หัวข้อ: +++ Hiding love.....รักต้องแอ๊บ +++ บทส่งท้าย 13/1/56

[Rhythm]

กร๊ากกกกกกกกกกก

55555555





รอ

[pepperpro]

ซันน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[เฉาก๊วย]

โอ๊ยยย อยากจะบ้าตายกับซันนี่ ร่ายยาวมาซะเราเคลิ้ม สุดท้ายก็หลอกเราให้หงายเงิบกับ message ที่หล่อนส่งไป   

[mutyamania]

น้องธันน่ารักน๊า.....ซันนี่เธอมองข้ามอะไรไปรึเปล่า

[Cherry Red]

คุณอาทิตย์ ขอเวลาคิดนานมาก ๆ ตั้ง 1 วันแน่ะ !!!
แต่เทียบกับเมื่อก่อนที่ตอบแบบไม่ขอเวลาคิด 1 วันก็นานอยู่นะ 
ปฏิเสธไม่ได้ เรื่องทำตัวเองให้ดูดี น่ามอง แล้วจะมีโอกาสในความรักมากขึ้น
อยากให้คุณอาทิตย์ปรับตัว แต่ไม่ถึงกับเปลี่ยนแปลงตัวเองจนหมดอ่ะนะ
ฉนั้น พยายามหาทางเปลี่ยนนามสกุลต่อไป... fighting !!!

[indy❣zaka]

ซันนี่เล่นตัวนานมากค่ะ
...ถึงนาทีมั๊ยนั่น  กร๊ากกกกกกกกก

[nightsza]

ซันนี่น่ารักจังๆๆๆ ขอให้เจอคนที่ดีจริงๆไวๆน๊า

[TONG]

ไอ้เราก็นึกว่าจะค่อยๆไป ที่ไหนได้ไปนัดพรุ่งนี้แทน 555+

[www.maxdevil]

มาลุ้นว่าจะได้คู่รึเปล่า (:

[JJHJJH]

อิอิ รักซันนี่อ่ะ 

[Tifa]

แอร๊ยยยยย มาเเล้วค้า นิยายรายเดือน ประจำเดือน ตุลาคม

หะหะ ตอนนี้หนูสอบเสร็จเเล้วนะคะ คาดว่าจะได้พบกันบ่อยขึ้น (เดือนละ 2 ครั้งดีมั้ยคะ คริๆ)

วันนี้ของเสนอบทพิเศษ ไปก่อนนะคะ หวังว่าคงถูกใจกัน



บทพิเศษ E กฎข้อที่หนึ่ง


   “แสตน พร้อม หลีด พร้อม สาม…….สี่” เสียงอันแหลมสูงของผู้นำเชียร์มือใหม่ แผดดังขึ้นใต้อาคารเรียน ยามค่ำคืน ผู้นำเชียร์ที่เหลือต่างเริ่มการเคลื่อนไหล ไปตามจังหวะที่ฝึกซ้อม กวาดมือ กระตุกขึ้นมา แล้ว กระแทกลงไป ทำแบบนี้ ซ้ำๆ มาราว 50 กว่ารอบได้

   “ยังไม่พร้อมกัน” เสียงโหดตะเบ็งดังขึ้น เล่นเอา บรรดาผู้หญิงที่อยู่โซนหน้าตกใจ หน้าเสียกัน
   “ทำไมไม่ยิ้ม….” ทันทีที่เห็น อีกเสียงเข้ามาช่วยเสริมทันที
ปักษธร ฝืนยิ้มออกไป ถึงแม้จะเป็นห่วงเพื่อนผู้หญิงที่ดูแย่เอาเสียมากๆ เป็นห่วงอั้ม ที่มีอาการปวดหลังตั้งแต่อาทิตย์ก่อน ไหนจะ ชมพู่ ที่ปวดเท้าจากการใส่ส้นสูงมากๆ เป็นเวลานาน
   “จะออกงานอยู่แล้ว ยังไม่พร้อมกันอีก…..” รุ่นพี่จอมโหดยัง ต่อว่าไปเรื่อยๆ ปล่อยให้พวกรุ่นน้อง ยืนยิ้มอย่างเหนื่อยหน่าย ภาวนาให้พี่คนนี้รีบพล่ามให้จบโดยเร็ว ปักษธรรู้สึกว่าเขายิ้มจนเหงือกแห้ง ปากแห้งไปหมดแล้ว แต่ก็ยังต้องทนฝืนยิ้มต่อไป

   กว่าจะจบการซ้อมของวันนี้เล่นทำเอารุ่นน้องทุกคนล้าไปตามๆกัน บรรดา สาวๆ ต่างขอตัวกลับห้องทันที ทั้งที่ปกติจะออกปากชวนไปหาอะไรกินกันก่อน (ช่างไม่กลัวน้ำหนักขึ้นเสียเลย) ปักษธรเองก็เช่นกัน เขารู้สึกเหนื่อย อีกทั้งปวดตึงกล้ามเนื้อบริเวณ แขนไหล่ และอก

   “เหนื่อยไหม น้องธร” น้ำเสียงใสก้อง ร้องทักปักษธร ชายรุ่นพี่ ยื่นน้ำขวดพร้อมกับเปิดฝาให้ ปักษธร กล่าวขอบคุณ ก่อนจะยกขึ้นดื่มอย่างรีบร้อน คนเป็นพี่หัวเราะ ออกปากเตือนว่าให้ค่อยๆดื่ม พอได้พักสักครู่ ปักษธรรู้สึกดีขึ้นมาก จึงนั่งคุยกับรุ่นพี่ต่ออีกสักพักเพื่อรอ เพื่อนอีกคนที่ยังไม่เลิกซ้อม…………..ซันนี่
   “อย่าไป โกรธ ไอ้โจ้ นะครับน้องธร มันก็ทำตามหน้าที่ไปแบบนั้นล่ะ” รุ่งพี่ใจดีบอก
   “ครับ…ธรรู้………แต่เหนื่อยมากเลยพี่ พสุ” ปักษธรตอบ ถึงแม้เขาจะรู้ว่าพี่โจ้นั้นหวังดี แต่มันก็แอบ คิด ไม่ได้
ทั้งคู่นั่งคุยกันอีกสักครู่ เจ้าตัวปัญหาก็เลิกซ้อมเสียแล้ว
   “แอร๊ยยย สวัสดีค่ะ พี่พสุ แหม ดูแลน้องรหัสดีจังเลยนะคะ ซันนี่ล่ะอิจฉา” พออาทิตย์เดินมาถึงปุ๊บ ก็เริ่มปฏิบัติการณ์ ทันที ทำเอาปักษธร  หน้าขึ้นสีทันที
   “ก็เป็นหน้าที่ของพี่รหัสอยู่แล้วนี่ครับ” พี่พสุ ยิ้มตอบ ทำเอาอาทิตย์ ละลายไปใน 1 วินาที
   “แหมๆ พี่คิง ของหนูไม่เห็น เป็นแบบนี้เลย” อาทิตย์พล่ามต่อถึงพี่รหัสตนเองที่วันๆ ไม่ค่อยจะสนใจอะไรเท่าไร ถึงหน้าตาจะดูดีก็เถอะ แต่พี่เขาเองก็ร้ายกาจแบบสุดๆเช่นกัน
ทั้งสามนั่งคุยกันอีกสักพัก พี่พสุ ก็ขับรถมาส่งน้องๆที่น่ารักทั้งสอง ที่หอพัก (ถึงแม้ว่าปักษธร จะปฏิเสธ….คงไม่ต้องบอกนะว่าใครตอบตกลงโดยไม่คิด)

   “แกนี่ ไปรบกวนพี่เขาทำไม” เมื่อเข้าห้อง ปักษธร ก็ว่าเพื่อนตัวดีเข้าให้
   “ย่ะ ทำอย่างกับไม่อยากให้พี่ พสุ สุดหล่อ ยอดชาย มาส่ง” อีกคนตอบไปอย่างไม่ใส่นัก อาทิตย์ สนิทกับปักษธร พอควรที่จะรู้ว่าเพื่อนของตนนั้นรู้สึกอย่างไรกับ รุ่นพี่ คนนั้น
   “ไม่อยาก”
   “ค่ะ….ทำปากแข็งไปเหอะ เล่นจ้องหน้าพี่เขาซะขนาดนั้น…….แอร๊ยยย ทำไมฉันไม่ได้พี่พสุเป็นพี่รหัสบ้างนะ” เจ้าตัวดีโวยวาย ปักษธรไม่สนใจ ปล่อยให้เพื่อนบ่นไปเรื่อยๆ ในมือยังคงถือขวดน้ำที่ได้จากรุ่นพี่เอาไว้ รอยยิ้มน้อยๆผุดขึ้นบนหน้า…….เขาเองได้แต่ปล่อยความคิดไปกับค่ำคืนที่จันทร์เต็มดวง ค่ำคืนที่ความสุข ผสมบนกับ เสียงบ่น ได้อย่างลงตัว
   “แอร๊ยยยย…..ทำไมพี่รหัสฉันไม่ได้สักครึ่งของพี่ พสุ นะ”


ในเวลาพักเที่ยงเช่นนี้ นักศึกษาต่างกรูกันเข้ามายังโรงอาหาร ราวกับอดอยาก ไม่ได้กินอะไรมานาน สองสยายก็เช่นกัน ทั้งคู่รีบเดินมายังโรงอาหารแห่งเดียวในบริเวณนั้น ทว่าที่นั่นนั้นได้เต็มไปด้วยบรรดานักศึกษาผู้หิวโหยเสียแล้ว
   “เพราะแกมัวแต่ ตบแป้งนั่นล่ะ” ปักษธรบ่น เซ็งๆ
   “อร้าย แก มาโรงอาหารทั้งที ผู้ชายเต็มไปหมดแบบนี้ จะให้ฉันหน้ามัน หน้าจืดมาได้ไงยะ” อาทิตย์ จีบปากจีบคอตอบ แต่สายตาของเธอ กวาดส่องไปทั่ว ทำการแสกนเป้าหมาย
   “เหอะ แต่งทำไม เสียเวลา”
   “นี่แก เคยได้ยินไหม ผู้หญิงอย่าหยุดสวยน่ะ” เพื่อนสาวตอบกลับทันควัน ในตอนนี้เธอพบเป้าหมายแล้ว 8 คน
   “แล้วแกเคยได้ยินไหม….ผู้หญิงอย่าหยุดสวย……..ถ้าไม่สวยก็หยุดเถอะ” ปักษธร ตอกกลับเข้าให้ พร้อมกับรีบเข้าไปนั่งยังโต๊ะที่พึ่งจะว่าง ปล่อยให้อีกคนยืนกรี๊ดอยู่อย่างนั้น


   “พี่นั่งด้วยคนนะ” น้ำเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น ทำเอาปักษธร ยิ้มขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว เขาเงยหน้าจากจานข้าวข้างหน้ามาสบตารุ่นพี่ตรงหน้า
   ว้ายเชิญเลยค่า พี่พสุ แหมๆ อยากมานั่งกับ ซันนี่ ก็ไม่บอกนะคะ คริๆ” แต่ก็เป็นหน้าที่ของโฆษกประจำตัวปักษธร ที่เอ่ยปากตอบตกลงทันที แถวยังดึงให้รุ่นพี่สุดหล่อ  แต่เจ้าตัวดีก็ระริกระรี้ได้ไม่นานเมื่อมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญมาอีกคน
   “อ้าวน้องอาทิตย์ พี่นั่งด้วยคนนะครับ” ชายหนุ่มผอมสูง ผิวคล้ำ เดินมาถึงก็ถามพร้อมนั่งลงโดยไม่รอคำตอบ
   “แอร๊ยยย พี่คิง สวัสดีค่ะ” อาทิตย์ทำเสียงสูงจนเกินงาม พร้อมกับพนมมือไว้กลางอก แล้วไหว้อย่างงดงาม ราวกับนางงามประกวดนางสาวไทย ทั้งหมดนั่งกินกันไป พูดคุยกันตามประสา พี่น้อง จนอาหารในจานพร่องลง

   “น้อง ธร เอาของหวานไหม เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง” พี่พสุถาม
   “ไม่เป็นไรครับ ผมอิ่มแล้ว” คนถูกถามตอบอย่างเกรงใจ
   “ไม่ต้องเกรงใจ กินข้าวไปนิดเดียวเอง จะอิ่มได้ไง” พี่พสุไม่ยอม ลุกขึ้นไปซื้อของหวานทันที
   “แอร๊ยยยยย พี่คิง คะ ซันนี่อยากกินของหวานจังเลยค่ะ” แน่นอน อาทิตย์เห็นดังนั้นจึงเกิดความคิด ที่จะได้กินของฟรีบ้าง อนิจจา ที่เธอลืมไปว่า พี่คิง ของเธอ ไม่ใช่ พี่วสุ ของเพื่อนธร
   “อ้อ ไปซื้อสิครับ แล้วก็ ซื้อมาเลี้ยงพี่ด้วย ถ้วยหนึ่ง เอาลอดช่องใส่กะทิเยอะๆ นะ” รุ่นพี่ตอบกลับพร้อมร้อยยิ้ม

   “แอร๊ยยยยยยยย”

หลังจากจบมื้อเที่ยงสุขสันต์  (ที่ลงเอยด้วยผลสุดท้าย พี่พสุ ก็เป็นคนเลี้ยงของหวานให้ทั้งหมด) ก็ได้เวลาที่ทั้งสี่ต้องกลับไปเรียน ถึงกระนั้นในห้องเรียนที่น่าเบื่อ เสียงบรรยายที่พุไปเรื่อยๆ ราวกลับบทเพลงขับกล่อมให้นักศึกษาเข้าสู่นิทราไปทีละคน (คาดว่าอาทิตย์เป็นคนเเรก) ถึงกระนั้นยังมีนักศึกษาบางส่วนที่ยังคงลืมตา ปักษธรเป็นหนึ่งในนั้น ทว่าเขาเองไม่ได้สนใจในบทเรียนครั้งนี้ ภาพใบหน้าของคนนั้น ยังติดตา รอยยิ้มที่อ่อนโยนมันช่างชวนให้หลงใหล และตลอดบ่ายนั้นมีรอยยิ้มเล็กๆ ผุดขึ้นบน ใบหน้าของชายหนุ่ม………ผู้ที่หัวใจเต็มไปด้วยความสุข
   
   “ฮ้าวววว นอน สบายจังเลย” อาทิตย์ที่ ลุกขึ้นมาจังหวะเดียวกันกับที่ อาจารย์เดินออกจากห้องไป
   “กลับกันเถอะ” ปักษธร ชวนเพื่อนกลับ เขายังเหลือเวลาอีก สองชั่วโมง ก่อนที่จะต้องไปซ้อมต่อในตอนเย็น แน่นอนปักษธรตั้งใจไปซ้อมทุกวัน ด้วยหนึ่งในเหตุผลนั้นคือ พี่พสุ ของเขาก็เป็นหนึ่งในรุ่นพี่ผู้นำเชียร์เช่นกัน  สำหรับเขา แค่ได้มองได้ อยู่ใกล้ๆ ก็มีความสุขมากแล้ว

   ใกล้งานกีฬาเข้ามา การซ้อมดูจะหนักหน่วงขึ้นมาก รุ่นน้องหลายคนพากับ เจ็บ กันไปตามๆกัน แต่ก็สู้ อีกทั้งยังไม่รุ่นพี่ที่คอยดูแลอย่างดี ทั้งให้กำลังใจ และกำลังกาย ทุกฝ่ายต่างลงแรงกันอย่างเต็มที่ ทั้งปักษธร ที่ตั้งใจซ้อมอย่างเต็มที่ ถึงตัวเขาจะเล็กกว่าเพื่อนๆ แต่เขาก็พยายามเป็นอย่างมาก จนพี่ พสุ ต้องคอย บอกให้พักเป็นระยะ แม้แต่ อาทิตย์ เองที่ปกติจะไม่ค่อยใส่ใจอะไรนัก ยังตั้งใจซ้อมสันทนาการอย่างเต็มที่เช่นกัน


จนกระทั่ง งานกีฬา ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี




   ณ งานเลี้ยงฉลองประจำคณะ รุ่นพี่ปี 4 ปิดร้านอาหารเพื่อจัดงานเลี้ยงน้องๆทุกคนที่ตั้งใจทำงานออกมาอย่างดี ทั้ง ปี 1 -4 ต่างดื่ม กิน กันอย่างสนุกสนาน คนที่ดูจะสนุกกว่าใครน่ะ สงสัยคงจะไม่พ้น
   “เอาอีก น้องซันนี่ เอาอีกๆ” เสียงรุ่นพี่ ร้องตะโกน ให้รุ่นน้องบนเวทีที่กำลังดวลเหล้ากับพี่รหัสของตนอย่างดุเดือด
   “เฮ้ย ไอ้คิง มึงยอมน้องหรอวะ หมดแก้วๆๆๆๆๆ” เสียงเชียร์ฝั่งรุ่นพี่ดังขึ้นมาอีกตามด้วยเสียงกรี๊ด ทันทีที่พี่คิงกระแทกแก้วปล่าลงกับโต๊ะ

   การดวลกันดำเนินต่อไปอย่างสนุก ปักษธร นั่งดูเพื่อนๆของตนอย่างสนุก ไม่ทันได้รู้สึกถึงคนที่มานั่งตรงข้าม
   “ไม่ไปสนุกกับเพื่อนหรือครับ” คนตรงหน้าทัก ซึ่งนั่นก็เรียกรอยยิ้มให้ปักษธรได้มากพอดู
   “ไม่ล่ะครับ ดูตรงนี้ก็สนุกดี” ปักษธรตอบพร้อมกับหัวเราะออกมาที่เห็น อาทิตย์ เริ่มเซไปมา
   “น้องธร ทำได้ดีมากเลยครับ วันงาน” พี่พสุ เอ่ยปากชม
   “ขะ….ขอบคุณครับ” ธร เริ่มรู้สึกร้อนที่ใบหน้า สงสัยว่าตนเองคนดื่มเยอะเกินไปเสียแล้ว
หลังจากนั้น พี่พสุก็ชวนคุยไปอีกเรื่อยๆ จนกระทั่งงานเลิก ปักษธรต้องพบปัญหาใหญ่อีกครั้งนั่นคือ เพื่อนตัวดี เมาเสียจนหลับคอพับคออ่อนไปเสียแล้ว

   “เดี๋ยวพี่ไปส่งเองครับ ไหนๆ ก็จะต้องไปส่งไอ้คิงด้วยอยูแล้ว” พี่พสุเสนอตัว เมื่อมองไปยังเพื่อนของตนก็เห็นว่าสภาพแย่พอกัน
   “แต่พี่พสุไม่ได้เอารถมานี่ครับ” ปักษธรกล่าวอย่างเกรงใจ เพราะรู้ว่า ตอนนี้รถพี่เขาเอาไปซ่อมอยู่
   “อ้อ เดี๋ยวพี่ฝนเขาจะมารับน่ะครับ” พี่พสุตอบยิ้มๆ
ไม่นานนักรถเก๋งคันงามก็มาจอดข้างทาง พี่พสุ เดินพยุงเพื่อนตัวสูง เดินนำมาที่รถ แล้วกลับไปช่วยรุ่นน้องที่พยายามลากเพื่อนของตนมายังที่นั่งด้านหลัง

   “ไปส่ง ไอ้คิงก่อนนะ” พี่พสุ ที่บอกผู้หญิงที่นั่งตรงตำแหน่งคนขับพร้อมกับบรรจงประทับริมฝีปากลงบนแก้มเนียน
“คิดถึงจัง”
 เธอยิ้มให้ตอบรับ ด้วยใบหน้าขึ้นสี พร้อมกับต่อว่าพี่พสุ ว่าอายรุ่นน้องเสียบ้าง ตลอดการเดินทางครั้งนี้ มีเพียงเสียง คุยหยอกล้อกันระหว่าง รุ่นพี่ทั้งสองเพียงเท่านั้น ปล่อยให้ปักษธรนั่งอยู่ด้านหลัง เฝ้าร่างขี้เมาสองคนเงียบๆ



ค่ำคืนเดือนมืด ในขณะที่อาทิตย์หลับใหล อย่างมีความสุข ทิ้งให้อีกคนหนึ่งยืนเหม่อลำพังตรงระเบียง น้ำตาหยดแล้วหยดเล่า
ที่ผ่านมา เขาทำเป็นไม่รับรู้ เขาหลับหูหลับตา เขาคิดไปเอง ว่าตนเองมีความสำคัญต่อรุ่นพี่ ถึงแม้จะรู้ แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจ
คงได้เวลาแล้วสักที ที่เขาเองต้องยอมรับความจริงสักที ถึงแม้ว่ามันจะยากแค่ไหน เขาคงต้องทำให้ได้ ปักษธรสัญญากับท้องฟ้าที่ไร้เดือน เขาเองจะทำใจให้ได้







นับจากนั้น กฎข้อที่ 1 ก็ถูกต้องขึ้นมาอย่างเป็นทางการ



ห้ามหลงรักคนมีเจ้าของ

[เฉาก๊วย]

    

[jimmyFG]

มาแล้วๆๆ

[๛ナーリバス๛]

สงสาร ธร อ่า

เง้อ .....

[Cherry Red]

หนึ่งในสาเหตุที่ทำให้คุณปักษธรเป็น เจ้าสาวที่กลัวฝน สินะ
รู้สึกว่ากฎข้อ 1 เป็นเรื่องจิ๊บ ๆ แต่มีที่มาแบบเจ็บแปล๊บ ๆ ( แค่พลาดที่ไปรักคนมีเจ้าของ แต่ตัดใจได้เป็นสิ่งที่ถูกต้อง )
อันนี้เป็นกฏข้อที่ 1 แปลว่า จะต้องมีข้อที่ 2 ข้อที่ 3 หรือมากกว่านั้น...
จะรันทดขึ้นเรื่อย ๆ ซะมั้งเนี่ย ? ไม่งั้นคุณปักษธรไม่ปิดตายหัวใจตัวเองขนาดนี้หรอก 

ป.ล. "ผู้หญิงอย่าหยุดสวย……..ถ้าไม่สวยก็หยุดเถอะ" โอ๊ะ...ประโยคนี้ เจ็บดีจริง ๆ 

[mutyamania]

สงสารซันนี่เหมือนเดิมอ่ะนะ....เรื่องนี้ฮามากก็จริง....แต่พอฮาจบแล้วมันหดหู่อ่ะ  ขนาดตอนนี้เป็นตอนของปักษธร...ยังแอบสงสารซันนี่เลยค่ะ....สงสารตอนโดนธรด่าอ่า....

ซันนี่เหมือนมีบางอย่างคล้าย ๆ กับเชลนะ...เลยอินอ่ะ

[Moonmaid]

สงสารซันนี่มากกกกกก

เชียร์ซันนี่สู้ๆๆๆๆๆ  แอ๊บต่อไปอย่าให้เสียหน้านะลูก

[Tifa]

สวัสดีเจ้าทุกคน มาต่อเเล้วเน่อเจ้า อ่านเรื่องนี้ก็อย่าเครียดกันนะคะ ไม่ต้องคิดมาก อ่านเอาฮา

เรื่องที่ธร ว่าให้ ซันนี่ นั่นก็ไม่ได้ต่อว่าอะไรเเนวนั้นนะคะ

หมายความว่า แต่งสาวได้อะไรได้ เเต่บางอย่างถ้ามันมากเกินไป พยามสวยเกินไป (เเล้วมันก็ไม่สวย) ก็หยุดเถอะ

กำเหนือเขาว่า กั๊นฮื้องาม เจ้า คริๆ

มาช่วยลุ้นกับตอนอาถรรพ์ ของซันนี่กันนะคะ ว่าสำหรับการพบเจอผู้ชายคนนี้เป็นตอนที่สอง จะเจอ อะไรหรือเปล่า คริๆ



บทที่ 14 ซันครับ….ผมขอ………



“ซันนี่” เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้น ทำเอาฉันตกใจ หันมาตั้งใจกับงานที่แสดงบนฉากขาว หัวหน้าทำสีหน้าเป็นห่วง ตั้งแต่เจอกันที่โรงพยาบาล เรายังไม่ได้คุยกันเป็นเรื่องเป็นราวนัก
“ไหวไหม ถ้ารู้สึกไม่ดี พักก่อนก็ได้นะ” เขาทักมาอีกครั้ง โอ้ย ถ้าเป็นเมื่อ สอง สามวันก่อนคงจะทำเอาฉันละลายไปแล้วล่ะค่ะ แต่วันนี้ เสียใจด้วยที่คนสวยอย่างฉันได้เจอคนใหม่แล้ว จะมากลับใจตอนนี้ไม่ทันแล้วนะคะคุณหัวหน้าสุริยัน
ฉันตอบไปว่ายังไหว แล้วเราก็เริ่มประชุมกันต่ออีกครั้ง โดยที่ฉันไม่เผลอ คิดเลยเถิดถึงนัดเย็นนี้ที่จะถึง โอ๊ย เขาจะพาฉันไปกินกันที่ไหนนะแอร๊ยยยยย
“ซันนี่ ขอคุยด้วยหน่อย” หลังจากการประชุมที่แสนเบื่อผ่านพ้นไป หัวหน้าก็เรียกฉันไปคุยด้วยในห้อง แน่นอน สายสืบ CNN ประจำตึก พากันหูฝึ่งทำเป็นเก็บของช้าๆถ่วงเวลาหวังจะได้ข่าวไปเม้าท์กัน
“คุณ ศริษา  งานที่สั่งไปผมขอด่วนก่อนเย็นนี้นะครับ” หัวหน้าออกคำสั่งอีกครั้งเมื่อเห็นสายสืบ CNN ไม่ยอมไปไหนเสียที (หลังจากเธอบรรจงเรียงกระดาษเอกสารให้เท่ากัน) เธอทำหน้าผิดหวังเล็กน้อยก่อนจะขยิบตาให้ฉัน ประมาณว่า อย่าลืมขายข่าวให้ฟังด้วยนะ

“คุณสบายดีไหมซันนี่” เมื่อทางสะดวก หัวหน้าจึงเริ่มบทสนทนา
“ก็ สบายดีครับ ได้พักเต็มที่ หัวหน้าไม่ต้องเป็นห่วง”
“ร่างกายคุณสบายดี แต่ใจคุณ……เอ่อ คุณ……” หัวหน้าทำอ้ำอึ้ง นี่คงจะไปรู้อะไรเข้าเสียล่ะสิ
“ก็ สบายดีครับ”
“ผมขอโทษ……..ผมไม่รู้มาก่อนว่าซันนี่จะชอบผม…….ผม…..คือ…..ผมขอโทษจริงๆนะซันนี่ ผมพึ่งรู้จากธร” เขาพูดอย่างเร็ว แอร๊ย ทำไมน่ารักแบบนี้ล่ะคะ
“หัวหน้าอย่าคิดมากสิครับ ผมไม่เป็นไร” โถๆ น่าสงสารจริงๆ อย่าทำหน้าเศร้าสิคะ ไม่หล่อเลยนะคะรู้ตัวไหม แต่ก็นั่นล่ะค่ะ กว่าจะคุยกันรู้เรื่อง ว่าฉันไม่ได้คิดอะไรแล้วก็ปาเข้าไปครึ่งชั่วโมงเข้าให้ ป่านนี้เจ้าแม่ CNN คงตัวสั่นดิ๊กๆแล้วแต่ก็ดีแล้วที่เข้าใจกันได้ คนที่หนักใจไม่ใช่ฉันหรอกค่ะ แต่เป็นหัวหน้าเองนั่นล่ะ ที่โดน นังธรมันโกรธเอา (ปกติก็ไม่ได้ดีด้วยอยู่แล้ว)
“ผมไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว ซันนี่ ธรเล่นหลบหน้าผมตลอด ขนาดตอนทำงานยังถามคำตอบคำเลย” เขาถอนหายใจ พร้อมกับทำหน้าเศร้าอีก แอร๊ยยยยย อย่าสิคะ เดี๋ยวฉันใจอ่อนเผลอใจไปช่วยอีก
“หัวหน้าต้องหนักแน่นนะครับ …….เชื่อผม หัวหน้า ผ่านกฎของธรมาได้หลายข้อแล้ว เพียงแต่ติดอยู่ตรงข้อท้ายๆ สู้อีกนิดครับ ผมเอาใจช่วย” ในตอนนี้ฉันคงช่วยได้แค่นี้ ขืนหลวมตัวไป นังธรเอาฉันตายแน่สิคะ ตอนมันโกรธยิ่งน่ากลัวอยู่

“อืม ผมจะพยายามครับ”




ยามบ่าย ฉันเองไม่เป็นอันทำงานนัก เล่นมองนาฬิกามันทุก 5 นาที จนเพื่อนสาวโต๊ะข้างสงสัย เวลาผ่านไปแต่ละนาทีอย่างช้าๆ จนสุดท้าย ก็ได้เวลาเลิกงาน ฉันคว้ากระเป๋า ที่เก็บไว้เรียบร้อยก่อนหนึ่งชั่วโมง ดันเก้าอี้เก็บ เดินไปแสกนนิ้วลงเวลาออก เป็นที่เรียบร้อยในเวลา 1 นาที แต่ยังไม่ทันที่จะเดินทางลงมาถึงชั้น 1 โทรศัพท์จากคุณธนาก็ดังขึ้นเสียก่อน
แอร๊ยยยย คงไม่ใช่เลื่อนนัด หรือ ชิ่งหนีนะคะ
“ผมรออยู่หน้าตึกแล้วครับ” เขาบอกเสียงสดใส ทำเอาใจของฉันเตลิดไปไกล ก็ไอ้ ผู้ชายแบบนี้ฉันไม่เคยเจอนี่คะ เคยแต่นัดกัน มาทีสายเป็นชั่วโมง ขนาดฉันต้องแต่งหน้าแต่งตายังสายแค่ครึ่งชั่วโมงเอง (แต่นังธรมาก่อนเวลาตลอด)
ฉันรีบเดินไม่อยากให้เขารอนาน (ไม่ใช่อยากเจอเร็วๆนะคะ) จนกระทั่งใกล้ถึงหน้าตึก ฉันหยุดพัก หายใจเข้าออกช้าๆ ส่องกระจกตรวจความเรียบร้อยอีกครั้ง ท่องนะโมสามจบ โอเค เอาล่ะ ลุย ฉันออกตัวก้าวเท้าซ้ายข้ามขอบประตูไปอย่างมั่นใจ คุณธนายืนอยู่ข้างรถ โบกมือเรียก เขาส่งยิ้มมาให้ทำเอาฉันอยากจะทรุดลงเสียตรงนั้น

   “รอนานไหมครับ” ฉันถามตามบทละครหลังข่าว เขายิ้มตอบว่าพึ่งมาเช่นกัน
   “ผมเลิกงานแล้วตรงมาหาซันเลยครับ” เขาตอบมา
   “……….” แอร๊ยยยย จะต้องตอบว่ายังไงดีคะนี่ ไปไม่ถูกเลย คริๆ ทำหน้าแดงดีกว่า


   เย็นนี้คุณธนาธารพามาร้านอาหารญี่ปุ่นบรรยากาศดี เราเข้าไปนั่งยังโต๊ะที่ถูกจัดไว้ เขาเอ่ยปากถามว่าจะทานอะไรดี
   “อะไรก็ได้ครับ” นางเอกช่อง 7 เข้าสิงร่างฉันอีกรอบ
   เขายิ้มให้แล้วสั่งของไปตามเรื่องราว เราคุยถามรายละเอียดส่วนตัวกันเพื่อทำความรู้จักกันให้มากขึ้น แหงล่ะก็ฉันจำไม่ได้เลยว่าที่ร้านคืนนั้นคุยอะไรไปบ้าง หวังว่าคงไม่ได้หลุดสาวแตกไปหรอกนะ เฮ้อ ไม่นานนักอาหารค่อยๆถูกทยอยมาทีละน้อย จนครบ คุณธนาสั่งแต่ของน่ากินมาทั้งนั้นเล่นเอาน้ำลายสอ

   “ลองอันนี้สิครับ ร้านนี้เข้าทำอร่อย” เขาคีบปลาดิบชึ้นหนึ่งยื่นมาให้ แต่มันไม่แค่นั้นสิคะ
   “อ้าปากสิครับ” เขาไม่ยอมวางชิ้นปลานั้นลงจากของฉัน แอร๊ยยยยย จะป้อนหรอคะแบบนี้มัน กรี๊ดด
   ฉันเองก็ตกใจเช่นกัน ไม่คิดไม่ฝันว่าเขาจะกล้าทำ เล่นเอาฉันชะงักไปชั่วครู่
   “ซันอายหรือครับ” เขาถามเสียงอ่อย ฉันรีบอ้าปากฮุบ ปลาดิบชิ้นนั้นทันที
   “ไม่หรอกครับ” ฉันตอบไปด้วยใบหน้าแดงก่ำ (เนื่องจากวาซาบิที่ใส่มามันเยอะไป……เยอะไปไหมคะ กรี๊ดดด)
   เขายิ้มเสียยกใหญ่ ประเคยป้อนอีกหลายอย่างจนฉันยัดอะไรไม่ลงเสียแล้วสิ
   “ซัน กินเก่งเหมือนกันนะครับ” เขายิ้มพร้อมกับมองจานที่ว่างเปล่าข้างหน้า
   แอร๊ยยยยย ฉันพลาด ลืมเรียกวิญญาณนางเอกช่องสามเข้าสิง โถ่ๆ จะพลาดไหมนี่
   “ดีแล้วครับ จะได้อ้วนอีกนิดไง”

   โล่งอกไป



   คุณธนาธรอายุเยอะกว่าฉันไป 5 ปีค่ะ เป็นเจ้าของธุรกิจส่วนตัว มีสำนักงานเล็กๆอยู่ เป็นลูกคนเล็ก แต่ดูแล้วไม่ค่อยจะน่าเชื่อด้วยความที่มีความผู้ผู้ใหญ่เยอะมาก มีมีคราบคุณหนูเอาแต่ใจ แต่ก็นั่นล่ะ เราพึ่งเจอกันได้ไม่กี่วัน คงตอบอะไรมากไม่ได้ เมื่อสังเกตชัดๆจริงๆก็ไม่ค่อยเหมือนหัวหน้าเท่าไร คุณธนาจะ ผิวคล้ำกว่า หน้าออกไทยแท้ ตัวใหญ่พอๆกัน แต่ดูจะไม่ค่อยได้ออกกำลังเท่าหัวหน้า โดยรวมก็นับว่าดูดีในระดับที่มองแล้วประทับใจในครั้งเดียว ร่วมกับถ้อยคำที่ฟังดูเป็นกันเองและสุภาพ ยิ่งทำให้เขาน่าจับจองยิ่งขึ้น แหมสมัยนี้ มีเงิน โทรศัพท์ไอโฟน มีรถขับ งานมั่นคง หล่อใช้ได้ (เรื่องขนาดกับลีลายังไม่รู้นะคะ ต้องรอตอนต่อไป คริๆ) แค่นี้ก็กินขาดแล้วค่ะเธอ
   “ไม่เป็นไรครับซัน ผมเลี้ยงเอง” เขายืนกรานว่าจะจ่ายให้ ฉันทำท่าทางฮึดฮัดไม่ยอม แต่เขาก็ยังยืนยันว่าจะเลี้ยง ฉันทำท่าไม่พอใจอีกครั้ง (แต่ก็แอบดีใจนิดๆ คริๆ)
   “งั้นเดี๋ยว ซันเลี้ยงหนัง ผม ก็ได้ครับ” เขาเสนอเมื่อเห็นฉันยังอินบทนางเอกอยู่ ฉันยิ้มน้อยๆก่อนตอบตกลง แหมก็ค่าตั๋วหนังมันถูกกว่านี่คะ กำไรๆ คริๆ


   ภายในรถอากาศเย็นฉ่ำ ออกจะเย็นไปเสียด้วยซ้ำจนขนแขนลุกขึ้น เขาคงสังเกตเห็นจึงลดแอร์ลง
   “หนาวก็บอกสิครับ” เขายิ้มให้เมื่อรถหยุดรอสัญญาณไฟ เขาคว้าเอาเสื้อคลุมที่เบาะหลังบบรรจงโน้มตัวมาคลุมให้ฉัน ตัวของเราใกล้กัน ฉันได้กลิ่นน้ำหอมจางๆเล่นเอาใจสั่น ต้องกลั้นหายใจ
   “หึ หึ ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้ครับ” เขาหัวเราะน้อยๆก่อนจะกลับไปสนใจการขับรถต่อไป
   “ไม่ได้เกร็งสักหน่อย” ฉันตอบไปเบาๆพร้อมกับหายใจเข้าออกช้าๆ ทำสมาธิใหม่


   ยุบหนอ พองหนอ



   ไม่นานนักก็เดินทางจนถึงหอพักของฉัน ขัดใจนิดๆทำไมรถมันไม่ติดเลยวันนี้ กรี๊ดดด ฉันกล่าวขอบคุณ ก่อนจะเปิดประตู
   “เดี๋ยวครับ” เขาจับมือฉันไว้ ฉันแสร้งทำหน้าสงสัยประมาณว่ามีอะไรอีก แต่ก็รู้นะคะว่าเขาจะขอขึ้นไปกินน้ำกินท่าบนห้อง

แอร๊ยยย คราวนี้ไม่พลาดเหมือนครั้งที่แล้วแน่นอนค่ะ ฉันเก็บห้องเป็นที่เรียบร้อย เครื่องดื่มก็มีเบียร์เผื่อไว้แล้วสองขวด เปลี่ยนผ้าปูที่นอนหอมใหม่สะอาด ขัดห้องน้ำใหม่จนเอี่ยม ฉีดน้ำหอมปรับอากาศให้หายกลิ่นอับ หาดอกไม้เล็กมาเสียบไว้ที่แจกัน ที่สำคัญ ถุงยางพร้อม เจลพร้อม เข้าห้องน้ำพร้อม วีต้า……ไม่ได้กิน ปลอดภัยแน่นอน
   
“คือว่า……” เขาอ้ำอึ้งอยู่ ไม่กล้าพูด โถ่ๆ ก็แค่จะขอขึ้นห้องแค่นี้ทำเป็นอายน้อ คริๆ หรือว่าเขายังไม่เคยนะ แอร๊ย ไม่เป็นไรนะคะเดี๋ยว คุณครูซันนี่จะสอนให้ถึงแก่นเลยล่ะค่ะ คริๆ
   


   “มีอะไรหรือเปล่าครับ” ฉันเอียงคอเล็กน้อยขมวดคิ้วหน่อยๆ ทำท่ากำลังคิดข้อสอบที่ทำไม่ได้ เขาอึกอักอีกครั้ง

   “งั้นซันไปก่อนนะครับ”


   “ผมขอ……….”


   “ครับ อะไรครับ”














   “ขอเสื้อผมด้วยครับ”






   แอร๊ยยยยยย

[Pigstar]

  ซันนี่ก็ยังคงเป็นซันนี่

ฮาตลอดอ่ะคนนี้

เปิ่น โก๊ะ ยังไงก็ยังน่ารักเหมือนเดิม

หวังว่ารักครั้งนี้คงไม่ต้องแอ๊บแล้วนะครับ

อยากเห็นซันนี่หวานบ้าง

รออ่านตอนหน้าอยู่นะครับ 

[TONG]

ซันนี้ฟลาว์ตลอดเลยนะเนี่ย ใครจะเป็นพระเอกกันนะลุ้นจ๊ะ

[jimmyFG]

กำน่าสงสารซัน

[เฉาก๊วย]

หวังว่าธนาธรจะพูดออกไปแบบนั้นเพราะเขินนะ แบบว่าอยากขอขึ้นไปบนห้องเหมือนกันแต่ไม่กล้าอะ
(ที่ผ่านมาเคยมีหรือแบบนั้น อ๊ากกกกกกกกก    )

[Moonmaid]

ธนาธรคุณทำซันนี่เสียหน้าอย่างแรงอ่ะ(คนอ่านเสียหน้าแทน ลุ้นแทบตาย )

 

[๛ナーリバス๛]

เวรของกรรม

หวังว่า คุณเขาจะเขินเลยพูดแบบนั้นออกมา

โธ่ ลุ้นแทบตาย ฮาๆๆ

[CofFee]

ฮ่าาาา ฮาตลอดอ๊ะ แต่สนุกมากเลยน๊ะเรื่องนี้อะ ^^b

[Rhythm]

อร๊ายยยย

ลุ้นเเทบตาย 

เเต่ก็นะ ถ้าไม่ฮาก็ไม่ใช่ซันนี่ 


รอจ้า

[mutyamania]

ซักคนเหอะ.....ที่เป็นของซัน

แต่ว่าเราเชียร์ม้านอกสนามนายนั้นอยู่แหละ  อิอิอิ

[CarToonMiZa]

ซันจะมีคู่กับเขามั๊ยเนี่ย
เอาใจช่วยสู้ๆๆๆ

[Cherry Red]

คุณอาทิตย์เคยบอกว่า จะไม่รีบร้อนกับความรัก จะใช้เวลาคิด
แต่เล่นเก็บห้องหับเรียบร้อย เปลี่ยนผ้าปูที่นอนใหม่หมด พร้อมสร้างบรรยากาศเสร็จสรรพ
ที่สำคัญ พร้อมทั้งเจลและถุงยาง แถมไม่กินวีต้าด้วย อันนี้มันเตรียมสแตนด์บายพร้อมเสียตัว 24 ชั่วโมงนี่น่า 

[Tifa]

มาเเล้วจ้าๆ บทหวานๆที่ทุกคนรอกัน ครั้งนี้เป็นการพลิกบทครั้งสำคัญของ ซันนี่เลยนะคะ

ตั้งใจกับการเเสดง ซีนนี้มากมาย

เอาใจช่วยซันนี่ด้วยนะคะ


บทที่ 15 สวน………สนุก




   “วันเสาร์ไม่ว่าง……ได้ยังไง” นังธรถามเสียงดัง เพราะทันทีที่ฉันบอกปัดงานฉลองขอบริษัทส่งท้ายปีของบริษัทฉัน คืนกำไรให้พนักงาน เอ๋……สงสัยว่าทำไมนังธรถึงได้ไปงานบริษัทฉันน่ะหรอคะ แหม ก็งานเลี้ยงครั้งนี้เป็นงานที่นังธรรับผิดชอบค่ะ (งานนี้หัวหน้า เจาะจงเลือกนังธรเองเลยนะคะ ทุ่มทุนมาก)
   “ก็นัดกับคุณธนา ไว้แล้วนี่นา” ฉันบอกเหตุผลไป พลางจิบน้ำส้มให้ชุ่มคอ
   “โห ยกเลิกนัดเลย นี่งานบริษัทแกนะ ยังไงก็ต้องไป” นังธรเริ่มบังคับค่ะ แหม ทำเป็นพูดดี ที่จริงอยากเอาฉันไปเป็นไม่กันหมาล่ะสิ อย่าคิดว่าฉันไม่ทันคนอย่างเธอนะคะ คนอย่างซันนี่ สวยด้วย ฉลาดด้วยค่ะ คริๆ
   “คงไม่ได้จริงๆนะเธอ คุณธนา เขาจองที่พัก ไว้แล้วเรียบร้อยน่ะสิ” คริๆ ความจริงไม่ได้จงได้จองหรอกค่ะ ไปเที่ยวสวนสนุกมันนี่ล่ะ จะยกเลิกนัดก็ได้อยู่แล้ว……..แต่มันเรื่องอะไรที่จะต้องไปนั่งร้องเพลงคาราโอเกะ ในงานเลี้ยงบริษัทกัน สู้ไปกับผู้ชายสองต่อสองดีกว่าไหมคะ นัดครั้งแรกพลาดไป แต่นัดครั้งต่อไป ต้องได้
   “โถ่ แกไม่เป็นห่วงเพื่อนหรอ” มาละค่ะ ลูกไม้ที่สอง เริ่มทำเสียงอ้อน เสียใจย่ะนังธร ลูกไม่นี้หล่อนใช้ได้แต่กับ ผู้ชายเท่านั้น กับฉันน่ะ คริๆ ฝันไปเหอะ
   “ไม่ห่วงหรอก เพื่อนๆที่ทำงานเขาใจดีทุกคน ไม่มีใครทำอะไรแกหรอก” ที่อยากจะทำอะไรแกน่ะ มีอยู่คนเดียวนั่นล่ะ คริๆ งานนี้หัวหน้าจะเจาะไข่แดงได้หรือเปล่าน้อ แอร๊ยยยยยยย
   “สรุปว่าไม่ไปใช่ไหม” นังธรทำหน้างอ เสียงแข็งขึ้น
   “น่าแก นานๆฉันจะมีคนเข้ามาเสียที อ้อยจะเข้าตูดช้าง ฉันไม่ยอมให้หลุดไปแน่” แอร๊ยยย พูดไปได้นะเรา เขิลจริงๆ ความจริงแล้วก็อยากไปเป็นเพื่อนนังธรนะคะ เพียงแต่ถ้าฉันไปด้วยหัวหน้าคงไม่กล้าเข้ามา ยุ่งกับนังธรแน่ ตั้งแต่เกิดเรื่องที่โรงพยาบาลครั้งนั้น หัวหน้าก็ดูห่างๆฉันไป ไม่เล่นด้วยเช่นเคย สงสัยคงจะโดนนังธร ขู่เสียจนหงอไปเสียแล้ว แต่ก็ว่าไม่ได้นะคะ เดี๋ยวนี้นังธรยอมรับโทรศัพท์ของหัวหน้าแล้วค่ะ (ถึงแม้จะบอกว่าเรื่องงานก็เถอะ) แต่ก็คุยเพียงสองสามคำแล้ววาง แอร๊ยยยย……เมื่อไรจะได้กันคะ
   ฉันง้อนังธรอยู่นาน จนจบลงที่ร้านอาหารญี่ปุ่นบุปเฟ่ แน่นอนค่ะฉันเลี้ยง เฮ้อ สงสัยต้องไปบอกหัวหน้า จะง้อนังธรต้องเอาของกินเข้าล่อ คริๆ (เรียกค่าความลับนี้ เป็นเลี้ยงข้าว 1 อาทิตย์ ……. กำไรเห็นๆ แอร๊ยย)

   “นอนหรือยังครับ” เสียงนุ่มของคุณธนา ทักทายผ่านเครือข่ายสื่อสาร เขาค่อนข้างสม่ำเสมอค่ะ โทรมาหาฉันทุกวัน (วันนี้นับเป็นวันที่ 3 ค่ะ คริๆ) ไม่มีวันไหนเงียบหาย ช่วงนี้เขาเองก็ยุ่ง ลูกน้องที่ทำงานลาพักร้อน ทำเอากำลังคนขาด เลยทำงานหัวหมุน แต่ถึงจะไม่ได้เจอกัน แค่ได้ยินเสียง ก็ชื่นใจมากแล้วค่ะ
   “ยังครับ รอคุยกับคนบางคนอยู่” ฉันปรับโหมดเข้าสู่บทนางเอกอีกครั้ง (ลงทุนกินน้ำส้มมาทั้งวันเลยนะคะ)
   “เอ ใครกันนะครับ ผู้โชคดีคนนั้น”

   แอร๊ยยยยยย ทำเป็นไม่รู้ 

   “เอ ไม่รู้สิครับ” แอร๊ยยยย เขิล อะ คุยเล่นไร้สาระแบบนี้มันก็มีความสุขดีเหมือนกันนะคะ
   “โห พูดแบบนี้ผมน้อยใจนะครับ” แอร๊ย คุณธนาคะ อย่าทำเสียงแบบนั้นค่ะ ซันนี่อดใจไม่ไหวนะคะ
   “หะหะ ล้อเล่นครับ ทำงานเหนื่อยไหมครับ”
   “นิดหน่อยครับ ต้องรีบเคลียงาน เดี๋ยววันเสาร์จะได้มีเวลาไปเที่ยวกันไงครับ” โอ้ย ตอบมาแบบนี้ เอาหัวใจไปเลยค่ะ สินสอดไม่ต้อง ยกให้ฟรีแถมข้าวสารอีกถังหนึ่งเลย
   “ซันทำให้ คุณธนาลำบากหรือเปล่าครับ” ขอ ซีน ดราม่า นิดหนึ่งนะคะ แบบว่าอย่าเจอ ในนิยายเล้าเป็ดมา (เห็นนายเอกใช้ แล้วพระเอกชอบทุกที)
   “ไม่หรอกครับ อย่าคิดมาก ผมอยากเจอซันจริงๆนะครับ” คริๆ เอาล่ะค่ะ นี่เป็นตัวอย่างเล็กๆน้อยๆ คุณธนาเขาสุภาพค่ะ พูดเพราะ แต่ก็แอบหยอดมาทีละนิด ให้พอชื่นใจ ฉันล่ะอยากจะนั่งไทม์แมชชีน ให้ถึงวันเสาร์เดี๋ยวนี้เลย เฮ้อๆ
   “ฝันดีนะครับ” คุณธนาพูดส่งท้ายก่อนจะวางสายไป เพียงแค่คำพูดธรรมดา แต่มันก็ทำใจสั่นได้เหมือนกัน ไม่อยากจะคิดเลย หากเขานอนกอดฉันไว้ กระซิบบอกฝันดีข้างหูก่อนนอน แอร๊ยยยย สงสัยจะได้ฝันเปียก เอ๊ย ฝันดีจริงๆ

   และแล้ววันเสาร์ที่รอคอยก็มาถึง ฉันตื่นแต่เช้า อาบน้ำล้างหน้า แต่งตัวเป็นที่เรียบร้อย ส่องกระจกนิดหน่อยตรวจทานความเรียบร้อย วันนี้แต่งตัวสบายๆ เนื่องจากไปเที่ยวสวนสนุก ขาสั้นนี่ล่ะเหมาะนัก กับเสื้อเชิ้ต ตัวเบาบางเหมาะกับอากาศร้อน (ที่แน่ๆ หากโดนน้ำแล้วจะได้เห็นชัดๆ คริๆ) ซันบล็อก โบกทับไปแล้วสองชั้น ตบแป้งเด็กอีกนิดหน่อย พอให้หน้าผ่อง เพียงเท่านี้ก็เสร็จพิธี ไม่นานนัก คุณธนาก็มารับ

   “สวัสดีครับซัน” เขาทักด้วยรอยยิ้ม ทำเอาฉันประหม่าไปมาก
   “สวัสดีเช่นกันครับ” ฉันทักกลับ วันนี้เขาแต่งตัวสบายๆเช่นกัน เชิ้ตลำลอง กางเกงยีนขายาว ทำให้ดูเด็กลง
   “ยิ้มอะไรครับ ไปกันได้แล้ว” เขามัวแต่ยิ้มและจ้องมาที่ฉัน ทำเอาเสียความมั่นใจไปทีเดียว โถ่รู้แบบนี้ใส่ขายาวมาก็ดี สงสัยเขาคงขำ ขนหน้าแข้งฉันแน่เลย แอร๊ยยยยย
   “ยิ้มให้คนน่ารักครับ หึหึ” แอร๊ยยย แค่นั้นล่ะค่ะฉันก็เงียบไปตลอดทาง
เราใช้เวลาพอควรกว่าจะถึงสวนสนุก คุณธนาจัดแจงซื้อตั๋วเป็นที่เรียบร้อย (ฟรีอีกแล้ว คริๆ) แต่ก่อนจะไปเล่นเครื่องเล่น ต้องหาอะไรใส่ท้องก่อนนะคะ
“ไม่อร่อยหรอซัน” เขาถามเมื่อเห็นฉันรวบช้อนส้อม
“เปล่าครับ เดี๋ยวกลัวมันแน่นท้องเกินไปน่ะครับ” กลัวแพ้ท้องค่ะ เดี๋ยวเล่นไปเล่นมา อ๊วก ออกมา เสียหมดสิคะ
“หึหึ” เขาหัวเราะอีก แล้วจัดแจงอาหารในจานของเขาจนหมด

เราเริ่มต้นกันที่เครื่องเล่นเบาๆ ที่น่ากลัวมากนัก เป็นการอบอุ่นร่างกายเสียก่อน เขาเดินนำฉันไปที่เครื่องเล่น ฉันได้แต่มอง แล้วยิ้มให้ตัวเอง ไม่นึกเลยว่าจะมีวันนี้กับเขา เคยแค่ฝันว่าสักวันจะได้มานั่งชิงช้าสวรรค์กับคนที่ชอบ แอร๊ยยย

“เหม่อ อะไรครับ เดี๋ยวหลงนะ มานี่สิ” คุณธนาคงเห็นฉันมัวแต่เหม่อ จึงจัดแจง เอามือใหญ่ของเขากุมมือฉันไว้ แล้วพาเดินไปนั่งที่เครื่องเล่น พนักงานที่ตรวจความปลอดภัย ส่งยิ้มให้เมื่อเห็นเราจับมือกัน พระเจ้าคะ ทำไมหน้าฉันมันร้อนอย่างนี้ ที่ว่าโลกร้อนขึ้นทุกวันมันคงเป็นแบบนี้สินะ กลับไปฉันคงต้องงดใช้ถุง(ยาง) เพื่อลดโลกร้อน แอร๊ยยย
“กลัวหรือเปล่า” คุณธนาถามอีกครั้งเมื่อเราอยู่บน จุดสุดยอด ฉันส่ายหน้าให้ เขายิ้มตอบ มือที่จับไว้ยังไม่ปล่อยให้มือฉันเป็นอิสระ นั่นคือเหตุผลที่ฉันเงียบตลอด
“อึดอัดหรือเปล่าครับ ผมจับมือแบบนี้”
“ไม่ครับ……ไม่” ฉันรีบตอบทันที ทำเอาเขาหัวเราะอีกครั้ง แอร๊ยยยย

ทำไมเวลาอยู่กับคนๆนี้แล้วทำตัวไม่ค่อยถูกเลย





“ยิ้มหน่อยครับ”


   แชะ


“คุณ ธนา !” ฉันตกใจที่จู่ๆ เขาก็เรียกฉันแล้วถ่ายรูป ตายแล้วลืมเก๊ก สวยเสียด้วยรูปออกมาอุบาตแน่นอนเลย
“เอามา ลบออกเลย…..นะครับ ลบเหอะ” ฉันยื้อแย่งมือถือจากอีกคนซึ่งคงจะเป็นไปได้ยากเพียงแค่เขายืดมือจนสุดแขน ฉันก็เอื้อมไม่ถึงซะแล้ว ฉันกระโดดจนเหนื่อย ยอมแพ้ค่ะ ช่างแม่ง
“ผมอยากได้รูปซันนี่ครับ” เขาหัวเราะ ยื่นให้ดูรูปในโทรศัพท์ที่ตอนนี้ตั้งเป็นพื้นหลัง ดูรูปแล้วก็ โอเค ไม่น่าเกียจ ลืมตัวไปว่าคนมันสวยทุกองศา ร้อนฉ่าทุกมุม คริๆ
“ซันก็อยากได้รูป……..คุณ…..” ที่จริงอยากได้รูปคู่มากกว่า จะได้เอาไปอวดนังธรเพื่อนสาว ให้อิจฉาเล่น คริๆ
“มาครับ ทางนี้” เขาไม่รอช้าลากฉันไปยังศาลาริมน้ำ

“ขอโทษนะครับ ช่วยถ่ายรูปให้หน่อยได้ไหมครับ” คุณธนาจัดแจงขอความช่วยเหลือจากกลุ่มสาวน้อยที่กำลังโพสท่าถ่ายรูปกันอย่างสนุก แน่ล่ะ ทันทีที่พวกเธอๆ เห็นต่างพากันยิ้มเล็กยิ้มน้อย บางคนก็แอบกระซิบกัน รู้นะยะว่าคุณธนาเขาหล่อ แต่กรุณาเก็บอาการด้วยค่ะ คนรักเขายืนหัวโด่อยู่นี่ทั้งคน
“อ้าว ซัน มานี่สิ” เขากวักมือเรียกให้ฉันเข้าไปถ่ายคู่ พวกเธอๆ ต่างหันกรูมองมาที่ฉัน แล้วทำหน้าเหมือนถูกผีหลอก หึ ให้มันรู้สิ ว่าคุณธนา ของใคร!!!!!
“จะดีหรือครับ” ฉันตอบไปอย่างไม่มั่นใจ เขาคงขี้เกียจรอเลยจับแขนฉันลากเข้าไปจนได้ (ตอนนี้พวกเธอๆ ทำหน้าเหมือโดนตบหน้ากลางสี่แยก คริๆ)
“เข้ามาใกล้ๆหน่อยสิครับ” คุณธนาบอก เมื่อเห็นฉันยืนตัวแข็งอยู่ห่างออกไปช่วงแขน
“กรี๊ดดด” แต่เมื่อเรียกแล้วฉันก็ไม่ขยับสักที จึงเป็นเขาเองที่ขยับมาจนชิด แถมยังเอาแขนโอบเอวไม่ให้ฉันหนีเสียอีก ทำเอาบรรดา เธอๆ ทั้งหลายกรี๊ดออกมาเบาๆ

“ขอบคุณครับ” เขายิ้มขอบคุณบรรดาเธอๆ ที่ทำหน้าเคลิ้มอีกครั้ง จนกระทั่งเราเดินออกมา พวกเธอๆจึงเริ่มจับกลุ่มเอามือป้องปาก เม้าท์ กันทันที

“แก หล่ออะ”
“น่าเสียดาย ไม่น่าเป็นแฟนกันเลย”
“ใช่ๆ สงสัยโดนเสน่ห์แน่เลยแก”
“โหย หมอไหนแก ฉันจะได้ไปทำบ้าง”

แอร๊ยยยย พวกหล่อน เข้าใจความหมายของคำว่ากระซิบไหมคะ





“เหนื่อยไหมครับ” เขายื่นแก้วน้ำเย็นให้ขณะเรานั่งพักกันที่ม้านั่ง ฉันรับมาดื่มดับกระหาย (แน่นอนว่าเป็นน้ำส้ม) ถึงจะสนุกแค่ไหนแต่ด้วยแสงแดดที่ร้อนแรง ร่วมกับเสน่ห์อันร้ายกาจก็ทำให้ซันนี่ อ่อนแรงได้เช่นกัน
“นิดหน่อยครับ” ฉันยิ้มให้
“ขอกินด้วยสิ” เขาไม่รอคำตอบ คว้าทั้งมือและแก้วของฉันไป แล้วก้มลงดูดน้ำจากหลอดเดียวกันกับฉัน

“……..”

“อ๊ะ ขอโทษที เดี๋ยวผมไปซื้อมาให้ใหม่” เขาตกใจรีบลุกขึ้น
“ไม่เป็นไรครับ” ฉันรีบดึงเขากลับที่นั่งพร้อมกับดูดน้ำส้ม แสดงให้เห็นว่าไม่ได้รังเกียจใดๆ
“หะหะ ขอโทษครับ ลืมตัว” เขาหัวเราะ แต่ก็ไม่หยุดที่จะแย่งน้ำฉันไปกินอีก


แล้วทำไมไม่ซื้อมาสองแก้วนะ หรือว่าไม่มีเงิน……….





อากาศตอนบ่าย ยิ่งทวีความร้อนเข้าไปอีก เราตกลงหนีร้อนเข้าเมืองหิมะกัน ขณะที่กำลังเปลี่ยนรองเท้าอยู่นั้น ก็มีเสียงเรียกดังขึ้น

“อ้าว คุณธนา” ฉันมองไปหาคนเรียก ปรากฏเป็นชายหนุ่ม อายุน่าจะรุ่นเดียวกับคุณธนา แต่งตัวเนี้ยบ ทุกกระเบียดนิ้ว เสื้อรีดเรียบ กางเกงขากระบอกเล็กพอดีตัว ไม่รัดมาก รองเท้าหนังลำลองคู่สวยขัดจนขึ้นเงา นาฬิกาเรือนหรู กระทบแสงเปล่งประกายระยิบ ผมเผ้าตัดแต่งเป็นทรงดูดี ไม่ได้เรียบร้อยเกินไปนัก แต่ก็ไม่ได้นำสมัยจนเกินงาม ขับให้ใบหน้าขาวใสนั้นดูน่ามอง
“คุณ ดนัย มาเที่ยวเหมือนกันหรอครับ” คุณธนาเดินเข้าหาพร้อมถามกลับ ดูแล้วพวกเขาคงรู้จักกันมาก่อน
“ครับ เบื่อๆเลยมาเที่ยว แล้วคุณธนา มากับ…………” คนมาใหม่ที่ชื่อดนัย มองมาทางฉัน ถ้าไม่ได้คิดไปเอง เหมือนจะมองแบบหาเรื่องนะคะ ไอ้สายตาเหยียดๆแบบนั้น
“อ้อ นี่คุณ อาทิตย์……อาทิตย์นี่คุณดนัย เพื่อนที่รู้จักกันตอนไปต่างประเทศน่ะ” เขาเรียกฉันเข้าไปทำความรู้จัก ฉันบอกสวัสดีพร้อมฉีกยิ้มตามมารยาท ที่นางเอก พึงมี

“หึหึ…….อ้อ ไหนๆก็เจอกันแล้ว ขอเที่ยวด้วยคนได้ไหม ไปด้วยกันคงสนุกดี” คนมาใหม่ยื่นข้อเสนอ ทำเอาคุณธนาอ้ำอึ้งไป เขามองมาที่ฉัน คงด้วยเกรงใจที่นัดเที่ยวของเราจะต้องมีเรือพ่วงแถม

“เอ่อ ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรครับ” ดนัยตอบเสียงเศร้า

“เอ่อ….”

เฮ้อ สถานะการแบบนี้ ตามบทนางเอก ต้องตอบแบบนี้สินะ

“ไม่เป็นไรครับ มาเที่ยวสวนสนุก คนยิ่งเยอะ ยิ่งสนุก จริงไหมครับ” ฉันตัดบทตอบตกลง ไปเสีย เพราะดูท่าทางคุณธนาเองก็คงไม่กล้าที่จะปฏิเสธ ส่วน คุณดนัยอะไรนั่น ก็ดูจะไม่ยอมไปไหนเสียด้วย (ถึงจะบอกว่าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร แต่ก็ไม่ยอมไปไหนสักที)

คุณธนาดูผ่อนคลายลงเมื่อเห็นว่าฉันไม่ว่าอะไร และแล้ว ฉันคนหนึ่ง เธอคนหนึ่ง เขาคนหนึ่ง ก็ออกเดินทางเข้าสู่เมืองหิมะ ในจังหวะที่คุณธนา มัวแต่เดินดูนั่นนี่ จนปล่อยฉันอยู่กับคุณดนัยสองคนนั้น ฉันรู้สึกได้ถึงสายตาไม่เป็นมิตรจากคนมาใหม่


“นี่หรือ คนที่จะมาแย่งคุณธนา……หึ ไม่เท่าไร นี่”






แอร๊ยยยยย มันหมายความว่าไงคะ