หัวข้อ: Do not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน[เปิดจองDNDเล่มพิเศษ+Reprint p.206]

[MoMoRin]

P'pipe khaa kid maak puad hua na kha phii!!!

[badcow]

รวมเล่ม ซื้อทันที

[day9day]

ใก้ลจะจบแล้วใช่มั้ยครับ ขอให้จบแบบเคลียร์ๆทุกคู่นะครับ

เป็นกำลังใจให้คนแต่งเสมอนะครับ

[Inuy888]

ฮาประโยคนี้โคตรๆอ่ะ "นั่งจิบน้ำประหนึ่งชาอังกฤษ เห็นแล้วพ่ออยากจะเหนี่ยวให้หงาย" 555555555 เส้นตื้นวุ้ยขำมันทุกบรรทัด

[คุณแม่ลูกสอง]

โดนสูบพลังซ้ำสอง  เจ็บตัวอีกแล้วนะไปป์เจ็บแต่ก็รู้สึกดีใช่เปล่า

ส่วนเรื่องน้องน่ะ

อย่าไปปิดบังเลย  เพราะรอยเต็มตัวขนาดนี้  ปิดไม่มิดน๊า
 

[evilheart]

ถ้าเมาแล้วรั่วบ่อยๆ ก็เข้าทางคินกันเลยสิ

[sam3sam]

น้องเชอร์เซอร์ไพรส์มากกกก
อ่านแล้วตื่นเต้นไปกับไปป์เลยนะเนี่ย

[OitJi]

น่ารักขึ้นทุกวันน้อคู่นี้ ^^

[sapphire winnie]

น่ารักๆๆๆๆ
แล้วไปป์นะ เราว่าเชอร์มันรู้แล้วแหละ = =
ป.ล. อย่าพี่น้องดราม่านะ ไม่เอาเน่อ TT

[Gyoza]

ฟินกับ simsimi ด้วยคนค่ะ

//พิมพ์ ภคินไปป์ ไป เจอ อยากสูบไปป์กลับมา.....


ตอนนี้ก็ฮาหลังขดหลังแข็ง[?]อีกเช่นเคย กร๊ากกกกกกก

[nongou]

สนใจมาก ๆ เลยค่ะเรื่องร่วมเล่มโปรดรวมอย่างด่วนเลย
นะจ๊ะติดเป็นที่สุดเรื่องนี้

[yuyie]

 

[londoneye]

เอารูปมาลง...แบบว่าตอนแรกจะลงในแฟนเพจ...แต่ลงไม่ได้อ่า

เลยเอามาลงในเล้าแทน  อารมณ์อยากทำหลังจากที่อ่านรูมล่าสุดเสร็จ

ถ้าดูแล้วงงๆอึนๆ....อย่าว่ากันน้า....เพราะว่าโดนไข้หวัดเล่นงานอยู่

ตอนแรกกะจะให้มีโจ้กะกันด้วย....เพราะส่วนตัวชอบสองคนนี้มั่กมากกกกกกกกกกกก

แต่ไม่ไหวแล้ว....เอาเท่านี้ไปก่อนละกัน

[loverken]

 
กร๊ากก ฮาาาาา

[~MiKi~]

ภคินสูบไปป์บ่อยๆอย่างนี้ระวังเป็นมะเร็งนะเออ

[sbeam14]

รอตอนต่อไปอยู่น่ะ

[kyoya11]

แผนผังตัวละครก็ยังฮานะ 55+
เป็นชู้กับพี่เดียวดาย

[pae666]

ในที่สุดก็อ่านทันแล้ววววววววว  อิอิอิ

ขอบอกว่าเป็นอีกเรื่องที่ชอบค่ะ สนุก ขำ เศร้า ซึ้ง มีทุกรสเลยค่ะ
ชอบคู่คินไปป์ และคู่ของ อาร์ทฟาร์ (ขอคู่นี้เยอะๆนะคะ) 

เข้ามายกมือ ขอรวมเล่มด้วยคนค่ะ เปิดจองเมื่อไหร่ไม่พลาดค่ะ 

[Indigo]

Room 49

   สยามสแควร์ในวันเสาร์มันเป็นอะไรที่ยิ่งกว่านรก...

   นี่มันนรก... นรก... นรกชัด ๆ !  ถ้ามีต้นงิ้วมาตั้งอยู่ผมจะปีนขึ้นไปพิสูจน์ให้ดูเลย  ฝูงคนแหวกว่ายกันในช่องแคบนี่มันอะไรวะ  พวกเด็กวัยรุ่นเอ๋ย... พวกมึงไม่เคยมาเที่ยวสยามกันรึไงวะ  กูเห็นมึงมาเดินบ่อยยังกะมาเก็บค่าแชร์  อ้าว ๆ  ไอ้เด็กเวรนั่นเดินชนไหล่กูอีก  เตี้ยแล้วซ่าเหรอมึง  พ่อต่อยแม่งตรงนี้ซะดีมั้ย

   “ทำหน้าเหมือนขี้ไม่ออก” อ๊อออออออ... ต่อยไอ้เชี่ยนี่ถ้าจะดีที่สุดสินะ

   ผมขมวดคิ้วพลางเร่งฝีเท้าซอยยิก ๆ ตามไอ้จ่าฝูงสองคนข้างหน้าที่เดินลิ่ว ๆ ไม่สนใจกูเล้ย!  ไหนว่ามาเที่ยววะ  ผมเห็นมันจ้ำอ้าว ๆ ยังกับมาแข่งเดินเร็ว  นำหัวขบวนโดยไอ้ภคินที่เดินแหวกฝูงชนแบบไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมทั้งนั้น  พ่อจะแทรกตรงไหน  พ่อก็เดินเข้าไปเลย  พวกผู้หญิงเขาก็ตกใจเหมือนกันครับ  แต่จะหนักไปทางวี้ดว้ายที่ได้สัมผัสตัวมันมากกว่า  ส่วนผู้ชายนี่แทบถลาเข้ามาซัดหน้ามันแล้ว  เออ... มึงเปิดมาเลยคนนึง  เดี๋ยวกูตามเอง  ส่วนกลางขบวนเป็นไอ้น้องสาวผู้น่ารัก  เชอร์อยู่ในชุดกระโปรงลูกไม้สีเขียวอ่อนสาวน้อยสุด ๆ  แต่เสือกเดินเร็วตามไอ้ภคินซะงั้น  งานนี้ขามึงได้ใหญ่จริง ๆ แน่ไอ้เชอร์เอ๊ย...

   ผมส่ายหน้าอย่างเอือมระอา  ทำอะไรได้ล่ะครับ  นอกจากสาวเท้าให้เร็วขึ้น  จุดหมายปลายทางของไอ้พระเอกไปหยุดอยู่ที่ร้าน After You  ที่เชอร์บ่นว่าอยากกินตั้งแต่เมื่อวาน  พอเห็นหน้าร้านสาวเจ้าก็ตาเป็นประกายเลยครับ  เห็นแก่กินมากน้องกู

   “เฮ้ย! ไปป์!” ระหว่างนั่งรอคิวก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากด้านหลัง  ผมหันไปตามเสียงเรียก
   “ไอ้เวฟ!” ผมโบกมือหยอย ๆ ให้มัน “มาทำอะไรที่นี่วะ  อ๊อ... โทษทีที่ถามอะไรง่าว ๆ” ก็แหม... เล่นควงแขนสาวน้อยมาด้วยซะขนาดนี้  มันคงมาเช็ดกระจกห้างฯมั้ง  ถามควาย ๆ ไปได้นะกู
   “อ้าวนั่น! น้องเชอร์ไม่ใช่เหรอ  เป็นไง  สบายดีมั้ยครับ”
   “หวัดดีค่ะพี่เวฟ” ไอ้เชอร์ฉีกยิ้มกว้าง “สบายดีค่ะ  แต่เครียดเรื่องสอบนิดหน่อย”
   “โอ๊ยยยยยยยยยยย...  เราฉลาดจะตายไปเครียดอะไรกันครับ  ถ้าโง่แบบพี่ชายเราก็ว่าไปอย่าง” กูเชือดคนกลางห้างฯมันจะเป็นที่อุกอาจไปมั้ยวะ?

   ไอ้เวฟสนิทกับบ้านผมทั้งบ้านแหละครับ  มันเป็นเพื่อนกับผมนานที่สุดตั้งแต่สมัยเด็กนู่นเลย  ส่วนแซ็กกับโอ๊ตน่ะเพิ่งจะมาเจอกันที่หลัง  ดังนั้นไม่ต้องกลัวว่าความหน้าม่อของมันจะแบ่งบันมาให้น้องผมครับ  มันมองไอ้เชอร์เป็นแค่น้องสาวจริง ๆ  แต่สาวที่มาด้วยคงไม่ค่อยพอใจนักหรอก  ดูสิ  กระชับแขนที่ควงมาใหญ่เลย  เอ๊ะ... แต่ทำไมตาเธอไม่ได้มองที่ไอ้เชอร์วะ

   “อ้าวเฮ้ย! มาด้วยเหรอวะคิน” ไอ้เวฟส่งเสียงทักทายคนที่สาวสวยกำลังจ้องอยู่พอดี  ไอ้ภคินที่กำลังนั่งแคะขี้เล็บเลยเงยหน้าขึ้นมายักคิ้วตอบรับ “แหม... ร้ายนะมึง  จูงมือกันมาสวี...”
   “ยู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” ผมกระโจนเข้าไปตะครุบปากมันไว้ได้ทันก่อนจะง้าง  พลางเหลือบไปมองไอ้เชอร์ที่ยังขมวดคิ้วไม่เลิก  นั่นไง... ไอ้เวฟ  ไอ้ตัวหายนะ  มาปุ๊บจุดประเด็นปั๊บนะมึง “กะ... กูแบบ... พาน้องมากินขนมว่ะ”
   ผมพยายามขยิบตาส่งซิก เซเว่น เอ้ท ไนน์ เท็นให้มัน  ซึ่งคนหัวไวอย่างไอ้เวฟก็รับคลื่นสัญญาณได้ดี  มันทำปากอ๋อ... “เอ่อ... เออเหรอ ฮะ ๆ ๆ ๆ  แหม... กินขนมระวังอ้วนนะครับน้องเชอร์”

   เป็นครั้งแรกที่ขอบคุณความกะล่อนของไอ้เวฟที่ทำให้ผมรอดตาย

   “เออ... เมื่อกี้กูเจอไอ้แซ็กด้วย” พอได้ยินชื่อคู่กรณีปุ๊บไอ้ภคินก็หยุดแคะขี้เล็บแล้วเงยหน้าขึ้นมาเสือกอย่างเปิดเผย  ตานี่จ้องไอ้เวฟเขม็งเลย “มัน... เอ่อ... มากับแฟนว่ะ”
   “เช้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด  เชี่ยแซ็กมีแฟน!” ผมถึงขั้นแหกปากโวยวาย “ทำไมแม่งไม่บอกกูวะ เดี๋ยวนี้หัดมีความลับกับเพื่อนฝูงเหรอ  ไอ้ห่า! เจอหน้าพ่อจะสวดให้ยับเลย”
   “ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ  มันบอกว่ามึงคงไม่อยากรู้เรื่องของมันหรอก”
   “ฝากไปบอกมันด้วยนะเวฟ  ว่าบนโลกนี้ไม่มีเรื่องของใครที่กูไม่อยากรู้หรอก”
   “อุดมการณ์มึงแน่วแน่มากสหาย” มันเอื้อมมือมาผลักหัวผมเบา ๆ “เจอแฟนมันแล้วมึงจะอึ้ง”
   “ทำไม... แฟนมันมีแขนซ้ายสองข้างเหรอ”
   “งั้นคงสู้เพื่อนมันที่มีสิบปากอย่างมึงไม่ได้หรอกไอ้น้อง”
“เวฟ...  เหล็กดัดฟันมึงไม่มีระบบล็อกหมาในปากใช่มั้ย”

   ไม่ทันจะได้เถียงอะไรกันต่อ  แม่สาวคนนั้นก็ออกอาการอิดออดอยากไปเดินเล่นต่อ  พ่อคุณพ่อทูนหัวเวฟเลยต้องจรลีไป  พอผมหันกลับไปหาเก้าอี้เท่านั้นแหละ  สองสายตาก็ทิ่มฉึกเข้ามากลางหัว  ไอ้พระเอกน่ะ  ยิ้มมุมปากกวนส้นรอผมอยู่แล้ว  มันคงสะใจไม่น้อยที่ผมโดนด่า  ส่วนสายตาของเชอร์น่ะ... มันก้มหน้าหลบตาผมครับ  เฮ้ย!  นี่มันอะไรกันเนี่ย  ผมไม่ได้คิดไปเองใช่มั้ย  ว่ามันรู้สึกเศร้า  แล้วเรื่องนี้มันจะเกี่ยวข้องกับไอ้ภคินรึเปล่า?

   ยังไม่ทันได้คิดอะไรพนักงานก็เรียกเราเข้าไปนั่งในร้านแล้ว  พวกผมสั่งขนมมาสองอย่าง...  และค้นพบว่าแม่งหวานจนน้ำตาลในเส้นเลือดแทบจะพุ่งออกมาตามรูขุนขน  มีแต่ไอ้เชอร์ที่ดูจะมีความสุขในการกินเหลือเกิน  ผมเลยนั่งเขี่ย ๆ ขนมปังในจานไอ้ภคินมากินแทน  ไม่อยากแย่งน้องครับ... เป็นพี่ที่แสนดี  แต่ไอ้การที่ผู้ชายสองคนมานั่งเขี่ย ๆ ขนมในจานเดียวกัน  แต่ผู้หญิงสวาปามคนเดียวนี่มัน... ออกจะน่ากลัวไปนิดนึง

   “พี่ไปป์...” ไอ้เชอร์เรียกเสียงเรียบ “หวานเนอะ”

   เคร้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง  ช้อนผมกระทบใส่จาน  ก่อนละรับกระวีกระวาดเก็บมาจ้วงต่อ “อ่อ... เอ่อ... ว้านหวานนนนนนนน  กินมาก ๆ อ้วนนะเว่ย  ระวังไว้  แฮะ ๆ ๆ” เฮ้ย ๆ  มึงแอบขำทำไมไอ้ภคิน  ผมแอบเหยียบตีนมันใต้โต๊ะมันถึงได้หุบปากไป...  อย่านะมึง  อย่าส่อพิรุธ...

   รอจนไอ้เชอร์กินเสร็จพวกผมถึงได้เดินเป็นคนปกติกันน่ะครับ  แม้ว่าคนจะเยอะไปหน่อยแต่พอมีแอร์ในห้างฯช่วยอะไร ๆ ก็ดีขึ้นนิดนึง  ไอ้เชอร์ไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าอะไรหรอกครับ  เน้นไปทางซื้อของกินเสียมากกว่า  เจอขนมอะไรแปลก ๆ น้องผมซื้อเรียบครับ  กระเป๋าพี่ชายมันก็เรียบครับ...

   “กินอะไรเยอะวะเชอร์  ตูดใหญ่แล้วเนี่ย”
   “โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย  พี่ไปป์  นั่นปากเหรอ!” มันฟาดป้าบเข้ามาที่แขนผม  อูยยยยย  แรงควายใช่ย่อย “คอยดูนะ  เชอร์จะกินจนเงินที่พี่โกงแม่มาหมดตูดไปเลย”
   “นี่ตกลงแกสงสารแม่จริงเหรอวะ”
   “อย่าบ่นน่า  นาน ๆ เชอร์ลงมาให้พี่เลี้ยงก็ต้องเอาให้คุ้มสิ  โอ๊ะ ๆ  ไปทางนู้นดีกว่า”

   ไอ้เชอร์กลายเป็นหัวขบวนไปแล้วครับ  โชคดีที่มันเดินไม่เร็วเท่าไหร่  ผมเลยไม่ต้องเร่งมากนัก  ขณะที่เดินแกว่งมือเพลิน ๆ อยู่นั้น  ก็มีนิ้วใครไม่รู้มาเกี่ยวมือไปจับไว้แน่น  ผมรีบหันขวับไปด่าแบบไร้เสียง ‘เล่นเหี้ยไรเนี่ย’
   ไอ้พระเอกจับมือแน่นขึ้นจนผมสะบัดไม่หลุด ‘เล่นชู้’
   ‘ชู้พ่อมึงสิ  อย่าส่อพิรุธให้มันมากได้มั้ย’ กลายเป็นว่าเรากำลังเล่นละครใบ้กันอยู่เรอะ
   ‘มึงนั่นแหละพิรุธเต็ม ๆ  ไปป์’ มันขยับปากพลางยักคิ้วกวนตีนมาให้  โอ๊ย... สะบัดจนเจ็บนิ้วแล้วนะโว้ย
   “พี่ไปป์  เชอร์อยากไปดู...”

   พลั่กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

   ผมสะบัดมือแรงมากในขณะเดียวกับที่ไอ้ภคินปล่อยมือพอดี  มือเลยเหวี่ยงแรงจนไปกระแทกกับกระถางต้นไม้เต็ม ๆ  อูยยยยยยยยยยยยย  ระทมรวดร้าว  เมื่อวานเจ็บตูดวันนี้เจ็บมือเรอะ!?

   ไอ้เชอร์มองความโก๊ะของผมแล้วหัวเราะลั่นสยาม  เหมือนจะประจานความโง่ของพี่ชาย “ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ  พี่ไปป์เล่นอะไรน่ะ  เบ๊อะชะมัด”

   ผมแทบจะปล่อยเลเซอร์ออกมาจากตาเพื่อล้างโลกาอันโสโครกนี้  ทำไมพระเจ้าต้องมากลั่นแกล้งผมนักวะ!  ผมกำลังจะเป็นบ้า  วิ่งออกไปให้รถเมล์ชนเปรี้ยงม่องเท่งคาถนนมันตอนนี้เลย  ไอ้ภคินมันเห็นที่ผมลนลานนี่เป็นเรื่องตลกนักรึไงวะ  ถ้าไอ้เชอร์รู้ขึ้นมามันไม่ตลกนะเว่ย  ถ้าพ่อกับแม่รู้เรื่องผมล่ะ?  บ้านเราแทบไม่เคยมีความลับต่อกันเลย

   นี่เป็นความลับแรกที่ผมไม่อยากให้ใครในบ้านรู้เลยจริง ๆ

   “เฮ้ย!  เหม่อไรไอ้แห้ง” มันเคาะหัวผม “เดี๋ยวได้ไปนอนอ่านหนังสือพิมพ์กลางถนนหรอก”
   ผมเตะหน้าแข้งมันคืนด้วยความแค้นแล้ววิ่งตามไอ้เชอร์ไปทันที

...........................................................................
..............................................
........................
...............

   ผลจากความโง่  เดิน ๆ อยู่  เอามือไปทิ่มใส่กระถางต้นไม้เล่น (ประโยคนี้โดยไอ้เชอร์)  ทำให้ผมต้องมานั่งพันมือตัวเองประหนึ่งเป็นจา พนม  หลังมือปรากฏรอยแดง ๆ ที่เริ่มบวมขึ้นมา  เห็นแล้วก็อดถอนหายใจในความชั่วของไอ้ภคินไม่ได้  นี่มันจะปั่นหัวผมเล่นรึไงวะ  ยิ่งผมพยายามปิด  มันยิ่งพยายามเปิด  ประหนึ่งจะกระชากหน้ากากผม  แต่ถ้ามองอีกแง่...  มันก็เป็นสันดานไอ้ภคินอยู่แล้วนี่หว่า  มันไม่ได้จะเปิดโปงอะไรผมหรอก  ประเด็นแรก  มันชอบมารุ่มร่ามกับผมเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว  แต่ที่ไม่ปกติคือสมองมัน  คิดได้ยังไง  น้องกูยืนอยู่ข้าง ๆ แท้ ๆ  ประเด็นที่สอง  มันชอบแกล้งผมเป็นงานประจำอยู่แล้ว  และแน่นอนว่ายิ่งเห็นผมเป็นบ้า  มันยิ่งสนุก...
   ผมกัดปลายผ้ายืดข้างนึงไว้  ก่อนจะใช้มืออีกข้างช่วยจัดให้มันไม่รัดแน่นเกินไป  มันค่อนข้างจะทุลักทุเลไปสักหน่อยกับการพันผ้าด้วยตัวคนเดียว  พอคิดแบบนี้  จู่ ๆ ก็มีมือที่ไหนไม่รู้มาคว้าแขนผมไว้

   “ช่วยพันมั้ย”
   “เออดิ  ไม่รอชาติหน้าค่อยถามอะ” ผมบ่นไปงั้น  แต่ก็ยื่นแขนให้มันพัน  ก็แหม  ทำคนเดียวมันลำบากนะครับ
   “ไหนพูดว่า ‘ช้างกูอยู่ไหน’ ก่อนดิ๊”
   “อยากแดกผ้ายืดมั้ยภคิน?” กูพร้อมจะเอาผ้ากลิ่นยานวดนี่ยัดปากมึงทุกสามนาที
   “โอ๋ ๆ ๆ ๆ  ล้อเล่น  ใครจะกล้าว่าที่รักล่ะครับ” ผมถลึงตาใส่ “เอ้า!  เร็ว!  ยื่นแขนมาสิ  มึงจะรอเจอช้างก่อนรึไง”

   ไอ้กร๊วกเอ๊ย...  ด่าในใจแต่ก็ยอมให้มันพันผ้าให้แต่โดยดี  ไอ้ภคินหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเริ่มแกะผ้าอันยุ่งเหยิงซึ่งเป็นผลงานของผมออกแล้วเริ่มพันใหม่  นี่เป็นอีกครั้งที่ผมลอบมองใบหน้ามัน  อืม... พระเจ้าช่างสรรค์สร้างขึ้นมาจริง ๆ  โครงหน้าเรียวได้รูป  จมูกโด่งรับกับคิ้วหนา ๆ  ริมฝีปากบาง  หล่อคมแบบไทยแท้ ๆ  ไม่แปลกใจเลยที่สันดานแย่  แต่เพศแม่ยังติดตรึม...
พอเห็นแววตาอ่อนโยนตอนที่มันพันแผลให้แล้วใจเต้นชะมัดเลย  ภคินมันไม่ใช่คนพูดจาหวานก็จริงอยู่  แต่ไอ้การกระทำที่มันอ่อนโยนเสียจนทำใจผมเต้นนี่มันไม่ธรรมดาเลย  ถ้ามันบ้านรวยสักหน่อย  ลดความปากหมา  ความหื่น  ความเกรียนลงสักนิด  แล้วก็เลิกทำตัวเหมือนคนที่ต่อให้แกนโลกตั้งฉากก็ยังไม่สนใจจะมอง  มันคงจะเพอร์เฟคท์อย่างที่ไอ้เชอร์บอก

   “มองนาน ๆ เมียหวงนะน้อง” มันยักคิ้ว “เมียพี่ดุนะ”
   “ไอ้เหี้ย!”

แต่แม่งคงเป็นไปไม่ได้...
   เมื่อไอ้เดี้ยงฟัดกับไอ้เปรตความหายนะก็บังเกิด  ผมตีกับมันอยู่สักพัก  จนต่างคนต่างเหนื่อยถึงได้นั่งกันเฉย ๆ  เมื่อเช้าผมไปส่งไอ้เชอร์สอบมา  พร้อมอวยพรเป่ากบาลให้พอเป็นพิธี  เมื่อวานเห็นซ่า ๆ เดินกินมาราธอน  พอมาวันนี้มันไม่ค่อยพูดเลยครับ  คงเครียดกับเรื่องสอบมากจริง ๆ  ผมอยากให้มันมีที่เรียนเร็ว ๆ จัง  ไม่ชอบเวลาเห็นมันเครียดแบบนี้เลย

   ก๊อก ๆ ๆ

   เสียงเคาะประตูเรียกไอ้ภคินไปเปิด  ผมก็ไม่สนใจอะไรหรอก  นั่งแคะเล็บตีนด้วยมือข้างเดียวไปตามเรื่องตามราว
   “เล่นท่าอะไรกันน่ะครับ... ถึงขั้นแขนหักเลยเหรอ”

   เฮือกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก  ไอ้เชี่ยอาร์ท!  มึงโผล่มาแบบคนปกติได้มั้ยแสรดดดดด  ผมกวาดตามองไอ้ผู้ชายดวงตาเหม่อลอยตรงหน้าแล้วแทบมุดลงไปหลบใต้โซฟา  มันส่งยิ้มเลื่อนลอยมาให้เป็นการทักทาย

   “คิน...  เราว่านายเป็น S แล้วล่ะ  นายน่าจะไปพบจิตแพทย์สักหน่อยนะ”
   “อะไรของมึง  เอสอะไร  รู้จักแต่เอดส์” ไอ้ห่า  นั่นมันร้ายแรงยิ่งกว่าเอสอีกนะมึง
   “ช่างเถอะ  บอกไปนายก็ไม่ได้ฉลาดขึ้นมาหรอก” ไอ้อาร์ท  วันนี้มึงพูดถูกใจป๋ามาก!  มันเดินไปนั่งบนโต๊ะกินข้าวข้าง ๆ ไอ้พระเอกที่กำลังกรีดกระดาษชานอ้อยบนแผ่นรองสีเขียวอยู่ “น้องสาวออกไปสอบเหรอครับ”
   “อยู่ก็เห็นแล้วสิวะ”
   “แล้วถ้าผมยังเห็นเด็กผู้หญิงอยู่ในห้องล่ะครับ” เหยดดดดดดดดดดดด  ไอ้ฟาร์!  มึงมาเอามันออกไปจากห้องกูที  ฮือออออออออออ  กูกลัววววววววว “ล้อเล่นน่าครับ  ฮะ ๆ ๆ ๆ”

   ผมลูบขนแขนที่สแตนด์อัพอย่างไม่ตั้งใจ  หูยยยยยยย  ผมจะไม่ปากไวอีกแล้วครับ  เสี่ยงต่อความปลอดภัยในชีวิตอย่างแรง  ดูอย่างไอ้ภคินยังเงียบแทนการตอบโต้เลย...  ผมต้องดูมันไว้เป็นตัวอย่างซะละ
   มนุษย์สถาปัตย์ฯสองคนกำลังนั่งเอาคัตเตอร์ฝนกระดาษกันเลือดตาแทบกระเด็น  วันนี้ไอ้อาร์ทมาต่อโมเดลที่บ้านครับ  ผมก็ไม่รู้มันทำยังไงเหมือนกันแต่เห็นแล้วแทบอ้วกออกมา  ตัวเลของศาอะไรไม่รู้ยึกยือเต็มกระดาษไปหมด  แค่ต้องมาเรียนวิชาบัญชีเบื้องต้น  ผมก็แทบคลานออกห้องแล้วครับ  นั่ง ๆ มองสักพักผมก็คว้าพี่เดียวดายมากอดเล่น  เปิดคอมฯแล้วตีดอทด้วยมือข้างเดียว  เกรียนกันซะให้พอก่อนตาย
   เล่นไปสักพักไอ้ฟาร์ก็เด้งแชทในเฟสมาหาผม ‘ไอ้อาร์ทอยู่ห้องมึงป้ะ’ ผมสะดุ้งหันควับไปมองคนที่กำลังตัดหญ้าเทียมอยู่  แล้วหัวเราะในใจเงียบ ๆ
   ‘อยู่  มีไรวะ?’
   ‘เปล่า  ถามเฉย ๆ’
   ‘โห... ไรว้า  มึงมีอะไรตีกับมันมาเหรอ  มันเอาผู้หญิงมาที่ห้องกูด้วยว่ะ’  กูอยากจะพิมพ์ ’5555’ ต่อในใจ  แต่ต้องเก็บไว้  เรื่องมันสองคนน่ะ  ผมรู้คร่าว ๆ จากการสอดรู้สอดเห็นคือ  ไอ้อาร์ทที่เป็นคนแปลก ๆ  ดันมาชอบของแปลกแบบไอ้ฟาร์ซะได้  เฮ้ย ๆ  ใครว่าคู่ผมแปลกกันครับ!  ขอเชิญมาดูไอ้สองคนนี้จีบกันเลย!  แม่งนึกว่าละครใบ้
   ‘ผู้หญิง...  ที่เด็ก ๆ เปล่าวะ’ นั่นไง!  กูว่าแล้วมันต้องมีมูล!  เอาเลยมึง...  ทะเลาะกันเลย  หึหึหึ
‘เออดิ...  เรื่องมันเป็นไงมาไงวะ  ไอ้อาร์ทคั่วเด็กเหรอ?’
   ‘มึงระวังไว้นะไปป์’ ทำไม  เด็กใหม่ไอ้อาร์ทมันร้ายมากรึไง?
   ‘ระวังอะไร  มานั่งกระหนุงกระหนิงกันในห้องกูอยู่เนี่ย’
   ‘งั้นเหรอ...’ หึหึหึ  เสียใจใช่มั้ยล่ะมึง  อย่าซึน ๆ  บทนั้นกูเล่นได้คนเดียวเฟ้ย!
   ‘หึงเหรอไงวะ 55555+’
   ‘เปล่า...  กูเป็นห่วงมึงนะไปป์’
‘ห่วงไรกู  ห่วงตัวเองดีกว่ามั้ย  มันไปจีบคนอื่นแล้วนะเว่ย  มึงมัวแต่เล่นตัว’ ผมรัวคีย์บอร์ดด้วยความสนุก
   ‘มึง’
   ‘อะไร’
   ‘น้องเขาชื่อหนูดีเปล่าวะ’

   เงียบบบบบบบบบบบบบบบบบ  เช้ดดดดดดดดดดดดด!  ไอ้อาร์ทมีกิ๊กจริง ๆ เหรอวะ!  ผมหันควับไปมองหน้ามึน ๆ ที่จ้องมาทางนี้อยู่แล้ว
   “หัวเราะคนเดียวได้ด้วย  แปลกดีนะครับ”
   “อะ... ไอ้อาร์ท!  มึงนอกใจเพื่อนกูเหรอ” ไอ้คนถูกกล่าวหาขมวดคิ้ว
   “ยังไม่ได้เข้าแล้วเขาจะเรียกว่านอกได้เหรอครับ”

   ชัดครับ!  ชัดดดดดดดดด!  ไอ้อาร์ทเป็นกิ๊กกับอิน้องหนูดีอะไรแน่ ๆ  โหย... กูเห็นไล่จีบไอ้ฟาร์ตั้งนาน  ไม่คิดเลยว่ามึงจะเป็นพวกหัวงู!  ไอ้หน้าตาโง่ ๆ มึน ๆ ที่เป็นพื้นหลังให้ชาวบ้านนั่น  คือภาพมายาที่จิตของมันสร้างขึ้นสินะ

   “ทำหน้าเหมือนคิดพล็อตการ์ตูนอยู่เลยครับ”
   “อย่ามาอ่านความคิดกูนะเฟ้ย!”
   ไอ้แบ็คกราวด์แมนยักไหล่ “ผมไม่ได้อ่านครับ  แต่หน้าไปป์บอกทุกอย่างเลย”
   “อย่ามานอกเรื่องนะ  มึงไปกิ๊กกะอิน้องหนูดีอะไรเรอะ?”
   “หนูดี...” ไอ้อาร์ทขมวดคิ้ว ใช้เวลาประมวลผลสามวินาทีก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะชวนขนลุกออกมา “ฮะ ๆ ๆ ๆ ๆ  ฟาร์มาถามอะไรเหรอครับ”
   “เออมันถาม...  เนี่ยมันหึงมึงกะน้องหนูดีอะไรนั่นออกนอกหน้ามาก” ใส่ไฟสุด ๆ ครับกู  ดูสิ  ไอ้ฟาร์มันชอบเล่นตัวนัก  ผมเลยไม่มีเรื่องมาล้อมันเลย...  เซ็ง
   “ไอ้อาร์ท...  หนูดีอะไรของมึงวะ” ไอ้พระเอกที่นั่งทำหน้าโง่อยู่นานเริ่มอยากมีส่วนร่วม  ยอมรับมาเหอะภคิน...  มึงติดนิสัยเสือกจากกูไปแล้ว “ใช่ไอ้เด็กลูกกรอกที่มึงเอาไว้หลอกชาวบ้านปะ?”
   “คิน...” มันหันไปมองหน้าเพื่อน “อย่าพูดหยาบคายกับน้องหนูดีแบบนั้น... ไม่ดีเลยนะครับ”

   ตอนนี้ผมเป็นพวกเดียวกับไอ้ภคินไปเรียบร้อย  คือพวกลูกกระจ๊อกนั่งเงียบ ๆ แทนการเสวนา  ไอ้ห่าฟาร์...  ตกลงไอ้อาร์ทมันไม่ได้มีกิ๊กเป็นคน  แต่เสือกกิ๊กกะลูกกรอกเนี่ยนะ  นรกเอ๊ย!  ผมพิมพ์ด่ามันรัว ๆ บนแป้น ‘ห่า... หลอกกู!  ไอ้หนูดีมันเป็นลูกกรอกเรอะ’
   ‘กูว่าห้องมึงโดนของแล้วว่ะไปป์’
   ‘เชี่ย!  ทำไมมึงไม่บอกกูวะ  เสือกไปลูบคมเข้าแล้วไง’
   ‘อ้าวเหรอ...  เออ  โชคดีนะมึง  บอกมันด้วยว่า  งานเสร็จแล้วเอาลูกกูมาคืนที่ตึกชมรมด้วย’
   ‘เฮ้ย!  นี่มึงถึงขั้นให้มันยืมลูกเลยเหรอ’
   ‘แค่นี้นะ  พี่พลเรียกซ้อมแล้ว’
   แล้วมันก็ชิ่ง Log out ออกไปหน้าตาเฉยเลยครับ  แสรดดดดดดดดดดดด  พ่ออยากจะเขวี้ยงโน้ตบุ๊ค  แต่ขอลงกลางหัวไอ้อาร์ทนะ
   ไอ้สองคนนี้มันมีสถานะแบบไหนกันวะ  คือไอ้ฟาร์มันก็เล่าแบบสับสนซะจนกูลำดับความไม่ถูก  ผมกับไอ้ภคินสามัคคีกันก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองไป  ห้องตกอยู่ในความเย็นยะเยือกเหมือนนรกโลกันตร์  ผมกลืนน้ำลายเอื๊อก  ตอนที่ไอ้อาร์ทฝนใบมีดคัตเตอร์ลงกับแผ่นรองตัด...

   “อะ... เออมึง” ทำไมกูต้องเสียงสั่นด้วยวะ “ไอ้ฟาร์บอกให้เอารถไปคืนที่ห้องชมรมด้วย”

   นี่เป็นครั้งแรกที่ไอ้อาร์ทยิ้มแบบไม่โรคจิตให้ผม...

   เป็นบุญตาจริง...  สาธุ

..........................................................................
.....................................................
...........................
..........

[Indigo]

   เย็นวันนั้นผมกับภคินนั่งรถเมล์ไปรับไอ้เชอร์ที่สนามสอบ  แอบไกลจากหออยู่พอตัวครับ  ต้องต่อไปตั้ง 3 รอบแน่ะ  แต่สุดท้ายก็มาถึงจนได้  ผมโทรหาเชอร์บอกตำแหน่งพิกัดว่ารออยู่ตรงเซเว่นหน้าโรงเรียน  อื้อหือ... เด็กมัธยมเดินกันให้รึ่มครับ!  มีกางเกงมันครบทุกสีที่รัฐบาลไทยอนุญาต  หัวเกรียน  ผมเปีย  หางม้า  อะไรไม่รู้อย่างเยอะ  ผมพยายามสอดส่องสายตาหาไอ้น้องสาวตัวดีที่ยังไม่มีวี่แววจะโผล่มา  อย่างว่าแหละ  คนเยอะขนาดนี้  จะไปไหนก็ต้องใช้เวลา
   แต่พอยืน ๆ ไป  เอ๊ะ!  ทำไมคนมองมาทางกูเยอะจังวะ...  ผมมองตามสายตาเด็กพวกนั้นมาหยุดอยู่ที่ไอ้พระเอกข้างตัวที่นั่งยอง ๆ ดูดสเลอปี้อย่างไม่แคร์สายตาประชาโลก  เออ  นั่นแหละ  มันเป็นเป้าสายตาคนอื่นตั้งแต่อยู่มหา’ลัยแล้วล่ะครับ  แต่คืออันนั้นพอเห็นนาน ๆ ไปมันก็เด่นน้อยลง  คราวนี้มันเป็นสถานที่ใหม่  คนเพิ่งจะเคยเห็นวัตถุชนิดนี้  เลยเป็นที่ฮือฮากันน่าดู  นักเรียนซุบซิบแล้วมองมากันใหญ่อะครับ  ผมเลยพยายามเขยิบให้ยืนไกล ๆ มันนิดนึง  เกิดน้องคนนั่นซุบซิบบอกว่า ‘ดูสิ...  เพื่อนเขาหน้าแย่เนอะ  เป็นกูก็ไม่คบเพื่อนหล่อ ๆ แบบนี้หรอก  โดนกลบหมดพอดี’ ผมคงรู้สึกแย่ไปอีกนาน  เฮ้ย ๆ  มองดี ๆ ผมก็หล่อนะครับ  ตำแหน่งรองเดือนคณะไม่ใช่จับสลากได้มานะ...

   พลั่กกกกกกกกกกก

   “เฮ้ย...  ขอโทษครับน้อง” เสือกไปชนใส่เด็กผู้ชายที่ยืนข้าง ๆ อีก  โชว์ง่าวเลยกู  ไอ้น้องนั่นหันมาสะดุ้งไม่แพ้กัน  เด็กสมัยนี้ทำไมมันตัวสูงวะ  กูว่ากูก็ไม่ได้เตี้ยแล้วเชียวนะ
   “ไม่เป็นไรครับพี่” น้องเปรตยิ้มให้ผม “พี่ชายชนไม่แรงหรอกครับ” เออสิ...  กูแห้งขนาดนี้  มันจะไปชนแรงได้ไง
   “แล้วนี่เขาปล่อยจากห้องสอบนานรึยัง”
   “ก็สักพักแล้วครับ  พี่ชายมารับใครเหรอ”
   “น้องสาวน่ะ  รอตั้งนานแล้ว  มันไม่มาซะทีเนี่ย”
   “หือ... น้องสาวต้องน่ารักแน่ ๆ เลย  ดูจากพี่ชายแล้ว”
   “อะแฮ่ม...”  เสียงไอแห้ง ๆ จากบุรุษผู้ซึ่งกำลังดูดสเลอปี้
   “เออ... ก็น่ารักแหละ  แต่อย่าไปเสือกจีบน้องพี่เข้าล่ะ  พี่เอาตายแน่”
   “โอ๊ยยยยยยยย  พูดแบบนี้ใครจะไปกล้าจีบน้องพี่ล่ะครับ” น้องเปรตหัวเราะเบา ๆ “แต่ถ้าเป็น...”

   ถุยยยยยยยยยยยยยย  เสลดลอยลิ่วไปแปะอยู่บนพื้นระหว่างเท้าผมกับเท้าน้องเปรต  เฉียดนิ้วก้อยตีนกูไปนิดเดียว  ผมรีบหันขวับไปหาเจ้าของเสลด  ภคินไอแค่ก ๆ “แหม... คอมันแห้งซะจริงโว้ยยยยยย”
   “เอ่อ... พี่ครับ” หน้าน้องเปรตเหมือนอยากจะถามว่า ‘นั่นผัวพี่เหรอครับ’ แต่ดูเกรงใจที่จะพูด “ผะ.... ผมไปก่อนนะครับพี่”
   “เออ ๆ  กลับบ้านดี ๆ นะน้อง” ผมโบกมือบ๊ายบายให้   น้องเปรตก็วิ่งพรวดออกไปเลยครับ  มันจะหนีอะไรวะ  แต่พอหันกลับไปที่ไอ้ภคินก็เริ่มเข้าใจ...  แม่งเอ๊ย!  ยังกะไอ้อาร์ทเมื่อตอนกลางวัน  รังสีอำมหิตแผ่พุ่งออกจากร่างมันไปรอบทิศทาง

   “ภคิน... มึง...”
   “กูหึง... จบป้ะ?”

   ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยย!  มีพระเอกเรื่องไหนเขาถุยเสลดใส่ตีนเพราะหึงวะ!  โสโครกชิบหาย!  ว่ามันบ้าแล้ว  ผมเสือกบ้ากว่าที่เขิน...  ไม่มองหน้าแม่งละ  ดูเสลดที่พื้นแทนดีกว่า  ผมยืนจ้องมันประหนึ่งจะวิเคราะห์สารประกอบทางเคมี  เอาเป็นว่า  มันไม่กระโดดกัดกระชากคอหอยไอ้น้องเมื่อกี้ก็บุญหัวแล้วครับ

   “พี่ไปป์!” เสียงเรียกนั้นทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมา  ใบหน้าที่คุ้นเคยปรากฏขึ้น  เชอร์มากับกลุ่มเพื่อนในโรงเรียนเดียวกัน  เด็กนักเรียนเสื้อขาวกระโปรงน้ำเงิน 4-5 คนเดินคุยกันเสียงดังจ้อกแจ้กไปหมด  และพอไอ้ภคินเงยหน้าขึ้นมาเท่านั้นแหละ...

   “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” โอ๊ยยยยย  กูใกล้จะบ้ากับคนรอบตัวแล้ว  ผมหมดอารมณ์จะบอกให้น้องเขาเดินระวังเสลดแล้ว  เอาเป็นว่าใครเหยียบโดนก็เป็นบุญตีนไปนะครับน้อง  สาวน้อยพากันวี้ดว้ายไอ้ภคินเป็นการใหญ่  ส่วนเจ้าตัวมันก็ไม่ทำอะไร  นอกจากเปิดฝาแล้วกรอกสเลอปี้ที่ก้นแก้วแดก
   “สวัสดีค่ะพี่คิน” สาวน้อยส่งเสียงทักทาย “พวกหนูเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนพี่น่ะค่ะ”
   “อ๋อ... ครับ” ในที่สุดมันก็ยอมเงยหน้ามาจากแก้ว “ก็ว่าชุดคุ้น ๆ”
   “พี่คินเรียนที่มอกันเกราเป็นไงบ้างคะ  สอนดีมั้ยคะ”
   “สอนดีแต่เรียนแย่ครับ” สาวเจ้าก็รับมุกกันใหญ่ครับหัวเราะกันลั่น  แต่อยู่ ๆ เชอร์ก็เดินไปยืนข้าง ๆ ไอ้ภคินที่นั่งยอง ๆ บนพื้นด้วยสีหน้าไม่พอใจนัก
   “พี่ไปป์  พี่คิน  กลับกันเถอะค่ะ  เชอร์ปวดหัวยังไงก็ไม่รู้” น้องสาวผมหันไปพูดกับกลุ่มเพื่อน “กลับก่อนนะ  เดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันที่สถานี”
   มันโบกมือให้เพื่อนพอเป็นพิธีแล้วเดินนำออกมาจากตรงนั้นเลย  ผมรีบวิ่งตามน้องสาวออกไป  เชอร์เดินเร็วยังไงผมก็ขายาวกว่าอยู่ดีแหละ  ผมคว้าแขนมันไว้ “เชอร์...  เชอร์...  เป็นอะไรวะ  ทะเลาะกับเพื่อนเหรอ”
   “เปล่าหรอก...  เชอร์ปวดหัวน่ะพี่ไปป์”
   ผมถอนหายใจแล้วบีบแขนมันแรงขึ้น “เชอร์...  อย่าหลอกพี่  มีอะไรก็บอกพี่มา  ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว  เครียดอะไรน่ะ?”
   “เชอร์...” มันก้มหน้าแล้วทำท่าเหมือนลังเลว่าจะพูดอะไร
   “เฮ้ย!  วิ่งกันออกมาไม่มีรอเลยนะ” ไอ้ภคินที่วิ่งตามมาสมทบ  พอเห็นบรรยากาศอึมครึมระหว่างสองพี่น้อง  มันก็ขมวดคิ้วเป็นเชิงสงสัยว่ามีอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ “น้องเชอร์เป็นอะไรครับ?”
   “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ  เชอร์แค่เครียดเรื่องสอบนิดหน่อย”
   “อย่าคิดมากเลยครับ  เราทำเต็มที่ก็ดีแล้ว” ภคินยิ้มให้น้องสาวผม  ส่วนไอ้เชอร์ก็ยิ้มบาง ๆ ตอบกลับมา  ผมมองรอยยิ้มนั้นด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย  มันดูเศร้าอีกแล้ว...  บ้านผมไม่เคยมีความลับต่อกันครับ  ต่อให้เชอร์หลอกคนทั้งโลกได้  แต่มันไม่มีวันหลอกผมได้
   ผมไม่พูดอะไรต่อ  นอกจากเดินตามภคินกับเชอร์ไปอย่างเงียบ ๆ  แต่ในหัวสมองมีแต่ความคิดตีกันไปหมด  ไม่สามารถสลัดรอยยิ้มเศร้า ๆ ของเชอร์ออกจากหัวได้  ผมไม่ชอบเลย  มันดูฝืนความรู้สึกเกินไป  น้องผมไม่เคยเป็นแบบนี้  เชอร์เป็นเด็กสดใสร่าเริง  พูดจาฉะฉานอยู่ตลอดเวลา  คนที่ทำให้น้องสาวผมเป็นขนาดนี้ได้มีแค่คนเดียวเท่านั้นแหละ

   ผมเลื่อนสายตามองที่แผ่นหลังกว้างด้านหน้า  ผู้ชายที่อยู่กับผมมาตลอด  เป็นคนเดียวกับคนที่ผมเคยเกลียด  ตอนนี้สาเหตุของความเกลียดนั้นกำลังกลับมาเล่นงานผมเข้าแล้วล่ะ  มือข้างที่บวมถูกบีบแน่นขึ้น  ถึงจะเจ็บอยู่บ้าง  แต่ก็ไม่เจ็บเท่าสิ่งที่อยู่ในหัวตอนนี้หรอก...

   เชอร์ยังชอบภคินอยู่


TBC


มาแบบง่วงๆค่ะ ตาจะปิดแล้ว...

ตอนนี้เปิดกิจกรรมให้ส่งจดหมายได้คุยกับหนุ่มๆ(จะสาวๆด้วยก็ได้)ในDNDได้นะคะ
เดี๋ยวเปิดไว้สักพักจะส่งให้หนุ่มๆช่วยกันตอบนะคะ  ระบุมาด้วยว่าอยากถามใครบ้าง (หรือจะถามคนเขียนก็แล้วแต่ 5555)

ใครอยากเล่นเชิญโพสได้ในกระทู้นี้เลยค่ะ
http://writer.dek-d.com/indigopar/story/viewlongc.php?id=681871&chapter=56

เอารูปมาลง...แบบว่าตอนแรกจะลงในแฟนเพจ...แต่ลงไม่ได้อ่า

เลยเอามาลงในเล้าแทน  อารมณ์อยากทำหลังจากที่อ่านรูมล่าสุดเสร็จ

ถ้าดูแล้วงงๆอึนๆ....อย่าว่ากันน้า....เพราะว่าโดนไข้หวัดเล่นงานอยู่

ตอนแรกกะจะให้มีโจ้กะกันด้วย....เพราะส่วนตัวชอบสองคนนี้มั่กมากกกกกกกกกกกก

แต่ไม่ไหวแล้ว....เอาเท่านี้ไปก่อนละกัน

ขอขอบคุณFamily Treeจากคุณlondoneye เข้าใจอะไรได้ง่ายขึ้นเยอะค่ะ 5555
เป็นครั้งแรกที่มีคนทำให้....ดีใจสุดๆค่ะ  ปลื้มมากกกกกกกกกกกกกกกก>//<

PS.เรื่องรวมเล่มเดี๋ยวจะทำโพลให้โหวตกันอีกทีนะคะ อยากได้ยอดสัก100เล่มขึ้นไปน่ะค่ะ

[♠DekDoy♠]

อ้าววววววววววววววววววจบแบบนี้ อย่าบอกว่าไปป์จะเสียสละให้น้องนะ

[gupalz]

อะไรมันจะอิรุงตุงนังเนี่ยยยย

[Supermimt]

ไม่ขอ กินมาม่านะ  สารอาหารไม่ค่อยเยอะ

เห้อออออออออออ

กำลังไปได้สวยเลย

มาสะดุด กึก อิกแล้วนะ พี่ไปป์อ่าไม่เอาไม่เครียด

[sz4music]

พระเอกเราเกรียนจริงๆ ทําตัวไม่สมกับความหล่อเร๊ยยยยยยย 555

ตอนท้ายๆ รู้สึกเครียดตามเรยง่ะ 

ปล. ชอบอาร์ทจังงงง (เกี่ยว??)

[TeeRuk♥]

ภคินขากเสลดแม่นมาก 

[PetitDragon]

 

ไปป์ฮาได้ทุกตอนจริงๆ

[tumtok]

  :เฮ้อ:น้องเชอร์

[badcow]

เเหม เขียนดันมาขนาดนี้ ต่อไป ไปป์ก็คงบอกเลิกภคินเพื่อน้องเชอร์ใช่มั๊ยล่า หึหึ

[kimyunjae]

สงสารไปป์ คนเขียน ตอนหน้า อย่าดราม่านะ

[2pmui]

คุณน้องยกภคินให้นังไปป์ไปดีกว่ายกให้สาวอื่นนะฮะ อย่างน้อยนังไปป์มันก็พี่สาวเธอ?? ยังเป็นครอบครัวเดียวกัน ถือว่าไปเสียดุล
ตกลงอินังน้องหนูดีนี่คือลูกอิคุณอาร์ทสินะ ตัวแม่คือน้องฟาร์ (ท้องตอนโดนลักหลับ
แล้วอิคุณอาร์ทสวมวิญญาณขุนแผน ผ่าท้องน้องฟาร์เอาออกมา)  ชั้นก็ชักจะเพี้ยนตามอิอาร์ท จิ้นต่อได้เป็นเรื่องเป็นราว)
ภคินเป็นพระเอกเถื่อนถ่อย โสโครก เหมาะกับบทเด็กถาปัตย์มากกกกก มันเป็นคำชมจริงๆฮ่ะคุณภคิน
ถาปัตย์บางสถาบันก็ต้องเป็นแบบคุณภคินนี้แหละฮะ ถึงจะได้ชื่อว่าเด็กถาปัตย์ ฮ่าๆๆๆๆ