หัวข้อ: Never last, Never end, รักสุดหัวใจแต่บทที่ได้คือ“ตัวประกอบ” พิเศษ "ยอดดวงใจ 26 Jan 12 P44

[qq_oo]

แบบไหนก็ได้อย่ามาม่าแล้วกัน

[CminLmin]

 ขอแบบฮาๆ อ่านสบาย จิกๆกัดๆเล็กน้อย ที่สำคัญ พะเอก-นายเอกไม่โง่ 

เป็นนายแบบซ่ะแล้วน้องต้อม ยิ่งห่างไกลซันนี่ หุๆ ใครกันน้าจะได้เป็นนายเอก ฮิๆ

ดีใจจัง วันนี้สุดที่รักได้ออกด้วย เหอๆ มารับค่าตัวด่วน พี่ปริ๊นซ์ 

Ps. เห็นพี่ปรินซ์แล้วนึกถึงคุณนายเวอร์ชั่นเด็ก!!

[pizzy]

เฮือก... ทอมมี่ได้เป็นนายแบบนี่ ซัน จะงานเข้านะจ๊ะ

เกย์นายแบบ มาเพียบเลยล่ะจ้ะ อิอิ แบบนี้ทอมมี่จะรอดรือ

[なおみ™]

น้องมิชอบแนวดราม่าอะ แต่ก็แล้วแต่คุณอิ๊กกี้แล้วกัน

เริ่มเบื่อๆ มิเชลแล้วอะค่ะ อยากอ่านฝั่งของซันนี่บ้าง (เรื่องมากจังแม่คนนี้ )

[lunar]

เห็นด้วยกับความเห็นส่วนใหญ่ที่ว่ามิเชลบทเยอะเกิน เข้าใจว่าจะปูเรื่องให้ต้อมเป็นนายแบบ โดยมีมิเชลนำร่องไปก่อน
ถ้าต้อมเป็นนายแบบแล้ว ตัวละครก็ต้องเพิ่มขึ้น เรื่องราวของต้อมกับมิเชลก็ต้องมากขึ้นเป็นธรรมดา
แล้วน้องซันของพี่ที่บทน้อยอยู่แล้วจะมีบทบาทกับเค้าตอนไหนจ๊ะ  ดูแล้วระยะห่างของต้อมกับซันนี่ยิ่งห่างออกไปทุกที
นี่ขนาดตัวละครมีไม่กี่ตัวตอนนี้ ซันนี่ของพี่ยังแทบจะไม่มีบทบาทกับเค้าเลย

กว่าสองคนนี้จะรู้จัก รู้ใจ มิต้องลุ้นกันแย่เหรอ สู้หลวงกับนายไม่ได้ รวดเร็วทันใจ ไม่ต้องลุ้นให้เหนื่อย

ต้อมแกรักพี่นายของแกมากไม่ใช่เหรอแล้วมัยแก่ชอบอึ้ง ตะลึง ชื่นชมกับความงาม รูปโฉมของมิเชลล่ะ
หรือว่าแกเป็นไบ ฮึ ต้อม สารภาพมาซะดีๆ

 

[jimmyFG]

เค้าชอบดราม่าอ่าพี่อิ๊ค
จัดหนักๆเลย ปนโรแมนติก
คอมมันดี้ นิดนึงก้อได้
คิดถึงบทดราม่าของพี่อิ๊คจัง

 

[nunamicky]

+1 ค่ะ
โมแมนติก คอมเมดี้ เหอะ
อ่านสนุกดีค่ะ

[oaw_eang]

จัดหนักคะ  อิอิ

[BlackSCar]

มิเชลบทเยอะมากกก!!

ซันนี้เป็นแค่ตัวประกอบไปเลย ฮาๆ

แต่ก็คงตามชื่อเรื่องอะ บทที่ได้คือตัวประกอบ

[Chinnosuke]

ยังไงก็ได้ครับพี่อิ๊ก ผมชอบแนวของพี่อยู่แล้วนายเอกแรงๆเนี้ย
ว่าแต่เมื่อไหร่ต้อมกะซันจะได้คุยกันมากขึ้นหน่อย บทยัยมิเยอะเกินขี้น่ารำคาญมากพี่
ถ้ายังไงก็ทำให้นางเป็นตัวร้ายซะเลยก็ดีนะท่าจะแซ่บ
 

[eiky]

Scene 10
ช่วงนี้ต้อมเองเรียนหนักเพิ่มมากขึ้น หลังจากเรียนเสร็จก็ไปเข้าชมรมเล่นฟุตบอลสองชั่วโมงแล้วก็กลับมาทำงานที่ร้าน แต่ถ้าวันไหนมีถ่ายแบบหรือถ่ายภาพเคลื่อนไหวก็ต้องเข้าไปในซานฟรานฯก่อน ซึ่งทางคุณยุพินและครอบครัวไม่มีใครว่าแต่กลับเห็นดีเห็นงามไปด้วย เพราะคุณยุพินเองชอบเป็นการส่วนตัวอยู่แล้ว
“แม่ว่าเราเลิกมาทำงานที่ร้านเถอะลูก แม่เห็นเรียนหนักแล้วก็สงสาร ไหนยังจะต้องไปถ่ายแบบอีก”
คุณยุพินกล่าวขึ้นในตอนเย็นหลังจากที่ต้อมกลับจากเรียน หนังสือที่หอบมาด้วยในแต่ละวันก็เพิ่มมากขึ้นเป็นเท่าตัว เวลาอาจารย์สั่งงานแค่หัวข้อเดียว ประโยคๆเดียวแต่งานที่ส่งอาจารย์ไม่ได้คาดหวังที่จะเห็นเพียงแค่กระดาษเพียงแผ่นเดียว แต่สิ่งที่คาดหวังคือรายงานเป็นเล่ม
“ไม่เหนื่อยหรอกครับคุณแม่ ผมยังไหว สบายมาก”
“แม่ว่ามันจะหนักเกินไปนะลูก มาทำบ้างก็ได้ แต่ไม่เอาแบบนี้ แม่ไม่ยอมหรอกนะ เดี๋ยวจะทรุดเอาเสียก่อน”
ยังยืนยันหนักแน่นคำเดิม สายตาของคุณยุพินฉายแววห่วงใยออกมาจริงจัง จริงจังเสียจนคนที่นั่งฟังอยู่เริ่มขยาด
“คุณแม่ครับ ผมมาที่นี่เพื่อเรียนนะครับ และผมก็รับปากกับพี่เขาแล้วว่าผมจะทำแบบนี้ ผมไม่อยากผิดคำพูดครับ ตอนนี้ผมยังไหว ถ้าหากว่าผมไม่ไหวเดี๋ยวผมบอกคุณแม่นะครับ”
ต้อมเองก็ยืนยันคำเดิมหนักแน่นเช่นกัน คุณยุพินถึงกับถอนหายใจ หัวแข็งเหมือนลูกชายตัวดีของเธอเลยไม่มีผิดเพี้ยน
“เฮ้อนะ เรานี่มันช่างเหมือนกันจริงๆ เอาเถอะลูก ไหวไม่ไหวยังไงบอกแม่นะ ยังไงแม่ก็เห็นดีเห็นงามไปกับเรา แต่เรานี่มันอึดจริงๆนะ ทำหลายอย่าง เอาแบบนี้เดี๋ยวแม่จะจัดการเรื่องอาหารโภชนาการให้จะได้ไม่โทรม”
“โหคุณแม่ครับ ที่คุณแม่ทำกับข้าวให้กินทุกวันนี้ก็เกินพอแล้วครับ”
“แม่ขอนะต้อม อย่าขัดแม่ เรื่องนี้เรื่องเดียวที่แม่จะขอ ตามใจแม่หน่อย เรื่องอาหารน่ะสำคัญ อีกอย่างวิตามินด้วย เดี๋ยวแม่จะไปจัดหามาให้ ดีซะอีกจะได้พาน้องกินด้วย พี่ปริ๊นมันไม่ชอบกินนมกินวิตามิน เราก็เป็นแบบอย่างให้น้องมันไงลูก”
ต้อมเงียบเสียงลง พยักหน้ายกมือขึ้นกราบที่ตักของคุณยุพิน
“ถ้าไม่ได้คุณแม่กับพี่เขาชีวิตของผมป่านนี้ไม่รู้จะเป็นไปในทิศทางไหน ขอบคุณมากนะครับคุณแม่ ขอบคุณครับ”
“นั่น เอาอีกแล้ว โอ๊ย แม่ล่ะเบื่อลูกพวกนี้ ถ้าขอบคุณแม่ก็ต้องตามใจแม่บ้างซิ นี่อะไรเอาแต่ใจตัวเองนะเรา ฮ่าๆ ไปเถอะลูกวันนี้จัดจานพอ เออ เพื่อนเราไม่มีใครอยากจะทำงานพิเศษบ้างเหรอ โจเขาจะกลับเมืองไทยแล้ว แม่ยังหาคนไม่ทันเลย ขี้เกียจไปหาตามมหาฯลัย เฮ้อนะ จ้างเขายังต้องไปตามตื้อให้มาทำงานให้อีกนะเนี่ย”
“เดี๋ยวผมจะลองถามดูครับ น่าจะมีสนใจอยู่”
พอกลับจากร้านก็รีบกินข้าวกับปริ๊นแล้วอาบน้ำด้วยกัน ต้อมเองต้องรีบอ่านหนังสือค้นคว้าทางวิชาการเป็นอย่างหนัก เจ้าตัวน้อยแม้จะคอยกวนใจแต่ก็ไม่นานนักเพราะกวนไปได้สักพักก็หลับไปเสีย
“เฮ้อ เหนื่อยจังวะ งานแม่งเยอะชิบหาย สั่งได้สั่งดี ไรวะเนี่ย”
ต้อมบ่นให้กับหนังสือที่กองพะเนินอยู่ตรงหน้า เอนหลังพิงหนักเก้าอี้เต็มแผ่นหลัง
“ออนดีกว่า เผื่อว่าออน”
นานมากแล้วที่เขาเองไม่ได้ออนไลน์คุยกับคนไกลอีกฝั่งโพ้นทะเล คิดถึงไหม ยังคิดถึงอยู่ แต่เนื่องด้วยในชีวิตประจำวันเวลาแต่ละวินาทีมันมีค่านัก เสร็จจากตรงนี้ก็ต้องไปต่อตรงนั้น ช้าหรือทำตัวเรื่อยเปื่อยไม่ได้แม้แต่น้อย เพราะถ้าช้าแสดงว่าเขาเองกำลังเสียอะไรไปหลายอย่างในชีวิต
“ว่าไงจ๊ะ พ่อนายแบบ หายไปนานเลยนะ”
นายพลทักเข้ามาก่อน จนต้อมเองประหลาดใจ
“ไม่ได้หายพี่ งานเยอะมาก รายงานกองเท่าบ้าน”
“ก็แบบนี้ล่ะ ต้องรีบทำจะได้เสร็จ”
“พี่สบายดีไหม”
“หือ อะไรนะ”
บทสนทนาเป็นไปโดยผ่านไมรโครโพนและจอภาพเคลื่อนไหว การสื่อสารยุคดิจิตอลที่สามารถเห็นทั้งหน้าและได้ยินเสียงไม่ต้องเสียเวลามานั่งเคาะแป้นพิมพ์ให้เมื่อยมือ
“สบายดีไหมพี่”
ต้อมย้ำอีกรอบ แต่อีกฝ่ายเงียบไป
“หึหึ โลกมันหมุนไปเร็วเหมือนกันนะ”
“พูดไรอ่ะพี่ ไม่เข้าใจ ตีนกาขึ้นป่ะนั่นน่ะพี่”
“แล้วเป็นไงถ่ายแบบ เขาให้เท่าไหร่ ถ่ายของอะไรนะ”
นายพลเบี่ยงประเด็นไปเรื่องอื่น ซึ่งต้อมเองก็ไม่ได้ทันสังเกต
“ก็นั่นล่ะพี่ โหเขาให้ค่าสัญญาตั้งแปดหมื่นแน่ะพี่ ผมจะแบ่งให้คุณแม่ส่วนหนึ่ง ส่งกลับบ้านส่วนหนึ่งพี่ว่าดีไหม”
“แกคิดว่าคุณนายเธอจะเอาเหรอ”
“ไม่เอาผมก็จะให้อ่ะ เป็นการตอบแทน”
“เออตามใจ แล้วไม่เก็บไว้ใช้เองเหรอแก”
“ไม่หรอกพี่ ผมไม่รู้จะอาไปซื้ออะไร พี่รู้ไหมเสื้อผ้าเครื่องแต่งตัวผมไม่เคยซื้อเลยนะ ผมใช้ของพี่ทั้งนั้น อิอิ เหมือนได้เป็นคนๆเดียวกันไง”
“ดีแล้วต้อม แต่อยากมีใหม่ก็ซื้อเอาใหม่นะ ไม่ต้องทนใส่ ของเก่ายังไงมันก็เก่าวันยังค่ำ สีสันมันไม่ฉูดฉาดบาดตาถูกใจเหมือนของใหม่ที่เขาทำออกมาหรอก”
น้ำเสียงนิ่งเสียจนคนฟังทางฝั่งนี้สะดุ้ง
“เฮ้ยพี่ ไมวันนี้แปลกๆวะ ผมกวนแล้วนะ ทำไมไม่ด่า”
“ดีใจด้วยนะแกที่ได้ถ่ายแบบ เห็นไหมโอกาสมีเข้ามาตั้งเยอะแยะ ทำตัวดีๆล่ะ ตั้งใจเรียนนะต้อม”
“เฮ้ยพี่ เป็นไรเนี่ย”
“เป็นอะไร ไม่ได้เป็นอะไร แหมชั้นจะมีสาระบ้างนี่ต้องตกใจมากขนาดนี้เลยเหรอแก”
“อ่านะ มีแบบนี้ด้วย”
“งั้นฝันดีนะต้อม อย่านอนดึกนักล่ะ วิตามินน่ะกินเยอะๆ จะได้ไม่โทรม เดี๋ยวเขายกเลิกสัญญามาจะซวยนะจะบอก”
นายพลออกไปแล้วจากหน้าจอปล่อยให้ต้อมนั่งคิดอยู่คนเดียว เขาเปลี่ยนไปมาก นี่แค่ไม่ได้คุยกันไม่กี่อาทิตย์ มีอะไรหรือเปล่านะ ต้อมคิดอยู่ในใจ แต่ก็ได้แค่นั้นเพราะหันมามองกองหนังสือและหน้าจอที่ยังพิมพ์ค้างอยู่ทำให้ความคิดกังวลใจเมื่อครู่นี้มันสั้นหดหายไป
“เฮ้ยมึง มึงอยากทำงานที่ร้านอาหารแม่กูไหม”
พอไปที่มหาฯลัยเจอหน้าซันต้อมก็ทักขึ้น ซันเองนอกจากเรียนยังต้องทำงานเหมือนเพื่อนๆ แต่นอกจากร้านเบเกอรี่หลังจากเลิกเรียนแล้วเขายังรับจ้างพิมพ์รายงาน ค้นรายงาน ทำทุกอย่างให้เพื่อนๆ ประมาณว่าทำทุกอย่างที่ได้เงิน เขาเองไม่อยากให้แม่ต้องลำบากไปมากกว่านี้ แค่นี้ก็เสียดแทงใจมากพอแล้ว อีกอย่างทำงานเยอะๆ เรียนหนักๆ จะได้ไม่มีเวลาคิดฟุ้งซ่านถึงเขา แต่กระนั้น
“แม่ต้องการคนเพิ่มเหรอ”
“อือ มึงอยากทำไหมล่ะกูจะได้บอกแม่ให้ ไม่ต้องเช่าหออยู่นะมึง”
“อืมก็ดีนะ ขอคิดดูก่อนได้ไหม”
“โหย มึงยังต้องคิดอะไรอยู่อีกวะ โอกาสดีๆไม่ได้มีบ่อยๆนะมึง”
“กูรู้แล้ว ว่าแต่อาทิตย์ที่แล้วมึงไปไหนมา”
ซันถามขึ้นเพราะเรื่องนี้ต้อมเองยังไม่ได้บอกใครนอกจากคนในครอบครัวและมิเชล เขากำชับมิเชลไว้แล้วว่าอย่าเพิ่งบอกใคร
“ก็ไปทำงานพิเศษ”
“อ่านะ ขยันจังนะมึง แล้วทำงานส่งทันเหรอ”
“เนี่ยกูจะตายอยู่แล้ว พิมพ์รายงานไม่ทัน”
“เหรอ กูช่วยไหม”
“เฮ้ยจริงดิ เอาไปเลย วันศุกร์นะ อิอิ”
“ไม่ฟรีนะ”
“เออน่า มึงอยากได้เท่าไหร่ว่ามาเลย”
ต้อมยักคิ้วให้แล้วยิ้มที่มุมปาก
“แหมรวยเนอะ สองร้อยเป็นไง”
ซันเองก็แกล้งพูดไปอย่างนั้น ปกติพิมพ์ให้เพื่อนๆแค่ห้าสิบเหริยญก็หรูแล้ว
“สบายมาก งั้นมึงเอาไปเลย นี่วิทยาศาสตร์กับเทคโนฯ และนี่วิทยาศาสตร์การกีฬา”
“โห สองเล่มเลยเหรอมึง”
“สองเล่มกูให้ห้าร้อยมึงเอาป่ะล่ะ อิอิ”
ซันทำตาโต ไม่อยากจะเชื่อว่าคนอย่างต้อมจะยอมจ่ายขนาดนี้เพื่อรายงานเพียงแค่สองเล่ม
“บ้าเยอะไปไหมมึง มึงให้เท่าไหร่ก็แล้วแต่มึงก็แล้วกัน”
“อิอิ งั้นฟรีนะ”
“บ้าสิ กูต้องหาเงินจ่ายค่าแล็ปอยู่นะมึง”
“อ้าว งั้นก็เอาตามนั้น กูไปเตะบอลก่อนนะ เออ แล้วมิเชลไปไหนวะ”
มองหาเพื่อนอีกสองคนที่หายไป คนถูกถามเม้มปากแอบถอนหายใจออกมา
“บอกวันนี้มีถ่ายแบบนอกสถานที่น่ะ ออกไปตอนสายๆ”
“อ้อ อือๆ ไอ้แว่นล่ะ”
“อยู่ห้องสมุด”
“แล้วมึงล่ะ”
ซันมองขวับ เขากวนใจได้ตลอดเวลาเสียจริง
“แล้วมึงเห็นกูเป็นอากาศหรือไง”
แหวเสียงขึ้นแต่สายตากลับยิ้มด้วยความพอใจ
“ฮ่าๆ ดูทำตา อ้าวไม่ได้อยู่ในนี้หรอกเหรอ”
ต้อมชี้ไปที่หน้าอกตัวเอง สิ่งที่เขาทำเพียงเพื่อจะให้ซันยิ้มเท่านั้นเอง แต่คนที่มองดูอยู่หัวใจสั่นไหวเต้นแรงคิดไปไกลแสนไกล นี่มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่น พยายามแล้วที่จะหักห้ามใจ ซันเม้มปากแน่น
“ฮ่าๆ กูแหย่เล่นๆ มึงนี่ทำท่าซะ ไปนะเว้ย จะเอาไงโทรฯบอกกูก็แล้วกัน”
เขาวิ่งจากไปแล้ว ปล่อยให้คนที่นั่งอยู่กับที่หัวใจหลุดลอยหายไป รู้ดีแก่ใจว่าเขาแค่แกล้งเล่น ถ้านี่เป็นละครสักเรื่อง เขาคงเป็นพระเอก และพี่นายคงเป็นนางเอกหรือไม่ก็มิเชล แล้วตัวประกอบก็คงไม่พ้นคนนี้ไง คนที่นั่งเม้มปากอยู่นี่ไง

“มึงอยู่ไหนวะ”
พอผมเล่นบอลเสร็จก็หาที่นอนล่ะครับ นอนห้องมันบ่อยจังช่วงนี้ ก็ไม่มีงานนี่ครับ เพิ่งจะบ่ายกว่าๆเอง ไม่เข้าใจว่าทำไมเรียนระดับมหาฯลัยมันไม่เรียนให้เต็มๆวันไปเลยวะ ทำไมต้องมีเรียนเช้าเรียนบ่าย แล็ปค่ำ ผมล่ะเซ็ง นี่เหลือเข้าแล็ปอีกตัวตอนห้าโมงครึ่ง แล้วระหว่างนี้ผมจะทำอะไรล่ะ ไปนั่งเล่นเกมห้องมันดีกว่า
“อยู่ที่ร้านสิ”
“ร้านไหนวะ”
“ร้านเบเกอรี่ไง”
“อ้อ แล้วมันอยู่ไหนล่ะ”
“บอกไปแล้วนี่ ทำไม”
ผมชอบแหย่มันจริงๆนะ พูดไปแล้วไอ้นี่ตอนเจอแรกๆนี่หน้าตาไม่รับแขกเลยนะ ผมเองยังไม่ชอบเลย แต่พอได้รู้จักมัน ผมว่ามันก็น่าคบเหมือนกันนะ ปากบอกว่าไม่ให้แต่มันให้ตลอดนะ อย่างเรื่องห้องเหมือนกัน ผมว่าน้อยคนนะที่จะยอม ผมไปใช้น้ำใช้ไฟมันไม่ช่วยจ่ายสักเซ็นต์เดียว มันก็ไม่ว่า
“กูลืมว่ะ เอากุญแจมาให้กูหน่อย”
“โว้ย มึงนี่ เอาไปก็อปอีกชุดเป็นของมึงเลยไหม”
มันโวยวายครับ หนอยนะ
“เออดีเหมือนกันนะ อิอิ เผื่อบางวันขี้เกียจกลับบ้านจะได้นอนห้องมึง”
“ไอ้บ้า ช่วยกูจ่ายค่าห้องด้วยนะ”
“เว้ย ไรวะ นอนไม่กี่ชั่วโมงทำไมต้องช่วยจ่าย”
“งั้นก็ไม่ต้องไป แค่นี้นะกูจะทำงาน”
“อ้าว เดี๋ยวดิคร้าบ คุณซันเน่ นะนะ เนี่ยง๊วงง่วง ฮ้าว”
“เรื่องของมึง”
“ร้านมึงอยู่ไหนเนี่ย”
อ้าว มันวางสายไปแล้วครับ ไอ้นี่กวนได้อีก เดี๋ยวเถอะมึง ผมไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอกครับ
“เฮ้ยแว่น ร้านเบเกอรี่ที่ไอ้ซันทำมันอยู่ไหนนะ”
ผมบอกแล้ว ผมไม่ใช่โง่นะเว้ยเฮ้ย ไอ้แว่นมันรู้ล่ะครับ มีหรือมันจะกล้าปิดผม ฮ่าๆ ขู่หน่อยเดียวบอกหมด ผมขับรถตรงดิ่งไปหามันล่ะครับ ไม่ไหวข้างนอกหนาวมาก ร้านเบเกอรี่ที่มันทำก็อยู่ไม่ไกลจากมหาฯลัยเท่าไหร่ครับ ขับรถไปไม่นาน ผมเห็นร้านมันแล้วล่ะครับ ไม่เบานี่หว่าร้านใหญ่เอาการ
“ยินดีต้อนรับค่ะ”
พนักงานขายพอเปิดประตูกระจกร้านเข้าไปก็ร้องทักมาล่ะครับ ผมก็นะยืนเก้ๆกังๆอยู่เพราะไม่เห็นมันตรงหน้าร้านนี่นะ ผมเลยเดินไปตรงชั้นขนมปัง ชินนาม่อนนี่นา ลองดูหน่อยจะอร่อยเท่าที่ร้านป้าซาแมนต้าไหม แต่ทำไมผมรู้สึกว่ามีคนจ้องผมอยู่ตลอดเวลาเลยวะ
“เอ่อ โทษนะคะ คุณคือคนในรูปใช่ไหมคะ”
ลูกค้าในร้านครับ เธอกางหนังสือเข้ามาถามผมเลยนะ
“แหะๆ ไม่หรอกครับ หน้าคล้ายๆ”
ผมยิ้มแห้งๆครับ ไม่อยากจะบอกว่าผมนั่นล่ะ
“จริงเหรอคะ ฉันว่านี่คุณนะ”
อ้าวนะ มากันสองคนครับ อายุน่าจะเยอะกว่าผมสักนิดหน่อย เดินวนรอบผมเลยทีนี้ เขินนะเว้ยเฮ้ย
“เอ่อ ผมขอตัวนะครับ”
ผมรีบเดินไปที่เคาท์เตอร์ครับ พนักงานสาวไม่ค่อยสวยก็ยิ้มแฉ่งรออยู่แล้ว
“ผมมาหาซันนี่น่ะครับ ไม่ทราบว่าอยู่ไหม”
“อ้อ อยู่ค่ะ เป็นเพื่อนของซันนี่เหรอคะ”
“ครับ”
“ทอมมี่ใช่ไหม”
“หือ รู้จักผมด้วยเหรอ”
ผมทำหน้างงครับ ไอ้ซันมันคงไปบอกไว้ล่ะ
“ว้าย จริงๆด้วย กรี๊ด ทอมมี่”
อ้าว ตกใจเลยผม เธอเล่นกรี๊ดลั่นเลยครับ คนในร้านหันมามองกันเต็ม
“คนในนิตยาสารคือเขานี่เอง กรี๊ด ตัวจริงหล่อมากๆ”
ซวยแล้วผม แหะๆ ทำไงดีล่ะ ต้องยิ้มแห้งให้กับทุกคนนั่นล่ะครับ ดีนะคนไม่เยอะ
“เซนตรงนี้ให้หน่อยค่ะ กรี๊ด ตัวจริงหล่อมากๆ เท่ที่สุด”
เอ่อ ผมโดนรุมครับ สาวๆกรูกันเข้ามานี่ผมไม่ได้เวอร์นะ ไม่คิดว่าฝรั่งเขาจะบ้าดารา แต่ผมไม่ใช่ดารานะเนี่ย เว้ยเฮ้ย แค่ถ่ายแบบเองนะ
“เฮ้ย ไอ้ต้อม”
มาซะทีไอ้นี่ กูจะโดนฉีดร่างอยู่แล้ว คำถามต่างๆดังกรอกหูอยู่รอบตัว มือก็จับแขนผมเขย่าอยู่นะเออ ไม่น้อยนะเนี่ย
“เอากุญแจมาเร็ว”
“ซันนี่ เพื่อนซันนี่เป็นนายแบบเหรอ ไม่เห็นบอกเรา”
ยัยคนที่ร้องเมื่อครู่ล่ะครับ พอเห็นหน้าไอ้ซันก็ร้องทัก ไอ้ซันมันก็ทำหน้างงๆ
“เอามาเร็วมึง”
“นี่มึงเป็น เอ่อ”
“เออ เดี๋ยวค่อยบอก เอามาก่อนกูจะแย่อยู่แล้วเนี่ย”
ผมเร่งมันครับ มันก็รีบล้วงกุญแจออกมาจากกระเป๋ากางเกง ยื่นให้ผมแบบงงๆ อย่าเพิ่งมางงตอนนี้ได้ไหมวะ เอามาก่อนเว้ย กว่าจะออกจากร้านมาได้ แทบแย่ครับ สรุปชินนาม่อนผมก็ไม่ได้ซื้อเฮ้อนะ ต้องรีบบึ่งรถกลับหอมันทันที แวะซุปเปอร์หน่อยก็ดี
“เฮ้ย”
พอจอดรถครับ ดีใจหรือจะตื่นเต้น หรือจะยังไงดีวะ แผ่นป้ายโฆษณาตรงหน้าซุปเปอร์ติดเบ้อเร่อ รูปผมเอง ฮ่าๆ เขินว่ะ เพิ่งเห็นรูปตัวเองขึ้นโชว์หราอยู่หน้าซุปเปอร์ เป็นคำโฆษณาเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่นั่นล่ะครับ ถ้าไม่ลงไม่มีอะไรกินแน่ๆ เริ่มหิวแล้วกูทำไงดีวะ ผมนั่งคิดอยู่นานใจหนึ่งก็ดีใจนะที่เห็นรูปตัวเอง แต่ใจหนึ่งก็เริ่มคิดหนักแล้วครับ แต่เอาน่าผมไม่ใช่ดารานี่หว่า ใครจะมาสนใจวะ แต่ก็นะหยิบแว่นดำมาใส่หน่อยเถอะ สรุปการเดินซื้อของที่ซุปเปอร์เป็นไปอย่างรวดเร็ว ไม่มีคนทันสังเกตแต่ก็มีมองอยู่นะ ถ้าไม่เข้าตัวเองจนเกินไปสรุปเดินเร็วไปหน่อยของที่ได้คือบะหมี่เกาหลี อิอิ

“เท่มากเลยนะซันนี่เพื่อนนายน่ะ สูงเชียว หล่อมาก”
พอต้อมออกไปจากร้านแล้วเพื่อนร่วมงานของซันก็เอ่ยขึ้น หน้าตาบ่งบอกความสุขใจที่ได้เจอหน้าต้อม
“อืม ไม่เห็นหล่อตรงไหน”
“อะไรกัน หล่อจะตาย ไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้เจอตัวเป็นๆ”
“แสดงว่าที่มหาฯลัยเธอไม่เคยมองมันเลยน่ะสิ”
“นั่นสิ เรายังมาคิดเสียดายอยู่เลย น่าจะทำความรู้จักให้เร็วกว่านี้”
“นะ แล้วทำไมล่ะ”
ซันเองก็อยากรู้ ในใจไม่ได้สนใจเท่าไหร่นักกับเพื่อนร่วมงาน แต่คิดไปถึงคนที่เอากุญแจห้องไปโน่นแล้ว ใจหนึ่งยิ้มพอใจที่ได้เจอ อีกใจหนึ่งเคืองที่เขาเป็นถึงนายแบบแต่ไม่เคยบอกให้รู้
“เอ่อ อย่าว่าเรานะ เราเห็นเป็นคนเอเชียน่ะ เราเลยไม่สนใจมอง อย่างอนเราน้า เพราะเราคิดว่าคนเอเชียไม่น่าจะมีเสน่ห์มากขนาดนี้”
เพื่อนร่วมงานสาวตอบเขินๆ จริงสินะ คนเอเชียไม่ว่าจะยังไง ไม่ว่าจะดูดีแค่ไหน แต่ยังไงก็ยังเป็นคนเหลืองอยู่ในสายตาคนพวกนี้อยู่วันยังค่ำ ซันเองยิ้มออกมา
“ไม่เป็นไรหรอก”
เขาไม่อยากจะพูดอะไรมาก ไม่อยากจะคิดในสิ่งที่เกี่ยวกับชาติพรรณของตัว ไม่อยากหนักหัวกับเรื่องที่ไม่มีทางจะแก้ไขได้ เว้นเสียแต่จะตายแล้วเกิดใหม่ อธิษฐานเอาว่าอยากจะเกิดมาเป็นคนผิวขาว?
“รีบทำงานเถอะนิกกี้ เราต้องรีบกลับไปทำรายงานให้โจอี้”
ซันบอกแล้วก้มหน้าก้มตาทำงาน ดีใจไหมน่ะเหรอที่เขาได้เป็นนายแบบ ภูมิใจนะในส่วนหนึ่ง แต่ความภูมิใจนั้นทำไมมันไม่เบิกบานเท่าที่ควร เพราะอะไร เพราะว่าเขาทำไมไม่บอก ถ้าเห็นว่าเป็นเพื่อนกัน ถึงแม้ว่าจะเคยไม่ชอบหน้ากันมาก่อน ขุ่นในใจเหลือเกิน นี่เราเป็นอะไรไป จะไปคิดเคืองโกรธเขาทำไม
“มาแล้วเหรอมึง กูซื้อติมมาฝาก หร่อยนะเว้ย”
พอเดินเข้าห้องไปก็ได้ยินเสียงโทรทัศน์ดังแว่วออกมา ด้านนอกเปิดเพลงเสียงไม่ดังมาก
“อืม”
“มึงหิวไหมวะ กูจะต้มบะหมี่เกาหลีให้กิน มีผักเยอะแยะ ต้มใส่ปูด้วย สนไหมมึง”
“ยัง”
เมินหน้าหนี หน้าตาดูบึ้งตึง
“เป็นไรวะ”
ต้อมมองหน้าของซันที่ดูผิดแปลกไป
“ไม่มีไร กูจะทำรายงาน อย่าเสียงดังได้ไหม”
“อ้าว ทำก็ทำไปดิ กูจะนอน”
“มึงไม่มีเรียนอีกเหรอ”
“มีเย็นๆ ทำไมวะ นอนพักไง”
“นี่มันจะสามโมงแล้วนะ นอนอะไรเดี๋ยวก็ไม่ตื่นหรอกมึง”
เสียงกระแทกกระทั้น พยายามไม่มองหน้า
“เป็นไรวะเนี่ย นอนไม่ตื่นมึงก็ปลุกดิวะ ไม่รู้เว้ย ถ้ากูไม่ทันแล็ปมึงรับผิดชอบ”
“เกี่ยวไรกับกู”
“มึงไม่กินแน่เหรอบะหมี่อ่ะ กูหิวว่ะ”
“อยากกินก็ทำเองซิวะ วุ่นวายจริง”
ตวาดขึ้นเสียงดังเพราะต้อมพยายามทำให้ซันหัวเราะ แต่ก็ไม่เป็นผล
“เอ่อ”
พอตวาดออกไปเห็นท่าทีของอีกฝ่ายก็ตกใจ เพราะต้อมเองยืนนิ่งมองซันตาค้าง
“ไปโกรธใครมาวะ หรือมึงไม่อยากให้กูมาที่นี่ กูไม่มาก็ได้นะเว้ย”
“มะ ไม่ใช่ ไม่มีอะไร”
“กูไม่เชื่อหรอก มึงมีอะไรวะ”
ต้อมเดินปรี่เข้าหาจับบ่าของซันที่กำลังจะเดินหนีไปไว้แน่น
“สนใจด้วยเหรอ”
“อ้าวไอ้นี่ สรุปว่ามีว่างั้น พูดมาดิวะ”
“ทำไมมึงไม่บอกกูบ้างเลยเรื่องไปเป็นนายแบบ”
พูดออกไปแล้ว พอพูดจบต้อมเองอึ้งไป
“ฮ่าๆๆ ไอ้บ้า โหนะ กูนึกว่าเรื่องอะไร กูยังไม่บอกใครทั้งนั้นล่ะ มีมิเชลกับที่บ้านที่รู้ กลัวจะเหมือนวันนี้ไง”
แทนที่จะดีใจที่เขาบอกออกมา แต่กลับเม้มปากแน่น มิเชล ใช่สินะ มิเชลเองก็ได้เป็นนางแบบ เขาสองคนเหมาะสมกันเหลือเกิน เราเป็นอะไรไป น่าจะรู้ตัวว่าเป็นได้แค่แมลงหวี่แมลงวัน
“เป็นไรวะ หน้าตาไม่ปี้เลย”
“ไม่มีอะไร”
“หรือมึง อยากเหรอ อิอิ”
มองหน้าซันแล้วยิ้มกรุ้มกริ่มเอามือเชยคางมนๆที่ก้มหน้าอยู่ให้เงยขึ้นมา
“อยากบ้าอะไร จะทำอะไร”
“อ้าวนึกว่างอนแล้วอยาก อิอิ กูยังไม่ได้ว่าวด้วยนะ อยากช่วยกูไหมล่ะ”
“ไอ้บ้า ไปเลยนะ ไอ้โรคจิต”
สะบัดมือของต้อมออกจากคาง หน้าระบายสีแดงจัดขึ้นมาทันที
“ฮ่าๆ ไม่อยาก ทำไมหน้าแดง”
“กูไม่ใช่กะ”
“มึงเป็น กูรู้”
ดักคอไว้ ซันอ้าปากค้าง พูดไม่ออก
“มึงเคยแอบมองเป้ากูบ่อยๆกูรู้ ใช่ไหม”
“เอ่อ มึงเป็นบ้าเหรอ ใครจะไปมอง พูดอะไรวะ”
โพล่งขึ้นเสียงดัง ตั้งใจว่าจะเอาความดังของเสียงกลบความอายในใจ
“ฮ่าๆ ไม่ต้องอายหรอกน่า กูรับได้ แฟนกูก็เป็นเกย์ กูไม่ถือหรอก แต่เอ๊ะ ถ้ามึงอยากกูคงช่วยไม่ได้แล้วล่ะ เพราะกูมีแฟนแล้ว อิอิ เสียจายนะเว้ย น้องซันเน่”
ต้อมหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข แต่ซันเองกลับหน้าแดงกัดปากอยู่ทำอะไรเขาไม่ได้ ถามความจริงว่ารู้สึกยังไง อยากจะบอกว่าที่เคืองเขาเมื่อครู่มันหายไปหมดสิ้น จะไปหวังอะไร เรามันก็เหมือนดอกทานตะวันที่หันตามดวงสุริยันฉายนั่นแล มีหรือที่ดวงสุริยาจะหันมาแลดอกทานตะวันต่ำต้อยติดดิน ได้แต่มองอยู่อย่างนั้น สุขใจอยู่แค่นั้น แค่นี้ก็พอแล้ว
“กูไม่ได้เป็นเกย์ มึงอย่ามาปากหมานะ มึงจะเป็นก็ช่างหัวมึงดิ”
ตะเบ็งเสียงออกมาแม้ในใจมันจะไม่ได้ตอบหรือตั้งใจที่จะพูดแบบนี้ก็ตามที ยิ่งตะเบ็งเสียงหน้ายิ่งแดง เลือดยิ่งสูบฉีดเพิ่มมากขึ้น
“โห ต้องแหกปากขนาดนี้ด้วยวะ ไม่เป็นก็ไม่เป็นดิวะ อิอิ ตะเอง เค้าหิวข้าวอ่ะ ต้มบะหมี่ให้กินหน่อยดิ นะนะ”
ต้อมเองไม่ได้สนใจ แม้จะยิ้มพอใจอยู่ก็ตาม ท่าทางของต้อมที่ทำออกมาทำให้ซันต้องรีบหันหลังให้ เกินจะทนเพราะถ้าทนมองจะต้องยิ้มออกมาแน่ๆ
“ทำกินเอง ไม่มีมือเหรอ”
“นะนะ ทำให้กินหน่อยน้า”
“โว้ย อะไรของมึงเนี่ย”
ต้อมเองเดินหนีเข้าห้องนอนไปแล้ว กระโดดขึ้นเตียงนอนแผ่อย่างสบายอารมณ์ไม่ได้สนใจอีกคนที่พอต้อมเดินเข้าห้องไปแล้วก็นั่งลงกับเก้าอี้ยิ้มออกมาอย่างสุขใจ ที่บอกไปว่าไม่ได้เป็นในสิ่งที่เขาพูดเพราะไม่อยากให้เขารู้ เพราะคิดไปเองว่าถึงแม้ว่าเขาจะมีแฟนเป็นเกย์แต่ท่าทางของเขามันไม่ได้บ่งบอกเลยสักนิดว่าเป็น และถ้าเขาจะพึงใจรับเกย์ได้เฉพาะแฟนของเขาคนเดียว หากเป็นคนอื่นเขาอาจจะไม่พึงก็เป็นได้ คิดแบบนี้ ไม่มีเหตุผล

“ห๊อมหอมเนอะ อิอิ”
ผมได้กลิ่นล่ะครับเลยเดินออกมา ฮ่าๆ เข้าทางผมเลย ผมดูก็รู้ว่าไอ้นี่มันใจอ่อน เจอผมอ้อนหน่อยเป็นไงล่ะ ทำเลยหอมซะด้วย
“เสร็จแล้ว ตักกินเอง”
“อ้าว มึงไม่กินเหรอ โหกูแดกไม่หมดหรอกมึงเยอะจะตาย”
มันยังทำท่าปรุงๆอยู่ครับ แกล้งซะหน่อย อิอิ
“อ๊ะ ไอ้บ้า ทำไร”
“หือ ทำไรก็ดูไงว่าต้มไงเหรอ บะหมี่น่ะ”
“ออกไปดูไกลๆได้ไหม มาเบียดกูทำไม”
“อ้าว ทำไมวะ ก็อยากดูใกล้ๆน่ะ ทำไม ไหนบอกไม่ใช่เกย์ หน้าแดงเชียว”
“ออกไปนะ กูสาดน้ำร้อนใส่จริงๆด้วยนะ”
“ไม่กลัวอ่ะ หอมจัง”
“อ๊ะ ไอ้ทุกเรศ”
รู้ไหมผมทำอะไร อิอิ ไม่บอกดีกว่า
“ว่าไงจ๊ะ ซันเน่ โกรธทำไมหน้าแดงอ่ะ”
“เอ้ย ผลักเลยเหรอวะ แหมล้อเล่นหน่อยก็ไม่ได้”
มันผลักผมกระเด็นเลยครับ ตัวเท่าลูกหมาแรงเยอะจังวะ ผมก็เอาน้องชายผมไปถูก้นมันล่ะครับ อิอิ มันสะดุ้งโหยงเลยนะ พอมันสะดุ้งผมก็ซุกคอลงซอกคอมัน แกล้งมันหน่อย ไม่ได้คิดอะไรหรอกนะครับ ผมไม่มีอารมณ์ทางเพศกับผู้ชายหรอกนะ จริงๆ แต่กับเขานี่ไม่รู้สิ มันขึ้นเองนะ ผมไม่ได้ปั่นเลย ฮ่าๆ
“ไอ้บ้า สนุกนักเหรอแกล้งคนอื่นน่ะ”
“คนอื่นน่ะไม่ แต่มึงน่ะ เออ ฮ่าๆ”
มันปิดประตูห้องนอนใส่หน้าผมครับ แหะๆ เล่าต่อๆ พอผมซุกหน้าลงซอกคอมันมันก็หันมาล่ะครับ ผมจ้องหน้ามันเลยนะ มันอายจนหน้าแดงเลยครับ แหมนะ บอกไม่ใช่ๆ กูดูแวบเดียวก็รู้แล้ว อย่ามาหลอก เพื่อนที่โรงเรียนเก่าเจอไม้นี้สาวแตกทุกคน ฮ่าๆ
“อ่า อิ่มจัง ซันเน่ๆ”
ผมร้องเรียกมันเสียงดังครับ เงียบ
“ซันเน่ๆ มาหาป๋าหน่อยเร๊ว”
อ้าวนะ แหกปากอยู่ตั้งนานเงียบได้อีก
“เอ้ยๆ ซันเน่ ออกมาหาป๋าหน่อย”
“อะไรวะ”
มันเปิดประตูผ่างออกมาครับ เว้ยไอ้นี่ ตกใจหมด
“น้ำหมดอ่ะ หิวน้ำ แหะๆ”
ผมก็ยิ้มแห้งๆล่ะครับ อายมันจังมาห้องมันไม่ซื้อเข้ามา
“นี่มึงไม่รู้เหรอว่าที่นี่เขากินน้ำก๊อกกันน่ะ”
“รู้ดิ แต่ไม่เอา อยากกินแบบแช่เย็นๆอ่ะ ผ่านก๊อกมันอุ่นแล้ว ไม่ดี”
“เรื่องมาก น้ำแข็งอยู่ในตู้เย็นไง”
“ทำให้หน่อยดิ นะนะ”
“นี่มึง กูไม่ใช่คนใช้มึงนะ”
“อ่า เป็นเจ้าของบ้านไม่ใช่เหรอเราน่ะ ไม่รับแขกเลยว่างั้น”
“นี่กูไม่ได้”
“แน่ะๆ อย่าแถๆ เออๆ ทำเองก็ได้วะ ไหนมีไรกินอีกป่ะเนี่ย”
ผมไม่อยากให้มันด่าครับ ผมรู้ว่ามันจะพูดอะไร ผมนี่ล่ะตัวแถมันไม่ได้แถหรอก ฮ่าๆ ติดนิสัยมาจากเขามั้งครับ
“อ่ะ แก้เครียด”
พอผมเปิดตู้เย็นก็เห็นไวน์แดงที่ซื้อมาคราวก่อนล่ะครับ ยังเหลืออยู่ขวดเลยรินมาเผื่อมัน
“อะไร มึงมีเรียนต่อไม่ใช่เหรอ”
“กูไม่ได้กินนี่หว่า”
“แล้วในมือนั่นอะไร”
“กูจิบเอา”
“นะ”
“เออ กินดิ กูรินมาให้มึง”
ใครจะว่าผมหน้าหนาไปไหมเนี่ย แต่ทำไมเวลามันด่าแล้วผมไม่รู้สึกเจ็บหรือโกรธเลยวะ เฮ้ยอย่าบอกนะว่าผมกลายเป็นโรคจิตซาดิสต์ไปแล้ว ตายห่ากู
“ไปแล้วเหรอ ไหนบอกจะนอน”
“ไม่อ่ะ กลัวหลับ”
“อ้าว เดี๋ยวกูปลุกไง”
ผมรีบสวมเสื้อผ้าจะเดินออกจากห้องล่ะครับ
“ปลุกไม่กลัว กูกลัวมึงลักหลับกูต่างหาก”
“ไปเลย ไอ้บ้า”
มันด่าไล่หลังผมมาครับ ไปนอนในห้องสมุดก็ได้วะ อยู่นานกลัวจะเป็นโรคจิตไปจริงๆ

เขียนโดย อิ๊กกี้

ปล. หลังจากฟังเสียงของเพื่อนๆแล้ว น่าจะเอาเน้นกุ๊กกิ๊กดีกว่าเนอะ แต่เขียนไม่ดีเลยนะแบบนี้อ่ะ แหะๆ เป็นคนด้านๆ ไม่มีหวานอ่าทำงายดี เออ อีกอย่าง แกข้อข้องใจเพื่อนๆเกี่ยวกับต้อมนะครับ
ต้อมมันเป็นเด็กผู้ชายนะ แต่ที่มันรักนายพลเพราะมันรู้สึกว่าเกิดมาไม่เคยมีใครทำให้มันได้เท่านี้ คำว่ารักของต้อมมันจึงเพียงความเข้าใจไปในด้านเดียว ซึ่งบางทีตัวต้อมเองอาจจะยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแท้จริงแล้วที่มันบอกว่ารักเขาๆอยู่นั่นน่ะมันคืออะไร มันคือรักจริงๆหรือว่าแค่รู้สึกขอบคุณ และมันก็เป็นปกติของเด็กผู้ชายที่จะรู้สึกชอบเวลามองผู้หญิงสวย อิอิ หายสงสัยยังอ่า ถ้ายังตอนหน้าบอกอีก สรุปว่าไอ้ต้อมมันน่าจะเป็นไบนะ เพราะมันยังไม่เคยลองกับผู้ชาย เคยให้นายพลชิมนิดเดียวเองน้า แหะๆ

[barahi]

^
^
^
^
^
 

จิ้มๆพี่อิ๊กกี้คร๊าบบบ

เม้นก่อน ไปอ่านละ อิอิ

ปล. แอบคิดเล็กๆว่าชื่อเรื่อง "รักแทบตายแต่บทที่ได้คือตัวประกอบ" คือประโยคของ ซัน  T^T

[Wordslinger]

คุณอิ๊กก็เขียนดีนี่คะบทกุ๊กกิ๊กอะ แต่ดิฉันรู้สึกว่า เรื่องนี้ท่าทางจะจบเศร้า เพราะดูยังไง ความเป็นไปได้ที่ซันจะสมหวังกับต้อมแทบไม่มีเลย เกรงว่าต่อไปมันจะเป็นนิยายรักของต้อมกับมิเชลน่ะสิ

หมั่นไส้ต้อมค่ะ ถ้าไม่ได้คิดอะไรด้วย ก็ไม่ต้องเล่น ทำให้เขาคิดมากนะคะ มันจะไม่ดีมากๆ เลย ไม่เป็นสุภาพบุรุษเลยนะต้อม

น้องซันก็พยายามอยู่ห่างๆ ไว้นะคะ อย่าเข้าใกล้มาก ยิ่งใกล้จะยิ่งอันตรายเพราะใจมันจะเจ็บ เมื่อพบว่าวันนึงตัวเองรักเขาไปหมดแล้ว มันจะเหมือนตกนรกนะคะ ถ้าต้องเฝ้าดูต้อมกับมิเชลหวานกันน่ะ

หรือน้องซันชื่นชอบรักที่ขมขื่น?? ก็แล้วแต่

ปล. กอดคุณอิ๊กค่าาาส์ มาซะดึกเลย ขอบคุณนะคะ บวกหนึ่งให้ค่ะ

[なおみ™]

ขอบคุณนะคะคุณอิ๊กกี้ที่จัดซันนี่มาให้น้องมิอ่าน  

แลดูตัวละครทุกตัวจะคิดว่าตัวเองเป็นตัวประกอบกันซะหมด  

รอตอนต่อไปนะคะ กุ๊กกิ๊กก็กุ๊กกิ๊กค่ะ  

[meiji]

ขอร้องอย่างเดียวเลยพี่ เรื่องนี้อย่าจบเศร้านะ
ให้ได้คู่กันเหอะ ใครว่าพี่ไม่ถนัดแต่งกุ๊กกิ๊ก น้องญี่ปุ่นกับพี่เฟียตไง น่ารักจะตาย อิอิ 
รอตอนต่อไปค่าาา มาไวไวนะคะ

[indy❣zaka]

นายพลเป็นอะไรง่ะ  ทะเลาะกับหลวงหยออออออ   

[lovevva]

อ่า ตอนนี้ซันนี่มาเต็ม

[Vesi]

เล่นเป็นหมาหยอกไก่เลย
ระวังไก่จะใจแตกก่อนนะ เล่นซะถึงเนื้อถึงตัว

[Poes]

ถ้าซันนี่ไม่คู่ต้อม เค้าจะงอนคนเขียนนะเออ  กลัวมั้ยเค้าขู่เนี่ย

แต่ว่าตอนนี้สงสารซันมาก ต้อมนี่เล่นไม่ดูเลย ระวังนะแกล้งเค้ามากๆ แล้วมันติดมาเกิดเค้าไม่ให้แกล้งต่อไปแล้วจะหนาวเมื่อถึงเวลานั้น 

[roseen]

 :กอด1:น้องซัน


แอบรักเพื่อนอยู่ในใจ

[stormphoenix]

อ่านถึงตอนที่พี่นายคุยกะต้อมแล้วมันแปลกๆ  หวังว่าพี่นานยกะพี่หลวงคงยังไม่เลิกกันนะ  ไม่งั้นไม่ยอม



ซันหน้าแดงไปถึงไหนต่อไหนแล้ว



บวกหนึ่งไปครับ  อิอิ   

[a_tapha]

เจ๊แปลกจริงด้วย  หวังว่าคงไม่มีไรเกิดขึ้นทางโน้นนะ  ไม่งั้นมีเฮแน่ๆ   

[Fanun]

  ซันนี่ เป็นกำลังใจให้
แต่ว่านายเป็นอะไรอ่ะ 

[nunamicky]

ต้อมเนี่ยชอบแกล้งซันนี่ให้อายอยู่เรื่อยเลย

[NY_JK]

 :กอด1:อ่านตอนนี้แล้วถึงรู้สึกว่าต้อมคู่กับซัน
อ่านตอนก่อนๆนึกว่าต้อมกับมิเชลจะคู่กัน
นายทะเลาะกับหลวงเพราะมีเด็กเข้ามายุ่งกับหลวงรึเปล่า
ปล.ขอตอนจบแบบHappyต้อมกับซันนี่ได้ป่าวอ่ะพี่อิ๊ก

[jimmyFG]

รักสุดหัวใจแต่บทที่ได้คือ “ตัวประกอบ”

น่าจะเหมาะกับมิเชล เพราะต้อมต้องคู่กับซัน อิอิ

ว่าแต่คุณนายเป็นอะไรอีกอ่ะ ตัดตอนพิเศษมาสักตอนดีมั้ย

คนอ่านเค้าอยากรู้จัง หลวงแอบมีกิ๊กหรอหรือว่าไง

 

[love2y]

อ่านตอนนี้จบ รู้สึกหัวใจชุ่มชื่นขึ้นมา กุ๊กๆกิ๊กๆอิอิ มีความสุข
แต่พออ่าน Talk จบ ในใจก็คิด....หรือคุณอิ๊กจะแต่งนิยาย ช-ญ (??)
แล้วหัวใจก็พลันห่อเหี่ยว เมื่อเหลือบตาเห็นชื่อเรื่องนี้ T^T
เฮ้อ~~ ตัวประกอบ ก็คงหมายถึง ซันเน่ ล่ะมั้ง
ปล. จะว่าไป...ชื่อเรื่องมันก็เศร้านะเนี่ย ถ้าจบไม่แฮปปี้ รบกวนบอกล่วงหน้าด้วยนะคะ T^T

[rellachulla]

เค้าก้อสงสารน้องซันจะไม่ไหวแล้ว
ชีวิตน้องแลดูไม่สมหวังเอาซะเลย
มาเจอต้อมขี้แกล้ง พูดจา น่าเอาร้องเท้ายัดปากซะจริงๆ
ยังไร้วี่แวว ความรักของน้องซัน
โถๆ มามะ พี่กอดนะน้องซัน อิอิ อย่าเสียใจ เด่วหา ผช ดีๆ ให้

เอ๊ะ !!! หรือว่า อิ๊กกี้ จะวางแผนสายฟ้าแล่บ
ให้เมาไวน์ แล้ว XXX กันซะ อิอิ

ฮี่ๆๆ

[lunar]

เต็มอิ่มเลยสำหรับตอนนี้ ซันนี่กับต้อมความสัมพันธ์เริ่มจะไปในทางที่ดีแล้ว
แต่มัยคู่ของนายกับหลวงดูมันแหม่งๆ หว่า เดาว่านายคงคิดมากเรื่องชีวิตคู่ของตัวเองมั๊ง

เรื่องนอกใจหรือมือที่สามน่าจะไม่ เพราะหลวงดูมั่นคงจริงใจดีออก ผ่านอะไรด้วยกันมาตั้งเยอะแยะ
ควรจะมีความสุขได้แล้วนะ คู่นี่น่ะ

คุณอิ๊คกี้ เรื่องไบน่ะ แซวต้อมมันเฉยๆ เรื่องไบไม่ไบต้องลองทั้งทั้งชและญถึงจะรู้ จริงมั๊ยต้อม
แนะนำว่าถ้าจะลองก็ลองกับชก่อนนะ ญลองเมื่อไรก็ได้(มั๊ง)

 

ปล จะได้รู้ว่าทำไมนายถึงได้เลี่ยงที่จะตอบคำถามต้อมจากเรื่องนี้หรือจะเป็นตอนพิเศษคะ คุณอิ๊คกี้ พลี๊สสสสสส เฉลยด้วยนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ

[sukie_moo]

เกิดอะไรขึ้นกะพี่นาย  อิพี่หลวงนอกใจเหรอ   บอกมาเดี๋ยวจัดการให้เฉือดให้เป็ดกินเลยดีไหม โอ๋ๆพี่นาย

นายต้อม นิสัยเสียนะ ทำตัวไม่น่ารักเลย  สงสารซัน