หัวข้อ: Never last, Never end, รักสุดหัวใจแต่บทที่ได้คือ“ตัวประกอบ” พิเศษ "ยอดดวงใจ 26 Jan 12 P44

[eiky]

Scene 7
แสงดาวเดือนแม้เจิดจ้าระยิบระยับเพียงใดก็มิอาจต้านทานแสงของสุริยะฉาย ประกายที่ออกจากรอยยิ้มของต้อมย้อมใจมัดผูกให้กับผู้พบเห็น แลแสงสุริยานั้นหาได้รู้ตัวไม่ เคยฉายแสงเช่นใดก็ยังคงเปล่งความงามนั้นออกมา
“วันนี้พี่แมวทำไรให้อีกล่ะมิเชล”
มิเชลหอบหิ้วถุงที่เป็นของทางร้านคุณยุพินออกมาเรียนด้วยเกือบทุกวันเพราะอัธยาศัยของเธอเป็นที่รักของทุกคนในร้าน
“วันนี้ผัดไทย หอมมากเรายังไม่ทันได้กิน รอเอาไปแบ่งให้ซันนี่กับเบนด้วย นายกินข้าวเช้ามาแล้วเหรอทอมมี่”
“โหยผัดไทย ไปถึงโน่นไม่เย็นก่อนพอดีเหรอ”
“แวะเอาไปอุ่นที่ห้องของซันนี่ก่อนไง เราโทรฯบอกแล้ว”
“อ้อ เรากินมาแล้ว โจ๊กปู”
“หือ น่ากินไหม”
“อย่าให้บอก คุณแม่ทำกับข้าวที่หนึ่งอยู่แล้ว เออวันนี้เธอเรียนเช้าเหรอ”
“ใช่ วิชาหนึ่งบ่ายอีกตัว”
“ว้า เราสิเรียนเช้าตัวเดียว ไปเตะบอลรอดีกว่า”
มิเชลชอบที่จะเฝ้ามองรอยยิ้มของเขา มันดูอบอุ่น กริยาท่าทางของเขาไม่มีขัดเขินเวลาที่อยู่ใกล้ เธอเสียอีกที่รู้สึกขัดเขินเวลาที่เขาเข้าใกล้มากๆ
“วันหลังทอมมี่กลับก่อนก็ได้นะ ไม่ต้องรอเราหรอกเผื่อคุณแม่มีอะไรจะใช้”
“ไม่ได้หรอกมิเชล เดี๋ยวคุณแม่ก็ด่าเราตาย คุณแม่ฝากให้เราช่วยดูแลเธอนะ ฮ่าๆ ท่าทางเราคงใช้ไม่ค่อยได้ เพราะคุณแม่บอกว่าต้องหัดให้มีความรับผิดชอบมากกว่านี้”
“ไม่ต้องดูแลเราหรอกน่า เราดูแลตัวเองได้”
“ทำไมล่ะ ไม่ชอบเหรอมีคนถือของให้อ่ะ”
“ก็มันไม่ได้ลำบากขนาดนั้นนี่”
“แต่เราลำบากนะ”
มิเชลอ้าปากค้าง มองหน้าเขา
“เราลำบากถ้าเธอไม่ให้เราทำ เราอยู่ว่างไม่เป็นนี่เธอก็รู้ ฮ่าๆ”
เดินขึ้นรถไปแล้วมิเชลยืนหน้าแดงระเรื่อขึ้นมา อากาศกลางเดือนตุลาคมมันเริ่มหนาวเย็นขึ้นกว่าเดือนกันยายน เสื้อผ้าก็หนาขึ้นกว่าเดิม ผ้าพันคอสีสวยพันอยู่รอบคอ อากาศแม้จะเย็นแต่สายฝนก็ยังสามารถโปรยปรายลงมาได้ทุกเมื่อ ลมเย็นจัดพัดมาแต่ละครั้งสะท้านจนแทบยืนไม่ไหว
“เออทอมมี่เรามีอะไรจะบอก”
พอต้อมขับรถออกมาจากร้านมิเชลก็เอ่ยขึ้น
“อะไรเหรอ”
“ทำท่าอยากรู้หน่อยสิ จะได้อยากจะบอก”
“อ่ะ อยากรู้คร้าบ อยากรู้จังเลย”
ทำหน้าตายียวนกวนประสาท มิเชลอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
“บ้าไปแล้วนะทอมมี่ จริงใจเหลือเกินนะ”
“อ้าวนะ ก็ทำยังไงเหรอหน้าตาอยากรู้เนี่ย ฮ่าๆ ทำเป็นแต่หน้าตาแบบนี้อ่ะ”
“ว้าย บ้า ทอมมี่”
ต้อมทำสายตากรุ้มกริ่มมองดูมิเชลแล้วยิ้มที่มุมปาก มิเชลเองอายหน้าแดง
“ฮ่าๆๆ เป็นไงเจ๋งไหม”
“เก่งเนอะ ทำหน้าตาหื่นๆเนี่ย เนียนมาก”
“ไม่ได้ทำนะ มันเป็นเอง ฮ่าๆๆ”
อายไม่ยอมตอบ หันหน้าออกไนอกกระจก ยิ้มออกมาให้กับต้นไม้ใบหญ้ารายทาง อากาศขมุกขมัวแต่ทำไมหัวใจมันช่างเบิกบานสดใสเหลือเกินนะ
“แม่เราโทรฯมาบอกเมื่อคืน วันศุกร์นี้ให้เราไปแคสตัวถ่ายแบบน่ะ”
“อืม”
“นิตยาสาร เกริ์ลเน็กซ์ดอร์”
“หา เฮ้ย มิเชล”
ร้องออกมาเสียงหลง ทำตาโต
“จริงเหรอ จริงๆอ่ะ”
มิเชลพยักหน้า ไม่รู้จะยิ้มเพราะดีใจ หรือว่างงที่เขาทำท่าตกใจดี
“ทำไมเหรอ”
“สุดยอด เจ๋งไปเลย รู้ไหมเราเคยเห็นเพื่อนที่ร้านซื้อมาอ่าน เขาบอกว่าคนที่ได้ลงนี่ต้องดังมากๆเลยนะ”
“บ้าแค่ไปแคสตัวเองนะ เราคงไม่ผ่านหรอก”
“ผ่านชัวร์ๆ เราเชื่อว่าเธอต้องผ่าน”
“ทำไมถึงมั่นใจจังล่ะทอมมี่”
“ก็เธอสวยนี่ ฮ่าๆ เจ๋งไปเลย โว้ยเฮ้ย จะมีเพื่อนเป็นนางแบบแล้วโว้ยกู”
ร้องออกมาอย่างดีใจ มิเชลอายหน้าแดงไม่ยอมเปลี่ยนสี ต้อมก็ถามนั่นถามนี่ไปเรื่อยจนถึงหอพักของซัน พอบอกเพื่อนอีกสองคนทั้งสองก็ดีใจกับมิเชลท่าทางไม่ได้ต่างจากต้อมเลย
ผมดีใจว่ะ รู้สึกดีมากๆ ที่รู้ว่ามิเชลจะได้ไปแคสตัว โว้ย จะมีเพื่อนสวยติดระดับนางแบบแล้วกู เวอร์ไปไหมครับ ฮ่าๆ ผมดีใจจริงๆนะ ผมว่าแล้วสักวันเธอต้องไม่รอดสายตาแมวมองหรอกนะ ผมเข้าคลาสในตอนเช้าเสร็จก็เดินไปที่ชมรมครับ เห็นอยู่ที่ชมรมแค่แบรดกับจอห์นนี่
“เพื่อนๆมีเรียนยังไม่มาเหรอ”
ผมถามครับแล้วเดินไปเปิดล้อกเกอร์
“ใช่ มีเรียนบ่ายกันน่ะ เราสองคนว่าง นายเรียนเสร็จแล้วเหรอทอมมี่”
“ใช่ เราไปวอร์มกันก่อนไหม”
“หนาวนะข้างนอกน่ะ”
ไอ้แบรดมันพูดครับ
“หนาวก็วิ่งดิ จะได้อบอุ่น ป่ะ”
ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว ใส่กางเกงบอลนั่นล่ะครับ แต่เสื้อนี่ขอหน่อยใส่สเว็ตเตอร์ ฮ่าๆ หนาวนี่หว่าเย็นจะตายชัก เพื่อนสองคนเดินตามผมออกมาอย่างอิดออด
“เราว่าน่าจะมีแบบอินดอร์นะ เราจะได้ไม่ต้องทนหนาว”
“เราลองไปขอทีมบาสฯไหม เห็นพวกเขามีสองสนาม ซ้อมก็เย็นๆ”
ไอ้จอห์นนี่มันออกความเห็นครับ
“เออ จริงสิ เราเล่นฟุตซอลกันก็ได้นี่หว่าจริงไหม คนไม่เยอะ ดีมากจอห์นนี่”
ผมตบบ่ามันครับ แล้วเราก็เดินกลับไปยังชมรมบาสฯ คุยไม่ยากนะเพราะเราแจ้งรายละเอียดไปขอเขา เขาคงเห็นใจล่ะครับ ก็ชมรมบอลเล่นกลางสภาพอากาศที่หนาวเย็น ส่วนกีฬาอื่นๆเขามีโรงยิมให้ทั้งนั้น
“ทอมมี่ เปลี่ยที่เล่นเหรอ”
เฮ้อ ตามกูจังวะ ลิซ่าครับ ผมรู้มาว่าเธอมีแฟนแล้วนะ อยู่ปีสี่ หล่อด้วยนะไอ้นั่น แต่ทำไมมาตามกูจังวะ อยากลองของเอเชียเหรอ ฮ่าๆ เดี๋ยวเถอะจะจัดให้ซะเลยนี่
“อ้อ ใช่ๆ มันหนาวน่ะ”
“เรามีอะไรจะบอกทอมมี่”
ผมยิ้มให้เธอครับ ไม่ได้อยากรู้เท่าไหร่นะ เพราะกลัวไปวอแวมากแฟนตัวจริงมันจะมาเล่นงานผมเอา แค่นี้ก็เยอะมากพอแล้วศัตรูน่ะ ไม่อยากได้เพิ่ม
“ไม่สนใจเหรอ”
ทำท่าทางเหมือนมิเชลเลยครับ แต่ดูยังไงก็ไม่เหมือน ไม่น่ารักเท่านะ เพราะเธอดูแพรวพราวกว่าไม่เป็นธรรมชาติเท่าคนสวยของผม
“อืม มีอะไรเหรอ”
“วันศุกร์น่ะ เราจะไปแคสเป็นนางแบบนะ”
“อ้อ ยินดีด้วยนะลิซ่า เธอสวยนี่นะ ได้แน่ๆ”
“ว้าย ขอบใจจ๊ะ ไม่อยากรู้เหรอนิตยาสารอะไร”
“เพลย์บอย?”
“ทอมมี่”
“ฮ่าๆ เราล้อเล่น อย่างเธอนี่ต้องเซเว่นทีนอ่ะดิ”
“เกือบถูก เกริ์ลเน็กซ์ดอร์จ้า”
เฮ้ย ผมขมวดคิ้วทันทีครับ ไปเล่มเดียวกับมิเชลเลยนี่หว่า
“อ้อ ดีนะ เรายินดีด้วย”
“ยังก่อนนะทอมมี่ ให้ได้ก่อนนะ สัญญานะว่าจะให้ของขวัญเรา อิอิ”
อ้าว วิ่งไปเลยครับ ใครสัญญาตอนไหนวะ อะไรวะเนี่ย เป็นอะไรกับกูถึงต้องมีของขวัญ ฮ่าๆ ซื้อให้มิเชลไม่ดีกว่าเหรอ
“เหนื่อยว่ะ ทำไมพวกนั้นไม่มาซะทีวะ เล่นรอนานแล้วนะ”
“นั่นดิ เพิ่งจะบ่ายสองเอง”
ผมบ่นเป็นคนแรกครับ พอไปเล่นในโรงยิมดันร้อนซะนี่ ถอดเสื้อก็หนาว จะเอายังไงแน่อากาศ เล่นไปเล่นมาก็เหนื่อยนะ
“งั้นวันนี้พอก่อน เรามีธุระพอดี นัดสาวไว้”
“ว้าว จริงเหรอจอห์นนี่ ใครวะ”
“ก็น้องวาเนสซ่าปีหนึ่งไง รับนัดเราแล้ว”
ไอ้จห์นนี่มันพูดท่าทางดีใจมากล่ะครับ สองคนนี้มันเป็นรุ่นพี่ผมนะครับ มีผมนี่ล่ะข้ามรุ่นมาตบบ่าพวกมัน ฮ่าๆ ของมันดีนี่นะ
“โอเค งั้นจอกันพรุ่งนี้”
“แล้วนายไปไหนทอมมี่”
ไอ้แบรดมันถามครับ เออนั่นดิ ผมจะไปไหนดีวะ
“ไปหาที่นอน”
“เหรอ โอเคๆ เจอกันพรุ่งนี้นะ”
ผมแยกจากเพื่อนมาแล้วครับ ไปหาที่นอน? ที่ไหนล่ะกู เฮ้อนะ ไปนอนใต้ต้นไม้ก็กลัวจะแข็งตายก่อน เอาไงดีวะกู
“เฮ้ยมึง เอากุญแจห้องมายืมหน่อยดิ”
ผมเห็นหลังมันไวไวครับ พอเห็นล่ะถึงคิดออก
“อะไร”
อ้าวนะ หันมาทำหน้ากวนคอนเวิร์สกูอีกแล้ว
“เอากุญแจห้องมายืมหน่อย”
“มึงจะเอาไปทำไม”
“อ้าว กุญแจห้องเอาไปเปิดรถมั้งมึง เร็วกูอยากนอน”
“เกี่ยวอะไรกับกูวะ มึงง่วงก็ไปหาที่นอนเองดิ”
“จิ๊ ใจดำว่ะ คนเคยช่วยไรไว้ไม่จำว่างั้น เออ ให้มันได้อย่างนี้”
ผมถือโอกาสลำเลิกครับ ไม่ดีหรอกผมรู้ แต่ผมคิดไม่ออกนี่หว่า ต้องขู่ อีกอย่างคนอย่างมันจะให้ผมอ้อนวอนเหรอ ไม่มีทาง
“เดี๋ยว”
ผมทำท่าจะเดินหันหลังให้ครับ ผมรู้ว่ามันก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรนักหรอกนะ
“อย่าทำห้องเลอะเทอะนะ”
มันพูดเสียงเบามากครับ เบาจนผมนี่ชะโงกหน้าเข้าไปฟัง ต้องก้มนะเพราะมันเตี้ย ฮ่าๆ
“อะไรนะ”
“อย่าท่ามากเอาไป อย่าทำห้องกูรกนะมึง”
“อะไรมึงกลัวกูจะขโมยของมึงเหรอ”
ผมรีบแย่งเอากุญแจมากจากมือมันครับ กำไว้แน่น
“จะไปก็รีบไป อย่าพูดมาก”
“มีอะไรให้รื้อบ้างน้า ฮ่าๆ อยากรู้จังว่ามึงมีปมอะไร กูจะรื้อดูนะ คงไม่ว่ากัน”
“ไอ้เชี่ยต้อม เอาคืนมานะ”
เรื่องอะไรล่ะครับ ผมวิ่งไปโน่นแล้วสิ มันขาสั้นๆตามผมไม่ทันหรอกนะ ฮ่าๆ ผมไม่รือ้หรอกคร้าบ ไม่ชอบวุ่นวายเรื่องคนอื่น แค่เหนื่อยอยากจะนอนเปิดเทปซุปเปอร์โบลว์ดูรอมิเชลเลิกเรียนดีกว่า
ต้นเมเปิลที่ก่อนหน้านี้ใบแดงสดสลับกับเหลืองตอนนี้เหลือเพียงกิ่งก้านสีดำสนิทยืนต้นแน่นิ่ง จะไหวบ้างก็เมื่อมีลมพัดผ่านมา ลมหนาวที่หนาวเย็นกว่าทุกปี ทางการก็มีการเตือนว่าให้ระวังพายุฤดูหนาวเพราะอาจจะรุนแรงกว่าทุกปีเนื่องด้วยสภาพการแปรเปลี่ยนของอุณหภูมิของโลก ซันเองยืนนิ่งเม้มปากแน่น ในใจกำลังต่อว่าตัวเองว่าไม่น่ายอมให้กุญแจห้องกับเขาไป แต่มาตอนนี้พอเขาลับตาไปแล้ว หัวใจมันเต้นในจังหวะที่เปลี่ยนผิดแผกแตกต่างออกไป แม้นเจ้าตัวเองก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมถึงรู้สึกดีใจขนาดนี้ เคยเกลียดเขาอยู่ไม่ใช่หรือ แล้วตอนนี้ทำไมมันรู้สึกระคนความปีติเช่นนี้
“ยืนยิ้มอะไรคนเดียวซันนี่”
เสียงทักของเบนจามินทำให้ซันสะดุ้ง หุบรอยยิ้มนั้นลงทันที
“ไม่มีอะไร เราว่ารูปปั้นนั้นตลกดีเนอะ นายว่าไหม”
เฉไฉไปเรื่องอื่น เพราะไม่อยากให้ใครอื่นเห็นหน้าของเขาในตอนที่เขาเองก็ยังไม่รู้ตัวว่ายิ้มเพราะอะไร
“อะไร มีอยู่ตั้งนานแล้วนะ ทำไมเพิ่งมาตลก”
“นายไปไหนต่อเบน”
“ไปร้านหนังสือ ไปด้วยกันไหม เราจะไปดูหนังสือแคลฯออกใหม่ ยังไม่มีให้ดาวน์โหลด”
“ไม่เอา เราต้องไปทำงาน แล้วมิเชลล่ะ”
“เห็นบอกจะไปห้องกิจกรรม แล้วนายไม่เห็นทอมมี่เหรอ”
“เห็น ไปไหนไม่รู้เมื่อกี๊”
“อ้าวเหรอ งั้นเราไปนะ เจอกันพรุ่งนี้ซันนี่ บาย”
เพื่อนหัวหยิกแว่นหนาเดินจากไปแล้ว ซันถอนหายใจออกมา ก่อนจะสาวเท้าเดินไปที่ป้ายรถประจำทาง นับจากเหตุการณ์ในคราวนั้นทำให้เขาเดินระวังตัวมากขึ้น พยายามเกาะกลุ่มกับเพื่อนคนอื่นๆที่กำลังเดินออกจากมหาวิทยาลัย แต่ก่อนที่จะไปทำงานก็ต้องแวะไปที่หอพักเพื่อเอาของไปเก็บแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ดี เขาจะทำอะไรอยู่นะ
“ทำไรอยู่วะ ไม่มาเปิด”
กดกริ่งเรียกอยู่นานแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าประตูจะเปิด ซันเริ่มกระวนกระวายใจ เคาะก็แล้ว
“รบกวนหน่อยนะครับ เพื่อนผมคงหลับ”
ต้องลงไปขอร้องให้คนเฝ้าหอเอากุญแจสำรองมาเปิดให้ สีหน้าของเขาไม่พอใจเป็นอย่างยิ่งที่ไปรบกวนเวลาส่วนตัวของเขา
“คราวหลังก็เอาไปทำให้มีสองชุดสิ จะได้ไม่รบกวนคนอื่นเขา”
“ครับ ผมขอโทษครับ”
ทำหน้าเจื่อนยอมจำนน เขายอมเปิดให้แต่โดยดี พอเข้าห้องได้ก็ปรี่ไปที่ห้องนอน เสียงโทรทัศน์ยังดังก้องอยู่
“อ๊ะ ตายหรือเปล่าเนี่ย”
ซันร้องออกมาเพราะภาพที่เห็นคือต้อมกำลังนอนหลับอย่างสบายอยู่บนเตียง ใส่เพียงกางเกงใส่นอนเพียงตัวเดียวไม่ใส่เสื้อเพราะเขาเปิดฮีตเตอร์ ข้างกายมีกระป๋องมันฝรั่งเปิดฝาวางอยู่ข้างๆ ซันยืนนิ่งมองดูเรือนร่างนั้น ไม่ใช่ไม่เคยเห็นเรือนร่างผู้ชายด้วยกัน แต่ทำไมใจตอนนี้มันเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ
“บ้าเอ้ย”
พอตั้งสติได้ก็เดินออกจากห้องไปตั้งหลัก หน้าแดงระเรื่อขึ้นมา
“แอบดูกูป่าวเนี่ยมึง”
“เฮ้ย”
สะดุ้งจนตัวโหยง แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะออกมาอย่างพอใจ
“มึงหลับเหรอ กูกดกริ่งตั้งนาน ทุบประตูมือแทบหักก็ไม่ยอมเปิด”
“กูพลียๆน่ะ ว่าวไปด้วย ฮ่าๆ โทษทีนะ เปื้อนผ้าห่มมึงเลย”
“ไอ้บ้า สกปรก”
“ฮ่าๆๆ มึงเชื่อกูเหรอ ห้องมึงนี่น่านอนนะ เตียงสบ๊ายสบายว่ะ กูว่าจะดูบอลหน่อย แม่งหลับเลย”
เดินผ่านหน้าซันไปยังตู้เย็นไม่ได้สนใจ ตามปกติของชายที่เวลาตื่นจากนิทราสัญลักษณ์บ่งบอกลักษณะของเพศชายมันจะตื่นตัว และมันก็เด่นเป็นสง่าอยู่กลางลำตัว ต้อมไม่ได้สนใจมอง แต่สายตาอีกคู่ที่มองตาค้างอยู่ พร้อมกับการพยายามกลืนน้ำลายก้อนใหญ่ลงคอไปอย่างยากลำบาก
“เชี่ย ตู้เย็นเน่าแล้วเนี่ย ล้างบ้างนะมึง น้ำส้มนี่กินได้ไหมวะ ฮ่าๆ”
หยิบนั่นหยิบนี่ออกมาดู พูดไปเรื่อย
“มึงเคาะนานแล้วเหรอ”
เดินถือแก้วน้ำส้มมานั่งลงด้านหน้าซัน เขาทำท่าอึดอัดขึ้นมาทันที
“เป็นไรวะ ไม่อยากให้กูมาเหรอ”
“ปะ เปล่า มึงไปใส่กางเกงหน่อยได้ไหม ลูกชายมึงโด่แล้ว กูไม่อยากมอง”
“อ้าว บ้า เค้าอายนะตัวเอง ฮ่าๆ”
ทำท่าใส่จริต แต่ซันไม่ขำด้วย หน้าแดงก่ำ
“ทำไม มึงอายเหรอ กูชินว่ะ ว่าไงลูกพ่อ วันนี้ทำไมใหญ่กว่าเมื่อวาน โตขึ้นนะเรา ฮ่าๆๆ”
“ไอ้บ้า ประสาท โรคจิต”
“อ้าว ทำยังกะไม่เคยอยู่ชายล้วนนะมึง”
“ชายล้วนก็ไม่ทุเรศเหมือนมึงหรอก ไม่มีใครเขาทำแบบนี้หรอก”
“ฮ่าๆ ใหญ่อ่ะไม่สนใจ นอนต่อนะ เบื่อจะคุย”
เดินโทงๆเข้าไปกระโดดขึ้นเตียง ปล่อยให้ซันนั่งหน้าแดงจัด ทำอะไรไม่ถูก ขยับจะเข้าห้องน้ำแต่เดินไปที่ตู้เย็น หงุดหงิดจนต้องขยี้หัวตัวเองเสียผมยุ่งเหยิง
“อ้าว ทอมมี่เหนื่อยเหรอ เห็นซันนี่โทรฯบอกเราว่านายนอนอยู่ที่นี่”
มิเชลเดินเข้าห้องมา สังเกตเห็นท่าทีของซันแล้วก็อดยิ้มไม่ได้เพราะเขาดูอึดอัดจนน่าแปลกใจ
“หือ มิเชลเหรอ เราง่วงนิดหน่อย เลยงีบ”
“นอนเลยล่ะไม่งีบ”
“หวงเตียงเหรอมึง โหยไม่บอกวะ กูจะได้นอนโซฟา เตียงไรก็ไม่รู้คาวฉิบหาย”
“ว้ายทอมมี่ พูดอะไร”
“จริงนะมิเชล คาวมากนะ แต่เราเหนื่อยเลย อดทนได้ ฮ่าๆๆ”
“ไอ้ต้อม ทุเรศกูเปลี่ยนผ้าทุกอาทิตย์นะ คาวอะไร”
“ฮ่าๆ คาวอะไรมึงน่าจะรู้ดีนะ แหวะ รอแป๊บนะมิเชลเราล้างหน้าก่อน”
พอเห็นมิเชลก็เขินขึ้นมาฉวยกางเกงมาสวม เพราะก่อนหน้านี้ไม่ได้รู้สึกเขินหรืออายแต่อย่างใด
“ฮึ ดูมันนะมิเชล มาอาศัยนอนห้องคนอื่นยังมาว่าอีก”
“อิอิ เอาน่าซันนี่ ทอมมี่เขาแหย่เล่นๆหรอกน่า หิวไหม”
“ไม่อ่ะ เดี๋ยวเราไปกินที่ทำงาน เออ มิเชล รายงานเทคโนฯดาวเทียวน่ะ ให้เราค้นเผื่อไหม”
“ได้จ๊ะ ขอบใจนะซันนี่ งั้นเดี๋ยวเราค้น วิทยาศาสตร์ทางการแพทย์เผื่อนายด้วยก็แล้วกัน”
ทั้งสองนั่งคุยกันอยู่สักพักต้อมก็เดินออกมาจากห้อง
“ยังง่วงๆอยู่เลย ไม่น่านอนเลยนะ ฮ่าๆๆ”
“อ้าว จะขับรถไหวไหม เราขับให้นะวันนี้”
“เอ่อ”
ต้อมทำท่าลังเล เพราะรถของเขาใจจริงไม่อยากให้ใครมาแตะต้อง หวง อยากจะดูแลรักษามันอย่างดี
“เราไม่ทำพังหรอกน่า ทำหน้าเข้า”
“ม่ใช่แบบนั้น แต่เธอเคยขับเหรอมัสแตงอ่ะ”
“โหยนะ เคยดิ ต้องลองนะทอมมี่”
ทั้งสามก้าวออกจากห้องพร้อมๆกันเพื่อจะไปทำงานพิเศษ ต้อมยอมให้มิเชลขับรถสุดรัก เพราะรู้สึกว่ายังสลึมสลืออยู่มาก
“เฮ้ยมึง”
ต้อมร้องเรียกซันก่อนที่เขาจะแยกไปต่างหาก
“ไร”
“อย่าว่าวบ่อยนักดิมึง ถึงว่าแกรนๆ ฮ่าๆๆ”
“ไอ้เชี่ย”
“มีอะไรกันเหรอซันนี่ ทอมมี่”
มิเชลหันมาสนใจเพราะทั้งสองสนทนากันเป็นภาษาไทย ต้อมหัวเราะอย่างอารมณ์ดีแล้วก้าวขึ้นรถไปนั่งรอ
“มันหมาบ้านะมิเชล ระวังหน่อยล่ะ”
“อิอิ ซันนี่ก็ เจอกันพรุ่งนี้จ๊ะ”
เวลาจวนเจียนจะมืดแต่มันดูมืดเร็วกว่าปกติเพราะทั้งวันแสงพระอาทิตย์ไม่สามารถลอดผ่านม่านของเมฆหมอกลงมาได้เลย ปกติเวลานี้แสงแดดในยามเย็นจะสาดส่องเข้ามาภายในรถทำให้ภาพหลายๆอย่างที่กระทบม่านตามันสวยจับใจ แต่กระนั้นความหม่นหมองของสภาพอากาศไม่ได้ลดความงดงามของใบหน้าชายหนุ่มที่เอนเบาะลงจนสุดแล้วหลับตาพริ้มอย่างเป็นสุขไปได้ เกินจะหักห้ามใจไม่ได้ที่จะชายตามอง ยิ่งเวลาเขานิ่งๆหลับตามันยิ่งชวนมอง เวลายิ้มลืมตาก็ยิ่งชวนพิศ ใจเต้นสั่นไหวไม่เป็นจังหวะ ในเพลาที่ความมืดกำลังไล่หลังมาจากทิศบูรพาปกติควรจะรีบเร่งกลับให้ถึงเคหะสถานแต่เธอกลับขับรถเชื่องช้าประวิงเวลาเอาไว้ เพื่อที่จะได้จ้องมองใบหน้าและอากัปกริยาของชายหนุ่มคนที่เธอเรียกว่าเพื่อน คนที่เขามีคนรักอยู่แล้ว เขาบอกว่ารักมาก มากเสียจนไม่ปันแบ่งพื้นที่ในใจไว้เหลือเผื่อใคร คิดมาถึงตอนนี้ก็ใจอ่อนระทวย เมินหน้ากลับไปมองพื้นถนนเบื้องหน้า
“เขาโชคดีจังนะ”
เอ่ยขึ้นกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาไม่มีใครได้ยินล่วงรับรู้ มีเพียงตัวเธอกับหัวใจที่ได้ยินแจ่มชัด เสียงที่มันห้องดังอยู่ในใจ ทั้งยินดีกับเขาทั้งอิจฉาคนๆนั้น
“ทำไมวันนี้อารมณ์ดีจังซันนี่ ไปทำอะไรมา”
เพื่อนร่วมงานที่ร้านเบเกอรี่ถามขึ้น เพราะวันนี้พระอาทิตย์ดวงนี้มันสาดส่องแสงเปล่งประกายระยิบระยับจนคนที่รายล้อมรอบข้างรับรู้ได้ เพราะเท่าที่ผ่านมาแม้จะมีชื่อเป็นนามของดวงอาทิตย์ทั้งชื่อตามบัตรและชื่อที่เพื่อนๆเรียกกันก็ตาม แต่ชื่อนั้นมันไม่ได้ส่อเค้าว่าเขาจะมีประกายนั้นได้ ประกายที่ออกมาจากภายในมันเลือนหายไปจนมาวันนี้
“ไม่นี่ ทำไมเหรอ นิคกี้”
“จริงเหรอ เราว่าเธอต้องไปทำอะไรมาแน่ๆ เหมือนคนกำลังมีความรัก”
เพื่อนสาวผิวสีพยายามจะจับผิด
“บ้าเหรอ ใครจะไปมีความรัก แค่เรียนนี่ก็ไม่มีเวลาแล้วนะ”
“อ๊ะๆ จริงเหรอจ๊ะซันนี่ แต่เวลาทำงานอยู่คนเดียวแล้วยิ้มนี่มันหมายถึงอะไรน้า ถ้าไม่ใช่ความสุขที่ล้นออกมาจากข้างใน”
“เวอร์ไปนิคกี้ เอาขนมไปอบดีกว่า”
ที่ยิ้มออกมาเพราะหวนคิดไปถึงคำพูดทุกคำที่ยียวนกวนประสาท คำพูดที่ฟังอีกความหมายหนึ่งอาจจะดูหยาบคาย แต่เขาเองไม่ได้ตีความหมายไปในด้านนั้น มันน่าฟัง มันทำให้รอยยิ้มที่เกือบลืมไปแล้วว่ายิ้มเขาทำกันเช่นไรได้ผุดผาดขึ้นมาอีกครั้ง
“ไอ้บ้า”
“หือว่าเราเหรอ”
“อ๊ะ ปะ เปล่า ไม่มีอะไร”
“นั่นแน่ มีอะไรแน่ๆ บอกมาเถอะซันนี่ เรารู้ว่าเธอกับลังมีความสุข ใครกันน้าทำให้ซันนี่ได้ซันชายน์ในวันนี้”
“ไม่มี ไปทำงานเถอะน่านิคกี้ เดี๋ยวก็เลิกงานแล้ว”
“ไม่บอกก็ไม่บอก เดี๋ยวมันก็แดงออกมาเองล่ะ ความสุขไม่มีใครปิดมิดหรอกนะซันนี่ มันไม่เหมือนความทุกข์ เพราะความทุกข์คนบางคนเจอมันมาเยอะๆก็อาจจะปิดบังไม่ให้ใครรู้ได้ แต่ความสุข ไม่ว่าจะเจอมากี่ครั้งก็ไม่มีใครปิดมันได้หรอกนะ”
มองหน้าเพื่อนร่วมงานแล้วยิ้มให้ ใช่ ถูกต้องทุกอย่าง แต่เธอจะรู้ไหมว่าคนๆนี้เก็บมันได้ ไม่ว่ามันจะสุขจนล้นใจสักแค่ไหน ไม่ว่าจะอิ่มเอิบใจมากมายเพียงเท่าใด รู้ไหมว่าแอบปลื้มเขามาตั้งแต่ชั้น ม.๔ แล้ว ยังจำภาพของนักฟุตบอลตัวโย่งคนนั้นได้ ภาพที่เขาเล่นบอลที่กลางสนามมันตรึงใจ เขามีเสน่ห์จนดึงสายตาหลายร้อยคู่ให้จ้องมองเพียงแต่เขาแทนที่จะเป็นเกมในสนาม รู้สึกปลื้มใจมาจากนั้น แล้วรู้ไหมว่าเวลาเจอหน้า ไหนบอกว่าความสุขมันปิดบังไม่ได้ แต่ทำไมซันทำมันมาได้ตลอด เวลาเจอหน้าเขาทำท่าเกลียดเขา เพราะอิจฉา อยากเป็นเหมือนเขา อยากมีอย่างเขา แต่แท้จริงแล้วดีใจที่ได้เจอแม้จะเจอแล้วด่าทอกันก็ตามที รู้บ้างไหมนะว่ามีคนแอบชื่นชมอยู่ไกลๆ แต่อย่ารู้เลยนั่นล่ะดีแล้ว ความสุขส่วนตัวก็ขอเก็บมันไว้ในใจเพียงคนเดียวลึกๆ ให้มันฝังอยู่ในนี้ ยิ่งมองยิ่งไกลออกไป เขามีคนที่เขาประกาศก้องแล้วว่ารักมากอยู่แล้ว ย้อนมามองตัวเรา หึหึ เขายอมคบเป็นเพื่อนก็น่าจะดีใจมากแล้ว ใช่ไหม

Written by eiky

[bellity]

ที่แท้ซันนี่แอบซึนนั่นเอง

มาอ่านด้วยความไวแสง อิอิ

ชอบภาคนี้นะ แต่สาวเยอะไปหน่อย

ปอลิง ต้อมนี่ไม่อายเลยอ่ะ อยากดูมั่งจัง เอ๊ะ พูดอะไรออกไปเนี่ย 

ปอลิง 2 +1 ให้ครับ ^^

[oaw_eang]

อิอิ

ซันนี่เริ่มน่ารักขึ้นแล้ว

[♠♥♦♣]

มาดึกอ่ะ
อ่านไม่ไหว แปะไว้ก่อนน้อ เฮียอิ๊กฝันดีเน้อ 
******************************
แหม แทงหวยทำไมไม่ถูกอย่างงี้น้า ชอบเค้ามากี่ปีหล่ะเนี่ย
ดีจังเลยที่เปลี่ยนวิธีเล่าเรื่อง ได้เห็นว่าซันน่ารักยังไง^^
นี่ถ้ายังเล่าแบบเดิมอยู่ น้องต้องนึกว่ามิเชลเป็นนางเอก ลิซ่าเป็นตัวอิจฉา ส่วนซันนี่อยู่ระดับเดียวกับนายแว่น(เป็นตัวประกอบ)

[Natavishi]

 
สงสาร  ซันนี่  จัง   แอบรับ  แอบชอบ  นาย ต้อม  มา นาน 

[lovevva]

ที่แท้ซันนี่ก็แอบหลงรักต้อมมานานแล้วนี่เอง

[love2y]

ซันเอ้ยยยยยย สู้ๆ อิเพ่เป็นกำลังใจให้
เดี๋ยวหาทางกีดกันมิเชลให้เองนะ หุหุ
เอ...หรือว่าจะเชียร์ให้ลิซ่ารักกับมิเชลดีล่ะ ฮาาาา

[cy55555]

อ้าวววว ถัดจากมิเชลก็ตามด้วยซันนี่อีกคนเหรอ
ว่าแต่รู้สึกช่วงนี้ต้อมจะอารมณ์ดีเหลือเกินนะคะ
เริ่มๆ จะหมั่นไส้ขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ  หุหุ

[Pandoraheart]

ซึน แบบ นี้ มัน โมเอะ!! มากเลยน่ะ นู๋ซัีน

ตาต้อมก็ ทำให้คนอื่นหลงรักไปทั่ว!!

[Poes]

เรื่องนี้ ต้อม - ซัน ใช่มั้ย  เมื่อไหร่จะเข้าพระเข้านางเนี่ย อิอิ

[Smirnoff]

โอ้ มาย กั้ดดดดดด    นู๋ซันแอบปลื้มต้อมเองหรอเนี่ยยยยยย

[insomniac]

ภาคนี้มันน่ารักกันจริงๆ
นายต้อมจะเนื้อหอมไปถึงไหน
สงสารน้องซัน แอบรักเค้าข้างเดียวซะเนี่ย
แต่ก็นะ ไอ้ต้อมก็รักเค้าข้างเดียวเหมือนกัน มิเชลก็ด้วย ลิซ่าก็อีก สรุปเป็นกันทั้งเรื่อง

[Fanun]

ซันนี่แอบรักต้อมมานานแล้วหรอเนี่ย แต่ซันนี่เริ่มน่ารักขึ้นแหล่ะ

ต้อมก็เสน่ห์แรงเหลือเกิน
 

[Mileson]

ซันนี่สู้ๆ...แอบชอบมานานขนาดนี้..คราวหน้าถ้ามีโอกาส...ลุยเลยนะ..ทำให้ต้อมหันมามองให้ได้

[Yunatsu]

เรื่องนี้มีแต่คนแอบรัก

[roseen]

 :กอด1:น้องซันแอบชอบมานานแล้วเหรอ


 

[sukie_moo]

เรื่องนี้ มันรักกี่เศร้ากันแ่น่เนี่ย

[jimmyFG]

เอามิเชล กะอีลิซ่า ออกไปไกลๆ
สงสานซัน ซันหัดลุกบ้างดิ เฮ้อ

[kyoya11]

ซันนี่ซึนเดเระ น่ารักจัง 

[yayee2]

อ้อ..ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เองนะซันนี่ 
งั้นซันนี่ก็ต้องเปลี่ยนวิธีการแสดงออกกับต้อมใหม่ซิจ๊ะซันนี่
ไม่งั้นก็ต้อง "แอบรัก" แบบนี้ไปตลอดแระ .......เป็นกำลังใจให้หนูซันนี่

[A-J.seiya*]

ซันนี่ ซึน มากกกกก
อร๊ายยยย
ชอบมานานแล้วเหรอ ? ตั้งแต่ มอ ๔ แน่ะ
มิน่าเล่า ,,
ที่แท้ก็อย่างงี้นี่เอง  ค่อยน่าเชียร์ขึ้นมาหน่อย ฮ่าๆๆ
^^

[lovely1714]

นานๆ พี่ซันชอบพี่ต้อมตั้งนาน

[คนริมคลอง]

เอาใจช่วยหนูซัน ให้ตาต้อมมีใจให้ไวไว

ส่วนหนูมิเชลกับหนูลิซ่า กินกันเองไปก่อนนะ

[nunamicky]

+1 ค่ะ
ที่แท้ก็แอบชอบเค้านี่เอง

[miniz]

ซันนี่แท้ก็แอบชอบ 

มารอค้า 

[som]

เหตุการเริ่มคลี่คลายแล้ว  เริ่มคุยกันดีๆแล้ว  
แต่ว่าเรื่องนี้ ต้อมกับซันไช่ป่าวคับพี่อิ๊ก  ชักสับสนตัวเอง
พี่อิ๊กดีคับ

[DraCo_SLa13]

น่านไง  ว่าแล้วไม๊ละ

ไมซื้อหวยไม่ถูกอย่างงี๊มั่งอ่ะ

[i-love-you]

ซัน เริ่มสาวออกแล้วอ่ะ  อิิอิ

[rellachulla]

ต้อมมันหัวเราะบ่อยเกินไปป่ะเนี้ยะ

[NY_JK]

ต้อมโปรยเสน่ห์เบาๆก็ได้คนอื่นเขาหลงหมดแล้ว