หัวข้อ: +++ Hiding love.....รักต้องแอ๊บ +++ บทส่งท้าย 13/1/56

[Tifa]

สวัสดีเจ้า คิดฮอดกันพ่องก่อหา.......ช่วงนี้เศร้าๆซึม กับอากาศหนาว รับบทพิเศษไปคงไม่เบื่อกันนะคะ

ปล ตอนเเรกไม่คิดจะเเต่งบทของธร ยาวขนาดนี้ เเต่งไปเเต่งมา น่าจะเเยกไปอีกเรื่องเนอะ



บทที่ H ฉันขอโทษ



“ธร พัดขอโทษ” ชายหนุ่มไม่รู้จะต้องกล่าวคำอะไรออกมาอีก คำพูดนับแสนนับล้านมันถูกกลืนหายไปเมื่อพบเจอคนข้างหน้าที่กำลังยืนนิ่ง ปล่อยให้ดวงตาอันบอกช้ำบ่งบอกความเสียใจภายในใจ ถึงเวลาจะผ่านล่วงไปนับเดือน กว่าที่ตัวพัดเองจะรวบรวมความกล้ามาเผชิญหน้ากับ…..คนที่พัดทำร้าย……คนที่ตนรัก…….มันต้องใช้ความกล้ามากเหลือเกิน
เขาไม่กล้าที่จะเอ่ยบอกบอกธรไปตรงๆ เรื่องที่ตนต้องแต่งงาน ทุกอย่างเป็นความต้องการของผู้เป็นมารดา
“แม่ภูมิใจ ลูกมากเลยรู้ไหม ทั้งการงานมั่นคง มีครอบครัวที่ดี เท่านี้แม่ก็หมดห่วงแล้ว” ผู้เป็นแม่กล่าวด้วยสีหน้าอิ่มเอมใจในความสำเร็จของลูกชาย ด้วยทั้งตนเองที่อายุก็มากขึ้นเสียทุกวัน ครั้นจะอยู่ดูแลลูกชายได้ตลอดก็ไม่ใช่ การมีภรรยา คอยดูแล เป็นคู่ใจ ค่อยเบาใจคนเป็นแม่ อีกทั้งคนที่มาเป็นคู่นั้นก็มีดีกรีเป็นถึงคนใหญ่คนโต ช่วยเสริมบารมีให้วงตระกูล จะมีใครมีความสุขไปมากกว่านี้……คงไม่มี
“แม่เชื่อว่า ลูกต้องมีความสุข”
ลูกชายได้เพียงฝืนยิ้ม เขาทำใจไม่ได้ที่จะต้องเห็นแม่ของตนต้องเสียใจ เขาไม่อยากที่จะทำลายรอยยิ้มของผู้มีพระคุณคนนี้


“ไม่เป็นไรหรอก” ปักษธรฝืนยิ้มให้ เขารู้ดีว่าต่างคนต่างเสียใจ แต่คงทำได้เพียงปล่อยพัดไป ให้ชีวิตเดินไปตามทางที่ถูกที่ควร………….ไม่ใช่หลงผิดแบบตน
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ” ปักษธรเตือนคนที่นั่งตรงข้าม หลังจากที่ต่างผ่ายต่างนั่งทานอาหารของตนเงียบๆ ว่าที่เจ้าบ่าวผู้ควรจะมีความสุขมีใบหน้าเรียบเฉยเผยริ้วรอยแห่งอายุให้ดูเกินวัย ความเหนื่อยล้าจากการทำงานยังไม่หนักหนาเท่าความท้อแท้ในใจ ที่มันรุนแรงขึ้นทุกนาทีที่ไกลห่าง……และนั่นทำเอาปักษธรยิ่งรู้สึกแย่
เขาเพียงอยากเห็นคนที่อยู่ตรงหน้ามีแต่รอยยิ้มเหมือนเคย……คนที่เรือนหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้มเสมอ ตั้งแต่วันแรกที่พบกัน วันที่เขามาขอคบดูใจ วันที่ปักษธรอ่อนล้า วันที่ต้องการกำลังใจ เพียงแค่รอยยิ้มของเขา….เพียงเท่านั้นก็อุ่นใจ
“แต่ธร………ธรอย่าทำแบบนี้อีกนะ รู้ไหมว่าพัดเสียใจ” ชายหนุ่มเองก็เช่นกัน ตั้งแต่ทราบข่าวว่าคนตัวเล็กลาออกจากงาน เขาก็โทษตัวเองตลอดมา และคอยติดตามข่าวคราวของปักษธรตลอด เขารู้สึกผิดที่ต้องทำร้ายคนรัก และนั่นก็เป็นหนึ่งในเหตุผลที่ต้องมาพบกัน

ปักษธรต้องยืนยันว่าจะไม่ทำอะไรโง่ๆแบบนั้นอีกแล้วกว่าสิบรอบ ถึงจะพอเรียกรอยยิ้มจากคนข้างหน้าได้ ทั้งสองนั่งกินอาหารไปกันอย่างเงียบๆ ปล่อยให้ความคิดถึงค่อยๆได้คุยกันทีละน้อย ให้หัวใจที่แห้งแล้งพอได้ไอน้ำเย็นมาหล่อเลี้ยงใจ
“ธร โกรธ พัดไหม” ชายหนุ่มห้ามใจไม่ไหวที่จะเอื้อมมือไปกุมมือน้อยนั้นไว้ ปักษธรตกใจ แต่ถึงกระนั้นความอบอุ่นที่ได้รับมันรู้สึกดีจนยากที่ถอนมือกลับ

เขาไม่เคยโกรธ พัด

แต่ก่อนจะได้พูดอะไรออกไป ชายหนุ่มว่าที่เจ้าบ่าวก็ถูกโทรศัพท์ตามตัวเสียก่อน
“พัดต้องไปแล้ว ต้องไปรับรัญไปลองชุด” ชายหนุ่มบอกเสียงเบา
“อืม งั้นก็ ไปเหอะ เดี๋ยวเขาจะรอนาน” ปักษธรรีบหันหน้าไปด้านข้าง ด้วยความเกรงจะทนเห็นภาพคนข้างหน้าเดินจากไปไม่ไหว


“เรา จะพบกันอีกได้ไหม”





“ไปงานแต่ง พัด…แกจะบ้าหรอนังธร” เสียงแหกปากดังโหวกแหวกทำเอาคนที่เดินผ่านไปมาถึงต้องหยุดมองดูภาพผู้ชาย (หรือเปล่า)  ต่อว่าเพื่อนอีกคนเสียดัง
“ฉันไม่ให้แกไป” อาทิตย์ยื่นคำขาด การที่ปักษธรแอบไปพบกับ พัด สองต่อสอง เขาเองก็พอรู้มาบ้าง
“แค่ไปเจอกัน ตัวต่อตัวแกยังแทบไม่ไหว แล้วนี่อะไร จะไปงานแต่ง หาเรื่องอกแตกตายหรือไงยะ” เพื่อนสาวตัวแสบโมโหจนเลือดขึ้นหน้าไม่สนใครหน้าไหน ไม่สนแม้กระทั่งตอนนี้ขนตาปลอมหลุดมาได้เกือบครึ่งแล้ว
“ไม่เป็นไรสักหน่อย” ปักษธรเถียงต่อ
“ไม่เป็นไรที่ไหน กลับมานอนร้องไห้ทุกครั้ง” อาทิตย์โวยวายอย่างต่อเนื่องไม่สนใจว่าตอนนี้จะมีคนดูเริ่มจะเอามือถือมาถ่ายคลิบเก็บไว้แล้ว ช่วงนี้เขาย้ายข้าวของมาอยู่ร่วมห้องกับธรชั่วคราว และถึงแม้กลางคืนเขาจะเป็นคนนอนก่อนปักษธรทุกครั้งแต่ก็มักจะได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ ลอยมาให้ได้ยินบ่อยๆ
“น่า ครั้งสุดท้ายแล้ว……หลังจากนี้เขาก็จะไปต่างประเทศ….คงไม่เจอกันแล้ว” ถึงตรงนี้ ปักษธรเงียบลงอีกครั้ง ทำเอาเพื่อนสาวอดสงสารเสียไม่ได้
“แต่”
“ขอเหอะอาทิตย์……ขอได้พบเขาอีกครั้ง”
อาทิตย์ยอมแพ้ความพยายามของเพื่อน เขายอมให้ไปได้แต่ต้องมีข้อแม้


“เออ แกไปได้ แต่ชั้นต้องไปด้วย และที่สำคัญ….แกต้องใส่ซองแทนชั้นด้วยย่ะ”





ท้องฟ้ายามราตรีในค่ำคืนแห่งรักช่างสวยสด ท้องฟ้าเปิดโล่งในคืนเดือนมืด เผยให้เห็นดาวประดับบนผืนฟ้า งานฉลองถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายที่ริมชายหาด ผ้าสีขาวพลิ้วไหวไปกับแรงลม ราวกับนางฟ้าที่ร่ายรำอวยพรอวยชัยให้คู่บ่าวสาวจงมีแต่ความสมหวัง รูปคู่ของทั้งสองถูกห้อยลงมาจากตันไม่ใหญ่ไล่ระดับอย่างมีมิติประดับด้วยสร้อยคริสตัล เปล่งประการระยิบ ผู้คนต่างยืนมองกันชื่นชนในความเหมาะกันของคู่บ่าวสาว พัดและรัญ ยืนต้อนรับบรรดาแขกอยู่ด้านหน้า ข้างกายมีชายหนุ่มร่างเล็กยืนอยู่ตรงนั้นคอยให้ความช่วยเหลือ
“แกไม่เห็นบอกว่าต้องเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว” อาทิตย์ที่อยู่ในชุดเดรสรัดรูปสีแดงสด  เริ่มโวยวายเมื่อรู้ว่าเพื่อนตนต้องมาทำหน้าที่นี้ ทั้งๆที่อาทิตย์กะจะรีบกินแล้วกลับห้องเสียเลย
“น่าคุณแม่ของพัดเขาเอ่ยบอกขอเองเลยนะ” ปักษธรให้เหตุผล ทั้งที่ตัวเองและพัดเองก็อึดอัดใจ แต่ผู้ใหญ่เล่นมาขอร้องแบบนี้ก็ทำใจปฏิเสธยาก
“โอ๊ย ผู้ชายมีเยอะเป็นสิบคนไม่ยักเลือก” สาวเจ้าหัวเสียถึงกับกระทืบเท้าลงบนทราย ทั้งที่ใส่ส้นสูง ส้นแหลมปริ้ด จนทำเอาเซไปเป็นพาระเพื่อนสาวต้องขอตัวช่วยพยุงไปนั่งที่โต๊ะเพื่อสงบสติอารมณ์

“แกไม่บอกชั้น ถ้ารู้แบบนี้ไม่มาให้มันเสียเวลาหรอก” สาวเจ้าโวยวายต่อไม่เลิก ปักษธรอธิบายหลายต่อหลายครั้งกว่าอาทิตย์จะยอมเย็นลง ก็ต้องเอาของกินเข้าช่วย
ปักษธรเข้าไปยืนประจำที่ต่อ ผู้ร่วมงานต่างค่อยๆทยอยมากันมากขึ้นจนบ่าวสาวเรื่อมเหงื่อตก เขาค้นในกระเป๋าหยิบเอาทิชชู่ออกมายื่นให้
“ขอบคุณค่ะ” เจ้าสาวกล่าวขอบคุณอย่างนอบน้อม แสดงถึงกริยาที่ถูกสั่งสอนมาอย่างดี เธอบรรจงซับเหงื่อให้ว่าที่สามีก่อนแล้วค่อยบรรจงทำเช่นเดียวกันกับใบหน้าของตน ทิ้งให้ปักษธรได้เพียงยืนดูอยู่ใกล้ๆ
เขากลั้นหายใจ กำหมัดแน่นเพื่อที่จะกลั้นความรู้สึก ข่มมันไว้ข้างใน และนั่นหาได้รอดพ้นสายตาของเพื่อนสาวไม่ อาทิตย์เดินเข้ามาอย่างลำบาก
“แกไปหาอะไรกินก่อน….เดี๋ยวฉันอยู่ตรงนี้แทน” อาทิตย์รีบผลักเพื่อนของตนออกไปโดยที่ไม่ได้สนใจคำค้าน เขาพาปักษธรที่นิ่งเงียบให้มานั่งลงที่โต๊ะ จัดแจงหาเครื่องดื่มสุดโปรดมาวางไว้
“อยู่ตรงนี้ เดี๋ยวชั้นช่วยงานเอง” สาวในชุดแดงเพลิง รีบจ้ำไปหน้างานต่อเมื่อเห็นแขกกลุ่มใหญ่กำลังเข้ามา ปล่อยให้ปักษธร ยกเครื่องดื่มตรงหน้าเพียงลำพัง

“คู่นี้เขาเหมาะกันดีนะ”
“อิจฉาจังแก….ดูรูปนี้สิ หวานเชียว”

คำพูดเยินยอของแขกนั้นไม่ได้ทำให้รู้สึกดีแต่อย่างไร ปักษธร รู้สึกแย่ที่ได้ยิน ยิ่งได้เห็นภาพที่ทั้งคู่ยืนไหว้แขกหน้างาน เช็ดเหงื่อ ซับหน้าให้กัน ยิ่งเสียใจที่คนข้างๆนั้นไม่ใช่ตน

ไหนว่าเราทำใจได้แล้วไง

ปักษธรด่าตนเองก่อนจะกระดกแก้วเครื่องดื่มเสียจนหมด น้ำอุ่นๆเริ่มปริ่มมาที่หางตา เขารีบเช็ดมันออกทันที งานสำคัญของคนสำคัญ เขาจะทำให้พัด เสียใจไม่ได้ ปักษธรบอกให้ตัวเองยิ้มเข้าไว้





แต่มันยากเหลือเกิน




กับการรู้ว่าเวลาของตนหมดลงแล้ว จะไม่ได้เจอหน้ากันอีกแล้ว

“ทำหน้าดีๆหน่อย พ่อตัวดีกำลังมา” อาทิตย์เรียกสติเพื่อนสาว เธอรีบมาหาธรเพื่อตรวจความเรียบร้อยก่อนที่ พัดจะมา และก็เป็นไปดังคาด ปักษธร ร้องไห้ไปเรียบร้อย จนสาวน้อยรีบจักแจงเช็ดหน้าเช็ดตาให้ แถมด้วยตบแป้งให้ลบรอยคราบน้ำตา
“ธร เป็นอะไร” เจ้าบ่าวซักด้วยความเป็นห่วง เขาเห็นปักษธรยิ้มให้แต่ก็ยังไม่วางใจ เมื่อได้กลิ่นแอลกอฮอล์จางๆจากตัวธร
“ธร ไม่เป็นไร แค่หิวเฉยๆ เลยมาหาอะไรกิน” ปักษธร โกหก เขาต้องข่มอารมณ์มากขึ้นเมื่อเจ้าสาวเข้ามาตามเจ้าบ่าวเพื่อเตรียมตัวเข้าสู่งานพิธีที่จะเริ่มในอีก ครึ่งชั่วโมงข้างหน้า
“งั้นเดี๋ยวคุณธรค่อยไปก่อนพิธีสักห้านาทีก็ได้ค่ะ” รัญยิ้มให้เมื่อรู้ว่าเพื่อนเจ้าบ่าวอยากที่จะหาอะไรใส่ท้องเสียก่อน
ปักษธรรับปาก และทันทีที่เขาทั้งสองเดินลับไป น้ำตาใสๆก็ไหลนองลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง ทำเอาอาทิตย์ใจเสีย ดึงดันที่จะพาเพื่อนกลับให้ได้ เพียงแต่อีกคนก็ดื้อที่จะอยู่…….ทั้งๆที่รู้ว่าสิ่งที่ตนทำ มันกำลังจะฆ่าตัวเอง
“เอา อยู่ก็อยู่ นี่กินซะจะได้ชื่นใจ” จนสุดท้ายอาทิตย์ต้องยอมแพ้เดินไปเอาเครื่องดื่มมาให้เพื่อนอีกแก้วหนึ่งเต็มๆ ปักษธรขอบใจถือแก้วเครื่องดื่มไว้รู้สึกเย็นมือ แต่มันคงไม่เย็นไปกว่าหัวใจเขาตอนนี้
“รีบกินสิยะ ไม่มีเวลาแล้ว” อาทิตย์เอ็ดใส่เพื่อน ธรเองก็ไม่เข้าใจ แต่ก็ทำตามใจอาทิตย์
“โอ๊ย เร็ว ให้หมด อย่างงั้น ดี” สาวเจ้าเล่นบังคับยกก้นแก้วบังคับให้เพื่อนตนกลืนเครื่องดื่มนั้นให้หมด
ปักษธร บ่น เพื่อนสาวเบาๆ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้น้ำตาที่ไหลหยุดลง

น้ำตาไหลไปราวกับไม่มีวันหมด หาได้เหมือนกับเวลาของเขา ที่กำลังจะหมดลง

“ได้เวลาแล้ว” ปักษธรเหลือบดูเวลาเมื่อเห็นว่าเหลือเวลาอีก สิบ นาทีก่อนพิธี เขาต้องไปเตรียมตัว แต่เพียงแค่ยืนเท่านั้น เขารู้สึกว่าพื้นที่ยืนอยู่มันเอียงไปมา จนเขาเซลง อาทิย์ต้องรี่เข้ามาพยุงไว้
“เป็นอะไรแก”
“ไม่เป็นไร” ปักษธรฝืนยืนอีกครั้ง แต่คราวนี้เหมือนขาเขาหมดแรงเอาเสียดื้อๆ เขาถูกอาทิตย์ประครองนั่งลงอย่างช้าๆที่เก้าอี้ ในหัวรู้สึกหนักอึ้ง ภาพที่เห็นเบื้องหน้าไหววูบ เอียงไปมา เปลือกตามันดูหนักค่อยๆปิดลง

แต่เขาต้องไป………..ไปหา พัด……………ครั้งสุดท้าย

น่าเสียดายที่ความตั้งใจของเขาไม่เป็นผล ภาพสุดท้ายที่ธรเห็นคือหญิงใส่ชุดแดง



“อย่าโกรธฉันนะธร”

ปักษธรหลับไปแล้ว ไม่เสียแรงที่อาทิตย์พกยานอนหลับติดตัวมาด้วย เขาเองสังหรใจไว้อยู่แล้วว่าจะต้องเป็นแบบนี้ อาทิตย์รีบจัดแจงสั่งงานให้กับบริกรคนหนึ่งให้ช่วยงาน เขามองใบหน้าของเพื่อนที่นองไปด้วยน้ำตาอย่างสงสาร

“พรุ่งนี้จะเป็นวันใหม่ของแกนะ ธร”




รุ่งเช้าแสงสว่างลอดช่องว่าระหว่าผ้าม่านเข้ามากระทบกับใบหน้าของปักษธร เขารู้สึกเวียนหัวจนไม่อาจลืมตาได้ ใช้เวลาเกือบห้านาที เขาก็พาตัวเองขึ้นนั่งได้สำเร็จ เพียงแค่เขาลืมตาขึ้นก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าตนเองอยู่ที่ห้องของตนเองเสียแล้ว และคนข้างๆที่หลับอย่างเป็นสุขนั้นก็ไม่ใช่ใคร เพื่อนสาวขาวีน(เฉพาะกิจ) ของเขาที่อยู่ในชุดเพื่อนเจ้าบ่าวของปักษธร ด้วยความสูงที่ใกล้เคียง ยังพอให้ใส่เสื้อผ้าแทนกันได้ เพียงแค่อาจจะดูหลวมไปนิด เมื่อเอาเสื้อธรให้อาทิตย์ใส่


“เดี๋ยวนะ อาทิตย์ ใส่เสื้อ ของเรา”


“แล้ว…………………………………….”







และเช้านั้นก็เป็นเช้าแรกที่ ปักษธร ไม่กล้าที่จะลืมตามาดูตนเองในกระจก

ทุกอย่างมันยากเกินไป..........กับการต้องทนต้องฝืนใจ

[malula]

หัวเราะไปทั้งน้ำตา

[๛ナーリバス๛]

ธร ในชุดเดรสรัดรูปสีแดงสดเหรอ? คงสวยดีนะ

(หรือว่า เปลือย??? )

เฮ้อ... ก็คิดอยู่หรอกว่า พัดคงมีมีเหตุผล แต่ธรก็เสียสละ เป็นคนดีเหลือเกินจริงๆ

อ่านแล้วเศร้ามากเลย ฮือๆๆๆๆ 

รักแล้วมันเจ็บขนาดนี้ก็ไม่น่าแปลกหรอกที่ธรจะเข็ดกับการมีความรักอีกอ่ะ



ยังไงก็อย่าเพิ่งยอมแพ้นะ ลองเปิดใจดูอีกครั้งนะธร

[CarToonMiZa]

ความรักมันก็
ไม่ได้เลวร้ายเสมอไป
เปิดใจอีกครั้งน๊า
เอาใจช่วย

[mutyamania]

ซันนี่....นางเอกตัวจริง

[Moonmaid]

อยากอ่านคู่ซันนี่

[เฉาก๊วย]

 

[bigeye]

เรื่องมันเศร้าๆนะ ดราม่าอีก แต่ทำไมเจอซันนี่ทีไร ต้องมีเรื่องให้ขำทุกที แอร๊ยยยย

[TONG]

กำลังเศร้าๆแต่มาเจอซันนี่อารมณ์กระเจิงทุกที่

[Tifa]

ขอฝากนิยายใหม่นิดหน่อยนะคะ

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31521.new#new

อย่าลืมไปติดตามกันนะคะ คริๆ

ปล หาเรื่องเพิ่มเนอะเรา

[vk_iupk]

น้องซันนี่ ทำดีมาก ^   ^
เอาน่า น้องธร  คนใหม่นี่
รักจริงหวังแต่งน้า ซันนี่ ฟันธง o.O!!!

[Tifa]

ยะฮู้ เเละเเล้วก็ถึงบทที่ทุกคนรอคอยนะคะ ตามนั้นค่ะ ตามหัวข้อ คุณธนาขึ้นไปห้องซันนี่เเล้วค่า แอร๊ยยยย


บทที่ 18 ข้อควรระวัง




“อ้าว คุณธนา เจอกันอีกแล้วนะครับ” ชายหนุ่มผู้มาเยือน ยิ้มเยาะให้ฉันอย่างโจ่งแจ้ง คงจะดีใจมากสินะที่ขัดโอกาสฉันได้เสียทุกครั้ง อุ้ย อารมณ์เสีย
“งั้นผมขอร่วมวงด้วยแล้วกัน ได้ใช่ไหมครับ คุณอาทิตย์” ดนัยจ้องตาฉันตรงๆ ไม่มีแววตาของความหวั่นเกรง คล้ายจะท้าทาย……….หึ ท้ากันงั้นหรือ
“ดนัยผมว่า”
“เชิญครับ คนเยอะ ต้องสนุกแน่นอน หึหึ” ฉันผายมือเชื้อเชิญคนท้าทายอย่างไม่กลัวเช่นกัน ในเมื่อครั้งที่แล้วยังไม่เข็ด ครั้งนี้แม่จะเล่นให้หนักเลยคอยดูสิ
“ซัน….” คุณธนาทำท่าทางอึดอัดใจ แต่ฉันเลือกที่จะไม่สนใจ
“งั้นผมไม่เกรงใจล่ะ” ดนัยนั่งลงอยู่ระหว่างฉันและคุณธนา เข้าใจเลือกที่นั่งนะยะอีดอก

     บทสนทนาเป็นไปอย่างราบเรียบ แทบจะเหมือนกับไม่เกิดอะไร จนกระทั่งกับแกล้มชุดแรกทยอยมาจัดวางไว้บนโต๊ะ พนักงานจัดแจงเติมน้ำให้ฉันที่แก้วดูพร่องไป ฉันรีบยกมือห้ามไว้ก่อน
“ขอเหล้า ขวดหนึ่ง” ฉันจัดแจงสั่ง คุณธนาทำท่าตกใจ ไม่คิดว่านางเอกแบบฉันจะสั่งได้ ขอโทษที่ทำให้ผิดหวังนะคะ แต่คงจะปล่อยเฉยไม่ได้อีกแล้วล่ะค่ะ นังดนัย แกต้องเจอฉันวันนี้
“พรุ่งนี้หยุดทั้งที สนุกกันให้เต็มที่ดีกว่าครับ”
     ไม่นานนัก พนักงานก็นำของที่สั่งมาวางให้อย่างเรียบร้อย พร้อมกับจัดแจงผสมลงแก้วให้อย่างชำนาน ฉันยกแก้วขึ้นมาก่อนคนแรก

“หมดแก้วครับ”

คุณธนาตกใจอ้าปากเหวอ เช่นเดียวกับดนัยที่หยุดจ้อหันมามองฉันอย่างไม่เชื่อสายตา

“เอ้า เร็วเข้าสิครับ ชนแล้วไม่ยกหมดเสียมารยาทนะ” ฉันเร่งอีกสองคนที่ยังดื่มไปได้แค่ครึ่ง
คุณธนาเป็นคนแรกที่ยกเครื่องดื่มกระดกเสียจนหมดแก้ว ฉันยกนิ้วให้เป็นเชิง ชื่นชม
ผิดกับอีกคนหนึ่ง
“แหวะ ขม” ดนัยถึงกับทำหน้าเหยเมื่อจิบไปได้สักครู่ ทำเอาฉันอดยิ้มไว้ไม่ได้
“เอา เร็วหน่อยครับ คุณดนัย” ฉันเขย่าแก้วเปล่าของฉันเป็นเชิงกระตุ้น
ได้ผล นังดนัยกลั้นหายใจ ยกแก้วดื่มเหล้าลงไป เสียงดังอึกๆๆๆ
“แหวะ” ดนัยรีบวางแก้วลงบนโต๊ะ คว้าเอากระดาษมาซับริมปากของตน แหม มารยาทดีจังนะยะหล่อน เป็นนางสาวไทยหรือไงยะ
ฉันไม่รอช้า คว้าแก้วทั้งสามมาผสมเหล้าลงไป พร้อมโซดา
“ท่าทางจะเชี่ยวชาญนะ ครับคุณอาทิตย์” ดนัยส่งเสียงเย้า “ไม่คิดมาก่อนว่าคุณอาทิตย์จะทำเรื่องแบบนี้เป็น”
“ครับ ก็ไม่ใช่พวกผู้หญิง นี่ครับ จะได้นั่งพับเพียบเรียบร้อย” ฉันยื่นแก้วคืนให้ทุกคน บทสนทนาที่เหลือ มักจะเป็นฉันและดนัยตอบโต้กันเสียมากกว่า

“ นาฬิกาคุณสวยดีนะ ดูเหมือนของผู้หญิงเลย” ดนัยเปิดฉากก่อน
“ครับ ข้อมมือผมเล็กน่ะ จะให้ใส่อันใหญ่ก็คงไม่ไหว” ฉันยื่นข้อมือออกมาให้เห็นนาฬิกาเรือนเล็ก แต่รูปแบบมันค่อนข้างราบเรียบ เพื่อไม่ให้ดูสาวจนเกินไป (ความจริงนังธรก็ก็ท้วงแล้วแต่หานาฬิกาผู้ชายใส่ไม่ได้จริงๆ)
“คุณธนา ว่า ผมใส่ของผู้หญิงแบบนี้น่าเกลีดไหมครับ” ฉันโน้มตัวเข้าหาคุณธนา แอบส่งสายตาอ้อนไปหน่อยๆ
“ครับ มันก็ดูดี” เขายิ้มตอบให้ และคำตอบที่ได้ก็ทำเอา ดนัยหงุดหงิด จึงยกแก้วขึ้นดื่มเสียหมด……ค่ะ เมื่อกี้ทำเป็นขม ดอกมาก สตอเบอรี่สุดๆ
“เอ้า หมดแก้วสิ หรือว่าไม่กล้า” ยังไม่พอคะ ดูมันทำ มีหน้ามาชนกับชั้นอีก มีหรือยะจะยอมเสียตำแหน่ง แชมป์ดวลเหล้า 4 สมัยซ้อน
“เบากันก่อนไหมครับ” คุณธนาพยายามที่จะเบรกพวกเรา
“อย่ายุ่ง” เราทั้งสองพูดออกมาพร้อมกัน อาจจะเป็นครั้งแรกเสียละมั้งที่ทั้งคู่คิดตรงกัน

งานนี้มัน มีศักศรีมาค้ำคอ

     ชั้นกระแทกแก้วเปล่าลงอย่างสะใจ ดนัยไม่รอช้า ชิงแก้วชั้นไปใส่เหล้าไปเสียครึ่งแก้ว พร้อมโซดา น้ำเปล่าพร้อม ใช้ที่คีบน้ำแข็งคนให้เสร็จสรรพ ใช้เวลาไม่ถึง 30 วินาที แอร๊ยยยย ทำมาเป็นว่าชั้นนะยะ

“เอ่อ ผมว่า ผมไปห้องน้ำก่อนดีกว่า” คุณธนาคงเห็นท่าทางเราจะคุยกันได้ถูกคอ จึงชึ่งหนีไปห้องน้ำเสียเฉยๆ



เหลือเพียงฉันและดนัย ฉันนั่งจ้องหน้าคู่แข็งเขม็ง อีกคนก็ใช่จะยอม จ้องกลับมาตาไม่กระพริบ
“จะเอายังไง” ฉันดอใจไม่ไหวถามขึ้นก่อน
“อย่ามายุ่งกับธนา” ดนัยตอบทันควัน
“ทำไม เขาไม่ได้เป็นอะไรกับนาย”
“………….” ดนัยหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย
“และเขาก็ไม่มีวัน คิดอะไรกับนายเกินไปกว่านี้ อาทิตย์” ดนัยทำท่ามั่นใจย้อนกลับ
“หึ มันก็ไม่แน่”

ทั้งคู่จ้องหน้ากันอีกสักพักก่อนจะยกแก้วขึ้นพร้อมกัน




“โห พอกันก่อนไหมครับ” เมื่อคุณธนากลับมาก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าเหล้าพร่องไปกว่าครึ่งขวดแล้ว ทั้งๆที่หายไปเพียง 5 นาที แน่นอน ว่าฉันกับ ดนัยเริ่มมึนๆแล้ว

“ยังไหนน่า” ดนัยเริ่มพูดช้าลง ใบหน้าแดงก่ำ ส่วนฉันยังเก็บอาการได้ดี แม้จะโอนเอียงเล็กน้อย
“พอแล้วครับ น้องๆ เก็บตัง” คุณธนาไม่ฟัง คงจะทนสภาพของเราไม่ได้
“อย่าพึ่งสิธนา นั่งเป็นเพื่อนดนัยก่อนนะ” นังดนัยฉวยโอกาสโอบแขน คุณธนา แต่ก็ไม่รอดสายตาฉันไปได้หรอก หนอย นังนี่มันร้าย
“อย่าครับ” คุณธนาบัดอีกคนออกทำเอาดนัยหน้าเสีย
“ดนัย ผมบอกคุณหลายครั้งแล้วนะเรื่องเรา”

ผมทิ้งช่วงให้ธนาเคลียกับเพื่อนของตนอยู่ใกล้ ทุกคำพูดค่อยๆหลั่งไหลออกมา ถ้าแม่ดนัยไม่โง่นกคงจะแปลได้ว่า

เขาไม่มีวันรักเธอ





“ผมขอโทษนะครับวันนี้ทำซันไม่สนุกเลย” ในรถที่แอร์เย็นฉ่ำ อยู่ๆเขาก็กล่าวขอโทษในขณะที่ฉันกำลังกดโทรศัพท์อยู่
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” ฉันยิ้มให้ เพื่อบอกว่าไม่เป็นไรจริงๆ เขาเองก็ดูแลฉันดีทุกอย่าง ไม่มีขาดตกบกพร่องแต่ประการใด
“แต่ซัน เงียบไปนะ โกรธเรื่องดนัยใช่ไหม ผมขอยืนยันนะว่าผมพูดจริงเมื่อกี้” เขาย้ำอีกครั้งให้ฉันนึกถึงข้อความเมื่อสักครู่ และนั่นก็ทำฉันยิ้มได้

“ผมชอบซัน”




“ผม…..เอ่อ ขอขึ้นไปห้องซันได้ไหม”
“…..” ฉันเองตกใจถึงกลับปล่อยโทรศัพท์ตกลงเบาะ
“อะไรนะครับ…..วันนี้ผมไม่ได้ยืมเสื้อคุณเลย”
“หึหึ ไม่ครับ ผมอยากไปห้องซัน”







     ยังไม่ทันที่ฉันเองจะได้เปิดไฟ คุณธนาก็คว้าฉันเข้ากอดเสียก่อน ตัวอุ่นๆของเขาทำฉันรู้สึกดี ฉันค่อยๆซบลงกับบ่าอันแข็งแกร่ง อาจเป็นเพราะเหล้า หรืออย่างไรก็ตาม แต่มันช่างรู้สึกดีเสียเหลือเกิน


ไม่เข้าใจจริงๆ ว่า นังธร มันทนปฎิเสธได้อย่างไร


     ฉันรู้สึกถึงความชื้นที่นวลแก้ม แล้วค่อยเลื่อนมาถึงริมปากของฉัน ฉันเปิดปากออกอย่างเต็มใจรับรสชาติ อันหอมหวาน คุณธนาค่อยๆลิ้มรสอย่างช้าๆ นุ่มนวล เนิ่นนาน
     ฉันใจเต้นแรง เมื่อเขาวางตัวฉันลงบนที่นอน เขาค่อยๆบรรจงปลดเสื้อของตนออก เผยเรือนร่างแกร่ง เขาไม่รอช้าทาบตัวลงมาแนบกับฉัน ทั้งที่ควรจะหนัก แต่กลับรู้สึกดี เหมือนว่าความหนาวเห็บจากอากาศข้างนอกจะเข้ามาไม่ถึง เมื่อมีเขาคอยคุ้มกันให้ เราจูบกันอีกครั้งและอีกครั้ง จนฉันรู้สึกได้ว่าเขาเองก็พร้อมแล้ว
     เสื้อผ้าของเราถูกปลดไว้รอบเตียง เขาใช้ช่วงล่างแหวกขาของฉันให้กางออก มืออันใหญ่โตช้อนท้ายทอยของฉันยกตัวขึ้นมาจูบลงที่ซอกคอ ฉันกอดเขาไว้แน่น จนเขากระซิบข้างหู

“เป็นของผมนะครับ”

ฉันพยักหน้าให้เป็นเชิงตอบรับ เขาฉกเอาถุงยางเข้ามาสวมใส่อย่างเร่งรีบ เมื่อทุกอย่างลงตัว เขาค่อยวางตัวลงตำแหน่งที่ถูก ฉันรู้สึกมีอะไรมาสัมผัสที่ส่วนล่าง มันค่อยๆเลื่อนเข้า หายจะเขาช่องทางที่จะเข้าไป

“เดี๋ยวก่อน” ฉันผลักเขาไว้ พร้อมกับถอยออกมา คุณธนาทำหน้างง

“ผมยังไม่พร้อม”








     และทุกอย่างก็จบลง โชคดีที่คุณธนาเข้าใจไม่ถือโกรธฉัน เขาสวมกอดฉันไว้ก่อนจะจูบลาอีกครั้งก่อนจะกลับไป อย่าเดาเลยค่ะว่าทำไมฉันไม่พร้อม

โอ้ย ฉันเข้าห้องน้ำเรียบร้อย ล้างตู้ซะสะอาดเอี่ยมค่ะ
ฮู้ ไม่ใช่ค่ะ วันนี้ไม่ได้กินวีต้า



“และเขาก็ไม่มีวัน คิดอะไรกับนายเกินไปกว่านี้ อาทิตย์”

“หึ มันก็ไม่แน่”

“เพราะนายก็เหมือนฉัน อาทิตย์….ไม่สิ ซันนี่”

     คำพูดของดนัยดังก้องอยู่ในหัวซ้ำไปซ้ำมา ตั้งแต่ออกมาจากร้านฉันเองก็คิดซ้ำอยู่แบบนั้นตลอด นั่นสิ คุณธนาเขาชอบเราจริงหรือเปล่า

ฉันได้แค่ถอนหายใจแล้วกดโทรศัพท์ออกไป
“ว่าไงธัน ดนัยเป็นไงบ้าง” เมื่อปลายสายรับฉันก็ถามทันที
“เมาหลับไปแล้วพี่ จะให้ทำไงดีนี่” เจ้าธันรายงาน
“เดี๋ยวฉันไป ร้านยังไม่ปิดใช่ไหม”






“ดนัย ผมบอกคุณหลายครั้งแล้วนะเรื่องเรา”

     เพียงแค่คุณธนาพูดแค่นั้นก็ทำเอาดนัยนิ่งไป ฉันมองดนัยนั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะเดิม ค่อยรินเหล้าลงไปพร้อมกับดื่มโดยไม่ได้ผสมอะไรลงไป แต่คุณธนาคงไม่ได้สังเกตเห็น เขาพาฉันขึ้นรถเป็นที่เรียบร้อยแล้ว







ธัน ฝากดูแลแขกที่นั่งคนเดียวโต๊ะโซนนอกหน่อย เดี๋ยวพี่จะโทรถาม



     นั่นคือข้อความสั้นๆที่ฉันกดส่งไปขณะอยู่ในรถ ทำไมต้องไปช่วยเจ้าคนน่ารำคาญแบบนั้นด้วยนะ น่าเบื่อตัวเองจริงๆ เบื่อกับความใจอ่อนแบบนี้

      และก็เป็นไปตามที่เจ้าธันรายงาน หล่อนนานฟุบลงกับโต๊ะ มีแก้วใบเปล่าล้มอยู่บนโต๊ะกับขวดเหล้าที่เหลือเพียงค่อนก้น เจ้าธันบ่นฉันใหญ่ หาว่าโดนเจ้านายด่าเข้าให้อีก

“เอาๆ รอบนี้เลี้ยงข้าวสองมื้ออะ” ฉันตอบไปอย่างเคย แน่ล่ะมันก็ยังบ่นของมันอยู่ดี

“กลับไปนอนกันก่อนนะ” ฉันบอกกับดนัยที่โดนฉันกับธันลากเข้ามานั่งในแท็กซี่




ทำไมฉันถึงช่วยน่ะหรอ








“ดนัย ผมบอกคุณหลายครั้งแล้วนะเรื่องเรา”


“ผมไม่ชอบคนที่ออกสาวแบบคุณหรอก ขอโทษนะ”











เพราะเราคงจะเหมือนกันจริงๆ

[BeeRY]

ว้า...เหมือนธนาก็จะไม่ใช่เหรอ
ถ้าคบกันแล้วไม่เป็นตัวของตัวเอง ซํนก็คงไม่มีความสุขสินะ
หนทางรักนี้ยังอีกยาวไกล เผลอๆงานนี้ได้เพื่อนเพิ่มมาคนหรือเปล่าซํนนี่ แบบเข้าอกเข้าใจกันดี
เป็นกำลังใจให้ซํนนี่สวยสุดซอยนะ

[Alone Alone]

กรี้ดดดดดดดดดด 

ซันหาผัว เอ้ย แฟนใหม่เลย

เอาแบบที่เขารับเราได้นะ

[CarToonMiZa]

 :เฮ้อ:คุณธนาก็ไม่ใช่หรือเนี่ย
+1จ๊า

[๛ナーリバス๛]

เฮ้อ....

คือมาตรงนี้ นิก็คิดในหลายๆอย่างว่า

บางทีนิยายเรื่องนี้มันไม่ออกมาในรูป รักโรแมนติกเอาซะเลย แต่คล้ายจะเป็นแนวสังคม ให้ข้อคิดมากกว่า

เพราะ มันเล่าถึงวิถีกรดำเนินชีวิตของกะเทยคนหนึ่งที่กำลังตามหา

"รักต้องแอ๊บ" ต้องเสแสร้งปกปิดความเป็นตัวเองเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ

แต่มันก็อาจจะไม่ยั่งยืน หรือไม่ใช่สิ่งที่ตัวเองต้องการที่สุด

ตอนนี้ซันนี่แอ๊บสำเร็จแล้ว จนได้คุณธนามาจริงๆ แต่ก็ไม่มั่นใจว่า คุณธนาจะรักตัวเองจริงหรือเปล่า ก็เลย ปล่อยโอกาสนั้นไปอีก...

ถ้าหากนี่ไม่ใช่สิ่งที่ต้องการจริงๆ ฝืนแล้วลำบากใจ

เลือกจะเป้นในสิ่งที่ตัวเองเป้นดีกว่านะซัน ถึงจะหายากแค่ไหน.. แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีเอาเสียเลย

ถึงจะไม่มีใครเข้ามาก็ยังมีเพื่อน ยังมีความภาคภูมิใจในความเป็นเรานะจ๊ะ...

เอาใจช่วยซันนี่ต่อไปนะ ......

(แอบเสียดายคุณธนาเบาๆ) ถ้ามันหายากนัก หันไปกินธรหรือตีฉิ่งกับดนัยไปเลยไป

555

[Horizon]

น้องซันอย่าเพิ่งคิดมาก
คุณธนาก็ไม่เลวร้าย ลองดูไปก่อน
+1

[Moonmaid]

เปลี่ยนไปเลยมีอีกเยอะแยะที่เขารับได้ในแบบที่เราเป็น

ปล.ตีฉิ่งกับดนัยก็ได้น้า~

[malula]

เหมือนจะใช่ ก็ยังไม่ใช่อีกหรือ

[lonelyboy]

ตีฉิ่งกับดนัยเลยค่ะ อิอิอิ สร้างสีนสันบนผืนแผ่นดินของแม่ออก

[www.maxdevil]

ฮืออออออออออ    
อย่าทำร้ายจิตใจกันอย่างนั้นซิ

[เฉาก๊วย]

 

[nueng_w]

สนุกมากครับ

[mutyamania]

เชียร์น้องธันค่ะ....คนนี้มันใช่เลย

[TONG]

แอบเชียร์เด็กธันอะ เห็นโพล่มาดูแลหลายรอบแล้ว 555

ชีวิตฉันก็ออกสาวนะ แต่มันลำบากจริงๆ ที่ทำงานผู้ชายเยอะมาก ถ้าสาวมากไปก็ทำงานไม่สะดวก ก็ต้องแอ๊บไว้บ้าง

บางทีกลับถึงห้องปุปปิดประตูกริ๊ดก่อนเลยมันอัดอั้น 5555

มาตามติดชีวิตซันนี่ต่อไปค่า

[nightsza]

จะเปลี่ยนใจไปเชียร์ธันแล้วนะเนี่ยยยย

[bigeye]

อาทิตย์ อดทนได้เยี่ยมมาก
อย่าด่วนเสียตัว เพราะเดี๋ยวจะเสียใจ!!!

[Cherry Red]

comment ของคุณปักษธรก่อน...
ขอบคุณที่คุณอาทิตย์อยู่ที่นั่น เวลานั้น(พร้อมยานอนหลับ) เพราะ เราไม่คิดว่าคุณปักษธรจะทนรับบทเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว
เฝ้ามองคู่บ่าวสาวในงานพิธีการได้ตลอดรอดฝั่ง แม้จะเป็นความปรารถนาดีจากใจจริงเพื่อคนที่รัก(ที่ไม่ใช่ของเราอีกแล้ว)
แต่การต้องไปอยู่ในภาวะฝืนใจ จำทนเช่นนั้น ก็คงไม่ต่างจากการประชดชีวิต (แบบไม่รู้ตัว) เลยนะ
เคยเจ็บมาขนาดนี้ จะมีกฏเหล็กกี่ข้อ ต่อกี่ข้อ ก็ไม่แปลกแล้ว   

comment ของคุณอาทิตย์ ในตอนล่าสุดนี้ ...
คาดว่าคุณอาทิตย์จะแอ๊บแมนได้เนียนมาก คุณธนาถึงไม่นึกว่าซันนีจะสาว(หลบใน)
แล้วถ้ามารู้ในจุดนี้ เขาจะยังโอเคอยู่รึเปล่า ? เฮ้อ...ฤกษ์เปลี่ยนนามสกุลคงไม่ได้มาง่าย ๆ กระมั้ง?   
เอาเป็นว่า มองโลกในแง่ดี แม้จะยังไม่ได้สามี ก็มีเพื่อน(สาว)เพิ่มมาอีกคนล่ะกัน 

[Tifa]

ไม่เคยได้เเวะทักทาย พูดคุยกันเลยนะคะ วันนี้วันดี มาพบกับรายการ ผู้หญิงถึงผู้หญิง นะคะ คริๆ

ว้า...เหมือนธนาก็จะไม่ใช่เหรอ
ถ้าคบกันแล้วไม่เป็นตัวของตัวเอง ซํนก็คงไม่มีความสุขสินะ
หนทางรักนี้ยังอีกยาวไกล เผลอๆงานนี้ได้เพื่อนเพิ่มมาคนหรือเปล่าซํนนี่ แบบเข้าอกเข้าใจกันดี
เป็นกำลังใจให้ซํนนี่สวยสุดซอยนะ

ใช่หรือเปล่าก็ไม่รู้นะคะงานนี้ หนทางรักนี้มันยาวจริงๆค่ะ ขอบคุณนะคะที่ติดตามตลอด ซึ้งค่ะ ซึ้ง

กรี้ดดดดดดดดดด 

ซันหาผัว เอ้ย แฟนใหม่เลย

เอาแบบที่เขารับเราได้นะ

แอร๊ยยยยย เธอขา ถ้ามันหาได้ง่ายๆ เเบบ ซื้อได้ตาม เซเว่น ก็ดีสิคะ คริๆ

:เฮ้อ:คุณธนาก็ไม่ใช่หรือเนี่ย
+1จ๊า

อาจจะใช่ หรืออาจจะไม่ใช่ค่ะ คริๆ เเต่คงเดากันได้เนอะ มาลุ้นกัน

เฮ้อ....

คือมาตรงนี้ นิก็คิดในหลายๆอย่างว่า

บางทีนิยายเรื่องนี้มันไม่ออกมาในรูป รักโรแมนติกเอาซะเลย แต่คล้ายจะเป็นแนวสังคม ให้ข้อคิดมากกว่า

เพราะ มันเล่าถึงวิถีกรดำเนินชีวิตของกะเทยคนหนึ่งที่กำลังตามหา

"รักต้องแอ๊บ" ต้องเสแสร้งปกปิดความเป็นตัวเองเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ

แต่มันก็อาจจะไม่ยั่งยืน หรือไม่ใช่สิ่งที่ตัวเองต้องการที่สุด

ตอนนี้ซันนี่แอ๊บสำเร็จแล้ว จนได้คุณธนามาจริงๆ แต่ก็ไม่มั่นใจว่า คุณธนาจะรักตัวเองจริงหรือเปล่า ก็เลย ปล่อยโอกาสนั้นไปอีก...

ถ้าหากนี่ไม่ใช่สิ่งที่ต้องการจริงๆ ฝืนแล้วลำบากใจ

เลือกจะเป้นในสิ่งที่ตัวเองเป้นดีกว่านะซัน ถึงจะหายากแค่ไหน.. แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีเอาเสียเลย

ถึงจะไม่มีใครเข้ามาก็ยังมีเพื่อน ยังมีความภาคภูมิใจในความเป็นเรานะจ๊ะ...

เอาใจช่วยซันนี่ต่อไปนะ ......

(แอบเสียดายคุณธนาเบาๆ) ถ้ามันหายากนัก หันไปกินธรหรือตีฉิ่งกับดนัยไปเลยไป

555

ส่วนตัว ชอบ คอมเม้น ของนิ นะคะ อันเก่าๆ ก็ชอบ โดนใจหลายอันเลยทีเดียว ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ เเล้วก็ข้อเสนอ หลายๆอย่าง................เเต่ไอ้ไล่ไปตีฉิ่งนี่คงไม่ไหวมั้งคะ 555555555555

น้องซันอย่าเพิ่งคิดมาก
คุณธนาก็ไม่เลวร้าย ลองดูไปก่อน
+1

ใช่เเล้วค่ะ ไม่มีอะไรยากเกินความสามารถกะเทยไทย สู้โว้ย

เปลี่ยนไปเลยมีอีกเยอะแยะที่เขารับได้ในแบบที่เราเป็น

ปล.ตีฉิ่งกับดนัยก็ได้น้า~

แอร๊ยยยย จะกลายเป็นเรื่อง Y = yuri เเล้วนะคะ คริๆ

เหมือนจะใช่ ก็ยังไม่ใช่อีกหรือ

เบื่อกันหรือยังคะ อย่าพึ่งเบื่อกันนะ ใกล้จบเเล้วค่ะ อีกนิดๆ

ตีฉิ่งกับดนัยเลยค่ะ อิอิอิ สร้างสีนสันบนผืนแผ่นดินของแม่ออก

ว้ายเธอ เดี๋ยวฟ้าจะผ่าเอานะ

ฮืออออออออออ    
อย่าทำร้ายจิตใจกันอย่างนั้นซิ

โอ๋ๆ เดี๋ยวซันนี้กอดปลอบใจให้นะคะ ในกรณีที่คุณเป็นผู้ชายเท่านั้น คริๆ

อ้าเเขนรอให้กอดเลยค่ะ

สนุกมากครับ

ขอบคุณค่ะ

เชียร์น้องธันค่ะ....คนนี้มันใช่เลย

เเฟนคลับตัวยง เเฟนคลับรุ่นที่ 1 เลยนะคะ

ปล อยากให้น้องธัน เป็นพระเอก .............. ต้องให้ ตี๋ คู่น้องเดย์ สิ คริๆ

แอบเชียร์เด็กธันอะ เห็นโพล่มาดูแลหลายรอบแล้ว 555

ชีวิตฉันก็ออกสาวนะ แต่มันลำบากจริงๆ ที่ทำงานผู้ชายเยอะมาก ถ้าสาวมากไปก็ทำงานไม่สะดวก ก็ต้องแอ๊บไว้บ้าง

บางทีกลับถึงห้องปุปปิดประตูกริ๊ดก่อนเลยมันอัดอั้น 5555

มาตามติดชีวิตซันนี่ต่อไปค่า

แอร๊ยยยยย เหมือนกันเลยค่า เธอ......ชั้นดีหน่อยอยู่กับเพื่อนสาว เลิกงานปุ๊ป กรี๊ดกันลั่นห้องทันทีค่ะ

จะเปลี่ยนใจไปเชียร์ธันแล้วนะเนี่ยยยย

โอ๋ เเฟนคลับเเอบเยอะนะคะนี่

อาทิตย์ อดทนได้เยี่ยมมาก
อย่าด่วนเสียตัว เพราะเดี๋ยวจะเสียใจ!!!

กลัวจะเป็น เสียใจ......ที่ไม่เสียตัว น่ะสิคะ คริๆ

comment ของคุณปักษธรก่อน...
ขอบคุณที่คุณอาทิตย์อยู่ที่นั่น เวลานั้น(พร้อมยานอนหลับ) เพราะ เราไม่คิดว่าคุณปักษธรจะทนรับบทเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว
เฝ้ามองคู่บ่าวสาวในงานพิธีการได้ตลอดรอดฝั่ง แม้จะเป็นความปรารถนาดีจากใจจริงเพื่อคนที่รัก(ที่ไม่ใช่ของเราอีกแล้ว)
แต่การต้องไปอยู่ในภาวะฝืนใจ จำทนเช่นนั้น ก็คงไม่ต่างจากการประชดชีวิต (แบบไม่รู้ตัว) เลยนะ
เคยเจ็บมาขนาดนี้ จะมีกฏเหล็กกี่ข้อ ต่อกี่ข้อ ก็ไม่แปลกแล้ว   

comment ของคุณอาทิตย์ ในตอนล่าสุดนี้ ...
คาดว่าคุณอาทิตย์จะแอ๊บแมนได้เนียนมาก คุณธนาถึงไม่นึกว่าซันนีจะสาว(หลบใน)
แล้วถ้ามารู้ในจุดนี้ เขาจะยังโอเคอยู่รึเปล่า ? เฮ้อ...ฤกษ์เปลี่ยนนามสกุลคงไม่ได้มาง่าย ๆ กระมั้ง?   
เอาเป็นว่า มองโลกในแง่ดี แม้จะยังไม่ได้สามี ก็มีเพื่อน(สาว)เพิ่มมาอีกคนล่ะกัน 

ดีใจที่ชอบนะคะ ชอบนั่งอ่านเม้นของคุณ (เชอร์รี่) เเดง อ่านเเล้วก็ยิ้มไปด้วย ยังไงก็ช่วยเป็นกำลังใจ จนกว่าซันนี่จะเปลี่ยนนามสกุลได้นะคะ




ปล. เรื่องนี้จบ Happy เเน่นอนค่ะ

[Tifa]

บทที่ 19 อยากให้เธอรักฉัน…….ในแบบที่ฉันเป็น



“สายตลอด” เสียงบ่นจากเพื่อนสาวผู้ตรงเวลา ที่นั่งรออยู่ตรงที่นั่งบริเวณหน้าร้านหนังสือของห้างศูนย์การค้า คิดหรือว่าจะทำให้ฉันคนนี้รู้สึกผิดได้ แหมก็คนมันง่วงนี่คะ เมื่อคืนกว่าจะลากนังดนัยมาห้องได้ก็ปาเข้าไปตีสองแล้ว แล้วไหน ชี จะตื่นมาโวยวายตั้งแต่ไก้โห่อีก
“แหมๆ แค่ ครึ่งชั่วโมง ถือว่าน้อยแล้วจ๊ะ” ฉันต้องรีบตัดบทเพราะเดี๋ยวคุณเธอจะหาเรื่องกินฟรีอีกสิคะ ช่วงนี้ยิ่งเที่ยวบ่อยอีก
เราทั้งสองตกลงกันหาอะไรกินกันก่อน กว่าจะเดินหาร้านอาหารที่มีที่นั่งได้ก็บ่ายกว่าๆแล้ว  เราทั้งสองนั่งลงที่โต๊ะเล็กๆ ข้างกระจกใส มองเห็นผู้ชายเดินผ่านไปมาได้ถนัดตา แอร๊ยยย รู้สึกเหมือนเป็น สาวตู้กระจกเลยค่ะ
“เรื่องแกกับหัวหน้าเป็นไงมั่ง” ฉันยิงคำถามไม่ให้นังธรได้ตั้งตัว มันสำลักน้ำเล็กน้อยก่อนจะมองมาทำตาเขียวให้
“ไม่มี ไม่ได้คุย ไม่ได้ติดต่อกันอีก…….แล้วก็เลิกคุย เลิกสนใจ เลิกหวังได้แล้ว”
“โถๆๆๆๆๆ  แบบนี้ หัวหน้าสุดหล่อ สุดล่ำของฉันไม่ตรอมใจ ทำหน้าหงอมันทั้งวันแล้วหรือไงเนี่ย” ฉันหยอกล้อต่อ ทำเสียงน่าสงสาร โบกส้อมในมือไปมา ตีหน้าเศร้า ทำเห็นอกเห็นใจสุดๆ
“ก็หมดงาน เลี้ยงส่ง เลี้ยงขอบคุณเรียบร้อย ทำไมต้องเจอกันอีก” นังธรให้เหตุผล
“เฮ้อ ก็แค่อยากเจอทำไมต้องมีเหตุผลด้วยนะแก”
“ไม่ได้อยากเจอสักหน่อย” นังธรรีบตอบทันควัน ทำฉันยิ้มไม่หุบ
“ใครบอกว่าแก อยากเจอ ฉันหมายถึง หัวหน้าต่างหากที่อยากเจอ………….อย่าร้อนตัวสิคะ” ฉันหัวเราะอย่างเป็นสุข เมื่อได้นังธร คนเพอร์เฟค พลาดท่าเสียบ้าง

แหม ก็ทุกตอน เป็นฉันพลาดท่าตลอดนี่คะ


“แล้วคุณ ธนา ของแกล่ะ เป็นไง” นังธรไม่รอช้ารีบปรับสีหน้าของตนแล้วถามเรื่องของฉันบ้าง
“ก็ดีนะแก” ฉันตอบไป พลางคิดถึงเรื่องที่เกิดเมื่อคืน คิดไปคิดมาก็เห็นหน้างนังธรจ้องมาที่ฉันแบบจับผิด
“แอร๊ย ก็ออกจะดูแลดี ไปรับไปส่ง เอาใจสารพัด ที่สำคัญ ใหญ่อีกต่างหาก แอร๊ยยย” ฉันรีบตีหน้าร่าเริงกลบเกลื่อน แต่ก็คงสายไปเสียแล้ว นังธร มัน จับความรู้สึกเก่ง หล่อนน่าจะไปทำงานเป็นคนสอบปากคำนะยะ
“ก็ดี…..แล้วแกจะบอกความจริงเขาหรือเปล่า” นังธรพูดทิ้งท้าย ก่อนจะสนใจอาหารที่อยู่ตรงหน้าต่อ






“ครับ ฝันดีนะครับ” ฉันกล่าวฝันดีกับโทรศัพท์ คุณธนาวางสายไปแล้ว ฉันโยนโทรศัพท์ลงกับเตียงและทิ้งตัวลงนอน หัวใจมันอิ่มเอม ที่คุณธนาเองไม่ได้มีทีท่าที่จะโกรธเรื่องเมื่อคืนที่ฉัน ปฏิเสธไป เขายังโทรมาหา และทำตัวเหมือนเดิม คนดีๆแบบนี้ คงหาได้ยากเต็มที ดูๆแล้วถ้าไม่ได้เข้าข้างตัวเองไปนัก คุณธนาเองก็ดูที่จะชอบพอฉันไม่น้อย แล้วไม่ต้องถามล่ะว่าฉันชอบเขาหรือเปล่า ยอมตั้งแต่หน้าประตูแล้วค่ะ คนนี้

“ผมไม่ชอบคนที่ออกสาวแบบคุณหรอก ขอโทษนะ”

     เพียงแต่คำพูดนี้ก็หยุดความเพ้อฝันของฉันเสียหมดสิ้น เขาไม่ชอบคนออกสาว แล้วฉันล่ะ…….แต่ฉันก็แอ๊บ แล้ว มั่นใจว่าไม่มีหลุดแน่นอน ทำแบบนี้จะถือว่าโกหกเขา…….และโกหกตัวเองด้วยสินะ

“ก็ดี…..แล้วแกจะบอกความจริงเขาหรือเปล่า”

     คำถามของนังธร ฉันเองยังไม่ได้ให้คำตอบไป เพราะฉันเองก็ยังไม่รู้เลยว่า คำตอบนั้นคืออะไร ถ้าฉันบอกไป แล้วคุณธนาหนีหายไปอีกคนล่ะ ความพยายามทั้งหมดที่ผ่านมาก็จบสิ้นสิ แต่ถ้าไม่บอกความจริง ก็เท่ากับโกหก และที่สำคัญ เขาเองจะรับได้จริงๆหรือ เขาเองจะรักฉันได้จริงๆหรือ
     ฉันกลิ้งตัวไปมาบนที่นอนนับสิบกว่ารอบได้ เวลาล่วงไปถึงเที่ยงคืนแล้ว แต่ฉันเองไม่ได้มีความง่วงเลย ในหัวมันแบ่งออกเป็นสองฝ่าย ทั้งฝ่ายดี และตัวมาร ที่ต่อสู้กันเรื่องคำถามของนังธร
     อยากจะบอกเขาเหลือเกินว่าฉันเป็นอย่างไร แต่ฉันคงทนไม่ไหว หากนั่นเป็นเหตุที่ทำให้เธอเดินจากไป ฉันยังไม่พร้อมที่จะกลับไปอยู่ตัวคนเดียว เหมือนที่ผ่านมา ถึงแม้จะมีนังธรอยู่เป็นเพื่อนก็ตาม…….แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ความเงียบเหงาในใจผ่อนคลายลง
     อยากจะบอกเขาเหลือเกิน ว่าฉันเหนื่อยกับการหลอกลวงแบบนี้ มันอึดอัดทุกครั้งที่ไม่เป็นตัวของตัวเอง มันน่าเบื่อที่ต้องทำตรงข้ามกับความต้องการในใจ แต่รู้ไว้นะว่าฉันยอม ยอมที่จะอึดอัด ยอมเบื่อ ยอมฝืนใจ เพื่อที่จะมีคนเคียงข้างกาย
ถ้าเขาชอบฉันในแบบที่ฉันเป็นก็คงดี


     เช้ารุ่งขึ้นฉันตื่นมาอย่างงัวเงีย เนื่องด้วยกว่าจะนอนได้เมื่อคืนก็ปาเข้าไปตีสามกว่าแล้ว แต่ด้วยวันนี้คุณธนานัดฉันไปเที่ยวอีกครั้งเพราะต้องการแก้ตัวเรื่องคืนวันศุกร์ เหลือเวลาอีก ครึ่งชั่วโมงในการแปลงโฉม
“สวัสดี ซัน” เขายิ้มต้อนรับอย่างเคย ฉันทักทายตอบแล้วเข้าไปนั่งในรถของเขา คุณธนาขอโทษฉันอีกครั้งเรื่อง ดนัย แต่ฉันก็ไม่ได้เอาความอะไร ออกจะเข้าใจดนัยเสียด้วยซ้ำ ว่าการถูกคนที่ชอบปฏิเสธมัน โหดร้ายแค่ไหน และฉัน ก็ไม่อยากที่จะเป็นแบบนั้นอีก

วันนี้ก็เหมือนเช่นเคย คุณธนาดูจะเอาใจใส่ฉันมากกว่าปกติเสียด้วยซ้ำ และนั่นทำให้ใจฉันพองโตด้วยความสุข


แต่ฉันคงจะลืมไป หาก ใจที่พองใหญ่นั้นโดนเข็มตำทิ่มเมื่อไร……..มันคงแตกสลายไป…..ไม่เหลืออะไร


“นั่งพักหน่อยนะ” คุณธนาดึงฉันไปนั่งที่ม้านั่งใต้ร่มไม้ สวนสาธารณะ ยามบ่ายช่างร้อนเสียจริง แต่ก็ยังดีที่ได้น้ำเย็นชื่นใจ แน่นอนค่ะ มีแก้วเดียวเหมือนเคย เรานั่งคุยกันไปเรื่อยๆ ลมเย็นพัดผ่าน กับชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ ทำเอาฉันไม่อยากจะไปไหน อยากนั่งนิ่งๆแบบนี้ นานเท่านาน

แต่ฝัน ก็คงเป็นแค่ความฝัน


     เสียงหัวเราะจากคนข้างๆปลุกให้ฉันตื่นจากความจริง เมื่อสาเหตุของเสียงนั้นมาจาก เพื่อนสาวนางหนึ่ง ที่เธอกล้าที่จะใส่ส้นสูงมาเดินสวนสาธารณะ พร้อมด้วยร่มสีแดงสด ตัดกับสีผิวของหล่อน เดินผ่านพวกเราพร้อมกับ ทำท่าส่งจูบให้คุณธนาเสียด้วยสิ
“ตลกดีเนอะ ซัน” เขาหัวเราะไม่หยุด ผิดกับฉันที่ทำได้เพียงแค่นเสียงให้ออกมาจากลำคอ

http://www.4shared.com/embed/229194908/658a5f06

ไม่ใช่ฉัน คงไม่ใช่ฉัน ไม่ได้เป็นเหมือนใครบางคนที่เธอฝันไว้
อยากให้เธอ รับรู้และเข้าใจ ถึงยังไงตัวฉันก็ต้องเป็นฉัน
แม้ว่าอยากจะทำให้เธอ ทุกสิ่งที่เธอต้องการ แต่ฉัน คงทำได้แค่นั้น
เปลี่ยนตัวฉันให้เป็นแบบใคร คงฝืนได้ไม่นาน ก็มันไม่ใช่ตัวฉันเลย

     สิ่งที่เขาได้ทำมันวิ่งเข้ามาทิ่มแทงใจฉัน รู้สึกลึกๆในใจ ความจริงแล้วตัวฉันเองก็คิดเผื่อไว้เหมือนกันหากเกิดเหตุการณ์แบบนี้จะทำอย่างไร แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับมันจริงๆกลับทำได้ยากเสียจริง ฉันทำได้เพียงแกล้งหัวเราะไปด้วย มองผ่านดวงตาที่ย้อมไปด้วยน้ำตาแห่งความรู้สึกเสียใจ

เสียใจที่หัวเราะ เพื่อนสาวนางนั้น………………เสียใจที่คุณธนาหัวเราะ………. เสียใจที่ต้องหัวเราะ ตัวเอง




     เย็นวันนั้น เราตกลงกันที่จะ ทานอาหารกันแบบสบายๆ ฉันดึงเขาเข้าร้านสุกี้ชื่อดัง คุณธนาเองก็ตามใจ เรานั่งสั่งอาหารกันไป คุยกันไปพลางๆ ไม่นานนัก วัตถุดิบทั้งหลายแหล่ก็ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ โดยพนักงานหนุ่มน้อยหน้าใส
“ของที่สั่งครบนะครับ ถ้าต้องการอะไรเพิ่มเติมเรียกใช้ผมได้เลยครับ ยินดีให้บริการ” หนุ่มน้อยพูดเสียงใส หน้าตายิ้มแย้มอย่างเป็นธรรมชาติ แต่ก็ไม่อาจซ่อนสายตากรุ้มกริ่มที่มองไปทางคุณธนาได้หรอก
“ขอบคุณครับ” ฉันตอบไป เพื่อไล่ให้ ตัวแถมไปไกลๆเสีย แต่เจ้าตัวเหมือนจะไม่รู้สึกตัว ยืนทำทีเป็นจัดของนั่น โน่น นี่ แอร๊ยยยยย หล่อนร้ายกาจมาก
“คุณธนา นี่ครับ” ในเมื่อไล่ไม่ไปก็ต้องเล่นไม้นี้ค่ะ ฉันคืบเอาเนื้อเป็ด ยกป้อนให้อีกคนในจังหวะที่เจ้าหล่อนหันมามองทางนี้ ได้ผล เจ้าหล่อนอ้าปากค้าง คงนึกไม่ถึงล่ะสิยะ คริๆ
ให้มันรู้สิคะ ว่าของใคร
“ร้ายไม่ใช่เล่นนะ ซัน” คุณธนาหัวเราะ เมื่อเด็กหนุ่มเดินไปทางอื่น ทำเอาฉันหน้าแดงที่เผลอทำอะไรไม่เข้าท่าแบบนี้อีก และเขาคงเห็นว่าฉันอาย จึงหยุดหัวเราะและจัดแจงตักลูกชิ้นป้อนถึงปาก
เอ่อ นี่จะทำให้ฉันแย่กว่าเดิมใช่ไหมคะ คุณธนา


“เก็บตังค์ครับ” ฉันยกมือเรียกเด็กพนักงานคนนั้นเพื่อชำระค่าอาหาร เจ้าหล่อนเบะปากเล็กน้อย แต่ฉันเห็นนะยะ พึ่งกินผักบุ้งมาสายตาเลยดี หล่อนอิจฉาฉันล่ะสิ
“ทั้งหมด 635 บาทครับ” พนักงานแจ้งยอด มื้อนี้เป็นคิวของคุณธนาจ่าย (ฉันจ่ายตอนเที่ยงแล้วนะยะ อย่าหาว่าหลอกกินฟรีเด็ดขาด) เขาค้นกระเป๋าหยิบเอาแบงค์พันออกมา แต่จังหวะที่เจ้าหล่อนรับเงินนี่สิ แอบมีลูบมือคุณธนานะยะ
แอร๊ยยย…..แบงค์ตั้งใหญ่ มีที่เหลือตั้งเยอะทำไมไม่จับยะ
     คุณธนาคงเห็นสีหน้าฉันเลยหดมือกลับอย่างเร็ว เจ้าหล่อน ยิ้มให้อย่างนางงามมิตรภาพ แล้วเดินจากไป ไม่นานนัก ก็กลับมาพร้อมกับเงินทอน แต่ไม่รู้ว่าเพราะมัวแต่จ้องคุณธนามากไปหรือยังไง ทำให้เจ้าหล่อนเดินสะดุดขาเก้าอี้ ไปชนกับแก้วน้ำตกลงแตกเสียงดัง แต่ไอ้ที่เสียงดังน่ะ มันอันนี้มากกว่า
“ว้าย แตกๆๆ แหก หมดแล้ว” พนักงานหนุ่มหน้าใสหลุดร้องออกมา อย่างไม่ห่วงภาพลักษณ์ แน่นอนคุณธนาเก็บอาการไว้แทบจะไม่อยู่รีบหันไปหัวเราะอีกทาง
     ส่วนฉันได้เพียง รับเงินจากพนักงานแล้วช่วยจัดของที่ตกลง ให้เข้าที่ ถึงแม้พนักงานจะบอกห้ามก็เถอะ
“ขออภัย ที่ก่อเรื่องนะครับ” ก่อนจะกลับ เด็กสาวในร่างหนุ่มก็กล่าวขอโทษเราอีกครั้ง คุณธนาแทบจะอมยิ้มอยู่ตลอดทำเอาพนักงานไม่กล้ามองหน้า คงจะอายเสียมาก ฉันเอื้อมมือไปตบไหล่ให้กำลังใจ พร้อมกับบอกว่าไม่เป็นไร



     ตลอดการเดินทางกลับห้อง หัวข้อการสนทนาก็หนีไม่พ้นเรื่องที่เกิดในร้านเมื่อสักครู่ คุณธนาเองเหมือนจะชอบใจ ท่าทางของเจ้าหล่อนที่หลุดออกมามากเสียจน ยิ้มไม่หุบ ผิดกับฉันที่ทำเพียงตอบโต้ บทสนทนาแบบผ่านไปที ฝืนยิ้มเป็นครั้งคราวที่เขาหันหน้ามา

“ซันมีเรื่องอยากบอกคุณธนา” ฉันเอ่ยปากเมื่อ รถจอดลงที่หน้าหอพัก เขามองมาอย่างสงสัย และเงียบรอฟัง
“คือ……….” ฉันพูดไม่ออก คุณธนา จ้องมาพร้อมรอยยิ้ม มันช่างมีความสุขเหลือเกินที่ได้รับรู้ว่ามีคนคนหนึ่งที่คอยเฝ้ามองมาที่เรา ไม่ใช่เป็นฉันฝ่ายเดียวที่มองไป
“ว่าไงครับ” น้ำเสียงชวนฝัน ล่องลอยเข้ากระทบประสาทการได้ยินของฉัน ทำให้ความคิดก่อนหน้านั้นค่อยๆจางหายไป รอยยิ้มที่เขามี ทำเอาสิ่งที่ติดค้างในใจเลือนหาย

“เปล่า ครับ” ฉันเลือกที่จะปฏิเสธไปเสีย

อยากให้เธอ รักฉัน อย่างที่ฉันเป็น รักกัน ที่ใจจริงข้างใน
อย่าบังคับ ให้ฉัน ต้องทำตัวเหมือนใคร ทำอย่างนั้น รู้ไหมมันทรมาน

อยากให้เธอ รักฉัน อย่างที่ฉันเป็น เพราะฉัน ไม่ใช่ที่เธอฝัน
จะยอมรับ ได้ไหม สุดแต่เธอแล้วกัน ว่าจะรักกันจริง แค่ไหน
อยู่ที่หัวใจเธอ กับฉัน

     ค่ำคืนนี้เป็นอีกค่ำคืนหนึ่งที่ฉันยืนอยู่ตรงระเบียง เงยหน้ามองหาดวงดาวสักดวง แต่แสงไฟในเมืองหลวงคงจะมากเกินไป มากเสียจนกลบแสงดาวเอาไว้ เหลือเพียงดาวไม่กี่ดวงที่เปล่งแสงเรืองรอง ฉันตั้งจิตขอพร กับดวงดาว ถ้าจะให้นับครั้ง ฉันคงบอกไม่ได้ว่าฉันขอพรกับดวงดาวมากี่ครั้งแล้ว แต่ฉันก็ยังคงร้องขอเรื่อยมา ด้วยคำขอเดิมๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า





ดวงดาวเจ้าไม่ได้ยินเสียงของฉันบ้างหรือไร










หรือเพียงเพราะคำขอของฉันนั้น   มันไม่มีทางเป็นจริง