หัวข้อ: Never last, Never end, รักสุดหัวใจแต่บทที่ได้คือ“ตัวประกอบ” พิเศษ "ยอดดวงใจ 26 Jan 12 P44

[Trainee]

เข้ามาปูเสื่อนอนรอให้ท่้า  55555+

[memmory_far]

รอ ๆ  ๆ ๆ แล้วก็รอ ๆ ๆ ๆ  ๆ ^____^
มาหน๊อยยย รอฉาก NC ต้อม - ซันนี่ อิอิ

[Natavishi]

 

นั่ง  รอ ...  คนเขียน  ...  เมื่อ ไร จะ  มา ต่อ สัก ที่   ....

[ToffeE_PrincE]

 

 

[meiji]

ยังไม่มารึค่ะ คิดถึงมากๆเลย

[eiky]

Special นายพล

รู้ไหมตั้งแต่รู้จักกันมาไอ้ต้อมมันไม่เคยถามผมเลยสักครั้งเลยนะว่าสบายดีไหม พอได้ยินวันนี้ เมื่อครู่นี้ ใจมันแป้วหายไปเลยนะ โลกมันหมุนเร็วกว่าที่ผมคิดเสียอีก ว่าแล้ว คิดไว้แล้วว่ามันต้องเปลี่ยนไป เสียใจไหม ไม่หรอกครับ เพราะระหว่างผมกับมันไม่มีอะไรทั้งนั้น แม้ปากมันเองจะบอกตลอดว่ามันคิดยังไงกับผม เฮ้อนะ อย่านะ อย่ามาถามผมว่าผมเองคิดยังไงกับมัน จะบอกความจริงให้รู้ ลึกๆแล้ว ผมชอบมันนะ ไม่รู้สิ ผมเจอกับมันก่อนคุณสามีอีกนะ ตอนเจอแรกๆไม่ได้คิดอะไรเพียงแค่อยากจะเอาคืนอีเบียร์ แต่พอเจอกันบ่อยๆ ให้ตายเถอะใครจะไปทนไหว มันออกจะหล่อขนาดนี้ กรี๊ด อารมณ์เสีย ทำไมต้องเข้ามาพร้อมกันสองคนด้วยเนี่ย เอ๊ะ หรือว่าผมเป็นนางกากีกลับชาติมาเกิดจริงๆ เฮอะ เอาเข้าไป เอาเถอะๆ ไม่ได้น้อยใจนะ แค่แอบคิดเล็กๆ เอาเข้าจริงผมเองก็ทำใจไม่ได้นะถ้ามันจะเปลี่ยน เลวได้อีก สามีก็แสนดี จัดหนักให้ตลอด อ๊าย ว่าแล้วไปสะกิดหน่อยดีกว่า
“เฮีย ทำไรเหรอ”
บีบเสียงหน่อยครับ กระแดะนี่คงน้อยไปนะ ต๊ายนี่เชื่อไหมว่ามีคนว่าผมออกสาวมากถึงมากที่สุด ตอนแรกก็คิดนะ ตรงไหนวะออกสาว ไม่ตุ้งติ้งเลยนะ เพียงแค่คำพูดคำจาเวลาสนทนากับอีป้า แหมนะ เพื่อนสาวแก่มากขนาดนั้นถ้าไม่จีบปากจีบคอมันจะออกรสเหรอ จริงไหม และตอนที่คุยกับคุณนายแม่ อ๊ะแน่นอนมันต้องมีแบบว่านะ มีบ้างอะไรบ้าง เชิดใส่ ออกสาวแล้วยังไง มีผัวแล้วนี่ โฮะๆ สนใจใครเหรอ
“ซ่อมมอร์ไซค์ สงสัยหัวเทียนบอด”
รู้ล่ะครับว่ามันทำอะไรอยู่ แต่ก็แอ๊บ โง่บ้าง สามีจะได้เอ็นดู กรี๊ด ผมสินะได้เอ็นดูมัน กรุณาผวน อิอิ
“เฮีย แม่อยู่ในสวนนะ”
“อืม รู้แล้ว”
“อีป้าก็อยู่ในสวนนะ”
“อือ”
“จิ๊”
คือแสดงความไม่พอใจในความซื่อบื้อของสามีออกมาล่ะครับ แหมนะต้องให้บอกทุกเม็ดเลยหรือไงเนี่ย ว่าชั้นอยากขี่แกแล้ว กรี๊ด อายจัง เหมือนหน้าหนาขึ้นมากไหมผมเนี่ย ไม่เนอะ ออกจะบาง อิอิ
“อะไรคุณ อยากเหรอ”
“ใช่ โอ๊ะ บ้าเหรอเฮีย กลางวันแสกๆนะ”
แอ๊บครับแอ๊บ แหมนะ มีบ้างเดี๋ยวสามีมันจะหาว่าเมียมันร่านไม่รู้จักพอ ไม่อยากจะบอกว่าตอนรุ่งสางนี่ก็ตั้งนาฬืกาปลุกมาขี่ม้าแล้วนะเออ อ๊ายเขิน ไม่ได้หรอกนะ เพราะคุณแม่ให้ตื่นแต้เช้ามาใส่บาตรด้วย ไหนๆก็จะตื่นแต่เช้าแล้วก็จัดหน่อยเถอะ โฮะๆ
“แล้วไง เมียอยากนี่”
“บ้าเหรอ”
ผมทำท่าเขินครับ เอามือทำท่าตีมัน แต่ไม่ตีนะเรื่องอะไร วางเบาๆ เน้นว่าเบาๆที่หน้าท้องมัน คือว่าสามีใส่เสื้อกล้ามกางเกงขาสั้น
“นั่นแน่ ไหนบอกไม่อยาก”
“ก็ไม่อ่ะ อิอิ”
“เอาไงคุณ”
“เอาไงอะไรล่ะ เฮียก็”
ปากก็พูดไปอย่างนั้นล่ะครับ แต่ไม่อยากจะบอก คลึงแล้วอ่ะ กรี๊ด อายจัง
“เอาชุดไหน”
อ๊าย มันเป็นโค๊ดลับของเราครับ ระหว่างเราเท่านั้น อิอิ
“ชุดใหญ่ พิเศษ”
กรี๊ด วิ่งไปรอดีกว่า ผมไม่แรดนะ นี่คือความจริง เราทำแบบนี้ทุกวันนะ ที่ทำท่าอายก็ทำไปแบบนั้นล่ะครับ แหมจะมาอายทำไมเนอะ เห็นกันทุกรูขุมขนแล้ว
“นี่แก ไปไหนมา แทนที่จะไปช่วยตัดกุหลาบ หายไปให้ผัวตำมาล่ะสิ”
อีป้าครับ แหมดูมันนะ เดี๋ยวนี้เข้ากับคุณนายแม่เป็นปี่เป็นขลุ่ย รุมกัดผมแบบว่านะ
“ตำอะไรล่ะ ก็ดูข้อมูลจะทำดอกไม้แห้งนี่แก”
“อย่ามา นั่น อะไรขาวๆติดข้างปากแกน่ะ”
“อ๊ะ”
เอามือขึ้นลูบทันที ต๊ายนี่มันยังเหลืออยู่เหรอ
“อีบ้า ไม่มีซะหน่อย”
“แหมนะ ไหนบอกไม่ได้ทำอะไร แกนี่นะ มันทำงานก็ชอบไปกวนมัน ชั้นว่ามันผอมลงนะไอ้หลวงน่ะ โดนอีตัวสูบสูบซะ”
“ปอป เปรียบซะเห็นภาพ หิวแล้วแก กินส้มตำกันไหม จะได้ให้หลวงออกไปซื้อ”
คือมาอยู่ที่นี่จนชินไปแล้วครับ สบายใจนะ ไม่ต้องคิดอะไรมากมาย ไม่ต้องตื่นขึ้นมาแล้วต้องคิดแผนที่จะไปต่อสู้รบรากับใคร คือตื่นขึ้นมาก็ทำงานเล็กๆน้อยๆ เพราคุณนายแม่เธอไม่ให้ทำสบายจะตาย
“คุณลูกขา จะกินส้มตำกันเหรอ แม่จะได้ลวกเส้นหมี่ให้”
“อุ๊ย เอาครับคุณแม่ อีป้าแกทำหน่อยล่ะกันเดี๋ยวชั้นจะไปบอกหลวงก่อน”
“อ้าวอีนี่นะ ชั้นตลอด”
“อ้าวแน่นอน อีซินเข้าครัวไปเลยนะ”
“ฮิฮิ คุณลุกก็ ไปป้าแดน เราไปช่วยแม่”
ทำไมคุณนายแม่เธอถึงรับผมได้นะ สงสัยมาจนถึงทุกวันนี้ นับวันที่อยู่ด้วยกัน ไม่ได้ลดลงเลยนะความแรงของผมน่ะ นับวันยิ่งแตกกิ่งก้านสาขา ไม่วีนนะ แต่แค่เวลาไปตลาดกับคุณนายเธอไม่มีใครกล้าหือแค่นั้นเอง เพราเคยไปเตะตะกร้าใส่ผักกระจายตลาดมาแล้ว เพราะอีพ่อค้าปากมอมมันหาว่าคุณนายเธอวิกลจริตเอากะเทยมาทำลูกสะใภ้ หนอยแน่ คงไม่เคยเจอชุดใหญ่พิเศษ จัดให้เลย
“แกโทรฯหาอีพัทด้วยสิ พรุ่งนี้วันศุกร์มันจะเข้ามาไหม ชั้นจะได้วางแผนเรื่องกับข้าว”
อีป้ามันร้องบอกผมก่อนที่ผมจะไปถึงสามีล่ะครับ เออ พูดถึงอีพัท เฮ้อนะ น่าสงสารกะเทยสวยแต่ดูพ่ายให้กับความรัก ไม่เคยคิดเลยนะว่าอีเพื่อนคนนี้มันจะเจอรักแท้ที่ดูแลไม่ได้ กรี๊ด เน่าสุดๆ แต่ก็นะ ผมเห็นใจมันมากนะ กับไอ้โจ้ มันสองคนรักกันนะ คงจะมากๆด้วย แต่เป็นยังไงน่ะเหรอ ไม่เล่าดีกว่า เรื่องของมัน ถ้าเล่าเหมือนจะซ้ำเติมความรู้สึกมัน
“พัชราภา พรุ่งนี้แกเข้ามาไหม จะได้เตรียมกับข้าวเผื่อ”
ผมก็กดโทรศัพท์ไปหามันล่ะครับ รับเร็วเหมือนกันนะนาง
“ไปซิศรีริต้า จะทำอะไรกินกันเหรอยะ”
“ต้มปลาแดก เอาไหมล่ะ”
“อีปอป แหมนะ ไปอยู่แล้วล่ะแก มีเรื่องจะเมาท์”
“เรื่องอะไรอีก อย่าบอกนะว่าเรื่องของหัวใจ”
เราเรียกกันแบบนี้ล่ะครับ บอกแล้วว่าสาวแตกมาก มากเป็นหลายร้อยเท่า สนใจเหรอ ชั้นสวยน่ะ เชิดใส่ โฮะๆ
“อืม ก็นั่นล่ะแก”
เฮ้อนะ มาทุกอาทิตย์ คุยเรื่องเดิมทุกครั้ง แต่ละครั้งมีแผลใหม่ๆมาเล่าตลอด ไม่เข้าใจมันเลยจริงๆนะ ทั้งๆที่ไอ้โจ้มันมีเมียแล้ว แต่งงานแล้ว เมียมันท้องอยู่ ไอ้โจ้นั่นก็เหมือนกันเมียท้องเท่าแม่กบยังมีหน้าติดต่อกับอีพัทอยู่ได้ โทรฯคุยกันทุกวันนะเท่าที่รู้ เพื่ออะไร เอาหัวใจตัวเองออกมาเหยียบย่ำเล่น เพื่ออะไรวะ กรี๊ด เผลอเล่าจนได้ๆ
“เออๆ แบกร่างมาให้ถึงล่ะ อย่าเพิ่งด่วนคิดสั้น”
“อีบ้า ชั้นไม่ได้สิ้นคิดแบบนั้นหรอกแก”
“ใครจะรู้ พิษอะไรพอแก้ได้นะแก ไม่เคยได้ยินเหรอ พิษรักน่ะ ร้าวรานไปนานแสนนาน”
คือตั้งใจว่าจะพูดให้มันได้คิดนะครับ
“นั่นสินะ มันร้าวรานยาวนาน นานจนบางทีอาจจะฝังไปทั้งชีวิตของชั้น”
นั่นไงครับ ผมนี่นะสะอึกจะด่าก็ด่าไม่ออก
“เอาน่าแก ต๊ายคนสวยแพ้รักเนอะ มีเวอร์ชั่นนี้ด้วย ไม่ยักรู้ว่าพัชราภาจะยอมง่ายๆ”
คือชื่อต่างๆก็เอามาจากดาราล่ะครับ อีนี่ล่ะมันเป็นคนเรียกผมและอีป้าก่อนใคร เราจึงเลียนแบบ อิอิ
“แกเองก็เคยรักนี่ รักแล้วเป็นยังไงล่ะ ลืมได้เหรอ ไอ้ต้อมน่ะ”
“อีพัท แค่นี้นะ”
ต๊ายนังนี่จะมาเผาผมซะงั้น ไม่ได้ๆ ต้องรีบวางสาย ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมก็แค่ระบายกับมันบ้าง กับอีป้าบ้างแต่อีป้ามันไม่เอามาเผาแบบนี้หรอกครับ เพราะมันรู้ว่าอะไรควรไม่ควรแค่มันจะด่าไฟแลบแค่นั้นเอง แต่อีพัทนี่น่ากลัวนะ เผื่อมันไม่พอใจผมขึ้นมาเผาขึ้นมาทำไงเนี่ย ตายสิเรา
“เฮีย พาไปซื้อส้มตำหน่อยดิ อยากกิน”
ท่าทางคุณสามีเหนื่อยมาก ตัวผอมลงจริงๆนั่นล่ะครับ ต๊าย นี่ผมสูบออกเยอะขนาดนี้เชียวเหรอ ผมก็สูญเสียนะแต่ทำไมใครๆก็ชมว่าผิวพรรณเปล่งปลั่ง กรี๊ด
“อยากกินเหรอ”
“อืม พาไปหน่อย ไม่อยากไปคนเดียว”
“เดี๋ยวล้างหน้าก่อน แป๊บนะ”
“ยังไม่เสร็จอีกเหรอ เปลี่ยนหัวเทียนน่ะ”
“เสร็จแล้ว เช็ดให้มันเงาอยู่ ที่จริงมันจะเสร็จตั้งนานแล้วล่ะ ถ้าไม่ไปจัดหนักให้คุณนั่นน่ะ ขาสั่นแล้วเนี่ย”
“บ้าเหรอ เร็วๆเลย อย่าพูดมาก”
อีป้ามันเคยด่าผมนะ ที่ผมเล่าความในใจที่แท้จริง ความในใจที่หลบมุมอยู่ตามซอกตามเหลือบบอกไม่หมดเสียที
“แกตายอีกสิบชาติจะหาได้ไหมคนอย่างหลวงน่ะ ยังจะมีหน้ามาบอกว่าคิดยังไงกับคนอื่น ไอ้นั่นน่ะมันเป็นได้แค่นั้นล่ะ”
“แหมแก ชั้นก็แค่เล่าความรู้สึกให้ฟัง ความรู้สึกน่ะ เข้าใจไหม”
“แล้วหลวงล่ะ แกไม่รักมันเลยเหรอ”
“อ้าวอีนี่ รักสิ รักมากด้วย แต่มันเข้ามาพร้อมหันน่ะความรู้สึก รักพร้อมกันมันแปลกเหรอ”
“แปลก ต๊าย อีนี่นางกากีกลับชาติมาเกิดหรือเปล่ายะ อีวันทอง โมรา กากี อีผีร้าย”
“ขอบคุณมาก อีปอป”
นี่ล่ะครับ โดนไปแบบว่าอ้าปากไม่ออก จุกอกเลยผม แหมนะ ก็แค่ความรู้สึก แต่โดนอีป้าจวกเอาแทบตาย หลวงน่ะผมรักนะ เป็นความรักจริงๆไม่ใช่รักเพราะชินกับดุ้นของมันนะ บ้าใครจะไปคิดแบบนั้น ถ้าไม่รักผมไม่มีทางมาอยู่ด้วยหรอกนะ เกิดมาก็ไม่เคยเจอเหมือนกันคนอย่างมันเนี่ย ต่อให้ตายอย่างที่อีป้าบอกแล้วเกิดใหม่มาอีกร้อยชาติจะเจอไหม คงไม่มีทาง เราไม่เคยทะเลาะกันเลยนะตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ มีแต่ทะเลาะกันบนเตียงและตรงระเบียง อ๊าย แล้วจะให้ผมไม่รักมันได้ยังไง ส่วนอีกคนมันเหมือนเป็นนิยาย มันจับต้องไม่ได้ ใครจะหาว่าแรด ร่านไม่รู้จักพอก็ตามทีเถอะ มันคือเรื่องจริง มันเกิดขึ้นจริงๆในหัวใจ ความรู้สึกนี่นะ ใครห้ามได้ก็โน่นเลย สถานีถัดไป วัดเลยจ้า

Written by eiky

ปล. เห็นถามถึงกันเลยจัดมาให้ ที่จริงเขียนตอนนี้เสร็จตั้งแต่วันโน้นแล้ว เหอๆ พอดีวันนั้นมีเคสเลยรีบกลับ พอกลับก็ลืมไปว่าเราไม่มีเน็ท แว้กก ซวยเลยอ่า หยุด 3 วัน แหะๆ เอาเป็ว่าผมจะลงเพิ่มให้อีกตอน ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไร พิมพ์ตกเยอะมาก เยอะจนรำคาญตัวเอง

ปล. ขอถามหน่อย สำหรับเพื่อนๆที่ติดตามผลงานของผมมาโดยตลอดนะครับ อ่านแนว แฟนตาซีกันไหมอ่ะ อิอิ ถ้าผมเขียนจะมีคนอ่านไหมน้า ตอบหน่อยน้า
จุ๊บๆๆ

[eiky]

Scene 11
“อ้าวแล้วแบบนี้เรื่องเรียนล่ะมิเชล”
ต้อมถามขึ้นเสียงสูงเมื่อได้ยินมิเชลบอกว่าจะไปถ่ายแบบที่แอลเอ
“ก็ต้องดูก่อนน่ะ เราไม่รู้เหมือนกัน ตอนแรกไม่ได้สนใจอะไรมาก แต่พ่อเราบอกว่าให้คิดให้ดีเพราะนี่เป็นโอกาสที่ดี เรามาคิดดูแล้วเราก็ว่ามันเป็นโอกาสที่ดี นายก็รู้ว่าครอบครัวเราก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไรมาก เราอยากจะหาเงินช่วยพ่อแม่ และนี่มันก็ได้ค่าตอบแทนเยอะไม่ใช่น้อย”
มิเชลตอบออกมาท่าทางลำบากใจมากเช่นกัน
“แล้วจะไปนานเลยเหรอมิเชล”
ซันถามขึ้นบ้าง
“ก็น่าจะกรับละอาทิตย์เป็นอย่างต่ำ ตอนนี้เราได้งานอีกตัวเป็นพรีเซนเตอร์ให้น้ำหอม”
พอมิเชลบอกยี่ห้อออกมาทำให้เพื่อนๆทั้งสามคนร้องออกมา
“โห เจ๋งไปเลยมิเชล ยี่ห้อนี้เขาจ้างแต่ดาราฮอลลีวูดนะ โห นี่แสดงว่าเธอเจ๋งมากๆ”
เบนจามินทำท่าตื่นเต้น
“แล้วของทอมมี่ล่ะ เป็นไงบ้าง”
“ของเราก็ไม่มีอะไรมากนะ วันศุกร์นี้มีงานเปิดตัวที่ซานฟรานฯ ที่เหลือก็มีถ่ายแบบให้นิตยาสารอีกสองเล่ม”
“ใครดูแลคิวงานให้เหรอทอมมี่”
มิเชลถามขึ้น เพราะเธอบิดาเป็นคนจัดการให้ทั้งหมด
“ก็คุณลิซน่ะ”
“เขาไม่หักค่าตัวเหรอ”
“โอย เราไม่ว่าหรอก ในสัญญามันระบุแล้วแน่นอน เราว่าดีเหมือนกันเราจะได้มีเวลาเรียน”
ต้อมพูดออกมายิ้มแห้งๆ มิเชลเองทำหน้าเจื่อนๆลง
“ไม่อยากไปเหมือนกันล่ะ แต่เราก็ไม่มีทางเลือก เผลอๆถ้างานเยอะๆอาจจะดร็อปเรียนไว้สักปี”
“หา”
เพื่อนๆสามคนร้องขึ้นพร้อมกันอีกครั้ง
“ถึงกับดร็อปเลยเหรอ”
มิเชลพยักหน้า สีหน้ากังวลอยู่มาก เธอมองหน้าเพื่อนแต่ละคนอย่างพิจารณา มาหยุดสายตาอยู่ที่ต้อม
“เราคงคิดถึงพวกนายนะ”
เสียงเครือออกมา ซันบีบมือของมิเชลเอาไว้
“แค่ไปแอลเอเองนะ คิดถึงก็มาหาสิ พวกเราไม่ไปไหนหรอก”
“แล้วซันนี่ตกลงไปทำงานที่ร้านอาหารของคุณแม่ทอมมี่แล้วใช่ไหม”
มิเชลหันมาถาม ซันเองพยักหน้า
“ดีแล้วล่ะ จะได้ประหยัดค่าหอ”
“เอาน่า ทำไมพวกเรามานั่งเศร้ากันแบบนี้นะ มาๆ ฉลองกันหน่อย”
ต้อมพูดขึ้นแล้วเดินไปที่ตู้เก็บของข้างๆตู้เย็นหยิบเอาขวดไวน์ออกมา
“ไม่เมาไม่เลิก”
เบนจามินพูดขึ้นแล้วหัวเราะ
“คอแข็งเหรอมึงน่ะ ฮ่าๆ ได้ข่าวคอพับตั้งแต่แก้วแรกนี่หว่า”
“ไม่มีทาง พัฒนาแล้วเว้ย”
ทั้งสี่คนนั่งจิบไวน์คุยกันไปเรื่อยๆนเริ่มหน้าแดงกันทุกคน
“เอ้ย ไวน์หมด เดี๋ยวเราออกไปซื้อ”
ต้อมร้องขึ้นทำท่าจะลุกขึ้น
“ตรงข้างล่างยังเปิดอยู่นะทอมมี่ เราไปด้วย”
มิเชลร้องบอก
“น่าจะปิดแล้วนะมิเชล ไปซุปเปอร์ดีกว่า”
ซันบอกแล้วมองทั้งสองด้วยสายตาที่ยากเกินจะคาดเดา
“พวกนายเอาไรไหมจะได้ซื้อมาทีเดียว เอาสักสองลังเป็นไงวันนี้ ฮ่าๆ”
“เอาของมากินเล่นหน่อยก็ดีทอมมี่ แหะๆ เราหิวแล้วว่ะ ยังไม่ได้กินไรเลย”
“ได้ๆ”
ทั้งสองคนเดินออกจากห้องมา คุยกันอย่างร่าเริง พอเพื่อนทั้งสองก้าวพ้นห้องไปใจอีกดวงก็เต้นกระหน่ำรุนแรงไม่เป็นจังหวะ
ก่อนหน้านั้นสองวัน
“ซันนี่ บอกเราได้ไหมว่าคิดยังไงกับทอมมี่”
ข้างสนามฟุตบอลที่อากาศหนาวเหน็บแต่ชมรมฟุตบอลยังวิ่งไล่ตามลูกบอลอยู่อย่างไม่เกรงกลัวความเหน็บหนาว แววตาที่เฝ้ามองเขามันเป็นประกายระยับ ส่งแสงออกมาจนเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆอดที่จะสงสัยไม่ได้
“มะ ไม่มีอะไรนี่มิเชล ทำไมเหรอ”
“อย่าปิดเราเลย เรารู้จักนายมานานนะซันนี่”
สายตาของมิเชลก็ยากที่จะคาดเดา ทั้งแววตาขอความอยากรู้และเพลิงไฟในประกายตานั้น
“ไม่มีอะไร แค่เพื่อน มันกวนออกมิเชลว่าไหมล่ะ”
“ในความกวนๆของทอมมี่มันคือเสน่ห์นี่ใช่ไหมล่ะ”
อึ้งเงียบไป จะปฏิเสธได้ยังไงว่ามันไม่จริง แค่เฝ้ามองเวลาเขาเคลื่อนไหวร่างกายวิ่งตามลูกบอลร้องเรียกเพื่อนๆในสนามมันเหมือนกับแสงเดือนในคืนมืด เป็นเหมือนเปลวเทียนในห้องที่ไร้ซึ่งแสงสว่าง
“เรารู้สึกว่าซันนี่ชอบทอมมี่อยู่ใช่ไหม”
“อ๊ะ เธอเอาอะไรมาพูดมิเชล ไม่จริงนะ”
“อย่าปิดเราเลยซันนี่ เรารู้”
“ไม่จริง เราไม่ได้ชอบมัน เราเป็นผู้ชายนะ เราไม่ได้เป็นเกย์”
“อย่าปฏิเสธใจตัวเองเลยซันนี่ เป็นอะไรเราไม่รู้ แต่ที่เรารู้ว่านายชอบทอมมี่ เพราะเราคิดว่าเราสองคนมีความรู้สึกเดียวกัน”
มิเชลพูดออกมาเสียงแหบแห้ง พอพูดจบก็เม้มปากก้มหน้าลงเหมือนละอายแก่ใจที่เอ่ยคำพูดเหล่านี้ออกมา
“มิเชล”
ซันร้องออกมา ทั้งตกใจ ทั้งเสียดใจ
“ใช่ เราชอบทอมมี่ ชอบเขาทั้งที่รู้ว่าเขามีใครอยู่แล้ว และเราก็พอรู้ว่านายเองก็รู้สึกเหมือนเรา ใช่ไหมซันนี่”
คราวนี้ซันเงียบเสียงไป ก้มหน้านิ่งเหมือนกัน
“มันเป็นไปไม่ได้หรอกมิเชล สำหรับเรา ไม่มีทาง”
เสียงที่ลอดออกจากไรฟันที่ขบกันแน่นจนกรามเริ่มปูดโปนมันเหมือนเสียงหายใจของคนที่ใกล้จะหมดลม ไม่มีแรง ไม่มีพลัง แหบแห้งแผ่วเบา
“เราเองก็คิดว่าแบบนั้น เขาคนนั้นโชคดีมากนะ”
“ใช่ เขาน่ารักมาก เราเคยเจอ เราเองเรายังชอบเขาเลย ไม่แปลกหรอกที่มันจะตั้งมั่นในความรักที่มีให้เขา”
“เรากำลังตัดสินใจว่าจะทำยังไงต่อไปดี”
มิเชลพูดขึ้น พยายามฝืนยิ้มมองไปที่กลางสนาม อากาศขมุกขมัวไม่ได้กลบรัศมีของเขาไปได้เลยแม้แต่น้อย
“จะบอกเขาไหม”
“บอก”
“มิเชล”
ครางออกมา ใจหล่นหายไปอยู่กับพื้น ใช่สินะ ถ้าบอกออกไปความเป็นไปได้ระหว่างสองคนนี้มันมีอยู่แล้ว มิเชลสวยมากสวยขนาดที่ได้ลงนิตยสาร ส่วนเขาเองก็ไม่ต้องเอ่ยถึง มันช่างเหมาะสมอะไรกันเช่นนี้ ถ้ามีกระจกบานใหญ่ตั้งอยู่ตรงหน้าในตอนนี้ คนที่ควรจะตัดใจเสียคือเขาเอง หัดมองดูตัวเองเสียบ้าง ซันเม้มปากแน่นกว่าเดิม
“เราจะไม่เก็บความรู้สึกของเราไว้หรอกนะซันนี่ เราไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไง แต่ก็ดีใจที่จะได้บอกออกไป เพราะถ้าไม่อย่างนั้นเราคงใช้ชีวิตอยู่ไม่ได้อย่างปกติสุขแน่ๆ”
มิเชลหันมามองหน้าเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาร่างสั่นไหวจนเห็นได้ชัด ใบหน้าระเรื่อขึ้นมาด้วยสีของเลือดที่มันไหลขึ้นมาทำให้ใบหน้านั้นเริ่มมีสี ไม่ใช่อาย แต่มันคือความยากลำบากใจ
“อืม เอาสิ”
“ซันนี่ นายเองก็น่าจะบอกเขานะ ไม่ว่าจะเป็นยังไง”
“มันไม่เหมือนกันหรอกมิเชล เธอเป็นผู้หญิงจะพูดเรื่องแบบนี้เราว่ามันไม่แปลก แต่เรา เราเป็นอะไรเรายังไม่รู้ตัวเลย เราคงแค่ขาดความอบอุ่นจากใครสักคน พอมาเจอมันเราก็คงเผลอใจ แอบคิดไปเอง เราไม่เคยมีเพื่อนแบบนี้ เราไม่เป็นไรหรอก มันจะผ่านไป มันจะต้องผ่านไป”
“ซันนี่”
ครางออกมาเพราะคนที่พูดน้ำตานองหน้า รู้ดีทุกอย่างเกี่ยวกับปมในใจของเขา ยิ่งมาได้ยินคำพูดแบบนี้ยิ่งเสียดใจ เห็นใจเพื่อนคนนี้ขึ้นมามากกว่าเดิม
“อย่าพูดแบบนั้นซันนี่ นายไม่ผิด ความรักมันเกิดขึ้นได้กับคนทุกคน อย่าคิดแบบนั้น”
มิเชลเม้มปากน้ำตาไหลออกมาบีบมือเพื่อนชายไว้แน่น เหมือนจะพยายามให้กำลังใจมันส่งผ่านมือน้อยๆนั้นไป
“มันเป็นไปไม่ได้หรอกมิเชล ความรักบางทีไม่จำเป็นต้องแสดงมันออกมาก็ได้นะสำหรับเรา แค่ได้รัก แค่ได้เฝ้ามอง แค่นี้ก็คงเพียงพอแล้วสำหรับเรา”
“ซันนี่ ทำไมคิดแบบนี้ ถ้าแบบนั้นนายจะเรียกมันว่ารักเหรอ รักเขาฝ่ายเดียวมีแต่เจ็บปวด นายอย่าเพิ่งท้อสิ ยังไม่ได้รู้เลยว่าเขาคิดยังไงกับนาย ไม่อยากลองหน่อยเหรอ”
“อย่าเลยมิเชล แค่คิดมันก็พังแล้ว พังแต่ยังไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา”
เสียงสะท้อนของหัวใจมันดังออกมาผ่านม่านแห่งสายน้ำที่กำลังไหลออกมาจากดวงตา
“แต่สำหรับเรา เราไม่ยอมหรอกนะซันนี่ เรารู้สึกยังไงเราก็จะบอกไปแบบนั้น แม้มันจะไม่สมหวัง แต่อย่างน้อยก็ให้เขาได้รู้ไว้ ว่าเราคิดยังไง”
สายตาของมิเชลแม้จะมีม่านน้ำตาคลออยู่แต่แววตานั้นมันดูมุ่งมั่นไม่ยอมแพ้ ผิดกับอีกคู่สายตาที่มองไปยังร่างสูงที่กำลังโลดแล่นอยู่ในสนาม สายตาที่ยอม ยอมตั้งแต่แค่คิด

“เอาปูอัดไปด้วยไหมมิเชล เราชอบกิน”
พอถึงซุปเปอร์ผมก็ถามขึ้นล่ะครับ ว่าจะมาแป๊บเดียว แหะๆ เผลอหน่อยไม่ได้ของเต็มรถแล้วครับ ไวน์แดงสองลังเลยนะ ไวน์ที่นี่ไม่แพงมากนะครับ ที่จริงผมเลือกเอาแบบที่ไม่แพงเองล่ะ รัฐนี้มันผลิตไวน์นี่นะ เอาแบบเมาไว้ก่อนว่างั้นครับ เรื่องกลิ่นเรื่องรสไม่รู้จักหรอก
“ก็ดีนะ เราไปดูแฮมตรงโน้นดีกว่า เอาไปทอดกิน เดี๋ยวเราทำเอง”
“ว้าว ดีใจจังเลย”
“หือ ดีใจอะไรทอมมี่”
“ก็จะได้กินฝีมือของมิเชลคนสวยไง”
“บ้านะ”
เธอเขินเหมือนเดิมครับ ผมชอบจริงๆนะเวลาแหย่เธอให้ยิ้ม เวลาเธอยิ้มมามันช่างสวยงามเหลือเกิน เธอเดินไปโน่นแล้วครับ ผมก็เลือกดูของกินอีกนิดหน่อย วันนี้เป็นวันพิเศษถือว่าเลี้ยงส่งคนสวยหน่อย จะว่าไปแล้วก็เสียดายนะ กว่าจะได้เจอคราวนี้ก็คงนาน ที่จริงคุณลิซเสนอให้ผมไปทำงานที่แอลเอเหมือนกันนะ แต่ผมไม่เอา ผมไม่อยากห่างคุณแม่ ไม่อยากห่างจากเทวดาตัวน้อยของผม เงินน่ะอยากได้นะครับ แต่ผมคิดว่าเอาเท่าที่สมควรดีกว่า ผมยังต้องการมีชีวิตส่วนตัวที่สงบเงียบอยู่ สัญญากับเขาไว้แล้วว่าจะมาเรียน อยากจะตั้งใจเรียนให้มากๆ จะได้รีบจบไปทวงเขาคืนจากไอ้นั่น
“อุ๊ย มิเชลใช่ไหม ใช่มิเชล เกิร์ลเน็กซ์ดอร์ใช่ไหม”
ยังไปไม่ถึงไหนเลยครับก็มีคนมาสะกิดถามเธอ ผมเดินอยู่ห่างๆ
“เอ่อ ค่ะ ใช่ค่ะ”
“ตายแล้ว ตัวจริงสวยมาก สวยจริงๆ ขอลายเซนหน่อยได้ไหมคะ ตรงนี้เลย”
ป้าแล้วนะนั่น เหอๆ อะไรจะบ้าดารานางแบบกับเขาเหมือนกัน ไม่ใช่แค่คนเดียวนะครับ โน่นเธอป่าวประกาศซะเสียงดัง คนทั้งซุปเปอร์หันมาให้ความสนใจในตัวมิเชล เธอเองก็ยินดีนะ คนรุมถ่ายรูป เอาไปเอามาคนก็ล้อมวงเธอวงใหญ่ เสียงจอแจดังคับซุปเปอร์เลยก็ว่าได้ ผมยืนอยู่ห่างๆยิ้มมองอยู่ครับ
“คุณครับ ทอมมี่ ทอมมี่นี่”
อ้าว ซวยแล้วผม อุตส่าห์ยืนอยู่ห่างๆนะเนี่ย ผมหันไป ผู้ชายวันทำงานล่ะครับ แต่หัวเถิกหมดแล้ว
“ครับ”
“อ่า จริงๆด้วย นี่ไงครับ ผมซื้ออาฟเตอร์เชฟที่คุณเป็นพรีเซนเตอร์ ขอลายเซนตรงนี้หน่อยได้ไหม”
เอ้ย ตกใจครับ ที่จริงอยู่ที่บ้านทางเจ้าของสินค้าเขาให้ผมมากล่องเบ้อเร่อแล้วนะ แต่ผมแจกคนในร้านใช้หมด ยังไมได้ดูเท่าไหร่ แต่พอมาเห็นคนถือกล่องที่มีรูปผมแปะอยู่ข้างกล่องมาขอลายเซนนี่มันรู้สึกดีชะมัดเลย ให้ตายเถอะ ฮ่าๆ
“อ้อ ได้ครับ ขอบคุณนะครับที่ไว้ใจซื้อผลิตภัณฑ์”
“ตัวจริงคุณดูดีมากเลยนะ ในกล่องแสงเงาช่วย แต่ตัวจริงคุณหล่อจริงๆ”
อ้าวลุงนี่ แหะๆ อย่ามามองผมแบบน้าน ไม่เอานะเว้ย เอาล่ะสิ นอกจากตาลุงนี่ คุณป้าที่มุงมิเชลอยู่เมื่อครู่ก็หันมาทางผม เสียงกรี๊ดดังกระหึ่มขึ้นทันที เฮ้อนะ คนมันจะดังอ่ะนะ
“นี่คุณสองคนมาด้วยกันเหรอ”
มีเสียงหนึ่งหันไปถามมิเชลครับ ตอนนี้เรายืนอยู่คู่กันตรงหน้าชั้นผ้าอ้อมเด็ก เอาเข้าไป มายืนทำไมตรงนี้วะ
“ค่ะ เราเป็นเพื่อนกัน”
เธอตอบเขินล่ะครับ
“ตายแล้ว เหมาะสมกันที่สุด ขอถ่ายรูปหน่อยนะคะ”
เอาไปเอามาผมกับมิเชลก็เลื่อนมายืนอยู่หน้าชั้นขายผลิตภัณฑ์ที่ผมเป็นแบบให้ล่ะครับ กว่าจะออกมาได้ ตอนจ่ายเงินนี่ยิ่งแล้วใหญ่ คนหันมามุงมากรี๊ดกันสนั่นเชียว อายนะเว้ยเห้ย
“โอย ไม่ไหวๆ ทำไมคนรู้จักเธอเยอะจังนะมิเชล ดังใหญ่แล้วนะเนี่ย”
“ทอมมี่เหมือนกันล่ะ ดังใหญ่แล้วนะ อิอิ”
“โหย เราก็แค่มีรูปแปะกล่องเท่านั้นเอง เธอสิ นิตยาสารสามเล่มแล้วนี่ ดีใจด้วยนะมิเชล”
“ใครบอกสาม ห้าแล้วจ๊ะ ออกพรุ่งนี้เล่มหนึ่ง สิ้นเดือนอีกเล่มหนึ่ง”
“โห เฮ้ย จริงๆดิ”
ตายๆ เธอก้าวหน้าไวมากครับ มิเชลยิ้มอย่างพอใจ
“เรายังไม่ได้บอก เราได้เป็นพรีเซนเตอร์ให้กับเสื้อ”
เธอบอกยี่ห้อมาล่ะครับ พระเจ้า ยี่ห้อโปรดของใครหลายคนเลยนะนั่น ยี่ห้อที่ชื่อเดียวกับผมนั่นล่ะครับ บอกได้ไหมเนี่ย แหะๆ
“ว้าว เจ๋งไปเลยมิเชล ถึงว่าเธอถึงต้องไปแอลเอ”
“ไม่ใช่แค่แอลเอนะ แต่ต้องบินไปกลับแอลเอ นิวยอร์ก”
“นิวยอร์ก”
ผมแหกปากออกมาครับ ให้ตายเถอะ เคยดูแต่ในหนัง ไม่เคยเจอ ไม่เคยเห็น เมืองในฝันเลยนะนั่น
“อิอิ จ๊ะ ทอมมี่ไม่ไปแอลเอด้วยกันล่ะ เผื่อเราจะได้ไปนิวยอร์กด้วยกัน เราเองก็ไม่เคยไป”
“อย่าเลย เราอยู่แค่ในซานฟรานฯนี่ล่ะดีแล้ว ฮ่าๆ เดี๋ยวใจแตก”
“บ้านะ”
เธอหัวเราะครับ ผมเองก็หัวเราะ ผมขับรถเปิดเพลงคลอเบาๆ ตามถนนหนทางเห็นป้ายโฆษณารูปมิเชลขึ้นหลายที่แล้ว ส่วนของผมไม่มากเท่าไหร่ ส่วนมากตามซุปเปอร์หรือไม่ก็เล็กจนไม่มีใครสังเกตล่ะครับ ฮ่าๆ ไม่หวังเอาดีทางนี้นี่นะ ถ้าให้ดังแล้วคนมารุมเหมือนเมื่อครู่ไม่เอาดีกว่า ผมไม่ชิน ไม่มีทางชิน
“ทอมมี่ ก่อนที่เราจะไป เรามีเรื่องจะบอก”
อยู่ๆเธอก็เอ่ยขึ้นครับ เสียงไม่เบานะ แต่มันฟังดูน่าขนลุกจังเลยวะ ผมนี่หันขวับทันที
“มีไรเหรอมิเชล”
ผมหันไปยิ้มทำหน้ากวนๆตามประสาผมนั่นล่ะครับ
“เราชอบนายนะทอมมี่”
เอี๊ยดดดดด
“หา เอ่อ อะไรนะ”

To be continued

[lovely1714]

คนแรกเลย ดีใจจัง ยาวมากๆๆๆๆ
เดี่ยวไปอ่านก่อนนะค่ะ

[eiky]

ตายห่า ผมเหยียบเบรกเสียงดังสนั่น ดีนะไม่มีคนขับตาม ไม่งั้นซวยแน่ๆกู ผมนี่จากหนาวๆร้อนขึ้นมาเลยครับ น้ำลายฝืดคอทันที หันไปมองเธอที่หันมาจ้องหน้าผม
“เราชอบนาย ชอบตั้งแต่แรกเจอแล้ว”
“อ่า มิเชล”
“เรารู้ว่านายมีแฟนแล้ว เรารู้ว่านายไม่ได้ชอบผู้หญิง แต่ก่อนที่เราจะไป เราแค่อยากจะบอกให้นายรู้ ว่าเราคิดยังไง เรารู้ว่ามันผิด แต่เราขอโทษ เราเก็บมันไว้คนเดียวไม่ได้อีกแล้ว”
เธอยิงมาเหมือนผมโดนปืนกลเลยครับ อ้าปากค้างเลยผม ไม่ได้ๆ ต้องหาที่จอดรถคุยหน่อยแล้ว
“เอ่อ มิเชล”
จะพูดอะไรวะ ทำไมคิดไม่ออก ผมสั่นครับ เริ่มใจเต้นแรง ให้ตายเถอะนานแล้วนะที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้ มิเชลสวยมากนะครับ สวยจริงๆ ผมเองก็ชอบเธอนะ แต่ผมบอกตัวเองเสมอว่าผมมีเขาแล้ว โว้ย อะไรวะเนี่ย มาหล่อเอาอะไรตอนนี้วะกู
“แต่ที่บอกไม่ได้ว่าความเป็นเพื่อนเราจะลดน้อยลงนะทอมมี่ เราแค่อยากให้เธอรู้ ว่าเราคิดกับนายมากกว่าเพื่อน”
เธอน้ำตาคลอครับ คงลำบากใจมากเหมือนกันที่พูดมันออกมา ผมนี่เหมือนโดนสต๊าฟไว้เลยครับ แข็งไปหมดแล้ว
“เราก็ชอบเธอนะมิเชล”
อ้าวกู ทำไมปากมันพูดออกไปอย่างนั้นวะ
“ชอบเหมือนเพื่อนใช่ไหม เรารู้ ขอบใจนะทอมมี่ เรารู้ดี”
“เอ่อ”

ต้อมเองยังคงนิ่งตัวแข็งอยู่แต่มิเชลโผเข้ามาเหนี่ยวคอของต้อม ปากน้อยๆประกบปากหนาของเขาทันทีไออุ่นจากปากของทั้งสองทำให้ทุกอย่างที่กำลังอึมครึมมันดูวาบหวามขึ้นมาทันที ต้อมเองยังอึ้งอยู่ที่โดนรุกไล่โดยไม่ทันตั้งตัว แต่พอมีสติ เขาก็ทำอย่างที่เธอทำตอบแทนกัน เคยสัมผัสผู้หญิงมาแล้ว รู้ดีว่ารสชาติมันหวานละมุนเพียงใด เธอเตือนความจำให้เขารู้ว่าเขาเองก็ชาติชายธรรมดาคนหนึ่งนี่เอง ปฏิกิริยาของร่างกายมันตอบสนองซึ่งกันและกัน
“อ๊ะ เราเสียใจทอมมี่”
มิเชลผละออกจากการจุมพิตนั้น เมินหน้าออกนอกกระจกรถ ต้อมเองเม้มปากแน่น หน้าแดงระเรื่อขึ้นมา ในใจคิดไปไกลแสนไกล คิดไปถึงคนอยู่ไกล นี่เขากำลังทำอะไร เขาไม่อยากเป็นคนผิดคำมั่นสัญญา ต้อมส่ายหน้า ระบายลมหายใจออกมา
“กลับกันเถอะ”
ภายในรถไม่ได้เงียบเพราะมีเสียงเพลงคลออยู่ แต่ทั้งสองกลับรู้สึกอึดอัดอย่างประหลาด เงียบทั้งสองฝ่าย เงียบจนมิเชลเองทนไม่ได้ต้องเอ่ยออกมา ต้อมพยักหน้าแล้วออกรถตรงกลับไปยังหอพักของซัน
“ทอมมี่”
มิเชลเอ่ยขึ้นก่อนจะลงจากรถ
“หือ”
ต้อมตอบรับต่สายตายังจ้องมองอยู่ที่กระจกหน้ารถ
“เราขอโทษนะ เรื่องเมื่อครู่”
“ไม่เป็นไร ฮ่าๆ เราสิได้กำไร”
ต้อมเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ แล้วตัดสินใจหัวเราะออกมา แม้มันจะเป็กตลกที่ฝืดแต่เหมือนว่าเขากำลังพยายามอยู่
“เราฝากซันนี่ด้วยนะ”
“หือ ทำไมเหรอมิเชล”
มิเชลเม้มปากแน่น เหมือนกำลังกลืนก้อนอะไรสักอย่างให้ลงคอไปอย่างยากลำบาก ต้อมเองก็ตั้งใจฟังอยู่
“ซันนี่ เขาเจ็บมามากแล้ว ดีกับเขาหน่อยนะ อย่างน้อยก็เพื่อเรา อย่างน้อยก็สงสารซันนี่บ้างนะ”
เธอเม้มปากแน่น น้ำตาไหลออกมา พลันเอามือขึ้นปาดน้ำตานั้นให้ออกจากหน้าแล้วรีบลงจากรถไป
“อะไรวะ รู้แล้วล่ะน่า ไม่แกล้งมันเยอะหรอกน่า”
ต้อมส่ายหน้างงๆ แล้วพูดขึ้นมา เขาเดินตามลงจากรถแล้วยกกล่องไวน์ขึ้นไปบนหอกล่องหนึ่ง อีกกล่องหนึ่งเขาตั้งใจจะให้เบนจามินลงมายกขึ้นไป
“ไปนานจัง”
แค่เพียงเปิดประตูเข้าไปในห้อง อีกเสียงที่เฝ้ารอก็ดังขึ้นทันที รู้ไหมว่าการรอคอยมันทรมานยังไง รู้ไหมว่าคนที่เป็นฝ่ายรอมันร้อนรนแค่ไหน แต่ละวินาทีที่กำลังผ่านไปมันแลดูเหมือนเป็นชั่วโมง เข็มวินาทีบนหน้าปัดนาฬิกาเหมือนมันฝืด เดินช้ากว่าใจที่ไปไกลกว่าหลายร้อยเท่านัก ใจระทวย
“อ้อ ได้ของมาเยอะน่ะ”
มิเชลตอบแล้วเดินผ่านไปเอาของไปวาง ซันเองคอยสังเกตพฤติกรรมอยู่
“อ้าวเฮ้ย เบนนายไปช่วยยกไวน์อีกกล่องขึ้นมาช่วยเราหน่อยสิ”
ต้อมเดินตามเข้ามา ซันเองมองหน้าเขาอย่างพิจารณา
“เดี๋ยวกูไปเอง”
“ไหวเหรอมึง ผอมกระหร่องแบบนี้ เดี๋ยวหลังหัก”
“เบนมันก็ผอม ทำไมล่ะ”
“เอาสิ รถยังไม่ได้ล็อกเอานี่กุญแจ ล็อกให้กูด้วย”
เสียงที่เรียบนิ่ง ไม่มีวี่แววของการก่อกวนเหมือนเช่นเคยพาให้ใจกระเจิดกระเจิงไปไหนต่อไหน ซันเดินออกมาจากห้องด้วยสภาพที่หัวใจลอยไปก่อนหน้าที่ตัวจะเดิน เธอคงบอกเขาแล้ว หึหึ ก็ดีแล้วนี่นะ แล้วเราจะมาคิดเสียใจอะไร เขาสองคนเหมาะสมกันอย่างหาที่ติไม่ได้ เราเป็นอะไร พอเสียที พอแล้ว เป็นเพื่อนกันมันวิเศษแค่ไหนแล้ว ยังจะอยากครอบครองเขา ไม่ดูกระจกชะโงกดูเงาของตัวเองเอาเสียเลย ไม่เจียมตัว ซันเองกล่าวหาตัวเอง ตีค่าตั้งราคาให้ตัวเองพร้อมสรรพ เดินลงไปทรุดตัวลงข้างๆรถแล้วร้องไห้ออกมา
“พอเถอะ พอแล้ว”
เพ้อออกมา พยายามทำใจแล้วบอกกับตัวเองว่ามันต้องดีกว่านี้ มันต้องดีกว่านี้ พรุ่งนี้มันย่อมจะดีกว่าวันนี้ เพื่อนกัน เพื่อนกันเท่านั้น เขาให้เราได้แค่นั้น แค่นั้นก็ดีมากแล้ว หยุดคิดแล้วก้าวต่อไป แม้จะทรมานสักแค่ไหน อยากเฝ้าดูเขาไปตลอดไม่ใช่เหรอ นี่ไง ก็ได้เฝ้ารอดูอยู่นี่ไง ยังไม่พอใจอีกเหรอ เพราะไหนๆก็เฝ้ามองเขามาตั้งแต่ชั้น ม.๔ เรื่องเกี่ยวกับเขาค้นคว้ารู้เกือบทุกเรื่อง เคยนั่งรถไปที่ชลบุรีเพื่อที่จะดูบ้านเกิดของเขาก็ทำมาแล้ว ก็นี่ไง เฝ้าดูเขาอยู่แบบนี้ มีความสุขแล้วนี่ ยังไม่มีความสุขอีกเหรอ ยังจะต้องการอะไรจากเขาอีกหรือ

Writteb by eiky

Ps. คืออย่าคิดว่ามันจะดราม่านะครับ ไม่หรอกนะ อิอิ คือคิดว่าเรื่องกุ๊กกิ๊กที่อยากอ่านกันมันก็ต้องมีขมนิดๆเนอะ เหมือนกาแฟที่ครบรส โว๊ะ ไปโน่นเลย ไม่มีหรอกครับมาม่า มีแต่ไวไว อิอิ เค็มดีผมชอบบบบบ

อัพเดทเกี่ยวกับตัวผมเองหน่อย อิอิ (เผื่อมีคนอยากรู้) แหะๆ
คือตอนนี้ผมมีโปรเจกต์อยู่สองงานนะครับ
1. เขียนให้ Rainbow projects อันนี้ต้องเดาว่าผมเป็นคนไหน อิอิ ลองไปอ่านน้า
2.เขียนร่วมกับเพื่อนในเล้าอีกคน ไม่บอกว่าใคร อุบไว้ก่อน แต่รับรองเพราะเรื่องนี้ผมชอบนะ โดยส่วนตัว คือเขียนรอไว้แล้ว
3.แฟนตาซี อยากเขียนมากๆ ลองแล้ว อิอิ ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นยังไงต้องลองเอามาให้อ่านกัน เพราะไม่เคยเขียน แหะๆ
4. ดราม่าจัดหนัก แรงกว่าทุกเรื่องที่เคยเขียนมา ดราม่าแบบว่าไม่เสียน้ำตา แต่แรงและเครียด อันนี้แค่พล็อตนะผมต้องมองหาคนปรึกษาเลย เวอร์ไปไหม อิอิ
5. นิยายสะท้อนชีวิตเกย์ จาก 3 มุมมอง

แว้กกกก เยอะไปไหมเนี่ย บ้าไปแล้วเนอะ 5555 ยังไงจะแจ้งข่างเรื่อยๆนะคร้าบแฟนๆที่รักของผม จุ๊บๆ

[A-J.seiya*]

อ่อยยยยย
ว่าแล้ว ว่านายต้องคิดว่าต้อมเปลี่ยนไป
เหอะๆ ,,
เอาเหอะ คนเรามีสิทธิ์จะคิด แต่ยังไงก็ต้องอยู่กับความจริง
นายคงทำใจได้ ในระดับนึง ,,
ดูแลความรักตอนนี้เอาไว้น่ะ ดีที่สุด

^^
--------------
เพิ่งเห็นว่ามีเนื้อเรื่องต่ออีก
อ่อยยย เริ่มสงสารซันแล้วนะ ,,
โห รักจริงหวังแต่งมากอ้ะ ตามไปถึงบ้าน!!!
มิเชลใจเด็ดมาก
เราว่าถ้า ชีแบบไม่รวบรัดไปเอง ต้อมอาจจะมีอะไรๆพูดก็ได้ (มั้ง)
เหมือนต้อม ไม่ได้ชอบผู้ชาย แต่ชอบ นาย อ่ะ
เลยยัง ฟีลกู้ด กับผู้หญิงอยู่ (รึป่าวนะ)
เหอะ เชื่อเลยว่า ต้องมีภาพหลุดแน่ๆ นายแบบ  กะ นางแบบ ข่าวดังชัวร์ !!!
><
ไม่มาม่าไวไว จะดีมาก
หุหุ รออ่านตอกุ๊กๆกิ๊กๆ

[Wordslinger]

มีแต่คำว่าเป็นไปไม่ได้ สงสารซัน ยัยมิเชลนี่เยอะนะคะ เริ่มก่อนซะงั้น ต้อมก็นะ...น่าเตะจริงๆ ขอแค่ต้อมกับมิเชลไม่เกินเลยกันถึงขั้นนั้น ก็ดีแล้วละค่ะ รับได้ค่ะ

 

[tutu]

    โถ่ๆๆๆๆๆ  ซันนี่ตอนแรกน่าหมั่นไส้ตอนนี้น่าสงสารแล้วนะ

[なおみ™]

ชอบตอนนี้อะค่ะ ชอบที่คุณอิ๊กกี้สะท้อนมุมความคิดของซันนี้
แบบว่าน้องมิก็เคยผ่านจุดนั้นมาเหมือนกัน อ่านแล้ว 'อิน'  
+1 ให้เลยค่ะ  

ไม่อยากจะบอกเลยว่าที่แอบคิดเรื่องนายกับต้อมมันตรงกับตอนพิเศษของคุณอิ๊กกี้เลย
รอตอนต่อไปนะคะ จะกุ๊กกิ๊กหรือดราม่าก็ดีทั้งนั้นค่ะ  

ปล. คุณอิ๊กกี้เปิดศึกหลายด้านจัง แต่ก็จะตามอ่านทุกด้านทุกเรื่องเท่าที่มีโอกาสนะคะ

[Poes]

สงสารซัน มิเชลยังกล้ากว่าซันอีก เฮ้อ  อิจฉาคุณนาย 

[lovevva]

สงสารซันนี่อ่ะ

[meiji]

อ่า มาเคลียร์เรื่องของพี่นายเเล้ว
คิดว่าเข้าใจความรู้สึกพี่นาย เพราะชอบมากทั้งพี่หลวงและต้อม แบบ ตัดไม่ขาดจริงๆ 555
ส่วนต้อมในเรื่องนี้ บอกตรงๆว่าไม่ค่อยเหมือนฟิลอารมณ์ที่อ่านต้อมในเรื่องนู้นเลย
ต้อมในเรื่องนู้น ดูใสๆกว่าเยอะอ่ะ แต่เรื่องนี้ก็บอกไม่ถูกว่าเป็นไง แค่รู้สึกไปเอง
ยังไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะดำเนินไปอย่างไหนดี คาดเดาไม่ได้เลย
ยังไงก็จะรอตอนต่อไปนะคะ มาไวไวนะคะพี่อิ๊กกี้ : )

[indy❣zaka]

โหซัน ตามถึงบ้านตั้งแต่สมัยก่อนเลยหรอเนี่ยลูก
ที่ผ่านมา ทำเป็นซึนนะเธอ

[Fanun]

ซันนี่น่าสงสาร แอบรักมาตั้งนาน 

[namngern]

โอ้ ไม่นะ มิเชลออกตัวนำเลยหรอเนี่ยะ
เครียดวะ ต้อมดูเหมือนจะชอบมิเชลมากอยู่
โอ้ยยยยยยยย สงสารซันนนน
ไม่เอาเหมือนชื่อเรื่องนะ T^T ทรมาณใจ แง๊

รออ่านตอนต่อไปจ้า
+1 ให้นะคะ

[bbyuqin]

อืม..มเดี๋ยวพอมิเชลห่างไป ความรู้สึกทางต้อมที่ว่าก็ชอบก็น่าจะลดลงด้วย..
ปล..แอบเชียร์ซันนี่เล็กๆ
ปลล.โล่งใจที่หลวงกับนายรักกันดีแนบแน่น 55555

[คนริมคลอง]

สงสารซันนี่ เอาน่า มิเชลไปทำงานไกลแระ ช่วงเวลาทำคะแนน

มอมไวน์น้องต้อมแล้วจัดการซะ เอิ๊ก เอิ๊ก (เลวจริงตูเนี่ย)


ปล.  “แปลก ต๊าย อีนี่นางกากีกลับชาติมาเกิดหรือเปล่ายะ อีวันทอง โมรา กากี อีผีร้าย”

อีป้าอย่าเชยสิ ตอนนี้เค้าด่ากันสั้นๆ  "อีเรยา"

[NY_JK]

สงสารหลายๆคน ต่างคนก็ต่างมีความรู้สึกของตัวเอง

ถ้าพี่อิ๊กมีผลงานใหม่ๆมาลงเดี๋ยวจะไปตามอ่าน
แต่อย่าลืมส่งข่าวนะ เผื่อเราไม่รู้อ่ะ

[nunamicky]

เดี๋ยวมิเชลไม่อยู่
ฉากหวานๆ ระหว่างต้อมกับซันก็จะมาเองใช่มั๊ยค่ะ eiky?
กดบวกค่ะ

[DraCo_SLa13]

อิพี่นายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย..........น้องอุตส่าห์ห่วงนะคะเจ๊

ทำไมพี่นายทำงี๊กับพี่หลวงอีกแล้วอ่ะ

เมื่อก่อนเบื่อป้าแดนมาก...แต่ตอนนี้เห็นด้วยกับป้าแดนสุดกู่อ่ะ

แล้วก็อย่าคิดว่าพี่หลวงเค้าะไม่รู้ละพี่..หนูว่าพี่เค้ารู้แต่ไม่อยากจะพูดมากกว่าอ่ะ

[hpsky]

โอยเป็นห่วงพี่นายแทบแย่ นึกว่าพี่หลวงนอกใจ
ที่แท้ก็หวั่นไหวเรื่องต่อมนี่เอง

ซันนี่สู้ๆนะ สักวันความรักจะเป็นของเรา

[yayee2]

ได้รู้ว่านายพลยังอยู่ดีมีสุข กับคุณหลวงก็รักกันดีเหมือนเดิม
เรื่องเติมเต็มสุขให้กันก็ทุกวันสม่ำเสมอ และถึงใจนายพล(อิ อิ อิ นี่แหละที่ดิฉันอิจฉานายพลที่สุดแระ)
ดิฉันน่ะโล่งใจไปเลย ไม่ว่านายหรอกนะ ที่ยังรู้สึกพิเศษกับต้อมอยู่อ่ะก็มันยังรักเหมือนเดิม
ก็มันลืมไม่ได้นี่ทำไง เพียงแต่เราเก็บส่วนพิเศษของเราไว้ให้มิดชิด ไม่ให้มันออกมาเพ่นพ่าน
ไม่ให้มันออกมาทำลายครอบครัวเรา ไม่ให้มันออกมาทำร้ายสามีเรา ก็น่าจะดีแล้ว เนอะนายพล

โถ..ซันนี่ ทำไมรีบถอยออกมาก่อนทั้งๆที่ยังไม่ลองเลยล่ะลูก
เฮ้อ..อยากให้ซันนี่กล้าๆเหมือนมิเชลจังเลย คิดอะไร รู้สึกอย่างไร แล้วเก็บอัดไว้นี่
มันเหมือนบ่มฝีเลยนะ มันเจ็บระบมปวดทรมานมากเลยล่ะ  ถ้าเรายอมกล้าได้กล้าเสีย
พูดออกไปให้อีกฝ่ายรับรู้ แล้วยอมรับผลที่จะเกิด ไม่จะออกมา+หรือ -
มันน่าจะดีกว่านะ เหมือนเรายอมผ่าฝี ให้เลือดให้หนองมันทะลักออกมา
แน่นอนมันต้องเจ็บแน่ แต่ก็มีโอกาสหาย ไม่ทรมานต่อไป

[kanda53]

น้องนายมาแล้ววว....อ่านไปขำไป..ฤทธิ์เยอะเหมือนเดิม
เตะซะกระจาดผักกระจายแบบนี้...ถูกใจคุณแม่ละซิ
ทำไมอ่านแล้วสงสารหลวงก็ไม่รู้นิ...

เติบโตในสังคมและวัฒนธรรมที่ต่างกันเลยทำให้คิดต่างกัน....
มิเชลกล้าพูดกล้าชน...ได้เปรียบเห็น ๆ ..รู้ ๆ กันไปเลย.....
ส่วนน้องซันเจียมเนื้อเจียมตัว...คิดแต่ว่าไม่เป็นไรแค่นี้พอแล้ว....
สุดท้ายเจ็บอยู่คนเดียว.... ถ้าน้องซันไม่บอก...เจ้าต้อมไม่รู้(บื้อ ๆ ไปวัน ๆ)
งั้นคงต้องรอตอนเมาไม่มีสติ..แล้วเผลอเล่นจึ๊ก จึ๊ก ละมั้งนิ 

น้องอิ๊กโครงการเยอะนิ...รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ
เป็นกำลังใจให้จ๊ะ  กด + ให้ความขยัน

[Pandoraheart]

กริ๊ซซซซ อีคุณนายไอ้เราก็เป็นห่วง กลัวว่า ตาหลวงมันจะมีเมียน้อย... ที่ไหนได้!!

เสียดายตาต้อม!! กริ๊ซซซซซ

ตาต้อมเปลี่ยนไปแล้ว!! งี้ละความรู้สึกของคนเรามันเปลี่ยนไปได้ตลอด

[CminLmin]

เพลียใจกับคุณนาย... 
ตอนแรกตกใจ นึกว่าหลวงเปลี่ยนไป
ที่ไหนได้... คุณนายแอบซุกเด็ก 

ต้อมดูจะสับสนกับชีวิตตัวเอง??
ซันนีก็น่าสงสาร เหอๆ ที่นี้ก็เหลือกันแค่สองคน
รักแท้? จะแพ้ใกล้ชิดหรือเปล่าเนี่ย 

พี่ปริ๊นซ์... ตอนหน้าออกมาให้ป้าๆชื่นใจหน่อยน่ะจ๊ะ เดี๋ยวป้าเพิ่มค่าตัวให้ หุๆ 

Ps. อยากอ่านทุกโครงการ ยกเว้นดราม่าจัดหนัก เค้ากลัวอ่ะ 
     แฟนตาซีก็ดีค่ะ อยากอ่านมากกกกก

[miniz]

แหม่ คิดถึงคุณนาย 

สงสารซันกับมิเชลจัง 

มารอต่อนะค้า