มาแล้วครับมาลงให้กระจ่างใจกันเสียทีว่าเป็นใครกันน้า...... ^^ อัพเร็วปานสายฟ้าฟาดกลางกบาล!
ไม่ให้เสียเวลาทำมาหากินฮับ.....ไปอ่านกันเลย!
(ทำใจให้สบายๆ ก่อนอ่าน เดินลมปรานให้เลือดลมสะดวก ฮาๆๆ ไม่กวนและ.....อ่านให้สนุกนะฮับ
)
ตอนที่ 15 ผู้มาเยือนกับความสัมพันธ์
เกือบสองสามนาทีที่ผู้ชายตรงหน้ากอดผมไม่วาง ไม่รู้ว่าเพราะคิดถึงหรืออยากแกล้งกันแน่ครับที่กอดเอาๆ แถมยังเหวี้ยงตัวผมซะลอยเลย ก็รู้นี่ครับว่าผมมันเป็นบุรุษพันธ์โตยากแต่เลี้ยงง่าย จะให้กอดกันจนไม่พูดจาแบบนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกันครับก็ผมโตแล้วจะอ้อนคนตรงหน้าเหมือนเด็กๆ อย่างแต่ก่อนก็ไม่ได้ อีกอย่างผมรู้สึกวูบวาบสันหลังชอบกลครับ อาจเพราะสัมผัสได้ถึงพลังจิตที่กำลังพลุกพล่านภายในตัวพี่ทิวา ก็เล่นมองผมไม่วางตาเลยนี่ครับ ยังดีที่พี่เค้าไม่ได้พูดหรือโวยวาอะไรขึ้นมา แต่ท่าจะดูหงุดหงิดชัวร์ครับ แต่ตอนนี้ผมไม่อยากสนใจพี่ทิวาหรอกครับ คนตรงหน้าสำคัญกว่า
“เฮ่! โตแล้วยังจะเล่นร้องไห้ขี้มูกโป่งแบบนี้อีกเหรอวะเนี้ยไอ้ขี้แยเอ้ย! หึหึๆ”
“ก็คิดถึงนี่.....ผมดูแต่รูปฟังแต่เสียงพี่มาตลอดสองสามปี พี่ก็ใจร้ายไม่กลับมาหาผมบ้างเลย”
“ก็มาแล้วนี่ไงวะ ดูดิ๊น้องกรูโตขึ้นแล้วรึยังเนี่ย”
“พะพี่ไนท์อ่ะ....”คนๆ นี้พี่ชายสุดที่รักของผมเองล่ะครับ
“เฮ้ย! ไม่โตเท่าไหร่นี่หว่าไอ้น้อง”
“อย่าครับพี่ผมอายนะ”พี่ไนท์จับโน่นจับนี่แถมยังถลกเสื้อผมขึ้นทำทีสำรวจร่างกายผม นิสัยพี่ไนท์สำหรับผมแล้วไม่เคยเปลี่ยนเลยครับทำให้ผมมีความสุข หัวเราะ ยิ้มแถมด้วยร้องไห้ได้ตลอด
“ฮาๆๆ โอ๊ะอายเป็นด้วยเหรอวะ เออลืมไปว่ามึงโตแล้วนี่หว่า sorry sorry”พี่ไนท์ทำท่ารู้สึกผิดก่อนเอามือเสยผมวางมาด ยังไงก็พี่ผม.....แต่เรื่องเก๊กหล่อนี่ไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ ครับ เคยมีเพื่อนพ่อกับแม่ผมทักว่าเราสองคนต่างกันคนละขั้ว แต่มันก็คงจะจริงตามเค้าว่ามั้งครับ
“ผมแทบลืมไปเลย! แล้วพี่กลับมาได้ยังไงครับเนี่ย”
“กรูเดินมามั้ง”
“พี่ครับ....”
“อ่ะๆ บอกก็ได้.....ก็เบื่อที่โน่นเลยอยากกลับมาเที่ยวบ้างอ่ะดิ”
“พูดจริงพูดเล่นครับ”ผมไม่ค่อยเชื่อหรอกครับที่พี่ไนท์พูด ก็ดูทำหน้าพิรุธจัดขนาดนั้น แถมแม่ยังไปหาด้วยต้องมีอะไรแน่ๆ
“คือว่า...คือว่า.....”
“คือว่าอะไรครับ...แล้วแม่ล่ะพี่เจอแม่รึเปล่า แม่บอกจะไปเยี่ยมพี่”
“ก็กรูถึงกลับมาไง”
“ยังไงครับผมไม่เข้าใจ?”
“ก็หนีแม่ไงว้า....”
“พี่ทำแบบนี้ได้ไงครับ แม่เค้าอุตส่าห์จะไปหาพี่ แถมแม่เค้า....”
“พอๆ กรูพูดเล่นมึงก็ซื่อเสมอต้นเสมอปลาย....พอดีกรูหยุดเรียนเพราะสอบเสร็จไม่มีซ่อมไม่มีเสริมห่าบ้าบออะไรทั้งนั้น แม่เลยให้กรูกลับมาอยู่เป็นเพื่อนมึง กลัวมึงร้องไห้ที่ไม่มีใครแบบนี้งายยยยยยย......ฮาๆๆ ”
“พี่ล่ะก็....”พี่ไนท์จับแก้มผมสองข้างโยกไปมาเหมือนด็กๆ จนผมต้องปัดออก ผมว่าแล้วเชียวว่ามันต้องมีอะไร“งั้นแสดงว่าผมจะได้กลับไปอยู่บ้านกับพี่สิใช่มั้ยครับ”ผมส่งสายตาอย่างมีความหวัง พี่ไนท์ทำท่าครุ่นคิดอย่างหนัก จนผมชักหวั่นใจแล้วครับ
“ฮาๆๆ เอ่อคือว่านะ....กรูก็ไม่ได้กลับมานานแล้วก็อยากจะเที่ยวบ้างอะไรบ้าง.....มึงต้องเข้าใจความรู้สึกพี่บ้างนะไอ้น้อง”หน้าจริงจังกับเรื่องไม่เป็นเรื่องอีกแล้วครับ
นั่งไงครับพี่โผมมมมมมม!(ไม่ได้ภูมิใจนะครับ =_= )
“แฮ่มๆ อึ้ม!”เสียงอะไรติดคอใครมาแต่ไกล....
อ่ะ! กะเกือบลืมไปเลยครับว่าพี่ทิวาอยู่ด้วย ผมคงเสียมารยาทแย่ที่ยืนคุยกับพี่ไนท์จนเพลินเลยลืมเจ้าของบ้านที่ยืนหัวโด่อยู่เลยครับ ต้องพาพี่ผมไปทำความรู้จักเสียหน่อยแล้วครับเดี๋ยวอีกฝ่ายจะไม่สบอารมณ์แล้วมาลงที่ผมอีก
“พี่ไนท์ครับเอ่อ...นี่คือพี่ทิวาเป็นลูกคุณลุงทัศเทพครับ....พี่ทิวาครับนี่พี่ไนท์เป็นพี่ชายของผมครับ”
“สวัสดี.....ยินดีที่รู้จัก”
“อื้ม.....หน้าตาดีนี่หว่า แต่น้อยกว่ากรู.....”
“พี่ไนท์!....พูดมีมารยาทหน่อยสิครับ”ผมเขย่าแขนพี่ไนท์ที่พูดจาห้วนๆ ให้พูดดีๆ ไม่งั้นผมไม่แน่ใจในสถานการณ์ที่สงบว่าจะอยู่ดีอีกหรือเปล่า
“ยินดีที่รู้จัก....ชื่อทิวาเหรอมึงอ่ะ”พี่ไนท์ขมวดคิ้วถามมองพี่ทิวาเหมือนจะเข้าไปสำรวจทุกรูขุมขน พลางกอดล๊อคคอผมไว้ภายใต้รักแร้ซะแน่นเลยครับ
“อื้ม.......”
“เพิ่งไปเที่ยวมางั้นเหรอ?”
“อื้ม......”
“แล้วไปไหนมา เห็นพาน้องกรูไปด้วย”
“ไปข้างนอก”บรรยากาศมันชัดจะยังไงๆ แล้วครับ ผมว่าพี่ทิวาคงจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับพี่ไนท์ประมาณนั้นล่ะครับ เพราะทั้งสองคนดูเหมือนจะสูงพอๆ กัน หน้าตาก็ถือว่าแข่งขันประชันกันได้เลยครับ แต่ผมล่ะ...เอาอะไรไปแข่งกับเค้าได้บ้าง มองสองคนนี้รู้สึกตัวเองตัวลีบเหลือเท่าเม็ดข้าวเลยครับ แถมเป็นเม็ดข้าวที่มอดมันแทะแล้วด้วย =_=^
“ข้างนอกน่ะที่ไหนวะเอาให้ชัด?”พี่ไนท์ก็ซักไซ้ถามพี่ทิวาไม่หยุดครับ ผมกลัวเหลือเกินว่าพี่ทิวาจะหมดความอดทน
“พี่ครับพอเถอะ....”
“ทะเล กรูพาน้องมึงไปทะเลมา ชัดเจนพอยัง”เสียงพี่ทิวายังเรียบเฉยเป็นปกติอยู่ครับ สถานการณ์ยังไม่น่าเป็นห่วง แต่แรกเจอกันระหว่างพี่ทิวากับพี่ไนท์ก็พูดมึงกรูกันเลยเหรอ ไม่เร็วไปหน่อยเหรอครับกับถ้อยคำที่ไม่สุภาพแบบนั้นกับคนที่เพิ่งพบหน้ากัน
“..........”
“..........”ความเงียบปกคลุ่มทั่วอากาศครับ
“เอ่อพี่.....”
“ฮาๆๆๆ เออดีว่ะ!”จู่ๆ พี่ไนท์ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาแล้วสลัดผมทิ้งกระโจนเข้าไปกอดคอพี่ทิวาอย่างกับเพื่อนเก่ากลับชาติมาเกิดผมตกใจแทบแย่ครับว่าเกิดอะไรขึ้น
ยะแย่ล่ะครับคราวนี้!
“...พะพี่ครับ.....”
“กรูนึกออกแล้ว!..........กรูจะไปเที่ยวทะเลบ้างดีกว่า ฮาๆ ๆ ทะเลกับสาวๆ ชุดบีกินนี่ หุ่น เอว บั้นท้ายเต็มชายหาด หึหึๆ”
“พะพี่ว่าไงนะครับ!”ผมไม่อยากจะเชื่อพี่ไนท์เลยจริงๆ ก็รู้อยู่ครับว่าพี่ผมนิสัยไม่ปกติ
“ถ้าจะดี........ให้กรูแนะนำสถานที่ให้เอามั้ย?”พี่ทิวาพูดกับพี่ไนท์ครับ พี่ไนท์ยักคิ้วแล้วยิ้มอย่างดีใจ
“ดีว่ะ! ขอบใจมึงมาก ฮาๆ ๆ กลับมาคราวนี้ไม่เสียเที่ยวว่ะ พ่อจะเที่ยวให้ลืมโลกไปเลย!”
“ไปหาที่คุยกันมั้ย แถวนี้เยาวชนอยู่ว่ะ”
“ก็ดี......ขอที่แจ่มๆ นะเว้ยเฮ้ย หึหึๆ ^,,^”
“พี่ไนท์พี่ทิวาครับ......เอ่อคือ...จะ.....จะไปไหน....”พูดเสร็จสองคนนั่นก็กอดคอเดินออกไปจากห้องรับแขกทิ้งผมไว้เฉยเลยครับ จะมีอะไรให้ผมได้อึ้งไปมากกว่านี้มั้ย มันจะดีเหรอครับที่คนนิสัยอย่างที่เห็นแบบนั้นสุมหัวคุยกันกับเรื่องเนื้อหนังมังสา... ผมเริ่มเครียดแล้วล่ะครับ ให้ตายเถอะพี่ทิวารู้นิสัยพี่ผมน้อยไปแล้วครับ นั่นนะตัวแสบเลยครับ!
แม่ครับพ่อครับ ไม่ได้ส่งพี่กลับมาทำความเดือดร้อนให้ใครหรอกใช่มั้ยครับ? T^T
เมื่อครู่ผมเพิ่งจะทราบจากแม่บ้านว่าพี่ทิวากับพี่ไนท์พากันออกไปข้างนอกครับ ผมเองที่อยู่ในบ้านแทบจะไม่ได้สังเกตเลยครับ พี่ไนท์ก็เหลือเกินครับเพิ่งจะรู้จักกันกับพี่ทิวาแท้ๆ แต่ทำไมถึงได้รบกวนพี่ทิวาได้ขนาดนั้น ผมเองเป็นน้องแท้ๆ มีอะไรทำไมไม่บอกกันบ้างเลยครับ ทั้งๆ ที่พี่กลับมาผมดีใจแทบแย่ แถมยังคิดว่าตัวเองจะได้กลับไปนอนที่บ้านอย่างสบายใจสักที แต่ดูท่าทางแล้วความหวังของผมโดนพี่ไนท์โค่นแบบล้มทั้งยืนเลยครับ
ประมาณครึ่งชั่วโมงให้หลังผมนั่งเฝ้าการกลับมาของพี่ทิวาและพี่ไนท์อยู่หน้าบ้าน แล้วผมก็เห็นรถสองคันขับเข้ามาครับ คันแรกก็เป็นของพี่ทิวาครับส่วนคันหลังเป็นรถของที่บ้านผมเองครับ
......ที่ทั้งสองคนออกไปผมพอจะเดาออกแล้วล่ะครับว่าพี่ทิวาพาพี่ไนท์ไปเอารถที่บ้านมา
พอสองคนนั้นลงจากรถ ผมสังเกตเห็นพี่ไนท์พากระเป๋าเดินทางใบขนาดกลางมาด้วยครับ ผมเลยเข้าไปถาม....
“พี่ครับพี่เอากระเป๋ามาทำไมครับ”
“กระเป๋าของฝากน่ะ ^^”
“ของผมเหรอครับพี่?”
“ก็ใช่น่ะสิ แต่มันอาจจะไม่ใช่ทั้งหมดนะไอ้น้อง ^^”
“อ้าวแล้วพี่จะให้ใคร.....”
“จะเข้าบ้านได้ยังวะ”เสียงพี่ทิวาตะโกนมาครับพี่ไนท์เลยเมินผมทันทีแล้วไปกับพี่ทิวา ท่าทางสองคนนั้นจะสนิทกันเร็วเกินไปแล้วครับ อันตราย อันตราย...... ผมรึ้กได้ถึงสัญญาณเตือนภัยในอกครับ
“เออๆ ไปแล้วๆ!”
ผมเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองกำลังเป็นหมาหัวเน่าครับ....
“ไอ้เดย์....”พี่ทิวาเรียกผมครับ รู้สึกดีใจเหมือนหมาโดนเรียกเลยครับ
“ครับ!”
“เอาน้ำเย็นๆ ไปให้ที่ห้องกรูด้วยสองแก้ว”
“คะครับ....”เซ็งครับ ทำไมต้องเป็นผมด้วยครับเนี่ย!!!!!!
ก๊อก ก๊อก!
“ผมเข้าไปนะครับ”ผมเคาะประตูหน้าห้องพี่ทิวา เพราะสองคนนั่นพากันเข้าไปทำอะไรกันที่ห้องไม่รู้ครับ
“เออเข้ามาให้ไว”
“ทำอะไรกันครับเนี่ย?”ผมมองกระเป๋าของพี่ไนท์ที่ถูกเปิดออกบนพื้นมีของหลายอย่างกระจัดกระจายเต็มไปหมด ผมวางแก้วน้ำทั้งสองลงบนโต๊ะก่อนจะเข้าไปมองดูพี่ไนท์ที่กำลังรื้อของออกมาจากถุง ส่วนพี่ทิวาก็นั่งสำรวจของที่พี่ไนท์กำลังโพทนาอวดอ้างสรรพคุณอย่างตั้งใจ
“อ่ะ! กรูให้มึงกล่องนึง”พี่ไนท์โยนกล่องขนาดเล็กกระทัดรัดมือกล่องสีฟ้าให้พี่ทิวารับไว้ พี่ทิวายกมันขึ้นมองแล้วยิ้มกริ่ม ส่วนพี่ไนท์ก็กวาดไอ้เจ้ากล่องสีฟ้าอีกสามสี่กล่องขึ้นมาถือไว้ในมือเสมือนของมีค่า“แจ็ค คอนดอม 0.02 มิลิเมตร บางเฉียบที่สุดในโลก กรูมีอีกเพียบ แต่ให้มึงไปกล่องเดียวถือว่าเป็นของขวัญแรกเจอแล้วกัน อ่ะเดย์! กรูให้มึงดูกล่องนึงเห็นท่าทางอยากรู้ แต่กรูไม่ให้มึงนะเว้ยเดี๋ยวแม่ผ่ากบาลกรูแน่ๆ”
“มันคืออะไรเหรอครับพี่......?”ผมหยิบมันขึ้นมาดูใกล้ๆ ก็ยังสงสัยอยู่ดีครับว่ามันคืออะไร พี่ทิวาดูเหมือนจะรู้แต่ไม่บอกผมแถมยังแอบกระตุกยิ้มแบบสยิวมาให้ผมด้วยครับ
“อะไรวะ! มึงไม่รู้จักรึไงถุงยางอนามัยรึไงวะแค่กล่องสวยหน่อยคิดว่าเป็นหมากฝรั่งรึไง”พี่ไนท์พูดขึ้นเหมือนกับเอือมระอาผม ก่อนที่จะหันหน้าไปหยิบโน่นนี่ในกระเป๋าต่อ แต่ผมสิครับหน้าร้อนฉ่าจนทำอะไรไม่ถูกเพราะไอ้เจ้าสิ่งที่เรียกว่าถุงยางในมือนี่แหละครับ “เฮ้ย! กรูลืมไปว่ะโทษทีน้องพี่ของแบบนี้แม่คงไม่ปลื้มให้มึงรู้แน่ๆ......เอ่อ......ของมึงเอาอันนี้ไปแล้วกันนะ”
พี่ไนท์ลุกขึ้นมาคว้าไอ้เจ้ากล่องสีฟ้าไปจากผมก่อนจะยัดถุงพลาสติกที่มีอะไรสักอยากอยู่ข้างในให้ผมแล้วลูบหัวผมเหมือนจะเอ็นดูแล้วกลับไปง่วนกับกองของฝากต่อแล้วบอกผมด้วยความหวังดีว่า.........
“ลูกอม....ไม่หวานด้วยน้ำตาล รับรองว่าฟันขาวๆ ที่น้องพี่รักนักรักหนาอยู่ครบทุกซี่แน่นอน แฮะๆ พอดีของพวกนี้ได้มาจากญี่ปุ่น กรูแวะไปเที่ยวก่อนมาถึงเมืองไทยน่ะ อย่าบอกแม่นะเว้ยเดี๋ยวกรูยึดลูกอมคืน”
“วันหลังถ้ามึงไม่รู้จัก ใช่ไม่เป็นกับของพวกนี้......กรูสอนให้ก็ได้”พี่ทิวาพูดขึ้นก่อนจะฉีกกล่องสีฟ้าเอาเจ้าซองสีเงินข้างในมาดูพร้อมเหลือบมองผมแล้วยิ้มกริ่ม
หัวใจผมเต้นแรงจนแทบคลั่งเลยครับ ทำตัวไม่ถูกเลยด้วย มื้อไม่สั่นชอบกลครับ >/////< สายตามองไปทุกซอกทุกมุมในห้องพี่ทิวาเพื่อจะหามุมของผมที่ๆ ควรจะอยู่ซึ่งไม่ใช่จุดๆ นี้
“เออ! มีโอกาสสอนมันหน่อยนะเว้ย จะได้ไม่เสียชาติเกิดที่เป็นชาย กรูอายคนตายเลยที่มีน้องซื่อขนาดนี้”
พี่ผมพูดอะไรออกไปครับเนี่ย! พี่ทิวาคงไม่ได้หมายถึงจะมาเป็นครูสอนในแบบวิชาสุขศึกษาหรอกนะครับพี่
“ไม่ต้องครับ! เรื่องแบบนี้มันอยู่ที่วัยและวุฒิภาวะครับ”
“ไม่หรอกไอ้น้องพี่....เรื่องแบบนี้มันอยู่ที่สัญชาตญาณต่างหากว่ะ หึหึๆ”พี่ไนท์เข้ามาตบบ่าแล้วหัวเราะหงึกๆ ด้วยความภาคภูมิในความเป็นชาย แถมน้ำเสียงอย่างกับพวกมาเฟียเจ้าเล่ห์ เมื่อก่อนพี่นิสัยแปลกแล้วนะครับ.....แต่เดี๋ยวนี้อาการหนักยิ่งกว่าอีกเหรอครับ
“มึงไม่ลองมึงก็ไม่รู้หรอกนะ”พี่ทิวายิ้มครับ “เออไนท์....”
“อะไร?”
“น้องมึงกรูขอได้มั้ยวะ”
พะพี่ทิวาคิดอะไรอยู่ครับ คงไม่ใช่เรื่องน่าปิติยินดีหรอกครับที่พูดจาแบบนั้น!
“มึงกล้านะที่ขอของรักของหวงในชีวิตกรู”พี่ไนท์วางมือจากของทุกอย่างที่ถืออยู่ก่อนจะมองหน้าพี่ทิวาด้วยสายตาจริงจัง
.........ใช่แล้วครับพี่ ผมเป็นคนมีเลือดเนื้อจิตใจไม่ใช่สิ่งของ.......ใครจะมาขอกันแบบนี้ง่ายๆ ได้ยังไงกันครับ เพราะถ้าเห็นผมเป็นแค่ของเล่นล่ะก็....ฆ่าผมเถอะครับดีกว่าอยู่แบบทรมาณจิตใจเหมือนไม่ใช่มนุษย์
“แล้วมึงให้มั้ยล่ะ......”พี่ทิวาถามย้ำจนผมใจสั่นมองหน้าพี่ไนท์แล้วส่ายหน้าด้วยแววตาอ้อนวอน“ว่าไงวะ......”
“มึงนะมึง!”พี่ไนท์ลุกขึ้นพรวดยืนบนเตียงพี่ทิวาแล้วมองลงมาที่ผมด้วยสายตาครุ่นคิด “กล้าขอกรูก็ให้ดิว่ะ! ดีมั้ยไอ้เดย์......มึงจะได้มีพี่ชายหล่อๆ ถึงสองคนเลยนะเว้ย ฮาๆๆ”
“พวกพี่ๆ พูดอะไรกันครับเนี่ย!”ผมเหงื่อทะลักเข่าแทบทรุดครับ มองพี่ทิวาที่โปรยรอยยิ้มอย่างปราชัยมาให้ผม ส่วนพี่ไนท์ก็กลับไปตื่นตากับของที่ตัวเองขนมาต่อโดยไม่ชายตามองผมที่แทบจะล้มทั้งยืนเลยครับ
“อ้อ! กรูมีของดีอีกอย่างจะยกให้มึงทิวา!”พี่ไนท์โพล่งพูดออกมาเหมือนเพิ่งนึกได้ก่อนจะหยิบเอาซองสีชมพูแวววาวแพ็คเกตดูดีเหมือนซองใส่ลูกพรุนออกมา (ถุงมันคล้ายๆ กันเลยครับแต่ที่พี่ไนท์ถือมันเล็กกว่า) “ดูเร็กซ์ วิเบรชั่นรุ่น 3 ห่วงยางสั่นได้ หึหึๆ อันนี้มันส์สุดยอดเลยว่ะ สยิวไปถึงไหนต่อไหน”
ให้ตายเถอะพี่ไนท์กำลังทำให้ผมขายหน้า! >/////< แค่สิ่งที่พูดกันโดยที่พี่ไนท์ไม่รู้ความหมายเมื่อกี้ผมก็แย่พออยู่แล้วครับ แต่นี่มันอะไรอีกครับเนี่ยจะให้ผมคลั่งไปเลยใช่มั้ยครับ!
“พะพี่ไนท์ครับพอเถอะ......”
“กรูเคยเห็นแต่ไม่เคยลองว่ะ-O-”พี่ทิวาเสริม
“กรูยังมีนี่อีกนะเจลหล่อลืน.....”
“อื้ม.....”
“พะพี่ไนท์ครับพอเถอะ!!!!!!!!”ผมตะเบ็งเสียงดังเท่าที่ทำได้ให้พี่ไนท์หยุดเอาของน่าอายพวกนั้นออกมาซะทีก่อนที่ผมจะวิ่งออกไปจากห้องพี่ทิวาแล้วอย่างไม่คิดชีวิตแล้วพุ่งเข้าห้องตัวเองอย่างรวดเร็ว
ปัง!
เสียงปิดประตูโครมใหญ่จากห้องผมคงดังพอที่จะได้ยินไปถึงชั้นล่างของตัวบ้านเลยครับ คนที่พอจะรู้ว่าอารมณ์ของผมในตอนนี้แย่แค่ไหนอย่างพี่ไนท์คงไหวตัวทันแล้วล่ะครับ
อยากบอกว่าผมตอนนี้รู้สึกโกรธพี่ชายตัวเองสุดๆ ครับ และก็โกรธเรื่องที่พูดจาไม่คิดหน้าไม่คิดหลังของพี่ไนท์เรื่องยกผมให้พี่ทิวาด้วย ผมไม่ต้องการให้ใครมาโยนผมไปให้คนที่ไม่คิดจะใส่ใจคนอื่นแม้กระทั่งแต่ความรู้สึกหรอกครับ.........
...
ก่อนอ่านก็คุยกันแล้ว จบหลังจากอ่านก็มาคุยกันอีกเถอะนะ พลีสสสสสส!
คำถาม : เป็นยังไงบ้างฮับตอนนี้ ?
(เป็นคำถามที่กว้างเท่ามหาสมุทร.....แต่อยากรู้ความคิดเห็นใจจะขาดรอนๆ ออกอาการเว่อร์รับประทาน
)
:man1:แค่นี่แหละที่จะถามกัน ฮาๆๆๆๆ
ปล.ยินดีต้อนรับนักอ่านใหม่นะฮับ^^ ชอบเรื่องนี้ก็เป็นความปลื้มใจอันล้นพ้นของคนแต่งฮับ
มาอ่านรีพลายแล้วมีคนบอกว่าชอบเรื่องนี้ก็กลับเอาไปฝันหวานน้ำลายยืดกันเลยทีเดียว
เรื่องที่แต่งมานี่ก็เพื่อให้อ่าน แต่ถ้าไม่มีใครอ่านก็คงเศร้าไปสามวันเจ็ดคืน สามสิบนาที ยี่สิบห้าวินาทีล่ะฮับ
โฮกกกกกก! อ่านๆ ไปชอบโม้เพลินจนกินพื้นที่อีกแล้ว
เอาเป็นว่า.....มาพบกันตอนหน้านะฮับสัญญาๆ
แล้วข้าพเจ้าจะเป็นเด็กดีมาอัพให้เสมอนะฮับ อิอิ ^^
ขอ
:กอด1:นักอ่าน
หัวข้อ: [STORY อย่าร้าย แล้วผมจะรัก] ~SPECIAL STORY2~ ตอนที่ 5 (End) 27/6/54 UP 100% (อ่าน 317397 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก