หัวข้อ: Never last, Never end, รักสุดหัวใจแต่บทที่ได้คือ“ตัวประกอบ” พิเศษ "ยอดดวงใจ 26 Jan 12 P44

[sang som]

คิดถึงคุณนาย มว๊าก!! 

สงสารซันนี่อ่า สงสารมิเชลด้วย

นี่ถ้าตาต้อมไม่เอาเจ๊ขอนะจ๊ะ อิอิ  จะเก็บซันนี่ และหนูมิเชลไว้เข้าฮาเร็มคนหน้าตาดีของเจ๊ อุอุ

[Natavishi]

 
สงสาร  ซันนี่  จัง 

[lunar]

โอ๋ โอ๋ ซันนี่ของป้าเอ๊ยของพี่ไม่ต้องร้อง นิ่งซะลูก พี่เข้าใจนะว่าแอบรักโดยที่ความหวังที่จะได้ความรักตอบมันแทบจะไม่มีแถมต้องอยู่ใกล้คนที่เราแอบรักอีก มันทรมานขนาดไหน สู้อยู่ให้ห่าง ไม่ต้องเห็นหน้าหรือมาเจอกันเลยจะทำใจได้ง่ายกว่า

รักแต่ไม่กล้าบอก ไม่กล้าแสดงออกแต่ต้องอยู่ด้วยกัน คลุกคลี ตีโมง กอดคอ ตีเข่า เล่นถึงเนื้อถึงตัวแบบเพื่อนผู้ชายเค้าเล่นกัน ซันนี่ของพี่หวั่นไหวแต่อิต้อมมันไม่รู้เรื่อง รู้ราวอะไรด้วยเล๊ย  ซันนี่ของพี่น่าสงสารจริงๆ แต่พี่ไม่เห็นด้วยที่หนูดูเหมือนจะเจียมเนื้อเจียมตัวเกินไป ต้อมมันหล่อระดับนายแบบแล้วงัย หนูควรจะเห็นคุณค่าของตัวเองบ้างนะลูก หนูไม่ได้ต่ำตมอะไรขนาดนั้น ยิ่งมารู้ว่าหนูแอบรักต้อมมานานแถมลงทุนนั่งรถไปดูบ้านต้อมที่ชลอีก ประมาณไม่ได้เห็นหน้าเห็นหลังคาบ้านก็ยังดี ยิ่งสงสาร รักแรกก็ทำท่าจะแห้วซะแล้ว

คุณอิ๊คกี้คะ ได้โปรดส่งใครมาดามใจน้องซันนี่ด้วยเถอะค่ะ สงสารน้อง บางทีซันนี่อาจจะอยู่ใกล้ต้อมเกินไป เลยโดนมองข้ามแถมต้อมเองก็ยังรักฝังใจกับพี่นาย ขนาดจูบกับสาวสวยที่ตัวเองก็ปลื้มมันยังยั้งใจไว้ได้ กว่าต้อมจะหันมาหรือรู้ใจซันนี่บ้างไรบ้าง ซันนี่คงซดน้ำแห้วจนพุงกางแล้วกางอีกแน่เลยค่ะ  แถมรู้แล้วจะสมหวังหรือเปล่าก็ยังไม่รู้

ส่วนคุณนายนี่โชคดีอย่างมหาศาล ที่ได้สามีอย่างคุณหลวง นายคิดถูกแล้วที่ส่งต้อมไปไกลๆ เพื่ออนาคตของต้อมเองและชีวิตครอบครัวของนายเองด้วย เพราะถ้าต้อมยังอยู่เมืองไทย มีหวังนายอดใจไหวกินต้อมเข้าไปแทนที่จะแค่ชิมเหมือนที่เคย

คุณอิ๊คกี้คะน่าสนใจทุกโครงการเลยแต่ที่สนใจเป็นพิเศษคือ โครงการที่ 4 และ 5 ค่ะ
 

[barahi]

เม้นก่อนอ่านคร๊าบบบ  ^^

[Ak@tsuKII]

แหม ลืมไม่ได้ก็กลับไปหาเลยสิ ต้อมของหล่อนน่ะ ไปเลยชิ่วๆ เบื้อ เบื่อ นึกว่าจะหาย ดอก... แล้วซะอีกมาถึงขนาดนี้แล้ว ยังมีคร่ำครวญหาอีก เหอะ อ่านตอนนี้แล้วเซ็งมาก! อยากกระซากหนังหัวหล่อนมาตบมาก สงสารหลวงว่ะ  

ps. อยากให้หลวงเลิกๆไปเถอะ ไปให้นางไปสุขสมตามความต้องการเถอะคนดีๆอย่างหลวง หล่อนไม่คู่ควรหรอก ไม่คู่ควรเลยจริงๆ

อยากไป ดอก... กากีที่ไหนก็เชิญเลย  ขอให้หลวงพ้นจากบ่วงกรรมนี้ซะที  (เป็นเรื่องแรกที่อ่านแล้วชอบพระเอก(หลวง)มาก แต่ก็เกลียดนายเอก มากเหมือนกัน  อุตส่าห์รู้สึกดีกับหล่อนขึ้นมาหน่อยแล้ว แต่ตอนนี้ชั้นให้หล่อนติดลบบบบบบบบบบบบ )


สาธุ !


ปล. ส่วนซันนี่ เอ๊ยย ลูกเจ็บปวดมากก็ไม่ต้องรักมันแล้ว
เบื่อมันเหมือนกันไิอ้ต้อมกับ...(ไม่อยากเอ่ยชื่อ แหวะ )
  


ไปๆมาๆ อยากให้หลวงได้น้องซันนี่ซะเอง

ส่วน...  จะไป....ที่ไหนก็ไปเหอะ หึหึ

[taroni]

แหมนายพลก็แอบมีใจให้น้องต้อมอยู่เหมือนกัน 
สงสารน้องซัน 

[ZuuZuu]

พี่นายนะพี่นาย
เผลอนอกใจพี่หลวงเมื่อไหร่ ระวังเค้าเสียบนะ 55555

ส่วนเรื่องของต้อม ยิ่งอ่านก็ยิ่งสงสารซันนี่อ่าค่ะ
แต่ก็เข้าใจนะว่าทำไมน้องมันไม่กล้า
เฮ้อออออ
ภาวนาให้เรื่องราวเศร้าๆของน้องซันผ่านไปไวไวด้วยเถอะค่า

ปล.โปรเจคที่พี่อิ๊คบอกมาทั้งหมด น่าอ่านทุกเรื่องเลยอ่ะค่ะ แล้วจะรอติดตามผลงานนะคะ

[parkii]

ในที่สุดก็มีเวลามาตามอ่านน้องต้อมซักที หลังากผ่านไปหลายตอน
อ่านแล้วรู้สึกว่าต้อมเปลี่ยนไปนิดหน่อยแต่ยังมั่นคงกับนายอยู่ดี
ยิ่งอ่านยิ่งสงสารซั่นนี่ การแอบรักใครซักคนโดยที่พูดออกไปไม่ได้
มันช่างเป็นอะไรที่ทรมานหัวใจมากๆ  เจ็บปวดแทนซันนี่
อยากให้ซั่นนี่ลองสู้ดูซักตั้ง อย่าเพิ่งยอมแพ้เฝ้ารอมาตั้งนาน

มิเชล ก็น่าสงสาร บอกเขาออกไปแม้จะรู้ว่าไม่สมหวังก็ตามที

ความรักของแต่ละคนก็แตกต่างหลากหลายรูปแบบกันไปจริงๆ
มันมีทั้งสุข สมหวัง และเจ็บปวด แต่คนเราก็เลือกที่จะรักอยู่ดี

คุณนายแหมๆ แอบมีเสียดายน้อง ระวังคุณสามีจับได้นะจ๊ะ

รอตอนต่อไปนะฮับ 

[pp4]

เฮ้อนะ นึกว่าคุณนายเป็นอะไร....พูดไม่ออกเลย 
สงสารหนูซันนี่ ตัดใจซะเถอะ....อย่ามัวเสียใจเลยนะ 

ปล.ตามทันแล้วววว

[cy55555]

ง่า กุ๊กกิ๊กมากเลยค่ะ กุ๊กกิ๊กจนหดหู่  ฮ่าๆๆๆ
ตามต่อไปจนกว่าจะได้อ่านฉากกุ๊กกิ๊กจริงๆ

ขอบคุณค่ะ

[som]

พี่นาย  คิดถึงที่สุด  พี่นายอย่าว่อกแวกนะครับคิดถึงหน้าพี่หลวงใว้ แล้วบอกวัวเองว่า  อันนี้ตัวจริงๆๆๆๆ
ต้อมดังใหญ่แล้ว  ตะวันอึดอัดเนาะมีอะไรในใจแต่ทำไม่ได้นี่  แต่......ตะวันชอบต้อมมาตั้งแต่ ม.4 แล้วเหรอ

[hongzaa]

ชอบพี่อิ๊คกี้เขียนเป็นอารมณ์ของคนคนหนึ่งไปเลยแบบเรื่องคุณนายอ่า
เขียนโดยมองจากมุมบุคลที่สามมันแบบว่าแปลกๆ(หมายถึงตัวหนูนะ คนอื่นอาจชอบ)

แบบมันเหมือนเรารู้อารมณ์ของทุกคนจนไม่มีอะไรให้ลุ้นให้เดา เลยชอบแบบเขียนจากบุคลในเรื่อง
จากมุมมองของซันอะไรแบบนี้อะค่ะ(เพราะจากมุมของต้อมมันคงจะหน้าเบื่อมาก
-.- มาม่ากะซันมันส์กว่าเยอะ^^~)

แต่อย่างนี้ก็สนุกค่ะ พี่อิ๊คกี้เขียนซะอย่างอะไรก็สนุก แค่ชอบอ่านแบบเรื่องคุณนายมากกว่า
(เล่าเรื่องจากตัวละครตัวหนึ่งที่เป็นตัวหลักในนิยาย อย่างนางร้าย ก็คุณนายเป็นหลักอะค่ะ)
คือแบบเขียนจากมุมคนที่สามมันแบบไม่ค่อยพีคตามอารมณ์ตัวละครอะค่ะ(หรือหนูไม่เข้าถึงเอง--.)
เหมือนมันจะเศร้าแหละ แต่มันมีอารมณ์ของตัวละครอื่นมาด้วยมันเลยดึงกันไปอะค่ะ
แบบจะรันทดกับซันนี่มันก็รันได้ไม่เต็มร้อยอ่า

ความคิดเห็นส่วนตัวนะค่ะถ้าไม่พอใจขอโทษด้วยจริงๆค่ะ
อย่าโกรธหนูนะ หนูแค่อยากออกความคิดเห็นจริงๆค่ะ
พยายามจะหาคำมาอธิบาย แต่ได้แค่นี้ตริงๆ ถ้าทำให้ไม่พอใจขอโทษนะคร๊าฟฟฟฟฟ

[kyoya11]

ซันนี่สู้ๆ

[zombi]

ไม่ว่าแนวไหนจะตามอ่านทุกเรื่องจ้า

ถ้าถามว่าชอบแนวไหน โดยส่วนตัวชอบแนวย้อนยุคที่สุด คุณหลวง คุณพระ ชอบมากกกกกกกก

[♠♥♦♣]

เป็นห่วงคุณหลวง เป็นไรมากรึเปล่าน้า
ส่วนคุณนาย(บ้านนี้เค้าดูมียศมีศักดิ์กันเนอะ)ไม่ผิดหรอกค่า คนเราเกลียดคนอื่นได้พร้อมกันตั้งหลายคน ทำไมจะรักพร้อมกันบ้างไม่ได้(แค่สองคนเองเนอะ อิอิ)
พัชราภาคะ แกจะทำตัวเป็นเรยาเหรอคะ ไปยุ่งกับผัวกับพ่อเค้าทำม้ายย
อิต้อม! แกช่วยทบทวนตัวเองดีๆ ก่อนได้มั้ย จริงๆ แล้วคิดอะไรกับใครยังไงกันแน่ แล้วก็ทำอะไรให้มันชัดเจนไปก่อนที่ชั้นจะเบื่อแก แล้วหันไปเชียร์ซันนี่ให้ได้กับพี่ปริ๊นแทน(มาได้ไงวะ555)

[Saint De Jupiter]

เพิ่งเข้ามาเห็นอ่ะครับพี่อิ๊ก

ไหนว่าเรื่องนี้เบาๆสบายๆไง ไหงอ่านแต่ละทีออกแนวดราม่าตลอดอ่ะ

สงสัยเรื่องนี้ออกแนวเด็กมีปมจะได้กะเด็กมีปัญหาละมั้งเนี่ย เหอๆๆ

[barahi]

เมื่อไรจะได้เห็นต้อมกับซัมกุ๊กกิ๊ก กันชะทีน๊า รอรอคร๊าบ

[barahi]

รอคร๊าบบบ

[i-love-you]

เสียจัย  สงสารซันนี่





ไม่ชอบ มิเชล เลย   ทั้งๆๆ ที่เธอ ก้อไม่ได้ ทำรัยผิด 555+




ต้อม  ลืม พี่นาย   

[eiky]

S 12

“ไหว้พระเถอะลูก อยู่แบบกันเองนะ แม่ไม่ค่อยเรื่องมากหรอก ตามสบายมีอะไรก็บอกกับแม่ได้ ไม่ต้องเกรงใจ”
ซันตกลงใจย้ายออกไปอยู่ที่ร้านของคุณยุพิน โดยมีต้อมเป็นคนพาไป ซันยกมือไหว้คุณยุพินและคุณสกลตามธรรมเนียมของไทย
“หน่วยก้านเข้าท่านี่ ท่าทางขยันเหมือนลูกต้อมนะแม่”
คุณสกลมองซันอย่างพิจารณาแล้วหันไปหาภรรยา
“นั่นสินะ เดี๋ยวค่อยเอาของขึ้นไปเก็บบนห้อง แม่เตรียมห้องไว้ให้ ชั้นบนสุดนะลูก เดินหน่อยแต่ก็เป็นส่วนตัว ต้อมห้องเก่าพี่โจน่ะลูก”
“อ้อครับ มึงจะเอาของไปเก็บเลยไหม”
ต้อมเองก็นั่งอยู่ข้างๆ ซันเองก็ก้มหน้าอยู่เงยมองบ้างเมื่อผู้ใหญ่ถาม
“เดี๋ยวก่อนสิลูก คุณจะไปร้านโน้นไม่ใช่เหรอ ไปสิ เดี๋ยวเย็นนี้ค่อยมาทานข้าวด้วยกัน ต้อมไปดูพี่ปริ๊นในครัวให้แม่หน่อย ไปกวนอะไรพี่จาอีกหรือเปล่า”
คุณยุพินบอกกับสามีและต้อม พอทั้งคู่ลุกไปจากที่นั่งคุณยุพินก็หันมามองที่ซันอย่างเต็มตา อยากจะคุยด้วย อยากจะรู้จักให้มากกว่านี้ เพราะเท่าที่ฟังจากต้อมแล้ว เห็นใจเด็กคนนี้อยู่มากพอสมควร
“แม่พอจะรู้เรื่องของเราบ้างแล้วนะลูกซัน เอาเถอะแม่เห็นใจเรานะที่ต้องเจอกับชะตากรรมชีวิตแบบนั้น อยู่กับแม่สบายใจได้นะ ไม่ต้องห่วง”
เสียงที่อ่อนโยนทำให้ซันเงยหน้าขึ้นมองอย่างประหลาดใจ
“ครับ เอ่อ คุณแม่รู้เรื่องเกี่ยวกับผมเหรอครับ”
“พอรู้น่ะจ๊ะ อย่าไปตำหนิต้อมเขาเลยนะลูก แม่ถามเองล่ะ คนที่จะมาอยู่กับแม่ก็เป็นธรรมดาที่แม่เองอยากจะรู้จักมักจี่ด้วย พอทำงานกับแม่แล้วบอกแม่เราทางกรุงเทพฯไม่ต้องส่งเงินมาให้แล้วนะ แม่ว่าน่าจะพอใช้จ่าย อีกอย่างแม่ว่าเราเองก็ดูท่าทางเป็นคนขยัน ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร”
ซันเงียบไป สายตาส่องประกายออกมา ประกายที่สับสนวกวน คิดไปถึงคนที่บอกเรื่องนี้กับผู้หญิงคนนี้ เขารู้เรื่องได้ยังไง ต้อมหรือว่ามิเชล?
“ผมคงไม่รบกวนคุณแม่มากหรอกครับ ผมจะตั้งใจทำงานให้ดีที่สุดครับ”
“จ๊ะ แม่ดีใจนะที่ได้ยินแบบนั้น แม่มองคนไม่ผิดหรอก”
ซันถอนหายใจออกมา สายตายังคงเพ่งเล็งไปบนพื้น
“ซันลูก ชีวิตคนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เราเลือกที่จะเลือกทางเดินของเราเองได้ อย่าไปคิดน้อยเนื้อต่ำใจกับสิ่งที่ผ่านมาเลยนะลูก”
“ครับ ผมเข้าใจ ผมจะพยายาม”
“แม่เป็นกำลังใจให้นะลูก มีอะไรบอกแม่ได้ แม่ยินดีช่วย เด็กบางคนเกิดมาครอบครัวมีปัญหาก็อ้างว่าเป็นเพราะพ่อแม่ที่เป็นคนทำให้เราเป็นไปในทางไม่ดี เสียผู้เสียคนมาก็เยอะ เพราะคิดในทำนองที่ว่าพ่อแม่รังแกฉัน แต่ว่าพ่อแม่เขาเลี้ยงลูกมาได้ก็แค่ตัวเท่านั้น จะดีจะเลวมันก็อยู่ที่ตัวลูกเอง”
“ครับ”
เสียงเริ่มแห้งผาก หน้าก้มต่ำลงทุกขณะ
“นามสกุลเรานี่ ใช่เจ้าเก่าหรือเปล่าจ๊ะ แม่เหมือนเคยได้ยิน”
“ผมตั้งใจว่าจะเปลี่ยนแล้วครับ”
เงยหน้าขึ้นมาแววตาที่กร้าวแข็งจนคุณยุพินถึงกับผงะ
“ทำไมล่ะลูก ไม่ชอบเหรอ”
“ผมไม่อยากใช้นามสกุลของ เอ่อ พ่อน่ะครับ”
“อืม แม่พอจะเข้าใจ เปลี่ยนมาใช้ของแม่ก็น่าจะดี”
“ผมมีพ่อที่เหมือนไม่มี จะไปฝืนใช้นามสกุลเขา เดี๋ยวลูกหลานฝั่งโน้นเขาจะขัดใจเอา ผมน่าจะเปลี่ยนดีกว่า เปลี่ยนไปให้พ้นเสียที”
“ซันลูก”
ครางออกมา สายตาของซันมันอัดแน่นไปด้วยความขุ่นข้องในใจ ความร้าวรานที่เด็กคนหนึ่งประสบพบพานมา
“แม่ว่าเราโตขึ้นมาหน่อยเราก็จะเข้าใจเองนะลูก ตอนนี้ให้ตั้งใจเรียนให้มากๆ จบแล้วจะได้ทำงานหาเงินไปใช้คืนแม่เขา ท่าทางน่าจะลำบากไม่น้อยนะอยู่ฝั่งโน้น”
“ครับ แม่เขาลำบากมาก ลำบากทั้งกายทั้งใจ”
น้ำตาเอ่อนองเต็มเบ้าตา คุณยุพินถึงกับนั่งไม่ติด โผเข้ามาโอบร่างของซันเอาไว้
“อย่าเสียใจไปเลยลูก อย่าไปคิดน้อยเนื้อต่ำใจ แม่ว่าเราคือความสุขของแม่เรานะ เพราะฉะนั้นอย่าทำให้แม่เราที่เฝ้ารออยู่ทางโน้นต้องเสียใจเพราะเราอีก อย่าไปคิดถึงเรื่องที่มันผ่านมาแล้ว เกิดแล้วก็ให้แล้วกันไปนะลูก เราน่าจะภูมิใจที่ผ่านอะไรร้ายๆในชีวิตมาได้ และยืนหยัดอยู่แบบนี้ แม่ภูมิใจในตัวเรานะ ซันเองก็น่าจะภูมิใจในตัวเองด้วยนะลูก”
“ผมไม่มีอะไรให้น่าภูมิใจหรอกครับคุณแม่ ลูกเมียน้อยที่ไม่เคยจะได้อยู่กับพ่อเกินสองชั่วโมงเลยในแต่ละปี มาอยู่ที่นี่ก็ด้วยเงินของแม่ส่งเสียทั้งนั้น ป้าก็รังเกียจ ผม ผม”
“โถๆ พ่อคุณ อย่าเศร้าโศกไปเลยนะลูก อย่างน้อยเราก็มีเพื่อนที่ดี มีแม่ มีครอบครัวของแม่ทุกคนจะให้กำลังใจซันนะลูก อย่าไปคิดแบบนั้น จะลูกเมียน้อยเมียหลวงเราก็ลูกเหมือนกัน ถึงแม้ว่าสิทธิ์จะไม่เท่าเทียมเขาก็ตามทีเถอะ แต่แม่ว่าเราอย่าเอาจุดนั้นมาเป็นปมให้ตัวเองทรมานทุกข์ใจเลยนะลูก ลูกเมียน้อยจะเป็นคนดีไม่ได้เหรอ แม่ว่าไม่เกี่ยวนะลูก ป้าไม่รักใช่ว่าจะไม่มีคนอื่นรัก อย่างแม่ของเราไง อย่างน้อยเราก็มีแม่ แม่ที่รักเราดั่งดวงใจ อย่าคิดอะไรไปในทางนั้นเลยนะลูก เราคิดสิว่าจะทำยังไงให้เราเป็นคนมีเกรียติมีศักดิ์ศรี ทำให้เขารู้ว่าเราเองมีดีในตัว อย่าท้อนะลูก อย่าท้อ”
มือคอยลูบตามหลังที่สะอื้นตัวโยน นี่คือสิ่งที่คุณยุพินต้องการได้ยิน เพราะแค่ได้ยินจากต้อมเธอเองยังไม่อยากจะปักใจเชื่อ แต่พอมาได้เห็นแววตี่ซ่อนความเจ็บปวดไว้ภายในนั้นแล้ว บอกกับตัวเองว่าต้องช่วยเขาให้ได้
“ทำไมนานจังวะ”
ต้อมถามขึ้นเพราะเห็นคุยกับคุณยุพินอยู่นานสองนาน เขาคิดไปว่าซันน่าจะโดนซักประวัติแน่ๆ
“ก็คุยเรื่อยเปื่อย”
“ทำไมมึงตาแดงๆ ร้องไห้เหรอ”
“ไม่นี่ เออไหนล่ะห้องกูน่ะ จะไปล้างหน้าแล้ว”
“โน่นห้องน้ำ ห้องน้ำรวมนะเว้ย อยู่ชั้นสาม ห้องมึงอยู่ชั้นสี่ ลำบากหน่อยนะ”
“ไม่หรอกน่า แค่นี้สบายมาก”
ซันเดินตามต้อมขึ้นไปชั้นบนหลังจากที่เข้าไปทักทายทุกคนในครัว รอยยิ้มต้อนรับของทุกคนทำให้เขาอบอุ่นใจขึ้นมาได้บ้างมากทีเดียว
“พี่ๆ”
ปริ๊นวิ่งตามขึ้นมาแล้วแซงซันไปเกาะขาต้อมที่เดินนำหน้า
“อย่าวิ่งสิพี่ปริ๊นเดี๋ยวตกบันไดนะ”
“ไม่วิ่งก็ไม่ทันนะ ปริ๊นขาไม่ยาวนี่”
ปากพูดแต่สายตามองซันตั้งแต่หัวจรดเท้าเพราะความที่เป็นคนแปลกหน้า
“หวัดดีครับ”
“ทำไมพูดภาษาไทย เป็นคนไทยเหรอ”
“พี่ปริ๊น อย่าไปมองพี่เขาแบบนั้นสิ เดี๋ยวคุณย่าว่าเอานะ”
ต้อมปรามเพราะสายตาที่ปริ๊นมองเหมือนกำลังสำรวจแขกเกินไปซึ่งทางคุณยุพินไม่ปลาบปลื้มเลยแม้แต่น้อย
“ก็ปริ๊นอยากรู้อ่ะ พี่เป็นใครเหรอ ผมชื่อปริ๊นนะ”
“น่ารักจังครับ นี่น่ะหรือพี่ปริ๊นที่มึงเคยพูด”
ซันยิ้มให้ปริ๊น แต่รายนั้นยังเกาะขาต้อมอยู่
“ขึ้นไปบนห้องพี่โจก่อนดีกว่าพี่ปริ๊นเดี๋ยวค่อยซักพี่เขา เดี๋ยวจะให้นั่งซักจนพอใจเลย”
พอได้ยินก็วิ่งนำหน้าข้นชั้นสาม
“น่ารักจังนะ”
“กูเหรอ ฮ่าๆ กูรู้ตัวเว้ยไม่ต้องชม”
“แหวะ พี่ปริ๊นหรอก อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย”
“อ้าว ว้า ชมกันหน่อยดิวะมึง ฮ่าๆ”
“อย่างมึงต้องให้ชมด้วยเหรอ ไหนบอกว่ารู้ตัวดีไง”
“เออนี่มึง ชั้นสามเป็นที่พักพนักงานนะ มีห้องพี่แมวกับพี่จอยแม่ครัวน่ะ เป็นที่ทำกับข้าวกินกันด้วย”
ต้อมบอกแล้วเดินขึ้นเรื่อยๆ
“มึงโชคดีจังนะ”
“หือ”
“ก็ครอบครัวที่น่ารักแบบนี้ ทุกคนน่ารักกัน ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมึงถึงอารมณ์ดีได้ตลอดเวลา”
“อ้าวไอ้นี่ ก็มึงก็กำลังได้เข้ามาเป็นครอบครัวเดียวกับกูแล้วนี่วะ”
ซันยิ้มออกมา รู้ไหมเหนื่อยยากมาทั้งวัน เสียน้ำตาไปไม่รู้กี่หยดแต่มันกลับพึงใจมากที่ได้ยินเพียงแค่ประโยคนี้เพียงประโยคเดียว เหมือนแสงจันทร์ในคืนเดือนแรมส่องนำทาง
“อ่ะนะ ยิ้มเชียว ดีใจขนาดนั้นเลยเหรอที่จะได้มาเป็นสะใภ้แม่กูน่ะ”
“สะใภ้อะไร”
“อ้าวก็มาเป็นเมียน้อยกูไง ฮ่าๆ กูล้อเล่นนะเว้ย”
พูดเองเออเอง ซันยิ้มอายหน้าแดงขึ้นมา
“ไอ้บ้า พี่นายไม่ยอมหรอกนะ”
“ไม่ใช่เว้ย กูต่างหากที่ไม่ยอม ฮ่าๆ นี่ไงห้องมึง เล็กหน่อยนะ”
ต้อมเดินเข้าไปในห้องแล้ววางของลงบนโต๊ะ
“ทำไมน๊านนานนะ ปริ๊นรอจนจะหลับ”
“ฮ่าๆ ไหนหอมแก้มหน่อยซิ วันนี้ยังไม่ได้หอมแก้มเลย”
“อ่า หอมแก้มทำไม ปริ๊นเป็นผู้ชายนะ”
“อ้าว แล้วเมื่อคืนใครน้าหอมแก้มพี่น่ะ”
“อิอิ ไม่รู้นะ ฝันอ่ะเปล่า”
ทำหน้าเขินๆแล้วตบเตียงแปะๆ
“พี่ๆ มานั่งดิ”
“ฮ่าๆ เอาละเว้ย ซักให้เต็มที่เลยนะพี่ปริ๊น”
ต้อมหัวเราะชอบใจแล้วล้มตัวนอนลงบนเตียง ซันเองยิ้มแล้วเดินเข้าไปหา
“พี่ยังไม่บอกชื่อเลยนะ ชื่อไรเหรอ”
“อ้อ พี่ชื่อซันครับ พี่ปริ๊น”
“อ้าว ไม่ร้อนเหรอ ทำไมชื่อซันอ่ะ”
“อิอิ ไม่รู้นะ แล้วพี่ร้อนไหมล่ะ”
ซันแตะไปที่แก้มขาวๆอมชมพูของปริ๊น
“ไม่ร้อน แต่ทำไมชื่อซัน”
“ฮ่าๆ ต้องไปถามแม่พี่เขานะพี่ปริ๊น”
ต้อมหัวเราะแล้วกอดตัวปริ๊นที่นั่งอยู่บนเตียง
“แล้วแม่พี่อยู่ไหนอ่ะ ปริ๊นจะไปถาม”
ซันเองหัวเราะออกมาอย่างพอใจ ต้อมเองก็เหมือนกัน
“ฮ่าๆ ไม่เอาๆ ซักเรื่องอื่นสิพี่ปริ๊น เรื่องชื่อนี่ทั้งวันคงไม่จบนะ”
“ทำไมพี่ตัวไม่โตเหมือนพี่ต้อมอ่ะ พี่ไม่กินข้าวเหรอ”
“กินเยอะแล้ว แต่ไม่โตเอง”
ซันพูดแล้วยิ้มๆ เหมือนคนกลั้นหัวเราะ มีความสุขขึ้นมากับการทีได้เห็นรอยยิ้มและความใสซื่อบริสุทธิ์ของปริ๊น
“อ่า งั้นพี่อยากกินวิตามินของปริ๊นไหม ปริ๊นไม่อยากกิน เม็ดเบ้อเร่อเลยนะ”
“นั่นแน่ แอบฉลาดนะเรา เดี๋ยวพี่ฟ้องคุณย่านะ”
“อ่ะ ก็ปริ๊นไม่อยากกินนี่”
“กินวิตามินล่ะดีแล้วพี่ปริ๊นจะได้ตัวโตๆเหมือนพี่ต้อมไง”
“อ้อๆ อิอิ งั้นไม่แบ่งให้แล้วล่ะ เพราะปริ๊นอยากจะตัวโตๆเหมือนพี่ต้อม”
หัวเราะชอบใจแล้วนอนลงเอาหัวดันตรงสีข้างของต้อม สองคนกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่บนเตียง ซันเองถอยออกมายืนมองอยู่ น่ารักเหลือเกิน ถ้าหากว่า..... พอคิดไปได้แค่นั้นก็สะบัดหน้าเหมือนกำลังไล่ความคิดของตัวเองออกไป
“พี่ๆ พี่เป็นม้าได้ไหม”
อยู่ๆก็กระเด้งตัวขึ้นมาทำตาแป๋วถามซัน คนที่ถูกถามขมวดคิ้วสงสัย
“นั่นแน่ เบื่อม้าต้อมแล้วเหรอพี่ปริ๊น”
“ไม่เบื่อนะ ก็ถามพี่เขาไง เผื่อว่าพี่ต้อมไม่อยู่บ้านนะ เดี๋ยวนี้กลับค่ำๆ ปริ๊นไม่มีคนขี่หลัง”
“น่าจะพอไหวนะพี่ปริ๊นลองขี่หลังพี่ไหม”
ซันเองก็อยากจะมีส่วนร่วมด้วย นั่งยองๆลงกับพื้น
“อิอิ ไหนๆ”
“ฮึก อ่า”
“ฮ่าๆ ไหวไหมมึง เห็นแบบนี้หนักนะพี่ปริ๊นน่ะ”
ซันพยายามจะพยุงร่างขึ้น ร่างที่มีลิงตัวน้อยเกาะหลังอยู่ ลิงที่หนัก ๓๕ กิโลกรัม
“ฮึดๆ ขึ้นๆ”
คนบนหลังเชียร์ใหญ่ให้คนแบกพยายามลุกให้ได้
“อ่า ฮึ๊บ อ๊ะ”
พอออกแรงลุกก็เซล้มลงบนเตียง
“ฮ่าๆ ม้าหมดแรงแล้วพี่ปริ๊น”
“อ่า ไม่ขี่ก็ได้นะ”
ร่างทั้งสามนอนกลิ้งอยู่บนเตียง เสียงหัวเราะเคล้าคลอกันทั่วทั้งห้อง
“บอกให้กินเยอะๆ เห็นไหม ไรว้าแค่พี่ปริ๊นยังแบกไม่ขึ้น จะไปทำไรกินวะมึง”
“ก็หนักนี่ ตัวเล็กๆ ทำไมหนักจังนะพี่ปริ๊น”
ต้อมนอนอยู่อีกฝั่งมีปริ๊นนอนอยู่ตรงกลางกลิ้งไปมา ส่วนซันนอนอยู่ริมสุด พอหันหน้าไปมองคนที่หัวเราะอยู่อย่างอารมณ์ดีก็ผสานสายตากัน สายตาของต้อมมันแจ่มใสว่างเปล่าไม่มีอะไรเคลือบแอบแฝง แต่สายตาของคนที่หันไปมองเขานี่สิ ประกายแห่งความสุขที่มันหายไปนานแสนนานมันพื้นคืนชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง
“หิวยัง ไปกินข้าวกันพี่ปริ๊น”
ต้อมหลุบสายตาไปมองที่ปริ๊น กอดหอมอยู่เต็มรักคนตัวน้อยก็ดิ้นอย่างพอใจ ซันยิ้มขึ้นมา ขอให้ที่นี่เป็นที่พักแห่งใจ ประกายแห่งความสุขที่ฉายออกมาจากผู้คนที่รายรอบตัว ขอให้เป็นที่แห่งนี้ที่จะฝากหัวใจไว้ แม้จะไม่ได้สมหวังที่จะได้ครองรักกัน แต่ก็ขอให้เป็นที่แห่งนี้ที่ใจมันใจมันจะไม่เหือดแห้งโรยราไป
“อุ๊ยน้องซัน เก่งจังค่ะ จัดจานสวยจัง เคยทำร้านอาหารมาก่อนเหรอ”
แมวทำท่าประหลาดใจเพราะเห็นจานผัดไทยที่ซันเป็นคนจัด ผักที่จัดวางซ้อนทับกันเป็นรูปนก มะเขือเทศฝานเอาแต่เปลือกเป็นรูปกุหลาบ
“อ้อ ไม่เคยหรอกครับพี่แมว แต่เคยเห็นแม่ทำ”
“ตายจริง เหมือนชาววังเลยเนอะ”
“ไหนแมว ร้องเอะอะอะไรเสียงดังเชียว”
คุณยุพินเดินอยู่แถวนั้นพอดี เลยเข้ามาดูในครัว
“ตายจริง สวยมากจ๊ะ นี่จัดเองเหรอจ๊ะลูกซัน”
ออกปากชมออกมา แล้วก้มลงมองจานที่ซันจัดไว้เตรียมส่งให้ลูกค้า
“ครับคุณแม่”
“เริศ ต๊าย ยัยแมวอย่ามัวอ้าปากค้าง ไปเอากล้องมาถ่ายเก็บไว้สิยะ ชั้นจะเอาลงในเว็บ จ้างฝรั่งครีเอทยังไม่สวยเท่านี้เลยนะเนี่ย ตายๆ แม่มีของดีอยู่ในมือแล้ว ขอบใจมากนะจ๊ะลูก สวยมาก เอาเลยเต็มที่มีฝีมือก็แสดงมันออกมา เดี๋ยวแม่ให้ค่าหัวคิด”
เป็นครั้งแรกที่รู้สึกภาคภูมิใจในชาติพรรณของตัวเอง สิ่งที่พร่ำสอนมาตั้งแต่เด็ก ตอนนั้นไม่เคยสนใจ คิดว่าจะทำไปทำไม ในเมื่อก็กินๆลงท้องย่อยเหมือนๆกัน แต่มารดาก็คอยบอกตลอดว่ามันเป็นอรรถรสในการกินอย่างหนึ่ง เพิ่งจะรู้วันนี้เอง รอยยิ้มที่ฉายออกมาของซันทำให้คุณยุพินพึงใจ
“โห สวยจังครับคุณแม่ ใครจัดอ่ะ”
ต้อมเดินเข้ามา แต่งตัวในชุดเป็นทางการ เสื้อเชิ้ตสิดำสนิทเหมือนรัตติกาล ผ้าซาตินพลิ้วไปตามเรือนร่างกำยำ กางเกงยีนส์สีเข้มกับรองเท้าหนังสีน้ำตาลขัดมันอย่างดี บนบ่ามีแจ็กเก็ตสีดำอีกตัวที่ยังไม่ได้สวมทับ
“ก็พ่อซันสิลูก สวยไหม แม่จะถ่ายเอาไปอัพเดทในเวบ”
“โหย สวยว่ะ ซ่อนในเหรอมึง”
“ก็เคยเห็นแม่ที่โน่นทำเลยเอามาลองจัดดูน่ะ ยังไม่เข้าที่เข้าทางเท่าไหร่”
“ต๊ายนี่ขนาดยังไม่เข้าที่เข้าทางนะเนี่ย ท่าเข้าที่แล้วจะสวยขนาดไหน”
แมวร้องออกมา ทำตาโต
“นั่นสิ แค่นี้แม่ก็ว่าสวยแล้วนะ”
“แม่ก็ให้มันจัดให้หลายๆแบบสิครับ แล้วเอาลงเวบเดี๋ยวผมกลับมาทำให้”
“งานเขากี่โมงล่ะลูก ไปทันไหม”
“งานมีสองทุ่มครับแม่ ทันครับ เนี่ยว่าจะมาฝากท้องกับพี่แมวก่อน”
“ว้ายได้เลยเลยค่ะ พ่อนายแบบของพี่แมว วันนี้กินวุ้นเส้นผัดขี้เมาทะเลหน่อยเป็นไง”
“ไม่ได้นะยัยแมว เดี๋ยวกลิ่นมันติดเสื้อลูกชายนั้น”
คุณยิพินแหวเสียงขึ้น ต้อมเองก้หัวเราะออกมา
“เดี๋ยวไปรอข้างนอกไงครับแม่ ผมก็อยากกินนะ กินเผ็ดๆเรียกเหงื่อหน่อย”
“กลิ่นเครื่องเทศมันจะออกตามกลิ่นเหงื่อน่ะสิลูก ไม่เอาๆ กลับมาค่อยกิน กินอะไรไม่มีกลิ่นดีกว่า ทำราดหน้าปลากระพงให้ลูกชายชั้นดีกว่าแมว”
คุณยุพินสั่งแล้วจับมือซันลากไปอีกฝั่ง
“มาลองจัดให้แม่ดูอีกสักแบบสองแบบสิลูกซัน แม่ตื่นเต้นจังเลย”
ซันเองก็เดินตามแล้วหันไปมองต้อม เขาดูดีมาก ดูดีเสียจนใจมันสั่น แม้ผมจะยังไม่ได้จัดทรงแต่เชื่อแน่ว่าเขาดูดีที่สุดในที่แห่งนี้ มันมีประกายออกมารายรอบตัวของเขา ยิ่งเวลาเขาหัวเราะ รีบไปเสียทีได้ไหม เพราะจะไม่ได้เสียสมาธิในการจัดจานให้คุณยุพินดู

To be continued

[eiky]

“มาเร็วจังทอมมี่ มานั่งลงตรงนี้ดีกว่า วิเวียน เอาให้เด่นกว่าใครนะ เอาเสื้อคลุมมาคลุมด้วยเดี๋ยวเครื่องสำอางหล่นใส่เสื้อทอมมี่”
พอมาถึงบริเวณงานผมก็เข้าไปล่ะครับ คุณลิซรออยู่แล้ว ผมเอาขนมของคุณแม่มาฝากทีมงานด้วย ชอบใจใหญ่ งานมีที่ห้องในซานฟรานฯครับ เหมือนเป็นการโปรโมทสินค้า เพราะเพิ่งเปิดตัวได้ไม่กี่อาทิตย์ เหมือนเป็นการกระตุ้นยอดขาย คุณลิซบอกมาล่ะครับ
“ขนมตาลครับ จากที่ร้านของคุณแม่ผม”
ผมยื่นขนมที่เหลือจากการแย่งกันของทีมงานให้คุณลิซ
“หือ น่าตาน่ารักจัง”
เธอหยิบไปมองพิจารณา
“เหมือนซอฟเค้กเลยนะ แต่หอมดี แปลกดี”
แหมนะคุณคร้าบกินๆเข้าไปเถอะน่า รับรองอร่อย
“อืม รสชาติอร่อยดีจัง ขอบใจนะทอมมี่ วันหลังจะแวะไปอุดหนุนแล้ว ท่าทางของอร่อยๆจะเยอะ”
“แน่นอนครับ ผมรับประกัน เดี๋วถ้าคุณลิซไปผมจะขอให้คุณแม่ลดให้พิเศษ”
“ว้าย อย่าเลยทอมมี่ แค่อร่อยนะพอแล้ว เรื่องลดราคาอย่าเลย คนเราทำมาหากินอย่ามาลดราคาให้เลย”
ว้าว ดีจังเลย เพิ่งเคยได้ยินนี่ล่ะครับ งั้นพาไปเยอะๆเลยนะ ร้านคุณแม่ผมจะได้ดังไปในตัว
“ร้านมีที่ซานฟรานฯอีกสาขานะครับ เลิกงานแล้วแวะไปกินไหม ผมจะได้โทรฯไปจองโต๊ะไว้”
“เอาสิทอมมี่ ไปกันวันนี้นี่ล่ะ อยากลองกินอาหารไทยมานานแล้วเหมือนกัน เคยกินตอนไปแอลเอ อร่อยนะพี่ชอบ”
แต่ก็นะครับ กว่างานจะเลิก พอผมทำผมให้เขาทาหน้าให้เสร็จก็ให้ทางคอสตูมเขาดูเรื่องเสื้อผ้าล่ะครับ ชุดที่ใส่มาทางทีมงานบอกว่าโอเคแล้ว เว้นแต่กางเกงต้องเปลี่ยนเป้นกางเกงของทางทีมงาน ยีนส์สีเข้มกว่าของผม มีรอยข่วนๆ สวยตรงไหนวะ รองเท้าเปลี่ยนเป็นหนังสีดำ แจ็กเก็ตก็เปลี่ยนเป็นสีดำเป็นทางการกว่าเดิม ผมเริ่มเวียนหัวแล้วครับ เพราะโอ้โหนะ ฉีดน้ำหอมใส่ตัวผมนี่ เยอะไปไหมเนี่ย โว้ยเวียนหัวแล้ว เพราะปกติผมไม่ค่อยใช้น้ำหอมหรอกครับ ใช้โรลออนของเขาที่เหลือไว้นั่นล่ะ เหงื่อไม่ค่อยออกคิดว่าไม่น่าจะมีกลิ่นตัว หรือเปล่าไม่รู้ ฮ่าๆ
“พร้อมหรือยังทอมมี่ ออกได้แล้ว”
ตื่นเต้นนิดหน่อยครับ นี่ไม่ใช่งานแรก ผมก็เดินออกไปเมื่อคุณลิซให้คิวมานั่นล่ะครับ เป็นบูทส์ของผลิตภัณฑ์ที่ตั้งอยู่บนเวที ผมก็ทำท่าถือขวดของผลิภัณฑ์แล้วเดินวนบนเวทีก่อนรอบหนึ่ง เดินช้าๆ ไม่ยิ้มหรอกครับ เขาบอกไม่ให้ยิ้ม ให้ทำหน้าเหี้ยมๆเข้าไว้ แสงอะไรต่อมิอะไรวูบวาบแสบตาไปหมด เสียงพิธีกรบนเวทีก็พูดไปเรื่อยๆล่ะครับ เสียงร้องเรียกชื่อผมระงมไปหมด เหอๆ ไม่ได้ยินว้อย
“นวัฒกรรมใหม่สำหรับชุดดูแลผิวพรรณสำหรับท่านชาย”
นะ นี่คือคำโฆษณาของผลิตภัณฑ์ครับ เชยสุดๆ ผมก็ไปยืนข้างๆพิธีกรล่ะครับ
“ทอมมี่ พรีเซนเตอร์ของเรา เขาจะมาบอกว่าผลิตภัณฑ์ของเรามีดีอย่างไรนะครับ เป็นไงบ้างทอมมี่ คุณดูดีมากจริงๆครับ”
เขาถามครับ ผมก็อ้าปากจะพูดตามสคริปต์นั่นล่ะครับ
“ครับ สวัสดีครับทุกๆคน หลังจากที่ใช้ผลิตภัณฑ์แล้ว สภาพผิวของผมดีขึ้นมาก เพราะปกติผมจะนอนดึกเป็นประจำเพราะต้องอ่านหนังสือ”
“อ้อ ทอมมี่ยังเรียนอยู่เหรอครับ”
“ครับ ปีหนึ่งครับ”
“ว้าว ดูผิวหน้าเขาใกล้ๆสิครับ ไม่มีรูขุมขนเลย”
เวอร์จังแฮะไอ้หมอนี่ แหมนะ มันเอานิ้วมาจิ้มหน้าผมด้วยล่ะ
“ฮะฮะ ครับ เพราะผลิตภัณฑ์ตัวนี้ล่ะครับ ช่วยผมได้เยอะมาก ไม่ยุ่งยาก ไม่เหนอะหนะ”
“แล้วบอดี้โลชั่นล่ะครับ มีใครอยากจะดูแผ่นอกของทอมมี่บ้างไหม”
อ้าวเฮ้ย นอกสคริปต์นี่หว่า เสียงคนที่มาในงานร้องระงมครับ คงไม่อยากดูมั้งนั่นน่ะ เว้ยเฮ้ย
“เอ่อ”
ผมหันไปด้านล่างเวที มองหาคุณลิซครับ หาตัวช่วย ไอ้นี่มันจะแกล้งผมหรือไงวะเนี่ย เห็นคุณลิซแล้ว เธอพยักหน้าให้ทำตามไอ้นี่ครับ ตายห่ากู เอาวะ
“ทอมมี่ ลองเผยหน้าอกให้เราดูหน่อยได้ไหมครับ เราอยากรู้ว่าบอดี้โลชั่นได้ผลดีแค่ไหน”
โว้ย กูไม่เคยทาเว้ย มึงจะมาอะไรกับกูวะเนี่ย แต่นะ เอาวะ ยังไงผมก็ได้ค่าตัว แค่เปิดกระดุมให้เห็หน้าอกแค่นี้เอง ผมก็ลุกขึ้นล่ะครับ ปลดกระดุมออกทีละเม็ด เสียงเชียร์นี่นะ กูไม่ได้ต่อยมวยนะเว้ยเฮ้ย
“ว้าว หุ่นดีมากๆ”
อ้าวไอ้เชี่ยนี่ เอาแล้ว จะมาลูบแล้วครับ
“อ๊ะๆ ไม่ดีๆครับ ผมให้ผู้หญิงสัมผัสดีกว่านะ”
เอาสิมึง เสียงคนโห่มันดังขึ้นทันทีครับ อยากแกล้งกูดีนัก สาวผมบอล์นชุดสีดำวิ่งขึ้นมาก่อนใครครับ โหนะเจ๊ ไวมาก
“ฉันต้องซื้อกลับไปให้สามีที่บ้านใช้โดยด่วนค่ะ มันสุดๆมาก”
เธอแย่งไมค์โครโฟนของพิธกรมาพูดครับ เสียงคนกรี๊ดกระหึ่ม
“หอมด้วยนะคะ”
อ้าวนะ เอาวะ ยังไงก็ผู้หญิง เธอก้มตัวลงสูดดมตามลำตัวของผม เขินเหมือนกันนะเว้ยเฮ้ย เอาแบบนี้เลย
“เอาล่ะครับๆ ให้นายแบบของเราได้พักก่อน เชิญด้านโน้นนะครับ สำหรับใครที่อยากจะถ่ายรูปร่วมกับพรีเซนเตอร์ของเรา”
เออ ดีก็ตอนนี้ล่ะ ผมรีบลุกครับแล้วติดกระดุมเหมือนเดิม
“เก่งมากทอมมี่ แก้ไขสถานการณ์ได้ดีมาก”
“เขานอกสคริปต์นะครับคุณลิซ”
ผมฟ้องครับ ไม่บอกกันก่อนนี่หว่าจะเตรียมตัว
“เดี๋ยวพี่ว่าเขาให้ แต่ท่าทางเรตติ้งกระฉูดนะจ๊ะทอมมี่ คุณพอลน่าจะพอใจมาก แบบนี้ท่าทางงานเปิดตัวจะผ่านฉลุย และน่าจะมีเรียกร้องเข้ามาอีก เตรียมตัวไว้เลยนะ”
มันน่าจะเป็นแบนั้นล่ะครับ โน่นไง ผมโดนลากไปตรงโน้นแล้ว สาวๆรุมถ่ายรูปเพียบ ตอนนี้ยิ้มได้ครับ โอยๆ ผมโดนรุมจนเวียนหัวไม่รู้ใครเป็นใคร แต่ขอบอกครับว่างานนี้เขาเชิญเฉพาะพวกดังๆในเมือง พวกมีชื่อเสียงนั่นล่ะครับเข้ามาในงาน แม้จะจัดในห้างก็ตามที แต่กั้นไว้มิดชิด ส่วนคนที่เดินห้างก็โน่นครับเกาะดูอยู่ชั้นบนเพราะตรงบริเวณจัดงานมันกลางโถงของห้าง คนมุงดูเยอะมากนะเท่าที่ตาผมมองเห็น เสียงกรี๊ดเอย เรียกชื่อผมเอย เหอๆ น้ำด่วนเลย จะอ๊วกออกมาแล้ว เวียนหัวจริงๆนะ

Written by eiky

[meiji]

จิ้มทันไหม

ขอไปอ่านก่อนนะคะ พี่อิ๊กกี้ ^^

ว้าววว ในที่สุดซันก็ได้เข้าไปอยู่ที่ร้านแล้ว ใกล้กันอีกนิดแล้วสินะ
พี่ปริ๊นจะเป็นตัวเชื่อมสองคนนี้รึป่าวน้าาา อิอิ
ต้อมตอนนี้ดูน่ารักมากก ดูผ่อนคลายดี ฮ่าๆๆ

คิดๆแล้วก็อยากกินขนมตาลเหมือนกันนะเนี่ยยย
ขอบคุณนะคะ พี่อิ๊กกี้ <3

[Poes]

อยากให้ซันมีความสุขมั้ง 

[indy❣zaka]

ดังแล้วอย่าลืมตนนะต้อมเอ๊ย
กลัวใจเด็กหนุ่มๆจริงๆเลย

[♠♥♦♣]

นั่นๆๆ แววมาแล้วไง
ซันนี่xพี่ปริ๊น อิอิ

[lovevva]

 o18ต้อมนี่ชักจะดังใหญ่แล้ว

 :กอด1:ซันนี่

[cy55555]

พี่ปริ๊นงานนี้เป็นกามเทพตัวน้อยๆ(?)เถอะนะ
เชียร์ให้ต้อมกับซันได้กันเร็วๆ  ฮ่าๆๆๆๆ
คุณแม่น่ารักเว่อร์ไปเปลี่ยนแปลง

[A-J.seiya*]

อ่อยยยย
ดีใจที่ซันไปอยู่บ้านนั้นแล้ว
อย่างงี้ก็สนุกกก
พี่ปริ้นซ์ น่ารักมากอ่ะ อบโคตรๆ
^^
อ่อยยย นายแบบ!!

[Fanun]

ดีใจจัง ซันนี่เริ่มมีความสุขแล้วซินะ
พี่ปริ้นน่ารักอ่ะ อยากจะฟัดแก้ม
 

[Natavishi]

 
วันนี้  มา แบบ  เบา ๆๆ  น่ะ  ^^