หัวข้อ: +++ Hiding love.....รักต้องแอ๊บ +++ บทส่งท้าย 13/1/56

[nOn†ღ]

คนนี้อย่าให้พลาดนะซันนี่ 

[choijiin]

ซันนี่น่ารักจังค่า
 
ยังไงก็ขอให้ได้ขอให้โดนคนดีๆซักทีเถิด
สาธุๆ
 

[Moonmaid]

มาUPเตอะ

[Tifa]

คริๆ ลืมกันไปหรือยังคะ

ก่อนอื่นก็ขอ สวัสดีปีใหม่ทุกคนเลยเจ้า ขอฮื้อ มีความสุข ม่วนๆ กั๋นทั่วหน้าเน่อ

มาชดใช้ความผิดด้วยสองตอนเต็มๆ ไม่รู้จะถูกใจหรือเปล่าน้อ





บทที่ F กฎข้อที่เหลือ




“งานน่าเบื่อหรือครับ” เสียงนุ่นทุ้ม เรียกสติของปักษธรให้กลับมาอีกครั้ง เขาต้องมาจัดการงานเลี้ยงของบริษัท นังอาทิตย์ตามที่คุณสุริยันนายจ้างได้บอกความต้องการไปกับทางบริษัทที่ธรทำงานอยู่  เขาจึงต้องมานั่งคอยคุมงานอยู่ด้านข้างเวทีริมหาดทราย ทั้งๆที่ตอนนี้งานจริงๆก็ไม่ค่อยเหลืออะไรน่าเป็นห่วงแล้ว เนื่องจากเป็นเวลาที่วงดนตรีต่างบรรเลงเพลงที่มีจังหวะ พนักงานหนุ่มสาวต่างพากันออกลวดลายดิ้นกันริมหาดอย่างสนุก ปล่อยคนแก่ๆ กับพวกผู้บริหารมาดนิ่งนั่งดื่มกันไปตามประสา
“เปล่าครับ ผมคุมงานอยู่” ปักษธรตอบปัด ทำเป็นไม่สนใจ นายจ้างของเขาที่กำลังยื่นแก้วเครื่องดื่มให้
“ดื่มสักหน่อยสิ คุณแทบจะไม่กินอะไรเลย นี่ค๊อกเทลสูตรที่คุณชอบเลยนะ” คนตรงหน้ายัดเยียดแก้วที่อยู่ในมือใหญ่ให้อีกคนที่ทำเป็นตรวจความเรียบร้อยของงาน
“คุณรู้ได้ไง…….นังอาทิตย์สินะ หึ” ปักษธรคาดโทษเพื่อนตัวดีไว้ในใจ แต่ก็ยอมที่จะคว้าเอาแก้วเครื่องดื่มขึ้นมาดับกระหาย มันพอให้เขารู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้าง
“ไม่ไปร่วมสนุกหน่อยหรือไงครับ” นายจ้างตัวใหญ่ ชี้นิ้วไปทางเวทีที่ตอนนี้ กำลังสนุกได้ที่ เลขาหน้าห้องทำหน้าแดงถอดรองเท้าออกแล้วกระโดดไปมาอย่างลืมตัว หนุ่มน้อยเด็กใหม่ก็ถูกสาวเล็กสาวน้อยสาวเทียม รุมล้อม ทำตัวเกร็งอยู่ไม่สามารถหลบไปไหนได้
ปักษธรส่ายหัวไปมา นี่ถ้าเป็นนังอาทิตย์คงสนุกจนเวทีแตกไปแล้ว แต่จะว่าไป คงจะไม่มีอีกแล้ว ก็ตั้งแต่ทำเป็นแอ๊บแมน มานี่ไปผับทีไรได้ไปนั่งกินดวลกันเสียทุกที
“คุณไม่ไปร่วมงานแบบนี้จะดีหรอครับ” ปักษธรเอ่ยปากไล่อย่างสุภาพ เมื่อเห็นอีกคนไม่มีท่าทีจะลุกไปไหน ปากก็พูดเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อย แต่อีกคนกลับยิ้มตอบกลับมาอย่างหน้าตาเฉย
“ใครจะกล้าทำอะไรผม ผมเป็นหัวหน้านะ ฮ่าๆๆ” เขาหัวเราะน้อยๆ ดูจากแก้มที่ขึ้นสีแดงจางๆ คงจะพอเดาได้ว่าคง ดื่มไป พอประมาณ มิน่าถึงได้พูดมากกว่าปกติ แต่ถึงกระนั้น ปักษธรก็ยังคงรักษาระยะห่างได้ดีอย่าน่าตกใจ ถึงแม้บรรยากาศ ดนตรี จะส่งเสริมสักแค่ไหน ทำเอาหัวหน้าคนเก่งนิ่งไปเป็นพักๆเช่นกัน
“เครื่องดื่มหมดแล้ว เดี๋ยวผมเอาให้ใหม่นะ” ยังไม่ทันที่ปักษธรจะปฏิเสธ สุริยัน ก็ไปเสียแล้ว ตั้งแต่เจอกันมานี่ก็ถือได้ว่าเข้าเดือนที่สามได้แล้ว แต่ที่น่าแปลกใจก็คือ สุริยันยังไม่มีท่าทีจะตีห่าง นั่นทำให้ปักษธรแปลกใจพอประมาณ แกล้งทำเป็นสาวแตกใส่ก็แล้ว บอกปฏิเสธไปตรงๆก็แล้ว ยังไม่มีทีท่าจะถอย ถือได้ว่ามีความพยายามสูงส่ง แต่มันก็เท่านั้น เพราะปักษธรเองยังเหลือไม้ตายเด็กซุกก้นหีบไว้อีก รอเพียงแค่เวลาที่เหมาะสม


“สวัสดีครับ” เสียงชายหนุ่มทักขึ้น ปักษธรละสายตาจากกิจกรรมบนเวทีมายังเขา ชายหนุ่มรุ่นเดียวกันกำลังยิ้มและนั่งลง
“ผม อนุชิต ครับเรียกว่า ก้อง ก็ได้ครับแล้ว เอ่อ คุณ……..” เขาเริ่มชิงแนะนำตัวก่อนตามมารยาท แต่ไม่อาจซ่อนประกายตาที่จ้องมองมายังชายหนุ่มเนื้อหอมได้ ทำเอาอีกคนแอบถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย
“ปักษธร” เขาตอบไปส่งๆ แล้วลุกขึ้นเดินไปหลังเวที ทำเป็นตรวจความเรียบร้อยของการแสดง ทั้งๆที่ไม่เหลือการแสดงอะไรอีกแล้ว
“ไม่ไปสนุกกันหน่อยหรือครับ มากับผมก็ได้นะ” พนักงานหนุ่มยังไม่ยอมแพ้ตามมาถึงหลังเวทีพร้อมกับถือโอกาสจับเข้าที่แขน ออกแรงดึงน้อยๆเชื้อเชิญ
“รับรองครับ ผมจะทำให้คุณสนุกไม่รู้ลืม” ชายหนุ่มส่งสายตามาให้อย่างมีความหมาย ถ้าปักษธรไม่ได้คิดไปเอง เขาคิดว่าเขาเห็นเป้ากางเกงของ ก้อง โป่งนูนออกมาผิดปกติ ชนิดที่ถ้าอาทิตย์มาเห็นคงร้อง “แอร๊ยยย” เป็นแน่แท้

“มาอยู่ที่นี่กันเอง” เสียงทุ้มอันเป็นเอกลักษณ์ดังขึ้นข้างหลัง พนักงานก้องรีบปล่อยมือทันทีที่เห็นหัวหน้าของตนเดินเข้ามา
“พนักงานของผมทำอะไรให้คุณรำคาญใจหรือเปล่า” สุริยันจ้องลูกน้องอย่างหมายโทษ “อนุชิต” เป็นที่รู้กันดีในบริษัท ว่าเป็นเสือทั้งผู้ชายและผู้หญิง เปลี่ยนคู่เป็นว่าเล่น เดือนหนึ่งๆไม่เคยที่จะควงมาซ้ำหน้ากันได้เลย แน่ล่ะ มีของดีๆอย่างปักษธรมาล่อขนาดนี้ คงไม่ยอมปล่อยไปสินะ
ปักษธรปฏิเสธ พลางเอื้อมมือไปเกาะไหล่ของอนุชิตไว้ “เราแค่คุยกันนี่ครับ คุณก้องเขาคุยสนุกดี” เขาโกหก พลางแสร้งฉีกยิ้ม ทำเอาหัวหน้าแปลกใจ
“เดี๋ยวเราไปนั่งคุยกันดีกว่าครับ…..อ้อ เชิญคุณสุริยันด้วยนะครับ” ปักษธร เอ่ยปากชวนโดยที่จะไม่ลืมชวนหัวหน้าคนเก่งไปด้วย งานนี้ได้เวลาเสียทีที่จะบอกลากันเสียที โดนไม้ตายก้นหีบนี้เข้าไป เก่งแค่ไหนก็ต้องยอม
ทั้งสามกลับมานั่งตรงมุมอับข้างเวทีเช่นเคย บทสนทนามีเพียง อนุชิตและปักษธรเสียส่วนใหญ่ ปล่อยให้หัวหน้าคนเก่งกลายเป็นหมาหัวเน่าที่ไม่มีบทบาทในการสนทนาครั้งนี้ ปักษธรเองก็พยายามอย่างเต็มที่ในการเค้นหาเรื่องมาพูดกับคนปากมากอย่างอนุชิต ที่พูดได้พูดดี เวลาล่วงจนพนักงานต่างทยอยกันกลับห้องพักแล้ว

“ผมว่าเรากลับห้องกันได้แล้วนะครับ” สุริยันกล่าวเสียงนิ่งเมื่อเห็นว่าทั้งสองคนยังคงคุยกันอย่างออกรส
“หืม…ธรยังไม่อยากนอนเลย ก้องล่ะ” ปักษธร จงใจเปลี่ยนสัพนามแทนตนและผู้ร่วมสนทนาเพื่อแสดงความสนิท
“ก้องก็ยังไม่ง่วงคร้าบบบบบบ” นายอนุชิตตอบมาด้วยเสียงยานคางบ่งบอกว่าเมาได้ที่
“แต่มันดึกแล้วครับ งานเลี้ยงก็เลิกแล้ว ได้เวลานอนแล้ว” สุริยันเสียงเข้มสั่ง
“โอ๋ สงสัยเราต้องกลับกันแล้วล่ะ แถวนี้เจ้าที่มันแรง ฮ่าๆๆๆ” ปักษธรหัวเราะเต็มที่อย่างสะใจ
“ไปคุยต่อกันที่ห้องของธรนะ” อนุชิตไม่ยอมปล่อย เขาจับมือปักษธรไว้มั่น ทำเอาคนถูกกุมมือขนลุกอยากจะสบัดมือทั้ง ถ้าไม่ติดที่ว่าอีกคนกำลังมองมาอย่างไม่พอใจ
“ได้สิครับ…..ไปคุยกันสองคนนะ” ปักษธร ยิ้มให้อีกคน แล้วกล่าวลาหัวหน้าที่ได้แต่ยืนนิ่ง
“คุณอย่าเล่นแบบนี้ ปักษธร” สุริยันร้องเตือน
“เล่นอะไรครับ” ปักษธรตอบหน้าตาย พยุงหิ้วปีกของ อนุชิตที่เดินเซไปมาพาดบ่าไว้
“คุณไม่รู้ว่ากำลังเล่นกับอะไร”

“……….แล้วใครบอกว่าผมแค่ เล่น” ปักษธรตัดบทแล้วพยุงขี้เมาอีกคนเดินเซไปมากลับไปตามทางสู่ห้องพักของตน ปล่อยให้สุริยันยืนกำหมัดแน่นอยู่ริมชายหาดแห่งนั้น


ที่พักที่จัดเตรียมไว้เป็นบังกะโล เรียงติดกัน พนักงานหญิงจะนอนกันอีกฟาก ห้องละสองถึงสามคน แต่โชคดีหน่อยที่ปักษธรได้ห้องเดี่ยว คงเนื่องด้วยสุริยันกลัวเขาจะอึดอัดหากนอนกับคนอื่นๆ ระยะทางจากหาดกิจกรรมมายังห้องถือได้ว่าไม่ใกล้ไม่ไกลนัก แสงจันทร์ที่ส่องพอทำให้เห็นทาง ประกายแสงที่กระทบกับเกลียวคลื่น ส่องระยิบ แลดูสบายตา เสียงลมพัดและเสียงน้ำทำเอาใจให้ล่องลอยไป และที่สำคัญ คนข้างๆตัวเขานี่เองที่ทำให้ปักษธรอดคิดถึง คนๆนั้นเสียไม่ได้

“นั่นไง แอบดูน้องธเนศอยู่จริงๆด้วย” อาทิตย์ออกปากแซวเพื่อนสาว เมื่อเห็นธรทองผ่านหนังสือไปยังสนามบาสที่บรรดานักกีฬากำลังซ้อมกันอย่างดุเดือด ธเนตร เด็กรุ่นน้องปีหนึ่งสุดฮอต ด้วยความสูงถึง 180 พ่วงมากับหุ่นล่ำๆ ทรมารใจสาว ไหนจะหัวสกินเฮดที่เข้ากับใบหน้าดูดีแต่ดูกวนได้อย่างลงตัว คงไม่แปลกใจนักว่าจะเป็นที่ชื่นชอบของใครหลายๆคน

“บ้าดิ รู้ได้ไงว่ามองใคร คนในสนามมีตั้งเยอะ” ธรแก้ตัวพัลวัน โดยหารู้ไม่ว่าใบหน้าที่ขึ้นสีแดงนั้นเป็นหลักฐานมัดตัวเป็นอย่างดี
“แอร๊ยยย นี่แกไม่รู้หรอยะ ว่าบิ๊กอายของชั้นน่ะ เริดแค่ไหน มองภาพได้ละเอียด 12ล้านพิกเซล ซูมได้ 5 เท่า ปรับความคมชัดสูงสุด มองเห็นได้แม้ในที่มีแสงน้อย ปรับแสงให้อัตโนมัติ จับใบหน้าอัตโนมัติ มีสไมล์ชัตเตอร์ แถมยังมองแบบพาโนรามาได้อีกนะยะ คริๆ” แต่ปักษธรหาได้สนใจคำโฆษณาไม่ สายตาเขายังคงจับจ้องนักกีฬาน้องใหม่อย่างไม่วางตา เวลาผ่านไปหนึ่งปีแล้วตอนนี้เขาเองอยู่ชั้นปีที่สอง เรื่องของพี่รหัส ก็ค่อยๆทำใจได้ จนกระทั่ง งานรับน้อง ตั้งแต่แรกที่ได้เจอเจ้าเด็กใหม่คนนี้ก็ทำเอาธรไปไม่เป็น จนอาธิตย์เพื่อนสาวต้องช่วยหลายครั้ง

“มัวแต่มอง เดี๋ยวก็โดนหมาคาบไปแดกหรอก” อาทิตย์ กล่าวเซ็งๆ นึกเสียดายรูปร่างหน้าตาของเพื่อนสาว แต่ไม่ยอมใช้ให้เป็นประโยชน์เอาเสียเลย ถ้าสลับร่างกันได้คงสนุกพิลึก

ปักษธรใช่อยากจะนิ่งนอนใจ เพียงแต่หาโอกาสดีๆยังไม่ได้สักที เขากับน้องได้คุยกันยังไม่มากเท่าไร จะเดินเข้าไปพูดก็อาย ไม่กล้า ต้องให้อาทิตย์เป็นแนวหน้าบุกให้เสมอจนมันบ่นบ่อยๆ “นี่ฉันจะจีบน้องหรือว่าแกจีบกันแน่ฮะ”


และเวลาผ่านไปล่วงจนถึงสอบปลายเทอมที่ 1 เด็กปีหนึ่งสอบกันเสร็จแล้วแต่ยังต้องมาซ้อมกีฬาสำหรับการแข่งขันที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่อาทิตย์ข้างหน้า เป็นเหตุให้ทั้งธรและอาทิตย์ต้องมานั่งอ่านหนังสือที่ข้างสนามบาสแบบนี้ ดีที่ปักษธรเองได้อ่านทบทวนที่ห้องมาแล้วจนจบไม่อย่างนั้นคงไม่สามารถอ่านหนังสือจนจบ ณ ตอนนี้ได้ นอกจากจะเสียงดังโหวกเหวกแล้ว ยังเสียสมาธิไปกับ เด็กหนุ่มตัวใหญ่คนนี้อีก

“นั่นๆ มองอีกละ” เพื่อนตัวดีแซวเข้าอีกครั้งหนึ่ง ธรขว้างดินสอใส่หัวอาทิตย์ จนเพื่อนสาวกรีดร้องออกมาเสียงดัง หลังจากนั้นธรก็ยังคงทำเป็นอ่านหนังสือ แต่สายตากลับมองไปยังในสนาม และมีจังหวะหนึ่งที่น้องธเนศ มองมาทางธร
และถ้าปักษธรไม่ได้เข้าใจผิดไปเอง เขาว่าเขาเห็น น้องธเนศ ยิ้มให้เขาด้วย

“แอร๊ยยย…น้องเขารู้นะยะ ว่าหล่อนน่ะ….แอบดูน้องเค้า”


หลังจากนั้น ธรเองก็กล้าที่จะเข้าหาน้องมากขึ้นเมื่อเห็นว่า ธเนศเองก็ไม่ได้มีทีท่ารังเกียจอะไร จะกระทั่ง งานเลี้ยงรุ่นที่จัดขึ้นที่ริมชายหาด ปักษธรเอ่ยปากชวน รุ่นน้องไปเดินเล่นริมชายหาดสองต่อสอง ปล่อยให้ อาทิตย์ ดวลเหล้ากับพี่รหัสนัดล้างตากันไปบนเวที ทั้งสองเดินไปเรื่อยคุยกันตามประสาพี่น้อง ธรเองก็ได้แต่แอบแลเป็นระยะ เขาอดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว มันอึดอัดอยากจะระบายความในใจให้อีกคนรู้เหลือเกิน น้องเขาเองก็ยังไม่มีแฟน และถ้าไม่คิดเข้าข้างตัวเอง ธร คิดว่าน้องเขาก็คงมีใจให้ตนบ้าง
จนกระทั่งเวลาล่วงไปครึ่งคืน ปักษธรได้เผยความในใจออกไป รุ่นน้องเงียบ ทำเอาธรใจเสีย น้ำตาไหลออกมาเอง เขาไม่กล้าแม้จะมองใบหน้าอีกฝ่ายว่าเป็นอย่างไร
“งั้นลองคบกันดูก็ได้ครับ” คำตอบจากรุ่นน้องทำเอา ธร แทบหยุดหายใจ และนั่นล่ะ ก็เป็นจุดเริ่ม

“ตอนบ่ายเราไปดูหนังกันไหม” ธรถามคนข้างเมื่อเห็นตารางเรียนตอนบ่ายของทั้งคู่ว่างตรงกัน
“แบงค์นัดเพื่อนทำรายงานน่ะ ไว้วันหลังนะพี่” รุ่นน้องตอบ “อย่าโกรธนะครับ เดี๋ยวแบงค์เลี้ยงไอติมนะ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวไปดูกับ อาทิตย์ก็ได้ เนอะ” ธรตอบแล้วปล่อยให้อีกคนแยกตัวออกไปทำรายงาน
“แล้วไงดี ไปหาอะไรกินแทนดีไหม” เพื่อนสาวออกปากชวน เมื่อเห็นทริปหนังรัก สื่อรัก ของเพื่อนสาวล่ม
“อ้าว แกไม่อยากดูหนังหรอ”
“แอร๊ยยย เก็บไว้ดูกับผัวแกเหอะ ชวนไปดูหนังรัก ชั้นไม่อยากเป็นคู่เลสกับแกนะยะ”



และสุดท้ายก็จบลงที่ร้านกาแฟเล็กๆแห่งหนึ่ง ซึ่งอาทิตย์เองจัดแจงฟาดบรรดาขนมต่างๆที่พนักงานหนุ่มหล่อบรรจงแต่งออกมาอย่างน่ารักน่าทานจนเรียบ ปล่อยให้ปักษธร นั่งจิบกาแฟไปเรื่อยๆมองดูเพื่อนตนกินอย่างสนุกสนาน การกินในวันนี้คงสนุกเหมือนเช่นๆเคยถ้าหากธรเองไม่บังเอิญมองออกไปนอกร้านเสีย

ภาพที่เห็นทำเอาช้อนที่กำลังตักเค้กหล่นลงกับโต๊ะ ทำเอาอาทิตย์สงสัยมองตามสายตาของเพื่อนรัก รุ่นน้องธเนศแฟนของเขากำลังเดินจับมือกับรุ่นน้องต่างคณะ
“ทำแบบนี้ได้ไง…..” อาทิตย์ขึ้นเสียงลุกขึ้นหมายจะเดินออกไปต่อว่า แต่ปักษธรก็ดึงเขาไว้เสียก่อน
“อย่าแก…..อย่าเลย” ธรเอ่ยเสียงเบามองทั้งคู่เดินไปจนลับสายตา
“แกจะบ้าหรอ นั่นแฟนแกนะ” อาทิตย์ขึ้นเสียงทำท่าจะลุกไปเสียให้ได้
“ขอร้องล่ะแก …… อย่าไป…..” ธรเสียงสั่น ริมดวงตามีน้ำเอ่อมานอง
“แก…….ไม่เป็นไรนะ”
“ไม่เป็นไร…….มันไม่ใช่ครั้งแรก”
“แอร๊ยยย……ไอ่เวรเอ๊ย”

คืนเดียวกันนั้น
“ทำรายงานเหนื่อยไหม แบงค์” ทุกคืนปักษธรต้องโทรหารุ่นน้องคนนี้เสมอ และคืนนี้ก็เช่นกัน
“นิดหน่อยครับ แล้วหนังสนุกหรือเปล่า” รุ่นน้องตอบกลับเสียงเจื้อยแจ้ว
“ก็ดีนะ ซึ้งดี อาทิตย์ ยังชอบเลย ไว้วันหลังเราไปดูกันอีกนะ”
“ครับ….พี่ แบงค์ง่วงแล้วขอนอนก่อนนะครับ ฝันดีนะ” รุ่นน้องวางหูไปแล้ว ปักษธรได้แต่น้อยใจที่ธเนศไม่เคยรับรู้เลย ไม่รู้เลยว่าเสียงเขาสั่นแค่ไหน ไม่รู้เลยว่าเขาต้องร้องไห้ทุกครั้งที่รับรู้ว่าแฟนของตนเดินควงกับคนอื่น



สองอาทิตย์ต่อมา
   “พี่ครับ แบงค์ไปเที่ยวกับเพื่อนนะ ที่ชะอำ”



หนึ่งเดือนถัดไป
“ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอกันเลยนะ”
“แบงค์เรียนหนักอะพี่”



จนกระทั่งในที่สุด ก็ถึงวันที่เขาคนนั้นบอกลา ปักษธรยิ้มรับอย่างเต็มใจ

 “ยังไงเราก็ยังเป็นพี่น้องกันได้ไง ใช่ไหม”



ค่ำคืนที่เด็กชายได้เดินจากไปอย่างเป็นทางการ รอยยิ้มที่มีให้กลับกลายเป็นหยดน้ำตา ทันทีที่เด็กชายเดินพ้นสายตาไป ปักษธรรู้อยู่แล้วว่าวันนี้คงมาถึงในสักวัน เขาคิดว่าทำใจได้แล้ว คงจะไม่เสียใจ แต่มันไม่ใช่เลย ทั้งที่เตรียมใจไว้ ทั้งที่รู้ว่าต้องเลิกกัน แต่น้ำตายังคงไหลรินออกไม่ยอมหยุด เขาปล่อยให้คนที่เขารักไป ไปหาคนที่ใช่สำหรับเขา แล้วปล่อยให้ตนเองเป็นอิสระเสียทีกับความรักที่ผูกมัดเขาไว้ ปล่อยให้น้ำตาที่คั่งค้างมานับเดือนได้ไหลลงสู่พื้น ได้ปล่อยให้เพื่อนสาว ทำหน้าที่เพื่อนที่แสนดีคอยปลอบใจ ได้ปล่อยให้กฎข้อที่สองและสามบัญญัติ ขึ้นมา



ห้ามบอกรักใครก่อน…….และ ห้ามรักคนที่ไม่รักเรา

[Tifa]

บทที่ G กฎข้อสุดท้าย




“ห้อง คุณ อยู่ตรงไหนครับ” ปักษธร ถามคนเมาที่ตนประคองมา แต่คำตอบที่ได้มีเพียงเสียงอ้อแอ้ ชี้นิ้วไปมา จนปักษธรยอมแพ้ ต้องค้นกระเป๋ากางเกงหากุญแจห้อง แล้วดูเบอร์ห้องเอาเอง
“กินเยอะไปนะ” ธรบ่นให้คนข้างๆ ขณะที่กำลังไขกุญแจเพื่อเปิดห้องเข้าไป ลมเย็นก็พัดวูบมาทำเอาขนลุกไป ปักษธรหันซ้ายขวาแต่ก็ไม่สังเกตเห็นอะไร ด้านข้างเป็นเพียงลานทรายกว้าง เขารีบไขกุญแจแล้วรีบลากคนเมาเข้าห้อง จัดแจงวางบนเตียงให้เรียบร้อย
“ฝันดีนะ ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ” ปักษธรกล่าวขอบคุณชายที่พึ่งรู้จัก กับการแสดงเฉพาะหน้า ละครลิงที่เขาจงใจสร้างมาเพื่อสลัดใครบางคนทิ้งไป



“จะรีบไปไหนครับ”

แรงกระชากที่มากพอทำเอาปักษธรล้มลงบนเตียง ยังไม่ทันที่เขาจะคิดอะไรออก ก็มีแรงกดลงที่ข้อมือทั้งสองข้างลงกับเตียง พร้อมกับน้ำหนักที่กดทับลงบนตัวของเขา
เขาถูกคล่อมตัวไว้
“ยังไม่ได้สนุกกันเลยนะ” อนุชิตยิ้มมุมปาก มองหน้าคนอยู่ข้างล่างอย่างพอใจ

“แก”
“ยั่วผมไว้แล้วจะหนีหรือไงครับ หึ” เขาไม่พูดเปล่า ลงมือก้มหน้าลงซุกซอกคอเนียน สูดเอากลิ่นกายเข้าปอด ใช้ลิ้นโลมเลีย ปล่อยให้ปักษธรร้องขอให้ปล่อย ธรทั้งดิ้นและร้องขอ แต่ดูเหมือนคนข้างบนจะมีแรงมากเสียเหลือเกิน
“อย่าร้องสิครับ” อนุชิตรวบข้อมือทั้งสองของธรไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียวอย่างง่ายดาย มือที่ว่างอีกข้างใช้ปิดปากไว้มั่น ลำตัวช่วงล่างถูไถไปมาจนธรรู้สึกได้ว่า ไอ้อะไรที่อยู่ข้างในกางเกงของอนุชิตกำลังแข็งตัว เขาพยายามดิ้นอีกครั้งแต่ดูเหมือนจะช่วยให้อนุชิตสอดตัวเข้าอยู่ระหว่างขาของเขาได้ง่ายขึ้น
“อื้ม” ปักษธร เปล่งเสียงสุดแรงเกิดแต่ก็ดูจะเบาจนไม่สามารถลอดออกไปนอกห้องได้แต่อย่างไร ความกลัวเริ่มเข้ามาจับกุมหัวใจ
“ตรงนี้สินะ” อนุชิต บรรจงแหย่ปลายลิ้นเข้าไปในใบหู ทำเอาปักษธรตกใจร้องหนักเข้าไปอีก
“หึหึหึ เดี๋ยวจะรู้สึกดีกว่านี้อีก”
ปักษธรหน้าแดงก่ำ ดิ้นสุดแรงเกิดแต่คนข้างบนก็หนักเสียเหลือเกิน เขาจะทำอย่างไรดี เขาจะทำอย่างไรดี




ก๊อกๆๆ


“ใคร” เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำเอาอนุชิต ตะโกนถามอย่างหงุดหงิด เพราะเขาเองก็ไล่เพื่อนร่วมห้องไปนอนห้องอื่นเป็นที่เรียบร้อย จึงไม่น่าจะมีใครมาใช้ห้องนี้อีก
“อื้อ” ปักษธร ได้ยินดังนั้นจึงออกแรงดิ้นและเปล่งเสียงมากกว่าเดิม





ก๊อกๆๆๆ


“เฮ้ย ไอ่ก้อง เปิดเร็วๆดิวะ” เสียงผู้ชายดังลอดเข้ามาในห้อง
“แอบมาก้งในห้องต่อไม่บอกนะยะ” คราวนี้เป็นเสียงผู้หญิง
“เร็วๆๆ เพื่อนๆ อยาก กินจะตายแล้ว”

เสียงจากนอกห้องค่อยๆเพิ่มมากขึ้นทุกที อนุชิตนิ่งอึ้งอยู่นาน จนเสียงข้างนอกเริ่มโวยวาย และจากเสียงเคาะประตูก็เริ่มจะเป็นทุบประตูอยู่แล้ว

“โถ่เว้ย” อนุชิตสบถแล้วปล่อยคนข้างล่างอย่างเสียดาย ปักษธรรีบวิ่งไปเปิดประตู ประชากรพนักงานที่ยังเหลือรอดและยังไม่หมดไฟในการฉลองต่างพากันกรูเข้ามาพร้อม ถังน้ำแข็ง และเครื่องดื่มค่อยๆวางลงตรงกลางห้อง ปักษธรหันไปมองอนุชิตที่ทำหน้ายุ่งบ่นกับเพื่อนๆอยู่กลางห้อง วินาทีที่เขามองมานั้น ปักษธรได้ชูนิ้วกลางให้ แล้วรีบเดินออกไป


“เกือบไปแล้วนะ” เสียงนุ่มทุ้มของสุริยันทักขึ้นทันทีที่ปักษธรเดินออกมาจากห้อง ชายหนุ่มยิ้มให้คนตัวเล็กกว่าอย่างโล่งใจที่เห็นอีกคนยังปลอดภัย
ปักษธรนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะทำไม่รู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้นในห้อง
“ผมเตือนคุณแล้วนะ” สุริยันเดินตามปักษธรที่กำลังเดินจ้ำอ้าวเพื่อเข้าที่พักตน หมายจะล้างเนื้อล้างตัวขจัดคราบสกปรกไปเสีย
“โห อุตส่าห์ไปช่วย ไม่ขอบคุณกันสักคำ” คนตัวใหญ่ทำเป็นน้อยใจ แต่ก็ยังยิ้ม ทำเอาปักษธร หมั่นใส้เข้าไปใหญ่
“หรือว่าน้อยใจที่ผมไม่ได้ พังประตูเข้าไป แล้วชกหน้าผู้ร้ายสักหมัดสองหมัด…..แล้ว” สุริยันที่ก้าวยาวๆเข้ามาข้างๆตัว ธร หยอกล้ออีกคนอย่างต่อเนื่องจนอีกคนทนไม่ไหว
“นี่นาย รู้ตัวไหมว่ามาขัดจังหวะ คนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกัน” ธรตอบกลับไป
“หึ ทำปากดี แล้วไอ้รอยแดงที่ข้อมือกับ รอบปากนั่นอะไร…..เอ หรือว่าชอบแบบดุเดือด ผมก็ทำได้นะ หึหึ” สุริยันไม่ยอมก้มลงให้คำตอบข้างๆใบหู จนปักษธรวิ่งหนีไปอย่างระแวง ทำเอาหัวหน้าหัวเราะอย่างชอบใจเมื่อเห็นท่าทีของธร


“ให้นอนเป็นเพื่อนไหมครับ” สุริยันถามเพื่อความแน่ใจ เขาเป็นห่วง ธร ไม่รู้ว่าเจอเรื่องแย่ๆแบบนั้นมาจะสามารถนอนคนเดียวได้หรือไม่
“กลับไปได้แล้ว นาย” ปักษธรปิดประตูไล่ แต่สุริยันเอาตัวกันไว้เสียก่อน
“ผมขอโทษนะครับ กับเรื่องวันนี้”
“ไม่เป็นไร”
“เรื่องนายอนุชิต ผมจัดการให้เอง”
“อย่าครับ……..” ปักษธรรีบบอกห้าม เมื่อดูจากสีหน้าแล้ว มีแววว่าไอ้คุณอนุชิตมีดวงจะโดนเด้งเสียเหลือเกิน
“ผมผิดเอง ที่ไปแกล้งเล่นกับเขาก่อน” ปักษธรเองก็ไม่สบายใจนักหาก ต้องทำร้ายอนาคตของอีกคนเพียงเพราะเขาคิดจะเล่นหลอกๆ ถึงแม้มันไม่ควรทำแบบนั้นก็เถอะ
“ยอมรับแล้วหรอ ว่าแกล้งแสดงละครตบตาผมน่ะ” สุริยันยิ้มใหญ่ จนปักษธรต้องรีบไล่เขาไปอีกครั้ง ใช้แรงอยู่มากกว่าจะปิดประตูลงได้

“ขอถามข้อหนึ่ง” ปักษธรเอ่ยขึ้นกับประตูหลังจากที่ลงกลอนเรียบร้อย
“รู้ได้ไงว่าผมแกล้งเล่นละคร”




“พัดจ๋า เมื่อไรจะเปลี่ยนใจมาคบกับซันนี่คะ”
เสียงเจื้อยแจ้วดังขึ้นเป็นประจำทุกครั้งที่ทั้งสามคนมารวมตัวกัน ชายหนุ่มตัวสูงโปร่งใส่แว่นกรอบดำดูอินเทรน ตัดกับผิดขาวผ่อง ผมสั้นตามสมัยนิยม ถูกเซทให้เป็นทรงเรียบง่าย ชุดนักศึกษาถูกระเบียบทำให้ชายหนุ่มคนนี้เป็นที่น่าสนใจ ไม่ว่าใครเดินผ่านมาก็จำต้องชำเลืองมางกันทั้งนั้น
“ไม่ได้หรอก เดี๋ยวธรเขาจะว่าเอา” ชายหนุ่มต่างคณะตอบเหมือนทุกครั้งทำเอาคนถามกรีดร้อง แต่อีกคนกลับยิ้มเล็กยิ้มน้อยที่ได้ยินแบบนั้น
“เป็นเมียน้อยก็ได้นะคะ นะคะ นังธรมันไม่ว่าหรอก” เจ้าตัวแสบยังไม่ยอมแพ้ เอาแขนไปสีข้างๆตัวชายหนุ่ม ที่กำลังขยับตัวหนีทีละนิดๆ
ตอนนี้พวกเขาเรียนอยู่ชั้นปีที่ 4 แล้ว ตั้งแต่คดีน้องแบงค์ ปักษธรเองก็ไม่เคยมองใครก่อนอีกเลย จนกระทั่งเมื่อต้นปี ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป

“คุณครับ ขอยืมปากกาหน่อยได้ไหมครับ”

และนั่นก็เป็นจุดเปลี่ยนที่ทำให้ปักษธรได้พบกันกับ พัด เด็กหนุ่มรุ่นเดียวกันเพียงแค่เรียนอยู่คนละคณะ (ซึ่งหลังจากเหตุการณ์นั้น อาทิตย์ก็ไปเหมาซื้อปากกามาเก็บติดตัวไว้เสมอ) พัดเองถือได้ว่าเป็นคนคงเส้นคงวา เริ่มต้นเป็นอย่างไร เกือบปีที่ผ่านมาก็ยังคงเหมือนเดิม มารับมาส่ง อยู่เสมอ ไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง
แน่นอนปักษธรเองก็ไม่นึกว่าเขาเองจะชอบคนๆนี้ได้ กว่าที่เขาเองจะยอมรับ ก็ปาเข้าเดือนกว่าๆ เข้าไปแล้ว เล่นเอาชายหนุ่มต่างคณะร้องตะโกนกระโดดตัวลอย


บ่ายของวันธรรมดาอีกวัน ทั้งสามชวนกันไปหาอะไรกินตามเรื่องตามราว อาทิตย์ นั่งอยู่อีกฟากคนเดียวกำลังเม้าท์เรื่องอาจารย์อย่างออกรส ปากก็พูด แต่อีกมือก็ตักอาหารมาใส่จานอย่างแม่นยำ ทำเอาหนุ่มพัดอดขำเสียไม่ได้ เขาชำเลืองมองคนข้างๆ ที่กำลังตักอาหารเข้าปาก
“แล้วจบแล้วจะไปทำงานที่ไหนกัน” ปักษธรถามขึ้นกลางวง เขาเองค่อนข้างหวั่นใจกับคำตอบของพัดอยู่เหมือนกัน เพราะหากต้องทำงานห่างกัน มันก็คงไม่ดีเท่าไรนัก ซึ่งเขากับอาทิตย์ ก็คงไม่พ้นหางานทำแถว กรุงเทพ แต่สำหรับอีกคนนี่ล่ะ
“พัดก็ช่วยกิจการที่บ้านไง” ที่บ้านของชายหนุ่มเปิดร้านอาหาร ค่อนข้างใหญ่โต แน่นอนว่าอยู่ในเขต กรุงเทพด้วยเช่นกัน นั่นก็ทำให้ปักษธรโล่งใจ
ทั้งสามคุยและทานไปกันอย่างสนุกสนาน ไม่บ่อยนักที่จะเห็นปักษธรผู้นิ่งขรึมยิ้มออกมาได้อย่างเต็มที่แบบนี้
“เลอะหมดแล้ว” พัดคว้าเอากระดาษบรรจงเช็ดครีมที่เลอะที่ริมฝีปากของคนรักตน จนอีกคนที่นั่งตรงข้ามเป็นเดือดเป็นร้อน
“แอร๊ยยยยย…….คนเดียวไม่เหงาเท่าสามคน จริงๆค่ะ”



เมื่อทั้งสามได้เริ่มต้นทำงานเข้าจริงๆ ก็ต้องพบว่าโลกของการทำงานนั้นไม่ง่ายเอาเสียเลย โดยเฉพาะ อาทิตย์ ที่เป็นเอามากที่สุด ซึ่งกว่าเจ้าหล่อนจะหางานได้ก็ล่าช้ากว่าเพื่อนรักไปถึงสองเดือน ถือว่าโชคดีที่หัวหน้าของบริษัทนี้ไม่ได้รังเกียจที่อาทิตย์เป็นแบบนี้

สามเดือนแรกของการทำงานเป็นช่วงที่สาหัสของทั้งสาม เวลาที่จะเจอกันแทบจะไม่มี แต่พัดก็ยังโทรมาหาอยู่เสมอ ทำเอาปักษธรเองเบาใจ และยิ่งมั่นใจกับคนนี้มากขึ้น
พอทุกย่างลงตัว ปักษธรเองพอจัดการเวลาว่างได้มากกว่าเดิม แต่กลับเป็น พัด เสียอีกที่ยุ่งมาก เนื่องจากที่ร้านกำลังขยายสาขา ทำให้ขาดแรงงาน พัดเองต้องทำงานหนักขึ้นกว่าเดิมเป็นสองเท่า ซึ่งธรเองก็เข้าใจดี และคอยให้กำลังใจกันและกันเรื่อยมา


“เหนื่อยไหม” ปักษธรลูบหัวชายหนุ่มที่เอนตัวนอนพักที่ตักของเขา
“มาก” พัดหลับตา หายใจเข้าออกยาวๆอย่างอ่อนเพลีย
“แล้ว สาขาที่เปิดใหม่เป็นไงบ้าง…..เอ….เปิดที่ไหนนะ”
“อย่าพึ่งถามเลย……ขอผมอยู่เงียบๆแบบนี้สักพักก่อนนะ” ชายหนุ่มบอกเบาๆอย่างอ่อนล้า ใบหน้าที่เคยสดใส กลับแลดูหมองคล้ำ ริ้วรอยเล็กๆเริ่มปรากฏให้เห็นบ้าง ปักษธรไม่พูดอะไรต่อ เขาลูบหัวชายหนุ่มแล้วปล่อยให้เขาหลับไป



สามเดือนต่อมา

“ร้านที่อังกฤษเป็นยังไงบ้าง” ปักษธร บรรจงพิมพ์ข้อความลงไปในข้อความเพื่อส่งไปถึง พัด แฟนหนุ่มที่ตอนนี้ได้ไปจัดการร้านอาหารสาขาอยู่ที่ต่างประเทศ
“กำลังเป็นไปด้วยดี ธร สบายดีนะ”
เพียงข้อความไม่กี่คำที่ได้อ่านก็ทำให้ ธร พอหายคิดถึงได้ แต่ก็เดือนหนึ่งแล้วที่พัดต้องไปต่างประเทศ ซึ่งอีกไม่กี่วัน ก็จะกลับมาไทย ปักษธรเองเฝ้ารอ นั่งนับวันเวลาอย่างใจจดใจจ่อ



จนกระทั่งเขากลับมา


“คิดถึงจัง”
“คิดถึงเหมือนกัน”

คืนนั้นทั้งคู่ไม่ได้ออกไปไหนเลย

“ธรผอมไปนะ” ชายหนุ่มบ่นเมื่อเขากอดคนตัวเล็กเข้าแนบตัว
“อืม งานหนักน่ะ” ธรตอบตามจริง เขาไม่ค่อยได้กินอาหารตรงเวลานัก และบางทีก็ลืมมันไปเสียเฉยๆ
“ฮึ…..แล้วนี่ถ้าไม่มีพัดคอยดูแล ไม่แย่เอาหรอครับ หืม” ชายหนุ่มกระชับอ้อมกอดเข้า กดปลายจมูกลงกับแก้มของคนรัก
“นะ ธรไม่ใช่เด็กแล้วนะ ดูแลตัวเองได้หรอก ฮะๆๆๆ” ปักษธรตอบกลับพร้อมกับหอมแก้มอีกคนคืน
“พัดเชื่อ ว่าธรทำได้……..” ชายหนุ่มกระซิบ ค่อยๆประกบริมปากอย่างช้าๆ นุ่มนวล

“กอดธรหน่อยสิ” ปักษธรเบียดร่างเปลือยเปล่าเข้าหาชายหนุ่ม พัดยิ้มให้แล้วโอบแขนยาวเข้าหาคนตัวเล็ก
“หนาวจัง……อย่าปล่อยมือนะ” ปักษธรบอกอีกคน
“ไม่ปล่อยหรอครับ นอนเถอะ คนเก่งของพัด”

น้ำเสียงอันแผ่วเบาบอกคำว่ารักซ้ำๆ ซ้ำๆ ทำเอาธรเคลิ้มจนหลับไป กับค่ำคืนอันเป็นสุข ค่ำคืนที่ได้นอนในอ้อมกอดของชายผู้เป็นที่รัก อ้อมกอดของคนที่จะคอยปลุกให้ตื่นในตอนเช้า

ทว่าสิ่งที่ธรคิด ไม่ได้เป็นจริงเสียทั้งหมด

เช้าวันรุ่งขึ้น ปักษธร ตื่นมาพบเพียงตนเองนอนห่มผ้าอยู่บนเตียง ไม่มีร่องรอยของอีกคนอยู่ในห้องนั้น มีเพียงซองกระดาษสีชมพูวางไว้บนหมอนของอีกคน



หลังจากนั้นปักษธรลาออกจากบริษัท และเก็บตัวอยู่ในห้องเพียงลำพังอยู่หลายวัน กว่าที่อาทิตย์จะลากตัวออกมากได้ก็ต้องใช้ความพยายามเป็นอย่างมาก หนึ่งในเหตุผลที่ธรยอม คงเพราะเขาเองก็ยังไม่เคยเห็นน้ำตาของอาทิตย์เลยสักครั้ง…………………อาทิตย์ต้องมาทุกข์ใจเพราะเขา สภาพในตอนนั้นไม่รู้ว่าใครแย่กว่าใคร ใบหน้าของอาทิตย์เลอะไปด้วยมัสคารา แป้ง ขนตาปลอมที่หลุดไปหนึ่งข้าง ไหนจะลิปสีแดงอ่อนๆที่เลอะออกนอกปาก ด้วยแรงจากมือที่คอยปาดน้ำตาออกจากใบหน้า……………นับแต่วันนั้น เขาเองสัญญากับตัวเองอีกครั้งว่าจะไม่ยอมทำให้เพื่อนรักคนนี้เสียใจอีก



กฎข้อสุดท้ายจึงถูกตั้งขึ้นมา………….ห้ามรักใครอีก







ปักษธรตกใจตื่น เหงื่อออกจนเสื้อชุ่ม
“ฝันบ้าๆ” เขาบ่นให้ตัวเอง คงเพราะเกิดเรื่องขึ้นเอคืน จนทำให้เขาคิดมาก แต่ถึงกระนั้น เขายังต้องมองด้านข้างของเตียงทุกครั้งที่ตื่น…..หวังเพียงจะมีคนๆนั้นนอนอยู่ข้างๆ

“เหลวไหล”

เขาจัดแจงธุระส่วนตัวจนเรียบร้อย แต่ยังไม่ทันที่จะเก็บของให้เป็นที่เรียบร้อย เสียงเคาะประตูก็ขัดขึ้นเสียก่อน

“ใครครับ” เขาแง้มประตูออกโดยที่ยังไม่ปลดโซ่ออก

“นอนหลับสบายไหม”


สุริยันฉายยิ้ม อวดฟันขาวเรียงตัวกันเป็นระเบียบ ใบหน้าดูสดใสราวกับตะวันของวันใหม่
‘ตาบ้า ยังจะมาถามอีก’ ธรนึกถึงเรื่องที่เกิดเมื่อคืนวาน ไม่แน่ใจนักว่าเรื่องไหนทำให้เขาคิดมากระหว่างเรื่องนายอนุชิต กับ………………………นายสุริยัน



“ขอถามข้อหนึ่ง”

“รู้ได้ไงว่าผมแกล้งเล่นละคร”




“เพราะแววตาที่คุณมองอนุชิต…..มันเหมือนแววตาที่มองผมไง”

[wolfram]

 

[vk_iupk]

ธร น่าสงสารมากอ่ะ T^T
เดใจอีกรอบน่ะธร คุณยันต์นิสัยดีน้า ^ ^

[Moonmaid]

อร๊ายยยยยยกับประโยคสุดท้ายยยยยยยยยยย

[Alone Alone]

ชีวิตรักธร บัดซบได้อีก

ซันนี่ คิดถึงนะตัวเธอ

[เฉาก๊วย]

ความเย็นชาของธรมีที่มาแบบนี้นี่เอง กลายเป็นคนเย็นชาเพื่อปกป้องตัวเองจากการถูกหลอกลวงไปซะแล้ว

...แบงค์ดูเหมือนเลวจริง แต่พัดก็ยังดูคลุมเครืออยู่ อาจจะยังรักแต่จำเป็นต้องแต่งงานกับคนอื่นก็ได้ (มั้ง)
แต่ยังงัยก็เถอะ ก็ไม่น่าจากไปโดยทิ้งการ์ดไว้ให้ธรต้องเสียใจแบบนี้เลย ใจร้ายมากๆ

คุณยันสู้ๆ นะ  ทำลายกำแพงใจของผู้ชายคนนี้ให้ได้ ถือซะว่าโชคร้ายที่มาเจอช้ากว่าคนอื่น แถมยังมาเจอผู้ชายที่สร้างกำแพงมาปกป้องจิตใจอีกต่างหาก   

[nOn†ღ]

ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ 

[BeeRY]

ได้รู้ซะทีว่าทำไมธรถึงใจแข็งนัก แต่เรื่องมันแซดมากเลยอ่า สงสารธร
ถ้ามันมีครั้งที่สามอีก คงได้กระอักเลือดตายแน่เลย แต่ว่าถ้าคุณเจ้านายซันนี่เค้าเป็นคนที่ใช่จริงๆล่ะ
ขอให้ความรักเกิดขึ้นกับธรอีกครั้งนะ

[$VAN$]

สงสารธร คุณยันก็สู้ๆเน้อ

[mutyamania]

ซันนี่ยูโฟเพื่อนรักของฉันอยู่ไหน....คิดถึงอ่ะนาย...ฮว่าาาาาาๆ ๆ ๆ ๆ

[CarToonMiZa]

ธรเรื่องผ่านมาแล้ว
อย่าเก็บมาใส่ใจมาก
นักเลยให้โอกาส
ตัวเองอีกสักครั้ง
คุณยันสู้สู้น๊า

[malula]

สนุก ฮา ดราม่า น้ำตาแตก ครบทุกรส
เอาใจช่วยซันนี่กับธรให้เจอรักแท้ที่ไม่หลอกลวงซักที

[Tifa]

ว้ายๆ คิดถึงกันไหมคะ หนูกลับมาเเล้วนะคะ ยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้ง คริๆ

ปล มีเเค่คนสงสารนังธร...........ไม่สงสารซันนี่บ้างหรือคะ กระซิกๆ



บทที่ 17




“เหม่ออีกแล้ว คิดถึงใครกันคะ คริๆ” ฉันเอ่ยปากแซว เมื่อเห็นเพื่อนสาวสุดสวยรวยเสน่ห์ นั่งเหม่อ ใช้ช้อนจ้ำถ้อยไอติมที่บัดนี้เหลือแต่เศษซาก (แน่นอนว่าฉันจัดการหมดก่อนแล้ว)
“เปล่า” นังธรตอบเหมือนเดิมทุกครั้ง อย่าคิดนะยะว่าฉันจะยอมแพ้ คิดๆแล้วก็เสียดายไม่ได้ไปงานเลี้ยงบริษัทด้วย ไม่งั้นคงได้เห็นอะไรอีกมาก แอร๊ยยยย แค่ยัยข่าวกรอง CNN วิ่งแจ้นมาบอกพาดหัวข่าวตั้งแต่ฉันไปทำงานวันจันทร์เท่านั้นล่ะ ไม่เป็นอันทำงาน ตั้งวงเม้าท์กันซะสนุก
“เอ่อ ว่าแต่แกเหอะ ไปเที่ยวมาสนุกไหม….กับใครนะ คุณ…..” นังธรเปลี่ยนเรื่องเฉย
“คุณ ธนาธาร…..แกอย่ามาเปลี่ยนเรื่องนังธร บอกฉันมาซะดีๆ เกิดอะไรขึ้นกันน้อ”
“หึ รู้อยู่แล้วยังมาถามอีก” นังธรค้อนเข้าให้ยกใหญ่ แล้วมันก็เงียบเช่นเดิม แอร๊ยยยย นังผู้ร้ายปากแข็ง
“แอร๊ย แกนี่ ก็แค่อยากฟังจากต้นเรื่อง” เอาเถอะๆ นังธรไม่เล่าฉันไปเค้นเอากับหัวหน้าก็ได้ คริๆ ง่ายกว่าตั้งเยอะ
“เอ่อ แล้วก็ไม่ต้องไปเสือกถามนาย นั่นล่ะ” นังธรรีบดักทางฉันเลยนะยะ แอร๊ย ยังไงก็จะถามย่ะ

เรื่องนังธรสรุปเป็นว่าจำเลยยังไม่ปริปากให้การใดๆที่เป็นประโยชน์ต่อชั้นศาล คงต้องรอเบิกพยานคนต่อไป แต่จากอาการจำเลยตอนนี้ คงต้องแจ้งเรื่องให้เจ้าทุกข์รีบทำคะแนนโดยด่วน คริๆ เอาเป็นวันศุกรนี้เลยท่าจะดี
“แกวันศุกรเย็นไปกินข้าวกันนะ คุณธนาธารอยากเจอเพื่อนของฉันน่ะ” ฉันออกปากชวนเพื่อนสาวตามคำร้องขอของคุณธนา ด้วยเหตุผลที่ว่าอยากรู้จักฉันให้มากขึ้น (แต่เสือกเชิญเพื่อนมา เนี่ยนะ)
“ไม่ว่าง” นังธรหน้ายุ่งตอบ
“อ้าว ไปไหนจ๊ะ ปกติแกไม่มีงานวันศุกร์นี่นา”
“งานด่วน” มันตอบห้วนๆเหมือนไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนี้นัก
“อ้อ…..งานด่วน นี่คือนัดเลี้ยงข้าวให้ใครสักคนหรือเปล่านะ คริๆ” ฉันหัวเราะนิดๆก่อนจะรีบลุกขึ้นเดินหนีเข้าห้องน้ำไปเสียก่อนที่คนตรงหน้าจะตอบโต้มา แหม ความจริงก็รู้จากหัวหน้านิดหน่อยแล้วล่ะค่ะว่าศุกร์นี้ นังธรมันจะเลี้ยงขอบคุณที่ช่วยมันไว้ ฉันก็เลยกล้าชวนนังธรไปเจอคุณธนาไงคะ
แน่นอนค่ะ ใครจะให้นังธรไปเจอคุณธนา จริงๆคะ มีหวังฉันได้นั่งนกแอร์กลับห้องแน่ล่ะค่ะงานนี้ ไม่น่าเผลอเล่าเรื่องมันให้คุณธนาฟังเลยเฮ้อ



และแล้ววันศุกรที่รอคอย คุณธนามารับฉันตรงเวลาเหมือนเคย ฉันยิ้มให้กล่าวสวัสดีตามมารยาทหญิงไทย เราขึ้นรถและออกเดินทางสู่ห้างดังใจกลางเมือง วันนี้ไปดูหนังกันค่ะ ที่ฉันต้องเลี้ยงเขานั่นล่ะ
“คิดถึงซันจัง” ยังไม่ทันที่จะผ่านสี่แยกแรกเขาก็ทักขึ้นก่อน ทำเอาฉันอายไปเล็กน้อย แหม ก็คนมันไม่เคยมีคนมาพูดอะไรแบบนี้มันก็ต้องมีเขิลบ้างสิคะ
เราคุยกันเรื่อยเปื่อย ไปตามประสาคู่รักใหม่ เรื่องเขาบ้างเรื่องฉันบ้าง (ซึ่งแน่นอน ฉันเลือกที่จะไม่พูดถึงนังธรอีก คริๆ) และแน่นอนฉันอดที่จะแอบแลคนข้างๆเสียไม่ได้ คนอะไร น่ารักจริงๆ แอร๊ยยยย
“หาอะไรกินกันก่อนนะ” คุณธนา ออกปากชวน สงสัยคงจะหิวมากถึงขั้นลากฉันเข้าร้านอาหารเสียก่อน  แต่ยังไม่ถึงร้านดี ก็เจออุปสรรค ชิ้นใหญ่ขวางอยู่หน้าร้าน
“คุณธนา ไปร้านอื่นได้ไหม” ฉันออกแรงขืนไว้ เขาหยุดมองอย่างงุนงง ฉันให้เหตุผลร้อยแปด จนเขาโอนเอน ยอมตาม ฉันรีบจ้ำให้ห่างจากร้านอาหารแห่งนั้นที่เห็นหัวหน้ายืนรอนังธรอยู่

แต่ทำไมสวรรค์ถึงชอบแกล้งฉันแบบนี้
“อ้าว…นะ…..อาทิตย์” พอเลี้ยงหัวมุมร้านอาหารได้ก็เจอนังธรเดินสวนมาพอดี แอร๊ยยยยย เซ็ง
“อ้อ คุณธนาครับ นี่ปักษธร เพื่อน ซัน เอง” ฉันจัดแจงแนะนำตามมารยาท แต่สายตาส่งกระแสจิตไล่นังธรไปเรียบร้อย
“สวัสดีครับ ผมธร เพื่อนของซันนะ…..ซัน ครับ” นังธรแกล้งที่เกือบพูด ชื่อซันนี่ออกมา แอร๊ย เอากับมันสิ ร้อยวันร้อยคืน ไม่เคยที่จะเรียกชื่อเล่นสักครั้ง วันนี้นึกครึ้มอะไรยะ
“อ้อ ครับ ผมธนาธารครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“แฮ่ม….แกมีธุระไม่ใช่หรอ ธร รีบไปได้แล้ว” เมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวตัวดีไม่ยอมไปเสียที ก็จำใจต้องไล่นิดๆนะคะ
“เอ๋ ไม่นี่ ไม่รีบ” มันตีหน้าซื่อ แอร๊ยย ฉันอยากตบมัน
“ถ้าไม่ติดูระอะไรเชิญทานข้าวด้วยกันก่อนสิครับ” กรี๊ด คุณธนาคะ ชวนมันมาเป็น กขค แบบนี้หมายความว่าไง
“จะดีหรือครับ” นังธรทำลังเล แอร๊ยยยย หล่อนร้ายกาจมาก
“ดีสิครับคุยกันหลายๆคน สนุกดี เนอะซัน” คุณธนาเชื้อเชิญต่อ
“ผมต้องขอตัวนะครับ เผอิญมีนัดไว้ก่อนแล้ว เอาไว้คราวหน้าแล้วกัน” นังธร กล่าวขอโทษก่อนจะเดินไปทางร้านที่หัวหน้ารออยู่ ทำเอาฉันโล่งใจไป



ร้านอาหารที่ฉันเลือกเป็นร้านอาหารไทยสบายๆ ตกแต่งด้วยสวนหย่อมเป็นจุดๆ ทำให้บรรยากาศร่มรื่น เย็นตา สบายใจ คุณธนาสั่งอาหารมาเยอะเหมือนเคย และยังบังคับฉันกินอีก ยังไม่พอยังจะเลี้ยงฉันอีกนะ
“ซันเลี้ยงหนังแล้วไงครับ” เขาว่าอย่างงั้น…………..ไม่แปลกใจเลยค่ะที่จะไม่เหลือเงินซื้อน้ำมาสองแก้ว เฮ้อ

อีกเกือบชั่วโมงกว่าที่หนังจะฉาย ฉันกะบคุณธนาพากันเดินดูของ ซึ่งก็เป็นฉันเสียมากกว่าที่พาเดินเที่ยว แต่ก็ต้องงดพวกร้านกิ๊บชอป ร้านตุ๊กตา ร้านเครื่องสำอาง เอาเป็นแค่ร้านเสื้อผ้า รองเท่า นาฬิกา ถงจะเป็นร้านที่ฉันไม่ชอบ แต่แค่มีเขามาด้วย มันก็เหมือนสวรรค์น้อยๆเลยทีเดียว
จะว่าไป นี่ก็ใกล้วันเกินคุณธนาแล้ว เลือกซื้อของขวัญให้สักหน่อยคงไม่เลว ฉันสอดส่องสายตาไปตามชั้นวางเสื้อผ้าที่ตั้งสูงขึ้นไปจนสะดุดเข้ากับเสื้อสี ฟ้าอ่อนตัวหนึ่ง ฉันลองเอื้อมมือขึ้นไป ไม่ถึง โอ้ย คงเพราะไม่ได้ใส่ส้นสูงสามนิ้วคู่โปรดมาสิ เลยเอื้อมไม่ถึง ลองเขย่งดู……….แอร๊ยยยย สูงขนาดนี้ใครจะหยิบถึงยะ ฉันมองซ้าย มองขวา เพื่อหาพนักงาน ก็เจอแต่พนักงานกำลังดูแลลูกค้าคนอื่น…………..แอร๊ยยย ลองกณะโดดดูก็ได้
“เดี๋ยวผมช่วย” คุณธนาอยู่ๆก็โผล่มาจากด้านหลัง ยืนตัวชิดกับฉัน มือหนึ่งวางลงที่ไหล่ฉัน เพียงแค่เขายกมือขึ้นไป เสื้อสีฟ้าอ่อนนั้นก็อยู่ต่อหน้าฉันแล้ว
“ผมว่า สีเข้มๆเหมาะกับซันมากกว่านะ” เขายิ้มให้ ก่อนจะเดินไปดูของต่อ ปล่อยให้ฉันยืนัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม
แอร๊ยยยย

“อ้าว ไม่เอาเสื้อตัวนั้นแล้วหรอ” คุณธนาถามเมื่อเห็นฉันเดินตัวเปล่าออกมา ฉันส่ายหัวตอบไป แอร๊ย จะซื้อไปทำไมคะ ก็เล่นเห็นไปแล้วนี่ ไว้หาใหม่ก็แล้วกัน
เราเดินดูของต่ออีกสักพักจนจวนจะได้เวลาที่ต้องไปดูหนัง คุณธนาขอตัวเข้าห้องน้ำสักครู่ ฉันจึงเข้าแถวซื้อป๊อปคอร์นและเครื่องดื่ม



 ไม่นานคุณธนาก็มาถึง ยังเหลือเวลาอีกสิบนาที เราหาที่นั่งที่พอว่างสำหรับสองที่แล้วนั่งลง จู่ๆเขาก็ดึงมือฉันไป เล่นเอาฉันตกใจ
“ผมให้ครับ” เขาไม่รอช้าใช้มืออีกข้างวางสร้อยข้อมือเส้นเล็กลงรอบข้องมือของฉัน ฉันได้แค่นิ่งพูดไม่ออก
“เห็นคุณดูตั้งนาน” เขาจัดแจงคล้องสายจนแน่ใจว่าแน่นดีแล้วจึงปล่อยมือ พร้อมโปรยยิ้มให้ฉันอีก
“ซัน…………” ฉันดีใจเสียจนพูดไม่ออก โอ้ย ตั้งแต่เกิด มาไม่เคยเจอะเคยเจอ มีแต่จะซื้อของเปย์ผู้ชาย แต่นี่เขากลับซื้อของให้ชั้น แอร๊ยยยยย อยากกรี๊ดดังๆ คันปากอยากเม้าท์กับนังธร แอร๊ยยยย
“ซันคงรับไว้ไม่ได้” แต่ก็นั่นล่ะค่ะ นางเอกก็ต้องเป็นนางเอกอยู่วันยันค่ำ แหม ก็เกรงใจอยู่นี่คะ จะให้เขาซื้อนั่นซื้อนี่ให้ตลอดมันก็กระไรอยู่ ไหนจะเลี้ยงข้าวอีก ไหนจะมารับมาส่งอีก มันก็ค่าใช้จ่ายทั้งนั้น เขาก็ต้องทำงานเลี้ยงตัว ฉันเองก็มีงาน เข้าใจค่ะว่าเงินมันหายาก แค่ผู้ชายมันหายากกว่าเท่านั้น
“นะครับผมตั้งใจให้ซันนะ” เขาไม่ยอม ให้เหตุผลต่างๆมา จนฉันต้องยอม
“ก็ได้ครับ แต่ต่อไปคุณธนา ไม่ต้องเลี้ยงซันแล้วนะ” เขาทำหน้าเหวอไป ฉันอธิบายเหตุผลต่อ เขาพยักหน้ายอมรับและรับปากพร้อมรอยยิ้ม
“แชร์กันใช่ไหมครับ ทั้งเงิน และหัวใจ”

แอร๊ยยยยย จะทำให้ฉัน shutdown อีกรอบใช่ไหมคะ





เรานั่งคุยกันอีกสักพักก็ได้เวลาเข้าสู่โรงหนัง พนักงานสาวส่งเสียงเรียกเชิญแขกเข้าสู่โรง เราเดินคู่กันไป โชคดีที่หนังเรื่องนี้คนดูไม่มากนักอาจเนื่องจากเข้ามาได้หลายสัปดาห์แล้ว ฉันนั่งลงที่นั่งด้านใน ให้คุณธนานั่งถัดออกไปฝั่งขาวมือ หนังตัวอย่างเริ่มฉายแล้ว ผู้คนค่อยๆพากันทยอยเข้ามาทีละคนสองคน จนกระทั่งฉันได้ยินเสียง ดังมาจากทางขวา

“อ้าวคุณธนา มาดูหนังหรอครับ บังเอิญจัง”

ฉันพยายามที่จะเพ่งมองคนที่นั่งถัดจากเขา ด้วยความมืด จึงมองไม่ชัดนัก
“ครับ มากับซัน” คุณธนาตอบกลับไป
ใครกัน
“หึ มาด้วยกันตลอดเลยนะ” ถึงจะมองไม่เห็นชัด แต่ไอ้น้ำเสียงแบบนี้ มัน……………….
ไม่ต้องเดาให้ยากอีกต่อไปเมื่อตัวอย่างหนังในตอนนี้ฉายแสดงฉากสีขาวแจ้ง ทำให้ฉันเห็นใบหน้าคนๆนั้นอย่างชัดเจน
“สวัสดีครับ คุณดนัย” ฉันยิ้มให้ตามมารยาท บัญชีที่ติดเอาไว้ยัง มีหน้ามาหาอีกนะยะ หนอย วันนั้นน่าจะจับยัดไวกิ้งต่อด้วยเฮอริเคน ตบท้ายด้วยไจแอ้ทดรอบ เอาให้มันเข้าโรงบาลไปเลย

การมาของนัง กขค ทำเอาฉันหมดสนุกไปมากโข แทนที่ฉันจะได้ทำตามแผนที่วางไว้ แอบจับมือกัน แอบเอาหัวซบลงที่ไหล่ แอบตกใจแล้วเกาะแขน แอร๊ยยยยยยยยยย อีนังมารหัวขน

ฉันได้แสร้งทำเป็นตั้งใจดูหนัง แต่ไม่ได้เข้าใจถึงเนื้อเรื่องมันเลยสักนิด พอตั้งใจดูได้เกือบจะเข้าใจก็ถูกดึงความสนใจไปเสียก่อน
“ทำไมพระเอกทำแบบนั้นล่ะ”
“แล้วทำไม ไอ่นั่นถึง………”
“แล้วทำไม………..”

อีกร้อยคำถามจากอีนังตัวอิจฉาถูกถามออกมาเป็นระยะ จนคุณธนาปรามด้วยความเกรงใจคนรอบข้างที่เพ่งมองคนพูดมากอย่างเอาเรื่อง คุณเธอจึงยอมเงียบ

เมื่อหนังจบ ฉันรีบลุกขึ้นทันที เดินลัดออกมาโดยไม่สนใจอกสองคนที่กำลังคุยกันเรื่องหนังอย่างสนุก  ฉันได้ยินเสียงเรียกชื่อ แต่ก็ไม่ได้สนใจ จุดนี้บอกได้คำเดียวว่าหงุดหงิด อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น ทั้งไปเจอที่สวนสนุก ทั้งเจอที่โรงหนัง แถมยังได้นั่งใกล้กันอีก
“ซันเดี๋ยวก่อน” เขาตามฉันทันจับไหล่ฉันไว้ ฉันหยุดเดินหันมาเผชิญหน้ากับเขา ไม่มีแม้แต่เงานังดนัย
“ผมขอโทษ อย่าโกรธนะ”
“ซันไม่ได้โกรธคุณ” ฉันตอบไปตามจริง คุณธนาไม่ได้ทำอะไรผิด หากจะโกรธเขาก็คงจะหาเรื่องเกินไปหน่อย
“ผม ไม่คิดว่าจะเจอเขาที่นี่ ยังไงผมก็ขอโทษอีกครั้งนะ ทำซันหมดสนุกเลย”
“ซันไม่โกรธไง” ฉันตอบพร้อมกับเดินออกมาสู่ลายจอดรถ
“ไปนั่งดื่มอะไรกัหน่อยไหมครับ ถือว่าเป็นการขอโทษที่ทำเสียเรื่อง” เขาไม่ยอมแพ้ จัดโปรโมชั่นใหม่
ฉันทำทีเป็นมองนาฬิกา ซึ่งบอกเวลาเพียง สี่ทุ่ม
“นะครับ พรุ่งนี้วันหยุด ไม่ต้องทำงานด้วย” เขาหว่านล้อมทำหน้าอ้อน

“ก็ได้”




และเราก็เดินทางมาจนถึงร้านอาหารกึ่งผับ ก็ไม่ใช่ที่ไหนหรอกค่ะ ก็ไอ้ร้านประจำของฉันกับนังธรนั่นล่ะ คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าคุณธนาเองก็ชอบมาร้านนี้เหมือนกัน
“ร้านที่เราเจอกันครั้งแรกไงครั้บ” เขาเชิญฉันไปนั่งยังโต๊ะว่าง เราเลือกที่จะนั่งกันด้านนอกโซนอาหาร เนื่องจากต้องการเพียงนั่งคุยกันจิบเครื่องดื่มเบาๆฟังเพลงเพราะๆ สบายใจ

“อารมณ์ดีขึ้นหรือยังครับ” เขากระเซ้า

จะให้ตอบว่ายังไงคะ แค่คุณธนามาขอโทษแสดงว่าเขาแคร์ความรู้สึกฉัน ก็สุดๆแล้วค่ะ เสียงเพลงบรรเลงทำนองที่ไพเราะบวกกับเสียงนักร้องฟังดูเสนาะหู สายลมเย็นพัดโชยหอบเอาความสุขเล็กๆผลิบานภายในใจฉัน ที่ถูกปลูกโดยคนที่อยู่ข้างหน้า เขามองมาที่ฉัน ฉันเพียงมองเป็นครั้งคราว แล้วต้องหลบก้มไปดูพื้นบ้าง โต๊ะบ้าง แจกันบ้าง

“ซันครับ” เขาเรียกฉันเมื่อเสียงเพลงจบลง ฉันเงยหน้าละสายตาจากจานอาหารของตน เขาเลื่อนมือมากุมมือของฉันไว้อีกครั้ง มือใหญ่ค่อยๆลูบลงที่สร้อยแขนที่เขามอบให้อย่างแผ่วเบา
“ผมรู้ว่ามันอาจจะเร็วไป แต่ว่า………” เขาอึกอักไปสักครู่

“แต่ผมต้องบอกคุณ……..…..ผม……….”






















“อ้าว คุณธนา เจอกันอีกแล้วนะครับ”


แอร๊ยยยยยยย

[mutyamania]

แอร๊ยยยยยยย 


จะสงสารหรือขำแกดียะนังซันนี่.....


อยากบอกว่านังดนัยมันน่ารักดีนะ....เหมือนเด็ก ๆ อ่ะ

[เฉาก๊วย]

หมั่นไส้นังดนัยผีชัตเตอร์ซะจริงๆ โผล่เข้ามาทุกซีนเลยนะยะหล่อน 

[choijiin]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
 
ทำไมซันนี่ทำแบบนี้กับคนอ่านละค้า
รู้มั้ยมันค้างงงงงงงงงงงงงง
 

[malula]

ดนัยตามไปทุกที่เลยวุ้ย เดทสามคนตลอด

[Alone Alone]

อยากจับมันยัดใส่หม้อถ่วงน้ำจริงๆ 

ชอบซันพูดคำนี้อ่ะ "เข้าใจค่ะว่าเงินมันหายาก แค่ผู้ชายมันหายากกว่า" 

[Moonmaid]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ค้างคาอีกแล้วววววววว

ไอดนัยนี่ใครก็ได้ช่วยเอามันไปฆ่าทีีี

[vk_iupk]

555555555555555+   ไม่รู้จะสงสารซันนี่ดีรึเปล่า
แบบนี้ก็ฮาได้อีก เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ดนัยเนี่ย สะกดรอยตามรึเปล่า มาเจอกันจังหวะ พอดีตลอดอ่ะ
ซันนี่ สู้ๆๆ นะลูก ผช หายากนะค่ะ o.O!!! 

[๛ナーリバス๛]

เรื่องของธรกับซันคนละอารมณืเลย ของธรนี่มันเศร้าๆ เหงาๆ

สงสารธรจังเลย คิดว่า พัดอาจจะรักธรจริงๆ แต่มีเหตุตุผลที่ต้องไปก็ได้ จากกันอย่างนี้ มันก็เจ็บ นะ เจ็บมาก เพราะมันมีแต่ช่วงเวลาที่ดี จากกันโดยที่ยังรักมาก แต่กลับว่างเปล่า ฮือๆๆๆ

พออ่านตอนของซันก็ มาทั้งลุ้นทั้งฮา จะสงสารหรือขำดีเนี่ย

[CarToonMiZa]

 :laugh:ซันนี่จะได้ลงเอยมั๊ย
กด+จ๊า

[BeeRY]

ขำก็ขำ สงสารก็สงสารนะซันนี่ เหมือนชาติที่แล้วไปทำกรรมกับดนัยเอาไว้
ชาตินี้เขาเลยมาหลอกหลอนไม่เลิกอ่ะ
ว่าแต่คุณธนาจะบอกอะไรซันน้า อยากรู้จังเลย

[www.maxdevil]

ฮ่า ๆๆๆ  ถูกขัดจังหวะตลอด

[Moonmaid]

รอรอรอ

[Cherry Red]

comment เรื่องของคุณปักษธร ก่อนล่ะกัน...
เจอกฏข้อสุดท้ายเข้าไป คงไม่มีชายใดได้แจ้งเกิด เพราะ ความรักมันตายไปจากหัวใจของคุณปักษธรแล้ว 
หวังแต่ว่าคุณสุริยันจะแหกกฎข้อนี้ได้ และ ไม่ทำให้คุณปักษธรเสียใจอีก... 

comment เรื่องของคุณอาทิตย์
คุณธนาธาร เลิศมาก ดูจริงใจดี ทรีตซะขนาดนี้ ไม่หลงไม่ได้แล้ว 
แต่ก็อย่างว่า ของดีขนาดนี้เลยมีแต่คนอยากได้ ( คุณดนัยถึงตามจิกไม่ปล่อยอยู่นี่ไงเล่า  )
ท่าทางคุณอาทิตย์ต้องตบตีอีกมิใช่น้อย เพื่อจะใช้นามสกุลของคุณธนาธาร ฉนั้น สู้ ๆ Fighting