หัวข้อ: (เรื่องเล่า)"อดีตเด็กพาณิชย์กลับมาเล่าต่อครับ" โดย COMMERCIAL COLLEGE STUDENT

[bigynew]

มาตามต่อครับ อิอิ อภัยเถอะครับนะนะ

วุธเค้าคงรักจริงอ่ะ หรือไม่ก็คงลองใจนิดหน่อยอ่ะ แต่เพื่อนเรานี่ดิสมรู้ร่วมคิดซะงั้น
น่าจะโกรธเพื่อนมากกว่านะ

[tsuyu]

อย่าโกรธวุธนานเลยนะ

สงสารอ่ะ 

[niph]

ติดตามตอนต่อไปครับ

[OhhO16]

 

มาไวๆนะ ลุ้นๆๆอยากรู้อ่ะ ว่าเอ้จะทำไรวุธต่อ

[zandwizz]

 

ก็เข้าจายอ่ะนะว่ามันน่าจะโกรธ

แต่เขาทำก็เพื่อรักไม่ใช่เหรอ

ไม่งั้นเอ้จะมีใครปลอบตอนที่ท้อล่ะ

รออ่านต่อไปนะครับ

 

[anston]

 :impress:มาลงชื่อรอตอนต่อไป..

[bigynew]

  รออยู่นะครับ เมื่อไหร่จะลงต่ออ่ะครับเนี้ย

[suregirl]

อยากอ่านใจจะขาด 

[lanlan]

มาแล้วครับต้องขอโทษด้วยเมื่อวานไม่ว่างเลยอะ
วันนี้เลยมาลงให้แต่เช้า
เด๋วเยย็นๆๆจะมาลงใหม่นะครับ


20
…..วันนี้ลองขอยืมรถแม่อีกละกัน....ได้ก็ได้....ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร.....เผื่อฟลุ๊คจะได้ไม่ต้องนั่งรถไอ้วุธมัน.....โขคดีจริง ๆ แม่อนุญาตครับ ผมขับไปจอดที่เดิม ไม่บอกใครด้วยว่าเอารถมา พอพักกลางวันปุ๊บ....ผมก็ชวนเพื่อน ๆ โดดเรียนทันที อีพวกนั้นไม่เคยปฏิเสธอยู่แล้ว พวกเด็กช่างแฟนมันก็โดดเรียนมายืนเกาะกลุ่มรออยู่หน้าประตูเหมือนเดิม (ผมชวนพวกมันไว้เมื่อวานก่อนไอ้โยจะมาอ่ะครับ) สายตาผมสอดส่ายหาไอ้วุธโดยอัตโนมัติ แต่ไม่เห็นครับ รถมันก็จอดอยู่นี่นา แล้วตัวมันไปไหนวะ ผมคิดในใจ แต่เสียงอีอ๋าทำให้ผมต้องหันไปมองตาม

“.....วุธ.....นึกยังไงไปตัดผมอ่ะ.....หล่อชิบหายเลยว่ะ.......” อีอ๋ากรี๊ด ผมมองผู้ชายตัดผมทรงสกินเฮด ใส่กางเกงนักเรียนขายาวเข้ารูปแล้วจำแทบไม่ได้ว่าเป็นมัน

“….อยากเปลี่ยนอะไรบางอย่าง.....” มันพูดกับอีอ๋า แต่มองผม

“….มันไม่เถื่อนไปหน่อยเหรอ....” อีแจนถาม

“...เถื่อนสิดี....เป็นเด็กช่างมันก็ต้องเถื่อนเป็นธรรมดา....จะให้เรียบร้อยเป็นคุณหนูแบบเด็กมอปลายได้ไงอ่ะ” มันแอบกัดผม

“จะคุยกันอีกนานปะ....กูร้อน....พวกมึงมากับกูล่ะกัน” ผมเรียกเพื่อนขึ้นรถ วันนี้ผมเป็นคนขับนำมันบ้าง

*
*
*

......ตลอดทางเพื่อนผมมันวิพากษ์วิจารณ์การเปลี่ยนลุคของไอ้วุธกันเป็นที่สนุกสนาน..ไอ้หล่อน่ะมันก็หล่ออยู่ แต่ผมว่ามันไม่เหมาะกับมัน โดยเฉพาะกางเกงขาเดฟนั่น รัดปลิ้นเลยครับ ไม่อยากมองก็ต้องมองตรงนั้นน่ะ พูดตรง ๆ นะครับ ผมว่าทรงผมสั้น ๆ สกินเฮดของมันเนี่ย น่ารักมาก ดูเถื่อนดีผมชอบ ถึงแม้ว่าผมจะชอบคนผมยาวก็เถอะ แต่ขอเว้นไอ้วุธไว้คนนึง......

....ไม่นานเราก็มาถึงโรงเรียนเก่าของผม แลกบัตรอะไรกันเรียบร้อย หาที่จอดรถ ผมพาทุกคนไปนั่งที่ซุ้มประจำของผมเมื่อสมัยเรียน เพื่อนเก่าหลายคนทั้งที่เรียนต่อ ม. 4 และออกไปเรียนต่อที่อื่นมารวมตัวกันเยอะเลยครับ เราทักทายกันเสียงดังด้วยความคิดถึง ผมหาที่นั่งให้เพื่อนและกลุ่มไอ้วุธข้าง ๆ ซุ้มนั้น ไอ้โยโผล่มาพอดี มันประกาศเสียงดังฟังชัดว่า ผมเป็นแฟนมัน และนี่คือสาเหตุที่มันไปอยู่โรงเรียนชายล้วน เพราะมันไม่ชอบผู้หญิง ทุกคนฮือฮา รวมทั้งเพื่อนพาณิชย์ของผมด้วย....ผมตกใจเหมือนกัน...ไม่คิดว่าไอ้โยจะกล้าเล่นมุขนี้ มันแรงไป หันไปเห็นไอ้วุธก้มหน้านิ่งแล้วสะใจนิด ๆ ผมพูดคุยไต่ถามสารทุกข์สุขดิบกันพอสมควร....ได้เวลาพาเพื่อน ๆ ไปทัวร์โรงเรียนผมแล้ว ไอ้โยก็ตามเกาะติดผมดีจริง ๆ

“...คุณวุธ....ตัดผมซะสั้นเลย....อกหักเหรอครับ....” โยทักไอ้วุธขำ ๆ

“ไม่ต้องพูดเพราะขนาดนั้นหรอก” ไม่ตอบแต่เปลี่ยนเรื่องซะงั้น หน้ามันเริ่มหงิก

“....อย่าไปยุ่งกับเค้าเลย....วันนี้ท่าทางอารมณ์ไม่ดี” ผมเบรก

“....เฮ้ย...อีเอ้....มึงตายแน่....โจทก์เก่ามึงเดินมานี่แล้ว” อีตาลสะกิดผมที่มัวแต่เดินหัวเราะคิก ๆ คัก ๆ กับโยไม่ได้สนใจคนอื่นเลย

“.....ชิบหาย.....มาได้ไงเนี่ย” ผมตกใจ เอามือไขว้หลังถอดนาฬิกา แหวนอีกสามวงออก ฝากไว้ให้โยถือ

“.....พี่มิ้นท์....” ไอ้วุธเรียกชื่อนั้นเบา ๆ มันหันมามองผมอย่างเป็นห่วง

“.....เจอกันอีกแล้วนะ....” อีพี่มิ้นท์พูดเสียงเรียบขณะยืนประจันหน้ากับผม “.....มีเรื่องต้องสะสาง.....” มันยิ้มมุมปาก

“.....ได้....เอาให้จบเลยละกัน.....” ผมทำปากดี “ ....แต่เดี๋ยวก่อน.....ขอโทษที่ทำพี่ตกน้ำวันนั้นอ่ะ....” เจตนาของผมคือขอโทษเค้าก่อน จะสะสางบัญชีตบตีอะไรกันก็พร้อมเสมอ

“....เฮ้ย...ได้ไงวะ…” อีพี่มินท์พูดเสียงดัง เพื่อนผมขยับตัวเตรียมพร้อมแล้ว “....พี่ต่างหากที่ต้องขอบคุณที่ช่วยพี่ไว้....มันงั้นพี่คงไม่มายืนเก็กสวยอยู่ตรงนี้หรอก” พูดจบชีก็หัวเราะอารมณ์ดี เดินเข้ามากอดคอผม “.....พี่ชอบแกว่ะ....ชื่ออะไรนะ”

“......เอ้...ครับ....” ผมตอบงง ๆ

“.....ไม่ต้องพูดครับกับพี่หรอก......เอาเป็นว่าเอ้มาเป็นน้องสาวพี่อีกคนล่ะกันนะ” ผมหน้าชาเลย คิดในใจว่ากูไม่ได้สาวแตกอย่างมึงนะ แต่พูดอะไรไม่ได้ อือออไปก่อนดีกว่า พวกผมทุกคนถอนใจโล่งอกกันเฮือกใหญ่

........อีพวกที่เคยตบกันวันนั้นก็เริ่มคุยถามบ้านถามช่องกันแล้ว ผมยืนยันนะครับว่า พวกที่แรด ๆ เนี่ย มักจะเข้าขากันได้ง่าย และมีน้ำใจรักพวกพ้อง เราเดินเล่นกันอยู่ในโรงเรียน กลุ่มใหญ่มาก แต่ละคนก็ท่าทางไม่ใช่ย่อย เดินขวางทางคนอื่นเหมือนจะยกพวกตีกัน จนอาจารย์ฝ่ายปกครองของโรงเรียนนี้ต้องออกมาเตือนไม่ให้พวกผมเดินเพ่นพ่าน.....

.......ตอนนี้อีพี่มิ้นท์เดินเกาะติดผมแทนไอ้โยแล้วครับ....เราคุยกันตามประสาพี่ ๆ น้อง ๆ มองดูแล้วเหมือนไม่เคยทะเลาะกันมาก่อนด้วยซ้ำ.....ผมแยกกับพวกพี่มิ้นท์ได้ก็ตอนที่เพื่อน ๆ เค้าจะกลับ....แต่มีเรื่องที่ทำให้ผมโกรธจนพูดไม่ออก....ไอ้วุธอาสาไปส่งพี่มิ้นท์ครับ.....ผมตะลึงมองหน้ามันแบบ....เฮ้ย...ทำได้ไงอ่ะ ที่โกรธที่สุดก็ตอนที่หันมามองผมด้วยสายตาเย็นชา ยิ้มมุมปากนิด ๆ ยั่วโมโห แถมยังเอาบุหรี่ที่แอบพกมา สูบให้ผมเห็นตรงนั้นอีก.....ถ้ามันเป็นโยกำมะลอที่เคยคุยโทรศัพท์กับผมจริง ๆ มันต้องรู้ว่าผมไม่ชอบคนสูบบุหรี่ ไม่ชอบคนใส่กางเกงขาเดฟ ไม่ชอบคนผมสั้น........ผมคิดเลยเถิดไปถึงว่าถ้ามันเจาะหู กินเหล้าเมา หรือมีรอยสักเมื่อไหร่ ผมจะไม่มีวันมองมันอีกแน่นอน........พวกเราเดินไปส่งมันที่รถ ผมไม่รู้ตัวเลยว่าหน้าบึ้งตลอดทาง มองอีพี่มิ้นท์นั่งรออยู่ในรถตรงที่ ๆ ผมเคยนั่ง ผมยิ่งเจ็บจี๊ด ๆ แต่ถ้ามันทำได้ ผมก็ทำได้เช่นกัน......และโอกาสก็มาถึง ตอนที่พวกนั้นขึ้นรถแล้ว ทิ้งให้พวกเพื่อนมันกับเพื่อนผมกลับกันเอง ตัวมันลงมาร่ำลาเพื่อนอ้างว่าจะรีบกลับบ้านไปปิดร้าน......

“โทษนะโว้ย”

“....ไม่เป็นไรหรอกไอ้วุธ...กูกลับกันเองได้....” ไอ้นพพูด

“.....ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวอีเอ้มันไปส่ง....” อีอ๋าพูดเองเออเอง

“....วันนี้กูไม่กลับบ้าน....” ผมพูดเสียงเรียบ ทุกคนหันมามองทำหน้าตกใจ โดยเฉพาะไอ้วุธ

“...เฮ้ย...แล้วมึงจะไปไหน…” อีแจนถาม

“.....ไปค้างบ้านโย....” ผมตอบสั้น ๆ ไอ้โยก็รีบรับมุข

“...อืม...ไปติวกันนิดหน่อยอ่ะ....ไม่ต้องห่วงนะครับ โยจะดูแลเอ้อย่างดีเลย....” มันมองผมตาหวานเยิ้ม ผมสะใจมากที่เห็นไอ้วุธมองตาค้าง แล้วเดินกระฟัดกระเฟียดขึ้นรถออกตัวเสียงดัง ขับเร็วจนยามที่เปิดประตูให้ด่าไล่หลัง

......สะใจครับ.....แต่ลึก ๆ แล้วผมก็อดเป็นห่วงมันไม่ได้ กลัวว่ามันจะทำดีกับพี่มินท์อย่างที่เคยทำกับผม....ระหว่างทางพวกเค้าคงมีความสุขกันน่าดู......ผมยังหัวเราะเล่นกับเพื่อนได้ แต่ข้างในผมร้อนจนอยู่ไม่สุข ในที่สุดผมก็ต้องลากไอ้พวกนั้นกลับบ้าน แต่รถผมเอาคนขึ้นเยอะขนาดนั้นไม่ได้ คนที่จะไปทางเดียวกับผมจึงมีแค่ไอ้ตั้มกับอีตาล ที่ตอนนี้อยู่บ้านเดียวกัน ประกาศให้รู้ว่าเป็นมากกว่าแฟน แต่มีอยู่ไม่กี่คนเท่านั้นที่ไม่รู้ คือ พ่อและแม่ของทั้งคู่......

*
*
*

.......ผมขับไปส่งโยเป็นคนสุดท้าย โยมันคงรู้ว่าผมเครียด มันไม่แหย่ให้ผมหงุดหงิดอีกเลย จนถึงบ้านมัน นั่นแหละมันถึงเปิดปากพูด

“.....ตกลงคืนนี้นอนนี่ปะ.....” มันถามเบา ๆ เหมือนกลัวผมกัด

“....ไม่อ่ะ....”

“....แล้วถ้าวุธมันไปหาที่บ้านล่ะ...” ผมเงียบ...เออ จริงของมัน แต่ไม่หรอก ป่านนี้มันคงอยู่กับอีพี่มิ้นท์ และชีคงไม่ปล่อยให้หลุดมาหาเราได้หรอก ผมบอกตัวเอง

“....มันมาก็เรื่องของมันดิ....”

“.....ถามจริง...ชอบมันปะ…” มันพูดจบก็หัวเราะแหะ ๆ

“....กล้าถามก็กล้าตอบ.....ชอบ.....แต่ตอนที่มันเป็นโย......ในโทรศัพท์นะ” ผมเลี่ยง

“แล้วตัวจริงมันล่ะ” ไอ้ห่านี่ ไม่ยอมจบ

“...ไม่รู้โว้ย...เซ้าซี้ว่ะ” ผมทำท่าหงุดหงิด

“...เออ...ไม่ต้องตอบหรอก.....แค่นี้กูก็รู้แล้ว...”

“รู้อะไร...พูดดี ๆ นะมึง” ผมโมโหกลบเกลื่อน

“.....ไม่บอก....เดี๋ยวมึงตบ.....คืนนี้กูไม่โทรไปหานะโว้ย...การบ้านเยอะ” มันกระโดดลงรถผมทันทีที่พูดจบ อ้าปากเตรียมด่าไม่ทันเลยครับ.....

.........กลับบ้านเร็วอีกแล้ว.....ระหว่างทางผมค่อย ๆ ปลง ไอ้ความที่เป็นคนมองโลกในแง่ดีของผมไม่ได้ช่วยอะไรเลย...ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่าอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด....ไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าที่ไอ้วุธตัดผม ....ใส่กางเกงทรงอุบาทว์.....สูบบุหรี่...มันพยายามทำทุกอย่างที่ผมไม่ชอบเพียงเพื่อประชด...ผมไม่มีค่าอะไรสำหรับมันขนาดนั้นหรอก แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ขอโอกาสให้ผมได้พูดกับมัน เตือนมันสักนิดเถอะว่า “ไม่มีประโยชน์” ถ้ามันจำทุกคำทุกอย่างได้ ที่ว่าผมชอบอะไร ไม่ชอบอะไร เมื่อครั้งที่ผมเคยคุยกับมันทางโทรศัพท์ เล่าความเป็นตัวตนที่แท้จริงของผมให้มันฟัง.....มันจะต้องสำนึกว่า ผมไม่มีทางรักคนที่ไม่รักตัวเอง......

**************************************************************************


ตอนนี้สั้นไปนิดนะครับ.....ไม่มีเวลาเลย.....แต่ตอนใหม่จะมาเร็ว ๆ นี้ เอาให้ยาวกว่าทุกตอน เพื่อเป็นการทดแทนละกันนะ

ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจ ขอบคุณนะครับ

...อ้อ... แล้วเรื่อง sex ผมอาจจะไม่เน้นมาก เพราะผมรู้ตัวว่าถึงเล่าก็คงไม่สนุกเท่าไหร่ แบบว่าไม่ถนัดอ่ะ ต้องขอโทษคนที่อยากอ่านตอนอย่างนั้นด้วยนะครับ



^
^
^
^
ข้างบนคือข้อความจากพี่เอ้ครับขอบคุณพี่เอ้มากมายครับ

[pongsj]

นายโยนี้สงสัยจากช่วยๆ นี้เผลอจะเอาจริงเลยป่าวเนี่ย

[bigynew]

วู้ ๆ มาเป็นที่ 2 ครับคราวนี้

มารอตอนตอไปนะครับ รอเย็นนี้ล่ะครับ อิอิ

[OhhO16]

เย้นแล้วนะ   จะมืดแล้วอ่ะ มาไวๆนะ

[JaeTae]

 มืดแล้วน้า   มาต่อไวๆน้าจ๊ะ

[zandwizz]

 

แล้วมันจะลงเอยกันยังไงล่ะเนี่ย

คุยกันสิคับ

 

[niph]

มันจะเลยเถิดไปหรือเปล่าเนี่ย
รีบทำอะไรซักอย่างก็ดีนะ

[bigynew]

นี่ก็ดึกแล้วอ่ะครับ แต่ก็ยังไม่มีวี่แววจะต่อเลยอ่ะ 

  นอนรอเลยแล้วกันนะครับ

[anston]

 :m26:นั่นดิ..ดึกแล้วนา..ยังมะมาอีก..
หายไปไหนหว่า..

[jedi2543]

เข้ามาเมนท์ค่ะ

ขอโทษที่หายไปนาน ไม่อยู่บ้านติดกันสามคืนรวด ดีใจมากที่กลับมาอีกที โผล่มาสองตอนเรียบร้อย

เอ้เป็นคนโมโหแรงนะเนี่ย แต่เป็นเราก็คงโกรธเหมือนกัน

ไม่ชอบถูกหลอกเหมือนกัน ไม่ชอบคนโกหก ไม่ว่าจะมีเหตุผลอะไรก็ตามทีเหอะ

แต่นั่นแหละ ทั้งที่บอกแบบนั้น หลายๆ ครั้งเราก็ White Lies เหมือนกัน

ฉะนั้น.....จะรอตอนต่อไปค่ะ

รักคนเขียนคนโพสต์นะ จุ๊บจุ๊บ

[bigynew]

ตั้งหน้าตั้งตารอจนเช้าเลยอ่ะเนี้ย ต้องทำโทษให้มาต่อยาว ๆ ด้วย

[suregirl]

รอจนข้ามวันแล้ว  แต่ก็ยังจะรอต่อไป (ติดงอมแงม) 

[lanlan]

21 We Belong Together

I didn't mean it
When I said I didn't love you so
I should have held on tight
I never should've let you go
I did nothing
I was stupid
I was foolish
I was lying to myself
I could not fathom that I would ever
Be without your love
Never imagined I'd be
Sitting here beside myself

I didn't know you
I didn't know me
But I thought I knew everything
I never felt
The feeling that I'm feeling now
Now that I don't
Hear your voice
Or even touch or even kiss your lips
Cause I don't have a choice
What I wouldn't give
To have you lying by my side right here


Cause baby
When you left
I lost a part of me
It's still so hard to believe
Come back baby please
We belong together

Who else am I gonna lean on
When times get rough
Who's gonna talk to me
Till the sun comes up
Who's gonna take your place
Baby nobody else
We belong together

I can't sleep at night
When you're all on my mind
Bobby Womack's on the radio
Singing to me
'If you think you're lonely now'
Wait a minute
This is too deep, too deep
I gotta change the station
So I turn the dial
Trying to catch a break
And then I hear Babyface

I only think of you
And it's breaking my heart
I'm trying to keep it together
But I'm falling apart
I'm feeling all out of my element
I'm throwing things
Crying
Trying to figure out
Where the hell I went wrong
The pain reflected in this song
Ain't even half of what
I'm feeling inside
I need you
Need you back in my life baby

When you left
I lost a part of me
It's still so hard to believe
Come back baby please
We belong together

Who else am I gonna lean on
When times get rough
Who's gonna talk to me
Till the sun comes up
Who's gonna take your place
There ain't nobody else
We belong together


......ขณะที่พิมพ์อยู่นี่.....ในหัวผมก็มีเสียงเพลงนี้ลอยวนไปวนมา ตอนที่ได้ฟังครั้งแรกโดนเลยครับ พอ ๆ กับเพลง Again ของ Janet Jackson ผมรู้สึกเสียดาย กระวนกระวาย พยายามสลัดความคิดบ้า ๆ ออกจากหัว แต่ภาพของสองคนนั่นก็ไม่ยอมหลุดไปง่าย ๆ ถ้าไอ้วุธโกรธผมจนเผลอไปมีอะไรกับพี่มิ้นท์จริง ๆ ผมจะทำยังไง อีกใจก็แย้งอยู่ ผมต่างหากที่ควรจะต้องโกรธ มันหลอกผมมาตั้งนาน......และเรายังไม่ได้เป็นอะไรกัน ไอ้วุธเองก็ไม่เคยพูดซักคำว่าชอบผม ของอย่างนี้มันไม่ใช่ใครดีใครได้หรอก.......มันเป็นใครเร็วคนนั้นได้......ผมเดินกระเซอะกระเซิงเหมือนคนไม่มีแรงลงมานั่งจ๋องในห้องรับแขกกับครอบครัว

.......ระหว่างนั่งดูโทรทัศน์โดยที่ไม่ได้รู้เรื่องเลยว่าคนในนั้นพูดอะไรบ้าง เพราะหัวผมมัวแต่คิดเรื่องไอ้วุธกับพี่มิ้นท์ บ้านก็อยู่ใกล้กัน อีพี่มินท์ตอนเก๊กแมนผมเชื่อเลยว่าไม่มีใครดูออก สามารถเข้าถึงตัวไอ้วุธได้ตลอดเวลา ผมนั่งคิดมากคิ้วเริ่มขมวดจนแม่สงสัย

“...เป็นอะไรลูก...” แม่เขย่าขาผม

“..ปะ...เปล่าครับ...” ผมตกใจ

“.....มีอะไรก็บอกแม่นะ....” ผมเห็นแม่เป็นห่วงแล้วรู้สึกผิดจัง

“...แม่ครับ...วันนี้เอ้ขอไปนอนค้างบ้านอาเล็กได้มั๊ยครับ....” ผมกลั้นใจรอฟังคำตอบ แม่หันไปมองพ่อ ที่มองเหล่ผมอยู่ตั้งแต่ที่แม่คุยกับผม พ่อพยักหน้าเบา ๆ

“....นึกยังไงไปนอนนั่นล่ะ....” แม่ถาม

“....เบื่อ....” ผมหลุดปากบอกไป ก็มันหาเรื่องโม้ไม่ได้นี่ครับ พ่อกับแม่มองผมแปลก ๆ

“...แล้วจะไปยังไงล่ะ....อาเล็กเค้ารู้หรือยัง....” พ่อถามบ้าง

“......เอ้ว่าจะนั่งรถเมล์ไป อาเล็กยังไม่รู้เลยครับ แต่อาเล็กชวนหลายครั้งแล้วนะฮะ” ผมรีบพูด

“....ไม่ต้อง....” ผมหน้าเสีย “...โทรไปบอกเค้าก่อน...เดี๋ยวพ่อไปส่ง” ผมดีใจ วิ่งไปโทรศัพท์ แม่ส่ายหัวยิ้ม.....มองเหมือนผมเป็นเด็ก 7 ขวบ

*
*
*

......อาเล็กทำเสียงตื่นเต้นเมื่อรู้ว่าหลานรักกำลังจะไปนอนค้างที่บ้าน อาเล็กบอกให้ผมเตรียมเสื้อผ้ามาเยอะ ๆ อยู่ค้างซัก 2 คืนก็ได้ เย็นวันอาทิตย์ค่อยกลับ และที่สำคัญเอาชุดที่ดูดีมาด้วย เพราะอาเล็กจะพาผมไปเที่ยวกลางคืน ผมแทบกรี๊ดด้วยความถูกใจ อาเล็กของผมนี่เป็นนางฟ้ามาโปรดจริง ๆ คืนนี้เราก็ไม่ต้องเครียดแล้วดิ ผมวางสายแล้ววิ่งไปเก็บเสื้อผ้ากระเป๋าใหญ่เหมือนจะย้ายบ้าน.....แม่ถึงกับเอามือทาบอกเมื่อเห็นกระเป๋าผม.......มีกระเป๋าใหญ่ 1 ใบ และกระเป๋าสะพายอีกอันไว้ใส่ของจุกจิก......

*
*
*

........ตลอดทาง แม่พร่ำเตือนตามปกติ มีข้อห้ามสารพัด ผมฟังบ้างไม่ฟังบ้าง ตัวอยู่ในรถ.....แต่ใจตอนนี้ไปถึงบ้านอาเล็กเรียบร้อยแล้ว.....อาเล็กอยู่ในชุดนอนยืนรอพวกผมหน้าบ้านกำลังยืนเม้าธ์กับเพื่อนบ้านอย่างออกรส....พอเห็นรถพ่อผมเลี้ยวเข้ามาปุ๊บแกก็ลดดีกรีความแรงลงเห็นแล้วอดขำไม่ได้.......พ่อกับแม่ฝากฝังผมให้อาเล็กดูแล แม่เตือนแล้วเตือนอีกให้เชื่อฟังอาเล็ก ไม่ให้ดื้อ ไม่ให้นอนดึก ฯลฯ เหมือนเทปที่ถูกเปิดแล้วเปิดอีก ผมพยักหน้ารับจนเมื่อยคอไปหมด........พอรถพ่อออกไปแล้ว อาเล็กก็ให้ผมเข้าไปข้างใน....เพื่อนอาเล็กคนเดิมนั่งดูวิดีโออยู่ในชุดพนักงานออฟฟิศ ผมนึกถึงตัวเองขึ้นมาทันที ทำไมผมไม่มีคนที่พร้อมจะอยู่ข้าง ๆ ผมอย่างนี้บ้าง.....

......อาเล็กเห็นผมนั่งซึม มองดูพวกเค้าหัวเราะกับหนังที่ดูอยู่ จึงหันมาถามผมด้วยความห่วงใยถึงขนาดปิดวิดีโอ แล้วรุมกันถามถึงปัญหาที่ผมกำลังเจออยู่ แรก ๆ ผมก็เล่าติด ๆ ขัด ๆ เพราะไม่รู้จะเริ่มยังไง อาเล็กแกมีวิธีที่ทำให้ผมเล่าระบายออกมาอย่างหมดเปลือก ยิ่งพูดผมก็ยิ่งใส่อารมณ์ น้ำตามันมาจากไหนก็ไม่รู้ ไหลพราก ๆ เหมือนท่อแตก อาเล็กเข้าใจความรู้สึกของผมทุกอย่าง แกให้กำลังใจ ปลอบใจ เอามือลูบหัวผมอย่างที่แม่ชอบทำเวลาผมร้องไห้ตอนเด็ก ๆ แกบอกให้ผมระบายออกมา ร้องให้พอ แล้วเดี๋ยวจะพาไปเที่ยว.....แกยังมีวิธีทำให้ผมหัวเราะทั้งน้ำตาได้ตอนที่บอกว่า พอร้องเสร็จเอาน้ำแข็งโปะตาด้วย เวลาไปเที่ยวตาจะได้ไม่ช้ำ เวลามีคนมองจะได้ส่งสายตาปิ๊ง ๆ กัน ผมหยุดร้องเลยครับ แกมองผมยิ้ม ๆ แล้วให้ผมไปเตรียมตัว นี่มันก็ดึกพอสมควรแล้ว

*
*
*

......ผมลงมาข้างล่างพร้อมชุดใหม่ที่ยังไม่เคยใส่ที่ไหนมาก่อน เนื่องจากไม่กล้าใส่ ทั้งที่ซื้อมานานแล้ว ตอนซื้อก็เห็นสวยดี แต่พอมาลองที่บ้าน....รู้สึกว่ามันใส่กลางวันไม่ได้เลยครับ.....อาเล็กกับพี่ศักดิ์ (แฟนเค้านั่นแหละ) แต่งตัวเสร็จแล้วเหมือนกัน กลิ่นน้ำหอมฟุ้งไป 7-8 บ้าน ผมตื่นเต้นมาก.....ลืมความเศร้าที่เพิ่งผ่านมาเกือบหมด อาเล็กจับผมไป Make Up อีกนิดเพื่อปกปิดริ้วรอยความช้ำของดวงตา และทำให้ผมดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น หน้าผมผ่องอลังการแข่งกับอาเล็ก พี่ศักดิ์ยืนมองพวกผมยิ้มด้วยความเอ็นดู ผมเพิ่งรู้ว่าพี่เค้าอายุน้อยกว่าอาผมหลายปี รู้จักกันมานานแล้วเหมือนกัน ตั้งแต่สมัยพี่เค้ายังเรียนมหาลัย ตอนแรก ๆ ไม่ถูกกันอย่างแรง.....ตอนนั้นพี่เค้าเพิ่งย้ายมาอยู่แถวนี้ใหม่ ๆ และมักจะเก็กเวลาเดินผ่านหน้าบ้านอาเล็ก ส่วนอาเล็กก็ปากไว หลอกด่าทุกทีที่เจอ ทุกคนรู้ว่าพวกเค้าเกลียดกันมากถึงขนาดไม่มองหน้ากัน จนมีเหตุการณ์ที่ทำให้ต้องคุยกันเพราะทางบ้านพี่ศักดิ์มีปัญหาไม่สามารถส่งเงินค่าเทอมปีสุดท้ายมาให้ รวมทั้งค่าใช้จ่ายอื่น ๆ ด้วย พี่ศักดิ์ถึงขนาดจะลาออกมาทำงานเลยแหละ.....เรื่องรู้ถึงอาเล็ก แกเอาเงินให้พี่ศักดิ์ไปจ่ายค่าเล่าเรียน และค่าใช้จ่ายตลอดเทอมนั้น โดยผ่านเพื่อนของแก พี่ศักดิ์ก็เข้าใจว่าเพื่อนอาเล็กเป็นคนให้มาตลอดไม่รู้ตัวจนเรียนจบและได้งานทำเรียบร้อยเค้าก็หาเงินมาคืนแต่คนที่ให้ไม่ยอมรับเงินนั้น..........ในวันรับปริญญาพี่ศักดิ์จึงได้รู้ความจริง พี่เค้าชวนอาเล็กไปงานเลี้ยง อาเล็กปฏิเสธตามฟอร์ม แต่พี่ศักดิ์ดันบอกความในใจที่ต้องเก็กเวลาเดินผ่านหน้าร้าน เพราะพี่เค้าอาย และกลัวว่าอาเล็กจะรู้ว่าเค้าเป็นเกย์ นั่นคือสาเหตุที่เค้าไม่ยอมเข้าใกล้อาเล็กอย่างที่ใจต้องการ.......ก็แหมอาผมขี้ริ้วขี้เหร่ซะที่ไหน......ทุกวันนี้ยังมีหนุ่ม ๆ ในเครื่องแบบมาตามจีบพูดทีเล่นทีจริงอยู่เลย......ทำงานอยู่กับความสวยความงาม แกก็ดูแลตัวเองเป็นพิเศษ ประกอบกับความใจดี น่ารัก มีน้ำใจ ลูกเค้าแกถึงได้เยอะจนทำแทบทัน แกขยันมาก แกบอกว่าเวลาแก่ตัวลงไม่มีลูกไว้คอยดูแล ตอนมีแรงต้องทำงานเก็บเงินไว้เยอะ ๆ อาเล็กแกรับจ็อบ แต่งหน้าให้หมอนวดที่รัชดาตอนเย็น ๆ มีรายได้สองทางเลย และขากลับแกก็แวะรับพี่ศักดิ์กลับบ้านพร้อมกัน.......

*
*
*

......สนุกมาก ๆ ครับ เป็นการเที่ยวกลางคืนครั้งแรกในชีวิต อาเล็กพาผมไปเธคแถวรัชดา ที่นั่นมีเพื่อนอาเล็กรออยู่แล้วหลายคนทั้งชายจริงหญิงแท้ กระเทย พอดึก ๆ พวกหมอนวดลูกค้าอาเล็กก็มาแจม พวกเค้า take care ผมเป็นอย่างดี........อาเล็กอนุญาตให้ผมกินเหล้าผสมโค้กได้ไม่เกินสามแก้ว ปกติผมไม่กินนะครับ แต่วันนั้นคึกไงครับกินแก้วทีสามหมดปุ๊บ ผมก็แดนซ์กระจาย จำได้ว่ามีหนุ่มแบงค์คนนึงมาชวนเต้น พอเค้ารู้ว่าผมอายุ 16 เค้ายิ่งแสดงท่าสนใจผมจนอาเล็กต้องมากันออกไป......เสียดายจนถึงทุกวันนี้เลย

........สมัยก่อนสถานที่เที่ยวกลางคืนไม่ต้องตรวจบัตรอ่ะครับ แต่ถึงขนาดหัวโปก ม. ต้นไม่มีนะ ไม่เหมือน RCA มันเป็นถนนไงครับ พวกตุ๊ดเด็กใส่สายเดี่ยวเข้าร้านไม่ได้ก็เดินไปเดินมาอยู่ข้างนอก และที่ผมชอบที่สุดคือเปิดถึงเช้าครับ แต่อาเล็กต้องกลับตอนตีสาม เพราะพรุ่งนี้ต้องเปิดร้านตอน 7 โมง มีลูกค้านัดไว้ ผมเดินเซขึ้นรถ อาเล็กแวะข้างทางซื้อโจ๊กให้ทุกคนกลับไปกินบ้าน และเผื่อไว้ตอนเช้าด้วยอีก 1 ถุง......

*
*
*
......ผมงัวเงียเปิดประตูลงจากรถอาเล็ก แต่ต้องตาสว่างเมื่อเห็นร่าง ๆ นึงนอนพิงประตูร้านอยู่ อาเล็กมองหน้าผมนิดนึงไม่พูดอะไร เดินเลี่ยงไปไขประตูอีกบาน ร่างนั้นขยับเบา ๆ ลืมตาขึ้นมามอง ตาของเราประสานกันอย่างจัง......

“.....มาทำไม....” ผมถามห้วน ๆ

“.....ดีใจจัง....เอ้ไม่ได้ไปนอนบ้านไอ้เด็กมอปลายนั่นจริง ๆ ด้วย.....” มันยิ้ม.....พูดเหมือนละเมอแล้วหลับตาลงอีกครั้ง

“...เฮ้ย....ตื่น ๆ วุธ....” ผมเขย่าขามัน.....มันค่อย ๆ ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง สลัดหัวเบา ๆ มองไปทางอาเล็กและพี่ศักดิ์ แล้วยกมือไหว้

“....วุธ...เข้าบ้านก่อนสิ...” อาเล็กชวน.....มันพยักหน้ารับคำเสียงแหบพร่า เดินเข้าบ้านอย่างว่าง่าย

“....หิวมั๊ย...เดี๋ยวอาเอาโจ๊กมาให้กิน....” อาเล็กไม่รอให้มันตอบรับหรือปฏิเสธ เดินเข้าครัวพร้อมถุงโจ๊กในมือ

“....เอารถไปจอดไหนล่ะ…” ผมทำลายความเงียบ ถามวุธเสียงเย็นชา

“ไม่ได้เอารถมา” มันตอบเบา ๆ ไม่สบตาผม

“.....อ้าว.....แล้วมายังไงล่ะ....” พี่ศักดิ์ถาม มือก็ช่วยอาเล็กรับชามโจ๊ก

“....นั่งรถเมล์มาครับ...”

“....รู้ได้ไงว่าอยู่ที่นี่.....” ผมกระชากเสียงถาม พี่ศักดิ์ส่งซิกให้ผมพูดกับวุธดี ๆ

“....แม่บอก....” มันหมายถึงแม่ผม นี่ถ้ามันไม่โทรไป ก็ต้องไปหาผมถึงบ้านด้วยตัวเอง จริงอย่างที่ไอ้โยมันเดา

“....แล้วตามมาทำไม....” ผมอดที่จะพูดเสียงกระด้างกับมันไม่ได้

“....ก็อยากรู้ว่าอยู่นี่จริงหรือเปล่า....” มันพูดหลังจากที่เงียบไปนิดนึง

“....เห็นเราเป็นคนยังไงอ่ะ.....คิดว่าเราโกหกแม่ว่ามานี่แล้วไปนอนค้างบ้านไอ้โยเหรอ” ผมอารมณ์ขึ้นอีกรอบ

“....วุธ...ไปล้างหน้าล้างตาก่อนเหอะ....” อาเล็กตัดบทไอ้วุธเดินซึม ๆ เข้าห้องน้ำ ปล่อยให้ผมกระฟัดกระเฟียดอยู่คนเดียว....อาเล็กเตือนให้ผมพูดดี ๆ กับวุธถ้าคิดจะคบกันอยู่ ผมทำใจอยู่สักพัก ไอ้วุธก็เดินออกมา นั่งแปะลงที่เดิม อาเล็กเลื่อนชามโจ๊กให้ มันยกมือไหว้ขอบคุณ แล้วก้มหน้าก้มตากินไม่พูดกับใครเลย พวกผมมองหน้ากันงง ๆ

*
*

“....มารอเอ้ตั้งแต่กี่โมงล่ะ...” อาเล็กได้โอกาสถามเมื่อมันกินเสร็จ

“...ตั้งแต่เที่ยงคืนครับ...เห็นยังเปิดไฟอยู่...เรีบกเท่าไหร่ก็ไม่มีคนเปิดให้...ผมก็เลยนั่งรอจนหลับอ่ะครับ” มันพูดอาย ๆ

“....ถ้าสมมุติว่าเช้ามา เอ้ไม่ได้นอนนี่จริง ๆ จะทำไง...” นั่นไง อาเล็กเริ่มแล้ว

“...ทำอะไรไม่ได้หรอกครับ...เค้าเป็นแฟนกันนี่...” มันกัดผมต่อหน้าอาเล็ก ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าความจริงเป็นยังไง ผมไม่ได้เป็นแฟนไอ้โยซะหน่อย

“....ตอนแรกก็ว่าจะไปนอนอยู่หรอก...” ผมกระแทกเสียง อาเล็กทำท่าไม่ให้ผมพูดต่อ

“....แล้วนี่ไม่ได้เอารถมาใช่มั๊ย....” มันพยักหน้า “...เอางี้...คืนนี้นอนนี่แล้วกัน กลับลำบากตายเลย....ให้วุธนอนด้วยคนนะ” อาเล็กหันมาทางผมที่นั่งอึ้ง “...นอนห้องเดียวกับเอ้มันเนี่ยแหละ....ไม่มีของอะไรมาเลยเหรอ” มันพยักหน้ายิ้มแหย ๆ

“.....อาเล็ก....” ผมทำหน้างอ อาเล็กขยิบตาให้ผม

“....เอ้เอาแปรงสีฟันมาหรือเปล่า....” ผมพยักหน้า “....งั้นวุธเอาอันใหม่นะ...ที่จริงอาเตรียมไว้ให้เอ้มัน...แต่รู้อยู่แล้วว่าหลานอาต้องรอบคอบเสมอ.....ไปนอนกันได้แล้ว....ถ้าวุธจะอาบน้ำก็ไปเอาที่ห้องอานะ....พี่ศักดิ์มีเสื้อตัวเล็ก ๆ หลายตัวอยู่เหมือนกัน” อาเล็กพูดเองเออเองจบก็ลากพี่ศักดิ์ที่ยืนงง ๆ ขึ้นห้อง แถมยังมีเสียงตะโกนให้ดูประตูดูแก็สดูปลั๊กไฟให้เรียบร้อยด้วย.....ตอนนี้เหลือผมกับมันสองคน ผมนั่งหน้าหงิก เอาชามช้อนไปล้าง มันขยับตัวจะช่วยผม

“.....ไม่ต้อง....” ผมตวาดแว๊ดด้วยความลืมตัว มันสะดุ้ง หน้าเจื่อน ผมรู้สึกผิดขึ้นมาทันที อยากจะพูดดี ๆ กับมันเหมือนกันแต่ยังกลัวเสียฟอร์มอยู่

“....เดี๋ยวเราช่วยถือ...” มันยังดื้อเอาชามไปจากมือผมแล้วเดินนำไปห้องครัว วางแหมะไว้ในซิงค์ผมแทรกตัวเข้าไป เพื่อล้างชามช้อนที่เพิ่งกินกันเสร็จ ไม่ยอมให้มันล้าง มันขยับหลบผมนิดนึง ผมพยายามทำเป็นไม่สนใจมัน ตั้งหน้าตั้งตาล้างถูจนเลขแทบขึ้น ขณะที่ผมไม่ได้ระวังตัว มันเอามือมาโอบผมไว้จากข้างหลัง.....กอดแน่นมากจนผมกระดิกไปไหนไม่ได้เลย

“....เป็นอะไรอีกล่ะ....ปล่อย....” ผมพยายามดิ้น มันก็ยิ่งกระชับแน่นขึ้น

“...ขอโทษ....” คำ ๆ นี้ทำให้ผมใจอ่อนยวบ

“....ปล่อยก่อน....ไม่เหม็นเหรอ...” ผมพูดดีกับมันครั้งแรก

“....ไม่เห็นเหม็นเลย...หอมจะตาย...” มันหอมแก้มผมอีกแล้ว ผมหลบไม่ได้ซะด้วย

“....กลิ่นเหล้า.....กลิ่นบุหรี่ทั้งนั้น....” ผมพูดแก้เขิน

“.....ไหนบอกว่าไม่ชอบคนกินเหล้าสูบบุหรี่ไง....” มันพูดข้างหูผม

“....กินเหล้าแค่สามแก้วเอง....แต่บุหรี่ไม่สูบโว้ย.....กลิ่นมันติดผมติดเสื้อผ้ามาเอง....แต่เอ๊ะ....ยังจำได้เหรอที่เราเคยบอกว่าไม่ชอบคนสูบหรี่....” ผมแอบกัด มันหน้าจ๋อย

“....อืม.....ล้างเสร็จยังอ่ะ.....” มันเปลี่ยนเรื่อง

“...ก็ปล่อยดิจะได้เสร็จซะที...” มันปล่อยตัวผมโดยดี ผมล้างน้ำเปล่าอีกครั้งแล้วยกขึ้นผึ่งลม......ผมเดินสำรวจความเรียบร้อยรอบบ้านเหมือนเป็นบ้านตัวเอง มันก็เดินตามต้อย ๆ ถ้าไม่มีมันผมก็ไม่กล้าเดินอย่างนี้หรอก เมื่อเห็นว่าทุกอย่างโอเคแล้ว ผมก็ปิดไฟเดินขึ้นห้อง

*
*
*

......ห้องที่อาเล็กให้ผมนอนคืนนั้น เป็นห้องที่อาเล็กเคยนอนมาก่อน เพราะห้องใหญ่เป็นของหุ้นส่วนร้าน ซึ่งตอนนี้ย้ายไปพร้อมสามี และอาเล็กก็เป็นเจ้าของคนเดียวแล้วด้วย....พอผมเห็นเตียงที่อาเล็กจัดการปูผ้าใหม่ ใส่ปลอกหมอนใหม่ แต่ปัญหาก็คือ มันเป็นเตียงเดี่ยว ถ้านอนสองคนต้องอึดอัดมากแน่ ๆ ดีนะที่มีแอร์ให้....ผมรื้อสมบัติเอาเสื้อผ้าเดินเข้าห้องน้ำ ออกมาอีกทีเห็นไอ้วุธถือเสื้อกางเกงชุดใหม่อยู่ในมือ และเหมือนเคย มันใส่ผ้าขนหนูผืนเดียวนั่งที่ขอบเตียง ผมเดินตัวลีบไปเปิดพัดลมเพื่อเป่าผม......มันเดินสวนเข้าห้องน้ำ.....กว่ามันจะอาบน้ำเสร็จผมก็ขึ้นไปนอนบนเตียงชิดด้านกำแพง เปิดแอร์ให้เย็นกว่าปกตินิดหน่อยกลัวว่าจะร้อนอ่ะครับ....ไอ้วุธออกมาจากห้องน้ำมันวิ่งจู๊ดไปใส่เสื้อปากก็บ่นหนาว ๆ ผมห่มผ้านอนยิ้มอยู่คนเดียว.....สักพักมันก็ปิดไฟโดดขึ้นเตียงคลุมผ้าผืนเดียวกับผม....แถมยังกอดผมซะแน่น ผมรู้สึกว่าตัวมันสั่นนิด ๆ ด้วย ผมปล่อยให้มันกอดอยู่นานจึงแกะมือมันออก.....

“....เอ้....ยังจำได้มั๊ยว่าเราเคยขออะไรไว้....” ไอ้วุธถามผมเบา ๆ

“...โอ๊ย...จำไม่ได้หรอก...” จำได้ดิ แต่แกล้งพูดไปงั้นแหละ

“...เราเคยขอให้เอ้ยกโทษให้เรา...ถ้าเราทำอะไรผิดแล้วสำนึกได้...”

“...นายทำอะไรผิดเหรอ....” ผมทำเป็นไม่รู้เรื่อง

“....ก็...ก็....เรื่องที่เรา....เรา...เราปลอมเป็นโยอ่ะ” มันพูดติด ๆ ขัด ๆ

“....สนุกมั๊ย...” ผมถามเสียงเรียบ

“....แรก ๆ ก็สนุกดีหรอก....” ผมพลิกตัวไปหามันทันที “...เดี๋ยวอย่าเพิ่งโมโห....ตอนหลังเราไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ เรากลัวเอ้โกรธ...ก็เลยไม่กล้าบอกความจริง”

“....แล้วพอความแตกนี่เราไม่โกรธเลยเนอะ” ผมประชด

“....อะไรเราก็ยอมได้....แต่ขออย่างเดียวได้มั๊ย....อย่าเอาโยมาประชดเรา...”

“.....ทำไมล่ะ....” ผมคาดคั้น มันไม่ตอบแต่มองหน้าผมนิ่ง ตาผมตอนนี้เริ่มชินกับความมืดแล้ว......ถึงจะมองไม่ชัดก็เถอะ แต่ผมพอจะรู้ว่ามันมองผมยังไง

“.....ถ้าเราไม่ยกโทษให้หล่ะ....” ผมแกล้งมันอีก

“....งั้นเราขอให้เอ้ยกโทษให้เราเป็นของขวัญปีใหม่ได้ปะ....” โห...คิดได้ไงอ่ะ

“....รู้มั๊ยวุธ....ถ้าเรารู้เรื่องทุกอย่างจากปากนายก่อน.....เราจะไม่โกรธขนาดนี้เลย” มันเอามือผมไปกุมไว้

“...ขอโทษ....โอเค....เราปลอมเป็นโย....ก็แค่ชื่อ...ต้องหาเรื่องโกหกเวลาเอ้ถามเรื่องสมัยเด็ก ๆ แต่นอกนั้นเราไม่เคยหลอกเอ้เลยนะ....ทุกคำพูดมันเป็นตัวของเราเอง...” ผมอึ้ง....ก็ไอ้คำหวาน ๆ ที่ป้อกันอยู่ทุกวันน่ะเหรอมาจากใจไอ้วุธมัน....ไม่อยากเชื่อ

“....เออ ๆ ...นอนเหอะ..” ผมตัดบท หันหลังให้มันอีก

“...เดี๋ยว...” มันรั้งผมให้หันไปหามันอีก “...ตกลงจะยกโทษให้มั๊ย....” มันพูดเสียงอ่อย ๆ

“....ถ้ายังไม่ยกโทษให้...ป่านนี้นายโดนถีบตกเตียงแล้ว.....จะปล่อยมือเราได้ยัง” มันยิ้มฟันขาวเลยครับ

“....ขอบคุณครับ....น่ารักจัง....แฟนใครเนี่ย....” มันโถมตัวกอดผมหน้ามันซุกอยู่ที่คอผม ทำเอาผมขนลุกซู่

“....แฟนโยไง....” ผมเบรกอารมณ์มันอย่างแรง มันชะงักกึก แล้วซุกไซ้ผมหนักขึ้น ผมตะลึงทำอะไรไม่ถูกเลยครับ

“....อย่า...วุธ....” ผมห้าม แต่มือไม้อ่อนไปหมด

“....บอกมาก่อนแฟนใคร....” มันพึมพำที่ซอกคอผม

“.....แฟนโย....” ผมหัวเราะคิกด้วยความจั๊กจี้....มันเอามือล้วงเข้าไปในเสื้อผม ไม่ได้แล้วเล่นมากไปนิดแล้ว ผมปัดมือมันออก “....ไม่เล่นแล้ว....” ผมห้ามเสียงแข็ง

“....อย่าบอกนะว่าไม่ชอบ....” มันเงยหน้ามองผม

“....ไปเล่นกับพี่มิ้นท์เลย....” มันพลิกตัวลงจากตัวผม ว้าเสียดายจัง ผมคิดในใจ

“....เราไม่ได้คิดอะไรกับพี่มิ้นท์เลยนะ.....”

“....อย่ากินปูนร้อนท้องดิ....” ผมแหย่ มันทำท่างอนจริง ๆ ด้วย

“....เราชอบเอ้นะ....” อยู่ดี ๆ มันก็พูดขึ้นมา ผมอึ้ง

“....จะบ้าเหรอ....มาชอบเราได้ไง...นายเป็นเกย์เหรอ” ตอนนั้นผมยังแยกแยะไม่ออกหรอกครับว่าเกย์เป็นยังไง มีกี่จำพวก

“....ไม่รู้ดิ....เรารู้แค่ว่าเวลาคุยกับเอ้....อยู่กับเอ้แล้วมีความสุข” ผมเขินบิดผ้าห่มแทบขาด ดีนะที่มันมืดไม่งั้นมันต้องเห็นผมหน้าแดง อมยิ้มแก้มตุ่ยเลยครับ

“.....นอนดีกว่า....” ผมพลิกตัวนอนหันหลังให้มันแก้เขิน

“.....แล้วเอ้ล่ะ...ชอบเรามั่งปะ.....” มันขยับตามมากอดผมไว้ เอามือเขี่ยหูผมเล่น

“.....นายคิดว่าเรายอมให้ใครกอดง่าย ๆ อย่างนี้เหรอ ถ้าเราไม่ชอบอ่ะ” พูดแล้วก็ยิ่งเขิน มันหัวเราะเบา ๆ ชะโงกหน้ามาจูบแก้มผม จูบนะครับไม่ใช่หอม ทุกทีมันจะแค่หอม แต่คราวนี้มันจูบไปเต็ม ๆ เลยครับ

*
*
*

.......คืนนั้นเป็นคืนแรกที่ผมยอมให้มันกอดทั้งคืน....เปิดแอร์เย็น ๆ ก็ไม่มีปัญหาอะไร ยังไงผมก็รู้สึกอุ่นทั้งตัวและใจ....เรานอนภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน บนเตียงแคบ ๆ ไม่อึดอัดเลยสักนิด อยากให้เตียงเล็กกว่านี้ด้วยซ้ำ และ ความลับนะครับ มันหลับก่อนผม พอผมได้ยินเสียงลมหายใจมันดังสม่ำเสมอ ขยับตัวก็ไม่ตื่น ผมแอบหอมแก้มมันไปหนึ่งฟอดใหญ่ ๆ ด้วย......

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


ขอบคุณทุกกำลังใจนะครับ....ลุ้นกันอยู่ดิว่าผมจะเสียซิงหรือเปล่า....ถ้าวันนั้นไอ้วุธมันรุกหนักเข้าก็คงยอมไปแล้ว แต่รอดมาได้ เก่งมั๊ย.



ขอบคุณพี่เอ้ครับ

[niph]

 
ดีใจจัง คืนดีกันแระ

แต่ ...... เดี๋ยวต้องมีไรอีกแน่เลย

[bigynew]

ในที่สุดการรอคอยก็เป็นผลสำเร็จ
วุธมาตามง้อแล้วดีใจจัง เข้าใจกันได้ซักที  หวานแหววกันเชียวนะ

  ดีใจด้วยนะครับ รอคอยตอนต่อไปนะครับ

[OhhO16]

อยากมีคนนอนกอดมั่งอ่ะ มาไวๆนะ รอตอนต่อไปอยู่

[JaeTae]

 

        มาต่ออีกน้า รออยู่เน้อ

[pongsj]

วิ๊วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ตอนนี้น่าร้ากมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[jedi2543]

เข้ามาขอบคุณคนโพสต์ บอกรักคนเขียน

แต่ยังไม่ได้อ่านเลย

ขอเอาเวลาไปกรี๊ดตี๋แพงต่ออีกนิดเถอะนะ

หวานน้ำตาลจะหกคาเวทีแล้ว

[a22a]

เย้...ดีใจจังเลยดีกันแล้ว หวานกันชะ

[zandwizz]

 

เข้าใจกันซักทีนะ

แล้วจาเป็งไงต่อไปเนี่ย

รออ่านต่อไปครับ

 

[icezanesta]

   รออ่านอยู่นะค้าบ

และแล้วก็ใกล้จะลงเอยกันละ

อยากอ่านต่อจัง รีบ ๆ มาต่อนะค้าบ

แวมา    แล้วก็แวบไป