่งเฝ้าผมเช้าเที่ยงเย็น
เหลือเวลาที่มันไม่ได้มานั่งเฝ้าผมก็เห็นจะมีแต่เวลาเรียนกับตอนเข้าไปนั่งถ่าย
สงสัยกลัวเหม็นครึๆๆๆ
''หัวเราะอะไรครับหนูจ๋า พี่เห็นตั้งแต่ตอนที่นั่งทานข้าวแล้ว''เห็นอีก
''บอกแล้วไงว่าอย่ามาเรียกหนูจ๋า''ผมหันไปแว๊ดใส่
''ก็พี่เรียกแบบนี้ของพี่มาตั้งนานหนูจ๋าก็รู้นี่น่า''ไม่ต้องมาพูดดีด้วย
''ผมบอกพี่ตั้งกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกผมว่าหนูจ๋าทำไม่พี่ไม่ฟังผมบ้างละว่าผมไม่ชอบ
ให้ใครเรียกผมแบบนี้''ไม่ชอบจริงๆยิ่งเรียกว่าหนูจ๋าเนี๊ย มันไม่แมนรู้มั้ย
''แต่พี่ชอบมันน่ารักเหมาะกับหนูจ๋าดีออก''นั้นยังจะเรียกอีก
''ไอ้พี่มาร์ค''ผมว๊ากใส่ทันที
''จ๋าหนูจ๋าเรียกพี่มาร์คทำไมจ๊ะ''ยังมาทำหน้าตาล้อเลียนอีก
''ไอ้ๆๆ!ฮึ่ย''ทำอะไรไอ้พี่บ้าไม่ได้เลยจริงๆ ดูมันทำแต่ละอย่าง
ทั้งเรียกชื่อเอย ทำลอยหน้าลอยตากวนประสาทผม แล้วแววตาของพี่เขาที่ดูกรุ่มกริ่มอีก
ผมรู้ว่าพี่มาร์คเขาชอบผมแต่เป็นผมเองที่ปฎิเสธว่ามันไม่ใช่
ผมไม่อยากให้พ่อกับแม่รู้ ไม่อยากให้พ่อกับแม่เสียใจ ว่ามีผู้ชายมาชอบผมไม่รู้ว่าพ่อแม่คิดอะไรอยู่
แล้วไอ้พี่บ้านี่มันทำแต่ละอย่างทั้งๆที่ผมเองก็พยายามต่อต้านมันแล้ว
แต่มันก็ไม่ฟัง ตอนนี้ก็เข้าออกนอกในได้อีกด้วย พ่อกับแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
ดูๆแล้วเหมือนจะเป็นใจเสียด้วยซ้ำ
พี่เขาบอกว่าชอบผมมาตั้งนานแล้วละ ผมเองก็รู้แต่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรเหมือนกัน
ผมก็ผู้ชายพี่เขาก็ผู้ชายจะมารักกันได้ไง
แล้วพ่อแม่พี่เขาอีกละ รู้หรือเปล่าว่าลูกชายคนเก่งของตัวเองที่มาอยู่
ที่บ้านของผมเป็นประจำเพราะอะไร
ถ้าพ่อกับแม่พี่มาร์คเขารู้เข้าละว่าลูกชายของตัวเองมาชอบผม
เขาจะเสียใจมากแค่ไหน ผมเองก็ไม่อยากจะคิด
''เป็นอะไรหรือเปล่าครับหนูจ๋าพี่เห็นเงียบๆไป''ไม่อยากพูดด้วยแล้ว
''เปล่า''เงียบ
''แน่ใจนะครับ หรือว่าโกรธพี่''ยังอีก
''เปล่า''ไม่อยากพูดด้วยแล้ว
''หนูจ๋าโกรธที่พี่เรียกเหรอ พี่ก็เรียกแบบนี้มาตั้งนานแล้วนะครับ
อีกอย่างพี่ก็เรียกหนูจ๋าแค่คนเดียวนะครับพี่ไม่ได้เรียกให้ใครได้ยินนะครับ''
''แล้วนี่จะจอดรถทำไม''ไอ้พี่มาร์คจอดรถทันที่เมื่อผมไม่พูดด้วย
''ก็หนูจ๋าไม่พูดกับพี่มาร์คนี่น่าพี่ไม่สบายใจนะครับ''ไม่ต้องมาทำเสียงแบบนี้
''ในเมื่อรู้ว่าผมไม่ชอบก็อย่าพูดสิ''รู้แล้วทำอีก
''ไม่ได้ครับอย่างอื่นขอพี่มาร์คได้ แต่เรื่องนี้พี่มาร์คขอนะครับหนูจ๋า''
''ยังไงผมก็ห้ามอะไรพี่ไม่ได้เหมือนเคยใช่มั้ย งั้นพี่อยากจะทำอะไรก็ทำตามใจของพี่มาร์คไปเลยก็แล้วกัน''
''ทำไมหนูจ๋าพูดอย่างนี้ละครับ หนูจ๋าเองก็รู้ว่าพี่คิดยังไงกับหนูจ๋า''
''แต่ผมไม่ได้คิดอะไรกับพี่มากไปกว่าเป็นพี่น้องกัน แล้วอีกอย่างผมเองก็ไม่ชอบด้วย''ผมพุดออกไปแล้วนึกเสียใจ
ทันทีเมื่อเห็นสีหน้าของอีกคนที่สลดลงทันทีเมื่อผมพุดจบ
''ระ เหรอครับ นั่นสินะคงเป็นพี่เองที่คิดไปเองคนเดียวมาตลอด
คิดว่าสักวันหนึ่งหนูจ๋าคงหันมาเห็นใจพี่บ้าง หนูจ๋าคงรำคาญพี่มากสินะ
ที่พี่มากวนทั้งตอนอยู่ที่บ้าน และตอนที่อยู่ในโรงเรียน พี่ดีใจนะครับที่หนูจ๋าพูดออกมาตรงๆแบบนี้
งั้นทนอีกหน่อยนะครับ พี่จะไม่มากวนใจหนูจ๋าอีก''มันหันมาพูดกับผมอย่างจริงจัง
แต่ผมไม่คิดว่าไอ้พี่มาร์คมันจะมาคิดมากเอาวันนี้ สีหน้าที่สลดของมัน
ทำให้ผมเองถึงกับจุกในอก
''ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น'' ผมหันไปมองหน้าพี่มาร์ค สีหน้าที่เคยยิ้มแย้ม
เมื่อก่อนหน้านี่กลับหมองลงทันตาเห็น ผมไม่น่าพูดออกไปอย่างนั้น
แต่ผมก็ได้พูดไปแล้ว ตลอดเวลาที่นั่งรถไปด้วยกันจนถึงโรงเรียนพี่มาร์คก็ไม่พูดกับผมสักคำ
ทั้งวันผมเองก็เรียนไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่าง สิ่งที่ยังค้างคาใจอยู่ตอนนี้คือ
สีหน้าของพี่มาร์ค ไม่น่าเลยจริงๆ
จนถึงเวลาเลิกเรียนพี่เขาก็มารอรับผมกลับบ้านเหมือนปกติ
แต่สิ่งที่เปลื่ยนไปคือสีหน้าของพี่เขาไม่มีรอยยิ้มเหมือนเดิม รอยยิ้มที่กวนอารมณ์กวนประสาท
ของผมอยู่ทุกวันแต่ตอนนี้มันไม่มีให้เห็นอีก ผมนั่งกุมมือของตัวแน่น
หันหน้าออกนอกรถหันไปมองข้างทางตลอดเวลาที่เราสองคนนั่งรถกลับบ้านด้วย
ไร้คำพูดไร้การหยอกล้อเหมือนเคย มันเหมือนผมนั่งอยู่ภายในรถเพียงคนเดียว คนเดียวจริงๆ
จนรถมาจอดที่หน้าบ้าน ไม่มีการมองหน้า ไม่มีการเปิดประตูให้ ไม่มีการร่ำลาเหมือนเคย
ผมสะอึกมันสะท้อนภายในอก มันเจ็บตอนนี้มันรู้สึกเจ็บ เจ็บจริงๆ
ทั้งๆที่ผมเป็นคนพูดเอง แต่พอเขาไม่สนใจผมกลับเป็นรู้สึกเจ็บเองซะงั้น
ผมหันไปมองหน้าพี่เขา แต่ไร้การตอบรับไม่มีการสนใจอีกแล้ว
เมื่อผมลงจากรถ พี่เขาก็เคลื่อนรถออกไปทันที
น้ำตาของผมไหลอาบสองแก้ม ผมผิดเองที่ไม่ยอมรับ
ผมผิดเองที่พูดออกไปแบบนั้น ทำร้ายจิตใจของพี่เขาทั้งๆที่รู้ว่าพี่เขารักผมมาก
ผมขอโทษพี่มาร์ค ขอโทษจริงๆ
ตอนใหม่มาแล้วนะครับ
โพลล์
หัวข้อ: (เรื่องสั้น8){น้องจ๋า..น้องน่ารัก}p19 02-02-54 END(ช่วยย้ายห้องด้วยครับ (อ่าน 194934 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก