หัวข้อ: Never last, Never end, รักสุดหัวใจแต่บทที่ได้คือ“ตัวประกอบ” พิเศษ "ยอดดวงใจ 26 Jan 12 P44

[b27072010]

ตกลงเป็นต้อมกับซันหรือนี่

หลงเป็นพี่ปริ้นซะนี่

[oaw_eang]

เบื่อคนขี้อิจฉา

อิจฉาแล้วชอบทำตัวแย่ๆ

แทนที่จะพัฒนาตัวเองให้ดีขึ้น

น่ารำคาญจริงๆ

[min_min]

อันตรายก้อเยอะ แต่เราก็อยากไปอยู่ดี อเมริกา

ปรบมือให้ต้อมตังๆ แมนมากกก  ได้ใจไปเต็มๆ

[miniz]

สงสารซัน 

มารอต่อค้า 

[eiky]

ผมลืมบอกไปนะคร้าบว่าเรื่องนี้ ผมเขียนแบบไม่มีพล็อต ไม่ได้วางอะไรไว้เลย 5555
เขียนตามอารมณ์รายวัน ใครที่อ่านเจอตรงนี้แล้ว รู้สึกว่ามันจะไม่สนุกก็ต้องขออภัยด้วย ค่อยแวะมาอ่านตอนมันคล้อยๆจะจบก็ได้น้า แต่อย่าทิ้งกันไปเป็นพอ อิอิ ผมออกตัวเลยนะครับ
ช่วงนี้ผมลอยๆ เป็นบัวลอย(ไข่หวาน) อิอิ แต่ก็ขอบคุณที่ติดตาม จะพยายามเต็มที่ครับ
เพราะถ้าเก็บไปคงอีกนานกว่าจะได้เขียน เอามันสดๆนี่ล่ะ สะใจดี 5555

เอาเป็นว่า เรื่องนี้ไม่มีมาม่า อาจจะหลายมุมให้ดูกันว่าอะไรยังไง
การเขียนก็มั่วม๊ากก ขอบบอก555 สับกันไปมาตามประสาผมนั่นล่ะครับ

ทนๆเค้าหน่อยน้า

ขอบคุณทุกคนคร้าบ

จุ๊บๆๆ
อิ๊กกี้

[som]

^
^
^
จิ้มพี่อิ๊ก 3 ฉึก  แล้วไปนอน

[roseen]

ถึงว่าน้องต้อมแรงได้ใจ


เบาๆหน่อยน้องต้อมเราเป็นพระเอก ไว้มาดหน่อยน้อง

[taroni]

อยากรู้มุมของซันบ้าง 

[different]

เ้อ้อ ๆ ใช่ ๆ
อยากรู้มุมซันบ้างอ่ะคะ ><

[Ryze]

สดๆกันไปไม่ว่า แต่มาบ่อยๆนะฮ้าบบบ

จุ๊บๆ (มั่ง)

[NY_JK]

 :กอด1:ไม่มีมาม่า มีแต่ความสดแล้วก็สะใจใช่มั้ยอ่ะ
อย่าลืมมาส่งของสดบ่อยๆนะพี่อิ๊ก

[zeit]

รับทราบบบบบ

อยู่เป็นกำลังใจค่า

[jimmyFG]

ถึงมันจะลอยๆ แต่ก็คล้อยตาม
สดๆซิงๆนี่แหละถึงจะได้รสชาติ สู้ๆ นร้าส์พี่อิ๊ค
แค่มาบ่อยๆ ก็พอ ฮ่าๆ ไม่ได้กดดันแต่อย่างไรนะ
ถึงจะบอกว่าไม่ได้พล็อตเรื่อง แต่ขอบอกว่า
เรื่องนี้พี่อิ๊คเขียนได้หน้าติดตามอยู่มากๆ แต่อย่ามาม่า
มากก็เป็นพอ แฟนคลับคนนี้ไม่ทิ้งไปไหนหรอก
เข้ามาในเล้าก็รอแต่เรื่องพี่อิ๊คเท่านั้นแหละจ๊ะ
แต่ตอนนี้ก็มีเรื่องวุ่นมากมาย ว่างมั้งไม่ว่างมั้ง
แต่จะพยายามมานั่งรอนอนรอทุกวันละนร้าส์

ป.ล. รักกันๆๆ รักกันนะจ๊ะ จุบุ จุบุ
ป.ล. 2 ใคนเป็นรุกอ่ะ 2 คนเนี๊ย ต้อม หรือ ซัน

[b27072010]

ตามอ่านจ้า .............

[premkoe]

รีบๆมาต่อนะครับ

[なおみ™]

แสดงว่าวันนี้คุณอิ๊กกี้ลอยไปที่อื่นซะแล้ว 

[A-J.seiya*]

ซันนี่ !!
เอานะไม่เป็นไรไม่ร้องไห้
ยังไงันต้องมีเรื่องดีดีเกิดขึ้นมั่งล่ะ
ว่าแต่ ,, พี่ปริ้นท์ ฉันยังสติลเชียร์
ฮ่าๆๆๆ

[eiky]

Scene 6
“ตายแล้ว ลูกต้อม ทำไมหน้าตายับเยินแบบนี้ มาๆนั่งลงให้แม่ดูหน่อย”
พอผมไปถึงที่ร้านก็เห็นคุณแม่ยืนรออยู่หน้าร้านนั่นล่ะครับ อากาศเย็นนะ เห็นแล้วกินใจมากๆ คุณแม่คงเป็นห่วงผมมาก
“มันน่าจริงๆ ไอ้พวกเดนสังคมแบบนี้ ไม่ต้องห่วงนะลูกแม่กำชับน้าแซมแล้ว จะเอามันเข้าตะรางให้ได้”
ผมนั่งลงมองหน้าคุณแม่ สายตาของท่านดูห่วงใยและวิตกกังวลกับผมมาก
“ยังเจ็บอยู่ไหมลูก วันนี้ไม่ต้องทำงานหรอกนะ รีบกลับไปกินยาพักผ่อน”
“ผมยังไหวครับคุณแม่ แค่นี้เอง แต่ก่อนตีกันโดนเยอะยิ่งกว่านี้ผมสบายมากครับ”
“แน่ะ ยังมาทำปากดี ไม่ได้หรอกนะลูก ไปๆ พี่ปริ๊นๆ มาพาพี่ต้อมกลับหน่อยเร็ว”
อ้าวนะ หันไปร้องเรียกตัวช่วยอีกแล้วครับ
“อ่า พี่ต้อมไปโดนอะไรมา ทำไมหน้ามีผ้าปิดแผล”
พี่เจคครับ นั่งอยู่ริมฝั่งโน้นเล่มเกมกดอยู่ ตอนผมเดินเข้าร้านไปไม่ได้สนใจมองหรอกนะ คงได้ยินที่คุณแม่พูด เดินมาหาผม
“นิดหน่อยครับพี่เจค”
“อ่า พี่ต้อมๆ ไปทำไรมานะ ทำไมหน้าบวมๆ”
“อย่าเพิ่งซักพี่เขาสิพี่ปริ๊น ไปๆ พาพี่ต้อมกลับบ้าน”
“ปริ๊นยังไม่ง่วงนะคุณย่า”
เจ้าตัวน้อยเดินออกมาครับในมือถือแครอท คงกำลังเล่นอยู่แน่ๆ
“ย่าไม่ได้ให้กลับไปนอน พาพี่ต้อมกลับเฉยๆ เอ๊ะ เรานี่ยังไง”
“ปริ๊นขับรถเองนะพี่ต้อม อิอิ เมื่อวานปริ๊นขับเป็นแล้ว”
“หือ แน่ใจ”
ผมทำหน้าสงสัย
“ก็คุณปู่พาไปขับรถที่สนามเด็กเล่นนะ เหมือนๆกันนั่นล่ะ อิอิ”
“ฮ่าๆๆ จะถึงบ้านไหมเนี่ยพี่ปริ๊น”
“เดี๋ยวแม่ให้แมวเขาตักกับข้าวให้ ตอนนี้คงไม่มีใครอยู่บ้าน รอเดี๋ยวนะลูก”
คุณแม่เดินกลับเข้าไปในครับครับ ผมถอนหายใจ เฮ้อนะ ไม่อยากจะสร้างเรื่องให้ท่านไม่สบายใจเลยนะ ไม่น่าเลยผม ที่จริงผมปล่อยให้มันโดนทำร้ายก็ได้นะ ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไปเสีย แต่ก็ทำไม่ได้ อย่างน้อยก็คนชาติเดียวกัน ผมรักชาติมากนี่นะ เกี่ยวไหมเนี่ย
“ปริ๊นอยากกินติมอ่าพี่ต้อม”
พอขับรถออกมาจากร้าน เจ้าตัวน้อยก็หันมาบอกครับ
“เอาสิพี่ปริ๊นเดี๋ยวแวะซื้อให้”
“เอาหนมปังร้านที่พี่ต้อมพาไปซื้อบ่อยๆด้วยนะ”
อืม นั่นสินะ ตั้งแต่เปิดเทอมมาผมไม่เคยแวะไปเลย มัวแต่วุ่นวายอยู่กับการทำงาน การเรียน ดีเหมือนกันนะ จะได้คิดถึงเขา
“พี่ปริ๊น ไปอาบน้ำป่ะ พี่เริ่มง่วงแล้ว”
“อ่า ทำไมนอนเร็วนะ เป็นเด็กเหรอ อิอิ”
“นั่นแน่ ใครกันแน่เด็ก มานี่ซะดีๆ”
“ไม่เอาอ่ะ ปริ๊นขี้เกียจอาบ”
“อ้าวเหรอ ไม่อาบแน่นะ ว้า ว่าจะให้สระผมให้ซะหน่อย”
“อ่า ก็ได้นะ อิอิ”
คือผมกับพี่ปริ๊นนี่อาบน้ำด้วยกันบ่อยมากครับ เกือบจะทุกวัน อายไหม ไม่นะ เพราะผมเรียนชายล้วนมา ตอนอยู่หอก็อาบกับเพื่อนบ่อยๆ พี่ปริ๊นยิ่งแล้วใหญ่ แต่ก่อนอาบกับคุณพ่อหรือไม่ก็พี่แพทย์ แต่พักหลังๆนับจากไปเปิดร้านอีกสาขาพี่แพทย์กับคุณพ่อไม่ค่อยมีเวลานัก ผมก็เลยอาสา พี่ปริ๊นชอบเล่นหัวผมครับไม่รู้นะ ผมก็ชอบมันเพลินดี มือน้อยๆขยำหัวอยู่ในอ่าง แทบจะหลับ
“พี่ๆ ออนไลน์หน่อย มีเรื่องจะบอก”
ผมส่งวอทแอ๊บไปล่ะครับ ก่อนอาบน้ำพออาบน้ำเสร็จก็แต่งตัวให้พี่ปริ๊นแล้วให้นอนเล่นรออยู่บนเตียง ส่วนผมก็รีบมาเปิดคอมฯ
“ว่าไงพ่อตัวดี ไปทำอะไรมาอีก”
พอเห็นเขาออนไลน์ปุ๊บผมก็ส่งคำขอให้เขาเปิดกล้องทันทีครับ ดีนะที่ยอมเปิด
“โหพี่ ไม่คิดว่าผมจะไปทำดีกับเขาบ้างเหรอ”
“อ่านะ อย่างแกเนี่ยนะ ไหนว่ามาสิ ขี้เกียจจะเดา”
“บอกคิดถึงก่อน”
“จิ๊ อะไรอีก ได้ยินแล้วมันยังไงเหรอคิดถึงน่ะ มันถึงสวรรค์ไหม หือ ทำไมชอบให้พูด คิดถึงก็เก็บเอาไว้ในใจ รู้ไม่ใช่เหรอว่าอะไรเป็นอะไร ทำไมต้องมาคอยให้บอกทุกวันเช้าเย็นเหรอแก ไอ้บ้า”
“ว้าว มาเป็นชุด อันนี้ชุดเล็กเหรอพี่ อิอิ ขอชุดใหญ่หน่อย”
“ไอ้ต้อม จเอายังไง จะบอกไม่บอก ไม่บอกชั้นไปนะ”
“โอ๋ๆ งอนไปได้ แหมนะ วัยทองแล้วเหรอพี่””
“ไอ้ต้อม”
“อ่ะๆ บอกก็ได้ แล้วพี่ไม่สังเกตหน้าตาผมเหรอ”
ผมหันซ้ายขวาให้เขาดูในกล้องครับ
“ไปทำอะไรมา ไปมีเรื่องมาเหรอต้อม ไม่ได้นะ ทำไมใจร้อน ทำไมไม่อดทน เราไปเรียนนะ อย่าลืม ใครจะว่าอะไร อย่าไปใส่ใจ จำไม่ได้เหรอที่บอกน่ะ รีบเรียนให้จบแล้วกลับมาทำงาน ส่งเสียพ่อกับแม่เขารออยู่นะ ทำไมไปทำเรื่องแบบนี้ โว้ย”
“ฮ่าๆๆ ไรอ่ะพี่ แค่ให้ดูเนี่ยกำลังจะบอกว่าเกิดอะไรขึ้น”
เขาทำหน้าแบบว่าเหมือนอายๆยังไงไม่รู้ครับ น่ารักดีนะ
“ว่าไงล่ะ รีบพูดได้ไหมอ้ำอึ้งอยู่ได้”
“อ้าว ก็พี่นะ ผมเพิ่งถึงรัสิตพี่ไปปากน้ำแล้วอ่ะ”
“อย่ามาเยอะ เล่าเร็วๆ”
“ก็วันนี้ตอนจะกลับอ่ะพี่ ผมเห็นคนทำร้ายขู่กรรโชกนักศึกษา ตอนแรกไม่สนใจหรอกนะ ไม่ใช่เรื่องของผม อย่างที่พี่บอก แต่มองไป มันไอ้เชี่ยนั่นล่ะพี่ มันโดนเขารุมอยู่ ไอ้มืดด้วยนะ”
“หา ซันนี่น่ะเหรอ”
“เออ”
“อย่าเออ ชั้นเป็นใคร”
“แง่ว คร้าบคนสวย”
“ไอ้ต้อม จิ๊ จะเอายังไงกับแกดีเนี่ย อยู่ไหนก็กวนนะตีนน่ะ”
“โหพี่ แต่ก่อนกวนเฉยๆ เดี๋ยวนี้พัฒนาน้า มีตงมีตีน”
“รีบเล่ามา อย่าให้อยู่ใกล้นะ จะตบหัวให้”
“พี่คงไม่ได้ทำหรอกพี่”
“ทำไม ชั้นจะทำ”
“ก็ผมคงปล้ำพี่ก่อนสินะ ฮ่าๆๆ”
“เล่ามาอย่านอกเรื่อง”
“ก็ตอนแรกผมไม่คิดจะช่วยหรอกพี่ เพราะผมก็เกลียดมัน ไม่อยากไปวุ่นวาย แต่คิดไปคิดมา ไหนๆก็คนไทยด้วยกัน ก็เลยลงไปช่วย มันสามคนนะพี่ ผมคนเดียว โหยแรงเยอะเป็นบ้า ตอนนี้เริ่มเจ็บแล้วเนี่ย”
เขานิ่งไปครับเหมือนกำลังคิดคำพูด
“โอ๊ยเจ็บอ่ะ เจ็บนะคร้าบ”
“อย่ามาสำออย อืม แล้วคุณนายว่าไง”
“ไม่ว่าไง คุณแม่ไม่ให้ทำงานอ่ะ บอกให้กลับมาพัก”
“อืมดีแล้วต้อม ที่จริงอย่างที่พี่บอกเราว่าที่โน่นมันไม่เหมือนบ้านเรา คนเลวก็เยอะ พวกมิจฉาชีพยิ่งเยอะ แต่เราก็ทำดีแล้วล่ะ พี่ดีใจนะที่เรารู้จักแยกแยะได้ ไม่ต้องห่วงเรื่องพวกนั้นจะตามมาวอแวหรอกนะ คุณนายเธอจะจัดการเอง”
“อ่า นี่พี่คิดว่าผมทำถูกเหรอ”
“ก็ไม่ซะทีเดียว แต่ก็เป็นการกระทำที่พี่พอใจ”
“อิอิ พี่นิยมความรุนแรงเหรอเนี่ย ไม่ยักรู้”
“นี่อย่ามา แล้วเจ็บมากไหม”
โหยรู้ไหม แค่คำถามนี้เพียงคำเดียวเล่นเอาหัวใจมันพองโตเลยนะ เขาเป็นห่วงผม แค่นี้ก็ดีใจแล้วว่ะ
“เจ็บคร้าบ โอยเจ็บจังเลย อยากให้พี่มาดูแล”
“เวอร์ กินยาแล้วก็นอนซะต้อม ระวังตัวให้มากกว่านี้หน่อย คราวหลังก็อย่าไปวุ่นวายกับใครเขาอีก บอกมันด้วยนะไอ้ซันน่ะ ไม่ใช่เมืองไทยนะจะได้เดินแรดๆคนเดียว ยิ่งคนหัวดำยิ่งต้องระวังตัวให้มาก ไหนบอกเคยไปอยู่แล้วมันไม่รู้เรื่องอะไรเลยเหรอเนี่ย”
“ฮ่าๆ ไม่รู้ดิพี่ เออ พี่ผมไปเข้าชมรมบอลมานะ สนุกดี”
“หือ ชมรมบอลที่มหาฯลัยน่ะเหรอ มีคนด้วยเหรอแก”
“มีดิพี่ โหย ผมนี่ล่ะจะทำให้มันดัง”
“จ้าพ่อคุณ ก็ดี แบ่งเวลาให้เป็นล่ะ อย่าให้เสียการเรียน ถ้าแกเรียนตกมา ชั้นนี่ล่ะจะไปจัดการแกถึงที่”
“อ่าจริงเหรอ”
“อย่ามาตลกต้อม อย่าทำเชียวนะ แกคิดเหรอว่าถ้าชั้นไปชั้นจะดีกับแกถ้าแกทำตัวไม่ดี อย่าลืมสิว่าแกมีภาระหน้าที่คอยอยู่ที่นี่ ไม่ได้ให้ไปสบายคนเดียวนะเว้ย”
“คร้าบ  คนสวย”
“แค่นี้นะ มีอะไรอีกไหม”
“มี”
“อะไรอีก เยอะแยะเหลือเกินนะแก”
“คิดถึงไง”
“บาย”
อ้าวนะ ฮ่าๆ ไปเลยครับท่าน ผมมีความสุขแล้วล่ะครับ แค่นี้ก็พอ วันละแค่นี้ ขุมพลังใจของผม เฮ้อ เจ็บตัวไม่เป็นไรเพราะอย่างน้อยผมก็รู้ว่าคนที่ผมรักเขาไม่ว่าอะไร ยังชมผมอีกนะว่าผมทำถูกต้องแล้ว นอนกอดพี่ปริ๊นดีกว่า หลับปุ๋ยแล้วนั่น ฝันดีแน่ๆไอ้ต้อมเอ้ย
“ระวังหน่อยนะซันนี่ ค่อยๆเดินเดี๋ยวแผลมันจะปริ”
พอเช้ามิเชลก็พยุงตัวของซันให้ลุกจากเตียง ความร้าวรานที่แทรกซึมอยู่ทุกอณูรูขุมขนเห็นผลเด่นชัดหลังข้ามคืน สิ่งที่พวกรีดไถกระทำไม่ได้ต้องการเพียงแค่ทรัพย์สินเพียงเล็กน้อย แต่ยังกระทำเพราะขาดสติยั้งคิด การต่อยตีคนอื่นถือเป็นเรื่องสนุกของคนในกลุ่ม ไม่ได้สนใจว่าหลังจากนั้นคนๆนี้จะแบกรับความเจ็บปวดนี้มากเพียงใด
“ขอบคุณนะครับคุณมาร์ค”
ซันยกมือขึ้นไหว้บิดาของมิเชลที่มาถึงเมื่อตอนเกือบรุ่ง เขาเป็นคนจัดการค่ารักษาพยาบาลให้ทั้งหมด เพราะป้าของซันแค่แวะมากล่าวโทษไม่ได้ออกค่ารักษาพยาบาลใดๆ
“ไม่เป็นไร โชคยังดีนะที่ไม่เป็นอะไรมาก กลับไปพักผ่อนเถอะ”
เขายิ้มให้ รอยยิ้มของชายวันไล่เลี่ยกับสามีของป้าแต่รอยยิ้มนี้มันแตกต่างจากคนที่เขาเรียกว่าลุงอย่างสิ้นเชิง ความอบอุ่นห่วงใยที่เขาไม่ค่อยเจอสักเท่าใดนักในชีวิตมันฉายออกมา ซันเม้มปากแน่น
“ป๊า งั้นป๊ากลับบ้านดีๆนะ ขอบคุณนะคะ เดี๋ยวมิจะไปส่งเพื่อนที่หอก่อน”
“ระวังตัวหน่อยนะลูก อย่าไปไหนมาไหนคนเดียว แม่เขาฝากสเปรย์พริกไทยมาให้ นี่ด้วยที่ช็อตไฟฟ้า”
“โห แม่นะแม่ มิดูแลตัวเองได้ค่ะพ่อ อย่าลืมสิว่ามิเคยเรียนมวยไทยนะ”
“แต่เราไม่ค่อยได้ใช้นี่ เอาไปเถอะเก็บไว้เวลาฉุกเฉิน เจอกันวันศุกร์นะลูก”
“ขอบคุณค่ะพ่อ มิรักพ่อนะคะ รักแม่ด้วย”
มิเชลโผเข้ากอดจูบบิดา รายนั้นหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“ซันนี่”
พอเดินออกไปส่งบิดากลับเข้าห้องมาก็เห็นเพื่อนเม้มปากแน่นน้ำตาเอ่อนอง
“น่าอิจฉาเธอจังนะมิเชล มีพ่อแม่ที่ดีแบบนี้”
“ซันนี่ เราขอโทษ”
เธอเอ่ยออกมา ร้าวลงไปในใจเช่นกัน ลืมตัวไปว่าเพื่อนมีปมนี้อยู่ในใจ ปมที่มันเป็นแผลลึกเกินกว่าจะเยียวยา
“ไม่เป็นไร เราโอเค กลับกันเถอะ”
“แวะกินโกโก้ร้อนๆหน่อยไหม ที่ข้างๆหอ”
“อืม ขอบใจนะมิเชล”
“เอาน่าซันนี่ อย่าขอบใจมากนักเลย เราเป็นเพื่อนกันนะ”
มือที่พยุงร่างของซัน รอยยิ้มที่ฉายออกมา แววตาที่คอยสอดส่องมองมามันไม่มีช่องใดให้เข้าใกล้เกินคำว่าเพื่อน แม้จะไม่ได้คิดไปไกลขนาดนั้นแต่กระนั้นพอได้ยินหัวใจมันก็เต้นผิดจังหวะไปแล้ว
“เป็นไงบ้างทอมมี่ แผลโอเคไหม”
พอไปถึงที่ร้านกาแฟมิเชลก็เอาโทรศัพท์ออกมากดหาต้อม
“ยังเจ็บอยู่นิดๆ เธอไม่ไปเรียนเหรอ”
“คงไม่หรอก ซันนี่ยังเจ็บอยู่”
“ไม่เป็นไรหรอกมิเชล เธอไปเรียนเถอะ เราโอเค”
ซันพูดขึ้น เหม่อมองสายตาออกไปไกลแสนไกล มิเชลเองก็ทำหน้าเจื่อนลง
“มันเป็นไงบ้าง”
“ก็ หนักอยู่เหมือนกัน ยังขยับตัวไม่ได้มาก เพราะซี่โครงมันร้าว”
“เอ้ย ร้าวเลยเหรอ”
“อืม ที่จริงหมอยังไม่ให้ออกจากโรงพยาบาล แต่ซันนี่ไม่ยอม”
“ทำไมล่ะ มันอันตรายนะ”
ไม่มีเสียงตอบจากปากของเธอ เพราะสายตาตอนนี้กำลังจ้องมองเพื่อนที่เหม่อออกไปนอกร้านอย่างไร้จุดหมายปลายทาง
“นายโอเคใช่ไหมทอมมี่”
“อืม ก็โอเค นี่ก็นอนอยู่ไม่ได้ทำอะไร”
“งั้นนายพักผ่อนนะ เดี๋ยวเย็นนี้เจอกัน จะเล่าให้ฟัง”
“อ้อๆ ได้ๆ บายนะมิเชล”
“ซันนี่ อย่าคิดมากเลยนะ นายยังมีเราอยู่นะ”
เอื้อมมือไปจับมือที่เริ่มสั่นของซัน เขาหันกลับมา ยิ้มให้แห้งๆ แววตาที่แห้งผากแต่มันเคลือบไปด้วยความทรมานที่สะท้อนออกมาจากใจ
“เฮ้ ทอมมี่ หายไปนานเลยนะ ไม่มีนายแล้วเล่นบอลไม่สนุกเลย”
ผ่านไปเกือบอาทิตย์ต้อมก็มาเรียนตามปกติ ที่จริงหายนานแล้ว แต่ไม่อยากมาเรียนเพราะอาศัยการลอกเล็กเชอร์จากมิเชลและของเบนจามิน แม้ตัวเบนจามินจะไม่ได้มาเยี่ยม แต่เขาก็ยังพอมีน้ำใจฝากเล็กเชอร์มากับมิเชล แม้จะเคยออกตัวว่าไม่ค่อยชอบพวกรักร่วมเพศสักเท่าใดนัก แต่เขาเองก็ใช่ว่าจะมีคนอยากจะคบสักเท่าใดนัก ไม่มีทางเลือกนั่นเอง
“เราไม่ค่อยสบายว่ะ วันนี้เป็นไง พวกนายพร้อมไหม”
“พร้อมๆ อยากเล่นจะแย่อยู่แล้ว”
“โอเค งั้นเราไปเลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ”
ต้อมรีบเดินกลับไปที่ห้องของชมรมเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า พอเดินกลับออกมาก็เจอกับมิเชลพอดี
“ไปเตะบอลเหรอทอมมี่”
“ใช่ เธอไม่อ่านหนังสือที่ห้องสมุดเหรอ”
“เราง่วงอ่ะ บรรยากาศน่านอนมากกว่าน่าอ่านหนังสือนะ”
“ฮ่าๆ ไปอ่านข้างสนามบอลดิ ดูเราเล่นบอลด้วย”
“อืมๆ ดีเหมือนกัน”
ต้อมยื่นมือไปขอหนังสือจากอ้อมกอดของมเชล หนังสือเล่มหนาที่ยืมออกมาจากห้องสมุดสองเล่ม รอยยิ้มของเขาทำให้เธอปฎิเสธไม่ได้ เขาทำอยู่ประจำ เริ่มชิน เริ่มรู้สึกดีเวลาที่เขาถืออะไรให้
“แล้วไอ้นั่นเป็นไงบ้าง หายยัง”
“ก็ดีขึ้น เป็นห่วงซันนี่เหมือนกันเหรอ”
“ไม่หรอก เรากลัวว่ามันจะตายซะก่อนน่ะสิ”
“ทอมมี่ แหมนะเราก็นึกว่าห่วง”
“แล้วป้ามันไม่มาดูแลเลยเหรอ”
มิเชลนิ่งหยุดกึกลง ต้อมเดินนำหน้าไปไกลแล้ว พอเห็นว่าอีกฝ่ายหยุดเดินจึงหันกลับมา
“อ้าวมีอะไรเหรอมิเชล”
ฝ่ายถูกถามถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจ
“ทอมมี่ ซันนี่น่ะน่าเห็นใจมากนะ”
มิเชลตัดสินใจเล่าเรื่องของซันให้ต้อมฟังคร่าวๆ ทั้งสองนั่งอยู่ตรงที่นั่งตรงหน้าอาคารเรียน
“อ้อ แบบนี้เองเหรอ ถึงว่ามันคอยมาถากถางเรา แต่เรามันน่าอิจฉาตรงไหนวะ”
ต้อมพูดขึ้นหลังจากนิ่งฟังที่มิเชลเล่า
“อย่างน้อยทอมมี่ก็มีคุณแม่ที่รักทอมมี่ มีพี่ปริ๊นที่น่ารัก แค่นี้มันก็เยอะกว่าซันนี่มากแล้วนะทอมมี่”
“เฮ้อนะ ไม่รู้สิ ชีวิตคนเรามันเหมือนกันที่ไหนล่ะนะมิเชล แต่เอาเถอะเราเข้าใจแล้วว่าทำไม แต่ป้าของมันนี่ไม่คิดเลยนะว่าจะเป็นคนแบบนี้ เห็นตอนนั้นมันบอกว่ามันมาบ่อย มาทำงานหรอกเหรอ”
ส่ายหน้าน้อยๆแล้วหันไปมองหน้ามิเชลยิ้มให้
“ไปดูเราเตะบอลเถอะ เพื่อนรอแล้วป่านนี้”
ต้อมเดินนำหน้าไปก่อน มิเชลได้แต่เดินตาม ไม่รู้ว่าสิ่งที่พูดออกไปจะทำให้สองคนนี้คุยกันดีขึ้นกว่าเดิมหรือไม่ แต่ก็ดีใจที่อย่างน้อยอีกฝ่ายเข้าใจว่าทำไม
“เฮ้ ทอมมี่ ไม่เจอตั้งหลายวัน ไปไหนมา คิดถึงจังเลย”
พอเล่นผ่านครึ่งแรกไปต้อมก็วิ่งออกมาจะมาหามิเชล แต่โดนดักทางไว้ก่อน สาวผมบลอนด์หุ่นอรชรนั่งเอง
“หือ คิดถึง เราเหรอ”
ถามทีละคำเพราะไม่มั่นใจในสิ่งที่เธอถาม
“ใช่สิ รู้ไหมเรามารอดูนายเตะบอลทุกวันเลยนะ เรามีความสุขมากที่ได้ดูนายเวลาเตะบอล”
นอกจากมองที่ใบหน้าเปียกโชกไปด้วยเหงื่อของต้อมแล้ว สายตาที่มองยังมองลงต่ำ เพราะทั้งเสื้อทั้งกางเกงมันเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ แม้อากาศจะเย็นแต่เขาออกแรงวิ่งตลอดเวลา
“อ้อขอบใจนะ ขอตัวนะ”
ยิ้มให้แห้งๆแล้วทำท่าจะผละไปหามิเชลเพราะกระหายน้ำเต็มทน
“เดี๋ยวสิทอมมี่ วันนี้ไปดินเนอร์กับเรานะ”
“หือ ดินเนอร์เหรอ ขอโทษนะ แต่เราต้องรีบกลับไปทำงานต่อ”
ยิ้มให้อีกครั้งแล้ววิ่งไปหามิเชล
“แฮ่กๆ เหนื่อยจัง ขอน้ำหน่อยดิมิเชล”
พอไปถึงที่มิเชลนั่งอยู่กับพื้นสนามหญ้าก็ล้มตัวลงนอนเต็มแผ่นหลัง
“สนุกไหมทอมมี่”
“สุดยอด เหนื่อยจัง”
“เวลานายเล่นแล้วน่าดูนะ”
“หือ ทำไมล่ะ”
“ไม่รู้สิมันน่ามอง มีเสน่ห์มั้ง”
“ใครๆก็บอกแบบนี้ล่ะ ฮ่าๆ”
มิเชลทำหน้าบอกไม่ถูก เอาขวดน้ำดันไปที่ต้นแขนของต้อม
“แหมนะ เราล้อเล่นหรอกน่า”
ต้อมลุกขึ้นมาครึ่งตัวเอาท่อนแขนดันพื้นไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างก็เปิดขวดน้ำกรอกเข้าปาก
“อ่า รู้สึกดีจัง”
“ไม่เหนื่อยเหรอ ต้องไปทำงานต่อนะ”
มิเชลมองแล้วยิ้มในอากัปกริยาของต้อม
“นี่เป็นการออกกำลังกายนะมิเชล ไม่เหนื่อยหรอก เราพลังเยอะ ฮ่าๆๆ”
“ทอมมี่ นี่ เอ่อ”
หลังจากที่ทนมองอยู่นานลิซ่าก็อดไม่ไหวที่จะเดินเข้ามาถาม สายตามองมิเชลอย่างเหยียดหยาม
“แฟนเราเอง มิเชล นี่ เอ่อ เธอชื่ออะไรนะ โทษทีเราลืม”
“ทอมมี่”
มิเชลร้องเสียงหลง แล้วหันไปมองอีกฝ่ายที่ยืนค้ำหัวอยู่
“ฮึ เราชื่อลิซ่า จำไม่ได้เหรอ”
เธอเม้มปากแน่นสายตาฟาดฟันมิเชลอย่างหาไม่ได้
“อ้อ ที่รักนี่ลิซ่า เพิ่งรู้จัก เขาชอบมาดูเวลาเราเตะบอล”
ต้อมพูดแล้วเอามือมาจับมือของมิเชลที่อ้าปากค้างอยู่ ไม่ปฏิเสธ ไม่พูดอะไร ไม่ได้ตกใจอะไรขนาดนั้น แต่บางอย่างมันทำให้เธอหน้าแดง
“มีแฟนแล้วเหรอ”
เธอเค้นเสียงถามออกมา สายตายังมองมิเชลอยู่ตั้งแต่ปลายผมจรดปลายเท้า
“อืม มีแล้ว สวยไหมแฟนเรา”
“ทอมมี่”
ได้แต่เรียกชื่อมองหน้าต้อม ไม่ได้หันไปมองสายตาที่อีกฝ่ายกำลังมองจ้องเธออยู่ ลิซ่าสะบัดหน้าเดินหนีไปแล้ว
“ทำไมบอกไปแบบนั้นล่ะทอมมี่ เราเสียหายนะ”
มิเชลเอ่ยออกมา
“ขอโทษทีมิเชล ไม่ได้เตรียมกันก่อน ไม่รู้ดิ ท่าทางเธอคนนั้นจะมาชอบเรายังไงไม่รู้ ฮ่าๆๆ เราไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะ”
“ทำไมล่ะ สวยดีออกนะเราว่า ไม่ชอบเขาเหรอ”
“สวยน่ะสวย แต่เราไม่ชอบให้ใครมาตามจีบเรา เราชอบจีบเขามากกว่า”
พูดแล้วนอนลงกับพื้นเหมือนเดิม ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก รอยยิ้มของต้อมทำให้มิเชลสับสน นี่เขาไม่ได้ใส่ใจอะไรมากจริงเลยหรือ
“หายเหนื่อยแล้ว ไปเล่นต่อนะ ที่รัก”
“บ้า ทอมมี่”
หน้าแดงขึ้นมา ต้อมวิ่งลงสนามไปสมทบกับเพื่อนๆ ปล่อยให้มิเชลนั่งบิดอยู่คนเดียว สาวสวยไม่มีใครเกินอย่างเธอผู้ชายมาตามตื้อตามจีบไม่ใช่น้อย แต่ไม่เคยมีใครทำให้หน้าแดงใจสั่นเท่าเขาเลย ไม่เคยเลย ท่าทีที่ไม่สนใจอะไรมาก มันเป็นเสน่ห์อย่างหาไม่ได้ มันน่ามอง รอยยิ้ม คำพูด ท่าทางที่เป็นสุภาพบุรุษมันน่าพึงใจ แต่เขาเป็นเกย์ เขามีแฟนแล้ว แฟนเขาเป็นผู้ชายที่เขาบอกรักมาก ไม่ได้สินะ คิดแบบนั้นไม่ได้
“สนุกมากทอมมี่ พรุ่งนี้เจอกันนะ”

ยังไม่จบตอนน้า......

[eiky]

ผมยังไม่เข้าใจอยู่ดีล่ะครับว่าทำไมผู้หญิงสวยๆอย่างลิซ่าถึงได้จู่โจมหนักขนาดนี้ ผมว่าหน้าตาอย่างเธอเป็นดาวมหาฯลัยเลยนะ เหมือนนางแบบในนิตยาสาร แต่แบบนั้นก็เถอะ นี่ผมหล่อเหรอวะ ฮ่าๆ แสดงว่าผมหล่อคนสวยๆอย่างเธอถึงได้เอ่ยปากชวนไปกินข้าว หรือว่าจะลองไปดีวะ ไม่แน่อาจจะมีอะไรพิเศษ
“แวะไปดูซันนี่ก่อนไปทำงานไหมทอมมี่ เราต้องซื้อของเข้าไปให้ด้วยน่ะ”
คนสวยอีกคนพูดขึ้นครับ ทำไมเธอแก้มแดงตลอดเลยนะเวลาอยู่กับผม แต่น่ารักดีนะ ผมชอบ
“เอาสิ”
“ทอมมี่ ขอร้องนะ อย่าไปว่าอะไรซันนี่เลยนะ”
“หือ เราจะไปว่าอะไรมัน เอาน่าเธอไม่ต้องห่วง”
หน้าตาผมคงดูจะกวนอยู่ไม่น้อย เพราะเธอแสดงสีหน้าออกมาแบบเป็นกังวลมากเลยนะครับ อย่ามาว่ากูก่อนก็แล้วกัน
“ซันนี่เป็นไงบ้าง วันนี้โอเคไหม”
พอเปิดห้องเข้าไปในห้องของไอ้นั่นผมก็กวาดสายตามองห้องที่มันอยู่ล่ะครับ คำว่าหอพักที่นี่มันไม่เหมือนที่เมืองไทยนะครับ เป็นห้องชุดดีๆนี่เอง มีห้องนั่งเล่น มีครัว มีห้องนอน ในห้องน้ำมีอ่างอาบน้ำ ไม่เหมือนหอที่ผมอยู่ตักอาบเอานะ ฮ่าๆ
“โอเคแล้ว พรุ่งนี้เราว่าจะไปเรียน”
มันพูดครับ เหลือบสายตามามองผมแค่แวบเดียวก็หลุบตาลง คงจะกลัว
“ไหวเหรอซันนี่ พักอีกสักวันสองวันไม่ดีกว่าเหรอ”
“ไม่เป็นไร เราไหว”
ไม่มีเสียงจากมิเชลนอกจากเสียงถอนหายใจแล้วเธอก็เดินเอาของไปใส่ตู้เย็นครับ อ้าวแล้วผมล่ะ เอาซะหน่อยวะ
“เป็นไงมึง”
นับเป็นคำทักทายเนอะ ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี
“ยังไม่ตาย”
“ฮ่าๆ นั่นสินะ ดวงแข็งนะมึงน่ะ ปากยังดีอยู่แสดงว่ายังได้อีกหลายดอก”
มันหันขวับมองผมทันทีครับ ผมจะทำยังไงล่ะทีนี้ หัวเราะดีกว่า ฮ่าๆ
“ขอคุยด้วยหน่อยสิ”
เอ่อ มันพูดขึ้นครับ อ้าวพูดแล้วเดินเข้าไปในห้องนอน ไอ้นี่มันจะยังไงของมันวะ
“ไปเถอะทอมมี่”
ผมหันไปหาตัวช่วยครับ ทำหน้าบอกไม่ถูก
“เอ่อ เรากลัวว่าเราจะ”
“ใจเย็นๆนะ ซันนี่ไม่มีอะไรหรอก คงอยากจะขอบใจ”
รู้ทันผมอีก ตั้งใจว่าจะบอกถ้าผมอดใจไม่ไหวเตะมันอีกสักรอบนี่จะทำยังไง ผมพยักหน้าล่ะครับ ไม่ทำหรอก แหมนะ คนเจ็บปางตายจะไปเตะมันก็ดูจะเถื่อนไปหน่อย ฮ่าๆ ไม่หรอกคร้าบ ผมอดทนได้ ด่ามาเลย กัดแทะมาเลยโว้ย
“ทำไมต้องเดินเข้ามาในห้องนอน มึงคิดอะไรปะเนี่ย ฮ่าๆๆ”
ผมไม่มีอะไรจะพูดครับ ต้องทำให้บรรยากาศมันโปร่งๆหน่อย
“ก็มันไม่มีที่ ขอบใจนะที่ช่วยวันก่อน”
มันไม่หันมามองหรอกครับ หันหลังให้ด้วยนะ
“หือ อะไรนะ”
“ขอบใจนะ ที่เข้าไปช่วย ถ้ามึงไม่เข้าไป กูคงแย่กว่านี้”
“หือ อะไรนะ จะเลี้ยงข้าวเหรอ ว้า ไม่เอานะอาหารอิตาเลียนน่ะ กูไม่ชอบ”
“นี่มึง กูขอบใจมึงนะ”
มันหันมาครับ คงทนไม่ไหว แผดเสียงขึ้น หน้าตานี่ได้อีกนะ
“อ้าวนะ ก็ที่กูบอกไง กูไม่ได้อะไร แต่เลี้ยงข้าวกูแทนคำขอบใจได้ไหมล่ะ”
“เอ่อ”
“ไรว้า ฮ่าๆ คุณหนูอย่างมึงคิดหนักเลยเหรอ กูกินไม่เยอะหรอกน่า แค่โซบะสักสามชามพอ”
“ไอ้บ้า”
มันทำหน้าแปลกๆครับ บ้าเหรอใครจะไปกินลงตั้งสามชาม ผมคนนะเว้ย ไม่ใช่ตัวสวาปาม ฮ่าๆ พูดไปอย่างนั้นล่ะครับ กวนมันเล่นๆ
“มึงนี่อารมณ์ดีจังนะ”
“อ้าว กูไม่เครียดกับชีวิตนี่หว่า”
“อืม นั่นสินะ มึงโชคดีจังนะ”
อ้าว ตายล่ะสิ มิเชลกำชับแล้วนะว่าไม่ให้พูดอะไรเสียดแทงใจมัน ตายล่ะหว่า ทำไงดีวะ
“มึงก็โชคดีนะ”
“ไม่หรอก ไม่เคยมีคำนั้นหรอกในชีวิตของกู”
ไปกันใหญ่แล้วครับ มันก้มหน้าลงต่ำ ร้องไห้หรือเปล่าวะเนี่ย กูปลอบไม่เป็นนะเว้ยเฮ้ย
“เป็นไรวะ ดราม่าเหรอมึง”
มันเงยหน้าขึ้นครับ
“ไอ้บ้า มึงนี่กวนตีนจริงๆนะ”
“อ้าว ฮ่าๆๆ ไม่ดราม่าหรอกเหรอ มึงจะอะไรมากวะกับชีวิตน่ะ มาได้เท่านี้ก็น่าดีใจแล้ว ถ้าชีวิตมึงสมบูรณ์แบบ มันก็ไม่มีอะไรเล่าให้ลูกหลานมึงฟังสิวะ จริงไหม”
มันทำหน้าไม่เชื่อในสิ่งที่ผมพูดครับ ไม่เชื่อนี่คือคงไม่คิดว่าผมจะมีสาระบ้าง ไอ้ควายนี่มันน่านักนะ
“มีสาระด้วยนะมึง นึกว่าจะตลกไปวันๆ”
“เฮ้ย ไอ้นี่ กูน่ะปรมาจารย์เว้ย มีไรแดกบ้างวะห้องมึงน่ะ กูหิว”
ผมเดินไปทั่วล่ะครับ มองนั่นมองนี่ไปเรื่อย ห้องนอนมันนี่เป็นระเบียบดีนะ ไม่รก ไม่อยากบอกว่าห้องผมก็เป็นระเบียบ เกรงใจคุณแม่ เพราะถ้าอยู่ที่กรุงเทพฯอย่าได้ฝันเลยนะ ฮ่าๆ กางเกงในมีอยู่ทั่วห้อง ถุงเท้ารองเท้าคนละทิศละทาง
“ในตู้เย็นน่ะ ไปหากินเอา”
“มีตีนให้กินไหม”
“อ๊ะ”
“ฮ่าๆๆ กูล้อเล่น ไอ้นี่ทำท่าจริงจังไปได้”
ผมทำท่าจะเดินออกไปข้างนอกล่ะครับ อยู่นานๆเดี๋ยวมิเชลเข้าใจผิด หาว่าผมทำอะไรมิดีมิร้ายกับมันอีก
“มึง กูขอโทษนะที่พูดจาไม่ดีกับมึงน่ะ”
มันร้องขึ้นครับ ผมก็หยุดกึกลง แล้วหันไปมองหน้ามันแล้วหัวเราะออกมา ท่าจะบ้าไปแล้วผม
“กูไม่ถือหรอก  กูเข้าใจว่ามึงมีปม ฮ่าๆๆ”
“ไอ้ต้อม”
มันทำท่าโมโหครับ ไม่สนใจแล้ว ฮ่าๆ แกล้งมันแล้วเดินออกมา ท่าทางมิเชลเหมือนลุ้นว่าผมจะเตะมันจริงๆหรือเปล่า
“เป็นไงบ้างซันนี่”
อ้าวนะแทนที่จะถามผม ไรว้า คนเขารอให้ถามนะเนี่ย
“กวนตีนมาก”
“ชมกูเหรอมึง ฮ่าๆๆ”
สองคนหันมามองผมด้วยสายตาที่คงโมโหมากล่ะครับ ผมอารมณ์ดีไปไหม อ้าวนะ ก็นี่ล่ะครับตัวผม กวนตีนไปวันๆ ก็คุณแม่บอกว่าอยากให้ผมกลับมาเป็นคนเดิม อย่างที่ท่านเคยรู้มากจากเขา ก็นี่ล่ะครับผมล่ะ
“ท่าทางคงไม่มีอะไรแล้วสินะ จริงไหมซันนี่”
มิเชลเธอพูดล่ะครับหัวเราะออกมา ไอ้นั่นมันทำหน้ายังกะตูด
“หิวแล้วอ่ะมิเชล มีไรกินไหม”
“มีแซนวิชที่ซื้อมาให้ซันนี่น่ะ กินได้”
มิเชลเธอเดินไปเปิดตู้เย็นล่ะครับ
“อ้าว ของคนป่วยไม่ใช่เหรอ เราไม่อยากแย่งคนป่วยกินหรอกนะ ไม่ดี ฮ่าๆ”
“กูไม่ได้ป่วย แค่เจ็บ”
“ท่าจะหายแล้วเนอะมิเชล ดูมีแรงขึ้นแล้วนี่”
ผมไม่ได้หันไปมองมันล่ะครับ ปากบอกไม่อยากแย่งคนป่วยแต่เอาสักหน่อยหิวนี่หว่า
“ทอมมี่ ขอบใจนะ”
พอเรากลับระหว่างทางมิเชลก็พูดขึ้นล่ะครับ วันนี้เธอไม่เอารถไปเพราะคงไม่อยากขับ เหตุผลหลักๆน่าจะอยากจะคุยกับผม คนมันหล่อนี่นะ ฮ่าๆๆ
“เรื่องไร”
“ก็ที่ไม่ทะเลาะกับซันนี่น่ะ”
“อ้อ เรื่องเล็ก เราไม่ได้อะไรกับมันอยู่แล้วนี่”
“นั่นล่ะขอบใจนะ นายร่าเริงแบบนี้แต่แรกอยู่แล้วใช่ไหม”
“หือ เราร่าเริงเหรอ ไม่นะ เราปกติ”
“นี่ปกติแล้วหรือ ถ้าไม่ปกติล่ะจะขนาดไหน”
“อ้าว เธอว่าเราเกินไปเหรอเนี่ย ฮ่าๆ”
“ไม่หรอก แต่เราชอบนะ นายยิ้มสวยดี”
ชมกันซึ่งๆหน้าแบบนี้ไม่ได้แล้วครับ จัดให้หน่อยหันไปยิ้มให้เธอเลยสิครับ ได้ผลนะผมว่าเพราะเธออายหน้าแดงขึ้นมา
“แฟนนายท่าทางจะรักนายมากนะทอมมี่”
น้ำเสียงฟังดูแปลกๆนะครับ แต่พอพูดถึงเขาขึ้นมาผมก็ยิ้มออก
“ไม่รู้สิ ความรู้สึกเขาเขาไม่ค่อยบอกมันออกมาหรอกนะ แต่สำหรับเรา เรารักเขามาก”
“อืม เราพอรู้ แต่ถ้าเราเป็นเค้านะ เราจะบอกความรู้สึกกับทอมมี่ทุกอย่าเลย ดีกว่าปล่อยให้มันผ่านไปแล้ววันหนึ่งมาเสียใจที่ไม่ได้บอกความในใจออกมา”
เริ่มไม่เข้าท่าแล้วครับ เอาไงดีวะ
“อย่าบอกนะว่าเธอชอบเรา ฮ่าๆๆ”
“บ้าเหรอ นายเป็นเพื่อนเรานะทอมมี่”
ร้องออกมาครับ แต่หน้านี่แดงแจ๊ดเลยนะ เธอหันหน้าออกไปนอกหน้าต่างรถ ส่วนผมก็ร้องเพลงไปเรื่อยล่ะครับ อารมณ์ดีจังวันนี้
“อ๊ะ ลื่น”
พอผมจอดรถที่จอดประจำข้างๆร้าน ก่อนหน้านี้ฝนมันโปรยลงมาล่ะครับ ไม่เข้าใจนะว่ามันจะเข้าฤดูไหนกันแน่ หนาวจะตายดันฝนตกลงมาอีก หนาวยิ่งกว่าเดิมอีกนะ เวลาพูดนี่มีควันพุ่งออกมาจากปากด้วยนะครับ เรากำลังจะเดินเข้าทางหลังร้าน แต่มิเชลเธอลื่นจะล้มเสียก่อน
“ระวังหน่อยสิมิเชล เดี๋ยวขาหักกันพอดี”
“อ๊ะ”
ผมก็รีบดึงตัวเธอไว้ล่ะครับ เหมือนในหนังวินาทีนั้นไม่ได้คิดอะไรหรอกแค่ไม่อยากให้เธอล้มหัวฟาดพื้นเท่านั้นเอง แต่ตัวของเธอแนบชิดกับอกของผม อุ่นดีจัง เธอจ้องหน้าผม สายตาเหมือนมีอะไรบางอย่างอยู่ข้างใน
“ขะ ขอบใจนะ”
“คนสวยนี่ซุ่มซ่ามเนอะ”
“ทอมมี่”
ผมหัวเราะครับแล้วปล่อยให้เธอเป็นอิสระ วินาทีที่จ้องหน้ากัน ผมเองก็รู้สึกแปลกๆนะ หวามๆในใจ เอ้ย ไม่ใช่ๆแบบนั้น มันก็แค่ความรู้สึก
“คุณแม่ครับ วันนี้พี่ปริ๊นไม่มาเหรอครับ”
พอเจอหน้าคุณแม่ผมก็ถามหาเทวดาตัวน้อยของผมล่ะครับ ไม่เห็นวิ่งเล่นเหมือนทุกวัน
“ไม่สบายน่ะลูก ท่าจะมีไข้ แม่เลยให้กินยาแล้วนอน ถ้าพรุ่งนี้ไม่ดีขึ้นค่อยพาไปหาหมอ”
“อ้าว ไม่สบายเหรอคะ ตายจริง คิดถึงอยากเจออยู่พอดี”
“มันเล่นเยอะไปน่ะสิ แม่บอกแล้วนะว่าอย่าออกไปเวลาฝนมันตกก็ไม่ฟัง ปู่มันนั่นล่ะตัวดี พาหลานออกไปซื้อขนม”
“ที่ไหนครับ ทำไมไม่เอารถไป”
“ร้านหัวมุมหน้าบ้านน่ะลูก ไม่มีอะไรหรอก วันนี้ท่าทางอารมณ์ดีนะเรา มีอะไรพิเศษไหม”
เอ่อ ประเด็นตกมาอยู่ที่ผมครับ
“ก็ผมอารมณ์ดีอยู่แล้วนี่ครับคุณแม่”
“ดีจ๊ะ แม่ดีใจนะที่เห็นเรามีความสุข”
“วันนี้ทอมมี่คุยกับซันนี่แล้วค่ะคุณแม่”
มิเชลเธอรายงานครับ ผมเดินไปที่ล็อกเกอร์เพื่อนเปลี่ยนชุดจะทำงานแล้วครับ ให้ผู้หญิงเขาคุยกันไป ผมไม่ถนัด

Written by eiky

มาแว้วววว สดๆ คร้าบท่าน จากเตา เอ้ย จากมือของผม อิอิ ขอให้มีความสุขกับการอ่านเรื่องสดของผมนะคร้าบ 5555.

จ๊วบๆ[/color]

[Pandoraheart]

ุ^
^
^
^ จิ้ม!!!!~

มาลงแล้ว!!!~

ตาต้อมปากดี อิอิ

[zeit]

ดีใจ

ดีจัง ต้อมเป็นคนเดิมที่กวนๆ ร่าเริง

[roseen]

 

[♠♥♦♣]

:เฮ้อ:  สงสารซันนะ แต่ไม่ชอบเลยคนที่ชอบทับถมตัวเอง กูมันไม่ดี กูมันซวย กูมันโชคร้าย ทำไมๆๆๆ (ชีวิตมันจะรันทดอะไรนักหนายะ)
คนเราชอบเห็นเรื่องของตัวเองใหญ่มากกกก เรื่องคนอื่นเล็กกว่าทั้งนั้นแหละ
จะแย่งกันทุกข์ แย่งกันโชคร้ายทำไม ไม่เข้าใจ

[คนริมคลอง]

อ่าาาา รักกันรักกัน เอาซันมาทำงานด้วยจะได้สนิทกันไวๆ

[a_tapha]

เห็นคนเขียนบอกว่าเรื่องนี้ไม่มีมาม่าก็ดีใจไว้ก่อน
แล้วต้องจะคู่กับซันนี่รึว่าคนสวยหล่ะ   

[Mileson]

ต้อมรู้สึกดีกับซันนี่แล้วสิ..ซันนี่จะได้ไม่เหงา..รับมาทำงานที่ร้านด้วยสิ..สงสัยคงกวน..น่าดู 

[love2y]

อ่านตอนนี้แล้วแปลกๆ เป็นเพราะมิเชลมีบทบาทมาก(ไปมั้ง) ฮาาาาา
ไม่พูดมากดีกว่า เดี๋ยวโดนแฟนมิเชลด่า >_<

[DraCo_SLa13]

อิ๊วววววววววววววววว    ดีกันแล้ว

ต่อไปคงพัฒนาเน๊อะ

รู้สึกเหมือนต้อมเริ่มเลือนๆนายแล้วอ่ะ ไม่ค่อยไปร้านหนมปังแร้ว

ส่วน อิเจ๊มิเชล  ชักไงๆนะเนี่ย  เจ๊แกคงตกหลุมเต็มเปาแล้ว  เหลือแต่นว่าเจ๊จะดีหรือร้ายเนี่ยแหละ

ปล.ซันนี่ น่าสงสารที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดดด

[i-love-you]

อยากหั้ยต้อม รักพี่นายตลอดไป แต่ร๊ากแบบพี่ชาย อ่ะ



ขอหั้ยเจอคนดีๆๆแบบพี่นายนะ ต้อม

[rellachulla]

จะเป็นแฟนกับหนูมิ ก่อนได้กับซันนี่หรือเปล่านิ
ฮาาาลุ้นต่อไป