-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1. ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2. ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3. การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4. ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5. ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0)
###############################
[Re-print] Do not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน
อ่านรายละเอียดในกระทู้นี้ได้เลยค่ะ >> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42324.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42324.0)
สารบัญ
Room 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.msg1350193#msg1350193)
Room 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.msg1351823#msg1351823)
Room 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.msg1353755#msg1353755)
Room 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.msg1364448#msg1364448)
Room 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.msg1366968#msg1366968)
Room 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.msg1369706#msg1369706)
Room 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.msg1373897#msg1373897)
Room 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.msg1378275#msg1378275)
Room 9 [+ Special Far’s chapter] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.msg1381221#msg1381221)
Room 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.msg1384346#msg1384346)
Room 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.msg1387161#msg1387161)
Room 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.msg1403039#msg1403039)
ประกาศ!!!!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.msg1411910#msg1411910)
Room 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.msg1421202#msg1421202)
Room 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.msg1429993#msg1429993)
Room 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.msg1441454#msg1441454)
Room 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.msg1448128#msg1448128)
Room 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.msg1459004#msg1459004)
Room 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.msg1464627#msg1464627)
Room 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.msg1469777#msg1469777)
Special Room 01 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.msg1476914#msg1476914)[Far’s chapter]
Special Room 02 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.msg1482932#msg1482932)[Far’s chapter]
Room 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.msg1486758#msg1486758)
Room 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.msg1492357#msg1492357)
Room 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.msg1507616#msg1507616)
Room 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.msg1529904#msg1529904)
Room 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,22938.1347.html)
Room 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,22938.1431.html)
Room 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,22938.1510.html)
Room 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,22938.1617.html)
Room 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,22938.1704.html)
Room 29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,22938.1790.html)
Room 30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,22938.1869.html)
Room 31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,22938.1928.html)
Room 32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,22938.2019.html)
Room 33 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,22938.2103.html)
Room 34 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,22938.2195.html)
Room 35 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,22938.2212.html)
Room 36 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,22938.2292.html)
Special Room 03 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,22938.2385.html)[Far’s chapter]
Room 37 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,22938.2465.html)
Room 38 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,22938.2552.html)
Room 39 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,22938.2674.html)
Secret Room (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.2779)[Sax’ chapter]
Room 40 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.2854)
Room 41 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.2951)
Room 42 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.3060)
Room 43 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.3149)
Room 44 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.3247)
Room 45 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.3334)
Room 46 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.3433)
Special Room 04 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.3564)[Far’s chapter]
Room 47 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.3652)
Room 48 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.3739)
Room 49 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.3833)
Room 50 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.3905)
Special Room 05 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.3987)[Far’s chapter]
Special Room 06 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.4064)[Far and Art’s chapter]
Room 51 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.4140)
Room 52 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.4260)
Room 53 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.4350)
Room 54 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.4440)
Room 55 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.4500)
Special Room 07 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.4590)[Far and Art’s chapter]
Special Room 08 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.4680)[Far’s chapter]
ตอบจดหมาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.4740)
Room 56 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.4800)
Special Room 09 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.4890)[Far’s chapter]
Room 57 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.4980)
Room 58 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.5070)
Room 59 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.5190)
Room 60 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.5310)
Room 61 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.5400)
Room 62 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.5520)
Room 63[END] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.5610)
ตอนพิเศษ
Halloween (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.5760)
หวย หวย หวย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.5850)
ลอยกระทง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.5910)
Mission Impossible on Songkran (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.5970)
ปีใหม่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.6030)
Mission Impossible on Songkran2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22938.6090)
-
Two men and One bear in 'The Room'
Gallery of fans (http://www.flickr.com/photos/76350381@N03/with/6857710939/)
แนะนำตัวละคร
(https://lh4.googleusercontent.com/hzTNnlZ3fllrsxC8_gNRXwNkRdaf6o3g9FGLzNVxNJjDVN9btmjt6Ju02rnnOZ-iWw2lEuqxKJEpVZg=w1366-h662)
(https://lh4.googleusercontent.com/2J4nk0vVqKsWX82_r96sYyuSFf2_JbTD-qpR9ebdueZfnFtP9d9ZxIXVlOTgaAfy2eO80HtVFwOPG4E=w1366-h662)
(https://lh3.googleusercontent.com/OUuBDw9YtXYa6sigy2CRfbBcbZji_CCcMiAdL1Y5LFtjL-3_cRsx0ogfJPa2UYgcApVdo2rKekuRHpM=w1366-h662)
(https://lh3.googleusercontent.com/8hsA_w51aLjSDp1-37yUEnBkUj3dWp9HH7pzl7F79a3GwzmO3TL0ArelnhIhi4WTu8zGzNGs7wGEhJQ=w1366-h662)
(https://lh3.googleusercontent.com/aJVs_Vmsi10zxuQBsRK1qc3i15G9pOrbu3DCJ9LN21w2QXEycnNPw-j9JprKDLr3yohGAF0sHYvcLOw=w1366-h662)
Credit : who you know XD
-
Room 1
ต้นกันเกราแผ่กิ่งก้านสาขาปกคลุมบริเวณลานกว้างซึ่งเป็นที่ตั้งของโต๊ะม้าหินอ่อนหลายตัวที่เหล่าบรรดานักศึกษามานั่งจับเจ่าใช้เวลาในตอนเย็นเพื่อผ่อนคลายความเครียดออกจากสมองที่ใช้การมาทั้งวัน..
“ไปป์”
“ไปป์” เสียงนั้นเอ่ยพลางเอามือโบกหยอยๆตรงหน้าผม
“ไอ้เชี่ยไปป์!!!” คราวนี้ไม่มาเปล่าครับ มันตบเข้ากลางหัวผมไปเปรี้ยงนึงเต็มๆ
“ไอ้เหี้ยฟาร์!!!มึงตบหัวกูทำไม!!!!” ผมยกมือลูบหัวตัวเองป้อยๆ...ไอ้เวรนั่นก็ตบมาได้ไม่มีออมแรงเลยนะมึง ผมมองหน้ามันอย่างคาดโทษ
“ก็กูเรียกแล้วมึงไม่หันนี่หว่า” มันว่าพลางหย่อนก้นนั่งลงม้าหินอ่อนฝั่งตรงข้ามผมแล้วส่งขวดน้ำที่ผมฝากมันซื้อให้ “มึงมองอะไรวะ??”
ไม่ว่าเปล่าครับมันสอดส่องสายตาหาเป้าหมายของผมเมื่อกี้....เรื่องเสือกนี่ไม่มีใครเกินมึงจริงๆ
“โอ๊ะ!! กูว่าแล้วอะไรที่ทำให้มึงตาค้าง...เล็งเดือนถาปัตโต๊ะนั่นล่ะสิมึง” มันส่ายหัวเอือมระอา “เพื่อนกูก็ใฝ่สูงเนอะ อยากได้สามีเป็นเดือนถาปัต”
“พ่อมึงสิ!!” ผมทำท่าจะโบกหัวมันคืนแต่มันรีบกระเถิบไปด้านหลัง...ฉลาดนักนะ...
“กูเกลียดมัน!!!” ผมพูดแทบจะตะคอกเลยครับ
“อือหือ..ยังคงชัดถ้อยชัดคำเหมือนเดิม” มันว่าพลางเปิดขวดน้ำแล้วหย่อนหลอดดูดลงไป “มึงนี่เจ้าคิดเจ้าแค้นซะจริงนะ เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว มึงยังจะอะไรอีกวะ”
“มึงก็มาลองเป็นกูดูดิไอ้ฟาร์!! แล้วมึงจะรู้ว่าแคนฝั่งหุ่นมันเป็นยังไง” ผมเบ้หน้าใส่มันก่อนจะก้มลงดูดน้ำเย็นๆมาดับความหงุดหงิดในใจนี่
“กูไม่เห็นไอ้ภคินอะไรนั่นมันจะสนใจมึงเลย มันไม่รู้จักมึงด้วยซ้ำไป มีแต่มึงเนี้ยแหละจงเกลียดจงชังมันข้างเดียว”
“ก็มันทำชั่วจนชินไง กูเป็นหนึ่งในล้านผู้เสียหายที่มันทำร้าย..มันคงจะจำหรอกเนอะ” ว่าแล้วผมก็เหลือบไปมองภาพตรงหน้าอีกครั้ง
ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาดีกรีเดือนคณะสถาปัตยกรรมควบด้วยเดือนมหาลัย(มึงเอาตำแหน่งมิสเตอร์ยูนิเวิร์สไปด้วยเลยมั้ย??) โอเค...ผมยอมรับครับว่ามันหล่อมาก ตาเรียวคมเข้ม จมูกโด่งๆ ริมฝีปากหยักได้รูป โครงหน้ารูปไข่ล้อมด้วยเส้นผมสีดำสั้นๆคล้ายรองทรงสูง ผิวสีคล้ำแดดช่วยเสริมให้มันดูเท่ หน้ามันไม่ได้หล่อแบบเกาหลีหรือญี่ปุ่นอะไรแบบนั้น ออกจะหนักไปทางหล่อแบบไทยเสียมากกว่า แถมยังเสือกสูงเป็นเปรต แบบนี้ที่สาวๆเค้ากรี๊ดกร๊าดมันคงไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก เออ...กูยอมรับก็ได้ไอ้ภคิน โพธิวัฒน์สกุล!!มึงมันเพอร์เฟคแมน
แล้วทำไมผมถึงเกลียดมันน่ะเหรอ????
สายตาของผมเหลือบมองข้างๆตัวไอ้ภคิน ..... สาวน้อยหน้าตาสะสวยกำลังพูดจาเจื้อยแจ้ว(ในขณะที่ไอ้ภคินแค่เหลือบตามอง) เธอมีดวงตากลมโตแถมยังกรีดตาซะคมกริบรับกับจมูกและริมฝีปากเล็กๆน่ารักนั่น ใครๆก็บอกว่าเจ้าหล่อนน่ะ...สวย!!! แถมยังแต่งตัวเปรี้ยวเยี่ยวราดเลยล่ะครับ แถมเจ้าหล่อนยังมีดีกรีเป็นถึงดาวคณะนิเทศ ผมเหลือบมองป้ายชื่อที่แขวนไว้แล้วเบ้หน้าหันไปพูดกับไอ้ฟาร์
“แม่มันรู้เปล่าววะ ว่ามีลูกสาวชื่อ ‘แอมโมเนีย’???” สิ้นเสียงไอ้ฟาร์ก็ระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น อันที่จริงมันแทบจะสำลักน้ำเลยล่ะครับ
“มึงก็....ไปแซวเค้า คิดตั้งนานนะเว่ยกว่าจะได้ชื่อนี้มาอ่ะ”
“เข้าเมืองหน่อยเป็นไม่ได้ ต้องเปลี่ยนชื่อ อยู่โรงเรียนยังเป็น ‘แอม’อยู่เลย” ฟาร์มันยังไม่หยุดหัวเราะครับ
“มึงก็ไม่ได้ชอบเค้าแล้วนี่หว่า แล้วมึงจะแค้นไอ้ภคินไปทำไมวะ??” มันเอียงคอถามด้วยหน้าตาสงสัยเต็มประดา ทำเอาผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“มันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรี”
คุณอยากรู้ใช่มั้ยล่ะว่าเรื่องราวมันเป็นยังไง?? ผมจะเท้าความให้ฟังก็แล้วกันนะ มันเริ่มขึ้นตอนสมัยที่ผมยังหัวเกรียนใส่กางเกงน้ำเงินวิ่งไปมาในโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ ตอนนั้นผมอยู่ม. 4ได้แล้วล่ะครับ
เย็นวันนั้นผมกลับบ้านไปเจอไอ้น้องสาวตัวดี ไอ้เชอร์(ชื่อเต็มๆมันคือเชอรู้ทครับ)นอนร้องไห้ขังตัวเองอยู่ในห้อง ข้าวปลาก็ไม่ยอมกินครับ ทำเอาบ้านผมแตกตื่นมาก พ่อแม่วิ่งกันกระจุยกระจายทั้งบ้านครับ...แล้ววันนั้นเชอร์มันก็ไม่ยอมออกมาจากห้องเลย
จนวันรุ่งขึ้นที่ผมไปโรงเรียน....
“ไง..ไปป์ ได้ข่าวว่าน้องมึงไปสารภาพรักกะไอ้ภคินเหรอ??”
กึ๊ก!!!
เส้นประสาทที่ขมับผมปวดตุบๆขึ้นมาเลยครับ ใจผมเต้นรัวเหมือนมีคนมาตีกลองใกล้ๆ มันตะโกนร้องว่า....กู-ว่า-แล้ว!!!!!!!!!!!
ครับ..ผมฉลาดพอที่จะรู้ว่ามันคงไม่ได้เซย์เยสกะไอ้เชอร์มาแน่ๆ อันนี้ใครไม่รู้ก็โง่แล้วครับ แต่ผมก็มีเหตุผลพอทีจะไม่โทษไอ้ภคินที่ทำให้น้องสาวผมเสียใจ ผมนับ1-10ในใจช้าๆ พร้อมบอกกับตัวเองว่า ‘เอาเถอะ..มันเป็นเรื่องของหัวใจ’
เรื่องเหมือนจะจบแค่ตรงนี้ แต่มันดันไม่จบครับ!!!!
เย็นวันนั้นผมกลับบ้านไปเจอไอ้เชอร์กำลังใส่รองเท้าอยู่ที่หน้าบ้าน ผมแทบจะวิ่งเข้าไปตระครุบมันแล้วเค้นคอถามว่ามึงไปทำวีรกรรมอันใดมาไอ้น้องเวร เค้าเม้าท์เรื่องมึงให้แซ่ดกันทั้งโรงเรียนแล้วว้อย!!! ผมก็ได้แต่คิดล่ะครับ เชอร์มันทำหน้าเป็นหมาหงอย แถมตายังบวมๆอยู่อย่างงั้น....ใครด่ามันลงก็เลวเกินไปแล้วครับ
“เชอร์...จะไปไหน” ผมถามมันเสียงอ่อน แอบสังเกตว่ามันหลบตาผมนิดๆด้วย
“ไปหาพี่คิน....”
“พี่ไม่ให้ไป!!!!!!” ผมตะคอกใส่มัน นี่มันจะบ้าไปแล้วรึ?? เพิ่งโดนไอ้เวรนั่นหักอกมาไม่ใช่เรอะ???
“พี่ไปป์อย่ามายุ่งกับเชอร์ได้มั้ย!!!!” มันตะคอกผมกลับ เอาสิ..พี่น้องแม่งมาทะเลาะกันเรื่องผู้ชายเนี้ย!!!!
“เชอร์....” ผมถอนหายใจ จ้องหน้ามัน “พี่กับมันจะเลือกใคร”
“มะ..มันไม่เหมือนกันซะหน่อยพี่ไปป์” ผมรู้สึกว่าเสียงมันสั่นๆเหมือนจะร้องไห้.....
“เอาสิ..ถ้าเชอร์เลือกมันก็ไปหามันเลย” ผมกอดอกแล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง ถ้ามันจะเลือกผู้ชายมากกว่าพี่ก็เอาสิ!!!!
ผมหลับตาลงกลั้นหายใจอยู่สักพัก.....แล้วลืมตา...เพื่อพบกับ.....
.........................
.....................
.................
ถนนหน้าบ้านที่ว่างเปล่า…
“ไอ้เชอร์ ไอ้น้องสารเลว!!!!!!!!มึงเลือกผู้ชายมากกว่าพี่เรอะ!!!!!!!”
เดี๋ยวครับ...เดี๋ยวก่อน...ถ้าคุณคิดว่าเรื่องนี้มันเหี้ยแล้ว ...ยังครับ....มันยังไม่จบ!!!
เรื่องมันเกิดขึ้นตอนผมอยู่ม.6 หลังช่วงสอบตรงผ่านไปหมดแล้ว ซึ่งตอนนั้นผมมีความสุขกับชีวิตมากครับ ผม ไอ้แซ๊ก ไอ้เวฟ ไอ้โอ๊ต ทุกคนมีทีเรียนกันหมดแล้ว แถมยังสอบติดที่มหาลัยกันเกราที่เดียวกันอีกต่างหาก ผมไปโรงเรียนด้วยสีหน้าเปี่ยมสุขทุกวัน และที่สุขไปกว่านั้น.....
ก็สาวสวยอันดับ1ของโรงเรียนอย่างแอม อัจฉรา ดารานันทน์ที่กำลังควงแขนผมเดินอวดคนไปทั่วโรงเรียนอยู่นี่ไงครับ โอเคครับ..ผมหน้าตาดีในระดับหนึ่งถึงอาจจะไม่มากเท่าไอ้ภคินหรือไอ้แซ๊กก็เถอะ......แต่เขาเลือกกูว่ะ!!!
แอมเป็นคนสวยแถมยังมีเสน่ห์อีกต่างหาก ผมตกใจจนแทบเป็นลมตอนที่เค้าเดินมาบอกว่า ”คบกับแอมได้มั้ย??” มีแต่ผู้ชายโง่เท่านั้นแหละครับที่จะปฏิเสธ และแน่นอนว่าผมฉลาด!!
เราคบกันมาได้ราวๆเดือนกว่า ซึ่งมันก็ขยับเข้าใกล้วันเกิดของแอมเข้าไปทุกที ตอนนั้นผมหน้ามืดตามัวทำทุกอย่างให้เขา ทั้งโทรไปจองร้านอาหารเพื่อจัดปาร์ตี้กับเพื่อนๆ แถมยังลงทุนบากหน้าไปซื้อตุ๊กตาหมีตัวเท่าควายแถมยังต้องขนมันกลับด้วยมอเตอร์ไซด์อีกต่างหาก(ตอนนั้นหน้าผมด้านจนชาไปเลยครับ) เรียกได้ว่าผมทำทุกอย่างที่แฟนที่ดีควรจะทำเลยล่ะครับ แล้วรู้มั้ยครับว่าเกิดอะไรขึ้น????
ก่อนวันเกิดแอมแค่วันเดียวผมได้รับสายโทรศัพท์ที่ส่งเสียงว่า “เรา-เลิก-กัน-เถอะ” ไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ไม่มีลางบอกเหตุหรือสาเหตุใดๆทั้งสิ้น แอมไม่พูดอะไรมากกว่านั้นและเดินออกไปจากชีวิตผม
ผมต้องมาจ่ายค่างานปาร์ตี้วันเกิดซึ่งตอนหลังมันกลายเป็นปาร์ตี้อกหักที่มีแต่ผมกับเพื่อนไปแดกเหล้าให้เมาเหมือนหมา ผมกลับบ้านไปซ้อมไอ้ตุ๊กตาหมีเวรนั่นด้วยความแค้นใจ จะว่าผมถูกหลอกแดกก็คงไม่ผิดหรอกมั้งครับ...
แต่เรื่องมันเหี้ยกว่าตรงที่วันรุ่งขึ้นที่เป็นวันเกิดแอม.....
แอมเดินควงแขนไอ้ภคินเข้าโรงเรียนมาเฉยเลยครับ!!!!!!!!!!!!!!นี่พวกมึงไปตกลงได้เสียกันตอนไหนวะ????
ตอนนั้นผมโกรธจนควันออกหู ถ้าผมเป็นผู้หญิงล่ะก็ผมจะเดินเข้าไปกรี๊ดๆๆๆๆๆแล้วกระชากหัวไอ้ภคินมาตบๆๆๆๆๆแบบนางร้ายในละครหลังข่าวเลย ....เสียแต่ว่าผมเป็นผู้ชาย.... ผมเลยต้องยอมรับความพ่ายแพ้ แถมยังโดนถามทั้งวันว่า”เลิกกันแล้วเหรอ” ไม่เลิกมั้งไอ้ห่า...เดินควงคนอื่นอยู่เนี้ย
ไอ้แซ๊กเดินเข้ามาตบบ่าแล้วปลอบใจผม
“หญิงร้าย ชายเลวไงมึง เหมาะกันดีออก”
“เออ กูรู้ แต่ทำไงได้ กูแค้นนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!”
จากนั้นพวกผมก็ย้ายเข้ามาเรียนมหาลัยกันเกราที่กรุงเทพ แต่มันเสือกตามมาเรียนที่เดียวกันอีกครับ!!แถมยังมาเป็นแพคคู่อีก มาอยู่นี่ไอ้คู่นี้แม่งก็ยังเด่นดังไม่ต่างจากที่โรงเรียน ก็มันเล่นมีดีกรีถึงเดือนถาปัตกับดาวนิเทศนี่นา
เอาสิ....ถ้าพระเจ้าอยากให้ผมเห็นหน้ามันบ่อยๆขนาดนั้น...
.
.
.
.
.
.
.
ผมก็จะเกลียดมันให้มากที่สุดเหมือนกัน!!!!!!!
TBC
เพิ่งเขียนเป็นเรื่องแรก ฝากตัวด้วยนะคะ :z2:
-
ติดตามๆๆๆๆ
-
แค้นไปแค้นมา สุดท้ายก็ได้กัน 555
-
แค้นค่ะแค้น
ยังงี้เราต้องแก้แค้น!! :m31: :fire:
^^
:3123: :3123:
-
เข้ามาเจิมครับ
-
ติดตามๆด้วยคนค่ะ :L2: :L2: :mc4:
-
รับเรื่องใหม่
+1 เป็นกำลังใจ
-
:mc4:
-
เกลียดไปเลยค่ะ เกลียดให้สุดๆ เกลียดยังไงจะได้ยั่งงั้น อิอิ
-
ติดตามมม
-
เหตุผลให้เกลียดมันก็จริง ๆ นะแหละ จริงๆ มันผิดที่ยัยแอมโมเนียนะ คิดได้ไงชื่อเนี่ย แอมโมเนียก็ใช่จะหอมนะเนี่ย o18
:beat: ยัยแอมแทนหนูไปป์แล้วกัน
ถ้าแค้นแล้วเข้าไปหาเรื่องเลย เข้าไปเลย :impress2: :impress2:
+1 เป็นกำลังใจให้เรื่องใหม่ค่ะ
-
อยากอ่านอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ชอบคับเรื่องนี้
น่าติดตามมากมาก
เป็นกำลังใจให้คับ :L2:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก ภคิน แง่ง แค้นมากค่ะ เป็นใครใครก็แค้น :angry2: สนุกมากค่า จะติดตามต่อไไปนะคะ สู้ๆค่า แล้วมาต่ออีกนะคะ :impress2:
-
เริ่มมาก็สนุกแล้ว >.<
มาต่อไวๆนะจ๊ะ มีความหลังแบบนี้แหละ จะได้สปาร์คกันง่ายๆ หึหึ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า!
-
เย่เย้ เรื่องใหม่ 555 :mc4:
เนื้อเรื่องน่าติดตามสุดๆเลยค๊าบบบ >__<'
:กอด1: ต่อไวๆนาาา ^^
-
Follow เลยครับ
(มิใช่ทวิตเตอร์นะเหวย)
:m13:
-
ไหนๆก็ไหนๆขอเจาะไข่คนเขียนหน่อยนะ
:z1:
-
มาติดตามด้วยคนค่า :mc4:
เกลียดขนาดนี้ ระวังต้องกลืนน้ำลายตัวเองนะจ๊ะ^ ^
-
ติดตามครับ มาบ่อยๆนะครับ
-
เรื่องใหม่ :mc4:
ติดตามๆๆ
-
เปิดเรื่องน่าติดตามมากค่า
จะรอนะคะ
-
งุงิงุงิ รอตอนต่อปายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เป็นกำลังใจให้จ้า
-
Room2
การเป็นเด็กต่างจังหวัดเข้ามาเรียนในกรุงเทพนี่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยครับ.....
ผมไขประตูเข้าไปในห้อง330ของผม แต่ก่อนที่ผมจะทันได้เข้าไป ไอ้ตัวเล็กๆข้างๆนี่ก็เสือกไสตัวพรวดเข้าไปก่อน ไม่พอ!!!มันยังกระโดดไปนอนบนโซฟาสีเขียวของผมอีก
“ไอ้ฟาร์!!! สกปรกว่ะ...ไปล้างเท้าก่อนเลยมึง โซฟากูเป็นฝุ่นหมด” ผมเท้าเอวด่ามันอยู่ที่ปากประตูเพราะยังถอดรองเท้าไม่เสร็จ
“อย่ามาพูดเหมือนแม่กูนะ” มันเบ้หน้าไม่พอใจ และยังคงนอนอยูที่เดิม...นี่มันไม่คิดจะสนใจที่เจ้าของห้องบอกเลยใช่มั้ย?
ผมเดินเข้ามาเท้าแขนตรงโซฟาแล้วเอ่ยกวนๆ “มาห้องกูต้องทำไง ไหว้พี่เดียวดายเดี๋ยวนี้เลยมึง”
“หวัดดีคร๊าบบบบบ....พี่เดียว” ไม่ว่าเปล่ามันยังหันไปยกมือไหว้ตุ๊กตาหมีตัวเท่าควายที่นั่งจ๋องอยู่บนโซฟา
ใช่ครับ...พวกคุณอ่านไม่ผิดหรอก พี่เดียวดายเป็นตุ๊กตาหมี!!!! แล้วถ้าจะให้เจาะลึกลงไปกว่านั้น เป็น ‘ตุ๊กตาหมีตัวเท่าควาย’....คุ้นๆใช่มั้ยครับ...ใช่ครับไอ้ตัวนั้นแหละ ตัวที่มันเกือบได้ ‘เป็นของแอม’น่ะ ฉะนั้นไม่ต้องถามถึงเรื่องที่มาของชื่อเลยครับ ผมคิดว่าพวกคุณคงฉลาดพอ
ตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลตัวใหญ่ ผูกโบว์สีแดงลายทาง นั่งนิ่งสบตาไอ้ฟาร์ที่บัดนี้มันเริ่มเอาพุงพี่เดียวดายไปหนุนหัวแล้วครับ!!.... “เฮ้ย!!!เกรงใจพี่เดียวบ้างสิวะ”
“แหมๆ...เค้าหวงเนอะตุ๊กตาหมีเนี้ย เก็บไว้คิดถึงวันเก่าๆเหรอจ๊ะ” ดูมันพูดเข้า!!! ผมเลยเขกกบาลเห็ดๆของมันไปหนึ่งที “โอ๊ย!!!กูล้อเล่นน่าไปป์” มันว่าพลางลูบหัวเห็ดของตัวเอง
อันที่จริงไอ้ฟาร์มันก็หน้าตาดีนะครับ มันชื่อปิยวัชร์ โชติธาตรี มีดีกรีเป็นถึงเดือนอันดับ3ของคณะ(เพราะอันดับ2น่ะของผม) ตาโตๆแบ๊วๆ ปากนิดจมูกหน่อย ตัวขาวๆ แต่เสียตรงที่มันเป็นพวกสนิทกับคนยาก แล้วถ้ามันไม่สนิทมันก็แทบจะไม่ยอมง้างปากคุยด้วยเลยครับ แลดูไม่ค่อยน่าคบนัก แต่พอมาสนิทกับมัน...ไอ้เชี่ยนี่พูดมากชิบหาย!!! ข้อเสียอีกอย่างคือมันเตี้ยไปหน่อยครับ สูง170แตะมาตรฐานชายไทยได้แบบหวุดหวิด แล้วไอ้บ้านี่ก็ดันไปตัดผมทรงหัวเห็ด...มึงคิดว่าตัวเองเป็นแทมิน วงชายนี่รึไงวะ???
“ที่กูเก็บพี่เดียวดายไว้เพราะกูซื้อมาแพงเว่ย” ผมกระแทกตูดนั่งลงข้างๆมันแล้วเอื้อมมือกอดพี่เดียวดายบ้าง
“อ๊อเหรอออออออออ..” ไม่ต้องมาทำเสียงไม่เชื่อเลยนะมึง ผมทำท่าจะเบิร์ดกะโหลกมันอีกสักที มันเลยอุดปากตัวเองไปทันที
อันที่จริงสาเหตุที่ผมเก็บพี่เดียวดายไว้น่ะ...มันคือความผูกพันครับ พี่เดียวดายก้าวเข้ามาให้ชีวิตผมในเวลาที่ผมไม่เหลือใคร(ตอนอกหักน่ะครับ) รับฟังปัญหาทุกอย่างของผมโดยไม่ถามเหตุผล แถมยังยอมให้ผมนอนกอดไปร้องไห้ไปอีกต่างหาก....อ่า...พี่เดียวดายเป็นหมีที่ดีที่สุดในโลกเลยครับ ผมรักพี่ครับ....
“เอ่อ...ไปป์ กูมากี่รอบก็รู้สึกว่าห้องมึงกว้างชิบหายเลยว่ะ แล้วไอ้ห้องที่เหลืออีกห้องก็เอาไว้เก็บของเนี้ยนะ??” ฟาร์สอดส่องสายตามองไปรอบๆห้อง “เมื่อไหร่มึงจะหาเมทได้สักทีวะ”
ห้องผมเป็นห้องชุดครับ มีสองห้องนอน หนึ่งห้องนั่งเล่น หนึ่งห้องน้ำ
“เมทนะเว่ย ไม่ใช่แมลงสาป ให้กูไปหาตามท่อประปารึไงวะ” ผมยักคิ้วกวนๆ “ไม่งั้นมึงก็มาเป็นเมทกูสิ”
“กูบ้านอยู่กรุงเทพจะนอนหอทำไมไม่ทราบ ใช้สมองหน่อยโว้ย” มันจิ้มจึ๊กๆที่หน้าผากผม
“โอ๊ย...รู้แล้วๆ กูก็ลงชื่อไว้ที่ป้าเค้าแล้วไง ถ้ามีคนมาติดต่อห้องก็ได้เองแหละ กูก็ไม่อยากจ่ายตังเยอะเหมือนกันนั่นแหละ”
“แล้วเย็นนี้มึงไปไหนรึเปล่าววะ??” มันหลับตาถาม...เฮ้ย อย่าบอกนะว่ามึงจะนอนตรงนี้??
“พวกไอ้แซ๊กชวนแดกเหล้าหลังมอว่ะ”
“อืม...เหรอ” มันตอบเหมือนไม่ใส่ใจ
ครับ...ผมกับไอ้ฟาร์เพิ่งมาเจอกันที่มอเพราะเราอยู่คณะบริหารเหมือนกัน ส่วนแซ๊ก เวฟ โอ๊ตน่ะมันเพื่อนเก่าจากโรงเรียนผม ถึงจะเคยพามันมาเจอกันบ้างก็เถอะ แต่มันก็ไม่ได้สนิทกันมากมายขนาดนั้น
“ทำไม..มึงอยากไปด้วยมั้ยล่ะ”
“ไม่เป็นไรว่ะ เดี๋ยวกูทำเพื่อนมึงงานกร่อย” มันซุกหน้าลงกับขาพี่เดียว
“กร่อยอะไรวะ...มึง..”
ก๊อกๆๆๆๆ
ใครมาเคาะประตูขัดจังหวะวะ??? “คร๊าบๆๆๆ ไปเปิดแล้ว” ผมรีบลุกพรวดพราดไปเปิดประตู “อ๊ะ...หวัดดีครับป้า” ทั้งผมทั้งไอ้ฟาร์แทบยกมือไหว้กันไม่ทันเลยครับ ป้าที่ดูแลหอพักแกมาทำอะไรเนี้ย??
“น้องไปป์ครับ ป้าได้คนมาลงชื่อแชร์ค่าห้องกับหนูแล้วนะ” โอ๊ะ..พูดถึงเมท เมทก็มาเลยเหรอเว้ยเฮ้ย????
“หะ...ห๊ะ??? มีคนมาลงชื่อแล้วเหรอครับ???” หน้าผมคงงงเป็นไก่ตาแตกอ่ะครับ ป้าแกเลยต้องขยายความ
“วันก่อนมีคนมาลงชื่อไว้น่ะจ่ะ นี่ก็ขึ้นต้นเดือนใหม่พอดี เค้าคงย้ายของเข้ามาเร็วๆนี้แหละ ดีไม่ดีอาจจะเป็นวันนี้เลยก็ได้” โห..ป้าไม่บอกตอนของมันเข้ามากองอยู่ในห้องผมเรียบร้อยเลยล่ะ ดีเลย์ได้อีกครับป้า!!!
“อ่า..ครับๆ เข้าใจแล้ว” ผมเกาหัวมึนๆ คือไอ้เข้าใจกูก็เข้าใจนะ แต่มันออกจะกระทันหันไปหน่อยแฮะ
“ป้ามาบอกแค่นี้ล่ะจ่ะ มีอะไรเรียกป้าได้นะ ป้าอยู่ที่เค้าน์เตอร์ด้านล่าง” ป้าทำแค่เพียงยิ้มๆให้ผมแล้วเดินลงบันไดไป เอิ่ม...เอางี้เลยนะครับป้า
ผมเดินขยี้ผมยุ่งๆของตัวเองมาหย่อนตูดนั่งข้างๆไอ้ฟาร์อีกครั้ง
“เป็นไงล่ะมึง กูทักหน่อยไม่ได้เลย อยู่ๆก็มีคู่ชีวิตโผล่มาซะงั้น”
“รูมเมทโว้ย ไม่ใช่คู่ชีวิต” นี่มันตกภาษาไทยรึไงวะ??
“เอ๊า!! ก็มึงไม่เคยได้ยินรึไง เค้าว่าเลือกรูมเมทก็เหมือนเลือกผัวเลือกเมีย มึงคิดดูนะ มึงต้องใช้เวลาอยู่กับคนคนนั้นตลอดเวลายกเว้นเวลาเรียนน่ะ ก็เหมือนมึงมีผัวแล้วไม่เจอกันแค่ตอนทำงานเท่านั้นแหละ” เออ...มึงบรรยายซะเห็นภาพเลย ว่าแต่มันแปลกๆวุ้ย...
“หน้าอย่างกูหาได้แต่เมียเว่ย” ผมยักคิ้วกวนตรีนใส่มัน
“หาให้มันได้ก่อนแล้วค่อยมาพูดโว้ยยยยยยยยย เอางี้ดีกว่า ให้มึงเลิกนิสัยชอบนินทาชาวบ้านแบบผู้หญิงให้ได้ก่อนดีกว่าว่ะ”
“กูเนี้ยนะนินทา?? บ้าเหอะ กูแค่วิจารณ์ไปตามที่เห็น” อ้าว..ก็เห็นแบบไหนผมก็พูดแบบนั้นอ่ะครับ ผมผิดตรงไหน??
“เออไอ้ที่มึงวิจารณ์เนี้ยแหละ ปากเสียจนผู้หญิงอายเลยว่ะ” ว่าไป..กูนินทาทีไรเห็นมึงหัวเราะชอบใจตลอด
“เอ๊า!! ก็กูเป็นคนซื่ออ่ะ คิดไรก็พูดไป จริงใจอ่ะจริงใจ”
“บ้านกูเรียกคนไม่มีมารยาทว่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” มันระเบิดเสียงหัวเราะครับ..เยี่ยม
“ที่มึงหัวเราะอยู่นี่มีมารยาทมากมายเนอะ”ผมเริ่มทำหน้าเอือมใส่มัน
“เถียงกับมึงแม่งไร้สาระว่ะ กลับบ้านดีกว่าแม่กูรออยู่” มันเอื้อมมือไปเก็บของลงกระเป๋าตัวเอง ลุกขึ้นเดินไปหมุนลูกบิดประตู ก่อนหันมายักคิ้วให้ผม “ขอให้ได้ผัวหล่อๆนะมึง”
“ไอ้เชี่ยฟาร์!!!!”
“ฮ่าๆๆๆๆ โชคดีนะมึง”
มันก็ปิดประตูจากไป ทิ้งไว้เพียงคำสาปแช่งเท่านั้น........
..............................
..............
.....
หลังจากไอ้ฟาร์กลับไปได้ไม่นานไอ้เวฟก็โทรเข้ามือถือมาพอดี มันบอกว่ามันบิดมอเตอร์ไซด์มารออยู่ใต้หอแล้วให้ผมลงไปได้เลย จากนั้นเราก็บิดมอเตอร์ไซด์ไปจอดที่ร้านเหล้าปั่นที่หลังมอซึ่งมันไม่ได้ไกลจากหอผมเท่าไหร่หรอกครับ
ผมกับไอ้เวฟบากหน้าเอาหัวที่ไร้หมวกกันน็อคสอดส่องสายตาหาเป้าหมาย ไอ้เวฟสะกิดผมเพื่อเรียกไปที่โต๊ะเล็กๆมุมหนึ่งซึ่งไอ้แซ๊กกับไอ้โอ๊ตมันนั่งรออยู่แล้วครับ
“ไงวะไปป์” ไอ้แซ๊กว่าพลางพ่นควันนิโคตินออกมาจากปากมัน
“ก็ไม่ไงวะ”ผมว่าพลางลากเก้าอี้จากโต๊ะข้างๆมานั่งที่หัวโต๊ะ เพราะเก้าอี้มันไม่พอและไอ้เวฟมันลากตัวสุดท้ายไปนั่งอย่างไม่มีเหนียมอายเลยสักนิด “อะไรแซ๊ก...กูไม่เจอมึงแค่ไม่กี่อาทิตย์ ทำไมผมมึงยาวงี้วะ”
ไอ้แซ๊ก หรือชื่อเต็มๆคือแซ๊กโซโฟน(ซึ่งเพื่อนๆไม่ใคร่จะเรียกกันนัก) ชื่อจริงมันชื่อคีตา จิรเมธานนท์ ไม่ต้องบอกก็คงจะรู้นะครับว่าบ้านมันเป็นนักดนตรีกันทั้งบ้าน รวมทั้งมันด้วย มันเป็นผู้ชายที่มีดีกรีความอาร์ทในตัวสูงสูสีกับอาร์ทตัวแม่ครับ เสียแต่ว่ามันเป็นอาร์ทตัวพ่อเท่านั้น เรื่องหน้าตาไม่ต้องพูดถึง สาวๆกรี๊ดกร๊าดมันกันค่อนโรงเรียนครับ ด้วยความเท่ไม่เหมือนใครของมัน มันอาจจะได้หล่อโฮกฮากแต่มันเป็นคนมีความเท่เกินล้านน่ะครับ แต่ผมเหลือบดูสภาพมันตอนนี้แล้วไม่ไหวจริงๆ ผมมึงจะยาวรุงรังไปไหนวะ มึงคิดว่าตัวเองเป็นซันนี่ในเรื่องเพื่อนสนิทงั้นสิ??
มันยักคิ้วกวนๆตอบ “ทำไม..หล่อล่ะสิมึง”
“กูเคยได้ยินว่าคนเซ็กซ์จัดจะผมยาวเร็ว มึงต้องเป็นเคสนั้นแน่ๆเลยว่ะไอ้เชี่ยแซ๊ก” ว่าแล้วทั้งผม ไอ้เวฟ ไอ้โอ๊ตก็ระเบิดเสียงหัวเราะโดยมิได้นัดหมายไว้ แหม...ไอ้เรื่องเป็นลูกคู่นี่พวกมันถนัดกันนักแหละครับ
“เออ กูมีสมรรณภาพทางเพศสูง อิจฉากูกันล่ะสิพวกมึง”
“ตายห่าละ...มึงพูดงี้เสียภาพลักษณ์เดือนคณะมนุษย์ศาสตร์หมดสิวะ” ไอ้เวฟว่าพลางยกเหล้ากระดก ใช่ครับ..มันยังไม่ได้เมาและคุณเข้าใจถูกแล้ว ไอ้ผู้ชายเท่ๆอย่างไอ้แซ๊กมันเรียนคณะมนุษยศาสตร์ครับ ไม่พอนะ..ยังเป็นมนุษยศาสตร์สาขาภาควิชาภาษาอังกฤษด้วยครับ ทุกสิ่งช่างขัดกับหนังหน้ามันจริงๆ
“ไอ้เวฟมึงอิจฉากูใช่มั้ย?? ที่กูเก่งกว่าเพลย์บอยอย่างมึงอ่ะ”
“เก่งแต่ไม่ได้ใช้งานจริงมันจะมีประโยชน์อะไรว้า~” เวฟเลิกคิ้วขึ้นกวนส้นอย่างแรงครับ แถมยังยิ้มโชว์เหล็กดัดฟันครบทุกซี่อีกต่างหาก
มันชื่อชลธิศ รัตนเสน หรือไอ้เวฟนั่นแหละ เป็นหนุ่มหน้าใสใส่เหล็กดัดที่ไม่ได้เป็นเดือนที่คณะนิติศาสตร์เพราะเสือกไปทะเลาะกับรุ่นพี่ซะก่อน ครับ...มันเป็นเพลย์บอยที่จับไม่ได้ไล่ไม่ทันสมชื่อ ‘คลื่น’ ที่พ่อแม่มันตั้งให้เลยครับ ควงสาวครบทุกชั้นปีทุกคณะแล้วมั้งเนี้ย
“ระวังเหอะมึง สักวันจะโดนน้ำกรดสาดหน้า” ไอ้แซ๊กด่ากลับ
“เฮ้ยๆๆ คุยเรื่องผมไอ้แซ๊กอยู่ดีๆแม่งลามมาเรื่องนี้ได้ไงวะ” โอ๊ตเข้ามาขัดทัพครับ แหม..ถ้าไม่ได้มันนี่เรื่องถ้าจะอีกยาวเลยครับ
เปิดตัวคนสุดท้ายมันชื่อข้าวโอ๊ต พงษ์พิชญ์ สิทธิเดชะ เป็นมนุษย์ที่เป็นผู้เป็นคนที่สุดในกลุ่มผม โอ๊ตใส่แว่นเนิร์ดๆแต่เสือกทำตัวไม่เนิร์ด โดดเรียนก็บ่อย เข้าเรียนก็สาย แต่ตอนสอบคะแนนเสือกออกมาเนิร์ดซะงั้น??? ช่วงมัธยมมันเป็นที่พึ่งของเพื่อนที่ดีมากครับ แต่พอเข้ามหาลัยงานนี้ก็ตัวใครตัวมันล่ะครับ และไอ้โอ๊ตอยู่นิติศาสตร์เหมือนไอ้เวฟมันแหละครับ
“แซ๊ก...กูถามจริงนะ มึงคิดไงไว้ผมยาววะ” ผมถามมันพลางรินเหล้าปั่นจากเหยือก
“ไม่รู้...กูอยากไว้” นั่น...คำตอบอาร์ทสมเป็นมึงจริงๆ
“นี่ถ้ามึงอยู่กะไอ้ฟาร์นะ...โดนด่าเปิงละมึง มันโคตรไม่ชอบผู้ชายผมยาว นินทาพี่สต๊าฟกะกูตลอด”
“อ๊อเหรอ” แซ๊กว่าพลางอัดควันบุหรี่เข้าปาก จะสูบหรือจะแดก...เอาสักอย่างเหอะครับเพื่อน
ผมนั่งมองมันปลงๆ แล้วไม่ถามอะไรต่ออีกเพราะรู้ถามไปไอ้เชี่ยนี่ก็คงอาร์ทไม่ตอบอีก จากนั้นบทสนทนาของเราก็เปลี่ยนไปเรื่อยล่ะครับทั้งเรื่องลงทะเบียนเรียน สาวคนใหม่ของไอ้เวฟ โอ๊ตกับเวลาเข้าเรียนที่ใกล้จะไม่พอ ไอ้แซ๊กกับวงดนตรีมหาลัยของมัน วกกลับมาที่สาวคนใหม่ของใหม่ของไอ้เวฟ และปิดท้ายด้วย....
“พวกมึงรู้รึยัง กูจะมีรูมเมทแล้วนะ”
“ห๊ะ?? มีคนยอมโชคร้ายไปอยู่กับมึงแล้วเหรอ??”
“มึงไม่ต้องพูดเลยไอ้โอ๊ต เพราะพวกมึงเสือกไปอยู่หอที่อยู่ได้3คนกันแล้วดีดกูทิ้งออกมาเลย”
“ตลกละเชี่ยไปป์ ตอนนั้นพวกกูก็ถามมึงแล้วมึงก็ยังเล่นตัวจะอยู่หอในเอง ตอนหลังเสือกมาบ่นนะ” แซ๊กมาด่าทับอีกครับ เออ..เชิญตามสบายเลยมึง
“ก...ก็กูไม่รู้นี่หว่าว่าหอในแม่งจะวุ่นวายแบบนี้ ออกมาอยู่ข้างนอกซะยังดีกว่า” ผมบ่นงุบงิบแล้วก้มลงจิบน้ำในแก้ว ในขณะที่เวฟเริ่มรินแก้วใหม่ แล้วหันมาถาม
“แล้วเป็นไงเมทมึงอ่ะ??”
“ยังไม่มาเลยว่ะ เห็นป้าบอกว่าจะมาเร็วๆนี้ มีอะไรกูจะบอกพวกมึงก็แล้วกัน”
“หูยยยยยยยยยย เรื่องนั้นไม่ต้องบอกกูก็รู้ นินทาไฟแลบเลยนะมึงอ่ะ”
“ไอ้เวฟ...ไอ้เลว!!!!”
“เออ...ไอ้คนเลวพวกนี้จะส่งมึกลับหอเอง รีบๆกลับไปไป๊ เผื่อเมทมึงจะนอนกระดิกเท้ารออยู่บนเตียง”
“พ่อมึงสิไอ้แซ๊ก”
“กูจะกรวดน้ำไปให้เมทมึงนะไปป์” ไอ้โอ๊ต!!มึงยังจะเล่นปิดท้ายนะ
“เออ!! กูจะกลับละ!!”
จากนั้นพวกมันก็ส่งไอ้แซ๊กเป็นตัวแทนไปส่งผมกลับที่ใต้หอครับ ผมเขกกบาลบอกลามันไปหนึ่งทีข้อหากวนตรีนและหาเรื่องด่าไม่เลือกเวลาและสถานที่
ผมขยี้เส้นผมหยักศกสีน้ำตาลเข้มธรรมชาติของตัวเองไปมา เดินไปหาวไปขณะที่ก้าวขึ้นบันไดช้าๆ เตาะแตะๆลากสังขารมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องตัวเองแล้วพบว่า.....
มันมีรองเท้าผ้าใบยาวเท่าเรือใบมาจอดอยู่หน้าห้องผมครับ!!!!
เอิ่ม...ไม่ใช่ของกูแน่ๆแหละ ผมเหลือบมองขนาดเท้าตัวเอง หรือมีคนถอดไว้ผิดห้อง..ว่าแต่โง่ขนาดนั้นมันจะสอบติดมหาลัยเหรอ?? เอ๊ะ??หรือเราจะเมามากเกินไปเลยเบลอ??
เหงื่อผมเริ่มออกเมื่อนึกถึงสิ่งสุดท้าย....
ระ...หรือว่ารูมเมทจะมาแล้ว???
ผมกลืนน้ำลายเข้าไปอึกนึง ตายห่าละ...ข้าวของก็ยังไม่ได้เก็บ แถมไอ้ห้องที่มันจะมานอนผมยังเอาไว้เก็บการ์ตูนและแผ่นเกมส์อีกเพียบเลยครับ ไอ้เมทนี่มันต้องหาว่าผมเป็นคนสกปรกแน่ๆเลยครับ เสียภาพพจน์ตั้งแต่ยังไม่ทันเริ่มอยู่ด้วยกันเลยกู.....
ผมปั้นหน้ายิ้มกับเงาสะท้อนมันด้านของเนื้อไม้ที่ประตู...เอาวะ ยิ้มให้มันก่อนมันคงไม่โกรธหรอกมั้ง ผู้ชายเหมือนกันคิดเล็กคิดน้อยอะไรมากวะ
แล้วนี่กูต้องเคาะประตูมั้ย?? นี่มันห้องกูนะ...กุญแจก็นอนแอ้งแม้งอยู่ในกระเป๋ากางเกงนี่ แต่เอ๊ะ...แล้วถ้าเปิดไปไอ้เมทนั่นมันกำลังแก้ผ้าอาบน้ำอยู่ล่ะ?? ผมจะเสียมารยาทมากไปมั้ย(แล้วอีกอย่างผมไม่อยากเห็นอะไรแบบนั้นครับ)
ผมตัดสินใจแล้วครับ...ผมจะเคาะประตูครับ!!!!
ปังงงงงงงงงงงง!!!!
ไวเท่าความคิดครับ ประตูมันชิ่งเคาะหน้าผมก่อน...เฮ้ย..ไม่ใช่โว้ย!!จะอะไรซะอีกถ้าไอ้คนข้างในมันไม่พรวดพราดเปิดออกมาน่ะ ผมปากสั่นพั่บๆพร้อมจะง้างปากด่ามันเต็มที่แต่สมองที่ได้รับการกระทบกระเทือนยังประมวลผลสรรหาคำด่ามาใช้กับเหตุการณ์ตรงหน้านี้ยังไม่ได้
ใบหน้าหล่อเหลายื่นหน้าออกมาจากหลังบานประตูเหมือนจะออกมาดูว่ามันกระแทกอะไรเมื่อกี้
เท่านั้นล่ะครับ...ผมแทบเป็นลม
.
.........................................................
.......................................
....................
.....
นั่นมันไอ้ภคิน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
TBC
ขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมเปิดซิงเรื่องใหม่นะคะ
ขอบคุณมากค่ะ :]
-
แค้นไปแค้นมา แล้วก็ร๊ากกกกกันเนอะ ^ ^
-
อิอิ
:mc4: :mc4:
-
อร๊ายยยยยยยยยย สนุกมากมาย เอาแล้วสิไปป์เป็นรูมเมทกับภคินแล้ว ยิ่งเกลียดยิ่งเจอ เอ๊!!! หรือยิ่งเกลียด ยิ่งรักนะ อิอิ มาอัพต่อนะ สู้ๆค่า :กอด1:
-
อร๊ายยยยยย เสร็จแน่ๆบายไปป์เอ๊ยย
รอตอนต่อไปนะคะ :L2: :impress2:
-
ไหนๆนายภคินก็มาให้แก้แค้นถึงที่แล้ว
จัดการ..แก้..แค้น เลยสิไปป์ :z1:
-
นั่น เป๊ะเลย .. = =' จิ้นเอาตั้งเเต่บอกว่าจะมีรูมเมทมาอยู่ด้วยล้ะ ฮ่าๆๆ
เกลียดอะไรเค้าว่าจะได้อย่างนั้นน้าไปป์ อิอิ ใครจะเสร็จใครกันเเน่ รอลุ้นๆๆ เอิ๊กๆ :laugh:
-
เสร็จแน่เลยนะนาย
-
:pig2:
มาต้อนรับเรื่องใหม่
ดูท่าจะสนุกแน่เรื่องนี้ หุ หุ หุ
-
คินนายโดนแน่!!! ไปป์รอที่จะแก้แค้นแกอยู่นะเว้ย... :z1:
น้องฟาร์เป็นอะไรไปค่ะ ต้องมีซัมธิงกับเพื่อนของไปป์แน่ ๆ เลย นายแซ็กใช่ม้ะ แล้วทำไมพูดแบบนั้นล่ะ งานกร่อย อือม มันต้องเคยเกิดอะไรแน่ ๆ เอาใจช่วยน้องฟาร์ด้วย... :กอด1:
จริงๆ แล้วคิดว่าคินจงใจที่จะมาอยู่กับไปป์นะ ดีใจด้วย
ชอบที่บอกว่าเลือกรูมเมทก็เหมือนเลือกแฟน :laugh: ก็จริงๆ นะแหละ เป็นคนที่เราต้องเจอหลังเลิกเรียน ต้องแชร์อะไรด้วยหลาย ๆ อย่าง ถ้าเจอแบบเข้ากันไม่ได้นี่ตีกันตายมาแล้ว :beat:
:กอด1: :กอด1:..ขอเป็นFCพี่เดียวดายค่ะ เก็บไว้ถูกแล้ว ซักมาแพงตัดใจทิ้งไม่ลงหรอกเนอะ
:L2: ส่งดอกไม้เป็นกำลังใจให้นายคิน !!! แล้วกัน o18
-
เรื่องราวที่วุ่นวายกำลังจะตามมาแล้ว
ว่าแต่ ไปป์จะทำยังไงต่อไปดี
เกลียดนักใช่มะ เดี๋ยวคินรักชะเลย :laugh:
-
เรื่องราวที่วุ่นวายกำลังจะตามมาแล้ว
ว่าแต่ ไปป์จะทำยังไงต่อไปดี
เกลียดนักใช่มะ เดี๋ยวคินรักชะเลย :laugh:
-
น้องเห็ดได้คู่กะแซ๊กแน่เลย กัดกันมันหยด
-
ฟ้าอุตส่าห์เป็นใจ ส่งน้องคินมาให้น้องไปป์ถึงห้อง
คิดในแง่ดี อยู่ห้องเดียวกัน เจอหน้ากันทุกวัน จะได้ลงมือแก้แค้นง่าย ๆ ไง
แต่งานนี้นอกจากได้แก้แค้นแล้ว น้องไปป์ท่าจะได้สามีหล่อเป็นของแถม ( สมพรปากน้องฟาร์จริง ๆ )
-
แอร๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆได้ผัวสมใจอยากแน่ๆ
-
น่าน มาเจอะ กันและ อิอิ
:L2:
-
เขาว่ากันว่าเกลียดอะไรได้อย่างนั้นนะน้องไปป์
:laugh:
-
เพื่อนๆแม่นมากค่ะ จับทำสะมีแล้วถ่ายคลิปไว้แบลคเมล์เลยไปป์5555 (ว่าแต่.งใครเสียหายมากกว่าเนี่ย o22)
รอตอนต่อไปค่า
-
ความบังเอิญหาได้ในนิยาย อิอิ
:m20:
-
เจอกัแล้ว
-
เอ่อ
สวัสดีครับ
พี่เดียวดาย...
:laugh:
-
โลกกลมของจริง
+1
-
เนื้อคู่นายมาแล้วสินะไปป์ อิอิ :o8: อย่างนี้ห้องไม่ระเบิดแย่เลยเหรอเนี่ย
-
เสร็จแน่ :laugh:
-
บุพเพสันนิวาสชัดๆ!!
^^
:3123: :3123:
-
ภคินจะเป็นคนยังไงนะ อยากรู้จัง
-
Room 3
วันนี้ผม...นายวิรัล วงศ์วิสุทธิ์ ขอประกาศให้เป็นวันโลกาวินาศครับ!!!
ผมนั่งหน้ามุ่ยอยู่บนโซฟาสีเขียวตัวโปรดเอามือยีหัวตัวเองไปมาจนผมแทบจะหลุดออกมาเป็นกระจุกอยู่แล้ว ถัดจากผมเป็นพี่เดียวดาย และถัดจากพี่เดียวดายเป็น..ไอ้คุณภคิน!!!นั่งจิบโอวันตินอยู่
เรื่องมันเป็นยังไงมายังไงน่ะเหรอครับ?? โอเคผมจะเล่าย้อนให้ฟัง...
เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว…
ขณะที่ผมเอามือกุมจมูกตัวเองลำลังคิดว่าเลือดกำเดาอาจจะไหลออกมาได้ตลอดเวลา นันย์ตาเบิกกว้างกับภาพผู้ชายที่อยู่หลังบานประตูนั่น ผมอ้าปากจะเปร่งเสียงด่าออกมา...
ปังงงงงงงงงงงง...
ไอ้เชี่ยนั่นปิดประตูกลับเข้าห้องไปหน้าตาเฉยเลยครับ!! เออ..ให้มันได้แบบนี้สิวะ ผมทุบประตูรัวๆอย่างไม่เกรงกลัวว่ามันจะพังหรือไอ้คนข้างห้องจะออกมาด่า....ตอนนี้กูขอด่าอิคนในห้องนี่ก่อนเหอะ!!!
“เปิดโว้ย!!!!! ไอ้เชี่ยนี่!!!!!เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะโว้ยยยยยย” ....ตอนนั้นผมโกรธจนหน้ามืดครับ...ลืมไปว่ากุญแจแม่งก็นอนแอ้งแม้งอยู่ในกระเป๋ากางเกงกูนี่หว่า....
สงสัยมันจะทนเสียงผมไม่ไหวเลยรีบเปิดประตูออกมา เล่นเอาผมหลบเกือบไม่ทัน...นี่มันจะประทุสร้ายผมซ้ำสองรึไงวะ??? มันขมวดคิ้วทำหน้าหงุดหงิด
“เคาะทีเดียวก็รู้เรื่องแล้ว...ไม่มีมารยาทรึไง??” มันถามกลับหน้าตายครับ!!
“แล้วเปิดประตูชนหน้าคนอื่นแล้วไม่ขอโทษนี่มีมารยาทมากเลยเหรอวะ???” เอาสิ...หน้าผมตอนนี้เหมือนพร้อมจะฆ่าคนได้ทุกเมื่อแล้วครับ
“อ้าว..ชนด้วยเหรอ” ไอ้ตอแหล!!!เสียงดังขนาดนั้นมึงจะไม่รู้ได้ไงวะ ผมอ้าปากพะงาบๆแต่มันสวนกลับต่อ “แล้วมาเคาะประตูห้องคนอื่นทำไม”
“ไอ้สัส!!!นี่ห้องกู!!!!” ผมเผลอตะโกนด้วยความโกรธ จนไอ้ห้องข้างๆมันเปิดประตูออกมาดูเลยครับ ผมรับหันควับไปด่ามันทันที “เสือกหาพ่อมึงเหรอ” ครับ...มันหดหัวปิดประตูเข้าไปแล้ว ทิ้งให้ผมประจันหน้ากับไอ้ภคินโดยลำพัง
“อ๊อเหรอ....นี่ห้องมึงเหรอ??” มันเลิกคิ้วแบบไม่เชื่อ อ้ากกกกกกกกกกกกกส์....กูอยากจะโกนขนคิ้วมึงทิ้งตอนนี้จริงๆ!!!!
ผมไม่ตอบมันแต่เบียดตัวเข้าไปในห้องทันที แอบจงใจเดินกระแทกมันจังๆ...แต่ไหงกูเสือกเป็นคนเซเองวะ
ว่าแต่ เอ๊ะ...ทำไมห้องกูมันมีกลิ่นแปลกๆ
“มึง..” ผมหันกลับมาจ้องหน้ามันเขม็ง “มึงสูบบุหรี่ในห้องเหรอ” มันเลิกคิ้วแทนคำตอบ นั่นทำให้ผมด่ามันไม่ยั้ง
“ไอ้โง่!!!พ่อแม่ไม่สอนมารยาทเบื้องต้นรึไงวะ ใครใช้ให้มึงสูบบุหรี่ในห้อง?? ระเบียงเค้ามีไว้ให้มึงไปโดดตึกตายเล่นรึไงวะ??? แล้วนี่อะไร...” ผมมองไปที่มือมันที่ถือแก้วเซรามิคใบโปรดของผม “นี่มึงเอาแก้วกูมาใช้เหรอ?? ไม่มีมารยาท” ผมเดินไปเอื้อมจะหยิบแก้วออกจากมือมันแต่มันเสือกหลบทัน แถมยังเลิกคิ้วกวนตีนผมอีก!!!!
“แค่แก้วน้ำ...ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้” ว่าแล้วมันก็ยกซดโอวันตินในแก้วโชว์เลยครับ ไอ้หน้าด้าน!!!! ผมง้างปากจะด่ามันอีกรอบ แต่เหลือบไปเห็นความผิดปกติในห้องนอนผมที่ประตูเปิดค้างไว้....ไม่นะโว้ย อย่าให้เป็นแบบที่ผมคิดเลย ผมก้าวเท้าฉับๆไปหยุดหน้าประตู ...เท่านั้นล่ะครับ..ลมแทบจับ
“มึงย้ายของมาไว้ในห้องกูทำไม??” ผมกำมือแน่น..รู้สึกได้เลยว่ามือสั่นมากๆ
“ก็อีกห้องของมันเยอะกว่าอ่ะ ก็เลยขนของห้องนี้ออกไปกองไว้ตรงนู้น” มันชี้ไปที่กองเสื้อผ้าของผมที่อยู่ข้างๆโซฟา “อีกอย่างเตียงห้องนี้มันกว้างกว่าด้วย ตัวแค่นี้จะไปนอนเตียงใหญ่อะไรนักหนา” มันมองผมหัวจรดเท้าแล้วทำหน้าสมเพช ไอ้สัส...กูไม่ได้เตี้ย มึงต่างหากที่สูงเปรตเกินไปโว้ย!!!!
“มันไม่ใช่ประเด็นเว่ย ประเด็นคือมึงขนของออกจากห้องโดยไม่ขอเจ้าของห้องได้ยังไงห๊ะ??” ผมเท้าเอวด่ามัน..เอาสิให้มันตายกันไปข้างนึง
“มึงจ่ายค่าห้องนี้เท่าไหร่??”
“หกพัน”
“เออ..กูจ่ายให้เดือนละสามพันไม่ขาดไม่เกิน เท่ากับตอนนี้กูมีสิทธิเป็นเจ้าของห้องเท่ากับมึงแล้ว...”
“กู-ไม่-ให้-มึง-อยู่” ผมพูดช้าๆเน้นแต่ละคำอย่างชัดเจน
“แต่-กู-จะ-อยู่” หน้าหล่อๆของมันยักคิ้วตอบ นั่นทำให้ผมแทบอยากจะลงไปดิ้นๆแล้วกรี๊ดๆๆๆๆบนพื้น...แต่ไม่ได้ทำหรอกครับ เสียเชิงชายหมด “ถ้ามีปัญหาก็เรียกป้าหอมาเคลียร์สิ”
“เออ...กูทำแน่ๆ” ผมเดินปึงปังไปกดโทรศัพท์ที่ต่อสัญญาณภายในหอ กดหมายเลข0เพื่อโอนสายไปที่เค้าน์เตอร์ ผมเร่งป้าหอให้ขึ้นมาเคลียร์เรื่องนี้กับผมเดี๋ยวนี้ ชั่วอึดใจป้าแกก็วิ่งกระหืดกระหอบขึ้นมาจากบันได สงสัยเพราะผมเหวี่ยงด้วยล่ะมั้ง.แกเลยรีบขนาดนี้
“แฮ่ก...แฮ่ก..น้องไปป์ มีอะไรรึเปล่าครับ??” ป้าแกวิ่งหน้าตาตื่นมาเลยครับ
“ป้าครับ...ผมไม่ต้องการอยู่ร่วมกับไอ้หมอนี่ ป้าช่วยเอามันไปไว้ที่ห้องอื่นทีครับ” ผมชี้หน้ามันอย่างลืมมารยาทผู้ดีไปเสียสนิทเลยครับ...ช่างแม่ง..กูไม่ใช่ผู้ดีเว่ย!!
“อ่า...คงจะไม่ได้น่ะจ่ะน้องไปป์ห้องอื่นเค้ามีเมทกันครบหมดแล้ว คนที่ไปลงชื่อไว้แล้วไม่มีเมทเหลือแค่น้องไปป์คนเดียวแล้วล่ะจ่ะ” ป้าแกตอบอย่างหน่ายใจ “อีกอย่างนะ...ป้ารับเงินค่าเช่าครึ่งนึงมาจากพ่อรูปหล่อนี้แล้วจะ”
ผมหันควับไปมองหน้าไอ้ภคิน...นี่มึงหว่านเสน่ห์กระทั่งคนแก่เรอะ????
“แล้วก็อีกอย่างนะน้องไปป์ น้องก็ไม่ค่อยจะมีตังจ่ายค่าห้องเท่าไหร่ จ่ายให้ป้าเกือบกลางเดือนทุกที แบบนี้ป้าลำบากใจนะจ๊ะ ได้พ่อรูปหล่อมาช่วยหารเงินก็ดีแล้วไงจ๊ะ” ป้ายิ้มหวานครับ แต่ผมนี่สิครับขนลุกซู่ ป้าประจานผมอ่ะTT ผมแอบเห็นไอ้ภคินหัวเราะด้วย....แค่จ่ายค่าห้องช้าไม่ได้แปลว่าไม่จ่ายซะหน่อยนะครับ
เมื่อเห็นผมอ้ำๆอึ้งพูดไม่ออก ต่อไปถูกป้าแกก็ตัดบทเอาตัวรอดตามงานถนัดของแกล่ะครับ “ตกลงกันได้แล้วนะจ๊ะ ป้าไปละนะ” ครับ..แล้วป้าก็ไปจริงๆ ทิ้งให้ผมอยู่กับไอ้ภคินสองต่อสอง...
ตัดภาพกลับมาที่ปัจจุบัน ณ.โซฟาสีเขียวตัวเดิม....
“เฮ้ย...เลิกยีหัวได้แล้วมั้ง หัวล้านกันพอดี” มันเอ่ยเรียบๆขณะยกขาขึ้นมานั่งไขว่ห้าง หล่อตายล่ะมึง...
โอเคครับ...ผมยอมรับว่ามันหล่อมาก แม้จะใส่แค่เสื้อยืดเก่าๆกับกางเกงเลสีซีดๆก็เหอะ แต่หน้าตามันไม่ได้ดูด้อยค่าไปกว่าเวลาปกติเลย ซึ่งนั่นยิ่งทำให้ผมหมันไส้มันมากไปกว่าเดิม
“เสือก...หัวกู ไม่ต้องยุ่ง”
“เอาน่า ยังไงก็ต้องอยู่ด้วยกันไปอีกนาน ไม่คิดจะแนะนำตัวหน่อยเหรอ??” มันเอ่ยเรียบๆ เล่นเอาผมตบหน้าผากตัวเอง ...นี่มึงจำคนที่มึงแย่งแฟนไม่ได้เรอะ???
“มึงจำกูไม่ได้??” ผมเท้าคางถามมันอย่างหัวเสีย ไอ้ห่านี่หาเรื่องมาให้กูอารมณ์เสียทุกนาทีจริงๆ
“เคยรู้จักกันด้วย??” หน้าหล่อๆของมันทำหน้าเหวอหวา แต่ผมว่ามันดูกวนตีนมากกว่านะ
“ช่างแม่งเหอะ..ไม่รู้จักก็ไม่รู้จักวะ”
“เดี๋ยวสิ ขอกูดูหน้าชัดๆก่อน” อยู่มันก็ชะโงกหน้ามาใกล้จนผมสะดุ้ง จมูกมึงจะชนกูอยู่แล้วเว่ย!!!! ขนาดผมชะงักมันยังไม่เอาหน้ามันออกไปเลยครับ “เอ...จะว่าไปก็คุ้นๆ”
“มะ....” ไม่ต้องเอาหน้ามาใกล้กูขนาดนั้นก็ได้โว้ย!!!
“อ๊า~ นึกออกแล้ว วิรัลใช่มั้ย??” มันดีดนิ้ว “ที่ตอนม.5โดนจับได้ว่าปีนรั้วหนีโรงเรียนแล้วบราเดอร์ไปเจอเข้า กูนึกออกแล้วที่มึงโดนฟาดที่หน้าเสาธงอ่ะ ตอนนั้นเรื่องมึงเป็นท็อกออฟเดอะทาวน์เลยนะ..ก็ว่าทำไมหน้าคุ้น...”
“พอ!!!!!!!!!!! มึงไม่ต้องพูดถึงเรื่องนั้นอีก!!!”ผมผลักหน้ามันออกไปเต็มแรง คาดว่าถ้ามันไปทำจมูกมาแม่งต้องมีเสียรูปบ้างแหละ แต่รู้สึกว่ามันจะไม่ได้ไปทำมา เพราะจมูกมันยังคงรูปเดิมอยู่(แอบเสียใจนิดๆ นี่มันหล่อแต่เกิดจริงๆเหรอวะ??) แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น!!ประเด็นคือไอ้วีรกรรมที่โง่ที่สุดที่ผมอยากจะลืมนั่นต่างหาก
ตกลงจำเรื่องที่มึงทำชั่วไว้กับกูไม่ได้ แต่เสือกจำเรื่องเลวๆของกูได้...เจริญเหอะไอ้คุณภคิน!!!
แต่ไอ้ครั้นจะให้ผมรื้อฟื้นว่ามันทำอะไรไว้กับผมบ้างก็เห็นจะไม่ควรครับ เพราะฝ่ายเสียหายมันผมทั้งนั้นเลย!! ไม่พอนะ..มันยังเป็นการบ่งบอกว่ามันเป็นผู้ชายที่ชนะผมในทุกด้านอีกต่างหาก...
มันมองหน้าผมนิ่งๆ แต่ผมกลับรู้สึกว่าถูกกวนตีนอยู่...เรื่องกวนตีนหน้าตายนี่มันถนัดนักแหละครับ!!!
“เออ..กูชื่อภคินนะ” มันตอบเรียบๆ
“กูรู้อยู่แล้ว” ผมบ่นอุบอิบในลำคอ จนมันหันมาเหมือนจะพยายามฟังว่าผมพูดว่าอะไร แต่สงสัยมันจะได้ไม่ยิน มันเลยเอนซบพี่เดียวดายซะอย่างนั้น
“ไอ้นี่...ห้ามยุ่งกับพี่เดียวดายของกู!!” ผมรีบดึงตุ๊กตาตัวเขื่องถอยห่างจากมัน แต่ไม่ทันมันล่ะครับ..พี่ท่านนอนทับไปเรียบร้อยโรงเรียนหมีแล้ว
“อะไรตั้งชื่อตุ๊กตาหมีด้วย..โตเป็นควายขนาดนี้แล้ว” มันพูดเรียบๆแต่อารมณ์ผมไม่เรียบด้วยแล้วครับ ผมกระชากพี่เดียวดายพรืดเดียวหลุดออกจากตัวมันจนหัวมันตกมากระแทกบนโซฟา ผมยักคิ้วกวนตีนใส่มัน แต่มันทำหน้านิ่งๆตอบ แล้ว...
เปรี้ยงงงงงงงงงง
ตะกร้าเสื้อผ้าผมที่มันขนออกมาตอนนี้ไปนอนเล่นอยู่บนพื้นเรียบร้อย ผ้ากระจุยกระจายเลยครับงานนี้
“โอ๊ะ.โทษที” มันว่าหน้าตายแล้วลุกขึ้นมาเอาแก้วไปแช่ไว้ในซิงค์น้ำ “ดึกแล้วนี่หว่า กูไปหลับนะ” แล้วมันก็เดินสะบัดตูดเข้าห้องนอนที่เคยเป็นของผมไปหน้าตาเฉยเลยครับ แก้วนี่มึงก็ยังไม่คิดจะล้าง???
แล้วผมน่ะเหรอครับ?? คืนนั้นผมต้องนอนตอนตี3เพราะต้องจัดของในห้องใหม่ ไอ้เวรนั่นรื้อออกมาทุกอย่างจริงๆครับ แถมผมยังต้องขนหนังสือการ์ตูนกับแผ่นเกมส์ออกมาจัดที่ห้องนั่งเล่นอีก แล้วถึงจะขนข้าวของตัวเองเข้าไปจัดในห้องนั้นได้ จัดไปด่าไป สาปแช่งไป บ้างก็ตัดพ้อต่อว่ากับโชคชะตาฟ้าดิน
.....ทำไมพระเจ้าต้องส่งไอ้ภคินลงมาเกิดด้วยครับ....
เช้านี้ผมมีเรียนตัวคณะแต่เช้าครับ มือถือส่งเสียงปลุกในตอนที่ผมยังนอนได้ไม่ถึง4ชั่วโมงด้วยซ้ำไป ผมลุกขึ้นงัวเงียไปอาบน้ำแปรงฟัน พันผ้าเช็ดตัวที่เอวหลวมๆแล้วเดินเข้าห้องไปแต่งตัว
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!...ใครนอนบนเตียงกูวะ
ผมรีบเอามือตะครุบปากตัวเองเกรงว่าจะหลุดกรี๊ดออกมา(แต๋วแตกขึ้นมาอายเค้าตายเลยครับ)สมองเบลอๆในตอนเช้าเริ่มประมวลผล เดี๋ยวนะ...เมื่อคืนไอ้ภคินมันเข้ามาเป็นเมทผม แล้วตอนนี้มันก็ยึดห้องมันเป็นห้องผมแล้วนี่หว่า เออ..ใช่ๆๆๆ ผมพยักหน้ารับรู้กับตัวเอง
ชั่วขณะหนึ่งปากผมก็แสยะยิ้มขึ้น.....
มึงทำกูเจ็บแสบนักนะไอ้ภคิน.....คราวนี้แหละกูจะเอาคืนมั่ง!!!!!!!
.....................................................
............................
.......
“ไปป์...มึงเป็นอะไรวะยิ้มตั้งแต่เช้า” ฟาร์ที่นั่งแกะป๊อกกี้รสช็อกโกแลตข้างๆทักขึ้น ตอนนี้เรานั่งกันอยู่ที่ใต้ตึกคณะเพราะเรียนคาบแรกเสร็จแล้วเหลือเวลานิดหน่อยผมกับมันเลยได้มานั่งชิวอยู่แบบนี้
“อารมณ์ดีนิดหน่อยว่ะ...ได้แก้แค้น...” ผมว่ายิ้มๆเอื้อมมือไปหยิบป๊อกกี้มันมากิน “แต่ก่อนอื่นกูมีเรื่องต้องคิดบัญชีกับมึง”
“ห๊ะ??...กูเนี้ยนะ” มันชี้หน้าตัวเอง “กูไปทำอะไรให้มึง”
“ยังจะมาถามอีก...เมื่อวานเพราะมึงแช่งกูไว้ เมทมาเลยมึง!!!”
“อ้าว...โทษกูอีก ไม่ได้เกี่ยวกันเลย” มันกัดป๊อกกี้ไปเหมือนไม่สนใจ “แล้วเมทมึงเป็นไงวะ”
“ไอ้ภคิน”
“แค่ก.....แค่ก......มะ..มึงว่าไงนะ??? ไอ้ภคินเป็นเมทมึง??” มันเบิกตาโพลง สำลักป๊อกกี้จนผมต้องเอาน้ำไปให้มันกิน กูไม่อยากขึ้นข่าวหน้าหนึ่งนะว้อย
“เออดิ....ซวยชิบหาย” ผมเท้าคางมองไอ้ฟาร์ที่ดูดน้ำไม่หยุด
“ที่เขาบอกว่ายิ่งเกลียดยิ่งเจอมันเป็นแบบนี้เองสินะ” ผมพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วยกับมัน “มึงกับมันไม่ฆ่ากันตายเหรอวะ??”
“เกือบละเมื่อคืน...มันมารยาทชาติชั่วมาก มันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเคยแย่งแฟนกูอ่ะ”
“อือหือ..” มันทำหน้าตั้งใจฟังมาก ว่าแต่กูชอบนินทาคนอื่น มึงก็ชอบฟังกูนินทาเหมือนกันล่ะวะ “แล้วทำไมวันนี้มึงอารมณ์ดี อย่าบอกนะว่ามึงวางแผนจะแย่งแฟนแอมบ้าง...โอ้โหย...แผนนี้แม่งร้ายกาจจริงๆ”
พลัวะ!!!!
ครับ...ผมจัดให้หนึ่งดอกกลางหัวเห็ดมันเลย
“คิดมาได้นะมึง!!!! มึงทำเองเลยไป ที่กูอารมณ์ดีเนี้ยเพราะเมื่อเช้ากูได้แก้แค้นมันเล็กๆน้อยๆเว่ย”
“มึงข่มขืนมัน??”
“เดี๋ยวปั๊ดเอาอีกสักรอบมั้ยมึง ...ความคิดมึงแต่ละอันนี่” มันยิ้มแห้งๆให้ผมไม่เถียงต่อ สงสัยจะอยากรู้จัด ผมยื่นหน้าไปกระซิบมันใกล้ๆ
“อื้อหือ...แกล้งยังกะเด็กเลยว่ะ”
“อย่ามาวิจารณ์กูนะโว้ย คราวนี้เรามารอดูกันดีกว่าว่านายภคินสุดหล่อเดือนสถาปัตฯจะมามหาลัยในสภาพไหน สาวๆคงกรี๊ดกันน่าดูเลยเนอะ” ผมว่าพลางเผยรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม
พูดไม่ทันขาดคำสาวๆที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆก็เริ่มออกอาการวี๊ดว้ายชี้ชวนกันดูอะไรบางอย่าง ด้วยกุศโลบายเรื่องชาวบ้านคืองานของเรา ผมกับไอ้ฟาร์หันควับไปแบบไม่คิดชีวิตครับ
ไอ้ภคินเดินมากับเพื่อนมันอีกคนนึง ใบหน้าหล่อเหล่าบัดนี้ยับยู่ยี่ไปหมด หัวชี้ฟูไม่เป็นทรง ที่สำคัญหน้ามันเป็นรอยแดงปื้นเต็มหน้าไปหมด พร้อมรอยปากกาเมจิคสีดำจางๆที่ยังติดอยู่ ดูจากรอยแดงคาดว่ามันพยายามขัดแล้วแต่ขัดไม่ออกจริงๆ
ผมคงจะหัวเราะจนฟันแทบกระเด็นออกมานอกปาก ถ้าไม่ใช่ว่า.....
มันเสือกเดินตรงมาโต๊ะผมอย่างไม่คิดชีวิตเลยครับ!!!
TBC
-
งานเข้าแล้วไปป์!
-
ตายล่ะไปป์ จะเกิดอะไรขึ้นล่ะ ต่อจากนี้อะ
-
คู่กัด
ไอ้ภคินทำเกินไปรึเปล่ามึง
-
ต๊ายแหน่ ต๊ายแหน่ :laugh:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ
สนุกมาก อ่านไปฮาไป อารมณ์ครื้นเครงดี
ให้ บวกหนึ่ง เป็นกำลังใจ แล้วมาต่อไวๆ นะ
-
เข้ามารอตอนต่อไป คู่กัดแบบนี้ฮากระจายแน่ ๆ
-
แก้แค้นยกแรกนี้ เจ้ว่า "น้องไปป์" น่ะสิค่ะ ที่จะตาย...
ภคินคงโมโหน่าดูนะนั่น คิดสภาพว่าตื่นมาแล้วมีรอยปากกาเมจิคเต็มหน้า
เป็นวิธีการแก้แค้นที่ไม่เนียนเลยค่ะ ( แม้จะสะใจสุด ๆ ก็ตามที )
หวังว่าน้องไปป์คงจะมีชีวิตรอด มาแก้แค้นรอบต่อไปนะค่ะ~
-
นิสัยคินนี่ สวดยอด แรงพอกันเลยค่ะคู่นี้
คินจะไปป์ไม่ได้นะ มาให้ไปป์แก้แค้นถึงที่เลย
แต่ว่านะ... :o8:..เค้ากรรมสมัยนี้ติดจรวด ทำกรรมตอนเช้ามืด ส่งผลตอนเช้าตรู่เลยอ้ะ... o18 o18
รอตอนต่อไปจ้า... :กอด1: :กอด1:
-
เอาแล้วไงงงงงงงงงงงง ภคินจะทำอะไรไปป์เนี่ย อิอิ สู้ๆค่า >-<
-
แต่ความบังเอิญบางอย่างในนิยายก็ไม่ทำให้สนุกนะครับ
คนเขียนที่หยิบความบังเอิญดาดๆมาทำให้สนุกได้นี้สิเยี่ยมจริง
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะครับ
-
ภคินจะมาทำอะไรอะ
:m20:
-
มันเดินตรงมาทางผมอย่างไม่คิดชีวิต
และ
และ!!
กระชากตัวผมไปจูบอย่างดูดดื่ม?? โอ้ววว~!! :impress2:
(มะช่ายละ)
-
นายภคินกวนอ่ะ ภคินจะแก้แค้นยังไงล่ะนั่น อิอิ
-
เสร็จ!! o22 o22
^^
:3123: :3123:
-
จะอะไรยังไงต่อคับ
ลุ้นลุ้น
-
ไปป์เตรียมรับการลงทัณฑ์ หุหุ
-
โดนจัดหนักแน่ไปป์
:z1:
-
เค้าว่าเค้าไม่ถูกใจนิสัยพระเอกแล้วล่ะ
-
พระเอกมาแว้วววววววววววววววววววววววววววว
-
...รีบมาต่อนะ...
-
แจ่มกูดมากไปป์! o13
ส่วนที่หนึ่งคือการแกล้งสำเร็จไปแล้ว ส่วนที่สองคือการเอาตัวรอดก็ทำให้สำเร็จด้วยล่ะหนู!!
รอตอนต่อไปค่า
-
ไปป์ตายเเน่ลูก !!
:jul3:
-
ฟ้าท่านส่งภคินมารักเธอไงไปป์ :L2: ..ฮ่าๆ ไปป์แกล้งเขาไว้ ตอนหน้าโดนเอาคืนแน่ๆเลย(ท่าจะหนักด้วย)
-
เป็นกำลังใจให้นะคร้าบบบบ
จะติดตามต่อไปนะ
-
:m20: ไปแกล้งเขาได้ !!
แต่ไอ้ปากกาเมจิกเขียนหน้าแล้วล้างไม่ออกเป็นอะไรที่ทรมานมากจริงๆนะ เคยโดนกับตัวมาแล้ว ฮ่าๆ
-
งานนี้มีตายแหงๆ
-
Room 4
ถ้าผมดำดินหนีได้คงทำไปแล้วครับ... ไอ้ครั้นจะให้แกล้งเอาขยะไปทิ้ง วิ่งไปดูหมาโดนรถชน หรือปวดขี้กะทันหันก็ดูจะไม่เมคเซนส์เท่าไหร่นัก
ผมเลยได้แต่นั่งหน้าซีดอยู่เฉยๆ จนกระทั่ง....
“ไง...หวัดดีวิรัล” มันทักทายผมอย่างยิ้มแย้มครับ...แต่ถ้าไม่ได้คิดไปเองกูสัมผัสได้ถึงแรงกดวิญญาณมหาศาล...มันจะเอาดาบฟันวิญญาณออกมาฟันผมมั้ยครับ??(สงสัยผมจะอ่านBLEACHมากไปแฮะ)
“หวัดดี..”
“เมื่อเช้าออกมาตอนไหนน่ะ..ไม่เห็นรู้เลย” มันว่าแล้วหย่อนตูดลงนั่งข้างๆผมเลยครับ เอิ่ม...มองใกล้ๆแล้วหน้ามึงก็เยินเอาเรื่องนะภคิน แดงเป็นปื้นเลย
“มีเรียนเช้าน่ะ แล้วมึงจะรู้ทำไมว่ากูออกไปตอนไหน” ผมตะครุบปากตัวเองไว้ไม่ทันครับ ไอ้โรคปากเสียนี่มันแก้ไม่หายจริงๆ แอบเหลือบไปเห็นไอ้ฟาร์กลั้นหัวเราะจากฝั่งตรงข้ามด้วย....ไอ้เพื่อนชั่ว!!!
“แหม..เป็นรูมเมทกันก็ต้องรู้ทุกเรื่องของกันและกันสิ....ใช่มั้ย?” มันยิ้มครับ...มันยิ้ม นี่ถ้ามึงเป็นยมทูตคงได้เป็นระดับหัวหน้าหน่วยว่ะ ยิ้มทีเสียวสันหลังวาบ ไม่พอเสือกเอามือมาวางแหมะไว้บนบ่ากูอีก...ผมงี้แทบหลุดกรี๊ด
“ไม่เห็นต้องไปรู้เลย ไร้สาระ รกสมองว่ะ” ผมแกล้งทำเป็นก้มมองนาฬิกา “โอ๊ยตายแล้ว...กูมีเรียนต่อว่ะ ฟาร์รีบไปกันเหอะ” แหลสดครับงานนี้ ที่จริงยังเหลืออีกตั้งครึ่งชั่วโมง แต่ตอนนี้กูต้องเอาตัวรอดก่อน
“เดี๋ยวก่อนสิ” มันคว้ามือผมแล้วดึงลงครับ “ไม่มีอะไรอยากจะอธิบายซะหน่อยเหรอ??”
“ไม่มี....มีอะไรต้องอธิบายด้วยรึไง” ผมมองหลักฐานบนใบหน้า...ก็คือสายตาเธอที่เฉยเมย....เฮ้ย!!ไม่ใช่ เพลงเก่าไปครับเดี๋ยวบางคนไม่รู้จัก
“ก็~~” มันลากเสียงยาวให้ผมกลั้นหายใจเล่นๆ
“ก็???”
“เรื่อง......” มาตรงนี้ผมกลืนน้ำลายดังเอือกเลยครับ มึงจะให้กูลุ้นไปถึงไหนครับไอ้คุณภคิน...
“เรื่อง??”
“เรื่องที่ล็อกประตูห้องกูมันเสียไง” มันมองหน้าผมนิ่งๆ “นี่มึงอยู่มายังไงตั้งนานไม่ให้ป้าเค้ามาซ่อมประตูห้องนอนให้วะ??”
แหม...’ห้องกู’เต็มปากเต็มคำนะครับ!!!!ไอ้เจ้าของของหมาดๆ
“อยู่คนเดียวกูจะล็อกไปทำไมวะ”
“แต่ตอนนี้เราอยู่กันสองคนแล้วนะ” ผมหันควับไปมองหน้านิ่งๆของมัน...พูดยังกะเป็นแฟนแล้วหนีตามกันไอ้ห่านี่ มันเลยรีบเสริม “กูคงต้องให้ป้าเค้ามาซ่อมว่ะ กูกลัวโดนคนบุกมาทำมิดีมิร้าย”
“อ๊อเหรอ~~ หน้าอย่างมึงใครเค้าจะอยากทำมิดีมิร้ายวะ” หลงตัวเองชิบหาย!!!
“ทำ’มิร้าย’น่ะไม่มี แต่ทำ’มิดี’น่ะไม่แน่” มันยักคิ้วกวนๆตอบ ทำเอาผมอยากกัดลิ้นตัวเองตาย กูต้องรีบปิดบทสนทนานี้ให้จบให้เร็วที่สุดก่อนที่มันจะสาวเรื่องไปมากกว่านี้
“เย็นนี้มึงไปบอกป้าเค้าละกันนะ กูไปละ” ผมลุกพรวดไม่สนใจคำคัดค้านใดๆจากมันอีกต่อไป ไอ้ฟาร์ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก็เลยจำเป็นต้องลุกตามแบบมึนๆแล้วโดนผมลากออกมาตามทางเดิน
“โหย...รีบออกมาทำไมวะมึง กำลังสนุกเลย” มันทำหน้าเสียดายนิดๆ
“สนุกบ้านป้ามึงสิ!!! กูนี่เสียวสันหลังวาบๆนึกว่ามันจะควักดาบออกมาฟันหน้ากูเยินตามมันไปอีกคนละ” ผมเริ่มฟึดฟัดกัดป๊อกกี้รัวๆ ...อารมณ์เสียเว้ย
“ถึงมึงจะเล่นแผนปัญญาอ่อนไปหน่อย แต่กูว่าก็เจ็บแสบเอาเรื่องนะมึง”
“แน่นอน....นี่ท่านวิรัลนะ เรื่องชั่วๆกูถนัดนักล่ะ” ผมว่ายิ้มๆ แต่เมื่อฉุกคิดถึงภาพที่เหลือบไปเห็นก่อนจะออกมาก็อดจะหุบยิ้มไม่ได้
“ฟาร์....กูสังหรณ์ใจไม่ค่อยดีเลยว่ะ”
ก็ตอนผมเดินออกมาน่ะ....ไอ้ภคินเสือกยิ้มน่ะสิ!!!!!
................................................................
.......................................
.......................
.........
ผมได้แค่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ แล้วยิ่งวันนี้เรียนหนักทั้งวันเล่นเอาผมลืมสังหรณ์แปลกๆของตัวเองไปเสียสนิทเลยครับ รู้ตัวอีกทีก็มาหยุดอยู่หน้าห้อง330ซะแล้ว...
ผมไขกุญแจเข้าไปก็เจอแต่ความว่างเปล่ามีเพียงกองกระดาษม้วนๆกับกระเป๋าใส่กระดานเท่านั้นที่บ่งบอกว่าเจ้าของห้องอีกคนมันเอาของมาทิ้งไว้ แต่ณ.บัดนี้มันไม่ได้อยู่ร่วมหายใจในห้องด้วย คาดว่าคงออกไปเดทกับแอมล่ะมั้ง ผมยีหัวยุ่งๆของตัวเองแล้วถอดรองเท้าเปลี่ยนมาใส่สลิปเปอร์คู่โปรดเดินลากเท้าเข้าไป
ด่านแรก...ผมเจอแก้วใบโปรดผมที่มันเอาไปใช้ยังอยู่ในสภาพเดิมเด๊ะๆ....นี่มึงไม่คิดจะล้างใช่มั้ยห๊ะไอ้คุณชายภคิน!!! แต่หัวฟัดหัวเหวี่ยงไปก็เท่านั้นล่ะครับ...สุดท้ายผมก็ต้องลงมือล้างเองอยู่ดี...อาเมน..
ด่านที่สอง...รองเท้าที่ยาวเป็นเรือเกลือของมันเสือกวางไว้กลางห้องครับ...เล่นเอาผมสะดุดหน้าแทบคะมำ แต่ผมไม่ได้คิดว่านี่เป็นการแก้แค้นหรอก...น่าจะเป็นความซกมกส่วนบุคคลมากกว่า...
ส่วนด่านที่สามมันช่างต่างกับสองด่านแรกนักครับ ผมเจอมันในคืนวันนั้น......
ในขณะที่ผมกำลังค้นหาเสื้อผ้าใส่นอนอยู่นั่นเอง...
เชี่ย!!!!!....ตายแล้ว......ตายห่า.....ตายแน่ๆ!!!....ตายแบบไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดแล้วกู.....กางเกงในกูก็หายไปไหนทั้งลิ้นชักเลยวะ!!!!!!!!!!!ผมแทบพลิกแผ่นดินหาราวกับมันเป็นสมบัติล้ำค่า(หรือใครจะเถียงว่ามันไม่ล้ำค่าครับ???) ห้องผมไม่มี....ห้องมันไม่มี...ห้องนั่งเล่นไม่มี!!! ผมนั่งกุมขมับอยู่บนโซฟาทำหน้าเหมือนแบกโลกเอาไว้ทั้งใบ รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มีเสียงเปิดประตูเพราะไอ้ภคินมันกลับมานั่นแหละครับ มันเดินเอื่อยๆตามประสามันมาหยุดยืนตรงหน้าผม
“เป็นอะไรวิรัล....หน้าเครียดเชียวนะ…”
“หาของไม่เจอ”
“ของอะไรเหรอ???”มันกระตุกยิ้มที่มุมปากครับ....ไอ้เชี่ย!!!กูรู้แล้วว่าใครเป็นต้นเหตุ!!!!!กูก็ไม่น่าโง่คุยกับมึงตั้งนาน
“มึง...” ผมชี้หน้ามัน แต่มันแค่ยักคิ้วกวนๆกลับ
“เออนี่...ตอนกูกลับมาเจออะไรแปลกๆในห้องน้ำด้วยล่ะ” มันพูดแค่นั้นแล้วก็เดินเข้าห้องนอนมันไปเลยครับ ส่วนผมน่ะเหรอ?? รีบวิ่งปรี่ไปที่ห้องน้ำเหมือนมันบอกลายแทงสมบัติยังไงอย่างงั้น
ภาพที่เห็นแทบเอาผมเข่าอ่อนแทบสลบเป็นลมล้มลงและจากไปที่หน้าประตูห้องน้ำเลยครับ กางเกงในทั้งหมดของผม....ถูกแช่น้ำใส่ผงซักฟอกไว้อย่างสวยงาม ไอ้เหี้ย!!!..แล้วพรุ่งนี้กูจะเอาอะไรใส่วะ??? (ห่วงวันนี้ก่อนดีกว่ามั้ย??)
“มึงนี่แปลกเนอะ...อยู่ๆก็ขยันซักกางเกงในตอนกลางคืน” มันมาจากไหนไม่รู้ครับมายืนพิงขอบประตู ใบหน้าหล่อกระตุกยิ้มกวนตีนขั้นเทพก็เอ่ยบอก “รีบๆซักนะมึง....กูจะได้อาบน้ำต่อ”
แล้วมันก็เดินสะบัดตูดเข้าห้องนอนไปครับ...เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!...ไอ้เลว...ไอ้ชั่ว...ไอ้จัญไร...ไอ้...ไอ้....ไอ้...สารพัดจะไอ้แล้วครับ ปากผมสั่นพั่บๆเพราะเลือกคำด่าไล่หลังมันไม่ถูกแล้ว
ไอ้ฟาร์....ถ้ามึงบอกว่าแผนกูชั่วแล้ว เจอแผนไอ้ภคินเข้าไป...กูมันเด็กอมมือเลยว่ะ!!!!
..............................................................
.........................................
..........................
.......
“ไปป์...วันนี้มึงเป็นอะไรวะ ดูเครียดๆทั้งวัน” ไอ้ฟาร์เอ่ยทักแล้วเอามือโบกหยอยๆตรงหน้าผม
ผมแค่ยิ้มเหนื่อยๆตอบให้มันครับ จะให้กูบอกมั้ยว่ามือคืนกูต้องซักกางเกงในทั้งลิ้นชัก แถมต้องเอาพัดลมมาเป่าจนถึงเช้า แล้วเสือกยังแห้งไม่สนิทเท่าไหร่แต่ก็ต้องใส่มา ถ้ากูต้องใช้โทนาฟ(คันในร่มผ้ากลากเกลื้อน)แล้วใครจะรับผิดชอบวะ?? ไม่ต้องพูดถึงเมื่อคืนนะครับว่าผมใส่อะไรนอน....โล่งเลยครับ...โล่งจริงๆ ไส้เลื่อนถามหาแน่ๆกู กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด(อันนี้กรี๊ดในใจนะครับ ผมไม่ใช่แต๋ว) กูอยากฆ่ามึงไอ้ภคิน โพธิวัฒน์สกุล!!!!
“เฮ้ย!!!ไงวะไปป์...” ต้นเสียงมันเดินมาด้วยความมั่นครับ ผมเห็นลำแสงความเท่ของไอ้แซ๊กพุ่งตรงมาทางนี้ ทำเอาสาวๆโต๊ะข้างๆหันกันคอแทบหักครับ วันนี้มันเอาหนังยางมัดถุงข้าวแกงมามัดผมไว้ลวกๆด้วย(เกาะออกเจ็บแน่ๆมึง สมัยเด็กกูเคยมัดเล่น...น้ำตาแทบไหล) มันอยู่ในชุดนักศึกษาแค่ท่อนบน ท่อนล่างเป็นกางเกงยีนส์ขาดรุ่งริ่ง ล่างกว่านั้นเป็นรองเท้าผ้าใบราคาแพงแต่สภาพไม่แพง มันสะพายกระเป๋ากีต้าร์ไว้แล้วเดินมาหย่อนตูดนั่งที่ตรงข้ามผมครับ
“เออ...ไงวะ”
“ได้ข่าวจากโอ๊ตกะเวฟ...มันบอกว่ามึงได้ไอ้ภคินเป็นเมทเหรอวะ??” ครับ..ผมโทรไปบ่นให้เวฟฟัง ซึ่งเวฟรู้เท่ากับโอ๊ตรู้ โอ๊ตรู้เท่ากับแซ๊กรู้ การแพร่กระจายข่าวสารในยุคโลกาภิวัฒน์นี่มันช่างน่ากลัวจริงๆครับ
“กูไม่อยากได้ยินชื่อนั้น....”
“โหย...ไอ้ห่านี่ คนอุตส่าห์เป็นห่วง แล้วมึงต่อยกันไปกี่ยกแล้ววะ??” จะให้กูตอบมั้ยว่าหลายอยู่แต่กูแพ้ทุกยกน่ะ!!
“ก็หลายยกอยู่ว่ะ” ผมตอบปัดๆไม่อยากสาวความมาก เดี๋ยวมันจะรู้ว่าผมเป็นฝ่ายเสียหายมากขนาดไหน “ว่าแต่ลมอะไรหอบพ่อเดือนมนุษยศาสตร์มาถึงนี่ได้วะ? ร้อยวันพันปีไม่เคยเจอมึงแถวนี้”
“ลมว่าวมั้งไอ้ห่า” นั่น...ยังเสือกตอบกูอีก “กูมาแปะประกาศหาคนเล่นฟลุตให้มหาลัยอยู่ว่ะ เนี้ยแปะแม่งจะครบทุกคณะอยู่แล้ว”
“เล่นฟลุต?? มึงมาถูกที่แล้วเพื่อนเอ๊ย...นี่ไงไอ้ฟาร์มันก็เล่นเป็น” ผมโบ๊ยไปให้คนฝั่งตรงข้ามซึ่งมันเบิกตาโตๆขึ้น
“เชี่ยไรมึง...กูเล่นไม่เก่งจะไปเล่นให้มหาลัยได้ไงวะ”
“เล่นไม่เก่งก็ฝึกได้...ใช่มั้ยวะแซ๊ก??” ตาไอ้ฟาร์มันเบิกกว้างกว่าเดิมจมแทบถลนออกมาแล้วครับ “มึงจะได้เข้าสังคมบ้างไง มีเพื่อนเยอะๆอยู่กับกูนานๆเดี๋ยวมึงเบื่อตายเลย”
“มึงอย่าพูดเหมือนกูไม่มีใครคบเลยได้มั้ยวะ”
“เอ๊า...นี่กูหวังดีนะเนี้ย” ผมยักคิ้วกวนๆ “เรื่องนั้นช่างมันก่อน...เนี้ยแซ๊ก..มึงก็เอาไอ้ฟาร์เข้าวงมหาลัยเลย กูจะได้มีเพื่อนเป็นคนดังตั้งสองคน นักดนตรีมหาลัยเท่จะตายมึง!!!นี่ถ้ากูเล่นเป็นกูเข้าไปแล้วเนี้ย แต่บังเอิญว่าขนาดเป่าขลุ่ยตอนม.ต้นกูยังเอาตัวแทบไม่รอด”
“เออ...กูจำได้...มึงเป่าได้เหี้ยมาก จนอาจารย์แกขำลั่นห้องอ่ะ” ไอ้แซ๊กดันเสือกมาเสริมครับ ผมค้อนมันวงใหญ่แต่แม่งเสือกลอยหน้าลอยตาไม่สนใจแล้วถามไอ้ฟาร์ต่อ “เอาไง...อยากลองเล่นให้มหาลัยมั้ย ถ้าเล่นไปแล้วไม่ชอบค่อยออกก็ได้”
“อืม...” หน้าไอ้ฟาร์เครียดหยั่งกะจะไปแข่งคณิตศาสตร์โอลิมปิคโลกอ่ะครับ “ขอกูคิดก่อนแล้วกันนะ ถ้าหาคนไม่ได้จริงๆก็บอกแล้วกันจะได้ช่วย”
ไอ้แซ๊กพยักหน้ารับรู้เบาๆ จากนั้นมันก็แลกเบอร์โทรศัพท์กันกันเอาไว้เผื่อไม่ได้คนเข้าวงจริงๆแล้วจะโทรมาเรียกไป จากนั้นผมก็คุยเรื่องสัพเพเหระกับไอ้แซ๊กไปเรื่อยๆซึ่งออกจะหนักไปทางนินทาชาวบ้านน่ะครับ
“เฮ้ย..ไปป์ นั่นเมทมึงไม่ใช่??” ผมรีบหันควับไปตามทางที่ไอ้แซ๊กชี้(ไอ้ฟาร์ก็หันครับ...แสดงว่ามันชอบเสือกเรื่องชาวบ้านพอตัวเหมือนกัน) ไอ้ภคินครับ...เดินมากับเพื่อนคนนึง(คนเดียวกับเมื่อวานแหละครับ)และพ่วงมาด้วย’แอมโมเนีย’
วันนี้มันก็เรียกสายตาจากสาวน้อยสาวใหญ่ได้เหมือนอย่างเคยครับ หน้าหล่อๆนิ่งๆ ดวงตาเรียวสวย ริมฝีปากหยัก แถมยังแบกกระดานมาอีกยิ่งเป็นพร๊อบเสริมให้มันดูหล่ออาร์ทมากกว่าปกติ แถมด้วยแอมเป็นพร๊อบเสริมซึ่งแทนที่จะลดความนิยมแต่กลายเป็นเพิ่มความนิยมซะงั้น เพราะเดี๋ยวนี้คนเชื่อในคติที่ว่า’รักคนโสดศัตรูเป็นแสน รักคนมีแฟนศัตรูมีเพียงหนึ่ง’ แต่ในกรณีของไอ้ภคินคงไม่ใช่มีเพียงหนึ่งแล้วล่ะครับ....
“แม่ง...ไม่อยากเห็นหน้ามันเลยว่ะ!!เห็นแล้วซวยไปทั้งวัน”
“ฮ่าๆๆๆ” ไอ้แซ๊กหัวเราะร่าเลยครับ...ตลกมากเนอะมึง “มึงมีอะไรก็โทรหาพวกกูก็แล้วกันจะได้ไปช่วย” แหม...กูคงกล้าขอเนอะ ไปช่วยกูซักกางเกงในเลยมั้ยวะ??
“เฮ้ย..กูต้องไปแล้วว่ะเพื่อนโทรตามแล้ว...ไปนะมึง” แล้วมันก็เอามือมายีหัวผมส่งท้ายครับ แล้วลากเอาความเท่มหาสารของมันจากไปด้วย ทิ้งให้ผมกับไอ้ฟาร์มองหน้ากันตาปริบๆ
“คนใกล้ตัวมึงแต่ละคนนี่หาความธรรมดาไม่ได้เลยว่ะไปป์”
“มึงก็เหมือนกันแหละไอ้หัวเห็ด”
TBC
กลัมาแล้วค่า :o12:
ขออภัยเพิ่งกลับมาจากกทม.แล้วช่วงนั้นไม่ได้แตะเน็ทเลยค่ะ เลยมาต่อช้าเยี่ยงนี้ :z3:
เห็นบางคนเริ่มหมันไส้พระเอกของเราซะแล้ว ไม่ได้นะคะ...ไม่ได้ ผู้ชายหล่อทำอะไรก็ไม่ผิดค่ะ เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกก
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ :]
PS.ไม่ดองแล้วค่าะ กลับมาอยู่บ้านแล้ว :impress2:
-
แหมมม คิดว่าจะไม่ใส่มาเรียน 55555 :laugh:
-
เอาคืนได้เจ็บปวดมากๆเลยนะเนี่ย ตลกจริงจ้า
-
รอตอนต่อไปครับ
-
555 แกล้งกันไปแกล้งกันมา
น่าจงจ๋านไปป์ นุ่งกางเกงในแบบอับชื้น หุ หุ
-
แต่ละอย่างที่เอาคืนกันนี่วิธีการโคตรจะเด็ก
แต่มันก็เจ็บแสบดีเหมือนกัน :m20:
เมื่อไหร่จะให้สองคนนี้ประทับใจกันซะทีน๊า :กอด1:
-
ไปป์อ่า มันชื้น ใส่มาเรียนทำไม ไม่ใส่แหละ เย็นสบายดี กร๊าก :laugh:
อืมมม...
ไว้ผมจะจำไปแกล้งเพื่อนบ้าง
:really2:
-
55คินแรงกว่าเห็นๆว่าแตก่อนเค้าเกงในเค้าไปแช่อ่ะแอบเอามาดมก่อนหรือป่าว
-
ขำ ฮา ปวดท้อง :laugh: :laugh:
แบบว่าไปป์แนวได้อีก หนีไม่พ้นแน่ๆ 55+
ยิ่งตอนแอบกรี๊ดในใจนะ ขำจนปวดท้องอ่ะ
น่ารักมากเลยเรื่องนี้ +1 สำหรับความน่ารักครับ :L2:
-
เอาคืนได้แสบสันถึงทรวงมาก
:laugh:
-
:laugh:
-
ว่าวิธีการแก้แค้นของน้องไปป์เด็กแล้วนะ แต่ของคิน นี่มัน...เบบี๋มากมาย ~
เฮ่อ...แล้วเสื้อผ้าทั้งตู้มีไม่เอา จำเพาะต้องเป็นกางเกงในด้วย จะให้คิดลึกอะไรรึเปล่าเนี่ย?
-
แล้วจะเอาคืนอย่างไรดีอะไปป์
ใช้หมามุ่ย? 555+
-
หนุกอ่ะ
-
โดนเขาแกล้งคืนแบบขาดทุนย่อยยับเลยนะ อิอิ อย่างนี้ไปป์คงไม่กล้าแกล้งอีกแล้ว (แกล้งคนหล่อมากๆไม่ดีนะ!)
รอตอนต่อไปจ้า :)
-
โดนเขาจัดหนักเลยไปป์ ฮ่าๆ
เกือบแล้วไหม ซักตอนกลางคืน โหวงเหวงตอนกลางคืน อับชื้นตอนเช้า
ฮ่าๆ ;)
-
โดนเข้าแล้วไงไปป์เอ๊ย o22 ค้างค่ะ มาอัพๆน้า :-[
-
เรื่องนี้น่ารักนะ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
Room 5
ตั้งแต่เหตุการณ์ซักกางเกงในหรรษาวันนั้น ผมก็ไม่กล้าหือกับมันอีกเลยครับ...
คุณๆลองคิดดูนะครับว่าผมเอาแผนหน่อมแน้มๆไปเล่นงานมัน แต่ดูสิ่งที่มันโต้กลับสิครับ!! คาดว่าถ้าบุกไปฆ่าบุพการีผมได้มันคงทำไปแล้ว แค่กูเขียนหน้ามึงเนี้ยนะ มึงถึงกลับมาทำร้ายกูแบบนี้...กระซิกๆ
ดังนั้น...ผมจึงตัดสินใจว่าจะเล่นงานคนอย่างไอ้ภคินน่ะมันต้องรอแผนขั้นเทพซึ่งตอนนี้ผมก็ยังคิดไม่ออกเหมือนกัน แถมยังต้องเตรียมรับมือกับการโต้กลับขั้นเทพอีก เฮ้อ....เป็นศัตรูกับมันนี่ลำบากจริงๆครับ
วันนี้เป็นวันเสาร์ครับ เสาร์แรกของชีวิตที่ผมได้ใช้ชีวิตร่วมกับคนที่เกลียดที่สุด ถ้ามันไม่ออกไปเดทกับแอมเหมือนวันปกติที่ผ่านๆมานะครับ..
อันที่จริงการอยู่ร่วมห้องกับมันก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายนักหรอกครับ หรือพูดให้ถูกก็คือมันเช่าห้องไว้ซุกหัวนอนจริงๆครับ คือมันตื่นไปเรียนตอนเช้าและกลับเข้ามานอนตอนดึกๆเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว ซึ่งผมว่าก็ดีเหมือนกันขืนอยู่ด้วยกันบ่อยๆมีหวังเกิดคดีฆาตกรรมในห้องปิดตายแน่ๆครับ..
“มึงไม่ออกไปไหนเหรอ” มันทำหน้ามึนๆหัวฟูๆเปิดประตูห้องนอนออกมาทักทายผมที่นั่งดูช่อง9การ์ตูนอยู่ที่โซฟา ขนาดตอนตื่นนอนมันยังหล่อได้เลยครับ!!!!..กูล่ะนับถือมึงจริงๆ
“ถ้าไปจะนั่งหัวโด่อยู่นี่มั้ยล่ะ...ถามโง่ๆ”
“มึงอยากเป็นไส้เลื่อนเหรอ?” ....ฮึก...สะอึกครับ ผมรีบเก็บปากเก็บคำทันที แล้วหุบขาตัวเองแน่น คือคนอย่างมันคงไม่จบแค่ขู่อ่ะครับ ว่าแต่...ทำไมกูต้องเป็นเบี้ยล่างให้มึงตลอดเลยวะเนี้ย!!!!!
ริมฝีปากหยักของมันกระตุกยิ้มกวนโอ๊ยขึ้นมาแว๊บนึง ก่อนมันจะดันตัวออกมาจากประตูแล้วเดินอาดๆมาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆที่เดียวดายบนโซฟาเดียวกับผมทำเอาผมสะดุ้งขึ้นมาเฮือกนึง ก่อนจะทำเป็นหันไปสนใจโคนันในทีวีต่อ
“เฮ้ย..” มันเอาตีนยื่นมาสะกิดขาผมเบาๆ ผมหันไปทำหน้าเบื่อโลกใส่มันจนมันหลุดขำออกมา “มึงนี่ตลกชะมัด กูพูดเล่นน่า ถ้ากูจะเล่นงานมึงก็ไม่ใช้แผนเดิมหรอกน่าเบื่อตายเลย”
“เออ..กูขอบคุณมึงจริงๆ นี่ไม่ได้มึงนี่กูแย่เลยนะเนี้ย” สาบานได้ครับ..เกิดมาผมไม่เคยทำเสียงประชดใครขนาดนี้มาก่อนในชีวิต!!
“เออ..ขอบคุณมึงเหมือนกัน ถ้าไม่ได้มึงแต่งหน้าให้วันนั้นกูคงไม่มีวันนี้ว่ะ” แล้วก็สาบานได้ว่านั่นเป็นเสียงประชดที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมาในชีวิต “เฮ้ยๆ เลิกสนใจโคนันได้แล้ว” คราวนี้มันเอาตีนสะกิดผมแรงกว่าเดิมครับ...เจ็บนะว้อย
“มีอะไรวะ” ผมหันมาท้าวคางทำหน้าเบื่อโลกเต็มประดาใส่มัน ซึ่งมันก็ไม่ได้สนใจหรอกครับ
“มึงเอาปากกาที่เขียนหน้ากูวันนั้นไว้ไหน ยืมหน่อยดิ๊จะเอาไปทำงาน” โห..นี่มึงไม่ได้มีความฝังใจกับสิ่งของเลยใช่มั้ย?
“เสียบอยู่ที่โต๊ะเครื่องเขียนน่ะ” แล้วผมก็เมินมันไปสนใจโคนันในทีวีต่อ แหม..กำลังจะเฉลยตัวคนร้ายแล้วเชียว
“เฮ้ยๆ” อะไรของมันอีกวะ!!!!!
ผมหันควับไปง้างปากกำลังจะด่า แต่ก็พบว่า...หน้าผมกับมันห่างกับไม่ถึงคืบแล้ว.. ใกล้ซะจนรู้สึกรู้สึกถึงลมหายใจของมันเลย.. ก่อนที่มันจะผละออกไปแถมยังทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกต่างหาก ทั้งๆที่กูตกใจแทบช็อคตายเนี้ยนะ!!!!
“มึงเรียนLawเซคเดียวกับกูใช่มั้ย??”
“ห๊ะ?? กูเนี้ยนะนะเรียนเซคเดียวกับมึง???” ผมงงเป็นไก่ตาแตกแล้วครับ “ทำไมกูไม่เห็นรู้เลย”
“ก็ตั้งแต่เปิดมามึงเคยเข้าเรียนมั่งรึเปล่าล่ะ??” ฮึก...สะอึกครับ เป็นความจริงที่ว่าผมกับไอ้ฟาร์โดดวิชานี้ด้วยว่ามันไม่เช็คชื่อน่ะสิ..
“ละ..แล้วมึงรู้ได้ไงว่ากูเรียนเซ็คเดียวกับมึง”
“ตารางเรียนปัญญาอ่อนๆที่มึงแปะไว้ที่ประตูห้องนอนกูไง” มันเลิกคิ้วขึ้น แหม..ห้องนอนมึงเนอะ “โตแล้วยังตอนมีตารางเรียนอีกเหรอวะ มึงนี่ทำตัวยังกะเด็ก”
“มึงไม่ต้องมาเสือกกะกูเลย แล้วLawมันมีอะไรห๊ะ??”
“คาบหน้าอาจารย์นัดทำควิซน่ะ มาไม่มาก็แล้วแต่มึงเหอะ” แล้วมันก็คว้ารีโมทในมือผมไปกดเปลี่ยนช่องหน้าตายเฉย “กูอุตส่าห์หวังดี”
“ห๊ะ....มึงว่าอะไรนะ???”
“เปล๊า...แม่งไม่เห็นจะมีอะไรดูเลย เชิญมึงดูการ์ตูนปัญญาอ่อนนี่ไปเหอะวิรัล”
“ไอ้เชี่ยนี่!!! โคนันมีประโยชน์จะตาย ได้ใช้สมองด้วย”
“เอาไว้มึงโดนฆาตกรรมเมื่อไหร่ กูจะดูไว้ไขคดีให้มึงแล้วกันนะ” อื้อหือ...เอาคดีมึงก่อนดีมั้ยครับไอ้คุณภคิน??
ผมได้แต่บ่นอุบอิบเพราะมันปิดประตูเข้าห้องน้ำไปเสียแล้ว ด่าไปก็คงไม่ได้ยิน.... ใครบอกว่ามันเป็นสุภาพบุรุษวะ?? ดูมันทำแต่ละอย่างกับผมนี่สิ!!!..ทั้งซกมก สกปรก ข้าวของก็ไม่ค่อยเก็บ จานใช้แล้วก็ไม่ล้าง บางทีก็ลืมเสื้อผ้าไว้ในห้องน้ำ แล้วใครทำความสะอาดล่ะ?? ถ้าไม่ใช่ไอ้คนที่นั่งหัวโด่นี่!!!!
ก็ไม่ใช่ว่าผมเป็นพ่อบ้านอะไรหรอกนะครับ แต่มันเล่นสกปรกเกินหน้าเกินตาขนาดนี้..ใครมันจะไปทนได้วะ..
ขณะที่ผมกำลังคิดอะไรเพลินๆโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะก็แผดเสียงดังลั่นจนผมสะดุ้ง ...ไอ้ฟาร์โทรมาครับ มันชวนผมไปซื้อของขวัญวันเกิดให้หลานสาวมัน ซึ่งชวนก็เหมือนบังคับน่ะครับ วางสายจากมันผมก็รีบเข้าห้องไปแต่งตัวเตรียมออกไปข้างนอก ดีเหมือนกันวันนี้จะได้ไม่ต้องรับมือกับไอ้ภคิน
ผมจะได้ไม่ต้องด่าคนสักวันน่ะครับ ด่าทุกวันบาปแย่เลย..
.......................................................................
....................................................
..............................
.......
“เฮ้ยๆ ไม่เอาอันนั้นมันปัญญาอ่อนเกิน หลานกู14แล้วนะโว้ย ไม่ใช่5ขวบ มึงซื้ออันนี้ไม่ซื้อขวดนมไปเลยวะ”
“โอ๊ย..ไอ้ห่านี่เรื่องมากซะจริง!!” ผมหยิบอีกอันขึ้นมาแทน “แล้วอันนี้เป็นไง”
“เอาผ้าอ้อมเลยมั้ย???”
“เอ๊ะไอ้สัดนี่...งั้นมึงเลือกเองเลยไป จะลากกูออกมาทำไมวะ”
“โอ๋ๆๆๆๆ กูล้อเล่นน่า มาหลายๆคนก็ย่อมดีกว่าคนเดียวใช่มั้ยล่ะ”
บทสนทนาขั้นต้นเกิดขึ้นในห้องสรรพสินค้าชื่อดังใจกลางกรุงเทพครับ คนเดินผ่านไปผ่านมาก็คงสงสัยว่าไอ้ผู้ชายสองคนนี้มาทำอะไรในร้านขายของหวานแหววขนาดนี้ ไอ้แรกๆตอนเดินเข้าผมกับมันก็อายๆอยู่นะครับ แต่อยู่ๆไปก็ชักสนุกดีเหมือนกันวุ้ย ฮ่าๆๆๆ
ผมกับมันเดินวนไปมาในห้างจนสุดท้ายก็ไปจบอยู่ที่ร้านSwensens!!! ซึ่งกูงงมากครับว่ามันเกี่ยวกับของขวัญตรงไหน แต่ก็นั่นแหละ...ผมเดินตามมันเข้าร้านอย่างไม่มีอิดออดเลยครับ...(ใจง่ายจริงๆกู)
“มึงว่าไอ้ภคินมันเป็นประเภทไม่มีใครคบเปล่าววะ??” ผมเปิดประเด็นเรื่องที่สงสัยมานาน ไอ้ฟาร์ที่กำลังจ้วงไอติมเข้าปากถึงกับชะงัก
“เป็นห่วงรึไง” มันง้างปากจะต่อแต่พอเห็นสายตาของผมมันก็เข้าเรื่องทันที “ก็มีแอมนั่นไง”
“กูหมายถึงเพื่อนน่ะ...เพื่อนผู้ชายน่ะ”
“อ๋อ...ก็ไอ้คนนั้นไง ที่ชอบเดินเอื่อยๆตามหลังมันอ่ะ”
ผมนึกออกแล้วครับ ไอ้ผู้ชายคนที่เป็นแบล็กกราวน์ให้ไอ้ภคินตลอดเวลา ผู้ชายผมดำตัวสูงๆ หน้าตาดูเรื่อยๆเฉื่อยๆ ไม่สนใจโลก อันที่จริงไอ้ภคินมันก็เข้าใจหาแบล็กกราวน์ให้ตัวเองดูดีนะครับ...คือไอ้ผู้ชายคนนั้นก็ไม่ได้หน้าตาแย่อะไรหรอกนะ แต่มันดูล่องลอยซะจนไม่ค่อยน่ามองน่ะ
“มึงว่าเพื่อนมันเมากัญชาเปล่าวะ กูเห็นมันทำหน้าแบบล่องลอยตลอดเวลา” ไอ้ฟาร์ระเบิดเสียงหัวเราะจนพี่สาวเสิร์ฟข้างๆสะดุ้ง..ดีนะพี่เค้าไม่ทำแก้วตกน่ะ ถ้าไอ้คนที่คณะมาเห็นมึงหัวเราะมันต้องไม่เชื่อแน่ๆว่ามึงเป็นคนเดียวกับไอ้คนขรึมๆนั่น
“มึงก็นินทายันเพื่อนเค้าเลยนะ” มันยกน้ำขึ้นดื่ม สงสัยจะคอแห้ง “ว่าแต่มึงเหอะ...อยู่กับภคินเป็นไงมั่ง”
“ไม่ลำบากอย่างที่คิดว่ะ ถ้าพูดให้ถูกก็คือมันแทบไม่กลับหอน่ะ กลับมาก็นอนเลย เช้าก็ออกไปเลย เสียอย่างเดียวเจอหน้ามันทีไรกูเถียงแพ้มันทุกที” ผมเท้าคางตอบเรื่อยๆ ฟาร์พยักหน้าช้าๆรับรู้
“มันออกไปไหนนักหนาวะ”
“ไม่รู้มัน...ไปเดทกับแอมมั้ง แฟนสวยก็ต้องควงให้ทั่วสิวะ”
“เหมือนมึงอ่ะเหรอ” ผมถลึงตาใส่มันจนมันหลุดขำออกมาเบาๆ “แหมๆ...กูล้อเล่นหรอก ซีเรียสไปได้”
“เดี๋ยวนี้กูไม่สนแอมแล้ว เข้ามหาลัยแล้วผู้หญิงสวยกว่าแอมมีอีกตั้งเยอะ”
“มึงหมายถึง...เพลง??”
“เอ๊าะ!!ก็ต้องหมายความว่างั้นอยู่แล้ว” ผมดีดนิ้วทำท่าเหมือนมันตอบคำถามเกมส์แฟนพันธุ์แท้ได้
“อื้อหือ...กูว่าดอกฟ้ากับหมาวัดยังหรูไปเลย” ..ไอ้เพื่อนชั่ว!!ไม่เคยมีให้กำลังใจกันบ้างเล๊ย พอเห็นผมค้อนใส่มันก็หันไปสนใจไอติมในถ้วยมันแทนเป็นการหนี
เพลงเป็นดาวคณะผมเองครับ เธอแอบป๊อบในมหาลัยอยู่พอควรถึงแอมจะดังกว่านิดหน่อยก็เหอะ แต่ผมว่าเพลงมีเสน่ห์กว่าแอมเยอะเลยนะครับ เหมือนจะตรงสเปคผมมากกว่าแอมซะอีก
เพลงเป็นสาวผมสั้น ตาโต จมูกโด่ง เวลาเดินเหมือนพกความมั่นใจมาเต็มกระเป๋า พูดจาฉะฉาน เห็นแล้วรู้เลยอ่ะครับว่าเธอเป็นผู้หญิงฉลาดมีไหวพริบ แต่ปัญหาก็คือ....
“มึงว่าข่าวลือที่ว่าเพลงมีแฟนแล้วนี่จริงมั้ยวะ” ผมส่งคำถามให้ไอ้ฟาร์ช่วยกันครุ่นคิด
“ถ้ามึงสงสัยมากๆ ทำไมมึงไม่ถามเค้าเองเลยวะ เจอกันที่คณะเกือบทุกวัน”
“แหม..ช่างเป็นเรื่องง่ายดายจริงๆนะครับคุณฟาร์ ให้กูเดินเข้าไป ‘หวัดดีเพลง มีแฟนรึยัง ถ้าไม่มีมาเป็นแฟนเราได้มั้ย’ โอ๊ย..ง๊ายง่ายเนอะ” ผมเบ้หน้ามองออกไปที่นอกร้าน แล้วก็พบกับ...
ไอ้ภคิน!!! โอ๊ย...ชาตินี้กูจะหนีมึงไม่พ้นใช่มั้ยเนี้ย แต่เอ๊ะแปลกครับ มันไม่ได้มากับแอมครับ มากับชายวัยกลางคนหลายคนที่ผมไม่เคยเห็นหน้าและไม่อยากเห็นหน้าด้วย...เถื่อนชิบหาย หน้าพวกมันเหมือนเมื่อเช้าเพิ่งเหยียบหมาตายด้วยตีนเปล่าแล้วมาเดินห้างสบายใจเฉิบน่ะครับ เอิ่ม...ยามให้เข้าห้างได้ไงวะ=[]=!!!!!
เหมือนมันจะคุยๆอะไรกับเค้าสักอย่าง แล้วจะไม่ลงรอยกัน?? ดูจากสีหน้าแล้วคงเถียงกันคอเป็นเอ็นอ่ะครับ เฮ้ยๆๆไอ้พี่บึ๊กนั่นกระชากคอเสื้อไอ้ภคินขึ้นมาแล้ว กรี๊ดดดดดดดดดดดดด(ในใจครับ..ในใจ)ใจคอมึงจะวางมวยกันกลางห้างเหรอ?? คนที่เดินผ่านกันไปมามองตาไม่กระพริบเลยครับ ผมยังเผลอลุกขึ้นยืนจนไอ้ฟาร์ที่นั่งฝั่งตรงข้ามสะดุ้งไปด้วย
เหมือนไอ้ล่ำนั่นจะรู้ตัวครับ มันเริ่มลากไอ้ภคินออกไปเคลียร์กันที่นอกห้าง ผมกับคนอื่นก็มองตามกันเลิ่กๆลั่กๆ...ไม่ได้การแล้ว เกิดมันซ้อมขึ้นมาไอ้ภคินคงเหลือแต่กระดูกฟันไว้ดูต่างหน้าน่ะครับ
“ฟาร์...รอนี่นะเดี๋ยวกูมา”
“เฮ้ย!!ไปป์...”
ผมไม่ได้รอฟังจนจบประโยคว่าฟาร์พูดอะไร ตอนนี้ผมวิ่งสุดแรงเกิดไปที่ประตูเล็กๆด้านข้างของห้างที่มันหายตัวเข้าไป.... แต่พวกมันก็ไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้ว ผมรีบวิ่งออกไป ด้านหลังห้างเป็นที่ตั้งของชุมชนแออัดครับ ไม่ต้องตกใจครับ...ทุนนิยมอยู่ได้ทุกที่แหละ ว่าแต่พวกมันหายไปไหนกันหมดแล้ว??
ผมวิ่งออกมาจากซอกที่เข้าไปเป็นซอยที่4แล้วพบว่ามันตัน...เชี่ยเอ๊ย!!เสียเที่ยวชะมัด ขณะที่ผมกำลังจะเลี้ยงเข้าไปที่ซอยที่5นั้น...
“กูให้เวลามึงมานานพอแล้วนะ” ผมชะงักกับเสียงโหดเหี้ยมที่ได้ยิน...ขาทั้งสองไม่กล้าขยับต่อ อ่า...เจอเข้าแล้วไงกู
กลุ่มชายโฉด4คน หนึ่งในนั้นที่คาดว่าเป็นหัวหน้า(เพราะหน้ามันเถื่อนสุด)กำลังกระชากคอเสื้อไอ้ภคินเข้ามาตะโกนจนผมเผลอสะดุ้งไปด้วย.. แล้วมันก็คุยอะไรกันสักอย่างที่ผมไม่ได้ยิน
แล้วจากนั้นพี่บึ๊กนั่นก็สั่งให้ลูกน้องมันจับแขนไอ้ภคินไว้ แล้วเหวี่ยงหมัดใส่หน้าหล่อๆเข้าไปดังพลั่ก...อูย..เชี่ย กูเจ็บแทนเลยครับ ผมยกมือขึ้นปิดปากเดี๋ยวจะหลุดเสียงตกใจออกไป
“มึงจะเอายังไงห๊ะ??” หัวหน้ามันตะคอกดังลั่นไปทั่วซอย
“กูบอกมึงไปแล้วว่าไม่มี...โง่รึไง” อะ...ไอ้ห่านี่มึงจะโดนมันซ้อมแล้วยังเสือกปากดีอีก
“ปากดีนักเหรอมึง”
“หยุดนะโว้ย!!!!”
ครับ...มีเจ้าชายขี่ม้าขาวมาช่วยไอ้ภคินได้ทันก่อนมันจะโดนอีกหมัด แล้วผมต้องบอกมั้ยว่าไอ้เจ้าชายที่โง่ที่สุดในโลกนั่นก็คือผมเอง!!!
สาบานได้…ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยทำอะไรโง่ขนาดนี้มาก่อนในชีวิต
“อะไร...มึงให้เพื่อนแอบตามมาเหรอ” ไอ้ภคินไม่ตอบครับ มันแค่ทำหน้าไม่เข้าใจ มันถือเอาโอกาสตอนนั้นสะบัดตัวหลุดออกมาได้ แล้วซัดเข้าหน้าไอ้พี่ใหญ่นั่นหมัดนึง เท่านั่นล่ะครับปรากฎการณ์หมาหมู่ก็เริ่มขึ้น
ผมรีบวิ่งเข้าไปช่วยมันสู้ เห็นแบบนี้ตอนอยู่โรงเรียนผมก็ต่อยตีเก่งพอตัวนะครับ ผมซัดไอ้ลิ่วล้อนั่นเข้าไป จากนั้นก็ซัดกันจนไม่รู้หมัดใครเป็นหมัดใครแล้วครับ เลือดในกายผมเดือดพล่าน.. แต่ผมคิดว่ามันไม่ได้เกิดจากความกลัวหรอกครับ
หมับ!!
ภคินคว้าข้อมือผมไว้ทันทีที่มันเห็นช่องว่างให้หนี มันออกแรงหวืดเดียวผมก็หลุดออกจากวงล้อมนั่นทันที
“วิ่ง!!!!!!!” มันพูดแค่นั้นแล้วออกแรงดึงผมจนเจ็บข้อมือไปหมด แต่นี่ไม่ใช่เวลาเถียงกันครับ ผมออกแรงวิ่งสุดชีวิตเหมือนกัน
อย่างน้อยก็ขอออกไปจากตรงนี้ให้ได้ก่อนเถอะ!!!!
TBC
อากาศหนาวจนจะแข็งตายแล้วค่ะ นี่หรือเมืองไทย นึกว่าอยู่ลอนดอนซะอีก o22
อย่าลืมรักษาสุขภาพด้วยนะคะ
-
555+
นาทีชีวิต
ถือว่าออกกำลังกาย
-
ทำไมเธอต้องทำตัวเป็นนางเอกด้วยนะไปป์ อิอิ
-
อิอิ
โล่งๆ
-
บทพระเอก = ซกมก ชอบแย่งแฟนชาวบ้านแล้วไม่จำ ติดหนี้นักเลงแล้วไม่มีตังค์จ่าย o18
-
มี บู็ล้างผลาญ
ให้ยืดเส้นยืดสาย o13
สนุกดี รอตอนตอไปครับผม :bye2:
-
น้ำใจงามมาก ฮ่าาาาาาาาาาาา
-
สนุกมากครับเรื่องนี้
แต่ไปป์นี่ดูโคนันด้วยหรอ การ์ตูนโปรดผมเลย
-
โอ! มีบทบู๊ด้วย
เรื่องนี้น่ารักดีค่ะ ฮาไปป์มาก อยากให้ไปป์เอาชนะคินให้ได้สักครั้ง
-
รอค่ะรอ อยากรู้ว่าจะรักกันได้ยังไงนะคู่เนี้ย
-
หึหึหึ หนาวแบบนี้มันหนาวแบบก่อนหิมะตกเลยล่ะคุณ
ว่าแต่หลังจากนี้สองหนุ่มจะเริ่มดีใส่กันแล้วใช่ป่ะ แบบว่าคุณพระเอกทำตัวไม่น่าเชียร์เลยอ่ะ
-
ไปป์ไม่ใช่พระเอกขี่ม้าขาวหรอก เป็นนางเอกไปช่วยต่างหาก กลับไปจะมีกุ๊กกิ๊กๆกันไหมหนอ ไปป์เราอุตส่าห์ช่วย ><
นายภคินสุดหล่อไปทำอะไรไว้หว่า..
หนาวมากๆเลยค่ะ ตื่นมานึกว่าอยู่แถวๆยุโรป อ่านไปก็เอามือไปอิงที่ระบายความร้อนโน้ตบุ๊คเอา = =
-
ภคิน แกไปติดหนี้พนันบอลมารึไงห๊า
:laugh:
ไปป์ แกทำเหมือนจะไปช่วยไรเค้าได้เลยนะ :เฮ้อ:
ลืมไปแล้วเหรอ ว่าภคินมันทำให้แกต้องใส่กางเกงในเปียกแฉะอับชื้นอ่ะ! :angry2:
-
ว้าว ไปป์เราเก่งนะเนี่ย อิอิ
ช่วงนี้อากาศช่างตลกสิ้นดี รักษาตัวเช่นกันนะคะ ^-^
-
555 สองตัวนี่ทันกันจริง ไปป์ฮาอ่ะ
เชียร์ให้โดนเอาคืนซักวัน
+1เพราะติดโคนันเหมียนกัลลลลล อิอิ เย็นๆๆๆ
-
อากาศเย็นจริงอะไรจริง ไปไหนมาไหนต้องพกผ้าห่ม (ออกแนวเว่อร์ 55)
ไปป์ฮาา ยังมีน้ำใจไปช่วยภคินเค้าเนอะะ ภคินไปติดหนี้ใครฟระ - -*
รออ่านต่อเน้อออออ น่ารักดี เป็นคู่ปรับที่ทันกันจริงๆ 55
-
มีเจ็บด้วยกันก่อน จะได้รักกันคล่องๆ
-
มาเป้น fc เรื่องนี้อีกคน...ชอบมากลุ้นต่อไปว่าจะเป็นงัย :L2:
-
ตามลุ้นครับ
-
55555
รออ่านค่ะ
-
พระเอกขี่ม้าขาวมาแล้ววววว o13
-
ไปบ์น่ารักมาก >///<
ตลกแล้วยังเป็นคนดีอีกด้วยนะ 55+
แต่มาอยู่ร่วมห้องกัน แล้วยังไปเห็นเหตุการณ์อะไรแบบนี้อีก
ดูจะเป็นอะไรที่เดสตินี่มากมายนะเนี่ย!
สงสัยจะหนีไม่พ้นแล้วล่ะไปบ์!!!! ฮี่ๆ
-
Room 6
“โอ๊ย...” เสียงทุ้มร้องโอดครวญเมื่อผมเอาแอลกอฮอล์แตะลงไปบนปากที่แตกเลือดไหลซิบๆนั่น
“อย่าสำออยน่ามึง แล้วใครใช้ให้เอาปากไปรับหมัดเขาล่ะ” ได้ทีผมก็เอาเลยครับ...ขอแขวะมันสักนิดหลังจากที่เก็บกดมันมานาน อันที่จริงที่มึงเจ็บก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกครับไอ้ภคิน...ก็กูเล่นถูแผลมึงซะแรงขนาดนี้ ฮ่าๆๆๆ...สะใจเว้ย!!!
มันเหลือบตามองหน้าผมด้วยแววตาที่บอกว่า’กูรู้ทันมึงนะ กูไม่ได้โง่’
“มึงอยากโดนกูกัดปากให้แตกเป็นเพื่อนมั้ย?” โอ๊ย แค่ก..แค่ก...เล่นเอากูสำลักน้ำลาย ไอ้ควายนี่มึงเอาอะไรมาคิดคำขู่วะ เสือกมาทำหน้าตายตอนพูดอีกนะ...หนังหน้ามึงทำด้วยอะไร!!! ได้ยินแบบนี้ผมก็ต้องเบามือลงล่ะครับ..ให้กูเอาคืนมึงสักหน่อยไม่ได้เลยใช่มั้ยวะ
หลังจากที่ผ่านเหตุการณ์เกือบโดนสหบาทารุมตืบตายคาสลัมหลังห้าง ผมและไอ้ภคินที่ไม่รู้ว่าหนีรอดออกมาได้ไงไม่รู้ แต่ได้เหี้ยนี่แม่งเล่นดึงกูไปมาจนข้อมือแดงไปหมด แต่ก็เอาวะมันทำให้ผมรอดได้ ถึงจะแบบเหงื่อท่วมตัวเหมือนไปอาบน้ำมาก็เหอะนะ
“อูย...” มันครางเบาๆเมื่อผมเอายาทาไปที่ปากที่ตอนนี้เลือดถูกเช็ดออกไปแล้ว เชี่ย...บวมเชียวเห็นแล้วเจ็บแทนวุ้ย ว่าแต่..ได้มามองใกล้ๆแบบนี้...ไอ้เชี่ยนี่มันหล่อจริงๆครับผมไม่เถียงสักคำเลยเอ๊าะ!! (แต่เรื่องนิสัยมันผมเถียงขาดใจนะครับ) คิ้วเข้มๆรับกับจมูกโด่งนั่นกำลังขมวดเข้ามากัน ขนาดทำหน้าเจ็บปวดแม่งยังหล่ออ่ะครับ(อย่าครับ...อย่ามองเช่นนั้น ผมไม่ได้เป็นSครับ)
“อ๊ะ...เสร็จละ” ผมยิ้มแฉ่งให้ผลงานตัวเอง เห็นแบบนี้ผมทำแผลเก่งนะครับเพราะสมัยมัธยมไอ้พวกเพื่อนตัวแสบก็ร้ายใช่ย่อยหาเรื่องต่อยตีกับชาวบ้านเขาไปทั่ว โดยเฉพาะไอ้เวฟนะตัวดีเลยแม่งชอบไปจีบแฟนชาวบ้าน ไม่รู้มันจะอยากปีนต้นงิ้วอะไรนักหนา มีเรื่องกันทีเด็กโรงเรียนอื่นก็แห่กันมาตีก็เป็นเวรเป็นกรรมพวกกูเนี้ยแหละต้องช่วยมัน ได้แผลกันมาคนละนิดคนละหน่อย ไอ้ผมก็กลายเป็นบุรุษพยาบาลประจำกลุ่มไปเรียบร้อย
ภคินไม่ตอบอะไรนอกจากเอามือแตะแถวๆแผลมันเบาๆ...ไอ้ห่านี่เจ็บแล้วยังจะไปจับอีก มันเหลือบสายตาขึ้นมามองหน้าผมนิ่งๆในระยะประชิด...มองทำไมวะ?? หน้ากูมีอะไรติดอยู่รึไง?
“มึง...” ผมกลั้นหายใจเพราะรู้สึกถึงลมหายใจมันที่กระทบบนหน้า “ไม่ทำแผลเหรอวะ”
“ก็กูไม่ได้เจ็บนี่” ผมยักไหล่ตอบ แสดงให้เห็นว่ากูแน่กว่ามึงอีกเห็นมั้ย
“มึงแน่ใจนะ” มุมปากหยักกระตุกยิ้มที่ทำเอาผมขนลุก เริ่มเอามือมาแตะๆแถวแก้ม...แก้มกูก็ไม่ได้บวมนี่หว่า ปากก็ไม่ได้แตกถ้าไอ้ห่าตรงหน้านี่ไม่คิดจะมากัดนะ(?) มันหัวเราะกับท่าทางป้ำๆเป๋อๆของผม “มึงไปส่องกระจกไป”
ผมรีบวิ่งแจ้นเข้าห้องน้ำไปทันที....แล้วก็พบความจริง
เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย.....โดนเข้าแล้วไงกู!!!!!!!!!!!
ผมเอามือลูบเบ้าตาข้างซ้ายที่บัดนี้บวมเขียวจนน่ากลัวแล้วร้องซี๊ดออกมาเบาๆ กูก็ว่าทำไมวันนี้โลกฝั่งซ้ายกูเล็กลงที่แท้ก็เพราะหนังตามันบวมจนปิดตานี่เอง....ซวยจริงๆโดนตรงไหนไม่โดนเสือกมาโดนจุดยุทธศาสตร์ที่ทำให้หน้าตาเหี้ยขึ้นมาทันตาซะได้
“ฮ่าๆๆๆๆ แล้วใครใช้ให้เอาตาไปรับหมัดเขาล่ะ” นั่น!!ประโยคเดิมย้อนกลับมาทำร้ายตัวกูเอง ไอ้เวรนั่นยืนพิงกรอบประตูห้องน้ำมองผมที่ทำหน้าเหมือนนางร้ายที่เพิ่งโดนเอาน้ำกรดสาดหน้ามาหมาดๆ
“มานี่” มันคว้าแขนผมเดินดุ่มๆออกมาไม่สนใจกูที่ง้างปากจะด่ามันเต็มที่ มันผลักผมนั่งลงบนโซฟาข้างๆพี่เดียว ส่วนตัวมันคุกเข่าลงตรงหน้าแล้วเอายามาป้ายที่ตาบวมๆของผม
“อูยยยย...”ถึงคราวผมร้องโอดครวญบ้างล่ะครับเจ็บไม่ใช่เล่นเลย
“ใครบอกให้มึงบุกเข้าไปโง่ๆแบบนั้นวะ”
“สรุปว่ากูโง่เองที่เข้าไปช่วยใช่มั้ย??” ผมใช้ตาขวาค้อนใส่มันเพราะตาซ้ายปิดอยู่...สรุปว่ากูเป็นคนโง่ที่เข้าไปช่วยเองสินะ
“กูไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้นโว้ย” มันหัวเราะขำๆ
อ่า...ตอนนี้ผมละสายตาออกจากใบหน้าหล่อๆของมันไม่ได้เลยล่ะครับ แววตามันฉายประกายตั้งใจ คิ้วหนาๆมุ่นเข้าหากันจนผมนึกตลกว่าอีกะแค่ทำแผลมึงจะอะไรนักหนาวะ ผมใช้ตาขวาที่เหลืออยู่สำรวจใบหน้ามันใกล้ๆไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่มันผละออกไป
“อ่า...แล้วมึงจะออกไปเจอหน้าประชาชนเขายังไงวะเนี้ย ฮ่าๆๆๆ” เออ...กูก็สงสัยไม่แพ้มึงหรอกครับ
“เรื่องนั้นช่างมันก่อน ตอนนี้ที่กูอยากรู้คือมึงไปทำอะไรไอ้พี่ล่ำพวกนั้นมันถึงได้ตามมายำตีนถึงที่น่ะ”
...จะว่าเสือกก็ได้ครับ แต่ไหนไหนก็เจ็บตัวแล้วขอกูรู้สาเหตุหน่อยเหอะ
ภคินนิ่งไปสักพักหนึ่ง ทำเป็นเก็บหลอดยาใส่ในกล่องแล้วตอบสั้นๆ “ทวงหนี้บอล”
“มึงไปเล่นคู่ไหนเข้าเนี้ย”
“บาร์ซ่า-อาเซนอล”
“นั่นไง!!เพราะมึงดูถูกปืนของกู มึงเลยถูกพระเจ้าลงโทษ ฮ่าๆๆๆๆๆ” เอ่อ...ดูเหมือนจะไม่ใช่ประเด็นแต่กูก็สะใจไม่น้อยครับ
“ก็ใครจะไปคิดวะว่ามันจะพลิก” มันตอบอย่างหัวเสีย ฮ่าๆๆๆเวลาชนะแล้วได้ทับถมชาวบ้านมันมีความสุขจริงๆครับ แต่พอแพ้แล้วโดนคนอื่นทับถมบ้างมันเหี้ยจริงๆ
ภคินลุกขึ้นจากพื้นเอื่อยๆแล้วเดินไปใส่รองเท้าที่หน้าประตู
“นั่นมึงยังจะไปไหนอีกเหรอวะ”
“ไปเมา” มันตอบแค่นั้นแล้วปิดประตู เอิ่ม...ไอ้เวรตะไล!!!ได้กูแล้วนี่มึงก็ทิ้งเลยใช่มั้ยวะ(?)
ขณะที่ผมหัวฟัดหัวเหวี่ยงท่าพ่อล่อแม่ยันบรรพบุรุษมันจนจามกันไปทั้งโคตรแล้วตอนนี้ ประตูไม้เนื้อด้านก็เปิดผ่างขึ้นมาอีกรอบพร้อมไอ้คนเดิม
“ลืมบอกไป...ขอบใจนะวิรัล”
อ่า...นี่มึงกะไม่ให้กูโกรธมึงได้เลยใช่มั้ย.......
……………………………………………………………………
…………………………………………….
…………………………..
………..
ผมพบความจริงที่โหดร้ายกว่าในคืนนี้นอกจากจะนอนลำบากเพราะตะแครงซ้ายไม่ได้แล้วยันมีเสียงออดดังขึ้นในตอนตี3ปลุกให้ผมตื่นจากฝันดีงัวเงียลุกขึ้นมาเปิดประตู
“ขอโทษนะช่วยหน่อยสิ” ผู้ชายหน้าตาคุ้นๆที่ผมกะไอ้ฟาร์(ที่เพิ่งนินทาไปเมื่อตอนที่แล้ว)เรียกเขาว่า’แบล็กกราวน์แมน’หอบหิ้วร่างสูงๆของไอ้ภคินที่บัดนี้อ่อนยวบยาบเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์เข้ามาแหมะตรงขอบประตู เล่นเอาผมหายงัวเงียไปคว้าแขนอีกข้างเพื่อดึงมันออกก่อนที่จะได้แผลเพิ่มเล่นๆ
ผมกับไอ้หนุ่มแบล็กกราวน์ไม่ได้พูดอะไรกันนอกจากพยายามลากไอ้ภคินไปนอนแหมะอยู่บนเตียงจนสำเร็จผมเห็นมันแอบปาดเหงื่อด้วย คงเหนื่อยที่ต้องแบกขึ้นมาตั้ง3ชั้น ว่าก็ว่าเหอะครับถึงไอ้หนุ่มแบล็กกราวน์แมนนี่จะไม่ได้เตี้ยอะไรเลย(ค่อนข้างสูงมากเลยด้วยซ้ำ)แต่การแบกคนเมานี่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ
“นาย...พักกินน้ำก่อนมั้ย” ผมถามอย่างมีน้ำใจ(อะไรครับ ไม่ต้องมอง!!ก็เป็นคนดีอ่ะ)มันก็พยักหน้าหงึกๆเดินตามผมไปนั่งที่โซฟา ส่วนผมก็เอาน้ำเย็นรินใส่แก้วให้มัน
“นายชื่อวิรัลใช่มั้ย?” ผมเลิกคิ้วให้มันเป็นเชิงถามว่ามึงรู้ได้ไง มันเลยบอกต่อ “คินบอกน่ะ”
“เรียกว่าไปป์เหอะ ไม่ต้องเรียกวิรัลหรอก”
“อืม...ไปป์” มันพยักหน้างึมๆงำๆอะไรสักอย่างแล้วเงยหน้ามาสบตาผมชั่วครู่ “ไปป์..คือผมไม่รู้จะเริ่มอธิบายยังไงดีนะ....แต่เอ่อ..เวลาอยู่ห้องน่ะช่วยดูไอ้คินมันหน่อยได้มั้ย?”
“ห๊ะ?? อะไรนะ?? แล้วทำไมต้องดูแลมันด้วยอ่ะ มันดูแลตัวเองไม่เป็นรึไง” ไม่ได้กวนตีนครับ จริงๆ...สาบานได้
“มัน...เอ่อ อธิบายยากแฮะ คืองี้..ไปป์รู้ใช่มั้ยว่าไอ้คินมันมีปัญหาอะไร”
“พนันบอล” ผมตอบสั้นๆ หน้าไอ้หนุ่มแบล็กกราวน์ชะงักไปนิดนึง....
“มันบอกว่างั้นเหรอ” ผมพยักหน้าหงึกหงัก ไอ้คนตรงหน้าก็ถอนหายใจออกมา “งั้นยิ่งอธิบายยากไปกันใหญ่เลย”
“นายต้องการจะพูดอะไรกันแน่เนี้ย” เอ๊า!!..กูงงไปหมดแล้วครับตอนนี้ ใครมีปัญหาอะไรวะ??
“คืองี้...ถ้าเจ้าตัวเขาไม่พูดผมก็ไม่มีสิทธิพูดน่ะ” เขาจ้องมาในตาของผม “เอาเป็นว่าผมอยากให้นายเข้าใจว่าไอ้คินมันไม่ได้เลวร้ายแบบที่นายคิดนะ คือ..จะว่าไงดี... เอาเป็นว่าถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงก็ช่วยๆดูแลมันหน่อยนะ”
“อ่า...” ผมรับคำแบบงงๆแต่ก็พอจะเดาได้ว่าไอ้เรื่องนี้คงมีเบื้องหน้าเบื้องหลังเป็นแน่แท้ ไม่งั้นไอ้คนตรงหน้าคงไม่มีนั่งอ้ำๆอึ้งๆแบบนี้หรอก “แต่ไอ้การจะให้กูไปดูแลคนที่เกลียดขี้หน้านี่ท่าจะยากว่ะ”
“ผมรู้ครับ เอาเป็นว่าไม่ต้องแกล้งมันด้วยวิธีเด็กๆแบบเขียนหน้าอะไรงี้ก็พอครับ” โห..มึงเล่นงี้กะกูเลยเหรอ?? จะให้กูบอกมั้ยว่ามันเอาคืนกูยังไง (แต่กูไม่บอกหรอก กูอาย!!!)
“เอ่อ..ผมชื่ออาร์ทนะครับ ยินดีที่ได้รู้จัก” อาร์ทยกน้ำขึ้นดื่นรวดเดียวจนหมดแก้ว หันมาทำหน้ามึนๆใส่ผม คือจะว่าไปคนรอบตัวกูแต่ละคนนี่หาแบบปกติไม่ได้เลยรึไงนะ??
“ไม่ต้องพูดสุภาพก็ได้ คือแบบ...กูไม่ค่อยชินน่ะ” ผมเกาท้ายทอยแก้เก้อเขิน ก็แหม..ใครจะไปชินล่ะครับดูกูคุยกะเพื่อนแต่ละคนภาษาดอกไม้ทั้งนั้น
“อ๋อ..คงไม่ได้หรอกครับ” อาร์ทยิ้มหวาน “ที่บ้านผมสอนมาดีน่ะครับ”
ไอ้ส้นตีนเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!
......................................................................................
............................................................
........................
.....
“มนุษย์ได้สร้างสิ่งที่เรียกว่ากฎหมายขึ้นมาเพื่อมีผลบังคับใช้...&()%&@%#$^&**^(&)@#$$” ไอ้ข้างหลังนั่นคืออะไรน่ะครับ...ผมขอตอบว่า กู-ไม่-รู้
ผมนั่งอยู่หน้าแอร์เพื่อหนีร้อนจากอากาศด้านนอก ตอนนี้ผมอยู่ในห้องสโลปขนาดใหญ่แต่ปริมาณคนในห้องก็ยังอัดแน่นอยู่ดี อากาศร้อนๆแบบนี้แล้วยังเสือกมีแอร์อยู่ไม่กี่ตัว ดีนะที่ผมกะไอ้ฟาร์มาแย่งพื้นที่ตรงนี้ได้สำเร็จ
ใช่ครับ...นี่คือวิชา Law & Modern World!! วิชาที่อาจารย์หลอกว่าจะมีการทำควิชแต่พอผมกะไอ้ฟาร์ถ่อมาเรียนเสือกไม่มีซะอย่างงั้น ที่สำคัญคือไม่ใช่แค่ผมที่โดนหลอกครับ...คนโดนหลอกมานี่นั่งกันสลอนเต็มห้องไปหมด ถึงได้อัดกันเป็นปลากระป๋องอยู่นี่ไง!! ผมมองบรรยากาศรอบห้องที่เต็มไปด้วยความง่วงหลับหาวนอน หัวดำๆนอนราบกันเป็นหญ้าตายซึ่งเป็นเหตุการณ์ที่พบเห็นได้ทั่วไปตามมหาลัยชั้นนำของประเทศ(อย่าบอกว่าคุณไม่เคยทำนะครับ!!!)
เห็นเพื่อนร่วมอุดมการณ์เยอะซะขนาดนี้ ถ้าผมไม่สนองก็ออกจะเกินไปหน่อยน่ะครับ ผมเริ่มเอนหัวลงไปวางบนแขน...อืม..โต๊ะห้องนี้แม่งนอนยากจริง แอร์เย็นๆเป่ารดบนหัวผม บรรยากาศสบายๆตอนนี้เริ่มทำผมเคลิ้มเปลือกตาทั้งสองข้างที่ข้างนึงยังอยู่ใต้ผ้ากอสเริ่มหนักอึ้งจนทิ้งตัวลงมา เมื่อเช้าเพิ่งโดนไอ้ฟาร์สวดเรื่องที่ผมหายตัวไปเมื่อวานแล้วมันก็ดันตังไม่พอจ่ายค่าไอติมสองถ้วยจนต้องทิ้งโทรศัพท์มือถือไว้แล้ววิ่งไปกดตัง...สรุปว่าหูชาครับตอนนี้ก็เลยเบลอเป็นพิเศษ(โทษมันครับ)
ผมค่อยๆหลับเอ็นตัวไปด้านหน้าช้าๆ...ช้าๆ....ช้าๆ...
และ
ปึง!!!!!!!!!!!
ไอ้โต๊ะเวรนั่นดันพลิกลงไปด้านหน้าเข้าสู่สภาพเดิม สมุด ปากกาสารพัดของบนโต๊ะเทกระจาดลงบนพื้น แต่นั่นยังไม่เท่ากับ...สายตาของคนทั้งห้องที่จ้องมาที่ผม...
“อ้าว...ดีเลย งั้นคุณช่วยตอบหน่อยว่ากฎหมายระบบพหุนิยมคืออะไร?” อ๊ะ...เหี้ยละกูหลับสุดชั่วโมงขนาดนี้สมองมีแต่ขี้เลื่อยจะเอาอะไรไปตอบคุณวะครับ!!!
ผมอ้ำๆอึ้งๆหันไปมองหน้าไอ้ฟาร์เลิ่กลั่ก ไอ้ห่านั่นก็พยายามเปิดชีทแต่ก็นั่นแหละครับเนื้อหามันไม่มีในชีทอยู่แล้วมันเองก็สุดปัญญาจะช่วยผมเหมือนกัน
แล้วอยู่ๆก็มีกระดาษแผ่นหนึ่งหย่อนลงบนบ่าผม มันไหลลงมาอยู่ตรงหน้าตักผมช้าๆ ผมอ่านข้อความบนกระดาษนั่นตอบอาจารย์เสียงดัง “เป็นระบบกฎหมายที่ให้การยอมรับว่ามีกฎหมายอื่นอยู่ในระดับเดียวกันครับ”
อาจารย์แกทำหน้าเซ็งๆที่อดประจานคนหลับอย่างผมแล้วหันไปอธิบายเรื่องอื่นของแกตามเรื่องตามราว ส่วนผมก็ลอบถอนหายใจเบาๆ....เกือบได้ตายห่าแล้วกู ดีนะที่คนข้างหลังช่วยไว้
ว่าแต่...ใครนั่งหลังกูวะ???
ผมหันควับไปจ๊ะเอ๋กับหน้าตาที่คุ้นเคยด้านหลัง ...ไอ้ภคินนั่งเท้าคางยักคิ้วให้ผมเป็นเชิงล้อเลียน ผมถลึงตาใส่มัน...โว้ยยยยยยยยยย....ทำไมต้องเป็นมึงวะ!!!!!
มันทำหน้ายิ้มๆโน้มหัวลงมากระซิบข้างหูผม
“โต๊ะห้องนี้มันนอนไม่ได้เว่ย ถ้าจะนอนก็เอนหลังไปเลยจะได้ไม่เกิดกลางห้องแบบนี้”
กูไม่ขอบคุณมึงหรอกนะ!!!!
TBC
ตอนนี้เป็นตอนเรียกเรตติ้งคุณภคินคืน ก่อนจะโดนคนอ่านเกลียดขี้หน้าไปมากกว่านี้(คนอ่านบอกกูเกลียดมากกว่าเดิมอีกโว้ย)
PS.ขอบคุณมิตรรักแฟนโคนันทุกท่านค่ะ ฮ่าๆๆๆๆ o13
-
ยังต้องเกลียดไปมากกว่านี้อีกหรอเจ้าคะ ?
-
555 หนูไปป์จะฮาไปไหน
-
คุณภคินมีความลับอะไรหนอ
อยากรู้จัง แต่ตอนนี้ฮาไปป์มากกว่า จะเถียงสู้คินไม่ได้เลย
แล้วก็ชอบแบล็คกราวน์แมนด้วย จับคู่ให้ฟาร์ได้ป่ะคะ
-
แล้วยังไงกันน้อ ปัญหาของคิน ไม่ใช่พนันบอลแล้วก็คงจะ... (ว่าที่) เมียผมเป็นยากูซ่า รึปล่าวคิน เค้าถึงได้ตามขนาดนั้น
เค้าไม่เคยหลับในห้องเรียนนะ แต่ไปหาที่อื่นนอนสบาย ๆ ในเวลาเรียนต่างหาก :กอด1:
-
ภคินต้องแอบชอบวิรัลแน่เลย
-
ความสัมพันธ์ระหว่าง คินกับไปป์ ดีขึ้นกว่าตอนแรกเยอะเลย ( อคติเริ่มเบาบาง )
ก็น้องไปป์อุตส่าห์บุกเดี่ยวไปช่วยให้รอดพ้นจากการรุมกระทืบ แถมยังกลับมาทำแผลให้อีกต่างหาก
คินเริ่มประทับใจไปป์แล้วใช่ม่ะล่ะ ?
อยากจะบอกว่า ฮากับคารมคุณชายอาร์ท "ที่บ้านผมสอนมาดี" ไปป์คงหน้าหงายเลยล่ะสิ... o22
-
ฮาอาร์ทอ่ะ กวนส้นมากมาย เหอเหอ
-
อาร์ทปัง!จริงอะไรจริง (เคลิ้ม~*)
ภคินมีปัญหาไรอ้ะ
มาปรึกษาผมตัวต่อตัวก็ได้นะเออ (กร๊าก) :laugh:
-
ฮาที่สุดก็ตอนหลับจนตกเก้าอี้นี้ละค่ะ
นึกถึงตัวเองเลย นั่งหน้าสุดเพราะต้องนั่งเรียงเลขที่ เพิ่งกินข้าวเสร็จ ข้างนอกร้อนมาเจอห้องแอร์เย็นเนี่ยใครทนได้ก็เก่งละ
ก็นั่งผิงพนักหลับไปเลย อ.เรียกหลายรอบแต่ก้ไม่ตื่น จนอ.เดินมาสะกิดแล้วบอกว่า"Good afternon"
ตาสว่างเลยตอนนั้น ดีนะว่าตอบโจทย์ได้ ไม่งั้นคงโดนลงโทษหนักๆไปแล้ว
อนึ่งชอบภคินนะ แต่มีเบื้องหลังอะไรอีกอยากรู้จังเลย
-
ภคินน่ารักขึ้นเยอะเลยค่า :-[ รอตอนต่อไปค่ะ
-
ไปป์มันจะชนะภคินได้ซักครั้งมั้ยเนี่ย
แต่อาร์ทกวนส้งติงว่ะ :m20:
-
ฮาาาาา ชอบอ่ะ ^^
-
:laugh:ภคิน
-
55555555555+ ไปป์น้อยเรานี่นะ
-
ชอบๆ
มาต่อด้วยนะจร๊
:m20:
-
ภคินเริ่มรุกแล้วป่าว เล่นเอาเพื่อนมารุมไปป์เต็มห้องง่ะ
อยากรู้มีอะไรปิดบังซ่อนไว้
+1 ให้ด้วย :กอด1:
-
:-[เข้ามาอ่านครั้งแรก "นุกดีครับ" :-[
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
พึ่งเข้ามาอ่านสนุกดี รออ่านต่อ
-
ผลัดกันช่วยเนอะ ตอนจะโดนรุมไปป์ช่วยคิน พอไปป์ตอบคำถามไม่ได้คินช่วย อิอิ น่ารักกันจริงๆคู่นี้
-
ดูเหมือนคู่นี้เกลียดกันไม่ลงมากกว่า
ดูน่ารักกันดี แกล้งกันติ๊งต๋ิอง
ตลกดี ฮ่าๆๆ
ขอบคุณนะึคะ
-
ไปป์น่ารักจังเลย :jul3:
-
คู่นี้น่ารักดีอ่ะ :laugh:
-
สรุปคินเด็กมืปัญหา?
+1ให้อาร์ทครับ
-
ที่บ้านผมสอนมาดีน่ะครับ
555+
หนูไปป์เหวอเลย
นี่ๆๆ
นายคินชอบหนูไปป์รึป่าวอะ
-
ภคินแอบน่ารัก หุหุ
แต่เราชอบพี่ background เพื่อนภคินอ่าาาาา น่ารัก พูดน้อยแต่ทำเอาไปป์ไปไม่ถูกเลยนะ :laugh: :laugh:
-
“อ๋อ..คงไม่ได้หรอกครับ” อาร์ทยิ้มหวาน “ที่บ้านผมสอนมาดีน่ะครับ”
แอบฮาคุณอาร์ทอ่ะ :m20: :m20: :m20:
รอเน้อออออ~~~
-
อาร์ทนี่เกี่ยวข้องอะไรกับภคินหรือเปล่า
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
น่ารักๆ ติดตามต่อแน่นอนฮะ!
-
ว๊าวๆๆๆๆ ตอนนี้เค้าหวานกัน ผลัดกันรุกผลัดกันรับ 5555 (เม้นท์แลส่อๆนะ เอิ๊กๆ)
ภคินเป็นใคร เป็นอะไร ทำไมลึกลับอีกแล้วครับท่าน
-
คินมีปัญหาไรหว่า :serius2:
อาร์ท นายเจ๋งมาก o13 เอาซะไปป์เหวอไปเลย 5555 :laugh:
-
ฮาอ่ะ
คุณอาร์ทเห็นนิ่งๆ แต่เจ็บแสบมากนะคะ
-
อาร์ท ฮาดี ไม่มีคู่ให้เหรอจ๊ะ
:กอด1:
-
ชอบอาีร์ตตต ><'
กวนดี 55
-
Room 7
ผมเดินเอาร่างกายอันอ่อนล้าไปพิงไว้กับแผงปุ่มกดลิฟท์หลังจากที่กดไฟขึ้นไว้ที่เลข3 อย่าหาว่าแค่3ชั้นทำไมต้องกดลิฟท์ให้โลกร้อนเล่นๆเลยครับ ตอนนี้มันเหนื่อยเกินกว่าจะขึ้นบันไดแล้วครับ
ผมก้มมองท้องตัวเองที่ส่งเสียงร้องโครกๆ ก็ตอนนี้มันล่อไปซะ5ทุ่มแล้วนี่ครับข้าวปลาก็ยังไม่ได้กินแถมขากลับจากภารกิจผมก็รีบร้อนจนไม่ได้ซื้อข้าวเข้ามาอีก คืนนี้ก็คงต้องทนหิวไปอีกตามเคย...เฮ้อออออออ...
มือขวากระชับกระดานขนาดเอ2ในมือให้มั่นในขณะที่ลิฟท์เปิด ส่วนมือซ้ายก็ควานหากุญแจในกระเป๋ากางเกง ผมไขมันลงในกลอนประตูของห้อง330
“วันนี้วู้ดดี้จะพาคุณไปทำความรู้จักกับ.....” เสียงทีวีดังหนวกหูออกมาจนผมต้องส่ายหน้าอย่างเอือมๆ วิรัลนั่งจ๋องอยู่หน้าไอ้จอสี่เหลี่ยมนั่นตาไม่กระพริบขนาดว่ามีตาข้างเดียวนะ ผมไม่แปลกใจเลยที่คนอย่างมันจะดูรายการที่สอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้านอย่าง’วู้ดดี้เกิดมาคุย’ อันที่จริงผมว่ารายการนี้เกิดมาเพื่อคนอย่างมันเลยล่ะ ในใจผมนึกอยากจะถามว่าตอนยื่นคะแนนมึงยื่นผิดคณะรึเปล่า?....น่าจะไปเรียนนิเทศนะมึงอ่ะ
ผมถอดรองเท้าผ้าใบเก่าๆแล้วเขี่ยมันไปไว้ข้างๆประตูอย่างไม่ใส่ใจ ผมลากกระดานหนักๆนั่นไปโยนทิ้งไว้ที่มุมหนึ่งของห้อง ไอ้วิรัลยังคงไม่ละสายตาออกจากวู้ดดี้ที่กำลังทำหน้าที่สาระแนเรื่องชาวบ้าน ไม่รู้หน้าเหมือนพ่อเหมือนแม่ที่บ้านมันรึเปล่า ผมส่ายหัวขำๆกับใบหน้าจริงจังของมัน
โครกกกกกกกกกกกกกกกกก...
อ่า...ไม่ต้องตกใจครับ เสียงท้องผมเองแหละ แหะๆๆ ผมเอามือลูบท้องป่อยๆ เหมือนว่าท้องผมจะร้องเสียงดังพอที่วิรัลมันจะเลิกสนใจวู้ดดี้แล้วหันมาจ้องหน้าผมแทน
“มึงไปตายอดตายอยากมาจากไหนวะเนี้ย” มาถึงก็กวนตีนกูเลยนะครับคุณวิรัล “แล้วดูดิ๊!! มึงจะช่วยถอดรองเท้าให้มันดีๆไม่ได้เลยรึไงภคิน แล้วนี่กูยังไม่ได้เคลียร์ที่เมื่อคืนมึงเอานมกูในตู้เย็นไปกินเลยนะ”
ผมส่ายหน้าเอือมๆ...กูยิ่งเหนื่อยๆอยู่เปิดห้องมากเจอไอ้ปากกรรไกรเวรนี่บ่นแว้ดๆใส่ไม่หยุด
“ถ้ามึงบ่นอีกกูจะกินนมมึงแทน” เออ..เงียบไปเลยนะมึง แน่จริงก็พูดต่อดิวะ กูกินจริงๆด้วย(อ้าว!!)
มันค้อนควับหนึ่งด้วยตาข้างเดียวก่อนจะไปสนใจวู้ดดี้แทนผม ซึ่งก็ดีละ ผมรีบเข้าห้องนอนไปเอาเสื้อผ้ามาอาบน้ำคือถึงผมจะโสโครกแค่ไหนแต่เหงื่อออกขนาดนี้ไม่อาบก็คงไม่ไหวล่ะครับ อีกอย่างรีบอาบรีบนอนจะได้ไม่ต้องหิวข้าวมาก
“อ้าว” ผมชะงักไปนิดหน่อยที่เปิดประตูมาเจอมันยืนอยู่ห้องน้ำ ปวดเยี่ยวจนต้องมารอรึไงวะ??
“มึง..” วิรัลทำหน้าอ้ำๆอึ้งๆเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่แม่งก็ไม่พูดซะที
“ถ้ามึงไม่มีอะไรก็เขยิบไปกูจะไปนอนละ” ไม่ได้เหวี่ยงนะครับแต่กูเหนื่อยและหิวจนไม่มีอารมณ์ฟังมึงบ่นอะไรแล้ว
“บะ...บนโต๊ะอ่ะ มีอะไรอยู่ไม่รู้”
ตาโตๆนั่นมองหน้าผมแว๊บหนึ่ง “จัดการให้ด้วย กูไปนอนละนะ” แล้วมันก็เดินเข้าห้องนอนไปเลยครับ ทิ้งให้ผมเกาหัวตัวเองแบบงงๆ บนโต๊ะมีอะไรวะ?...แมลงสาบ? จิ้งจก? ตุ๊กแก? หรือนางเอกหนังโป๊????
ผมเดินจ้ำอ้าวไปที่โต๊ะกลางห้องนั่งเล่นทันที ข้าวต้มปลาร้อนๆในถ้วยส่งกลิ่นหอมฉุยจนท้องผมดังขึ้น แต่ไม่เท่าปากผมที่ตอนนี้มันยกยิ้มซะจนเอาลงไม่ได้
ทำตัวน่ารักๆก็เป็นนี่หว่า...
ที่จริงวิรัลมันก็เป็นคนดีนะครับ ถ้าไม่นับที่มันชอบปากกรรไกรและสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้านเขาไปทั่ว อย่างน้อยเวลาผมทำอะไรโสโครกในห้องมันก็คอยเก็บกวาดให้ถึงหลังจากนั้นจะตามมาด้วยสารพัดคำบ่นก็เหอะ โดยเฉพาะเรื่องสูบบุหรี่ในห้องนะเล่นเอาผมหูชาเลย มึงไม่เข้าใจรึไงว่าออกไปสูบที่ระเบียงมันร้อน แดดมันส่องอ่ะ
ผมเอาช้อนเขี่ยๆถ้วยเปล่าไปมาพลางคิดถึงอีกคนที่มันเข้าห้องนอนไปแล้ว สมัยมันอยู่โรงเรียนนี่เซี้ยวน่าดูเลยครับ ชอบมีเรื่องวิวาทจนโดนตีประจานหน้าเสาธงบ่อยชะมัดเพราะงี้แหละผมถึงจำหน้ามันได้...ทำตัวเด่นซะขนาดนั้น
อันที่จริงหน้าตามันก็น่ารักดีนะครับ ตาโตๆ จมูกดูรั้นๆสมนิสัยมันดี แต่ไม่รู้มันเอานิสัยขี้บ่นเป็นแม่มาใช้ทำไม ผู้ชายเหี้ยไรแม่งบ่นมากยิ่งกว่าแฟน....
แฟน!!!!!! ตายห่า!!!
พูดถึงแฟนผมก็สะดุ้งนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ส่งเมจเสจบอกฝันดีให้แอมเลยนี่นา...แย่ละ เกิดงอนขึ้นมาผมยิ่งเป็นพวกไม่ชอบง้อคนอยู่ด้วย...เฮ้อออออออออ....
.............................................................................
......................................................
...................
......
ฉันนั่งยิ้มลำพัง หัวเราะลำพัง สุขยิ่งกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา ตั้งแต่ได้พบกับเธอนั้น เรื่องจริงกับความฝัน เกิดขึ้นด้วยกันทันตา~
เชี่ยเอ๊ย...กูเกลียดเสียงนี้!!!!
ผมเบ้หน้าอย่างหงุดหงิดควานหาโทรศัพท์มือถือตัวเองที่ส่งเสียวร้องปลุกตอน7โมง โอ๊ย...ไม่อยากตื่นจริงๆให้ตายเหอะครับ!!! ผมไม่อยากได้ยินเสียงพี่บุรินทร์เลยจริงๆถึงเพลงพี่จะเพราะก็เถอะ...ขอโทษด้วยครับพี่
ครับ...ผมอยากจะหยุดเวลานี้ ตั้งแต่วินาทีที่นาฬิกาดังขึ้นมา...(กรุณาใส่ทำนองตอนอ่านด้วยครับ)
เวลาตื่นนอนเช้าๆนี่มันเหี้ยจริงๆครับ ผมรู้สึกเหมือนเพิ่งหลับไม่ถึง2ชั่วโมงด้วยซ้ำไป...แล้วก็ต้องตื่นมามีชีวิตที่วุ่นวายอีกแล้ว ผมลุกอย่างเตียงนอนอย่างเอื่อยเฉื่อยไม่อยากออกจากเตียงเลยครับ
หัวเหอยุ่งไม่เป็นทรง ใครมาเห็นเดือนมหาลัยตอนนี้คงได้ขายหน้าเขาแน่ล่ะครับ เฮ้อออออ...
ผมงัวเงียหยิบเสื้อผ้าผ้าเช็ดตัวเดินลากสังขารเข้าห้องน้ำได้ด้วยสภาพไม่สมประกอบนัก เช้าขนาดนี้จะเอาอะไรกับกูนักหนา
มือซ้ายผมบีบยาสีฟันลงไป มือขวายัดมันเข้าปาก และ....
พรวดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!
เชี่ย!!!ใครเอาแปรงฟันกูไปทำอะไร??? ทำไมแม่งเผ็ดงี้ ไม่เผ็ดธรรมดานะ เผ็ดเหี้ยๆ!! เหมือนเอาไปถูพริกมาอย่างงั้นแหละ และความเหี้ยมันอยู่ตรงที่ว่าแผลที่ปากผมยังไม่หายดีเลยแม่งยิ่งแสบจนน้ำตากูแทบไหลเลยล่ะครับ
“อูยยยยย...” ผมครางพลางวักน้ำขึ้นมาถูปากหวังว่าความแสบที่แผลมันจะบรรเทาลงไปบ้าง ตาสว่างหายง่วงเป็นปลิดทิ้งเลยครับ ขนาดผมที่มีแต่คนบอกว่าเป็นพวกหน้าตายแต่ดูหน้าตัวเองในกระจกตอนนี้มันเหยเกซะจนทุเรศ
ตอนนั้นหัวสมองอันชาญฉลาดของผมก็เริ่มทำงาน...
เป็นแค่ไส้เลื่อนอย่างเดียวมันคงไม่พอซะแล้วมั้ง...ไอ้กรรไกร!!!!
...............................................................................
.................................................
............................
........
“อ้าว...มึงไม่ไปเรียนเหรอ” ไอ้ปากกรรไกรส่งสายตาเยาะเย้ยเป็นนัยๆมาให้ผม ผมเห็นมันแอบขำด้วย แน่ละครับปากผมบวมขนาดนี้คงบากหน้าไปเรียนไหวหรอก ผมทำหน้านิ่งๆแต่แอบยกมุมปากน้อย
....แล้วมึงจะได้รู้วิรัล ว่าการเล่นกับกูน่ะมันไม่ง่ายขนาดนั้น...
มันเอาผ้าขนหนูพาดบ่าเดินเข้าห้องน้ำไป ผมนั่งรอจังหวะสักพักหนึ่งจมเริ่มได้ยินเสียงมันแปรงฟันจึงลุกขึ้นเปิดประตูเข้าไปในห้องน้ำ
“อึงเอ้าอาอำไอ” โอเคถึงกูฟังไม่ออกกูก็เดาได้ว่า’มึงเข้ามาทำไม’ ผมมองหน้ามันที่เอียงคออย่างน่ารัก...เออ น่ารักแต่ก็น่าตื๊บด้วยในเวลาเดียวกัน
ผมแสร้งทำเป็นเหลือบมองแปรงฟันที่อยู่ในมือมัน “แปรงฟันมึงเหรอ?”
“อือ” มันก็ไม่ค่อยสนใจยังคงแปรงฟันไปตามเรื่องตามราว
ผมโน้มใบหน้าลงไปใกล้ด้านหลังใบหูของมัน ก่อนเอ่ยช้าๆ....
“โทษทีว่ะ เมื่อเช้าก็เพิ่งจะเอาขัดรองเท้าไป”
พรวดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!
แหม...อาการเดียวกับกูเมื่อเช้าเลย ให้มันได้แบบนี้สิครับ เยี่ยม!! ปฏิกิริยาตอบสนองผมให้10เต็ม10เลยครับ เอาซะจนผมกลั้นหัวเราะไม่อยู่ตัวงอไปหมดแล้ว
“แค่ก...แค่ก...มะ...มึงเล่นเหี้ยอะไร”
“เล่นอะไรกัน? ก็กูเห็นมันวางอยู่ของใครก็ไม่รู้เลยเผลอเอาไปขัดรองเท้า ก็เหมือนกับคนเอาแปรงฟันไปฝานพริกอ่ะมึง คล้ายๆกันแหละ” ผมยักคิ้วหนาๆขึ้น รู้ตัวครับว่าทำหน้าแบบนี้จะยิ่งกวนตีนเป็นพิเศษซึ่งแลดูจะได้ผลดีเยี่ยมเลยเพราะไอ้ตัวเล็กตรงหน้านี่ดูหัวฟัดหัวเหวี่ยงได้ที่เลย
“มะ...มึง” มันชี้หน้าผมมือสั่นปากสั่น ฮ่าๆๆๆๆน่ารักชิบหายอ่ะ!!! เห็นแล้วยิ่งอยากแกล้งไปกันใหญ่ ยิ่งตอนมันเอามือถูปากไปมาจนแดงนะยิ่งทำผมขำไม่หยุด ถูไปค้อนไปเป็นสาวน้อยไปได้นะมึง
“เฮ้ยๆๆ กูไม่ได้เอาพริกหยอดตามึงซะหน่อย ไม่ต้องค้อนกันขนาดนั้น แล้วก็อีกอย่างนะ” ผมโน้มหน้าไปใกล้ใบหูมันอีกครั้ง “ก่อนขัดรองเท้ากูเอาแปรงฟันตัวเองก็ด้วยว่ะ”
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก....หน้าแม่งตอนนี้โคตรตลกเลยครับ มันแดงซะจนแทบระเบิด ไม่รู้มันโกรธหรือเขินกันแน่ รู้แต่ฮาดีครับ ผมชอบ!!!!!
มันทำหน้าเหมือนเคียดแค้นผมมาแต่ชาติปางก่อน(ก็ใช่น่ะสิวะ!) ผมยักไหล่ไม่สนใจ เสือกมาแกล้งกูจนปากบวมก่อนนี่หว่า ผมเดินออกมารอมันหน้าห้องน้ำให้มันจัดการล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อย มันเดินฟึดฟัดตามออกมา
“มองอะไรวะ” นั่นออกมาปุ๊บเหวี่ยงปั๊บเลยนะครับ “Systemaไม่ใช่ถูกๆนะมึง”
“กูก็ใช้ยี่ห้อเดียวกับมึงนั่นแหละ ไม่ต้องบ่นเลย ลงไปซื้อที่มาร์ทข้างล่างด้วยกันตอนนี้เลย” ผมหันไปชี้หน้ามันอย่างคาดโทษ “ที่สำคัญ...มึงจ่าย”
“ทำไมกูต้องจ่ายด้วยล่ะ”
“เพราะมึงเป็นคนเริ่มเล่นอะไรโง่ๆนี่ก่อนไง หยุด!!ไม่ต้องพูด” ผมชี้หน้ามันที่ง้างปากเตรียมจะเถียงกลับ “เริ่มแล้วรับผิดชอบด้วย”
มันก้มหน้าหงอๆไปหน่อยนึง เออ...มึงก็น่าจะสำนึกผิดมั่งแหละ แต่ดูท่ามันหางลู่หูตกแล้วผมก็อดสงสารไม่ได้ล่ะครับ เลยต้องบอกความจริงกับมัน
“มึง...กูล้อเล่นกูไม่ได้เอาไปขัดรองเท้าหรอก” มันยิ้มออก
“แต่เรื่องเอามาแปรงนี่กูทำจริงว่ะ” และหุบยิ้มทันที
อ้าว..ทำไมอ่ะครับ?? จะให้ผมไม่แปรงฟันตอนเช้าผมทำไมไหวหรอกครับ
ก็บอกแล้ว ผมไม่ได้โสโครกขนาดนั้น
TBC
ใครคิดว่าไอ้คู่นี้มันจะหวานกันได้แล้วคิดผิดนะคะ มันยังอยู่ในวิถีกลั่นแกล้งกันต่อไปค่ะ
แต่ก็เหมือนจะแอบดีกันนิดนึงนะคะ ขอย้ำว่านี๊ดดดดดดดดดดนึง
ตอนนี้ให้น้องไปป์หลบไป พระเอกของเราจะเล่าเรื่องบ้าง ไม่ต้องตกใจที่พระเอกเราจะเรียกน้องไปป์ว่ากรรไกรนะคะ แฟน(?)กันก็ก็ต้องมีนิคเนมน่ารักๆใช่มั้ยล่ะ นั่นแหละค่ะ!!(ภคิน-กูหมายถึงมันปากกรรไกรว้อย!!!)
PS.FCน้องอาร์ทเยอะจริง เยอะกว่าพระเอกอีกอ่ะ ฮ่าๆๆ เปลี่ยนพระเอกดีมั้ย///โดนคินกระโดดถีบ :z6:
เดี๋ยวจะเพิ่มบทให้อาร์ทแต่รอไปก่อนค่ะพี่ท่านยังออกเร็วๆนี้
-
ิอ่านตอนนี้ละคิดถึงเพื่อน มันเคยเอาวาซาบิทายาสีฟันของคนอื่นอ่ะ ฮ่าๆ น้ำตาไหลเลย
ภคินแสบมาก จะว่าไปก็แสบทั้งสองคน สมน้ำสมเนื้อกันดี
-
น่ารักดีอ่ะ
-
น่ารักมากกก
ขี้แกล้งกันทั้งคู่
-
แกล้งกันมากๆอย่างนี้ก็ดีครับ โบราณว่าจะได้ลูกหัวปีท้ายปี
-
:jul3: น่ารักมากเล้ย
-
แกล้งกันไปแกล้วกันมา อิอิ ซักว่าคมีแกล้งกันบนเตียงแน่ๆเลยว่าแต่ใครจะถูกแกล้งก่อนหละเนี้ย
-
ทำข้าวให้กินคิดว่าดีกันแล้วซะอีกนะเนี้ย
ตื่นเช้ามาเจอยาสีฟันพริกซะงั้น :laugh:
-
ร้ายแบบน่ารักจริงๆ 5555
-
แกล้งกันแบบนี้น่ารักดีนะ ชอบคู่กัดแบบนี้จัง รอชมตอนต่อไป
-
แกล้งกันได้แบบ เด็กอนุบาลยังอายอ่ะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
เห็นเวลาแกล้งกันที่ ภคินชนะทุกที :sad4:
อยากให้วิรัลชนะบ้างอ่ะ
-
"ถ้ามึงบ่นอีก กูจะกินนมมึงแทน"
5555+ กินเลย กินเลย กินเลย กินเลย ...ชอบว่ะ
-
ไปป์เอ๊ย..ไม่เคยจำซักทีนะ..แพ้ตล๊อดๆๆๆ
ภคินเอาคืนได้เจ็บแสบจริงๆ :jul3:
-
คู่กัด :L2:
-
:m20: :m20:
-
แกล้งกันตลอด
เมื่อไหร่จะหวานกันบ้างเนี่ย
-
แบบนี้ก็น่ารักดีนะ
-
:m20: กัดกันได้ตลอดจิงๆเลย 555
-
ปกติเราว่าไม่ถูกใจพระเอกนะ แต่พอพระเอกมาเล่าเรื่อวเองนี่ รู้สึกน่ารักขึ้นทันตาเลยอ่ะ
-
เป็นกำลังใจให้จร้า
-
อยากได้อารมณ์แบบ "แกล้งกันพอให้จั๊กจี้หัวใจเล่น" อีกอ่ะคร้าบ~
-
“มึง..”
“บะ...บนโต๊ะอ่ะ มีอะไรอยู่ไม่รู้”
“จัดการให้ด้วย กูไปนอนละนะ”
อ๊ากกกก~ น่าร๊ากกก~ :jul1: :haun4:
:impress2: :impress2:
-
ฮ่าๆๆ เหมือนลูบหลังแล้วตบหัว(ด้วยส้นตรีน กร๊ากกก) กันเลยทีเดียว
แบบว่าหลอกให้ตายใจก่อนไง แต่พอเช้ามาแกล้งกันซะละ ฮ่าๆ
แหม คุณวิรัลทำตัวน่ารักๆก็เป็นด้วยนะ
อ่านประโยคที่บอกเป็นนัยๆให้ไปดูที่โต๊ะกินข้าว แล้วกรี๊ดกร๊าดอยู่คนเดียวเลย อิอิ
คู่นี้เค้ายังดูไม่มีทีท่าจะปิ๊งๆปั๊งๆอะไรกันเลยเนอะ
คุณพระเอกเธอก็มีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วต่างหาก
รอดูกันต่อไปค่า : )
-
พอกันทั้งคู่เลย ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
นายเอกฮามากกกกกก
ชอบจังกัดกันไป รักกันไป
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
-
คู่นี้สม่ำเสมอจริงๆ จะว่าไป....ฝ้ายก็ใช้ซิสเทมม่า5555
ว่าแต่ ไอ้จูบทางอ้อมแบบนี้เนี่ย จงใจหรือเปล่าไอ้คุณภคิน :impress2:
-
:laugh:ตอนนี้น่ารักดีนะครับ,สนุกดี :laugh:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
มาลงตอนต่อไปเร็วๆนะครับ
-
เพิ่งได้อ่านขอบอกว่า สนุกมากกกกกกก รอตอนต่อไปอยู่น่ะครับ :man1:
-
555555
น่ารักอ่ะ
-
น่ารักเรื่องนี้
-
ตอนแรกเชื่อนะว่าเอาแปรงไปป์ไปขัดรองเท้าจริงๆ โล่งใจที่ไม่ได้ทำจริง :เฮ้อ: ไม่งั้นไม่เชียร์คินจริงๆนะเอ้า
จริงๆไปป์อาจจะแกล้งคืนที่ต้องทำข้ามต้มให้ก็ได้ อิอิ
-
5555555555+ พอกันทั้งคู่เลยนะเนี่ย
-
พอกันนั่นแหละคู่นี้ :กอด1:
ภคินมันไม่ค่อยดูแลตัวเองเลยอ้ะ :เฮ้อ:
ก็เลย...ต้องมีแม่ศรีเรือนอย่างหนูไปป์คอยดูแล :-[
แอมโมเนีย...ผู้หญิงทำให้เหนื่อยใจจริงๆ เหรอค่ะภคิน ว่าแต่เพ่จำไม่ได้เหรอว่าไปแย่งยัยแอมมาจากนายวิรัลน่ะฮะ :angry2:
:L2:...รอตอนต่อไป วอยๆ จ้า
-
ฮ่าๆ ไปป์น่ารักวะ ยิ่งมองในมุมของภคินยิ่งน่ารักไปใหญ์
ฮั้นล้ะ ภคินเดี๋ยวจะแอบหลงรักคนน่ารักนะจ๊ะ
55555555.
จุ๊บๆๆ เรื่องน่าอ่านมากคะ สนุกๆ
ชอบจัง มาต่อไวๆน้า
:กอด1:
-
กวนดีจริงๆ 555 แกล้งกันไปแกล้งกันมา น่าร๊ากกกกก
-
มารอหนูไปป์ :z2:
-
Room 8
ผมบอกตัวเองเป็นรอบที่ล้าน ว่าคนอย่างไอ้ภคินแม่งเล่นด้วยยาก
แต่กูก็เสียท่ามึงอีกจนได้!!!!!
หงุดหงิดโว้ย หงุดหงิดชิบหาย!!! ไอ้โสโครก ไอ้ซกมก ขอให้มึงสิวขึ้นหน้า ฝ้าขึ้นหลัง ลามขึ้นคอ ยังไม่พอขอให้อกหักไม่พบรักทุกชาติ...ทุกชาติไป
ใครจะคิดว่ามันจะเอาคืนด้วยวิธีที่โสโครกกว่าผมเป็นเท่าตัว มึงกล้าใช้แปรงฟันคนอื่นได้ไงวะ?? เป็นกูกูยอมอมขี้ฟันลงไปซื้อแปรงฟันใหม่ซะยังดีกว่า แม่ง!!!นี่มันเอาฟันเอาลิ้นมาโดนกันทางอ้อมชัดๆ...ไม่ใช่จูบทางอ้อมนะครับ เพราะคุณคงไม่เอาแปรงฟันแปรงปากหรอกใช่มั้ยครับ? แล้วยังเสือกมาลอยหน้าลอยตาตอบอีก มึงไม่รังเกียจแต่กูรังเกียจโว้ย!!!!!!
นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาทีไรผมต้องวิ่งเข้าไปบ้วนปากในห้องน้ำทุกที มันรู้สึกแหยะๆขึ้นมายังไงไม่รู้อ่ะครับ ดีนะที่มันไม่ได้เอาแปรงฟันผมไปขัดรองเท้าจริงๆไม่งั้นคงได้เกิดคดีฆาตกรรมในห้องปิดตายแน่ๆครับ
เฮ้อออออออออออออออออออออ...
“น้อยๆหน่อย ถอนหายใจรอบที่16แล้วครับคุณไปป์ มึงจะเก็บแต้มไปแลกแสตมป์เซเว่นรึไง ตอนนี้เค้าหมดเขตแล้วนะโว้ย”
“เงียบไปเลยไอ้ฟาร์ แล้วมึงเสือกมานั่งนับทำไม”
“อ้าว..นี่กูเป็นห่วงนะเนี้ย เขาบอกว่าถอนหายใจอายุจะสั้นลง กูเกรงว่าพรุ่งนี้มึงจะได้ตายห่าไปก่อนไม่ทันหาเงินไปให้พ่อแม่ใช้” มันเท้าคางมองหน้าผมตาปริบๆ “เป็นอะไรวะ”
“ไม่มีอะไร” ความพ่ายแพ้ที่น่าขายหน้านี่กูจะให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาด... “ว่าแต่มึงเหอะเย็นนี้ไปกับพวกกูด้วย”
“ไปห่าอะไร ไม่ไปโว้ย” แล้วมึงจะมาเบิร์ดกะโหลกกูทำไมครับ?
“ไปเหอะมึงอ่ะชอบเก็บตัวไม่มีสังคมเอาซะเลย อยู่กับกูคนเดียวเบื่อตายพอดี”
“ไม่เบื่อหรอก มึงชอบทำอะไรเซ่อๆซ่าๆหาเรื่องมาให้กูสนุกอยู่เรื่อยๆแหละ”
ครับ...อย่างที่รู้ๆกัน ไอ้ฟาร์มันเป็นประเภทต่อต้านสังคม ไม่ชอบคนหมู่มาก เพื่อนในคณะนอกคณะแม่งไม่มีสักคนนอกจากผมคือไม่ใช่ว่าหน้าตามันไม่น่าคบอะไรนะมันก็หน้าตาดี เสียแต่ว่าสันดานแย่แค่นั้นแหละ(นิดเดียวจริงๆครับ นี๊ดดดดดดดดเดียว!!)
เย็นนี้มีคอนเสิร์ตมันส์ๆที่ลานแถวๆมหาลัยครับ แน่นอนว่าไอ้แก๊งค์แสบของผมไม่เคยพลาดครับของชอบพวกมันทั้งนั้นทั้งเสียงเพลง สุรา เมรัย สตรี แหม...ให้มันได้แบบนี้สิครับ!!(ว่ามันก็ไม่ได้ครับ ผมก็เปรี้ยวพอตัว ขนาดว่ามีตาข้างเดียวนะ ฮ่าๆๆ) แต่ไอ้ฟาร์มันผิดมนุษย์ทั่วไปครับมันไม่ชอบ ไอ้ห่านี่ถ้ามึงไปอยู่เมืองนอกต้องเป็นเนิร์ด(nerd)ไม่ก็พวกกี๊ก(geek)แน่ๆครับ
ก็ต้องเป็นหน้าที่ของเพื่อนประเสริฐอย่างผมเนี้ยแหละที่ต้องลากมันไปเข้ากับสังคมโลกภายนอกเสียบ้างเพราะเกรงว่านานๆไปมันจะตกลงปลงใจจับกูแต่งผัวไปเลยเพราะไม่มีสาวๆนางใดเหลียวแล แค่คิดก็ขนลุกแล้วครับ...
“ทำไมมึงไม่อยากไปวะ คอนเสิร์ตน่าดูจะตาย วงที่มาดังๆทั้งนั้น”
“มึงก็รู้กูไม่ชอบคนเยอะๆมันน่ารำคาญ”
“ไม่เคยไปจะรู้ได้ไงวะ มึงไปครั้งนี้มึงอาจจะติดใจก็ได้” ผมชี้หน้ามันคาดโทษ “ไม่รู้แหละ ถ้ามึงไม่ไปกูจะเอาเบอร์มึงให้เจ๊สมศักดิ์”
“ไอ้เลวววววววววววววว” ขยายความครับ เจ๊สมศักดิ์เป็นกระเทยร่างใหญ่ใจสาวในคณะผมที่เสือกมาชอบพอความประหลาดของไอ้ฟาร์ เจ๊แกตื้อขอเบอร์มันจากผมทุกวัน ซึ่งถ้าผมให้ไปก็คงไม่ได้เห็นผมแบบนี้หรอกครับ คาดว่าได้ไปงมศพผมที่คลองหลังมหาลัยได้เลย
มันบ่นฟึดฟัดๆไปตามเรื่องของมัน แต่ทำไงได้ล่ะครับเมื่อผมถือไพ่เหนือกว่า ผมเหลือบมองนาฬิกาว่าใกล้เวลานัดเต็มทนแล้ว ซึ่งก็เห็นไอ้สามเกลอมันเดินกันมาแต่ไกล ผมโบกไม้โบกมือให้มันเห็นว่าพวกกูนั่งหัวโด่เด่อยู่ตรงนี้
“ทำไมวันนี้มาเร็ววะ ปกติพวกมึงเลทอย่างต่ำ15นาทีไม่ใช่”
“ไอ้เชี่ยแซ๊กมันอยากเห็นหน้าศิลปินใกล้ๆ จะได้กรี๊ดกร๊าดติดขอบเวที” แล้วไอ้เวฟก์โดนเบิร์ดกะโหลกไปตามระเบียบครับ
“ไอ้เวฟมึงก็บอกเค้าไปว่ามึงจะออกล่าเหยื่อแต่หัววัน” แทนที่จะอายไอ้เชี่ยเวฟเสือกยิ้มโชว์เหล็กดัดฟันด้วยความมั่นใจเสียเต็มประดา
“เสียเวลาว่ะ ไปๆกันเหอะ” โอ๊ตแม่งตัดบทเฉยครับ “พวกกูเอามอไซด์มากันคนละคันมึงก็ซ้อนไปละกันนะ”
“ไปป์...มึงมากะกู” ไอ้แซ๊กไม่พูดพร่ำทำเพลง จัดการลากแขนผมไปที่มอไซด์ผมเรียบร้อยครับ หูยยยย..อะไรมึงจะพิศวาสกูขนาดนี้
“เฮ้ย!!ฟาร์..เจอกันที่งานนะมึง” ผมตะโกนบอกไอ้ฟาร์ที่เวฟมันยื่นหมวกกันน็อคให้ มันพยักหน้าหงึกหงักแล้วสวมหมวก
“พ่ออาร์ตตัวพ่อครับ วันนี้กูขอบิดไม่เกินร้อยยี่”
“ขอเหี้ยไร ซ้อนก็ซ้อนไปดิ เรื่องมากนะมึงอ่ะ”
“เอ๊า!!กูตายไปมึงจะไปหาที่ไหนให้แม่กูใช้ห๊ะ?? แล้วหมวกก็ไม่ใส่แม่งกลัวตายช้ารึไงวะ ขับดีๆเหอะมึงกูไม่อยากลงไปเก็บสมองที่พื้นถนน”
“ก็ใส่หมวกแล้วมันจะไปได้กลิ่นลมได้ไงวะ” นั่น...อาร์ตมั้ยครับ....อาร์ต!!
“เออ มึงก็ดมลมดมฝนไปเหอะ คนซ้อนอย่างกูดมได้แต่ขี้หัวมึงเนี้ยแหละ เสือกมาไว้ผมยาวอีกนะ”
“เชี่ยไปป์บ่นมากว่ะ ถ้ามึงพูดมากกว่านี้อีกคำเดียวกูจะเทมึงลงคันคลองข้างหน้านี้แหละ”
ผมอ้างปากจะเถียงมันต่อว่า’คิดว่ากูกลัวเหรอ’ แต่แม่งเสือกขับเอียงจริงครับ เล่นเอากูคว้าเอวมันแทบไม่ทัน ไอ้ห่ากูไม่อยากไปนอนเล่นเป็นเพื่อตะไคร่น้ำนะว้อย!!!!! เสือกมาหัวเราะอีก...แต่อารมณ์นั้นกูกลัวมากกว่าโกรธครับ..
……………………………………………………………………..
…………………………………………
………………………….
…….
สถานที่จัดงานเป็นลานกว้างๆเต็มไปด้วยร้านรวงมากมายที่บอกได้คำเดียวว่า’ไม่เมาไม่ต้องสะเออะมา’ เหล้าเบียร์เรียงกันเป็นตับครับ เลือกยี่ห้อกันไม่ถูกเลยทีเดียว ผมมองเด็กมหาลัยที่เริ่มมากันหนาตาแล้วทั้งๆที่ผมว่าเรามาเร็วแล้วเชียวนะ ไอ้แซ๊กจอดรถเพื่อโทรตามไอ้สามคนที่เหลือ สักพักนึงมันก็เลี้ยวมอไซด์เข้ามาจอดข้างๆกัน ไอ้ฟาร์ส่งหมวกกันน็อคคืนให้เวฟแล้วเดินมายืนข้างๆผม แหม..ห่างกูไม่ได้เล๊ย นี่กูเป็นแม่มึงเปล่าเนี้ย??
พวกผมได้ที่ยืนแจ่มๆเกือบด้านหน้าเวที ซึ่งก็คุ้มค่าที่ถ่อมาครับ พวกผมนั่งเหยียดขาบนพื้นคุยกันต่างๆนานา มีแต่ไอ้ฟาร์เนี้ยแหละที่เงียบเป็นเป่าสาก อยู่กับเพื่อนกูทีไรมึงเงียบทุกทีเลยนะ พอรู้สึกตัวอีกทีคอนเสิร์ตก็ใกล้จะเริ่มเต็มทีทำให้ผมต้องลุกขึ้นยืน ไม่งั้นคงได้แบนเป็นคางคกโดนรถทับตายห่าที่พื้นนี่แน่ๆ
“อุ๊ย..ขอโทษค่ะ” สาวทรงโตเสื้อคว้านลึกจนหนองโพแทบกระฉอกออกมานอกแก้วเดินโฉบมาชนแขนไอ้เวฟซะงั้นครับ เข้าทางมึงเลยล่ะสิ
“ครับ..ไม่เป็นไร” ผิดคาดครับ!! มันเสือกนิ่งไม่ขายขนมจีบให้เค้าซะงั้น?? เฮ้ย..เมื่อวานแม่มึงจับตอนเหรอวะ???
ไม่รู้ว่าหน้าผมบ่งบอกอารมณ์ชัดเจนไปรึเปล่ามันเลยหันมาจ้องหน้าผมแทน
“นมปลอม” เอิ่ม...ชัดครับเพื่อน
“แล้วมึงไม่ชอบ?? ปลอมก็ใหญ่นะโว้ย”
“ก็ไม่เชิง ถึงเวลาจับมันจะแข็งๆก็เหอะ แต่มันก็เต็มไม้เต็มมือดี” ไอ้ห่านี่ ช่วยขึ้นที่หน้าจอว่า18+ก่อนจะได้มั้ยครับ เสือกพูดมาหน้าตาเฉย ไอ้กูก็เสือกมาฟังมันหน้าตาเฉยเช่นกัน
“แล้วเค้ามาล่อ ไมมึงไม่เอาวะ?? หรือวันนี้ไม่ได้พกถุง?”
“อันนั้นกูพกทุกวันเหมือนผู้หญิงพกผ้าอนามัย มึงไม่ต้องห่วง” ครับ...พ่อเพลย์บอยกูผิดเองที่ห่วงผิดเรื่อง “ประเด็นก็คือถ้าทำนมมาเนี้ย มันก็มีสิทธิว่าจะเป็นกระเทยว่ะ”
“อ๋อ..กูเข้าใจละ นี่มึงพูดยังกะมีประสบการณ์เคยเจออย่างงั้นแหละ”
“มึงไม่อยากรู้หรอก” มันกอดอกหันไปมองหน้าเวทีที่วงแรกเริ่มขึ้นมาแสดงแล้ว ผมยังแอบเห็นมันหน้าซีดนิดๆ โอเค..มันคงเป็นประสบการณ์ที่น่าสะพรึง กูเองก็ไม่อยากรู้เหมือนกันครับ
เหตุการณ์จากนั้นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นครับ คอนเสิร์ตมันมาก!!!!! พวกผมโยกกันจนคอแทบหลุดออกมาจากบ่า แม้แต่ไอ้ฟาร์ยังแอบเคาะเท้าตามจังหวะเพลงเลยครับ(ถ้ามึงจะทำแค่นั้นนะ!!!) ไม่รู้อยู่ๆเหล้าโผล่มาจากไหนมึงส่งๆกันมากูก็ดริ๊งค์สิครับ จัดไปอย่าให้เสีย!!!!
ไอ้เหี้ยเวฟส่งสายตาวิบวับๆให้สาวนมตู้มที่อยู่ข้างๆ ผมคาดว่ามันคงสแกนมาแล้วว่าของแท้แม่ให้มามันเลยกล้าหม้อขนาดนี้
“แซ๊ก ฝากหน่อยดิ๊” มันยัดแก้วใส่มือไอ้แซ๊กที่มันกำลังแดนส์กระจายด้วยท่าเสื่อมๆ ไอ้แซ๊กคว้าแก้วไว้แบบงงๆ มันเลยขยายความ “กูจะไปหาช่องทางให้ลูกวิ่ง”
ไอ้แซ๊กถือแบบงงๆแต่ดันเสือกเต้นต่อได้อีก...เอากะมันสิ
คอนเสิร์ตใกล้จบลงแล้ว วงร็อกชื่อดังที่กำลังบรรเลงเพลงมันๆนี่กำลังขึ้นเป็นวงสุดท้ายแล้ว ไอ้โอ๊ตดื่มจนหน้ามันแผล่บ ไอ้ฟาร์ยังคงเคาะเท้าอีกตามเคย(บอกกูทีว่ามึงสนุกมั้ย??) ไอ้เวฟหายไปกะอิสาวนมโตนั่นเรียบร้อย ส่วนไอ้แซ๊กน่ะเหรอ....
“ไปป์~~~ กูรักมึงน๊า~~”
“เหี้ยละไง ใครให้ไอ้แซ๊กแดกเบียร์?????” ผมตะโกนลั่นจนไอ้สองคนที่เหลือหันมาสนใจ ไอ้แซ๊กเริ่มจู่โจมผมทันที แม่งจูบมั่งซั่วไปทั่วหน้ากูเลยครับ!!! ไอ้โอ๊ตรีบมาดึงออกมันเลยเปลี่ยนเป้าหมายไปที่หน้าไอ้โอ๊ตแทน ไอ้ฟาร์รีบเขยิบออกห่างทันทีด้วยเกรงว่ามันจะเป็นรายต่อไปที่หน้าเปื้อนน้ำลายตายห่าไปตามๆกัน
ไอ้เหี้ยแซ๊กมันแพ้เบียร์ครับ!!!
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อครับ ไอ้ผู้ชายผมยาวเซอร์ๆหน้าตาออกเถื่อนๆเนี้ย!! แดกเหล้าได้เป็นลัง แต่เสือกแพ้เบียร์ครับ มันแดกเข้าไปทีไรจะแปลงร่างกลายเป็นปีศาจจูบทันที เพื่อนในวงเหล้าทุกคนล้วนโดนกันถ้วนหน้า แม้แต่ไอ้เวฟที่เก็บหนังหน้าไว้ให้สาวๆโลมเลียก็ยังโดนไปด้วย
“ไปป์..กูจะท้องอยู่แล้วมึงช่วยกูหน่อย” โอ๊ตวักมือเรียกขอใช้ตัวช่วย ซึ่งกูก็คงช่วยเหี้ยไรมึงไม่ได้มาก ผมเข้าไปล็อคแขนไอ้แซ๊กอีกข้าง มันก็ยังเก่งครับผลัดมาจูบผมกะไอ้โอ๊ตคนละที ไอ้เหี้ย!!!!!!!!
“มึง กูว่าเรารีบกลับเหอะ กูไม่อยากท้องไม่มีพ่อ” ไอ้โอ๊ตพยักหน้าจนหัวแทบหลุดออกมา ผมกะมันลากไอ้เหี้ยแซ๊กออกทางประตูด้านข้างโดยมีไอ้ฟาร์เดินตามมาเงียบๆอึ้งๆ เกิดมามันคงไม่เคยเจอเหตุการณ์อะไรอย่างงี้มาก่อนในชีวิต(และมันคงหวังอย่างยิ่งว่าจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย)
“เชี่ยโอ๊ตมึงหยุดเดินทำไม”
“ไปป์...กูปวดเยี่ยวว่ะ” ไอ้สัสสสสสสสสสสสสสสสสสสส!!!!
“มึงไม่เยี่ยวสักชั่วโมงก็ไม่ตายหรอกโว้ย อั้นไว้แม่งจนเยี่ยวเหนียวนั่นแหละ”
“ไม่ตลกนะโว้ยไอ้ไปป์ ไม่รู้ล่ะกูขอไปเยี่ยวก่อนแป๊บเดียว ฟาร์มานี่ดิ๊” ไอ้ฟาร์ชี้หน้าตัวเองแบบ’กูเนี้ยนะ’ แต่ก็ต้องจำใจมาล็อกแขนไอ้แซ๊กอีกข้างแทน ส่วนไอ้โอ๊ตน่ะเหรอครับ วิ่งแจ้นไปห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว
ไอ้โอ๊ตแม่งก็เกรียนพอตัวครับ สมัยอยู่ม.ต้นมันชอบไปมีเรื่องกับเด็กในเกมส์ดอทเอ สัสปัญญาอ่อนชิบหาย ไม่พอเวลายกพวกตีกันทีไรมึงดึงกูไปเอี่ยวด้วยทุกที ที่จริงผมออกจะเป็นเด็กดีครับ แต่มีเพื่อนชั่วอย่างพวกมันเนี้ยแหละ
ในใจผมกล่นด่าไอ้เชี่ยโอ๊ต...ขอให้มึงโดนกระเทยตุ๋ยในห้องน้ำ ส่วนมึงไอ้เชี่ยเวฟเอาเบียร์ให้ไอ้แซ๊กแดกแล้วเสือกหนีไปเริงร่า กูขอให้มึงโดนเจาะถุงยางให้อินมโตนั่นแม่งท้องไปเลย แล้วกูจะไม่ช่วยมึงเลี้ยงหลานเลยคอยดู!!!
“ไปป์~~ กูรักมึงน๊า~~” เออ..มึงบอกกูเป็นรอบที่ล้านแล้วโว้ย ว่าแล้วไอ้เหี้ยนี่ก็ยื่นหน้ามาจุ๊บแก้มผมเข้าไปทีนึง คือมึงจูบจนหนังหน้าพวกกูจะสึกหมดแล้วครับ!!!!
“เย้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!” อยู่ๆก็มีแขนปริศนามากระชากผมไปหน้าตาเฉย ผมตั้งสติได้แล้วเงยหน้าขึ้นไปก็เจอ “ไอ้ภคิน...มึงทำอะไรวะ??”
มันไม่ตอบ ไม่รู้ผมคิดไปเองรึเปล่าว่ามันดูอารมณ์เสียยังไงชอบกล มันลากแขนผมออกมาจากตรงนั้น สะบัดยังไงก็สะบัดไม่ออกจนข้อมือกูแดงไปหมดแล้วโว้ย ไอ้ฟาร์ส่งสายตาขอความช่วยเหลือมาไกลๆเพราะไอ้แซ๊กเริ่มหันมาจู่โจมมันแทนแล้ว
“ปล่อยโว้ย!!!” ผมสลัดข้อมือออกจากการเกาะกุมของมัน “มึงลากกูมาทำไมเนี้ย”
“แหม...กูจับนิดจับหน่อยไม่ได้เลยนะ”
“เออดิ...กูรังเกียจโว้ย”
“แล้วที่มึงไปยืนพลอดรักกันหน้าห้องน้ำนั่นมึงไม่รังเกียจเลยเนอะ”
อะไรมันเนี้ย อย่ามางี่เง่ากับกูนะโว้ย อูยยยยยย...เจ็บข้อมือชิบหาย ผมจ้องหน้ามันตอบด้วยสายตาดุๆ
“เชี่ยแซ๊กมันเมา แล้วนี่มึงจะอะไรกะกูนักหนา”
“เมา??”
“เออ เมาแล้วจูบอ่ะ มึงไม่เคยเจอรึไงวะไอ้ห่า แล้วแม่งเสือกดึงมาได้ เจ็บข้อมือโว้ย”
ผมอ้าปากจะด่าต่อแต่ต้องผงะถอยหลังเมื่อไอ้ผู้ชายตัวเท่าควายตรงหน้ามันเดินดุ่มเข้ามาตรงหน้า แล้ว....
จุ๊บ...
แก้มข้างซ้ายผมโดนริมฝีปากหยักนั่นโฉบผ่านไป ผมกลั้นหายใจคิดว่าหน้าตัวเองตอนนี้แดงจนแทบระเบิดออกมาได้ แล้วไอ้หัวใจบ้านี่มึงจะเต้นแทงโก้หาพ่อมึงเหรอ?? กูขอจังหวะวอลซ์ก็พอโว้ย!!!!!
ภคินผละออกกระตุกยิ้มที่มุมปากเมื่อเห็นผมอ้าปากค้างด่าไม่ออก...
“โทษที...กูก็เมาเหมือนกันว่ะไปป์”
TBC
ตอนที่แล้วเรตติ้งคุณภคินพุ่งเลยนะคะ ภูมิใจ ในที่สุดก็มีคนชมพระเอกเราซะที(ปกติโดนด่าตลอด555)
อ๊อ...แล้วก็ น้องไปป์ก็ไม่ได้แม่บ้านอะไรหรอกค่ะ แต่บังเอิญคินมันสกปรกเกินไปเท่านั้นเองค่ะ
เมื่อคืนที่บ้านแผ่นดินไหวค่ะ(บ้านอยู่เชียงใหม่) น่ากลัวมาก!!!น้ำเป๊ปซี่บนโต๊กระฉอกเลย แต่ที่แย่กว่านั้นคือเรารีบจนเผลอกดล็อกประตูห้อง พอมันหยุดไหวแล้วเข้าห้องไม่ได้ต้องให้เพื่อนแม่มางัดบ้านให้...เป็นที่อับอายยิ่งนัก :z3:
อากาศก็เริ่มอึมครึมอีกครั้ง รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามค่า
PS.วันนี้มีบอลยูโร2011ใช่มั้ยคะ คนเขียนเป็นFCเด็กด๊อยซ์ล่ะต้องตามดู 555+
-
อ๊าย.. น่ารักมาก อยากให้รักกันเร็วๆ สงสัยภคินจะหึงซะแล้ว
-
ภคินเริ่มหวงแล้ว!!!!!
สงสารฟาร์อ่ะ กว่าโอ๊ตจะออกมานี่ ฟาร์จะท้องก่อนไม๊เนี่ย
ปล.ตั้งแต่อ่านมา เพิ่งจะมีอะไรให้ลุ้นก็ตอนนี้แหละ
-
คินมันเมาดิบมากกว่าละนั้น
-
อร๊ายยยยยยย
เมาจริง เมาปลอมคะ พี่ภคิน 55+
:L1: :L1: :L1:
รออ่านนะค่ะ
-
ภคินเป็นพวกรักหลบลึกแหงๆ
-
อุ๊ยๆๆๆ เริ่มหนุกแล้ววว !!! จัดหนักเลยย คืนนี้มาต่ออีกน่ะคับ o13
-
ว๊ากกกกกกก ภคิน ออกตัวแรงนะ 555
-
เคสแรกยังเข้าใจค่ะว่าเมาจริง แต่นายภคินท่าจะเมารัก อิอิ แหมมมมมมมมม หึงไปป์ล่ะซี่ ฮิ้วๆ
ในกลุ่มของไปป์จะมีใครคู่ใครอีกไหมคะ เผื่อจะบังเกิด ><
-
:laugh: :laugh:เนียนๆว่าเมา
-
อุ อุ อุ กรี๊ดดดดด แต่กรูคนอ่านยังไม่เมานะ เอิ๊กกก
-
เมาไปป์ล่ะซี๊ :z1:
-
บ๊ะแล่วๆๆ
นายภคินเริ่มมีอาการแปลกๆแล้วเว้ยเฮ้ย
ภคิน..แกรีบๆเลิกกับชะนีแอมโมเนียซะ
แล้วมารัก(รุก)ไปป์อย่างด่วนๆเลย
สงสารฟาร์ว่ะ..ท่าทางจะท้องไม่มีพ่อ :m20:
-
อ๊าาาาก ภคิน :impress2:
-
อ๊ากภคินน่ารักจัง
-
ภคินน่ารักมาก อย่างงี้ต้อง(แกล้ง)เมาบ่อยๆเลย
ส่วนฟาร์ท่าทางจะต้องเสร็จแซ็กแน่ๆ :z1: :z1:
-
อะไรหนะภคิน นายทำอารายยยยยย เมาดิบสิไม่ว่า :o8:
ตอนเช้าฟันกับลิ้นสัมผัสกัน ตกเย็นก็ใช้ปากสัมผัส คืนนี้คง... :impress2:
ทิ้งฟาร์ไว้ได้ไง ออกมาสร้างโลกส่วนตัวจนลืมเพื่อนเลยนะไปป์
:กอด1: เป็นกำลังใจให้ฟาร์ ยังไงเราก็จะช่วยประท้วงให้ถ้าไอ้แซ๊กมันไม่รับผิดชอบหนูนะ :laugh:
:กอด1: รอตอนต่อไปนะฮับ...
-
คินมาเนียนจูบน้องไปป์เนี่ย เมาเหล้า หรือ เมารัก เอาให้แน่?
น้องฟาร์เองก็อาจจะไม่รอดอาการเมาเหล้าที่คล้ายจะเมารักของนายแซ๊ก ( ถ้านายโอ๊ตไม่รีบมาช่วยซะก่อนนะ )
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย คุณภคินรุกแล้วค่า!!!!!
โฮกกกกกกกกกกก เจอเข้าไปแบบนี้วอลซ์ไม่ไหวละคะไปป์จ๋า 555
พระเอกเรามาแรงแซงโค้งจิงๆ
-
ฟาร์คู่แซ็กไหมนั่น เชียร์ๆ
ส่วนไปป์ แพ้ภคินทุกช็อต น่าสงสารหนูจริงๆ
-
:o8:เป็นเนื้อเรื่องที่น่ารัก น่าติดตามต่อๆไปครับ :-[
:3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
มาลงตอนต่อๆไปให้สมำเสมอนะครับ
อย่าหายไปนานนะครับแฟนคลับรอครับ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
55+
:impress2: :impress2:
-
ชอบเรื่องนี้จังเลยคับ o13
-
แอร๊ยยย ไม่ค่อยจะเนียนเลยนะภคิน
อยากรู้ชะตากรรมฟาร์ด้วย เกิดโดนไปป์ปล่อยทิ้งไว้กับปิศาจจูบสองคนจะเป็นยังไงเนี่ย
สงสัยจะได้กำเนิดอีกคู่ ฮี่ๆๆ
-
จุ้บ ...!!! :m25:
-
ภคินมีหึง! หรือจะเรียกว่าฉวยโอกาสดีนะ??5555
พระเอกเริ่มทำแต้มแล้ว เฮ! :mc4:
-
o13ยอดเยี่ยมเลยภคิน เมาบ่อยๆนะ เขาชอบบบบ
-
ภคิน แกอย่ามาหน้ามึน... จุ๊บ(อย่างเดียว)ได้ไง...
ทำอย่างอื่นด้วยดิ! :jul3:
-
ขัดใจ ทำไมไม่จุีบ ตรงปากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ขอตามอ่านด้วยคนค่ะ น่ารักดีอ่า แรงทั้งคู่เลย ตอนนี้คินน่ารักมากอ่า เมาดิบอ่ะดิคิน แหมๆ หึงไปป์ล่ะเซ่ รออ่านจ้า ^^
-
จุ๊บแก้มแล้วๆๆๆ ต่อไปอะไรน้อ
ฮามาก ชอบๆๆๆๆ
ปล. มีญาติที่ภาคเหนือเหมือนกัน ยังไม่ได้โทรถามเลย เฮ้อออออ โลกเราทุกวันนี้
-
อ่านแล้วหุบยิ้มไม่ได้เลยอ่ะ
ภคินน่ารักมาก เอาใจช่วยน้า
สงสัยหึงไปป์ อิอิ
-
พลาดเป้าหรอภคิน ทำไมไม่เอาตรงปาก
55555555555.
อาการแบบนี้เขาเรียกหึงนะย่ะ ฮ่าๆ
ไม่ค่อยเก็บอาการเลยน้า ไม่ไหวๆ
สงสารน้องฟาร์วะ :m20:
สงสัยจะท้องก่อนแต่ง อย่ากลัวไปนะลูก
ถ้าแซ๊กไม่รับผิดชอบ เดี๋ยวป้าจัดการเอง !
ฮาา...
-
ภคินเมารักรึเปล่าเนี่ย หึหึ
-
เมาดิบอ่ะดิ นายภคิน :m12:
แซ็กนี้ชักจะยังไงๆ บอกรักไปป์อยู่คนเดียว :m26:
นายภคินเริ่มหึงแล้ว ฮูเล่!!~ :mc4: :mc4: :mc4:
-
แอร๊ยยยยย
มาขอเป็นแฟนคลับนายภคินกับไปป์ด้วยคนค่าาา XD
น่ารักน่ากัดจริงอะไรจริงคู่นี้~~
นั่งฮาแทบตายตอนคินเอากางเกงในไปป์ไปแช่.....โอย.....ขำ
แถมตอนแปด เริ่มหึงซะแล้วนะนายคิน......อ๊ากกกก
ไรเตอร์มาอัพเร็วๆนะคะ XD
-
อุ้ย เเรงอ่ะ
ทำไรก็ไม่รู้ๆ คนเยอะนะจะบอกให้
รีบมาต่อนะคะ เรื่องนี้สนุกดี นายเอกน่ารักมากก
-
Room 9 [Far’s chapter]
แล้วกูจะทำยังไงดี??
ผมมองภาพไอ้ไปป์ถูกรูมเมทคู่รักคู่แค้นของมันลากไปจนสุดสายตา แม้ว่าผมจะส่งสายตาเมย์เดย์ๆขอความช่วยเหลือไปเท่าไหร่มันก็ไม่สามารถมาช่วยผมได้ ทิ้งกูอยู่คนเดียวไม่ว่า เสือกทิ้งไว้กับปัญหาก้อนใหญ่เลยนี่สิครับ!!
“เฮ้ย..ใครวะ เอาเถอะ กูก็รักมึงเหมือนกัน~~” ไอ้ห่านี่เมาเลอะเทอะไปใหญ่แล้ว ผมเอามือยันหน้าไอ้หนุ่มผมยาวที่พยายามยื่นหน้าเข้ามาจูบไปทั่วหน้าผม โอ๊ย...แค่นี้หน้ากูก็เปื้อนน้ำลายเต็มที่แล้วครับ!!!
แล้วไม่ทราบว่าคุณโอ๊ตแกไปเยี่ยวที่ปากีสถานหรือไร?? เหตุใดจึงไม่ออกมาซะที?? หรือจะรอให้ผมได้เสียกับเพื่อนรักเขาก่อน? สาบานได้ครับว่าถ้าผมรอดไปจากวันนี้ผมจะไปเฉ่งไอ้ไปป์ให้ตายกันไปข้างนึง กูจะแช่งให้มึงโดนไอ้ภคินจับตุ๋ยทั้งวันทั้งคืนเลยคอยดู
ผมเหลือบหางตาไปมองแซ๊กที่เอนมาซบยังกะโคตรเหง้ามันเป็นไม้เลื้อยเห็นแล้วเหนื่อยใจจริงๆ
ผมชอบคนอย่างมันไปได้ไงวะ??
ครับ...คุณอ่านไม่ผิดหรอก ผมแอบชอบเพื่อนไอ้ไปป์มัน ถามว่านานรึยัง?...ก็ตั้งแต่เจอกันครั้งแรกล่ะครับ ทำไมน่ะเหรอ?...อืม..ตอบยากอ่ะ
ถ้าไม่เมาเหมือนหมาแบบนี้แซ๊กก็เป็นผู้ชายที่โคตรเจ๋งเลยล่ะครับ ดูดีทุกองศา เท่ซะจนสาวๆมองจนคอเคล็ด(ผมแอบเห็นหนุ่มๆบางคนมองด้วยอ๊ะ!! คาดว่าจะมองด้วยความชื่นชมว่าไอ้นี่เจ๋งชะมัด) มีดรีกรีเป็นเดือนคณะมนุษยศาสตร์ แถมยังเป็นนักดนตรีของมหาลัยอีก แบบนี้ใครไม่มองก็บ้าแล้วครับ
แล้วดูผมสิไอ้หัวเห็ด เด็กเนิร์ดเก็บตัว ไร้สังคม เกลียดการพูดคุยกับคนแปลกหน้า(อย่านับไอ้ไปป์ครับ อย่างมันเรียกว่าคนหน้าแปลกถึงจะถูก) แถมยังต้องมาเจอกับความจริงที่ว่า...
แซ๊กเกลียดผมครับ...
รู้ได้ไงน่ะเหรอ ก็ลองสังเกตจากหลายๆเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นสิครับ ขนาดแค่ตอนมาคอนเสิร์ตแซ๊กยังรีบลากแขนไอ้ไปป์ไปเลยเหมือนไม่อยากนั่งกับผมเสียเต็มประดา แล้วไหนจะเหตุการณ์ก่อนหน้านี้อีกหลายๆครั้งที่แซ๊กทำท่าทางรังเกียจผม พอผมมาก็ไม่ค่อยพูดจา เนี้ยแหละผมถึงไม่อยากไปเที่ยวกับเพื่อนไปป์นัก กลัวจะทำงานเค้ากร่อยหมดน่ะสิ เฮ้อออออออออออ.....
พอคิดมาถึงตรงนี้โอ๊ตก็เดินตัวปลิวออกมาจากห้องน้ำ ในใจผมนึกอยากจะถามว่าเยี่ยวนานขนาดนี้พี่เป็นช้างเหรอครับ?
“แบบว่า...ห้องน้ำคนเยอะน่ะ โทษที เหอๆๆ” อ่านใจกูได้รึไงวะ?
ผมพยักหน้าส่งๆไม่ตอบอะไร ขณะที่โอ๊ตมองซ้ายมองขวาหาคนที่น่าจะอยู่ณ.จุดเกิดเหตุ
“ไปป์หายไปไหน?”
“ไม่รู้ ภคินมาลากไป”
“ห๊ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เอ่อ...เครื่องหมายอัศเจรีย์เยอะไปมั้ยครับพี่ ผมรู้แล้วครับว่าพี่ตกใจ “พูดเป็นเล่นไป ไปป์เนี้ยนะจะยอมไปกะไอ้ภคิน”
“เราก็ไม่รู้ ก็มันมาลากไปจริงๆนิ”
“โอ๊ย..ตายห่า นี่มันวันโลกาวินาศอะไรวะเนี้ย” โอ๊ตตบหน้าผากตัวเองดังเพี๊ยะ มืออีกข้างดันแซ๊กที่ทำท่าจะเข้าไปปล้นจูบออก “ไอ้ไปป์ต้องมีอะไรปิดบังพวกกูแน่ๆ ไม่งั้นมันไม่มีทางญาติดีกับไอ้ภคินได้หรอก”
ผมพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วย งานนี้คงต้องไปรีดความจริงจากปากเจ้าตัวมันล่ะ คงจะเกี่ยวข้องกับวันที่มันทิ้งผมไว้ที่ร้านSwensensแน่ๆ
“แล้วฟาร์จะกลับรึยังอ่ะ?” โอ๊ตถามผม คงจะเกรงใจที่ผมต้องมาช่วยดูแลไอ้ขี้เหล้านี่ ซึ่งผมก็เป็นพวกไม่ชอบยุ่งกับคนเมาอยู่แล้วครับ ต่อให้เป็นแซ๊กก็เหอะ(ถึงไม่เมาเขาก็ไม่อยากให้ผมยุ่งด้วยอยู่ดีแหละครับ)
“อื้อ...โอ๊ตพาแซ๊กกลับคนเดียวไหวมั้ย?”
“ไม่ไหวก็ต้องไหวล่ะวะ ไอ้เวฟก็ไม่รู้ไปอยู่โรงแรมไหนแล้ว โทรไปมันก็คงไม่สนใจแล้วล่ะ” โอ๊ตดันแว่นที่ไหลลงมาเพราะเหงื่อขึ้น “ฟาร์กลับก่อนเหอะ ไอ้แซ๊กมันไม่ได้เป็นแบบนี้ครั้งแรกหรอก แต่นี่เป็นครั้งแรกที่กูต้องดูมันคนเดียวน่ะ”
เอ๊ะ...มึงบอกให้กูไป แต่พูดเหมือนจะให้กูอยู่?? เอาไงกันแน่วะ...
ผมยักไหล่ไม่ใส่ใจ...ไม่รู้ล่ะกูจะกลับแล้ว ผมพยายามดึงมือออกจากแขนแซ๊กที่มันนัวเนียยังกะปลาหมึก มันยื่นจมูกมาโฉบแก้มผมไปนิดนึง
“กลับแล้วเหยอ~~ กลับบ้านดีๆนะ เอิ๊กกกกกกกกกกกกก~”
ผมรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้น....บ้าเอ๊ย!! หน้าแดง ใจเต้นแรงไปหมดแล้ว โอ๊ยยยยย!!!...กูจะดีใจไปทำไมวะ แซ๊กมันก็ทำแบบนั้นกับทุกคนแหละก็มันเมานี่นา..
ก็ต้องยอมรับครั้งแรกล่ะนะ...
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเริ่มชอบอยู่กับคนเมาซะแล้วสิ..
..................................................................................
...................................................
.........................
......
เรื่องที่ว่าผมชอบแซ๊กได้ยังไงน่ะเหรอ? มันไม่ใช่แค่ว่าหน้าตาดี เก่ง เท่แล้วผมไปชอบหรอกครับ เรื่องมันเกิดขึ้นตอนวันมอบตัววันแรกของมหาลัย ตอนนั้นผมยังเป็นนักเรียนจบใหม่หัวเกรียนๆไม่มีผมหนาๆเป็นทรงเห็ดเหมือนตอนนี้หรอกครับ
ผมมาจากโรงเรียนในกรุงเทพก็จริง แต่เพื่อนที่โรงเรียนเก่าไม่ได้มาด้วยกันเลยสักคน มันแยกย้ายกันไปเรียนที่อื่นหมดแล้ว ผมที่ยังไม่มีเพื่อนเลยสักคนก็เลยต้องไปหาข้าวกลางวันกินในโรงอาหารเอง วันนั้นคนเยอะมากเหมือนเกิดสงครามแย่งโต๊ะอาหารกันน่ะครับ ผมรีบล้มตัวลงนั่งที่โต๊ะตัวสุดท้ายของโรงอาหาร ตัดหน้ารุ่นพี่ที่ผมยาวรุงรังไปนิดเดียว พี่เขามองหน้าผมเหมือนไม่พอใจ ผมก็ไม่สนใจก้มหน้าก้มตากินข้าว...อย่างว่าล่ะครับ ผมก็เกรียนพอตัวเหมือนกัน
“เฮ้ย..เด็กคณะอะไรวะ” ผมก้มหน้าก้มตากินไป ทำเหมือนมีหมามาเห่าให้ฟังข้างโต๊ะ
“พี่ถามน่ะทำไมไม่ตอบ??” ก็กูไม่อยากตอบไงไอ้ควายเอ๊ย!!
“เฮ้ยมึง...น้องแม่งกวนตีนว่ะ จัดให้สักทีดีมั้ยวะ” ไอ้พี่หนวดเฟิ้มนั่นง้างหมัดขึ้นกลางอากาศผมหลับตาปี๋เพราะคิดว่างานนี้กูโดนแน่ๆ แต่.....
โด๊~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
โน้ตโดสูงแทงทะลุกระดูกค้อน ทั่ง และโกลนของไอ้รุ่นพี่คนนั้นเข้าไปจนซาบซ่านทรวงในถึงคำว่าดนตรีเลยทีเดียว ผมที่อยู่ไกลกว่ายังเอามืออุดหูแทบไม่ทัน ไม่ต้องพูดถึงไอ้พี่หนวดเฟิ้มนั่นเลยครับ คงหูดับไปเป็นที่เรียบร้อย
“ทำบุญมั้ยครับพี่ ช่วยเด็กกำพร้าได้บุญนะครับ” ไอ้หนุ่มสกินเฮดตรงหน้าฉีกยิ้มหวานจ๋อยที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเสแสร้งปานใด เด็กผู้ชายตรงหน้าอยู่ในชุดนักศึกษาใหม่เอี่ยมที่คาดว่าใส่มามอบตัวเหมือนผม สองมือของเขาถือเครื่องเป่าที่เรียกว่าแซ๊กโซโฟนเอาไว้ในมือ “เฮ้ย..ก้อยเอากล่องมาตรงนี้ดิ๊พี่เค้าจะบริจาค”
ผมเหลือบมองไปด้านหลังไอ้หนุ่มสกินเฮดก็เจอกลุ่มคนที่คาดว่าเป็นชมรมดนตรีสากลอยู่ข้างหลังเพราะดูจากการถือเครื่องดนตรีคนละไม้ละมือแบบนี้คงเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้ สาวน้อยหน้าตาน่ารักที่ชื่อว่าก้อยฉีกยิ้มหวายจ๋อยวิ่งดุ๊กๆเอากล่องรับบริจาคมายื่นให้พี่หนวดเฟิ้มตรงหน้าซึ่งพี่แกก็ต้องควักเงินหย่อนอย่างเสียมิได้
“ขอบคุณค่ะ” สาวเจ้ายังคงยิ้มหน้าระรื่น ทำเอาก๊กพี่ถ่อยเริ่มรู้สึกประหม่าแล้วขอตัวเดินจากไปในที่สุด
เฮ้อ...รอดแล้วกู
“ฮ่าๆๆๆๆ” ไอ้หนุ่มหัวเกรียนหัวเราะพลางส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะเหลือบมาสบตากับผมที่มองอย่างงงๆอยู่แล้วยักคิ้วกวนๆให้ทีนึง
อุ๊ก...ดูดีชิบหาย...
“เฮ้ย ..แซ๊กไปได้แล้วมีคิวต้องไปเปิดหมวกที่ลานกันเกราอีก” หนุ่มคนที่ถือไวโอลีนเดินเข้ามาสะกิดแซ๊กเบาๆ แซ๊กพยักหน้าหงึกหงักแล้วเดินตามกลุ่มของชมรมออกไป
.....ทิ้งไว้แต่หัวใจของผมที่เต้นแรง...
หลังจากนั้นเราก็เจอกันอีกครั้งด้วยความบังเอิญว่าแซ๊กเป็นเพื่อนของไปป์เพื่อนสนิทเพียงหนึ่งเดียวของผม และดูถ้าว่าเขาจะจำผมไม่ได้ซะด้วย....ก็นั่นแหละครับ ผมเป็นพวกทำตัวไม่น่าสนใจอยู่แล้วล่ะ
อืม...นอกจากเรื่องที่ผมชอบแซ๊กผมมีความลับอีกอย่างจะบอกด้วยแหละ แต่เรื่องนี้ห้ามบอกใครเด็ดขาดนะครับ สัญญากับผมก่อนสิ...... สัญญาแล้วนะ!!
โอเคครับ คือผมรู้ว่า....แซ๊กชอบไปป์อยู่!!!!
ทำไมผมถึงรู้น่ะเหรอครับ?
คุณว่ามันไม่แปลกเกินไปหน่อยเหรอที่เพื่อนต่างคณะกันจะเจอกันบ่อยขนาดนี้?
คุณว่ามันไม่แปลกเกินไปหน่อยเหรอที่เพื่อนจะห่วงใยกันขนาดนี้?
คุณว่ามันไม่แปลกเกินไปหน่อยเหรอที่เพื่อนจะมองเพื่อนด้วยสายตาแบบนี้?
ผลสำรวจจากสายตาของผมแล้วชี้ประเด็นไปได้ที่จุดจุดเดียวคือ....แซ๊กแอบชอบไปป์อยู่ ส่วนไอ้เพื่อนตัวดีของผมจะรู้สึกยังไงนั้น...อันนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ และไม่กล้าที่จะถามมันด้วย
ส่วนไอ้หนุ่มจืดชืดอย่างผมก็คงต้องกินแห้วไปตามระเบียบแหละครับ เฮ้อ...ผมเองก็พยายามจะตัดใจอยู่หลายครั้งแล้วนะ แต่มันก็ทำไม่ได้ซะที แซ๊กเองก็ชอบมาป้วนเปี้ยนกับไปป์อยู่บ่อยๆ ถ้าจะให้ผมเลิกชอบจะมาให้เห็นหน้าบ่อยๆทำไมล่ะ!!!!
จะว่าไปทำไมผมถึงได้ซวยนักนะ รักเขาข้างเดียวไม่พอ เขายังเกลียดเรา แถมแอบชอบเพื่อนเราอีก เฮ้อออออออ...
ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างอ่อนล้าหลังจากลากสังขารกลับมาจากคอนเสิร์ตนั่นได้ อืม..จะว่าไปไปป์มันหายไปไหนกับภคินนะ??? ผมคิดซะจนคิ้วเริ่มขมวดเข้าหากัน คิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าสองคนนั้นไปญาติดีกันตอนไหน ที่สำคัญแววตาของภคินตอนที่มาดึงแขนไปป์น่ะ ไม่รู้ผมคิดไปเองรึเปล่านะ
...มันดูโกรธ
ว่าแต่โกรธอะไรล่ะ??
หรือว่าจะหึง…
พอคิดมาถึงตรงนี้ผมก็หลุดขำกับความคิดโง่ๆของตัวเอง….รอโลกแตกไปก่อนเหอะสองคนนั้นจะได้เป็นแฟนกัน
แต่ตอนนั้นผมคงลืมนึกไปว่า
โลกก็ใกล้แตกแล้วนี่หว่า.....
TBC
บทนี้เพื่อน้องฟาร์ค่ะ หนูจะได้เป็นดาวเด่นกับเขาบ้าง
ฟาร์จะต่างกับไปป์ตรงที่ไปป์มันเป็นพวกขี้โวยวาย เห็นอะไรไม่พอใจมันก็โวยหมด แต่ฟาร์จะเงียบไว้แล้วด่าในใจ เรียกว่าเป็นยันเดเระคงไม่ผิดนักค่ะ ฮ่าๆๆ
สุดท้าย... มันเป็นเรื่องของเราสองสามคนค่ะ ฮ่าๆๆๆ(ไปป์มึงจะรู้เรื่องอะไรมั้ย!!!)
PS.คุณcho_co_late ดักทางเราทันอ่ะ เรื่องแซ๊กกะไปป์ เอา :กอด1:ไปนะคะ
-
:L2:
-
ภคิน+ไปป์ ( จะลากไปไหนกันอ่า ) :o8:
-
อยากอ่านภคินกันไปป์จัดมาด่วนเลย
-
สงสารฟา!!!!!!
ต้องเก็บกดนะเนี้ย
-
คราวหน้าคินกับไปป์ จัดมาอย่าให้เสีย ฮี่ ฮี่
-
ตอนหน้ามีลุ้นมั้ยหนอออออออออออออออออออออออออออ
-
ไม่แน่ที่แซ็กมาหาบ่อยๆ อาจเพราะอยากเจอฟาร์หรือเปล่านะ
อยากรู้เรื่องภคินมากกว่า รอตอนต่อไปจ้า
-
กอด :กอด1: ฟาร์อย่างแรง
ถึงฟาร์จะดูเก็บกดหน่อย ๆ แต่เราว่าน่ารักดีนะ คิดในใจไฟแลบเลยว่ะ
แซ็กชอบไปป์เหรอ เดาได้หลายทางเลย แซ็กไม่ชอบฟาร์เพราะคิดว่าฟาร์ชอบไปป์(ที่แซ็กชอบ)ก็เลยพาลหึง รึว่าจริงๆแล้วแซ็กชอบฟาร์ แต่มันซึนเลยทำแบบนี้อยู่กับไปป์บ่อยๆ ก็เพื่อจะอยู่ใกล้ฟาร์
:L2:........................
-
ซาบซึ้งเลยว่า ฟาร์พูดน้อยคิดหนักจริงๆ 555 ตรงกันข้ามกับไปป์สุดขั้วเลย
แอบช็อกที่ฟาร์ชอบแซ็กนะคะ คิดว่าจะเป็นคนอื่นซะอีก แถมแซ็กยังมาชอบไปป์ รันทดจริงๆลูก :เฮ้อ:
อยากรู้คู่หลักแล้วง่า หึงหวงกันกำลังเข้าที อิอิ
-
อย่าได้คิดไปเองเลยจ้า บางทีถ้าไม่ใช่...
แต่มันพลิกล๊อก มาทางฟาร์(ซึ่งเชียร์แบบนั้นอยู่)
อ่านทีไรก็ขำกับความคิดของไปป์ แต่มาตอนนี้ชอบฟาร์ซะแล้ว
-
เรื่องนี้น่ารักมากๆ อ่านแล้วยิ้มตามเลย มายืนยันว่าไปบ์น่ารักอีกเช่นเคย
พระเอกก็น่ารักด้วยนะ ไม่เล่นตัวนาน 5555+ หึงเร็วดีว่ะ ชอบๆๆ อยากรู้ตอนต่อไปแล้ววว!!!
ฟาร์ก็น่ารักกกกก ยิ่งอ่านตอนนี้ยิ่งชอบฟาร์เลย ดูเป็นคนคิดอะไรมากมายดี
คนเขียนหาคู่ให้น้องฟาร์ด้วยนะค้า ไม่เป็นแซ็ก ก็เป็นเพื่อนแบ็คกราวน์ของภคินคนนั้นก็ไดนนะ ฮี่ๆๆ
-
เพราะโลกมันใกล้จะแตกแล้วสินะฟาร์ 555 :m20:
-
อ๊ายๆๆ ชอบคู่ฟาร์กับแซ๊กมากเลยค่ะ ขอคู่นี้บ่อยๆเลยนะ!!
:L2: :L2:
-
ฟาร์น่ารัก
-
มีทั้งต่างรักกันแต่ยังไม่รู้ มีแอบรักเขาข้างเดียว
มาตอนนี้ ความรักอลวนพันตูกันน่าดู
-
ภคินลากไปร์ไปไหนอะ :serius2:
:really2:ฟาร์ สู้ๆนะ :really2:
-
ฟาร์ชอบแซ็กน่ารักดี กลายเป็นแซ็กแอบชอบไปป์ซะงั้น ไม่แน่อาจจะแบบแซ็กก็ฟาร์ก็ได้นะแล้วก็แบบที่มาหาไปป์บ่อยๆ จะได้เจอฟาร์ เพราะฟาร์สนิทกับไปป์ อิอิ แล้วภคินกับไปป์จะเป็นไงเนี่ย ไปป์โดนภคินลากไปไหนอ่า รอจ้า ^^
-
ไม่ยักรู้แฮะ ว่าเรื่องนี้มัน กวนตีน!!! อร๊ายยยย สเป็กเลยค่า กรี๊ดดดดๆ
ชอบมากแนวนี้อ่ะ เคยเปิดดูผ่านๆ ไม่คิดเลยนะเนี่ย ว่าจะคลอดออกมาเป็นนิยายแนวนี้ 55+
น่าสนใจมากกกก ส่วนฟาร์ โถ่ๆๆ อีหนูฟาร์ น่าสงสารจริงๆ
แต่เชื่อเถ๊ออ ยังไงฟาร์ก็ต้องได้คู่กับแซ็ก ก็คนแต่งเล่นเริ่มบทมาแบบนี้ ยังไงก็ต้องได้เสียกันน่า XD
ส่วนนายภคิน แอบคิดไรอ๊ะป่าว กริ๊วๆๆๆ แอบหวานนะจ๊ะ เมากระทันหันเลยล่ะซี่ ฮุๆๆๆ
ส่วนประโยคนี้..
แต่ตอนนั้นผมคงลืมนึกไปว่า
โลกก็ใกล้แตกแล้วนี่หว่า..... นั่นสิคะ :laugh:
แต่กว่าไปป์กับคินจะรักกันต้องรอให้ถึงปีหน้าเลยหรอคะ o22
-
มารอตอนต่อไป :z1:
-
โอ้ มาย ก็อด
รักนี้มันใหญ่มากกกก :o8:
-
มาต่อเลยน่ะ ต่อเลยภาคของไปป์อ่ะ :z3:
-
ผมชอบทั้งเนื้อเรื่องและผู้แต่งเลยครับ
:L1: :L1:มาต่อเร็วๆนะครับบบบบ :L1: :L1:
-
ท่าทางฟาร์จะเก็บกดจริงๆแฮะ :laugh:
แต่ก็แอบเชียร์คู่นี้เหมือนกันนะ ฟาร์ แซ็ก
ปล.อยากอ่านตอนต่อไปแล้วววววววว :serius2: :m13:
-
:o8: ฟาร์ไม่น่าหนีกลับเลย 555
ชอบคะ ชอบมากกก
เห็นน้องฟาร์งี้รักตายเลย
แต่อยากอ่านภคินกับไปป์แล้วอะ T[]T!
เอามาให้อ่านเดี๋ยวนี้เลยน้า
รอตอนต่อไปอยู่จ้า :กอด1:
-
เป็นกำลังใจให้ฟาร์น้า
คินกะไปป์ ไปทำไรกันเอ่ย อิอิ
-
ฟาร์น่าจะตามไปส่งเเซกนะ
เผื่อจะมีได้เสีย ๕๕ :impress2:
-
ฟาร์น่ารักกกกกกXD
แหม....คิดอะไรไปกันจนแบบว่า.......
โอ๊ย.....อยากให้ได้คู่กับแซ็คจังค่ะ> <
ยังรอคู่ไปป์กับคินอยู่นะคะ....~~
-
"แต่ตอนนั้นผมคงลืมนึกไปว่า
โลกก็ใกล้แตกแล้วนี่หว่า....."
:laugh: :laugh:
-
:L2:
-
:laugh: :laugh:
ชอบฟาร์อ่ะ
อยากอ่านภาคไปป์อ่ะ
:L2: :L2:
รออ่านนะคะ
-
ไปๆมาๆมันจะเป็นภคินกับไปป์ได้ไง ไม่ใช่ร้อกกกก(มั้ง) o22
-
โลกใกล้จะแตกแล้วว :jul3:
-
เดี๋ยวโลกก็คงจะแตกแล้วสินะ : 222222:
คิดถึงอาร์ทจังเลย อยากให้แบล็คกราวน์มีบทเยอะกว่าเน้~
-
Room 10
“โทษที...กูก็เมาเหมือนกันว่ะไปป์”
“ห๊ะ?” นั่นเป็นคำพูดเดียวที่หลุดออกจากปากผมตอนนี้
มันเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงว่า’สงสัยอะไรวะ?’ “ก็เห็นเพื่อนมึงก็เรียกไปป์ กูเรียกมั่งไม่ได้รึไง?”
ไอ้คว๊ายยยยยยยยยยย...ประเด็นมันไม่ใช่ตรงนั้นโว้ย!!!!!
ผมอ้าปากค้างตะลึงในความหน้าด้านของไอ้ผู้ชายตรงหน้าอย่างไม่สามารถจะสรรหาคำพูดไหนมาด่าทอมันให้สาแก่ใจได้ เมื่อกี้มึงทำอะไรลงไปวะ!!!
“โอ๊ะ...คินมาอยู่นี่เอง อ้าวไปป์...หวัดดีครับ” พระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรก ไอ้อาร์ทเสือกตามมาสมทบอีกครับท่าน เออ..ให้ชีวิตมันชิบหายตายห่ากันไปข้างนึงเลย!!!
ภคินขมวดคิ้วนิดๆ “รู้จักกันด้วย?”
“นิดหน่อย ก็ไปส่งนายตอนเมาไง” เชื่อแล้วว่าบ้านมันสอนมาดีจริงๆขนาดคุยกะเพื่อนสนิทมันยังคุยแบบสุภาพเลยครับ
“เออ...อาร์ท กูกะไปป์จะกลับห้องแล้วนะ”
“อะไร?? กูไม่กลับเว่ย” เชี่ยนี่อะไร?? อยู่ๆก็ลากกูมาแล้วบังคับให้กลับเฉย มึงไม่ใช่พ่อกูนะว้อย
“โอเค..บายอาร์ท พรุ่งนี้เจอกันว่ะ” ว่าแล้วมันก็ลากแขนผมที่ทำหน้าตาเหรอหรา ผมส่งสายตาของความช่วยเหลือไปให้อาร์ทที่เหลือตัวเล็กลงเรื่อยๆ อาร์ททำหน้ามึนๆ(เอ๊ะ..ในงานขายแต่เหล้าไม่ได้ขายกัญชาซะหน่อย ไอ้ห่านี่ไปเมายามาจากไหนวะ?)โบกมือหยอยๆลาผมตามมารยาท แต่ทำไมกูรู้สึกว่ามันกวนตีนวะ!!!
“โอ๊ย!!มึงจะลากกูอีกนานมั้ย กูบอกแล้วว่ากูไม่กลับ”
“มึงต้องกลับ”
“แล้วทำไมกูต้องกลับ”
“เพราะกูจะให้มึงกลับ”
“เหตุผลเหี้ยไรของมึง ไร้สาระเว่ย!!!!”
ไอ้ห่านั่นไม่สนใจปาหมวกกันน็อคมาให้ผมหน้าตาเฉยๆ “มีอันเดียวใส่ไว้ละกัน”
“กูไม่ใส่”
“มึงเห็นรถกูมึงจะใส่เอง” ผมเหลือบไปมองรถมอเตอร์ไซด์ที่มันยืนบังอยู่ เอ่อ...นี่มึงยังเรียกมันว่ามอเตอร์ไซด์อีกเรอะ!!!!! กูว่าใช้คำว่าเศษเหล็กเคลื่อนที่ได้ยังจะเข้าใจง่ายกว่าเยอะ ผมมองสภาพยานพาหนะตรงหน้าที่ฝุ่นเกาะเคลอะไปหมด แจมด้วยน้องสนิมที่ขึ้นเป็นจุดๆ กระบังหน้ามีรอบแตกร้าวนับไม่ถ้วน ล้อสึกจนหาดอกยางแทบไม่เจอ
ให้กูซ้อนจักรยานแม่บ้านยังรู้สึกดีกว่านี้!!!!!!!!!
“กะ...กูไม่กลับ รถอะไรมึงเนี้ยขามากูนั่งช็อปเปอร์ซะหรู แล้วดูรถมึงดิ๊ ขับๆไปล้อมันไม่กลิ้งออกมาเหรอวะ” เอ๊ะ...ทำไมบทพูดกูเหมือนผู้หญิงที่มันจ้องจับผู้ชายรวยๆเลยวะ
“มันไม่กลิ้งหรอก ถ้ามันจะกลิ้งก็คือกลิ้งไปทับหน้ามึงนั่นแหละ” มันก้าวขาควบไอ้เศษเหล็กนั่นไว้
“เอ๊ะ...ไอ้นี่!!!”
“ไปป์....ขึ้นมา” มันออกคำสั่งเสียงแข็งกร้าว มีเหรอผมจะยอม เสือกพัฒนามาเรียกชื่อเล่นกูอีกนะ
“ไม่!!”
“ไปป์...” ชั่วครูหนึ่งที่ผมเห็นสายตามันอ่อนลง ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่า...มันดูเหมือนขอร้อง?
แล้วคนใจอ่อนอย่างผมจะทนได้ไงวะ...
ผมเห็นมันแอบคลี่รอยยิ้มบางๆในตอนที่ผมขึ้นควบมอเตอร์ไซด์ซ้อนท้ายมัน “กูตายเพราะรถมึงขึ้นมามึงจะหาที่ไหนไปใช้คืนให้แม่กูวะ”
“ไม่อยากตายมึงก็มานั่งข้างหน้านี่สิ”
“เก็บมุกนี้ไปป้อสาวเหอะมึง”
มันแค่หัวเราะเบาๆแล้วสตาร์ทเครื่อง....
ลมเย็นๆพัดเข้ามาตีหน้าผม ยังดีที่มีหมวกกันน็อคช่วยกันลมเอาไว้ ส่วนไอ้คนเอาแต่ใจข้างหน้าก็ปล่อยให้มันโดนลมตีจนหนังตากลับเหอะครับ...หมันไส้ชะมัด!! มันเป็นบ้าอะไรวะ?? อยู่ๆก็มาลากผมไปเฉย แถมยังบังคับให้กลับพร้อมกับมันอีก(ถึงในใจลึกๆแล้วผมจะดีใจที่ไม่ต้องอยู่กับไอ้แซ๊กเวอร์ชั่นกลายร่างต่อก็เหอะครับ)
แต่ที่บ้ากว่านั้นคือ... ทำไมกูยอมมากับมันง่ายๆวะ!!!
นี่มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอกับคนที่ผมเกลียดขี้หน้ามาเป็นปี หาเรื่องตบตีกะมันไม่เว้นแต่ละวัน พอมันมาพูดเสียงอ่อนหน่อยก็ยอมทำตามที่มันบอกซะแล้ว เฮ้อออออออออออออ...สงสัยผมจะเป็นพวกจิตใจอ่อนไหวเกินไปเลยอภัยให้อะไรง่ายๆ
แต่เรื่องที่มึงมาจุ๊บแก้มกูเนี้ย....กูไม่อภัยโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย!!!
โป๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
หมวกกันน็อคกระแทกกับหัวไอ้คนหน้าอย่างจังจนไอ้คนขับเอามือขึ้นมากุมหัวทันที
“โอ๊ยยยยยยยย....เล่นเหี้ยไรเนี้ยไปป์”
“เอาคืนที่มึงบังอาจมาล่วงเกินกู” ผมพูดผ่านหมวกกันน็อค แอบยิ้มชั่วๆที่เอาคืนมันได้
“นี่ตกลงกูเอาหมวกให้มึงใส่นี่เหมือนยื่นมีดให้มึงแทงกูใช่มั้ยวะ?” มันหัวเราะในลำคอเบาๆ “มึงรู้มั้ยว่าไอ้เน่านี่มันบิดได้เท่าไหร่”
“อย่านะโว้ยยยยยยย กูยังไม่อยากตาย”
มันไม่พูดอะไร...แต่ทำแม่งเลยครับ!!!!ไอ้เหี้ยนี่เสือกบิดไป120 กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!! ผมเกาะเอวมันเป็นแต๋วไปเลยครับ
“ไอ้ควาย ดอกยางก็ไม่มีมึงจะบิดหาพ่อมึงเหรอ”
“มึงก็สัญญามาก่อนว่าจะไม่มาโขกหัวกูอีก ไม่งั้นก็ได้นอนสมองไหลกับกูเนี้ยแหละ”
“เออๆๆๆๆๆๆ กูไม่โขกแล้วโว้ย ไม่ทำอะไรมึงแล้ว...พอใจยัง?” แล้วทำไมมึงยังไม่หยุดบิดครับพี่??
“อ๊อ...อีกอย่าง”
“อะไรวะ...หยุดบิดสักทีมึง กูไม่ชอบเสี่ยงตาย โดยเฉพาะตายบนรถเน่าๆแบบนี้”
“ห้ามเอามือออกด้วย”
กูมีสิทธิเลือกงั้นสิ???
แล้วทำไมกูถึงเสียรู้มันตลอดเลยวะ!!
.................................................................................
..........................................................
....................................
...............
“อ๊า~ พี่เดียววววววววว~” ผมกระโดดตุบไปบนพุงพี่เดียว คว้าพี่หมีของผมมาฟัดให้หายหมันเขี้ยว
“โตแล้วนะมึงอ่ะ” ไอ้คุณรูมเมททำหน้าเอือมพลางวางหมวกกันน็อคไว้ที่มุมหนึ่งของห้อง ไม่สนใจผมที่ฟึดฟัดอยู่บนโซฟาสักนิด
“มึงก็เด็กเหมือนกันนั่นแหละ มีที่ไหนบังคับกูกลับเฉย..เอาแต่ใจว่ะ” เล็กๆน้อยๆขอให้กูได้สวนกลับครับ
ภคินไม่ตอบอะไร พูดให้ถูกคือมันจะกำลังจะด่ากลับแต่เสียงโทรศัพท์มันดังขึ้นต่างหาก(คนอย่างมันน่ะเหรอจะยอมให้ผมด่าข้างเดียว..ไม่มีทางซะหรอก!!)
“ครับ...แอม” แหม...สุภาพขึ้นมาเชียวนะมึง
“โทษทีครับ...มีเรื่องด่วนนิดหน่อย” มันเหลือบสายตามองผม “ครับ..ครับ ผมขอโทษครับแอม” แหม...เสียงออดเสียงอ้อนเชียวนะมึง
“ไม่เอาน่าแอมครับ ผมก็บอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร” จะว่าเสือกก็เสือกเถอะครับผมนั่งฟังมันใจจดใจจ่อเลย... มันตวัดมามองหน้าผมเป็นเชิงจับได้ว่าแอบฟังอยู่ ผมเลยรีบลุกขึ้นไปชงโอวันตินแก้เก้อ....เดี๋ยวมันจับได้(แต่หูผมยังเปิดสัญญาณอยู่นะครับ)
มันถอนหายใจ... “แอมครับ ถ้าคุยกันไม่รู้เรื่องก็แค่นี้นะครับ” แล้วตัดสายเฉย!!!! เหยดดดดดดดด...มึงง้อหญิงได้ไม่ถึง2นาทีเลยพ่อคู๊ณ!!!!!!!!!!!!!!
ผมเห็นมันขว้างโทรศัพท์ไปบนพุงพี่เดียว...ไอ้เชี่ยนี่เล่นของสูงนะมึง ส่วนตัวมันเดินมาอยู่ข้างหลังผมเรียบร้อยแล้ว(อย่านะมึง..กูขนลุก)
“ให้กูด้วยแก้วนึง” มันเอานิ้วคลึงตรงหัวคิ้วมัน ท่าทางเซ็งๆ
“ผู้หญิงก็เงี้ย มึงง้อแป๊บเดียวเขาจะไปยอมหายงอนได้ไงวะ”
“กูว่าแล้วมึงต้องแอบฟัง” อุ๊ก....จุกครับกู ผมเลยฉีกโอวันติน3in1ใส่แก้วแก้เก้อ โดนจับได้ว่าเสือกแบบต่อหน้าต่อตานี่ก็น่าอายเหมือนกันนะครับ ไอ้คนข้างๆมันก็หัวเราะพลางส่ายหัวเอือมๆ
“กูรอกินอยู่นะ” มันพูดแค่นั้นแล้วเดินไปหย่อยตูดบนโซฟาข้างพี่เดียวดายหน้าตาเฉย เอ๊ะ...ไอ้ห่านี่เผด็จการจริงนะมึง แต่กูก็ต้องจำใจชงสองแก้วล่ะวะ ดันไปถูกจับได้ว่าแอบฟังมันคุยโทรศัพท์
“มึงก็รู้ว่าแอมเขาชอบให้ง้อเยอะๆ” ผมยื่นแก้วให้มันพลางทิ้งตัวลงนั่งอีกข้างนึงของพี่เดียวดาย ภคินเลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัย
“พูดยังกะมึงเคยมีแฟน”
แสดดดดดดดดดดดดดดดด!!! แฟนกูก็แฟนมึงนั่นแหละว้อย!!!! ใช้ของต่อเขาแล้วยังไม่รู้เรื่องอีก ไอ้ควาย!!!!
“เออ!!มีดิวะ!! สวยด้วย” สวยเหมือนแฟนมึงเด๊ะเลย!!!
ภคินเบิกตากว้างเหมือนไม่เชื่อสายตา “ผู้หญิงเดี๋ยวนี้เขาไม่เลือกเลยเนอะ เห็นเป็นผู้ชายก็เอาหมด”
“ไอ้ห่านี่...แฟนกูก็....”
“ช่างมันเหอะกูไม่อยากรู้เรื่องแฟนเก่ามึง” มันยกโอวันตินขึ้นซด “ใส่น้ำเยอะว่ะ...จืดจัง”
“คราวหน้าก็ชงเองสิวะ ไม่มีมือมีตีนรึไงมึงน่ะ ใช้งานกูอยู่นั่นแหละ ทำไมมึงถึงได้ซกมกโสโครกแบบนี้วะ ลำบากกูต้องมาตามเก็บตามล้างให้ กูไม่ใช่แม่มึงนะโว้ย”
“แต่ตอนนี้มึงบ่นเหมือนแม่กูเป๊ะ”
“จะไม่ให้กูบ่นได้ไง คิดว่ากูว่างมาเหรอต้องมานั่งเก็บกวาดบ้านที่มึงทำสกปรกไว้ แล้วเรื่องสูบบุหรี่ในห้องนี่กูขอเหอะ กูบอกกี่รอบแล้วว่ามันเหม็น พอไล่มึงไปสูบที่ระเบียงก็เสือกไปดับบุหรี่บนขอบระเบียงอีก มันสกปรกไม่รู้รึไงกูต้องไปนั่งเช็ดอีก”
“เออๆ..คราวหน้ากูไม่ทำละ”
“แล้วไหนจะเรื่องที่มึงชอบเอาของกินกูในตู้เย็นไปกินอีก ไม่ได้เรียนมารยาทเบื้องต้นรึไงวะกูนะต่อให้หิวแทบตายกูก็ไม่กินหรอกมันเสียมารยาทโว้ย”
“กูรู้ว่ามึงใจดีไง....โอเค..เขาใจแล้ว กูสัญญาจะทำตัวให้ดีขึ้น” มันยักคิ้วแล้วดื่มโอวันตินอุ่นๆรวดเดียวหมด
ตึงงงงงงงงงงงงง
มันตั้งแก้วลงบนโต๊ะรับแขก
“ล้างให้ด้วยนะไปป์”
นี่มึงเข้าใจแล้วเหรอวะ??? ไอ้โสโครกเอ๊ย!!!!!!!!!!!!!
Special Far's chapter
“ผมมาหาแซ๊กครับ” ผมยื่นหัวเห็ดๆของตัวเองจากรอยแยกของประตูชมรมดนตรีสากล
“แซ๊กซ้อมอยู่ครับ เข้ามาก่อนสิ” ผู้ชายตรงหน้ายิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตรแล้วเดินนำไปที่ห้องซ้อมที่เป็นห้องกระจกใสๆเก็บเสียง เหมือนห้องอัดเสียงนั่นแหละครับ แต่เราทำได้แค่รออยู่นอกห้องเท่านั้น
ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่น่ะเหรอ???...
เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อเช้านี้ที่ผมตื่นงัวเงียขึ้นมารับโทรศัพท์เบอร์แปลกๆ พอรับแล้วก็ตาสว่างเลยครับ...แซ๊กโทรมา!!! ผมไม่ได้ตกใจที่แซ๊กโทรมานะ ผมตกใจว่ามันทำยังไงถึงได้สร่างเมาเร็วขนาดนี้ ทั้งๆที่เมื่อคืนยังเมาเหมือนหมาแท้ๆ ไม่ใช่หมาธรรมดาด้วยนะครับ เป็นหมาคลั่งจูบซะด้วย!!
วันนี้เป็นวันเสาร์ครับแซ๊กบอกผมว่าชมรมเขายังหาคนมาเล่นฟลุตให้ไม่ได้เลยขอร้องแกมบังคับให้เรียกผมมาแคสติ้ง(แหม...ใช้คำยังกะดารา) ผมเลยต้องถ่อออกบ้านมานั่งดูเขาซ้อมกันนี่ไง
“แซ๊ก...เพื่อนมาหา” ผู้ชายคนนั้นเคาะห้องเรียกไอ้หนุ่มผมยาวออกมาจากห้อง แซ๊กพยักหน้าหงึกหงักแล้วเปิดประตูพรวดออกมา เขามองหน้าผมแล้วมองซ้ายขวา
“อ้าว...ไปป์ไม่ได้มาด้วยเหรอ” เห็นหน้าก็ถามหาไปป์เลยนะครับ
“ไม่มา เราไม่ได้โทรบอกน่ะไม่อยากรบกวน” แต่ในใจผมอยากจะตอบว่า’ถ้ามาก็เห็นแล้วสิวะ…ไอ้โง่!!’
“อือ...เมื่อคืนเราเมาว่ะ ไม่รู้ทำอะไรให้ฟาร์ลำบากรึเปล่า โทษทีนะ”
“ช่างเหอะ ไม่ได้ลำบากอะไรหรอก” ลำบากกายน่ะไม่ แต่โคตรลำบากใจเลยเหอะครับ!!!
“เอาฟลุตมารึเปล่า?”
“อื้อ” ผมพยักหน้า ไม่กล้าสบตาแซ๊กตรงๆ....ก็นึกถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วมันเขินนี่ครับ
ผมเดินตามแซ๊กเข้าไปในห้องซ้อม เสียงเครื่องดนตรีที่เคยดังกังวานทั้งหมดหยุดลงในทันทีพร้อมสายตาของทุกคนในห้องที่หันมามองผมเป็นตาเดียวจนรู้สึกประหม่า....ก็บอกแล้วครับว่าผมไม่ชอบเป็นจุดเด่น ไม่ชอบเข้าสังคม เกลียดการถูกจับจ้องที่สุด
“พวกมึง นี่ฟาร์นะ...ที่บอกว่าจะมาเล่นฟลุตให้พวกเราอ่ะ” กูไปบอกตอนไหนว่าจะเล่นให้คุณมึงครับ?? แล้วที่มาวันนี้มึงก็บังคับกูมาด้วยโว้ย!!
“เฮ้ย...น่ารักดีนี่หว่า” ผู้ชายที่นั่งอยู่โดนมีเชลโล่อยู่ที่ขาร้องทัก
“อะไรๆ เด็กน่ารักๆแบบนี้เจ๊จองค่ะ” สาวผมยาวทาลิปสีแดงแปร๋นขัดขึ้นมาก่อน
“อะไร...เจ๊กินเด็กเหรอ”
“เป็นผู้ชายเจ๊กินหมดค่ะ” ว่าแล้วเจ๊ก็กรีดเสียงหัวเราะแหลมบาดใจจนผมแทบจะเอามือขึ้นมาอุดหูถ้าไม่เกรงว่าจะเป็นการเสียมารยาทจนเกินไป
“ก่อนเข้าชมรมน่ะเขาต้องโชว์ฝีมือกันก่อนนะ เราน่ะไหนลองเป่าฟลุตให้พี่ฟังหน่อย” พี่ผู้ชายใส่แว่นที่ดูเหมือนว่าจะเป็นหัวหน้าชมรมว่าพลางยิ้มให้ผม เอ่อ...พี่ครับเคยถามกูมั้ยว่าอยากเข้ารึเปล่า? ถ้าไอ้หนุ่มผมยาวนี่ไม่บังคับผมก็ไม่หน้าโง่ถ่อมาที่ชมรมหรอกครับพี่!!!
แซ๊กหันมามองหน้าผมนิ่งๆ “ฟาร์...เป่าให้พี่พลฟังหน่อย”
แสดดดดดดดดดดดดดดดดด....ทำยังกะกูมาสมัครขอเข้าเองเลยนะมึง
แต่ผมก็ยังคงคอนเซ็ปนิ่งสงบสยบความชั่วในใจ ผมเปิดกล่องเครื่องดนตรีมันปลาบนั่นออก “จะให้ผมเล่นเพลงอะไรล่ะครับ?”
“อะไรก็ได้ครับ” พี่พลยิ้มหวาน แต่ผมอยากจะเอาฟลุตฟาดปากพี่แกให้แตกอย่างแรงครับ ถ้ากูเล่นเพลงชาติพวกมึงจะว่ากูมั้ย??? ผมส่งสายตาไปขอความช่วยเหลือจากแซ๊กซึ่งพ่อคุณก็ไม่ได้สนใจกูที่ตกที่นั่งลำบากเล๊ย มัวแต่เอาไอ้นู่นไอ้นี่มาขัดอยู่นั่นแหละ หยุดมามองกูสักนิดพ่อมึงจะตายรึไงวะ??
ผมสูดหายใจลึกๆพลางคิดถึงโน้ตเพลงที่เล่นบ่อยที่สุด อย่าหาว่ากิ๊กก๊อกเลยครับ แต่ผมนึกได้แค่เพลงกล่อมเด็กอย่างLullabyเท่านั้นแหละครับ
ฟาร์หลับตาลงแล้วเริ่มเป่าลมเข้าไปในท่อเหล็กอันเย็นวาบนั่น....
นิ้วเรียวไล่ตัวโน๊ตอย่างช้าๆ ค่อยๆบรรเลงบทเพลงขับกล่อม..... จากสูงไปต่ำ จากต่ำไปสูง เชื่องช้าแต่ทว่าเต็มไปด้วยความอ่อนหวานราวจะขับกล่อมคนในห้องให้ตกอยู่ในห้วงแห่งจินตนาการ
บทเพลงช่างอ่อนโยนราวกับขับกล่อมเด็กตัวน้อยให้เคลิ้มหลับบนเตียงนุ่มๆ...
ทุกคนนิ่งเงียบเหมือนกับตัวเองเป็นเด็กน้อยแล้วเด็กหนุ่มตรงหน้าเป็นมารดาผู้ร้องบทเพลงขับกล่อมให้ลูกรักหลับฝันดี หลายคนหลับตาลงเพื่อสัมผัสสายลมเอื่อยๆ...
แก๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เครื่องเป่าทองเหลืองตกกระแทกพื้นเป็นเสียงกังวานจนบางคนถึงกับอุดหู รวมถึงผมที่ชะงักหยุดเป่าไปทันที ทุกสายจับจ้องไปที่แซ๊กที่กำลังขัดทรอมโบนแล้วเผลอทำมันร่วงอย่างอึ้งๆ
“แฮ่ๆๆ โทษทีว่ะมันลื่น” เจ้าตัวเกาหัวแก้เขินเลยโดนเพื่อนข้างๆตบเกรียนเป็นการขอบคุณ เออดีครับ แบบแม่งให้กบาลแยกเลย กูอุตส่าห์ตั้งใจเป่าเสือกมาขัดซะได้
“เก่งมากเลยครับ” พี่พลยิ้มพลางปรบมือให้ผม ผมแอบเห็นบางคนในชมรมก็แอบปรบมือให้ด้วย “ยินดีต้อนรับสู่ชมรมดนตรีสากลนะ”
“อ่า...คือผมแค่มาอยู่ชั่วคราวนะครับ ถ้าหาคนได้แล้วผมก็คงไม่อยู่ต่อนะครับ”
พี่พลยิ้มหวาน “ถ้าหาได้มันคงหาได้ไปนานแล้วล่ะครับ ตำแหน่งคนเป่าฟลุตของชมรมว่างมาหลายปีแล้ว พี่ดีใจที่มีคนมาเล่นให้วงเราซะที”
ผมก็ได้แต่ปั้นหน้ายิ้มคืนให้พี่พลเค้าล่ะครับ แหม...ลำบากใจนิดๆนะเนี้ยผมไม่ชอบเข้าร่วมกิจกรรมใดๆทั้งสิ้น ดังนั้นไอ้การเข้าชมรมเนี้ยบอกได้เลยว่าไม่เคยทำมันหรอกครับ
นัยน์ตาสีตาแอบเหลือบมองไปที่ผู้ชายที่พาเข้าชมรมมา ภายในใจก็รู้สึกเจ็บแปลบอย่างประหลาด
เมื่อกี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอก...
แซ๊กเกลียดผมก็เลยทำแบบนั้น
ผมมั่นใจ.....
TBC
เห็นแว๊บๆว่ามีคนบ่นถึงน้องอาร์ทด้วย โผล่มาแล้วนะ แต่นิดเดียวน้องอาร์ทที่บ้านหวงค่าตัวแพงค่ะ (คนอ่าน- :z6:)
ของดีต้องรอค่ะ ไปป์เล่าเรื่องบ่อยมันเลยไม่ค่อยเจอน้องอาร์ทเท่าไหร่ รอไปก่อนนะคะ
ตอนนี้คุณภคินเริ่มรุกแล้วนะ แอร๊ยยยยยยยยย~~~ พระเอกของเราทำตัวสมเป็นพระเอกซะที :impress2:
PS.แอบเห็นคนอ่านบอกรักอ่ะ รักคุณเหมือนกันค่ะ :-[
-
มันแอบชอบไปป์หรือเปล่า
-
อา.. รู้สึกเหมือนอ่านพาร์ทไปป์กับคินไม่สะใจ..
:z3:
-
โอ้ววว ภคินรุกกก !!
เอาเลยๆ เอาเร็วๆ 555
รอไม่ไหวแล้ววววววววววววว
น้องฟาร์เราคิดมากเกินไปหรือเปล่า?
หืมมมม อย่าไปคิดในทางลบอย่างนั้นซิจ๊ะ
โอ๋ๆ มาๆมี๊กอดทีนึง (ฮ่าๆ สมอ้างเป็นคุณแม่น้องฟาร์ทันที)
เราต้องคิดอย่างนี้ลูก
ไอ้คุณเซอร์แซ็ก มันคงมองความน่ารักของเราจนเคลิ้มเลยทำของตก !
55555555.
มาๆ จุ๊บคนแต่งที :จุ๊บๆ:
-
ภคินที่รุกไปป์เนี่ย หวังจะเอามาเป็นแม่บ้านไว้ทำงานบ้านเหรอวะ
ชิ ซกมก ชอบรับการบริการ เนี่ยยังไม่เห็นภคินทำอะไรดีๆให้ไปป์เลยนะ
น้องฟาร์..อืมคิดมากน่ะ เดี๋ยวได้ร่วมวงกัน ร่วมกิจกรรมกันบ่อยๆ ความน่ารักขอน้องฟาร์
ต้องได้กระแทกตากระทบใจนายแซ็กจนเผลอใจแน่จ้ะ
PS.แอบเห็นคนอ่านบอกรักอ่ะ รักคุณเหมือนกันค่ะ
อืม...นอกจากจะเขียนนิยายได้สนุกชวนอ่านแล้ว ยังตาดีแอบเห็นด้วยนะเออ อิ อิ
-
อูววววววว
นายภคินเริ่มรุกแว๊ววววววว XD!!!!!~
ชอบพาร์ทฟาร์กับแซ็คอะ.....
แซ๊คแอบอึ้งแน่....ไม่ได้จงใจขัดจังหวะหรอกอีแบบนี้...เค้าอึ้งกับฟามหน้ารักของน้องฟาร์ตั้งหากล่าาาาา=3=
ปล. ม๊วบคนแต่งซักทีด้วยความรัก =3= :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
ฟาร์อย่าเพิ่งคิดในแง่ร้ายไปนะ แซ๊กอาจจะไม่ได้เกลียดก็ได้นา
ส่วนภคินนี่คงแก้นิสัย ทิ้งของเรี่ยราด ไม่เป็นระเบียบไม่ได้เช่นเดิม
ต้องให้ถึงมือแม่บ้านแห่งปีอย่างไปป์อีกแน่ะ เฮ้อ
ว่าแต่ถ้าคิดจะรุกไปป์เต็มตัวแล้ว ก็อย่าลืมเคลียร์เรื่องหญิงแอมด้วยนะจ๊ะ
คาราคาซังมันจะไม่ดีนะเออ
-
ฟาร์ชอบคิดไปเองอ่ะ
ไม่แน่นะแซ็กอาจจะแอบชอบฟาร์อยู่ก็ได้
-
>///< ภคินรุกได้น่ารักมาก 55+ ชอบตอนไปป์เอาหัวไปโขก เจ็บน่าดูเลยนะนั่น
อาร์ทโผล่มาแบบดาราค่าตัวแพงจริงนะ 5555+ รอว่าจะโผล่มาในตอนต่อๆไป!
อ่านตอนนี้แล้วยิ่งชอบฟาร์นะ น่ารักจัง : )
-
เย้ คู่หลักเริ่มก้าวหน้ากันบ้างแล้ว ดีจังๆ
ส่วนคู่รอง จะอีโมเห็นตัวเองด้อยค่าไปไหนเนี่ย น้องเอ๊ย
-
ฟาร์คิดมากไปป่าว? เเซกอาจจะไม่คิดเเบบนั้นก็ได้นะ อย่าเครียด
คู่หลักน่ารักที่สุด ไปป์น่ารักอ่ะ รีบมาต่อนะคะ
-
รุกแรงมากนะนายภคิน แต่.......... ซกมกเหมือนเดิมเลยนะ :laugh:
-
ภคินเริ่มรุกไปป์แล้ว น่ารักจัง
ไปป์เองก็เริ่มไม่ได้ต่อต้านภคินแล้วด้วย
คู่หลักคู่นี้น่ารักจริงๆเลย :give2:
ส่วนคู่รอง......ฟาร์อย่าคิดมากสิ :m15:
แซ็กอาจจะไม่ได้เกลียดฟาร์ก็ได้นะ
-
:z3: :sad4: นู๋ฟาร์อย่าเพิ่งคิดมากสิ แซ๊กอาจจะไม่ได้เกลียดฟาร์ก็ได้นะ
เหอๆภคินรุกแล้วๆ :o8: :laugh:
-
:กอด1:
-
ฟาร์นี่ คิดเองเออเองอยู่ได้!!!!!!
-
:mc4: ภคินน่ารักเว่อ อ่ะตอนนี้
-
ฟาร์นี่คิดลบชะมัดเลย ยังงี้ชีวิตจะมีความสุขกับเขาได้มั๊ยเนี่ยะ
-
การที่ทำกิจกรรมกับคนที่ไม่รู้จักหรือไม่คุ้นเคยมันก็สนุกดีไปอีกแบบนะฟาร์ อยู่กับคนเยอะๆ สนุกจะตาย :กอด1:
มองโลกในแง่บวกอีกนิดจะดีมาก... :L2:
เฮ้ย แซ๊ก ทำไมต้องถามหาไปป์ก่อนเลยว่ะ ชอบไปป์จริงๆ นะเหรอ... :z2:
เมื่อไหร่ภคินมันจะรู้ซักทีว้า ว่าเคยแย่งแฟนไปป์อ้ะ ...
:กอด1: :กอด1: รอตอนต่อไปจ้า
-
น่ารักอ่า น่ารักๆๆๆๆ :impress2:
ฮาอิน้องไปป์สุดๆ ดูแลภคินดีดีนะ ได้(ว่าที่)แฟนปานได้ลูกอีกหนึ่ง โฮะๆ
น้องฟาร์อย่าคิดรันทดขนาดนั้นสิลูก :m15: มองโลกในแง่ดีเข้าไว้
-
จริงๆแซ็กอาจจะหึงที่เห็นคนอื่นมองฟาร์แบบเคลิ้มๆเลยจงใจขัดจังหวะก็ได้นะ? :impress2:
ภคิน ถ้านายอยากทำตัวให้ดีขึ้นนายก็เลิกกับยายแอมโมเนียก่อนเป็นอันดับแรกเลย! หลังจากนั้นรุกต่อเต็มลูกสูบครับ o13
-
ไม่รู้จะเม้นท์ไร
รอตอนต่อไปละกัน
:กอด1:
-
2 คู่ซะแล้วมั้ง
-
:really2: :really2:
-
:impress3:เนื้อเรื่องน่ารักอ่ะ :impress3:
:o12:ผู้แต่งก็มา Update ตอนใหม่เร็วดี ขอบคุณครับ :o12:
-
:z2: หนุกหนานอย่างมากมาย
-
ฟาร์อย่าเข้าใจแซ็กผิดเซ้!! :z3:
-
โหย!!!
การแอบรักนี่มันเจ็บจิงๆ
ให้ตายเหอะ
นี่ชั้นอินมากเกินไปป่ะเนี่ยยย
-
คินเริ่มชอบไปป์ ??? แล้วแอมแฟนเอ็งล่ะเห้ยย !!! จะดราม่ามั๊ย กลัว!
-
อ๊ายยยยย! อาร์ทโผล่มาแล้ว พ่อยอกขมองอิ่มของเค้า!
ถึงจะโผล่มานิดนึงก็ยังดี โผล่มาโบกมือบ๊ายบาย พอนึกถึงฉากนี้แล้วภาพมันลอยเข้ามาในหัวเลยอ่ะ =..= อา...น่ารักชะมัด
ฟาร์ไม่เคยคิดเข้าข้างตัวเองบ้างเลยเหรอ? แบบว่าแซ๊กอาจจะอึ้งในตัวฟาร์จนทำหลุดมืออะไรประมาณนั้นน่ะ ชิชะ!
Ps.เค้าขอช่วยสมทบทุนค่าตัวอาร์ทหนน่อยได้ไหม? *.* เอาไปเลย +1 จัดไป!
-
สนุกครับ น่ารักมากๆโดยเฉพาะฟาร์กับแซ็ก (ชื่อเหมือนดนตรีทั้งคู่เลย)
แต่...ถ้าให้เวิร์คสุดๆอ่านไม่สะดุด อยากให้จั่วหัวไว้หน่อยว่า "นี่นะ...พาร์ทนี้ของฟาร์" หรือเปลี่ยนสีก็ได้แล้วแต่สะดวกครับ
เวลาอ่านจะได้อ่านลื่นๆ ไม่ต้องย้อนไปย้อนมาอารมณ์ประมาณ "เอ...เราอ่านพาร์ทของไปป์อยู่นี่นา ทำไมเนื้อเรื่องมันเปลี่ยนไปหว่า" อะไรประมาณนั้นล่ะครับ
ขอบคุณครับ Q(^.')
-
สนุกครับ น่ารักมากๆโดยเฉพาะฟาร์กับแซ็ก (ชื่อเหมือนดนตรีทั้งคู่เลย)
แต่...ถ้าให้เวิร์คสุดๆอ่านไม่สะดุด อยากให้จั่วหัวไว้หน่อยว่า "นี่นะ...พาร์ทนี้ของฟาร์" หรือเปลี่ยนสีก็ได้แล้วแต่สะดวกครับ
เวลาอ่านจะได้อ่านลื่นๆ ไม่ต้องย้อนไปย้อนมาอารมณ์ประมาณ "เอ...เราอ่านพาร์ทของไปป์อยู่นี่นา ทำไมเนื้อเรื่องมันเปลี่ยนไปหว่า" อะไรประมาณนั้นล่ะครับ
ขอบคุณครับ Q(^.')
^
^
^
ขอบคุณค่า เดี๋ยวคราวหน้าจะลองเปลี่ยนนะคะ
อยาก+1ให้ แต่เม้นไม่ถึง เอา :กอด1:ไปก่อนนะคะ 5555+
-
ชอบ จัง เรื่อง นี้ แล้ว นี่ๆ ใช่ เพลง lullaby ที่ ว่า ปะ
http://www.youtube.com/watch?v=t894eGoymio
-
อ่า สนุกมากกก
หลังจากนั่งอ่านจนตามทัน
สมัครสมาชิกมาเม้นเลย
คิคิ ภคินเริ่มชอบไปป์แล้วอะสิ
ส่วนคู่ฟาร์ อาจจะไม่ได้เป็นแบบนั้นก็ได้
จริงๆแล้วแซ็กอาจจะชอบฟาร์ก็ได้
เลยแวะเวียนมาหาไปป์บ่อยๆ
:L2:
-
ชอบ จัง เรื่อง นี้ แล้ว นี่ๆ ใช่ เพลง lullaby ที่ ว่า ปะ
http://www.youtube.com/watch?v=t894eGoymio
ตามนั้นเลยค่ะ ขอบคุณที่เอามาแปะให้นะคะ :D
อ่า สนุกมากกก
หลังจากนั่งอ่านจนตามทัน
สมัครสมาชิกมาเม้นเลย
เป็นปลื้มค่ะ เอา :กอด1:ไปนะคะ
-
Room 11 [Pakin’s chapter]
หงุดหงิดโว้ย...หงุดหงิด...
ผมเป็นอะไรไปน่ะเหรอ???
ตัวเองยังตอบไม่ได้เลยครับ แล้วจะให้ไปบอกพวกคุณได้ยังไง??
ผมนั่งจับเจ่าอยู๋ในโรงอาหารของคณะหลังจากซัดข้าวกลางวันเข้าไปเต็มคราบแถมยังเหลือเวลาก่อนวิชาต่อไปเป็นชั่วโมงอีก สงสัยเพราะผมกินเร็วเกินไปมั้ง ข้าวจานนึงไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำไป พัดลมเล็กๆที่ข้างฝาเป่าฟู่ๆซึ่งไม่ได้ลงตรงหัวกูเล๊ย...
แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องที่ผมคิดไม่ตกน่ะเหรอ???
มันอธิบายยากน่ะครับ.. แต่ที่แน่ๆมันเกี่ยวข้องกับไอ้วิรัล..ไม่สิ ไอ้ไปป์!!!!
ไอ้รูมเมทมหาภัยนั่นแหละทำให้ผมปวดหัวอยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน หาเรื่องแกล้งแบบเด็กอนุบาลซึ่งมันเปลืองสมองผมมากที่ต้องมาครีเอทวิธีตอบโต้ให้มันชะงัก แทนที่ผมจะได้ใช้เซลล์สมองในการคิดแปลนบ้าน เลยได้มาคิดวิธีการประหลาดๆแกล้งมันแทน...เจริญซะไม่มี
แล้วผมหงุดหงิดทำไมน่ะเหรอ???
ก็ผมกำลังคิดว่าตัวเองเป็นบ้าที่สนุกที่ได้แกล้งมันทุกครั้งน่ะสิ!!!!!
โรคจิต...โรคจิต....โรคจิต!!!!! นี่กูเป็นโรคจิตไปแล้วเรอะ!!!!!!
กูบ้าไปแล้วที่มีความสุขเวลาได้แกล้งมัน.....
กูบ้าไปแล้วที่มีความสุขเวลาเห็นมันทำหน้างอน
กูบ้าไปแล้วที่มีความสุขเวลามันเขิน
แล้วไหนจะที่กูไม่พอใจตอนมันถูกเพื่อนเมาแล้วจูบอีกล่ะ
เฮ้อออออออออออออออออออออออออ....
“ถอนหายใจจนขนจมูกจะหมดรูแล้วครับคิน”
“ขอบคุณมากครับเพื่อนอาร์ทที่เป็นห่วงสวัสดิภาพในโพรงจมูกกู”
“ยินดีครับ” ไอ้อาร์ทยกมุมปากขึ้นนิดๆในลักษณะที่เรียกได้เต็มปากเต็มคำว่า’กวนตีน’ “นายเป็นอะไรวะคิน เดี๋ยวก็ยิ้ม เดี๋ยวก็ถอนหายใจ เดี๋ยวก็มาขมวดคิ้ว”
“เรื่องส่วนตัว” เอาง่ายๆกู-ไม่-เล่า!!!!!
ไอ้อาร์ทยักคิ้ว เป็นเชิงว่า’เดี๋ยวมึงก็เล่าเอง’ ผมได้แต่ทำหน้าเหม็นเบื่อกับสีหน้ารู้ทันของมัน ผู้ชายก็เงี้ยแหละครับ...ความลับคนอื่นเก็บได้ แต่เก็บความลับตัวเองไม่ได้(ตรงข้ามกับผู้หญิงเลยครับ)
“มึง....คือกูกำลังคิดว่า....”
ยืนมองท้องฟ้าไม่เป็นเช่นเคย ฤดูร้อนไม่มีเธอเหมือนก่อนเหมือนเก่าขาดเธอ~
”ครับ..แอม”
“คิน..เย็นนี้ว่างใช่มั้ย”
“อ่า..” ผมเหลือบมองไอ้อาร์ทประหนึ่งจะขอคำปรึกษาซึ่งแม่งก็ทำหน้ามึนๆเหมือนไม่รู้เรื่อง(กูรู้ว่ามึงรู้เรื่องว้อย!!!)
“แอมจำได้นะคิน วันนี้วันหยุดคินไม่ใช่เหรอ ไปเที่ยวกันนะๆๆๆๆๆๆ” ผมยิ้มออกมาเบาๆเมื่อคิดถึงสีหน้าออดอ้อนของสาวน้อยที่อยู่ปลายสาย
“อะไร...วันก่อนเพิ่งงอนไม่ใช่เหรอครับ วันนี้มาอารมณ์ไหนครับเนี้ย”
“ก็แหม...ก็วันนั้นคินทิ้งแอมไว้ที่งานเฉยเลยนี่ แอมไม่โกรธก็ดีแค่ไหนแล้ว วันนี้คินเลยต้องง้อแอมด้วยการไปเที่ยวกับแอมไง”
“คร๊าบ...คร๊าบ....ไปก็ได้ครับ ผมเรียนเสร็จบ่ายสองครึ่งนะครับ เรียนเสร็จแล้วจะโทรหานะครับ”
“จ้า...แอมคิดถึงคินนะ”
“ครับเหมือนกันครับ” แล้วผมก็วางสายไป
“อะไร..คืนดีกันเร็วจัง” ไอ้อาร์ททำเป็นแคะขี้หูล้อเลียนผม “นึกว่าแอมจะงอนได้นานกว่านี้ซะอีก สงสัยจะรู้ว่างอนไปนายก็ไม่ง้อ”
“พูดมากว่ะอาร์ท ดีกันแล้วก็ดีแล้วไง ไอ้นี่ไม่สนับสนุนเพื่อน”
“แล้วเมื่อกี้นายจะบอกอะไรเรา”
“เอ่อ...ช่างแม่งเหอะ ตอนนี้กูไม่มีอะไรจะบอกมึงแล้ว” หมดอารมณ์จะปรึกษาครับ.. ตอนนี้กูหายเครียดละ
อาร์ทเลิกคิ้ว “แหม..เสียดายจัง” ผมทำหน้างงอารมณ์ว่า ’เสียดายอะไรวะ?’
“เราว่าจะแวะไปหาไปป์ซะหน่อยน่ะ”
“ไม่ต้องไปเลยมึง!!!!” ไอ้อาร์ทยกมุมปากขึ้นมาข้างนึง
“สองรัก....ผมรับไม่ไหวครับ”
ไอ้ควาย!!!!!!! กวนตีนกูตลอดนะมึงอ่ะ!!!
……………………………………………………………
…………………………………….
……………………
………..
“คิน...ไม่กินข้าวเย็นกับแอมจริงเหรอ?” สาวสวยที่ควงแขนผมข้างๆยังคงเซ้าซี้ไม่หยุด ....อีกะแค่ข้าวเย็นมันจะอะไรนักหนาวะ?
“แอมครับ..ผมยังไม่หิวครับ แล้วนี่ก็เย็นมากแล้วผมอยากกลับไปนอนแล้วครับ”
“แอมก็แค่อยากอยู่กับคินนานๆนี่นา” แอมเขย่าแขนผมพลางส่งสายตาอ้อนวอน “ไม่ได้เหรอ?”
“ไม่ได้ครับ” ผมทำหน้านิ่งๆ “ผมง่วง”
“คินอ่ะ!!!เป็นแบบนี้อีกแล้วนะ” แอมสะบัดมือออกจากแขนผมแสดงให้เห็นว่าเธองอนแล้วนะ
“อือ...แอมก็เป็นแบบนี้อีกแล้ว”
“คิน!!!!!!!!” คราวนี้เจ้าหล่อนกรีดเสียงเล่นเอาผมเบ้หน้า
“เบาๆก็ได้ครับแอม อายคนอื่นเขานะ” มือขวาขยี้หัวตัวเองแบบเอือมๆ “พรุ่งนี้เจอกันครับแอม”
ผมเดินออกมานิดนึงแต่ยังทันเห็นหน้าที่ยับยู่ด้วยความไม่พอใจของแอม สองขาผมเลยรีบก้าวกลับไปหาสาวสวยตรงหน้า “แอมครับ” แอมยิ้มออก
“ตังมือถือผมหมดวันนี้คงไม่ได้ส่งเมจเสจให้ตามปกตินะ...บอกก่อนละกันว่าฝันดีครับ”
โอ๊ยยยยยยย....โรแมนติคชะมัดเลยผู้ชายอย่างกู
แล้วทำไมแอมยังหน้าบึ้งอยู่วะ?? ผมล่ะไม่เข้าใจจริงๆ!!
ผมกดออดรถเมล์ลงแถวๆหอซึ่งลุงคนขับแกก็จอดได้ตามมาตรฐานรถเมล์แหละครับ...คือเลยไปป้ายนึง ผมสบถเบาๆ(ดังไม่ได้ครับเดี๋ยวลุงแกถอยรถมาทับ)แล้วเดินกลับไปที่ป้ายที่แล้ว มองนาฬิกาแล้ววันนี้กลับมาเร็วมากครับเพิ่งจะ5โมงครึ่งเอง กลับห้องไปขอนอนสักงีบเหอะ
แล้วทำไมผมไม่เอาไอ้เน่าไปน่ะเหรอ??....จากสภาพมันก็น่าจะรู้ๆกันแหละครับ เอาไปเดทกับสาวคงน่าดูพิลึกเลย ผมมีแพลนจะเปลี่ยนดอกยางมันเร็วๆนี้แหละครับ ผมยังไม่อยากตาย
เดินเหม่อๆไปสักพักรู้ตัวอีกทีก็อยู่หน้าประตูห้อง330แล้ว ผมไขประตูเข้าไปในห้องก็พบว่ารูมเมทมหาภัยมันยังไม่กลับมาเลยครับ...แปลกดีปกติผมกลับมาต้องเจอมันนั่งบ่นแท้ๆ แต่แบบนี้ก็สบายหูดีเหมือนกันแฮะ ตอนนี้ผมง่วงมากไม่มีอารมณ์ทำอะไรทั้งนั้น ขอแค่อะไรนุ่มๆหนุนหัว
อะไรนุ่มๆ......
ตาผมหันควับไปที่หมียักษ์ตัวเท่าควายที่นั่งอยู่บนโซฟา
คุณเดียวครับ.....วันนี้ขอยืมพุงคุณหน่อยนะครับ.....
....................................................................................
................................................................
............................................
............
“มึงมาหนุนพี่เดียวกูได้ยังไงห๊ะ!!”
หือ...อะไรมาแว๊ดๆบนหัวกูวะ....ช่างแม่งกูจะนอน
“ตื่นเดี๋ยวนี้นะไอ้ภคิน ตื่นๆๆๆๆๆๆๆๆ”
คราวนี้ไม่มาเปล่าครับแม่งเล่นเขย่ากูไปทั้งตัวเลย ไม่ตื่นก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว...ไอ้กรรไกร
“อะไรวะ นอนอยู่ดีๆก็มาปลุก”
“ถ้ามึงนอนอยู่เฉยๆกูก็ไม่ว่าหรอก นี่อะไร? มึงเอาพี่เดียวของกูมาหนุนหัวได้ยังไง”
“มึงอย่างกไปหน่อยเลย พี่เดียวเค้ายังไม่บ่นเลย”
“กูเลยต้องบ่นแทนพี่เดียวไง!!! เอามา!!” ว่าแล้วมันก็พยายามดึงพี่เดียวออกไปจากหัวผม ส่วนผมน่ะเหรอแกล้งกดหัวไว้ไม่ให้ไอ้หมีนั่นหลุดไป แล้วคิดเหรอว่าแรงมันจะสู้ผมได้ ฮ่าๆๆๆไม่มีทางซะหรอกมึง
“มึงก็ดึงไปเหอะนะ ให้ไอ้หมีนี่ขาดไปเลย” ได้ผลครับมันปล่อยมือเลย
“ถ้าพี่เดียวเสียทรงนะ กูฆ่ามึงแน่” มันชี้หน้าคาดโทษผมแล้วเดินกระฟัดกระเฟียดไป อะไรวะ..แค่นี้งอนแล้วเหรอ ผมเลยลุกขึ้นนั่งแบบมึนๆอยู่ ก็เล่นนอนตอนเย็นมันก็ต้องมึนหัวเป็นธรรมดาแหละครับ
“วันนี้มีอะไรกินอ่ะ” ผมเดินมาหยุดอยู่ข้างหลังมันแอบเห็นมันสะดุ้งด้วยครับ...ไอ้นี่มึงจะตกใจอะไรนักหนาวะ
“กินอะไรก็เรื่องของกูดิ มึงมาเสือกอะไร”
“อะไรๆ กินข้าวด้วยกันมาเป็นอาทิตย์ ทำมาเป็นปากแข็ง” ผมเหลือบมองถุงที่วางบนโต๊ะ “ซื้อมาตั้งเยอะมึงกินไม่หมดหรอก”
เรื่องมันเกิดขึ้นตั้งแต่หลังคืนที่งานคอนเสิร์ต ไปป์มันคงอนาถใจที่เห็นผมกลับบ้านมาหิวโซทุกวันมันเลยซื้อข้าวเข้ามาให้ทุกวัน ผมก็ทิ้งเงินให้มันบนโต๊ะบ้างเป็นระยะ(สารภาพว่าไม่ทุกวันครับ เหอๆๆๆ) แต่ก็นั่นแหละบางวันผมกลับดึกมันก็กินไปก่อน นานๆทีจะได้กินข้าวด้วยกันบ้าง
จะว่าไปที่ผมไม่กินข้าวกับแอมก็เพราะต้องกลับมากินข้าวกับมันเนี้ยแหละ
ผมนั่งเท้าคางมองหน้ามันที่ไม่ตอบอะไร เอาแต่เทกับข้าวลงจาน ทำเป็นไม่พูดนะ...เขินล่ะสิมึง ทำเป็นทำหน้าบึ้งกลบเกลื่อน แต่ผมก็แอบเห็นแก้มมันแดงๆอยู่ดี แปลกดีตอนแรกๆเหมือนมันจะไม่ชอบผมหาเรื่องตลอด แต่พอเวลาแบบนี้มันก็ทำนู่นทำนี่ให้ผมอยู่ดีแหละ...นิสัยน่ารักชะมัด!!!
“มองเหี้ยไร” แต่เสือกปากเสียเนี้ยแหละ...มันน่านัก กูหมดอารมณ์จะชมต่อ
“มองคนเขินแล้วปากแข็งไง”
“มึงจะแดกมั้ย!!!” นั่น...เถียงไม่ได้แล้วก็พาล เฮ้ออออออออออ...
“โอ๊ยยยยยย...อยากกินใจจะขาดแล้วคร๊าบบบบบบ” ยังหันมาค้อนกูอีกนะ ผมสนที่ไหนล่ะ...ผมยักไหล่กวนๆแล้วลากเก้าอี้มานั่งฝั่งตรงข้ามมัน กับข้าววันนี้เป็นผัดกะเพรา แกงจืด และก็ไข่เจียวหมูสับครับ ไม่รู้มันไปแวะซื้อข้างทางที่ไหนเหมือนกัน
พอได้ช้อนมาไว้ในมือผมก็โซ้ยไม่ยั้งเลยครับ...หิวชิบหายที่บอกแอมว่ายังไม่หิวน่ะตอแหลสิ้นดี หิวจนแทบจะแดกควายได้ทั้งตัวอยู่แล้ว ไอ้คนฝั่งตรงข้ามเห็นผมกินเร็วมันก็เร่งกินตามสงสัยจะกลัวโดนแย่งของกิน...เป็นไงติดคอเลยมึง
“แค่ก....แค่ก...”
“เอ้า...น้ำ ใครให้มึงรีบยัดห่าขนาดนี้เนี้ย” มันรีบคว้าน้ำไปดื่มอึกๆ ก่อนจะหันมาจ้องหน้าผม
“ก็ใครใช้ให้มึงยัดห่าก่อนล่ะ”
“กูก็กินของกูตามปกติ ใครใช้ให้มึงมาทำตามล่ะ”
“ก็มึงตักไปแต่เนื้ออ่ะ แล้วจะให้กูกินอะไร”
“ก็กินหมูไง” ผมยักคิ้วกวนตีนมัน มันรีบเอาช้อนเจาะตรงกลางไข่เจียว(ตรงที่มันมีหมูเยอะๆอ่ะครับ)แล้วควักไปทั้งช้อน คราวนี้มันหันมายักคิ้วกวนตีนผมบ้าง เอาสิ..แล้วมึงจะรู้ว่าใครมันแน่กว่ากัน
“มึงเจาะไข่เจียวไปเหอะ” ผมกระตุกยิ้มมุมปากแบบที่ช่วยเพิ่มความกวนตีนเข้าไปอีกเท่าตัว “เดี๋ยวกูจะเจาะไข่แดงมึง”
“ไอ้สัส!!!!!” แหม...หยาบคายบนโต๊ะอาหารจริงๆคุณไปป์(แหม..มึงไม่หยาบเลยเนอะ) ผมก็ก้มหน้าก้มตากินต่อไม่สนใจอีกคนที่มันทำเป็นตักนู่นตักนี่เสียงดัง ขูดจานให้เสียวฟันเล่นๆ เอาสิ...กูเสียวฟันมึงก็เสียวฟัน สุดท้ายมันก็เลิกทำไปเองแหละครับ...เด็กจริงๆ
แต่ก็เพราะความเด็กของมันเนี้ยแหละที่ทำให้ผมหุบยิ้มไม่ได้แบบนี้
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกส์...นี่มัน โรคจิต....โรคจิต....โรคจิตชัดๆ!!!!!!
“มึงล้างจานด้วย” ไปป์ชิงพูดตอนที่ผมรวบช้อนหลังจากกินเสร็จ ในขณะที่มันยังกินได้ไม่ถึงครึ่ง
“เออๆ มึงก็รีบๆกินละกัน” อะไร?? ไม่ต้องมองครับผมไม่ใช่คนโสโครกซะหน่อยแค่จานทำไมจะล้างไม่ได้ล่ะ แนะ...แม้แต่ไอ้คนตรงหน้ายังพลอยทำหน้างงไปด้วย เอ๊ะ...นี่กูเป็นคนดีก็ผิดรึไงวะ
หลังจากรอมันกวาดอาหารลงท้องไปหมดแล้ว(ไอ้นี่ก็กินช้าซะจริง!! แต่เอาเหอะนั่งดูมันกินข้าวแล้วเพลินดีเหมือนกัน) ผมก็เก็บจานบนโต๊ะไปล้างส่วนมันก็แยกย้ายไปอาบน้ำ ผมแอบเห็นมันใส่ชุดนอนลายการ์ตูนด้วยแอ๊บแบ๊วชิบหาย มันมารื้อๆการ์ตูนตรงชั้นวางแล้วกลับเข้าห้องไป ส่วนผมก็ไปอาบน้ำแล้วมานอนเล่นในห้องตัวเอง
สงสัยจะนอนเร็วไปหน่อย...ผมนอนไม่ค่อยหลับเลย มีเรื่องให้คิดมากไปหน่อย
วันนี้แปลกหน่อยที่ผมไม่ต้องส่งเมจเสจให้แอมเพราะตังมือถือผมหมด พูดถึงแอมผมก็ขอถอนหายใจหน่อยเหอะ... รู้สึกเหนื่อยๆเวลาอยู่กับแอมยังไงก็ไม่รู้สิ สงสัยเพราะผมเป็นพวกไม่ชอบตามใจคนอื่นด้วยล่ะมั้ง ก็ยังดีที่บางครั้งแอมก็ยังอ่อนให้ผมบ้าง...ไม่งั้นคงไม่ได้คบกันยืดขนาดนี้หรอกครับ
แอมเป็นผู้หญิงสวย ตาโตๆน่ามอง จมูกโด่งรับกับแก้มน้อยๆ ปากเรียวเป็นกระจับ ใบหน้าเล็กๆที่สะกดใจทุกคนไว้ ใครๆก็อิจฉาผมที่ได้เป็นแฟนกับแอม ผมก็รู้สึกดีครับ...ก็แหม มีของสวยๆงามๆอยู่ใกล้ๆใครจะไม่ชอบล่ะ ถึงบางครั้งแอมจะทำให้ผมปวดหัวกับนิสัยผู้หญิ๊งผู้หญิงของเขาไปบ้างก็เถอะ เวลาเขางอนบ่อยๆบางทีผมก็ไม่ง้อไปเลยตามนิสัยไม่สนโลกของผม จนแอมต้องเป็นฝ่ายมาคืนดีแทน ว่าไปเขาก็เก่งพอตัวนะที่ทนผมได้
อยู่กับแอมผมก็รู้สึกดีนะ เขาเป็นผู้หญิงที่น่ารักดีถึงจะดูแรงๆไปบ้างในบางครั้ง แต่ผมก็ไม่ค่อยได้สนใจหรอก... หลังๆมาบางครั้งก็เริ่มอึดอัดบ้างเพราะนิสัยเอาแต่ใจของเขาเนี้ยแหละ เฮ้ออออออออ... พูดไปผมชอบเวลาอยู่กับไปป์มากกว่าซะอีกเพราะผมรู้สึกว่าได้เป็นตัวของตัวเอง ทำอะไรก็ได้ไม่ต้องเกรงใจมัน แถมแกล้งมันกลับมันก็ดันหายโกรธเร็วซะอีกครับ คงเรียกได้ว่าอยู่แล้วมีความสุขดีล่ะมั้ง..
ผมยิ้มบางๆในความมืด...
ถามว่ารักแอมมั้ย??
ผมตอบเลยว่า ‘ไม่’
และผมก็จะไม่รักใครทั้งนั้นด้วย...
อย่างน้อยตอนนี้แอมก็เป็น’แฟน’ที่ดีที่สุดแล้วล่ะครับ...
TBC
วันนี้มาเร็วค่ะ มาแจ้งข่าวค่ะวันนี้คนเขียนจะลงไปกทม.นะคะไปดูผู้ชาย ฮิ้วววววววววววววววว~~
ดังนั้นจะหายหน้าหายตาไปสัก4-5วันนะคะไม่ต้องตกใจ(มีคนตกใจด้วย???)
มีคนช่วยจ่ายค่าตัวน้องอาร์ทด้วยวันนี้เลยได้พูดเยอะกว่าเดิมนิดนึง ฮ่าๆๆๆๆๆ(ไอ้เด็กนี่ดังกว่าพระเอกอีก!!!)
แล้วเจอกันนะคะ เมื่อชาติต้องการ
PS.ขอบคุณคนอ่านทุกคนค่ะ มากอดหน่อยสิ!! :กอด1:
-
“สองรัก....ผมรับไม่ไหวครับ”
:m20: โอ้ยยย ถูกใจวะอาร์ทไม่ไหวแล้ว ฮ่าๆ
ได้ใจมากอะ ประโยคนี้เล่นเอาคินจุก
ชอบอาร์ทงะ กวนดี ฮ่าๆ
ภคินสองใจ ทำเป็นพูดดี เชร้อ
ชอบบบบบตอนนี้ ไปป์น่ารักน่าฟัด พ่อปากกรรไกร เอิ๊กกก
+1 ให้จ้า สู้ๆน้ารอตอนต่อไปอยู่จ้า
ปล.หายไปสี่ห้าวันลงแดงตายแน่ T[]T
-
ง่ะ ไม่รักแอมเเล้วเป็นแฟนกันไมคะ(จะยุให้เลิก... ฮา ฮา ฮา)
:L2:
รออ่านนะค่ะ
-
เออ..รู้จักทำตัวดีมีประโยชน์ซะมั่งนายภคิน รูมเมทกันมันต้องมีทั้ง take ทั้ง give ดิ
-
ไม่รักแล้วคบทำไมเลิกๆแล้วมาคบไปป์ดีก่าอีก
-
ภคินไม่รักแอม ง่ะ แล้วคบกันทำไมฟระ
มาคบกับไปป์ดีกว่าเดี๋ยวก็รักกันแน่ :-[
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
อาร์ทค่ะ พูดถูกใจเรามากเลยอ่าา :laugh: :laugh:
-
ภคิน said แหมมม รู้สึกดีแล้วล่ะสิ หึหึ
สี่ห้าวันเชียวรือคะ :sad4: ส่องผู้บ่าวแล้วเอากลับมาฝากด้วยนะคะ :laugh:
-
อีกไม่นานก็คงหลงจนโงหัวไม่ขึ้นแน่ๆ รอลุ้นจ๊ะ
-
คู่ฟาร์กับแซ็ก มีลุ้นไหมเนี่ย
ฟาร์คิดว่าแซ็กเกลียด
แล้วความคิดนั้นจริงไหม พิสูจน์ซิ :m16:
-
อิจฉาได้ไปดูผู้ชาย
ที่นี่ มองไปทางไหนก็มีแต่น้ำ
-
:L1:
-
ถ้าได้ไปป์เป็นเเฟนก็จะดีกว่านะ :z1: :z1:
-
อ่านๆไปแล้วหุบยิ้มไม่ได้
นี้คนอ่านโรคจิตใช่ไหม อ๊าก!! โรคจิตแน่เลย
ไปป์น่ารักมาก แต่อาร์ทน่ารักกว่า :laugh:
-
:-[ :-[
-
o22 อย่าหายไปนานน่ะครับ !! รอตอนต่อไปอยู่ ลุ้นให้รักกันไวไว ^^
-
“สองรัก....ผมรับไม่ไหวครับ” โดนอ่ะอาร์ท
อ่านแล้วแบบ ขอกระทืบ like ซักพันรอบอ่ะค่ะ >-<
มาต่อน้า รอจ้า >-<
-
สงสัยอาร์ทจะรู้ก่อนเจ้าตัวจะรู้เสียอีกนะเนี่ย
ที่ว่าจะไม่รักใครนี่จริงเร้อภคิน
อยู่กับไปป์ไป อาจจะเปลี่ยนใจก็ได้นะเออ
-
ชอบอาร์ทจังเลยอ่ะ :impress2:
-
เข้าทำนองรักดอก จึงหยอกเล่น
-
สองรัก ผมรับไม่ไหว << อาร์ทนายพูดได้โดนมากกกก โอ๊ยยย ฟาร์คิดว่าแซ็กเกลียดอ่า เราว่าไม่น่าจะเป็นอย่างนั้นนะ ต้องติดตาม ในเมื่อคินไม่ได้รักแอมแล้วจะคบไปทำไม เลิกไปเลยดีกว่า มาคบกับไปป์แทน ไปป์ออกจะน่ารักซะขนาดนี้ เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ้า รอออ่าน ^^
-
สงสัยจะไปดู JYJ แน่เลย เอิ๊กๆ
-
คิดเหมือนข้างบนเลย JYJ แน่เลย
:L2:
-
ไม่ได้รักแอม จะไม่รักใคร แอมเป็นแฟนที่ดีที่สุด ... งงกับคุณภคินม้ากมาก เป็นอะไรกับความรักเหรอ ทั้งที่คุณสมบัติขนาดนั้น จะว่าโดนสาวทิ้งเลยกลัวความรัก คงไม่ใช่มั้ง ไหนจะเรื่องที่มีมาเฟียข่มขู่กระทืบตอนนี้นั่นอีก เรายังจำได้น้า ยังไม่เคลียร์เลย ความลับเยอะจังนายคิน
:กอด1:...ต้องกลับมากินข้าวที่หอกับไปป์ทุกวัน แต่เด็กผู้ชายก็แบบนี้อยู่แล้วนี่นา อยู่ในช่วงคลุมเครือก็ได้มั้ง :o8:
คุณสมบัติของผู้หญิง เรื่องเก็บความลับตรงกันข้ามกับผู้ชายเหรอ มันก็จริงนะ ผู้หญิงยอมรับ :laugh: :laugh:
-
ไม่รักแอมรักไปป์ดีกว่านะตัวเอง อิอิ
เชียร์เต็มสูบ กร๊ากก
-
ไอ้ตอนแรกก็สงสัยว่า writer จะไปดูผู้ชาย???? พอบอก JYJ เลย "อ้อ.... :angry2:"
แอบเคืองเล็กๆ ปล่อยให้FCเฉานั่งรอตอนต่อไป งอนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :serius2:
แต่จะให้อภัย....ถ้าได้ไอเดียแจ่มๆชวนให้อ่านตอนต่อไปแล้ว "อร๊าง!" กลับมาด้วยนะคร้าบ :กอด1:
-
ไรท์เตอร์ไป JYJ แน่ๆ เพราะเพื่อนเราหลายคนเตรียมตัวกันแล้วเหมือนกันค่ะ อิอิ
ชอบอาร์ทอ่ะ หาคู่ให้อาร์ทเถอะค่ะ 555555 ดูเป็นคนเข้าใจคนอื่นได้ดี คินโดนไปเต็มๆ ฮ่าๆ
ตอนนี้เหมือนสามี-ภรรยากันเลยอ่ะสองคนคินไปป์ กัดกันเล็กๆน่ารักๆ
เสียใจด้วยนะแอม เธอต้องเลิกกับคินเร็วๆนี้แหละ วะฮ่าาาาา
ตลกตรงบอกไม่มีตังค์ เมสเสจไม่ได้ สาวๆเขาคงชอบเถอะคินเอ๊ยยยยยยยยย 5555
-
ชาติ ชาวเล้าต้องการเสมอคร้าบบบบบ
อาร์ทตี้~~ สุกโค่ย
-
รูมเมทชอบเพื่อนตัวเองซะแล้ว แต่ไอ่อาร์ทเจือกม่ายรู้ รึหัวทวนลมหว่า
เอารูปมาให้ดูด้วย jyj นะ ม่ายงั้น :fire:
-
ภคินไม่รักแอมแล้วคบทำไมนิ
แล้วก็เริ่มชักเพ้อแล้วแหะ
โรคจิต...โรคจิต....โรคจิต!!!!! นี่กูเป็นโรคจิตไปแล้วเรอะ!!!!!!
ไปดูผู้ชายเอารูปผู้ชายมาฝากด้วยนะคะ :กอด1:
-
:z3:คนเขียนลงไป กทม 4-5 วัน คิดแย่เลยอ่ะ :z3:
:fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
-
แบบนั้นเขาไม่ได้เรียกว่าโรคจิตหรอกนะภคิน
เค้าเรียกว่า "บ้า" จ้า
"บ้ารักไปป์" :z2:
-
อ่านไปแอบกรี๊ดเบาเบา ต๊ายยยย มีคนทำผมทรงเห็ดน้องแทมด้วย
กรี๊ดดดดดดดดดดด คงจะน่ารักน่าดูค่ะ ฮาาาา
รู้สึกอ่านไปเรื่อยๆ ไปบ์น่ารักมากเลยค่ะ ^^b
-
่่่"และผมก็จะไม่รักใครทั้งนั้นด้วย...
อย่างน้อยตอนนี้แอมก็เป็น’แฟน’ที่ดีที่สุดแล้วล่ะครับ..."
ภคิน คุณมั่นใจแล้วหรือ
-
อ๊ายยยยยยยยย อาร์ท! อาร์ทจ๋า~ มาม๊วฟทีดิ :จุ๊บๆ: อา....น่ารักจริงจริ๊ง! ผู้ชายไรฟระ :oni1:
เค้าว่านะ เรื่องคินกับแอมน่ะ แอมอาจจะไม่ได้เปลี่ยนไปก็ได้นะ แต่คินน่ะอาจจะเป็นคนที่เปลี่ยนไปก็ได้ แบบว่าเริ่มชอบไปป์แล้ว อะไรๆที่คิดว่าทนกับแอมได้มันเลยมองว่างี่เง่า แอมเปลี่ยนไป ก็ได้นะ ชิชะ!(ไม่เคยโทษตัวเองเลยนะ ผู้ชายเนี่ย)
Ps.ยังคงสมทบทุนค่าตุวอาร์ทต่อปาย~
-
อ่านรวดเดียวเลย...น่ารักอ่ะ
แต่แอบสงสัย ตกลงภคินมีปัญหาอะไรอ่ะ
-
“มึงเจาะไข่เจียวไปเหอะ” ผมกระตุกยิ้มมุมปากแบบที่ช่วยเพิ่มความกวนตีนเข้าไปอีกเท่าตัว “เดี๋ยวกูจะเจาะไข่แดงมึง”
ไม่ไหวละ..........ก๊ากประโยคนี้มากอะ.....XD!!!!
แหมๆ......พี่คิน......อาการแบบนี้......
"เริ่มเข้าข่ายซาดิสม์แล้วนะคะ"
-
ภคิน..นายเป็นชายผู้ไม่รู้จักรักสินะ! ไอ้ที่นายเป็นอยู่น่ะเรียกว่า"หลงรักผู้ชาย"ยังไงล่ะ5555
มุขเจาะไข่แดงเล่นเอาน้ำหมากแทบพุ่งค่ะ! แดเมจรุนแรงยิ่งนักOrzz
//กอดคนเขียนตอบแรงๆ
แอบนิยมอาร์ทอยู่ในใจ :o8:
-
อ่านแล้วโดนไปตามๆกัน ^^ ชอบมากๆ
-
แอบชอบเขาซะแล้วล่ะสิ แหมๆๆ
ยังไม่รุ้ตัว
รีบๆหาโอกาสเจาะไข่แดงเร็วๆนะ หุหุหุ :oo1:
-
"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกส์...นี่มัน โรคจิต....โรคจิต....โรคจิตชัดๆ!!!!!!"
:laugh: :laugh:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:-[ พาร์ทนี้น่ารัก พี่เดียวขา~~ :-[
อยากอ่านพาร์ทน้องฟาร์แล้ว
รีบกลับมาต่อนะจ๊ะ
-
:haun4:
-
เค้าอยากได้ตอนของ ฟาร์กับแซ็ค แบบเต็มๆมั้งอ่ะ
ชอบคู่นี้มากกกกกกกก แซ็คเป็นประเภทชอบแล้วทำเมินหรือป่าวเนี้ยยยยย
เป็นกำลังใจให้ค่าา :L2: :L2:
-
โหย หนุกมากค่ะ ^^
ชอบทั้ง 2 คู่ เลย
รออ่านว่าจะมีคู่อื่นอีกรึเปล่า
รอตอนต่อไปค่ะ >///////<
-
นายคินนี่ ไม่ไหวๆๆ น่าจะรู้ใจตัวเองได้แล้ว ว่าเริ่มที่จะหวั่นไหวไปกับไปป์แล้ว
เลิกกับแอมแล้วหันมาจีบไปป์แทนเหอะ
คินที่แกว่าแกเป็นโรคจิตเนี่ย มันคือขั้นแรกของความรักต่างหาก 5555+
ว่าแต่คินก็แอบโรแมนติก(แปลกๆ)กับไปป์นะ ฮิ้วววว
ตอนซ้อนน้องเน่าไงไม่ให้ปล่อยมือด้วย น่าร๊ากกกกกกกกก :-[
-
:call: :call:
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกก ก ><
หนุกมากงับ ^^ ชอบๆ....*-*
ปล. อ่านครั้งแรกๆ ขอบอกรักคนเขียนได้ป่าวๆ ???
-
รอน้าาา มาต่อเร็วๆ นะไรท์เตอร์ ^^
-
แงแง
นั่งรอทุกวันเรยนะเนี่ย
อยากอ่านแล้วววว
-
ยังไม่มาอีกหรอ อยากอ่านแล้วอ่า คิดถึง คิน กับ ไปป์ และทุกๆ คน ^^
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
นั่งรอๆ เมื่อไหร่จะมาคับๆ ไรเตอร์ TT^TT
-
มา รอ ร๊อ รอ :3
-
ไม่รักจริงเหรอ ระวังรูมเมทหน่อยก็ดีนะ ไม่รักอ่ะ เสร็จมาหลายรายแล้วนะ
อร๊ายย จะรอตอนเจาะไข่แดงไปป์นะค่ะ ภคิน
-
ยังไม่มาอีกหรอ รออยู่นะ ^^
-
รอ ร๊อ รอ :o11:
-
ง่า ยังไม่มาเลย รออยู่จ้า ,,
-
Room 12
“โอ๊ะๆๆ...คิดจะแซงกูหรอ..ไม่มีทาง!!! หนอย...เร็วไปร้อยปีโว้ย”
“เอ๊ะไอ้นี่นิ...เจ๋งนักเหรอมึง”
“กูจะแสดงให้กูดูว่ากูเจ๋งกว่ามึงเยอะ เอ๊ะ...เชี่ยนี่ ตื้อจริงนะมึง”
“งานนี้มึงตายแน่ๆ ตายๆๆๆๆๆ”
“ไปป์...มึงเลิกพูดคนเดียวได้แล้ว...” ตึง!!!!เสียงทุ้มๆของไอ้ภคินดังขึ้นอยู่เหนือหัวผมในขณะที่จอสี่เหลี่ยนตรงหน้าปรากฎข้อความว่า ‘You Lose’ขึ้นหรา ทำเอาผมแทบปาจอยเกมส์ในมือใส่หัวมัน
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์!!! เพราะมึง!! เพราะมึงคนเดียว อีกโค้งเดียวกูก็จะชนะมันแล้ว”
“แพ้แล้วพาลนี่หว่า” มันเอานิ้วก้อยแคะหูด้วยสีหน้าที่ผมอยากจะกระโดดถีบแม่งตรงนั้น
“ก็มึงทำให้กูตกใจนี่หว่า ไม่งั้นโค้งสุดท้ายกูก็แซงมันได้แล้ว!!” มันทำสีหน้าเอือมระอาใส่ผม..ไม่ต้องมามองกูแบบนั้นเลยมึง
“กูจะบอกว่าวันนี้เวรมึงล้างจาน ไปจัดการด้วย”
“ไม่อาวววววววววว~ กูไม่ล้าง กูจะเล่นเกมส์”
“เมื่อวานกูล้างไปแล้ว วันนี้เวรมึง”
“ก็กูเป็นคนไปซื้อมานะหนักก็หนัก เหนื่อยก็เหนื่อย มึงก็ล้างสิ”
“เออ...งั้นก็ไม่ต้องล้างหรอก ทิ้งไว้แม่งงั้นแหละกูอยู่ได้อยู่แล้ว สบายๆ” ไอ้โสโครกกกกกกกกกกกกกกก!!!!
ผมจ้องหน้ามันด้วยอารมณ์ที่รู้ว่ามันทำจริงแน่ๆ คนซกมก สกปรก โสโครก น่ารังเกียจอย่างมันอีกะแค่จานไม่ได้ล้างคงไม่รู้สึกอะไร....แต่ผมไม่ใช่!!!!!!
“มึง...” มันจ้องหน้าผมต่อ “มาแข่งกะกูสักตา ใครแพ้ล้างจาน”
“เรื่องอะไรกูต้องแข่ง” มันยักไหล่ “จะล้างไม่ล้างกูก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้ว”
หนอยยยยยยยยยย...ไอ้ซกมก พูดได้ไม่มีความรับผิดชอบเลยนะมึง “เอางี้..ใครแพ้ต้องล้างของวันพรุ่งนี้ด้วย พรุ่งนี้เวรมึงไม่ใช่หรือไง”
“แบบนี่ค่อยน่าคุยด้วยหน่อย” มันหย่อนตูดนั่งๆผม แล้วคว้าจอยเกมส์ขึ้นมา “เตรียมตัวล้างจานจนมือเปื่อยได้เลยมึง”
หึ...ไอ้โง่...ไม่รู้อะไรซะแล้ว
ถ้ากูไม่เจ๋งเกมส์นี่จริง...กูไม่ท้ามึงหรอก
งานนี้มึงเตรียมสก๊อตไบร์ทรอได้เลยภคิน!!!!
ผมกดเลือกตัวที่ถนัดที่สุด มันเป็นเกมส์วิ่งแข่งน่ะครับแบบว่าเป็นตัวการ์ตูนแอ๊บแบ๊วๆวิ่งแข่งกันบนสนามที่มีกับดัก สัตว์ประหลาดโผล่มาโจมตี ปล่อยพลังใส่คู่แข่งได้อะไรประมาณนี้ คล้ายๆโซนิคนั่นแหละ ผมเอามือถูกันระหว่างรอเกมส์โหลดเข้าสู่โหมดแข่ง
เอาแล้วครับ...
Ready….Go!!!!!!!!!!!!!!!
ผมออกตัวได้ดีครับ ไอ้ตัวสีฟ้าของผมกำลังวิ่งบนราง ถือว่าออกตัวได้เร็วกว่าไอ้ภคินนิดหน่อย...เสร็จกูล่ะมึง!!!
“โอ๊ะๆๆ...มึงเปลี่ยนใจยังทันนะภคิน ไปล้างตอนนี้เลยก็ได้จะได้ไม่อายที่แพ้กู”
“นี่เพิ่งเริ่มหรอก หึหึหึ” ตัวเขียวๆของมันกระโดดหลบหินที่ตกลงมาแล้วออกวิ่งต่อ ผมอุตส่าห์วางกับดักไว้แท้ๆเสือกหลบได้อีกนะมึง
“มึงรู้มั้ยกูได้ฉายาอะไร...” โอ๊ะๆ..ไปทางขวาๆๆๆๆ
“ไม่รู้” ไอ้สัส...กวนตีนกูอีก!!!! นี่ถ้าตากูไม่จ้องจออยู่นะกูจะหันไปประทุษร้ายมึงแน่ๆ
“เขาเรียกกูว่า ไปป์เก๋าเกมส์ เรื่องเกมส์กูไม่เคยแพ้ใคร” โอ๊ะ...คราวนี้ตัวอะไรพุ่งมาจากทางขวาดีที่ผมโดดหลบได้ทันอย่างหวุดหวิด
“อ๊อเหรออออออ...” ชิ...กูไม่พูดกับมึงแล้วก็ได้ คนเหี้ยไรกวนตีนกูได้ตลอดเวลาแม้ในยามไม่ได้มองหน้า
“โอ๊ะ!! กล้ามาโจมตีน้องฟ้ากูเหรอ” ผมกระโดดหลุบการโจมตีจากไอ้ตัวสีเขียวของภคิน
“มึงนี่เอาเวลาโม้ไปกดเกมส์ไป เดี๋ยวกูก็แซงหรอก”
“ใครว่ากูโม้ กูจะพิสูจน์ให้มึงดูเองว่ากูพูดจริง ฉายานั่นก็เรื่องจริงเฟ้ย!!!”
-
ผมรัวนิ้วเป็นคอมโบทั้งXทั้งOให้วุ่นกันไปหมด แต่สถานการณ์ตอนนี้มันยังเป็นรองผมอยู่เยอะครับ มันอาจจะเล่นเกมส์ไม่เก่ง หรือผมอาจจะเมพเกินไป จะอะไรก็แล้วแต่ครับแต่งานนี้ผมมีชัยไปกว่าครึ่งแล้ว...
โอ๊ะ...โค้งสุดท้ายก่อนถึงเส้นชัย...เสร็จกูแน่!!!
ผมกดเอียงไปด้านขวาสุดตัวซึ่งตัวผมก็เอียงตามไปด้วย ใครเล่นเกมส์คงจะเข้าใจนะครับว่ามันต้องอินกะเกมส์ขนาดไหนเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาผมก็เอียงตามหมดแหละครับ ไหล่ขวาผมเบียดเข้ากับไหล่หนาๆของภคินที่นั่งอยู่ ใครสนล่ะ..ชัยชนะอยู่ตรงหน้าแล้ว!!!
ผมครางในลำคอเบาๆเมื่อเห็นเส้นชัยอยู่ตรงหน้า แต่ไอ้ตัวเขียวของภคินมันก็ตามมาจี้ตูดติดๆ
“ไปถือซันไลต์รอได้เลยภคิน”
“มึงอ่ะเหรอ”
“กูนำมึงอยู่ตาบอดรึ....”
จุ๊บ
ไอ้ผู้ชายที่นั่งด้านข้างมันโฉบมาจูบเบาๆที่แก้มขวาผมเฉยเลยครับ ผมนิ่งทำอะไรไม่ถูก เลือดสูบฉีดจนแก้มร้อนผ่าว ขยับตัวไม่ได้...ใช่ครับ...กดเกมส์ก็ยังไม่ได้
เอาเข้..ไปตัวเขียวมันโฉบเข้าเส้นชัยไปก่อนผมแล้วครับ!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“กูชนะ” มันยกยิ้มที่มุมปาก เห็นแล้วน่าเอาตีนไปลูบยิ่งนัก
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์” ผมกระแทกจอยเกมส์แสนรักลงพื้นอย่างลืมกลัวพัง ลุกขึ้นแล้วชี้หน้ามัน “มึงโกงกู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“โกงอะไร หน้าจอฝั่งกูก็เขียนอยู่ทนโท่ว่าYou win”
“มะ...มึงทำกูเสียสมาธิ” ผมเอานิ้วจิ้มหน้าผากมันจึกๆ “ที่สำคัญ....มึง-ลวน-ลาม-กู”
“เออ ก็แล้วไง” มันยักไหล่
“ก็มัน......หืยยยยยยยยยยย มันใช่เรื่องปกติที่ผู้ชายเค้าทำกันที่ไหนวะ!!”
“อ้าว...เค้าไม่ทำกันเหรอ” มันทำหน้าเหมือนตกใจเสียเต็มประดา “เพิ่งรู้”
“คนอย่างมึงนี่มัน.....” ผมเอามือถูๆแก้มข้างขวาที่มันจูบลงมา...ไอ้บ้า พ่อกูยังไม่หอมแก้มกูเลยนะ!!!
“แพ้แล้วไม่ยอมรับเหรอไปป์” มันเอามือมียีหัวผมเล่น อ้ากกกกกกส์...เพื่อนเล่นมึงเหรอ ผมเอามือปัดๆออกไป ทำไมกูต้องมาเสียรู้มึงตลอดเลยวะ ผมค้อนมันไปควับนึงก่อนจะเดินไปจัดการกับจานในซิงค์น้ำ...ชิ เสียรู้มันจนได้!!
ผมถูจานก๊องๆแก๊งๆไปพลางคิดถึงเรื่องประหลาดๆที่เกิดขึ้นช่วงหลังๆมานี้ อะไรประหลาดเหรอ...ผมหรือมันกันแน่ที่ประหลาด???
ผมยังตอบไม่ได้เลยครับ....
มัน...ประหลาดที่อยู่ๆก็มาทำให้ผมใจเต้นบ่อยๆ
ผม...ประหลาดที่อยู่ๆก็ใจเต้นกับมันได้
มัน...ประหลาดที่ชอบมาทำให้ผมยิ้ม
ผม...ประหลาดที่ดันแอบยิ้มกับมันทุกครั้ง
สงสัยเราจะประหลาดกันทั้งคู่...
สองสามวันมานี้ผมเอาแต่ถามตัวเองมาตลอดว่าเราเป็นอะไรไปวะ ทำไมต้องไปทำดีกับคนที่เกลียดขี้หน้าด้วย...ปกติผมไม่เป็นแบบนี้หรอกนะ ออกจะแค้นฝังหุ่น เพื่อนที่เคยทะเลาะตอนอนุบาลก็ยังเกลียดขี้หน้ามันมาถึงทุกวันนี้ แล้วทำไมตอนนี้ถึงได้เกลียดไอ้ผู้ชายที่สร้างบาดแผลในใจคนนี้ไม่ลงจริงๆ หรือจะเป็นเพราะว่าผมไม่ได้ชอบแอมแล้ว คงเหลือไว้แต่ความหมันไส้ที่ผมเอาไปนินทากับไอ้ฟาร์เป็นระยะๆ
แต่มันก็ไม่น่าจะใช่สาเหตุที่ทำให้ผมรู้สึกดีเวลาอยู่กับมัน อย่าว่าผมบ้าเลยครับโดนมันแกล้งแล้วเกลียดมันไม่ลง แถมยังรู้สึกดีที่ได้อยู่ด้วยอีกต่างหาก ที่จริงมันก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรหรอก ไม่นับเรื่องที่แย่งแฟนคนอื่นแล้วจำไม่ได้แถมยังซกมกโสโครกไม่มีใครเกิน ไหนจะติดหนี้พนันบอลอีก เอ่อ...พอก่อนครับผมกำลังจะคิดเรื่องข้อดีมันนี่หว่า... เอ๊ะ...แล้วมันมีข้อดีกับเขาด้วยเหรอวะ????
แต่ อยู่ๆกับมันไปก็สนุกดีเหมือนกัน ตอนแรกผมนึกว่าห้องจะระเบิด เกิดฆาตกรรมซะอีก ไหงเป็นว่าอยู่ด้วยกันได้ก็ไม่รู้ ผมเริ่มซื้อข้าวกลับมากินกับมันด้วยความสมเพสเวทนา ประกอบกับการไม่อยากได้ยินเสียงท้องมันร้องจนน่ารำคาญ เหมือนวันวันนึงได้ใช้เวลากับมันนิดๆหน่อยๆจนชินไปเองน่ะครับ
ระ...หรือว่ากูจะเป็นพวกมาโซ!!!!!! ชอบให้มันทำร้าย ไม่เอานะโว้ยกูไม่ได้เป็นนะ!!!!!!
ว่าแต่...ไอ้ห่านี่มันลวนลามผมมาสองครั้งแล้วนะ เรื่องนี้แหละที่ผมไม่ชินสักที เป็นบ้าอะไรต้องมาหอมแก้มกูวะ รอบแรกบอกเมา รอบสองมีผลประโยชน์แอบแฝง แถมไม่รับผิดชอบอีกต่างหาก!!!! กูทั้งเขินทั้งอาย ทำอะไรไม่ถูกไอ้หน้าด้านนี่ก็ยังทำอยู่ได้!!!
คิดมาถึงตรงนี้ผมก็ขัดจานแรงขึ้นจนลายแทบลอกออก...
กูจะคิดว่าจานนี่เป็นหน้ามึงละกันนะ!!! หืยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!
-
……………………………………………………………..
………………………………………………
…………………………
……..
“ไปป์”
“หือ...”
“เอาปากกาให้กูหน่อย ตรงนี้กูว่ามันแปลกๆนะมึงจดมาผิดรึเปล่า” ไอ้ฟาร์ที่นั่งฝั่งตรงข้ามขมวดคิ้วอย่างมึนงงไม่รู้ว่างงกับบทเรียนหรือว่าลายมือผมกันแน่
วันนี้เป็นวันจันทร์ครับ ผมกับฟาร์เลิกเรียนค่อนข้างเร็วมันเลยได้มานั่งจ๋องอยู่ในห้องผมเอาหนังสือมาเปิดๆ ไม่ได้ขยันครับ แต่อาจารย์สั่งทำรายงาน เราเลยต้องช่วยกันรื้อสมองที่มีแต่ขี้เลื่อยออกมา
“อื้ออออออออออออ....” ผมบิดขี้เกียจอย่างเมื่อยล้า...โอยยยย ปวดไหล่จริงๆ “ฟาร์กูว่าวันนี้เราพอแค่นี้เหอะว่ะ อ่านมากกว่านี้มึงไปเตรียมโลงให้กูได้เลย”
“โอเค...ตามนั้น” แหม...รอให้กูพูดนานแล้วล่ะสิมึง
ผมกับมันลุกจากกองหนังสือบนโต๊ะอาหารมาทิ้งตัวนั่งบนโซฟา มันเอามือกุมขมับพลางนวดเบาๆ ผมเข้าใจครับตอนนี้กูก็หัวจะระเบิดไม่ต่างจากมึงเลย
“มึงอยู่ห้องคนเดียวเหรอวะ”
“คงงั้น...ไม่เห็นไอ้ภคินตั้งแต่เช้าละ” ผมยืดแขนออกไปบิดขี้เกียจอีกครั้ง “มึงอ่ะชมรมเป็นไงมั่งวะ แล้ววันนี้ไม่เข้าเหรอ”
“ไม่อยากเข้า” ผมขมวดคิ้วสงสัยมันคงจะดูออกมันเลยขยายความ “ไม่ชอบ”
“อะไรวะ...แป๊บเดียวก็ไม่ชอบซะละ”
“มึงก็รู้กูไม่ชอบอยู่กับคนไม่สนิทด้วย” มันทำท่าฟึดฟัดแล้วซบหน้าลงบนไหล่พี่เดียว
“อ้าว...ก็อยู่กะไอ้แซ๊กดิ”
“นั่นมันเพื่อนมึง ไม่ใช่เพื่อนกู”
“เฉยชาซะจริงนะมึง” ผมเอามือเฉดกบาลมันเบาๆ “ไม่ชอบก็ออกเลยดิวะ อยู่ไปทำไม”
“ทีตอนจะเข้านี่สนับสนุนกูใหญ่นะ บอกอยากให้มีสังคมเหี้ยไรก็ไม่รู้”
“กูก็เห็นท่าว่าอยู่ไปมึงก็ไม่มีสังคมอยู่ดี...มึงก็ออกมาเหอะ ไม่มีมึงแล้วเหงาปากว่ะ ไม่มีช่วยช่วยกูนินทา”
“นี่สาเหตุของมึงใช่มั้ย” มันทำหน้าเหม็นเบื่อใส่ผม “พี่ที่ชมรมเขาไม่ยอมให้ออกอ่ะดิ ยังหาคนมาเล่นแทนไม่ได้”
“ซวยจริงๆมึง” ผมเอามือขยี้หัวเห็ดมันจนยุ่งไม่เป็นทรง “มึงก็ทนๆเอาเหอะ ไม่พอใจก็เหวี่ยงแม่งเลย”
“กูไม่ใช่มึงนะไปป์ เรื่องกูเอาไว้ก่อน...ว่าแต่เรื่องของมึง...”
“ห๊ะ...เรื่องไรวะ??”
“มึงยังไม่บอกกูเลยว่าวันนั้นมึงหายไปไหนกับภคิน”
“ก็กลับห้องไง”
มันถอนหายใจ “ไม่ใช่วันนั้น....กูหมายถึงวันที่เราไปกินสเวนเซ่นกันน่ะโว้ย แล้ววันต่อมามึงก็ไปเดินชนประตูจนตาปูดข้างเดียวไง” เออ..กูรู้ว่ามึงไม่เชื่อที่กูบอกแต่ก็ไม่ต้องประชดกันขนาดนั้นว้อยยยยย...
“ก็แบบ...มันมีเรื่องนิดหน่อยอ่ะ”
“มึงไปต่อยกะไอ้ภคินรึไงวะ?”
“เกือบถูก...พูดให้ถูกคือกูไปช่วยมันต่อยกะคนอื่นอ่ะ” มันอ้าปากค้างเหมือนไม่เชื่อผม “อะไรเล่า...กูเป็นคนดีหน่อยไม่ได้เลยรึไง”
“มันไม่ใช่ว่าดีไม่ดี แต่นั่นมันภคินนะเว่ย ศัตรูหมายเลข1ของมึงเลยไม่ใช่”
ผมนิ่งไป ...เออ..กูรู้ก็แม้แต่กูก็ยังไม่เข้าใจเลยว่าทำอะไรเพื่อมันไปทำไม แล้วจะให้กูตอบมึงว่าอะไร มันจ้องหน้าผมตาแบ๋วเหมือนจะเค้นความลับ...ผมไม่ว่ามันหรอกครับเพราะผมเองก็ชอบเสือกเรื่องชาวบ้านเหมือนกัน
“ไปป์...” แล้วมึงจะทำเสียงจริงจังทำไมวะ “กูถามจริงๆนะ..”
“อะไรวะ?”
“มึงคิดยังไงกะภคินวะ” มันหรี่ตามองผมเหมือนจะจับผิด “ช่วงหลังๆมานี้มึงดูสนิทกับมันมากขึ้นนะ”
“สะ...สนิทเหี้ยไร ตีกันบ้านแทบแตก” อ้าว...ผมไม่ได้โกหกนะก็ตีกันตลอดเวลาจริงๆนี่หว่า
“จริงเหรอ??”
“ยิ่งกว่าจริงซะอีก กูยังคิดอยู่เลยว่าข้างห้องมันทนฟังได้ไง แล้วมึงรู้มั้ยมันทั้งสกปรก โสโครก จานชามก็ไม่ค่อยล้างลำบากกูตลอดเวลา”
“เอ่อ...กูเข้าใจละ”
“แม่ง..ใครได้มันเป็นผัวนะ ต้องซวยไปจนตายแน่ๆ!!!”
“ระวังตัวเหอะมึงไว้เหอะ เดี๋ยวจะได้ซวยตลอดชีวิต” มันยิ้มเผล่แซวผม เอ๊ะ...เล่นของสูงใช่มั้ยมึง
“เรื่องอะไรกูต้องไปเป็นเมียมัน”
“ก็มึงดูชอบมันออก” ผมเบิกตาโตเหมือนหมาปัคที่ได้ยินเสียงฟ้าผ่า
“เหยดดดดดดดดดด...มึงเอาอะไรคิดห๊ะไอ้หัวเห็ด!!!!!” ผมเอานิ้วจิ้มจึกๆที่หน้าผากมันจนหัวเด้งไปข้างหลัง
“โอ๊ยยยยยย...เลิกยุ่งกะหัวกูได้แล้ว” มันเอามือปัดๆนิ้วผมออก “มึงนี่พอกูพูดความจริงก็ทำร้ายกูอีก เป็นพวกซึนเดเระรึไงวะ”
“ไม่ได้เป็น...สัสนี่ พูดจายังกะพวกโอตาคุ”
มันหัวเราะร่า ก่อนจะค่อยๆลดเสียงลดแล้วจ้องหน้าผมจริงจังอีกครั้ง เอ่อ..มึงกลับไปหัวเราะเหมือนเดิมก็ได้นะกูไม่ว่า “มึง...รู้สึกยังไงกับภคินกับแน่วะ”
“มึงจะคาดคั้นเอาอะไรกับกูนักหนา” ไอ้ห่านี่...ก็บอกแล้วไงว่ากูไม่รู้!!!(แต่บอกในใจนะครับ)
“อ้าวตอนแรกเห็นว่าไม่ชอบ ตอนนี้ตอบไม่ได้ซะแล้ว” มันชี้หน้าผมเป็นเชิงล้อเลียน “อยู่ด้วยกันแล้วชอบขึ้นมาแล้วล่ะสิมึง แหน่~~~~~~~~ ไม่ชอบก็อย่ายิ้มสิวะ”
“ไอ้ห่ามึงมามุกนี้เลยเหรอ” ตอนมัธยมคุณต้องเลยโดนมั่งแหละไอ้พวกเพื่อนที่ชอบมาชี้หน้าแล้วพูดว่า’แหน่~~~~~’ แล้วเราต้องยิ้มตามมันน่ะครับ มุกเก่าเล่าได้เรื่อยๆนะไอ้ฟาร์
“ยอมรับมาซะดีๆ มึงชอบมันใช่มั้ย”
“ไม่ชอบเว่ย!!!!!!!!”
“อย่ามาซึน เมื่อกี้ยังยิ้มอยู่เลย”
“ก็เมื่อกี้มึงเล่นชี้หน้ากูแบบนั้นใครไม่ยิ้มก็บ้าแล้วโว้ย!!!!” ผมเอามือสองข้างจับแก้มตัวเองแล้วดึงลงเกร็งใบหน้าให้เคร่งขรึมที่สุด
มันหัวเราะร่าเหมือนดีใจเสียเต็มประดาที่ได้ต้อนผมให้จนมุม “ไม่ชอบแล้วรู้สึกยังไงล่ะ??”
“กูเกลียดมันเหมือนเดิมนั่นแหละ....เกลียดมัน...เกลียดมัน....ได้ยินรึยัง!!!!!!!!”
“เออ...ได้ยินเต็มสองรูหูแล้ว”
ทั้งผมและไอ้ฟาร์สะดุ้งเฮือกเมื่อมีบุคคลที่สามปรากฏกายโดยไม่ได้นัดหมายไว้ และแน่นอนว่าตามสไตล์หนังไทย...ไอ้ห่านั่นต้องเป็นไอ้ภคินแน่ๆ!!!!!! มันอยู่ในชุดเตรียมตัวออกจากบ้านยืนพิงประตูห้องนอนที่เปิดอ้าไว้ ไอ้ฟาร์ส่งสายตาเลิ่กหลั่กมาให้ผมเป็นเชิงว่า’ไหนว่ามันไม่อยู่ไงวะ’ เออ..กูก็คิดแบบนั้นเหมือนกันใครจะไปรู้ว่ามันจะอยู่ในห้องวะ
มันไม่พูดอะไรนอกจากสีหน้าเฉยชาที่ตวัดมองหน้าผมจนรู้สึกจุกขึ้นมาในอก มันเดินมาคว้ารองเท้าผ้าใบเน่าๆบนชั้นวางมาใส่ก่อนจะตวัดมองหน้าผมเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ประตูจะปิดลง....
ปังงงงงงงงงงง!!!!!!
ไอ้ฟาร์ค่อยๆหันมาสบตาผมช้าๆ....
“เสียงดังแล้วข้างห้องเค้าไม่ด่าเหรอวะ”
TBC
แหม...หายไปนานเลย ต้องขอโทษคนอ่านทุกท่านด้วยค่ะ//คลานเข่าเข้ามากราบ
ยังอยู่กทม.อยู่เลยค่ะ อาจจะได้กลับสักวันที่24 ดังนั้นช่วงระหว่างที่อยู่นี่อาจจะไม่ได้อัพบ่อยเหมือนตอนอยู่บ้านนะคะ ต้องขออภัยจริงๆ
ตอนนี้ขอจัดคู่หลักเต็มๆก่อนนะคะ เพราะกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม(เหรอ?) คู่รองรอไปก่อนนะลูกเมียน้อยก็แบบนี้แหละค่ะ o18
แอบปลื้มเวลามีคนเข้ามาทวงอ่ะ งั้นต้องลองดองบ่อยๆละ//โดนโบก :z6:
PS.แอบอยากเขียนอีกสักเรื่องแต่เอาแบบดราม่าอ่านแล้วหายใจไม่ออกไปเลย รอเขียนเรื่องนี้จบก่อนเนอะ(ถ้าจะอีกนานค่ะ)ตอนนี้ก็เก็บข้อมูลไปก่อน
-
:m20: :m20:
-
อะเหว๋ย งานนี้ภคินมีงอน ฮ่าๆ
งานงอกแล้วละไปป์เอ๊ยยยย
จะทำยังไง จะทำยังไง อ่าห๊า !! -..-
เนียนตลอดนะพ่อภคินมาแอบจุ๊บกงจุ๊บแก้มลูกฉัน
ฮาตอนสุดท้าย ซื่อได้ใจจริงๆน้องเห็ด
55555555.
T_T อย่านานมากน้าาาาา
+1ให้จ้า รออ่านตอนต่อไปอยู่เน่ออ
-
เขาว่ากันว่า เกลียดอะไรจะได้อย่างนั้น ..อ่านะ ภคินงอน............รออ่านค่ะ :L1:
-
มีน้อยใจนะไอ้พระเอก ทีก่อนหน้านี้ไม่เห็นทำดีอะไรกับเค้าเลยล่ะ
-
:z3: ช็อตเด็ด
-
ไปป์ซวยเพราะปากไม่ตรงกับใจแต๊ๆ ไหนใครว่าไม่ซึน.. แต่ซึนมากกกกกกกกกกกกกกกตะหาก
อารมณ์ตอนคินมาได้ยินต้องแบบ>>> o22 แน่ๆเลย งี้ตอนต่อไปก็ต้องตามง้อสินะคะ แล้วจะได้เห็นช็อตสารภาพรักไหมเนี่ย
ฟาร์จะไปสนใจข้างห้องทำไมลูก 555 เอาห้องนี้ก่อนดีกว่า เจ้าของสองคนดราม่ากันแล้ว
รอตอนต่อไปนะค้า :o8:
-
:z2: :z2:ต้องง้อ เขาไหมนั้น นู๋ไปป์ :z2: :z2: :t3:
-
เป็นเรื่องแล้วไง ไปป์ทำร้ายจิตใจภคิน โฮ :o12: ภคินหนีไปนู่นแล้ว
ลำบากต้องง้ออีกตามเคยอ่ะดิ
แหมๆๆๆ นึกว่าจะได้เห็นช็อตหวานๆ
อุตส่าห์ได้ขโมยหอมแก้มไปทีแล้วน้า
ภคินอย่าน้อยใจให้มากล่ะ
คู่ฟาร์ ถึงจะลูกเมียน้อยแต่ก็อยากอ่านน้า
-
กรี๊ดดผ่านมาได้ยินประโยคไม่สมควร
เออ แล้วอย่าที่ฟาร์ว่า เสียงดังแล้วข้างห้องจะไม่ด่าเอาเหรอวะ กร๊ากก
-
จะงอนทำด๋อยอาร๊ายยยย
ก็กวนติงกันไปมาขนาดนั้น มันต้องหน้าด้านเข้าสู้สิภคิน
หน้าด้านเท่านั้นถึงจะชนะใจหนุ่มซึนได้
สู้ๆ
-
ภคินจ้า มีสิทธิไรไปงอนเค้าห่ะ แฟนตัวเองก็มียังมาลวนลามไปป์เฉยเลย
ไม่ชอบคนแบบภคิน เชอะๆ งอนไปเลยไม่ต้องง้อ 555
-
อีคุณเขียนเจ้าขา แม่นางยอดชีวา แม่ขมองอิ่ม
แม่นางไม่มีสิทธ์ดองเรื่องนี้นะคร๊าาาา
รุ้ไหม อิชั้น เข้ามาเชค ตรวจสอบดูวันละสามสี่หน กูว่าอิคุรเขียนได้ลงเพิ่มรึยัง
มันเป้นความทรมาร ความหว่าเหว่ ความโหยหานะค่ะ
อิชั้นลงแดงตายไป
อิคุรเขียนจะว่ายังงัย
แล้วไปทำไมค่ะ กรุงเทพ อ่ะ อิชั้นว่าอยุ่เชียงใหม่เถิดค่ะ
อิชั้นอยุ่นิมมานนี่เอง ใกล้กันนัดกันดวลเหล้าขาวได้คร๊าาาา
ขอร้อง นะค่ะ อิคุณคนแต่ง ไม่มีสิทธิ์ ดองนะคะ
ไม่งั้น อิชั้น ลงแดงตายจริงๆๆด้วย
ด้วยความรักและจริงใจ พร้อมดวลเหล้าขาวกะคนแต่ง
น้องมะกอกสี จมออน ค่ะ
-
ภคิน เนียนเนอะ
มีงงมีงอนอีกนะแหมมม
ไปป์ง้อด้วย :m12:
-
ใจจริงก็อยากรู้เรื่องคู่หลักมากกว่าคู่รองอ่ะจ้ะ..
แบบคู่รองเอาเป็นตอนพิเศษหรือคั่นเวลาก็พอไหว..
..นะ แต่ก็เป็นความเห็นส่วนตัวแหละจ้ะ
m(_"_)m
ติดตามตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ
-
ได้ยินเข้าซะแล้ว ทำยังไงดีล่ะนู๋ไปป์ (_ _")
ชอบทั้งสองคู่เลยล่ะ
-
ไปบ์กะฟาร์นี่เล่นกันอย่างน่ารักเลยอะ เป็นเพื่อนกันที่ดูน่ารักมากๆ 55+ ชอบๆๆ
แอบอยากรู้เรื่องของฟาร์ในชมรมต่อนะเนี่ยว่าเป็นไงบ้าง ฮี่ๆๆ
ภคินตอนนี้อย่างม่อเลยนะ อร๊าย โคตรน่ารัก ไอ้แผนเนียนหอมแกล้งเบี่ยงเบนความสนใจเนี่ย
>///< ฮือ อ่านแล้วเขินแทน ตอนจบมีงอนด้วยนะ 55+
รออ่านตอนต่อไปค่า ^^v
-
แหม่ เปิดตอนมาน่ารักนะ แต่ตอนปิดท้ายนี่คนละอารมณ์โดยสิ้นเชิงจริง ๆ
-
หุหุ
เป็นเรื่อง
-
อ้าว ภคินไปแล้วอ่า ได้ยินเต็มๆ เลย แล้วไปป์เกลียดอย่างที่ปากพูดรึเปล่านะตอนนี้ หุหุ รอจ้า ^^
-
ตายจริง มีผัวแบบนี้คงจะเหน่อยพิกลดีนะไม่ต้องเลี้ยงลุกไปด้วยอ่ะ
-
อร๊างงงงง เขินจนเป็นเรื่อง ภคินน้อยใจแล้วนะ คงต้องตามง้อกันหน่อยละ
-
โอ้ว เสียงดังฟังชีดเลยไปป์
กูเกลียดมัน เอาไงล่ะทีนี้ ไปป์
จะทำไงเอ่ย จะง้อภคินรึเปล่าเนี่ย
ต่มต่อแน่นอนจร้า :-[
-
งานเข้าแล้ว ซึนจนได้เรื่องเลย
งอนนานๆนะภคิน อยากเห็นคนซึนมาตามง้ออ
-
เอาล่ะสิ ภคินงอนแล้วด้วย
ซวยแล้วไปป์เอ๋ยยย
เริ่มรู้สึกดีๆกับภคินแล้วก็ยอมรับมาเถ๊อะ คิคิ
ต้องให้น้องเห็ดมาช่วยกระตุ้นบ่อยๆซะแล้ว
จะได้รู้ใจตัวเองซะทีนะไปป์นะ
ส่วนภคินนี่เนียนหอมแก้มเค้าเฉยเลย ร้ายกาจนะเราอ่ะ
ปล.ขอมาลงชื่อเป็นนักอ่านใหม่ด้วยคนน๊าา
-
ไปป์ปากไม่ตรงกับใจซวยเลยเห็นป่าว
คินพิโรธแล้ว ง้อด่วน
-
เอ้า....งานเข้าแล้วไปป์
-
น่าน พ่อพระเอกงอนตุบป่องไปโดนแล้ว
งานเข้าไปป์เห็นๆ ตามไปง้อหน่อยเร้วววว
-
เอิ่มๆ ไรขนาดนี้เนี่ยๆ Oo0
-
โถถถ น้อยใจไปแล้วเห็นไหมมมมมม :laugh:
:L2:
-
เอาเลยๆ งอนแล้วก็ทะเลาะ ทะเลาะแล้วก็ได้กัน หึหึหึ 5555
-
มีงานเข้าซะแล้วววว ดูท่าภคินจะงอลนะคะเนี่ย อิอิ
-
อยากเอาอีกอ่าาาาาา
-
:beat:ถ้าดองเรื่องนี้นะ :beat:
:z10: :z10: :z10: :z10: :z10:
-
ตายละ.....คุณชายภคินน้อยใจซะแล้วววว โอ๋เอ๋ๆๆ >[]<
ไปป์เอ๊ย....งานเข้าเต็มๆ.....ว่าแต่.....ฟาร์เป็นโอตาคุสินะ.....สินะ.....สินะ....= =;;
อยากอ่านโซนฟาร์อีกค่ะ=3= +1 นะคะ~
-
มีเคืองเว้ยงานนี้
-
ก็นะ...มันก็เป็นไปตามสไตล์หนังไทย :m20: :jul3: โอ๊ยยยย สะใจจริงจริ๊ง!
แต่ฮาฟาร์มากเลยอ่ะ เสียงดังแล้วข้างห้องไม่ด่าเหรอ? โอ๊ะแหม ฟีลลิ่งของฟาร์มันช่างขัดกับฟีลลิ่งของคู่พระ-นางจริงๆ
Ps.บางทีการที่เราจะดราม่านานๆมันก็ดีต่อสุขภาพจิตอยู่นะ ตัวเอง :oni3:
-
อูย ย งานเข้าเเล่ว วว ง้อกันยาวว ว
-
ไอ้ฟาร์ค่อยๆหันมาสบตาผมช้าๆ....
“เสียงดังแล้วข้างห้องเค้าไม่ด่าเหรอวะ”
5555555555555 ไปป์ซึน ..... แต่ฟาร์มึน นะคะ ,,, ตายละภคินงอนซะแล่ว
-
งานเข้าแล้วไง ไปป์ =w=
-
ต๊ายยยยย พ่อภคิน งอลเหรอค่ะนั่น :laugh: :laugh:
ไปป์ง้อด่วน
:L2: :L2: :L2:
-
ภคินงอลอ่า :m20: :m20:
ไปร์รีบง้อเลยนะ :angry2: :angry2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านนะคะ แต่ตามทันแล้ว :z1:
ไปป์ง้อคินด่วน! กำลังไปได้ดีแท้ๆ ปลาหมอตายเพราะปากเลยงานนี้ :z3:
มาต่อเร็วๆนะค้าาา :L2:
-
มาต่อได้แล้วครับ
:z1: :z1: :z1:
-
:pandalaugh: :pandalaugh: :pandalaugh: :pandalaugh: :pandalaugh: :pandalaugh:
-
Happy Songkran day !! ขอให้เจอแต่สิ่งดีๆ เปียกปอนๆ ทั่วหน้าจ้า ^^
-
ห้องข้างๆไม่ด่าหรอกค่ะ เขารู้ว่าข้าวใหม่ปลามัน มันก็ต้องมีกระทบกระทั่งกันบ้าง55555
รอตอนต่อไปค่า งานเข้าแล้วไปป์เอ๋ย
-
LOVING THIS SO MUCH, TOO MUCH, VERY MUCH RIGHT NOW!!!
ชอบมากมายเรื่องนี้อ่านรวดเดียวจบ มาต่อไวๆนะคะ
-
ประกาศ!!!!!
หลังจากที่คนเขียนนั่งคิด นอนคิด ยืนคิดมาเป็นระยะเวลาหลายวันแล้ว เนื่องด้วยฝีมือการเขียนที่ยังไม่ถึงขั้นนักจึงของดเขียนคู่แซ๊ก-ฟาร์ไปก่อนนะคะ คือเนื้อเรื่องหลักจะยังไม่มีคู่นี้เพราะจะโฟกัสไปที่คิน-ไปป์โดยตรงไปเลย เขียนหลายคู่พร้อมกันมันทำให้เราไม่อินค่ะ(แก้ตัว) ส่วนคู่ลูกเมียน้อยของเรานั้นอาจจะเขียนเป็นอีกเรื่องแยกไป(ถ้าเรื่องนี้จบแล้ว)หรืออาจจะเขียนเป็นตอนพิเศษในบางโอกาสนะจ๊ะ ขออภัยแฟนคลับคู่ลูกเมียน้อยด้วย//ก้มกราบ// แต่ไม่ต้องห่วงเพราะสองคนนี้จะยังโผล่มาในเนื้อเรื่องหลักเรื่อยๆแน่นอนแต่จะไม่ได้เป็นคนเล่าเรื่องเองแค่นั้นแหละค่ะ
(ขอบคุณคุณRyzeที่ช่วยแนะนำนะคะ)
เรื่องที่สอง...ตอนต่อไป ยังไม่ลงนะจ๊ะเขียนเสร็จแล้วแต่ไม่ยอมโพส เพราะคนเขียนเป็นโรคจิตต้องมีอยู่ในสต๊อคอย่างน้อย1ตอน ฉะนั้นรอเขียนตอนต่อไปเสร็จก่อนแล้วจะมาโพสในนะจ๊ะ แต่สปอยว่าตอนหน้าน้องอาร์ทจัดหนักค่ะ มาให้แม่ยกได้กริ้วกร๊าวกันแน่นอน
เรื่องสุดท้าย...ตอนนี้ยังอยู่กทม.อยู่เลยค่ะ คาดว่าจะกลับวันที่24 ดังนั้นระหว่างนี้คงไม่ค่อยได้อัพนะคะเพราะต้องแย่งคอมกะพี่สาว แหม...ไม่ใช่ความผิดเราซะหน่อย
นอกเรื่อง ฝากถึงคุณnxlove คุณคะดื่มเหล้าขาวผิดศีล5นะคะ ดิชั้นไม่ดื่มค่ะ คริคริ อิอิ //โดนตบ
บ้านอยู่นิมมานซะด้วย ผ่านบ่อยค่ะ แต่ไม่แวะเข้าไปหานะคะ เล่นตัวเดี๋ยวเขาจะหาว่าเราง่าย แอร๊ยยยยยยยยยยยยย
PS.รักคนอ่านนะจ๊ะ
-
รับทราบค่า เพราะเป็นแม่ยกคู่หลัก ไม่สนคู่รองค่า (โดนโบกไม๊หว่า)
-
เราก็เป็นแม่ยกคู่ลูกเมียน้อยเหมือนกัน แต่ จัดไปตามใจคนแต่งเลยจ้า ยังไงก็ได้อยู่แล้ว :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อ่าค่ะ ยังไงก็รอค่ะ :กอด1:
-
โอเคคะ รออ่านน :กอด1:
-
นานแค่ไหนก้อรอค่ะ
-
รอจ้า
:really2: :really2:
-
มาแวะให้กำลังใจคนเขียนและสวัสดีปีใหม่ไทยค่า : )
นานแค่ไหนก็รอได้ เพราะน้องไปป์น่ารักมากกกก 55+ สู้ๆนะค้า
และยังไงก็จะรอติดตามอ่านแซ็กกะฟาร์ เพราะเป็นคู่ที่น่ารักมาก ชอบๆๆ
^^v รออ่านค่า
-
ได้จ้า บ่เป็นหยั๋งๆ ได้อ่านภคิน-ไปป์ก็หวานแล้ว ฮ่าๆๆ :laugh:
กอดดคนแต่งหนึ่งที
จะรออ่านนะจ๊ะ รีบกลับบ้านเร็วๆล้ะ 5555
รักคนแต๊ง จุ๊บๆๆ :จุ๊บๆ:
-
รับทราบครับ
-
ไม่เป็นไรค่าาาา
แต่แอบสียดายคู่ลูกเมียน้อยแฮะ ;W; ......รอดูตอนพิเศษละกันค่ัะ55
แต่ต้องมีนะคะ =3=+
-
มาที่ละคู่ก็ดีครับ บางเรื่องออกพร้อมกันห้าคู่ อ่านไปก็งงไป ว่าเกย์เป็นโรคติดต่อหรือไร เพราะได้กันคู่หนึ่งที่เหลือตามมาเป็นพรวน
แถมคนอ่านยังงงกับสารพัดชื่อและเรื่องราวอีก
ถ้าจะมีคู่อื่นในเรื่องด้วย อยากได้แบบแยกไปเป็นอีกเรื่องเลยดีกว่า จะมาพร้อมกัน หรือจะจบที่ละเรื่องก็ได้
คนอ่านสะดวก 5555 มุมมองคนอ่านคนหนึ่งครับ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ขึ้นอยู่กับนักเขียนครับ เป็นกำลังใจให้^^
-
รับทราบครับ
-
รับทราบ!!
-
รับทราบค่ะ
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะ :กอด1:
-
กำลังไปด้วยกันได้ดีอยู่เลยเชียว :เฮ้อ:
-
กลับมาเร็วๆนะคับ
-
คู่เดียวก็ได้จ้า แล้วจะรอตอนต่อไปน๊า
Ps.รักคนเขียน :-[
:กอด1:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
น่าสงสารลูกเมียน้อยเนอะ? แต่ไม่เป็นไร ก็จะรออ่าน
-
ไปป์ไม่น่าปากแข็งเลย เกิดเรื่องแล้วไหมล่ะ โอ๋ภคิน 555 ;((
-
ยังไงก็ได้ค่ะ รอได้เสมอ กลับมาต่อเร็วๆ นะค่ะ อยากอ่านทุกคู่เลย ^^
-
คินคงเสียเซล์ฟน่าดู...ตอนแรก ๆ คงยิ้มอยู่หรอกก็ฟาร์เล่นแซวซะน่ารัก :laugh:
แต่คงสะดุดกึกตรงคำว่า "เกลียด" เข้าจังเบ้อก็เลยต้องระเห็จตัวเองออกมาให้หยุดนินทาคนอื่นระยะเผาขน :o12:
-
อย่าให้เค้างอนกันนานนะครับ
-
:z3: ฉิบหายยยยยยยยย
ได้ยินไม่ได้ยิน ดันมาได้ยินช๊อตเด็ด
แล้วทีนี้จะง้อยังไงล่ะ เนี่ยยยย :z1:
ท่าทางจะได้ง้อบนเตียงอ๊ะป่าวตัว ก๊ากก
รอตอนต่อไปจ้า o13
-
ไม่เป็นไรค่ะ หนูอ่านเรื่องนี้เพราะอาร์ทกับพี่เดียวดาย :o8://ผัวะ! โดนตบกระเด็น
รอตอนต่อไปค่า การแต่งนิยายยังไงก็เป็นการตัดสินใจของคนแต่งอยู่แล้ว จะรออ่านค่ะ
-
รับทราบค่ะ รออาร์ท :man1:
-
มาต่อได้แล้วครับ
-
ค้างอย่างนานอ่า ยังไม่มาอัพอีกหรอค่ะ รอค่ะ ^^
-
พรุ่งนี้จะมาต่อแล้วค่ะ //เอานิ้วไขว้กัน
:laugh: :laugh: :laugh:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย คนเขียนหายไปไหนคร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
Room 13
ตั้งแต่ครั้งนั้น ที่เธอไม่อยู่ ชีวิตดูเปลี่ยน ไปยังอ้างว้าง ยังเสียใจ เหลือเพียงแต่ความเงียบเหงา~
“ฟาร์เปลี่ยนเพลงดิ๊”
นี่คือเหงา นี่แหละเหงา นี่คือความจริงที่ได้เจอ เจ็บปวดทรมานลึกลงข้างในใจ~
“ไม่ชอบเพลงนี้ว่ะ...เปลี่ยนดิ๊”
เหตุเกิดจากความเหงาที่ทำให้รู้ว่ารักเธอเท่าไหร่ ความห่างไกลมันทำให้ฉันคิดถึงเธอ~
“โอ๊ย!!! ปิดเพลงไปเลยมึง” ผมหันไปว้ากมัน “นี่มันอะไรวะอัลบั้มชุดสาวพาณิชย์อกหักรึไงวะ วันๆมึงฟังเพลงอะไรมั่งเนี้ย”
“อะไรมึงเนี้ย..อารมณ์เสียแล้วพาลกูเฉยอ่ะ” มันยักคิ้วหลิ่วตาให้ผม “ทำไม...เพลงมันโดนรึไง”
“โดนเหี้ยไร มึงนั่นแหละจะโดน!!!” ว่าแล้วก็ซัดมะเหงกให้มันไปทีนึงจังๆ มันก็ยังไม่วายมาตบหัวผมคืน...ร้ายนักนะมึง ผมชี้หน้าคาดโทษมันในขณะที่มันยังหัวเราะหึหึกวนส้นตีนไม่หยุด
“เหงาก็บอกมาสิวะ แล้วนี่มันหายไปตั้ง4วันแล้วมึงไม่คิดจะทำอะไรรึไง”
“แล้วทำไมกูต้องทำอะไร อยู่คนเดียวสบายจะตาย”
“เฮ้ออออออออ....ปากแข็งจริงนะมึง” ฟาร์ส่ายหัวเอือมๆ
เกิดอะไรขึ้นเมื่อ4วันก่อนน่ะเหรอ?? ไม่มีอะไรมากหรอกครับ ข้างห้องไม่ได้ออกมาด่าเรื่องปิดประตูดัง แค่ไอ้ตัวต้นเหตุมันอันตธานหายหัวไปไม่กลับห้องมา4วันแล้วครับ แหม..แค่นั้นเอง
อะไรไม่รู้แหละ...แต่ที่แน่ๆงานนี้ผมไม่ผิดนะคร๊าบบบบบบบบ
มีกฎข้อไหนบัญญัติไว้ว่าพูดความจริงเป็นสิ่งไม่ดีกันล่ะ???
ผมถอนหายใจแล้วทิ้งตัวนอนกลิ้งไปมาบนพื้นในขณะที่ไอ้ฟาร์ได้แต่ทำหน้าละเหี่ยใจปนสมเพส
“เกิดภคินมันน้อยใจจนฆ่าตัวตายล่ะ??”
“ถ้ามันโง่แบบนั้นก็ปล่อยมันตายไปสิ”
“ไม่ๆ กูหมายถึงมึงไม่กลัวเป็นหม้ายเหรอ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ” ครับ...มันแผดเสียงหัวเราะด้วยความสะใจยิ่งนัก อ้ากกกกกกกกกกกส์
“พอเลยมึง เลิกพูดเรื่องนี้กะกูได้แล้วไม่งั้นกูจะไล่มึงออกจากห้องไปตอนนี้เลย สัส!!”
“โห..ไรวะ” มันบ่นงึมๆงำๆ “เออ...กูรู้ละถ้ามึงเป็นห่วงมันมึงก็ไปถามเพื่อนมันดูดิ ไอ้แบล็กกราวน์แมนอ่ะ”
“เออ...จริงด้วยว่ะ.... เฮ้ย!!ไม่ต้องมองหน้ากูแบบนั้นเลยไอ้หัวเห็ด กูไม่ได้เป็นห่วงมันเว่ยแต่ถ้าสิ้นเดือนนี้มันยังไม่กลับมากูก็ได้จ่ายค่าห้องคนเดียวสิวะ”
“กูยังไม่ได้ว่าอะไรเลย” แต่หน้ามึงมันว่ากูแล้วว้อย!! “งั้นพรุ่งนี้เย็นมึงก็ไปดักเจอมันที่คณะมันแล้วกัน กูเห็นเด็กถาปัตมันชอบไปกองกันที่นั่น”
“แล้วมึงอ่ะ?”
“ชมรม”
“เฮ้อออออออออออออออออออ ทำไมกูต้องทำอะไรแบบนี้ด้วยวะ”
“มึงก็ถือว่าทำไปเพราะค่าเช่าห้องละกัน ส่วนค่าเช่าห้องหัวใจ ไอ้ภคินมันคงไม่คิดเงินหรอกมั้ง ฮิ้วววววววววว~”
“มุกกากนะมึง” อยู่กะคนอื่นไม่เห็นแม่งเป็นงี้มั่ง อยู่กะกูแล้วปากดีเชียวไอ้เห็ดสด!!
“กูกลับก่อนนะมึง เดี๋ยวป๊าด่า” มันเก็บข้าวของที่กระจายอยู่ที่พื้นใส่กระเป๋า เปิดประตูห้องค้างไว้แล้วหันมาบ๊ายบายให้ผม ผมก็พยักหน้าเป็นเชิงว่า’เออ..มึงไป(ซะที)เหอะ’
ผมล้มตัวนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้นลืมคิดไปเลยว่าแม่งไม่ได้กวาดมาหลายวันแล้ว ไม่มีอารมณ์ทำเหี้ยไรกะห้องแล้ว กางเกงในแม่งก็ยังไม่ได้ซัก
พอคิดถึงกางเกงใน...หน้าไอ้เหี้ยนั่นก็ลอยขึ้นมาทันที...อืม..เป็นบุญของมึงจริงๆที่กูคิดถึงนะเนี้ย
พอมองไปรอบๆห้องก็รู้สึกโหวงๆ น่าแปลที่ตอนแรกก็อยู่คนเดียวแต่ตอนนี้กลับคิดว่าห้องมันกว้างผิดปกติ มือผมควานหา’คนที่อยู่เคียงข้างเวลาเหงาเสมอ’ ใช่ครับ...ผมต้องการคุยกับเขา ที่พึ่งสุดท้ายของผม... ผมคว้ามือเขาดึงลงมาแล้วเอามากอดแน่นๆ
“พี่เดียวผมเหงาว่ะ...พี่เหงามั่งเปล่า?”
..............................................................................
...............................................
..............................
....
ผมยืนเก้ๆกังๆใต้ร่มต้นไม้ขนาดใหญ่ที่ด้านข้างเขียนตัวอักษรขึ้นหราว่า’คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์’ สาบานได้เลยว่าร้อยวันพันปีไม่เคยคิดจะมาเหยียบไอ้คณะนี้เลย มองไอ้หนุ่มผมยาวเดินผ่านไปมา บางคนแม่งถักเดทร็อค บางคนก็ไว้ยาวยาวสลวยผมสวยกว่าไอ้เชอร์น้องสาวกูอีกครับท่าน แล้วกูมายืนทำซากอะไรตรงนี้วะ?? ...แต่แหม จะให้เข้าไปใจกูก็ไม่กล้าพอ กลิ่นบุหรี่พี่ท่านลอยออกมาซะขนาดนี้ถ้าข้างในพี่กำลังเล่นยาแล้วผมเข้าไปเจอพอดีไม่โดนฆ่าปิดปากเหรอวะ???
“ไปป์...มาทำอะไรน่ะ??” อ๊า...เสียงสวรรค์ ไม่สิ!!นี่มันเสียงนางฟ้าลงมาโปรดชัดๆ ผมหันไปมองสาวผมสั้นที่ทำหน้าตางงงวยอยู่ อันที่จริงผมก็น่าจะแปลกใจไม่แพ้กันหรอกว่าดาวคณะผมมาทำอะไรที่แดนถาปัต
“พ...เพลง???”
“ก็เออดิวะ” ห้าวได้อีกครับแม่สาว “แล้วมายืนเก้ๆกังๆอะไรตรงนี้เนี้ย มาจีบสาวติสรึไง”
แหม...บอกว่ามาจีบดาวบริหารได้ป๊ะล่ะ ไอ้เราก็ยิ้มกรุ้มกริ่มไม่กล้าแซว เดี๋ยวแม่สาวเจ้าจะหันมาจัดให้สักหมัด
“มาหาเพื่อนน่ะ” เอ๊ะ...ไอ้เชี่ยอาร์ทมันเป็นเพื่อนกูตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ พูดแล้วกระดากปาก
“เฮ้ย..จริงดิ เราก็มาหาเหมือนกันว่ะ โลกกลมชิบหาย” เออ...ครับพี่ “เข้ามาก่อนดิ ยืนทำหน้าเอ๋อแล้วมันจะเจอมั้ยเพื่อนน่ะ”
ผมยังเรียบเรียงใจความไม่ค่อยได้ แต่เพลงก็มาดึงมือไปซะแล้ว...แหม มือแอบนิ่มนะครับ เพลงลากผมดุ๊กๆเข้ามาไม่สนใจสายตาเด็กติสในคณะที่มันมองมาแบบงงๆ ถ้ามีโจทย์มาว่าข้อใดไม่เข้าพวกมันคากาผมออกเป็นเบอร์แรก
เพลงหยุดยืนที่หน้าบานประตูเน่า เธอเคาะ2-3ทีแล้วเปิดปึงเข้าไปเลย เหยดดดดดดดดดดดดด....ถ้ามันเล่นยาอยู่จะทำยังไงครับเพ่!!!!!!
“อาร์ท..ช่วยเพื่อนเราหาเพื่อนหน่อย”
“หือ???”
ไอ้ผู้ชายหน้ามึนคนนึงกำลังฝนคัตเตอร์ลงบนกระดาษชานอ้อยอยู่ สายตาของมันดูล่องลอยเหมือนเมากัญชา ...แต่เอ๊ะ..ไอ้เชี่ยนี่มันคือคนที่กูกำลังตามหาอยู่ไม่ใช่เรอะ!!!!
“ไง..ไปป์” เออทักทายแบบง่ายๆ นี่มึงไม่สงสัยหน่อยเหรอว่ากูมานี่ได้ไง??
“งะ...ไง”
“อ้าว...รู้จักกันด้วยเหรอเนี้ย โลกกลมชะมัดเลย” เพลงแทรกบทสนทนางงๆระหว่างผมกับมัน ไอ้อาร์ทยักไหล่กวนตีน(แค่มันขยับตัวผมก็ว่ามันกวนตีนแล้วล่ะ)
“เมทไอ้คินน่ะ”
“ห๊ะ???...ไปป์น่ะเหรอคนที่เขียนหน้าไอ้คินวันนั้น ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” แม่สาวเจ้าแผดเสียงหัวเราะลืมความเป็นกุลสตรีไปสนิท...สาบานได้ว่ากูแอบปลื้มอิสาวคนนี้จริงๆ ห่ามได้อีกว้อย!!!!
“เออ..เราเอง เดี๋ยวๆเรางงไปหมดแล้วว่ะ เพลงรู้จักไอ้ภคินด้วยเหรอ”
“รู้จักดิ เพื่อนเราทั้งนั้นแหละ” หล่อนยักไหล่..ซึ่งกูอยากจะบอกว่ากวนตีนไม่ต่างจากไอ้เชี่ยอาร์ทเลยครับพี่ “เออ...แล้วเพื่อนที่ไปป์บอกว่าจะมาหาอ่ะใคร?? เนี้ยเดี๋ยวให้อาร์ทช่วยหาให้”
อะ...ไอ้เหี้ยอาร์ทมึงไม่ต้องมองกูด้วยสายตาแบบนั้นเลยว้อยยยยยยยย!!!!! กรุ้มกริ่มได้อีก อ๊ะ...ไอ้เชี่ยทำไมหน้ากูร้อนๆหูกูแดงรึเปล่าวะเนี้ย ผมรีบเอามือปิดหูตัวเองทันที
“หาใครเหรอครับไปป์” นั่นมียักคิ้วหลิ่วตาให้กูอีก มึงกลับไปพี้กัญชาของมึงต่อเลยไป ถ้ามึงจะสร่างเมาแล้วมาทำหน้าแบบนี้ใส่กู...
“เอ่อ....” อึกอักเลยสิครับกู ไอ้ที่เตรียมมาถามนี่ลืมไปหมดแล้วครับท่าน
-
“เออ..ไหนๆรู้จักกันอยู่แล้วก็คุยๆกันไปเลยแล้วกัน เราไปซื้อของกินให้นะ เดี๋ยวมา” เพลงคงเกรงใจผมน่ะเห็นอึ่กๆอักๆมาตั้งนาน หล่อนเดินตัวปลิวออกไปจากห้องหน้าตาเฉย
ทิ้งให้ผมอยู่กะไอ้อาร์ท.......และผองเพื่อนของมันที่นั่งทำงานกันเต็มห้อง
เอาเหอะ!!เพื่อนมันก็ไม่ได้สนใจกูเลย นี่ถ้ากูถือปืนเข้ามายิงพวกมึงจะรู้ตัวกันมั่งเปล่าววะ?
“ว่าไงครับ” ไอ้อาร์ทเอานิ้วชี้มาม้วนผมมันเล่นไปมา “ผมมีเวลาไม่มากนะครับไปป์”
“เออ...กูก็ไม่ได้อยากมานักหรอกว้อย” อันนี้พูดเบาๆครับ เดี๋ยวเพื่อนมันได้ยินแล้วมารุมสหบาทายิ่งสูบบุหรี่กันอบอวลไปทั้งห้องด้วย
“ขนาดไม่อยากมาก็ยังมา...แสดงว่าไอ้คินนี่สำคัญน่าดูเลยนะครับ”
“ไม่ใช่โว้ย!! มันยังไม่ได้จ่ายค่าห้องเดือนนี้ต่างหาก!!” อุ๊ยเชี่ย...หลุดครับกู
ไอ้อาร์ทเลิกคิ้วอารมณ์ว่า’ในที่สุดมึงก็พูดมาซะที’ มันทำเป็นแกล้งมองคัตเตอร์ในมือที่หมุนเล่นไปมา “แหม..ก็บอกมาแต่แรกสิครับว่ามาหาคิน”
“ทำไมมันอยู่ที่นี่รึไง” เอาเลย..มึงจะแซวอะไรก็เชิญตามสบาย กูไม่สามารถต่อกรกับคนอย่างมึงได้จริงๆ
“ไม่อยู่หรอกครับ มันไม่มาเรียนได้4วันแล้ว” ไอ้อาร์ทหันไปหักคัตเตอร์เล่นแทนเหมือนเรื่องที่เพื่อนมึงหายไปนี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตเลย
“แล้วมึงไม่คิดจะโทรหามันรึไง”
“มันปิดเครื่องครับ สงสัยมันจะเจอเรื่องสะเทือนใจมาก..ปกติไม่เห็นเคยปิดเครื่อง” จึก!!!!!!!!!...เข้าเต็มๆกูเลย
“อ้าว...แล้วแบบนี้ใครมันจะจ่ายค่าเช้ากะกูวะเนี้ย กูไม่มีตังออกให้ก่อนนะโว้ย”
“จุ๊ๆๆ” มันจุ๊ปากส่ายหน้าช้าๆ “ไปป์นี่ห่วงแต่เรื่องเงินใช่มั้ย ไม่ห่วงไอ้คินมันมั่งเหรอ จะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้ เฮ้อออออออออ...ใครน้อช่างไปทำร้ายคนจิตใจอ่อนไหวอย่างมันได้ลงคอ ตอนนี้ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดียังไง คนใกล้ตัวก็ดั๊นไม่เป็นห่วงมันอีก เป็นผมนะคงจะกลั้นใจกระโดดน้ำตายให้มันรู้แล้วรู้รอด....ในเมื่อชีวิตมันจะไม่มีคนสนใจขนาดนี้”
“เออ...งั้นมึงไปก็ไปโดดตอนนี้เลย”
“บอกไอ้คินเหอะครับ...ไม่ใช่ผม เฮ้ออออออออ...คนเราก็น้อ...เห็นของนอกกายสำคัญไปกว่าชีวิตคนไปได้”
“นี่มึงจะเลิกพร่ำเพ้อได้รึยัง” พูดเหี้ยไรมากมายวะ...เมากัญชารึไงไอ้นี่
“ครับๆ...ผมรู้ว่าไปป์รำคาญ ผมไม่พูดละ”
ครับ...แล้วมันก็ไม่พูดจริงๆ มันก้มลงตัดกระดาษทำงานหน้าตาเฉย!!!!!!!!!!!! ไม่สนใจผมเหมือนเป็นธาตุอากาศที่ลอยไปลอยมาอยู่ในห้อง อ้ากกกกกกกกกกกส์...กูอยากจะแย่งคัตเตอร์เอามาตะบันหน้ามึงจริงๆ!!! มือผมเข้าไปยื้อแย่งคัตเตอร์จากมือมันไม่ได้เอามากรีดหน้ามันนะครับ...แค่เรียกร้องความสนใจ ผมไม่ได้จิตขนาดนั้น
“มึงเลิกทำงานก่อน สนใจกูบ้าง”
“.....” มันจ้องหน้าผม
“โอเค....มึงพูดได้แล้วกูไม่ว่า”
“.....”
“เออ...ไม่พูดก็เรื่องของมึง ฟังกูนะ นี่มันก็จะสิ้นเดือนแล้ว กูจ่ายเงินช้าต้องโดนป้าหอบ่นแน่ๆ”
“.....”
“แล้วนี่เพื่อนมึงหายไปไม่รับผิดชอบแบบนี้กูลำบากนะเว่ย”
“.....” คราวนี้มันเอานิ้วก้อยแคะหูไปด้วย เสริมสร้างความกวนตีนได้มากโข
“ฉะนั้น...มึงช่วยหาทางติดต่อกับมันให้กูที”
“.....” มันเลิกคิ้ว เหมือนจะพูดว่า’แล้วไง’
“อะไร...มึงไม่เป็นห่วงเพื่อนมึงไรไง นี่ไม่มาเรียน4วันแล้วนะเว่ย”
“.....” มันยักไหล่
“ไอ้เหี้ยนี่!!! ขนาดกูยังเป็นห่วงมันเลยนะ....อุ๊บ....”
“แหม...ดอกพิกุลแทบร่วงเลยครับไปป์” มันยิ้มหวานแล้วปรบมือให้ผม “ช่างเป็นคำสารภาพที่งดงามจริงๆครับ”
สัด!!!มึงกลับไปเงียบแบบเมื่อกี้จะดีกว่านะกูว่า!!!!!
ผมส่ายหน้า....กูต้องยอมแพ้มึงจริงๆวะ อีกอย่าง...ผมก็เป็นห่วงไอ้คินจริงๆนั่นแหละทำปากแข็งไปอย่างงั้นแหละ....เฮ้อออออออออ....
ไอ้บ้านี่อะไรแค่กูพูดนิดๆหน่อยๆก็งอนเป็นสาวน้อยหนีออกห้องแถมยังไม่ยอมมาเรียนอีก....เหลวไหลจริงๆเลย เหลวไหลทุกทีเลย....อุ๊ย...มุกดักแก่ครับ(โดนกันไปหลายคนล่ะสิ)
“เออ...งั้นมึงหาทางติดต่อเพื่อนมึงให้กูหน่อยสิ”
“ถ้าผมติดต่อมันได้ง่ายๆมันก็คงมาเรียนแล้วล่ะครับ ดูสิโปรเจคกลุ่มแท้ๆแต่ดันหายหัวไปซะนี่ ดีที่ว่ามันเป็นคนร่างแบบไว้ให้ก่อนแล้วคนในกลุ่มเค้าเลยไม่ว่าอะไรมัน”
“เฮ้อออออออออออออออ....มันไปนอนหอแอมรึเปล่าแล้วมึงไม่รู้” ผมทิ้งตัวนั่งฝั่งตรงข้ามมันพลางเสยผมลวกๆ
“งั้นก็น่าแปลกที่เมื่อเช้าแอมยังโทรถามผมเลยว่ามันหายไหน”
“เพื่อนมึงนี่ลึกลับซะจริงนะ หึหึหึ”
“ก็แหม...ผู้ชายลึกลับมันน่าค้นหานี่ครับ แม้แต่ไปป์เองก็ยังค้นหาเลย”
“ยังจะเล่นนะไอ้นี่!!!” ผมตบโต๊ะตรงหน้ามัน แต่มันหัวเราะขำๆ...นี่เห็นกูเป็นหมาในกรงแล้วมึงก็เอานิ้วมาแหย่ๆใช่มั้ยเนี้ย
อาร์ทล้วงหาเศษกระดาษในกระเป๋าแล้วขีดๆเขียนๆเส้นตั้งเส้นนอนสี่เหลี่ยมวงกลมบลาๆๆ อะไรไม่รู้ของมันแล้วยื่นให้ผม
“ตัวอะไรวะ?”
“แผนที่บ้านคินครับ” เอิ่ม..กูว่ากูเรียนวิชาดูแผนที่มานะ แต่ที่เรียนมามันไม่ใช่แบบนี้ให้เข็มทิศกูมาสิบอันยังหลงทางเลย มันเห็นสีหน้าของผมเลยอธิบายต่อ
“ดูนี่นะครับ” มันชี้นิ้วไปที่รูปวงกลม “นี่คือจุดที่ไปป์ยืนอยู่เมื่อนั่งรถเมล์สายXXไปลงที่ถนนXXXX ส่วนอันนี้คือเซเว่นฝั่งตรงข้าม”
“แล้ว??”
“เขียนบอกไว้เฉยๆครับ เผื่อลงรถเมล์แล้วหิวจะได้ไปหาอะไรกิน” ไอ้สัดนี่...หยุดกวนตีนกูสักนาทีมึงจะตายรึไงวะ พอผมทำหน้าเอือมมันก็อธิบายต่อ “เอาล่ะครับ...ไอ้เส้นๆตรงนี้คือถนน ดูตามนิ้วผมนะครับ” ผมพยักหน้า มันลากนิ้วไปตามเส้นที่ขีดไว้
“พอเข้าปากซอยก็เดินตรงเข้าไปก่อน เจอซอย3ก็เลี้ยวขวา จากนั้นเลี้ยวซ้าย เดินทะลุไปอีก4ซอยจะมีทางแคบๆ ไม่ต้องเข้านะครับผมบอกเฉยๆว่ามันมี” เอ๊ะ...ไอ้เหี้ยนี่กูเอาเก้าอี้ฟาดปากซะดีมั้ย
“แล้วนี่เจอตรอกตรงนี้ปุ๊บก็เลี้ยวขวาอีกรอบ แล้วก็ซ้าย2รอบ เดินตรงไปอีกหน่อยบ้านมันจะอยู่ทางขวามือนะครับดูดีๆมีประตูบ้านด้วย นี่ไงครับบ้านมัน” มันจิ้มๆไปที่รูปดาวที่เขียนว่าGoalเอาไว้
“ประตูบ้านไหนมันก็มีว้อย”
“อ้าวเหรอครับ...” มันยิ้มครับ
“นี่มึงตั้งใจจะช่วยกูจริงๆหรือจะกวนตีนกูกันแน่เนี้ย”
“เอ้า...ก็ต้องช่วยสิครับเมทเพื่อนผมจะไปเอาตัวคินกลับมาทั้งทีใครมันจะไปใจร้ายใจดำกวนตีนได้ลงคอล่ะครับ”
“มึงเนี้ยแหละคนนึงล่ะ ที่กูฟังมึงอธิบายมานี่กูต้องหลงตายในซอยบ้านมันแน่ๆ มึงไปกับกูหน่อยสิ”
“ผมติดโปรเจคครับไปป์ ไม่งั้นผมก็ไปตามมันตั้งแต่วันก่อนแล้วสิ แล้วที่ผมยังอยู่บากหน้าแทนมันก็ทำให้คนในกลุ่มไม่โวยเรื่องที่มันหายไปนะครับ”
“โอ๊ยยยยยย...ก็กูไปไม่ถูกนี่หว่า!!!”
“เอางี้ครับ...ผมจะบอกอะไรให้” มันลดเสียงลงต่ำเหมือนจะควักอาวุธลับอันสุดท้ายออกมา ผมเผลอกลืนน้ำลายดังเอื้อกตอนที่มันยื่นหน้ามาใกล้ๆข้างหู “บอกวินมอไซด์หน้าปากซอยว่าไปซอย16/1นะครับ ถึงเลย”
“ไอ้สัด!!!!แล้วทำไมมึงไม่บอกกูแต่แรก” มือขวาผมขยำไอ้แผนที่หน้าโง่ของมันไปเรียบร้อยแล้ว
“จุ๊ๆๆๆ ไปป์ครับอย่าขยำความหวังดีของผมทิ้งแบบนั้น คุณอาจจะได้ใช้มันก็ได้นะครับ” ผมฟึดฟัดแต่ก็แอบเก็บไอ้กระดาษหน้าโง่นั่นไว้...เกิดได้ใช้จริงๆแม่งกูเนี้ยแหละจะลำบาก
“ดีมากครับ” มันยิ้ม “ขอให้เดินทางปลอดภัยนะครับ บอกมันด้วยว่ามาคณะได้แล้วเพื่อนในกลุ่มให้อภัยแล้ว”
“เออ แล้วกูจะบอกให้” ผมคว้ากระเป๋าสะพายเดี๋ยวจะเผ่นออกนอกห้อง อยู่ไปแม่งก็โดนมันกวนตีนตลอด
“เอ่อ...แล้วก็...ไปป์ครับ”
“หือ??”
“ค่าเช่าห้องน่ะเก็บไปเถอะครับ แต่ค่าเช่าห้องหัวใจไปป์น่ะเพื่อนผมมันไม่จ่ายนะครับ”
“ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววววววววว~”
เหยดดดดดดดดดดดดดดด....ไอ้เด็กถาปัตในห้องลุกขึ้นมาฮิ้ววววววกันใหญ่ต่อหน้าสายตาตกตะลึงของผม
นี่พวกมึงแอบฟังกูคุยกันตลอดเลยเรอะ!!!!!
ผมไม่สนอะไรแล้ว สองขารีบวิ่งออกมาจากคณะพร้อมใบหน้าแดงเถือก....สาบานได้ว่าชาตินี้กูจะไม่กลับมาเหยียบคณะนี้อีกเลย!!!!!
TBC
กลับมาแล้วค่ะ!! โกงความตายกลับมา
ตอนนี้พระเอกของเราไม่มีบทค่ะ เพราะน้องอาร์ทจะมาเป็นพระเอกใหม่แทน ขอเสียงพ่อยกแม่ยกหน่อยเร๊วววววววว
ภคินช่างไม่ได้รับความนิยม เกิดเป็นพระเอกภาษาอะไรวะ :angry2:
แจ้งข่าวค่ะ ต้องอยู่กทม.ยืดเยื้อถึงวันที่30เลยทีเดียว เพราะจะรอกลับบ้านพร้อมแม่ค่ะ
แต่จะพยายาม(?)ไม่ดองแบบคราวนี้แล้วค่ะ คิดถึงคนอ่านเกินไป o18
PS.นอกเรื่องค่ะเราอยากอ่านยามตะวันรอนของคุณเฟื่องมากเลย มีใครอยากขายหนังสือมั้ยคะ
หาซื้อในเน็ทก็ไม่มี อยากอ่านจะลงแดงตายแล้วค่ะT T
-
อาร์ทมันกวนเท้าจริงๆ 555.
สงสัยไปป์ต้องเอาตัวเข้าเเลกเเล้วเเหละมั่ง?
-
^
^
จิ้ม :z13:
อาร์ทนี่เป็นเหมือนพ่อสื่อสองคนนี้เลยเนอะ :impress2:
ภคินก็อย่างอนไปป์นานล่ะ กร้ากกกก :laugh:
ปล.โดนปาดดด :z3:
-
ฮิ้วววว
ได้ใจจริงๆ อาทขา 55
-
5555555555555555
อาร์ท นาแน่มาก ฮ่าๆๆ o13
คนแต่งๆ มีเรามีจะเรื่องขอ เราขอหนูอาร์ทเป็นแฟนได้ไหม ?
ฮ่าๆ ชอบเลยคนนี้ แบบ ใช่เลย !
เอาแล้วไงหนุไปป์ บุกไปถึงถ้ำเสือ หึหึ
โดนเสือขย้ำแน่ๆ ก๊ากกก :laugh:
รออ่านตอนต่อไปจ้า
+1 จุ๊บๆๆๆ
ปล.คนแต่งเจ้าขา เผื่อถ้าวันไหนว่างๆขอตอนพิเศษหนูอาร์ทแบบเน้นๆบ้างเน้ออ 55
-
แบล็คกราวน์แมนนี่กวนได้โล่ห์จริงๆ
แซวนิ่งๆเอาซะน้องไปป์ของเราเขินจนไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว หุหุ
น่าร้ากกกกก :-[ เขินหูแดงเชียว คิคิ
ไปตามภคินมาให้ได้นะไปป์คุงงง
-
อยากอ่านต่ออ่ะ มาต่อไวๆนะคะ :L2:
-
:L1: :L1:
-
ปากแข็งได้โล่ยังไงก็สู้แบ็คกราวน์แมนไม่ได้หรอกไปป์ :m20:
อาร์ทกวนทีนสุดๆว่ะ แต่คนอ่านอ่านแล้วฮาในความกวนนี่จริงๆ
พาภคินกลับมาให้ได้หล่ะนายไปป์
จะได้มีคนมากอดแทนพี่เดียวดาย :กอด1:
-
อาร์ทกวนตีนได้อีก ชอบอะ!
-
5555555555555555
อาร์ท นาแน่มาก ฮ่าๆๆ o13
คนแต่งๆ มีเรามีจะเรื่องขอ เราขอหนูอาร์ทเป็นแฟนได้ไหม ?
ฮ่าๆ ชอบเลยคนนี้ แบบ ใช่เลย !
เอาแล้วไงหนุไปป์ บุกไปถึงถ้ำเสือ หึหึ
โดนเสือขย้ำแน่ๆ ก๊ากกก :laugh:
รออ่านตอนต่อไปจ้า
+1 จุ๊บๆๆๆ
ปล.คนแต่งเจ้าขา เผื่อถ้าวันไหนว่างๆขอตอนพิเศษหนูอาร์ทแบบเน้นๆบ้างเน้ออ 55
ไม่ให้ค่ะ เพราะอาร์ทเป็นของเรา กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เดี๋ยวจะใส่ตัวเองไปในเรื่องแล้วดักชิ่งเป็นแฟนอาร์ทให้คนอ่านอกหักเล่นๆ เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกก :laugh:
-
เอาภคินคืนมา ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
กร๊๊ดๆๆๆๆๆๆๆ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด อาร์ทมาเต็มๆบท อ๊ากกกกกกกกกกกกก ทำไมพ่อยอดขมองอิ่มของเราถึงได้น่ารักขนาดนี้
แต่ถึงจะกวนตีนยังไง พี่แกก็น่ารักอยู่ดี กวนตีนแบบอาร์ทๆฉบับเด็ก'ถาปัตย์
แถมยังทิ้งมุกเสี่ยวๆไว้ท้ายบทอีกนะนั่น แหม่~เหมือนจะได้เห็นนิสัย(สันดาน)ที่แท้จริงของพ่อแบ็คกราวนด์ แบบว่าสุภาพแบบกวนตีน เฮอะ!
+1 สำหรับพื้นที่ ที่ให้อาร์ทออกมากวนตีนค่ะ :jul3:
Ps.อันที่จริงนายภคินหายไปนานๆก็ได้นะ แบบว่าจะได้มีพื้นที่ให้อาร์ทได้ออกกะเขามั่ง กรั้กๆๆๆๆ
5555555555555555
อาร์ท นาแน่มาก ฮ่าๆๆ o13
คนแต่งๆ มีเรามีจะเรื่องขอ เราขอหนูอาร์ทเป็นแฟนได้ไหม ?
ฮ่าๆ ชอบเลยคนนี้ แบบ ใช่เลย !
เอาแล้วไงหนุไปป์ บุกไปถึงถ้ำเสือ หึหึ
โดนเสือขย้ำแน่ๆ ก๊ากกก :laugh:
รออ่านตอนต่อไปจ้า
+1 จุ๊บๆๆๆ
ปล.คนแต่งเจ้าขา เผื่อถ้าวันไหนว่างๆขอตอนพิเศษหนูอาร์ทแบบเน้นๆบ้างเน้ออ 55
เค้าหนับหนุนคุณ namngern อ่ะ แบบว่าอยากได้ตอนพิเศษแบบสเปเชี่ยลสุดๆของอาร์ทพ่อยอดขมองอิ่มมั่ง ถ้าว่างอ่ะนะ
-
คนเขียน อย่าปล่อยให้รอนานน่ะ ใจจะขาดครับบ ^^ o18
-
บอกทางไปบ้านคินได้น่าเวียนหัวมากๆอาร์ท :a5:
ตามคนเช่าหัวใจ เอ้ย ห้องมาให้ได้นะไปป์
-
กวนจริ๊งนายอาร์ท แต่ก็รักนะ
ไปป์เอาตัวกลับมาให้ได้นะ เดี๋ยวไม่มีคนแชร์ค่าห้องน้าาาา
-
อาร์ทกวนตีนโคดดดดดด o13 ชอบอะๆ อาร์ทเอฟซีค่ะ :L2: :L2:555
ไปป์เลิกซึนได้แล้ว ง้อคินด่วนๆๆๆ :กอด1: :กอด1:
-
อาร์ทอ่ะ ได้อีกๆ o13
กวนเกิน ขำไม่หยุดเลย :laugh:
:L2: :L2:
-
ตามสามี เอ๊ย เมทกลับมาให้ได้นะ เป็นห่วงทั้งคนแต่ง กะ พระเอกนะเนี่ย
-
อาร์ท กวนหน้าตายมากอะ o13
ไปป์รีบไปตามง้อคินกลับมาด่วน
จะได้มีคนมาช่วยแคร์ห้องในหัวใจ :-[
+1 ค่าาา
-
อาร์ทได้ใจมากอะกวนสุดๆๆ
ไปป์ไปต่ทคินกลับมาเลย
-
:z1: o13
-
อาร์ทขึ้นแท่นพระเอกใหม่ ตอนนี้เป็นตอนแจ้งเกิด 555
กวนจริงๆเลยผู้ชายคนนี้
ไปป์สู้ๆ ไปง้อคินมาให้ได้นะ จะโดนอาร์ทแย่งบทอยู่แล้ว
รีบกลับมาเรียกเรทติ้งล่ะ
-
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
+1 เพื่อหนุ่มอาร์ตคนเดียวเลยค่าาาาาา XD!!!!
ตอนนี้อ่านไปขำไปจนน้ำตาเล็ดแล้ว......โอย.....
หนุ่มอาร์ตนี่สเป็กเลยนะเนี่ย......ฮาาาา
อึนๆ มึนๆ เกรียนๆ แบบนี้.......ชอบบบ>[]<
แถมเล่นมุกเดียวกับฟาร์อีกแน่ะ......ก๊ากกก
เด็กถาปัตยิ่งสุดยอด.......เนียนกันทั้งห้องอ่ะเธอว์!!!!!
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยย อยากได้คนกวนตรีนแบบอาร์ทเป็นฝสมี
-
อาร์ททททททททททท >////////////////////////////////////////<
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ขออนุญาตวิบัติเพื่ออารมณ์ 5555+
เอร๊ย ตอนต่อไปน้องไปป์จะไปเยือนบ้านคุณพระเอกแล้ว ขอให้อยู่รอดปลอดภัยนะจ๊ะ ฮี่ๆๆ
-
พระเอก มีแต่ชื่อ อ่ะตอนนี้
อยากอ่านตอนต่อไปอย่างรุนแรงค่ะเทอออ
รอนะจ๊า :impress2:
-
ไปป์อายแล้วน่ารักอ่ะ :laugh:
-
ชอบมุขอาร์ทจัง
ตอนนี้อาร์ทเกิดเต็มๆ
-
พี่อาทขาาาาาาาาาาาาาา แต่งงานกับหนูเถอะค่ะ คนอะไรก็ไม่รู้น่ารักอ่า :-[ :-[
ส่วนหนูไปป์กับการไปทวงค่าเช่า(หัวใจ) จากนายภคิน ขอให้สำเร็จนะค่ะ :laugh:
-
อร๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงง ขอบคุณคนแต่งงามๆค่า ตอนนี้เซอร์วิสอาร์ทเต็มๆเลย :-[
ยังคงรักแบ็กกราวแมน(ที่เริ่มเด่นกว่าพระเอก555 :laugh:)
รอดูตอนต่อไปค่ะ ไปง้อถึงบ้านขนาดนี้ ไปป์จะเสร็จมั้ยหนอ~~ :impress2:
-
พระรองจริงๆเลยนะ
นายอาร์ทเนี่ย
น่ารักจริงๆ o13
-
ฮา ถาปัด มันส์ดิ
ว่าแต่ไปถูกใช่มั้ยบ้านน่ะ
เคลียร์กันดีๆ นะ คนปากหนัก หุหุ (หวัง nc nc nc nc555)
-
ถ้าไม่มีมอเตอร์ไซต์คงไปไม่ถูกแน่
-
อร็ายๆๆๆๆๆๆๆ น่ารักมากคะ
มาต่อไวๆๆนะคะ อย่าให้หนูลงแดงไปกว่านี้
-
อาร์ท :man1: :man1: :man1: :man1:
-
ไล่อ่านตั้งแต่ตอนแรก ><
อาร์ทท น่ารักแฮะ :-[
หนูไปป์จะไปบ้านภคินถูกมั้ยเนี่ย :z1:
-
อ่านตอนนี้จบ
อาร์ท เมายาเปล่า?
5555+
-
อยากอ่านตอนไปป์ง้อคิน อ่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ฮิ้ว ค่าเช่าหัวจายยยยยยยยยยย
-
อาร์ทเป็นคนไงแน่เนี่ย พูดเพราะแต่กวนมาก
คุณสีน้ำเงินเข้มเกือบดำค่ะ(ยาวได้อีก) ถามหายามตะวันรอนนี่เก่ามากเลยนะ8ปีแล้วนะนั่น
-
อาร์ทได้ใจมากอ่า ชอบๆๆๆๆ สุดๆ ไปเลยกวนได้อีกอ่า แล้วคินหายไปไหนเนี่ย ไปป์จะตามตัวเจอมั้ยนะ รอต่อไป ^^
-
อาร์ทเป็นคนไงแน่เนี่ย พูดเพราะแต่กวนมาก
คุณสีน้ำเงินเข้มเกือบดำค่ะ(ยาวได้อีก) ถามหายามตะวันรอนนี่เก่ามากเลยนะ8ปีแล้วนะนั่น
^
^
^
นั่นแหละค่ะมันเลยหาไม่ได้ซะที จะมีที่ไหนให้เช่าอ่านมั่งมั้ย
อยากอ่านเปลวไฟในน้ำแข็งด้วยค่ะ พี่สาวนั่นแหละส่งมาแต่ตัวอย่าง เราเลยลงแดงแบบนี้อ่ะค่ะ :sad4:
PS.ได้ชื่อภาษาไทยตัวเองละ เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกก o13
-
มีร้านนึงตรงวังหลังมีเรื่องเปลวไฟในน้ำแข็งนะค้า ร้านเล็กๆแต่หนังสือเยอะมากจ้า แต่ไม่มีเรื่องยามตะวันรอน แต่เรื่องนี้เรามีนะ แต่ไม่ขายอ่า :)
-
ลืมบอกเป็นร้านเช่าหนังสือนะค้า ไม่ได้ขาย
-
มีร้านนึงตรงวังหลังมีเรื่องเปลวไฟในน้ำแข็งนะค้า ร้านเล็กๆแต่หนังสือเยอะมากจ้า แต่ไม่มีเรื่องยามตะวันรอน แต่เรื่องนี้เรามีนะ แต่ไม่ขายอ่า :)
^
^
^
ขอบคุณมากค่ะ
แต่ประเด็นคือไม่เคยไปวังหลังเลยนี่สิ แถมอยู่อีกอาทิตย์เดียวก็ต้องกลับเชียงใหม่แล้วด้วยค่ะ :เฮ้อ:
สิ้นบุญไปตามๆกัน ตอนนี้ไม่ต้องมีเก็บก็ได้ขออ่านเฉยๆก็พอใจแล้ว :sad4:
-
กร๊ากกกกกกก
แบล็คกราวแมน
แกช่างกวนทีนซะจริงๆเชียว
-
ได้ใจมาก สนุกดีค๊าบ มาต่ออีกนะคับ
-
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
55555555555555 หัวเราะตลอดตอนเลย
แอบแว๊บลืมสงสารภคินเพราะอาร์ทแย่งซีนทั้งตอนเลย
โอ๊ยฮาอ่ะ 555555555555 ไม่ไหวและ อาร์ทกวนมากกกกก มากมากมาก ทั้งคณะเลยมั้งเนี่ย
ชอบบบบบบบบ 5555555555
-
มาลุ้นคะ ว่าจะงอนจะง้อกันยังไง อิอิ^^
-
จะไปง้อถูกมั้ยค่ะน้องไปป์ :laugh: :laugh:
อาร์ทนี่ช่าง บรรยายไม่ถูกจริงๆ กวนประสาทดี :o8:
ภคิน พ่อพระเอกเรตติ้งตกเหรอ โอ๋ โอ๋ :กอด1:
-
อาร์ทกวนมากกก 5555+
-
เพิ่งมาอ่าน :-[
ฮาสุดๆ อ่ะ
ชอบๆๆๆ อยากกด + ให้สักสิบครั้ง o13
รอลุ้นตอนต่อไปปปป~
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ เรื่องน่ารักจังไปป์ดูเด็กๆดี ส่วนภคินทร์ก็สไตล์พระเอกปากแข็ง ไม่รู้ใจตัวเองล่ะนะ
อยากอ่านคู่รองฟาร์แซ็คเร็วๆจัง
อ่านตอนล่าสุดแล้วอยากให้อาร์ทได้กะฟาร์แทนแฮะ พูดแซวไปป์เหมือนกันเดี๊ยะ เนื้อคู่กันแน่ๆ!
-
พระเอกของเรานี่สาวน้อยจริงๆวุ้ย :เฮ้อ:
ต้องให้นายเองของเราไปตามอีก..เฮ้อ
ลากพี่อาร์ทมาเป็นพระเอกแทนเลยค่ะ 555 (ยกภคินให้หนูเถอะ 55)
มาต่อเร็วๆนะคะ นักอ่านรออยู่ :mc4:
-
ชอบเรื่องนี้จังเลยครับ
จะยังติดตามต่อไปเหมือนเดิมนะครับ
ขอเป็นกำลังใจให้ละกันครับ
-
Room 14
“ซอย16/1ครับพี่”
พี่วิน(มอไซด์)พยักหน้าหงึกหงัก ผมก้าวคร่อมซ้อนท้ายมอไซด์สีแดงแรงฤทธิ์ของพี่เขา ขับไปกลางทุ่งควายขวิดพอดีครับพี่ พี่แกออกสตาร์ทกระตุกซะจนผมต้องดึงเสื้อพี่แกจนแทบขาดติดมือ
นี่กูมาทำอะไรวะเนี้ย??? กูมาทำอะไรในซอยแคบๆนี่ เฮ้อออออออออออออ...คิดแล้วผมก็แค่นยิ้มกับตัวเอง สงสัยผมจะเป็นคนใจดีเกินไปซะแล้วมั้งเนี้ย หาเรื่องใส่ตัวอยู่เรื่อยเลยกู ตั้งแต่ไปช่วยมันฟัดกับพี่บิ๊ก4คนตอนนั้นแล้วนะ
คิดอะไรเพลินๆที่แกก็จอดมอไซด์ตรงป้าย16/1 ผมยื่นเหรียญสิบให้ไปแล้วพี่ท่านก็แว้นออกไปเลย ไม่รอให้ผมถามอะไรสักคำ...นี่สรุปกูต้องหาบ้านมันเองใช่มั้ยเนี้ย
บ้านหลังเล็กๆนับไม่ถ้วยทอดตัวยาวเป็นแถวปรากฏอยู่ตรงหน้าผม ยังดีที่เป็นบ้านซีเมนต์ถ้าเป็นบ้านไม้คงชวนขนหัวลุกพิลึก ที่สำคัญบ้านทุกหลังเป็นบ้านชั้นเดียวทั้งสิ้น แต่ก็พอมีอาณาเขตหน้าบ้านให้ปลูกต้นไม้หรือจอดรถอะไรบ้าง คนที่อาศัยก็คงเป็นพวกฐานะปานกลางไม่รวยไม่จนนั่นแหละ ว่าแต่...มันมีประตูทุกหลังเลยกูจะรู้มั้ยว่าหลังไหนไอ้เชี่ยอาร์ท!!!!!
ว่าแล้วก็เอากระดาษแผนที่มันมากางดูเผื่อจะช่วยระบุพิกัดห่าเหวอะไรได้บ้าง ซึ่งก็พบว่าไม่มีเหี้ยไรเลย แต่พอพลิกไปด้านหลังกระดาษก็เจอตัวอักษรหวัดๆ
‘089 xxxxxxx เบอร์คิน ผมบอกแล้วว่ากระดาษนี้มีประโยชน์
อาร์ท’
ไอ้เวรเอ๊ย!! ยังดีที่ไอ้กระดาษผีนี่มันช่วยอะไรผมได้บ้างจริงๆผมรีบกดโทรออกทันทีแต่ปลายสายกลับไม่มีใครรับ ให้มันได้อย่างงี้สิวะ!! ผมเดินส่องบ้านคนอื่นไปมาในซอยคาดว่าใครมาเห็นคงคิดว่าไอ้นี่มันจะมาปล้นบ้านรึเปล่าเนี้ย โอ๊ะ...ไอ้เรื่องละ!! ผมเห็นไอ้เน่าจอดอยู่ในรั้วบ้านหลังหนึ่ง สองขารีบวิ่งไป ในขณะที่นิ้วผมแตะอยู่กับปุ่มกริ่งนั่นเอง...
“ไอ้เด็กเวร มึงออกไปเดี๋ยวนี้นะ”
“มึงนั่นแหละต้องออกไป นี่มันบ้านพ่อกู!!!” เสียงขว้างปาดังออกมาจากในบ้านและคาดว่าจะลามมาถึงหน้าบ้านแล้วเพราะเสียงเปิดประตูปึงปัง
ผมยืนมองภาพตรงหน้าตรงๆเพราะให้ซ่อนตัวตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว ชายวัยกลางคนน่าจะอายุราวๆห้าสิบต้นๆกำลังก่นด่าคนที่ผมกำลังตามหาอยู่ และผู้หญิงวัยกลางคนอีกคนหนึ่ง มันเกิดอะไรขึ้นเนี้ย?
“พ่อมึงมันตายไปแล้ว และตอนนี้กูมีสิทธิในบ้านมึงทุกอย่าง!!”
“ไอ้เหี้ย มาเป็นกาฝากเกาะบ้านกูแล้วยังมีหน้ามาพูดแบบนี้อีกเหรอ” คิ้วเข้มๆนั่นขมวดเข้าหากัน ใบหน้าดุดันที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน เหมือนจะฆ่าคนได้...นั่นมันภคินจริงๆเหรอ....
“คิน...ใจเย็นๆนะลูก ลุงเขาเมาอยู่ เขาพูดอะไรเขาไม่รู้ตัวหรอกลูก” สาววัยกลางคนที่คาดว่าจะเป็นแม่ของไอ้ภคินออกมาดึงแขน แววตาของเธอสั่นระริกราวกับจะร้องไห้
“แม่...อย่าให้คินเห็นไอ้เหี้ยนี่อยู่ในบ้านของเราอีกนะ”
“ทำไม มึงจะทำไมไอ้เด็กเมื่อวานซืน....” ลุงคนนั้นเขาเมาจริงๆด้วยแหละครับ น้ำเสียงอู้อี้ฟังแทบไม่รู้เรื่อง แถมตอนนี้โผเข้ามาหาภคินจนแม่มันต้องมากันออกไป
“กูก็จะฆ่ามึงน่ะสิ มึงอย่าให้บ้านกูสกปรกไปมากกว่านี้เลย แค่เห็นหน้ามึงกูก็จะอ้วกแล้ว”
“คิน..แม่ขอร้องนะอย่าทะเลาะกันเลยลูก” เธอเขย่าแขนลูกชายเบาๆให้ใจเย็น
“หึหึหึ” ไอ้ลุงนั่นหัวเราะน่าสะอิดสะเอียน “สกปรกยังไงกูก็เป็นพ่อมึงนะ”
“มึงไม่ใช่พ่อกูไอ้สัส!!!”
“แล้วผัวแม่มึงนี่จะให้เรียกว่าอะไรวะ....ถ้าไม่ใช่พ่อ” สิ้นเสียงหมัดหนักๆของภคินก็โหมเข้าหน้าไอ้ลุงนั่น แม่มันกรีดร้องด้วยความตกใจ ลุงนั่นก็ไม่ยอมแพ้ต่อยสวนมันไปหลายหมัดเหมือนกัน ตอนนี้กลายเป็นว่าทั้งสองคนซัดกันนัวเนียอยู่ที่หน้าบ้าน ผมรีบเปิดรั้วเข้าไปโดยไม่ขออนุญาต
“ภคิน!! ภคิน!!! หยุดก่อน” ผมพยายามคว้าแขนมันไว้แต่มันดิ้นแป๊บเดียวก็หลุด ผมไม่กล้าทำอะไรมากเพราะกลัวโดนลูกหลง แม่มันมองหน้าผมเลิ่กลั่กแต่ก็คงพอรู้ว่าผมเป็นเพื่อนลูกชายเธอ นัยน์ตาเธอสั่นระริกเหมือนพร้อมจะร้องไห้ตลอดเวลา ตัวสั่นไปหมดเพราะความกลัว ผมหันซ้ายขวาเพื่อหาอะไรที่จะช่วยให้สองคนนี้แยกกันได้
ซ่า~~~~~
น้ำในถังที่รองไว้ถูกสาดใส่ผู้ชายสองคน ทำให้การชกต่อยหยุดชะงักไป แม่มันใช้โอกาสนี้ลากแขนลุงคนนั้นไปไกลๆลูกชายของเธอ ภคินนั่งอยู่ที่พื้นพลางยกมือเสยผมที่เปียกโชก มันเหลือบมองหน้าผมเสี้ยววินาทีก่อนจะตวัดไปมองแม่มันที่ดูแผลที่ข้างแก้มให้ลุงนั่นด้วยสายตาที่ปวดร้าวที่สุด
ผมพยายามกลืนก้อนที่จุกอยู่ที่คอลงไปด้วยความยากลำบาก....ทำไมล่ะ ทั้งๆที่ลูกชายตัวเองก็เจ็บอยู่แท้ๆแต่กลับไปดูแผลให้ผู้ชายคนนั้น ยิ่งเห็นสายตาของภคินที่มองภาพตรงหน้ายิ่งทำให้ผมอยากจะร้องไห้
“กลับห้องกันนะ” มือขวาถูกยื่นไปให้ผู้ชายที่เปียกโชกด้วยฝีมือผมตรงหน้า ภคินไม่ตอบอะไรแต่คว้ามือผมไว้เพื่อดึงตัวขึ้นจากพื้นที่ชุ่มไม่ด้วยน้ำไม่ต่างจากตัวมันเลย ผมเดินตามมันมาที่ไอ้เน่าเงียบๆ มันขึ้นคร่อมไว้รอจนผมนั่งลงแล้วจึงสตาร์ทเครื่อง ระหว่างที่รถเคลื่อนตัวออกจากรั้วบ้านอย่างเงียบๆผมหันหลังไปเพื่อมอง...
ผู้หญิงคนนั้นยังไม่หันมามองทางนี้สักนิด......
ผมนั่งนิ่งๆแทบไม่กล้าขยับตัว ไร้บทสนทนาระหว่างผมกับมัน ... ตั้งแต่รู้จักกันมามันเป็นชั่วโมงที่น่าอึดอักที่สุดเลย....
พอกลับมาถึงห้องทั้งผมทั้งมันไม่มีให้พูดอะไรสักคำ แม้แต่คำถามว่ากินข้าวรึยังผมยังไม่กล้าถามมันเลยด้วยซ้ำ ผมเทข้าวใส่จานให้มันวางบนโต๊ะ แล้วค่อยๆกินข้าวส่วนของตัวเองช้าๆ ส่วนมันน่ะเหรอ...อยู่ที่ระเบียงห้องตั้งแต่กลับมาแล้ว คาดว่าคงไปสูบบุหรี่ พอเจอแบบนี้ผมเกือบหลุดปากบอกให้มันเข้ามาสูบในห้องแล้ว ออกไปนั่งที่ระเบียงเกิดมันคิดสั้นโดดลงไปตายทำไงล่ะครับ ชั้น3ไม่ได้แปลว่าจะไม่ตายซะหน่อย แล้วเกิดแค่พิการยิ่งซวยไปใหญ่เลย
กวาดข้าวคำสุดท้ายเข้าปากไปแล้วรวบช้อน ผมเก็บจานข้าวด้วยเองไปล้างก่อน ล้างเสร็จมันก็ยังอยู่ที่เดิมไม่ขยับตัวไปไหน ผมก็ไปอาบน้ำต่ออีกสักพักนึง แต่พอออกมาก็เห็นมันยังนั่งพ่นควันอยู่ไม่หยุด เฮ้ออออออออออ...
แกรก..
เสียงเลื่อนบานประตูไม่สามารถเรียกความสนใจจากมันได้ แม้แต่เหลือบตามองมันยังไม่ทำด้วยซ้ำไป นัยน์ตาสีดำทอดมองออกไปด้านล่างอย่างล่องลอย เสี้ยวหน้าปรากฎรอยฟกช้ำเป็นจุดๆ
“อยากชมวิวทำไมไม่เช่าห้องชั้นสูงๆวะ อยู่ชั้น3มันจะไปเห็นอะไร”
“ชั้น3เนี้ยแหละ ขึ้นบันไดไม่เหนื่อยดี” มันตอบแล้วพ่นควันนิโคตินออกมา
“ลิฟท์ก็มี ขึ้นบันได้ทำไม บางทีกูยังแอบขึ้นเลย”
“เพราะมีคนแบบมึงนี่ไงโลกมันถึงร้อน” หนอย..ไอ้ห่านี่ ได้ทีกวนตีนใหญ่เชียวนะ มันหัวเราะเบาๆที่เห็นผมฟึดฟัด...เอาวะอย่างน้อยมันก็คงรู้สึกดีขึ้น
มันยืนพาดแขนอยู่บนราวระเบียง มือขวาถือไอ้แท่งบุหรี่ที่ปล่อยควันสีขาวลอยเอื่อยในบรรยากาศ ผมคงอยู่ไม่นานหรอก ไม่ได้ถูกกับควันบุหรี่อะไรนักหนาไม่ได้ดัดจริตนะครับผมว่ามันเหม็นจะตายสูบกันเข้าไปได้ไงก็ไม่รู้...ไอ้แซ๊กก็อีกคน ตัวดีเลย....
“ข้าวอยู่บนโต๊ะนะ กินเสร็จล้างด้วย” ผมพูดก่อนจะเลื่อนบานประตูกลับเข้าห้องไป ถ้าไม่มีมือของอีกคนมาคว้าเอวผมเข้าไปกอดเสียก่อน
“เฮ้ย!!..ทำไรวะ”
“อยู่แบบนี้สักพักนะ...กูขอร้อง” น้ำเสียงสั่นไหวเสียจนผมรู้สึกได้ แต่มันไม่ได้ร้องไห้หรอกผมว่ามันเข้มแข็งมากเลยนะถ้าผมเจอแบบมันคงร้องไห้เป็นบ้าไปแล้ว ผมนั่งนิ่งให้มันกอดจากด้านหลัง ใบหน้าหล่อซบลงจนรู้สึกถึงลมหายใจเข้าออกลึกๆช้าๆที่เป่ารดบนแผ่นหลัง สองแขนสอดเข้ามากอดนั่นดูสั่นระริก ผมมองแท่งนิโคตินที่กลิ้งไปมาบนพื้นระเบียง
....มันค่อยๆมอดลงช้าๆ...จนเหลือแต่ก้นบุหรี่เท่านั้น.....
....................................................................
............................................
.......................
.......
ผมนอนกลิ้งตัวไปมาบนเตียง ผมชอบหอนี้เพราะเตียงมันใหญ่เนี้ยแหละนอนกลิ้งไปกลิ้งมาสบายชะมัด รู้สึกปวดเมื่อยตัวไปหมด ก็เล่นนั่งให้มันกอดตั้งนาน มือก็กดนวดไหล่ตัวเองไปเรื่อย...คิดอะไรเพลินๆไป อยู่ๆประตูห้องผมก็เปิดออกพร้อมการปรากฏตัวของรูมเมทในชุดนอน เหยดดดดดดดดดดด...มาทำไมวะ
“กูนอนด้วย”
“จะบ้าเรอะห้องมึงก็มีทำไมไม่นอน เตียงใหญ่กว่ากูอีก” มันไม่สนใจเดินลากหมอนลากผ้าห่มกระโจนลงมาบนเตียงผมเรียบร้อย
“โดดหาพ่อมึงเหรอ เตียงหักพอดี”
“พ่อกูตายแล้ว..” ชัดเจน แจ่มแจ้ง เล่นเอาบรรยากาศในห้องมาคุขึ้นมาถนัดตา ผมจ้องหน้ามันให้ความมืดด้วยสีหน้าที่บอกไม่ถูก
“มึงไม่อยากถามอะไรหน่อยเหรอ”
“ไม่ล่ะ...ถ้ามึงอยากพูดอะไรเดี๋ยวมึงก็พูดเอง”
“งั้นกูพูดก็ได้ กูว่าพวกชอบเสือกเรื่องชาวบ้านอย่างมึงน่าจะอยากรู้” ผมหันไปค้อนใส่มัน แต่ก็เงียบไม่ตอบโต้เพื่อรอฟัง(ซะงั้น)
“ไม่มีไรมากหรอก ไอ้ลุงที่ต่อยกะกูอ่ะสามีใหม่แม่กู ส่วนพ่อกูตายไปแล้วเมื่อหลายปีก่อน”
“แล้วมึงไม่ชอบเขา?”
“กูเกลียดมัน!!! วันๆเอาแตกแดกเหล้า เล่นพนัน ไม่มีเงินก็ไปไถเอาจากแม่กู” มันนั่งชันเข่าเอามือขวากุมขมับ “แม่กูก็แปลกเนอะที่ไปรักคนอย่างมัน เงินก็ไม่ได้มีมากมายพอไม่มีก็มาขอที่กูไปให้มันเรื่อยเลย ตลกดีมั้ยล่ะมึงกูทำงานหาเงินแทบตายให้ไอ้เหี้ยนั่นไปแดกเหล้า เล่นไพ่ หึหึหึ”
“ภคิน...” ผมครางชื่อมันในลำคอ หน้ามันตอนนี้อย่างกับจะร้องไห้เลย แต่มันคงไม่ร้องหรอกไม่งั้นเมื่อกี้ก็คงร้องไปแล้ว
“ทำไมกูจะไม่รู้ว่าแม่กูรักมันมากขนาดไหน น่าจะก่อนพ่อกูด้วยซ้ำไป น่าตลกว่ะมึงว่ามั้ยไปป์”
“พอแล้ว...มึงไม่ต้องพูดเรื่องนี้แล้ว” ผมจับแขนมันไว้ให้มันหยุดพูด ยิ่งฟังผมยิ่งรู้สึกหดหู่
“กูเกลียดความรัก....มันทำให้คนยอมทำอะไรทุกอย่างโดยไม่คิดถึงคนอื่น ทำให้คนโง่ ทำให้คนไม่รู้จักคำว่าพอ ทำให้คนเห็นแก่ตัว ทำให้ลืมคนรอบข้าง....ทำให้แม่กูเป็นแบบนี้......”
ผมลุกขึ้นมากอดมันแล้วดึงลงไปนอน ภคินสอดแขนเข้ามารองใต้คอผม ส่วนมืออีกข้างมันเกลี่ยข้างแก้มผมไปมา ผมไม่พูดอะไรตอนนี้ให้เสียบรรยากาศ....แค่นี้ก็สงสารมันจะแย่แล้ว
“ขอบคุณที่อยู่ข้างๆว่ะไปป์” มันยิ้มบางๆให้ผมแล้วก้มลงสูดกลิ่นจากเส้นผม จั๊กจี้ชะมัดแต่ก็ทนๆเอา ปล่อยให้มันกอดไปสักพักมันก็หลับไปเฉยเลย ลมหายใจเข้าออกช้าๆนั่นเป็นสัญญาณบอกอย่างดีว่ามันสลบไปเรียบร้อยแล้ว
แต่..กูนี่สินอนไม่หลับ
ใครใช้ให้มึงเอาหน้าหล่อๆมาใกล้กูขนาดนี้วะ!!! ใกล้ซะจนรู้สึกถึงลมหายใจที่เป่ารดลงบนหน้าผาก ผมใช้โอกาสนี้สำรวจใบหน้ามันเพราะเวลาปกติไม่ค่อยอยากจะมองหน้ามันนักหรอก คิ้วหนาๆ เปลือกตาที่ปิดสนิทรับกันกับจมูกโด่งเป็นสัน เรียวปากหยักที่ตอนนี้มีรอยช้ำจากเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวัน ผมเพิ่งจะสังเกตว่ามันมีรอยแผลเป็นจางๆที่ข้างแก้มด้วย....
ชีวิตคนอย่างมันนี่อะไรเยอะแยะวะ หรือมันจะเป็นพวกขาดความอบอุ่น ประสบการณ์ตอนเด็กคงสั่งสมให้มันเป็นคนไม่สนใจโลกแบบนี้...
นอนคิดไปเรื่อยเปื่อย ตอนนี้ผมเริ่มเปลี่ยนความคิดที่ว่ามันเข็มแข็งแล้วล่ะ ผมว่ามันอ่อนแอกว่าที่เห็นด้วยซ้ำไป
คนที่ไม่สามารถร้องไห้ได้ในเวลาที่อยากร้องน่ะ...อ่อนแอจะตายไป
TBC
เรียกเรทติ้งคืนให้คินซะหน่อย มีปมแบบพระเอกซีรีย์เกาหลีเลยนะ...ดูสิ!!! (และเหมือนพระเอกเกาหลีตรงที่พระรองดังกว่า ไอ้น้องอาร์ท :angry2:)
ใครที่หวังNCคงต้องกินแห้วนะจ๊ะ เอาดราม่าไปก่อนละกันทดแทนกันได้(เหรอ?)
ในที่สุดไอ้สองคนนี้มันก็มีพัฒนาการซะที ไม่ใช่เอาแต่ตีกันไปวันๆ เป็นแฟนกันเร็วๆนะ :-[
ตอนนี้สั้นเนอะ ตอนหน้ายาวแน่นอนค่ะเพราะเขียนเสร็จแล้ว
อ๋อ..แล้วก็ไม่ต้องเชียร์อาร์ทคู่กับใครนะคะ เพราะน้องอาร์ทเป็นของเราค่ะ :laugh: //ชี้อาร์ทแล้วชีตัวเอง ทำแบบเหมยลี่
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจค่ะ อ่านเม้นแล้วมีความสุขมาก:]
PS.เรื่องยามตะวันรอนกับน้ำแข็งในเปลวไฟตอนนี้เรารับเช่าอยู่นะคะ ใครจะกรุณาให้เช่าบ้าง ออกให้ทุกอย่างค่ะค่าไปรษณีย์ด้วย รักษาหนังสือแบบมดไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมเลย
อยากอ่าน.... :z3:
-
ไปป์ สงสารคินมันนะ ไปๆมาๆไปป์คงเป็นฝ่ายที่ต้องดูแลมันแหละ(ดูแลหัวใจมันไง)
-
อร็ายๆๆๆๆ ชอบจังเลย สวีทๆๆๆๆๆมาก เห็นแล้วรู้สึกว่าอีกไม่นานคงรักกัน ช่ายมิเคอะ writer แต่ขอแบบทะเลาะกัน หึงกันมากๆหน่อยน่าจะดี เพราะป้าชอบแบบนั้นนะคะ อิอิอิ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พระเอกมีปม...
เครียดอีกละ (ได้ข่าศ่าเรื่องนี้เพิ่งจะเครียด)
ขออาร์ทเผล่มาหน่อยเถอะนะๆ
-
น่าสงสารคินจัง ;___;
ทำอะไรก็ไม่ได้นั่นแม่ทั้งคน ไม่อยากสนับสนุนให้อกตัญญูแต่ห่างๆ ออกมาซักนิดน่าจะดี
บางทีแม่ก็แค่คนธรรมดาคนนึง ซักวันคงจะเข้าใจ
-
น่าสงสารคินอ่ะ T^T ทำไมแม่คินทำแบบนี้อ่ะ
ไม่รักลูกเลยหรอ T^T ไปป์เป็นกำลังใจให้คินนะ
และก็มีฉากแบบนั้นเยอะๆนะ 555555555+
ล้อเล่นจ้า มาต่อน้า สู้ๆจ้า
-
ซึ้งๆอ่ะ :sad4:
-
อ่านตอนนี้กินใจดีค่ะ
บางครั้งเวลาเรารู้สึกเศร้า เราไม่ได้ต้องการคนปลอบ
เราแค่ต้องการคนนั่งอยู่ข้างๆ ไม่ต้องพูดอะไร
แค่แน่ก็รู้สึกสบายใจ แล้ว ไม่ต้องพูดอะไร ไม่ต้องตรอกย่ำ ว่าสิ่งที่เราทำมันโง่แค่ไหน
ถ้าหาย เมื่อไหร ค่อยด่า ตอนนี้แค่อยู่เฉยๆก็พอ ให้รู้ว่า อย่างน้อยก็มีใครสักคน เป็นห่วง พอ
รอตอนต่อไปอย่างจดจ่อ อ่านตอนนี้แล้วรัก ภคิน มาหาแม่มาลูก
-
ภคินน่าสงสาร :sad4:
ทำไมแม่ภคินไม่รักลูกตัวเองเลยเร๊อะไงนะ :m16:
แต่อย่างน้อยไปป์ภคินก็(เหมือนจะ)ก้าวหน้าขึ้น
-
ปมของคินมันคงบาดลึกมาก
ไปป์ทำถูกแล้วละ บางครั้งต้องยอมเขี่ยให้หนองออก แม้มันจะเจ็บ แต่ก็ทำให้แผลแห้งนะ
-
ปมใหญ่มากๆ
-
ไปป์ดูแลคินดีๆนะ
แต่คินคบกับแฟนอยู่ทำไมละเนี๊ย
แต่แม่ของคินก็นะ แน่ใจหรือว่ารักนะ ไม่ใช่หลง
-
ในที่สุดคินก็กลับมา
แบบซดน้ำมาม่านิดๆ อิอิ
ไม่เป้นไรค่ะ รอได้เสมอ ฮิ้วว
-
รีบเคลียร์กันให้ชัดเจนว่าไม่ได้เกลียด แต่....เริ่มจะรักแล้ว 555
-
กร๊าสสส ไอ้ภคินแม่งน่ารัก น่าซบ น่าซุกไซร้(เยอะไปแล้วมั้งมึง - -)ขึ้นเยอะเลยแฮะ :-[
ส่วนน้องไปป์นี่น่ารัก น่าซุกไซร้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว(ไม่ซบแล้วคนนี้ ไซร้เลย ฮา...)
สู้นะคะพี่ภคิน ผู้ชายแบบนั้นเดียวก็ตาย....(เหอะๆ = =')
ความสัมพัธ์คืบหน้าแล้วววว(ฮิ้ววว~)
รอเมื่อเป็นแฟนกันนะคะ~♥
รอตอนต่อไปค่า~
-
ชอบบจังเลยครับ รอตอนต่อไปน่ะครับ :bye2:
-
อ่าว นึกว่าภคินทร์เป็นลูกคนรวยหนีออกจากบ้านซะอีก เหอๆ
ส่วนไปป์ ช่วยรักษาแผลใจให้คินนะลูก
-
สงสารภคินนนนน :sad4:
โดนแม่ ซึ่งคนที่น่าจะรักเราที่สุดในชีวิตเมินแบบนี้คงจะเศร้าน่าดู
คุณแม่ขาา สนใจภคินหน่อยจะได้มั้ยยย
ลูกเราทั้งคนเน้ออ ฮ่วยย ขัดใจคุณแม่เจรงๆ
ตอนนี้ทั้งสองคนเริ่มได้ใกล้ชิดกันมากกว่าเดิมละ :impress2:
-
คินสามารถเติบโตมาแบบนี้ได้ต้องขอชื่นชมเลยล่ะ ถ้าเกิดครอบครัวเป็นแบบนี้แล้วตัวเด็กไม่มีปัญหา ถือว่าสุดยอดมาก
นับถือนายมากภคิน o13 ไม่อยากจะว่าแม่ของคินนะ แต่ก็อยากให้สนใจลูกให้มากกว่านี้ (แต่บางทีเขาอาจทำไปเพราะรักมากจริงๆ)
ทะเลาะกัน แล้วก็คืนดีแบบน่ารักๆ อิอิ ช้อบชอบ มีการนอนกอดกันด้วย
มาเม้นต์ไม่ทันตอนที่แล้ว ตาอาร์ทนี่สุดยอดดดดดดดดด!! ขอเราเถอะค่ะ 555+ //โดนเสย
-
ตอนนี้ก็ได้แต่เชียร์และลุ้นให้สองคนเป็นแฟนกันไวไว
จะได้ได้เสียกันซะที่ เอ้ยไม่ใช่จะได้เลิกทะเลาะกัน
-
ตอนเดียว ภคินชีวิตรันทดเลย
คุณแม่ภคินก็ทำงี้ได้ไง อะไรจะหลงตาลุงขี้เมาขนาดนั้นนนนน :angry2:
-
ขอตามด้วยคนนะคะ^^
อ่านมาถึงตอนล่าสุดแล้ว
สงสารภคินอย่างแรงอ่ะ
-
สุดยอดคุณแม่ไถ่เงินลูกไปให้ผัวใหม่แดกเหล้าเล่นการพนัน
แล้วปล่อยให้มันมาต่อยตีกับลูกอีก เริ่ดมากคุณแม่ o13 o13
-
คินน่าสงสารจังอะ
-
เป็นเเม่ที่เเย่จริงๆ หลงสามี เซง
-
:เฮ้อ:
:กอด1:
-
ซึ้งมาก รักคินที่สุด
-
ไปป์น่าจะหอมแก้มคินสักที นะ จะได้หายเครียด
-
โห อ่านบรรทัดสุดท้าย แบบคมอะ ฮ่าๆ
ไม่คิดว่าภคินจะมีปัญหากับครอบครัวขนาดนี้นะเนี่ยะ
เพราะเท่าที่อ่านมาไม่เห็นจะมีอะไรผิดปกติ
เห้อ แต่ก็งี้แหละ คนเราที่มองเห็นอยู่ทุกวันก็อาจจะไม่ใช่อย่างที่เราคิด
ไปป์ดูแลภคินดีๆละ ตอนนี้เราจะได้ทำคะแนน ฮ่าๆ ไม่ใช่ล้ะ
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
:เฮ้อ: สงสารคิน
เพราะแม่เป็นแบบนี้นี้เอง คินถึงบอกว่าไม่รักแต่ก็คบกับยัยแอม
คนที่ไม่สามารถร้องไห้ได้ในเวลาที่อยากร้องน่ะ...อ่อนแอจะตายไป
อ่านแล้วจี๊ดดด
+1 ค่าาาา
-
ภคินมีปมกับความรักอะเนอะ ต้องเข้าใจเค้าแหละ
เรียกคะแนนความสงสารไปเต็มๆ เลยละค่ะตอนนี้
ทำไมแม่ทำแบบนี้นะเหรอ เพราะเค้าคิดว่าเราเข้าใจเค้า แล้วก็เคยชินแล้วด้วยมั้ง เลยมองข้ามไป ไม่ดีเลยนะเจ๊ :เฮ้อ:
ไปป์ดูแลดีๆ นะจ๊ะ :กอด1: :กอด1:
-
คนที่ไม่สามารถร้องไห้ได้ในเวลาที่อยากร้องน่ะ...อ่อนแอจะตายไป
:L2: :L2:
-
งั้นแปลว่าเราเข็มแข็งอ่ะดิ อยากร้องเมื่อไหร่ น้ำตามาเป็นสายเลย ฮ่าๆๆ
ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์ โฮกกกก
ฮักคิน
-
ไปป์อย่างเท่ห์อะ ไปตามหาถึงบ้าน แล้วไปถูกเวลามากๆ คือนั่นถือว่าถูกเวลานะ ใช่มั๊ย
น่ารักมากกก สงสารภคินนนนนน TT
อ่านตอนนี้แล้วประทับใจทั้งสองคนอย่างบอกไม่ถูก >.<
-
น่ารักเว่อร์ๆ ปมพระเอกเกาหลีงั้นเหรอ? ไม่มั้ง ละครน้ำเน่าหลังข่าวเมืองไทยเนี่ยแหละ!
นางเอกมันถึงได้ตกหลุมรักพระเอกเกือบจะทุกรายเนี่ยแหละ 55555555
จะว่าไปไปป์มันก็ไมไ่ด้มีดีแค่ฝีปากนะ น้ำจิตน้ำใจที่จะพยายามเข้าอกเข้าใจคนอื่นก็ดูเหลือเฟือ
แล้วแบบนี้มีเหรอภคินมันจะไม่หลงเสน่ห์เอา อิอิ
สู้ๆทั้งคู่เลย! :-[
-
แหงะ
เกลียดผู้หญิงแบบแม่ภคินมากเลย
-
อร๊ายย ความสงสารเป็นบ่อเกิดแห่งความรัก
เดี๋ยวก็รักกัน คอยดู(ก็พระเอกกะนายเอกนี่หว่า)
-
อ่านะ คนเรามันต้องมีเกาเหลา เกหลีให้ชีวีมันมีรสชาดบ้าง
อุอุ ต่อไปเราก็จะมีแต่ nc nc nc ชิมิๆ :o8:
-
น่าสงสารคินอะ
:เฮ้อ:
-
อ้อ...เพิ่งจะรู้ว่าอย่างภคินเขาก็มีมุมดราม่าเหมือนกัน ฮ่ะๆๆๆ ไปป์ดูและเด็กน้อยคนนี้ดีๆแล้วกันนะจ๊ะ
อันที่จริงแอบคิดติดตลกว่าตอนที่ไปป์ไปถึงบ้านแล้วเจอคนทะเลาะกันน่ะ เราคิดว่ามันน่าจะเข้าผิดบ้าน แต่ที่ไหนได้ มันดราม่าของจริงไม่มีมุกตลกนี่หว่า
แต่ว่านะ อาร์ทน่ะ เป็นคนของประชาชนน้า ไรท์เตอร์จะยึดไว้คนเดียวไม่ได้ เค้าไม่ยอม ไม่ย๊อมไม่ยอม o9
-
สนุกดีครับ แต่อย่าให่รอนานนะคร้าบบบบ :m16:
-
อ้ากกกกกกก ชอบภคินอ่ะ 5555
ไปป์น่ารักกกก
-
:เฮ้อ: อะนะ ทุกอย่างมันมีที่มาที่ไปสินะ
-
:call: :call: :call: :call:
:sad11: :sad11: :sad11:
-
มาอ่านเรื่องนี้ครั้งแรก
สนุกมากกกกกกค่ะ o13
รอตอนต่อไปมาอัพไวๆนะค่ะ o18
-
สงสารคิน เฮ้อ เพราะอย่างนี้สินะถึงบอกว่าจะไม่รักใคร แต่ถ้าเกิดว่าคนๆนั้นมีค่าพอที่จะรัก ก็รักเขาไปเถอะน่าคินจัง :-[
รอตอนต่อไปค่า ตอนนี้มาสั้นๆแต่ดราม่า ตอนไปป์ชวนคินกลับห้องนี่สุดยอดมากค่ะ ดูเป็นซีนที่เต็มไปด้วยอารมณ์ :sad11:
-
มาม่านำไปสู่ความรัก
ก็พอจะเข้าใจค่ะ
ลุ้นให้ทั้งคู่มีพัฒนาการซักที
-
ดูแลภคิณดีๆนะไปป์ น่ารักอะคู่นี้ กอดกันๆ :กอด1:
-
กอดกัน กอดกัน
-
โอ้วว คินมีปมในใจใช่มั้ยเนี่ย ไปป์คงเป็นผู้เดียวที่จะช่วยทลายกำแพงนั้น หุหุ เป็นแฟนกันซะทีเหอะ รอตอนต่อไปจ้า
-
:m31: :m31: :m31: :m31:
:m31: :m31: :m31: :m31:
-
ภคินน่ารักมากกลับมาแล้วฝากไปป์ดูแลด้วยนะ ;)
-
รีบอัพเร็วๆนะจ๊ะ :impress2: :impress2:
-
ห้าวันผ่านไปแล้ว ขออันเชิญผู้แต่ง มาลงตอนต่อๆไปได้แล้วครับ
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:monkeysad:
-
เพิ่งอ่าน. ...ชอบมากกกก
ไปป์น่ารักอ้ะ :-[
เมือไหร่จะเป็นแฟนกันสักทีน๊า. ...รออยู่ๆ
รีบๆมาต่อน๊า
o13
-
Room 15
เสียงก๊องๆแก๊งๆดังอยู่บนหัวเรียกให้งัวเงียลุกขึ้นมาจากโซฟา อื้อ...ปวดหัวว่ะ ไม่น่านอนตอนเย็นเลยนอนทีไรมึนๆทุกทีเลย งัวเงียเอาหัวออกจากพุงพี่เดียวดายได้ก็นั่งอยู่เฉยๆให้สมองกลับเข้าที่ก่อน
“ทำไรวะ” ไอ้ภคินมันเก็บของอะไรเสียงดังนักหนาวะ คนยิ่งเพิ่งตื่นสติสตังไม่เข้าที่อยู่
“จะกินข้าวยัง?” ผมพยักหน้า
“เออ..จะกินก็มาเทด้วย” ไอ้ควายยยยยย กูนึกว่ามึงจะบริการ!!!! สงสัยจะหวังอะไรจากมันมากไป
ตั้งแต่ไปรับมันกลับวันนั้นสถานะของผมกับมันก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นเล๊ย ยังคงทะเลาะตบตีกันเสมออยู่เป็นกิจวัตร คราวนี้มันกวนตีนหนักกว่าเดิมอีกแทบจะสามเวลาหลังอาหารเช้า กลางวัน เย็น นี่ก็ผ่านมาเป็นเดือนแล้วตอนนี้ผมอยู่กับมันได้เกือบสองเดือนแล้วล่ะ รู้สึกเหมือนกูหาเมทมาใช้งานตัวเองยังไงชอบกล
เอาข้าวกล่องเข้าไมโครเวฟแล้วนั่งรอสักพัก หลังๆมานี่กินแต่อาหารกล่องเพราะเห็นภคินมันบอกว่าย้ายที่ทำงานมาทำในเซเว่นมันก็เลยเอาของจะหมดอายุกลับบ้านมาทุกวัน....คือผมงงตัวเองมากว่าจะซาบซึ้งดีมั้ย?? ที่มันเลี้ยงข้าวนี่ก็ดีนะ แต่เสือกเอาของจะหมดอายุมาให้ แถมเป็นของฟรีอีกต่างหาก น่าปลาบปลื้มจริงๆ!!
มันเดินมานั่งบนเก้าอี้กระดิกตีนรอผมเรียบร้อย เห็นแล้วหมันไส้ชิบหาย แกล้งเดินผ่านแล้วเหยียบตีนแม่งเลยจะดีมั้ย มันเหมือนจะรู้ทันเก็บตีนเข้าไปใต้โต๊ะแล้วยักคิ้วเยาะเย้ยผม....หนอยยยยยย
ผมเดินปึงปังไปเอาข้างกล่องมาวางตรงหน้ามันดังปัง!!
“วางเบาๆก็ได้ ผีบ้านผีเรือนหนีหมด”
“เขาจะหนีเพราะมีคนอย่างมึงมาอาศัยอยู่เนี้ยล่ะ คนเหี้ยไรงอมืองอตีนงานบ้านนี่ไม่เคยแตะ คราวหน้ามึงจะฝากกูซักกางเกงในด้วยเลยมั้ยล่ะ”
“เออ..งั้นฝากด้วยละกัน”
“กูจะซักให้เหมือนวันที่มึงทำให้วันนั้นเลยล่ะ หึหึหึ”
“ไม่เป็นไร กูเอาของมึงมาใส่แก้ขัดก่อนก็ได้” พูดหน้าตาเฉยมากกกกกกกกกก
“ไอ้โสโครก!!!”
“เอ๊ะ..หรือจะใส่ไม่ได้วะ กางเกงในมึงคงเล็กเกินไปน่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“”ของมึงใหญ่ตายห่าอ่ะ” รู้ครับว่าไม่สุภาพที่มาพูดเรื่องใต้ร่มผ้าบนโต๊ะอาหาร แต่ไอ้เกรียนนี่ทำผมอดไม่ได้จริงๆ
“จะดูมั้ยล่ะ”
“ไม่ดูเว่ย!!! ของกูก็มีทำไมต้องดูของมึง เป็นผู้หญิงก็ว่าไปอย่าง”
“แบบในคอมมึงอ่ะเหรอ”
“เออ.. เอ๊ะ ไอ้เชี่ยนี่ มะ...มึงเปิดคอมกูดูเหรอ!!!!” มึงจะไม่มีมารยาทเกินไปแล้วแสรดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!
มันยักไหล่เหมือนว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่โต
“เครื่องกูก็มี อยากได้เรื่องอื่นก็มาเอา”
“ได้จริงอ่ะ เฮ้ย!!นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือมึงมาเปิดคอมกูได้ไง ไม่มีมารยาทว่ะ!!” ว่าแล้วก็ฟาดเข้าไปที่แขนมันป๊าบนึง น่าส่งไปโรงเรียนดัดสันดานมั้ยล่ะมึง
มันหัวเราะจนตัวงอ ขำตายล่ะในความเป็นจริงแล้วมันต้องเป็นคนที่ละอายในการกระทำที่ก่อไว้จนไม่กล้ามองหน้าผมไม่ใช่เหรอ ไหงกลายเป็นว่ากูต้องโดนมันหัวเราะเยาะวะ
“โอ๋เอ๋ๆๆ อย่าโกรธๆ อ๊ะ..กูให้หมูมึงเลยชิ้นนึงเลยเอ๊าะ หายกัน” มันตักหมูจากกล่องข้าวมันมาใส่ให้ผม
“ของฟรียังจะมาให้อีกนะ” มันยิ้มกับคำตอบ ยิ้มไรวะแม่ง!!!
อาหารเย็นวันนี้เป็นพวกข้าวกล่องอีซี่โกนั่นแหละครับ แล้วก็พวกไส้กรอก ซาลาเปาอีกนิดๆหน่อยๆ มันทำงานพวกนี้ก็ดีเหมือนกันนะไม่เปลืองค่าอาหารดี ผมเคยถามมันว่าคนในร้านไม่แย่งกันเอากลับเหรอ มันบอกว่า’แค่กูขอเขาก็ให้กูหมดแล้ว’ จะบอกว่ามึงหล่องั้นสิ ไอ้คนหลงตัวเอง!!
ผมกับมันกินข้าวกันเงียบๆเพราะรู้ว่าเปิดปากเมื่อไหร่ต้องไม่เป็นอันกินแน่ๆ สงครามน้ำลายถูกระงับด้วยสงครามน้ำย่อยก็คราวนี้แหละครับ เอ๊ะ..แต่เหมือนผมจะลืมแซวอะไรมันไป...
“มึงนี่ขี้งอนเหมือนกันเนอะ ทำตัวอย่างกับผู้หญิง”
“ห๊ะ??” มันเลิกคิ้วสงสัย
“ก็ที่มึงงอนกู หนีออกจากห้องๆไป3-4วันนั่นไง เวลากูทะเลาะกับน้องสาวแม่งก็ชอบเป็นแบบเนี้ย”
“ตลกละ กูเนี้ยนะงอนมึง??” มันทำหน้าแหยงๆ “แม่กูโทรตามให้กลับบ้านหรอกโว้ย”
“อ้าว..แล้วมึงปิดประตูเสียงดังทำไมวะ”
“ลมมันตีอ่ะดิ ก็มึงเล่นเปิดประตูระเบียงทิ้งไว้”
“แล้วทำไมมึงไม่บอกกูก่อน” ต้องคาดคั้น มันต้องงอนผมแล้วไม่ยอมรับแน่ๆ
“ก็กูไม่มีเบอร์มึงแล้วก็รีบๆอยู่ ฝากไอ้อาร์ทไปบอกแล้วนะว่าจะกลับบ้านหลายวัน”
ผมได้ข้อสรุปละ....ไอ้-เชี่ย-อาร์ท มึงเล่นกูเข้าแล้ว อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกส์ ชาติที่แล้วกูไปทำเวรทำกรรมอะไรกับมึงนักหนา
ทึ้งหัวตัวเองไปมาด้วยความเจ็บใจ อยากจะบุกไปเอาไรเฟิลกราดยิงที่บ้านมันตอนนี้เลย
“ขำอะไร” ก็ไอ้คนตรงหน้านี่สิแม่งขำอะไรของมันนักหนา กูเอาส้อมทิ่มทะลุคอหอยซะดีมั้ง
“เสียรู้ไอ้อาร์ทมันล่ะสิ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ โอ๋ๆๆ เลิกทำหน้าบึ้งได้แล้ว แล้วหัวยุ่งหมดแล้วนั่น” ภคินดึงมือออกจากหัวยุ่งๆแล้วลูบๆให้ผมเรียบขึ้น ช่วงนี้ไอ้นี่เล่นหัวผมบ่อยขึ้น...เพื่อนเล่นมึงรึไง คนเว่ย..ไม่ใช่หมา!!
“เพื่อนมึงมันร้ายกาจ”“แล้วจะบอกมันให้ มันคงดีใจที่ได้ยินแบบนั้น” ได้ยินแล้วก็ถอนหายใจนั่งกินข้าวต่อ ช่างเป็นผู้ชายที่ตามอารมณ์ไม่ทันจริงๆ
วันนี้เวรภคินมันล้างจานครับ ผมเดินเตร่ๆไปทั่วห้องเอานมกล่อง(ซึ่งแน่นอนว่าจะหมดอายุแล้ว)มาเจาะกิน เดี๋ยวนี้เป็นโรคจิตครับต้องดื่มโฟร์โมสต์รสสตรอเบอร์รี่ก่อนนอนทุกวัน วันไหนไม่ได้ดื่มเหมือนท้องมันโหวงๆนอนไม่ค่อยหลับทุกทีเลย พอๆกับเวลาอยู่เฉยๆต้องอมจูปาจุ๊ปส์รสโคล่านั่นแหละ อมจนปากเปื่อย อีกอย่างผมยังหวังว่าจะสูงขึ้นได้อีกแม้ความหวังจะเลือนลางก็ตามทีเอาสัก180ได้ก็ดี ตอนนี้ผมสูง175....แหม5เซ็นก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้นะครับ
หลังจากเข้าไปอาบน้ำ แปรงฟันอะไรเรียบร้อยก็ได้เวลานอนของผมแล้ว แล้วปัญหาล่าสุดที่เกิดขึ้นก่อนนอนทุกวันก็คือ.....
“ทำไมมึงไม่นอนห้องตัวเองวะ?”
หนุ่มเดือนสถาปัตควบตำแหน่งเดือนมหาลัยมายืนเต๊ะจุ๊ยอยู่ที่ประตูห้องทำเอาผมต้องเบ้หน้า
“เปลืองค่าแอร์ จะเปิดทำไมตั้งสองห้อง” ภคินสาวเท้าเข้ามาในห้องไม่สนใจคำพูดผมสักนิด ไม่พอพี่ท่านยังเอารีโมตแอร์มากดหน้าตาเฉยอีกต่างหาก
“งั้นมึงจะเอาห้องใหญ่ไปทำซากอะไรวะ”
“ก็เอาไว้ทำซากนั่นแหละ พูดมากว่ะ นอนๆไปเหอะ”
มันผลักหัวผมลงแล้วนอนลงที่ฝั่งขวาของเตียง ส่วนมันก็ล้มตัวนอนที่ฝั่งซ้ายเอาผ้าเผ้อมาห่มให้ตัวเองเรียบร้อย อะไร...คิดอะไร ผมนอนเตียงเดียวกะมันก็จริงแต่ไม่ได้หมายความว่าต้องนอนกอดกันนะครับ ผัวเมียกันก็ไม่ใช่ แถมเป็นผู้ชายเหมือนกัน นอนกันคนละฝั่งแยกหมอนแยกผ้าห่มแบบเนี้ยแหละถูกแล้ว
แอร์เย็นๆเป่ารดชวนให้เคลิ้มหลับไป ตื่นมาอีกทีก็เที่ยงกว่าๆแล้ว เนื่องด้วยวันนี้วันเสาร์ผมเลยงัวเงียอยู่บนเตียงนานกว่าปกติ เสียดายว่าตื่นมาดูโคนันไม่ทัน เฮ้ออออออออ ไอ้คนที่นอนข้างๆก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยมันคงไปเที่ยวกะแฟนล่ะมั้ง นานๆทีวันหยุดมันก็ต้องพักผ่อนหย่อนใจกันบ้าง ส่วนผมก็สบายล่ะครับเย็นนี้มีนัดไปกินเหล้ากะพวกไอ้เวฟมัน แน่นอนไอ้ฟาร์ก็ไม่ยอมมาอีกตามเคย แซ๊กก็คงไม่มามั้งเห็นว่าชมรมพวกมันเตรียมงานสัมพันธ์กับมหาลัยอื่นอีก
ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว นั่งๆนอนๆดูทีวีรอเวลาให้ถึงช่วงเย็นๆเดี๋ยวไอ้พวกนั้นมันก็โทรมาเอง ผมหากิ๊ฟมาติดหน้าม้าแบบที่เคยทำประจำ ยิ่งช่วงนี้ผมยาวขึ้นแต่ก็ขี้เกียจไปตัด อีกอย่างมันเก็บกดจากโรงเรียนอ่ะครับ ไม่รู้พวกมาสเซอร์แกจะยุ่งวุ่นวายอะไรกับหัวนักเรียนชายนักหนา พอผมตัดสั้นทีไรไอ้เพื่อนในห้องแม่งล้อเป็นตุ๊ดรด.ทุกที พอเข้ามหาลัยได้ทีเลยไว้ผมยาวกันใหญ่(แบบไอ้แซ๊กไง) มีแต่ไอ้ภคินเนี้ยแหละที่ยังตัดผมสั้นอยู่ถึงจะไม่สั้นเท่าทรงนักเรียนแต่ก็สั้นกว่าผมเด็กมหาลัยทั่วไปล่ะครับ
แกะจูปาจุ๊ปส์รสโคล่ามาอมเล่น หัวก็นอนหนุนพี่เดียวดายดูทีวีไปสักพักผมก็ไปรื้อเอาPS2มาต่อกับทีวี นั่งเล่นเกมส์แม่งเลย ชีวิตวันเสาร์โคตรไร้สาระ หันไปมองนาฬิกาอีกทีก็ล่อไปเกือบทุ่มนึงแล้ว มือถือบนโต๊ะส่งเสียงร้อง ผมกดหยุดเกมส์ไว้แล้วลุกออกไปรับสายจากไอ้เวฟ
“ว่าไง...ถึงแล้วเหรอวะ”
“ยัง” ได้ยินเสียงลมเข้ามาในโทรศัพท์คาดว่ามันคงขับมอไซด์อยู่
“แล้วโทรมาทำไมวะ”
“คืองี้ตอนนี้กูต้องแวะเอาของไปให้แฟนกูก่อน”
“แฟนหรือกิ๊ก?”
“ทุกคนเป็นแฟนกูหมด โอเค๊? มึงอย่าเพิ่งถามอะไรมากตอนนี้กูมีเรื่องให้มึงช่วย”
“ว่า?”
“ผ้าอนามัยกูหมด” หมายเหตุไอ้เวฟมันเรียกถุงยางว่าผ้าอนามันครับ...โถ..เพื่อนกู
“แล้วเมนส์มึงมามากมั้ยล่ะ”
“เลอะเลยแหละ ไอ้นี่อย่ามาลีลา กูฝากมึงซื้อผ้าอนามัยให้กูหน่อยเดี๋ยวอีกสัก15นาทีกูถึงหอมึงละ”
“ไม่เอาเว่ย กูไม่เคยซื้อกูอายคนขายเขา”
“นี่มึงไม่เคยใช้เหรอ ระวังนะเว่ย”
“ไอ้-เชี่ย-เวฟ”
“โอ๋ๆๆ กูล้อมึงเล่นหรอก เอาเป็นว่ากูขอบคุณมึงล่วงหน้านะ เดี๋ยวเลี้ยงนมหน้าหอมึงเลย แค่นี้แหละ..”
“เดี๋ยวมึง....”
“ตรู้ดดดดดด....ตรู้ดดดดดดด...”
หนอยไอ้เชี่ยนี่ใช้กูใหญ่เลยนะมึง!! แล้วดูแต่ละอย่างที่มันใช้ งามหน้าทั้งนั้น!!!
ผมห้ามตัวเองไม่ให้ปามือถือทิ้ง แล้วรีบไปแต่งตัวให้มันดีกว่านี้(คือเสื้อใส่อยู่บ้านมันย้วยเกินน่ะ) เอากิ๊ฟออกก็ผมเด้งเลยต้องติดมันไว้แบบนั้น...แลดูปัญญาอ่อนมากที่ติดกิ๊ฟไปกินเหล้า คว้ากระเป๋าได้ก็วิ่งลงไปเซเว่นที่อยู่ซอยถัดไปทันที ทำไมไม่ซื้อที่มินิมาร์ทใต้หอน่ะเหรอ? ถ้าซื้อแล้วหลังจากนั้นผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนล่ะครับ...
บานประตูเลื่อนอัตโนมัติเปิดออก แอร์เย็นฉ่ำลอยมาปะทะหน้าบางๆ(ย้ำว่าบางๆ) บางทีผมก็นึกอิจฉาพนักงานเซเว่นนะได้ทำงานอยู่ในร้านเย็นๆแบบนี้ ผมแกล้งทำเป็นเดินไปเดินมาในร้าน พูดให้ถูกคือเตรียมใจซื้อของ สาบานได้ว่าตั้งแต่เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่แม่งไม่เคยตื่นเต้นอะไรขนาดนี้ ทำเป็นเดินไปดูลูกอม หมากฝรั่งแถมๆหน้าเค้าน์เตอร์ เอ่อ...แล้วมันต้องซื้อแบบไหนวะ รสอะไร? เรียบหรือขรุขระ? ดูโอหรือดูเร็กซ์?...ห๊ะ!!ไอ้เชี่ยเวฟ!!!!
-
หลับหูหลับตาคว้าอันที่ใกล้มือที่สุด ทำเป็นหยิบจูปาจุ๊ปส์รสโคล่ามา4-5อันมาช่วยสร้างภาพให้เราดูน่ารักคิขุขึ้น(เพื่อ?) ซื้อถุงยางกับลูกอมนี่เข้ากันจริงๆให้ดิ้นตาย!
ไอ้เด็กเซเว่นที่รื้อๆจัดเหล้าอยู่หลังเค้าน์เตอร์โผล่หัวขึ้นมาคิดตัง
“ทำไมมาซื้อของไกลจังวะ”
หะ....เหี้ยแล้วไง ไอ้ภคินมันทำงานเซเว่นสาขานี้เรอะ!!!!!
“....ใต้หอมันไม่มีขาย..” หน้าเน้อนี่ซีดไปหมด เหงื่อออกจนชุ่มง่ามนิ้ว...กูอยากต๊าย!!!
“นี่อะไร?” มันขมวดคิ้วยกกล่องสิ่งของในตำนานขึ้นมา คิ้วหนาๆนั่นขมวดเข้าหากันเหมือนจะคาดคั้นถาม
“ถะ...ถุงยางไง ไม่รู้จักรึไงวะ”
“ซื้อไปทำไม” แล้วมึงจะทำเสียงต่ำเหมือนดุกูทำไมเนี้ย..
“ซื้อไปเป่าเล่น”
มันขมวดคิ้วหนักกว่าเดิมอีก “อย่ามาตลก...”
ถามกูมั่งสิ...กูตลกรึยัง!!!!
“ไม่ขายให้”
“ห๊ะ?? มึงว่าไงนะ”
“กูบอกว่าไม่ขายให้ เค้าห้ามขายถึงยางให้เด็กอายุต่ำกว่า20”
“กฎเหี้ยไร ถุงยางไม่ใช่เบียร์ว้อย ทำงานจนโง่รึไง งั้นเด็กมันก็ท้องทั่วบ้านทั่วเมืองแล้ว”
มันไม่เถียงอะไรต่อแต่เอากล่องสีน้ำเงินนั่นไปวางที่เดิมหน้าตาเฉย แล้วหยิบลูกอมมายิงบาร์โค้ด แล้วทำไมต้องหน้าบึ้งยังกะจะไปแดกหัวใครอย่างงั้นวะ ขนาดพ่อแม่กูยังไม่ว่าเลย(มึงแน่ใจ?)
ผมก็ขึ้นสิครับงานนี้ใครใช้ให้มึงมาบงการชีวิตกูคราวนี้ผมคว้ามาใหม่สามกล่องเอามาทุกเวอร์ชั่นทั้งมึงจะเรียบ ขรุขระ มีหนาม(?)กูก็เอาหมดละตอนนี้
ตึงงงงงงงงงงง ผมเอากล่องมากระแทกบนโต๊ะ จ้องตากับมัน
มันคว้าไปเก็บ พร้อมกับยื่นหน้ามาจ้องตากับผมอย่างไม่ลดละ
ตึงงงงงงงงงงงงง เอาสิมึงเก็บกูก็วางใหม่
มันเก็บ
ตึงงงงงงงงงงงงง ผมวางเพิ่มเป็น4กล่อง คราวนี้มีรสสตรอเบอรร์รี่ด้วยโว้ย
มันคว้าไปเก็บเข้าที่..
“ไอ้.....” ด่าไม่ทันจบเสียงมือถือในกระเป๋ากางเกงก็แผดเสียงขึ้นมา.. ไอ้ตัวปัญหานี่เอง
“เออ..ถึงแล้วเหรอวะ”
“ใช่...มึงอยู่ไหน ทำไมกูไม่เห็น”
“กูอยู่เซเว่นซอยถัดมา”
“แล้วซื้อของให้กูได้ยัง”
“ของมึงอ่ะ ซื้อไม่ได้ เด็กเซเว่นมันไม่ขายให้” ย้ำชัดๆแม่งเลย
“ห๊ะ??”
“เออ มึงอยากได้ก็มาซื้อเองละกัน ก่อนที่กูจะตีหัวไอ้เด็กเซเว่นนี่ตายซะก่อน” ว่าแล้วก็ตัดสายทิ้งแม่งเลย
ติ๊ด...
ไอ้ผู้ชายตัวสูงเปรตตรงหน้าเสือกเอาไอ้กล่องสารพัดสีมายิงบาร์โค้ดเฉยเลยครับ!!!!!!
ผมรู้สึกอารมณ์เสียจนคิ้วแทบผูกเป็นเส้นเดียวกันแล้ว!!
“มึงว่างมากเหรอ มากวนตีนกูเนี้ย”
“ทั้งหมดหนึ่งร้อยสิบสองบาทครับ”
ผมกระแทกเงินกับโต๊ะ คว้าถุงเดินหน้าบูดออกไปเลยพอดีกะไอ้เวฟที่จอดรถยนต์ตรงหน้าร้านเป๊ะๆ
หลังจากควานเอาลูกอมมาใส่กระเป๋ากางเกงก็คว้างถุงเปล่าให้ไอ้คนขับ “มึงเอาไปเลยนะ ปัญหาเยอะชิบ”
“ห๊ะ?? ไหนบอกซื้อไม่ได้วะ” เวฟง้างปากจะถามอะไรต่อแต่เห็นผมหน้าบูดมันเลยเงียบไป “เออๆไม่ถามละขอโทษที่ทำให้มึงลำบากว่ะ ขึ้นๆๆไปหอกูดีกว่า”
เวฟรอจนผมโดดขึ้นมันก็ขับออกไป เหมือนมันจะพยายามมองๆเข้าไปในร้านแว๊บๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เราเงียบกันไปตลอดทางจนถึงหอ เวฟมันคบกับผมมานานมันรู้ว่าเวลาผมโกรธไม่ควรพูดอะไรให้มันยืดยาวนัก เงียบๆไปผมก็หายโกรธเองแหละ
จะว่าไปเวฟมันก็ไม่ผิดซะหน่อย มันใช้ผมซื้อ’นั่น’ก็จริง แต่มันไม่ใช่ต้นเหตุซะหน่อย
เฮ้ออออออ...พาลโกรธมันไปก็รู้สึกผิดแฮะ
ระหว่างเดินขึ้นหอผมก็ชวนมันคุยนู่นนี่เล็กๆน้อยๆให้มันรู้ว่ากูหายอารมณ์เสียแล้วนะ มันดูจะยิ้มออกมากขึ้นตอนไขประตูเข้าห้องไป
“โอ๊ตๆ มึงเลิกเล่นเกมส์ได้แล้ว ไปเอาน้ำแข็งในตู้เย็นมาดิ” มาถึงไอ้หนุ่มเหล็กดัดก็สั่งเพื่อนทันที โอ๊ตมันจิ๊ปากไม่พอใจเล็กน้อยแต่ก็ยอมลุกออกมาจากหน้าคอม ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนไอ้นี่ก็ยังติดเกมส์ออนไลน์มาตลอด ยังแต่สมัยแร๊กนารอคยังรุ่งโรจน์
ผมช่วยเวฟปูหนังสือพิมพ์กระจายๆบนพื้น มันหากับแกล้มเป็นปลาหมึกตราเต่าทองกับถั่วเล็กๆน้อยๆ เอาเหล้ามาตั้ง รอโอ๊ตขนน้ำแข็งสักพักวงเหล้าก็ได้เริ่มกันสักที..
“เสียดายไอ้แซ๊กไม่อยู่ว่ะ ไม่ครบองค์ประชุมเลย” ผมว่าพลางยกแก้วขึ้นจิบเล็กๆ
“ปล่อยพ่ออาร์ตตัวพ่อแกไปเถอะ กูล่ะตามอารมณ์มันไม่ทันทุกที” ไอ้โอ๊ตเสริมพลางคีบน้ำแข็งใส่แก้วตัวเอง “มึงรู้มั้ย..เด็กศิลปกรรมที่เรียนอิ้งกับกูกะเวฟนะ....” มันเบ้หน้า
“ทำไมวะ?”
“มันโง่อิ้งมากน่ะมึง รู้มั้ยมันอ่านsometimeว่า โซ-มิ-ติ-เมท น่ะ กูกะเวฟแม่งกลั้นขำจนปวดท้อง”
“เหี้ย!!!! ขนาดนั้นเลย???”
“ยังน้อยไปมึง” เวฟเสริมขึ้นมาบ้าง “มันอ่านฮันนี่ว่าโฮนี่ด้วยนะมึง”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ โหยกูล่ะอยากเรียนอิ้งเซคเดียวกะพวกมึงจริงๆ”
จากนั้นผมกะพวกมันก็นั่งนินทาคณะอื่นไปเรื่อย คณะตัวเองก็มี ไม่แปลกใจมหาลัยมีคนประหลาดๆมารวมตัวกันเยอะจะตาย นินทาทั้งคืนยังไม่หมดเลยครับ ยิ่งเวฟที่แฟนเยอะๆด้วยความว่าผู้หญิงเป็นพวกช่างเม้าท์มันเลยรู้นู่นนี่เยอะกว่าชาวบ้านเขาหน่อย คุยไปดื่มไปราวสามชั่วโมงได้มือถือโอ๊ตก็ดังขึ้น มันบอกว่าน้องในกลุ่มมันเรียกไปช่วยตีมอนเตอร์แล้ว มันทิ้งแก้วเหล้าแล้วโผเข้าหาคอมแทบไม่ทัน ทิ้งให้ผมมองหน้าไอ้เวฟตาปริบๆ
“ตลกว่ะ..น้องหวานมึงร้ายกาจมากอ่ะ กูฟังแล้วแม่งไม่กล้ามีแฟน”
“นี่ยังน้อยไปมึง...แฟนเก่าน้องเขาเป็นเพื่อนกู แม่งเจอหนักกว่านี้อีก ฮ่าๆๆๆ” มันยกเหล้าดื่มแก้คอแห้งที่หัวเราะมากไป “ว่าแต่มึงเหอะ..เมื่อไหร่จะมีแฟนวะไปป์....ดาวคณะมึงเป็นไง”
“เพลงน่ะเหรอ กูชอบนะมึง ตรงสเปคมาก แต่ไม่กล้าจีบอ่ะ...ห้าวซะ”
“ป๊อดมากเดี๋ยวได้เป็นเมียชาวบ้านพอดี”
“สัส!!!”
“อ้าว..ใครจะไปรู้ จะว่าไปมึงก็น่ารักจะตาย ดูสิตาโตๆ ผิวเนียนๆ จมูกเล็กๆ แถมยังติดกิ๊ฟแอ๊บแบ๊วน่ารัก จุบุจุบุ คริคริ อิอิ” มันทำท่าสองนิ้วเป็นท่าประกอบ
“ภาษาเหี้ยไรมึง”
“ภาษาแอ๊บแบ๊วไงน้องไปป์ นอกเรื่องๆ...กูถามจริงมึงไม่มีผู้ชายมาจีบมั่งเหรอ เหมือนตอนอยู่โรงเรียนอ่ะ” เวฟเท้าคางจ้องหน้าผมเหมือนจะคาดคั้น
“กะ....ก็มีบ้าง กูไม่ได้สนใจอะไร” ทำไมหน้าไอ้ภคินต้องลอยขึ้นมาวะ มันไม่ได้จีบผมสักหน่อย..กวนตีนจะตายห่า “มึงจะรู้ไปทำไม”
เวฟยักไหล่ “เพื่อนกูน่ารัก...กูก็ต้องหวงบ้างอะไรบ้าง”
“ถุ๊ย!!! คอยดูนะกูจะหาแฟนให้สวยกว่าที่มึงควงทั้งหมดเลยคอยดู”
“แบบแอมน่ะเหรอ?”
“ไอ้-เชี่ย-เวฟ”
“โอ๊ะ...แผลเก่า ขวัญเรียมเลยทีเดียว”
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก...ไอ้เวฟ” ผมกระโจมไปฟัดกับมันที่พื้นห้อง ไอ้เวฟหัวเราะลั่นห้องด้วยน้ำเสียงสะใจยิ่งสิ่งใดจนโอ๊ตต้องละสายตามาดูแล้วส่ายหน้าเอือมๆกลับไปเกรียนในเกมส์ต่อ ฟัดกับไอ้เวฟจนหัวเหอยุ่งไปหมดสุดท้ายก็ต้องแยกฝั่งแดงฝั่งน้ำเงินหยุดกินน้ำเมากันต่อ
“เวฟ...กูถามจริงนะ”
“หือ...ทำไม?”
“มึงไม่คิดจะรักใครจริงๆเลยเหรอวะ” ผมแค่อยากรู้น่ะว่ามันเป็นแบบไอ้คนที่ห้องรึเปล่า ถึงจะรู้ว่าครอบครัวเวฟมันไม่ได้แตกแยกอะไรเลยก็เถอะ
“ก็รักทุกคนนี่ไง” เวฟฉีกยิ้มโชว์เหล็กดัดฟันที่เมื่อกี้ผมอยากจะงัดออกมาเพื่อปลอดปล่อยหมาในปากมัน
“เอาจริงๆสิ” พอเห็นผมทำหน้าจริงจังมันก็เริ่มจริงจังขึ้นมาบ้าง
“อืม...เคยคิดมั้ยน่ะเหรอ...ก็คิดอยู่ตลอดเวลานะ แต่มันยังไม่ถึงเวลานั้นน่ะ”
“เวลาอะไร?”
“ไปป์...กูรู้ตัวนะว่าที่ทำอยู่มันแค่อารมณ์ชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้นแหละ”
“อืม...ชั่วจริงๆ”
“เอ๊ะ..ไอ้นี่จะให้กูพูดให้จบไม่ได้เลย” มันง้างมือตบหัวผมไปทีนึง เจ็บจนต้องเอามือลูบเลยครับ...อูยยยยย
“ถ้ากูเจอใครสักคนที่เขาใช่สำหรับกู กูจะหยุดที่เขาและไม่ก้าวไปที่ไหนอีกแล้วล่ะ”
ผมขมวดคิ้ว “มึงหมายถึงคนที่ตรงสเปคมึง?”
“ไปป์...สเปคไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เราอยู่ด้วยกันได้ มันอยู่ที่ความรู้สึก..เฮ้อ...พูดไปแม่งก็น้ำเน่าว่ะ”
“เออ..น้ำเน่าจริงๆ” เหล้าในคองี้หวานขึ้นมาเลย
“แล้วมึงคิดว่าคนที่เกลียดความรักนี่มีจริงมั้ยวะ”
“หือ??? มึงไปเจอมาเหรอ”
“เปล่าหรอก...กูแค่สงสัยน่ะ”
“โถๆๆ เด็กน้อย” ไอ้เวฟเอามือยีหัวผมเล่น “ริอาจเล่นกับความรัก”
“กูถามให้มึงตอบเฟ้ย”
มันหัวเราะเบาๆก่อนหันมามองหน้าผมด้วยความจริงจังมากขึ้น
“คนคนนั้นไม่มีบนโลกหรอก...การที่เขาพูดแบบนั้นก็แสดงว่าเขายังต้องการมันอยู่”
“กูไม่ค่อยเข้าใจว่ะ”
“เอางี้นะ...ระหว่างคนที่มึงเกลียดกันคนที่มึงเดินผ่านกันเฉยๆ มึงจะจำหน้าใครได้”
“ก็ต้องคนที่เกลียดดิวะ”
“นั่นก็เพราะว่าการเกลียดยังมีความรู้สึกให้ไปน่ะสิ บางทีอาจมากเกินไปด้วยซ้ำ”
“ทั้งๆที่เกลียดน่ะเหรอ”
“ไปป์...เกลียดน่ะแสดงว่ายังมีความรู้สึกอยู่กับมันยังไงล่ะ ยังคาดหวังว่าจะได้รับความรัก ยังอยากจะมีใครสักคน ถึงปากจะบอกว่าเกลียดแต่เขาคงฝังใจกับด้านลบของความรักมากเกินไป แต่ในใจก็ยังหวังที่จะได้เห็นด้านดีของมันบ้าง”
“งั้นเหรอ”
ผมมองไอ้เวฟด้วยสายตาชื่นชม...ที่จริงเพื่อนผมนี่ก็ไม่ธรรมดานะครับ ปรัชญาจนโสเครติสอายเลยทีเดียว
“เอ๊ ว่าแต่.....น้องไปป์ซุกกิ๊กไว้รึเปล่าเนี้ย อย่าให้พี่เวฟรู้นะจะจับตีให้ก้นลายเลย”
“มึงเลิกพูดจาน่าขนลุกได้แล้วไอ้เวฟ” นี่กูจะชื่นชมมึงหน่อยไม่ได้เลยใช่มั้ยวะ หมดมู้ดเลยทีเดียว....
“ฮ่าๆๆๆๆ เลิกพูดจาน้ำเน่ามากินน้ำเหล้ากันดีกว่าไอ้น้อง”
ผมยักคิ้วให้มัน “รออยู่นานแล้วครับพี่”
TBC
กลับมาแล้วค่ะ ตอนนี้อยู่เชียงใหม่แล้ว ฮิ้ววววววว~ อากาศดีจริงๆ
หวังว่าตอนนี้จะยาวสมใจอยากทุกคนนะคะ
ตอนก่อนๆใครว่าคินขี้งอนออกมาแสดงตัวเดี๋ยวนี้นะหลอกด่าพระเอกเค้าฟรีได้ไง :z6: คนผิดมันไอ้น้องอาร์ท ต้องด่าอาร์ทถึงจะถูกค่ะ
เดี๋ยวมาลงตอนหน้าไว้จะสแกนรูปอิมเมจคินกะไปป์ให้ดูนะคะ(แบบการ์ตูนๆอ่ะนะคะ เหมือนจริงไม่มีปัญญา)
ตอนนี้มีปัญหากับหน้าจอคอม มันยืดปรับยังไงก็ไม่ปกติ ปวดตาไปหมด แถมยังวาดรูปไม่ได้อีกต่างหาก
เจอกันตอนหน้าค่ะ :bye2:
PS.ยินดีต้อนรับนักอ่านใหม่ทุกท่านค่ะ แอร๊ยยยยย~ :กอด1:
-
:pig4:
-
แลจากที่คุณน้องกินจูปาจุ๊บ เจ๊ขอฟันธงว่า ก่อนน้องจะสูง ...คงฟันผุซะก่อน555
ปล.ภคินทร์ฮั่นแน่ๆๆ มีไม่ให้ไปป์ซื้อถุงยางด้วย กลัวเขาใส่ผิดวิธีใช่ไหมล่ะ กร๊ากกกก
-
อะแหนะ คินมีหึงปะเนี่ย :impress2: :laugh:
คิดถึงฟาร์อ่าาาา :L2: :L2:
-
หวังว่าเพื่อนเวฟคงไม่ได้แอบมีใจให้ไปป์นะ
หรือจับคู่ให้เวฟกับอาร์ตดี :z2:
-
ภคินน่ารักจังเลย ไม่ให้ไปป์ซื้อถุงยาง
กลัวเค้าเอาไปใช้กับคนที่ไท่ใช่ตัวเองล่ะสิ
อิอิ ตอนนี้ภคินกะไปป์น่ารกจัง :-[
-
นั่น ภคินมีหวงๆ ห้ามซื้อคอนดอมด้วย
-
แหมๆๆๆๆตอนแรกรที่ไม่ขายให้นี่คืนหวงเค้าหละสิ พอรู้ว่าของคนอื่นปล่อยผ่านเลยนะ อิอิ
-
คินมันคิดอะไรกับไปป์กันแน่ มีไม่ยอมขายถุงให้ด้วย
-
น่าจะตีมันสักทีเขามาซื้อของแล้วไม่ขาย
เอาสักทีดีมั้ย :z6:
-
ไปป์ ไปป์อย่าด่าอาร์ทของเค้าสิ อาร์ทไม่ได้ร้ายกาจเลยนะ เขาอยากให้พวกแกคืนดีกันยังจะไปว่าอาร์ทอีกเหรอ?
ทั้งๆที่น้องอาร์ทของเราออกจะน่ารักทั้งกาย วาจา และใจ ใปป์ยะงด่าน้องอาร์ทได้ลงคอ กระซิกๆ จะใจร้ายเกินไปแล้วนะ o18
ว่าแต่คินกลัวว่าไปป์จะเอาผ้าอนามัยของเวฟไปใช้กับคนอื่นเหรอจ๊ะ ถึงได้ไม่ยอมขายให้น่ะ? อุคริ จุ๊บุ๊ หุหุ :jul3:
-
ภคินหึงก็บอกเค้าไปตรงๆสิ
-
ภคินแอบหึงไปป์ป่าว จะเอาไปใช้กับใคร
555 แต่นายอาร์ตกวนได้ใจ
-
วันนี้วันแรงงาน.....แต่ขอบอก"รัก"
คนเขียนนิยายก็แล้วกันนะ(เกี่ยวกันมั้ยเนี้ย)
ก็ขอให้คำว่า"รัก"ที่ผมมอบให้เป็นกำลังใจ
(ในการใช้"แรงงาน"คนเขียนนิยายครับ555+)
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
อิ อิ สองคนนี่ ความรู้สึกกำลังเริ่มต้น
-
คำตอบสุดยอดมากค่ะ
ตรงข้ามของคำว่ารักไม่ใช่เกลียด
แต่เป็นไม่รู้สึกอะไรเลยต่างหาก บวกค่า
-
ว้าวๆๆๆๆ
ฮิ้วว กำลังได้ที่กันเลยทีเดียว
แล้วรีบมาต่อนะคะ อิอิ
-
น่ารักอ่ะ ชอบบบบบๆ :impress2:
รออ่านนะคะ
-
ภคินปากแข็งตลอดดดดดดดดดดด
-
อ่านตอนนี้แล้วคิดขึ้นได้ว่า เวฟกับอาร์ทแม่งเหมาะสมกันดีจริงๆ :laugh: :laugh: :laugh:
ภคินแอบหวงนะค้า กลัวน้องไปป์เค้าเอาไปใช้กับคนอื่นอะดิ ขี้หวงจริง
who ใครค่ะคนแต่ง คนมันกล่าวหาว่าภคินขี้งอนเหรอ ไม่มีอยู่แถวนี้นะฮะ (จริงใจมาก) ความผิดของอาร์ทคนเดียวเลยเนาะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
คินน่ารักจัง รีบมาต่อนะคะ
-
ที่แท้ก็เป็นฝีมืออาร์ทเหรอเนี่ย เจ้าเลห์จริงๆ
ส่วนภคินก็ยังปากแข็ง หวงไปป์ก็บอกมาเด้ :laugh:
-
อาร์ทร้ายกาจจริงๆ ฮ่าาา แต่ไปป์ก็นะเสียรู้หมดเลย หุหุ ยาวได้อีกอ่า รอต่อไป เมื่อไหร่ไปป์กับคินจะเป็นแฟนกันอ่า??
-
คินจะงอนเพ่ิมไหมเนี้ย กลับบ้านมาเห็นไปป์กับเวฟกอดฟัดเล่นกันอยู่
-
ที่ไม่ยอมขายเพราะหึงหรอนายภคิณ :z1: แอบหวงน่ารักนะเนี่ยหึๆ :laugh:
-
แหมๆ ทำเป็นไม่ขายยยยยย :laugh:
-
รอตอนต่อไปค่า~ :mc4:
-
ดีใจยิ่งแล้ว น้องแก้วปิ๊กบ้าน
บ่มีตี้ไหนสราญ ม่วนจื้นเต้าบ้านเฮา
ปล. ไปกรุงเทพกรุงไท ได้ป้อจายพ่องก่อ
-
อะไรภคินพอบอกว่ามีคนฝากซื้อไม่ได้ใช้เองรีบขายให้เลยน่ะ
มีหวงน่ะเนี่ยอิอิ
-
ไม่โกธรอาร์ท หรอกค่ะ
พ่อคิวปิด ฮ่าๆๆ
-
แหนะๆๆ ภคินไม่ยอมให้ไปป์ซื้อถุงยาง
พอรู้ว่าซื้อให้คนอื่นรีบขายเลยนะ :z2:
คิดถึงอาร์ททท!!! (เอ๊ะ!?)~
รออ่านตอนหน้านะคะ :L2:
-
อาร์ทเธอมันร้ายจริงๆ 555
-
แล้วเมื่อไหร่ภคินจะซื้อไปใช้กับไปป์ล่ะค่ะ :-[
ปล. อาร์ท... เธอมันร้ายจริงๆ ฮ่าๆๆ
-
คินหวงหร่อจ๊ะ :m12:
ปากแข็งจริ๊งงง
-
-.- คึคึ มีมาหงมาหวงไม่ขาย กลัวไปป์ไปใช้กับคนอื่นหรอจ๊ะ
ก๊ากกก 55 แหม่ะๆ มีพัฒนาการนะจ๊ะภคิน นอนห้องเดียวกันด้วยอะ หึหึ
รออ่านตอนต่อไปจ้า ><
-
ภคินหวงหราาาาาาาาา :m12:
ไม่ยอมขายให้ กลัวเค้าจะไปใช้กับคนอื่นละเซ่ คริคริ
แต่ตอนที่ยอมขายให้ทีหลังนี่แอบสงสัยว่างอนไปป์ที่เรียกตัวเองว่าเด็กเซเว่นรึเปล่าเนี่ย (หรือเค้าคิดมากไปป่าวอ่ะ555)
-
โดนคินงอน รึเปล่าเน้ :m16:
-
ภคินชอบก็จีบเลยชอบก็จีบเลยเซ่ชู่วับๆ^^
-
พี่ภคินบอกจะไม่มีความรัก แต่ไอ้ท่าหึงหวงแบบนั้นมันอะร๊ายยยยยย จุดเริ่มต้นของความรักชัดๆเลยเฮีย :o8:
อาร์ทเนียนนนนนนน แต่เพราะผลมันออกมาดีและเป็นหนุ่มแว่น(ประเด็นอยู่ตรงนี้ :m3: ) เราจึงให้อภัยได้ค่ะ!
คราวนี้เวฟแอบลึกซึ้งนะคะ ทำไมเรื่องนี้รู้สึกชอบทุกคนยกเว้นคินกับแซ็กหว่า=w=
รอตอนต่อไปค่า
-
มาต่อแล้วๆ
ภคินที่ไม่ขายให้เพราะหวงไปป์ชัวร์ๆ
รอมาต่อจ้า
-
เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่น่ารักอยู่นะเนี่ย
ความรักทำให้เรากลัวเสมอเนอะๆ
:กอด1: คนแต่ง
-
-0- อ่านทันจนได้ :z1:ชอบภคิน ที่สวดดด :o8:
ชอบคู่นี้มากกก มาต่อเร็วๆน่ะ :call:
ขอบคุณไรเตอร์มากๆๆๆ (^/\^) o13
-
อีกไม่นานก้ได้เป็นเมียพีภคิน เเล้ว ฮ้าๆๆ
-
ฮั่นแน่.. ภคินมีหวง ไม่ยอมขาย น่ารักไปไหมเนี่ย ;)
-
ตามมาทันแล้ววววว
หน้าใหม่รายงานตัวค่ะ
พี่ภคินก็นะ... แอบหวงเค้าก็บอกมาเหอะ 5555
ไปป์พยายามทำความเข้าใจคุณภคิน ดีจังเลยเน้ออออ...
รอตอนต่อไปค่ะ
:pig4:
-
ภคิน :-[
-
ยาวได้ใจมากๆๆๆๆๆๆๆคะ เริ่ดคะ หญิงชิบมากๆๆคะ
-
คิดถึงไปป์กับคิน,,,,คับ~
ูู^^
-
ตามทันแล้วว ...
น่ารักจังเลย :o8:
เวฟแอบคิดอะไรอยุ่รึเปล่าเนี่ย หึหึ แต่เหมือนๆพี่ชายมากกว่ายังไงไม่รู้ :man1:
มาขอรอเรื่องนี้ด้วยยคน ชอบๆ
:L2: :L2: :L2:
-
>< อยากอ่านมุมคินคับๆ แหะๆ ^^
-
รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ พรุ่งนี้เลยได้ไหม ? 5555 :bye2:
-
คินเริ่มรักไปป์แล้วอ่าดิ :o8: :o8:
-
กร๊ากกกกกก ฮาไปป์อ่ะ :jul3:
-
อืมมมมมม
น่ารักแบบกวนๆอ่ะ
-
เด็กเซเว่นที่ไหนฟะ จะตามไปดู :o8:
-
55+
รอๆๆๆอยู่นะค่ะ o18
-
เข้ามากรี๊ดดดดด จริงๆไม่ได้อ่านนิยายมาหลายเดือนแล้ว
พอกลับมาอ่านอีกที ก็ยังไม่ค่อยติดใจเท่าไหร่
แต่พอมาเจอเรื่องนี้ .. แอร๊ยยยยยยยยย คลั่งงง
:m3: :m3:
ชอบภคินมากกกกกกกก เป็นตัวพระที่น่ารักมากเลย
ชอบเวลามันแอบกรี๊ดไปป์ ฮามาก รู้สึกว่าเป็นตัวพระที่น่าเอาใจช่วยสุดๆ
น้องไปป์เค้าก็ชอบนะ แต่เค้าหลงรักน้องเฟย์อะ
:-[ :-[
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
คิดถึงไปป์กับคินอ่า~ T T
-
ที่อาร์ทสอนมานี่ ไปป์มันคงคิดได้ซักวันที่มันรักภคินไปแล้วนะน่ะ
ส่วนภคินนี่ ถึงไม่รู้ตัวแต่การกระทำมันไปหมดแล้ว ไอ้หนุ่มเอ๊ยยยยยยย
-
Room 16
นาฬิกาที่ผนังบอกเวลาที่ล่วงเลยไปถึงตีหนึ่งแล้ว แต่ผมยังคงนั่งอยู่บนโซฟาตัวเดิมไม่ขยับไปไหนมาร่วมสามชั่วโมงแล้ว
ทำไมน่ะเหรอ?...ผมยังไม่ง่วง ผมรอดูบอล ผมดูทีวีเพลิน....
เหตุผลที่ว่าน่ะเหลวไหลสิ้นดี!!!! สาเหตุที่แท้จริงน่ะมันคือไอ้เปี๊ยกอีกคนที่ยังไม่โผล่หัวมาให้เห็นสักที มันหายไปไหน?? ปกติก็ไม่ได้ตามติดเป็นเรียลลิตี้ยี่สิบสี่ชั่วโมงหรอกนะ แต่คราวนี้มันมีสาเหตุให้ผมแคลงใจน่ะสิ!!
ใครใช้ให้มันไปซื้อถุงยางให้ผมเห็นล่ะ!!! ตอนแรกก็ไม่ยอมขายให้หรอก แต่ฟังมันคุยโทรศัพท์เลยคิดว่าคงซื้อให้เพื่อน ที่ไหนได้ดึกขนาดนี้มันยังไม่กลับมาเลย...จะให้ผมคิดว่าไงล่ะ!!!
ไม่เคยรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองขนาดนี้มาก่อนเลย แสงสีขาวจากหน้าจอทีวีที่เปิดไว้ไม่ได้เข้าสู่จอประสาทแม้แต่น้อย ในหัวผมมีแต่เรื่องมัน...ตอนนี้มันทำอะไร อยู่ที่ไหน อยู่กับใคร...ทำไมไอ้กรรไกรนี่ต้องหาเรื่องมาให้ผมปวดหัวอยู่เรื่อยเลยนะ มันทำให้ผมกังวลอย่างที่ไม่เคยเป็น ที่ผมเป็นบ้าแบบนี้ก็เพราะมันคนเดียว...กลับมาเมื่อไหร่นะ....น่าดู!!!
หัวผมนอนหนุนอยู่บนหมีตัวยักษ์สีน้ำตาลที่ไปป์มันรักนักรักหนา ผมยกไอ้หมีนั่นขึ้นมาวางตรงหน้าตักแล้วจ้องหน้ามัน...มันมีอะไรดีนะไปป์มันถึงได้หวงขนาดนั้น คิดแล้วก็แอบชกพุงมันไปทีนึงด้วยความคับแค้นใจ....ทำไมมองหน้าทำไมวะ??
“นี่...ไอ้หมี เมื่อไหร่เจ้านายแกจะกลับซะทีห๊ะ” เฮ้อออออออ...ท่าจะบ้าว่ะ กูกำลังนั่งคุยกับตุ๊กตาหมีอยู่ ใครมาเห็นคงได้หัวเราะตายห่า โดยเฉพาะเจ้าของมันนะคงล้อว่าว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเอง
ผมจ้องเข้าไปในลูกกะตาพลาสติกนั่นมันสะท้อนภาพใบหน้าของผม เห็นสีหน้าดูไม่จืดของตัวเองก็ตลกดีเหมือนกัน จ้องหน้ากับหมีไปสักพัก รู้สึกว่ารอยยิ้มบนใบหน้ามันทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายขึ้นอย่าประหลาด เหมือนถูกปลอบโยนด้วยสายตาและรอยยิ้มนั่น ราวกับจะบอกว่า’ไม่เป็นไร อีกไม่นานก็กลับมาแล้ว’ ...เฮ้ย มึงเป็นหมีผีสิงรึเปล่าครับคุณเดียวดาย?? เอ๊ะ..หรือว่ากูเป็นบ้า
ขณะกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้นเสียงเคาะประตูก็ปลุกให้ผมตื่นจากภวังค์ ผมรีบลุกขึ้นไปเปิดประตู ไม่ลืมที่จะลูบหัวไอ้หมียักษ์นั่นแทนคำขอบคุณด้วย(ว่าแต่ กูจะขอบคุณมันทำไม?)
เปิดประตูออกมาก็เจอคนคุ้นหน้าคุ้นตา...ไม่ใช่แค่หนึ่ง แต่มาถึงสอง...
คนแรกนอนหลับหมดสภาพอยู่บนหลังเป็นคนที่ทำให้ผมแทบเป็นบ้าตายทั้งวัน ส่วนอีกคน..ผู้ชายผิวขาว คิ้วเข้มๆ ตัวสูงพอควรกำลังฉีกยิ้มโชว์เหล็กดัดฟันให้ผมเต็มที่
“ไง...เวฟ”
“คินไม่เจอกันซะนานเชียวมึง” เวฟส่งยิ้มทักทายผม
“เป็นไงมั่งล่ะ”
“เดี๋ยวค่อยคุยกันเหอะมึง ตอนนี้กูเริ่มหนักละถึงไอ้ไปป์มันจะไม่หนักมากแต่แบกนานๆมันก็หนักนะว้อย”
“เออๆ เข้ามาก่อนๆ” ผมเปิดประตูออกกว้างให้เวฟเดินเข้ามาในห้อง ผมเดินนำมันเข้ามาในห้องแล้วเปิดประตูห้องนอนมันรอไว้
“อ้าว..ไปป์มันย้ายห้องนอนแล้วเหรอวะ”
“เออ..กูยึดห้องมันเองแหละ” เวฟหัวเราะเบาๆแล้วแบกไอ้ไปป์ไปทิ้งไว้บนเตียง
“แม่ง...แดกไม่ดูตัวเองเล๊ย~” มันบ่นพึมพำแล้วมองสำรวจห้องใหม่ของเพื่อนมัน “ทำไมมีหมอนสองใบวะ”
“อ๋อ..ของกูเอง” ผมตอบหน้าตาเฉย แต่ไอ้เวฟดูเหมือนจะอึ้งๆไปนิดหน่อยแต่มันก็ปรับสมองให้เข้าที่ได้อย่างรวดเร็ว
“คิน..เอากะละมังมาดิกูจะเช็ดตัวให้มัน”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวกูทำเอง” ไอ้นี่ทำหน้าอย่างกับกูบอกว่าญาติมึงเสียอย่างงั้นอ่ะ “ออกไปคุยกันข้างนอกเหอะ เดี๋ยวมันตื่น” เวฟพยักหน้าแล้วยอมเดินตามผมมานั่งที่โซฟาแต่โดยดี ผมไม่ได้เอาน้ำมาเสิร์ฟหรอกเพราะดูท่ามันก็ไม่ได้อยากกินสักเท่าไหร่
“ไอ้ไปป์นะ..แม่งแดกไม่ดูลิมิตตัวเอง นี่กูต้องเอารถออกมาส่งเลยนะเนี้ยเปลืองน้ำมันจริงๆแทนที่จะขับแค่มอไซด์” มาถึงมันก็บ่นหยุมหยิมเลยครับ
“เรียนเป็นไงมั่งวะ”
เวฟยักไหล่ “ก็เรื่อยๆแหละมึง ว่าแต่มึงเหอะอยู่ชมรมฟุตบอลป๊ะเนี้ย”
“เลิกเล่นไปแล้วว่ะ ไม่มีเวลาหรอกแค่เรียนก็จะตายแล้ว”
“เออ..พอๆกะกู ตอนอยู่โรงเรียนกูเล่นให้สาวกรี๊ด แต่ตอนนี้กูรู้แล้วว่าไม่เล่นสาวก็ยังกรี๊ดกูได้” ว่าแล้วมันก็ยักคิ้วกวนๆ
“กล้าพูดนะมึง”
“เรื่องจริงใครจะไม่กล้า” ว่าแล้วผมกับมันก็ระเบิดเสียงหัวเราะ
เวฟกับผมเคยอยู่ทีมฟุตบอลของโรงเรียนด้วยกันมาก่อนครับ ตั้งแต่ช่วงมัธยมต้นถึงมัธยมปลายเลย ถึงจะไม่ได้อยู่กลุ่มก๊กเดียวกัน แต่ขึ้นชื่อว่าผู้ชายน่ะสนิทกันง่ายอยู่แล้ว ผมก็ซี้กับมันเหมือนคนอื่นในทีมนั่นแหละ ที่เห็นหน้ามันวันนี้ก็ไม่แปลกใจนักหรอก ก็พอรู้อยู่ว่ามันเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกะไปป์ตั้งแต่อยู่โรงเรียนแล้ว
“แม่ง..คุยกะมึงแล้วคิดถึงสมัยอยู่ทีมด้วยกันเลยว่ะ” เวฟว่าพลางเอนตัวลงกับโซฟา
“มึงอย่าพูดจาเหมือนคนแก่ได้มั้ยวะ” ผมบ่นๆแต่ก็แอบคิดถึงอย่างที่มันว่าจริงๆ “กูยังจำได้เลยว่ามึงชอบโดนโค้ชด่าเพราะหนีไปเดท”
“อย่ามาไอ้คิน...มึงก็ชอบโดดซ้อมไปดื้อๆเหมือนกันแหละวะ” เวฟว่าพลางเหลือบมองนาฬิกาที่ผนัง “ตายห่าแล้วคิน..แฟนกูรอจนเหี่ยวแล้วมั้งนั่น กูต้องไปก่อนแล้วว่ะแม่งอยากอยู่คุยต่อนะเนี้ยไม่เจอมึงซะนานเลย”
“เออๆมึงไปเหอะ มึงนี่จะกี่ปีๆก็ยังมั่วนะเนี้ย”
“เค้าเรียกว่าหาประสบการณ์ชีวิตเว่ยเพื่อน” มันเอื้อมมามาตบบ่าผม “มึงก็มีแอมแล้วไง แม่งอิจฉาว่ะ...แฟนโคตรสวย”
“อืม..” ผมตอบได้แค่นี้จริงๆครับ รู้สึกจุกๆที่คอยังไงก็ไม่รู้
“ไปละมึง ดูเพื่อนกูดีๆนะ”
“ได้ๆๆ มึงก็อย่าลืมยืดอกพกถุงล่ะ เดี๋ยวเอดส์ถามหาพอดี”
“หายห่วงกูฝากไปป์มันซื้อละ บายมึง”
“เออ..บาย”
หลังเสียงปิดประตูผมแอบทำท่าเยสเบาๆคนเดียว เริ่มรู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนบ้าเข้าไปทุกที ก็ไม่รู้จะดีใจไปทำไมอีกะแค่รู้ว่าถุงยางนั่นเป็นของไอ้เวฟ ผมดี๊ด๊าหากะละมังเติมน้ำพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กก่อนจะเดินเข้าห้องมันไป ช่วงนี้ผมเข้าออกห้องมันบ่อยซะยิ่งกว่าห้องตัวเองอีก
ไปป์นอนแผ่หลากางอาณาเขตบนเตียง ผมรื้อๆหาชุดนอนลายการ์ตูนโง่ๆที่มันชอบใส่ก่อนจะเดินมานั่งลงข้างๆมัน ผมจัดการถอดเสื้อยืดตัวใหญ่ๆของมันออกมา มันเองก็ร่วมมือดี นอนนิ่งเป็นศพให้ผมถอดง่ายๆ ผิวขาวๆเนียนๆแทบไม่มีร่องรอยอะไรปรากฏตรงหน้าผม ว่าแล้วก็เอาผ้าขนหนูชุบน้ำหมาดๆเช็ดไปตามใบหน้าและลำคอมัน
“อื้อออออออออ...” มึงอย่าครางให้ใจกูหวิวเล่นได้มั้ย ผมรู้สึกถึงมือตัวเองที่สั่นอย่างควบคุมไม่ได้ตอนที่ลากผ้าผ่านแถวหน้าอกมันแถมมันยังส่งเสียงอือๆในลำคออีก...คือมึงจะอีโรติคไปมั้ยไปป์?
พอติดกระดุมเสื้อนอนเสร็จผมก็ถอนหายใจ ....ทีนี้ก็เหลือแต่ท่อนล่าง แค่คิดใจผมก็เต้นแรงขึ้นจนแทบหลุดออกมา ตลกดีว่ะนอนกะผู้หญิงก็เคยมาแล้ว อีกะแค่เช็ดตัวให้ผู้ชายตัวแห้งๆจะตื่นเต้นทำซากอะไรวะ ผมค่อยๆปลดกระดุมกางเกงมันออกห้องที่เงียบสนิททำให้ได้ยินเสียงรูดซิบอย่างชัดเจน แต่อยู่ๆมือของไอ้คนที่คิดว่าหลับอยู่เสือกมาคว้ามือผมที่เกาะขอบกางเกงมันไว้ ผมตกใจจนแทบร้องเฮ้ยออกมา แต่มันแค่ละเมอเฉยๆ...ว่าแต่ มือนิ่มนะมึงอ่ะ
โชคดีที่มันไม่ได้ใส่กางเกงยีนส์ผมใช้เวลานิดเดียวก็ลอกคราบมันจนเหลือกางเกงในตัวเดียว ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก รีบๆเช็ดสิวะไอ้คิน เรียกสติกลับมาได้ก็รีบเช็ดขามันใส่กางเกงลายปัญญาอ่อนเข้าคู่กับเสื้อเป๊ะๆ ผมนั่งถอนหายใจ เหงื่อไหลเหมือนไปวิ่งสี่คูณร้อยเมตรมาทั้งๆที่ห้องแม่งก็เปิดแอร์ ไอ้คนบนเตียงนี่ก็ไม่ได้รู้เรื่องเล๊ย...นอนหลับปุ๋ยเชียวนะมึงน่าเขกกะบาลสักที ผมส่ายหัวปลงๆเดินเอากะละมังกับผ้าไปเก็บจะได้นอนซะที
ผมล้มตัวนอนท้าวแขนตรงหมอนมัน จะได้เห็นหน้ามันชัดๆมองกิ๊ฟปัญญาอ่อนที่ยังติดบนหัวแล้วก็นึกขำ ผมถอดกิ๊ฟออกแล้ววางบนหัวเตียงให้มัน มือก็ลูบผมหน้าม้าที่เด้งขึ้นให้ปัดขึ้นไปเห็นหน้าผากมนๆของมัน เห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะแอบจูบเบาๆที่หน้าผากมนนั่นอย่างถะนุถนอม
ใช่...ถะนุถนอม คำนี้ไม่น่าใช้กับผู้ชายได้จริงๆ
ไปป์ไม่ใช่คนตัวเตี้ยอะไรมันสูงตั้ง175ตามมาตรฐานชายไทย ต้องโทษที่ผมสูงเกินไปล่ะมั้งถึงได้มองว่ามันเปี๊ยกอยู่ มันไม่ได้ตัวเล็กคงตัวประมาณผู้ชายตัวผอมๆทั่วไปมีกล้ามเล็กๆผสมก้างนิดหน่อย ผิวขาวๆ แต่หน้าตามันนี่สิที่มีปัญหา ตาโตๆที่ชอบจ้องมองเหมือนอยากจะเอาชนะ จมูกเล็กๆยิ่งเสริมให้หน้าตามันดูรั้นขึ้น ไหนจะกลีบปากสีชมพูที่ชอบพ่นคำบ่นสารพัด(แต่ผมรู้นะว่ามันเป็นห่วง) น่าจับมาดึงเล่นซะให้เข็ด แต่ในบางเวลามันก็ฉีกยิ้มซะจนใจผมเต้นแรง
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ที่ผมนอนจ้องหน้ามันอยู่อย่างนั้น แค่นั้นก็ทำให้ผมยิ้มออกมาได้ ตอนนี้มันเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผมไปซะแล้วล่ะ ผมไม่รู้หรอกว่าไอ้ความรู้สึกที่เกิดขึ้นมานี่มันเรียกว่าอะไร? จะใช่ไอ้’รัก’โง่ๆที่ผมเข็ดขยาดนั่นรึเปล่า
แต่มันจะไปสำคัญอะไรล่ะ...’รัก’มันก็แค่คำนิยามคำหนึ่งที่ไร้ความหมายในตัวเอง มีแต่คนเข้าไปเติมคำนิยามกันเองทั้งนั้น
ผมรู้แค่ว่าไอ้คนที่นอนอยู่นี่ทำให้ผมได้สัมผัสกับ’ความสุข’ที่ผมแทบไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน
แล้วผมก็ไม่ชอบคิดอะไรให้มันมากมาย ถ้าอยู่กับมันแล้วมีความสุข ผมก็อยู่กับมัน...ก็แค่นั้นเอง
การที่ได้รู้ว่ามีใครอีกคนยังอยู่ข้างๆ คอยเป็นห่วงอยู่เสมอมันทำให้หัวใจของผมพองโต..แม่ง ยังกะสาวน้อยแรกรุ่นอย่างนั้นแหละ ผมส่ายหัวกับความคิดประหลาดๆแล้วล้มตัวนอนคว้ามันมากอดไว้ นานๆมันจะเมาแล้วหลับลึกได้โอกาสผมต้องแอบกอดมันซะหน่อย...
ผมว่านะ..บางทีสิ่งที่ผมต้องการในหนึ่งวัน อาจจะเป็นแค่เสียงลมหายใจเข้าออกของคนข้างๆตอนล้มตัวนอนเท่านั้นแหละ
-
...........................................................................
...........................................
...................
......
วันนี้มันต้องเป็นวันซวยอะไรวะ!!!
ผมกับไอ้ฟาร์นั่งมองหน้ากันตาปริบๆท่ามกลางอากาศที่ร้อนระอุปลายเดือนกุมภาพันธ์กลางลานกว้างๆหน้าคณะที่แสงแดดส่องทั่วถึง...ไม่ครับ พวกผมไม่ได้บ้ามานั่งร้อนโง่ๆกันอย่างไร้สาเหตุหรอก.. หลังจากที่สอบไฟนอลอันโหดร้ายผ่านพ้นไปแล้วแทนที่ผมกะไอ้ฟาร์จะได้ไปฉลองที่ร้านเค้กหน้ามอกันให้หนำใจ(ผมไม่ได้หน่อมแน้มครับ แต่ฟาร์มันไม่ดื่ม)ดันต้องมานั่งตากแดดตากลมแบบนี้...
มันเพราะอิกะเทยแม๊กซ์!!!!!!!
ผมตวัดสายตาไปมองอิตุ๊ดสาว(พยายาม)พราวสเน่ห์ที่ยืนท้าวเอวอยู่กลางลานคณะผม หล่อนเจิดจ้าด้วยเสื้อนักศึกษารัดติ้วแทบเห็นหัวนมทุกเม็ดเข้าคู่กับเดฟที่ลีบติดขาซะจนกูอยากจะไล่ให้มันใส่ถุงน่องแทนกางเกงเหอะ เหลือบตามาข้างล่างก็เจอรองเท้าหนังหัวแหลมเฟี้ยวที่ไม่รู้ว่ามันจะเอาไว้ไปเจาะผนังบ้านใคร อิแม๊กซ์กำลังท้าวเอวชี้บงการให้เพื่อนๆอีกกว่า50ชีวิตที่หน้าหงิกไม่ต่างจากผมนั่งเข้าที่ให้มันเรียบร้อย
“เอาล่ะๆ” มันปรบมือเรียกร้องความสนใจพลางแผดเสียงแจ๋นแหล๋น “ชั้นว่าพวกแกคงมากันเยอะพอควรแล้ว เริ่มคุยเลยดีกว่าเพื่อนใครไม่มาก็ไปบอกกันเอาเองด้วยนะยะ”
เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นด้วยกับมัน เริ่มซะทีเหอะมึง...กูร้อน
“พวกเราคงสอบปลายภาคเสร็จกันหมดแล้วใช่มั้ย” หลายคนพยักหน้าแบบเอือมๆและอีกหลายๆคนไร้ปฏิกิริยาตอบสนอง ไม่ต้องถามนะว่าผมกะไอ้ฟาร์อยู่ในพวกไหน “ดีใจด้วย...เราจะได้เป็นพี่ปีสามกันแล้ว”
“อิแม๊กซ์มึงอย่ามาลีลา เดี๋ยวกูต้องไปจองตั๋วรถกลับบ้าน”
“นั่น!!!หยุดเลย หยุดเดี๋ยวนี้...Stop now!!” อิแม๊กซ์ชี้หน้าไอ้กล้วยที่เกาหัวอย่างงงๆว่ามึงจะเสียงดังทำไม “นี่แหละที่ชั้นกำลังจะบอกพวกแก”
“วันเสาร์ที่จะถึงนี้คณะเราจะมีงานบายเนียร์เลี้ยงลารุ่นพี่ปีสี่ที่กำลังจะจบไปในปีนี้ และรุ่นพี่ให้ชั้นมากำชับว่าต้องเห็นหน้าทุกคนในงานด้วย”
สิ้นเสียงก็มีเสียงบ่นระงมตามมากันเป็นพักๆบางคนก็บ่นว่าแทนที่สอบเสร็จจะได้รีบกลับบ้านซะที(ผมเป็นหนึ่งในนั้น) บางคนก็บ่นว่าไม่อยากไปงาน(อันนี้ไอ้ฟาร์) แต่ก็มีบางคนที่ฮือฮาตื่นเต้นกับเรื่องนี้ไม่ใช่น้อย
“เงียบก่อนๆ...พวกแกฟังรายละเอียดงานให้จบก่อน พวกเราปีสองไม่ต้องทำอะไรเหมือนสมัยอยู่ปีหนึ่งนั่นแหละเพราะงานนี้พี่ปีสามชีเตรียมเอาไว้หมดแล้ว เรามีหน้าที่แค่ไปงานกันให้ครบเท่านั้น”
ผมก้มลงมาซุบซิบกับฟาร์ “ไม่ไปก็ไม่มีใครรู้หรอก” มันรีบพยักหน้าเห็นด้วยใหญ่
“แล้วใครที่คิดจะหนีงานเหมือนปีที่แล้ว” เอ๊ะ..มันหูทิพย์รึไงวะ “ก็ขอบอกว่าหล่อนทำไม่ได้แน่ๆ เพราะงานนี้เจ๊สมศักดิ์แกมาตั้งหนังสือให้ลงชื่อเข้างานทีละคนเลย และเจ๊จำหน้าพวกเธอๆๆๆได้ทุกคน” มันว่าพลางชี้นิ้วไปเรื่อยๆ
แค่ได้ยินชื่อเจ๊สมศักดิ์ไอ้ฟาร์ก็กลืนน้ำลายดังเอื๊อกแล้ว...ไม่ต้องบอกก็รู้ว่างานนี้มันโดนหมายหัวไว้เต็งหนึ่งเลย(จำได้มั้ยครับเจ๊กะเทยที่พยายามจีบไอ้ฟาร์อยู่น่ะ) ความคิดที่ผมกับมันจะหนีงานเหมือนปีที่แล้วก็ริบหรี่ลงไปทุกที
“ที่สำคัญตอนนี้พวกแกมีเวลาอีกสามวันเพื่อเตรียมชุดไปงาน” นั่นเปลืองเงินกูอีก อิแม๊กซ์กางมือหมุนตัวเองไปรอบๆเหมือนเต้นรำ คือมึงไม่ต้องท่าเยอะได้มั้ยกูขอเนื้อๆ “เราจะเปิดฟลอร์เฟื่องฟ้ากัน พวกแกต้องไปรื้อวิชาลีลาศตอนม.ปลายขึ้นมาใส่สมองใหม่”
สิ้นเสียงอิแม๊กซ์ก็ตามมาด้วยเสียงฮือฮาไม่หยุด ขนาดผมกับไอ้ฟาร์ยังตาค้างมองหน้ากันเลย เว่อร์ไปมั้งปีที่แล้วยังแค่แต่งตัวธีมโจรสลัดไปงานเฉยๆ(เพื่อนผมบอกครับ ผมกะไอ้ฟาร์ไม่ได้ไปหรอก เหอะๆ) แต่แลดูแม่สาวในคณะจะวี๊ดว้ายกระตู้วู้กับออกหน้าหน้าเหลือเกิน
“โอเค..วันงานทุกคนต้องมาประชันคอสตูมกันนะยะ ธีมงานเป็นแนววินเทจแบบไทยๆ ..อ๊อ รุ่นพี่บอกชั้นว่าพวกแกจะควงเด็กนอกคณะมางานก็ได้นะแต่ต้องหน้าตาดีเท่านั้น ขอขีดเส้นใต้คำว่าหน้าตาดี!! ส่วนอ้ายอีตัวใดที่เหี่ยวเฉาไร้คู่ก็มาแต่ตัวเปล่าๆของหล่อนนั่นแหละ” มันจีบปากจีบคอพูดซะจนผมอยากเอาตีนยันสักที “ใครควงคู่เป๊ะๆมาเชิญมารับรางวัลได้ที่เจ๊ๆทั้งหลายเลย งานนี้เจ๊ทุ่มสุดตัว”
ผมเห็นฟาร์กรอกตาขึ้นฟ้าด้วยสีหน้าหน่ายเซ็งอย่างหาที่เปรียบมิได้ ไม่รู้ทำไมพวกสาวๆถึงได้ชอบพวกเทศกาลเสียเงินอะไรพวกนี้นักนะ งานนี้คงจะงัดเครื่องเพชรตกทอดจากบรรพบุรุษขึ้นมาประชันกันเลย
“คอยดูนะมึง” นวลสาวโจ๊กประจำคณะ มันชอบทำอะไรบ้าๆที่ไม่น่าเชื่อว่าคนหน้าดีอย่างมันจะทำได้ “กูนะจะกลายร่างเป็นวนิดาให้พันตรีประจักษ์ตะลึงพริ้งเพริดไปเลย” มันทำสีหน้าเพ้อฝันแล้วหมุนตัวไปรอบๆเรียกเสียงฮาจากเพื่อนๆที่ลานได้
“แม๊กซ์แกก็แต่งเป็นแม่พิสมัยสิ เอ๊ะ...หรืออย่างแกต้องคุณหญิงแม่นะ?? ฮ่าๆๆๆ” เอาแล้วไงนวลมันยิงมุกกัดอิแม๊กซ์เข้าจนได้ งานประจำมันเลยครับกัดกับกะเทยเลย(แต่กัดแบบขำๆนะครับ)
“ไม่ย่ะ...ชั้นจะเป็นพันตรีประจักษ์ให้แกควงนั่นแหละอินวล ส่วนแกมันก็วนิดาที่มีผัวเป็นตุ๊ด ว้ายยยยยยยยยยยย~” ฟังมันเถียงกันเพื่อนในคณะก็อดขำไม่ได้ครับ
“พวกมึงก็พยายามกันเข้านะ ปริศนาอย่างกูคงไม่ลดตัวไปคุยด้วยหรอก” เอาแล้วครับเพลงสาวขวัญใจผมก็ร่วมเอ็นจอยเพ้อฝันไปด้วยคน “ไหนๆใครอยากเป็นท่านชายพจน์ให้กูมั่ง”
ผู้ชายนี่ยกมือกันให้รึ่มครับ ผมยังยกเลยขำๆตลกดีว่ะ ผมชอบเพลงตรงที่มีความเป็นธรรมชาติเนี้ยแหละครับ
“อะไรๆอิไปป์แกอยากเป็นท่านชายพจน์หรอยะ” อิกะเทยแม๊กซ์เสือกเล็งเรดาร์มาทางกูละ คิดว่าผมจะยอมแพ้มันเหรอ ไม่มีทางซะหรอก เรื่องเถียงนี่ผมไม่เคยแพ้ใคร(ภูมิใจมาก)
“ทำไมกูจะเป็นไม่ได้ล่ะ?? ทีพันตรีประจักษ์แม่งยังเป็นตุ๊ดได้เลย”
“เปล่าหรอก..ชั้นกลัวว่าจากท่ายชายพจน์จะกลายเป็นนังพจมาน ถักเปียเดินถือชะลอมเข้ามาในงานน่ะสิยะ”
สิ้นเสียงจากมันเพื่อนทั้งคณะก็หัวเราะกันจนตัวงอทำเอาผมเสียเซลฟ์ไปไม่น้อย หนอยยยยย...มึงอย่าคิดนะว่ากูจะยอมแพ้
“มึงกลัวกูแต่งออกมาหล่อกว่ามึงล่ะสิ เฮ้อออออ...มึงเนื้ยนะน่าสงสารจริงๆเป็นตุ๊ดที่ไม่สวยแถมยังไม่หล่ออีก”
“หนอยยยยย..อิไปป์ นั่นปากเหรอยะ”
“ก็เห็นอยู่ว่าปากยังจะมาถามอีก” ผมยักคิ้วกวนตีนให้มัน ชอบเวลามันวี๊ดว้ายเนี้ยแหละครับ ตลกดี ฮ่าๆๆๆๆๆ “แล้วดูกางเกงมึงเข้าสิแม๊กซ์ เลือดมึงเดินลงไปเลี้ยงนิ้วหัวแม่โป้งตีนไหวมั้ยวะ กูดูผ่านๆนึกว่ามึงโดนปลิงยักษ์ดูดขา”
“อิไปป์!!! ถ้ามึงจะปากเสียขนาดนี้มึงมาเป็นตุ๊ดเหมือนกูเลยดีกว่า”
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์ มันหยามกันเกินไปแล้วเว่ย!!!!!!
ผมยืนกอดอกยักคิ้วกวนตีนขั้นแม๊กซ์ให้อิแม๊กซ์ดับดิ้น “ตอนแรกกูก็ว่าจะเป็นอยู่ แต่พอเห็นมึงแล้วกูอนาจจนไม่อยากเป็นน่ะ”
“อิไปป์!!!! อิเลว!!!!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
ผมสัมผัสได้ถึงสายลมแห่งชัยชนะที่พัดผ่านข้างแก้ม ผมหลับตาลงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เถียงชนะกะเทยก็ทำให้ผมมีความสุขได้ครับ อ๊อ..ไม่ต้องตกใจครับผมเถียงกับแม๊กซ์มันบ่อยจนเพื่อนในคณะชินกันหมดแล้วครับ ชินไม่พอนะพวกมันยังชอบฟังอีกต่างจาก ถ้าจะประสาท!!!
ผมเห็นคนปรบมือให้ผมกันใหญ่ (แอบเห็นไอ้กล้วยตบจนมือแดงเลย มันคงสะใจน่าดู)ผมโค้งขอบคุณผู้ชมที่มาให้กำลังใจกันอย่างล้นหลาม แหม...แฟนคลับเยอะพอตัวนะเนี้ยเรา ฟาร์เหลือบมองผมอย่างเอือมๆ แหม..ทีเมื่อกี้ล่ะทำหน้าตื่นตาตื่นใจอย่างกับได้ชมละครเวทีมิวสิเคิลอย่างนั้นแหละ ผมค่อยๆย่อตัวลงเพื่อจะนั่งลงกับพื้น...
“ไปป์!!!!!” เสียงทุ้มๆนั่นตะโกนเรียกผมจากด้านหลังลาน ครับ...ไปป์นั่นชื่อผมคนเดียว แล้วพวกมึงจะหันกันทำซากอะไรทั้งคณะวะ!!!!!!
ร่างสูงๆของภคินยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่สนใจสายตาคนทั้งคณะที่ทิ่มแทงด้วยความสงสัยว่ามึงโผล่มาทำอะไรที่นี่ ผมมองมันตาค้างยังไม่ทันจะพูดอะไรมันก็พูดต่อทันที
“กลับห้องเราเหอะ...กูร้อน”
ครับ..ประโยคธรรมดา แต่หัวสมองคนฟังนี่สิที่มันไม่ธรรมดา ผมได้ยินเสียงซุบซิบรอบตัวมันพูดอะไรแบบ’ห้องเราอ่ะแก’ หรือไม่ก็ ‘ร้อนอะไรวะ’ โอ๊ยยยยยยย..หัวพวกมึงจะล้ำลึกเกินไปมั้ย ฟาร์จ้องหน้าผมเหมือนจะคาดคั้นว่ามึงมีอะไรปิดบังกูอยู่ใช่มั้ย...ผมเลยกระซิบบอกมันว่าเดี๋ยวเล่าให้ฟังให้หมดเลย ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังมันนะครับแต่ไม่มีโอกาสจะเล่าจริงๆ...อยู่ๆจะให้เล่าว่าผมรู้สึกดีกับคนที่พร่ำบอกว่าเกลียดมันก็ยังไงๆอยู่
แต่ตอนนี้ผมต้องเอาตัวรอดจากสถานการณ์ตกเป็นขี้ปากคนทั้งคณะเสียก่อน เพลงเดินเข้าไปทักทายมันก่อนใครเพื่อน ทำเอาผมรู้สึกหน่วงๆแถวอก สงสัยว่าจะไม่ชอบที่เห็นเพลงสนิทกับมันล่ะมั้ง ผมเดินไปมองมันตาเขียวปั๊ด..ไอ้นี่ใครใช้ให้มึงมาเปิดตัวอลังการที่คณะกูวะ
“มาทำไมวะ” แม่งเห็นกูหน้าบึ้งยังเสือกมายิ้มโชว์อีก
“กลับห้องกัน” มันยกมือมาลูบหัวผม แต่ผมเบี่ยงหน้าออก
“ทำไมไม่โทรบอกก่อน” เห็นมันทำหน้าเหมือนกลัวผมโกรธก็รู้สึกแย่นิดๆที่พาลไปโกรธใส่มัน ผมเลยเอียงหัวให้มันลูบได้สะดวก
“ก็ผ่านมาพอดี แล้วตังมือถือกูหมดแล้วว่ะ”
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มันมารับผมหรอกช่วงหลังๆมานี่พอมันเลิกเรียนมันก็โทรหาผมบางวันก็กลับพร้อมมันบ้าง บางวันก็ไปส่งผมแล้วออกไปทำงานที่เซเว่น รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคุณชายมีรถรับส่งยังไงชอบกล ถึงจะเป็นมอไซต์เน่าๆก็เหอะ
“กลับก่อนเลย กูไปกินเค้กกับฟาร์เดี๋ยวกลับเอง” แอบเห็นมันทำหน้าเซ็งๆแว๊บนึงแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร มันบอกลาอะไรเพลงนิดๆหน่อยๆก่อนจะเดินไปที่รถจอดอยู่
“ภคิน!!!” ผมตะโกนเรียกมันเพราะรู้สึกผิดนิดๆที่ให้มันมาฟรี(ทั้งๆที่ไม่ใช่ความผิดผมแท้ๆเลยนะ) มันหันกลับมาทำหน้าเบื่อโลกใส่ เอ่อ...แล้วกูเรียกมันไว้ทำไมวะ
“เอ่อ...บ๊ายบายนะ” ผมยกมือมาโบกหยอยๆให้มัน....ปัญญาอ่อนชะมัดเลย กูทำอะไรวะเนี้ย!!! ผมเห็นมันหลุดหัวเราะแล้วยิ้มกลับมาให้ทำเอาใจชื้นขึ้นมาหน่อย พอหันหลังมาก็เจอสายตาเพื่อนในคณะที่ทิ่มแทงเข้าไปถึงตับไตไส้พุง
“มองเหี้ยไร พวกมึงไม่กลับบ้านกันรึไง”
“อย่ามานอกเรื่องนะยะอิไปป์” คู่รักคู่แค้นอย่างอิแม๊กซ์เดินแหวกฝูงชนเข้ามาอย่างเต็มสูบ มึงไม่ต้องทำหน้าตื่นตาตื่นใจขนาดนั้นก็ได้อิแม๊กซ์
“อะไรมึง”
“อิไปป์แกร้ายกาจมาก” แม๊กซ์ชี้หน้าผมแล้วจีบปากจีบคอพูด “นี่เป็นตุ๊ดทั้งทีแกเล่นถึงเดือนมหาลัยเลยเหรอยะ ตุ๊ดรุ่นพี่อย่างชั้นยอมแพ้แกจริงๆ”
“ตุ๊ดเหี้ยไร กูเป็นรูมเมทมันเฉยๆเว่ย”
“อุ๊ยต๊าย...หลับนอนห้องเดียวกันด้วย” มันท้าวเอวพร้อมจิกกัดผม “ชั้นแดกข้าวไม่ได้แดกหญ้านะอิไปป์ รูมเมทเชี่ยไรมีลูบหัวกันแถมยังมารับถึงคณะอีก นี่แกแย่งแฟนดาวนิเทศเลยเหรอยะ โอ้ มาย ก๊อด!!!ชั้นต้องให้แกสอนมารยาให้ชั้นบ้างแล้วแหละ”
“กูว่าแค่นี้มึงก็มารยาพอแล้วนะอิแม๊กซ์”
“ไม่เท่ามึงมั้ง เอาซะเดือนมหาลัยเลยนะยะ”
เออ..รอบนี้กูยอมโดนมึงน็อคเอ้าท์ก็ได้!!!!
ผมขี้เกียจเถียงกับมันแล้วหันไปตะโกนเรียกฟาร์ให้ไปรอรถไปหน้ามอกัน มันวิ่งดุ๊กๆจนผมเด้งเหมือนรอเวลานี้มานานแล้ว ผมสบสายตาหลายคนที่มองมาทางผม
“กูไปหาไรกินละ บายนะพวกมึง”
ว่าแล้วก็ลากแขนไอ้ฟาร์ชิ่งออกมาหน้าด้านๆซะเลย ไอ้ฟาร์ช้อนตามองหน้าผมเหมือนอยากจะจับผิดอะไรสักอย่าง
“ไปป์..มึงรู้ใช่มั้ยว่ามึงจะเจอบทสัมภาษณ์ที่ร้อนแรงยิ่งกว่าวู้ดดี้เกิดมาคุยซะอีก”
แหม...ไม่บอกไม่รู้เลยนะเนี้ย!!!
TBC
มาอย่างว่องเลยค่ะ บอกแล้วว่าไม่ดอง
มีคนไม่ประทับใจพระเอกเค้าด้วยอ่ะ ยอมไม่ได้เลยต้องส่งคินมาเรียกเรตติ้งเอาตอนนี้
อยากเม้าท์ว่ามุกเรื่องอิ้งตอนที่แล้ว(ที่อ่านซัมไทม์ว่าโซมิติเมท อ่านฮันนี่ว่าโฮนี่)เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงในรั้วมหาลัยนะคะ แต่ไม่ใช่คณะที่ชื่อศิลปกรรม และขอสงวนนามคณะไว้มาณ.ที่นี้...
ตอนหน้าเจอกันวันที่10ค่ะ
นอกเรื่อง...วันนี้เตรียมเชียร์ชาลเก้ แพ้ช่างมันขอให้เล่นให้เต็มที่
เพราะตอนนี้ราชันที่เราเชียร์ทั้งสองกำลังจะตกรอบ(ตกไปแล้ว1)เลยเศร้าจิตช่วงนี้
PS.คุณlollionlypop >>ดีใจมากค่ะที่มีคนชอบพระเอกซะที ฮ่าๆๆๆ
คุณnxlove >>บ่ได้ป้อจายสักคนเลย ก้ายขนาด :z3:
ดิทๆอีกรอบ ขอแสดงความยินดีกับน้องที่แอดติดทุกคนนะคะ
ไม่ติดไม่เป็นไรนะลูก อย่าเครียด หนูอาจจะเครียดช่วงนี้ แต่ชีวิตมันต้องเดินตามหาคว
-
:L1: :L1:
-
:กอด1: ภคินแน่นๆ
-
อยากอ่านบทสัมภาษณ์ที่ร้อนแรงยิ่งกว่าวูดดี้เกิดมาคุยจังค่ะ
อร๊ากกกก ต้องรอถึงวันที่สิบแหนะ ;______;
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย ภคินแรงแอบจุีฟๆหน้าผากเค้าด้วย
-
ภคิน o13 o13 o13 o13
เฝ้อรออ่าน บทสัมภาษณ์ที่ร้อนแรงยิ่งกว่าวู้ดดี้เกิดมาคุย
-
แอร๊ยยย เพิ่งรู้ว่าคนแต่งชื่อมุก ชื่อเหมือนเราเลยยย จับมือค๊าา
แต่หลังจากที่จิ้มไปดู พี่มุกแก่กว่างั้นมุกเรียกว่าพี่น้าา จุ๊บๆๆ
ตอนนี้ภคินออกตัวแรงมาก 55555
ไปรับที่คณะเลยหรอจ๊ะ หูยยย ไม่เบาๆ มีมาห้องรงห้องเรา แอร๊ย เขิน (ฮา)
รักเขาแบบไม่รู้ตัวละซิภคิืน หึหึ ^^
ตายล้ะ มีคู่แข่งวู้ดดี้เกิดรึเนี่ยะ ก๊ากก ฟาร์เราเอาใจช่วยย
+1จ้าาา จุ๊บบบบบบบบบบบ ♥
-
กร้ากกกกกกกกกก อ่านทันแล้ว กรี้ดๆๆ น่ารักมากๆเลยฮ้าฟ
-
มีลูบหงลูบหัวกันด้วยวุ้ย เป็นใครมาเห็นก็ต้องสงสัยกันทั้งนั้น :-[ :-[
อยากรู้ว่านุ้งไปป์จะแต่งแบบไหนไปงานนะ :impress2:
ปล. ลูบหัวสำหรับเพื่อนเราว่ามันแปลกๆ นะ ปกติมีตบนะค่ะ เซลล์สมองฉลาดๆ เลยกระจายหายไปไหนหมดก็ไม่รู้ :laugh:
-
ให้รอแต่ละครั้ง ข้ามสัปดาห์เลยนะ (วันที่10 อ่ะ)
:t3: :t3: :t3: :t3:
-
หุหุหุ มาเปิดตัวถึงที่ :L2:
-
ให้มันได้อย่างนี้สิภคิน จัดไปอย่าได้แคร์ o13 o13
หวังเป็นอย่างยิ่งว่าไปป์จะควงภคินไปงาน :o8: :o8:
ทำไมตอนต่อไปนานจัง ตั้งวันที่ 10 เลยหรอ :sad4: :sad4:
-
นับเวลาถอยหลัง อ่านบทสัมภาษณ์ ณ ร้านเค้ก หน้าม.
ขำเวลาแม๊กซ์กับไปป์เถียงกัน อย่างฮ่าาา
ดูท่าไปป์จะได้ควงภคินไปงานด้วยแน่เลย เพราะคินคงหวงบวกห่วง
จนต้องขอตามไปด้วยล่ะมั้ง
-
รอฟาร์ฟาร์เกิดมาคุย
บมสัมภาษณ์อันร้อนแรง^^
-
คินน่ารักดีอ่า :-[
-
วันที่ 10 เลยหรอ นานไปน่ะ งั้นวันที่ 10 ขอสองตอนเลย อิอิ :serius2:
-
เปิดตัวแบบนี้เหมือนประกาศตัวเลยนะว่าเป็นอะไรกัน
รอชมคิน ไปป์ต่อไปครับ
-
รอไปป์กะภคินน๊า
สำคัญที่สุด!!
รอคนแต่งด้วย!!
-
สัมภาษณ์ อันนี้ยังไม่เท่าไหร่
ร้อนแรง? -.,- คิดมากเลยนะเนี่ยย
-
อยากฟังฟาร์สัมภาษณ์ไปป์ไวไวจัง ไปป์คงโดนซักจนสะอาดหมดจดแน่
เอิ่ม แล้วมีใครอ่านtable ว่า แท๊บ-เล่ ไหมคะ อิ อิ (นี่ก็เรื่องจริงนะ)
-
คิดไปเองหรือเปล่าว่าช่วงนี้ภคินมันน่ารัก o22
-
น้องคิน :impress2: หลงไปป์หัวปักหัวปำ ฮิฮิ น้องไปป์เล่นของหรือเปล่า
ระวังโดนคินเสกน้ำเข้าท้องนะ กรี๊ดดด พูดอะไรออกไป :-[ :laugh:
-
ปลื้มมมม....
ความผูกพัน มาทีละเล็กละน้อย
เนอะๆ
-
ฮิ้วว ภคินรุกแล้วว :o8:
ขอฟังบทสัมภาษของน้องฟาร์ o13
-
:-[ ตอนนี้ น่ารักมาก ทั้งไปท์ และภคินเลย :z3: เพ้อ ๆ ๆ +1ๆๆๆ :z2: :z2: :z2:
-
กร๊าซซซซซซซซ คินน่ารักวะเห้ยยยย :impress2: มีลูบหัว มีมารับ :กอด1:
นังแอมโมเนียตกกระป๋องแน่ o18 :laugh:
คิดถึงฟาร์กะแซ้กกกกกกก :กอด1: :กอด1:
-
วันที่ สิบเลยหรอ ใจจะขาดแล้ว อยากอ่านๆ :sad4:
-
คินน่ารักกกก :L2: :L2:
-
แอร๊ววว ตามมาอ่านตัวลอย ~ มีชื่อเค้าอยู่ใน ps ด้วย ฮิ้วว
อะไรอะ อะไร พี่คินเราน่ารักออก
ยิ่งมาเปิดตัวตอนนี้ยิ่งรักยิ่งหลง
เค้าอยากจะไปนั่งอยู่ ณ ที่นั้นบ้าง อยากจะเห็นเค้าลูบหัวกัน ฮิ :o8: :o8:
ps. แต่วันที่สิบมันนานไปนะ !!!! :fire:
-
จะเกาะติดขอบจอเลยค่ะ :z1:
คินค่อยๆมีภาษีขึ้นตอนนั่งพูดกับพี่เดียวดายเนี่ยแหละ 555 แอบน่ารักเหมือนกันนะคุณพระเอก :impress2:
-
รอๆ ภคินน่ารักกกกก ^^ แล้วไปป์จะเจอกับคำสัมภาษณ์อะไรล่ะเนี่ย หุหุ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยย น่ารักอ่า จากตบหัวก็มาเปลี่ยนเป็นลูบหัว บ้างอะไรบ้าง คริคริ
มาต่ออีกนะจ้ะ คนแต่งน่ารัก น่าเลิฟ จ๊วฟฟ :กอด1:
-
ภคินเริ่มรุกแล้ว..เอรึว่ารุกมานานแล้วนี่...เปิดตัวแบบน่ารักเลยมีลูบหัวด้วย :o8: :-[
-
กรี๊ด ได้ใจกันไปเลยทีเดียว
น้องไปป์เราไม่แต่งหญิงเหรอคะ
ไปงานทั้งที อิอิ
-
โอ้วๆ ลูบหัว รอ บทสัมภาษณ์อันร้อนแรง นะคะะะะะะะะะะะ :-[
:L2:
-
รายการน้องฟาร์เกิดมาคุยจะเข้มข้นขนาดไหน ต้องรอติดตามตอนต่อไป :laugh:
ปล.ชอบพี่เดียวดายอ่ะ :man1:
-
ชอบตอนด่ากับ Max ขำน้ำตาแทบเล็ด
-
ภคินน่ารักตามรับ มีรูบหัวอีกด้วย
ไปป์โดนซักฟอกจนขาวสะอาดแน่
-
ที่จริงถ้าภคินทร์รู้ตัวว่าเริ่มรู้สึกดีกะไปป์แล้ว ไมไม่รีบเลิกกะแฟนหว่า อย่างนี้เขาเรียกว่า 'ชู้ทางใจ'นะคะ!
เดี๋ยวต้องเกิดปัญหา3เศร้า เราสามคนแน่ๆ
-
ฮาอิตรงวู้ดดี้นี่เเหละ
รีบมาต่อนะคะ
-
ชอบเรื่องนี้จัง
เป็นกำลังใจต่อไปนะค๊าบบบบ
^^
-
อ่าก~ อยากกอดภคินจัง ><
:-[ :impress2: :o8:
-
ไอ้คินมาตอนนี้....ดูน่ารักหน่อมแน้มขึ้นเยอะเลย!! :-[
น้องไปป์นี่น่ารักเหมือนเดิมเลยเนอะ อิๆ (ชอบที่มันปากจัดนั่นแหละ ไม่ใช่อะไร 555 :m20:)
รอตอนต่อไปนะคะ~ o13
-
อร็ายๆๆๆๆๆ มีมารับส่งกันด้วย ความสัมพันธ์พัฒนาไปเร็วๆๆๆๆๆๆๆจังเลย น่ารักมากคะ
-
'' ผมว่านะ..บางทีสิ่งที่ผมต้องการในหนึ่งวัน อาจจะเป็นแค่เสียงลมหายใจเข้าออกของคนข้างๆตอนล้มตัวนอนเท่านั้นแหละ ''
ชอบประโยคนี้จัง
-
สองตอนหลังนี่น่ารักมาก อะไรๆก็ดีไปหมด ฮาตอนไปเซเว่นจัง ภคินต้องสำนึกบุญคุณพี่เดียวเอาไว้นะ อร๊าง เอาพี่เดียวโผล่มาบ่อยๆนะคะ เราชอบ
-
มีลูบหัวกันด้วยอ่ะ :-[
-
ในที่สุดก็ใจอ่อนกันสักที
-
ตอน 13 ชอบอาร์ทมากๆอะ ฮาดี :laugh:
-
ตอน 14 คินน่าสงสารมากอะ :monkeysad:
-
สองคนนี้เริ่มน่ารัก :-[ อยากให้คิืนเลิกกับแฟนเร็วๆ :laugh:
-
ด่ากันมาันส์มากค่ะ o13
ชอบมากเลย จากชายพจมาเป็นพจมาน ถือชะลอมเดินเข้าบ้านทรายทอง กร๊ากกกกกกกกกกกก :m20:
-
ชอบ :o8:
รีบมาอัพนะคะ
-
น่ารักอะ
:impress2: :impress2:
-
จะติดตามต่อไปนะครับ สู้ๆนะ
-
:pig4:ขอบคุณมากค่ะ สนุกมาก รอดูว่าไปป์จะแต่งตัวแบบไหนแล้วควงภคินไปงานด้วยไหม
-
อยากรู้ว่าภคินรู้เรื่องงานบายเนียร์เข้าจะยอมให้ไปมั้ย? หรือว่าจะทำไงถึงตามไปด้วยได้
แต่ตอนนี้ตีอกชกหัวตัวเอง ยิ้มจนปวดแก้มไปหมดแล้ว
ภคินอบอุ่นไม่รู้ตัว ซึนได้อีก!
-
อ่านเเล้วก็ลุ้นจนตัวโก้ง
ว่าเมื่อไรจะบอกรักกันสักที
โอ๊ยย ทำไมน่ารักกันจังเลย
แล้วงานเลี้ยงภคินจะไปด้วยไหมน๊า รอ รอร๊อ
-
เรียกเรทติ้งภคินได้ดีจริงๆด้วย ดูน่ารักขึ้นเยอะ
แต่ปากไปป์มันจัดจริง สามารถชนะกระเทยได้
-
Room 17
“มึงหมายความว่าตอนนี้มึงกับภคินดีกันแล้วงั้นสิ” ไอ้ตัวเล็กที่นั่งอมส้อมอยู่ฝั่งตรงข้ามยกคิ้วขึ้นมาข้างนึงอย่างสงสัย
ผมหลบสายตามองกระจกใสด้านขวามือของตัวเอง ตอนนี้ผมกับฟาร์อยู่ที่ร้านเค้กทำเลทองหน้ามหาลัย ในร้านเปิดไฟสีส้มจาง ๆ ปนกับแสงธรรมชาติด้านนอกร้าน โต๊ะไม้ขัดมันเงาวับเข้าชุดกับเก้าอี้ พวกผมนั่งถัดจากเคาน์เตอร์หินขัดสีขาวมา 3 โต๊ะ ด้านบนผนังฝังแอร์ที่โผล่มาแต่ช่องลมเย็น ๆ เป่ารดลงบนหัวผม บรรยากาศสบาย ๆ ในร้านช่างตรงข้ามกับเหตุการณ์ตรงหน้าผมเสียเหลือเกิน
ไอ้หัวเห็ดที่นั่งตรงข้ามจดจ้องด้วยสายตาเหมือนสงสัยอะไรอยู่ตลอดเวลา มันเอาส้อมจิ้มบลูเบอร์รี่ชีสพายตรงหน้าเข้าปากโดยไม่ละสายตาออกจากหน้าผมแม้แต่นิดเดียว ตั้งแต่มาถึงร้านผมก็โดนไอ้วู้ดดี้หัวเห็ดสัมภาษณ์อย่างกะผมเป็นนาธาน ผมก็เล่า ๆ ไปเฉพาะเรื่องที่พอเล่าได้ แต่เรื่องครอบครัวมันผมไม่ได้เล่านะครับ เห็นแบบนี้ผมก็มีจรรยาบรรณนะเออ ส่วนเรื่องที่มันมานอนห้องเดียวกับผมทุกวันยิ่งเล่าไม่ได้ใหญ่เลยครับ ผมมองบานอฟฟี่ในจานตัวเองที่เพิ่งตักไปได้แค่ไม่กี่คำเพราะมัวแต่ตอบคำถามมัน
“เออ...ก็ไม่ได้ตีอะไรกันรุนแรงแล้ว ถ้าไม่นับเรื่องไร้สาระก็ทะเลาะกันทั่วไปทุกวันแหละ”
“อ๊อ...เหรออออ” มันทำเสียงไม่เชื่อ ว่าแต่มึงมาจิ้มเค้กในจานกูทำไมนี่
“แสดงว่าตอนนี้ไม่ได้เกลียดมันแล้ว ? ”
“ก็งั้นมั้ง”
“แสดงว่าชอบ ? ”
“เกี่ยวอะไรวะ...มึงนี่ชอบโมเมอยู่เรื่อย”
“แบบชักกระดุ๊ก ชักกระดิ๊ก อยู่อย่างนั้นรึเปล่า ? ”
“อือหือ...มุกโบราณได้อีกมึง” แต่คิดว่าคงโดนใจพวกคุณกันไปหลายคนนะครับ...
“เฮ้ย...ถามจริง ๆ ” มันชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ผม “ชอบภคินเข้าแล้วใช่มั้ยล่ะ”
“มึงเอาอะไรมาพูดวะ” ผมเท้าคางจ้องหน้ามันกลับบ้าง ไม่ได้เฉไฉหนีนะครับ ก็คนมันสงสัยอะ
“ก็มึงยิ้มอะ” ...ชิบหาย พอเอามือแตะหน้า...เออ...แล้วกูยิ้มทำไมวะ ผมรีบเอามือสองข้างดึงแก้มตัวเองไม่ให้มันตึงไปมากกว่านี้ “อ๊ะ...ไม่ยิ้มแล้วไง”
มันเอื้อมมือมันตบหัวผมไปทีนึงข้อหากวนตีนมัน “มึงนี่น้า...รู้ตัวมั้ยว่ายิ้มบ่อยขึ้น”
“ฮะ !? อะไร...กูเนี้ยนะ” ผมชี้หน้าเหรอหราของตัวเอง “พูดอย่างกับแต่ก่อนกูหน้าบึ้งอย่างงั้นอะ”
“ก็ไม่เชิง แต่เดี๋ยวนี้พอจะกลับห้องทีไรมึงดูอารมณ์ดีตลอด แต่ก่อนนี่หน้าหงิกอิดออดไม่ยอมให้กูไปชมรมมั่งล่ะ ชวนกูโดดมั่งล่ะ กูก็ต้องคิดสิว่ามึงมีอะไรแน่ ๆ ” มันว่าแล้วเอานิ้วมาจิ้มจึก ๆ ที่หน้าผากผม
“กะ...ก็ไม่มีอะไรหรอก มึงก็คิดมากไป”
“แล้วนี่มันมารับมึงกลับบ้านนานแค่ไหนแล้ว” มันเอามือมาบิดแก้มผม “ทำไมกูไม่รู้”
“โอ๊ย...อย่าดึงดิวะ ก็มาได้สักพักแล้ว แต่มึงชอบกลับไปก่อนไม่ก็ติดชมรมตลอดอะ กูไม่ได้ปิดบังอะไรมึงเลยนะ”
“เฮ้อออออ...เอาเถอะ กูไม่ถามอะไรมึงแล้วก็ได้” มันยิ้มบาง ๆ เศร้า ๆ ให้ผม “ถ้ามึงมีปัญหาอะไรอยากปรึกษากูก็บอกได้นะ”
“ฟาร์...” ผมครางเรียกชื่อมัน รู้สึกผิดยังไงก็ไม่รู้ที่ไม่ยอมบอกอะไรมัน มันเองก็คงเสียใจเพราะมันเองก็ไม่ใช่ว่าเพื่อนเยอะอะไร ที่สนิทกันจริง ๆ ก็มีแต่ผมเนี้ยแหละ แต่ผมกลับมีเรื่องอะไรแล้วไม่ยอมบอกมันซะอีก...เป็นเพื่อนที่แย่จริง ๆ
“คืองี้นะมึง...ไม่ใช่ว่ากูไม่อยากบอกอะไรมึงหรอกนะ แต่กูเองก็ยังให้คำตอบตัวเองไม่ได้ว่ากูรู้สึกยังไงกับมัน กูตอบได้แค่ว่าตอนนี้กูไม่ได้เกลียดมันแล้วแค่นั้นแหละ ส่วนเรื่องชอบรึเปล่ากูก็ไม่รู้ว่ะ มึงคงไม่อยากเห็นกูแย่งแฟนแฟนเก่าตัวเองใช่มั้ยล่ะ มันยิ่งกว่าละครหลังข่าวอีกนะมึง”
“กูว่าน่าสนุกดีออก” มันยิ้มตาเป็นประกาย “กูชักติดใจละครชีวิตมึงแล้วว่ะไปป์” ว่าแล้วก็มาตบบ่าผมแปะ ๆ
ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกลสินะมึง...ไอ้หัวเห็ด !!!
“คราวหน้ามีอะไรห้ามลืมบอกกูนะ !!!” ไอ้หัวเห็ดเอาส้อมชี้หน้าผมแล้วยิ้มอย่างผู้ชนะ ส่วนผมก็กุมขมับ...โอเค ช่วงนี้กูพ่ายแพ้ทุกคนตั้งแต่อิกะเทยแม็กซ์นั่นละ เฮ้อออออออออออ
“เออ กูจะบอกให้หมดตับไตไส้พุงเลย พอใจยัง”
“มาก...แล้วนี่มึงไม่กินรึไง งั้นกูขอหน่อยนะ” ผมเลื่อนจานหลบจากส้อมพิฆาตของมัน มันเบ้หน้าใส่ “ไอ้งก”
“ได้ไง...กูยังไม่ได้กินเลยเฟ้ย”
จากนั้นก็เป็นสงครามแย่งอาหารกันครับ แลดูอุบาทว์สายตาต่อผู้พบเห็นผู้ชายสองคนกำลังยื้อแย่งเค้กในจาน...อืม...แลดูปัญญาอ่อนสิ้นดี (แต่ก็ยังทำ) หลังจบสงครามปัญญาอ่อนของผมกับฟาร์เราก็แยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมันแต่พรุ่งนี้ต้องนัดเจอกันไปหาชุดไว้ไปงานบายเนียร์ ไอ้ฟาร์บอกว่าถ้ามันวิ่งให้รถทับตอนนี้แล้วไม่ไปงานจะได้มั้ย...ผมเลยบอกให้มันลองดูแต่มันไม่ยักกะลองแฮะ (แหม...เสียดาย)
ผมเดินกลับหอที่อยู่ไม่ไกลจากมหาลัยนัก เตาะแตะขึ้นบันไดไปถึงหน้าห้อง ไขประตูเข้าไปในห้องได้ยินเสียงทีวีดังออกมานอกห้องเลย มึงจะเปิดเผื่อจิ้งจอกห้องข้าง ๆ ฟังรึไงวะ ไอ้ตัวต้นเหตุนอนหลับแผ่หลาหนุนพุงพี่เดียวอยู่บนโซฟาอย่างสบายใจทำเอาผมหมันไส้ ถ้ามึงจะหลับแล้วจะเปิดทีวีทำซากไรวะ เห็นหน้าแล้วนึกอยากจะคิดบัญชีที่มันไปทำงามหน้าไว้ที่คณะจริง ๆ
หลังจากผมไปเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อยืดกางเกงขาสั้นสบาย ๆ ก็ออกมานั่งพื้นดูทีวีแทนไอ้คนเปิดที่เสือกหลับหน้าตาเฉย ผมแกะลูกอมจูปาจุ๊ปส์มาอมอย่างเคยชินแอบเอาหัวพาดพุงไอ้คนที่นอนอยู่บนโซฟานิด ๆ มือกดกดเปลี่ยนช่องหาอะไรดูไปเรื่อย ๆ จนหยุดอยู่ที่ช่องเพลง
อยู่ ๆ ก็มีมือจากด้านหลังมันงัดคอผมขึ้นให้เงยหน้าไปมองเจ้าของมือ
“เล่นไรมึงเนี้ย”
“เปล่า...อยากดูหน้า” เชี่ยนี่พูดอะไร...เล่นเอาเลือดมารวมกันอยู่ที่หน้าผมเลย เอามือจับแก้มยังรู้สึกร้อน ๆ เลยแฮะ
“หน้าโง่ดีนะ”
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์...ไอ้เชี่ยนี่ !!! บ้านมันไม่ได้ต้มหนังสือมารยาทผู้ดีให้ดื่มรึไงวะ มีที่ไหนมาดูหน้าคนอื่นแล้วเสือกบอกว่าหน้าโง่เนี้ย !!!!
“ก็โง่ให้หมามาทักไง” ตอนนี้ผมก็ยังหน้าแดงอยู่ครับ แต่เป็นโกรธจนหน้าแดงนะ
“หือ...แล้วเคยได้ยินว่าเล่นกับหมา หมาเลียหน้ารึเปล่าล่ะ ? ”
ผมเด้งตัวออกจากมือมันทันที ไม่ได้ครับไอ้นี่แม่งยิ่งบ้า ๆ อยู่ เกิดมันเลียหน้าผมขึ้นมาจริง ๆ จะทำไงครับ ผมหันไปค้อนงาม ๆ ให้มันหนึ่งที มันดันหัวเราะอีกครับ...ขำมากนักเหรอมึง
มันค่อย ๆ เลื้อยตัวขึ้นมานั่งบนโซฟา แต่อยู่ ๆ แม่งก็เอามือรวบผมขึ้นไปนั่งข้าง ๆ มันบนโซฟาหน้าตาเฉย ปกติผมไม่นั่งโซฟาข้าง ๆ มันนะครับ ต้องมีพี่เดียวดายมานั่งช่วยชีวิตตลอด
“ไรมึงเนี้ยภคิน” เสือกพาดแขนลงมาข้างหลังอีก มันจะชักจะรุ่มร่ามกับผมมากเกินไปละนะ
“บอกให้เรียกคินไง ตัด ภ สำเภาออกตัวเดียวมันยากรึไงวะ มึงนี่สมองเล็กรึไง” มันว่าพลางเอารีโมตมาเขกหัวผมไปทีนึง
“โอ๊ย !!!...ก็มึงอยากให้เรียกกูก็จะไม่เรียกไง” ผมยักคิ้วกวน ๆ ใส่มัน
“กูให้โอกาสอีกครั้ง เรียกคินซิ” มันชี้หน้าผมเหมือนผู้ใหญ่ดุเด็ก
ผมยกยิ้มมุมปาก ก่อนเรียกด้วยความมั่นใจ “ภคิน ภคิน ภคิน ภคิน ภคิน ภคิน ภคิน ภคิน ภคิน ภคิน ภคิน ภคิน”
มันยักไหล่ก่อนคว้าตัวผมเข้าไปใกล้....
ฟอดดดดดดดดดดดดดดดดด
เหยดดดดดดดดดดด....เต็ม ๆ ครับแก้มกู อ้าปากค้างจนจูปาจุ๊ปส์แทบร่วง
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า โอเค...กูพอใจละ มึงจะเรียกอะไรก็เรียกไปเหอะ”
งื้อออออออออออออออออ...ผมเอามือถูแก้มข้างที่มันหอมไป หน้าเน่อนี่ไม่ต้องพูดถึงครับ ยังกะมีคนทำถังสีแดงตกใส่หน้า...ไอ้หน้าด้านเอ๊ย !!!!
เพลงเกาหลีที่ช่องมันเปิดอยู่นี่ไม่ได้เข้าหูผมหรอกครับ แก้มงี้แสบไปหมดเลยดันถูแรงไปหน่อย ส่วนมันก็นั่งมองหน้าผมแทนทีวีอย่างไม่มีปิดบังแม้แต่น้อย คุณต้องลองมาอยู่ในสถานการณ์แบบผมดู เอาง่าย ๆ ครับคิดภาพตามนะ คุณถูกบังคับให้นั่งอยู่บนโซฟาสองต่อสองกับอาเสี่ยพุงพลุ้ยคนนึง ที่เอาแต่จ้องคุณด้วยสายตาเหมือนจะเขมือบคุณเข้าไปได้ทั้งตัว แต่คุณต้องทำเป็นไม่สนใจเค้าเนี้ย...แม่ง ไม่ใช่เรื่องง่ายนะโว้ย !!!!
“โอ๊ย !! มองอะไรนักหนาวะ” เอาสิ มึงกล้ามองกูก็กล้าด่าวะ !!!!
“กินจูปาจุ๊ปส์หน่อยดิ๊” อ๋อ...นี่ที่มึงจ้องแถว ๆ ปากกูตั้งนานนี่คือจะขอส่วนบุญว่างั้น ?
“ไม่ให้เว่ย ใครเค้ากินลูกอมต่อกัน สกปรกจะตาย”
“ตอนรับน้องคณะกูยังอมกันทั้งรุ่นได้เลย”
“นั่นมันมึง ไม่ใช่กูเฟ้ย...อย่าได้เอาไปเทียบกัน”
“ไม่สน...จะกิน”
มันเอามือมาจับก้านพลาสติกที่ยื่นออกมาจากปากผมแล้วดึงนิด ๆ ผมก็กัดก้านมันแน่น มันเลยได้โอกาสเอานิ้วปัดให้ไอ้ก้านนั่นดีดดึ๋ง ๆ อยู่ในปากผม....อูย...ปวดฟันเบา ๆ ครับแต่ผมไม่แสดงออกเดี๋ยวมันได้ใจ มันเลยเปลี่ยนมาจับก้านพลาสติก
ดึงไปทางซ้ายที...
...ทางขวาที...
ผมกัดฟันแน่น ยักคิ้วกวน ๆ ให้มันเหมือนจะเยาะเย้ยว่า เห็นมั้ยมึงเอาไปไม่ได้หรอก... มันก็ยังไม่ยอมแพ้ มันเริ่มออกแรงโยกใหม่
ดึงไปทางซ้ายที...
...ทางขวาที...
แล้วก้มลงงับก้านพลาสติกแม่งเลย !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ผมนั่งตาค้าง รู้สึกถึงริมฝีปากคนตรงข้ามที่แตะลงมาที่ปากตัวเองว่ามันช่างร้อนผ่าวซะจนแทบละลายไปตรงนั้น จะได้ไม่ต้องสบตากับไอ้คนตรงข้ามนี่ที่จ้องมา เหมือนประจุไฟฟ้าแล่นวาบไปทั่วทั้งร่าง ผมค่อย ๆ เบือนสายตาออก ผละริมฝีปากออกจากลูกอมรสโคล่าอย่างอ้อยอิ่ง
“กะ...กูหิวแล้ว...” ผมพูดได้แค่นั้นแล้วก็พรวดพราดออกมาที่โต๊ะกินข้าว รู้สึกได้ถึงไอร้อนบนหน้าตัวเอง ซึ่งไม่รู้ว่าอายหรือโกรธ...อย่างไหนมากกว่ากัน ? แต่อย่างไหนมันก็ไม่ดีต่อหัวใจผมทั้งนั้นแหละ มันเต้นตุบ ๆ เหมือนจะหลุดออกมาข้างนอกเลย
“ไปป์เป็นไร ?? ” ไอ้ตัวต้นเหตุเดินดุ่ม ๆ มาอยู่ข้างหลังตอนไหนก็ไม่รู้
“......”
“เงียบทำไม” มันชะโงกหน้าเพื่อพยายามมองหน้าผม “ปกติเห็นพูดมากจะตาย ทำไมคราวนี้เงียบ”
นี่มึงมีสิทธิ์มาด่ากูเรอะ !!!!!
“ไปป์...” มันอามือดึง ๆ เสื้อยืดผมเรียกร้องความสนใจแบบเด็ก 3 ขวบ “เป็นไรวะ”
“เสือก”
“เอ้า !! ด่ากูอีก คนเค้าเป็นห่วงนะเนี้ยรู้มั้ย”
ผมถอนหายใจ “ภคิน...กูถามมึงจริงๆนะ...” เงียบไปสักสามสี่วิฯ เพื่อทำใจก่อน เอาล่ะ...สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ
“มึงเป็นเกย์เหรอวะ”
ไอ้คนถูกถามสะดุ้งเฮือก ถลึงตาใส่แล้วตะโกนใส่หน้าผมว่า ’ไม่ใช่ว้อย มึงเอาเหี้ยอะไรมาคิด !!!!!!!’
ครับ...นั่นคือสิ่งที่มันสมควรจะทำ
แต่ในความเป็นจริงแล้ว...
“แล้วมึงคิดว่าไงอะ ? ” มันยักคิ้วยิ้มกวนตีน แถมยังพลิกตัวผมให้ไปมองหน้ามันเต็ม ๆ ตาอีก
“ไม่รู้เว่ย ถ้ากูรู้กูจะถามมึงมั้ยล่ะ...คิดมั่งสิวะ” ผมจ้องตามันตอบ ไม่ใช่พวกหลบตาใครอยู่แล้วครับผมน่ะ
“อืมมมมมมมมมม...เป็นดีมั้ยวะ ?? ” มันเอามือจับคางทำท่าคิด “เอ๊ะ...หรือไม่เป็นดี ?? ”
“ให้กูเอาตีนลูบหน้าแล้วมึงจะนึกออกดีมั้ย ? ” ผมถอนหายใจในความกวนส้นตีนของไอ้คนตรงหน้า นี่กูซีเรียสสุด ๆ ขนาดว่ากลั้นใจถามเลยนะ ยังมาเล่นไม่ดูเวลาอีก “ทำไมมึงชอบมาวุ่นวายกับกูจังวะ กูเป็นผู้ชายเหมือนมึงนะเว่ย”
“อืม...แล้วไงล่ะ มึงเป็นผู้ชายแล้วไงวะ” ภคินเลิกคิ้วขึ้น คราวนี้มันจับไหล่ผมแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ขึ้น...
“ฟังนะไปป์....ถ้าสิ่งที่กูทำอยู่นี่มันเรียกว่า ’เกย์’ ก็เอาเหอะงั้นกูก็เป็น กูไม่สนคำนิยามโง่ ๆ ที่ใครจะเรียกกูว่าอะไรทั้งนั้น กูรู้แต่ว่าถ้ากูทำอะไรแล้วมีความสุขกูก็จะทำ...มันก็แค่นั้นเอง”
สายตาจริงจังที่สะท้อนในตาผมชวนให้หน้าร้อนผ่าวขึ้นมาในทันใด แต่ก็ไม่อาจหลบสายตาที่จ้องมาโดยแฝงความหมายแปลก ๆ ได้ มันพูดเหมือนกับว่าอยู่กับผมแล้วมีความสุขมันก็เลยทำ แล้วมันหมายถึง ’ชอบ’ ผมรึเปล่านะ ?
เหมือนตกอยู่ในภวังค์ด้วยสายตานั้น ผมไม่อาจจะขยับตัวหนีเมื่อเห็นใบหน้าของคนตรงหน้าค่อย ๆ โน้มตัวลงมาใกล้เรื่อย ๆ ...เรื่อย ๆ ...เรื่อย ๆ ...
โครกกกกกกกกกกกกกกก...
เอิ่ม...เสียงมันมาจากท้องผมเองครับ ไม่ใช่ใคร...
ภคินจ้องหน้าผมที่ผละตัวออกจากมันอย่างรวดเร็ว มันยกยิ้มมุมปากพร้อมด้วยแววตาขบขัน “มึงไปตายอดตายอยากมาจากไหนวะเนี้ย ท้องร้องดังกว่าเสียงนาฬิกาปลุกกูอีก นี่กูขอแนะนำให้มึงท้องร้องให้เป็นเวลานะกูจะได้เอาไว้ใช้แทนนาฬิกาปลุก เสียงดังชิบหาย”
“ไอ้เชี่ยนี่ !!! ก็ใครใช้ให้มึงพูดอะไรยืดยาว กูก็บอกแล้วว่าหิวอยู่ยังจะพูดมากอีก !!!!”
“ก็มีไอ้หน้าโง่ที่ไหนมันถามซอกแซกอยู่นั่นแหละ กูถึงต้องมานั่งตอบเนี้ยฮะ !? ”
ชิ !!! ไม่เถียงแม่งละ แดกข้าวดีกว่า...
ผมเอากับข้าวที่อุ่นแล้วมาวางบนโต๊ะ จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตากินไม่สนใจอีกคน ซึ่งมันก็ไม่ได้สะทกสะท้านอะไร นั่งกินข้าวหน้าตายเฉยเหมือนเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น คนไม่สนใจโลกอย่างมันนี่รับมือยากจริง ๆ เหอะให้ตายสิ !!!
“ภคิน...” ผมเรียกมัน
“ไรวะ”
“กูขอโทษที่ถามมึงเรื่องเมื่อกี้ว่ะ...”
“รู้ตัวด้วย” มันเคี้ยวข้าวตุ้ย ๆ แต่ก็แอบอมยิ้มนิด ๆ
“คือกูถามมึงผิด กูต้องถามว่ามึงเป็นไบรึเปล่าถึงจะถูก...”
และมันก็ทำหน้าเหม็นเบื่อทันที !!!!
อ้าว...ผิดกูอีกเหรอเนี้ย ????
TBC
มาแก้ให้แล้วนะคะ ขอโทษด้วยค่ะ เหมือนจะแฮงค์ไปตอนอีดิทT T
มาแล้วจ้า ตามสัญญาวันที่10 ที่กำหนดไว้ว่าวันนี้เพราะมันเป็นวันเกิดคนเขียนค่ะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดด(มึงจะกรี๊ดทำไม)
อยากให้น้องได้จูบกันวันนี้ค่ะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกก(สาเหตุเกรียนมาก)
พี่สาวที่รักและเคารพวาดรูปให้เป็นของขวัญวันเกิด ขออัญเชิญมาแปะไว้ณ.ที่นี้...
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/20110510_pakin-pipe_pars-bd01.jpg)
หมายเหตุ-น้องไปป์ไม่ได้น้ำลายไหลนะคะ มันเป็นก้านจูปาจุ๊ปส์ แต่บังเอิญว่าย่อรูปมันเลยเห็นไม่ชัดค่ะ
(พี่เค้าไม่ให้บอกชื่ออ่ะ เค้าบอกว่า A SECRET MAKES A WOMAN WOMAN โอเค...งั้นเราจะไม่บอก)
รูปมันสวยเมพมากอ่ะค่ะ ดูแล้วอยากจะกรี๊ดไปสามบ้านแปดบ้าน มันตรงอิมเมจมากๆ
ช่วงนี้ติดอนิเมะเรื่องsekai-ichi-hatsukoi แบบว่าชอบมากกกกกกกก ไม่ไหวแล้ว ไม่ได้รู้สึกก๊าวใจแบบนี้มานานมาก
ใครยังไม่ดูขอแนะนำให้ไปดูโดยด่วน ส่วนใครดูแล้วมาเม้าท์กันค่ะ ฮ่าๆๆๆ
เจอกันตอนหน้าค่ะ รักคนอ่านทั้งหน้าใหม่หน้าเก่าทุกคน จุ๊บๆ
นอกเรื่องใครเล่นทวิตฟอลโล่วเราได้นะคะ @Indigo_PAR แต่ห้ามทวงนิยายนะ ฮ่าๆๆ
-
จิ้ม Happy birth day ให้กับคนเขียนนะคะ ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ :HBD2: :a13:
ปล.รูปอิมเมจของคินกับไปป์น่ารักมาก ชวนจิ้นสุดๆ :-[
-
:b:
รูปประกอบน่ารักมากเลย
-
แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูยู
ขอให้คนแต่งร่ำรวยๆ มีความสุข คิดสิ่งใดก็ให้ได้ทู๊กอย่าง ให้มีไอเดียเขียนนิยายสนุกๆยิ่งๆขึ้น และมาลงทุกวัน 555+
.
เมื่อไหร่จะได้กันล่ะ เหอๆๆๆ
-
:b: มีความสุขเยอะๆนะ
แต่คินบอกว่ามีความสุขเมื่ออยู่กับไปป์
ก็ทำให้ถูกต้องหน่อยสิ
เลิกกับแฟนสิ ในเมื่อก็ไม่รู้สึกรักแล้วจะเป็นแฟนทำไม
ไม่งั้นคินจะเป็นที่เห็นแก่ตัวมากเลย
-
กร๊ากกกกกกกก รักกันซึมลึกแบบขำๆ กว่าจะคืบหน้าไปได้แต่ละที หัวเราะจนกล้ามท้องจะขึ้นแล้วเนี่ย
คิดมุกได้ไงอ่ะ นับถือๆ
-
เรื่องนี้ชอบไปป์มากกกกกกก
น่ารัก กวนๆ มึนๆ เอ๋อๆ ในบางครั้ง
แถมยังแสบสุดๆอีกด้วย
ส่วนคินก็กวนๆดี ปากร้ายทั้งคู่
อ่านไปก็ทั้งยิ้มทั้งหัวเราะเลย
:กอด1: :L2: :pig4:
-
สุขสันต์วันเกิดนะค๊าา ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ :กอด1:
ภาพอิมเมจน้องไปป์กับภคินน่ารักมากมายยยย
โดนเฉพาะน้องไปป์ น่ารักน่าหยิกที่สุดอ่ะ หน้าหวานๆแต่ดูดื้อนิดๆ น่ารักเชียว
ภคินก็หล่อเข้มเลย แต่ตาแอบเศร้านิดๆ
ส่วนที่ถามว่าภคินจะเป็นเกย์หรือไบ คงไม่ต้องหาคำตอบแล้วแหละน้องไปป์ อิอิ
-
ก่อนอื่นขอมอบ :L2:เพื่ออวยพรวันเกิดก่อนจ้ะ
"สิบพอคอคือวันคล้ายวันเกิด
พรประเสริฐทั้งหลายขอมอบให้
Indigoมีแต่สุขทั้งกายใจ
ประสงค์ใดให้สมหวังได้ดั่งจินต์"
HBD นะคะ
ดิฉันคันหัวใจแทนไปป์จังเลยค่ะ คือคินอ่ะ จะจีบไปป์ก็ไม่แสดงออกให้ชัดเจน
ดูๆมันยึกๆยักๆยังไงไม่รู้เนอะ
-
HBD ค่ะ ขอให้มีความสุขมากๆๆๆ
ส่วนอนิเมะ..กรี๊ดดด ขอตามไปหาดูด้วยคนค่ะ
-
Happy Birthday ครับ
สุขมากๆนะครับ
-
สุขสันต์วันเกิดนะค่ะ
มีความสุขมากๆค่ะ
:L1: :L1:
-
HBD writer ด้วยอีกคนครับ
จะผิดมั้ยถ้าจะบอกว่า เห็นรูปไปป์แล้วนึกว่ากำลังอ่านเรื่อง Magic Knight Rayearth? ตาคมกริ๊บ!!
แต่ติดไอ้ตรงที่ก้านลูกอมที่ดูผ่านๆ นึกว่าน้ำลายยืด 5555+
ส่วนคินนี่ก็ใช้ได้เหมือนกันนะน่ะ ยิ่งตอนนี้นี่แทบละลายแทนไปป์
ชอบครับๆ
ป.ลิง ขอให้แต่งไวแต่งลื่น แฮปปี้ๆในวันเกิดนะครับ สาวน้อย~*
-
:L2:
-
อิมเมจสวยมากค่ะ ไปป์น่ารักจัง รีบมาต่อนะคะ :call:
-
อิมเมจไปป์สวยมากกกกก
คินก็หล่อเวอร์อ่าาาา
มาต่อเร็วๆเน่อ
-
็ฺ็HBD งับ :L2:
ว่าแต่ไมรูปไปป์ต้องน้ำลายไหลง่า o22
-
กร๊ากกกกกก ฮาไปป์อ่ะ :m20:
:a:
-
เอร๊ยยยยยยยยย อิมเมจๆๆๆๆ ไอ้คินหล่อแบบไทยๆ (เอิ๊กๆ)
ส่วนน้องไปป์อยากบอกว่าสวย...แต่ยังไงก็ 'น่ารัก' มากกว่าล่ะนะ 555 :laugh:
จุ๊บกันแล้วๆ ชอบตอนนี้ๆ เอิ๊กๆ ><
สุขสันต์วันเกิดนะคะ :a13:
ปล.มาต่อไวๆนะคะ :bye2:
-
สุขสันต์วันเกิดน่ะครับ มีความสุขมากๆๆ
อย่าลืม !!! มาเขียนเรื่องสนุกๆ แบบนี้ให้อ่านกันอีกนะ ถ้าดี สามวันครั้งก็ดีน่ะครับ ใจจะขาดแล้ว
^^ :3123:
-
HBD !!! to writer ka. Wishing you a lot of fun and a ton of happiness.
Always cheer you up !!!
-
็ฺ็HBD งับ :L2:
ว่าแต่ไมรูปไปป์ต้องน้ำลายไหลง่า o22
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องไปป์ไม่ได้นำลายไหลนะคะ นั่นมันก้านจูปาจุ๊ปส์ค่ะ :sad4:
-
แหน่ะ! นายภคินมีการแต๊ะอั๋งกันด้วยอ้ะ
ไปป์ก็หูเหอแดงไปเป็นแทบ =///= น่ารักอ่ะ
-
อ๊า ละลาย
ตอนนี้น่ารักน่ากอดกันจริงๆ
อิอิ
-
กรี๊ดดดดดดด ข้อความไม่ครบ ไม่เห็นอิมเมจแบบคนอื่นอ่า :o12:
น้องคินน่ารักๆๆๆขึ้นทุกวัน อีกหน่อยก็เขมือบน้องไปป์แล้วล่ะสิ
สุขสันต์วันเกิดค่ะ :L2: มีความสุขมากๆนะคะ นิยายคุณอินดิโ้ก้สนุกมากๆๆ :กอด1:
-
+1 นู๋ไปป์ :z2:พี่คินยอมแล้วซิ :z2: ว่านู๋ไปป์ น่ารัก
-
็ฺ็HBD งับ :L2:
ว่าแต่ไมรูปไปป์ต้องน้ำลายไหลง่า o22
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องไปป์ไม่ได้นำลายไหลนะคะ นั่นมันก้านจูปาจุ๊ปส์ค่ะ :sad4:
เรามะเห็นรูปอ่ะ :z3:
-
รูปน่ารักมากกกกกกกก :-[
ตอนนี้น่ารักน่าชัง :o8:
:HBD2: HBD คนเขียนคะ มีความสุขมากๆๆนะคะ
-
็ฺ็HBD งับ :L2:
ว่าแต่ไมรูปไปป์ต้องน้ำลายไหลง่า o22
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องไปป์ไม่ได้นำลายไหลนะคะ นั่นมันก้านจูปาจุ๊ปส์ค่ะ :sad4:
เรามะเห็นรูปอ่ะ :z3:
เอ๊ยยย เราก็ไม่เห็นรูปเหมือนกันนนน TT :z3: :z3: :z3:
ตอนนี้ภคินไปป์น่ารักอะ
อร๊ายยยย ทำตัวเนียนเหลือเกินนะภคิน ชอบๆอะ รุกแบบเบาเบา 5555
-
^
^
^
เราก็ไม่เห็นรูปเหมือนกัน
แถมนิยายยังเหมือนไม่จบตอนอีก มันหายไปเลยค่ะ
-
ตอนแรกก็นึกว่าเป็นรูปน้ำลายไหลเหมือนกัน
-
^
^
^
เราก็ไม่เห็นรูปเหมือนกัน
แถมนิยายยังเหมือนไม่จบตอนอีก มันหายไปเลยค่ะ
อืมใช่คะ มันเหมือนยังไม่จบด้วย TT
-
คนแต่งขา มันขึ้นไม่ครบ มาใส่ให้ครบด่วนๆค่ะ o18
-
ไม่เห็นรูปค่ะ เหมือนนิยายไม่จบด้วย
เค้าอยากเห็นบ้างอ่ะ
-
สุขสันต์วันเกิดนะค่ะ
แล้วก็ ไหนอ้ะรูป แล้วมันจบตอนแล้วเหรอค้า :sad4: :sad4: :sad4:
-
ไม่เห็นรูปไม่เป็นไร แต่เนื้อเรื่องแอบหายนี่สิurgent!!!
-
ทั้งไม่เห็นรูป แล้วก็เนื้อเรื่องขาดด้วยคนค่ะ :serius2: :serius2:
-
มาตอบแทนให้ว่า รูปตัวละครอยู่ที่หน้า1 ไปยลโฉมไปป์กับคินเร้ว
จะบอกว่าโคตรพ่อโคตรแม่หล่อ! (ไม่สุภาพเลยเรา)
ปลื้มกับ"ตากลมโต"จริงๆ >_________<
อ่านตอนนี้เสร็จจะวิ่งไปซื้ออมยิ้มรสโค้กมาอมจนกว่าฟันจะหลอหมดปากเลย
-
:a:มีความสุขมากๆนะจ๊ะ +
็ฺ็HBD งับ :L2:
ว่าแต่ไมรูปไปป์ต้องน้ำลายไหลง่า o22
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องไปป์ไม่ได้นำลายไหลนะคะ นั่นมันก้านจูปาจุ๊ปส์ค่ะ :sad4:
เรามะเห็นรูปอ่ะ :z3:
เอ๊ยยย เราก็ไม่เห็นรูปเหมือนกันนนน TT :z3: :z3: :z3:
ตอนนี้ภคินไปป์น่ารักอะ
อร๊ายยยย ทำตัวเนียนเหลือเกินนะภคิน ชอบๆอะ รุกแบบเบาเบา 5555
ยกมือไม่เห็นด้วยอีกคน อิจฉาคนได้ดู
“แบบชักกระดุ๊ก ชักกระดิ๊ก อยู่อย่างนั้นรึเปล่า ?”
“อือหือ...มุกโบราณได้อีกมึง” แต่คิดว่าคงโดนใจพวกคุณกันไปหลายคนนะ หึหึหึ เกิดทัน 555
-
ว่าแล้วเชียวว่าทำไมเมื่อตอนบ่ายมาอ่านมันยังยาวกว่านี้
สงสัยจะสมพรปาก ไอเดียแล่นฉิวเลยใช่มั้ยครับ อิอิ
ต่อวันนี้เลยได้ ยิ่งเจ๋งครับ (^w^)
-
สุขสันต์วันคล้ายวันเกิดคับ~
รักคนเขียนรองจาก แม่คับ ^^ [แฮ่ๆ ล้อเล่นอ่ะคับๆ~]
ปล. เมื่อไหร่จะจูบกันจิงๆหว่ะ >///<
---------------------------------------------------------
อ้าก~ ทำไมรูปมันน่ารัก + หล่อ เยี่ยงนี้ ><
กึ้ด~ ไม่ไหวแล้ว :m25: :z1: :m25:
-
:กอด1: :กอด1:
-
เหมือนโพสไม่จบพิกลนะครับ คินก็น่ารักขึ้นบ้าง ยิ่งตอนหยอดตอนอะไรเยอะเชียว
ไปป์ไปถามแบบนั้นระวังจะขเา้ตัวนะ
-
เตรียมตัวเป็นเมียพี่คินได้เลยหนูไปป์
-
หายจ้าๆๆๆๆ
คำมันตัดอ่ะ T^T
รอมาเเก้นะ *-*
-
รูปอิมเมจสวยอะ ชอบบบบ :-[
ไปป์จะรอดไปได้อีกสักี่วันนะ :oo1:
-
HBDค่า มีความสุขมากๆนะคะ!
ตอนนี้เหมือนเป็นของขวัญให้คนอ่านด้วยเลย จริงๆมันน่าจะชื่อ"รุกเข้าไป ภคิน!"เลยนะ เฮียรุกหนักมาก~~~
ไปป์ได้ใจสุดๆค่ะ ท้องร้องถูกจังหวะดีจัง55555
อิมเมจน่ารักค่า ตอนแรกเกือบมองเป็นน้ำลายแล้ว นึกว่าไปป์โดนภคินจูบจนบวมน้ำลายไหลย้อยยยย :z1:
พูดถึงเซไคแล้วอยากดูค่ะ!ติดเรียนพิเศษยังไม่ได้ดูเลยยยT^T ตอนล่าสุดเพื่อนบอกว่าคู่ฮาโตริซังออกแล้ว คามิยะซังพากษ์เพื่อนนายเอกด้วย! โฮกกกก :z10: (เพ้อค่ะ=w=)
-
HBD ค่ะไรเตอร์! ขอให้มีความสุขมากๆและสุขภาพเเข็งเเรงนะคะ ^^
น่าร้ากกกกก เรื่องนี้น่ารักจริงๆค่ะ เพิ่งมาเป็นเเฟนนิยายเรื่องนี้ ชอบสุดๆไปเลยค่ะ!!! ><
อิเมจคินกับไปป์น่ารักมากๆ ความสัมพันธ์ของคู่นี้น่ารักจริงคะ
ค่อยๆเป็นค่อยๆไป ไม่รีบร้อน รู้สึกมันก๊าวใจเหลือเกิน!!!
อยากเชียร์ให้คินเลิกกะแอมไวๆจังคะ แต่ก็แอบสงสารแอมเล็กๆนะนี่
ปล.ไรเตอร์ดูริสึด้วยเหรอคะ? เราก็ดูคะ เป็นแฟนมาตั้งเเต่ตอนเป็นมังงะแล้ว ขอบสุดๆไปเลย
มันก๊าวใจมากก!!! ฮ่ะๆ ขออนุญาตฟอลทวิตนะคะ ^^
-
สุขสันต์วันเกิดนะครับไรท์เตอร์ มีความสุขมากๆๆๆนะครับบบบ
รักกันเร็วๆ นะครับบบบ
-
เรื่องนี้ sekai-ichi-hatsukoi ~
ผมไปตามดูมาแว้ว >< อ้าก~ สุโค่ย น่ารัก + ฮาตลกเลยอ่ะ
แต่อยากถามว่าตอนนี้ที่มีซับไทย ออกมาแค่ 5 ตอนหรอคับ?
-
เรื่องนี้ sekai-ichi-hatsukoi ~
ผมไปตามดูมาแว้ว >< อ้าก~ สุโค่ย น่ารัก + ฮาตลกเลยอ่ะ
แต่อยากถามว่าตอนนี้ที่มีซับไทย ออกมาแค่ 5 ตอนหรอคับ?
ใช่ค่ะมันมีถึงตอน5 เฝ้ารอตอนใหม่ทุกเมื่อเชื่อวัน ใจจะขาดแล้ว :z3:
ชอบริทสึมากเลยค่ะ เราชอบเคะแมน โวยวายๆ ก๊าวใจจริงๆค่ะ
-
เรื่องนี้ sekai-ichi-hatsukoi ~
ผมไปตามดูมาแว้ว >< อ้าก~ สุโค่ย น่ารัก + ฮาตลกเลยอ่ะ
แต่อยากถามว่าตอนนี้ที่มีซับไทย ออกมาแค่ 5 ตอนหรอคับ?
ใช่ค่ะมันมีถึงตอน5 เฝ้ารอตอนใหม่ทุกเมื่อเชื่อวัน ใจจะขาดแล้ว :z3:
ชอบริทสึมากเลยค่ะ เราชอบเคะแมน โวยวายๆ ก๊าวใจจริงๆค่ะ
แวะเข้ามาเม้าส์ด้วยคน อิอิ ซับไทยออกห้าตอน ซับอิงก็ตามดูเรื่อยๆ ดูแล้วดูอีกดูทั้งซับไทยซับอิง 55 แถมด้วยตามอ่านการ์ตูนในเน็ตอีก ฮ่า ได้ใจแบบไทย อิง ไม่เกี่ยงจริงๆ อิอิ
-
ภคินเป็นไบเหรอ ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาา
-
ตอนนี้ก็ก๊าวใจ.....แอร๊ย~
แต่อิมเมจน้องไปป์น่าหยิกแ้ก้มมมมมมมมมมมมมมม ///โฮกฮากกกกก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อิมเมจเริ่ดมากอ่าาาาาาาาาาาา :m3: :m3:
-
น่ารักดีอ่า กรี๊ดดดดด รูปไปป์ กับ คินน่ารักมากจ้า ชอบๆๆๆๆ รอต่อไป ถามได้ใจมากเลยไปป์ ถามคินว่าเป็นไบรึเปล่า สุดยอด
-
เรื่องนี้ sekai-ichi-hatsukoi ~
ผมไปตามดูมาแว้ว >< อ้าก~ สุโค่ย น่ารัก + ฮาตลกเลยอ่ะ
แต่อยากถามว่าตอนนี้ที่มีซับไทย ออกมาแค่ 5 ตอนหรอคับ?
ใช่ค่ะมันมีถึงตอน5 เฝ้ารอตอนใหม่ทุกเมื่อเชื่อวัน ใจจะขาดแล้ว :z3:
ชอบริทสึมากเลยค่ะ เราชอบเคะแมน โวยวายๆ ก๊าวใจจริงๆค่ะ
แวะเข้ามาเม้าส์ด้วยคน อิอิ ซับไทยออกห้าตอน ซับอิงก็ตามดูเรื่อยๆ ดูแล้วดูอีกดูทั้งซับไทยซับอิง 55 แถมด้วยตามอ่านการ์ตูนในเน็ตอีก ฮ่า ได้ใจแบบไทย อิง ไม่เกี่ยงจริงๆ อิอิ
โทษนะคะ ซับอิ้งนี่หาดูที่ไหนเหรอคะ :sad4:
-
:a13: :a13: :a13: :a13: :a13: :a13: :a13: :a13: :a13: :a13: :a13:
-
ไปป์น่ารักมาก ๆ เลยอ่ะ...ไม่สงสัยที่ทำไมคินถึงตกหลุมรักง่ายดายขนาดนี้(เพียงได้ใช้เวลารวมกัน) :กอด1:
แอบน้ำตาซึกตอนที่อ่านไปเจอตอนที่ไปป์ไปตามคินที่บ้าน รู้สึกไม่เข้าใจแม่ของคินอ่ะแต่ก็จะพยายามไม่ไปอินกับเรื่องนั้นมาก มาฮากับมุกแกล้ง(หยอก)กันของสองหนุ่มดีกว่า :laugh:
-
:HBD1: :HBD1: :HBD1: :HBD1: :HBD1:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยอิมเมทหล่อน่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
นั่งอ่านตั้งแต่3ทุ่มยันตี1สี่สิบ ทันจนได้ :give2:
ไปป์น่ารักมากฮะ คินก็กวนประสาทดี ^^
อาร์ทกวนได้ใจมว๊ากกก!! อยากให้มีคู่มั่งแต่ไรเตอร์จองตัวไปซะแหล่ว
ปล. สารภาพว่าเห็นรูปครั้งแรกคิดว่าไปป์น้ำลายไหล :laugh: :laugh: :laugh: (ถ้าไม่บอกว่าก้านจูป้าจุ๊บก็ไม่รู้นะเนี่ย)
ติดตามเรื่องนี้ด้วยคนนะฮับ เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์เน้อ :กอด1:
-
Room 18
เสียงเพลงเก่า ๆ บรรเลงเคล้าคลอมาในสายลม ขณะที่ผมกับฟาร์เยื้องย่างเข้าไปใกล้ห้องบอลรูมของโรงแรมเรื่อย ๆ ส่วนใหญ่เป็นบทเพลงของสุนทราภรณ์ที่แม่ผมชอบเปิดให้ฟังอยู่บ่อย ๆ ตอนเด็ก พอมาฟังแบบนี้เลยอดจะร้องคลอตามเบา ๆ ไม่ได้...ก็แหม เพลงเขาเพราะนี่ครับ
ผมกระชับเสื้อสูทตัวนอกที่หลวมเกินไปเข้าหาตัว พูดก็พูดเถอะ ไอ้เรื่องหาชุดอะไรเนี้ยมันงานของสาว ๆ เขาทั้งนั้นแหละครับ ผู้ชายอย่างเรา ๆ อย่างมากก็แค่ใส่สูทผูกไทนิด ๆ หน่อย ๆ ก็พอจะบากหน้ามางานได้แล้ว หลังจากปรึกษากันเรียบร้อย ผมกับฟาร์เลยเลือกที่จะไปขอยืมสูทจากป๊ามัน มันน่ะไม่มีปัญหาเพราะมีสูทเป็นของตัวเองอยู่แล้ว แต่ผมนี่สิต้องเอาสูทป๊ามันมาใส่ ป๊ามันไม่ได้สูงเหมือนไอ้ฟาร์ก็จริงแต่ป๊ามันก็ลงพุงตามภาษาคนแก่ สูทป๊ามันเลยตัวใหญ่ตามไปด้วย ลำบากผมอีกครับใส่แล้วยังกะลูกหมาในชุดสูท นี่โชคดีนะที่ป๊ามันไม่สูงไม่งั้นขากางเกงเหลือจะยิ่งน่าอดสูไปกันใหญ่
แหม...ผมก็บ่นไปงั้นแหละ อันที่จริงคือดีใจที่ไม่ต้องเสียตังกับเรื่องไม่เป็นเรื่องอะครับ เหอ ๆ ๆ ๆ
ผมสวมเสื้อเชิ้ตขาวของตัวเองคลุมทับด้วยเสื้อสูทสีขาว ไม่ได้ผูกไทอะไรให้ยุ่งยากเพราะเสื้อเชิ้ตมันมีลูกเล่นตีเกร็ดด้านหน้าเป็นรอยจีบตามยาวอยู่แล้ว ท่อนล่างเป็นกางเกงและรองเท้าสีขาวเข้าชุดกับเสื้อ จะว่าไปนี่กูแต่งขาวทั้งตัวยังกะมาเล่นหนังเป็นเทวดาสาธุยังไงยังงั้นแหละ ไอ้ฟาร์บอกว่าป๊ามันชอบสีขาวเพราะป๊ามันเป็นพวกบ้าความสะอาด ไอ้ผมก็เอาของเค้ามาก็เลยตามเลยครับ ส่วนทรงผมก็แค่เอาเยลมาแปะ ๆ เก็บผมหน้าม้าเปิดเหม่งโชว์โหงวเฮ้งเท่านั้นเองครับ แค่นี้ผมก็หล่อปานท่านชายพจน์แล้ว หึหึหึ
หันไปมองไอ้คนเตี้ย ๆ ข้าง ๆ ฟาร์อยู่ในชุดสูทสีเทาตั้งแต่หัวจรดเท้า ด้านในสวมเชิ้ตขาวพร้อมผูกไทสีดำ สวมรองเท้าหนังสีดำ สูทเทาก็ดูเท่ไม่หยอกนะเนี้ยเพื่อนผม...เสียแต่ว่ามันเตี้ยไปหน่อยแฮะ เรื่องทรงผมไอ้ฟาร์ยังคงคอนเซ็ปต์หัวเห็ดเหมือนเดิม เสียแต่ว่ามันเอาหนังยางมามัดเป็นหางม้าด้านหลัง ยังกะบาร์เทนเดอร์เลยนะมึง (แอบนินทามันครับ มันไม่รู้หรอก)
“ไปป์...มึงว่ากูจะเสียตัวแลกกับเซ็นชื่อมั้ยวะ” พอจะถึงโต๊ะหน้างานไอ้ฟาร์นี่หน้าเน่อซีดไปหมดครับ
“คงเสียแหละมึง เอาน่าประสบการณ์ชีวิต” ผมตบไหล่เปาะแปะเลยโดนมันฟาดตูดด้วยหน้าแข้งเข้าไป...อูยยยย เล่นแรงนะมึง เดี๋ยวมึงจะโดนเจ็บตูดยิ่งกว่ากู !!!!
มาถึงโต๊ะหน้างานก็ต้องเผชิญหน้ากับเจ๊สมศักดิ์ ที่วันนี้หล่อนจัดเต็มด้วยเครื่องเพชรวิบวับจนผมแทบจะหาแว่นตาดำมาใส่ พอเห็นไอ้ฟาร์เจ๊แกก็รีบดี๊ด๊าทันที บอกน้องฟาร์วันนี้หล่อถูกจริตเจ๊มาก ยิ่งเจ๊ชมเท่าไหร่ไอ้ฟาร์ก็หน้าซีดเท่านั้น...แต่เพื่อนชั่วอย่างผมแอบหัวเราะในใจครับ ตลกบนความทุกข์ของคนอื่น ไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่างนะครับ...
หลังจากโดนเจ๊สมศักดิ์จับหมุนไปหมุนมาจนแทบจะเต้นบัลเลต์เจ๊ก็ยอมให้มันเซ็นชื่อ แลกกับแต๊ะอั๋งมือนิด ๆ หน่อย ๆ ตอนยื่นปากกา (อันที่จริงก็ไม่เชิงนิดหน่อยนะครับ เจ๊เค้าแทบจะรูดตั้งแต่ต้นแขนยันปลายเล็บเลย) ส่วนไอ้ผมก็เซ็นตามแล้วเดินเข้างานแบบสบาย ๆ จนไอ้ฟาร์ต้องมาลากแขนไปเพราะมันไม่อยากอยู่ใกล้ ๆ เจ๊กะเทยมหาภัยนี่นาน ๆ
พี่ปี 3 ทุ่มทุนจัดงานจนผมตกใจเลยแฮะ จัดแต่งสถานที่ได้ดูดีมาก ๆ พื้นที่ให้ห้องถูกจัดแบ่งเป็นสองโซน โซนแรกเป็นพื้นที่สำหรับวางอาหารและโต๊ะทานอาหาร โต๊ะวงกลมถูกคลุมทับด้วยผ้าสีขาวตามแบบฉบับโรงแรมเรียงกันเป็นตับ แอบไปส่อง ๆ อาหารดูนิดหน่อย...อาหารไทยตามคอนเซ็ปต์ครับ แต่ขึ้นชื่อว่าอาหารโรงแรมมันเลยดูน่ากินมาก ซึ่งผมคุยกับไอ้ฟาร์แล้วว่าเราจะมาสิงสู่อยู่ที่โซนนี้กัน
ส่วนอีกโซนเป็นโซนที่ผมไม่คิดจะเฉียดเข้าไปใกล้แม้แต่น้อย...ใช่ครับ มันคือโซนลีลาศ ต้นไม้ถูกดัดให้โค้งลงมาเป็นซุ้มที่มีเถาวัลย์เลื้อย หากเดินเข้าไปต่อก็จะพบลานกว้าง ๆ ที่มีรั้วสีขาวล้อมไว้เป็นวงกลม ตรงข้าง ๆ รั้วก็ปลูกหญ้าแซม ๆ เอาไว้ให้ดูเหมือนพื้นที่ด้านนอกโรงแรม มีน้ำพุตั้งเป็นจุด ๆ ในลานชวนให้รู้สึกเพลินใจอย่างกับย้อนไปในสมัย ร.6 อย่างนั้นแหละ
ผมกับไอ้ฟาร์เดินไปที่มุมอาหารโดยไม่ได้นัดหมายกันไว้...แหมช่างรู้ใจกันจริง ๆ นี่ขนาดไม่ได้มองตานะเนี้ย มันตักข้าวน้อย ๆ กับเยอะ ๆ แล้วก็เอาน้ำพันช์ไปตั้งไว้บนโต๊ะที่ว่างอยู่ เพิ่งสังเกตว่าเขามีของหวานเป็นขนมไทยโบราณที่หาซื้อยากอย่างพวกจ่ามงกุฎอะไรนี่ด้วย ผมเล็งไว้แล้วล่ะกินข้าวเสร็จเมื่อไหร่เจอกันแน่ ๆ
“เออ..ฟาร์” ผมสะกิดไอ้ตัวเตี้ยที่มาถึงก็นั่งโซ้ยเอา ๆ ไม่พูดไม่จา “เมื่อวานแซ็กโทรหากู มันบอกว่าพรุ่งนี้ไม่ต้องไปซ้อมที่ชมรม เค้าส่งเครื่องดนตรีบางชิ้นไปซ่อมอยู่”
ฟาร์ชะงักไปนิดนึง สีหน้ามันดูเจ็บปวด แล้วค่อยๆพยักหน้าหงึกหงักรับรู้
“กูล่ะไม่เข้าใจมันจริง ๆ เล้ย~ เบอร์มึงก็มีทำไมมันไม่โทรไปบอกเองวะ ฝากกูมาบอกอยู่ได้” ผมท้าวคางกับโต๊ะกินข้าวจ้องหน้าคนข้าง ๆ ที่เหมือนมันจะหลบตาผมหน่อย ๆ “พวกมึงไม่ถูกกันเหรอวะ ? ”
“ไม่เชิงไม่ถูกหรอก” มันยักไหล่ “เรียกว่าไม่ได้ชอบคงจะถูกกว่า”
“ฮะ !? นี่มึงมีปัญหากับไอ้แซ็กเหรอ ทำไมไม่บอกกู กูจะไปด่ามันให้”
“ไม่ได้คุยกันสักคำมันจะไปมีปัญหากันได้ไง” คิ้วมันมุ่นเข้าหากันเหมือนไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนี้ แต่ยิ่งมันไม่อยากพูด ผมยิ่งต้องให้มันพูดครับ !!!
“แล้วทำไมมึงไม่คุยกันวะ มึงไม่พอใจอะไรมันรึเปล่า” ผมลูบหัวมัน “ไอ้แซ็กแม่งชอบติสแตก อยู่ ๆ มันนึกอยากจะเงียบมันก็เงียบอะ แรก ๆ พวกกูก็งง ๆ แต่หลัง ๆ ก็ปรับตัวได้”
“มันไม่ใช่แบบที่มึงคิดว่ะไปป์” มันเบือนหน้าไปทางอื่นแล้วถอนหายใจ “แซ็กไม่ชอบกู”
“เอ๊า !! อะไรไอ้เหี้ยนี่ไม่ชอบเพื่อนกูได้ไงวะ ไม่ชอบมึงแล้วมันจะไปชอบใคร” ผมเริ่มฟึดฟัดก็คนอุตส่าห์ฝากเพื่อนไว้ เสือกมาไม่ชอบเพื่อนกูอีก...
“มึงไง”
“ฮะ !? มึงว่าไงนะ”
มันจ้องหน้าผมก่อนจะเอ่ยช้า ๆ ชัด ๆ “แซ็กชอบมึง”
“เอ้า !! ก็แน่ล่ะ มันเป็นเพื่อนกูตั้งแต่ ม.ต้นแล้ว ไม่ชอบกันจะคบกันยืดได้วะ” แอบเห็นไอ้ฟาร์ทำหน้าเหม็นเบื่อ ซึ่งผมก็ยังไม่เข้าใจ กำลังจะอ้าปากถามมันแต่ไอ้กล้วยเดินมาหย่อนตูดนั่งข้าง ๆ ผมเสียก่อน
“ไปป์...เห็นเมียมึงยัง ? ”
“เพลงอะเหรอ” ผมยักคิ้วกวนส้นตีนไอ้กล้วย ส่วนมันแยกเขี้ยวกลับ แล้วจับหัวผมหันไปตามทิศทางที่มันอยากให้ดู
“นั่นไงเมียมึง...”
ไม่ต้องถามแล้วครับว่าคนไหนเพราะตัวเป้าหมายมันโดดเด่นเกินจะเมินสายตาปล่อยผ่านเลยไปได้ อิแม็กซ์เดินนวยนาดอยู่ในชุดสีแดงแปร๊ดที่ผ่าหน้าเว้าหลังโชว์สัดส่วนและนมปลอม ๆ ของมันเต็มที่ ชุดกระโปรงสีเลือดนั่นมีความยาวราว 14 นิ้ว ฟูฟ่องยังกะผ้าม่านหลายชั้น พร้อมด้วยรองเท้าส้นสูงปรี๊ดจนกลัวว่ามันจะตกส้นลงมาตายเมื่อไหร่ (ไม่ใช่กลัวอะไรครับ กลัวมันไม่ตกส้น...เสียดายแย่) มันแต่งหน้าหนาเต๊อะพร้อมฉาบปากด้วยลิปสติกสีแดงเหมือนไปแดกเลือดไก่มา ส่วนหัวก็ใส่วิกผมตีกระบังลมสูงพร้อมขมวดจอนและปอยผมด้านหน้าเป็นก้นหอย
แต่อะไรก็ไม่เท่า...
“กล้วย...มึงมีแว่นกันแดดมั้ย กูรู้สึกตาพร่า ๆ ว่ะ”
“ความสวยเข้าตาเหรอวะ”
“เปล่า...เครื่องเพชรแม่งสะท้อนเข้าตา มันไปขุดมาจากถ้ำมังกรอมตะรึไงวะ”
“มึงถามมันเอาเองละกัน มานั่นแล้วไง”
ไอ้กล้วยไม่ได้พูดเกินจริงแต่อย่างใดครับ ในเมื่ออิกะเทยแม็กซ์ตบเท้าเดินถือน้ำส้มเดินตรงมาที่โต๊ะผมแล้ว
“หยุด ๆ ๆ แม็กซ์...มึงอย่าเพิ่งเข้ามาใกล้กว่านี้” ไอ้กล้วยออกปากก่อน
“อะไรของแกฮะอิกล้วย”
“พวกกูยังหาแว่นกันแดดไม่ได้เลย กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก...ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า” ไอ้กล้วยแผดเสียงหัวเราะด้วยความสะใจผมเองก็ร่วมผสมโรงด้วย แอบเห็นไอ้ฟาร์หลุดหัวเราะอีกคน
“แม็กซ์...หญิงแม่มึงเพิ่งเจอสมบัติที่คุณหญิงย่าเก็บไว้ในเรือนกลางน้ำเหรอวะ” ได้ทีผมก็เริ่มเลยครับ
“เออ...ชั้นเพิ่งไปช่วยหญิงแม่ขนออกมาเนี้ย บังเอิญว่าเยอะมาก” มันขยับสร้อยสังวาลห้อยระยาที่คอประกอบการสนทนา “นี่ใส่มาไม่ครบชุดนะเนี้ย”
“กูว่าถ้าใส่ครบมึงคงต้องคลานเข้ามาในมางานว่ะ หนักจนเดินไม่ได้ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
“นั่นปากเหรอยะอิไปป์” มันกอดอกมองผมหัวจรดเท้า “ว่าไปแกก็ใช่ย่อยนะเนี้ย”
ผมยืดอกรับคำชมมัน “กูบอกแล้วระดับกูท่านชายพจน์ชัด ๆ ”
“ไม่ ๆ ๆ ชั้นจะบอกว่าแกแต่งขาวซีดเป็นไก่ต้มขนาดนี้ จะไปเต้นแบดโรแมนซ์แข่งกะแม่ก้าของชั้นใช่มั้ยยะ”
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!!! เสียเซลฟ์ว้อย กูยิ่งไม่มั่นใจกับไอ้ชุดนี่อยู่ !!!!
ว่าแต่เต้นกับแม่ก้าของมึงนี่มันแย่กว่าเทวดาสาธุที่กูคิดไว้อีกนะว้อยยยยยย
“ขอบใจที่ชมนะแม็กซ์” ไม่ได้ครับจะให้มันรู้ว่าเราเสียความมั่นใจไม่ได้ “เออ...กูเพิ่งรู้ว่าบ้านมึงมีกิจการใหม่”
“กิจการอะไรยะ ? ”
“ก็บ้านมึงเปิดโรงลิเกไง ดูดิ๊เพชรเก๊นี่สะท้อนเข้าตากูจนพร่าไปหมดแล้ว กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก !!! ”
แฟนคลับผมในงานก็ช่วยกันปรบมือเกรียวกราว ในขณะที่อิแม็กซ์กรี๊ดตุ๊ดแตกกระแทกส้นเข็มเจาะรูกระเบี้องโรงแรมแล้วสะบัดตูดปึงปังไปหาแก๊งค์สาวดุ้นของมัน ที่มีทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องกำลังถ่ายรูปวี๊ดว้ายประชันความงาม (เหรอ ? ) กันอยู่ อันที่จริงพอพวกคุณ ๆ ไปรวมตัวกันแล้วมันแสบตากว่าเดิมอีกครับ มองพระอาทิตย์ตอนกลางวันยังไม่ขนาดนี้เลย กะเทยนี่เขาเป็นญาติกันรึเปล่าครับ ทำไมพวกเธอชอบอะไรวิบ ๆ วับ ๆ จังเลย
หลังสงบศึกกับอิแม็กซ์ ผม ฟาร์และกล้วยก็นั่งคุยกันไปสักพัก ก่อนไอ้กล้วยจะขอตัวไปเพราะกลุ่มเพื่อนมันมาแล้ว เลยเหลือผมกับฟาร์นั่งจ๋องกินขนมกันอยู่ที่โต๊ะ ด้วยความว่าปากมันกับผมไม่เคยอยู่นิ่งเราเลยชี้ชวนนินทาชุดชาวบ้านชาวช่องเป็นการสนุกปาก
“ทำไมขวัญใจกูยังไม่มาอีกวะ” ผมนั่งท้าวคางจด ๆ จ้อง ๆ ไปที่ซุ้มทางเข้าที่ยังมีคนเดินเข้างานมาไม่ขาดสาย
รวมทั้งมีคนจากคณะนิเทศฯ มาถ่ายรูปในงานด้วย แต่ไม่ว่าจะพยายามส่องเท่าไหร่สาวที่ผมเล็งไว้ก็ไม่ปรากฏซะที
“มาแล้วไม่ใช่เหรอ ขวัญใจมึงน้องแม็กซ์คนสวยไง” จัดไปครับ ตบกบาลมันเข้าทีนึง มันคลำหัวป้อย ๆ แล้วบ่นอุบอิบ ผมนั่งเหม่อ ๆ ไปสักพักนึงมันก็เริ่มจ้องหน้าผม
“อะไร”
“เรื่องภคินไปถึงไหนแล้ว...อัพเดทให้กูได้รึยัง”
อุ๊ก...พอมันสะกิดจุดขึ้นมาภาพไอ้จูบจูปาจุ๊ปส์ก็วาบขึ้นมาในหัว เรียกให้เลือดตั้งแต่นิ้วโป้งตีนไหลเวียนขึ้นมาถึงใบหน้า
“นั่นไง !!!! นั่น !!! นั่น !!! นั่น !!! ” มึงจะพูดอีกกี่นั่นวะ มันชี้หน้าผม “หน้าแดงขนาดนี้ต้องมีอะไรที่กูไม่รู้แน่ ๆ ”
ผมเงียบ...
“ไม่ต้องมาเงียบกลบเกลื่อน สัญญากันแล้วบอกกูมาเดี๋ยวนี้”
ผมก้มหน้าหลบสายตามันเหมือนเด็กทำผิด ส่วนมันก็เคาะนิ้วเป็นจังหวะบนโต๊ะเป็นการกดดันผมไปในตัว สรุปคือยังไงกูก็ต้องบอกใช่มั้ยเนี้ย พอเงยหน้าขึ้นมันก็กระดิกนิ้ว ผมเลยยื่นหน้าเข้าไปกระซิบที่หูมัน...
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!!!!!!!!!!!!! ” ผมรีบตะครุบปากไอ้หัวเห็ดไว้อย่างไวก่อนที่มันจะแหกปากพูดอะไรไปมากกว่านี้ เพราะแค่นี้คนในบริเวณนั้นก็หันมามองกันตาไม่กระพริบแล้ว
“ตะโกนหาพ่อมึงเหรอ” ผมก้มลงซุบซิบกันมัน ในขณะที่มันเหมือนว่าสติจะกลับเข้าร่างแล้ว
“กะ...กูขอโทษว่ะ แม่งคุมสติตัวเองไม่ได้” มันเอามือตบแก้มตัวเองเบา ๆ “แม่ง...กูไม่คิดเลยว่าชีวิตนี้จะได้ยินอะไรแบบนี้...มึงบอกว่าภคิน...จะ...จูบมึง ? ”
ผมพยักหน้า...ไม่ขอพูดอะไรซ้ำสองอีก แต่หน้านี่ร้อนจนแทบจะระเบิดแล้ว...
ไอ้ฟาร์ตบหน้าผากตัวเองดังแป๊ะ... “ให้โลกแตกเหอะมึง...มึงบอกว่าพี่เดียวดายออกลูกเป็นไข่ยังจะเชื่อมากกว่านี้”
“มึงเริ่มลามปามพี่เดียวนะไอ้นี่” แตะไม่ได้ครับบุคคลสำคัญของโลก !!!!
“กูไม่คิดเลยว่ะ ว่ามึงจะได้มีแฟนกับเขาซะที แถมแม่งไม่ธรรมดา มึงแย่งแฟนแฟนเก่า แถมเป็นแฟนคนที่เคยหักอกน้องมึงอีกต่างหาก ดราม่ากว่านี้มีอีกมั้ยวะ กูว่ามึงควรไปเขียนพ็อคเก็ตบุคขายนะ กูคนนึงแหละซื้อเลย”
“มึงเลิกพร่ำเพ้อได้ละฟาร์ กูกับมันไม่ได้เป็นอะไรกันว้อย !!! ” ผมตะโกนในเสียงกระซิบ พูดง่าย ๆ ว่ากระซิบแบบเพิ่มวอลลุ่ม “อีกอย่างมันยังสวีทวี้ดวิ่วกับแอมด้วยซ้ำ”
ฟาร์อ้าอ้าปากค้าง “หมายความว่ามึงเป็นชู้ ? ”
เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ตบหัวเป็นรางวัลในความฉลาดให้อีกสักที มันทำปากยื่นปากยาวงอนผมได้น่าเอาตีนยันให้ร่วงมาก
ยังไม่ทันจะได้เถียงอะไรกันต่อ เสียงฮือฮาจากซุ้มโค้งตรงทางเข้าก็ดังเข้าโสตประสาทที่เปิดรับเรื่องใหม่ ๆ ตลอดเวลายิ่งกว่าจานดาวเทียมช่องทรูวิชั่นส์ซะอีก เราสองคนหันควับไปที่ต้นเสียงทันที ภาพที่เห็นทำให้ผมต้องอ้าปากค้าง...
สาวสวยหน้าใสที่ผมมองหามาทั้งงาน เธอปรากฏตัวในชุดเกาะอกสีขาวคลุมด้วยผ้าคลุมไหล่บาง ๆ ชายกระโปรงยาวเลยหัวเข่าลงมานิดหน่อยนั้นเต็มไปด้วยลูกไม้เล็ก ๆ ไล่กันเป็นชั้น ๆ ให้กระโปรงดูมีลูกเล่นแต่แฝงด้วยความสง่างาม เพลงต่อผมสั้น ๆ ให้กลายเป็นผมดัดลอนเป็นเกลียว ๆ เก็บผมหน้าม้าโชว์เครื่องหน้าที่สวยเป็นธรรมชาติ แต่งหน้าบาง ๆ ดูแล้วน่ารักจิ้มลิ้ม เธอฉีกยิ้มให้ชายหลายคนใจกระตุก รวมถึงผมด้วย...
แต่มันไม่ได้กระตุกเพราะเธอ...
ไล่สายตามองมือเล็ก ๆ ที่สอดเข้าไปคล้องท่อนแขนที่ดูคุ้นเคยนั่น ผู้ชายตัวสูงข้าง ๆ มีใบหน้าที่ดูคุ้นตา...ก็แน่ล่ะ นั่นมันรูมเมทผมนี่นา ภคินเหยียดหลังขึ้นตรงดูสง่างาม มันอยู่ในชุดสูทสีดำสนิททั้งตัวสวมทับเสื้อเชิ้ตสีขาวผูกไทดำไว้ด้านใน เข้าชุดด้วยรองเท้าหนังสีดำมันวาบ มันเอาเยลลูบเก็บผมทั้งหมดจนเรียบแปล้ไปทั้งหัว โชว์ใบหน้าหล่อเข้มบาดใจสาว ๆ แถวนั้นให้ตายกันเป็นทิวแถว...
...แต่พอดีว่าผมไม่ใช่สาว ๆ ล่ะมั้ง... เลยรู้สึกแปล๊บ ๆ ขึ้นมาที่อก...
แม่ง...เป็นเหี้ยอะไรวะ…
เพลงเดินควงแขนเดือนมหาลัยเข้ามาในงานแบบนี้ เลยกลายเป็นที่ฮือฮาของเพื่อน ๆ รุ่นพี่รุ่นน้องในคณะกันใหญ่ พวกเจ๊ ๆ ถึงกับเรียกไปให้รางวัลกันถึงโต๊ะ ผมแอบเห็นภคินกลอกตาขึ้นฟ้าอย่างเหนื่อยหน่ายด้วย นี่ถ้าไม่หล่อผมว่าเจ๊ ๆ คงตบหัวทิ่มอะครับ บังเอิญว่าหล่อทำอะไรก็ไม่ผิด ไอ้ภคินแม่งก็ชอบทำตัวแบบนี้แหละ ไม่พอใจอะไรหน้ามันก็แสดงออกมาหมดเลย ผมถึงได้หมั่นไส้มันตอนแรกไง...
ไอ้ฟาร์สะกิดแขนผมยิก ๆ เหมือนจะถามว่าสองคนนั้นมาด้วยกันได้ไง ผมก็ยักไหล่...ก็กูไม่รู้จริง ๆ นี่หว่า ผมเห็นเพลงปล่อยแขนมันเพราะเธอขอตัวไปนั่งคุยกับกลุ่มเพื่อนสาวของเธอก่อน ภคินมันเดินเกาหัวงง ๆ เหมือนถูกปล่อยเกาะ ชั่ววินาทีนั้นมันก็ประสานสายตาเข้ากับผม...แล้วยิ้มออกมา...
ผมแทบลืมหายใจ...หัวสมองมันโล่งไปหมด...
รู้สึกถึงเหงื่อที่ไหลลงมา รวมไปถึงหัวใจที่เต้นอย่างบ้าคลั่งนี่ด้วย...
“กลับบ้านวันไหนวะ” รู้ตัวอีกทีไอ้คนตัวสูงนั่นก็มาหยุดยืนตรงหน้าแล้ว...
“...พะ...พรุ่งนี้”
“ทำไมกลับเร็วจังวะ”
“ก็จะอยู่ไปทำไม คนเค้ามีบ้านมีช่องให้กลับ” อุก...อุดปากตัวเองไม่ทัน ภคินมันทำหน้าเสียไปแว้บนึง ก่อนจะปรับเข้าสู่โหมดปกติของมันคือหน้าตาย
โอ๊ย...อยากจะตบปากตัวเอง...พูดเรื่องอะไรไม่พูดนะกู !!!
“ละ...แล้วมึงจะมางานคณะกูทำไมไม่บอกวะ” เอาวะ...แกล้งเฉไฉไปเรื่องอื่นแม่งเลย
“มาแบบไม่ตั้งใจว่ะ”
“อื้อหือ...ขนาดไม่ตั้งใจชุดมึงยังจัดเต็มขนาดนี้...” ผมมองมันหัวจรดเท้า โดนเฉพาะรองเท้าเงาวับแทบส่องกระจกได้ของมันนี่ไม่ธรรมดาจริง ๆ
“คงไม่เท่ามึงหรอก ขาวอะไรทั้งตัววะ อย่างกับอยู่โรงบาลบ้าอย่างงั้นแหละ”
ว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!! ไอ้พวกนี้มันเป็นอะไรกับชุดกูมากมั้ยวะ !!!!!!
ผมทึ้งหัวตัวเองไปมาอย่างบ้าคลั่ง ไอ้เวรนี่เสือกหัวเราะหึหึอยู่ในลำคอซึ่งควรโดนต่อยหน้าแหกมาก
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร” มันเอามือมาโคลงหัวผมไปมา...
“น่ารักดี”
ผมไม่รู้สึกอะไรแล้วนอกจากเลือดที่แล่นขึ้นมารวมกันอยู่บนใบหน้า...นี่มันอะไรกันเนี้ย...
มึงพูดอะไรออกมารู้ตัวบ้างมั้ยวะ...
เสียงทุ้มๆเมื่อกี้ยังสะท้อนก้องอยู่ในหัวผม...
น่ารักดี...น่ารักดี...น่ารักดี...น่ารักดี...น่ารักดี...น่ารักดี...น่ารักดี...น่ารักดี...
ผมยังอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ทำอะไรไม่ถูก อยู่ ๆ เพลงก็มาลากตัวภคินออกไป มันก็เดินตามต้อย ๆ ไม่มีขัดขืน หนอยไอ้นี่... เมื่อกี้ยังมาป้วนเปี้ยนแถวกูแท้ ๆ เห็นผู้หญิงสวยหน่อยไม่ได้เลยนะมึง !!! เพลงลากมันเข้าไปในฟลอร์ลีลาศเห็นมันบ่นอะไรไม่รู้ด้วย
ไอ้ฟาร์เอาศอกถองให้ผมหลุดออกมาจากภวังค์ มันชี้ไม้ชี้มือไปที่ไอ้กล้วยซึ่งโบกมือหยอย ๆ เรียกเราสองคนเข้าไปแถว ๆ ฟลอร์ลีลาศ มึงคงไม่ได้ชวนกูไปเต้นใช่มั้ยไอ้กล้วย...
“ฟาร์มึงจับตรงนี้ดิ๊ ไปป์เหม่อไรงี้ มึงมาถือตรงนี้ก่อน” ไอ้กล้วยยกสายไฟต่อลำโพงขึ้นให้ผมถือ
“ลำโพงมีปัญหาเหรอวะ ทำไมพี่ปี 3 ไม่มาดู” ก็จริงนี่ครับพี่เขาเป็นฝ่ายจัดงานนี่นา...
“เปล่า ๆ พี่เขาใช้กูมาเก็บสายอะ เค้ากลัวคนอื่นโง่สะดุดล้ม มึงสองคนถือไว้นะ กูไปเอาเทปแป๊บนึง” ว่าแล้วมันก็รีบวิ่งดุ๊ก ๆ ไปที่โต๊ะวางของ
ฟาร์จ้องหน้าผมเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่พูดสักที ผมเลยเหม่อ ๆ กวาดสายตาไปที่คนในฟลอร์ คนเยอะพอตัวเลยครับ ผมนึกว่าจะมีแต่พวกไม่อยากเต้นแบบผม ที่ไหนได้งัดวิชาลีลาศตอนม.ปลายออกมาใช้กันเป็นแถวเชียว
ด้วยความที่พวกผมอยู่ใกล้ ๆ ลำโพงเลยได้ยินเสียงเพลงเก่า ๆ ชวนให้ร้องคลอตามไป...
http://www.4shared.com/embed/88308445/e1df14b1
...ครั่นครื้น ดั่งเพลง สวรรค์
วิมานคนธรรพ์หลั่นฟ้ามาใกล้
เทพบุตรนางฟ้า ไทย โอบกอดกันพลิ้วไป
พลิ้วไป พร้อมกับ เสียงเพลง...
คงไม่มีอะไรเข้ากับบรรยากาศเพลงลีลาศนี้ไปนอกจากคู่เต้นรำตรงหน้านี้แล้วล่ะ ผมมองคู่ที่โดดเด่นที่สุดในงานตรงกลางฟลอร์ ภคินสอดมือเข้าไปโอบตัวเพลงไว้อย่างถะนุถนอมมืออีกข้างสอดประสานกันไว้ ร่างกายที่แนบชิดกันพร้อมกับดวงตาสองคู่ที่ประสานเข้าหากัน...นี่มันเทพบุตรนางฟ้าไทยในเพลงชัด ๆ เลย
...สุขคร้านผ่านฟลอร์เฟื่องฟ้า
ร้อนแรงลีลาที่ล้าและเร่ง
ปลื้มดื่มด่ำตามเสียง เพลง
สนุกกันครื้น เครง
เพราะรส ประเลงปลุก ใจ...
เพลงจังหวะแทงโก้ควรจะชวนให้รู้สึกมีชีวิตชีวาไปตามจังหวะของมันไม่ใช่เหรอ ? ...ทำไมมันถึงรู้สึกปวดหัวใจแบบนี้ล่ะ...
โลกถูกเหวี่ยงหวือไปวิมาน
สำเริง สำราญ ผ่านอโศกสถานไกล
เทพบุตรนางฟ้า ไทย
เยื้องกรายเต้นไป ย้ายไป โยกมา...
โอ้ทิพย์ สุธา สวรรค์
วิมานคนธรรพ์สุขสันต์เริงร่า
หลับจะอยู่ในนิทรา ตื่นอยู่ในขวัญตา
ฝันฟ้า เฟื่อง ฟลอร์ ไฉไล...
ไอ้กล้วยแปะเทปข้าง ๆ มือผม มันเลิกคิ้วเป็นเชิงว่าเหม่ออะไรวะ ผมส่ายหน้าให้มันเป็นเชิงว่าไม่มีอะไร ระหว่างรอมันแปะเทปภคินกับเพลงก็เดินมาหยุดอยู่ใกล้ ๆ บริเวณที่ผมอยู่ เพราะคณะนิเทศฯ ขอถ่ายรูปไว้ลงนิตยาสารของมหาลัย
“น้องเพลงสวยมากเลยครับ สวยแบบไทย ๆ เข้ากับบรรยากาศสุด ๆ เลยครับ” พี่ตากล้องแกชมออกนอกหน้ามากครับ แต่ก็สวยจริง ๆ แหละ เด็กคณะนิเทศฯ หลายคนพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วย
“เป็นปกติค่ะพี่” โอ้โห...แม่คุณก็ไม่มีถ่อมตัวแม้แต่น้อย
“ไหน ๆ มายืนตรงนี้หน่อยทั้งคู่เลย พี่ชอบแสงตรงนี้...ไม่แรงเกินไปดี” ทั้งสองคนก็ขยับตามมายืนตรงที่พี่เขาชี้ “นั่นแหละดี ๆ ”
เพลงยืนข้าง ๆ ภคิน แต่พี่เขาบอกให้ขยับเข้าหากันมากกว่านี้ “พี่อยากได้รูปที่ดูเป็นข่าวใหญ่อะน้อง”
เท่านั้นแหละเพลงกระชากคอของไอ้คนตัวสูงลงมาพร้อมกับจูบลงที่ข้างแก้ม ท่ามกลางความตกตะลึงของคนในบริเวณนั้นรวมถึงผมกับฟาร์ด้วย...
เพียะ !!!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด... รปภ. !!!!!! ” อิแม็กซ์ที่อยู่บนฟลอร์อุทานดังลั่นจนคนหันมามองตรงจุดเกิดเหตุ
เสียงตบบวกกับเสียงอิแม็กซ์ดังพอที่จะเรียกความสนใจของคนบนฟลอร์ได้ ผมอ้าปากค้างกับภาพตรงหน้า เฮ้ย...นี่มันไม่ใช่ละครหลังข่าวนะเว้ยเฮ้ย แอมอยู่ในสีหน้าที่โกรธจัด คงไม่ต้องบอกนะครับว่าเสียงตบเมื่อกี้มันเกิดขึ้นจากใคร...
เธอกรีดร้องด่าว่า ’อีผู้หญิงหน้าด้าน’ หรืออะไรทำนองนั้น ผมไม่แน่ใจเพราะเสียงเพลงมันดัง แล้วเธอก็สะบัดผมยาวตรงถึงเอวของเธอแล้ววิ่งออกไป ภคินผละตัวออกมาแล้วรีบวิ่งตามออกไปทันที...
ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าทุกสายตาจับจ้องไปที่เพลง เธอเอามือกุมแก้มข้างที่โดนตบไว้แล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตากับพี่ตากล้อง
“ข่าวใหญ่พอมั้ยคะพี่”
แล้วเธอก็ยิ้ม...
TBC
มาต่อวันศุกร์13ค่ะ เรื่องจะได้ขลัง(เกี่ยว)
ตอนนี้แอบดราม่า(เหรอ)นะคะ แต่ไม่เครียดมากค่ะ ตอนหน้าก็จะดราม่า(เหรอ)อีกเช่นกัน :z2:
เรื่องอิมเมจเดี๋ยวจะเอาของน้องฟาร์มาแปะนะคะ พี่สาววาดให้แล้วค่ะ
นอกเรื่อง...คนเขียนชอบเพลงของสุนทราภรณ์มาเลยค่ะ ภาษาสวยจริงๆ ตาเปิดให้ฟังแต่เด็กร้องตามได้แทบทุกเพลง มีใครชอบฟังเหมือนกันมั่งคะ ฮ่าๆๆ
ขอบคุณทุกคำอวยพรนะคะ ทุกคนก็มีความสุขมากๆเช่นกันค่ะ
รักคนอ่านทุกคนทั้งหน้าใหม่หน้าเก่า เจอกันตอนหน้านะคะ :กอด1:
PS.
Rafael - ไม่ทราบว่าดูซับอิ้งที่ไหนเหรอคะ จะไปหามาดูมั่งค่ะ มันช่างก๊าวใจ :sad4:
namngern - น้องมุกคะ พี่ไม่ได้ชื่อมุกนะคะ..หนูเข้าใจผิดค่ะลูก ชื่อพี่เป็นความลับทางราชการค่ะ
-
ทิ่มแทงงงงงง ก่อนอ่านนน
________
อะไรอะ อะไรอะ ผู้หญิงพวกนี้อะไรกันนนนนนนน
คุณพระเอกก็นะ เฮ้ยเราเข้าข้างคุณมาตลอดนะเว้ย อยู่ดีๆมาทำตัวไม่เวิร์ค
เดี๋ยวเจ้โบกทิ่มมั่งหรอกกกกก
:m16: :m16:
:กอด1: น้องไปป์
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
พูดไม่ออกบอกไม่ถูกกันเลยทีเดียว
-
ว้าย..ข่าวใหญ่แน่ๆเลย เอ่อ..ภคิน ยังไมได้เลิกกับแอมเหรอ
ป.ล. จังหวะแทงโก้เป็นอะไรที่ป้าโปรดปรานมากกกกจ้า
-
รอตอิตามคู่น้องฟาร์อีกคู่
-
โหหหห สาวมั่น(สุดๆ) :o
-
งงกับเพลงและภคิน
มาเคลียร์ให้รู้เรื่องด้วยนะ สงสารไปป์ :monkeysad:
-
กรี๊ดให้เพลงดังๆ (ถ้าไม่ได้นึกอยากจะเล่นเป็นเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อล่ะก็นะ)
อยากกระโดดตบภคินบังอาจมากมาทำน้องไปป์นอยท์ แถมยังวิ่งตามชนีไปอีก :angry2:
-
ดราม่าวันละนิดจิตแจ่มใส เอ๊ย ไม่ใช่และ 55
จะเอาไงกันก็เคลียร์ๆกันหน่อยนะจ๊ะ คุณภคิน
ป.ล.ส่วนเรื่อง sekaiichi ก็ซับอิงมันก็มาไล่ๆกับซับไทยแหละค่ะ แต่คือมันจะออกมาก่อนซับไทยแค่ไม่กี่วัน ส่วนเรื่องดูที่ไหนก็เอ็มไทยตามระเบียบแหละค่ะ แต่ถ้าอยากรู้ก่อนไรก่อนก็แนะนำให้อ่านการ์ตูนเอาค่ะในเน็ตมีให้อ่าน แต่มันมีแต่อิงนะไทยไม่มี อิอิ ยังไม่จบนะคะแต่มันมาเรื่อยๆ
-
อ่าวว 5555 งั้นมุกเข้าใจผิดเองค่ะ ฮ่าๆ
แปปนึงนะคะ ขอเก็บเศษหน้าตัวเองก่อน ฮา
ข่าวใหญ่แน่จ๊ะ - -* หึหึ
ตกลงอะไรยังไง หวังว่าเพลงคงไม่คิดกับภคินเกินเพื่อนหรอกนะ
แอบนอยภคินเบาๆ ตอนนี้ทั้งแอมทั้งเพลงวุ่นวายไปหมด
เคลียร์ตัวเองให้ได้ซักทีนะฮ้า จะหาว่าเดี้ยนไม่เตือน
มาทำคนอื่นหวั่นไหว ทั้งๆที่ตัวเองก็มีคนของตัวเองอยู่ ชิ หมั่นไส้!
รออ่านตอนต่อไปจ้าาาา +1 จุ๊บบบบบบ
-
เอางี้นะ ไปป์ ถอยมาดูชะนีตีกันห่างๆ เด๋ว ภคิน รำคาญเราก็คว้าไปกินสบายๆ 555
.
ว่าแต่ ไม่ใช่ ไปป์ กลับไปปลอบ แอม แฟนเก่า นะ หึ
-
อ้าวเฮ้ยยยยยยยยยยย
อะไรยังไงกันล่ะทีเนี้ย
เพลงชอบภคินมากกว่าเพื่อนเหรอ
อย่าเลยเพลงภคินเป็นขิงไปป์น้า
ส่วนภคินตกลงแกจะเอายังไงเอาให้แน่
ไม่ใช่ใครเข้ามาแกก็เปิดรับเค้าหมดสิเว้ย
เหมือนไปป์จะดูน่าสงสารยังไงก็ไม่รู้อ่ะ
:กอด1: :L2: :pig4:
-
:m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
Up เร็วดีนะครับ ขอบคุณครับ
เรื่องนี้น่ารัก+น่าลุ้นดีอ่ะนะ
o13 o13 o13 o13 o13
-
ตรงๆ
ตั้งแต่อ่านมา ยังไม่เคยรู้สึกชอบภคินเลยสักกะครั้งเดียวอ่ะ
เห็นแก่ตัวมาก
อย่ามาอ้างว่ามีปมด้อย ครอบครัวแตกแยก มันไม่เกี่ยวเหอะแก!
-
ยะ.........อย่าบอกนะว่า......
แอมกับเพลง......สะ.......สองคนนี้....เค้า......เค้า.....
"เค้าเป็นยูริกัน??"
[.......///อิเกี๊ยวโดนคนเขียนตบไปตาวนาเม็ก]
-
ตกลงคินมันจะเอายังไงแน่
ไปป์มึนไปเลย!!!!
-
ยะ.........อย่าบอกนะว่า......
แอมกับเพลง......สะ.......สองคนนี้....เค้า......เค้า.....
"เค้าเป็นยูริกัน??"
[.......///อิเกี๊ยวโดนคนเขียนตบไปตาวนาเม็ก]
ความคิดนี้มันบรรเจิดมาก เอาไปเลย +1 ค่ะคุณ!!
ไปป์ยืนนอกวงอยู่ห่างๆเอาไว้ ให้สองสาวนั่นบู๊กัยให้โทรมแล้วแกค่อไปคาบนายภคินมาแล้วกันนะ :jul3:
เพลงนี้เพราะนะ อ่านแล้วนึกถึงสมัยเราเเรียน ม.5 อ่ะ เราเรียนเต้นรำตอนนั้นจำได้เลยว่ามันทรมานแค่ไหน แทบอ้วกกว่าจะสอบผ่าน :really2:
-
น้องไปป์ผู้น่าสงสารของผม ฮือๆๆๆๆๆ
-
ยังไงไม่รู้สิ รู้สึก ชาๆ
เม้นไม่ถูกเลยทีเดียว
เหมือนจะสงสารเพลงนะ
แต่ก็ ไม่
-
ง่ะ เจอแบบนี้สงสารไปป์สุดค่ะ == ส่วนน้องเพลงเนี่ย อะไรยังไง อยากจะรู้
หรือว่าแอบชอบคิน??? แบบนั้นไม่ดีนะ
-
นี่มันเรื่องอะไรกันนักกันหนาฟระเนี่ยะ
-
:m16:ใหญ่จริงๆ
:L1:
-
เพลงเธอ :laugh: :laugh: :laugh:
แอบไม่ปลื้มตอนควงกันมางาน ไม่กลัวเรตติ้งตกเหรอคิน o18
ไปป์ไม่เป็นไรเด้อ ไอ้คนแบบนี้นะ :z6: :z6:
ศึกชะนี จะเชียร์แอม หรือ เพลงดีละเนี่ย
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
อะไรกันเนี่ยยยย :serius2: :serius2:
-
เอ้ยยย คือ ศึกชิงพระเอกหรอ งง อ่ะ คือ แอม นี่ผู้ ญ เข้ามาตบหน้าเพลงหรอครับ แล้ว ภาคิน ก็วิ่งตาม แอม ออกไปงั้นหรอ ? - -''
ไรท์เตอร์ อัพแบบนี้ บ่อยๆๆน่ะ รักตายเลย อิอิ :L1:
-
นี่มันอะไรกัน
เดี๋ยวเชียร์ให้เปลี่ยนพระเอกใหม่เลยนี่
สงสารไปป์
-
ตอนนี้โกรธภคินอ่ะ :m16: น่าจะโดนตบ ไม่ใช่เพลง อ่ะ :beat: :beat: ไปป์ อย่าไปชอบมันน่ะ :angry2:
:z2: อินจัด
-
อ้าว
ข่าวใหญ่
หนูไปป์งงหลาย
-
เมื่อสาวมั่นทั้ง2มาเจอกัน เกิดเป็นโกโก้ครั้น(ไม่ใช่แระ) :really2: เง่อ ทำไมภคินเจ้าชู้จังอ่ะ :serius2: รออ่านนะค่ะ :call:
-
สนุกมากๆๆๆ ให้ชะนีตบกันให้ตาย สุดท้ายไปป์ก็ได้เค้าไปครองง ๕๕๕๕๕ :laugh:
-
พัวพัน ภคินฮอตจริงๆ
สงสารไปป์เล็กๆ เจ็บจิ๊ดๆ
-
:o8:
-
โอ๊ะ!! น้องเพลงโดน :beat:
มาม่ามาอีกแล้ววว โมเมนท์หวานตอนนี้ก็มีนิดเดียว โธ่ น้องไปป์:z3:
ปล. ภาพอิมเมจสวยมากกกกกกกกกกกกกกกกค่ะ คินหล่อลาก ไปป์น่ารักมากๆ
-
ข่าว ใหญ่ ได้ โล่ห์ เลย ฮะ!!
ไปป์ รุก ภคิน มั้ง สิ
ไม่ รุก เลย เดี๋ยว จะ โดน รุก ซะ เอง หรอก
อิ อิ
-
ได้ใจไปเต็มเลยน้องเพลง ข่าวใหญ่พอไหมพี่ เธอรงแมาก
-
รู้สึกจะไม่ชอบภคินขึ้นมาแบบตงิดๆแล้วสิ :เฮ้อ:
นี่แกทำบ้าอะไรยะ แกจะไปตามนั่งชะนีแอมมันทำไม!!!
ตลกแกจะเอาใครเป็นเมียกันแน่!! อิบ้านี่ :beat:
ส่วนเพลง หวังว่าที่ทำไปเนี่ย(จุ๊บแก้ม) เชอะ บอกตรงๆว่าไม่ชอบ หวง(แทนไปป์ย่ะ)
จะทำให้ไอ้ภคินมันเลิกกับนังแอมซะที จะได้ตบรางวัลให้ชีอย่างงาม
สงสารไปป์อ่ะ มามะ มาให้หอมแก้ม(หลายๆ)ที อ่ะคึๆ (ฉวยโอกาสตอนไปป์เศร้า :laugh:)
ป.ล. ไอ้ภคิน ตายซะ!!! ย๊ากกกก :z6:
-
ภคินมันอะไรวะนั้น
ไปป์สะกดตัวเองไว้ลูก
ให้ภคินมันชัดเจนก่อนค่อยแสดงตัว
ไม่งั้นถ้ามันล่วนลามก็ด่ามันกลับไปเลย
ว่าไม่ใช้แฟน :beat:
-
ข่าวใหญ่กำลังดีเลยหล่ะเพลง ==;;
คินตกลงยังไงกันแน่หว่า คงยังต้องให้เวลากับตัวเองอีกซักหน่อยอ่ะนะ
เฮิร์ทสุดคงจะเป็นไปป์ :laugh: โดนที3เด้งเลย เพลงควงคินมา >> เพลงจุ๊บกับคิน >> คินวิ่งตามแอม
เอาใจช่วยไรเตอร์นะคร้าบ :กอด1:
-
อาไร ยังไง ถึงเป็นเเบบนี้ได้
ไม่ยอมๆๆๆ
-
ตอนนี้มันทิ่มแทงหัวใจเหลือเกิน :monkeysad: :monkeysad:
-
ฮ้าว~ ปวดใจได้อีกนะคับ เฮ้อ ^^
ปล.เหนเพื่อนผมมันบอกว่า sekaiichi ออกทุกวันอังคารจิงหรอคับ แล้วจากนั้นก้จะตามมาเปนซัีบอังกฤษ แล้วซับไทย >< จิงป่าวคับ? -3-
-
ไม่ใช่แค่น่ารักดี แต่น่ารักจัง ฮ่าฮ่า
เพลงเอ๋ย.. นี่คือตั้งใจให้เป็นข่าวหรือตั้งใจให้เป็นอะไรไม่เข้าใจในการกระทำ
;((
-
สงสารไปป์
ภคินเนี้ยรู้สึกไงกับไปป์กันแน่
หรือแค่รู้สึกดีเลยอยากเก็บไว้ใกล้ๆ
สงสัยต้องมีตัวกระตุ้นเข้ามาหน่อยแล้วมั่งเนี้ยยย
-
ฮ้าว~ ปวดใจได้อีกนะคับ เฮ้อ ^^
ปล.เหนเพื่อนผมมันบอกว่า sekaiichi ออกทุกวันอังคารจิงหรอคับ แล้วจากนั้นก้จะตามมาเปนซัีบอังกฤษ แล้วซับไทย >< จิงป่าวคับ? -3-
อ้าก~ ผิดไปแล้่ว ทุกวันอังคารเปนเรื่อง Ao No Exorcist คับ >,<
-
มาตามอ่านต่ออีกหลายตอน
น้องไปป์น่านักขึ้นทุกตอนจริงจัง >/////< ยังคงตลกแบบไม่รู้ตัวอีกเช่นเคย 555+
ภคินนี่นะ แบบว่า จะว่าไงดี คือด้วยความหล่อ เลยไม่กล้าติอะไรมาก กรั๊กๆๆ
แต่แบบชอบมาแตะนั่น แตะนี่ ทำตัวใกล้ชิด และก็ไปอะไรๆก็คนอื่น
ทำแบบนี้หมายความว่าไงฮะ!!!???? >*</ แอบเคืองๆแทนน้องไปป์
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า จะมาตามอ่านบ่อยๆแล้วคอมเม้นให้สม่ำเสมอกว่านี้นะค้า
แอบคอยรอเรื่องของน้องฟาร์ด้วยนะ ฮี่ๆ ^^v
-
สงสารน้องไปป์ คงวุ่วายใจหน้าดู :monkeysad:
แต่ที่ดูจะ ทั้งวุ่นวายใจและหนักใจคงจะเป็นน้องฟาร์อ่ะ น่าเป็นห่วงที่สุดเลย :L3:
เพราะแซ็กเป็นอะไรกันแน่นะ ที่น้องฟาร์บอกว่าแซ็กชอบน้องไปป์จริงเปล่าอ่ะ :really2:
สรุปว่าทั้งเรื่องวุ่นวายกันหมดแล้วตอนนี้ รีบมาต่อนะครับ รออยู่ :a5:
:call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
อินังเพลงนี่มันร้ายจริงๆ เเอมก็ไม่เเพ้กัน มีเเต่นายไปป์คนเดียวที่ นางเอ๊ก นางเอก ถูกกระทำตลอด
ไปป์น่ารักที่สุด รีบมาต่อนะคะ
-
เพลงแสดงละครเพื่อให้แอมเลิกกับคินใช่ปะ
เป็นเพื่อนกันช่วยกันวางแผนแหง
เหมือนฟาร์จะปักใจเชื่อว่าแช็กเกลียด
แต่บางคน เค้าไม่กล้าเข้าใกล้คนที่ชอบน้าาา
-
เง้อ....
ขะนีน่ากัวววววว
-
ภคิน. ..เคลีย์ด่วน!
[/size][/color]
:m16:
-
อยากกระโดดถีบตัวเอง พลาดเรื่องนี้ไปได้ไงเนี้ย จิกหัวตัวเอง
สนุกมาก ๆ ๆ ๆ ๆ จริง ๆ ค่า ติดหนึบเลย อิอิ รอตอนต่อไปนะค่า
-
ตอนเสียงเพี๊ยะ คิดว่าไปป์เข้าไปตบภคินซะอีก :laugh:
แต่คินนี่ไม่ไหวเลยนะ เข้างานมากับคนนึง เดินไปหม้ออีกคนนึง กลับมาเต้นรำกับอีกคน แล้วก็วิ่งออกจากงานตามอีกคนไป นี่นายช่วยหลายใจให้มันน้อยกว่านี้ได้มั้ยเนี่ย!?(ความจริงคืออิจฉา.... :z1: )
ชอบเพลงมากค่ะ ข่าวใหญ่จริงๆค่ะคนสวย ผู้หญิงมั่นๆไม่แคร์สื่ออย่างนี้หนูปลิื้มค่ะ :-[
ถ้าตอนหน้าคินไม่เคลียร์กับแอมให้ได้จะโบกคิน! 555 รอดูดราม่าค่า :t2:
-
โหวตภคินออกดีไหมมมมมมม
-
เอาอีก เอาอีก เอาอีก
-
หลายซับหลายซ้อน แล้วแอมมาทางไหนละเนี่ย
“มึงเริ่มลามปามพี่เดียวนะไอ้นี่”
พิมพ์ผิดปะ หรือเราอ่านไม่เข้าใจเอง
-
555 ทำไมเหมือนเป็นลูกโซ่รึเปล่า? พอไปป์ชอบแอม ก็โดนไอ้ภคินแย่ง
พอมาชอบหนูเพลง ไอ้ภคินก็ควงมาอีก!! เว้ยเฮ้ย 555 :laugh:
เบื่อภคินจริงอะไรจริง 555 (เหมือนจะเจ้าชู้ แต่รึก็ไม่นะ?)
ภคินแว่บมาได้ พี่อาร์ทก็ต้องแว่บมาได้ดิ
พี่อาร์ทอยู่หนายยยยยย 555 :laugh:
รอดราม่า ชอบอะไรเข้มๆ(?) (ทำเป็นเข้ม!..ฮา...ไม่เกี่ยว...)
รอตอนต่อไปค่า~ :bye2:
-
:L2:
-
ไปป์ ป้าแนะนำให้หนูทำเป็นตาอยู่ หยิบพุงปลาไปกินทีหลังแทน โอเคนะลูก ตามนี้!
-
เป็นงั้นไป
ก็ดี ไปป์ไม่เหนื่อย
ภคินคงจะไม่ไปดราม่าใส่ไปป์เพราะเดี๋ยวอีกหน่อยจะเลิกกับแอมชิมิ?
หรือภคินมันจะโล่งใจที่เลิกกับแอม?
เสร็จแล้วก็จะมาจีบไปป์ คริคริ
-
แรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
โหย ไม่คิดเลยว่าจะได้อ่านละครหลังข่าวในบอร์ดนี้ด้วย 555+ สุดยอดมากครับ บรรยายได้เห็นภาพเป็นฉากๆ
ข้าน้อยขอคารวะ ซูฮกจริงๆครับที่ให้เพลงเป็นหมัดเด็ด จุดประเด็นแถมตีบทแตกกระจาย ได้อารมณ์มากๆ
ตอนนี้จะว่าสงสารใครก็คงทั้งไปป์ทั้งฟาร์เลย (จะว่าไปมาต่อตอนของฟาร์ต่อจากบทนี้ก็ดีนะครับ อิอิ)
ความรู้สึกแบบกลืนไม่เข้าคายไม่ออกนี่มันทรมานจริงๆนะ อึดอัดจนอยากกระโดดลงน้ำให้จมลงไป
หรือไม่ก็วิ่งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆไปจนกว่าจะสลบไปคงดีซะกว่าต้องมาคิดถึงไอ้ที่มันเจ็บจี๊ดๆอยู่แบบนี้
ส่วนภคิน คิดว่าคุณชายเขาคงมีเหตุผล เสียอย่างเดียว มันซึนเดเระ!!!!!!!!
เฮ้อ...ลุ้นกันต่อไปครับ
ป.ลิง อยากจะบอกว่านี่เป็นcommentที่ยาวที่สุดที่เคยเขียนมาในชีวิตนักอ่านเลยนะเนี่ย Q(>w<)/
-
อ่านไปตอนแรก สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกค่ะ o13
เดี๋ยวอ่านทันจะเม้นใหม่นะคะ :pig4:
-
แอร๊ยยยย ข่าวใหญ่มากค่ะคุณน้อง! o18
-
มายังเอ่ย
-
อินกับเพลง :o8:
ตอนแรกนึกว่าไปป์จะร้องแล้วว
รอต่อน๊าค๊ะ
+1 :L2:
-
มารอจ๊าาา
-
ข่าวใหญ่พอเลย เอ๊ะยังไงเนี่ยเพลง แล้วแอมกับเพลง? สงสารไปป์อ่า ภคินฮอทจริงๆ เลยอ่า แล้วยังไงต่อละเนี่ย รอต่อไปจ้า ^^
-
เข้ามารอน้องไปป์ผู้น่ารักและขี้นินทา(อย่างน่ารักๆ) :m20:
-
ชอบน้องเพลงมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆคะ
-
Room 19
ผมอ้าปากค้างกับเหตุการณ์จริงที่ยิ่งกว่าฉากละครตรงหน้า จนไอ้ฟาร์ต้องมาดันคางขึ้นให้หุบปาก รู้สึกเหมือนตัวสั่น ๆ ทำอะไรไม่ถูก ทั้ง ๆ ที่มันไม่น่าจะเกี่ยวกับผมด้วยซ้ำ ตรงข้ามกับเพลงที่บอกพี่ตากล้องว่าขอตัวไปโบ๊ะแป้งก่อน เพราะแก้มข้างที่เธอโดนตบมันแดงเรื่อขึ้นเป็นรอยมือ เธอกลัวจะถ่ายรูปออกมาไม่สวย...
ตกลงผมประหลาด หรือ เธอประหลาด ??
ตอนนี้ประเด็นในงานกลายเป็นเรื่องของเหตุการณ์เมื่อกี้ไปหมดแล้ว ผมได้ยินแต่เสียงซุบซิบนินทาดังมาเป็นระยะ ๆ ฟาร์ลากผมลงมานั่งที่โต๊ะตัวเดิม หน้าตามันดูเป็นกังวลมาก
“ไปป์...มึงเป็นอะไรเปล่าวะ”
“ไม่...กูจะเป็นอะไรได้ไงวะ ไม่ได้โดนตบซะหน่อย”
“เชี่ย...หน้ามึงโคตรซีดอะตอนนี้”
มันเอาผ้าเช็ดหน้ามาซับ ๆ เหงื่อที่ขมับให้ผม ผมก็เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองอ่อนแรงขนาดนี้ มันกังวลไปหมดจนผมแทบอยากจะวิ่งตามสองคนนั้นไปด้วยซ้ำ... ตาผมจับจ้องไปที่ประตูทางออก...
จากนั้นจะเกิดอะไรขึ้น ???
ภคินมันจะทำยังไงต่อไป ?? มันจะคืนดีกับแอมได้มั้ย ?? ...
พอคิดมาถึงตรงนี้มันก็ปวดหนึบตรงใจขึ้นมา...
ยังไงเขาก็เป็นแฟนกัน เรามันไม่เกี่ยวอะไรด้วยซ้ำ...
ยิ่งคิด... ภาพแผ่นหลังที่วิ่งออกไปก็กลับเข้ามาในหัวทุกที
ฟาร์วิ่งไปกดน้ำเปล่ามาให้ผมดื่ม... ค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย มันทำเป็นชวนผมพูดไปเรื่อยเปื่อยนินทาคนนั้นคนนี้ แต่ถึงยังไงผมก็รู้ครับว่ามันไม่อยากให้ผมคิดเรื่องนั้น ผมก็พยายามจะไม่คิดแล้วนะ... แต่มันก็อดไม่ได้ทุกทีเลย...
ผมบอกมันว่ารู้สึกมึน ๆ หัวอยากกลับบ้านแล้ว ฟาร์มันรีบกุลีกุจอลากแขนผมไปขึ้นรถถึงที่ ถึงขั้นกล้าเดินผ่านหน้าเจ๊สมศักดิ์ที่ปกติแล้วมันจะไม่เฉียดเข้าไปใกล้เลย ฮอนด้าซีวิคสีขาวของป๊ามันก็ค่อย ๆ หมุนล้อออกมาจากโรงแรม ใช้เวลาราว ๆ 20 นาทีมันก็มาจอดที่หน้าหอผม
“ไปป์...ไปนอนบ้านกูมั้ย”
“กูยังไม่ได้เก็บของเลยว่ะ พรุ่งนี้กูกลับบ้านแล้ว...” มันเอามือเคาะพวงมาลัยเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่ไม่พูดออกมาสักที “ฟาร์...มึงไม่ต้องห่วงกูดูแลตัวเองได้” ผมยิ้มให้แล้วเอามือยีหัวเห็ดของมันเบา ๆ มันก็พยักหน้าตอบรับ
“มีอะไรโทรหากูด้วยนะ” พอเห็นผมยิ้มมันก็ยิ้มตาม “เดินทางปลอดภัยนะมึง พรุ่งนี้ถึงเชียงใหม่แล้วโทรหากูด้วย”
“โอเค...มึงขับรถกลับบ้านดี ๆ นะ”
หลังจากล่ำลากันแล้วผมก็เดินขึ้นไปชั้นสาม ไขประตูห้อง 330 เข้าไปเพื่อเจอกับความมืด... วูบนึงที่รู้สึกว่าหัวใจกระตุก อยากจะหัวเราะกับตัวเองที่คิดอะไรโง่ ๆ ว่าคน ๆ นั้นจะกลับมารออยู่ที่ห้องแล้ว...
ผมทิ้งตัวลงบนโซฟาคว้าพี่เดียวดายมากอดไว้ เหมือนต้องการความอบอุ่นจากอะไรบางอย่าง จ้องเข้าไปในแววตาพี่เดียวดายที่สะท้อนภาพตัวเองในตอนนี้มันช่างดูไม่จืดจริง ๆ ... สงสัยกูจะเป็นคนบ้าในโรง’บาลอย่างที่มึงบอกจริง ๆ ซะแล้วมั้งภคิน...
การได้จ้องมองตัวเองนาน ๆ ก็ทำให้จิตใจเริ่มสงบลง... ผมจูบจมูกขอบคุณพี่เดียวดาย กอดรัดฟัดเหวี่ยงเป็นครั้งสุดท้ายเพราะพรุ่งนี้ต้องเดินทางกลับบ้านแล้ว ผมคงไม่มีปัญญาขนพี่เดียวดายกลับไปด้วย แม้จะคิดถึงแค่ไหนก็เถอะ... พี่เดียวดายทำให้ผมสงบจิตใจได้ทุกครั้ง แล้วแบบนี้จะไม่ให้ผมรักพี่ได้ไงล่ะ...
ผมใช้เวลาเก็บเสื้อผ้าสักพักนึง ไม่ได้ขนอะไรไปมากมายครับ เอาแค่ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวกับเสื้อผ้านิด ๆ หน่อย ๆ ที่เหลือผมไปยืมพ่อใช้ก็ได้ สรุปว่าสัมภาระทั้งหมดสามารถยัดลงเป้ใบใหญ่ ๆ ได้หนึ่งใบ เป็นอันเสร็จเรียบร้อย ผมก็เลยไปอาบน้ำแต่งตัวพร้อมเข้านอนแล้ว...
หลังจากล้มตัวนอนผมก็พยายามข่มตาให้หลับ แต่มันก็หลับไม่ลงสักที ตลกดีเหมือนกัน ปกติก็นอนคนเดียวมาตั้งนานแล้วแท้ ๆ ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไร ทำไมพอมีใครอีกคนเข้ามาแบ่งพื้นที่ในชีวิตแล้วมันกลับเปลี่ยนไป... ผมไม่สามารถข่มตานอนคนเดียวได้
มือขวาของผมควานหาหมอนอีกใบที่ตอนนี้เจ้าของมันไปตายที่ไหนก็ไม่รู้ หืยยยยยยยยยยย... ไอ้บ้าเอ๊ย แม่งนี่ก็ล่อไปตี 2 แล้วนะ มึงไปตายที่ไหนวะ !!!
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกส์… ว่าแล้วก็ทุบตีหมอนด้วยความบ้าคลั่ง คิดซะว่าเป็นหน้ากวนส้นตีนของเจ้าของมัน
ผมทุบไปสักพักจนเริ่มเมื่อยมือ ถอนหายใจอีกสักที... ทำไมกูรู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนบ้าเข้าไปทุกทีวะ คุยกับตุ๊กตาหมีแล้วเสือกมานั่งทุบหมอนต่ออีก... เชี่ยไปป์ !!!! มึงเป็นอะไรวะ !!!!!
ผมล้มตัวลงนอน หลังออกกำลังกายพอให้เหงื่อออกนิด ๆ ก็เริ่มนอนได้สบายขึ้น ยังไม่ลืมที่จะคว้าหมอนมากอดเอาไว้ด้วย...
กลิ่นจาง ๆ ที่คุ้นเคย... ทำให้ผมค่อย ๆ เคลิ้มหลับไป...
และตื่นมาพบกับที่นอนที่ยังคงว่างเปล่า ชวนให้หัวสมองด้านชาแต่เช้า... ทำไมมันไม่กลับ ไปทำอะไรกับใครรึเปล่า เฮ้อออออออออออออออ... ผมจัดการธุระส่วนตัวในยามเช้าเรียบร้อยก็แบกเป้ขึ้นหลัง อ๊อ... ไม่ลืมที่จะวางเงินค่าห้องเดือนนี้และเดือนที่เหลือ ผมแปะโพสอิทสีเหลืองไว้ที่หน้าประตู ยิ้มให้กับมันนิด ๆ ...
เอาล่ะ... กลับบ้านเราดีกว่า...
.................................................................
.............................................
........................
........
ผมกำลังจะเป็นบ้า !!! ... ใช่ ต้องบ้าแน่ ๆ !!! ... ผมกำลังกดโทรศัพท์ยิก ๆ เป็นบ้าเป็นหลัง หลังจากกลับเข้าห้องมาได้ไม่นาน... และพบว่า... ไปป์กลับบ้านไปแล้ว...
นี่มันบ้ายิ่งกว่าเรื่องเมื่อคืนซะอีก !!!! แถมโทรไปเท่าไหร่เจ้าตัวก็ไม่ยอมรับอีก ก็เข้าใจนะว่าบนรถทัวร์ให้งดการใช้โทรศัพท์ แต่ถ้าคุยบ้างอะไรบ้างก็จะดีมากเลยนะ !!!!
ส่วนเรื่องเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นน่ะเหรอครับ... โอเค ผมจะเล่าให้ฟัง...
ผมวิ่งตามแอมออกมาอยู่บริเวณหน้าห้องน้ำที่ปลอดคน โชคดีที่ผมคว้าแขนเธอไว้ได้ก่อนที่จะเข้าไปห้องน้ำหญิง ไม่อย่างนั้นคงได้ซวยต้องยืนรอแน่ ๆ
“คินทำแบบนี้กับแอมได้ไง !!! คินนอกใจแอม !!! ” เธอสะบัดแขนออกจากผมอย่างรุนแรง ใบหน้าสวยคมเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด
“แอม...แอมฟังผมพูดให้จบก่อนนะ” ผมพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ “ผมกับเพลงเราเป็นเพื่อนกัน มันไม่มีอะไรมากกว่านั้น”
“เพื่อนที่ไหนเขาทำกันแบบนั้น !! คินเห็นว่าแอมโง่มากเหรอ นี่ถ้าแอมไม่มาทำงานของคณะแอมคงไม่รู้เลยใช่มั้ย!! ถึงคินจะไม่ได้ทำอะไรแต่คินก็ยอมให้นังนั่นจูบ คินรู้มั้ย มันทำให้แอมเสียหน้า !!! แอมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนถ้าชาวบ้านเขานินทาว่าแฟนแอมไปมีคนอื่น แถมยังออกหน้าออกตาซะขนาดนี้ !!!! ”
ผมสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วหลับตาเพื่อสงบสติอารมณ์...
“แอมก็รู้ว่าเพลงมันเป็นเพื่อนกับผมมานานแล้ว”
“ใช่ !!! ก็พอ ๆ กับที่คินสวมเขาให้แอมมานานแล้วนี่ไง ได้ !!! คินมีคนอื่นได้ อย่าคิดว่าแอมมีบ้างไม่ได้นะ”
“แอม...” ผมเอามือจับบ่าเธอ “นี่มันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ สงบสติอารมณ์ตัวเองก่อน”
“แอมไม่สงบอะไรทั้งนั้น !!! เรื่องนี้แอมไม่ผิด คินทำแบบนี้เพราะจะแก้แค้นที่แอมเคยทำไว้ใช่มั้ย แอมก็บอกแล้วนี่ว่าไม่ได้ติดต่อกับพี่เขาแล้ว ตอนนี้แอมมีคินแค่คนเดียว...” แววตาของเธอเริ่มสั่นระริกเหมือนว่าน้ำตาพร้อมจะไหลได้ทุกเมื่อ... ผมถอนหายใจอย่างอ่อนแรง...
“แอมครับ ถ้าคบกันแล้วมันเหนื่อยขนาดนั้นเราก็น่าจะหยุดกันแค่ตรงนี้นะ”
“คินกำลังจะบอกเลิกแอม ?? เพราะนังนั่นใช่มั้ย บอกมาเพราะอิผู้หญิงคนนั้นใช่มั้ย” แอมถลาตัวเข้ามาทุบอกผมซึ่งผมก็ยืนเฉย ๆ ให้เธอตบตี ผมเหนื่อยเกินจะพูดอะไรแล้ว
ถ้ามีเธอไว้แล้วเธอจะเจ็บปวดแบบนี้ เรื่องของเรามันก็น่าจะจบลงได้แล้ว...
กับผู้หญิงคนนึงที่ผมพยายามจะมีความสุขด้วย แต่ในเมื่อปลายทางมันไม่เป็นอย่างฝัน แล้วจะฝืนต่อไปเพื่ออะไร
“ได้ !!!!!! แล้วคินจะต้องเสียใจที่เลิกกับแอม... แต่แอมขอบอกอะไรไว้สักอย่างนะ ที่แอมขอคินเป็นแฟนน่ะไม่ใช่ว่าเพราะคินเป็นคนดีอะไรหรอกนะ แต่เพราะคินดังมาก คินมันก็มีดีแต่หน้าตา !!!! นิสัยห่วยแตก !!!! คนอย่างคินน่ะไม่มีวันที่ใครจะมารักหรอก !!!!! ”
เพียะ !!!!!!!
ซีกหน้าด้านขวาของผมชาไปทั้งแถบ ด้วยฝีมือของผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ตรงหน้า ผมหลับตายืนเฉย ๆ ยอมให้เธอตบ... สิ่งที่เธอพูดทั้งหมดเป็นเรื่องจริง
แอมยกยิ้มที่มุมปาก “เสียเวลาจริง ๆ แทนที่แอมจะหาผู้ชายที่ดีกว่านี้ได้”
ผู้หญิงผมยาวสลวยสะบัดหน้าใส่ผม แล้วเธอก็เดินกระแทกส้นรองเท้าจากไป ผมไม่คิดจะวิ่งไปตามอะไรอีกแล้ว มันควรจะจบแบบนี้แหละดีแล้ว...
“ยืมแป้งกูโบ๊ะหน่อยมั้ย” ผู้หญิงอีกคนเดินออกมาจากห้องน้ำ “ตบทีเดียวอยู่เลยมึง”
ผมแค่นยิ้มออกมา “กูว่าเอาอุทัยทิพย์ป้ายอีกข้างก็น่าจะบาลานซ์กันกว่านะ”
“กูป้ายเป็นลายห้านิ้วไม่เป็นว่ะ”
เพลงเดินมายืนเท้าเอวตรงหน้าผม ใบหน้าที่เคยมีรอยมือถูกกลบด้วยเครื่องสำอางไปหมดแล้ว ช่างเป็นความมหัศจรรย์ของผู้หญิงจริง ๆ
“มือหนักชิบหาย...แฟนมึงอ่ะ เอ๊ะ...หรือกูต้องพูดว่าแฟนเก่า” มันพูดจาเย้าแหย่ผม
“มันเพราะใครล่ะ”
“เพราะมึงบอกเลิกเขาไง ไม่เห็นจะต้องเพราะใคร”
ผมถอนหายใจ “มึงนี่กวนตีนกูได้ตลอดเวลาจริง ๆ ตั้งแต่เด็กแล้ว”
“เออ...จะว่าไปกูก็ไม่ได้หอมแก้มมึงนานแล้วตั้งแต่โตเป็นหนุ่ม วันนี้ถือเป็นกำไรชีวิตกูละกัน หึหึหึ” ไอ้เพลงหัวเราะได้น่าขนหัวลุกมากครับ ผมมองสารรูป หน้าตามันก็ออกจะสะสวย ทำไมนิสัยถึงได้เกรียนขนาดนี้...
เพลงมันเป็นเพื่อนกับผมมาตั้งแต่จำความได้แล้วครับ เพราะบ้านมันกับผมอยู่ละแวกเดียวกัน เสียแต่ว่ามันเป็นคนรวยมีบ้านหลังใหญ่โตอยู่อีกซอยแค่นั้น เราเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กจนโต ถึงจะห่างเหินกันไปบ้างช่วงที่ผมไปเรียนมัธยมปลายที่เชียงใหม่ก็เถอะ พอกลับมาเราก็ยังเป็นเพื่อนที่สนิทกันเหมือนเดิม...
ถามว่าผมไม่หวั่นไหวกับมันบ้างเหรอ ออกจะสวยขนาดนี้ ??
เอาเป็นว่าคุณอยากจะเป็นแฟนกับผู้หญิงที่รู้สันดานมันตั้งแต่เกิดรึเปล่าล่ะครับ...
“แล้วอยู่ ๆ มึงคิดยังไงอยากโดนตบขึ้นมาวะ” ผมยักคิ้วให้มัน “เป็นมาโซฯ รึไง”
“นี่กูอุตส่าห์ช่วยเพื่อนรักอย่างมึงเลยนะ”
“ช่วยให้เลิกกับแฟน ? ”
“แล้วถ้ามึงอยู่กันไปแล้วไม่มีความสุขจะอยู่กันไปทำไมวะ อีกอย่างกูก็ไม่อยากจะเม้าท์หรอกเห็นเป็นผู้หญิงเหมือนกัน วันก่อนกูยังเจอชีไปควงกะเดือนมหาลัยปี 1 อยู่เลย มึงดูชีเข้านะ เลือกควงเฉพาะเดือนมหาลัยจริง ๆ แถมคราวนี้กินเด็กอีกต่างหาก”
“นี่ขนาดมึงไม่อยากจะเม้าท์นะ”
“กูเก็บกดเว่ย เลิกกันได้ซะก็ดี เสือกมาเรียกกูว่า ’อินังนั่น’ ‘อิผู้หญิงคนนั้น’ แลดูกูเสียหายมาก”
“สรุปว่าเป็นเหตุผลส่วนตัวว่างั้น” ผมเลิกคิ้วขึ้นข้างนึง “นี่มึงวางแผนมาล่วงหน้าแล้วเหรอ ? ”
“อย่าโทษกู ไอ้อาร์ทมันยุกูให้ทำ”
“แล้วมึงก็ทำตาม ? ” เพลงไหวไหล่แทนคำตอบ ผมนึกเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันไปถึงไอ้อาร์ท ไอ้นี่มันร้ายทำเป็นไม่พูดอะไรเสือกอยู่เบื้องหลังทุกอย่าง
“คิน...ถ้ามึงไม่พอใจก็ด่ากูมาเหอะ เดี๋ยวกูไปบอกยัยแอมให้ว่ามันไม่มีอะไร” เพลงมันจ้องหน้าผมจริงจัง “มึงจะได้กลับมาคบกันอีก”
“ไม่เป็นไร...แบบนี้แหละดีแล้ว...” ผมยิ้มบาง ๆ ให้เพลง เอามือตบบ่ามันแปะ ๆ
“ขอบคุณนะมึง”
มันเอามือชกไหล่ผมเบา ๆ “เฮ้ย...ระดับไหนแล้วกูอะ ป๊ะ ๆ แดกเหล้าฉลองโสดดีกว่า กูไม่อยากอยู่ในงานละ มีหวังโดนสายตาทิ่มแทงจนพรุน เกิดเข้ามาถามอีกกูยิ่งแย่เลย รอบนี้กูเลี้ยงเอง ได้เงินจากเจ๊ ๆ ค่าเอามึงเข้างานตั้งเยอะ” มันเอามือมาคล้องคอผมแล้วออกเดิน
“แต่กูอยากกลับห้องแล้วว่ะ”
ไอ้เพลงหยุดชะงัก แล้วจ้องหน้าผม “ทำไมห้องมึงมีอะไรดีเหรอ ? ”
ผมกระตุกยิ้มกวนตีนมันกลับ “เออ”
“เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!!! กูว่าแล้วทำไมมึงแปลกไปช่วงนี้ กูนึกว่าไอ้อาร์ทล้อกูเล่นซะอีก ไม่ได้ละกูปล่อยมึงกลับไม่ได้ เมื่อกี้ตอนเข้าห้องน้ำกูโทรเรียกอาร์ท กัน โจ้ไว้ร้านเดิมแล้ว แล้วที่สำคัญ...มึงต้องโดนสอบสวน”
“ไม่ได้...พรุ่งนี้ไปป์มันจะกลับบ้านมันแล้ว”
“มึงค่อยกลับไปตอนเช้าก็ได้ ไป ๆ ๆ ไม่ต้องมาเถียงกู เดี๋ยวเอาส้นแทงทะลุคอหอยเลย” มันใช้แรงที่ควายเกินผู้หญิงลากแขนผมไปตามทาง ผมก็เอาวะ... พรุ่งนี้เช้าค่อยไปหามันก็ยังทัน
ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรเหมือนกัน แค่รู้สึกอยากจะบอกมันว่าผมเลิกกับแอมแล้ว
ไม่รู้ว่าทำไมต้องเป็นมัน... ที่ผมอยากบอกให้รู้...
เลิกกับแอมถามว่าเสียใจมั้ย ? ผมว่าเสียดายความรู้สึกดี ๆ ที่เคยให้กันมากกว่า อย่างน้อยผมกับเธอก็คบกันมาตั้งหลายปี สิ่งดี ๆ ที่เคยให้กันตอนนี้มันคงแปรเปลี่ยนเป็นความเกลียดชังแล้วสินะ...
อันที่จริงนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราเลิกกันหรอก ก่อนหน้านี้มันก็มีมาเรื่อย ๆ แต่ทุกครั้งแอมเป็นคนบอกเลิกก่อน แล้วหลังจากนั้นเธอจะมาขอคืนดีกับผมเอง แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่แบบนั้น...
ออกมาจากงานได้ผมก็ต้องใส่สูทไปนั่งร้านเหล้า ซึ่งเป็นความคิดที่โง่มากของไอ้เพลง แต่ก็เอาเหอะชุดมันจัดเต็มยิ่งกว่าผมซะอีก พวกมันก็คะยั้นคะยอให้ผมดื่มเอา ๆ จนเบลอ ๆ รู้แต่ว่าโดนลากมานอนที่หอไอ้อาร์ท ที่ซวยยิ่งกว่านั้นคือผมแฮงค์เหล้า... และไม่มีใครตื่นเช้า ตื่นขึ้นมาก็ล่อไปเที่ยงกว่าแล้วครับ ผมรีบขับอิเน่าออกมาทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้อาบน้ำ (แต่เปลี่ยนชุดแล้วนะครับ) ซึ่งแน่นอนครับ... มันไม่ทันแบบในละครหรอก
ผมยืนมองกระดาษโพสอิทสีเหลืองบนบานประตูด้วยหัวสมองที่ว่างเปล่า...
‘กูไปละนะ ตังค่าห้องอยู่บนโต๊ะ
ไปป์’
เห็นแล้วอยากต่อยพุงไอ้คุณพี่เดียวดายสักที... ทำไมมันไม่ห้ามเจ้านายมันไว้วะ !!!
ไอ้ผมก็พยายามโทรแล้วโทรเล่ามันก็ไม่รับซะที แล้วเมื่อไหร่ผมจะได้บอกมันเรื่องนี้กันล่ะ ? รู้สึกเหนื่อยล้าบวกกับแฮงค์เหล้าจนต้องทิ้งตัวนอนบนโซฟา พลางเอามือคลึงขมับตัวเองเบา ๆ
เอาล่ะ... ได้เวลาเริ่มต้นอยู่โดยไม่มีมันเป็นเวลาเกือบ 3 เดือนได้แล้วล่ะ....
TBC
ตอนที่แล้วมีแต่คนด่าพระเอก....เราเจ็บปวดมาก คุณทำแบบนี้มันเหมือนตบหน้าฉันกลางสี่แยก :beat:
เอารูปน้องฟาร์มาให้ยลโฉมกันแล้วนะคะ....
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/dnd_far.jpg)
นะ..นี่มัน....แทมินวงชายนี่!!!!!!!!!!!!! :a5: //ตบเกรียนแตก
เอามาลงเจิมไว้ก่อนค่ะ หึหึหึหึหึ//หัวเราะชั่วช้า
เจอกันตอนหน้าค่ะ ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ กระซิกๆ
Ryuse - อ่านเม้นคุณแล้วเราปลื้มมาเลยค่ะ แอร๊ยยยยยยยยยยยย~
litlittledragon - “มึงเริ่มลามปามพี่เดียวนะไอ้นี่” >>ไม่ได้พิมพ์ผิดนะคะ พี่เดียว=พี่เดียวดายค่ะ(เรียกย่อๆ)
Gyoza - "เค้าเป็นยูริกัน??" >>อ่านแล้วข้าวแทบพุ่งออกจากปาก อยาก+1มากค่ะ แต่เม้นไม่ถึง 55555+
Rafael - อ่านในเน็ทเหมือนกันค่ะ แต่ภาษาอังกฤษช่างอ่อนแอ ฮ่าๆๆ อ่านที่เว็ปไหนอ่ะคะ เว็ปที่เราอ่านมันแทบไม่อัพเลยค่ะ
seaweed - ขอบคุณที่ชอบน้องเพลงค่ะ เราก็ชอบ 555
-
ไม่เป็นไรหรอกภคิน สามเดือนน่ะไวเหมือนโกหก ถ้าไรท์เตอร์จัดหนักไป 555
เลิกกับแอมได้แล้วดี สะใจผู้อ่านมากมาย กร๊ากกก :laugh:
ป.ล.ส่วนเรื่องเว็บ http://www.mangafox.com/manga/sekaiichi_hatsukoi/ อ่านเว็บนี้แหละค่ะ แต่ตอนนี้มันยังค้างอยู่ที่เดิมไม่กระดิก ถ้ามีเว็บเร็วกว่านี้ก็บอกกันบ้างอะไรบ้างนะคะ อิอิ
-
โถ แม่คุณแอม แม่สวยเลือกได้ คงแค่เสียหน้าสินะ ชิ
-
3 เดือน!!!! ไม่น้าๆๆๆๆ ตามไปเชียงใหม่สิจ้ะ ปล่อยไปแบบนี้เดี๋ยวไปป์ก็ยิ่งเข้าใจผิดไปกันใหญ่
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ :กอด1:
-
ตามไปเชียงใหม่เลยคิน
:pig4: ขอบคุณที่มาอัพนะคะ
-
ผู้หญิงน่ากลัวชะมัด
หันไปรักผู้ชายอ่ะดีแล้ว
-
รีบน ผู้หญิงก็มีมุมน่ารักๆ เหมือนกันน้า ไม่ใช่แค่มุมน่ากลัวอย่างเดียว :sad4:
แอม ไปแล้วอย่ากลับมา สร้างความวุ่นวายให้ไปป์ของเค้าอีกนะ ไปเลย ชิ้วๆ
ภคิน งี่เง่าน่า ขึ้นรถตามไปเด้ะ
-
เย่!!! :mc4: ในที่สุดเธอก็ไป เพลงแจ่มมากค่ะ 555
ภคินเอ๊ย ทนไปเถอะ ถือซะว่าความผิดตัวเองนะที่สู้แรงเพลงไม่ได้ :laugh:
แอบคิดนิดๆว่าภคินอาจจะตามไปเชียงใหม่...แต่ไม่เชียร์ให้ไปนะคะ ทนอยู่คนเดียวไปซะเถอะ! วะฮะฮะฮ่า!!!(บ้าไปแล้ว- -)
อยากเป็นพี่เดียวดายจังค่ะ ได้เห็นสองหนุ่มทุกวี่ทุกวัน หุหุหุ
-
เพลงน่ารักกก o13 ฮ่าๆ ชอบบ
3เดือนน,,,แยกกันทำไม ตามไปเลยย let go!
แต่ว่า อยู่ไกลกันจะทำให้รู้ใจมากขึ้นรึเปล่านะ o18
:L2:
ปล.รูปน่ารักกกมากทุกคนเลย
-
ยังไงก็สงสารไปป์อยู่ดีอ่ะ :เฮ้อ:
-
ไมไม่ตามอ่ะ...เพื่อนทำเสียเรื่องสิเนี่ย :m16:
ถ้ากลับมาที่ห้องตั้งแต่เมื่อคืนไปป์ก็ไม่ต้องนอยน์แล้ว...สามเดือน :m31:
ดีมากที่เลิกได้ซะที o13
-
น้องฟาร์นอกจากจะหน้าตาน่ารัก(จากในรูป)แล้วยังเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของไปป์อีกด้วย นิสัยดีมักมาก
เอ๊า..ภคินก็เคยไปเรียนที่เชียงใหม่ไม่ใช่รึ ทำไมไม่ตามไปเล่า ตั้ง3เดือนเชียวนะ
-
ปลื้มเพลงอ่ะ
ไอดอลมากๆ
สามเดือนต่อจากนี้
คินตายแน่
เหงาตายแน่ๆ
ฮ่าๆๆๆ
ปล อยากได้พี่เดียวดายมากอดบ้างอ๊าาาาา
-
เอ่อ ภคิน ตามไปซิวะ ไอ้โง่ ไอ้บ้า ไอ้ไม่กระตือรือล้น เห้ออออออ
-
โอ้เลิกกับแอมแล้วอิอิ
ตามไปหาไปป์ดิจะอยู่เหงาคนเดียวทำไม
-
:a2: :a2:
เย่สสสส ในที่สุดภิคนก็เลิกกับนังแอมซักที
โอ้วๆ โย่ว โอ้เย้ ภคินโสด ไปป์เสียบเลยลูกแม่ ฮ่าๆๆๆ
รอไปก่อนนะภคิน สามเดือน เค้าก็กลับมาละตัวเอง ><
ถ้ารอไม่ไหว บุกไปที่บ้านเลยก็ดีนะ ให้แม่ไปป์รู้จักลูกเขยซักหน่อย
ก๊ากกก 555555555555
+1 ค้าบบบบบบ จุ๊บๆ x3
-
โถน้องแอม...แล้วชีวิตนี้จะได้เจอรักแท้กับเขาบ้างไหมเนี่ย น่าสงสารT^T(นางเอกสุดๆเลยกรู555+)
ส่วนภคินทร์...ไม่รุ้ใจตัวเองซะที ...ก็กอดพี่เดียวดายนอนแทนไปป์ไปก่อนละกันนะ555+
-
ตามไปเชียงใหม่สิค่า
-
ชอบพี่เพลง 5555 :laugh:
ภคินตามไปโลดดดดด อย่าปล่อยให้ความเหงากัดกิน~
น้องไปป์บอกพ่อกะแม่ด้วยว่า 'เดียวลูกเขยกำลังจะมาหาครับ' :laugh:
อย่าช้าภคิน ตามน้องไปป์ไปเร้ววววววววววววว
มาต่อเร็วๆนะคะ ><
ปล.น้องเห็ด!! =[ ]= น่ะ..นี่มัน แทมที่รักจริงๆด้วย~ :กอด1:
-
ไม่ได้ดูถูกนะ แต่ทนไม่ไหวหรอกภคิณ :laugh:
-
ตอนนี้เป็นตอนที่ตั้งตารอมาก
อยากรู้ความเป็นไป อ่านแล้วใจหายเหมือนกันนะ
กลัวเพลงจะคิดอะไรกับภาคิน ซึ่งเบนก็ชอบเพลงอยู่ไม่น้อย เกลียดไม่ลง
ตอนต่อไปจะเป็นยังไงน๊า
ในเมื่อคินกลับบ้านไม่ได้ ไป์ปชวนคินไปบ้านสิ
-
เรื่องราวสลับซับซ้อนกว่าที่คิด
สามเดือนจากนี้จะเป็นยังไงบ้างหนอ
-
ห่างกันสักพัก จะได้มีเวลาคิดให้ตกผลึก
-
ทนไหวหรอภคิน สามเดือนนะ
ตามไปเชียงใหม่เร็วกว่ามั๊ย
ปล.น้องเห็ดน่ารักจัง
-
นังแอม ชิชะ ทำเป็นสวยเลือกได้นะยะ
ขอให้เจอคนเลวๆสักทีเถอะ
และแล้วก็เป็นแผนอาร์ทอีกเช่นเคย
คิน 3 เดือนแปปเดียว
ไม่ก็ทนคิดถึงไม่ไหวก็ตามไปสิจ๊ะ
ชักจะอิจฉาพี่เดียวขึ้นทุกวัน
-
มารออ่านตอนต่อไป
หุหุ
-
เพลงสุดยอดเลย แมนมากเจ๊ ฮ่าๆๆ
หวังว่าจะไม่ได้เพื่อรรักรักเพื่อนกับภคิณหรอกนะ
-
คุณภคิน ตามไปบ้านน้องไปร์เลยเซ่!!! จะอยู่รอ 3 เดือนให้ใครคาบไปก่อนล่ะค๊าาาาาาาาาาาาา!!! (อินๆ)
ปล. ชอบคุณเดียวดายมากค่ะ บรรยายได้น่ากอดสุดๆ ^^
-
เเอมนี่ไม่ไหวจริงๆ คินออกจะนิสัยดีมีเเต่เเกเนี่ยเเหละ เเรดไปหาผู้ชายตลอด
เพลงน่ารักมากก อยากจะกระโดดกอด ไปป์ น่าสงสาร คินทำไรน่าจะเตี๊ยมกะไปป์ก่อนนะ ดูดิ้ หงอยเลย นายเอกเรา๕๕ :z10:
-
ตามไปเชียงใหม่ไม่ได้เหรอ :m17:
-
โฮฮฮฮฮฮ น้องไปป์ของเจ้ ~~
คินตามไปสวัสดีพ่อตาที่เชียงใหม่ แบบละครช่องเจ็ดสีสิ ! 5555555
o18 o18
ปล.นี่มัน....แทมินวงชายนี่!!!!!!!!!!!!! (55555)
น้องเฟย์น่ารักมากค่ะ ฮิฮิ
:กอด1:
-
จะอยู่คนเดียวได้ 3 เดือนจริงเหร้อ
แค่ 3 วันก็ลงแดงแล้วมั้ง
ชอบเพลงกับอาร์ทมากมาย
มาลงคิดเล่นๆ นะ ถ้าสองคนนี้เป็นแฟนกันจะเป็นยังไง
บอกได้คำเดียวว่า บรรลัยเกิด
-
สมน้ำหน้าคิน :laugh:
อยากไม่ชัดเจนดีนัก
ตามไปง้อซะ :m16:
-
ฟาร์น่ารักอ่ะ :m3:
คินจะอยู่โดยที่ไม่มีไปป์ได้หรอ ตั่ง3เดือนเชียวนะ
รออ่านนะคะ :L1:
-
ทำไมมหาลัยปิดเทอมนานจังคะ -..-
-
อิอิ รักไรท์เตอร์จัง อัพบ่อยแบบนี้ น่ารักมากกกกก :3123:
^^ รอตอนต่ไปอย่างใจจดจ่อครับผม
-
เขาเลิกกันแล้ว :mc4: +1 :z2: :z13:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย ตามไปเลยคร่า
-
แอร๊ยยยยยยยยย สนุกมากกกกกก เลิศเลอออ มาต่ออีกน้าจ้ะ จ๊วฟ
:L2:
-
รอทำไม ตามไปสิคู้นนนนนน 555
-
มันน่าจะมีมาม่ามาให้ซดระหว่างสามเดือน และ สามเดือนถัดมานะนี่
ทำไมไม่โทรแต่เมื่อคืนเล่าพ่อคู้ณณณณณ
-
ให้เพลงสืบหาที่อยู่ของไปป์ให้แล้วไปหาเลยเซ่!!! :angry2:
-
ฟาร์ น่ารักกกกกกกกก
เหมือนแทมิน จริงๆด้วย
ภคิน จะทนได้เหรอ ตั้งเกือบสามเดือนแหนะ
:L2: :L2:
-
ไปป์กับพี่เดียวดายมาแล้ว ในที่สุดคินก็เลิกกับแอม เย้!
ที่บอกคราวที่แล้วว่าพิมพ์ผิด เพราะนึกว่า จะพิมพ์ว่าเลิกน่ะ
-
เอิ๊กอ๊าก ..หัวเราะสมใจอยาก
อะไรๆก็ดูเป็นใจ แม้จะชาหน้าไปนิดก็ถือว่าคุ้มใช่ไหมภคิน
ฮ่าฮ่า ;))
-
แอม... แร๊งงงงง :laugh5:
-
หึหึ..หึ.... หึหึ ฮิฮิ...ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!!!!!
น้องเพลงน่ารัก
:impress2: :impress2:
-
:o8:ฟาร์น่ารักอ่ะ :o8:
:call: :call: :call: :call:
:L1: :L1: :L1: :L1:
-
เพิ่งจะได้อ่าน
น่ารักดีครับ :o8: :o8:
เอาใจช่วยไรเตอร์ครับ o13 o13
-
ตาม ไป เลย ตาม ไป หา ไปป์ เดี๋ยว นี้ ๆ ๆ
-
ฟาร์น่ารักอ่ะ หัวเห็ด :o8:
-
ง้อๆๆๆๆๆๆๆนะ รีบไปง้อด่วน
แต่ตอนนี้เราชอบฟาร์สุดๆๆๆๆ
-
3 เดือน น่ะ มัน นาน นะ TT^TT
-
ตามอ่านรวดเดียวเลย เรื่องนี้
ปกติจะไม่ค่อยได้เข้ามาเม้นท์
แต่เรื่องนี้สนุกจริงๆ เพราะโดยส่วนตัวจะชอบเรื่องที่ตัวเอกทะเลาะกัน เน้นฮา ไม่ต้องมีดราม่ามาก
ขอบคุณผู้แต่งมากครับ o13
-
อ้าก~ อะไรจะเจ๋งจิงอะไรเยี่ยงนี้ ^___^
แค่สามเดือนเอ๊ง!!~?
(ปล. ถ้าทนไม่ไหวนะคับ แนะนำบุกไปบ้านไปป์เล้ย~ ไปขอลูกชายเขาเล้ยคับ แนะนำ,,,,>.<)
-
นานเหมือนกันนะ 3 เดือนอ่า :m17: :m17: :m17:
-
นังแอม :angry2:
ถ้าสามเดือนมันนานเกินรอ
ก็บุกไปแอ่วเจียงใหม่สิเจ้า
น้องฟาร์น่ารักมว๊ากก
อยากจะจุ๊บุจุ๊บุ
-
เบื้องหลังของเพลงกะคินแบบว่า... :try2:
อาร์ทเอาอีกแล้ว เป็นผู้อยู่เบื้องหลังของเหตุการณ์ทั้งหมดนี่เอง แอบชอบอาร์ทจริงๆแล้วนะเนี่ย~♥
ทั้งๆที่ไปป์กลับเชี่ยงใหม่ไม่ใช่ว่างอนแต่เป็นกลับบ้าน แต่อ่านยังไงก็รู้สึกเหมือนนางเองงอนพระเอกกลับบ้านเกิดยังไงยังงั้น :laugh: คินที่พยายามโทรไปหาก็เหมือนจะง้อไปป์มากๆ
คงต้องมาลุ้นว่าคินจะอยู่คนเดียวเป็นเวลา3เดือนอย่างที่พูด หรือตามไปป์ไปถึงเชียงใหม่อย่างที่คนอ่านหลายๆคนหวังกันแน่
ปล. รูปฟาร์น่ารักมากๆฮะ :กอด1:
-
สามเดือนเลยเหรอ คิดถึงกันแย่ ตามไปเชียงใหม่เลยภคิน
-
อ่า อ่านภาคภคิน แล้่วก็เหมือนมีเหตุผล แต่อ่านภาคไปป์ก็เห็นใจไปป์อะ เพราะงั้นพี่คิน ก็โดนลงโทษซะหน่อยละดีแล้ว เพื่อความสะใจของรีดเดอร์ :laugh:
-
มาให้กำลังใจครับ.........จะตามอ่านต่อไปนะ
-
ตามเขาไปเลยเด้~ ก็แค่เชียงใหม่แป๊ปเดียวก็ถึงแล้ว
รูปหัวเห็ดน่ารักมาก อ๊ากกกกกกกกก คิ้วเข้มสุดๆ
-
รออ่านน่ะค่ะ
:pig4:
-
สามเดือนภคินจะอยู่ได้หรอ ตามไปเชียงใหม่เลยดีกว่าแบบนี้ ดีแล้วที่เลิกกันไปอ่า ไม่ไหวจริงๆ ผู้หญิงคนนี้ อาร์ทสุดยอดมากอ่า คิดแผนได้ยังไงเนี่ย สุดๆ เลย
ชอบอิมเมจฟาร์อ่า ชอบๆ หัวเห็ดจริงๆ
รอตอนต่อไปนะ ^^
-
:seng2ped:มาต่อได้แล้วครับ :seng2ped:
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
มารอตอนต่อไปจ้า :man1:
-
สี่วันผ่านไปแล้ว มาลงซักที่เถอะ
o22 o22 o22 o22
-
สามเดือนนี่ ให้ภคินรอคนเดียว หรือ แฟนนิยายต้องรอพร้อมภคินอ่ะ กลัวๆๆๆ 555+
-
อยากอ่านๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
สามเดือนนี่ ให้ภคินรอคนเดียว หรือ แฟนนิยายต้องรอพร้อมภคินอ่ะ กลัวๆๆๆ 555+
อย่าเม้นท์เป็นลางสิคะ :a5:
-
Special Room 01 [Far’s chapter]
คุณคิดว่าอะไรเป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุดในการรักใครสักคน ?
ถูกต่อว่า ? ถูกทำร้าย ? หรือว่าการทะเลาะเบาะแว้ง ?
แต่อะไรก็คงไม่เท่าถูกปฏิบัติตัวด้วยอย่าเฉยชา... เหมือนว่าเราเป็นเพียงธาตุอากาศ...
ผมเก็บฟลุตของตัวเองลงในกล่องไม้สีดำมะเมื่อม พลางไพล่คิดไปถึงงานบายเนียร์ของคณะที่จะมีขึ้นในวันมะรืนนี้ เมื่อเช้าผมกับไปป์ตกลงปลงใจกันไปยืมชุดป๊าที่บ้านเรียบร้อยแล้ว เหลือแต่แบกหนังหน้าไปงานซึ่งเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมอยากจะทำ...
ก็บอกแล้วว่าผมไม่ชอบสถานที่ที่คนเยอะ ๆ ... มันรู้สึกเหมือนเราถูกดูดกลืนหายไปในฝูงชน...
ขณะที่คิดอะไรเพลิน ๆ อยู่เสียงกุกกักด้านข้างเรียกให้ผมหันไปมอง แซ็กกำลังเก็บของลงกระเป๋าเช่นกัน เขาไม่มองมาทางนี้ด้วยซ้ำ จนเหมือนจะรู้สึกตัวว่าถูกจ้องอยู่จึงสบสายตาเข้ากับผม มันมองดูช่างเฉยชาจริง ๆ ...
เขาสะพายกระเป๋าขึ้นบ่าแล้วเดินออกจากห้องไปไม่มีแม้คำบอกลา ซึ่งนั่นก็เป็นปกติของเขาผมยักไหล่อย่างเหนื่อยหน่ายกับท่าทีที่แสนเฉยชา นี่ไม่ใช่ครั้งแรก และคงไม่ใช่ครั้งสุดท้าย...
ผมไม่รู้ว่าตัวเองไปทำอะไรให้เขา... จะว่าพูดไม่ดีก็ไม่ใช่เพราะเราแทบไม่เคยจะพูดกันด้วยซ้ำไป... แต่ท่าทีเฉยชานั่นมันก็ชัดเจนเกินกว่าจะต้องพูดอะไรแล้ว...
ผมอยู่ชมรมมาได้เกือบ 2 เดือนแล้ว โดดบ้างอะไรบ้าง ช่วงหลัง ๆ โดดน้อยลงเพราะไปป์มันไม่ชวนผมโดดแล้ว ตั้งแต่มีผู้ชายคนนั้นเข้ามาในชีวิตมัน เมื่อวานผมสัมภาษณ์มันไปนิด ๆ บวกมารยาไปหน่อย ๆ เลยได้รู้ความลับอะไรดี ๆ ไปหลายอย่าง สองคนนี้มันต้องมีบางอย่างกันแน่ ๆ แต่ไปป์มันยังพยายามหลบเลี่ยงที่จะยอมรับอยู่ดี...
เก็บของเสร็จก็สะพายกระเป๋าบอกลาเพื่อน ๆ ในชมรม แวะไปไหว้พี่พลก่อนกลับ เด็กดีจะไปลามาไหว้ครับ ตั้งแต่มาอยู่ชมรมผมก็มีเพื่อนมากขึ้นนะ คืออาจจะไม่ได้สนิทมากมายแบบไอ้ไปป์แต่ก็พอคุยกันถูกคอน่ะครับ แต่ไอ้คนอยากสนิทก็ดันไม่สนิท แถมไม่พูดไม่จากับเราถ้าไม่จำเป็นอีกต่างหาก...
วันนี้รู้สึกไม่ดีนิดหน่อย ด้วยความว่าวันนี้ป๊าให้เอาฮอนด้าซีวิคมาได้ ผมเลยขับไปฐานทัพลับของผมก่อนกลับบ้าน ใคร ๆ ก็ต้องมีใช่มั้ยล่ะครับ ที่ที่อยู่แล้วจะสบายใจน่ะ ผมขับไปจอดรถไว้ที่คณะศิลปกรรมฯ ที่อยู่ใกล้ ๆ ใช้เวลานิดหน่อยเดินลัดเลาะเข้าไป
ฐานทัพลับของผมเป็นอ่างเก็บน้ำขนาดเล็กที่ใช้อุปโภคบริโภคกันในมหาวิทยาลัย ที่จริงมันก็มีส่วนที่เป็นแอ่งน้ำขนาดใหญ่อยู่นะครับ แต่ว่าคนพลุกพล่านเกินกว่าจะใช้เป็นที่สงบจิตใจได้ ผมเลยเลือกที่จะมาที่นี่มากกว่า ผมมองวิวทิวทัศน์รอบ ๆ ตัว หญ้าสีเขียวชอุ่มช่างตัดกับสีฟ้าของท้องฟ้าต้นฤดูร้อนจริง ๆ พื้นที่เวิ้งว้างฝั่งตรงข้ามที่ถูกกั้นด้วยน้ำเป็นสวนเกษตรอินทรีย์ของมหาลัย แต่บังเอิญว่าฝั่งที่ติดน้ำเป็นพวกพืชสวนไม้ยืนต้นต่าง ๆ ซึ่งการดูแลรดน้ำส่วนใหญ่ก็จะกระทำในตอนกลางวัน ตอนเย็น ๆ แบบนี้ก็เลยไม่มีใครเข้ามา...
ผมเดินช้า ๆ เข้าไปใกล้อ่างเก็บน้ำมากขึ้นเรื่อย ๆ พลางชื่นชมธรรมชาติตรงหน้าไปด้วย บรรยากาศร่มรื่นชวนให้จิตใจสงบ และพอจะลบภาพสายตาอันเฉยชาของแซ็กไปจากหัวผมได้ ผมยืดเส้นยืดสายชูมือขึ้นสุดแขนแล้วหายใจเข้าลึก ๆ ...
“ไอ้เหี้ยกั้ง !!! ไอ้เลว แม่งเอาไอเดียกูไปเฉย !!!!!!!! สาดดดดดดดดดดดดดด”
เฮือกกกกกกกกกกกกกกก... ผมสะดุ้งเฮือกวิ่งไปหลบหลังต้นไม้แทบไม่ทัน ใครมันบังอาจมาบุกรุกฐานทัพลับของผมวะ ???
“เฮ้ย...เหี้ยกันมึงใจเย็น ๆ ก่อนนะ ว่าแต่กูเตือนมึงแล้วใช่มั้ยว่าอย่าไปแดกเหล้ากะไอ้กั้งวันนั้น เป็นไงล่ะมึงเมาแล้วพล่ามจนเสียของ” ผู้ชายอีกคนเดินมาตบหัวคนที่ชื่อกันเข้าไปป้าบนึง... เอ๊ะทำไมมันหน้าคุ้น ๆ วะ...
“มึงก็เห็นนี่ไอ้คิน มันท้ากูก่อนนะ” อ๋อ... ว่าแล้วทำไมคุ้น ๆ ที่แท้ก็ผู้ชายสุดฮ็อทของมหาลัยนี่เอง แถมยังเป็นประเด็นกับเพื่อนผมอีกนะ
“มึงไม่ต้องตอกย้ำกู ตอนนี้กูอยากตะโกน โว้ยยยยยยยยย !!! ไอ้กั้ง ไอ้ขี้ลอก ไอ้หมอกลง ไอ้พงหญ้า ไอ้ปลาปักเป้า ไอ้หมาเน่าคลองแสนแสบ กูขอให้มึงติด F !!!!!!! ”
ผู้ชายที่ชื่อกันตะโกนเสียงติดจะคอทองแดงนิด ๆ แต่ดูจากหน้าตาผมก็พอรู้แล้วล่ะ ดำ ๆ คม ๆ แบบคนใต้เลยครับ
“ติด F เพราะงานที่นายคิดเนี่ยนะ คิดได้ไง กัน” โอ๊ะ... ผู้ชายคนนั้น... ผมมองเสี้ยวหน้าที่คุ้นเคย... สายตาดูล่องลอย ใช่แล้ว... นั่นมันแบ็คกราวน์แมน !!!! มันยกยิ้มให้เพื่อนที่ชื่อกัน “แต่เอาเถอะ มาถึงที่นี่แล้วก็ปล่อยของให้เต็มที่ครับ โจ้รออยู่ที่คณะนะ มันบอกว่าไม่อยากเดินออกมา”
จากนั้นคนที่ชื่อกันก็ปล่อยของเต็มที่เลยครับ ทั้ง ติ๊ด - - ติ๊ด - - ติ๊ด - - ...เอ่อ... ขออภัยครับ ผมนำออกอากาศไม่ได้จริง ๆ ครับ ไป ๆ มา ๆ กลายเป็นภคินก็ช่วยตะโกนด่ากับเพื่อนไปด้วยซะงั้นครับ เออ... ให้มันได้แบบนี้สิ
ผมรู้สึกเกรง ๆ เพราะเหมือนตัวเองจะแอบฟังเขาอยู่ ถึงเรื่องที่พูดอยู่จะไม่น่าฟังแม้แต่น้อยเลยก็เถอะ มีสารพัดสัตว์ อวัยวะออกมาเดินเพ่นพ่านกันเต็มไปหมด ผมอาศัยช่วงชุลมุนค่อย ๆ เดินออกมาจากตรงนั้นอย่างเงียบ ๆ ...
แกร๊บ...
ถ้าไม่บังเอิญว่าเหยียบกิ่งไม้ไปซะก่อนนะ...
เหยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!!!! ชิบหายแล้วกู !!!!!!!!!
ผมรีบหันควับไปที่คนกลุ่มนั้น โชคดีที่ภคินกับคนที่ชื่อกันเอาแต่ตะโกนไม่สนใจโลก ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก... ถ้าไม่บังเอิญว่าดันเหลือบสายตาไปสบกับใครบางคนที่จ้องมาทางนี้อยู่แล้ว...
ไอ้แบ็คกราวน์แมนยิ้มจริงใจที่แสนจะไม่จริงใจให้ผม เหมือนเป็นเชิงว่า ’ผมรู้นะว่าแอบฟังอยู่’ อุก... ตายห่าละกู ผมรีบหันซ้ายขวาทำอะไรไม่ถูก จะวิ่งหนีไปตอนนี้มันจะตามมาด่าผมมั้ยวะ...
ผมเงยหน้าขึ้นไปมองอีกครั้งเหมือนเด็กที่ถูกจับได้ว่าทำความผิด ผู้ชายคนนั้นยิ้มให้ผมพลางโบกมือ และขยับริมฝีปากเป็นคำว่า ’บ๊ายบายครับ’ เท่านั้นแหละครับ ผมรีบวิ่งออกมาจากฐานทัพลับ ที่ตอนนี้มันไม่ลับอีกต่อไปทันทีครับ วิ่งมาหยุดยืนหอบแฮ่ก ๆ ลิ้นห้อยเป็นหมาอยู่ข้าง ๆ รถ แล้วก็เปิดประตูอย่างเร็วออกรถทันที...
ว่าแต่ผมจะหนีทำไมเนี้ย ไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย ผมอยู่ของผมดี ๆ คนพวกนี้ก็โผล่มาเองนะ
เฮ้อออออออออออออออออ... สงสัยจะต้องหาฐานทัพที่ใหม่ซะแล้วสิ...
..........................................................................
........................................................
.........................................
........................
…….
ช่างเป็นยามเย็นที่แสนสงบ...
ผมโยนกระเป๋าลงบนเบาะหลังรถ วันพรุ่งนี้ต้องไปงานบายเนียร์แล้ว คิดแล้วก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ โอ๊ะ... ผมต้องโทรบอกไปป์ว่าจะเอารถป๊าไปรับมันนี่นา ว่าแล้วก็รื้อ ๆ ดูกระเป๋าเป้สีเทา... อ้าวเฮ้ย ไม่มี ?? ช่องเล็กช่องใหญ่ก็ไม่มี ??? ตายห่า... แล้วกูเอาไปลืมไว้ที่ไหนเนี้ย...
อยู่ ๆ ก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าก่อนออกจากห้องชมรมผมเพิ่งใช้มือถือตัวเองอัดเสียงไป มองในแง่ดีมันอาจจะตกอยู่ในห้องชมรมก็ได้ เลยเดินขึ้นตึกเงียบ ๆ ไปห้องชมรมอยู่ด้านในสุด พอเลื่อนบานประตูเปิดได้ก็ดีใจที่เขายังไม่ปิดห้อง... ด้านในห้องมืดสนิทเพราะดับไฟหมดแล้วรอลุงยามมาล็อกห้องเฉย ๆ ผมเดินเข้าไปที่ห้องที่ตัวเพิ่งออกมาก็เจอมือถือตัวเองนอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นพรม อยากจะเอาหัวโขกพื้นตาย... ทำไมกูถึงได้ขี้ลืมแบบนี้วะ ??
“แซ็ก...มึงมีคนที่ชอบอยู่แล้วเหรอวะ ? ” เสียงคุ้นหูนั่นทำให้ผมต้องหยุดชะงัก... ถ้าจำไม่ผิดนั่นมันสียงแจ็ก มือเชลโล่ของชมรม ซึ่งผมก็แอบสนิทด้วยอยู่นิดหน่อยเพราะแจ็กชอบมาชวนคุย ส่วนคู่กรณีอีกคนก็คงไม่พ้น...
“มึงจะรู้ไปทำไมไอ้แจ็ก” ใช่จริง ๆ ด้วย... ถึงจะไม่ค่อยได้ยิน แต่ผมก็จำเสียงนั้นได้ดี...
ผมเก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกงแล้วค่อย ๆ ย่องไปที่ประตูช้า ๆ ไม่อยากแอบฟังเขาพูดอะไรหรอก เมื่อวานก็เพิ่งโดนจับได้มา ด้วยความว่าสองคนนั้นอยู่ในห้องซ้อมที่แยกออกไปอีก ผมมั่นใจว่ายังไงเขาก็ไม่เห็นผมหรอก...
“กูจะจีบฟาร์ว่ะ” อึก... ผมชะงักไปแล้วค่อย ๆ นั่งยอง ๆ ลงกับพื้น ไม่ฟังก็คงไม่ได้แล้วล่ะครับ เรื่องนี้มันเกี่ยวกับผมเต็ม ๆ เลยนี่นา...
“แล้วมาบอกกูทำไม”
อ่า... รู้สึกปวดแปล๊บ ๆ ขึ้นมาเลยแฮะ...
“ก็มึงเป็นคนพาเขาเข้าชมรมนี่ กูก็ต้องเผื่อเหลืออะไรไว้ก่อน เกิดมึงไม่พอใจอะไรขึ้นมาจะได้ไม่มีปัญหาต่อกัน”
ผมได้ยินแซ็กถอนหายใจเบา ๆ “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับว่ากูมีคนที่ชอบอยู่รึเปล่า ? ”
“บ๊ะ !!! ก็เกิดมึงชอบฟาร์ขึ้นมากูก็ลำบากแย่สิวะ”
“ทำไมมึงต้องคิดว่ากูจะต้องชอบฟาร์ด้วย ? ”
“ใคร ๆ ก็ชอบฟาร์ทั้งนั้นแหละ ตัวเล็ก ๆ ทำผมทรงหัวเห็ด เห็นแล้วน่ารักน่าเอ็นดู ถึงบางทีจะเงียบ ๆ แต่คุยด้วยแล้วก็น่ารักดี เนี้ย...นอกจากกูแล้วคนอื่นยังชอบอีกตั้งเยอะ”
ฮะ !? โกหกรึเปล่าเนี้ย... ผมเนี้ยนะป๊อบขนาดนั้น ??
“ว่าไงแซ็ก...มึงชอบใครวะ”
“กูชอบ...” โอ๊ย... แล้วทำไมผมต้องกลั้นหายใจฟังด้วยเนี้ย...
“ไปป์ว่ะ พูดไปมึงคงไม่รู้จักหรอก แล้วเรื่องฟาร์อะ มึงจะจีบก็จีบไปเหอะ ถ้าเขามีแฟนเขาอาจจะเลิกยุ่งกับคนที่กูชอบก็ได้”
“ฮะ !? ฟาร์รู้จักคนที่ชื่อไปป์นั่นด้วยเหรอ ? ”
“อืม...เป็นเพื่อนกันน่ะ แต่ดูสนิทกันเกินไป...”
“อะไรไอ้เชี่ยแซ็ก มึงหึงเหรอเนี้ย ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
ผมรู้สึกปวดแปล๊บที่หัวใจขึ้นมา ไม่ต้องรอฟังบทสนทนาที่เหลือต่อแล้ว ผมค่อย ๆ พาตัวเองออกจากห้องชมรมช้า ๆ เปิดประตูเข้าไปนั่งในรถที่จอดอยู่หน้าตึก ผมเปิดประตูรถค้างเอาไว้ ฟุบหน้าลงกับพวงมาลัย ก่อนจะเริ่มใช้ความคิด...
ผมไม่อยากจบลงแบบนี้... จบทั้งที่ยังไม่เริ่ม จบทั้ง ๆ ที่ยังค้างคาใจ...
ผมจะขอไม่เชื่ออะไรทั้งนั้น ถ้าไม่ได้ยินจากปากของแซ็กด้วยตัวเอง... ผมยังเชื่ออยู่ลึก ๆ ว่าผมยังมีความหวังอยู่...
แซ็กอาจจะโกหกเพื่อนคนนั้นให้สบายใจก็ได้นี่?
ผมมีสิทธิ์ที่จะคิดแบบนี้ไม่ใช่เหรอ ?? ... ในเมื่ออะไร ๆ มันยังไม่ชัดเจน...
ผมสูดหายใจเข้าเต็มปอด เงยหน้าขึ้นมาจากความสิ้นหวัง ในเมื่ออะไร ๆ มันยังไม่จบ ผมก็ไม่ควรด่วนตัดสินอะไรที่มันทำร้ายตัวเองไปมากกว่านี้ ภาพของผู้ชายผมยาวสะพายกระเป๋าเครื่องดนตรีไว้ด้านหลังปรากฏตรงหน้าผม เอาล่ะ... นี่เป็นโอกาสของผมแล้ว...
ผมลุกขึ้นมาจากรถปิดประตูดังปัง แล้วออกวิ่งตามหลังแซ็กที่อยู่ใต้ตึกไป โชคดีจริง ๆ ที่ตอนนี้เย็นมากแล้วเลยไม่มีใครอยู่ใต้ตึกเลย...
“แซ็ก !!!!! ” ผมตะโกนเรียก เขาเลยหยุดชะงักแล้วหันกลับมามอง
“อือ...ว่าไงฟาร์”
โอ๊ย !! ตายแล้ว !!! กูทำอะไรลงไปวะเนี้ย !!!!
ผมรู้สึกถึงมือตัวเองที่เริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่ได้... เฮ้ย ไม่ใช่ว่ากูองค์ลงนะเว่ย !!! ก็จะให้ผมยืนเฉย ๆ งั้นเหรอ ผมกำลังจะทำอะไรที่ชาตินี้ไม่เคยทำมาก่อนเลยในชีวิตนะ...
“แซ็ก... เรา...................” พูดสิ... พูดสิ...
“มีอะไรก็พูดสิฟาร์ เรารีบอยู่นะ” แซ็กก้มมองนาฬิกาบนข้อมือแล้วมองผมที่ยังคงเลิ่กลั่กพูดอะไรไม่ออก “ถ้าฟาร์ไม่มีอะไร เราไปก่อนนะ”
“เราชอบแซ็ก !!! ”
กว่าจะพูดออกไปได้...
ผมเห็นแซ็กชะงักไป แววตาตกตะลึงเหมือนไม่คิดว่าจะมาเจอการสารภาพรักที่ไร้ที่มาที่ไปนี้...
“ฟาร์...ไม่ได้ชอบไปป์เหรอ ? ”
“มะ...ไม่ใช่นะ !! ระ...เราชอบแซ็ก...” ผมก้มหน้าหลบตา “ชะ...ชอบมานานแล้วด้วย...” อ่า... รู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าวไปหมดแล้ว...
“งะ...งั้นเหรอ...” แซ็กก็เหมือนจะทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน ฟังจากน้ำเสียงที่ยังไม่คลายความตกตะลึงนั่น...
ความเงียบเริ่มครอบคลุมบรรยากาศให้น่าอึดอัดกว่าเดิม ผมยังคงมองพื้นเหมือนมันจะมีตัวอะไรพุ่งออกมาอย่างนั้นแหละ ส่วนแซ็กเองก็ขยับตัวไปมาเหมือนทำอะไรไม่ถูก ผมได้ยินเพียงเสียงเสียดสีของเสื้อผ้าเท่านั้น...
“...ระ...เราแค่อยากบอกน่ะ ถ้าแซ็กรู้สึกแย่เราก็ขอโทษด้วยนะ”
“ก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร...แค่ประหลาดใจน่ะ...”
อ่า... ผมควรดีใจสินะที่อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร...
“ฟาร์...” เสียงทุ้ม ๆ นั่นเรียกให้ผมแหงนหน้าขึ้นมาสบสายตากับดวงตาสีดำที่สะท้อนภาพผมออกมา...
ผมสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อรอฟังสิ่งที่จะออกจากปากเขา...
“เราขอโทษนะ...เราชอบไปป์”
ลมหายใจของผมสะดุดลง... แค่เพียงประโยคเดียว... มันก็ชัดเจนเกินกว่าจะต้องถามอะไรอีกแล้ว ผมค่อย ๆ คลี่ยิ้มให้แซ็กช้า ๆ ให้เจ้าตัวได้สบายใจขึ้นบ้าง เพราะสีหน้าแซ็กก็ดูไม่ดีเสียเลยที่ต้องมาสารภาพเรื่องแบบนี้กับผม...
“เราขอโทษจริงๆนะ” ผมรู้แล้วอย่าพูดอีกเลย มันไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก...
“อื้อ...ไม่เป็นไร เราไปก่อนนะ”
“กลับบ้านดี ๆ นะ...”
หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นน่ะเหรอ... ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้น หัวสมองขาวโพลนไปหมด แต่อะไรก็คงไม่เท่าความรู้สึกปวดหนึบที่ตรงอกข้างซ้ายนี่ ผมสตาร์ทรถแล้วขับออกไปทันที...
ไม่รู้ตัวเองว่าขับไปที่ไหน... จุดหมายคืออะไร ?
รู้แต่ว่าผมอยากไปให้พ้น ๆ จากที่นี่ซะที...
รู้ตัวอีกทีผมก็หยุดอยู่ที่ฐานทัพลับของผมซะแล้ว ผมเดินโซเซไปนั่งอยู่บนหญ้าเขียวขจี ที่วันนี้มันไม่ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นสักนิด ผมซบใบหน้าลงกับเข่า... อยู่ ๆ ... น้ำตามันก็ไหลออกมา...
คำว่าอกหักมันเป็นแบบนี้นี่เอง... ถึงแม้ว่าของผมมันจะน่าสมเพชกว่า ตรงที่ยังไม่ทันได้เริ่มมันก็จบลงเสียแล้ว คิดแล้วก็อยากจะหัวเราะในความทุเรศของตัวเอง
แซ็กชอบไปป์... ทั้ง ๆ ที่ผมพอรู้มานานแต่ก็ยังหลอกตัวเองว่าผมอาจจะแค่คิดไปเอง...
ทั้ง ๆ ที่รู้อย่างนั้นแต่ตัวเองกลับไม่ยอมตัดใจ แถมยังคิดให้ความหวังตัวเอง...
จะเจ็บมันก็สาสมดีแล้วล่ะ...
ที่น่าหัวเราะไปมากกว่านั้นก็คือแซ็กไม่ชอบผม เพราะผมอยู่กับไปป์ตลอดเวลา... คุณว่ามันตลกดีใช่มั้ยล่ะ... ผมหลงดีใจไปต่าง ๆ นานา ทั้ง ๆ ที่เขาเองก็ไม่ได้ให้ความหวังผมแม้แต่น้อย ที่ผิดก็คงเป็นตัวของผมเองเนี่ยแหละ...
ผมยังจำครั้งแรกที่เราเจอกันได้... มันเหมือนกับรักแรกพบ... เพียงการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขาก็ทำให้ผมตกหลุมรักเสียแล้ว เขาจะรู้รึเปล่าว่าผมคือเด็กผู้ชายที่เขาเคยช่วยไว้ เขาอาจจะไม่ได้ใส่ใจ ไม่ได้เก็บมาคิดอะไร แล้วเขาจะรู้มั้ยว่าผมจำทุกเหตุการณ์ทุกวินาทีที่ผมเห็นเขาได้... มันคงไม่มีค่าอะไรเลยสินะ...
ผมเกลียดการอยู่ท่ามกลางผู้คนก็จริง... แต่ที่เกลียดมากกว่านั้นคือการอยู่คนเดียวในเวลาที่เจ็บปวดเจียนตายแบบนี้...
ป๊ากับม้าของผมเป็นหัวหน้างานในบริษัท พวกท่านไม่ค่อยว่างอยู่ดูแลผมเท่าไหร่นัก ถึงผมจะไม่ได้เป็นเด็กขาดความอบอุ่นอะไร... แต่ในบางเวลาผมก็อยากมีใครสักคนยืนอยู่ข้าง ๆ เหมือนกัน
ทุกครั้งที่มองเข้าไปในกระจก ผมนึกโทษตัวเองเสมอที่มีหน้าตารูปร่างแบบนี้...
ผมไม่ชอบกระทั่งชื่อตัวเอง... ’ฟาร์’ ใช่แล้วผมเองก็ไม่ต่างจากชื่อนั้นเลย ห่างไกลจากผู้คน... ไม่มีใครมาสนใจ
ตอนเด็ก ๆ ผมโดนเพื่อนแกล้งมาตลอดเพราะว่าตัวเล็ก แถมยังเงียบไม่สุงสิงกับใคร พอโตขึ้นเรื่องพวกนี้ก็เริ่มหายไปเพราะเริ่มโตเป็นผู้ใหญ่ แต่ผมก็ยังคงเป็นมนุษย์ที่โลกไม่เคยจดจำอยู่ดี ทุกคนมองผ่านไป เหมือนเป็นจุดเล็ก ๆ บนโลกที่ไม่มีใครสนใจ ผมสนิทกับคนยากเพราะประสบการณ์แย่ ๆ ในวัยเด็กสอนให้รู้ว่า คนที่เข้ามาในชีวิตเราไม่ใช่คนดีเสมอไป...
แต่เมื่อแซ็กเข้ามาในวันนั้น มาช่วยผมที่ถูกรุ่นพี่แกล้งอยู่ ทั้ง ๆ ที่เขาอาจจะมองผ่านทำเป็นไม่เห็นก็ได้ แต่เขาก็ไม่ทำ นั่นมันทำให้ผมเผลอคิดไปว่าเขาอาจจะเป็นคนคนนั้น... คนที่เห็นจุดเล็ก ๆ ที่คนมองผ่านอย่างผม...
ผมเริ่มตัดผมตามแฟชั่นที่ทำให้เป็นที่จดจำของคนอื่นมากขึ้น แต่คนที่ผมอยากให้เขาจำผมมากที่สุดกลับจำผมไม่ได้แม้แต่น้อย พอมาเจอกันอีกครั้งเพราะไปป์พามารู้จักเพื่อน ผมตกใจมากที่รู้ว่าแซ็กเป็นเพื่อนไปป์... ผมจำเค้าได้ตั้งแต่เห็นหน้า แต่เขาจำผมไม่ได้เลยสักนิดเดียว... เรื่องทั้งหมดมันเกิดจากความเพ้อฝันของผมไปเพียงคนเดียว
ผมไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ไม่รู้ถึงสิ่งมีชีวิตรอบกาย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความเจ็บปวดที่อกข้างนี้จะหายไปเมื่อไหร่...
ไม่รู้อะไรทั้งนั้น...
สัมผัสเบา ๆ ที่ทาบทับลงบนเส้นผมเรียกให้ความคิดหลุดออกมา ผมเงยหน้าขึ้นมามองผู้บุกรุกช้า ๆ ...
“ว่าแล้วคุ้น ๆ เพื่อนไปป์ใช่มั้ยครับ ? ”
TBC
สารภาพมาซะ...มีใครหลงกลมั่ง
เจอกันตอนหน้าค่ะ//วิ่งหนีตรีน
สามเดือนนี่ ให้ภคินรอคนเดียว หรือ แฟนนิยายต้องรอพร้อมภคินอ่ะ กลัวๆๆๆ 555+
อ้าว...มีคนรู้ทันซะแล้ว
อยากให้คนอ่านได้รับรู้ถึงความรู้สึกของคินไงคะ รอไปพร้อมๆกันนะคะ//โดนตบ [/color]
-
อะกรี๊ด!!! ดีใจที่แวะเข้ามา
สงสารฟาร์อ่ะ...แต่จะได้คู่กับแบ็คกราวน์แมนแทนรึเปล่านี่สิ :laugh:
ในฐานะคนที่แอบรัก...ฟาร์น่าจะเตือนหน่อยนะว่าแทนที่จะไม่ชอบใจ"เพื่อน"สนิทอย่างฟาร์ เอาเวลาไปกันท่า"รูมเมท"อย่างภคินดีกว่า o18
-
ถ้าแฟนคลับต้องรอนาน เหมือนภคินรอไปป์นะ :z4:
:ped151: :ped151: :ped151: :ped151: :ped151: :ped151:
-
มาต่อแล้วววววว ดีใจ ๆ ไปป์ไม่ว่างออกโรงเรอะตอนนี้
-
สัมผัสเบา ๆ ที่ทาบทับลงบนเส้นผมเรียกให้ความคิดหลุดออกมา ผมเงยหน้าขึ้นมามองผู้บุกรุกช้า ๆ ...
ใครอ่ะ แค่สัมผัสที่เค้าให้กับฟาร์ ทำไมผู้อ่านอย่างดิฉันถึงสัมผัสได้กับความอบอุ่นอ่อนโยนจากเค้าล่ะ
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
อ้าวคนนั้นจะเป็นแบล็กกราวด์แมนรึเปล่าเนีย เอ๊ะ หรือว่าอาร์ทจะชอบฟาร์กันนะ หุหุ สงสารฟาร์อ่า ยังไงแซ็กก็อกหักอยู่ดีเพราะไปป์ชอบภคิน อิอิ
-
อย่านะคะ ไม่ต้องรอถึงสามเดือนก็เข้าใจความรู้สึกคินแล้วละคะ สี่ห้าวันมานิ่ เบนคิดถึง ไปป์ คิน จะแย่
อย่าแกล้งกันน๊าาา
เอิ่ม อ่านตอนนี้ถึงฟาร์จะไม่สมหวัง แต่อย่างน้อยก้รู้ว่าตัวเองไม่โดนเกลียด อ่าเนอะ
เฮ้อ ความรักก็เงี้ย ถ้าได้มาง่ายๆ มันก็ไม่ใช่แล้ว
สัมผัสเบา ๆ ที่ทาบทับลงบนเส้นผมเรียกให้ความคิดหลุดออกมา ผมเงยหน้าขึ้นมามองผู้บุกรุกช้า ๆ ..
ใครหว่า แบล็กกราวแมน อ่ะเปล่า
-
ใครหว่า คนนั้นอ่ะ
-
แบ็คกราวน์แมน ใช่มั๊ย
-
อ้อหืออ ถ้ารอพร้อมภคินเนี่ย สงสัยเค้าต้องลาไปบวชแล้วละคะ
สามเดือนนานไปไหม?? กร๊ากกก
-
ฟาร์น่าสงสารจังเลย
แต่ตอนสุดท้ายเหมือนจะมีคนมาปลอบใจ ถ้าให้เดานี่น่าจะเป็นแบล็คกราวด์แมนใช่มั้ยคะ
อยากรู้ อยากรู้ อยากรู้
ปล.อย่าทรมานคนอ่านเหมือนทรมานคินเลยนะคะ
-
แบล็คกราวน์แมนคู่น้องฟาร์รึเปล่า
-
:m15:อ่านสองรอบเลยอ่ะ........สงสารฟาร์มากเลย :monkeysad:
สัมผัสเบา ๆ ที่ทาบทับลงบนเส้นผมเรียกให้ความคิดหลุดออกมา ผมเงยหน้าขึ้นมามองผู้บุกรุกช้า ๆ ..
แล้วคนนี้เป็นใครกันอ่ะ
:call: :call: :call: :call: :call:
-
อยากยกพวกกระทืบแซ็ก (โหดไป 5555) :m16:
สงสารน้องฟาร์!!!!!!!!!! ช่างมันเหอะไอ้คนเย็นชานั่น
หันมาหาแบ็คกราวน์แมนดีกว่า 5555555555555
-
อ๊ายยยยยยยย :laugh: แบล็คกราวน์แมน มีคู่
:L2:
-
อ่านะๆ ฟาร์ผู้น่าสงสาร
แต่ก็รอดูกันต่อไป ว่าใครจะเป็นใคร หึหึ
-
อาร์ทจ๋า~~~ สุดที่เลิฟของอิโบว์คนนี้ออกหน้าฉากกับเขาอีกแล้ว :mc4:
ว่าแต่ คนที่ทิ้งท้ายไว้น่ะ ใครเหรอ?? ใช่อาร์ทใช่ไหม? :impress2:
Ps. สามเดือนของคิน มันคงไม่ใช่สามเดือนของเหล่านักอ่านหรอกใช่ไหม? อันที่จริง ไม่ต้องสมจริงนักก็ได้นะตัวเอง เหอๆ
-
อย่าน๊าๆๆๆ ไม่เอาสามเดือน อยากไปเที่ยวเชียงใหม่กะภคินอ่ะนะนะนะ
-
แบค กราวน์ แมน แน่ เลย!!
บอก มา ซะ ดี ๆ
-
แซ็คนายทำร้ายจิตใจฟาร์มากเลยนะ สงสารฟาร์อ่ะ
ว่าแต่ว่าคนที่มาทักฟาร์นี่ใครหว่า
-
แซ็กใจร้าย :seng2ped: รอคะ :n1:
-
ใครอ่ะ นายแบคกราวหรอออออออออออออออออออออ
-
โชคดีนะฟาร์... :เหอะ1:
-
ใครมาปลอบฟาร์หว่า :3123: ไอเพื่อนตัวดีของภคิณแน่เลย :mc4:
-
อาร์ทททททททททททททท ต้องใช่อาร์ทแน่ๆๆ
อ้ากๆๆ เชียร์อาร์ทแล้วอ้ะๆๆๆ อาร์ทน่ารักอ้า
ปล่อยแซ๊กไปเถอะฟาร์ อย่ามาเสียดายทีหลังนะเว่ยย ไม่เอานาๆๆๆ
-
ใครก็ไม่รู้แต่อยากเป็นคนที่จับแก้มฟาร์อ่ะ
น้องเห็ดน่าร๊ากกกกกกกกกกกก เดี๋ยวปลอบใจเอง
-
ฟาร์ อาร์ท :laugh: นึกไม่ถึงเลยนะเนี่ย อิอิ
ปล เอิ่ม เอาแบบในละครได้ม่ะ แบบ สามเดือนผ่านไปไรงี้น๊า :monkeysad:
คิดถึงไปป์ อ่า
-
ความรักมันไม่ง่าย
เรารักเขา เขารักเพื่อนเรา มีคนอื่นมาแอบชอบเรา
ยุ่งยิ่งกว่าใยแมงมุม
-
นั่นนน ! พ่ออาร์ทของอีชั้นใช่หรือไม่ ?
55555 เว้ยยย ไม่เชียร์แล้วแซ๊กหน่ะ หมั่นไส้ มีของดีไม่คว้า
อาร์ทเอาไปเลย เรารักนายมากๆ 5555
-
อ่านถึงตอนที่ ฟาร์กำลังจะเดินไปหาแซ็ก แล้วมา Re- ก่อน เพราะยังไม่กล้าอ่านต่อ 5555+
กลัวเศร้าเกิ๊นนนน :sad4:
-
ยิ่งอ่าน ยิ่ง งง ยิ่งอ่าน ยิ่งมึน
โอ้ยยยยยย สงสัยต้องไปนั่งอ่านใหม่ @_@~~~ :z3: :z3:
-
งั้นฟาร์ก็คู่กับอาร์ทแทนละกันนะ
ในเมื่อแซ็กไม่ได้ชอบอะเนอะ
-
อาร์ทแหงๆ เลย :impress2: :impress2: :impress2:
-
ฟาร์น่ารักกกก ไม่ต้องไปง้อแซ็กมันหรอก
แล้วหนุ่มคนที่มาปลอบใจนั่น พูดเพราะๆอย่างนี้แบคกราวด์แมน?
ไม่มีใครคิดว่าเป็นแจ๊คเลยนะ น่าสงสาร T T อุตส่ามีบทแต่ไม่มีคนเชียร์ ฮ่าๆ
-
เย้ๆ ให้ฟาร์ได้กะอาร์ทแทนดีแล้ว555 เบื่อแซ๊ค ชริ!
-
หนูฟาร์อย่าได้แคร์ค่ะ...เชิดใส่เลย :a14:
ไปหาอาร์ทดีก่า :m3:
-
แบคกราวน์แมนออกมาเรียกเรตติ้งแล้วเหวยยยยยยยยย :laugh:
สุภาพแบบนี้ทั้งเรื่องคงมีคนเดียวแน่ๆ ใช่มั้ยคะ ใช่มั้ยคะ ใช่มั้ยคะ :-[
แอบนึกตั้งแต่ตอนไปเจอกันที่ฐานทัพลับของฟาร์และ แต่แหมๆ จริงแอบวาดฝันไว้ว่าอาร์ทจะเป็นเคะนะเนี่ย :impress2:
อย่าให้เรารอเลยค่าาาา อย่างน้อยให้รอไปพร้อมๆกับภคินก็ยังดี :z3:
-
....คนเราไม่โชคร้ายเสมอไปหรอก...บางทีโชคดีอาจอยู่ตรงหน้าแล้วก็ได้ตอนนี้...น้องฟาร์
-
โอ๊ยยย
จะร้องไห้ตามฟาร์อยู่แล้ว
เข้าใจฟิวส์คนอกหก คนแอบรัก
อ่านแล้วอินจัดเลย
ใครว้าาา
เขาคนนั้นคือใครว้าาา ที่เข้ามาเนี่ย....
อยากรู้ๆ
:m31:
-
พอฟาร์เริ่มเปิดใจให้แบ็คกราวน์แมน อย่าบอกว่าแซกตัดใจจากไปป์ได้
หันมามองฟาร์นะ ยังไงก็สู้ๆ แล้วกัน
-
น้องอาร์ท แบคกราวน์แมน :impress2:
นึกว่าเป็นแซ็กฟาร์นะเนี่ย แต่อาร์ทฟาร์ก็โอเค๊โอเค
อย่าไปแคร์นะน้อฟาร์ //สะบัดบ๊อบเห็ด :a14:
-
มาต่อแล้วววว
อยากอ่านต่อ
ปล.ถ้าหายไปสามเดือนระวังโดนรุมตบ
-
อ่านตอนนี้ด้วยความลุ้นหลายครั้งหลายครามาก >.<
น้องฟาร์ โอ๊ยๆๆๆๆ รู้สึกเศร้าแทนมาก ฮือๆๆ
แต่แบบว่าเฮ้ย โคตรดีใจที่แบ็คกราวน์แมนของเราที่อยากให่มีบทเยอะๆโผล่มาด้วย 555+
อาร์ทน่ารักที่สุดเหอะ >////<
รออ่านตอนต่อไปอย่างตื่นเต้น(จริงๆนะ)
-
ผมมาแล้ว~
อ้าก~ ปวดใจ,,,, เปลี่ยนคู่เถอะ!!~?
มาเปน อาท X ฟาร์ ดีกว่า ฮ่าๆ ^^
-
backgroundman backgroundman backgroundman backgroundman o13 o13
โถ่ เศ้รา... Y^Y นึกว่าจะได้ลงเอยกับยอดชายนายแซก....
ไม่น่าเล้ยยยยยยยย :serius2:
3p ก็เคนะ น้า~~~~ :impress2:
-
ขอให้ไปป์พูดใส่หน้าเมิงบ้างนะไอ้แซ็ก ว่า "กูชอบเมิงแค่เพื่อน" คงจะเจ็บดีบ้าง เหอะ!
-
อาร์ทคุง~ :กอด1:
เชียร์แบ็คกราวน์แมนกับฟาร์เต็มที่ฮะ :a9: :a9:
ส่วนตัวแอบหมั่นไส้แซ็กเล็กน้อย ยังไม่รู้ละสิว่าไปป์กะคินเค้าเป็นคู่สร้างคู่สมกัน(โดยไรเตอร์ XD)
ไอ้แบ็คกราวน์แมนยิ้มจริงใจที่แสนจะไม่จริงใจให้ผม เหมือนเป็นเชิงว่า ’ผมรู้นะว่าแอบฟังอยู่’
ผู้ชายคนนั้นยิ้มให้ผมพลางโบกมือ และขยับริมฝีปากเป็นคำว่า ’บ๊ายบายครับ’
โอ้ย!! ทำไมทำตัวน่ากอดแบบนี้เนี่ยแบ็คกราวน์แมน :กอด1:
เอาใจช่วยไรเตอร์นะคร้าบ
-
โถๆๆ ฟาร์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
สามเดือนเลยหรออออออออออออออ
-
TT น้องฟาร์ของเจ้ ~~~
:o12: :o12: :o12:
-
แซก เราอุตส่าห์เชียร์นาย
นายนี่มัน :fire:
-
ดีแล้วฟา :กอด1: :กอด1:เอ๊า ต้องรอ เหรอo22
-
เอ๊ะๆๆ หรือว่าฟาร์จะคู่กับแบล๊กกราวแมน
ปล่อยตาแซ็กไปเถอะ ชิ ไอ้เราก็นึกว่ามีใจให้ฟาร์สักนิด :a14:
-
พี่อาร์ททททททททททท >[ ]<'
รอตอนต่อไปค่า~ o13
-
เง้อ รีบมาต่อนะ กำลังอยากรู้
-
เรื่อง Sekai-ichi Hatsukoi
ขวัญเคยอ่านแบบเป็นหนังสือการ์ตูนอ่ะ สนุกมากๆๆๆ อ่านถึงเล่ม2ล่ะ รึว่าเล่ม3 หว่า???
จำไม่ได้หว่ะ.... กร๊ากกกกกกกกกกกก
ไปป์ไปเชียงใหม่ตั้ง3เดือน ภคินคงหนาวใจไปอีกนานนนนนนนนนน.. :laugh: :laugh:
สู้ต่อไปภคิน o13 o13
-
สงสารฟาร์จังเลยยย
แล้วเมื่อไรคู่ไปป์กับภคินจะสมหวังกันวะทีล่ะเนี่ยย ลุ้นจนเหนื่อยยย
รอต่อไปค้าฟฟฟ :L2:
-
ไม่อยากเดา เอาเป็นว่ารออ่านตอนต่อไปดีกว่า 555+
มาไวๆนะครับ
-
มานั่งรอไปป์พร้อมภคิน สามเดือนรึยังนะรู้สึกเหมือนสามปีแล้ว :laugh:
สงสารฟาร์จังเลย :monkeysad: ว่าแต่ใครที่เข้ามาปลอบนะ :call:
-
:o8: :o8:
-
:o12: :o12:
รอตอนต่อไปครับ ....
-
ฟาร์หนีไปคู่แบล็คกราวแมนซะ!! = []=
-
สงสารน้องฟาร์ :o12:
คนที่เข้ามาคุยกับฟาร์ตอนจบนี่ใครเอ่ย
สงสัยจะเป็นเพื่อนของนายแบล็คกราวน์แมนใช่ป่าว
-
กรี๊ดดดดดดดด แบล็คกราวน์แมน (ตูว่าแล้ววววว) :laugh:
น่ารักอ่ะ ถ้าอาร์ทได้คู่กับฟาร์ ต้องซู๊ดยอดดดดด o13
งั้นอาร์ทควรได้เลื่อนขั้นจากแบล็คกราวน์แมนไปเป็นพระเอกของน้องฟาร์แล้วน่ะสิคะ ฮิฮิ
ถึงจะอยากให้ฟาร์คู่กับแซ๊ก แต่ก็เอาเห๊อออ คู่กับอาร์ทก็ได้ ชอบๆ :m3:
อยากจะกรี๊ดด้วยความสะใจหลายๆรอบจังเลย
ส่วนคินกับไปป์ 3เดือน :a6: :a6: โน้!!! ม่ายยยยยย :o12:
คินตามไปป์ไปโลดดด (ตอนแรกด่าคินแทบตาย 55+)
-
มารอจ๊าา
-
ไม่ค่อยเชื่อว่า writer จะใจร้ายปล่อยให้ทั้งFCของทั้งคู่รอนานขนาดนั้น แต่มาต่อตอนของฟาร์ก็ดีแล้วครับ อิอิ สมใจอย่างที่อยากอ่าน
แต่ก็อีกนั่นล่ะ พูดถึงคู่หลักเราแล้วคิดว่าเขาสองคนคงไม่รอกันนานขนาดนั้นหรอก ไม่คนใดก็คนหนึ่งคงโทรหาไม่ก็รีบกลับ/ไปหาแน่ๆ อิอิ
writer สู้ๆครับ ไม่อยากลุ้นจนตัวโก่ง แต่ตั้งตารอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยล่ะ
-
ฟาร์ :o12:
-
ใครมาปลอบฟาร์หว่า background man ปะนิ หุๆ กอดฟาร์ กอดแซ็กด้วย น่าสงสารพอกัน :กอด1:
-
Special Room 02 [Far’s chapter]
มันเป็นบ้าอะไรถึงได้มาทำแบบนี้กับผม...
หรือมันจะเมากัญชาแบบที่ผมกับไปป์นินทาเอาไว้จริง ๆ ...
ผมพยายามโฟกัสสายตาตัวเองให้จดจ่ออยู่กับระลอกคลื่นน้ำที่ไหวไปมา แม้ว่าจิตใจของผมจะไม่สงบเอาเสียเลยในตอนนี้... ตอนที่มีใครไม่รู้มานั่งจ้องหน้าเหมือนกูเป็นหมีแพนด้าในสวนสัตว์!!!!
ผมขยับตัวยุก ๆ ยิก ๆ แสดงออกบ้างว่าผมรำคาญเขามากพอดู แต่เขาก็ยังคงนิ่งอยู่กับที่ คลี่ยิ้มออกมาสบาย ๆ เหมือนว่าไม่ได้มีบรรยากาศน่าอึดอัดแบบนี้เกิดขึ้นเลย... เขาต้องเมากัญชามาแน่ ๆ !!! แม่งนั่งยิ้มห่าอะไรไม่รู้ตลอดเวลา แถมเสือกทำตาลอย ๆ อีก... แล้วเกิดมันคลั่งคว้ามีดขึ้นมาปาดคอผมแล้วโยนลงอ่างเก็บน้ำไม่กลายเป็นเรื่องใหญ่เหรอ ? นักศึกษาทุกคนก็จะได้ใช้น้ำจากศพผม... เออ จะว่าไปก็ดีเหมือนกันนะ ผมจะได้เป็นคนที่โลกสนใจบ้างไง...
เริ่มไร้สาระอีกแล้วกู...
ก็ใครใช้ให้ไอ้แบ็คกราวด์แมนโผล่มาลูบหัวผมแล้วถามคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ เสร็จแล้วก็หย่อนตูดนั่งข้าง ๆ ผมหน้าตาเฉย ไม่พูดอะไรสักคำแถมยังยิ้มแบบเลื่อนลอยให้ลมให้อากาศแถวนั้น ไอ้ผมที่กำลังทำเอ็มวีอกหักซึ้ง ๆ อยู่ ถึงกับน้ำตาไหลย้อนกลับเลยครับ... กลัวมันจะลุกขึ้นมาฆ่า จะวิ่งหนีก็ไม่กล้ากลัวมันวิ่งตาม ผมขาสั้นกว่ามันตั้งเยอะ คิดว่าไม่รอดแน่ ๆ ตอนนี้เลยได้แต่นั่งตัวแข็งเป็นหิน จะขยับก็ไม่กล้าจะด่าก็ดันกลัวซะนี่...
“เฮ้อออออออออออ ~ อากาศที่นี่ดีเนอะ ว่ามั้ยครับ”
“....” ผมเงียบ มันไม่ได้คุยกับผมมั้ง ก็มันไม่ได้มองหน้านี่ คุยกับกุมารทองที่เลี้ยงไว้รึเปล่าวะ ??
“แหม... เงียบจังเลยเนอะครับแถวนี้... น้องหนูดีว่างั้นมั้ยครับ” มันแหงนหน้าพูดกับอากาศด้านบน
เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!! ผมสะดุ้งเฮือก กระโดดเด้งออกมาจากพื้น มันคุยกับกุมารทองจริง ๆ ใช่มั้ย !!!!
ไอ้แบ็คกราวด์แมนตวัดสายตามามองผม “อ้าว...รู้สึกตัวแล้วเหรอครับ”
เชี่ยนี่... มึงอย่าพูดเหมือนในละครตอนที่นางเอกมันโดนมอมเหล้าได้มั้ยวะ ผมนั่งกอดเข่าเงียบไม่ตอบอะไรมัน
มันแหงนหน้าขึ้นไปบนฟ้า “น้องหนูดีครับ...พี่เขาไม่ตอบ ช่วยพี่หน่อยสิ” มันค่อย ๆ เลื่อนสายตามาที่ผมช้า ๆ ... พร้อมกับเน้นเสียง “ทำยังไงก็ได้ให้พี่เขาตอบหน่อย...”
“คะ...ครับ !!! อะ...อากาศดีมาก” อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก !! ... ก็ผมกลัวนี่ครับ เผลอตะโกนเข้าไปเต็มสตรีมเลยกู หน้าเน่อนี่เหรอหราไปหมด
ไอ้แบ็คกราวด์แมนหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ “แหม...ก็พูดได้นี่ครับ”
แน่ล่ะสิ... กูไม่ได้เป็นใบ้ซะหน่อย ไอ้ห่านี่ !!!!
“เพื่อนไปป์มาทำอะไรที่นี่ครับ” แล้วมันใช่ธุระอะไรของมึงมั้ยฮะ !?!?
“นั่งเล่น” บ่นไปงั้นแต่ก็ตอบครับ... ผมกลัวมันเล่นของใส่
“สงสัยตากลมนานไปหน่อยนะครับ” มันคลี่ยิ้มให้ “ตาบวมเชียว”
อุ๊ก... รู้สึกเหมือนโดนหมัดขวาฮุกเข้ามาอย่างจัง ผมรีบฟุบหน้าลงกับเข่าเพื่อหลบซ่อนสายตาที่เหมือนจะมองทะลุปรุโปร่งไปเสียหมด ไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย...
“เวลาอกหักผมก็ชอบมาที่นี่บ่อย ๆ สงบดีนะครับว่ามั้ย” ผมก็พยักหน้าหงึกหงักไปตามเรื่อง... มันเกี่ยวอะไรกับอกหักวะ กูก็บอกแล้วว่ามานั่งเล่น ไม่เชื่อรึไงวะ
“ผมว่าอ่างเก็บน้ำตรงนี้วิวสวยกว่าที่อ่างหลักเยอะเลยนะครับ แปลกดีที่ไม่มีใครมาเลย ฮะฮะฮะ” เอิ่ม... เสียงหัวเราะเห่ย ๆ นั่นมันอะไรกัน... ผมยังเงียบไม่ตอบอะไร
“หนูดีครับ...”
“คะ...ครับ !! ผมก็คิดว่างั้น !!! ”
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก... ผู้ชายคนนี้กำลังจะเล่นสงครามประสาทกับผมรึไงวะ !!!!!
ก็กูไม่อยากพูดด้วยนี่หว่า ดูแค่นี้ยังไม่รู้อีกรึไงวะ !!!! ผมได้แต่ฮึดฮัดอยู่ในใจ จะทำอะไรก็ไม่กล้า ก็ไอ้คนนี้มันธรรมดาที่ไหนล่ะครับ
“เพื่อนไปป์หน้าตาดูไม่สบายใจเลยครับ” เออ... กูไม่สบายใจเพราะมีมึงอยู่ข้าง ๆ เนี้ยแหละ “มีอะไรเล่าให้ผมฟังได้นะครับ ผมเพื่อนคินนะ... เพื่อนของแฟนของเพื่อนก็เหมือนเพื่อนของเรา” ฮะ!? อะไรนะ ?? ผมลำดับความไม่ถูก อะไรแฟน ๆ อะไรเพื่อน ๆ นะ ??
“ระ...เราไม่มีอะไรหรอก” ถึงจะยังงง ๆ อยู่แต่ผมก็ยังตอบได้ครับ แน่ล่ะใครจะยอมให้มันมารู้เรื่องของผม...
“รู้มั้ยครับ เวลาพวกผมเครียด ๆ เราชอบมาที่นี่กันบ่อย ๆ เพราะมันเงียบสงบดี ที่สำคัญอะไรรู้มั้ยครับ” กูจะไปรู้กับมึงได้ไง “มันตะโกนได้ครับ”
ภาพเมื่อวานตอนเย็นวาบเข้ามาในหัวผม อ๋อ... มิน่าล่ะผู้ชายที่ชื่อกันกับภคินเลยมาตะโกนเย้ว ๆ กันใหญ่ ที่แท้ก็เป็นที่ประจำของกลุ่มนี่เอง แต่จะดีกว่านี้มากนะครับ ถ้ามันไม่ดันมาทับซ้อนฐานทัพลับของผมเนี้ย...
“แล้วที่ตอนนี้ผมมาเนี้ย เพราะผมอยากมาปลดปล่อยเรื่องเครียดเนี่ยแหละครับ”
“อ่า...งั้นนายคงอยากอยู่คนเดียวสินะ งั้นเราไปก่อนนะ”
ได้โอกาสปุ๊บผมก็รีบลุกปั๊บไม่ให้เสียเวลา แต่ไอ้เมากัญชานี่เสือกคว้าแขนผมไว้ก่อนครับ แถมยังดึงเป็นเชิงให้ผมกลับไปนั่งที่เดิมอีก... ผมก็เลยต้องทำตามอย่างไม่เต็มใจนัก
“เวลาอยากระบายเรื่องราวอะไร เราก็ต้องอยากมีคนอยู่ข้าง ๆ ใช่มั้ยล่ะครับ” คำพูดนั่นทำเอาผมรู้สึกจุกขึ้นมาในอก... ใช่สินะ... ผมก็ลืมไป...
“เอาล่ะ...นั่งอยู่เฉย ๆ นะครับ”
แบ็คกราวด์แมนลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปข้างหน้าสองสามก้าวให้ใกล้กับขอบอ่างเก็บน้ำมากขึ้น... มันยกมือขึ้นป้องปากเอาไว้พร้อมกับโก่งคอตะโกนเสียงดัง...
“เพื่อนไปป์ชื่ออะไรครับ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ”
เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!! นี่มันวิธีระบายอารมณ์บ้านไหนวะเนี้ย !!!!!!
มันหันกลับมามองหน้าผมที่ยังคงงงเอ๋อเซ่อแดก อ้าปากค้างเหมือนไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี... แล้วมันก็หันหน้ากลับไปทางเดิม
“เพื่อนไปป์ชื่ออะไรคร้าบบบบบบบบบบบบ ~ ~ ” คราวนี้มันลากเสียงยาวเป็นกิโลฯ หันกลับมามองหน้าผมใหม่ ผมอ้าปากค้างยิ่งกว่าเดิม...
“เพื่อนไปป์ไม่ยอมตอบผมเลย ชื่ออะไรครับ !!!!!!!!!!!!!!!!! ”
“ยังไม่ตอบอีกเหรอครับ !!!! เพื่อนไปป์ชื่ออะไรครับบบบบบบบบบบบบบบบ !!!!!!!! ”
“ผะ...ผมชื่อฟาร์ครับ !!!!!!!! ” ผมเผลอตะโกนตอบกลับด้วยความตกใจ เพราะรู้สึกเหมือนโดนครูฝึก ร.ด. ด่าตอนสมัยอยู่โรงเรียนเลยเผลอตัวไปหน่อย แบ็คกราวด์แมนหันมาคลี่ยิ้มบาง ๆ ให้ผม
“ผมชื่ออาร์ทนะครับ !!!!!!! ” มันหันหน้าไปตะโกนใส่น้ำ “ยินดีที่ได้รู้จักครับบบบบบบบ !!!!!!! ”
มันหันมามองทำท่าจะตะโกนต่อผมเลยต้องรีบตอบ “อะ...ครับ”
“ฟาร์เป็นอะไรครับ !!!!! หน้าตาไม่สดชื่นเลย !!!!!!! ” เออ... คือมึงจะตะโกนอีกนานมั้ย...
“คือ...คุยดี ๆ ก็ได้ ไม่ต้องตะโกนแล้ว” พอผมพูดแบบนั้นอาร์ทก็หันมามองยิ้ม ๆ แล้วเดินมาทิ้งตัวนั่งข้าง ๆ ผม
“ยอมพูดด้วยแล้วเหรอครับ”
อ๋อ... นี่กูเลือกไม่คุยด้วยได้งั้นสิ ???
“แล้วตกลงเป็นอะไรไปเหรอครับ... ถึงได้นั่งตากลมจนตาบวมขนาดนี้... ” มันหันมายิ้มแบบรู้ทันผม
“พูดเหมือนรู้แล้วจะถามอีกทำไม” ผมทำหน้างอใส่มัน... ก็จริงนี่พูดมาซะขนาดนี้แล้วมันก็คงรู้อยู่แล้วล่ะ...
“ผมจะรู้ได้ยังไงครับ...ถ้าฟาร์ไม่บอกน่ะ”
ผมเข้าใจละ... ที่ไปป์มันเคยบอกไว้ว่าไอ้แบ็คกราวด์แมนคือตัวหายนะของมวลมนุษยชาติ !!!!!
“อกหัก....จบรึยัง ผมจะได้กลับบ้านแล้ว”
“ว้า ~ จะกลับแล้วเหรอครับ ไม่เป็นไร ยังไงวันมะรืนก็เจอกันใหม่”
“นายรู้ได้ยังไงว่าเราจะเจอกัน”
“พรุ่งนี้ฟาร์มีงานบายเนียร์ของคณะใช่มั้ยล่ะครับ ส่วนมะรืนน่ะ...เราเจอกันแน่ ๆ ครับไม่ต้องห่วง” มันยิ้มให้ผมที่ทำหน้าอึ้ง ๆ ว่ามันรู้ได้ไง “อ้าว...ไม่กลับแล้วเหรอครับ ? ”
ผมรีบลุกพรวดพราดแทบจะวิ่งออกไป... กูรอโอกาสนี้มานานแล้วไง แต่ไอ้อาร์ทดันขัดขึ้นมาซะก่อน...
“อ๊อ...ผมลืมบอกไปอย่างหนึ่ง คุยกับผมไม่ต้องพูดสุภาพตามก็ได้ครับ” ผมยังทำหน้างงว่ามันรู้ได้ไง ว่าผมพยายามพูดสุภาพอยู่
“เพื่อนกันก็ต้องนิสัยคล้ายกันใช่มั้ยล่ะครับ พูดคำหยาบตามธรรมชาติของฟาร์เถอะครับ” มันยิ้มอ่อน ๆ ... “ไม่ต้องฝืนเป็นคนสุภาพหรอกครับ”
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!! มึงหลอกด่ากูใช่มั้ยไอ้แบ็คกราวด์แมน !!!!!!!!
ตอนนี้กูอยากจะเหยียบให้มึงเหลือแค่กราวด์แมนแล้วว้อย !!!!
ผมเดินปึงปังออกมาอย่างหัวเสีย... เกิดมาไม่เคยเจอใครกวนประสาทได้ขนาดนี้มาก่อน หมดอารมณ์จะอกหักเลยกู ผมปิดประตูรถดังปัง... นี่ถ้าป๊ารู้มีหวังโดนบ่นหูชาแน่ ๆ ....
ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน... เฮ้อ... ยังรู้สึกร้าว ๆ ที่อกอยู่เลย พรุ่งนี้ต้องไปงานบายเนียร์ซะด้วยสิ ผมควรจะบอกเรื่องนี้กับไปป์ดีมั้ยเนี้ย ? มันจะไม่สบายใจรึเปล่า ? ...
อันที่จริง... คนอย่างผมมีสิทธิ์พูดอะไรด้วยเหรอ ???
อยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้ สิ่งที่ทำได้ก็คงต้องทำตัวเงียบ ๆ ให้เป็นปกติที่สุดสินะ...
..............................................................................
.....................................................
....................................
...............
เมื่อวานซืนไปป์หน้าตาไม่สบายใจเอาเสียเลยครับ ผมก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมมันถึงได้อีรุงตุงนังกันถึงขนาดนั้น ผมชวนไปป์มานอนบ้านเผื่อมันจะได้สบายใจขึ้น แต่มันบอกว่ายังไม่ได้เก็บของ ผมเลยต้องปล่อยมันกลับห้องไป รู้สึกไม่ค่อยดีเลย ไม่รู้ว่ามันมีเรื่องอะไรกับภคินรึเปล่านะ แต่เห็นหน้ามันผมก็ไม่กล้าถามอะไรแล้วล่ะ เมื่อวานมันโทรมาบอกผมว่าถึงบ้านที่เชียงใหม่แล้ว ผมก็ค่อยสบายใจขึ้นหน่อย
ตอนนี้มหาลัยปิดเทอมโดยสมบูรณ์แล้วครับ เว้นเสียแต่ผมที่ยังมีงานชมรมให้ไปเคลียร์อีก เพราะว่ามีงานแสดงการกุศลอีกครั้งหนึ่ง เลยต้องไปซ้อมอีกเรื่อย ๆ ... เฮ้อออออออออ... แล้วผมจะมองหน้าแซ็กยังไงเนี้ย...
ผมมาถึงห้องชมรมในตอนบ่ายสอง คนในชมรมก็อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องซ้อมแล้วเอากระเป๋ามาวาง...
“ไงฟาร์...งานบายเนียร์คณะสนุกมั้ย” อ่า... แจ็กมาทักผมคนแรกเลยแฮะ พอรู้ว่าเขาจีบผมอยู่เลยรู้สึกแปลก ๆ นิดหน่อย
“ก็ดีแหละ...แต่มีเรื่องนิดหน่อย”
“หูยยยยยยยยยยยยยยยย... ไม่หน่อยแล้วค่ะน้องฟาร์” พี่นก เจ๊ขาเม้าท์ประจำชมรมลุกขึ้นมาร่วมแจมทันที “เพื่อนพี่นะคะ เห็นเหตุการณ์แบบเอ็กซ์คลูซีฟแนบชิดติดจอเลยค่ะ มันบอกว่าคนงี้อึ้งกันทั้งงาน น้องฟาร์เห็นเหตุการณ์รึเปล่าเนี้ย”
“ก็เห็นเต็ม ๆ อะครับ”
แจ็กขมวดคิ้วเหมือนสงสัย “เกิดอะไรขึ้นในงานเหรอ ? ”
“แจ็กไปอยู่ไหนมาจ๊ะ” พี่นกแย่งผมตอบทันที “เดือนมหาลัยรุ่นเราน่ะ ควงน้องเพลงดาวคณะบริหารไปงาน แล้วบังเอิ๊นบังเอิญ ยัยแอมไปเจอเข้าก็ไปตบกันกลางงานเลยค่าน้อง !!! พี่ฟังแล้วขนลุก” พี่แกเล่าไปทำท่าประกอบไปด้วยครับ
“ขนลุกอยากเข้าไปอยู่ในงานใช่ปะพี่”
“แจ็ก...อย่ามารู้ทันพี่” พี่นกหัวเราะ “เออนี่...ที่ยิ่งกว่านั้นนะ เขาบอกว่าตอนนี้น้องคินเลิกกับยัยแอมแล้วล่ะ เมื่อคืนมีคนเจอน้องคินไปไหนไม่รู้กับน้องเพลงสองต่อสองด้วยนะ...ไวไฟมากค่ะ !!! ”
ผมนั่งนิ่งเพราะยังอึ้งกับสิ่งที่ได้ยินมา... ภคินเลิกกับแอมแล้ว ? แล้วไปคบกับเพลงงั้นเหรอ ???
“คินมันโง่รึเปล่าอะพี่นก แอมออกจะสวยปานนั้น”
“หูยยยยยยยยยยยย...น้องแจ็กขา ~ คิดแบบนั้นไม่ได้ค่ะน้อง” พี่นกทำเสียงจุ๊ ๆ “ยัยแอมน่ะร้ายจะตาย พี่ยังงงอยู่เลยว่าน้องคินทนไปได้ยังไงตั้งนาน ทั้งวีนทั้งเหวี่ยง แถมวันก่อนพี่ยังเห็นไปควงเดือนมหาลัยปีนี้ด้วยนะ...ถ้าพี่เป็นผู้ชายนะ ต่อให้สวยยังไงพี่ก็ไม่เอาหรอกค่ะ”
“อืม...นั่นสิครับ ผมก็ชอบแบบเงียบ ๆ น่ารัก ๆ ” เอ๊ะ... แล้วจะพูดไปมองหน้ากูไปทำไมครับ...
“เราไปหาอะไรกินนิดหน่อยนะ...”
ผมรีบปลีกตัวลุกขึ้นมา พอรู้ตัวว่าเขาจีบเลยรู้สึกอึดอัดแบบแปลก ๆ เลย... เฮ้อออออออออ พอเลื่อนเปิดประตูเท่านั้นแหละ... ตายห่า ผมได้เผชิญหน้ากับคนที่ไม่อยากเจอที่สุดตอนนี้...
“ไปไหนอะฟาร์” แซ็กยืนจังก้าอยู่หน้าห้อง... ตายห่าละ รู้สึกเหมือนมองหน้าไม่ติด
“ระ...เราว่าจะไปหาอะไรกินน่ะ” ผมหลบตา “เราไปก่อนนะ”
“เดี๋ยว” แซ็กคว้ามือผมไว้ “ไปด้วยกัน เราเลี้ยงเอง”
ไม่รอให้ปฏิเสธอะไร แซ็กเดินลากแขนผมลงไปใต้ตึกทันที มาหยุดอยู่ที่ลานกว้าง ๆ ที่มีร้านขายขนมเยอะ ๆ
“กินข้าวมารึยัง” ผมพยักหน้า “งั้นเดี๋ยวเราเลี้ยงไอติม เอาช็อกโกแลตแล้วกันเนอะ”
และพี่ท่านก็ไม่รอคำตอบอีกตามเคย แซ็กเดินไปซื้อช็อกโกแลตซันเดย์ ไอ้ผมก็เลยต้องเลยตามเลยนั่งรอที่โต๊ะ โชคดีที่เป็นช่วงปิดเทอม มอเลยแทบไม่มีคน ไม่งั้นมีคนมาเห็นผู้ชายสองคนนั่งกินไอติมคงประหลาดพิลึก...
แซ็กทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามผม พลางเลื่อนแก้วไอติมช็อกโกแลตมาตรงหน้าผม ส่วนของเขาเป็นรสไมโล ผมเริ่มก้มหน้าก้มตากิน มันเกร็ง ๆ ... ทำตัวไม่ถูกยังไงก็ไม่รู้สิ...
“ฟาร์...เป็นไงมั่ง”
“กะ...ก็ดี อร่อยดี” แซ็กหลุดหัวเราะ... ทำไมมีอะไรน่าขำรึไงวะ
“เราไม่ได้หมายถึงไอติม...เราหมายถึงฟาร์อะ”
“อ่า...เรา...” ผมอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ พูดอะไรไม่ออก ส่วนแซ็กก็เริ่มจ้องหน้าผมมากขึ้น
“เราจะบอกว่าขอโทษนะ”
“มะ...ไม่เป็นไรหรอกเรื่องความรู้สึกมันบังคับกันไม่ได้อยู่แล้ว” ผมฝืนยิ้มฝืด ๆ ให้เขา แซ็กส่ายหน้าเบา ๆ
“เราไม่ได้ขอโทษเรื่องนั้น เราขอโทษที่แต่ก่อนทำตัวเฉยชาใส่ เราแม่งงี่เง่าว่ะ...เหี้ยเอ๊ย” เอ๊า !! สบถใส่ซะงั้น “แม่งทนไม่ไหวละ เอาแบบฉบับกูเลยนะ กูแม่งโคตรไร้สาระที่อยู่ ๆ ไปทำตัวเย็นชาใส่มึงซะอย่างงั้น ทั้ง ๆ ที่มึงไม่ได้ทำอะไรให้ด้วยซ้ำ กูแม่งโคตรควายที่ไปหวงเพื่อนกับมึง... กูแค่อยากจะขอโทษมึงว่ะ”
ผมนั่งมองตาค้าง... เฮ้ย... อยู่ ๆ พี่ก็เล่นงี้เลยเหรอครับ ผมตามไม่ทันครับพี่ !!!
“เออ...เรา...”
“ไม่ต้องเรา - นายห่าเหวอะไรแล้ว เพื่อนกันแม่งไม่ต้องพูดงั้นหรอก” ผมคลี่ยิ้มออกมากับคำพูดนั้น
“เออ...กูให้อภัยมึง”
ผมกับแซ็กยิ้มให้กันแล้วหัวเราะออกมา รู้สึกเหมือนยกภูขาออกจากอก ความรู้สึกที่ค้างคาใจมันได้หายไปบ้างแล้ว ถึงผมจะยังเจ็บอยู่บ้าง... แต่มันก็ไม่สำคัญอะไรแล้วในเมื่อตอนนี้ผมมีเพื่อนใหม่เพิ่มมาอีกคนนึงแล้วนี่ มองในแง่ร้ายไปก็คงไม่ได้อะไร ผมมองให้ชีวิตตัวเองมีความสุขดีกว่าครับ...
จุดหมายปลายทางที่ดีที่สุดของผมกับแซ็กอาจจะไม่ใช่ความรัก แต่เเป็นมิตรภาพก็ได้นี่ครับ...
ตอนนี้ผมสามารถคุยกับแซ็กแบบเป็นปกติได้แล้วล่ะครับ... อ๊อ... ไม่สิ แต่ก่อนนะเราคุยกันแบบไม่ปกติ แต่ตอนนี้น่ะ มันเป็นธรรมชาติซะยิ่งกว่าอีก ผมยิ้มให้เพื่อนใหม่ด้วยความสุขใจ กดความรู้สึกเจ็บเล็ก ๆ ลงไปให้ลึก ถ้าเรามองไม่เห็นมันเสียอย่างมันก็คงทำร้ายเราไม่ได้...
เหมือนเสี้ยนที่ปักลงบนเนื้อ... ถ้าไม่ไปแตะมัน มันก็คงไม่เจ็บขึ้นมาหรอกครับ...
ผมวางฟลุตแสนรักลงในกล่อง หลังจากวันนี้ซ้อมทั้งวันจนเมื่อยกระพุ้งแก้มไปหมด พี่พลบอกให้ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้านได้แล้ว ตอนนี้ในห้องเลยค่อนข้างวุ่นวายนิดหน่อย เพราะต่างคนต่างรีบเก็บของจะกลับบ้าน ผมยัดกล่องไม้สีดำลงเป้อย่างรวดเร็วแล้ววิ่งไปที่ประตูทันที คนในชมรมโบกมือบ๊ายบายเป็นระยะ ๆ พอเห็นแซ็กบ๊ายบายแล้วรู้สึกจั๊กจี้ดีแฮะ ปกติไม่เคยทำ... ตลกดีครับ ผมเห็นแจ็กยืนพิงกรอบประตูเหมือนจะพูดอะไรกับผม ไม่เอานะโว้ย... อย่าเพิ่งมาจีบอะไรกูตอนนี้ กูไม่พร้อมอะไรทั้งนั้น...
“โอ๊ะ...ชมรมเลิกแล้วเหรอครับ”
ผมอ้าปากค้างเมื่อเห็นผู้ชายที่อยู่ถัดจากแจ็กไป แบ็คกราวด์แมนยืนยิ้มแฉ่งเอามือซุกกระเป๋ากางเกง
“ผมบอกแล้วว่าเราจะเจอกัน”
เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยย... นี่มันไม่ใช่ความบังเอิญแล้วว้อย มึงจงใจชัด ๆ เลยเฟ้ย !!!!
ไอ้อาร์ทเดินมากระตุกเสื้อผมเป็นเชิงให้เดินตาม ตอนแรกผมก็จะง้างปากด่าอยู่แหละครับ แต่หันไปเจอสายตาอยากรู้อยากเห็นของคนในห้อง เลยต้องเป็นอันหุบปากแล้วเดินตามมันไปเงียบ ๆ มันเดินนำผมลงไปข้างล่างแล้วไปหยุดแถว ๆ รถป๊าผม... ผมขมวดคิ้วเป็นเชิงบอกว่า ‘มึงรู้ได้ไงวะ’
“น้องหนูดีบอกน่ะครับ แถมบอกด้วยนะว่าฟาร์จะยอมให้ผมขึ้นรถ”
“น้องเขาบอกผิดแล้วมั้ง”
“ไม่นะครับ” มันยิ้มอย่างเลื่อนลอย “น้องหนูดีไม่เคยโกหก... ถ้าต้องโกหกก็ขอตายดีกว่าครับ”
“จะขึ้นก็รีบขึ้น แล้วจะติดรถเราไปลงไหน”
ไอ้อาร์ทกระตุกยิ้มอย่างผู้มีชัย “ไม่เอาสิครับ บอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ต้องพูดจาเกร็ง ๆ แบบนั้นหรอก”
“เออ...มึงรีบขึ้น แล้วจะไปไหนก็บอกกูมา” วันนี้มันอะไรกันนักหนา ทำไมใครก็อยากให้กูพูดหยาบด้วย...
ผมปิดประตูดังปังที่ฝั่งคนขับ ไอ้แบ็คกราวด์แมนก็แทรกตัวเข้ามาในรถอีกฝั่งหนึ่ง นั่งหลังตรงคาดเข็มขัดเป็นคุณชายเลย...
“จะไปไหน” ผมถามมันอย่างไม่สบอารมณ์
“ไปอ่างเก็บน้ำครับ” ไอ้อาร์ทนั่งประสานมือไว้ด้านหน้า นี่ถ้าใครผ่านมาเห็น คงคิดว่าผมเป็นคนขับรถที่บ้านมันอะครับ โชคดีที่รถป๊าติดฟิลม์นะเนี้ย...
พอจอดรถปุ๊บมันก็เดินนำผมขึ้นไปที่เนินช้า ๆ ผมเดินตามเอื่อย ๆ บรรยากาศสบาย ๆ ลมพัดเย็น ๆ เหนืออ่างเก็บน้ำชวนให้รู้สึกผ่อนคลายจริง ๆ มันหย่อนตูดลงนั่งแล้วมองหน้าเป็นเชิงให้ผมนั่งตาม... ผมก็ต้องเลยตามเลย สักพักมันก็รื้อ ๆ ของที่ถุงเซเว่นที่ผมเพิ่งเห็นว่ามันเอามาด้วย
“ดื่มสิครับ” มันยื่นกระป๋องน้ำผลไม้มาให้ ผมก็รับมาสิครับ... ของฟรีใครจะไม่ชอบล่ะ...
“แล้ววันนี้มาหาทำไม”
อาร์ทแหงนหน้ามองฟ้าพลางเผยรอยยิ้มบาง ๆ “ก็มาทำให้หายไม่สบายใจไงครับ”
อย่างมึงจะไปรู้อะไรว่ากูสบาย ไม่สบายน่ะฮะ !?
ผมแอบหันไปทำสีหน้าเอือมลับหลังมัน ก่อนจะปรับหน้าให้เป็นปกติ “ตอนนี้กูสบายใจแล้ว”
“โกหก...” อาร์ทพูดขัดขึ้นมา ผมแอบหลุดสีหน้าว่ารำคาญมันออกไป... คนอย่างมันจะรู้อะไรว่าผมรู้สึกยังไง และตอนนั้นเองที่มันเอามือมาจับคางผมให้เงยหน้าขึ้นแล้วจ้องเข้าไปในตา...
“ตาเศร้าจริง ๆ ...”
ผมจุกจนพูดไม่ออก... ความรู้สึกที่กักเก็บเอาไว้มันทะลักออกมา แล้วค่อย ๆ ซึมซาบเข้าสู้หัวใจช้า ๆ ... มันเจ็บ ผมปฏิเสธไม่ได้ว่าตอนนี้ผมเจ็บปวด... ถึงจะพยายามทำตัวเข้มแข็งมาทั้งวันก็ตามเถอะ แต่ลึก ๆ ในใจแล้วความเจ็บปวดก็ยังคงไม่ไปไหน มันยังตามหลอกหลอนผมไปเสียทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา...
รู้ตัวอีกทีน้ำตาผมก็ไหล...
ไอ้คนข้าง ๆ ไม่มีท่าทีตกใจเลยสักนิด มันไม่แม้แต่จะถามอะไรต่อ ทั้ง ๆ ที่มันเป็นคนทำให้ผมร้องไห้แท้ ๆ มันลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปสองสามก้าว แล้วเอามือป้องปากเหมือนวันนั้น...
“ร้องไห้ทำไมครับ !!!!!!!! ” มันหันไปตะโกนใส่เหมือนวันนั้นอีกแล้ว แต่ตอนนี้ผมไม่เห็นอะไรทั้งนั้น นอกจากม่านน้ำตาที่บดบังทุกสิ่ง...
“ผมถามว่าร้องทำไมครับ !!!!!! ”
“บอกผมหน่อยว่าร้องไห้ทำไมครับ !!!! ”
แล้วมันก็ตะโกนอะไรของมันก็ไม่รู้อีกสารพัดอย่าง ผมก็ยังนั่งนิ่งเอามือปาดน้ำตาที่หยดแหมะ ๆ ลงมาบนตัก...
“จะร้องอีกนานมั้ยครับ ผมเจ็บคอแล้ว!!!”
“ก็ใครใช้ให้มึงตะโกนล่ะ !!!!!! ” กูเหลืออดแล้วเว่ย ผมลุกขึ้นมาทั้ง ๆ ที่น้ำตานองหน้าอย่างงั้น แล้วเริ่มตะโกนด่ามันกลับบ้าง
“ก็แล้วทำไมไม่ตอบผมล่ะครับว่าร้องไห้ทำไม !!!! ” นั่น... มันยังเล่นไม่เลิก...
“กูอกหัก...เข้าใจรึยัง !!!!!!!!! ” ผมเอาแขนมาปาดน้ำตาออกไปจากหน้า “เหี้ยเอ๊ย !!!! มึงเป็นอะไรมากมั้ยวะ มาตะโกนอะไรอยู่ได้”
“แล้วตอนนี้รู้สึกยังไงบ้างครับ !!!!!!!!! ”
คราวนี้ผมเดินไปอยู่ข้าง ๆ มัน แล้วเริ่มป้องปากตะโกนบ้าง “เจ็บโว้ยยยยยยยยยยยยยยย !!!! เจ็บเหี้ย ๆ เลย !!!!!!!! เกิดมาแม่งไม่เคยอกหัก เพิ่งรู้เนี้ยแหละว่าแม่งเจ็บชิบหาย !!!!! ”
“ไหนบอกว่าสบายใจแล้วไงครับ ทำไมยังเจ็บอยู่ล่ะครับ !!!!! ”
“กูหลอก มึงดูไม่ออกรึไงไอ้โง่ !!!!! “
“มีอะไรจะฝากถึงคนหักอกมั้ยครับ !!!!! ”
“ไอ้เชี่ยแซ็ก !!!! มึงอย่าคิดนะว่ามึงจะสบายแล้ว กูเป็นเพื่อนกับมึงแล้วก็จริง แต่กูขอบอกมึงไว้ตรงนี้เลยนะเว่ย !!!! ” ผมเอามือชี้ไปที่อีกฝั่งของอ่างเก็บน้ำ เหมือนว่าแซ็กยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม “มึงไม่เอากู แต่ไอ้ไปป์ก็ไม่เอามึงเหมือนกันแหละวะ !!!!! แล้วมึงจะได้ลิ้มรสน้ำตาแบบที่กูเป็นอยู่ตอนนี้ ฮ่าฮ่าฮ่า !!!!!!!!!!!!!! ”
ผมเผลอหัวเราะทั้งน้ำตา การได้ตะโกนนี่มันเหมือนเป็นการระเบิดอารมณ์อย่างหนึ่งครับ เรื่องที่เก็บไว้ในใจของผมเลยพรั่งพรูออกมาหมดอย่างที่เห็น ผมเริ่มสำลักน้ำตาผสมเสียงหัวเราะ ช่างเป็นความรู้สึกที่ยากจะบรรยายจริง ๆ สงสัยที่เขาบอกว่าคนอกหักจะเหมือนคนบ้านี่ท่าจะจริงแฮะ
ผมลืมไป... เวลาถูกเสี้ยนปักน่ะ ถ้าไม่เอามือไปโดน มันไม่เจ็บก็จริง แต่มันจะยังปักอยู่อย่างนั้นไปเรื่อย ๆ ... สร้างความเจ็บปวดทีละนิดจนจิตใจด้านชาไปเอง แต่หากถอนมันออก... แม้จะเจ็บ แต่ชั่ววินาทีต่อมาเราก็จะไม่เจ็บกับมันอีกต่อไป...
“เชี่ยแม่ง สะใจว่ะ !!!!! คอยดูนะมึงจะต้องเสียใจที่ไม่เลือกกูโว้ยยยยยยยยยย !!!!!! ” คราวนี้ผมตะโกนเองโดยไม่ต้องมีคนนำ เล่นเอาไอ้คนข้าง ๆ ถึงกับหลุดขำพรวดออกมาเลย
รู้ตัวอีกทีผมก็รู้สึกว่าเลือดไหลขึ้นไปรวมกันอยู่ที่หน้า... เชี่ย กูทำอะไรลงไปวะ แม่ง !!! อายชิบหาย !!!
อาร์ทหยิบกระป๋องน้ำผลไม้ของผมที่วางไว้ แล้วยื่นมาให้ “แก้คอแห้งครับ”
เอิ่ม... มึงเป็นพรีเซนเตอร์น้ำผลไม้กระป๋องเหรอวะ
ผมทำเป็นดื่มอึก ๆ ไม่สนใจสายตาแซว ๆ ของมันเลย... เผลอหลุดซะได้กู...
“สบายใจรึยังครับ” ผมพยักหน้าตอบ ปากยังอมขอบกระป๋องเอาไว้ “งั้นกลับกันดีกว่าครับ” มันยิ้มเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น ผมก็ก้มหน้างุด ๆ เดินตามมันต้อย ๆ ไปที่รถตัวเอง
“ไปส่งผมลงตรงหน้าคณะก็ได้ครับ” ผมหันมามองหน้ามัน “คณะสถาปัตย์ฯ น่ะครับ ผมจอดรถทิ้งไว้นั่น” อ๊อ... ลืมไป มันเป็นลิ่วล้อภคินนี่หว่า คณะสถาปัตย์ฯ อยู่ไม่ไกลจากที่นี่หรอกครับ ไม่กี่นาทีก็ถึงแล้ว...
“ฟาร์สบายใจรึยังครับ” ตะโกนซะหมดไส้หมดพุงแบบนี้ กูไม่สบายขึ้นก็เกินไปแล้วล่ะ...
“....” ผมพยักหน้าแทนคำตอบ
“อะไรกันครับ สบายใจแล้วเงียบเฉยเลย” มันทำเสียงหัวเราะในลำคอ “ที่ตอนไม่สบายใจล่ะพูดเอาพูดเอา”
จะมีคนว่าอะไรมั้ย ถ้าผมจะขับรถอัดก๊อปปี้ฝั่งซ้ายของรถกับต้นไม้ข้างหน้า...
“สบายใจแล้ว ขอบคุณมาก !!! ” น้ำเสียงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าประชดประชันขนาดไหนครับ
“แหม...ฟังแล้วรู้สึกดีจังเลยเนอะ ว่ามั้ยครับน้องหนูดี”
“นี่มึง...” ผมทำหน้าจริงจังใส่มัน “กูถามจริง ๆ นะ... มึงเลี้ยงกุมารทองเหรอ”
อาร์ทยิ้มให้อากาศตรงหน้าเหมือนว่ามันมีตัวตน...
“ใครบอกครับ น้องหนูดีเป็นนางฟ้าประจำตัวผมต่างหากครับ”
ใครแอบเอากัญชาให้มันเสพครับ... บอกผมที ????
TBC
สเปจะหยุดไว้ตรงนี้นะคะ
ตอนหน้าจะกลับเข้าตอนปกติแล้วค่ะ....
รอไป...อีก3เดือนกับคินนะคะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก//โดนตบเกรียนแตก
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านค่ะ
PS.อิมเมจอาร์ทกับแซ๊กค่ะ
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/dnd_art.jpg)
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/dnd_sax.jpg)
-
หึหึ จะปล่อยให้แฟนๆรอถึงสามเดือนเลยหรือครับ
.
.
.
.
สามเดือนที่ปล่อยให้รอพร้อมภคิน คนแต่งก็อย่านอนดึกมากนะครับ เพราะ ไม่ ใช่ มี อาร์ท คนเดียว หรอก ที่...เลี้ยงกุมาร! 5555+
-
ทำไมเรารู้สึกว่า...คนที่น่ากลัวที่สุดในเรื่องนี้คืออาร์ทหว่า555
ส่วนภคินทร์ รอต่อไป อยู่คนเดียวไปเถิดน้อง สม :z6: อิๆ
-
ทำไมเรื่องนี้มีแต่ผู้ชายหล่อๆน่ากินๆ 5555555555555555
-
ตอนแรกก็แอบหลอนนิด ๆ นึกว่าอาร์ทมีองค์ ที่ไหนได้เพี้ยนนี่หว่า
-
:t3:
-
ฟาร์ มีทั้งอาร์ททั้งแจ๊กเข้ามาให้เลือก ลืมๆมันได้แล้วแซ็กน่ะ
-
น้องอาร์ท อาร์ตตัวพ่อมาก :z3:
น้องหนูดีมาขโมยซีนเต็มๆ ฮามากคุณนางฟ้า o13
-
สามเดือน โน้ววววววววววว :a5:
คนแต่งไม่ใจร้ายขนาดนี้หรอกนะค่ะ TT^TT
-
555555555555 ชอบแบ๊คกราวด์แมนมากๆ กวนแบบเงียบๆดี
ตกลงว่ากวน หรือเพี้ยนกันแน่เนี่ย
แอบสะใจไปก่ะน้องฟาร์เพราะที่พูดมาก็คงจะจริง น่าสงสารแซ๊ก
แต่บังอาจมาทำน้องฟาร์เจ็บ หายกันนะแซ๊กนะ 55
-
แค่3วันที่ผ่านมาก็จะขากใจตายแล้ว!!
แต่นี่ตั้งสามเดือนเลยเรอะ!!
ใจร้ายไปหน่อยแล้ว!!
-
ภาพประกอบสวยอีกแล้ว o13
แบล็กกราวน์แมนนี่มันเนียนจริงๆ
กวนแบบเนียนๆ เข้ามาแบบเนียนๆ
ปล.ฮาตอนกุมารทอง :laugh:
-
น่ากลัวเถอะ อย่าบอกว่านี่เป็นวิธีจีบของอาร์ทนะ
-
โฮะๆๆ
แบล็คกราวด์แมน สุโค่ย!!!!!!!
-
น้อง หนู ดี ๆ
อิ อิ
-
:-[ อยากอ่านต่อทั้งสองคู่เลยอ่ะ :impress2:
:L2:
-
อืม สะใจมาก แต่อาร์ทฟาร์คงเจ็บคอกันไปหลายวัน
รู้สึกว่าพออ่านเวลาอาร์ทพูดเพราะทีไรแล้วนึกถึงเด็กบ้านนอกใส่แว่นเนิร์ดๆทุกทีเลยอ่ะ ไม่รู้เป็นไรเหมือนกัน :m20:
-
อาร์ทขา~ อยากจะบอกว่า อาร์ทแม่งโคตรเกรียนว่ะ!!!(เกรียนเหมือนคนแต่งเลย อุ้ย เค้าล้อเล่น) :laugh:
-
อาร์ทขโมยซีน กำลังเศร้าๆ ทำให้ฮาซะงั้น o13
-
อาร์ททั้งหล่อทั้งบ้าน่ารักกว่าแซ็กตั้งเยอะะะะ !!!!
ลืมๆแซ็กแล้วมาจีบอาร์ทแทนได้แล้วฟาร์ !!!!!!
ขอตะโกนมั่ง เผื่อน้องฟาร์ได้ยิน :laugh:
+1 :L2:
-
:L1:
-
ถึงจะอกหักเสียใจ
แต่ก็มีคนมาดามหัวใจนะหนูเห็ดถึงจะเจ็บคอไปบ้าง แต่เจ้าตัวจะรู้มั๊ยเนี่ย
ชอบทั้ง2คู่เลย รักพี่เสียดายน้อง
ปล.นายอาร์ทเท่มาก ส่วนแซ็กก็กินกันไม่ลง
-
อาร์ทฟาร์สินะ ที่จริงจะอาร์ทหรือแซ็กก็ไม่ขัดข้องเลย ฮ่าๆๆ
อาร์ทน่ารักไปมั้ย ชอบมากอ่ะบุคลิคแบบนี้ :-[
เหลือแต่แซ้กแล้วแหละ แซ็กเอ๋ยยยยย น้ำตาได้เช็ดหัวเข่าอย่างที่ฟาร์มันแช่งแน่ๆ หุหุ
-
ไอหมอนี่มันเด็กแนวของแท้เลยจริงๆ แนว....แนวไหนว่ะเนี่ย :laugh: แต่น่ารักดีอ่ะ เชียร์ๆให้คู่นี้รักกันๆ :กอด1:
ปล.อยากอ่านคู่ไปป์อ๊า :m31:
-
แต่ชอบอาร์ทอ่ะ
ที่จริงก็ใจดีออกนะ แต่กวนตรีนได้สม่ำเสมอ และตลอดเวลา
อยู่ด้วยแล้วระวังความกวนประสาทจนเลิกเศร้า
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
-
ชอบอาร์ทจังเลย เป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วต้องสบายใจมากๆแน่
ฟาร์จ๋า... กระซิบบอกอย่างนึง เค้าคิดว่าอาร์ทหล่อกว่าแซ็คอ่ะ :impress2:
ส่วนภคิน... นอนกอดพี่เดียวดายไปก่อนละกัน :man1:
-
อ่านแล้วรู้สึกชอบ อาร์ท มากๆเลย นิสัยเกรียน แต่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ :กอด1:
-
:กอด1:
มันยอดดดดดมากค่ะ bg man :laugh:
-
อยากอ่านคู่ไปป์อ่ะคนเขียนใจร้ายยยยย คู่นั้นเค้ายังไม่เคลียร์กันค้างคาอยุ๋
ส่วนคู่นี้ ฟาณืเอ๋ยเสร็จพ่อหนุ่มแบร็คกราวด์แมนเป็นแน่ เตรีญมตัวเตรียมใจไว้ซะเถอะ
-
อาร์ทหล่อมากเลย...ฟาร์เปลี่ยนใจด่วน(ถึงจะดูหลอน ๆ ไปหน่อยก็เถอะนะ) :laugh:
-
อาร์ททำให้รู้สึกแอบหลอนๆๆนะ :laugh: :laugh:
กวนตีนได้ใจเลย o13
-
ฟาร์กับอาร์ท????
ก็ไม่เลวเนอะ
-
อาร์ทนี่โรคจิตป่าวเนี่ยย
เค้ากัวฟาร์จะเปนอะไรไปนะเนี่ย :z3:
-
อาร์ทก็ดีนะฟาร์....แปลกดี :m20: :m20: :m20:
ตอนนี้เชียร์คู่นี้ไปก่อน~ :laugh: :laugh:
-
อาทนี่แสบได้โล่จริงๆ 555
-
อาร์ทจะต้องคู่กะฟาร์แน่ๆเลยอ่ะ o13
-
น้องหนูดี พี่เเกคิดได้ไงเนี่ย? 55. ตลกดีค่ะ รีบมา่ตอนะคะ
-
อาร์ทหลอนกว่าเพลงอีกอ้ะ :o8: :o8:
ฟาร์สู้ๆ เป็นเพื่อนกันแซ็กก็ดีแล้ว อาร์ทน่าสนกว่าใช่ป้ะ
น้องหนูดี :laugh: :laugh:
ไม่เอา สามเดือนได้ป้ะค่ะ
จะหยุดพาร์ทสเปฯ แค่นี้เหรอค่ะ กำลังสนุกกับน้องฟาร์อยู่เลย :impress2: :impress2:
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกก! :haun4: อาร์ทคุงน่ารักโฮกๆอ่ะตอนนี้!
เล่นเอาอิโบว์คนนี้หลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว อรั๊งงงง! :-[ มาๆๆ! มาม๊วพทีดิ :จุ๊บๆ:
แต่อยากจะบอกว่า ถึงอาร์ทจะดีกับฟาร์ขนาดนี้ ก็ไม่ได้อยากให้คู่กันเลย ขอบอกๆ!
เพราะว่า.....อาร์ทต้องเป็นของเราเท่านั้น!!! ฮ่าๆๆๆ //โดนตรบ สลบคาตรีน
Ps. 3เดือนในนิยายมันคงไม่ใช่3เดือนของจริงหรอกนะ o18
-
อาร์ทไม่ได้เมากัญชาหรอก... พี่เค้าเมาความร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก 555+ o13
เริ่มรู้สึกตัวว่าเรื่องนี้นายอาร์ทแหละที่เป็นพระเอกกกกกกกกกกกกกกกก o13
-
อาร์ททั้งหล่อทั้งบ้าน่ารักกว่าแซ็กตั้งเยอะะะะ !!!!
ลืมๆแซ็กแล้วมาจีบอาร์ทแทนได้แล้วฟาร์ !!!!!!
ขอตะโกนมั่ง เผื่อน้องฟาร์ได้ยิน :laugh:
+1 :L2:
เห็นด้วยกับรีนี้เลย อาร์ทหล่อโคตรอ่ะ
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
อาร์ทฟาร์ อาร์ทฟาร์ อาร์ทฟาร์ :impress2: :impress2:
-
อ่านถึงตอน สเปเชี่ยลรูม1 ของฟาร์แล้วร้องไห้เลยอ่ะ ทำไมคนแต่งทำงี้ พอจะแต่งให้ฮาก็ฮ้าฮาจนขำกลิ้ง พอเศร้าก็ นะ
เฮ้อออออผมชอบฟาร์อ่ะ ถ้าฟาร์มีตัวตนจริงจะไปจีบเดี๋ยวนี้ น่าสงสารเกินคำบรรยาย! ว่าแต่ใครมาลูบหัวฟาร์เหรอ ไปอ่านต่อก่อนนะ
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดด FC พี่อาร์ททททททท~ :กอด1:
คนอะไรไม่รู้ น่ารัก น่าหลงใหล เอิ๊กๆ :-[
(ถึงพี่แกจะบ้า หรืออาจเสพยาอย่างที่หนูเห็ดบอกก็ตาม 555)
หนูเห็ดคู่กับพี่อาร์ทๆๆๆๆ >< (หรือพี่อาร์ทจะคู่กับเราก็ได้นะ 55)
-
แต่ก็ยังเสียดายแซ็คอยู่นะ เหมือนผมก็แอบรักใครอยู่เหมือนฟาร์เดี๊ยะๆเลย แต่พอเจอมันตรงกะตัวเองงี้แล้วมันจุก ฟาร์-อาร์ท ก็ได้วะ
มาต่อไวๆนะครับ ผมตามทันแล้ว
-
อาท แมร่งจิตนะเนี้ย แต่น่ารักดีนะเราว่า
จริงใจพิลึก ก๊ากกกกกก
อยากให้แซกมาได้ยินที่ฟาร์ตะโกนจัง
-
โอ้ย!! คนอะไรน่ารักขนาดนี้เนี่ย!! ขอสมัครเป็นFCแบ็คกราวน์แมนด้วยคน
ได้อ่านตอนพิเศษของฟาร์กะอาร์ทแล้วทำให้รู้สึกชอบอาร์ทขึ้นเป็นกองเลย :กอด1:
อาร์ทฮามากๆอ๊ะ คิดได้ไงเอาน้องหนูดีมาขู่ฟาร์
อ่านไปขำไปอยู่คนเดียว :m20:
“ใครบอกครับ น้องหนูดีเป็นนางฟ้าประจำตัวผมต่างหากครับ”
เจอประโยคนี้เข้า ผมเข้าใจความรู้สึกฟาร์เลย :laugh: :laugh: :laugh:
รอตอนต่อไปนะฮะไรเตอร์
ปล. รูปอาร์ทดูดีมากฮะ :L1:
-
เนียน!!!555
-
:really2: :really2:
-
Room 20
ผมสะลืมสะลือตื่นขึ้นมาเพราะเสียงประกาศจากพี่สาวที่เป็นพนักงานต้อนรับ พี่เขาบอกว่า อีกไม่กี่นาทีรถจะถึงจุดหมายปลายทางที่จังหวัดเชียงใหม่ ขอให้ท่านตรวจสอบสัมภาระ บลา ๆ ๆ อะไรไปตามเรื่องตามราว ผมดึงหูฟังออกจากหูด้วยความเบลอ ๆ สงสัยเมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ เลยมาหลับยาวบนรถทัวร์แบบนี้ จะว่าไปก็ดีเหมือนนะครับ ถ้าไม่หลับนี่คงน่าเบื่อแย่
พอมองออกไปนอกหน้าต่างท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว เพราะเวลาล่วงเลยไปถึง 6 โมงครึ่งแล้ว ผมปวดเมื่อยเนื้อตัวไปหมด อยากจะลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจใจจะขาดอยู่แล้ว
ไม่กี่นาทีต่อมารถก็จอดเทียบท่าอยู่ที่อาเขต ผมรอผู้โดยสารคนอื่นเดินลงไปให้หมดก่อนเพราะไม่ชอบเบียดกับใคร สักพักก็แบกเป้ขึ้นหลังเดินตามลงไป ผ่านโซนที่ผู้โดยสารบางคนต้องรอโหลดกระเป๋าใต้ท้องรถเสียก่อน โชคดีที่ผมของน้อยเลยเอาขึ้นไปได้เลย ไม่ต้องรอ เดินไปอีกหน่อยก็ถึงโซนที่มีเก้าอี้เรียงกันเป็นตับ ผมเริ่มสอดส่องสายตามองหา...
“พี่ไปป์ !!!! ” ไม่ทันหันไปมันก็มาถึงตัวแล้ว เด็กผู้หญิงคนนึงวิ่งมากระโจนเข้ากอดผมที่ยังคงมึน ๆ อยู่
“...เชอร์...” มันยังกอดรัดฟัดเหวี่ยงผมไม่ปล่อย ซุกหน้าลงคอกูอีก จั๊กจี้เว่ยไอ้นี่หนิ “มารอนานยัง”
“สักพักแล้วอะ พี่ไปป์ผอมลงอะ แต่เอาเหอะ ก็ยังมีเนื้อมีหนังให้กอดอยู่ เพราะแต่ก่อนก็ไม่ได้หุ่นดีอะไร”
ผมเขกมะเหงกมันไปทีนึง “กวนละเรา... ไป ๆ พี่อยากกลับบ้านแล้ว มายืนกอดโชว์ชาวบ้านทำไมวะเนี้ย”
ไอ้เชอร์ฉีกยิ้มสดใสแล้วเดินลากแขนผมไปที่รถมอเตอร์ไซค์ประจำตัวมัน น้องสาวผมเองครับ ชื่อเต็ม ๆ มันคือเชอรู้ทครับ เป็นชื่อบุหรี่ชนิดหนึ่งที่มีหัวเป็นรูปสี่เหลี่ยมอะครับ พอดีว่าบ้านผมเป็นโรงงานยาสูบน่ะครับ พ่อเลยตั้งชื่อลูกออกมาโทนนี้หมดเลย
เชอร์มันโตเป็นสาวแล้วครับเดี๋ยวนี้ ไม่ใช่สก๊อย ม.ต้นที่เคยไปจีบไอ้ภคินคนนั้นแล้ว หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักใช้ได้ ไว้ผมยาวเกือบถึงกลางหลัง ตอนนี้ถูกมัดรวบเป็นมวยไว้ด้านบน มันสูงประมาณ 165... งี้แหละครับ เชื้อบ้านผมก็ไม่ได้เตี้ยอะไร มันก้าวขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ไว้แล้วเรียกผม
“พี่ไปป์ขึ้นดิ”
“เฮ้ย...ให้พี่ขับไม่ดีกว่าเหรอ”
“ไม่เอาเชอร์จะขับ นาน ๆ พี่ไปป์จะมา เชอร์ก็ต้องบริการดิ” มันหรี่ตามองผม “ทำไม...พี่ไปป์กลัวคนมองว่าตุ๊ดเหรอ ให้ผู้หญิงขับรถให้อะ”
“ก็เออสิวะ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ใครจะมองก็ให้มันมองไปสิพี่ ยังไงหน้าพี่ก็ให้อยู่แล้ว เขาไม่ว่าอะไรหรอก” ผมตบกะบาลมันไปป้าบนึง มันร้องอูยแล้วเอามือคลำหัวป้อย ๆ “จะขึ้นไม่ขึ้น ไม่งั้นก็โบกรถแดงกลับเองเลยนะ”
หนอย... ขู่กูเหรอไอ้น้องเวร ผมเลยรีบกระโดดขึ้นซ้อนท้ายทันทีครับ (อ้าว?) เรื่องอะไรต้องโบกรถแดงกลับล่ะ ยิ่งโบกแถวนี้นะโดนฟันหัวแบะเลยครับ... แพงได้อีก
ผมมองวิวของเมืองที่เปลี่ยนไปนิด ๆ หน่อย ๆ พวกป้ายโฆษณาอะไรพวกนี้ ที่เหลือก็เหมือนเดิมแหละครับ มอเตอร์ไซค์ขับกันเต็มถนนเลยช่วงเย็น ๆ แบบนี้ ที่นี่คนนิยมใช้มอเตอร์ไซค์มากกว่ารถยนต์ครับ ประเด็นแรกคือไม่มีตังซื้อ ประเด็นที่สองคือตรอกซอกซอยมันเยอะ ใช้มอเตอร์ไซค์สบายกว่าเยอะครับ คันเดียวเที่ยวรอบเมือง หาที่จอดรถก็ง่ายกว่า เสียอย่างเดียวมันโดนขโมยบ่อยนี่สิ... แต่ผมยังไม่เคยโดนขโมยนะครับ
บ้านผมอยู่ในอำเภอเมืองเนี้ยแหละครับ แต่ก็แอบไกลจากสถานีขนส่งนิดหน่อย ส่วนโรงงานอยู่เลยออกไปทางหางดงนู่นแหละครับ พ่อก็ขับรถไปดูงานทุกวัน... ดีแล้วล่ะที่บ้านผมไม่ได้ไกลขนาดนั้น ไม่งั้นคงได้นั่งมอ’ไซค์จนเมื่อยตูด ใช้เวลาประมาณ 20 นาทีผมก็ถึงที่หมายแล้ว บ้านผมเป็นบ้านเดี่ยวสองชั้น มีพื้นที่สวนหน้าบ้านขนาดใหญ่พอควร มีเรือนเล็ก ๆ แยกออกมา... อ๊ะ อย่าคิดว่าเรือนคนใช้ครับ บ้านผมไม่มีคนใช้หรอก มันเป็นเรือนไว้เก็บของ บางทีพ่อก็ใช้สำหรับให้แขกมานอนพักผ่อน แต่เพราะบ้านมีพื้นที่เยอะก็เลยต้องซอกแซกเข้าซอยไปนิดนึง ผมแหงนหน้ามองต้นมะม่วงหน้าบ้านที่เริ่มออกผลแล้วก็ดีใจ... คืนนี้จะให้แม่ทำน้ำปลาหวานให้กินให้ได้
ผมโดดลงมอ’ไซค์มายืนรอ ไอ้เชอร์เอาขาตั้งลง แล้วตะโกนเข้าไปในบ้าน
“แม่ !!! พี่ไปป์มาแล้ว”
เงียบ...
ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก...
ไอ้เชอร์ยักไหล่เป็นเชิงบอกว่า ’ช่างเหอะ’ แล้วเดินนำผมเข้าไปในบ้าน ไอ้ผมก็เดินดุ่ม ๆ เข้าไป ผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งนั่งอยู่หน้าทีวี โดยที่ตาไม่กระพริบสักวิฯ เลย... นั่นแหละ แม่ผมเองครับ
“แม่...พี่ไปป์มาแล้วนะ” ไอ้เชอร์เรียกร้องความสนใจให้ผมอีกครั้ง น่าให้ตำแหน่งน้องดีเด่นจริง ๆ
“เดี๋ยว ๆ ๆ ๆ ตอนนี้ช็อตเด็ดเลย หูยยยยย...อินี่มันร้ายจริง ๆ ”
ครับ... แม่ผมติดละครน้ำเน่าตอนกลางวันที่เอามาฉายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถึงขั้นไปโหลดมาเก็บไว้ดูซ้ำเลยครับ
ยิ่งประเภทตบจูบ ดูดปาก กระชากหัว ด่าอีตัว มั่วผู้ชายนะ หูยยยยยยยย... ของโปรดเลยครับ !!!
ผมมองหน้าไอ้เชอร์ตาปริบ ๆ รอจนจบแผ่นแม่เลยหันมามองหน้าผมจนได้... หูยยยยย ซาบซึ้งใจยิ่งนักครับ !!!
“ไหน...มาให้แม่กอดหน่อยซิ”
“โห...ไม่รอพรุ่งนี้เลยอะแม่” บ่นไปงั้นแหละครับ แต่ผมก็กระโจนเข้าหาอ้อมกอดแม่ทันที แม่พรมจูบไปทั่วหน้าผม แล้วกลับมาหอมแก้มดังฟอดอีกทีนึง
“คิดถึงจริง ๆ ...ไอ้ลูกแมวของแม่” เอ่อ... ชื่อเล่นของผมครับ ไอ้เชอร์แม่ก็เรียกแบบนี้เหมือนกัน ที่ไม่เรียกไอ้ลูกหมาเพราะสงสัยกลัวซ้ำกับบ้านอื่นครับ “เดินทางมาเหนื่อยล่ะสิ ดูสิ...ทำไมผอมลงเนี้ย แม่ส่งเงินไปให้ไม่พอใช้รึยังไง”
“ถ้าไม่พอแม่จะให้เพิ่มเหรอครับ” ตาวาวเลยผม
“เปล่า...แม่ถามเฉย ๆ ” นั่น... ให้ความหวังผมตลอดครับ...
“แม่ ~ ~ ” ผมเอาหน้าซุกท้องแม่ นาน ๆ ได้กลับบ้านมาอ้อนแม่ที มันก็ต้องมีบ้างครับ “ไปป์อยากกินมะม่วงน้ำปลาหวานอะ เนี้ยมะม่วงหน้าบ้านเราออกผลแล้วนะ แม่ทำให้หน่อยสิ นะ ๆ ๆ ”
“มาอ้อนแม่หวังผลนี่หว่าไอ้ลูกคนนี้” แม่จัดการเขกกบาลผมไปที “เดี๋ยวแม่ออกไปตรวจงานแป๊บเดียว เดี๋ยวกลับมาทำให้นะไอ้ลูกแมว”
แม่ผมชื่อแก้ว เป็นสาววัยกลางคนที่ดูเด็กกว่าอายุจริงพอควร เพราะดูแลตัวเองดีล่ะมั้ง จำได้ว่าแม่จะออกไปวิ่งจ๊อกกิ้งทุกเช้า แถมอาหารที่ทานก็ต้องมีผักทุกมื้ออีกต่างหาก หลายคนบอกว่าผมหน้าเหมือนแม่... ก็คงจริงนะ แม่ผมเป็นนักเขียนนิยายอิสระ ที่วันดีคืนดีแม่คิดจะไปหาแรงบันดาลใจที่ไหน แม่ก็แบกเป้ใบเดียวแล้วออกบ้านไปเลย บางทีลืมบอกคนในบ้านด้วยนะครับ พ่อผมเกือบโทรไปแจ้งตำรวจ โชคดีที่แม่ติดต่อกลับมาก่อน... ที่ว่าออกไปตรวจงานน่ะ คือแม่ผมมีโรงพิมพ์เล็ก ๆ เป็นของตัวเองน่ะครับ บางทีแม่ก็อยู่ที่นู่น แต่บางทีแจ็กพอตแตก เธอก็นั่งดูละครหลังข่าวอยูบ้านเหมือนแม่บ้านทั่วไปเหมือนกัน...
แม่ผมถามสารทุกข์สุขดิบนิด ๆ หน่อย ๆ แต่บังเอิญว่าละครมาแล้วแม่เลยไล่ผมไปเก็บของที่ห้อง บอกว่าทำความสะอาดไว้เรียบร้อยแล้ว ห้องผมอยู่ชั้นสองครับเป็นห้องสีขาวเรียบ ๆ มีห้องน้ำในตัว เน้นตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ไม้ให้บรรยากาศบ้านไร่นิด ๆ ทั้งเตียงไม้ ตู้เสื้อผ้าไม้ โต๊ะไม้ แถมยังตกแต่งผนังด้วยระแนงไม้ที่สานเป็นช่อง ๆ อีกต่างหาก
ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม ๆ ที่คิดถึงมานาน แม่คงไปซักผ้าปูที่นอนมาให้ เลยมีกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มผสมกลิ่นไอแดดติดมาแบบนี้ นอนแล้วสบายใจจริง ๆ ผมนอนสักพักก็เด้งตัวขึ้นมารื้อกระเป๋าเก็บข้าวเก็บของให้เรียบร้อย พอลงมาข้างล่างแม่ก็ออกไปตรวจงานแล้ว เลยนั่งดูทีวีคิดอะไรไปเพลิน ๆ ไอ้เชอร์ก็มานั่งข้าง ๆ
“พี่คินเป็นไงมั่งอะพี่ไปป์”
อุ๊ก... จุกถึงทรวงในครับกู มึงเปิดตัวคำถามได้แรงเกินแล้วว้อย ไอ้น้องเวร !!!
“มึงจะถามไปทำไม ชอบมันอยู่รึไง”
“ชอบสิ...ผู้ชายหล่อ ๆ ใครจะไม่ชอบอะพี่” ดูมันตอบน่าตบให้ลืมบ้านเลขที่จริง ๆ “โหย... ไม่ต้องทำหน้าโหดงั้นเลยนะ เชอร์ถามเพราะนึกถึงเฉย ๆ เห็นเรียนมอเดียวกับพี่ไปป์ เนี้ย... พี่คินดังในเน็ทมากเลยนะ เชอร์เข้าเว็บยังมีคนเอารูปแอบถ่ายพี่เขามาโพสเลยอะ”
“ไม่รู้เว่ย อยู่คนละคณะจะไปเจอกันได้ไง” มุสาวาทา เวรมณี สิกฺขาปทํ สมาทิยามิ...
“ว้า ~ เสียดายจัง พอพี่เขาย้ายจังหวัดไปก็ไม่เห็นเลยเนอะ”
“ไอ้เชอร์... มัวแต่สนใจผู้ชายนะเราน่ะ แล้วเรื่องเอ็นท์ฯ ปีนี้จะเอาไงเนี้ยฮะ !?”
“เค้าเรียกแอดมิดชั่นหรอกพี่ไปป์ เอ็นท์ฯ นั่นมันรุ่นพ่อรุ่นแม่เราใช้” เอ๊ะ... ไอ้นี่ไปเอาเชื้อกวนตีนมาจากไหน “โถ ๆ ๆ อย่าหน้างอสิ ไม่หล่อเลยอะ” มันเอามือมาดึงแก้มผม
“แล้วจะตอบพี่ได้ยัง”
“เชอร์ว่าจะเข้าคณะพวกภาษาอะ มนุษย์ฯ อักษรฯ อะไรพวกนี้” น้องผมเรียนศิลป์ภาษาครับ มันก็ต้องมาแนว ๆ นี้แหละ “ส่วนมหาลัยอะไรก็ดูกันอีกที ติดไหนเชอร์ก็เอาที่นั่นแหละ ติดที่มอพี่ไปป์ก็ดีสิ เชอร์จะได้ไปอยู่ด้วย”
“ไอ้นี่...กะทิ้งพ่อแม่รึไง”
“เปล่าน้า ~ ถ้าเชอร์ติดที่นี่เชอร์ก็เอาที่นี่สิ เพื่อนตั้งเยอะตั้งแยะ จะย้ายไปทำไมให้วุ่นวาย” พูดได้ดีครับน้องผม ผมนั่งคุยอะไรกับมันยาวเหยียดเพราะไม่ได้เจอหน้ากันนานแล้ว สักพักพ่อกับแม่ก็กลับมาแล้วครับ
พ่อผมชื่อภูมิครับ หน้าตาก็ดูไม่แก่เท่าไหร่ เพราะแม่บังคับให้ดูแลตัวเองครับ แต่มาเสียตรงที่พ่อผมเป็นขาใหญ่วงเหล้าน่ะสิ (เรียกว่า ’ขี้เหล้าหลวง’ ก็ได้ครับ) เห็นหน้าตานิ่ง ๆ แบบนี้ ที่จริงพ่อผมพูดมากพอ ๆ กับแม่เลยครับ... เอ๊ะ บ้านผมนี่ชักจะยังไง ๆ เว้ย
“เว้ย ~ ไอ้น่อยมานี่กำเล๊าะ” เอ่อ... แปลได้ประมาณว่า ’ไอ้ตัวเล็ก มานี่สิ’ พ่อคว้าตัวผมเข้าไปกอด ๆ หอม ๆ อยู่นั่นแหละ ถามนู่นถามนี่ใหญ่เลย “แบบนี้ต้องฉลอง”
“ดื่มอะไรเยอะแยะน่ะพ่อ วันก่อนก็เพิ่งหนีไปกรึ๊บกับวงเหล้าที่ปากซอยใช่มั้ย อย่าคิดว่าแม่ไม่รู้นะ”
“แม่อะ...นาน ๆ ทีไปป์มันจะกลับมานะ มา ๆ ดื่มกับพ่อดีกว่า” แม่ผมส่ายหน้าเอือม ๆ แต่คงห้ามอะไรไม่ได้หรอกครับ
สุดท้ายผมก็นั่งดริ๊งค์กับพ่อ บรรยากาศบนโต๊ะอาหารมีแต่เสียงหัวเราะ เมื่อผมเล่าเรื่องประสบการณ์หรือคนประหลาด ๆ ในมหาลัย ไป ๆ มา ๆ ผมกับไอ้เชอร์ก็แย่งกันพูดซะอย่างนั้น ราว ๆ เกือบ 4 ทุ่มเราถึงได้ฤกษ์เก็บโต๊ะกินข้าวกัน ผมช่วยแม่ล้างจานเสร็จแล้วก็ปลีกตัวไปนอนหลับ
ผมรักครอบครัวของผมมาก... จะเรียกได้ว่าผมเติบโตขึ้นมาจากความอบอุ่นก็คงไม่ผิดนักหรอก ผมก็เลยพยายามทำความเข้าใจคนที่ไม่มีสิ่งนี้อย่างมัน...
เชี่ยละ... กูคิดถึงมันขึ้นมาทำไมวะเนี้ย อุตส่าห์กลับบ้านทั้งที คิดแล้วอยากจะเอาหัวโขกกำแพงตาย ผมรื้อ ๆ มือถือออกมาชาร์จแบตฯ พอเปิดดูถึงกับอ้าปากค้าง
‘คุณมี 106 สายที่ไม่ได้รับ จากหมายเลข 08X-XXXXXXX’
เหยดดดดดดดดดดดดด... แบตฯ มันระเบิดไปรึยังวะนั่น !!!!!
ไอ้ผมก็ตั้งระบบสั่นไว้... ใครจะไปรู้ล่ะว่าจะมีไอ้บ้าที่ไหนมากระหน่ำโทรขนาดนี้ ผมกดเลือกเบอร์มันแล้วค้างนิ้วโป้งไว้ที่ปุ่มรูปโทรศัพท์สีเขียว... ภาพแผ่นหลังที่วิ่งไกลออกไปนั่นวาบเข้ามาในหัวผม แล้วผมก็รู้สึกเจ็บขึ้นมาอีกครั้ง...
โทรหาเหรอ... ตลกน่า จะทำอะไรให้ตัวเจ็บอีกทำไม...
ผมกดวางแล้วเลือกที่จะกดโทรออกหาฟาร์ เพื่อบอกมันว่าผมถึงจุดหมายแล้ว จากนั้นก็ไปอาบน้ำล้มตัวลงนอนกลิ้งไปมาบนเตียง เตียงผมนี่ก็ดีนะครับ มันไม่กว้างจนเกินไป...
นอนแล้วจะได้ไม่รู้สึกว่าข้างตัวมีที่ว่าง...
........................................................................
......................................................
...................................
..............
ติ๊ด
ติ๊ด
ติ๊ด
“ไอ้คิน... ถ้ามึงจะยิงบาร์โค้ดอันเดียว 3 รอบเนี้ยนะ” เสียงคนล็อกถัดไปเรียกให้ผมสะดุ้งโหยงขึ้นมา
“เอ่อ...ขอโทษด้วยนะครับ” ผมหันไปก้มหัวบอกลูกค้าสาวเทียมที่รอคิดตังอยู่ เธอฉีกยิ้มหวานไปถึงไขสันหลัง
“ไม่เป็นไรจ้ะ...คิดนาน ๆ ก็ได้ เจ๊จะได้มองหน้าน้องคินนาน ๆ เวลาทำหน้าเอ๋อยังน่ารักเลยอ๊า ~ ”
เจ๊จะชมผมทำไมครับเนี้ย... ขนหัวลุกเลย... แต่พอเจ๊แกพูดอย่างงั้น ผมเลยมีสติสตังคิดเงินไวขึ้นอีกเป็นเท่าตัวเลย
“ขอบคุณมากครับ” ฉีกยิ้มการค้าให้เจ๊เค้าหน่อย ส่วนคนได้รับก็หน้าบานยังกะถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง เดินสกิป ๆ ออกร้านไปเรียบร้อยแล้วครับ ผมขอถอนหายใจออกมาแรง ๆ สักทีเหอะครับ
“คิน...ช่วงนี้มึงเป็นอะไรวะ...ดูเหม่อ ๆ ชอบกลว่ะ” ไอ้ต้นเพื่อนร่วมงานเดินมาตบบ่าผมแปะ ๆ “กูก็เข้าใจว่าเดือนเมษาฯ มันร้อน แต่มึงนี่อาการหนักเลยนะ”
“กูมีอะไรให้คิดนิดหน่อยว่ะไอ้ต้น” ผมหันไปสะกิดมัน แล้วชี้ให้ดูลูกค้าที่ทำท่าจะมาสั่งแซนด์วิช มันเลยไม่ได้ซักถามอะไรต่อ เดินไปบริการทันที
ผ่านมาได้เดือนกว่า ๆ แล้วครับ... ตั้งแต่วันนั้นที่ไปป์เดินออกจากห้องนั้นไป ตอนนี้ก็ต้น ๆ เมษาฯ ได้แล้วล่ะครับ... ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมก็รู้สึกประหลาดกับตัวเองมากขึ้น เหม่อลอยมากขึ้น นั่งคิดนู่นคิดนี่คนเดียวบ่อยขึ้น... ที่ทนเป็นบ้ามาเป็นเดือนได้นี่ก็เก่งแล้วครับ
ไปป์ไม่เคยรับโทรศัพท์ผมเลย ผมพยายามติดต่อมันเกือบทุกวันแต่มันก็ไม่เคยรับ ไอ้ที่อยากจะพูด อยากจะบอก ก็เลยไม่ได้ทำสักทีนี่ไง...
หลังจากเลิกกับแอมแล้ว ผมคิดว่าทุกอย่างจะจบลง แม้ว่าจะจบแบบแย่ ๆ ไปหน่อยก็เถอะ แต่ที่ไหนได้ ประมาณสองสามอาทิตย์หลังเลิกกัน แอมโทรมาขอคืนดีกับผมหน้าตาเฉยเลยครับ แถมบอกว่าที่ทำไปวันนั้นเป็นเพราะอารมณ์ ผมก็บอกปฏิเสธมาหลายรอบแล้ว แต่เธอก็ยังโทรมาเรื่อย ๆ จนหลัง ๆ ผมเลือกที่จะไม่รับโทรศัพท์เธอแทน แต่เธอก็ดันส่งเมสเสจมาจนได้... ผู้หญิงนี่เข้าใจยากซะจริงครับ
ว่าไปชีวิตผมก็ตลกร้ายจริง ๆ ไอ้คนที่โทรไปหาก็ไม่รับสาย ไอ้คนที่ไม่อยากคุยด้วยก็ดันโทรมาซะนี่...
จากนั้นสัก 10 นาทีลูกค้าก็ออกไปหมดร้านแล้ว ผมเลยได้จัดของ พร้อมกับคุยกับไอ้ต้นเรื่องสัพเพเหระ ส่วนใหญ่จะเป็นประเด็นบ่นเรื่องโลกร้อนเนี้ยแหละครับ...
“คิน...สงกรานต์ไปไหนวะ”
“ยังไม่มีแพลนว่ะ ทำไมวะ”
“โอ้โห....กูไม่อยากจะเชื่อหนุ่มฮ็อทอย่างมึงไม่มีแพลน กูนึกว่ามึงมีคิวไปโชว์ตัวนั่งขบวนแห่อะไรงี้ซะอีก”
“เดี๋ยวกูถีบกระเด็นเลยนี่ คิดได้นะมึง”
“ไม่ไปเที่ยวกับแฟนเหรอวะ” มันเขยิบตัวเอื้อมมาคว้ากล่องข้าง ๆ ผม “อันนี้ไว้ข้างบนเว่ย”
“ไม่มีแฟน”
“เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!! ” ไอ้ต้นทำกล่องกระดาษเปล่าร่วงจากมือ “อย่ามาตอแหล หน้าอย่างมึงไม่มี แล้วกูจะเหลืออะไร”
“ไม่มีจริง ๆ ... เชี่ยนี่ เพิ่งเลิกไป”
“โอ้โหยยยยยยย... กูลืมไปมึงมันไปหล่อเลือกได้ !!! ” นี่มึงชมกูแบบจริงใจกว่านี้จะดีมากนะไอ้ต้น “แล้วมึงไม่มีแพลนไปไหนเหรอวะไอ้คิน อุตส่าห์ได้หยุดงานตั้งนาน”
“ไม่มีว่ะ คงนอนอยู่ห้อง แล้วมึงอะ จะไปไหน”
“สงกรานต์มันก็ต้องสาดน้ำกับแฟนสิวะ !!! มีเหรอกูจะพลาด”
“เล่นกับแฟนมันจะไปสนุกอะไรวะ เล่นกับเพื่อนสิมันจะตาย” ก็จริงนี่ครับ ปีก่อนผมไปเล่นกับแอม ไม่เห็นจะสนุกเลย โดนบ่นว่าจะออกมาทำไมผิวเสีย นู่นนี่ พอไปเล่นกับเพื่อนเท่านั้นแหละ... โคตรมัน !!
“จุ๊ ๆ ๆ ๆ ” ไอ้ต้นจุ๊ปาก “มึงช่างเป็นเด็กน้อยเสียจริง มึงคิดดูนะ... เราเดินจูงมือไปกับแฟนสาว เธอสะพายกระเป๋าปืนฉีดน้ำลายน่ารัก ๆ ไว้ข้างหลัง ใส่เสื้อลายดอกไม้น่ารัก ๆ ” มันผายมือออกให้ผมจินตนาการด้วย “ใบหน้าใส ๆ ของเธอเปื้อนแป้งที่เราป้ายไว้ เวลาเดินด้วยกันเธอก็จะพยายามเดินชิด ๆ เรา เพราะว่ากลัวโดนผู้ชายคนอื่นลวนลาม แต่เธอลืมไปว่าเราก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน...”
“ทำไมกูฟังไปฟังมามันเหมือนพล็อตหนังโป๊วะ” รู้สึกจริง ๆ ครับ...
“เอ๊ะ...ออกจะโรแมนติก มึงไม่อยากเห็นแฟนใส่เสื้อลายดอกที่เปียกน้ำแล้วแนบเนื้อเหรอวะ”
“เอ่อ...มันก็...” เอ๊ะ... ทำไมในมโนภาพแฟนกูเป็นผู้ชายวะ แถมหน้าตาดูใกล้ตัวมาก ๆ
“ก็อย่างที่กูบอกนั่นแหละ ทั้งโรแมนติก ทั้งชวนฝัน มึงก็หาโอกาสไปทำบ้างนะ” มันตบบ่าผมปุ ๆ ก่อนจะสะกิดให้ไปคิดเงินให้ลูกค้าสาววัยกลางคนที่มาพร้อมเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ
“แม่ขา ๆ ๆ หนูอยากกินลูกอม” เด็กสาวตัวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มดึงชายเสื้อมารดา ช่างเป็นภาพที่น่ารักน่าเอ็นดูเสียจริง
“เมื่อวันก่อนก็เพิ่งกินไปเองนี่คะ กินมาก ๆ เดี๋ยวฟันผุ ไม่สวยนะคะ” เด็กหญิงหน้างอลงไปนิดนึง... ดูน่าสงสาร ใครเห็นแล้วไม่ใจอ่อนก็เกินไปหน่อยแล้ว “ก็ได้จ้ะคนดี แม่ให้อันเดียวนะคะลูก”
“เย้ ~ รักคุณแม่ที่สุดเลยค่ะ” เด็กสาวฉีกยิ้มน่ารักน่าเอ็นดูก่อนจะเดินไปหยิบลูกอมมาวางบนเคาน์เตอร์ให้ผมคิดเงิน “อันนี้ด้วยค่ะ พี่ชาย”
ผมหยิบลูกอมที่หุ้มด้วยพลาสติกสีน้ำเงินและมีก้านพลาสติกยื่นออกมายิงบาร์โค้ด...
จูปาจุ๊ปส์รสโคล่า... ช่างชวนให้คิดถึงใครบางคนเสียจริง...
กลับมาจากร้านสมองของผมก็ยังทำงานไม่หยุด ผมหยุดคิดถึงไปป์ไม่ได้เลย ตั้งแต่วันที่มันหายออกไปจากชีวิต ก็เหมือนมีช่องว่างบางอย่างเกิดขึ้นในชีวิต
มันไม่เหมือนเดิม... และไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนเดิม...
ผมนั่งกอดหมอนของมันอยู่ในห้องนอน พลางคิดเรื่องต่าง ๆ นานา แอบเอาหมอนมันมาสูดกลิ่นทุกครั้งเหมือนคนโรคจิต นั่งดมเป็นเดือนอะครับ ตอนนี้กลิ่นแม่งหายไปหมดล่ะ ไอ้เจ้าตัวมันก็ยังไม่กลับมาซะที... ทำไมเวลามันผ่านไปช้าจังวะ...
ถ้าความคิดถึงฆ่าคนได้ ตอนนี้มันคงกำลังจะฆ่าผมแล้ว...
ผมนั่งฟังเสียงสัญญาณรอสายที่ไม่มีคนตอบรับจนมันตัดไปเอง แล้วก็ถอนหายใจ ผมเงยหน้าขึ้นมาจากหมอนมัน... กู – ทน – ไม่ – ไหว – แล้ว – ว้อย !!!!!!
ผมเป็นคนความอดทนต่ำ และถ้าทนไม่ได้ ผมก็จะไม่ทนครับ !!! ผมกดโทรออกอีกครับ แต่คราวนี้เป็นเบอร์อื่นแทน รอสัญญาณดังขึ้นได้ประมาณ 4 – 5 ครั้ง ปลายสายก็กดรับแล้ว
“ว่าไงคิน” เสียงเรื่อย ๆ เอื่อย ๆ ประจำตัวมันตอบกลับมา
“อาร์ท...มึงโทรเรียนไอ้โจ้ ไอ้กันมาประชุมเพลิงกันที่ห้องกู ตอนนี้เลย”
“หือม์...มีอะไรด่วนงั้นเหรอ ? ”
“ด่วนมาก ๆ ...” ผมเว้นจังหวะเงียบไปสักพักนึง ก่อนจะตอบออกมาชัดถ้อยชัดคำ...
“กูกำลังจะจีบผู้ชาย !!! ”
TBC
มาต่อก่อนโดนคนอ่านฆ่าค่ะ
ตอนนี้ถึงกับต้องงัดเอาคินมาทวงความเป็นพระเอกคืนก่อนจะโดนคนอื่นแย่งเรตติ้งไปมากกว่านี้
ใกล้เปิดเทอมแล้ว คนเขียนอยากจะบ้าค่ะ...ถ้าเปิดเทอมแล้วคงไม่ได้มาอัพบ่อยๆนะคะ บอกเอาไว้ก่อนเพราะขึ้นปี2แล้วงานคงจะเยอะมาก
เจอกันตอนหน้าจ้า
-
กรี๊ดด ดังๆ
ชัดมากค่ะคินขา 555
หนูไปป์เอ๋ย เตรียมตัวเตรียมใจไว้เลยลูก
ภคินของเราจะลุยแล้ววว
-
ตอนหน้า ถ้าส่งน้องเพลงไป'ตบ'แก้แค้นอิเด็กแอม จะขอบพระคุณมากนะครับ หึหึหึ ฮ่าๆๆๆ
-
ฮ่าาๆ คินจะจีบผู้ชาย รอดูว่าคินจะทำยังไงต่อไป ทำไมไปป์ไม่ยอมรับโทรศัพท์คินเลยนะ สงสัยแซ็กจะน้ำตาเช็ดหัวเข่าอย่างที่ฟาร์บอกแน่ๆ เลยอ่า กรี๊ดดดกับอิมเมจแซ็กกับอาร์ทมากกก หล่อทั้งคู่ :)
-
คิน สุดยอด ประกาศชัดเจน o13 :กอด1:
:call: :call:
-
จีบเลยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
โฮววววววววววววววววว ตั้งหลักจีบได้ซะที
ทำให้ลุ้นมาตั้งหลายตอน
ภคินสู้เค้า!!
-
ตอนที่นั่งอ่าน ก็อ่านอย่างเงียบๆ
แต่ประโยคสุดท้ายเนี่ยยย หัวเราะก๊ากกเลย ดังมากกก :laugh:
กว่าจะรู้ใจตัวเองงงงง เกือบไปแล้วววว
-
น้องคินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน นายแน่มาก o13
เอาใจช่วยนะ น้องไปป์ใจแข็งสุดสุด
สอนอาร์ทจีบด้วยนะคิน ใช้แต่กุมาร ไม่ดีๆ o18
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ดีใจมาก มาต่อแล้ว
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่คินเด็ดเดี่ยวมากค่า!!!
มาตอนเดียวจัดไปสองทียาวๆ 555
-
ชอบอาร์ทอะ ฮาดี :laugh:
-
กูกำลังจะจีบผู้ชาย ชัดเจนอย่าได้เปลี่ยน o13
กรี๊ดที่สุดเชียร์แบ็คกราวด์แมนคู่กับน้องผมเห็ดตั้งแต่เปิดตัวแล้ว
ตอนแรกคิดว่าจะผิดหวังซะแล้ว อร๊ายยยยถูกใจค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
เย่ มาต่อคู่หลักแล้ว คินสู้ๆ o13
-
ขอเม้นท์รวบยอดเลยน่ะคนแต่ง
ตอนพิเศษดีใจที่ฟาร์บอกความในใจไปสักที
ถึงจะไม่สมหวังแต่ก็ถือซะว่าเราได้ทำอย่างเต็มที่แล้ว
แต่อ่านไปก็แอบเชียร์อาทยังไงก็ไม่รู้เหมือนกัน
คิดว่าอาทมีดีกว่าที่เราเห็นแน่นอนแต่จะขนาดไหนนี่อีกเรื่อง
ส่วนตอนหลักไปป์ไม่ต้องคิดมากน่ะเดี๋นวคินจะตามไปหา
แถมคินจะเดินจีบอย่างเอาจริงเอาจังด้วย เอาใจช่วยน่ะคิน
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ลุยเลย :ped149: จีบเลย :ped149:
-
กรี๊ดดดดด ในที่สุด ฮิ้วววววววว
-
กรี้ดด o13 มันแรงตรง กุจะจีบผู้ชายเนี้ยแหละ กรี้ดด
จุดพลุ เชียร์ อย่าแพ้เขานะ ฮาๆๆๆ ในที่สุดดดดด :3123:
-
รุ่นนี้ไม่ต้องจีบแล้วค่ะ จับกดไปเลยเดี๋ยวไม่ทันใจคนอ่าน
555
-
คิดว่าจะตอบว่า "กูจะไปตามเมีย" .... อะไรนะ ยังไม่ใช่เมียเหรอ.. ไม่นานหรอก เดี๋ยวก็เป็น :z1: หึหึ
แหม คินมาตอนนี้นี่เรียกเรทติ้งคืนได้เยอะเชียว
ไปแอ่วเจียงใหม่กันเต๊อะ อยากเห็นใครบางคนใส่เสื้อลายดอก แนบเนื้ออะ :haun4:
-
ลุยเลย..ภคิน
รอนานแล้ว
-
เอาเเล้ววว ว ไปป์ระวังตัวด้วยนะ รีบมาต่นะคะ
-
นี้ขนาดอดทนต่ำนะเนี่ย คินยังทนมาได้ตั้งเป็นเดือนๆ
ประโยคสุดท้ายนี้อยากจะกรี๊ดดังๆๆ
“กูกำลังจะจีบผู้ชาย !!! ” o13 o13 o13
-
ว้าววววววว
จีบเลยๆๆๆๆๆๆๆๆ
เชียร์คินเต็มที่คร๊าบ!!
:mc3: :mc3: :mc3: :mc3:
:ped149: :ped149: :ped149: :ped149: :ped149: :ped149:
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ไอ้ภคิน!!
มึงแมนมาก!! ตอนนี้กูโอนคะแนนให้มึงแทนไอ้อาร์ทเลย!(อาร์ท : อ้าว..แล้วผมล่ะ) :laugh:
อย่ามาทำให้ลุ้นแล้วก็จากไปนะคะคุณนักเขียน เก๊าขอร้อง ฮึกๆ :monkeysad:
รอตอนต่อไป~
-
+1 ให้ ^^
รสนิยมละครของคุณแม่เด็ดมาก 55
สงสารภคิน แต่ก็สมน้ำหน้าด้วย
-
กร๊ากกกกก ภคินเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าจะต้องรุกไปป์ให้มากกว่านี้
ว่าแต่เสื้อลายดอกแบบแนบเนื้อสุดเซะซี่น่ะ จะได้เห็นบนร่างของไปป์ไหม??
Ps.อยากเห็นอาร์ทในเสื้อลายดอกแนบเนื้อ :haun4:
-
พึ่งจะคิดได้เหรอค่ะคินขา :a5:
-
นึกว่าพระเอกเรื่องนี้ชื่อ "อาร์ต" o13
-
:laugh: ฮิ้วววววววววววว
-
มันต้องอยากงี้สิ ภคิน !!!!!! o13
-
*เต้นระบำรอบกองไฟให้ท่านคิน3รอบ*
กรี๊ดดดดดดดดด ในที่สุดภคินทร์ก็ตัดสินใจได้ซะที แอร๊ยยยยยยยยยยส์ ดีใจแทนไปป์ด้วยยย
-
รออ่านตอนต่อไปไม่ไหวอะ
:impress2: :impress2:
-
555 ตอนแรกนึกว่าคินจะรีบตัดสินใจไปเชียงใหม่ช่วงสงกรานต์ซะอีก ถึงได้ประชุมเพลิง
นัดบรรดากองหนุนไปด้วย ทำอ้างว่าเพื่อนอยากเล่นสงกรานต์เชียงใหม่
-
คงจะไม่ก่อปัญหาให้ไปป์กับน้องเชอร์นายคิน
-
'ชอบ ก็ จีบ เลย ชอบ ก็ จีบ เลย เซ่! ชู วับ ชู วับ'
คิน จะ รุก ยัง ไง
ไปป์ จะ ตั้ง รับ ยัง ไง
555ๆ ลุ้น ๆ ๆ
-
มันต้องยังงี้ เชียร์คินเลยค่า
-
ิคินคะ
“กูกำลังจะจีบผู้ชาย !!! ”
เยี่ยมมากคะ
กรี๊ดดดดดด
-
ตัวไม่อยู่ก็แอบสูดกลิ่นเค้าเอาสินะภคิน 5555
รีบไปหาตัวเป็นๆเร็วๆเข้า
-
เพิ่งคิดได้!! ลวนลามเค้าจนได้ลูกแฝดสามแล้วเพิ่งจะคิดมาจีบ!!
เอาเหอะ!! รีบๆจีบให้ติดเลยนะ!! ^^
-
อย่าง คิน น่ะรึ จะทำอะไรได้
ถ้าไม่ลุยไป เชียงใหม่ หึหึหึ
-
ใกล้เปิดเทอมแล้ว คนเขียนอยากจะบ้าค่ะ...ถ้าเปิดเทอมแล้วคงไม่ได้มาอัพบ่อยๆนะคะ บอกเอาไว้ก่อนเพราะขึ้นปี2แล้วงานคงจะเยอะมาก>>เท่าที่เป็นอยู่ยังไม่นานอีกเหรอ :เฮ้อ: ถ้าหายไปนานๆคงคิดถึงแย่เลยอ่ะนะ :seng2ped:
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
ตามไปสาดน้ำกับไปร์ดีกว่าเนอะคินเนอะ
-
โว้ๆๆๆๆๆๆๆ จะจีบผู้ชายยยยยยยย
สอยป๋มมั่งจิคร๊าบบบบบ ผมจะไปจีบตุ๊ดดดดดดดด :z3:
-
ก่อนอื่นต้องขอบคุณก่อนเลยครับ
ภคินรู้ใจตัวเองแล้วเหรอ ดีใจที่สุด
-
ภคินสู้เค้านะ เริ่มได้ซักที ที่ผ่านมานี่ยังไม่เป็นทางการเหรอ :laugh: :laugh:
-
คินสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
ตอนรับคินเข้าสมาคม
คนจีบปู้จาย
อร๊ายยยยยยยยยยยย :o8: :-[
-
o13 ไรท์เตอร์ค้าบบ รอนานมากกก ตอนปกติเนี่ยยย ใจจะขาดแล้ว มาต่อเยอะๆน่ะ ^^
มาเป็นกำลังใจให้ค้าบบบ
-
เริ่ดคะภคิน ควรคิดได้ตั้งนานแล้วนะ -.-
อย่าปล่อยให้ไปป์ลอยนวลล เอิ๊กกก 555
ชอบๆๆ ไปหาเขาเลยภคิน ไปเล่นสงกรานต์อิ๊อ๊ะๆกัน
ก๊ากกกกกก 5555
-
กว่าแกจะจีบไปป์ได้นะ
ไอ้คิน ลุ้นตั้งนาน :เฮ้อ:
-
กรี๊ดดดดด ถูกใจไอ้พี่คินตรงนี้ๆๆๆๆๆแหละ ฮ่าๆ :laugh:
-
ไปป์ใจร้ายว่ะ :m15:มะรับโทรศัพท์ ภคิน อ่ะ :z2:+1 เป็นแรงใจให้ภคิน กด ไปป์ สำเร็จ อิอิ :z2: :z2:
-
อ๊ายยย ประชุมๆๆๆ :laugh:
:L2:
-
จะจีบผู้ชาย !!!
พึ่งจะคิดได้หรอ เหอๆ
-
สนุกดีๆ
มาต่อเร็วๆน้า
-
เอิ่ม . . .
แน่ใจแล้วหรือว่าขอความเห็นอาร์ทแล้วจะธรรมดา ภคิน ไว้ใจเพื่อนมากไปแล้วววว!!
ไม่อยากนึกเลยว่าวิธีการที่ backgroundman เลือกสรรมาให้ภคินใช้กับไปป์จะเป็นยังไง
สงสัยได้เลือดทะลัก สติกระจายแถวๆนี้แน่ๆ (รึเปล่า??) :o8:
ส่วนฟาร์รี่ของเราก็คงไม่พ้นถูกทำแต้มจากbgmanอีกแน่ๆ :-[ แต่ว่า...ยังไงก็อยากให้ฟาร์คู่กับแซ็กอะ
เป็นเพื่อนกันได้แล้วจริงๆน่ะเหรอ???
สู้ๆครับ writer!
-
อยากบอกสั้นๆว่า
" ช้าไปไหมคิน " :m16:
-
ตามไปจีบถึงที่บ้านเลยน่ะค่ะ o13
-
อ่านตอนนี้แล้วแบบว่า..... :a5: ภคิณณณณณณณณณณ!!!!! ตามไปจีบให้ถึงที่เลยนะ ไปฝากตัวฝากไข้กะพ่อตาแม่ยายและภรรยาซะเลย :laugh:
รีบๆหน่อยล่ะถ้าช้าไม่รีบไปเดี๋ยวช่วงสงกรานต์มีคนมาแต๊ะองแต๊ะอั๋งไปป์ขึ้นมามาหึงไม่ได้นา :m25:
-
ประโยคสุดท้ายดุเดือดมากค่ะคินนนนนนนน !!!! :fire: ตามไปที่บ้านไปป์เล้ย !!!!!
ความคิดถึงมันห้ามไม่ไหว อิอิ
-
ขอบคุณนักเขียนครับ
รอตอนต่อไป ติดใจเรื่องนี้ซะแล้วซิ
มาต่อไวๆนะครับ
-
o13 o13 o13
เยี่ยมมากพระเอกของเรา
:laugh: :laugh: :laugh:
-
จะเริ่มปฏิบัตอการจีบแบบจริงจังแล้วใช่มั้ยคะ
คนแต่งเนี่ยก็หายไปนานนะคะ
แต่ก็จะรอตอนต่อไปนะคะ
มาลงเร็วๆล่ะ หุหุหุ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!
นายภคินพูดได้โดนใจ :m11:
-
นี่ยังไม่จีบอีกเหรอ ก็นึกว่านายจีบนายเอกมานานแล้วนะเนี้ย
-
คู่นี้ก็น่าสนใจนะเนี้ย ขอสองคู่เลยได้ไหม
-
ในที่สุดก็ตามทันซักที
ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เรื่องนี้น่ารักดีนะ
อืมๆ ขอให้พระเอกได้สมหวังดั่งใจหมายก็แล้วกันเนอะ
-
รอตอนที่คินจีบไปป์ คงสนุกไม่ใช่น้อย
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
คิน.....ลุย!!!!!!!!
-
อ้ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :-[ ในที่สุด ความเป็นพระเอกก็ออกโลง :laugh: อยู่ด้วยกันตั้งนานพึ่งคิดจะจีบ o18
อยากได้น้องไปป์ มาเป็นแม่ของลูกแล้วอ่ะดิ ฮิฮิ o13
-
อะไรอ๊า~
สงกรานต์นี่นะๆ บุกไปขอลูกชายเขาเล้ย~ ^^
-
อ๊ายยย จีบผู้ชายยยย
-
อุ้ว น้องไปป์จะโดนจีบแล้ว :impress2:
-
“กูกำลังจะจีบผู้ชาย !!!” คินแม่งงง~!! ถ้าเป็นผู้หญิงก็กรี๊ดแตกไปแ้ล้ว :-[
ไปป์เตรียมตัวให้ดีนะ คินจะลุยแล้ว บุกไปถึงบ้านแน่ๆ
พ่อตาแม่ยายจะได้เห็นหน้าลูกเขยก็คราวนี้แหละ o3
แต่ว่าคินเพิ่งคิดได้เหรอฮะ :try2: รอตั้งเดือนนึงกว่าจะคิดได้
เป็นกำลังใจให้นะคร้าบ~ +1
-
คินจะจีบไปป์แล้ว :-[ ถึงแม้จะช้าไปนิดแต่ก็ดีใจ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านและอยากบอกว่าสนุกมากๆ
รอวันที่คินและไปป์จะเป็นแฟนกัน
ปล.เลิฟๆน้องอาร์ตค่ะ
-
Room 21
“พี่ไปป์...วันนี้เชอร์กลับเองนะ เพื่อนมันผ่านแถวบ้านเราพอดี”
“โอเค...ตั้งใจเรียนด้วยนะเรา” ผมเอามือโยกหัวเด็กสาวตรงหน้าอย่างเอ็นดู ไอ้เชอร์ส่งยิ้มหวานโบกมือบ๊ายบายก่อนจะวิ่งไปหากลุ่มเพื่อนมัน ที่เหมือนจะตั้งท่าจับกลุ่มนินทาผมเรียบร้อย (จากสายตาของผมนะครับ)
ผมบิดมอเตอร์ไซค์ออกมาจากโซนสถาบันกวดวิชา ซึ่งตอนนี้คลาคล่ำไปด้วยเด็กวัยม. ปลายที่มาแสวงหาความรู้ บ้างก็มาจีบสาว บ้างก็พ่อแม่บังคับให้มา ผมเคยมาแถวนี้บ่อยแล้วครับ เพราะสมัยจะสอบเข้ามหา’ลัยใคร ๆ ก็ต้องมากันทั้งนั้นแหละ
ด้วยว่าวันนี้เป็นวันเสาร์ เด็กก็เลยเยอะเป็นพิเศษหน่อย อากาศก็ร้อน รถก็ติด ผมล่ะอยากจะบ้าตายครับ ผมขับรถไปแวะร้านไมโลดิบที่ใกล้ที่สุด ซื้อแอปเปิ้ลปั่นปีโป้ก่อนจะขับรถกลับบ้าน ระหว่างปิดเทอมอันแสนสุข ผมมีหน้าที่ต้องรับส่งน้องสาวไป ๆ มา ๆ ระหว่างบ้านกับสถาบันกวดวิชา ก็ไม่ได้ลำบากอะไรครับ บ้านก็ไม่มีใครอยู่ ยิ่งวันนี้เป็นวันสุดท้ายก่อนหยุดยาวช่วงสงกรานต์แล้ว ทั้งพ่อทั้งแม่เลยต้องไปเคลียร์งานกันยาวเหยียด
ผมเอารถมอ’ไซค์ประจำบ้านจอดไว้ที่โรงจอดรถโล่ง ๆ แล้วเดินเข้าบ้านมาเปิดคอมฯ เล่นเน็ท แชทกับไอ้ฟาร์เล็ก ๆ น้อย ๆ มันบอกว่าสงกรานต์มันคงไม่ไปไหนหรอก อย่างว่าแหละมันไม่ชอบความวุ่นวายนี่นา แต่อย่างผมพลาดไม่ได้ครับ ยิ่งอยู่บ้านเป็นเจ้าถิ่นที่นี่ด้วย ผมมีนัดกับพวกไอ้แซ็กเรียบร้อยแล้วล่ะครับ เพื่อนสมัย ม.ปลายแต่ละคนมันมารวมตัวกัน ยิ่งไอ้พวกไร้คู่แบบผมนะ ต้องเล่นกับเพื่อนเนี้ยแหละครับถึงจะมัน
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ผมเอื้อมมือคว้าหยิบมาดูก็พบว่าเป็นเบอร์เดิม ช่วงแรก ๆ มันกระหน่ำทั้งโทร. ทั้งเมจเสจเลยครับ แต่ผมไม่รับ ไม่เปิดสักอย่าง หลัง ๆ นี่ถึงเริ่มเพลา ๆ ลงไปบ้าง ผมเอารีโมตมากดเปิดทีวีเผื่อหาอะไรดูไปสักพักนึง
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงง...
ไม่ต้องตกใจครับ นั่นไม่ใช่เสียงเรียกเข้ามือถือผม โทรศัพท์บ้านที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเสาแผดเสียงเรียกให้ผมไปรับทันที
“สวัสดีครับ บ้านวงศ์วิสุทธิ์ครับ”
“เปิดประตูให้หน่อย”
“ฮะ !? ว่าไงนะครับ จะเรียนสายกันใครนะครับ ? ”
“บอกว่า...เปิดประตูบ้านให้หน่อย” เหี้ย... ไอ้นี่มันโรคจิตรึไงวะ โทรมาอยู่ดี ๆ บอกให้กูเปิดประตูบ้านเฉย ว่าไปเสียงมันออกสำเนียงใต้มาก ๆ มันโทรผิดจังหวัดรึเปล่าวะ
“เอ่อ...โทรผิดแล้วครับ ที่นี่เชียงใหม่นะครับ”
“ก็อยู่เชียงใหม่อยู่นี่ไง ออกมาเปิดประตูหน่อย”
“โทรผิดแล้วครับ แค่นี้นะครับ” ต้องรีบตัดบทครับ... เวลาเจอไอ้พวกโรคจิตต้องรีบวาง
“โอ๊ย...เมียมึงพูดไม่รู้เรื่องว่ะ เอาไปคุยเองดิ๊”
ฮะ !? ใครเมียใคร มึงพูดอะไรเนี้ย ไอ้โรคจิต ผมดึงหูโทรศัพท์ออกห่างเตรียมตัวกระแทกวางเต็มที่
ถ้าไม่บังเอิญว่า...
“ไปป์...เปิดประตูให้กูหน่อย” เสียงทุ้ม ๆ ที่ไม่ได้ยินนานเป็นเดือนผ่านออกมาจากสายโทรศัพท์ ทำให้ผมหยุดชะงักไป
“เหี้ยไร กูอยู่เชียงใหม่”
“กูอยู่หน้าบ้านมึง กูให้เวลา 10 วินาที ไม่งั้นพวกกูจะบุกเข้าไป...แค่นี้นะ” แล้วมันก็วางสายไปเลย
เชี่ยยยยยยยยย... มันเล่นอะไรกันวะเนี้ย คิดจะอำกูรึไง กูไม่เชื่อมึงหรอก... ว่าไปครับ... ผมก็รีบเดินออกไปหน้าบ้านเลยครับ ก็แหม... ยังไงก็ต้องกันไว้ก่อนอะ เกิดมันพังรั้วเข้ามาจริง ๆ ผมจะทำยังไง ผมเลื่อนประตูออกด้วยความรวดเร็ว
“หวัดดีคร้าบบบบบบบ” ผู้ชายสองคนที่ผมไม่เคยเห็นหน้ายกมือไหว้ ทำเอาผมอ้าปากค้าง แต่มันค้างยิ่งกว่าเมื่อด้านหลังไอ้สองคนนั้นคือ ไอ้อาร์ท และ... ไอ้ภคิน...
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง...
ผมปิดประตูใส่หน้ามันก่อนจะไปยืนสงบสติก่อน... เวรแล้วไง... นี่กูฝันไปเปล่าววะ ลองเหยียบตีนตัวเองแม่งก็เจ็บอยู่นี่หว่า โอ๊ยยยยยยย... นี่มันอะไรยังไงวะเนี้ย อยู่ ๆ ก็มีผู้ชายโผล่มาที่บ้าน 4 คน แถมทำท่าจะบุกเข้าบ้านกูอีก กูจะมีชีวิตรอดมั้ย ??
“ไปป์ครับ...เปิดประตูให้พวกเราหน่อยครับ” เสียงไอ้อาร์ทตะโกนข้ามฟากมา พร้อมกับเคาะ ๆ ตรงประตู
“ไม่เปิดเว่ย !!! มึงขนกันมาขนาดนี้จะมาปล้นบ้านกูรึไง พวกมึงต้องอำกูแน่ ๆ ... มึงจ้างคนหน้าเหมือนมาบุกบ้านกูใช่มั้ย เอ๊ะ... หรือว่ามีกล้องซ่อนเอาไว้”
“เพ้อเจ้อแล้วครับ มาเปิดเถอะครับ ถ้าพวกผมทำลายทรัพย์สินแล้วมันจะลำบากนะครับ”
ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดด...
“ทะ...ที่เปิดนี่ก็เพราะรำคาญหรอกนะเว่ย กูไม่ได้กลัวพวกมึงหรอก” ว่าแล้วก็สะบัดตูดเดินเข้าบ้านไปเลย พวกมันรีบยกข้าวยกของเดินเข้ามาในบ้านผมหน้าตาเฉย พวกมันเดินตามมาเรื่อย ๆ จนถึงห้องรับแขกก็เอาเป้ลงจากหลัง นั่งลงบนพื้น แล้วถอนหายใจเฮ้อฮ้ากันใหญ่ แอบเห็นไอ้คนนึงในกลุ่มมันเอาขวดน้ำมายกดื่มด้วย มึงมาเดินทางไกลวิชาลูกเสือรึไงวะ
“โทษนะ...เปิดพัดลมให้หน่อยได้มั้ย” อีกคนที่ผมไม่รู้จักทักขึ้น หูยยยยยยย... นี่ขนาดมึงไม่รู้จักกูนะ ยังใช้งานกู ชักเริ่มไม่อยากรู้จักพวกมึงแล้วสิ
บ่นไปงั้นแหละ ผมก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น (เหรอ ? ) ผมไปดึงพัดลมมาเสียบใหม่ แล้วเป่าให้จ่อไปที่พวกมันนั่งอยู่ มันก็ส่งเสียงเฮ้อฮ้ากันอีกรอบ สบายนักนะพวกมึง...
“แล้วนี่พวกมึงมาเชียงใหม่กันทำไม ไม่สิ...มาบ้านกูกันทำไม” ผมกอดอกนั่งบนโซฟา ทำเป็นวางมาดใส่มันหน่อย
“มาตามเสียงหัวใจของใครบางคนครับ” ไอ้อาร์ทยิ้มหวานจ๋อยจนผมนี่ขนลุกเกรียวกราวไปทั้งตัว ส่วนไอ้ที่เหลือแม่งก็ฮิ้วววววววว ~ กันเป็นลูกคู่ครับ จะว่าไปพวกมันก็หน้าคุ้น ๆ เหมือนเคยเจอตอนไปหาไอ้อาร์ทที่คณะมันเลย
“โอ๊ย...คำตอบเหี้ยอะไรมึงเนี่ย... กูขอแบบมีสาระได้มั้ย”
“กูคิดถึงมึง” ไอ้ภคินตอบเองครับคราวนี้ ด้วยสีหน้าที่เหมือนพูดคำว่า ’ห้องน้ำอยู่ทางไหน’
เชี่ยยยยยยยยยย... มึงหน้าด้านหน้าทนอะไรก็เรื่องของมึง แต่ก็ไม่ใช่แบบมึงว้อยยยยยย !!!!!!
โลหิตผมไหลเวียนขึ้นมาที่หนังหน้าทันที แล้วเสือกพูดต่อหน้าไอ้พวกเพื่อน ๆ มันอีก ไอ้พวกนั้นก็ฮิ้ว ~ กันใหญ่สิครับ พ่อแม่ส่งมึงมาเป็นลูกคู่รึไงวะ
ผมรีบกลบเกลื่อนทันที “ละ...แล้วมึงรู้จักบ้านกูได้ยังไง”
“กูไปโรงเรียนมา ไปเอาที่อยู่พร้อมเบอร์โทรศัพท์บ้านมึง” โอ้โหย...มึงเล่นมามุกนี้กันเรอะ !!! จะชมว่ามึงฉลาดดีมั้ยเนี้ย... ผมยกมือขึ้นมากุมขมับนี่รู้สึกถึงเส้นเลือดเต้นตุบ ๆ เลย
“ไปป์ครับ...เพื่อนผมคนนี้ชื่อกัน ส่วนคนนี้ชื่อโจ้” อาร์ทแนะนำให้ผมรู้จักเพื่อนมัน ไอ้สองคนนั้นฉีกยิ้มกว้างเหมือนอยากรู้จักผมเสียเต็มประดา กันคือผู้ชายที่คุยโทรศัพท์ตอนแรกแน่ ๆ เพราะหน้าตาบ่งบอกชัดเจนว่าเป็นคนใต้ ส่วนโจ้เป็นผู้ชายตัวแห้ง ๆ สูง ๆ คนที่ใช้ผมไปเปิดพัดลมนั่นแหละครับ
“นายเป็นคนเหนือใช่มั้ยอะ” ไอ้คนชื่อโจ้มันทักขึ้นมาก่อนเลยครับ “พูดเหนือให้ฟังหน่อยสิ”
นั่นไงครับ !!! นี่คือหนึ่งในสิ่งที่ผมเกลียดที่สุดเวลาไปเรียนที่จังหวัดอื่น แม่งชอบมาบอกให้กูพูดให้ฟังอยู่นั่นแหละ ไม่ใช่หมาพูดได้นะโว้ย มึงจะมาอยากฟังอะไรวะ !!!
“นะ ๆ ๆ พูดเหนือให้ฟังหน่อย” มันยังรบเร้าอยู่ครับ...
“เหนือ”
เงียบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ...
บรรยากาศผ่อนคลายเมื่อกี้สลายไปหมด เหลือแต่ความเงียบเข้าปกคลุมไปทั้งบ้าน ก่อนจะ...
“กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก...ฮ่าฮ่าฮ่า คิน...เมียมึงตลกดีว่ะ กูชอบ” ไอ้เหี้ยโจ้ (สรรพนามเริ่มเปลี่ยน) ลงไปดิ้นท้องคัดท้องแข็งบนพื้น ไอ้คนอื่นแม่งก็ช่วยหัวเราะตามกันอีก ทำเอาผมทึ้งหัวตัวเอง เขินกับคำที่มันพ่นออกมา จะเถียงแม่งก็อายเลยทำเป็นไม่ได้ยินไปซะ
“ตลกพอรึยังวะ...” ผมเท้าคางทำหน้าเหมือนมีคนเอายากันยุงมาฉีดใส่หน้า “แล้วพวกมึงไม่เข้าที่พักรึไง มาทำอะไรบ้านกู”
เงียบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ...
“ก็นี่ไง...ที่พักเราอะ” ไอ้คนชื่อกันโผล่งออกมาทำเอาผมชะงัก...
“ที่นี่...บ้านกูอะนะ” พวกมันพยักหน้า
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด... พวกมึงเห็นบ้านกูเป็นอะไร โรงแรมรึไง นึกจะมาเช็คอินก็มาเฉย ไม่พอยังเสือกขนกันมาตั้ง 4 คนอีก กูอยากจะบ้า !!!!
“กูบอกแล้วเหรอว่าจะให้พวกมึงอยู่อะ”
“แหม...ไปป์ครับอย่าใจร้ายกันเลย” ไอ้อาร์ทออกรับหน้าด้วยความสุภาพ ซึ่งกูรู้ว่าเป็นบาเรียที่มึงสร้างขึ้น “คินมันก็พยายามติดต่อมาบอกไปป์ก่อน แต่ไปป์ก็เล่นงอนไม่รับโทรศัพท์มันนี่ครับ เลยต้องมากันแบบกะทันหันแบบนี้ อีกอย่างนะครับ พวกผมมันก็แค่นักศึกษาบ้านจนธรรมดา ๆ จะให้ไปหาเช่าที่พักก็เกรงว่าจะไม่มีเงินไว้ใช้สอยกัน”
“แล้วใครใช้ให้พวกมึงแห่กันมาฮะ !? ” ผมส่ายหน้าเอือม ๆ “ไปอยู่เรือนคนใช้ก็แล้วกัน แต่ไปทำความสะอาดกันเองนะ พ่อแม่กูมาเมื่อไหร่ ไปขอเอาเองด้วย”
“ขอบคุณคร้าบบบบบบบบ” พวกมึงจะช่วยเลิกยกมือไหว้กูได้มั้ยวะ ตายเร็วพอดี !!!
ผมเดินนำพวกมันไปที่เรือนใช้เก็บของ (ขอกระแดะเรียกว่าเรือนคนใช้นะครับ เพราะเหมาะสมกับพวกมันดี) ผมก็เรียกให้พวกมันขนพวกอุปกรณ์ทำความสะอาด ไม้กวาด ไม้ถูพื้น บลา ๆ ๆ มาจัดการให้เรียบร้อย ส่วนตัวเองก็สะบัดตูดไปนั่งเล่นเน็ทต่อ
หึหึหึ... มันไม่รู้อะไร พ่อผมหวงไอ้เชอร์จะตาย ไม่มีทางยอมให้ผู้ชายคนอื่นมานอนอยู่ในรั้วบ้านผมอยู่แล้วล่ะครับ
เชิญพวกมึงทำความสะอาดกันให้สนุกนะ...
ผมเผลอหลับไปตรงโซฟาไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ตื่นมาอีกทีท้องฟ้าข้างนอกก็มืดเสียแล้ว นาฬิกาที่ข้างฝาบ้านบอกเวลาล่วงเลยไปถึง 6 โมงครึ่ง อื้อหือ... กูไหลตายรึเปล่าวะเนี้ย ว่าแต่... มันเป็นเวลาที่พ่อแม่ผมน่าจะถึงบ้านแล้วนี่นา ทำไมยังไม่มากันอีก...
“ฮ่าฮ่าฮ่า... สูเขานี่อู้ม่วนขนาด” เสียงหัวเราะเบา ๆ แว่วมากับสายลม มันจะไม่อะไรเลยครับ... ถ้านั่นไม่ใช่เสียงพ่อผม !!!!!!
อย่าให้เป็นอย่างที่กูคิดเล้ย...
ผมรีบใส่เกียร์สี่วิ่งไปทั้ง ๆ ที่ยังมึน ๆ หัวเพราะหลับตอนเย็น ยิ่งใกล้ต้นเสียงเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งอยากจะกัดลิ้นตาย... ก็ต้นเสียงแม่งมาจากเรือนคนใช้นี่หว่า... ชิบหาย พ่อกูไปทำอะไรที่นั่น แอบได้ยินเสียงแม่หัวเราะแว่ว ๆ อีก ผมรีบวิ่งขึ้นไปบนบันไดสามสี่ขั้นหน้าบ้านทันที...
“ไอ้น่อย...เพื่อนตั๋วอู้ม่วนขนาด” พ่อผมหันมาฉีกยิ้มจนตีนกาขึ้นเป็นแถบ แถมแม่ก็พยักหน้าเห็นดีเห็นงามตามไปอีก
“แหม... พี่ภูมิ พี่แก้วก็พูดเกินไปครับ” ไอ้ภคินทำเป็นปัด ๆ มือเหนียมอาย
ดะ... เดี๋ยวนะ มึงเรียกพ่อเรียกแม่กูว่าพี่เหรอ... พวกมึงร้ายกาจกันมาก !!!!
“หูยยยยยยยยยย...ไม่เกินเลยหรอกลูก” นั่น... แม่กูก็เอากะเค้าด้วย “ขาดเหลืออะไรบอกแม่ด้วยนะลูก”
“พี่แก้วครับ พวกผมขอหมอนเพิ่มอีกสักใบสองใบนะครับ” ไอ้โจ้ประจบประแจงแม่ผมด้วยการกด ๆ นวด ๆ แถว ๆ ไหล่ แลดูตอแหลสิ้นดี ส่วนผมน่ะอ้าปากค้างไปแล้วครับ...
“ไม่ต้องห่วงลูก เดี๋ยวแม่ให้ไปป์เอามาให้นะ” นั่น... มาลำบากที่กูอีกนะ
“พ่อ...พ่อ...” ผมขยับเข้าไปใกล้ ๆ พ่อแล้วแอบซุบซิบ “พ่อให้มันเข้ามาอยู่ได้ไงอะ บ้านเรามีไอ้เชอร์นะพ่อ เกิดมันคิดมิดีมิร้ายขึ้นมาจะทำยังไง”
“บ๊ะ...คิดมากนะเราน่ะ เพื่อนออกจะน่ารักขนาดนี้ เขาไม่ทำอะไรน้องเราหรอก” พ่อว่าพลางตบบ่าผม “เอางี้...เพื่อความสบายใจ ไปป์ก็มานอนกับเพื่อนเลยเป็นไง จะได้ช่วยคุมเพื่อนด้วย เห็นมั้ย...ง่ายจะตาย”
โห... ง่ายยิ่งกว่าปอกกล้วยเข้าปากครับพ่อ... เกิดมาไม่เคยทำอะไรง่ายแบบนี้เลยจริง ๆ ให้ตายสิโรบิน....
พ่อแม่ผมชวนพวกมันไปกินข้าวที่บ้านใหญ่เรียบร้อยโรงเรียน’ถาปัตย์ฯ ไอ้พวกนี้แม่งก็เกาะแข้งเกาะขาพ่อแม่กูอยู่นั่นแหละ พี่ภูมิหล่ออย่างนั้น พี่แก้วหน้าเด็กอย่างนี้ แหม... พี่ ๆ ท่านก็ชอบใหญ่สิครับ ผมจะจดใส่สมองไว้อีกอย่างว่าเรื่องประจบ ไอ้คณะนี้มันก็เก่งพอตัวเหมือนกัน
โต๊ะกินข้าวบ้านผมวันนี้ครึกครื้นกว่าเดิมเป็นสองเท่า เพราะนอกจากไอ้พวกนี้มันจะแดกกันแบบยัดห่าแล้ว มันยังพูดกันไม่หยุดเลยครับ จนผมเห็นแล้วน้ำลายแห้งแทนมัน เลยเงียบแทนแม่งเลย
“แม่...ทำไมหน้าบ้านรองเท้าเยอะจัง”
เสียงจากประตูเรียกให้สายตาทุกคนหันไปจับจ้อง ไอ้เชอร์กอดหนังสือเรียนไว้แล้วอ้าปากค้างกับบรรดากองทัพชายโฉดที่นั่งล้อมวงอยู่บนโต๊ะกินข้าว ผมแอบกระตุกยิ้มหึอยู่ในใจ... ถ้าไอ้เชอร์ไม่ยอม พ่อก็คงไม่ยอมให้พวกมันซุกหัวนอนที่นี่หรอก
“พี่คินใช่มั้ยคะ...กรี๊ดดดดดดดดดดดดด พี่หล่อขึ้นเยอะมากเลย ตายห่าแล้ว...หนูต้องรีบโทรไปอวดเพื่อนแล้ว” แล้วไอ้เชอร์ก็ควักโทรศัพท์ออกมา เรียกเพื่อนมันที่ยังไม่ทันถอยรถกลับมาดูหนังหน้าไอ้พระเอกโลกไซเบอร์นี่ก่อน เพื่อนมันมาถึงก็กรี๊ด ๆ ๆ ๆ แล้วสาดแฟลชมือถือใส่ไอ้คิน จนผมเห็นแล้วตาพร่าแทน แล้วก็พร่ำเพ้อถึงความดังของมันในเว็บบอร์ด ก่อนจะขอตัวกลับบ้านเพราะแม่โทรตามแล้ว.. เฮ้อ... เด็กสมัยนี้...
เฮ้ย !!! น้องกูก็เด็กสมัยนี้นี่หว่า !!!!
กลายเป็นว่าตอนนี้โต๊ะกินข้าวเสียงดังยิ่งกว่าเดิมอีก เพราะไอ้เชอร์ร่วมวงจ้อกับไอ้พวกนั้นไม่หยุดยังกะรู้จักกันมาเป็นสิบ ๆ ปี ไอ้คินดูหน้าเหวอเล็กน้อย ตอนไอ้เชอร์บอกว่าแอบชอบมันตั้งแต่มันอยู่โรงเรียนแล้ว แถมโดนหักอกอีกต่างหาก แน่ละสิ หน้าอย่างมึงเคยจำได้ด้วยเหรอว่าไปทำให้ใครเขาเจ็บบ้าง...
เรื่องที่มันทำไว้เมื่อเดือนก่อนคงจำไม่ได้เลยสินะ
ตอนนี้มันคงคืนดีกับแอมแล้ว ถึงได้อารมณ์ดีมาเที่ยวไกลถึงเชียงใหม่แบบนี้...
มึงนี่มัน... ไอ้ผู้ชายเฮงซวย !!!!!
ผมหันไปค้อนใส่มันที่ยังทำหน้างงอยู่ว่าทำอะไรผิดวะ พ่อแม่ผมขอตัวไปอาบน้ำ เพราะไอ้พวกนั้นประจบเก็บโต๊ะอาหาร ล้างจานเป็นการใหญ่ ซึ่งเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นดีกับการประจบประแจงของพวกมัน
ผมเดินขึ้นห้องไปอาบน้ำใส่ชุดนอนเต็มยศ แล้วนั่งเปิดคอมเล่นเกมไปสักพักนึงก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“แม่...มีอะไร” อันที่จริงผมถามแค่เป็นพิธีน่ะ เพราะผมเห็นหมอนสีขาวสองใบอยู่ในมือแม่เรียบร้อยแล้ว... นี่คงไม่พ้นกูอีกแล้วสินะ...
“เอาหมอนไปให้เพื่อนหน่อยสิลูก”
“แล้วทำไมมันไม่มาเอาเองอะ”
“เอ๊ะ...ไปป์อย่าดื้อนะ เอาไปให้เพื่อนตัวเองเลย”
ผมงี้อยากเถียงใจแทบขาดว่ามันไม่ใช่เพื่อนผม แต่เห็นแม่เห็นหน้าหงิกแล้ว เลยต้องเก็บปากเก็บคำคว้าหมอนเดินลงบันไดมาข้างล่าง ปากก็บ่นพึมพำว่าใช่ซี้... ผมมันไอ้ลูกแมวหัวเน่า ไอ้หมาตกกระป๋อง แม้แต่แม่ที่รักยังไปหลงคารมพวกมันเลย...
ไฟหน้าบ้านที่ดับไปแล้วถูกผมเปิดขึ้นมาใหม่ เพราะต้องกอดไอ้หมอนใบใหญ่ ๆ ถึงสองใบ ผมเลยค่อนข้างทุลักทุเลในการใส่รองเท้าแตะจนเกือบตกบันไดแล้ว เดินไปก็นึกเข่นเขี้ยวอยากจะเผาเรือนคนใช้ขึ้นมาตงิด ๆ ไฟในบ้านที่เปิดไว้พร้อมเสียงดังจอแจ เป็นสัญญาณว่าไอ้ 4 คนข้างในมันยังไม่หลับไม่นอน ผมยกตีนขึ้นสะกิดประตูปัง ๆ
“อ้าว...” ไอ้กันร้องทักก่อนจะดึงหมอนในมือผมไปถือแทน ซึ่งก็ดีมาก ผมคิดอยู่ว่าถ้ามันไม่ทำ กูจะระเบิดลงกลางบ้านมันเนี้ยแหละ
“ต้องขอโทษไปป์ด้วยนะครับ ที่ให้ขนหมอนมาเสียตั้งไกล” ไอ้อาร์ทที่ถือไพ่ในมือยิ้มด้วยสายตาที่เลื่อนลอย ยิ่งดึกไอ้เชี่ยนี่ก็ยิ่งเหมือนวิญญาณจะออกจากร่าง
ผมเหลือบมองวงไพ่ตรงหน้าแล้วนึกอนาถใจกับพวกมันอย่างบอกไม่ถูก ก็ดูชุดนอนมันสิ แม่งใส่กางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียวนอนกันถ้วนหน้า (เว้นไอ้อาร์ทที่เป็นผู้ดีใส่เสื้อคนเดียว) ที่เลวร้ายยิ่งกว่าคือไอ้กัน มันมีการเอาแป้งมาทาหน้าเป็นลายหนวดแมวด้วย ส่วนไอ้โจ้นี่โบ๊ะแป้งที่ตัวจนขาววอก กูงี้หาหัวนมมันแทบไม่เจอ แม้แต่ไอ้ภคินก็ยังเป็นไปกับเขาด้วย ป้ายซะแป้งค่อนเต็มหน้าเลย
“พรุ่งนี้ตื่นเช้ากันด้วย ต้องช่วยกันทำความสะอาดบ้าน” พรุ่งนี้เป็นวันที่ 13 ครับ เป็นวันสังขารล่องที่ทุกบ้านจะต้องทำความสะอาด เพื่อขจัดสิ่งสกปรกออกจากบ้าน ซึ่งผมมีความเห็นแล้วว่าสิ่งที่สกปรกที่สุดในบ้าน ก็คือไอ้ 4 ตัวตรงหน้าเนี้ยแหละ
“คร้าบบบบบบบ...” มันตอบอย่างพร้อมเพรียงกันแล้วก้มดูไพ่ในมือต่อ ยกเว้นไอ้ภคินที่ยังจ้องหน้าผมไม่เลิก จนผมต้องจ้องตามันกลับ เอาสิ... กลายเป็นเกมแข่งจ้องตาในวงไพ่
“พวกมึงเล่นกันไปก่อนนะเดี๋ยวกูมา” ไอ้หน้าแป้งค่อนเอาไพ่วางไว้บนพื้น ก่อนจะลุกขึ้นเดินมาจับแขนผม จนผมถึงกับสะดุ้งเฮือก “กูอยากคุยกับมึง”
ผมอ้าปากเตรียมจะด่ามัน แต่ไอ้พวกลิ่วล้อเสือกส่งเสียงวี๊ดว้ายเชียร์กันใหญ่ เลยต้องงับปากแล้วเป็นฝ่ายลากมันออกมาจากห้องเสียเอง กูอายนะว้อย... ใครใช้ให้พวกมึงแซววะแม่ง
ตอนนี้ผมหยุดยืนอยู่ที่หน้าเรือนเล็กที่ไม่ได้เปิดไฟหน้าบ้านไว้ ทำให้มืดสนิท แต่แสงจันทร์ที่ส่องลงมาก็ช่วยทำให้เห็นภาพราง ๆ ได้ ผมปล่อยมือออกจากแขนมัน แต่ยังไม่ยอมหันหน้าไปหามัน โพสิชั่นยังกะบทงอนง้อในละครน้ำเน่าที่แม่ชอบดูชะมัด
“มึงมีอะไร” ผมกอดอกถามมัน เชี่ย ทำไมกูทำแล้วตุ๊ดจังวะ
“กูมาหามึงเพราะจะบอกเรื่องนี้แหละ” มันเว้นช่วงให้ผมตื่นเต้นเล็ก ๆ “กูเลิกกับแอมแล้ว”
“ฮะ !? อะไรนะ มึงเลิกกันแล้ว ?? อะไร ? ยังไง ? ทำไม ? ” ผมรีบหันไปมองหน้ามันทันที ก็เรื่องที่มันพูดน่าตกใจน้อยเสียที่ไหนล่ะครับ แล้วทำไมในใจลึก ๆ กูต้องดีใจด้วยวะ ผมรีบเหยียบความรู้สึกนั้นให้จมมิดแล้วทำหน้าเหมือนไม่รู้สึกอะไร
“เรื่องยาวว่ะ...เอาเป็นว่าเลิกกันแล้ว” อยู่ ๆ มันก็ยื่นหน้ามาใกล้ผมจนผมตกใจสะดุ้งเฮือก “ยิ้มทำไม ? ”
“ฮะ !? ยิ้มเหี้ยไร” ผมว่าพลางเอามือตบแก้มตัวเอง... หึยยยยยยยย แม่งทำไมกูเป็นคนแบบนี้ “มึงจะเลิกไม่เลิกอะไร มันก็เรื่องของมึง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับกู”
ไอ้ภคินยกยิ้มที่มุมปากจนแป้งร้าว ตอนนี้หน้ามันขยับมาใกล้ผมมาก จนรู้สึกถึงลมหายใจร้อน ๆ และเศษละอองแป้งจากหน้ามันที่ร่วงลงมา “เกี่ยวกันเต็ม ๆ เลยล่ะ”
“เพราะกูจะจีบมึง”
TBC
ดี๊ด๊ามาก ตอนที่แล้วมีคนปลื้มพระเอกเราซะที เรื่องอื่นเห็นมีแต่คนชมพระเอก เลยอยากสัมผัสความรู้สึกนั้นบ้าง ฮ่าๆๆ
ใจจริงอยากให้พ่อแม่ไปป์พูดเมืองทุกคำเลย แต่ถ้าเป็นงั้นมันต้องมีซับไทยทุกครั้ง ซึ่งเราเป็นคนไม่ชอบอ่านนิยายที่มีซับไทยเยอะๆ เลยเอาเป็นพูดไทยปนเมืองนะคะ
เจอกันตอนหน้าจ้า
PS.คืนนี้รอดูเด็กๆทีชาติเยอรมัน ตื่นเต้นยิ่งกว่านัดชิงUCLเมื่อคืนอีก เอิ๊กกกกกกกกกกกก
-
ประโยคเด็ดมากไม่อ้อมค้อมเลย ตรงๆอย่างนี้ได้ใจมาก :jul1:
-
:mc4: ในที่สุดคินก็เจอไปป์(โดยไม่ต้องรอถึงสามเดือน) และยิ่งกว่านั้นคินบอกไปป์ว่าจะจีบ :mc4: :mc4:
ชอบคินแอนเดอะแก๊งค์มากเลย :กอด1: ถ้าสงกรานต์อาร์ทเจอกับแซ็ก อืม ท่าทางจะสนุก :call:
-
ภคิน หล่อทะลุแป้งร้าว :laugh: แมนมากๆค่ะ หล่อมากกกกกกที่สุด
น้องไปป์คงอายลงไปกลิ้งตกคลองแล้ว ฮา ขอให้จีบให้ติดโดยเร็วนะคะ
-
pakin is so cute ahhhhhhhhh`!!!
-
!+1โอ้ย ตอนนี้ ได้ใจไปเต็ม ๆ เดอะแก๊งของภคิน สุด อ่ะ ภคิน "หล่อขำ" หรือ "หล่อตลก" ได้ใจเต็ม ๆชอบเดอะแก๊งภคินแก๊งนี้ :z2: :z2: o22บรรยายตอนทุกคนป่ะแป้งแล้ว o22เห็นภาพ
-
จิ้ม
เติมไฟแรงๆนะคะ ห้ามหมดไฟ
ไม่งั้นมีงอน กร๊ากกก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด จะจีบบบ กันแล้วววววว
:impress2:
-
ในที่สุดพระเอกเราก็เคลียร์ใจตัวเองเรียบร้อยซะที
ทีนี้ก็เหลือแต่เดินหน้าอย่างเดียวแล้วสิ โอ๊ซซซซ (บ้าไปแล้ว)
-
ภคินตรงจัดชัดจริงมากๆ 555
ลุยเลยภคิน เต็มที่ๆ o13
-
กรี๊ดดดดด เดินหน้าเต็มกำลังเลยค่ะ
-
ขอบคุณครับ ไรท์เตอร์ตอนนี้ ฮามากๆๆ รอตอนต่อไป ฝันดีค้าบ ^^
-
เสร็จ ภคิน หละ ที นี้
555ๆ
-
คินช่างได้ใจเรามากมายจริงๆตรงดีมาก
มันต้องอย่างนี้สิชอบก็บอกว่าชอบ
จีบก็บอกว่าจีบ อย่างได้พระเอกอย่างนี้มานาน
เพราะงั้นลุยให้เต็มที่เลยน่ะคินเอาใจช่วย
ไปป์คงต้องหาทางรับมือการจีบของคินซะแล้ว
เพื่อนๆคินฮาดีจริงเลยแถมรักเพื่อนดีจังเลย
:กอด1: :L2: :pig4:
-
มันต้องอย่างนี้!!!!! o13
-
มันต้องอย่างงี้!!!พระเอกเรา 555 :a9:
-
เอิ่ม . . .
ไม่รู้จะมีซักกี่ตอนที่ไม่ขึ้นต้นด้วยไอ้คำๆนี้ แต่ให้ตายเถอะ!!ความรู้สึกมันพุ่งขึ้นมาแบบนี้จริงๆนะพออ่านจบ โดยเฉพาะตอนหลังๆมานี่
ภคินร้ายได้ใจมาก ใครสั่งใครสอนให้มันถือคติ "ด้านได้อายอด" แบบนี้วะเนี่ย อาร์ทเหรอ?หรือว่าwriter????????
แต่ชอบครับ ตรงดี!!! 5555+ เอาเป็นว่าคินเขามาง้อถึงเจียงใหม่แล้ว ไปป์ก็งอนแต่พอควร ไม่งั้นดีไม่ดีอาจถูกจับกดหรือแสดงความเป็นเจ้าของต่อหน้าประชาชีกลางถนนก็เป็นได้นะเออ ทำเป็นเล่น :o9:
ดีครับดี มาอีกเยอะๆครับแบบนี้ ชอบๆ Like! o13
-
ไปป์น่ารักมาก บ่นอะไรอยู่ได้ในใจ งุ้งงิ้งๆคนเดียว แถมเป็นพวกปากไม่ตรงกับใจอีกต่างหาก น่าจะให้ภคินจับจูบซะให้เข็ด อิอิ
-
เยี่ยม o13ชัดเจนภคิน
เอาไงต่อดีไปร์
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด ภคินนนน
เอามีดมาแทงกันเลยไม๊จ๊ะ เลิศ!! o13
-
ตอนเพื่อนให้พูดเหนือ แล้วไปป์พูดว่า 'เหนือ' นี่มันฟรีคมากจริงๆ 5555+
ต้องอย่างนี้แหละ ถึงจะเป็นแฟนกะผู้ชายในแก๊งค์ที่ตลกไม่ลืมหูลืมตาแบบนี้ได้ หึหึหึ
ตอนจะจบตอนนี่ค้างไว้แบบให้คนอ่านกรี๊ดกันอีกเช่นเคยค่า กรี๊ดดดดดดดดดดดด
>/////////////////< ภคินนนนนนนนน จีบไปเลยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เชียร์พระเอกแบบนี้ค่ะ
ชัดเจนนนนนนนน
-
โอ้ววววว น่ารัก อย่างแรงงงงงง !!!!!!
รอตอนต่ไป ค๊า
ฝันดีเหมือนกันเน้อ =]
-
ว้าว ภคินออกตัวแรงจริงๆ ไม่นานคงได้นู๋ไปท์้เป็นภรรเมียสมใจอิอิ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด... พวกมึงเห็นบ้านกูเป็นอะไร โรงแรมรึไง นึกจะมาเช็คอินก็มาเฉย ไม่พอยังเสือกขนกันมาตั้ง 4
>> หนูไปท์ สาวแตกกันเลยทีเดียว ฮ่า
+1 เป็นกำลังใจ อิอิ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
ฮะฮะฮะ แล้วฟางจะโผล่มาด้วยไหมเนี่ย
แล้วสงสัยจะไปป์จะไม่ได้เล่นน้ำกับเพื่อนอย่างเดียว คงมีว่าที่แฟนด้วยอีกคน
-
:3123:
-
:a5:.......................
-
เย้ๆๆๆ
ในที่สุดคินก้อจะจีบไปป์แล้วว
o13
-
ตามมาง้อแล้วเจ้า~
เข้าทางพ่อแม่อย่างนี้ ...เตรียมแห่ขันหมากกกันเลยดีกว่า :laugh:
-
ว้าววว คินลุยจริง ลุยตามถึงเชียงใหม่เลย o13
-
*กระโดดหมุนตัว* อ๊ายยยยย ภคิน นายเป็นผู้ชายที่ซื่อสัตย์กะหัวใจตัวเองที่สุด!!
ครั้งที่แล้วตายตรงคำว่า "กูจะจีบผู้ชาย" พอมาครั้งนี้คนเขียนโยนระเบิดตู้มเบ้อเริ่มด้วยคำว่า "กูจะจีบมึง" :z3:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก พี่คิน ตรงประเด็น :laugh:
-
"เกี่ยวเต็มๆเลยล่ะ เพราะกูจะจีบมึง"
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกก
เอาเลยพี่คิน สู้ๆๆๆๆ
-
จะได้เริ่มจีบเสียที เริ่ดๆ
-
ให้มันได้อย่างนี้สิภคิน o13 o13
จีบก็บอกเค้าไปตรงๆเลย
นี้อาร์ทสอนมาใช่ไหมเนี่ยยย
+1 ค่าาา :กอด1: :กอด1:
-
ภคิน จับกดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
.
นี่ถ้า อิหนูเพลงมาด้วย ท่าจะฮาเป็นสองเท่า
-
รุกอย่างเร็ว...น้องเชอร์จะว่าไงเนีย
แต่ที่แน่ ๆ ไปป์เสร็จคินชัวร์ :laugh:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :m25: ภคิณแรงว่ะ :m31:
-
มันต้องอย่างงี้ค่ะพระเอก ชอบก็จีบ
น้องไปป์จะเขินขนาดไหนล่ะเนี่ย ตามมาจีบถึงเชียงใหม่เลย :-[
-
:pig2:
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ เป็นอีกเรื่องนึงที่ถูกใจ o13
พระเอกเรื่องนี้ดูเป็นอะไรที่ไม่ค่อยได้รับความนิยม
ผิดกับแบ็กกราวด์แมนที่เรียกเรตติ้งถล่มทลาย :m20: เฮียอาร์ตแกแนวจริงๆ
น้องไปป์น่ารักอ่ะเคอะ แต่สู้น้องแทมิน เอ้ย น้องฟาร์ไม่ได้ :m3:
สาวเพลงก็ห้าวโดนใจ
แต่แซ๊กนี่ :เฮ้อ:
ยังไงก็อย่างทื้งไปนานนะ เค้าคิดถึง
:oni3: มาต่อบ่อยๆ นะ
ปล. :L1: แด่พี่เดียวดาย
-
ลากสกอร์บาร์ลงมาอ่านประโยคสุดท้ายจบ กรี๊ดดดดด....
มันต้องอย่างนี้เซ่ ภคิน เอ๊ย!
ค่อยได้ใจอิชั้นขึ้นมาหน่อย
ช่วงนี้คุณพระเอกของเรื่องเลยเรียกคะแนนกลับมาได้โขเลย
-
กรี๊ด!!!~
ภคินของเรากำลังจะจีบหนูไปป์แล้ว แอ้ววว แอ้วววว(คิดว่ามันเป็น echo)
:-[
-
ต้องตั้งวงก่อนมั๊ยอ่ะ :confuse:
-
อ่านตอนนี้แล้วอยากบอกว่า.....ม่วนแต้ๆเจ้า :z1:
-
ภคิน เต็มที่ไปเลยยย
-
ปฏิบัติการครั้งนี้ จงรุกเร็ว อย่าให้ไปป์ได้ตั้งตัวติดนะคิน
-
รักภคินตรงนี้!! ตรงได้อีก!
รุกโลดเลยภคิน ไปป์ก็เตรียมรับมือไว้ล่ะ หุๆ o18
-
:a5: :a5: :a5:
ค้างงงงงงงงงงง ค่ะ!
รออ่านนะคะ o13 :L2:
-
อ๊ายย คินน่ารักกกกก :-[ :-[
-
โอ๊ยยๆ ภคินน่ารักมากมายอ่า ชอบตรงที่บอกว่า "เพราะกูจะจีบมึง" เนี่ยแหละ หุหุ กรี๊ดดดดดดดด น่ารักจริงๆ แล้วมาต่อเร็วๆ นะ สงสัยจะดูทีมชาติเยอรมันเพลินแล้วเปล่า คิคิ
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ววว
รีบๆมาลงน๊า
-
ว่าแล้วววว่าต้อง ทู บี คอน อ๊ากก อ้ายคิน จับเต็มขนาดแต้ สู้ๆเน้อออออ
-
ภคินตรงได้ใจมาก :-[
-
:impress2: :impress2:
กรี๊ดดดดด
-
อยากจะจะกรี๊ดให้โลกตะลึง
555+
ภคินเอ้ย โดนใจพี่มากกกกกก
ก๊ากกกกก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด!! ได้ใจแม่ยกค่ะ!! แมนมากภคิน
ให้มันได้อย่างนี้สิ!! ถูกใจมาก รุก รุก รุก!!!
-
ยิ้มทำไมค่ะไปป์ ยิ้มทำไม :z1: :z1: :z1: :z1:
แต่สิ่งที่ไปป์คิดนี่ ไม่เคยถูกซักอย่างเลย :laugh:
-
+5 ให้ภาคิน ไปเลยตรงมาก
+10 ให้ผู้แต่งที่มา Up ตอนใหม่ๆได้เร็วเสมอต้น!!!เสมอปลาย???
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จะจีบแล้วๆ~
ต่ายว่าพูดคำเมืองทุกคำเลยก็ได้นะคะไม่เป็นไร จะได้สมจริง แล้วค่อยใส่ซับให้ตอนจบบทเพราะคิดว่าน่าจะพอเดาๆออกแหละค่ะ เป็นการเรียนคำเมืองไปในตัวด้วย ดีออก ><
-
เป็นการจีบที่โรแมนติคอย่างไม่เคยพบเคยเจอ
สร้างบรรยากาศโดย เศษแป้งที่ร่วงกราวจากใบหน้า :jul3:
-
ดีใจที่คินพระเอกรุกจีบนายเอกไปป์แล้ว >>>>>>>>>
จะติดตามอ่านต่อไปนะว่าจะเป้นอย่างไรต่อไป
-
หนูไปป์เสร็จแน่ :laugh:
-
ฮิ้วววววววววววววว ว ไปป์โดนจีบเเล้ว
คินสู้ๆๆนะ รีบมา่ต่อนะคะ
-
:o8: กรี๊ดดดด รีบๆจีบเลยค่ะ รออยู่ กรี๊ดดดดดดดดด :impress2:
-
เชียร์คินเต็มสตรีม อย่าลืมหอกข้างแคร่เพื่อนแซ็คด้วยนะ
-
คินลุยโลดดดดดดดด :3123: :3123:
-
กูจะจีบมึง ได้ใจนักอ่านที่สุด อิอิอิ
-
พูดตรงๆไม่ต้องอ้อมค้อมแบบนี้เลยเหรอภคิน :laugh:
ขอจีบตรงๆแบบนี้ไปป์จะพูดยังไงเนีย
ขอบคุณไรเตอรมากๆนะคร้าบ :กอด1:
-
ฮุๆ เข้ามาหน้าใหม่ค่า...
อ่านเรื่องนี้ แบบว่าติดมากๆเลย
อยากรู้ด้วยคนว่าภคินจะจีบยังไง
ลากลงข้างทางปล้ำแล้วค่อยขอเป็นแฟนเลย ฮ่าๆๆ
-
กว่าจะชัดเจน ตามลุ้นต่อไปจ้า
-
อ้าว...เห้ย! ยังไม่มาต่อนี่หว่า
-
ยังไม่อัพอีกหรอ รออยู่นะ ^^
-
กรี๊ดดดด เริ่ดค่ะ
-
:m22: แอบมาส่อง
-
คุณลูกเขยเข้ากับคุณพ่อตา คุณแม่ยายได้ไม่มีที่ติ
ตามมาถึงเชียงใหม่ สงสัยจะมาขอลูกชายเค้า
อาร์ทชนะเลิศศศศศ ถูกใจแม่ยกจิงๆ
ขอตอนพิเศษอาร์ทด้วยนะคะ
-
เข้าทางบ้าน เส้นทางสะดวกผ่านฉลุย ยังไงก็จีบติด ฟังธงๆ
ว่าแต่ว่า...อาร์ทจ๋าของเค้าน่ารักจังเลยอ่ะ อร๊ายยยย ไม่ว่าจะตอนไหน ฉากไหน อาร์ทจะทำอะไรก็ดูน่ารักไปหมด กรี๊ดๆๆ ที่รักของเค้า!! :-[
Ps.ขอตอนพิเศษแบบสเปเชียลสุดๆของอาร์ทได้ไหมอ่ะ??
-
อื้อหึ~ โดนใจจังๆเลย ^^
-
คินนายแน่มาก!!!! :laugh:
ชอบพวกลูกคู่อ่ะ อย่างฮา
ส่วนนายอาร์ทยิ่งดึกยิ่งหลอน?? ว่าแต่น้องหนูดี ไม่ว่าหรอคะที่อาร์ทเล่นไพ่ :m20:
-
รออัพ :-[ เมื่อไรจะมา~
เราว่าจะต้องมีฉากไปไปเล่นน้ำสงกานต์ที่คูเมืองแน่ๆเลยใช่ม่ะ?
มาปูเสื่อรอค่ะ อิอิ : )
-
เข้ามานั่งรอ อิอิ
-
เข้ามานอนรอ :t3:
หรือว่าจะไม่มาลงต่อแล้ว :เฮ้อ:
-
นานแล้วนะ คิดถึงจัง
-
รออ่า รอๆๆๆๆๆๆ :serius2:
-
ปูเสื่อนอนรอ อิอิ
-
Room 22
“ไปป์...ยกเก้าอี้ตรงนู้นให้พ่อหน่อย” ผมรีบลากเก้าอี้ไม้ที่อยู่ตรงมุมบ้านมาให้พ่อทันที พ่อเหยียบขาข้างนึงลงบนเก้าอี้เพื่อจะเช็ดฝาครอบหลอดไฟด้านบน
“พี่ภูมิครับ ไม่ต้องลำบากหรอกครับ เดี๋ยวผมเช็ดให้เอง” ไอ้พระเอกมันโผล่มาจากไหนไม่รู้ เรียกให้พ่อผมชะงักแล้วลงจากเก้าอี้เดินไปทำความสะอาดที่อื่นแทน ก่อนไปพ่อยังมีไปตบบ่ามันหัวเราะคิก ๆ คัก ๆ อะไรกันสองคนก็ไม่รู้
“ประจบเก่งนะมึงอะ” ได้ทีผมก็เอาเลยครับ “คณะสอนมาดีเหรอ”
มันยักไหล่ “ก็ดีพอจะทำให้มึงตกกระป๋องได้ล่ะวะ”
“ไอ้...”
“เอ้า !! ... จับเก้าอี้ดี ๆ สิ เดี๋ยวลูกรักเป็นอะไรขึ้นมาก็โดนพี่ภูมิดุหรอก” หูยยยยยยยยยยยยยย... แสบไปถึงทรวง !!!!! ไหนบอกจะจีบกูวะ... บ้านมึงจีบกันแบบนี้เหรอ !!!!!
มันปีนเก้าอี้ขึ้นไปเช็ดฝาครอบหลอดไฟได้สบาย ๆ ไม่ต้องเขย่งอะไรด้วยซ้ำ ยิ่งเห็นยิ่งอยากจะล้มเก้าอี้ให้แม่งหัวฟาดพื้นตายห่าคาบ้าน เอ๊ะ... แต่เดี๋ยวมันจะสิงอยู่บ้านกู ไม่ได้ ๆ ๆ
“ทำหน้าแบบนั้นคิดอะไรชั่ว ๆ อยู่ใช่มั้ยล่ะ” ผมสะอึกแต่แอบเตะเก้าอี้มันเบา ๆ ไอ้นี่เสือกหัวเราะซะอีก ตกลงมึงอยากโดนจริง ๆ ใช่มั้ย
วันนี้บ้านผมทำความสะอาดครั้งใหญ่ครับ แถมตอนกลางคืนจะมีคาราโอเกะขี้เหล้า (เพื่อนพ่อน่ะครับ) งานนี้ก็เลยวุ่นวายกันใหญ่ ยังดีที่มีไอ้ตัวถึก ๆ ทำงานอย่างพวกมัน 4 คน งานกรรมกรพวกซ่อมรั้ว ย้ายของหนัก ๆ ผมเลยโยนให้มันทำหมดเลยครับ ส่วนผมก็กวาดบ้าน ถูบ้าน... งานแม่บ๊านแม่บ้าน
ผมดูนาฬิกาที่ฝาบ้านก็พบว่าเกือบจะบ่ายแล้ว ต้องรีบไปแต่งตัวเพราะเดี๋ยวไอ้แซ็กคงจะมารับแล้ว ไอ้เสื้อเน่า ๆ เปื่อย ๆ นี่คงไม่จรรโลงใจเท่าไหร่ ถ้าจะใส่ไปจีบสาว แม่ผมบอกว่าถ้าเจอไอ้ก๊วนนรกแตกนั่น ให้เรียกมันลงมาดื่มน้ำดื่มท่าข้างล่างด้วย แม่ผมผสมน้ำหวานเตรียมให้พวกมันอย่างดี... เห็นแล้วก็ละเหี่ยใจยังไงชอบกล ผมเดินขึ้นบันไดชั้นสองด้วยจิตเบิกบาน... แต่อยู่ ๆ หูผมก็กระดิกเมื่อได้ยินเสียงแว่ว ๆ มาจากห้องทางซ้ายของบ้าน...
เฮ้ยยยยยย !!!! ห้องกรู๊วววววววววววววววววววววววว !!!!!!!
ผัวะ
“ห้องไปป์นี่สะอาดดีนะครับ” ไอ้อาร์ทนั่งหน้าเจ๋ออยู่บนเก้าอี้ไม้ของผม พร้อมด้วยพลพรรครักยมพร้อมหน้าพร้อมตา โดยเฉพาะไอ้บอสใหญ่ที่กำลังนั่งดมหมอนผมอย่างโรคจิตสุด ๆ อยู่บนเตียง
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด... กูอยากจะลงไปกรี๊ด ๆ แล้วดิ้นพล่านอยู่บนพื้น
“ขะ...เข้ามาห้องกูทำไม”
“พี่แก้วบอกให้มาเช็ดหลอดไฟให้น่ะ” ไอ้กันตอบแทนคนอื่น ที่ไม่ได้มีท่าทีสนใจการมาเยือนของเจ้าของห้องสักนิด
“แล้วใครให้ขึ้นไปบนเตียงกู... สกปรก !!!!!! ” ผมวิ่งไปยื้อแย่งหมอนออกมาจากมือมัน ซึ่งมันก็ปล่อยแต่โดยดี หูยยยยยย... ผมงี้ขนลุกไปทั้งตัว คุณต้องมาเห็นแบบที่ผมเห็น มันดูโรคจิตมาก !!!!!!!
“รีบ ๆ ออกไปจากห้องกูเลย กูจะเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็ลงไปกินน้ำข้างล่างซะแม่กูเตรียมไว้แล้ว” ไอ้พวกนั้นส่งเสียงเย้เหมือนเด็กอนุบาลไปสวนสัตว์ ก่อนจะวิ่งออกจากห้องผมไปหมด เว้นแต่ไอ้ภคินที่ลงจากเตียงมายืนจ้องหน้าผม
“จะไปไหน”
“ไปไหนก็เรื่องของกู”
“งั้นกูก็ไม่ออก” มันทิ้งตัวนอนลงบนเตียงผม “เปลี่ยนเสื้อผ้าไปดิ”
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก... ไอ้เชี่ยนี่ กูเอาหมอนกดหน้าให้แม่งตายห่าไปแบบในหนังซะดีมั้ย ?
“ไปเล่นน้ำกับเพื่อน...ทีนี้ออกไปได้ยังวะ”
“ออกก็ได้” มันยักไหล่กวน ๆ แล้วก้มลงมากระซิบที่ข้างหูผม “อย่าให้รู้เชียวนะว่าไปจีบใคร”
ขนข้างหูผมลุกขึ้นเกลียวกราว ในขณะที่ไอ้ตัวต้นเหตุเดินออกห้องไปหน้าตาเฉย ว่าแล้วก็ขอถอนหายให้สักที ก่อนเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าไม้เนื้อมันปลาบของผมเพื่อรื้อหาเสื้อผ้า สุดท้ายก็ได้เสื้อยืดแขนยาวสีน้ำเงินกับกางเกงขาสามส่วนตัวนึงมาใส่ แอบทาครีมกันแดดด้วย ไม่ได้ครับของแบบนี้ต้องกันไว้ก่อน ยิ่งจุดขายของผมคือความขาวแล้ว เกิดดำขึ้นมาสาวที่ไหนเขาจะมองล่ะครับ
นั่ง ๆ ไปสักพักโทรศัพท์ผมก็ส่งเสียงดังขึ้น ไอ้แซ็กโทรมาบอกว่าอีกสัก 5 นาที มันจะถึงบ้านผมแล้ว ผมเลยรีบคว้ามือถือยัดลงกระเป๋ากางเกง แล้ววิ่งลงไปนั่งรอมันที่ชานบ้าน ซึ่งมีพ่อ แม่ และไอ้ 4 คนนั้นนั่งกันอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา ส่วนไอ้เชอร์ออกไปแรดกับเพื่อนมันก่อนผมซะอีกครับ
พ่อบอกว่าให้รีบกลับบ้านด้วย เพราะแก๊งขี้เหล้าหน้าปากซอยพ่อจะมารวมตัวกันที่บ้าน เลยอยากให้ลูกชายสุดที่รักอยู่จะได้อวดเพื่อน (อันนี้ผมงงจริงจังว่าคนอย่างผมมีอะไรให้อวด ? ) ไอ้พวกสี่เดนบอกว่าวันนี้มันไม่มีแพลนไปไหน เลยขอพักผ่อนช่วยพี่ภูมิพี่แก้วอยู่บ้านดีกว่า... แหม แข้งขาพ่อแม่กูเปียกหมดแล้ว
นั่งได้ไม่ถึงนาทีรถมอเตอร์ไซค์ที่คุ้นตาก็ขับเลียบเข้ามาตามรั้วบ้าน ไอ้ผู้ชายผมยาวคนนั้นฉีกยิ้มกว้างให้ผมในขณะที่มันก้าวลงจากรถที่จอดสนิทแล้ว วันนี้ไอ้แซ็กรวบผมมาอย่างดีครับ เซอร์ชิบหายวายวอด
“หวัดดีครับคุณลุง คุณป้า” มันยกมือขึ้นไหว้พ่อกับแม่ผม กูรู้ละ ทำไมไอ้พวกนั้นมันถึงได้รับความนิยม เพราะพี่ภูมิ พี่แก้ว มันดีกว่าลุงกว่าป้าเป็นไหน ๆ
“หวัดดีลูก มารับไอ้แสบล่ะสิ” แม่ผมยิ้มหวาน “ดื่มน้ำดื่มท่ากันก่อนมั้ยลูก”
“อ๋อ...ไม่ล่ะครับ ขอบคุณครับ” มันตอบยิ้ม ๆ แต่สายตามันกำลังจ้องไปด้านหลังของแม่ผม ที่มีไอ้สี่ตัวมหาภัยนั่งจ้องตามันตอบหน้าสลอนเลย แซ็กมีสีหน้าประหลาดใจ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นไม่พอใจเล็กน้อย มันเดินมาจับแขนผม “ไปเหอะ...ไอ้โอ๊ตโทรตามกูแล้ว”
“ขับรถขับราระวังโตยเน้อลูก เขาฮดน้ำมากำเดวรถโก่น” (ขับรถระวังด้วยนะลูก เขาสาดน้ำมาเดี๋ยวรถจะล้ม)
“อ๋อ...ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวเดินไปคูเมืองเอา ผมขอฝากรถไว้ที่นี่นะครับ” แซ็กดึงแขนผมเบา ๆ ให้ลุกขึ้นยืน แล้วถามต่อ “มึงเอามือถือไว้ไหนเนี้ย”
“กระเป๋ากางเกง...” ผมตบปุ ๆ ลงตรงกางเกง “เชี่ย...ตายห่าละ กูไม่มีซองกันน้ำ”
“หึหึหึ...กูว่าแล้ว คนอย่างมึงนี่ขี้ลืมตลอดเลย” แซ็กโยกหัวผมไปมา ส่วนมืออีกข้างมันก็ล้วง ๆ กระเป๋ากางเกงมัน “เอามือถือมึงมาดิ”
ผมล้วงมือถือจากกระเป๋ากางเกงให้มันอย่างงง ๆ แต่ก็ถึงบางอ้อ เมื่อมันเอาซองกันน้ำสีชมพูหวานแหววมาหย่อนมือถือผมลงไปรูดซิปปิดเรียบร้อย ก่อนจะก้มลงมาคล้องคอให้ผมโดยที่มือยังโอบรอบคอผมไว้ อย่างกับแต่งตัวให้ลูกอะ
“มันก็ดีนะ...ทำไมต้องสีชมพูวะ” ผมหยิบมือถือที่ห้อยอยู่ในซองมาพลิกดูไปมา ในขณะที่มันยังจับ ๆ สายแถวคอผมเล่นอยู่
“ก็เหมาะดีออก...เอาล่ะ !! ไปกันเหอะ” มันจับแขนผมแล้วเริ่มดึงให้ออกเดินตาม ผมก็เตาะแตะ ๆ ตามมันไป
โดยที่รู้สึกเสียวสันหลังวาบ ๆ เหมือนมีสายตาหลายคู่มาทิ่มแทงด้านหลัง....
ผมเลยเลือกที่จะไม่หันไปดู แล้วรีบดึงแขนไอ้แซ็กให้ออกจากรั้วบ้านให้เร็วที่สุด พอพ้นรั้วบ้านออกมาปุ๊บ ผมก็ค่อย ๆ ชะลอความเร็วให้มันเดินนำผมไปก่อน
“เงียบเชียวนะมึง...เดี๋ยวนี้มีอะไรปิดบังไม่บอกเพื่อนนะ” ไอ้หนุ่มผมยาวข้างหน้าโพล่งเข้าประเด็นไปแบบจัง ๆ
“ปิดบังห่าอะไร...” ผมเสหน้ามองถนนเพื่อหลบสายตาจับผิดของแซ็ก ที่ดูเหมือนจะเค้นความลับออกมาให้ได้
“ไม่คิดจะเล่าซะหน่อยเหรอ ว่าภคินกับใครก็ไม่รู้อีก 3 คนไปโผล่ที่บ้านมึงได้ไง” แซ็กหยุดเดินกะทันหันจนผมชนเข้ากับหลังมัน มันกอดอกแล้วก้มหน้ามาถามผมด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “เล่ามาซะดี ๆ ”
“ง่า ~...” ผมครางในลำคอเหมือนเด็กถูกจับได้ว่าทำผิด “กูไม่ได้จะปิดบังอะไรนะเว่ย ก็อยู่ ๆ มึงก็โผล่เข้ามา แล้วจะให้กูอธิบายตอนไหนล่ะ คืองี้พวกมันมาเที่ยวเชียงใหม่อะ แล้วไม่มีตังค่าที่พักเลยมาขอนอนบ้านกู...ก็แค่นั้น”
ผมพูดปดคำโตเลยครับ เรื่องอะไรจะบอกว่าสาเหตุที่แท้จริงของมันคือ ’มันจะจีบกู’ ล่ะ
คิ้วเรียวของแซ็กยังคงขมวดแน่นไม่คลาย เป็นสัญญาณว่าไอ้เพื่อนตัวดีมันยังสงสัยไม่เลิก “มึงเกลียดมันจะตาย...ทำไมเดี๋ยวนี้ญาติดีกันแล้วเหรอ”
“มันก็ไม่ได้เลวร้ายว่ะ” ผมยักไหล่แล้วเริ่มดึงแขนแซ็กให้ออกเดิน “พอแล้วน่า เลิกขมวดคิ้วได้แล้ว...ไม่ได้มีอะไรซะหน่อย ขืนมึงมัวแต่สัมภาษณ์กู ไปถึงนู่นไอ้โอ๊ตได้องค์ลงพอดี”
แซ็กถอนหายใจแต่ก็ยอมเดินตามผมแต่โดยดี แซ็กมันเป็นพวกหวงเพื่อนน่ะครับ เป็นตั้งแต่สมัยอยู่โรงเรียนแล้ว เข้ามหาลัยก็ยังไม่เลิกนิสัยนี้ซะที... ขนาดว่าอยู่คนละคณะนะ มันยังตามมาที่คณะได้อีก ร้ายกาจจริง ๆ ไม่รู้ว่าไอ้เวฟ ไอ้โอ๊ตเคยโดนมั่งรึเปล่า
พวกผมใช้เวลาประมาณ 15 นาที ก็เดินไปถึงจุดนัดพบของเรา คราวนี้พวกเราไม่ได้มากันแค่ก๊กเล็ก ๆ นะครับ เพราะไอ้หัวหน้าห้องตัวดีมันเล่นเรียกเพื่อนทั้งห้องมานัดกันเล่นน้ำ ถือเป็นงานเลี้ยงรุ่นหรืออะไรของมันก็ไม่ทราบเหมือนกัน
“เฮ้ย ๆ ๆ ๆ ไปป์ไม่เจอกันแค่ไม่กี่ปี ทำไมมึงดูดีขึ้นวะ” ผมยิ้มกว้างรับคำชมจากเพื่อนที่ไม่ได้เห็นหน้ามานาน
“คนเรามันต้องมีการพัฒนาเว่ย แล้วนี่หัวทรงอะไรของมึง แซ็ปชิบหาย !!!! ” ไอ้อ๋องเพื่อนในห้องสะบัดผมที่ป้ายตั้งแต่กกหูซ้าย จนผมนึกสงสัยว่ามันเดินยังไงให้ตรงได้ แถมข้างหน้ายังมีปอยย้อยสยองอีกต่างหาก
“เค้าเรียกแฟชั่นเว่ยเพื่อน” แฟชั่นของมึงน่ากลัวจริง ๆ ให้ดิ้นตายเหอะไอ้อ๋อง !!!!!!
“อะไรกัน...ว่าแล้วข้างหลังคุ้น ๆ ที่แท้ก็น้องไปป์ตุ๊ดร.ด. นี่เอง” เสียงกวนตีนแบบนี้ มันต้องใช่แน่ ๆ ...
“ไอ้วุฒิตุ๊ดยังเมิน มึงมีสิทธิมาว่ากูด้วยเรอะ” ไอ้ผู้ชายตัวสูงไถหัวเป็นลาย ๆ นี่คือไอ้วุฒิครับ มันเคยคิดจะจีบผมตอนสมัยเรียน... สรุปว่าแดกแห้วกันไป ตอนนี้สถานะเลยกลายเป็นไอ้เพื่อนกวนส้นตีนคนนึงแทน ผมล่ะงงกับมันจริง ๆ สมัยจะจีบกูนี่ชมอย่างนั้นอย่างนู้น พอกูไม่เอานี่แม่งผันตัวเองมาเป็นคู่มือลับฝีปากกูเชียวนะ
“นั่นปากเรอะมึง” มันเอามือมาดึง ๆ แก้มผมจนยืด “อะไร ๆ มองหน้ากูแบบนั้นหลงกูเข้าแล้วรึไง เสียใจด้วยนะเพราะตอนนี้กูมีแฟนแล้ว น่ารักกว่ามึงอีก”
“อ๋อ...อิสก๊อยหัวทองคีบแตะ ที่มึงเอานั่งซ้อนมอ’ไซค์ตากแดดไปทั่วเมืองใช่มั้ย” ผมพูดตามที่ได้ยินเพื่อน ๆ เล่ากันมา แล้วส่ายหน้าเบา ๆ เอามือตบแก้มมันแปะ ๆ “โถ ๆ ๆ ๆ ... อกหักจากกูก็ไม่เห็นต้องเปลี่ยนรสนิยมไปขนาดนั้นเลย เฮ้อออ...น่าสงสารจริง ๆ ”
“ไอ้ตุ๊ด !!! ตัวเองไม่มียังมาว่ากูอีกนะ เพราะมึงปากแบบนี้แหละถึงหาไม่ได้ซะที” มันเอามือเฉดกะบาลผมไปทีนึง จะคิดซะว่าทำด้วยความเอ็นดูละกันนะ
ก่อนจะได้เริ่มยกสองกับมัน ไอ้แซ็ก ไอ้เวฟก็เดินมาดึงแขนผมไปซะก่อน ไอ้เวฟเอาปืนฉีดน้ำสีชมพูลายมินนี่เม้าส์ที่มีร่มไว้กาง (ซึ่งกูงงมากว่ามันจะกันเหี้ยอะไรได้) ยัดใส่มือผม พอถามว่าเอาให้กูทำไม เสือกตอบหน้าตายเฉยว่าไปขโมยของหลานมาให้ เพราะดูปัญญาอ่อนเหมาะกับอายุสมองผมดี เลยได้ไล่เตะมันไปยกนึงแหละครับ
วันนี้กลุ่มพวกเราใช้วิธีเดินรอบคูเมืองเล่นน้ำกันครับ เพราะว่าคนมากันประมาณ 30 คน ซึ่งถือว่าเยอะเกินกว่าจะขึ้นรถ ผมมีอาวุธคู่กายเป็นปืนฉีดน้ำสีบ้านนอก ๆ ที่คนทั่วไปใช้กัน ส่วนไอ้มินนี่เม้าส์นั่นเอาปาหัวไอ้เวฟไปแล้วครับ ไอ้ห่านี่ก็เสือกคึกจริง เอาไปใช้หน้าตาเฉย สาว ๆ ก็ชอบกันใหญ่เลยครับ มารุมสาดมันอยู่นั่นแหละ... เดี๋ยวนี้เขาชอบสเปคแนวปัญญาอ่อนเหรอครับ
แต่เห็นแบบนี้ผมก็เสน่ห์แรงไม่หยอกนะครับ มีสาว ๆ มาปะแป้งบ้างเป็นพัก ๆ (ผมจะพยายามไม่มองว่าพวกเธอก็แปะคนข้างหน้าเหมือนกันแล้วกันนะ) ไอ้แซ็กที่เดินตามมานี่ หน้าแทบหาลูกกะตาไม่เจออะครับ ปกติมันก็ตาตี่อยู่แล้วเจอแป้งถมหน้าเข้าไป... เยี่ยมจริง ๆ ผมเลยได้เดินไปช่วยเอาน้ำลูบหน้าให้มันเป็นพัก ๆ
เนื่องด้วยวันนี้เป็นวันสงกรานต์วันแรก (แต่พูดให้ถูกแถวรอบนอกเขาเล่นกันตั้งแต่วันที่เก้า ที่สิบแล้วนะครับ แถมสาดน้ำแรงอีก สาดทีหนังตาแทบกลับด้าน) บรรยากาศเลยคึกคักเป็นพิเศษ ทั้งนักท่องเที่ยวชาวไทยและชาวต่างประเทศ แถมยังคนในท้องถิ่นออกมาเล่นน้ำกันให้ควั่กเลยครับ พวกผมก็เดินกันรอบคูเมืองแวะที่เซ็นทรัลเสียหน่อย เพราะที่นี่จะมีงานอึกทึกครึกโครมทุกปี คนงี้ยั้วเยี้ยอย่างกับหนอนอะครับ ไอ้พวกผมก็ถือโอกาสเต้นบ้า ๆ บอ ๆ กันไปตามประสาเด็กผู้ชาย ก่อนจะออกเดินต่อจนวนครบรอบคูเมือง เป็นอันเสร็จสิ้นภารกิจในวันนี้
ผมโบกมือลาเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอหน้ากันเสียนาน รวมไปถึงที่เจอหน้ากันบ่อย ๆ ในมหา’ลัย ก่อนจะต้องเดินเตาะแตะกลับบ้าน พร้อมด้วยไอ้แซ็กที่อยู่ในสภาพเปียกมะลอกมะแลกไม่ต่างกันเลย แต่สภาพออกจะแย่กว่าผมอยู่เสียหน่อย เพราะผมยาวรุงรังมันเปียกน้ำเลยดูยิ่งโสโครกไปกันใหญ่ (นินทาในใจครับ มันไม่ได้ยินหรอก) เดินคุยกันเพลิน ๆ แป๊บ ๆ ก็เห็นรั้วบ้านผมซะแล้ว ได้ยินเสียงเอิกเกริกดังมาแต่ไกลเลยครับ ก๊กวงเหล้าหน้าปากซอยคงมารวมตัวกันเรียบร้อยโรงเรียนสุราแล้ว
แล้วก็คิดไม่ผิดจริง ๆ เพราะเลื่อนรั้วออกก็เจอภาพของงานเลี้ยงขนาดย่อม ๆ จอโทรทัศน์ LCD ในบ้านถูกต่อสายเข้ากับคอมฯ ที่ยกออกมาตั้งด้านนอก ด้านหน้าจอเป็นโต๊ะกินข้าวขนาดใหญ่ที่บ้านผมไม่มี แต่คิดว่าคงขนมาจากบ้านของลุงสักคนในกลุ่ม บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารสารพัดชนิด และที่ขาดไม่ได้เลย... เหล้า...
อยากจะยกมือขึ้นกุมขมับจริง ๆ ถ้าไม่ติดว่าไอ้แซ็กมันรู้จักความขี้เหล้าของพ่อผมดี นี่ถ้าเป็นคนอื่นก็คงไม่รู้ว่าจะแก้ตัวยังไงให้ดูดี ไอ้กันนั่งอยู่หน้าคอมกำลังสาละวนกับการเคาะก๊อก ๆ แก๊ก ๆ เลือกรายชื่อเพลง ตามที่บรรดาลุง ๆ ที่นั่งสลอนอยู่บนโต๊ะเลือกสรรมา แถมยังแหกปากร้องเพลงกันประหนึ่งที่บ้านมีรางวัลแผ่นเสียงทองคำกองอยู่เต็มบ้านอีกต่างหาก ผมมองไปสักพักก็เริ่มรู้สึกว่ามีสายตาหลายคู่เริ่มจับจ้องมาทางผมเสียแล้ว...
“มึงอยู่กินข้าวกับบ้านกูก่อนมั้ยล่ะ” ผมออกปากชวนแซ็กที่เดินไปเอามอเตอร์ไซค์ที่จอดข้าง ๆ พลางแวะไหว้พ่อแม่ผมและบรรดาลุง ๆ บนโต๊ะ แอบเห็นไอ้สี่ตัวนั่นจ้องตาไม่กระพริบเลยครับ
“ชวนเหมือนพ่อแม่มึงเลย...แต่ไม่เป็นไรว่ะ วันนี้ที่บ้านกูก็มีงานเหมือนกัน” ไอ้แซ็กตอบพลางเอื้อมมือเอานิ้วโป้งมาลูบเบา ๆ ตรงแก้มผม “แป้งติดหน้าน่ะ”
“ขอบใจ...” ผมยิ้มให้มัน แล้วเอื้อมมือไปดึงใบไม้ที่ติดอยู่บนผมยาวรุงรังของมัน แล้วชูให้ดู “หัวมึงนี่แม่งยังกะรังนกอะ”
แซ็กยิ้มบาง ๆ ให้ แล้วเอามือลูบหัวผมพลางหัวเราะเบา ๆ ก่อนจังหวะเพลงจากคาราโอเกะจะดังขึ้นกว่าปกติ เรียกสายตาผมให้หันไปมองไอ้คนร้องทันที...
http://www.youtube.com/v/Z4VWOG82y2M?version=3&hl=th_TH
ก่อนเคยอยู่เคียงเพียงจันทร์ ครองคู่กันสุขสันต์สวรรค์ชู้
ความรักของเราเป็นสีชมพู (รักเราเป็นสีชมพู)
ชื่นชูอยู่ได้ไม่นาน รักก็รานร้าวพลันสวรรค์ล่ม
โธ่เอ๋ยเวรกรรมทำพี่ตรอมตรม (กรรมทำพี่ตรอมตรม)
สวรรค์ล่ม ถล่มจมดิน
เพียงเจอไอ้หนุ่มผมยาว น้องสาวก็ลืมพี่หมดสิ้น
รักเราเจ้าไม่ถวิลไปหลงลมลิ้นเจ้าศิลปินผมยาว
มันเจ็บใจ เจ็บใจเสียจริงจริง มาทอดทิ้งให้เหลือแต่ตัวเปล่าเปล่า
มันปวดใจ ปวดใจเหลือจะกล่าว อกพี่ร้าวดังลูกมะพร้าวตกดิน
ไอ้ภคินจับไมค์ตะโกนแหกปากร้องเพลงไอ้หนุ่มผมยาวอย่างไม่มีเหนียมอายสักนิด แถมพอถึงท่อนที่เป็นลูกคู่ ไอ้เพื่อนตัวดีมันก็ช่วยตะโกนแหกปากร้องกันใหญ่ หลัง ๆ แม่งลุกขึ้นมาแดนซ์กระจายทั้งคนร้องทั้งลูกคู่
เคยชมว่าพี่มาดแมน ขอเป็นแฟนไว้ควงเป็นคู่ใจ
บัดนี้กลับมองว่าพี่ไม่เอาไหน (มองว่าพี่ไม่เอาไหน)
ชื่นใจเมื่อยามได้เชย ครั้งยังเคยร้องเพลงให้น้องฟัง
บัดนี้กลับเมินว่าพี่ไม่ดัง (เมินว่าพี่ไม่ดัง)
ไม่อยากฟังไม่อยากได้ยิน
เพียงเจอไอ้หนุ่มผมยาวน้องสาวก็ลืมพี่หมดสิ้น
รักเราเจ้าไม่ถวิล ไปหลงลมลิ้นเจ้าศิลปินตัวดี
มันเจ็บใจ เจ็บใจเหมือนไม่พอ เจ้าชมมันรูปหล่อเสียงดี
มันบาดใจ บาดใจเหลือที่ เจอะอย่างนี้หุ่นอย่างพี่ต้องขอลา
โฮโฮ้โห่โฮ้โอโอโอ่ โฮ้โห่โฮ๊ะโอโอโอ่ เจ้าศิลปินผมยาว
ผมหลบตาแซ็กที่มันเริ่มจะมองมาแบบไม่พอใจนิด ๆ เพราะไม่รู้ว่าไอ้พวกนั้นมานึกคึกอะไรร้องเพลงตอนนี้ แต่พวกมันก็หาได้แคร์ไม่ ทั้งร้องทั้งเต้นออกลายโชว์สเต็ปเทพกันใหญ่ พวกลุง ๆ แกก็เย้ว ๆ ปรบมือชอบใจกันใหญ่ บางคนถึงขั้นลุกขึ้นมาแดนซ์ด้วยพร้อมแก้วเหล้าในมือ
ตัวตายดีกว่าชาติตาย แต่เสียดายมาตายเพราะอกหัก
ดวงใจมันชอกช้ำนัก เพราะน้องไปรักเจ้าศิลปินผมยาว
มันเจ็บใจ เจ็บใจเสียจริงจริง มาทอดทิ้งให้เหลือแต่ตัวเปล่าเปล่า
มันปวดใจ ปวดใจเหลือจะกล่าว อกพี่ร้าวดังลูกมะพร้าวตกดิน…
“โฮโฮ้โห่โฮ้โอโอโอ่ โฮ้โห่โฮ๊ะโอโอโอ่ เจ้าศิลปินผมยาว ~ ” ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่าว่าไอ้ภคินมันเหมือนจงใจหันมาทางผมซะบ่อยเหลือเกิน ดูมันร้องใส่อารมณ์แถมยังมีการยักคิ้วหลิ่วตาให้อีก จนไอ้หนุ่มผมยาวตัวจริงออกอาการฟึดฟัดไม่น้อย ที่เหมือนว่าเพลงจะจงใจกล่าวถึงมัน แต่ผมดึงมือมันไว้แล้วบอกให้กลับบ้านไปก่อน มันก็ฟึดฟัด ๆ บ้างแต่ก็ยอมขับมอเตอร์ไซค์ออกไปแต่โดยดี
เฮ้อออออออออออ... จบไปแล้วหนึ่งปัญหา แต่ยังเหลืออีกหลายปัญหา...
ผมมองภาพงานเลี้ยงหน้าบ้านแล้วส่ายหัวอย่างปลง ๆ แม่เดินมาหาผมแล้วไล่ให้ขึ้นไปอาบน้ำก่อนเพราะกลัวจะเป็นหวัด ใช้เวลาราว ๆ 15 นาที ผมก็มานั่งจ๋องอยู่กลางวงเหล้า ดูลุงขี้เหล้าสารพัดคนผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันถือไมค์ ศัพท์เฉพาะของบ้านผมเรียกว่า ไมค์กะหรี่ อะครับ
ผมตักยำวุ้นเส้นทะเลเข้าปากขณะกวาดสายตามองไปเรื่อย ๆ จนไปสะดุดกับสายตาคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม ภคินจ้องหน้าผมเขม็ง ไม่มีสีหน้าแววตายียวนกวนประสาทเหมือนตอนมันแหกปากร้องเพลงเมื่อกี้เลยสักนิด พอเห็นผมสบตาด้วย แทนที่มันจะหลบตาเหมือนในละคร ดันเสือกแหกตาตัวเองให้กว้างกว่าเดิม เหมือนจงใจให้รู้ว่ากูไม่พอใจมึงอยู่นะ ผมยักไหล่ให้มันเป็นเชิงบอกว่า ’เรื่องของมึง’ แล้วเชิดหน้าใส่มันพลางคว้าแก้วเหล้ามากรึ๊บโชว์แม่งเลย
กวนตีนเพื่อนกูไม่พอ... มึงอย่ามาทำตัวไร้สาระใส่กูนะ
-
“โอ้ นวลลออ น้องจะเหนียมอาย ไปทำไม หันมา ใกล้ใกล้ซิ จะอาย ไปไหนกัน ~ ” ไอ้กันร้องเพลงด้วยเสียงนุ่มลึกพลางเชยคางไอ้โจ้ขึ้น โรแมนติกซะไม่มี...
“อุ๊ย ไม่เอา อุ๊ย ไม่เอา เค้ารู้ทัน น้องอายพระจันทร์ ดูซิท่าน กำลังมอง ~ ” ไอ้โจ้ดัดเสียงให้เล็กพลางทำบิดตัวเขินอายได้น่าตบมากกว่าน่ารัก เสียงก็อย่างกับกะเทยควาย... โอ๊ยยยย คนยิ่งประสาทเสียอยู่ แต่จะว่าไปดูพวกมันแล้วคลายเครียดไปได้เยอะนะ ฮายิ่งกว่าตลกคาเฟ่
“ถึง จะมอง ก็ไม่เห็น เป็นอะไร ท่านก็คง เป็นใจ เพราะอยากให้ เราสมปอง ~ ” ไอ้กันว่าพลางเอานิ้วชี้สองข้างมาชนกัน แอคติ้งอลังการยิ่งกว่าละครมิวสิคัล
“นึก นึกเอาแต่ใจ ตามลำพอง แน่ะ ท่านมองทำยั่วยิ้ม เป็นนัยนัย ~ ” ไอ้โจ้กลับมาพร้อมกับเสียงกะเทยควายที่ทำไอ้ภคินหลุดหัวเราะพรวดออกมา เสียฟอร์มต่อหน้าผมทันที พอเห็นมันเสียฟอร์มผมเลยหลุดหัวเราะออกมาด้วย กลายเป็นว่าตอนนี้เราสองคนนั่งจ้องตากันอยู่เหมือนตอนแรก แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือแววตาที่ไม่มีความโกรธแฝงอยู่แล้ว มันกลายเป็นแววตาของความสุข...
“จันทร์ไม่มองแล้ว จันทร์ไม่มอง~”
“จันทร์ไม่มองน้องก็ไม่ให้”
“จันทร์ไม่มองน้องอายอะไร”
“อายแก่ใจเห็นดาวยังจ้อง”
“แนะเมฆ มาทับ ดับแล้วดวง ดารา ขอหอม หน่อย ขวัญตา น้องเอยอย่ากลัวท่านเหลียวมอง ~ ”
“อุ๊ย ว้าย !!!! ดูซิช้ำ ไปเป็นกอง”
“โธ่ อย่าร้อง ซิท่านจะเหลียวมองดูเรา”
ภาพการเกี้ยวกันของไอ้หนุ่มผิวเข้มกับกะเทยสูงโย่งสร้างเสียงเฮฮาให้แก๊งวงเหล้าเป็นอย่างดี บรรดาพี่ ๆ (ที่ไอ้ 4 ตัวนั่นเรียก) เรียกมันมาชนเหล้าเป็นการใหญ่
“ไอ้น้องหมู่นี้เหน็ดขนาด” ลุงสมเพื่อนสนิทพ่อถึงกับยกนิ้วให้เลย เอ่อ... ลืมซับไทย แปลได้ประมาณว่าเจ๋งมาก ดีมาก อะไรประมาณนั้นครับ
พระจันทร์ดวงโตฉายชัดบนท้องฟ้าสีดำชวนให้แหงนหน้าขึ้นมอง ยิ่งดึกความคึกก็ยิ่งเพิ่มขึ้น ไมค์กะหรี่ถูกส่งเวียนไปมาข้ามหัวผมที่เลี่ยงจะไม่ร้องตลอดเวลา และในตอนนี้มันถูกส่งไปถึงมือของแม่ผมแล้ว
แม่มีสีหน้าลำบากใจเล็กน้อย เพราะไม่ค่อยได้ร้องเพลงบ่อยเท่าไหร่ แต่ผมก็พอรู้ว่าแม่ผมเสียงดีใช้ได้เลยล่ะ แต่แม่ก็ทำท่าอึกอัก ๆ ไม่อยากลุกจากเก้าอี้เท่าไหร่นัก
“พี่แก้ว ! พี่แก้ว ! พี่แก้ว ! พี่แก้ว ! พี่แก้ว ! พี่แก้ว ! พี่แก้ว ! พี่แก้ว ! ” ไอ้ลิงทโมนว่าแล้วปรบมือส่งเสียงเรียกร้อง จนแม่ผมเกาท้ายทอยแก้เขิน แต่ก็เดินออกไปบอกชื่อเพลงกับไอ้กัน (แหม... นึกว่าจะเล่นตัวสักหน่อยนะครับแม่) ไอ้กันกดก๊อก ๆ แก๊ก ๆ บนแป้นพิมพ์ก่อนหน้าจอจะขึ้นชื่อเพลงขึ้นมา...
http://www.youtube.com/v/5zCLKNbqlKU?version=3&hl=th_TH
(ขอร้องแกมบังคับให้ฟังเพลงนี้กันทุกคนเลยนะคะ ! )
‘ใจอ่อน - ฝน ธนสุนทร’
แต่ก่อนแต่ไรหัวใจกล้าแกร่ง
ใจเคยเข้มแข็งเหมือนแท่งเหล็กหนา
ชายตามตื้อตามจีบเรื่อยมา
ฉันไม่เคยนำพา เก็บเอามาสนใจ
แต่มาวันนี้เห็นทีใจแตก
เจอเขาครั้งแรก หัวใจอ่อนไหว
ชายคนนี้มีดีอะไร
เจอหน้ากันทีไร หัวใจสั่นรัว...
สายตาของผมประสานเข้ากับคนตรงข้าม จะด้วยความบังเอิญหรือจงใจก็ไม่รู้ แต่แค่นั้นก็ทำให้หัวใจผมเต้นรัวเหมือนมีคนมาตีกลองเป็นจังหวะรุมบ้า ผมกลั้นหายใจแล้วบังคับใจตัวเอง... แต่ให้หยุดเต้นก็ไม่ไหวนะครับ ตายห่ากันพอดี
โอ้ใจเอ๋ยใจ ทำไมไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
เพียงเขายิ้มยั่ว ก็เผลอตัวรักเขาแล้วซี
อ๊ะ... เชี่ย แล้วมึงจะยิ้มทำซากไรวะ เป็นพระเอกเอ็มวีให้ฝน ธนสุนธรรึไง
แต่ก่อนแต่ไรไม่เคยใจอ่อน
ไยจึงรุ่มร้อน สิ้นแรงหลีกลี้
ดังเหล็กแข็งโดนไฟน่ะซี
ไม่ทันเอาค้อนทุบตี ก็อ่อนไปเอง…
กูรู้แล้วว่า ’ใจอ่อน’ มันเป็นยังไง ! ! ! ! ! ! ! !
รู้สึกเหมือนมือไม้ตัวเองเกะกะ ไม่รู้จะเอาไปวางตรงไหนดี แถมยังรู้สึกว่าเลือดสูบฉีดขึ้นมาเต็มใบหน้าเสียจนร้อนผ่าวไปหมด แต่พอได้ยินเสียงหัวเราะหึหึจากฝั่งตรงข้าม เลยต้องจำใจแหงนหน้าไปสบตามันใหม่
“อ๊ะ ๆ ไปป์เขินอะไรครับ” ไอ้อาร์ทโผล่มาตะโกนแจมด้วย
“ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววว ~ ” นั่น... ไอ้ลูกคู่มันทำงานได้ดีไม่มีขาดตกบกพร่องแต่อย่างใด น่าให้โบนัสพิเศษเสียจริง
“ไม่ได้เขินเว่ย อย่ามามั่ว !!!!!!!!! ” ผมตะโกนเถียงข้าง ๆ คู ๆ ในขณะที่ไอ้พวกนั้นยังส่งเสียงฮิ้วฮ้าวกันไม่จบไม่สิ้น
ผมก้มหน้าคางชิดติดอก ไม่กล้าแหงนหน้ามองใครทั้งสิ้นในตอนนี้ ไม่รู้ว่าพ่อแม่จะสงสัยอะไรรึเปล่า แต่ก็ไม่น่าจะเป็นอย่างนั้น เพราะยังได้ยินเสียงพ่อกับแม่เย้ว ๆ กับบรรดาลุง ๆ เขาอยู่เลยนี่นา
“พี่แก้วครับ !!! ” ภคินเรียกแม่ผม ทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมาดู มันฉีกยิ้มกว้างละลายใจสาวแก่ “เพลงเพราะมากเลยครับ”
ฟังแล้วชวนให้เลือดไหลขึ้นมากองบนหน้ามากกว่าเดิมโดยไม่มีสาเหตุ...
เออ... กูยอมรับก็ได้ว่าเพลงนี้เกิดมาเพื่อกูจริง ๆ ! ! ! ! ! ! ! !
TBC
สวัสดีค่ะท่านผู้อ่านที่น่ารักทุกท่าน
ครั้งนี้เรามาทำหน้าที่โพสต์แทนนักเขียนค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจที่ส่งมาให้คินด้วยนะคะ นักเขียนเขาปลื้มใจมากที่พักนี้พระเอกได้รับความนิยม (หัวเราะ) คอยเอาใจช่วยพระเอกของเราให้จีบน้องไปป์ติดในเร็ววันกันนะคะ
(ถ้ามี) โอกาสหน้าพบกันใหม่ค่ะ
คนที่คุณไม่รู้ว่าใคร
-
มาต่อแล้วๆๆๆๆ :mc4: ดีนะเนี่ยมาแอบเปิดลุ้นตอนกลางดึก สงสัยคืนนี้จะฝันดีทั้งคืนแน่ๆ ฮ่าๆ :laugh:
เราว่าไม่ต้องช่วยลุ้นแล้วล่ะเพราะเราว่าจีบติดเรียบร้อยโรงเรียนภคิณแล้วล่ะ ใช่ไหมเอ่ยหนูไปป์ :m20:
-
รอลุ้นกันต่อไป ไรท์เตอร์ มาต่อไวไวน้าครับ รออ่านอยู่ตลอดเว :z2:
-
เอ๋ มันน่าจะมีลงโทษบ้างนะ อิ :haun4: อิ
-
อยู่ในบบยากาศแบบนี้ไม่เขินให้มันรู้ไปสิ
-
แอร๊ย!! เขินแทนไปป์อ่า :-[
เพลงนี้มันเป็นเพลงของไปป์ชัดๆเลยนะเนี่ย
ภคินน่าจะเคลียร์กับไปป์เรื่องเพื่อนแซ็กหน่อยวะ
อยากเห็นแบบพ่อแง่แม่งอนบ้างไรบ้าง :impress2:
ขอตั้งฉายาให้อาร์ต "อาร์ตขโมยซีน"
อาร์ตมีบทเมื่อไหร่เป็นแรงแซงทุกคนซะงั้น
รอตอนต่อไปจ้า
-
มาต่อแล้ว ดีใจจัง
น้องไปป์เริ่มใจอ่อนแล้ว แต่ยังไม่น่าไว้วางใจ
ภคินต้องรุกมากกว่านี้แล้วล่ะ ^^
ปล.ชอบอาร์ทมากเหมือนกัน ขอตอนเน้นๆบ้างนะคะ
-
:กอด1:
ตามมาง้อถึงบ้าน
-
ใจอ่อนแล้ว :-[
ภคินสู้ๆนะ
-
ยัง ยังไม่พอใจจนกว่า ไอ้แซ๊กได้รู้ว่า ไปป์จะเลือกคิน จะได้รู้ซักทีว่าโดนปฏิเสธความรักมันเป็นยังไง เหอะ!
-
ไปป์โดนจีบกลางวงเหล้า เหลือคินร้องอีกคน ทีนี่ก็จีบจริงจัง เพื่อนแซ๊กชอบเพื่อนไปป์หรือแค่
ห่วงตามไปป์คิดกัน แต่น่าจะเป็นอย่างแรกมากกว่า
-
แหมๆ บางทีพ่อกับแม่อาจจะเป็นใจก็ได้นะเนี่ย o3
-
:-[
มาต่ออีกน้าาาาาา :m13:
-
อิอิ มาทำหน้าที่แทนเหรอคะนี่
แต่ก็ขอบคุณค่า เดินหน้าเต็มกำลังเลยนะภคิน ฮิ้วววว
-
ขอขอบคุณที่มาต่อนะครับ
ขอเป็นกำลังใจให้คนเขียนนะครับ
-
สนุกมากครับ :call: :pig4:
-
คินน่าร๊ากกกกก ไปป์ก็น่ารัก แซ็กก็เท่ห์ เอางัยดีหว่า
-
เมื่อไหร่ไอ้2คนนี้มันจะตกล่องปล่องชิ้นกันซักที
ทำตัวเป็นพระเอก-นายเอกเอ็มวีอยู่นั่นแหละ อารมณ์เสีย!!!!!!!!!!
คุณคนแต่งครับ ขอนะครับ ให้ภคินจับกดไปป์มันซักที หรือไม่ก็ให้ไปป์มันเมาแล้ว
จุ๊บภคินกลาวงเหล้าไปเลยก็ได้ครับ please!!!!!
p.s. เพลงเพราะครับทั้ง2เพลงเลย
-
ไป :o8: :o8: :o8: :o8: อิ อิ อิหนีไม่พ้นหรอกจ้ะ หนีไรเหรอ ก็หนีใจตัวเองไง้ อื้วววววว....
-
อะไรยังไงหว่า สองคนนี้ หุหุ o18
-
นึกไม่ออกว่าแยกไปนอนกันแล้วจะมีเคลียร์เรื่องแซ็กรึเปล่า :z1:
แต่คินไม่ใจเลย...จะจีบทั้งทีดันยืมแต่เพลงชาวบ้านเขาร้องกัน ตัวเองลงทุนนั่งจ้องตาจีบอย่างเดียว(ไมไม่ร้องไปจ้องไปล่ะ...หรือกลัวพ่อไปป์จะขว้างขวดเหล้าให้เป็นรางวัล ฐานจีบลูกชายเจ้าของบ้านกลางวงเหล้า) :m20:
-
ลูกคู่ฮาได้ใจ เริ่มมีหวานๆ?แล้ววว ฮิ้วว
เห็นภคินหึงบ้างอะไรบ้างก็สนุกก :-[
+1 :L2:
-
ภคินจัดหนักไปเลยคร่า :z1:
-
รุกเข้าภคิน เกือบแล้ว
-
Ryuse:
เมื่อไหร่ไอ้2คนนี้มันจะตกล่องปล่องชิ้นกันซักที
ทำตัวเป็นพระเอก-นายเอกเอ็มวีอยู่นั่นแหละ อารมณ์เสีย!!!!!!!!!!
คุณคนแต่งครับ ขอนะครับ ให้ภคินจับกดไปป์มันซักที หรือไม่ก็ให้ไปป์มันเมาแล้ว
จุ๊บภคินกลาวงเหล้าไปเลยก็ได้ครับ please!!!!!
^
^
^
สนับสนุนความคิดข้างบนสุดๆไปเลย ไม่จับกด ก็จับจูบ 55+
-
:ped149:ภคินสู้ๆ :ped149:
-
กิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆ
น้องไปป์ใจอ่อนหรือยัง
แต่อย่าเพิ่งรีบใจอ่อนนะ
อยากเห็นมุขคินจีบไปป์
-
ถ้าไม่เขินก็เกินไปแล้ว
ขนาดคนอ่านยังเขินเลยอ่ะ
ชอบกลุ่มลูกคู่จริงๆฮากันได้อีก
:กอด1: :L2: :pig4:
-
เมื่อไรจะจีบกัน 55555
ฮาแก๊งพี่คิน อิๆ
ไปป์จ๊ะ ใจอ่อน สมอ่อนไอ้ภคินเถอะจ๊ะ กริ๊สๆๆๆ :-[
ปล.พี่อาร์ทออกน้อย 5555 :laugh:
-
ภคินสู้ๆ เชียร์ขาดใจเลยค่า :really2:
-
เรามาอ่านตอนนี้เลยงง ไว้ไปเริ่มอ่านแต่แรกใหม่นะ
-
:L1: :L1: :L1:
-
:pig4: :pig4: :L2:
เชียร์คิน ให้ไปป์ยอมรับเป็นแฟนเร็วๆ :impress2: :impress2:
-
ใจอ่อนแล้ว บรรยากาศเป็นใจ สงสัย...เสียตัวก็งานนี้ :haun4:
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆน้องไปป์ เนื้อหอมนะเนีย ฮิฮิ o18
-
ต่อๆๆๆๆๆๆ
-
เพลงนี้เหมาะกับไปป์มากอ่ะ
อ่านแล้วเขินแทนไปป์เลย :-[
-
แอร๊ยยยยยย
คิดถึงคนเขียนที่สุดเลยค่าาาา ////กอดหนึบ
เรื่องของเรื่องคือคอมเกี๊ยวพัง.....ไม่ได้เข้ามาอ่านเกือบเดือน....////ใกล้ลงแดงตายละT^T ตอนนี้ก็ยังซ่อมคอมไม่เสร็จ //เล่นคอมน้าอยู่
ชอบตอนฟาร์จริงอะไรจริงค่ะ.........โดยเฉพาะน้องหนูดี....กับฉากตะโกนด่าแซ็กนั่น...///นั่งขำจนโดนด่าว่าบ้า
ตอนล่าสุดก็สวดยวดมากค่ะ............โอ้นวลลออ น้องจะเหนียมอายไปทำไม.....////ก๊ากกกก
-
กร๊ากกกกก!!! ไปป์แอบน่าสงสารเล็กน้อย คึกคึกคึก
จีบกันไม่เกรงพ่อแม่เลย เอ๊ะ!! รึพ่อแม่จะเป็นใจ ก็ดีนะ ชอบ^^
-
แต่ละเพลง โดนจริงๆ เข้ากับบรรยากาศสุดๆ ค่ะ
ไปป์ไม่ค่อยเข้าใจแซ็กเลยแฮะ เพื่อนอะไรจะมาหวงเพื่อนค่ะ แหม :o8: :o8:
จีบกันต่อหน้าพี่แก้ว พี่ภูมิ เลยวุ้ย พ่อแม่เป็นใจ :laugh: :laugh:
-
อ่ะน่ะ ๆ ใจอ่อนแล้วอ่ะจิ
-
ภคิน!!!!!
ไฟท์ติ้ง!!!!!!
-
เอ๊ะๆๆ นู๋ไปป์เสน่ห์แรงนะ เหมือนเพื่อนสนิทจะแอบคิดไม่ซื่อรึป่าวหว่า
คิน ไม่ใจเลยอะวัยรุ่น กล้าหน้าด้านมาหาเค้าถึงที่
แต่ไหงไม่หน้าด้านร้องเพลงจีบเค้าตรงๆเล่าาา
-
+1 โอ้ย วงเหล้า ม้วนขนาด อิอิ :z2: :z2: :m20:ภคินแอน เดอะแก๊ง ขำมากมาย :m20: :m20:ตะแต่ ภคิน กะไปป์ยังไม่ได้ชิดใกล้กันเลย :impress2:
-
:call: :call:
-
อ่าไปป์เสร็จแน่ๆ
-
แข้ง ขา
พ่อ แม่ เปียก หมด แล้วว
555ๆ
-
:-[ :-[ ไปป์น่าร้ากกกก :z2: :z2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด เขินแทนจ้า >< :-[
ขอบคุณมาก :pig4:
-
น้องไปป์ใจแตกซะเเล้ว o13
ฮิ้ว~~~~
(รักภคิน) :-[
-
อ่านทันแล้วแล้ว เฮ้!!!
สุโก่ยมากกกก ไปป์ จะน่ารักไปไหนค่ะ 555+
-
งื้อ เขินแทนไปป์อ่ะ แต่ภคินน่าจะรุกให้หนักกว่านี้อีกอ่ะ
ขอแบบรุกกันถึงบนเตียงเลย ได้ผลไว สะใจดี กร๊ากกกกกกกกกก XD
-
ขอบคุณนะครับทั้งคนแต่งแล้วก็คนโพส
-
ตอนนี้เยอะมากมาย ชอบอ่ะชอบ
:L2: :L2:
-
แซ็กมันเป็นพวกหวงเพื่อนน่ะครับ เป็นตั้งแต่สมัยอยู่โรงเรียนแล้ว
เหมือนไปป์จะไม่สงสัยอะไรเลย
...................................
เหมือนให้แม่ไปป์ร้องเพลงจีบไปป์ให้ เอิ๊กๆ
:L2: :L2:
-
ขอเป็นลูกคู่ให้ด้วย
ฮิ้วๆๆๆๆๆๆ :m4: :a3: :haun5: :o9:
-
คริ ไปป์เขินนน แหมร้องเพลงแบบนี้มันได้บรรยากาศดีเน้อ!
-
:call: :call: :กอด1: :กอด1:
-
แหม๋ มันโดนทั้งเนื้อเรื่อง ทั้งเพลง ฮ่าๆๆๆ
-
:m1: :m1: :m1:
-
เพลงมันโดน โดยเฉพาะไอ้หนุ่มผมยาว
ฮาพวกเพื่อนเวรที่ช่วยป้องปากตะโกน ขโมยซีนสุดๆ
อ้อ แม่ด้วย เพลงนี้เหมาะกับบรรยากาศมาก
ส่วนแซก---ชอบเมิงว่ะ ใจมากนาย!!!
-
อยากบอกว่า เชียร์แซ็กอ่ะค่ะ :o8:
เพราะตั้งแต่อ่านมาไม่เคยรู้สึกชอบคินเลยอ่ะ :เฮ้อ:
-
ตอนนี้เยอะมากมาย ชอบอ่ะชอบ
:L2: :L2:
น่าจะเป็นเพราะหายยยยยยไปนานนนนนนเลยมาเยอะอ่ะนะ
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
:-[ เขินแทนไปป์
แต่ก่อนแต่ไรไม่เคยใจอ่อน
ใครเจออย่างนี้ไม่ใจอ่อนก็ให้มันรู้ไป
พระเอกของเราคงจะได้เรตติ้งเพิ่นขึ้นแล้วสินะ :laugh3:
แต่ยังสู้คนนี้ไม่ได้
พี่อาร์ทโผล่มาทีไรขโมยซีนได้ตลอด
-
ใจอ่อนละลายกลายเป็นสายน้ำแล้วมั้งเนี่ย^^
-
อ๊ากกก ไปป์น่ารักกกกก
สนุกจริงๆ ขอรับ แต่งได้ดี ตัวเองตรงไปตรงมาดี ชอบ!!
รอตอนต่อไปเสมอนะขอรับ + เป็นกำลังใจให้ต่อไป
-
ภคินสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ^^
-
ต่อๆ
-
มารอจ้า :mc4:
-
ฮาคนเขียน ไปขุดเพลงเก่าๆแบบนี้มาจากไหนเนี่ย :laugh:
ยิ่งเพลงไอ้หนุ่มผมยาว หัวเราะแทบตกเก้าอี้ :m20: อะไรมันจะตรงเป๊ะขนาดนี้!!
คินเริ่มจีบไปป์ของจริงแล้ว ♥ แอบสะใจแซ้กเล็กน้อย หึๆๆๆ
+1ให้นะ เสิร์ฟตอนต่อไปไวๆนะคร้าบ~
-
อ่านทันซะที 5555+ น่ารัก ขำๆ ฮาๆดีจริงๆ อิอิ
รอนะคะ^^
-
ไปร์น่ารักมากๆ :o8:
รู้สึกว่าเราเชียร์เซ็กน่ะ :laugh: คินด้วย
-
โดยเฉพาะไอ้บอสใหญ่ที่กำลังนั่งดมหมอนผมอย่างโรคจิตสุด ๆ อยู่บนเตียง
ก๊ากกก อ่านตรงนี้แล้วอย่างฮาอ่ะ คินจะจิตอะไรขนาดนี้(แต่แอบน่ารัก) :m20:
ก็ว่าทำไมคินถึงบอกเพื่อนว่า จะจีบผู้ชาย ก็เพราะมีเพื่อนคอยเป็นลูกคู่ให้แบบนี้ไง
ส่วนนายอาร์ท พี่แกนี่โผล่มาที เล่นซะพระเอกของเรา(เกือบ)ไม่เด่น ฮี่ๆๆ :laugh:
-
ภคินนี่น่ารัก มีการร้องเพลงเย้ยแซ็กด้วย
แซ็กโปรดกลับไปฟาร์เถอะ ได้โปรด!!
ไปป์ก็น่ารัก พี่แก้ว พี่ภูมิ ฮาดี
เพื่อนๆของภคินนี่แทบจะกดไลท์เมื่อออกมาในฉาก
อย่างน้อยๆไปป์ก็เขินแล้วอ่ะ
สู้ต่อไปเถอะนายภคิน พี่ขอเป็นกำลังใจให้!!
-
ภคินสู้ๆ ... :o8: :o8: :o8:
-
ใจจะขาดรอนๆ :m15:
-
หุหุ ใจอ่อนแล้วหราาไปป์
(ความจริงใจอ่อนมานานแล้วใช่ป้าวว)
สงสารแซ็กเจอร้องเพลงแซวซะ 5555
-
บอกตามตรงเลยนะ :monkeysad: กำลังคิดถึงฟาร์มากเลยอ่ะ :sad11:
อยากรู้ว่าตอนนี้ฟาร์เป็นไงมั้งอ่ะ :เฮ้อ:
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบอาร์ท.....เวลาทำตัวลอยๆจะเหมือนลูน่า เลิฟกู๊ด เวอร์ชั่นผู้ชาย
ส่วนเวลาพูดสุภาพ ยิ้ม แต่ทำตัวกวนๆเกรียนๆ เรานึกถึงพ่อบ้านเซบาสเตียนในเรื่องแบล็กบัทเลอร์อ่ะ
ส่วนฟาร์น่ารักเวอร์ๆ เหมือนกระรอกเลย อยากจับมากอดรีดฟัดเหวี่ยงสุดๆ
(.....สรุปกุชอบคู่รองมากกว่ารึนี่ เข้ามาเม้นแล้วเพิ่งรู้ตัว)
มาต่อเร็วๆเน้อ รออยู่น้าาาาาาา
-
ม่วนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆขนาดเอ๊าะ
บ่ะได๋เข้ามาหลายติ๊ด ล่ะ ไปโวยขะนาด
-
จงมา จงมา
:call: :call: :call:
-
+1 :z13: สำเร็จอ่านทันแล้ว
-
อาร์ทจ๋า~
อาร์ทน่ารักจังเลยอ้ะ :o8: ทำไมน่ารักเยี่ยงเน้~
ทำเอาคิดถึงตอนพิเศษที่อาร์ทมีบทเยอะๆๆๆๆเลยล่ะ เมื่อไรจะมีตอนพิเศษอีกหนอ??
Ps. ถึงเรตติ้งของพระเอกจะดีขึ้น แต่ก็ยังไม่เท่าอาร์ทจ๋าของเราหรอก!! :m14:
-
โห ไปป์ใจร้ายอะ คินอุส่ามาหา ไปเที่ยวกับคนอื่นซะงั้น :m16:
-
สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
รอตอนต่อไปค่ะ ^______________^
-
:z2: :z2:
รอตอนต่อไปครับ
-
สู้ ๆ นะคะคุณนักเขียน เอาใจช่วยแบบห่าง ๆ อยู่นะคะ :กอด1:
-
รอคนเขียนมาต่อออ
:call: :call:
-
ตอนนี้โคตร ฮา เลยคะ
เพียงเจอไอหนุ่มผมยาวว
ก๊ากกกกก
-
ยังไม่มาอีกหรอค๊า~ :a11:
สงสัยไปป์โดนคินฉุดเข้าห้องไปแล้วมั้งเนี่ย :z1:
ไอ่หนุ่มผมยาว โย่วๆๆ ชอบอ่ะ อย่างฮา ฮิฮิ
-
อ่านทันแล้วค๊าบ
น่ารักมากมายอ่ะเรื่องนี้
เมื่อไหร่คิณจะจีบไปป์แบบจังๆ ซักที
เอาใจช่ายค๊าบ
o13 :impress2: :impress2: :impress2: o13
-
รอจนปวดตับ
:seng2ped: :seng2ped:
:m16: :m16:
-
อย่าหายไปนานแบบนี้ใจคอไม่ดีเลย :m15: :m15:
-
น่าจะดองซะแล้วเรื่องนี้
:seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
-
เข้ามานั่งรอนะคะ อิอิ
-
ไม่เป็นไร รอได้ยังไม่ถึงเดือน (ถึงเป็นเดือนคนเขียนยังไม่มาลง เมิงก็ต้องรอ 555+) T T
-
ไม่รู้ไปอยู่ไหนมาถึงได้เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้
โฮกกก สนุกมากกกกกก ><
ภคินรุก รุก รุก ได้ใจมาก ฮ่าๆ ไปป์ไม่รอดแน่ๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ *-*
-
สงสัยการบ้านจะเยอะยังไม่มาต่อเลย มาต่อเร็วๆ นะ รออ่านอยู่จ้า :)
-
อะห้อย,,,,,
เขินสิ้นดี กิ๊วๆ เมื่อไหร่จะเป็นแฟนกัน ><
-
คิดถึง
-
เขินนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
แทนไปป์เลยอ่า ฮา ฮา
สู้ๆนะคะคุณคนเขียน
-
มารอ
:o12:
-
รอด้วยคนนน
-
มารอตอนต่อปายย
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่าT^T
-
Room 23
เมาเหมือนหมา...
คงเป็นคำอธิบายที่ดีที่สุดที่จะบอกเล่าภาพเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ได้ดีที่สุดแล้ว บรรดาลุง ๆ แกไม่เท่าไหร่ครับ แกเซียนเหล้าเถื่อน รู้ลิมิตตัวเองว่ากินได้เท่าไหร่เมียที่บ้านถึงจะไม่ไล่ออกไปนอนกับยุง แต่ไอ้พวกวัยคะนองนี่สิ...
บอกได้คำเดียวว่า ’เละ’ ครับ ขณะที่ผมล้มตัวนอนบนเตียงเมื่อคืน ภาพเหตุการณ์สด ๆ ร้อน ๆ ยังวนเวียนอยู่ในหัวอยู่เลย ไอ้โจ้ที่คลานสี่ขาเป็นหมา ไอ้กันเต้นรูดเสาบ้าน (เสาตั้งใหญ่แม่งรูดเข้าไปได้ไง ? ) ส่วนไอ้พระเอกของพี่แก้วแม่งเอาเหล้าราดหัวแล้วสะบัดเหมือนหมาเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ส่วนที่เลวร้ายที่สุด... คือ ไอ้อาร์ท...
ภาพที่ผมจำได้ติดตาที่สุดคือตอนที่ไอ้โจ้โก่งคออ้วกลงในโถส้วมที่เรือนคนใช้ ผมตกใจแทบหลุดกรี๊ด เมื่อหัวไอ้โจ้มันจุ่มลงในชักโครก ในขณะที่ผมเลิก ๆ ลั่ก ๆ ไอ้อาร์ทก็โปรยยิ้มมาให้
“ปล่อยไปเหอะครับ โจ้มันไม่สำลักน้ำหรอก”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด... เพื่อนบ้านไหนเค้าทำกับแบบนี้วะ !!!!!!!!! หรือว่ามันเมาจนลืมดูเพื่อน ลำบากผมต้องจิกหนังหัวไอ้โจ้ขึ้นมา แล้วลากมันไปกองรวมกับคนอื่นด้วยอาการเหนื่อยหอบ กูอยากจะถ่ายวีดีโอเก็บไว้ซะจริง ๆ ... มีลูกบอกลูก มีหลานบอกหลานว่าอย่าให้กินเหล้าง่าว ๆ นะครับ สภาพมันไม่น่าดู !!!!!!
ไอ้ภคินแม่งก็ดึงกูลงไปนอนอยู่นั่นแหละ ผมเลยแอบเอาตีนถีบมันไปป้าบนึง แล้วรีบวิ่งออกไปนอกบ้านทันที เกิดแม่งลุกขึ้นมาปล้ำกูจะทำยังไงวะ ไอ้อาร์ทนั่งยิ้มเย็น ๆ อยู่ที่หน้าประตูบ้าน มองฟ้ามองอากาศของมันไป สงสัยมันจะกึ่มได้ที่ผมเลยรีบเดินกลับเรือน แต่ก่อนกลับมันเสือกเรียกไว้แล้วบอกด้วยรอยยิ้มว่า
“ขอบคุณที่ช่วยดูแลเพื่อน ๆ ผมนะครับ”
สรุปว่ามึงไม่ได้เมาใช่มั้ย ???? แถมยังหลอกกูให้ต้อนเพื่อนมึงเข้าคอกอีก !!!!!
แค่นึกเรื่องนี้ขึ้นมาผมก็ถึงกับกุมขมับแล้วล่ะครับ ปวดหัวเกินจะรับมือไหวจริง ๆ ใครได้ไอ้ห่านี่เป็นแฟนมันต้องซวยไปตลอดชาติแน่ ๆ
โอ๊ะ... เผลอคิดเรื่องเลว ๆ ตั้งแต่เช้า... ไม่ได้ครับ วันนี้เป็นวันเนา เขาห้ามพูดจาไม่ดีต่อกัน ถึงจะยากไปหน่อยก็เถอะ ให้ผมเงียบซะยังง่ายกว่าห้ามด่าคน เฮ้อออออออออออออออออ...
เหมือนสวรรค์จะเป็นใจ เมื่อผมลงมาข้างล่างในเวลาเกือบเที่ยงก็พบว่าพวกมันแฮงค์เหล้ากันถ้วนหน้า นอนตายเป็นศพอยู่ที่เรือนคนใช้ โดยในตอนเช้ามันส่งตัวแทนเป็นไอ้อาร์ทมาบอกแม่ผมไว้ ว่าวันนี้พวกมันจะขอหายไปจากชีวิตครอบครัวเรา เรื่องข้าวปลาไม่ต้องห่วง พวกมันหากินกันเองได้ (ใครเป็นห่วงมึงวะ ? ) มันคงไปเดินหากบหาเขียดกินตามหนองน้ำอะครับ
วันนี้ครอบครัวผมมีแพลนไปรดน้ำดำหัวญาติผู้ใหญ่หลายคนครับ ไอ้เชอร์ใส่กางเกงขายาวสุภาพเรียบร้อย นั่งสร้างภาพอยู่บนโซฟาตัวใหญ่หน้าทีวีฉีกยิ้มกว้างให้ผม
“พี่ไปป์ตื่นสาย”
“เพราะใครล่ะวะ”
“นั่น !!! แม่... พี่ไปป์พูดจาไม่สุภาพ” ไอ้น้องเลว อย่าให้ถึงทีกูบ้างนะ...
โชคดีที่แม่ผมมัวแต่สาละวนอยู่กับการจัดข้าวของที่จะเอาไปมอบให้บรรดาญาติผู้ใหญ่ เลยไม่ได้สนใจว่าผมจะทะเลาะอะไรกับไอ้เชอร์อยู่ มันส่งเสียงง้องแง้ง ๆ นิดหน่อยก่อนจะหันไปสนใจกับจอทีวีต่อ รอไม่ถึง 5 นาทีแม่ผมก็เรียกไปขึ้นรถแล้ว
ผมกับเชอร์เปิดประตูด้านหลังคนขับแล้วหย่อนตูดนั่ง แค่นี้ครอบครัวเราก็พร้อมออกเดินทางแล้ว พ่อกดเปิดวิทยุแล้วฟังเพลงสบาย ๆ ส่วนแม่กับเชอร์ผมก็หาเรื่องนู้นเรื่องนี้มาคุยไม่ได้หยุดได้หย่อนเลยครับ ผู้หญิงบ้านผมพูดมากทุกคนแหละครับ
“แม่คุยกับคินเมื่อวาน แม่เพิ่งรู้ว่าเขาเรียนอยู่สถาปัตย์ฯ ไปป์ไปเจอเขาได้ยังไงน่ะลูก”
ตายห่า... แม่จะมาสงสัยอะไรขึ้นมาตอนนี้ล่ะครับ ผมดันไม่ได้บอกแม่เรื่องที่ว่ามีคนมาแชร์ค่าห้องแล้ว เพราะเดี๋ยวแม่จะหักเงินค่าขนมผม... อ๊ะ ๆ อย่ามองแบบนั้น ผมไม่ใช่ลูกชั่วนะ แค่ลืมบอกอะไรนิด ๆ หน่อย ๆ เอง...
“เอ่อ.....”
“ก็เขาอยู่โรงเรียนเดียวกันนี่แม่ จะไม่รู้จักกันได้ไง” ไอ้เชอร์พูดของมันไปเรื่อยเปื่อย แต่ช่วยชีวิตผมได้ครับ ไว้พี่จะเลี้ยงขนมนะน้องรัก...
“อ้าว...ตายจริง ทำไมแม่ไม่เคยเห็นหน้าเลย หล่อขนาดนี้ถ้าเคยเห็นแม่ต้องจำได้แน่ ๆ ”
“นั่นดิพี่ไปป์... สมัยนั้นพี่ไปป์ยังด่าเขาปาว ๆ อยู่เลย แถมบอกให้เชอร์เลิกยุ่งกับพี่เขาอีก” อ้าวไอ้น้องเลว หันมีดกลับมาปาดคอกูซะอย่างนั้น
ผมนั่งกำมือจนชุ่มเหงื่อ กลัวโดนแม่จับได้แล้วตัดตังค่าขนม เวลาทำความผิดผมปิดแม่ไม่เคยได้เลย ไม่รู้ทำไม
“กะ...ก็ไม่ได้อะไรซะหน่อย เชอร์มันก็พูดเกินไป... อะไร ไม่ต้องมองหน้าพี่แบบนั้นเลยนะ” ผมหันไปแว้ดใส่ไอ้เชอร์ “ก็มันมาเที่ยวพอดีแล้วไม่มีที่พัก ไปป์ก็ทำบุญไป” ว่าแล้วก็เชิดหน้าตอบซะหน่อย
“เรานี่....ดูพูดเข้าสิ พูดกับเพื่อนแบบนี้ได้ยังไง เดี๋ยวแม่เอากบตบปากนะลูก” ผมสะดุ้งเอามือปิดปากทันที มันเป็นมุกของแม่เขาครับ แบบว่าตอนเด็กผมพูดได้ช้าจนแม่เกือบเอากบตบปากให้พูดแล้ว (ตามความเชื่อคนสมัยก่อนน่ะครับ) ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าแม่ทำจริง ๆ จะเป็นยังไง...
“ฮ่าฮ่าฮ่า ดั๊กแซปเลยเน้อไอ้น่อย” พ่อยังโผล่มาแซวอีกนะ !!!! ผมเชิ่ดหน้ามองแซ็ปกับสก๊อยข้างทางดีกว่า ครอบครัวช่างไม่สร้างสรรค์จริง ๆ ...
.......................................................................
.................................................
..............
“ปันใหญ่ ปันสูง บุญก๊ำ บุญชู เน่อลูกเน่อ” ปู่ว่าพลางเอาน้ำส้มป่อยในขันเครื่องเงินมาประพรมบนหัวผม ส่วนผมก็พนมมือรับพร
หลังจากตระเวนทั่ว เราก็มาจบที่บ้านไม้ของคุณปู่ที่อยู่แถว ๆ ชานเมือง ปู่ยิ้มกว้างที่เห็นลูกหลานมากันพร้อมหน้า ปู่อาศัยอยู่กับอาวาครับ เพราะอาวาเป็นสาวโสดที่ก้าวขึ้นคานไปแล้วกว่าค่อนตัว เลยทำให้อาไม่ได้ย้ายออกมาจากบ้านใหญ่อย่างพ่อกับลุงชล
เราอยู่ที่บ้านใหญ่กันจนถึงค่ำเพราะครอบครัวของลุงก็มารวมกันที่นี่ด้วย เลยทำให้บ้านไม้หลังใหญ่วันนี้ครื้นเครงผิดหูผิดตา ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยรอยยิ้มในขณะที่รับประทานอาหาร ช่างเป็นภาพที่ชวนทำให้หัวใจพองโตซะจริง สมกับเป็นวันครอบครัวของบ้านผมล่ะครับ นั่งเพลิน ๆ ไปนาฬิกาที่ฝาบ้านก็บอกเวลาล่วงเลยไปถึงสี่ทุ่มเสียแล้วครับ พวกผมเลยต้องขอตัวกลับบ้านกันก่อน ไอ้เชอร์งอแงอยากนอนบ้านปู่แทบแย่ แต่นั่นแหละครับ... ห้องก็ไม่ได้มีมากมาย จะไปนอนกันยังไงหมด
“เชอร์ดูแลตัวเองดี ๆ นะลูก หาแฟนเอาให้ได้หล่อ ๆ นะ สืบทอดเจตนารมณ์ของอาด้วย” อาวาตบบ่ามันปุ ๆ แล้วจ้องเข้าไปในตาไอ้เชอร์ด้วยไฟแห่งสาวโสดที่โหมกระหน่ำ... ช่างเป็นภาพที่น่ากลัวว่าเขาจะมีการคายตะขาบให้กันไหม ?
“ไม่ต้องห่วงค่ะอา ตอนนี้เชอร์ก็มีเล็ง ๆ ไว้บ้าง”
“อะไรนะเชอร์ !!! นี่แกแอบมีคนมาจีบไม่บอกพี่เหรอ” ผมหันไปโวยวายใส่ไอ้น้องสาวตัวดีที่ลอยหน้าลอยตายิ้มกวนตีน
“ว่าแต่เขาเหอะ เราก็เหมือนกันนะไปป์” อาเอามือมาจิ้มจึ้ก ๆ บนหน้าผากผม “มัวแต่หวงน้องสาวแล้วเมื่อไหร่จะมีแฟนจ๊ะ”
“รู้แล้วน่า...ผมเป็นผู้ชายนะอา ถ้าจะหาซะอย่างมันก็หาได้อยู่แล้ว”
“จ้า ~ พ่อหล่อเลือกได้ !!!! ” อาเอามือมาดึงแก้มผมจนยืดเป็นพิซซ่าหน้าชีส “หาให้สวยกว่าอานะ ไม่งั้นไม่ต้องเอาเข้าบ้าน”
“โห....งั้นก็เข้าบ้านได้ทุกคนเลยอะดิ”
“ไอ้นี่หนิ !!! เดี๋ยวแม่ก็ตบเกรียนแตกซะหรอก” ว่าไปงั้นแหละครับ อาวายังเอามือมาโยกหัวผมเล่นอยู่เลย
“พี่ไปป์ ถ้าแฟนสวยมันหายาก หาแฟนหล่อก็ได้นะพี่ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” สิ้นเสียงปุ๊บไอ้น้องตัวดีกับคุณอาสุดที่รักก็แผดเสียงหัวเราะประหนึ่งโลกจะถล่ม ผมไม่แปลกใจว่าทำไมผู้หญิงบ้านผมถึงได้ขายไม่ออกแบบนี้... กุลสตรีจริง ๆ ให้ดิ้นตาย !!!!!
มันเป็นเรื่องว่าด้วยปมด้อยตั้งแต่สมัยเด็กของผมที่โดนเพื่อนเรียกว่า ’ไอ้ตุ๊ด’ ทั้ง ๆ ที่กูก็ไม่ได้ตุ๊ดเลย มันเป็นแรงผลักดันให้ผมพัฒนาตัวเองเรื่อยมา ทั้งดื่มนมจนยืดส่วนสูงมาได้ถึง 175 ไหนจะพยายามเล่นกีฬาอีก ไอ้พวกเพื่อนเลวก็จ้องแต่ตอนกูเล่นวอลเลย์ฯ บอลกูก็เตะเป็นว้อย แหกตาดูซะมั่ง ไอ้ด๊วก !!!!!!
ว่าแล้วก็เดินกระฟัดกระเฟียดปิดประตูรถดังปังจนโดนพ่อบ่นอีก... โถ... ชีวิตลูกผู้ชายของไอ้ไปป์มันช่างลำบากซะจริง ที่เห็นจะดีหน่อยก็คือวันนี้บรรดาญาติ ๆ ให้ตังผมมากินขนมเพียบเลยครับ... ช่างสุขใจจริง ๆ กระซิก ๆ
ใช้เวลาไม่นานรถของพ่อก็มาจอดสนิทที่โรงจอดรถภายในรั้วบ้าน ไอ้เด็กเปิดรั้วสี่คนยืนเรียงกันหน้าสลอนแล้วส่งเสียงทักทาย ไอ้ภคินรีบปรี่มาเปิดประตูรถฝั่งแม่ผมประหนึ่งว่ารถพร้อมจะระเบิดทุกวินาที
“พี่แก้ว...ไปดำหัวมาสนุกมั้ยครับ”
“สนุกสิลูก ว่าแต่วันนี้กินข้าวกับอะไรจ๊ะ” แหม... แม่กูก็ตอบเป็นนางงามเลยครับ
“ก็เดินไปเซเว่นฯ แถว ๆ ปากซอยมาน่ะครับ ร้านอาหารไม่ค่อยเปิดเลย พวกผมก็เลยแวะเดินไปเล่นน้ำกันนิด ๆ หน่อย ๆ น่ะครับ”
“ดีแล้วลูก มาเที่ยวทั้งที มัวแต่หมกตัวอยู่แต่บ้านไม่ได้นะลูก ยิ่งมาช่วงสงกรานต์ยิ่งแล้วใหญ่เลย” ใช่ครับแม่... โดยเฉพาะถ้าบ้านนั้นเป็นบ้านของเรายิ่งแล้วใหญ่... อันตราย !!!!!
“โถ...พี่แก้วครับ ไอ้คินมันเดินออกไปเล่นน้ำแป๊บเดียว เปียกไปถึงกางเกงในเลยครับ รุมสาดกันใหญ่ ผมยืนอยู่ข้างหลังกางเกงในยังไม่ทันเปียกเลยครับ” ไอ้โจ้สอดปากเข้ามาเฉย
“ใช่ ๆ พี่แก้วต้องเห็นครับ ผู้หญิงรุมมันเยอะจริง ๆ ” กันว่าพลางกางแขนออกให้รู้ว่ามากันเยอะมาก “โดนประแป้งอย่างกับพอกหน้าเลยครับพี่แก้ว”
“โคะ...ฮ้ายแต้ ๆ สมัยอ้ายเป๋นหนุ่มก่อเอี๊ยะ แม่ยิงฮุมขนาด” พ่อผมเคยธรรมดาที่ไหนล่ะครับ นั่นไง... โดนแม่ค้อนเข้าให้
“พี่ภูมิต้องมาเห็นด้วยตาตัวเองครับ อื้อหือ ยิ่งกว่า UFO บุกโลก”
“ฮ่าฮ่าฮ่า วันพูกอ้ายได้ผ่อแน่ ๆ เพราะวันพูกอ้ายจะพาหมู่สูขึ้นรถไปวนเล่นฮอบคูเมือง เอาบ๋อ ? ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด... พี่ภูมิใจดีที่สุดเลยฮ่ะ” ไอ้โจ้ส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดตามแบบกระเทยควายของมัน แล้วถลาตัวเข้าไปบีด ๆ นวด ๆ ตามไหล่พ่อผมใหญ่... แหม มีความสุขจังนะพี่ภูมิ
ผมหันควับไปมองไอ้ตัวต้นเรื่อง... คิดว่าหล่อนักเหรอมึง ไอ้พวกเพื่อนมันก็อวยกันเว่อร์ ภคินมันถึงได้ขี้เก๊ก คิดว่าตัวเองหล่อแล้วม่อสาวไปทั่วอยู่แบบนี้ไง พอเห็นมันมองมาที่ผมก็พอดีผมที่รอเวลานี้มานาน ก็เลยเชิดหน้าใส่มันแล้วเดินดุ่ม ๆ เข้าบ้านไปเลย
ไม่ใช่อะไรนะครับ ก็คนมันหมันไส้นี่หว่า !!!!!
……………………………………………………………
…………………………………………..
……………………..
…….
-
ผมเคยอ่านตามนิตยสารนำเที่ยวหรือไม่ก็ฟังจากเพื่อนว่าการเล่นน้ำสงกรานต์ที่เชียงใหม่เนี้ย วิธีที่ดีที่สุดคือการนั่งรถวนรอบคูเมืองเนี้ยแหละครับ และวันนี้พวกผมก็จะได้ลองกันแล้ว !!!!!!
ผมก้มหน้ามองถังน้ำสีน้ำเงินขนาดใหญ่ ที่ผมกับไอ้อาร์ทช่วยกันยกมาไว้ที่หลังรถอย่างตื่นเต้นจนเผลอยิ้มออกมา ไม่ใช่ครับ... ผมไม่ใช่เด็กเล็ก ๆ ที่จะได้ตื่นเต้นเพราะเล่นน้ำหรอก แต่นั้นมันเพราะคราวนี้ผมจะได้เล่นน้ำกับไปป์ต่างหากล่ะ มันทำให้ผมดี๊ด๊าจริง ๆ ถ้าไม่ติดว่ายังคาใจเรื่องที่แอมยังคงส่งเมจเสจมาขอคืนดีผมทุกวันให้ผมรู้สึกไม่ดีล่ะนะ แม้แต่เมื่อวานยังส่งมาชวนไปเล่นน้ำเลย เฮ้ออออออออ... ไม่รู้รึไงว่าผมอยู่เชียงใหม่ แถมยังทำภารกิจจีบแฟนคนใหม่อยู่ด้วย
พวกผมสี่คนอยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวสวมทับด้วยเสื้อลายดอกสารพัดสีที่พี่แก้วไปสรรหามาให้ใส่ นั่งห้อยขารออยู่ที่ท้ายรถกระบะ พี่ภูมิไปสแตนด์บายอยู่ที่พวงมาลัยเรียบร้อยแล้ว เหลือแต่พี่แก้วกับไอ้ตัวแสบที่ยังอยู่ในบ้าน ถ้าถามถึงน้องเชอร์ น้องเขาออกไปก่อนชาวบ้านแต่เช้าเลยครับ เห็นผู้ชายมารับด้วย น้องรีบส่งสัญญาณจุ๊ปากให้พวกผมเหยียบเรื่องนี้ให้จมดิน นี่ถ้าคนในบ้านรู้คงบ้านแตกกันพอดีล่ะครับ
“เห็นมั้ย...แม่บอกแล้วว่าเหมาะ หล่อมากไอ้ลูกแมวของแม่ !!! ” เสียงพี่แก้วดังโหวกเหวกออกมาจากตัวบ้าน เรียกให้พวกผมหันไปดูที่ประตูทันที
“แม่...นี่มันสมัยไหนแล้ว ใครเขาใส่เสื้อลายดอกเล่นน้ำกัน แม่ไม่ให้ไปป์ใส่เสื้อราชปะแตนไปเลยล่ะ จะได้ย้อนยุคสมใจ”
“มันแพง ใครเขาใส่เล่นน้ำกันไอ้เด็กโง่” น้ำเสียงพี่แก้วติดจะเอ็นดูมากกว่าต่อว่า แป๊บ ๆ พี่แก้วก็ลากไอ้ลูกแมวออกจากบ้านมาแล้ว
ไปป์อยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวสวมทับด้วยเสื้อสีแดงลายดอกสีโอรสพร้อมด้วยกางเกงขาสามส่วน ที่คอแขวนมือถือที่อยู่ในซองกันน้ำสีชมพูที่ผมไม่ค่อยปลื้มที่มามันนัก แต่ก็เอาเถอะเพราะก็เข้ากับมันดี วันนี้มันติดกิ๊บปัญญาอ่อนเปิดเหม่งให้ชาวโลกดูด้วย... ผมขออธิบายสั้น ๆ นะครับ
น่ารักชิบหาย ! ! ! ! !
เห็นแล้วอยากดึงมาฟัดเป็นที่สุด ซึ่งคงทำได้แค่ในความคิดล่ะครับ ก็ยังจีบไม่ติดเลยนี่หว่า... วินาทีนั้นคำพูดของไอ้ต้นก็ลอยเข้ามาในหัว...
เธอใส่เสื้อลายดอกไม้น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก …
มึงไม่อยากเห็นแฟนใส่เสื้อลายดอกที่เปียกน้ำแล้วแนบเนื้อเหรอวะ...
เหี้ยต้นเอ๊ย ! ! ! กูเข้าใจมึงถ่องแท้ก็วันนี้ล่ะวะ ! ! !
“เห็นมั้ยแม่ ดูดิหลังกระบะมีผู้ชายใส่เสื้อลายดอก 5 คน ตลกจะตายชัก !!! ” ไปป์มันยังคงงอแงจะหาเรื่องเปลี่ยนชุดให้ได้ ผมงี้เกือบหลุดปากว่าเปลี่ยนทำไมน่ารักจะตาย
“ไม่เป็นไรจ้ะลูก แม่เลือกมาคนละสี รับรองหนุ่มห้าคนกับเสื้อลายดอกห้าสีบนรถกระบะของแม่ จะต้องโดดเด่นที่สุดบนถนนที่ชุ่มไปด้วยสายน้ำ”
พอผมหันมามองตัวเองในเสื้อสีน้ำเงิน ไอ้อาร์ทในเสื้อสีเขียว ไอ้โจ้สีเหลือง และไอ้กันสีม่วง ประกอบกับไอ้ตัวเล็กที่ยืนหน้างอไม่ยอมขึ้นรถในเสื้อสีแดง... พระเจ้า !!! กูนึกว่าขบวนการห้าสี !!!!! พี่แก้วเขาเตรียมการมาดีจริง ๆ ครับ... เราคงต้องยอมเค้าไป
สุดท้ายไปป์มันก็เถียงไม่เคยชนะพี่แก้วสักที ไอ้ตัวเล็กเดินปึงปังมาโดดขึ้นกระบะรถที่พร้อมออกรบแล้วเรียบร้อย มันตวัดสายตามองสภาพรถที่มีพวกผมนั่งกันหน้าสลอนแล้วก็ถอนหายใจออกมา กวนตีนซะจนน่าจับมาจูบสั่งสอนจริงจริ๊ง
“น้ำคุอยู่ไหน ? ”
“ฮะ !? !? !? ” พวกผมทำหน้างงกันสุด ๆ
“กูหมายถึง ถึงน้ำเล็ก ๆ ที่เอาไว้ตักสาดอะว้อย” เอ๊า... มาอารมณ์เสียใส่อีก ก็คนมันไม่รู้นี่หว่า ไอ้อาร์ทยกถังน้ำเล็ก ๆ ใกล้ ๆ ตัวให้ไปป์ดู มันก็พยักหน้าแล้วชะโงกไปบอกให้พี่ภูมิออกรถได้
........................................................................................
.................................................................
....................................
................
คำพูดไอ้ต้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัวผมไม่หลุดไปไหน...
‘มึงคิดดูนะ... เราเดินจูงมือไปกับแฟนสาว เธอสะพายกระเป๋าปืนฉีดน้ำลายน่ารัก ๆ ไว้ข้างหลัง ใส่เสื้อลายดอกไม้น่ารัก ๆ ใบหน้าใส ๆ ของเธอเปื้อนแป้งที่เราป้ายไว้’
ครับไอ้ต้น... แต่ภาพที่กูเห็นตรงหน้านี่มันอะไร ! ! ! ! !
“เชี่ย !!! มึงเห็นไอ้แซ็ปหัวทองเมื่อกี้เปล่าไอ้โจ้ สาดน้ำซะจนหัวกูแทบหลุด”
“กูกับไอ้กันสาดเอาคืนให้มึงไปแล้วไง”
“โอ๊ะ ๆ มึงอย่ามัวแต่พูดกัน ข้าง ๆ เขาสาดมาแล้ว” ไอ้กันพูดเรียกให้ไอ้สองคนที่เหลือหันไปช่วยมันต่อสู้กับรถคันข้าง ๆ
นี่สินะที่เขาเรียกว่ามิตรภาพก่อเกิดบนรถกระบะ ผมมองภาพไอ้ตัวเล็กที่เอาขันน้ำมาจ้วงน้ำไปสาดคันข้าง ๆ อย่างกับระหัดวิดน้ำ แถมยังส่งเสียงโหวกเหวกโวยวายซะลั่นถนน... ช่างขัดกับมโนของไอ้ต้นซะจริง...
แต่ดู ๆ ไปก็เพลินดีนะ พอไปป์มันได้ไอ้สองคนนั้นไปร่วมแก๊งเด็กโข่งแล้วมันก็ดูมีความสุขขึ้นเยอะ ถึงผมจะแอบอิจฉาหน่อย ๆ ก็เถอะ... ก็แหม... เล่นนั่งซะคนละฟากกับผมเลยนี่นา...
“สุดหล่อจ๊ะ...มาให้พี่สาวประแป้งหน่อย” ไม่ต้องขอแล้วครับ เพราะมือพี่แปะป้าบลงมาที่หน้าผมเรียบร้อยแล้ว ไอ้ผมก็ได้แต่หลับตาปี๋กลัวแป้งเข้าตาล่ะครับ
“โอ๊ย...น้องรูปหล่อคะ พี่ขอประด้วยคนนะ”
“สวัสดีปีใหม่ค่ะพี่”
“โอ๊ย...หล่อทะลุแป้งเลยค่ะพี่”
และอะไรไม่รู้สารพัดคอมโบที่พัดกระหน่ำผม ผมไม่รู้หรอกว่าโดนประแป้งไปแล้วกี่คน เพราะตั้งแต่คนแรกกูก็ยังไม่ได้ลืมตามองโลกเลยว้อย !!!!!!!
“ไปป์ครับ ล้างหน้าให้คินมันหน่อยครับ” ไอ้อาร์ทหันไปบอกไอ้ตัวแสบ
“เรื่องอะไร แบบนี้แหละดีแล้ว พอกหน้าไง เดี๋ยวกูแวะซื้อแตงกวาให้เลยดีมั้ย”
“โอ๊ย...แสบตาว่ะ” ผมแกล้งสำออยตามน้ำไปงั้นแหละครับ รู้อยู่แก่ใจว่าคนอย่างไปป์มันไม่ใจจืดใจดำขนาดนั้นหรอก
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมม
น้ำคลื่นใหญ่กระแทกเข้าหน้าผมจัง ๆ จนหนังตาแทบกลับ เอามือถู ๆ หน้าแป๊บนึงก็ลืมตามาเจอไอ้ตัวแสบที่ถือถังน้ำแล้วยักคิ้วกวนตีนให้ผม... หนอย... ร้ายนักนะมึง !!!! ถ้าไม่ติดว่าถังน้ำมันคั่นตรงกลางอยู่เดี๋ยวพ่อจะจูบโชว์ให้อายไปทั้งจังหวัดเลยดีมั้ย
“หวัดดีปีใหม่คร้าบบบบบบบบ” อยู่ ๆ ก็มีไอ้แซ็ปที่ไหนไม่รู้ดึงหน้าไอ้ตัวแสบไปโบ๊ะแป้งเข้าเต็ม ๆ หน้า แค่ประแป้งกูก็หวงจะแย่แล้ว ไอ้ห่านี่เสือกเอามือมาลูบ ๆ ที่แก้มมันอยู่นั่นแหละ
ไปป์หลับตาปี๋เพราะกลัวแป้งเข้าตา มือมันก็พยายามล้วงหาถังน้ำเล็ก ๆ ดูเงอะ ๆ งะ ๆ ซะไม่มี ผมเลยเอื้อมตัวไปคว้าแขนมันไว้ แล้วตักน้ำมาล้างหน้าให้มัน มืออีกข้างก็ถู ๆ ให้แป้งมันออก
“โอ๊ย...ถูเบา ๆ ไม่เป็นรึไงวะ”
“เอ๊า !!! บ่นอีก เดี๋ยวเรียกพี่แซ็ปเมื่อกี้มาประให้ใหม่หรอก” พูดไปงั้นแหละครับ หวงจะตาย... ใครจะไปยอม
“เออ...แล้วกูจะเรียกกองทัพสก๊อยเมื่อกี้เอาแป้งมาถมหน้ามึงไปเลยดีมั้ย”
“ทำไม...หึงเหรอ ? ” แนะ... มีหลบตากูด้วย อย่ามาน่ารักนะว้อย !!!!
“หึงเหี้ยไร ไร้สาระว่ะ”
มันตัดบทแล้วสะบัดหน้า หันไปสาดคนข้างทางแทน รถติดมากจริง ๆ ครับ ไม่รู้จะใช้เวลากี่ชั่วโมงถึงจะวนได้รอบคูเมือง นี่ถ้าใครไม่ได้มาเพื่อเล่นน้ำต้องประสาทเสียตายคารถแน่ ๆ แต่มันส์จริง ๆ นะครับ ถึงจะมีพวกขี้เหล้าออกมาเดินให้ระแวงเป็นพัก ๆ บ้างก็เถอะ พี่ภูมิขับรถมาวนใกล้ ๆ แถว ๆ เซ็นทรัลที่ตอนนี่เต็มไปด้วยคนยั้วเยี้ยหยั่งกะมด
สาดเนี่ย สาดเนี่ย ๆ ก็บอกแล้วว่าไม่ให้สาด
ใครใช้ให้สาดเนี่ย สาดเนี่ย ๆ เปียกหมดแล้วใช่ไหม... สาดด ! ! !
ยังจะสาดเนี่ย สาดเนี่ย ๆ บอกไปแล้วดูดิ ว้าย... สาดด ! ! !
สาดเนี่ย สาดเนี่ย ๆ สาดเนี่ย สาดเนี่ย สาดเนี่ย ๆ
มาแล้วครับ เพลงประจำชาติสงกรานต์... อีกฝั่งของถนนก็ไม่น้อยหน้าเปิดเพลงสู้กันอีกครับ
หัวไหล่ตูด หัวไหล่ตูด หัวไหล่ตูด
หัวไหล่ตูด ตูด ตูด ตูด ตูด
โอ้ย โอ้ย โอ้ย พี่จับดูว่า เดี๊ยะ เดี๊ยะ โดน ตบผัวะ
มันแตะเนื้อต้องตัว หัว ไหล่ ตูด
คือถ้ามึงจะเปิดเพลงของก้านคอคลับเหมือนกัน มึงนัดกันเปิดคนละทีก็ได้นะ กูแยกประสาทไม่ออก ว่าไปนั่น ไอ้โจ้แม่งลุกขึ้นเต้นด้วยท่ารูดถัง (ไม่มีเสาให้รูดครับ) จนคนข้างล่างส่งเสียงโห่ฮิ้วทั้งถนน ไป ๆ มา ๆ กลายเป็นทั้งรถก็ลุกมาเต้นแหละครับ แหม... ฟีลกำลังได้ เล่นสงกรานต์ทั้งทีไม่เต้นได้ไงครับ อ๊อ... พวกผมไม่ได้เมานะ ถึงท่าจะเสื่อมไปหน่อยแต่มันเป็นความหน้าด้านส่วนบุคคลของแต่ละคนครับ... ไม่เกี่ยวกับสุราแต่อย่างใดเพราะพวกผมยังไม่ได้ดื่มสักแอะเลย
งึก ๆ งัก ๆ มันเป็นงึก ๆ งัก ๆ งึก ๆ งัก ๆ มันเป็นงึก ๆ งัก ๆ มันเป็นกะอึกกะอัก
มันเป็นจึ๊ก ๆ จั๊ก ๆ มันเป็นอยากได้จั๊กกั๊ก มันเป็นบ่คึกบ่คัก ตึ่ง... ต๊อก...
จังซี่มันต้องถอน... จังซี่มันต้องถอน... จังซี่มันต้องถอน...
ตอนนี้ไอ้โจ้ไอ้กันลงไปดิ้นอยู่บนพื้นถนนแล้วครับ... เพลงประจำชาติพวกผมเลยครับ ด้วยความที่รถติดแหงกนานเราเลยลงไปได้น่ะครับ สาว ๆ ใจกล้าบางคนก็มันเต้นเลื้อยไปมา แหม... ไอ้พวกนั้นก็ชอบกันใหญ่ครับ ยิ้มจนแก้มแทบฉีก นี่มึงเมาดิบกันใช่มั้ย
“ลูกพี่ไปป์ลงมาแจมกันหน่อยคร้าบบบบบบ ฮิ้วววววววววววววววววว ~ ” เท่านั้นแหละครับ ไอ้ไปป์มันโดดลงไปบนถนนเลย ผมงี้อ้าปากค้าง ก็รู้อยู่ว่าไอ้นี่ก็ไม่ใช่พวกเหนียมอะไร... แต่ใครจะไปคิดว่ามันจะรั่วขนาดนี้ มันลงไปเต้นบ้า ๆ บอ ๆ กับไอ้สองคนนั้น แหม... เข้าขากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยยังกะซ้อมมาจากบ้าน ผมมีหรือจะยอมน้อยหน้า เลยโดดลงไปด้วยอีกคน
“ฮิ้ววววววววววววววววววววว ~ ~ ” คนส่งเสียงเชียร์กันใหญ่ ตอนนี้พวกผมก็เมาดิบเลยครับ คิดท่าเหี้ยไรได้กูใส่ไปสุด ๆ อายที่ไหนล่ะครับ คณะสอนให้เราหน้าด้านอยู่แล้ว ผมมองไอ้ตัวเล็กที่เต้นอยู่ข้าง ๆ ผมสีน้ำตาลธรรมชาติลู่ลงข้างแก้มช่วยเสริมให้มันน่ารักเหมือนลูกแมวตกน้ำ ที่สำคัญคือรอยยิ้มกว้าง ๆ เห็นฟันครบ 32 ซี่เหมือนเด็กของมันเนี้ยแหละ...
อ๊ากกกกกกก น่ารักเกินไปแล้วว้อย ! ! ! ! ! ! !
............................................................................
......................................................
...........................
...........
“ฮ่าฮ่าฮ่า” เสียงหัวเราะดังก้องไปทั้งที่จอดรถ เป็นเสียงของไอ้ตัวแสบนั่นแหละครับ วันนี้มันฉีกยิ้มจนแก้มแทบแตกแน่ะ ยังกะพาเด็กไปเล่นน้ำอย่างงั้นแหละ
“ยังจะมาขำอีกนะมึง” ไอ้กันเอานิ้วจิ้มจึ้ก ๆ ที่หน้าผากมัน “ดีนะหนีมาทัน ไม่งั้นก็โดนกะเทยจับตุ๋ยพอดี เล่นอะไรไม่เล่นเสือกไปบอกเจ๊กะเทยว่ากูชอบ คิดได้นะมึง !!! ”
“โอ๊ย... ตลกดีออก”
พวกผมกลับมาถึงบ้านได้สักพักแล้วล่ะครับ พี่ภูมิกับพี่แก้วเข้าบ้านไปแล้ว แต่พวกเรายังคงนั่งอยู่ที่ท้ายรถด้วยสาเหตุว่ามันเย็นดี และไม่อยากเข้าบ้านตอนนี้เพราะมันยังคุยนู่นนี่กันไม่จบ
“แล้วมึงเห็นเด็กสก๊อยที่ใส่เสื้อสีขาวมาเล่นมั้ย ? อื้อหือ... สวยก็ไม่สวยยังจะมาแต่งโชว์อีก กูรู้สึกเสียสายตามาก”
“อ้าว... นึกว่าพี่ไปป์จะจำได้แต่พี่สุดหล่อที่มาขอประแป้งซะอีก กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ไอ้นรกสองตัวลงไปดิ้นหัวเราะท้องคัดท้องแข็งบนพื้น มีแต่ไอ้ไปป์ที่หน้างอ... แต่ถ้าสังเกตดี ๆ ผมก็หน้างอนะครับ
ก็อยู่ดี ๆ มีไอ้หน้าเกือบหล่อที่ไหนก็ไม่รู้มาขอประแป้งเฉย ไอ้ตัวเล็กนี่ก็เสือกนั่งนิ่งให้เค้าจับแก้มอีก ผมงี้เดือดแทบตาย ! ! ! !
“อะไรคิน... หน้าบึ้งเชียวนะ” ไอ้อาร์ท... ถ้ามึงไม่พูดก็ไม่มีใครรู้หรอกครับ
“ก็คนมันหึงนี่หว่า”
“ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววววว ~ ” เยี่ยมครับเพื่อน ทำหน้าที่เป็นลูกคู่ได้ดีเลิศประเสริฐศรีมาก
“เฮ้ย ๆ ไม่ต้องหน้าบึ้งแล้วมานี่เลย” ไอ้โจ้ลากแขนไปป์แล้วดันให้มันนั่งลงข้าง ๆ ผม มันยังทำหน้างง ๆ อยู่ว่าไอ้พวกนี้จะทำอะไร ไอ้โจ้เทแป้งเด็กแคร์ที่พี่แก้วเอามาให้พวกเราลงในขันแล้วเติมน้ำลงไปนิด ๆ มันเอานิ้วคน ๆ แล้วมาแต้มสามจุดบนหน้าผากเปิดเหม่งของไอ้ตัวเล็ก ก่อนจะหันมาแต้มให้ผมที่ยิ้มอย่างรู้ทันพวกมัน
ไอ้อาร์ทเดินถือถังน้ำเล็ก ๆ มาเทน้ำใส่มือไอ้ไปป์อย่างรู้งาน “ขอให้คู่บ่าวสาวมีความสุขมาก ๆ นะครับ อยู่กันจนถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชรนะครับ”
อาร์ทยื่นถังต่อให้ไอ้กัน แต่ไอ้ตัวเล็กที่เพิ่งจะเก็ทมุกรีบปัดไอ้ถังนั่นคว่ำไปอยู่กับพื้น
“รดน้ำศพพวกมึงก่อนซะดีมั้ย !!!!!!”
“ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววว ~ ~ หน้าแดงใหญ่เลยคร้าบบบบบบ”
“ว้าย ๆ ๆ ๆ พี่ไปป์เขินใหญ่เลย”
“กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก... ”
“พอเลยพวกมึง” ผมตัดบทมันจนพวกมันเงียบหันมามองหน้าผมแบบงง ๆ ว่าทำอะไรผิด
“แฟนกูเขินหมดแล้วเห็นมั้ย” หลับตายังรู้ครับว่าจะเกิดอะไรต่อ...
“ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววว ~ ~ ~ ”
ไปป์หน้าแดงอย่างกับเป็นลมแดดอย่างงั้นแหละ มันรีบโวยวายออกมา
“จีบให้ติดก่อนเถอะมึง ! ! ! ”
ผมยกยิ้มมุมปากแล้วเอื้อมมือไปดึงแก้มมันที่ขืนตัวออกน้อย ๆ
“คอยดูก็แล้วกัน”
TBC
กลับมาแล้วค่ะ //คลานเข่าเข้ามากราบ
ขอโทษคนอ่านทุกท่านด้วยที่หายไปนานมากๆ ประเด็นคือเปิดเทอมแล้วงานเยอะมากๆค่ะ มีอาทิตย์ละหลายงาน แทบจะทับหัวตายเลยทีเดียว
เลยขอแจ้งให้ทราบว่าช่วงนี้และช่วงหน้าอาจจะมาต่อค่อนข้างช้านะคะ แต่รับประกันว่าคนเขียนไม่ดองแน่นอนค่ะ ด้วยเกียรติของเนตรนารีค่ะ
ไม่ได้ talk ซะนาน คิดถึงคนอ่านทุกคนเลยค่ะ หวังว่าจะยังอยากติดตามเรื่องราวของน้องไปป์กันอยู่นะคะ :]
ขอบคุณทุกท่านที่กดเข้ามาอ่านค่ะ
-
ดีใจมากที่เห็นเรื่องนี้อัพ
ภคินนี่หยอดไม่ยั้งจริงๆ
จะเป็นกำลังใจให้จีบให้ติดนะพ่อคุณ
-
:mc4: :mc4: มาต่อแล้ววว
ฮิ้วๆๆๆๆๆๆ หยอดไม่ยั้งเลยนะแหมมม
พี่ไปป์เขินน :o8: ไปเลยย
-
5555 ไปป์น่ารักมากก
มาต่อเร็วๆนะคะพี่ อิอิ :o8:
-
เย้!! มาต่อตอนใหม่แล้ว :mc4: ถึงจะหายไปนานแต่ว่ามาต่อยาวๆแบบนี้ น่ารักแบบนี้ให้อภัยแถมรักหมดใจเลย :กอด1:
ตอนนี้น่ารักมากอ่ะ มีใส่เสื้อลายดอก มีปะแป้ง มีหึงกันด้วย อยากให้เป็นแฟนกันเร็วๆจัง และที่สำคัญที่สุดเลยก็นี่เลย...
อยากอ่านNC18++++ :m25:
-
ไปป์น่ารักจัง เขินๆ กิ้ว วว :o8:
-
รีบจีบให้ติดเร็วๆเสียที อยากให้เค้าปี้กันแล้วอ่ะ 5555555555
-
เดอะแก๊งของภคินนี่มันศูนย์รวมตัวฮาจริงๆ ฮ่าๆๆๆๆ
เอาใจช่วยให้น้องไปป์เลิกซึนนะคะ... จะไ้ด้ตกร่องปล่องชิ้นของจริงซะที :a1:
ปล. ขออนุญาตเสริมว่า ถ้ามีบทอู้กำเมือง ลองให้มีซับไทยเป็นวงเล็บท้ายประโยคหน่อยดีไม๊คะ
เราก็คนเหนือนะ อ่านแล้วเข้าใจดี (ออกจะฮาและอินมากขึ้นด้วยซ้ำ) แต่ก็กลัวคนอื่นอาจจะไม่ค่อยเข้าใจน่ะค่ะ
:L2:
-
น่ารัก !
หยอดได้หยอดดีนะคินเอ๊ย
อ่านแล้วมีความสุขจัง =)
-
ในที่สุดก็มาสักที
อยากอ่าน NC เร็วๆๆๆ
มาต่อเร็วๆๆๆน้า
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ได้ข่าวว่าเดือนนี้เดือน มิถุนา
ผ่านสงกราต์มากี่ชาติแล้วคะ :jul3: :jul3:
-
โอยยยย น่ารักโฮกกกกกกก
ภคินหึงว๊อยยยย ไปป์ก็โครตน่ารักอ่ะ
เพื่อนภคินทั้งหลายนี่ัมันช่วยเพื่อนกันจริงๆ ฮ่าๆ โดยเฉพาะอาร์ท โผล่มาตอนไหนก็ชิงซีนตลอดอ่ะ 555+
-
ภคินจีบให้ว่อง อย่าช้า อยากอ่านช็อตหวาน ๆ ซึ้ง ๆ กับน้องไปป์เร็ว ๆ >///<
-
สู้ๆนะคะคนเขียน
แค่ตอนนี้ก็เรียกรอยยิ้มจากคนอ่านได้หลาย
-
อยากฟัดน้องไปป์!!!! :-[
-
มาแล้ว :z6:55+ ลุ้นอ่ะ
ภคินจะจีบพี่ไปป์ติดไหมเน้อออ
พูดถึงสงกรานต์แล้วเสียดาย อยากเล่นอีก 55+
-
น้องไปป์คร้าบ จะน่ารักไปไหน แค่นี้นายคิน มันก็รักก็หลงจะตายแระ
สงกรานต์เมืองเจียงใหม่ม่วนแต๊ม่วนว่า ม่วนขนาดนัก
**"กลับมาแล้วค่ะ //คลานเข่าเข้ามากราบ"**
วุ้ย ! ท่านั่งพับเพียบกราบของคุณIndigo นี่ ไทยแล้นด์ไทยแลนด์เนอะ อิ อิ
ไม่ว่ากันหรอกค่ะ มาอัพให้ได้อ่านต่อกัน ก็ดีแล้วล่ะ
-
:impress2: ^^ ไรท์เตอร์รอนานมาก (อิอิ แอบบ่น) เป็นกำลังใจให้น่ะครับ รออ่านตอนต่อไป (เร็วๆนี้)
-
สุดยอด >.<
ดีใจที่มาต่อครับ ,,,,, หวังว่าคงจีบติดไวๆ ^^
-
น่ารัก >< จีบให้ติดเร็วๆนะภคิน :really2:
-
:-[
-
ขอกรี๊ดดังๆซะที
ไปป์น่ารักน่าหยิกมากกก กรี๊ดดดดดดดดด
+1 ตามๆกัน
-
โอ๊ยน่ารักมากมาย
แต่ "จีบให้ติดก่อนเถอะมึง"
:impress2: :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :impress2:
-
:-[ :-[ :-[
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกก
นี่ยังจีบไม่ติด ยังรดน้ำสังกันแล้ว
นี่ถ้าจีบติด คงไม่ใช่ว่าไปป์ท้องหรอกนะ
-
อร๊ายยยยยยๆ มาแล้วๆๆๆ คิดถึงน้องไปป์มากมายเลยค่ะ ><
น้องไปป์ฮีน่ารักมากมากกกกกกกกก น่าจะมีรูปน้องไปป์ในสภาพสงกรานต์(เปิดเถิก)มาไถ่โทษแทบกราบจะดีกว่าค่ะ 55555
นายคินนี่ก็ เมื่อไรแกจะรุก รุก รุก รุก(โปรดอ่านออกเสียงตามทำนองเพลงภาษาดอกไม้ ฮา..)
น้องไปป์ก็ใจอ่อนยอมโดนซะทีน้าคะ ขอร้อง~
เรื่องงานช่วงเปิดเทอมนี่เห็นใจค่ะ งานเยอะได้โล่จริงๆ TT
เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆ
มาต่อไวๆนะคะ รอ ร๊อ รอ♥
-
ก็ไปป์มัน่ารักขนาดนี้ ถ้าคินไม่หึงก็แปลกแล้ว
อ่านแล้วอยากตามไปเล่นน้ำด้วยจริงๆเลย
แล้วเพื่อนๆคินนี่สิ จะฮากันไปถึงไหนคะ
:กอด1: :L2: :pig4:
-
จีบให้ติดน่ะคิน ไปป์มันน่ารักๆจะตาย อย่าปล่อยไปน่ะ
น้ำคุ ยังฮ่า พวกคินไม่รุจักเหรอ
-
มาช้าดีกว่าไม่มา ไม่ว่ากันเด้ออออออออ^^
-
มาต่อแล้ว ฮิฮิ้วววววววว จุดพลุๆๆๆ
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
หายไปนาน แต่ยังสนุกเหมือนเดิมมิมีเปลี่ยน คิคิ
ห้าแสบ ห้าสี สนุกสุขสันต์ เอิงเอย ~
อ่านตอนนี้แล้ว อยากเล่นน้ำสงกรานต์ขึ้นมาทันทีทันใด
-
คินสู้ๆ จีบไปป์ให้ติดซะที ไปป์ก็ยอมๆหน่อย ไหนๆก็มีใจให้คินแล้ว
-
แอบหวังให้อาร์ทน้อยของเราลงไปเต้นกับเขาด้วย แต่ก็ไม่ได้ลงไป
แต่อย่างว่าแหละ อาร์ทเข้ามีมาด
แต่มาดไม่ยอมหลุดสักที
อยากรู้จังเลยว่ามาดจะไปหลุดกับใครกันหนอ~
-
ภคินต้องจีบให้ติดนะ
แล้วถ้าจะให้ดีต้องจับกดด้วย ฮ่าาาาา
-
ลุยเลย ลุยเลย :ped149:
-
:mc3: :mc3:
-
คอยดูแล้วกัน กรี้ดด ฉันจะคอยดู จีบติดเมื่อไรจะขึ้นคัมเอาท์ที่อนุเสาวรีย์เลย อ๊ากก น่ารักโว้้ยยย รอตอนหน้าค่ะ
-
5555 ตอนนี้น่ารัก รอดูคินจีบไปป์ต่อ
-
กรี๊ดดดด
กลับมาแล้วววว
มาต่ออีกนะๆๆ
ไปป์น่าร๊ากกก
-
:3123: มาอัพอีกนะคะ จุ๊บๆ อยากไปเชียงใหม่จัง :3123:
-
+1 ฮ่า ๆ ภคิยสู้ ๆ :z2: :z2: ภคินสู้ตาย สู้ ๆๆ :z2: :z2:
-
ภคินได้ใจอย่างแรงอ่ะตอนนี้ รุกเข้าไป
-
:z13:ให้คนละจึ๊ก ข้อหาน่ารัก และถูกใจ :laugh:
-
กรี๊ดดดด ชอบลูกคู่พวกนี้จริงๆ คอยชงให้คินมันจีบไปป์ไปเรื่อย
อ่านไปก็อมยิ้มไป ไปป์น่ารักจริ๊งงงงง :กอด1:
-
เอิ่มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
นุ้งไปป์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พูดอะไรออกไปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปป
เสียเชิงหมดเลย แบบนี้ภคินไม่รีบรุกคงได้ประเคนคำว่า "จ๊าดง่าวววววววววววววววว" ให้เต็มๆซะและ
ดีใจที่มาต่อครับ ถึงจะได้จนเกือบส่งกลิ่นดอง
สู้ๆครับ แล้วอย่าลืมแฟนๆแถวนี้ซะก่อนล่ะ
-
หายไปนานเลยนะ :z1:
-
มา ต่อ แล้ว ๆ
อิ อิ
-
อุอุอุ รออยู่นะ
-
ฮิ้วววววววววววว พี่ไปป์ขี้อายวะ :z2:
-
โอ้ย ชอบๆ อ่านเเล้วยิ้มตามไปเลย 55
รออ่านนะคะ่ :L2:
-
ตามอ่านทันแล้วจ้า น่ารักมากอะ อิหนูไปป์
จิ้นเพลินดีจัง กับเว่อร์ชั้นผูกจุก ดูดจุ๊บ ก๊ากๆๆ
น่ารัก เกินทน แล้วเพื่อนร่วมห้อง มันจะไปทนยังไงไหวละอิหนู หุหุ
แล้วตอนนี้ คุณพระเอกเราก็ รุกหนักใหญ่ละ
คาดว่า คงไม่นานหรอก หุหุหุ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยย
ตอนนี้น่ารักโฮกกกกกกกก ///ลองจิ้นสภาพน้องไปป์แล้วบับว่า........ :z1:
-
กรี๊ดดดดดด
ไปป์น่ารักกกกกกกก
-
+อ่านแล้วสุขใจ เพื่อนเยี่ยมมาก เล่นเอาแฟนในอนาคตเขิน
-
ได้แต่รอให้ตกภคินจีบติดซะทีเหมือนกัน...อยากให้กลับไปสวีทกันต่อที่ห้อง"ของเรา"จริง ๆ :m3:
กังวลเรื่องเอมนิดหน่อย...หวังว่าคงไม่ได้ท้องกับคนอื่นแล้วจะมายัดเยียดให้ภคินรับเป็นพ่อหรอกนะ(เลิกโทรมากวนได้แล้ว) :angry2:
ถ้าพ่อภูมิกับแม่แก้วรู้จะว่ายังไงบ้างน้อ~ หวังว่าจะทำใจไว้แล้วนะที่แน่ ๆ น้องเชอร์กับอาวาท่าทางจะไฟเขียวแน่นอนถ้ารู้เรื่องแหละ :o8:
-
โอ้ยน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:-[ :-[
อยากจะจับแก้มไปป์มาปั้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อร๊ายยยย
-
กรี๊ดดดดดดด เขาแอบหวานกันซะน่ารักเชียว :-[
-
อร๊ายยย น่ารักได้อีกอ่าา ..
-
ถามนิดนึง แอม นี่ยังไม่ตายอีกรึ
-
อ้ายยยยย ไม่มีคำบรรยายใดๆนอกจากคำว่า"น่ารัก" :-[
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: >> ทำเหมือนต้อนรับเรื่องใหม่นะครับ
:t3:เพราะหายไปนาน จนเกือบจำตอนที่ผ่านๆมาไม่ได้ :เฮ้อ:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านะ หายไปนานเลยว่าจะเอาพี่ไปป์กับพี่คินมาส่ง อิๆ
แต่ตอนนี้น่ารัีกดีค่ะ ให้อภัยๆ แล้วแวะมาอีกนะคะ (ประหนึ่งเราเป็นเจ้าของทู้ 5555555)
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด คินจีบให้ติดไวๆ นะ
-
พี่คิน น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
-
จะติดตามอ่านต่อไปนะ
-
คินหยอดไปเรื่อยๆเลย
เด๋วไปป์ก็ใจอ่อนเองนั่นหล่ะ
ตอนนี้ตัวละครทุกตัวน่ารักอ่ะ
ทั้งคิน & เดอะ แกงค์
ทั้งไปป์ & ครอบครัว
ชอบๆๆ
o13
-
น่ารักทั้งก๊วน
.
แต่อีกนานมั๊ยถึงจะได้กันเนี่ย
-
:laugh:ฮิ้ววววววววว.....น่ารักเกินไปแล้ว น้องไปป์
จีบให้ติดไวๆนะคิน :กอด1:
-
คิดถึงไปป์ เกือบลืมเรื่องไปเหมือนกัน
-
อ่านรวดๆ ไปป์น่ารักดีค่ะ
รออ่านต่อเน้อ
-
ยิ้มกับจอคอมจนคอมมันจะยิ้มตอบอยู่แล้วครับ :laugh:
รอตอนต่อไปครับ
-
เำพิ่งมาอ่านเรื่องนี้ ทำไมพลาดเรื่องฮาๆ เกรียนๆแบบนี้ไปด๊ายยย
สนุกมากๆเลยค่ะ อ่านไปขำไป บางทีเผลอหัวเราะเสียงดังจนคนข้างๆหันมามอง (ในที่ทำงานอีกต่างหาก 555)
ชอบน้องไปป์ น้องฟาร์ แถมน้องเพลงด้วย จะฮากันไปไหน :laugh:
ชอบพระเอกแบบคิน ที่มีเบื้องหลัง จนทำให้เกิดเรื่องราวจนมาสานสัมพันธ์กับไปป์ได้
ชอบอาร์ท จะกวนไปไหน ดูสุภาพก็จริงแต่มันค่อดจะกวน :laugh:
สรุป.. ชอบทุกตัวละคร เพื่อนๆทุกคนของไปป์ ของคิน ตัวประกอบเล็กๆน้อยๆ ก็สร้างสีสันให้นิยายเรื่องนี้ได้
ชอบม๊ากกกก +1
-
เพิ่งเห็นเนาะ น่ารักอ่ะ ติดกิ๊บด้วยยย จิ้นซะ กระจายยยย
-
คิน รุกหนักๆหน่อย ใกล้ติดแล้วๆๆๆๆๆ
-
สนุก
-
แวะมาให้กำลังใจครับ
รอตอนใหม่อยู่ครับ สู้ๆนะ
-
อย่างฮา น้องไปป์น่ารักซะ
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารัก ๆ ค่ะ จะรอตอนต่อไปนะคะ
-
มาได้แล้วครับ คิดถึงน้องไปป์ น้องฟาร์อ่ะครับ
-
ดูเหมือนว่าภคินจะจีบติดแล้วม๊างงงงง :laugh:
-
โอ๊ย น่ารักมากอ่าภคินนนน !! ไม่ไหวนะ หยอดแต่ละทีเล่นเอาไปป์เขินกันเลยทีเดียว รอว่าเมื่อไหร่จะจีบติด คิคิ
สู้ๆ กับการบ้านนะจ๊ะ :D
-
คิดถึง ลูกคู่จัง เลย ฮิ้วววววววววววววววววววววววว
-
:m15: โอมจงมาๆๆ:m15:
-
ตามอ่านทันแล้วค่ะ
คินคะ...จีบให้ติดนะคะ^^
-
น่ารักสุดๆเล้ยยยยย
-
แวะเข้ามานั่งรอและทักทายพี่สาว
รีบๆมาลงนะคะ
แฟนๆรอกันจนล้นแล้ววว....
-
รอคอยอย่างมีความหวัง
:m13:
-
แปะ ๆ เดี๋ยวมาอ่านเน๊อ
-
สงสัยโดนดองแน่
-
เรื่องนี้สนุกมากๆๆเลยครับ o13
-
Room 24
“ไม่น่ารีบกลับกันเลยนะลูก อยู่เที่ยวกันต่ออีกหน่อยก็ได้นะลูก”
“ผมก็อยากอยู่นะครับพี่แก้ว แต่ผมลางานมาได้แค่นี้น่ะครับ อีกอย่างแค่นี้ก็เกรงใจพี่ภูมิพี่แก้วจะแย่แล้วล่ะครับ”
ผมเบ้ปากให้ไอ้พระเอกนักสร้างภาพอย่างภคิน นี่ขนาดเกรงใจยังมาอยู่ได้ตั้งสี่ห้าวันนะมึง
ตอนนี้ทุกคนนั่งหน้าสลอนอยู่บนโต๊ะกินข้าวบ้านผม ไอ้แขกไม่ได้รับเชิญกำลังคุยถึงกำหนดการกลับกรุงเทพในเช้าวันพรุ่งนี้
“น่าจ่ะรอปิ๊กพร้อมไอ้น่อย จ่ะได้มีเปื้อนนั่งรถโตยกั๋น(น่าจะรอกลับพร้อมไอ้ตัวน้อย จะได้มีเพื่อนนั่งรถด้วยกัน)” พ่อออกความเห็นได้น่าเป็นลมตายมากครับ ผมไม่ใช่เด็กสามขวบซะหน่อย ทำไมจะนั่งรถคนเดียวไม่ได้!!!!
ถึงช่วงหลังๆผมจะเริ่มสนิทกับไอ้โจ้ไอ้กันมากขึ้นก็เหอะ(อย่าได้พูดถึงไอ้อาร์ทครับ ผมไม่นับมันเป็นคน)แต่ยังไงความหมันไส้ที่มันชอบมาแซวผมกับไอ้ภคินก็ยังคงอยู่ไม่จางไปไหน
“นั่นสิ....กลับพร้อมกันเลยมั้ย” พ่อพระเอกหันมายิ้มเหมือนจะชวนผมหนีตามกันซึ่งแน่นอนว่าคำตอบน่ะเหรอ...
“ไม่....จะรีบกลับไปทำไม บ้านกูอยู่นี่”
“โหยยยยยยยยยยยยยยยย...ไรว้า ไม่ใจเลยว่ะไปป์” ครับ...เกรียนขนาดนี้ไอ้โจ้พูดแน่ๆ
“ใจห่าไร”
“งี้แหละเค้าว่าคนน่ารักมักใจร้าย” ผมแทบยกมือขึ้นมาปิดหูเพราะไม่อยากฟังสิ่งที่เกิดขึ้นต่อไป...
“ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววว”
เออ!!! ให้มันได้แบบนี้ จบมาตกงานกูขอแนะนำให้พวกมึงไปเปิดคณะหมอลำได้เลย รับรองว่ารุ่ง!!!!
พ่อกับแม่ผมก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเค้าเลยครับ นั่งหัวเราะกันหน้าตาเฉย...ไม่รู้รึไงว่าลูกชายคนเดียวของบ้านกำลังถูกคุกคามทางเพศอยู่น่ะ โอ๊ยยยยยยย....กูอยากจะบ้า!!!!
“เออจริงสิ....พี่แก้วครับเย็นนี้ไม่ต้องเตรียมข้าวเย็นให้พวกผมกับไปป์นะครับ” ไอ้หน้าหล่อที่นั่งฝั่งตรงข้ามพูดซะผมสะดุ้งเลยครับ
“เฮ้ย!! เกี่ยวไรกับข้าวเย็นกูวะ” ไอ้กันที่นั่งข้างๆคว้ามือมาตะปบปากผมทันที....เชี่ย...กูเค็มว้อย
“ได้สิลูก เย็นนี้พ่อกับแม่ก็ว่าจะไปสังสรรค์นอกบ้านซะหน่อย พอดีว่าวันเกิดเพื่อนพอดีน่ะ” ผมกรอกตาขึ้นฟ้าอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะหันไปค้อนให้ไอ้กันที่ตอนนี้มันยอมเอามือเค็มๆออกไปจากปากผมแล้ว
เออ....จะลากกูไปไหนก็เอาเหอะ!!!!!!!!!
...................................................................
............................................
....................
........
“พอเลยๆ มึงหยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้....มันใช่เรื่องตลกเหรอ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โอ๊ย....ไม่ไหวแล้วกูปวดท้องมาก”
“นี่มันเรื่องเศร้าโว้ย ใครใช้ให้มึงขำวะ”
“อ้าว...นี่ตกลงดราม่าเหรอ กูนึกว่าซิทคอม ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“ไอ้ฟาร์...ถ้ามึงยังไม่หยุดหัวเราะกูจะวางสายแล้วนะ”
ไอ้เพื่อนเลวยังคงส่งเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆชวนให้ปวดหัวจี๊ดๆ ที่โทรมาเล่าให้ฟังเป็นระยะๆนี่ไม่ได้เพื่อให้มึงมาเยาะเย้ยกู แต่กูต้องการความช่วยเหลือโว้ย!!!!!!
“โห....อะไรว้า~ แค่นี้ต้องทำเสียงดุใส่ด้วย” แหนะ..พอจะไม่ให้เสือกปุ๊บเงียบเชียวนะมึง “แล้วไง.....ตอนนี้มึงโดนเดือนมหาลัยจีบอยู่ แถมยังบุกขึ้นไปฝากฝังตัวเป็นลูกเขยกับพ่อแม่แล้ว โห...อะไรมันจะน่าอิจฉาขนาดนี้”
“งั้นกูจะส่งมันไปจีบมึงแทนละกัน” ผมพูดเสียงเหี้ยมพลางดึงจูปาจุ๊ปส์ออกจากปาก “แล้วนี่ไม่รู้นึกครึ้มใจเหี้ยไรเย็นนี้พวกมันจะลากกูไปไหนก็ไม่รู้อีก”
“ระวังเหอะมึงจะเสียตัวโดยไม่รู้ตัว”
“ไอ้ฟาร์!!!!!” หูยยยยยยย กูแทบจะปามือถือทิ้ง!!!!!!!
“เอ้า!! กูเตือนด้วยความหวังดีนะเพื่อน ภคินมันรุกมึงหนักขนาดนี้ งานนี้ได้เป็นได้วะ”
“รู้ดีเชียว....นี่มึงร่วมวางแผนอะไรกับมันรึเปล่าเนี้ยห๊ะ” ผมว่าพลางเอนตัวลงบนเก้าอี้ที่สวนหน้าบ้านหลังจากเดินไปมาเหมือนคนบ้า “เออ...มึงเตือนกูก็ดีละ เย็นนี้กูจะไม่ไปกับมันเด็ดขาด!!!!!”
“ถ้ามึงทำได้อ่ะนะ....” ไอ้นี่....หาว่ากูไม่มีน้ำยารึไงวะ
“โอ๊ยยยยยยย...กูปวดหัวจี๊ดๆเลยเนี้ย นอกจากตัวพ่อมันแล้วยังมีเพื่อนร่วมคณะหมอลำมาอีกสามนาย ไอ้โจ้ไอ้กันไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้อาร์ทเนี้ยตัวพ่อเลยเหอะมึง”
“ระ...เหรอ”
“แม่ง...น่ากลัวชิบหาย เหมือนคนวิญญาณออกจากร่างอ่ะ เห็นหนิมๆแบบที่กูกะมึงนินทามันแบบนั้นนะ เจอแต่ละมุกมันเข้าไป....กูขอลาตายดีกว่า”
“อือ.....กูเข้าใจ”
“แล้วมึงไปเข้าใจได้ยังไง....”
“.........................”
เสียงตอบรับที่ได้มีเพียงความเงียบจากปลายสายเท่านั้น ผมขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิด ก่อนจะค่อยๆคลายปมออก....
“ฟาร์.......มึงมีอะไรปิดบังกูอยู่ใช่มั้ย?”
“ห๊ะ?? อะไร กูดูเป็นคนมีความลับขนาดนั้นเชียว”
“มึงน่ะโคตรลึกลับเลยไอ้หัวเห็ด” มาถึงตรงนี้ผมขอแอบแยกเขี้ยวใส่โทรศัพท์หน่อยเหอะ “บอกกูมาได้ยังว่ามึงมีอะไร กูโทรไปเล่าอะไรให้มึงฟังมึงก็ถามแต่เรื่องเพื่อนไอ้ภคินตลอดเลย”
“เฮ้ย!!!...ป๊าเรียกไปล้างรถว่ะ แค่นี้ก่อนนะมึง....... ตรู้ดดดดดดด ตรู๊ดดดดดดดดด”
เหยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!! ไอ้หอกหัก ป๊ามึงล้างรถตอนทุ่มนึงเรอะ!!! เออ...ก็ได้!! คราวนี้กูจะยอมปล่อยมึงไป แต่เจอหน้ากันเมื่อไหร่กูจะรีดความลับยิ่งกว่างูโดนรีดพิษอีก!!!!
ผมค้อนใส่หมายเลขโทรศัพท์ของไอ้ฟาร์ที่ขึ้นหราอยู่บนหน้าจอ ในหัวไพล่คิดไปถึงเรื่องมัน แต่ก็ต้องสลัดความคิดนั้นทิ้งไปก่อนเพราะตอนนี้แค่ตัวเองผมยังจะเอาไม่รอด จะหนียังไงวะ โอ๊ย...แถมยังเครียดเรื่องที่เสือกเรื่องชาวบ้านไม่สำเร็จอีก หัวมันเลยไม่แล่นเอาซะเลย....
ปิ๊บบบบบบบบบบบ...
รถเก๋งประจำบ้านผมส่งเสียงแตรลั่นจนผมสะดุ้งเฮือก ก่อนจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะของไอ้เวรพวกนั้นที่ดูจะมีความสุขเสียเต็มประดาที่เห็นผมตกใจ ไม่พอมันยังสาดแสงไฟหน้ารถใส่จนผมต้องหรี่ตามอง ถ้ามึงอยากเรียกร้องความสนใจกูขนาดนั้นมึงขับมาทับกูเลยง่ายกว่ามั้ย?
ปิ๊บบบบบบบบบบบ...
นั่น!!!ยังเสือกบีบอีก หน้ากูดูอยากเล่นด้วยมากนักเหรอวะ
“บีบหาพ่อมึงเหรอ เล่นเหี้ยไรเนี้ย!!!!!” ผมโวยวายอย่างหัวเสีย ความรู้สึกหงุดหงิดที่ไม่ได้เสือกเรื่องชาวบ้านยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว
“ลูกพี่ไปป์ขึ้นรถมาเลยคร๊าบบบบบบบบ” ไอ้โจ้ไขกระจกออกมาตะโกนเรียก แหม...ทำมาประจบเรียกกูว่าลูกพี่นะ
“ไม่ไป...ขี้เกียจออกบ้าน”
“เฮ้ย...ได้ไงวะ ข้าวเย็นยังไม่ได้กินไม่ใช่เหรอ” เสียงไอ้พระเอกดังลอดกระจกออกมาทำให้ผมรู้ว่ามันนั่งด้านหลังรถ
“ต้มมาม่ากินก็ได้” ผมตอบหน้าตาย
“ไม่ได้!!!!!!”
อื้อหือ....ถ้ามึงจะตอบเป็นเสียงเดียวกันขนาดนี้ ผมเชิ่ดใส่รถ ยักไหล่ไม่สนใจก่อนทำท่าจะเดินเข้าบ้าน....ยังไงกูก็ต้องกันไว้ก่อนเกิดมันคิดจะปล้ำกูขึ้นมาอย่างที่ไอ้ฟาร์บอกล่ะ
“แผนB!!!!!!!” ภคินตะโกนออกมาในจังหวะเดียวกับที่ไอ้โจ้ ไอ้กัน และตัวมันพุ่งออกมาจากรถและวิ่งเข้าชาร์จตัวผมไว้เหมือนตำรวจจับคนเมายาบ้าไม่มีผิด
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!! มึงจะทำอะไรกู!!!!!!!” ผมดิ้นพล่านเป็นหนูติดจั่นในขณะที่ไอ้สามคนนั่นช่วยกันอุ้มผมแล้วลากไปยัดไว้ที่หลังรถกับไอ้ภคินแล้วปิดประตูดังปัง ส่วนไอ้กันกระโจนขึ้นรถอีกฟากอย่างรวดเร็วเป็นการกักขังผมไว้ตรงกลางโดยสมบูรณ์ ไอ้โจ้นั่งที่นั่งข้างๆคนขับส่งเสียงหัวเราะชอบใจ และแน่นอนว่าบังเหียรรถอยู่ในมือของไอ้ผู้ชายเมากัญชาอย่างไอ้อาร์ท...
“ไปป์ครับ....มากับพวกผมดีๆเถอะครับ” เชี่ย...อย่ายิ้มได้มั้ยกูขนลุก แล้วก็เป็นมึงจริงๆด้วยที่บีบแตรแถมยังฉายไฟใส่หน้ากูอีก แสรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!
“ปล่อยกูลงซะ กูไม่ไป นี่เอารถบ้านกูมาใช้แล้วยังมาบังคับกูให้ไปด้วยอีก!!” ผมออกตัวดีดดิ้นจะลงรถให้ได้ท่าเดียวจนไอ้ภคินกับไอ้กันช่วยกันจับเอาไว้
“เฮ้อออออออออออออออออออ....” คนขับรถถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน “คิน....ไปป์เค้าคงอยากมีประสบการณ์บนรถน่ะ จัดการเลยสิ๊”
เงียบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ....
ร่างกายที่ดีดดิ้นเป็นปลาโดนน้ำร้อนถึงกับชะงัก ผมหันควับไปมองหน้าไอ้ตัวปัญหาที่อยู่ทางขวามือ มันส่งยิ้มกรุ้มกริ่มชวนให้ขนหัวลุกขึ้นมาตะหงิดๆ
“นั่งเฉยๆนะครับ....แล้วจะดีเอง” ไอ้อาร์ทพูดทิ้งท้ายก่อนจะหมุนล้อรถออกจากรั้วบ้าน ทิ้งให้ผมวิญญาณออกจากร่างไปแล้ว นี่กูจะเสียความบริสุทธิ์ที่สะสมแลกแสตมป์เซเว่นมาถึงยี่สิบปีเชียวเรอะ แค่คิดก็กลืนน้ำลายดังเอื๊อกเลยทีเดียว
ไอ้เหี้ยโจ้ที่นั่งหน้ารถแม่งก็ไม่หยุดหัวเราะซะที พ่อมึงเจาะปากมาให้หัวเราะรึไงวะ ผมฟึดฟัดแต่ก็ยอมนั่งเฉยๆแต่โดยดี ถึงจะรำคาญไอ้หน้าหล่อที่มันเสือกมานั่งเบียดกูซะเหลือเกิน ตรงนั้นเว้นที่ให้ลูกมึงนั่งรึไงวะ
กูไม่อยากไปโว้ย!!!!!ใครก็ได้เอากูออกไปจากที่นี่ที!!!!!!!!
………………………………………………………
………………………………………..
………………………
……………
“ฮ่าๆๆๆ แล้วไงอ่ะ มึงทำไงต่อ”
“กูก็อายสิวะ!!! แม่ง อยู่ๆพรวดพราดเข้ามาด่าๆๆ เอาก๋วยเตี๋ยวสาดหน้า วันนั้นกูเสือกแดกต้มยำอีกไง ซี๊ดซ๊าดไปถึงทรวงใน”
“เออสิ...พวกกูนี่อายกันแทนเลย โดนไอ้กันคนเดียวไม่พอกระเด็นมาโดนกูที่นั่งข้างๆอีก”
ไอ้ผู้ชายขี้โวยวายในรถนั่นมันตายไปแล้ว เพราะตอนนี้ผมเสือกมานั่งหัวเราะกับไอ้พวกเวรนี่จนท้องคัดท้องแข็ง ตอนนี้พวกเราอยู่ที่ร้านอาหารสไตล์ผับแอนด์เรสเตอรองริมแม่น้ำปิง บรรยากาศในร้านดูสบายตาด้วยงานไม้ผสมผสานกับดวงไฟสีส้มเสริมให้ร้านดูอบอุ่นและเป็นกันเอง พวกผมนั่งอยู่บนส่วนที่ยื่นเข้าไปในแม่น้ำปิง ถัดจากโต๊ะเราไปไม่กี่เมตรก็เป็นเวทีเตี้ยๆที่มีพี่ผู้ชายคนนึงกำลังบรรเลงเพลงเพราะๆให้พวกเราร้องคลอกันไป พวกผมสั่งอาหารมา4-5อย่างกับข้าวอีกโถนึง ซึ่งราคาก็พอควรแหละครับแต่ไอ้พวกนี้มันบอกว่ามันจะเลี้ยงเองผมก็เลยสบายไป
ผมยกแก้วเหล้าขึ้นจิบนิดๆกระดิกเท้าตามเพลงเพราะๆ บรรยากาศร้านเค้าดีจริงๆครับ ใครมันจะไปอารมณ์เสียได้ล่ะ...
“แล้วตอนนั้นนะน้องหวานที่สาดก๋วยเตี๋ยวเค้าเสือกหันไปขอโทษไอ้คินใหญ่เลยอ่ะ....โห โลกแม่งไม่ยุติธรรม!!!!” กันโวยวายเรื่องที่มันโดนสาวจับได้ว่ามีกิ๊กแล้วถูกสาดก๋วยเตี๋ยวกลางโรงอาหาร ที่เด็ดกว่านั้นคือน้องเค้าดันหันไปขอโทษที่น้ำซุปบวกลูกชิ้นบางส่วนกระเด็นไปโดนไอ้พระเอกที่นั่งข้างๆด้วย.... “ใช่สิ๊....กูไม่ได้หล่อแบบมึงนี่”
ภคินยักคิ้วกวนๆตอบ “กระดูกอ่อนเฉียดแก้มกูไปนิดเดียว ไม่งั้นหน้ากูเสียโฉมละ”
“เหอะ คนมันมีดีแค่หน้าตามันก็ต้องดูแลเป็นพิเศษล่ะสิ” ได้ทีขอกูกัดหน่อยเหอะ ไอ้ความรู้สึกเวลาที่ไม่พอใจเมื่อรู้ว่ามันป๊อบแค่ไหนนี่มันน่าจะเรียกว่าความหมันไส้สินะ....
มันหันมาจ้องหน้าผมตรงๆยกยิ้มมุมปากที่แม่งดูดีชิบหาย “ทำไม....หึงเหรอ”
“ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววว” หูยยยยยย...ตามมาหลอกหลอนกันถึงในร้านอาหารเลยทีเดียว ผมเบ้หน้าแล้วยกแก้วขึ้นดื่มไปอึกใหญ่ ที่หนังหน้าร้อนวูวาบนี่คงเพราะเหล้าแน่ๆ....ไม่ใช่ว่าเขินอะไรหรอกนะ!!!!
“พูดถึงไอ้คิน มันป๊อบจริงๆนะเว่ย ระวังให้ดี” ไอ้โจ้ทำเป็นกดเสียงต่ำเหมือนเป็นความลับสุดยอด “อาจาร์ยยังแอบชอบมันเลย”
“ห๊ะ????”
“มึงก็พูดเกินไปไอ้โจ้ เค้าไม่ได้ชอบกูซะหน่อย” เจ้าของเรื่องว่าพลางตักยำทะเลเข้าปากไปคำโต กินได้ทุเรศจริงๆ....บ้านไม่สอนมันเหรอว่าอย่าแดกข้าวคำโตขนาดนั้น
“ไม่ชอบห่าไร มึงส่งงานเมื่อไหร่ก็เกทเอๆๆๆ ดูเกรดพวกกูร่วงกันเกรียวกราวเชียว”
“นั่นเพราะกูเก่งหรอก” เคี้ยวให้เสร็จก่อนค่อยพูดไม่ได้รึไงวะ อยากให้สาวๆหน้าโง่พวกนั้นมาเห็นซะจริงโว้ยยยย
“เอามึงว่าเหอะ” โจ้เอาส้อมเขี่ยๆในจานยำทะเล “ไอ้คินมึงแดกกุ้งหมดเลยเหรอ กูอุตส่าห์เหลือไว้ สัส!!”
เฮ้ยยยยยย...หมดจริงๆด้วยอ่ะ ผมพยายามเอาส้อมช่วยโจ้คุ้ยๆดูก็ไม่พบกุ้งในจานเสียแล้ว ตามร้านอาหารยำจานนึงเค้าให้กุ้งไม่กี่ตัวหรอกครับ ถือเป็นของล้ำค่า แต่ไอ้ห่านี่เสือกโซโล่คนเดียวหมด มันน่านัก....
แต่พอก้มมองจานตัวเองผมก็เจอกุ้งสีแดงตัวใหญ่น่ากินนอนแอ้งแม้งอยู่บนนั้น ไม่รู้ทำไมเห็นแล้วผมไม่สามารถบังคับหน้าตัวเองไม่ให้มุมปากยกขึ้นสูงได้.....โอ๊ย แล้วกูจะยิ้มทำไมเนี้ย เลยต้องทำเป็นก้มหน้าก้มตาหนีสายตาไอ้คนบนโต๊ะ โดยเฉพาะไอ้พ่อพระใจบุญนั่นด้วย.....
ผมไม่รู้ว่าพวกมันทำสีหน้ากันแบบไหนเพราะไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา พวกมันอาจจะไม่สังเกตเห็นก็ได้มั้ง ปกติต้องฮิ้วฮ้าวรำวงกันแล้ว ผมก้มหน้าก้มตาแกะกุ้งในจานด้วยช้อนแล้วแอบเอาเข้าปากเงียบๆเพราะเดี๋ยวไอ้พวกที่ไม่ได้กินจะมาโวยวาย(ไม่ได้เห็นแก่กินนะครับ)
เสียงพูดคุยยังคงดำเนินต่อไป ผมแอบนึกสงสัยว่าเวลาว่างไอ้พวกนี้มันรับจ๊อบเป็นตลกคาเฟ่รึเปล่า แม่งเล่ามาแต่ละเรื่องฮาบรรลัย ผมต้องจับจังหวะกินข้าวถ้าใครอ้าปากพูดผมจะไม่ยอมกิน ไม่งั้นออกทางจมูกแน่ๆครับ
“กูไปเข้าห้องน้ำนะ” ไอ้ภคินลุกออจากโต๊ะไปเงียบๆ เพื่อนๆมันก็ไม่ได้สนใจอะไรกันหรอกครับ แม่งโดนปาคอตายคาส้วมเพื่อนมึงคงไม่รู้ด้วยซ้ำ
“แล้วเนี้ยนะ ไอ้คินเสือกทำมือถือร่วงโบ๊ะลงไป ป้าเจ้าของบ้านเสือกหันมามองพอดี พวกกูก็รีบโกยมะม่วงเผ่นแนบไปเลย เกือบตายแล้วมั้ยล่ะ” ไอ้โจ้เล่าวีรกรรมปีนรั้วขโมยมะม่วงตอนพวกมันไม่มีตังจะแดกข้าวกันด้วยสีหน้าภูมิใจเหนือสิ่งใดยิ่ง ทั้งๆที่มันเข้าข่ายขโมยชัดๆอ่ะนะ
ผมยกแก้วขึ้นดื่ม ยังไม่เมาหรอกครับแค่มึนๆนิดๆตามภาษาคนดื่มเหล้าทั่วไปแหละ นั่งมองวิวแม่น้ำไปสักพักก็ละสายตามามองแสงวูบวาบที่อยู่ฝั่งตรงข้าม โทรศัพท์มือถือสีเทาที่ผมจำได้ว่าเป็นของไอ้รูมเมทส่งแสงวาบออกมาเป็นสัญญาณว่ามีสายโทรเข้า ผมคงจะมองเลยผ่านไป
ถ้าบนหน้าจอนั่นไม่ได้ปรากฏคำว่า’แอม’.....
รู้สึกหูอื้อตาลายไปหมด เหมือนโดนของแข็งฟาดที่หัวอย่างจัง เพื่อปลุกให้มาพบความจริงอันโหดร้าย นันย์ตาผมเบิกกว้างมองแสงสว่างจากจอนั่นค่อยๆวาบดับไปอย่างช้าๆ ราวกับความสุขของผมที่ดับวูบลงไปด้วย...
ในหัวมีแต่คำว่าทำไม.... ทำไมต้องหลอกกันว่าเลิกกับแอมแล้ว ทำไมต้องหลอกเข้ามาทำดีกับผม ทำไมต้องมาทำให้ผมยิ้ม ทำให้ผมมีความสุข....
ทำไมล่ะ ทำไม..... ทำไมถึงได้ใจร้ายขนาดนี้นะ...
“ไปป์เป็นไรวะ เรื่องนี้ไม่ฮาเหรอ” โจ้ถามผมอย่างเป็นห่วง มันคงแปลกใจที่อยู่ๆผมก็เงียบไป ผมส่ายหัวตอบมันไปตอนนี้คงทำได้แค่นี้แหละครับ ความรู้สึกมันล่องลอยไปหมดแล้ว...
อยู่ๆในร้านก็มีเสียงปรบมือดังขึ้นเรียกความสนใจของผมให้ไปหยุดอยู่ตรงหน้าเวที ผู้ชายที่บอกว่าจะเข้าห้องน้ำเมื่อกี้แต่ตอนนี้มันยืนอยู่บนเวทียกพื้นเตี้ยๆรอรับกีต้าร์จากมือนักร้องคนเดิมที่ยื่นให้ทันทีอย่างไม่มีอิดออด ภคินทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้วงกลมที่หมุนได้มันก้มหน้าลองเสียงกีต้าร์นิดๆหน่อยๆ
“คินนนนนนนนนน~ เพื่อนผมครับ เพื่อนผม!!!!” ไอ้โจ้ว่าพลางปรบมือเสียงดัง เรียกเสียงหัวเราะจากโต๊ะข้างๆได้ ภคินพยักหน้ารับคำนิดๆ ก่อนจะปรับไมค์เล็กน้อย
“หวัดดีครับ ผมนักร้องมือสมัครเล่นครับ” มันว่าพลางฉีกยิ้มหล่อๆขึ้นที่มุมปากดูมีเสน่ห์เหลือร้ายจริงๆ “วันนี้มีเพลงเพลงนึงที่อยากเล่นให้คนคนหนึ่งฟัง ถ้าเล่นไม่เพราะก็ทนฟังกันหน่อยนะครับ”
มาถึงตรงนี้มันแกล้งทำหน้านิ่งเว้นระยะให้คนฟังลุ้นไปด้วย มันเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม...เสี้ยววินาทีนั้น มันเผยรอยยิ้มที่สว่างไสวที่สุด นั่นยิ่งหัวของผมตื้อไปหมด “ฟังให้ดีนะ...”
http://www.4shared.com/embed/27550709/32c60b64
เพลง – ภวังค์
ศิลปิน – SkyKick RanGer
ไม่เข้าใจว่าทำไมมันเป็นอย่างนี้
นับตั้งแต่ได้พบเธอ ก็เป็นอะไรไม่รู้
มองอะไรก็สวยไปหมด โลกนี้ดูช่างสดใส
ก็เพิ่งเข้าใจเมื่อได้รู้ตัวว่าเธอมายืนอยู่ในใจฉัน….
ผู้ชายตัวสูงบนเก้าอี้ที่ก้มหน้าก้มตาเกากีต้าร์เงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมอย่างไม่มีปิดบัง ดวงตาของเขามีรอยยิ้มเป็นประกายอยู่....
ตกอยู่ในภวังค์แห่งความรัก
ตกอยู่ในชั่วโมงแห่งความรัก
เธอทำให้ฉันต้องมาเปลี่ยนไป ตั้งแต่วันที่ได้พบเจอ
เธอก็เปลี่ยนคืนวันที่เงียบเหงา
ให้กลับกลายเป็นวันที่สดใส
เธอทำให้คนที่ไม่เคยรักใคร
ต้องเคลิบเคลิ้มล่องลอยไปกับ การรักเธอ
ภาพของเธอนั้นฝังใจ ไม่ลืมไม่เลือนไม่หาย
ฝังลงไปที่ข้างใน ในใจดวงนี้
เหมือนโลกหยุดหมุน ผมไม่สามารถคิด ไม่สามารถพูด ไม่สามารถขยับ เพราะถูกผู้ชายตรงหน้าตรึงเอาไว้ด้วยสายตา เสียงทุ้มน่าฟัง และรอยยิ้มที่อบอุ่นนั่น....
มองอะไรก็สวยไปหมด โลกนี้ดูช่างสดใส
ก็เพิ่งเข้าใจเมื่อได้รู้ตัวว่าเธอมายืนอยู่ในใจฉัน
ตกอยู่ในภวังค์แห่งความรัก
ตกอยู่ในชั่วโมงแห่งความรัก
เธอทำให้ฉันต้องมาเปลี่ยนไป ตั้งแต่วันที่ได้พบเจอ
เธอก็เปลี่ยนคืนวันที่เงียบเหงา
ให้กลับกลายเป็นวันที่สดใส....
“เธอทำให้คนที่ไม่เคยรักใคร ต้องเคลิบเคลิ้มล่องลอยไปกับ การรักเธอ…..” นิ้วเรียวยาวกรีดเส้นเสียงเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อจบบทเพลงอันแสนไพเราะนั้นลง คนในร้านปรบมือกันเสียงดังจนนักร้องจำเป็นถึงกับต้องเกาท้ายทอยแก้อาการเขินอาย ภคินยื่นกีต้าร์คืนให้นักร้องตัวจริงที่พูดอะไรไม่รู้กับมัน ซึ่งน่าจะเป็นเรื่องดีแหละมันถึงได้แจกยิ้มเรี่ยราดรายทางซะขนาดนั้น
ไอ้หน้าหล่อเดินมาเท้าแขนลงกับขอบโต๊ะด้านข้างผมที่ยังจ้องหน้ามันตาไม่กระพริบ
“เพลงเพราะมั้ย” มันถามด้วยท่าทีประหม่านิดๆต่างกับไอ้ผู้ชายที่ยิ้มสดใสบนเวทีนั่นชะมัด....
ผมหลบตามันวูบ เพราะเลือดมันเริ่มสูบฉีดมาอยู่บนหน้าแล้วน่ะสิ แต่ไอ้คนตัวสูงก็ยังไม่ยอมมูฟเคลื่อนย้ายตัวเองไปไนราวกับว่าจะเค้นเอาคำตอบจากผมให้ได้
“กะ....ก็ดี..” ผมตอบได้แค่นั้นภคินมันก็รวบตัวผมเข้าไปกอดท่ามกลางสายตาเพื่อนมันทั้งโต๊ะ แสรดดดดดดดดด....เมากัญชากับไอ้อาร์ทรึไงวะ!!!!!!!!
“ทำเหี้ยไรมึง ปล่อยนะเว้ย อายชาวบ้านเค้า” ว่าไปนั่นผมก็ไม่ได้ผลักมันออกแม้แต่น้อย กลิ่นเย็นๆเหมือนทะเลจากกายมันชวนให้รู้สึกดีไม่น้อย
“มันไม่ดูหรอกน่า” พอลองกวาดสายตาไปรอบๆเพื่อนในโต๊ะมันก็ทำเป็นก้มหน้าก้มตากินข้าวโดยไม่ได้นัดหมายไว้ คนอื่นๆในร้านก็ไม่ได้สังเกตอะไรโต๊ะผมหรอก ผมเลยยอมให้มันกอดไปสักพักด้วยความรู้สึกที่สับสนยิ่งกว่าเดิม
มันเข้ามาทำให้ผมรู้สึกแบบนี้เพื่ออะไร ทั้งๆที่มันมีแอมอยู่ทั้งคนเนี้ยนะ แต่ที่น่าแปลกยิ่งกว่ามันก็คือตัวผมเองเนี้ยแหละ
ขนาดรู้ว่ามันหลอกแต่ผมกลับไม่สามารถผละออกจากอ้อมกอดนี้ได้ด้วยซ้ำ....
TBC
มาต่อแล้วค่ะ!!!! พยายามมาให้เร็วที่สุดแล้วค่ะT T
จะไม่ทิ้งช่วงหายไปนานๆนะคะ(นี่ัมึงยังไม่เรียกว่านานเรอะ 5555)
ตอนนี้แบ่งบทให้น้องฟาร์นิดๆเผื่อมีคนคิดถึง สเปเชียลรูมรอไปก่อนนะคะ คู่หลักเค้ายังไม่ลงเอยกันเลย คู่รองมันจะไปก่อนมิได้!!!
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะคะ
เจอกันตอนหน้าค่ะ :]
-
มาแร๊วๆๆๆ รอพี่ภคินมานาน ขออ่านก่อนนะค่ะ..
...เมื่อไหร่หน๋อจะได้ควงรักกันหวานหยด ยอมๆแล้วก็รับรักไปเถอะจ๊ะไปป์จ๋า...
:pig4:
-
อ้ายคิน น่าฮักขนาด
++ :L2: :กอด1:
-
จิ้มจึกๆภะคิน
คิดถึง
-
คินรุกได้ดีมาก ไปป์ก็ใจอ่อนสักทีสิ ส่วนแอมก็เคลียร์ๆกันซะอย่าให้คาใจ
-
ต้องเปิดเพลงตาม เพราะมากๆๆๆๆ อ่านแล้วเคลิ้ม คิดว่าตัวเองเป็นไปป์
-
เหมือนจะหวานนะ แต่ดันแอบซ่อนรสขมอยู่ด้วยนี่สิ คิน สู้ ๆ เว้ย
-
ภคิน..นายทำไปป์เขินคนเดียวไม่พอ
นี่ยังมาทำให้คนอ่านเขินไปด้วยอีกนะ :-[
-
คนเขียนรู้ใจ คิดถึงฟาร์จริงๆค่ะ ><
ปป์อย่าคิดมากก พ่อพระเอกเค้ามาจีบขนาดนี้แล้ว สงสารเค้า คึคึ
-
ว้าวววว
ไปป์เริ่มมีใจให้คินแล้ววว :L2: :L2:
-
เคลียร์กับแอมได้ทีเหอะะะะะะะะ
ก้ำกึ่งแบบนี้มันปวดใจ
ไปป์ตอนนี้ตลกปนน้ำตา อย่านานนักเลย
-
มาต่อซักทีนั่งรอจนแทบเฉา อิอิ
เคลียร์แอมด่วนนนนน!
-
o13 ไรท์เตอร์หายไปนานเลย คิดถึงจัง อิอิ
-
:o8: น่ารักสุดดทีนนนนนนนนนนน อ๊ากกกกคลั่งอยากให้มาต่อเร็วๆนะคร้าาา
ไปป์แบ๊วมากอ่าาาาาา โฮกกกกก คิน ขา าาาา าาา สู้เขา o13
-
ง่า ทำไมไม่เคลียร์ๆกันไปเลยน้า :เฮ้อ:
-
:-[ รอฉากเลิฟๆ
-
นึกว่าตาฝาด ไปป์ยังเข้าใจผิดแบบนี้ คินรีบเคลียร์เลยก่อนยิ่งไปกันใหญ่ ยังสงสัยว่าคินรู้หรือเปล่าว่า
ไปป์เป็นแฟนเก่าแอมก่อนที่เธอไปคบกับคิน
-
รอ ฉาก บอก รัก กัน สอง ต่อ สอง
อิ อิ
-
ไปป์อย่าเพิ่งคิดมากนะ
มันอาจไม่มีเรื่องไรก็ได้
ให้กำลังใจภคินค๊าบบบ
o13 o13 o13
-
:-[ :-[ :L2: :L2:
-
รับรักไปเถ๊อะๆ >.,<
-
ชะนีทำพิษซะแล้ววว...
รักแล้วก็กังวลเป็นธรรมดา จิตใจเข้มแข็ง มั่นคงก็จะผ่านไปได้ด้วยดีนะจ๊ะ ไปป์ตัวน้อย >.<
-
ยายแอมยังตามตอแยอีกรึเนี่ย
คินอย่าลืมไปจัดการให้เด็ดขาดนะ
ทีนี้ก็เหลือแต่ลุ้นคำตอบจากไปป์แล้วล่ะ (ลุ้นแค่ว่าเมื่่อไหร่จะตกลงน่ะนะ ฮ่าๆ)
-
กลุ่มนักวางแผน ทำงานได้ดี ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นไปตามแผนทุกอย่าง
ไปป์ก็เริ่มๆมีอะไรมาวิ้งๆเบาๆหวามๆในใจแหละ
บรรยากาศที่ร้านอาหารในวันนี้จะดีมากๆ และแผนน่าจะสัมฤทธิ์ผลด้วย
ถ้าหน้าจอโทรศัพท์จะไม่มีชื่อยัยแอมนั่น โผล่มาทำให้เสียบรรยากาศ :เฮ้อ:
-
ตอนนี้น่ารักมากอ่ะ :m25: ไม่น่ามีแอมมาเป็นตัวขัดจังหวะเลยจริงๆ :m31:
-
เย้ๆๆมาต่อแล้วววว :mc4:
เขินแทนไปป์ แล้วก็ชอบคินแอนด์เดอะแก๊งมากอ่ะ ทำงานกันเป็นทีมทุกเรื่องดีจริงๆ
อ้อ... ขอบคุณที่เพิ่มซับภาษาเหนือด้วยนะคะ o13
-
ฮิ้วววววววว หวานได้อีกกกกก
หวานไม่เกรงใจใครเลยคู่นี้
-
กรี๊ด น่ารัก
ใจละลาย หวานมาก
อ่านไปยิ้มไป กลุ่มนี้เค้าฮาจริงอะไรจริง
ดีใจจริงๆ ที่ได้อ่านเรื่องนี้ : )
ปล. ถึงวันนี้อาร์ทจะไม่มีบท แต่ส่งฟามาแทน แหม มันช่างจุดประเด็นได้โดนใจจริงๆ :-[ :-[
-
ภคิน น่ารักอะ...
เมื่อไร จะลงเอยกันเสียที
รอคอยเค้าหวานกัน
-
“คิน....ไปป์เค้าคงอยากมีประสบการณ์บนรถน่ะ จัดการเลยสิ๊”
+++++
หนุ่มอาร์ตสวดยวด!!!!!!!!
-
อ้าาาาาาาาา
อิ่มเอมใจจังเลย
-
หวานมากกก :o8: :o8:
-
อ้าาาาา อ่านทันแล้ว !! :interest:
อยากบอกว่า"โคตร"ชอบเรื่องนี้เลยอะ !! ไม่สิ นี่มันรักเลยตะหาก !!! :angry2:
อ่านแล้วแบบว่า แบบว่า :m3: :m1: โคตรเขิลลลลลลลลลลลล เขิลมากจริงๆ ><
แถมไอบทจะฮาก็ฮาจริงๆ o13 :m11:
อารมณ์นี้ไม่มีอะไรจะบอกเลยนอกจากเรื่องนี้"โคตร"ถูกใจ :-[
อ่านแล้วรู้สึกรักคนเขียนและคนโพสมากกก :L1: :L2:
สู้ๆนะค่ะ เป็นกำลังใจให้กับการแต่งและการโพส :กอด1:
ปล. ย้ำอีกครั้งว่าชอบเรื่องนี้มากจริงๆ ถูกใจโดนLikeอย่างแรง :จุ๊บๆ:
ปลปลลป. กระโดดไปดิ้นที่เตียงตั้งหลายรอบ ไม่รู้ล่ะ !! ถ้าเตียงหักคนแต่งต้องผิดชอบด้วยนะค่ะ ! o18 โฮ๊ะๆๆๆๆๆๆ :laugh:
:pig4: จากคนอ่านสู่คนแต่ง "ขอบคุณ" :m13:
-
ก็เข้าใจไปป์อ่ะนะ มันก้ำกึ่งๆ ไม่ชัดเจนในความรู้สึก คินเรียบเคลียร์ด่วน
-
แบบนี้ต้องเคลียร์นะไปป์ คิดเองเออเองไม่ได้
คินรุกหนัก อิอิ
-
อ่านแล้วก็ยังฮาพวกคินและพ้องเพื่อนตลอด
พี่ท่านแกเล่นหยอดตลอดไม่มีเว้นให้หายใจ
ไปป์อย่าคิดไปเองอยากรู้ว่าเลิกกันจริงมั้ย
ก็ถามคินไปเลย จะได้ไม่ต้องมานั่งเศร้าคนเดียว
เพราะเราว่าคินค่อนข้างชัดเจนมากเรื่องไปป์
แต่นางแอมคงไม่อยากถึงได้ตื้อคินซะขนาดนี้
:กอด1: :L2: :pig4:
-
:impress2: :impress2:
น่ารักอะ
-
อร๊ายยยยยยยยยย ถ้าไปเปิดคาเฟ่จริง จะไปเป็นลูกค้าประจำเลยค่า~
ฮาแตกจริงๆไอ้วงนี้ มีนายลูกคู่กระเทยควาย(ทั้งที่เค้าออกจะแต๋วแตก เอ้ย!!แม๊นแมน~)
มีนายภคินจอมหยอดจอมฉวยโอกาส กริ๊สๆ ><~♥
และมีพี่อาร์ทก็ยังเมากัญชาของเค้าเหมือนๆเคย 5555
มีน้องไปป์ที่ถูกแกล้ง(ให้เขิล~)♥
รอตอนต่อไปค่ะ!
+1 หน่อย คลั่งเรื่องนี้มาก!!
-
เอาน่าไปป์ ภคินมันจีบเราแล้ว ส่วนแอน ไม่ต้องไปสนหรอก
ภคินมันพระเอก ปล่อยมันจัดการเอง
ตอนนี้หวาน ฮิ๊วววววว :o8:
-
รีบๆ ทำคะเเนนนะ
-
โอ้ยยยยยยหวานได้อีกอ่ะภคิน กรี๊ดดดดด
-
มาช้ายังดีกว่าไม่มา..ให้คนอ่านคิดถึงเก้อ... :z2:
นังแอมโมเนียจะำทรมาทำลายบรรยากาศทำไมก็ไม่รูู้ ทำให้ไปป์สับสนเลย :เฮ้อ:
-
บอกไปป์ไปเลยคินว่าเลิกกะยัยเเอมเเล้ว
-
กรี๊ด ท่าทางพี่คินจะจีบติดแล้วล่ะ
เหลือแต่เอาชะนีแอมไปเก็บด่วน ตื้ออยู่นั่นแหละ
ไปป์เข้าใจผิดหมดแล้ว :m16:
-
คินจัดการเรื่องยัยแอมให้เร็วๆเลยนะ ก่อนที่จะมีมาม่าผุดขึ้นมา
-
ไปป์ เริ่มหึงมากขึ้นเรื่อยๆ
ตัดใจยอมๆไปได้แล้ว!!!!!!
-
เหยย ไปป์ใจเย็นๆ
เลิกกันแล้ว แต่สาวเค้าอาจยังไม่จบก็ได้นี่หน่า
-
+1 :z13:
-
คินหวาน วิ้วววววว ว รอตอนต่อไปค่ะ
-
แล้วทำไมไม่บอกภคินทร์ไปฟระว่าแอมป์โทรมา เก็บไว้ก็เท่านั้น-*-
-
โอยยยยย แววมาม่ามาหน่อยๆแล้วนะเนี่ย
คิดถึงฟาร์อ่าาาาาาาาา
-
แอบสงสารไปป์นิดๆอ่ะ :call:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:<<เหมือนต้อนรับเรื่องใหม่เลยมั้ยครับ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:<<ให้คนแต่งที่จะ พยายาม ลงตอนต่อๆไปให้เร็วที่สุด???
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
แอบหวานนิดๆชอบๆๆๆ
-
คินเค้าไปได้หลอกน้าาาาา
อย่าเข้าใจผิดสิคะ...แอมก็ยังจะโทรมาอยู่ได้นะ
-
Phakin clear NA but now!
Before Pipe miss understand more .
-
อาร์ทนะอาร์ท ยิงมุกได้สุดๆจริงๆเลยนะเนี่ย
แล้วเรื่องแอมทำไมไม่เคลีย์ให้มันห่างหายไปจากชีวิตซะทีล่ะคะพ่อคุณ
น้องคิณเลือกเพลงได้ตรงตามสถานการดีมากค่ะ อ่ะเลิศ!!!
คนเขียนอย่าห่างหายไปนานสิคะ แหมๆๆ
พยามยามเข้านะคะ o13
-
คิน ไม่ชัดเจนซะที
-
เข้ามารอ รอ รอออ อ :oni1:
-
สงสารไปป์ แบบนี้ก็แสดงว่าไปป์รักคินเข้าไปจริงๆแล้วน่ะสิ แล้วยังต้องมามีความรู้สึกแบบนี้เนี่ยนะ
รอตอนต่อไปค่า ค้างมากมาย ฮืออ
-
อย่าคิดเองเออเองจิ :เฮ้อ:
-
คินน่ารักชะมัด :-[ รุกหนักๆต่อเนื่องแบบนี้ไปเรื่อยๆ ซักวันไปป์ก็ต้องมีใจให้แน่ๆ
แต่ว่ารีบเคลียร์เรื่องงแอมด้วยนะ ขืนปล่อยให้เข้าใจผิดมีหวังได้บานปลายไปมากกว่านี้แน่
+1ให้คนเขียนฮะ ตอนใหม่มาไวๆนะ :bye2:
-
กรี๊ดดดด มีกงมีกอดดดดดดด :-[
:L2:
-
พึ่งเข้ามาอ่านก็ติดงอมแงมเลยค้า
-
เข้าใจผิดเรื่องแอมอีกแล้ว
-
ขอบคุณครับแนวนี้ โดนใจ :L2:
-
แอม ยังไม่หายไปจากระบบอีกเหรอคะ :z3: :z3:
เอามานออกปายยยยยยยยยยยยยยย :serius2: :serius2:
รออาร์ทอยู่อ่าาาาาาาาาาา อาร์ท อาร์ท อาร์ท อาร์ท อาร์ท
-
เกลียดแอมมากมายยยย
-
คิดว่าคู่นี้ยังไม่ลงเอยง่ายๆหรอก
-
เมื่อไหร่จะมีฉากหวานกันบ้างนะ :o8: :o8: :o8:
-
น่ารักเกินไปแล้วโว้ยยยยยยยยยยย
อิจฉาๆๆๆ
คินน่ารักไม่ไหวแล้ว!!!!
-
ตามมาอ่านอีกรอบหลังจากไม่ได้อ่านมานาน ยังแจ่มเหมือนเดิม o13
-
ได้อ่านซะที
นี่ขนาดหายไปนานอ่านแล่วยังรู้สึกได้บรรยากาศเดิม คนเขียนโปร จริงๆ
-
:o8: :o8: :o8:
-
คนแต่งบอกว่าจะไม่ทิ้งไปนาน?????
-
เหมือนจะหวานนะ แต่แอม หล่อนยังมีชีวิตอยู่เหรอ :m16: :m16:
-
:เฮ้อ:เมื่อไหร่แอมป์จะเลิกยุ่งกะภคินซะทีนะ
-
หง่ะ =[]= เข้าใจผิดแหล่้ว นายไปป์!!
-
นั่งอ่านจนถึงตีสอง พรุ่งนี้ต้องทำงานแต่หาได้เจียมตัวไม่ :laugh:
ก็เรื่องมันสนุก อ่านแล้วฮา+ชอบมากๆ
รอตอนต่อไปนะคะ จะรอดูว่าคินจะจีบติดเมื่อไหร่ แต่จริงๆ มันติดไปตั้งนานแล้วล่ะเนอะ 5555555 :-[
-
เพิ่งจะสมัครติด เข้ามาจ๊ะเอ๋เรื่องนี้ติดงอมเลยค่าาา!
ชอบอาร์ตที่สุดในเรื่องเลยทีเดียว พี่แกร้ายจริง 555555
ตอนล่าสุดแอบดราม่า ;(
สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือการคิดไปเองเนี่ยแหละหนูไปป์
รอตอนต่อไปนะคะ
-
คิดถึงนะค้า
-
พึ่งเข้ามาอ่าน
สรุปเลิกกับแอมรึยังเนี่ย
มีเรื่องแน่
-
มารอจ๊าา
-
มานั่งตีพุงแปะแปะ
รออ่านอยู่นะ
ไม่รู้คนเขียนหายไปไหนอ่ะ
:z3: :z3: :z3:
-
Room 25
“เหม่ออะไรไอ้ลูกแมว ทำไมไม่ลงไปส่งเพื่อน” เสียงติดจะแหลมของแม่ผู้บังเกิดเกล้าที่ผมฟังมาร่วมยี่สิบปี แต่ไม่รู้ทำไมวันนี้ถึงได้ไม่อยากฟังกันนะ หรือว่าเป็นเพราะเนื้อความในประโยคกันแน่?
ผมนั่งห้อยขาอยู่บนเตียงนอนสีขาวของตัวเอง ในขณะที่ความคิดล่องลอยไปไกลไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแม่เข้ามาในห้องตอนไหน พอหัวว่างเมื่อไหร่ภาพเมื่อคืนมันก็วาบเข้ามาในหัว... ทั้งหน้าจอมือถือที่ส่งแสงวูบวาบพร้อมกับชื่อแฟนเก่าของผม ไหนจะภาพของภคินบนเก้าอี้พร้อมกีต้าร์ในอ้อมกอดที่ส่งรอยยิ้มให้ผมนั่นอีกล่ะ
ทั้งสุขทั้งทุกข์ในเวลาเดียวกัน....ผมท่าจะบ้าไปแล้ว!!!!
เมื่อคืนหลังจากภคินมันยอมปล่อยผมออกจากอ้อมกอดเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลย ไม่สิ...พูดให้ถูกคือผมไม่ยอมคุยกับมันต่างหาก ถามคำตอบคำ ก็เหตุการณ์หลายๆอย่างมันเกิดขึ้นเร็วเกินไปนี่ครับ แถมยังขัดแย้งในความรู้สึกซะจนผมตั้งสติไม่ได้อีกต่างหาก....
เฮ้อออออออออออออออออออออออออ....
“เอ้า!!! ถอนหายใจอีกไอ้ลูกคนนี้” แม่ว่าพลางเขกกะโหลกผมเบาๆด้วยความเอ็นดู “เหงาล่ะสิเพื่อนกลับไปหมดเลย”
“ไม่ใช่ซะหน่อยแม่ จะเหงาไปทำไม” ผมคว้ามือแม่มันจับพลิกไปพลิกมาเล่น มือแม่ผมอุ่นมากเลยครับ เวลามีเรื่องไม่สบายใจผมชอบเอามือแม่มาแนบที่แก้ม....มันทำให้รู้สึกเหมือนได้พลังชีวิตกลับคืนมา
“แล้วแต่จะพูดเถอะ แต่ตอนนี้ลงมาส่งเพื่อนได้แล้วลูก พ่อเขาสตาร์ทรถรอแล้วนะ” พ่อผมต้องขับรถไปส่งพวกมันที่อาเขตครับ เรียกได้ว่าไอ้พวกนี้เป็นตัวถ่วงทั้งขึ้นทั้งร่องเลยทีเดียว มึงจะใช้บริการบ้านกูคุ้มไปนะ!!!
“ไม่เห็นต้องไปส่งเลย พวกมันก็กลับเองได้ ตอนมายังมาเองได้เลย”
“เอ๊ะ...พูดจาไม่น่ารักเลย เพื่อนเขาอุตส่าห์มาหา” แหม....ถามผมบ้างรึยังว่าขอให้มารึเปล่า “ไม่รู้ล่ะ ลงไปกับแม่เลย”
ครับ...ตามสไตล์ผู้หญิงถามไปเฉยๆเพราะยังไงเราก็ต้องทำ แม่ลากผมลงมาด้านล่าง ได้ยินเสียงสตาร์ทรถดังแว่วๆ บวกกับเสียงคุยจ้อไม่หยุดของไอ้พวกนั้นอีก พวกมันกำลังจัดการยัดของลงกระโปรงรถอยู่ครับ ด้วยความว่าตอนขามามันมีเป้คนละใบแต่ขากลับของฝากเพียบเลยครับ งานนี้เลยต้องแพ็คของกันเสียใหม่ คนที่ผมไม่อยากเห็นหน้าที่สุดยกมือขวาขึ้นง้างปิดกระโปรงรถก่อนจะหันตามเสียงเรียกของแม่ แล้วเผยรอยยิ้มกว้างอีกครั้ง..
เชี่ย...ยิ้มไรบ่อยวะ พ่อมึงลงเลือกตั้งรึไง...
“ไปป์ลาเพื่อนซะลูก” แม่ตบบ่าบุๆก่อนจะเดินไปคุยอะไรกับพ่อที่หน้ารถก็ไม่รู้ ทิ้งให้ผมอยู่ในบรรยากาศอึดอัดนั้นอยู่คนเดียว
“ว้ายๆๆ น้องไปป์ร้องไห้ทำไม” ไอ้โจ้ส่งเสียงแซวตามธรรมชาติในกมลสันดานของมัน “คงคิดถึงพี่โจ้น่าดูล่ะสิ”
“ไอ้โจ้...กูจะบอกให้พ่อเอากระเป๋ามึงโยนลงคูน้ำหน้าบ้านตอนนี้”
“พี่โจ้จะได้ไปไหนไม่ได้ใช่มั้ยจ๊ะ ฮิ้ววววววววววววว~” เอาเข้าไป แม่งรับส่งเองเลยรึมึง ไอ้ภคินเลยถองสีข้างมันไปรอบนึง แต่ไอ้เหี้ยโจ้มันมีคำว่าสะทกสะท้านที่ไหนล่ะ
มันหันไปยักคิ้วกวนตีนใส่เพื่อนมัน “อิจฉาล่ะสิ”
“เออ...”
เวรเอ๊ย!!! ทำไมมึงตอบยังกะมันถามว่าหิวข้าวรึยัง!!!!! คิดก่อนตอบซะมั่ง....มันอันตรายต่อหัวใจกูโว้ย!!!!
ไอ้พวกนั้นเลยได้ส่งเสียงแซวกันยกใหญ่ เออ...เอาจนหยดสุดท้ายนะพวกมึง แต่ที่ต้องตกใจคืออยู่ๆไอ้ภคินมันก็เดินพรวดพราดเข้ามาหาจนผมไม่ทันได้ตั้งตัว
“ดูแลตัวเองดีๆนะ”
“ของแบบนั้นใครเค้าก็ทำเว่ย มึงไม่ต้องบอกกูหรอก”
“งั้นก็ดูแลตัวกูให้ดีๆนะ”
“ระ...เรื่องสิ!!! ชีวิตใครชีวิตมันสิวะ มึงไม่มีปัญญาดูแลตัวเองรึไง” โวยวายไปนั่น แต่ผมเริ่มสัมผัสถึงหน้าร้อนๆของตัวเองแล้ว
“ไม่ดูอ่ะ จะรอคนแถวนี้ไปช่วยดูให้หน่อย” มันว่าแล้วเอามือเชยคางผมขึ้นมาสบตาด้วย “อีกเดือนนึงเจอกันนะ...รูมเมท”
ไม่ว่าเปล่าเสือกเอามือมาดึงแก้มผมซะยืดเลย ยังไม่ทันจะออกปากด่ามันพ่อผมก็เรียกขึ้นรถแล้ว มันเลยรีบกระโจนขึ้นรถก่อนผมจะได้ด่าทัน ไอ้พวกลูกกระจ๊อกส่งเสียงเย้วๆบอกลาผมด้วยถ้อยคำเกรียนๆโดยไม่เปิดโอกาสให้กูได้โต้ตอบบ้างเลย!!!!!
ผมค่อยๆมองภาพรถที่คุ้นตาเลี้ยวออกจากรั้วบ้านไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลายตีกันในหัวไปหมด….ทั้งดีใจ เสียใจ....
แต่เมื่อยกมือขึ้นจับแก้มที่ถูกสัมผัสเมื่อกี้......
ผมว่ามันอุ่นดีนะ.....
......................................................................
..................................................
..................................
..................
“ขอบคุณพี่ภูมิมากเลยนะครับ” พวกผมยกมือไหว้กับเป็นการใหญ่ ไม่ใช่ว่าไม่รู้นะครับว่าที่มาแบบนี้มันรบกวนบ้านเขามากขนาดไหน แต่ถึงรู้....ผมก็ยังทำครับ
“โห...บ่ะเป็นหยังลูก คนกันเองทั้งนั้น(ไม่เป็นไรลูก คนกันเองทั้งนั้น)” พี่ภูมิเท้าแขนกับพวงมาลัยฉีกยิ้มซื่อๆให้พวกผม “ปิ๊กโวยขนาด ไอ้น่อยบ่ามีเปื้อนอยู่โตยเลย(กลับเร็วมากเลย ไอ้ตัวเล็กไม่มีเพื่อนอยู่ด้วยเลย)”
“นั่นสิครับพี่ภูมิ ไปป์คงคิดถึงพวกผมแย่เลย” ไอ้โจ้กูดึงลิ้นมึงมาถูสบู่ซะดีมั้ย แซวไม่ดูเวลาเลย
“สูเขาก่อคงกึ๊ดเติงหาไอ้น่อยมันเนอะ บ่ะอั้นก็คงบ่าถ่อมาไก๋จากกรุงเทพหรอก(พวกลูกก็คงคิดถึงไอ้ตัวเล็กเหมือนกันเนอะ ไม่งั้นคงไม่ถ่อมาไกลจากกรุงเทพหรอก)”
“กะ...ก็คิดถึงนะครับ” ผมอ้ำๆอึ้งๆตอบ ฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง ไม่ได้กินวุ้นแปลภาษาเข้าไปนะครับ
พี่ภูมิตบบ่าผมบุๆ “ใหญ่ละ...อดเอา”
ห๊ะ????? อะไรนะ??? อะไรใหญ่ แล้วอดเอาอะไร?????????
พี่ภูมิไม่ได้สนใจสีหน้าเหมือนหมาปั๊คตาแทบหลุดออกจากเบ้าของผมเลย “อ้ายปึ๊กละเน้อ เดินทางปลอดภัยเน้อลูก”
“ขอบคุณคร๊าบบบบบบบบบบบ”
แล้วรถเก๋งของพี่ภูมิก็แล่นออกจนลับสายตาไป ทิ้งไว้เพียงผมที่วิญญาณออกจากร่างไปแล้ว
“ไอ้กัน...มึงว่าพี่ภูมิเค้ารู้มั้ยวะว่ากูจีบลูกชายเค้าอยู่อ่ะ” ไอ้กันยืนดูดน้ำในกระติกลูกเสือของมันเบิกตาอย่างอึ้งๆ
“ไม่หรอก...ทำไมมึงคิดงั้นวะ”
“ก็.....เมื่อกี้พี่ภูมิเค้าบอกว่าใหญ่แล้วอดเอาว่ะ เค้าต้องรู้แน่ๆว่ากูจ้องจะงาบลูกชายเค้ามีขู่ว่าอดเอาด้วยอ่ะมึง”
พรวดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...
“ไอ้เหี้ยกัน...สกปรก!!!” ไอ้นี่อยู่ๆก็พ่นน้ำออกมาเฉย มึงเป็นญาติกับเมอร์ไลออนที่สิงคโปร์รึไงวะสัส!!!
“แค่ก....แค่ก... ไอ้คินคิดได้นะมึงอ่ะ” กันส่งเสียงไอคอกแค่กๆ “พี่ภูมิเค้าจะบอกมึงว่าโตแล้วให้อดทนโว้ย!!! ไอ้ห่านี่...สมองมึงมีแต่เรื่องอะไรวะ”
“เอ้า!! ก็กูไม่รู้นี่ว่า รูปประโยคมันออกมาแนวนั้นด้วย” เป็นใครใครก็คิดละวะ ยิ่งมีชนักติดหลังแบบผมยิ่งไปกันใหญ่เลย
“เลิกเถียงกันได้แล้ว เดี๋ยวก็ตกรถพอดี” ไอ้อาร์ทเดินมาสะกิดๆเรียกให้ผมกับไอ้กันช่วยกันยกของไปโหลดเก็บไว้ใต้ท้องรถ.....
เอาล่ะ....เราคงต้องลากันแล้วล่ะเชียงใหม่...
....................................................................
...................................................
..............................
..............
“พวกมึงหลุดปากไปเล่าอะไรแปลกๆให้ไปป์ฟังรึเปล่าววะ กูว่ามันแปลก.... เฮ้ย!!ไอ้กันมึงอย่ากินอันนั้นมันแคบหมูของกู”
“ของใครก็เหมือนกันแหละ กูแกะของกูมึงก็แดกของกูอยู่ดี” มันเถียงได้มีเหตุผมจนผมต้องสยบไม่กล้าพูดอะไรต่อเลยครับ
พวกผมนั่งกองกันอยู่ที่พื้นของห้อง330 เรียกได้ว่ากลับสู่จุดเริ่มต้นอีกครั้งก็ได้ล่ะมั้ง หลังจากกลับเชียงใหม่มาได้อาทิตย์กว่าๆของฝากที่เอากลับมาก็เริ่มร่อยหรอเลยเกิดเป็นศึกชิงอาหารกันอย่างที่เห็นเนี้ยแหละครับ
“แปลกยังไงเหรอคิน?” ไอ้อาร์ทพูดกับผมแต่ตาเสือกจ้องจอทีวีตาไม่กระพริบ มือถือรีโมตแถมเอาแขนเท้าพี่เดียวดายอีกต่างหาก....สบายนักนะมึง แล้วนี่มึงถามกูเพราะสนใจจริงๆหรือถามเพราะเป็นมารยาทกันแน่วะ
“เฮ้ออออออออออออออออ...” ขอกูถอนหายใจหน่อยเถอะครับ “หรือพวกมึงว่ากูรุกหนักไม่พอวะ”
“โห...มึงรุกขนาดนี้กูว่าถ้าไปป์มันเป็นโรคหัวใจมันคงตายไปแล้วอ่ะ” ไอ้กันแสดงความเห็นได้น่ายำตีนยิ่ง ไอ้โจ้เสือกพยักหน้าเห็นด้วยซะจนหัวแทบหลุดแถมยังเสนอความเห็น
“พวกกูลุ้นจนเยี่ยวเหนียวไปหมดละเนี้ย กูก็เห็นไปป์มันก็เขินนะเว่ย” มันนิ่งไปสักพักเพื่อให้ความคิด “หรือมันไม่อยากได้แฟนที่ไปขโมยมะม่วงชาวบ้านกินวะ”
“ไอ้เหี้ยโจ้...มึงไปเล่าเรื่องขโมยมะม่วงให้มันฟังเหรอ” ยกมือขึ้นตบหน้าผากเลยครับกู
“เออ...แต่มันก็หัวเราะนะมึง ไม่เห็นเครียดไรเลย มึงคิดมากไปเองเปล่าวะ”
“สงสัยกูจะคิดมากไปมั้ง...”
ปากก็พูดไปแบบนั้นแหละ แต่ผมมีลางสังหรณ์ว่ามันต้องมีอะไรเกิดขึ้นคืนนั้นแน่ๆ ไปป์มันดูแปลกๆไปตั้งแต่ออกจากร้าน คือปกติมันก็คงจะเขินๆโวยวายอะไรของมันไปตามภาษามัน แต่วันนั้นมันดันเงียบนี่สิ.... ทั้งๆที่เซอร์ไพสนั่นเป็นท่าไม้ตายของผมในทริปครั้งนี้แท้ๆนะ ทำไมผลที่ได้มันพลิกล็อคชะมัดเลย...
วันที่กลับนั่นก็เหมือนกัน ตามันไม่สดใสเหมือนเคยเลย ทั้งๆที่มันเป็นผู้ชายที่มีแววตาสดใสมากขนาดนั้นแท้ๆ พอกลับมานี่โทรหาทีไรก็รับบ้างไม่รับบ้าง รับทีไรก็หาเรื่องวางตลอด มันเป็นเพราอะไรกันนะ.... ชั่วแวบนึงผมก็นึกถึงคืนนั้นที่ กลับบ้านแล้วเปิดมือถือดูก็พบว่ามี3สายไม่ได้รับ.....จากแอม...
ไอ้คิน!!! ไอ้ควายเอ๊ย!!!! แค่นี้มึงลืมไปได้ไง
ผมแทบจะเอาหัวโขกผนังตายมันเสียตรงนั้น ใครมันจะไปคิดว่าหวยจะไปออกวันนั้นพอดีล่ะวะ โธ่เว้ย!!!กูจะจีบติดอยู่แล้วเชียว
ปังงงงงงงงงงง
เสียงผมตบพื้นเรียกความสนใจจากเดอะแกงค์ได้เป็นอย่างดี ขนาดไอ้อาร์ทยังยอมละสายตาจากทีวีมามองเลยคิดดู
“ไปป์มันเห็นว่าแอมโทรหากู”
“ชิบหาย”
“ตายหอง”
“พ่อมึงตาย”
“แม่ยายมึงเสีย”
“เมียมึงโดนแย่ง”
“พอแล้วครับ ไม่ต้องอุทานมากมายขนาดนั้น” เป็นครั้งแรกที่กูอยากจะกราบไอ้อาร์ทจริงๆที่มาได้ถูกจังหวะพอดีเป๊ะ ช่วยลากกลับเข้าเรื่องก่อนที่ไอ้สองตัวนั้นจะลากไปไกลกว่านี้
“คิน...นายน่าจะไปทำบุญซะบ้างนะ” นั่นเสือกหันมาด่ากูนิ่มๆอีกนะไอ้คุณอาร์ท!!!
“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน แต่ตอนนี้กูว่าเราต้องหาวิธีแก้ปัญหาแล้วว่ะ”
“มันจะไปยากอะไรวะ มึงก็โทรไปบอกเลยว่าเลิกกันแล้วจริงๆ ที่แอมโทรมามึงก็ไม่เคยรับสาย”
“มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกกัน” ไอ้อาร์ททำหน้านึกอยู่สักพักนึง เอารีโมตตบลงบนฝ่ามือเป็นจังหวะ “คิดดูนะข้อแก้ตัวแบบนั้นใครก็พูดได้ใช่มั้ยล่ะ ไปป์อาจจะมองว่าคินจับปลาสองมือก็ได้ แฟนเก่าก็ยังไม่เลิก แถมยังจีบคนใหม่อีก”
“ที่มึงพูดนั่นมันสถานการณ์เลวร้ายขั้นสุดยอด” ผมวิจารณ์จนไอ้เห็นสองคนรีบพยักหน้าเห็นด้วยอย่างแรง
“ที่จะแนะนำก็คือ....อย่าเพิ่งโทรไปหาไปป์ช่วงนี้”
“มึงจะบ้าเหรอไอ้อาร์ท เกิดไอ้หนุ่มผมยาวสอยตัดหน้าไอ้คินไปจะทำไงวะ” อื้อหือ...ตั้งแต่มีบทมาเป็นครั้งแรกที่ไอ้กันพูดถูกใจผมมาก
“เราน่าจะปล่อยเวลาให้ไปป์ได้คิดน่ะครับ ในเมื่อพูดอะไรไปก็เหมือนแก้ตัว เขาก็พาลจะไม่เชื่อเรา ดีไม่ดีอาจจะมองเราแย่กว่าเดิมก็ได้”
“แค่นี้ยังแย่ไม่พออีกเรอะ” ไอ้เหี้ยโจ้ปากพล่อยซะจนผมต้องตบกะบาลมันไปทีนึง กูยิ่งเครียดๆอยู่ไอ้นี่ทำเป็นเล่นนะมึง
ไอ้อาร์ทยกยิ้มมุมปากอย่างเยือกเย็น เล่นเอาพวกผมขนลุกเกรียวกราวกันเป็นแถวๆ
“แล้วเวลาจะบอกทุกอย่างเองครับ”
......................................................................
..............................................
..............................
............
รถแท็กซี่สีเขียวเหลืองหยุดล้อลงตรงหน้าหอพักที่คุ้นตา ผมยื่นเงินให้ลุงคนขับก่อนจะคว้ากระเป๋าเป้ขึ้นสะพายด้วยจิตใจที่ไม่เบิกบานนัก หน้าหงิกเหมือนมีคนอาตีนมาลูบหน้า อย่างแรกคือค่าแท็กซี่แพงชิบหาย ส่วนอย่างที่สองน่ะเหรอ....
มันเพราะไอ้รูมเมทเหี้ยนั่น!!!!!!!!!!!!!!!
โอ๊ยยยยยยยย....แค่คิดก็ปวดกะบาล เส้นเลือดเต้นตุบๆเลยทีเดียว งานนี้ผมยอมจ่ายเงินค่าห้องคนเดียวเพื่อไล่ไอ้คนที่ปั่นหัวชาวบ้านออกไปซะ
มันกำลังทำให้ผมหงุดหงิดมาก!!!!! ไอ้ผู้ชายหน้าด้านที่ทำมาเป็นยิ้มแล้วบอกว่า’อีกเดือนนึงเจอกันนะ...รูมเมท’ แต่เดือนนึงที่ผ่านมานี้มันเสือกหายเงียบไปเลย ไม่มีแม้แต่เสียงโทรศัพท์หรือข้อความ!!!!!!
ไอ้เชี่ยเอ๊ย!! ตอนกูไม่รับโทรศัพท์มึงก็ขยันโทรมาจริง พอกูนั่งรอเสือกไม่มีโทรมาสักแอะ มันน่าโมโหมั้ยล่ะ ผมเดินลงส้นเท้าปึงปังเข้าไปในหอพักจนลุงยามทำหน้างง เพราะปกติผมไม่ใช่คนอารมณ์เสียแบบนี้
บรรยากาศในหอเริ่มคึกคักเพราะใกล้เปิดเทอมแล้ว นักศึกษาก็ทยอยกันกลับมาแทบจะครบทุกห้องแล้ว คนต่อคิวขนของขึ้นลิฟต์จนแถวยาวเฟี้อยเชียว โชคดีที่ห้องผมอยู่แค่ชั้นสามเลยเดินขึ้นบันไดไปได้ แถมกระเป๋าก็มีแค่เป้ใบเดียวเท่านั้น แต่ไม่รู้ทำไมเวลาเดินขึ้นผมถึงได้รู้สึกหนักๆเหมือนมีคนมาขี่คออย่างั้นแหละ หรือกูจะโดนของเข้าซะละ
ผมไขกุญแจที่บานประตูคุ้นตา ไม่รู้ทำไมถึงไม่อยากเห็นภาพเบื้องหลังประตูนี้เลย ในใจภาวนาให้ไอ้รูมเมทมันไม่อยู่ ไปทำงานพิเศษห่าเหวอะไรก็ได้เพราะผมยังไม่พร้อมเจอมันตอนนี้ เอาล่ะ...สูดลมหายใจเข้าลึกๆ....
แอดดดดดดดดดดดดดดดดด.....
“อ้าว...กลับมาแล้วเหรอ”
เหยดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!! เพิ่งบอกอยู่ว่าไม่อยากเจอ แต่เสือกเจอตั้งแต่เปิดประตูเข้ามาเลยเรอะ!!!!!
ไอ้เวรที่นั่งเอกขเนกพิงพี่เดียวดายอยู่หน้าทีวีถึงกับลุกพรวดพราดเข้ามาหาผมที่หน้าประตู กำลังจะอ้าปากด่าแม่งก็เสือกรวบตัวเข้าไปกอดซะแน่น แต่คราวนี้ผมไม่ยืนนิ่งเหมือนตอนนั้นแล้ว ผมรีบผลักมันออกทันที มันดูจะอึ้งๆไปเหมือนกัน
“อะไร....โกรธอะไร”
“มึงยังจะถามอีกเหรอ” กล้ามากนะมึงทำกับกูไว้ซะเยอะแล้วยังจะมาทำหน้าไม่รู้เรื่องแบบนั้นอีก
“เออ....ก็กูไม่รู้นี่ว่ามึงโกรธอะไร”
เหมือนโดนตบหน้าแรงๆสักที ผมรู้สึกว่าตัวเองหน้าชาไปหมด....
“อ๋อ ใช่สิ!!!ที่มึงทำกับกูนี่มึงไม่รู้เลยใช่มั้ยว่ามันทำให้กูเป็นบ้าแบบนี้!!!!!!” ผมตะโกนใส่หน้ามันที่เหมือนจะอึ้งไปเหมือนกัน “เหี้ยเอ๊ย....กูเกลียดคนอย่างมึงจริงๆ...”
ห้องตกอยู่ในความเงียบ เป็นบรรยากาศที่น่าอึดอัดจนผมอยากจะปิดประตูแล้ววิ่งหนีไปเสียจริง แต่ปกติผมไม่ใช่คนหนีปัญหาอยู่แล้ว แค่เดือนเดียวที่วิ่งหนีมันมาก็มากเกินพอแล้ว ภคินดูเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่มันก็ชะงักไป มันจับแขนผมแล้วบีบเบาๆเรียกสติ
“กูขอโทษ...”
ผมหลับตาสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อสงบสติอารมณ์ไม่ให้เผลอต่อยหน้าไอ้เหี้ยนี่ แล้วดึงแขนออกจากการเกาะกุมของมัน
ตี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด....
เสียงเตือนข้อความเข้าจากมือถือของมันที่วางอยู่บนโต๊ะเป็นตัวทำลายความเงียบ ผมก้าวเดินฉับๆขึ้นไปยกมือถือขึ้นมาดูอย่างลืมมารยาท เพราะตอนนี้ผมไม่มีสติจะควบคุมอารมณ์อะไรทั้งนั้นแล้ว
ผมเหยียดยิ้มให้ชื่อคนส่งที่เขียนว่า’แอม’ นี่สินะ....คำตอบว่าขอโทษเรื่องอะไร ผมกดเปิดอ่านข้อความโดยไม่มีคำขอใดๆจากเจ้าของมันด้วยซ้ำ สีหน้ามันก็ดูอึ้งไปเหมือนกัน...
“คิน...แอมรออยู่ทีร้านเดิมนะเมื่อไหร่จะมาสักที” ผมอ่านออกเสียงพลางเหยียดยิ้มขึ้นอย่างสมเพสตัวเอง คว้างมือถือให้มัน “ไปซะสิ....แฟนมึงรอนานแล้วนะ”
ไอ้ภคินสบถบางอย่างที่ผมจับใจความไม่ได้ออกมา แต่ดวงตาของมันแข็งกร้าวขึ้นมา “บอกแล้วว่าเลิกกันแล้ว”
“เลิกเหรอ? แบบนี้น่ะเหรอที่เรียกว่าเลิกกัน คิดว่ากูโง่ขนาดนั้น” ผมส่งเสียงหัวเราะเยาะเย้ยในลำคอ...น่าตลกจริงๆ
“กูพูดความจริง...” มันจ้องหน้าผมด้วยดวงตาแข็งกร้าว เกือบทำให้ผมเชื่อแล้วเชียว ดีที่ผมมันเป็นพวกเจ็บแล้วจำ
“งั้นก็ไปคืนดีกับแฟนมึงซะสิ รอนานแล้วมั้ง” ผมว่าแล้วเดินหนีมัน แล้วรีบปิดประตูห้องนอนดังปัง
“ไปป์!!!! กูบอกว่าไม่มีอะไรจริงๆ” มันทุบประตูรัวๆจากอีกฝั่งนึง “กูชอบมึงจริงๆนะ”
“มึงไม่ได้ชอบกูหรอก..... มันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบเท่านั้นแหละ”
“ไปป์.....” มันครางเรียกชื่อผม
“กลับไปหาคนที่มึงรักเหอะ....”
มันเป็นความอึดอัดที่ผมไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้ เหมือนอากาศจะเบาบางจนแค่หายใจยังรู้สึกลำบาก โดยเฉพาะเวลานี้ที่เกิดความรู้สึกปวดแปล๊บขึ้นมาที่อกด้านซ้าย....
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง........
เสียงกระแทกประตูห้องด้านนอกเป็นตัวตอกย้ำว่าภคินออกจากห้องไปแล้ว ผมจึงเปิดประตูห้องนอนออกมาเพื่อพบว่าตัวเองอยู่คนเดียวในห้องกว้างๆนี่เสียแล้ว....
น่าสมเพสที่เมื่อยกมือแตะที่ข้างแก้มก็สัมผัสถึงน้ำตาที่ไหลออกมา....ร้องไห้เหรอ? คนอย่างผมน่ะเหรอเสียน้ำตาให้เรื่องโง่ๆแบบนี้ ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ก็ได้แต่ยกแขนเสื้อขึ้นปาดน้ำตาเท่านั้น.... ทั้งๆที่ได้ยินคำว่า’ชอบ’จากปากมันแล้วแท้ๆ แต่กลับไล่มันออกไปหาตัวจริงของมัน สุดท้ายตัวเองก็มานั่งร้องไห้อยู่คนเดียว....โง่สิ้นดี
ความรู้สึกสับสนของผมเริ่มจะบอกได้ว่าสิ่งที่ผมวิ่งหนีมานานกำลังจะเป็นความจริง ยิ่งความรู้สึกปวดชาไปทั้งอกซ้ายนี่ยิ่งตอกย้ำให้รู้ถึงความรู้สึกของตัวเอง....
แย่แล้ว....หลงรักแฟนของแฟนเก่านี่มันออกจะตลกร้ายไปหน่อยมั้ง....
TBC
มาแล้วค่ะ ตอนนี้ถือว่ามาเร็วมาก ถ้าเทียบกับช่วงเวลาเปิดเทอม ฮ่าๆๆ จะพยายามมาให้ได้ทุกอาทิตย์นะคะ ย้ำว่าพยายามค่ะ(มันต้องมีเบี้ยวบ้างค่ะ อาจาร์สั่งงานเยอะมากเลยT T)
ตอนนี้ไม่ขอพูดอะไรมาก เอาเป็นว่าเจอกันตอนหน้าเนอะ
เอ็นจอยกับวันหยุดนะคะ คนอ่านที่น่ารัก :]
-
^
^
^
จิ้มคนเขียน-.-
:กอด1:
เราเข้ามาทีเดียวหมดเลยตั้งแต่ตอนแรก
สนุกมากๆเลยจร้าเป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ
-
“แล้วเวลาจะบอกทุกอย่างเองครับ”
อาร์ทออกโรง เล่นของอะไรอีกคราวนี้ 5555
ชอบแฟนของแฟนเก่าจะเป็นไรไป ??
ลุ้นจนตัวโก่งแล้ว :laugh: :laugh:
ไม่เอามาม่ารสต้มโคล้ง ฮือๆ
วันนี้เม้นตรงนี้ก่อนน่อ อีกสักครู่จะตามไปเม้นที่เด็กดี ❤ 5555
ปล. ชอบเวลาคินอยู่กับเดอะแก๊งมากมาย ฮาตลอ ดศก
อารมณ์เหมือนจับเดกอนุบาลมาขังไว้ในห้องกระจก คนโน้นคนนี้ แจ๊ดๆๆ
-
เฮ้อ มาม่าซะนานเลย
เอ จริงๆแค่สองตอน แต่เหมือนนาน เพราะสองตอนนี้มันนานมากกกกกกกก :laugh:
-
เย่ๆๆ ยินดีต้อนรับกลับมาจ้า
ยังสนุกเหมือนเดิมม แต่ได้อยากได้มาม่าเลยย
ยังไงไปป์กะคินก็สู้ๆน้า
-
คินรีบไปจัดการตัวเองด่วนเลย
-
:o12:
-
“ใหญ่ละ...อดเอา” :m20:
ภคินเคลียร์กับแอมยังไม่จบอีกหรอเนี่ย
ถ้าเรื่องแอมยังเคลียร์ไม่หมด งานนี้สงสัยจะยากแล้วล่ะภคินเอ้ย
-
หลงรักแฟนเก่าของแฟนเก่า... ซับซ้อนจริงๆๆๆค่ะ...
-
TT นังแอมมมมมมม ขอตบทีได้มั้ยเนี่ยยยยยยย :beat: :beat:
-
เดาว่าคินต้องออกไปจัดการเรื่องแอมให้มันจบแบบเด็ดขาดแน่ๆ
โอย ซดมาม่าอร่อยดีจริงๆ
แต่ตอนนี้ขอผู้ช่วยพระเอกอย่างอาร์ทมาช่วยคินกับไปป์ได้ป่าว
อาร์ทช่วยทีไร เรื่องจบแบบแฮปปี้ทุกเรื่อง
รอกินน้ำหวานตบท้ายมาม่าจ้า o3
-
เหมือนได้กลิ่นมาม่ามาแต่ไกล T T :monkeysad:
ใครก็ได้ช่วยเก็บชะนีแอม ด่วน!!! :m16:
-
อ๊ากก เอาอาร์ทมาเคลียร์เลย โทษฐานเป็นตัวต้นคิด
(ความจริงไม่ใช่อะไรหรอก คิดถึงอาร์ท (ลำเอี้ยงงง ลำเอียง :laugh:))
-
:sad4: No!!!!!!!!!! :angry2: นังน้องแอม!!! ไม่ได้การละ :o12: ต้องรีบไปช่วยภคิน :beat: :beat: :beat: ไปที่ชอบๆซะทีเด้ นางมารร้ายยยยยยย
-
:o12: :o12: :เฮ้อ:
-
หวังว่าจะเป็นแค่แผนโหดๆของอาร์ทน๊า
ไม่อยากให้มาม่าไปมากกว่านี้ T^T
-
ขอบคุณครับ
-
เกือบเดือน ภคินยังเคลียร์เรื่องแอมไม่ได้อีก ไปป์ก็หงุดหงิดเป็นธรรมดา เมือ่ไหร่จะเข้าใจกันนี่ :เฮ้อ: :sad11:
-
ฮึกๆ น้องไปป์ ไม่เอา อย่าร้องๆ มาซบอกเค้านี่มา TT~♥
อยากกลายร่างเป็นพี่ปั๊ป เพราะตอนนี้ ไม่รู้จะอธิบายยังไง~♫
แถมด้วย เธอยัง..คิดถึงฉันทุกนาทีอยู่รึเปล่า~♪ เธอยัง..จำเรื่องราวในเดือนก่อนได้รึไม่~♫(ดัดนิดๆเพื่ออรรถรส 555)
นายคินรีบไปจัดการตัวเองเลยนะ! น้องไปป์รออยู่ 555
ส่วนพี่นักเขียนก็รีบมาต่อนะคะ นักอ่านรออยู่ 555~♥
ปล.ถ้าตอนหน้านายคินโผล่มาแล้วทำเย็นชาใส่น้องไปป์นะ จะยุให้นายอาร์ทปล้ำน้องไปป์เลยคอยดู!! (เลวเนอะ 555 :laugh:)
-
:sad4:
พระเจ้าหนึ่งเดือนกว่าจะเจอกันก็ดราม่าซะแล้ว !!!
รู้มั๊ยค่ะมันบีบหัวใจนักอ่านคนนี้จริงๆๆ
T^T
ลูกขาเชื่อเขามั๊เหอะ !!
รอตั้งเดือนกว่าไม่คิดถึงกันหรอค่ะ
อย่างอลกันนานนะค่ะ
นังแอมก็เป็นตัวขัดลาภจริงๆๆ !!! :z3:
-
สถานการณ์แย่มากๆ :m16:
-
เลิกแล้ว ไมไม่ลบเบอร์แอมทิ้งว้า ไม่ใจเลยอ่ะภคิน
ไอ้น่อยร้องใหญ่แล้ว โอ๋ๆ มาหาเค้านี่มา
-
ตอนแรกมันก็หวานดีจังเลยอ่ะ :jul1: แต่ทำไมตอนหลังมันเป็นแบบนี้ๆๆๆๆ o22 :o12:
-
น้องไปป์ !
-
:เฮ้อ:
-
คินเอ้ย สงสัยต้องไปทำบุญล้างซวยแล้วมั้ง
ชะนีเอมก็น่ะไม่อยากจะว่าเลยเป็นผู้หญิงเหมือนกัน
งั้นฝากถามแล้วกันว่าจะหน้าด้านและหน้าทนไปถึงไหน
บอกเลิกคินเองแท้ๆ ตัวเองก็ใช่ว่าจะดีระหว่างที่คบกับคิน
แต่งานหนักก็เรื่องไปป์นี่แหละ หวังว่าคินจะพิสูจน์ความรู้สึก
ให้ไปป์รู้ได้น่ะคิน แล้วก็ไปจัดการเรื่องชะนีเอมให้รู้เรื่องสักที
อาร์ทจะมีทีเด็ดมาช่วยคินหรือเปล่าหว่า
:กอด1: :L2: :pig4:
-
:sad4:
-
อ๊ากก
เบื่อนังชะนีแอมเสียจริง เมื่อไหร่จะเลิกยุ่งกันคินซักที
เดี๋ยวแม่ตบล้างน้ำ 555 :beat:
-
เศร้าอ่า T^T,,,,,
หวานอีกซักนิดไม่ได้หรอ ?
-
แฟนของแฟนเก่า คือสามีเรา ของๆ เรานะค่ะน้องไปป์ :laugh: ไปยกให้นังแอมอย่างนั้นได้อย่างไร :m31:
แอม นี่หล่อน :beat: :beat: :beat:
-
หย๋า....มาม่า
o22
-
ไปป์ก็ฟังคินก่อนดิ ส่วนคินก็จัดการให้เด็ดขาด
ไปเลยดิ โอ๊ยๆ อิน มาต่อไวๆน้า
-
เป็นใครก็คิดว่าอิตาภคิณยังไม่เคลียกับแอมทั้งนั้นแหละ :z6:
ทำไปป์ร้องให้เลย :angry2:
อาร์ตเจ๋งตลอดอ้ะเรา อยากเห็นคู่นี้ด้วยย :-[
+1ขอบคุณจ้า
-
แง มาม่ามากมาย
-
ถ้าเคลียร์ไม่ได้ ก็เป็นม่ายไปซะคิน
ไปป์จ๋าอย่าร้องนะลูก
นังแอมก็ตื้อเหลือเกิน เดี๊ยะสาดด้วยแอลกอฮอลล์กับคาราไมลล์
-
:o12: :o12:ซึ้งตามระเบียบเลยค่ะ
-
ป๋าอาร์ท จัดการแอมเด๊ะ
-
ไม่! ไม่! ไม่กล้าอ่านกลัวเจอไปป์ร้องไห้ รออีกตอนมาก่อนเเล้วจะอ่านน่ะค่ะ
-
ไปป์ แตกสาวไปหน่อยเปล่า อย่ามัวคิดเล็กคิดน้อย
-
ภคินก็รู้สาเหตุแห่งความหมองใจกันแล้ว
ทำไม่ไม่ไปจัดการกับแอมให้สิ้นปัญหาล่ะ
-
ไปป์อย่าร้องไห้สิ
คินมันกำลังไปเคลียชะนีตัวปัญหาอยู่นะ
โอ๋ๆๆ เงียบซะ มาหาเค้ามะ หุหุหุ
-
น้องไปป์ทำใจดีๆไว้นะลูก
อย่าไปหลง กะอีกแค่ข้อความ
-
ยังไงล่ะเนี่ย
-
สุดหล่อของหนูออกโรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง(หมายถึงอาร์ท)
-
หน่วงจริงๆความรักของน้องไปป์ :เฮ้อ:
แอมจ๊ะ :angry2: :m31: :z6: :beat: :fcuk: พอและเยอะไป
เกลียดมันโว้ยยย
-
ภคินช่วยจัดการยัยแอมไปสักทีเส่ะ :angry2: เห็นไหมว่าไปป์เศร้าแล้วนะเฟ้ย :m31: :m31: :m31:
-
รักแฟนเก่าของแฟนเก่า... อืม หลายทอดดีวุ้ย
คินต้องไปจัดการเรื่องของตัวเองให้เรียบร้อยก่อนนะ ไม่งั้นก็คาราคาซังอย่างเงี้ย :เฮ้อ:
-
สถานการณ์เลวร้ายมาก....
คินไม่แมนเลย ไม่เคลียร์สักเรื่อง เด๊่ยวให้ไอ้หนุ่มผทยาวรุกซะนี่ >.<
-
หลักฐานมันมีให้เห็นก็ต้องเชื่อไปตามที่เห็น
พยายามหน่อยนะภคิน
-
อ่าว อาร์ท เคลียเลยสถานะการไม่ปกติแล้วนะ
หนักกว่าเดิมหรือเปล่า
รอๆจ๊า
-
ืิสงสารไปป์อ่ะ รีบมา่ต่อนะคะ กำลังสนุกเลยค่ะ o13
-
"หลงรักแฟนของแฟนเก่านี่มันออกจะตลกร้ายไปหน่อยมั้ง."
แต่มันต้องเป็นเช่นนั้นละ :laugh:
-
โอ้...ตลอดเลย
ได้จังหวะมากๆเลยชะนีแฟนเก่า
คินคะ ขอกระจ่างๆไปเลยน้าาาา
-
มาอ่านรวดเดียวเลย อยากบอกว่าสนุก
ได้ใจมากเลย o13 o13
ชอบมากก กกกก สู้ๆนะคะ รออ่านอยู่
-
“ชิบหาย”
“ตายหอง”
“พ่อมึงตาย”
“แม่ยายมึงเสีย”
“เมียมึงโดนแย่ง”
:pigha2: ถ้าไม่เบรคไว้จะไปถึงไหนเนี่ย 555+
เลิกแล้วๆ เป็นใครๆก็ไม่เคลียร์นะ ถ้าเจอแบบไปป์...
เราจบแต่ทางนู้นเค้าไม่จบ ก็รีบๆไปทำให้จบเถอะ..
หรือไม่ก็ทางหาทำให้ไปป์รับรู้ ถ้าบอกไม่เชื่อ..ก็ต้องทำให้เห็นซิ...ฮี่ๆ
:pig4:
-
คินจะออกไปทำไมละ หรือจะยกโขยงนัดชุมนุมกับพ้องเพื่อน เพื่อปรึกษาแผนการ
ไปป์ก็กอดพี่เดียวดายสิ เผื่อจะสดชื่นขึ้นบ้าง
-
หู้ยยยย กำลังดราม่าเลยยยย อยากอ่านต่อแล้ววว >,<
-
ดราม่าหรือไม่นั้นไม่น่าเป็นห่วงเท่ากับการที่ คนเขียนหายไปนานนนนนนนน
-
สงสารไปป์อะ
ภคิน ทำไรไม่ชัดเจนเลยอะ
-
มาต่อเถอะ :call: :call: :call:
-
เป็นกำลังใจให้ไปป์คับ
ฟังเสียงหัวใจตัวเองคับ เปิดใจให้กว้างคับ
ปล.ภคินสู้ๆ
o13 o13 o13
-
ภคินรีบแก้ปัญหาด่วนเลย :m31: :m31: :m31: :m31:
-
ภคินคะ ขอแบบชัดๆ ค่ะ :m31:
-
ยาฮู้~ ตามคนเขียนทันแล้ว ฮ่าๆ
ไม่ไหวจะเคลียร์กับอาร์ท เป็นผู้ชายที่น่าโดนจับไป ฮึ่ยย ซะจริงๆ :laugh:
รอตอนต่อไปค่ะ หวังว่าภคินกับไปป์จะคืนดีกันเร็วๆ นะ :m15:
-
แนะนำภคินส่งเพลงไปจัดการแอมซร้าาาาาาาาาาาาาาาาา ///ไม่เลิก
-
เฮ้อ ไม่เข้าใจกันซ้าที
-
:serius2: :serius2:
เครียดแทนไปป์
-
ห่างกันตั้งเดือนนึง เจอหน้ากันก็มาม่าใส่กันเลย :try2:
แต่แอบคิดอยู่นะว่าสิ่งที่คินกำลังทำอยู่ต้องเป็นแผนบางอย่างแน่ๆ
“อีกเดือนนึงเจอกันนะ...รูมเมท”
:m3: :m3: เขินแทนไปป์แบบไม่มีเหตุผล
อาร์ททททท~ :กอด1:
“แล้วเวลาจะบอกทุกอย่างเองครับ”
อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้วว่าวางแผนอะไรอยู่ คราวนี้จะเด็ดขนาดไหนนะ
+1ให้คนเขียนคร้าบ มาต่อไวๆนะ เป็นกำลังใจให้ฮะ
-
คินเคลียปัญหาด่วนเลย
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากๆค่ะ เข้ามาหาเรื่องใหม่อ่านมาป๊ะเรื่องนี้เข้า แหม่มันโดนใจจริงแต่ตอนนี้อย่างบอกคนเขียนคำเดียวค่ะ
ไอ้อาร์ททททททททททททททททททททท เอ็งอยู่ไหนมาบอกแผนของแกให้ชั้นรู้บัดนาวววววววว
-
กุนซือดีมีชัยไปกว่าครึ่งจริงๆ คินเลี้ยงดูอาร์ทเยอะๆ ด้วยล่ะ อิอิ
เป็นไงล่ะไปป์กลับมาพร้อมกับการรู้ใจตัวเองแบบชัดเลย o13
-
ยัยแอมเนี่ย ชอบตื้อจังแฮะ
เอาไงล่ะทีนี้ เฮ้ออออออ รออยู่นะ
อยากรู้ว่าเป้นไงต่อ
-
o18 ขอย่องไปปาดคอชะนีแอมก่อนนะฮะคุณนักเขียน อย่าว่ากันนะเออ
:ped149:เป็นกำลังใจให้คุณผู้เขียนฮับ :จุ๊บๆ:
-
มาปูเสื่อรออ่านกันเลยทีเดียว รีบมาอัพต่อไวๆนะคะ
-
ดราม่า!! ทำไมล่ะะะะ TT
ฮืออออออออ หนูไปป์เค้าซึน เข้าใจเค้าหน่อยนะ ซิกๆ
รอตอนต่อไปอย่างบีบคั้นน
-
เริ่มตอนมาแบบกุ๊กกิ๊ก..ไหงจบกระแทกตับได้ล่ะคะ :m15:
รีบมาเคลียร์กันเถอะนะๆๆๆ
-
:sad11: :sad11:
-
ให้ไปป์ร้องไห้ซะแล้ว
ตอนหน้าก็ให้ คิน มันคืนดีกะ แอม ไปซะเลยซิครับ
ปวดใจจริงๆ
-
อื้ม ม ม
เสียใจ จจ จ จ
T^T
-
Room 26
เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าขนนุ่มๆของพี่เดียวดายไม่เหมือนเคย ทั้งๆที่เมื่อก่อนมันเคยเป็นสิ่งที่ทำให้จิตใจสงบขึ้นแท้ๆ ตอนเลิกกับแอมผมนั่งกอดพี่เดียวดายทั้งวันเลยด้วยซ้ำไป..... อาจเป็นเพราะกลิ่นที่ติดอยู่บนพี่เดียวดายก็ได้มั้ง กลิ่นเย็นๆคล้ายทะเลที่ผมคุ้นเคย แม้ว่าเจ้าของมันจะหายไปจากห้องแล้วก็เถอะ...
น้ำตาของผมเหือดแห้งไปหมดแล้ว ผมไม่ใช่สาวน้อยที่มานั่งร้องไห้ฟูมฟาย ที่ร้องไห้นั่นมันเพราะน้ำตาไหลออกมาไม่รู้ตัวต่างหากล่ะ ผมเกลียดการร้องไห้เพราะมันหยุดยากแถมยังทำให้ปวดหัวอีกต่างหาก ถ้าเป็นไปได้ผมจะกลั้นน้ำตาเอาไว้จนเริ่มรู้สึกชินชาแล้วมันก็จะซึมกลับเข้าไปในตาผมเอง
มือขวาถูกยกขึ้นเพื่อลูบขนเปียกๆของตุ๊กตาหมีสีน้ำตาล เช็ดๆไปสักพักก็ซบหน้าลงไปใหม่อีก ความรู้สึกปวดหน่วงๆในอกมันยังไม่ลดไปเลยสักนิด แถมยิ่งซบยิ่งได้กลิ่นของไอ้ชั่วนั่นติดมาอีกต่างหาก จะให้ซ้อมพี่เดียวดายระบายอารมณ์มันก็ไม่ใช่วิสัยของผมซะด้วยสิ...
ไม่รู้ทำไมยิ่งไม่อยากคิดมันก็ยิ่งคิด.... ภาพความทรงจำต่างๆมันไหลวาบเข้ามาในหัวผม ตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมนึกเกลียดขี้หน้ามันขึ้นมาสมัยอยู่โรงเรียน หรือแม้แต่เหตุการณ์ในร้านอาหารคืนนั้นด้วย ตลกดีเหมือนกันที่เพียงเวลาไม่กี่เดือนความรู้สึกที่มีให้ต่อกันมันจะเปลี่ยนไปมากมายถึงเพียงนี้
แต่คงเป็นผมที่คิดโง่ๆไปคนเดียวสินะ.... อ่า...แค่คิดน้ำตามันก็จะไหลอีกรอบ.....
อู๊ยคันหู~ ไม่รู้ ว่าเป็นอะไร เอาสำลีมาปั่นก็ไม่หาย คันจริ๊ง~มันคันอยู่ข้างใน คันหูทีไร ขนลุกทุกที~
แสรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!! ใครมันมาส่งเสียงโหวกเหวกโวยวายวะ!!! กูกำลังเล่นเอ็มวีอยู่ไม่เห็นรึไงวะ!!!!!!
เล่นเอาแทบสำลักน้ำตา งานนี้ไอ้ที่จะไหลถึงกลับย้อนกลับเข้าเบ้าตาแล้วรวดลงลำคอทีเดียวครับ!!! ก็อยู่ๆแม่งก็มีเสียงเพลงสุดสยิวขับร้องโดยชายหนุ่มฉกรรจ์หลายสิบคน(ฟังจากเสียง)ดังอยู่ตรงลานด้านหลังหอพัก ซึ่งห้องทุกห้องก็ต่างมีระเบียงหันไปทางนั้นพอดี
ผมซึ่งยังคงคอนเซ็ปเรื่องชาวบ้านคืองานของเรา แม้จะยังอยู่ในโหมดเศร้าแต่ผมก็จำใจต้องวางพี่เดียวดายไว้ก่อนจะกระโจนออกไปที่ระเบียงทันที ผลที่พบก็คือแต่ละห้องก็ไม่ได้ต่างจากผมเลยครับ ยื่นหน้ามาดูกันสลอนเลยทีเดียวทั้งชายทั้งหญิง!!!
ตอนเด็กๆ ไม่เคยคันซักที~ พอเริ่มเป็นสาวได้แค่สองสามปี หูก็เริ่มมีอาการคันคัน~
ภาพตรงหน้าทำเอาผมอยากจะปิดประตูระเบียงดังปังแล้วกลับไปเล่นเอ็มวีต่อซะจริงๆ ก็ภาพกลุ่มผู้ชายราวๆยี่สิบคนในเสื้อยืดสีดำกับกางเกงบ็อกเซอร์เน่าๆสารพัดสีกำลังตะโกนแหกปากร้องเพลงคันหู จะไม่อะไรเลยถ้าพวกมึงจะไม่พยายามเต้นเหมือนแบบต้นฉบับเสียขนาดนั้น
เหยดดดดดดดดดดดดด!!!! ตากูจะบอดมั้ยเนี้ย!!!!! เสื่อมกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว!!!!!
มากันร่วมยี่สิบชีวิตครับร้องเล่นเต้นรำกันใหญ่เหมือนบ้านมันรำวงเป็นงานอดิเรก แล้วบางคนผมยาวรุงรังหน้าโหดโฉดชั่วประหนึ่งว่าพี่สามรถหักคอหมาจรจัดตายด้วยมือเปล่าได้ แต่สเต๊ปเมพที่วาดลวดลายออกมานี่ไม่มีใครยอมใครจริงๆครับ สาบานได้ว่าถ้ากินข้าวอยู่กูต้องวิ่งไปอ้วกแน่ๆ
หากใครรักษาให้หายได้ จะเอาอะไรจะยกให้ทันที~ จะกินฉีดขอให้เป็นยาดีจะลองให้ฉีดยาสักทีสองที ถ้ายาเค้าดีหูคงหายคัน~
ว่าแต่พวกมัน ไอ้ที่ยืนกันหน้าสลอนทำหน้าสะอิดสะเอียนกันเต็มระเบียงก็ยังดูกันต่อไป ไม่ได้มีล่าถอยพักยกกลับไปอ้วกกันแม้แต่น้อย.... ไม่รู้ว่าจะด่าคนเต้นหรือคนดูเลยงานนี้ ว่าไป....ผมก็เป็นหนึ่งในนั้นเหมือนกัน ก็แหม...อยู่ๆมีคนมาเต้นอยู่หลังหอพักคุณ คุณจะอดใจไม่ดูเลยได้หรือ?
ลมเย็นๆในตอนกลางคืนตีเข้าหน้าผมจนน้ำตาที่ข้างแก้มแห้งสนิท ผมมองไอ้ผู้ชายผมยาวรุงรังข้างล่างที่กำลังเลื้อยลงไปนอนกับพื้นแล้วก็บังเกิดความอนาถใจยิ่งนัก มันเมายาม้าแล้วมาเต้นกันเปล่าวะ ขณะที่ผมกำลังก่นด่ามันเอยู่ในใจแบบเรียงตัวนั้น เพลงสุดสยิวก็จบลงเสียแล้ว....
ไอ้กองทัพร่วมยี่สิบชีวิตมันก็ออกมายืนเรียงแถวกันประหนึ่งจะขอบคุณแฟนคลับพลางเด้งหน้าเด้งหลังไปมา แล้วตามด้วยการกระโดดหันหลังพลางส่ายตูดเป็นจังหวะให้ เสื้อสีดำด้านหลังของมันถูกฉีดด้วยสเปรย์สีเหลืองเรืองแสงทำให้เห็นชัดในที่มืดเป็นคำๆ มันจะไม่อะไรเลยครับถ้ามันไม่เสือกเรียงกันแล้วอ่านได้ว่า....
ห้อง 3 3 0 เป็น แฟน กัน นะ จุ๊บ ๆ แบบ ว่า น่า รั๊ก อ๊ะ !! !
แสรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!! พ่อมึงตายเหอะ!!!!!!! นี่พวกมึงเล่นมุกควายอะไรกัน!!!!!
ผมถึงกับยืนสะดุ้งเฮือก ไอ้ผู้ชายข้างห้องทั้งสองด้านรีบหันควับมามองผมทันที มันคงงงว่าไอ้กองทัพผู้ชายข้างล่างนี่แห่มาบอกรักไอ้ผู้ชายห้อง330นี่ทำไม ชิบหายสิครับงานนี้!!!!นี่ยังดีที่มันมีแค่สองห้องข้างๆที่มองเห็นหน้าผมเท่านั้น(ซึ่งอันที่จริงมันก็เคยเห็นมาตั้งนานแล้วล่ะ) ผมแทบอยากจะกัดลิ้นตายตรงนั้น คิดแล้วรีบสาวเท้าหลบเข้ามาในระเบียงหน่อยเพราะกลัวห้องอื่นจะชะโงกมาดูหนังหน้า
รู้สึกปวดตุบๆตรงขมับขึ้นมาเพราะพยายามคิดว่ากูไปทำอะไรให้ไอ้พวกนี้หลงรักวะ หน้ามันก็ไม่เคยเห็น เดี๋ยวนะขอกูไล่ดูก่อน.......
ผมสูดหายใจเข้าลึกๆอ่านข้อความซ้ำอีกรอบเพื่อให้แน่ใจว่ากูไม่ได้อ่านผิด เอ๊ะ....หรือมันเขียนเลขห้องผิดวะ เมื่ออ่านทวนจบผมก็รีบคว้าเสื้อแขนยาวในกระเป๋าเป้มาคลุมทับแล้วออกวิ่งทันที มาทำให้กูขายหน้าขนาดนี้มันต้องมีเคลียร์กันเว่ย!!!! ว่าแล้วก็กระชากประตูออกแล้ววิ่งไปทันที
ตุบบบบบบบบบบบบบบบบ
เหมือนดั้งจมูกชนเข้ากับบางอย่างอย่างจัง รู้สึกเจ็บขึ้นมาจนต้องยกมือขึ้นมาจับจมูก มึนนิดๆพอจะเงยหน้าขึ้นมาก็ถูกกระชากเข้าไปในอ้อมแขน แค่กลิ่นอายที่คุ้นเคยก็ทำให้ผมเดาได้โดยไม่ต้องเงยหน้ามองด้วยซ้ำว่าเจ้าของสองแขนนี้เป็นใคร
รู้สึกว่าหัวสมองมันว่างเปล่าไปหมด ไม่รู้ว่าความคิดที่วิ่งชนกันจนวุ่นวายไปหมดเมื่อกี้มันกระเด็นออกไปเพราะแรงชนหรือเพราะเมื่อได้มาอยู่ในอ้อมกอดของคนที่คิดถึงมาตลอดกันแน่....
“อะไร.. เฮ้ย!!!!ร้องไห้ทำไมวะ”
ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าน้ำตาที่แห้งไปมันไหลออกมาตอนไหน แต่พอมองเสื้อยืดสีขาวคอย้วยๆที่ไอ้ภคินมันใส่ก็เพิ่งสังเกตว่ามันเปียกจริงๆด้วย
“เหี้ย....ใครใช้ไห้มึงมายืนเกะกะหน้าห้องวะ กูก็เจ็บดั้งกูดิ” ว่าแล้วก็เอามือดันอกมันออก แต่ไอ้หน้าด้านนี่ก็เสือกขืนตัวเองไว้
“ไหนเอาดั้งมาดูหน่อยดิ๊ เจ็บจริงเร้ออออออออออ~” ทำมาเป็นเล่นหูเล่นตานะมึง มันว่าพลางบีบจมูกผมโยกไปมาจนต้องยกมือขึ้นมาปัดออกอย่างรำคาญ
“ไม่ใช่เพื่อนเล่นเว่ย!!!”
“ไม่ใช่เพื่อนแล้วขอเป็นแฟนได้ป่ะ?”
เงียบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ.....
คำว่า’หน้าชา’จะสามารถใช้บรรยายสถานการณ์ตอนนี้ได้มั้ยนะ ในเมื่อตอนนี้ผมอึ้งซะจนลูกกะตาแทบหลุดลงไปกลิ้งกับพื้น หน้านี่รู้สึกยังกะโดนตบหน้ากลางสี่แยก พอสติสตังเข้าร่างหน่อยเลือดจากทั่วสารทิศตั้งแต่นิ้วโป้งเท้ายันนิ้วก้อยมือก็ไหลเทมารวมกันที่หน้าโดยไม่ได้นัดหมายไว้
ผมอ้าปากค้าง ขนาดว่ามันดึงหน้าผมขึ้นให้จ้องตากับมันแต่ไหงหัวสมองกูถึงได้โล่งขนาดนี้วะ...
ไม่มีคำพูด....
ไม่มีความคิด...
.....มีแต่ความรู้สึกที่พองโตคับอกอยู่ข้างใน
“เฮ้ย!! อย่าเงียบนานดิวะ กูเสียเซลฟ์นะเนี้ย” มันว่าพลางเกาท้ายทอยแก้เก้อ เพิ่งสังเกตว่ามันก็แอบหน้าแดงเหมือนกัน...เชี่ย!!!มึงเขินเป็นด้วย “อุตส่าห์ลงทุนให้เพื่อนมาช่วยเลยนะ....เป็นไง เพลงสนุกมั้ย”
เออ...ทำไมกูถึงนึกไม่ออกว้า~ ว่าไอ้วิธีทุเรศๆแบบนี้มันจะมาจากใครได้!!!!
“มึงทำให้กูขายหน้า” ผมด่ามันลอดไรฟัน
“ขายหน้าอะไร แค่มีผู้ชายมาเต้นแล้วเขียนเสื้อข้างหลังว่า’เป็นแฟนกันนะ’แค่นั้นเอง....ออกจะ....”
“หยู๊ด!!!!!!!!!!!!!!! ฟังกูนะ เสื้อมันเขียนว่า’ห้อง330เป็นแฟนกันนะ จุ๊บๆ แบบว่าน่ารั๊กอ๊ะ!!!’ ทีนี้มึงคิดว่ากูควรจะอายไอ้ผู้ชายข้างห้องมั้ยวะ”
ภคินยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองดังป้าบ แล้วบ่นพึมพำ “กูไม่น่าไว้ใจมึงเลยไอ้โจ้” โอเค...กูได้ข้อมูลเพิ่มแล้วว่าไอ้โจ้รับผิดชอบเรื่องเสื้อ “เอาเถอะไปป์....คำเปลี่ยน แต่ความหมายคงเดิมนะมึง”
ไอ้ห่านี่ก็ความหน้าด้านคงเดิม....กูก็คิดแล้วว่ามึงจะอายไปสักกี่น้ำวะ คราวนี้มันรวบผมเข้าไปในแขนอีกครั้ง แต่งานนี้ไม่ง่ายแล้วเพราะผมขัดขืนมันเต็มที่
“กอดเหี้ยไรอยู่ได้ อยู่ตรงหน้าห้องเดี๋ยวคนก็มาเห็นพอดี” เอ๊ะ..ทำไมคำพูดกูเหมือนจะห้ามแต่ก็ไม่เชิงวะ นี่กูให้ท่ามันอยู่เปล่าวะ
“ไม่มีคนมาเห็นหรอก เค้าดูการแสดงชุด2อยู่” ว่าไปพอเงี่ยหูฟังดีๆก็แอบได้ยินเพลงเบาๆนะครับ คาดว่าพี่ๆท่านคงได้วาดลีลากันก๊อกสองเป็นแน่แท้
มันจับไหล่สองข้างของผมไว้แล้วมองหน้าตรงๆแบบไม่มีปิดบังเลยสักนิด แล้วยักคิ้วกวนๆเป็นเชิงว่า....บอกมาซะดีๆนะ
“ละ...แล้วไม่ไปหาแอมแล้วเหรอ” ไม่ได้ทำตัวสาวแตกประชดงี่เง่าอะไรนะครับ แต่คนมันอยากรู้นี่หว่า
“ก็บอกว่าเลิกแล้วก็ไม่เชื่อกันมั่งเลย ที่เห็นโทรไปวันนั้นคือแอมอยากขอคืนดี” มาถึงตรงนี้ผมจ้องหน้ามันเขม็ง “......แต่ตอนนี้เคลียร์กันแล้ว”
“แล้วเมจเสจเมื่อกี้?”
“แหม...จู้จี้จริงเมียกู” ไอ้เหี้ยนี่พูดหน้าตาเฉย พออ้าปากจะด่าแม่งก็ชิงพูดต่อซะก่อน “นั่นมันเบอร์ไอ้กัน เบอร์แอมน่ะลบไปแล้ว มันส่งมาแกล้งมึงนั่นแหละ อ๊ะๆ...นั่น!! ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ งั้นมึงดูภาพประกอบนี่”
ว่าแล้วก็ถกแขนเสื้อโชว์แม่งเลย รอยเล็บจิกปรากฏเป็นทางยาว เล่นเอาผมอ้าปากค้างไปหลายวินาที....ใครจะไปคิดว่าสาวสวยอย่างแอมบทจะฮาร์ทคอร์เธอก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน ล่อซะเป็นปื้น
“มึงไปบอกเค้าว่าอะไรเนี้ย ไปด่าพ่อล่อแม่เค้ารึไงวะ”
“บอกว่ากูเพิ่งค้นพบตัวเองว่าชอบผู้ชาย”
ไอ้สัส!!!!! มึงเล่นยิงทะลุกลางปล้องเลยนี่หว่า เป็นกูจะทำยิ่งกว่านี้อีก จะเกณฑ์ญาติทั้งโคตรเหง้ามายำตีนมึงเลยเหอะ!!!!!!
“อะไร.....ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไงหึ๊?” มันทำเสียงสูงแล้วดึงแก้มผมไปมา ไอ้นี่...ปากว่ามือถึงนะมึง
“ปล่อยได้แล้วเว่ย ถ้าไม่มีอะไรแล้วกูจะได้เข้าห้อง” ไม่ได้อยากจะเล่นบทงอนง้อแบบในละครหรอกนะครับ แต่แม่งถ้ามีผู้ชายสองคนมายืนดึงแก้มกันเล่นที่ทางเดินหอพักมันก็แหม่งๆอยู่ ถ้าผมเดินผ่านมาเจอคงช็อคตายพอดี
ปังงงงงงงงงงงงงงงงง
สองแขนที่อบอุ่นแต่ตอนนี้มันเปลี่ยนสถานะมาเป็นอ้อมแขนมรณะ เมื่อไอ้หน้าด้านนั่นใช้มันกักขังตัวผมไว้กับบานประตูโดยใช้แขนสองแขนกันตัวผมไว้แล้วเหลือที่ให้ขยับเท่าแมวดิ้นตาย แถมมือขวาแม่งยังจับลูกบิดประตูไว้อีกต่างหาก
“สัส....เล่นไรมึงเนี้ย” ได้แต่ทำเสียงเข้มข่มมันไว้ก่อน ซึ่งดูจากใบหน้าคมที่ยิ้มกรุ่มกริ่มนั่นแลดูว่าจะไม่ประสบความสำเร็จ “กะ....กูไม่เข้าห้องก็ได้ กูจะไปข้างล่าง”
“ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นแหละ” มุมปากปรากฎรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมที่ทำเอาขนหัวลุกซู่ “ตอบมาก่อนว่าจะเป็นแฟนกับกู”
พ่อมึงสิ!!!! แน่ใจนะว่านี่มันประโยคคำถาม!!!
ผมเงียบแล้วก้มหน้าหลบตามัน รู้สึกเก้อเขินอย่างบอกไม่ถูกเวลาเห็นภาพตัวเองสะท้อนอยู่บนนั้น จะดิ้นก็ดิ้นไม่ออก อีกอย่างถ้าผมดิ้นแล้วหลุดมันคงหลุดไปตั้งนานแล้วล่ะ บรรยากาศเลยตึงเครียดขึ้นมาซะอย่างงั้น
ติ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง~
เสียงสัญญาณจากลิฟท์ที่หัวมุมทางเดินทำเอาผมสะดุ้งโหยงจนหัวกระแทกคางไอ้ตัวสูงนี่เบาๆ มันส่งเสียงอูยนิดๆ สมควรจะสงสารหรือสมน้ำหน้าดี เฮ้ย!!!!! ว่าแต่เสียงลิฟท์....
“เชี่ย....มีคนมา!!!!”
“อืม...แล้วไงอ่ะ”
“โอ๊ยยยยยยยยยยย~ ไอ้ห่านี่ มึงไม่อายแต่กูอายนะเว่ย!!!”
“ถ้ามึงด่ากูเสียงดังขนาดนี้กูว่าเค้าจะแห่กันมาดูยิ่งกว่านี้อีก งานนี้แหละสนุกแน่”
ผมอ้าปากค้างกำลังจะด่ามันต่อ แต่เสียงรองเท้าแตะกระทบพื้นเป็นจังหวะแถวๆหัวมุมทางเดินทำให้ต้องรีบดิ้นรนมากกว่าจะเถียงต่อ
“ปล่อยนะมึ๊งงงงงงงงงงง~” ผมด่าออกมาเป็นเสียงกระซิบ
“บอกพาสเวิร์ดมาก่อนสิ” เสียงรองเท้าใกล้เข้ามาแล้ว....
“ภคิน....เข้าห้องก่อนก็ได้ นะๆๆ” ไม่ได้ไม้แข็งผมก็ส่งเสียงอ้อนมันแทน มันยิ้มหวานรับ..
“เขาเดินมาจวนจะถึงแล้วน้อ~”
“ภคิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน~”
“เออ....ไอ้สัส!!!!! กูเป็นแฟนกับมึงก็ได้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง....
เสียงกระแทกปิดประตูห้องเรียกผมให้ลืมตาขึ้นหลังจากที่หลับตาปี๋แล้วตะโกนใส่หน้ามัน อ่า....ในที่สุดก็ได้กลับเข้ามาอยู่ในห้องแล้ว ว่าแล้วก็ขอถอนหายใจอย่างโล่งอก...
“พูดแค่นี้ก็จบแล้ว” โพสิชั่นตอนนี้ไม่ได้ต่างจากเมื่อกี้เลยครับ ต่างกันแค่ข้างในห้องกับตรงทางเดินเท่านั้นแหละ ซึ่งตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกตัวว่าภัยร้ายกำลังคุกคามเข้ามาแล้ว
ใบหน้าหล่อคมยื่นเข้ามาใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจที่เป่ารดบนหน้าร้อนๆ ผมรีบเบือนหน้าหนีมันทันที แต่ไอ้หน้าด้านนี่ก็ยื่นจมูกมาคลอเคลียอยู่ข้างแก้ม.....จั๊กจี้ชะมัด
“พอแล้วโว้ย!!!!” ผมดันหน้ามันทีเผลอจนคอมันแทบหัก “นี่มึงขอกูเป็นแฟนแบบนี้โคตรโรแมนติคเลยเหอะ”
“ดีใจที่มึงชอบ”
“กูประชดโว้ย!!!!”
มันยักไหล่ไม่สนใจ “ว่าแต่มึงก็แอบอยากอวดล่ะสิว่าเป็นแฟนกับกู เล่นตะโกนซะลั่นเลย งานนี้ได้ยินกันไปสามบ้านแปดบ้าน”
“กะ....ก็มึงกดดันกูอ่ะ!! แม่ง...แบบนี้ก็มีด้วย ไม่ให้เวลากูคิดเลย”
“ให้ไปตั้งหลายนาทีแล้ว ก็มึงเอาแต่บ่ายเบี่ยงอยู่นั่นแหละ” เอ๊า!! สรุปกูผิด?? “ช่างมันเหอะ...”
มาถึงตรงนี้มันเงียบไปผมเอาผมทำตัวไม่ถูกเลย จากที่ก้มหน้าเลยต้องเงยหน้าขึ้นมาสบนัยน์ตาสีดำที่สะท้อนภาพผมออกมาด้วยความรู้สึกที่หลากหลายเต็มไปหมด
“เป็นแฟนกันแล้วนะ” มันยิ้มออกมาทั้งปากและนัยน์ตา ดูมีความสุขมากเสียจนผมต้องแอบยิ้มตาม
“ก็เออสิ....” อ่า...ไม่เคยรู้สึกว่ามุมปากมันบังคับยากขนาดนี้เลย นี่กูยิ้มจนเมื่อยแก้มแล้วนะ....
จมูกโด่งๆนั่นเริ่มเคลื่อนมาใกล้ผมเรื่อยๆ มันเข้ามาคลอเคลียกับจมูกผมทั้งๆที่เรายังมองหน้ากันอยู่ เขินอายจนอยากหลบตาแต่ก็ทำไม่ได้ เหมือนถูกสายตาคู่นั้นตรึงให้อยู่กับที่....
“จูบนะ”
“ไม่ให้”
“ไม่สน....กูจะทำ”
“แล้วจะถามเพื่อ....”
ไม่รอให้พูดต่อเมื่อใบหน้าหล่อนั่นเคลื่อนตัวช้าๆค่อยๆเอียงคอ และเมื่อผมหลับตาลงก็สัมผัสถึงริมฝีปากที่ประทับลงมาบดเบียดอย่างช้าๆ นุ่มนวลและอ่อนหวานเกินกว่าจะเชื่อว่ามาจากคนอย่างภคิน สักครู่หนึ่งผมก็สัมผัสถึงเรียวลิ้นที่แทรกเข้ามาไล่ล่าหาสิ่งเดียวกันในปากผมบ้าง อุณหภูมิในห้องสูงขึ้นมาตอนที่ผมเริ่มเคลิ้มๆและจูบตอบมันช้าๆ ลมหายใจร้อนๆของเราผสมปนเปกันไปหมด
เป็นจูบที่ไม่ถึงกับเร่าร้อนแต่ว่ามันช่างลึกซึ้ง.... มันกับผมก็ไม่ได้จูบเก่งอะไรหรอก แต่มันอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกที่ต่างฝ่ายต่างต้องการจะมอบให้กัน.... เราจูบกันอย่างนั้นสักพักจนผมเริ่มรู้สึกอึดอัดเลยดันอกมันนิดๆ มันที่เหมือนจะรู้ตัวเลยค่อยๆผละออกมา
อ่า....ใจเต้นแรงมาก แต่ผมรู้ว่าไม่ใช่แค่ผม ไอ้คนที่ว่าหน้าด้านนักหนามันก็ใจเต้นแรงพอกันแหละตอนผลักอกมันเมื่อกี้ก็สัมผัสได้ แม้กระทั่งอาการหน้าแดงยังเกิดขึ้นกับมันได้เลยคิดดูสิ... ส่วนผมไม่ต้องพูดถึงหน้าจะระเบิดอยู่แล้ว!!
“กะ...กูเก็บกระเป๋าดีกว่า กลับมายังไม่ได้รื้อของออกเลย” นิสัยชอบบ่ายเบี่ยงกลับมาอีกครั้ง
“พอดีเลย....เอาของมาเก็บไว้ที่ห้องนอนกูได้เลย”
“ห๊ะ???? ว่าไงนะ”
มันไม่ตอบแต่เดินไปคว้ากระเป๋าเป้ของผมขึ้นมาแล้วเดินดุ่มๆนำเข้าไปในห้องนอนมัน....พูดให้ถูกคืออดีตห้องนอนผม “เสื้อผ้าเอาไว้ตู้เสื้อผ้าห้องเก่าก็ได้ แต่อย่างอื่นน่ะเอาไว้ห้องนี้”
“ไม่เอา ห้องกูก็มี”
“มีแล้วไงอ่ะ งั้นเลือกเอาจะให้กูย้ายมาห้องมึงหรือมึงย้ายมาห้องกู? เตียงห้องมึงเล็กกว่าห้องกูอีกนะ”
“ก็ไม่ต้องมีใครย้ายไปไหนทั้งนั้นแหละ ห้องใครห้องมันแยกย้ายกัน”
“ไม่เอา!!!!!!!” ในที่สุดไอ้หน้าด้านคนเดิมก็กลับมา ผมถึงกับถอนหายใจเฮ้อเลยทีเดียว....
“เออ...จะทำอะไรก็ทำเหอะ”
“เยส!!!!!!!” มันทำท่าประกอบแล้วคว้ากระเป๋าผมเดินเข้าห้อง จะให้ผมทำไงอ่ะ? ก็ได้แต่เดินตามมันเข้าไปอย่างปลงๆ เทอมที่แล้วก็นอนด้วยกันออกบ่อยไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย
ผมยักไหล่.....
เอาเถอะ....คิดซะว่าได้หมอนข้างใหม่ก็แล้วกัน......
TBC
เป็นแฟนกันแล้ว ว้ายยยยยยยยยยยยยยยย~ นิยายบ้าอะไรที่คู่พระนายมันเพิ่งเป็นแฟนกันตอนที่26เนี้ย พัฒนาการความรักช้ามาก
คนเขียนไม่ถนัดฉากเลิฟซีนเลยค่ะ ไม่เคยเขียนมาก่อน เขียนแต่ฉากเถียงกันตลอด อ่านแล้วติดๆขัดๆไปบ้างต้องขอโทษด้วยนะคะT T
(แสดงให้เห็นว่าชีวิตมันแห้งเหี่ยวและอยู่กับการเม้าท์ตลอดเวลา5555+)
หวังว่าทุกคนคงอภัยให้คินแล้ว หลังโดนยำตรีนจากตอนที่แล้ว ฮ่าๆ
อีกหนึ่งอาทิตย์จะสอบแล้ว ถ้าคนเขียนหายไปสักพักไม่ต้องตกใจนะคะ เก็บศพได้ตามกองหนังสือชั้นนำทั่วไป
คิดถึงคนอ่านทุกคนค่ะ เจอกันเมื่อสอบเสร็จนะคะ
PS.ใครไม่รู้จักเพลงคันหูขอแนะนำให้ไปเสริจในยูทูปนะคะ วิวล่อไป3ล้านละ ขึ้นเร็วเว่อร์ ฮ่าๆๆ
-
โอ้ เป็นแฟนกันซะที
o13
-
อ๊ายยย ดีใจด้วย เป็นแฟนกันแล้ว !
ดีใจที่ภคินยังเดินหน้าต่อ ไม่ถอยไปง่ายๆ
น่ารักอ่ะ !
:-[
-
ป๊าดดดดดดดดดดดดดดด นี่หรือวิธีขอเป็นแฟนที่กุนซือเทพอาร์ทท่านคิดออกมา นี่ไม่ได้ไม่ดีนอกจากจะไม่รับเป็นแฟนแล้ว หน้าก็อาจจะไม่อยากมองนะเี่นี่ย คือกลัวติดเชื้อบ้าอ่ะ 555+ ทำไปได้
แต่ทำไมเค้าช๊อบชอบอ่ะ ภคินนายน่ารักมา อยากได้พาสเวิร์ดจากเราบ้างป่าว เราพร้อมนะ
-
อ๊าาาาา เป็นแผนจริงด้วยสินะ อิอิ
ว่าแต่สิธีการสารภาพรักใครคิดเนี่ย เสื่อมมาก ฮ่าๆๆ
-
ยัง งี้ นอน ห้อง เดียว กัน
หาย 'คัน หู' แน่ เลย อะ
อ๊ากกกกกก อิจ ฉา
-
เย้ๆๆ ในที่สุดก็เป็นแฟนกันแล้ววววว
:o8: :o8: :o8:
วิธีขอเป็นแฟนแนวมากเลย ไม่มีใครเหมือนจริงๆ 5555 ชอบๆ
-
เป็นแฟนกันแร้ววว ><
-
เค้าให้เป็ดคนเขียนไปให้ภคินกับไปป์ที่ยอมรับกันแล้ว ให้ภคินเยอะหน่อยเพราะเคลียร์เรื่องได้ แต่ให้ไปป์มากกว่าเพราะน่ารัก 555
-
เป็น....เเฟน....กัน...แย้ว :give2:
-
เป็นแฟนกันแล้วนะ....แบบว่า...น่ารักอ๊ะ!!
5555 โดนว่ะ! กดไลท์ไอ้โจ้! เอ็งกล้ามากกกก o13
เป็นการขอเป็นแฟนที่....อิๆ ชอบอ่ะ!!! ><'~♥
แต่ยังไงมันก็เสื่อมอยู่ดี เสื่อมจริ๊ง!! = =''
แม่มทำไปได้ มันมาจากจิตใต้สำนึก
หรือแก๊งไอ้อาร์ทมันให้หัวละ สองพันกันฟ่ะ บอกมานะ!!
รอตอนต่อไปนะคะ
ปล.ไม่ผิดหวังกับการรอคอยจริงๆค่ะ แต่ละตอนฮา&น่ารักมว้ากกก~♥
สู้ๆ เป็นกำลังใจให้ รักและคิดถึงพี่นักเขียนนะคะ ^^)~♥
-
๕๕๕๕๕+ นึกภาพออกเลยอะ มันคงน่ากลัวน่ารักน่าขนลุกแบบแปลก ๆ 555555 :m20:
-
เป็นแฟนกันแล้ว!!! หวีดดวี้ดวิ่วได้แล้วต่อไปนี้
-
กลัวแทนคนที่จะเป็นแฟนอาร์ตตัวพ่อ น่าฉงฉาน
ดีใจด้วยกับคินและไปป์ หนูสาวแตกมากเลยไปป์
-
อยากเห็นสมาชิกที่ไปเต้นคันหูจริงๆ คงฮาพิลึกล่ะ 555
เป็นแฟนกันแล้วน้า... // ยิ้ม
-
ตกลงเป็นแฟนกันแล้ว ฉลองๆๆๆๆ :mc4: :mc4:
-
ไม่รอดชัวร์
๕๕๕๕๕๕๕๕๕
ระวังตัวไว้ให้ดีๆน้า.........
-
ภคิณน่ารักมาก :o8: :o8: :o8: เขินแทนเลยอ่าไปป์ :z1: :z1: :z1:
-
คนแต่งจะสอบแล้วเหรอ (ที่ว่าจะหายไปซักพัก คงไม่หายไปเป็นเดือนๆอย่างที่เคยเป็นมานะ)
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
อย่างไรก็ตามขอให้ คนแต่ง สอบผ่านได้ตามที่หวังไว้ทุกวิชานะครับ
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จุดพลุฉลองค่า เย้ๆๆๆ กว่าจะได้เปนแฟนกันซะที ลุ้นจนไส้ติ่งแทบแตกเลย ฮาาาา
-
เป็นแฟนกันแล้วววววววว :-[ :mc4:
-
+1 :mc4: :mc4:เป็นแฟนกันแล้ว จุดพลุ ปิด ซอยเลี้ยง อิอิ :m20: เพื่อนภคิน หน้าตาน่ากลัวแต่ทำตัวแป้ว :jul3: :jul3:นำทีมโดย โจ อาร์ท :pigha2: :pigha2:บรรยายไม่ถูก ฮ่า ๆ
-
อ่ะฮ้าๆ คันหูไม่รู้เป็นอะไร....เอาสำลีมาปั่นก็ไม่หาย c:
ตลกโครตๆ ^^ สุดท้ายก็เป็นแฟนกันแล้ว
-
อ๊างงงงงง เป็นแฟนกันแล้ววววว
ฮ๊า หวานๆๆๆ :o8:
ต่อไปก็ (จุด จุด จุด) :z1:
-
น่ารักดีออก รักกันแบบ เบาๆเข้าใจกัน 2 คน
โรแมนติกดีออก
ท่อน "ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน" ขอ ดาฯ ลอยขึ้นมาเลยอ่า ><
-
ย้าฮู้!! :m11: เป็นแฟนกันแล้ว :mc3: :mc3: :m4:
ต่อไปคินคงจัดเต็มว่าตอนจีบกันแน่ๆ :z1:
ฮาอิตรงจับหนุ่มๆมาเต้นคันหูนี่หล่ะ
เลือกเพลงซะฮิตติดเทรนเชียวนะ
...คันหูทุกทีขนลุกขนชัน..
:jul3: :jul3: :jul3:
-
เย้ๆๆๆ เป็นแฟนกันแล้ว ได้เป็นแฟนกันเพราะเพลงคันหูด้วย อิเทรนมากๆ ฮ่าๆๆๆ :mc3:
-
กรี๊ดดดดดด ดังๆๆๆ
ฉลองวันใกล้จะสอบ เอิ๊กก
หนังสือสอบยังไม่อ่านแต่หนีมาอ่านนิยายก่อน อ๊ากกส์
-
กำลังจะ :z13: กันละ
-
เป็นแฟนกันแล้ว คันหูอ่ะ ฮ่าาาาาาาาาาาาาา
-
โอ้ยเขิน ถึงวิธีจะเสื่อมไปหน่อยแต่ก็เขินค่ะ :m20:
รู้สึกตอนนี้ภคินจะน่ารักเป็นพิเศษ 555
คนเขียนสู้ๆ ค่ะ o13
-
:impress2: :impress2: ได้เปนแฟนกันซะที +1 :L2: :L2:
-
อะไรที่เร็วไปมันก็ไร้ค่านะคะ แบบนี้แหละดีแล้ว o13
ว่าแต่ภคินหวังอะไรอยู่หรือเปล่า? o18
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด คุคุ
-
:-[ :-[
-
ในที่สุดก็เป็นแฟนกันแล้ว :impress2:
-
ในที่สุดก็ยอมเป็นแฟนกับคิน คึคึ รอตอนหน้า :z1:
-
วิธีของเป็นเเฟน ฮ่ามากค่ะ โคตรเสื่อม ฮ่ามากๆ
เป้นเเฟนกันเเล้วไปป์ คิน
-
อยากบอกว่า................ น่ารักอ่ะ! :กอด1: อ่านไปเขินไปทำไมมันน่ารักแบบนี้ :m25:
-
ก๊่กกกกกกกกก :z3: :laugh: ขอเปงแฟนด้วยเพลงคันหู เมิงคิดได้ง้ายยยยยย 55555
-
ภคิน !!! น่ารักง่ะ อยากได้แฟนแบบนี้ ^^ กรี๊ดๆๆ คนเขียนรอตอนต่อไปและอีกต่อๆๆไป
-
เพื่อนกันวันสุดท้าย แฟนกันวันแรก อร๊ายยยยยยยยย
-
วิธีขอเป็นแฟนนี่ได้ใจมากอ่ะ
ถ้าไม่ตกลงนี่ไม่ได้เลยใช่มั้ยเนี๊ยภคิน
-
เวอร์ชั่นดั้งเดิมของเค้าว่าเสื่อมแล้ว
นึกภาพไม่ออกเลยผู้ชายเถื่อนถาัปัตเต้นเพลงนี้ออกมาแล้ว
จะเสื่อมหรืออุจาด
ว่าจะเป็นแฟนกันได้นะ
จะหวานหรือหวานปนขมแบบช็อคโกแลตดีละคู่นี้
-
:mc4:เป็นแฟนกันแล้ว
-
วิธีขอเป็นแฟนก็สมกับเป็นภคินดี
แต่ตอนขอจูบนี่เขินไปไม่ไหวนะ อร๊ายยยยย :-[
-
วู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เป็นแฟนกันแล้ววววววววววว
-
เป็นแฟนกันแล้ว เย้ ๆ
-
เป็นแฟนกันแล้ว!!
><!!!
-
:m11: ในที่สุดก็เป็นแฟนกัน
ทำไมภคินถึงได้น่ารักอย่างนี้เนี่ย :o8:
-
นูไปป์คิดง่ายไปป่ะ
สถานะมันเปลี่ยนแล้วอ่ะนะ
คิดหรือว่าจะรอดพ้นเงื้อมือภคินนะ :laugh: :laugh:
ต่อมหื่นเริ่มทำงาน วะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:z1: :z1: :z1:
-
กด like ให้กับน้องไปป์กะภคิน
กด love นักเขียนฮะ :กอด1:
-
เยสสสสสส!!!!เป็นแฟนกันแล้วดีใจจัง
-
"คิดซะว่าได้หมอนข้างใหม่ก็แล้วกัน"
คิดบวกจริงๆ
-
ว้าย เป็นแฟนกันแล้ว
ย้ายไปนอนด้วยกันด้วย งานนี้หมอนข้างคงไม่ได้เอาไว้นอนกอดเฉยๆ แล้วล่ะ หุหุ :a2:
-
เป็นแฟนกันแล้ววววววววววววววววววววว :mc4: :mc4: :mc4:
-
talk of the town แน่ๆ
ดูวิธีขอเป็น'แควน'มันเส๊
จะว่าหวานก็ไม่ใช่ ทุเรศก็ไม่เชิง เอาเป็นว่า เค้าคงรู้กันทั้งหอแล้วแหละ 555
-
เเผนนี้สุดยอดด เค้าเรียกท่าไม้ตายใช่มั้ย?เนี่ย
ไปป์น่ารักจัง รีบมา่ต่อนะคะ o13
-
:mc4: :mc4: :mc4:
-
o13 สิ่งนี้ที่รอคอย.......น่ารักอ่ะ..
ขอบใจโจ้มากมายทำเกินสั่ง แต่ได้ผลลัพธ์ตามต้องการ....ถือว่าทำได้ดี 555+
รออ่านตอนรักกันๆๆ หวานๆ มันส์ๆ
:pig4:
-
เย้ เป็นแฟนกันได้สักที
ขอแบบไม่เหมือนใครดี
-
สารภาพรักแบบใช้กำลังสนับสนุนเยอะ 555+ เท่ากับประกาศเลยนะเนี่ย อย่างน้อยๆ ห้องข้างๆ ก็รู้หมดละ :mc4:
-
เป็นเเฟนกันเเล้ว กิ๊วๆๆ :กอด1:
-
แหม อยากได้หมอนข้างแบบนี้บ้างอ่ะ :z3:
ก่อนอื่นต้องจุดพลุฉลอง :mc4: :mc4:
เฮ้อกว่านะ จะเป็นแฟนกันยากมาก รักกันนานๆนะลูก o13
-
เป็นแฟนกัน :-[ :-[ :-[
-
เป็นแฟนกันแล้วๆๆๆ เขินๆๆๆๆๆ :-[
วิธีสารภาพรักน่ารักเนอะ อยากเจอแบบนี้บ้าง อร๊ายยยยยยยยยยยยยย :กอด1:
-
เย่ๆ เป็นแฟนกันแล้ว ดีใจด้วยคับ
น่ารักอ่ะ น่ารักมากมาย เอาใจช่วยต่อไปคับ
ปล.ขอให้นักเขียนโชคดีในการสอบนะคับ
o13 o13 o13
-
เป็นแฟนกันแล้ววว ดีใจด้วยนะฮาฟฟฟฟ
ถึงจะล่วงเลยมาตอน26แล้ว แต่คู่นี้ก็ยังน่ารักเสมอต้นเสมอปลายนะ อิอิ
-
///เหวอให้กับเพลงคันหูไปสามวินาที..............
ทั้งหวานทั้งฮาค่ะตอนนี้!!! ///ฮาจนสำลักน้ำลายตัวเองแล้ววว
-
ก๊ากกก คันหูไม่รู้เป็นอะไร
สงสัยงานนี้น้องไปป์คงจะได้หายคันล่ะ ฮ่าๆๆ
สนุกมากๆค่า
-
เป็นการขอเป็นแฟนที่ฮาโคตรๆ!!
แต่ก็แอบน่ารั๊กอ่ะ 555+
ชอบๆๆ
-
กรี๊ดด กลับมาคราวนี้ เค้าคบกันแล้วคะ
หลังจากพยายามมานานนะภคิน
ก็บังคับได้สำเร็จฮ่าๆๆๆ....
-
อ่านครั้งแรก แต่ก็ลุ้นสุดหัวใจ >////< เป็นแฟนกันจนได้ ขออย่าให้มีมาม่ามาเยอะเลยนะคะ
เลิฟซีนขอเยอะๆ ฮิ้ววววววววว
-
ตงลงปลงใจกันจนได้ ลุ้นกันมาตั้งนาน
ไอ้โจ้นะไอ้โจ้ คิดไดนะเนี่ย 555+ ชอบบบบบบบบบบบ
ไอ้คนเต้นก็นะ ช่างกล้ามากกกกกกกก
-
คินจูบไปป์แล้วอ่ะ~ >///<
ลุ้นกันมาตั้งนาน เป็นแฟนกันได้ซะที
เป็นการขอเป็นแฟนที่อีกโรแมนตกที่สุด(ตรงไหน)!!! o17 o17
ลงเอยไปแล้วคู่นึง(?) แล้วอีกคู่นึงจะลงเอยยังไงหนอ
แล้วแซ็กจะเป็นยังไงเมื่อพบว่าไปป์ถูกคินคาบไปเรียบร้อยแล้ว
(แอบสะใจ XD กูนี่โรคจิตดีจัง)
นอนด้วยกันเทอมที่แล้วกับเทอมนี้ มันไม่เหมือนกันหรอก หึหึ
คนที่จะกลายเป็นหมอนข้างน่ะคือไปป์ตะหากล่ะ :laugh:
เอาใจช่วยคนเขียนอ่านหนังสือสอบนะฮะ
ถ้าทำข้อไหนไม่ได้อย่าลืมว่าคนข้างๆก็มีนะ XD
+1ให้นะคร้าบบบ~
-
นอนในฐานะเพื่อนกับแฟนมันต่างกันเยอะนะไปป์ :z1:
-
เค้าเป็นแฟนกันแล้วววววว
ขนาดเพิ่งเป็นแฟนยังได้จูบแล้ว
ต่อไปคงได้มากกว่าจูบซะล่ะมั้งคิน
อยากจะเห็นหน้าเพื่อนๆคินจริงๆ ช่างกล้ากันมากๆ
:กอด1: :L2: :pig4:
-
แอร๊ย ~
เป็นแฟนกันแล้ววว
-
อย่างนี้ต้องจุดพลุฉลอง!!!!!!
-
โอ้ยยยยยยย ลุ้นแทบตายหนะ
-
ฮาอ่ะน่ารักจริงๆ
-
ดีจังไม่อยู่4วัน กลับมาสองคนนี้ตกลงเป็นแฟนกันแระ
ขอแสดงความคันหู เอ๊ยย..ดีใจด้วยเด้อ
จะเป็นช้าหรือเป็นเร็ว ยังไงก็ได้เป็นแฟนกันแล้วล่ะเนาะ
โชคดีในการสอบเด้อค่ะผู้เขียน
-
55 ลุ้นมาก รอหลังจากนี้
-
อ๊ายยยยยยยยยยย :impress2:
เป็นแฟนกันแล้ววววววววววววว
:กอด1:
-
กรี๊ดดดดดด ตอนนี้น่ารักมากกกกกขอบอก
พออ่านแล้วเขินเหมือนกับไปสมัยไวแรกแย้ม 5555
น่ารักอ่า
-
อ่านทันแล้วครับสนุกมากๆเลยครับชอบจังเลยตอนไปบ้านไปป์อ่ะครับ :z1:
-
เสร็จเเน่!!!!
-
อ่า ตามอ่านทันเเล้ว ปวดตามาก น่ารักดีตรงภคิน เเต่ปัญหาเยอะเเท้อะ ไหนจะ เเซก อีก ไม่อยากกินมาม่าเลยนา เเต่อยากอ่านคุู่อาร์ทกับ ฟาร์ อาร์ทน่ารักดี อิอิ บวกหนึ่งนะค้า รอตอนต่อไปด้วย
-
ฝากเนื้อฝากตัวด้วยจ้าเค้าเป็นน้องใหม่
-
อ่านรวดเดียวเลยค่ะ เรื่องนี้น่ารักมากกก หลงรักไปป์ซะแล้ว น่ารักอ่ะ :-[
-
ฮี่ๆ ในที่สุดก็มาตามอ่านจนทัน o13
ในที่สุดเค้าก็เป็นแฟนกันแล้วว ว :-[
เสร็จแน่น้องไปป์ของพี่คิน :oo1:
-
เข้ามานั่งรอ เอิ๊ก
-
คิดถึงแล้วน๊าา
-
มารอตอนต่อไป :m13:
-
อ๊ายยยยยยย ขอเป็นแฟนได้เผด็จการมากอ่ะภคิน แต่ชอบนะ :-[
ถ้าเพื่อนจะทำเสื่อมขนาดนี้ คันหูตามเลย ก๊ากกกก
-
"น่ารักอ้ะ"
ฮ่าๆๆ
-
เป็นแฟนกันสักที กรี๊ดดดดดดดดดดดๆๆ
โดนรถชน นอนเดี้ยงอยู่โรงบาน ไม่ได้เข้าตั้งเดือนนึง :serius2:
คิดถึง ไปป์กับภคิน ม๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:L1: :L1: :L1:
-
น่ารักอ่ะ เป็นแฟนกันแล้ว
-
อ่านรวดเดวจบ ลุ้นจนเหนื่อย กว่าจะได้เปนแฟนกัน กรู๊!!!!!
-
รออ่านต่อคับ
ชอบอาร์ทโคตรโคตรอ่ะ
มะไรอาร์ทจะมีบทบาทอีก
-
เข้ามารอด้วยคน (รอนานมากแล้ว)
คนแต่งอาจจะยังสอบไม่เสร็จ ก็เลยยังไม่มา (ปกติก็หายไปนานอยู่แล้ว กว่าจะมา)
เรื่องนี้อ่านกี่ครั้ง ก็ชอบ หลายๆอย่างลงตัว (แต่ไม่น่าจะปล่อยให้คนอ่านต้องรอนานอย่างนี้)
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ไง ก็ขอเป็นกำลังใจให้คนแต่ง กลับมาลงตอนใหม่ๆเร็วนะครับ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เข้ามานั่งรอพี่สาว อิอิ
-
เพื่อนๆ คินร่วมมือกันดีแท้น้อ
ไม่มีอายกันเล้ย....
-
ฮาาาาาาา~~~~~~~~~~
ในที่สุดก็เป็นแฟนกันสักที
ลุ้นอยู่น๊าาาา
กลับมาต่อเร็วๆนะ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
คิดถึงจ๊างงง
-
เย้ เป็นแฟนกันซะที หลังจากรอมานาน
วิธีการขอเป็นแฟนน่ารักมาก เลยอ่ะ อิจฉา ๆ
**เค้าก็อยากกอดหมอนข้างเหมือนกันนะ ><
-
จะติดตามอ่าต่อไปเช่นเดิมนะครับบบบบบบบบบบบบ
-
Room 27
“มึงนอนติดกูขนาดนี้มึงเดินไปลดแอร์ดีกว่า”
“ไม่เอา...ร้อน”
“ร้อนก็เลิกเกาะแกะได้แล้ว”
“ไม่เอา...งั้นก็หนาวดิ”
“เหี้ยนี่...เรียกช่างมาติดฮีตเตอร์เลยมั้ย”
“ฮีตเตอร์ห้องน่ะติดได้ แต่หนาวใจนี่มันจะติดยังไงวะ”
ฮิ้วววววววววววววววววววววว~ ไม่ต้องตกใจครับ ไอ้พวกนรกแตกมันไม่ได้โผล่มา ผมฮิ้วเองในใจ มึงชงมาขนาดนี้กูไม่ตบมุกให้ในใจก็คงจะใจร้ายเกินไปหน่อยมั้ง….
ผมเบ้หน้าใส่ไอ้พระเอกที่เล่นมุกเสี่ยวได้หน้าตายสุดๆ มันยักคิ้วกวนๆกลับเป็นเชิงว่าดีใจเสียเต็มประดาที่ได้กวนประสาทผม ไม่พอยังกระชับแขนที่สอดอยู่ที่เอวกูอีก....เอากะมันสิ!!!!! ผมถอนหายใจกับสภาพตัวเองตอนนี้ในยามที่มีผู้ชายตัวใหญ่มากอดจากด้านหลังแถมโอบซะมิดจนกูจะจมเข้าไปในอกมึงอยู่แล้ว...
พอคิดว่าเถียงกับมันไปก็คงไม่ได้อะไรผมเลยเริ่มที่จะทำหัวสมองให้โล่งแล้วหลับตาลงดีกว่า ประกอบกับแอร์เย็นๆที่เป่ารดลงมายิ่งเป็นตัวช่วยให้เคลิ้มหลับได้ไม่ยาก ในขณะที่สติของผมกำลังจะเริ่มหลุดลอยนั้น....
อะไรมันมาดิ้นๆอยู่แถวท้องกูวะ!!!!!!!!
“เฮ้ย!!!! เอามือออกจากเสื้อกูนะมึง” ไม่ว่าเปล่าผมเอามือข้างที่เหลืออยู่ดึงแขนมัน แต่ไอ้ห่านี่มันสนที่ไหนล่ะ ลูบๆคลำๆจนเลขจะขึ้นแล้วว้อย!!!!!!!
“ภคิน!!!! กูบอกให้เอามือออกไป!!!!”
“อะไรวะ...ยังไม่ทันทำอะไรเลย” โห...ดูมึงแก้ตัวเข้าสิ...
“ก็ที่มึงเอามือมาลูบๆท้องกูนี่ไม่ได้ทำอะไรเลยใช่มั้ย? กูไม่ได้ท้องลูกให้มึงนะ”
“ก็แน่ล่ะ....ยังไม่ได้มีอะไรกันเลย จะท้องได้ไง”
“สัส...ถึงมีก็ท้องไม่ได้ว้อย!!!!!” ผมใช้แรงทั้งหมดดึงมือมันพรวดเดียวออกมาจากเสื้อนอน “นอนแบบปกติไม่ได้รึไง ทำไมต้องมาล้วงๆควักๆกูด้วยวะ”
“ก็ตอนนั้นยังไม่ได้เป็นอะไรกันนี่....ใครจะไปกล้าทำอะไร” มันจ้องตาตอบผม...อื้อหือ...สายตาดูมุ่งมั่นมาก!!!!!!
“แล้วตอนนี้มึงคิดจะทำอะไร?”
“อย่างว่า”
เหยดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!! ผมเกือบหลุดกรี๊ดออกมาตอนมันพูดจบ พ่อมึงสิ มาบอกกูว่าจะทำอย่างว่าเนี้ยนะ!!!!!!!!
“ตลกละ” ผมรีบเฉไฉแล้วคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงมันซะเลย แต่ไอ้ภคินก็มาดึงไปหน้าตาเฉย
“ไม่ได้ตลก....กูพูดจริงๆ” ดวงตาเรียวๆนั่นจ้องเขม็งมาที่นัยน์ตาผมจะหลบก็หลบไม่ได้ “กูอยากทำมาตั้งนานละ และคืนนี้ก็เป็นโอกาสอันดีที่เราจะมีอะไรกัน”
“มึงไปดูฤกษ์ยามมารึไง อะไรไม่ต้องมองกูด้วยสายตาหื่นแบบนั้นเลยนะ....ดูปากกูนะ กู-ไม่-ยอม!!!!”
“เปลี่ยนจากดูปากเป็นดูดปากแทนได้ป่ะ?” ไม่ว่าเปล่าเสือกยื่นหน้าเข้ามาซะใกล้จนผมต้องรีบยกมือขึ้นตะครุบปากมันไว้ซะก่อน
“เอาตีนกูไปก่อนเหอะมึง”
“ไปป์..... มึงไม่อยากมีอะไรกับกูเหรอ”
“ไม่อยากเฟ้ย!!!!” ถึงตอนนี้ผมลุกพรวดขึ้นมานั่งประจันหน้ากับมัน เพราะถ้านอนต่อไปนี่ได้มีเสียตัวกันบ้าง เลยกลายเป็นว่าตอนนี้เรานั่งจ้องหน้ากันเงียบๆซะอย่างงั้น
“ภคิน....” ผมพูดทำลายความเงียบ “ถามจริงนะ....มึงทำเป็นเหรอ?”
“ไม่เป็น...” อื้อหือ....ชัดถ้อยชัดคำ “แต่ของอย่างงี้ไม่ลองไม่รู้” ไม่ว่าเปล่าครับ คราวนี้มันผลักผมล้มลงไปกับที่นอนแล้วนั่งทับทันที ผมข่มขู่มันด้วยสายตาแต่ไหงกลายเป็นว่ามันดูมีความสุขมากกว่าเดิมซะงั้น
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์....ไม่เอาโว้ยยยยยยยย กูยังไม่พร้อม” ผมหลับตาปี๋แล้วออกแรงดิ้นพราดๆเหมือนหมูถูดเชือด ซึ่งดูจากน้ำหนักตัวที่กดทับลงมานี่.....มึงคงไม่สะทกสะท้านเลยสินะ “บังคับให้กูเป็นแฟนแล้วมึงยังจะข่มขืนกูอีกเหรอ...ไอ้ชั่ว!!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ไอ้เหี้ยตัวหนักนั่นแผดเสียงหัวเราะประหนึ่งสะใจเสียเต็มประดา “โอ๊ยยยยยยย....มึงนี่ตลกจริงๆว่ะ” ผมไม่ตอบแต่เบ้หน้าหนีมัน
“เฮ้ย...อย่างอนดิวะ” กลายเป็นว่าตอนนี้มันนั่งทับผมอยู่แต่โน้มตัวลงมาเอาหน้าผากชนกับหน้าผากผมแล้วส่ายหน้าไปมาทำเอาหัวผมส่ายตามไปด้วย.... “ไม่ทำหรอก.....พูดเล่น”
“เล่นซะเหมือนจริง หน้านี่หื่นออกเชียวนะมึง”
“ก็เผื่อเล่นไปแล้วได้จริงไง กูก็เอาเลย” มันหัวเราะเบาๆเมื่อถูกผมค้อนใส่ “อะไรเล่า.... แต่ที่พูดว่าอยากทำมาตั้งนานแล้วนี่พูดจริงนะ”
“จิตวิปริตมานานแล้วว่างั้น”
“เปล่า...” มันยิ้มอ่อนๆให้ผมใจละลายเล่นๆ “วิปริตแค่กับมึงอ่ะ”
แต่คำที่ตามมานี่เล่นเอาใจกูกระตุกเลยครับ!!!! มึงจะน่ากลัวไปไหน!!!!!! เกิดวันนึงมันทำอะไรแปลกๆกับกูขึ้นมากูไม่แย่เรอะ!!!!!
“สะ...เสียเวลาพูดด้วยว่ะ นอนดีกว่า” ผมบอกมันเสียวอู้อี้ แต่เหมือนจะฟังรู้เรื่องอยู่ เพราะมันหัวเราะเบาๆแล้วไหลลงมานอนกับผมท่าเดิมในตอนแรกเด๊ะๆ พอสัมผัสถึงลมหายใจร้อนๆที่เป่ารดตรงหลังหูก็ชวนให้หน้าแดงยังไงไม่รู้
“ไปป์.....” มันพูดไปปากก็โดนใบหูผมไปจั๊กจี้ชะมัด
“อะไร”
“ที่ยังไม่ทำอ่ะ...เพราะกลัวมึงเจ็บหรอกนะ” ไม่รู้ทำไมคำพูดหยาบๆนั่นถึงทำให้มุมปากของผมยิ้มกว้างขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว แต่พอคิดว่านอนหันหลังให้อยู่ผมก็เลยตามเลยยิ้มอยู่คนเดียวแม่งเลย
“เพราะฉะนั้น....ให้เวลากูศึกษาก่อน คราวหน้าไม่พลาดแน่ๆ” เจอประโยคต่อมามุมปากผมถึงกับทำองศาตรงข้ามทันที แสรดดดดดดดดดดดดด....มึงเล่นงี้เลยเรอะ!!!!
ผมไม่ตอบอะไรเพราะเกรงว่าเถียงกันไปคืนนี้อาจไม่ได้นอนกันแน่ๆเลยเอาความงียบเข้าสู้มัน เงียบไปสักพักตาผมก็เริ่มปรืออีกแล้วสิ....
“ไปป์...”
“อะไรอีกวะ!!!! คนจะหลับจะนอน”
“ไม่มีอะไร....แค่อยากบอกว่าฝันดีนะ”
โง่เอ๊ย....กอดขนาดนี้ ไม่ฝันดีก็บ้าแล้ว...
....................................................................................
...............................................................
....................................
...........
“ฟาร์.....เอาน้ำมาดิ๊”
ผมรับขวดน้ำเย็นเจี๊ยบมาแนบหน้าที่โชกไปด้วยเหงื่ออย่างกับไปวิ่งสี่คูณร้อยมา.....ไม่สิ..เรื่องจริงมันยิ่งกว่านั้นอีก
แหงนหน้าขึ้นสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อเอาอากาศเข้าปอดให้มากที่สุดก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้างๆไอ้เพื่อนหัวเห็ดที่ตอนนี้ผมมันเริ่มยาวขึ้นจนจะเป็นเห็ดยักษ์อยู่แล้ว
“เป็นไงล่ะมึง...เหงื่อท่วมตัวเชียว”
“โอ๊ยยยยยยย....เหนื่อย ไอ้พวกคณะศิลปกรรมแม่งวิ่งเร็วชิบหาย”
“แต่มึงก็จัดไปตั้งหนึ่งลูก?” ฟาร์ยักคิ้วกวนๆให้
“เอ๊า!! ของมันแน่!!!”
ครับ...ตอนนี้พวกผมนั่งอยู่บนม้านั่งข้างๆสนามฟุตบอลที่ตอนนี้มีการแข่งขันระหว่างคณะบริหารกับคณะศิลปกรรม ซึ่งแน่นอนว่าคนมีทักษะด้านกีฬาพอตัวอย่างผมต้องถูกเรียกไปติดทีมอย่างเสียมิได้ ก็คณะผมน่ะมีแต่พวกลูกคุณหนูรวยๆทั้งนั้น หาไอ้ถึกๆวิ่งเป็นบ้าเป็นหลังอย่างผมเจอง่ายๆที่ไหน ตัวอย่างก็นี่เลยไอ้หัวเห็ดที่เป็นแผนกแบกหามน้ำให้นักกีฬาแทนที่จะได้ลงไปวิ่งไล่ลูกกลมๆในสนามกับผมด้วย อย่างว่าแหละ เตี้ยๆอย่างมันโดนชนทีเดียวก็กระเด็นแล้ว
ผมหันไปมองบอร์ดสกอร์ที่ขึ้นหราบอกคะแนน ’บริหาร2-1ศิลปกรรม’ แล้วก้มมองนาฬิกาข้อมือ เหลืออีกไม่ถึงห้านาทีแล้ว หวังว่าไอ้พวกควายๆที่วิ่งวุ่นกันในสนามจะปิดเกมส์ได้สวยหรูให้สมกับที่ผมยิงได้นะ
“เปิดเทอมมาได้อาทิตย์กว่าๆแม่งก็ต้องมาแข่งกีฬาละ นี่กะไม่ให้กูได้เรียนหนังสือหนังหาเลยใช่มั้ย”
“เอ้า....ก็sport dayมันมีเดือนหน้านี่หว่า ไม่ให้แข่งตอนนี้มึงจะไปแข่งตอนไหน”
“ก็แหม...เพิ่งเปิดเรียนมาใครมันจะ..... เฮ้ย!!!! เหี้ยแล้วไง!!!!!!!!!!!!!!”
เหี้ยไม่เหี้ย กองหลังฝั่งผมปล่อยให้ไอ้ผู้ชายผมยาวรุงรังบุกเข้ามายิงแสกหน้าถึงที่ ทำให้สกอร์ขยับมาเป็น2-2 เห็นแล้วแทบเข่าอ่อนลงไปนอนกับพื้น.... ถ้ามึงจะโดนยิงเอาช่วงทดเวลาอ่ะนะ ยื้อไว้ก่อนแล้วมันจะตายรึไงวะ!!!!!
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์....ฟาร์!!! มึงดูไอ้พวกนั้นดิ กูวิ่งแทบตายกว่าจะยิงได้ แล้วดูสิ่งที่พวกมันทำกับกู!!!!!!!!”
“เฮ้ย...ใจเย็นมึง คิดซะว่าแบ่งแต้มกันไป”
ผมเปิดขวดน้ำมาเทล้างหน้าแก้เครียด อยากจะปาขวดน้ำใส่หัวกองหลังฝั่งตัวเองซะเหลือเกิน ก็รู้อยู่นะว่ามันพวกคุณหนู เรื่องกีฬาก็ไม่เป็นโล้เป็นพายสักเท่าไหร่ แต่ก็อดจะหงุดหงิดไม่ได้จริงๆ
“ไอ้นี่นิ....ล้างหน้าจนเสื้อเปียกหมดแล้ว เดี๋ยวแฟนมึงมาเห็นก็โดนฆ่าพอดี”
“มันไม่มาหรอก วันนี้มันติดเรียน”
“แหม....รู้ตารางเค้าหมดนะ” ไอ้ฟาร์ยักคิ้วหลิ่วตาให้ มันชอบนักล่ะเวลาได้ถือไพ่เหนือกว่าผมเนี้ย “ภคินนี่ก็ไม่ไหวนะ...แฟนตัวเองเตะบอลทั้งทีไม่มีมาเชียร์หน่อย.....เลย...”
“ไปป์!!! เสียดายว่ะไม่น่าแพ้เลย” เสียงที่ทำให้ไอ้ฟาร์รีบตะครุบปากตัวเองหาได้ใช่เสียงของคนที่กล่าวถึงไม่ ไอ้แซ๊กเดินยิ้มร่ามาแต่ไกล แถมไม่ได้มาคนเดียวด้วยนะ หนีบไอ้เวฟกับไอ้โอ๊ตมากันซะครบทีมเลย
ไอ้ฟาร์ถึงกับหน้าเจื่อนเพราะมันกลัวแซ๊กจะได้ยินเรื่องที่ผมเป็นแฟนกับไอ้ภคินแล้ว ก็เรื่องนี้น่ะมันความลับสุดยอด!!!!! ผมบอกแค่ไอ้ฟาร์คนเดียว และขู่มันไว้ด้วยว่าถ้าเรื่องรั่วออกไปเมื่อไหร่มันโดนฉีกอกแน่ ตอนมันได้ยินจากปากผมครั้งแรกน้ำเป๊ปซี่ถึงกับพุ่งพรวดออกจากปากเฉียดหน้าผมไปเพียงเสี้ยว จากนั้นก็โดนซักเอาๆจนกูขาวสะอาดกันไปข้างนึง....
ผมงงๆนิดหน่อยที่วันนี้ไอ้แซ๊กยิ้มมุมปากเบาๆทักไอ้ฟาร์ก่อนซะด้วย ปกติไม่เคยเห็นมันทำ...คราวนี้มาแปลกวุ้ย
“กองหลังฝั่งมึงกากมากไปป์” ไอ้เวฟวิจารณ์ได้ตรงจุดดีมาก มันเคยอยู่ชมรมฟุตบอลของโรงเรียนมาก่อนครับ อยู่กับ....เอ่อ...แฟน...ผมนั่นแหละครับ
“มึงคงเหนื่อยมากนะ หน้าแดงเชียว” โอ๊ต....ถ้ามึงไม่พูดก็ไม่มีใครว่านะเว้ยเฮ้ย!!
“กะ...ก็เหนื่อยดิวะ กูวิ่งตั้งเกือบเก้าสิบนาที แล้วเป็นไง? สุดท้ายได้แค่เสมอ...เซ็งชะมัด”
“ไม่หรอก ได้เห็นมึงยิงนี่ก็ดีใจแล้ว” ไอ้แซ๊กฉีกยิ้มให้ผม แบบนี้ผมค่อยยิ้มออกหน่อย....เอาเถอะคนเรามันต้องมีน้ำใจนักกีฬาอ่ะเนอะ คิดซะว่าเราได้โชว์เท่ยิงตั้งลูกนึงแหนะ
“แล้วนี่ลมอะไรหอบกันมาครบทีมขนาดนี้วะ อย่าบอกนะว่ามาเชียร์กู”
“สำคัญตัวเองผิดไปแล้วไอ้น้องชาย” เวฟเดินมาดีดมะกอกกลางหน้าผากผมเบาๆ “พวกกูเพิ่งมาถึงไม่ได้ตั้งใจมาเชียร์มึงหรอก”
“โห...น่าน้อยใจสุดๆ” ผมเบ้ปากตอบมันด้วยน้ำเสียงประชดประชันที่สุดในชีวิต แต่ไอ้ห่านั่นยิ่มโชว์เหล็กดัดด้วยความมั่นใจ
“จะมาชวนไปดริ๊งค์ เนี้ยเอาฟาร์ไปด้วยเลย ฉลองชัยที่มึงยิงได้ไง”
“เหตุผลนี่มึงเพิ่งแถสดเมื่อกี้ใช่มั้ย”
“แหม...รู้ทันตลอด!!”
เวฟก็คือเวฟครับ....มันกะล่อนได้เสมอต้นเสมอปลายไม่ว่าจะกับผู้หญิงหรือเพื่อน!!!!!! ในขณะที่ผมกำลังจะตอบตกลงนั่นเอง เฟทภาพใบหน้าหล่อคมที่ตื่นนอนมาเห็นทุกเช้าก็ซ้อนทับในสมองทันที...
“กะ...กูติดธุระว่ะ.... ไว้วันอื่นได้มั้ย”
“ธุระอะไรวะ เลื่อนไปวันอื่นได้มั้ย วันนี้ไปจอยกันดีกว่า”
“มะ...ไม่ได้ว่ะ แบบว่าต้องไปวันนี้จริงๆ
“ธุระอะไรของมึงไอ้น้องไปป์....” ไอ้เชี่ยเวฟ มึงช่วยอย่าสงสัยอะไรตอนนี้ได้มั้ยวะ “ร้อยวันพันปีชวนไปทีไรแทบจะกระโดดเข้าใส่ ทำไม...หมอนัดพี่เดียวดายไปฉีดยาเหรอ”
“เออ...เลื่อนนัดหมอไม่ได้ซะด้วย”
“ตลกละ เดี๋ยวพ่อเขกกบาลอีกสักที” มันทำท่าลูบคางอย่างใช้ความคิดก่อนจะชี้นิ้วมาจ่อที่หน้าผม...มึงไม่ทิ่มเข้าไปในลูกตากูเลยล่ะ “ไปป์....มึงแอบซุกสาวไว้ใช่มั้ย”
หน้าเหวอ...อ้าปากค้างเป็นปฏิกิริยาตอบสนองที่มันได้รับ....
“นั่นไง!!!” มันดีดนิ้ว “กูว่าแล้ว...ทำเป็นเงียบนะซุกไว้ไม่บอกพวกกูอีก มันน่าน้อยใจนัก”
“ไปป์มันก็ไม่ได้หน้าตาแย่อะไร มีแฟนก็ไม่เห็นแปลก” ไอ้โอ๊ตที่เคยนั่งอยู่บนม้านั่งเริ่มเดินมาเข่นเอาคำตอบจากผมด้วยอีกคน มันเลื่อนแว่นบนจมูกขึ้นเพื่อมองหน้าผมชัดๆ “นั่นไง...ชัดเลย หน้าแดงขนาดนี้”
เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย....ให้แมวเยี่ยวออกมาเป็นเหรียญเหอะ!!!!!! พวกมึงชักจะจับผิดกูมากไปแล้วนะโว้ยยยยยยยยยยย!!!!! ที่แย่กว่านั้นคือทำไมกูต้องหน้าแดงตอนพวกมันพูดถึงเรื่องแฟนอะไรนี่ด้วย งานนี้เลยได้ไปกันใหญ่เลย!!!!!!!!!!!
“มะ...ไม่มีเว่ย แฟนนะไม่ใช่กบเขียด จะให้ไปควานหาเอาตามคูน้ำตอนไหน” พวกมันทำหน้าแบบไม่เชื่อสุดๆ แต่ไอ้ฟาร์นี่เบ้ปากด้วยความหมันไส้เต็มประดา “ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเลยนะ ไม่มีก็ไม่มีดิวะ กูจะโก.....”
จะดูแลเธอด้วยหัวใจ ตัวฉันขอสัญญา จะดูแลเธอไม่ว่าเมื่อไหร่ ไม่ว่านานเท่าไร จะกอดเธอเอาไว้~
โอ๊ะ...โทรศัพท์ช่วยชีวิต ผมรีบกดรับโดยไม่ดูชื่อทันทีครับ
“ฮัลโหล...”
“บีหนึ่งเรียกบีสอง.. เราพบเป้าหมายของเราแล้วที่ยี่สี่สิบสี่นาฬิกา ล็อกเป้าหมายเตรียมจู่โจม”
“อะไรมึงเนี้ย” ฟังเสียงก็รู้แล้วว่าไอ้ตัวต้นเหตุที่ทำให้ผมหน้าแดงเมื่อกี้
“อยากรู้ก็หันมาทางขวาสิ”
ควับ...
ครับ...ผมหัน ....แล้วไหงพวกมึงหันตามกันทั้งพรวนเลยล่ะโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!
“ฮ่าๆๆ...โดนหลอกแล้ว กูอยู่ถนนข้างหลังมึงต่างหาก...หันมาสิ” ขอบคุณจริงๆมึงหลอกกูได้ถูกเวลามากๆ และตอนนี้กูไม่หันแน่ๆ
ผมยกมือขึ้นมาป้องปาก “มึงขับไปรอตรงอาคารถัดไปนะ....ขอกูเคลียร์ธุระแป๊บเดี๋ยวตามไป”
“งั้นรอนี่ก็ได้นี่ จะเดินไปนู่นทำไมให้เสียเวลา” โอ๊ยยยยย...จะมาอยากบริการอะไรกูตอนนี้ครับพี่!!!!
“เอาเถอะน่า ไปรอตึกนู้นเดี๋ยวนี้....ปฏิบัติ!!!!”
กดตัดสายทันทีก่อนมันจะได้เถียงอะไร มันก็คงบ่นนิดหน่อยๆแต่ยังไงก็ต้องยอมทำตามที่ผมสั่งอยู่ดีแหละ แก้ปัญหากับสายตาหลายคู่ที่พุ่งมาทิ่มแทงให้ตายนี่ก่อนดีกว่ามั้ย...
“อะไร...มองอะไร”
“มองคนมีความลับกับเพื่อน”
“เพื่อนเวฟครับ ถ้าคิดว่าตอบแบบนั้นแล้วกูจะสะอึกล่ะก็.....มึงคิดผิด”
“ก็พอรู้อยู่.... นี่อะไรกันว้า~ หน้าแดงพอถามเรื่องแฟน แม้แต่เสียงเรียกเข้าก็เป็นเพลงรักหวานแหวว” มันจุ๊ปากได้น่าถีบมาก
“มึงก็ไปเสือกเรื่องมันไอ้เวฟ” โอ๊ตสวมมาดเด็กเนิร์ดห้ามทัพก่อนที่เวฟมันจะเวิ่นเว้อไปมากกว่านี้ แต่จะดีกว่านี้มากถ้าไม่มีประโยคต่อมา... “ดูก็รู้แล้วว่ามี ถามไปทำไมให้เสียเวลา”
“ไปป์...มึงมีแฟนแล้วเหรอ” ไอ้หนุ่มผมยาวที่เงียบอยู่นานเข้ามาผสมโรงด้วย โอ๊ยยยยย...หัวแทบจะระเบิด ทำไมทุกคนต้องมารุมถามกูด้วยเนี้ย หรือมันจะเป็นกรรมตามสนองที่ชอบไปเสือกเรื่องชาวบ้านวะ
“ไปป์...มึงจะไปเอาของที่ป๊ากูไม่ใช่เหรอ ป๊ากูโทรตามแล้ว” ไอ้ฟาร์โกหกได้น่าด้านๆที่สุดเพราะมันยังไม่ได้ควักโทรศัพท์ออกมาเลย แล้วป๊ามึงโทรทะลุจิตมารึไงวะ แต่ถือว่ามันช่วยผมได้มากสุดๆเลยล่ะ!!
“อ้าวเหรอ...แย่จริงปล่อยให้ผู้ใหญ่รอมันไม่ดีซะด้วย เอาเป็นว่าเรื่องดริ๊งค์ไว้วันหลังนะคราวหน้ากูไม่พลาดแน่ๆ คราวนี้พลาดไปเสียใจ๊~เสียใจ ไปล่ะ บ๊ายบายยยยยย~”
ว่าแล้วก็คว้ามือไอ้ฟาร์ลากออกจากจุกเกิดเหตุทันที เล่นเอาใจหายใจคว่ำกับเหตุการณ์สุดระทึกครั้งนี้...
“พรุ่งนี้เลี้ยงข้าวด้วยล่ะ” ไอ้หัวเห็ดหันมายักคิ้วให้
“เออๆ...รู้แล้วๆ ขอบใจมึงมากนะกูวิ่งไปละ เดี๋ยวมันรอนาน”
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย....หมันไส้คนมีความรักว่ะ”
“เงียบไปเลยนะมึง กูไปก่อนนะ....บาย”
ผมออกวิ่งไปที่ตึกถัดไปทันที มองซ้ายมองขวาเพื่อรข้ามถนนแต่อยู่ๆก็มีรถมอเตอร์ไซด์เน่าๆขับแท่ดๆมาจอดด้านข้างแถมบีบแตรได้แซ๊ปสุดๆ....
“ขึ้นมาเลยน้องสาว”
“โอ้โห...โคตรแซ๊ปเหอะมึง อย่าได้ไปทำแบบนี้ให้ใครเห็นเชียวนะ”
“จะทำให้ใครเห็นล่ะ...มีอยู่คนเดียวนี่แหละ”
ผมรีบแก้อาการหน้าแดงด้วยการกระโดดขึ้นจนไอ้เน่าแทบหงายไปอีกข้าง ดีที่เจ้าของมันจับเอาไว้แน่น ได้ยินเสียงมันหัวเราะหึๆแซวๆ เลยโดนทุบหลังไปอักนึงถึงได้ยอมออกรถซะที
กลายเป็นว่าตอนนี้มันต้องคอยมารับมาส่งผมทุกวันก่อนไปทำงานพิเศษทุกที จะว่าไปมันก็เริ่มทำแบบนี้ตั้งแต่ก่อนจะเป็นแฟนกันอีกนะ ไอ้เน่าเลยได้ทำงานหนักกว่าปกติจนผมแทบจะควักเงินให้มันไปเปลี่ยนดอกยางซะให้รู้แล้วรู้รอด แต่พอให้นู่นนี่ทีไรมันก็ไม่เอาทุกทีแหละครับ....เฮ้อออออออออออ...
พอเรียนเหนื่อยๆมาทั้งวันมานั่งตากลมเย็นๆแบบนี้ก็ล่นเอาผมง่วงขึ้นมา แล้วเรื่องอะไรที่ผมจะห้ามไม่ให้ตัวเองใช้หมอนอุ่นๆตรงหน้านี้ล่ะ.....
........................................................................
.................................................
..........................
..........
ภคินออกไปทำงานข้างนอกสักพักผมเลยนั่งทำงานนิดๆหน่อยๆก่อนจะพาตัวเองไปอาบน้ำเรียกความสดชื่นซะหน่อย แต่พอเปิดประตูห้องน้ำออกมากลิ่นควันบุหรี่ก็โชยเข้าจมูกซะอย่างนั้น...
“ภคิน...กูบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าสูบบุหรี่ในห้อง” ผมเอามือปัดๆไล่กลิ่นควันที่อวลอยู่ในห้องที่ไม่ได้เปิดหน้าต่างหรือระเบียงอะไรเลย
“โทษที....กูคิดงานอยู่” มันเดินออกไปเปิดประตูระเบียงแต่ดันเดินเข้ามาสูบต่อในห้อง...เออ ขอบคุณจริงๆซาบซึ้งมาก!!!
“กูไม่ชอบบุหรี่ เพราะงั้นจะดีมากถ้ามึงออกไปสูบข้างนอก หรือไม่ก็เลิกสูบไปเลย”
“รู้น่าว่าไม่ชอบ สูบทีไรโดนด่าทุกที” มันว่าพลางขยี้ดีบแท่งนิโคตินนั่นลงกับที่เขี่ยบุหรี่ “ที่สูบเพราะคิดงานไม่ออกหรอก แต่ถ้ามึงไม่ชอบกูเลิกสูบก็ได้”
“ห๊ะ...มันเลิกง่ายขนาดนั้นเชียว”
“ไม่รู้สิ...แต่ปกติก็ไม่ได้ติดอะไรขนาดนั้น แค่สูบเวลาเครียดเฉยๆ”
“งั้นมึงคงเครียดบ่อยน่าดู กูเห็นสูบจนเหงือกดำแล้ว” อันนี้ผมก็เว่อร์ไปครับ อารมณ์ว่าอยากด่ามันเฉยๆ ด่าแล้วก็สบายใจไปนอนกอดพี่เดียวดายเล่นบนโซฟาดีกว่า
“วันนี้เห็นว่ายิงได้ด้วยเหรอ”
“แน่นอน!!!” ลุกขึ้นนั่งมาพูดอวดมันเต็มที่ “โหยยยยยยย...ให้มันรู้ว่ากูระดับไหน กองหลังฝั่งนู้นนะตัวใหญ่จะตาย แต่กูเลี้ยงลูกหลบมันฟึบฟับ แล้วก็ซัดด้วยขวา โกลลลลลลลลลลลล บริหารรรรรรร!!!!!!!!”
“แต่ได้ข่าวว่าได้แค่เสมอนะ มึงจะดีใจทำไมเนี้ย”
“โอ๊ย...มึงอย่าพูดได้มั้ยกูเสียอารมณ์หมด”
“ฮ่าๆๆๆ” ภคินวางดินสอที่มันควงเล่นในมือได้นานสองนานลง ก่อนจะลุกมายืนข้างๆโซฟาผม ผมก็นั่งจ้องมันตาแบ๋วว่ามึงจะมายืนอะไรตรงนี้
“ไม่มีอะไร มึงน่ารักอ่ะ กูเลยอยากอยู่ใกล้ๆ”
มีใครไม่บอกมันรึเปล่าว่าผมเป็นพวกแพ้ทางไอ้มุกหน้าด้านแบบนี้มาก!!! ยิงมาถี่จริงๆวุ้ย ไอ้กูก็ขยันเขินมันได้ทุกทีสิน่า!!!!
“ไปป์....มึงอยากให้กูเลิกสูบบุหรี่ใช่ป่ะ” ผมพยักหน้าแบบงงๆว่ามันจะทำหน้ากรุ้มกริ่มไปทำไม
ไม่ต้องรอคำตอบเมื่อไอ้หน้าด้านนี่ก้มหน้าลงมาประกบปากกับผมหน้าตายเฉย แถมมืออีกข้างมันก็สแตนบายล็อคคอผมเอาไว้เรียบร้อย ผมเริ่มจิกเล็บลงไปบนพี่เดียวดายเมื่อมันเริ่มส่งลิ้นเข้ามารุกราน แต่ก็ยอมเปิดทางให้มันแต่โดยดี ภคินทั้งกวาดต้อนรุกรานให้ผมจนมุม จนต้องยอมตอบรับสัมผัสจากมันอย่างเก้ๆกังๆ
รสจูบเริ่มเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกหูอื้อตาลายไปหมด มันป็นจูบที่ต่างจากครั้งแรกโดยสิ้นเชิง...มันร้อนแรงกว่ามากเพราะไอ้ภคินมันรุกหนักเสียจนหายใจแทบไม่ออก สุดท้ายเลยต้องดันหน้ามันออกไป แต่ไอ้ห่านี่ก็ยังอิดออดดูดกลีบปากผมไปมาอยู่นั่นแหละ จนต้องส่งเสียงขู่ในลำคอมันถึงยอมละออกไป
“จูบทำไมวะเนี้ย”
มันยิ้มเผล่เรียกเท้าผมให้กระตุกอยากประทับบนหน้าหล่อๆคมๆนั่นซะเหลือเกิน โดยเฉพาะประโยคสุดท้ายที่ออกจากปากมันเนี้ย...
“ก็ไม่ให้สูบบุหรี่ ก็สูบไปป์แทนแล้วนี่ไง”
ชิบหายจริงๆ....ทำไมกูถึงได้ชอบหาเรื่องมาให้ตัวเองอยู่เรื่อยเลยวะ!!!!
TBC
กลับมาแล้วค่ะ เพิ่งสอบเสร็จวันนี้สดๆร้อนๆเลย ขอโทษที่ทำให้ต้องรอนานนะคะ //คลานออกมาจากกองหนังสือ
สอบเสร็จในสภาพใกล้ตายค่ะ เพราะหลังสอบต้องส่งงานอีกและตอนนี้ยังไม่ได้ทำเลย มัวแต่เวิ่นเขียนนิยาย เอิ๊กกกกกกกกกกกกกก
คนเขียนเก็บกดมาค่ะ สอบเสร็จปุ๊บเข้าร้านการ์ตูนทันที หมดไปร่วม300....ตอนจ่ายเงินรู้สึกสะใจมากเหมือนได้ปลดปล่อยความเครียด(แต่มาเครียดเอาตอนหลังว่าเราจะเอาอะไรกินข้าววะT T)
เพิ่งอ่านSuper loversเล่ม3จบไป ไม่ไหวแล้วก๊าวใจเว่อร์!!!!!! แถมยังติดอนิเมะเรื่องNo.6อีก(ชอบเนื้องเรื่องมาก...แปลกดี เดาทางไม่ถูกตลอดเลย)
ใครอ่านใครดูแล้วมาเม้าท์กันนะคะ ใครยังไม่เคยขอแนะนำเลย
นอกเรื่องไปไกล กลับมาเรื่องนิยายของเราก่อน...อย่างที่บอกแหละค่ะพอเป็นแฟนกันแล้วน่าจะสวีทกันมากขึ้น แต่เราดันเขียนฉากสวีทไม่เอาไหนเลย ไม่เหมือนฉากด่ากันอันนั้นเขียนคล่องเลย555
ถ้าเขียนออกมาติดๆขัดๆ ไม่หวานเหมือนใครเค้าก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ(สงสัยต้องเขียนขอโทษไว้ทุกตอนละ555)
ส่วนเรื่องคินจะได้แอ้มเมื่อไหร่...ขอตอบว่ามันเป็นเรื่องของอนาคตค่ะ ซึ่งอนาคตเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
นี่ถ้าเราเขียนซูมโคมไฟ แพลนกล้องออกหน้าต่างจะมีใครว่ามั้ยคะเนี้ย??
แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ คิดถึงคนอ่านทุกคนจ้า <3
-
:z13: เดี๋ยวมาเม้นต์ฮะ
ภคินหื่นขึ้นเป็นกองเลยอ่ะ o17 แถมมุขเสี่ยวนี่ยิงรัวซะยิ่งกว่าm16อีก o17 o17
แต่ก็ทำความเสียหายให้ไปป์เยอะเช่นกัน (โดยเฉพาะสูบไปป์เนี่ย คนอ่านยังเขินด้วยเลย >///<)
พอเป็นแฟนกันคินเชื่องกับไปป์เยอะขึ้นแฮะ XD ปรนนิบัติไปป์ดีมาก
เชียร์ให้ไปป์โดนกดไวๆ :z1:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนฮะ มาต่อไวๆนะ +1
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด ตอนใหม่มาแล้ววววววววววววววววววว :mc4:
.
.
หลังจากตกลงเป็นแฟนกัน เราก็รอร๊อรอ แบบว่าอยากรู้ว่าชีวิตหลังจากเป็นแฟนแล้วจะเป็นไงบ้าง อิอิ :-[
มารับกันทุกเย็นด้วย น่ารักกันดีจังเน้ออออออออออ 555555
สอบเสร็จแล้วแสดงว่าจะมาต่อได้บ่อยขึ้นใช่ไหมคะ ..... มีความหวังสุดๆ เลยนะคะเนี่ย อิอิ o18
-
แค่นี่ก็หวานแบบเป็นธรรมชาติแล้วค่ะ ไม่ต้องพยายามหรอกเดี๋ยวจะกลายเป็นเฟค
แบบนี้ดีแล้วค่ะอ่านไปอมยิ้มไป น่าร้ากกกกก Continue to wait
-
อ่านไปเรื่อยๆ.... แต่แบบว่าข้ามไปข้ามมา อ่านแล้วรู้สึกแบบว่า อ๊ายยยยยยยยยย~ เขินอ่ะ! \(//∇//)\
-
ภคินน่ารักอะ :o8: :o8: :o8:
-
ตาภคินหนูหวานได้ใจมากลูก o13
"สูบไปป์ ".... โฮกกกกกกกกกกกกกกกก :o8:
สูบอย่างเดียวหรอ อย่างอื่นสนมั้ยพี่ 55 :m12:
-
ฮาบีหนึ่งบีสอง คินแกก็คิดได้เนาะ :m20:
คินมุขแกเสี่ยวมาก แต่ช๊านฟังแล้วเขินแทนไปป์ว่ะ :-[
ส่วนความหวาน..จริงๆแล้วที่เป็นอยู่ก็หวานอยู่แล้วนะ
อ่านแล้วเขินด้วยเลย แบบนี้น่ะสนุกแล้ว หวานปนฮา ไม่น่าเบื่อดี o13
nc จะมาตอนไหนก็ตอนนั้นแหล่ะจ้า ยังไงก็รอได้
หรือจะแพนไปที่โคมไฟก็ไม่ว่ากัน แค่ขอให้มีฟีทเจอริ่งกันก็พอ :laugh:
-
แว้บเข้ามาอ่านก่อนสอบจ้า สอบ สอบ สอบ T T
เค้าหวานกันจังเลยอ๊ะ คนอ่านอิจฉา 55
เรากำลังจะเป็นไทบ่ายนี้ อิสรภาพ จะเป็นของเราเช่นกัน บันไซ !!
-
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
ใครว่าเป็นแฟนแล้วไม่หวาน หวานจนขนลุกเลย อ่านไปๆยังเขินแทน นึกว่าตัวเองเป็นไปป์อ่ะ :o8:
-
ภคินขยันยิงมุข อ่านไปยังเขินแทนไปป์เลย แบบนี้ก็หวานแล้วค่ะ :L2:
-
คิดถึงไปป์เหมือนกันค่ะ ^ ^;;; เริ่มสวีทแล้วววววววว ฮิ้วววววววว
-
กร๊าสสสสสส มาต่อแล้ว คิดถึงๆๆๆๆนะคะ!! ><~♥
น้องไปป์ก็ยังคงเป็นน้องไปป์ เข้าใจนายภคินนะ
น่ารักน่าหลงขนาดนี้จะไม่อยากปล้ำได้ยังไงไหว 5555
ตอนนี้เห็ดฟาร์เริ่มไม่มีปฏิกิริยากับนายผมยาวแล้วใช่ป๊ะ!?
แต่เปลี่ยนไปเล่นกับพี่อาร์ทแทน ฮิ้วววววววววววว
รอตอนต่อไปนะคะ
ประโยคเด็ดประจำวันนี้ 'ก็ไม่ให้สูบบุหรี่ ก็สูบไปป์แทนแล้วนี่ไง' << จากนายภคิน
'งดบุหรี่ อาจทำให้เกิดการเสียตัว เอ้ย เปลืองตัวเปลืองร่างกายนะครับ' <<จากน้องไปป์
-
ดูดไปป์แทน ฮ่าาาาาาาาาาาาา
ภคินมันคิดได้เนอะ
-
เข้าตัวเต็มๆ จากสูบบุหรี่มาเป็นสูบไปป์ซะ ตอนนี้คินคงไปเรียนรู้วิธีเรียบร้อย ไปป์เตรียมตัวให้ดี บางทีเอาพี่เดียวดาย
มาเป็นก้างอาจจะทำให้คินเกรงใจคุณพี่เขาบ้าง
-
น่ารักอ่ะ :m25: ไปป์น่ารักเสมอต้นเสมอปลายมากอ่ะ ภคิณก็หื่นดีจัง :laugh:
พอเป็นแฟนกันแล้วคู่นี้น่ารักแบบ*2ไปเลย>///< แต่ชอบตอนท้ายจัง :z1:
-
หยุดไปเลยบุหรี่ :o8: แล้วมาสูบไปป์แทนตลอดชีวิตดีกว่าเนอะ 555 :laugh:
-
ไม่เป็นไรจ๊าเขียนแบบไหนมาเราจะอ่านให้หมด เพราะเราชอบเรื่องนี้มากๆเลย
-
ม่ายหวาย หวานๆๆๆๆ อุอุ
กอดเข้าไป ถ้ามีหมอนข้างแบบนี้จะนอนทั้งวันทั้งคืนเล๊ย
แต่ฮาแก๊งค์เพื่อนกากมั่ก
ขโมยซีนสุดๆ อ๊า น่ารัก :o8:
อ้อ +และให้เป็ดซะ
-
ตอนนี้ อิอิ +1 น่ารัก อ่ะ ภคิน รุกหนัก ตลอด อ่ะ ฮ่า ๆ ชอบมาก อ่ะ :z2: :z2:
-
อ๊ากกก สูบไปป์แทนนน กรี๊ดดดดด
น่ารักที่สุดดดด
-
คินจ้า คินก็หื่นตลอด 55+
-
แหมถึงไม่หวานแต่ซาบซ่านถึงใจนะ แอร๊ยยยยยยยเขิล :give2:
-
:laugh: ไปป์เอ๋ยโดนสูบเเล้วลูก
เเล้วจะบอกเรื่องคินกับเพื่อนๆยังไงเนี่ย
-
:กอด1: :กอด1:
-
กด LIKE !!! ชอบๆๆๆๆ
-
สูบไปป์แทนบุหรี่ก็ดีนะภคิน ไม่ต้องซื้อหา ประหยัด o13
:pig4:
-
หายไปซะนานเชียวน้าาา
ว่่าแต่ภคินน่ารักเว่อร์อ่ะ 555 สูบไปป์แทน คิดได้ไงเนี่ย
-
มามะภคิน ถ้าจะศึกษาละก็ ในเล้าเนี่ยแหละ ครบเครื่องเรื่องบนเตียงเลย5555
หวานกันซะ! แบบนี้ก็ดีแล้วค่า ไม่ต้องพยามให้หวานไปกว่านี้หรอก แค่ไปป์ยอมเรียกภคินว่าแฟนก็ถือว่าลงให้มากแล้ว(มั้ง?) แต่ไอ้มุกสุดท้ายเนี่ยยยยย
อยากจะเตือนคินไว้ว่า"ไปป์"ก็เป็นสารเสพติดอย่างหนึ่งเหมือนกันนะ><
-
"ไม่มีอะไร มึงน่ารักอ่ะ กูเลยอยากอยู่ใกล้ๆ”
โดนแบบนี้ไม่ละลายให้รู้ไป ภคิน น่าร๊ากกกก
-
เรานิยมคนเลิกบุหรี่มาดูุดไปป์ที่สุดอ่ะ
-
น่ารักอ่ะ (เสียงปุ๊กโก๊ะ)
-
หว๊าน หวานนน
น่ารักมากค่ะ :D
-
อยากอ่านฟาร์อาร์ตค่าาาาาาาา
เบื่อไปป์แล้ว
คิดถึงอาร์ตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยๆๆๆๆๆ
หยอดกันหวานเจี๊ยบบบบบบ
เอาอีกๆ ชอบ อิอิ :o8:
-
เย่ สอบเสร็จแล้ว ดีใจด้วยค่ะ
ภคินเก็บกดมาไปปะเนี่ย หื่นออกหน้าออกตา :laugh:
-
หาเรื่องแบบนี้ระวังถึงเตียงนะ
จะหาว่าไม่เตือนนน
-
:m3: :m3:
น่ารักอะ
-
อ๊ากกกกกกกก
น่ารักเกินไปเเล้วว :impress2: :-[
-
no.6 คลั่งชิองได้อีกค่ะ ออร่า อร๊างงงงงเว่อมากมายยยยยยยยยยยย >///< :o8: (แต่ไม่ค่อยชอบเสียงคนพากษ์อ่ะ-..-)
ตอนที่5ล่าสุดนี่ เนซึสวยได้อีกค่ะ โฮกมากกก
แต่เรื่องนี้แนะนำให้ดูจริงๆนะ ถ้าไม่เคยอ่านนิยายนี่ จะเดาทางไม่ถูกจริงๆ น่าติดตามมากกกกกกกกก o13
ปล.ส่วนนุ้งเรน โตขึ้นมาแล้วแอบหล่ออ่ะ ตอนเล็กๆแบ๊วมากมาย แต่ยังคงความใสแบบอึนๆ(?)เช่นเดิมได้อีกกกค่ะ :laugh:
-
พอเป็นแฟนกันก็จะเห็นอีกมุมหนึ่ง น่ารักจัง
ถ้าคิดคู่นี้ไม่ออก ก็เอาคู่อาร์ตฟาร์มาขัดดอกก่อนก็ได้นะ
-
เร็ววจริงๆ คู่นี้ น่ารักอ่ะ รีบมาต่อนะคะ :call:
-
สูบไปป์แทน
-
“ก็ไม่ให้สูบบุหรี่ ก็สูบไปป์แทนแล้วนี่ไง”
ประโยคนี้เกิดมาก กร๊ากกกก
-
มุขหวาน กัน ข้ามดลกไปเลยยย :o8:
-
อ้ากกกกกกกกกกส์
เลิกสูบบุหรี่แล้วหันมาสูบไปส์แทนทุกวัน
บริหารปอดดีนะ :z1: :z1: :z1:
-
“ก็ไม่ให้สูบบุหรี่ ก็สูบไปป์แทนแล้วนี่ไง”
ภคิน วิน!!!! ชนะใสเลย 5555
โอ้ย หวานค่ะ อ่านแล้วเขิน
คนเขียนสู้ๆ เน้อ เป็นกำลังใจให้ค่ะ! o13
ป.ล. No.6 โหลดมาแล้วค่ะ แต่ยังไม่ได้ดูเลย เห็นมีแต่คนสครีมกัน ต้องรีบไปดูซะแล้ว 55
-
คริคริ สูบไปป์แทนบุหรี่
ช่างคิดเนอะภคิน ฉลาดสุดๆ
o13 o13 o13
-
หวานซ๊าาาาาา!!
เอิ่ม...สูบไปป์บ่อยๆก็ไม่มีใครว่านะภคิน ก๊ากกกกก
ตอนนี้น่ารักมากค่าาา!! :impress2:
-
อยากอ่านคู่ฟาร์อ่ะ ฟาร์คู่ใครอ่ะ :serius2: :serius2: :serius2:
-
คู่นี้ เค้าหวานกันแบบนี้ตั้งแต่แรกอยู่แล้วละคะ
ออกแนว เลี้ยงดูกันด้วยลำแข้ง
5555+
-
อิ๊สสสสสสส
มดขึ้นเต็มจอเลยฮร๊าาาาาาาาาาาา=A=!!
ตัวตนที่แท้จริงของนายภคินช่างน่ากลัวค่ะ.........//มองมัน
อนึ่ง. คิดถึงฟาร์........;W;
-
ภคินน่ารักมากกกกกกกกกก ช๊อบชอบ ฮ่าๆๆ
หวานเท่านี้ก็กำลังดีนะ อิอิ >///<
กลุ่มเพื่อนไปป์รู้เรื่องนี้จะเป็นไงมั่งเนี่ย แอบสงสารแซ็กล่วงหน้า ฮ่าๆ ก็ชอบไปป์มาตั้งนาน
ถ้าฟาร์คู่กับแซ็กก็ยังพอใจชื้นว่า เดี๋ยวพี่แกก็มีคนปลอบ....แต่ว่าฟาร์ของอาร์ตอ่ะนะ ฮ่าๆๆ
-
:กอด1:ภคินน่ารัก กวนๆดี
-
กำลังจะคอมเม้นท์เรื่อง แต่เจอ Super lovers ดักทาง ลืมหมดเลย 5555
ชอบภคินอะ เป็นพระเอกแบบในดวงใจ กวนๆหน่อย แอร๊ย ~ :-[
สมแล้วที่คนอย่างไปป์จะแพ้ทาง ก็นายมันเท่แต่ปากนี่หว่า ลับหลังก็แอบยิ้มตลอด
น่ารักกันจริงๆ ;)
Super lovers !! เนี่ย ชอบมากกกกกกกกกกก
ชอบตัวละครในครอบครัวทุกตัวเลย หลงรักแบบถอนตัวไม่ขึ้น ฮึ๊บบบ :กอด1:
-
ยิ้มจนเมื้อยแก้มแล้วครับ ขอบคุณครับ :laugh:
-
หวานกันบ้างด่ากันบ้างก็สนุกดีนา
แต่พอถึงเวลา... อย่าแพนกล้องออกนอกหน้าต่างได้มั้ย คิคิ
ปล.ชอบsuper lovers เหมือนกันค่ะ แต่เค้าอ่านในเว็บเอา ใครยังไม่เคยอ่านลองเอาไปอ่านดูนะ http://www.mangafox.com/manga/super_lovers/ (http://www.mangafox.com/manga/super_lovers/)
-
อ๊าย เขินแทน ภคินขยันส่งมุงเหลือเกิน
แถมแต่ละมุกก็เสี่ยวซะ o13
ไปป์จะปิดเพื่อนได้อีกนานไหมเนี่ย
-
กรี๊ดๆๆๆ น่ารักจัง ไม่ให้สูบบุหรี่ก็ต้องสูบไปป์สิ เห็นด้วยเลย :impress2:
-
แทบตกเก้าอี้ 5555555555555555+
-
น่ารักโว้ยยยยยยยยย แซ็กก็ถึงคราวอกหัก งานนี้ฟาร์ไม่ว่างมาดามใจแล้วด้วย ทำใจแทนละกันนะ
อาร์ทรีบ ๆหาคลิบมาให้ภคินเร็ว ๆ หน่อยล่ะ ไปป์จะได้ไม่เจ็บไง
-
:เฮ้อ:รอนานมากเหมือนกันนะกว่าจะมา
:-[แต่ตอนนี้น่ารักดีนะครับทั้งสองคนเลย
:a5:หวังว่าจะมาต่อตอนใหม่ๆเร็วขึ้นนะครับ
:mc4:สอบเสร็จแล้วขอให้คะแนนออกมาดีๆนะครับ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รอนานไม๊ไม่รู้ รู้แต่ตอนเริ่มนั่งงงตั้งนาน ว่าไปป์มันอยู่คณะอะไรกันแน่ นึกไปนึกว่า อ๋อ เอาไปสับสนกับอีกเรื่องนึงซะงั้น 55555
-
“ก็ไม่ให้สูบบุหรี่ ก็สูบไปป์แทนแล้วนี่ไง” :laugh:
-
ชื่อไปป์ เพื่อมุขนี้โดยเฉพาะรึเปล่าคะ อิอิ คินคงเลิกบุหรี่ได้ถาวรเลยล่ะ
-
เริ่มนึกไม่ออกว่าไปป์อยูคณะไรเหมือนกัน :m28:
-
กรี๊ดดดดดดด
รอมานาน
ไปป์ไปป์ กับ คิณคิณ
หวานแหววเชียะ
ปล.คิณเนี่ยหยอดมุกได้ตลอดเวลาจังนะ
ปล. 2 คนแต่งเสี่ยวอ๊ะเปล่า
-
น่ารักอ้ะ
-
มาต่อเถอะ มาต่อ :call: :call: :call:
-
สูบไปป์ :o8: :-[ :impress2:
-
โห... ไม่สูบบุหรี่ มาสูบไปป์
:pigha2:
-
สูบไปป์
มาต่อเถอะ
-
ภคิน ก่อนเป็นแฟนไม่เห็นหื่นออกขนาดนี้เลยนะเนี่ย ><
แอร๊ยยยย สูบไปป์แทน คิดลึกไปไกลนะค๊าาาา อิอิ
-
จะหลบเพื่อนได้นานแค่ไหนเชียว
-
มาเร็วๆนะค่ะ :mc4: ปล่อยมุกสูบไปป์แล้วอย่านึกว่าจะหนีง่ายๆ โดดงับหู ฮ่าๆๆ
ไอที่ว่าสอบเสร็จเข้าร้านการ์ตูนปั๊บนี่น่าจะเป็นเหมือนกัน ได้เสียเงินซื้อตูนแล้วสะใจ
แต่พอออกจากร้านไม่ถึงก้าวฉุกคิดแล้ว ตูจะเอาอะไรกิน แต่พอเปิดการ์ตูนปุ๊บ ไอความคิดตูจะเอาอะไรกินหายหมด
เหลือแต่เพียงว่า อยากจับกดพระเอกการ์ตูนนนนนน o13
-
มาฉุดกระชากกระทู้ คะ
มารอคินสูบไปป์อยู่น๊า
-
ภคินทำไมน่ารักขึ้นเรื่อยๆนะ ไปป์ตายรังแหงๆ
-
รอตอนต่อไปคับ
-
อ้ากๆ น่ารัก ;'DD ชอบอ๊า ^^
-
มาไกลถึงหน้าสามแล้ว ขอดันให้ขึ้นหน้าหนึ่งหน่อยแล้วกัน
เพื่อว่าคนแต่งอาจจะมองไม่เห็น เลยไม่มาลงตอนใหม่ซะที
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
กว่าจะมาก็ซักสิบวันเป็นอย่างเร็ว 555 T_T
-
ภคินน่ารักอ่ะ โอ๊ยยยจะไม่ไว้เเล้ว
เปลี่ยนจากบุหรี่มาเป็นสูบไปป์
งานนี้ตายคาคอมค่ะ
...........................
คนแต่งก็แต่งโอเคดีนะค่ะสำหรับบทหวานๆ
สู้คนเเต่งเก่งอยู่เเล้ว55+
-
รอตอนต่อไปครับ.....
:-[ :-[ :-[
-
หวาน น่ารัก
แอบคิดถึงคู่น้องเห็ด
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
ป๊าดดดด อ่านจบแล้ว 55555555
เหมือนคนเขียนจะสูบอะไรวายๆคล้ายๆเรา5555
เพิ่งอ่าน superlovers ไปเล่มหนึ่งเอง ~
ตังหมด เพราะจะเก็บ07ghost กับnumber 555555
-
พลาดเรื่องนี้ไปได้ไงอ่ะ สนุกมากๆเลย
ชอบอาร์ทอ่ะ เชียร์ฟาร์ให้ได้กับอาร์ทดีกว่าเนาะ อาร์ทน่ารักเว่อร์ๆเลย
-
Room 28
มันเป็นเรื่องงี่เง่าสิ้นดีที่นายวิรัล วงศ์วิสุทธิ์ ผู้ชายวัยย่างยี่สิบต้องมาปกปิดเพื่อนเก่าเพื่อนแก่เรื่องมีแฟนแบบนี้ ก็ไม่ได้อยากจะโกหกพวกมันหรอก... แต่ไอ้เหตุผลเดียวที่เรียกว่า’ศักดิ์ศรี’มันค้ำคอซะจนคอแทบหัก จะว่าไปก็ไอ้’ศักดิ์ศรี’อะไรนี่ไม่ใช่เหรอ.....ที่ทำให้เขาต้องมาชังน้ำหน้าผู้ชายตัวสูงๆที่นอนกอดเขาอยู่ตอนนี้
จะเรียกว่าอารมณ์ขี้เกียจก็คงไม่ผิดนักที่ทำให้ผมลุกจากที่นอนไม่ขึ้นในเช้าวันหยุดแบบนี้ ก็พยายามบอกตัวเองอย่างนั้นอยู่นะ.....ไม่ใช่เพราะไอ้หน้าหล่อๆที่หลับตาพริ้มถูกใจหมอนข้างอุ่นๆเสียเต็มประดานี่หรอก
ลมหายใจเข้าออกช้าๆเป็นสัญญาณบ่งบอกได้ดีว่าภคินยังคงหลับสนิท คงเพราะช่วงนี้งานมันเยอะด้วย ทั้งงานคณะที่เห็นมันนั่งปั่นจนดึกดื่นทุกวัน ไหนจะงานพิเศษอีกล่ะ สารภาพว่าผมรู้สึกหดหู่ทุกครั้งที่เห็นมันทำงานหนักขนาดนี้ บางครั้งก็ต้องไปส่งมันโอนเงินให้แม่ตอนดึกๆด้วย แต่มันก็เป็นเรื่องของครอบครัวเขา...ผมไม่มีสิทธิไปยุ่งเกี่ยวหรอก
ผมใช้เวลากับการจดจ้องใบหน้าหล่อคมนั่นใกล้ๆ นั่นยิ่งทำให้ผมไม่แปลกใจเลยที่ไอ้หน้าด้านนี่จะได้ตำแหน่งเป็นถึงเดือนมหาลัย เรียวคิ้วเข้มที่โค้งอย่างวิจิตรรับกับสันจมูกโด่ง ริมฝีปากบางเรียวเป็นกระจับ ดวงตาเรียวคมที่บัดนี้ยังคงปิดอยู่ พอได้มองใกล้ๆแบบนี้เลยรู้สึกว่ามันหล่อชิบหาย ยิ่งเวลาหลับหมดฤทธิ์มาเกรียนใส่ผมนี่ยิ่งเสริมความหน้าตาดีไปกันใหญ่ ภคินมันไม่ได้หล่อแบบพวกเกาหลี ญี่ปุ่นอะไรแบบนั้นนะครับ หน้ามันออกจะหล่อคมแบบไทยแท้ๆ พอแม่งทำงานเป็นจับกังแบกหามตากแดดบ่อยๆก็เลยได้ผิวสีน้ำผึ้งมา ยิ่งเสริมให้มันดูดีเข้าไปใหญ่
ไปๆมาๆไอ้สายตาไม่รักดีก็เสือกไปล็อกเป้าหมายที่ริมฝีปากหยักบางนั่น.... เราหัวสมองด้านชั่วช้าก็เริ่มทำงาน ส่งภาพยามมันบดเบียดกับริมฝีปากของผมเมื่อวันก่อนเข้ามาในหัว ชิบหาย!!!!ทำไมกูเป็นคนลามกแบบนี้!!! ไม่สิ...ไม่สิ...มันต่าหากล่ะ อยู่ๆแม่งก็มา’สูบไปป์’เหี้ยห่าอะไรไม่รู้หน้าตาเฉย แถมจูบต่อหน้าพี่เดียวดายอีกนะ มันน่านัก!!!!
นอนมองหน้ามันไปเพลินๆก็ชักรู้สึกว่ากูเริ่มจะทำตัวเหมือนนางเอกละครมากเกินไป ดีนะไม่มีการยกมือมาไล้แก้มให้พระเอกจับได้ว่าจะลักหลับด้วย คิดอย่างงั้นก็ค่อยๆถ่อดแถ่ดตัวเองออกมาจากอ้อมแขนนั่นช้าๆเพราะกลัวมันจะตื่น ไอ้ผู้ชายสูงเป็นเปรตนั่นก็เสือกควานหาหมอนข้างที่หายไปเป็นการใหญ่
โห.....โตเป็นควายยังติดหมอนข้างนะมึง!!!!
แต่จะใจร้ายทิ้งมันไว้ก็เกินไปหน่อย ผมเลยต้องเดินออกมาอุ้มพี่เดียวดายไปนอนแทนที่ตัวเองซะเลย ส่วนมันคว้าอะไรได้ก็คว้าเลย ภาพผู้ชายตัวเท่ายักษ์กอดตุ๊กตาหมีตัวเท่ายักษ์ชวนให้รู้สึกน่าหัวร่อตั้งแต่เช้าเลยวุ้ย...
……………………………………………………………
………………………………………….
…………………….
………
ช่างเป็นวันเสาร์ที่แสนสบาย อากาศก็ดีฝนไม่ตก มีแดดพอให้ตากผ้าได้แถมยังไม่ร้อนจนเกินไปอีกต่างหาก ผมกับภคินนั่งทำงานกันอยู่บนโต๊ะกินข้าวที่อยู่ฝั่งซ้ายของห้องชุด ฝั่งที่ผมนั่งมีโน๊ตบุคเพียงเครื่องเดียวที่ใช้พิมพ์รายงาน ส่วนฝั่งมันน่ะกระดาษเขียนแบบกระจายเต็มพื้นที่โต๊ะเลย...
แล้วอยู่ๆเสียงโทรศัพท์มือถือก็นำมาซึ่งเรื่องน่าปวดหัว ซึ่งถ้ารู้อย่างงี้กูคงไม่รับหรอก!!!
“ก็บอกแล้วว่าขี้เกียจ”
“วันก่อนก็บอกแบบนี้ ไม่ต้องเลยนะมึง....คิดจะหนีหน้ากูรึไง”
ผมถอนหายใจกับอาการช่างตื้อของไอ้เชี่ยเวฟ ก็เข้าใจนะว่ามันอยากเที่ยวกับเพื่อน แต่นี่พี่เล่นตื้อซะจนกูเครียดเลยครับ...
“ไปป์....มึงไม่อยากเจอพวกกูเหรอ~” นั่นเริ่มเปลี่ยนเข้าโหมดออดอ้อนแล้ว “พวกกูนะคิดถึงมึงม๊ากมาก~”
“ไอ้เวฟ...เก็บความกะล่อนไปใช้กับบรรดากิ๊กมึงเหอะ กูไม่หลงกลหรอก”
“เออ...ก็รู้อยู่ มึงแม่งไม่เคยเห็นพวกกูสำคัญอยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ พอได้เพื่อนใหม่มึงก็ไปกับเค้าหน้าตาเฉย ใช่สิ..พวกกูมันรองเท้าคู่เก่า ใส่ไปก็อายชาวบ้าน กระซิกๆ”
“ชักจะเลอะเทอะนะมึงอ่ะ”
ผมถอนหายใจยาวเหยียด จะว่าไปช่วงนี้ก็ไม่ค่อยได้ไปเจอพวกมันจริงๆด้วยแหละ ทั้งเรื่องงานเรื่องแฟนมันสุมหัวซะจนไม่ได้ไปไหน เอาจริงๆเลยนะ....ประเด็นมันคือไอ้หน้าด้านมันไม่ยอมให้ผมไป!!!
“บางที...ถ้ามึงเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของกูมึงอาจะเห็นใจ เอาล่ะไปป์....กูจะไปหามึงที่ห้องตอนนี้ รออีกสัก5นาทีนะ กูบึ่งรถไปเลย”
“หยู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~ มึงจะมาทำม๊ายยยยยยยยยย~”
“มาดูว่ามึงซุกสาวที่ไหนไว้ในห้องรึเปล่า” ไม่มีเว่ย...กูซุกแต่หนุ่ม เอ๊ย!!ไม่ใช่!!!!มันไม่ใช่ประเด็นตอนนี้
“ไม่ต้องมาเลยนะ ไม่มีใครทั้งนั้นแหละ กูมีรูมเมทใครมันจะซุกผู้หญิงไว้ในห้องได้วะ” อันนี้พูดความจริงครับ
“ไม่ยาก....กูไปถามจากไอ้คินเอาก็ได้ โอ๊ะ...สตาร์ทรถเลยดีกว่า”
“โอเค ตกลง!!!!! คืนนี้เจอกันที่ร้านเดิม”
“มันต้องแบบนี้สิไอ้น้อง เอางี้กูไปรับมึงสักสองทุ่มใต้หอนะ....มาถึงแล้วจะยิงขึ้นไป แค่นี้แหละ...แล้วเจอกันไอ้น้องไปป์”
ไอ้เวฟวางสายไปแล้วเรียบร้อย ทิ้งระเบิดลูกใหญ่ลงกลางหัวผมอย่างจัง ยิ่งต้องเงยหน้าขึ้นมาสบตาคนที่จ้องเขม็งมาทางนี้อยู่แล้ว...
“ภคิน....”
“ไม่ให้ไป!!”
“กูยังไม่ทันถามอะไรเลย”
มันยักไหล่ “ไม่ถามกูก็ฟังที่มึงคุยโทรศัพท์อยู่”
“หูยยยยยยย....ไอ้นี่ไม่มีมารยาท แอบฟังคนอื่นคุยโทรศัพท์”
“คนอื่นที่ไหน...ลืมแล้วรึไงว่าเป็นแฟนกู และกูไม่อนุญาตให้มึงไปกินเหล้าคืนนี้”
“เฮ้ย...อย่ามาเยอะนะมึง กูตกลงกับไอ้เวฟไว้แล้ว ไปกับพวกมันไม่มีอะไรหรอก”
“ไม่มีบ้าอะไร.... ไอ้หนุ่มผมยาวนั่นก็ไปด้วยใช่มั้ยล่ะ งั้นยิ่งไปไม่ได้ใหญ่เลย!!”
“เอ๊า!!! ก็มันเพื่อนกูอ่ะ มึงนี่ฟุ้งซ่านแล้วก็บอกแล้วว่าไอ้แซ๊กมันเป็นแค่เพื่อนโว้ย”
“มึงคิดอย่างงั้น แล้วมันคิดป่ะล่ะ”
“โอ๊ย....ชักจะพูดไม่รู้เรื่องแล้วนะภคิน!!”
“มึงก็ชักจะดื้อใหญ่แล้วนะ”
ผมลุกพรวดจากโต๊ะกินข้าว ไม่ลืมที่จะยกโน๊ตบุคขึ้นแล้วเดินปึงปังไปทิ้งตัวลงบนโซฟาแทน ไม่อยากนั่งร่วมโต๊ะกับคนพูดไม่รู้เรื่อง ก็เข้าใจนะว่ามันเป็นคนมีปมเรื่องความรัก พอได้มีมันเลยหวงขนาดนี้ แต่ไอ้แซ๊กมันก็แค่เพื่อน...แล้วไม่รู้ว่าไอ้ห่านี่เอาความคิดฟุ้งซ่านแบบนี้มาจากไหนถึงได้มาหึงผมกับไอ้แซ๊กเนี้ย!!!
พอเหลือบมองด้วยหางตาก็เห็นภคินหมุนควงปากกาในมือ มันไม่มองงานตัวเองที่กระจายเต็มโต๊ะด้วยซ้ำ แต่สายตานั้นกลับมาจับจ้องที่ผมแทน จนรู้สึกเสียวสันหลังวูบ...
“เฮ้ออออออออออออออออ...” มันถอนหายใจ “ไปป์...อย่าทำแบบนี้ดิ”
“ก็มึงงี่เง่าใส่กูก่อนอ่ะ”
“ขอโทษ....”
คำพูดสั้นๆที่ทำเอาผมที่กำลังจะปรี๊ดแตกถึงกับเงียบลงไปทันที ผมหันกลับไปมองหน้าคนพูด ภคินทำหน้านิ่งซึ่งผมก็เดาไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่ แต่เอาเถอะผมไม่ใช่คนงี่เง่า ขอโทษแล้วก็หายกันไป
“อือ...ไม่เป็นไร” ตอบได้แค่นั้นแล้วต่างคนก็ต่างเงียบกันไป...
ทำไมผมจะไม่รู้ว่าภคินเป็นคนขี้หึงขนาดไหน ครึ่งปีกว่าที่รู้จักกันมาก็พอทำให้รู้นิสัยใจคอมันดี มันเป็นคนตรงๆ อยากทำอะไรก็ทำ ไม่สนใจคนอื่น ยิ่งถ้าไม่ใช่คนที่มันสนิทด้วยมันจะไม่สนใจเหมือนเขาเป็นธาตุอากาศเลยแหละ แต่เห็นมั่นใจแบบนี้ แต่เรื่องความรักนี่ถือว่าตรงกันข้ามได้เลย มันมีความรักที่เหมือนเด็กๆ หึงหวง ต้องการครอบครองเพียงคนเดียว จนบางครั้งผมยังอดแปลกใจไม่ได้ว่าผู้ชายที่ออกจะนิ่งๆเวลาอยู่กับคนอื่นคนนั้นมันหายไปไหน...
จะว่ามันก็คงไม่ถูกหรอก มันโตมาในสภาพแบบนั้น ผมว่าแค่มันเป็นแบบทุกวันนี้ได้ก็เก่งจะตายแล้วล่ะ อีกอย่างเรื่องนี้ถ้าจะมีใครผิดก็คงเป็นผมเองที่คนบนโลกมีเป็นล้านล้าน แต่เสือกมารักไอ้เวรนี่ซะได้...
เห็นบรรยากาศตึงเครียดแบบนี้ผมก็รู้สึกไม่ค่อยดีขึ้นมา ใครจะไปชอบเวลาทะเลาะกันล่ะ สุดท้ายเลยต้องเป็นฝ่ายคลี่ยิ้มบางๆให้มันก่อน พอเห็นผมยิ้มเท่านั้นแหละ ไอ้หน้านิ่งนั่นก็ยิ้มตอบพลางลุกพรวดขึ้นมาจากเก้าอี้เดินมาทิ้งตัวลงข้างๆพี่เดียวดายบนโซฟาทันที...
“ไม่ทำงานแล้วเหรอ”
“คิดไม่ออก นั่งดูหน้ามึงใกล้ๆดีกว่า”
อุก....โดนฮุคซ้ายเข้าจังๆ หน้าแดงไปเป็นแถบเลยงานนี้!!!!~
ผมรีบก้มหน้าหลบสายตาที่มองมา แต่มือเจ้ากรรมก็ค้างอยู่บนแป้น ก็หัวสมองว่างเปล่าขนาดนี้กูจะพิมพ์อะไรล่ะคร๊าบบบบบบบ.....
“มึงก็ไม่เห็นทำงานเลย” มันชะเง้อมองหน้าจอโน๊ตบุคบนตักผม “อยากนั่งมองหน้ากูใกล้ๆเหมือนกันใช่ป่ะ”
“หูยยยยยยยยยยยยยยย...ไอ้หลงตัวเอง” ผมทำหน้าเหม็นเบื่อแล้วย่นจมูกใส่มัน ภคินหัวเราะเบาๆก่อนจะเอื้อมมือคว้าโน๊คบุคผมไปวางบนตักมันแทน
“อะไรว้า~ นั่งตั้งนานพิมพ์ได้ไม่ถึงหน้าเลย แล้วเมื่อไหร่มันจะเสร็จเนี้ย”
“ว่าแต่กู....มึงก็นั่งหมุนดินสอเป็นชั่วโมงเหมือนกันแหละวะ” ผมเอื้อมมือข้ามพี่เดียวดาย พยายามเอาโน๊ตบุคคืนจากเงื้อมือมัจจุราช แต่แลดูว่าจะไม่เป็นผลเพราะมันดันไหลไปติดโซฟาอีกข้าง
“ภคินเอาโน๊ตบุคมา กูจะทำงาน” ทำเสียงเข้มข่มมันไว้ก่อนครับ
“หอมก่อนสิ”
“เชี่ยนี่ ดูละครหนังข่าวมากไปละมึง เอามาอย่ามาเล่น ต้องรีบทำงานคืนนี้ต้องออกไปข้านอก” ดูเหมือนประโยคหลังจะทำให้ภคินหัวเสียพอสมควร จากหน้าตาทะเล้นๆเลยกลายเป็นหน้าหงิกแบบนี้ โอ๊ยยยยยยยยย....มันจะอะไรกันนักหนาวะแสรดดดดดดดดดดดด
มันลุกขึ้นวางโน้ตบุคลงบนตักผมก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวเหมือนเดิม งอนเป็นเด็กไปได้....ทำอย่างกับเมียที่โกรธเวลาผัวกลับบ้านดึกอย่างงั้นแหละ ผมยักไหล่ไม่สนใจ....เอาสิยังไงคืนนี้กูก็จะไปเที่ยวกับเพื่อนอยู่ดีวะ แต่พอก้มมองจอคอมก็ทำเอาผมรู้สึกผิดขึ้นมา... บนไฟล์เอกสารด้านล่างงานผมปรากฏข้อความสีแดงขึ้นหราว่า
’ขอโทษนะ รู้ว่าทำตัวไม่ดี แต่กูหวงมึงนี่หว่า’
“ภคิน...”
มันเงยหน้าขึ้นมาจากกระดาษมาจ้องตาผมที่ย้ายตัวเองมาไว้ข้างๆมันแล้ว พอเห็นสายตามันก็เริ่มไปไม่ถูกเหมือนกันวะ ไอ้เราก็ไม่ใช่คนขี้อ้อนอะไรแค่มายืนบิดไปบิดมาตรงหน้ามันนี่ก็เต็มกลืนแล้ว
เอาวะ!!!
สุดท้ายก็ตัดสินใจคว้ามือข้างที่ไม่ได้จับดินสอของมันมาจับไว้แล้วพลิกเล่นไปมาแก้เก้อ “กูไปแป๊บเดียวเอง ไม่มีอะไรหรอกน่า.....มึงก็รู้.....กะ...กูก็มีมึงคนเดียวนั่นแหละ แค่นี้ก็ปวดหัวจะตายห่าแล้ว”
มันขมวดคิ้ว “แล้วไอ้หนุ่มผมยาวนั่น?”
ฟังแล้วขอถอนหายใจยาวๆสักที “จะให้กูบอกอีกกี่รอบ ไอ้แซ๊กมันเป็นเพื่อนกู เอางี้ถ้ากูไม่ให้มึงไปกินเหล้ากับพวกไอ้อาร์ทมึงจะว่าไง”
“ก็ไม่ไปสิ....เบื่อหน้าพวกมันจะแย่”
“โอเค...กูยกตัวอย่างไม่ดีเอง” ผมเริ่มใช้วิธีแกว่งมือมันไปมาเป็นการอ้อนแบบโง่ที่สุดเท่าที่เคยทำมา “ภคินนนนนน~ เข้าใจหน่อยสิ กูก็อยากเที่ยวบ้างอะไรบ้าง แต่ก่อนก็ไปด้วยกันออกบ่อยไม่เห็นจะมีอะไรเลย”
คราวนี้มันชิ่งถอนหายใจเอาคืนผมบ้าง “เออ...ให้ไปก็ได้”
“เยสสสสสสสสสสสสสสสสสส!!!!!!!!!”
“แต่กลับก่อนสี่ทุ่มนะ”
“พ่อมึงสิ!! สี่ทุ่มน้ำแข็งยังไม่ทันละลายเลย” ผมจ้องหน้ามัน “เที่ยงคืน”
“สี่ทุ่ม”
“เที่ยงคืน นี่เวลาปกติแล้ว”
“สี่ทุ่ม...จะไปไม่ไปห๊ะ??”
“งะ...งั้น....เจอกันคนละครึ่งทางห้าทุ่ม!!!”
“สี่ทุ่ม...”
“ห้าทุ่ม!!!!”
พอจ้องหน้าเถียงกันอย่างกับมีประกายไฟแลบขึ้นมา มันถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยของวันก่อนจะยอมเปิดปาก “โอเค....ห้าทุ่มก็ห้าทุ่ม”
หูยยยยยยยยยยยยยยยยยยย....กูรู้สึกเหมือนเด็กวัยเจริญพันธุ์ที่ขอพ่อแม่ไปเที่ยวกลางคืนอย่างงั้นแหละ เฮ้ย..แฟนนะเว่ยไม่ใช่พ่อ!!!!
“แต่...มีเงื่อนไข” มันชี้นิ้วที่แก้มข้างขวาทำเอาผมเบ้ปากกับความหมายของมัน
“สมัยไหนแล้ว มุกหอมแก้มนี่โบราณไปหน่อยนะมึง”
“หรือมึงอยากให้กูเปลี่ยนเป็นสูบไปป์ งั้นก็ได้นะ”
ผมแยกเขี้ยวใส่มันก่อนจะยอมก้มลงไปเอาปากแตะแก้มมันด้วยความเร็วหนึ่งครั้งต่อหนึ่งวินาที หายใจเข้ายังไม่ทันสุดก็รีบผละออกมาแล้วพาตัวเองไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามมันตามเดิม
มันยิ้มบางๆให้ผมเหมือนว่าแค่นี้ก็พอใจแล้ว ....อย่ายิ้มได้มั้ยวะ ใจกูจะละลายแล้ว.....
.....................................................................
.................................................
.......................
........
เพิ่งตระหนักได้ว่าควรจะเชื่อไอ้ภคินแล้วนอนเอกเขนกอยู่บ้านกับมันเสียยังดีกว่ามาเที่ยวกลางคืนแบบนี้ ไม่ใช่ครับ....ไม่ใช่เพราะกลิ่นบุหรี่ที่ผมไม่ถูกกับมันนัก ไม่ใช่ผู้คนเบียดเสียดยัดเยียด ไม่ใช่แม่สาวหุ่นสะบึ้มที่พยายามมายั่วที่โต๊ะผมอยู่นานสองนาน ไม่ใช่เสียงเพลงที่ดังจนปวดแก้วหู
แต่มันเพราะ.......
“โอ๊ะ!!!ฉันว่าแล้วกกหูคุ้นๆ....อิไปป์แกมาร่อนแบบนี้แฟนไม่ว่าเหรอ”
อิกะเทยแม๊กซ์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
แค่เจอมึงกูก็ปวดหัวจะแย่ แต่นี่เสือกมาทิ้งระเบิดลงกลางหัวกูจังๆ!!!!!! เพื่อนร่วมโต๊ะถึงกับหันควับมามองผมเป็นตาเดียว โอ๊ย....กูเห็นตั้งแต่มามึงไม่ถามก็นึกว่าจะลืมกันไปแล้ว แต่ดันมีอิแม๊กซ์มาเปิดประเด็นได้อลังการมาก ขอบคุณจริงๆแม๊กซ์....ไม่ได้มึงกูคงแย่!!!!!!!!!
ผมลุกพรวดขึ้นคว้าคอเสื้อกะเทยแล้วกระชากมาใกล้ๆกระซิบให้ได้ยินเพียงสองคน
“แฟนเหี้ยไร...แล้วมึงก็อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้นะแม๊กซ์”
“อ้าว...ทำไมพูดไม่ได้อ่ะ แต่ว่าไปเพื่อนมึงแต่ละคนนี่แซ่บๆทั้งนั้น...ไม่นำให้รู้จักหน่อยวะ” แม๊กซ์กระพริบโบกขนตายาวๆของมันจนผมกลัวว่ามันจะทิ่มหน้าเอาได้ เลยแอบเขยิบออกจากมันมานิดนึง โชคดีที่วันนี้มันแต่งหญิงแบบเบาๆไม่จัดหนักเหมือนตอนงานบายเนียร์ ไม่งั้นตอนนี้ผมคงโดนขนตามันเสียบทะลุคอหอยไปแล้ว
“เออ...เดี๋ยวจะแนะนำให้รู้จักทีหลัง แล้วกูจะแถมเบอร์พร้อมที่อยู่เลยเป็นไง”
“เริ่ดดดดดดดดดดดดดดดดด”
ค่อยโล่งใจหน่อยที่การขายเพื่อนเป็นแพ็คเกจได้ผล “แต่มึงสัญญามาก่อนว่าจะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับกูทั้งนั้น ใครถามอะไรก็ห้ามตอบ...เข้าใจมั้ย”
“ทำไมต้องห้ามตอบด้วยอ่ะ...แสดงว่าแกมีความลับแน่ๆ แน่~….อย่าบอกนะว่าเป็นแฟนกันแล้วจริงๆอ่ะ” แม๊กซ์ชี้นิ้วแซวจนผมหน้าตึงไม่ตอบอะไรมัน จนมันหุบยิ้มก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นตกใจเหมือนรู้ว่าตัวเองท้องได้ “อิไปป์!!!!!! มึงมันร้ายกาจ!!!!!”
ผมรีบตะครุบปากมันทันทีเพราะประโยคเมื่อกี้แม่งเล่นคนทั้งร้านแทบสำลักเหล้า “แล้วมึงจะตะโกนหาพระแสงอะไรวะ!!!”
“เอ้า!! ก็ฉันตกใจนี่ยะ ฉันก็พูดเล่นๆ...ใครจะไปคิดว่าแกกับพ่อเดือนมหาลัย......ตับๆกันอ่ะ”
“ตับพ่อตับแม่มึงสิ โอ๊ยยยยยยย...กูไม่น่าพลาดกับคนปากพล่อยอย่างมึงเลยแม๊กซ์”
“ถึงแกไม่พลาดเพื่อนเค้าก็เม้าท์กันให้แซ่ดทั้งคณะย่ะ เล่นไปรับไปส่งกันทุกวัน ฉันบริโภคข้าวนะจ๊ะไม่ใช่หญ้า”
“ดูหน้านึกว่าแดกหญ้า”
“โอ๊ะๆ อยู่ๆก็อยากจะร้อง~ดังๆ”
“แม๊กซ์!!! ช่วยเก็บเรื่องนี้เป็นความลับเหอะมึง เกิดมากูยังไม่เคยขออะไรมึงเลย”
“จะพยายามนะ เอาเป็นว่ากับเพื่อนแกฉันปิดได้แน่นอนไม่ต้องห่วง” มันว่าพลางเดินดุ่มๆไปทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ข้างๆผม โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย.....ปวดหัวจริงโว้ยยยยยยยยยยยยยยย
ผมตบหน้าผากตัวเองแรงๆให้รู้ว่ากูไม่ได้ฝันไป ใครรู้ไม่ว่า..แต่แม๊กซ์นี่มันโทรโข่งคณะชัดๆ!!! อ้ากกกกกกกกกกกส์....แล้วกูจะมองหน้าเพื่อนในคณะยังไงวะเนี้ย!!!!!!!!!!!
ถอนหายใจแรงๆก่อนจะเดินไปทิ้งตัวนั่งที่เดิม มองแม๊กซ์ที่เม้าท์มอยน้ำลายแตกฟองเหมือนมันรู้จักไอ้พวกนี้มาชาติเศษ ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องวีรกรรมในคณะของผมนั่นแหละ เพราะเหมือนว่าไอ้พวกนี้จะพยายามถามซ่อกแซ่ก แต่โชคดีที่แม๊กซ์มันเหยียบไว้ได้อยู่ นั่งสักพักมันก็ขอตัวไปหาเพื่อนมันก่อน พอก้มมองนาฬิกาบนข้อมือก็พบว่าเข็มสั้นใกล้จะชี้ไปที่เลขสิบเอ็ดเต็มแก่แล้ว...
“มึง...กูอยากกลับแล้วอ่ะ”
“เฮ้ย...ทำไมรีบกลับวะ กำลังสนุกเลย” ไอ้เหล็กดัดก็หาเรื่องมาแย้งได้ทุกที
“งะ...งานน่ะ รายงานกูยังไม่เสร็จเลยว่ะ นี่ก็แว่บออกมาเที่ยวเพื่อพวกมึงเลยนะเนี้ย ซาบซึ้งมั้ยล่ะ”
“สุดๆ” แซ๊กตอบพลางพ่นควันออกมา บอกแล้วอย่างผมยังไงก็หนีบุหรี่ไม่พ้น “โอเค...เดี๋ยวกูไปส่งเอง”
มันลุกขึ้นคว้ากุญแจที่นอนแอ้งแม้งบนโต๊ะแล้วออกเดินนำผมไป ผมเลยบอกลาเวฟกับโอ๊ตนิดหน่อยก่อนจะวิ่งตามมันออกไป....แม่งไม่รู้จะรีบเดินไปไหน
“เชี่ยแซ๊ก รีบเดินหาพ่อมึงเหรอ”
มันไม่ตอบแต่คว้าหมวกกันน็อคมาสวมให้ผมแล้วขึ้นคร่อมช็อปเปอร์คู่ใจทันที ส่วนมันก็หัวเปล่าๆไว้ดมกลิ่มลมกลิ่นฝนอะไรของมันไม่รู้อีกตามเคย วันนี้มันดูแปลกๆตอนขับรถผมชวนคุยอะไรมันก็ไม่ตอบ....สงสัยมันคงเริ่มเมาแล้วมั้ง พอถึงใต้หอผมเลยรีบถอดหมวกสวมคืนให้มัน
“ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเว่ย เมาแล้วก็ใส่หมวกซะเดี๋ยวไปไหลลงข้างทางทำไงวะ”
“เป็นห่วงด้วยเหรอ”
“เชี่ยนี่...ถามอะไรแปลกๆ เพื่อนกูกูก็ห่วงดิวะ”
แซ๊กนิ่งไปสักพักเหมือนใช้ความคิดบางอย่าง ผมกับมันไม่เคยมีบรรยากาศน่าอึดอัดแบบนี้มาก่อนเลย มันคงมีเรื่องให้คิดเลยทำตัวแปลกๆช่วงนี้
“แซ๊ก....มีไรบอกกูได้นะมึง”
“ห๊ะ???”
“ถึงกูจะช่วยมึงไม่ได้ แต่ไงมึงก็เพื่อนกูนะเว่ย”
แซ๊กค่อยๆยิ้มออกมา “นี่อยากช่วยหรืออยากเสือกเรื่องกูล่ะ”
“หนอย....ไอ้ห่านี่รู้ทันกูตลอด” ผมเตะป้าบที่หน้าแข้งมันเข้าให้ มันหัวเราะออกมาเบาๆ
“ขึ้นห้องได้แล้วมึง”
“เออ...ขอบใจที่มาส่งนะมึง” ผมโบกมือบ๊ายบายมันก่อนจะเดินออกมา... แต่แซ๊กดันคว้าแขนเอาไว้
“ไปป์…..”
“ห๊า??”
“มึง.....กับภคิน......”
“ทะ...ทำไมเหรอ?”
“ไม่มีอะไร....ขึ้นห้องเถอะ”
ผมเลยเดินเกาหัวงงๆขึ้นห้องไป สงสัยว่ามันจะพูดอะไร...แถมเกี่ยวข้องกับภคินซะด้วย ถึงจะไม่รู้ว่าแซ๊กเป็นอะไรแต่ก็อดเป็นห่วงมันไม่ได้ แซ๊กเป็นเพื่อนกับผมตั้งแต่อยู่ม.ต้นแล้วครับ พอเพื่อนเรามีเรื่องไม่สบายใจขนาดนี้มันก็ต้องห่วงเป็นเรื่องธรรมดาใช่มั้ยล่ะ
เอาเถอะ....ถ้ามีอะไรมันก็คงบอกผมเอง แซ๊กไม่เคยมีความลับกับผมอยู่แล้ว
TBC
คราวนี้แอบมาช้านิดนึงค่ะ ต้องขอโทษด้วยงานเยอะมากมายค่ะT T
ตอนหน้าจะพยายามมาให้ปกติ(อาทิตย์ละครั้ง)นะคะ แต่งานเยอะมากมาย เฮ้ออออออออออออออออ...
เอาล่ะ!!มาโหวตกันดีกว่าว่าตอนหน้าอยากอ่านเนื้อเรื่องหลักต่อ หรืออยากอ่านน้องฟาร์กันคะ เม้นบอกกันได้เลยค่ะ
คิดถึงคนอ่านทุกคนจ้า
-
กรี๊ดด จิ้มคนแรกกก
เอิ๊กกก
-
มาซะที :serius2: ขอบคุณคร้าบ
-
น่าร้ากกกกกก
ยังไม่จุใจเลยอ่าาาาาาา คราวหน้าขอยาวๆเลยนะคะ
-
เอาเนื่อเรื่องหลักค่ะ แล้วเอาฟาร์ด้วย โลภมากไปแล้ว :beat:(ทำโทษตัวเองเสร็จสรรพ)
-
คิดถึง~
อยากจะบอกว่าตอนหน้า...แล้วแต่ศรัทธาค่ะ (อย่าตอบว่า กูไม่ศรัทธาใครทั้งนั้น นะคะ!)
ถึงแอบอยากอ่านพี่อาร์ท แต่พอดีรักน้องไปป์ง่ะ ทำไงดี~อะคุๆ
รอค่า~
-
:L2: :pig4:
-
จะอ่านไปป์
กริ๊ดจะมาม่าหรือเปล่านี้ เพื่อนยังไม่รู้สักคนเลย
-
เราว่า แซ็ก มีความลับกับไปป์นะ
ก็ความลับที่ว่า
..."รัก" ไปป์ไง
-
ไม่รู้ตัวตามเคย
ไปป์เอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย แอบสงสารภคินแฮะ
ตอนนี้อ้อนคุณแฟนน่ารักนะเนี่ย
-
ภคินไหงหึงขนาดอะ
แล้วไปป์จะปิดไปได้นานแ่ค่ไหนกัน
-
รักพี่เสียดายน้อง
โลภมากแต่ลาภไม่หายได้มั้ยคนแต่ง
ขอคู่ฟาร์ๆกับอาร์ทๆก่อนแล้วกัน เพราะคู่เอกเขาเป็นแฟนกันแล้ว
ถึงจะปกปิดก็เหอะแต่คู่รองยังเลย
-
ภคินน่ารัก >..<
-
หลักค่ะ หลักคร่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา มะไหร่ภคินมันจะดูดไปป์อ่ะ ดูดไปป์น้อยอ่ะ 5555555555555
-
ก็คนมันขี้หึง
แต่น่าร้ากกกกขึ้นเยอะนะภคิน
พ่อหนุ่มผมยาวนี่ก็เซนส์ดีเว่อร์
เอาเถอะ อีกหน่อยคงรู้กันทั้งประเทศ
-
ภคินน่ารักมากกกกกกกกกกกกกก
อย่างว่านะ ก็คนมันหวงแฟนนี่หน่า เนอะๆๆ :o8:
-
แหมๆๆ แน่ใจเหรอไปป์ว่าแซ๊กไม่เคยมีความลับ
-
o13 o13
-
อุอุ เมื่อกี้เหมือนเห็นบทพระรองแวบๆนะ
-
:z3:
-
ภคินน่ารักจะตายไป น้องไปป์อย่าทำให้เสียใจละ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ทีเรื่องของตัวเองนี่ ไปป์ฉลาดน้อยได้โล่ห์จริงจริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
แทบอยากจะให้แม็กซืจับไปฝึกวิชา อ่านใจผช. ซะให้รู้แล้วรู้ รู้ไปถึงข้างในกันเลย
เฮ้อ . . . เหนื่อยใจแทนภคิน แต่จะว่าไป . . . ก็ดีนะ เพราะถ้าไปป์มันฉลาดเรื่องนี้
ดีไม่ดี ภคินได้จับไปป์ขังไว้ในห้อง ล่ามโซ่ ไม่ได้ออกไปไหนแน่ๆ กร๊ากกกกกกกก
สู้ๆนะครับ จะรอตอนต่ออย่างใจจดใจจ่อเหมือนเคย xxx
-
:L1:
-
ตอนนี้พี่อาร์ทโผล่มาแค่ชื่อ ตอนหน้าพี่อาร์ทจะโผล่ตัวออกมาแพลมให้เห็นบ้างไหมง่ะ
ปล.รักคุณเดียวดาย
-
อยากอ่านต่อแล้ววว อิอิ อย่าหายไปนานน่ะครับ คนเขียน :z2:
-
คนมันมักมาก ขอสองเหมือนน้องพลับเลยได้ไหมอะ
-
:m17:อยากดูคินดูดไปป์เหมือนกัน :laugh:
:L2:
-
อยากอ่านเรื่องหลักต่ออ่า :impress2: :impress2: :impress2:
-
คินยอมลงให้ไปป์่ิก่อนด้วย ดีจัง o13
แบบนี้ดีนะ เมื่อขัดแย้งกัน ก็ต้องมีคนหนึ่งเบาอารมณ์ลง
ถ้าแรงใส่กันทั้งคู่คงได้เสียใจทั้งสองคน หนักมากอาจจะได้เลิกกัน
แซ็กเอ๊ยเจ้าไปป์มันไม่ใช่คู่ของแกหรอกนะ ทำใจซะเถอะ :เฮ้อ:
คิดถึงเห็ดฟาร์มาก ตอนหน้าขอเป็นเห็ดฟาร์ได้มั้ยน๊อ :m1:
-
ภคินน่ารักกกกกกก
ถึงจะน่ามั่นไส้นิดหน่อย หวงเกิ้นนนนนน
แต่ ก็นะเอาเป็นว่า ตอนนี้ แซ็กรู้แล้วว
ประกาศไปเล๊ยย เค้ารู้กันทั้งเล้าแล้ว
-
ทั้งไปป์ ทั้งฟาร์เลยได้ไหมค่ะ?
เหมือนแซ็กจะเริ่มรู้อะไรอะไรแล้ว
-
ง่า ภคินออกกับไปป์น้อยจัง ไม่ค่อยหวีทเลย อุๆ
-
อยากสูบไปป์
>///////////////<
-
เอาน้องฟาร์ ~~~ คิดถึง คุณพี่อาร์ตค่า >_<
แต่ก็อยากอ่านภคินกะหนูไปป์กะพี่เดียวดายต่อเหมือนกัน T^T
ขอ 2 เลยได้มั้ย ? 55
สู้ๆนะคะ ^^
-
ขอทั้งสองคู่เลยได้ไหมอ่ะคะ :impress2:
แต่เหมือนแซ็กจะรู้เรื่องของภคินกับไปป์เลยแฮะ
-
สารภาพว่าอ่านกี่ตอนๆก็อายม้วนต้วนแทนไปป์ตลอด... อ๊ายยยยย :o8:
-
ไปป์ซื่อมาก หรือว่าแซ็กเก็บความรู้สึกเก่งเนี่ย = =ll
สงสารแซ็ก(ล่วงหน้า)นิดๆ เอาใจช่วยให้ทำใจได้เร็วๆแล้วกันถ้ารู้ความจริงแล้ว
-
น้องไปป์ซื่อขนาดดดด
นี่น้องไม่รู้จริงๆหรือค่ะว่าคุรเเซ๊กเขาคิดไม่ซื่อนะค่ะ
รอร๊ออ
-
ขี้หึง ขี้หวงซ๊าาาาา
-
คินขี้หึงซ้า ทีหลังก็ตามไปคุมเลยดิจ๊า เปิดตัวไปเล๊ย
-
คิดถึงลูกเมียน้อย........//ลอยมาเบาๆ
อนึ่ง. เจ๊แม็กซ์......สวดยวดค่ะ.......//บูชา
-
แซ็ก! รีบๆสารภาพความรู้สึกแล้วก็รีบๆโดนปฏิเสธไปซ้าาาาาาา
คู่นี้งอนง้อกันน่ารักเหวย 5555 อย่ามาโกรธกันหรือเข้าใจผิดกันเพราะคนที่เป็นเพื่อนเลยนะ><
-
มายกมือเชียร์ตอนหลักค่า และขอยาวๆ ด้วย :z3:
-
รีบมาต่อ รีบมาต่อ รีบมาต่อเถอะ :call: :call: :call:
-
ไปป์ ช่างไม่รู้อะไรเลย ว่าเพื่อนแซ็กแอบรักอะ
แล้วเรื่องคบกันนี่ ออกจะเปิดเผย ใครเค้าก็ดูออก
แต่ถ้ามีคนป่าวประกาศนี่จะเป็นยังไง
-
ขอทั้งตอนหลักทั้งตอนของฟาร์เลยได้ไหม 555><~
-
แหม่ ค่าปิดปากแม็กซ์นี่ประเมินค่าไม่ได้เลยนะเนี่ย
-
อยากอ่านตอนของฟาร์แบบยาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :impress2: :impress2: :impress2:
-
จีบกันเกือบทั้งตอนเลยเว้ย!! >///<
อ่านแล้วมีความสุขที่สุด~
ตอนหน้าอยากเห็นหน้าอาร์ทฮะ ไม่เจอมาหลายตอนแล้วอยากรู้ว่า่คืบหน้าเรื่องฟาร์ไปถึงไหนแ้ล้ว
+1ให้คนเขียนฮะ เป็นกำลังใจให้นะ
-
o13
-
เชียร์เจ๊แม๊กซ์ ป่าวประกาศทั้งมหาลัยเลยป้ะ
555555555555555555555555
-
อยากอ่านเรื่องฟาร์ด้วยอ่ะ
คุณนักเขียน พลีสสสสสสสส
-
ขอตอนของฟาร์กับอาร์ทอ่ะครับ คู่นี้น่ารักดี
แต่คู่ของภาคินกับไปป์ก็เสียดายเฮ้ออออ (คนคนแต่งหายไปแสนนาน กว่าจะมาลงแต่ละตอน) :กอด1:
อ่านไปยิ้มไป มีหึงด้วยอ่ะ ต่อไปเพื่อนๆคงรู้เรื่องกันหมดแน่ๆ (ไม่ต้องปิดหรอกไปป์)
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
ความลับแตกเรียบร้อย...ถึงจะดูตกใจแต่แม็กซ์ก็คงไม่ประหลาดใจเท่าไหร่เพราะพฤติกรรมช่วงหลัง ๆ ของคู่นี้มันฟ้อง
ไปป์ก็บื้อจนอดสงสารแซ็กกับภคินไม่ได้ ไม่รู้ใครจะน่าเห็นใจกว่ากัน
-
แซ๊กไม่มีความลับ แต่มีความในใจ เฮ้อออ
ตอนนี้ภคิณงอแงน่าดูเรยยย เริ่มสวีทละ
-
ขอตอนหลักค่ะ รักน้องไปป์ มันรั่วดี o13
-
ขอตอนหวานๆของภคินสูบไปป์ :z2:
-
โด่เอ๊ย หอมแก้มเด็กน้อยชัดๆ
สูปไปป์ก็เด่ะๆ รุ่นนี้แล้วแนะนะให้ดูดไปป์ดีกว่านะ อิอิ
-
เรื่องหลักก็อยากอ่าน น้องเห็ดก็คิดถึง
ขอทั้งสองเลยได้มั๊ย :impress:
-
’ขอโทษนะ รู้ว่าทำตัวไม่ดี แต่กูหวงมึงนี่หว่า’
โอ้ยคินน จะหวานไปไหนค้าา :-[
ตอนหน้า.. แล้วแต่คนเขียนเลยค่ะ เขียนอะไรมาก็อ่านโหม๊ดด 555
สู้ๆ นะคะ! o13
-
ภคินน่ารักจริงๆเลย มีหึงหวง 555. รีบมาต่อนะคะ
-
อ่านตั้งแต่ตอนแรกจนจบภายในวันเดียว ตาแฉะเลย น่ารักมากคะ
-
:z2: :z2:
-
แอ๊ะๆๆ
อย่าบอกว่าแซ็กแอบชอบนู๋ไปร์อยู่นะ
ไม่อยากเห็นรัก 3 เศร้าเพราะเรารักกันเลยอ่ะ แซดดดดด
-
ขอยาวนะครับ :"))
ชอบอ่านเนื้อเรื่องตอนหลักมากกว่าครับ ^^
-
เฮ้ออออออออออออ นี่ถ้าแซ็กรู้เข้าจะเป้นไงน้าาาาาาาา
รับไม่ได้ ติสต์แตกระเบิด แล้วก็อะไรอีกหลายอย่าง
กลัวใจไปป์นะ กลัวจะเลือกเพื่อนมากกว่าแฟน เพราะขนาดจะบอกเื่พื่อน ยังไม่กล้าเลย
-
แซ็กมาส่งไปป์
ภคินหึง
ภคินจัดการไปป์ให้เป็นของตน
ภคินหื่น กกไปป์ไว้สามวัน
555 kuเพ้ออะไรวะเนี่ย
-
o13 o13
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คนเขียนยังไม่มาต่อ เดี๊ยะจับไปป์มาดูดแซงหน้าภคินซะเลย :haun4:
-
ต้องพูดว่าแซ็ก มีความลับกับไปป์มาตลอดหรอก
เห็นใจแซ็ก แต่ก็ไม่ชอบแซ็ก 55
-
อ่าคุณพี่แซ็ก ปล่อยน้องไปป์เลยนะยะ
คนเค้ามีแฟนแล้วนะอย่ามายุ่งดิ
คนแต่งคะ รออ่านฟาร์อยู่นะคะ
-
ภคินหึงน่ารักจัง
:-[ :-[
-
o13 o13
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
มานั่งรอ ร๊อ รอ
-
o13 o13
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
o13 o13
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
รออยู่นร๊าา าา าา
:impress2:
-
ตอนหน้าจะพยายามมาให้ปกติ(อาทิตย์ละครั้ง)นะคะ แต่งานเยอะมากมาย ??????????
:t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3:
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
มดแถวนั้นเริ่มมองเห็นความหวานหล่นเต็มพื่นไปหมดแล้ว :o8:
ไปป์สู้สู้
-
ขอบคุณมากครับ
-
เข้ามารอด้วย...
-
มารอร๊อรอ :กอด1:
-
แอบสงสารแซ็ก แล้วก็พาลไปสงสารฟาร์ต่ออีก แซ๊กน่าจะลงเอยกับฟาร์เนาะ
ดีใจที่ภคินกับไปป์ลงเอยกัน อิอิ น่ารักดี เหมาะกันดี ^^
-
Room 29
เสียงกดตี๊ดๆดังจากตู้เอทีเอ็มเป็นระยะๆ ผมยืนหันหลังพิงแท่นกั้นพลางกดมือถือบ้าๆบอๆไร้สาระฆ่าเวลา ไม่ได้ใช้บีบี ไอโฟนหรืออะไรทั้งนั้นแหละครับ มือถือกากๆเนี้ยแหละ แต่พอมันว่างเลยต้องยกขึ้นมากดเล่นเกมส์งูคนเดียว...อนาถใจจริงๆ
เงยหน้ามามองป้าอ้วนๆคนนึงที่เดินอุ้ยอ้ายออกจากบานประตูอัตโนมัตไปแล้วก็นึกขำที่ป้าเขาหิ้วของพะรุงพะรังแต่ดันไม่ใช้รถเข็นซะนี่ อย่าครับ...อย่ามองผมด้วยสายตาตำหนิว่านอกจากไม่ช่วยแล้วยังไปหัวเราะเขาอีก เอาเป็นว่าทายสิว่าตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน .......ใช่แล้วครับ ตอนนี้ผมกำลังอยู่ที่ซุปเปอร์มาเก็ตชั้นนำทั่วไป....
“เสร็จแล้ว”
เสียงทุ้มๆที่คุ้นเคยดังขึ้นเหนือศีรษะ ผมเงยหน้าขึ้นมาจากมือถือมองหน้าไปผู้ชายที่เพิ่งจะไปทำธุรกิจพันล้านมา ว่าแล้วก็ยักคิ้วกวนส้นตีนให้มันสักที “เป็นไง...พ่อนักธุรกิจพันล้าน”
“เรายังไม่มีลูกกันเลย กูจะไปเป็นพ่อได้ไง”
“โห...ยังต่อมุกได้อีกนะมึง”
ภคินยักไหล่แล้วเดินยิ้มๆมาเนียนโอบผมเดินเข้าไปในโซนรถเข็น “เอ๊าๆ แม่บ้านทำหน้าที่เข็นรถตามผัวหน่อยคร้าบ~”
“เชี่ยนี่ เดี๋ยวกูเข็นรถทับหน้าซะดีมั้ย” ก็แม่งพูดมาได้ไม่มีอายฟ้าอายดิน...กูล่ะนับถือมึงจริงๆครับ ไอ้คุณภคิน!!!!!
สุดท้ายก็เป็นมันเองที่ต้องเป็นคนไปเข็นรถเข็นออกมา แน่ล่ะ....อย่ามาใช้งานกูซะให้ยากโว้ย แค่ทำความสะอาดที่ห้องก็เหนื่อยจะแย่ละ พอได้จับรถเข็นวิญญาณแซ๊ปก็เข้าสิงมันทันที มันรีบไถรถเข็นไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วแล้วทำเสียงบรึ้น~ บรึ้น~ เป็นเอฟเฟคควายๆประกอบด้วย
“เล่นอะไรมึงเนี้ย”
“รถแข่งไง มึงไปเอาอีกคันออกมาเล่นกับกูดิ๊” ว่าแล้วมันก็ยูเทิร์นตรงหัวมุมกลับมาหา
“ไม่เล่นเฟ้ย เล่นอะไรควายๆ โตขนาดนี้แล้วนะ มึงไม่อายเขารึไง”
“ไม่อาย”
“แต่กูอาย”
ภคินมันเคยสนใจที่ผมพูดที่ไหนล่ะ มันเข็นรถเข็นเด็กที่เป็นรถคันเล็กๆมีธงปัญญาอ่อนที่เด้งไปมาปักไว้ข้างๆแล้วมาหยุดตรงหน้าผม ไม่พอยังคว้ามือผมไปวางแหมะไว้บนแฮนด์รถเรียบร้อย
“ภคินนนนน บอกแล้วว่าไม่เล่น”
“กูต่อให้มึงเอารถคันเล็กเลย เบากว่าเยอะ”
“ดูปัญญาอ่อนกว่าล่ะสิไม่ว่า” ก็จริงนี่ครับผู้ชายสูง175กับรถเข็นเด็กมันเป็นภาพที่อุจาดตาอย่างไม่ต้องสงสัย ภคินหยุดคิดสักพัก ไอ้เราก็ถอนหายใจคิดว่ามันจะคิดได้ แต่มันเสือกเดินเอารถคันใหญ่ไปเก็บแล้วเอารถเข็นเด็กอีกคันออกมาแทน
“โอเค...คราวนี้อายทั้งคู่จะได้ไม่เสียเปรียบกัน”
เชดดดดดดดดดดดดดดดดดดด..... กูว่าของกูอุจาดตาแล้วนะ แต่ผู้ชายสูง186กับรถเข็นเด็กที่ธงยังเตี้ยกว่าส่วนสูง...มันเป็นอะไรที่เหี้ยขั้นกว่าจริงๆ
ผมตบหน้าผากตัวเองดังแปะ สาบานว่ายังไงกูก็จะไม่โดดลงไปเล่นไอ้เกมส์ปัญญาอ่อนนี่แน่ๆ เป็นแฟนกันไม่ได้หมายความว่าต้องปัญญาอ่อนตามมันนะโว้ย!!!!!!!
“กูบอกว่าไม่เล่นไง มาซื้อของก็ซื้อดีๆดิวะ”
“ใครชนะไม่ต้องล้างจานหนึ่งอาทิตย์ โอเค...ใครได้แชมพูก่อนชนะ..... ไป๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ”
ไอ้เปรตนั่นวิ่งไถรถปัญญาอ่อนของมันไปแล้ว ผมนิ่งอ้าปากค้างไว้หนึ่งวินาที...ก่อนจะ
“ไอ้ขี้โกง!!!!!!! เล่นทีเผลอนี่หว่า งี้ต้องมาเจอกูดริฟหน่อยแล้วมึงจะหนาว!!!!!!” ว่าแล้วก็ทะยานไอ้รถเส็งเคร็งตามไปติดๆ
ไอ้ผมก็ไม่รู้ว่าแชมพูมันอยู่ส่วนไหนของชั้นวางเลยต้องไถรถแซงหน้ามันให้ได้ก่อน...เจอไม่เจอไม่รู้ รู้แต่กูแซงมึงได้ก็สะใจแล้วเว่ย ฮ่าๆๆ หันไปหัวเราะเยาะที่แซงมันได้ก่อนจะเริ่มซอกแซ่กเข้าไปหาของที่ต้องการ.... ของก็หายากไม่พอไอ้รถเข็นนี่ก็เตี้ยซะจนกูแทบลงไปคลานเข็นอยู่แล้วเนี้ย!!!!
ตอนนี้เลยต้องพึ่งการแหงนหน้ามองป้ายบอกสินค้าในล็อกอย่างเดียวเลย.... อาหารหมา? ผ้าอนามัย? ไข่สด?....ขอบคุณมาก ช่างใกล้เคียงกันแชมพูจริงๆให้ดิ้นตาย!!! ผมหักหัวรถเข้าไปอีกทางนึง ไม่รู้ว่าตอนนี้ไอ้ภคินมันจะไปถึงแชมพูรึยัง เพราะตอนนี้มันไม่อยู่ในรัศมีการรับรู้ของผมแล้ว
เฮ้ย!!!!! เห็นป้ายแชมพูที่จุดยี่สิบสามนาฬิกา ว่าแล้วก็เบียดล้อรถลงบนพื้นจนไฟแทบขึ้น(นี่ก็เว่อร์ไปครับ) อ๋า...นั่นไง...เห็นแชมพูอยู่ตรงปลายอุโมงแล้ว ช่างเปล่งแสงระยิบระยับอะไรเช่นนี้.... อีกแค่ไม่ถึง3เมตรเท่านั้น....
“เยสสสสสสสสสสสสสส!!!! ได้แชมพูแล้ว!!!!”
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...
เหยดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...เสียงแห่งชัยชนะนั่นไม่ใช่เสียงผม แต่มันมาจากไอ้เวรที่ไหนไม่รู้ที่โผล่มาจากหัวมุมแล้วคว้าแชมพูยี่ห้อประจำไปไว้แล้วชูขึ้นประหนึ่งในห้างเปิดเพลงWe are the championเป็นบีจีซอง ส่วนผมอ้าปากค้างเหยียบเบรกรถเข็นแทบไม่ทัน คิดอีกทีน่าจะปล่อยให้ชนมันไปเลยนะ...ไม่น่าเบรกทันเลย
“ฮ่าๆๆ เหงื่อเต็มหน้าเลยไปป์”
“มึงก็ดูไม่ได้พอกันนั่นแหละ” แล้วมันก็ยื่นมือมาปาดเหงื่อตรงข้างขมับ...ผมสะดุ้งจนปัดมือมันออกเพราะไม่ชอบให้มาทำอะไรรุ่มร่ามตามที่สาธารณะ
“ล้างจานหนึ่งอาทิตย์นะ ฮ่าๆๆ”
“ไม่เอา...กูยังไม่ได้บอกเลยว่าจะเล่นด้วย มึงคิดเองเออเองทั้งนั้น”
“แล้วมึงจะดริฟรถตามกูทำไมนั่น”
เงียบ....เถียงไม่ออกบอกไม่ถูก อยู่ๆก็โดนมัดมือชกให้มาล้างจานหน้าตายเฉย...กูอยากต๊าย!!! ไอ้เวรนั่นก็ไม่ได้สนใจหน้าบูดๆของกูเล๊ย มันพลิกขวดแชมพูสีฟ้าในมือไปมายังกะมีเลขหวยอย่างงั้นแหละ
“เปลี่ยนกลิ่นมั่งดีมั้ยวะ”
“พูดยังกะมึงสระผมบ่อยอย่างงั้นแหละ” ขอกูเหน็บแนมหน่อยเถอะ ไอ้หน้าหล่อนี่ซกมกจะตายชัก
“ไม่ได้สระก็ดมหัวมึงแทนไง หอมเหมือนกัน”
“เหี้ย....โคตรโรคจิต”
“ฮ่าๆๆๆ” หัวเราะหาพ่อมึงเหรอ แสรดดดดดดดดดดดด มันหยิบขวดอื่นมาเปิดดมๆอยู่นั่นแหละ มึงเป็นหมาในกองพิสูจน์หลักฐานรึไงวะ “โอเค...เอาอันนี้”
“จะซื้อนี่ถามกูมั่งรึยัง”
“จำเป็นด้วยเหรอ” แล้วเสือกมาทำหน้าตายตอบกูอีกนะ
แน่นอนว่ามันคว้าแชมพูขวดนั้นหย่อนลงกระกร้าเล็กๆปัญญานั่นไปเรียบร้อนแล้ว ว่าแต่ภคิน....มึงไม่คิดจะเปลี่ยนรถเข็นจริงๆเหรอวะ กูเห็นมึงก้มเข็นแล้วกลัวกระดูกสันหลังจะแทงออกมาข้างนอก
“ไปดูของกินใส่ตู้เย็นกันดีกว่า” ผมออกความเห็น
“ดูทำไม ของกินก็เอามาจากร้านทุกวัน”
“ไอ้ห่านี่....มึงกะให้กูแดกแต่ของใกล้หมดอายุรึไงวะ มาซุปเปอร์ทั้งทีก็ขอกูเอาอะไรเจริญหูเจริญตาไว้ในตู้เย็นมั่งเหอะ”
ว่าแล้วไอ้เปรตนั่นก็เข็นรถแท่ดๆไปฮัมเพลงไป....รู้สึกวันนี้จะอารมณ์ดีกว่าปกติวุ้ย ผมซึ่งจำใจ(ย้ำว่าจำใจ)เข็นรถตามมัน แล้วก็แอบมองเสี้ยวหน้าหล่อๆนั่นแล้วไพล่คิดไปถึงเหตุการณ์ที่บ้านมันเมื่อตอนนั้น...
เมื่อกี้มันไปโอนเงินให้แม่ แล้วนี่ก็ไม่ใช่นานๆทีซะด้วย มันโอนไปทุกอาทิตย์บางครั้งผมยังเป็นคนไปส่งมันโอนเงินด้วยซ้ำไป เฮ้ออออออออออ....รู้สึกไม่ค่อยดีกับเรื่องนี้เท่าไหร่แฮะ ไม่ใช่ว่าเรื่องโอนเงินให้แม่มันไม่ดีหรอกนะมันเป็นเรื่องดีอยู่แล้ว แต่ที่ผมเป็นห่วงคือเรื่องตาลุงขี้เหล้านั่นต่างหาก ไม่รู้ว่าตอนนี้สถานการณ์ของบ้านมันเป็นยังไงบ้าง ไอ้ผมก็เหมือนจะเป็นคนนอกเลยไม่กล้าถามอะไรมาก....
ก็ได้แค่เป็นห่วงละวะ.....
มันชะเง้อมาดูโซนเนื้อสดที่ผมกำลังจ้องอยู่ “โห...เนื้อเหี้ยไรแพงว่ะ”
“เนื้อนกกระจอกเทศไม่ใช่เนื้อเหี้ย อ่านหนังสือไม่ออกรึไงมึง” ภคินทำหน้าตายเหมือนไม่สนใจที่โดนด่า มันหยิบถุงเนื้อขึ้นมาพลิกๆดูแล้ววางลงไป
“ไม่กินเนื้อญาติมึงเหรอก...วางใจได้” กูแทบยกเนื้อขึ้นมาตบปากมัน ถ้าไม่ติดว่าราคาที่แปะอยู่สูงลิ่วซะขนาดนั้น
“ไม่กินหรือไม่มีตังวะ”
มันไม่ตอบแต่เดินไปโซนเนื้อวัวราคาพอรับได้แทน “ไปป์...กูอยากกิน แฮมเบิร์กเนื้อ ทำให้กินหน่อย”
“พ่อมึงสิ ไข่ดาวกูยังทำแตก อยากกินก็ไปซื้อร้านเอาสิวะ”
“ใช้ไม่ได้เลยมึงเนี้ย” จะไม่อะไรเลยครับถ้าแม่งไม่เสือกยกแพคเนื้อนั่นขึ้นมาตบปุลงกลางหัวผมพอดี
“ไอ้เชี่ยยยยยยยยยยยยย สกปรก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“ฮ่าๆๆๆ ไม่เล่นแล้วก็ได้ อะไรว้า...อย่าหน้าหน้าบูดดิไปป์”
“ถ้ากูเอาเนื้อมาถูหน้ามึง มึงจะยิ้มรึไง แม่ง!!!”
“โอเค...โทษทีว่ะ ไปดูขนมดีกว่า ป๊ะๆๆ”
ก็อยากจะโกรธต่ออยู่หรอกดันเล่นอะไรควายๆ แต่เห็นหน้าตายิ้มๆมีความสุขของมันแล้วโกรธไม่ลงซะที ผมเดินมามันต้อยๆแต่ไม่เอารถเข็นไปแล้ว ปล่อยให้มันอายเข็นรถปัญญาอ่อนอยู่คนเดียวดีกว่า แต่ดูท่าทางพ่อแม่คงไม่ได้สร้างต่อมอายขึ้นมาให้มันใช้เสียด้วยสิ....
“ไปป์เคยกินนมแพะเปล่าวะ”
“ไม่อร่อย....คาวจะตายชัก” ผมเอื้อมแขนไปรื้อๆเอานมกล่องรสช็อกโกแลตขนาดหกแพ็คที่อยู่ด้านหลังสุดออกมาใส่ลงรถเข็น “เอาสตรอเบอร์รี่ด้วยได้ป่ะ”
“ซื้อนมทำไมเยอะแยะ ของฟรีที่ร้านก็มี”
“ไม่เอาอ่ะ ไม่ชอบยี่ห้อนั้น” เชี่ย....นมสตรอเบอร์รี่มึงจะอยู่ลึกไปถึงไหนวะ อันที่จริงก็ไม่ได้ลึกหรอก แต่ผมมันพวกโรคจิตชอบซื้อของที่อยู่ข้างในลึกๆอ่ะครับ
แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือกเพราะไอ้คนตัวสูงที่อยู่ข้างหลังมันเอื้อมแขนมาช่วยรื้อจากด้านหลัง เข้าใจว่ามีน้ำใจนะเว่ย แต่ท่ามันล่อแหลมไปมั้ยวะเนี้ย!!!
“ฮึบ....ได้แล้วววววววว” โห....เอฟเฟคมึงไม่ต้องก็นะ กูฟังแล้วคิดลึก และแล้วนมสตรอเบอร์รี่ก็ลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่ในตะกร้าเป็นที่เรียบร้อย พร้อมเสียงลอบถอนหายใจของผมเบาๆ เมื่อกี้ป้าที่ดูโยเกิร์ตข้างๆแกมองมาด้วยว่ะ...ตายห่า....ตายแน่ๆ
“ปะ...ไปดูขนมเหอะ ป๊ะๆๆๆ”
คราวนี้ผมรีบเป็นฝ่ายเข็นรถก๊อกแก๊กนั่นออกนำเลย ภคินเหมือนจะรู้ว่าผมอาย มันเลยหัวเราะหึๆแซวตามหลังมา ช่างยั่วอารมณ์ให้เข็นไปทับตีนมันจริงๆ
จะว่าไปก็เป็นการซื้อของที่สนุกดีนะ ผมกับมันเข็นรถเข้าออกล็อกนั้นล็อกนี้ ดูของไปเรื่อยเปื่อยทั้งๆที่จับใส่ตะกร้าไม่กี่อย่างเท่านั้น เลือกของไปก็หาเรื่องกัดกันไป ก็ไม่รู้ว่าคนนอกจะมองผู้ชายสองคนกับรถเข็นปัญญาอ่อนนี่ยังไงเหมือนกันนะ....
“ทั้งหมดสี่ร้อยเจ็ดสิบห้าบาทค่ะ”
เอาล่ะ....ปัญหาเกิดแล้ว ไม่ใช่ว่าไม่มีตังจ่ายนะครับ แต่มันเพราะ....
“ภคินแบ่งให้กูถือด้วย มึงจะถือคนเดียวทำไม”
“ไม่อยากให้เมียลำบาก” แสรดดดดดดดดดดดดด....ดีนะมันพูดเบาไม่งั้นมีเฮแน่ แต่เรื่องอะไรผมจะยอมให้มันถือคนเดียว ผมก็ผู้ชายนะครับพี่!!!!!
“ไม่เอา กูก็มีมือมีตีนช่วยมึงถือได้นะเว่ย”
“เอางี้กูถือถุงแล้วมึงถือมือกู...โอเคป๊ะ??”
“โอเคบ้านป๊ามึงสิ.....อายุสามขวบรึไงวะ”
ยืนเพียงกันสักพัก พอมันเริ่มเห็นว่าผมขู่ฟ่อๆไม่ยอมท่าเดียวมันก็ยื่นถุงนึงให้ผมถือ กูงี้ตะครุบแทบไม่ทันครับ แต่ไหงพอดึงออกมาแล้วมันได้หูหิ้วมาแค่ข้างเดียวหว่า??
“ของมันหนัก....แบ่งกันถือคนละข้าง”
“เหร๊อออออออออออออออออออออ~” ทำเสียงประชดมันไปอย่างงั้นแหละ สุดท้ายก็ต้องยอมถือแบบนั้นอยู่ดี ว่าแต่ไม่รู้ว่ามันถือคนเดียวกับถือแบบนี้อย่างไหนมันล่อแหลมกว่ากันแน่วะเนี้ย....
เอาเถอะ....เดินแบบนี้ก็รู้สึกดีเหมือนกัน
.................................................................
...........................................
...........................
..............
ซื้อของมาเยอะแยะได้ไม่ทันไรก็ร่อยหรอไปซะเกือบหมด....เพราะไอ้เวรพวกนี้แท้ๆ
“ไปป์...โซดาดิ๊”
“หยิบเอง”
“ลูกพี่ไปป์ใจร้าย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“ไอ้โจ้ ถ้าให้กูเดินไปหยิบกูจะกลับมาเอาปากฉลามแทงคอหอยมึงตายแน่ๆ”
“โหยยยยยย...คินดูเมียมึงดิโคตรใจร้าย”
“ใครเมียใคร พูดให้มันดีนะเว่ย”
ผมนั่งเอ้เต้อยู่บนโซฟากับพี่เดียวดาย แต่ก็ยังมีกะใจหันไปเถียงกับไอ้โจ้บนโต๊ะอาหารคอเป็นเอ็น หลังจากไม่ได้บริหารฝีปากมานาน มาคราวนี้เรียกว่าเคาะสนิทกระจุยเลยครับ ไอ้พวกนั้นมากันครบทีม แถมเอะอะก็เมียๆๆ แฟนๆๆ มึงไม่รู้รึไงว่า....
“ยังไม่ได้กันเว่ย!!!! กูยังไม่ได้เป็นเมียใครทั้งนั้นแหละ”
“ห๊ะ?????? อะไร ทำไมยังไม่ได้กันอีกวะ”
“ไอ้คินทำไมมึงไร้น้ำยาจังวะ” ไอ้กันถึงกับพูดไทยสำเนียงใต้เลยทีเดียว ส่วนไอ้อาร์ตยกแก้วขึ้นจิบแล้วหัวเราะหึหึในลำคอเป็นเชิงว่า ‘กูว่าแล้ว’
“เหี้ยอาร์ทหัวเราะอะไร” ภคินถึงขั้นหันไปแง่งใส่มันเลยทีเดียว
“เปล๊า... ผมแค่คิดว่าอยู่ห้องเดียวกันแท้ๆ”
“ก็กูเป็นสุภาพบุรุษอ่ะโว้ย!!!!!!” มันตบโต๊ะจนถั่วในจานกระเด็นออกมา
“ก็แค่คิดว่าคินเป็นสุภาพบุรุษดีน่ะ” ไอ้อาร์ทตอบยิ้มๆ ผมเห็นเหมือนประกายไฟแว๊บๆระหว่างมันสองคน เอ่อ...พูดให้ถูกคือภคินคนเดียวต่างหาก ไอ้อาร์ทมันเคยสนใจห่าเหวอะไรที่ไหน
ไอ้โจ้กำลังเอาเส้นปลาทาโร่ที่ถักเปียแล้วยัดเข้าปาก ซึ่งกูก็ไม่เข้าใจว่ามึงจะถักไปทำซากอะไร....ว่าแต่มันผมก็เคยทำเหมือนกันวะ
“กูจะป่าวประกาศให้ทั่วคณะว่า ‘ไปป์-ยัง-ซิง’ งานนี้ไอ้คินเอ๊ยยยยยย เพื่อนทุกคนจะมารุมล้อว่ามึงมันไร้น้ำยา”
“เดี๋ยวๆๆ ไอ้โจ้ มึงว่าไงนะ?? คนในคณะมึงรู้จักกูด้วยเหรอ”
“โอ๊ยยยยยยย...ถ้าไม่รู้จักจะไปเต้นคันหูโชว์มึงวันนั้นได้ไง”
ชิบหาย.....แล้วนี่มันรู้จักกูในนามอะไรวะเนี้ย!!!!!!!!!!!!
“พวกมึงอธิบายมาเดี๋ยวนี้ หมายความว่าไอ้พวกเถื่อนถ่อยที่เกณฑ์กันไปใส่บ็อกเซอร์สีเรืองแสงนั่นอยู่คณะมึง”
“ถูก!!!”
“แล้วพวกมันก็รู้จักกู?”
“ถูก!!!”
“แล้วมันรู้จักกูในฐานะอะไร”
ไอ้กันเท้าคางแล้วโยนถั่วใส่ปากเคี้ยวหยับๆ “เมียไอ้คิน”
เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!! ชีวิตไอ้ไปป์จะมีอะไรบัดซบไปกว่านี้มั้ยเนี้ย ตัวเป็นชายแต่มีผู้ชายเป็นผัว!!!!!!!!!! แถมแม่งเสือกรู้จักกันทั้งคณะเลย!!!!
“ไปป์...มึงเอาหัวไปชนพุงไอ้เดียวดายทำไมวะ” ยังจะถามอีกนะไอ้ตัวต้นเรื่อง!!!!! แล้วเสือกมาเรียกพี่กูด้วยถ้อยคำหยาบคายอีกนะ ก็จะไม่ให้วิญญาณกูออกจากร่างได้ไง วันก่อนก็ไอ้แม๊กซ์รู้ มาวันนี้อลังการกว่าเด็กคณะสถาปัตแม่งรู้หมดเลย เออ!!! วันพรุ่งนี้พ่อแม่กูคงโทรมาบอกว่ารู้เรื่องแล้วเลยซะดีมั้ย!!!!!!
“มึงจะไม่ให้กูบ้าได้ไง มึงคิดดูเด็กคณะมึงตั้งกี่คนเสือกมารู้ว่ากูเป็น....เอ่อ....อย่างว่า”
ไอ้โจ้แคะขี้เล็บเหมือนมันเป็นเรื่องขี้ประติ๋ว “รู้แค่ สิบสี่คนเอง”
“สิบสี่แล้วมันไปบอกเพื่อนมันอีกคนละสองคนมันก็ล่อไปสี่สิบสองแล้วว้อย!!!!!!”
“เฮ้ย...ไม่ต้องกังวลขนาดนั้น เราดื่มเหล้าร่วมสาบานกันแล้วว่าจะไม่บอกใคร”
“พ่อมึงดิไอ้โจ้....แดกเหล้าสาบานแดกเสร็จแม่งก็เมา มันจะไปจำอะไรได้วะ”
“เอ๊า!! ถ้าผิดคำสาบานมันก็ต้องอันเป็นไปดิวะ”
“งั้นอาทิตย์หน้ามึงเตรียมเก็บศพเพื่อนคณะมึงได้เลย มันคงตายกันยิ่งกว่าFinal destinationห้าภาครวมกันอีกมั้ง”
โอ๊ยยยยยยยย....กูใกล้จะบ้ากับไอ้พวกนี้แล้ว มึงช่วยคิดอะไรให้มันมากกว่านี้ได้มั้ยวะ!!!!!!!
มองหน้าพวกมันที่ทำเหมือนคำตอบไม่ใช่เรื่องใหญ่โตแม้แต่น้อยแล้วก็ได้แค่ถอดใจ พอมองหน้าวนไปรอบวงก็พบไอ้อาร์ตนั่งจ้องมาอยู่
“แหม....ดังใหญ่เลยนะครับ ยินดีด้วย” ว่าแล้วมันก็ตบมือแปะๆ แต่กูนี่สิอยากโผเข้าไปตบหัวมึงจริงๆ!!!!!
“เออ คิน...วันนี้กูเจอแอมด้วย”
เงียบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ...
บรรยากาศที่ทุกคนเงียบกันโดยไม่ได้นัดหมายไว้นี่มันเรียกว่า ‘วงแตก’ จะได้มั้ยนะ แม้แต่ไอ้โจ้ยังทำท่าอุ๊ปส์แบบกะเทยกลบเกลื่อนซะนี่....
ผมแอบเห็นไอ้คินส่งสายตาประมาณว่า ‘มึงจะมาพูดอะไรตอนนี้’ ส่วนไอ้ตัวปัญหาแม่งทำเป็นหยิบทาโร่มาถักเปียเล่น หูยยยยยยยยยยยยยยยยย...น่ารักตายล่ะมึง!!!!!
“แล้วแอมเป็นไงมั่งวะ” เป็นผมซะเองที่ทำลายความเงียบนั่น แต่ไม่รู้ว่ามันทำให้น่าอึดอัดขึ้นรึเปล่า
“กะ...ก็สบายดี” ไอ้กันเป็นฝ่ายสอดปากเข้ามาตอบแทน ส่วนภคินตอนนี้หน้ามันหงิกไปเรียบร้อยแล้ว มันนั่งกอดอกเอนตัวพิงเก้าอี้ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ผมคาดไม่ถึง...
“ทำไม...เป็นห่วงแฟนเก่าเหรอ”
ถ้าบรรยากาศเมื่อกี้เรียกว่า ‘วงแตก’ ตอนนี้ก็คงไม่ต่างอะไรกับ ‘วงระเบิด’ ผมที่นั่งเอาแขนพาดโซฟาอยู่อ้าปากอ้าง วิญญาณหลุดออกจากร่าง ส่วนไอ้ลูกกรอกกันโจ้มันทำเป็นช่วยกันถักปลาทาโร่ประหนึ่งจะสานไปขาย ไอ้อาร์ทยกแก้วขึ้นจิบแล้วทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเอาตัวรอด
“มะ....มึงว่าไรนะภคิน”
“กูถามว่ามึงเป็นห่วงแฟนเก่าเหรอ?”
“มึงรู้??”
“ช่วงม.6มึงเดินควงโชว์ทั่วโรงเรียนซะขนาดนั้น มีแต่คนตาบอดเท่านั้นแหละที่ไม่รู้”
เอ่อ...ทำไมกูรู้สึกเหมือนโดนด่าอยู่ฝ่ายเดียววะ เดี๋ยวเพ่ๆ....ลืมอะไรไปรึเปล่า???
“วะ...ว่าแต่กู มึงก็เดินควงเล่นรอบมหาลัยเหมือนกันแหละวะ ไอ้พวกขี้อวดมีแฟนสวยหน่อยไม่ได้เลย”
มันยักไหล่ “ก็เห็นมึงทำเลยทำบ้าง”
“ไอ้นี่...พูดดีๆนะมึง งั้นดีเลย...กูจะได้สะสางบัญชีที่มึงแย่งแฟนกูตอนนั้น”
“ผู้หญิงเขาก็เลือกสิ่งที่ดีที่สุดสิ”
“อ๊อเหรออออออออออออออออ~ ใช่สิ๊~~ กูมันไม่ดีนี่หว่าผู้หญิงเค้าเลยไม่เอา!!!”
ทั้งห้องตกอยู่ในบรรยากาศตึงเครียด แม้ว่าผมจะเถียงกับมันเป็นเรื่องปกติแล้ว แต่คราวนี้มันเหมือนมีตะกอนบางอย่างอยู่ในใจ ทำให้ผมใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ไอ้สามคนที่นั่งกันสลอนได้แต่หาอะไรใส่ปากเพราะไม่รู้จะทำยังไงกับสถานการณ์ตรงหน้าดี
ภคินถอนหายใจยาวๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แอบเห็นว่าโจ้กลั้นหายใจตามด้วย มันค่อยๆพาร่างสูงๆนั่นมาหยุดยืนหลังโซฟาที่ผมหันหน้าออกมา
“อย่าร้องดิ”
“ไม่ได้ร้อง...ไอ้ควายดูไม่ออกรึไง”
บ้าชะมัด....เกลียดที่เวลาตัวเองโกรธมากๆแล้วชอบน้ำตาคลอทุกที มันไม่ใช่ว่าอยากร้องไห้นะ แต่มันเป็นอารมณ์เจ็บใจแต่ทำอะไรไม่ได้เสียมากกว่า
“ไปป์....” ภคินยกมือขึ้นมาสางเส้นผมหยักศกของผมเบาๆ “โทษทีที่พูดอะไรไม่ดี”
“...........”
“แล้วที่บอกว่าผู้หญิงเขาเลือกสิ่งที่ดีที่สุดน่ะ...” คราวนี้มันเอานิ้วม้วนผมตรงข้างแก้มให้ผมจั๊กจี้เล่นๆ “กูเป็นผู้ชายนะ ไม่ต้องการคนที่ดีที่สุดหรอก แค่คนที่’ใช่’ก็พอแล้ว”
อ่า....เลือดทั่วร่างไหลขึ้นมากองบนข้างแก้มอย่างห้ามไม่อยู่ๆจริงๆ.....
“ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววว~”
โอเค....คิดถึงเสียงนี้มากมายใจจะขาดรอนๆ ไอ้เวรที่นั่งแคะเล็บ แกะสิว กินถั่ว ถักทาโร่นั่นมันหายไปไหนหมดแล้ว เหมือนวิญญาณกลับเข้าร่างพวกมันในบัดดล.....
“แหมๆๆ หวานกันไม่เกรงใจชาวบ้านเลยนะคร๊าบบบบบบบ”
“เฮ้ย...โจ้ มึงชงเหล้าอะไรให้กูเนี้ย”
“ทำไมวะ”
“หวานกว่าน้ำเชื่อมอีกว่ะ”
“ฮิ้วววววววววววววววววววววววววว~”
ผมหันหน้าหนีกลับมามองจอทีวีเหมือนเดิม แต่ไอ้เปรตนั่นเสือกล็อกคอไว้แล้วสูดกลิ่นแชมพูจากหัวเข้าไปฟอดนึงก่อนจะเดินกลับไปวงเหล้าตามเดิม
“เชี่ยอาร์ท...หัวเราะหึหึอะไรของมึงนักหนา หลอนสัส”
อาร์ทคลี่ยิ้มเย็นๆตามสไตล์ของมัน... “กำลังคิดว่าเรื่องนี้แอมน่าสงสารที่สุดเลยนะครับ แฟนเก่าดันมาคบกันเอง ถ้าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกับผม ผมแค้นจนวันตายเลยครับ”
ฟังจากน้ำเสียงอยู่ๆผมก็ขนลุกซู่ขึ้นมา....เหมือนมีคนมาสาดน้ำกรดใส่หน้า
“เออ...กูไม่ถามมึงละ แดกเห็ดไปเหอะมึง”
ขนาดไอ้ภคินยังไม่กล้าหือ....ผมจะจำใส่สมองไว้ว่าอย่าริอาจเป็นศัตรูกับผู้ชายที่ชื่ออาร์ทหรือไอ้แบล็กกราวน์แมนเด็ดขาด ซึ่งกูก็ไม่ได้อยากจะมีเรื่องอะไรกับมึงอยู่แล้ว ถ้ามึงไม่ขยันมาหาเรื่องกูก่อนอ่ะนะ
นั่งเปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อยๆ แต่ก็อดสงสัยประโยคที่ภคินพูดเมื่อกี้ไม่ได้....
ว่าไป......วันนี้บนโต๊ะกินข้าวมันมีเห็ดให้กินด้วยเหรอวะ???
TBC
ขอโทษที่หายไปนานอีกแล้วค่ะ ไม่ไหวแล้วงานเยอะมากมายยิ่งอาทิตย์ที่ผ่านมานี่แย่สุดๆเลยค่ะ สารพัดเรื่องถาโถมมาก เฮ้อออออออออออ เหนื่อยใจจริงๆ
แถมยังมีเรื่องจะสารภาพ.......คือ ...คนเขียนติดเอเอฟค่ะ!!!!!!!
เป็นสถานการณ์ที่เลวร้ายมาก พอไปเรียนได้งานมาเยอะก็เครียดๆๆ เครียดเสร็จก็เหวี่ยงก็ไม่อยากทำขอดูเอเอฟแก้เครียดก่อน
ใครดูเอเอฟซีซั่นนี้คงรู้นะคะว่าทำไมเราถึงหยุดดูไม่ได้ มันไม่ใช่ความผิดเรานะคะ...จริงๆนะคะ ก็ใครใช้ให้มันก๊าวใจขนาดนี้ล่ะ T T
เอาเป็นว่าจะพยายามมาเรื่อยๆนะคะ ไม่ต้องกลัวค่ะไม่ดองแน่นอน แต่แค่มาช้าเป็นบางเวลา//โดนโบก
คิดถึงคนอ่านทุกคนค่ะ ขอบคุณที่ยังติดตามกันนะคะ
-
เจิมๆๆๆ
-
เย้ อัพแล้ว
:L2:
ตาอาร์ทกะน้องเห็ด :o8:
-
น้องอาร์ตกะแดกเห็ดดดดดดดด -w-
-
อาร์ทแรง
-
ตายและ
น้องหัวเห็ดของเราจะได้อีตาแบล็คกราวน์แมนนี่เรอะ
555 คงเป็นคู่ที่แปลกอย่างน่าสนใจ(?)
-
อาร์ทเเดกเห็ด 555 อาร์ทน่ากลัวที่สุด
ไปป์กับคินทะเลาะกันเล็กน้อยเป็นสีสรร
-
:pig4:ล่ะกัน
-
คิดถึงคนแต่ง & คินไปป์เหมือนกันค่ะ
แต่เราก็เข้าใจ เพราะเราติดเอเอฟมากเหมือน...สวนด....อูรา~~~ (เราแอบจิ้นนด.เป็นไปป์ด้วยอ่ะ ถึงท่าทางปากคอจะไม่มีทางร้ายเท่าไปป์ได้ก็ตาม ฮาาาา)
คินขี้หึงสุดๆไปเลย ขนาดที่พลิกสถานการณ์จากที่ควรจะโดนหึง ไปหึงเค้าแทนได้เลยอ่ะ :z3:
แอบขำตอนท้าย ท่าทางจะมีตอนพิเศษให้น้องเห็ดอีกเร็วๆนี้ป่ะคะ
-
กริ๊ดดดดดด มากี่ทีๆก็หวานนนนนนนนนนกันชิบหาย!! อิจฉา~
พี่อาร์ท....กลับไปแดกเห็ดไป๊!! แล้วเมื่อไรพี่คินจะแดก ไปป์ บ้างล่ะคะ หุๆ
รอตอนต่อไปค่า~
-
คนเขียน รึว่าคนเขียน เต๋าคชาค้ะ!!!
-
:pig4:น่ารักดี แต่ อาร์ทได้กินเห็ดแล้วหรอ
-
อาร์ทแรงได้อีก
-
555555555 แดกเห็ด
-
ไปป์อย่าคิดมา คินเค้ารักแกจะตายยยยยย
ยกมือประท้วง
อยากรู้เรื่องกินเห็ดด้วยค่ะ o22
-
แหมๆ ก็กิน 'เห็ด' เพื่อนไปป์นั่นล่ะ -0- :impress2:
-
เด็กสายวาย(เกือบ) ทุกคน ติดเอเอฟ 8 อันนี้ชัดเจนมากจริงๆ :mc4:
-
ฮา น่ารัก ติงต๊อง หวานนะ ไปป์ คิน
ไปป์ ยัง ซิง คินจ๋าจัดด่วน อายเพื่อนนะนั่น :z2:
-
ไม่เป็นไรๆน้าคนเขียนน คนอ่านก็เสี่ยงติดเอฟเหมือนกานนน T T
ยังไงก็สู้ๆล่ะกัน แต่อย่าลืมว่ามีคนอ่านคอยติดตามอยู่น้าาาาา
-
:really2:
-
ืเห็ดน้อยจ๋า.....มาให้ อาร์ท แดร๊กก... เดี๋ยวนี้....55+ หวานแบบรั่วๆ
-
อาร์ทหลอนสุดแล้ว :laugh:
-
เห็ดน้อยโดนกินแล้วอย่างนั้นเรอะ=[]=:; ถ้าพี่อาร์ทแกจะเร็วขนาดนี้...
รอตอนต่อไปค่ะ (ถ้าได้ตอนพิเศษด้วยก็จะดีม๊ากมาก555)
-
พออ่านถึงตอนซื้อนมสตรอเบอร์รี่ นี่เริ่มตะหงิดๆ
รู้น้าา ว่าคนเขียนชอบเต๋าชาอ่ะดิ๊ 555555555555555
อีกนานมั้ยที่อาร์ทจะได้กินเห็ด =.,= 5555555555
-
เเดกเ็ห็ด นี่ัมันเป็นความหมายโดยนัยป่ะ 55
ไปป์ช่างน่ารัก อิอิ รีบมาต่อนะคะ
-
แอบจึ๊กๆตรงที่ว่า แฟนเก่าดันมาคบกันเอง อย่ามาม่านะ--"
-
:-[ เขินจัง
-
“แล้วที่บอกว่าผู้หญิงเขาเลือกสิ่งที่ดีที่สุดน่ะ... กูเป็นผู้ชายนะ ไม่ต้องการคนที่ดีที่สุดหรอก แค่คนที่’ใช่’ก็พอแล้ว” :m19:
พูดออกมาได้ไม่อายฟ้าดิน จะมากเกินไปแล้ว :z3:
:c4:
-
เอ๊ะๆ แดกเห็ด ถ้าไปป์ไม่พูดออกมา นิไม่สกิดเลยนะ
เอาแล้วไง น้องเห็นกับ แบล็กกราวแมนหรอ แล้วพ่อรูปเซอร์ละ
ชวด 2 คนเลยรึเนี้ย เอ๊ะยังไง
-
ได้อ่านแล้วเย้ๆๆๆ
ชอบอาร์ทที่สุดเลย
-
คินนี่หึงได้ทุกสถานการณ์จริงๆ ว่าแต่อาร์ทจะกินเห็ดจริงเหรอ ทำใจลำบากแฮะ แบบว่าแอบเชียร์แซกอยู่
-
งั้นจะภาวนาให้เอเอฟจบเร็วๆ คนเขียนจะได้ไม่มีที่ลง แล้วมาลงด้วยการต่อนิยายแทน เป็นไง ความคิดเค้าดีป่าว
-
ไม่ได้เห็นอาร์ทมาตั้งนาน คิดถึงงงงงง~~ :กอด1:
แล้วคินรู้เรื่องอาร์ทกับฟาร์ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
+1ให้ฮะ
-
o13 o13
-
แอร๊ยยยย หวานเกินไปแล้วววววว
อิจฉาตาร้อนคู่นี้มากกก :impress2:
-
อาร์ทพูกไรเป็นลางอีกแระ
.
เมื่อไหร่ คินไปป์จะได้กันอย่างเป็นทางการซะทีครับ
-
อาร์ทกินเห็ดเหรอ :-[
-
อ้าวตกลงคินจำได้ แค่ไม่เคยพูด จริงอย่างอาร์ทว่า คนที่เจ็บใจสุดสงสัยจะเป็นแอม
-
:o8: :o8: :o8:
-
ก๊ากกก ชอบประโยคแดกเห็ด XP
ตอนนี้หวานอีกแล้ว (พูดอย่างนี้ไม่ได้เบื่อนะ ชอบต่างหาก)
ไม่นึกว่าคินจะจำได้นะเรื่องแฟนเก่าอ่ะ
นี่ถ้าเราเป็นแอมเราคงไม่รู้จะดีใจ(ในฐานะสาววาย)หรือเสียใจดี ก๊ากก
ปล.ปีนี้เราก็ติดเอเอฟเหมือนกันค่ะ เข้าใจหัวอก ต้องแบ่งเวลาไปติดตามชิดขอบจอ ฮ่าๆ
-
แหะๆ ลืมเม้น ชอบตอนไปป์เขิน อิอิ ตอนไหนหว่า ??
แต่ชอบพ่อแบ๊คกราวน์แมนด้วย เมาเห็ด 555 :กอด1:
-
:mc4: <<ต้อนรับก่อนแล้วกัน หาย ไปในอากาศซะครึ่งเดือน
:L2:<<เป็นกำลังใจให้ผ่านเรื่องยุ่งๆไปได้ด้วยดีนะครับ
:เฮ้อ:<<หลังจากนี้น่าจะมีต่อตอนใหม่ อาทิตย์ละหนึ่งครั้งนะ (คงไม่ติดอะไร)
o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22
-
น้องเห็ดอันตรายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไปป์คินหวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
ขำตรงภคินแซวอาร์ตเนี่ยล่ะ :laugh:
แอบจิตตกเรื่องแม่ของภคินอะ :monkeysad:
-
:-[ :impress2: :-[
คริคริ หวานกันมากมาย
เป็นกำลังใจให้ไปป์กะคินต่อไปค๊าบบบ
-
โดดข้ามโมเม้นต์หวานๆ มาจบที่ กินเห็ดอ่ะค้าาาา........
ฮิฮิ้วววว
-
คุณอาท เรารุ้ทันนะคะ มึงจะงาบน้องฟา ใช่มั้ย ฮิ้ววววววววววววว
น้องฟาหัวเห็ด หึหึหึ
-
อืม แอบสยองเหมือนที่อาร์ทว่าเหมือนกันนะ ถ้าแอมรู้เรื่องขึ้นมาได้กัดไม่ปล่อยแน่
อยากรู้ความคืบหน้าของฟาร์กับอาร์ทด้วยนะคะ ภคินทักออกไปแบบนี้แปลว่าเพื่อนๆ เองก็ระแคะระคายแล้วออ่ะดิ :]
-
ติดเอเฟเนี่ย เต๋า-คชารึเปล่า อิอิ
-
โว๊ะ แล้วตกลงมีเห็ดให้อาร์ทกินมั๊ย?? 555
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด เห็ดนี่น้องฟาร์ใช่ม๊ายยยยยย
ปล.เรื่องที่แฟนเก่าไปคบกันเอง...อือก็จริง ยิ่งนิสัยแบบแอมคงแค้นเพราะเสียหน้าน่าดู เหอๆ
-
ไม่ต้องสงสัยจ๊ะไปป์งานนี้เค้ารู้กันอยู่ว่า "เห็ดอะไร"
หุหุ ส่วนภคินเท่ได้อีกชอบบบบบบบ
-
กรี๊ดด นี่มัน Room Twenty-Nine ฮ่าๆ (เก็ทมั้ยเนี่ย :z3:)
อยากดูอาร์ทแดกเห็นอย่างรุนแรงค่ะ จัดหน่อยๆ
แล้วเอเอฟมันก๊าวยังไงเนี่ย ไม่ได้ดู
-
หิหิ นายอาร์ทชอบกิน(น้อง)เห็ดนี่เอง 55
แซวได้ใจจริงๆภคิน
-
กรี๊ดดดดดดดดด :m3:
อาร์ทจะได้ฤกษ์แดกเห็ดแล้วววววววว :-[ :-[ :-[
-
:z2: :z2: :เฮ้อ:
-
คิดถึงเสียง "ฮิ้วววววววววว" ของสามคนนี้จริงๆ
ไม่ได้โผล่มาตั้งนาน ความฮายังคงที่เหมือนเดิมเลย o13
ไหนๆแล้ว จัดอาร์ทกินเห็ดมาซักตอนเถอะจ้า
คิดถึงพี่นางฟ้าของพ่อแบ็กกราวด์แมนจริงๆ :jul3:
ปล. ติดเอเอฟเหมือนกันเลย ติด สวนด :m3:
-
ว้าว อาร์ทกินเห็ด 5555+ อาร์ทกะฟาร์จะลงเอยกันเหรอ คริ ๆ ก็ดีนะ เพราะแซ๊กยังงัยก็คงไม่หันมาชอบฟาร์เนาะ รอลุ้น ๆ ต่อ อิอิ
ปล. ภคินแอบโรแมนติค แอบหวานเยอะนะเนี่ย แล้วทำแบบไม่อายใครด้วย น่ารักอ่ะ >< ชอบบบบบ!!!! ^^
-
ภคิน ไปป์ น่าร๊ากกก :m3:
-
น่ารักอ่ะ :-[ แหมๆๆๆๆหวานได้ไม่อายเพื่อนเรยนะตะเอง ฮิ้วววววววววววว
ว่าแต่พี่ครับ.....นานๆพี่เอาตอนใหม่มาลงช่วยยาวกว่านี้หน่อยได้มั๊ยคร๊าบแบบว่าไม่จุใจ :3123: :pig4:
-
คนเขียนติดเต๋าคชาสินะคะ...........ฮาาาาาาาา
ตอนนี้หวานมากกกกก ///แอร๊ยยยยยยยยยยยย :impress2:
อนึ่ง. แบล็กกราวด์แมนกะน้องเห็ดล่าาา.......=3=
-
กินเห็ด (O 0 O !!!
-
อาร์ทแม่งกวน ตื๊ด ว่ะ
-
ฮิ้ววววว......วววววววว ด้วยคนโอ้แหม ๆ ๆ แค่คนที่ ใช่ ก็พอแล้ว
โดนใจสุด ๆ
-
ภคินน่ารัก
:o8: :o8:
-
คนเขียนขาหนูก็ติดเอเอฟค่ะ :sad4:
เอเอฟทำให้คนดูไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้
โหดร้ายยยย :angry2:
-
หมู่นี้ไม่ค่อยกวนเลย
เคี่ยวน้ำตาลตลอดเลย
อยากเห็นอาร์ทกินเห็ด
แฟนคลับอาร์ท
-
เราก็แอบสงสัย แต่ไม่ใช่สงสัยคิน แต่สงสัยคำพูดอาร์ท แอบไม่เคลียร์ :z2:
-
คุณคนแต่งติดคู่ไหนในเอเอฟล่ะเนี่ย
ท่าทางที่เล้าเป็ดนี่จะติดกันอยู่หลักๆแค่ 2 คู่ล่ะมั้งน่ะ
ปองคุงชอบ ต้นเจมส์ ที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
มันนัวจริงอะไรจริง ฟินกันไม่เว้นนาที ทำแม่ยกในfbในสตูฯตายกันนับครั้งไม่ถ้วน 555+
สำหรับตอนนี้ . . . อาทมันได้กิน "เห็ด" แล้วจริงหรอน่ะ?????
แต่ให้เลือกชอทถูกใจ ยกให้ฉากปลอบบนโซฟาเลยดีกว่า หวานเว่อร์!
-
มารอ มารอ มารอ :t3: :t3: :t3:
-
รอตอนต่อหน้าครับ
:oo1: :oo1:
-
รอต่อไปครับ อะจึ๋ย~
-
คนเขียนสู้ๆนะครับ
-
“เออ...กูไม่ถามมึงละ แดกเห็ดไปเหอะมึง”
ก๊ากกกก ชอบค่ะชอบบ :laugh: :laugh:
คินไปป์ชักจะน่ารักขึ้นทุกที อรั๊ย :m3:
-
เข้ามานั่งรอ นอนรอค่า~
-
น่าจะเป็นอีก 1 สัปดาห์ เฮ้อ ทำใจ รอกันต่อไปนะครับ
-
น่ากลัวว่าแอนจะแค้นจนวันตายอย่างที่อาร์ตคิดเหมือนกันนะเนี่ย
แอบคิดถึงอาร์ตกับหนูเห็ด อิอิ อยากอ่านคู่นี้จัง
-
Room 30
ร่มเงาของต้นกันเกราที่ขึ้นปกคลุมไปทั่วบริเวณลานม้าหินอ่อนในคณะ พอมาประกอบกับสายลมเอื่อยๆพัดมาเบาๆแบบนี้ยิ่งชวนให้เคลิ้มหลับไม่ยากเลย แต่ไม่ว่าจะง่วงแค่ไหนตอนนี้อย่าว่าแต่หลับเลยครับ...หายใจกูยังทำแทบไม่ได้
“ฟาร์ๆๆ ชิบหายละ.... ไฟล์งานมึงเปิดไม่ได้อ่ะ”
“อ้าวเชี่ยละ...ทำไมเปิดไม่ได้วะ” ไอ้ฟาร์ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามรีบชะโงกหน้ามาดู “ไปป์...ถ้าคอมมึงจะใช้เวิร์ด2003เนี้ยนะ เวรจริงๆสมัยนี้เค้าไม่ใช้กันแล้วเว่ย”
“เอ้า!! ก็กูจะรู้มั้ยอ่ะ ร้านคอมมันลงมาให้งี้อ่ะ”
“นี่ถ้ามันลงไวรัสมาให้มึงมึงก็คงไม่รู้เรื่องเนอะ”
“เฮ้ย...พวกมึงอย่าเพิ่งเถียงกัน ไปป์มึงมาใช้คอมกูก่อน” โห...เป็นครั้งแรกที่เหี้ยกล้วยทำตัวมีประโยชน์ ผมมองมันแล้วน้ำตาคลอ “มึงก็ควายจริงๆไอ้ไปป์ หูยยยยยยยยยย...เสียเวลา”
“แค่นี้กูก็เครียดจนจะเอาโน้ทบุคทุ่มหัวตายแล้ว มึงเลิกด่ากูเหอะกล้วย”
ไอ้กล้วยไม่ตอบอะไรแต่ถ่อดแถ่ดตูดเลื่อนมาใช้คอมผมแทน มันบอกว่ามันเซฟไฟล์เป็น2003แล้ว เปิดเครื่องผมได้ เสียงเคาะแป้นพิมพ์ก๊อกๆแก๊กๆดังไปทั่วลานกว้าง ประหนึ่งโรงงานรกก็ไม่ปาน
รายงานกลุ่มรอบนี้ดูดพลังชีวิตพวกผมไปจนหมดสิ้น ยิ่งหันไปมองบรรดาเพื่อนๆร่วมชะตากรรมแล้วก็พบว่าศพเดินได้มันเป็นเช่นไร ใครผ่านมาเห็นอาจคิดว่ากำลังถ่ายหนังห้าแพร่งแล้วไอ้หน้าโง่สี่ห้าคนนี่เล่นเป็นผีดิบที่วิ่งไล่กัดคอคนก็เป็นได้
“จบโปรเจคนี้ฉันต้องไปเข้าคอร์ทมาร์คหน้าด่วนๆ” ขนาดว่าเครียดไอ้แม็กซ์มันยังจะมาห่วงความสวยความงามที่ไม่ค่อยจะมีอีก เฮ้ออออออ...กูล่ะเหนื่อยใจ
“มีคอร์ทที่ทำแล้วลอกหนังหน้ามึงออกเลยมั้ยแม็กซ์” ไอ้กล้วยชิ่งกัดมันก่อนเลย ว่าแต่เมื่อกี้หมาที่ไหนมันบอกว่าอย่าเถียงกันวะ??
“มีแต่ลอกหนังตีนไปแปะไว้ที่หน้าแกอ่ะอิกล้วย” อิแม็กซ์จีบปากจีบคอพูด ก่อนจะหมุนข้อมือพักเมื่อย “ฉันมาร์คหน้าด้วยแตงกวาย่ะ ผิวพรรณถึงได้เปร่งปรั่งสวยงามเหมือนเชื้อเจ้าขนาดนี้”
“แต่กูว่าผิวมึงสากเป็นไพร่เลยนะแม็กซ์ เก็บแตงกวาไปแดกจะมีคุณค่ากว่ามั้ย” เล่นเอาผมอดไม่ไหวปล่อยลูกในปากออกมาเดินเล่นบ้าง
“หรือเก็บเอาไว้ทำอย่างอื่นวะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” เหี้ยกล้วยมึงพูดอะไรออกม๊า!!!! ทำเอากูเห็นด้วยเลยนะเนี้ย...เฮ้ย!!!ไม่ใช่ พูดจาสองแง่สามง่ามนะมึงอ่ะ กูรับไม่ด๊ายยยยย แต่ตบเข่าฉาดใหญ่ด้วยความสะใจ
“นี่อิกล้วย ระดับฉันไม่ต้องพึ่งแตงกวาย่ะ สวยขนาดนี้ขี้คร้านผู้ชายจะมาแย่งกันอยากเป็นแตงกวา” เอ่อ...กูขึ้นมุมจอว่า ‘ฉ’ นี่ทันมั้ยครับท่านผู้ชม
“แค่กูเห็นหน้ามึงแตงกวาก็เหี่ยวแล้วเหอะ” มาถึงตรงนี้หน้านิ่งๆอย่างไอ้ฟาร์ยังหลุดขำพรวดออกมาเลยทีเดียว
“นี่อิกล้วย” แม็กซ์ว่าพลางจิกตาลงไปที่เป้ากางเกงของไอ้กล้วย “ถ้าแกไม่อยากให้ฉัน’อมกล้วย’แกตอนนี้ก็ช่วยหุบปากแล้วพิมพ์งานไปซะ!!!!!”
อย่าว่าแต่ไอ้กล้วยเลย งานนี้ผู้ชายทั้งโต๊ะ(และโต๊ะข้างๆ)นั่งหน้าซีดกดคีย์บอร์ดก๊อกๆแก๊กๆประหนึ่งว่าจะแย่งตำแหน่งพนักงานดีเด่นกัน แม็กซ์จุดยิ้มมุมปาด้วยความสาแก่ใจในชัยชนะ ซึ่งเป็นครั้งแรกที่กูว่าก็ดีเหมือนกัน เกิดเถียงกันต่อมีหวังงานไม่เสร็จแหงมๆ ผมหันข้อมือดูบนหน้าปากก็ต้องซี๊ดปากเสียวไส้เพราะเหลือเวลาก่อนพรีเซนส์ไม่มากแล้ว
“ใครเขียนTarget Groupอยู่”
“กูเขียนๆ”
“เฮ้ย...แคมเปญอยู่ไหน เอามาแปะลงหน้านี้ด่วนๆ”
“เชดดดดดดด พ่อมึงสิใครเขียนงบวะ บวกเลขก็ผิด”
“เชี่ยกล้วย มึงด่ากูทำไม”
“มึงนี่เองไอ้ไปป์ กลับไปเรียนอนุบาลใหม่เลยควาย คราวหน้าบวกเกินสองหลักมึงก็ยกนิ้วมือมาช่วยนับนะ ถ้าไม่พอก็บวกนิ้วตีนเข้าไป หรือถ้าไม่พออีกมึงยืมนิ้วตีนกูอีกคนก็ได้”
“มึงอย่าเพิ่งด่ากู เหี้ยเอ๊ย...กูอ่านทวนบรรทัดเดิมซ้ำมาสามรอบแล้วนะโว้ย”
และประโยคอื่นๆอีกมากมายที่ดงความวุ่นวาย ใครว่าเรียนบริหารง่าย??มึงมาต่อยกะกูเลยดีกว่ามา!!! ทั้งตัวเลขตัวหนังสือเหี้ยห่าอะไรตีกันไปหมดจนผมแทบน็อคเอ้าท์หน้าคอม ไอ้บรรยากาศลมโชยเย็นๆเหี้ยห่าอะไรนั่นไม่ได้ช่วยอะไรเลยเพราะเหงื่อพวกเรายังคงแตกเหมือนไปวิ่งสี่คูณร้อยมาสักสิบแปดรอบ
ตัดภาพกลับมาอีกที ขณะนี้เวลาสิบแปดนาฬิกาสามนาทีสี่สิบสี่วินาที พวกผมยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนตัวเดิม แต่ความรู้สึกต่างจากเดิม เพราะพรีเซนส์งานเสร็จแล้วทุกคนจึงม่อยกระรอกหมอบกระแตอยู่คาโต๊ะไม่ไหวติงแบบนี้ บรรยากาศยิ่งกว่าผู้คุมวิญญาณทั้งอัสคาบันเดินผ่านซะอีก
“สุดท้ายก็โดนจวก เฮ้อออออออออออออออ” ฟาร์ที่เหมือนจะมีสติสตังอยู่ครบที่สุดเลยได้ถ่อสังขารไปซื้อน้ำให้เพื่อน มันว่าพลางวางถุงขวดน้ำลงบนโต๊ะให้พวกผมรุมแย่งทึ้งกันเหมือนสัมพเวสี
“มองในแง่ดีก็โดนกันทุกกลุ่มละวะ จวกมากจวกน้อยก็ว่ากันไปตามเรื่อง” ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับวิธีคิดแบบนางสาวไทยของไอ้กล้วย
“ไงวะ”
น้ำเสียงหวานๆขัดกันรูปประโยคมาพร้อมกับดาวคณะที่แม่คุณเดินมาทิ้งตูดลงนั่งข้างแม็กซ์ได้หน้าตายเฉยมาก เพลงวางกองหนังสือดังตึงจนคนทั้งโต๊ะสะดุ้งโหยง
“เป็นไงล่ะ...โดนกันไปถ้วนหน้า”
“อาจารย์แกก็โหดเกินไป ก็เข้าใจนะว่าอยู่ปีสามแล้ว แต่บางข้อที่จวกมานี่ชียังไม่เคยสอนเลยนะยะ” ฟังแล้วรู้เลยว่าแม็กซ์มันเก็บกดอยากด่าขนาดไหน
เพลงยักไหล่ “เดี๋ยวก็เจ็บและชินไปเอง” เธอยีเส้นผมสั้นๆของเธอให้ยุ่งขึ้น”อ๊า~~ เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนดีกว่า ไหนๆวันนี้เจอสะใภ้กลุ่มทั้งที”
มันจะไม่อะไรเลยครับถ้าสาวเจ้าไม่มานั่งจ้องตาผมปริบๆ เอ่อ...นี่ส่งซิกอะไรให้กูครับ เอ๊ะ..หรือว่าเพลงมีจิตพิศวาสผมขึ้นมา ทีตอนโสดล่ะไม่ชอบนะ....ผู้หญิงนี่ก็แปลกชอบแย่งของคนอื่น
“อะไรอ่ะเพลง” ถามแบบพาซื่อมากครับ
“ไม่เจอกันแป๊บเดียวหน้าตาเปร่งปรั่งขึ้นเชียวนะ หึหึหึ” อะไรวะ...แม่สาวเจ้าต้องการจะสื่ออะไร แดกเป๊ปซี่แก้เครียดดีกว่า “อ้าวนั่น...ทำเป็นกลบเกลื่อน...อย่างว่าแหละคนกำลังอินเลิฟ”
พรวดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อื้อหือ...ซู่ซ่าไปถึงขนจมูกทุกเส้น แม่งเอ๊ย...แสบไม่พอยังมีเสียงสบถอี๊อ๊าด่าพ่อล่อแม่จากคนบนโต๊ะรุมหวดยับ
“ไปป์แม่งสกปรกว่ะ พ่อแม่ไม่ได้สอนให้ดื่มน้ำทางปากเหรอ” ไอ้ฟาร์ไอ้เลวกูกำลังทรมานโพรงจมูกอยู่ กำลังจะด่าแต่ยังดีที่มันยื่นทิชชู่มาให้...เอาเหอะรอบนี้รอดไปนะมึง
“ว้ายยยยยยยยยยยยยยย...อิเพลง แกกำลังพูดถึงเรื่อง’นั้น’ใช่มั้ยยะ” เรื่องพวกนี้มึงเร็วยิ่งกว่าแมลงสาบอีกนะไอ้แม็กซ์
“แกก็รู้เหรออิแม็กซ์”
“แกเคยเห็นฉันพลาดเรื่องไหนด้วยเหรอ ยิ่งแซ่บขนาดนี้ไม่มีทางซะหรอก” ตลกละ...ได้ข่าวว่ามึงรู้โดยบังเอิญนะแสรดดดดดดดดด
“โอ๊ย...แกเอ๊ย ตอนฉันได้ยินแทบตกเก้าอี้ ไม่รู้มันไปได้กันอีท่าไหน”
“ท่าไหนว้า~~ คริคริ ฮิฮิ ฮุฮุ งุงุ”
“แม็กซ์มึงเลิกทำเสียงควายๆได้มั้ย”
“แนะๆๆ ทำด่ากลบเกลื่อนด้วย แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย~”
“อุ๊ยๆๆๆ หน้าแดงด้วยอ่ะ” ถ้าตบหน้าผู้หญิงจะมีคนว่าหน้าตัวเมียรึเปล่าครับ ถึงจะเคยชอบก็ไม่ได้หมายความว่าจะแซวได้นะเว้ย
“เฮ้ยๆ พวกมึงพูดเหี้ยไรกันกันวะ?? ไอ้ไปป์มีแฟนเหรอ?? เชดดดดดดดดด...ทำไมกูไม่รู้”
“หูยยยยยยยยยยยยยย....ไปมุดอยู่รูไหนมายะอิกล้วย เพื่อนเราเดี๋ยวนี้เขาไม่ธรรมดาแล้วนะยะ....มีดีกรีเป็นถึงแฟนดะ....”
“เงียบเลยนะ ไอ้หน้ามะเขือม่วง!!!!!!!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!อิไปป์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
แม้ว่าแม๊กซ์มันจะเป็นกะเทยหน้าด้านหน้าทนเป็นหนังควายแค่ไหนก็ตาม แต่เรื่องเซนสิทีฟที่สุดในชีวิตมันก็คือเรื่องที่เกิดมาแล้วหน้ายาวเป็นมะเขือม่วงเนี้ยแหละ คือถ้าหน้ายาวแล้วหล่อเป๊ะแบบณเดชคงจะไม่มีใครว่ามัน แต่เชี่ยนี่เสือกหน้ายาวแล้วเป็นกะเทยอีก แลดูแมนไปกันใหญ่
“ได้!!!” มันขึ้นเสียงสูง “แกเล่นแบบนี้กับฉันใช่มั้ยไปป์”
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์ อย่านะเมิ๊งงงงงงงงงงงงงง &)_)$!@$%^)_(_**^&*^&#@^$%&%%$@@_*(*)$@#@%&(+)(^^$&^%*&^*(^*%$^$&%$&” กูตะโกนบ้าบอคอแตกอะไรไม่รู้ยาวเหยียดกลบเสียงไอ้แม็กซ์ให้จมดิน...
จนผมลากเสียงยาวต่อไปไม่ไหวต้องหุบปากลง แล้วเวลาของไอ้แม็กซ์ก็มาถึง มันกอดอกเชิ่ดหน้าอย่าถือไพ่เหนือกว่า “มันเป็นแฟนกับภคิน”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.....พูดออกมาแล้ว!!!!!!!!!! ไอ้เหี้ยแม็กซ์หลุดออกมาแล้ว!!!!!!!!!!
“อ๋อ....เรื่องนี้นี่เอง” ตึ่งโป๊ะ!!!! ไอ้กล้วยพูดด้วยอารมณ์เดียวกับตอนเจอหมามาเยี่ยวใส่ล้อรถ
“ห๊ะ...มึงไม่ตกใจเลยเหรอ”
ไอ้กล้วยดูดชาเขียวในขวดดังซู๊ด “กูก็พอรู้มาบ้าง”
“มึงรู้ได้ไงกล้วย” แม้แต่ฟาร์ที่ทำเงียบมานานยังโดดมาร่วมวงด้วย เอาเข้าไป!!!
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยย....ไม่รู้ก็โง่เต็มทนละ กูเห็นไปรับไปส่งยิ่งกว่ารถรับส่งเด็กนักเรียน วันก่อนเจอไปแดกข้าวต้มกันแถวหอกูก็แทบจะช่วยกันแคะฟันกลางร้าน ตอนนู้นเจอเดินอยู่ข้างถนนแทบจะขี่คอกันอยู่ละ แล้วเมื่อวันก่อน...”
“พอๆ...เหี้ยกล้วย ข้อมูลมึงแน่นเกินไปละ”
ฟังแล้วนั่งกุมขมับเส้นเลือดเต้นตุบๆ นี่ถ้าไม่รู้จักกันมาก่อนกูคงคิดว่าไอ้กล้วยเป็นแฟนคลับกูไปแล้ว มึงจะรู้ลึกเกินไปแล้ว แต่ที่มึงเล่ามานี่ไม่ได้ใกล้เคียงความจริง กูไปทำอะไรแบบนั้นตอนไหนวะ!!!!!
“โหยยยยยยยยยยยยยยย....ไอ้กล้วยมึงมาเล่าให้กูฟังต่อเลย มาๆๆ” เพลงตบเก้าอี้ข้างๆตัวเรียกเชี่ยกล้วยที่ทำท่าอยากแฉกูเต็มทน แถมพ่วงด้วยแม็กซ์ที่ไม่รู้แสลนมาจากไหนด้วย
ไอ้ผมที่ทนฟังเสียงเม้าท์มอยสาดสีไม่ไหวเลยดึงแขนไอ้ฟาร์ให้ลุกขึ้นจะได้กลับบ้านซะที ไอ้ห่านี่ก็อิดออดทำท่าเสียดายอยากเสือกเต็มที่ แต่สุดท้ายก็ต้องยอมเดินตามต้อยๆ
“มึงไปทำอะไรแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่วะ โคตรมีการพัฒนาเลยว่ะ”
“อะไร....มึงเชื่อเชี่ยกล้วยเหรอ ให้แมวเยี่ยวใส่ขากูเลย”
“เอ๊า!!ใครเล่าจะรู้” มันทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ยาวๆใต้ตึก “อย่างแบบนี้ไงให้กูมานั่งรอผัวมารับ ยังกะครูอนุบาลส่งเด็กกลับบ้านอย่างงั้นแหละ”
“ไอ้ฟาร์...”
“ไม่ต้องทำเสียงข่มขู่กูเลยนะมึง ไม่ได้ผลเว่ย” ทำไมต้องปากว่ามือถึง มึงตบหัวกูทำไมเนี้ย “ไปป์...ทำไมมึงไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องนี้วะ”
“เป็นมึงมึงอยากอวดชาวบ้านป่ะล่ะ ให้กูประกาศไปตามเสียงตามสายเลยมั้ย.....กระผมนายไปป์ วิรัล วงศ์วิสุทธิ์ เรียนอยู่คณะบริหาร เป็นเกย์คร๊าบบบบบบ มีผัวเป็นเดือนมหาลัยด้วย อิจฉาป่ะล่ะ....เป็นไง เอางี้เลยป่ะมึง”
“เออ...เข้าท่าดีนะ กูชอบ”
“พ่อมึงดิไอ้เห็ด” ได้ทีตบกบาลมันคืนซะหน่อย สะใจ!!!
“เฮ้อออออออออออออออ....ว่าไปเรื่องนี้กูก็หนักใจเหมือนกันนะ”
“เรื่องเป็นผู้ชายมีผัวอ่ะเหรอ”
“ไอ้สัส...มึงจะฟังต่อมั้ย”
“ต่อๆ....กูเงียบละ” ทีเรื่องนี้เร็วเชียวนะมึง
“คืองี้...เอ่อ... กูจะเริ่มจากยังไงดีวะ....” เชี่ย...มาจ้องหน้ากูตาแป๋วขนาดนี้ยิ่งพูดไม่ออกเว้ย “
“งั้นกูหลับตาก็ได้” มันหลับจริงครับ สัส...เพื่อเสือกนี่ทำได้ทุกอย่างนะมึง
“เออๆ ไม่ต้องหลับหรอก” ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “คือ....มึงเข้าใจใช่ป่ะว่ากูไม่ค่อยอยากให้คนอื่นรู้เรื่องกูกับมันเท่าไหร่”
“อืม...เข้าใจ”
“แล้ว.....แบบว่า มันอ่ะไม่ค่อยเข้าใจเรื่องนี้เลยว่ะ” ผมว่าพลางเป่าผมหน้าม้าขึ้น “มันชอบทำตัวรุ่มร่ามนอกบ้าน แถมยังป่าวประกาศบอกเพื่อนตั้งแต่หัวเมืองชั้นในยันหัวเมืองชั้นนอกอีก”
“คิดในแง่ดีมันคงอยากอวดมึงแหละ มึงน่าจะดีใจไว้นะ มีแฟนหน้าเหี้ยขนาดนี้มันยังจะอวด....สงสัยที่เขาว่าหล่อแต่โง่จะจริงแฮะ”
“ไอ้เห็ดสด....มึงหลอกด่ากูใช่มั้ย”
ฟาร์ยักไหล่กวนตีน “คิดมากน่ามึง”
“เออ...แต่จะไม่ให้คิดก็ไม่ได้อีก...โอ๊ยยยยยย อยากจะบ้า!!!” ว่าแล้วเอามือขยี้หัวตัวเองแม่งเลย สติแตกจริงกู “บอกแล้วมันฟังที่ไหน ไอ้ภคินมันพวกดันทุรังสูง แถมยังหน้าด้านหน้าทนอีก”
“ไอ้หน้าด้านของมึงมารับนู่นแล้ว” ผมหันมองตามทางที่ฟาร์บุ้ยหน้าไปก็เห็นตัวปัญหาค่อยๆไถไอ้เน่ามา บางทีกูก็นึกสงสัยว่าเวลาเจอตำรวจมันจะบิดหนีได้มั้ย??? มีหวังโดนตำรวจโดดถีบรถล้มแหงมๆ
“ฟาร์...กูไปก่อนนะ”
“นั่นไง!!!! ผัวมาปุ๊บ...ทิ้งกูปั๊บ”
“สัส....หรือมึงจะไปกะกูมั้ยล่ะ”
“เกรงว่าล้อรถมึงจะหลุดออกมาก่อนดิ เออ...กูกลับละ เดี๋ยวป๊าโทรตาม” ฟาร์โบกมือลานิดหน่อยก่อนจะเดินควงกุญแจรถไปประจำที่ฮอนด้าแจ๊สสีขาวของป๊ามันทันที
ไอ้ภคินอยู่ในชุดถูกระเบียบครึ่งตัว ท่อนบนเป็นเสื้อนักศึกษาท่อนล่างเป็นกางเกงยีนส์กับรองเท้าผ้าใบ มันยืนกอดอกเท้าแขนกับไอ้เน่า ซึ่งคาดว่าคนอื่นขับคงโดนประจานให้ไปถอนเป็นเศษเหล็กขายแล้ว แต่พอเหี้ยนี่เป็นคนขับปุ๊บ!! ต๊าย....รถเด็กแนว เซอร์จังเลย อยากซ้อนจัง หูยยยยยยยยยยยยยย....ให้มันรู้ไปสิว่าความยุติธรรมมันไม่มีบนโลก!!!!!
“มองทำไม” สาบานได้ว่านี่เป็นคำทักทายของแฟน สวีทมากครับไอ้ภคิน
“อยากมองตายห่าล่ะ คิดว่าหล่อรึไงมึง...เก๊กหน้าซะ”
“ไม่เก๊กก็หล่ออยู่แล้ว” เอากับมันสิ “เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน มึงมาก็ดีแล้ว...ถือกระดานให้กูด้วย ขับรถมือเดียวแม่งยากชิบหาย”
“พ่อมึงตาย....กระดานหรือโต๊ะกินข้าววะนั่น” ไม่ได้เว่อร์ครับขนาดมันเท่าโต๊ะกินข้าวในโรงอาหารจริงๆ ใหญ่เหี้ยๆ!!
“กระดาน” ตอบปุ๊บยัดใส่มือกูปั๊บกะไม่ให้เถียงกันเลย
ผมเลยต้องจำใจเป็นเบ๊กระเตงไอ้กระดานผีสิงนั่นร่อนๆไปตามถนน(แอบทำขูดพื้นด้วย....อย่าไปบอกมันนะครับ) กว่าจะถึงหอได้ก็เล่นเอาแขนเปลี้ยไปหมด ยังดีที่พอลงจากรถมันเอาไปถือเอง ไม่งั้นกูเนี้ยแหละจะเอากระดานปักคอมึงตาย
หลังจากแยกย้ายกันไปทำธุระส่วนตัวอายน้ำเหี้ยห่าอะไรก็ว่ากันไป ราวๆยี่สิบห้านาฬิกาผมนอนเอกเขนกเขียนงานอยู่บนโซฟาพร้อมกับพี่เดียวดาย ส่วนไอ้ภคินยังคุยโทรศัพท์มือถืออยู่ที่ระเบียง ดูจากสีหน้าแล้วมันดูเครียดมากๆจนผมอดมองตามเป็นพักๆไม่ได้....แม่ง ไม่ใช่หันไปอีกทีมึงลงไปโดดบันจี้จั๊มป์แบบไร้สายนะมึง แถมนี่มันแค่ชั้นสามเกิดไม่ตายขึ้นมาแม่มึงอาจจะลำบากได้....
“มีไรวะ” เป็นคำแรกที่ผมทักหลังจากมันเปิดประตูเข้าห้องมา มันยักไหล่แทบคำตอบก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวที่ทำงานประจำของมัน
“เออ...มีอะไรไม่บอกนะมึง”
“ไม่บอก กูรู้ว่ามึงอยากเสือก บอกไปก็ไม่หนุกดิ”
“สัส”
มันกระตุกยิ้มมุมปาก ท่าประจำของมันเลยล่ะนั่น เห็นแล้วอดตีนกระตุกตามไม่ได้ แต่ก็ต้องก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป กระซิกๆ...ชีวิตกูมันเกิดมาเป็นเบี้ยล่าง อยากเสือกก็ทำไม่ได้ดั่งใจหวัง
ภคินขีดๆเขียนๆเหี้ยห่าอะไรไม่รู้อีกสักพักนึงก่อนจะออกไปคุยโทรศัพท์อีกรอบ ผมก็เลิ่กลักมองตามจนทำงานไม่รู้เรื่อง เลยชิ่งส่งตัวเองไปนอนก่อนจะดีกว่า อะไรครับ??ผมไม่ได้งอนมันนะ จะบ้าเหรอ...ไม่ใช่สาวน้อยนะเว่ย!!!
ก่อนเข้าห้องนอนแอบเงี่ยหูฟังนิดๆ ได้ยินอะไรเหมือนว่า ‘เดี๋ยวก่อน’ ‘ยังไม่ได้บอก’ หรืออะไรทำนองนั้น เอาเถอะ...ไม่บอกก็ไม่บอก กูนอนตากแอร์เย็นๆดีกว่าเยอะ ด้วยความที่เหนื่อยมาทั้งวันโดนสูบพลังงานจนฮีลไม่ขึ้นก็ขอกูนอนตายก่อนเถอะ หัวถึงหมอนไม่ถึงนาทีผมก็เริ่มเบลอจนแทบจะไหลไปแล้ว....
“ไม่มีรอกันเลยนะ”
เหี้ย!!!!สะดุ้งหมด!! ที่บ้านไม่ได้สอนเหรอว่าจะมากระซิบเสียงดัง(ที่บ้านกูเรียก ‘พูดกรอกหู’)ข้างหูคนอื่นมันบาป ยิ่งคนกำลังจะนอนเนี้ยบาปหนาเลยนะโว้ย
ผมไม่สนใจ งัวเงียหันตัวไปตะแครงอีกข้างนึงแล้วทำเสียงอู้อี้ ให้แม่งรู้ว่ากูจะนอน อย่ามายุ่ง....
“เฮ้ยๆ...สนใจกูหน่อย”
เอ๊ะ...นี่กูยังไม่ชัดเจนอีกเรอะว่าจะนอน
“ไปป์ อะไรหลับแล้วเหรอวะ”
ไม่หลับมั้งไอ้ห่า....นอนตายอยู่เนี้ย
“แกล้งหลับใช่มั้ยมึง คิดว่ากูไม่รู้เหรอ”
กูหลับแล้วจริงๆ...(??)
“คนหลับเหี้ยไรคิ้วจะชนกันอยู่แล้ว”
คนอย่างกูเนี้ยแหละ
“ถ้าหลับก็ตื่นเดี๋ยวนี้”
อ้าว...เกรียนแตกซะงั้นนะมึง
“ไปป์...ตื่น”
บ๊ะ!!!...เหมือนที่ผมบอกมั้ยล่ะว่ามันเป็นพวกดันทุรังสูงกับทุกเรื่อง
“ตื่น!!!!!!”
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!
“บอกให้ตื่น!!!!”
กูจะนอนนนนนนนนนนนนนนนนน...
“โอเค...กูว่ามีเรื่องอะไรจะบอกมึงซะหน่อย ไม่ตื่นก็ไม่เป็นไร”
เท่านั้นแหละคุณเอ๊ย!!! ตัวผมเด้งดึ๋งยังกะติดสปริงขึ้นมานั่งตั้งฉาก90องศากับเตียงเด๊ะๆ เล่นเอาไอ้ภคินหัวเราะน้ำหูน้ำตาไหลไม่หยุด
“เฮ้ย...พอๆไม่ต้องหัวเราะแล้ว ตกลงมึงมีอะไรจะบอก”
“อยากรู้จริงๆเหรอ” อย่าเล่นตัวได้มั้ยวะสัส “อ๋อ...ลืมไปถ้าไม่อยากรู้มึงคงไม่ตื่นตาสว่างขนาดนี้หรอก”
“เออสิ...ตกลงมีเรื่องอะไร อย่ามาลีลา”
“เอาเป็นว่าบอกแล้วมึงห้ามโกรธกู.... สัญญานะ”
“เออ....”
ชั่วขณะที่ผมกลั้นหายใจรอคำตอบ อยู่ๆใบหน้าของมันก็โฉบลงมาประกบริมฝีปากเข้ากับผมทันที ผมเบิกตากว้างที่อยู่ๆมันมา‘สูบไปป์’กลางดึกแบบนี้
รู้สึกถึงสัมผัสเปียกชื้นที่รุกล้ำเข้ามา พยายามเอามือดันหน้ามันออกแต่ไม่เป็นผล...ก็เลยต้องปล่อยเลยตามเลยล่ะครับ ผมหลับตาซึบซับสัมผัสวาบหวามในอกที่ตีตื้นขึ้นมาในตอนที่มันเข้ามากวาดต้อน
“อื้ออออออออออออออออ....”
ไอ้ห่านี่มึงจะฆาตกรรมกูเหรอ แสรดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!
เฮ้ยๆ...มันชักจะนานไปแล้วโว้ย!!!!!!! ผมอาศัยจังหวะที่มันกำลังเคลิ้มๆถีบหนีตัวเองขึ้นมาจากความตาย
เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง...
ไอ้เปรตนั่นลงไปกองแดดิ้นอยู่ที่พื้นห้อง คราวนี้มันเป็นฝ่ายเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ นานๆจะเห็นมันทำหน้าเหวอขนาดนี้ ฮ่าๆๆๆๆ ตลกดีว่ะ
“ร้ายนักนะมึง” พูดจบมันก็กระโจนเข้าใส่จนผมล้มหงายหลังไปกับที่นอน จะดิ้นก็ไม่หลุดเพราะเหี้ยนี่เล่นนั่งทับกูจนซี่โครงกูแทบจะแทงออกออกมาข้างนอกอยู่แล้วโว้ยยยยยยยยยยยย
“สัส....กูหนัก”
“ปล้ำแม่งซะดีมั้ย”
“ไม่ดีโว้ยยยยยยยยยยยยยย....เฮ้ย มึงไม่ต้องมาไซร้คอกูเลยนะ!!!!”
มันไม่ตอบแต่สูดลมหายใจเข้าลึกๆดังฟึด โอ๊ยยยยยย...แม่งโคตรจั๊กจี้เหอะ!!!!
“ปล่อยกู๊!!! พรุ่งนี้กูมีเรียนนะมึง” และกูยังไม่อยากเสียสาวที่สวนหอมตอนนี้!!!
“มีแล้วไงวะ กูก็มี”
“ค-ยเหอะมึง”
“พูดแบบนี้แสดงว่าอยากเจอใช่มั้ย”
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์”
กรีดร้องแล้วหลับตาปี๋รอรับชะตากรรม อิป้ออิแม่....ลูกจ่ะโดนป้อจายข่มขืนละเน้อ...
จุ๊บ....
แต่สิ่งที่ได้มาเป็นเพียงจูบเบาๆที่หน้าผากเท่านั้น ทำเอาผมที่เตรียมใจจะเสียตัว(?)ถึงกับต้องลืมตาขึ้นมาดูหน้ามัน ซึ่งผมก็ได้รู้ว่ามันเป็นความคิดที่ผิดมหันต์.... ภาพดวงตาเรียวคมนั่นจ้องมองมาเหมือนจะแผดเผาให้ตาย มันเป็นแววตาที่เจื้อด้วยรอยยิ้มอบอุ่นอย่างที่ผมมั่นใจว่าคนอื่นคงไม่เคยเห็นมันในมุมนี้แน่ๆ
ริมฝีปากหยักยิ้มยกยิ้มมุมปากที่เป็นโลโก้เฉพาะตัวของมันก่อนจะเอ่ยถ้อยคำสุดท้ายของวันนี้....
“ฝันดีนะ”
มันหลับไปแล้ว......
ทิ้งให้ผมนอนใจเต้นโครมครามเข้าโหมดสาวน้อยแรกแย้มอยู่คนเดียว
แสรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด....พ่อแม่ไม่สั่งไม่สอนเหรอว่าอย่าปลุกลูกชาวบ้านขึ้นมาให้ใจเต้นกลางดึก ส่วนตัวเองลงไปนอนหลับสบายหน้าตาเฉย...
ผมพลิกตัวไปมานิดหน่อยแบบที่ทำปกติเวลานอนไม่หลับ ผมกับมันไม่ได้นอนกอดกันเหมือนคู่รักผัวเมียในละครตอนหัวค่ำหรอก
มันชอบนอนหงาย...
....ผมชอบนอนตะแครง
มันชอบนอนเอามือดสอดใต้หัว....
....ผมชอบนอนกอดหมอนข้าง
มันนอนนิ่งเป็นศพ...
....ผมนอนดิ้น แถมยังละเมออีกต่างหาก
การนอนของเราช่างแตกต่างกัน...
.....ไม่มีอะไรเหมือนกัน
นอกจาก ’รอยยิ้ม’ บนริมฝีปากในยามที่ได้นอนเอนกายข้างกันเท่านั้นแหละ
TBC
มาต่อให้แล้วนะคะ ก่อนที่อาทิตย์หน้าจะยุ่งมากๆเพราะใกล้สอบแล้วงานรุมเร้าเหลือเกิน(ผิดเองที่ดองงานค่ะT T)
ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่ติดตามค่ะ
ปล.สำหรับเรื่องเอเอฟ...คนเขียนชอบสวนด.ค่ะ เอิ๊กกกกกกกกกกกก
มันลำบากก็ตรงต้องมานั่งตามดูเนี้ยแหละ...งานเลยไม่ค่อยเดิน(โทษเค้าซะงั้น 5555) แถมดูแล้วหยุดดูไม่ได้..ชอบหลายคนเหลือเกินปีนี้
-
จิ้มๆๆๆ
ลุ้นจนเกร็ง นึกว่าจะเสียตัวเสียแล้ว ฮิฮิ
-
ต่อแว้ววว หายไปนานเชียว
กลับก็หวานหยดย้อยซะ คนอ่านแทบละลาย
บวกเป็ดๆ
-
โดนจุ๊ปทีไปป์ลืมไปเลยหรอว่าภคินมีเรื่องจะบอก? ฮ่าๆ
ตกลงมีเรื่องไรละเนี่ย
-
:กอด1: น่ารักได้โล่ห์ เชียร์คู่นี้จริงๆ ให้ตายเหอะ :L2:
-
น่ารักทั้งคู่เลย
:o8: :o8:
-
:mc4: คนเขียนมาต่อแล้วขอบคุณมากๆนะครับ
-
รักสองคนนี้จัง ทั้งตลกทั้งน่ารัก ลุ้นเกือบตายนึกว่าน้องไปป์ที่รักของพี่จะเสียเอกราชซะแล้ว :m3:
ชอบแม็คจัง กลุ่มนี้เถียงกันทีไร ฮาที่สรวดดดดด
ป.ล น้องไปป์ขี้เจือกค่อดๆ :m21:
-
ไปป์แกรดูละเลยหน้าที่แฟนเกินไปหรือเปล่าห๊า!!!
ดูแลภคินมันหน่อย มีปัญหาอะไรหรือเปล่า ลอยตัวอย่างเดียวเชียวนะ ชริ!!!
แล้วก็ยอมๆ ภคินมันไปเถอะ ป้อจายจะได้มีกำลังใจ 555555 :mc4:
-
ไปป์เอ๊ยยยยย จะอายไปทำไม มีผัว เอ้ย มีแฟนก็บอกไปสิว่ามีแฟน ไม่เห็นต้องอายเลย
-
ภคินมีปัญหาอะไรอ่ะ...น่าเป็นห่วงจัง
อยากให้ไปป์ทำใจได้ซะทีเรื่องมีแฟนเป็นผู้ชายเนี่ย เดี๋ยวนี้ัมันไม่ใช่เรื่องเสียหายนักหรอก(ใคร ๆ ก็ีเป็นกัน) :laugh:
-
ความลับมันไม่มีในโลกหรอก :laugh:
หวานกันบนเตียงบ่อยๆระวังซักวันจะเสียสาว(?)นะไปป์ XD
ภคินมีปัญหาอะไรกันแน่ จะบอกแล้วก็เงียบไปซะงั้น คนอ่านค้างอ่ะ :try2:
+1
-
เลยไม่รู้เรื่องเลยว่าคินจะบอกอะไร :z3:
-
ภคินร้ายนะเอาความ ส ของไปป์ มาใช้
เพื่อประโยชน์ของตัวเองซะอย่างนั้น
ว่าภคินนี่มาดพระเอก รักจริงหวังแต่ง ไม่
พร้อมไม่เต็มใจไม่มีบังคับแมนจริงๆ
-
อะ สุดท้ายคินก็ไม่บอกไปป์ งานนี้ไปป์นอนตาค้างไปอีกนานเลยกว่าจะหลับ
-
555+ ตลกตอนแมกซ์ประกาศว่าไปป์เป็นแฟนกับภคินแล้ว ไปป์กรี๊ดในใจอ่ะ ขำดี เอิ๊กๆ
-
คินมีเรื่องอะไรเหรอ คนอ่านอยากรู้มากกว่าไปป์อีก อยากให้คินสูบไปป์บ่อยๆนะ :z1:
-
อ่านไปครึ่งตอนแรก ฮามากจากที่เครียดๆอยู่หายเลย :กอด1:
เดี๋ยวมาอ่า่นต่อ
===
ภคินจะบอกอะไรอะ มีการห้ามโกรธด้วย
-
:L2: :L2:
-
มัวแต่จุ๊บกัน เลยไม่รู้เลยว่าตกลงคินจะบอกอะไรไปป์ :z3:
ปล.FCสวนด.เหมือนกันเลยจ้า
-
อร๊ายๆ น้องไปป์ลืมอะไรไปรึเปล่าคะ โดนจุ๊บจนเบลอไปเลย แหะๆ
อิภคินนี่กลบเกลื่อนไม่ยอมบอก รึจริงๆไม่มีอะไรกันแน่คะเนี่ย :กอด1:
-
:pig4:น่ารักมากเลยค่ะ
-
น่ารักจัง >//<
-
อ้าว ไปป์โดนหลอกให้ตื่นมาดูภคินหลับซะนี่
อะไรที่จะบอกน่ะ....ไปป์ลืมไปแล้วว่าคินยังไม่ได้บอก
-
สรุป ภคิน มีเรื่องอะไรอ่ะจ๊ะเนี่ย
-
น่ารัก อิอิ
แต่รู้สึกเหมือนยังมีอะไรค้างๆอยู่นะ
มาต่อเร็วๆนะคะพี่สาว
-
คินมีเรื่องไรหรือเปล่าบอกไปป์ไปดิ
ไปป์เอ๋ย มีสามีเเล้วยอมรับเถอะ
เล่นหวานกันบนเตียงเดี๋ยวสักวันเสร็จเเน่ๆไปป์
-
o13 o13
-
ขำนู๋ไปซ์ ตอนต่อม เสือก ทำงาน อิอิ ภคินจะไปไหนเสียอิอิ+1 :m20: :m20: :m20:
-
เหอะๆๆๆๆ ผองเพื่อนเฮฮา!!
มุกแต่ละอย่างนี่เรียกเสียงฮาจากเราได้มากมายค่ะ! 555
แดกดันอย่างเจ็บ กวนตีนอย่างแรง โดนใจจ็อดๆ!! ♥
แล้วนี่ ภคินจะบอกอะไรไปป์ง่ะ? อยากรู้ๆๆๆๆ
รอตอนต่อไปนะคะ ><'
-
แซดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :z3: :z3:
ค้างอย่างแรงส์สสสสสสสสสสสสสส
นึกว่าจะได้อ่าน NC กระซิกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :o12: :o12: :o12:
-
:z3: :z3:แล้วคินก้อลืมบอกว่าเรื่องอาไร ทำม๊ายยยยยยยยย
-
น่ารักกก :o8: คินรุกจริง 55
แอบอยากอ่านคู่อาร์ทกับน้องหัวเห็ดเหมือนกันนะนี่ คิดถึง :กอด1:
+1เป็นกำลังใจให้จ้า
-
ภคินเนียนนะ แกล้งจุ๊บแล้วหลับหนีเฉยเลย
ตกลงมีเรื่องไรกันว้าาาาา
ปล.เค้าก็สวนด.ค่า อิอิอิ :a1:
-
ภคินมันมีความลับอะไรนะ
-
ไปป์น่ารักอ่ะทำตัวเหมือนเด็กเลย 555 แต่ชอบตอนอยู่กับภคิณอ่ะยิ่งน่ารัก*2เลย>0<
-
ภคินทร์มีลับลมคนในน่าสงกะสัย จะมีมาม่าไหมน๊ออออ
-
:-[
-
ภคิน เนียนนะเนี้ย ไม่ยอมบอก o18
:กอด1:
-
ตกลงภคินมีรายหว่า เค้าอยากรู้อะ :z3:
-
เขินแทนอ่ะ นอนหลับไปพร้อมรอยยิ้ม
ไปป์ดูพร้อมที่จะเสียสาวแล้วนะ
คินใจกล้าๆไปเลย
ปล.อยากเห็นแม็กซ์"อมกล้วย" จังเลย :z2: หึหึ
-
น่ารัก ^^
คนน่าตาดี ทำอะไรก็ดูดีเนอะ ภคิน
555555555555555
-
:mc4:ในที่สุดก็กลับมาต่อแล้ว
:เฮ้อ:ใกล้สอบแล้ว สงสัยต้องรอกันอีกนาน (เพราะปกติไม่มีสอบยังนานเลย)
:L2:การเรียนเป็นเรื่องสำคัญ ตั้งใจนะครับ
===========================================
เรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องที่ดีที่สุดเรื่องนึงเลยก็ว่าได้นะครับ
เพราะทุกอย่างลงตัวเหมือนชีวิตจริงๆ
แต่ปัญหามันติดอยู่ที่ว่า กว่าจะมาลงตอนใหม่แต่ละครั้ง
เล่นเอาตอนเก่าๆเค็มแล้ว เค็มอีก
:really2: :really2: :really2: :really2: :really2: :really2:
-
สภาวะงานท่วมตัวเหมือนกันเลยค่ะ........//แต่ยังแอบดอดมาอ่าน.....อิ๊....
ประโยคสุดท้ายนั่นสุดยอดดดดดดดด!!!
อนึ่ง. สวนด. มันก๊าวใจจริงๆแหละค่ะ.....=W=d
-
ณ จุดนี้ ติดเอเอฟตามคนเขียนค่ะ ดูครั้งสุดท้ายตอน af4
งานการไม่ได้ทำละทีนี้ ไม่น่าไปเซิชเลย :sad4:
แต่เต๋าคชา ชนะเลิศ (คอมเม้นท์ไม่เกี่ยวกับนิยายเลย :laugh:)
-
ไม่เห็นต้องปลุกขึ้นมาเลย ลักหลับซะก็หมดเรื่อง คริคริ
:laugh:
-
ชอบเรื่องนี้อ่ะ o13
แต่อยากได้ NC :z3:
-
:impress2:
-
ชอบเรื่องนี้มากอ่ะ o13 อ่านแบบรวดเดียว มารู้อีกที ตายแล้ว ตี 5
เลยตื่นมาอ่านต่อตอนบ่าย
ชอบอาร์ทมากมาย
อยากอ่านคู่อาร์ทกับเห็ดน้อยอ่ะ
-
น่ารักอ่า อ่านแล้วกระชุ่มกระชวย
-
คินเนียนๆจูบนะเนี่ย
เลยไม่รู้เลยว่าจะบอกเรื่องอะไร
-
อ่านทันแล้ว น่ารักมากมายทั้งแก๊งเลย ชอบสุดๆ
-
รอตอนหน้าครับ
:z2: :z2:
-
เรื่องที่คินจะบอกคือ ฝันดีนะ ใช่อ่ะ
-
นู๋อยากอ่าน 'NC' :serius2: :serius2:
-
อ๊ายยยยยย
น่ารักจังเลยยย
ชอบจังฉากจุ๊บหน้าผากกก
มันให้ความรู้สึกอบอุ่นมากกกก
ไม่รู้ดิ มันน่ารักอ่ะ แบบคู่นี้ ไม่เคยทะลึ่งใส่กันเลยย
แม้ว่าจะคบกันแล้ว คินแค่แกล้งๆ แต่ก็ไม่เลยเถิด
ไม่เคยเรียกร้องเรื่องแบบนั้น
ไม่รู้ดิ เหมือนรักกันแบบไม่หวัง ชอบงะ
มันซึ้งจริงๆนะ น้ำตาจะไหล อ่านเรื่องแบบนี้ทีไรรู้สึก มันใจยวบๆ
จะมีไหมน๊าา คนแบบเนี้ย
แล้วตกลง คินคุยกับใคร แล้วทำไมต้องบอกไปป์ เรื่องอะไร ฝันดีหรอ ไม่ใช่แค่นี้มั้ง
จะดาม่า ป่าว ไม่เอานะ
-
อร๊ายยยยยย บางทีภคินก็หวานเกิ๊นนนนนน
หนูไปป์อุตส่าห์พร้อมเสียตัว! หวงตัวจริงจริ๊งงงงง! :o8:
น้องหัวเห็ดกับแบคกราวด์แมนไปเลยง่ะะะะ :sad4:
รอคอยตอนต่อไปค่าาา
-
ตกลงภคินมีอะไรจะบอก ไปป์นี่โดยจุ๊บหน่อยลืมไปเลย :o8:
-
แอร๊ยยยยยยยย
-
Room 31 [Kin’s Chapter]
ผมกำลังเรียนรู้บางอย่างที่ไม่เคยเจอมาก่อนในชีวิต!!!!! การอยู่กับคนบ้าก็เป็นเรื่องน่าสนใจไม่น้อยเหมือนกัน....ใช่ครับ ไอ้ไปป์มันเป็นโรคประสาท!!!! มันเป็นพวกอยู่เฉยๆไม่เป็น ต้องวิ่งเข้าหาเรื่องมาหนักหัวตลอดเวลา ไม่รู้มันเป็นบ้าอะไรหลังจากผมพยายามจะจับมือมันเดินในที่สาธารณะเป็นรอบที่หนึ่งร้อยยี่สิบเอ็ดหลังจากคบกัน ซึ่งแน่นอนว่าถูกสลัดออกเป็นรอบที่หนึ่งร้อยยี่สิบเอ็ดเช่นกัน
‘ไอ้ภคิน…บอกแล้วใช่มั้ยว่ากูไม่อนุญาต’
‘แค่จับมือ กูไม่ได้จับค-ยมึงในที่สาธารณะซะหน่อย’
‘สัส!!! ไปเดินตรงนู้นเลยมึง ไม่ต้องมาใกล้กู’
เอาเลยมึงเป็นสแปร์ให้มันได้ตลอดนะ.... กูจะรอดูว่ามึงจะสไตร์คไปได้ถึงเมื่อไหร่
มันคิดว่าผู้ชายจับมือกันในที่สาธารณะเป็นอาชญกรรมร้ายแรงพอๆกับก่อการร้ายข้ามชาติ ไอ้ห่า...กูไม่ได้จี้เครื่องบินนะโว้ย จับทีแม่งสะบัดอย่างกับมือกูไปจับขี้หมามางั้นแหละ
ผมยืนต่อแถวรอซื้อข้าวอยู่ที่โรงอาหารของคณะสังคมศาสตร์ มองผู้คนเดินผ่านไปมาอย่างเหม่อลอย ไอ้ผู้ชายสองคนนั้นแม่งเป็นเพื่อนกันแท้ๆมันยังเดินกอดคอกันได้เลย คิดแล้วย้อนมองดูตัวเองเป็นแฟนแท้ๆแค่จับมือก็ยังไม่ได้....ช่างอนาถใจ สงสัยเราจะไร้น้ำยาแบบที่ไอ้อาร์ทปรามาสเอาไว้จริงๆ
ก็ไม่ได้อะไรหรอก.... ถ้าคุณเป็นผมนะ คิดภาพตามนะ คุณเดินอยู่กับไอ้ไปป์ ผู้ชายผิวขาวๆ ตัวแห้งๆ เตี้ยๆ(ที่จริงมันไม่ได้เตี้ยหรอกครับ เรียกว่าผมสูงเกินไปน่าจะดีกว่า) ตาโตๆ จมูกเล็กๆน่าดึงเล่น มันมาพร้อมกับเสียงพูดคุยเจื้อยแจ้วตลอดเวลา ผมชอบแอบจ้องริมฝีปากหวานๆของมันบ่อยๆเวลามันเผลอ...อย่าไปบอกมันนะครับ ไอ้เหี้ยนี่ยิ่งเป็นโรคจิตไม่ชอบให้ผมรุ่มร่ามกับมันอยู่ด้วย เอาล่ะ!!คุณเห็นมั้ยล่ะว่าแฟนผมมันน่ารักจะตายไป แล้วถ้ามีคนน่ารักขนาดนั้นมาเดินอยู่ใกล้ๆใครล่ะจะไม่อยากแสดงความเป็นเจ้าของ สมองผมสั่งการให้เส้นประสาทที่ปลายนิ้วมือกระตุกยิ๊กๆเหมือนอยากได้อะไรมาเกาะกุมไว้ แต่พอสอดประสานนิ้วมือเข้าไปปุ๊บ....ก็โดนเชี่ยนี่สะบัดออกซะทุกทีไป
ไม่รู้ไปป์มันคิดมากอะไรนักหนาเรื่องที่คบกัน มันไม่ยอมให้ผมบอกใคร(ซึ่งช้าไปละมึง เพื่อนกูรู้แทบจะทั้งคณะด้วยฝีปากของไอ้โจ้แล้ว) เอ๊ะ...กูก็ว่าโปรไฟล์กูก็ไม่ได้ทุเรศอะไรนะ หล่อก็หล่อ สูงยาวเข่าดี นิสัยก็ดีเลิศประเสริฐศรี(???) เป็นแฟนกับเพอร์เฟคแมนอย่างกูมันมีอะไรน่าอายวะ!!!! นี่ถ้าเป็นคนอื่นคงควงเดินรอบมหาลัยไปแล้วล่ะ(ช่างกล้า!!!!)
“อุ๊ย...ขอโทษค่ะ”
ผมเหลือบตามองสาวคณะเจ้าถิ่นที่จงใจเบียดตัวเข้ามาชนแขนด้วยสายตาเอือมละอาประหนึ่งเจ้าหล่อนเขียนคำว่า’อ่อย’ติดหน้าผากไว้ ไม่แม้แต่พูดคำว่า’ไม่เป็นไร’ ผมหันหน้ากลับไปสนใจป้าร้านก๋วยเตี๋ยวแทน ส่วนผู้หญิงคนนั้นจะทำหน้ายังไงก็ไม่รู้เหมือนกันครับเพราะผมไม่ได้สนใจ
หลายคนบอกว่าผมหยิ่ง....
ใครๆก็บอกว่าภคิน โพธิวัฒน์สกุล เดือนมหาลัยปี3เป็นคนหยิ่งยโส นิสัยแม่งไม่น่าคบหา ยิ้มให้ก็ไม่ยิ้มตอบ ชวนคุยก็ไม่ตอบ มองหน้าแม่งก็ไม่มองตอบ ไม่สนใจใคร เล่นตัว สารพัดอย่างที่โดนนินทาจนชิน ซึ่งไอ้กูก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้วว่าใครจะว่าอะไร บางทีก็ยอมรับว่ากับคนอื่นผมเป็นแบบนั้นจริงๆ
แต่ไปป์มันไม่ใช่ ‘คนอื่น’ ซะหน่อย ดังนั้นการที่ผมจะอยากวุ่นวายกับมันออกหน้าออกตาก็ไม่เห็นจะผิดตรงไหน
“กูไม่เข้าใจว่าป้าร้านก๋วยเตี๋ยวสวยกว่าสาวหุ่นนาฬิกาทรายเมื่อกี้ตรงไหน”
“ผู้หญิงมีอายุะน่ะสเปคกูเลย” ผมตอบเหี้ยโจ้พลางหย่อนตูดลงนั่งข้างๆมัน
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!คินมีชู้วววววววววววววววววววววววววว~”
ทุกคนมองไอ้สัสโจ้ด้วยสายตาเอือมระอาบางคนถึงขั้นจะถลาเข้าไปยำตีน แต่โชคดีที่ยังไม่มีใครลงมือ(ผมว่าสักวันกูเนี้ยแหละจะชิ่งลงมือเป็นคนแรก) แค่เด็กคณะสถาปัตฯที่มีใบหน้าเป็นอาวุธ(ผมหมายความตามนั้นจริงๆครับ ไม่ใช่หล่อคมบาดใจ แต่มันโหด โฉด ชั่วระดับที่เดินผ่านคนอื่นแล้วน้ำลายฟูมปาก)แห่กันมาเรียนที่ตึกคณะสังคมศาสตร์ร่วมสามสิบชีวิตมันก็เด่นพอแล้ว พวกมันยังจะโหวกเหวกโวยวายเสียงดังเป็นแบล็คกิ้งแทรคอีก แล้วงานนี้คนที่มากินข้าวจะไม่หันมาดูก็เกินไปหน่อยล่ะวะ พูดก็พูดเถอะอย่าหาว่าหลงตัวเองเลย ผมเห็นสาวๆหลายคนมองๆมาแล้วก็ซุบซิบอะไรไม่รู้กันตลอดเวลา บางทีเล่นหันมามองทั้งโต๊ะเลย ผู้หญิงเนี้ยนะ....นินทาให้เนียนหน่อยไม่ได้เลยรึไงวะ
“แม่ง..ไม่น่ามากับไอ้คินเลยว่ะ แทนที่กูจะได้สาวกลายเป็นวอลเปเปอร์ให้มันแทนซะงั้น”
“หน้าอย่างมึงเป็นไม้ปาเก้ปูพื้นก็หรูแล้วว่ะ”
“หูยยยยยยยยย ไม่ได้ดูหน้าตัวเองเลยนะมึง ผมยุ่งเป็นขน-ตี๊ด-สาวที่ไหนจะเอามึงเป็นผัว”
“พอๆพวกมึงไม่ต้องเถียงกัน กูไม่อยากให้ใครทะเลาะกันเพราะความหล่อของกู”
เท่านั้นแหละมึงเอ๊ย... เสียงโห่ยิ่งกว่ากีฬาสีอีก บางคนแม่งรับไม่ได้ถึงขั้นขว้างลูกชิ้นใส่ เออ..ขว้างมากูก็เก็บแดกแค่นั้นแหละ(ไม่เป็นยังไม่ตกพื้น เชื้อโรคยังไม่เห็นครับ)
ใครว่าผมหยิ่ง?? ผมแค่ไม่ชอบคุยกับคนที่ไม่รู้จักแค่นั้นแหละ เพื่อนในคณะแม่งก็รู้สันดานผมว่าอยู่ในคณะแล้วแม่งป่วงขนาดไหน คนภายนอกคงไม่เห็นก็เอาไปพูดกันต่างๆนานา ซึ่งถามว่ากูสนมั้ย?....ตอบได้เลยว่า ‘ไม่’
“เหี้ย...น้องคนนั้นโคตรเด็ดอ่ะ”
“ไหนวะ??”
“นู่นๆ คนที่หันหลังซื้อน้ำปั่นอยู่นั่นน่ะ”
“อูยยยยยยยยยยยยยย....หุ่นเป๊ะ สวยเอ็กซ์ บั้นท้ายน่าเคลมมากๆ”
“เดี๋ยวๆมึง กูไม่อยากเจอแบบเห็นหลังแล้วอยากเห็นหน้า เห็นหน้าแล้วอยากหงายหลัง”
“หันมาแล้ว โอ๊ะๆๆ...หน้าตาใช้ได้นี่หว่า มึงว่าน้องเค้าอยากจะร่วมลงเสาเข็มกับกูมั้ยวะ”
หันไปมองหน้ามันสองคนแล้วก็เวียนหัว อย่างที่เห็นแหละครับผู้ชายในคณะผมมันยืนอยู่บนเส้นบางๆระหว่างคำว่าเซอร์กับโสโครก ซึ่งส่วนใหญ่มันก้าวเข้าไปอย่างหลังกว่าค่อนตัวแล้ว ผมยาวรุงรังที่ไว้มาตั้งแต่ปีหนึ่งแม่งก็ไม่คิดจะตัด ไอ้ไม่ตัดไม่ว่าครับ แต่คิดจะสระหน่อยก็ดีนะ...กูเดินผ่านแล้วเครียด ไม่หอมเหมือนหัวไปป์เลย วะ...พูดแล้วก็คิดถึงมันอีกแล้วสิ....
ที่จริงผมก็เคยคิดอยากไว้ผมยาวนะครับ แต่ที่ตัดสั้นยังกะทรงนักเรียนขนาดนี้เพราะมันไม่ต้องวุ่นวายเรื่องสระผมไงล่ะ ไม่เปลืองแชมพูด้วย(สรุปว่าโสโครพอกัน) อีกอย่างเพื่อนผู้ชายในคณะผมเคยเป็นเหาด้วยนะ เชี่ย...พูดเรื่องนี้แล้วกระเดือกก๋วยเตี๋ยวไม่ลงทันที
ขณะกำลังนั่งด่าพวกมันทางสายตาไอ้อาร์ทก็มาสะกิดที่หลังมือพลางบุ้ยปากไป
“แอมน่ะ”
ผมมองตามทางไปก็พบสาวสวยที่คุ้นหน้าคุ้นตา วันนี้แอมรวบผมขึ้นเผยโครงหน้าสวยๆของเธออย่างชัดเจน เธอมากับผู้ชายอีกคนซึ่งเกิดมาผมไม่เคยเห็นหน้า แต่ได้ยินไอ้กันพึมพำว่าหาได้ไม่เลวเหมือนกัน อืม...แอมเป็นคนสวยจะได้แฟนหล่อก็ไม่เห็นแปลกตรงไหน บางทีผมก็นึกตลกเหมือนกันที่แอมเคยเป็นแฟนกับไปป์ ดูมันไม่น่าจะไปด้วยกันได้เล๊ย ผู้หญิงสวยๆแรงๆ กับผู้ชายหน้าโง่แต่น่ารักเนี้ย ฮ่าๆๆ
ผมไหวไหล่แล้วหันมาสนใจชามก๋วยเตี๋ยวตรงหน้าที่เหลือแต่น้ำซุป ทั้งๆที่เพิ่งได้มาไม่ถึงห้านาที เรียกได้ว่าสูบกินยิ่งกว่าคูโบต้า
“ไอ้คิน...ไม่สนใจแฟนเก่าเลยนะมึง”
“แอมมองมาทางมึงด้วยว่ะ”
“โห...สวยชิบหาย เทียบกันแล้วแฟนกูหน้าเป็นตุ๊กกี้เลย” ใครเป็นแฟนมันขอแนะนำให้เลิกเหอะครับ...
“แฟนใหม่แม่งแอบเป๊ะว่ะ แต่หล่อน้อยกว่ากูนิดนึง ฮ่าๆๆ” ณ.จุดนี้อยากโบกกบาลคนพูดมาก ไม่ว่ามันจะเป็นใครก็ตาม
ตอนที่พวกมันรู้ว่าผมเลิกกับแอมใหม่ๆนี่ผมโดนรุมสวดยับเลย บอกว่าชาตินี้มึงก็หาแฟนสวยแบบแอมไม่ได้อีกแล้ว ผมยักคิ้วกวนตีนแล้วตอบมันไปว่า ’แต่กูหาผู้ชายที่ดีกว่าใครได้แล้ว’ เล่นเอาพวกมันน้ำลายฟูมปาก แล้วเบี่ยงประเด็นเป็นการวิจารณ์ว่าผมไปทำอีท่าไหนถึงได้กลายเป็นพวกรักร่วมเพศไปซะงั้น
‘มึงอาจจะเบื่อข้างหน้า?’ ไอ้สัส...คิดได้นะมึง
‘คิน...ที่ผ่านมามึงแอบคิดอะไรกับกูเปล่าเนี้ย’ คิดสิ....คิดว่ามึงไม่น่าเกิดมาเลยจริงๆ...
‘กูว่ามึงคงเห็นนิสัยผู้หญิงจากแอมมากไป มึงเลยทนไม่ได้’ ไอ้นี่ก็วิชาการจ๋ามาเลย
‘มึงโดนเล่นของแน่ๆ!!!!’ เออ...น่าคิด หรือกูจะโดนไปป์มันเล่นของใส่จริงๆ?
จะด้วยอะไรก็แล้วแต่ หลังจากขอความร่วมมือพวกมันไปช่วยเอ็นเตอร์เทนไอ้ไปป์ให้มันเคลิ้มก่อนจะได้ตกปากรับคำขอเป็นแฟนกับผมง่ายๆ(ไอ้โจ้เสนอมาครับ กูก็ยังงงๆอยู่ว่ามันช่วยตรงไหน เห็นไอ้ไปป์ก็ยึกยักไม่ตกลงซะทีเหมือนเดิมวะ) หลังจากนั้นมาไปป์ก็เหมือนคนดังในกลุ่มพวกผมโดยที่มันไม่ได้รู้ตัวเล๊ย เอาเป็นว่าอย่ารู้เลยละกัน...แค่นี้หูกูก็ชาจะแย่แล้ว พูดแล้วคันหูขึ้นมาเลย
เวลาพวกมันไปเจอไปป์ที่อื่นมันก็จะคอยตามรายงานผมตลอด ไปป์มันไม่รู้ตัวหรอกว่ามีผู้ชายหน้าโฉดฉกรรจ์หลายสิบชีวิตจับตามองมันอยู่ในรั้วมหาลัย....แค่คิดก็ขนลุกแทนมันแล้ว แต่ผมไม่ผิดนะ...ผมไม่ได้บอกแต่ไอ้พวกนี้มันดูให้เฉยเลย
แต่ที่แย่ไปกว่านั้นคือเวลาที่พวกมันชอบมาถามถึงประสบการณ์ว่าเราตับๆกันยังไง คือเข้าใจว่ามึงอยากรู้อยากเห็น แต่กูยังไร้ประสบการณ์เว่ยจะมาเซ้าซี้ถามเหี้ยไรมากมาย ผมเลยต้องเล่นมุกยกยิ้มด้วยความมั่นใจแล้วตอบมันไปว่า ‘ความลับ’ มันก็โห่ไล่กันใหญ่...บอกว่าเร่าร้อนจนบอกพวกมันไม่ได้รึไง เออดิ...ร้อน...ร้อนมาก!!!! จะจูบแต่ละทีกูยังลุ้นแทบตายไอ้ห่า....
ก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากมีอะไรกับมัน ใจกูน่ะโคตรอยาก!!! แต่มันยังไม่พร้อมนี่หว่า.... ผมเองก็ไม่อยากจะไปฝืนอะไร ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติของสองเราดีกว่าเนอะ แต่ถ้านานเกินรอไม่ไหวกูก็พร้อมจะบุกเข้าไปข่มขืนมันเหมือนกัน เหมือนจูบนั่นแหละ ปากบอกไม่เอาๆ พอเริ่มปุ๊บเห็นยอมตลอด!!! (ล้อล่นนะครับ ผมออกจะพระเอกขนาดนี้)
“เห็นแล้วเสียดายแทนว่ะ”
“ไม่เห็นต้องเสียดายเลย” ผมยิ้มมุมปากตามสไตล์ “ต่างคนก็ต่างมีใหม่ดีกว่าเดิม”
“หูยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย....พ่อคนอินเลิฟ!!! กูล่ะอยากจะเห็นนักตอนมึงอยู่กับแฟนว่ามันจะสวีทกันขนาดไหน!!!”
เธอและฉัน จับมือเคียงกันนับจากนี้ ผ่านความเดียวดายที่สองเรานั้นเคยมี เมื่อมีเธอคนที่แสนดีอยู่ตรงนี้~
พอริงโทรดังเท่านั้นแหละแม่งโห่กันลั่นโรงอาหาร อะไรวะมึงจะให้กูใช้เพลงคาราบาวรึไงถึงจะพอใจ กำลังจะอ้าปากด่าแต่พอเห็นชื่อที่ขึ้นบนหน้าจอถึงกับต้องรีบกดรับทันที
“ฮัลโหล”
เอ่ยคำแรกปุ๊บไอ้เวรตะไลที่มันโห่ฮิ้วกันเมื่อกี้ก็เสือกงับปากนั่งเงียบกันซะนั้น มันดักฟังกันซึ่งๆหน้าเลยวุ้ย!!!!
“มึงไม่ต้องมารับกูนะเย็นนี้”
“ทำไมล่ะครับ” เลี่ยนสัสมาพูดเพราะใส่มันเนี้ย
“มึงเป็นอะไร กินยาลืมเขย่าขวดเหรอ มาครับเคิบอะไรกับกูวะ” กูก็ขนลุกเหมือนกันวะ แต่ไอ้เหี้ยพวกนี้แม่งนั่งฟังอยู่จะทำตามปกติก็ไม่ได้
“ไม่ใช่หรอกครับ ว่าแต่ไปป์ครับ...ทำไมถึงไม่ต้องไปรับล่ะครับ”
“แซ๊กชวนแดกเหล้า”
“ไม่ได้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ชิบหาย...ตะคอกดังไปหน่อย สะดุ้งทั้งคนฟังทั้งคนแอบฟัง ผมกระแอ้มเบาๆก่อนจะพยายามปรับเสียง “วันก่อนก็เพิ่งไปนะครับ”
“นั่นมันวันก่อน อันนี้มันวันนี้” เจ็บสีข้างบ้างมั้ยมึง
“ตกลงว่าไม่ไปนะครับ น่ารักจริงๆเชื่อฟังดีมากเดี๋ยวคืนนี้กลับไปตบรางวัลให้นะครับ”
“ไอ้สัส...พูดเหี้ยไรมึงเนี้ย”
“ครับ...คิดถึงเหมือนกันครับ”
“ภคิน กูเริ่มกลัวแล้วนะ มึงคุยกับผีแถวนั้นเปล่าวะ”
“ครับ....ครับ เย็นนี้เจอกันที่เก่าเวลาเดิมนะครับ”
“ไม่เจอโว้ย ก็บอกว่าจะไปกับเพื่อน”
“มันต้องแบบนี้สิ ว่าง่ายจริงๆแฟนใครเนี้ย”
“ไม่กลับโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย......”
“โอเค...แล้วเจอกันครับ” ผมกดเสียงลงต่ำซึ่งถ้าฟังดูดีๆจะรู้ว่าเต็มไปด้วยการคุกคามเหมือนกูเป็นโจรขู่เรียกค่าไถ่ก็ไม่ปาน พูดเสร็จก็ไม่เปิดโอกาสให้จำเลยได้แก้ตัว ชิ่งตัดสายมันก่อนซะเลยครับ ฮ่าๆๆๆๆ
“อื้อหืออออออออออออออออ....สวีทกันเว่อร์!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“นี่สวีทแล้วเหรอ กูว่ายังน้อยไปนะ...ปกติยิ่งกว่านี้อีก”
“หูยยยยยยยยยยยยยยยยยย....กูล่ะหมันไส้!!!!!!” หมันไส้อย่างเดียวไม่ว่าทำไมพวกมึงต้องยื้อแย่งกันเข้ามาผลัดกันตบหัวกูคนละทีสองทีด้วย
หลังจากโดนรุมประชาทัณฑ์ด้วยฝ่ามือรอบโต๊ะเสร็จ ผมก็นั่งคุยอะไรเรื่อยเปื่อยไปตามภาษา บรรยากาศกำลังสนุกได้ที่เลยครับถ้าไอ้อาร์ทไม่มาสะกิดเรียก
“คิน....บอก’เรื่องนั้น’กับไปป์รึยัง” ผมที่กำลังยกแก้วน้ำปั่นขึ้นดูดถึงกับชะงักไป....เอ่อ...เกือบลืมเรื่องสำคัญไป
“ยังเลยว่ะ”
“อ้าว...นายไม่รีบบอกล่ะ เรื่องสำคัญด้วยนะคิน”
“ก็เอ่อ...ยังหาโอกาสเหมาะๆไม่ได้เลยว่ะ” ผมตอบมันพลางเสยผมขึ้นบ่งบอกความเครียดที่เริ่มประทุขึ้นมา
“อืม...นายก็รีบๆบอกซะนะ ไม่งั้นเวลาคงเหลือน้อยเต็มที”
“ทำไงดีวะอาร์ท.... กูเริ่ม ไม่อยากไปซะแล้วว่ะ....”
อาร์ทคลี่ยิ้มบางๆแต่ชวนขนหัวลุกตามภาษามัน “ช้าเกินไปแล้วคิน ช้าเกินไปแล้ว....”
“มึงก็รู้ว่ากูอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมัน กูคง......เหงามาก”
มาถึงตรงนี้มันก็กลั้วหัวเราะเบาๆในลำคอก่อนจะพูดทิ้งท้ายให้ผมเอาตีนก่ายหน้าผาก
“จำไว้นะคิน....ยิ่งบอกช้าเท่าไหร่ เวลาก็จะเหลือน้อยลงเต็มที”
…………………………………………………………..
…………………………………………….
…………………………..
……………
“มานี่เร็วเด็กดี มาซ้อนรถพี่เลยครับ”
“สัส”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ผมหัวเราะสะใจที่เห็นไปป์มันนั่งจ๋องอยู่ใต้ตึกคณะเหมือนอย่างทุกวัน และหัวเราะดังกว่าเดิมเมื่อมันเดินปึงปังมากระแทกตูดนั่งไอ้เน่า เออ...เบาๆหน่อยเดี๋ยวป้ายทะเบียนหลุด
ก็กะเอาไว้อยู่แล้ว ไปป์น่ะเหมือนจะดื้อ...แต่พอเอาเข้าจริงๆมันก็กลัวผมโกรธมันอยู่ไม่ใช่น้อย ว่าแล้วก็แอบลอบยิ้มแบบผู้ชนะ หึหึหึหึ
“เฮ้ยๆ...เลิกหน้าบึ้งได้แล้วน่า” ผมเอ่ยแซวมันเพราะเห็นภาพใบหน้าที่สะท้อนกระจกข้างที่มันหงิกงอซะเหลือเกิน
“เมื่อตอนกลางวันมึงเป็นเหี้ยอะไรวะ”
“เป็นแฟนมึงไง”
“สัส!!!!!!!” อื้อหือ...เต็มปากเต็มคำ หวานได้ใจ “กูถามจริงๆนะมึงเป็นอะไร แดกยาฆ่าแมลงเข้าไปรึไง”
“ทำไม...ไม่ชอบเหรอครับ หืมมมมมมม” ที่จริงก็กระดากปากอยู่ แต่เห็นมันทำหน้าปุเลี่ยนๆแล้วตลกชะมัด!!!!! กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
“โอ๊ย พอๆๆๆไม่ต้องมาส่องกระจกข้างเลยมึง ขับรถก็มองทางไป...แม่ง รถชนพอดี”
ทำมาเป็นกลบเกลื่อนก็แอบเห็นอยู่ว่าหน้าขาวๆนั่นขึ้นสีเรื่อๆ เห็นแล้วอยากจับมาหอมซะให้เข็ด ผมแอบหัวเราะหึหึในลำคอเลยโดนมันฟาดเข้ากลางหลังไปป้าบนึง.... เชี่ย เห็นยิ้มๆกวนตีนแบบนี้ที่จริงแล้วข้างในมันเจ็บซี๊ดเลยครับ ตีมาได้นะมึง
วันนี้ผมไม่ได้เข้าทำงานเลยพามันขับลัดเลาะไปตามซอยเล็กๆ ไปหยุดอยู่ที่หน้าร้านอาหารสไตล์คาเฟ่ที่ค่อนข้างจะแพง(สำหรับผมข้าวราคา40-50นี่ถือว่าแพงแล้วนะ) จอดไอ้เน่าเสร็จก็เผลอไปจูงมือมันเป็นรอบที่หนึ่งร้อยยี่สิบสอง ซึ่งแน่นอนว่าโดนปัดออกเป็นรอบที่หนึ่งร้อยยี่สิบสองเช่นกัน
มันก็บ่นพึมพำเหมือนกันว่าทำไมวันนี้กินดีจังวะ ปกติข้าวราดแกงใต้หอไม่ก็ร้านข้าวต้มซอยข้างๆก็หรูแล้ว ผมไม่ตอบมันแต่สั่งข้าวมาคนละจาน(เหมือนจะหรูครับ แต่เราสั่งข้าวคนละจาน) รอไม่นานนักข้าวหน้าไก่อบร้อนๆก็มาเสิร์ฟยั่วน้ำลายเล่นๆ ซึ่งข้าวจานขนาดนี้ผมสูดสองครั้งก็หมดจานแล้ว เลยต้องนั่งรอไปป์มันเคี้ยวเอื้อง ที่จริงมันก็ไม่ได้กินช้าหรอก แต่ผมกินเร็วเกินไปต่างหาก
“แล้วนี่ตกลงบอกได้ยังว่าเมื่อตอนกลางวันเป็นเหี้ยอะไร” ปากเจื้อยแจ้วนั่นถามหลังจากที่มันดื่มน้ำอึกสุดท้ายในแก้วเป็นการบ่งบอกว่าเวลามื้ออาหารได้จบลงแล้ว
“ก็ไม่มีอะไร”
“แน่นะ!!!” โอ๊ย...อยากรู้อยากเห็นตลอดเวลาจริงๆแฟนใครวะเนี้ย
“เออ..แน่สิ”
ผมนั่งท้าวคางจ้องหน้ามันที่กำลังเปิดพลิกเมนูไปมาแล้วชั่งใจว่าสั่งของหวานมากินต่อดีมั้ยเพราะราคามันก็ไม่ใช่น้อยๆ ผมชอบเวลาคิ้วเล็กๆนั่นขมวดเข้าหากันประกอบกับริมฝีปากที่ยื่นออกมาอย่างคนใช้ความคิดนั่นยิ่งช่วยเสริมให้มันน่าหมันเขี้ยวจนผมอยากจะกระโจนเข้าไปฟัดมันซะเดี๋ยวนี้เลย
“มองเหี้ยไร”
ฟัดปากแม่งให้ขาดซะก่อนดีมั้ยวะ....
“ไปป์”
“อะไร อยากสั่งด้วยเหรอ กูขอช็อกโกแลตซันเดย์นะสั่งให้ด้วย”
“ไม่ใช่เรื่องนั้นโว้ย” มันเขกมะเหงกให้มันไปครั้งนึงก่นจะหันไปตะโกนสั่งไอติมให้มันก่อนจะกลับมาจ้องหน้ามันอีกครั้ง
“ถ้ากูไม่อยู่มึงจะเหงามั้ย”
“ไม่เหงา แสรดดดดดดดดดด...ถามเหี้ยไรเนี้ย”
“ไปป์ กูถามจริงๆนะ”
พอเห็นหน้าจริงจังของผมใบหน้ายิ้มกวนๆของมันก็ชะงักไป ก่อนจะหรี่ตามองผมอย่างจับผิด “ทำไมอยู่ๆถึงได้ถามอะไรแบบนี้”
“แล้วจะเหงามั้ยล่ะ” ผมตอบมันด้วยคำถามแทน
ไปป์ก้มหน้ามองจานแล้วเริ่มหยิบส้อมมาเขี่ยผักรองจานไปมา บรรยากาศเริ่มตึงเครียดอย่างบอกไม่ถูก “มึงพูดอย่างกับจะไปไหนอย่างงั้นแหละ”
“ไปป์ ....แล้วถ้าสมมติว่ากูจะไปที่นึงที่ไกลจากที่นี่มากๆ...มึงจะ...คิดถึงกูมั้ย”
“ไปไหน”
“........”
ความเงียบเท่านั้นที่เป็นคำตอบระหว่างเรา ช่วงอึดใจนึงที่เหมือนต่างฝ่ายต่างจมอยู่ในความคิดของตนเอง สมองผมพยายามเรียบเรียงเรื่องราวในหัวสมอง
“วันก่อน....ที่กูบอกว่ามีเรื่องจะบอกมึง”
“...........”
“ไอ้กันโทรมา บอกเรื่องสำคัญมากๆกับกู...” มาถึงตรงนี้ผมหยุดนิ่งไปเหมือนจะพยายามเรียบเรียงคำพูด ไปป์เงยหน้าขึ้นสบตาผมเพื่อรอคอยคำตอบ.....
“อาทิตย์หน้าพวกกูจะไปบ่อนปอยเปต”
TBC
ตึ่งโป๊ะ!!! เฮ้ย...เรื่องจะดราม่าค่ะ//โดนคนอ่านรุมตบ// แลดูเรื่องคินจะไร้สาระมากมาย แต่พ่อพระเอกเค้าเครียดจริงนะคะ
ตอนนี้ให้พระเอกเราออกโรงมั่ง ไม่ได้พูดมานานแล้วเดี๋ยวคะแนนความนิยมตก เผื่อคนอ่านจะเห็นความพระเอกในตัวคินบ้าง ฮ่าๆๆ
คู่รองก็ยังคงเป็นลูกเมียน้อย คือก็อยากเขียนนะคะแต่อยากเน้นคู่หลักไปเลยจะได้อินมากว่าอ่านหลายคู่(มันแก้ตัวค่ะ!!)
ส่วนใครที่ถามถึงเอ็นซี อยากจะบอกว่า.............รอต่อไปนะคะ กร๊ากกกกกกกกกกกกก(คนเขียนมันยังไม่พร้อมเหมือนน้องไปป์แหละค่ะ 555)
PS.เรื่องผู้ชายผมยาวแล้วเป็นเหานี่เกิดขึ้นจริงๆนะคะ แต่ไม่ใช่คณะของคินแค่นั้นแหละ พูดแล้วขนลุกเลยเนี้ย
PS.คนเขียนแอบนอยเรื่องaf เฮ้อออออออออออออออออออ.... fcสวนด.ที่นี่แอบเยอะ ร่วมด้วยช่วยกันนอยนะคะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
:m16: ขอตบคิน ด้วยคนได้ม่ะ 5555 เอาจิงๆ นี่ยังไง...
o13 เอาใจช่วย เมื่อไหร่ คินจะได้กินตับๆๆๆๆ 555
:pig4:
-
ไอ้เราก้ลุ้นแทบเเย่ :เฮ้อ: แบบนี้ดีเเล้ว :กอด1:
เเนะนำให้ภคินมอมเหล้า เเล้ว.....เลย :z1:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:pig4: นึกว่าอะไร
-
พูดจริงหรือพูดเล่นเนี่ยยยยย :a5:
-
อ่านตอนไหนก็ขำกลิ้งได้จริงๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
น้องไปป์เค้าซึนนะคะ คิดว่าคินอยากได้อะไรก็ต้องบังคับและ"ปล้ำ"ให้ทำอย่างเดียวอ่ะค่ะ (ยังไงก็คล้อยตามอยู่ดี)
"บ่อยปอยเปต" !?!? นี่มุขซ้อนมุขป๊ะ (แบบว่าจริงๆไม่ใช่เรื่องนี้ที่จะบอก)...
ทำไมมันเพี้ยนกันได้ขนาดเน้... สมัยเรียนเพื่อนเราถาปัดเยอะอยู่นะ มันก็ล้นๆอ่ะ แต่ไม่ทะลุดาวนาเมกขนาดนี้ แต่เหาอาจจะพอมีบ้าง เพราะพ่อคุณเดรดล๊อคกันเกือบยกแก๊ง :z3:
สวนด....เอาน่า เมื่อคืนเราก็ผ่านจุดจิตตกมาด้วยกัน แต่ก็ยังพอมีมวยปล้ำกลางบ้านให้ดูมั่งน้อ :o8:
จะพยายามใจเย็นๆค่ะ ยังไงก็เหลือเวลาให้ดูอีกไม่ถึงอาทิตย์แล้ว สู้ๆๆๆๆ
-
เอ้ย.........โธ่ให้ลุ้นซะ
อยู่ ๆ ก็อยากโดดสกายคิก
-
ลุ้นจนเสียอารมณ์...วุ๊ย!!!!
ขอตบภคินด้วยอีกคนเถอะ -*-
-
ไปบ่อนระวังหมดตัวนะ
-
โคะ ไอ้เราก็นึกว่าจะไปเรียนต่งเรียนต่อ สรุปเมิงจะไปบ่อน ถุย
-
จริง ๆ แล้วไม่ใช่บ่อนหรอกใช่มั๊ยที่จะไปน่ะ แบบมันคนละอารมณ์เลยน่ะ
-
หอกหัก...เบรกอารมณ์มาม่าแทบไม่ทัน :m31:
-
:m31:อารายกานเนี่ยยยยย อ้ายคิน ตกลงพูดจริงพูดเล่นเนี่ยยย เดี๋ยวให้ไปป์ตบ(ด้วยปาก)ซะเลยอ่ะ :z3:
-
ปอยเปต........... o22
เอาจริงดิคิน :o
ไม่รู้ว่ามุกมั๊ย แต่ฮาไปเรียบร้อยแล้วค่ะ :laugh:
-
ก็เอาไปป์ไปด้วยดี๊
(แต่อย่าเอาไปขายนะ)
-
ไปบ่อนเพื่อ...? :m28:
-
อิโถ่ไอ้เราก็นึกว่าจะไปไหนสำคัญ งั้นก็เอาหนูไปป์ไปด้วยดินะๆ :impress2:
-
จะบอกเรื่องไปบ่อนจริงอะ
o22
-
สรุปที่ทำหน้าตาขึงขังขนาดนี้เพื่อจะบอกว่า "จะไปบ่อน!!!!" :angry2:
-
:z6: :m16:
-
บ่อนกลางกรุงปิด หาที่ใหม่เชียวนะ
-
ตึ่งโป๊ะ!! พลิกล็อคกันเลยทีเดียว
แต่พลิกแบบนี้เราชอบ เรายังไม่อยากกินมาม่า
ยังกักตุนน้ำตาลไว้ไม่มากพอ
-
พระเจ้า บ่อนปอยเปตตตตตตต(ลากเสียงยาวให้สะใจ)
ไอ่เราก็นึกว่าจะไปเรียนต่อนอกอะไรงี้ โด่
เราก็รอเอนซีอยู่นะตัวเอง อิอิ
-
น่ารักกกกง่ะ 5555 อยากได้แฟนแบบนี้มั้ง
-
เอิ่มที่ว่าไปไกลนี่ไปบ่อนเหรอคะ แอบเครียดนะเนี่ย
แต่ภคินน่ารักนะ ชอบจัง น้องไปป์ก็น่ารักมิเสื่อมคลาย
เมื่อไหร่จะได้อ่านเอ็นซีของคู่นี้อ่ะัคะ คิคิ น้องไปป์พร้อมได้ละ
-
:z3:ฮ่วยยยย ลุ้นแทบตาย 55555 :z3:
-
ตบมุขไปปอยเปตเล่นเอาแทบตกเก้าอี้ :jul3:
-
นึกว่ามีประกวดเข้าแข่งขันหรือเป็นตัวแทนคณะ ชิส์!!!มันน่าเบิิดกะโหลก
-
รอพร้อม เราว่าก็รอจนจบยังไม่พร้อมอ่ะมั้ง
แต่จะรวบรัดก็ใช่เรื่อง ขยันสร้างบรรยากาศกันสองคนบ้างดิ อย่าพึ่งตลก o__O
ลุ้นอยากให้พร้อมเร็วๆ กร๊ากกกกกกกกกกกกก
แล้วไปบ่อยปอยเปตนี่?? มันอะไรยังไงเนี่ย ทำงาน?
-
แหม นึกว่าจะไปฝึกงานไปทำเรื่องที่จำเป็น
ดั้น....ไปบ่อนเนี่ยะ ไปป์ตบกระโหลกไปที
-
อย่างนี้ต้องเรียกว่า"น้องภาคิน"อ่อนได้โล้เลย คงเป็นแฟนกันที่รักษา"ระยะห่าง"ได้นานที่สุดอ่ะนะ
อยากบอกคนแต่ง ว่าคนอ่านก็เป็น FCสวนด เหมือนกันครับ น่ารักสวดยอดเลย
-
ไปบ่อน :a5:
เอาน้องไปป์ไปด้วยซะสิ :z2:
-
ถูกตัดอารมณ์ดัง "ฉับ"
แหมมมทำไปได้ :กอด1: :z10: :angry2:
-
ฮาดี :laugh: :laugh: :laugh:
มาต่ออีก มาต่อ :call: :call: :call:
-
:z3: :z3:ตกใจกันท่วนหน้า :z3: :z3:
5555555555555 o13
-
โธ่ถังกะละมังบุบ! ตกใจหมดเลยค่ะ :laugh: :laugh:
แต่แหม... ขนาดให้คินสูบไปป์ยังยอม กะแค่จับไม้จับมือทำเป็นหวงง ฮึ๊ยย!
-
เออะะะ ขอตบหัวภคินทีนึงดิ
ืำเอาเครียดเลยนะเว้ยเฮ้ยยยยยยย :angry2: :angry2: :angry2:
ปล. จิ้นสวนด.เหมือนกันอ่ะะ อ๊ากกกกกกกกกก
วันนี้เพิ่งดูคลิปเต้นเวฟกันอ่ะ แบบว่า กรี๊ดดดด :impress2: :impress2:
-
ไอ้คินหลงเมียจริงวุ้ย พร่ำถึงประโยคเว้นประโยคได้เลยนิ 555555
น้องไปป์ก็เชื่อฟังสามีน๊ะจ๊ะ แล้วจะดีเอง กร๊ากๆ
แล้วไอ้บ่อนปอยเปตคืออันหยัง?? รู้ว่าแม่งมุขชัวร์ๆ คินมั่วววววววว -*-
รอตอนต่อไป!!
ปล.ปล้ำเลยเหอะคิน ขอร้อง (กร๊ากกกกก)
-
โห้!!!!
อุตสาห์ลุ้นจนตัวเกร็ง
นึกว่าจะไปไหน ไปบ่อนปอยเปตเนี๊ยนะ :o :o :o
จะไปเลี่ยงโชคหรือไปฝึกงานกันอ่ะ
-
ขอโดดถีบภคินสักที :z6:
เล่นซะใจหายใจคว่ำ
-
อ๊ากกก ไม่เอามาม่า
-
อ่านบรรทัดสุดท้าย
อย่างฮา เข้าใจคิดนะ
-
ไอ้เราก็ลุ้นไปกับไปป์เจอเเบบนี้เเล้วดับเลยคะ คิน 555
เอ๋อเนอะคนมันรักแฟนนิ 555เมื่อไรจะได้ตับๆไปป์อะคิน
+ลูกเป็ดคะ
-
กร๊ากกกกกกกก นี่เล่นมุขหรือพูดจริงจังเนี่ย
ชอบอ่ะมุขนี้555
-
ไปบ่อน ไปด้วยคนได้มั๊ย
-
ขอบอกว่าลุ้นมาก ลุ้นจนเตรียมผ้าเช็ดหน้ารอ ลุ้นจนน้ำตาเริ่มปริ่มๆ พอบรรทัดสุดท้าย
น้ำตาไหลเลย ฮาขี้แตก แม่เจ้าโว้ย คนเขียนน่ารักใจขาดดิ้น o18 แต่ดีแล้วไม่มีมาม่า :laugh:
:pig4:
-
พูดจริงเหรอเนี่ยที่จะไปบ่อน
เล่นเกริ่นมาซะเครียด
-
ไปป์จัดการดิ บังอาจคบค้ากับอบายมุข
-
ไม่อยากให้เรื่องนี้ดราม่าอ่า :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ป๊าดดดโธ่ นึกว่าอะไร
ตอนแรกกลัวๆมาม่าจะถามหา
แต่สงสัยทำไมต้องไปบ่อนกันอ่ะ =_=?
ปล.เมื่อวานแอบนอยด์(จริงๆก็ไม่แอบน่ะนะ)เรื่องเอเอฟเหมือนกัน ทุยทำกันได้ :'(
วันนี้ยังไม่ได้ดูเลย คงต้องรีบไปตามต่อละ
-
แอบปวดตับกับคิน แต่ละความคิดมันนะ คนละเรื่องกะรูปลักษณ์ภายนอกเลยเหอะ
ปล.อย่าได้นอยด์เรื่องafไปเลย เพราะถึงแม้คนจะเยอะแต่ช็อตโฮกก็ยังคงมีอยู่
ที่สำคัญ กลางคืนเค้านอนเบี๊ยดเบียดกันนะตัวเอง :impress2:
-
ไม่ใช่ว่า คินไปปอยเปต กลับมาแล้ว บูม!!! กลายเป็นมหาเศรษฐีซะล่ะ
-
ปอยเปต
.
.
:fire:
ไอ้เราก็นึกว่าไปไหนไกลๆ
-
ถ้าเปงไปป์ที่เสยยอดหน้าให้เปงคำตอบ :z6: :z6: :z6:
ทำกรุลุ้นตั้งนาน ไอบ้า คิน :m16: :m16:
-
ฟวยยยยยยยยยยย!!!
///ล้มโต๊ะ
เอาอารมณ์ดราม่าชั้นคืนมาาาาา
บักภคิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนน!!!! :m31:
-
เอิ้วๆ ;')))
-
:laugh:
:jul3:
-
ตกลงภคินนี่พระเอกแน่ปะเี่นี่ย o22 555 :laugh:
-
โธ่เอ๊ย ไอ่เราก็นึกว่าจะไปเรียนต่อที่เมืองนอกอารายประมาณนั้น คริคริ
เล่นเอาเสียววาบบบบ
o13
-
ตอนท้ายเล่นเอาเกือบตกเก้าอี้ :pigha2: ผิดคาด
-
=[]= กร๊าซซซซซซซซซซ ถ้าเราเป็นไปป์ เราจะเอาเมนูฟากไอ้คิน! ทำเอาลุ้นอยู่ตั้งนาน
-
:a5: คิน แกดวกมาก แม่ม คนอุตส่าห์เครียด :z6:
พาน้องไปป์ไปด้วยดิ ถือว่าไปฮันนีมูนที่บ่อนปอยเปต :m26:
-
บางทีผมก็นึกตลกเหมือนกันที่แอมเคยเป็นแฟนกับไปป์ ดูมันไม่น่าจะไปด้วยกันได้เล๊ย
เอ๋ ตกลงคินรู้ด้วยหรอ ว่าไปป์กับแอมเคยเป็นแฟนกันมาก่อน ??
แล้วพี่เดียวดายล่ะ ???
คนอ่านออกอาการเบลอ ไม่ได้แล้วๆๆ ต้องย้อนกลับไปอ่านใหม่ๆๆๆ
-
อยากให้ไปป์เตะคินก็ประโยคสุดท้ายนี่แหละ 55555 ให้ลุ้นแทบตาย
-
:a5: :a5:
นึกว่าจะเศร้าซะแล้ว...
:z3: :z3:
-
แล้วภคินไป "บ่อนปอยเปต" ไมอ่ะ สงสัยเหมือนกัน
แล้วจะไปกี่วัน ไปป์จะเหงามั้ยอ่ะ น่าเป็นห่วงไปป์อ่ะ
-
เหอะๆๆ ไปไกลมากมากกกกกกกกกกเลย
แล้วงี้หนูไปป์จะตอบไงละเนี่ย
ไปเลยๆ ชิ่วๆ
อย่าลืมของฝากด้วย
หรือ ทำไมมึงม่ายชวนกูเลยยยยย!!
-
ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ค้าง
-
ป๊าดดดดดดดดดดดดด ... o22
นี่เอาฮาหรือว่าทำเป็นมุกกลบเกลี่อนความเครียดคะเนี่ยคุณภคินขาาาา 5555+
แต่แบบว่า .. แอบลุ้นจริง ๆ เลยว่าเมื่อไหร่ ..
หนูไปป์ ของเราจะพร้อมมมมม .. คริคริคริ ...
ปล. ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกก อ่านทีไม่เป็นอันทำงานเลยอะคะ 55+ ((หาเรื่องอู้งานนั่นแหละ ฮิฮิ))
ปล.2 อยากอ่านเรื่องของหนุ่มอาร์ทจอมกวนกะน้องเห็ดฟาร์ด้วยอ่ะ :impress2:
-
คินน่ารักว่ะเฮ้ย
ไปป์ เขินนะแต่ไม่แสดงออก
-
:m16: ขอตบคิน ด้วยคนได้ม่ะ 5555 เอาจิงๆ นี่ยังไง...
o13 เอาใจช่วย เมื่อไหร่ คินจะได้กินตับๆๆๆๆ 555
:pig4:
ขอตบด้วยคนคะ
หอยหลอดคิน เอาดีๆ ไปจริงปะเนี้ย
ก็ขอให้ไปจริงๆเหอะ เอาแล้วไง เบนเริ่มจิตตก แล้ว
รอๆๆๆ
-
+1
ขอร่วมสนับสนุนให้ภคินได้กินตับน้องไปป์ด้วยคน 555
-
คินจะไปปอยเปรต ไม่ใช่มุขใช่มั๊ยเพราะฮาไปเรียบร้อยแล้วนะ แต่คินนี่หลงไปป์จริงๆแล้วเมื่อไหร่จะได้สูบไปป์อีกหล่ะนี่ :z1:
-
ที่บอกนี่คือจะไปนานเลยว่างั้น พลพรรค คินและผองเพื่อน
NC ยังไม่สามารถไม่เป็นไร(รอได้) แต่อยากเห็นไปป์
สวีทหวานแหววบ้างอะ ยอมให้จับมือคุยกันหวานๆบ้าง
จะมีบ้างไหม เพราะไปป์ เขินก่อนทุกที
-
ตบภคินแรงๆหนึ่งที
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน...
เรื่องนี้สนุกมากค่ะ จะเข้ามาตามต่อเรื่อยๆนะคะ
ชอบชื่อไปป์จังเลย (แถมเอามาเล่นมุก"สูบไปป์"ได้ด้วย //โดนโบก)
ฮ่าๆๆ นายเอกเค้าชื่อเล่นแม๊นแมนเนอะ
-
กระโดดถีบยอดหน้าไอ้ภคิน :z6:
แกทำฉันตกใจ o22 o22
-
อ่านถึงไปปอยเบตแล้ว #$*_#$*^@@ ภคิ๊น!!!!!!!!!!!
แกเครียดมากเนอะ o12
-
สนุกมากๆค่ะ
ดีแล้ววคิวว ค่อยเป็นค่อยไปนะลูกก
คนเขียนแกล้งอ่าาา ทำเป็นปูเรื่องเหมือนคินจะไปไหนไกล
นึกว่าจะไปแลกเปลี่ยนต่างประเทศซะอีกก เชอะ!
-
เอิ่ม สรุปภคินไม่กล้าบอก เลยโกหกออกไป หรือไปปอยเปตจิง ๆ เนี่ย เหอ ๆ ลุ้นตามด้วย
-
เดี๋ยวจะโดนสวดน่ะ
-
=[]="
คิดว่าคินจะไปเรียนต่อ รึไปไหนไกลๆซะอีก
จะไปจริงเรอะรึแค่กลบเกลื่อนเพราะพูดไม่ออก *0*
-
อ่านฝั่งภคิณบ้างมันก็น่ารักดีนะ>///< แต่ตอนจบนี่ภคิณเกรียนมากอะ 5555
-
เข้ามานั่งรอค่า อิอิ
(ได้ข่าวว่าพรุ่งนี้แกสอบมิใช่ - -;)
-
รอตอนใหม่นะครับ
AF8 ก็จบไปแล้วนะ ไม่รู้จะติดไรอีกเปล่า (นอกจากเรื่องเรียน)
-
o13 o13
รอมาต่อนะคับ
-
:call:
ชอบเรื่องนี้มากเลย ไปป์น่ารักมาก
เรื่องน่ารักมาก รักภคินกับไปป์ ^^
รออยู่นะจ๊ะ :กอด1:
-
สุดยอดดดดดดดดด
-
เข้ามารอตอนต่อไปปป
-
รอตอนหน้าครับบบบบ
:z2:
-
Room 32
ถ้าโทรไปจองเตียงที่ศรีธัญญาตอนนี้จะทันมั้ยครับ??
ผมนั่งทุบหมอนที่ไม่ใช่ของตัวเองระบายอารมณ์ ถือซะว่าเป็นหนังหน้าเจ้าของมัน....ทุบให้ยับเลย สัส!!!กูเห็นพระเอกเรื่องอื่นเขาไปเรียนต่อนอกต้องห่างกันสักพัก....ห่างกันสักพัก.... เพื่อจะไปรักคนอื่นมากกว่า เฮ้ย!!ไม่ใช่ละ ผมหมายถึงห่างกันแล้วหวั่นไหวน่ะ แต่ไอ้พระเอกเรื่องนี้แม่งเสือกมาบอกว่าจะไปที่ไกลๆ.....ครับ ไปบ่อนปอยเปต ณ.เขมร ไกลพอมั้ยล่ะมึง แสรดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!
มันจะไม่อะไรเลยถ้ากูไม่ใช่ตัวเอกนิยายเรื่องนี้ ไปยื่นใบลาออกตอนนี้ยังทันมั้ยวะ!!!!
ครับ....หลังจากไอ้เหี้ยภคินมันบิ้วผมให้ลุ้นจนไส้ติ่งบิดเป็นรูปตัวSอยู่สองสามวัน สุดท้ายมันก็มาตีหน้าเศร้าเล่าความจริงว่ามันและผองเพื่อนมีแพลนไปศึกษางานสถาปัตยกรรมกันไกลถึงแคมโบเดีย(ที่บ่อนมีงานสถาปัตฯให้พวกมึงศึกษากันรึ?? บอกพิกัดกูผิดรึเปล่าครับ) แล้วคือกูงงมากว่ามึงจะมาถามกูว่าห่างกันแล้วจะคิดถึงกันมั้ยเพื่อ???.....ถ้ามึงจะไปแค่อาทิตย์เดียวเนี้ยนะ!!!
จะว่าอยากต่อยก็อยาก จะว่าโล่งใจก็ใช่ ปฏิกิริยาตอบสนองของผมตอนนั้นเลยทำได้แค่ฝากรอยเท้าเอาไว้จังๆที่หน้าแข้งมันไปป้าบนึง.... ข้อหาทำให้กูกระสับกระส่ายอยากเสือกมาหลายวันติดต่อกัน ถ้ารู้ว่าเรื่องมันจะปัญญาอ่อนขนาดนี้กูไม่คิดให้เสียเวลาหรอกเฟ้ย
วันนี้เป็นคืนสุดท้ายที่มันจะนอนที่นี่เพราะพรุ่งนี้จะต้องออกเดินทางแล้ว ไอ้ภคินงอแงง้องแง้งว่าไม่อยากไปเลยแต่มันเป็นเหตุจำเป็นที่เราต้องไกลกัน....ถุ๊ย!!! ไม่พอนะ!!ยังมาใช้ให้ผมจัดกระเป๋าให้มันอีก ตอนแรกก็ไม่ยอมทำหรอกครับ แต่พอเห็นมันยัดเหี้ยห่าทุกอย่างลงโดยไม่มีการพับแล้วทนไม่ได้ต้องออกไปรื้อมาจัดให้มันใหม่ ว่าแต่หนึ่งอาทิตย์กับเป้ใบเดียวนี่มึงไหวเหรอวะภคิน? ใส่กางเกงในกลับด้านเปล่าวะ??
“แม่บ้านแม่เรือนจริงๆเมียใครเนี้ย”
“จำได้ว่าไม่มีผัวนะ มีแต่เมีย”
“งั้นมีมันซะตอนนี้เลยดีมั้ย” แม่ง...ทีงี้มาขู่กูนะมึง รู้หรอกว่าไม่มีปัญญาทำ กร๊ากกกกกกกกกกกกก
“สัส!! โตเป็นควายแล้วยังเก็บกระเป๋าไม่เป็นอีก”
“เก็บเป็น...ก็เก็บไปแล้วรอบนึงแล้วมึงมารื้ออ่ะ”
“โห...กล้านะมึง แบบนั้นบ้านกูเรียกยัดห่าโว้ย ไม่ใช่เก็บกระเป๋า” ว่าแล้วก็เอาตีนถีบกระเป๋าเป้ใบเท่าควายของมันให้ไถลแท่ดๆไปหาเจ้าของมัน แล้วไอ้ภคินก็เอาตีนกี่ยวกระเป๋ามาวางโบ๊ะลงบนโซฟาแทน อืม...กูรู้ละว่ากูอยู่มันได้ไง กรรมวิธีทั้งหมดทำด้วยตีนล้วนๆ
กำลังจะอ้าปากด่าแต่พอมันเงยหน้าขึ้นมาสบตาด้วยเลยต้องชะงักไป.....เอาอีกแล้ว....สายตาแบบนั้นอีกแล้ว ภคินมันประหลาดครับ...โหมดเกรียนกับโหมดโรแมนติกของมันต่างกันอย่างกับคนสองบุคลิก โดยเฉพาะไอ้สายตาแบบนั้นน่ะ...ต่อให้เหล็กก็ยังละลายเลย
“มาๆ....เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่อยู่แล้ว ขอสูบไปป์หน่อย” มันว่าพลางกวักมือเรียก
“เชี่ย!!”
“ด่าแล้วเดินมาหาทำไมหึ?? ที่จริงก็อยากอ่ะดิ”
“มึงอย่าหลงตัวเองได้ป่ะ”
มันตอบผมด้วยเสียงหัวเราะหึหึในลำคอ ไอ้นี่..มึงจะเอาไงกับกูวะ เล่นตัวก็เซ้าซี้ พอยอมง่ายๆแม่งก็มาล้อเลียน เลยเจอผมเหยียบตีนเข้าไปป้าบนึง มันร้องโอ๊ยสำออยพอเป็นพิธีก่อนจะช้อนคางผมขึ้นมาแล้วป้อนจูบหวานซาบซ่านติดปลายลิ้นให้
ค่อยๆเป็นค่อยๆไป เหมือนกับโลกหมุนช้าลงกว่าเดิมสวนทางกับสิ่งที่อยู่ในอกข้างซ้ายที่เต้นแรงขึ้นในตอนที่มันสอดมือเข้าในเส้นผมแล้วลูบอย่างอ่อนโยน เราจูบกันอย่างนั้นได้สักพักจนผมเริ่มหายใจลำบากถึงได้ผละออกจากมัน
“กะให้ตายเลยรึไงวะ”
มันยักคิ้ว “คาอกเลย”
“แม่งไม่มีปัญญาทำหรอก” ปากไวเป็นที่หนึ่งจริงๆกู ความจริงแค่มึงมองหน้ากูก็ละลายเป็นมาร์ชเมลโลลนไฟแล้วโว้ย ดังนั้นผมเลยชิ่งเดินหนีมันออกมาก่อนซะเลย ป๊อดได้อีกกู.....
“อะไรวะ...จะหนีไปไหน มาสูบไปป์อีกทีดิ”
“สัส....เป็นมะเร็งพอดีไอ้ห่านี่”
“เป็นก็ไม่ตายหรอก”
“ทำไม...มึงจะเล่นมุกเพราะมันแค่มาเล็งเฉยๆใช่มั้ย”
“ไปป์...มึงตัดมุกกูทำไม”
“นี่ตกลงจะเล่นจริงๆเรอะ กากสัส”
“เหี้ยนี่....มึงอยากเจอดีใช่มั้ย ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์!!!!!” ไอ้ภคินกระโจนเข้าหาผมจนล้มลงบนโซฟาทับพี่เดียวดาย ก่อนจะเริ่มฟัด เชี่ย....ยังกะหมา!!!!!!!!!!
“เชดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด....ปล่อยกู๊~~~~~”
“ท้ากูใช่มั้ย?? หืออออออออออออออ”
“ภคิน...ตูดมึงทับหน้าพี่เดียวดายอยู่”
“ช่างหัวมัน”
“ไอ้ชั่ว”
“ไปป์...มึงอย่าพูดเหมือนนางเอกละครตอนเสียตัวได้มั้ย ถ้ามึงยังไม่อยากเสีย”
“.......”
เลยต้องเป็นตุ๊กตายัดนุ่นให้มันฟัดเล่นไป.... ทุกท่านครับ...ผมถูกคุกคามทางเพศ ว่าไปผมก็เพิ่งรู้ว่ามีคนแสดงความรักกันด้วยการฟัดอ่ะนะ แบบว่าเหมือนหมาฟัดเจ้าของอ่ะครับงุ้งงิ้งๆเหี้ยไรไม่รู้มันน้ำลายเลอะเต็มหน้ากูเลยสัส
หลังจากยอมผิดผีให้มันฟัดเสร็จ ก็ไม่รู้ว่าผีห่าซาตานที่ไหนเข้าสิงมันวันนี้ถึงได้เข้ามากระแซะนู่นก็จะเอา นี่ก็จะเอา.....จะเอาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ(เอาอะไรก็เอาไปอย่าเอากูเป็นพอ) สุดท้ายก็มาจบลงที่เตียง อย่าคิดลึกครับ!!!! จับมือผมยังเล่นตัว เรื่องเสียตัวนี่ไม่ต้องพูดกันเลย....รอไปชาติเศษเหอะมึง
ผมหายใจเข้าออกช้าๆเพราะเริ่มเคลิ้มๆจะหลับแล้ว อย่างที่บอก...ผมชอบนอนตะแครง ส่วนมันน่ะนอนหงายแข็งทื่อ แถมตอนนี้ยังไหลตายเฝ้าพระอินทร์ไปก่อนเรียบร้อยแล้ว ผมเลยนอนจ้องอกด้านซ้ายของมันที่ขยับขึ้นลงช้าๆตามจังหวะหายใจ....ตั้งแต่พรุ่งนี้อีกหนึ่งอาทิตย์จะไม่มีเสียงนี้ ไม่มีร่องรอยอบอุ่นข้างๆตัวหลังจากที่มันลุกออกไปแล้ว...
คิดได้แค่นั้นผมก็พาดแขนลงไปกับพุงมัน......นานๆนอนกอดมันสักทีคงไม่อึดอัดมั้ง
อย่างน้อยตอนนี้มันก็หลับอยู่.....
......................................................................
....................................................
........................................
..............
“ไอ้คิน....มึงจะร่ำลากันอีกนานมั้ย เหี้ยกั้งโทรมาจิกกูแล้วเนี้ย”
เป็นครั้งแรกที่ผมมีความคิดเห็นตรงกับคนไม่เต็มบาทอย่างไอ้โจ้ มันมาถึงที่ห้องได้สักสิบนาทีแล้วล่ะครับแต่ทำได้แค่เดินวนเวียนไปมาพร้อมไอ้กัน และไอ้คุณชายอาร์ทที่นั่งกระดิกตีนเป็นจังหวะการเดินสวนสนามของไอ้สองตัวนั่น
“อย่าลืมที่กูบอกนะ...ก่อนนอนล็อคห้องด้วย”
“แล้วต้องแปรงฟันซี่บนหรือซี่ล่างก่อนวะ”
“เรื่องนั้นต้องให้กูบอกด้วยเหรอ”
“เอ๊า!!! ใครจะไปรู้ กูเห็นมึงสอนทุกเรื่อง นี่เดี๋ยวนึกว่าจะบอกวิธีใช้ชักโครกให้กูซะละ”
“เออ...อย่าเผลอไปล้างหน้าในชักโครกล่ะมึง ยิ่งโง่ๆอยู่”
ผมทำหน้าเหมือนมีคนเอาขี้มาปาใส่หน้า มันพร่ำบอกเหี้ยห่าอะไรไม่รู้ตั้งแต่เช้ายังกับว่าจะล่ำลากูไปแสวงโชค ขุดทอง ออกรบ เหี้ยห่าทั้งหลาย....หรือที่เรียกง่ายๆว่า ‘ไปตาย’ นั่นแหละ ซึ่งผมคงจะไม่อะไรเลยถ้ามันไม่ได้ไปประเทศที่โคตรแสนจะห่างไกลจากเมืองไทยอย่างเขมร ตกลงคณะส่งตัวมึงไปซิมบับเวเปล่าวะ????
“ไปป์....มึงห้ามเอาผู้ชายเข้ามาในห้องเด็ดขาดเลยนะ”
“งั้นเอาผู้หญิงเข้าได้?” ขอสักนิดได้กวนตีนมันหน่อย
“ถ้ามันมีผู้หญิงที่โง่ขนาดนั้นก็ให้มันเข้าเหอะ....กูอนุญาต”
“มึงหลอกด่ากูเหรอ”
“เปล่า...ไม่ได้หลอก กูด่ามึงตรงๆ”
“แล้วมึงจะยืนเถียงกับกูอีกนานมั้ย ไม่ได้ยินที่ไอ้โจ้มันบอกเหรอ ป่านนี้เค้ารอมึงกันทั้งรถแล้ว”
“เหี้ยกั้งแม่งชอบตอแหล คิดอีกทีกูว่ารถคงโล่งมันเลยกลัวผีเร่งกูยิกๆไปนั่งเป็นเพื่อน” กูว่ามึงน่ากลัวกว่าผีอีกนะไอ้โจ้
“กูถามจริงๆนะ นี่พวกมึงไปดูงานสถาปัตฯกันจริงเหรอวะ เมื่อวานไอ้ภคินไปกดเอทีเอ็มจนเงินแทบหมดตู้ มึงกะว่าจะไปหมดตัวหาผัวที่เขมรเลยใช่มั้ย” อันนี้สงสัยจริงไม่อิงนิยาย
“ไอ้ไปป์เอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย...” ไอ้กันส่งเสียงจุ๊ๆ “มันกะจะหาทุนยกขบวนแห่ไปขอมึงที่บ้านอ่ะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“เหี้ยกันมึงเฉลยทำไม ไม่เซอร์ไพสเลยว่ะ” ทำเป็นบ่นแต่หน้าตามึงดูมีความสุขมาที่ได้แกล้งให้กูเขินเล่นๆ ไอ้ควาย!!!!!
“ไปป์...เมื่อกี้หน้ามึงฟินมาก กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“เรือนหอของเราจะเป็นสถาปัตยกรรมแบบเขมรเลยนะน้องไปป์” ไอ้กันตอนนี้สวมรอยเป็นภคินเรียบร้อยแล้ว “พี่คินจะสร้างเทวาลัยพาน้องเหาะขึ้นสวรรค์ทุกเมื่อเชื่อวัน” และเมื่อไอ้โจ้และไอ้กันมารวมกันความเลอะเทอะยิ่งบังเกิด
“พี่คินอยากจะไปศึกษาศิวลึงค์เผื่อกลับมาจะได้ใช้งานจริง นี่ก็ลึงค์แห้งเหี่ยวมาหลายเพลาแล้ว น้องไปป์ไม่ให้แดกซะที”
“คินอ่ะ บ้าๆๆๆๆ เค้าเขินนะ” ไอ้โจ้แสร้งดัดเสียงเป็นกะเทยควายแบบที่มันถนัดพลางทุบอกไอ้กันรัวๆ(ถ้ามึงชอบขนาดนั้นทำไม่แม่งไม่เป็นจริงๆไปเลยวะแสรดดดดดดดดดดดดดด)
“เฮ้ยๆ มากไปมึง กูไปทำแบบนั้นตอนไหน” พอผมโวยวายขึ้นมาก็ได้ยินเสียงหัวเราะหึหึในลำคอของไอ้อาร์ท ไอ้ภคินลุกขึ้นไปไล่เตะไอ้แฝดรักยมนั่นแบบไม่ให้ได้ผุดได้เกิดข้อหาดูถูกว่าไร้น้ำยา (มึงไม่มีอ่ะดีแล้วโว้ย)
สุดท้ายความวุ่นวายก็สงบลงหลังจากไอ้โจ้โดนเพื่อนโทรมตามอีกหน งานนี้ถึงขั้นบอกว่าทั้งรถรอมันสี่ตัวอยู่กลุ่มเดียว แถมมีอาจารย์บ่นล้งเล้งเป็นเอฟเฟคด้านหลัง ซึ่งกูก็ว่าสมควรแล้ว เค้านัดมึงแปดโมง แต่ตอนนี้มันเก้าโมง สงสัยตอนเด็กแม่คงไม่ได้ตำนาฬิกาให้แดกก่อนนอนสินะ
“ไปป์..” ไอ้ภคินกวักมือ “มาสูบหน่อย”
ป้ามึงดิแสรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!! ไอ้หน้าโง่สามชีวิตที่ยืนสลอนกันนี่ไม่ได้อยู่ในโสตประสาทมึงเลยใช่มั้ย!!! แน่นอนว่าผมเดินเข้าไป..เฮ้ย!!!เดินถอยหลังโว้ยยยยยยยยย
เหมือนนรกเป็นใจให้ไอ้เปรตนั่น....บังเอิ๊ญบังเอิญจริงๆครับไอ้อาร์ทลุกเข้าไปเยี่ยวในส้วม ไอ้โจ้ไอ้กันพร้อมใจกันทำสะพานโค้งเอ็กเซอร์ไซด์รับเช้าวันใหม่ ให้มันได้แบบนี้สิ!!!
“ภคิน...กูถามจริงนะมึงจ้างเพื่อนมึงกี่บาท”
“จ้างไร นี่ไง...ไม่มีใครเห็นแล้ว” ไม่รอให้ผมเดินไป มันสาวเท้ายาวๆสามสี่ทีก็รวบตัวผมเข้าไปในแขนได้แล้ว
“เชี่ยยยยยยยย...อย่านะมึง” เอามือดันหนังหน้ามันไว้จึงเกิดเป็นศึกดวลกำลังแขนของผมกับกล้ามเนื้อคอของมันว่าใครจะเหนือกว่าใคร แม่ง....ยื่นหน้ามาใกล้เรื่อยๆแขนกูยิ่งล้าๆอยู่ แถมเมื่อคืนก็โดนมึงนอนทับอีก อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกส์!!!!!!!
จุ๊บ...
แก้มขวากูโดนแดกไปเรียบร้อยเป็นจังหวะเดียวกันกับประตูห้องน้ำถูกเปิดออก ผมอาศัยช่วงมันกำลังมึนผลักอกมันออกซะเต็มแรงเอาให้แม่งซี่โครงหักเลย
ไอ้อาร์ทเงยหน้ามองเพดานห้องแล้วพ่นวลีออกมาลอยๆ “หนึ่งนาทีแล้วน้อ~”
ผมหันควับไปมองไอ้ภคินอย่างคาดโทษ......ร้ายนะมึงมีติดสินบนกรรมการ มันหัวเราะแล้วเนียนเดินไปคว้ากระเป๋าเป้ใบควายๆมาสะพายขึ้นหลัง
“ตั้งหนึ่งนาที กระดูกสันหลังกูเกือบหักละ”
“มึงไม่พูดก็ไม่มีใครว่านะไอ้กัน”
มันคงรู้ว่าถ้ามาทำอะไรกับผมตอนนี้จะโดนไม่ใช่น้อย สุดท้ายเลยได้แค่เดินมายีหัวผมแรงๆให้หายหมันเขี้ยว ......รอดละกู หึหึหึ
“กูโทรหามึงไม่ได้นะ เดี๋ยวจะให้นกแสกส่งจดหมายรักมาให้” (นกแสก-นกที่มีความเชื่อว่าถ้าไปเกาะหลังคาบ้านใครแล้วส่งเสียงร้องจะมีคนในบ้านตาย)
“ค-ย”
“เฮ้ย....พอๆๆ ไอ้กั้งโทรมายี่สิบสายแล้ว คลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าจากมือถือกูเล่นงานไข่กูจนเป็นมะเร็งต่อมลูกหมากแล้ว” ไอ้โจ้ว่าพลางตบมือถือในกระเป๋ากางเกงที่สั่นครืดๆเป็นเจ้าเข้า
“แล้วตกลงเมื่อกี้ได้แอ้มป่ะ” เชี่ย...มึงถามอะร๊ายยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!
ไอ้พระเอกยักคิ้วตอบแล้วยกยิ้มมุมปากแบบที่เรียกให้นิ้วเท้าผมกระดิกไปหลายริกเตอร์ “ด้านได้อายอด”
ไอ้อาร์ทที่เงียบอยู่นานหัวเราะหึหึในลำคอเป็นเสียงโทนเดียวกันไอ้ภคินเมื่อกี้.....
“แต่ด้านแล้วอด....โคตรอาย”
ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววววววว....
งานนี้ไอ้โจ้ไม่กันไม่ต้อง... กูจัดเอง!!!!!!!!!!
…………………………………………………………
……………………………………
……………………….
………….
ขอบคุณสำหรับความสงบสุขในชีวิต......
ผมคงพูดประโยคนี้ได้เต็มปากเต็มคำ ถ้าไม่ใช่ว่า......
มันเป็นวันพุธที่อากาศอึมครึม เมฆดำก้อนใหญ่ลอยเอื่อยอยู่เหนือศีรษะเป็นสัญญาณให้นักศึกษาทั้งหลายที่เพิ่งเลิกจากคาบเรียนในตอนสี่โมงเย็นแย่งพื้นที่บนถนนกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ใครเห็นน้ำใจคนไทยช่วยบอกูทีครับ...ทำไมกูยังไม่เห็นเลย
แน่นอนว่าผมผู้ซึ่งสารถีส่วนตัวลางานไปหารายได้เสริม(บ่อน)ต้องมาเดินต๊อกแต๊กๆกลับหออยู่คนเดียว เพื่อนทรยศอย่างไอ้ฟาร์ก็เสือกไม่มาเรียนอีกนะวันนี้....ดีจริงๆชีวิต พยายามมองโลกในแง่ดีสักหน่อยว่าอย่างน้อยก็ได้ออกกำลังกายสูดควันพิษได้เต็มปอดดี....เออ นี่กูมองในแง่ดีแล้วเชียวนะ แหงนหน้ามองไปที่เมฆทะมึนๆนั่นก็แทบจะตกทับหัวกูอยู่แล้ว....เรื่องพกร่มน่ะลืมไปได้เลย ถ้าตกลงมางานนี้มีแต่เปียกกับเปียก
พูดถึงพอต้องเดินกลับหอเองแบบนี้เหมือนสมัยที่ยังไม่ได้เป็นแฟนกับมันเลย... พอกลับมาทำอะไรแบบนี้ก็แอบคิดถึงไอ้ตัวดีที่มันป่านนี้ไม่รู้ไปร่อนอยู่ส่วนไหนของเขมร ไม่ใช่ว่าแม่งไปติดหนี้บ่อนโดนตัดXXให้เป็ดแดกไปแล้วนะมึง คิดมาถึงตรงนี้แล้วก็แอบหัวเราะคนเดียว จะบอกว่าผมคิดถึงมันเหรอ??ตลกน่า ห่างกันแค่สามวันเองนะอีกไม่กี่วันมันก็กลับมาแล้ว จะคิดถึงทำซากอะไรล่ะครับ??
ผมสาวเท้ายาวๆเก็บเวลาที่มัวแต่มองนู่นมองนี่แล้วแอบด่าในใจมารีบเดินดีกว่ามั้ยไอ้ไปป์เอ๊ย!!! หอผมอยู่ในซอยไม่ไกลจากมอมากหรอกครับ แต่ถ้าเดินเท้าจากคณะมันก็ไกลพอตัวเลยล่ะ ถึงขั้นเดินจนสัมผัสได้ถึงเสื้อนักศึกษาที่แนบไปกับหลัง เหงื่อเริ่มจับกันเป็นหยดที่ขมับไหลมารวมต่อที่ปลายคางก่อนจะหยดลงสู่พื้นโลก
หยดลงพร้อมกับน้ำฝน!!!!!
แสรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!! ให้มันได้อย่างงี้สิวะ!!!
ผมแทบสบถเป็นภาษาตุรกี(ถ้าพูดได้นะ) ไอ้ฝนเหี้ยนี่เหมือนจะกวนตีนกูนะ รู้ว่ารีบอยู่เสือกมาดักทางกูก่อนไอ้ที่สาวเท้าอีกสองก้าวจะพ้นรั้วมหาลัยเลยเป็นต้องหักเลี้ยวเข้าหลบใต้ตึกคณะวิศวะที่โลเกชั่นมันอยู่ติดประตูพอดี สาบานได้ว่าถ้ากูมีแฟนชื่อฝน กูจะเลิกกับมันวันนี้เลย เกรียนแตกโว้ย!!!!!
แม้จะใช้เวลาวิ่งเข้ามาแป๊บเดียว แต่ไอ้ฝนเจ้ากรรมที่ตกลงมาเม็ดเป้งเหลือเกิน เช็คสภาพตัวเองก็ค้นพบแล้วว่าไม่ต่างอะไรจากลูกหมาตกลงไปในวังน้ำวนเลย เย็นแทบเข้าไปถึงกางเกงในซี๊ดซ๊าดอะไรเช่นนี้!!!!!!! ว่าแล้วก็เอามือขยี้หัวตัวเองแรงๆจนน้ำกระเซ็นไปทั่ว โดนใครมั่งรึเปล่าก็ไม่รู้ แต่เห็นไอ้คนข้างๆถึงกับกระโดดหลบ....สงสัยจะรับความโสโครกของผมไม่ได้
ใต้ตึกเรียนมีคนอยู่พอตัวเลยครับ มีทั้งเด็กเจ้าของคณะที่เพิ่งเลิกเรียนผสมกับไอ้พวกหลบฝนแบบผมเนี้ยแหละ เรียกได้ว่ามีพวกหน้าโง่ตัวเปียกยืนกันสลอนเต็มใต้ตึกก็ว่าได้ มองซ้ายมองขวาแล้วหาโลเกชั่นหย่อนตูดลงนั่งเสียหน่อย ดูจากสภาพที่ฝนตกแรงยิ่งกว่าท่อประปาแตกขนาดนี้ชะรอยว่าจะได้นั่งแช่ที่นี่จนเงก ผมแกะจูปาจุ๊ปส์คู่ชีพยัดใส่ปาก(อย่าบอกไอ้ภคินนะครับ มันบอกให้ผมกินน้อยลงไม่งั้นจะฟันผุ กูแปรงทุกวันมันจะผุได้ไง.....ไอ้โง่เอ๊ย) แล้วควักมือถือยี่ห้อคุณภาพดีที่สุดในโลกที่ตกน้ำยังโทรออก กระเด็นไปข้างนอกยังกดติด เลยหมดสิทธิ์ขอแม่ซื้อใหม่......ใช่ครับโนเกียที่รัก ว่าแล้วก็เปิดแอพพริเคชั่นที่ดังตลอดกาล.....ครับ ไม่ใช่แองกรี้เบิร์ดนกพิโรธโกธาห่าเหวอะไรทั้งนั้น แต่เป็น.......เกมส์งู....
พอเปิดปุ๊บผมก็เข้าโลกส่วนตัวทันที เสียงฝนข้างหลังกลายเป็นแบล็กกราวน์ไป ไอ้ผมมันก็อินจัดกับทุกเกมส์ เคยโดนด่าอยู่เหมือนกันว่ามึงจะพูดคนเดียวตอนเล่นเกมส์ทำไม ไม่พอยังมีโยกตัวตามด้วยเลี้ยวซ้ายแม่งก็เอียงซ้ายเลี้ยวขวาก็เอียงขวา นี่ถือเป็นสันดานติดตัวที่แก้ไม่หายซะที
แต่อยู่ๆก็มีเสียงดังเอะอะโวยวายขึ้นมาขัดโสตประสาท ผมเดาะก้านลูกอมในปากพลางส่งสายตาเหวี่ยงๆไปมองกลุ่มไอ้คณะเจ้าถิ่นที่ใส่เสื้อช็อปสีน้ำเงินยืนกันหน้าสลอน ห่าเอ๊ย....คิดว่าคณะมึงแล้วจะเสียงดังได้รึไงวะ(ก็ใช่น่ะสิวะ) ผมจิ๊ปากก่อนจะหันมาหันใจน้องงูตัวยาวๆในมือต่อ แหม...กำลังยากเลยเนี้ยเกือบได้แดกหางตัวเองละมึง
“มึงไปเลยๆๆ”
“รออะไรวะแม่ง”
“เร็วๆกูรอดูอยู่”
“สัส..ป๊อดว่ะ”
“มึงจะได้รู้ว่าคนอย่างกูไม่มีคำว่าป๊อด”
“ไม่ป๊อดก็ไปเลยดิวะ”
จากรูปประโยคที่บังเอิ๊ญบังเอิญลอยมาเข้าหูผมพอดี(ใครบอกผมแอบฟังครับ??? ไม่มีซะหรอก)เลยแอบกดหยุดเกมส์เอาไว้ก่อน เพราะเรื่องตรงหน้าแม่งน่าสนใจกว่าไอ้งูนี่เยอะเลย ผมเหล่มองไอ้กลุ่มช็อปน้ำเงินสี่ห้าคนที่ยืนคุยซุบซิบเสียงดังมาก ตอนเด็กแม่ไม่สอนหลักการกระซิบที่ถูกวิธีรึไงวะ ว่าแล้วก็แอบเอียงตัวเล็งเป้าหมายของมัน สาวผมยาวสลวยถึงกลางหลังเสริมให้น่ารักด้วยดวงตากลมโต(ซึ่งกูว่าบิ๊กอายชัว....) เธอเป็นหนึ่งในผู้ประสบภัยน้ำฝนเช่นเดียวกับผมสังเกตจากเสื้อนักศึกษาเปียกๆที่ลู่ลงไปตามลำตัว อะไร...ไม่ได้หื่นครับก็มันมีให้ดูก็ดูแค่นั้นเอง...จริงจริ๊งงงงงง~
เฮ้ยๆ งานนี้ชักจะน่าสนใจแล้วว่ะ วิศวะมันขึ้นชื่อเรื่องหมาหมู่เวลาจีบสาว(เพื่อนผมที่เรียนมันบอกว่าพออยู่คนเดียวปุ๊บจะฝ่อทันที) งานนี้มันจะมาจีบหญิงให้ยลกันจะๆไม่ศึกษาหน่อยก็คงจะเกินไป ผมปิดเกมส์เอามือถือยัดลงกระเป๋าสะพายข้างพลางเท้าคางกระดิกตีนนั่งดูเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างนึกสนุก แม่สาวคนนั้นก็แลดูจะแรงใช่เล่นดูจากความยาวกระโปรงทรงเอแค่คืบกว่า แหม...งานนี้ใครจะรุกใครวะเนี้ย
“นายๆ”
“เฮ้ย!!!!!!!”
ผมสะดุ้งโหยงจนจูปาจุ๊ปส์แทบหลุดจากปากแต่ดูดกลับไปได้ทัน กำลังคิดอยู่ว่าถ้าตกพื้นขึ้นมาจริงๆกูจะเนียนเก็บขึ้นมาแดกต่อยังไงดี(?) หันขวับไปมองไอ้ตัวต้นเหตุที่อยู่ๆแม่งมานั่งข้างๆตอนไหนก็ไม่รู้
‘มัน’ เป็นผู้ชายตัวสูงพอควร หน้าใสๆ ออกแนวตี๋ๆหน่อย ใส่เสื้อช็อปเหมือนไอ้กลุ่มแซวสาวที่ผมกำลังส่องอยู่ ไอ้หนุ่มวิศวะข้างๆนั่งเอนหลังอย่างสบายอกสบายใจ มันฉีกยิ้มเป็นมิตรให้ผมจนตาหยี
“ตกใจหมด มีอะไร??” เกือบหลุดปากบอกว่าไม่รู้จักเสือกมาทักกูทำไม
“นาย....สนใจน้องกิ๊ฟเหรอ??”
“กิ๊ฟไหนวะ??” อิกิ๊ฟมันเป็นใคร และกูไปรู้จักมักจี่กับมันตอนไหน?? ใครก็ได้ตอบกูที(รวมถึงไอ้เชี่ยที่ถามกูอยู่นี่ด้วย)
ไอ้หน้าใสทำท่าบุ้ยปากไปทางน้องบิ๊กอายที่ตอนนี้กำลังกดบีบีอย่างเมามันส์ เหมือนเมื่อกี้น้องเค้าจะรู้ตัวว่าไอ้กลุ่มนั้นจะเข้าไปจีบนะ เลยแกล้งทำเป็นไม่สนใจกดบีบีซะงั้น หนึ่งในวิถีมารยาหญิงครับ....เล่นตัวพอเป็นพิธี
“ไม่ได้สนใจซะหน่อย ชื่อยังไม่รู้จักเลย”
“ก็เห็นมองตั้งนานนึกว่าชอบ เลยจะมาเตือนว่าอย่าไปยุ่งจะดีกว่า” มันทำเป็นมองซ้ายมองขวาเหมือนกลัวจะมีคนดักฟังก่อนจะยื่นหน้ามาพูดเบาๆ “น้องเค้าร้ายมาก”
“ยังไงวะ” กูก็บ้าจี้คุยกับไอ้นี่ได้เป็นวรรคเป็นเวรเนอะ
“แบบว่าป้าบๆมาเพียบอ่ะ” มันว่าพลางเอามือซ้อนกันแล้วทำท่าป้าบๆ..... แปลความได้ว่าน้องกิ๊ฟอะไรนั่นฟาดผู้ชายมาเรียบทุกสมรภูมิสินะ
“แล้วไม่เตือนเพื่อนนายวะ”
“มันอยากลอง...ปล่อยมัน” มันว่าพลางยกขาขึ้นไขว่ห้าง “ยังไงก็ไม่มีเสียมีแต่ได้”
ฟังไว้นะครับคุณผู้หญิงทั้งหลาย ผู้ชายมันคิดแบบนี้ แม้แต่ผมยังพยักหน้าเห็นด้วยกับมัน(??)
“แล้วนี่นายมาหลบฝนเหรอ”
“หลบไฟป่ามั้งเปียกไปยันกางเกงในขนาดนี้ ถามมาได้นะมึง”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ นายนี่ตลกดีจัง” นี่มึงชมกูใช่มั้ย??
“งานนี้เพื่อนมึงก็จีบติดเลยอ่ะดิ น้องกิ๊ฟเค้าให้ท่าขนาดนี้แล้ว”
“แน่นอน อิทธิฤทธิ์เสื้อช็อปไงเคยได้ยินป่ะ?”
“โห....ขี้อวดว่ะแม่ง คณะมึงฟาดหญิงเรียบจะทั้งมหาลัยแล้วไม่แบ่งให้ชาวบ้านเค้ามั่งเลย”
“ของแบบนี้ขึ้นอยู่กับวาสนาน่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ว่าแต่ไอ้พวกนั้นแม่งไม่รู้จะอยากมีแฟนไปทำไม ปวดหัวจะตายชัก”
“ถูกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับมัน...มีแล้วปวดหัวจริงๆครับ
“นายก็ยังไม่มีใช่มั้ยล่ะ”
ผมเงียบไปสักพักก่อนจะตอบเบาๆ “....อืม...”
ตอบแบบนี้มึงจะได้ไม่ถามกูต่อเรื่องแฟนอีก
“ไอ้ค่า!!!” ไอ้หน้าตี๋รีบหันไปมองกลุ่มเพื่อนมัน อ้าว...เชี่ย!!!นี่มึงเป็นเพื่อนกับไอ้แซ๊ปแซวน้องกิ๊ฟเมื่อกี้นี่หว่า ไอ้ตี๋หรือที่เพื่อนมันเรียกว่า’ไอ้ค่า’ ลุกพรวดออกไปหาเพื่อนมัน ผมเห็นมันคุยอะไรกันไม่รู้มีแอบส่งอะไรให้กันด้วย มึงค้ายาบ้าเปล่าวะ??? หรือมันเอาเรื่องที่กูนินทาเมื่อกี้ไปฟ้อง ไม่ใช่พรุ่งนี้ยกพวกไปยำตีนกูถึงคณะนะโว้ย
และเมื่อไม่มีอะไรให้สนใจเพราะมันยืนคุยกันนานมาก(น้องกิ๊ฟอ่อยจนเสื้อแห้งแล้วครับ น่าสงสารมาก) ผมก็เริ่มล้วงมือถือมากดเล่นเกมส์งูต่อ กดไปเอียงตัวไปประหนึ่งว่าดูหนัง3D และแล้ว....ในที่สุดก็ถึงแต้มสุดท้ายแล้ว......เก็บเลยลูกพ่อ...
พรืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...
เสียงบางอย่างเรียกให้ผมเงยหน้าขึ้นจากจอแล้วแทบร้องกรี๊ด เมื่อไอ้หนุ่มตี๋เมื่อกี้แม่งนอนคว่ำแล้วใช้น้ำฝนที่นองเต็มพื้นตึกไถลตัวแถ่ดๆเข้ามาทางผมด้วยความเร็วร้อยยี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง ท่าประหนึ่งซุปเปอร์แมนชั่วโมงบินต่ำจนติดพื้น
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!! อะไรวะ????” ผมร้องลั่นสะดุ้งจนชักขาขึ้นมานั่งยองๆบนเก้าอี้ เหี้ย...อายก็อายตกใจก็ตกใจ ดีนะกูไม่หลุดกรี๊ดให้เสียเชิงชาย
“ไม่ต้องตกใจ” มันฉีกยิ้ม “แค่หล่อลื่น”
เอิ่ม.... ใครก็ได้เอาเหี้ยนี้ไปเก็บในนรกขุมไหนก็ได้!!!
“เล่นไรมึงเนี้ย”
มันไม่ตอบแต่ล้วงบางอย่างในกระเป๋างกางเกงออกมา.........เกียร์สีเงินในมือของมันส่องประกายวิ้งๆล้อแสงไฟ...
“เจอแล้ว....เนี้อคู่ของไอ้ค่า”
=[]=!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
นี่มันเรื่องเหี้ยอะไรวะ???????
TBC
ขอโทษด้วยนะคะที่ตอนนี้มาช้า อาทิตย์ที่ผ่านมามันนรกแตกจริงๆค่ะ และคาดว่าอาทิตย์หน้าก็คงนรกแตกไม่แพ้กันเพราะต้องส่งสารพัดโปรเจคก่อนอาทิตย์ถัดไปจะเริ่มสอบ ซึ่งก็นรกอีกเช่นกัน
ดังนั้นขอแจ้งไว้ก่อนว่าถ้าตอนหน้ามาช้าสักนิดอย่าว่ากันเลยนะคะ กระซิกๆ
ตอนนี้เปิดตัวตัวละครใหม่ล่าสุดหวังว่าทุกคนจะชอบ'ค่า'กันนะคะ
ส่งมาให้เอ็นดูกันเล่นๆค่ะ ฮ่าๆๆ
เจอกันเมื่อคนเขียนรอดตายค่ะT T
-
:z13: จิ้มตู๊ดคนเขียน
ป๊าดดดดดดดด ไอ้หนุ่มคนนี้มันช่างกล้าอ่ะ :laugh: :laugh:
ตรงหล่อลื่น อ่านปุ๊ป ฮาแตกทันที มุกควายมากเลยค่ะพ่อคนหล่อ :m20: :m20: :m20:
-
“นายก็ยังไม่มีใช่มั้ยล่ะ”
ผมเงียบไปสักพักก่อนจะตอบเบาๆ “....อืม...”
เง่ออออ ทำไมตอบอืมอ่ะ
ค่า จะจีบไปป์เเล้วนะ
คินรีบกลับมาๆๆ
รอจ้า :z2:
-
อ๊ากก ภคินไม่อยู่ก็มีศัตรูคนใหม่โผล่มาซะแล้วว
น้องไปป์เราจะทำไงหนอ
รอติดตามตอนต่อไปค่า
ป.ล.ขอให้รอดพ้นจากวิกฤตการณ์?ทั้งหลายนะคะพี่สาว อิอิ
-
ค่า ท่าจะรั่วพอๆกัน
:กอด1: ตาอาร์ท
เอาใจช่วยคนเขียนให้ผ่านพ้นช่วงนรกแตกด้วยดี
-
น้องไปป์ตอบไปว่าไม่มีแฟนได้ไง ฮึ่ม ๆ :m31:
-
ยังไงกันนี่ ภคินยังไปไม่ทันข้ามคืนเลย เฮ้อๆ
-
ชอบค่ะ o13 o13
ไปป์ ฟินเหรอลูก55+
ส่วนไอค่ามาเเบบไม่ตั้งตัวเลยนะเนี่ย o22
แอบฮาตอนไถมา
แล้วภคินจะทำไงนี่ ไปป์ที่รักโดนหนุ่มจีบซะเเล้ว
ป.ล.คนเขียนชงสวนด.เหมือนเราเปล่านะ 55+
-
หล่อลื่น ทำไปได้ ก๊ากๆ
คินไม่อยุ่เเค่วันเดียวมีคนจีบไปป์เเล้ว
-
' ค่า ' นี่อะไร ม็อกค่า หรือไม้มะค่า :laugh:
ฮ่าๆ สามีไปราชการ (เหวยๆไอ่คิน อุตส่าห์แก้ให้มันดูดีแล้วนะ ) 5555
ดูท่าทางนี้จะงานเข้า :a5:
หลายๆท่านอาจจะอยากให้มันกลับมาเร็วๆ แต่อิฉันอยากให้มันกลับมาช้าๆ
พอดีชอบค.ร้าวฉาน วะฮ่าๆๆๆๆๆ สะใจ แกล้งให้เราเครียดแทบตายตอนที่แล้ว
ทิ้งเมียไปบ่อนดีนัก :angry2: :angry2: :angry2:
-
กร๊ากกกกๆๆๆๆๆๆ เดี๋ยวๆๆๆ ขอขำก่อน (ลงไปนอนดิ้น) กร๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆ :jul3:
ต่ะ...ตั้งแต่พี่อาร์ทและ!! ไอ้ 'ด้านได้อายอด' แต่ 'ด้านแล้วอดโคตรอาย' โดนมาก!! ขอไปแชร์ในเฟซนะคะ ><)b
มาที่ไอ้ 'ค่า' ต่อ เล่นกับใครมิเล่น เล่นกับ นายไปป์!! หึๆ โดนจัดเต็มแน่! ขนาดหนุ่มหล่อเกรียนอย่างนายคินยังเอาไม่อยู่
แล้วคิดเรอะว่าอย่างนายค่าจะไหว ไม่รอด 55555 (ได้เอือมกับความบ้าของไปป์กันพอดีสิเนี่ย)
แต่มีอย่างหนึ่ง...ยอมรับไอ้ค่ามันเลย...
มุขนี่พอๆกับนายคินของเราเลยเว้ยเฮ้ย!!! ก๊ากกกกกกกกก :laugh:
ปล.ไว้ใจเรื่องนี้ ว่าจะไม่มีดราม่า!! อุวะฮ่าๆๆๆ (มันมั่นใจมาก - -) :z2:
-
:z1: 55555 เอาแล๊ววว คิน กลับมาคงหนุกหนาน :)
-
ค่าท่าจะน่ารัก แต่ก็ต้องแห้วรับประทานเพราะหนูไปป์มีตัวจริงอยู่แล้ว แถมท่าจะหึงโหดด้วย
ภคินไม่อยู่แว๊บเดียวซวยจริงๆ
รอลุ้นนะคะะะะะ
-
แฮ่ๆ ไปป์ ตั้งรับดีๆ เด๋วหาว่า ไม่เตือน พี่คินน่ะ หึงโหด(มั้ง)นะ ฮ่าๆๆๆ
:pig4:
-
ภคินรีบกลับด่วนนนนนน :z3: :z2:
-
เอาแล้วไง คินเจอคู่แข่งซะแล้ว
ชอบเล่นมุกเสี่ยวๆ เหมือนกันซะด้วย
-
กร๊า่กกกกกกเถอะ "ไอค่า" นี่มาแรงจริงไรจริงสไลด์ตัวมาเลยทีเดียว
ยังมีหน้ามาเล่นมุกหล่อลืน ฮ่าๆ แล้วไปป์ที่รักค่ะ ทำไมไปตอบว่ายังไม่มีแฟนล่ะค่ะ
แล้วไอพี่คินของหนูไปมุดอยู่รูไหนล่ะลูก :serius2:
-
กรี๊ดดด ภคินออกจากบ่อนก่อน มีงานเข้า :sad4: :sad4: :sad4:
ไอหนุ่มเสื้อชอปมันจะมาคาบไอไปป์ไปแว้ว เรเร้วววววววววววว o22 o22
ปล.หมันไส้หนุ่่มวิดวะ เบา เบา เก๊กเหลือเกิ๊นนนนนนนนนนน :o10: :o10:
-
เดี๋ยวไอ้ค่าจะโดนไอ้คินจัดหนัก เพราะไปยุ่งกะเมียรัก 55+
-
พี่คินโปรดทราบ กะลังจะถูกตีท้ายครัว กลับบ้านด่วน
-
เอาละสิ ภาคิน คู่แข่งโผล่มาแล้ว :a5:
-
เป็นกำลังใจให้นักเขียนค่า
-
ท่าจะงานเข้าทั้ง ไปป์และคินล่ะ
-
น้องไปป์ กรี๊ดดดดดด ทำไมตอบอย่างนั้นล่ะคะ
ดูสิอิพ่อหล่อลื่นนั้นก็ช่างกล้า
คินกลับมาเร็วๆนะ :serius2:
-
ไอ่น้องค่า แหย่เมียเสือนะนั่น :z6: โฮะๆๆน้องไปป์เสน่ห์จัดหนักนะเนี่ย :z2: ก็รอลุ้นหล่ะเน้อ
-
อ๊ากกก ตอนหน้าอีกนานเนิ่นกว่าจิได้อ่าน T.T
กำลังมันส์เลย ค่าชื่อแปลกดี มาจากคำว่าอะไรอ่ะเนี่ย
หนุ่มที่เข้ามาจีบไปป์แต่ละคนทำไมแลดูชอบเล่นมุกเสี่ยว กร๊ากกก
จิบอกว่าแอบตกใจกับการหล่อลื่นแบบทุ่มสุดตัว เป็นเราคงแอบกลัวนิดๆ - -;
-
นี่หรือคือวิถีจีบของวิศวะ 55555555555+
ช่างคิดได้วุ้ย
อ้าว!!!!!!!!!
มาจีบนู๋ไปร์แบบนี้ระวังได้รับประทานตี-นของพี่คินนะน้อง อิอิ
-
ภคินไม่อยู่แป๊บเดียว ไปป์ก็มีหนุ่มมาจีบแล้ว
หนุ่ม "ค่า" มาซะแปลกเลย แล้วไปป์ยังบอกไปว่าไม่มีแฟนอีก
งานเข้าแล้วแน่ๆ รีบกลับมาได้แล้วภคิน
-
คิน ถ้าได้รู้ว่ามีไอ้หนุ่ม ค่า มาคิดสูบไปป์อีกคน งานนี้ไม่น่ารอดทั้งค่า ทั้งไปป์
-
ไปป์ "เเรด"
-
แฟนไม่อยู่หนูไปป์โดนจีบซะแล้ว คินอยู่เมืองแขมร์ตอนนี้มีลางสังหรณ์บ้างไหมน้อ
-
เรื่องนี้จะมีใครเต็มซักคนมั้ยเนี่ย :jul3:
-
คินกลับมาไปป์โดนแน่
:z1: :z1:
-
โถภคินไม่อยู่ระวัง ไปป์กลายไปเป็นเนื้อคู่ของคนอื่นโดนงาบไปน้าาาา
กลับมาด่วน
-
คือยังไงอ่าเนี่ยยยย
อยู่ดีค่ามาจีบไปป์เฉยเลย - -"
ตอนแรกยังนั่งคุยกันดีๆอยู่เลย เง้ออ
-
แฟนไม่อยู่แวบเดียว
มีริ้นไร มาตอมแล้ว
อย่าเผลอเล่นด้วยเชียวนะ ไม่งั้น ได้โดนสูบ ตัวเหลืองแน่
-
ภคินกลับมาเดี๋ยวมีเฮ
-
อ้าว ค่าจะมาทีเผลอเหรอ
คินเอ้ย ท่ากลับมาคงได้สูบไปป์ของจริง ต้องมี---กันมั่งล่ะ
โทษฐานหมอนข้างเราเป็นที่หมายปองเหลือเกิน
เผลอปล่อยลับตาหน่อยก็ม่ายด้าย 555
ตอนนี้เอาเป็ดกับเอาบวกไปก่อน
รอถาปัดรูปหล่อกลับมาซะ
-
ไอ้ค่า.. :z3: :z3:
คินกลับมาสูบไปป์ด่วนๆเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
คินกลับมาคงมีเรื่อง
ไปป์กำลังจะมีหนุ่มใหม่ 555
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :กอด1:
-
มัวแต่ไปหาสินสอด
จะถูกตีท้ายครัวแล้วนะ
ภคินนนนน น น
-
เจ๋งดีอะ
-
:laugh: ไอ่ค่าคะ
ฮาว้ะ :m20:
-
พอคินไม่อยู่ ก็มีหนุ่มสวมเสื้อชอร์ปมาจีบน้องไปป์ทันที
ท่าทางจะเล่นมุกเลี่ยนพอกันด้วย
-
มัวแต่ไปเล่นกานพนัน สาธุขอให้เมียถูกคนอื่นล่อตูด 55555+
-
หล่อลื่น o22 มุขนี้ช่างกล้า :laugh: ว่าแต่ภคินจะโดนตีท้ายครัวแว้ว :m20:
-
ไว้อาลัยให้มุกหล่อลื่น 5 วิ
จากนั้นก็ :laugh: :m20: :pigha2: :jul3:
-
ป้าดดดดดดดดดดดดดดดดด
บ้านแกหาเนื้อคู่กันแบบนี้เรอะ!!!!!!!!!!!!!!
เดวไว้ขอใช้ไปหาที่คณะบ้างได้ม้ายยยยยยย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดมา แล้ว "ค่า" น่ารักดีค่ะ
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
ภคินกลับด่วน!! :z3:
-
+1 ให้เทพอาร์ทกับประโยคนี้ “แต่ด้านแล้วอด....โคตรอาย” คิคิคิ สุดยอดอ่ะอาร์ท
ไปท์เอ๊ย.......เราว่าไอ้ที่เค้าซุบซิบๆกันอ่ะ ไม่ใช่จะหลีชะนีหรอก แต่เค้าจะหลีแกอะแหละ แล้วอาไร๊๊๊๊๊๊๊๊๊๊๊๊๊๊๊๊๊๊๊๊..........ไปท์ยังไม่มีแฟนเหรอจ๊ะ
ระวังสามีรู้เข้าจะเจ็บหนักนะไปท์นะ ไอ้ค่าเอ็งไปห่างๆไปท์นะเว้ย ไปหล่อไปลื่นไกลๆไป๊
-
ในชีวิตยอดชายนายไปป์จะได้เจอคนปกติธรรมดากะเค้าบ้างไหมเนี่ย
-
ฮ่าๆๆๆๆ
ค่าท่าจะมึนน่าดู
หล่อลื่น
ก๊ากกกกกกกกก
ห่างนังคินคินไม่นาน
-
ภคินรีบๆกลับมานะ :really2:
-
เรื่องไอ้หนุ่มผมยาวไม่ทันจะเคลียร์
มีไอ้ค่า "หล่อลื่น" มาอีกหน่อ
กลับมาจากเขมรให้ไวเลย
ไปป์มัน ฟีโรโมน กระจายค่ะ :laugh:
-
ยังยืนยันว่าอย่าอ่านของฟาร์ๆๆๆๆๆๆๆ
ชอบอาร์ตๆๆๆๆๆ(แซวแรงชิบหาย- -llll)
-
หล่อลื่อ!?!?
55555+
-
สำหรับเรื่องนิยายไม่ต้องพูดอะไร สนุก สุดยอดอยู่แล้วครับ
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
เป็นห่วงและให้กำลังใจ คนเขียนด้วยนะครับ สำหรับการเรียนที่หนักไปซักหน่อย
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ขอให้ Clear งานต่างๆให้เสร็จและกลับมาต่อด้วยนะครับ ถ้าหายไปนานๆ
ผู้อ่านคิดถึงและอาจจะลืมตอนที่ผ่านๆมาได้นะครับ
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
:a5:
ฮ่าๆๆๆ ตอนนี้ฮามากค่ะ ชอบมากเลย 'ด้านได้อายอด' แต่ 'ด้านแล้วอดโคตรอาย'
เฮียอาร์ทโคตรน่ารัก :กอด1:
สูบไปป์มากๆก็ดีค่ะ คนอ่านชอบ :haun4:
น้องไปป์รั่วเหมือนเดิม เกมส์งูนี่มันน่าลุ้นมากขนาด??
หนุ่ม'ค่า'นี่มาแบบไปป์ไม่ทันตั้งตัว
ภคินเอ๊ยกลับมาปัดรังควานด่วนนน!!! :z1:
-
โอ๊ย แย่หล่ะ มีคนอยากสูบไปป์อีกคนแล้ว (แต่แอบมีกิ๊กก็ดีนะไปป์ ค่ากวนดี)
ปล พระเอกกลับบ้านด่วน
-
เสน่ห์แรงจริง ๆ
-
ภคินมันไปศึกษาศิวลึงก์ 555++
-
ภคิน อาร์ท โจ้ กัน แม่ม ฮาศาสตร์มากกกกกกกกกกก :laugh:
สงสารไปป์ต้องผจญกับไอ้พวกนี้ (ได้ข่าวว่าน้องไปป์ก้อรั่วไม่ต่างกัน)
ชอบ หล่อลื่นอ่ะ มันฮากริบดี
หล่อลื่นจีบไปป์เลย อยากรู้ว่าภคินแอนเดอะแก๊งจะจัดการยังไง :laugh3:
-
ตอบมาได้ยังไงว่ายังไม่มีแฟน ใจร้ายอ่ะไปป์
ภคินกลับมาให้ด่วนเลย(ว่าที่)เมียจะเล่นชู้แล้วววววววว
-
หมั่นไส้คินเลยส่งอุปสรรคมาให้เหรอจ๊ะ
-
เอาแล้วไง พี่ภคินทร์ไปทำบาป เลยมีมารมาจีบเมียเลย สม อิๆ
-
สงสัยคินจะมีคู่แข่งซะเเล้วสิเนี่ย :laugh:
-
หล่อลื่น ทำไปได้
ฮาได้ใจมากลเยครับ
ชอบครับ ขอบคุณนะครับ
-
:-[อ่านสองรอบแล้ว :-[
คิดได้แค่นั้นผมก็พาดแขนลงไปกับพุงมัน......นานๆนอนกอดมันสักทีคงไม่อึดอัดมั้ง<ไปป์มีแอบน่ารักด้วย ภคินจะรู้มั้ย
“เจอแล้ว....เนี้อคู่ของไอ้ค่า” <นายค่า "หล่อลื่น" ก็สุดยอดเลย ไปป์เสน่ห์แรงแบบนี้ ภคินว่าไงอ่ะ
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
โหยย แฟนไม่อยุ่ไม่กี่วันมีคนมาจีบซะล่ะ
-
เย้....ในที่สุดก็อ่านทัน
น่ารักมากมายอ่ะ อ่านแล้วแทบจะเอาหัวโขกโน๊ตบุ๊ค :z3:
ไม่ใช่อะไร แทบจะกลั้นหัวเราะไม่ไหว
รออัพตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อค่า^^
ลป.เป็นน้องใหม่ค่า(แต่อายุนี่อาจไม่น้อง)ฝากเนื้อฝากตัวเป็น FCหนูไปป์ด้วยละกันค่ะ
แต่ที่ชอบสุดๆเลยนี่...อาร์ท...นายสุดยอดมาก o13
-
รอคินกลับมา
:z3: :z3:
-
มาติดตามด้วยคน เรื่องนี้มุกเยอะจริงๆ 55+
ยิ่งตอนล่าสุด "หล่อลื่น" 55+ อย่างเสี่ยวอ่ะ แต่ชอบ ><
-
ต่อ ต่อ
:call: :call: :call:
-
สนุกมากๆๆเลยค่ะ มุกแต่ละมุกเนอะ ขำได้อีก
มาต่อเร็วๆนะคะ กำลังสนุกเลย
-
:L2:
-
ถ้าเรื่องนี้จะสนุกขนาดดดดดนี้!! :z3:
-
หล่อ.......ลื่น.....
///ขำตายไป
-
อยากให้มีคนให้เกียร์มั่งจัง
จริงๆที่บอกว่าอิทธิพลของเสื้อชอป ซึ่งอยากได้มาก
แต่เขาว่าเด็กชอปกับชอปด้วยกัน จะไม่กินกันเอง
สถาปัตย์ กับวิศวะ มีเรื่องก็ครานี้ แล้วคิน หรือค่าหละจะชนะ อิอิ
-
หูยยย ภคิณรีบกลับมาด่วน
-
:serius2:
ใครมาจีบไปป์
เดี๋ยวโดนภคิน :z6:
แล้วหาว่าไม่เตือนน้าาาาาาาาาาาาา :angry2:
-
เอิ่ม มีหญิงอยู่ใกล้ๆ แต่ดันหันมาจีบชายหนุ่มข้างๆ
ผู้หญิงเสียหายนะเนี่ย
งี้หนุ่มไปป์จะโดนหญิงประทุศร้ายทีหลังรึเปล่า
หรือจะโดนภคินจัดการรวบยอดทีเดียวเลยดี
-
หนูค่าเธอช้างกล้า ระวังคินนะหนู :laugh:
-
ตามอ่านทันแว๊วววว
ฮาคอด ภคินแม่มเจอคู่แข่งที่ด้านพอกันซะแว๊วว
งานนี้ไอ้ค่าจะมาสร้างความร้าวฉานให้กับสองคนนี้ขนาดไหน
อยากอ่านต่อแล้วงับบบบบ
-
Room 33
“เฮ้ยๆ โจ้ไปแลกชิปมาเพิ่มดิ๊ มือกำลังขึ้นเลย”
“ก็เอาลงดิ”
ตามมาด้วยเสียงประทุษร้ายจากปลายตีนสู่ตูดไอ้โจ้โดยเล็งเห็นผลของการกระทำแล้ว จ่ายห้าร้อยกูก็ยอมขอแค่ได้ยันมันสักโครม
“ไอ้ห่าคิน...ไปแลกเองเลยมึง ถ้าจะนั่งนานขนาดนั้นมึงให้กูเอากระโถนมารองขี้รองเยี่ยวเลยมั้ย”
“ก็ดีเหมือนกัน เร็วๆไอ้โจ้เหลือเวลาอีกแค่สามชั่วโมงอาจารย์นัดรวมแล้ว”
“เออๆ ไอ้ห่านี่ เล่นเยอะนะมึงอ่ะ กูจะไปฟ้องไอ้ไปป์”
ผมยักไหล่ “มันรู้อยู่แล้ว อยู่หอกูก็ดูเอลกับมันทุกวัน”
ไอ้โจ้เดินปึงปังมารับตังจากผมไปบริการแลกชิปให้ถึงที่ ช่างประเสริฐจริงๆ ผมเอามือถูฝ่ามือตัวเองไปมาอย่างลุ้นระทึก รู้สึกถึงอะดินาลีนที่หลั่งออกมาเลยล่ะ หึหึหึ
“อย่าเล่นเยอะคิน ไม่มีใครรวยเพราะการพนันหรอก”
“กูรู้น่าอาร์ท ตอนนี้ยังพอเล่นต่อได้อยู่ เดี๋ยวได้ตามเป้ากูจะหยุดแล้ว”
“เห็นพูดแบบนี้ก็หมดตัวทุกคน” ไอ้อาร์ทว่าพลางลูบคางป้อยๆแล้วเหลือกตามองเพดานคาสิโน ทำไมมันมีอะไรน่าสนใจกว่าหน้ากูรึไงวะ??? “เรารู้ว่านายคิดว่ามันได้มาง่ายๆ เอาเป็นว่าถ้ารู้จักหยุดก็ดี”
“เออ...ขอบใจที่เตือนกูว่ะ”
ไอ้อาร์ทมันรู้....คนอย่างมันอ่านทุกเรื่องขาดตลอด มันดูออกว่าผมกำลังตื่นเต้นกับเงินที่ดูเหมือนจะได้มาง่ายเหลือเกินเมื่อเทียบกับการทำงานหามรุ่งหามค่ำทุกวัน ผมก็รู้ตัวนะว่ากำลังคิดว่าอยากได้มากกว่านี้อีก เพราะโอกาสจะมาที่นี่มันก็น้อยเลยคิดว่าเล่นทั้งทีต้องเอากลับไปให้คุ้ม แต่ยังดีที่ไอ้อาร์ทเตือนให้รู้จักหยุดตัวเอง
มันอาจจะเป็นความผิดของผมเองที่เป็นคนมองเห็นค่าในตัวเงินมากเกินไปหน่อย แย่ว่ะ....แย่จริงๆ
ถ้าถามว่าอาจารย์เอาพวกผมมาปล่อยไว้ในบ่อนเหรอ?? ขอตอบเลยว่าไม่ อาจารย์ปล่อยให้พวกเราพักผ่อนตามอัธยาศัย นัดเจอกันที่ที่พักตอนสองทุ่มเพื่อกินข้าวเย็น(อันที่จริงแกให้ชาวบ้านต้มเหล้าเถื่อนรอไว้ครับ) แต่พอปล่อยปุ๊บก็เหมือนพวกเราทุกคนมีนัดมีทติ้งกันในบ่อนอย่างงั้นแหละ ถ้ามึงจะมุ่งหน้ามาทางเดียวกันขนาดนี้....แนะนำให้รถมาจอดหน้าบ่อนเลยจะดีกว่า เออ...ว่าไปเมื่อกี้แอบเห็นอาจารย์แกแว๊บๆด้วย เยี่ยมจริงๆคณะใครวะ
หลังจากเล่นได้บ้างเสียบ้างจนได้กำไรพอตัวแล้วผมก็หยุดตัวเองไว้แค่นี้ อนึ่งเพราะกลัวหมดตัว สองเพราะทนที่ต้องฟังไอ้กันเทศน์ไม่ไหว เห็นแบบนี้ไอ้กันมันพวกธรรมะธรรมโมเอาเรื่องนะครับ
“เงินมันเป็นของร้อนอยู่กับใครไม่ได้นานหรอก มึงถือไปวางให้เค้าก็เหมือนเชิญให้เค้ามาหยิบไปนั่นแหละ คิน...ไอ้คินฟังกูอยู่รึเปล่า” สำเนียงทองแดงขอมันแว้ดๆเข้าหูผมจนต้องยกมือมาแคะขี้หู
“รู้แล้ว กูก็แลกชิปคืนแล้วนี่ไง โอเคกัน...กลับไปรอบนี้กูจะบวชเลยดีมั้ย”
“ดีมาก เพราะถ้ามึงบวชปุ๊บ กูก็จะกลายเป็นคนที่หล่อที่สุดในคณะแทน กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก” เออ....ขอถอนคำพูดที่ว่ามึงธรรมะธรรมโมได้มั้ยวะ
พวกผมถอยทัพกันออกมาเดินเล่นในเมืองเล็กน้อย อย่างว่าแหละในเขตชายแดนจะมีอะไรให้ดูมากมาย ก่อนจะกลับไปรวมตัวกันที่ที่พัก เพื่อพบว่าเพื่อนร่วมเดินทางมีทั้งรวยขึ้นและหมดตัว......เจริญกันละพวกมึง
ผมไม่ได้พักโรงแรมหรูๆกันหรอกครับ บังเอิญว่าอาจารย์มีเพื่อนอยู่ที่นี่พอดีพวกเราเลยได้อานิสงค์(เหรอ?)ได้พักในถิ่นกันดารกว่าโรงแรม โดยอาจารย์ให้เหตุผลเรื่องงบคาที่พักที่หายไปว่าเป็นงบประมาณในการทำเครื่องดื่ม(??)ภายในเจ็ดวันที่พวกเราอยู่(ที่ตลกกว่านั้นคือพอบอกเหตุผลปุ๊บไม่มีใครค้านแกเลย เรื่องนี้ยอมได้หมด) ที่พักของเราเป็นลานกว้างๆคล้ายลานวัดมีหลังคาสังกะสีเก่าๆมุงไว้ซึ่งผมตรวจสอบแล้วยังไม่แน่ใจว่าจะกันฝนได้จริงหรือไม่ และยังไม่อยากทดลองใช้งานจริงด้วย ส่วนพวกผู้หญิงที่มีน้อยนิด มันแยกตัวขึ้นไปนอนบนบ้านดีๆกัน มีแต่ไอ้พวกผมร่วมสามสิบชีวิตที่ต้องมานอนกลางดินกินกลางทรายเนี้ยแหละ.....เอาน่า ถือว่าสีสันชีวิต ลำบากกว่านี้ผมก็เคยมาแล้ว
เสื่อจำนวนหนึ่งถูกปูลงกับพื้นทรายทับด้วยตูดจำนวนมากที่เข้าไปเบียดเสียดจนผมต้องยืนเอ๋อถือแก้วเน่าๆในมือ สภาพแก้วแบบว่า....คุณเคยเจอแก้วน้ำพลาสติกตามร้านอาหารข้างทางมั้ย ที่ขอบมันจะดำๆหน่อยเหมือนผ่านขี้ปากคนมาร่วมร้อยชีวิต.....นั่นแหละ มันอยู่ในมือผมเลย แก้วน้ำลายคิตตี้จีนแดง(มีปากด้วย....คิตตี้เหี้ยไรวะ)ลอยด้วยเหล้าเถื่อน หูยยยยยยยยยยยยยย....เข้ากันดีจริ๊ง!!!!!!
“ไอ้คินไม่นั่งวะ ยืนเป็นพระเอกเอ็มวีอยู่ได้”
“นั่งกูก็เป็นพระเอกได้โว้ย”
“ถุย” เออ...เอาแค่เสียงก็ได้ มึงไม่ต้องเหมือนจริงแบบ3Dขนาดนั้น เฉี่ยวตีนกูไปนิดเดียว “แล้วแม่งยืนเอ๋อทำไมวะ”
“มึงช่วยแหกตาดูหน่อย สี่สิบกว่าตูดบนเสื่อหกผืน กูว่าเล่นกายกรรมเหอะมึง....แล้วดูมึงดิ วางตูดได้แค่ซีกเดียว กูว่ายืนเห๊อะ”
“ไม่เอา ท่านพ่อไม่สอนให้ยืนดื่ม แลดูไม่มีการศึกษา”
แค่หน้ามึงก็ไร้การศึกษาแล้วว่ะ คิดดูนะครับผู้ชายคณะผม ไม่ผมยาวสลวยเหมือนไปทำรีบอนดิ้งก็ถักเดทร็อคมา ซึ่งมันเป็นอย่างหลัง
“เฮ้ยๆๆ ไอ้คินแดกหมดไม่เติมได๊เหร๊อ?? มานี่เลยมึง มาๆๆๆๆๆ” ไอ้โจ้เดินมาลากแขนผมแถ่ดๆไปถึงหม้อต้มเหล้า ได้กลิ่นแอลกอฮอล์สีใสเสียดจมูกเสียจริง แม่งยิ่งกว่าแดกวาซาบิแทนน้ำพริก มันควานๆหากระบวยมาตักเหล้าเทลงไอ้คิตตี้ที่รักจนเต็มแก้ว
“โจ้.....มึงจะเอาตับกูไปทำเขียงเหรอสัส”
“เปล่า...กูจะเอาไปตัดกระจก” ช่างยอกย้อนนะมึง “เอ้า!!! โชนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน”
ว่าแล้วโจ้ก็เอาแก้วลายโดราเอมอน(แน่นอนว่าจีนแดง)มากระแทกคิตตี้กูซะแทบกระฉอก......ตกลงมึงจะให้กูแดกมั้ยเหี้ยโจ้
“อย่าแดกเยอะล่ะมึง พรุ่งนี้นั่งรถเข้าเมืองอีกสองสามชั่วโมง แฮงค์ขึ้นมานี่นรกชัดๆ”
“บอกกูนี่มึงบอกไอ้อาร์ทรึยังกูเห็นแม่งแดกอย่างกับน้ำเปล่า” มันว่าพลางมองไอ้ที่ไอ้อาร์ทที่ยืนพิงต้นไม้พลางกระดกแก้วประหนึ่งลิ้มรสวิสกี้ชั้นเลิศ......ไอ้เชี่ยนี่มันมีมาดตลอดเวลาจริงๆ!!!!
“ไอ้โจ้.....มึงเคยเห็นไอ้อาร์ทเมาด้วยเหรอวะ”
โจ้มองหน้าผมก่อนสมองเท่าเมล็ดถั่วของมันจะประมวลผลด้วยแรมต่ำๆ “ไม่เคยว่ะ”
“เออ....ฉะนั้นไม่ต้องกลัวมันจะแฮงค์ แต่มึงนั่นแหละ กูยังจำทริปไปปายคราวนั้นได้ที่ถุงอ้วกมึงแตกในรถ...เหี้ยนรกส่งมาเกิดจริงๆ หมดแก้วนี้มึงห้ามแดกต่อเลยนะไอ้โจ้”
ไอ้โจ้มันเวิ่นกับผมอยู่สักพักก่อนจะเริ่มออกเดินไปเวิ่นกับชาวบ้านต่อ และถ้าผมเดาไม่ผิดอีกสักห้านาทีมันต้องลงไปคลานแบบหมาแน่ๆ ไอ้โจ้มันเมาอนาถพอตัวครับ.....
ผมใช้นิ้วโป้งคลึงผิวหยาบๆของแก้วไปมา นี่ก็ผ่านมาสี่วันแล้วที่ผมไม่ได้เจอไอ้ปากกรรไกรของผม.... ไม่มีเสียงแว้ดๆของมัน ไม่มีใครมานอนดิ้นข้างๆ ไม่มีเสียงเกมส์เพลย์สเตชั่น2พร้อมเอฟเฟคอลังการในการเล่นเกมส์ของมัน ไม่มีคนมาเกี่ยงกันล้างจาน ดูที่นี่สิ.....อยู่กับพวกหน้าถ่อยร่วมสามสิบชีวิตมองไปทางไหนก็ไม่มีความเจริญหูเจริญตาเอาซะเลย
“คิดถึงไปป์ล่ะสิ”
พรวดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด....
เหล้าเข้าทางปากแต่ไหลออกทางจมูก อื้อหือออออออออออออออ....มันซี๊ดซ๊าดถึงใจจริงๆกู!!!!
เหี้ยอาร์ทที่มาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียงมองผมด้วยสายตาเหมือนมองขอทานก็ไม่ปาน มึงไม่ต้องทำหน้าอนาถใจขนาดนั้นไอ้ห่า ที่กูมีสภาพแบบนี้ก็เพราะมึงคนเดียว!!!!!
“แค่ก..แค่ก....แค่ก”
“แหม....แทงใจดำเลยทีเดียว”
“เออสิวะ“
“ฮะ ฮะ ไม่มีปฏิเสธเลยนะ”
ผมยักไหล่ “ก็มันเรื่องจริง…….”
“มึงรู้มั้ย กูแม่งเที่ยวไม่สนุกเหมือนตอนไปพม่าเมื่อปีก่อนเลยว่ะ กูเข้าใจแล้วที่เค้าบอกว่าคนมีพันธะมันเป็นแบบนี้นี่เอง”
“พูดอย่างกับคุณพ่อลูกสอง”
“อยากได้เหมือนกันแต่มันไม่มีมดลูกว่ะ” ผมยกแก้วขึ้นจิบประหนึ่งว่าแดกไวน์ “เหมือนกูจะเป็นบ้าเลยว่ะ มึงรู้มั้ยกูมองอะไรก็คิดถึงมัน มองแก้วเหล้าก็คิดถึงมัน มองวัชพืชก็คิดถึงมัน มองรองเท้าก็คิดถึงมัน แม้แต่มองหมาที่เดินผ่านไปเมื่อกี้กูก็คิดถึงมัน”
“โรแมนติกมาก....” ไอ้อาร์ทสรุปสั้นๆ
“มึงเข้าใจใช่มั้ย??”
ไอ้อาร์ทจุดยิ้มเย็นๆชวนขนหัวลุกเป็นคำตอบ สัญญาณอันตรายเรียกให้ผมไปทำเอ็มวีเพลง’ความคิดถึงมันห้ามไม่ไหว’ต่อที่อื่น จึงจะปลอดภัยต่อชีวิตและทรัพย์สินมากกว่านี้.....
ความคิดถึงมันคงเป็นแบบนี้สินะ.....
มันอวลๆวนๆอยู่ในอก เหมือนจุดธูปแล้วเอาแก้วมาครอบไว้ให้ควันไปไหนไม่ได้ ได้แต่ลอยวนอยู่แบบนั้น.....
แล้วมันล่ะ....มันจะคิดถึงผมบ้างมั้ย??...
.........................................................................
............................................
.......................
.........
“ฮ๊อทจริงๆเพื่อนใครวะ มึงแอบไปทำสาลิกาไม่บอกกูรึเปล่าไปป์” จัดไปหนึ่งป้าบกลางกบาลแทนคำขอบคุณอย่างซาบซึ้งใจยิ่ง!!!
ผมก้มมองนาฬิกาข้อมือที่เข็มเดินมาใกล้เวลาเส้นตายเรื่อยๆแล้ว เหงื่อก็แตกพลั่กๆจนเสื้อนักศึกษาชื้นเหงื่อทั้งๆที่อยู่ในห้องแอร์ “ฟาร์.......ทำไงดีวะจะหมดคาบแล้ว”
“มึงถามกูมาสองวันแล้ว มึงเห็นกูช่วยอะไรมึงได้มั้ย” ผมส่ายหัว “งั้นก็ไม่ต้องถาม”
“ไอ้เหี้ย...ไม่มีช่วยกูเลยนะ”
“ไปป์เอ๊ยยยยยยย.... กูก็อยากช่วยมึงนะ แต่’มัน’เกินกำลังกูจะรับไหวจริงๆ สาบานได้ว่าเกิดมากูไม่เคยเจอเคสนี้มาก่อน ยากยิ่งกว่าทำบัญชีอีกว่ะ”
“เฮ้อออออออออออออออออออออออออออ.....”
ผมถอนหายใจเป็นรอบที่สามร้อยสี่สิบสี่ของวันนี้ ทำไมน่ะเหรอ??? เอาล่ะถ้าอยากรู้ผมจะตัดภาพไปเมื่อสองวันก่อนที่ชีวิตของผมเคยสงบสุขเป็นปกติชน แต่เพราะไอ้ฝนเจ้ากรรมวันนั้นทำให้ผมต้องเผชิญหน้ากับ’มัน’
ภาพเกียร์สีเงินที่ส่องแว๊บกระแทกเรติน่า พร้อมกับลิ้นไก่แห้งๆของผมที่เกิดจากการอ้าปากค้างนานเกินไป ไอ้ผู้ประสบภัยฝนพากันมาสนใจพิธีมอบเกียร์ประหนึ่งมอบรางวัลเกียรติยศก็ไม่ปาน แน่ล่ะ...มันคงจะไม่น่าสนใจถ้าไอ้เวรตะไลที่ยื่นเกียร์มานี่เป็น’ผู้ชาย’ และกูก็เป็น’ผู้ชาย’โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!
‘เฮ้ย!!! เล่นเหี้ยอะไรมึงเนี้ย’
‘รับความรู้สึกของไอ้ค่าไว้ด้วยนะครับ‘ มันหลับตาปี๋ทำท่ายื่นเกียร์สุดแขน แขนชิดติดหู ใช่ครับ...ภาพที่คุ้นตาในการ์ตูนตาหวานฉากที่นางเอกยื่นจดหมายรักแล้วพูดว่า’รุ่นพี่คะ....ช่วยรับความรู้สึกของฉันด้วยนะคะ’
ผมอึ้งมาก แต่พอตั้งสติได้ก็ปัดเกียร์ที่ยื่นมาจนจะทิ่มหน้ากูอยู่แล้วออก(มึงไม่เอายัดปากกูไปเลยล่ะ) แล้วรีบวิ่งออกจากตึกทันที ไม่ใช่อะไรครับ......อายชิบหาย!!!!คนมองทั้งตึก ขืนอยู่ต่อกูก็ไม่ใช่คนแล้ว ได้ยินเสียงแว่วๆผ่านสายฝนมาว่า ‘คิดว่าจะหนีพ้นเหรอ’ อะไรทำนองนี้ ไอ้เหี้ยนี่แม่งเป็นผีอาฆาตกูรึเปล่าวะ
มาถึงหอผมก็เปียกมะล่อกมะแล่ก แต่ไม่ว่าสภาพผมจะเป็นเยี่ยงไรน้องโนเกียก็ยังคงเหมือนใหม่ เอิ่ม...เมื่อไหร่มันจะเจ๊งกูอยากขอแม่ซื้อใหม่แล้วครับ.... คืนนั้นผมพยายามข่มตาหลับให้ลงเพราะความเฮี้ยนของไอ้หล่อลื่นมันยังชวนให้ขนหัวลุกอยู่เนืองๆ น่ากลัวชิบหาย มันต้องมีคนในคณะจ้างมาแกล้งผมแน่ๆ คอยดูนะพรุ่งนี้กูจะไปเค้นคอถาม....ไอ้แม็กซ์.....ใช่ ต้องเป็นไอ้แม็กซ์แน่ๆ มันคงแค้นที่ผมไม่ยอมเอาบ้านที่อยู่พร้อมเบอร์โทรศัพท์ของก๊วนผมให้มัน(ที่ติดสินบนเรื่องขอให้มันหุบปาก....ซึ่งตอนนี้กูว่าเอาร้อยล้านมายัดยังเอาไม่อยู่เลย)
การนอนคนเดียวในคืนที่ฝนตกหนักแม่งหนาวชิบหาย ก็ได้....ยอมรับว่าผมแอบเอาหมอนมันมานอนกอดนิดหน่อย ก็หมอนข้างมันไม่มีนี่หว่า ในสถานการณ์เหี้ยๆแบบนี้ผมก็นึกถึงแต่มันอยู่ได้ ถ้ามันรู้ว่าผมเผลอบอกไอ้นั่นไปว่ายังไม่มีแฟนมันต้ององค์ลงแน่ๆ.....และสภาพศพผมก็คง............
แต่ก่อนจะเป็นศพเพราะภคิน ผมอาจจะเป็นศพตายเพราะไอ้หนุ่มเสื้อช็อปก่อน รู้อะไรมั้ยครับ!!!มันมาดักรอผมที่คณะทุกวัน พร้อมพ่นถ้อยคำชวนขนหัวลุก ไล่ยังไงก็ไม่ไป นี่ก็สองสามวันมาแล้ว เหี้ยนี่ก็มาเฝ้าอยู่หน้าคณะประหนึ่งหมาของลุงยาม
และวันนี้ก็เช่นกัน.....
“ฟาร์ๆๆมึงขยับมาสามสิบเอ็ดองศา บังกูหน่อย”
“ไปป์....กูเตี้ยกว่ามึงตั้งห้าเซ็น จะเอาที่ไหนไปบังวะ อีกอย่างมันเห็นมึงแล้วว่ะ เดินดุ่มๆมาแล้ว”
“บรรลัยละมึง”
ยังไม่ทันวิ่งสี่คูณร้อยไอ้เหี้ยนั่นก็ก้าวพรวดเข้ามาประชิดตัวทันที
“ไปกินข้าวเร็วครับที่รัก”
เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย....ประโยคแรกกูก็ขนลุกเลยสัส!!!!
“เฮ้ยมึง....กูว่าเมื่อวานกูคุยกับมึงรู้เรื่องแล้วนะ” ผมมองหน้ามัน พยายามทำตัวให้เหนือกว่ามัน “เลิกยุ่งกะกูได้แล้ว เมายากันยุงเหรอมึงอ่ะ”
ไอ้เวรนั่นยิ้ม “เมารัก”
ถุ๊ย!!!!! ไอ้ฟาร์อ้าปากหวอเหมือนรับไม่ได้ในคำตอบ นี่มึงยังเจอแบบซอล์ฟๆนะไอ้ฟาร์ กูเจอเวอร์ชั่นแอดวานซ์มาแล้ว บอกได้คำเดียว....อยากตาย!!!!!!
“โอ๊ย....กูเบื่อจะพูดกับมึงแล้ว ไปฟาร์...แดกข้าว”
ผมลากแขนไอ้ฟาร์แถ่ดๆผ่านมันไป ซึ่งก็เหมือนทุกวันครับ มันเดินตามต้อยๆจนมาถึงโรงอาหารคณะพร้อมกับไปซื้อข้าวมานั่งแดกโต๊ะเดียวกับกูเป็นที่เรียบร้อย....เจริญมาก ผมว่าหมาที่ซอยบ้านยังไล่ง่ายกว่านี้นะ
“กินแต่เนื้อไม่ดีนะ กินผักเยอะๆสิครับ มาเดี๋ยวค่าตักให้”
“พอๆๆ มึงไม่ต้องเลย......ไอ้....”
“ค่าครับ” กูกำลังคิดอยู่ว่าจะต่อว่าไอ้เหี้ยหรือไอ้สัตว์ดี ไม่ได้ถามชื่อมึงโว้ย
“เออมึง....ไอ้ค่า กูถามจริงๆนะ มึงเป็นโรคจิตเปล่าวะ มาตามกูต้อยๆเนี้ย มึงต้องการอะไรจากชีวิตกู”
“ความรัก”
โอ๊ย....กูอยากตาย.....
ผมส่งสายตาอาฆาตให้ไอ้ฟาร์ที่เหมือนแอบกลั้นหัวเราะอยู่ เวรเอ๊ย....สนุกมากมั้ยมึง
“กูว่า มึงกับกูมีเรื่องต้องคุยกันซะละ”
“ว่ามาเลยครับไปป์” เสือกรู้ชื่อกูอีกนะมึง
“กูมีแฟนแล้ว” ไอ้ค่าเลิกคิ้วขึ้น “ฉะนั้นมึงก็เลิกมาเกาะแกะกูได้แล้ว เดี๋ยวแฟนกูเข้าใจผิด”
“ผู้หญิงน่ารำคาญจะตาย วันนั้นไปป์ยังบอกค่าแบบนั้นเลย นี่ไงได้โอกาสแล้วเปลี่ยนมาคบกับค่าเลย รับรองว่าไม่มีงี่เง่าแน่นอนครับผม!!”
กูเปลี่ยนก่อนมึงมาอีกได้ป่ะล่ะ....
มาถึงตรงนี้ผมอยากกดหัวมันลงชามก๋วยเตี๋ยวตรงหน้าให้แม่งจมน้ำตายให้รู้แล้วรู้รอด
“ไปป์รู้อะไรมั้ยครับ”
“ไม่รู้” ไม่ได้กวนตีนนะ....สาบานได้...... กูไม่รู้จริงๆ
“ค่าฝันอยากลองปีนต้นงิ้วมานานแล้ว คราวนี้แหละฝันจะได้เป็นจริงซะที หึหึหึ”
“มีคนเคยบอกมั้ยว่ามึงไม่เต็ม”
“เยอะอยู่นะ แต่ค่าว่าค่าเต็มนะ ออกจะล้นด้วยซ้ำ” อ่า...ยังดีที่มันรู้ตัว
“แล้วนี่มึงเป็นบ้าอะไร อยู่ดีๆไม่ชอบ มาจีบผู้ชายทำห่าอะไร อย่าบอกนะว่าได้ผู้หญิงง่ายจนเบื่อแล้ว”
“โธ่....ถ้าไม่ใช่ไปป์ค่าก็ไม่จีบผู้ชายหรอก แต่เพราะเป็นไปป์ไง”
ผมเท้าคางจ้องหน้ามันแล้วเค้นเอาคำตอบ เรื่องนี้มันต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังแน่ๆ “แล้วทำไมต้องเป็นกู”
มันยิ้ม “เพราะเราเป็นเนื้อคู่กัน” ขอถอนคำพูดครับไอ้เหี้ยนี่ไม่มีเบื้องลึกอะไรทั้งนั้น...ขนาดสมองมันยังกลวงเลย
“แล้วนี่มาตามกูต้อยๆทั้งวันหนังสือหนังหาไม่เรียนแล้วมันจะเรียนจบมั้ยเนี้ย”
“จบสิครับ” ไอ้ค่าว่าพลางคีบลูกชิ้นจากชามมันหย่อนลงในชามก๋วยเตี๋ยวของผม “จบที่คุณเนี้ยแหละ”
“........................................................................................”
ไร้คำบรรยายไอ้ฟาร์ลงไปนอนกุมท้องหัวเราะอยู่ที่พื้นเรียบร้อยแล้ว ในขณะที่ผมยืนไว้อาลัยกับมุกจีบหนุ่มของมันเป็นเวลาสองนาที.......ให้ตายเหอะ!!!!! คนอย่างมันเกิดมาผมไม่เคยเจอเลยจริงๆ ไม่รู้จะรับมือยังไงด้วย หน้าด้านสูสีกับไอ้ภคินมาก ติดตรงที่ไอ้พระเอกมันไม่เสี่ยวแดกขนาดนี้!!!!!!
“ไปป์ไม่ต้องห่วงนะครับ ค่าจะตามจีบจนกว่าไปป์จะยอมเอาเกียร์ไปห้อยคอเลย”
แค่ฟังก็อยากจะสำรอกก๋วยเตี๋ยวออกมาซะเดี๋ยวนั้น!!!!!!! ผมเงยหน้ามองพัดลมเพดานแล้วนึกอยากให้มันหล่นลงมาทับไอ้คนตรงข้ามตายเสียตรงนี้ ขอถอนหายใจออกมาดังๆเหอะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ภคิน เมื่อไหร่มึงจะกลับ เอาไอ้นี่ออกไปจากชีวิตกูทีเห๊อะ!!!!!!!!!
………………………………………………………………
…………………………………..
…………………..
………..
ในรุ่งเช้ายางรถยนต์เก่าๆบดเบียดแตะผืนดินประเทศไทยแล้ว รถเดินทางสภาพโทรมๆไม่ต่างจากรถกระป๋องแล่นปุเลงๆไปบนถนนที่ไม่เรียบนัก เล่นเอาหัวสั่นเป็นตุ๊กตาเสียกบาลกันทั้งคันรถ จนไอ้โจ้ทนไม่ไหวต้องลุกออกไปตรงทางเดิน.....
“ช่วงนี้ชี้แนะ ชาวบ้านเดือดร้อน ถนนเป็นหลุมเป็นบ่อ ทางเดินสันจรไปมาลำบาก พร้อมด้วยฝุ่นควันฟุ้งเต็มไปหมด”
ไอ้กันที่รู้งานสวมบทเป็นชาวบ้านทันที มันออกมายืนนิ่งแล้วทำท่าชี้ไปที่หลุมบนถนน
“เห็นแบบนี้แล้วขอให้ทางผู้ว่าช่วยรีบเข้ามาสอดส่องดูแล แล้วรีบสั่งการไปเลยครับ!!!”
“เจ้านายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย~~”
เสียงสุดท้ายทุกคนในคันรถพร้อมใจกับตะโกนออกมาแล้วตามมาด้วยเสียงโห่ฮิ้ว สักพักพวกมันก็ขนกีตาร์ออกมาเล่นแหกปากรับบรรยากาศป่วยๆแบบนี้
มันเป็นอะไรที่สนุกดีนะครับ ผมชอบบรรยากาศแบบนี้......ถ้าคุณเดินทางด้วยเครื่องบินคุณคงไม่ได้มาสัมผัสอะไรแบบนี้ บางทีสิ่งสำคัญอาจไม่ใช่จุดหมาย แต่เป็นการเดินทาง ผมชอบละเมียดละไมลิ้มรสระยะทางช้าๆ มากกว่าจะกระโดดข้ามมันไปในครั้งเดียว นั่นล่ะชีวิตผมแหละ.... อยู่แบบล้มลุกคลุกคลานแต่ก็ภูมิใจ มันก็ไม่เลวไม่ใช่เหรอครับ?
“และยังคิดถึงเธอนะ.....อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ..... วันนี้ไม่มีเธอ เหตุใดโลกนี้ช่างดูโหดร้าย....อ๊าย....อ๊าย...อ๊าย”
“เป็นจั๋งได๋น้อความฮัก เป็นจั๋งได๋น้อความฮัก ที่เคยหอมเคยกอด คิดฮอดแล้วหนาวหัวใจ”
เอาเข้าไป....ถ้าไอ้คนร้องท่อนพี่ตูนจะเป็นผู้หญิง แต่ท่อนคุณศิริพรเสือกเป็นผู้ชายชอบทำเสียงกะเทยแบบไอ้โจ้ ปวดหัวกันทั้งรถครับงานนี้ การดวลเพลงมันยังไม่จบสิ้น พวกมันเล่นกันเป็นแบบเมดเล่ย์เลยครับ มีทุกภาษาทุกแนว ลูกกรุง ลูกทุ่ง ไทยเดิม สตริง ป๊อบ เพลงสากล หรือแม้แต่เกาหลี!!!!!!! (ซึ่งขอบอกไว้ตรงนี้ว่าดำน้ำจนถึงขั้นจมน้ำตาย)
ระหว่างฟังเพลงผมตรวจดูของในกระเป๋าเป้....ได้แต่หวังว่าไม่ได้ลืมอะไรไว้ที่นู่น ของก็มีอยู่แค่กระเป๋าเดียวถ้าลืมก็คงเข้าข่ายเป็นเอ๋อแล้วล่ะครับ
พอเห็นกระเป๋าแล้วก็รีบควานหามือถือที่นอนแอ้งแม้งปิดตายมาร่วมอาทิตย์มาเปิดเครื่องทันที พร้อมกดค้นหาเบอร์ของคนที่อยากได้ยินเสียงที่สุดในตอนนี้........
เธอและฉัน จับมือเคียงกันนับจากนี้ ผ่านความเดียวดายที่สองเรานั้นเคยมี เมื่อมีเธอคนที่แสนดีอยู่ตรงนี้~
เสียงริงโทนที่ชิ่งดังขึ้นก่อนทำเอาผมเผลอแอบยิ้มก่อนจะหุบยิ้มลงทันทีเพราะเบอร์ที่โชว์หราบนหน้าจอไม่ใช่คนที่ผมคิดถึงอยู่ ว่าแล้วก็กดรับอย่างเซ็งๆ
“ทำไมวะไอ้เพลง”
“โห......นี่มึงรับโทรศัพท์กูแบบนี้เลยเหรอ....เสียใจว่ะ”
“มีไรก็พูดมามึง....กูจะโทรหาแฟนกูแล้ว”
“หึหึหึ มึงพลาดแล้วไอ้คิน นี่กูโทรมาส่งSOSเลยนะเนี้ยเพราะตอนนี้กูเป็นผู้กุมความลับทั้งปวงระหว่างที่มึงไม่อยู่”
“อะไรวะ?”
เพลงส่งเสียงหัวเราะหลอนประสาทเหมือนผีผู้หญิงในหนังผีสักเรื่อง ชวนให้ผมขนหัวลุกซะจริง นี่เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ว่าทำไมผมกับมันไม่มีวันเป็นแฟนกันได้
“ไอ้เพลง....มึงเลิกขำก่อน แล้วบอกกูมาว่ามีอะไร”
“โหย..คิน ถ้ามึงได้ยินต้องดิ้นพล่านๆแน่เลยว่ะ”
“แล้วมันเรื่องอะไรวะ”
“ไปป์”
“ไปป์ทำไม?? เพลงมีอะไรก็พูด ไปป์มันทำไมวะ”
“แหม...แค่กูบอกท็อปปิคนี่มันก็ร้อนรนขึ้นมาทันทีเชียวนะ เป็นห่วงล่ะสิ กิ้วๆๆ”
“กูเคยบอกมึงรึยัง ว่าถ้ามึงไม่ใช่ผู้หญิงกูท้าต่อยไปนานแล้ว”
“บอกตั้งแต่เด็กแล้วย่ะ แล้วนี่มึงจะฟังมั้ย กูจะเลิกเล่นตัวละ”
“เออ....ว่ามา”
“ระหว่างที่มึงไม่อยู่.......มีคนมาจีบแฟนมึงว่ะ”
ชิบหาย....ผมนึกถึงบทสนทนาที่พูดแซวเล่นกับมันก่อนจะออกหอมา...
‘ไปป์....มึงห้ามเอาผู้ชายเข้ามาในห้องเด็ดขาดเลยนะ’
‘งั้นเอาผู้หญิงเข้าได้?’
‘ถ้ามันมีผู้หญิงที่โง่ขนาดนั้นก็ให้มันเข้าเหอะ....กูอนุญาต‘
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!! กูไม่อนุญาตเว่ย!!!!!!!!!!!!!!!!! ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ผมเอาหัวโขกเก้าอี้ไอ้กันข้างหน้าดังโป๊กๆจนเจ้าหัวมันสะดุ้งนึกว่าแผ่นดินไหว
“คิน....คินโว้ย ไอ้คิน ฟังอยู่เปล่า”
“ห๊ะ...โทษทีว่ะเพลง มึงว่าอะไรนะ”
“เฮ้อออออออออออออ....งั้นกูจะบอกอีกทีนะ” มันเว้นระยะไว้ให้ผมกลั้นหายใจรอ เหมือนลุ้นประกาศรางวัล “มีหนุ่มวิศวะมาให้เกียร์มันว่ะ”
เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เหมือนฟ้าผ่าลงกลางหัว รู้สึกถึงมือตัวเองที่สั่นระริกด้วยความโกรธ ผมกดลงเสียลงต่ำเพื่อควบคุมตัวเอง “มันเป็นใคร”
“มันชื่อไอ้ค่า”
ผมแสยะยิ้มชั่วร้าย ไม่ว่าจะกี่รุ่นต่อกี่รุ่นสถาปัตกับวิศวะมันก็ไม่เคยกินเส้นกันมาก่อนอยู่แล้ว แล้วไอ้นี่ริอาจเล่นของสูงมาจีบคนของกูแบบนี้.....
“เพลง....บอกมันด้วย”
“.......”
“เดี๋ยวกูจะกลับไป’ฆ่า’ไอ้’ค่า’เอง”
แล้วผมก็กดตัดสาย จ้องเบอร์โทรของคนที่ตอนแรกตั้งใจจะโทรหา แต่ตอนนี้ผมเปลี่ยนใจแล้วล่ะ......
แล้วเราจะได้เห็นดีกัน....ไอ้เด็กเสื้อช็อปเอ๊ย
TBC
ไม่ต้องตกใจค่ะ ท่านไม่ได้ฝันไป ฮ่าๆๆๆ
บังเอิญว่าเคลียร์งานได้เร็วกว่าที่คิดไว้เลยพอมีเวลาอู้มาแต่งต่อค่ะ
รู้สึกว่าค่าจะเป็นที่ต้องตาต้องใจคนอ่านพอตัว คนเขียนก็ดีใจค่ะเพราะคนเขียนชอบไอ้ค่า(โดนคินถีบ) ชอบได้นะคะ แต่ห้ามชอบมากกว่าพระเอกเราเด็ดขาด เพราะแค่นี้พระเอกเราก็โดนอาร์ทแย่งซีนบ่อยพอแล้ว ถ้าโดนค่าแย่งอีกก็ว่าจะเปลี่ยนพระเอกเลยค่ะ ฮ่าๆๆๆ//โดนตบ
อาทิตย์หน้าคนเขียนสอบแล้วนะคะ ไม่รู้จะได้มาต่อรึเปล่า อย่าว่ากันนะคะ
สุดท้ายนี้....ยินดีต้อนรับคนอ่านหน้าใหม่ทุกคนค่ะ และหน้าเก่าทุกคนด้วย ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ
PS.คุณday9day - ดีใจมากเลยค่ะ มีคนอ่านสองรอบด้วย ปลื้มมากค่ะ :-[
-
อ๊ายยยยยยยยยยย ไม่ได้ตาฝาด ได้อ่านตอนต่อแล้ว
เป็นตอนที่ซึ้ง(เพราะภคิน) และฮา(เพราะทุกคนทั้งเรื่อง)
สงสารไปป์นะ ที่มีเสน่ห์เฉพาะกับเพศเดียวกันอย่างรุนแรง
ภคินรีบกลับมาตีตราจองให้รู้กันถ้วนทั่วว่า "มีเจ้าของแล้ว"
ฮิ้ววววววววววววววว เค้าเชียร์ภคินต่อไปไปและตลอดกาลเลยเอ้า
-
คินกลับมาแล้วววววว + รอไปป์โดนเชือด อิ อิ อิ
แต่จะว่าไป ค่ามันก็น่ารักแบบต๊อง ๆ ดีนะ
-
ตอนนี้ยาวมากกกกกกกกกกกกกกกกกจุใจสุดๆได้อ่านของทั้งสองคนด้วยเริ่ดๆ รอมันกลับมาฆ่า ไอ้ค่า 55
-
ค่าเน่ามากกกกกก....แต่น่ารักดี..คนเขียนหาคู่ให้ก็ดีนะ :-[
ปล.ภคินรีบกลับมาด่วนนนนนเร็วเดี๋ยวไปป์........ก็คิดถึงแย่5555 :กอด1: :กอด1:
-
>> คนเขามีเจ้าของแล้วค่า
มาหาเค้าม่ะ.....เดี้ยวเค้าเตรียมตัวปลอบ ฮ่าๆ :"]
>คิน รีบกลบมาเร็วๆ เห็นไหม? ไปป์หงอยหมดแล้ว TT'
-
จะได้เห็นคินโหมดโหดก็คราวนี้แหละ
หึหึหึ
-
คินกลับมา...จัดไปป์สักดอกเลยครับ :z1: :z1:
-
รู้สึกไปป์จะเนื้อหอมแต่เฉพาะผู้ชายนะ :laugh:
-
ค่า เอ็ง เสี่ยวมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไม่ด้าน พูดไม่ด๊ายยยยยยยยยยยยย
-
คนมีเจ้าของมักหอมหวาน
ศึกชิงนายจะบังเกิดขึ้นในอนาคตหรือเปล่า
-
ภคิณรู้เรื่องแล้ว o22 ตายแน่ๆไปป์ อยากดูภคิณลงโทษไปป์ สูบไปป์ จัดการไปป์ รังแกไปป์ อ๊ากกกก :pighaun: :z1: :m25:
-
:z1:
-
รอลุ้นตั้งนานนึกว่าตอนนี้ภคินจะกลับไปจัดการค่าแล้วซะอีก
แต่ไม่เป็นไร
ตอนหน้าก็จะได้เห็นแล้ว *-*
-
คินรีบมานะ :call:
-
กดบวกให้คนแต่งขยันมาต่อให้ชื่นจายยยย~
กดเป็ดให้ 'ค่า' เพราะท่าทางจะเป็นคนมันส์น่าดู
ภาคิน เร็วเข้า หนุ่มอื่นให้เกียร์เชียวนะเฟ๊ย
ไม่---ธรรมดา อุอุ :laugh:
-
ค่าแม่งฮาจริงไรจริง หาคู่(ที่ไม่ใช่ไปป์)ให้หน่อยจิ ท่าจะมันส์
-
สามีกลับมาแล้ว o22
น้องไปป์โดนสูบหมดตัวแน่ :impress2:
-
ไอ่ค่าตายแน่ o18
ภคินจัดการโล้ด รอเวลานี้มานานแว๊ววววววว
:กอด1:
-
จีบคนโสดมีศัตรูเป็นล้าน จีบคนมีแฟน ศัตรูแค่หนึ่งเดียว
เห็นท่าจะจริง แต่ศัตรูแบบไอคินนี่ กลัวว่าค่าจะไม่รอดนี่สิ
มันส์ พะยะค่ะ :jul3: :jul3:
อยากได้เกียร์พ่อค่าหน้ามน ไปป์ไม่เอา ซัดมาทางก็ได้ 55555555555 :-[
-
กลับด่วนเลยคิน สนับสนุนน!!
กลับมา ฆ่า ไอ้ ค่า มันซ้า เอิ๊กกกก
-
คินจัดการโลดดด
-
อยากอ่านศึกถาปัตฯกับวิศวะ แล้ว
อ่านหนังสือหนัก แล้วหนังตามันจะปิด
ก็เข้ามาอัพนิยายให้ตาสว่างก็ดีนะคะ :impress2:
-
ไอ้ค่าตายเเน่ๆ 55+
ในสุดก็มาต่อ เราก็ลุ้นเข้ามาดูทุกวัน
ภคินรีบกลับมาด่วนๆเลย
ก่อนที่ไปป์จะมีเกียร์มาเเขวนอยู่บนคอ55+
-
อัยย๊ะ ไม่ได้กันตอนนี้แล้วมันจะได้กันตอนไหน 555
-
กร๊ากกกกกก ฮา!! สงสารไปป์แฮะ
เดี๋ยวภคินกลับมามีองค์ลง เหอะๆ
ไอ้ค่าเจอฆ่าแน่ หึๆ ภคินกลับมาเร้วๆ ก่อนไอ้ค่าจะคิดสั้น มอมไปป์ 5555
รอตอนต่อไป!
-
คินกลับมาแล้ว จะเป็นยังไงต่อหล่ะนี่ ลุ้นๆ
-
เมื่อไรภคินจะกลับมา
จัดการไอ้มอคค่าทีเหอะ
คนอะไร้ ด้านไม่มีขอบเขต :m20:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ ชอบมาก สนุกมาก และฮามาก
อ่านแล้วรักไปป์และภคิน มาก ตัวละครในเรื่องทุกตัวก้อน่ารัก
ยิ่งอ่านตอนล่าสุดแล้ว ชอบ'ค่า' ดูมันกล้าดี ลุ้นว่าภคินจะจัดการกับค่ายังไง
รักไปป์จุ๊บๆๆๆ :กอด1:
-
:a5:
ตกใจค่ะ มาต่อเร็วกว่าที่คิด
ฮ่าๆๆ
หนุ่มค่านี่น่ากลัวมากเลยนะนั่น
น้องไปป์อยู่ห่างๆมันไว้นะจ๊ะ :laugh:
ภคินกลับมาด่วนๆเลยยยยย
:z3:
-
ภคินจ๋ากลับมาซักที ก่อนที่ไปป์จะเริ่มเคลิ้มกะความเสี่ยว :laugh:
-
ให้งานมันเข้าค่าคนเดียวนะ ไม่อยากเห็นสองคนนี้ทะเลาะกัน...แต่แหม ไปป์น่าจะโดนให้หนักประกาศให้คนทั้งมหาลัยรู้ไปเลยว่ามีเจ้าของแล้ว
อยากอ่านต่อ ๆ ไม่รู้จะน่ารักกันไปไหน :m1:
-
อ้าววว พี่คินเป๋นพระเอกก๊ะเจ้า โค๊ะ บ่ดีจุ๊กัน บ่ดีจุ๊กัน
.
.
.
พี่คินเป็นพระเอกหรา? นึกว่าพี่อาร์ทซะอีก แล้วมีพี่ค่ามาอ่อนบนพระรองอะไรแบบนี้ (ผลั่ก!) ถีบทำไมภคิน? ผิดหรือที่ชั้นชอบพี่ค่ามากกว่าแก? ฮี่ๆ ชอบเด็กมีเกียร์คร่า!!!
-
ค่า นายเน่ามาก!!
คิน นายเจอคู่แข่งแล้วล่ะ ความด้านนี่สูสีกันเลยทีเดียว
รอลุ้นๆๆ
ปล.คนเขียนจ๋า อย่าเพิ่งให้ค่าหมดบทเร็วนักนะื แบบว่าแอบปลื้มเป็นการส่วนตัว 555
-
ศึกชิงนาย :fire:
-
อ่านตลอดนี้เเล้วกรามจะค้างมันจะฮ่าไปไหนเนี่ย
ค่าไม่ต้องชวนไปป์เปลี่ยนหรอก มันเปลี่ยนก่อนเเล้ว :m20:
-
:z2: :z2: :z2:
-
เอาล่ะเว้ยย หนุ่มถาปัตย์ กับ วิดวะ แย่งหนุ่ม บริหาร อ่านะ วิ้ววววววว
น่าดูๆๆ รออ่านต่อไปค่ะๆ เปงกำลังใจให้ๆๆ
-
ตอนต่อไป
คินโหดดดดดดแน่นอน! :z3:
-
ไอ้ค่าเสี่ยวได้อีก o13
-
โอยย สนุก ><!!
ค่าจ๋าาา เอาเกียร์มาให้เรามา 555 (ฝันว่าอยากได้ TT)
ชอบบบบบ แย่งไปป์กันต่อไปนะะะ 555
คินรีบกลับมานะเฮ้ยยยย เดี๋ยวไปป์จะหลงเด็กวิดวะไปซะก่อน 555
รอคนเขียนค่ะ <3
-
เธอลืมไปหรือป่าวรักฉันเพราะอะไร
-
ตายยยยยยยยยแน่ไอค่า
มาจีบคนมีเจ้าของ
ซึ่งเป็นคนที่ภาคินรักที่สูดดดดดดดดดดดดด
ไม่ได้ตายดีแน่รับรองไอค่า
-
รักเสื้อชอป แต่เชียร์ภคินอ่ะ
-
ท่าทางจะได้ดูมวย ศึกวันชิงไปป์ :a5:
-
คินกะลังจะกลับมาแล้ว คริคริ เล่นแม่มเลยคับอย่าไปกลัวเค้าคับ
คินสู้ๆ คริคริ o13
-
PS.คุณday9day - ดีใจมากเลยค่ะ มีคนอ่านสองรอบด้วย ปลื้มมากค่ะ >>เป็นปกติครับ สำหรับนิยายเรื่องนี้
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ใก้ลสอบแล้ว เป็นกำลังใจให้นะครับ (ถึงมันอาจจะไม่ได้ช่วยไรก็ตาม)
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
หลังจากสอบแล้วรีบมาต่อตอนใหม่นะครับ (ยังกดดันคนแต่งเหมือนเดิม)
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
ตัวจริงกลับมาแล้วโว่ยยยยยยย
งานนี้ท่าจะมันน!!!
รอลุ้นค่ะะะะะ
-
o13
คือแบบว่า...ชอบมาก ตอนอ่านนี่ พร่ำเพ้อทั้งวัน กัดหมอนกัดผ้าห่มบ้างล่ะ กรี๊ดบ้างล่ะ เขินแทนไปป์บ้างล่ะ แต่มันก็สนุกมากจริงๆ 5555 ภคินรีบกลับมาดูแลไปป์เร็วๆสิ ~ :call:
-
ค่าเป็นสีสันใหม่ จับคู่กับโจ้ดีไหม ดูมึนเสี่ยวพอกัน ฮะฮะฮะ
-
ป๊าดดดดด พระเอกเรามาแว๊วววววววววววววววว
เปิดศึกสถาปัตย์กับวิดวะแล้วว อ่ะคริ ๆๆๆ
-
:interest:
-
คินค่ารีบกลับไปด่วนเลยค่า ไม่อยากให้ใครมาเกาะแกะน้องไปป์เลย หวงแทน
-
o18 ชอบน่ารักมากกกกกกก
อยากอ่านตอนต่อไปเเล้ว
รีบมาต่อนะคะ
^^
-
:pig4:งานเริ่มงอกใหญ่แล้วล่ะไปป์ :กอด1:
-
ค่ามาแรงจริงๆ 555
คินเอ้ยยย กลับมาสักทีเห้ออออ
+1 นะจ๊ะ
-
ว๊าย คินของขึ้นอย่างแรง น้องค่าตายแน่
แต่เค้าชอบค่านะ เน่าได้อีก
-
คินอย่าชักช้าไปป์จะบ้าล่ะเจอมุข ค่า ไป
รีบมาจัดการด่วนนนนนนนนนนนนนนนน
-
อ่านตอนนี้แล้วขนลุก!!!!!
ภคินให้ความรู้สึกเหมือน Jack the Ripper เลยอ๊า!!!
ส่วนไปป์นี่ก็ . . . เหมือนใครดีอ่ะ???
คลีโอพัตรา? เฮเลน ออฟ ทรอย? หรือว่า หยางกุยเฟย????
จะอะไรก็ช่าง! แต่เสน่ห์แบบนี้ยากจะหาคนมาเทียบนะน่ะ
สงสัยงานนี้นุ้งไปป์ได้รับตำแหน่ง "ภรรเมีย" ของภคินแน่ๆแล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆ
ชอบครับ มาต่อไวๆนะครับ
-
ภคินรีบจัดการนะ
ถึงค่าจะน่ารักอยู่
แต่ยังไงเค้าก็เชียร์ภคินสุดที่รัก(ของไปป์)อยู่แล้ววว
-
มาซะฮาเชียว
รอตอนไอ้ค่าโดน"ฆ่า" หุหุ
-
ขำกับมุก ช่วงนี้ชี้แนะ มากอ่ะค่ะ นั่งอ่านขำตอนตี 1 55++
ตอนหน้าได้ ปะชะดะ กันแน่ๆ สถาปัตวิศวะ รอตอนต่อไปจ้า
-
ภคิน ฆ่ามันๆ
-
ตอนเห็นว่าอัพนี่นึกว่าฝัน5555
โอยยยย แต่ละมุกไอ้ค่านี่มัน!!!! สุดยอดจริงๆกร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
คินเอ๊ย กลับมาเกรียนใส่ไอ้นี่ด่วน! อยากดูหนังสดจะแย่แล้ว555
-
กิ๊ดดดดดดดด รอคินกลับมาค่า เอ๊ย มาฆ่าอยู่น้าาาา อิอิ
-
ดูจากบทสนทนาของเพลงกับภคินแล้ว ภคินคงโกรธมากๆเลยนะ :fire:
แต่ก็ต้องทำใจนิดนึงนะ ภคิน มีแฟนน่ารักก็อย่างนี้แหละ :o8:
ภคินควรที่จะรีบกลับมา จัดการ Clear ให้เรียบร้อยนะ เพราะไปป์ก็คิดถึง ภคินเหมือนกัน :กอด1:
แต่ว่า "ค่า" ก็มึนได้โล้เลยนะครับ :m20:("ภคิน"ระวัง "ค่า" จะคาบ "ไปป์"ไปกินก่อนนะ)
ฮ่ามากก็ตรง "ช่วงนี้ชี้แนะ"คิดได้นะ :jul3:
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
ขอปูเสื่อนั่งรอกินมาม่า........=W=d
อนึ่ง. คิดถึงลูกเมียน้อยค่ะ......///เหล่คนแถวนี้
-
คินมีคู่แข่งแล้ว แถมเอ๋ออีกตะหาก :laugh:
-
ค่าเอ๊ย เอ็งได้ตายสนิทแน่ หึหึ
-
สู้ๆๆๆๆๆๆนะภคิน ถ้าค่ามันยังตื้ออีก ก็จัดการเลื่อนตำแหน่งให้ไปป์เลยละกัน 555
-
:laugh:
-
คินจะกลับมาแล้ว ไอ้ค่าหลบ
-
นาย"ค่า"ถูกรุ่นพี่บังคับมาแน่ๆ o13
-
ไม่เอาค่าอะเสี่ยวเกิ๊นนน
พี่คินรีบๆกลับไปน้าา ไปชกค่าซักทีสองที
หมั่นไส้ๆ
-
o13 รีบๆมาเลยคุณคิน
พอเจอหน้าก็ :z6: สักที บังอาจเล่นของสูง 555+
:pig4:
-
คินหมดตูดกลับมาหรือเปล่า
แล้วยังมีอริหัวใจโผล่มาอีกแหนะ
-
โห เพิ่งได้อ่าน
เลยได้รู้ว่า แอบบสนุกเหมือนกันนะเนี่ย
อ่าน 2 วัน ตอนนี้ตามทัน กลายเป็นคนคอยซะแล้วเรา + :m20:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกมากๆๆ
มาอัพต่อนะคะ
-
เริ่มมองเห็นความหวังบ้างแล้วนะหนูพุก
บอกออกไปแบบนั้นต้องรับผิดชอบด้วยนะพี่เนย์
-
o22 คนเขียนมาอัพแบบไม่ได้คาดคิด :กอด1:
ตอนนี้ฮาทั้งตอน
:-[ ชอบค่าจัง รอดูคินมาจัดการ
-
ตอนหน้าท่าจะมัน :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
โอ๊ย อยากอ่านต่อ คิน ปะทะ ค่า
ค่า น่ารักนะ ควบสองเลยดิไปป์
-
คินจะกลับมาแล้ว สนุกหล่ะงานนี้ :laugh:
-
พึ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
o13 o13 o13
อ่านไปยิ้มไป น่ารักมากๆค่ะ
-
ภคินเจอคู่แข่งที่สมศักดิ์ศรี ความหน้าด้านสูสีกันมาก :laugh:
ภคินจัดการค่ายังไง ก้อ 'สั่งการไปเลยครับเจ้านายยยยยยยยย'
-
คินจ๊าอย่าฆ่า "ค่า"เลยนะ
เบนอยากได้ 555+
-
o13เกียร์!!!!! อ๊ากกกกกก คินกลับมาแล้ววววววว
รึจะลงข่าวหน้าหนึ่ง??
:z3: โอ๊ยยยยย พูดไม่รู้เรื่องแล้วววว
ไปป์!!! ลูกปล่อยฟีโรโมนออกมารึไงเนี่ย!
รอตอนต่อไปน้า^^
-
ไปป์นี่ ช่างดึงดูดคนแปลกๆเสียจริง
กร๊ากกกกกกก คินกลับมาเร็วๆเด้ ก่อนจะโดนวิศวะคาบไปน้าาา 55+
-
กลับมาฆ่ามันเลยภคิน :m12:
จัดไปป์หนัก ๆ ซักสองสามทีด้วยนะจ้ะ แอร้ยยย :oo1:
-
ไปป์มีเสน่ห์แบบแปลกที่ดึงดูดคนแปลกๆ o13
ฮ่าๆๆ
คิดถึงไปป์น้อยยยยอ่ะ มาต่อเร็วๆนะคะ :กอด1:
-
คินไม่ต้องกลัว
เดี๋ยวเราเป็นลูกมือช่วยหั่นศพค่าเอง......
เอ็งต๊ายยยยยยยย :z6:
-
เหมือนตอนที่ลงใหม่(ตอนที่34) จะหายไปนะครับ
คนแต่งช่วยลงตอนที่ 34 อีกครั้งนะครับ
และก็ลงตอนที่35 ด้วยเลยนะ กำลังสนุกเลย ฮ่าๆๆๆๆ
-
Room 34
เฮ้~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
เสียงเฮโรโห่ร้องดังเป็นช่วงๆพ่วงมาด้วยจังหวะเคาะกลองสร้างความคึกคักกับเหล่ากองเชียร์ที่พากันแต่งตัวบ้าๆบอๆหลุดโลกมาเต้นเย้วๆอยู่ข้างสนาม สีสันของบรรยากาศการเชียร์กีฬาในยามเช้าชวนให้รู้สึกครึกครื้น......
แต่ไม่ใช่กับผมแน่ๆล่ะ
ตัดภาพมาที่ไอ้หน้าโง่ตัวแห้งๆเก้งก้างคนนึงที่ยืนโหวงอยู่กลางสนามฟุตบอลพร้อมเสื้อที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ เสื้อสีเหลืองเขียวที่ก๊อปมาจากทีมชาติบราซิลเด๊ะๆแต่ด้านหลังเสือกสกรีนคำว่า ‘บริหาร’ ขึ้นหรา ผมมองไอ้ผู้ชายตัวสูงกว่าผมนิดหน่อยกำลังเลี้ยงลูกผ่านหน้าพร้อมสายลมพัดผ่านดังฟิ้วววววว~ มันสวมเสื้อฟ้าขาวแบบอาเจนสไตล์แต่ด้านหลังเสือกเขียนว่า ‘เกษตรศาสตร์’
ครับ....วัฒนธรรมการก๊อปเสื้อทีมชาติและทีมสโมสรดังๆเป็นเรื่องปกติของเด็กมหาลัยอยู่แล้ว แม้ว่าผมจะเถียงกับพวกมันคอเป็นเอ็นว่าอยากสวมเสื้ออินทรีเหล็กมากกว่าก็ตาม แต่ติดตรงที่คณะอื่นมันชิ่งเลือกตัดหน้าไปก่อนแล้ว เฮ้ยๆ แล้วไหงผมมาสาธยายเรื่องเสื้อได้เป็นวรรคเป็นเวรวะเนี้ย
“อิไปป์!!!! ยืนโง่อยู่ทำไมยะ วิ่งไปช่วยกองหลังสิยะ!!!!!” เสียงไอ้แม็กซ์ที่อยู่ข้างสนามตะโกนโหวกเหวกเรียกสติผมที่ล่องลอยไปไกลให้กลับมาเข้าองค์อีกครั้ง อื้อหือ....ชุดมึงเหลือร้ายนะแม็กซ์
“กูเป็นกองหน้า” ผมตอบด้วยคำตอบที่เห็นแก่ตัวที่สุด เชื่อว่าถ้าไอ้แม็กซ์เป็นโค้ชมันคงถลามันตบผมถึงในสนามแน่ๆ
“แล้วกองหน้ามันช่วยกองหลังไม่ได้เหรอวะ โอ๊ย....วิ่งไปสิยะ ยังจะมาทำหน้าโง่อีก”
“แม็กซ์มึงเปลี่ยนลงมาเตะแทนกูเลยมั้ย”
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยย....ถ้ากูเตะเป็นกูลงไปแล้วอิดอก!!!!!!”
ผมมองชุดฟูฟ่องที่ทำจากถุงก๊อบแก๊บมาขยำรวมกันอยู่บนตัวบรรดาแก๊งค์สาวเทียมทั้งหลายแล้วเหนื่อยใจ ไอ้ที่หมดแรงจะวิ่งพอเห็นแล้วอย่าว่าแต่วิ่งเลยครับ.....คลานกูยังไม่ไหว...
สองขาพยายามลากสังขารตัวเองเคลื่อนที่ไปครึ่งสนามด้านหลังที่ดูบรรยากาศจะวุ่นวายซะเหลือเกิน
เวฟเคยบอกผมว่าฟุตบอลเป็นกีฬาที่เล่นเป็นทีม.......
แล้วไอ้สกอร์บอร์ด ‘8-2’ นั่นมันอะไรกันว้อย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ผมแอบส่งสัญญาณขอเปลี่ยนตัวกับไอ้ฟาร์ที่รับหน้าที่ผู้จัดการจำเป็น(พูดให้ถูกคือพนักงานยกถังน้ำ) แต่มันเสือกทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แดกน้ำแดงนักกีฬาแทนซะอย่างั้น อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์!!!!!! อย่าให้กูออกไปนะมึง ตายแน่ไอ้เห็ด
คุณคิดดูนะว่าถ้ากรรมการเป่านกหวีดหมดเวลาเมื่อไหร่ แผนกสวัสดิการของคณะจะหาปิ๊บมาคลุมหัวสิบเอ็ดชีวิตในสนามพอมั้ย ก็อย่างที่รู้ๆกันว่าเด็กเกษตรมันเทพเรื่องกีฬาอยู่แล้ว แน่ล่ะ....ขุดดินกันกลางแดดทุกวัน เทียบกับคณะผมที่แม่งมีแต่ลูกคุณหนูคุณนาย วันๆก็นั่งหลับๆตื่นๆอยู่ในห้องแอร์ ถ้ามันจะต่างชั้นกันขนาดนี้ก็ไม่แปลกหรอกครับ แต่ประเด็นคือสกอร์มันน่าขายขี้หน้าเกินไป ถ้าหน้าเราจะสาก แล้วหลังเราจะบ่อขนาดนี้....... ยังกับเล่นวิ่นนิ่งแล้วปุ่มยิงเสียอย่างงั้นแหละครับ
ผมแกล้งทำเป็นเดินเตาะแตะเหมือนจะไล่บอลแต่ก็ไม่เชิง แค่เอาให้รู้ว่ากูไม่ยืนเฉยๆให้กะเทยด่าเป็นพอ วินาทีนี้เพลงพี่เบิร์ดดังก้องให้หัวผมเลย แต่ถามว่าท้อไหม ฉันตอบเลยว่า’มาก’ ~~~~
“ไปป์สู้ๆครับ ฮิ้วววววววววววววววววววววววว~” และยิ่งท้อลงกว่าเดิมเมื่อได้ยินเสียงนี้
ไอ้หน้าตี๋ในเสื้อช็อปสีกรมท่ากระโดดเย้วๆกลมกลืนกับกองเชียร์ฝั่งผม ครับ..ไอ้ค่านั่นแหละ ตอนนี้มันทำตัวอินจัดยิ่งกว่าคนในคณะ ในขณะที่ไอ้ฟาร์เลิกลุ้นไปแล้ว และแสดงความเบื่อหน่ายด้วยการควานเอาไอพอตมาเปิดแก้เซ็ง......หนอยไอ้ชั่ว ไม่ได้ลงแล้วยังบั่นทอนกำลังใจกูอีกนะ
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~
เสียงสวรรค์มาโปรดผมแล้ว ในที่สุดกรรมการก็เป่าหมดเวลา พวกเรายังคงรักษาสกอร์ได้จนนาทีสุดท้าย คือโดนไปแปดเม็ดนี่ก็อิ่มจะแย่แล้ว ไอ้กล้วยที่เล่นเป็นโกลถึงกับโดนยิงพรุนเละเป็นกล้วยเน่าเลยทีเดียว
“โถๆๆ ไปป์ครับ ไม่ต้องเสียใจ โผมาซบอกล่ำๆของไอ้ค่าได้เลย” เหนื่อยเกินจะอ้าปากด่าครับ ผมเดินไปรับผ้าเย็นจากไอ้ฟาร์ก่อนจะแถมด้วยการเพ่นกบาลมันไปหนักๆทีนึง
“โอ๊ยยยยยยย เจ็บนะมึง”
“สาสมกับสิ่งที่มึงทำกับกูแล้ว ไอ้เห็ดเน่า”
“แหมๆ มึงเป็นกองหน้าหมายเลขหนึ่งของทีมเราเลยนะไปป์ ถ้าเปลี่ยนมึงออกทีมเราก็ไม่ได้ลุ้นดิวะ”
“มึงคิดว่ากูจะยิงคืนหกลูกได้เรอะ!!!! ไม่ต้องมาตีหน้าซื่อ...หลอกกูไม่ได้หรอก” ว่าแล้วผมก็วิ่งไล่เตะมัน เตะกันนานมากจนไอ้แม็กซ์ถึงกับเดินมาด่าว่าแล้วทีเมื่อกี้ไม่มีแรงวิ่ง ก็แน่ล่ะตอนนั้นกูหมดหวัง แต่ตอนนี้มันเป็นเวลาของการแก้แค้น พลังกูมีอยู่เต็มเปี่ยมเลยล่ะ ให้หันไปเตะมึงอีกคนก็ยังไหวว่ะแม็กซ์
“ไปป์คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบ~~ ค่าซื้อน้ำใบบัวบกมาแก้ช้ำในด้วย”
“ไม่ต้องโว้ย”
“ดูสิๆ น้ำใบบัวบกเย็นชื่นใจ อ๊ะๆ ไม่เชื่อใช่มั้ย งั้นค่าดื่มให้ดูก่อนเลย” ว่าแล้วมันสูบประหนึ่งคูโบต้าจนน้ำสีเขียวอี๋นั่นหายไปครึ่งถุง “อ๊า~~ ชื่นใจจริงๆ เอ๊า...ไปป์ดื่มเลยครับ” มันทำหน้าสดชื่นประหนึ่งพี่เต๋อดื่มลิปตันไอซ์ทีพลางยื่นหลอดมาจ่อที่ปากผม เอิ่ม....
“มึงแดกเองเหอะ กูไม่ชอบ” หมายถึงกูไม่ชอบมึงนะ ไม่ใช่น้ำใบบัวบก
“ว้า..เสียดายจัง ค่าอุตส่าห์จะหลอกจูบทางอ้อมซะหน่อย”
มุกเก่าไปแล้วสัส!!!! ผมทำหน้าเหม็นเบื่อใส่มันก่อนจะรับแก้วน้ำแดงจากมือไอ้ฟาร์มาสูบแก้เครียด แม่งเหนื่อยก็เหนื่อย ยังต้องมารับมือไอ้ประสาทแดกนี่อีก
“คณะมึงตกรอบซะแล้ว”
“เฮ้ย...มาตอนไหนวะแซ๊ก” ผมหันไปฉีกยิ้มให้ผู้มาเยือนคนใหม่ ไอ้แซ๊กเดินล้วงกระเป๋าอย่างวางมาดเข้ามา วันนี้ผมยาวๆของมันถูกรวบไว้เสียตึงเหมือนเด็กสาวมัธยมปลายตอนห้องปกครองตรวจผมอย่างงั้นแหละ
“กูผ่านมาพอดี” แซ๊กยักไหล่ “ว่าแต่มึงเหอะ เอาปิ๊บคลุมหัวทันมั้ยนั่น”
“หนอยยยยยยยยยยยยยยยยยยย มาถึงก็เยาะเย้ยก็เลยนะมึง” ว่าแล้วก็กระโจนเข้าอัดมันทันที แล้วอย่างไอ้แซ๊กมียอมกันที่ไหนล่ะ เลยเกิดศึกข้างสนามบอลเสียอย่างนั้น
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์...เชี่ยแซ๊ก มึงกล้าถีบกูเหรอ”
“มากกว่าถีบก็ทำมาแล้วเว่ย” ผมกับมันเลยได้ไล่กวดกันเหมือนหมา เอาซะเหนื่อยกว่าเตะบอลอีก พอสงบศึกได้ ผมกับมันก็ทิ้งตูดนั่งตรงโคนต้นไม้ใกล้ๆกับเก้าอี้นักกีฬา ผมเห็นไอ้ค่าแอบมองด้วยสายตาไม่พอใจด้วย เดี๋ยวพ่อสอยด้วยส้นตีนหรอกมึง
“ว่าไปนะ...คณะกูเข้ารอบลึกกว่าคณะมึงอีกนะแซ๊ก” ว่าแล้วก็ขอข่มมันซะหน่อย
“ฮะ ฮะ ฮะ มึงลืมไปแล้วเหรอไปป์ว่ากูอยู่คณะอะไร”
“มนุษย์”
“เออ....แล้วมึงเคยเห็นผู้ชายแท้ๆในคณะกูสักกี่คนเชียวห๊ะ” มันเอานิ้วมาจิ้มจึ๊กๆที่หน้าผากผมเหมือนตอกย้ำว่าผมโง่เสียเต็มประดา “อีกอย่างหน้าอย่างกูไม่เคยร่วมกิจกรรมคณะเว่ย”
“อื้อหือ...อาร์ต!!!!!!”
“อาร์ตเหี้ยไร เค้าเรียกคนมีจุดยืนเว่ย ไม่งั้นกูก็ได้ไปวิ่งทำหน้าโง่แข่งกับอาเจนติน่าอย่างมึงแล้ว เป็นไง....กีฬาเป็นยาวิเศษมั้ยหึ?”
“บ้าจริง พอเลย พอ พอ พอ เลิกพูดเรื่องนี้ แล้วก็ไม่ต้องเอาไปบอกไอ้โค้ชใหญ่นะ ถ้ามันรู้สกอร์เวฟมันล้อกูยันชาติหน้าแน่ๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ” แซ๊กโคลงหัวผมเล่น.....สนุกมากใช่มั้ยได้แกล้งกูเนี้ยห๊า
ผมคุยเรื่องสัพเพเหระกับแซ๊กนิดหน่อย ส่วนใหญ่จะหนักไปทางบ่นเรื่องเรียน และที่ผมถูกบ่นหนักสุดคือเรื่องที่ช่วงหลังๆผมไม่ค่อยได้ไปเที่ยวกับมันเลย จะให้บอกยังไงล่ะว่าภคินมันไม่ให้ไปน่ะ สุดท้ายก็เลยต้องสัญญากับมันว่าคราวหน้านัดไปที่ไหนก็จะไปทั้งนั้น สุดขอบหล้าฟ้าเขียวหรืออเวจีขุมใดไอ้ไปป์คนนี้ก็จะถ่อไป....แซ๊กมันถึงยอมเลิกบ่น
สักพักมันก็ยกนาฬิกาข้อมือดูแล้วบอกว่าถึงเวลาเข้าเรียนคาบต่อไปเลยขอตัวไปก่อน แถมยังกำชับว่าจะโทรไปนัดเที่ยวคราวหน้าถ้าผมเบี้ยวอีกมีเฮแน่
“คนนี้อ่ะเหรอ...แฟนคนที่ไปป์บอกน่ะ” เฮ้ย!!!!!!!!!!!ไอ้เหี้ยค่ามาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง เล่นเอากูสะดุ้งเฮือกเกือบตกเก้าอี้ให้อายเล่นๆแล้ว
“มึงพูดไรของมึงไอ้ค่า”
“เอ๊า....ค่าก็ถามว่าคนเมื่อกี้อ่ะเหรอแฟนไปป์”
“เชี่ยนี่....มึงอย่ามาตลก เอาที่ไหนมาพูดวะ”
“ดูสายตาที่เขามองมาก็รู้แล้วครับ ไปป์อย่ามาโกหกค่าเลยครับ....ค่าเข้าใจว่าไปป์คงอายที่แฟนหล่อสู้ค่าไม่ได้ แต่ก็นะเรื่องแบบนี้มันอยู่ที่บุญกุศลทำมา ค่าถึงได้ยื่นข้อเสนอพิเศษให้ไง ถ้าไปป์ยอมรับเกียร์ค่าไปห้อยคอตอนนี้รับทันทีแฟนหน้าตาดีกว่าแฟนเก่าหนึ่งคน คุ้มกว่านี้มีอีกไหม” โห....ดูมันเสนอขาย กูนึกว่าไอ้จอร์จผัวอีซาร่ามาเอง
“เพ้อเจ้อแล้วมึงน่ะ” ว่าแล้วก็มะเหงกลงกลางหน้าผากมันสักที “เพื่อนกูโว้ย”
“ค่าไม่เชื่อหรอก ไปป์กลัวค่าเสียใจล่ะสิ.....ไม่ต้องห่วงค่านะไปป์ เพื่อได้รักไปป์เจ็บแค่ไหนค่าก็ทนได้”
“เอ่อ....กูไปห่วงมึงตอนไหนวะ” ผมว่าไอ้ค่ามันเป็นโรคไฮเปอร์ครับ...ใช่...ต้องใช่แน่ๆ รุงรังวุ่นวายตลอดเวลาซะขนาดนี้
วันนี้ผมต้องถ่อมาเตะบอลแต่เช้า ทั้งๆที่ความจริงแล้วผมต้องเตะเมื่อวานตอนเย็นแท้ๆแต่เพราะฝนเจ้ากรรมเสือกตกมาซะก่อนเลยได้เลื่อนมาเตะตอนเช้าแทน แรกๆก็สะลึมสะลืออยู่หรอก แต่พอแดกเข้าไปแปดเม็ดนี่ตาสว่างยิ่งกว่ากาแฟสิบแก้วอีกครับ
ผมใช้เวลาในรุ่งเช้าไปกับการชาร์ตพลังด้วยการนั่งพิงโคนต้นไม้เฉยๆโดยไม่มีปากมีเสียงต่อกรกับไอ้แม็กซ์ที่เข้ามาบ่นฉอดๆว่าความกดดันไปตกอยู่กับทีมวอลเลย์หญิงล้วน(?)ของมันเพราะเป็นกีฬาชนิดเดียวที่คณะผมยังไม่ตกรอบ อย่างที่บอกครับ..ท่องไว้....ลูกคุณหนู....ลูกคุณหนู แต่วอลเลย์นี่บังเอิญว่ากะเทยในคณะเยอะครับ แค่เห็นหน้า ฝั่งตรงข้ามก็แกล้งปวดท้องแล้วลาไปขี้กันหมดทีมแล้ว
สักพักไอ้ฟาร์ก็ต้องมาหิ้วปีกผมไปกินข้าวที่โรงอาหารกลางเพราะมันอยู่ใกล้สนามบอลที่สุดแล้ว และแน่ยิ่งกว่าแน่ว่าไส้ติ่งที่ชื่อ’ไอ้ค่า’ยังคงติดสอยห้อยตามมาด้วย เพื่อนที่คณะไม่คบมันรึไงวะ??
“ไปป์...กินไร กูเดินไปซื้อให้” โห...คบกันมาสามปีเพิ่งเห็นไอ้ฟาร์เป็นผู้เป็นคนก็วันนี้แหละ “กูกินข้าวหน้าเป็ดนะ งั้นมึงกินเหมือนกูเนี้ยแหละ ไม่ต้องเสียเวลา”
“ไอ้เห็ด....กูก็นึกว่าจะบริการกู เอาเหอะ...เอาไรมากูแดกหมดแล้วตอนนี้หิวไส้จะขาด”
ไอ้ฟาร์เดินไปต่อแถวซื้อข้าวสักพักมันก็มาวางบนโต๊ะแล้วเดินออกไปซื้อน้ำซึ่งตอนนี้แถวยาวเหยียดมาก ไอ้ผมก็พวกมารยาทดีครับ.....ชิ่งแดกก่อนซะเลย ก็ไม่ไหวแล้วนี่ครับ กระเพาะผมจะทะลุแล้วนะ ได้ยินเสียงวางจานที่ฝั่งตรงข้ามแล้วก็เงยหน้ามอง ไอ้ค่าฉีกยิ้มจนตาหยีให้ผม
“กินข้าวกับอะไรทำไมน่ารักจัง”
“กับผัว”
ห๊ะ???? อะไรนะ??? ใครว่าอะไรกินกับอะไรนะ กูยังไม่ได้อ้าปากเลย....แล้วไอ้เสียงเมื่อกี้มัน.....
“ภะ...ภคิน...”
เชดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด....มาอย่างหลอนครับ!!!!!!!!!!!!
ผมสะดุ้งโหยงในตอนที่สองมือที่คุ้นเคยตบลงที่ไหล่ดังปั่ก ไอ้ภคินและผองเพื่อนอาร์ท กัน โจ้ยืนเรียงรายอยู่ด้านหลังผมเมื่อไหร่ก็ไม่อาจทราบได้ แต่สภาพของพวกมันชวนให้คนเหลียวหลังมองทั้งโรงอาหารซะจริง...
พวกมันใส่เสื้อย้วยๆพร้อมด้วยกางเกงบอล สภาพเหมือนเพิ่งผ่านสงครามโลกครั้งที่สองมาหมาดๆ ผมถูกย้อมด้วยสีแดงเพราะฝุ่น หน้าตาเกรอะกรังไปด้วยขี้ตาดำๆ บนหลังมีกระเป๋าเป้ใบใหญ่ที่ใช้เดินทางเป็นตัวบ่งบอกว่ามันเพิ่งลงรถแล้วมุ่งหน้ามาที่นี่เลย
ผมทำหน้าเหรอหราใส่มัน....ไอ้ดีใจน่ะมันก็ดีใจอยู่หรอก....แต่จะหนักไปทางตกใจเสียมากกว่า ดูมึงเล่นมองกูด้วยสายตาเหมือนผัวที่จับได้ว่าเมียมีชู้อย่างงั้นแหละ
“....กะ...กินข้าวยังมึง” เป็นประโยคโง่ๆที่คนโง่ๆอย่างไอ้ไปป์สามารถคิดออกได้ในตอนนี้
“ยังไม่กิน และไม่อยากกินด้วย อยากเอาเลือดหัวคนแถวนี้ออกมากกว่า” ไอ้พระเอกที่ตอนนี้ผันตัวเองมาเป็นไอ้ฆาตกรหันไปจ้องไอ้ค่าที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเหมือนพร้อมจะกระโจนไปกัดคอให้แม่งเลือกสาดกระจายเสียตรงนั้น
แต่ที่เหี้ยกว่านั้นคือไอ้ค่าครับ!!!! มันแดกข้าวหมูแดงในจานตัวเองเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นหน้าตาเฉยมาก!!!! ท่าทีกวนตีนของมันยิ่งทำให้ภคินเดือดปุดๆจนจะทะลุจุดศูนย์อยู่แล้ว....
“เฮ้ย!!!มึง!!!!!” มันตะคอกพลางเอามือที่จับบ่าผมข้างนึงไปตบโต๊ะจนจานข้าวเด้งขึ้นมานิดนึง....โอ๊ย...น่ากลัวชิบหาย กูขอตัวไปเยี่ยวได้มั้ย....
“ฮะ??....อ่อ...ว่าไง มีอะไรเหรอ” ไอ้ค่าทำหน้าเหรอหราจนผมงงว่ามันกวนตีนหรือมันไม่รู้เรื่องจริงๆ แต่ที่รู้ก็คือตอนนี้ไอ้ภคินมันฟีลขาดไปเรียบร้อยแล้ว
“เออ!!!มึงนั่นแหละ!!! ว่างมากใช่มั้ยถึงได้มายุ่งกับแฟนกูอ่ะ”
“ห๊ะ????” ไอ้ค่ายังคงสตีลทำหน้าเป็นหมาแดกแฟ้บ ก่อนมันจะก้มมองมือภคินที่จับบนบ่าผมอยู่ “อ้าวไปป์ครับ....ไหนตอนนั้นบอกว่ายังไม่มีแฟนไง”
ชิ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง....
สายตาทิ่มแทงลงมากลางหนังศีรษะโดยไม่ต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง สัมผัสได้ถึงไอมารที่แผ่ซ่านจากด้านหลัง......เอาแล้วไงกู..... ว่าแล้วก็ส่งสายตาอาฆาตให้ไอ้ค่าที่ขว้างงูไม่พ้นคอแต่เสือกเอางูมาคล้องคอกูไปด้วย
“มันบอกว่าไงกูไม่รู้ แต่ที่รู้มันเป็นแฟนกู และมึงกล้ามากนะที่มาจีบคนของกู” หูยยยยยยยยยยย....โรแมนติกน้ำตาไหล กูเกือบซึ้งแล้วเชียวถ้ามึงไม่บีบไหล่กูแรงขนาดนี้ กดเส้นให้กูรึไง
ไอ้ค่ายักไหล่ทำท่าไม่รู้ร้อนรู้หนาว “เขาเป็นเนื้อคู่กู”
แสรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด....ไอ้เหี้ยนี่ก็ไม่ดูสถานการณ์เล๊ย!!!!!!! มาถึงตรงนี้กระดูกหัวไหล่กูจะแตกคามือไอ้ภคินแล้วครับ
“ภคิน.....กูเจ็บไหล่ ถ้ามึงจะนวดก็เลื่อนไปทางซ้ายหน่อย มึงกดผิดจุด แฮะๆๆ”
“ยังจะมามุกนะมึง” มันว่าพลางเบิร์ดกบาลผมเข้าไปทีนึง....อื้อหือ....มึนครับงานนี้
“ไปป์....โกโก้หมดว่ะ...กูเลยได้เป๊ปซี่มา.....แทน” มาแล้วครับเพื่อนผู้กู้โลก ไอ้ฟาร์ที่มาวางน้ำลงบนโต๊ะถึงกับเบิกตาโพลงเพราะมันจับสถานการณ์ไม่ถูก “อ้าวไง....กลับมาแล้วเหรอคิน”
“ยังมั้ง” จึ๊ก!!!เกรียนแตกใส่ไอ้ฟาร์ไปดอกนึงครับ “ฟาร์....ไหนกูบอกให้ช่วยดูไปป์ให้ไง ไหงมีไอ้แมงดานี่มาเกาะแกะได้วะ หรือว่ามึงละเลยหน้าที่”
“เฮ้ย...อะไรวะ ไอ้ฟาร์มึงไปสนิทกับมันตอนไหนวะ แล้วนี่มึงฝากไอ้ฟาร์คุมความประพฤติกูเหรอ”
ภคินเลิกบีบหัวไหล่แต่เอามือมาอุดปากผมแทน “มึงอย่าเพิ่งพูด...ยังมีคดีติดตัวอยู่นะไปป์....” ละ...แล้วทำไมมึงต้องทำเสียงเย็นขนาดนั้นด้วยล่ะ กูกลัวนะโว้ย “ว่าไงฟาร์”
“มึงดูเอาเองเหอะคิน....เกินจะรับมือ” ฟาร์ยกมือสองข้างขึ้นเหมือนยอมแพ้
ตอนนี้ทุกสายตาเลยจับจ้องไปที่ไอ้ค่าซึ่งสวาปามข้ามหมดจานและกำลังรวบช้อนเข้าหากับอย่างเรียบร้อย “เอิ๊ก~” มันเรอก่อนจะเงยหน้าขึ้น “อ้าว...มองไรค่ากันครับเนี้ย รู้ว่าหล่อ แต่ก็เขินนะเนี้ย ฮะ ฮะ ฮะ”
“ภคิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนน~~ ใจเย๊นนนนนนนนนนนนนนนนน” ผมคว้าแขนมันมาดึงไว้ไม่ให้มันกระโจนเข้าไปกัดไอ้หน้าตี๋นั่น ไม่ได้ห่วงอะไรมันนะครับ แต่กูไม่อยากเป็นข่าวหน้าหนึ่งเพราะต่อยกันแย่งผู้ชายกลางโรงอาหารโว้ยยยยยยย
“ทำไมไปป์....มึงห่วงมันมากเหรอ”
“ห่วงเหี้ยไร มึงยำตีนมันกูยังไม่รู้สึกอะไร แต่ตอนนี้กูอายโว้ย!!!!คนมองกันจะทั้งโรงอาหารแล้ว” ไอ้พวกนี้ก็นะ....ข้าวปลาไม่แดกนึกว่าหนังดูละครหลังข่าวรึไงวะ หรือซื้อข้าวมาตากลมเล่น???
“กูยอมไม่ได้ เหี้ยนี่แม่งกวนตีนกู!!!!!!”
“ภคิ๊นนนนนนนนนนนนน....กูขอเหอะ เดี๋ยวมึงไปตีกันข้างนอกนะ กูไม่ห้ามสักคำเลยเอ๊าะ”
“แฟนไปป์น่ากลัวจังเลยนะครับ ไม่สนใจผู้ชายใจเย็นแบบค่ามั่งเหรอ” ไอ้เหี้ยนี่ก็หยอดไม่ดูเวลาเลยว้อย!!!!!!!!
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์...ภคิน ภคิน ภคิน นะนะนะ”
“ไปป์มึงอยากได้เกียร์มากนักรึไง”
“โอ๊ยยยยยยย...กูไม่เอ๊า!! ไม่อยากได้ ไอ้เน่าก็มีเกียร์กูจะเอามาทำไม”
“ใช่สิคิน....เรามันไม่มีเกียร์กระปุก กระตุกแล้วมันไม่มันส์”
“เหี้ยโจ้....มึงอย่าเพิ่งมาหยอดมุกให้สถานการณ์มันแย่ลงได้มั้ย แสรดดดดดดดดดดดดดด”
“เอ๊า....กูกะให้ขำนะ พวกมึงไม่ฮากันหน่อยเหรอ” ฮากริบเลยครับโจ้....
เมื่อใช้ไม้แข็งไม่ได้ผมก็ต้องใช้ลูกอ้อนด้วยการจับมือไอ้ภคินมากุมไว้....อะไร ก็กูอ้อนได้แค่นี้อ่ะ “ภคิน....ไว้ชีวิตมันไปก่อนเหอะนะ เดี๋ยวค่อยตามไปฆ่ามันทีหลังก็ได้ มันเรียนอยู่นี่มันไม่หนีไปไหนหรอก”
“โห....ไปป์ใจร้ายกับค่าจังเลย เมื่อก่อนเคยรักเคยผูกพัน แต่มาวันนี้มันเป็นเพียง คนเคยได้รู้จักกัน”
“มึงไม่ต้องมาสล็อตแมคชีนตอนนี้นะ แล้วกูไปรักไปผูกพันกับมึงตอนไหน”
ผมปฎิญาณกับตัวเองไว้ว่าถ้าเหี้ยค่าชักใบให้เรือเสียอีกทีกูจะปล่อยให้ภคินแม่งชกหน้าแหกกลางโรงอาหารเนี้ยแหละ อายช่างแม่งละ....กูสะใจเป็นพอ
หลงรักคนมีเจ้าของแอบมองอยู่ทุกวัน ไปหลงรักแฟนชาวบ้านทั้งที่รู้ตัว คนน่ารัก ถูกใจนักไม่เคยเป็นอย่างนี้~
เสียงริงโทนนรกแตกดังจากตูดไอ้ค่า มันรีบล้วงออกมารับทันที ส่วนไอ้ภคินแทบพุ่งเข้าใส่ตอนเพลงมันดังแล้วครับ ดีนะไอ้อาร์ทมาช่วยจับไว้อีกข้าง
“เออ...ว่าไง.... ห๊ะ?? จารย์เช็คชื่อ?? ชิบหายบรรลัยตายหองสยองโลกโชคไม่ดีเลยจริงๆ” มันชิบหายตั้งแต่มึงมายืนอยู่ตรงนี้แล้วไอ้ค่า!!! “เออๆ...เดี๋ยวกูไปตอนนี้แหละ”
มันตัดสายแล้วรีบเอามือถือยัดลงกระเป๋าหลังตูดอีกครั้ง ก่อนลุกมันคว้าเศษกระดาษมาขีดๆเขียนๆอะไรไม่รู้ลงไปแล้วยื่นให้ผม
“เบอร์โทรค่านะ แต่ค่าให้ไม่หมดทุกตัวหรอก...เดี๋ยวจะหาว่าค่าง่าย ไปป์ไปเดาตัวเลขที่เหลือเอาเองนะ” กูเดาว่ามึงจะตายตอนไหนได้ป่ะ? มันรีบคว้ากระเป๋าแล้วทำท่าจะวิ่งออกไป แต่ก็ชะงักแล้วหันกลับมาเป็นภาพสโลโมชั่น
“อย่าลืมนะไปป์....เจ็บเมื่อไหร่ก็โทรมานะ” พร้อมเอียงคอทำท่าโทรศัพท์ประกอบ ก่อนจะวิ่งฟิ้วววววววววววววววว หายไปจากเรตินาของเราทั้งกลุ่ม ทิ้งเมฆดำก้อนเบ้อเร่อให้ลอยเอื่อยเหนือหัวผมไปมา เหมือนมีสัญาณเตือนมารำไร.....ตายแหน่.....ตายแหน่.....ตายแหน่.....
ผมค่อยๆก้มมองเศษกระดาษในมือช้าๆ......แล้วอ้าปากค้าง
XX9-8043667
ไอ้สลัดผัก!!!!!!!!!!!!!!!!!! กูอยากจะไล่ไอ้ภคินไปต่อยแม่งตอนนี้เลย ขอบคุณมากที่มึงได้ยากจนต้องให้กูมานั่งเดาเบอร์สองตัวหน้าเนี้ย ยากจริงๆให้ดิ้นตาย ยากกว่าซื้อหวยถูกสองตัวท้ายอีกว่ะ!!!!!
“ไอ้เหี้ยเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!” ไอ้ภคินตะโกนลั่นโรงอาหารอย่างอัดอั้น ก่อนจะกระชากเศษกระดาษในมือผมมาฉีกจนไม่เหลือสภาพเดิมว่าเคยเป็นกระดาษมาก่อน
“ภคิน...มึงใจเย็นก่อนนะ”
“มึงเงียบเลยนะไปป์ แค่กูยอมให้มันมาหยามกูแบบนี้ก็มากเกินพอแล้ว คราวนี้กูจะยอมเพราะมึงขอ แต่คราวหน้าไม่มีแน่ๆ!!!!!!!” มันตะคอกจนฝุ่นที่เกาะหัวร่วงเกรียวกราวลงมาใส่หน้าผม ไอ้ผมจะจามก็ใช่ที่....กลัวมันจะเบนเป้าหมายมาต่อยกูแทนไอ้ค่าได้
“กะ...กูขอโทษ” พอผมทำเสียงหงอสีหน้ามันก็เริ่มอ่อนลง จากที่คิ้วขมวดเป็นเส้นเดียวกเริ่มจะเห็นช่องว่างระหว่างคิ้วนิดๆละ....
“เฮ้อออออออออออออออออออออออ....” มันถอนหายใจแล้วเอามือโคลงหัวผมไปมา “บ้าจริง...ปล่อยให้คลาดสายตาไม่ได้เลยนะมึง”
“อะไรเล่า....กุยังไม่ทันทำอะไรเลยนะ”
“ไม่ต้องพูด....กลับห้อง มึงกับกูเรามีเรื่องต้องเคลียร์กัน”
เอาล่ะ ทุกท่านหยิบมือถือขึ้นมา กด191แล้วโทรออก.....มารับศพผมด้วยนะครับคุณตำรวจ....
TBC
ลงรอบนี้ไม่ได้ปรับตัวหนังสือต้องขอโทษด้วยนะคะ
ไปปั่นตอนต่อไปก่อนค่ะ :bye2:
-
อิอิ เข้ามาให้กำลังใจพี่สาว
รอตอนต่อไปนะคะ
-
:m20: :m20:
-
อุ้ย~ เม้นหาย งั้นเม้นใหม่!!
อยากจะเกลียดค่านะ แค่เกลียดไม่ลงว่ะ 55555
มึนชิบหายเลยไอ้ค่าเอ๊ย~ ภคินสู้ๆ กันไอ้ค่าออกไปไกลๆเลย -3-
ตอนหน้าภคินน้อยใจหนูไปป์ตายเลยนะเนี่ย บอกว่าไม่มีแฟน - -;;
จัดหนักเลยคิน!! ไม่รอดแน่~
-
:a5:
ไปป์ครับ....งานเข้าแล้วนะครับ ภคินเผด็จศึกซ๊าาา~~~!!!!!!
ฮ่าๆๆ o13
-
พึ่งรู้ว่าไปป์กินข้าวกับผัว ถึงน่ารักขนาดนี้ :jul3:
ค่าไม่ง่ายเลย o16 เดาได้ยากมากๆเลยเอบร์โทรนี้ :laugh:
โดนเเน่ๆ ไปป์
กดเป็ดก๊ากๆให้ค่ะ
-
กลับห้อง -,,,,,,,,,,,-
กลับด้วยคนคร้าบบบบบบบบบบ
คินเอ้ย เอาให้หนัก ฮ่าๆ
-
เม้นซ่อมจ้า ค่า กวนได้ใจมาก :m20: เพียงแต่มาไม่ถูกเวลาเท่านั้นเอง ส่วนไปป์เอาใจช่วยนะ
-
คิดถึง คิดถึง
-
มาต่อไวๆนะ :กอด1:
-
:-[ อยากได้ ค่า ไปเลี้ยงอ่ะ
:กอด1: คนเขียน
-
อร๊ายยยยยยยยยยยย
น่ารักมากเลยค่าเอ๊ย
จะหมั่นไส้ก็หมั่นไม่ลงวุ้ย :laugh:
มาต่อเร็วๆนะก๊าบบบบบ
สนุกติดหนึบไม่มีเบื่อ เอิ๊ก :z1:
-
:L2:
-
ไอ้ค่าน่ารัก :man1:
-
เอ้าคนเขียนโพสซ่อม :laugh:
งั้นเราเม้นซ่อมมั่ง ^^
ปล.ถูกใจคำว่ารีบไปปั่นตอนต่อไปมากๆ o13
-
เมนต์ซ่อมค่า :กอด1:
-
คนโพสโพสซ่อม
งั้นคนอ่านก็อ่านซ่อมละกัน !!! :m9:
-
Room 35
“อื้อออออ....ภคินพอก่อน กูจะตายแล้ว”
“อะไร...มีสิทธิต่อรองด้วยเหรอ”
ทำไมกูรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนารินในสวรรค์เบี่ยงที่ถูกไอ้คาวีคุกคามทางเพศวะ เฮ้ย!!กูเป็นผู้ชายนะโว้ย มึงจะทำแบบนี้กับกูไม่ได้ไอ้คาวี...เอ๊ย!! ไอ้ภคิน
ผลของการสัมภาษณ์สดคือปากที่บวมเต่งแทบแตกของผม ไอ้ห่านี่มาถึงห้องมันก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงลากผมมานั่งบนโซฟาแล้วกระชากเข้ามาจูบเอาจูบเอา(‘เอา’ในที่นี้หมายถึงคำสร้อยครับ ไม่ใช่คำกริยา)จนผมแสบปากไปหมดแล้ว เกิดมายังไม่เคยโดนดูดปากขนาดนี้มาก่อนเลย พ่อมึงเป็นปลาซักเกอร์เปล่าวะ
“แล้วพอมึงไล่แล้วมันไม่ไป มึงก็ปล่อยเลยตามเลยเนี้ยนะ แอบหวังอะไรอยู่รึเปล่าเนี้ย”
“ไม่ได้หวังว้อย....อื้ออออออออ... เหี้ยนี่มึงจะให้กูตอบมั้ย สัส!!” ผมชิ่งเอามือตะครุบปากมันไว้ก่อน “มึงไม่เห็นเหรอว่ามันหน้าด้านขนาดไหน แล้วจะให้กูทำยังไง”
“ต่อยแม่งเลย”
“มึงว่าต่อยแล้วหน้าอย่างมันจะไปเหรอ”
“.............” เงียบ เถียงไม่ออกล่ะสิมึง
“เห็นมั้ยล่ะว่าไม่ได้ แล้วมึงก็ไม่ต้องมาหึงงี่เง่าด้วย ไม่เชื่อใจกูเหรอวะ”
“เออ”
“ตอบสร้างภาพหน่อยก็ได้นะมึง” แบบที่กูดูในทีวีอ่ะว้อย แบบ ‘ฉันเชื่อใจเธอ แต่ไม่เชื่อใจเขา’ ก็ว่าไปสิ
“สร้างทำไม ก็กูไม่พอใจที่มีคนมายุ่งกับของของกูอ่ะ แล้วเกิดมึงชอบมันขึ้นมาล่ะ เกิดมึงทิ้งกูล่ะ”
“เฮ้ย!!!พอๆ เพ้อเจ้อเป็นไอ้ค่าสองแล้วมึง”
“กูไม่อยากได้ยินชื่อมันจากปากมึง”
“โอเคๆ” ผมยกมือยอมแพ้ อารมณ์เหมือนกล่อมเด็กอนุบาลไม่มีผิด “กูไม่ได้ชอบใครทั้งนั้น....ตกลงป๊ะ”
“อ้าว...แล้วกูล่ะ”
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย....กูจะประสาทแดกตายครับพี่น้อง!!!!!!! มึงกี่ขวบแล้วไอ้ภคิน!!!!!!
“เร็วๆ ตอบกูมา แล้วกูล่ะ” ไม่ว่าเปล่ามันมาเขย่าไหล่ผมด้วย เออ...เอาข้าไป...นี่กูมีแฟนหรือมีลูกวะ
“เออๆ ชอบๆๆๆๆ”
“มึงอย่าตอบแบบขอไปทีสิวะ” เอ๊ะ ...อาร์ตตัวแม่เหรอมึง
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ใช้สองมือจับแก้มสองข้างนั่นไว้ แล้วจ้องเข้าไปในดวงตาเรียวคมเหมือนเหยี่ยวนั่น ก่อนจะค่อยๆพูดออกมาช้าๆ.. “ชอบ”
ริมฝีปากที่ชอบยิ้มมุมปากนั่นแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มกว้างๆเหมือนเด็กได้ของเล่น นัยน์ตาของมันระยิบระยับด้วยความสุข ก่อนจะค่อยๆโน้มตัวลงมาหาผมช้าๆ
“ขอบใจ”
แล้วริมฝีปากของเราก็ทาบทับกันอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่เหลือความร้อนแรง มีแต่เพียงความอ่อนหวานเท่านั้น มันจูบผมช้าๆ....สัมผัสเบาๆชวนให้เคลิบเคลิ้มแทบจะละลาย ริมฝีปากบางนั่นค่อยๆขบเม้มกลีบปากผมช้าๆไม่เร่งรีบและไม่ได้รุกล้ำอะไรเกินไปกว่านั้น ผมส่งเสียงครางในลำคอในตอนที่มันค่อยๆขยับเปลี่ยนองศา....
อย่างที่ผมเคยบอกมั้ยล่ะ ภคินมันเหมือนเด็กในเรื่องความรัก แม้ว่ามันจะกร้านโลกทำงานทุกอย่างเหมือนเป็นผู้ใหญ่ที่รับผิดชอบตัวเองได้ มีแต่เรื่องนี้เท่านั้นแหละที่มันทำเหมือนเด็กเอาแต่ใจคนนึง แถมยังทำอะไรไร้เหตุผลสุดๆ...
เหมือนคนไม่เคยมี....
“อื้ออออออ..พอๆ....พอแล้ว จะหายใจไม่ออกตายแล้ว”
“ก็คิดถึงมึงอ่ะ”
โอ๊ย พอแล้วโว้ยยยยยยยย มดจะแดกขาโซฟาอยู่แล้ว แล้วหนังหน้ากูก็ร้อนจนแทบจะไหม้!!!!
“ไม่ต้องมานอกเรื่อง...มึง!!!” ผมชี้หน้ามัน “มีเรื่องปิดบังกูอยู่ใช่มั้ย”
มันเลิกคิ้ว “เรื่องไรวะ”
“ก็เรื่องไอ้ฟาร์ไง มึงไปสนิทกับมันตอนไหนวะ ทำไมกูไม่เห็นรู้”
“โธ่...ก็นึกว่าเรื่องอะไร” มันลูบคางทำท่าคิด “เอ~ แล้วไปสนิทกันตอนไหนวะ”
“มึงอย่ามาลวดลาย บอกมาเร็วๆ”
“โอ๊ย...อย่าเขย่าคอเสื้อดิวะ” มันว่าพลางแกะมือผมออกจากคอเสื้อมัน มึงก็รู้ว่ากูทรมานแค่ไหนยามไม่ได้รู้เรื่องชาวบ้าน ยังจะมาแกล้งกูอีกนะ “อืม....จะว่าไงดีวะ กูก็อธิบายไม่ค่อยถูกซะด้วย”
“ก็อธิบายให้มันถูกสิวะ”
“ก็..ก็แบบ...นี่เป็นความลับนะ ห้ามบอกใครเด็ดขาด” แล้วมึงจะกระซิบทำไม อยู่กันสองคนทั้งห้องเนี้ยนะ “คือ..กูคิดว่าไอ้อาร์ทมันจีบฟาร์อยู่ว่ะ”
เชดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.....เอาเป็ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! นี่มันอะร๊ายยยยยยยยยยยย!!! กูบกพร่องทางประสาทหูรึเปล่า....เอ๊ะ...หรือกูจะคันหู เฮ้ย!ไม่ใช่ละ!!!!
“มะ...มึงอย่ามาล้อกูเล่นนะ....”
“กูไม่ได้ล้อเล่น” มันจ้องหน้าผมด้วยสีหน้าจริงจัง “จะว่าไงดีวะ....คือช่วงปิดเทอมที่มึงกลับบ้านที่เชียงใหม่อ่ะ แบบว่ามีเรื่องกันนิดหน่อย แล้วไปๆมาๆมันก็มารู้จักกันได้ไงก็ไม่รู้ แล้วกูกับมันก็คุยกันยังไงก็ไมรู้ แล้วตอนนี้มันก็สนิทกับกู ไอ้โจ้ ไอ้กันได้ยังไงก็ไม่รู้”
“นี่ตกลงมึงรู้อะไรบ้างวะ”
“รู้ว่ามึงชอบกูไง”
“ไม่ใช่เรื่องนั้นโว้ยยยยยยยยย”
“แหม...หน้าแดงเชียวนะมึง ชอบอ่ะดิ ชอบอ่ะดิ ชอบอ่ะดิ” ไม่ว่าเปล่ามันเอามือมาม้วนเส้นผมหยักศกข้างแก้มผมเล่นด้วย
“โอ๊ย...พอแล้ว ไม่ถามแล้วก็ได้วะ” แม่ง...กูจริงจังอยู่ เสือกมาทำเสียเรื่องซะได้ ไม่เป็นไร...ผมไปเค้นคอถามจากไอ้ฟาร์เอาก็ได้ ไม่มีอะไรในโลกที่ผมอยากรู้แล้วไม่ได้รู้ครับ
สุดท้ายก็ต้องมานั่งรื้อกระเป๋าช่วยมันเก็บของ เปล่าครับ...ไม่ใช่พ่อบ้านอะไรหรอก แต่เหี้ยนี่แม่งเล่นไม่ยอมรื้อของ บอกว่าพรุ่งนี้ค่อยทำ ป้ามึงเห๊อะ!!ผ้าเน่ากันพอดี แล้วผมก็ทนไม่ได้ต้องมานั่งดมกลิ่นอับของผ้า แล้วดูเสื้อผ้าแต่ละตัวของมันนะครับมีแต่ฝุ่นจับจนจะเปลี่ยนสีมันทุกตัวอยู่แล้ว
คืนนี้เป็นคืนแรกในรอบอาทิตย์ที่ผมล้มตัวนอนลงบนเตียงแล้วนอนหลับได้อย่างเต็มอิ่ม
ตลกดี.....เรานอนข้างกันโดยที่ไม่ได้แตะตัวกันด้วยซ้ำ
แต่ผมกลับนอนยิ้มเหมือนคนบ้า แปลกดีเหมือนกัน......
...........................................................................
..................................................
..............................
............
ผมเคยคิดนะว่าจากเหตุการณ์นรกแตกภคินออกอาละวาดไล่เข่นฆ่าผู้คนที่โรงอาหารเมื่อวันนั้นจะทำให้ชีวิตผมกลับมาสู่วังวนของมนุษย์ปุถุชนคนธรรมดากับเขาได้เสียที.......
แต่กูคิดผิดครับ!!!!!!!!!!!!
“ไปป์คร้าบบบบบบบบบ ดูนี่สิค่าเอาอะไรมาฝาก” มาแล้วครับ... “แท่แด๊นนนนนนนน~~ ขนมวาเฟิล~~”
“นั่นมันขนมรังผึ้งไม่ใช่เรอะ”
“จุ๊ๆๆ ไปป์...ชื่อภาษาอังกฤษมันก็คือวาเฟิลนั่นแหละครับ”
วินาทีที่ถุงขนมสัมผัสลงบนโต๊ะ มือใหญ่ๆก็ปัดมันซะกระเด็นลงไปนอนเล่นอยู่บนพื้นแทน พร้อมด้วยสายตาเสียดแทงจากใบหน้าคมที่นั่งข้างๆผม “ไอ้เบื้อก...กูบอกแล้วใช่มั้ยเลิกยุ่งกะแฟนกูซะที”
ผมยกมือขึ้นกุมขมับ....
“อะไรวะ กูซื้อมาให้ไปป์กินแล้วมึงมาเสือกอะไรด้วย”
“จะไม่เสือกได้ไง...นี่แฟนกูโว้ย”
“แต่นี่เนื้อคู่กู”
ชีวิตผม...นายวิรัล วงศ์วิสุทธิ์ ชักจะเริ่มห่างไกลคำว่ามนุษย์ธรรมดาเข้าไปทุกที....
ตั้งแต่วันนั้นถึงวันนี้แทนที่ชีวิตผมจะเข้าสู่โหมดปกติ แต่ตอนนี้มันกลายเป็นโหมดวุ่นวายเสียยิ่งกว่าวุ่นวาย ความบรรลัยที่หนึ่งคือไอ้ค่าผู้มีหนังหน้าหนาน้อยกว่าเหล็กกล้านิดเดียวไม่ยอมก้าวออกไปจากชีวิตผม แม้จะรู้ว่าผมมีแฟนอยู่แล้วด้วยประเด็นที่ว่าผมเป็นเนื้อคู่มัน ความบรรลัยที่สองคือไอ้พระเอกผู้ไม่เคยยอมใครงัดมุกเด็ดมาชนกับมันแบบตาต่อตาฟันต่อฟัน ผมของเรียกแผนการนี้ว่า ‘หมาเฝ้ายาม’
แล้วความซวยจะไปตกที่ไหนไกล ถ้าไม่ใช่กลางหัวกูนี่แหละ!!! โปรดคิดภาพผู้ชายแห้งๆท่าทางโง่ๆคนนึงที่นั่งระหว่างผู้ชายหน้าดีสองคนที่กำลังกัดกันเหมือนหมา!!!!! เฮ้ย!!!กูไปทำเสน่ห์ยาแฝกตอนไหนวะ??? แล้วทำไมที่มันมาติดพันกูมันถึงได้มีแต่เพศเดียวกัน จัญไรจริงๆชีวิต!!!!!!!!
“ฮัลโหล...ทำไมไอ้กัน เออ...เออ...เฝ้าอยู่เนี้ย โอ๊ยยยย..ไม่ไปไม่ได้เหรอวะ มึงก็คุยแทนดิวะ เออๆก็ได้ แม่งรออีกห้านาทีกูบึ่งไป”
“เปิดโอกาสให้กูแล้วสินะ หึหึหึ”
ภคินยักไหล่ “จะเปิดจะปิดมึงก็ไม่มีปัญญาหรอก”
“กลับมาแฟนมึงห้อยเกียร์ที่คอแน่ๆ”
“ก็ลองสิ...กูจะตัดคอทิ้งซะดีมั้ย” เฮ้ยๆ...ประโยคหลังมึงเข้าข่ายข่มขู่กูแล้วนะโว้ย
สุดท้ายไอ้ภคินก็ต้องเป็นฝ่ายลุกจากโต๊ะไปเพราะอาจารย์เรียกประชุมด่วน ไม่รู้ว่ามันคิดว่าไอ้ค่าไม่มีปัญญาจีบผม หรือ ผมไม่มีวันเอาไอ้ค่ามันถึงได้ทิ้งผมไว้กับไอ้ค่าแบบนี้
“อยู่กับมึงเหมือนมีละครให้ดูทุกวันเลยว่ะ”
“ความเห็นของมึงน่าสนใจมากฟาร์ สนใจมาเล่นบทคนใช้ให้กูมั้ย”
“ไม่ล่ะ” ไอ้หัวเห็ดว่าพลางยักไหล่ “เป็นผู้ชมเฉยๆนี่แหละโคตรสนุกเลย”
“ว่าไป....” ผมลากเสียงยาว เริ่มส่งสายตาล้อเลียนมันบ้าง “มึงยังไม่เล่าให้กูฟังเลยน๊า~ นี่ไปจีบกับไอ้อาร์ทอีท่าไหนหว่า ทำไมกูไม่ยักรู้”
“...........”
“แหน่~~~” ผมชี้หน้ามัน “หน้าแดงทำไมว้า~~ เอ๊ะๆเห็นนะว่าแอบยิ้ม”
“สัส” มันด่าแล้วผลักนิ้วผมออก “กูไปเยี่ยวดีกว่า เชิญมึงอยู่กับชู้รักศรีธัญญาซะให้พอนะ”
“ไอ้ฟาร์.....ไอ้ชั่ว!!!!!!!” ด่าเสร็จไอ้เห็ดมันก็ลุกพรวดออกไปทันทีเลยครับ ไหนไอ้ภคินใช้มึงมาคุมกูไม่ใช่เรอะ เฮ้ย!!!มันละเลยหน้าที่ครับพี่น้อง!!!!
เมื่อไม้กันหมาท่อนสุดท้ายของผมเดินลิ่วๆไปเข้าห้องน้ำทิ้วให้ผมต้องนั่งจ้องหน้ากับไอ้ค่าไว้เพียงลำบาก สัส...ผมไม่เคยอยู่กับมันสองต่อสองซะด้วยสิ เกิดอยู่ๆเหี้ยนี่มีจิตพิศวาสปล้ำกูขึ้นมาจะทำไง แม้ว่าจะอยู่ใต้ตึกคณะตัวเองที่คนเดินสวนกันไปมา แต่มันก็พิสูจน์ให้ผมเห็นด้วยสองตาแล้วว่าไม่มีอะไรที่ไอ้ค่าทำไม่ได้
“ฟาร์เปิดโอกาสให้เราแล้วครับไปป์” เชดดดดดดดดด...อย่ามาทำเสียงอ่อนเสียงหวานกูขนลุก
“มันไม่ได้เปิด มันไปเยี่ยว”
“ดูแฟนไปป์ทำสิครับ ขนมวาเฟิลของค่ากลายเป็นกระเบื้องปูพื้นซะแล้ว” มันทอดสายตาอาลัยอาวรกับขนมลายตาราง(ที่ยังไงกูก็มองว่ามันเป็นรังผึ้ง ไม่ใช่วาเฟิล.....) ก่อนจะทำสิ่งที่ผมคาดไม่ถึง
ไอ้ค่าถลาตัวลงมาเก็บขนมที่พื้นก่อนจะเอามาใส่ถุงไว้แล้ว.............ฉีกแดก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เหี้ย!!!!!!!!!ตกที่อื่นกูจะไม่ว่าแต่นี้มันพื้นตึกนะโว้ย!!!!! เดินผ่านกันวันละกี่ร้อยตีน เหยียบขี้หมามารึเปล่าก็ไม่รู้
“ไปป์ไม่ต้องอ้าปากค้างขนาดนั้นหรอกครับ ค่ากินแต่ด้านที่มันไม่โดนพื้นน่ะครับ รู้นะว่าเป็นห่วง แน๊ะๆๆ”
“เฮ้อ....กูล่ะเหนื่อยใจจะด่าจริงๆ” ว่าแล้วก็เสยผมอย่างเหนื่อยหน่ายจะพูด สุดจะสรรหาคำมาด่าทอไอ้หน้าด้านนี่แล้ว
หน้าตามันก็ไม่ได้แย่อะไรนะ เรียกได้ว่าหล่อแบบตี๋ๆยิ่งใส่เสื้ออภินิหารสีกรมท่ายิ่งชวนให้ดูเท่ ผมคาดว่าถ้ามันไม่มีนิสัยจัญไรแบบนี้สาวๆในมหาลัยคงกรี๊ดมันน่าดูเหมือนกัน แล้วเหี้ยนี่คิดไงมาจีบผู้ชายที่มีแฟนแล้วอย่างกูวะเนี้ย
“ค่า...กูถามจริงๆนะ มึงมาจีบกูทำไมวะ”
“ค่าตอบจริงๆนะไปป์.....เราเป็นเนื้อคู่กัน”
แสรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!! ถ้าผมเป็นตุ๊ดแบบอิแม็กซ์กูคงลงไปกรี๊ดแล้วดิ้นๆอยู่บนพื้นเหมือนโดนน้ำกรดสาด แต่พอดีกว่าผมเป็นผู้ชายเลยได้แต่กำมือแน่นห้ามตัวเองไม่ให้ลุกขึ้นต่อยเหี้ยนี่.....ไม่คุ้มครับไม่คุ้ม อย่าเกลือกกลั้วกับมันเลย
“ทำหน้าแบบนั้นไม่เชื่อล่ะสิ ไปป์เนี้ยน๊า~ ไม่เชื่อใจค่าบ้างเลย แบบนี้ค่าน้อยใจนะ”
“เรื่องของมึงเหอะ”
“ก็ได้...ถ้าไปป์ไม่เชื่อขนาดนั้น ค่าจะเล่าให้ฟัง........” มันแหงนหน้าขึ้นฟ้าประหนึ่งว่ากล้องจะตัดภาพเป็นสีซีเปีย
“เมื่อเดือนก่อน.....มันเป็นวันเสาร์ที่อาการแจ่มใสปลอดโปร่งโล่งสบาย เมฆสีขาวลอยเอื่อยบนท้องฟ้า นกน้อยสีน้ำตาลโผบินตัดกับพื้นหลังสีฟ้าสดใส”
“กูขอเนื้อๆ มึงอย่ามาเยอะ” ใช้คำวิเศษณ์สิ้นเปลืองจริงนะมึง.....
“ไปป์ล่ะก็~ ค่าก็อยากให้มองภาพออกไง” ผมจ้องหน้ามัน “โอเคๆ ไม่ขยายความมากก็ได้ วันนั้นแม่ค่าไปหาหมอดูประจำตระกูล”
“ห๊ะ?? มึงมีหมอดูประจำตระกูลด้วย?”
“แน่นอนครับ” มันยิ้มอย่างภูมิใจก่อนจะเล่าต่อ “แม่หมอบอกให้แม่ค่าส่งต่อแหวนประจำตระกูลให้กับค่า แล้วบอกว่ามันจะนำพาค่าไปหาเนื้อคู่ที่แท้จริง”
มันอ่านนิยายเยอะไปเปล่าวะ....
“เย็นวันนั้นคุณนายแม่ของค่าไปช็อปปิ้งที่XX ระหว่างที่คุณนายแม่กำลังเลี้ยวเข้าไปในช็อปแอร์เมส อยู่ๆค่าก็มือไม้อ่อนปล่อยถุงช็อปปิ้งให้ร่วงลงพื้นดังตุบ!!”
มันเว้นระยะเหมือนให้ผมลุ้น.....ซึ่งโทษที...กูไม่ลุ้นว่ะ...
“กล่องแหวนเปิดออกครับ!!! แล้วแหวนก็หลุดออกมามันกลิ้งคลุกๆไปตามพื้นค่าทิ้งของทั้งหมดไว้ตรงนั้นแล้ววิ่งไล่ตามมัน ผ่านหน้าร้านเสื้อผ้า ก่อนจะไหลลงไปตามบันไดเลื่อน ค่ารีบวิ่งตามไปทันที!!!! พอมันถึงชั้นล่างมันก็ยังกลิ้งต่อไป เรื่อยๆ....เรื่อยๆ....เรื่อยๆ....” มันจะกลิ้งอีกนานมั้ยวะ กูเบื่อแล้ว
“จบไปหยุด!!!!! อยู่ที่ส้นเท้าของรองเท้าหนังสีดำเบอร์42” มันดีดนิ้ว “คุ้นแล้วใช่มั้ยครับไปป์!!!!!!”
“ห๊ะ?? อะไร...คุ้นอะไร??” เอาซะกูสะดุ้งเฮือก
“มันคือรองเท้าที่ไปป์ใส่อยู่ตอนนี้ไงล่ะครับ!!!!” ว่าแล้วพี่ท่านก็ผายมือไปที่ตีนของผมประหนึ่งว่ามันเป็นรองเท้ามีปีก “ใช่ครับ....วินาทีที่ไปป์ก้มลงมาเก็บแหวนเป็นวินาทีเดียวกับที่ค่าเอื้อมมือเข้าไปหา แล้วมือของเราสองคนก็สัมผัสกัน....จากนั้นค่าก็รู้สึกถึงกระแสไฟฟ้าที่ไหลผ่านเข้ามาในร่างกาย.....ใช่ครับ ค่าคิดว่าเราสองคนสปาร์คกันตั้งแต่วินาทีนั้น”
“ไอ้ค่า....คณะมึงไม่สอนเรื่องไฟฟ้าสถิตรึไงวะ” ผมว่าแล้วเอามือจิ้มกบาลมันไปหนักๆ “กูจะบอกให้เอาบุญนะ ถ้าไฟฟ้าสถิตแปลว่าสปาร์คกันตอนนี้กูมีเมียเป็นร้อยคนแล้วว้อย!!!!!!!!”
“ไม่ต้องห่วงครับ” มันยิ้ม “ยังไงค่าก็สปาร์คกับไปป์คนเดียว.....เพราะเราเป็นเนื้อคู่กัน”
The end…..นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่าอย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมา แต่ขอถีบเบาๆได้มั้ยแสรดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!
ผมถอนหายใจพลางเสยเส้นผมหยักศกสีน้ำตาลเข้มของตัวเองลวกๆ กูเครียดแล้วเสยผมจนหัวจะล้านแล้วเนี้ย อยู่กับมันนานๆใกล้จะเป็นบ้าแล้วครับ แล้วนี่ไอ้ฟาร์มันไปเยี่ยวที่ทิเบตเรอะ หรือว่าตายคาส้วมไปแล้ว
“เออนี่....กูสงสัยมานานแล้วทำไมมึงถึงชื่อค่าวะ??” อย่าหาว่าผมสนใจมันเลยนะครับ แต่พื้นเพของคนชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านอย่างผมอดจะสงสัยไม่ได้จริง “มันย่อมาจากอะไรวะ มะค่า มอคค่า???”
“โน....โน...โน....” ไอ้ค่าว่าพลางส่ายนิ้วไปมาอารมณ์ว่ามึงอย่าเดาเสียให้ยากเลย ว่าแล้วมันก็คว้าหนังสือแคลคูลัสเล่มหนาปึ๊กมาวางโบ๊ะตรงหน้าผม หน้าปกของมันมีรอยขูดขีดของหมึกสีน้ำเงินที่อ่านได้ใจความว่า.....
‘นายคุณค่า’
“ห๊ะ???? นี่ชื่อมึงไทยขนาดนี้เลยเหรอ ห่า...ย่อซะอินเตอร์ กูก็นึกว่าจะชื่อมอคค่า มะค่าอะไรงี้”
“ไปป์ครับ ภคินนี่มันไม่ไทยเลยใช่มั้ยครับ” แหนะ....มีแว๊บมากัดอีกนะมึง “เอางี้ถ้าไปป์ชอบชื่อแบบอินเตอร์ค่าไปเปลี่ยนชื่อเป็นธีโอดอร์ก็ได้”
“หน้าอย่างมึงมีแต่ดอร์อ่ะ ไม่มีธีโอ”
“แหม....ทะลึ่งๆแบบนี้แหละสเปคค่าเลยครับ” กูจะขี้จะเยี่ยวอะไรก็สเปคมึงหมดแหละ “อันที่จริงค่าก็ไม่ได้เป็นคนย่อชื่อตัวเองแบบนี้หรอกครับ พูดแล้วมันก็น่าน้อยใจ”
ไอ้ค่าเอื้อมมือมาปิดคำว่า ‘ค่า’ บนปกสมุดของมัน
“ชื่อเล่นจริงๆของค่า คือ ‘คุณ’ แต่เพื่อนที่คณะไม่มีใครยอมเรียกเลย มันบอกว่าเรียกแล้วสงสารพี่นิชคุณเลยเรียกไม่ลงจริงๆ ค่าก็ไม่เข้าใจนะทั้งๆที่หน้าตาเราก็คล้ายๆกัน ทำไมเพื่อนๆไม่ยอมเรียก”
แต่กูว่ากูเข้าใจเพื่อนมึงดีเลยนะ....
“ที่บ้านก็เรียกค่าว่า ‘คุณ’ อยู่นะ น้องคุณทานอาหารเช้ารึยังครับ น้องคุณหล่อจังเลยครับอะไรแบบนี้น่ะ” หูยยยยยยยยย...แค่ฟังก็ขนลุกแล้วครับ พี่นิชคุณครับอโหสิให้ไอ้ค่ามันเหอะครับ
“กูนึกว่า ‘คุณเป็นดวย’ ซะอีก”
ตึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
บุรุษผู้สาปสูญกลับมาอีกครั้งพร้อมสมุนฝั่งซ้ายขวาพร้อมมือ ไอ้ภคินยืนเต๊ะจุ๊ยประหนึ่งว่ามันเป็นเดรโก มัลฟอย แล้วไอ้ลูกกรอกกันโจ้ข้างหลังเป็นแครบกับกอยล์อย่างงั้นแหละ
สำหรับใครที่ไม่เก๊ทมุก ‘คุณเป็นดวย’ รบกวนผวนคำด้วยครับ ผมผวนเสร็จตั้งแต่มันพูดจบละ เรื่องตลกลามกหัวผมจะไปเร็วมากครับ….โคตรภูมิใจเลยกู กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก....
“ไอ้ฟาร์โทรตามกู บอกว่าทิ้งมึงไว้กับไอ้ค่า” ไอ้ภคินมองไอ้ค่าแบบหัวจรดเท้า “ไงล่ะมึง....ขนาดอยู่กันสองคนยังไม่มีปัญญาจีบเลย”
“ของแบบนี้มันต้องใช้เวลา” มันยักไหล่ “ก็เนื้อคู่กูไม่ง่ายนี่หว่า”
“เหี้ยนี่....กูขอสักทีได้มั้ย” ว่าแล้วพี่ท่านก็พุ่งตัวมาจะต่อยไอ้ค่าเลยครับ แต่ไอ้อาร์ทที่ปรากฏตัวแบบพระเอกเอามือตบไหล่ไว้แล้วพูดด้วยเสียงเยือกเย็น.....
“อย่าเลยคิน เดี๋ยวเขาจะได้คะแนนความสงสารนะ” มันมองไอ้ค่ายิ้มๆ “เพราะแค่ดูหน้าเฉยๆผมยังสงสารเลย”
แรว๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง....ถ้ากูเป็นไอ้ค่าหน้าไอ้อาร์ทแหกไปแล้ว แต่บังเอิญว่าไอ้ค่ามันหนังหนายิ่งกว่าหนังควายจี่มันเลยทำแค่ยักคิ้วตอบอย่างท้าทาย
“มึง....ไอ้ต้นงิ้ว!!!!!!” ไอ้ภคินชี้หน้าพลางตะโกนเรียกเสียงดัง ผมถึงกับหลุดขำกับชื่อเล่นใหม่ของไอ้ค่า แต่โดนไอ้ภคินหันมาเขม่นใส่ซะงั้น....อ้าว ตลกก็ผิดอีกกู
“อาทิตย์หน้าจะมีการแข่งบอลรอบชิงชนะเลิศระหว่างคณะกูกับคณะมึง” มันเงยหน้าขึ้นแล้วกระตุกยิ้มมุมปากตามสไตล์ของมันแบบที่เรียกได้ว่า......’กูเมพ’
“กูกับมึงมาวัดกันเลยดีกว่า!!!!!!”
TBC
มาต่อแล้วนะคะ ให้คนอ่านค้างกว่าเดิม กร๊ากกกกกกกกกกกกก//เกรียน
อยากตอบเม้นคนอ่านตอนที่แล้วมาก แต่เม้นหายหมดแล้ว ไว้ตอนหน้าละกันค่ะ
เขียนไปเขียนมารู้สึกว่าคินมันเด็กเนอะ เด็กแบบไร้มาดซะด้วย ความเป็นพระเอกสุดเท่มันหายไปไหนโหม๊ดดดดดดด สงสัยโดนแย่งซีนเลยต้องเรียกร้องความสนใจ ฮ่าๆๆๆ
ตอนนี้เปิดเผยเรื่องที่บางคนถามเข้ามาว่าค่านี่มันย่อมาจากอะไร ได้คำตอบแล้วนะคะ(ขอโทษพี่คุณมา ณ ที่นี้ค่ะ 55555)
ตอนหน้าเปิดศึกชิงนาย เร็วๆนี้ค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
PS.มีใครผวนคำไม่ได้มั้ยคะ 55555
PS.ใครประสบปัญหาน้ำท่วมอยู่ขอให้ผ่านพ้นไปด้วยดีนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
PS.ใครจะมาแย่งเกียร์ค่าคะ ข้ามศพเราไปก่อน ฮ่าๆๆๆ
-
:z13:
................................
พี่อาร์ทมาแรงตลอด พูดน้อยต่อยหนัก
:กอด1: นายคุณค่า ขอเปลี่ยนพระเอกได้มั๊ยอ่ะ คนเขียน
เอ๊ะ หรือว่าเราจะเก็บน้องค่าไว้เองดี คอพี่ยังโล่งอยู่นะ :give2:
-
+1 ให้ ตอนเขาสองคน จุ๊บ ๆ ๆๆๆๆๆๆๆ กันอ่ะ เขินแทนอ่ะ อิอิ น่ารักอ่ะ ภคิน กะไปป์
แต่ค่า น่ารำคาญ อ่ะ
อาร์ ท แร๊ง ชอบ แค่มองหน้า ยังน่าสงสาร อ่ะ
-
ชอบตอนจูบอ่ะ :haun4:
อาท เล่นทีจุกเลย :m30:
รอลุ้นตอนหน้าว่า พระเอกจะชนะมั๊ยยยยยย? :m29:
-
วัดเรื่องบอลอย่างเดียวไม่พอน๊าค๊า ต้องวัดความยาวด้วย ใครยาวกว่าชนะเริ่ดดดดดดดดดดดดดดดด
-
ดีแล้วล่ะที่ไม่ใช้ชื่อเล่นว่าคุณ
กราบขออภัยนิชคุณ (พอเรียกคุณ)แล้วหน้าคุณก็ลอยมา พอรวมกับพฤติกรรม
โฮววววววววววว ราคาตกเลยคุณ
บวกให้กับความรั่วและจูบของภคินนะคะ
-
ขอบคุณมากครับ :z2:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เหมือนยังไมไ่ด้เป้นเเฟนกันเลย อะ
-
:กอด1: กอดคิน และบอกใจเย็นๆ
:3123: เอาใจช่วยค่าให้ไม่สมหวัง เร็วๆนะ (รำคาญแทนไปป์อ่ะ555+)
:pig4:
-
ถึงแม้ค่าจะหล่อ...ถึงแม้...ค่าจะอยู่วิศวะท่าทางอนาคตไกลว่าจะรวย...
แต่...ก็ยังขอเป็นแม่ยกอาร์ทต่อไปค่ะ 555+
อยากอ่านตอนพิเศษคู่อาร์ท-ฟาร์จังเลยค่ะ แต่คู่หลักก็กำลังสนุกเมามันเลย อืม...นี่ถ้าคนแต่งมีสองคนหรือสี่มือจะขอให้เขียนทั้งคู่หลักทั้งคู่รองควบเลยนะเนี่ย
-
ลุ้นๆๆ :เฮ้อ: :pig4:
-
ขำจริงๆ ให้ตายเถอะ “เพราะแค่ดูหน้าเฉยๆผมยังสงสารเลย” ไอ้คุณอาร์ทนายมันแรง!!!!!!!!!!!!
ตลกแทบทุกตอนจริงๆ นะ นั่งขำแบบว่าไม่ไหวจะฮา
ปล. แอบสงสารไอ้คุณค่า แฮะ เพราะ แค่นึกภาพก็เทคะแนนสงสารไปให้มันล่ะ 5555
-
ขอบบ ค่า
ชอบ ภคิณ
ชอบบ ไปป์
ชอบ อาร์ท :o8:
ชอบ ฟาร์
ชอบ..คนแต่ง :กอด1: ขอบคุณค่ะ
-
นายคุณค่า นายมัน...(ไม่มีคำบรรยาย) :try2: :try2:
คินก็ทำหน้าที่แฟนต่อไป เล่นท้ากันอย่างนั้นตอนหน้ามีมันส์ วะฮะฮ่าาาๆ o17
สุดท้าย อาร์ท!นานๆทีจะมาก็มาแร๊งงงงงง แุมไปจีบเห็ดน้อยตอนไหนก็ไม่รู้ ติดตามๆ :haun5:
-
‘นายคุณค่า’
อร๊ายยยยยยยย คนอะไรชื่อเท่ ถึงมันจะดูไม่เต็ม โสโครก และหน้าด้านเป็นที่สุดแต่ค่าค๊ะ เอาใจเจ๊ไปเลยฮ๊า
บอกแล้วเรื่องนี้พระเอกดับค่ะ ยกเวทีให้ชายอาร์ตกับไอ้ค่าไปเหอะนะ วะฮ่าๆ (พลั่ก / โดนโบก)
ปล. ย้ำรอบที่ล้าน ค่าน่ะ ถ้าไม่เอาก็ซัดมาทางนี้นะไปป์
-
"ค่า" เกินรับไหวจริงๆ o22
ปล. มุก ‘คุณเป็นดวย’ นี่ ไม่อยากจะอวดว่าเก็ทมุกตั้งแต่ภคินพูดจบเหมือนไปป์นั่นแหล่ะ :z1:
-
ภคินกะไปป์นี่....ชอบเล่นมุกใต้เข็มขัดมันเกิดมาคู่กันจริงๆ o3
ค่านี่อย่างฮา.....เป็นของหายากนะเนีย :a9:
-
"คุณค่า" หาคู่ให้สักคนเหอะ รำคาญแทนไปป์อ่ะ :เฮ้อ: เดี๋ยวภคินได้เส้นเลือดในสมองแตกตายก่อน เดี๋ยวไปป์เป็นม่ายนะ :laugh:
อาร์ทกับฟาร์ ไปถึงไหนกันแล้ว แซกก็หายไปเลย ตกลงไม่มีหวังกับแซกฟาร์แล้วใช่มั้ยค่ะ :really2:
-
ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างนายคุณค่าจะมีความหลัฝังใจกับไปป์ซะขนาดนั้น
นึกว่าแค่ตื๊อไปวันๆซะอีก
แต่เอาแล้วไง นายภคินยื่นสารท้ารบซะแล้ว
ทีแล้วจะจบดีๆหรือจะพลิกนะ
-
ฮะฮะฮะ มาจากคุณค่านี่เอง เท่ อนุรักษ์ความเป็นไทยเยี่ยมไปเลย
-
อาร์ทแรงได้อีก o13
ภคินรีบจัดการค่าเลยอย่าให้ยุ่งกะไปป์ได้อีกนะ
-
แม้ สลัดไม่หลุดซะทีเสน่ห์แรงจริงๆ :laugh:
-
นายคุณค่า ที่ใครหนอจะมาคู่ควร แต่คงไม่ใช่ไปป์ เหลือใครบ้างนี่ อาร์ทจะคู่ฟาร์เหรอ แล้วแซ็กหล่ะ น่าลุ้นนะนี่
แมทหน้าที่ค่าเจอคินนี่น่าดูเป็นอย่างมาก
-
นายคุณค่า ชื่อดีนะเนี่ย อิอิ o13
-
ค่า ออกโรงมามีแต่เรื่องตลกๆ
แต่บางทีก็เห็นใจคินเหมือนกัน
ไล่มันยังไงก็ไม่ไป แบบนี้ต้องจัดหนัก
-
สุดยอดอ่ะ...ว่าแต่เหตุการณ์แหวนตกมันเกิดขึ้นจริงหรอไปป์ แกจำได้ด้วย?
คินก็ไม่ถือโอกาสมั่วนิ่มลงโทษแบบรวบหัวรวบหางกินกลางตลอดตัวไปซะก็จบ
-
ยังคงเป็นเรื่องที่น่าติดตามต่อไป เพราะแต่ละคนสุดโค๊ยเลย
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
พื้นที่ใดประสบปัญหาน้ำท่วมอยู่ในตอนนี้ ขอให้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีนะครับ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เหน็บได้แรงสะใจดีมากพี่อาร์ท หุหุ
ส่วนคุณค่านี่ก็เกรียนนนมว๊ากกตลอดดด
ใครเป็นคนตั้งชื่อมานน ตอนนี้มันคงไม่เหลือแล้วม้างง คุณค่าน่ะ เอิ๊กก
-
ค่าก็บ้า คินก็บ้า สองบ้ามาเจอกันสงสารน้องไปป์จริง ๆๆๆ
คงจะปวดหัวกับสองคนนี้ไปอีกนานนนน
-
:a5:
คุณค่าเอ๊ยยยย!! =[]=
ภคินยังทำไมไม่รวบหัวรวบหางไปป์เลยยยย
ฮ่าๆๆ น่ารักจริงๆ o13
-
ขอโห่ภคินหน่อย ฮิ้ววววววว
ลากเมียมาหวานซร้า รักกันยืดๆ ให้ได้ลูกนะค้า
เรื่องหัวใจค่าหมดสิทธิ์ แต่เรื่องความด้านนี่ค่าชนะขาดลอย 5555
พี่อาร์ทแรงมว้ากกกกก แต่เผอิญฝ่ายแดงเค้าไม่สะทกสะท้าน เลยไม่สะใจพอ
รอตอนต่อไป
ปล.ชอบศัพท์ สำนวน และคำด่าของเรื่องนี้มากอ่ะ โดนชิบหาย! 555
-
ชอบน้องคุณครับ โคตรด้านเลย
ชอบครับ ขอบคุณมากครับ
-
ฮากระจายอ่ะ
ค่านี่สุดยอดจริงๆนะ
(สุดยอดในหลายๆความหมาย....๕๕๕)
น่าจะมีใครมาปราบนะค่าเนี่ย
ฮุ ฮุ หึ หึ ฮ่าๆๆๆ
-
ฮู้วๆ เจ๋งอ่าๆ
ชิงเข้าไป เรารออยุ่ ฮ่าๆ ^^
-
ศึกแห่งศักดิ์ศรีกำลังจะเริ่มแล้ว!!!!!!!
ป.ล. มันน่าจะเป็นคุณเป็นด้วยมากกว่าไหม 555555
-
:z2: :z2: :L2:
-
คินจูบขนาดนั้น ปล้ำเลยดีกว่าไหม
-
..........ฆ่ามัน........... :angry2: :angry2:
ศึกครั้งนี้พลาดไม่ได้ :z6: :z6:
-
ยังฮ่า ค่าเอ๋ย ชื่อโคตรเพราะเเต่ มันมีคุณค่าด้านไหนวะเนี่ย
ไปป์เสน่ห์นะตัว
-
ขำชื่อจริงของค่าอ่ะ
ตอนแรกก็ว่าย่อมาจากมอคค่า ...ที่ไหนได้... :m20:
-
ว๊ายยยยยย!! เพิ่งเห็นว่าลงในเล้า อ่านอยู่ในเด็กดีอะค่ะ เป็นแฟนคลับภคินไปป์มือใหม่
ขออภัยค่ะตามมาให้กำลังใจกอดแรงๆอีกที คิคิ
-
ค่ายังฮาไม่เปลี่ยน :m20:
-
อาร์ทออกฉากเดียว แต่ได้ใจแม่ยกไปเต็มๆ :laugh:
-
เจอนายคุณค่าที่คุณคู่ควรแบบนี้ เป็นใครก็มึนตึ้บทั้งนั้นแหละ
ตอนนี้อ่านแล้วขำกลิ้งเลยอ่ะ ค่า คิน ไปป์ ใครจะอยู่รอดในศึกนี้
รอตอนต่อไปนะฮะ
-
เย้
มาต่อแล้ววววว
นึกถึงตอนลงโทษของคิน แล้วจักเดียม คิคิ
ชอบๆๆ
นึกหน้าไปป์ออกเลยยย ว่ากำลังทำหน้ายังไงอยู่
-
ค่ารั่วได้ใจมาก แต่เหนื่อยแทนไปป์กะภคิน
-
แปะๆ
เด๋วมาอ่านต่อตอนอยู่คนเดียว :jul3:
ไม่ไหวอ่ะเรื่องนี้
แบบว่านั่งอ่านท่ามกลางลูกน้องเดินไปเดินมา
แล้วเห็นหัวหน้านั่งยิ้มอยู่คนเดียว เกรงว่าจะไม่เป็นการดีต่อหน้าที่การงานและการปกครอง
-
:m20:
:L2: :L2: :L2: :กอด1:
-
นายอาร์ทแรงได้อีก มาแต่ละที โดนทุกประโยค 55+
-
อยากบอกว่า "คุณค่า.....ที่เราคู่ควร" :m1:
ภคินทำโทษได้น่ารักเนอะ แหมๆๆๆๆ เล่นจนปากบวม สงสารน้องไปป์สุดที่รักเค้าบ้าง
รอดูศึกรักระหว่างน้องคุณกับพี่คินนะจ๊ะ
**** รักน้องไปป์ รักภคิน และ รักน้องคุณ (คนนี้มาแรง มึน ด้านได้ใจ อย่าหายไปไหนนะ มาจีบไปป์ทุกวันเลย เค้าชอบบบ)
สุดท้าย รักคนเขียนที่สรวดดดดดด :จุ๊บๆ:
-
...ฮาไปไหน
คราวนี้สลบคาเตียงแน่ไปป์ เอิ๊กๆ
-
โถๆๆๆๆๆ ค่าของเจ๊ จะเอาคนนี้อ่า ฮ่าๆๆๆๆๆ ตลกได้ใจเจ๊มาก เรื่องหน้าด้านไม่นับ เหอๆ
เรียนคนเขียนหาคู่ให้พี่ค่าแกสักคนเหอะ น่ารว๊ากอ่า ถ้าหาไม่ได้สักที คนอ่านจะเอาค่ามาเก็บไว้เอง ฮ่าๆๆ ส่วนภคินเอ้ย จะแข่งกะท่านค่าอ่ะ ถ้าหนูแพ้ขึ้นมาจะทำยังง๊ายยยย
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ :กอด1:
-
คุณค่า ที่คุณคู่ควร :m20:
-
:กอด1: :กอด1:
คินสู้ๆ o13
-
อย่าจับไปป์เป็นของรางวัลละ
-
ค่าอะไรจะ ฉากหนาขนาดนี้ ทางที่ดี
ถอนตัวก่อนที่จะเจ็บหนักดีกว่า
-
ชอบชื่อที่คินตั้งให้อ่ะ ไอ้ต้นงิ้ว 555555
-
มาเม้นซ่อมด้วยคนค่ะ :z1:
แหมๆๆ ตออนี้พ่อภคินของเราตบะเเตกเพราะนายคุณค่าหลายรอบนะเนี่ย
หวังว่าคงไม่ต่อยกันตายไปก่อนนะคะ 55
ตอนนี้อาร์ทมากแรงนะ กดไลค์เเรงๆ o13
-
เอิ่ม อย่าถีบเลยเบาๆ ถีบแบบแรงๆดีกว่า :z6:
เรารู้เเล้วว่าค่าได้ใครมา คงได้มาจากที่บ้านล่ะสินะ ดูจากคำพูดของคนในครอบครัวแล้วอ่ะ
คู่ต่อสู้ที่เหมาะกับค่าที่สุด คงเป็นอาร์ทล่ะนะ เสียดายที่อีค่า หน้ามันไม่บาง
ปล.เราก็ผวนจบตั้งแต่พูดจบเหมือนกัน แปลว่าเราก็ถนัดเรื่องอย่างนี้รึป่าวหว่า :o11:
-
o22ตอนต่อไปคงเป็นศึกชิง นาย ที่มีไปป์ เป็นเดิมพันสินะ o22
นาย คุณค่า คงดีใจมาก ถ้ารู้ว่า ภคินกับไปป์ เป็นแฟนกันแต่ไม่เคยได้สัมผัสกันเลย (นอกจากจูบ)
ที่สำคัญไปกว่านั้น ไปป์ ยังบริสุทธิ์ผุดผ่องอยู่เลย (นาย คุณค่าต้องคลั่ง เพราะอยากได้ไปป์แน่ๆ)
##คุณค่าถ้าได้คบกับไปป์ จริงๆ ไปป์ คงไม่บริสุทธิ์ผุดผ่องอย่างทุกวันนี้หรอกจริงมั้ยอ่ะ o13
@@ภคิน นายต้องทำใจหน่อยนะ เพราะอยู่ด้วยกันทุกวันยังทำได้แค่จูบ(กอดก็ยังไม่เคย เด็กน้อยจริงๆ) :เฮ้อ:
ขอบคุณคนแต่งมากนะครับ มาลงตอนใหม่เร็วมากมายอ่ะ (มาต่ออีกนะครับ)
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
โว้ววววววววววววววววววว
อาทิตย์หน้ามีศึกชิง ไปร์แล้วครับพี่น้อง
ไอค่านี่ด้านเกิ๊น ถ้าเจ๊เจอแบบไอ "คุณค่า"
เจ๊ก็ประสาทแด๊กเหมือนกัน :z3: :z3: :z3:
แล้วจะมีวิธีไหนให้ไอค่า เลิกตอแยกับนู๋ไปร์ได้ล่ะเนี๊ย
ขอตัวช่วยอย่างด่วนนนนนนนนนน
-
น้องค่ารั่วมาก :laugh:
-
โถ...พ่อคุณค่า ช๊อตที่เอาวอฟเฟิลตกพื้นมากินนี่พี่ถึงกับปลง 5555 :z3:
ต้องส่งไปให้อาร์ตจัดการเนาะ ออกมาพูดแค่ประโยคเดียวยังจี๊ดถึงปลายเท้าเลย
-
กลับมาซะทีนะ ภคิน เราละสงสารไปป์ ฮ่าๆๆๆ ปล่อยให้อยู่กับคุณค่าตั้งนานนนนน
-
สุดยอดอ่ะ...ว่าแต่เหตุการณ์แหวนตกมันเกิดขึ้นจริงหรอไปป์ แกจำได้ด้วย?
อยากรู้เหมือนกัน
ชื่อคุณค่านี่เอง คุณเกรียนและด้านมาก
ตาอาร์ท :-[ :z3: อยากอ่านคู่รอง
Edit: แก้ชื่ออาร์ท
-
อยากจะหมั่นไส้นายคุณค่านี่จริงๆนะ แต่ทำไม่ลงอ่าาา
แต่ยังไงก็รักภคิณที่ซู้ดดดดด
-
แฟนข้าใครอย่าแตะ o13
-
อาร์ทมานิ่มๆ แต่แอบแร๊งงงง
ตอนหน้าดวลกันแล้ว จะอะไรยังไง
รอตอนต่อไปค่ะ
-
รอบหน้ามีดวนบอลกันด้วยอ่ะ รอรอ คริคริ o13
-
ชอบจั๊งงง 'ด้านกว่าหนังควายจี่' เนี่ยยยย อ่านแล้วฮาก็ตรงนี้แหละ!!
ภคินมามะมาซบอกเค้ามาโอ๋ๆๆไม่ต้องกลัวนะ อย่านะนังไปป์ปี้ เอาเท้าวางลงอย่าได้ยกเท้าขึ้นมาถ้ายังไม่รู้ 'คุณค่า'ของความรักที่อิชั้นมีให้ภคิณ...
*คินเฮ้ย ฮาฮักคิงบ๊ะ แต่ว่าฮาฮักบ๊ะค่านักกว่าคิงเน้อ!!* Translation เอาเองคนแต่ง.... :-)
-
โห นาน... จนต่อเกือบไม่ติดแน่ะ กว่า พี่คิน จะกลับมา
รู้สึกว่า ... ไปป์ จะดวงขึ้นนะช่วงนี้ 5 5 5 + :pigha2:
-
แหม อาร์ทโผล่มาช็อตนึงแต่อย่างหล่อ อิอิ
-
เหอะๆ ภคินมาปุ๊บก็คำรามขู่ทันที :laugh:
-
รักเอ๋ย รัก 'ค่า' สู้สู้นะค่า เป็นกำลังใจให้ดำเนินการจีบไปป์ต่อไป เพื่อความมันส์
แต่ก้อยังสนับสนุนภคินกับไปป์เหมือนเดิม เพราะคู่นี้เค้าสมกันที่ซู้ดด
คุณค่า ชื่อเท่ห์มั่กๆ รอดูหนุ่มวิดวะ ถาปัตย์ เค้าดวลกัน
-
ตอนที่ 35 เห็นว่ามาลงเร็ว ก็นึกว่าตอนต่อๆไปจะมาลงแล้วซะอีก สรุป รอกันไป
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ครั้งแรก
อยากรู้ว่าผู้ชายที่จีบไปป์แต่ละคน
มีใครปกติมั่งไหมเนี่ย
เห็นแล้วสงสารไปป์จริงๆ(แม้ไปป์มันจะมีมุมบ้าๆอยู่ก็ตาม)
-
รู้สึก"ไอ้ค่า" จะได้ชื่อใหม่เยอะนะ
อ่านอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ
หวังว่ามันจะหายไปจากโลกในเร็ววันนะ
รับมุขมันไม่ได้จริงๆ
-
หนุ่มอาร์ตแรว๊งงงงส์!!!! //กดไลค์พันครั้งไปเลย
คิดอยู่เหมือนกันว่ามันชื่อมอคค่า.....ชื่อนายคุณน่าน่ารักดีแฮ๊...
ทำไมเรารู้สึกค่ามันเคะๆหว่า....=..=
-
ฮามากๆๆๆๆๆ
คนเขียนใส่มุขทุกประโยคไม่สงสารคนอ่านเลยนะคะ 555555
ค่าเพี้ยนเกิ๊นนนน
ภคินอัดซักทีดิ๊ เผื่อมันจะดีขึ้น
-
เสน่ห์แรงจริงๆไปป์ เจอความยุ่งยากเข้าซะแล้วนะ 555
-
Room 36
มันเป็นศึกศักดิ์ศรี!!!!! ใครๆก็พูดงั้น......
มันเป็นการโคจรมาพบกันของสองคณะที่ไม่ถูกกันมาแต่ไหนแต่ไร(ถ้าไม่นับเกษตร วิดยา เภสัช เอ่อ....อันที่จริงผมว่าวิศวะมันไม่ถูกกับคณะอะไรเลย นอกจากสาวมนุษย์หรอกครับ....) ที่เป็นไฮไลท์กว่านั้นคือมันเป็นฟุตบอลคู่หยุดโลกของมหาลัย เพราะมันเป็นคู่ชิงชนะเลิศที่เตะเปิดสนามหลังจากขบวนพาเหรดเดินเสร็จแล้ว เรียกได้ว่ามึงไม่ดูไม่ได้ เพราะมันต่อไฮไลท์ของงานพอดี หมายความว่าบังคับพวกกูดูกลายๆนั่นเอง......
“น้องเชอร์รี่น่ารักจังเลยคร้าบบบบบบบบบบบบบ~~”
“อูยยยยยยยยยยยยย....มึงดูน้องแตงโมเสียก่อน งานนี้มีแต่เนื้อเน้นๆจริงๆ เห็นแล้วเปรี้ยวปากอยากจิ้มเกลือ”
“น้องแตงโมสนใจพี่กล้วยมั้ยจ๊ะ ปอกเปลือกรอแล้วจ้า~ เดินมาทางนี้ระวังลื่นนะ”
“สัส!!! ไอ้ไปป์...มึงจะพูดดังทำไมวะ!!!!!!!” ไม่ว่าเปล่ามันเอานิ้วยัดปากผมทันที ขอย้ำว่ายัดครับ....แหวะ!!!แม่งเค็มชิบหาย
ผมรีบล้วงนิ้วไอ้กล้วยออกจากปาก ก่อนจะบ้วนน้ำลายเค็มๆทิ้ง....แม่งเค็มยิ่งกว่าแดกน้ำในทะเลเดซซี “แหวะๆๆ เหี้ยกล้วย มึงเอามือยัดปากกูทำไม สัส!!!!”
“มึงนั่นแหละปากพล่อย ไอ้ห่า....พูดซะเสียงดังเลย เดี๋ยวน้องแตงโมรู้ตัวพอดี”
“มึงดี๊ด๊าออกนอกหน้าขนาดนั้น ต่อให้กูไม่พูดน้องเค้าก็รู้โว้ย พ่อแม่ให้กินข้าวไม่ใช่หญ้า”
“เฮ้ยๆ เลิกเถียงกันแล้วมาช่วยกูแบกถังน้ำเดี๋ยวนี้เลย” คงไม่ต้องบอกนะครับว่าใครเป็นแผนกสวัสดิการ ถ้าไม่ใช่ไอ้ฟาร์ผู้ที่ช่วงนี้คลุกคลีกับถังน้ำจนแทบได้เสียเป็นผัวเมียกัน มันพาร่างเตี้ยๆเดินแบกเมียที่ทำจากสแตนเลสเนื้อดีเงาวับบ่นเป็นหมีกินผึ้งมาแต่ไกล แต่ผมกับไอ้กล้วยก็แกล้งเบลอไม่ได้ยินเสียอย่างนั้น “มึงไม่ต้องมาทำเนียนเลย ไปๆไปขนถังน้ำลงมา จะได้ยกไปเสิร์ฟน้องแตงโมของมึงไงไอ้กล้วย”
พูดจบไอ้กล้วยแทบจะถลาไปคว้าถังน้ำแดงประหนึ่งว่ามันมีเงินล้านอยู่ด้านใน ผมเห็นแล้วก็ส่ายหัวอย่างเอือมๆทีเรื่องนี้เร็วเชียวนะมึง......ไอ้กล้วยเน่า
“อะไร....ไม่ต้องมองกูเลยนะฟาร์ กูอยู่แผนกนักกีฬา แล้วกูก็ไม่โง่โดนหลอกไปขนแบบไอ้กล้วยด้วย”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร๊” มันยักไหล่ แต่กูว่ามึงด่ากูทางสายตานะไอ้เห็ด “ว่าไปน้องเชอร์รี่นี่น่ารักจังนะ”
“ก็ดี๊~”
“น่ารักสู้คินได้มั้ยว้า ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
“ฟาร์ถ้ามึงจะเอาเรื่องนี้มาขู่กูให้ไปขนน้ำล่ะก็....มึง-คิด-ผิด!!!!!”
“โทษที....กูลืมไปคินมันไม่หึงมึงกับผู้หญิง” มันทำหน้าเบื่อๆ “รู้มั้ยทำไม เพราะมันคิดว่าไม่มีผู้หญิงหน้าโง่ที่ไหนมาเอามึงไง กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“หนอยยยยย ไอ้เห็ดเน่า!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เลยเกิดการจลจรย่อมๆขึ้นบนอัฒจันทร์คณะบริหารเมื่อผมไล่เตะไอ้ฟาร์ที่แบกถังน้ำอย่างทุลักทุเล ความสงสารปราณีกูมีนะ แต่ไม่เคยมอบให้มัน
“พอๆๆๆ อิไปป์อิฟาร์แกเลิกกัดกันได้แล้วย่ะ!!!!! ไม่เห็นเหรอยะว่าฉันกรีดตาให้น้องเขาอยู่น่ะ” ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเสียงมันดังมาจากใคร ไอ้แม็กซ์ที่นั่งยองๆอยู่ที่พื้นกำลังหมุนดินสอเขียนตาในมือไปมาจะเขียนก็ไม่เขียนซะที สงสัยกลัวผมกับไอ้ฟาร์วิ่งไปชนเข้า
ผมกับฟาร์เลยถึงกับนิ่งไปแล้วตกลงว่าเราจะแยกย้ายกันไปเตรียมงามต่อ ไม่ได้กลัวไอ้แม็กซ์นะครับแต่น้องที่มันเขียนตาให้เป็นหนึ่งในแก๊งค์สาวดุ้นของมัน เกิดกูชนแล้วตาน้องเค้าเบี้ยวขึ้นมาเกรงว่าจะถูกด่าไปเจ็ดชั่วโคตร เชื่อผมเถอะ...ไม่มีผู้ชายคนไหนอยากมีเรื่องกับกะเทยหรอกครับ และเท่าที่ดูจากหน้าน้องเขาอาจต้องการมากกว่าดินสอเขียนตาครับ ผมว่ากรีดด้วยคัตเตอร์น่าจะดีกว่า
วันนี้เด็กทุกคณะยุ่งกันจนไม่เป็นอันทำอะไรเลยครับ เวลาหายใจแทบจะไม่มี เว้นแต่ผมที่ชิ่งเอาตัวรอดลงเป็นนักกีฬา(และชิ่งตกรอบไปแล้ว)เลยได้มาเดินลอยชายกวนตีนคนนั้นคนนี้เล่น นี่รวมถึงไอ้กล้วยที่หน้าโง่โดนไอ้ฟาร์หลอกใช้ด้วยนะ ส่วนไอ้ฟาร์มันอยู่แผนกสวัสดิการครับ.....ฟังดูง่ายใช่มั้ย?? ขอโทษเหอะครับแผนกมันแม่งโคตรลำบาก คิดดูนะว่ามันต้องแบกถังน้ำไปบริการนักกีฬาทุกชนิด ขบวดพาเหรด ลีด ไหนจะแจกข้าวให้น้องบนสแตนอีก นี่มันแผนกGBชัดๆ(GB = เจเนรัลเบ๊ หรือ เรียกง่ายๆว่าเป็นขี้ตีนชาวบ้านทุกงานครับ) ส่วนไอ้แม็กซ์ผู้ชื่นชอบของสวยๆงามๆ(ซึ่งแน่นอนว่ามันคงไม่ได้ชอบตัวเอง)ก็รับหน้าที่แต่งหน้าศพ....เอ๊ย!!! แต่งหน้าให้บรรดาขบวนพาเหรดและลีด แน่นอนว่าบรรดาสาวเทียมผู้เฝ้ารองานนี้จัดเต็มกันสุดๆ ไม่มีใครยอมใคร มีแต่พวกผมเนี้ยนี่ที่ต้องยอมดูอย่างจำใจ เฮ้อออออออออออออ....
พวกเราอยู่กันที่สนามกีฬากลางของมหาลัย เป็นอัฒจันทร์วงกลมขนาดใหญ่พอดูเลยล่ะครับ ซึ่งทางมหาลัยได้จัดสรรแบ่งพื้นที่บนสแตนแยกเป็นคณะๆไป แต่เนื่องด้วยคณะของเรายอะมาก บางสแตนเลยต้องอยู่กันแบบเบียดๆสองสามคณะไป โดยเฉพาะคณะที่ไม่มีคนสนใจหรือทำอะไรไม่โดดเด่น....เช่น คณะบริหารที่ต้องมาเบียดกับเศรษฐศาสตร์อยู่แบบนี้ไง ไอ้พวกเพื่อนๆที่อินจัดมันก็ไม่พอใจนะครับ บ่นกันใหญ่ แต่ผมแม่งโคตรดีใจอ่ะสแตนเล็กลงเยอะจะได้ไม่ต้องลำบากเดินไกล ส่วนไอ้พวกคณะตัวพ่อตัวแม่ที่ทุกคนรอดูอยู่อย่างแพทย์ วิศวะ มนุษย์ ถาปัต ศิลกรรม วิดยาอะไรพวกนี้พี่ท่านเล่นจองเต็มพื้นที่สแตนครับ คงดีใจที่ได้โชว์สปิริตอย่างเต็มที่ ซึ่งถามว่าผมอิจฉามั้ย.....ขอตอบเลยว่าไม่
ขณะนี้เป็นเวลาสิบนาฬิกายี่สิบนาที คณะบดีของมหาลัยกำลังกล่าวเปิดงานอย่างเป็นทางการอยู่ ทำให้ผมที่ว่างกว่าชาวบ้านลงไปเดินเวิ่นอยู่ข้างล่างตรงจุดที่ขบวนพาเหรดกำลังเตรียมตัวกันอยู่
“วันนี้สวยนะเพลง”
“สวยทุกวันว่ะ” นั่นแหละคำตอบประจำเขาเลยครับ วันนี้เพลงอยู่ในชุดเสื้อกะลาสีสีฟ้าขาวขลิบแดง(มึงอย่ามาฟ้าขาว มันทำให้กูหวนนึกถึงเสื้ออาเจนติน่าวันนั้น.....) กับกางเกงขาสั้นสีขาว รองเท้าบูท และพร๊อปเป็นหมวกกะลาสี เธอแต่งหน้าหนากว่าปกตินิดหน่อย มีติดเพชรกลมๆสีฟ้าใต้ตาเป็นจุดๆด้วย ส่วนผมสั้นๆของเธอก็ถูกเซ็ทให้ชี้ออกมาจากหมวก ตามคอนเซ็ปคณะเราในปีนี้ที่ขึ้นสแตนหราเอาไว้ว่า ‘Marine Business’ ซึ่งผมฟังดูแล้วคล้ายโครงการค้าเรือดำน้ำข้ามชาติยังไงชอบกล
“มึงไม่ใส่หมวกวะไปป์” เพลงหมายถึงหมวกกะลาสีที่ไอ้แม็กซ์เป็นตัวตั้งตัวตีสั่งตัดให้เด็กปี3ทุกคนใส่ไว้จะได้มีความเป็นยูนิคเค่อะ(กรุณาอ่านออกเสียงกระแดะๆเพื่อความสมจริงครับ) ซึ่งหมวกเหล่านี้นอกจะเป็นพร็อปที่ดูปัญญาอ่อนสิ้นดีแล้วยังช่วยเพิ่มค่าใช้จ่ายให้ผมอีก พูดแล้วอยากจะไปเตะไอ้คนต้นคิดจริงๆ
“ไม่กล้าใส่ว่ะเพลง มันดูไม่เข้าอ่ะ” ผมเลือกใช้คำที่สุภาพที่สุดแล้วนะ เดี๋ยวเพลงเอาไปฟ้องไอ้แม็กซ์ขึ้นมาแล้วผมจะแย่
“ใส่ดิวะ น่ารักจะตายกูยังอยากใส่เลยเนี้ย” อยากบอกเหมือนกันว่ามีแต่พวกผู้หญิงที่ชอบทำอะไรให้มันวุ่นวายเนี้ยแหละ เฮ้อออออออออออออออ...ผมเริ่มเข้าใจประโยคที่ว่า ‘ไม่มีใครเข้าใจเพศที่พยายามเขย่งเท้าเดินบนส้นสูงหรอก’ ซะแล้วสิ
“เอาของเราไปใส่มั้ยล่ะ”
“ไม่เอา ไม่อยากแย่งของเมียเพื่อน”
เชดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด....ใครก็ได้เอาไอ้ผู้หญิงคนนี้ไปเก็บทีโว้ยยยยยยยยยยย!!!!!!
พอโดนน็อคเอ้าท์จากผู้หญิงที่ผมเริ่มไม่อยากจะเรียกว่าผู้หญิงจนแทบสลบฟันยางหลุดออกจากปากผมเลยเลิกความคิดที่จะเดินเตร่ชมสาวตรงขบวนพาเหรดแล้ว แต่ยังแอบเห็นน้องปี1ที่เป็นดาวคณะปีนี้รับหน้าที่ถือป้ายคณะ สวยพอตัวเลยครับ เป็นหน้าเป็นตาของคณะได้ไม่อายใคร โอ๊ะๆ....เจอน้องแตงโมของไอ้กล้วยด้วยเว้ย เดี๋ยวไปอวดมันดีกว่า ฮ่าๆๆๆๆ
พอเห็นผมว่างๆปุ๊บ ไอ้เพื่อนตัวดีก็เอากล้องมายัดใส่มือทันที บอกว่าถ่ายรูปไม่เก่งแม่งก็ไม่ฟัง แถมยังวิ่งไปจัดแถวขบวนต่ออีก แล้วจะให้ผมปฏิเสธยังไงล่ะครับ งานกูก็ไม่มีทำ(ก็กูทำเสร็จไปแล้วอ่ะ!!!!) ยืนเฉยๆแม่งก็โดนเพื่อนรุมประนามอีก สุดท้ายก็ต้องกระเตงกล้องหนักๆที่คอไปยืนรอถ่ายรูปตรงด้านล่างสแตน ระหว่างรอผมก็ถ่ายบรรยากาศโดยรอบของงานเสียก่อน สแตนคณะผมทำเป็นรูปเรือดำน้ำครับ ด้านล่างแปะกระดาษรูปวงกลมไว้รอบๆให้เหมือนหน้าต่างเรือดำน้ำ แต่พอเหลือบมองคณะเศรษฐศาสตร์ที่มาในธีมฟาร์มวิวเกมส์ยอดฮิตจากเฟสบุค เอิ่ม....เวลาถ่ายอย่าให้มันติดเข้าเฟรมดียวกันเลยครับ ขัดกันเกินไปนิด...... คิดภาพคนใส่หมวกฟางถือคราดยืนอยู่ในเรือดำน้ำนะครับ...
“เป็นไงล่ะมึง กูบอกแล้วให้มาช่วยยกถังน้ำก็ไม่ยอมเชื่อ ได้หน้าที่อันทรงเกียรติเลยไง” ไอ้ฟาร์เดินดุ่มๆมาทิ้งตัวนั่งลงข้างเมียตัวเย็นเจี๊ยบของมัน(ถังน้ำ) หน้ามันชุ่มไปด้วยเหงื่อจนผมหน้าม้าโค้งๆนั่นจับกันเป็นกลีบๆ แถมยังมีเหงื่อเป็นหยดเกาะอยู่ข้างขมับอีก เหมือนเห็ดตอนโดนน้ำฝนไม่มีผิด มันเอาหมวกกะลาสีปัญญาอ่อนของไอ้แม็กซ์มาพัดๆ เอิ่ม....เมียมึงตัวหนักนะฟาร์
“ไอ้กล้วยล่ะ” มันบุ้ยปากไปด้านหลังตรงโซนที่ผมเพิ่งจะออกมา คาดว่าเหี้ยกล้วยคงกำลังม่อสาวอยู่เป็นแน่แท้ “แล้วนี่งานมึงเสร็จแล้ว?”
“ยัง!!!!! ต้องรอเดินพาเหรดเสร็จแล้วเอาน้ำให้อีก โธ่เว้ย!!!รู้งี้กูลงเตะบอลกับมึงซะก็ดีว่ะไปป์”
“อย่าเลย เอาตีนเขี่ยบอลให้ตรงมึงยังทำไม่เป็นเลย อย่างมึงต้องนี่เลย....วอลเลย์ทีมหญิงล้วนของไอ้แม็กซ์ รับรองว่าเป็นกำลังสำคัญของทีม”
“นี่ถ้ากูมีแรง กูลุกไปเตะมึงแน่ๆ”
“เสียใจด้วยว่ะเพื่อน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“เหนื่อยกันน่าดูเลยนะครับ” เสียงทุ้มๆเนือยๆแบบนี้มันเป็นใครไม่ได้ครับ นอกจากมนุษย์พี้กัญชาที่อยู่ๆเดินดุ่มๆมาอยู่ข้างหลังผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ สะดุ้งขนลุกเกลียวเลยครับงานนี้ แสรดดดดดดดดดดดด
“ไอ้อาร์ท....มาทำไมนี่วะ!!!!!!”
“คินฝากมาดูครับ ตอนนี้มันไม่ว่างมาคุมเอง”
“ไอ้ภคินแม่งบ้า....ทำอย่างกับกูเป็นทองคำราคากำลังขึ้น ใครมันจะมาขโมยวะ”
อาร์ทไหวไหล่ “ก็รู้ว่ามันหวงไปป์จะตายครับ”
“ประสาท” ผมด่าพลางเดินไปทิ้งตัวลงนั่งข้างๆไอ้ฟาร์......ไอ้ฟาร์.... เอ๊.....มันชักจะยังไงๆหว่า
“ว่าไปนะอาร์ท” ผมลุกขึ้นมามองมันหัวจรดเท้า “ทำไมมึงถึงยอมมานั่งคุมกูถึงคณะง่ายๆแบบนี้ว้า~ มันต้องมีผลประโยชน์แอบแฝงแน่ๆเลย.......มึงว่ามั้ยฟาร์”
“มึงไม่ต้องมาโยนอะไรให้กู” ไอ้ฟาร์ทำเป็นเหลือบมองเมียที่นั่งข้างๆ แนะๆทำแบบนี้คิดว่ากูไม่เห็นเหรอว่ามึงหน้าแดงอ่ะ
“ทำไมวะอาร์ท มึงจีบเพื่อนกูเหรอ” กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก....กูชักเริ่มสนุกแล้วสิ ไอ้คู่รักอโคจรนี่มันอะไรก๊านนนนนน!!!!!! มาให้กูเล่นงานถึงที่แบบนี้มีหรือจะพลาด
อาร์ททำหน้ามึน(เอ๊ะ...หรือว่าไม่ได้ทำ แต่มันเป็นอยู่แล้ว) แล้วมองผมหัวจรดเท้าคืนบ้าง
“คินบอกผมบ่อยๆนะว่าไปป์ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน แต่ผมไม่คิดว่าจะขนาดนี้ เฮ้ออออออ.....CNNยังอายเลยครับ”
แสรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!! ทำไมกูต้องโดนไอ้แบล็กกราวน์แมนนี่ด่าตลอดเวลาด้วยวะ กูล่ะไม่เข้าใจจริงๆ
ใครจะโง่ยืนให้มันด่าต่อล่ะครับ ผมเชื่อแล้วว่าไอ้อาร์ทเป็นคนเดียวที่ไอ้ภคินไม่เคยเอาชนะได้เลย มันยิ่งกว่าหมาจิ้งจอกในนิทานก่อนนอนซะอีก!!!! ดังนั้นผมเลยต้องแอบซุ่มดูอยู่ไกลๆว่าสองคนนั้นมันมีซัมติงอะไรกัน อะไรครับ...ถึงกลัวแต่ผมก็ยังไม่ทิ้งคอนเซ็ปเด็กอยากรู้อยากเห็นนะครับ
ราวๆชั่วโมงกว่าขบวนพาเหรดก็เดินกันเสร็จสิ้น ผมที่ชิ่งเอากล้องไปคล้องคอเด็กปีหนึ่ง หรือเรียกง่ายๆว่าโยนงานให้น้อง ตอนนี้เลยมีหน้าที่เอาน้ำแดงไปเสิร์ฟ เห็นแบบนี้แล้วก็สงสารครับอุตส่าห์แต่งหน้าแต่งตาเตรียมมาสวยกันแต่แดดแม่งร้อนจนซีลีโคนบนหน้าแทบละลาย(ส่วนตรงอกของบางคนจะละลายหรือไม่นั้น....ไม่ขอออกความเห็นครับ) เห็นหลังไอ้กล้วยไวๆเมื่อกี้ สงสัยมันต้องไปหาน้องแตงโมที่หัวขบวนแน่ๆ เอ๊....ผมตามไปมั่งดีมั้ยวะ
“จะไปไหน”
เชดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด....เสียงนี้มันตามติดกูไปทุกที่ครับ!!!!!!!!!!!!
“ภะ...ภคิน...”
“ก็เออสิวะ ทำไมมึงต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้น หรือว่า” มันชี้หน้าผม “เมื่อกี้จะเดินไปหาไอ้ต้นงิ้วใช่มั้ย”
“ว้อย!!!!! ไปกันใหญ่แล้วมึง มึงตามติดชีวิตกูยี่สิบสี่ชั่วโมงยิ่งกว่าเอเอฟแล้วกูจะเอาเวลาที่ไหนไปหามัน”
“ก็ใครจะไปรู้ล่ะ” มันบ่นพึมพำ
“เอ่อ...พี่ภคินคะ ขอถ่ายรูปหน่อยได้มั้ยคะ” สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มที่ถือป้ายคณะเศรษฐศาสตร์มายืนเขินอายบิดไปบิดมาตรงหน้า ไอ้ภคินกรอกตาขึ้นฟ้าทำท่าเหมือนจะรำคาญเสียเต็มประดา
“มะ.....”
“ถ่ายได้ครับ มานี่ๆเอามือถือมาผมถ่ายให้” สาวน้อยยิ้มร่าเอาบีบีสีชมพูยื่นให้ผมแล้วรีบไปยืนข้างๆไอ้ภคินทันที ว้อย....ไม่ต้องมาจ้องหน้ากูแบบนั้นเลยนะสัส “ยิ้มด้วยครับ” ผมกดเสียงต่ำๆให้รู้ว่าดุมันอยู่ สุดท้ายมันก็ยอมฉีกยิ้มให้แชะภาพดีๆ
ต้องยอมรับจริงๆว่าเครื่องแต่งกายไม่มีผลต่อหน้าตาไอ้พระเอกมันเลยครับ ไม่ว่าแม่งจะนุ่งชุดนักศึกษาหรือกางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียวเดินว่อนไปทั่วห้องมันก็ยังดูดีอยู่ รวมถึงตอนนี้ด้วย....ภคินมันอยู่ในชุดนักบอลเต็มยศ คณะมันแม่งก๊อปเสื้ออินทรีเหล็กของผมไปครับ เสื้อขาวกางเกงดำแค่ชุดก็เท่แล้ว แต่พอทั้งหมดนี้ไปอยู่บนตัวไอ้ภคินบอกได้คำเดียวว่าแม่งโคตรเท่อ่ะ!!!!!!
มันยักคิ้วกวนๆผ่านเลนส์บีบีให้ผม สัส...เห็นแล้วอยากเปิดปุ่มเข้าสกัดจริงๆ(เป็นการทำฟาวล์ร้ายแรงอย่างนึงของฟุตบอล ซึ่งผู้ตัดสินสามารถแจกใบแดงได้) แต่ต้องยอมรับว่าใบหน้าหล่อคมเข้มของมันเหมาะกับชุดนักกีฬาชะมัด ดูตอนผมใส่เสื้อบราซิลดิ....แม่งเหมือนไอ้หน้าโง่หัวโตตัวแห้งๆไร้สง่าราศีสิ้นดี เฮ้ออออออ...โลกแม่งไม่ยุติธรรมจริงๆว่ะ
“เสร็จแล้วครับ”
“ขอบคุณมากค่ะ” เธอฉีกยิ้มผ่านริมฝีปากฉาบสีแดงนั่นให้ผมและภคิน ว่าไปเธอก็ดูเป็นเด็กน่ารักดีออกนะ
“แหม....มองทำไม ชอบรึไงวะ”
“ก็ดูเป็นเด็กดีออก” ไอ้นี่ก็หมาหวงไอ้ขี้ก้างตลอดเวลา “แล้วมึงเนี้ยนะภคิน....เลิกทำตัวไร้มนุษยสัมพันธ์แบบเมื่อกี้ได้แล้วนะ”
“เอ๊า!! กูไปทำอะไรแบบนั้นตอนไหน” ไม่ต้องมาทำหน้าเหรอหราเลยนะมึง
ผมเอานิ้วจิ้มหน้าผากมันเป็นจังหวะ “หยิ่ง !! ยโส!! โอหัง!! หน้าบึ้ง!! กรอกตาขึ้นฟ้า!! ไม่พูดไม่จา!! ทำหน้าเหมือนมึงหล่อที่สุดในโลกอย่างงั้นแหละ!!!!!”
“อ้าว....ก็กูหล่อจริงนี่” มันคว้ามือผมไว้ “เดี๋ยวก่อนๆกูไปทำไอ้นิสัยแบบนั้นตอนไหนกัน”
“ทุกตอน!!! ตั้งแต่สมัยอยู่โรงเรียนแล้ว กูถึงได้เกลียดขี้หน้ามึงนักไง”
“กูเนี้ยนะทำแบบนั้น ตลกแล้ว”
“ถ้าไม่เชื่อเชิญมึงไปถามคนอื่นได้เลย ร้อยทั้งร้อยก็บอกแบบกู คนเหี้ยไรมีดีแค่หน้าตาจริงๆ” ผมดึงมือออกจากการจับกุมมาชี้หน้ามันแทน แม่ง...จะจับนานไปไหน คนเยอะแยะกูอายเค้า “เลิกนิสัยนี้ได้แล้ว มันไม่ดี!!!!”
“โอเคๆๆๆ” มันยกมือยอมแพ้ “จะพยายามแล้วกัน”
“แล้วนี่มึงเดินมานี่ทำไม คณะแม่งห่างกันครึ่งสนาม”
“เดินวอร์มน่ะ แต่อยู่ๆแม่งอยากมาแถวนี้ สงสัยจะมีแรงดึงดูด” ว่าแล้วไอ้พระเอกก็ยื่นหน้ามาใกล้จนผมผงะ “ตอนกูนอนมึงแอบฝังแม่เหล็กไว้รึไงวะ”
“ไม่ต้องมาโทษกูเลยนะ แล้วก็ไม่ต้องยื่นหน้ามาใกล้ขนาดนั้นว้อย” ว่าแล้วก็ใช้สองมือดันหน้าหล่อคมนั่นออก “ไปเลยมึงเขาเรียกรวมนักกีฬาแล้ว”
“เดี๋ยวสิ ยังไม่ได้กำลังใจเลย เตะไปแม่งก็แพ้”
“งั้นก็แพ้ไปเลยสิ”
“นั่นปากเรอะ เดี่ยวพ่อจูบแม่งกลางสนามหรอก”
ไม่ว่าเปล่าพี่ท่านเอาหน้าพุ่งพรวดมาเลยครับ ดีที่กูตั้งการ์ดสูงเลยเอามือรับทันพอดี ไม่งั้นล่ะมึงเอ๊ย!!! ไอ้ไปป์คงได้เอาปิ๊บคลุมหัวเดินเรียนในมหาลัย แล้วไอ้ภคินมันไม่รู้ตัวรึไงวะว่าคนอื่นเค้ามองมันตลอดเวลาอยู่แล้ว ดันเสือกมาทำตัวรุ่มร่ามซะได้
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!! ภคิ๊นนนนนนนนนนนน~!!! เลิกเล่นได้แล้วว้อยยยยย”
“โหย....นี่แมทช์สำคัญเลยนะ กูเดิมพันด้วยการไล่ไอ้ค่าออกไปจากชีวิตมึงเลยนะ”
“อ้าว...แล้วเกิดมึงแพ้ล่ะ”
“มันก็คงวนเวียนอยู่ในชีวิตมึงต่อไป เห็นมั้ยล่ะว่ากำลังใจสำคัญมาก”
“เออๆ....กูเป่าหน้าผากให้มา ศักดิ์สิทธิ์ยิ่งกว่ายันต์อาจารย์หนูอีกนะมึง”
ผมรีบชิ่งจับหมับเข้าที่หัวมันแล้วดึงออกมา....ท่องไว้...กูไม่ได้เตี้ย มันแค่สูงเกินไป....ใช่ใช่...กูไม่ได้เตี้ย ไอ้เปรตนั่นก็ว่าง่ายยอมก้มหัวลงมาดีๆ ผมเลยเป่าไปที่หน้าผากมัน “เอาให้ชนะนะเว่ย”
คิ้วหนาๆนั่นเลิกขึ้น “แน่นอน”
ผมตบแถวคางมันเหมือนที่โค้ชชอบตบเพื่อกระตุ้นนักกีฬาก่อนแข่ง อารมณ์กูตอนนี้เหมือนคุณพ่อที่มาส่งลูกชายเตะบอลมาก ฮ่าๆๆๆ “โอเค!!! ไปเลย เค้ารอมึงกันหมดแล้ว”
ไอ้พระเอกขยี้หัวผมคืนก่อนจะกระตุกยิ้มที่มุมปากอันเป็นเอกลักษณ์ของมัน “รอดูได้เลย”
แม่งเท่สาดดดดดดดดดดดดดดดดดด....พี่โดมชิดซ้ายครับ!!!!!!!!!!!!!!!!
นักกีฬาทั้งสองคณะไปรวมตัวกันกลางสนามเรียบร้อยแล้ว จากนั้นก็มีการบูมสร้างความฮึกเหิมกันเสียหน่อย เล่นเอาคนดูอย่างผมอดจะขนลุกตามไม่ได้เลย เพราะมันเป็นสองคณะที่ผู้ชายเยอะอยู่แล้วด้วยมั้ง พอเสียงทุ้มๆมาบูมมันเลยมีพลังชะมัดเลย จากนั้นกัปตันทีมของทั้งสองฝั่งก็มาเสี่ยงทายว่าฝ่ายไหยจะได้เริ่มเขี่ยลูกก่อน
ชิบ....กูเพิ่งรู้ว่าไอ้ค่าเป็นกัปตันทีมด้วย(แต่ให้เดามันต้องไปงอแงกับเพื่อนแย่งตำแหน่งมาแน่ๆ และแน่นอนว่าไม่มีใครอยากเป็นหรอก) ไอ้หน้าตี๋อยู่ในชุดสีน้ำเงินหัวจรดเท้าของเชลซี(ครับ...เสื้อก๊อปอีกแล้ว)เดินยิ้มตาหยีมาแต่ไกล ส่วนกัปตันของถาปัตเป็นพี่เบิ้มถักเดทร็อคหนวมเครารุงรังไม่น่าคบหา เอาจริงๆถ้ากูเป็นผู้หญิงกูเดินไปแทงบอลข้างวิดวะละ แต่มันมาเสียคะแนนตรงที่พอไอ้ค่าเสี่ยงได้เขี่ยลูกก่อนแล้วแม่งร้อง ‘เย้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!’ กระโดดเหยงๆเหมือนเด็กปัญญาอ่อนอยู่กลางสนาม เห็นแล้วปวดกบาลแทนเพื่อนมันจริงๆ
“โอ๊ะ!!! ไปป์คร้าบบบบบบบบบบบบบบ~” ก่อนจะเดินไปประจำที่มันยังอุตส่าห์ตาดีเห็นผมที่นั่งเฝ้าถังน้ำแดงอยู่ข้างสนาม ไอ้ค่ากระโดดชูมือเรียกร้องความสนใจ “ขอบคุณที่มาเป็นกำลังใจให้ค่านะคร้าบบบบบบบบบบบ~”
สัส!!!! ไอ้คนอื่นน่ะมันไม่รู้ว่าไปป์ไหน แต่ไอ้เพื่อนนรกที่อยู่ข้างๆกูนี่สิ......
“ว้าย....อิไปป์เสน่ห์แรงเว่อร์อ่ะ แย่งผู้ชายกูไปหมด กูไม่ย๊อมมมมมมมมมมมม” นี่ไอ้แม็กซ์ครับ....
“สักวันกูจะหลงมึงบ้างมั้ยวะเนี้ย” เหี้ยกล้วย....คิดได้นะมึง
“เพื่อนใครวะ ฮ๊อทชิบหาย” นี่จากไอ้หัวเห็ด
“ผมลงบันทึกไว้แล้วครับ ไว้บอกคินแบบรวดยอด” เชี่ยอาร์ทมาทีหลัง แต่เลวที่สุด!!!!
-
สิ้นเสียงเป่านกหวีดฝ่ายวิดวะก็เริ่มเขี่ยบอลก่อนเลย โชคดีที่ภคินกับไอ้ค่ามันเล่นเป็นกองหน้าเหมือนกันครับ แถมอยู่คนละฝั่งอีก ดังนั้นโอกาสที่มันจะปะทะกันเลยค่อนข้างน้อย ไม่งั้นมีนอกเกมส์กันมั่งล่ะวะ
วิดวะ ตึง!! ตึง!! วิดวะ ตึง!! ตึง!! วิดวะ วิดวะ วิดวะ!!
ปัด ถาปัด ถาปัด ถาปัด ปัด ถาปัด ถาปัด ถาปัด!!!!!!
กองเชียร์ก็ไม่มีใครน้อยหน้าใครเหมือนกันครับ ร้องเพลงกันสแตนแทบจะถล่ม ครึ่งแรกก็ผลัดกันรุกผลัดกันรับ เรียกได้ว่าสูสีกันจนเดาผลไม่ออก จนกระทั่งไอ้หนุ่มเสื้อน้ำเงินคนนึงของวิศวะแม่งหลุดเดี่ยวเข้าไปยิงตัวตัว ลอดขาพี่เดทร็อคเข้าไปเป็นประตูอย่างสวยงาม เรียกได้ว่าสาวกรี๊ดกันทั้งสนาม
“โกลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล....วิด-สะ-ว้า~~~~~”
ไอ้ภคินตบเข่าฉาดอย่างหัวเสีย ลูกนี้มันเสียเพราะความผิดพลาดของกองหลังแท้ๆ เสือกยืนหลุดตำแหน่งกันเอง ผมล่ะกลัวมันปรี๊ดแตกกลางสนามจริงๆเพราะไอ้เหี้ยค่าเสือกมาเดินดีใจผ่านหน้าอย่างจงใจ โชคดีที่ไอ้กันบล็อกมันได้ทันไม่งั้นคงได้งามหน้ากันทั้งมหาลัย
จบครึ่งแรกวิศวะนำไปก่อน1-0 ผมรู้สึกได้เลยว่าไอ้ภคินดูหัวเสียมากตอนที่เดินเข้ามาที่ม้านั่งข้างสนาม ผมทำท่าจะลุกลงไปดูแต่อาร์ทมันห้ามไว้ก่อน
“ปล่อยไว้แบบนั้นแหละครับ คินมันเป็นพวกดันทุรังสูงอยู่แล้ว ไปป์ก็รู้นี่ครับ” มันยิ้มเนือยๆให้ผม “ไม่เชื่อรอดูครึ่งหลังสิ”
พอได้ยินแบบนั้นจากปากไอ้อาร์ทผมเลยต้องนั่งสงบสติอารมณ์ตัวเองให้ได้ซะก่อน ไม่ใช่ว่าผมอยากให้มันชนะมากมายอะไรขนาดนั้น เรื่องเอาไอ้ค่าออกจากชีวิตน่ะมันแค่เหตุผลรอง ต่อให้บอลแพ้มันก็ยังมีทางอื่น แต่ผมกลัวภคินมันผิดหวังมากกว่า คนพยายามมากพอตกลงมาแล้วมันจะเจ็บหนักกว่าคนอื่นหลายเท่านัก....
ผมก็แค่ไม่อยากให้มันเจ็บ ก็แค่นั้นเอง....
เริ่มเขี่ยบอลครึ่งหลังคราวนี้สถาปัตเริ่มเป็นฝ่ายตั้งตัวได้และเริ่มบุกคืนบ้างแล้ว แน่ล่ะถ้าไม่บุกคืนก็เหมือนรอเวลาแพ้เท่านั้นแหละ เริ่มต่อบอลกันไปถึงหน้าประตูวิศวะบ่อยขึ้น ไอ้กันในตำแหน่งกองกลางจ่ายสวยๆได้หลายลูกเลย ก่อนจะมีลูกนึงหลุดเข้าไปในแดนหน้า ไอ้หนุ่มผมยาวรุงรังคนนึงวิ่งไปเกี่ยวลูกไว้ก่อนจะหลุดเส้นหลังออกไป ในจังหวะที่ลูกหมุนเคว้งอยู่แถวหน้ากรอบเขตโทษ ไอ้พระเอกจุดยิ้มมุมปากแล้ววิ่งเข้ามาซัดเข้าไปตุงตาข่ายแบบเต็มตีน
“โกลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล ถา~ปัตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต!!!!!!!!!!!!”
เสียงคนพากย์บอลตะโกนแข่งกับเสียงเฮของกองเชียร์ รอบที่แล้วว่าสาวๆกรี๊ดดังแล้ว แต่รอบนี้ดังกว่าครับ!!!! เพราะคนยิงคือไอ้ภคินที่หนังหน้ามีคลาสที่สุดในสนาม คราวนี้สาวๆก็เฮโรกันไปเชียร์สถาปัตแทนครับ!!!! เอาสิ...ผู้หญิงพวกนี้ใครหล่อ ใครเก่ง ใครยิงเข้า เธอเชียร์หมดครับ!!!! นี่ตกลงดูบอลหรือดูอะไรวะเนี้ย
เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ......ภคิน!!! ภคิน!!! ภคิน!!! ภคิน!!!
กองเชียร์ฝั่งมันเคาะกลองเป็นจังหวะพลางตะโกนเรียกชื่อฮีโร่ของทีม ไอ้พระเอกฉีกยิ้มแล้ววิ่งผ่านหน้าคณะไหนสาวในคณะนั้นก็กรี๊ดกันลูกกระเดือกแทบหลุดออกมากองข้างนอกครับ พอเห็นแบบนี้ผมค่อยยิ้มออกหน่อย รู้ตัวอีกทีก็ป้องปากแล้วตะโกนเสียงดัง
“ถาปัตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต!!!!!! สู้ๆนะมึง!!!!!!!!!!!!!”
ไอ้พระเอกยักคิ้วหนาๆของมันแทนคำตอบแล้วชูนิ้วโป้งให้ผม แม่ง....พอเห็นมันยิ้มอย่างงี้แม่งโคตรเท่อ่ะ แสรดดดดดดดดดดด
“ไปป์...หน้าแดงทำไมเหรอครับ สงสัยแดดแรงไปหน่อยนะครับ” ไอ้อาร์ทมึงอย่ามาชงกูตอนนี้ ผมเอามือปิดแก้มแล้วก้มหน้าหนีมัน
พอสกอร์ไหลมาเป็น1-1แบบนี้ทั้งสองฝ่ายก็ไล่บี้กันน่าดูแล้วล่ะครับ คราวนี้วิศวะเป็นฝ่ายบุกคืนบ้างแต่ก็ไม่กล้าดันสูงมาก เพราะงานนี้ใครพลาดเท่ากับแพ้แน่ ยิ่งช่วงทดเวลา1นาทีสุดท้ายแบบนี้ด้วยแล้ว ผมคิดว่างานนี้คงได้ยิงลูกโทษกันแน่ๆ เฮ้ย...ไอ้ค่าเลี้ยงลูกตัดเข้าไปในเขตโทษแล้ว ภคินวิ่งมาช่วยกองหลังทันที มันพยายามเกี่ยวลูกออกมาจากตีนไอ้ค่า....ก่อนจะ.....
ตุบบบบบบบบบบบบบบ...
เชดดดดดดดดดดดดดดด....ไอ้ค่าพุ่งล้มเฉยเลยคร้าบบบบบบบบบบบ!!!!!!!! แม่ง เกี่ยวยังไม่โดนน่องมึงเลยสัส หรือมันล้มเพราะกลัวถุงเท้าเปื้อนวะ(หมายเหตุ – พุ่งล้ม คือ การแกล้งล้มหรือล้มให้ดูรุนแรงเกินจริงเพื่อจะเอาฟาวล์หรือลูกโทษจากอีกฝ่าย)
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...
เอาแล้วไงครับ ลุงกรรมการที่ใส่เสื้อยัดเข้ากางเกงแบบตึงเปรี๊ยะหายใจไม่ออกเป่าหยุดเกมส์แล้ว งานนี้กองเชียร์วิศวะแม่งส่งเสียงร้องจะเอาลูกโทษกันยังกะสัมภเวสีขอส่วนบุญ กัปตันทีมทั้งสองฝ่ายรีบกรูกันเข้าไปพูดรวมถึงไอ้คนดวงกุดอย่างภคินด้วย
เปลแพทย์สนามลงไปตรวจเช็คอาการไอ้ค่า แต่เจ้าตัวตอบเพียงแค่ว่า “ค่าไม่เจ็บหรอกครับ ถ้าจะเจ็บก็แต่ที่หัวใจเนี้ยแหละ” ว่าแล้วก็เอามือกุมหน้าอกแล้วทำสีหน้าปวดร้าว
แม่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง....มึงยังจะมาลีลานะ แพทย์สนามถึงกับทำหน้ามึนเพราะตามมุกมันไม่ทัน
แต่นรกก็มาเยือนเมื่อกรรมการเสือกตาถั่วมาสร้างกรรมให้ตกลงกลางหัวไอ้ภคิน.....มันได้ลูกโทษครับ!!!!!!!! ซึ่งหมายความว่าถ้ามันยิงเข้าวิศวะก็จะชนะทันที แต่ถ้าไม่ก็ต้องดวลลูกโทษกันต่อ...
ผมกลืนน้ำลายเอื๊อกในวินาทีที่ไอ้ค่าตั้งลูกสีขาวดำไว้ที่หน้าโกล มือที่จับราวเหล็กเหงื่อออกจนชุ่มไปหมด มันเดินถอยหลังไปเกือบๆครึ่งสนามได้ พ่อมึง...จะเตะแบบซึบาสะรึไงวะ แต่โดนกรรมการด่าสุดท้ายเลยต้องมายืนตำแหน่งแบบมนุษย์ปกติเขา....สมน้ำหน้า....
ลุงเสื้อตึงคาบนกหวีดไว้ในปากแล้วเค้นเอาลมผ่านปอดออกมาช้าๆ....
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.....
...........................................................................................
..................................................................
.............................................
..................
“โธ่โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!”
เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง..
กระป๋องน้ำอัดลมเคราะห์ร้ายลอยไปกระแทกแผงกั้นตรงอัฒจันทร์พอดีจนเด็กปีหนึ่งที่นั่งแถวแรกถึงกับสะดุ้งเฮือก แล้วรีบเดินหนีไปจากเดดโซนตรงนี้ทันที ไอ้ภคินตะโกนอย่างอัดอั้นก่อนจะกระแทกตูดนั่งกุมขมับอยู่บนม้านั่ง ผมที่เพิ่งเดินเข้ามาถึงกับตัวแข็งทื่อ....แบบว่ากูเดินกลับตอนนี้ทันมั้ยวะ
“ไปป์คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบ~” ไอ้นรกนี่ก็มาช่วยให้สถาการณ์ตึงเครียดจนเส้นเลือดในสมองแทบแตก “ค่าชนะแล้วนะครับ”
“แล้วมาบอกกูทำไม”
“ทีนี้ล่ะ ใครก็ไล่ค่าออกไปจากชีวิตไปป์ไม่ได้ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ” เดี๋ยวกูนี่แหละจะไล่มึงเองไอ้ห่า
ผมเมินเสียงนกเสียงกาแล้วเดินไปนั่งยองๆตรงหน้าไอ้พระเอกที่แม่งเครียดยังกะมันพาทีมไปแพ้บอลโลกรอบชิงชนะเลิศมาอย่างงั้นแหละ เฮ้อออออออออออ....อย่างว่าแหละ คนดันทุรังสูงอย่างมันเจ็บมาทีก็เจ็บหนักกว่าชาวบ้านเค้าแหละครับ
“เหรียญเงินก็ยังดีนะมึง กูชอบสีเงินมากกว่าสีทองนะมันไม่ลิเกดี แฮะๆๆๆ” เป็นคำปลอบใจที่เหี้ยที่สุดตั้งแต่เกิดมา
“แม่ง....อีกนิดเดียวแท้ๆ”
“แค่บอลน่ามึง คิดอะไรมากวะ กีฬา กีฬาเป็นยาวิเศษอ่ะเคยได้ยินป่ะ”
“เคย ได้ยินแต่ตาวิเศษเห็นนะ” โห...ขนาดเครียดยังรับมุกกูอีกนะ แถมเล่นซะโบราณเลยนะมึง
ภคินมันเครียดเพราะมันสกัดไอ้ค่าแล้วเหลี่ยมมุมไอ้ค่าได้เปรียบทำให้กรรมการให้ลูกโทษฝั่งนู้น พูดง่ายๆมันคิดว่าทีมเสียลูกโทษเพราะมันนั่นแหละ จะว่าไอ้ค่าผิดที่พุ่งล้มก็ไม่ได้เพราะมันเป็นแทคติคอย่างนึง เรื่องนี้คงต้องโทษกรรมการที่ขนาดพุ่งล้มอย่างโง่ๆขำๆลุงแกยังแจกลูกโทษให้ซะงั้น สงสัยว่าจะใส่กางเกงรัดไข่ไปหน่อยเลือดเลยไม่ได้ขึ้นไปหล่อเลี้ยงสมองนัก
ผมเอามือขยี้หัวไอ้พระเอกแรงๆ มัวแต่ก้มหน้าก้มตามองพื้นอยู่นั่นแหละ “เลิกซึมได้แล้วน่า กูไม่ได้ไปเสียตัวให้มันซะหน่อย ก็แค่ทนรำคาญนิดๆหน่อย” ที่จริงคือรำคาญมากครับ....แต่กูแค่พูดให้รู้สึกดี
“ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ไอ้ค่าหัวเราะเสียงเหมือนม้าแล้วกระโดดโลดเต้น ชวนให้เส้นเลือดที่นิ้วตีนกระตุกเป็นจังหวะเสียจริง “ค่าเป็นคนยิงประตูชัยด้วยนะ คุณค่าที่ไปป์คู่ควรจริงๆ!!!!!”
ผมผละแทบหงายหลังเมื่ออยู่ๆไอ้คนที่นั่งกุมขมับอยู่เมื่อกี้มันลุกพรวดขึ้นมา เชด....อย่ามาต่อยกันตรงนี้นะกูจะตะโกนเรียกรปภ.จริงๆนะว้อย!!!!! แต่ผิดคาดครับมันกระชาก(ย้ำว่ากระชาก...)ตัวผมปลิวเข้าไปจนดั้งจมูกกระแทกไหล่มัน แสรดดดดดดดดด...ดั้งยุบพอดี พ่อแม่กูไม่ได้ทำมาให้เหลือใช้อย่างมึงนะว้อย!!!!! กลายเป็นว่าตอนนี้มันล็อคคอผมไว้ด้วยมือข้างนึง ส่วนอีกข้างมันยกขึ้นมาชี้หน้าไอ้ค่า
“ไอ้ต้นงิ้ว!!!!!! มึงน่ะมันก็ยิงได้แค่ประตูนั้น” มันชี้ไปที่ประตูโกลสีขาวที่ตั้งตระหง่านอยู่ขอบสนาม ก่อนมือหนาๆนั่นจะตบลงมาที่ตูดผมดังป้าบ “แต่ประตูนี้กูยิงได้คนเดียวโว้ย!!!!!!!!!!!!”
แต๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!
K.O.
Knock Out!!!!!!!!!!!!!!!!!
สิ้นเสียงระฆังผมอ้าปากค้างจนปากล่างแทบแตะพื้น ส่วนไอ้ค่าที่โดนฮุคแบบมวยวัด ไอ้พวกมวยคาดเชือกเลยถึงกับทรุดตัวลงไปคุกเข่ากับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง....
“หึ๊” ไอ้ภคินสงเสียเยาะเย้ยในลำคอ “อะไรกั๊น~...ถึงกับเข่าอ่อนเลยเหรอ”
ไอ้ค่าค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาช้าๆพร้อมด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป “....ศะ.....ศิษย์พี่....”
“ห๊ะ????”
“ชะ...ช่วยรับไอ้ค่าเป็นศิษย์ด้วยเถอะครับ” ว่าแล้วมันก็คุกเข่าประหนึ่งจอมยุทธ์ในหนังจีน “ค่าเลื่อมใสในตัวศิษย์พี่ยิ่งนัก”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า” คราวนี้ถึงทีไอ้พระเอกหัวเราะเสียงลั่นคืนบ้าง ภคินก้มลงไปตบบ่ามันปุๆ “เห็นว่าสงสารหรอก กูยอมให้มึงเป็นผู้ติดตามก็ได้”
ครับ....เรื่องมันจบลงตรงที่ว่าภคินกับไอ้ค่ากลายเป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องในสำนักเสี่ยวแดกแหวกทุกอารมณ์ ตกลงกีฬามันเป็นยาวิเศษจริงๆใช่มั้ยวะเนี้ย???
ผมเอามือตบหน้าผากตัวเองจนกะโหลดแทบยุบเป็นรอยห้านิ้ว ทำไมรอบๆตัวกูถึงได้มีแต่พวกไม่เต็มเต็งทั้งนั้น นี่ใจคอจะไม่มีใครจิตปกติกับเขาเลยเหรอ
เรื่องมันญาติดีกันกูว่างงแล้ว......
แต่ที่กูงงกว่านั้นคือมึงไปยิงประตูกูตอนไหนวะ....ไอ้ภคิ๊นนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!!!!!!!!!!!
TBC
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่ากีฬาเป็นยาวิเศษค่ะ//โดนโบก
เอฟซีค่าไม่ต้องเสียใจค่ะ มันไม่หายหน้าหายตาไม่ไหน แต่เราจะไม่ให้เด่นเกินหน้าเกินตาพระเอก เพราะสงสารคินยิ่งนัก 555
ตอนที่แล้วยิ่งน่าน้อยใจแทนพระเอกจริงๆ พี่อาร์ทออกมาพูดประโยคเดียวเอฟซีชูป้ายไฟกันเพียบ โธ่...ชีวิตพระเอกของคิน ตอนนี้เราจึงนำพระเอกมาเรียกเรตติ้งคืน ก่อนจะเสียดุลการค้าไปมากกว่านี้
PS.สำคัญมาก!!! ขอสอบถามคนอ่านหน่อยค่ะ คือตอนนี้คนเขียนกำลังคิดไม่ตกว่าเรื่องนี้มันควรจะมีฉากเรทมั้ย คือเท่าที่ดูๆมามันเป็นแนวใสๆ(ใสมาก ด่ากันทุกตอน555) ถ้ามีฉากเรทเนี้ยมันจะขัดกันเกินไปหรือเปล่า?? ดูไม่เหมาะกับทุกเพศทุกวัน อีกอย่างคือคนเขียนไม่เคยเขียนฉากเรทค่ะจึงเกรงว่าอาจทำได้ไม่ดีนัก ดังนั้นอยากขอความเห็นจากคนอ่านว่ามันควรจะมีดีมั้ย? หรือควรตัดไปที่โคมไฟ ผ้าม่าน หน้าต่างแทนดี รบกวนช่วยเสนอความเห็นกันหน่อยนะคะ
เป็นกำลังใจให้ผู้ประสบภัยทุกคนนะคะ สู้ๆค่ะ
ขอบคุณทุกคนมากค่ะ แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ
konnarak - เป็นแฟนกันแล้วนะคะ แต่เป็นแฟนที่ไม่เหมือนชาวบ้านเค้าค่ะ 555
๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ & MinKKniM - รักคนอ่านเหมือนกันค่ะ :กอด1:
pp4 - คนเขียนด่ากับเพื่อนบ่อยค่ะ ศัพท์หยาบคายจึงเยอะ 5555
day9day - พระเอกเป็นคนดีค่ะ สุภาพ(?)บุรุษ (ที่จริงคืออ่อนด๋อย 5555)
momoshiro - สารภาพว่าเป็นคอมเม้นที่อ่านแล้วฮามากค่ะ เอ๋...แต่เขียนอะไรคะ คนเขียนแปลไม่ออก/โดนโบก/ เอ็นดูไอ่คินบ่าเฮ้ย บ่ามีไผฮัก (เอ๊ะ...นี่มันนิยายหรือละครรอยไหม)
Ciin - คินอัดให้แล้วนะคะ ด้วยคำพูด 5555
-
“แต่ประตูนี้กูยิงได้คนเดียวโว้ย!!!!!!!!!!!!”
:m20: ด้วยประโยคนี้ ตอนนี้เลยยกให้คินไป
:กอด1: ตาอาร์ทตัวขโมยซีน
ตอบ ปล อยากให้มีจ้ะ
-
ตอนนี้อย่างฮาว่ะ คุณค่าที่ไปป์คู่ควร กร๊ากกกก
อ่านแล้วขำได้ทุกจังหวะเลยสิน่า ให้ตายสิ :m20:
-
กร๊ากกกกกกกกกก แทบตกเก้าอี้กับประโยคเด็ดของพ่อพระเอก
สมแล้วที่เจ้าค่ามันจะขอฝากตัวเป็นศิษย์ กรั่กกๆๆๆๆ เรื่องพลิกกันเลยทีเดียว
สำหรับส่วนของปอลอที่สอบถาม
ส่วนตัวแล้วก็อยากให้มีค่ะ นานๆทีได้เสียเลือดบ้างก็ดีเนอะ ฮี่ๆ ^^
-
นั้นสิคินไปยิงประตูอิไปป์ตอนไหนคะ อิอิ กล้าพุด ถ้ากล้าพุด ก็ต้องกล้าทำนะคะภคินขาาาาาาาาาาาาาาา
สำหรับปล.นั้นเราว่าสมควรแก่การมีมากๆ เพราะเป็นครั้งแรกยิ่งแล้วใหญ่ ถ้ามันมีบ่อยๆแล้ว ก็ค่อยเป็นแบบตัดไปโคมไฟ ตัดไปผ้าม่าน แบบนั้นจะดีกว่า ลองดูค่ะสู้ๆ อย่าคิดว่ามันเป็นเรื่องทะลึ่งหรืออะไรไม่ดี แต่มันเป็นแบบทดสอบอย่างหนึ่งในงานเขียนของเราเลยนะคะ
-
ฉากเรท มีแต่พองาม ก็โอเคนะคะ
เพราะตอนนี้ อยากให้ไปป์มันโดนยิงประตูเร็วๆอ่ะนะ :impress2:
เผื่อพ่อคุณจะสงบเสงี่ยมเป็นแม่ศรีเรือนกับเขามั่ง :m20: :m20:
-
บอลคู่หยุดโลกถาปัตย์-วิดวะ มาพร้อมกับศึกวันแดงเดือดเลย ^^"
คุณค่าใส่ชุดเชลซี แล้วพุ่งล้มนึกถึงดร๊อกบาเลย(ชอบพุ่งเหมือนกัน) แต่ค่ามันหล่อ จิ้นเป็นตอร์เรสแล้วกัน
สงสารฟาร์ เห็นกันอยู่ดีดี มีเมียไปซะแล้ว หักมุมสุดสุด แต่โชคดีนะมีเมียตัวเย๊นเย็น :m20:
วันนี้คุณพระเอกได้ใจมาก ประโยคนั้นมันยิงตัดขั่วหัวใจเลยทีเดียว ไม้ตายชัดๆ เล่นเอาคนบ้าอย่างค่าต้องยอมซูฮกเลย o13
ว่าแต่ ภคินไปยิงตอนหนายยยย ทำไมเราอ่านไม่เจอ ซุ่มยิงแบบกองโจรหรอฮะ :laugh:
*** ส่วนเรื่องที่คุณผู้เขียนถามมานั้น NC ถ้ามีก้อดีค่ะ เรามองว่ามันเป็นพัฒนาการของตัวละคร คือเราอ่านมาตั่งแต่เค้าเกลียดกัน
จีบกัน จนมารักกัน จึงเป็นเรื่องปกติถ้าตัวละครจะแสดงความรักในแบบรูปธรรมออกมา (ที่เขียนวกไปวนมาคืออยากอ่าน แว๊กกก) :z1:
ส่วนจะมีหรือไมมี NC เราว่าก้อไม่ได้ทำให้ความสนุกของเรื่องนี้ลดลงเลยค่ะ คิดดูสิคะผ่านมาตั้ง36ตอน ไร้ซึ่ง NC มาแบบคลีนมากๆ
ยังมีคนติดตามเหนียวแน่น เพราะงั้นยังไงก้อได้ค่ะ :m1:
-
แบบนี้ัสินะที่เขาเรียกกันว่า...
หักมุมจบ !!!!
-
ฮาไม่ไหวจะเคลียร์ ไปป์ก็ยอมๆไปเถอะไหนๆภคินก็ประกาศไปตั้งหลายรอบแล้ว หึหึ
-
ประโยคเด็ดขาดจนค่าถึงกับต้องยอมกันเลยทีเดียว ภคินนนฮาว่ะ 5555555
-
ค่ายอมเป็นศิษย์น้องแล้ว จะเป็นศิษย์น้องแบบคิดไม่ซื่อกับเมียศิษย์พี่หรือเปล่าเนี่ย
ยิ่งฮาๆ อยู่ ส่วนเรื่องฉากแล้วแต่มติเลยครับ ผมไงก็ได้ ถ้าจะมีก็ขอแบบฮาๆ แล้วกัน
-
ตอนนี้อย่างฮาอ่ะ
ค่าถึงจะเป็นคุณค่าที่ไปป์คคู่ควรก็ยิงได้แค่ประตูฟุตบอลนะ
55555555
-
:laugh:
สะใจไอ้ค่า
ภคิน... นายแน่มาก!!!
ถ้าไม่ถนัดเขียนก็แพลนกล้องเอาก็ได้ค่ะ เรายังไงก็ได้ อ่านได้หมด 555555
-
ปล่อยเป็ดกดบวก
ประตูนี้ประตูเดียวจริง 555
^^หยั่งฮา
เรทไหนก็รออ่าน จัดมะ!!!
คิดถึงชะมัด ตอนนั้นแข่งกีฬาประมาณการละเล่น
ชักกะเย่อ ตี่จับ ปิดตาตีแตงโม เตะบอลโกล์หนู
วิดวะมาเยี่ยมคณะทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกแค่แรกๆ
หลังๆ พอกินของเหลว+กินข้าวเข้าไปก็ฮากัน
ปีต่อไปย้ายวิกข้ามถิ่น เจออาณาเขตกว้างไกลเข้าข่มไม่พอ
ยังเจอกลุ่มกองทัพมาเชียร์มหึมา กีฬาก็เหี้ยมเกรียมเป็นล่ำเป็นสัน
เล่นเอาแพ้กราวรูด T^T
แต่หนุกดิ ได้เพื่อนเพิ่มเพียบ^^
-
555 คินโมเมว่าไปป์โดนยิงประตูซะงั้น
เรื่องนี้จะหาคนปกติเจอไหมเนี่ย
-
ภคินนายแน่มากจริง ๆ ยกนิ้วให้เลย
ขนาดค่ายังยอมแพ้ ขำกร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
-
แย๊กกก สำนักสมาคมเกลียมัวรีเปล่าภคิ๊ณ
-
คิน ไม่ได้เป็นชายสมบูรณ์แบบ แพ้บ้างทำให้แฟนคลับเห็นใจมากขึ้น
ส่วนตัวอยากให้มี NC แต่เป็นลักษณะอบอุ่น หวานปนฮาอ่ะค่ะ
-
บวกให้แก่ศิษย์เสี่ยวแดร๊กทั้งสอง -___-"
-
ยอมรับว่าเรื่องนี้หนุกด แม้จะยังไม่มี nc หลุดมาซักฉาก แต่มีบ้างก้อดีนะ มาพอเป็นกระสัยๆ ให้คนอ่านได้กระชุ่มชวย อิอิ รอต่อค้าฟฟห มุกคินนี่สุดยอด จะรอวันที่คินจะได้ยิงประตูไปป์ (มันจะมีวันนั้นมั้ยอ่ะ ><)
-
อีกหน่อยคิน-ค่าก็กลายเป็นคู่หูนรก
ฉากหวานมีซะหน่อยก็ดีค่ะ เอาแต่พองาม
-
ภคินกลับมาเรียกเรียกเรตติ้ง 5555
พี่อาร์ทพูดไม่ถึง6ประโยคเองมั้ง เรตติ้งพุ่งๆๆๆ -3-
ภคินรีบๆยิงประตูนั้นนะ คนอ่านรออยู่ 555 =.,=
ปล.NC นี่แต่งมาเลยค่ะ รับได้หมด แต่อย่าแพนไปที่โคมไฟ ผ้าม่าน เป็นพอ ให้แพนไปที่ขาเตียงแทน
-
จัดไปเลยค่ะคุณพี่ขา
น้องรออยู่ อิอิ
ว่าแต่ ไอ้ค่ากับคิน มันญาติดีกันแบบนี้เลยเรอะ
แหวกมว๊ากกก 555
ป.ล.
ชอบจั๊งงง 'ด้านกว่าหนังควายจี่' เนี่ยยยย อ่านแล้วฮาก็ตรงนี้แหละ!!
ภคินมามะมาซบอกเค้ามาโอ๋ๆๆไม่ต้องกลัวนะ อย่านะนังไปป์ปี้ เอาเท้าวางลงอย่าได้ยกเท้าขึ้นมาถ้ายังไม่รู้ 'คุณค่า'ของความรักที่อิชั้นมีให้ภคิณ...
*คินเฮ้ย ฮาฮักคิงบ๊ะ แต่ว่าฮาฮักบ๊ะค่านักกว่าคิงเน้อ!!* Translation เอาเองคนแต่ง.... :-)
555
อย่างงไปค่ะ เจ๊แกไฮดปอร์จัด
-
.....ภคินมันก็รับมุกเน้อออ55555
สรุปมันกลายเป็นศิษย์สำนักเดียวกันไปแล้วสินะ เหมือนไปป์มันจะหมดบทบาทอย่างแปลกๆ=w=
แต่คินนี่ก็เป็นพระเอกที่น่าสงสารจริงๆเล้ยยย ไม่ค่อยเห็นใครสครีมคินเลยแฮะ มีแต่คนสครีมอาร์ทกัน
ยิ่งมีค่ามากลบกระแสอีกคน เอาไอ้ค่าไว้เป็นแบคกราวน์แมนที่สองนับว่าเหมาะสมแล้ว!...(หรือคินจะยิ่งจืดจางมากกว่าเดิมหว่า?)
รอตอนต่อไปค่า ภคินนี่ก็โม้ไปทั่ว เมื่อไหร่จะตีประตูไปป์ได้จริงๆซะทีล่ะ คนอ่านแอบรออยู่นะจ๊ะ>W<
-
น่ารักอ่ะ ฮาดี :laugh:
รออ่านนะคะ
-
555+ภคินสุดยอดอ่ะ o13
-
ฮาอ่ะ จากตอนแรกกัดกันจะตาย
แต่ไปๆมาๆกลายเป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องกันซะงั้น :laugh:
-
ค่าไปเป็นศิษย์ภคินเนี่ย ไปป์จะวุ่นกว่าเดิมป้ะเนี่ย หึหึ
-
มันฮาแตกตรงภคินตบก้นก่อนแล้วค่อยพูดเนี่ยแหละค่ะ 5555555555
เจอของจริงเข้าไปค่าเข่าทรุดเลยล่ะสิ :m20:
ไปป์น่าจะดีใจนะ มีแฟนเด็ดขนาดนี้
รอตอนต่อไปค่าาา
-
:m20: ฮานายคุณค่า!! 55+
-
เรื่องค่าก็จบด้วยประการฉะนี้
ทำไมมันง่ายจัง หุหุ
ตอนแรกว่าค่าดูแปลกๆนะ แต่พออ่านจริงๆ ภคินก็ไม่ได้ต่างกันหรอก 55+
-
เสี่ยว ได้โล่จริงเลยภคินนนนนนนนนน
-
กร๊ากกกก ขำดังไป 3 บ้าน 8 บ้าน
555 ไม่ไหวๆ ขำได้ตลอดจริงๆสิน่า >[ ]<!
ตอล ปล. อยากให้มีนะค่ะ เพราะว่ามีบ้างอะไรบ้าง จะได้ไม่ขาดรสชาติน่ะค่ะ
-
เอ่ออ = =
ตอนนี้บอกได้คำเดียว :m20: :laugh: :pigha2:
อยู่ดีๆ กลายเป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องกันไปซะงั้น 5 5 5+
ปล. มีNCไม่มีNCก็จะอ่านอยู่ดีแหละค่ะ 5 5 5 o13
-
ฮาได้อีกอ่ะ :m20: ภคิณแอบไปยิงประตูตอนไหนเนี่ย เนียนนะเราน่ะ :laugh: สำหรับฉาก18+เราว่ามีก็ได้นะแต่อย่าให้มันน่า
เกลียดก็พอ (จริงๆเราอยากอ่านมากเพราะคู่นี้มันเป็นอะไรที่แบบไม่ไหวแล้วน่ารักมากกกกกก>< :m25: ) ถ้างั้นขอโหวตให้มี
บ้างละกัน :really2:
-
555+ โคตร ฮาา
ภคินนิ ถ้าไม่ใช่พวกไปป์ หรือเพื่อนในกลุ่มนิ ไม่มีทางรู้นิสัยด้านนี่เลยนะนิ
คนอื่นมาอง หยิ่งสาดดด แต่พวกกันเองมอง เกรียนสาดดดด 555555+
-
อยากให้มีฉากเรทแบบตัดไปที่โคมไฟอะ
มันดูเหมือนพัฒนาความสำพันธ์ไปอีกขั้นนึงอะ
ไม่อยากให้ค่ามีคู่นะ เพราะอยากให้ค่าคู่กับเรา!!!!~ :mc4: :mc4:
ตอนนี้อยากติดป้ายไฟจริงๆ
ว่าอาร์ทแรงได้อีก!!!~
(ขนาดเขินๆนะเนี่ย) :z6:
-
.ผมเริ่มเข้าใจประโยคที่ว่า ‘ไม่มีใครเข้าใจเพศที่พยายามเขย่งเท้าเดินบนส้นสูงหรอก’ ซะแล้วสิ
=> ไปป์คะ...แล้วเพศที่สั่งให้มีส้นสูงขึ้นมานี่ควรจะทำยังไงดีคะ ^^+
ฉากเหรอคะ เอ่อ แล้วแต่นิมิตคนแต่งค่ะ ถ้ามามากก็เขียนมาก มาน้อยก็เขียนน้อย ไม่มีเลยก็ให้สุดท้ายภคินตาย ไปป์แห้งเหี่ยวตามอย่างเวอร์จิ้น (ใครปามีดมาน่ะ!)
-
ไปป์โดนแน่
-
"ประตูนี้กูยิงได้คนเดียวโว้ย!!!!!!!!!!!!"
:a5:
ตึ่งโป๊ะะ ะ!!
ภคินนายแน่มาก o13
-
ไม่ซีเรียสกับเรทมีก็ได้ไม่มีก็ได้
-
สรุปว่ายอดชายนายค่าก็ยังคงอยู่ยงคงกระพันต่อไป 555+
ปล.ฉากเรทมีก็ดีไม่มีก็ได้จ้า แล้วแต่คนเขียน
-
ฮาไปไหนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
กร๊ากกกกกก มีเพื่อนอย่าค่านี่คงขำได้วันละร้อยครั้ง เอิ๊กๆ
-
พี่คิน!!!!!!!! นายแน่มากกกก!!!!!!! o13 o13 o13
ว่าแต่ รับศิษย์เพิ่มซักคนมั้ยเคอะ หุ หุ :-[
ปล.รักคนเขียนจัง ขอ:กอด1:ซักทีนะ
-
มึค่ะ มันต้องมี นิยายใสขนาดเน๊
ะไม่มีฉากนั้นได้เยี่ยงไรค่ะ
-
ฮาไม่บันยะบันยัง
กลายเป็นว่าค่ากับภคินญาติดีกันซะงั้น
NC...มีไม่มีก็ได้นะ ถึงจะแอบเชียร์ให้ภคินเผด็จศึกซะทีก็เถอะ
-
ค่าแกเสียวมากอ่ะ ลิเก๊ลิเกม๊วกกกกกกกก
สงสัยเหมือนว่าไปร์เสียประตูหลังให้ภคินตอนไหน
คงรอไม่นอนใช่ป่ะ ที่ไปร์จะเสียประตูหลังให้ภคินเค้า คริคริ
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
ศะ ศะ ศิษย์ พี่!!!!!!!!!!!
แม่งโคตรฮาอ่ะ ภคิน ไปป์ เสน่ห์อย่างแรงงง
-
ถึงจะมีฉากเรต ก็ไม่ทำให้ความใส ความฮาของเนื้อเรื่องลดลงหรอกค่ะ
ก็ไม่ต้องเขียนฉากเรตให้มันเลือดกระฉูดก็ได้
เอาให้แบบแนวใสๆๆๆ หรือออกขำๆๆ หน่อยก็ได้อะค่ะ
-
ตอนนี้ยาวได้ใจ บวกฮาได้ใจมากคับ :m20:
สรุปคนเขียนได้ใจเราไปเศษ2ส่วนสี่ เเต่ที่เหลือยกให้ภคินไปเลย :-[
เเต่เเอบปันเศษใจให้ แบล็กกราวน์แมนนะอิอิ :z1:
ปล.เรื่องทำประตูไปป์นี่ ยังไงก็ได้ มีก็ดีไม่มีเราก็ไม่ว่ากัน :laugh:
:กอด1: กอดคนเขียน
-
5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555+++++
โอ้ย! ขำเกิ๊น!!! ขำจนแทบตกเก้าอี้ ขำแล้วตบโต๊ะจนน้องที่เดินผ่านตกใจ :m20:
จะเอาฮาไปไหนเนี้ยหึ แค่นี้ก็ไม่ไหวแล้วววว ค่าว่าร้ายแล้ว คินมันร้ายกว่า :laugh:
ถึงกับฝากตัวเป็นศิษย์น้องเลยทีเดียว อยากอ่านตอนต่อไปจะใจขาดแล้ววววว
ปล.เรื่อง NC ไม่ต้องห่วงค่า จัดมาตามใจคนเเต่งเลยน้อ อ่านได้หมดค่ะ (แต่ถ้ามีก็ดีนะ o18)
เป็นกำลังใจให้คนเเต่งค่ะ :L2: :L2: :L2:
-
แหม่....ลุ้นกันมาทั้งตอน
สุดท้ายมาเป็นศิษย์ร่วมสำนักกันแบบงงๆ 5555+
:กอด1:
แอบชอบแบร็กกราวด์แมน....มาทีหลังแต่เลวที่สุด 55555+
-
ฮากันยกก้วนจริงๆ
รีบมาต่อนะคะ
-
:laugh: :jul3: จบด้วยการเป็นศิษย์พี่ เพลียจริงๆ :3123:
-
สุดท้ายค่าก็ต้องขอคำชี้แนะจากคิน 555
ปล.NC บ้างไรบ้าง มันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต คริคริ :impress2:
-
:L2: :L2: :L2:
-
เมื่อไหร่จะมีการยิงประตูกันจริงๆ :impress2:
-
เฮ้ออออ ไหงเรื่องมันพลิกขนาดนี้ 555555 :z2: :z2: :z2:
-
อันดับแรก กอด คนแต่งก่อนแล้วกัน
ตอนนี้แต่งออกมา ฮ่า มาก
และที่สำคัญเป็นตอนที่ยาวด้วย
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
สำหรับ ฉากเรทนั้นก็ควรจะมีนะครับ เพราะมันความเป็นปกติเหมือนกับคนทั่วๆไป (หรือไม่ปกติ)
ส่วนเรื่องความน่ารัก ใสๆ นั้น ไม่ต้องกลัวหายไปใหนหรอกครับ เพราะมันเป็นสิ่งที่ติดตัวองทกคนแล้ว
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ควรมีค่ะ ฉาก NC เขียนแบบฮาๆก็ได้ค่ะ
คนอ่านจะได้กระชุ่มกระชวยบ้างอะไรบ้าง
อยากเห็นไปป์โดนคินยิงประตู 55++
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ภคินถ้าจะหล่อแล้วก็เสี่ยวขนาดนี้ ช่วยมาใกล้ๆที อยากจะโบกเกรียนให้แตก กร๊ากกกกกกกก
สงสารไปป์เหมือนกัน ชีวิตต้องรอบล้อมด้วยคนเสี่ยวๆถึงสองคน คึคึ
“แต่ประตูนี้กูยิงได้คนเดียวโว้ย!!!!!!!!!!!!”
ุมุกนี้ข้าพเจ้าขอคารวะท่านภคินสามที คนอ่านฟินแล้วตอนนี้ ฮ่าๆๆ แล้วมีตบก้นอีก อะหืมมม O.O
ถ้าค่ายังจะกล้ามาสู้ก็ให้มันรู้กัน ฮ่าๆ เดี๋ยวอีกหน่อยจะไม่แค่เอามือตบก้นแล้วเนอะ ก๊าก!
เดี๋ยวจะมีอย่างอื่นตบก้นดับป๊าบๆแทน ฮ่าๆ ส่วน nc มีก็ดีไม่มีก็ได้ค่า เพราะภคินไปป์เป็นคุ่รักวัยใสจริงๆแหละ คึคึ
-
แล้วแต่คนเขียนเลยคร้าย
แต่ท่าจะบิวท์อารมณ์ยากอยู่นะคู่นี้
จิกกัดกันตลอดเว
ฝากไปป์สอดส่องคู่ลูกเมียน้อยด้วย
อยากจะทราบความเป็นไป
-
สะใจเบาๆ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ภคิน...นายแน่มาก!!! o13 o13
ปล.อยากให้มีncนะคะ เอาแบบนิดๆหน่อยพอเรียกเลือดก็ยังดี ^^
-
นี่สินะ มิตรภาพลูกผู้ชาย ยากแท้หยั่งถึง
ปล. อยากให้มีฉาก NC เหมือนกัน ไม่งั้นภคินก็ได้แต่คุยโม้เรื่องทำประตู อิอิ
-
:m20: คนรอบข้างไปป์ "ไม่เต็มบาทไม่ถึงร้อยซะคน"
มีเเต่คนไม่เต็มก๊ากๆ คินเหตุผลสุดๆ ถ้าเป็นไปป์นี้ คงได้ถวายตีนให้ซักคุ่ละคะ :m20:
ส่วนฉากนั้นเค้าอยากเห็นลีลาคิน อุ้ย! เผลอๆ เขาอยากเห็นที่คินคุยไว้
-
ไปป์จ๋า
เราก็รอฉากยิงประตู(ของไปป์)จากคินอยู่นี่แหละจ้า
ฟาร์ โค ตะ ระ แนวเลยอ่ะ มีเมียเป็นถังน้ำ มี(ว่าที่)สามี เป็นแบล็คกราวน์(แมน) ตัวเองก็เป็นเห็ด
ปล. NC ก็ใสๆได้นะจ๊ะ ใสแบบเห็นทะลุปรุโปร่งไงจ๊ะ :z1:
-
เดียวก็โดนยิง......
-
ขอตอบคำถามตรงปล. ก่อนนะคะ ฮี่ๆๆๆ ไม่ค่อยหื่นเล้ยยย
อยากให้มีแบบนิดๆหน่อยๆอ่าค่ะ ประมาณเรท R
บรรยายเฉพาะตอนเริ่ม แต่ตอนตะลึ่งตึ่งโป๊ะก็ข้ามไปอะไรประมาณนี้อ่าค่ะ =)
ตอนนี้สะใจมากกกกก ไอค่าา เลิกจีบไปป์ได้แล้วเฟร้ยยย
มุงไม่คู่ควรหรอก ภคินสุดหล่อหนังหน้ามีคลาสเท่านั้นที่คู่ควรกะไปป์ หุหุ o13
-
อยากอ่านตอนของฟาร์บ้างอ่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
“แต่ประตูนี้กูยิงได้คนเดียวโว้ย!!!!!!!!!!!!”
ฮาสุดๆ ค่าถึงกับยอมถวายตัวเป็นศิษย์ :m20:
เรื่องฉากเรท ถ้าไม่มีก็ไม่เป็นปัญหา เราเน้นที่ความฮา ^^
-
หะโฮ้ พี่ภคิน จะทำประตูไปป์ แล้วซิน่ะ NC ตามใจพี่เลย แต่อยาก อ่านแบบหวาน ปนฮา อ่ะ แค่คิด ก็ขำ อิอิ+1
-
แพนกล้องไปที่จิ้งจกบนเพดานหรือหลอดไฟกลางห้องก็ได้ครับ ไม่ต้องบรรยายล้วงลึกจนไปป์ K.O. ก็ได้
สงสัยไม่แคล้วเจอภคินทำประตูเร็วๆนี้แน่เลย อิอิ
-
ก่อนอื่นต้องบอกว่า..อย่าได้มีเลย NC เพราะว่านังไปป์ปี้มันคงฮาขี้แตกขี้แตนก่อนคินนี่จะยิงประตู... แลดูคินนี่จะน่าสงฉานเพราะงั้น.ถ้าจะให้มันได้ก็ไม่ต้องมี NC เอาให้อิไปป์ปี้มันอธิบายเอาเองว่าได้กันยังไง ใต้ต้นมะม่วง ณ สายลมยามเย็นพัดโบกอะไรก็ได้ ไปป์ปี้มันสามารถสรรหาได้อยู่ล๊า!!
อ่ะ..ต่อมาอันนี้ว่าด้วยนิยาย... อ่านตอนเค้าแข่งกีฬากันแล้วอิชั้นก็อยากจะเห็นมหาลัยอิชั้นมันแข่งกันแบบนี้บ้างอะไรบ้าง...คุณรู้มะคร๊ะว่าการแข่งกีฬาเฟรชชี่ ณ งานเฟรชชี่เกมส์ ของมหาลัยอิชั้นที่ขึ้นชื่อว่ามันอาร์ตมว๊ากมากมาย... คณะอิชั้นอักษรศาสตร์ต่อกรกับคณะวิศวะ... คุณรู้ไหมสกอร์ต่ำเตี้ยเรี่ยดินกว่าคณะนังไปป์ปี้..เพราะของอิชั้นมัน 10-1 ไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าใครชนะ??? และทำให้รู้ได้ว่าไม่ว่านิยายหรือชีวิตจริงคณะนี้มันมีดรีกรีความหล่อโชคช่วยจากเสื้อช็อปพร็อบพิเศษไปต่อกรซะจริงๆ(บ่งบอกได้ว่ารักพี่ค่าสุดใจขาดดิ้น) จะว่าไป... คู่ที่เหมาะกับฉาก NC น่าจะเป็นอาร์ทกับหัวเห็ด และดูจะได้กันง่ายๆแลดูสบายๆไม่มีซีเรียสอะไร และอิชั้นจะถามคุณว่า... 'เพื่อนสนิทคิดโคตรซื่อ' (อย่าได้ถามเพราะคุณก็น่าจะรู้...ว่ามันเป็นใคร) มันเคลียร์หรือยังถ้ายัง...ขอจัดหนักให้ภคินมันไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดหน่อย แลดูชีวิตรักมันจะง่ายและปัญญาอ่อนมาก!! นี่รักภคินนะ รักจริ๊งๆ จริงๆๆๆ
อ่อ... หยุด ณ ตรงนั้นเลยนังไปป์ปี้ หุบเรียวปากอันอวบอิ่มของหล่อนลงและไปซบอกพี่ภคินซะตอนที่ชั้นยังให้โอกาส...และหล่อนก็ไม่รู้ถึง คุณค่า ของความรักที่แท้จริง!!
*(ฮาจะเอาอ้ายค่า คิงจะหื้อฮาบ่าฮื้อ ถ้าคิงบ่าหื้อบ๊าคินต๋ายยยยกำเนี๊ย!! *เอามีดจ่อคอหอยตัวเอง ฮื่อๆ!!*) :: มุมรอยไหมกันสองคน = =;;*
PS! เม้นอะไรยาวได้โล่ขนาดเน้!!
-
:m20: :m20:
รอวันที่คินจะยิงประตูไปป์อย่างใจจดใจจ่อ
:z1: :z1:
-
โดนใจมาก ขอบคุณครับ :mc4:
-
ตอนนี้ฮากระจายถูกใจสุดๆ กร๊ากกกกกกกกกก :m20:
ตอนต่อไปมาลุ้นว่านายไปป์จะโดนยิงประตูหรือเปล่า :z1:
-
ยิง(ประตู)ให้มันได้จริงๆๆนะคับ
ไม่งั้น o18 o18
-
ยิงได้ในฝันเหรอภคิน :jul3:
-
อยากเห็นภาพแต่ละคนอีกครั้งอ่ะครับ (เหมือนว่าเคยลงไปแล้ว)
แต่ครั้งนี้อยากเห็นทกๆคนพร้อมๆกัน อย่าลืม นาย คณค่า ด้วยนะครับ
:impress3: :impress3: :impress3: :impress3: :impress3: :impress3:
-
รักไปป์ รักภคิณ >_< พึ่งเข้ามาอ่านเพราะมีชื่อเข้าชิง
และก็ตกหลุมรักเรื่องนี้ทันที สนุกมาก
ไม่อยากเชื่อ...ว่าจะข้ามเรื่องนี้ไปได้
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะค่ะ อยากอ่านต่อแล้วค่ะ
-
เมมเก่าลืมรหัสไม่ได้เม้นนาน แต่พออ่านตอนนี้แล้วถึงกับสมัครเมมใหม่เพื่อมาเม้นเลยทีเดียว 555+
ภคินนายช่างกล้าแต่ได้ใจมากค่ะ :laugh:
เป้าลิง : อยากจะบอกว่าอย่างค่าน้อยที่น่ารัก (?)ต้องจับคู่กับโจ้ จะได้ส่งมันทั้งคู่เข้าศรีธัญญาได้เลย :laugh: :laugh:
-
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!
ประโยคสุดท้ายนั่นสะเด็ดมวากกกกกกกกกกก!!! ยกให้ภคินไปหกกระโหลกเลยเว้ยยย //
กำลังเมาๆอ่านตอนนี้ไปทำเอาขำน้ำตาเล็ดสร่างเมาเลยอะ.....
-
อ่านแล้วยิ้มไม่หุบเลยอ่ะ ประตู้นี้ยิงได้คนเดี่ยว
ก็รีบๆยิงตีตราจองหน่อยนะ
-
ตอนแรกภคินแพ้เค้าก็ใจเสียนะ... แต่ไหงกลายเป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องกันไปได้เฉยเลย
ว่าแต่..คนรอบตัวไปป์ไม่มีปกติซักคนเลย ฮาจริงๆ ฮ่าๆๆๆ
-
สุดยอดเลยศิษท์พี่-ศิษท์น้องซะงั้น :a5:
หาคู่ให้ค่าเถอะฮามากมายเกลียดไม่ลงเลย :กอด1:
-
มีพอเป็นกษัยก็โอเคครับ สำหรับเรื่องนี้เบลล์ว่าถ้ามีแล้วไม่น่าเกลียดนะ
แล้วอีกอย่างคาดว่าแฟนคลับคงจะรอให้ภคินยิงประตูซักทีเหมือนกัน 55+ เหี่ยวไปหมดละ
เพราะว่าเรื่องนี้ตีมเรื่องไม่ได้เน้นฉากอย่างว่า มีพัฒนาการของตัวละคร เลยทำให้รู้สึกว่าอะไรที่ควรจะเป็น
อะไรที่ควรจะมีก็ให้มันเป็นไปเถอะครับ เพราะถ้าไม่มีมันค้าง กร๊าก
-
o13 ในที่สุดก็อ่านทัน ไปป์รั่วได่ใจมากอ่า อิอิ
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกก
ค่านี่มันสุดยอดด!!!!!!!!!!!!!
สวดยอดดดแห่งความป่วย บ๊อง บวม จริงๆ กร๊ากกกกก
แต่ภคิน ถ้าจะพูดแบบนั้นต้องรีบๆทำให้มันเป็นจริงเซ่ เอิ๊กกกกก
-
แวะมาดัน :call:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรกก็เลยยิงยาวยันตอนล่าสุด
ถูกใจคาแรคเตอร์ของอาร์ทแบบมว้ากอ้า55555555555
อาร์ทโผล่มาทีกระชากใจตัลหลอดเวลา ฟาร์ก็น่ารักมากเบย :-[
เมื่อไหร่คินจะจีบไปป์ติดน่ะห๊าา รีบรีบเลยเดี๋ยวแซ๊กแซงเหอะ55555555
รออยู่เน่อไรเตอร์:D
-
มันเป็นเรื่องของกองหน้า(ภคิน) กับผู้รักษาประตู(ไปป์) กองเชียร์อย่างเราก็ได้แต่ลุ้นให้พ่อพระเอกได้เป็นดาวซัลโว o18
-
Special Room 03 [Far’s chapter]
“กูเกลียดมึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”
“ไอ้สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“ถ้ามึงคิดได้ดีกว่ากูมึงก็ไปทำเองเลยไป๊!!!!!!!!!!”
“ไอ้เหี้ยหัวเถิก”
“ไอ้ปากห้อย แม่งสงสัยไปร้องเพลงแล้วโดนไมค์ช็อทปาก”
“กูว่าตอนเด็กแม่มันคงไม่ได้เป่าข้าวให้เย็นก่อนป้อน”
“ห่า...ห้อยจนกูหาคางไม่เจอ”
“ไอ้ทรลักษณ์!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“ไอ้ทศกัณฐ์!!!!!!!!!!!!!!”
“ไอ้ขุนช้าง!!!!!!!!!!!!!!!!”
บรรยากาศเหมือนนั่งอยู่ในสวนสัตว์นี่มันอะไรกันวะ?.....
ผมเบือนหน้าเบื่อหน่ายหนีเสียงโหวกเหวกโวยวาย แถมยังต้องคอยยกตีนหลบสารพัดสัตว์ที่พากันออกมาเดินสวนสนามอย่างสนุกเลยล่ะ........... พวกมึงเอาฐานทัพลับกูคืนมา!!!!!!!!!!!!!
ไอ้เด็กสถาปัตพวกนี้มันไปสรรหาคำพูดที่ไหนมาด่าไม่ซ้ำกันสักวันวะ ผมล่ะไม่เข้าใจจริงๆเลย แล้วจะไม่อะไรเลยนะถ้ามันไม่ใช่พื้นที่ทับซ้อนกับของผมแบบนี้ พูดแล้วเหนื่อยใจ ผมมองภาพรูมเมทไอ้ไปป์กับลิ่วล้อโจ้และกันกำลังตะโกนโวยวายแล้วขว้างหินลงน้ำ ช่างดูไร้การศึกษายิ่งนัก ขอยืนไว้อาลัยสามนาที.....
“อะไร....ไม่ตะโกนบ้างเหรอครับ” ส่วนไอ้เนี้ยยืนไว้อาลัยทั้งชีวิตยังไม่พอเลย.....
ไอ้ผู้ชายวอลเปเปอร์นี่มันอะไรกันกูไม่ใช่ผนังนะเว่ยมึงจะได้มาแปะกะกูแบบนี้ ผมหลือบมองใบหน้าเนือยๆเหมือนคนเมากัญชาตลอดเวลา ไอ้อาร์ททิ้งตัวลงนั่งข้างๆผมบนพื้นหญ้า....ทำไมมันไม่ไปตะโกนกับเพื่อนมันด้วยวะ
“เมื่อวานคินเรียกผมไปคุยเรื่องสำคัญมากๆ”
“......” ผมไม่ตอบแต่มองหน้ามันด้วยอารมณ์ที่ว่า ‘แล้วมึงมาบอกกูทำไม’
“อะไรกัน.....ไม่อยากรู้เหรอครับ” พูดอย่างกับกูเป็นไอ้ไปป์.....เห็นแบบนี้ผมก็เสือกแบบมีขอบเขตนะครับ แล้วเรื่องไอ้คินผมจะรู้ไปทำไม....
“เรื่องไปป์เชียวนะครับ”
“มีอะไร”
มันไม่ตอบแต่จ้องหน้าผมสักพักก่อนจะหัวเราะได้หลอนประสาทจนขนหัวแทบลุก “นึกว่าจะไม่อยากรู้ซะอีกครับ เห็นไม่ยอมพูด”
ก็ไม่อยากพูดกับมึงอ่ะโว้ย ดูไม่ออกเรอะ...
มันคงเห็นผมด่าทอทางสายตาจนสาแก่ใจแล้วมันถึงได้เฉลย “คินจะไปง้อไปป์ที่เชียงใหม่”
“ห๊ะ????” ผมเบิกตากว้าง “นี่ตามไปถึงนู่นเลยเหรอ”
“ยังครับยัง นั่นยังไม่ใช่เรื่องเซอร์ไพสของวันนี้” มันจะมีอะไรมากมายวะ ทำไมมึงไปรีบพูดๆให้มันจบ ไอ้อาร์ทเว้นช่องไฟนานมากทำให้เกิดเดดแอร์ เฮ้ยๆ....นานจนกูเลิกลุ้นแล้ว
“อะไรกัน ทำหน้าแบบนั้นไม่ตื่นเต้นหน่อยเหรอครับ” โอ๊ย!!!ประสาทแดกครับ
“ก็มึงเงียบนานขนาดนั้นจะเหลืออะไรให้กูลุ้นล่ะ”
“ฮ่าๆๆๆ นั่นสินะครับ” ยัง...ยังจะมาหัวเราะแฮะๆอีก
“คินจะจีบไปป์”
“อ๋อเหรอ....”
......................................................................เดี๋ยวนะ......
“ห๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ผมลุกเฮือกขึ้นมา ตาเบิกโพลงลูกตาแทบหลุดออกมากลิ้งข้างนอก “ก่อนหน้านี้มันยังไม่ได้จีบกันอีกเหรอ”
“ยังมั้ง” ไอ้หน้ามึนยักไหล่ “แต่คราวนี้คินมันจะบุกขึ้นไปเอาจริงแล้ว”
“แทะไอ้ไปป์ตั้งนาน เพิ่งจะมาจีบเรอะ” สิ้นเสียงไอ้อาร์ทก็ระเบิดเสียงหัวเราะเหมือนคนโรคจิตในโรงบาลบ้า ไอ้บ้าเอ๊ย.....ขำอะไรของมึงขนาดนั้นวะ!!!!!!!!!!!!!
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ ฟาร์เนี้ย...ตลกกว่าที่คิดนะครับ” หน้ากูเหมือนโชเล่รึไงวะ แม่งงงงงงงงงงงงงงงงง
“พอแล้ว!!!!!” ผมทำหน้ามุ่ยใส่มันให้รู้ว่ากูเริ่มจะนอยแดกแล้วนะมันถึงได้หยุด
“ก็อย่างที่บอกไปน่ะครับ ตอนนี้ยังติดต่อกับไปป์อยู่ใช่มั้ย”
“ก็เรื่อยๆ......”
“ห้ามบอกไปป์นะครับ พวกผมจะไปแบบเซอร์ไพส”
“พวกผม?” สรรพนามมันชักจะยังไงอยู่เว้ย....
“ครับ” ไอ้อาร์ทพยักหน้า “ผมจะขนกันไปหมดนี่เลยครับ”
ผมเอามือตบหน้าผากตัวเองจนเห็ดแทบยุบ....นี่มันเรียกว่าการส่งไม้ผลัดความซวยไปให้ไอ้ไปป์มันใช่มั้ย???
เรื่องมันเกิดตั้งแต่ตอนนั้นแหละครับ ไอ้คินยัดเยียดตำแหน่งบอดี้การ์ดกิตติมศักดิ์ให้ผมโดยไร้ความสมัครใจสิ้นดี มีอะไรคืบหน้าพี่ท่านถามหมดครับ ไม่ว่าไอ้ไปป์จะกินจะนั่งจะนอนพี่ท่านก็ติดต่อให้ผมโทรรายงานตลอดจนกูเริ่มสงสัยว่ามันอยากเป็นแฟนหรือเป็นพ่อกันแน่วะ???
ทริปเชียงใหม่ของพวกมันกินเวลาราวๆอาทิตย์กว่าได้ ช่วงนั้นผมก็ยังเทียวไปเทียวมาอยู่ระหว่างบ้านกับมหาลัยเพราะตำแหน่งคนเป่าฟลุตมันค้ำคอจนกูอยากจะเอาฟลุตแทงคอหอยตัวเองตายคาชมรมเสียจริง...
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมต้องมาหมกตัวอยู่ในห้องซ้อมตั้งแต่เช้า ยิ่งใกล้งานเท่าไหร่พี่พลแกก็ยิ่งซ้อมโหดเท่านั้นแหละครับ เฮ้อ...ไม่น่าเอาคอไปวางบนเขียงจริงๆเลยกู วันๆอมฟลุตจนปากเปื่อย แถมยังปวกกระพุ้งแก้มอีก
“ฟาร์...กินน้ำหน่อยดีกว่า”
“อืม” ผมพยักหน้าแล้วรีบขวดน้ำมาจากแจ๊ก ครับ...ไอ้คนที่มันบอกว่าแอบชอบผมนั่นแหละ ก็ไม่รู้ว่าจะทำตัวเหินห่างไปทำไม ยังไงก็เพื่อนกันทั้งนั้น อีกอย่างแจ๊กก็เป็นคนดีคอยมาพูดมาคุยกับผมตลอดเลย เป็นเพื่อนกันไว้ไม่เสียหายหรอกครับ....แค่ภาวนาให้มันอย่ามาสารภาพกับผมก็พอ ผมก็จะทำเบลอต่อไปเรื่อยๆแบบนี้แหละ
โชคดีที่แซ๊กเองก็กลับบ้านที่เชียงใหม่เหมือนกัน เอาตรงๆว่าไม่พร้อมจะเจอหน้าตอนนี้ ถึงผมจะบอกว่าเป็นเพื่อนกันได้ก็เถอะ...แต่ของอย่างงี้มันต้องใช้เวลามากกว่าที่คิด
คิดแล้วก็น่าตลก....
คนเราใช้เวลาณ ขณะหนึ่งเพื่อรัก แต่ไม่รู้ต้องใช้เวลาเท่าไหร่เพื่อลืม
ทำไมผมต้องเป็น1ในไอ้คนโง่พวกนั้นด้วยนะ.....
........................................................................
.................................................
......................
“มึงรู้มั้ย!!!!มันเลียขาพ่อแม่ก็จนขึ้นหิ้งกลายเป็นลูกรักไปแล้วเนี้ย”
“มึงเล่าให้กูฟังสามร้อยรอบแล้วไปป์ ขอเรื่องอื่นได้ป่ะ”
เสียงโวยวายยาวเหยียดไหลเป็นท่อประปาแตกจากลำโพงไอโฟนจนแทบเอามืออุดหูแทบไม่ทัน ไอ้ไปป์มันเก็บกดมาจากไหนวะ แล้วนี่ไอ้คินบอกว่าจะไปจีบไหงมันกลายเป็นเพิ่มความแค้นให้เสียอย่างนั้น....กูงงนะครับเพื่อน
“เออ...หมดรึยัง”
“ไอ้ฟาร์!!!! มึงอย่าตอบกูด้วยน้ำเสียงเฉยชาแบบนั้นนะ” ไอ้ไปป์พาลมาด่าผมด้วยซะงั้น
“เหร๊ออออออออออออ!!!! โอ้โห!!!!! แม่งสุดๆอ่ะ ทำได้ไงวะ จริงหรือนี่ โอ้มายก๊อด!!!” มึงขอมากูจัดให้
“สัส....กูจะลงบัญชีไว้ เดี๋ยวจะกลับไปเตะตูดมึงตามจำนวนที่จดไว้” ตูดกูระบมพอดีไอ้ห่า “เออ...ใช่...เรื่องมันยังไม่จบเว่ย ไอ้เหี้ยอาร์ทแม่งปล่อยให้ไอ้โจ้เอาหัวจุ่มชักโครก กูแม่งตกใจชิบหาย”
“..............”
“เฮ้ย....เงียบไมวะ มึงไม่ตกใจเหรอ หัวจุ่มชักโครกเลยนะเว่ย พูดแล้วกูอยากอ้วกเลยเนี้ย”
“โอ้โห....จริงดิ ว้าววววววววววววววววววว~”
“พอๆๆ กูไม่คุยกับมึงละ....กวนประสาทว่ะไอ้เห็ด แค่นี้แหละ...ไว้คราวหน้าจะโทรมาใหม่” อ้าว...เมื่อกี้ไหนมึงบอกว่าไม่อยากคุยกับกูวะ???
ผมวางไอโฟนที่เครื่องกำลังร้อนได้ที่ลงบนเตียง ส่วนตัวเองก็นอนแผ่หราด้วยความเมื่อยล้า.....รู้สึกเหมือนไม่เหลือน้ำลายในคอเลย เป่าฟลุตมาเหนื่อยเสือกมาเถียงกับไอ้ไปป์ต่ออีก....ปวดขมับขึ้นมาจี๊ดๆเลย
พัดลมที่เปิดจ่อไว้เป่าลมเย็นๆช่วยผ่อนคลายได้นิดหน่อย รู้สึกถึงกล้ามเนื้อแขนที่อ่อนแรง แถมยังปวดกระพุ้งแก้มแปล๊บๆตลอดเวลา ผมค่อยๆปิดเปลือกตาลงช้าๆ รู้ตัวอีกทีก็เผลองีบหลับไปซะได้.......
หือ...เสียงอะไรน่ะ.....
ผมงัวเงียขึ้นมาควานหาต้นเสียงที่ดังมาจากมือถือของผมเอง ตอนนี้ห้องมืดมากคิดว่าพระอาทิตย์คงตกดินไปได้สักพักแล้ว แสงไฟสีขาวส่องจ้าในความมืดพร้อมด้วยระบบสั้นครืดๆ โอย....ใครมันโทรมาวะ กูยิ่งมึนๆอยู่...ไม่น่างีบหลับตอนเย็นเลย ตื่นมาแล้วเวียนหัวทุกที
“ครับ” ผมตอบได้แค่นั้นจริงๆ
“อะไรกัน...หลับอยู่เหรอครับ” สัส.....เสียงคุ้นๆวุ้ย ผมดึงมือถือออกจากหน้าตัวเอง.....นั่นไง ชื่อแม่งขึ้นหรา ‘ไอ้แบล็กกราวน์แมน’
“เออ...โทรมามีไรวะ”
“ไม่มีอะไรครับ อยากโทรมาเฉยๆ”
“งั้นแค่นี้นะมึง”
“เดี๋ยวผมก็ส่งน้องหนูดีไปดูแลหรอกครับ ฮะๆๆๆ” ไอ้คนพูดมันตลกครับ แต่คนฟังมันไม่ตลกด้วย ผมเด้งสปริงตัวเองขึ้นมาจากเตียงแล้วรีบควานหาสวิทไฟทันที แสรดดดดดดดดดดด....ห้องกูยิ่งมืดๆอยู่ เกิดไอ้น้องนั่นมันอยู่ในห้องกูขึ้นมาจริงๆงานนี้มีสยองกันบ้างล่ะวะ...
แปะ...
โอเค...สว่างแล้ว ค่อยโล่งอกหน่อย..
“จะเปิดหรือปิดไฟก็มองไม่เห็นอยู่ดีแหละครับ ฮ่าๆๆๆๆ” สัส!!!ที่ไหนมีบริการส่งตีนไปทางเสียงตามสายบ้างครับ
“เวรเอ๊ย!!!! มึงไม่ต้องมาขู่กูเลยนะ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ยังไม่กินข้าวเหรอครับ”
บ้าเอ๊ย.....สุดท้ายผมก็นั่งคุยเรื่องสัพเพเหระกับมันได้เป็นชั่วโมง ไอ้บ้านี่ก็ไม่รู้มันสรรหาหัวข้อสนทนาอะไรมาคุยกับผมได้ทุกวัน วันนี้ขอเสนอเรื่อง......เอื้อง.....เอื้อง.....เอื้อง...เอื้อง.....ไก่กับไข่อะไรเกิดก่อนกัน โอย....กูอยากจะฝังไมโครชิฟแล้วระเบิดสมองตัวเองทิ้งซะตอนนี้ ว่าแต่ไหงกูเสือกเถียงกับมันคอเป็นเอ็นขนาดนี้วะ.......
“มันต้องไข่สิวะ ไม่มีไข่แล้วมันจะมีลูกเจี๊ยบได้ไง”
“แล้วถ้าไม่มีแม่ไก่มันจะมีไข่ได้ยังไงล่ะครับ”
“โอ๊ย...งั้นพระเจ้าคงส่งไข่ลงมาบนโลกมั้ง เทศกาลอีสเตอร์เขายังใช้ไข่เลย ไม่ใช่ไก่ซะหน่อย”
“ถ้าพระเจ้าขว้างไข่ลงมามันจะไม่แตกเหรอครับ”
“ไม่แตก....แถมฟางรองไข่มาด้วยมั้งไอ้ห่า”
“อ้าว....แบบนั้นก็แสดงว่าไข่เกิดพร้อมฟางเหรอครับ”
“โอ๊ยยยยยยยยย กูไม่รู้โว้ย!!!!!!!!!!!!”
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆ
“เฮียฟาร์คุยอะไรเสียงดังชะมัด” ตามมาด้วยเสียงประทุษร้ายประตูผมอีกชุดใหญ่ อ้ากกกกกกกกกกกกก...ไอ้บ้า!!!!!
“ไอ้เนียร์!!!!!!! เคาะหาพระแสงอะไรนักหนาวะ”
ผมเดินไปกระชากประตูแรงๆจนแทบหลุดติดมือมาด้วย ไอ้เด็กผมรองทรงสูงในชุดเสื้อกล้ามกับกางเกงนักเรียนสีน้ำเงินยืนเอาแขนพาดกรอบประตูแล้วยักคิ้วหนาๆของมันรัวๆ “เปิดช้าว่ะเฮีย คุยกับแฟนอยู่เหรอ”
“เสือก!!!!” สั้น กระชับ ฉับไว
“ก็เฮียทำเป็นตัวอย่างให้ดูอ่ะ คุยกับเฮียไปป์อยู่ล่ะสิ แหน่....แอบเป็นแฟนกันเปล่าวะเนี้ย”
“สงสัยเลือดมึงคงเอาไปเลี้ยงเส้นผมมากเกินไปเลยไม่มีเหลือไปถึงสมองใช่มั้ยไอ้เนียร์”
“โห...เฮียอ่ะ คนอุตส่าห์มาตาม ลงไปข้างล่างได้แล้วป๊าเรียกไปกินข้าว”
“เออๆ กูปิดไฟแป๊บ เดี๋ยวตามลงไป”
ผมมองไอ้เด็กเปรตสูงเก้งก้างกระโดดเหยงๆลงบันไดไป.....ใครสั่งใครสอนให้เนียร์มันเป็นเด็กกวนประสาทแบบนี้วะเนี้ย พี่มันก็ทำตัวอย่างเอาไว้ดีทำไมไม่รู้จักดูวะ!!!!!! เนียร์มันเป็นน้องชายผมเองครับคลานตามกันออกมา แต่ไม่รู้ทำไมมันถึงได้สูงยาวเข่าดีล้ำหน้าผมขนาดนี้ สงสัยตอนเด็กโดนมันแย่งกินข้าวมั้ง ตอนนี้มันเรียนอยู่ชั้นม.5ที่รร.เอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งครับ ไล่เลี่ยกับเชอร์รู้ทน้องสาวไอ้ไปป์เลย พวกผมยังเคยคุยกันเล่นๆว่าจะจับมันสองคนคลุมถุงชนกัน แต่พอมาเจออย่างนี้อย่าเลยครับ ไม่อยากให้ฝ่ายหญิงเอาอนาคตมาทิ้งกับมันเลยจริงๆ
เอ๊ะ...เหมือนกูจะลืมอะไร....
“ฮัลโหลๆ”
“นึกว่าจะลืมกันแล้วนะครับ”
“แค่นี้นะ กูจะไปกินข้าว”
“ฮะ ฮะ กินให้อร่อยนะครับ”
ม๊ากูทำกับข้าวอร่อยอยู่แล้วเฟ้ย!!!!
......................................................................
.............................................
..................
.........
-
แซ๊กกลับมาแล้ว....
วินาทีที่เปิดประตูห้องชมรมเข้าไปแล้วเจอกับผู้ชายผมยาวคนนั้นทำเอาผมไม่ทันตั้งตัว มันตกใจปนอึ้งทำอะไรไม่ค่อยถูกนัก แซ๊กหันมาส่งยิ้มให้ผมแล้วเดินตรงเข้ามา
“จะเปิดเทอมแล้วเนอะ รู้สึกเหมือนเพิ่งหยุดไปเลย” นั่นเป็นคำทักทายแรกของเขาในรอบเดือน ผมส่งยิ้มกว้างๆคืนกลับเขาไป
“กลับบ้านไปเป็นไงบ้างล่ะ สงกรานต์สนุกน่าดูเลยใช่มั้ยที่นู่นน่ะ”
“สุดๆ” แซ๊กยักไหล่ “เออ...ฟาร์รู้รึยังพรุ่งนี้ไปป์กลับมาแล้วนะ”
“อ่าหะ....มันโทรบอกแล้ว”
“เออนี่ฟาร์....ไปป์มันไปสนิทกับภคินตอนไหนกันน่ะ เราไปเจอมันอยู่ที่บ้านไปป์เฉยเลย มันไม่ถูกกันไม่ใช่เหรอ” แซ๊กขมวดคิ้วเหมือนว่ามันเป็นเรื่องที่สงสัยมานาน ไอ้ผมก็อ้ำๆอึ้งๆ จะให้กูบอกความจริงเลยมั้ยว่ามันบุกไปจีบเพื่อนมึงอยู่อ่ะ
“อ่า...กะ....ก็คงสนิทกันแล้วมั้ง เป็นรูมเมทกันจะตีอะไรกันมากมาย”
เขาพยักหน้าเบาๆเหมือนบอกกับตัวเอง “อืม...ก็คงเป็นอย่างงั้น”
...จะอกหักแล้วยังไม่รู้ตัวอีก คุณแซ๊กเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
จะไปว่าแซ๊กก็คงไม่ถูกนัก ผมเนี้ยแหละเพิ่งถูกเขาหักอกมา แถมตอนนี้ยังรู้สึกว่าแผลมันยังปิดไม่สนิทดีเท่าไหร่ ก่อนหน้านี้ผมคิดว่ามันปิดไปแล้ว แต่พอขยับตัวปุ๊บแผลมันก็ปริออกมาใหม่
‘ไม่เป็นไรหรอก’ ผมบอกตัวเองเป็นรอบที่ร้อย ไม่ใช่เพื่อปลอบใจตัวเองแต่ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ความรู้สึกหน่วงๆในอกมันค่อยๆบรรเทาลงช้าๆ แต่ยังคงหลงเหลือตะกอนเอาไว้บ้างถ้าไม่กวนขึ้นมาน้ำก็ไม่ขุ่นหรอก แต่บังเอิญว่าวันนี้มันถูกกวนนิดหน่อย น้ำมันก็เลยขุ่นขึ้นมาน่ะ
แซ๊กส่งยิ้มให้ผมก่อนจะถูกพี่พลเรียกไปซ้อมต่อ อย่างน้อยเป็นเพื่อนกันผมก็ได้เห็นรอยยิ้มแซ๊กบ่อยขึ้นนะ....มันก็เป็นเรื่องดีไม่ใช่เหรอ อีกอย่างผมไม่รู้สึกใจเต้นเลยสักนิดเวลาแซ๊กยิ้มให้ มันเป็นสัญญาณบอกว่าอาการของผมเริ่มจะดีขึ้นแล้วล่ะ
วันนี้เราซ้อมกันถึงประมาณทุ่มนิดๆพี่พลก็ปล่อยตัวแยกย้ายกันกลับบ้าน ผมรีบเก็บกล่องฟลุตลงเป้ใบโต ไม่อยากจะอยู่ในห้องชมรมนานเท่าไหร่ ยิ่งตอนมืดๆบรรยากาศมันวังเวชอบกล ผมรีบโบกมือลาเพื่อนๆในชมรมแล้ววิ่งลงไปตามบันได ข้อดีของการอยู่ชมรมนี้อย่างเดียวที่ผมเห็นก็คือผมมีเพื่อนเยอะขึ้นนั่นแหละ บางทีที่ไปป์มันคะยั้นคะยอให้ผมมาเปิดหูเปิดตาบ้างมันก็ดีเหมือนกันนะ
มือขวาควานหากุญแจในกระเป๋า สองตาก็สอดส่องหาฮอนด้าลูกรัก พอเจอแล้วผมรีบพุ่งเข้าไป แต่!!!!! เชด!!!!!มีเงาดำๆอะไรอยู่ที่รถกูวะ!!!!!!!!!!!
สองขาผมหยุดเดิน ตำนานตึกผีสิงสารพัดประดังประเดเข้าหัวโดยมิได้นัดหมายไว้ ผมรับหันหลังเตรียมจะวิ่งกลับขึ้นตึกทันที
“จะไปไหนครับ”
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!”
ไอ้เงาดำๆนั่นเดินวูบเดียวมาดึงแขนผมไว้ อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก...มึงจะเอากูไปอยู่ด้วยเรอะ!!!!! ผมอ้าปากเตรียมเค้นเสียงออกมาตะโกน....
“ชู่ว~ ผมเองครับ”
“สัด!!!!!!!! กูตกใจหมด” ผมรีบดึงแขนออกจากมือมัน แม่ง...นอกจากเมากัญชาแล้วยังมีศาสตร์มืดอยู่ในตัวอีก มึงชักจะน่ากลัวเกินไปแล้วไอ้อาร์ท
ไอ้อาร์ทยืนทำหน้าเบลอแล้วหัวเราะเย็นๆกับท่าทางตลกๆของผม “เอ้า!! เปิดประตูรถสิครับผมจะได้ขึ้นไปนั่ง”
“แล้วมึงจะมานั่งรถกูทำไมเนี้ย” แล้วกูจะไขกุญแจรถทำไมเนี้ย....
“วันนี้เรามีปาร์ตี้กันครับ”
“ห๊ะ????”
ไอ้อาร์ททำลีลาเปิดประตูรถเข้าไปนั่งก่อน เป็นการบังคับกลายๆให้ผมต้องเปิดประตูฝั่งคนขับเข้าไปนั่งเพื่อจะรอคำตอบจากมัน
“ปาร์ตี้ฉลองสละโสดคินครับ” ไอ้กัญชาว่าพลางควานเอาเข็มขัดนิรภัยมาคาดไว้เหมือนเรื่องที่มันพูดช่างธรรมดาเสียเหลือเกิน
“ห๊ะ??? ไปป์มันเป็นแฟนคินแล้วเหรอ ทำไมไม่เห็นมันบอกกูเลย”
“ยังครับ ยังไม่ได้เป็น”
“อ้าว....”
“แต่เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเป็นแล้ว คินเลยจัดฉลองไว้ล่วงหน้าครับ” โอ๊ย....ขอกูตบหน้าผากตัวเองหนักๆสักที พี่ท่านเอาอะไรมามั่นอกมั่นใจขนาดนั้นวะ!!!!!!!!!!!!!
“แล้วเกิดไปป์มันไม่ยอมล่ะ”
“เชื่อมือคินเถอะครับ ไม่มีอะไรที่อยากได้แล้วไม่ได้หรอก”
ใช้เวลาราวๆสิบห้านาทีผมก็เดินทางมาถึงร้านที่นัดหมายกันไว้ เฮ้ย!!! นี่มันผับชัดๆเลยนี่หว่า ผมหันไปทำหน้าคาดโทษใส่ ไอ้อาร์ทก็ตีเบลอทำไม่รู้ไม่ชี้ อย่างที่รู้ๆกันครับ ผมน่ะเกลียดสถานที่ที่คนเยอะๆแออัดที่สุดเลย แล้วยิ่งถ้าเป็นผับนะมีกลิ่นบุหรี่ลอยฟุ้ง ห้องน้ำก็สกปรก โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย...
ประตูสี่เหลี่ยมเล็กๆนั่นเทียบกับอัตราส่วนคนที่เดินเข้าไปแล้วไม่ต้องคิดเลยว่าสภาพข้างในจะอัดกันเป็นปลากระป๋องขนาดไหน กูเอาหัวโขกพวงมาลัยตายตรงนี้ได้มั้ยวะ
“อ๊ะ...กูมาส่งมึง ลงไปได้แล้ว”
“ไม่ครับ....ลงไปด้วยกัน”
“กูไม่ไป”
“อย่าให้ผมใช้ไสยศาสตร์เข้าช่วยเลยครับ” มันจ้องหน้าผม “ลงรถครับ”
หนอย....คิดว่ากูกลัวเหรอ....
ปังงงงงงงงงงงงง
เออ....กูกลัวจริงๆนั้นแหละ สุดท้ายเลยต้องมานั่งโง่อยู่นี่ไงเล่า ผมมองบรรยากาศโดยรอบของร้านที่เต็มไปด้วยผู้คน แสงสีและเสียงเพลงที่ดังจนพูดกันแทบไม่ได้ยินแล้วอยากจะวิ่งออกจากร้านมันตอนนี้ซะจริง มันเป็นผับที่เปิดใกล้ๆกับมหาลัยดังสโลแกนที่ว่า ‘มหาลัยใดมีผับ ที่นั่นมีความเจริญแล้ว’ นี่แสดงว่ามหาลัยผมโคตรเจริญเลยสินะ มันถึงได้มีผับผุดขึ้นเป็นดอกเห็ดขนาดนี้อ่ะ ผมเองก็เคยมาบ้างนะเพราะพี่รหัสพามาเลี้ยงแต่มันไม่ใช่ร้านใหญ่ขนาดนี้ก็แค่นั้น ในร้านเป็นโถงขนาดใหญ่ขนาดสองชั้นครึ่ง มีการแบ่งโซนเต้นกับโซนนั่งดริ๊งค์อย่างชัดเจน พวกผมนั่งอยู่ชั้นแรกโต๊ะแถวๆโซนเต้นเพราะไอ้พวกนั้นบอกว่าถ้าเมาขึ้นมาจะได้ออกสเต็ปได้สะดวก.....โอ๊ย...อย่าเมาเลยมึง
“แก้วนี้เพื่อความโสดของไอ้คิน ฮิ้วววววววววววววววววววววว~” โจ้ดูคึกกว่าใครเขาเหมือนมันจะสละโสดเสียเองน่ะ ทุกคนยกแก้วขึ้นมาชนกันจนเหล้ากระฉอก.....แก้วแตกขึ้นมานะมึง สนุกกันแน่!!!!
“เอ้า!!! เป็นโสดทำไม อยู่ไปให้เศร้าเหงาทรวง ไม่คิดจะหาคู่ควง เดี๋ยวจะร่วงพ้นวัยไปเปล่า~”
“เอ้า!!! เอ้า!!! เอ้า!!!”
คึกกันเกินไปแล้วโว้ย!!!!!!! ผมเบือนหลบสายตาที่ชาวบ้านเขามองมา ณ วินาทีที่ไอ้โจ้ลุกขึ้นมาเซิ้งหงายหลัง โอ๊ย....ปวดกบาลจริง จะทำตัวเด่นทำไมวะ
“อะไรวะฟาร์ ทำไมมึงไม่ดื่ม นี่เลยกูให้เพียวๆแก้วนึง” ว่าที่ผัวไอ้ไปป์(โดยที่มันยังไม่รู้ตัว)กระแทกฝาเหล้าที่รินเพียวๆเต็มจนปริ่มลงกับโต๊ะ “รางวัลสำหรับความช่วยเหลือ”
“กูไม่ดื่มว่ะ.....กูแพ้แอลกอฮอล์”
“โรคอะไรวะ โหดร้ายยิ่งกว่าเป็นเอดส์” งั้นมึงก็ไปเป็นเอดส์เลยไปไอ้กัน.....
ที่จริงผมโกหกครับ ผมไม่ได้คุณหนูแพ้แอลกอฮอล์อะไรทั้งนั้นหรอก แต่มันเป็นเรื่องฝังใจตั้งแต่สมัยเป็นเด็ก ป๊าผมซึ่งเป็นผู้ชายเงียบขรึมติดจะดุด้วยซ้ำ แต่อยู่มาวันนึงเพื่อนป๊ามาตั้งวงกินเหล้ากันที่บ้าน....แล้วป๊าก็เมาครับ ป๊าผู้เงียบขรึมของผมกระโดดขึ้นไปเต้นบนโต๊ะ แถมยังรูดเสาบ้านอีก ผมกับไอ้เนียร์ได้แต่มองตามด้วยความสะเทือนใจ ตอนที่ม๊าไปเก็บศพป๊า ม๊าหันมาบอกพวกเราว่า....
‘ถ้าไม่อยากเป็นแบบนี้ก็อย่าดื่มนะลูก’
พวกผมเลยจำฝังใจตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ทั้งๆที่โตมาก็รู้ว่าดื่มไปก็ไม่ได้เต้นรูดเสาแบบป๊าทุกคนหรอก แต่ทำไงได้ล่ะครับมันเป็นความฝังใจแต่เด็กน่ะ ขนาดไอ้เนียร์เป็นเด็กเปรตขนาดนั้นมันยังไม่ยอมแตะเหล้าเลยนะครับ แต่แตะบุหรี่แทน.....เจริญจริงๆน้องกู....
จังหวะเพลงหนักๆดังก้องในหู แต่ ณ ขณะที่ผมเกิดความเงียบขึ้นมาในตัวเอง ผมก็หวนไปคิดถึงผู้ชายคนที่ได้เจอเมื่อตอนกลางวันอีกครั้ง แล้วตะกอนในใจของผมก็เริ่มถูกกวนขึ้นมาใหม่..... ผมก้มมองแก้วน้ำอัดลมในมือของตัวเองแล้วเขย่าเล่น เฝ้ามองการหมุนของก้อนน้ำแข็ง....
ทำไม....ถึงได้อ่อนแอแบบนี้นะ...
ถ้าตอนนี้ผมขอพรได้ข้อนึง ผมจะขอให้ตัวเองดื่มเป็น แล้วคืนนี้ผมจะดื่มให้ลืมทุกอย่างบนโลกไปเลย จะได้ไม่ต้องมีใครตามหลอกหลอนแบบนี้อีก แต่คิดไปก็เท่านั้น....ยังไงผมก็ดื่มไม่ได้จริงๆ.....
http://www.youtube.com/v/AjJN1DmEums?version=3&hl=th_TH
ออกมาได้แล้วนะพวกคนโสด และพวกที่เพิ่งโดนทิ้ง
ตึง!!!!!!!
เฮ้ยๆ...ไหงพวกมึงหันมามองกูทั้งโต๊ะแบบนั้นล่ะ????
ออกมาได้แล้วพวกที่ไม่เคยมีใครรักจริง
ออกมาได้แล้วถ้าไม่อยากจะนอนบนคานและไม่อยากเเห้งคาหิ้ง
มาถึงตรงนี้ไอ้กันลุกขึ้นมาฮิ้ว แล้วกวักมือเรียกให้ทุกคนลุกขึ้นมาเต้น
ออกมาได้แล้วพวกที่มีแฟนก็เหมือนไม่มี
ออกมาได้แล้วพวกที่วันๆเอาแต่กดบีบี
ออกมาได้แล้วพวกที่เชื่อว่าจะเจอความรักในวันนี้
“เฮ้ย!!! อย่า...กูไม่เต้น!!!!!” ไอ้โจ้กับไอ้กันกรูกันมาจับแขนผมไว้คนละข้างแล้วลากออกมาที่ฟลอร์เต้นรำทันที ผมมองลูกดิสโก้ที่แผ่แสงทุกสเปคตรัมไปทุกทิศทางแล้วอ้าปากค้าง
ลองออกมาพบกัน ลองออกมาคบกัน
ลองออกมาทักทาย Say Hi กันในตอนนี้
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ที่ไหน อย่างไร กับใคร เราถึงจะได้พบกันอีกที
ไอ้คู่หูนรกผลักผมเข้าไปในวงล้อมจนดั้งจมูกกระแทกอกใครอีกคนที่ยืนตรงนั้น อาร์ทก้มลงมาส่งยิ้มให้ก่อนจะแหกปากพร้อมกับกระโดดตามเสียงพลง...
ตะโกนเลย เอิ้ว เอิ้ว ไม่ต้องสนใจ
กระโดดเลย เอิ้ว เอิ้ว ต้องจัดไป
ไม่ฟังเหตุผลอะไรทั้งนั้น คืนนี้ต้องยาวไป
เต้นกันไม่หยุด วันนี้ต้องสุดเข้าใจมั้ย
ใครไม่สุดอย่าออกมา
ออกมาได้แล้วพวกที่ทำงานแต่ไม่มีเงินเก็บซักที
ท่อนนี้ไอ้คินชูมือด้วยความสะใจ
ออกมาได้แล้วพวกที่คะแนนมีแต่เกรด C
“กูเอง!!!!!!!” ไอ้โจ้ตะโกนลั่นจนผมหลุดหัวเราะพรืดออกมา...
ออกมาได้แล้วพวกที่เชื่อว่าจะเจอความรักในคืนนี้
พอมาถึงท่อนนี้อาร์ทค่อยๆก้มหน้าลงมาสบตากับผม บ้าชะมัด...ผมรู้สึกไม่เป็นตัวเองเอาซะเลย มันกระซิบที่ข้างหูผมเบาๆ “กระโดดเลยครับ”
ลองออกมาพบกัน ลองออกมาคบกัน
ลองออกมาทักทาย Say Hi กันในตอนนี้
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ที่ไหน อย่างไร กับใคร เราถึงจะได้พบกันอีกที
ผมหลับตากระโดดสูงๆแล้วแหกปากให้ดังที่สุดในชีวิต……
ตะโกนเลย เอิ้ว เอิ้ว ไม่ต้องสนใจ
กระโดดเลย เอิ้ว เอิ้ว ต้องจัดไป
ไม่ฟังเหตุผลอะไรทั้งนั้น คืนนี้ต้องยาวไป
เต้นกันไม่หยุด วันนี้ต้องสุดได้ยินมั้ย….
ตะโกนเลย เอิ้ว เอิ้ว ไม่ต้องสนใจ
กระโดดเลย เอิ้ว เอิ้ว ต้องจัดไป
ไม่ฟังเหตุผลอะไรทั้งนั้น คืนนี้ต้องยาวไป
เต้นกันไม่หยุด วันนี้ต้องสุดเข้าใจมั้ย
ใครไม่สุดอย่าออกมา อย่าออกมา อย่าออกมา มา มา มา มา..!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ไอ้คินแทคทีมกับคู่หูนรกแตกลงไปเต้นเบรกแดนส์แบบที่ใครเห็นต้องเบรก....เพราะมันเต้นมั่วครับ!!!!!! ท่าอุบาทสัด!!!!!!!!!!! สักพักไอ้คนข้างๆตัวผมมันก็ทำสิ่งที่ผมคาดไม่ถึงครับ.......ไอ้อาร์ทกระโดดลงไปเต้นเบรกแดนส์นรกแตกด้วย!!!!
เห็นมันทำหน้ามึนแต่ตัวมันส์แล้วถึงกับหลุดพรวดหัวเราะเสียงดังจนลงไปกุมท้อง เวรเอ๊ย!!!อยู่กับไอ้พวกนี้มีแต่เรื่องให้หัวเราะตลอดจริงๆ เอาจนกูน้ำตาไหลหน้าดำหน้าแดงไปหมดแล้วเนี้ย
รอจนพวกมันออกสเตปจนสาแก่ใจซึ่งก็ล่อไปห้าหกเพลงพวกผมก็ล่าถอยกลับโต๊ะไป ก่อนจะมีใครมาขโมยเหล้าบนโต๊ะหรือมีบ๋อยโง่ๆมาเก็บไป มันสี่คนเดินกลับโต๊ะมาในสภาพเหงื่อท่วมตัวเหมือนไปวิ่งสี่คูณร้อยมาสักห้ารอบ คินที่คว้าแก้วได้ก่อนใครเพื่อนยกชูขึ้นสุดแขน
“ดื่มให้ตัวเองเว่ย!!!!!!!!”
“เฮ้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
พวกมันยกแก้วมาชนกันส่งเสียงดังเคร้งๆในอากาศ ผมก็มองตามแล้วยิ้มออกมานิดๆ แต่อยู่ๆมืออุ่นๆจากคนข้างๆก็คว้าหมับเข้าที่มือผม ผมหันไปอ้าปากค้างใส่ไอ้แบล็กกราวน์แมน มันยิ้มบางๆให้ผมก่อนจะจับมือผมที่พ่วงด้วยแก้วเป๊ปซี่ไปกระแทกกับแก้วของพวกมันกลางอากาศด้วย
“ดื่มให้รอยยิ้มครับ”
บ้าจริง...แล้วทำไมผมถึงหุบยิ้มไม่ลงเลยวะ...
TBC
ในที่สุดลูกเมียน้อยก็มีบทกับเขาแล้ว ฮิ้วววววววววววววววว~ อย่างว่าค่ะ เป็นแค่ลูกเมียน้อยต้องทำใจนิดนึง(ว่าไปFCเยอะกว่าคู่หลักอีกมั้ง 555555)
เวลาเขียนฟาร์เป็นคนเล่าเนี้ยคนเขียนต้องพยายามมากให้มันแตกต่างกับไปป์ คือการใช้คำหยาบให้น้อยลง ไม่ค่อยพูดมากเน้นคิดมากกว่า และไม่ยิงมุกพร่ำเพรื่อ สังเกตุได้ว่าฟาร์จะดูเป็นลูกขุนนาง แต่ไปป์มันลูกไพร่ชัดๆ!!!!!
PS.เรื่องเรทนี่หลากหลายความเห็นค่ะ คนเขียนไปไม่ถูกเลย แล้วคินมันจะไปถูกมั้ยเนี้ย 5555555
MinKKniM - ใช่ค่ะจงใจโพสให้ตรงกับวันแดงเดือด แต่คนเขียนไม่ได้เชียร์สองทีมนี้นะ ขอร้องอย่างนึงอย่าเอาน้องตอสไปเกลือกกลั้วกับไอ้ค่าเลยค่ะ น้องตอเรส 55555
puppyluv - คณะวิดวะนี่มหาลัยไหนมันก็ถอดแบบกันมาเลยนะคะ เรื่องกีฬานี่ถ้าแพ้เตรียมโดนพี่ฆ่า ฮ่าๆๆ
pp4 - ได้ค่ะใต้ภาพมุมต่ำ เอาขาเตียงนะกันเนอะ 55555
กระต่ายชมจันทร์ - สงสารพระเอกมันค่ะ อะไรจะแห้งเหี่ยวขนาดนั้นนนนนนน
day9day - ภาพอิมเมจลงเอาไว้ที่หน้าแรกของกระทู้แล้วค่ะ ส่วนเรื่องหนังหน้าไอ้ค่านั้นต้องลองไปขอพี่สาววาดให้ก่อนค่ะ
momoshiro - โอ๊ย...อ่านคนเม้นคุณทีไรนั่งขำอยู่คนเดียวทุกที สกอร์10-1นี่ยังดีที่ยิงตีไข่แตกได้นะคะ โอ๊ยยยย..ทรัพยากรคณะมันไม่เท่ากันจริงๆ รอยไหมบ้าง-จ่ะฆ่าจ่ะแก๋งอะหยังไอ่คินก่อยะไปเต๊อะ มันบ่ะมีไผฮัก...เอ็นดูล้ำ
~MiKi~ - อ่านเม้นแล้วฮาอีกคนค่ะ รอดูว่าพ่อพระเอกจะได้รางวัลรองเท้าทองคำมั้ย หรือจะเป็นไปป์ที่ได้รางวัลถุงมือทองคำแทน กร๊ากกกกกกกกกก
-
แบล็คกราวน์แมนนี่รุกฟาร์ตั้งแต่แรกเลยเร๊อะ 555
-
กรี๊ดดด คู่ที่รอคอย :กอด1:
ตกลงฟาร์คู่อาร์ท? แล้วแซ๊ก??
:pig4:
-
แบ็คเริ่มรุกเเล้ว
-
ชอบอ่ะ ชอบคู่อาร์ท-ฟาร์
ช่วยเขียนคู่นี้อีกนะคะ แบบว่ามันจะได้ถ่วงสมดุลกับคู่หลักหน่อย
คู่นั้นมันหลุดโลกทั้งคู่ คินก็บ้า ไปป์ก็แรง
มาคู่มึนๆ เบาๆ แบบคู่นี้บ้าง มันดีมากเลยล่ะค่ะ :L1: :-[ :o8:
-
น้องเห็ดมาแว๊ววววว สนิทกันตอนนี้นี่เองงง
พี่แบล็คกราวด์แมนนนน นิ่ง ๆ แต่หยิบชิ้นปลามัน เอิ๊กกก :z1: :z1:
-
แบล็คกราวน์แมนนี่ สวดดดดดดยอดดดดดดเลยอ่ะครับ
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
เรื่อง "เรท" ไม่มีก็ให้ไปป์กับภคินเป็น "เพื่อนกัน" น่าจะดีกว่านะครับ
เพราะเป็นแฟนกัน เรื่อง "เรท" มันก็ต้องมีเป็น "เรื่องปกติ" จริงมั้ยครับ???
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
อาร์ทรุกฟาร์แบบมึนๆ ก็ทำเอาฟาร์ไปไม่ค่อยจะถูกเลย
-
อ๊ากกกกกกกกกก แบ๊คกราวน์แมน เท่มว๊ากกกกกกกกก
-
น่ารั๊กอะ! o13
-
อาร์ท นายแอบหวานเหมือนกันนะ ฮิ้วววว วว
-
อราท์รุกฟาร์เลยเรอะ
-
ฟาร์น่ารักเนอะ แต่งกับอาร์ทไปก็เหมาะกันดี
คนนึงพูดน้อยคิดเยอะ ส่วนอีกคนพูดโดนแถมเลี้ยงกุมารทอง XD
-
วู้วววววว
คู่นี้ฮาแบบมึนๆดีจริงวุ้ยย 555 :laugh:
-
ถ้าเราเป็นฟาร์แล้วเจอคนแบบอาร์ทก็หลอนเหมือนกันแหละ
แต่ชีวิตก็จะได้มีรสชาติไปอีกแบบ
-
ฟาร์-อาร์ท น่ารักอะ :กอด1:
-
o18เสร็จอาร์ทชัวร์
-
ในที่สุดหตอนที่รอคอยก็มาถึงๆๆๆๆๆ
แต่ที่ตกใจกว่านั้นคือ อาร์ทเ้ต้นเป็นด้วย!!!!!!~=[]=
เป็น fc ลูกเมียน้อยค่าๆๆๆๆๆ คู่หลักหลบไป อาร์ทจะมาแว้ว เย้!!!!~~~~~
-
ว่าด้วยเรท ยังไงๆคินมันก็ไปถูกทางแน่ๆ เพราะมันมีทางเดียว เย้ๆๆๆ :z2:
-
คู่ลูกเมียน้อย? ฮ่าๆๆๆๆ o17 o17
ฟาร์ดูเป็นคนเกรียนเบาๆ แบบไม่พูดแต่ด่าในใจ o8
นายแบ็คกราวแมนเริ่มบุกล่ะทีนี้ o13
-
รุกแบบมึนๆอย่างนี้ชอบ >.<
-
แหมๆๆ ดื่มให้รอยยิ้มอะไรเนี่ยยยย
แบรคกราวแมนร้ายเหมือนกันนะเนี่ย
เพลงเพรำาะอ่าาา
ท่าทางจะเต้นมันส์
-
ชอบอาร์ท-ฟาร์อ่ะ น่ารักดี :L2:
-
อาร์ทนี่ อบอุ่นใส่ใจกว่าที่คิดนะนี่เปลี่ยนใจมาเชียร์จะทันมั๊ยนี่
-
ตกลงอาร์ทชอบฟาร์ใช่ป่ะ คริคริ
-
ไอ้แบคกราวน์แมนหน้ามึนได้ใจจริงๆ อิอิ
ปล."ออกมาได้แล้วพวกที่คะแนนมีแต่เกรด C" อันนี้ก็ตรงกับเราเหมือนกัน 5555
-
ฟาร์น่ารัก รักคนที่รักเราดีกว่านะฟาร์ รักคนที่ทำให้เรายิ้มได้นั่นแหละดีแล้วววว เอิ้วๆๆ
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
นานทีอั๊พเดทเรื่องสองคนนี้บ้างก็ดีนะคะ
ยิ่งน้องหนูดี...เกือบลืมไปแล้วนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ :110011: :z7:
-
FC แบล็กกลาวแมนครับ ฮิ้วๆ
::: คินไปไม่เป็น เราช่วยเข็นครับ ทั้งคนเขียน ทั้งคินเล้ย!!!
-
น้องเห็ดน่ารักได้อีก ^^ เชียร์ให้เป็นแฟนอาร์มไวๆนะค่ะ
-
:a5:
ก็เฮียอาร์ทน่ารักขนาดนี้จะหุบยิ้มลงได้ไงเนอะ :o8:
-
น่ารักดีน้าคู่เนี้ย
-
คืบหน้าไปหน่อยนึงก็ยังดี ฟาร์ดูเป็นพวกซึนหน่อยๆนะ ฮ่าๆ ถ้าไม่ถึงที่สุดก็ไม่พูดไรงี้
ขอให้ฟาร์ตกหลุมที่อาร์ทขุดไว้ไวๆนะค่ะ คึคึ จะได้สมหวังตามๆกันปายยย :)
-
ฟาร์น่ารักอ่าาา
+1 น้า
-
แอร๊ยยยย แบ็คกราวน์แมนชนะเลิศ กรู๊วววววว
ชอบเหลือเกินมานิ่งแบบไม่รู้ตัวแบบนี้
คุณน้องเห็ด เลิกหวังกะแซ็กได้แย้ววว
ไปบอกเขาด้วยว่าอกหักแล้ว ! วู้วววววว
ชอบๆ บีจีแมนเริ่ดสุดสามโลก 55
-
ในที่สุดฟาร์ก็มีบทยาวๆกะเขาสักที :really2:ปลื้มอาร์ทจริงไรจริง
ถ้าคบกันคงรั่วได้ใจ :laugh: 55
รออ่านเรื่องของลูกเมียน้อยคนนี้ต่อไป :laugh:
อย่าลืมอิไปป์ล่ะ 55
-
ฟาร์รับรักอาร์ทเหอะ ชีวิตจะได้มีสีสัน :laugh: ปล่อยไอ้หนุ่มผมยาวมันไม่มีคู่ไปเหอะ
-
ชอบผู้ชายนิ่งๆ แปลกๆ มันมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูกกกก
ฟาร์อย่าไปสนใจแซกซ์ คบกับอาร์ทเถอะ
รอตอนต่อไปค่ะ รอ NC อย่างใจจดจ่อค่ะ
-
...พี่อาร์ท... พี่อาร์ท...พี่อาร์ท....พี่อาร์ท.....
ไปมึนกับน้องที่สะพานสระแก้วกันไหม?? แดดร่มลมตก...บรรยากาศให้วาดรูปมาก..... เอ๊ะหรือจะนั่งชิวยามเย็นที่แดดสนธยาอันเลื่องชื่อลืมนามเรื่องจักรยานเปลี่ยนสีดีคะ?? มันช่างสุดแสนจะโรแมนติกสุดกู่... จะว่าไปไปวิ่งที่สนามจันทร์กับน้องดีคะออกกำลังกายให้ความเครียดระเหยออกจากร่างกายไปพร้อมกับหยาดเหงื่อ...
พี่อาร์ทมีน้องหนูดีแต่เค้ามีน้องหนูแดง... เราเป็นเพื่อนกันได้ *จับมือกับพี่อาร์ท...*
นังฟาร์รีถ้าหล่อนมัวแต่คิดมากถึงไอ้พี่แซ็ก.... ชั้นจะให้น้องนู๋ดีกับน้องนู๋แดงไปจัดการหล่อน เปิดไฟไปก็เท่านั้นน้องชั้นไม่กลัวไฟ... ใช่ไหมคะพี่อาร์ท
ใช่ครับ.... น้องนู๋ดีไม่กลัวไฟแต่กลัวพี่อาร์ทฝากใจไปหาน้องฟาร์....
*ตึง!!!!*
คุณค่า ที่คุณคู่ควร*
รอยไหมมั่งๆ - บ๊ะ.. คิน...คิงไปไหนก่ะไปเต๊อะแม่คิงบอกว่าว่าจะเอาคิงไปฆ่าไหนก่ะไปเต๊อะบ่ามีคนเขาฮักคิงลีะ ฮาก่ะย่ะไปหาอ้ายปี้ค่าของฮาละ ไปไหนก่ะไปเตอะข้ามดอยไปเขมรก่ะได้เลาะ ลัดป่าแม่เมาะไปก่ะถึงเน้อคินเน้อ เป็นลูกเมียหลวงก่ะอี้เลาะต้องทำใจ๋ เพราะลุกเมียน้อยมันมีคนเอ็นดูนักกว่าคิง... ไปดีเน้อคินเน้อ *โบกผ้าเช็ดหน้าให้พี่คินแบกเป้คีบอิแตะข้ามดอยแม่เมาะเข้าเขมร....*
-
กรี๊ดดด คู่นี้ มากๆ
ให้ตายเถอะ ดิ้นๆๆๆ ค่ะดิ้นน :impress2: :impress2:
-
จีบแบบมึนๆ๕๕๕
ชอบอ่ะอาร์ทเนี่ย
ถามจริงเลือดกรุ๊ปเอบีป่ะ
เพราะเราก็กรุ๊ปเนี๊ยะ
:o8:
-
อาร์ทรุกแบบมึน ๆ ฟาร์ก็เลยตกหลุมแบบงง ๆ
-
ฟาร์น่ารักอ่ะ กะลังโดนอาร์ทจีบแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว คริคริ :impress2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด คู่นี้ น่ารักอ่ะ !!!
-
คู่นี้เค้าจะจีบกันยังไงนึกไม่ออก :pig4:
-
ชอบคู่อาร์ท-ฟาร์ มากเลยค่ะ ชอบอ่ะ น่ารักดี อ่านไปยิ้มไป หุหุ น่าร๊ากกก ><
-
วอลเปเปอร์ลายนี้เนียนเชียว
ค่อยๆ แทรกซึมเข้าไปในใจผนังเห็ด :laugh:
-
คู่นี้ก็น่ารักดี 55+
เค้าจะรักกันไงหว่า?? อิอิ :กอด1:
มาต่อไวๆนะคะ!!
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
อ่ะนั้นแหนะ
อาร์ท เธอคอยรักษาสมานใจฟาร์มานานแล้วใช่มั้ย
เร่งทำคะแนน จนนำโด่งแล้ว รอแค่ว่าเมื่อไหร่นังเห็ดจะหันมาชนโครมเท่านั้นแหละ
-
อาร์ท แม่ม คนเล่นของชัดชัด
เรายังรอลุ้นสกอร์คินไปป์อยู่นะคะ คาดว่าระหว่างที่อัพคู่นี้อยู่ คู่นั้นคงมีการทำประตูกันบ้างแล้ว o3
-
หยอดบ่อยๆ งี้ฟาร์ไม่เคลิ้ม
แต่คนอ่านเคลิ้มไปแล้วค่ะ :o8:
-
ผ่านมาสามสิบกว่าตอน พระเอกยังไม่'ได้'นายเอกเลยว่่ะ
.
กิ๊ว..กิ๊วกิ๊วๆๆๆ ภคิน อ๊อน อ่อน!! 555
-
อาร์ท แมร่ง โครตได้ใจอ่ะ ถ้ามีใครมาทำแบบนี้ให้ รักตายเลยอ่ะ
-
เขินแบบเมา อยากได้คู่หลักเป็นคู่นี้มั่งได้ไหม แบบเต็มเรื่องอ่ะ ชอบบบบบบโคตร
-
อยากอ่านเรื่องของฟาร์อีก น่ารักมากมาย ตอนนี้เป็นแฟนคลับฟาร์ :3123: :3123: :3123:
-
ชอบคู่นี้จัง
แบล็คกราวน์แมนรุกเต็ม 100 ไปเลย
-
ฟาร์หายเฮิร์ทเร็วเพราะมีอาร์ทคอยกวนอยู่ใกล้ๆนะเนี่ย
-
ตอนนี้แบล็กกราวแมนน่ารักมากกก อ่ะ
ชอบๆๆๆ
ดูไม่ใช่แบล็กกราวอีกต่อไปป
555+
ส่วน nc นั้น ตอนแรกอย่างให้เกิ่นนิดนึงว่าไปยังไง แล้วจะตัดเข้าโคมไฟก็ำไม่ว่ากัน 5555+
เพราะในเรื่องคินดู จิตๆนิดหน่อย คงจะสูบไปป์ยาวแน่เลยยย ออกแนวโรแมนเบาๆ ฮ่าๆๆๆๆ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :haun4:
-
ลองจินตาการท่าเต้นของหนุ่มอาร์ตแล้ว.....
กลัวฟ่ะ!!! //ผวา
เห็ดน้อยกลอยใจ.....โอวว =w=
หวานนะตอนนี้....
//ตบตีมด
-
วอลเปเปอร์นะ เนียนนะ ติดหนึบนะ อยากเป็นหนึ่งเดียวกับผนังเห็ดเร็วๆอ่ะดิ o18
ตอนนี้น่ารักมาก เเบ็กกราวเเมนเข้ามาเเบบเมาๆ แต่ได้ใจเห็ดน้อยแบบเต็มๆ :laugh:
เป็นตอนที่อ่านเเล้วรู้สึกดีมากเลย โดยเฉพาะตรงเพลง มันช่างน่ารักจริงๆ :-[
รอคินทำประตูหลังไปป์นะคะ o18
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ :L2: :L2:
-
คู่นี้น่ารักจริงๆ
-
แอบอ่านมาตั้งนาน.. เพิ่งสำนึกว่าควรโพสได้แล้ว (ขอโทดน้า TT')
..... จะผิดไหม ! ถ้าจะบอกว่า..
เค้ารักแบล็คกราวน์แมนมากกว่าพระเอก (พลั่วะ ! : หมัดคิน)
-
รักเลยคู่นี้ ขออีกๆ
-
:laugh:พี่อาร์ทเท่ห์อ้ะ......น่ารักมากมาย :กอด1:
-
อย่าว่าแต่ฟาร์ อยู้ไกล้พวก คิน แล้วจะ หัวเราะไม่หยุดเลย
แค่เราอ่านเรื่องราวของพวกคุณ เรายังขำ ขี้แตก ขี้ แตน เลยเหอะ
กลุ่มนี้ ซุึน สุดๆ อ่ะ
-
ฟาร์เริ่มใจอ่อนแล้ว :impress2: :impress2:
อยากเห็นคินยิงประตูไปป์จัง :oo1:
-
ฟาร์น่ารักจัง เเอบมึนหน่อย ๆ 555.
-
-น้องหัวเห็ดน่ารักเหลือหลาย
-น้องแบร็กกราวนด์แมน ถึงจะดู(หน้า)มึนๆ แต่รู้สึกอบอุ่นมากๆเลยอ่ะ
:o8:
-
คู่ อาร์ท กะ ฟาร์ น่าลุ้น อิอิ :z1: :z1:
-
รักน้องเห็ด^^
ขอตอนน้องเห็ดเยอะๆนะคะ
-
+1 ให้อาร์ท :laugh:
-
ตอนนี้เป็นของคู่รอง(ที่สุดแสนจะน่ารัก)แล้ว งั้นตอนหน้าขอไปป์กับภคิณหวานๆนะ
เพื่อเป็นรางวัลหลังจากผ่านอุปสรรคไอค่า :))555
-
คนอ่านขอลืมคู่หลักไปชั่วครู่ ....
ฟาร์น่ารักมากกกกกกก แต่อาร์ทได้ใจคีนอ่านมากค่าาา ท่าทางคำพูด อร๊ายยยยยย
ฟาร์ตกหลุมเร็วๆนะะะ เค้าเชียร์อยู่!!!
-
คาวาอีเนะ :-[ น่ารักอ่ะ o13 o13
-
ก็ถ้าอาร์ทจะเนียนขนาดนี้
ฟาร์ไม่เคลิ้มบ้างให้รู้ไปเหอะะ55555 :-[
-
เพิ่งได้มาอ่านคะ อ่านตั้งแต่ต้นถึงคตอนปัจจุบันเลย
ชอบมากอ่ะ เนื้อเรื่องสนุกมาก น่าร๊ากกกก
คู่หลักก็น่ารักกกชอบมากเลย
ส่วนคู่รองก็น่ารัก นี่คงต้องลุ้นอีกเนอะ^^
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
-
ชีวิตคู่หูไปป์กับเห็ดดูจะตลกแหลกลานเพราะไิอ้แก๊งนี้เลยนะเนี่ย 5555
คู่อาร์ทกับเห็ดนี่ไม่ต้องห่วง เห็ดหวั่นง่าย อาร์ทไหวเร็ว กร๊่ากกกกกกกกกกกก
ทีนี้ก็เหลือไอ้คู่FCน้อย เอ้ย คู่นายคินกับไปป์ที่ยังไม่รู้จะจัดNCยังไง เหอะๆ
สู้ๆค่ะ เป็นกำลังใจให้NCอันร้อนแรงงงงงงงงง
รอตอนต่อไป
-
ดันๆๆ
:z10: :z10:
-
Room 37
“โอ๊ยยยยยยย...เมื่อยๆๆ ปวดเนื้อเมื่อยตัวไปหมดเลย”
“วอร์มไม่พอล่ะสิมึง มัวแต่มาเถียงกับกู กล้ามเนื้อฉีกแน่ๆ”
“งั้นกูว่ากล้ามเนื้อปากมึงคงฉีกไปถึงหูแล้วว่ะ พูดมากจริง”
ว่าแล้วมือใหญ่นั่นก็ขยี้หัวผมซะจนมันชี้เป็นรังนก ภคินส่งเสียวหัวเราะสะอกสะใจก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาสีเขียวอ่อนแล้วคว้าพี่เดียวดายมาหนุน อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!! กูบอกกี่ครั้งแล้วว่ามันให้พี่เดียวเสียหุ่นน่ะโว้ย!!!!!
“ภคิน!!! มึงอย่านอนทับพี่เดียวดายสิ.....ไอ้โง่!!!กูบอกมึงกี่ครั้งแล้ว......”
“มันจะเสียทรง” ไอ้พระเอกจีบปากจีบคอพูด “โธ่เว้ย...ไม่นอนก็ได้ไอ้หมีหน้าโง่เนี้ย” มันปาพี่เดียวดายกลับไปมุมโซฟาที่เดิม
“มึงฉลาดตายห่า เตะบอลก็แพ้” ไม่ได้อยากจะตอกย้ำนะ แต่มึงมาด่าพี่เดียวดายของกูก่อน
“ทำไม?? ใช่สิ....กูมันไม่เก่งเหมือนไอ้ต้นงิ้วนี่หว่า”
“ศิษย์น้องมึงอ่ะเหรอ”
ภคินยักไหล่ “ก็แค่ผู้ติดตาม....พูดมากว่ะ ไม่ให้กูนอนบนไอ้หมีควายนั่น มึงก็เอาตักมานี่ดิ”
“เฮ้ย!!!ไม่เอา หนัก!!!!” พูดไปก็เท่านั้นเมื่อพี่ท่านถ่อดแถดเอาหัวมาวางโบ๊ะลงตักกูเรียบร้อยโรงเรียนภคินแล้ว จะเถียงไปก็เล็งเห็นแล้วว่าจะสูญเสียน้ำลายโดยเปล่าประโยชน์ผมเลยต้องให้มันนอนทับ....เออ ให้ขากูชาไปเลยนะสัด
ผมมองเสี้ยวหน้าที่จดจ่ออยู่กับจอสี่เหลี่ยมตรงหน้าตาไม่กระพริบ ทีวีช่องสามกำลังนำเสนอรายการนำเที่ยวที่ยุโรป เด็กสถาปัตอย่างมันคงจะชอบอะไรพวกนี้เพราะมีงานศิลปะเยอะแยะให้ศึกษา ดูจากแววตาที่ส่องประกายระริกเหมือนเด็กตื่นเต้นที่ได้เห็นของเล่นก็พอจะเดาได้
วันนี้ทั้งผมทั้งมันต่างเหนื่อยล้าจากภารกิจกีฬามหาลัยจนไม่มีอารมณ์จะเถียงกันดังเช่นทุกวันแล้ว กลับมาถึงห้องปุ๊บก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำแต่งตัวมานั่งดูทีวีกัน ไอ้พระเอกมันอยู่ในชุดนอนประจำชาติของมัน....ซึ่งก็คือเสื้อกล้ามกับบ็อกเซอร์สีตุ่นๆตัวนึง ส่วนผมเป็นพวกติดชุดนอนครับแม่ซื้อให้ใส่ตั้งแต่เด็ก ก็เลยแต่งชุดนอนลายการ์ตูนเต็มยศ คือกูไม่ได้แอ๊บแบ๊วนะครับ ก็แม่ซื้อให้นี่หว่า....
“อยากไปมั่งว่ะ”
“ที่ไหน....ฝรั่งเศสเหรอ?” ผมมองจอทีวีที่ฉายภาพประตูชัยในมุมมองต่างๆ
“ไม่ใช่ อยากไปยุโรปนั่นแหละ ไปให้หมดทุกที่เลย”
“ก็เก็บตังสิวะ”
“เก็บทั้งชีวิตยังไม่พอเลยมั้ง”
ผมรู้ว่ามันไม่ได้คิดอะไรกับคำตอบ แต่ผมกลับคิด....เห็นมันทำงานเหนื่อยทุกวันแล้วมาบ่นอะไรแบบนี้แล้วมันน่าหดหู่นะครับ รู้ตัวอีกทีมือผมก็ลูบเบาๆช้าๆบนหัวมัน เหมือนลูบขนแมวเลยครับผมมันนิ๊มนิ่ม แถมเส้นเล็กแล้วตรงอีกต่างหาก ไม่เหมือนของผมที่หยักศกแถมยังแห้งเป็นไม้กวาด...ยิ่งอยู่กับมันมากๆยิ่งรู้สึกว่าตัวเองทรลักษณ์ขึ้นทุกที
โชคดีที่ภคินมัวแต่สนใจพิธีกรสาวที่กำลังพานั่งเมโทรข้ามฟากไปสเปนเลยไม่ได้พูดจาแซว ผมก็เลยนั่งลูบหัวมันไปเรื่อยๆอย่างนั้นแหละ....เพลินมือดีเหมือนกัน
“เอาล่ะค่ะ สัปดาห์หน้าเราจะพาไปเยี่ยมชมปราสาทนอยชวานสไตน์ พร้อมสัมผัสบรรกาศแบบบาวาเรีย ก่อนจะข้ามฟากไปชมสิ่งมหัศจรรย์ของโลกที่เมืองปิซ่า.......”
“จบซะแล้ว” ใบหน้าคมทำหน้าไม่พอใจเหมือนเด็กๆก่อนจะคว้ารีโมทบนพุงมากดเปลี่ยนช่องไปมา เปลี่ยนไปเปลี่ยนมามันก็หาอะไรดูไม่ได้ซะที ไอ้ครั้นจะดูน้ำหมักป้าเชงก็ไม่ค่อยเจริญหูเจริญตาเท่าไรนัก ไอ้พระเอกกดปิดโทรทัศน์เป็นจังหวะเดียวกับที่ผมเลิกลูบหัวมัน “ไปนอนกันเหอะ”
ผมพยักหน้าตอบ นานๆทีจะได้เข้านอนพร้อมกัน ส่วนใหญ่ผมนอนก่อนตลอดเลยเพราะมันมัวแต่ทำงานส่งอาจารย์ คณะมันไม่ค่อยมีสอบก็จริงแต่งานหนักชิบหายจนแทบไม่ได้หลับได้นอน ผมว่าสู้ไปทรมานเอาช่วงสอบอย่างผมซะยังดีกว่า ไอ้พระเอกยันตัวขึ้นจากตักผม ขว้างรีโมตลงบนโซฟาแล้วดึงแขนผมให้ลุกขึ้นตาม
“เชี่ย....เหน็บแดก” ผมก็เพิ่งจะมารู้ตัวว่าเหน็บกินก็ตอนที่มันลุกออกไปเนี้ยแหละครับ “มีไอ้โง่ที่ไหนมานอนทับก็ไม่รู้”
“โง่ที่ไหน....ที่เหน็บแดกมึงได้นี่แสดงว่าสมองกูใหญ่จนหนักไง” อื้อหือ....ถ้ามึงจะมามุกนี้นะ “มา...กูรับผิดชอบเดี๋ยวอุ้มไปเอง”
“ไม่ต้องโว้ย แค่เหน็บเดินเองได้ ไม่ได้พิการขาขาด......เหยดดดดดดดดดดดดดดดด.....ปล่อยกูลงนะมึง กูเดินเองได้โว้ย!!!!!!”
มันจับผมพาดบ่าซะจนตัวลอย “มึงอย่าดิ้น แล้วก็ไม่ต้องบ่น มึงเคยดูละครที่นางเอกมันเสียตัวป่ะ นั่นแหละมันทำแบบที่มึงทำอยู่ตอนนี้เลย”
“สัด....กูไม่ดิ้นก็ได้ ดีเลย...จะได้ไม่ต้องเดินเอง ดี๊ดี”
ป้าบบบบบบบบบ
“เชี่ย!!!!!มึงตีตูดกูทำไม”
“หมันไส้ว่ะแม่ง” มันตอบแค่นั้นแล้วเปิดประตูห้องนอนเข้าไป ผมพยายามเกาะบานประตูไว้แต่ก็โดนมันดึงออกไอ้ครั้นจะเกี่ยวโปสเตอร์ปืนใหญ่ที่รักก็เกรงมันจะขาดหลุดติดมือมาด้วย นักบอลในชุดเสื้อแดงแขนสีขาวมองมาที่ผมแล้วส่งรอยยิ้มโชว์ฟันขาวเหมือนกับจะบอกว่า ‘มึงไม่รอดแน่ๆ’
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยย....ไม่ม๊างงงงงง มันแค่อุ้มมานอนเฉยๆไม่มีห่าเหวอะไรหรอก
ตุบบบบบบบบบบบบบ
“อั่ก!!!!เบาๆโว้ยไม่ใช่เตียงสปริงนะครับพี่!!!!!!” ผมอ้าปากค้างจะด่าต่อ แต่ไอ้เปรตนั่นเสือกกระโดดลงมาทับดังแอ๊กเลยครับ เชี่ย...กระดูกสันหลังกูจะเลื่อนมั้ย น้ำหนักไม่ใช่น้อยๆทับมาได้นะมึง “ภคิ๊นนนนนนนน!!!!!อย่าทับ...ไม่ใช่หมานะมึง มานอนทับกูเนี้ย”
“อ้าว....นึกว่าเป็นหมา” มันเอาแขนยันตัวคร่อมผมไว้ “เห็นเมื่อกี้ลูบหัวใหญ่เลย”
แสรดดดดดดดดดดดดดดดดด.....มึงจะแซวก็แซวตั้งแต่ตอนนู้น มาดีเลย์แบบนี้หนังหน้าที่กูวางกระสอบทรายเอาไว้ก็พังพอดีสิวะ
เลือดแดงๆสูดฉีดขึ้นมาที่ใบหน้าผมอีกแล้ว กูไม่ได้ตั้งใจจะมาหน้าแดงเป็นสาวน้อยบ่อยๆนะครับ ก็ใครใช้ให้พี่ท่านมาทำตัวเป็นอันตรายต่อหัวใจผมตลอดเวลาเล่า แล้วยิ่งตอนนี้ที่มันโน้มหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ผมยิ่งทำอะไรไม่ถูกนอกจากหลับตาปี๋......เอาเถ๊อะ!!!! มึงจะทำอะไรกับกูก็ทำซะทีเหอะ อย่ามาสโลโมชั่นแบบนี้ คนหลับตามันลุ้นนะโว้ย!!!
“หลับตาพร้อมเสียตัวเลยนะมึง ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” เปลือกตาผมรีบเปิดโพลงขึ้นมามองไอ้หน้าหล่อที่กำลังหัวเราะอย่างสะอกสะใจ ผมพยายามจะยกเข่าแทงท้องมันแต่ด้วยน้ำหนักตัวที่กดทับลงมาเลยไม่ได้ทำร้ายมันให้สาแก่ใจได้
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ถ้าไม่มีอะไรก็ปล่อยกูได้แล้ว จะได้นอนซะที”
“แล้วถ้ามีล่ะ” เฮ้ยๆ....มึงไม่ต้องทำเสียงแหบพร่าเลยนะไอ้ห่า ทำเสียงหลบเป็นลิเดียไปได้...
“ภคิน....ไม่เล่นนะมึง”
“แล้วใครว่าเล่นล่ะ...หือ?” แล้วมันก็โน้มตัวเอาสายตาวิบวับๆนั่นเข้ามาใกล้หน้าผมเรื่อยๆ คราวนี้ผมพยายามไม่ดิ้นตามเกมส์ ทำใจกล้าหน้าหนาจ้องตามันตอบ.....เฮ้ยๆ...มันชักจะใกล้เกินหัวใจกูจะรับไหวแล้วนะ....
ดวงตาของผมเบิกโพลงจนแทบหลุดออกมาวินาทีที่ภคินมันประกบริมฝีปากลงมาจริงๆแถมมันยังจ้องตาผมคืนอีก สุดท้ายก็เป็นตัวเองนี่แหละที่ทนหน้าด้านต่อไม่ไหวต้องเป็นฝ่ายปิดเปลือกตาเสียเอง สัมผัสที่ริมฝีปากคราวนี้ดูจะรุนแรงกว่าครั้งไหนๆเพราะคนข้างบนมันจงใจบดเบียดลงมาแรงๆ รวมถึงขบเม้มปากล่างผมย้ำๆซ้ำๆจนหายใจแทบไม่ออก
ลมหายใจร้อนๆเป่ารดบนใบหน้าเริ่มทำให้ผมหายใจลำบากมากขึ้น ผมจึงเริ่มขืนตัวด้วยการดิ้นแล้วส่งเสียงอืออาในลำคอว่า ‘เหี้ย...กูหายใจไม่ออก’ แต่เหมือนฟ้าชังสวรรค์แกล้ง....ไอ้พระเอกมันทำหูทวนลมแถมยังจูบผมแรงกว่าเดิมอีก โอ๊ย...หน้ามืดตาลายไปหมดแล้วนะมึง
พอเห็นผมใกล้สิ้นลมหายใจมันถึงได้ถอดริมฝีปากออกมา ผมรีบหายใจเข้าเอาออกซิเจนไปเลี้ยงสมองก่อนที่จะกลายเป็นเอ๋อ....แต่โล่งใจได้ไม่ถึงสามวินาที ไอ้ลมหายใจร้อนๆนั่นก็กลับมาอีกครั้ง แต่คราวนี้มันโฟกัสเป้าหมายไปที่คอผมแทนครับ เกิดมากูเพิ่งเคยรู้จักคำว่า ‘หายใจรดต้นคอ’ ชัดเจนก็วันนี้ล่ะวะ หายใจอย่างเดียวไม่พอพี่ท่านก็เริ่มซุกไซร้แถวๆคอผมจนขนแขนแสตนอัพ...แสตนอัพ....แสตนอัพ....แสตนอัพ เฮ้ย!!นี่ไม่ใช่เวลามาร้องเพลงโปรดแม่มึงนะไอ้ไปป์!!!
“ภะ...ภคิน มึงเล่นอะไรของมึงเนี้ย”
“ไม่ได้เล่น...กู ‘เอา’ จริง“ ทำไมมึงต้องเน้นคำตรงคำว่า ‘เอา’ ด้วยวะสัด....
“มะ...ไม่ดีม๊างงง.... อืออออออ” จะด่าต่อแต่ต้องหลุดครางออกมาเมื่อมันจูบหนักๆลงบนคอผม แถมไม่ใช่จุดเดียวเสียด้วย เหี้ยนี่จูบเรี่ยราดมาก
ผมพยายามจะส่งเสียงห้ามมัน สมองสั่งการแต่ร่างกายมันกลับไม่ทำตาม จะต่อต้านก็ไม่ทำ แถมยังได้แต่ส่งเสียงครางอือในลำคออีก เลือดในกายสูบฉีดแรงกว่าปกติจนตัวผมแทบจะแดงไปทั้งตัวอยู่แล้ว ยิ่งตอนที่ภคินเริ่มส่งมือเข้าไปลูบไล้ใต้เสื้อนอน มือเย็นๆของมันสร้างความแตกต่างให้กับผิวกายอันร้อนระอุของผม
“เชี่ย...มึงจะล้วงเข้ามาทำไมวะ”
“ก็เล้าโลมมึงไง”
“ห๊ะ...อะไรเล้าโลมไหน....วงเล้าโลมรึเปล่า หรือว่าโฬม พัชฏะ แหะๆๆๆ”
“มุกเยอะจริงนะมึง” แล้วทำไมมึงไม่ขำวะ....กูจะเนียนทำฮาซะหน่อย
“อื้ออออออ...ไม่เอาน่าภคิน อือ....” นอกจาไม่ฮาแล้วยังชวนเสียตัวหนักกว่าเดิมอีกกู ไอ้ภคินมันคงรำคาญที่ผมยิงมุกไม่เลิกเลยเปลี่ยนเป้าหมายมาไล่จูบไปตามหน้าอกผมแทน คราวนี้อย่าว่าแต่ยิงมุกเลย....หัวสมองผมโล่งไปหมด ตาพร่ามองไปทางไหนก็มีแต่สีขาว น้ำตาเริ่มไหลคลอนิดๆด้วยแรงอารมณ์ที่ถูกปลุกขึ้น.....
มันกดจูบหนักๆบนหน้าอกจนผมส่งเสียงครางออกมาดังๆ เชี่ย...อายชิบหาย แบบนี้มันก็รู้พอดีว่าผมเคลิ้มตามมันแล้ว ผมเริ่มบิดตัวไปมาอย่างทรมานเพราะแรงอารมณ์ และต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อมือหนาๆด้าน(ที่ด้านน้อยกว่าหนังหน้ามันไปนิดเดียว)ตะปบลงมาที่กางเกงผม
“เชดดดดดดดดดดดดดดดดด...ไม่เอานะมึง”
“เอาสิ”
“ไอ้ห่า...มึงก็พูดง่ายนี่หว่า มึงไม่ใช่กูซะหน่อย”
“เออ...ก็ใช่ไง กูไม่ใช่มึง”
“มึงอย่าพูดง่ายๆแบบนั้นสิวะ!!!!”
“เอ๊า!!! แล้วจะให้กูพูดยากเหรอ” มันก้มมองที่เป้ากางเกงผม “มาขนาดนี้แล้ว....จะให้หยุดมันจะไม่เกินไปหน่อยเหรอ”
“ไม่เกินไปหรอก มึงทิ้งกูไว้ที่นี่ เดี๋ยวกูไปห้องน้ำเอง...โอเค๊? ตกลงตามนี้นะ” ผมพยายามดึงขอบกางเกงออกจากมือมัน แต่ไอ้เวรนั่นเสือกดึงยางยืดไว้แน่น “ไอ้ภคิน!!!....เดี๋ยวเอวกางเกงกูยานพอดี!!!”
ใช่เรื่องต้องห่วงมั้ยวะเนี้ยกู....
“ไปป์...มึงไม่ไว้ใจกูเหรอ กูศึกษามาแล้วนะ”
“เสียตัวนี่มันเกี่ยวอะไรกับไว้ใจไม่ไว้ใจวะ”
ไอ้ภคินถอนหายใจรดหน้าผมด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่าถ้ามันไม่มีอารมณ์อยู่ตอนนี้คงยันกูตกเตียงไปแล้ว มันทำเสียงเข้ม “ไปป์....กูอยากให้มึงเป็นของกูว่ะ”
“มึง...คือแบบ....กูกลัวว่ะ กูยังไม่พร้อม” เห็นหน้ามันแบบนี้แล้วก็รู้สึกผิด ผมเลยตอบได้ไม่เต็มเสียงนัก
เปรี๊ยะ!!!!!!
“แอ่กกกกกกกกกกกกกกก”
ไอ้ภคินแม่งดีดยางยืดกางเกงกูเฉยครับโดนเอวกูดังเปรี๊ยะ!! เจ็บไปถึงไส้ติ่งจนต้องร้องอูย “มึงไม่พร้อมแต่กูพร้อมแล้ว และกูไม่รอแล้ว” ว่าแล้วพี่ท่านก็พุ่งเข้ามายื้อแย่งกางเกงกับผม เอาล่ะครับ...ฝ่ายแดงไอ้ไปป์ไกลปืนเที่ยง ปะทะ ฝ่ายน้ำเงินภคินกินผู้ชาย!!!! กางเกงนอนตัวนี้ใครหนอจะเป็นผู้ครอบครอง!!!!!!
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกก...มึงไม่รอกูหน่อยล่ะ ไม่เคยฟังเพลงพี่โบ สุนิตาเหรอ ถ้าเธอพร้อมฉันก็พร้อมไปด้วยกัน เดินบนทางที่สองเราเลือกไป~”
“ไม่ฟังเว่ย!!! กูฟังแต่พี่ชิน บอกมาคืนนี้ อยากได้กี่ครั้ง~”
“ภคิ๊นนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!! ไม่เอาน่ามึง” เพราะมัวแต่คิดมุกปัญญาอ่อนมันเลยได้โอกาสรวบมือผมไว้ได้ ห่าบีบข้อมือกูขนาดนี้มึงหักกระดูกกูไปเลยดีกว่ามั้ย
ผมมองใบหน้าหล่อคมที่จ้องลงมาอย่างไม่มีอารมณ์ตลกเหมือนเมื่อกี้ สายตาของมันสะกดผมเอาไว้ไม่ให้ดิ้นหนีไปไหน ทำไมผมจะไม่รู้ว่าตอนนี้ทั้งมันทั้งผมก็ต่างถูกปลุกอารมณ์มาด้วยกันทั้งคู่ จะให้หยุดตรงนี้ก็คงยาก...
แต่ผมก็ยังกลัว...
มันเป็นเรื่องน่ากลัวนะครับที่ผู้ชายธรรมดาไม่เคยมีเซ็กซ์แม้กระทั่งกับผู้หญิง แต่ได้เปิดตัวอลังการกับผู้ชายตั้งแต่ครั้งแรก แม่ง....เกิดมายังไม่เคยมีใครจับเนื้อตัวกูมากเท่ามึงเลย ถ้าไม่นับแม่แก้วที่อาบน้ำให้แต่เด็กนะ
เกิดเป็นความเงียบปกคลุมบรรยากาศไปทั้งห้อง มีแต่เพียงสายตาของเราที่ประสานเข้าด้วยกันเหมือนจะรอคอยให้ใครเอ่ยปากออกมาก่อนแทนการสื่อสารกันด้วยสายตาแบบนี้...
“ภคิน....กูขอโทษจริงๆนะ...” ผมรู้สึกผิดชะมัดตอนที่เห็นสีหน้าผิดหวังนิดๆของมัน มันก้มลงจุ๊บเบาๆบนหน้าผากผม
“ยังไม่ถึงขั้นนั้นก็ได้ ถ้ามึงยังไม่มั่นใจ” สีหน้ามันสลดลงชั่วครู่ ก่อนมุมปากข้างนึงจะยกยิ้มได้กวนส้นตามแบบฉบับมันแท้ๆ
“แต่ถ้าแค่นี้....กูทำเป็นนะ”
ไม่รอให้กูถามต่อ พี่ท่านคว้ากางเกงนอนผมแล้วดึงพรวดเดียวลงไปกองอยู่ที่ส้นตีน ผมที่ยังตามเกมส์ไม่ทันถึงกับอ้าปากค้าง ไม่รอให้กูด่าอะไรต่อแล้ว....มันก้มลงไปจัดการกับส่วนนั้นของผมทันที
หมดเรี่ยวแรงจะต้านทานอะไรแล้ว สุดท้ายก็ได้แต่ร้องครางเสียงแหบแห้งจากการถูกกระตุ้นอารมณ์ด้วยริมฝีปากคู่เดิมที่เฝ้าพรมจูบมาตั้งแต่เริ่ม อา....ผมคงจะแพ้ให้มันตลอดจริงๆ
มือผมเริมจิกทึ้งผ้าปูที่นอนจนแทบหลุดออกมาจากฟูก สองมืออุ่มจนร้อนของมันเคล้นคลึงไปที่สะโพกของผมยิ่งเป็นตัวกระตุ้นให้อารมณ์พุ่งสูงขึ้น ผมแหงนหน้าขึ้นสูงๆเพื่อสูดเอาออกซิเจนสลับกับส่งเสียงคราง
“ภะ...ภคิน...อื้ออออออออออ.....อา พะ...พอแล้วมึง” ผมเริ่มบิดตัวแรงขึ้นเมื่อมาถึงปลายสุดของอารมณ์และเรียวลิ้นนั่นยังคงตอบสนองตัวเองอย่างเร่าร้อน นัยน์ตาพล่าเลือนไปด้วยน้ำตา ก่อนจะครางเสียงดังพร้อมกับปลดปล่อยออกมาจนหมด
ไอ้พระเอกถึงได้ยอมเงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มด้วยสีหน้าภูมิใจประหนึ่งได้เหรียญทองโอลิมปิค ไอ้ผมจะอ้าปากด่าก็ไม่มีเรี่ยวมีแรงเหลือแล้วเลยได้แต่นอนส่งสายตาอาฆาตพยาบาท อยากลุกขึ้นมาปาดคอมันใจจะขาด หรือไม่ก็ปาดคอตัวเองตายห่าไปเลย เพราะตอนนี้กูอายมากกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!
“เดี๋ยวๆ...มึงอย่าเพิ่งหลับสิ ภารกิจมึงยังไม่เสร็จเลยนะ” หา...ยังมีอะไรอีกวะ
ผมอ้าปากจะเถียงมันต่อ แต่มันมือไวกว่าคว้ามือผมมาสัมผัสกับบางอย่างที่อยู่ใต้กางเกงบ็อกเซอร์เน่าๆตัวนั้น ซึ่งมันกำลังมีอาการไม่ต่างจากผมเมื่อหลายนาทีก่อนหน้านี้เลย....
“จัดการให้ด้วยนะ” น้ำเสียงเด็ดขาดนั่นทำให้กูมั่นใจซะยิ่งกว่ามั่นใจเสียอีกว่าจะไม่มีวันหนีมันพ้นแน่ๆ....
สรุปยกนี้....ฝ่ายน้ำเงินภคินกินผู้ชายชนะไป!!!!!!!
แต๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
………………………………………………………………..
…………………………………………….
……………………….
…………
อากาศร้อนอบอ้าวของโรงอาหารกลางในเวลาคล้อยบ่ายเรียกให้เหงื่อจับกันเป็นหยดที่ขมับและหน้าผาก ผมนั่งแกว่งเท้าขณะที่จ้วงข้าวเข้าปากให้เร็วที่สุด เหลือบมองไอ้หัวเห็ดเพื่อนรักที่สบตากันเพียงเสี้ยววินาทีมันก็อ่านใจผมออกเพราะดูจากปริมาณข้าวต่อหนึ่งคำของมันใหญ่กว่าปกติมาก
“มึงจะรีบกินไปไหนวะไปป์” เสียงทุ้มๆที่คุ้นเคยดังมาจากฝั่งตรงข้ามผม “อุตส่าห์มากินข้าวด้วย”
“กะ....กูมีเรียนต่อ”
“ตอแหลนะมึง กูเช็คตารางแล้ว วันนี้มึงไม่มีเรียน” อุ่ก...รอบคอบจริงนะมึง
อยู่ๆไอ้อาร์ทที่นั่งอยู่ข้างๆไอ้พระเอกก็พูดขึ้นมาลอยๆ “กินข้าวเร็วระวังอาหารไม่ย่อยนะครับ....ผมเป็นห่วง”
ผมหันควับไปมองเสี้ยวหน้าที่ผมทรงเห็ดไม่ได้บดบัง แอบเห็นว่ามันแดงเรื่อขึ้นมานิดๆ แต่มุกจีบหนุ่มมึงเสี่ยวแดกมากนะไอ้อาร์ท ไปเทรนมาจากไอ้ภคินรึเปล่าเนี้ย
อันที่จริงแค่ต้องมานั่งกินข้าวประชันหน้ากับไอ้ภคินก็ทำเอาผมกระเดือกอะไรแทบไม่ลงแล้ว ก็เหตุการณ์เมื่อคืนก่อนยังฉายชัดอยู่ในมโนภาพเหมือนหนังที่ฉายซ้ำๆในช่องทรูวิชชั่น ก็รู้อยู่นะว่าแฟนกันสมัยนี้เรื่องแบบนี้มันค่อนข้างปกติ ยิ่งกับผู้ชายที่เป็นแฟนกันเองยิ่งไม่น่าแปลกอะไรใหญ่เลย แต่ผมไม่ได้หน้าหนาแบบภคินมันซะหน่อย อยู่ๆจะให้มองหน้ากันปกติทั้งๆที่เมื่อคืนก่อนเราเพิ่งจะ......เอ่อ... พัฒนาระดับความสัมพันธ์ขึ้นมานิดหน่อยน่ะเหรอ???
อาการเขินอายก็เป็นหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้ผมจ้วงข้าวแดกเหมือนจับกังเพิ่งได้รับเกลือแร่ แต่สาเหตุหลักๆเลยก็คือ.......
“โอ๊ะๆๆๆ น้องคนนั่นหุ่นสะบึ้มไม่ไหวแล้ว” ไอ้โจ้ว่าพลางวาดมือเป็นเชฟทรงนาฬิกาทรายแล้ว ‘พวกมัน’ ก็พากันผิวปากวี๊ดวิ้วเหมือนพวกวินมอเตอร์ไซค์แซวสาว
ครับ...’พวกมัน’
“เห็นแล้วอยากเดินเข้าไปบอกอะไรสักอย่างว่ะ” ครับ....สมาชิกใหม่เอี่ยมแกะกล่อง อิมพอร์ทจากแดนไกลมานั่งใส่เสื้อช็อปทำหูดำ(หน้าหม้อ)อยู่ตรงนี้
ใช่แล้วครับ!!! ไอ้ค่าที่ตอนนี้ออสโมซิสตัวเองเข้ากับแก๊งค์เอฟโฟร์ของไอ้ภคินได้เร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ โดยเฉพาะยิ่งกับไอ้คู่หูรักยมด้วยแล้ว.....
“บอกว่าอะไรวะ”
“ฉันโต๊ะเธอ!!!”
“ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววว~”
ตึง!!!!!! ใครไม่เก๊ทมุกไม่ต้องตกใจครับ หากท่านมีอายุต่ำกว่าสิบแปดปี ท่านอาจไม่รู้จักเพลงฉันโต๊ะเธอของพี่ไท ธนาวุฒิก็เป็นได้
ว่าแล้วไอ้ค่าที่ผันตัวเองกลับไปเป็นชายแท้ก็ลุกขึ้นยืนทำดีดกีต้าร์แล้วแหกปากลั่นโรงอาหาร “ฉันโต๊ะเธอ ฉันโต๊ะเธอ นอกจากเธอ ฉันไม่โต๊ะใคร~”
แม่สาวหุ่นสะบึ้มที่ตอนแรกทำท่าจะเดินมาให้ท่าถึงโต๊ะ เจอแบบนี้ถึงกับเดินกลับหลังแทบไม่ทัน ผมล่ะเสียดายหน้าตามันจริงๆ ไม่ต้องกูหรอก เอาผู้หญิงนี่แหละ...ชาตินี้มึงจะจีบติดมั้ยแสรดดดดดดดดดด
“ไอ้ค่า...มึงหยุดเต้นซะที คนมองทั้งโรงอาหารแล้ว กูอายเขา”
“ไปป์ครับ...ถึงไปป์จะเป็นอดีตแฟนคลับและแฟนศิษย์พี่คิน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไปป์จะห้ามค่าได้นะครับ”
“ไอ้ห่า กูไปเป็นแฟนคลับมึงตอนไหน”
“จนถึงเมื่อวานครับ” ไอ้ค่ายักไหล่ “ค่าเข้าใจว่าคนเรามันยังมีจิตผูกพันกันอยู่ แต่ค่าเลือกทางเดินนี้แล้ว”
“เหี้ยค่าแม่งเพ้อเจ้อว่ะสัด!!!!!” อย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมา.....ท่องไว้ไปป์...ท่องไว้ “เมื่อไหร่มึงจะเลิกวนเวียนอยู่แถวๆนี้วะ”
“ค่าก็แค่อยากเจอคนในฝัน”
“งั้นมึงก็ไปนอนไป”
“กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” มันหัวเราะกันรอบโต๊ะเลยครับงานนี้ แม้แต่ไอ้ค่าที่โดนตอกหน้าก็หัวเราะไปกับเค้าด้วย...เฮ้ยๆ เนียนเหรอมึง
ผมได้ข่าวแว่วๆไม่รู้ว่าจริงรึเปล่า.... เห็นว่าไอ้ค่าเล็งสาวดาวสถาปัตปีนี้เอาไว้มันก็เลยทำมาวนเวียนอยู่แถวๆนี้ ไม่รู้ว่าสาวสวยชะตาขาดคนนั้นจะเป็นยังไงบ้าง แต่ให้เดาไอ้ค่าคงแดกแห้วตามเดิม เออ....ว่าไปมันไปไฟฟ้าสถิตใส่น้องเขาตอนไหนวะ
ขณะที่ผมกำลังนินทาไอ้ค่าท่าสายตาอยู่ ไอ้โจ้ก็เดินมาตบบ่าผมแปะๆ กูก็งงสิครับพี่ “อะไรมึงไอ้โจ้”
ไอ้โจ้ยิ้มโชว์ฟันครบสามสิบสองซี่ “โตเป็นสาวแล้วนะ”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!(ในใจครับในใจ) กูรีบเอามือคว้าปกเสื้อนักศึกษาเข้ามาปิดคอทันที มึงเห็นอะไรไม่รู้แหละ แต่กูร้อนตัวไปแล้วเรียบร้อย “ไอ้สัดโจ้!!!!มึง!!!”
“โห....จริงเหรอวะเนี้ย” เท่านั้นแหละไอ้คู่ดูโอ้มันโผล่มาอีกข้างทันที สัดกันเบิดตาคมๆแบบคนใต้ของมันจนแทบถลนออกมานอกเบ้า แถมหลุดสำเนียงบ้านเกิดออกมา “แร่งเว่อร์!!!!!!!!!!!!!!!”
“ยังเว่ย!!!!พวกมึงคิดเหี้ยอะไรอยู่เนี้ย
“อื้อหือ ปิดใหญ่เลยว่ะ ไหนๆเอามาดูดิ๊” ไม่ว่าเปล่าเหี้ยโจ้กระโดดมาตะครุบยื้อแย่งคอเสื้อกับผม ใช่เรื่องมั้ยเนี้ยมึง!!!!!!!
“ศิษย์พี่ไม่ธรรมดาจริงๆว่ะ” ไอ้ค่ายกนิ้วโป้งให้ศิษย์พี่มันที่นั่งหน้าบานไม่คิดจะอธิบายความจริง มึงจะสวมรอยเลยใช่มั้ย
“กูยังไม่โดนโว้ย ไม่เชื่อกูจะวิ่งไล่เตะมึงให้ดูเลยสัด”
จากนั้นก็เริ่มโปรแกรมฆาตกรรม วิ่งจนเหนื่อยครับ ไอ้พวกนี้แม่งวิ่งเร็วอย่างกับแดกยาม้าเข้าไป แต่ด้วยแรงแค้นกูก็ตามไปไล่เตะมันจนได้ เอาจนหมดแรงไอ้พระเอกที่นั่งยิ้มภาคภูมิใจเหมือนกูได้รางวัลวิ่งกรีฑามาก็เดินมาลากแขนผมไป แล้วกระซิบว่าจะพาไปฉลองเสียตัว เลยได้แดกตีนผมเข้าไปอีกป้าบนึง....
ผมทิ้งไอ้ฟาร์ไว้กับกลุ่มกองโจรโดยมีสายตาด่าทอจากมันตามหลังมา....โทษทีว่ะเพื่อน แต่เรื่องแบบนี้ต้องเอาตัวรอดเอง ไอ้พระเอกพาผมเดินลัดตึกมาที่ช่องจอดมอเตอร์ไซค์ของคณะมนุษยศาสตร์ ไอ้เน่าจอดอยู่โดดเด่นท่ามกลางเหล่ามอเตอร์ไซค์ชั้นนำทั้งหลาย อื้อหือ...กล้ามากนะมึงไปจอดข้างเขาเนี้ย
แต่แทนที่ไอ้พระเอกจะออกรถ มันดันมาจดๆจ้องๆก้มๆเงยๆอะไรตรงหน้าผมก็ไม่รู้ ไอ้ผมก็ขมวดคิ้ว “มองอะไรมึงวะ ไม่ขึ้นรถรึไง” โอ๊ะ...ใช้ศัพท์หรูซะด้วยกู....ขึ้นรถ
“ดูว่ามันเห็นรอยจริงมั้ย” คราวนี้พี่ท่านปากว่ามือถึงครับ จับปกเสื้อนักศึกษาผมแหกออกดูแม่งเลย ไอ้ผมก็ไม่ได้ตั้งตัวเลยอ้าปากค้าง “จางจะตาย สงสัยดูดเบาไป....อั่ก”
เสียงที่ตามหลังมาคือมันโดนผมตีเข่าครับ ไอ้เหี้ย!!!!!!!!!!พูดมาได้หน้าตาเฉย กูไม่ได้หนังหน้าเสริมใยเหล็กแบบมึงนะโว้ย ไอ้#%**&@#%$&^*()$#&%$&%^$&^
“พอเลยนะมึง ไม่งั้นกูกลับไปนอนอีกห้องแน่ๆ”
“ไม่เห็นต้องอายเลยมึง กูเห็นมาหมดแล้ว”
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!! พอ!!!!เลิกพูดเรื่องนี้!!!!” ผมชี้หน้ามัน “ไม่งั้นกูกลับเอง!!!”
เหมือนเห็นกูลนลานแล้วมีความสุข มันยิ้มตอบแบบสนุกมากที่เห็นผมโวยวาย ก่อนเสื้อวอร์มสีเทาที่ใช้ใส่กันแดดของมันจะหล่นปุ๊มาบนบ่าผม ไอ้ภคินจัดแจงใส่เสื้อคลุมทับให้แล้วรูดซิบขึ้นมาติดคอจนกลายเป็นเสื้อคอเต่าไป พออ้าปากจะถามมันก็เอามือขยี้หัวจนยุ่งไปหมด
“ไม่ต้องเถียง ใส่ไว้...กูหวง” แม่ง..จะขยันให้หัวใจกูทำงานหนักทำไมวะเนี้ย มันขึ้นควบไอ้เน่าไว้แล้วเรียกผมไปซ้อนท้าย ดีนะมันไม่เห็นว่าผมกำลังอายอยู่ ไม่งั้นคงได้ล้อจนไม่ได้กลับห้องกันพอดี
รถมอเตอร์ไซด์ผุๆแล่นกระตุกๆไปตามถนนสองเลนในมหาลัยด้วยความเร็วติดลบ โชคดีที่วันนี้ผมกับมันกลับห้องเร็วเลยทำให้ไม่โดนรถด้านหลังบีบแตรไล่อย่างทุกวัน สารภาพเลยว่ากูแอบอายทุกครั้งที่โดนบีบแตรแล้วหันมามองหน้า ไม่ใช่อะไรครับ ถ้าเป็นสาวๆขับเธอก็พร้อมจะให้อภัยไอ้มอเตอร์ไซค์เน่าทันที แต่หากสังเกตจากสีหน้าจะพบว่ามีการชื่นชมคนขับแต่ไม่เคยมีตกหล่นมาถึงคนซ้อนแม้แต่น้อย.....ช่างน่าน้อยใจจริงๆกู
ฟิ้ววววววววววววววววววววววววววววว~
รถช็อปเปอร์สีดำสุดหรูขับผ่านเฉียดไอ้เน่าไปอย่างรวดเร็ว จนผมทันมองเห็นแค่เงาประกายวับๆของรถเท่านั้น ผมที่เพิ่งจะแดกข้าวกลางวันมาก็เริ่มง่วงๆเบลอแอบแนบหน้าลงกับหลังมันนิดหน่อย
“มึง....ซื้อช็อปเปอร์ขับดีมั้ยวะ” ผมถามมันเสียงอู้อี้
“มีเงินเหรอ”
“ไม่ใช่....กูหมายถึงมึงอะ ไม่คิดจะซื้อรถใหม่เหรอ”
“ไม่คิด ไอ้เน่ามันยิ่งกว่าแมวเก้าชีวิต ถ้าล้อมันไม่หลุดให้กูดูต่อหน้ากูก็ไม่เปลี่ยนหรอก” อื้อหือ...เน่าเอ๊ย มึงนี่มันน่าสงสารจริงๆ ถูกทารุณเยี่ยงอิเม้ย “ทำไม...มึงอยากได้เหรอ”
“มะ...มึงจะซื้อให้กูรึไง” ใครจะกล้าบอกล่ะว่าผมคิดเล่นๆกับตัวเองว่าถ้าไอ้ภคินขับช็อปเปอร์มันคงเท่น่าดูเลย
“เปล่า...เรื่องอะไรกูต้องซื้อให้มึง ขาแม่งเก้งก้างแบกรถไม่ไหวโดนทับตายพอดี” ผมง้างมือจะทุบหลังมันสักแอ่ก ถ้าไม่มีประโยคถัดมา “รอซ้อนกูอ่ะดีแล้ว”
ผมเก็บมือที่จะทุบมันไว้ แล้วเปลี่ยนไปจับเสื้อมันแทน สายลมเย็นๆพัดผ่าน ประกอบกับวันนี้แดดไม่แรงเท่าไหร่ ชวนให้ผมเคลิ้มนอนซบหลังไอ้พระเอกมันเบาๆ...
อยากบอกเหมือนกันว่าไม่ต้องช็อเปอร์หรอก ซ้อนไอ้เน่าก็มีความสุขจะแย่แล้ว.....
TBC
ใครเดาว่าฝั่งนี้จะมีสกอร์คะ...ไม่มีนะคะ คนเรามันต้องพัฒนาไปทีละขั้นตอนค่ะ เอิ๊กกกกกกกก :o8:
เขียนฉากเรทไม่ดีต้องขออภัยด้วยนะคะ คนเขียนไม่สันทัดจริงๆค่ะ นิยมแต่ฉากด่าทอต่อว่า(อะไรที่มันดูบ้านๆเราจะถนัดเป็นพิเศษ 5555)
เป็นกำลังใจให้ผู้ประสบภัยทุกท่านนะคะ ขอให้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีค่ะ
PS.ถ้าเปิดให้ส่งคำถามมาถามตัวละคร(หรือคนเขียน)จะมีใครเล่นด้วยมั้ยคะเนี้ย 555
PS.ถามหน่อยค่ะ มีใครทันมุก"ฉันโต๊ะเธอ"รึเปล่าคะ
Cacao - ฟาร์ไม่ซึนนะคะ เป็นยันเดเระค่ะ
momoshiro - แต่ละเม้นของท่านช่าง...5555555 เดี๋ยวส่งคินไปทางแม่สายดีกว่าค่ะ จะฝากมันซื้อซีรีย์เกาหลี 555555
MinKKniM - คินไม่ใช่แมนซินะคะจะได้ยิงโหดแบบเมื่อคืน ฮ่าๆๆๆ
kdragon - ชอบเพลงเอิ้วเหมือนกันค่ะ ฟังทีไรอยากลุกขึ้นเต้นหน้าคอมทุกที
NRz68 - ผิดค่ะ...พระเอกต้องมาก่อนสิคะ!!! (ยืนไวอาลัยให้คิน ฮ่าๆๆ) ยินดีต้อนรับนักอ่านใหม่ทุกคนค่ะ
-
นอกเรื่อง...ฟังเพลงนี้แล้วคิดถึงนิยายตัวเองค่ะ เอาเป็นเพลงธีมนิยายได้เลย 5555
http://www.youtube.com/v/VDOUp9WFFaM?version=3&hl=th_TH
คนเขียนเพ้อซันนี่มากค่ะ(มากกว่าไ้อ้หน้าหนวดอีก 55555) เพิ่งจบไปเมื่อคืนไม่อยากให้จบเลย
มีใครติดน้องบู้บี้เหมือนกันบ้างคะเนี้ย
(เวิ่นมากจนตัวหนังสือเกิน ต้องมาเม้นอันใหม่ talkยาวกว่านิยายแล้วมั้งเนี้ย 55555)
-
กรี๊ดดดดดดดดดด จิ้มก่อนอ่าน ><
เอิ่ม...แก๊งค์รั่วได้สมาชิกใหม่แล้วแฮะ (แปะๆ) ยินดีด้วย = ='
หนูไปป์ก็มีความสุขดีนี่....แต่รู้สึกว่าไอ้คินยังเมพไม่พอ
ทำให้ไปป์เคลิ้มไม่ได้งายยย เ้ค้าถึงไม่ยอมเอ็งน่ะคิน!!
รอตอนต่อไป
ปล.ตามมุขฉันโต๊ะเธอไม่ัทันค่ะ = =')i (ยกมือ)
-
ว๊ากก
เป็นไปทีละขั้นทีละตอน หุหุ
รอจัดเต็ม!
ป.ล.ชอบเพลงนี้เหมือนกัน ติดกันงอมแงม แต่ก็จบซะเลี้ยววว แง้วว
-
เสต็ปบายเสต็ป แบบนี้ใช่เลย!! o13
น้องไปป์น่ารักขึ้นทู้กกกวัน
รู้สึกจะเริ่มออกสาว(เฉพาะตอนอยู่กับภคิน)มากขึ้น
อิค่ามาเนียนเลยนะแก
คู่เห็ดก็น่าร้ากก หมั่นหยอดวันละนิด
คืบหน้าทั้งสองคู่เลย ปลื้ม :-[
-
พัฒนาขึ้นอีกขั้นแล้ว เย้ๆๆๆๆๆ :mc4:
-
พระเอกดูดีเกินไปนะนี่ o22
-
โดนเเล้วไปป์ กริ๊ดๆ
-
:m20: :-[ ฮาซ่อนหวาน
ในเรื่องนี้ใครปกติสุดนี่ ฟาร์?
:กอด1: :pig4:
PS.ถ้าเปิดให้ส่งคำถามมาถามตัวละคร(หรือคนเขียน)จะมีใครเล่นด้วยมั้ยคะเนี้ย 555
เล่นๆๆ
-
นะ ของแบบนี้มันก็ต้องมีพัฒนาการกันบ้าง
ว่าแต่ขั้นกว่าน่ะอีกนานมั๊ย ภคิน
-
ฮิ้ววววววววววววววว
พัฒนาไปอีกขั้นแล้ว
-
ว๊าย ภคิน แรงเวอร์
-
คินรวยแล้วจะสวยให้ดู :laugh:
-
น่ารัก :-[
-
:-[ แอร๊ยยยย มันต้องค่อยๆไปที่ละสเต๊ปสินะ
-
“ไปป์โตเป็นสาวแล้วนะ” :m20:
ฉันโต๊ะเธอ....ไม่เฉลยมีงงค่ะ ๕๕๕๕
ยังไงก็ยังรอคนมากดค่านะค่ะ
มีหรือเปล่าไม่รู้แต่อยากให้มีอ่ะ
อุบบบ อิอิ ฮุฮุ หึหึหึ
o8
-
หวานกันจิง จิ๊งงง ง
:-[ :-[
-
พ่อหัวเห็ดกับหนุ่มแบล็คกราวน์สถานะเป็นยังไงบ้างนะ^^
-
ถ้าคนเขียนไม่ถนัดฉาก NC ตัดฉากไปที่โคมไฟก็ได้ค่ะ คนอ่านสงสารพระเอก ก๊ากกกก :laugh:
-
NRz68 - ผิดค่ะ...พระเอกต้องมาก่อนสิคะ!!! (ยืนไวอาลัยให้คิน ฮ่าๆๆ) ยินดีต้อนรับนักอ่านใหม่ทุกคนค่ะ
เค้าล้อเล่น .. รักคู่คินไปป์มากกว่าอยุ่แล้ว 5555
ตอนนี้อ่านไปยิ้มไป เหมือนไอ่โรคจิตดูหนังโป๊ :z1:
ตอนแรกที่คินจับไปป์กด(?)ลงบนเตียงคิดว่าเล่นๆ เพราะคินมันเล่นแบบนี้หลายรอบมาก
ไปๆมาๆมันเริ่มหนักขึ้นๆ 555555
แต่คินก็อดไปตามระเบียบ ไปป์เค้าไม่ง่ายจริงๆ o13
PS.ถ้าเปิดให้ส่งคำถามมาถามตัวละคร(หรือคนเขียน)จะมีใครเล่นด้วยมั้ยคะเนี้ย 555 : เล่นๆ 555
PS.ถามหน่อยค่ะ มีใครทันมุก"ฉันโต๊ะเธอ"รึเปล่าคะ : ตอนแรกไม่เข้าใจ ไปเปิดฟังเพลงถึงเข้าใจ :laugh:
-
น่ารักอ่ะ สมกับที่รออ่านมาตั้งหลายวัน ^ _ ^
-
"อยากบอกเหมือนกันว่าไม่ต้องช็อเปอร์หรอก ซ้อนไอ้เน่าก็มีความสุขจะแย่แล้ว....."
ทำไมไม่บอกภคินไปเลยล่ะ คิดในใจทำไม
หรือว่าเขินภคินหรือจ๊ะนูไปร์ คริคริ
-
อยากซ้อนไอ้เน่าบ้าง.....อิอิ
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
ดีจังเลย ค่อยๆ พัฒนาไปแบบนี้แหละที่ชอบมากๆ o13
เพราะต่อให้ไม่มีอะไรลึกซึ้ง ทั้งไปป์ และภคินก็รักกันมากอยู่แล้วหนิเนอะ อิอิ
-
เมื่อไปป์จะเสร็จละเนี่ย
-
ขยับไปอีกขั้นละนะ :z1:
-
ชอบเวลาสองคนนี้เถียงกัน ต่อปากต่อคำฮามากกก
ปล.ยกป้ายไฟเชียร์ ภคินกินผู้ชายสุดใจขาดดิ้นค่ะ :m9:
-
แว้กกกก ไม่ไหวจะฮา มุขเยอะจิงๆเรื่องนี้ เค้าเข้าใจคู่นี้เขาพัฒนากันอย่างมีขั้นมีตอน แล้วจะรอพัฒนาการขั้นต่อไปของไปป์และคินเน้อออ
-
:laugh: :laugh:
ตอนนี้ทั้งขำทั้งเขิน :o8:
แอบคิดว่าคินจะจัดหนักเหมือนเเมนซิ :laugh:
แต่ไม่เป็นไร แค่นี้ก็น่ารักละ พอชุ่มชื้นหัวใจ :-[
ไอ้ "ฉันโต๊ะเธอ"เนี้ย เพิ่งเข้าใจก็ตอนไปเปิดเพลงฟังเนี้ยแหละ ฮาาาา
ปล.ชอบซันนี่เหมือนกันค่า น่ารักมากมาย จนอยากได้มานอนกอด :o8:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ค่ะ ,ยังอ่านไม่ทัน แต่แปะเม้นไว้ก่อน
สนุกมากเลยค่ะ อ่านไปฮาไป พรุ่งนี้เปิดเทอมแล้วอะ ไม่อยากไปเรียนเลย อยากอ่านนิยายเรื่องนี้ต่อ! :laugh:
-
สนุกๆค่ะ o13
-
ไปช้าๆ ก็ได้เนาะพี่คิน :impress2:
-
อ่านตอนนี้แล้วยิ้มแก้มปริเลย :m1: :m1:
ปล ยังคงรอวันที่ไปป์จะเสียตัว :z1: :z1:
-
เมื่อไปป์จะเสร็จละเนี่ย
ต้องรอก่อนนะครับ เพราะเค้าทั้ง 2 คนยังเด็กๆกันอ่ะ :sad4:
ต้องค่อยๆรอการพัฒนาอย่างต่อเนื่องครับ หึหึ :impress3:
แต่ไม่แน่ใจนะครับ ว่าต้องรอกันอีกกี่ตอน :t3:
(เค้าทั้ง 2 คนยังเด็กจริ๊งงงง จริงงงงงง)
ขอบคุณคนแต่งมากนะครับ มาลงตอนใหม่ๆทุกๆ 3 วันเลย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด,,,,, ภคิน ชนะขาด. โฮกกกก ยังคงรอ ภคิน ตีไข่แตก. 5555 :z1:
-
เขิน ๆ นึกว่าตัวเองเป็นไปป์ อร๊ายยยยยย มีแฟนหล่อ แถมขยันเข้าหา ขยันหยอดเหลือเกิน ยอม ๆ
-
พัฒนาไปอีกขั้น ส่วนเจ้าคุณค่าก็ยังฮาเหมือนเดิม
-
:-[
-
ภคินชนะแบบไม่ติดฝุ่น ฮิ้ววววววว
-
โห..ภคิน จะพระเอกไปไหน
คนอ่านลุ้นวุ้ย !! :z3:
ขอแสดงความยินดีกับไอ้ค่าด้วยนะ ฮ่าๆๆๆ
-
โอ้ยยชอบงะ
หึหึ
ภคินกินผู้ชาย
5555+
-
อย่าได้มองค้อนนังไปป์ปี้ ได้คินนี่แค่นี้ทำมาเป็นโซวววววววววววววว
ถ้ายังไม่เสียตัวอย่ามาแรดให้เห็นนะนังไปป์ปี้ หยุด..เก็บตีนของหล่อนลงแค่ชั้นลูบหัวคินนี่แค่เนี๊ยะ!! ทำมาเป็นหวง อิโธ่ ยังไม่เสียตัวอย่ามาาทำกร่าง *โฮ๊ะๆๆๆ*
เพราะหล่อนนะยังไม่รู้ถึง 'คุณค่า' ที่ชั้นเห็นอยู่
ว่าแต่แกกลับมาจากเขมรแล้วเรอะคินนี่.... กลับมาไม่มีฟอร์มกดนังไปป์ปี้แค่เนี๊ยะก้อไม่สำเร็จจะไม่ได้ด่าว่าไม่มีน้ำยาหรอกนะ.. แกมันอ่อน... โหลยโท่ย... ไม่มีปัญญายิงประตู.... อุ้ย...ลืมไปว่าคินนี่เป็นพระเอก... - /|\ -
อ่ะๆ รอยไหมๆ >> ไปตางนั้นก่ะดีเหมือนกั๋นเดี๋ยวหื้อคินมันซื้อหนังก๊อปมาโตย บ่าคินไก่อ่อนบ๊ะ กร๊ากกก บอกแต้ๆเลยเน้อ... หาคนหื้ออ้ายค่าเหียเต๊อะ เอ็นดูมันเดี๋ยวข้าเจ้าเป็นคู่หื้อก่าได้เน้อ.. อ่อ...เกินบ่าตัน 'ฉันโต๊ะเธอ' ถึงต๋อนนี้จะเลขสองแล้วก็นะ... ฮาบ่าเก็ท ล้าๆๆๆๆๆ
-
น่ารักอ่าๆๆๆ
-
ไปป์เกือบเสียตัวเเหนะ กึกึ :z2:
รออ่านนะคะ :z10:
-
:a5:
ภคินเอ๊ยยย~~ เกือบสำเร็จแล้ว ไม่เป็นไรๆ ยังมีรอบแก้ตัว ฮ่าๆๆ
o13
-
ชอบไปป์อ่ะ ฮ่าดี จะเสียตัวอยู่แล้วยังฮ่าได้อีกนะ :impress2:
เรื่องนี้สนุกมากกก o13
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะค่ะ :L2:
-
พัฒนาไปอีกขั้นแล้ว >_<
หวานกันจัง ดีนะที่ภคินไม่คิดมากเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ เท่าไหร่ไม่งั้นป่านนี้คงนอยน์แย่ แค่ที่กล้าเอาไอ้เน่าไปจอดเทียบรถคันอื่นกับขับให้ไปป์ซ้อนรอบมหาลัยเนี่ยก็ยืนยันความหนาระดับคอนกรีตแล้ว
-
อ่อนว่ะคิน o16
-
ไปป์ ซ้อนไอ้เน่านั่นแหล่ะ ..♥♥ กอดภคิน
:กอด1:
-
ฮึ่ยยยยยย
เกือบไปแล้วนะไปป์
อีกนิดนึง 55555
-
เกือบไปแล้วอ่ะไปป์ :oo1:
ค่ามันกลายมาเป็นศิษย์น้องภคินตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ก็ดีแล้ว หาคู่คนอื่นเหอะ o18
-
เพิ่งตามอ่านได้ถึง room 20
อาร์ทฟาร์น่ารักมากจริงๆ!!!! > <
ชอบอาร์ทมาก เกิดมาไม่เคยเจอ!!! 555555555
คินออกตัวแรงมากพอคิดจะจีบได้ทีนี่ = [ ] =
ป.ล. เรื่องนี้เมืองได้ใจมาก! 55
อ่านรู้เรื่องได้ฟีลทุกบรรทัดแบบไม่ต้องมีซับ :P
-
ไม่อยากสารภาพ เลยแอบบอกเบาๆ :m26: ว่ารู้จักเพลง ฉันโต๊ะเธอ
คินไม่ต้องโหดเหมือนแมนซิก็ได้ เอาสกอร์เท่าปืนเมื่อคืน เราก็หยวนๆให้ได้ ขอให้มันเข้าเถอะนะ :m5:
-
“ไม่ต้องเถียง ใส่ไว้...กูหวง”
ชอบอะอันนี้ นึกภาพตามภคินขยี้หัวไปป์ น่าร๊ากกกกกกกกก
อย่างกับการ์ตูนผู้หญิง 5555
ฮามาก ฮาจิง
-
ก๊ากกกกกกกก !! ตอนนี้โคตรฮายิงมุกกระจายอะ นั่งขำจนปวดท้อง ยิ่งชั้นโต๊ะเทอ นี่โคตรรรรรรรฟิน
ชอบมากกกกก ฮ่าๆๆๆ ภคินกับไปป์ข้ามไปอีกขั้นแล้วนะ อาจจะไม่ถึงขั้นฟีเจอร์ริ่งแต่ก็คอรัสก็ยังดี ฮ่าๆ
น่ารักอ่ะ นั่งอ่านไปขำไป ยิ่งตอนโจ้กับกันแกล้งไปป์ โคตรรรรรรรตลก เป็นสาวแล้วนะ ก๊ากกกกกกกก
-
อื้อหืออออออตายตอนสุดท้าย
ไปป์หนูหวานได้อีกนะคะ 555
-
น่ารักอ่ะ พัฒนามาขนาดนี้ก็หรูแล้ว>///////<
-
ก้าวหน้าไปอีกขั้นแล้วนะสองคนนี้ :-[
เมื่อค่ากับโจ้มาอยู่ด้วยกันรู้สึกสงสารคนที่โดนแซวจริงๆ :jul3:
PS.ถามหน่อยค่ะ มีใครทันมุก"ฉันโต๊ะเธอ"รึเปล่าคะ
แหม คำถามนี้เหมือนหลอกถามอายุคนอ่านเลยนะคะ
ไม่ใช่ทันแค่เพลงนี้เพลงเดียวหรอก เพลงอื่นของพี่ไทคนอ่านก็ทันนะ :m26:
-
ไปป์ก็ยอมๆไปเถอะ ภคินเค้าอยากได้ความมั่นใจ
-
เมื่อไหร่ไปป์จะพร้อมเนี่ย!!...ภคินเองก็ทนหน่อยละกัน!! :laugh:
มาต่อไวๆนะคะ :กอด1:
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
ต๊ายยย อิไป๊ป์ แม่ม ซุปเปอร์เซฟฟฟ ภคินมันยิงจ่อหน้าประตูขนาดนั้น แกร๊จะยังจะเซฟไว้ได้ เหนียวนะแกร๊ ชิส์ (กองเชียร์ตบเขาฉาด...เจ็บใจจริง :m16:)
ไม่เป็นไร ยังไม่หมดเวลา ดูท่าทางภคินยิงคมใช่เล่น ถ้าได้ประตูแรก ประตูต่อไปจะตามมา ให้มันรู้ไปว่าไปป์มันจะเซฟได้ตลอด o3
เพลงฉันโต๊ะเธอ ถ้าบอกว่าไม่เคยฟังจะเชื่อมั้ยคะ หึหึหึ (พยายามก้มหน้า เกรงว่าหนังหน้าจะฟ้องอายุ )
เค้าอยากเล่นคำถาม อยากถามมากๆ เล่นกันเถอะนะ โอเคร๊
ใจร้ายพาดพิงคู่ แมนยู-แมนซิ หกลูกนี่ทำเอาจุกแบบเจ็บเจ็บกันเลยทีเดียว (คงอารมณ์เดียวกับไปป์แพ้ 8-2) :serius2:
-
:m20:นู๋ไปป์ กะ คิน ก็พัฒนา อีกขั้นแล้ว อิ้ว:mc4: :mc4: :mc4:+1
-
โอ้ยยยยย ตอนนี้พ่อภคิน พ่อยอดขมองอิ่มได้ใจป้าไปเลยลูก :กอด1:
น้องไปป์นี่น่ารักได้ตลอดเว แอบเห็นใจ ได้เป็นแฟนคลับน้องค่าึแค่เมื่อวานเอง 5555+ :m20:
ปล. ถ้าจะบอกว่าทันมุก ฉันโต๊ะเธอ จะเป็นอิป้ามั๊ยอ่ะ :o12:
-
เค้าไม่ทันมุขฉันโต๊ะเธออ่ะ ไม่ได้แอ้บจริงๆนะ 555
แต่ชอบตอนนี้มาก เพราะรู้สึกว่าคู่นี้เริ่มพัฒนาความสัมพันธ์กันขึ้นมาแล้ว
ก็ยังไม่ต้องรีบร้อนอะไรมากหรอกค่ะ
ถึงแม้คนรักกันจะต้องอยากมีอะไรลึกซึ้งกันก็จริง
แต่ค่อยๆ รักกันเบาๆ ไปก็ได้ อิอิ
-
กินๆ ไปเหอะ
ไปป์เป็นของสดนะ เดี๋ยวหมดอายุทำไง!!
-
ชอบบทอัศจรรย์ของคินกับไปป์จริงๆ อ่านไปอ่านมา ฮาแตก 5555+ :laugh:
อย่างนี้แหละดีแล้ว ถ้ามันจะหวานแหวว หวานเลี่ยน คงไม่ใช่คู่นี้เป็นแน่ แต่พอหวานกันนิดๆก็ชวนให้อมยิ้มได้เหมือนกัน
การพัฒนาการของคำว่าแฟนขึ้นทีละสเต็ปก็ทำให้น่าลุ้นดีค่ะ ถือเป็นคู่เกรียนที่น่าสนใจอีกคู่เลยทีเดียว
... ตอนนี้ก็รอแค่ว่า คินจะกินไปป์หมดตัวเมื่อไหร่ o18
แล้วบทอัศจรรย์จะสนุกสนานเฮฮาแบบไหน อดใจรอแทบไม่ไหวแล้ว :impress3:
ปล. อ่านเรื่องนี้มานานแล้วค่ะ เป็นเรื่องที่ชอบมากอีกเรื่องหนึ่งเลยทีเดียว ชอบอ่านคู่รักเกรียนๆ คลายเครียดจากงานดี
ปล.2 จัด +1 กับความฮาไม่มีขาดตอนของแกงส์นี้เลย สวดยอดดดด
-
:-[ :-[ :z2: :z2:
-
ไปป์เป็นสาวแล้ว ก๊ากกก :o8:
-
จะตามเกาะติดเรื่องนี้ต่อไปนะ
สุ้ๆนะเป็นกำลังใจให้นะ
-
ค่าเอ๊ยยยยขอให้เจอคนในฝันไวๆ555555
-
ถ้าไปป์บอกภคินไปแบบนั้นอาจถูกจับกดบนไอ้เน่าได้
ไปป์ยอมๆภคินหน่อยยย คนอ่านลุ้นจะแย่แล้วเนี่ย 55555
อาร์ทกับฟาร์ไปถึงไหนแล้วเนี่ยมีขงมีเขิน :-[
รออ่านตอนคู่นี้นะคะ(แล้วคู่หลัก?)
-
หลังจากที่อ่านเป็นรอบที่สองแล้ว (เป็นเอามากนะเนี้ย)
คู่นี้เวลาหวานแล้ว น่ารัก สวดดยอดดดด ไปเลย
อยากทราบอาการตอบรับเมื่อไปป์ ได้ยินคำว่า “จัดการให้ด้วยนะ” น้ำเสียงเด็ดขาดนั่นทำให้กูมั่นใจซะยิ่งกว่ามั่นใจเสียอีกว่าจะไม่มีวันหนีมันพ้นแน่ๆ
อยากเม้นเพิ่มอีกนิดนะ ตอนต่อไปอยากให้ ภคิน เป็นคนเล่ามั้งได้มั้ยอ่ะ
คงจะกล้าเล่ามากกว่าไปป์ (แกแอบหวังไรอ่ะ/ฮ่าๆๆๆ)
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
ไม่จำเป็นต้องหรูหรา ดูดี
ขอแค่เป็นคนที่เรารัก เราก็พร้อมอยู่กับเค้าทุกสถานการณ์เน๊อะ
-
แร่งเว่อร์นะคิน
ขนาดไปป์ยังไม่พร้อมอ่ะคิดดู :-[
555555555555555
ค่าตลกอ่ะ ตอนแรกก็ว่าฮาแล้วนะ พักหลังนี่ชักรั่วเข้าไปใหญ่
-
:m20: 555 ตอนนี้ก็ฮาอะ
-
น่ารักมากมาย :o8:
-
ฮา "ค่า" มากเลยอะ รั่วไปไหน ~ :m20:
ชอบบุคลิกอาร์ทมาก :impress2: แบบว่ามีหลายมุม มีเสน่ห์สุดๆ
อยากอ่า่น NC ของคินกับไปป์ คงหื่น ฮา น่า่รัก หุหุ ยอมๆคิมไปเหอะน่าไปป์! :z1:
-
>//< เลิฟซีนเบาๆ ก็ทำเราเขินได้อ่ะ
-
โห. . . มีพัฒนาการสักทีนะคู่เนี๊ยะ
-
ชอบประโยคสุดท้ายของไปป์อ่ะ
-
หวานจริง ๆ เลยอ่ะ
ชอบครับ ขอบคุณนะครับ
-
:o12: :o12: เสียดาย จัง เฮ้อ อินิดเดียวเท่านั้นคิน สู้ๆโว้ย 55 :z13:
-
ภคิ๊นนน ยิงเผาขนขนาดนี้ไม่เข้าได้งัย
ชอบอ่ะ สองคนนี้อะไรจะน่ารักขนาดนี้
-
อ่านแล้วเขิน :-[
-
#Room25
"ใหญ่แล้ว... อดเอา"
อย่างฮา!!!5555 ตีความไปไกลได้อีกนะนั่น!
ป.ล. ไปป์ไปไกลแล้ว TT อย่าคิดไปเองลูกกกกก
เอาแอมไปเก็บที = =
-
#Room 26
เป็นแฟนกันแล้ววววววววว~
บอกรักโรแมนติกมากมายให้ดิ้นตายเถอะ! ยกความดีความชอบให้พี่โจ้! 5555
คันหูมาได้ไงนั่น!
-
เมื่อไหร่จะมี nc!? >O<
แล้วเมื่อไหร่นังไปป์จะเสียสาวสักทีเนี้ยยยยยยยยยยยยยย :serius2:
55 "โตเป็นสาวแล้วนะ" ก๊ากกกกกกกกกกกกกกก :laugh:
-
Room 38
เรื่องทั้งหมดมันเริ่มมาจากเสียงโทรศัพท์ในตอนนั้น...
“ฮัลโหล....ว่าไงวะมึง”
“โห...นึกว่ามึงจะไม่รับซะแล้ว”
“พูดอะไรของมึงไอ้แซ๊ก เรื่องอะไรกูจะไม่รับโทรศัพท์มึง” ผมนอนแผ่หราบนโซฟากระดิกตีนสบายๆแล้วพลิกตัวนอนคว่ำลง
“คืนนี้มึงว่างมั้ย”
ผมหันมองซ้ายขวา.....ไอ้คนหายใจร่วมห้องมันเข้าไปเยี่ยวในห้องน้ำพอดี เลยแอบกระซิบเบาๆ “เออ...ว่าง”
“เออ...ดีเลย เดี๋ยวกูไปรับ แดกเหล้าดีกว่า ไม่ได้กินด้วยกันนานแล้ว เพราะมึงเอาแต่เบี้ยวกู”
“เวฟกับโอ๊ตไปเปล่าวะ”
“ตัวคณะพวกมันมีเทสย่อยพรุ่งนี้ว่ะ ตอนนี้กำลังจมกองหนังสือตายข้างๆกูเนี้ย” ผมพยักหน้าเข้าใจ ก็เวฟกับโอ๊ตมันเรียนิตินี่หว่า แล้วตัวคณะมันแต่ละตัวหนังสือหนาแบบปาหัวหมาตายได้
“บอกมันว่าอ่านไป....เผื่อมีเพื่อนเป็นอัยการ กูจะได้พึ่งพา ”
“อัยการเหี้ยไร แค่กูจบนี่ก็บุญละ” ได้ยินเสียงไอ้เวฟด่าลอดออกมา กูก็ฮาสิครับ
“โอเค...มึงรออีกสักสิบห้านาที ไปถึงใต้หอแล้วกูยิงไป”
“เออๆ” พอกดวางสายปุ๊บ....
“จะไปไหน”
เฮือกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!! มาอย่างผีครับ!!!!!!!!!! ไอ้พระเอกก้มลงเอาแขนเท้าโซฟาไว้แล้วจ้องหน้าผม “ตอบกูมา...จะไปไหน”
“อ่า...เอ่อ ไปไหนล่ะ ไม่ได้ไปไหน”
“เป็นเด็กเป็นเล็กหัดโกหกนะมึง” ว่าแล้วพี่ท่านก็เขกหัวกู...อูยยยยย มึนจนเห็นดาว “จะไปไหนกับไอ้หนุ่มผมยาว”
นี่มึงเยี่ยวยังไงถึงได้เก็บข้อมูลแน่นจังวะ สงสัยฝึกกะกูมากไป....
“กะ..ก็ไปแถวๆนี้แหละ แป๊บเดียวเอง”
“ไม่ให้ไป!!!!!!”
“ภคิน!!!” ผมจ้องหน้ามันคืนบ้าง “มึงจะมาห้ามกูไปกับเพื่อนกูไม่ได้ กูก็ต้องมีโลกส่วนตัวบ้าง”
“แล้วทำไมต้องไปกับมัน”
“เอ๊า!!!ก็มันเพื่อนกูอ่ะ”
“เหอะๆ...เพื่อน” มันจีบปากจีบคอพูดเหมือนจะประชดประชัน “ไม่รู้ล่ะ...ยังไงกูก็ไม่ให้ไป ได้ยินว่าไอ้เวฟก็ไม่ไปด้วย ยิ่งไม่ได้ใหญ่เลย”
“ภคิน...” ผมกดเสียงต่ำ เริ่มจะมีน้ำโหแล้วนะ...
ไอ้เปรตนั่นเดินปึงปังไปคว้าเสื้อคลุมมาใส่ทับ ก่อนจะชี้หน้าผม “กลับมากูต้องเห็นมึงในห้องนี้ ถ้าไม่เจอล่ะก็.....ได้เห็นดีกันแน่!!!!!!”
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงง
มันกระแทกประตูปิดอย่างไร้มารยาท ผมยิ่งรู้สึกฉุนขึ้นมาใหญ่เลย ยังไงมึงก็ไปทำงานแล้วจะให้กูอยู่ห้องคนเดียวเนี้ยนะ!!!! มันจะไม่เอาแต่ใจเกินไปหน่อยเหรอ!!!!!!
รู้สึกปวดขมับตุบๆเลย ทั้งโกรธ ทั้งไม่เข้าใจ หลายครั้งที่ความหึงหวงของมันสร้างความอึดอัดให้ผม ก็เข้าใจนะมันฝังใจเรื่องโดนแย่งความรัก แต่นี่มันเกินไป!!! มันยึดติดกับผมมากเกินไป.... จะไม่ให้เจอใครเลยรึไง ผมเองก็ต้องการพื้นที่ให้หายใจนะ!!!!
ผมสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆพยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจ ใจเย็นไว้ไปป์..... อย่าเอามาเป็นอารมณ์ ตอนนี้ไปเที่ยวกับเพื่อนให้จิตใจสงบดีกว่า...
รอสักพักมือถือผมก็ส่งเสียง.... แซ๊กคงมาถึงใต้หอแล้ว ผมเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าให้อารมณ์เย็นขึ้นแล้วคว้าเสื้อแขนยาวมาใส่คลุมทับอีกที ปิดไฟให้หมด ล็อกประตูแล้วเดินลงบันไดไป....
แซ๊กนั่งป้ายอยู่บนช็อปเปอร์สีดำเงาวับลูกรัก มันพ่นควันออกมาจากปากแล้วปล่อยให้ลอยเอื่อยหายไปในอากาศเบื้องหน้า
“สูบเข้าไปนะมึง มะเร็งแดกปอดพอดี” ผมโดดเข้าไปปัดๆควันที่ลอยเอื่อยอยู่ด้านหน้ามัน แซ๊กยิ้มตอบ
“มาถึงก็บ่นเลยนะมึง”
ผมยักไหล่ “มันเป็นคอนเซ็ปของกู ไอ้ห่า...ไม่ต้องนอกเรื่องเลยนะมึง...สูบอยู่ได้ กูบอกแล้วใช่มั้ยว่ามันไม่ดี” ว่าแล้วก็เตะหน้าแข้งมันเข้าไปป้าบนึง แต่เหี้ยแซ๊กเสือกพ่นควันใส่หน้ากู อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก ตายคนเดียวไม่พอจะเอากูไปเป็นเพื่อนอีก!!!!!
“ฮ่าๆๆๆ หน้ามึงตลกว่ะไปป์” ผมหันไปค้อนมัน “โอ๋ๆๆๆ...ล้อเล่นน่าไม่ต้องงอนเป็นตุ๊ดเลยนะ ไอ้ตุ๊ดรด.”
“ไอ้เหี้ยแซ๊ก!!!!!!!!!!” ลงอะไรกับมันไม่ได้กูก็เตะลูกมันแทนครับ เท่านั้นแหละมันแทบถลาเอาตัวมารับตีนผมแทน หึหึหึ...สมน้ำหน้าเล่นกับใครไม่เล่น!!!!
มันผิดเองนะที่เสือกรื้อฉายาชาติชั่วที่ไอ้เพื่อนสมัยม.ปลายมันล้อผม แม่งมาหาว่ากูใส่ชุดรด.หัวเกรียนแล้วเหมือนตุ๊ด อย่างน้อยกูก็ได้ยศพลแม่นปืนนะแสรดดดดดดดดดดด พวกมึงยังไม่ได้กันเลย
ทุบตีกันไปพอควรถึงได้ฤกษ์ออกรถ ไอ้แซ๊กขับลัดเลียดไปตามคันคลอง ลมเย็นๆตีเข้าหน้าผมจนหนังตาแทบกลับเพราะเหี้ยนี่ขับเร็วเหมือนรีบจะไปตายที่ไหน ไม่เหมือนไอ้ภคิน รายนั้นก็รถเน่าบิดจนข้อมือแทบหักก็ได้ไม่เกินร้อยยี่
เฮ้อออออออออ....คิดถึงมันขึ้นมาอีกแล้ว ถ้ามันรู้ว่าผมหนีออกมาเที่ยวนะ....มีหวังโดนฆ่าปาดคอแน่ๆ ก็ทำไงได้ล่ะดันมาทำให้ผมโกรธนี่หว่า กูก็อยากประชดบ้าง......ห้ามนักใช่มั้ย เออ...กูมาแล้วนี่ไง
คิดเรื่องมันแล้วแม่งฟุ้งซ่านสติแตกว่ะ โยนๆมันไปกับสายลมที่พัดปะทะหน้านี่ดีกว่า โชคดีที่วันนี้แซ๊กมันรวบผมมาไม่งั้นคนซ้อนอย่างกูคงโดนผมมันตีจนหน้าชา เอาล่ะ!!!คืนนี้พ่อจะแดกชดเชยที่ขาดแอลกอฮอล์ในเลือดมานาน แค่คิดก็เปรี้ยวปากละกู
แซ๊กพาผมไปร้านกึ่งผับนิดๆ ไม่ใช่ร้านประจำที่นั่งกินชิวๆแบบที่พวกผมชอบไปกัน มันเป็นร้านแบบเปิดโล่งก็จริง แต่การแต่งร้านด้วยแสงสลัวสีน้ำเงินกับขาว พร้อมเสียงเพลงเต้นจังหวะหนักๆ(ยังดีที่มันอยู่ค่อนข้างไกลจากที่พักอาศัย ไม่งั้นกูว่ามีตบตีกันบ้างวะ) ชุดเก้าอี้เหล็กถูกจัดไว้เป็นโต๊ะๆ และมีลูกค้าอยู่พอตัวเลยล่ะ บ้างก็นั่งดริ้งค์ บ้างก็ลุกขึ้นเต้น แต่จังหวะเพลงมันน่าโยกหัวตามจริงๆแหละ
แซ๊กสั่งเปิดเหล้ามาขวดนึง มันบอกผมว่าคืนนี้มันจะเป็นเจ้ามือเอง กูก็ยิ้มหน้าบานเลยสิครับเงินยิ่งไม่ค่อยมีอยู่ สำหรับไอ้แซ๊กแค่นี้ขนหน้าแข้งแม่งไม่ร่วงหรอกครับ...บ้านมันรวย ไฮโซ ผู้ดี
ดูจากภายนอกมันคือผู้ชายเซอร์ๆแต่งตัวตามใจตัวเองแบบโทรมค่อนไปทางโทรมมาก แต่ที่จริงแล้วไอ้เชี่ยนี่มันทายาทตระกูลนักดนตรีเลยนะครับ เล่นดนตรีจนบ้านรวยมาทุกยุคทุกสมัย....คิดดูละกันว่าไฮโซขนาดไหน เทียบกับบ้านกูที่ทำโรงงานยาสูบแล้ว....แลดูอาชีพกูไม่สุจริตขึ้นมาทันทีเลย
“เอาแดกๆๆๆๆ” แซ๊กเคาะแก้วเหล้าผสมโซดาน้ำเรียบร้อยแล้วตรงหน้าผม “ไม่ได้แดกนานนี่ลืมวิธีกินไปยังวะ”
“ช่างเสียดสีนะมึง แดกเป็นโว้ย ก็เหมือนแดกน้ำเปล่านั่นแหละ” เดี๋ยวจะหาว่าโม้ผมยกแก้วดื่มเข้าไปอึกใหญ่โชว์มันซะเลย “ฮ้า~ ชื่นใจจริงๆ”
“เหล้าไม่ใช่เป๊ปซี่นะมึง ดื่มเร็วขนาดนั้นได้เมากันพอดี”
“บอกตัวเองเหอะเหี้ยแซ๊ก กลัวมึงจะคออ่อนพับไปก่อนกูจะได้ทันมึน” พอยุปุ๊บไอ้แซ๊กก็เผลอเทเหล้าลงแก้วตัวเองไปเสียเยอะครับ กร๊ากกกกกกกกกก....เมาก่อนกูแน่มึง!!!!!
บรรยากาศในร้านกำลังคึกคักได้ที่เลยครับ สาวทรงสะบึ้มในชุดเกาะอกสีดำฟิตเปรี๊ยะกำลังวาดลวดลายเสียจนผู้ชายในร้านมองกันตาค้าง ผมแถมปากค้างด้วยอ๊ะ....แม่เจ้าโว้ยอะไรมันจะขนาดนั้น!!!!!!
“น้องเค้าเป็นคนมีของจริงๆว่ะ” ผมออกความเห็นโดยไม่ต้องหันไปมองด้วยซ้ำว่าไอ้แซ๊กมองอยู่มั้ย แน่ล่ะผู้ชายคนไหนไม่มองอยู่ตอนนี้ผมแนะนำให้ลาออกไปบวชเลยครับ คาดว่าทางธรรมอาจเหมาะกับเขามากกว่า
“เต้นแบบนี้กลัวไม่เสียตัวรึไงวะ” ผมฮาแตกกับความเห็นไอ้แซ๊กเลยครับ...เออ จริงของมัน
“ถ้าให้มึงเอามั้ยล่ะ”
“ถามโง่ๆนะไอ้ลูกหมา ได้ฟรีๆใครจะไม่เอา”
“หูยยยยยยยยยยยยยยย...บ้านรวยซะเปล่า ไอ้พวกชอบของฟรี!!!!!” ผมว่าพลางจิ้มหน้าผากมันจึ๊กๆ
“แล้วมึงล่ะ ถ้าให้เอาป่ะ??”
“เอาก็โดนฆ่าพอดีดิวะ” ผมตอบเรื่อยๆ ยกเหล้าขึ้นดื่มพลางดูน้องเกาะอกดำโชว์ลีลาเต้นอย่างพลิ้วไหว
“ใครฆ่า???”
พรวดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้ำสีอำพันไหลทะลักออกทางปากและจมูกพุ่งเฉียดหน้าไอ้แซ๊กไปนิดเดียวเอง ไอ้หนุ่มผมยาวรีบลนลานหาทิชชู่บนโต๊ะมาเช็ดหน้าให้ผมใหญ่เลย
“ตกใจอะไรขนาดนั้นวะ” ผมยื่นหน้าให้มันเช็ดเหล้าออกจากปากได้ถนัดๆ
“ปะ...เปล่า ไม่มีอะไร” กูพยายามไม่ขึ้นเสียงสูงให้มึงจับได้แล้วนะ
“แดกแล้วพ่น ทำตัวเป็นเด็กไปได้นะมึง” มันยิ้มๆเอาทิชชู่สีขาวนั่นถูๆแถวแก้มผม “เหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด”
“สมัยอยู่โรงเรียนอ่ะเหรอ”
“เออสิ...มึงนะเวลาคนเล่าเรื่องตลกตอนกินข้าวกินน้ำทีไรพุ่งทุกที สกปรกชิบหาย”
“ฮ่าๆๆ กูรู้ไงว่ายังไงมึงก็เช็ดหน้าให้กูอยู่ดี” มันยิ้มบางๆให้คำตอบผม ก่อนจะขยำทิชชู่เปื้อนเหล้านั่นกองๆไว้บนโต๊ะ
“เก้าปีแล้วนะ”
“ห๊ะ...อะไรเก้าปี”
“ที่กูรู้จักมึงไง”
“ดีนะไม่ใช่เก้าเดือน กูจะนึกว่ามึงทำสาวที่ไหนท้อง” ไอ้แซ๊กหัวเราะกับมุกกากๆแล้วโคลงหัวผมไปมา
“ปากเสียไม่เปลี่ยนเลยว่ะ”
“แน่น๊อน....มันเป็นคอนเซ็ปกู” ว่าแล้วก็ยักไหล่ “ว่าแต่มึงเหอะอยู่ๆมาย้อนวันวานยังหวานอยู่ทำไมวะ”
“เปล๊า...” แซ๊กยกหล้าขึ้นจิบ “ก็แค่นึกถึงสมัยก่อนน่ะ”
“พูดเป็นคนแก่ไปได้ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ว่าไปนะ ตอนอยู่โรงเรียนมึงรวยสุดในห้องเลย”
“ส่วนมึงก็เป็นผู้ชายที่เถียงเก่งที่สุดในห้อง ผู้หญิงยังเถียงแพ้มึงเลย” มันหัวเราะหึหึในลำคอเยาะเย้ยผม “ไอ้ตุ๊ดรด.เอ๊ย”
“มึงก็เหมือนกันแหละ ไอ้แซ๊กเซ็กซ์!!!!!”
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เห็นหน้าไอ้แซ๊กตอนนี้แล้วกูอยากจะลงไปดิ้นๆกับพื้นด้วยความสะใจ มันเป็นเรื่องตอนสมัยม.ปลายครับ โรงเรียนผมมีการตรวจกระเป๋า แล้วไอ้เวฟซึ่งชาติชั่วมาก เอาหนังโป๊มาให้เพื่อนในห้อง บังเอิ๊ญบังเอิญว่ามาสเตอร์แกบุกมาที่ห้องแบบสายฟ้าแลบครับ มันเลยยัดลงระเป๋าไอ้แซ๊กก่อน ตอนตรวจเจอนี่ถึงกับฮาไปตามๆกัน แต่เหี้ยแซ๊กไม่ฮาด้วยหน้าเน้อนี่ซีดไปหมดเลย กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พูดถึงวีรกรรมตอนมัธยมของพวกผมนี่ก็เยอะจนเล่าไม่หมดหรอกครับ พอแซ๊กมันมาพูดแบบนี้ผมก็เพิ่งนึกได้ว่าเราอยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้เลยนี่หว่า ไม่นับไอ้เวฟที่ผมรู้จักนานกว่าใครเพื่อนเพราะบ้านเคยอยู่ใกล้กันอ่ะนะ พูดถึงโรงเรียนมัธยมทีไรก็นึกถึงวีรกรรมไอ้ภคินขึ้นมา ว่าไปก็ตลกดีนะตอนนั้นผมเกลียดมันชิบหาย ไม่รู้ตอนนี้มาเป็นแฟนกันได้ไง
ผมนั่งไทม์แมกชีนย้อนอดีตกับไอ้แซ๊กไปเรื่อยๆ ยิ่งพูดก็ยิ่งขำทั้งเรื่องทั่วไปอย่างปีนรั้วโรงเรียนแล้วโดนจับได้ จนไปถึงขั้นแอดวานส์แบบโดดเรียนไปดูคอนเสิร์ตแร็พเตอร์ตอนเขามาเชียงใหม่ พูดแล้วฮาว่ะ..ตอนนั้นผมมีพี่หลุยส์เป็นไอดอลเลยนะ นั่งพูดกันจนเข็มยาวหมุนไปได้หลายรอบแล้ว ผมเองก็เริ่มตึงๆในหัวนิดหน่อย อยู่ๆแซ๊กก็เงียบไปสักพักนึง ก่อนจะ......
“ไปป์....กูถามอะไรอย่างนะ” แซ๊กจ้องลึกมาในดวงตาผมอย่างไม่มีท่าทีล้อเล่นแบบก่อนหน้านี้สักนิด
“เฮ้ยๆ ไม่ต้องจริงจังขนาดนั้นก็ได้มึง ฮ่าๆๆๆๆ ทำอย่างกับในหนังไปได้”
“สัญญากับกูก่อนสิ ว่าจะตอบตามความจริงน่ะ”
“อืม...สัญญา” เห็นมันซีเรียสแบบนี้กูเล่นต่อไม่ออกเลยครับ
แซ๊กก้มหน้าเบนสายตาไปที่พื้น ก่อนความเงียบจะเข้าปกคลุมเรายาวนานจนผมรู้สึกอัดอัด สักพักใหญ่แซ๊กถึงได้ถามมันออกมา “เป็นแฟนภคินอยู่เหรอ”
เงียบ.....มีแต่ความเงียบเท่านั้นที่เป็นคำตอบ ผมไม่ได้พ่นน้ำใส่หน้ามันเหมือนปกติ มือค่อยๆวางแก้วลงบนโต๊ะสีเงินเงาวับเบาๆ ตอนนี้กลายเป็นผมเองที่เป็นฝ่ายหลบตามัน
“ไปป์ตอบกูหน่อย” เสียงนั้นทำได้เพียงเรียกให้ผมจ้องตากับมันเท่านั้น แต่ยังไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกจากปากผมไป “บอกกูไม่ได้เหรอ..”
สายตาแซ๊กที่สะท้อนมาเต็มไปด้วยความผิดหวัง ไม่นะ....ผมไม่ได้อยากปกปิดเพื่อนที่ผมรักหรอก ผมคว้าหมับเข้าที่แขนแซ๊ก “....อะ...อืม”
แซ๊กเลิกคิ้วเหมือนจะถามว่าต้องการจะพูดอะไรกันแน่ ผมบีบแขนแซ๊กแรงขึ้นนิดหน่อยก่อนจะจ้องลึกเข้าไปในตาเรียวนั่น
“อืม....กูคบกับมันอยู่”
ตาเรียวนั่นเบิกโพลงชั่วครู่ก่อนจะค่อยๆปิดตาลง แซ๊กขยับแก้วที่บรรจุน้ำสีอำพันในมือนิดหน่อย “เหรอ...ว่าแล้วเชียว”
“แซ๊ก...” ผมเริ่มอ้ำๆอึ้งๆไปไม่ถูก “อย่าโกรธกูนะที่กูมีความลับแล้วไม่ยอมบอกมึง กูขอโทษจริงๆว่ะ”
“อืม....ไม่เป็นไรหรอก”
“เอ่อ...แล้วมึงรู้ได้ไงน่ะ” ผมลูบคางอย่างใช้ความคิด.... “เออใช่!!! กูนึกออกแล้ว ช็อปเปอร์คันเมื่อวันก่อนที่ขับเร็วๆนั่นของมึงใช่มั้ย แอบตามกูเรอะ!!!!”
“วันนั้นก็ใช่....แต่มันไม่ใช่แค่นั้นซะหน่อย.....”
มันวางแก้วเหล้าในมือลงแล้วก้มตัวลงให้อยู่ในระดับเดียวกับผม สายตาคู่นั้นจ้องลึกเข้าไปในดวงตา นัยน์ตาของมันสะท้อนภาพผมออกมา “มึงอยู่ในสายตากูตลอด...ทำไมกูจะไม่รู้ล่ะ”
ผมยิ้มกว้างให้มันแล้วเอาแขนกอดคอมันไว้ “ชาตินี้กูจะหาเพื่อนดีๆอย่างพวกมึงได้ที่ไหนอีกวะ”
“หาไม่ได้แล้ว พวกกูมันลิมิเต็ด อิดิชั่น ภูมิใจไว้ซะ” มันว่าพลางขยี้หัวผมเบาๆ
“แล้วนี่มึงจะบอกเวฟกับโอ๊ตมั้ยเนี้ย”
แซ๊กยักไหล่ “ไม่บอกพวกมันก็รู้อยู่แล้ว”
“ห๊ะ??? นี่มึงรู้กันหมดเลยเหรอ บ้าเอ๊ย!!!แล้วกูจะปิดทำไมตั้งนานวะสัด” รู้สึกประสาทแดกจนต้องยีหัวตัวเองเลยครับ อยากจะยิ้มออกมากว้างๆเหมือนยกภูเขาออกจากอกเลย....ผมเองก็ไม่ชอบมีความลับกับพวกมันนักหรอก...ปกติมีเรื่องอะไรเราก็คอยเล่าให้ฟังกันเสมอแหละ
“วันนี้กูขอดื่มหนักหน่อยนะไปป์”
“จัดมาเลยครับพี่...” ผมยิ้มตอบโชว์ฟันครบสามสิบสองซี่แล้วชนแก้วเข้ากับมัน ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่า....เสี้ยววินาทีนั้นรอยยิ้มของแซ๊กช่างเศร้าเหลือเกิน
.....................................................................
......................................
.......................
.............
ทำไมกูถึงลืมเรื่องสำคัญไปได้....
เหี้ยแซ๊กเมาแล้วเรื้อนครับ!!!!!!!
“โอ๊ย...ไปป์จ๋า~~ยิ้มให้พี่แซ๊กหน่อยสิจ๊ะ~” ไม่ว่าเปล่ามันกระโจนเข้ามาเลื้อยใส่ผมทันที กูอยากจะตบหน้าผากตัวเองให้แม่งสลบไปเลย ถึงแซ๊กมันจะแพ้เบียร์จิบนิดเดียวก็เมา แต่ไม่ได้หลายความว่าแดกเหล้าเยอะๆแล้วมันจะไม่เมานะครับ
“กูร๊ากเมิงน๊า~~ จุ๊บๆๆๆ คริคริ” อื้อหือ....จู่โจมโครมเดียวน้ำลายเต็มหน้ากูเลยครับ มันระดมจูบไปทั่วหน้าผม....ห่าเอ๊ย วันนี้กูเสือกอยู่คนเดียวไม่มีคนมาร่วมแชร์ความจัญไรด้วย ว่าแล้วผมก็ควักมือถือส่งสัญญาณSOSโทรไปจิกหนังหัวไอ้สองหนุ่มนิติมาช่วยลากมันกลับไปที ระหว่างนั้นกูก็ต้องทนยื้อแย่งรักษาพรหมจรรย์ตัวเองเอาไว้อย่างสุดกำลัง
“ไปป์~~~กูรักมึงจริงๆนะ....ม่ายเชื่อกูเหรอ” เชื่อแล้วว้อย!!!!!! แต่มึงเลิกจูบกูที น้ำลายผสมเหล้าชุ่มหนังหน้ากูไปหมดแล้ว ผมเริ่มมองซ้ายมองขวาหาตัวช่วยที่กำลังเดินทางมา....
เฮ้ย...ไม่จริงน่า!!!
ถ้าเรื่องลืมว่าไอ้แซ๊กเมาแล้วเรื้อนว่าเหี้ยแล้วล่ะก็....มันยังมีเหี้ยกว่านั้นครับ
และบัดนี้ความเหี้ยนั้นได้มายืนอยู่ตรงหน้ากูแล้ว!!!!!!!!!!!!!....
“ภะ.....ภคิน...”
หนุ่มหล่อดีกรีเดือนมหาลัยอยู่ในชุดตัวเดิมที่ออกจากบ้านไป แต่สีหน้าต่างจากตอนออกจากบ้านไป.......เพราะมันทะมึนขึ้นสามร้อยเอ็ดเท่า!!!!!!!!!!!!!!!!!!! คิ้วหนาๆนั่นแทบจะขมวดเป็นเส้นเดียวกัน เส้นเลือดตรงขมับเต้นตุบๆ ผมเหมือนจะเห็นควันดำๆแผ่ออกมาจากตัวมันเลย..เหี้ยแล้วกู....เหี้ยแล้ว...
ผัวะ!!!!!!!!!!!
ไม่ทันได้เอ่ยอะไรหมัดหนักๆก็พุ่งเข้าใส่ไอ้คนเมาทันที ไอ้แซ๊กที่ไม่ทันตั้งตัวถึงกับลงไปนั่งกุมหน้ากับพื้น... คนในร้านเริ่มแตกตื่นจนแหวกออกเป็นทาง ผมได้ยินเสียงพึมพำประมาณว่าคนเมาแล้วทะเลาะกันด้วย
นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะมึง!!!!!
ผัวะ!!!!!!!!!!!!!
คราวนี้เป็นมันบ้างที่ต้องเป็นฝ่ายกุมหน้าตัวเองไว้เพราะถูกผมชกด้วยหมัดขวาเข้าไปเต็มแรงบ้าง คราวนี้ผมเองก็เป็นฝ่ายเลือดขึ้นหน้าบ้าง มันมีสิทธิอะไรมาชกหน้าเพื่อนผมล่ะ!!!!!!!!
มันจ้องหน้าผมด้วยสายตาที่เหมือนตัดพ้อนิดๆก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นเกรี้ยวกราดเหมือนเดิม ผมไม่พูดอะไรทั้งนั้น เหมือนเรากำลังโต้ตอบกันด้วยสายตา โดยไร้คำพูดใดๆ
“เฮ้ย!!!เกิดอะไรขึ้นวะเนี้ย” ไอ้เวฟวิ่งฝ่าฝูงชนเข้ามาตามหลังมาด้วยโอ๊ตที่มีสีหน้างงงวยไม่แพ้กัน มันตรงเข้ามาจับบ่าอีกข้างนึงของแซ๊กที่ตอนนี้มึนจนหันไปจูบใครต่อไม่ไหวแล้ว
โอ๊ตกวาดสายตามองไปยังไอ้ตัวต้นเหตุ เหมือนว่ามันจะเข้าใจสถานการณ์ได้ดีที่สุดหรืออาจะแย่ที่สุดเพราะประโยคที่มันสั่งผมมา... “ไปป์....มึงกลับห้องไปก่อน ส่วนไอ้แซ๊กพวกกูดูแลเองได้”
“กูไม่กลับ!!!!!!!!!” ตอบโอ๊ตแต่ผมมองหน้าคนอื่นแทน มันเองก็เหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ชะงักไป
“อย่าดื้อ” โอ๊ตบีบแขนผมไว้ ดวงตานั่นจ้องหน้าผมผ่านเลนส์แว่นหนาๆของมันแล้วเอ่ยคำที่เป็นเหมือนคำสั่งมากกว่าการขอร้อง “ไปเคลียร์กันให้รู้เรื่อง ไม่ต้องห่วงทางนี้ พวกกูต่างหากที่ต้องห่วงมึง”
พอมองหน้าโอ๊ตแล้วผมก็พยักหน้า เวฟมันตบไหล่ผมบุๆไม่พูดอะไรแต่ผมก็รู้ว่ามันเป็นห่วงผมไม่แพ้ไอ้แซ๊กที่นั่งกุมหน้าอยู่ตอนนี้หรอก แต่ตอนนี้ผมต้องไปเคลียร์ปัญหาชีวิตตัวเองเสียก่อน...
ไม่รอให้พูดอะไร ผมเดินนำไอ้ตัวก่อเรื่องไปรอที่มอเตอร์ไซค์เก่าๆที่จอดอยู่ มันเองก็วิ่งตามออกมาเอารถออก รอผมซ้อนแล้วรีบบิดกลับไปทางเดิม
ปกติไอ้เน่ามันก็เคลื่อนที่ช้าอยู่แล้วนะ แต่วันนี้ผมรู้สึกว่ามันช้ากว่าเดิมหลายร้อยหลายพันเท่านัก ไม่มีคำพูดใดเล็ดลอดออกจากปากทั้งผมและมัน ผมนั่งขยับตัวออกห่างมัน....เหมือนกับมีกำแพงที่มองไม่เห็นมากั้นเอาไว้
ผมพยายามสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆเพื่อสงบอารมณ์ร้อนๆของตัวเอง ไฟเจอกับไฟมีแต่จะโหมให้เรื่องมันเลวร้ายไปกว่าเดิม เพราะดูจากสภาพตอนนี้มันคงไม่ยอมกลายเป็นน้ำหรอก ดังนั้นผมเองต้องยอมเป็นน้ำเอง
พอมาถึงที่หอได้มันก็คว้าข้อมือผมลากขึ้นมาตามบันได ไม่ทันได้อ้าปากเถียงอะไรก็ถูกมันโยนเข้าไปในห้องอย่างแรงจนเกือบจะเซล้ม
“โอ๊ย!!!!!เจ็บนะโว้ย!!!!!!!”
“แล้วทำไมไม่เชื่อที่กูบอกบ้างเลย!!!!!” ภคินที่ตามเข้ามาปิดประตูล็อกห้องเรียบร้อยตะคอกกลับมา
“แล้วทำไมกูต้องทำตามด้วยล่ะ มึงมันไม่มีเหตุผลเลย!!!!! เอาแต่ใจตัวเองชะมัด!!!!!” เจอมันตะคอกเข้าไป ให้เป็นน้ำผมก็เป็นไม่ไหวแล้วล่ะ.....คงเป็นได้แต่น้ำมัน....
“เออ!!! กูมันเอาแต่ใจ นี่มึงแกล้งโง่รึเปล่า ดูไม่ออกรึไงว่าไอ้เหี้ยผมยาวนั่นมันชอบมึง!!!!! ไปให้ท่ามันอยู่ได้ อยากได้มันมากรึไง”
“ภคิน!!!!!” คราวนี้ผมเป็นฝ่ายตะคอกมันกลับบ้าง “อย่ามาพูดจาแบบนี้กับกูนะ....ต่ำว่ะสัด!!!!”
“ทำไม!!! หรือว่ามึงเองก็ชอบมันเหมือนกัน”
“เหี้ยเอ๊ย!!!! คุยกันแบบนี้แม่งไม่รู้เรื่องแน่ๆ วันนี้กูจะนอนอีกห้องนึง พรุ่งนี้เช้าถ้ามึงสงบสติอารมณ์ได้เมื่อไหร่ค่อยคุยกัน!!!!!”
ผมเดินหนีไปเปิดประตูห้องนอนที่ไม่ได้ใช้การมานานแล้ว แต่ถูกไอ้ภคินมาคว้าข้อมืออีกข้างไว้ก่อนจะกระชากเข้าไปในห้องนอนของ ‘เรา’ มันเขวี้ยงผมลงจนหลังกระแทกกับเตียง ไม่ทันจะได้ลุกหนีมันก็ตามลงมาคร่อมทับไว้
“เชี่ย!!!!มึงจะทำอะไรกู!!!!!!!” ผมเริ่มดิ้นแรงขึ้นเมื่อมันเริ่มซุกหน้าลงมาที่ซอกคอผม
“ทำเรื่องที่มีแต่คนเป็นแฟนกันจะทำได้ไง”
ผมเบิกตากว้างตอนที่มันประกบปากลงมา พยายามต่อต้านไม่เปิดปากให้มันรุกล้ำเข้ามาภายใน แต่ภคินไม่ยอมแพ้มันบีบคางผมจนเจ็บไปหมด สุดท้ายก็ต้องยอมเปิดปากให้มันส่งลิ้นเข้ามา มันเป็นจูบที่รุนแรงจนผมเจ็บไปหมด เรียวลิ้นนั่นกวาดต้อนไปทั่วโพรงปาก ริมฝีปากที่ขบกัดลงมาทำเอาเจ็บปากไปหมด ผมดิ้นหนีอย่างสุดกำลังแต่ผู้ชายแห้งๆอย่างผมก็ทำอะไรไม่ได้มากนัก แถมยังต้องมาสู้แรงคนกำลังโกรธอีก.....
พอมันช่วงชิงลมหายใจของผมจนสาแก่ใจแล้ว ภคินมันลุกขึ้นถอดเสื้อตัวเองออก ในขณะที่ผมนอนแผ่หลาหมดแรงจะต่อต้านอะไรแล้ว.....
มันเลิกเสื้อยืดของผมขึ้นมาไว้ใต้คางแล้วเริ่มซุกไซร้ลงไปที่หน้าอกผม ลมหายใจร้อนๆที่เป่ารดไปตามแผ่นอกไม่ได้ช่วยให้ผมรู้สึกเคลิ้มตามไปเลย
ผมหลับตาลงช้าๆ....
เอาล่ะ จะทำอะไรก็ทำเถอะ....
TBC
มาทิ้งระเบิดเอาไว้แล้วจากไปค่ะ //ฟิ้ววววววววววววววววววว~
เห็นมีแต่คนด่าแซ๊ก ตอนนี้จะมีคนสงสารบ้างมั้ยเนี้ย ฮ่าๆๆ คนเขียนสงสารมากมาย ว่าจะเขียนตอนพิเศษของแซ๊กเลยนะเนี้ย
PS.ผู้ประสบภัยทุกท่านสู้ๆนะคะ ขอให้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีค่ะ
momoshiro - อ้ายค่าเปิ้นบ่อมีคู่ เปิ้นว่าเป๋นบ่าวเคิ้นม่วนดี (รอยไหมจบ แต่เราไม่จบ 555)
sapphire winnie - อ่านแล้วสาบเมืองเลยทีเดียว 5555
AdLy,Cacao,sam3sam,MinKKniM,hoshikotegoshi - รายชื่อผู้เก๊ทมุก ดีใจที่มีคนรู้จักเพลงนี้ค่ะ แลดูคนรู้จักค่อนข้างน้อย เพราะมันเป็นเรื่องของอายุบวกรสนิยมในการฟังเพลง 555555
MinKKniM - บอลนัดเดียวกระทู้แมนยูผุดเต็มพันทิปเลยค่ะ ฮ่าๆๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ถึงแม้เกือบจะเป็นผู้ประสบภัย แต่เค้ายังไม่อยากกินมาม่าตอนนี้น๊าาาาา
คนเขียนค้าบบบบบบบ ไม่เอามาม่านะไม่เอา ถ้ามันต้องกิน ขอนิดเดียวพอนะ
สงสารน้องไปป์กะแซ๊กอ่าาา แต่เข้าใจอารมณ์ภคินนะ คยกันดีดีนะลูก อย่ารุนแรงงงง
-
เย้ยยยย ภคิ๊นนนนน
หึงดูสถานการณ์มั่งเด้! 5555 เดี๋ยวไปป์โกรธมาจะหนาวววววว หุหุหุ
แซ็กเอ้ยแอบสงสารอ่ะตอนนี้ รักเขามาตั้งนานไม่บอกมันก็อย่างงี้แหละหนู
ตอนนี้ไม่มีสำรองละนะ เพราะน้องเห็ดเค้าก็กำลังจะโดนแบ็คกราวน์แมนรวบตัวไปละ ฮี่ๆ
-
ไปป์ นายแกล้งโง่ป่ะวะ
สงสารภคินอ่ะตอนนี้ ไม่รู้ทำไมแต่รู้สึกอย่างนี้จริงๆ
-
ภคินต้องหยุดตัวเองได้ชัว คุยกันดีๆ
และเก็บมาม่าไปแจกผู้ประสบภัยดีกว่า
และทางที่ดีผู้ประสบภัยคงกินจนเบื่อแล้ว
เพราะฉะนั้นอย่าแจกเลยนะ
-
จริง ๆ ต้องมอบรางวัลให้แซ็กนะ ไม่งั้นจะได้กดกันเมื่อไหร่ล่ะ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยNCๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:really2: :really2: :really2: :really2:
-
สงสารแซ๊ก หาคู่ให้แซ๊กเต๊อะ
แอบเข้าใจไปป์ว่าทำไมไปกับเพื่อน ภคินทร์นี่แอบเข้าทำนองกรุทำได้คนอื่นห้ามทำนะเนี่ย ภคินทร์ไปกินเหล้ากะเพื่อนได้ แต่ห้ามไปป์ไปกินเหล้ากะเพื่อนถึงแม้จะเป็นเพราะหึงก็เหอะ เหอๆ
-
:sad11:โอ้ยยย สงสารไปป์ ไปป์คงจะรอดใช่มั้ยๆๆๆๆ
-
ม่ายๆๆๆๆๆๆ ครั้งแรกมานต้องม่ายช่ายอย่างเน้... !!!!!! (โอดครวญ)
อย่าน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
(อินไปเปล่าอะ - -)
-
ต้ายย ภคินมาโหมดโหด
อย่าทำง้านน
เด๋วก็ต้องทะเลาะกันอีก เฮ้อๆ
-
อย่าน๊าาาาา
อย่าพึ่งน๊าาาา
ขอแบบนุ่มนวลๆๆ ฮ่าๆๆๆ
-
รู้นะว่าคินหึง แต่อย่ารุนแรงกะไปป์เลย เดี๋ยวจะมาม่ายาว :z3:
-
สงสารทั้งแซ๊ก ไปป์ คินเลยอ่ะแต่ละคนก็มีเหตุผลของตัวเอง
แต่อย่ากดไปป์เพราะอารมณ์โกรธเลยนะคินเดี๋ยวจะไปกันใหญ่ :เฮ้อ:
-
คือไม่รู้จะสงสารไปป์ดีไหม?
แต่เหมือนจะเข้าใจความรู้สึกของภคิน
เลยไม่ค่อยสงสารไปป์เท่าไหร่ ^^~
-
ภคินใจเย็นๆ คุยกันดีๆก่อนดีกว่านะ
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ไปป์ฉายาตุ๊ดรด. :m20:
แอบสงสารแซ๊กอะแอบรักมาตั้งนาน :monkeysad: แต่คินน่าเห็นใจมากกว่าไปป์ต่อยคนหล่อทำไมอะ!
ลุ้นๆ จะมีฉาก NC ต่อไปหรือป่าว :z1:
-
เห้ย ไปป์จะโดนอะไรมั้ยน่ะ
ใจเย็นๆนะภคิน
ค่อยๆคุยกันก่อนนนน ><
-
:z3:ภคินนนนนนน!!!
กลับมาต่อเด๋วเน๊+++++
ตัดจบงี้ได้จะได
แซ๊กเซ็กส์ตัวเร่งปฏิกิริยา เราชอบนายว่ะ^^
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด ค้าง :serius2:
แต่ตอนนี้แซ็กน่าสงสารจริงๆแหล่ะ
-
ทำต่ออย่าหยุดนะ พอเสร็จกิจไปป์จะได้หายไปจากชีวิตแกเลย เป็นแฟนแล้วแต่บังคับไม่ให้ไปกับเพื่อนเลยนี่มันเกินไปมาก
ส่วนไปป์ก็เข้าใจว่าแซ็กก็เพื่อน แต่ระวังตัวเองไว้หน่อยก็ดีเพราะรู้อยู่ว่าแฟนขี้หึงเกินชาวบ้าน
ใช้แต่อารมณ์นะคู่นี้ จะเลิกกันไม่ใช่เพราะใครหรอก เพราะตัวเองทั้งนั้นแหละ :เฮ้อ:
-
กรี๊ดดดด ใครก็ได้ช่วยมากู้ระเบิดที คนเขียนใจร้ายมากกกกกกกก :o12:
-
น่าสงสารภคินอ่ะ ไปป์ก็โง่สนิทมองไม่ออกเลยหรือไงว่าแซ๊กมันแอบชอบอยู่
แล้วแบบนี้ภคินมันจะปล่อยให้ไปกินเหล้าด้วยกันได้ยังไง
เกิดเมาขึ้นมาไปป์จะเสียตัวให้เพื่อนก่อนที่ถึงมือแฟนอ่ะดิ....งานนี้เข้าใจภคินอ่ะ :z3:
-
ทำแล้วอย่ามาเสียใจทีหลังนะนายภคิน
:m16:
-
:กอด1: แซ๊ก
ค้าง :z2:
-
ครั้งแรกไม่ได้นะ ไม่เอา ไม่ยอมมมมมมมมม
-
คนนึงก็โง่ คนนึงก็ใช้อารมณ์ อืมมมมมมมมมม หลังจากนี้จะได้กินมาม่าอีกใช่ใหมอ่ะ
-
อ๊ากกแบบบนี้ไม่ดีนะภคิน มีหวังไปป์โกรธไปอีกเป็นชาติ
ขอให้เคลียร์กันให้เข้าใจนะ
-
ถ้าภคินไม่ได้สติแล้วหยุดซะก่อนมีหวังได้เสียไปป์ไปตลอดกาลแน่ ต่อให้เป็นแฟนก็คงทำใจไม่ได้หรอกที่ตัวเองโดนข่มขืนน่ะ
ทั้งที่ตอนรักกันดี ๆ ไปป์ยังกลัวจนยังไม่พร้อมซักทีเลย นี่ดันทำด้วยอารมณ์โกรธอีก :เฮ้อ:
ไม่รู้จะโทษใครผิดดีเหมือนกัน แต่ถ้าไม่ลดความแรงลงแล้วใช้เหตุผลมาคุยมันไม่มีทางจบหรอก
-
พี่แซ็กเราได้กำลังใจอย่างล้นหลามแน่นอน
แต่ตอนนี้ภคินกำลังจะเรตติ้งตก หึงเกิ้นนน
-
ภคิน หึงโหด :o8:
-
:เฮ้อ:
-
คนเขียนนี่ใจบุญเนอะ .. รู้จักแพค 'มาม่า' ส่งให้ผู้ประสบภัยด้วย :laugh:
ตอนนี้ภคินน่ากลัว .. อย่าทำไรไปป์นะเว้ย :fire:
-
เบา ๆ ก็ได้ภคิน
-
ค้างอ่ะ
ถึงจะเชียร์ให้ไปป์เสียตัว แต่ไม่ได้อยากให้เป็นการไม่สมยอมแบบนี้นะ
หวังว่าภคินจะได้สตินะ
ขอบคุณค่ะ
-
คิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน ใจเย็นก่อนลูกกกกกกกกกกกกกกกก :z3: :z3:
อยากให้ทำประตูเร็วๆ แต่มาแบบนี้ไม่เอานา
บอกไม่ถูกว่าจะสงสารใครดี หวังว่าคินจะหยุดตัวเองทันก่อนที่จะทำให้คนที่รักเสียใจ :เฮ้อ:
เเซ็กมันไม่ผิดไรเลย แค่เมาเเล้วเรื้อน :laugh:
:กอด1:คนเเต่ง ถึงเค้าจะชอบกินมาม่า แต่ถ้าชามใหญ่ก็ไม่เอานะ กินไม่หมด XD
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด :z3:
เป็นโรคเเพ้มาม่า :m31:
-
:serius2: อย่าเพิ่งใจร้อนดิ กรี๊ด...เสียวแทนไปป์
-
ตัดได้ค้างมากกกกก :sad4:
-
ไปป์ ใจเย๊นนนนนนนนน
คุยกันดีๆน้า
ปล.สงสารแซ็กมาตั้งแต่ต้นเรื่องแล้วล่ะ ไม่ต้องถึงกับมีคู่ก็ได้ แต่อยากได้ตอนพิเศษ แซ็ก-ไปป์ ซักตอนอ่ะ เอาแบบมองผ่านมุมแซ็กนะ
-
เฮ้ยยยยยยย......ภคินอย่างทำอย่างนั้นนนนนเด้ :serius2: ถึงจะอยากให้มีฉากนั้นแต่ต้องมิใช่เช่นนี้ ไม่เอามาม่านะะะะะะะ
-
ได้ข่าวมาม่าขาดตลาด
หวังว่าคนเขียนคงไปซื้อไม่ทันนะะะะะ :m17:
:กอด1:
-
ไอ้ภคิ๊นนนนนนนนนน :m31:
เดี๋ยวปั๊ดกระทืบไส้ไหล
ขอให้ไปป์โกรธไปสามชาติ
และขอให้แกได้สติไวไว
-
เง้ออออ เเต่ละคน -.-
รอ :z2: :z2:
-
มาม่า????
.
คาดว่า ภคิน คงได้สติ หยุด และไม่มีไรเกิดขึ้น ไปป์โกรธ ภคินง้อ...
.
ถ้าจะมีไรกัน ก็คงมีกันไปก่อนตอนที่ 38 นานแร้วววว
-
เข้าใจความรู้สึกภคินนะ ไปป์มันโง่จริงๆนั่นแหละ
แต่อย่าทำร้ายไปป์เลยยยยย :sad4:
-
ภคินใจเย็นๆลูก
-
ไม่เอาน้าาาาาาาาาาาาาาาา ครั้งแรกของไปป์ต้องไม่เป็นตอนไม่เข้าใจกันซิ
อย่าไปน้ำเน่าตามเรื่องอื่น เอาแบบไปป์กับคินดิ
-
ไม่เอาน้าาาาาาาาาาาาาาาา ครั้งแรกของไปป์ต้องไม่เป็นตอนไม่เข้าใจกันซิ
อย่าไปน้ำเน่าตามเรื่องอื่น เอาแบบไปป์กับคินดิ
-
ไปป์ไม่รู้จริงๆเหรอว่าแซ็กชอบตัวเองอยู่ หร ืออาจจะระแคะระคาย แต่ไปป์ก็ก็ปฏิบัติกับแซ็กเป็นเพื่อนนี่
แซ็กก็รู้อยู่ตลอดนะ ไงก็คุยกันให้เข้าใจนะ ภคินก็เพลาๆหน่อย อย่าหึงให้มากไป
กลัวแต่แทนที่จะเข้าใจกลายเป็นมาม่าแทน ถ้าอย่างนั้นขอแบบนิดๆก็พอนะ^^ :sad4:
-
ภคินใจเย็นเดี๋ยวไปป์หนี
-
สงสารแซ๊ก เฝ้ามาตั้งนาน สุดท้ายภคินก็คาบไปป์ไป
-
เราเป็นผู้ประสบภัยท่ไม่ต้องการมาม่าทางอารมณ์ :sad4:
แล้วไปป์ได้ไปดูแร็พเตอร์คอนล่าสุดมารึป่าวจ๊ะ
-
แว๊กกก !! :z3:
ภคิน !!! :angry2:
-
เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันไย ฉันทำอะไร...ให้เธอเคืองโกรธ
อ่านแล้วนึกถึงละครเรื่องนี้จริงๆอ่ะ
-
sex แบบนี้อย่ามีเลยดีกว่า ใช้แต่อารมณ์
ภคินก็เอาแต่ใจ ใช้แต่อารมณ์ ไม่ใช้เหตุผล ไปป์ก็(แกล้ง)ซื่อ (ใช้คำเบาๆ)
แต่หวังว่าจะหยุดอารมณ์ได้ก่อนมีอะไรกันล่ะนะ ^^
อินโว้ยยยยยยยย!!!
-
ไปกันใหญ่เเล้ว ถ้าภคินไม่หยุด ผลตามมาต้องเเย่เเน่ๆ :sad4:
มันข่มขืนนิ :sad4:
-
ไม่เอา NC มาม่าได้ไหม :sad4:
ปรับความเข้าใจกันก่อนนะ แล้วค่อย NC :impress2:
-
ไม่เอามาม่า :serius2: คุยกันดีๆนะ ถ้าคุยไม่ได้ก็ยังไม่ต้องคุย แต่ไม่ชอบการใช้กำลังเลย :เฮ้อ:
-
อ๊ากกกกก ให้มันได้ยังงี้ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ไม่ได้สงสารไปป์นะเว้ย สงสารภคินวะ จริงๆแมร่งก็ไม่ได้ผิดไร ใครเห็นแฟนตัวเองโดนลวนลามก็ต้องโกรธทั้งนั้นอะ ละยังมันเจอแฟนโง่ใส่อีก ถ้าไปป์มันไปเจอภคินดูดปากกะสาวละอ้างว่าเมามันจะไม่โกรธบ้างเหรอ ถ้า มันฟิตเจอร์ริ้งกันละโกรธ ไม่ต้องไปโทษภคินฝ่ายเดียวนะ เราว่าไปป์ก็มีส่วนผิดอะ โกรธละอย่าลืมมาคืนดีกันด้วยนะ ยังไงเราเชียร์คู่นี้อะ // ล้มโต๊ะ!!!!
-
โฮกกกกกกก ร้ายกาจ!
แซ็กมันปาระเบิดโดยไม่ตั้งใจชัดๆเลยนะ!
แต่แปลกแฮะ ไม่ค่อยสงสารไปป์หรือแซ็กเลย สงสารภคินมากกว่า=w=
ดูเป็นคนที่ พยายามแล้ว แต่ไปป์มันความรู้สึกช้าเกินไป จนไม่รู้จะทำยังไงเลยแก้ปัญหาด้วยวีธีรุนแรงออกไป
แล้วภคินก็จะดูเป็นคนผิดอีก=w= เมื่อไหร่ไปป์จะฉลาดหนอ ที่ไปป์ไม่รู้ เพราะแซ็กมันไม่ด้านเท่าคินกับค่าสินะ???
-
ถึงผมจะชอบฉากnc แต่ก็ไม่ได้อยากได้แบบนี้นะครับ
อยากให้ทั้งคู่คุยกันดีๆๆ เข้าใจภคินครับ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
พูดไม่ออกบอกไม่ถูก o22
-
คินก็หวงเกินไป ดูแซ๊กก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะแย่งไปป์ไปซักหน่อย ยังไงเขาก็เป็นเพื่อนกัน
แต่ก็ดันมาเห็นตอนที่ไม่ควรเห็นพอดีอ่ะนะ ไม่โกรธก็แย่
ถ้าภคิณทำสำเร็จ เรื่องมันต้องแย่กว่านี้แน่ ครั้งแรกด้วย
-
อยากจะอ่าน NC แต่ไม่อยากได้มาม่าที่จะพ่วงมาด้วยง่ะ :serius2:
-
ตอนก่อนหน้านี้พึ่งจะหวานอยู่หยกไมเป็นแบบนี้ไปได้ละเนี่ย :a5: เคลียร์กันยาวแน่ๆเลยอ่ะคราวนี้ :m16:
-
เฮ้ออ คุยกันดีๆซี๊
แบบนี้มัยจะไปรู้เรื่องอะไรกัน
มีแต่โกรธกันมากขึ้นเน้ออ
-
บอกสิว่าไม่ใช่ NC!!
ไอ้คินจะยอมหยุดใช่มั้ย!? เฮ้อ....
ไม่คิดว่าตัวเองลำเอียงนะ ถึงปกติไอ้คินจะไม่ค่อยมีบท (555)
แต่ทำไมตอนนี้ ขอเข้าข้างภคินก็ไม่รู้...แต่ก็ไม่ได้ว่าไปป์ผิดนะ...
รอตอนต่อไป!! "OTZ
-
:sad4: :sad4: :sad4:
ค้างง่ารีบๆ มาต่อเลย
-
อย่ารุนแรงกันมากล่ะคิน เดี๋ยวจะมีหนุ่มๆ เข้ามาแทนหรอก
-
เอ่อ.. ไปป์ปี้ แกดราม่ากับเค้าก็เป็นด้วยเหรอ??? พระเจ้า.... คินนี่มึงสามารถสุดติ่ง!!!
เรื่องเน้... อยากได้พี่แซกอีกแล้วอ่ะ เอ่อ เอาพี่แซกกับพี่่ค่าคู่กันได้ไหมไหนๆมันก่าเป็นบ่าวเคิ้นแล้วหนา อร๊ายยย
แล้วใครจิกดใครล่ะ? ถึงพี่ค่าจะแรดแต่ก็มีดีกรีเสื้อช็อปพร็อบพิเศษนะ...ส่วนพี่แซก...ถึงจะเมาแล้วเรื้อน..แต่ก็เซอร์บาดใจ....
รอยไหมๆๆ อั๊นเฮาก่าเป็นสาวเคิ้นคู่กับพี่ค่า โค๊ะๆๆๆๆๆๆๆ
จากใจ.... นี่พวกเมิงดราม่ากันแล้วเรอะ!! มึงเก่งมากไปปปี้ กรุชมแค่นี้หน้าบานเป็นกะด้งไปได้ ฮู้ยยยยย
-
ภคินกลายร่างเป้นพระเอกตบจูบแล้ววว
-
NC บวก มาม่า บอกได้คำเดียว ปวดตับจริงๆ
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้ (ตอนที่37 กับ ตอนที่38 ต่างกันยิ่งนะ)
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
อ่านตอนนี้แล้ว สงสารภคิน ยิ่งกว่าตอนที่ผ่านๆมาซะอีก (ตอนนี้อ่านรอบเดียวพอนะ ปวดใจอ่ะ)
ไปป์ไม่ห่วงภคินมั้งเลย ห่วงแต่เพื่อน(ที่คิดเกินเพื่อน)ตัวเองนั้นแหละ (เซ้งโคตรอ่ะ)
บางทีปล่อยไปป์ไว้คนเดียวบ้างก็น่าจะดีนะ (เพราะรักมากไปไปป์ก็ไม่เข้าใจ)
เข้าใจภคินนะใครจะทนได้ที่เห็นแฟนตัวเองโดนคนอื่นจูบอ่ะ (แล้วภคินก็ดูออกด้วยว่าคน คนนั้นชอบไปป์)
หวังเป็นอย่างยิ่งว่าตอนหน้าคงไม่เครียดแบบนี้อีกนะ (สงสารภคินมากๆเลย)
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ไปป์ นายมัน.....................................................(ไม่น่ารักแบบที่เคยเป็นมาเลย)
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
ถึงผมจะชอบฉากnc แต่ก็ไม่ได้อยากได้แบบนี้นะครับ
อยากให้ทั้งคู่คุยกันดีๆๆ เข้าใจภคินครับ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
... คิดเหมือนคุณคนนี้เลยล่ะค่ะ ถึงอยากจะให้มี nc เพื่อพัฒนาความสัมพันธ์ แต่ถ้าแบบนี้แล้วคงมีจะสร้างรอยแผลทั้งสองฝ่าย
ไปป์... ก็เข้าใจนะว่ารักเพื่อน เลยไม่ได้เฉลียวใจอะไร แต่อย่างน้อยก็น่าจะรู้อะไรบ้างละนะ ไปป์ไม่ใช่คนโง่ แต่พยายามเลี่ยงที่จะรับรู้ซะมากกว่า เพราะบ่อยครั้งไปป์เป็นแบบนี้ เพื่อสร้างกำแพงให้ตัวเอง (เดาเอา)
ภคิน... คนนี้มีภูมิหลังเยอะแยะมากมาย พอรู้ว่ารักแล้วก็อยากจะครอบครอง ไม่มีความพอดี อารมณ์มักจะรุนแรง แต่เป็นคนตรงๆไม่แอบตอด ทำอะไรซื่อตรงกับใจตัวเองเสมอ รักก็บอกว่ารัก เกลียดก็บอกเกลียด ข้อดีคือรักไปป์มากจนบางทีไปป์อาจคิดไม่ถึงก็ได้นะ (อันนี้ก็เดา 55)
แซกซ์... ไม่เคยกล้าแสดงตนว่าคิดอย่างไรกับไปป์ก็เพราะกลัวเสียเพื่อน แต่พอรู้ว่าไปป์คบกับภคิน ก็อาจจะคิดว่าไปป์โอเคกับเรื่องนี้ เริ่มรู้สึกอยากแสดงตัวบ้าง อาจจะไม่ได้อยากครอบครอง แต่แค่อยากให้ไปป์รู้ แต่ก็ไม่คิดให้รอบคอบว่าอาจจะทำให้เพื่อนเดือดร้อน เฮ้ออออออ
... ในสามคนนี้... เข้าใจภคินมากที่สุด เพราะไปป์ไม่ค่อยจะยอมให้ทำอะไรๆที่คนเป็นแฟนเค้าทำกัน ยิ่งรู้ว่าไปป์มีคนชอบมากมาย (โดยที่เจ้าตัวไม่เคยจะรู้ตัวเองเล๊ยยย) ก็ออกอาการคิดมาก รักมาก หวงมาก กลัวสูญเสียมาก การแสดงออกเลยแนวเห็นแก่
ตัวแบบนี้ ยิ่งไปป์แรงกลับ ภคินก็ยิ่งแรงเป็นสองเท่า เพราะอารมณ์รุนแรงอยู่แล้ว เฮ้อออ ไปป์ควรกลับมาเป็นน้ำ อย่าเป็นน้ำมันเลย เดี๋ยวจะเพิ่มรอยแผลให้ภคินไปอีก แถมตัวไปป์เองก็คงไม่มีความสุขหรอก ได้แต่ภาวนาให้ภคินหยุดได้ อย่าทำแบบนี้เลยมันเจ็บทั้งสองฝ่าย :เฮ้อ:
ปล. ไม่ค่อยจะชอบดราม่าเลย ช่วงนี้น้ำยิ่งท่วมเครียดมาก :z3:
-
ไปป์ซื่อ....มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
-
:a5:
ไปป์แกเสร็จแน่!!!
ภคินใจเย็นๆนะไปป์มันซื่ออ่ะไม่รู้เรื่องหรอก :เฮ้อ:
-
อย่าเพิ่งใจร้อนนนน
คุยกันก๊อนนนนนน
-
พี่คินอย่าทำร้ายพี่ไปป์แบบนี้เลยน้า
ครั้งแรกมันต้องดีกว่านี้สิ
ใจเย็นๆหน่ิอยน้า
แต่ไปป์ก็นะ ไม่รู้จักเชื่อฟังแฟน
เราเป็นคินเราก็ไม่พอใจแหละ
-
เฮ้ยๆๆๆๆ!!! :z3:
ไอ NC มันก็อยากอ่านอยู่หรอกนะ
เเต่ไม่เอาเเบบนี้นะ ภคินนนนน :serius2:
ใจเย็นๆๆๆ ก่อน :monkeysad:
ปล. เมื่อกี้พึ่งตามอ่านนิยาย ก็เจอพระเอกเลือดขึ้นหน้า ความหวงเข้าเเทรกเเซง
ปล้ำนายเอกเยย อย่านะๆๆๆๆๆ ภคินที่รัก(ของไปป์) o18
-
มีเค้าลางว่าภคินจะหยุดกลางคัน
-
ภคินใจร้ายอ่ะ ไมไม่คุยกับไปป์ดีๆ อ่ะ
แอบสงสารไปป์ คริคริ :-[
-
ตอนนี้เราไม่สงสารเเซ๊ก
เเต่เราสงสารไปป์ :sad4:
ครั้งแรกจะเอาเเบบrapเลยเหรอ
ไม่น่ะ :sad4: เราไม่เอา 55
-
กรี๊ด >o< ค้างค่ะ
พี่คินของขึ้นซะแล้ว แต่ว่าน้องไปป์ ดูน้องแอบสมยอมนิดๆนะนั่น
-
ไม่นะ ครั้งแรกมันต้องไม่ใช่แบบนี้ :z3: :z3:
-
อ่า ไม่ชอบแบบนี้เลย
ยังไงเราก็เห็นใจภคินอยู่ดี
-
ภคิน กล้าทำร้ายไปป์เหรอ ไหนว่ารักที่สุดไง :m31:
-
สงสัยตอนหน้าต้องมีมาม่ามาเสริฟ์หน้าจอ จะชามเล็กชามใหญ่ก็ว่ากันไป....
เราผิดไหมที่ไม่ค่อยจะสงสารแซ็กเท่าไหร่ มีเำพื่อนที่ไหนแอบรักเพื่อนมาเก้าปี !
ย้ำว่าเก้าปี !! ไม่เคยบอก ไ่ม่เคยอะไรเลย แอบดู แอบมอง แอบชอบ แอบมีใจ
ุถ้าคิดในแง่ร้ายก็ดูโรคจิตเบาเบานะ 55555 ยังไงก็ภคินไปป์โอนลี่ : D
แต่ภคินปล้ำไปป์แบบนี้พี่ไม่ปลื้มนะ คนรักกันถึงจะโมโหก็ไม่น่าทำแบบนี้เลย
สงสารไปป์ TT แต่หนูก็แบ๊วเกินไปอ่ะ เค้าถึงว่าผู้ชายอะมองกันออก
แสดงว่าไปป์ไม่ใชผู้ชาย 555 ถึงไม่เคยมองออกว่าแ็ซ็คคิดยังไงกับตัวเอง
-
เป็นเรื่องจนได้. . .
-
ค้้างงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ฟหหดวกดสบกดวบห อ๊ากกกก ; [] ;!!
แต่nc แบบนี้หนูไม่อาวว ; A ;
-
โห...ตัดจบตอนได้มืออาชีพม๊ากกกก :a6:
จ๊ากกก ภคินจะยิงจุดโทษษษ อย่ายิงนะโว้ย ได้ประตูแบบนี้มันไม่สมศักด์ศรีหรอกนะคินนะ
สงสารแซ๊กอ่ะ ด้วยความเป็นเพื่อนมันค้ำคออยู่ จะบอกรักก้อกลัวจะเลิกรักก้อยากส์ แบบว่า"กลับตัวก้อไม่ได้ จะเดินต่อไปก้อไปไม่ถึง" อะไรอย่างนั้น (เก้าปี แซ๊กเอ๊ย...ทนโครต)
เข้าใจทั้งไปป์และภคิน แต่ละคนก้อมีความคิดในมุมของตัวเอง แต่ด้วยอารมณ์และปมด้านความรักของภคินเลยทำให้แสดงออกรุนแรงแบบนั้นทั้งๆที่รักไปป์มาก :เฮ้อ:
เคลียร์กันดีดีนะ ยังไงเค้าก้อรักทั้งไปป์ทั้งภคิน :กอด1:
-
:a5:
เฮ้อ.... :เฮ้อ:
-
เฮ้ยยยย ภคินอย่าทำอย่างเน้!!!!!!!!!!!
-
เราไม่สงสารไปป์เลย ถ้าเลิกกันจะดีมากกก เชึยร์ให้เลิกกัน เลิกกันเหอะถ้าเป็นแบบนี้อ่ะ ทำมาเป็นนอนรับชะตากรรม ทุเรศว่ะ
-
มาประเดิมเม้นท์แรก หลังจากสิงในเล้ามา ร่วมเดือนนนน :z2:
แต่
เค้าค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
-
อุตส่าห์โหวตให้เป็นนิยายสุดฮาแท้ๆ เห้อ!!!
-
:dont2:อย่ามาทิ้งบอมกันแบบนี้ๆๆๆๆ
-
ไม่ชอบความรุนเเรงอะ
-
ภคินนี่จริงๆเล๊ยยยยยย หึงโหด หึงแล้วพาล หึงไม่ดูตาม้าตาเรือ
-
มาต่อเถอะน้าา าา า าา พลีสสสสส ส :oo1: :oo1:
-
มาตามอ่าน ตอนนี่ทันแล้ว
แค่อยากบอกว่า ถ้าพี่ภาคิน จะมุกกระจายขนาดนี้ ><
อะไร น่ารัก
ส่งกำลังใจให้น่ะค่ะ
-
ค้างมาก :z3: :z3:
จะสงสารใครดี ภคินหรือแซ็ก :sad4:
-
ภคิน ใจเย็นๆ อย่าใช้อารมณ์ ทำอย่างนี้ ไม่ดีหรอกจะบอกให้ :sad4:
-
#Room 29
ชอบพี่อาร์ทแดกเห็ดมาก!!! 55555
มุขพี่คินอย่างโดนนนนนนนนนนนนนนน
ป.ล. แวะมาบอกย้อนหลัง..
คนอ่านก็ติดเอเอฟมาก!! รักพี่เต๋าพี่คชามากด้วย ><
-
อ่านตอนนี้แล้วทำใจไม่ได้ค่าาาา ภคิ๊นนนนนนนนน! สงบสติหน่อยดิว่ะะะโตแล้วแท้ๆ
โอ่ยยยรู้สึกถึงเสียงแตกหักค่ะ TT
-
ภาคินจะได้กดไปร์หรือเปล่า หรือหยุดแค่นี้
อยากรู้คำตอบติดตามตอนต่อไป อ๊ากกกกกกกกกก
-
เราไม่สงสารไปป์เลย ถ้าเลิกกันจะดีมากกก เชึยร์ให้เลิกกัน เลิกกันเหอะถ้าเป็นแบบนี้อ่ะ ทำมาเป็นนอนรับชะตากรรม ทุเรศว่ะ
กดไลท์เลยครับ
-
#Room 31
เกือบจะดราม่าแล้ว เกือบแล้วววว...
"บ่อนปอยเปต"!!!! =___=
เพลียคินเหลือเกิน!!!
คนอ่านแอบเครียดนะ! 5555555
-
#Room 32
ตายละๆ สามวันจาก นารีเป็นอื่นจริงๆให้ตายเถอะ
สามวัน มีคนเข้ามาใหม่อีกแล้วชีวิตลูกแม่!
ปัญหาแบบฮาๆมันมาอีกแล้วใช่ไหมนั่น????
-
ต้องบอกว่าน่าสงสารทั้งสามคนเลยล่ะ :sad11:
- พ่อภคิน พ่อยอดขมองอิ่ม (คือตกลงต้องปักธงชูป้ายไฟว่าเป็นแฟนคลับกันเลยทีเดียว555+) พ่อคนนี้รักมาก จึงหวงมาก
- น้องไปป์ ดูท่าแล้ว น้องจะรักเพื่อนมาก ห่วงตรงที่ถ้าน้องรู้ขึ้นมาว่าเพื่อนรักมาชอบตัวเองแบบนี้ ความรู้สึกจะเป็นอย่างไร
- (ไอ้)น้องแซ็ก บอกตามตรงว่าไม่ค่อยชอบตัวละครนี้เท่าไหร่ ตั้งแต่ทำให้น้องหัวเห็ดเสียใจ เลยไม่ค่อยถูกชะตา 555555+
แต่ว่ากลับกลายเป็นตัวละครที่น่าสงสารที่สุดในตอนนี้ (ความเห็นคนอ่านนะจ๊ะ)
-
#Room 33
ศึกชิงนางมันกำลังจะมา!!!!! ชอบๆๆๆๆ 5555
ค่ามันเสี่ยวเว่อจริงๆให้ตายเถอะ =__=
หลอนแทนไปป์มัน -0-
-
#Room 34
เบอร์นี่... โทรไปจะเจอค่าจริงๆไหม? 55555
กวนได้ใจจริงๆเถอะ ให้ตาย!!!!
กลับบ้านไปเคลียร์กันด่วนนนนนนนน~
-
#Room 35
แตะบอลชิงนาย!!
เมื่อไหร่น้องฟาร์จะเล่าเรื่องอาร์ทให้ไปป์มันฟัง? อยากอ่านช็อตนั้น!55555
ps. มุขผวนคำ ไม่บอกให้ผวนก็เข้าใจได้ตั้งแต่เห็นรอบแรก! 555555555555
หัวไวเหมือนกัน! 555
"คุณค่า" ชื่อเลิศมากมายอ่ะ! 55
-
ภคิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน ได้สติได้แล้วลูกเอ๊ยยยยยย :serius2:
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด คินอย่าเอาอารมณ์นำแบบนี้
-
#Room 36
มันฮามาก!!!
มาจบที่เป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องกันง่ายๆงั้นเลย?
มุขประตูนี่เด็ดเว่อ! 5555
ps. อาร์ทฟาร์น่ารักกกกกกกกกก > <
-
#Special Room 03 [Far’s chapter]
อ๊ากกกกกก
อาร์ทฟาร์น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอไปมั่วในผับด้วยได้ไหมนั่น!!!!
น้องฟาร์หาคนดามใจได้แล้วลูก! คนนี้แหละใช่เลย! ^^
-
#Room 37
ความสัมพันธ์พัฒนาไปอีกนิดจริงๆ นิดเดียวมากๆ 5555
ไปป์เขินน่ารักเว่อ!!!!!!!
ค่ากลับมาจีบสาวแล้วเห้ยยยยยย
อยากรู้ใครมันจะมาเป็นคู่ไอ้ค่ามัน!
-
เบาๆ กับหนูไปป์หน่อยนะภคินสุดหล่อออออออ
-
ภคิ๊นนนนนนนนนนนนนน
อย่าอย่างนั้นลูก!!! ขืนใจมันไม่ดี!!!
เดี๋ยวต่อกันไม่ติด TT^TT
ไปป์มันไม่ค่อยฉลาด มันดูออกไหมล่ะว่าแช็กชอบมันน่ะ!
ป.ล. ค้าง!!!!!! :a5:
-
แอบมาเม้นๆก็เริ่มอ่านจริงจัง :impress2: :impress2: :impress2:
เพจเยอะมากกกกก :m15:
แต่ขอบคุณที่ทำสารบัญสงเคราะห์เรา :เฮ้อ:
ขอบคุณค๊าบบบ :call: :call: :call:
-
ค้างมากมายยยยย
ภคิณณณ อย่าทำนู๋ไปป์แบบนั้น
รอนู๋ไปป์สมยอมจะดีกว่านะ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ^^
-
Room 39
ทั้งๆที่บอกไปแล้ว ห้ามไปแล้ว....ทำไมถึงไม่เคยฟังกันบ้างนะ...
แล้วนี่น่ะเหรอสิ่งที่ผมควรจะได้รับหลังจากกลับมาจากการทำงานอันเหนื่อยล้า.... ห้องที่ว่างเปล่าบ่งบอกได้เป็นอย่างดีเลยว่ามันไม่ฟังผมบ้างเลย ผมกระแทกปิดสวิทซ์ไฟ......เลือดในกายสูบฉีดแรงขึ้นในตอนที่วิ่งออกไปตามทางเดินเพื่อเอารถออก
หายไปแล้ว....คนสำคัญ หายไปอีกคนแล้ว....
ทิ้งผมไว้คนเดียวอีกแล้ว....
เป็นครั้งแรกที่ผมนึกอยากจะซื้อรถคันใหม่ขึ้นมา เพราะไอ้รถเก่าๆนี่มันช่างไม่ทันใจซะเหลือเกิน ผมขับลัดเลาะไปตามร้านเหล้าที่เปิดแถวมหาลัย แวะจอดแล้ววิ่งเข้าไปหาตัวมันทุกร้าน แต่มหาลัยผมมีร้านเหล้าเยอะขนาดนี้ใครมันจะไปหาเจอได้ล่ะ
บ้าเอ๊ย!!!! ทำไมต้องไปกับไอ้เชี่ยนั่นสองต่อสองด้วย ไม่รู้รึไงว่ามันชอบมึงอยู่น่ะห๊า!!!! แล้วถ้าเกิดอะไรขึ้นมาจะทำยังไง?.....ถ้ามันทำอะไรมึงขึ้นมาล่ะ ถ้ามึงเลือกมันขึ้นมาล่ะ.... เคยคิดบ้างไหมว่ากูจะทนอยู่ได้ยังไง...
ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเหงื่อที่เกาะบนใบหน้ามันมีมากมายขนาดไหน รู้แต่ต้องวิ่งออกไปเรื่อยๆ ต้องหา...หา...หาต่อไปจนกว่าจะได้เห็นหน้ามัน ผมเลี้ยวรถเข้าจอดร้านติดคันคลองที่เปิดเสียงเพลงกระหึ่ม
เพื่อมาพบกับภาพนี้น่ะเหรอ??
มันเป็นสิ่งที่ผมควรได้รับงั้นเหรอ ทำไมต้องอยู่กับมัน ทำไมต้องปล่อยให้มันจูบ ทำไมต้องปกป้องมัน ทำไมต้องทำร้ายผมด้วย
ทำไม....ทำไม.....ทำไม.......
“โอ๊ย!!!” ร่างผอมๆแบบผู้ชายที่ถูกทับอยู่ส่งเสียงร้องในตอนที่ผมกัดลงไปที่หน้าท้องนั่นจนเห็นเป็นรอยฟัน ไปป์มันเป็นคนผิวขาวแค่สัมผัสแรงนิดหน่อยผิวมันก็ขึ้นสีแล้ว และในตอนนี้ที่อารมณ์โกรธของผมพุ่งสูงขึ้นยิ่งทำให้มีรอยแดงๆเต็มทุกพื้นที่ตารางของผิว
ผมก้มลงกัดกลีบปากนั่นแรงๆจนได้กลิ่นคาวเลือดนิดๆก่อนจะส่งลิ้นเข้าไปด้านในเพื่อควานหาลิ้นเล็กๆที่ติดรสขมปร่าของเลือด มันไม่ได้จูบผมตอบอย่างที่เคยเป็น ไปป์หยุดดิ้นไปแล้ว.... มันนอนนิ่งปล่อยให้ผมทำรอยไปทั่วทั้งตัว
คืนนี้มันต้องเป็นของผม!!!!!!! ของผมเท่านั้น!!!!!
รอยแดงๆบางรอยค่อนไปเกือบม่วงถูกสร้างประดับไว้บนผิวขาวๆนั่นเต็มไปหมด ตั้งแต่คอ หัวไหล่ หน้าอก ลามลงมาถึงหน้าท้อง มันเกร็งหน้าท้องขึ้นตอนที่ผมเริ่มไล่ริมฝีปากลงไปด้านล่างช้าๆ....
หัวผมมีแต่ภาพเหตุการณ์สดๆร้อนๆที่ผ่านมาก.....ไอ้ผู้ชายคนนั้นที่มาจูบคนของผม....ใช่ มันเป็นของของผม ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องได้ทั้งนั้น!!!!!!! ทั้งๆที่รู้ว่ามันชอบตัวเองแท้ๆ แต่กลับปล่อยตัวให้มันถึงขนาดนี้ แค่คิดผมก็โกรธเลือดขึ้นหน้าเผลอกัดไปที่หัวไหล่นั่นเต็มแรงจนเจ้าของร่างต้องร้องโอ๊ยออกมา
สองมือนั่นเริ่มพยายามออกแรงต่อต้านอีกครั้งเมื่อผมจูบแรงๆตรงหน้าอกมันอีกครั้ง ไปป์พยายามดันบ่าผมออกด้วยแรงเท่าที่มันเหลืออยู่....แต่ยังไงก็สู้แรงผมไม่ได้
มือข้างหนึ่งก็เริ่มเคล้าคลึงไปที่สะโพกภายใต้กางเกงขาสามส่วน คราวนี้มันไม่ได้ดิ้นถีบผมออกมา แต่กลับนอนนิ่งให้ผมเล้าโลมมันได้สะดวกขึ้น... ผมถอดเสื้อยืดตัวโคร่งของมันออกทางหัวอย่างง่ายดายแล้วโยนทิ้งที่ข้างเตียง ก่อนจะก้มลงไปจัดการต่อ
“อื้อออออออ....” มันครางอือในลำคอตอนที่ผมจูบย้อนขึ้นไปถึงซอกคอแล้วซุกไซร้ กลิ่นสบู่อ่อนๆยิ่งกระตุ้นให้ผมกดจูบหนักๆที่ลำคอแล้วผละออกมา....
รู้ตัวอีกทีก็สัมผัสถึงความเย็นบางอย่าง.....
“ไปป์......กูขอโทษ”
ไม่รู้เมื่อไหร่ที่นิ้วเรียวๆนั่นเอื้อมแตะที่ข้างแก้มผม มือนั่นสั่นจนผมสัมผัสได้ แต่สัมผัสอันแผ่วเบาจากนิ้วโป้งที่ค่อยๆไล้ผ่านที่ดวงตาทั้งสองข้างของผมช่างหนักแน่นนัก....
“อย่าร้องไห้” ผมเห็นหยดน้ำที่ไหลออกจากตาตัวเองตกลงบนหน้าเล็กๆนั่น เท่านั้นผมก็ทนไม่ไหวคว้าตัวมันขึ้นมากอดเอาไว้แล้วซบหน้าลงกับบ่าเล็กๆนั่น
“ขอโทษ....ขอโทษ...” นี่เป็นสิ่งเดียวที่ออกจากปากผม บ่าเปลือยเปล่าเต็มไปด้วยรอยจูบกลายเป็นที่ซับน้ำตาของผม ไปป์ไม่ตอบอะไรนอกจากยกมือขึ้นลูบเส้นผมของผมช้าๆ....
น้ำตาผมไหล....ทั้งๆที่มันไม่เคยไหลมานานแล้ว.......
ตั้งแต่วินาทีที่เห็นภาพตัวเองที่สะท้อนจากดวงตากลมโตนั่นไม่มีความรู้สึกอยู่ในดวงตาเลย.... ไม่เหมือนกับทุกครั้งที่ผมได้เห็นภาพสะท้อนตัวเองจากดวงตาที่เต็มไปด้วยความสุข
แค่ดวงตาที่เฉยชาไร้ความรู้สึกของไปป์ก็ฆ่าผมได้ทั้งเป็นแล้ว..
ไม่นะ....ผมไม่อยากถูกเกลียด.... อย่ามองด้วยสายตาแบบนั้น......
“ขอโทษ....” จะให้พูดอีกกี่ร้อยกี่พันครั้งก็ได้ แต่ได้โปรดเถอะ....
ผมไม่ได้ร้องไห้สะอึกสะอื้น....เพียงแต่น้ำตามันไหลออกมาเองเท่านั้น ร่างกายที่ผมกอดอยู่นี่ก็ไม่ได้สั่นเทาอีกต่อไป แต่กลายเป็นผมเสียเองที่สั่นจนมันต้องกอดแน่นขึ้น บ่ามันเปียกแฉะไปด้วยน้ำตา ทั้งๆที่มันคงเจ็บจากเหตุการณ์เมื่อกี้แท้ๆแต่มันกลับไม่พูดอะไรสักคำ หรือร้องครางด้วยความเจ็บปวดเลย
ไม่รู้ว่าเข็มยาวเดินได้ระยะทางเท่าไหร่.....จนกระทั่งน้ำตาผมหยุด และความเงียบยังคงโรยตัวในห้อง... ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากปากเล็กๆนั่นอีก มีแต่เสียงพึมพำว่าขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่าจากผมเท่านั้น....
แต่อยู่ๆร่างที่กอดผมอยู่ก็ปล่อยมือ ไปป์ดันตัวผมออกมาแล้วลุกขึ้นเดินเซๆไปเก็บเสื้อยืดที่ผมขว้างทิ้งไว้บนพื้นมาสวมไว้
“ไปป์....” ผมครางเรียกชื่อมันเบาๆ แต่มันไม่ได้พูดอะไรเหมือนเคย ร่างผอมๆนั่นเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วเลือกหยิบเสื้อแขนยาวมาสวมทับไว้แล้วเดินออกไปจากห้อง
ผมเอื้อมมือไปคว้าเสื้อของตัวเองมาใส่บ้างแล้วรีบวิ่งตามออกไป ไปป์กำลังหยิบรองเท้ามาใส่
“จะไปไหน” คำตอบที่ได้มีเพียงความเงียบเท่านั้น มันหมุนลูกบิดแล้วเดินออกนอกห้องไปช้าๆ ผมไม่ปล่อยให้เป็นแบบนั้นหรอก ผมรีบใส่รองเท้าแตะเก่าๆแล้ววิ่งตามออกไปบ้าง
ตอนแรกผมคิดว่ามันจะหนี....แต่ไม่ใช่....
สายตาของผมสะท้อนภาพผู้ชายตัวสูงพอประมาณแต่ผอมแห้งเดินเอื่อยๆไปตามทางเดิน มันซุกมือลงในกระเป๋าเสื้อแขนยาวและยังคงก้มหน้าก้มตาเดินไปเรื่อยๆไม่ยอมตอบคำถามผมเลย ทั้งเรื่องที่ผมขอโทษและเรื่องที่จุดหมายปลายทางของมันคืออะไรกันแน่ ที่ผมทำได้ก็มีเพียงก้าวตามเงาสีดำที่ทอดยาวลงมาไปเรื่อยๆ
มันก้าวเดินช้าๆทิ้งระยะห่างจากผมไม่มากนัก ไปป์เดินออกมาจากหอพักแล้วเดินเลียบถนนเส้นเล็กๆในซอยหอพักไป ....ผมเริ่มขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจว่ามันจะไปที่ไหนกันแน่...
เส้นทางคดเคี้ยวนำไปสู่สนามเด็กเล่นในซอยหอพัก.... มันเป็นลานทรายสลับกับสนามหญ้ากว้างๆที่ให้เด็กในละแวกนั้นมารวมตัวเล่นกัน ทั้งกระดานลื่น ชิงช้า ม้าหมุน ไม้กระดก แล้วก็บ้านเด็กอะไรไม่รู้อีก นอกจากนี้ยังมีประตูฟุตบอลให้พวกนักศึกษามาแย่งเด็กเตะบอลในบางเวลา
แต่ที่ผมงงก็คือไปป์มันมาทำอะไรที่นี่??
“มาทำอะไรที่นี่น่ะ”
และความเงียบก็ยังเป็นคำตอบ มันไม่พูดอะไรนอกจากเดินเอื่อยๆไปทิ้งตัวนั่งบนชิงช้าที่ตั้งอยู่บนลานทราย เวลาตีสี่กว่าๆแบบนี้ยิ่งทำให้บรรยากาศโดยรอบเงียบสงบเสียจนวังเวง ร่างผอมๆนั่นค่อยๆยืนขึ้นก่อนจะทิ้งตัวลงปล่อยให้ชิงช้าไกวไปจนได้ยินเสียงลั่นเอี๊ยดอ๊าดดังก้องในหู
“กูขอโทษ...” ไปป์ตอบผมด้วยเสียงเหล็กเสียดสีกันเท่านั้น ไม่รู้ว่าผมพร่ำบอกคำนี้ไปมากแค่ไหนแล้วนะ....
ลมเย็นๆในยามใกล้รุ่งสางเรียกให้มันห่อชายเสื้อเข้ากับตัว แล้วเงยหน้าสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะยิ้มบางๆออกมา.....
“กูกับแซ๊กเป็นเพื่อนสนิทกัน” นั่นเป็นประโยคแรกที่มันพูดกับผมหลังจากเหตุการณ์นั้น “ถ้าจะมีเพื่อนคนไหนยอมตายเพื่อกู......กูเชื่อว่ามันต้องเป็นหนึ่งในนั้น”
คราวนี้ผมเองกลับเป็นฝ่ายที่ตอบมันด้วยความเงียบแทน ทั้งๆที่ในใจอยากพูด....อยากเถียง....อยากตะโกนว่าไอ้เชี่ยนั่นมันชอบมึง!!!!! ดูสายตามันก็รู้แล้วว่าไม่ต่างอะไรกับที่ผมใช้มองมันเลย....
“แล้วที่มึงเห็นตอนนั้นก็เหมือนกับตอนที่มันหอมแก้มกูเมื่อตอนนู้นแหละ” ไปป์ยังคงไม่สบตาผม แต่ก็ดีแล้ว...ไม่งั้นมันอาจจะรู้ว่าผมต่อต้านอยู่ในใจ “มันเมาแล้วมันก็จูบทุกคนแหละ....เพลย์บอยอย่างไอ้เวฟยังเคยโดนเลย”
ผมถอนหายใจเงียบๆเพราะกลัวว่ามันจะโกรธผมได้.... ไอ้เรื่องจูบนี่ถึงจะรู้อยู่แล้วว่ามันไม่ได้ตั้งใจ....แต่ผมก็โกรธอยู่ดีแหละ!!!!!! ถึงมันจะไม่โดนปากก็เหอะ!!!!!!
“แล้วทำไมต้องไปกับมันสองคนด้วยล่ะ” ผมเริ่มทนไม่ไหว “กูก็บอกแล้วว่าไม่ให้ไป....แล้วเป็นไงล่ะ”
“ภคิน...” ในที่สุดมันก็ยอมเงยหน้าขึ้นมาจากพื้นทราย “กูคิดว่ากูพูดรู้เรื่องแล้วนะ”
“ก็กูหึงมึงนี่หว่า!!!!! จะให้ทำยังไงล่ะ!!!!!!!”
พอเจอฮุคแบบหน้าด้านๆเต็มตีนเข้าไป ไปป์มันก็ถึงกับไปไม่เป็นชั่วขณะ แก้มขาวๆนั่นขึ้นสีเรื่อ....น่ารักซะจนผมอยากดึงมาฟัดให้หายหมันเขี้ยว แต่กลัวว่ามันจะโกรธผมมากกว่าเดิม.....
“แม่งเอ๊ย!!!...กะ...ก็บอกแล้วว่าเป็นเพื่อนกัน มึงจะเอาอะไรอีกวะ” นั่น...ทำตะโกนเสียงดังกลบเกลื่อนอีก “จะให้กูเลิกคบมันรึไง”
“ถ้าได้งั้นก็ดี”
“ภคิน” มันดุผม “ที่พูดนี่ไม่ได้เข้าใจเลยใช่มั้ย”
เมื่อเห็นว่าผมไม่ยอมพูดอะไร คราวนี้มันเด้งตัวขึ้นมาจากชิงช้าปล่อยให้มันไกวไปมาอยู่สักพัก ไอ้ตัวแห้งก้มลงเก็บกิ่งไม้แห้งยาวๆที่ร่วงอยู่บนพื้น เป็นครั้งแรกที่มันเดินมาใกล้ผม ไปป์เดินวนรอบๆตัวผมไปมาก่อนจะใช้กิ่งไม้ขีดบนทรายเป็นวงกลมล้อมรอบตัวผม
“ถามหน่อยสิ” คราวนี้มันมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าผม “กูกับมึงจะยืนอยู่ในวงกลมวงนี้ได้ยังไง”
ผมเลิกคิ้วอย่าไม่เข้าใจในสิ่งที่มันต้องการสื่อ “มึงก็คงต้องขี่คอกูมั้ง....ไม่ก็ยืนเบียดๆกัน”
มันฟังคำตอบผมแล้วยิ้มออกมาบางๆ “แล้วถ้า......” คราวนี้มันเขียนวงกลมรอบตัวเองบ้างแต่ให้มีส่วนหนึ่งของวงกลมทับวงกลมของผมอยู่ “แบบนี้ล่ะเป็นไง”
ผมเลิกคิ้วสูงกว่าเดิม และไม่ได้ตอบอะไรไปเพราะไม่เข้าใจว่ามันจะสื่ออะไรกันแน่
“เห็นมั้ยล่ะว่ามันยืนสบายกว่าไปเบียดกันตั้งเยอะ” ไอ้เด็กติดลูกอมเงยหน้าขึ้นมองผม ตอนนี้เรายืนอยู่ใกล้กันนิดหน่อยจนทำให้ผมรู้สึกประหม่ายังไงก็ไม่รู้สิ....
ความเงียบโรยตัวอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันไม่ได้อึดอัดเหมือนครั้งก่อนแล้ว.... เรามองหน้ากันเหมือนรอให้ใครอีกคนพูดอะไรขึ้นมาก่อน......
“นี่......ภคิน...”
“อือ....”
“อย่าหวงกูมากเกินไปเลย.....การยืนในวงกลมเดียวกันน่ะมันทั้งอึดอัดทั้งแคบ ต่างฝ่ายต่างไม่สบายด้วยกันทั้งนั้น” มันเอากิ่งไม้เคาะลงในวงกลมที่ผมเหยียบ “นี่โลกของมึง” จากนั้นก็เคาะลงข้างเท้าตัวเอง “ส่วนนี่โลกของกู”
แสงจันทร์สะท้อนนัยน์ของมันให้วาววับเหมือนเด็กตัวเล็กๆ......
“เห็นมั้ย....เราไม่ต้องอยู่บนโลกใบเดียวกันหรอก....ไม่ต้องชอบทุกอย่างเหมือนกัน....ไม่ต้องทำเหมือนกัน....ไม่ต้องคิดเหมือนกัน....ไม่ต้องเป็นทุกอย่างของกันและกัน” ไปป์เคาะกิ่งไม้ลงในส่วนที่โลกของเราเชื่อมเข้าหากัน มันฉีกยิ้มกว้างพร้อมแววตาวาววับ “แค่ตรงนี้มันสำคัญก็พอ....เราไม่ต้องเป็นทุกอย่างของกันและกัน.....แต่เราเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญของกันและกันก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ”
มันไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้นเพราะถูกผมรวบกอดจนได้แต่ส่งเสียงอู้อี้ในลำคอ.... สุดท้ายก็ต้องยอมให้กอดแต่โดยดี.... เชื่อได้เลยว่าถ้าตอนนี้ไม่มืดค่ำเสียจนไม่มีคน ไปป์มันไม่ยอมให้ผมกอดในที่สาธารณะแน่ๆ...
“ขอโทษนะ....” คำนี้รอบที่ร้อยกว่าๆของวัน.... แต่คราวนี้คำตอบที่ได้ไม่ใช่ความเงียบอีกแล้ว....
แม้จะเป็นเพียงเสียงอู้อี้ที่บ่าผมก็เถอะ.... แค่นั้นก็ทำให้ผมยิ้มได้แล้ว
ผมไม่เคยรู้ว่ามันอึดอัดมาก่อน.... ผมน่ะไม่เคยใส่ใจกับรายละเอียดอะไรเล็กๆน้อยๆแบบนั้นหรอก ก็รู้อยู่ว่าตัวเองนิสัยชาติชั่วพอประมาณ.....ทั้งหัวดื้อ ไม่ยอมฟังใคร ชอบแสดงความเป็นเจ้าของ แถมเรื่องหึงหวงนี่ไม่ต้องพูดถึง....เอาเป็นว่าแค่มันขยับตัวผมยังรู้อ่ะครับ....
เรื่องบางอย่างในอดีตมันทำให้ผมฝังใจ.... คิดว่าถ้าปล่อยไปจะไม่มีวันได้กลับคืนมาอีก แต่เมื่อมีมันอยู่ในอ้อมกอดตอนนี้ ผมก็ไม่อยากคิดอะไรอีกแล้วล่ะ ความรู้สึกที่กลัวจะสูญเสียเมื่อกี้ยิ่งตอกย้ำให้ผมกอดรัดให้แน่นขึ้น
ความพอดีคือสิ่งที่หายากที่สุดสำหรับคนสองคน...
ผมสัญญากับตัวเองว่าจะเพลาๆเรื่องนี้ลงเสียบ้าง อย่างน้อยก็เพื่อความสบายใจของมัน.....เพื่อจะได้มีระยะห่างพอดีกับความสุขทั้งสองฝ่าย โอเค....ผมจะพยายามหึงให้น้อยลงนะ...
“โอ๊ย...จะกอดให้กระดูกกูหักเลยรึไงสัด.... แม่งกัดกูทิ้งไว้ยังไม่หายเจ็บเลยนะเว่ย!!!” นั่นไง..กูโรแมนติกได้ไม่ถึงสองนาทีหมาในปากไอ้แห้งนี่ก็เริ่มทำงานแล้ว
“ก็กูโกรธนี่หว่า กัดแรงเปล่าวะ...โทษที” เห็นแบบนี้เลยต้องผละออกจากตัวมันแล้วสำรวจที่คอ อื้อหือ....ม่วงๆแดงๆเป็นจ้ำเหมือนคนโดนผัวซ้อมมาเลยครับ
“แม่ง...กัดอย่างกะหมา ฉีดวัคซีนรึยังก็ไม่รู้” มันว่าพลางก้มสำรวจคอตัวเองที่โดนขย้ำไม่มีชิ้นดี “เวลาหมาบ้ากัดหมอเขาให้ตัดคอหมาไปตรวจนะรู้มั้ย”
“ไม่รู้”
“สัด....กวนตีนนะมึงอ่ะ” มันพุ่งเข้ามาบีบคอผมแล้วเขย่าๆ หนอย...เตี้ยแต่แรงอาฆาตเยอะนักนะมึง
“แล้วนี่มึงจะเดินออกมาไกลขนาดนี้ทำไมวะเนี้ย หรือว่าอยากเปลี่ยนบรรยากาศ” ว่าแล้วก็ยิ้มกรุ้มกริ่มล้อเลียนมันที่หน้าแดงแปร๊ดขึ้นมาเหมือนเปิดสวิทช์ ก็มาน่ารักให้กูเห็นแบบนี้แม่งจะไม่ให้หึงได้ไงวะ!!!!!!
โอเค....มันอาจจะไม่ใช่ผู้ชายหล่อเรี่ยราดหรือน่ารักชิบหายวายป่วงแบบที่เห็นแล้วต้องเหลียวหลังมองจนคอเคล็ด แต่เห็นแบบนี้ไอ้ไปป์มันดีกรีรองเดือนคณะเชียวนะครับ(พูดก็พูดเถอะ...เป็นรองแล้วได้อะไรวะ มันต้องนัมเบอร์วันแบบผมสิ ถึงจะมีคนจดจำ) เสน่ห์ของมันอยู่ที่ความเป็นธรรมชาติเนี้ยแหละ ตาโต จมูกเล็กดูรั้นๆ ปากหมาๆ ที่สำคัญคือเวลามันยิ้มนี่เหมือนมีรังสีความสุขแผ่ออกมาใส่คนรอบข้าง.... ยิ้มทั้งตายิ้มทั้งปาก ...บอกตรงๆว่าแค่เห็นก็อยากยิ้มตามแล้วครับ
“ว่าไปนะ เมื่อกี้หมาบ้าที่ไหนแม่งมาซบอกกูร้องไห้วะ” ว่าแล้วมันก็ทำท่าสะอึกสะอื้น “ฮือออออออออออ ฮือออออออ....ไปป์ กูขอโทษ....”
“เหี้ยละ...กูไม่ได้ทำท่าตุ๊ดแบบนั้นซะหน่อย”
“ตุ๊ดเหี้ยไร!!!! ไม่ต้องมานอกเรื่อง” ไอ้ไปป์ยื่นหน้ามาใกล้ผม “แหน่~~~ เขินล่ะสิ โตเป็นควายยังมาร้องไห้เป็นเด็กๆ” มึงคิดว่าหน้าอย่างกูเขิน???.....
“ไม่เขินว่ะ” ผมคว้านิ้วเรียวที่ชี้หน้าแซว เพราะหวังว่าหนังหน้าผมจะบางลงสักมิลสองมิลได้ ซึ่งขอโทษ..มึงไปฉาบหน้าตัวเองให้หนาเท่ากูจะง่ายกว่ามั้ย.....
จุ๊บ
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก ไอ้เหี้ย ไอ้หน้าด้าน!!!!!!!!!!!!!!!!!!” แฟนผมปากว่ามือถึงครับ แม่งเตะหน้าแข้งกูเข้าไปป้าบนึง ไม่พอยังจับมาตีเข่าซ้ำอีก ผมแม่งขำหน้ามันจนไม่มีแรงต่อต้าน เลยปล่อยมันซัดคืนบ้าง ขนาดเพิ่งโดนกูเล่นงานไป แต่แรงยังเหลือเยอะเชียวนะมึง
“โอ๊ย...แค่จุ๊บจมูกเฉยๆเอง มึงจะฆ่ากูให้ตายเลยไง”
“เออ!!!! ตายได้ก็ดี”
“อยากเป็นม่ายผัวตายรึไง”
“เหี้ย!!!!!!!!!!!!!!”
ใครจะอยู่เฉยๆให้โง่ล่ะครับ ผมวิ่งไปหลบหลังชิงช้าแต่มันก็ตามมาไล่เตะไม่ยั้ง เลยเกิดเป็นสงครามสกปรกในยามรุ่งสาง ไม่สกปรกได้ไงหลังๆผมกับมันเริ่มใช้วิธีเตะทรายใส่อีกฝ่าย นี่สินะที่เขาเรียกว่าเล่นสกปรก
ตอนนี้เป็นเวลาตีสี่กว่าๆ แต่มีผู้ชายสองคนกำลังไล่เตะทรายใส่กันในสนามเด็กเล่น พร้อมส่งเสียงแบบไม่กลัวชาวบ้านตื่น
“ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!...ตายซะเหอะเมิงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!”
“เชี่ย...ทรายเข้าตา ขอเวลานอก”
“ไม่มีว้อย กรรมการไม่อนุญาต!!!!!”
เราไล่กวดกันจนเหงื่อท่วมตัว สุดท้ายเลยมาจบลงที่นั่งเฉยๆบนชิงช้า ผมรู้สึกว่าตัวเองสกปรกมากครับ ทั้งๆที่พื้นเพเดิมก็ไม่ใช่คนสะอาดอะไรหรอกนะ แต่คิดดู....เหงื่อท่วมตัวแถมยังมีทรายเต็มหัว เข้าตา และติดไปตามส่วนต่างๆของร่างกาย นี่ยังไม่นับเสื้อยืดสุดโสโครกนี่อีกนะครับ
“ป๊ะ!!!กลับเหอะมึง...จะเช้าแล้ว ดีนะพรุ่งนี้ไม่มีเรียน” ไปป์เป็นฝ่ายลุกขึ้นก่อน มันยืนบิดขี้เกียจแล้วหาวเหมือนแมวขี้เซาทำเอาผมยิ้มบางๆกับท่าทางน่ารักๆนั่น ผมเด้งตัวขึ้นมาขยี้เส้นผมหยักศกนั่นจนทรายกระเด็นออกมาเป็นเม็ดๆ มันทำหน้างอใส่นิดหน่อยก่อนเราจะออกเดินทางกลับหอกัน
แม้จะเป็นเวลาใกล้รุ่ง....ถนนเส้นเล็กๆแห่งนี้ยังคงโล่งปราศจากผู้คนและรถราเหมือนตอนขามาไม่มีผิด แต่ความรู้สึกของผมแตกต่างกับขามาลิบลับ แม้ว่าจะมีเพื่อนเป็นเสาไฟและเงาสีดำที่ทอดยาวไปด้านหน้าเหมือนเดิมก็ตาม
แต่เพราะมีคนข้างๆนี่ไงล่ะ....
“มึงดูสิ....กูจับมือมึงเดินด้วย” ผมว่าพลางเอื้อมมือไปข้างมัน ทำให้ตอนนี้เหมือนเงาผมกับมันกำลังจับมือกันอยู่
“ห่า..มุกนี้ลอก กวน มึน โฮ มานี่หว่า” สมกับเป็นมันล่ะ....ขอให้ได้ด่า
“อะไรวะ กูจะโรแมนติกซะหน่อย ขัดตลอดนะมึงอ่ะ”
“ดูนี่ดีกว่า” ไอ้แห้งก้าวขาเร็วๆนำผมแล้วกระโดดเหยียบเงาตรงหัวผม “ฮ่าๆๆๆ โดนกูเหยียบหัวแล้วมึง!!!!”
“อ๋อ...มึงจะเล่นแบบนี้ใช่มั้ย... ได้!!!!!”
แทนที่จะได้เดินกลับหอสบายๆกลายเป็นว่าผมกับมันกำลังเล่นเหยียบเงาอีกฝ่าย แล้วเงามันทอดไปด้านหน้าด้วยครับ ซึ่งก็หมายความว่าใครอยู่ข้างหน้าก็ได้เหยียบ งานนี้ไม่ต่างอะไรกับวิ่งกลับล่ะครับ....
“ไม่เล่นแล้ว!!! มึงขายาวกว่ากูมึงก็เหยียบกูง่ายกว่าดิวะ”
“อ้าว...ใครมันเริ่มเล่นก่อนวะ แพ้แล้วพาลนะมึงอ่ะ” ผมยืนมองมันที่หอบแฮ่กๆเป็นลูกหมาแล้วก็อดขำไม่ได้ ว่าแต่ผมทำตัวเป็นเด็ก...ตัวมันเองก็ไม่ได้ต่างกันสักเท่าไหร่ “โอเค..ไม่ต้องค้อนกู เดินกลับเฉยๆก็ได้”
“.......”
พอเลี้ยวขวาตรงหัวมุมด้านหน้าก็คงจะถึงครึ่งทางแล้วล่ะ สนามเด็กเล่นก็ไม่ได้ไกลจากหออะไรมากหรอก ขณะที่ผมกำลังฮัมเพลงคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้นก็สัมผัสถึงความอุ่นบางอย่างในอุ้งมือ...
ผมรีบหันควับไปหาคนข้างๆทันที... ใครจะคิดว่ามันจะเป็นคนสอดประสานนิ้วมือเข้ามาหาผมเอง ทั้งที่ปกติเดินติดกันมากๆในที่สาธารณะมันยังบ่นผมแทบตาย เหมือนจะรู้ตัวว่าถูกจ้องอยู่ ไปป์มันทำเนียนมองข้างทางเสียอย่างนั้น แต่ถ้าตาไม่ฝาด...ผมว่าผมเห็นแก้มใสๆนั่นขึ้นสีเรื่อเอาเรื่องอยู่นะ....
“ไปป์....”
“..... ยะ...ยังไม่เช้า ไม่มีคนเห็นหรอกมั้ง”
ผมฉีกยิ้มกว้างกับคำตอบแล้วบีบมือนุ่มนั่นเบาๆ
แล้วแบบนี้จะไม่ให้หลงได้ยังไงครับ....
TBC
ไม่ดราม่านานค่ะ เพราะมาม่าขาดตลาด ฮ่าๆๆ
หลังจากทิ้งระเบิดไว้ อ่านคอมเม้นแล้วแบ่งกันเป็นสองฝ่ายชัดเจนเลยค่ะ มีมุมแดงไปป์ไกลปืนเที่ยง กับ มุมน้ำเงินภคินกินผู้ชาย 5555
สารภาพว่าอยากเขียนตอนนี้มาก เพราะมันเป็นRoom 39(อันนี้จริงจัง) เอ๊ย..ไม่ใช่ เพราะมันเป็นการแสดงมุมมองความรักแบบที่คนเขียนชอบ ต่างฝ่ายต่างมีเหตุผลของตัวเองในการกระทำ แต่ถ้ามันขาดความพอดีไป สุดโต่งเกินไป มันก็จะกลับมาทำร้ายตัวเองได้ ดังนั้นมันต้องมีช่องว่างระว่างกันบ้างค่ะ(เปิดเพลงที่ว่างของวงPauseฟังประกอบด้วย)
เขียนแล้วชอบตอนคินร้องไห้อ่ะ(เขียนเองชอบเอง มันบ้า 555) รู้สึกว่าไปป์เข้มแข็งกว่าคินเยอะเลยนะเนี้ย เงี้ยแหละ..พระเอกเกาหลีมันต้องมีมุมอ่อนไหวค่ะ กร๊ากกกกกกกกกกก
เวิ่นนิดนึง...นิยายไม่ดราม่า แต่ชีวิตคนเขียนโคตรดราม่า ลงทะเบียนแล้วอยู่ๆอาจารย์ก็ปิดเซค ตอนนี้ตารางเรียนรวนไปหมดแล้วค่ะ และยังไม่ลงตัวด้วยT T
แล้วก็แจ้งให้ทราบว่าเปิดเทอมแล้วคงไม่ได้มาลงบ่อยๆเหมือนตอนปิดเทอมนะคะ ต้องโทษที ต้องโทษที ต้องโทษทีนะ อย่าว่ากัน อย่าว่ากัน อย่าว่ากัน คงเข้าใจ คงเข้าใจ คงเข้าใจนะ อย่าว่ากัน อย่าว่ากัน อย่าว่ากัน ~
(เพลงดักแก่สุดๆ 5555555)
อาจารย์บอกว่าเทอมนี้งานจะยุ่งกว่าเทอมที่แล้ว งงมากว่าเทอมที่แล้วนี่ยังไม่พออีกรึคะอาจารย์ พูดแล้วน้ำตานองหน้าค่ะ
คนอ่านก็สู้ๆนะคะ ขอให้เรื่องทั้งหมดผ่านพ้นไปด้วยดีค่ะ
PS.ขอโทษนะคะรอบนี้ไม่ได้ตอบเม้น...ง่วงมากมาย 555
PS.ตอนหน้าเป็นตอนของแซ๊กนะคะ
-
น่ารักจังเลยอะ เป็นตอนที่น่าประทับใจจริงๆ
"เราไม่ต้องเป็นทุกอย่างของกันและกัน.....แต่เราเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญของกันและกันก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ"
ชอบมากๆ
จุ๊บคนเขียน
ขอให้ผ่านเรื่องมาม่าไปได้ด้วยดีนะ
-
คนสอง555 ชอบตรงวงกลมนึกถึงเซตเลย คนเขียนสู้นะ
-
จิ้ม+1กะบวกลูกเป็ดเหลือง ๆ ทะลุไป ถึงนู๋ ไปป์ กะ ภคินเลย ชอบอ่ะ รักในแบบของเรา ๆ :o8: คนเชียน สู้ ๆ น่ะ
ปล. มาม่า เป็นที่ต้องการ จริง ๆเรื่องนี้ ไม่มีอ่ะ ชอบน่ะ :L2: :L2:
-
สงสารแซกนะ แต่ว่าแบบนี้มันก็ดีที่สุดแล้วล่ะเนอะ^_^
ดีใจที่ไม่ดราม่า ฮาๆ ไปป์นี่สุดแสนจะน่ารัก เฮ้อออ อย่างนี้คนเค้าจะไม่รักไม่หลงกันได้ยังไง
ภคินก็ใจเย็นลงนิดนึงนะจ๊ะ ปล่อยให้แซกเค้ามาเล่นๆกับไปป์บ้างก็ได้(อ้าว?) แหมม ก้เค้าเพื่อนสนิทกันอ่าน้าาา ฮาๆๆ
-
ขอบคุณที่มาลงให้อ่านจ้าา ซึ้งอ่าาา ชอบบบ <3 :impress3:
-
อ๊ายยยยย ตอนนี้เขินเนอะ นึกว่าจะมีตบจูบซะแล้ว 55555555555555 :o8:
-
+น้องเป็ดให้1ตัวนะครับ
คู่นี้น่ารักอย่างไงน่ารักอย่างงั้นนะครับ แต่อย่างน้อยสุดท้ายทั้งคู่ก็คุยกันดีๆ
รักคนเขียนนะครับ เป็นกำลังใจให้ :L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เค้ารักคนเขียนจัง ไม่ให้เค้ากินมาม่านานๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ภคินที่หึงมากก็เพราะว่าคงรักมากนั่นแหละ ที่นี้เข้าใจน้องไปป์แล้วใช่มั้ยลูก
เอาใจช่วยคนเขียนกับเรื่องตารางเรียนเน้อออ ^^
-
ชอบๆๆๆๆๆมาต่อเร็วๆๆๆๆๆนะก๊าบๆๆๆเป็นกำลังใจให้
อิอิอิอิอิ
-
น่ารัก :-[ :L2: :กอด1: :pig4:
-
ดีกันแล้ว....................
เล่นกันอย่างสนุกสนานเลย
อ่านแล้วคิดถึงตอนเด็กๆที่วิ่งเล่นกับเพื่อน
มาต่ออีกนะค๊าบบบบบบบบบบบบบบ
:3123: :3123: :3123: :3123:
-
โอ้ย! มดกัด!!!!
บทคืนดีเสร็จก็หวานนนนนนซะ
งานนี้นายไปป์อธิบายให้ภคินคนดีเข้าใจได้ สุ๊ดยอดดดดด
จากนี้ไปก็เข้าใจกันให้มากขึ้นน้าา อย่าหึงหน้ามืดตามัวมันไม่ดีไม่เอาาาา
ว่าแต่น้องเห็ด.. อิอิ
ขอบคุณสำหรับตอนล่าสุดเจ้า
-
นึกว่าจะเสร็จภคินแล้ว. :haun4:
ปล เพลงเก่าจริง :laugh:
-
แอบหึงรุนแรงนะภคิน
ไปป์เกือบไปแล้วมั้ยนั่น ตอนนี้ไปป์กะภคินน่ารักมาก~
:กอด1:
-
ลุ้นจนเกร็งเลยกลัวจะมาม่าเยอะ อิอิ ดีกันแล้วดีใจจัง
-
ชอบตอนนี้จัง :-[ คู่นี้มันหวานกันแปลกๆ
:กอด1: ไปป์ o13
รอแซ๊กจ้ะ
:pig4:
-
:เฮ้อ:เข้าใจกันได้ด้วยดี
. :กอด1:.. :กอด1:.แต่เสียดายเหมือนกันนะเนี่ย..เลยไม่ได้กินไปป์ :z1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
ดีใจที่ไม่มีมาม่า ขนาดคนอ่านจะกินซักซองยังไม่มีขาย อนาถชีวิต -*-
ดีใจที่ภคินหยุดอ่ะ ไม่งั้นอาจจะเป็นเรื่องกว่านี้
แต่งงที่อยู่ๆภคินก็ร้องไห้ สงสัยจะเสียใจมาก และกลัวไปป์ไม่สนใจ
แต่ก็ดีแล้วที่ดีกันได้ คนอ่านลุ้นแทบตาย
ขอบคุณคนเขียนนะค่ะ ที่เขียนแบบบนี้ จุ๊บๆ
ปล.ให้กำลังใจคนเขียนค่า เด๋วมันก็ดีขึ้นเองเนอะ เรื่องดีๆต้องผ่านมาแน่ๆค่า สู้ๆๆ
-
ชอบวงกลมมากค่ะ....ไปป์นายเป็นายเอกที่มีเหตุผลม๊ากมาก หายากนะเนี่ย (ชมเพราะว่าไปป์ไม่โกรธภคิน o18)
-
ชอบอ่ะ
น่ารักจัง ><
-
ด้วยพื้นเพนิสัยเดิมของภคินเชื่อเหอะว่าไม่เกิน 3 วัน เดี๋ยวก็กลับมาบ้าหึงเหมือนเดิม 55555 :laugh:
แต่ตอนนี้จบลงแบบนี้ก็ดีแล้วเนอะ ไม่ดราม่าดี ไม่งั้นครั้งแรกของไปป์ต้องเจ็บมากแน่ๆ แอร๊กกกกกกกกก ฉันพิมพ็อะไรออกไป
รอตอนต่อไปนะค๊า ช่วงนี้ยังไม่เปิดเทอมเพราะน้ำท่วม งั้นขออีกตอนมาให้อ่านหน่อยน๊า อิอิ :call:
-
ยกนิ้วให้ไปป์ค่ะ o13
ถ้าไม่ใช่ไปป์ก็คงไม่มีใครเข้าใจภคิน
แล้วยอมยกโทษให้แบบนี้หรอก
-
ตอนนี้ไปป์น่ารักจริง ๆ เลย
-
น้องไปป์น่ารักที่สุด ดีที่สุด
เป็นเราโกรธไม่มองหน้าไปแล้ว ทำกันขนาดนี้
-
ดีแล้วที่ดีกัน เล่นฮาแบบนี้ค่อยสมเป็นคู่รักคู่นี้หน่อย
-
แอบร้องไห้ ไม่อยากกินมาม่า แต่อ่านไปเรื่อยย ๆ
ไปป์พูดเตือนสติภคินได้น่ารักจริง ๆ
อ่ะฮิ้ววว ว่าแต่ถ้าไปเรียนเพื่อน ๆ จะเห็นรอยที่คอไปป์ไหมหล่ะเนี่ย
มีหวังโดนล้อแน่ ๆๆๆ
-
ภคินดูเป็นเด็กน้อยไปเลยอ่ะตอนนี้
เยี่ยมมากไปป์เข้มแข็งและโตมาก
o13
-
ดีจัง...ก็ขอให้ภคินมันจำได้ว่าคืนนี้ตัดสินใจอะไรไว้ล่ะนะ
คราวหน้าที่ภคินคิดจะรุกไปป์จะยากขึ้นมั้ยเนี่ย เล่นทำวีรกรรมไว้ซะรุนแรงขนาดนี้
ตอนหน้าของแซ็กจะรอลุ้นค่ะ แซ็กจะเจอใครที่มาช่วยเยียวยาหลังไปป์สารภาพว่าคบกับภคินหรือจะเศร้าดราม่ากับชีวิตต่อไป
-
โห คนเขียนค่ะ เราไม่แก่ เเต่เราชอบ Raptor 555
ท่อนที่คนเขียนเอามาใส่ นี่ท่อนที่พี่โดมหน้าใสฟีทนี่นา *-*
สู้ๆนะค่ะ รอตอนต่อไป ไม่ต้องรีบ เเต่จะเข้ามาดูทุกวัน ^_^
-
เธอก็มีโลกของเธอ ฉันก็มีโลกของฉัน ไม่ต้องเป็นทั้งหมด แค่ส่วนหนึ่งของกันและกัน
ว๊าย อยากจะกรี๊ด ปลื้ัม+เขินแทน :-[
-
ง่ายๆ แต่ลึกซึ้ง ชอบๆๆๆ
.
ดีกันแล้ว กลับถึงห้องก็ "ได้"ๆ กันซะ ไหนๆเช้าก็ไม่มีเรียนแล้วนิ่
ไปป์จะได้เป็น สาว เต็มตัวซะที 555555
-
ตอนนี้ก็หวานกันเบาๆ 55+ o13
-
กดไลค์ให้ความคิดของไปป์
ความรักของคนสองคนมันก็ต้องแบบนี้แหละ อิอิ
เป็นกำลังใจให้นะคะพี่สาวววว
-
ถึงจะทะเลาะกันเสียใจแทบตาย
แต่ก็ได้มาซึ่งความเข้าใจที่มากขึ้น
-
ไปป์น่ารักมาก ไม่โกรธภคิน ยังอุตส่าห์อธิบายให้เข้าใจกันได้อีกนะ
แล้วโดนน้ำท่วมไหม เห็นหลายโรงเรียนเลื่อนเปิดเทอมไปเลย
-
ไปป์ซึ้ง ... o22 หายากนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ
เข้าใจอารมณ์ของไปป์นะ คือ แบบว่า คบกันแต่อย่าทำให้อึดอัด มันหายใจไม่ออก
ถอยคนละก้าวแล้วหันมาทำความเข้าใจกัน ปรับตัวเข้าหากันใหม่
รอตอนหน้านะคะ สู้ๆค่ะ o13
-
ดีใจที่คินไม่ได้ขืนใจไปป์
ดีใจที่มีเวลาได้พูดคุยทำความเข้าใจซึ่งกันและกัน
-
:L1:อ่านตอนนี้แล้วอิ่มใจครับ :L1:
-
สมแล้วค่ะที่เป็น room 39(แอบมีหน่วงเล็กๆ)
นั่งอ่านตอนนี้แล้วเหมือนได้ซดมาม่ารสหมูต้มยำแบบขลุกขลิกๆ
แบบว่าเส้นมาม่าเลยแอบมีดราม่าเล็กๆ
รสเผ็ดของต้มยำเลยแอบซิ้ดซ๊าดส์น้ำตาซึมหน่อยๆ
รสหวานก็พอมีกรุ้มกริ่มให้ทานง่ายขึ้น
ใส่ถั่วหน่อยๆเลยพอมีอาการมันๆฮาๆน่ารักเล็กน้อย
สุดท้ายน้ำต้มยำแบบขลุกขลิกทำให้ทุกอย่างมันเข้ากั๊นเข้ากันอย่างลงตัว
ก็เลยซดมาม่าชามนี้ไปจดหมดเกลี้ยง.....เอิ้กกก...อิ่มอ่ะ
ชอบมากค่ะตอนนี้...อย่างนี้แหล่ะ room 39
ความรักก็อย่างนี้แหล่ะค่ะ....ไม่ถึงกับสุขสุดๆ....แต่ก็ไม่ถึงกับเศร้าสุดๆอีกเหมือนกัน
ได้แค่อิ่มอกอิ่มใจในการอ่านนิยายเรื่องนี้^^
ขอ :กอด1:คนแต่งหน่อยนะคะ
-
ไปป์น่ารักอ่ะ :o8:
-
ดีที่ภคินคิดได้ รักมาก โกรธมาก หึงมาก เจ็บมาก
แต่ไปป์ก็เข้มแข็งดี เอ๊ะ! หรือจะเรียกว่าอึด ="=
-
ต้องขอบคุณน้ำท่วมที่ทำให้มาม่าขาดตลาดTT ไม่งั้นคงทนไม่ได้ที่ต้องเห็นคู่นี้ต้องมาดราม่า ซึ่งมันไม่เหมาะกับคู่นี้เลย แต่ตอนนี้ไปป์น่ารักมากเลยอะ >////<
-
ประทับใจตอนนี้จัง มุมมองของคนเขียนโดนใจมากค่ะ o13
-
น่ารักมากกกก :o8:
ไปส์เริ่มแสดงความรู้สึกมากขึ้น คินก็โตมากขึ้น น่ารักจริงๆ
คนเขียนสู้ๆค่ะ o13
-
อ้ะโห้ มาที ทองหยิบทองหยอด ยังหวานไม่เท่าอ้า ที่มันฉากในหนังเกาหลีป่ะเนี่ย ไปป์
ว่า คิน เลี่ยนละนะ เจอไปป์ไปทีเดียว ยิ้มหน้าบานเปงจานดาวเทียมแว้ว อ๊ายยยยยยยยย
-
เย่ ไม่มาม่า ไปป์กับคินน่าร้ากกกกก :กอด1: ถึงคินจะเหมือนหมาบ้าไปหน่อยก็เหอะ o22
-
น่ารักแบบเบาๆ :mc4:
-
ไปป์น่าัรักน่ะเนี่ย
-
ชอบมุขวงกลมจัง
การเลี้ยงดูที่ต่างกันทำให้คนนิสัยต่างกัน คิดต่างกันจริงๆด้วยเนาะ
-
ก็คนมันหึง เข้าใจหรอก เป็นใครก็ต้องหึง กลัวเพื่อนรักกับรักเพื่อน :o8:
-
แอบเสียใจเล็กน้อยที่ไปป์ ยังไม่ได้เป็นของ ภคิน
แต่ถ้าจะเป็นแบบนี้ก็คงไม่น่าจะดี รอพร้อมทั้งสองฝ่าย
ดีกว่า แต่ชอบจัง โลกของตัวเอง แต่มีตรงกลางเป็นโลกของเรา
-
ดีใจจังที่คินกับไปน์ดีกัน รักกัน กิ้วๆ
นึกว่าจะแย่ซะแล้ว ขอบคุณครับป๋ม
-
ไปป์...นายเท่มาก! เอาเหตุผลอยู่เหนืออารมณ์แล้วเข้าใจภคินมากอ่ะ
อย่างนี้รักตายเลย XD
-
ชอบมุกคนเขียนอ่ะ แต่อันหลังเราเคยเล่นกับเพื่อนนะ เหยียบหัวนี่
ชอบจังเลย
-
:o8:อ่าดีจังเลยที่คินไม่ได้ทำลงไป
:o8:ตอนนี้หวานกันจัง
-
ในที่สุดก็เข้าใจกันแล้วสินะ o13
-
รักไปป์จัง ♥
-
เค้าชอบจัง ต่างคนต่างอยู่ในโลกของตัวเอง เราไม่ต้องเป็นทุกอย่างของกันและกันก็ได้ แค่ให้เราเกี่ยวข้องกันก็พอ
ต้องเอาไปบอก แฟนเค้าบ้างแระ ห่วงกูจังงงง กูอยากลั้นลา บ้่าง 555555+
-
ขนาดในนิยายก็ยังมีเซตมาตามหลอกหลอน :a5:
55555 อ่านแล้วรู้สึกดีจัง รู้อยู่แล้วล่ะว่าคินทำอะไรไปป์ไม่ได้นานหรอก ก็ออกจะรักขนาดนั้นนี่
ชอบตอนที่คินร้องไห้ ทำให้ได้รู้ว่าตัวคินเปราะบางมาก เจอเรื่องมาเยอะ ก็ต้องมีไปป์คอยหนุนนี่แหละ (เขาเป็นที่พึ่งให้กันและกันเนอะ น่าร๊ากกกก :-[ )
และอีกตอนที่ชอบมากๆ ก็ไอ้วงกลมนี่แหละ มันใช่เลยอ่ะ รักกันด้วยเหตุและผล เข้าอกเข้าใจกัน เเค่นั้นแหละพอ จบ ฟิน :laugh:
รออ่านพาร์ทหนุ่มผมยาวค่ะ รักคนเขียน :กอด1:
-
เฮ้อ! ปรับความเข้าใจกันแล้ว
แต่ก็อยากให้ไปป์แสดงออกกับภคินมากกว่านี้อ่ะ
-
ไปป์น่ารัก :z2:
-
เย่ ดีใจไม่มีดราม่า :a1:
ไปป์ฉลาดพูดจัง เรื่อวงกลมนั่น อย่าว่าแต่คินเลย คนอ่านก็ตาสว่างเหมือนกันน้า
ว่าแต่ ถึงไม่ดราม่า แต่ตอนคินรองไห้ก็ช่างบีบนักนะคะ :monkeysad:
-
กูว่าแล้ว... NC ของพวกเมิงยางยาวกลายยยยยยยย วะฮ่าๆๆ พี่อาร์ทกับนุ้งเห็ดยังเห็น NC ง่ายกว่าอี๊กกกกกกกกก โอ๊ยยย
อิไปป์ปี้ ถ้าแกยังเป็นแบบนี้แกไม่ทางได้เสียตัวหรอกนอกจากมึงจะเมาอ่ะ คินนี่...แนะนำนะถ้าจะปล้ำนังคนนี้ทำเมียหรือจะยิงประตู... เหอะๆ แกควรจะมอมเหล้าให้มันเยิ้มแล้วหลอกให้มันปล้ำมึงแทน... อืมๆๆๆ ดูแล้วคงไม่มีทางได้กันง่ายๆ = =''
เอาล่ะ!!
บ่าคินนนนนนนนนนนนนนนน คิงมันบ่ามีน้ำยาแต้บ๊ะ!! เป๋นฮาหนา.. กดแล้วก่ะขอสุมมามาลูนเอาฮู้ก่อ!! ฮาว่าอิไปป์เกียตมึงได้ม่าเมินหร๊อกกกกกกกกก
ถึงคนแต่ง.... ส่งพี่ชะนีไปป่วนอิไปป์ปี้ให้มันโมโหแดกเหล้าจนอ่อนระทวยย้วยยืดให้อิคินมันทนความแรดไม่ไหวกดแม่มมเลย!!
*เวิ่นนนนนนนนนนนนนนน* ไปช้อนปลาช่อนต่อละน้ำท่วมบ้านละ อั๊ยยั๊ยยั๊ยย่ะ!!
-
ผิดคาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ก๊ากกกกกกกกกกกกกก นึกว่าไปป์จะเสร็จพระเอกซีนนี้เสียแล้ว
ไม่เป็นดั่งที่คิด
แต่ก็ปิดด้วย ซีนน่ารักๆของไปป์ ที่น่าเอ็นดูเสียจริงๆ
-
น่ารักได้อีกง่ะ
เข้าใจกันได้เร็วดีจังเลยน้า น่าอิจฉาจริงๆ :กอด1:
-
ดีแล้วที่ไม่มีมาม่า ไปป์ก็น่ารัก คินต้องพยายามกว่านี้นะ ให้ไปป์ยอมให้ได้โดยไม่ต้องใช้กำลัง
-
เข้าใจกันเร็วดี~นี่ถ้าไอ้คินมันทำอะไรเลยไปจริงๆ
โดนกว่านี้แน่เลยว่ะ แต่ต้องขอบคุณน้ำตาไปป์นะเนี่ย
พระเอกมักแพ้อิหรอบนี้ค่ะ แต่ถ้าอินายเอกไม่ร้องก็คงต้องกินมาม่า 5555
คินมันมีมุมอ่อนไหว อ่อนหวาน เลี่ยน กวนตีน หมา แมว กระเทย เอ้ย! ไม่เกี่ยว 5555
รอตอนต่อไปค่ะ (คิดถึงคู่พี่อาร์ทค่าาาา)
ปล.ชอบตอนแก๊งค์ไอ้คินไปเต้นเพลง เอิ้ว โคตร อย่างติดใจอ่ะ
ว่างทีไร นึกถึงทีนี่ มีความสุขได้เลย น่ารักอ่ะ! เอิ๊กๆ
-
ไปป์น่ารักมาก สมเเล้วที่ภคินหลง 55 รีบมา่ต่อนะคะ :call:
-
ดีนะภคินคิดได้ก่อนที่จะทำร้ายไปป์
เข้าใจกันก็ดีแล้ว ตอนแรกนึกว่าไปป์จะโกรธมากซะอีก
แล้วตกลงไปป์เดินไปสวนสาธารณะทำไมเนี่ย :confuse:
ขอบคุณค่ะ
-
#Room 39
แง่มุมความรักดีดี
ตอนนี้ไปป์น่ารักมาก! เป็นผู้ใหญ่มากๆด้วย
แต่ก็นะ... คินมันคนมีปมนี่ เหมือนเด็กน้อยไปเลยนะนั่น
ดีใจที่ไม่ดราม่า คู่นี้ฮาๆนั่นแหละดีแล้ว! 55
-
เข้าใจกันก็ดีแล้วนะ อย่ามาม่ามากนะ เครียด
ตอนนี้ เรียกว่าตอน "รักใสๆในวัยเด็ก"??????
อ่านตอนนี้แล้วเรื่อง NC แบบคนปกติเค้าเป็นกัน ไม่ต้องกล่าวอะไรเลย "ไม่มีแน่นอน"
(หรืออาจจะมี NC แต่ต้องรอก่อนอ่ะ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่า............ใหน)
สรปไปป์ก็ยังไม่รู้ อีกตามเคย ว่าแซ้กชอบตัวเอง (เหนื่อยใจ)
บวกหนึ่งให้คนแต่งแล้วนะครับ เป็นกำลังใจให้นะครับ สำหรับเรื่องเรียน
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ที่บอกว่าเปิดเทอมแล้ว อาจจะมาลงกว่าตอนปิดเทอมอ่ะนะ
ให้เดาตอนปิดเทอม 3-4 วันลง ตอนใหม่ หนึ่งตอน
และเป็นตอนเปิดเทอมก็เฉลี่ย 5 ตอนแบบนี้ก็ไม่ต้องกันมากนะครับ
(แต่อย่าหายไปนานนักนะครับ เพราะมันจะทำให้จำตอนที่ผ่านๆมาไม่ได้)
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
ไปป์ น่ารักโคตร!!!!!!!
ภคิน =="
5555555
นึกว่าจะมาม่ากว่านี้สะอีก
คิคิ
-
:L2:
-
เข้ามากด Like o13 o13 o13
-
ตอนนี้ไม่ดราม่าก็เหมือนดราม่า .. เพราะอ่านไปแล้วน้ำตาคลอ :monkeysad:
รู้สึกสงสารคินมาก !!! ขาดความอบอุ่น
ตอนแรกด่าอิคินว่ามันจะขืนใจไปป์
แต่พอคินมันร้องไห้แล้วโกรธไม่ลง :man1:
ปล. ชอบวิธีอธิบายของไปป์ อ่านแล้วแบบ .. โอ้โห ! เจ๋งว่ะ :laugh:
-
สารภาพว่าแอบแวบมาอ่านเม้นก่อน
เป็นโรคกลัวมาม่าค่ะ
ค่อยยังชั่วที่ดูหมือนจะดีกันแล้ว
อ่านเรื่องเกี่ยวกับเซคเรียนของคนเขียนแล้วแอบเครียดแทน
กับคนอื่นไม่รู้นะ แต่เราว่าเรื่องตารางเวลารวนเนี่ยมันค่อนข้างน่าเซ็งมากอ่ะ
แล้วยังต้องทนอีกตั้งเทอม ง่า ลำบากแย่
แต่ก็ถือซะว่าฟาดเคราะห์เนอะ ลำบากตอนแรกๆ ตอนเรียน+สอบจะได้สบายไง(ว่าไปนั่น)
ยังไงก็สู้ๆละกันนะคะ
ส่วนเรื่องไม่ค่อยมีเวลานี่ก็ไม่เป็นไรค่ะ
ว่างเมื่อไหร่ก็มา
เราเป็นคนอ่าน เรามีความสุขที่ได้อ่าน เราก็อยากให้คนเขียนมีความสุขที่ได้เขียนด้วย
เพราะฉะนั้น เอาแบบที่คนเขียนเขียนแล้วไม่เดือดร้อนตัวเองละกันนะคะ
สุดท้าย อยากบอกว่า ถึงจะนานก็จะรอนะ จุ๊บๆ
-
น่ารักจัง :กอด1:
-
ตอนแรกนึกว่าจะโกรธกันสักสิบชาติ
แต่ไงกลับมาหวานโมแมนติกซะงั้น
น่ารักดีอ่ะ คริคริ
-
ไปป์มันก็มีคำตอบ คำอธิบายเชิงปรัชญาให้ภคินเข้าใจได้ดีเหมือนกันนะนี่
ภคินก็เนอะต่อไปนี้ก็อย่าหึงแบบหน้ามืดตาลายอีกล่ะ
ช่วงท้ายของตอนนี้มีแอบน่ารักนะไปป์
-
ดีกันแล้วอ่ะ น่ารักมากมาย
ดีกันแบบแมนๆ ไปป์ไม่โกรธภคินเลยอ่ะ กลับเข้าใจด้วยซ้ำ สุดยอดๆ
o13
-
:L2: :L2: :L2:
-
เห็นวงกลมแล้วนึกถึงตอนเรียนเลขม.ต้น ที่เอาวงกลมมาอินเตอร์เซคกัน อะไรสักอย่าง ฮ่ะๆๆ
ไปป์น่ารัก ><
-
พึ่งจะได้เม้น แหะๆ
ประทับใจมากค่ะ อยากบอกว่าประทับใจมากจริงๆ
นั่งซุ่มอ่านมาตลอด มาจนถึงตอนนี้ (แย่มากๆ) อดไม่ไหว ต้องเม้นเลยจริงๆ
การกระทำของไปป์ในตอนนี้ เราชอบมาก มันสอนอะไรได้หลายๆอย่าง
ในฉากที่คิณร้องให้นั้น เราก็ชอบมาก รุ้สึกเหมือนคนเขียนเลย เข้าถึงความรู้สึกไม่อยากสูญเสียของคิณ
ยอดเยี่ยมมากเลยค่ะ ประทับใจมาก เป็นกำลังใจให้นะคะ
แล้วต่อไปนี้ จะเม้นทุกตอนแล้วค่ะ (ขอโทษสำหรับที่ผ่านมาด้วย แหะๆ)
:D
-
อ๊ายยยยยยยยยส์ :o8:
อั๊ยหย่ะ พ่อภคินของป้า ถูกใจมากเลยพ่อเอ๊ย ให้มันได้อย่างสิไอ้พระเอก :haun4:
(ในฐานะปักเสาชูป้ายไปเชียร์แบบนี้ พระเอกมันทำอะไรกรี๊ดหมดล่ะ5555+)
น้องไปป์น่ารักมากกกกกกกกตอนนี้ :กอด1: ชอบตอนจับมือภคิน มันแบบ น่ารักแบบอบอุ่น :-[
ปล.คิดถึงน้องแบร็กกราวด์แมนแล้วอ่ะค่ะ (ได้ข่าวเค้าบอกว่าตอนหน้าเป็นของน้องแซ็กส์ :z13:)
-
นั่นไง!! ภคินหยุดกลางคันจริงๆด้วย
แต่หยุดแล้วเข้าใจกันแบบนี้ก็ดีแล้ว o13
-
เป็นตอนที่สื่ออารมณ์ของคู่รักได้ดีมากเลย คือส่วนตัวเคยผ่านจุดๆนี้มาแล้วเหมือนกัน
เหมือนจะเข้าใจเลยละว่าไปป์ต้องการสื่ออะไรและรู้สึกยังไง บางทีมันเหมือนกับว่าเค้าคือเพื่อนเราจริงๆ
ถึงแม้เค้าจะคิดอะไรกับเราๆก็คิดกับเค้าแค่เพื่อนอยุ่ดี.... เรารู้ตัวเองดีที่สุดว่ามันไม่มีทางเป็นมากกว่านี้ได้แน่นอน
เรารักแฟนเราแต่จะให้เลิกคบกับเพื่อน เพราะแฟนบอกว่าเค้าชอบเรา มันไม่ใช่อะ ไม่ใช่จริงๆ
(อินท์มากเพราะมันตรงกับประสบการณ์จริง) วงกลม2วงตัดกันนิดๆนี่มันดีมาก แบบมากๆอ่ะ 555 คือแบบอ่านแล้วจึกโคตร
ถูกต้องที่สุดในสามโลก และคำพูดของไปป์ที่บอกภคินนี่มันฟินจริงๆนะ
“อย่าหวงกูมากเกินไปเลย.....การยืนในวงกลมเดียวกันน่ะมันทั้งอึดอัดทั้งแคบ ต่างฝ่ายต่างไม่สบายด้วยกันทั้งนั้น” มันเอากิ่งไม้เคาะลงในวงกลมที่ผมเหยียบ “นี่โลกของมึง” จากนั้นก็เคาะลงข้างเท้าตัวเอง “ส่วนนี่โลกของกู”
“เห็นมั้ย....เราไม่ต้องอยู่บนโลกใบเดียวกันหรอก....ไม่ต้องชอบทุกอย่างเหมือนกัน....ไม่ต้องทำเหมือนกัน....ไม่ต้องคิดเหมือนกัน....ไม่ต้องเป็นทุกอย่างของกันและกัน” ไปป์เคาะกิ่งไม้ลงในส่วนที่โลกของเราเชื่อมเข้าหากัน มันฉีกยิ้มกว้างพร้อมแววตาวาววับ “แค่ตรงนี้มันสำคัญก็พอ....เราไม่ต้องเป็นทุกอย่างของกันและกัน.....แต่เราเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญของกันและกันก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ”
อ่านไปแล้วก็ได้แ่ต่ยิ้ม อยากเข้มแข็ง และอธิบายความรู้สึกตัวเองได้ดีแบบไปป์ (นั่นก็คือเหมือนคนเขียน)
เด๋วถ้าเกิดปัญหาแบบนี้ขึ้นอีก เราจะเขียนวงกลมบอกแฟนแบบนี้ หี่หี่ สวนหน้าบ้านก็มียังใช้ได้อยู่ กร๊ากกกกก
บวกเป้ดหนึ่งตัวกับบวกอีกสิบตัวในใจ ชอบมากกกกกกกกก <3
-
โอ้ววว น้องไปป์ของเจ๊ หนูมีสาระ ดูอบอุ่นอ่อนโยน จากที่น่ารักอยู่แล้วตอนนี้กลายเป็นน่ารักที่สุด ณ จุดนี้เจ๊ปลื้มปริ่มมาก :จุ๊บๆ:
แล้วเพลงอะไรเนี๊ยไม่เค๊ยได้ยินเล๊ยยย ไม่เอานะเกรงใจ ไม่ดีหรอกเกรงใจ ไม่เอานะเกรงใจ ไม่ดีหรอกเกรงใจ :m7:
รักไปป์ +1 และยกใจให้น้องไปป์ไปเลย
-
รักไปป์ครับ :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน กำลังตามอ่านให้ทันอยู่
สนุกมาก อ่านไป เขินไป :-[
จนพ่อถามว่ายิ้มอะไร :really2:
แอบรู้สึกว่าตัวเองนิสัยเหมือนฟาร์ :laugh:
เป็นกำลังใจให้นะคะ o13
-
น่ารักมากกกกกกก >///<
-
ย้ากกก ลุ้นแทบนายนึกว่าไปป์จะโกรธคินซะแล้วว แต่ก้อสงสารไปป์ เห้ออ เพิ่งเห็นไปป์พูดมีสาระก้อวันนี้แหละ อิอิ เล่นเอาซึ้งเรยยย
-
o13
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกกก เข้ามาดูทุกวันเลยอ่าา^^
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
-
อ่านทันแล้วอ่ะ ดีใจ อิอิ ชอบตอนนี้อ่ะ ชอบตอนที่เขียนวงกลม น่ารักมากอ่ะ ถ้ามากไปก็ทำร้ายกันอ่ะเนอะ สู้ๆ นะจ๊ะ เปิดเทอมแล้วก็สู้ๆ เอาใจช่วยๆ ^^
-
"เราไม่ต้องเป็นทุกอย่างของกันและกัน.....แต่เราเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญของกันและกันก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ"
โดนมากประโยคเน้ อ่านแล้วซึ้งงง :sad4:
ดีใจที่ไม่มีมาม่า กินมากๆหัวล้าน = / // =
-
o13เยี่ยมมาก
:monkeysad: ตอนนี้ซึ้งจริงๆ อ่านแล้วใจสั่นตามไปเลย
-
น่ารัก :-[
-
ไปป์น่ารักมากลูก o13
-
โอ๊ย พี่ภคินเกาหลีมากค่ะ
มีมุมอ่อนไหว ดีใจจังที่มาม่าขาดตลาด
คนอ่านอย่างเราจะได้ไม่ต้องดราม่า ไม่ไหวค่ะ
เอาแบบกำลังดีแบบนี้แหละดีแล้ว แถมหวานๆปิดท้าย
แบบนี้เอาใจไปเลยค่ะ :impress2:
-
น่าร๊ากกกกกกกก
-
มาต่อไวๆนะค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
ไปป์แกโดนใจจริงๆ เห็นรั่วๆซื่อๆไม่คิดว่าจะมีมุมมองดีดีอย่างนี้
ภคินดูเหมือนจะเข้มแข็งเป็นผู้ใหญ่แต่ในเรื่องความรักภคินเด็กมากๆ
รออ่านตอนของแซ็กค่ะ
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
รอเรื่องนี้อยู่นะคร๊าบบบ^^
-
:a5:
โว๊ะ!! ไปป์น่ารักจริงๆ o13
แบบนี้ถึงไม่ใช่ภคินก็หลงนะเนี่ยยยย อิอิ :กอด1:
-
:z13:
เข้ามารอตอนใหม่
อยากอ่านไวๆ
-
เปิดมาด้วยมาม่า รสเผ็ดร้อน
จบด้วยอมยิ้มเคลือบน้ำตาลปี๊บเชื่อม หวานมากกกก
like ตอนนี้
-
ทันเเล้วค๊าบบบ ตามอ่านมาสองวัน ในที่สุด o7
ไอ้เราก็ลุ้นๆ ตอนไม่เข้าใจกัน จะว่าไปก็ดีเเล้วที่เคลียกันตรงๆ
รักกันไว้นะคร๊าบบบ :bye2:
ปล. จะว่าไปตอนที่ 39 เเล้ว ยังไม่ :oo1: กันซักทีเเว้ 555
-
Secret Room [Sax’ chapter]
ชีวิตนี้ผมไม่ขออะไรแล้วนอกจากแซกโซโฟนสักตัวกับสายลมอ่อนๆ
พ่อผมเพิ่งจะย้ายมาตั้งรกรากกันที่เชียงใหม่ การเปลี่ยนแปลงอย่างกระทันหันหลายๆอย่างทำเอาเด็กอย่างผมปรับตัวไม่ทันนัก ทั้งเพื่อน...ทั้งโรงเรียน....ทั้งที่อยู่อาศัย...
ครอบครัวของผมเป็นนักดนตรีมาหลายชั่วอายุคนแล้ว แต่ผมเกิดทันแค่รุ่นคุณปู่ ปู่ถนัดเล่นไวโอลีน ส่วนพ่อถนัดเปียโน...พ่อผมจบจากกรุงเวียนนาเชียวนะ ถือว่ามีดีกรีนักเรียนนอกเลยล่ะ ผมเป็นลูกคนเดียว ดังนั้นก็เลยซึมซับความสามารถด้านดนตรีมาเต็มๆ แต่ก็แค่อยู่ในช่วงฝึกหัดล่ะครับ... จะเอาอะไรกับเด็กม.1ที่เพิ่งเริ่มจับแซกโซโฟนจริงๆจังๆได้ไม่ถึงปีล่ะ
โรงเรียนใหม่ของผมเป็นโรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง แถมยังเป็นโรงเรียนคริสต์เสียด้วย ช่วงอนุบาลถึงมัธยมต้นเป็นชายล้วน แต่ถ้าม.ปลายจะเป็นสหฯ ผมมองตัวเองในชุดเสื้อขาวกางเกงน้ำเงินกับรองเท้าหนังเงาวับที่ใหม่เอี่ยมยกชุด โอเค...การเริ่มต้นม.1กับโรงเรียนใหม่คงไม่เลวร้ายนักหรอก เพราะเด็กใหม่ที่เข้ามาก็มี ผสมกับเด็กลูกหม้อจากประถมที่เดิมนิดหน่อย คงหาเพื่อนใหม่ได้ไม่ยากมั้ง....
แต่จากการไปเรียน2สัปดาห์นั่นให้ผมรู้ว่าผมคิดผิด!!!!!!!
ทุกคนจับกลุ่มแบ่งกับเป็นก๊กเป็นเหล่าเรียบร้อย และยังไม่มีชื่อผมปรากฎในสมาชิกกลุ่มไหน ผมถอนหายใจเหนื่อยหน่ายกับตัวเอง....ก็คิดอยู่แล้วว่าคงมีปัญหานี้ เพราะผมมันพวกไม่ชอบพูดมากน่ะสิ เลยเหมือนสร้างกำแพงให้เพื่อนไม่เข้าใกล้
“ด.ช.คีตา ผมต้องเข้าหาเพื่อนบ้างนะครับ มีงานกลุ่มทีไรผมมีปัญหาทุกทีเลย” คุณครูประจำชั้นเอ่ยบอกกับผมหลังหมดชั่วโมงวิชาสปช. ซึ่งผมก็ได้แต่พยักหน้ารับส่งๆไปเท่านั้นแหละ
ถ้ามีแล้วมันต้องวุ่นวายขนาดนั้น...ไม่มีซะดีกว่ามั้ย...
ผมมองเพื่อนๆในห้องกำลังวิ่งเล่นกัน ช่วงนี้การ์ตูนช่อง9เรื่องดิจิมอนกำลังมาแรง มีแต่คนแย่งเป็นไทจิกันทั้งนั้น ไอ้ผู้ชายที่อ้วนที่สุดในห้อง(โทษที...ผมจำชื่อไม่ได้)เอาดิจิไวซ์มาอวดเพื่อนที่โรงเรียนด้วย มันเลยกลายเป็นฮีโร่ของห้องไปเลย โธ่....ของแค่นั้นผมขอพ่อคำเดียวก็ได้มานอนกดเล่นแล้ว แต่ผมไม่ทำหรอกมันดูไร้สาระไปหน่อย
พอกินข้าวกลางวันคนเดียวเสร็จผมก็ขึ้นตึกชมรมดนตรีไป มาสเตอร์ส่งยิ้มให้ผมอย่างคุ้นเคย แน่ล่ะผมมาที่นี่ทุกวันจนเป็นกิจวัตรไปแล้ว...
“อยู่ที่เดิมนะ”
ผมพยักหน้าตอบแก ก่อนจะก้มลงไปหยิบกล่องไม้สีดำเงาปลาบแล้วเดินลัดเลาะไปตามระเบียงบันไดหนีไฟขึ้นไปอยู่บนชั้นสี่ของตึก พ่อผมมาฝากฝังผมไว้กับมาสเตอร์แล้วล่ะ แถมยังเอาแซกมาฝากเก็บไว้ที่ชมรมอีกต่างหาก บอกว่าถ้าว่างๆก็ให้ไปซ้อม ซึ่งผมก็ว่างบ่อยๆเสียด้วยสิ....
ผมตัดขาดจากเสียงโหวกเหวกของเด็กนักเรียนด้านล่างไปเรียบร้อยเมื่อริมฝีปากแตะกับเครื่องเป่าผิวเหลืองวับนั่น.......หลับตาลงช้าๆก่อนจะเริ่มปล่อยใจไปกับเสียงเพลงและสายลมอ่อนๆ....
ผมรักความสงบ รักเสียงเพลง รักสายลม... มีความสุขทุกครั้งที่ได้สร้างเสียงอันไพเราะนั่น....
แก๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงบางอย่างกระทบเหล็กทำให้จังหวะของผมสะดุดลง ผมเงยหน้าขึ้นมองหาต้นเสียงซึ่งดังมาจากห้องที่อยู่ติดระเบียง
“เห็นมั้ย....กูบอกมึงแล้วว่าอย่าออกไปยืน สัด!!!...เค้ารู้ตัวหมดแล้ว”
“กะ...ก็มันไม่ได้ยินนี่หว่า โอ๊ต...กูบอกแล้วใช่มั้ยว่าให้ดึงกูไว้”
“กูไม่เกี่ยว”
“เลิกแก้ตัวเลยไอ้ไปป์ ไม่ต้องโทษโอ๊ตมันเลย ....นะ...”
ผู้ชายคนนั้นชะงักไปเพราะเหลือบมาเห็นหน้าผมที่มองมาพอดี แต่เขาเปลี่ยนเป้าหมายเป็นการผลักหลังเพื่อนที่ตัวเตี้ยที่สุดออกมารับหน้าแทน....ทำไม ผมดูน่ากลัวขนาดนั้นเชียว??
เด็กผู้ชายตัวเล็กคนนั้นอยู่ในชุดนักเรียนและทรงผมถูกระเบียบไม่ต่างจากผม เขาหันไปมองค้อนเพื่อนสองคนที่ถีบหัวส่งมานิดหน่อยก่อนจะมายืนประจันหน้ากับผมแล้วฉีกยิ้มออกมากว้างๆ...
“นายเล่นดนตรีเจ๋งชะมัดเลย”
นั่นเป็นประโยคแรกที่เขาพูดกับผม......
....................................................................
...................................................
.............................
................
“เหี้ยแซ๊กรอกูก่อน!!!!”
“แล้วมึงจะตะโกนทำไมเนี้ย กลัวมาสเตอร์ไม่ได้ยินรึไง”
“โอ๊ย...กลัวมึงไม่ได้ยินต่างหากเล่า”
ผมหัวเราะกับเสียงงุ้งงิ้งๆของไอ้คนตัวเตี้ยที่ปีนตามขึ้นมา เรานั่งคร่อมอยู่บนรั้วโรงเรียนบริเวณข้างตึก ไปป์มันหอบจนเหงื่อท่วมตัวยังกะลูกแมวตกน้ำ ฮ่าๆๆๆ
“เมื่อไหร่โอ๊ตมันจะมาวะ” มันว่าพลางก้มมองนาฬิกาข้อมือ “กูว่ากูเลทมาห้านาทีแล้วนะ”
“มานู่นแล้วไง”
มันหันควับไปมองตามถนน รถของไอ้โอ๊ตแล่นมาใกล้เรื่อยๆ เห็นไอ้เวฟนั่งยิ้มกวนตีนอยู่ข้างๆคนขับแล้วเรียบร้อย ผมเอี้ยวตัวเอาขาอีกข้างมาด้านนอกรั้วพร้อมจะปฏิบัติการกระโดดเข้าหารถทันที....ถ้าไม่มี....
“พวกเธอทำอะไรกันน่ะ” ผมตกใจจนกระโดดพรวดลงมาอยู่บนพื้นแล้วเรียบร้อย ตายห่า!!!!บราเดอร์คนนี้แกเฮี้ยนที่สุดในโรงเรียนซะด้วย ไอ้ไปป์รีบส่งขาออกมาแต่เหมือนจะช้าไปเพราะเหมือนว่ามันจะโดนบราเดอร์คว้าหมับเอาไว้แล้ว
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” แล้วมึงจะส่งเสียวโวยวายทำไมวะเนี้ย ไอ้ไปป์รีบขย้ำเสื้อตรงหน้าอกซ้ายปิดชื่อตัวเองไว้ แถมยังยื่นหน้าออกมานอกรั้วอีก อย่างน้อยๆก็กันบราเดอร์จำหน้าได้ “มึง!!ช่วยกูด้วย”
ผมมองมันดิ้นไปมาแล้วอ้าปากค้างไม่รู้จะช่วยยังไง แต่ก่อนที่ผมจะตัดสินใจทำอะไรไอ้ตัวเล็กบนรั้วนั่นก็ดีดดิ้นเอาเท้าออกมาแล้วตะโกนว่า “อ๊ะ!!!เห็นอยากได้นัก...ผมให้!!!!” แล้วมันก็กระโดดลงมา “รับกูด้วย!!!!!!!!!!”
มึงไม่บอกตอนเหยียบหน้ากูเลยล่ะ!!!! ผมกางแขนออกรับตัวมันที่พุ่งเข้ามาในอ้อมแขนจนเราล้มระเนระนาดกันไปบนพื้นถนน ไม่มีเวลาให้ด่ากันไปมากกว่านี้ผมรวบตัวมันขึ้นมาจากพื้นกระชากประตูรถออกแล้วยัดทั้งผมทั้งมันเข้าไปในรถ ไอ้เวฟตื่นเต้นจนรีบตะโกนให้โอ๊ตเหยียบมิด ซึ่งก็มิดจริงๆครับ รู้ตัวอีกทีโรงเรียนก็ไม่ได้อยู่ในสายตาผมแล้ว
“เฮ้อออออออออออออออออออออ.....” ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก โดนจับได้ขึ้นมาไม่สนุกแน่ๆครับ
“โอ๊ย...กูแม่งหัวใจจะวาย”
“ไม่ต้องเลยไอ้ไปป์” เวฟที่นั่งขำอยู่หน้ารถถึงกับแซว “มึงน่ะเสียงดังจนไก่ตื่นเลยเห็นมั้ย”
“กูเป็นคนทำอะไรมีเอฟเฟคเว่ย” นั่น...ไม่มีปฏิเสธด้วยนะ..เอากะมันสิ “แต่แม่งกูซวยไม่จบไม่สิ้นจริงๆว่ะ”
“ทำไมอีกวะ” ผมหันไม่มองหน้ามันว่ายังมีอะไรซวยไปกว่านี้อีกมั้ย
ไปป์ยิ้มแฮะๆก่อนจะยกตีนมันขึ้นมาให้ดู ซึ่งมีแต่ถุงเท้าดำๆ แต่รองเท้าหนังหายไปแล้ว...
“กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ทั้งรถก็ฮาแตกสิครับงานนี้ ขนาดไอ้โอ๊ตยังขำจนขับรถคร่อมเลนเลย โอ๊ยยยยยยย...ปวดท้อง น้ำหูน้ำตาไหลไปหมดแล้ว
“แม่ง...กูโดนแม่บ่นแน่เลยว่ะต้องเสียตังซื้อรองเท้าใหม่”
“คราวหน้ามึงก็โยนถุงเท้าลงไปแทนละกัน”
“โยนใส่หน้ามึงนะเวฟ แม่งงงงงง...กูอุตส่าห์มาเพื่อช่วยมึงเลยนะ”
“โอ๋เอ๊ๆ ไม่งอนนะคะคนดี เดี๋ยวพี่เวฟซื้อขนมให้”
“แดกตีนกูก่อนละกัน”
หลังการปล่อยสัตว์ออกมาเดินเพ่นพ่านในรถไอ้ไปป์ที่เหนื่อยจากการปีนรั้วก็ยื่นหน้าจากด้านหนังมาจ่อแอร์ แล้วอ้าปากเหมือนเด็กเอ๋อเลยครับ ฮ่าๆๆ น่ารักชะมัด
ถามว่าพวกผมปีนรั้วออกมาทำไมน่ะเหรอ?? ก็แบบว่านอกจากเพื่อความเท่แล้วเรามีจุดประสงค์อื่นครับ เรากำลังจะไปตีกับโรงเรียนคู่อริ ซึ่งไอ้เวฟไปมีเรื่องเอาไว้...ส่วนเรื่องอะไรนั้น เด็กม.3วัยกำลังคะนองอย่างเราก็คงต้องตอบว่าเรื่องผู้หญิงนั่นแหละครับ
เรื่องมันเริ่มจากไอ้เวฟที่ไม่ดูตาม้าตาเรือ ดันเสือกไปจีบคนมีแฟนแล้วแถมยังอยู่โรงเรียนคู่อริอีกต่างหาก แล้วสาวเจ้าก็ดันให้ท่าอีกมันก็เลยจีบหนัก ที่ไหนได้ผัวมันมาตามเอาคืนจนต้องนัดไปตีกันนี่ไง..... แต่พูดจริงๆเถอะ...เวฟมันก็ไม่ไอยากได้ผู้หญิงหรอก...ที่มันตีกันเนี้ยเพื่อนความสะใจและสิ่งโง่ๆที่เรียกว่าศักดิ์ศรีล้วนๆ
แน่นอนว่าแหล่งตีกันยอดฮิตของเชียงใหม่คงหนีไม่พ้นเชียงใหม่แลนด์เป็นแน่แท้ โอ๊ตจอดรถไว้ห่างจากจุดนัดพบสักหน่อยแล้วเราก็ทยอยลงจากรถโดยปราศจากอาวุธใดๆ เรียกได้ว่าลูกผู้ชายเขาพูดกันด้วยหมัดครับ...
คู่กรณีไอ้เวฟยืนแอคท่ารออยู่นานแล้ว มันอยู่ในชุดนักเรียนไม่ต่างจากพวกผมเท่าไหร่นัก หน้าตาโฉดชั่วพอประมาณจนผมเริ่มเข้าใจว่าทำไมเมียมันถึงมาอ่อยไอ้เวฟ... มันกระตุกคิ้วกวนๆ
“มากันแค่สี่คนใช่มั้ย”
ไอ้เวฟกระตุกยิ้มมุมปากอย่างกวนตีน “มึงคิดว่ากูจะเล่นสกปรกซ่อนไว้อีกรึไง”
มันยักไหล่ “ก็ไม่แน่... เอาล่ะอย่าพูดมากเปลืองน้ำลายเลย มึงกับกูมาตัวตัวเลยดีกว่า”
เท่านั้นแหละศึกชิงนางก็เริ่มขึ้น มันพุ่งเข้าชกแต่ไอ้เวฟหลบได้อย่าทันท่วงทีแล้วสวนกลับที่ท้องเล่นเอาเหี้ยนั่นจุก มันสองคนซัดกันไปหลายหมัดแต่ผมรู้สึกว่าไอ้เวฟเหนือกว่าหน่อยๆ ตอนนี้ไอ้เวฟขึ้นคร่อมมันไว้แล้วรัวหมัดใส่หน้ามันไม่ยั้ง ไอ้เวรนั่นยกมือขึ้นส่งสัญญาณอะไรสักอย่าง...
“ไอ้เหี้ย!!!!!!...เล่นหมาหมู่นี่หว่า” เวฟแผดเสียงลั่นเมื่อเห็นพวกมันที่ซุ่มอยู่ราวๆเจ็ดแปดคนได้วิ่งเข้ามาทางพวกผม ก็เอาสิ...ถ้ามึงทำอะไรกูได้นะ ผมหักนิ้วรอก่อนจะซัดหน้าไอ้คนที่วิ่งเข้ามาเร็วที่สุด
คราวนี้ล่ะกลายเป็นหมาหมู่ของจริง พวกผมซัดกับมันจนมึนไปหมด ไม่รู้ต่อยใครแล้วโดนใครต่อยไปบ้าง เอาจริงๆว่าฝีมือผมอาจจะดีกว่ามัน แต่ด้วยปริมาณที่เยอะกว่าแบบนี้มันก็ต้องเสียเปรียบกันเป็นเรื่องธรรมดา ผมซัดกับไอ้ผู้ชายตัวดำๆนั่นอย่าเมามัน แม่งเก่งพอตัวเหมือนกันนี่หว่า...แต่ระหว่างนั้นด้านหลังของผมกลับมีไอ้เชี่ยอีกคนพุ่งเข้ามา...ผมรู้ตัวแต่หันกลับไปไม่ทัน คิดว่าคงโดนแน่ๆ....
ผัวะ!!!!!!!!!!!!
เสียงหมัดลุ่นๆกระแทกผิวเนื้อดังลั่น แต่ผมกลับไม่รู้สึกเจ็บ พอหันไปก็เบิกตากว้าง...ไปป์มันวิ่งมารับหมัดด้วยแขน...ผมมองแขนเล็กๆนั่นขึ้นสีแดงช้ำและในไม่ช้าคงกลายเป็นม่วงแน่ๆ ผมเลือดขึ้นหน้าก่อนจะหมุนตัวกลับไปซัดไอ้เหี้ยนั่นทันที มันล้มลงไปนอนกับพื้นส่วนผมรีบคว้าแขนเล็กๆนั่นขึ้นมาดู ไปป์ถึงกับเบ้หน้าออกมา....ผมเลยตะโกนลั่น
“มึง!!!!!ถอยก่อน!!!!!!!!!!”
ผมรวบตัวไอ้ไปป์ขึ้นมาพาดบ่าแล้วพยามวิ่งฝ่าหมัดฝ่าตีนที่โถมเข้ามา หัวใจผมเต้นแรงมาก..ไม่ใช่เพราะความกลัว แต่เพราะความแค้น ภาพสีหน้าเจ็บปวดของคนบนบ่าเมื่อกี้ยังฉายชัดอยู่ในหัวจนผมรู้สึกเหมือนโดนหมัดนั้นเองจนเซ เราสี่คนหนีรอดมาได้อย่างหวุดวิดเพราะไอ้โอ๊ตเหยียบมิดแบบถ้าใครกล้าเขามาก็ชนให้ดับกันไปข้างนึงเลย
“ไปป์ๆ เป็นไงบ้างมึง กระดูกหักรึเปล่า ไหล่หลุดมั้ย...หรือว่า”
“พอๆ...มึงไม่ต้องโอเว่อร์ขนาดนั้น แค่ช้ำนิดหน่อยเอง โอ๊ย...แซ๊กอย่าจับ”
“นิดหน่อยบ้าอะไรม่วงขนาดนี้ ไปโรงบาลมั้ย”
“บ้าเหรอ ไม่ไปเว่ย ตีกันอย่าให้ลำบากหมอลำบากพยาบาลเข้าใจมั้ย เราเป็นนักเลงชั้นนำ”
“ไม่เข้าใจ” ผมมองหน้าใสๆที่ตอนนี้มอมแมมไปหมด แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “กูเป็นห่วงมึงนะเว่ย”
“หูยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ข้างหลังรถจะสวีทกันก็เกรงใจข้างหน้าบ้างคร้าบบบบบ” ไอ้เวฟพอรอดตายปุ๊บปากหมาขึ้นมาทันทีเลยครับ น่าให้มันโดนยำตีนตายคนเดียวจริงๆ “ตายๆ มิน่าแผลไอ้ไปป์กลายเป็นสีม่วง กร๊ากกกกกกกก”
“ไอ้สัดเวฟ จอดรถเมื่อไหร่ปากมึงได้ม่วงแน่ๆ”
ผมเห็นโอ๊ตส่ายหัวเอือมๆกับความวุ่นวาย ว่าไปคนที่ไม่น่าจะมาอยู่กับกลุ่มคนพูดมากได้นี่น่าจะเป็นโอ๊ตนะ แต่พวกมันกลับกลมกลืนกันได้อย่างไม่น่าเชื่อ
เราไปแหล่งกบดานของเรา ซึ่งก็คือบ้านไอ้เวฟตัวปัญหานั่นเอง เพราะว่าพ่อแม่มันกลับบ้านดึก และพ่อมันเป็นหมอ ดังนั้นอุปกรณ์ปฐมพยาบาลต่างๆในบ้านมันเลยครบครัน จนไปป์มันเคยแซวว่าถ้าโดนยิงจะมาผ่าตัดในบ้านเวฟเนี้ยแหละ
ผมนอนตายอยู่บนพื้นกระเบื้อเย็นๆขณะที่รอทำแผลจากบุรุษพยาบาลจำเป็น ที่ตอนนี้สภาพเยินไม่ต่างจากคนไข้เท่าไหร่นัก ไปป์มันรับหน้าที่ทำแผลให้พวกผมตลอดแหละ ที่จริงมันก็ไม่ได้อยากทำหรอก แต่พวกผมยัดเยียดหน้าที่ให้มันข้อหาตัวเตี้ยสุดในกลุ่มดังนั้นมือน่าจะเบาตามด้วย ซึ่งพอมาคิดตอนนี้มันไร้สาระชะมัดเลย....
พอเวฟกับโอ๊ตทำแผลเสร็จก็ถึงคิวผม มันกระดิกนิ้วเรียกผมมานั่งตรงหน้าแล้วเริ่มจัดการล้างแผล ผมครางอูยเบาๆด้วยความแสบ แต่ก็ดังไม่เท่าไอ้สองคนก่อนหน้า
“กูชอบทำแผลให้มึงจัง ไม่ร้องโวยวายเหมือนไอ้สองคนนั้น” ไปป์มันพูดยิ้มๆ ทำเอาผมยิ้มตามไปด้วย.... รู้สึกใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก แถมนี่ไม่ใช่ครั้งแรกเสียด้วยที่ผมรู้สึกแบบนี้
กูก็ชอบมองหน้ามึงเวลาทำแผลให้เหมือนกัน...
มองหน้าเล็กๆนั่นเพลินๆรู้ตัวอีกทีมันก็ปิดผ้าก๊อตลงที่หัวคิ้วผมแล้วฉีกยิ้มกว้าง “เสร็จแล้ว เย้~”
“มา...กูทำให้มึงบ้าง”
“ไม่เอาเว่ย มึงมือหนักชิบหาย ถูแผลกูทียังกะถูบ้าน” ช่างเปรียบเทียบจริงนะ.... ทำไมมันชอบดื้อตลอดเลยนะ
ผมไม่เถียงแต่คว้ากล่องปฐมพยาบาลบนตักมันมาไว้เองแล้วเริ่มลงมือค้นสำลี ไปป์มันก็โวยวายไม่หยุด แต่พอผมสาดแอลกอฮอล์ลงแผลมันปุ๊บจากโวยวายกลายเป็นเสียงซี๊ดปากครับ
“เจ็บบบบบบบบบบบ โอ๊ย...แซ๊กมึงช่วยเบาๆมือหน่อยได้มั้ยแสรดดดดด” ผมหัวเราะกับท่าทีตลกๆนั่นแต่ก็ยอมลดน้ำหนักมือที่กดลงไปบนแผล...
พอได้มองหน้ามันใกล้ๆแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกใจเต้นแรงอีกแล้ว ดวงตากลมโตที่ซ่อนอยู่ใต้เปลือกตาที่หลับปี๋ด้วยความกลัวเจ็บนั่นน่าเอ็นดูชะมัด ปากนิดจมูกหน่อย หลายคนบอกว่าไปป์น่ารัก ถึงขึ้นเอาไปล้อเป็นฉายา ’ไอ้ตุ๊ด’ ในห้องเลย แต่มันล้อกันขำๆนะครับ ใครๆก็รู้ว่ามันแมนเต็มร้อย แต่ก็ตลกดีเหมือนกัน ตุ๊ดจริงๆในห้องยังไม่โดนล้อแบบมันเลย ไอ้นี่เป็นผู้ชายกลับโดนล้อซะงั้น.....
ตาจับจ้องอยู่ที่มุมปากเล็กๆนั่นที่มีแผลแตกเลือดไหลซิบๆ ผมค่อยๆเช็ดอย่างเบามือที่สุดแต่ก็ยังมีเสียงครางในลำคอจากเจ้าของแผลอยู่ดี ไปป์หลับตาปี๋แต่ทำปากยื่นให้รู้ว่างอนผมอยู่ อ่า...พอเห็นแบบนี้แล้วก็อยากจูบมันขึ้นมาเลย
อะไรนะ...จูบเหรอ....
ผมส่ายหัวแรงๆกับความคิดบ้าๆที่ไม่สมควรมีอยู่ในหัว.... ไปป์เป็นเพื่อนผมนะ แล้วผมจะไปอยากจูบมันได้ไง จริงมั้ยครับ???
แต่วินาทีที่มันลืมตาขึ้นมาสบประสานสายตาเข้ากับผม..... ใจผมเต้นแรงขึ้น......
อา...แย่ชะมัด....
มันคงเกิดขึ้นแล้วจริงๆแหละ....
...............................................................
..........................................
...........................
...........
-
“เหี้ยแซ๊ก มึงจะรีบไปตายไหนวะ”
“อยู่ให้โง่ดิวะ พี่แม่งจะจับกูเป็นหลีดอยู่นั่นแหละ ก็บอกไปแล้วว่าเป็นนักดนตรีต้องเล่นดนตรีเปิดงานอีก มึงจะให้กูเอาเวลาที่ไหนไปซ้อม”
“อื้อหือ..บ่นยาว” มันพยักหน้ารับรู้ “สาวเยอะนะโว้ย~ แถมหลีดสวยๆทั้งนั้น”
“เฮ้อ....” ผมถอนหายใจ “กูจะบอกอะไรให้มึงฟังนะไปป์ คนหน้าตาดีจริงๆเขาไม่เป็นกันหรอก เพราะมันเหนื่อย พวกที่เป็นน่ะคือหน้าตางั้นๆแต่อยากเด่น...เข้าใจ๊?”
“มึงจะบอกว่ามึงหน้าตาดีงั้นสิ”
“หรือมึงว่าไม่”
ไปป์ตอบผมด้วยหน้าแข้งที่เตะป้าบเข้าตูด “ไอ้ห่าเอ๊ย...โคตรหลงตัวเองเลย”
“ว่าแต่กูเหอะ มึงลงอะไรไปบ้าง”
“วิ่ง ที่จริงก็อยากลงบาสนะแต่กูหมันไส้ไอ้พี่ประธานฝ่ายกีฬาของสีเรา เดี่ยวจะกลายเป็นว่ากูให้ความร่วมมือมากเกินไป....ไม่ดีๆ”
“อ้าว...ไม่ได้อยากลงวอลเลย์??”
“เชี่ยแซ๊ก!!!!!!!!!!ตายซะเหอะมึง!!!!!!!!!!!!!”
ผมหัวเราะแล้ววิ่งหนีไอ้แห้งบ้าเลือดที่ไล่เตะเหมือนกูเป็นลูกบอลก็ไม่ปาน....
เทศกาลกีฬาสีเป็นเทศกาลที่พวกผมเกลียดที่สุด...แม้ว่าจะอยู่ม.4แล้วมันก็ยังตามมาหลอกหลอนไม่จบไม่สิ้น แค่คิดว่าม.6ต้องเป็นหัวหน้างานสมองผมก็แทบจะระเบิดตายแล้ว มันเป็นเทศกาลที่ผลาญเงินโดยไร้สาเหตุมาก บางคนบอกว่าเพื่อความสามัคคี.... ถามจริงเถอะ...ตอนทำงานกีฬาสีพวกคุณก็ทะเลาะกันแทบตายไม่ใช่เหรอ?
แต่ดูเหมือนไอ้ตัวเล็กนี่จะตื่นเต้นเสียเต็มประดา ไปป์มันชอบเล่นกีฬานี่นา ถึงจะฝีมือไม่ได้ดีขนาดเป็นนักกีฬาของโรงเรียนแต่เรื่องความชอบมันนำโด่งเลยล่ะ
หลังจากโดนล้ออย่างหนักหน่วงมาตลอดสามปีเต็ม ไปป์มันก็ฮึดสู้กับคำว่า ‘ไอ้ตุ๊ด’ ด้วยการดื่มนมต่างน้ำครับ ดื่มมันเข้าไป ดื่มทั้งวันทั้งคืน ผู้ชายผอมๆคนนึงต้องต่อสู้กับชะตากรรมอันโหดร้ายที่พ่อแม่หยิบยื่นให้ ฮ่าๆๆ พูดแล้วก็ตลก...ตอนนี้มันสูงถึง170แล้วนะครับ มันยิ้มกว้างตอนวัดส่วนสูงแล้วบอกว่า ‘กูยังยืดได้อีกเว่ย’ มองโลกในแง่ดีชะมัดเลย แต่ที่ไหนได้พอเริ่มเรียนรด.เท่านั้นแหละมันก็ได้ฉายาใหม่เป็น ‘ตุ๊ดรด.’ แทน เรียกได้ว่าความพยายามทั้งหมดสูญเปล่าเลยแฮะ
วันกีฬาสีจริงทำเอาพวกผมแทบไม่ได้กระดิกตัวไปไหน ผมขลุกอยู่กับวงโยของโรงเรียนทั้งวัน ไปป์กับเวฟ(ที่หนีหลีดเหมือนกัน)ก็ลงแข่งกีฬาเป็นบ้าเป็นหลัง ส่วนโอ๊ตมันได้รับหน้าที่เป็นเบ้ให้พี่ๆใช้ไปซื้อของ เรียกได้ว่าเหนื่อยกันคนละแบบน่ะครับ
พวกผมอยู่สีแสดครับ คอนเซ็ปที่พี่ม.6ตั้งไว้คือเด็กแว้น... เออ...คือมันอารมณ์ออกแนวฮาเล่ย์เพื่อชีวิตอะไรทำนองนั้น แต่ภาพที่ออกมาพวกผมลงความเห็นแล้วว่าใกล้เคียงคำว่า “เด็กแว้น” มากกว่า
อย่างที่บอกครับ...ม.ปลายโรงเรียนผมเป็นสหฯ ดังนั้นกีฬาสีจึงเป็นที่เจริญหูเจริญตาในหมู่นักเรียนชายยิ่งนัก แต่ผมไม่มีอารมณ์มาสนใจหลีดหรือดรัมเมเยอร์สีไหนทั้งนั้นแหละ แค่ไอ้คนข้างๆนี่ก็เอาซะวุ่นวายจนไม่มีเวลาไปมองใครแล้วล่ะ
“ตาย....ไม่มีเหลือน้ำในตัวแล้ว” ไปป์มันบ่นพลางยกแก้วเกลือแร่ขึ้นดื่ม ไอ้เวฟที่เดินตามหลังมาหัวเราะลั่นก่อนจะยิงมุกเด็ด...
“ก็บอกแล้วว่าอย่าแอบว่าวในห้องน้ำโรงเรียน”
พรวดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้ำเกลือแร่รสส้มพุ่งกระจายแถมกระเด็นมาโดนแขนผมอีก โห..สกปรกได้โล่ห์ครับ แม่งไอแค่กๆสำลักไม่เลิก ส่วนไอ้เวฟก็ลงไปหัวเราะดิ้นพราดๆอยู่บนพื้น โอ๊ตส่ายหัวเอือมๆ สุดท้ายก็เป็นผมอีกตามเคยที่ต้องหาทิชชู่มาเช็ดหน้าเช็ดตาให้มัน...เด็กจริงๆ
“แล้วผลบอลเป็นไงมั่งวะ” ผมเงยหน้าถามเวฟในขณะที่เช็ดหน้าไปป์ไปด้วย
“แพ้...” เวฟเองก็เอือมเหมือนกัน ดูจากสีหน้ามันตอนทิ้งตัวลงนั่งก็รู้ “ไม่น่าแพ้เลย ไปถึงรอบชิงแล้วแท้ๆ”
“เอาน่าอย่างน้อยก็เหรียญเงิน” โอ๊ตเหมือนจะปลอบใจ ถ้าไม่มีประโยคหลัง “เวฟ....มึงจะเครียดไปทำไม เหรียญมันเอาไปทำอะไรได้ จบงานก็คืนโรงเรียนเก็บไว้ใช้ปีหน้า หรือถ้ามึงอยากถ่ายกับเหรียญทองนักกูไปขอยืมสีน้ำเงินมาให้ก็ได้”
ไปป์หัวเราะลั่นกันคำตอบเกรียนๆจากเด็กแว่น ใครว่าโอ๊ตมันเนิร์ดครับ...ใครบอก!!!!
“ไม่ต้องมาหัวเราะเลย เพราะไอ้หน้าหล่อนั่นแท้ๆ”
“ใครวะ” คราวนี้ไปป์มันเริ่มสนใจเรื่องคนอื่น ซึ่งเป็นงานอดิเรกอยู่แล้ว
“ไอ้นั่นไง...คนที่วันก่อนมึงชี้ให้กูดูแล้วบอกว่าหมันไส้อยากเดินเข้าไปเตะไข่อ่ะ”
“รายละเอียดเยอะจริงวุ้ย” คู่กรณีเกาหัวอย่างมึนงง
“โอ๊ยยยยยย...ก็ไอ้คนที่วันก่อนมันเปิดประตูห้องมาเฉียดดั้งมึงแล้วไม่ขอโทษสักคำน่ะ”
“อ๋ออออออออออออ....ไอ้ห่านั่นเอง ที่ทำหน้าเหมือนมันหล่อที่สุดในโลกอ่ะนะ” ไปป์ขมวดคิ้ว “เป็นนักบอลด้วยเหรอวะ”
“เออดิ....อย่างเก่งเลยไงมึง เลี้ยงหลบแว๊บไปแว๊บมา แบบนี้มีหวังโค้ชเรียกเข้าชมรมแหงมๆ”
“โอ๊ย...พูดแล้วหมันไส้ว่ะ มึงไปแพ้มันทำไมวะเวฟ”
“ใครมันอยากแพ้วะ ไอ้ไปป์แม่งเกรียนว่ะ”
มันเปิดสงครามน้ำลายกันไปสักพักสุดท้ายทุกคนก็หมดสภาพ ผมมองบรรยากาศโดยรอบ ตอนนี้ก็ราวๆสี่โมงครึ่งแล้วล่ะครับ พวกเราอยู่ที่เต้นท์หลังสแตนที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่เลย เพราะทุกคนไปรวมตัวรอฟังประกาศผลกันที่สนามกลางกันหมดแล้ว ลมพัดเอื่อยๆในยามเย็นชวนให้เคลิ้มหลับเสียจริง แต่คงช้าไปหน่อยเพราะไปป์มันชิ่งทิ้งหัวลงบนตักผมแล้วทำท่าหลับน่ารักซะจนผมไม่กล้าขยับตัวมาก ส่วนไอ้สองคนที่เหลือก็คว้ากระเป๋าชาวบ้านแถวนั้นหนุนนอนเรียบร้อยแล้ว
ลมเย็นสบายดีจัง....
คนบนตักก็คงคิดไม่ต่างจากผมหรอก เพราะมันหลับพร้อมกับรอยยิ้มบางๆที่ฉาบริมฝีปากไว้ ผมมองใบหน้านั้นอย่าเนิ่นนานเหมือนมันมีอะไรให้ค้นหา....
คิดถึงวันแรกที่ผมได้พบมัน.... ฮะๆตอนนั้นมันยังพูดเพราะเรียกนายเรียกเราอยู่เลย ภาพเด็กตัวเล็กๆหัวเกรียนๆคนนั้นยังคงติดตรึงอยู่ในความทรงจำ รวมถึงมือเล็กๆที่ยื่นเข้ามาในตอนที่ผมไม่มีใครนั่นด้วย....
ไปป์เป็นมนุษย์แห่งความสุข.....ผมจะใช้คำนี้ได้มั้ยนะ... ไม่ว่าใครที่อยู่ข้างๆมันก็ต่างมีรอยยิ้มบนใบหน้าทั้งนั้น ไม่เว้นแม้แต่ผมตอนนี้...
สายตาผมจับจ้องไปที่ริมฝีปากเล็กๆที่เผยอออกเล็กน้อยอย่างละสายตาไม่ได้....เหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างให้โน้มกายลงไปใกล้ๆ......ใกล้เสียจนลมหายของมันเป่ารดบนใบหน้าผม ผมกำลังจะจูบสินะ.....
จูบ...’เพื่อน’ ของผม....
แต่ก่อนที่จะได้สัมผัสริมฝีปากนั่นผมก็สะดุ้งเฮือกเพราะคนบนตักขยับตัวก่อนจะเปลี่ยนข้างตะแครง ผมมองท่าทีเหมือนเด็กนั่นขำๆก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายไปจุ๊บเบาๆบนหน้าผากนั่นแทน...
“ชอบไปป์จริงๆด้วยสินะ...”
ผมผงะ...ตกใจแทบช็อคเมื่อเวฟกับโอ๊ตที่ไม่รู้ว่าตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่จ้องหน้าผมตาไม่กระพริบ เวฟหรี่ตามองอย่างจับผิด
“.........” ผมไม่รู้ว่าจะตอบยังไงเพราะไม่คิดว่าจะถูกจับได้คาหนังคาเขาแบบนี้
“ไม่ต้องตกใจนาดนั้นหรอก...พวกกูก็กะไว้แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้” โอ๊ตดูจะตลกกับท่าทีลนลานของผมนิดหน่อย..ดูจากแววตานั่น...
“ไม่มีอะไรหรอก แค่จะบอกให้ดูแลมันดีๆด้วย” เวฟยักไหล่ “ไปป์มันก็เหมือนน้องชายกู ถ้ามึงดูแลมันไม่ดี กูเชือดมึงทิ้งแน่ๆ”
“ไม่ต้องบอกกูก็ทำอยู่แล้วน่า” มันสองคนยิ้มให้ผมโดยไม่ต้องมีคำพูดใดออกจากปาก มันเดินมาตบบ่าผม ก่อนจะขอตัวไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องน้ำ ทิ้งให้ผมอยู่กับคนที่ทำให้หัวใจเต้นแรงตามลำพัง....
ผมมองรอยยิ้มบางๆยามหลับอย่างเป็นสุขนั่น.......
ชีวิตนี้ผมไม่ขออะไรแล้วนอกจากแซกโซโฟนสักตัวกับสายลมอ่อนๆ
และรอยยิ้มของไปป์เท่านั้น
END
ตอนนี้เป็นอดีตนะคะ แจกมาม่าให้แซ๊กเบาๆ(แต่คนอ่านคงไม่ดราม่ามาก โดนเฉพาะเอฟซีน้องฟาร์ เพราะมันเป็นแซ๊ก)
ส่วนตัวสงสารแซ๊กออกนะคะ ผู้ชายอะไรจะแอบรักได้นานขนาดนั้น แถมโดนคาบไปแดกก่อนอีก(ตกลงคินมันเป็นตัวอะไร?) เรื่องหาคู่ให้แซ๊กนี่มีอยู่แล้วค่ะ...รับรองว่าท่านจะคาดไม่ถึง เพราะฉะนั้นอย่าเดามา...มันผิดแน่ๆค่ะ หึหึหึ
แต่ถามคนเขียน ชอบเขียนถึงเวฟนะ อิมเมจเหมือนเพื่อนที่โรงเรียนดี เขียนไปนึกภาพออกเลย เออ...แล้วทำไมโอ๊ตบทน้อยจังวะ ...มีความสามารถต่ำในการกระจายบทแน่ๆ= =
ไอ้วงกลมตอนที่แล้วคนเขียนเอามาจากคณิตตอนม.ปลายเรื่องเซตนั่นหละค่ะ เรียนสายศิลป์เรื่องนี้เป็นเรื่องเดียวในคณิตที่เข้าใจ...อนาถยิ่งนัก...
เปิดเทอม
เปิดเทอมแล้ว อาจาย์สั่งงานตั้งแต่อาทิตย์แรกเลย อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก..อยากตายยยยยย
PS.คนเขียนลงทะเบียนได้หมดแล้วนะคะ แต่ตัวคณะที่บังคับลงดันไม่เปิดซะนี่ เฮ้อ..เกิดมาเพิ่งเคยเจออาจารย์มปัญหากันแล้วมาปิดเซคเนี้ย เสียวเป้อมากค่ะ//ซีด
ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไป
Zurruz-ท่อนนั้นพี่โดมแย่งซีนค่ะ ร้องไม่กี่ประโยคแต่หล่อมาก :-[
Rafael-ขอบใจจ้าน้องสาว
river-มหาลัยไม่ได้อยู่ภาคกลางน้ำไม่ท่วมค่ะ เปิดเทอมตามปกติT T
ordkrub-ดีใจที่คนอ่านอิ่มใจค่ะ
londoneye-อ่านเม้นนี้แล้วตัวลอยค่ะ เปรียบเทียบซะคนเขียนปลื้มมาก
EoBen-ฮาตรงจะเอาไปบอกแฟนเนี้ยแหละ 555555
momoshiro-ไม่ตอบเม้นท่านไม่ได้จริงๆนะ คราวหน้าเราเขียนกระดานชนวนส่งกันเลยดีกว่า เม้นภาษาอะไรคะแปลไม่ออก/โดนตบ/ ใจ๋เย็นๆเน้อ คนเฮามันจะเสียตั๋วต้องใจ้เวลา มอมเหล้านี่ขอกิ๊ดผ่อก่อน คินมันบ่ามีซะตางซื้อหล้านัก...เฮ้อ เอ็นดูอิเฮ้ย
pp4-อ่านเม้นแล้วงง คินร้องไห้นะคะ ไม่ใช่ไปป์..เราเขียนงงรึเปล่าคะ :sad4:
casper75-เดินไปหาทรายไว้เขียนวงกลมค่ะ กร๊ากกกกกกกกก//แถ :z6:
day9day-มีนะคะ...แต่รอไปก่อนค่ะ ฮ่าๆๆๆ
patwo-ไม่เป็นไรค่า ไม่ซีเรียสเรื่องเม้น เม้นเฉพาะตอนที่ชอบก็ได้ค่ะ
Cacao-ดีใจที่ชอบนะคะ...ไว้ไปบอกแฟนได้ผลว่าไงบอกกันมั่งนะคะ ฮ่าๆๆๆ
MinKKniM-คนนี้ทันมุกเราตลอดอ่ะ เอิ๊กกกกกกกกกกกกก :กอด1:
-
เพิ่งรู้ว่า 'นักเลงชั้นนำ' เค้าห้ามไปโรงพยาบาลเหรออิไปป์ :pigha2:
ไปป์มันแสบ รั่ว ขี้เสือก ปากดี มาตั่งแต่วัยกระเตาะเลยเนอะ แต่รวมรวมแล้วดูเป็นธรรมชาติ น่าแกล้ง น่ารัก น่าเอ็นดูมากเลย
เห็นใจแซ็กนะเป็นเราถ้าเจอไปป์เราก้อชอบนะ คนอะไร๊ มองแล้วเพลิน อยู่ใกล้แล้วอารมณ์ดี :m1:
เห็นด้วยค่ะเวฟน่าสนใจมาก เป็นตัวละครแฝงที่ดึงดูดมาก มาดหนุ่มตี๋ ฟันเหล็กเด็กแนว เจ้าชู้ กวน รักเพื่อน ช้อบชอบ
+1,+เป็ดให้แซ็กกับ ความรัก ความทรงจำที่สวยงาม เอาน่าถึงภคินจะเอาใจไปป์ไปได้ แต่ภคินเอาความผูกพัน
ความเป็นเพื่อน เวลาและสิ่งต่างๆที่ผ่านมาด้วยกันของไปป์ ไปจากแซ็กไม่ได้หรอก เพราะสิ่งนั้นจะคงอยู่ตลอดไป
เพราะ Best Friend Forever!!! :impress:
-
การนอนดึกมันดีแบบนี้นี่เอง ได้อ่านแบบทันทีทันควัน 55555 :z1:
อ่านๆ ไปก็น่าสงสารแซ๊กจริงๆ นั่นแหละ หลงรักมาตั้งนานแต่ไม่กล้าบอกให้เจ้าตัวรู้
อยู่ๆ ก็มีใครก็ไม่รู้(แต่ดันเป็นพระเอก) มาแย่งไปเฉยเลย
แต่ก็ดีใจที่รู้ว่าแซ๊กจะได้มีคู่กับเขาด้วย .... แต่ว่าเป็นใครกันน๊า อิอิ o18
-
มันคงจะสนุกถ้าแหวนประจำตระกูลกระเด็นไปกระแทกหน้าแซ็ก
ไอ้หนุ่มผมยาว กับ ศิษย์น้องรั่วแดก น่าจะให้สองคนนี้มาแชร์โลกกันหน่อย
คงสนุกพิลึก ^ ^
-
แอบรักมาตั้งนานตอนที่รู้เรื่องไปป์กับคินคงเจ็บเจียนตายแน่ๆ :o10:
-
ดราม่า สงสานเเซ๊คซะจริง เฝ้าเค้ามาตั้งหลายปี ถูกคินเเย่งไปซะงั้น
ไงก็ขอให้หาคนใหม่ได้ในเร็ววันเเเล้วกันไอ้เเซ๊คเอ้ย !! :call:
(อวยไปงั้น เพราะกำลังสมน้ำหน้าในใจ สะใจเเทนฟาร์ 555)
-
แซ๊กทำซึ้งอะ น่าสงสารที่สุด รักเขามาตั้งนาน
-
แซ็กได้เวลาหาคู่ใหม่แล้วสินะ...
-
ถามว่านี่เป็นเหตุผลที่แซ๊กปฏิเสธฟาร์เหรอครับ?
.
.
.
โชคดีของฟาร์ที่มีอาร์ทเข้ามาแล้ว ...
-
ก็น่ารัก แถม รั่ว อีกต่างหาก แซ็กเลยหลงรักเพื่อนนนนน
-
แซ๊กคู่กับค่า ๆๆ :m5:
-
ไปป์น่ารัก แต่ต้องขอโทษแซ็กด้วยนะ เพราะนายช้าไปแล้วต๋อย
-
น่าสงสารนะ แอบรักแอบชอบอยู่ข้างกันมานาน รอเป็นกำลังใจให้แซ็กมีคู่นะ :กอด1:
-
แม๊ะ นายภคินนี่ไม่ว่าช่วงเวลาไหนก็น่าถีบตลอดจริงๆ
แต่ฮาไปป์จริงๆอะไรจริง วีรกรรมคุณเธอแต่ละอันนี่ หาดีไม่ได้ 555
-
ไปป์มันน่ารักตลอดเวลาจริงๆ หุหุ
ปล. คิดถึงภคิน กะ อาร์ท ฮ่าาาาา
ปล. ไม่ใช่เป็น แซ๊ก กะ โจ้ นะ ฮากระจายยยย
-
ไม่เคยชอบแซ๊กเลยอ่ะ (เป็นพวกหวาดระแวงรักสามเส้ากับมือที่สาม)
แต่ได้มาอ่านความเป็นมาแบบนี้ก็สงสารเนาะ :monkeysad:
-
สงสารแซ๊กอะ :monkeysad: ปิดไปป์มาได้ตั้งนานนะ!
รอตอนใหม่น๊า~ :กอด1:
-
ไปป์นี่เสน่ห์แรงเกินห้ามใจจริงๆ....อิอิ
-
แซคเอ้ยยยย
เจ้ขออวยรให้หนูเจอเนื้อคู่เร็วๆนะลูก :กอด1:
-
พูดถึงกีฬาสีแล้วแบบว่า โว้ยยมันตรงที่สุด
เพิ่งผ่านไปสดๆร้อนๆ แทบสลบกันไปข้างสำหรับเด็กม.6
พี่พูดถูกโคตรจะผลาญงบมว๊ากกก
ทะเลาะกันจะเป็นจะตายมาตั้งนาน ดีกันได้ก็ตอนจบ
5555
-
เป็นรักที่บริสุทธิ์จริงๆสินะ
-
เราก็ FCเวฟ o18
เเต่คิดถึงพ่อเเบล็กกราวเเมน :laugh:
-
แอบรักเพื่อนเจ็บเสมอ ทำใจเหอะ :เฮ้อ:
-
รักแล้วไม่บอก ก็เป็นได้แค่แอบรัก
-
มันเป็นความทรงจำที่สวยงามสำหรับแซ๊กจริง ๆ
เศร้าเล็กน้อยในบรรยากาศแอบรักเพื่อนสนิท เฮ้อ :เฮ้อ:
-
มาม่ามากอ่ะแซก สงสาร แซกจะมีคู่มั่งไหม
-
ไปป์ นายน่ารักดีนะ แอบรั่ว ตลอดอ่ะนะ
ภคิน นายเลือกคนถูกแล้วนะ
ฟาร์ นายก็นะมีแฟนที่เป็นคนดีอย่างอาร์ต (แน่ใจใช่มั้ย)
แซ๊ก นายคงต้องหาแฟนใหม่แล้วหล่ะนะ (แล้วจะปฏิเสธ ฟาร์ทำ.....ไร)
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขอเป็นกำลังใจให้คนแต่งนะครับ
ทั้งเรื่องเรียนและทุกๆเรื่องนะครับ
ที่สำคัญต้องมาลงนิยายบ่อยๆนะครับ
อย่าให้รอนานมากนะ (จะลงแดง)
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
:a5:
แซ๊กมีคู่!!! ใคร!!??
ไปป์น่ารักมากเลย ไม่หลงให้รู้ไป ฮ่าๆๆ o13
-
ส่วนตัวก็สงสารแซ๊กเหมือนกันที่ทำได้แค่แอบรักมาตลอด
ทั้งๆที่เจอไปป์ก่อนคินตั้งนานแต่ดันทำอะไรไม่ได้เพราะคำว่าเพื่อนมันค้ำคอ
ขอให้นายเจอเนื้อคู่เร็วๆนะแซ๊ก อยากจะรู้เหมือนกันว่าเขาคือใครรร
ส่วนฟาร์...มีคู่แล้วไม่ต้องสงสารความดราม่าของหนูฟาร์แล้วมั้ง :laugh:
รอเชียร์คู่ฟาร์อยู่นะคะ~ (แซ๊กช่างมันก่อน 555)
-
ตอนนี้ก็สงสารแซ็กอีกละ .. (รักทุกคนจริงๆ 55555)
เข้าใจความรู้สึกแซ็กมาก เพราะเคยผ่านประสบการณ์นี้มา :o12:
คนเขียนว่างๆ จัด 3P ซักตอนสิจะได้สมกับที่แซ็กมันรอคอยมา :m20:
-
เสียใจด้วยนะแซ็ก แต่ไปป์นะคู่กับภคินดีที่สุดแล้ว
-
คนที่ใช่ต้องอยู่ที่ไหนสักแห่ง รอก่อนนะแซก
-
:L2:
-
สงสารแซคอยู่นะ :sad11:.....แต่เรารักภคินมากกว่า :laugh:ดังนั้นไปป์จงเป็นของภคินต่อไป
ถ้าเอาศิษท์น้องมาจับคู่กะแซค.....อืมมมมมม...จะเป็นจั้งได๋เน้อ o18
-
คู่แล้วไม่แคล้วกัน
แซ็ครอคู่ของตัวเองที่คนแต่งจัดให้นะ หวังว่า จะฮาและอึ้งกับเนื้อคู่ที่แท้จริงของตัวเอง
-
พ่อเทวดาของเค้า~ :m2:
-
อ่านแล้วซึ้งเลย o7
เป็นผู้ชายที่อ่อนโยนคนนึงล่ะนะ o13
-
โอ๊ย ความหลังหวานโดนใจ
น่ารักโฮกอ่า
-
หาคู่ให้แซ็ค ด่วน :laugh:
-
ชีวิตดราม่า :sad2:
มาหาคนปลอบใจตรงนี้มาลูก :oni3:
-
มาอ่านตอนนี้สงสารแซ็ก :sad4: :sad4: ไม่น่าช้าเลยพ่อ
ถ้าจับอิไปป์ปล้ำไปตั้งเเต่แรกก็จบเเล้ว (ภคินจะได้เป็นของอิฉันแทน กร๊ากกก)
-
อ่า น่ารักอ่ะ อ่านบทนี้แล้วปลื๊มปลื้มแซ็ก
-
Sax เป็นผู้ชายที่น่ารักมาก อบอุ่น อยากได้ซักคน มาๆมะไม่ต้องเสียใจมาซบอกพี่ไหมลูก :impress2: 55555
เป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยเน้อ o13
-
โถ แอบรักมาตั้งนาน ถูกฉกไปก่อนซะงั้น แถมยังต้องมาเจอกันในมหาลัย น่าสงสารจัง คิกๆ
-
เป็นเพื่อนกันต่อไปก็ดีแล้วละเนอะ :L2:
-
Sax ไม่ใช่ Sex = ='' เบลออออออออออออออออออออออออออ
-
อูยยยยย
เจอตอนนี้เข้าไปคะแนนแซ๊กพุ่งครับ! ถ้าเป็นนิยายเรื่องอื่นล่ะก็ แซ็กจะเป็นพระเอกแบบไม่ต้องสงสัยเลย แต่นี่คือตำนานรักพี่เดียวดาย(?)เพราะฉะนั้นเลยเข้าคอนเซปต์พระรองที่แสนดี
ถ้าแซ็กไม่เมาแล้วเรื้อนนะ... พี่จะเท่มากอ่ะ!
-
โดน หมา คาบไป แด๊ก ซะแล้วนะ แซ๊ก เป็นความทรงจำที่น่าจดจำดีนะ แต่ก็เจ็บปวดในเวลาเดียวกัน :กอด1:
-
โหยยย
แอบรักเขามาตั้งนานทำไมไม่บอก?? :monkeysad: :monkeysad:
-
:L1: :L1: :L1:แซก
-
:monkeysad: สงสารแซ๊ก~ อิหนูไปป์ความรู้สึกช้ามากกกกกกก
-
อดีตรักฝังใจอย่างนี้นี่เอง
การทำใจมันคงยากพิลึกเนอะ
-
อ่านตอนนี้แล้วฮา เกรียนตั้งแต่เด็กจริงจริงน้องไปป์ : D นิสัยแบบไปป์มีแต่คนอยากอยู่ด้วย
มันมีความสุข โลกมีแต่รอยยิ้มแล้วก้เสียหัวเราะ ที่สำคัญไปป์รักเพื่อนมากกกก
อ่านแล้วก็....ไม่สงสารแซ็กอยู่ดีอ่ะ ไม่ตรงตามเป้าที่คนเขียนอยากให้เป็น ฮ่าาาาาาา
คือจะบอกว่าแซ็กมีโอกาสแต่ไม่บอกก็ได้นะ... จริงๆแค่ได้บอกออกไปมันก้ต้องดีกว่าอยู่แล้ว
ภคินกับไปป์ก็เป็นเพื่อนกันแถมไม่ค่อยชอบขี้หน้ากันด้วย ภคินยังกล้าบอกเลยอ่ะ....
ไม่ได้คิดว่าภคินแย่งด้วยนะ 555 เรียกว่ามาทีหลังแต่ดังกว่า เพราะแซ็กไม่ยอมบอก
จนมันกลายมาเป็นแบบนี้ต่างหากละ... ฮ่าาาาาาาาา เชียร์ภคินเต็มที่เล๊ยยย >//////<
-
น่าสงสารแซ็กเหมือนกัน แอบรักมาก็หลายปี
แต่คนนี้น่ะ ให้ภคิณไปเห๊อะ ของภคิณ! 5555
รอดูอยู่นะแซ๊กเอ้ยย
-
เก๋าชอบ ตอนนี้
ไปป์ มีแต่คนชอบเนอะ นิสัยน่ารักดี ถึงแม้จะปากหมาไปหน่อยก็เถอะ ฮ่าๆๆๆ
แซก นิชวดไปสองคนแล้วน๊าาา จะมีคู่ไหมหน้อออออ ยังนึกไม่ออก แนะนำกระเทยแม็ค คะ ฮ่าๆๆๆ
-
เฝ้ามาตั้งนาน ถูกภคินโฉบ ไปซะงั้น o22 :a5:ไปป์ 's ภคิน
-
แซ็ค ขอให้เจอคนที่แซ็คก็ใช่สำหรับเขาเช่นกัน เร็วๆนะ
สักวันแซ็คจะเจอเนื้อคู่ เหมือนที่ฟาร์ก็เจอแล้ว
นายจะเจอคุณค่าที่แซ้คคู่ควร(ขอให้ไม่ใช่นายคุณค่านะ เอ๊ะ หรือใช่ดีี :z1:)
-
ยิ่งอ่านยิ่งหลงรักแซกค่ะ >___<
สงสารแซกอ่าาา หลงรักเค้ามาก็นาน ดูแลอย่างดีมาก็นาน
สุดท้ายไปป์ดันไปรักกับคนอื่น แถมแซกยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อแบบนี้
โอ๊ย พระรองในดวงใจ (ฮาๆๆๆๆ)
แบบว่าใจปันไปให้แซกบ่อยมากเลยเวลาอ่าน ฮาๆๆ โอ่เอ๋ คินอย่าได้น้อยใจไป ยังไงนายก็เป็นพระเอกนะ(อ้าว เหตุผลงี้ซะงั้น เอิ๊กๆ XD)
-
สงสารแซ๊ก เป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วงมาตั้งนาน แล้วก็มาโดนภคินตัดหน้าไป
-
สงสารแซกเหมือนกันนะนิ โดนคินคาบไปแดกซะงั้น
คิดถึงอาร์ตจัง :o8:
-
ไม่ได้นะ ไปป์เขามีคนสูบแล้ว
แซ๊ก ต้องหาคนอื่น
-
เพิ่งกลับมาจากไปเที่ยวตอนตี3 ดีนะที่แว่บมาเข้าเล้าก่อน
ตอนแรกกะจะนอนเลยแต่ลําบากชะมัด นอนอ่านผ่านไอโฟนเนี่ย
แถมกะลังหิวด้วย ก็เลยได้มาซดมาม่าของหนูแซ็กชามโต
ทําเอาอิ่มไปเลยทีเดียว :pigha2:
ส่วนคู่ของแซ็กนี่เดาไม่ออกอ่ะ.....ก็คงต้องรอลุ้นกันต่อไปเนอะ :เฮ้อ:
:L2:ขอมอบให้คนแต่งคร่าาาาาาาาาา
-
รักแรกก็แดกแห้วซะแล้วนะแซ๊ค :กอด1:
-
จริๆแซ็กก็น่าสงสารนะ แต่โทษที
เราเป็นแฟนคลับพี่ภคิน!!!!! 555
เดี๋ยวคนแต่งบอกว่าจะหาคู่ให้แซ็กแล้ว
เพราะฉะนั้นรออีกหน่อยนะจ๊ะ จะได้ไม่ต้องมาม่าเนอะ
ป.ล. แต่เราชอบที่เธอเป่าแซ็กโซโฟนมาก มันได้ใจเราสุดอ่ะ
อร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยย :z3:
:-[ :-[ :-[ :-[
-
day9day-มีนะคะ...แต่รอไปก่อนค่ะ ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณมากครับที่มาแจ้ง จะมี NC (ถึงมันจะมาตอนใหนก็ไม่รู้)
แต่จริงๆแล้วไม่ได้อยากอ่านแต่ NC นะครับ เพียงอยากให้มันเป็นอะไรที่ปกติ (เหมือนคนทั่วๆไป เท่านั้นครับ)
โดยส่วนตัวแล้วชอบ นิยายเรื่องนี้มากครับ
เพราะเนื้อหาในเรื่องเหมือนจริงทุกอย่าง
ถ้าอ่านอย่างต่อเนื่อง จะเห็นว่า ทั้งคู่หลักและคู่รอง (รวมทั้งอื่นๆ)
มีการพัฒนา ในทุกๆด้านเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง (ซึ่งเป็นเรื่องปกติ)
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1 ถึงประมาณตอนที่ 36
แต่ตอนที่36 มานั้น เมื่ออ่านแล้วจะให้ความรู้สึก
เหมือนทุกตัวละครกลับมาเป็นเพียงคนรู้จักหรือเพื่อนกัน เหมือนที่เคยผ่านมาในตอน เริ่มต้น
เพราะนอกจากคู่ที่เป็นแฟนกันก็ใช้คำพูดที่ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิดแล้ว
ในตอนหลังๆมานี่ความรู้สึกต่างๆเหมือนมันห่างออกไป ทุกครั้ง
เพราะไม่มีการแสดงออกถึงความรัก ที่มีต่อกัน (มีแต่การแสดงถึงความเข้าใจกันและกันในแบบเพื่อนมากกว่า)
ทำให้นิยายเรื่องนี้ เหมือนย้อนกับมาถึงตอนที่ทุกคน ยังเป็นเพียงเพื่อนกันเท่านั้น
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
แต่ต้องขอขอบคุณคนแต่งมากนะครับ ที่มาแต่งนิยายที่น่าติดตามให้อ่านครับ
และที่สำคัญยังรอตอนต่อๆไปอยู่ครับ เป็นกำลังใจให้คนแต่งเสมอนะครับ
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:กอด1: โอ๋ๆหนุ่มผมยาว มาหาพี่มะ
ถ้าจะเชียร์แซ๊กฟาร์นี่ จะลุ้นไหวไหมหนอ
ตาอาร์ทมาแรงเหลือเกิน
-
พร้อมสงสารทุกคนยกเว้นแซ็ค - -*
ฟาร์ก็แอบชอบมานานเหมือนกันเหอะ - -
-
แซ็กน่าสงสารอะ :monkeysad:
-
แอบรักเพื่อนสนิทเป็นอะไรที่เศร้ามากๆ สงสารเเซ็ก อยากชิงไปบ์จากคินมาให้อ่ะ
-
อ้า~ ยิ่งรู้อดีตของแซ๊กยิ่งเศร้า T^T
อุส่าเฝ้าถนุถนอม แต่โดนคาบไปซะงั้น
เข้าใจความรู้สึกเลยเพราะเคยเจอมาเหมือนกัน กระซิกๆ //ซับน้ำตา
-
น่ารักเว่อร์ น่ารักตลอด หวานกำลังดี กุ๊กกิ๊กกำลังเหมาะ โรแมนติก?นิดๆ
โดยรวมคือ สุดยอดดดด ><
-
ทำไมแซ็กแอบรักได้นานขนาดนั้นอ่ะ นานมากอ่ะ แถมตอนนี้ก็โดนคาบไปแล้ว น่าสงสารแซ็กจัง อยากจะรู้แซ็กจะคู่กับใครอ่ะ? รออ่านต่อไป ^^
-
ไปป์น่ารักนะ :-[
ภคินก็เข้าใจก็ดีแล้วล่ะ ^^
หนุ่มผมยาวก็เศร้ากันไป.... 55555 :laugh:
-
แซ็กเอ๊ย เก้าปีนานทีเดียว หน่วงมั้ยล่ะนั่น o6
-
Room 40
ความรู้สึกอึดอัดนี่มันอะไรกัน....อย่างกับถูกพลังกดวิญญาณมหาศาลจากรอบทิศทาง....
โอเค...ก่อนที่ผมจะออกแนวการ์ตูนญี่ปุ่นไปมากกว่านี้.... ขออธิบายสถานการณ์ตอนนี้น่าจะดีกว่า.... ผมนั่งอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมขนาดพอประมาณ.... บรรจุเตียงนอนสามหลังที่ตั้งอยู่คนละมุมห้อง ข้าวของรกรุงรังถูกยัดไว้ตามส่วนต่างๆของห้องที่พอจะยัดได้ และที่เหลือก็กระจุยกระจายเต็มพื้นไปหมด.... ครับ...นี่มันคุณลักษณะอันพึงมีของ ‘ห้องหนุ่มโสด’ ชัดๆ!!!!!!!!!
“ไม่ต้องมองห้องกูเหมือนกลัวจะมีตัวอะไรโผล่มาเลยนะ” เสียงเอ็ดจากคนฝั่งตรงข้ามทำเอาผมสะดุ้งเฮือก ไอ้หนุ่มเหล็กดัดฟันแยกเขี้ยวขึ้นขู่ “บอกมาได้รึยังว่าเรื่องมันเป็นยังไง”
ผมกลืนน้ำลายเอือกใหญ่ลงคอไป..แม้จะรู้สึกว่ามันยังตีตื้นอยู่ที่คอหอยก็ตาม ไม่ใช่เพราะห้องมันรกจนหายใจไม่ออกหรอก... แต่การถูกจับโยนเข้ามาในห้องที่มีผู้ชายสามคนมานั่งจ้องหน้าเหมือนตำรวจกำลังจะยัดยาบ้าผู้ต้องหาแบบนี้มันก็ไม่ไหวนะครับ.....
“ให้แซ๊กเล่า” เมื่อกูเอาตัวไม่รอดไอ้ผมยาวหน้าบวมนี่ก็ต้องโดนโยนขี้ใส่ซะ....
“ไม่เอา...กูเมาชิบหาย จะให้จำอะไรได้ ตื่นขึ้นมาแม่งก็หน้าบวมแล้วเนี้ย” ผมมองสภาพมันแล้วก็ถอนหายใจออกมายาวๆ หน้าเรียวๆเท่ๆของแซ๊กบวมขึ้นมาจนต้องแปะผ้าก๊อตไว้ เห็นแล้วเจ็บแทนมันชะมัดเลย....ไอ้ภคินแม่งหมัดหนักชิบหาย...
“อ่า...เอ่อ...แบบคือ....แบบ..”
“ไปป์...” เวฟมันกดเสียงต่ำทำเอาผมสะดุ้ง “มาหาพวกกูถึงห้องเพื่อจะมานั่งติดอ่างเรอะ”
“โว้ยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!! มึงก็มาลองเป็นกูสิ ต้องมานั่งโดนพวกมึงกดดันให้พูดอยู่ได้ว่า กูมีแฟนเป็นผู้ชายเนี้ย!!!!!”
เชี่ย....น็อตหลุด....บรรลัยละกู....
แต่ภาพตรงหน้าเหมือนไม่ได้มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น ไอ้แซ๊กนั่งท้าวคางอยู่บนพื้นแล้วก็เอาแต่จ้องพื้น ส่วนเวฟกำลังเอาไม้เกาหลังแหย่เข้าไปในเสื้อ โอ๊ตจ้องหน้าผมพลางหมุนคอตตอนบัดในรูหูมันอย่างเมามันก่อนจะเอ่ยสั้นๆ.....
“เรื่องนั้นเรารู้กันหมดแล้ว”
........ห่า...แล้วเรื่องที่พวกมึงนั่งจ้องหน้ากูนี่มึงต้องการอะไรจากชีวิตกูวะ.......
“แล้วมึงยังไม่รู้อะไร” คราวนี้ผมเป็นฝ่ายหน้าอึนบ้างล่ะ....คงไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้แล้ว
“เรื่องคืนนั้น.... หยุดเลยนะมึง” ไอ้เวฟชี้หน้าผมที่กำลังอ้าปาก “ไม่ต้องมาต่อว่า ‘ฉันจะคิดซะว่าฝันไป’ “
“โอ๊ย....เหี้ยเวฟ ตัดมุกกูอ่ะ”
“อย่างมึงอ้าปากกูก็เห็นลิ้นไก่แล้ว” เวฟกอดอกทำหน้าภูมิใจที่มันตัดมุกผมได้ “ว่าไงไอ้น้อง...เล่ามาได้ยัง ว่าไอ้แซ๊กมันโดนไอ้คินต่อยได้ยังไง...”
“..กะ..ก็แบบ มึงก็รู้เรื่อง’นั้น’แล้วใช่ป่ะ...มันก็เป็นแบบนั้นแหละ”
“อย่ายอกย้อนนะมึง รู้มั้ยพวกกูตกใจชิบหายตอนไปถึงร้านแล้วมีแต่คนแตกตื่น แม่งนึกว่าตำรวจมาตรวจฉี่”
“ตื่นเต้นดีออกมึง สีสันชีวิต แฮะๆๆ”
“ไปป์” เวฟกดเสียงลงต่ำก่อนจะมาจิกหัวผมเยี่ยงนางทาส “ในเมื่อมึงไม่เล่า...งั้นกูจะถามมึง”
“เล่นQ20เหมือนตอนอยู่โรงเรียนเรอะ”
“โอเค..เป็นอันว่าตกลง” กูไปพยักหน้าให้มึงเห็นตอนไหนวะ?? ทำไมกูจำไม่ได้ ไม่รอให้เถียงอะไรแล้ว เวฟมันทิ้งตัวนั่งข้างหน้าผมแล้วยิงคำถามใส่ทันที “เป็นแฟนไอ้คินอยู่ใช่มั้ย.???”
“.......................” ผมเงียบ แต่มันตั้งท่าจะยกตีนขึ้นยันเลยต้องพยักหน้าตอบซะจนหัวแทบหลุด..
“นั่นไง....ว่าแล้ว” มันดีดนิ้ว “มึงซุ่มเป็นตุ๊ดมานานแค่ไหนแล้ว”
“หลังจากมึงตายเนี้ยแหละ เชี่ยยยยยย...ถามมาได้”
“เอ๊า!!!ก็ใครจะไปรู้ มึงอาจจะซุ่มเป็นเงียบๆแล้วแอบชอบกูก็ได้”
“รอให้หมีควายออกลูกเป็นไข่เหอะมึง” แม่ง..พูดแล้วอยากเอาตีนยันไข่ให้เป็นหมันไปเลย “กูไม่ได้เป็นตุ๊ดโว้ย!!!!”
“งั้นมึงเป็นเกย์”
“สัดเอ๊ย...แม่ง!!! มะ...ไม่รู้โว้ย”
“โถ....ไม่รู้อะไรสักอย่าง” เวฟมันทำหน้าสังเวชใจ...หนอย ไอ้นี่ได้ทีขี่แพะไล่นะมึง “รู้อย่างเดียวว่าเป็นแฟนไอ้คิน”
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก...แล้วมึงจะพูดให้กูเขินให้มันได้อะไรขึ้นมาวะ!!!!!
“ให้กูเดานะ...” ไอ้หนุ่มเหล็กดัดลูบคางอย่างใช้ความคิด... “มึงหนีผัวมึงไปกินเหล้า แล้วมันเสือกไปเจอมึงอยู่กับไอ้แซ๊กตอนเมา” มันทุบฝ่ามือ “แล้วก็โป๊ะเช๊ะ!!เสยหน้าไอ้แซ๊กหวิดดับอนาถคาร้าน”
แม่ง...แม่นยังกะตาเห็น.. “รู้แล้วมึงจะมาถามกูทำไมวะ”
“ถามให้มึงหน้าแดงเล่นไง หูยยยยยยยยยยยยยยยย...เพื่อนกูมันร้ายเว้ย!!!มาทีหยิบชิ้นปลามันไปเลย” ว่าแล้วพี่ท่านก็ตบมือหัวเราะชอบใจ ไอ้โอ๊ตที่นั่งปั่นหูมานานถึงขั้นต้องยื่นหน้ามาเสือก
“แล้วตอนอยู่โรงเรียนทำเป็นมาบอกว่าเกลียดมัน”
“กะ...ก็..ไม่รู้โว้ย!!!!!!! โรงเรียนก็ส่วนโรงเรียนดิวะ”
โอ๊ตพยักหน้าประหนึ่งว่าเข้าใจ “รักแท้...แพ้ใกล้ชิด”
“อ้าว...ไม่ได้แพ้ดาร์ลีเหรอ”
“..................” มันสองคนจ้องหน้าผมก่อนจะฟาดป้าบลงหัวกันไปคนละที เห็นดาวเลยครับงานนี้ ไอ้โอ๊ตคว้าถุงเลย์มาแกะกิน พวกผมก็คุยกันไปเพลินๆ แต่ผมก็สังเกตว่าวันนี้แซ๊กมันเงียบผิดปกติแฮะ...
“ปากบวมจนพูดไม่ได้เลยเหรอวะ” อย่าหาว่าสถุลเลยครับ แต่ผมเอาตีนสะกิดยิกๆที่ขามัน จนไอ้หนุ่มผมยาวที่นั่งก้มหน้าอยู่เงยขึ้นมาโชว์หนังหน้าเยินๆ
“อืม....เจ็บ...”
“กูขอโทษแทนมันจริงๆว่ะ ไอ้เหี้ยนั่นแม่งบ้าเลือด กูนะบอกมะ...”
“พอเหอะ เลิกพูดเรื่องนี้กันดีกว่า” มันยิ้มบางๆให้ผม “พูดมากแล้วเจ็บหน้าว่ะ”
“ฮ่าๆๆๆ ดีนะมึงไม่ได้ทำจมูกมา...ไม่งั้นจมูกเปิดไฟเลี้ยวแน่มึง”
ผมคุยเรื่องสัพเพเหระกับพวกมันยาวเหยียด พวกมันไม่ได้ซักไซ้อะไรผมเรื่องภคินมากมายเหมือนที่คิดไว้.....สงสัยที่แซ๊กบอกว่ามันรู้กันก่อนหน้านี้แล้วท่าจะจริงแฮะ ขนมในห้องพร่องลงไปหลายถุงเพราะถูกผมสูบเรียบ นานๆพวกมันจะเผลอครับ ต้องแดกให้เรียบ หึหึหึ
นั่งเล่นหัวกันไปมาได้ราวชั่วโมงกว่าๆ ไอ้โอ๊ตผู้โชคร้ายก็ได้รับมอบหมายให้ไปส่งคุณชายไปป์ที่หอ มันอิดออดเล็กน้อยด้วยความขี้เกียจ แต่สุดท้ายก็ต้องเดินออกมา แต่ไอ้เวฟเสือกมาดึงแขนผมไว้ก่อนจะก้าวพ้นประตู มันก้มลงมากระซิบเบาๆ...
”ขอคำถามสุดท้ายก่อนไป” มันก้มลงมาติดข้างหู “ได้กันยังวะ”
ไอ้เชี่ยเวฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ สมองมึงมีแต่เรื่องนี้ใช่มั้ย แสรดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!
“นั่น...หยุด..อย่าเพิ่งด่ากู” อ๊ะ..รู้ทันกูอีก ผมเลยได้แต่อ้าปากค้างไว้ “ที่กูถามเนี้ยเพราะมันมีหลักฐานตำตา” มันว่าพลางเอามือแง้มเสื้อแจ๊คเก็ตที่ผมรูดซิบจนเป็นเสื้อคอเต่าออก “นั่นไง...เพียบ”
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก กูก็ใส่ปิดแล้วมึงจะมาส่องทำซากอะไร!!!!!!!!!
“ยังเว่ย!!!!!!!” ผมรวบคอเสื้อคืนจากเงื้อมือมาร แม่ง...ทำไมพวกมึงชอบมาส่องคอกูจังวะ ไอ้โจ้ไอ้กันก็ด้วย “ยังไม่ได้เด้ยเหี้ยห่าอะไรทั้งนั้น” โอ๊ย...แล้วทำไมกูไม่เคยห้ามตัวเองให้หน้าแดงได้เลยวะ...
“หน้าแดง...ส่อพิรุธ” มันเดินวนรอบตัวผม แล้วก้มมากระซิบจากข้างหลัง “ยังไม่โดนจริงอ่ะ”
“ไม่โดนโว้ย!!!!!!!!!” คราวนี้ผมตะโกนตอบจนมันหลุดหัวเราะพรืดออกมา กูอยากเลาะเหล็กออกจากปากมึงจริงๆ...
“ฮ่าๆๆๆๆ กูล้อเล่นน่า เห็นยังเดินเป็นปกติอยู่เลยถาม”
“เออ...รู้แล้วยังเสือกมาถามอีกนะ” ผมปึงปังเดินออกมาเพราะไอ้โอ๊ตคงเอารถออกมารอเก้อแล้ว
“ไปป์” มันจะอะไรกะกูอีกวะ...
“อะไร!!!!!!”
เวฟยิ้มให้ผม “มีอะไรไม่สบายใจก็เล่าให้พวกกูฟังบ้างนะ กูเพื่อนมึงนะเว่ย”
แล้วผมก็เดินออกจากห้องด้วยรอยยิ้มบางๆ
ผมรักพวกมันจริงๆนะ....
.........................................................................
...........................................................
.......................................
.............
“โอ๊ย...นี่มันฤดูผสมพันธุ์รถรึไงวะ”
“อะไรของมึงไอ้โจ้...ฤดูผสมพันธุ์รถ”
“รถติดสัด”
ตึ่งโป๊ะ!!! ทุกคนในรถทำหน้าเหมือนรูปปั้นหินโมอายบนเกาะอีสเตอร์ โดยเฉพาะไอ้ฟาร์ที่นั่งประจำที่คนขับทำหน้าเหมือนกำลังมองหาปุ่มกดที่จะเด้งเบาะไอ้โจ้ออกไปจากรถได้...
ตอนนี้เรามีกันหกชีวิตบนรถฮอนด้าแจ๊สลีขาวลูกรักไอ้ฟาร์ เจ้าของประจำอยู่หลังพวงมาลัย ส่วนผมแน่นอนว่าเบาะตุ๊กตาหน้ารถ ไอ้สี่ตัวที่เหลือนั่งสลับฟันปลาอัดกันเป็นปลากระป๋องอยู่ด้านหลัง เรียงจากหลังผมเป็นภคิน...กัน....โจ้....และอาร์ท
น้ำหนักจากตูดผู้ชายหกชีวิตเล่นเอารถโหลดลงไปมิใช่น้อย ไอ้ฟาร์ถึงกับบ่นอุบอิบว่าทำไมต้องมานั่งรถมันด้วย พวกผมกำลังเคลื่อนที่เดินทางไปยังเซ็นทรัลสาขาอยู่ใกล้มอที่สุดอย่างช้าๆ รถแม่งก็ติดชิบหายไม่รู้พวกมึงจะอยากไปห้างอะไรกันนักหนา....เกิดมาไม่เคยไปกันรึไงวะ
“เชี่ย..ปาดหน้าเค้กกูเหรอมึง”
“มึงอย่าไปยอมมัน ไอ้คนขับพวกนี้แม่งเหี้ย เร่งเลยไอ้ฟาร์”
“เออ...กูปาดคืนแน่” ว่าแล้วมันก็เร่งเครื่องไปปาดไอ้รถซีวิคนั่นคืนก่อนจะทำหน้าสะใจ “ให้มันรู้ว่ามันไม่ได้ปาดได้คนเดียว”
ปกติไอ้ฟาร์มันไม่เกรียนขนาดนี้นะคับ แต่เชื่อผมเหอะครับ....ร้อยทั้งร้อย คนที่เรียบร้อยไม่เคยด่าใคร แต่มือแตะพวงมาลัยเมื่อไหร่รับรองได้ว่าคุณจะกลายเป็นคนสองบุคลิกทันที ด่ากราดยิ่งกว่าปืนกลซะอีก...
“ขับรถแบบนี้อันตรายนะครับ” พูดแบบนี้มีอยู่คนเดียวครับ
“ไม่พอใจก็ลงรถไปเลย” เอาสิ...เพื่อนกูก็เหวี่ยงใช่เล่น “โอ๊ย...เหี้ยนี่...ซื้อรถไม่แถมไฟเลี้ยวรึไงวะ”
“นี่ไงอาร์ท...กูเห็นมึงบ่นอยากให้ฟาร์มันพูดเยอะขึ้น คราวหน้ามึงก็พามันมาขับรถละกัน ฮ่าๆๆๆๆ” ไอ้พระเอกสอดปากมาหัวเราะอย่างสะใจ ทำเอาผู้ไม่เกี่ยวข้องฮาไปด้วย เว้นแต่ไอ้ฟาร์ที่หน้าหงิกแล้วทำท่าจะอัดก๊อปปี้ฝั่งซ้ายเข้ากับรั้วกั้นข้างทาง เชดดดดดดดดดดดดดด....อย่านะเมิงงงงง กูนั่งอยู่ฝั่งเดียวกับมัน!!!!!
“ห่วงตัวเองเถอะครับคิน ดูดจนคอบวมแล้วยังไม่ได้อะไรเนี้ย”
เฮือกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!! ไอ้อาร์ทรีเทิร์นครับ!!!!!!!!!!!!!!!!!
คราวนี้เข้าข่ายหัวเราะทีหลังดังกว่า(แต่จะหน้าจะหลังไอ้คู่หูรักยมมันก็หัวเราะดังอยู่ดี) แม้แต่ไอ้ฟาร์ยังระเบิดเสียงหัวเราะซะจนแทบสอยรถคันข้างๆไปด้วย แต่ฝั่งซ้ายของรถเงียบเหมือนถูกปิดไฟ....มืดมนอะไรเช่นนี้...
ผมกระชับเสื้อคอเต่าให้สูงกว่าเดิม...กูจะเป็นพี่กวางเอบี นอร์มอลแล้วเนี้ย พูดไม่ค่อยเก่งแต่รักหมดใจ~ โอ๊ะ.เพลงเก่า แต่เชื่อว่าหลายคนคงรู้จัก พูดถึงตอนนั้นผมยังช็อคไม่หาย...หวิดโดนข่มขืนแล้วกู
รอยช้ำๆที่คอยังคงหลงเหลืออยู่ ถึงจะจางลงไปบ้างก็เถอะ....ยังปวดๆทุกครั้งที่มือไปโดนใส่ตอนอาบน้ำทุกที ไม่ใช่แค่คอ....ทั้งหัวไหล่ หน้าอก หน้าท้องที่อยู่ใต้เสื้อนี่เต็มไปด้วยรอยเต็มไปหมด ผมก็ไม่เคยโดนแบบนี้ซะด้วยเลยไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะหายไปจากตัวผมนะ....
โอเค..ผมไม่ได้โกรธอะไรมันแล้ว ผมรู้ว่ามันทำไปเพราะความหึงหวงแบบเด็กๆของมันนั่นแหละ แต่ตอนนั้นผมกลัวจริงๆนะ.... เวลาภคินมันโกรธแล้วน่ากลัวจริงๆ ได้แต่หวังว่าที่เตือนสติมันไปวันนั้นจะทำให้มันเข้าใจอะไรๆได้มากขึ้น ผมไม่ได้ว่าอะไรถ้ามันจะหึงบ้าง แต่หึงจนเลือดขึ้นหน้าจะปล้ำผมนี่ก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ....
พูดแล้วน่าอารมณ์เสีย มึงทำให้กูใส่เสื้อคอเต่ามาเป็นอาทิตย์แล้วนะโว้ย แล้วมึงคิดว่าเมืองไทยนี่มันอากาศเย็นมากรึไงวะ!!!!!!
ส่วนเรื่องที่ว่าทำไมผู้ชายวัยฉกรรจ์หกชีวิตถึงมานั่งอยู่ในรถคันเดียว.... เรื่องมันเริ่มมาจากที่ผมกับไอ้ฟาร์นั่งเวิ่นอยู่ที่คณะ แล้วอยู่ๆก็มีคณะเดินทางจากต่างดาวมาบุกแล้วฉุดกระชากลากหนังหัวพวกผมให้มาเที่ยวกับมัน ไม่พอนะ...มันยังบังคับให้ไอ้ฟาร์เอารถมาอีก เออ..ดีจริงๆ
พอหาที่จอดรถได้ปุ๊บพวกมันก็รีบกรูกันเข้าไปในห้างเหมือนเด็กดอยเห็นทะเล โอ๊ย....ปวดหัวเว้ย เห็นหน้าไอ้ฟาร์แล้วก็รู้ว่าคงปวดหัวไม่แพ้กัน...
“แล้วนี่มึงมาทำซากอะไรเนี้ย” ผมหันไปถามไอ้พระเอกที่เดินเอื่อยวนเวียนอยู่ข้างๆผม
“มาเที่ยวไง ไม่อยากเที่ยวเหรอ”
“ก็อยาก...” แต่ถ้ามึงจะวุ่นวายกันซะขนาดนี้......
สรุปว่าเรียกประชุมเพลิงกันแล้วพวกมันตกลงว่าจะดูหนังกัน แล้วปัญหาก็เกิดครับเมื่อรสนิยมการดูหนังของแต่ละคนแม่งไปคนละทิศละทาง สุดท้ายโปรแกรมดูหนังเลยยุบไป เพราะนอกจากไม่รู้จะดูเรื่องอะไรแล้ว...มันยังสารภาพกับผมว่ามีตังมากันคนละแปดสิบบาท....เจริญละมึง.....กระแดะจะมาเซ็นทรัล
สุดท้ายเลยได้เดินเตร่กันไปมา เข้าร้านนู้นออกร้านนี้ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง... โอ๊ะ...แต่อย่างน้อยผมก็แอบเห็นไอ้อาร์ทเดินตามไอ้เห็ดต้อยๆนะครับ ได้ข่าวหน้าหนึ่งละกู...
“กูรู้แล้ว...ซื้ออะไรไปกินห้องไอ้คินดีกว่า” แน่นอนว่าความคิดจัญไรแบบนี้ต้องมาจากไอ้โจ้เป็นแน่แท้
“ไม่ต้องไปเลยนะมึง ไปทีไรทำห้องกูรกทุกที”
“โหยยยยยยยยยย...ลูกพี่ไปป์ไม่ใจเลยอ่ะ”
“เออ กูมันไม่ใจ ห้องพวกมึงไม่มีแดกกันรึไง”
“เชอะ...พี่คินคะ ดูเมียพี่พูดเข้าสิคะ” ไอ้โจ้วิญญาณกะเทยเข้าสิงไปเกาะแขนไอ้ภคินที่ทำหน้าเหมือนพร้อมจะอ้วกใส่หน้ามันทุกเมื่อ “พี่คินต้องช่วยโจ้นะคะ”
“ช่วยเหี้ยไร ห้องมึงก็มีไอ้โจ้ ไปแดกห้องมึงกันก็ได้”
“งูเลื้อยออกมากูไม่รู้ด้วยนะ” ไอ้กันเข้ามากู้ชีพเพื่อนรักยมของมัน “ไปห้องมึงแหละคิน คราวนี้พวกกูช่วยเก็บจริงๆนะ”
“เออ...เอางั้นก็ได้”
สัด!! กูนึกว่ามึงจะช่วยกูนะไอ้รูมเมท!!!!! ไม่มีถามกูสักคำอ่ะ!!!
เมื่อเถียงไปก็ไร้ประโยชน์เพราะไอ้สองคนนั้นมันวิ่งโร่ไปเอารถเข็นออกมาแล้ว โอ๊ย....อยากตบหน้าผากแรงๆสักที ผมเลยได้แต่เดินปลงๆตามหลังมันไป...เอาเลย...ตามใจพี่เลยคร้าบบบบ
“ดูๆ...กูเป็นท็อปบิ๊กแบง”
เชดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!! เหี้ยโจ้แม่งนอนในรถเข็นครับ!!! แบบนอนแล้วเอาขาพาดออกมาข้างนอก แล้วแม่งเอาแว่นดำมาจากไหนมาใส่ก็ไม่รู้ เหี้ยกันก็ทำหน้าที่คู่หูที่ดีเข็นมาทางกูอย่างเร็วครับ เออ!!!มึงชนกูไปเลยมา!!!!!
“ขายยาดมเหรอมึง”
“โหยยยยยยยยยย...ไปป์มึงโคตรเชยเลย กูเป็นพี่ท็อปอ่ะพี่ท็อป”
“เออ...กูรู้จัก แต่ไม่เห็นมึงจะเหมือนตรงไหนเลย”
“พวกตาไม่ถึง” มันบ่นอุบอิบ “เอ๊า!!!จีดราก้อนไปแผนกผักดิ๊”
“ได้เลยท็อป!!!!!!”
แล้วมันก็ไถลฟิ้วววววววววววววววววววววว~~ ด้วยความเร็วร้อยยี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง บอตามตรงครับ...เดินกับพวกมันแล้วกูโคตรอายเลย!!!!!!! ไอ้โจ้แม่งแร็พอะไรก็ไม่รู้เป็นภาษาปาปัวนิวกินีหรือไงก็ไม่ทราบได้ไปตลอดทาง ...คนมองกันให้รึ่ม!!!!!!!! มันนึกว่ามันถ่ายเอ็มวีเพลงLieรึไงวะ!!!!!!
มันเลือกผักกาดกับผักบุ้ง แล้วก็เห็ดเข็มทองอีกนิดหน่อย เพราะวันนี้เราจะไปต้มสุกี้กินกัน พูดแล้วท้องร้องเลยแฮะ ว่าแต่..กัน....มึงอย่าเอาผักไปวางบนท้องเหี้ยโจ้ได้มั้ย มันทำให้ความอยากอาหารกูลดฮวบ
มาถึงตรงนี้ผมก็ขอแยกตัวออกมาซื้อเนื้อสัตว์ ซึ่งมันเป็นเพียงข้ออ้างครับ...ณ จุดนี้กูแทบจะเอาหน้าไถลงดินแทนการเดินแล้ว ผมเลยลากแขนไอ้พระเอกมายืนอยู่หน้าแผนกขายเนื้อสัตว์
“อยากกินเนื้ออ่ะ” ไม่ว่าเปล่าครับ ไอ้พระเอกแม่งเดินมาท้าวแขนลงกับบ่าผมจนแทบทรุดลงไปกองกับพื้น....น้ำหนักมึงไม่ใช่น้อยๆนะไอ้ภคิน!!!!
“มาบอกกูทำไม บอกคนขายนู่น”
“บอกมึงนั่นแหละ...กูสั่งไม่เป็น เอาเนื้อ เนื้อ เนื้อ เนื้อ เนื้อ เนื้อ” มันพูดแล้วโยกตัวไปมาไอ้ผมที่โดนเกาะบ่าอยู่เลยต้องโยกตามมันไปด้วย อารมณ์เหมือนเด็กขอแม่ซื้อขนม มันคงจะน่ารักกว่านี้ถ้ามึงไม่ใช่เด็กโข่ง... สงสัยมันจะชอบกินเนื้อจริงๆแฮะ.. คราวก่อนก็รบเร้าให้ผมซื้ออยู่นั่นแหละ
ระหว่างรอพนักงานแพคถุงใส่เนื้อให้ ผมเริ่มสังเกตว่าผู้คนโดยรอบกำลังจับจ้องมาที่เรา....หรือพูดให้ถูกคือที่ไอ้กูปรีที่กำลังเกาะหลังกูเป็นปลิงอยู่ตอนนี้ มีผู้หญิงคนนึงมองแล้วก็ซุบซิบบอกเพื่อน แล้วเพื่อนก็หันมามองทั้งกลุ่ม เออ... ขอเชิญท่านไปลงทะเบียนเรียนวิชาการนินทาเบื้องต้นที่อาจารย์ไปป์ได้เลย ไม่เนียนเลยครับ!!!
คิดแล้วผมก็เหลือบดูหน้าหล่อๆคมๆที่กำลังตื่นเต้นกับอาหารมื้อนี้เสียเต็มประดา ใช่สิ๊...มึงมันหล่อ สาวไหนเห็นก็เหลียวซะจนกระดูกสันหลังบิด กูเดินข้างๆทีไรรู้สึกเป็นด้อยทุกที อย่าเข้าใจผิด!!!! ผมไม่ได้หึงมันนะ!!!! แค่หมันไส้เท่านั้นแหละ...อย่าให้กูหล่อบ้างแล้วกัน....
“มองทำไม...หล่ออ่ะดิ” มันยักคิ้วกวนตีนให้ผม เล่นเอาคนแอบมองอย่างกูผงะเลยครับ... แล้วมึงจะหันหน้ามาพูดใกล้หน้ากูทำไม
“หลงตัวเองชิบหาย”
“ไม่ต้องหลงตัวเอง ก็มีคนอื่นมาหลงเว่ย”
เชี่ย...หรือว่าท่ายืนตอนนี้ของเรามันล่อแหลมวะ?? ผมก็ว่าไม่นะเพื่อนพาดแขนบนไหล่กันมันก็เป็นเรื่องปกตินะ..ผมยังพาดคนอื่นออกบ่อยๆเลย แต่ทำไมพอมันทำแล้วถึงได้รู้สึกเขินขนาดนี้วะ...หน้าเน้อนี่ร้อนไปหมด สงสัยมีชนักติดหลังอยู่เลยยิ่งทำให้คิดมากเปล่าวะ..
ผมอ้าปากจะเถียงกับมันต่อ แต่โทรศัพท์ในกระเป๋าเก่าๆของมันแผดเสียงขึ้นมาเสียก่อน ภคินยกมือถือขึ้นดู ก่อนจะเดินออกไปรับโทรศัพท์ไกลจากที่ผมยืนอยู่นิดหน่อย....
“ได้แล้วนะครับ” พี่พนักงานยิ้มให้ผมก่อนจะวางสินค้าลงบนเค้าน์เตอร์ ผมเลยยิ้มกว้างๆตอบเขาไป...
ในหัวตอนนี้มีแต่ความคิดว่าจะจัดการกับเนื้อนี่ยังไงวะ สกิลทำอาหารของกูก็ไม่ได้สูงส่งเล๊ย... ถ้าให้เล่นCooking Mamaนี่กูยังพอไหวอยู่ ยืมไอโฟนไอ้ฟาร์มาถูเล่นบ่อย
ผมยักไหล่.....
ก็แค่อยากทำอะไรมันบ้าง แต่ถ้าแดกไม่ได้กูก็ไม่รู้ด้วยละ....
TBC
คนเขียนง่วงมาก แถมพรุ่งนี้เรียน8โมงเช้า วันนี้เลยไม่ได้ตอบเม้นนะคะ ต้องขอโทษด้วยค่ะ
รักคนอ่านทุกคนค่ะ/ส่งจูบแบบมิสเวิร์ล/
PS.ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้รู้สึกเหมือนความสัมพันธ์มันถอยหลัง จะพยายามพัฒนาขึ้นนะคะ
-
แอร๊ยยย เดอะแก๊งค์ที่ห้อง กรั๊กกกกกก ไปป์จะโดนแกล้งไหมน้า
ตอนเพื่อนๆ เค้นความจริงไปป์น่ารักมากค่า
-
รอกันต่อไป....รีบมาต่ออีกนะคับ
o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
เดอะแก็งค์ยังสุดค่อยยเหมือนเดิม
ถ้าเดอะแก็งค์ยังไม่อายวันหลังจะชวนเพื่อนไปทำบ้างฮ่าๆ
อยากลองเหมือนกันไรงี้
อย่าคิดมากสิมันก็เหมือนจุดหักเหของเรื่องในอีกรสชาตินึงเหมือนกัน
-
หัวเห็ดกับแบ๊คกราวน์แมนน่ารัก :o8:
ไปป์จะทำอาหาร อุบ๊ะ!ได้ลุ้นกันอีกแล้วว่าเรื่องนี้นายเอกจะมีสเน่ห์ปลายจวักมั้ย :laugh:
ว่าแต่ภคินแอบไปคุยโทรศัพท์กับใครเอ่ย o18
-
คำถามสุดท้ายที่เวฟถามโดนมาก
“ห่วงตัวเองเถอะครับคิน ดูดจนคอบวมแล้วยังไม่ได้อะไรเนี้ย” โดนที่สุดอ่ะ!
รอตอนใหม่น๊า~ :กอด1:
-
เวลารวมกลุ่ม ความบ้ามักจะพุ่งกระฉูด
-
:pig4: ขอบคุณที่มาต่อค่ะ
-
“โอ๊ย...นี่มันฤดูผสมพันธุ์รถรึไงวะ”
“อะไรของมึงไอ้โจ้...ฤดูผสมพันธุ์รถ”
“รถติดสัด”
โจ้ มุกนี้ฮากริบเลยว่ะ คิดได้ไงเนี่ย :jul3:
อาร์ทตอกกลับภคินซะหน้าหงายเลย
เล่นกับใครไม่เล่นดันมาเล่นกับอาร์ท :laugh:
-
คินต้องเดินเครื่องเต็มสูบซะแล้วเว่ย
คอบวมเป็นเด็ก ต้องแอดวานซ์เท่านั้น
สยบข่าว 555
รอเก็บศพไปป์ อุอุ
-
ดีมาตั้งแต่ต้นมาสะดุดเอาตรง โทรศัพำท์เนี่ยแหละ
กลัวว่ามันจะมีเรื่องจังเลยอ่ะ
:m15:
-
“ห่วงตัวเองเถอะครับคิน ดูดจนคอบวมแล้วยังไม่ได้อะไรเนี้ย”
:m20: :m20: ประโยคนี้ของอาร์ททำหงายเงิบก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก สเต๊ปบายสเต๊ปสุดๆค่ะภคิน=3=
พี่แซ๊กดูถ้าจะช้ำไม่น้อย ไม่ใช่แค่ที่หน้าแต่เป็นที่ใจด้วย :sad11: แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวเค้าดามใจเองก๊ากกกกกกก :impress2:
แอบสงสัยตอนภคินแยกไปรับโทรศัพท์ จะมีไรป่าวหว่า รอติดตามนะคะ
-
:m20: แก๊งเพื่อนไปป์ฮามาก
:กอด1: อาร์ท พูดน้อยแต่โดนทุกประโยค
:pig4: :L2:
-
เป็นคู่ G-D ที่น่าอถาถเหลือใจ...
ขออภัยเรี่ยวแรงในการเม้นหดหาย T^T เพิ่งตื่น....
เปิดเทอมล๊ะก๊า ฮายังบ่าเปิดเล๊ยยยยย ภคิน!! คิ๊ดเติงหาขนาดเป๋นพระเอกแล้วก่ะกดเมียหื้อได้เน้อฮิ้ว!!!!!
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
:call: :call: :call: :call: :call: :call:
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
เพื่อนไปป์ เพื่อนคิน ก็ลุ้น คนอ่านก็ลุ้น คินเร่งมือหน่อยลูก
-
- โหย...อยากกินมั่ง
- ไปป์มีเพื่อนที่ดีนะ
- ฟาร์ขับรถแล้วเกรียนอ่ะ
-
หึหึ
สั้น
ค้าง
“ได้กันยังวะ”>>คำถามนี้อย่าถามเลย เวฟ หึหึ
ภคินใครโทรมาหานายอ่ะ???
อย่าบอกนะว่าตอนต่อไป จะมีการแจกมาม่าอีกแล้ว
หยุดแจกมั้งเถอะ มาม่ามาแบบตอนเว้นตอนเลย
:seng2ped: :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
-
ภคินถ้าไม่อยากโดนแซวไปเรื่อยๆ ต้องทำมากกว่าดูดคอแล้วล่ะนะ 5555555 :laugh:
-
โทรศัพท์กับใครฟร่ะ
-
แบล็คกราวน์แมนขโมยซีนนนน อิอิ
-
ชอบเวฟฟฟฟฟ :o8: :o8:
-
แบล็คกราวน์แมนกับเห็ดเข้าก๊านเข้ากัน555555555
-
ตอนนี้มาหวานแบบเบาๆ 555
-
โอย.... ป๋าท็อป!!!!TT[]TT ถ้าจะท็อปซูเปอร์มาเก็ตขนาดนี้อ่ะนะ!!!!
โจ้กับกันนี่มันไปกันได้จริงๆให้ตายเหอะ สงสารไปป์กับฟาร์แฮะ ต้องมาแหง่กอยู่กับไอ้แก๊งนี้เนี่ย555
รอตอนต่อไปค่า
-
ได้กลิ่นมาม่า หรือว่าเราจะระแวงหว่า
-
โจ้กับกัน จับคู่กันเลยได้ม่ะ :z1:
-
รู้สึกไปเองว่าตอนนี้สั้น แต่ยังความอึน มึนไว้ตามสไตล์ ฮ่าๆๆๆๆ
เมื่อไหร่ไปป์จะเสร็จพี่คินซะที ฮ้าาาาา พี่คินเสียหน้าจะแย่แล้ว 5555
-
ขำโจ้กับกันอ่ะ 5555
-
อาร์ทยังคงที่คงวาเหมือนเคย
พูดอะไรทีเจ็บถึงทรวง :m20:
-
เดินงุ้งงิ้งให้ใครๆ เค้าอิจฉาเล่น :n1:
-
น่าสงสารไปป์ แต่ไปป์น่าแกล้งอ่ะ 55555555 :jul3:
-
ชอบเหล่าผองเพื่อจริงๆ ฮามาก :m20:
-
พวกโจ้ฮาเว่อร์ เเต่ขอร้องนะเราอย่ามาคบเป็นเพื่อนกันเลย
ฉันอายคนอื่น พวกแกจะฮาไม่เเคร์สื่อเกินไปเเล้วนะ 55+
-
:L2: :กอด1:
-
เดอะแก็งค์รวมตัวเท่ากับ ไปป์ โดนแซว
-
โอยยิ้มจนปวดเเก้มหมดเเล้ววววววว o18
-
อาร์ทก็แรงตัลหลอด5555555
-
อิอิ ภคินจะท้องเสียเพราะไปป์มะเนี่ย 5555+
-
เค้ากดเป็ดให้ตอนนี้ เพราะมีพี่ท็อปและจีดีมาเป็นแขกรับเชิญ (หรอ?) #ลำเอียง
ยังคงชอบอาร์ทและฟาร์อย่างต่อเนื่อง >.<
ชอบกลุ่มเพื่อนไปป์ ^^ สงสารแช็ก วอนคนเขียนส่งหนุ่มน้อยน่ารัก หรือหนุ่มมาดแมนมาให้หนุ่มผมยาวสักคนสิคะ จะดีมากถ้าส่งหนุ่มมาดแมนมากให้ ^^
-
อยากอ่านอาร์ทกะฟาจัง อิๆ
-
โจ้ฮาเกิ๊น
-
มุขแต่ละคน ไม่ไหวจะฮา :jul3:
หวังว่าความรักคงจะพีคขื้นเรื่อยๆ ความสัมพันธ์จะได้พัฒนาไปเรื่อยๆ
คนเรารักกันก็ต้องอยากใกล้ชิด อยากสัมผัส อยากกอด อยากจูบ เป็นธรรมดาของมนุษย์โลกจ้ะ :o8:
เพราะฉะนั้นมาม่าไม่ค่อยดีต่อสุขภาพ ตอนนี้ให้มันขาดตลาดไปเลยนะคะ :กอด1:
-
ชอบแก๊งค์นี้อ่ะ!!
ขอยืมมาเล่นด้วยซักวันสองวันดิ 5555
พี่อาร์ทยังคงความแรงนะคะ คินจุกจนชินแล้วววว กร๊ากๆๆๆๆ
อยากอ่านคู่พี่อาร์ทตงิดๆ อยากรู้หนูฟาร์จะปราบยังไง คริๆ
รอตอนต่อไป♥
-
ภคิณน่ารักอ้ะ
ฮาคู่หูมากก คิดได้อ้ะ ท็อปบิีกแบง กร้ากกกกกกกกกกก
ตอนนี้เฮฮาดี
อาร์ทยังเหี้ยมเหมือนเดิม 555555
-
เพื่อนๆฮามากมาย!!! 5555
มุกแต่ละมุกของคนแต่งนี่เลิศเว่ออ่ะ!!!!
ไปป์น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ><
-
:a5:
ฮ่าๆๆ ไปป์น่ารักมากเลยยย
เฮียอาร์ทรีเทิร์นแล้วววว o13
-
ตอนนี้น่ารักอ่า. :impress2:
-
ยกขบวนกันมาขนาดนี้
ถล่มเซ็นทรัลด้วยเงินคนละ80!!! 555
-
อาร์ทสวนกลับทีจี๊ดแทนคิน :m20:
ดูเหมือนคู่รองจะพัฒนากว่าคู่หลักนะคะ (หรือพระเอกไร้น้ำยาจริงๆอย่างที่เค้าว่ากัน 5555)
ตอนนี้ให้อารมณ์แม่ลูกมากกว่าเป็นแฟนแล้วเนอะไปป์
-
:L2:
-
สงสารคิน .. ที่โชคร้ายไปเล่นกะอาร์ท :m20:
แต่ ณ จุดนี้ !!!?...........
สงสัยเราจะเครียดเรื่องส่วนตัวมากเกิน
ทำให้คิดว่าตอนนี้มันดูครึ้มๆมืดเหมือนมีไอมาคุลอยอยู่ตลอดๆ
เหมือนจะมีลางร้าย .. o22
โดยเฉพาะตอนรับโทรศัพท์ของคิน
คนเขียนอย่าพา 'แอม' กลับมานะ :call:
-
อ่านแล้วซึ้งกับมิตรภาพ+สงสารแซ็กอ่ะ
-
อาร์ทแรงงงง :o :o
มาต่อไวๆนะค่ะ :pig4: :pig4:
-
ชอบอาร์ทจังเลยยยยยยยยยยยย
-
คิดถึงไปป์กับภคิน :กอด1:
-
เหมือนถอยหลังไปบ้าง
แต่ถ้าจะทำให้ค่อยๆหันมามองตัวเอง แ้ล้วก้าวคู่กันให้มั่นคงขึ้น ก็น่าจะดีนะคะ
จุดนี้..คิดว่าคู่อาร์ทฟาร์น่าจะฮาแซ่บอยู่นะ :z2:
-
เพื่อนคินเนี่ยเข้ากับเพื่อนสะใภ้ดีจริงๆ^^
-
ภคิ้นนน ตอนนี้กรี๊ดภคินมาก ชอบผู้ชายน่าร้ากก(โดยนิสัย)
ตอนนี้ภคินน่ารักมาก มีเกาะไหล่ไปป์เดินด้วย
ถ้าได้เห็นจริงๆ เราคงจะกรี๊ดกร๊าดแทบสลบ
ส่วนอาร์ทตอนนี้ มันจี๊ดมาก เล่นภคินกับนายวิรัลหงายเงิบไปเลย
ขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุกๆแบบนี้มาให้อ่านนะคะ
แม้ว่าคนแต่งจะดูไม่ค่อยว่างก็ตามที สู้ๆค่ะ
-
สุกี้ >w< :z1:
-
ถามไปป์ว่า...ร้อนมะ
55555555555
-
ภคินน่ารักขึ้นทุกวันแล้วน้า... o13
แต่ว่าชอบอาร์ทอ้ะ พูดไรขึ้นมาเพื่อนตายหมู่ทู้กกกที :laugh:
-
เห็ดน้อยนิสัยคล้ายๆเพื่อนเรามากอะ!!! ฮ่าๆๆ
ส่วนไอ้คู่รักยมนั่น.....เป็นพี่ท็อปกับน้องจีที่น่าต่อยส์ที่สุดในรอบปีเลยค่ะ....
-
พวกโจ้ออกทีไร
ฮาเมื่อนั้น ชอบจัง o13
-
+1 น้องไป กะ ภคิน แอน เดอะแก๊ง ฮ่า ๆ :impress2: สาวตรึมเลย น่ะ นี่
-
ตอนนี้ก็เฮฮากันไปตามประสาหนุ่มๆนะคะ
แต่ว่าชอบมุกฤดูผสมพันธุ์รถมากมาย "รถติดสัด"
ขอยืมไปใช้บ้างได้มั้ยอ่ะ :m20: :m20: :m20:
คุณชายอาร์ทกลับมาแรงอีกแล้ว ไม่เจอประโยคเด็ดๆมานานละ
คิดถึงค่ะ เล่นอย่างนี้พี่ภคินหน้าหงายได้เลยนะเนี่ย
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
-
ROOM 40
เอิ่ม.................งั้นรถมันก็คงถึงฤดูผสมพันธ์กันได้ทุกวันเลยเน้ออออออออออออ...ชอบจริงมุกนี้...รถติดสัดเนี่ย!!!! :m20:
ตอนนี้รู้สึกคนอื่นๆจะโดนคู่หู่รักยม....เอ้ย....ท้อปกับจีดราก้อน แย่งซีนจังเลยน้าาาา
หุ..หุ...แต่สงสัยเรื่องโทรศัพท์ของภคินเหมือนกันนะ....ใครหว่าที่โทรมา???? :serius2:
อันนี้ไม่เกี่ยวกับนิยาย...แค่อยากระบาย...ไปดู 30กำลังแจ๋วมา...ก็น่ารักดี...แต่มันเสียดแทงใจอ่ะ T-T น้องให้บัตรลดมา
พนักงานบอกว่าใช้ได้แต่ต้องแสดงบัตรนักเรียนนักศึกษา...เพื่อนก็เลยบอกว่านักศึกษาป.โทได้ไหมค่ะ....เอ่อ...พนักงานดันบอกว่าให้ถึงแค่ป.ตรีอ่ะ....โซแซดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด(เค้าเลยรู้เลยว่าพวกเมิงงงงงงงงงแก่) :o12: แถมยังต้องจ่ายเต็ม140บาทอีกต่ะหาก...แพงงงงงงงงงงงงงงงอ่ะ :sad4:
-
:m31:
กลัวว่าเรื่องจะเกิด เพราะโทรศัพท์เนี่ยแหละ
-
”ขอคำถามสุดท้ายก่อนไป” มันก้มลงมาติดข้างหู
“ได้กันยังวะ”
555555555555+
ถามได้ตรงใจมากเลยเวฟฟฟฟฟฟฟฟ o13 o13 o13
-
อาร์ทมาแรงตลอดอ่ะ 555+
“ห่วงตัวเองเถอะครับคิน ดูดจนคอบวมแล้วยังไม่ได้อะไรเนี้ย”
ก่อนจบ
ภคิน คุยกับเบนเองละ ชู้ห่างๆ 555+
-
เพื่อนไปป์ฮ่าได้อีก
ใครโทรมาหาคิน
-
อั๊ยย๋า G-D ท๊อป บิ๊กแบง เลยหร๊อ อิโจ้อิกัน เสื่อมค่อดๆ o22
แล้วพวกแกกะจะถล่มเซ็นทรัลด้วยเงินคนละแปดสิบอะนะ โอ้เดอะแก้งค์โอนลี่ :t2:
เวฟจ๋าคิดได้ไง ซุ่มเป็นตุ๊ด ไปป์มันแอ๊บแมนขนาดนั้นเลยเหรอ
จับกระแสความเศร้าจากแซ็กได้อ่ะ คงเจ็บน่าดู :m17:
+1นะจ๊ะ
-
โดนสวนซะจุกเลยน้าาาาา 5555 ยังไงคู่นี้มันก็น่ารักจริงๆอ่ะแหร่ะ สูบไปป์ๆ>//<
-
ถ้าว่าง เชิญแก็งค์เกรียนเพื่อนคิน ไปเปิดคณะตลกหาเงิน เพิ่มรายได้กันก็เป็นงานที่ดีและเหมาะนะคะ
-
แก๊งค์นี้ป่วงมากโดยเฉพาะโจ้ ส่วนไปป์กับภคินเค้าก้อเริ่มมีมุมหวานในที่สาธารณะ ชอบมาก
ขอตะโกนดังๆว่าคิดถึง 'คุณค่า'จังเลย
-
อาร์ทพูดน้อยแต่ต่อยหนักนะ ฮ่า มาทีหลังแต่หัวเราะดังกว่าทุกทีเลยอ่ะ แล้วนี่เมื่อไหร่คู่เอกจะได้เสียกัน ฮ่าา สู้ๆ จ้า ^^ ขอให้สนุกกับการเรียนเทอมใหม่นะ :)
-
ไปป์น่ารักจริงไรจริง :z2:
-
กรี๊ดดดด น่ารักทั้งสองคู่เลยค่ะ!!! อ่านไปเขินไป แอร๊ยยย :m3:
คินไปป์พัฒนาการแบบว่า ...อื้อ!! เขียนเรื่องนี้จบอย่าลืมหาจองวัดให้ด้วยนะคะ /เขินตาย 5555
ไม่ได้มาตามนานมากกก อ่านรวดเดียวจุใจไปเลย ฮาา
การบ้านเยอะเลยได้แต่ตามอ่านในโทรศัพท์เลยไม่ค่อยได้กดคอมเม้นต์ ลำบากมากค่ะ โฮฮ
จะพยายามตามอ่าน+คอมเม้นต์เรื่อยๆ นะคะ ชอบเรื่องนี้มากก
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ :กอด1:
-
เรื่องน่ารักมากเลย คิคิ
ตามอ่านทันแล้วสิหน่า เฮ้อออ ยาวเยียด 55555
ไปป์น่ารักอะ ฟาร์ก็น่ารัก :-[
สู้ๆนะคะ คุณคนเขียน :L2:
-
ยังไม่มาอัพอีกหรอ สงสัยจะการบ้านเยอะ รออ่านอยู่นะ ^^
-
ช่วงนี้อยากอ่านแบคกราวกับหัวเห็ด :m20: มาให้แอบฮาทุกตอน
ส่วนน้องไปป์น่ารักอยู่แล้ว ว :กอด1:
:L2:
-
:call: :call: :call:
-
คิดถึงภคินไปป์อ้ะ คนเขียน :impress3: :impress3:
-
ชอบอ้าาาาา สนุกมากๆๆๆๆ
ฮาได้อีก
คินนี่นิสัยเด็กจัง ไปป์ก็เ้ด็ก
เด็กกับเด็กได้กันเอง ฮาาา :z1: :z1: :z1:
-
เอาเป็ดไปเลย ชอบบบบบ o13
-
สนุกๆๆๆ ชอบฟาร์อ้ะ
แต่ตอนนี้คินน่ารักมากๆๆๆๆเลย รักกันซะทีเส่ะ!! :m31:
-
“โอ๊ย...นี่มันฤดูผสมพันธุ์รถรึไงวะ”
“อะไรของมึงไอ้โจ้...ฤดูผสมพันธุ์รถ”
“รถติดสัด”
ฮากริบ คิดได้ไงมุกนี้ 555 เรื่องนี้มีแต่ตัวแรงทั้งน้าน โดยเฉพาะพ่อแบ็คกราวน์แมน
จีบน้องเห็ดได้ได้เร็วนะ :laugh:
-
ตอนแรกตกใจ
นึกว่าไปป์เดินไปตบเพลง ฮา
:a5: :a5:
-
โคตรอยากอ่านต่อ
-
:call:
คิดถึงไปป์จัง
-
คิดถึงไปป์คิน
อยากอ่านตอนใหม่ ~
:z10:
-
บ๊ะคิน พูดแล้วทำให้ได้นะฮะ -..- :-[ :-[
-
เขินๆๆๆๆๆ :o8: :-[ :impress2: :impress2:
อยากไปเล่นด้วยจัง จะปะแป้งไปป์ให้ินหึงเลย
5555
-
ฮาอ้ะ เรื่องนี้อ่านแล้วฮ่า o13
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
+1 ก่อนเลยจ้า อ่านยาวเลยขอบอกรวดเดียว :L2:
สนุกมากๆเลย ที่สำคัญ ชอบอาร์ทนะ ออกมาแต่ละคำโดนๆทั้งนั้น :laugh:
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ o13
-
เมื่อไหร่มันจะได้กันวะ!!
บ๊ะ :z3:
-
เย้ ! ตามอ่านจนจบ มาต่อเร็วๆนะ
ชอบคินมากๆ น่ารักเว่ออ่ะ
-
Room 41
แพลนล่ม....เย็นวันนั้นพวกเราไม่ได้กินสุกี้....
อุณหภูมิในรถแท็กซี่ต่ำเสียจนจมูกและมือของผมเย็นไปหมด ผมซุกมือลงไปตรงข้อพับหัวเข่าเพื่อบรรเทาอาการมือเย็นก่อนที่มันจะเปลี่ยนเป็นเล็บม่วง และตามมาด้วยอาการปวดกระดูก...เจออากาศเย็นมากๆทีไรเป็นแบบนี้ทุกทีแหละ
เหลือบมองคนข้างๆที่ยังนั่งเงียบมาตลอดทาง ภคินนั่งอยู่เบาะหลังกับผมแต่ไม่ต่างกับการนั่งอยู่คนเดียว....มันเอนหลังไปกับเบาะแหงนหน้าขึ้น แล้วประสานมือไว้บนตัก .....เหมือนมีกำแพงที่มองไม่เห็นมากั้นโลกตรงกลางของเราไว้
ผมขอบคุณสวรรค์จริงๆที่เหมือนว่าลุงแท็กซี่แกจะรู้ว่าพวกเราอยู่ในสถานการณ์แบบไหน จากตอนแรกที่คุยจ้อแล้วเปิดวิทยุการเมือง พอเห็นพวกผมเงียบใส่ลุงแกเลยเปลี่ยนไปเปิดเพลงเบาๆแล้วนั่งเงียบตั้งหน้าตั้งตาขับแทน
“ซอยข้างหน้าเลี้ยวซ้ายเลยครับ” ผมบอกจุดหมายปลายทางทั้งๆที่ไม่ค่อยคุ้นชินเส้นทางนักแม้จะเคยมาแล้วครั้งนึง.... ครับ...ซอยตรงหน้าทำให้ผมนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคราวนั้น แต่วันนี้ผมกลับมาด้วยสถานการณ์ที่ต่างกันออกไป...
ผมแอบเหลือบมองคนข้างตัวที่ยังแหงนหน้าขึ้นไมรับรู้ความเป็นไปของโลกทั้งนั้น.... แววตาของมันไม่สะท้อนสิ่งใดออกมา...หรืออาจมี แต่ผมอ่านไม่ออกก็เป็นได้ ผมเอื้อมมือไปสัมผัสมืออุ่นใหญ่นั้นเบาๆ เจ้าของมือสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็กระชับมือผมไว้แล้วบีบเบาๆเหมือนจะบอกว่าไม่เป็นไร.....
ยังคงไร้ซุ่มเสียงใดจากริมฝีปากหยักนั่น... นอกจากประโยคสุดท้ายที่มันพูดก่อนขอตัวออกมายังดังก้องในหัวผม......
“ไอ้ชาติตาย...”
…………………………………………………………..
………………………………………
………………………
……………
ไม่กี่อึดใจเราสองคนก็มายืนอยู่หน้าบ้านชั้นเดียวหลังไม่ใหญ่ไม่เล็ก.....แม้จะไม่คุ้นเคยแต่ผมก็ยังจำสภาพโดยรอบได้ ผมจ่ายเงินให้ลุงคนขับ บอกขอบคุณแกนิดหน่อยแล้วค่อยเดินตามมาสมทบกับภคินที่ก้มลงไปเปิดประตูรั้วเหล็กหน้าบ้านเงียบๆ... เสียงเหล็กในเวลานี้ช่างบาดหูจริงๆ...
ผมขนลุกอย่างบอกไม่ถูกตอนที่ก้าวเท้าเข้ามาในเขตบ้าน บรรยากาศมันน่าอึดอัดเสียจนอยากขอรออยู่ข้างนอก... แต่เห็นภคินเป็นแบบนี้จะให้มันเผชิญเรื่องคนเดียวก็คงไม่ได้ล่ะครับ ผมเลยได้แต่สาวเท้าตามหลังมันเข้าไป ร่างสูงใหญ่หยุดยืนจ้องลูกบิดประตูอยู่พักนึงจนผมเผลอกลั้นหายใจตาม มือใหญ่เอื้อมไปจับผิวเหล็กเย็นเยือกนั่นช้าๆก่อนจะออกแรงหมุน...
“คิน...”
หญิงสาววัยกลางคนนั่งอยู่บนพื้นบ้านเอ่ยคำนั้นผ่านลำคอที่แห้งผาก เธอมีริมฝีปากที่เหมือนชื่อที่เธอเอ่ยไม่มีผิด ร่างผอมบางของเธอสั่นระริกอย่างสิ้นความหวังในขณะที่มือสองข้างนั้นยังกอดเข่าเอาไว้แน่น.... ใจของผมกระตุกกับภาพที่เห็น...
“ลุงชาติตายแล้ว....” เธอเอ่ยออกมาพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลรินทับคราบเดิมที่ยังไม่เลือนหายไป
“ผมรู้...” น้ำเสียงของภคินราบเรียบเสียจนผมเดาอารมณ์ไม่ออก... “แม่ติดต่อวัดรึยัง”
“คิน...ลุงเขาตายนะ!!!! ลูกไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอ”
“แล้วแม่จะให้ผมรู้สึกอะไรกับมันงั้นเหรอ” สายตาของภคินมีแต่ความว่างเปล่า....ว่างเปล่าเสียจนผมกลัว ผมไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้มาก่อนเลย....
พอได้ยินคำตอบดังนั้นเธอก็เม้มปากแน่นเพื่อข่มอารมณ์บางอย่างที่พุ่งสูง....ฟันขาวขบกัดริมฝีปากของตัวเองอย่างน่ากลัวว่าเลือดจะไหลออกมา เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนเอ่ยด้วยเสียงที่สั่นระริก “ตอนนี้ศพอยู่ที่วัดแล้ว...แม่...แม่...ติดต่อไว้หมดแล้ว เหลือแต่ค่าใช้จ่าย....”
ผมหดหู่เหลือเกินยามได้ยินเสียงเล็กๆนั่นกลั้นใจพูดเสียเจียนจะขาดใจตายตรงหน้า น้ำตาของเธอกัดกร่อนความรู้สึกของผม.... แต่ไม่รู้ว่ารวมถึงคนข้างๆด้วยไหม ผมยังคงไม่เห็นอะไรในแววตาคู่นั้น มันเย็นชาเสียจนน่ากลัว
“เท่าไหร่...ขอรายละเอียดด้วย เดี๋ยวผมไปจัดการให้” มันเดินไปหยิบกระดาษแผ่นใหญ่บนโต๊ะอาหารแล้วพลิกดูไปมา ส่วนผมยืนขาตายไม่กล้าขยับเดินตามเข้าไปในบ้าน “.....ตามนี้ใช่มั้ย”
เธอพยักหน้าช้าๆแล้วซุกหน้าลงกับเข่าเหมือนไม่ต้องการรับรู้อะไรอีกแล้ว ภคินถอนหายใจออกมาเบาๆ เก็บกระดาษยับๆนั่นเข้ากระเป๋าแล้วเดินมาดึงแขนเสื้อผม “กลับกันเถอะ...”
“ห๊า...” ผมอ้าปากค้าง “....คะ..คือเรามากันแค่นี้เหรอ”
“กลับ” แรงบีบที่แขนผมหนักขึ้นเป็นตัวบ่งบอกว่าต้องทำตามคำสั่งแล้ว...
มันเดินนำผมออกไปแล้ว ส่วนผมแอบเหลือบมองบ่าเล็กๆของหญิงสาวที่สั่นไหว ไม่ต้องบอกก็คงเดาได้ว่าเธอร้องไห้อย่างหนัก...ผมอยากเดินเข้าไปกอด เข้าไปปลอบ...แต่นี่ไม่ใช่เรื่องที่ผมจะทำได้ มันเป็นเรื่องของครอบครัว เรื่องที่ ‘คนนอก’ อย่างผมไม่มีวันเข้าใจ จึงทำได้เพียงมองแล้ววิ่งตามภคินออกไปเท่านั้น...
บนรถแท็กซี่คันใหม่...แต่บรรยากาศเดิม ยังคงไม่มีบทสนทนาอะไรระหว่างผมกับมันทั้งนั้น ผมเหลือบมองโครงหน้าสมส่วนที่ตอนนี้เอาแต่จ้องออกไปนอกหน้าต่าง.... แต่ ตอนนี้มันมีสิ่งหนึ่งที่ต่างออกไปจากตอนแรกแล้ว..
ดวงตาคู่นั้นแสดงความ ‘เจ็บปวด’ อย่างชัดเจน...
..................................................................
......................................
..................
........
‘ลุงชาติ’ ที่ว่าคงจะเป็นลุงคนนั้นสินะ....
ผมยังจำเหตุการณ์เหวี่ยงหมัดในตอนนั้นได้ นั่นสิ...ใครจะไปลืมได้ล่ะ ลุงคนนั้นที่เป็นสามีใหม่ของแม่ภคิน ผู้ชายที่ภคินเคยบอกผมว่าเขาเกลียดที่สุดในชีวิต...........ตอนนี้ได้ตายไปแล้ว....
พอเราสองคนกลับมาถึงห้องก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำ ตอนที่ผมอาบอยู่ภคินก็แอบไปสูบบุหรี่ที่ระเบียงด้วย กลิ่นนิโคตินที่ลอยเอื่อยเข้ามาทางหน้าต่างทำให้ผมแสบจมูกจนอยากตะโกนด่ามันเหมือนกัน แต่มันก็ไม่ได้สูบนานแล้ว สงสัยเรื่องนี้จะทำให้มันเครียดจริงๆแหละถึงได้กลับมาสูบแบบนี้
ผมคว้าพี่เดียวดายมากอดไว้ในอ้อมแขน.... วันนี้มันหนาวเหลือเกินจนผมปวดกระดูกทั้งๆที่อากาศก็ไม่ได้เย็นอะไร อาจเป็นเพราะต้องเผชิญเหตุการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอย่างนี้ก็ได้ หรือเพราะไม่มีอ้อมกอดที่คอยมาวุ่นวายอยู่ทุกวัน
เฮ้อออออออออออออออออ....เงียบจนน่าใจหายชะมัด!!!!!!
“จะนอนรึยัง” ผมสะดุ้งเฮือกกับเสียงทุ้มต่ำที่ไม่ได้ยินมาหลายชั่วโมง
“นึกว่าวันนี้จะไม่พูดกับกูซะแล้ว...”
“โทษทีว่ะ....มีเรื่องให้ต้องคิด”
“ภคิน..” ผมเรียกมันเบาๆ “มานี่ดิ๊”
ไอ้นี่ก็ว่าง่าย...เดินมานั่งคุกเข่าตรงหน้าโซฟา เออคือ...มึงนั่งข้างบนก็ได้ จะนั่งพื้นทำไมวะเนี้ย
ไม่ทันได้พูดอะไรหัวกลมๆนั่นก็ฟุบลงบนตักผม มันแนบแก้มลงกับต้นขาผมแล้วปิดเปลือกตาลง... เฮ้ยๆ อย่าบอกว่ามึงจะนอนทั้งอย่างนี้นะ
“ง่วงก็ไปนอนในห้องไปมึง มานอนทำไมตรงนี้วะ...ขากูเป็นตะคริวพอดี”
“เออ...งั้นกูนอนเนี้ยแหละ อยากให้มึงเป็นตะคริวเล่นๆ”
“เชี่ยเลวนะมึง... ไป...ไป..”ผมเอามือดันหัวมันเบาๆ “ไม่งั้นกูเอารีโมททุบหัวแม่งให้ตายห่าตรงนี้เลย” ว่าแล้วสายตาผมก็สอดส่องหารีโมทที่อยู่ที่มุมโซฟาอีกข้าง
“ฮ่าๆๆๆ” มันหัวเราะ....น่าแปลก เสียงหัวเราะวันนี้ของมันน่าฟังกว่าเดิมเป็นไหนๆ “กูเป็นคนหัวแข็ง รีโมททุบก็ไม่เป็นไรหรอกเว่ย ลองมึงทุบดิ...กูจะแหวกไส้ไอ้หมีหน้าโง่นั่นออกมาเลย”
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก...ไอ้เหี้ยนี่!!!!มึงกล้ามาด่าพี่เดียวว่าหมีหน้าโง่เรอะ” ว่าแล้วกูก็เอาไอ้หมีโง่...เอ๊ย!!!พี่เดียวที่รักกดหน้ามันให้หายใจไม่ออกตายแม่งเลยแสรดดดดดดดดดดดดดดดดด...
สงสัยไอ้ภคินจะเป็นมาโซคิสม์....แม่งมีหัวเราะด้วยอ่ะ...เออดี!!!! กูจะกดให้นุ่นอัดรูจมูกมึงตายไปเลยดีมั้ย...
“ไปป์...”
“อะไร...” จะมาขอให้กูไว้ชีวิตมึงรึ??
“มึงว่ากูเลวมั้ย”
“มาก” บอกแล้วครับ...นายวิรัลเป็นคนจริงใจเสมอ
พอฟังคำตอบผมมันก็หัวเราะลั่นจนขาผมโดนเขย่าไปด้วย.... “อะไรมึงเนี้ย แดกยาไม่เขย่าขวดเรอะ”
มันแหงนหน้าขึ้นมาตอบผมด้วยสีหน้าที่กวนส้นตีนที่สุด “นึกว่าผู้หญิงชอบคนเลวอย่างเดียว ไม่นึกว่าผู้ชายจะชอบด้วย”
แม่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง..ไม่ต้องแดกนุ่นแล้ว แดกตีนกูเนี้ยแหละมึง!!!!!!!!!!!
ขณะที่ผมกำลังง้างตีนขึ้นนั่นเอง....ไอ้ภคินก็ดันพูดประโยคที่ทำให้ตีนชะงักกลางอากาศ..
“มึงว่ากูเลวกับแม่เกินไปมั้ยวะ....”
คำตอบของผมไม่ใช่ ‘มาก’ เหมือนเดิมแล้ว....
“กูก็ไม่รู้ว่ะ....” เป็นคำตอบที่โง่เง่าชะมัด
“เฮ้อออออออออออ...” มันถอนหายใจ “กูรู้นะว่าแม่เสียใจมาก แต่กูทำตัวไม่ถูกว่ะ....ไม่รู้สิ...” มาถึงตรงนี้มันซุกหน้าลงกับขาผม “บอกตามตรงนะ....กูตกใจมากที่รู้ว่าไอ้ลุงชาติตาย.....การมีคนตายมันไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆล่ะ แต่ถ้าถามกูว่าเสียใจมากมั้ย....กูพูดได้ไม่เต็มปากว่ะ มึงว่ากูเลวมั้ยวะ”
ผมส่ายหน้าช้าๆแล้วเริ่มลูบผมนิ่มๆของมันเล่น “คนเกลียดกัน จะให้อาลัยอาวรณ์มันก็เกินไป”
“กูรู้ว่าแม่รักมัน....รักมาก บางทีอาจมากกว่าชีวิตตัวเองด้วยซ้ำ” มันแค่นยิ้มออกมา “แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ากูจะรักมันเหมือนแม่ซะหน่อย”
“อืม...”
“กูไม่เข้าใจว่าแม่ต้องการอะไรจากกูกันแน่.... จะให้กูร้องไห้เสียใจรึไง จะให้กูทำอะไรกันแน่... แต่ก่อนมีมันอยู่แม่ก็ไม่เคยจะสนใจกูอยู่แล้ว แล้วนี่จะให้กูทำอะไรเนี้ย”
“ภคิน...” ผมถอนหายใจ “แม่มึงคงอยากได้ใครสักคนอยู่ข้างๆในตอนที่ท่านอ่อนแอมั้ง”
“เหอะ...งั้นถ้าไอ้ลุงชาติไม่ตายกูก็ไม่มีความหมายเลยสินะ”
“มึงก็อโหสิให้เขาไปเถอะ....อย่าไปเคียดแค้นอะไรเขาอีกเลย คนตายไปแล้วนะเว่ย”
“กูรู้ไปป์....กูรู้”เสียงของมันสั่นเครือ “กูอโหสิให้มันไปแล้ว.... โดนรถชนตายนี่มันก็เจ็บน่าดูแล้ว จะให้ไปแค้นอะไรต่อมันก็ไม่ใช่เรื่องแล้วล่ะ”
“ดีแล้วไอ้ลูกหมา เลิกซึมได้แล้วน่ามึง” ผมขยี้หัวมันแรงๆจนเส้นผมนิ่มๆชี้ไปคนละทิศละทาง ไอ้พระเอกส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอนิดหน่อย
“มะรือนี้เขาจะตั้งสวดกันแล้ว กูอยากให้มึงไปด้วยนะ” ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่า...น้ำเสียงมันเหมือนจะอ้อนผมเลย บ้าเหรอ....อย่างไอ้หน้าด้านมัดมือชกเนี้ยเหรอจะมาอ้อน....กูต้องเบลอแน่ๆ
“ให้กูไปจะดีเหรอวะ ดูเป็นคนนอกยังไงก็ไม่รู้....กูเกร็งๆว่ะ”
“คนนอกเชี่ยไร เมียกูทำไมจะไปไม่ได้”
ป้าบบบบบบบบบบ...จัดไปหนึ่งทีกลางหัวมันเนี้ยแหละ ตำแหน่งกูกำลังได้เปรียบซะด้วย
“โอ๊ยยยยยยยยย...อะไรวะ เขินรุนแรงชิบหาย” มันไม่นอนให้ผมเชือดแล้ว... ไอ้ภคินเด้งหัวขึ้นมาจากตักพลางลูบหัวป้อยๆ “แม่ง...พวกชอบใช้ความรุนแรง”
“แม่ง...พวกหน้าด้าน” กูก็สวนกลับสิครับ...
“แม่ง...พวกขี้นินทา”
“แม่ง...พวกเอาแต่ใจ”
“แม่ง...พวกซ่าไม่ดูตัวเอง”
“แม่ง...โสโครก”
“แม่ง...พวก...”
“พอ!!!! พอ...พอ...พอ มึงไม่ต้องด่ากูต่อแล้ว เอาเป็นว่ากูจะไปงานศพเป็นเพื่อนมึง...จบมั้ย”
“มันต้องแบบนี้สิวะ” มันดีดนิ้ว “โอเค...งั้นไปนอนกันเหอะ”
ว่าแล้วมันก็ลากผมเข้าห้องไป... ผมรู้สึกว่ามันฝืนทำเป็นร่าเริงยังไงก็ไม่รู้สิ... นี่เป็นคืนแรกในรอบหลายอาทิตย์ที่มันไม่พยายามลวนลามผมตอนก่อนนอน เฮ้อออออออออออออออ...ผมควรจะดีใจใช่มั้ยเนี้ย??
.................................................................
..................................................
..............................
...............
วัดที่จัดงานศพเป็นวัดในชุมชนละแวกบ้านภคินมันนั่นแหละ เดินจากบ้านไปก็ไกลนิดหน่อย พวกผมมากันล่วงหน้าตั้งแต่เที่ยงเพื่อดูความเรียบร้อยของงาน ตอนแรกเพื่อนๆที่คณะก็รบเร้าขอภคินมาช่วยงานอยู่แหละ แต่มันบอกว่าไม่ใช่งานใหญ่อะไร เลยมีแต่เพื่อนก๊กนรกแตกของมันกับฟาร์ และเพื่อนบ้านที่รู้จักกันตั้งแต่สมัยเด็กอย่างเพลงเท่านั้น
ลูกชายเจ้าภาพงานศพกำลังคุมให้คนงานจัดโต๊ะเก้าอี้อยู่ ส่วนพวกที่เหลือก็กระจายกันไปช่วยงานเป็นส่วนๆทั้งในครัว ติดต่อเรื่องพวงหรีดในงาน บ้างก็ช่วยพี่คนงานกวาดพื้นและปูเสื่อ ส่วนผมก็เดินปัดฝุ่นไปตามเก้าอี้เรื่อยๆ
จนมาสะดุดกับโซฟาตัวยาวที่มีคนจับจองอยู่ก่อนแล้ว แม่ของภคินนั่งเอนไปตามโซฟาสีดำพร้อมกับท้าวแขนข้างนึงวางพาด ส่วนอีกข้างทับอยู่บนหน้าท้อง เธออยู่ในชุดกระโปรงสีดำทั้งตัว ผมยาวๆนั่นถูกรวบเป็นมวยไว้อย่างสวยงาม แต่ใบหน้าของเธอช่างว่างเปล่าเหลือเกิน ผิวขาวๆนั่นดูซีดเซียวเหมือนไม่มีเลือดมาหล่อเลี้ยง ดวงตาเหม่อลอยออกไปที่ไหนสักแห่งที่ผมไม่กล้าคาดเดา อันที่จริงเธอเป็นผู้หญิงที่สวยนะครับ ริมฝีปากเธอเหมือนกับลูกชายมาก นี่แสดงว่าพ่อภคินก็คงหล่อเอาเรื่องเหมือนกันนะเนี้ย....
ผมสะดุ้งเฮือกเพราะขณะที่กำลังสำรวจใบหน้าอยู่นั้นเธอขยับนัยน์ตามาสบประสานเข้ากับผมพอดี หว่า...แย่แล้ว เธอรู้หมดพอดีว่าผมกำลังแอบมอง..
“เอ่อ...คุณน้าดูไม่ค่อยสบายเลย ดื่มน้ำหน่อยไหมครับ เดี๋ยวผมไปเอาให้”
เธอเผยรอยยิ้มบางๆที่ดูแห้งเหือด... “ไม่เป็นไรจ่ะ”
“คุณน้าไหวไหมครับ หน้าซีดมากเลย ผมไปหายาดมให้ไหมครับ”
“ไม่เป็นไรจ่ะ...น้าแค่คิดอะไรนิดหน่อย ปล่อยไว้เดี๋ยวก็หายเองแหละจ่ะ”
“ครับ... จะให้ช่วยอะไรบอกผมได้นะครับ”
คุณน้าพยักหน้าเบาๆให้ ผมเลยกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ เก้าอี้จำนวนมากยังคงเรียงรายรอให้ไปปัดฝุ่นออก ผมก้มๆเงยๆแอบมองใบหน้าที่เลื่อนลอยของเธอเป็นพักๆ.....
บนความเงียบงันนั้น...สมองผมเอาแต่คิดว่าทำไม....ทำไม....และทำไม...
ทำไมกันนะ?
TBC
อ้ากกกกกกกกกกกกก...ขอโทษที่หายไปนานค่ะT T
เขียนเสร็จตั้งนานแล้วแต่ไม่มีเวลามาโพสเลย ช่วงเปิดเทอมคงไม่ได้ตอบเม้นนะคะ(เสียดายอยากใกล้ชิดคนอ่านอ่ะ)
ตอนนี้อาจจะอึมครึมไปบ้าง แต่คนเขียนเชื่อว่าถ้าไม่มีอุปสรรคจะรู้ได้ไงว่าเจอรักแท้....จริงมั้ย ดังคำกล่าวที่ว่า"มารไม่มี บารมีไม่เกิด"นั่นเอง ฮิ้ววววววววววววววววว....(ไม่ได้ใกล้เคียงกันเล๊ย)
คิดถึงคนอ่านทุกคนค่ะ :กอด1:
PS.นิยายเราจะถึง100หน้าแล้วนะคะ มาเล่นเกมส์(หาเหาใส่หัวคนเขียน)กันดีกว่า
คอมเม้นแรกของหน้า100สามารถรีเควสได้ว่าอยากอ่านตอนพิเศษอะไร แต่มีข้อแม้ว่าห้ามเป็นตอนเสียซิงนะ อันนั้นเราลำดับจัดวางไว้แล้ว 5555
หากท่านที่เม้นได้แล้วไม่ได้ขออะไรเราจะถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะคะ เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เอ๊ย เรามีสิทธิ์เปล่าเนี่ย
อึดอัดแทนคิน ถ้าต้องตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน ก็คนมันเกลียดน่ะนะ
แล้วแม่คินก็ไม่เคยสนอะไรนอกจากสามีตัวเอง เซ็ง
-
อะ...อยากได้จังหน้าที่100 ><
แต่ไม่เป็นไรเรามาต่อคิวดู 555
อ่านเรื่องนี้แล้วลืมทุกทีเลยว่า"ยังไม่ได้กัน" :z3:
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ภคิน T^T
ถึงว่าทำไมภคินอสรมณ์ไม่ค่อยดีเวลาเห็นไปป์กับแซ็ก
เพราะมีความหลังแบบนี้เองสินะ
ไม่เอาน่า ภคินที่เงียบเหงาแบบนี้ไม่ค่อยเหมือนภคินที่เคยเห็นเลยน้า
-
ขำจนจะตายอยู่แล้วเนี่ย
5555555555555555555555
อะไรมันจะฮาขนาดเน้ ToT
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
คงไม่ได้คิดอะไรงี่เง่าอยู่ใช่ไหม...คุณแม่ของภคิน :เฮ้อ:
ขกให้ความรักจงบังเกิด :กอด1:
-
จะครบร้อยหน้าแล้ว ยินดีด้วยค่า จุดพลุ :mc4:
คินกับไปป์รักกันนานๆนะ ตอนนี้ดราม่าเบาๆ
หวังว่าแม่คงจะเข้าใจคินแหละนะ
-
อ๊ากซ์ มาแล้ว :mc4:
ชอบเรื่องนี้มากถึงมากที่สุด อิอิ (เราประเดิมเม้นท์แรกในเล้าก็เรื่องนี้เลย)
ปกติชอบอ่าน NC มาก(กร๊ากกกก บอกถึงความหื่น :oo1: )
แต่เรื่องนี้ชอบที่การดำเนินเรื่องของทั้งภคินกะไปร์ที่พากันโตไปด้วยกัน แต่ถ้ามีก็ทำให้ใจอิป้ามันเต็ม :z1: เหมือนลูกๆที่เราเฝ้าดูมันกำลังเติบโต อิอิ
มาร่วมฉลองหน้าที่ 100 และเป็นกำลังใจให้ค่ะ :กอด1: :pig4:
-
:z1: :z1: :z1: :z1:ง่า น่าสงสารภคินอะ แต่ก็อย่างวะละนะต่างคนต่างความคิดอะ
เป็นกำลังใจให้ไปป์ช่วยภคินผ่านเรื่องเศร้าไปได้ด้วยเถอะ
ถ้าได้หน้า 100 นี้ อยากได้ตอนของฟากับอาร์ทนะเอาแบบเต็มๆหน่อย
คู่นี้มาแบบอึนๆๆ ยังไงไม่รุ้แต่ชอบมากกกกกกก
-
วิบากกรรมจบไปอีกเรื่องนึงสินะ
แม่คงคิดได้ซะที
ภคินจะได้มีพักใจบ้าง
-
จะให้คินเสียใจเรื่องที่ลุงชาติตายคงไม่ใช่หรอก เพราะไม่ได้มีความผูกพันอะไร
แต่จะให้คินดีใจก็ไม่ได้เดี๋ยวจะดูเลวเกิน
คินคงเครียด เพราะยังไม่รู้ว่าหลังจากนี้ควรจะทำอะไรต่อมากกว่า
สิ่งที่คินกับแม่ต้องการมากที่สุดตอนนี้คือ กำลังใจ
สู้ๆนะคนเขียน
ฮาเป็นช่วง แต่มีบทโศกมาแทรก เฮ้อ
-
99 กับ 100 น่าสนใจพอกันเเฮะ :z1:
ตอนนี้คนละอารมณ์กะตอนที่เเล้วเลย อยากอ่านตอนต่อไปซะเเล้ว TOT
ถ้าได้เป็นเม้นเเรกในหน้า 100 ก็ดีอ่ะจิ :laugh:
ว่าเเต่ถ้าได้จะขอพิเศษเเบบไหนดีล่ะนี่ o18
-
จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปเนี่ย :เฮ้อ:
เดาทางไม่ถูกเลยแฮะ
-
คนเราต้องการแรงใจในการดำรงชีวิต
ขอให้ผ่านเรื่องแย่ๆไปได้แล้วมีชีวิตที่ดีขึ้นนะคะ
:กอด1: รวบกอด :กอด1:
-
ไม่ไหวแล้ววว
ชอบมากอ่ะ
สนุกที่สุดดดดดดดดดด o13
-
ทีแม่แบบนี้สงสารภคินจริงๆ :เฮ้อ:
-
ซุ่มอ่านเรื่องนี้อยู่นาน อยากจะบอกว่ชอบมากพัฒนาการของตัวละครดีมากเลยดูเป็นลำดับขั้นตอนสุดยอดคะ เราจะเป็นคนแรกหน้า100มั้ย :z2:
ปล. ขอตอนพิเศษภคินทำไปป์สาวแตกเอาแบบหวานเลี่ยนมือหงิกงอ ขอมากไปมั้ยอะ 555555555555 หรือไม่ก็เอาอะไรก็ได้เพราะที่นักเขียนเขียนมาโพสต์ก็เป็นตอนพิเศษสำหรับเราหมดอะ ฮริ้วววววววว
-
งง มึน ช็อค :a5: o22
รู้สึกวูบๆ ทำไมอึมครึมกะทันหัน5555555?
----------------------------
กรี้ดรีบนทำร้ายหนู :m15: ใจร้าย
----------------------------
แต่ฮาอ้ะ หวานเลี่ยนมือหงิก555555555
-
เย้ครบร้อยหน้าแล้ว
ดีใจด้วยกับนิยาย
ที่ได้รับการตอบรับเป็นอย่างดี
รีบๆมาต่อนะคับ
จะได้ไม่ขาดช่วง
:m15:ขอไว้อาลัยให้กลับนายชาติ
-
ฟ้าครึ้ม อีกแล้ว :z10: :z10: ภคินสู้ ๆ น่ะ :mc4: :mc4:ร้อยหน้า อ่ะ :mc4: :mc4:+1
-
แล้วมันทำไมหล่ะไอ้คุณไปป์................ทำเอาคนอ่านสงสัยด้วยเลย :z3:
-
เฮ้ออออออออ
ช็อคนะ ลุงชาติเสียเนี่ย
แต่แม่คินต้ิองการอะไรอ่ะ ที่ถามว่า "คิน..ลุงตายทั้งคนนะ"
ตวาดมา อารมณ์เสียแค่เพราะคนอื่นไม่รู้สึกเสียใจเท่าตัวเองงงั้นเหรอ เกินไปมั้ย
ตัวรักของตัวเองคนเดียว แถมยังทำร้ายจิตใจลูกตั้งเท่าไหร่ ยังมีหน้ามาโมโหอีกเหรอ ถึงจะเป็นแม่ก็เถอะ ยิ่งต้องคิดมากกว่าคนอื่นสิ
เป็นเราเจอแบบนี้ก็คงช็อคอ่ะ อาจจะสงสาร แต่คงไม่เสียใจหรอก
หวังว่าแม่คินจะดีขึ้นนะ คิดได้ไรงี้
-
ทำไมอะไรวะไปป์.. :เฮ้อ:
-
เม้นท์หน้าที่ร้อย เย้ๆๆ
-
อึมครึมแปลกๆ ยังดีที่มีหวานกันนิดหน่อยตอนท้าย.... :กอด1:
อยากอ่านตอนเสียซิงไวๆ จัง :z1:
-
ภคินน่าสงสารอ่ะ คงรู้สึกอึดอัด, แม่ภคินก็อยู่ในโหมดอาลัยอาวรณ์
ถ้าเราเป็นคินก็คงไม่เสียใจเท่าไหร่อ่ะถ้าลุงชาติเป็นไรไป
-
ตอนนี้หดหู่อ่พ
-
ห่างหายไปนาน มาอีกทีก็เห็นคินอีกมุม แล้วคุณแม่จะขัดขวางหรือเปล่าละเนี่ย
-
นี่แม่ภคินเคยมองเห็ลูกชายอยู่ในสายตามั้ยเนี่ย? :เฮ้อ:
-
บรรยากาศอึมครึม :เฮ้อ:
-
หน้าที่ร้อย โย่วววว :L1: :L1: :L1:
-
ม่าย แม่ภคินท้องใช่มั๊ย
ไม่ชอบมาม่าเลยอ่า ตอนนี้
-
เฮ้อออออออ น่าสงสารภคินจัง :monkeysad:
ภคินต้องทนอยู่ในสภาพที่แม่รักผู้ชายใหม่มากกว่าลูกมาตั้งหลายปี :m15:
มาจนตอนนี้ก็เหมือนไร้ชีวิต ทั้งๆ ที่ยังมีลูกอยู่ทั้งคน ..... น้ำตาปิ่ม :sad11:
ไปป์คอยอยู่ปลอบใจภคินด้วยนะ
-
ดราม่า tt'
-
:z2: เข้ามาฉลองครบร้อยหน้า
-
เวรกรรม น้องใหม่ได้เมนท์แรกของหน้าที่ 100 ไปแล้ว อ๊ากกกก มาช้าเกินไป
-
อ่า รอวันสองคนนี้เขาหอนะ ลุ้นๆ
ตอนนี้ ค่อนข้างเครียดนะเนี้ย
-
ทำหน้าที่สะใภ้ที่ดี ดูแลคุณแม่สามีดีๆ นะคะน้องไปป์
-
อยากอ่านตอนเสียซิงไวๆ จัง :z1:
รอไปก่อนนะครับ น่าจะมาตอน.............(เอาเป็นว่ารอไปแล้วกัน :pigha2:)
คนเขียนเชื่อว่าถ้าไม่มีอุปสรรคจะรู้ได้ไงว่าเจอรักแท้....จริงมั้ย ดังคำกล่าวที่ว่า"มารไม่มี บารมีไม่เกิด"นั่นเองอันนี้สงสัยจะเป็นจริงอย่างที่คนแต่งบอก เพราะจัด "มาม่า" มาแบบตอนเว้นตอนเลย
ส่วนฉากน่ารัก น่ารัก ก็มีมาให้เห็นบ้างในบางครั้ง (NC ไม่ต้องคิด เพราะมีการแจกมาม่ากันบ่อยๆ)
คนแต่งเปิดเทอมแล้ว งานคงเยอะ แต่คนอ่านก็ขอเป็นกำลังใจให้คนแต่ง ทุกเมื่อเชื่อวันนะครับ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
อูยยยยย หลังความปัญญาอ่อนที่โหดร้ายจะมีความดราม่าที่สดใสตามมา???
ไม่ใช่ละๆ คุณแม่ภคินน่าสงสารนะ แต่ภคินก็น่าสงสารเหมือนกัน
ในฐานะของลูก คนๆนึงควรจะได้รับความรักมากที่สุด ได้รับความรักที่มั่นคงที่สุด มันควรจะเป็นที่สุดท้ายที่การันตีว่าเขามีใครสักคนบนโลกใบนี้ที่รักและหวังดีกับเขา
ในฐานะของแม่ คนๆนึงควรจะได้รับความเคารพมากที่สุด ความรักมากที่สุด ความเป็นห่วงเป็นใยมากที่สุด
แม่ของภคินไม่เคยให้สิ่งที่ภคินควรจะได้ เพราะฉะนั้นการที่เธอไม่ได้สิ่งที่ควรจะได้จากภคินก็ไม่ใช่เรื่องที่จะไปบอกว่าใครผิดใครถูกได้เหมือนกัน
ภคินสู้ๆ จบงานศพก็เปิดตัวลูกสะใภ้เลยพ่อพระเอก!
ปล.คิดภาพตามเม้นแรก... อูยยยย แดเมจสูงมาก555555
-
ตอนพิเศษอะไรก็ได้แต่ขอแบบ กวนๆ น่ารักๆคะ :กอด1:
-
ฮ่า ฮ่า ภคินแค่แฟนก็พอมั้ง เมียนี่คงยังอีกนาน ฮ่า ฮ่า
ว่าแต่ไอ้ลุงชาติแม่งเป็นตับแข็งตายหรือเปล่าหว่า
-
ฉลองหน้า100ด้วยคน :mc4: :mc4: :mc4:
-
ไปป์ สงสัยอะไร ทำเราสงสัยตาม
คินอ้อนไปป์เยอะๆก็ได้นะ
:pig4: :L2:
-
หวังว่าแม่ของภคินจะไม่ได้ท้องหรอกนะ...เข้าใจว่ารักมาก มากกว่าตัวเองน่ะพอทนเพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัว(เจ็บยังไงก็ถือว่าทำตัวเอง) แต่ถึงกับรักมากกว่าลูกเนี่ย ก็ถือว่าเป็นแม่ที่แย่สุด ๆ เหมือนกันนะ ทำเหมือนภคินไม่ใช่ลูกที่เกิดมาจากความรัก ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าภคินทนส่งเงินไปให้ได้ยังไง รู้ทั้งรู้ว่ายังไงแม่ก็คงเอาไปให้ผู้ชายหมด
อย่างน้อยภคินก็ยังไม่ไปป์น่ะนะ กลัวอย่างเดียวตอนนี้คือกลัวว่าแม่ของภคินจะคิดสั้นน่ะแหละ
-
อันที่จริงแอบเข้าใจคินนะ
ตอนนี้แอ๊บจะเครียดแต่คินก็ไม่วายเสี่ยวแดก 555+
-
น่าสงสารจัง ทั้งแม่ทั้งลูกเลย
ต้องให้ไปป์ช่วยฉุดทั้งคู่ขึ้นมาซะแล้ว
-
:เฮ้อ:
-
สั้นมาก แต่ลึกซึ้ง
จะเป็นยังไงต่อไปน้า
-
เศร้าจัง :sad4:
-
อึดอัดแทนนะเนี่ย ต่อจากนี้ก้ขอให้แม่กะคินเข้าใจกันได้ไวๆ
ยังไงๆนั่นก้แม่หล่ะนะ :เฮ้อ:
-
ขอฉลอง 100 หน้าด้วยคนค่ะ :mc4: ถึงจะช้าไปบ้างก็เถอะนะ
-
ตอนนี้มันอึนๆอ่ะ
5555555555
เฮ้อ~~~~
-
อ่านตอนนี้ แล้วหดหู่มาก
ภคินเปลี่ยนไป
ขอให้ผ่านช่วงนี้ไปเร็ซๆเนอะ ภคินเนอะ
-
ทีจริงแม่น่าจะเข้าใจคินด้วยนะ เฮ้อออ
ให้ลูกมาจ่ายตังค์ให้ แล้วยังตัดเพ้อลูกแบบนั้นอีกอ่ะ
-
ตอนนี้เหมือนจะแอบสั้นนะคะ อิอิ :laugh:
-
จริงๆแล้วแม่คงอยากให้คินปลอบใจเค้ามากกว่า
แต่แม่คะ คิดถึงใจลูกบ้างเถอะค่ะ
-
กรี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสส มาต่อแล้ววว
เรารู้ว่าพี่คินอัพอยากจะโดดเรียนมาหน้าคอมทันที555555555555*
ตอนนี้ดราม่าเบาๆ ภคินดีเนอะ ถ้าเป็นเรา เราคงจะไม่แยแสเลย= =' ไม่รู้สิก็ถ้าเกลียดแล้วอะนะ
ชอบที่เรื่องนี้เป็นสเต๊ปๆไปเรื่อยๆ ไม่ใช่รักกันแล้วต้องได้กันเลย เราว่านี่คือเสน่ห์ของเรื่องนี้อะ
ตอนนี้ก็ดราม่าเบาๆ บรรยากาศมันรู้สึกอึดอัดตามเลย
รอตอนหน้านะคะ สู้ๆค่า
ปล.มาไม่ทันหน้า100อ้ะ><!!!!!!!!! อดดด
-
จริงๆแม่เขาก็น่าจะรู้นะว่าภคินไม่ชอบชาติ
แล้วจะให้มาร้องห่มร้องไห้เหมือนตัวเองก็คงจะไม่ใช่ :m21:
แต่ภคินเองก็ดูจะงงๆกับความรู้สึกตัวเองอยู่
ภคินแค่อยากจะเข้มแข็งเท่านั้นเอง แข็งนอก นุ่มใน ว่าแล้วก็อยากกินไก่ทอด :m29:
-
ตายและ มาช้าหมดสิทธิ์ 5555
-
จะให้มาบังคับให้ภคิณมันมานั่งร้องไห้น้ำลายฟูมปากเนี่ยมันก็ไม่ใช่อะนะ เพราะคงไม่มีความผูกพันธ์อะไรดีๆต่อกัน
แม่ก็ควรจะเข้าใจภคิณบ้าง อีกอย่างคนมันตายไปแล้วจะให้ร้องไห้จนฟื้นมาก็ไม่ใช่ ควรจะหันมาทำดีแล้วก็รักภคิณ
ให้มากๆมากว่า ส่วนภคิณก็ปลอบแม่บ้างถึงแม้ว่าอาจจะน้อยใจที่แม่ไม่ค่อยจะรักตนเท่าไร แต่อย่างน้อยตอนนี้ตอนที่
เขาไม่มีใครแล้วจะต้องเสียใจแล้วก็อยากให้ภคิณมาปลอบมากๆแน่เลย
ปล.ไปป์ยังคงน่ารักเหมือนเดิมแม้ตอนนี้จะติดดราม่าก็เตอะ :o8:
-
คนเขียนกำลังบังคับให้ไม่มีใครตอบเม้นก่อนจริงๆ 55555
ตอนนี้ถอนหายใจอย่างหมดปอด :เฮ้อ:
.. เพราะคินไม่ได้รับโทรศัพท์จากเธอคนนั้น !! แอมจากไปแล้ว (ไว้อาลัย 1 นาที .. o1)
แม่คินน่าสงสาร !!!? ว่าที่ลูกสะใภ้ดูแลหน่อยสิ :jul3:
-
:m31:ทำไม....ทำไม....และทำไม..ทำไมกันนะ?
-
น่ารว๊ากอ่ะ...555 อยากรองพูดไรงี้มานานแล้ว คู่นี้แหละ เหมาะเลย
-
:z3:
เดาทางไม่ถูกเลย จะเกิดไรต่อไปอะ
-
บ๊ะ บ่าคิน... ฮาหยังมาเอ็นดูเอ็งขนาด ฮาบ่าผลักไสไลส่งเอ็งก่าได้บ๊า
ไปป์ปี้!! กอดผัวหน่อย!!! โอ๋มันหน่อย!!
Ps จะทันหน้าร้อยมะ?? ไม่ทันฮ่าๆ อาจะเกินมาหน้า 101 แต่อยากรีเควส จะเอาพี่ค่า!!!
ฮาจะเอาบ๊าค่า... *โดนถีบบบบ* แอร๊ก!!
คนงามเปิดเทอมล๊ายางงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ถ้าเปิดเทอมแล้วเอาบ่าวหล่อๆมาหื้อกั๋ยผ้องหนา (อันนี้รีเควสเอง!!)
-
สงสารคิน เมื่อไหร่ แม่จะหันมามองลูกตอนไม่ทุกข์บ้าง
-
อยากรู้ว่าทำไมเหมือนกันอ่ะ มาต่อเร็วๆ นะ รออ่านอยู่จ้า
-
ถึงจะดราม่าแต่ก็ยังมีอะไรให้ฮาอยู่ ๕๕๕
เรียกไปป์ว่าเมียเต็มปากเต็มคำแบบนั้นได้ไง
ยังไม่ได้กันซะหน่อย วู้ๆๆ
-
อยากมีผัวน่ารักๆแบบคิน อยากมีเมียดีๆแบบไปป์ว่ะ 55555555555
-
จากโหมดฮา เข้าโหมดมาม่าซะงั้น
-
เป็นภคิณ ก็คงอึดอัดไม่น้อย
ดีใจที่ทั้งสองคนอยู๋ข้างกันแบบนี้ น่ารักมากๆๆๆ
รออัพมาตลอดเลย ดีใจๆ อิอิ
-
บรรยากาศอึมครึม :เฮ้อ:
-
แม่ภคินดราม่า :sad2: :sad2:
-
นั่นสิ ทำไมกันนะ??
ต่อจากนี้ไปภคินกับคุณแม่จะปรับความเข้าใจกันไหมนะ??
-
ไม่อยากให้มีมาร บารมีไม่มีก็ได้ แต่อยากให้ไปป์ได้มีฝาละมี(ทางพฤตินัย)มากกว่า
เฮ้อ อ่านแล้วอึมครึม มัวหมอง มากมาย
-
เย้เย้ ครบหน้าที่ร้อยแล้ว :mc4: :mc4: แม้จะมาไม่ทันก้อตาม :sad4:
ภคินน่าสงสารโน๊ะ คิดภาพไม่ออกเลยว่าถ้าตอนนี้ภคินไม่มีไปป์อยู่ข้างๆจะเป็นยังไง
รบกวนไปป์ดูแลภคินด้วยน้า
+1,เป็ด รักคนเขียนเน้อ :จุ๊บๆ:
-
อโหสิให้เค้าไปนะคิน :call:
-
เอ๊ะ ยังไงต่อ คุณแม่จะโอเคแล้วใช่มั้ยคะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งสู้ต่อไปจ้า
มาต่อไวๆน้าาา
-
มาต่อไวๆนะคะ
-
เราเกลียดพ่อแม่แบบนี้
รักคนอื่นมากกว่าลูกของ
ตัวเอง ก็น่าจะพิจารณา
ตัวเองได้แล้วนะว่าสมควร
ให้ลูกเรียกว่าพ่อแม่หรือ
ปล่าว :serius2:
-
เสียดายมาไม่ทันร้อยหน้า
แล้วมาต่อเร็วๆนะค่ะ
-
อ่านทันแว้วๆๆๆ...ชอบตอนฟาร์เวอร์ชั่นปากหมาบนรถมาก....รถติดสัด+ซื้อรถไม่แถมไฟเลี้ยวไง...นี่ฮาแตกอ่ะคับ 55555555555
-
ตอนนี้หดหู่เล็กๆ(?)
รออ่านตอนหวานเลี่ยนมือหงิก555555555
-
รอตอนต่อไป ยาวนานกันมากๆเลยคู่นี้
-
ซุ่มอ่านเรื่องนี้มานาน ตอนนี้เป็นสมาชิกแล้ว เลยต้องขอมาเม้นท์เจิมสักหน่อย ><
ชอบเรื่องนี้มากๆค่ะ ^^ ทั้งฮา ทั้งน่ารัก ทั้งซึ้ง ทั้งเศร้า อะไรต่อมิอะไร
อ่านจนติดใจจนต้องไปแนะนำเพื่อนๆ หลายคนถึงกับขอบคุณที่เราแนะนำให้อ่าน XD
จากนี้ไปคงเข้ามารอคุณคนแต่งทุกวันแน่ๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆนะคะ ^^
-
มาต่อเร็วๆนะครับ รออยู่ :กอด1:
-
:a5:
ดราม่านะเนี่ยยยย ภคิ๊นนน~~
ไปป์คะแบบนี้ต้องปลอบนะคะ อิอิ o13
-
มิทันหน้าที่ 100 อ่ะ ฮือๆ ><
ไม่เป็นไร ทำไมตอนนี้ดูงงๆ จัง ^^
-
สงสารคินมากอ่ะ ความรู้สึกที่อยากถามว่าต้องการอะไรจากผม คงรู้สึกทั้งรักทั้งเกลียด
อ่านแล้วคิดเลยว่าแม่ของคินไม่มีคุณสมบัติของความเป็นแม่เลยแม้แต่น้อย
ที่บอกว่าเลือดข้นกว่าน้ำสงสัยจะใช้กับผู้หญิงคนนี้ไม่ได้
ไปป์ดูแลคินดีๆนะ ตอนนี้อ่านแล้วอยากร้องไห้แทน :sad4:
-
ตามอ่านมาสามวัน :undecided:
ชอบเรื่องนี้นะ เป็นสเต็ปธรรดมา ไม่ได้หวือหวา เป็นธรรมชาติดี
ชอบความฮาแตกของคู่ไปป์กับคิน อ่านแล้วต้องนั่งขำตลอดๆ :laugh:
ชอบอาร์ทกับฟาร์ อ่านแต่ละประโยคน็อคเอาท์ของอาร์ทแล้วอารมณ์ประมาณนี้ :z6:
อ้อ แล้วก็กลุ่มเพื่อนด้วย อ่านแล้วฮาตลอด เห็นความสำคัญของเพื่อนด้วย
มาต่อไวๆนะคะ :L2:
-
อยากให้คุณแม่กับภคินทร์เข้าใจกันเร็วๆ
-
ก็สงสารแม่ภคินนะแต่สงสารคินมากกว่า :sad11:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
สนุกจริง ฮาจริง แต่แอบน้ำตาไหลไปหลายตอนเหมือนกัน(ทั้งจากเศร้าและจากฮา)
ชอบอิคู่หูนรกแตกแก๊งกุมารทองรักยมนั่นมากกกกก
เราเป็นแฟนคลับอิสองตัวนี้555
สงสารฟานะ ที่ผิดหวังจากแซ็ค แล้วก็สงสารแซ็คโคตรๆ แอบรักเค้ามาตั้งแต่ยังเกรียน ปล่อยให้หลุดไปได้ยังไงวะ
ตอนที่คินร้องไห้กลัวไปป์ไม่รักอ่ะ เราร้องตามเลย สะเทือนใจอ่ะ ToT
ตอนที่แล้วก็สงสารคิน แอบคิดว่าหรือความจริงลุงนั่นจะเป็นพ่อคิน ดูแม่จะให้ความสำคัญเหลือเกินแต่ดูจากที่ตาลุงนั่นทำแล้วไม่น่าใช่ แล้วก็คิดไปอีกว่าหรือคินจะไม่ใช่ลูกแม่แท้ๆ เพราะดูแม่จะเป็นแม่ที่ประหลาดเหลือเกิน ดูดตังค์ที่ลูกทำงานหามาอย่างลำบากทั้งที่ลูกอยู่ในวัยเรียนเนี่ย(เราเองก็มีแค่แม่ที่เลี้ยงเรามาแต่แม่เราไม่เคยเห็นใครสำคัญกว่าเราเลยนะ)
แต่ก็คงไม่ใช่อ่ะนะ เพราะหน้าเหมือนกัน
แม่คินคงมีเหตุผลของเค้าแหละ ตอนนี้เราฟังความข้างเดียวมองแต่ในมุมคินเราเลยไม่เข้าใจแม่ตามคินไปด้วย
โอ๊ย จะอินไปไหนเนี่ยชั้น
พอๆๆ เวิ่นเยอะละ
-
จะเศร้าก็ไม่เศร้า จะฮาก็ไม่ฮา
เอะยังไง 55555555
-
ไม่เข้าใจแม่ภคินเลย คิดว่าแม่ภคินก้อคงจะมีเหตุผลของเค้านั่นล่ะนะ
-
ในที่สุดก้ตามทัน -.-
ดราม่าอ่ะ สงสารทั้งแม่พี่คินแล้วก็พี่คินเลย
รอคอยต่อไป :)
-
สงสารภคินนนนน :m15:
-
นิยายเรื่องนี้
เหมือนจะเครียด แต่ไม่เครียดครับ
ฮาไว้ก่อน พ่อ(ไปป์)สอนไว้
-
รออยู๋นะ มาต่อเร็วๆครับ
-
ไปป์ถามว่าทำไม ทำไม เราก็อยากถามว่าทำไมเหมือนกัน ทำไมค้างอย่างนี้TTOTT เริ่มดราม่า
สงสารภคินแหะ..เดาว่ามันต้องมีปมใช่ไหม...อยากรู้ว่าทำไมภคินไม่ไปถ่ายแบบมั้งหล่อซะ
จะได้รวยๆๆๆ อยากให้ไปป์อ้อนมั้ง หลังจากซุ้มอ่านมานานแต่ไม่เคยจะเม้น= = แอบเลวแหะเรา
:o12: :o12: อัพเร็วๆน่ะ:D o13 o13 :pig4:
-
คนเขียนนนนนนน เค้าคิดถึงภคินไปป์อ่าาาาาาาาาาา T3T
ถ้าไม่รีบมาต่อ เค้าจะให้พี่คินซ้อมพี่เดียวดายให้น่วมเลยนะ
(http://upic.me/i/2q/108864028.jpg) (http://upic.me/show/30677563)
ฮึบๆๆๆๆๆๆๆๆ=3= :laugh: (พอดีเห็นรูปเลยนึกถึงงงง แฮ่ๆๆ รอต่อไปค่าาาา)
-
สงสารคิน รีบมาต่อนะคะ
-
อ่านไปสามตอนเอง ชอบมากคะ
นายเอกเราเปรี้ยวน่าดู 555
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
อยากอ่านตอนใหม่แล้วๆ ~
ไปป์คิน ไปป์คิน !!
:z10:
-
อัพหน่อยเห๊อะ :monkeysad:
-
ถ้าไม่รีบมาต่อ เค้าจะจับไปป์ปล้ำ แง่งๆๆ
-
เยส! อ่านทันแล้ว
ตลกไปป์ อย่าเพิ่งเสียซิงให้คินเล๊ย
-
Room 42
งานศพคุณลุงชาติถูกจัดขึ้นอย่างเงียบๆในบรรยากาศแบบเป็นกันเองภายในชุมชน คนในละแวกนั้นมาร่วมงานกันพร้อมหน้าพร้อมตา ถ้ามองในแง่ดีสักหน่อยผมว่าบางทีลุงชาติแกอาจจะไม่ได้เลวร้ายก็ได้นะ อย่างน้อยทุกคนก็ยินดีมาร่วมงามศพแก แถมยังทำอาหารมากันคนละนิดละหน่อยมาช่วยเลี้ยงแขกในงานด้วย
พวกผมช่วยกันดูแลแขกในงานด้วยการเสิร์ฟข้าวเสิร์ฟน้ำหลังฟังพระสวดเสร็จ คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายแล้วที่ตั้งศพ เสร็จพิธีพรุ่งนี้ก็เผาเลย ผมเองก็ไม่รู้ว่าหลายวันที่ผ่านมานี่คุณน้าทำใจได้มากน้อยขึ้นแค่ไหน แกพยายามฝืนยิ้มให้แขกที่เดินเข้ามาปลอบใจแกทุกครั้ง แต่บางครั้งก็เห็นแกแอบไปนั่งทำหน้าเศร้าอยู่เงียบๆคนเดียวเหมือนกัน ส่วนภคินไม่ต้องพูดถึง...มันหายหน้าหายตาไปจากงานเสียทุกครั้ง เอาแต่ไปขลุกอยู่ในโรงครัวหรือไม่ก็เดินไปรอบๆวัด และจะกลับมาอีกทีเมื่อตอนเก็บของดึกๆเท่านั้น
....เฮ้ออออออออออออ...แล้วแบบนี้เมื่อไหร่จะเข้าใจกันนะ แม่ลูกคู่นี้....
ผมถอนหายใจเหนื่อยอ่อนพลางนั่งลงตรงแถวพื้นต่างระดับของศาลา มือก็ตักกระเพราะปลาในถ้วยโฟมกิน แต่อยู่ๆก็มีอีกคนมาทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ
“ข้าวเย็นเหรอ”
“เปล่าหรอกมื้อดึกน่ะ” ผมยิ้มบางๆให้ “เพลงไม่กินเหรอ”
สาวผมสั้นในเสื้อยืดกางเกงยีนส์สีดำดูทะมัดทะแมงส่ายหน้าแรงๆเสียจนผมปลิว “ไม่ล่ะ...อ้วน!!!!”
“ผอมจะตายยังมีอะไรให้อ้วนอีก” นี่แหละน๊า...ผู้หญิงนี่อะไรๆก็กลัวอ้วนจริงๆ ผมว่าเกิดมาก็กินๆไปเหอะครับ แต่ก็ได้แค่คิด...เผลอพูดออกไปเพลงคงเตรียมเผาศพผมพร้อมคุณลุงพรุ่งนี้รวดเดียวเลย
“ไอ้คินแม่งแย่ว่ะ” เพลงบ่นอุบอิบ “ไม่มาดูคุณน้าเลย”
“ภคินมันก็มีเหตุผลของมันแหละ” ผมคิดแบบนั้นจริงๆนะ ผมอยู่กับมาได้เกือบปีแล้ว... มันบ้าเลือด เอาแต่ใจก็จริงอยู่ แต่เรื่องแบบนี้มันมีเหตุผลในแบบของมันเองเสมอล่ะ ยิ่งเป็นเรื่องพวกนี้ผมยิ่งเข้าใจมัน....
จะว่าเข้าข้างมันก็คงได้มั้ง?... ผมอาจจะเป็นเด็กคิดอะไรตื้นๆแบบมันก็ได้ในบางที ไม่รู้สิ...การที่ผมเห็นมันลำบากลำบนทำงานหาเงินให้แม่แต่เหมือนแม่ไม่เห็นค่าเนี้ยมันน่าเจ็บปวดออกนะ.... การที่มันจะรู้สึกห่างเหินกับแม่ก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เพียงแต่ว่าตอนนี้มันเป็นสถานการณ์ที่น่าอึดอัดมากกว่าเดิมเท่านั้นเอง...
“นี่...เพลง”
“อะไร”
“ลุงชาติแกเป็นคนยังไงเหรอ” จะด้วยความอยากรู้หรืออะไรก็แล้วแต่ ....ผมดันถามสิ่งที่ไม่ควรจะถามออกไปซะแล้วสิ... เพลงเหมือนจะอึ้งไปกับคำถามของผมนิดหน่อย “เฮ้ย...ขอโทษที่ถามเรื่องส่วนตัวเกินไปนะ ลำบากใจก็ไม่ต้องตอบหรอก”
“เปล่า...ก็แค่แปลกใจว่าทำไมถึงอยากรู้เฉยๆ” เธอทำตาโตเหมือนยังมึนงงไม่หาย
“ก็แค่สงสัยน่ะ”
“สอดรู้สมเป็นไปป์ดีนะ” เฮ้ยๆ...เห็นแบบนี้ผมก็เสือกมีขอบเขตนะครับ แต่เรื่องนี้มันค้างคาใจจริงๆนี่นา... “กูรู้จักคินมันตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ สมัยนั้นพ่อมันยังอยู่นู่นเลย”
“พ่อภคินน่ะเหรอ”
“ใช่...หล่อมาก หน้าเหมือนมันอย่างกับแกะ ขนาดตอนนั้นเด็ก...กูยังดูออกเลยว่าหล่อน่ะ” เธอว่าพลางหัวเราะเบาๆ “เสียแต่ว่าแกเป็นมะเร็งปอดเพราะสูบบุหรี่จัด....แกเลยเสียตั้งแต่คินมันยังอยู่ประถมเลยมั้ง”
“แล้วลุงชาติ??”
“ลุงแกเข้ามาหลังจากนั้นแหละ แต่กูเองก็ไม่รู้ที่มาที่ไปหรอก...ตอนนั้นกูยังเด็กมาก แต่เท่าที่จำได้ตั้งแต่ลุงแกเข้ามา คินมันก็ร่าเริงน้อยลง ชวนเล่นที่โรงเรียนมันก็ไม่ค่อยเล่น แต่ถ้าถามถึงลุงชาตินะ...บ้านกูอยู่ละแวกนี้แหละใครๆก็รู้จักแกทั้งนั้น”
“ลุงเขา....เอ่อ...เป็นไงบ้างน่ะ?”
“แกก็ขี้เหล้านะ เล่นไพ่ แทงบอล แทงม้าอะไรไปตามภาษาชาวบ้านทั่วไป แต่แม่กูบอกว่าแกก็นิสัยดีนะ....ไม่ได้แย่อะไร”
“อ๋อ...เหรอ...” บางทีแกอาจจะไม่เลวร้ายอย่างที่ภคินมันคิดก็ได้มั้ง...
ผมคนกระเพาะปลาในถ้วยช้าๆพลางเหม่อลอยอย่างใช้ความคิด...แต่รู้สึกเหมือนมีสายตาจับจ้องอยู่จนต้องเงยหน้าขึ้นไป คู่สนทนาเมื่อกี้กำลังจ้องหน้าผมอย่างเอาเป็นเอาตาย และไม่มีการหลบตาแม้แต่น้อยตอนถูกจับได้
“มะ....มีอะไรเหรอ”
“เปล๊า” โน้ต อุดม...สอนชายไทยเอาไว้ว่าถ้าผู้หญิงขึ้นเสียงสูงแสดงว่าเธอโกหกอยู่...
“ไม่มีอะไรแล้วยิ้มทำไม...แอบชอบเรารึไง”
“โห...นี่ถ้าไม่อยู่ในงานศพกูจะหัวเราะให้ฟันร่วงเลย คิดได้นะมึงอ่ะ” นี่เขาเรียกว่าหักอกกันซึ่งๆหน้าใช่ไหมครับ? “กูแค่คิดว่าไอ้คินมันโชคดีนะ”
“ที่ลุงชาติตายอ่ะนะ”
“ไม่ใช่โว้ย... ปากเสียสมแล้วที่อิแม๊กซ์มันชอบปะฝีปากกับมึง” โอเค...กูจะคิดซะว่ามันเป็นคำชมนะ “กูคิดว่ามันโชคดีที่มีมึงนะ”
ห๊ะ...เอาอะไรมาพูด โชคดีเพราะมีผมเนี้ยนะ..
“เราไม่ใช่ตัวนำโชคหรือตัวเงินตัวทองนะเพลง” ว่าแล้วก็ทำหน้ามุ่ยใส่คนที่หัวเราะเบาๆ....เฮ้ยๆ..งานศพนะครับพี่
“กูไม่ได้หมายความแบบนั้น มึงก็คิดได้นะ” เธอยังหัวเราะไม่เลิก
“แล้วหมายความว่าไงล่ะวะ” อ้าวนั่น...เริ่มหลุดวะกับผู้หญิงแล้วกู....
เธอไม่ตอบในทันที เอาแต่หัวเราะเบาๆ...มันจะตลกอะไรนักหนาวะ ไม่รู้รึไงคนที่รอฟังเขาอยากรู้ใจจะขาดน่ะ!!!...ผมไม่ได้อยากเสือกนะครับ...ไม่ใช่จริงๆนะ!!!!!
“โชคดีไง...ที่มีมึงอยู่ข้างๆ”
“ห๊า..???”
“อย่าเข้าใจอะไรยากสิวะ”
“เราไม่เห็นว่าที่เราอยู่จะช่วยให้อะไรมันดีขึ้นเลย.... ดูสิอย่างช่วงนี้มันก็ซึมๆไม่ยอมมาร่วมงานศพสักวันเลย”
“แค่มันยอมมาที่วัดนี่ก็ดีจะแย่แล้ว” เพลงยืนขึ้นบิดขี้เกียจแถมยังหาวแบบไม่ปิดปากอีกต่างหาก “ฮ๊าววววววววว...มึงรู้มั้ย...ไอ้คินมันเกลียดลุงชาติจะตาย เคยบอกด้วยว่าถ้าเขาตายมันจะไม่มาเผาผีเด็ดขาดเลย”
“โห...ขนาดนั้น”
“นี่ยังน้อยไปนะมึง...ถ้าสองคนนี้เหยียบเปลือกโลกแผ่นเดียวกันเมื่อไหร่....ธรณีลุกเป็นไฟแน่” เออ..เพลง ภคินมันไม่ใช่เจ้าแม่กาลีนะ
“กูถึงได้บอกไงว่าตั้งแต่คบกับมึง มันก็ดีขึ้นเยอะ”
“เอ๊า!!!แน่ละ...เราเป็นคนดีนี่นา” เพลงหันมาทำหน้าเอือมใส่ผมก่อนจะเดินจากไปหน้าตาเฉย อารมณ์ว่ากูทนมึงไม่ไหวละ นี่ถ้าไม่อยู่ในวัดเชื่อได้เลย...เธอสอยผมสักป้าบแน่ๆ...
พอเพลงหายไปจากเรติน่าผมก็เริ่มกลับเข้าสู่โหมดเหม่อลอยอีกครั้ง กระเพาะปลาในถ้วยเกลี้ยงไปแล้ว แต่ผมยังคงมีอะไรให้คิดอีกมากมาย....
ลมเย็นๆชวนเสียวสันหลังพัดวูบเข้ามา ผมรู้สึกเย็นยะเยือกอย่างไม่มีสาเหตุ.... สงสัยอยู่ในวัดด้วย บรรยากาศมันเลยออกจะชวนขนหัวลุกไปเสียหน่อย นี่ก็ไม่รู้ว่าไอ้พระเอกมันไปเดินวนสิงเจดีย์อยู่ที่ไหน....บ้าชะมัด!!วัดตอนกลางคืนน่ากลัวขนาดนี้ยังจะออกไปเดินเล่นอีกนะ....
ไม่รู้รึไงคนเขาเป็นห่วงน่ะโว้ย!!!!!!!!!!!!
“เป็นห่วงก็ไปตามสิครับ”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!
ผมหันควับไปด้านหลังแล้วก็เป็นดังคาด เสียงเย็นๆแบบนี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจากไอ้อาร์ทที่เดินทำหน้าเมากัญชามายืนค้ำหัวผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แม่งเอ๊ย...ดีนะกูไม่หลุดกรี๊ดกลางวัด ไม่งั้นอายไปยันชาติหน้าแน่ๆ
“ทำหน้าแบบนั้นทำไมน่ะครับ อย่าทำให้ผมหัวเราะในงานศพเลยครับ
“งั้นเปลี่ยนเป็นหัวมีเลือดออกแทนมั้ยล่ะ แม่ง...อยู่ๆก็โผล่มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง”
“ก็ให้เสียงไปแล้วนี่ครับ ให้ก่อนอย่างอื่นเลยด้วยนะครับ”
“พอ...พอ...พอ กูไม่ขอเถียงอะไรกับมึงอีกแล้ว แล้วนี่งานเสร็จแล้วเหรอถึงได้ออกมากวนตีนกูเนี้ย”
“เสร็จแล้วสิครับ ไม่งั้นจะได้มาเห็นคนเป็นห่วงคินเหรอครับ”
ไอ้อาร์ท...มึงอ่านใจได้เรอะ เชี่ยนี่ต้องเล่นของแบบที่ไอ้ฟาร์บอกแน่ๆ!!!!!!!!!!!!!!!
“ไม่ไปตามคินหน่อยเหรอครับ ไม่รู้ตอนนี้ไปอยู่ไหนแล้ว”
“ไม่รู้มัน...คงขอส่วนบุญอยู่ตามแถวนี้แหละ” ที่พูดไปนี่ไม่ใช่ไม่กลัวนะครับ....ขนลุกซู่เลยกู.... ยิ่งตอนไอ้อาร์ทมันหันมายิ้มเย็นๆให้นะ หูยยยยยยยยยยย...เยี่ยวแทบราดครับ
“ปากแข็งจังเลยนะครับ เอาเถอะครับ” มันยักไหล่ “คินมันจะไปเสียชีวิตที่ไหนไปป์ก็ไม่สนใจมันอยู่แล้วนี่ครับ”
“แล้วทำไมมึงต้องมาแดกดันกูด้วยเนี้ยไอ้อาร์ท....”
“ในเวลาที่อ่อนแอ...คนที่เข้มแข็งที่สุดอาจต้องการคนอยู่ข้างๆมากที่สุดก็ได้นะครับ”
ผมไม่รอให้อาร์ทมันพูดจาเล่นลิ้นอะไรต่อแล้ว ผมลุกพรวดขึ้นแล้วรีบหนีบแตะสาวเท้าออกมาจากศาลาทันที มันเป็นความร้อนใจที่ไม่สามารถทนนั่งเฉยๆได้อีกต่อไป ผมอยากเจอมัน....อยากเห็นหน้า...อยากรู้ว่ามันเป็นยังไงบ้าง
ผมไม่รู้ว่ามันต้องการผมไหม....แต่ผมต้องการมันมากตอนนี้!!!!!!!!!
ไม่รู้ว่าโชคดีหรือร้ายที่วัดแห่งนี้ไม่ได้มีขนาดใหญ่โตนัก แต่ดันร่มรื่นไปด้วยต้นไม้ที่เบียดเสียดกันเต็มพื้นที่....ไอ้ตอนเช้ามันก็เย็นสบายดีอยู่หรอก แต่พอตกดึกมันเย็นเกินความจำเป็น แถมเวลาลมพัดแล้วกิ่งไม้ไหวมันชวนให้จินตนาการไปต่างๆนานาเสียจริง
ผมเดินเร็วๆมาถึงลานทรายกว้างๆของวัด... แต่ก็อย่างที่เห็นว่าไม่มีใครอยู่ เลยต้องเลี้ยวซ้ายไปทางวิหารวัดซึ่งตอนนี้ประตูปิดสนิทแสดงให้เห็นว่าไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่แน่ๆ เลยต้องอ้อมผ่านเดินทะลุศาลาไปเรื่อยๆ ไอ้ผมก็ไม่กล้าสอดส่องสายตาซ้ายขวามากนัก...กลัวเห็นอย่างอื่นติดแถมมาด้วย โอ๊ย...มันหายไปไหนของมันเนี้ยเดินลึกไปอีกหน่อยก็ถึงเมรุแล้วนะเว่ย!!!!!
ผมปิดประสาทสัมผัสตัวเองให้มากที่สุด พยายามไม่สนใจกลิ่นธูปที่ลอยมาเตะจมูก พยายามไม่ดูเงาสีดำที่วูบไหวไปมา พยายามไม่ฟังเสียงหวีดร้องของลมที่ทำให้กิ่งไม้เสียดสีกัน ตะ....แต่ทำไมผมถึงได้ยินเสียงเหยียบใบไม้กรอบแกรบมาจากด้านหลัง.......
“เดินมาทำไมคนเดียว”
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ผมตกใจจนสะดุ้งโหยงแถมยังหลุดแหกปากซะเสียงดังลั่นวัด.. มึงจะตายอยู่ไหนกูไม่สนแล้วกูขอหลับหูหลับตาวิ่งก่อน ละ...แล้วทำไมกูวิ่งแล้วมันไม่ไปเนี้ย
“เฮ้ย...เป็นอะไร วิ่งทำไม...นี่กูเอง”
ชะงัก...และหันกลับไปมองด้านหลัง....
อ๊อ...มันนี่เอง!!!!!!!! ไอ้ตัวต้นเหตุที่ทำให้กูต้องมายืนหน้าโง่จนเกือบเดินเข้าเมรุไปแล้ว ไอ้ภคินมีสีหน้ามึนงงขณะที่มือข้างนึงล็อคผมไว้ด้วยการดึงคอเสื้อ.... มิน่าล่ะกูวิ่งไม่ไปสักที
“มึงหายไปไหนมา กูเดินตามเป็นไกด์นำเที่ยววัดแล้วเนี้ย”
“กูต่างหากต้องถามมึงว่าออกมาเดินทำไมคนเดียว”
“ก็มาตามหาไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้เนี้ยแหละ” ผมลดวอลลุ่มลงหน่อยเมื่อคิดได้ว่าเผลอพูดเสียงดังในเขตศักดิ์สิทธิ์ “หายไปไหนมมาเนี้ย”
“ไม่ได้หายไปไหน ก็นั่งอยู่ตรงม้านั่งข้างๆลานทรายไง กูเห็นมึงเดินลิ่วๆไม่มองหน้าอินทร์หน้าพรหมก็เลยงงว่าจะรีบไปไหน”
“บ้าเอ๊ย...ก็ออกมาตามหามึงเนี้ยแหละ”
“หือ...หากูเนี้ยนะ?? หาทำไมเหรอ” มันทำหน้าเหมือนสงสัยว่ามีธุระอะไร
“ก็เป็นหะ....”
“เป็นหะ??” มันเลิกคิ้ว “หะอะไร”
“หะ..............ห่วง.....”
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก....เขินเว้ย!!!!!!!! เลือดขึ้นมาเดินเล่นบนหน้าอีกแล้ว เมื่อกี้กูเพิ่งจะกลัวผีหน้าซีดหน้าเซียวไปเองนะ!!!!!!!!!!
ภคินยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่สดใสในรอบหลายวันที่ผ่านมาเลยล่ะ อย่าน้อยมันก็ไม่ได้ฝืนยิ้ม...ผมมั่นใจ “ดีใจจัง....มีคนเป็นห่วงด้วย”
“ก็เออสิ....บ้าจริง ออกมาเดินเล่นในวัดตอนกลางคืนทุกวันนี่คิดว่ามึงอยู่แถวอาร์ซีเอรึไงวะ”
มันหัวเราะเบาๆกับคำเปรียบเปรยของผม แล้วยิ้มออกมาอีก “เกือบหลงในอาร์ซีเอแล้ว...ดีนะมีคนมาตามกลับ”
ขอโทษเถอะครับ...ไอ้อาการหนาวๆร้อนๆบนหนังหน้าผมนี่มันเกิดจากทำอะไรผิดผีผิดประเพณีในวัดหรือเปล่าเนี้ย
“พอๆ...ไม่ต้องเขินแล้ว งานใกล้จะเลิกแล้วเรากลับไปเคลียร์ของกันดีกว่า”
“ภคิน...”
“หือ??”
“มึงไม่สบายใจรึเปล่า”
มันตาโต “เรื่องอะไรน่ะ”
“ก็....ทุกเรื่องแหละ เรื่องแม่ เรื่องลุงชาติ...” ผมถอนหายใจ “กูไม่เห็นมึงอยู่ในงานศพเลยสักวัน”
“ไปป์...กูเกลียดเขามากกว่าที่มึงคิดนะ..... อีกอย่างกูไม่อยากอยู่ให้แม่รู้สึกแย่หรอก”
“มึงไม่อยู่ต่างหากที่ทำให้แม่รู้สึกแย่”
“เขาไม่อยากเห็นหน้ากูหรอก ตอนนี้ปล่อยให้เขาอยู่กับไอ้ลุงชาติเสียให้พอเถอะ”
“ภคิน....”
“ขอโทษว่ะไปป์” มันก้มหัวลงมาซบที่บ่าผม แล้วเอ่ยด้วยเสียงเบาๆ “กูไม่รู้ว่าต้องทำยังไงกับเรื่องนี้จริงๆ.... กูเหนื่อย”
ได้ยินแบบนั้นผมก็ยกมือลูบเส้นผมมันเบาๆ “เหนื่อยก็พัก....อย่าไปคิดอะไรให้มันมากนักเลย”
“ขอบใจนะ....ขอบใจจริงๆ......”
ตอนแรกผมคิดว่ามันจะรวบตัวผมเข้าไปกอดเสียด้วยซ้ำ แต่คงเพราะอยู่ในวัด...ภคินมันเลยทำแค่เพียงซบหน้าลงกับบ่าผมแล้วสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆเท่านั้น....
ผมไม่รู้หรอกว่ามันต้องเจอกับอะไรมาบ้างในชีวิต
รู้แค่ว่าอยากอยู่ข้างๆมันเท่านั้นเอง.....
.........................................................
..............................................
...................................
..................
กลิ่นเผาไหม้คละคลุ้งไปทั่วบริเวณ ผมพยายามหายใจเข้าให้น้อยที่สุดเพราะไม่อยากได้กลิ่นเนื้อที่ถูกเผานัก ควันไฟสีดำค่อยๆลอยเอื่อยจากปล่องไฟสูงก่อนจะสลายไปกับท้องฟ้าสีหม่น บรรยากาศน่าหดหู่โรยตัวไปทั่วบริเวณ
วันเผาศพไม่ว่าที่ไหนๆบนโลกก็เหมือนกัน...เต็มไปด้วยความโศกเศร้าและอาลัยอาวรณ์ คุณน้ายืนอยู่ใกล้เตาเผามากที่สุด เธออยู่ในชุดสีดำตั้งแต่หัวจรดเท้าและเอาแต่จ้องมองที่ประตูบานเล็กนั่นด้วยสายตาว่างเปล่าแต่น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด เธอไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟายเหมือนวันก่อนๆที่ผมเห็นแล้ว ก็ไม่รู้ว่าแบบไหนแย่กว่ากัน....
แต่ในเรื่องน่าหดหู่ก็ยังมีเรื่องดีๆให้ใจชื้นนิดหน่อย ผมก้มลงมองที่ตีนบันไดก็เห็นไอ้ภคินในชุดเสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนส์ท่าทางทะมัดทะแมงยืนเท้าแขนกับเชิงบันไดเงยหน้าจ้องผมอยู่แล้วเหมือนกัน เอาเถอะ...อย่างน้อยมันก็ยอมมาวันเผา ดีกว่าที่เพลงเคยบอกว่าสองคนนี้ไม่มีทางเผาผีกันเด็ดขาด จะว่าผมประสบความสำเร็จในการเกลี้ยกล่อมมันดีมั้ยเนี้ย...
มันยักคิ้วส่งสัญญาณว่าจะไปรอผมที่ศาลา ผมก็พยักหน้าตอบรับ คิดว่าอยู่บนนี้อีกสักพักแล้วจะตามมันไป พวกเพื่อนๆมันก็ทยอยกันลงไปทีละคนๆ เอาล่ะ...ผมเองก็จะลงไปบ้างเหมือนกัน...
“ลูก....ขอน้าคุยอะไรด้วยหน่อยสิ”
ห๊ะ?? ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม??? และเมื่อพิสูจน์ด้วยการหันกลับไปก็พบว่าผมไม่ได้หูเพี้ยน แม่ของภคินพูดกับผมจริงๆ..
“คะ...ครับ”
“เพื่อนสนิทคินใช่มั้ยลูก” เออ...ถ้าบอกว่าเป็นแฟน คุณน้าจะช็อกไหมล่ะครับ... “น้ามีเรื่องอยากจะฝากหน่อย”
“อะไรครับ”
“....ฝากดูแลคินหน่อยนะลูก......” แววตาที่รื้อไปด้วยน้ำตานั่นจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของผม แค่นั้นผมก็รู้แล้วว่าเธอเป็นห่วงลูกชายจริงๆ...
แต่จะให้พยักหน้าเป็นพระรองทำความดีแทนพระเอกน่ะ.....มันไม่ใช่ผม!!!!
“คุณน้าน่าจะดูแลเขาเองมากกว่านะครับ”
เธอเบิกตากว้างกับคำตอบที่ไม่คาดคิด “นะ....น้า......”
“ถ้าคุณน้าเป็นห่วงคุณน้าก็ต้องเป็นคนดูแลเองนะครับ เรื่องแบบนี้จะมาฝากคนอื่นดูแลได้ยังไง” น้ำเสียงผมแข็งกร้าวจนเธอตกใจ
“คินเขาไม่อยากให้น้าไปยุ่งกับเขาหรอก”
“คุณน้ารู้ได้ไงน่ะครับว่ามันไม่อยากให้คุณน้ามายุ่งด้วย เคยถามมันเหรอ?? มันเคยบอกอย่างนั้นเหรอ?”
“นะ....น้าขอโทษ...”
“อย่าบอกผมเลยครับ บอกลูกชายคุณน้าเถอะ” ผมถอนหายใจ “มันรอให้คุณน้าไปทำดีกับมันมานานแล้วล่ะครับ”
ผมกำลังพยายามคุมตัวเองไม่ให้เผลอตะโกนออกไปนะ....บ้าชะมัดทั้งๆที่เรื่องของครอบครัวคนอื่นแท้ๆแต่ผมทำเป็นเดินผ่านไม่เห็นไม่ได้หรอก....มันแฟนผมทั้งคนนะ!!!!!
“ผมก็ไม่รู้หรอกนะครับว่ามันเกิดอะไรกับชีวิตครอบครัวของคุณน้า แต่การที่คุณน้าไม่สนใจลูกชายตัวเองแบบนี้มันทำให้ภคินเสียใจมากนะครับ” ผมลดเสียงให้อ่อนลงเพราะเห็นว่าน้ำตาเธอใกล้จะไหลอยู่รอมร่อแล้ว “มันทำงานหาเงินให้คุณน้าทุกวันนี่ไม่ได้แสดงให้เห็นเลยใช่มั้ยว่ามันรักคุณน้าน่ะ...”
บ้าเอ๊ย....น้ำตาผมจะไหลอยู่แล้ว.....
“ทั้งหมดมันเป็นความผิดของน้าเองแหละ” แต่เธอชิ่งร้องไห้ไปก่อนผมเสียแล้ว “นะ...น้ารู้ว่าน้าเลวมาก...เลวจริงๆที่ควบคุมตัวเองไม่ได้....ทะ...ทำให้ลูกชายต้องมามีปมแบบนี้...ฮึก...”
“ผมขอโทษครับ...ที่พูดไม่ดี”
เธอส่ายหน้าตอบทั้งหน้าตา “ไม่หรอก....ที่ลูกพูดมาน่ะถูกทุกอย่างเลยล่ะ”
“คุณน้าครับ.....จะเป็นการยุ่งเรื่องส่วนตัวมั้ย ถ้าผมอยากจะรู้เรื่องของคนที่ผมเป็นห่วงบ้าง.....” ผมจ้องเข้าไปในดวงตาที่สั่นไหวคู่นั้น “ช่วยเล่าให้ผมฟังหน่อยครับ”
“ตามน้ามาสิ....”
เธอเดินลงบันไดนำผมไปช้าๆก่อนจะเลือกนั่งลงบนโต๊ะม้าหินที่อยู่ใต้ต้นไม้ตัวหนึ่ง สายลมโชยอ่อนพัดพาเอาอากาศเย็นๆเข้ามาถูกผิวจนผมแอบลูบแขนตัวเองเบาๆก่อนจะล้มตัวลงนั่งฝั่งตรงข้าม....
“น้ากับชาติเราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยมัธยมแล้วล่ะ..... น้า....รักชาติมาตั้งนานแล้ว”
“แล้วคุณน้าแต่งงานกับพ่อภคินทำไมล่ะครับ!!!”
“ระ....เรื่องนั้น.... พ่อคินเป็นเพื่อนกับชาตินั่นแหละ เรารู้จักกันมานานแล้ว...” เธอก้มหน้า “คืนวันนั้นน้าคึกคะนองตามภาษาวัยรุ่น.... แล้ว...น้าก็เมา....” มือที่กุมอยู่บนโต๊ะของเธอเริ่มสั่นจนผมเผลอเอื้อมไปจับมันไว้...
“ครับ...ผมรู้แล้ว คุณน้าไม่ต้องเล่าแล้วก็ได้”
“มันเป็นความผิดพลาดของน้าเอง น้าไม่โทษใครหรอก..... น้าแต่งงานกับเขาทั้งๆที่ท้องอ่อนๆ แล้วเราก็เริ่มอยู่ด้วยกันต้องแต่ตอนนั้น..... ชาติรับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้...แฟนเขา...ทะ..ท้องกับเพื่อนสนิทของตัวเอง....ตลกร้ายใช่มั้ยล่ะ”
“........”
“ชาติเสียใจมาก.... เขากลายเป็นคนเสเพล....ดื่มเหล้า....สูบบุหรี่....เล่นการพนันเสียทุกอย่าง” พูดถึงตรงนี้มือของเธอก็สั่นแรงขึ้นจนผมรู้สึกได้... “เป็นเพราะน้า....เพราะน้าคนเดียว”
“อย่าโทษตัวเองเลยครับ”
“แต่คินไม่ได้เกิดมาจากความผิดพลาด....น้าเชื่ออย่างนั้นจริงๆ” เธอเผยรอยยิ้มบางๆที่น่าเศร้า “หลังจากพ่อคินเสียไปน้าก็เลยแต่งงานใหม่กับชาติ....หวังว่าคนที่น้ารักทั้งสองคนจะอยู่ร่วมกันได้.... แต่มันสายไปแล้ว....คินกลายเป็นเด็กเก็บตัวต่อต้านสังคม ส่วนชาติก็ติดทั้งเหล้าทั้งการพนันจนกู่ไม่กลับเสียแล้ว....”
“น้าแค่อยากให้คนที่น้ารักมีความสุข.....ทำไมมันถึงได้ยากจังเลยนะ....”
วันนี้มันวันอะไรกันนะ....ทำไมทุกอย่างถึงได้ประเดประดังเข้ามาพร้อมกันหมดเสียจนผมตั้งตัวแทบไม่ทัน... ภคินมันจะรู้สึกยังไงนะถ้าได้ยินเรื่องนี้.... ใช่...แม่มันรักลุงชาติจริงๆอย่างที่มันคิดเอาไว้... แต่มันเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนกว่านั้น มันเต็มไปด้วยความผิดพลาดเกินกว่ามันจะรับได้ ผมรู้ว่ามันเข้มแข็ง...แต่เรื่องนี้มันออกจะเกินไปหน่อย...
ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมภคินถึงกลายเป็นคนกลัวความรักนัก เพราะความรักทำร้ายมันมากมายถึงเพียงนี้ การต้องถูกแย่งชิงความรักหนึ่งเดียวที่เหลืออยู่ทำให้มันกลายเป็นเด็กขี้หวง กลัวจะโดนแย่งสิ่งสำคัญไปอีก ผมชักโกรธมันไม่ลงเวลาโดนหวงมากๆซะแล้วสิ กลัวจะไปกระทบโดนแผลมันเข้า...
......ไม่ว่าทางไหนผมก็ไม่อยากให้มันเสียใจทั้งนั้นแหละ
“ผมจะไม่ปลอบใจอะไรคุณน้าทั้งนั้นนะครับ เพราะการจมอยู่กับอดีตมันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอกครับ” เอาล่ะ...สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ผมกระชับมือตัวเองที่เกาะกุมกันไว้ “สิ่งที่คุณน้าควรจะทำคือเดินไปข้างหน้า ลุงชาติแกเสียไปแล้วคุณน้าก็ควรจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้แล้วนะครับ เริ่มจากการปรับความเข้าใจกับลูกชายคุณน้าก่อนเลย....คุณน้ารู้มั้ย....คินมันเป็นคนไม่สนใจโลกก็จริง แต่ถ้าเป็นคนที่มันรักล่ะก็....ให้ตายแทนมันยังทำได้เลยนะครับ”
“เธอเป็นเพื่อนที่ดีของคินจริงๆ....”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ผมก็แค่ไม่อยากเห็นสถานการณ์ที่ต่างคนต่างคิดไปเองว่าอีกฝ่ายเกลียดแล้วเข้าหน้ากันไม่ติดแบบนี้” ผมถอนหายใจอีกครั้งแล้วบอกเธออย่างชัดถ้อยชัดคำ “บอกลูกชายคุณน้าเถอะว่าคุณรักเขาเหมือนกัน”
“นะ...น้ายังมีสิทธิของความเป็นแม่อยู่อีกเหรอ...”
“มีสิครับ มีจนกว่าจะหมดลมหายใจเลยด้วย เอาล่ะ...คุณน้าเลิกร้องไห้เถอะผมรู้ว่าคุณเสียใจเรื่องคนรักของคุณ แต่ในเมื่ออดีตมันเอากลับคืนมาไม่ได้แล้ว.... แต่ลูกชายคุณเขายังเป็นของของคุณเสมอ... ทำไมคุณไม่เอาเขากลับมาล่ะ”
“นะ...น้าควรจะทำยังไงดี” เธอยกมือขึ้นเสยผม “น้าควรบอกเรื่องนี้กับเขางั้นเหรอ”
“ไม่ครับ...เรื่องมันไม่ยากขนาดนั้นหรอก”
“แล้วน้าควรทำยังไงดี...”
“กอดมันแน่นๆแล้วบอกไปเลยว่าคุณน้ารักมันแค่ไหน ลูกผู้ชายน่ะ” ผมตบที่อกตัวเอง “เขาพูดกันด้วยใจ...เชื่อผมมั้ยล่ะ”
ว่าแล้วก็ฉีกยิ้มกว้างๆเสริมความมั่นใจในวิธีการของตัวเองเสียเต็มประดา..... กระแดะไปงั้นแหละครับ เอาจริงๆผมก็แอบหวั่นๆอยู่ไม่น้อย แต่ที่ทำให้มันตกใจแทบหลุดกรี๊ดก็คือ...ยิ้มครับ!!!! คุณน้ายิ้มตอบผมด้วย!!!!!!! โอ้มายก๊อด!!!
“คะ...คุณน้า...” คราวนี้กลายเป็นผมแทนที่เอ๋อจนไปไม่เป็น...
“ไม่มีอะไรหรอกจ่ะ น้าดีใจนะที่คินมีเพื่อนดีๆอย่างเธอ”
“ขอบคุณครับ”
ผมยิ้มกว้างกับคำชมที่ได้รับ แม้จะแอบเถียงในใจเงียบๆก็ตาม……
แฟนครับ!!! ไม่ใช่เพื่อน!!!!!
TBC
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด มาต่อแล้วค่ะ/คลานเข่าเข้ามากราบ/ เขียนเสร็จสักพักแล้วแต่ไม่มีเวลามาโพสจริงๆค่ะ :sad4:
ขออภัยท่านผู้มีอุปการะคุณทุกท่านค่ะ ผิดไปแล้ว โฮกกกกกกกกกกกกกกกก :z3:
ตอนนี้ยังอึมครึมอยู่นะ แต่น้อยลงนิดนึงเพราะไปป์มันป่วง= =
เห็นคุณKiissHyเอารูปนี้มาโพสให้เลยอยากแบ่งปันกัน
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/108864028.gif)
มันเหมือนคินซ้อมพี่เดียวดายมากเลยค่ะ เห็นแล้วฮาแตกเลย กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ขอบคุณที่เอามาแบ่งปันกันนะคะ ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกก> <
เจอกันตอนหน้าค่ะ คิดถึงคนอ่านทุกคน :กอด1:
PS.กำลังซุ่มแต่งเรื่องสั้นอยู่แหละค่ะ รออ่านกันด้วยนะ(แล้วเรื่องนี้ล่ะเว้ย :angry2:)
PS.แอบเห็นคนเชียร์ให้ไปป์ยังไม่เสียซิงด้วยนะ คุณพี่ไม่ได้ยุนะคะคุณน้อง เคลียร์กันเองค่ะ โฮ๊ะๆๆๆๆ
PS.เรื่องตอนพิเศษที่ผู้โชคดีรีเควสมารอแป๊บนะคะ รับรองหวานมือหงิกแน่ๆค่ะ
-
จิ้มก่อนนนนน :mc4:
อิย้ะ อึมครึมมส้ะ :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: คุณแม่ นะ คุณแม่
-
ไปป์ก็แหม...ถือโอกาศนี้ฝากตัวเป็นลูกสะใภ้ไปเลยสิ :laugh:
ถ้าคินรู้ว่าไปป์บากหน้าไปทำเพื่อคินขนาดนี้คาดว่าจะโดนจัดหนักแบบหวานแน่ๆ :-[
-
สู้ๆๆๆๆๆ คุณแม่กับคุณลูกรักกันๆ :กอด1: :กอด1:
-
มาแล้วววว
ไม่ว่าจะเป็นยังไงแม่ก็ยังคงเป้นแม่เสมออะเนอะ
หวังว่า ภคินจะทำความเข้าใจกับแม่ได้เร็วๆน้า
-
อาร์ทนี่เดาการกระทำยากจริงๆ
น่าเห็นใจภคินเรื่องครอบครัวจริงๆ :m15:
เปิดตัวไปเลยดิไปป์ !
-
อือหือ ในที่สุดก็ได้รู้ความจริง
แต่ว่าคุณน้าค่ะ ถ้ารักลุงชาติอยู่กก่อนแล้ว แล้วผิดพลาดจนทำให้คินเกิดขึ้นมา
พอพ่อคินตายทำไมถึงยังปักใจรักแต่ลุงชาติหล่ะ
น้าบอกว่ามั่นใจว่าคินไม่ได้เกิดจากความผิดพลาด แต่ทำไมน้าทำให้คินรู้สึกว่าเค้าเกิดมาจากความผิดพลาดที่แม่ไม่รักเค้า
แต่รักผู้ชายคนอื่น(ในสายตาคิน)หล่ะ :เฮ้อ: :m16:
รักเค้าจนไม่สนใจลูกตัวเอง แค่นี้มันก็เกินไปแล้ว ไม่ได้บอกให้เลิกรักคนคนนั้น แต่อย่างน้อยก็น่าจะสนใจลูกบ้าง
เห้อออ เป็นเราคงแค้นกว่าคินอ่ะ เหอๆ
เลิกโหมดดราม่า มาเป็นโหมดหวานนนนเว้ยยย
ทั้งคินไปป์ หวานเจี้ยบบบบบ :กอด1:
หวังว่าคินจะเข้าใจกับแม่ซะทีนะ :bye2:
-
ไปป์แมนมากลูก เท่สุดๆ o13
-
ทุกอย่างกำลังจะเป็นไปในทางที่ดี รักภคิน รักไปป์ที่สุด :กอด1:
-
ไปป์ จิตใจเธอหล่อมาก! ไปป์เหมาะจะเป็นนางเอกละครมากอ่ะ ไม่งี่เง่า มีเหตุผล รับฟังและพยายามเข้าใจคนรอบข้าง
เห็นด้วยกับเพลงเลยที่คินโชคดีที่มีไปป์ ไม่งั้นป่านนี้คงเละเทะ
แม่คินไม่น่าเลยยยย เวลาเป็นสิ่งที่รียกกลับมาไม่ได้ พลาดคือพลาด ไม่มีโอกาสจะขอแก้ตัวหรือจริ่มต้นใหม่
ยังไงก็อยากให้คินยิ้มนะ!
ปล.อาร์ทนายน่ากลัวมากกกก ถ้าเราเป็นไปป์กริ๊ดไปแล้ว :sad4: อะไรมันจะสยองได้ขนาดนี้
ปล.2 คิดถึงอาร์ทฟาร์ ><
-
บอกแม่ไปสิไปป์ ว่า "แฟนครับ ไม่ใช่เพื่อน!!!"
มัวพูดในใจ แม่จะได้ยินมั้ยเล่าา ฮ่าา
ภคินน่าสงสาร ไปป์อย่าขัดใจนะ ต้องวตามใจมากๆนะเว้ย
แอบขำตอนเดินไปตามม ไปป์รั่วมากมายย :z2: :z2:
-
คุณลูกสะใภ้ปลอบแม่สามีซะอยู่หมัดเลยนะ
-
ภคินมีปมมากมายแบบนี้นี่เอง :เฮ้อ:
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าคู่นี้เค้าเกิดมาคู่กันจริงๆ ไปส์เข้าใจคินมากที่สุด
ที่ไปส์บอกคุณน้าไม่เล่าให้ภคินฟังดีที่สุดเพราะ มันล่วงเลยมานาน จนกลายเป็นปมกับคิน เล่าไปมีแต่จะแย่จนกู่ไม่กลับ
คนเราบางทีการปล่อยให้อะไรที่ไม่เข้าใจมันผ่านไปโดยไม่พูดจากัน เกือบจะต้องสูญเสียทุกอย่างจริง
ดีจังที่ ภคินมีไปส์ :กอด1:
ปล.1 ครายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย บอกไม่ให้ไปส์เสียซิงค์ o22 เค้าไม่ยอมไม่เอา o9
ขอค้านเค้าต้องการเห็นไปส์เสียจิ้น :oni1: อิอิ
รออ่านตอนต่อไปและเรื่องสั้นค่า :bye2:
-
ปมเริ่มคลายออก o13
-
ไปป์นี่ก็พูดดีดีเป็นเหมือนกันน่ะเนี้ย o13
-
ตัวก็บอกแม่ไปเลยสิ่ ว่า
แฟนครับ! ไม่ใช่เพื่อน เง๊ !!
โหย ไปป์ไม่ใจ 5555555
-
เฮ้ออออ สงสารแม่ตาคินจังเลย
เรื่องร้ายๆผ่านไปแล้ว
ยังไงก็หวังให้ทุกคนเดินหน้าต่อ และมีความสุขมากๆนะคะ
งานนี้ไปป์เราไม่ได้กัดใครเลย lol
มาหวานก็อิตรง เป็นหะ..ห่วง นี่แหละ >////<
รอต่อจ๊า
-
อั๊กกกก ตอนนี้เอ็งแมนมาก ไปป์
แต่อาร์ทขโฒยซีนสุดๆๆๆ
ไม่รู้ไม่เข้าใจแม่ภคินนะ เคยได้ยินแต่ ลูกคือที่สุดของแม่ หรือว่ารักน้อยกว่าปกติเพราะไม่ใช่ลูกของคนที่เรารักนะ เฮ้อ ความรักช่างเข้าใจยาก
-
แง้วววววววววววววววววววววววววววว
โดดหนีงานมาอ่าน!!!!!= ='' แฮ่ :laugh:
สงสารพี่คินนนนนนนนนนน :sad4:
เป็น หะ.....ห่วง นี่ โฮกกกกกกกกกกกกกกกกก น้องไปป์กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
ขอบคุณที่มีไปป์อยู่เคียงข้างพี่คิน ภคินโชคดีที่มีไปป์อยู่เคียงข้างเหมือนที่เพลงบอก :o8: *กอดน้องไปป์* :กอด1:
แต่อาร์ตคะ มาแต่เสียงแบบนั้นเป็นฉันก็ตกใจนะว้อยยยยยยยยย :m20:
ไปป์แอบเถียงในใจ ฮา ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก บอกไปโลดดดดด เพื่อนใจครับแม่
ตอนนี้อึมครึมอยู่ดีแม้จะลดระดับลงมานิดหน่อย ฮ่าๆๆ หวังว่าตอนหน้าจะสวีทกระจาย แม่ลูกเข้าใจกันนะคะ
ปล.ซิงน้องไปยังไงก็ได้ ขึ้นอยู่กับความสมัครใจของไปป์และบรรยากาศพาไป อั๊ยยยย :-[
สู้ๆนะคะคนเขียน เป็นกำลังใจให้ค่ะ รีบมาต่อน้า ไม่งั้นจะไปช่วยพี่ภคินอัดพี่เดียวดายด้วยตัวเองเลย ก๊ากกกกก :pig4:
ขอบคุณค่ะ
-
สุดยอดลูกสะใภ้จริงๆ o13
-
กรี๊ดดดดดด น้องไปท์ คนดีศรีเชียงใหม่ คุณลูกสะใภ้เลี่ยมทอง
-
เรื่องมันละเอียดอ่อนจัง....
สงสารทุกฝ่ายเลย :m15:
-
ไปป์สุดยอด ยกให้เป็นพระเอกตอนหนึ่ง555
-
มันแฟนผมทั้งคนน โอ้ยยยยไปป์เค้าแมนที่จิตใจนะประโยคนี้55555555
เนี่ยแหละนะคินมันถึงไปไหนไม่ได้หลงไปป์กู่ไม่กลับ
รอมือหงิกกับตอนพิเศษอยู่นะคะ
-
น่ารักอ่ะ อิจฉาคินแล้วเนี้ย :o8:
-
ขนาดเศร้าไปป์ยังฮาแตกนะ ไม่ยอมเป็นเพื่อนคินจริงๆ 555
-
ผมยิ้มกว้างกับคำชมที่ได้รับ แม้จะแอบเถียงในใจเงียบๆก็ตาม……
แฟนครับ!!! ไม่ใช่เพื่อน!!!!!
อุตส่าห์โศกมาตั้งแต่ต้น เจอประโยคนี้ ก๊ากเลย :m20: ฮ่าๆๆๆ เถียงออกมาเลยไปป์ :angry2:
ไปป์ก็แหม...ถือโอกาศนี้ฝากตัวเป็นลูกสะใภ้ไปเลยสิ :laugh:
ถ้าคินรู้ว่าไปป์บากหน้าไปทำเพื่อคินขนาดนี้คาดว่าจะโดนจัดหนักแบบหวานแน่ๆ :-[
เห็นด้วยๆ คินจัดปายยยยย :z1: :impress2:
ปล.อยากอ่านตอนพิเศษ อาร์ทฟา
แอบเป็นfcอาร์ทอยุ่ในหลืบเล็กๆ :-[ ขอเมากัญชาด้วยคน :really2:
ปล.เค้ายังไม่ลืมภคินน้า ขอบทบาทเยอะกว่านี่หน่อยสิ รุ้สึกเหมือนคาแรกเตอร์ภคินโดนคนอื่นกลบหมดเลย :z2:
(เอ๊ะหรือเรานอกใจไปหาอาร์ทซะแล้ว o18)
กอด :กอด1: :L2: Writer มาต่อไวๆน้า :pig4:
-
ตกใจตอนอาร์ทมา ลำพังคดีพี่นางฟ้าก็น่ากลัวอยู่แล้ว
ไปป์ยังมาบิ๊วบรรยากาศชวนให้จินตนาการตามซะขนลุกเลย o21
ชอบภาพที่เอามาฝากมากเลยค่ะ มันน่ารักจริงๆ :m3:
-
สู้ๆ น้าครอบครัวภคิน ปรับความเข้าใจกันเถอะ
ปล. รูปน่าร้ากกกอ้ะ 5555555555
-
+1 ซึ้ง กะเรื่องมาก อ่ะ :m15:แต่ตอนจบ ไปป์บอกในใจ ''' แฟนครับ!!! ไม่ใช่เพื่อน!!!!!''' ฮ่า อ่ะ :pigha2:
-
ไปป์ดีเวอร์อย่างนี้คินหวงก็ไม่แปลก
-
เป็นสะใภ้ที่น่ารักจริงๆ นะไปป์ :laugh3:
พี่เดียวดายตัวใหญ่มาก o22
-
แฟนครับ ไม่ใช่เพื่อน 555 ไปป์เอ๊ย ^^
-
ไปป์สุดยอด สมกังที่เพลงบอกแล้วล่ะ คินโชคดีที่มีไปป์
ปล. น้องคินน้อยต่อยพี่เดียวดานน่ารักอ่ะ
:impress2:
-
น่าสงสาร
ดีที่คินมีไปป์
-
อ่านแล้วยิ่งสงสารภคินอ่ะ ถ้ารู้เรื่องทั้งหมดคงจะยิ่งแย่กว่านี้แน่ๆ :monkeysad:
แม่ไม่เคยรักพ่อเลย แถมตนเองเกิดเพราะความเมาของแม่ตอนวัยรุ่น ไม่ใช่เพราะความรัก
แถมแม่ยังรักลุงชาติมาตลอด มาตั้งแต่ภคินจะเกิดซะอีก :monkeysad:
แต่ถึงยังไงสิ่งที่แม่ภคินทำมันก็ไม่ถูก จะรักลุงชาติยังไงก็ไม่น่าจะถึงขั้นแทบไม่ให้ความสนใจกับลูกตนเองเลย
เฮ้ออออออออออออออออออออ ขอให้เรื่องร้ายๆ ผ่านไปนะภคินนะ
-
ไปป์แกเท่มาก :o8:
-
ปมใกล้คลายเเล้วใช่มั้ยอ่ะ
ใกล้happyเเล้ว
รออ่านนะคะ
-
ไปป์นายเท่ห์มาก
หวังว่าแม่กับคินจะเข้าใจกันเร็ว ๆ นะ
-
เปลี่ยนให้ไปป์เป็นพระเอกไปเลยตอนนี้ o13
-
กดเป็ดกดบวก
ต้องงี้แหละไปป์
ที่เหลือรอสวีท อิอิ
คินเข้มแข็งไว้ สู้ๆ ชีวิตต้องเดินต่อไป^^
-
ขอลอกคำพูดเพลงนะ “สอดรู้สมเป็นไปป์ดีนะ"
เสือกตลอดๆๆๆๆๆ 555+
-
ไปป์พระเอกมาก o13
:กอด1: ตาอาร์ท
:pig4:
-
มอบโล่สะใภ้ดีเด่นให้ไปป์เลยอ่ะ :laugh3:
-
เศร้า กระต่ายที่บ้านโดนหมากัดตายฮือมาอ่านภคินก็ยิ่งเศร้า TT :sad4: :sad4:
-
สถานการณ์น่าจะดีขึ้นนะ :เฮ้อ:
-
ไปป์แมนมากกกกก
คุณแม่หันมาดูแลลูกชายหน่อยนะ
-
แฟนครับ ไม่ใช่เพื่อน คำนี้ไปป์คงอยากพูดใจจะขาดสินะ อืมๆ เข้าใจ :laugh:
-
ไปป์ ทำหไน้าที่คนรู้ใจคินได้ดีจริง นะวันนี้น่ะ อย่าว่าเด็ก(สอน)พูดให้ผู้ใหญ่คิดเลย
เอาเป็นว่า เด็กช่วยเขี่ยผงที่ตาให้ผู้ใหญ่ก็แล้วกันนะ
-
แฟนโว้ย ไม่ใช่เพื่อน ฮาแตก :laugh:
เอาล่ะ แม่ลูกจะเข้าใจกันแล้ว :กอด1:
-
ไปป์แมนมาก เกือบหลุดกรี๊ด ไปกี่ทีแล้วลูก
ยิ่งอ่าน ยิ่งอยากเห็นฉากสวีทจะแย่แล้ว
-
ยกนิ้วให้ไปป์เลย o13
ไม่อยากจะเชื่อว่าไปป์จะทำแบบนี้ได้ :m20:
แต่ตอนนี้ไปป์เท่สุดๆเลย :o8:
-
คุณแม่ของคินก็โชคดีนะคะ ที่ได้ลูกสะใภ้ที่แสนดี :laugh:
-
เป็นกำลังใจให้แม่ลูกคู่นี้ค้าบบบบ
ปล.กลิ้งๆๆ กับรูปเด็กน้อยภคินซ้อมพี่เดียวดาย น่ารักซะ
-
โห .. ไม่รู้ลุงชาติหล่อ+ดีแ่ค่ไหน แต่ดันชนะใจสาวได้เกินหนุ่มหล่ออย่างพ่อคินซะอีก
-
ได้ใจคุณแม่สามีไปเต็มๆ เลยนะไปป์ o13
จะเพื่อนหรือแฟนยังไงคุณแม่ก็คงไฟเขียวแน่นอน
-
ได้ใจแม่สะใภ้ไปเต็มๆ
แล้ววันหลังไม่ต้องแอบคิดในใจตะโกนบอกไปเลย
-
คนหน้าตาดีก็มีมุมดราม่า...
พวกชายหล่อยังมีมุมอ่อนแอ...
เหล่าชายแท้เคยมีมุมอ่อนไหว...
ส่วนนายไปป์ก็ยังคง...อ่อนโยน~
เอร้ยยยย กลอนมั่วๆสนับสนุนโดยมาม่า 5555
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ไปป์น่ารักอ่ะ ทำเรายิ้มอีกแล้ว :-[
-
room 42
อร๊ากกกกกกกกกก....สงสารภคิน
หนูไปป์ทำหน้าที่ว่าที่ลูกสะใภ้ได้ดีมากกกกกกกกก
ช่วยประสานรอยร้าวภายในครอบครัวให้กับภคิน
:กอด1:เป็นกำลังใจให้แต่งตอนต่อไปนะคร้าาาาาาาาาา
ขนาดเป็นตอนเศร้าๆ....ก็ยังแอบมีมุขมาให้ได้อมยิ้มเป็นระยะๆ
แต่ความจริงเรืื่่องภายในครอบครัวก็เป็นเรื่องละเอียดอ่อนมากๆจริงๆค่ะ...แต่คนแต่งก็สามารถแต่งออกมาได้ดีค่ะรู้สึกเห็นใจก็และก็เข้าใจในตัวละครแต่ละคนจริงๆ.....รออ่านตอนพิเศษเหมือนกัน.....แบบว่ามาไม่ทัันหน้าที่ร้อยอ่ะ....แต่มาแนวไหนก็อ่านได้ค่ะ
ถึงใจจริงจะว้อนท์คู่อาร์ทกับฟาร์ก็เหอะนะ :laugh:
-
ตายละ ตอนนี้ดราม่า เข้าใจที่มาที่ไปของทุกๆคนในบ้านพระเอกละ
แต่ตอนจบ ไปป์น่ารักจัง น่าจะพูดออกมาดังๆเลยนะ5555+
-
ไปป์น่ารักนะ >___________< //
เป็นคนดีจริงๆเลย ขอให้คุณแม่กับคินเข้าใจกันเร็วๆนะ :3123:
-
ไปป์น่ารักขึ้นทุกๆวัน :กอด1:
-
ฝั่งแม่ก็ทางสะดวกแระ ไปป์เดินหน้าเลย อย่ารอให้คินมันกด กดไอ้คินมันก่อน 555
-
สับซ้อนนะ ... เห้อ...ชะตากรรม...แหะๆๆ อินจัด
-
แหม บอกคุณน้าไปเลยสิ ว่าเป็นอะไรกัน 555
-
:z3:
อั๊ยย่ะ!!! XD
ไปป์น้อยน่ารักมากกก มิเสียแรงที่ฮาแอบฮักคิงมานานแว๊วววววว :กอด1:
รออ่านไปป์สาวแตกหวานจนมือหงิก :) (อยากอ่านมากกกก) o13
-
อ้ากกกก!!!!ไปป์น่าฮักอย่างแฮงนิ~น่าฮักขนาดดด~ขอบคุณคนแต่งที่แต่งเรื่องได้น่ารักที่สุดดดดมีครบทุกรสเลย>_<แต่ชอบเวลาหวานของทั้งคู่ ฮึ่ย!!!น่ารักอ้ะ:)รอตอนต่อไปคร๊าบบบ
-
จะซึ้งก็หลุดฮาออกมา ไปป์จะฮาไปไหน ไหนจะรูปชกหมีอีก หัวเราะจนท้องแข็งเลย
-
อึมครึมอย่างต่อเนื่อง (ไม่รู้เมื่อไรจะหายสักที)
ที่คนแต่งบอกว่า
PS.กำลังซุ่มแต่งเรื่องสั้นอยู่แหละค่ะ รออ่านกันด้วยนะ(แล้วเรื่องนี้ล่ะเว้ย )>>เรื่องนี้กว่าจะมาลงแต่ละตอนก็...อ่ะนะ
PS.แอบเห็นคนเชียร์ให้ไปป์ยังไม่เสียซิงด้วยนะ คุณพี่ไม่ได้ยุนะคะคุณน้อง เคลียร์กันเองค่ะ โฮ๊ะๆๆๆๆ>>ฮึ ฮึ จริงๆแล้วถ้าเสียซิงตั้งแต่ต้นเรื่องมันก็ไม่ผิดไรนะ
เพราะคนอ่านส่วนใหญ่สนใจเนื้อเรื่องโดยรวมอยู่แล้ว แต่นี่มาถึง Room42 แล้ว ยัง งงๆอยู่เลย เฮ้อ (ยังงัยชีวิตคู่ก็ไม่ได้จบที่การมี Sex แต่ต้องมีบ่อยๆต่างหากถึงจะถูกต้อง)
PS.เรื่องตอนพิเศษที่ผู้โชคดีรีเควสมารอแป๊บนะคะ รับรองหวานมือหงิกแน่ๆค่ะ>>จะรออ่าน หวาน จนมือหงิก (ไม่แน่ใจว่าจะได้อ่านในคืนข้ามปีหรือเปล่า)
-
ชอบประโยคสุดท้ายอ่ะ
แฟนครับ ไม่ใช่เพื่อน!!
-
กราบแม่ซะซิลูก 55+
-
มีแฟนแบบไปป์สักคนอยู่ด้วยจากนี้ ภคินคงมีความสุขไปตลอดชีวิตจริงจัง
ไปป์คือทุกอย่างยิ่งกว่าทุกอย่าง... ฉากสนทนากับเพลงตลกมากกกกก
คือจริงๆมันสมควรจะเศร้าใช่ไหม แต่เราหัวเราะก๊ากมากกกกกกกก
ตอนที่เพลงพูดว่า คินมันโชคดีนะ แล้วไปป์ตอบกลับไปว่า ที่ลุงชาติตายอะนะ
โอ้ยยยยยยยย เรานั่งขำอยู่เป็นนาทีอ่ะ 555555555 คือมันตลกจริงๆ TTTTTTTTT
รักไปป์ 55 จะตลกก็โคตรตลก สาระก็มีเต็มเปี่ยม ตอนนี้อย่าเพิ่งให้ไปป์เสียซิงเลยนะ
มันจะได้ดูแบบว่ารักจริงหวังแต่งถ้ายังไม่ถึงวันแต่งจะไม่เอาพรหมจรรย์ไปป์
กร๊ากกก ดูไม่เป็นภคินดีแต่ถ้ารักไปป์ก็ต้องทำได้ป่ะ ตอนจบก็ฮาาาาาาาา
ไม่ใช่เพื่อนแต่เป็นแฟน ตัวหนาด้วยนะ กร๊ากกกกกกกกก น่ารักได้อีก =///=
-
สงสารคิน :sad11:
ถ้าเราเป็นคินก็คงน้อยใจแม่ตัวเองเหมือนกันนะ ที่เห็นแฟนใหม่ดีกว่าอ่ะ
ดูแม่คุยกับคินแต่ละครั้งดิ เอาแต่ห่วงแฟนใหม่ เหอๆๆ
รักไปป์ ป่วงจริงๆ :laugh: :laugh:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกก เจอรูปสุดท้ายเข้าไปนี่ลืมหมดเลยไอ้ซึ้งๆที่กะจะพิมพ์เนี่ย55555
เดี๋ยวนะ ขอตั้งสติก่อน ฮึบ!
ตอนนี้เพลงมาเถื่อนมาก ภาพพจน์สาวเถื่อนค่อยๆชัดเจนขึ้นทีละน้อย ฮิฮิ ไปป์เอ๊ย ตอนนี้ก็แก้ในใจไปก่อน แม่ลูกเขารักกันดีเมื่อไหร่ก็แก้ดังๆไปเลย โฮะๆๆๆๆๆๆ
รอตอนต่อไปนะคะ! อยากให้แม่ลูกเขาเข้าใจกันเร็วๆ พอมาฟังเรื่องแล้วสงสารแม่คินเลยแฮะ
-
ไปป์แมนมากกกก :z3:
-
:monkeysad:
-
ขออนุญาตน้องไปป์กระโดดกอดภคินแรงๆสามที สู้สู้นะคุณพระเอก
ไม่ว่ายังไงคุณพระเอกก้อมีกำลังใจดีๆที่น่ารักน่ากดม๊ากมากอย่างคนข้างๆอยู่เสมอ
ยิ่งนับวันยิ่งรักน้องไปป์ คนอะไรมันน่ารักขนาดนี้ โอ้ยอิจฉาภคินเด๊
+1,เป็ดให้คนเขียน รักนะตัวเธอว์
-
ตอนนี้ไปป์แมนโคตร!! o13 o13
-
พ่อภคินของป้าาาาาาาาา :m15:
สงสารพาอพระเอกจัง
รู้สึกเห็นด้วยกับน้องเพลง พ่อพระเอกมันโชคดีจริงๆที่มีน้องไปป์อยู่ข้างๆ :o8:
-
o13
ตามอ่านอยู่สามวันสามคืน กว่าจะถึงตอนล่าสุด
ดีที่ทำสารบัญไว้ให้อ่านง่ายขึ้นเยอะเลยค่ะ
ตัวละครเรื่องนี้น่ารักจัง มีชีวิตชีวา ตัวประกอบก็เด่นมาก ชอบทั้งเพลง อาร์ท ฟาร์
ส่วนตัวหลักอย่างภคินกับไปป์ ก็เหมาะสมกันเนอะ เติมเต็มในส่วนที่อีกคนนึงขาด คนนึงล้น
ตอนห้ามสูบบุหรี่แล้วหันมาสูบไปป์เนียะกรี๊ดดดดดด ^^
:o8:
-
ไปป์พระเอกมากกกก...ได้ใจไปเต็มๆ o13
-
ไปป์เอาใจไปเลยยยยยย เท่มากก
น่าสงสารคุณแม่ภคิณ แต่ก็สงสารคิณที่สุด
อย่างที่เพลงพูด โชคดีจริงๆที่มีไปป์
-
มาลงชื่อเป็นแฟนฟิคคนใหม่ค่า เรื่องนี้สนุกมากเลย เค้าชอบเรื่องราวที่ธรรมดา ดูจับต้องได้แบบนี้มากกก
ไปป์เป็นเด็กที่เข้มแข็งมากนะคะ ทั้งจากเรื่องที่ทะเลาะกันแล้วก็เรื่องลุงชาติ ภูมิใจในตัวไปป์จริงๆ *ยืดอก* 55555
มาต่อไวๆนะคะคนเขียนนนนน เค้าจะรอๆๆๆๆๆ รอ NC ด้วยยยยย 55555
ขอบคุณที่แต่งฟิคน่ารักๆให้อ่านค่า
-
ไปป์กรี๊ดได้สาวแตกมาก
-
555 ไปป์น่ารักอะ เหมาะกับคนมืดๆมนๆแบบภคินมาก 5555 รูปตลกดีค่ะ คินซ้อมพี่เดียวดาย หุๆ
-
อ่านทันแล้วโฮกกกกกก
ชอบคู่อาร์ทฟาร์จังเลยค่ะ ขออีกนะคะรีเควส แอร้ยยย ฮ่าๆๆ
:o8:
-
กว่าจะได้หวานกันขนาดนี้เนาะ อิอิ
-
Room 43
อาการกระสับกระส่าย หน้ามืด ตาลาย คล้ายจะเป็นลม เดินวนเหมือนคนบ้ากำลังเกิดขึ้นกับผม…
หลังจากที่กลับไปที่ศาลา เดอะแก๊งก็ขอตัวแยกย้ายกลับ ส่วนผมและภคินเดินมาส่งคุณน้าที่หน้าบ้าน ผมทำสายตาส่งซิกยุกยิก ๆ กดดันจนคุณน้าต้องเอ่ยปากขอให้ภคินเข้าไปคุยในบ้านสักแป๊บ ทิ้งให้ผมยืนเคว้งอยู่ท่ามกลางอากาศหนาวเย็นจนต้องเดินวอร์มร่างกายไปมา
นี่ก็เกือบสิบห้านาทีแล้วที่สองคนนั้นหายเข้าไปในบ้านเงียบ ๆ โอ๊ย... ผมใกล้จะเป็นบ้าแล้ว ทำไมถึงไม่ออกมาสักทีนะ มีอะไรเกิดขึ้นในนั้นกัน แล้วนี่ผมควรจะเป็นห่วงใคร? ไอ้พระเอกหรือคุณน้าดีวะเนี้ย?
เพล้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงกระจกแตกจากในบ้านทำให้หัวสมองของผมว่างเปล่า สองขาเริ่มออกวิ่งไปที่ตัวบ้านทันที... บ้าเอ๊ย... อย่ามาใช้อารมณ์ใส่กันนะเว่ย! ผมผลักประตูบ้านเข้าไปอย่างแรง...
“อย่าทะเลาะกันนะ!”
ตึง!
ความรู้สึกต่อมาที่เกิดคือ... อายครับ... อายชิบหาย...
หญิงสาววัยกลางคนที่กำลังกอดลูกชายของเธอเบิกตากว้างด้วยความตกใจที่ผมพรวดพราดเปิดประตูเข้ามา ส่วนคนตัวสูงที่ก้มหน้าซบลงบนบ่าของเธอก็เงยหน้าขึ้นมาทำหน้างงใส่ผม เออ... กูมาขัดจังหวะสินะ...
“อ่า... โทษทีครับ เออ... ผมไปรอข้างนอกดีกว่า”
“ไม่ต้องหรอก กูจะกลับพอดีเลย” มันพูดแล้วผละออกมาจากอ้อมกอดของผู้หญิงที่ตัวเล็กกว่ามาก แล้วเดินไปคว้ากระเป๋าสะพายบนโต๊ะมาพาดบ่า “ไปเหอะ...”
มันพูดแล้วเดินนำออกไปนอกบ้านหน้าตาเฉย ผมรีบก้มหัวขอโทษขอโพยคุณน้าใหญ่ที่ทำเสียเรื่อง แต่คุณน้าส่ายหน้าแล้วพึมพำเบา ๆ ว่า ’ขอบคุณมาก’ ขอบคุณเหรอ... ขอบคุณอะไรล่ะ?
พอเห็นหน้างงเป็นหมาแดกแฟ้บของผม คุณน้าก็เดินมาตบแก้มเบา ๆ แล้วพึมพำข้างหูว่า “ฝากดูแลคินด้วยนะ... คินเลือกไม่ผิดจริง ๆ”
“ไปป์....กลับ!!!!!”
เสียงเรียกจากนอกบ้านตามด้วยเสียงสตาร์ทรถทำเอาผมวิ่งออกมาแทบไม่ทัน แม่ง... อย่าทิ้งกูนะมึง ไอ้ภคินหัวเราะลั่นตอนที่ผมรีบกระโดดซ้อนท้ายมันจนล้อโล้น ๆ ของไอ้เน่าทรุดลงไปเบา ๆ แล้วมันก็บิดรถบรึ้นนนนนนนนน... ออกรั้วบ้านไปเลย ผมรีบกระตุกเสื้อยืดสีดำนั่นแรง ๆ
“คุยอะไรกับแม่วะ”
“ไม่บอก...” โห... เจองี้ผมไปไม่เป็นเลยครับ รู้เลยว่า ’อยากรู้แต่ไม่อยากถาม’ มันเป็นยังไง ไม่ได้สอดรู้นะครับ! แค่เป็นห่วงเฉย ๆ มันผิดรึไงวะ!
“โถ...ไม่บอกแค่นี้ทำหน้าเครียดเชียว ฮ่า ๆ ๆ”
“เชี่ย!” ผมทุบหลังมันดังอั้ก... เสือกมีมาแอบมองหน้ากูจากกระจกข้างอีกนะ “อะไร... ไม่ต้องมองเลย ขับรถไปเลยมึง”
“อะไร... งอนเหรอ”
“ไม่ได้งอนเว่ย!” นี่ถ้าไม่ติดว่าซ้อนรถมันอยู่พ่อจะเตะก้านคอสักป้าบ ไอ้นี่ก็หัวเราะซะอารมณ์ดีที่ได้แกล้งผม
“ไม่มีอะไรหรอก...”
“ห๊ะ?”
“แม่แค่ขอโทษกู” มันหันกลับไปมองถนนในขณะที่ผมชักอยากขอร้องให้มันกลับมามองหน้าผมแทนบ้าง “ก็แค่นั้นเอง...”
“งั้นเหรอ แล้วมึงว่าไงล่ะ...” ลมแรง ๆ พัดตีเข้าที่ใบหน้าจนรู้สึกเคืองตา...
“กูไม่ได้พูดอะไร... เขาก็เดินมากอดกู” มันนิ่งไปสักพัก “กูไม่รู้จะตอบว่าอะไรว่ะ... มันพูดยากนะที่อยู่ ๆ แม่ก็มาพูดกับกูแบบนี้... กูไม่ได้อยากเจ้าคิดเจ้าแค้นอะไร... แต่ใจกูมันยังไม่ยอมรับ...”
เสียงมันสั่นในท้ายประโยคจนผมต้องกระตุกชายเสื้อมันเบา ๆ “มันต้องใช้เวลา... กูเข้าใจ”
“จะให้รักกันหวานแหววเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมันก็ไม่ได้น่ะ...” มันถอนหายใจ “กูดีใจนะที่แม่ยังเห็นกูสำคัญอยู่บ้าง...”
“แม่เห็นมึงสำคัญเสมอแหละ... ไอ้บ้าเอ๊ย” ผมยกมือขยี้หัวมันแรง ๆ จนเส้นผมพันมือพอดึงออกมามันก็ร้องอูย “ไม่ต้องคิดมากหรอก มึงก็ปล่อยให้มันเป็นไปตามเวลาแหละ ต่อจากนี้อะไร ๆ ก็จะดีขึ้นเอง... จริงมั้ย?”
ดวงตาคมนั่นละออกจากถนนเปลี่ยนมาจับจ้องที่กระจกข้างแทน ภคินยกยิ้มบาง ๆ ตอบผม... แค่ได้เห็นรอยยิ้มมันก็ทำให้ผมอุ่นไปทั้งหัวใจ รู้ตัวอีกทีสองมือค่อย ๆ สอดเข้าไปกอดเอวคนข้างหน้าเอาไว้เสียแล้ว ไอ้เด็กแว้นดูตกใจไม่น้อยที่ถูกผมรุก (?) ในที่สาธารณะแบบนี้ แต่มันไม่แซวอะไร... คงรู้ว่าถ้าพูดไปแล้วผมเอามือออกแน่ ๆ
ผมชักจะเข้าใจภคินมากขึ้นเรื่องที่มันชอบมารุ่มร่ามในที่สาธารณะแล้วล่ะ... ตอนเด็ก ๆ มันคงมีเรื่องฝังใจบางอย่างล่ะมั้ง... ไอ้ผมก็จะพยายามลดเรื่องความอายลงบ้างละกัน... ถึงจะไม่หน้าหนาเท่ามันก็เถอะ
ด้วยความเพลียจากการนอนน้อย... ประกอบกับลมเย็น ๆ ที่ตีกระแทกหน้าทำให้ผมซบใบหน้าลงบนแผ่นหลังเบื้องหน้า แล้วปิดตาลงช้า ๆ ...
อุ่นจัง...
…………………………………………………
……………………………………..
……………………………
………….
สถานการณ์การมีชีวิตของผมช่วงนี้ค่อนข้างราบเรียบเป็นกราฟเส้นตรง ไม่มีอะไรหวือหวานอกเสียจากการลุ้นระทึกตอนพรีเซ็นต์งานแต่ละครั้งที่ต้องเอาคอไปวางพาดบนเขียงให้อีแร้งอีกามารุมจิกรุมทึ้ง เฮ้อออออ... แค่พูดก็เหนื่อยแล้วครับ
แต่คนใกล้ตัว (และใกล้ใจ ฮิ้วววววววววววววว) กลับมีกร๊าฟที่โลดแล่นอย่างน่าเหลือเชื่อ ชีวิตพ่อพระเอกยิ่งกว่าสายชลหรือคุณชาร์ลสเสียอีก
หลังจากเหตุการณ์ที่แม่ขอโทษมันวันนั้น สถานการณ์ระหว่างแม่ลูกคู่นี้ก็ตึงเครียดน้อยลงครับ... แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ตึงเครียดเลยนะ มันเคยพาผมแวะเวียนซื้อข้าวหรือเอาเงินไปให้คุณน้าแทนการโอนผ่านตู้สี่เหลี่ยมไร้อารมณ์ ไม่รู้ทำไมแม่ลูกคู่นี้ถึงได้ไม่ค่อยพูดอะไรกันนะ... ผมกับแม่นี่พูดกันน้ำไหลไฟดับเลย ยิ่งมีไอ้เชอร์มาผสมโรงด้วยยิ่งเจี๊ยวจ๊าวกันไปทั้งบ้าน อาจเป็นเพราะไม่ได้พูดกันตามปกตินานแล้วด้วยมั้ง... เลยไม่รู้จะพูดอะไร ลำบากผมอีก ต้องมานั่งจ้อชวนคุยนู่นนี่ตั้งแต่สากกระเบือยันเรือรบ แต่ก็เอาเหอะกินข้าวร่วมโต๊ะเดียวกันก็ถือว่าพัฒนาขึ้นเยอะแล้วล่ะครับ
เกริ่นมาตั้งนาน เรื่องกินข้าวกับแม่นี่ไม่ใช่เรื่องที่ทำให้ชีวิตสายชล... เอ๊ย! ภคิน มันเด้งขึ้นเด้งลงเป็นกร๊าฟฟันปลาแบบนี้หรอกครับ เรื่องจริง ๆ เลยก็คือ...
มันกำลังโดนตามตื้อครับ!
“นะไอ้คิน... ถ้าไม่ได้หนังหน้ามึงละครคณะเราชิบหายวายป่วงแน่ ๆ” ว่าแล้วพี่ท่านก็มา...
ไอ้ผมก็ไม่ได้นับเสียด้วยว่ามันผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนเรียงคิวกันมายังไง... แต่ที่แน่ ๆ เวลามันมากินข้าวกับผมทีไรจะมีเดินมาไม่ซ้ำหน้าเลยครับ... เขาทำงานกันเป็นทีมจริง ๆ
ไอ้พระเอกหันไปมองด้วยสีหน้าที่พร้อมจะพ่นเส้นเล็กต้มยำใส่หน้าเพื่อนคนนั้น “กูบอกว่าไม่...”
บอกตามตรงถ้าผมเป็นเพื่อนมัน... กูต่อยหน้าแหกไปแล้ว คิดภาพตามนะถ้าคุณเป็นคนนอกอะ... มีไอ้เหี้ยคนนึงที่หน้าตาดีมาก ๆ แต่พอเราไปขอความช่วยเหลือต้องการพึงใบบุญในส่วนที่พ่อแม่มันให้มา (และแน่นอนว่าเราไม่มี) มันเสือกตอบเหมือนกูมาขอทำบุญผ้าป่าซะอย่างนั้น... ช่างไม่เห็นความสำคัญของสังคมจริง ๆ นะมึง! และนี่เป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ว่า ทำไมหนังหน้าดี ๆ อย่างมันถึงไม่ใช้หน้าตาหากิน... พี่ท่านเล่นต้านสังคมซะขนาดนี้
“งั้นมึงจะให้ใครเป็นวะไอ้คิน?”
“นั่นสิคะน้องคิน พี่วางเรื่องไว้หมดแล้ว น้องแค่มาซ้อมนิด ๆ หน่อย ๆ หลังเลิกเรียนจันทร์ถึงศุกร์กับวันเสาร์อาทิตย์เท่านั้นเอง” เออ... พี่ครับ ผมว่ามันไม่นิดหน่อยแล้วมั้ง... นี่มันล่อไปเกือบทั้งชีวิตละ
“นะมึงนะ... ถือว่าช่วยกู้หน้าให้คณะเถอะ ถ้ามึงไม่เล่นแล้วใครจะเล่น”
“ใครก็ได้ที่ไม่ใช่กู” พี่ท่านก็ยึดมั่นในอุดมการณ์จริง ๆ
จะว่าสงสารคณะมันก็สงสารนะ ผมยังคิดไม่ออกว่าไอ้ผมยาวรุงรังหรือไอ้หนุ่มถักเดรดล็อกคนไหนมันพอจะเป็นหน้าเป็นตาให้คณะมันได้เลย นี่ถ้าได้ไอ้ภคินรับรองว่าเงินค่าบัตรไหลเข้าคณะมันอื้อแน่ ๆ
“กูบอกมึงแล้วว่ากูไม่ว่าง ไปขอเหี้ยโจ้ไป... มันอยากเป็นพระเอก”
“เออใช่ ๆ ทำไมไม่มาขอกูวะ กูพร้อมเสมอสำหรับบทนั้น ปกติก็เล่นอยู่ทุกวัน” พอได้สอดปากไอ้โจ้ก็ยักไหล่แบบกูไม่แคร์... หูยยยยยยยยยยยยย
“ใช่ ๆ เพื่อนกูเนี้ยดาราระดับแถวหน้าของวงการ” คู่หูรักยมเดินมาตบบ่าเพื่อนรักมัน “ชื่อในวงการคือโจโจ้ ไมอ๊อกซี่”
เออ... กูว่ามึงชักจะเลอะเทอะไปกันใหญ่แล้ว...
“เหี้ยคินมึงจะบ้าเหรอ กูไม่ได้จัดละครเรื่องถลกหนังกำพร้าไอ้หน้ามืดนะเว่ย” ผมเริ่มเข้าใจแล้วทำไมเพื่อนมันคนนี้ถึงได้ทำละคร... แค่ตั้งชื่อเรื่องยังลึกซึ้งขนาดนี้เลย ยอดเยี่ยมจนกูเกือบลืมตัวลุกขึ้นปรบมือให้
“โห... ‘ไรว้าคนอุตส่าห์อยากช่วย”
“อยากได้หน้าตาดีก็ไปขอไอ้อาร์ทนู่นไป”
ควับ!
ทุกสายตาจับจ้องไปที่ผู้ชายที่อยู่ ณ หัวโต๊ะทันที มือไอ้อาร์ทที่กำลังจับช้อนของชะงักก่อนจะได้เข้าปาก มันค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมาจากจานข้าว แล้วหันมาสบตาทุกคนช้า ๆ ด้วยรอยยิ้มเย็น ๆ ...
“เอ่อ... กูว่ากูไม่กวนพวกมึงละ ไว้กูมาใหม่นะคิน คราวหน้ามึงไม่รอดแน่” ไอ้หนุ่มใส่แว่นคนนั้นชี้หน้าคาดโทษเอาไว้ ซึ่งไอ้พระเอกก็เกรียนพอที่จะยักไหล่เป็นเชิง ‘เรื่องของมึง’ ตอบเขาไป
“ไม่คิดจะทำกิจกรรมเพื่อสังคมบ้างเลยรึไงมึง?” ผมนั่งท้าวคางถามมัน
“ไม่ทำ... เสียเวลา เอาเวลาไปหาตังแดกดีกว่า” ว่าแล้วพี่ท่านก็บิดขี้เกียจ... เฮ้ย ๆ มือน่ะไม่ต้องมาพาดไหล่กูก็ได้ “งานแม่งก็เยอะ ต้องกลับไปดราฟท์งานอีกสามแผ่นเนี้ย มึงจะให้กูเอาเวลาที่ไหนไปซ้อมละครโง่ ๆ”
กูเชื่อว่าเชกสเปียร์ได้ยินคงน้ำตาไหลพราก... บทกวีไม่มีความหมาย ฉันงมงายสวดมนต์ขอพร...
ละคร ’ถาปัตย์เป็นงานใหญ่ของคณะมันเลยล่ะ ไอ้ผมก็ไม่ใช่พวกอารมณ์สุนทรีย์ขนาดว่าจะไปดูละครอะไรเทือกนั้นเสียด้วย แต่เพื่อนที่คณะมันชอบมาเล่าให้ฟังทุกปี... โดยเฉพาะไอ้แม็กซ์ที่มาเล็งพระเอกทุกปี ถ้าจะพูดให้ถูกคือมาดูเป้าผู้ชายในงานครับ หน้าเน่อมันไม่มอง มันก้มหน้าเดินอย่างเดียว ผู้ชายทุกคนพึงระวังไว้นะครับ... เจอกะเทยก้มหน้าเดิน ไม่ใช่ว่าเป็นคนขี้อาย แต่มันเล็งจุดยุทธศาสตร์ทางการสืบพันธุ์ของเราอยู่ครับ
เฮ้ย ๆ เดี๋ยวก่อน จากเรื่องละคร ’ถาปัตย์มันกลายเป็นเรื่องไอ้แม็กซ์กับเป้าผู้ชายไปได้ไงวะ กลับมาที่เรื่องเก่าของเราอีกครั้ง... ผมแค่อยากจะบอกว่าละครมันดังมาก ๆ เลยนะครับ คนในมหาลัยซื้อตั๋วกันให้รึ่ม... นี่ถ้าได้ไอ้ขี้เก๊กนี่ไปเล่นคงไม่ต้องพูดถึงว่าเงินจะไหลเข้าคณะมันขนาดไหน แต่ก็อย่างว่าล่ะ... ถ้าไม่ไหลเข้าประเป๋ามัน ไอ้นี่มันยอมที่ไหนล่ะ ไอ้หน้าเงินเอ๊ย!
“ทำไม... มองหน้ากูแบบนั้นหมายความว่าไงวะ?”
“เปล๊า...” เฮ้ย ทำไมกูเสียงสูงวะ
“เออ... งั้นก็ดี กลับห้องกันดีกว่า”
ดีนะที่มันโง่ อ่านความคิดคนอื่นไม่ค่อยออกเท่าไหร่ เพราะมันเป็นพวกสนใจแต่ตัวเอง (เหมือนจะดีแต่ก็ไม่ดีว่ะ) ผมกับมันเลยลุกเอาจานข้าวไปเก็บแล้วขอตัวกลับกันก่อน ไอ้ฟาร์ส่งสายตาอาฆาตพยาบาทเข้าทำร้ายผมอีกครั้ง ที่ทิ้งมันไว้ในฝูงหมาบ้า โทษทีว่ะเพื่อน... ยังไงกูก็ต้องเอาตัวรอดก่อน มึงก็อยู่เสพกัญชาเป็นเพื่อนไอ้อาร์ทไปก่อนนะ กร๊ากกกกกกกกกก
โรงอาหารกลางของมหาลัยตั้งอยู่ตรงจุดศูนย์กลางของสารพัดคณะ ให้บริการอาหารและเครื่องดื่มในราคาย่อมเยาที่เท่าเทียมกันกับคุณภาพความสะอาด... ผมมองกรรมวิธีการล้างถ้วยล้างจานตอนที่เดินเอาจานไปเก็บแล้วสาบานกับตัวเองในใจว่ากูจะไม่กลับมาแดกที่นี่อีกถ้าไม่จำเป็น และด้วยความว่าฝูงชนจำนวนมากจากหลากหลายคณะแห่มากินข้าวกันที่นี่เล่นเอาผมแทบจะเขย่งเท้าเดิน จนมีไอ้เหี้ยที่ไหนไม่รู้มาเหยียบเท้าเข้าไปเต็มตีน
“เหี้ย!” อุทานได้ต่ำช้ามากกู...
“คนโว้ยไม่ใช่หะ... เฮ้ย! ไอ้ไปป์นี่หว่า ไงวะไม่ได้เจอกันนานเลย”
“อะ... ไอ้ตุ้ย”
ครับ... มันเป็นเพื่อนจากโรงเรียนเก่าของผมเอง แต่อยู่คนละห้องกัน... เอ๊... รู้สึกมันจะอยู่ห้อง 8 ห้องเดียวกับ...
“เฮ้ย! ไงวะคิน มึงก็อยู่เหรอเนี้ย วันเลี้ยงรุ่นรึไงวะ”
ไอ้พระเอกยักคิ้วตอบเพื่อนมัน “ยืนตั้งนานเพิ่งจะทักนะไอ้ตุ้ย”
“โหยยยยยยยยยยย...พ่อคนดังมหา’ลัย กูก็นึกว่าจะจำหน้าเพื่อนไม่ได้แล้ว”
“ดังห่าไรมึง วัน ๆ จมอยู่กับคณะ จะเอาเวลาที่ไหนไปดังวะ”
“ตอบเป็นเซเลบเลยวุ้ยเพื่อนกู” ตุ้ยหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “เออ... กูได้ข่าวมาว่ามึงเลิกกับแอมแล้วเหรอวะ? กูไม่เชื่อเลยนะเว่ย ถ้าไม่ได้มาถามกับมึงตรง ๆ”
“ข่าวเก่าว่ะ เลิกไปตั้งนานแล้ว”
“เฮ้ย! มึงพูดจริงเหรอ... เสียดายคบกันมาตั้งนาน แถมแอมสวยจะตาย ผู้ชายคนไหนก็อยากเป็นแฟนด้วยทั้งนั้นแหละ”
“เหรอ...” มันคงไม่รู้จะตอบอะไรไอ้ตุ้ยแล้วจริง ๆ
“เออ... แล้วนี่มึงมีคนมาดามหัวใจแล้วรึยังวะ?” และแล้วไอ้ตุ้ยก็ถามคำถามที่ผมกลัวที่สุด... “สาว ๆ ที่คณะกูฝากให้มาถามมึงเพียบเลย”
“มีแล้ว... ก็นี่ไง... ไอ้ปะ... โอ๊ย! มึงเหยียบตีนกูทำไมเนี้ย?” ผมรีบชักตีนที่ขยี้หลังเท้าไอ้ภคินออกทันทีไม่ให้ไอ้ตุ้ยผิดสังเกตพร้อมส่งสายตาดุใส่มันทันที... อย่าพูดออกไปเชียวนะมึง แค่นี้เขาก็จะรู้กันหมดแล้ว...
“ปะ... นี่มันใครวะ ปูเป้มนุษย์ฯ ป่านสังคมฯ ปรางเศรษฐศาสตร์” มันพูดกลั้วหัวเราะ “หรือว่าใกล้ ๆ นี่... ไปป์บริหารเป็นไง กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไอ้สัดตุ้ยขำครับ แม่งหัวเราะไม่ได้ดูสถานการณ์เลย! มึงดูหน้ากูนี่ ตลกกับมึงมั้ย เช้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“โอ๋ ๆ ๆ กูล้อเล่นน่าอย่าทำหน้าแบบนั้นสิวะ” ไอ้ภคินอ้าปากจะพูดอะไรสักอย่างแต่โดนผมเหยียบไว้ด้วยตีน “แล้วแฟนใหม่เป็นไงมั่งวะ”
คราวนี้ไอ้พระเอกเหล่มองผม ก่อนจะยิ้มมุมปากแล้วหันไปตอบ
“พูดมาก ขี้นินทา ขี้บ่น น่ารำคาญ ปากหมา พูดจาหยาบคาย ชอบโกหกปกป้องคนอื่น ติดลูกอมปัญญาอ่อน ตั้งชื่อติ๊งต๊องให้ตุ๊กตาหมีโง่ ๆ”
อุก... กูทำอะไรไม่ถูก ได้แต่อ้าปากค้าง... เหมือนถูกตบหน้ากลางสี่แยก...
“ห๊ะ?” ไอ้ตุ้ยอึ้งไม่แพ้กัน สีหน้าของมันบ่งบอกเลยว่ามันกำลังคิดอยู่ว่า ‘มึงคบอินั่นเข้าไปได้ยังไง?’
ไอ้พระเอกยกยิ้มมุมปากเอาแขนพาดบนไหล่ผมแล้วยักคิ้วกวน ๆ ให้ไอ้ตุ้ยทีนึง
“แต่น่ารักชิบหายเลยว่ะ...”
แม่งเอ๊ยยยยยยยย... เขินกว่านี้มีอีกมั้ยวะ!?
ไม่ต้องรอให้ผมหลอมละลายเป็นน้ำให้ลุงภาโรงมาเช็ดออก มันเอาแขนที่โอบไหล่ผมดึงตัวผมออกไปท่ามกลางสีหน้างงเป็นไก่ตาระเบิดของไอ้ตุ้ย ไอ้ผมนี่รีบจ้ำอ้าวนำมันไปเลย... อายจนแทบจะคลานเอาหน้าถูพื้นแทนใช้เท้าเดินอยู่แล้ว
พูดงี้มึงชมกูแต่แรกไปเลยไป! ชิ!
.............................................................................
............................................................
.....................................
.............
กราฟชีวิตของผมที่นิ่งเหมือนเส้นชีพจรคนตาย แต่อยู่ ๆ มันก็พุ่งขึ้นพุ่งลงเป็นฟันปลาประหนึ่งหุ้นรวน... เรื่องมันเริ่มมาจากประโยคนั้น...
มันเป็นวันเสาร์ที่แสนเงียบสงบเป็นปกติธรรมดาสากลของโลก... ผมกับภคินอยู่ที่ห้องด้วยกันทั้งคู่ ต่างฝ่ายต่างทำงาน ผมต้องเขียนแผนการตลาด ส่วนไอ้พระเอกยึดโต๊ะกินข้าวใช้แทนกระดานเขียนแบบ ท่ามกลางบรรยากาศสบาย ๆ แบบนี้ แต่ใครจะรู้เล่าว่าพายุจะก่อตัวขึ้นมาในวันนี้...
“ภคิน! กางเกงในมึงมาอยู่ในตะกร้ากูได้ไง!?” ปัง! ผมกระแทกตะกร้าผ้าลงกับโต๊ะกินข้าว
ภคินที่กำลังเหลาดินสอด้วยคัตเตอร์อย่างเมามันเงยหน้าขึ้นมามองผมเหมือนผมเดินมาถามว่า ’เฮ้ย... วันนี้มึงใส่กางเกงในเปล่าวะ?’
“กูใส่ไว้เองแหละ”
“เออ! กูรู้ มีกันอยู่สองคน ไม่ใช่มึงแล้วจะเป็นหมาตัวไหนล่ะ แต่ที่กูอยากรู้ก็คือ มึงมาใส่ตะกร้ากูทำไมมิทราบครับ... ตะกร้าตัวเองก็มีใช้”
“ถามแปลก” มันยังนั่งขูดดินสอไม่หยุด “ก็ให้มึงซักให้ไง”
“ตลกละ... กูไม่ใช่แม่มึงนะจะได้มาซักกางเกงในให้เนี้ย”
“ก็ใครบอกว่าใช่ล่ะ ซัก ๆ ไปเหอะมึง ไหน ๆ มึงก็จะซักของตัวเองอยู่แล้วนี่ จะซักคนละรอบให้มันเปลืองแฟ้บทำไม?”
“ไม่เว่ย! กูไม่ซักให้ใครทั้งนั้น” ว่าแล้วผมก็เทกระจาดกางเกงในออกมารื้อ ๆ ของมันออก “กูจะทิ้งของมึงไว้ตรงนี้ล่ะ”
เท่านั้นล่ะ มันปราดเข้ามาคว้ากางเกงในตัวเองพยายามยัดลงตะกร้าในอ้อมกอดผม ไอ้ผมก็ไม่ยอมครับกอดตะกร้าแน่นแทบจะจมหายไปในอกประหนึ่งตะกร้าเป็นเมียยอดรักที่ชู้อย่างมันจะมาแย่งชิงไป
“ไปป์...” มันกดเสียงต่ำ “อย่าดื้อ”
“ประโยคนั้นกูต้องพูดต่างหาก ก็บอกแล้วว่าซักเอง อย่าเซ้าซี้ได้มั้ยวะ?”
มันไม่ยอมแพ้ พยายามเสือกไสมือเข้ามาในตะกร้าผมให้ได้ งานนี้เลยเกิดสงครามยื้อแย่งกัน ผมก็ไม่ยอม มันก็ไม่ยอม งานนี้ต้องมีเสียเลือดเสียเนื้อกันบ้างวะ...
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ผมกรีดร้องตอนที่มันจับตะกร้าได้แถมยังดึงไปทางนั้นสุดแรง ไอ้พระเอกยกยิ้มมุมปากด้วยความกวนตีนสุดแสนจะบรรยาย อ๋อ... มึงเล่นงี้กับกูใช่มั้ย...
พลั่ก!
ผมแกล้งปล่อยมือออกจากตะกร้าหน้าตาเฉย เล่นเอาไอ้คนที่ยื้อแย่งอยู่เมื่อกี้ลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่บนพื้น มันอ้าปากค้างไม่คิดว่าผมจะมามุกนี้... ส่วนผมน่ะเหรอ...
“กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” หัวเราะน้ำหูน้ำตาไหล “เป็นไงล่ะมึงอยากดะ...”
พลั่ก!
มันลากผมลงไปแดกในน้ำ... เอ้ย ไม่ใช่! มันดึงผมลงไปเผละอยู่บนพื้นเป็นเพื่อนหน้าตาเฉย ไม่พอแม่งยังกระโดดขึ้นมาฟัดกูเหมือนหมากัดตุ๊กตา เฮ้ย… พอ! พอ! พอ!
“พอแล้วมึง หน้ากูเยินหมดแล้วสัด”
“เห็นหน้ามึงแล้วหมั่นเขี้ยวว่ะ” เป็นหมาฟันเพิ่งงอกรึไงวะ กัดไปทั่วนะมึง...
“มึงไม่ต้องมานอกเรื่อง” ผมชี้หน้าคาดโทษ “มึงมันโสโครกที่สุด ไอ้เรื่องกางเกงในนี่กูก็รับไม่ได้แล้วนะ วันนู้นมึงแดกมาม่าแล้วไม่ล้างจานแถมไม่แช่น้ำอีก มึงรู้มั้ยว่าคราบต้มยำกุ้งมันขัดยากนะโว้ย แล้ววันก่อนมึงตัดกระดาษชานอ้อยเหลือเศษกระจายเต็มห้องก็ไม่ยอมกวาด แล้วเมื่อวานนะกูเปิดห้องมาก็สะดุดรองเท้ามึงอีกแล้ว ชั้นวางดี ๆ เขาก็มีให้ใช้ทำไมมึงไม่รู้จักวางวะ เก็บไว้วางอาหารหรือไง... แล้วตอนนั้นนะ...”
“หยุดตรงนั้นเลยมึง ไม่ต้องพูดต่อละ” แล้วจะให้กูพูดต่อยังไง มึงเล่นปิดปากกูแบบนี้ “มึงนี่ขี้บ่นเป็นสาวแก่ไม่มีผัวไปได้”
“ไอ้อวาย...” แปลว่าไอ้ควาย
“แหนะ... ยังจะด่ากูอีก มึงจะบ่นอะไรมากมายวะ ปล่อยวางบ้างเหอะ” ว่าแล้วมันก็ทำเนียนขว้างกางเกงในลงตะกร้าประหนึ่งชู้ตบาสฯ “แล้วเนี่ยนะ เลิกพูดคำหยาบใส่แฟนซะทีเหอะ”
“มึงขอให้กูกัดลิ้นตายเลยดีกว่า ภคิน... ปล่อยแขนกูได้แล้ว” ว่าแต่มึงไม่เคยพูดคำหยาบกับกูเลยเนอะ ไม่เค้ยไม่เคย...
“ไม่เอาไม่เรียกงั้นดิ... ไหนพูดตามสิ ‘คินจ๋า ปล่อยแขนไปป์หน่อยครับ’ “ อ๊ากกกกกกกกกกกก... ขนลุกว้อย!
“ให้ไอ้โจ้มีผัวก่อนเหอะแล้วกูจะพูด”
“เออ... เดี๋ยวกูบอกให้มันหาผัวเลยเนี่ย เดี๋ยว! อย่ามานอกเรื่อง! บอกให้เรียกคินไง ทำไมพูดยากพูดเย็นจังวะ?”
“เรียกแบบไหนมันก็เหมือนกันนั่นแหละ อย่าเรื่องมากได้ปะ?”
“ไม่เอา! มึงเรียกชื่อจริงแฟนได้ไง เรียกชื่อเล่นสิวะ”
“ชื่อเล่นกันชื่อจริงมึงต่างกันมากเลยนะ... แค่ ภ สำเภาตัวเดียวเนี้ยจะอะไรนักหนา”
“ต่างกันสิ! ต่างมากด้วย! ไหนเรียกกูว่าคินซิ”
“ไม่เอาโว้ย มันก็ยากพอ ๆ กับให้มึงเลิกซกมกนั่นแหละ”
“แค่เรียกมันจะยากอะไรวะ” ก็กูเขินอะ... ยากพอมั้ยล่ะแสรดดดดดดดดดด “ไหนเรียกคินดิ๊”
“ไม่! ไหนลองซักกางเกงในเองซิ”
“ไม่!” กูรู้ละทำไมกูอยู่กับมันได้... เกรียนทันกันซะขนาดนี้...
“งั้นก็เจ๊ากันไป ถอย... กูจะไปซักผ้า... อ๊อ เมื่อวานมึงยังไม่ล้างจานเลยนะ แช่ในซิงค์จนจิ้งจกไปว่ายน้ำเล่นแล้วมั้ง”
“ไปป์” มันขู่ผม “เรียกคิน”
“ภคิน” ผมขู่มันคืน “ไปล้างจาน”
“ไปป์...”
“ภคิน...”
“ไปป์...”
“ภคิน...”
“ไปป์...”
“ภะ...”
“เฮ้ย! พอแล้ว” ไอ้ภคินมันชิ่งตัดมุกผมก่อนอะ อ๊ากกกกกกกกกกกก... แย่งซีนกู กูโกรธ!
“ถ้ามึงจะบ่นกูมากขนาดนี้แถมยังไม่ยอมเรียกชื่อเล่นกูแบบนี้ล่ะก็...”
“ทำไม?”
มันยกยิ้มมุมปากขึ้นมา พร้อมกับเอ่ยประโยค “เรามาเล่นเกมกันดีกว่า...”
เอ๊ะ... ทำไมกูรู้สึกเสียวสันหลังวูบ ๆ กับสายตาท้าทายนั่น...
“ห้ามพูดคำหยาบหนึ่งอาทิตย์... ใครแพ้ต้องทำตามที่อีกฝ่ายต้องการ”
TBC
ย่องมาอัพตอนดึกๆค่ะ เดี๋ยวจะไปนอนแล้ว
กำลังซุ่มคิดจะทำแฟนเพจของตัวเอง ถ้าทำแล้วอย่าลืมไปกดไลท์นะคะ...บังคับ 5555
เจอกันตอนหน้าค่ะ
PS.คาดว่าคนอ่านหลายๆคนคงเริ่มเปิดเทอมกันบ้างแล้ว มีความสุขกับชีวิตเปิดเทอมนะคะ :impress2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด กลับมาอัพแล้วววววววว
ประโยคนั้นของน้องคิน :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
:L2: :L2: :L2:
-
ต๊าย
แล้วเล่นกะใครไม่เล่น
มาท้าเล่นกะน้องไปป์ สุภาพชนชะด้วยสิ
-
o13 :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4: :เฮ้อ: ตีกันตลอด
-
ทะเลาะกันน่ารักเชียว :กอด1:
-
กรี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
ตอนหัวค่ำว่าจะมาเม้นโฉบทวงสักหน่อย คึคึ แต่เน็ตไม่อำนวย
เลยชิ่งไปนอนก็นอนไม่หลับมาเปิดคอมพ์ รู้สึกเปรมที่เห็นภคินไปป์อัพพอดี ><!
โอ้ยยยยยยยยยย ตอนนี้น่ารักจังเลยค่ะ ภคินกับแม่ก็เรื่อยๆเนอะ ก็ดีและ
แต่โอ้ยยยยยยคุณภคินขาาา อะไรจะต้านสังคมขนาดนั้นก๊ากกกกกกกกก
แต่ “แต่น่ารักชิบหายเลยว่ะ...” Orz ,,, ประโยคนี้ทำตายสนิท กรี๊สสสสสสสสสสส เขินแทนไปป์อ้ะ>O<!
ฮาเรื่องกางเกงใน โอ้ยยย เด็กมากกก แต่มันคนละไซส์ใช่มั้ยน้องไปป์ถึงแยกออกว่าของใครเป็นของใครอะก๊ากกกกกก
เล่นเกมส์อะไรน่ะภคิน แบบนั้นไปป์จะแย่เอานะ555555555555555*
ทำไมรู้สึกมีเค้าลางว่าไปป์ใกล้จะสัวเตีย เสียตัว5555555555555555555555555555555* เรื่อยๆเนอะ ไม่มีฉากสูบไปป์อีกอะคนเขียน -3- เค้าจะลงแดงละ คึคึ
แต่ยังไงก็แล้วแต่ตอนนี้ภคินน่ารักx100000000000000000000000 ฮื่ออออออ :-[
เรื่องแฟนเพจ ถ้ามีก็ตามไปกดไลค์แน่นอนค่าาาาาา =3=
สู้ๆนะคะคนเขียน เป็นกำลังใจให้ค่ะ (ต่อไวๆน้าาาา)
ขอบคุณค่ะ
-
นี่แหล่ะที่รอคอย :-) ชอบมากๆเลยล่ะตอนนี้
น่ารักจริ๊งงง ทั้งสองคนเลย ! o13
-
“แต่น่ารักชิบหายเลยว่ะ...”
ประโยคนี้อย่าว่าแต่ไปป์เลยที่ตาม คนอ่านก็ตายจ้า :-[ :m1:
แต่สองคนนี้ทะเลาะกันได้ฮามาก ว่าแต่เกมนี้ใครจะชนะน้อ :z1:
-
:laugh:กร๊ากก....กกก คู่ข้าวใหม่ปลามันเขาเกรียนใส่กัน :z1:
ฮ่า.....น้องไปป์แพ้ชัวร์ o18 จะทำโทษยังไงดีหน๊าาาาาาา
-
งานนี้พี่ไปป์เสียดุลย์แน่ค่ะ o18 เตรียมตัวสังเวยพี่คินไว้เลยนะคะพี่ ฮ่าาาาา
-
ละลาย
-
อ๊าย! :-[ คินหลอกชมไปป์อ่ะ
งานนี้เชีัยร์ภคินแหละ~
-
คู่นี้ช่างหาสีสันมาให้กับชีวิตได้ตลอดจริงๆ
งานนี้เชียร์ไปป์อะ ถึงจะเดาว่าไปป์คงสงบปากตัวเองได้ยากก็ตาม
-
สังหรณ์แปลกๆ เหมือน ไปป์ใกล้จะเสียตัว 555+
-
ภคินมันซกมกผิดหน้าตาจริงๆ
ไปป์มันเป็นแฟนหรือแจ๋วกันเนี่ย
-
เถื่อนเข้าเส้นกับปากหมาเป็นนิสัย...เพื่อนคงฮากริบตอนสองคนนี้พ่นภาษาดอกไม้ใส่ :m20:
-
เกมของคินี่ สงสัยไปป์ แพ้ตั้งแต่ชั่วดมงแรกแล้ว
ชอบครับ สนุกครับ ขอบคุณนะครับ
-
ตื่นเต้น
-
ต๊ายเขาจะพูดจาภาษาดอกไม้กันแหละ
ปล ภคินหล่อนะแต่พอเห็นสภาพการดำรงชีวิตแล้วแบบว่าสงสารไปป์อ่ะ :a5:
-
เกาะขอบติดเวที รอดูว่างานนี้ใครจะเป็นฝ่ายชนะ
แต่แอบเชียร์ให้ภคินชนะ หวังในเงื่อนไขที่จะฝ่ายนี้จะขอ เอิ๊กๆๆๆๆๆ
-
งานนี้ใครจะชนะน้อ ลุ้นเว้ยเฮ้ย :z2:
-
จะทำได้ไหม ทำได้หรือเปล่า :m20: :m20:
เชียร์คิน
-
คินน่ารัก
:man1: อาร์ท ไม่ต้องพูดอะไรก็ได้ แค่ออกมาบ่อยๆก็พอ
:pig4:
-
คินวางแผนอะไรหนอ
สงสัยจะยั่วจนไปป์ตบะแตกแน่ ๆ
-
ฮ่า ฮ่า เล่นเกมส์ ๆๆๆ
ถ้าคินชนะไปป์ตายแน่ o13
-
รักกันแบบเกรียนๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ละครถาปัด...
อาร์ทเป็นพระเอกนะ ๆๆๆๆๆๆๆ ////- -////
คินบทเยอะละ แบ่งให้อาร์ทบ้างๆๆๆๆๆ ฮว๊ากๆๆๆๆ
ปล. ไอเกมส์ที่กำลังจะเล่นอะ พนันเลย แพ้ฟาวล์ทั้งคู่ภายใน 3 ชั่วโมง 5555+
-
จริงๆภคินน่าจะโ้บ้ยให้อาร์ทตั้งนานแล้วนะ 55555 อาร์ทนี่เป็นผู้สยบทุกคนจริงๆ ก๊ากกกกก :m20:
อยากรู้ว่าจีบฟาร์ติดยังงงงงง โอ่ยยยย หลงรักคู่นี้ (เฮ้ย แล้วคู่หลัก?)
ต่างคนต่างหยาบขนาดนี้ ภคินยังพอนึกออก แต่ไปป์พูดจาเรียบร้อยนี่...
สงสัยไปป์จะเสร็จคินก็งานนี้แหละ :laugh:
รอตอนต่อไปอยู่นะคะคนแต่งงง สู้ๆ! XD
-
เกรียนทั้งคู่ แต่น่ารักเป็นบ้า
ปล.คิดถึงคู่อาร์ท&ฟาร์ จัง :กอด1:
-
คึคึคึคึคึคึ แฟนภคินเค้าน่ารักกกกกกก
แอร๊ยยยยย
ถ้าอาร์ทจะเป็นพระเอกขอให้เป็นละครเรื่องรักนี้มีมนต์ดำอะไรแบบนี้
ดูต้องพึ่งพากุมารทอง55555
ขอบคุณนะคะ
ปูเสื่อรออ่านว่าเกมส์ของภคินจะดุเด็ดเผ็ดมันส์แค่ไหน
-
ละครเรื่องถลกหนังกำพร้าไอ้หน้ามืด :jul3: โจ้เอ๊ยยยย
“พูดมาก ขี้นินทา ขี้บ่น น่ารำคาญ ปากหมา พูดจาหยาบคาย ชอบโกหกปกป้องคนอื่น ติดลูกอมปัญญาอ่อน ตั้งชื่อติ๊งต๊องให้ตุ๊กตาหมีโง่ ๆ” :m20:
“แต่น่ารักชิบหายเลยว่ะ...” :o8:
-
น่ารักชิบหาย :-[
-
ละคอนๆ ให้อาร์ทเป็นพระเอกนะ พรีสสสสสสสส
ไปป์ โดนแน่ๆ
ถ้าไม่พูดคำหยาบต้องโคตรน่ารักอ่ะ
ถึงต่อให้พูด ก็ต้องโดนลงโทษแบบเ้ข้าตัวเองอยู่ดี 555555
แต่คินค่ะ ถ้าจะสาธยายคุณสมบัติแฟนขนาดนี้
ฟังๆแล้วแม่งไม่มีดีอ่ะ เหอๆๆ
ยกเว้นข้อสุดท้ายยยยยยย อร้ายยยยยย เขินนน
-
บอกเลยเกมนี้ยากกก
เคยลองแล้ว ผ่านไปสองชั่วโมง เอิ้กกกก _*_
-
มีแววอย่างแรงว่าไปป์จะแพ้ กร้ากกก :laugh:
-
ไปป์แพ้ชัวร์ เพราะไปป์พูดทีไร ปล่อยสัตว์ทำบุญทุกทีอ่ะ :laugh:
-
คินน่ารักจังเลย o13
-
:laugh:
ไปส์เอ้ยย ตกหลุมพลาง คินแล้วหล่ะลูก
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก จะทำได้มั๊ย ทำได้รึเปล่า ~
-
งดพูดคำหยาบ ไปป์จะขาดใจตายก่อนมั๊ย :laugh:
“แต่น่ารักชิบหายเลยว่ะ...” :o8:
-
อ้ากกกกกกกกกกก ค้างที่สุดดดดด
เขินด้วย อร๊ายยยย
ไปป์แกไม่รอดแน่งานนี้ แลดูจะเห็นแววแพ้มาแต่รำไร ฮ่าา
(อย่าหักมุมนะคะพี่คนเขียน ฮ่าๆๆ)
:o8:
-
มีลุ้นทั้งสองคน ใครกันแน่ที่จะชนะ
หุหุหุ
-
ภคินนี่ซกมกสมเปนผู้ชายจิงๆ เหอะๆ
-
แหมคู่นี้ก็นยังสวีทกันได้แปลกๆเหมือนเดิม!?
(มันเป็นไงวะ) 555
-
อ้ายยยยเขิลแทนไปป์อ่ะ ตอนภคินพูดถึงแฟน :-[
ปล.เล่นเกมส์ๆๆๆๆ เสียแน่ไปป์
-
เขินแทนไปป์ -/-
เล่นเลย เล่นเลย.......
-
ภคินต้องมีไม้ตายแน่ๆ เลใช้แผนนี้ o18
-
เล่นเกมแบบนี้ ก็เหมือนกับบังคับให้ไปป์แพ้ไปโดนปริยายเลย :laugh:
-
เล่นเลยๆๆๆๆ
ไปป์เสร็จแน่!! 555
ไอ้ภคินก็ซกมกเกิ๊นนนนน
ช่วยเหลือภรรยาหน่อยเด้~~
รอตอนต่อไป
-
คนวางเกมส์มีเหรอจะแพ้ 555ไปป์นายเสร็จแน่ :laugh:
:3123:
-
เดาได้เลยว่าไปป์แพ้ชัวร์เลย
ว่าแต่ภคินจะขอให้ทำอะไรน้า
-
ไปป์แพ้แบบไม่ต้องคิด ต้องลองไปอยู่ๆใกล้ๆแบคกราวนด์แมนเมากัญชาเอาไว้นะไปป์ o18
-
:z2:รออ่านนะคะ
-
“ห้ามพูดคำหยาบหนึ่งอาทิตย์... ใครแพ้ต้องทำตามที่อีกฝ่ายต้องการ”
หึหึ เล่นเกมส์แบบนี้มันผสมความเจ้าเลห์ไว้ด้วยอ่ะ
:z1: :z1: :z1:
-
คินชนะชัวร์ ก็ไปป์สุภาพชนซะขนาดนั้น --"
-
พระเอกละคร?...ให้อาร์ทเป็นพระเอก??? จะเล่นสื่อรักสื่อวิญญาณเหรอ?55555
อยากให้โจ้เป็นพระเอกอ่ะ ><รู้สึกถ้าคินเป็นพระเอกมันจะหลุดแบบไปป์เอาหน้ามุดพื้นโรงละคร แต่ถ้าโจ้เป็นพระเอกมันจะหลุดแบบทุกคนอ้าปากค้างแล้วฮากลิ้งไรงี้
แต่ถ้าอาร์ทเป็นพระเอกนี่...ทำละครฆาตกรรมสืบสวนสอบสวนเถอะ!
ปล.ชอบป.ไปป์บริหารอ่ะ เรียกแบบนี้เหมือนเธอชื่อดังเลยอ่ะ กร๊ากกกกก
ปลล. รู้สึกเหมือนเดาไม่ได้เลยอ่ะว่าใครจะเป็นคนชนะ...เอ๊ะ หรือคินจะชนะแล้วสั่งให้ไปป์ทำตัวหวานเลี่ยนมือหงิกเป็นตอนพิเศษ?
ปลลล. ให้ไปป์เรียกภคินก็ดีแล้ว คนอ่านจะได้เรียกคินต่อไป5555
-
:a5:
อั๊ยย่ะ ไปป์น่าฮักกกกกก
ภคินงอแงเหมือนเดิมมมม
เกมนี้ภคินชนะแน่เลย ฮ่าๆๆ o13
-
เขิน ภคินนนนนน
ชมไปป์ได้ออกนอกหน้าสุดๆเลยน้า ><
แอร๊ย -.-
-
คินน่ารักอ่ะ :impress2:
-
“แต่น่ารักชิบหายเลยว่ะ...”
อ๊ายยยยยย เจอประโยคนี้เข้าไป เขินมากกกกก :o8:
ไปป์โคตรฮาอ่า 5555555
รอตอนหน้าค่า
-
คิณไปป์ น่ารักตลอดเว :กอด1:
-
ความอึมครึมของแม่กับภคินก็ลดน้อยลงแล้วนะ (ปลื้มเลยอ่ะ)
วันเลี้ยงรุ่นรึไงวะ (เห็นด้วยนะ)
กราฟชีวิตของผมที่นิ่งเหมือนเส้นชีพจรคนตาย (เห็นด้วยนะ เพราะนิ่งสนิทเลย)
“ห้ามพูดคำหยาบหนึ่งอาทิตย์... ใครแพ้ต้องทำตามที่อีกฝ่ายต้องการ” (อย่างมากก็แค่ ล้างจานหรือไม่ก็ซักผ้า สินะ)
เป็นกำลังใจให้คนแต่งครับ
และเป็นกำลังใจให้ทุกๆคนที่ถูกน้ำท่วม ตอนนี้น้ำลดลงไปมากแล้วนะครับ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ยังฮาไม่เปลี่ยนแปลง
แอบหวานเบาๆนะคิน
-
นู๋ไปป์จะทันคินไหมเนี่ยยอมๆเถอะที่รัก
-
นั่งอ่านไปขำไป ตลกมากกกกกกกกก หัวเราะจนขำค้างอยู่เลยตอนคอมเ้ม้นท์
ภคินไปป์ทำเราหายเครียดได้ในพริบตาขยิบหนึ่งทีครึ่ง กร๊ากกกกกกก !
เหมือนแม่จะรู้แล้วว่าคินกับไปป์เป็นมากกว่าเพื่อน ฮ่าา ดีๆๆน่าัรกเนอะ : D
ตอนเพื่อนมาง้อคินให้ไปแสดงละครเวทีก้โคตรฮา ขำก๊ากอย่างแรง
แล้วตอนบรรยายสรรพคุณไปป์ก็น่าร๊ากกที่สุด =///= แต่มันจะฮาจริงก็ตอนทะเลาะกัน
เรื่องกกน นี่ละ 55555 บ้าบอจริงๆสองคนนี้ เกรียนจริงอะไรจริง
ตอนหน้าต้องฮามากกกกกกกแน่ๆ กรี๊ดดดด ได้โปรดมาต่อไวๆ
รอกดไลค์แฟนเพจอยู่เด้อ อิอิ
-
อัพแล้ว!!!!
สงสัยหิมะจะตก o22
-
หวีดหวานเหลือเกินคินไปป์ :o8:
ประโยคนั้นของคินเล่นเอาเขินกันทั้งตำบล
-
อั๊ยย๊ะอยากอ่านต่อ เเอบอู้งานมาอ่าน อิอิ
มีความทุกข์กับชีวิตเปิดเทอมล่ะสิไม่ว่า :m15:
-
เต็มที่เลยไปป์ ไม่ถึง 3ชั่งโมง ก็แพ้แล้วเหอะ
-
“แต่น่ารักชิบหายเลยว่ะ...”
ขอตายกับประโยคนี้ :-[
ขอมอบเพลงนี้ให้อาร์ท
http://www.youtube.com/v/CWOBHopDOkw?version=3&feature=player_detailpage
อยากอ่านตอนพิเศษ อาร์ท+ฟาร์ จัง :really2:
-
ตอนนี้มันเริ่ดมากจริงๆ // ทำเสียงพี่แก้ม
ไม่ว่าใครจะแพ้ก็เป็นความสนุกสนานของผู้อ่าน
เพราะมันก็ลงโทษแปลกๆกันทั้งคู่ 5555
ปล. แอบเชียร์ให้ไปป์แพ้ เพราะคินจะได้ทำอะไรสะดวกๆ // พลั่ก !!(ไปป์ถีบ :z6:)
-
อ่านเวลาเค้าต่อปากต่อคำกันทีไรเขินตลอดอ่ะ อิอิ :o8:
-
แง่ววว เค้าค้างมากกกกกกกก ฮื่ออออออ เค้าเล่นเกมสืกันแย้วน้าาา อยากรู้ว่าผลยังไง
ขอให้คินชนะแล้วก่อให้เกิด NC ด้วยเทอญญญญญ 555555
คนเขียนมาต่อไวๆนะคะ เค้าคิดถึงงงงง :)
-
คู่นี้ยังฮ่าตลอดอ่ัะ
-
กิ๊ดดดดดด ใครจะแพ้น้าาาา~ o13
-
สงสัยจะเสียตัวเพราะงานนี้
-
Room 43
For this room I really enjoy with conversation(or fighting^^ :m20:) between Pipe and Kin.
Pipe prepare yourself I will cheer up so you have to win na ja. o18
หุ..หุ..นึกอยากพิมพ์เป็น eng แต่ก็ไม่ได้อะไรมาก พิมพ์ไทยง่ายกว่าอ่ะ
ชอบตอนภคินชมไปป์มากเลยอ่ะ ไม่จำเป็นต้องหวานจนเลี่ยน แต่อย่างเนี้ยได้ใจน้องไปป์ไปเต็มๆ(ได้ใจคนอ่านด้วย)
รออัพห้องต่อไปอยู่นะคะ....นั่งอ่านเรื่องนี้ทีไรเมื่อยกรามทุกที....ขากรรไกรจะค้างเอาให้ได้
:L2:ให้เป็นกำลังใจค่ะ
-
ไปป์....ทำไมเห็นลางแพ้อยู่รำไรขนาดนี้นะ :m20:
-
คนอยู่ด้วยกันมันก็ลำบากนะ รักมันก็ไม่ใช่ทุกอย่าง เผอิญเจอ ปัญหาคลายๆ แบบไปป์กะภคินเลย
ภคินมันคนง่ายๆ สบายๆ มากกกกกก มากคนไม่คิดว่าความเป็นอย่างนั้นของตัวเองมันทำให้คนอื่นรู้สึกไม่ดี ทั้งเรื่อง ไม่ทำความสะอาดไม่ล้างจานแล้วยังเสื้อผ้าอีก ถ้าคิดจะอยู่ด้วยกันก็ต้องปรับตัวอ่ะ นิดหน่อยถ้าบ่อยเข้าจากรักมันจะกลายเป็นอย่างอื่น ไม่ใช่พ่อใช่แม่ที่ต้องยอมให้ทุกอย่าง...
เม้นมากเพราะมันโดน
-
เล่นเกมอะไรเนี่ยยี่สิบคำถามหรือเปล่าอ่ะ ฮ่าา ไปป์กับคินอย่างเกรียนอ่ะสองคนนี้จะฮาไปไหนเนี่ย อยากอ่านฟาร์อาร์ทด้วยอ่ะ แล้วมาอัพต่อเร็วๆ นะ ^^
-
คิดว่าโจ้เหมาะกับบทพระเอกของละครถาปัตย์มากเพราะเพรียบพร้อมไปทั้งรูปร่างหน้าตาและพรสวรรค์ทางการแสดง
ขอโปรดให้การหนับหนุนโจ้ด้วย :m4:
ในการแข่งขันเกมส์นี้ไม่สามารถคาดเดาผู้ชนะได้เลย
เนื่องจากผู้เข้าแข่งขันทั้งสองมีความเป็นสุภาพชนผู้ดี๊ผู้ดีไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน :pandalaugh:
ถ้าภคินจะด่าไปป์ได้หวานขนาดนี้ ก้อบอกรักเหอะคร๊าบบบ
+1นะคะ :m1:
-
ไปป์น้อย ชีวิตประหนึ่งซินเดอเรลล่า
-
เกมส์นี้ผู้ใดจะเป็นฝ่ายปราชัย :laugh: :laugh:
-
กรี๊ดกร๊าก ภคินมีแผนใช่มั้ยคะ ถ้าคินชนะจะขอกดไป ใช่มั้ย? >////<
-
อ้ากกกก~มาแล้วๆๆๆๆๆๆ…ไปป์ขี้เขินอ่ะ ส่วนภคินขี้บังคับ555น่ารักอีกแล้ววว…ขอบคุณคนแต่งฮะ >_<
-
เขินแทนไปป์ :o8:
เกมส์นี้ไปป์แพ้ชัว o13
-
:impress3:
น้องไปป์เสร็จแน่ 555
-
น่ารักอ่ะ คู่ นี้ แต่ละลายกะประโยคเด๊ด ของภคินอ่ะ :o8:กดเป๊ด +1 :z2: :z2:
-
เกมส์นี้ขอเชียร์ไปป์
....
เชียร์ให้แพ้ !!!! ฮ่ะฮ่ะฮ่า ! :pig4:
-
ไปป์จะทำได้ไหม ไปป์จะทำได้รึเปล่า โว้โววววววว
-
รับไม่ได้
ทำไมคนหล่อๆแมนๆมักจะซกมกนะ
-
พี่ไปป์คะ หนูรักพี่นะคะ แต่หนูอยากให้พี่คินชนะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :laugh:
-
:z2: มาเต้นเชียร์จ้า
-
ถ้าจะไม่พูดคำหยาบ สงสัยคราวนี้ห้องคงจะเงียบ
แต่คาดว่าคงไม่นานสัตว์เลื้อยคลานคงได้เพ่นพ่านกันเหมือนเดิม :laugh:
-
:o8: ตอนนี้น่ารักกกกอ่ะ
ผลัดกันกวนไปมา น่ารักดี^^
-
อ่านทันแล้ว
สนุกจัง
คินนายกวนสุดๆไปเลย
ไปป์ก็นะกวนไม่แพ้กัน
ไม่มีเลยที่จะหวานใส่กัน
แต่ตอน39มันน่ารักกันจัง
ชอบอ่ะ :กอด1:
กด+เป็ดให้จ๊า
-
อ่านทันแล้ว จะพยายาม มาอ่านต่อเรื่อยๆ
เพราะบางทีอ่านไปแล้วก็ลืม ฮ่า ฮ่า
จะพยายามไม่ลืมไปป์กับคิน
-
Room 44
มันเป็นเกมส์นรกชัดๆ!!!!!!
“ไปป์คร้าบบบบบบบบบบบบ....คินคิดถึงไปป์จังเลย ไหนมาหอมต้อนรับสามีหน่อยเร๊ว”
การเปิดประตูอย่างเริงร่านี่มันอะไรกันว้อยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!! ผมมองภาพไอ้พระเอกที่ดี๊ด๊าเกินความจำเป็นกระโจนเข้ามากอดจนผมแทบเซกลิ้งขลุกๆลงไปกับพื้น
“ภคิน...เอ๊ย!!!! คินปล่อยได้แล้วน่า”
“วันนี้เงินเดือนออกด้วย ไปกินข้าวนอกบ้านกันนะครับ” ว่าแล้วมันก็ซุกหน้าลงฟัดคอผมไปมา อ้ากกกกกกกกกกกก....ไอ้หมาบ้าเอ๊ย!!!!!!
“คิน....เอ่อ...กะ...เอ๊ย!! เราว่าเราเลิกเล่นเกมส์นี้กันแล้วดีมั้ย”
มันขมวดคิ้ว “อ้าว..ทำไมล่ะ เพิ่งเล่นได้3วันเองนะ อีกอย่างไปป์เป็นคนตกลงเล่นเองนะครับคนดี” มันว่าพลางบีบจมูกผมเล่น แต่ไอ้คำพูดที่ออกมาเนี้ยหวานเลี่ยนชวนสำรอกซะไม่มีล่ะ....
......โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย....แค่ฟังก็ขนลุกแล้ว.....
เอาล่ะ เพื่อความเข้าใจเราจะตัดภาพกลับไปที่สามวันก่อน ก่อนที่หายนะจะเริ่มต้นขึ้น.....
“ห้ามพูดคำหยาบหนึ่งอาทิตย์.... ใครแพ้ต้องทำตามที่อีกฝ่ายต้องการ”
ผมเลิกคิ้วกับคำท้าประหลาดๆนั่น “แล้วทำไมกูต้องเล่น?”
ไอ้พระเอกดีดนิ้วก่อนจะเริ่มทำสีหน้าจริงจัง “ก็ไหนๆมึงก็ไม่พอใจที่กูซกมก ส่วนกูก็ไม่พอใจที่มึงไม่ยอมเรียกชื่อเล่น งั้นมาพนันกันดีกว่า..... ถ้าใครชนะอีกฝ่ายก็ต้องยอมทำตามที่บอก”
“แล้วทำไมต้องแข่งห้ามพูดคำหยาบวะ มึงก็รู้ว่ากูไม่ถนัด”
“กูก็ไม่ถนัดเหมือนกันนั่นแหละ.....อย่าบ่นมากเลย ถ้าอีกฝ่ายพูดคำหยาบให้มาจดใส่ไวท์บอร์ดที่แขวนอยู่ข้างประตูห้องนอน ตกลงตามนี้นะ”
“ไม่เอา!!!!ไม่เล่น!!!!!!!” ผมตอบแทบจะเป็นเสียงตะโกน
“เออ...เล่นๆไปเหอะน่า เอางี้ถ้ามึงหลุดคำหยาบกูจะสูบไปป์หนึ่งที” ดูเงื่อนไขมันสิ......
“อ้าว...แล้วถ้ามึงหลุดละ”
“กูยอมให้มึงสูบคินก็ได้” ทำไมกูฟังแล้วมึงมีแต่ได้กับได้วะ.... แล้วคินนี่มันยาสูบประเภทไหนทำไมกูไม่เคยได้ยิน???
“ไม่เอา!!!!!!!!!! เลิกๆไม่เล่นเว่ย!!!!!!!!!!!!”
“โอเค!!! ตกลงตามนี้นะ....งั้นกูจะนับถอยหลังเริ่มเกมส์แล้ว 5....4.....3.....2......1 เริ่มได้!!!!”
“เหี้ยไรเนี้ย ไม่เล่น!!!”
เท่านั้นแหละผมเจอบทลงโทษแรกไปเรียบร้อย โดนสูบวิญญาณไปแบบไม่ทันตั้งตัว แล้วหลังจากนั้นถ้าผมง้างปากพูดคำหยาบเมื่อไหร่ก็โดนทุกที ไม่รู้แม่งหูทิพย์มากจากสวรรค์ชั้นไหน ตอนนี้เลยทำได้แค่ไหลตามน้ำไปกับมันให้พ้นอาทิตย์เท่านั้น...
เออ....ว่าแต่มึงเคยบอกกูว่ามึงไม่ถนัดไม่ใช่เรอะ.....แล้วนี่มันอะไรกัน....
“ดูสิครับ....กุ้งของโปรดไปป์เลยนะครับ คินแกะให้เลยเนี้ย”
แสรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...กูไม่ชินว้อยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!
ขอกูด่าในใจหน่อยเหอะ ไอ้เผด็จการ ไอ้ตอแหล ไอ้สร้างภาพ ไอ้เปรต ไอ้%*^))()*#@$#$#^%&%^*$#$^%&%*^*^&(()_ โอ๊ยยยยยยยยย เก็บกดโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!
ผมนั่งจ้องตามันในร้านสเต็กที่แอบไกลจากหอนิดหน่อย ตัวร้านเป็นลานกว้างๆไม่มีผนังคล้ายเพิงขนาดใหญ่ บรรจุด้วยนักศึกษาผู้หิวโหยหลายร้อยชีวิต โต๊ะเก้าอี้ไม้ถูกจัดเป็นแถวเรียงกันได้องศาเป๊ะๆ เสียงพัดลมระบายอากาศด้านบนทำงานอย่างต่อเนื่อง ร้านนี้เป็นร้านเสต็กบุฟเฟต์ยอดนิยมของเด็กมหาลัยผมเลยล่ะ เพราะราคาไม่แพง แถมยังมีของให้เลือกตักเยอะมาก เรียกได้ว่ากินกันจนควายอิ่มเลยทีเดียว......
วันนี้ไอ้พระเอกอารมณ์ดีสุดๆ ด้วยสาเหตุสองประการ ประการที่หนึ่งคือเงินเดือนออก ประการที่สองคือมันได้แกล้งผม....
“โอ๊ะๆ.....กินเลอะ” ว่าแล้วทิชชู่สีขาวก็ป้ายผ่านปากผมดังปื๊ด.....อื้อหือ.....เก็บปากกูไปพร้อมทิชชู่เลยมั้ยแสรดดดดดดดดดดดดดดดด
“ไม่ต้องก็ได้....เช็ดเองเป็น”
“ไม่ได้หรอก แฟนใครใครก็ต้องดูแล....จริงมั้ยครับ” ว่าแล้วมันก็ยิ้มหวานจนผมขนหัวลุกแทบหลุดร่วง ผมรู้โดยสัญชาติญาณว่ามันไม่ได้อยากจะอี๋อ๋อพูดคำหวานเลี่ยนกับผมหรอก ไอ้ที่ทำอยู่น่ะมันสะใจที่ได้แกล้งผมหรอก!!!!!
“ไม่เป็นไร ไม่ได้เป็นง่อย”
“ขอโทษครับ.....เห็นชอบเบ้ปาก นึกว่าง่อย”
“สัส....อุ๊บ!!!“
“เก็บไปหนึ่งแต้มนะครับ กลับบ้านผมรวบยอดเอง” มันเดาะลิ้นอย่างอารมณ์ดี เห็นแล้วก็อยากจะตัดลิ้นทิ้งมันซะเดี๋ยวนี้ จะได้ไม่ต้องเอายัดเข้ามาในปากกู มือข้างที่ถือมีดหั่นสเต็กอยู่สั่นอย่างเก็บอาการไว้แทบไม่อยู่....
ก็รู้อยู่หรอกว่าแค่เรียกชื่อเล่นมันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรเลย แต่ผมไม่อยากเรียกนี่นา.....ถึงเหตุผลมันจะดูงี่เง่าไปหน่อยก็เถอะ..... เวลาเรียกมันว่า ‘คิน’ ทีไรผมก็มีภาพวาบเข้ามาในหัวทุกที....
‘คิน....แอมมาหาแล้วนะ คิดถึงจังเลยค่ะ’
ภาพอดีตแฟนกันแฟนคนปัจจุบันมันวาบเข้ามาในหัว สมัยเรียนสองคนนี้ตัวติดกันอย่างกับอะไรดีที่ไหนมีคินก็ต้องมีแอม ที่ไหนมีแอมก็ต้องมีคิน ....แล้วมันผิดด้วยเหรอที่ผมไม่อยากเรียกชื่อซ้ำแบบแฟนเก่าน่ะ....
....รู้ว่าไร้สาระ....แต่มันอดคิดไม่ได้นี่นา.....
“เหม่ออะไรน่ะหือ....” มันเอื้อมมือข้ามโต๊ะมาบีบจมูกผมแล้วดึงไปมา
“...ไม่มีอะไร แล้วนี่เมื่อไหร่จะจ่ายตัง อยากกลับห้องแล้ว”
“ไม่กลับ...จนกว่าจะบอกว่าเป็นอะไร” นั่นไง....โรคความดันทุรังสูงมันมาอีกแล้ว คราวนี้มันทำหน้าจริงจังแล้วนั่งท้าวคางจ้องหน้าผมเลย...
“เออ...งั้นถามเลยละกัน ทำไมต้องอยากให้เรียกชื่อเล่นด้วย”
“ก็ชอบอ่ะ!! เรียกคินแล้วมันดูเหมือนแฟนกันดีออก” นั่นไง....มันเริ่มเผยสันดานไม่มีหางเสียงมาละ
“เหอะ....เหมือนที่แอมเรียกอ่ะนะ” คราวนี้มันเบิกตากว้างด้วยความตกใจก่อนจะหัวเราะออกมาลั่นร้าน ไอ้เวรนี่มีอะไรน่าขำวะ ผมเลยก้มลงไปแซะรองเท้าผ้าใบที่ตีนเตรียมเอามาอุดปากมัน
“ทำไม...หึงเหรอ”
“ไม่ใช่ว้อยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!”
“เก็บไปอีกหนึ่งแต้ม ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” กูว่าแค่รองเท้าไม่พออุดปากซะแล้วมั้ง.... แถมตีนกูด้วยเลยดีมั้ย
“โห...อะไรครับทำหน้างอทำไม คินล้อเล่น” มันก็เอื้อมมือมาดึงแก้มผมเล่นแต่ผมปัดออกด้วยความไม่พอใจ..... อะไรไม่ได้งอนนะ.....ไม่ได้งอนจริงๆ!!!!!!!
“พอแล้ว....ไม่พูดแล้ว มะ...” กำลังจะ ‘แม่ง’ แต่กลืนอากาศลงคอได้ทัน “รีบๆกินไป...อิ่มแล้ว”
“หึงจนตรอมใจกินอะไรไม่ลงเลยล่ะสิ”
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!....กูใกล้จะบ้าแล้วหมาในปากมันตะกุยลำคอซะจนเป็นแผลอยากจะปล่อยออกมาเดินเพ่นพ่านแทบแย่ มึงจะเล่นงี้มึงเย็บปากกูเลยง่ายกว่ามั้ย!!!!!!
“อ๊ะ....สงสารให้สามนาทีพูดตามสบาย”
“เออ....แม่งเอ๊ย ใจจะขาดตายแล้ว!!!!” ผมพูดเหมือนคนไข้เพิ่งได้ออกซิเจน
“กูก็เหมือนกันว่ะ”
“ไม่ต้องมาตอแหล กูเห็นมึงพูดซะคล่องเป็นล่องน้ำเชียวนะ ได้ทีเล่นงานกูเลย”
“ฮ่าๆๆๆๆ ฝึกไว้เว่ย....ภาษาบอกชาติตระกูลนะมึง”
“กูเอาไว้คุยกับคนที่อยากคุยเว่ย กับมึงไม่ต้อง”
“แล้วนี่มึงจะเถียงกูเรื่องนี้อีกนานมั้ย” มันก้มมองนาฬิกาข้อมือ “หมดไปหนึ่งนาทีแล้ว”
“เออ!!! งั้นกูบอกเลยละกันว่ากูไม่เล่นเกมส์ปัญญาอ่อนนี้แล้ว”
“งั้นหน้าที่ซักกางเกงในกูก็ตกเป็นของมึงโดยปริยายนะ”
“ไอ้โสโครกเอ๊ย!!!!! ทำไมแค่ซักผ้าเองทำไม่เป็นรึไงวะ”
แต่คราวนี้ไอ้พระเอกทำหน้าจริงจังใส่ผม ดวงตาเรียวนั่นที่จ้องลึกเข้ามาทำให้ผมหยุดชะงัก มันเหมือนจะมีอารมณ์บางอย่างซ่อนอยู่ในใจ.... ไม่รอให้สงสัยนานมันก็เป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อน...
“ขอโทษที่เอาแต่ใจอยากให้เรียกชื่อเล่น” มันยิ้มบางๆ “แต่เวลาฟังแล้วกูรู้สึกดีน่ะ”
บ้าเอ๊ย...อย่ามาทำหน้าแบบนั้นได้มั้ย กูแพ้ทางเว่ย!!!!!!!
“กะ....ก็....ไม่รู้ดิ แม่ง!! เอาตรงๆเลยนะอย่างแรกกูไม่ชิน....กูเขิน อย่างที่สองกูฟังแล้วนึกถึงแอม....” อ้ากกกกกก..ผมไม่กล้ามองหน้ามันแล้วตอนนี้ เอาแต่ก้มหน้าคางติดอกเหมือนโดนลงโทษสมัยเรียนรด.
“ไปป์...”
“อะ....อะไรเล่า!!!”
“เงยหน้าดิ๊”
“ไม่เอากูเขินโว้ย”
“งั้นกูจูบกลางร้านเลยนะ อย่ามาน่ารักให้มันมากนัก”
“นะ......น่ารักเชี่ยไร....กูไม่ได้ทำอะไรเลยนะเว่ย” พูดแล้วก็ซุกหน้าลงกว่าเดิม....อีกสามนาทีกูจะมุดลงไปนั่งใต้โต๊ะแล้ว
“เก็บตังเลยละกัน”
…………………………………………………………..
……………………………………..
………………………….
………….
“ฟาร์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!กูจะเป็นบ้าแล้ววววววววววววววววว!!!!!”
“เฮ้ย!!! ใจเย็น....อย่ามากระโจนใส่กู” ไอ้เตี้ยรีบเอามือดันผมออกก่อนจะทันได้บีบคอมัน หนอย...รู้ทันการโจมตีของกูตลอดเลยนะมึง “ชาติที่แล้วเกิดเป็นหมารึไงวะ”
“อะไร....มีอะไรบ่งบอกว่ากูเกิดเป็นหมา”
“อย่างแรกคือไอ้นิสัยชอบพุ่งเข้ามาทำร้ายร่างกายกูแบบเมื่อกี้นี้ อย่างที่สองคือหมาในปากมึง และอย่างสุดท้ายชาติที่แล้วมึงชอบแทะรองเท้าชัวๆ เพราะตอนนี้ปากมึงเยินมาก กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
แม่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!! ไอ้เห็ดเวร ไอ้เตี้ย เมียไอ้กัญชา!!!!!!!! กูขอให้มึงไม่รอดบ้างละกัน ทีใครทีมันนะโว้ยยยยยยย!!!!!!
ผมรีบเอามือตะครุบปากตัวเองก่อนจะโดนมันวิจารณ์ไปมากกว่านี้ สภาพตอนนี้บอกได้เลยว่าหลายวันที่ผ่านมาไอ้เปรตนั่นรุมสูบเลือดเนื้อผมไปปานใด และ....ผมหลุดคำหยาบไปมากเพียงใด........
“กูแม่งจะบ้าแล้วเนี้ย เกมห่าอะไรหลอนประสาทยิ่งกว่าSAWอีกว่ะ หรือกูควรจะใช้โอกาสนี้ไปผ่าฟันคุดดีมั้ยวะ”
“เป็นความคิดที่ดี” ฟาร์ยักไหล่เหมือนไม่สนใจ แน่ล่ะ...ไม่ใช่เรื่องของมึงนี่....
“มึงดูดิ...ปากกูบวกอย่างกับคนเป็นเริมอ่ะ แม่งคนอื่นมาเห็นนะกูตายแน่ๆ....”
“ต๊าย!!!! อิไปป์ไปโม๊กให้ชู้มาเหรอยะ!!!!!!”
......นรกมีจริง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!....
ไอ้แม๊กซ์ใช้หนวดของมันล็อกพิกัด แล้วพุ่งเข้ามาโจมตีผมด้วยคลื่นความเร็วสูงจนตั้งรับไม่ทัน ผมมองกะเทยในชุดนักศึกษาเสื้อรัดติ้วกระดุมแทบกระเด็นกับกางเกงขาเดฟ พร้อมด้วยรองเท้าหนังเงาวับของมัน ขายาวๆเก้งก้างนั่นสาวเท้าป้าบๆเข้ามาหาผมเหมือนเมียมาตามผัวกลับบ้าน
“ตะโกนหาพ่อมึงเหรอแม๊กซ์” ดังขนาดนี้กลัวชาวบ้านเขาไม่สนใจรึไงวะ
“ไม่ได้ย่ะ เรื่องชั่วๆของแกฉันต้องแฉให้เขารู้โดยทั่วกัน” มันมายืนตรงหน้าผมโดยสายตาจิกๆนั่นกำลังวิเคราะห์องค์ประกอบทางกายภาพของปากผมอยู่ ผมรีบยกมือปิดไว้....คือไม่ใช่ว่าอายอะไรนะ แต่กูกลัวมันอ่ะ
“อิไปป์!!!! ปิดหาป๊าแกเหรอยะ เอามาดู” ว่าแล้วมันก็ถลาเข้ามาดึงมือผม โอ๊ย..ไอ้ห่า กะเทยเหี้ยไรแรงควายกว่ากูอีก!!! ไอ้ฟาร์ก็ไม่ได้หยิบยื่นความช่วยเหลือใดๆมาให้นอกจากหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง
“ปากมึงก็มี เกิดมาไม่เคยเห็นรึไงวะ” ผมยักคิ้วใส่มัน “อ๊อ....กูลืมไปมึงมันสนทนาผ่านทางตูด แต่ละคำที่พ่นออกมานี่เหม็นเชียว กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด.....อินี่ มีผัวแล้วต่อต้านกูดีนักนะ” ยื้อแย่งกันไปมาสุดท้ายมันก็ยอมไปยืนคุยกับผมดีๆแทน(เอ๊ะ....หรือไม่ดีวะ?)
“แม๊กซ์...อย่าไปแกล้งมันเลย ไปป์มันเป็นโรคปากเท้าเปื่อยในสุกรอ่ะ ไม่ได้มีอะไรเลยจริงๆ” ไอ้เห็ดเริ่มหันมาแท๊กทีมกับกะเทยโจมตีผม
“ต๊ายยยยยย...อมจนปากเปื่อยล่ะสิไม่ว่า” แล้วมันก็ระเบิดเสียงหัวเราะอันหลอนประสาท “แสดงว่าของพ่อพระเอกเขาไม่ธรรมดา เป็นไงมั่งยะอิไปป์....ใหญ่ป่ะๆ”
“ใหญ่เชี่ยไรล่ะ ไม่เคยเห็นโว้ย!!!!!” ผมรีบโวยวายกลบเกลื่อน แม่งภาพนี่ก็ย้อนเข้าหัวกูชัดเป็น4Dเชียวนะมึง “แม๊กซ์...มึงชักจะหมกมุ่นกับเป้าชาวบ้านมากไปแล้วนะ”
“ทำไมล่ะยะ” มันสะบัดบ๊อบ “กูชอบของกู...มึงไม่มีทางเข้าใจความรู้สึกเวลาได้เห็นผู้ชายที่ใช้ทรัพยากรเนื้อผ้าในกางเกงในอย่างคุ้มค่าหรอกย่ะ แค่เห็นกูก็ฟินละ”
ไอ้ฟาร์ทำหน้าเหยเกแล้วเนียนๆเขยิบมาอยู่ข้างผมแทน..... ทีนี้ย้ายข้างเชียวนะมึง...
“โอเค....กูไม่ถามมึงเรื่องนี้แล้ว ขนลุกว่ะ”
“ใช่ๆ...ฉันว่าเรามาคุยเรื่องผัวแกดีกว่าอิไปป์ ไปทำอีท่าไหนปากบวมมาขนาดนี้ยะ แสดงว่าลีลาแกก็เร้าใจใช่ย่อนะเนี้ย แล้วแกทำกันท่าไหน ทำไมไม่เห็นของผัวยะ”
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย!!!!! แม๊กซ์!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ผมยกมือขึ้นปิดหูแดงๆที่ตอนนี้สีมันเริ่มลามมาถึงหน้าแล้ว “แม่งเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย กูไม่คุยกับมึงแล้วสัส!!!!!”
ผมคว้าแขนไอ้ฟาร์แล้วโกยแนบวิ่งหนีกะเทยหื่นแบบป่าราบ ฟาร์ที่โดนดึงจนปลิวแม่งก็หัวเราะไม่เลิก....ตลกมากใช่มั้ยมึง!!!
ผมลากมันไปที่รถฮอนด้าแจ๊สสีขาวลูกรักของมันที่จอดอยู่ลานหน้าคณะ วันนี้ไอ้คุณ ‘คิน’ ไม่อยู่ครับ เนื่องด้วยมันไปรับงานวิชาดร๊าฟของน้องปีหนึ่งมาทำ แผ่นละร้อยบาท(ได้ข่าวกระดาษก็ของน้องนะ) ท่านจึงไปหมกตัวปั่นงานน้องที่หอเพื่อนที่มีโต๊ะดร๊าฟ ทิ้งให้ผมกลับห้องคนเดียว ซึ่งจะว่าไปก็ดีเหมือนกัน ผมจะได้มีเวลาหายใจหายคอกับเขาบ้าง อยู่กับมันจะพูดจะจาอะไรก็ต้องระวัง มาเรียนที่คณะนี่ก็ดีเหมือนกันได้ปล่อยลูกในปากออกไปจู่โจมไอ้ฟาร์ไอ้แม๊กซ์บ้าง ไม่งั้นมีหวังลำคอผมโดนตะกุยเละแน่ๆ
“ลูกมึงเงาวับตลอดเวลาจริงๆว่ะ” ผมกล่าวชื่นชมรถขาวๆ เจ้าของมันก็ยืดอกภูมิใจประหนึ่งว่าผมชมมันก็ไม่ปาน
ผมเคยบอกพวกคุณหรือยังครับ? ไอ้ฟาร์มันเป็นคนรักรถมากกกกกกกกกกกกกก!!!!! ที่ผมเรียกว่า ‘ลูกรัก’ เนี้ยไม่ได้ประชดนะครับ แต่มันเลี้ยงรถเหมือนลูกจริงๆ ทะนุถนอมเหมือนไข่ในหิน เดี๋ยวเอาไปล้าง เดี๋ยวเอาไปตรวจเช็คสภาพ เรื่องจะได้เห็นฝุ่นบนลูกมันไม่มีทางซะหรอก เงาวับแทบจะส่องกระจกได้
แม้ว่าเวลาขับรถฟาร์มันจะเกรียนขนาดไหนแต่มันก็ไม่เคยทำให้ลูกมันเป็นรอยขีดข่วนแม้แต่น้อย ผมยังจำได้ที่มีเด็กมาเช็ดกระจกรถแล้วแบมือขอเงินมันหน้าตาเฉยแล้วไอ้ฟาร์มันไม่ให้ ไอ้เด็กเวรนั่นเอาเหรียญขูดลูกมันเลย...รู้ตัวอีกทีก็ตอนถึงบ้านนู่นแหละครับ ฟาร์ทั้งสาปแช่งมันสารพัด แทบจะเอาตำรวจไปจับมันถึงสี่แยกด้วยซ้ำ...ยังดีที่ป๊ามันไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่โต สุดท้ายป๊ามันก็ยอมออกค่าทำสีให้ เอาล่ะ!!ใครไม่เคยเจอเห็ดพ่นพิษแนะนำให้ไปลองขูดรถมันเล่นดูนะครับ ส่วนจะมีชีวิตอยู่มั้ย อันนี้ผมไม่ขอตอบ.....
“มึงนี่ล้างรถบ่อยจังนะ” ผมว่าแล้วเสือกไสตัวเข้าไปนั่งเบาะข้างคนขับแถมยังคาดเข็มขัดเสียเรียบร้อย ก่อนเจ้าของคนจะตามเข้ามาแล้วปิดประตูแล้วเริ่มติดเครื่อง
“ก็ฝุ่นมันเยอะจะตาย ปล่อยไว้ก็เกาะเต็มเบาะพอดี...เห็นแล้วกูทนไม่ได้”
ผมขอพูดอะไรอย่างนะเรื่องล้างรถบ่อยเนี้ย.....ไม่ใช่แค่รักความสะอาดเท่านั้นถึงจะทำได้นะ.....ต้องรวยด้วย..
“นั่งรถมึงทีไรหนังคนละม้วนกะไอ้เน่าทุกที”
“ฮ่าๆๆๆๆ” มันหัวเราะ “อย่าดูถูกไปนะเว่ย นั่นรถที่สาวในมหาลัยหมายมั่นจะนั่งเป็นอันดับ1เลยนะ”
“เบาะแข็งขนาดนั้นอ่ะนะ มันสบายตูดตรงไหนวะ หรือว่าตรงตูดไม่สบายแต่ด้านหน้าสบายดี ฮ่าๆๆๆ” งานนี้ได้ถุงลมแบ็กอัพให้ครับ รับรองไม่บุบไม่สลาย
“เอ๊.... อันนี้กูว่าต้องถามคนเคยนั่งนะ เป็นไงล่ะด้านหน้าสบายมั้ย” มันว่าอย่างอารมณ์ดีพลางเคาะนิ้วกับพวงมาลัย กวนตีนเป็นที่สุด!!! มึงติดสันดารไอ้อาร์ทมาใช่มั้ย!!!
“ก็งั้นๆ” ผมว่าแล้วแกล้งทำเป็นมองหมาข้างทางไปเสีย ต้องเนียนเอาตัวรอดครับ ตามมาด้วยการเปลี่ยนเรื่อง... “ฟาร์.. มึงเคยดูละครถาปัตเปล่าวะ”
“มึงคิดว่าถามใครอยู่ล่ะ” อ๊อ...ผมลืมไป คนเก็บตัวอย่างมันจะให้ไปที่ที่คนเยอะๆแบบนั้นน่ะฝันไปเหอะ ให้ไอ้โจ้มีผัวเหอะครับ!!!!
“กูเห็นเขามาตื้อๆไอ้คินให้ไปเป็นตัวเอกเรื่องอ่ะ”
“เขาไม่มาแล้วล่ะ” หือ...ผมขมวดคิ้วเป็นเชิงสงสัยว่ามันรู้ได้ไง ก่อนคำพูดต่อมาจะทำให้ผมช็อกขากรรไกรค้างปล่อยลูกออกมาเพ่นพ่าน...
“ตอนนี้เห็นว่าไอ้อาร์ทจะเล่นเป็นพระเอกให้น่ะ”
เชดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.....หายนะของมวลมนุษยชาติมันเริ่มจากจุดนี้นี่เอง!!! กูเข้าใจแล้ว!!!!
“มะ...มึงพูดจริงเหรอ!!!!อย่างไอ้อาร์ทน่ะนะพระเอกละคร!!!!!!!!!!”
“เออสิ” มันว่าพลางหักพวงมาลัย “มึงรู้มั้ยพอมันพยักหน้าปุ๊บ!!! ไอ้กลุ่มนั้นยอมลงทุนเปลี่ยนบทใหม่ทั้งเรื่องเลย ตอนนี้เลยกลายเป็นละครแบบสืบสวนแทนว่ะ”
“คณะมันก็ทุ่มเนอะ” ผมเกาหัวอย่างงงๆว่าไอ้อาร์ทมันจะไปเล่นละครอีท่าไหนวะ? คือไม่ใช่ว่ามันหน้าตาไม่ดีนะ แต่คนอย่างมันแค่ยืนอยู่เฉยๆก็หลอนจะตายแล้ว นี่จะให้มาแอคติ้งอะไรไม่รู้ โอ๊ยยยยยย....หายนะเห็นมารำไร
ว่าแต่.....ไอ้ฟาร์รู้ได้ไง...
ผมหันไปเล่นหูเล่นตากวนประสาทมัน “เดี๋ยวนี้เขาสนิทกันเนอะ”
“ไปป์.....” สายตาของมันยังจับจ้องอยู่ที่พื้นถนนเบื้องหน้า แต่น้ำเสียงแสดงออกถึงความข่มขู่ผมอย่างชัดเจน... “มึงเห็นป้ายสีส้มข้างหน้านั่นมั้ย”
“เห็น....ทำไมวะ”
“ถ้ามึงพูดมากไปกว่านี้เตรียมอัดก๊อปปี้ได้เลย”
....เชี่ย....คงอยู่ด้วยกันมากเกินไปจริงๆ...
ผมตะครุบปากตัวเองไว้ได้ทันก่อนที่จะปล่อยลูกออกมาจากกรง เดี๋ยวนี้ข่มขู่กูนะไอ้เห็ด.... ผมเลยหลุกหลิกมองนู่นมองนี่แทน สายตาเหลือไปเห็นถุงกระดาษที่ใส่พวกไม้ฉากหรืออุปกรณ์วัดอะไรสักอย่าง เอ๊ะ...เรียนบริหารต้องใช้ด้วยเหรอวะ
“ฟาร์...ของมึงเหรอ?” ผมบุ้ยหน้าไปทางถุงที่วางอยู่หน้าคอนโทรลรถ เจ้าของมันก็ยอมหันมาดูด้วย คิ้วบางๆนั่นขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย ก่อนจะคลายออกช้าๆ
“อ๋อ....ของไอ้โจ้ไอ้กันมั้ง เมื่อเข้ามันยืมลูกกูไปซื้อของ สงสัยจะลืมไว้”
“โห....ไม่น่าเชื่อว่ามึงจะยอมให้คนอื่นยืมรถด้วย ไม่กลัวเป็นรอยรึไงวะ”
“มึงเจอลูกตื้อมันแล้วจะรำคาญจนทนไม่ได้ว่ะ” มันขมวดคิ้วเมื่อนึกถึงเหตุการณ์นรกแตก “กูว่าจบมามันน่าจะไปรับจ้างทวงหนี้นะ กัดไม่ปล่อยสุดๆ”
ผมพยักหน้าเห็นด้วยแล้วค่อยๆเอนตัวลงกับเบาะ นอนแหงนหน้าดูกระจกหลัง.... ของบางอย่างสะท้อนวาบเข้าตาจนต้องเหลียวทั้งตัวไปมอง....
“ฟาร์.....นั่นอะไรวะ”
“หือ....” คราวนี้ไอ้หัวเห็ดยอมเหลียวกลับมามองทั้งตัวเพราะรถกำลังติดไฟแดงอยู่
ภาพสีส้มเรืองแสงสะท้อนเขาตาเราทั้งสองคนจนแทบต้องหรี่ตามอง สติ๊กเกอร์อันนั้นถูกติดอยู่ที่มุมหนึ่งของกระจกหลังรถ สีส้มของตัวหนังสือตัดกับสีดำของพื้นหลังอย่างร้ายแรง.... ใช่แล้วนี่มันสติ๊กเกอร์ยอดนิยมของชาวสิบล้อชัดๆ แล้วมันดันมาอยู่บนลูกรักของไอ้ฟาร์..... ผมกับมันอ่านออกเสียงในใจช้าๆ...
‘เมียซื้อสด รถซื้อผ่อน’
“ไอ้โจ้ไอ้กัน ไอ้เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!” ไอ้ฟาร์ปรึ๊ดแตกกลางสี่แยก ส่วนผมก็ฮาก๊ากเลยครับ
แม่งงงงงงงงงงงง ทำไปได้!!!!!
แต่เฮ้ย!!กูชอบว่ะ!!! กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
TBC
แว๊บมาต่อให้นะคะ
ช่วงนี้คนเขียนใกล้สอบแล้ว ไม่อยากอ่านหนังสือเลย อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกT T
ใครที่กำลังจะสอบ(หรือเพิ่งจะเปิดเทอม55)ขอให้โชคดีในการสอบนะคะ
PS.มีแฟนเพจแล้วนะ ใครยังไม่ได้กดไลท์ บังคับให้ไปเดี๋ยวนี้ 5555
Indigo's Fan page (http://www.facebook.com/pages/Indigos-Fiction/122447377870983)
PS.แอบโปรโมทเรื่องสั้นแบบลุงๆหน่อย ตอน2เดี๋ยวจะโพสให้เร็วๆนี้นะคะ ไม่ค่อยอยากโพสเลยอ่ะ แบบว่ากลัวจบ(อิบ้า)/โดนตบ/
มากกว่าพี่แต่ไม่ใช่ลุง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,30384.0.html)
PS.สอบเสร็จพบลูกเมียน้อยได้ รอก่อนนะคะ/คลานจากไป/
-
มันเป็นเกมที่ทรมานมากเราเข้าใจนะไปป์ //ตบบ่า
อาร์ทเป็นพระเอก :a5:
-
เหอ เหอ โจ้กับกันนี่สุดแสบจริง ๆ
ว่าแต่ละครถาปัดที่มีอาร์ทเป็นพระเอก โอ้ววว น่าดูนะ
-
ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆๆ โจ้กับกันเตรียมรับศึก
อยากเห็นอาร์ทเล่นละครเร็ว ๆ
ไปป์ก็ขยันทำตัวน่ารักให้คินสูบบ่อยจนน้ำตาลในเลือดชักจะสูงแระ
-
o13
-
ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก><!!!!!!!
ภคินน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกอ้ะ โอ้ยยยยยยยยยยย สูบไปป์ สูบคิน อร๊ายยยยย :-[ พี่คินมีแต่ได้กับได้อะ
โอ้ยไปป์ก็น่ารักมากเลย แต่ไปป์ปากเยินก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แต่พี่อาร์ทได้เป็นพระเอกละครเวที ว้าววววววววววววว*-* ต้องเปลี่ยนบทเลยทีเดียว ฮ่าๆๆๆ
แต่โจ้กันไม่ไหวนะ เมียซื้อสด รถซื้อผ่อน เนี้ยก๊ากกกกกกกกกกกก
มุขนี้ซื้อต่อนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
จะสอบหรอคะถ้าไม่อยากอ่านหนังสือก็มาอัพนิยายแทนนะคะคนเขียน ฮ่าๆๆ
สู้ๆค่ะ เป็นกำลังใจให้
ปล. แอบวิ่งไปกดไลค์เพจมาแล้ววว><!
ขอบคุณค่ะ
-
แอร๊ยยยยยย โดนใจเรื่องสติ๊กเกอร์
-
กระทีบไลท์หลาย ๆ ทีให้โจ้และกัน o13 o13 o13
:impress2:ป.ล.เอ่อ.....โจ้คะเมื้อไหร่จะมีซะมีสักที 55555555 :laugh:
-
คินหื่นเว่ออออออออออออ
:z1: :z1: :z1:
-
เอร๊ย :-[ ครั้งแรกที่พูดกันแบบเพราะๆ หวานๆ
ตอนนี้คินน่ารักอะ ชอบบบ! ไปป์โดนคินจูบปากเยินเลย :laugh:
รออ่านมากกว่าี่พี่แต่ไม่ใช่ลุงด้วยน๊า ~!
-
5555 เกรียนเกิ๊นนนน
เอะอะๆ ไอ้โจ้ไอ้กัน ตัวป่วน ตัวปัญหา ตัวเหี้ย
ประจำเรื่องเลยสินะ กร๊ากกกกก
อยากอ่านตอนคู่รักยมกินกันเองชิบหาย~ หึๆๆๆ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m20: :m20:
คินแบบว่าที่จริงคงอยากแกล้งซะเกินครึ่งอ่ะ
รู้อยู่ปากอย่างไปป์มันหยุดพูดคำหยาบไม่ได้หรอก
เป็นไงพ่อคุณ
เปรมเลยสิเนี่ยยยยย ปากเจ๋อขนาดนั้นนนนน o18
เค้าอยากไปดูละคอนถาปัดอ่าาาาาาาาาาาา :o12:
อาร์ทเป็นพระเอกด้วยยยย มันต้องหลอนแน่ๆๆๆๆๆๆ :call:
หนูดีเล่นด้วยมั้ยอ่ะ หึหึ
-
555+ โจ้แม่ง .................
-
เรายังคงทำได้แค่จิ้น อาร์ทฟาร์เงียบๆ... ซิกๆ อยากอ่านคู้นี้จังงงง T T
คินหวานแล้วแอบฮา โอ่ยยยยยยย เขินนนนนนนนนน
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ไปป์เหตุผลน่ารักไปไหน :-[
อยากเห็นคุณแบคกราวนด์แมนเป็นพระเอก ถ้าเรื่องมีนางเอกหนุเห็ดจะอะไรยังไงรึเปล่า :z1:
-
น้องเห็ดพ่นพิษซะแล้ว :a5:
กันโจ้คู่หูนรกสั่งจริงๆ :jul3:
-
ฟาร์โดนเล่นเข้าแล้ว
-
อยากดูละครเวทีที่อาร์ทเป็นพระเอก
เดอะแก๊งค์ของคินนี่รวมของแปลกจริง ๆ
-
ไปป์ก็หวานๆบ้างสิ คนอ่านอยากอ่านอะ
ฟาร์อย่าปากแข็งดิ
-
ฟาร์น่ารักอ่าาาาาาาา :z2:
-
ชอบไปป์ หน้าหวาน แต่ปากหมา ชอบฟาร์ด้วย อยากอ่านฟาร์อาร์ทแล้วจ้า^^
-
:laugh: :laugh:
อ่านเรื่องนี้ทีไร ีโมตัวนี้ได้ใช้งานทุกที
:กอด1:
-
คู่หูนรกแสบจริง ๆ
-
โจ้กัน เตรียมตัวตายได้เลย องค์จะลงแล้ววว
555555555555555 5
อยากอ่านโมเม้นต์อาร์ทฟาร์ง่าาา ><
-
อ่านไปอ่านมา ชอบอาร์ทมากกกกกก
-
ไปป์ปากไปทำไรม๊าาาาาาาาาาาาาา
ฟาร์น่าร๊ากกกกกกกกกกกก
-
กดไลค์แล้วค่า
เลิฟมากๆๆๆๆ :กอด1:
-
แนะนำให้ไปป์กินข้าวซ้อมมือเยอะๆ รักษาอาการปากเปื่อย ฮ่าๆๆๆ
-
รอดูน้องฟาร์อาละวาด :laugh: :laugh: :laugh:
-
อร๊ายยย~มาแล้วๆๆๆๆไปป์ นี่นะ คิดได้อ่ะ เรายังนึกไม่ถึงเลย ที่ไม่ยอมเรียก ภคิน ว่า คิน ที่แท้ก็ไม่อยากซ้ำกับแอมนี่เอง555 บรรเจิดสุดอ่ะ…ลุ้นอาร์ทเล่นละคร เหอๆจะเป็นไงน้าา~
ปล ขอบคุณๆคนแต่งค่ะ รอตอนต่อไป
-
:m20: :m20: :m20:
‘เมียซื้อสด รถซื้อผ่อน’
-
โดนจูบจนปากบวมเลยหรอออออออไปป์ :impress2:
อยากดูละครที่อาร์ทเป็นพระเอก :laugh:
-
:laugh: :laugh: :laugh: เป็นเกมส์ที่ กากเกรียนมาก ไปส์นี่ซื่อจังลูกคินจังมันดักทางหนูได้หมด ส่วนไอเจ้าคินจัง เจ้าเล่ห์หาใครเกิน ไอเรื่องหื่นใส่ไปส์เนี่ยที่หนึ่ง
เค้าอยากดู พี่อาร์ทเราเล่นละครถาปัดจัง o22
-
ไม่ไหวละ เกมส์นี้เค้าขอว่าอย่าเพิ่งจบได้ไหมมมมมม ชอบจริงจังงงง 555555
อยากเห็นคินสูบไปป์บ่อยๆๆ สูบทู้กวันเลย 55555
ชอบเวลาที่แม๊กว์กะไปป์เจอกัน เป็นอะไรที่ฮามากกก ธรรมชาติโคตรรรร ๆๆๆ น้องฟาร์ก็น่ารักมากๆๆๆ รังสีโหดออกตามอาร์ทเลย 5555
รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อนะเคอะ ^^ o13
-
ไปป์ท่าจะโดนหนัก...เล่่นเอาซะปากบวมเลยนิ o18
คินก็อย่ารุนแรงนักดิ....สงสารหนูไปป์มั่ง
ตอนนี้ชอบคู่หูลักยมอย่างแรง :laugh:....ช่างกล้า....ทำกับลูกรักหนูฟาร์ซะได้
:กอด1:คนแต่งน้าาาาาา.....ม้วฟฟฟฟฟฟฟฟฟด้วยหลายๆที....เป็นกำลังใจให้นะค้าทั้งแต่งนิยายแล้วก็เรื่องเรียน
เดี๋ยวไปกดไลค์ให้น้า :z2:
-
ชอบแม็คอ่ะ *ชูป้ายไฟ*
ฮาแบบหื่นๆ ชอบ ฮ่าๆๆๆ
Ps.เราก็รอวันที่โจ้จะมีผัวนะ จุบุจุบุ >3<~
-
แอร๊ยยยยยยยย
มีไปป์คนดี
คินอย่างนั้นคินอย่างนี้
แต่มาบอกไปป์ว่ากูเองก็ไม่ชิน ยี๋ภคินนน แกมันคนหลอกลวง*เบ้ปากใส่*
55555555555555555555555
เอาจริงๆตอนนี้เบ้ปากหมั่นไส้ภคินมากตอนนี้แต่ก็นะคนมันรักอยากให้ใกล้ชิดกันมากขึ้นก็ต้องเริ่มจากวิธีพูด
แต่ไปป์ก็เคืองได้แค่เรียกชื่อเหมือนแฟนเก่า55555555555
แอบเขินเบาๆกับตอนนี้
ปล.อาร์ทฟาร์โคตรน่าจับตามอง คึคึคึคึ
-
อาจได้เห็นหัวเห็ดจัดการคนสินะ
-
โดนสูบจนปากเปื่อยสมชื่อเลย
คินมันก็คิดหาทางลวนลามแฟนมันได้เรื่อยๆ เนอะ :m20:
-
เกมส์นี้ฮามากกกกกกกกกกกกกกก
คินมีแต่กำไรและกำไร อยากให้เกมส์นี้จบไวๆ
อยากรู้ว่าภคินจะเรียกร้องอะไร 555555
-
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ฮาอ่ะ โจ้กับกัน คิดได้ ชนะเลิศ
-
:laugh:ฮาได้ตลอดทุกสถาการณ์สิน่า ฮ่าาาาา
ปล.พี่อาร์ทเป็นพระเอกละคร o22 โอ้ววววว
-
55555555555555555555555555555555555
โถ น้องฟาร์ :laugh:
-
ชักอยากดูละครซะแล้ว
:pig4: :กอด1:
-
รอดูละครอาร์ท :z2:
-
ตอนนี้ฮาดีค่ะ 5555
เข้ามารอคู่ลูกเมียน้อยค่ะ เค้าชอบคู่นี้ง่ะแงงงง
แล้วก็รอมากกว่าพี่แต่ไม่ใช่ลุงด้วยน้าา
มาต่อไวไวนะคะ ฮิฮิ
:o8:
-
เอาล่ะเห้ยย
อาร์ทเป็นพระเอก!!!
บทมันจะเป็นไงหว่า กร๊ากก
-
ไม่ค่อยคล่องเลยเนอะภคิน ดูสบายปากมากผิดกับไปป์เลย แต่ชอบภคินลุคนี้มากเลย ดูมีสกุลที่สุด
ท่าทางไปป์คงไม่รอดแพ้ราบคาบ ถ้าไปป์จะโดนจนปากบวมขนาดนั้น 555+
-
อยากอ่านคู่ลูกเมียน้อยใจจะขาด :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
555 ไปป์น่าสงสารเชียว ขำตอนจบอะ :laugh:
-
แอบฮา เคยเล่นกับเพื่อนเหมือนกันที่จะไม่พูดคำหยาบ
ไม่ถึง5 นาทีเลย
-
ฟาร์เขาเริ่มโหดนะ สงสัยติดอาร์ทมา :laugh:
ไปป์โดนทุกคนแกล้งตลอดเลย น่าสงสาร<<< :m20:
-
หะ หะ หะ ห๊าาาาาาาาาาาาา
อาทจะเล่นเป็นพระเอกกกกกกกกกกก
เป็นไปได้ไงเนี่ย
งี้ละครจะออกมาอีท่าไหน
แต่ก็หวังว่าไม่ใช่หนึ่งในแผนรังแกหนูฟาร์หรอกนะ
-
อยากให้ภคินสูบไปป์บ่อยๆ
เพราะไปป์ก็หลุดคำหยาบออกมาเยอะๆเลยนะ :z1:
-
คนอ่านเพิ่งเล่นเกมส์นรกกับรูมเมทเมื่อวานค่ะ..
บอกได้คำเดียวว่า"นรก"จริงๆ
แค่วันเดียวยังอึดอัดปานจะดับดิ้น ถ้าเล่นทั้งสัปดาห์นี่ขอลาตายเลยเถอะ!!
ฟาร์มาโหมดโหด 55 ติดเชื้ออาร์ทมามากเกินไปจริงๆด้วย
-
กลิ้งผ่านมาแล้วก็กลิ้งผ่านไป... ชั้นไม่อยากเมาท์มอยด์แล้วอ่ะ ชั้นเป็นคอมเมนต์ในตำนาน (อินี่เวิ่น....)
ฮาว่าแล้ว..คิงต้องหื้ออาร์ทเป็นพระเอกละคร เจื้อฮาก่อ บ๊ะ!!!
เอาอะไรมาเซ่นน้องดีวะ?? งืมๆๆๆ ก่อนเซ่น... เอา "คุณค่า" มาให้หน่อยสิ
-
ต้องออกตัวก่อนว่าที่คอมเม้นท์เพราะว่าสงสัยจริงๆ และมีอาการสะดุดใจเล็กน้อยเมื่ออ่านเจอคำว่า"กระเทย"เพราะพี่ไม่รู้ว่าหนูใช้คำๆนี้เรียกคนประเภทไหนกันแน่ จะเป็นเกย์ที่ออกสาวดูมีจริตจกร้าน บางที่มากกว่าหญิงด้วยซ้ำ หรอเป็นกระเทยสาวผมยาวแต่งหญิง เพราะหนูใช้คำนี้กับทุกคนที่มีบุคลิกออกสาวซึ้งบางที่พี่ว่าเกินจริง ถ้าตามสังคมเพศที่สามการเรียกว่ากระเทยนั้นคือสาวผมยาวแต่งหญิงนะค่ะ ส่วนถ้าแต่งชายแต่ออกสาวแตกก็ยังเป็นเกย์นะค่ะเราจะเรียกกันว่า"หัวโปก"หรอ"เกย์สาว"ที่พี่ออกมาพูดเพราะรู้สึกจี้ดๆเวลาอ่านแล้วมันเกิดความรู้สึกขัดๆเพราะหนูเขียนคำว่า"กระเทย"แล้วตัวละครของหนูกลายเป็น"ตัวตลก"ให้คนอ่านขำสนุกสนาน แต่พี่จะดีใจกว่านี้ถ้าคำว่ากระเทยจะสร้างรอยยิ้มในมุมมองอื่นๆบ้างไม่ใช่แค่ออกมากรี้ดกร๊าด กระโดดใส่เพศผู้อย่างเดียว พวกเรามีความคิดความสามารถมากกว่าจะทำอย่างนั้นไปวันๆนะค่ะ เพราะเดี๋ยวนี้กระเทยอย่างพี่ก็วางตัวดีงานการดีมีการศึกษา และพี่ก็คิดว่าพวกพี่ก็สวยไม่แพ้ใครดังนั้นเราก็ไม่จำเป็นที่จะต้องไปกรี้ดกร้าดใส่เพศผู้นะค่ะ ผู้ชายตั้งหากที่ต้องเขามาหาเราเอง ไม่ได้โกรธนะค่ะและยังชื่นชอบน้องไปป์น้องคินเสมอ แต่อยากรู้ว่าการมองกลุ่มคนเพศที่สามของน้องเป็นอย่างไรเท่านั้นเองค่ะ ขอบคุณที่เขียนเรื่อราวน่ารักๆให้อ่านและขอโทษถ้าเม้นนี้สร้างความลำบากใจให้......จบ
ปล.เป็นเม้นที่ยาวมากหลังจากห่างหายจากการเม้นไปเกือบปี!!!!
-
เมียกัญชา......เอิ่ม.....
โจ้กันนี่มันคู่เกรียนฟ้าประธานสินะ......
ไอ้เกมนั่นเคยเล่นกับเพื่อินเหมือนกัน....แต่เป็นคำละหนึ่งบาท......เล่นไปสองวัน...
วันที่สามโยนเงินร้อยนึงกลางวงเหมาจ่ายไปเลย= w =;;
-
ชอบเรื่องนี้มาก น่ารัก ตลก เกรียน กวนทีน ดราม่าบ้างพอเป็นกระสัย
ไปป์น่ารักน่ากอด ไอ้พระเอกก็เท่ซะ เดอะแก๊งค์ก็ฮามากๆ ชอบๆ :laugh:
สรุปสนุกมากกกกกกกกกกกกกก เป็นกำลังใจให้และรอติดตามนะจ๊ะ :L2:
-
555+ เกมส์นี้นี่ไปป์มีแต่เสีย(จูบ)กับเสีย(จูบ)เลย
ส่วนฟาร์กับอาร์ทนี่ก็ดูแอบก้าวหน้านะเนี่ย
-
หึๆ อาร์ทมีแฟนคลับอยู่กะเขาเหมือนกัน
-
อิจฉาไปป์อ่ะอยากสูบคิณมั่งจัง 555
-
ก๊ากกกกกกกกกก คินโคตรแสบอ่ะ เกมส์นี้มีแต่ได้ักับได้ล้วนๆ อ่านไปขำไป >//////<
ไปป์ก็เหมือนตกหลุมพรางโดนคินหลอก แม้จะรู้ว่าต้องออกมาอีหรอบนี้
แต่ทำไงได้ 555 พลาดไปแล้ว โคตรฮาาาาา แหมไปป์นี่มีอารมณ์หึงหวงงอนงี่เง่านิดๆเหมือนกันนะ
ไม่อยากเรียกชื่อเล่นเพราะว่าทำให้คิดถึงแฟนเก่ากับแฟนปัจจุบัน น่ารักนะค่าาาาา
เวลาคินกับไปป์สวีทกัน มันไม่ใช่สวีทหวานเว่อ แต่จะเป็นสไตล์คินไปป์ มันจะดิบๆกากๆแต่หวาน น่าร๊ากกกกกก
อ่านแ้ล้วขำพร้อมเขินในเวลาเดียวกัน ท่าจะบ้าละตรู =///= แต่เราเขินคินตลอดเวลา
หวานใส่ไปป์ ก๊ากกกกก ทำตัวเหมือนตัวเองเป็นไปป์ แต่อยากบอกว่าเค้าก้อยากจะ
นั่งซ้อนท้ายไอเน่าอยู่เหมือนกันนะ ฮ่าาาาา 5555 ตอนที่ฟาร์บอกให้ไปป์มองป้ายสีส้มๆ
เราขำมากกกกกกกกกกกกกก คือขำจนน้ำตาไหล เตรียมอัดก๊อบปี้ กร๊ากกกกกกกกกกกกก
นิยายวายในอุดมคติชัดๆเรื่องนี้ 55555555
-
ตอนนี้ไปป์เปรียบเป็นทาสในเรือนเบี้ย
โดนกดขี่ข่มเหงมาก
โดนภคินสูบ .. โดนแมกซ์ซัก .. แล้วยังโดนฟาร์ขู่อีก :o12:
แต่ฟาร์จ๊ะ ! พัฒนาขึ้นเยอะเลยนะเรา (อาร์ทฝึกมาดีล่ะสิ ฮุวะฮะฮ่า // โดนอัดก็อปปี้!!!)
-
ภคินพริ้วมาก ตอนแรกนึกว่าเกมจะสูสี ที่ไหนได้ไปป์แพ้ทางกันเห็นๆจนปากบวมไปถึงไหนๆ
แม็กทักได้แรงส์มาก แถมฮาค่อดๆ ว่าแต่ไปป์นี่จะสู้ใครได้บ้าง ล่าสุดยังโดนน้องเห็ดข่มขวัญไปแบบเบาๆ
สุดท้าย โจ้กันสวดยวดคร้าบบบ(เสียดายโจ้พลาดบทพระเอก)
+1นะคะ รักนะตะเอง จุ๊บๆ
-
:jul3:
ฮาก๊ากทั้งตอน ดีที่อยุ่อ่านอยู่คนเดียวในห้อง ฮ่าๆๆๆ
พอนึกถึงพ่อพระเอกกับการพูดเพราะแล้วอึดอัดแทนจริงๆ (น้องไปป์ด้วย) :m20:
อ่านไปฮาไป เขอนตามน้องไปป์ไปด้วย :o8: พ่อพระเอกนี่มันแน่จริงๆ
ปล.ชอบจัง เมียกัญชาเนี่ย เห็นอนาคตน้องฟาร์มาแต่รำไร :pigha2:
(เมื่อกี๊แอบเม้นท์ผิดเรื่องง่ะ อายยยยยยยยยยยยย :z3:)
-
คนแต่งใก้ลสอบแล้ว ขอเป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยนะครับ (ไม่ทวงนิยายแล้ว เดี๋ยวคนแต่งไม่ได้อ่านหนังสือสอบ)
คนอ่านจะเข้ามาดูทุกๆ 8 วันนะครับ เพื่อจะดูว่าคนแต่งมาลง ตอนใหม่หรือยัง เพราะเห็นว่า 8 วันมาลง 1 ครั้ง(1 เดีอน ลง 3 ครั้ง)
คนอ่านจะรอคอยอ่านเรื่อง"ประสบการณ์เพื่อนรักใน วัยเรียน"ต่อไปเลื่อยๆ นะครับ (ชื่อเรื่องถูกต้องใช่มั้ย???)
ถ้าในบางตอนไม่เห็นเม้นท์จากคนอ่าน อย่าว่ากันนะครับ เพราะในตอนนั้น อาจจะเลื่อยๆ จนคนอ่านไม่รู้จะเม้นท์ อะไรอ่ะครับ
=====================================================================
ส่วนเรื่อง มากกว่าพี่แต่ไม่ใช่ลุงเห็นว่าตอนสุดท้ายจะมาลงในวันคริสมาสต์ ใช่มั้ยครับ
ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงเดี๋ยวคนอ่านรอให้ลงถึงตอนจบก่อนดีกว่าเดี๋ยวค่อยอ่าน ก็แล้วกันนะครับ
เพราะเว้นระยะห่างของแต่ละตอนนานเกินไป คนอ่านไม่อยากนั่ง นึกย้อนหลังอ่ะครับ
-
:a5:
จ๊ากกกกก ภคินรุนแรงอ่ะ
น้องไปป์เค้าปากเจ่อเลยยยย ฮ่าๆๆ
เฮียอาร์ทน่ารักจัง o13
-
ไปป์คร้าบบบบ จะฮาไปไหน อ่านแล้วฮาได้ทุกตอนไม่เว้นแม่แต่ในงานศพที่เกือบจะไม่ แต่ก็มาเก็บเอาไปจนได้
ภคิคโชคดีจังที่มีคณะตลกเป็นของตัวเองแบบนี้
ฟาร์ดูน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ ตามอาร์ตไปติดติด นี่ถ้าอยู่ด้วยกันแล้วรุมไปป์คนเดียว
ไปป์ตายสถานเดียว
เป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยคร้าบบบบบ :L2:
-
อยากดูละครสืบสวนบ้าง!!!!!! 555
ชอบแม็กซ์จังเลย ทักมายได้เลิศเลอมาก!
ฟาร์น่ารักกกกกกกกกก~
คินอย่างฮา!
-
โจ้ กับกัน ของเขาแรงจริงๆๆ
กรี๊ด อาร์ทเป็นพระเอก อยากดูมากๆๆ
-
อ่านจบ 44 ตอนในหนึ่งวัน เหมือนตัวเองไม่มีอะไรทำนะ (ก็ไม่มีอะไรทำจริง ๆ ) แอบขำกับความรั่วของไปป์ และความซกหมกของภคิน (เรียก ภคิน แปลกดีไม่เหมือนใคร เรียก ๆ ไปเถอะ พี่ชอบ)
แอบลุ้นคู่ น้องเห็ด กับ นายกัญชา (ช่างคิดได้นะ นายไปป์) หวังว่า ฟาร์จะได้รับการเยียวยาหัวใจอย่างถาวร
-
แจ้งข่าว!!!
คนเขียนขอลาไปอ่านหนังสือสอบนะคะ ถ้าไม่อ่านต้องตายด่าวดิ้นเป็นแน่แท้ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด :sad4:
จะมาอัพนิยายให้หลังสอบเสร็จนะคะ(สอบวันสุดท้าย28)
จึงเรียนมาเพื่อทราบ
Indigo
-
ง่า
สู้ๆนะ ช่วงนี้สอบเยอะจริงๆ T^T
-
:a5:
ลงแดงตายแน่แท้เลยเรา
ข้าน้อยก็สอบเช่นกันล่ะท่าน
หนังสือหนังหาไม่อ่าน ฮ่าๆๆ
o22
ยังไงก็สู้ๆนะจ๊ะ รออ่านอย่างใจจดใจจ่อ o13
-
ฮาตลอดอ่ะ เกรียนดี เอิ๊กกกกกก ตั้งใจอ่านหนังสือนะ ขอให้ทำข้อสอบได้คะแนนเยอะๆๆ
-
ดีนะ ที่มันไม่ติด "ผัวซื้อสด รถซื้อผ่อน" ให้
แต่อย่างฟาร์ ไม่ต้องซื้อ ก็คงโดน(พ่อพระเอกคนใหม่)บังคับยัดเยียดตัวให้เลยล่ะมั้ง
-
o22
คิดถึงเรื่องนี้.....
-
รับทราบคร่าาาาาาาาาาาาา
ตั้งใจอ่านหนังสือนะ.....สู้ๆ...สู้....
ความจริงไปเม้นในเพจแล้ว....และก็ตามมาในเล้าอีกรอบ....
เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ :L2:
ไม่ต้องเร่งรีบ....ยังไงเรื่องเรียนก็ต้องมาก่อนนะคะ....คนอ่านรอได้ o18
-
มารอตอนต่อไป >0<
-
รออยู่น๊าา :a5: :a5:
-
:sad4:
คิดถึงน้องไปป์อ่ะ
มาเร็วๆน๊าาาา
-
o13 คิดถึงจ้า
-
น่ารักอ่ะ ฮ่าๆๆ คินเวอร์ชั่นนี้ ชอบๆ แต่ขอเป็นพักๆนะ รู้สึกจักกะเดียมพิกล
ฮ่าๆๆ
ขอจิ้มแฟน เพจ ด้วยยย
-
ไปป์ไปเที่ยวปีใหม่ที่ไหนกลับมาด่วนๆๆ :z3:
-
มานั่งรอตอนต่อไปด้วยอีกคนครับ
สนุกมาก
-
หนูฟาร์โดนไปเต็มจร้า :z2:
-
Room 45
ปากบวม... เป็นอาการของไปป์ในหลายอาทิตย์ต่อมา...
หลังจากถูกผมสูบเลือดสูบเนื้อมันจนหมดสิ้นความเป็นมนุษย์ ทำลายศักดิ์ศรีความเป็นบุรุษของมันจนป่นปี้ (อันนี้ผมไม่ได้พูดนะครับ... ไปป์มันบ่นของมันเอง) แถมมันยังบอกว่าจะลาออกจากคณะแล้ว เพราะบริหารชีวิตยังไงให้ขาดทุนกับผมย่อยยับแบบนี้... ฟังแล้วก็สงสารมันนะครับ แต่ทำไงได้ล่ะ... ใครใช้ให้มาทำตัวน่ารักใส่แบบนี้วะ
ผมชอบเวลาที่ได้สัมผัสริมฝีปากเล็ก ๆ นั่น
ผมชอบเสียงดัง ๆ เวลาโวยวาย
ผมชอบเวลามันอมอมยิ้มจนแก้มป่อง
ผมชอบดวงตากลมโตนั่นเวลาค้อนใส่
ผมชอบ... ผมชอบ... และผมชอบ...
ยังมีอะไรอีกที่ผมไม่ชอบเกี่ยวกับไปป์บ้างล่ะ????
เข้าใกล้ช่วงสอบมิดเทอมของมหาลัย ผมปั่นโปรเจ็คต์แบบไฟลนก้นทุกวันแทบไม่ได้หลับได้นอน ตัวคณะส่วนใหญ่ของผมไม่มีสอบมิดเทอมหรอกครับ ช่วงมิดเทอมเลยเหลือแค่ส่งงาน หนังสือก็อ่านแค่ไม่กี่วิชา แต่อย่ามาพูดให้ได้ยินว่าเรียนง่ายเชียวนะ... กูยกพวกไล่ตีจริง ๆ ด้วย...
ส่วนไปป์... บอกตรง ๆ ว่าปางตาย ตัวคณะมันสอบเยอะมากแถมอ่านหนังสือแต่ละเล่มหนา ๆ ทั้งนั้น มันอ่านไม่ลืมหูลืมตาจนไม่ได้สนใจกูเล้ย เวลาเข้าไปกระแซะ ๆ เรียกร้องความสนใจก็โดนดุกลับมาอีก อะไรวะ... แค่นี้ต้องดุกันด้วย
ผมรอจนมันสอบเสร็จ ระหว่างนั้นก็นั่งนับคะแนนบนไวท์บอร์ดข้างประตูห้องรอไปก่อน ขีดสีน้ำเงินต่อท้ายชื่อมันเยอะมาก แบบขีดจนหมึกจางอะครับ แม่ง... ตลกดีว่ะ ว่าง ๆ ผมก็แอบมาขีดเล่นโกงคะแนนมันนิด ๆ หน่อย ๆ ไม่ต้องห่วงครับไปป์มันซื่อจนโง่ โดนผมหลอกเป็นประจำ อีกอย่างยังไงเกมนี้กูก็รู้ตัวผู้ชนะมาตั้งแต่เริ่มแล้วนี่หว่า ชนะขาดซะหน่อยมันจะเป็นอะไรไป... หึหึหึ
จากวันเริ่มเกมหรรษาที่ฝึกปรือทักษะความเป็นผู้ดีนั่นก็ผ่านมาได้เกือบเดือนแล้ว แม้ว่าผมจะสูบพลังงานจากมันมาสะสมไว้มากขนาดไหน... แต่ไม่ได้สวีท (?) กันนาน ๆ มันก็ขาดพลังงานในชีวิตนะเว่ย! ไม่รู้เหรอที่กูอยู่ได้ทุกวันนี้เพราะเสียงแว้ด ๆ จากมึงเนี้ยแหละ
จะว่าไปพอหมดอาทิตย์นั้นมันก็ไม่ยอมเรียกผมว่า ‘คิน’ อีกเลยแฮะ ดื้อเงียบชะมัดเลยว่ะ บอกให้เรียกยังไงก็ไม่ยอม... ก็บอกจนปากฉีกถึงหูรูดแล้วว่าไม่เกี่ยวกับแอมหรอก แต่คนที่ผมสนิทด้วยก็เรียกแบบนี้ทุกคนนี่หว่า แล้วนี่อะไรวะ? เป็นถึงแฟนจะมาเรียกชื่อจริงทำซากไร!?
จะโวยวายไปก็เท่านั้นแหละครับ... พอไปป์มันอ่านหนังสือมันก็เงียบยังกะโดนผีบุปผาเย็บปาก เห็นปัญญาอ่อนกอดหมีหน้าโง่ไปวัน ๆ แบบนี้ ที่จริงมันเรียนดีเลยนะครับ แถมยังเป็นพวกจริงจังเวลาสอบสุด ๆ เช้าก่อนสอบมันเครียดลงกระเพาะจนผมต้องไปหายาธาตุน้ำขาวตรากระต่ายบินมาให้มันดื่มแทนนม ไอ้แห้งนี่ชอบทำตัวให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย... ไอ้ผมที่ได้พักช่วงสอบเลยเป็นอันต้องอยู่อย่างหงอย ๆ ไป กูยอมให้เพราะเหตุจำเป็นหรอกนะ
และแล้วหลังจากสอบตัวสุดท้ายได้ไม่นานก็เข้าสู่ช่วงวันหยุดปีใหม่ ไอ้ผมก็สบายครับ... งานไม่มีแถมไอ้ไปป์ยังคลานกลับขึ้นมาจากขุมนรกได้สำเร็จแล้ว ตอนแรกก็วางแผนจะพามันไปเที่ยวต่างจังหวัดเสียหน่อย
ผมเอาตีนสะกิด ๆ ไอ้ตัวแห้งที่นอนเกลือกกลิ้งกับหมีหน้าโง่ของมันอยู่บนพื้นพร้อมกับเปิดทีวีดูรายการสอดรู้เรื่องชาวบ้านแบบ ‘ตีท้ายครัว’
“แล้วมันจะไปดูบ้านคนอื่นทำไมวะ”
“เอ้า... ก็เขาเป็นดาราอะ... ก็ทำให้แฟนคลับดูไง”
“งั้นมึงคงเป็นแฟนคลับมันทุกคนเลยนะ กูเห็นมึงดูตลอด” ผมหัวเราะที่เห็นมันเริ่มหน้างอ เลยยื่นตีนไปสะกิดมันอีกรอบ ก็นอนที่ไหนไม่นอนดันมาอยู่ใกล้มือใกล้ตีนแบบนี้ เห็นแล้วมันอยากแหย่นี่หว่า
ไปป์ง้างตีนมันมาเตะป้าบเข้าที่หน้าแข้งผม อูยยยยยยยยยยย... แห้ง ๆ แบบนี้แรงควายใช่เล่นครับ มันกระดกก้านอมยิ้มในปากเป็นการกวนประสาทเบา ๆ จะเล่นกับพี่ใช่มั้ยไอ้น้อง...
“อั่กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก... ไม่เอา ไม่เล่นแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยย” มันเริ่มดิ้นเอากระดูกแทงผม ฮ่า ๆ ๆ เล่นกับใครไม่เล่นเสือกมาท้าทายอำนาจมืดอย่างกู เจอกระโดดทับเข้าไปแม่งก็จอดแล้วไอ้แห้งเอ๊ย!
“ไหน ๆ ... กูอยากจะรู้นัก ไอ้ลูกอมนี่มันอร่อยกว่าอมอย่างอื่นตรงไหน” พูดแหย่สองแง่สองง่ามนิดเดียวหน้าก็แดงแล้ว ไปป์มันแพ้ทางเรื่องลามกครับ... ชิ่งเขินก่อนตลอด เข้าทางกูล่ะมึง...
ผมก้มไปฟัดแก้มขาว ๆ นั่นเล่นจนเป็นรอยแดงเพราะโดนตอหนวดถูใส่ มันมองค้อนผมแถมยังถีบเอา ๆ
“เฮ้ย ๆ ... นี่ผัวครับ ไม่ใช่จักรยาน ถีบไรนักหนาวะ”
“ผัวเชี่ยไร... หนักโว้ย! นี่ก็คนไม่ใช่มอไซด์... มาคร่อมหาป้ามึงเหรอวะ” ยอกย้อนเก่งนักนะมึง...
“เถียงเก่งนักนะ ไอ้ปากนี่ใช่มั้ยแม่งชอบเถียงดีนัก” ผมเอามือดึงปากมันเล่น “เดี๋ยวแม่งกัดปากฉีกเลย”
“โอ๊ยยยยยยย ไม่เอ๊า... ภคิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน”
บรรยากาศมันช่างเข้าด้ายเข้าเข็มซะจริ๊งงงงงง ผมมองคนใต้ร่างที่นอนหอบแฮ่ก ๆ เพราะใช้พลังงานในการขัดขืนมากไป ดวงตากลมโตนั่นจ้องเหมือนจะส่งเลเซอร์ออกมาตัดกบาลผมให้แยกเป็นสองส่วน ปากเล็ก ๆ นั่นเผยอออกช่วยในการหายใจ เห็นแล้วหมั่นเขี้ยวอยากจะฟัดให้แม่งตายห่าคาอกกันไปข้างเลย ผมกระโจนเข้าใส่มันท่ามกลางเสียงโวยวาย... ด่าได้ด่าไป... ก็กูจะทำอะ...
เธอและฉัน จับมือเคียงกันนับจากนี้ ผ่านความเดียวดายที่สองเรานั้นเคยมี
“ภคิน! โทรศัพท์!”
“เออรู้แล้ว... ไม่ได้บอกว่าเป็นกาต้มน้ำซะหน่อย”
“มึงก็รับซะทีสิวะ” มันบ่นเสียงอู้อี้เพราะโดนผมจูบแถว ๆ จมูก
“ไม่รับ... กูจะรุก...”
“พ่อมึงตาย แสรดดดดดดดดดดดดดดดดด... เกิดแม่มึงโทรมาทำไงวะ!?”
“ถ้ามึงจะแช่งพ่อกูแล้วพูดถึงแม่กูในประโยคเดียวกันแบบนี้นะ...”
บ่นไปงั้นแหละ... พอมันเอาแม่มาอ้างผมเลยต้องจำใจผละออกมา ทิ้งแม่งให้นอนน้ำลาย (ผม) นองเต็มหน้า แต่ผมยังสติลนั่งทับอยู่นะครับ เรื่องอะไรจะออกง่าย ๆ วะ... หึหึหึ
พอคว้ามือถือที่เพลงจะจบท่อนฮุคอยู่แล้วขึ้นมาดูก็ได้แต่ส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ
ไอ้เพลง! มึงจะเสือกอยากมาจับมือกูเดินอะไรตอนนี้วะ...
“เออ... ว่าไงวะ” ผมรับโดยจงใจใช้เสียงให้หงุดหงิดที่สุด เผื่อมันจะรู้ตัวบ้างว่าขวัดขวางความสุขชาวบ้านมันบาปแค่ไหน
“โห... อารมณ์เสียไรใส่กูวะ” ปลายสายมันหัวเราะได้น่าหมั่นไส้ที่สุด “เมียไม่ยอมรึไง”
“กำลังจะยอมถ้าไม่มีมึงโทรเข้ามา”
“เชี่ย! มึงได้กันแล้วเหรอ... พระเจ้า! กูต้องโทรไปอัพเดตกับอิแม็กซ์อย่างด่วน ๆ” คือมึงจะตื่นเต้นทำไม “แล้วครั้งแรกเป็นไงวะ สนุกมั้ย”
“เออ... สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกก” มากซะจนกูลืมว่ายังไม่ได้กัน “มึงเลิกพูดเรื่องอื่นได้แล้ว โทรมามีเชี่ยอะไรเนี้ย”
“อ๋อ... คือว่านะมึง...”
ผมอ้าปากค้างจนไปป์ที่นอนอยู่ลืมกลัวเสียตัวเด้งตัวเข้าใกล้ผมให้เสือกได้ถนัดขึ้น...
“เหรอ... เออ... เออ... รู้แล้วน่า แล้วเจอกัน” พอกดปุ่มวางปุ๊บ เสียงมันก็มาทันที
“ทำไมวะ เพลงทำไมเหรอ”
“พรุ่งนี้ไอ้เพลงนัดเลี้ยงฉลองสละโสด”
ไอ้กรรไกรอ้าปากค้างเหมือนลืมหยอดสนิม ลูกกะตามันแทบจะหลุดออกมากลิ้งนอกเบ้าอยู่แล้ว... เออ... กูรู้แล้วว่ามึงตกใจ
“เฮ้ย ๆ ... ตกใจเชี่ยไรนักหนา” ผมตบแก้มนิ่มเบา ๆ “ยังไงต่อให้มึงโสดมันก็ไม่เอามึงหรอก”
“โอ๊ยยยยยยยยยยย ก็คนมันตกใจนี่หว่า! กูแอบส่องมาตั้งแต่ปี 1 แล้วอยู่ ๆ แม่งมีแฟนหน้าตาเฉย!”
“มึงก็ชิ่งมีผัวไปก่อนมันแล้วไม่ใช่เรอะ!?”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก... มึงอย่าพูดแบบนั้นนะ!”
พอมันดิ้น ๆ คราวนี้ผมเลยลุกขึ้นปล่อยให้มันเป็นอิสระ... ความน้อยใจเล็ก ๆ มันตีขึ้นมาในอกอย่างบอกไม่ถูก ถ้ามันชอบเพลงถึงขนาดนั้น... แล้วผมล่ะ... ไอ้ที่เป็นแฟนกันอยู่ทุกวันนี้มันไม่ได้มีความสุขเลยใช่มั้ย ก็นั่นสินะ... ตอนขอคบด้วยผมยังบังคับมันเลยนี่นา... แบบนี้ถ้าเกิดเพลงมันชอบไปป์ขึ้นมามันก็คงไม่เลือกผมหรอก...
ผมเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนโต๊ะกินข้าวเงียบ ๆ อารมณ์เมื่อกี้มันเตลิดหายไปหมดแล้ว ไม่ได้หันไปดูด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายมันได้สนใจบ้างรึเปล่า อันที่จริงมันอาจจะดีใจก็ได้นะที่ผมไม่ทำอะไรมันต่อแล้ว... เห็นจะทำอะไรก็ต่อต้านตลอดเลยนี่นา...
แต่จู่ ๆ ก็มีแขนสอดเข้ามากอดผมจากด้านหลังพร้อมกับความอบอุ่นที่เข้ามาช้า ๆ ผมยกมือลูบแขนนั้นเบา ๆ เหมือนเป็นระบบอัตโนมัติของร่างกาย
“เฮ้ย... หึงเหรอวะ” มันว่าพลางโน้มตัวมาข้างหน้าเพื่อจะส่องหน้าผม “หึงเหี้ยไรเนี้ย กูกับเพลงเนี้ยนะ แม่งคิดได้เนอะ”
“ก็มึงชอบมันนี่หว่า”
“แค่ปลื้มเฉย ๆ เว่ย กูเจอเวอร์ชั่นจริงเข้าไปให้เป็นแฟนแถมเฟอร์รารี่กูยังไม่เอาเลย”
ผมหลุดขำกับประโยคนินทาคนอื่นของมัน ปากกำลังจะเอ่ยถามเรื่องที่สงสัยมานาน แต่พอนึกขึ้นได้ผมก็กลัวคำตอบมันขึ้นมา...
ถ้ามันเป็นเพียงเรื่องที่ผมคิดไปเองฝ่ายเดียวล่ะ...
ผมเลยเลือกที่จะเงียบแล้วดึงมือมันมาถูกับหน้าเล่น... เหี้ย... ทำไมกูทำอะไรเหมือนคนโรคจิตแบบนี้วะ...
“ภคิน... แฟนเพลงนี่มันผู้ชายหรือผู้หญิงวะ” น้ำเสียงมันบ่งบอกมากว่าสงสัยเต็มประดา...
“ก็แล้วแต่ว่านักร้องเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายว่ะ”
“เชี่ย... มุกมึงไม่ผ่านเว่ย!” เสียงแว้ด ๆ ของมันกลับมาอีกแล้ว “กูถามจริงจังนะเฮ้ย” ว่าแล้วผมก็หัวเราะกับท่าทีอยากสอดรู้ของมัน
“โอ๋ ๆ ๆ อย่าหน้างอ ถึงสาวที่มึงเคยเล็งไว้จะโดนฉกไป แต่มึงได้สิ่งที่มีคุณภาพเหนือกว่าอย่างกูเชียวนะ... น่าดีใจจะตายเห็นมั้ย”
“เออ... จะตายเลยเนี้ย” ว่าแล้วมันก็ตบหัวผมเข้าไปป้าบนึง... อูยยยยยย รุนแรงนักนะมึง... “แล้วตกลงบอกกูได้ยังว่าแฟนมันเป็นเพศไหนกันแน่”
“ผู้ฉิงมั้ง” มันง้างแขนเตรียมจะฟาดผมสักป้าบ “โอเค... ไม่เล่นละ แฟนมันก็ผู้ชายดิวะ มันไม่ได้เป็นทอมซะหน่อย”
“อ๋อเหรอออออออออออ...”
วันรุ่งขึ้นผมกับไปป์ซิ่งไอ้เน่าไปตามนัด ร้านจุดหมายของเราเป็นร้านนั่งดริ๊งบรรยากาศสบาย ๆ ตกแต่งร้านด้วยหลอดไฟสีเหลืองในแท่งใสทรงกระบอกสว่างจ้าไปทั้งร้าน ตรงกลางร้านมีแท่นเวทีวงกลมยกสูงขึ้นมาจากพื้นเล็กน้อย ซึ่งตอนนี้นักดนตรีกำลังจูนเสียงกันหน้าดำคร่ำเครียด ผมจูงมือไปป์เดินผ่านไปทิ้งตูดนั่งบนเก้าอี้บุหนังนิ่มสบายตูด ไอ้เดอะแก๊งก็จ้องผมตาไม่กระพริบ
“มองเชี่ยไรวะ”
“กิ้ว ๆ เดี๋ยวนี้เขาพัฒนาโว้ยยยยยยยยยยยย” ไอ้โจ้ส่งเสียงแซวเหมือนสัมภเวสี
“อะไรพัฒนา?”
“แหม ๆ ... เขาจูงมือกันเดินเข้าร้านเชียวนะ”
ผมกระตุกยิ้มมุมปาก “เออ... มือนุ่มมาก”
“ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววว~”
เอาเลยพวกมึง... แซวกันซะให้พอ... กูชอบ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ พอโดนแซวไอ้แห้งข้าง ๆ ผมมันก็หน้าแดงแปร๊ดดดดดดด แต่ปากมันก็ยังไม่สิ้นอิทธิฤทธิ์
“เสือกว่ะ! ไอ้พวกไม่มีคู่เนี้ย” เอ้า... ด่าไปหน้าแดงไปอีกมึง มันจะกลัวมึงมั้ยนั่น
“ต๊ายยยยยยยยยยยยยยยย! เดี๋ยวน้องเขาปีกกล้าขาแข็งนะคะพี่กัน” ไอ้โจ้สวมมาดดัดเสียงกะเทยจิบปากจีบคอพูดได้น่ายันโครมมาก แต่กูไม่ยันครับ... งานนี้มึงทำดีว่ะโจ้
“ดูสิ ๆ หน้าแดงเป็นพี่กี้เลยอะมึง ฮิ้วววววววววววววว~” ลูกคู่มันทำงานกันเป็นทีมครับ...
ไอ้อาร์ทนั่งเอนหลังหัวเราะเบา ๆ อย่างโรคจิตกับการละเล่นคล้ายโยนขี้ลงในบ่อปลาดุกให้แม่งเล็มไปคนละนิดละหน่อย ส่วนเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดอย่างฟาร์ก็เข้ามาร่วมด้วยช่วยฆ่าเพื่อนตัวเอง...
จะว่าไปไอ้สองคนนี้มันไปกันถึงไหนแล้ววะ? ผมคิดแล้วขมวดคิ้ว... เรื่องของไอ้อาร์ทน่ะผมไม่ค่อยรู้รายละเอียดมากนักหรอก มันทำอะไรไม่บอกใครอยู่แล้ว... ไอ้ที่ว่าไม่บอกเนี้ย หมายถึงไม่พูดนะครับ ที่จริงถ้าถามมันก็ตอบนั่นแหละ แต่ผมมันไม่ใช่พวกชอบเสือกเรื่องชาวบ้านแบบคนแถวนี้ซะด้วยสิ (พูดให้ถูกคือไม่แคร์ใครเลยต่างหาก...) วันนี้มาเห็นไอ้พระเอกละครคณะนั่งข้างเด็กหัวเห็ดมันเลยชักจะยังไงอยู่นะ...
“พวกมึงหยุดทะเลาะกันเดี๋ยวนี้” ไอ้เพลงตัวแม่ของงานกระแทกแก้วเหล้าลงกับโต๊ะ “ไปป์! มึงแย่งซีนกูเหรอ... คืนนี้มันงานสละโสดกูนะโว้ยยยยยย”
“แย่งซีนอะไรเล่า! โอ๊ยยยยยย... กูว่ามันชักจะไปกันใหญ่แล้ว พอ! พอ! เลิกพูดเรื่องนี้... ใครพูดพ่อจะเอาปากฉลามฟาดแม่ง”
“กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก...”
ทุกคนบนโต๊ะระเบิดเสียงหัวเราะกับคำขู่ของมัน ไปป์มันทำได้แค่โวยวายอ้าปากพะงาบ ๆ สองสามที... จนคนอื่นเลิกล้อมันไปเองนั่นแหละ แต่มันก็ยังไม่วายส่งสายตามันด่าทอผมที่ไม่ช่วยอีก... เอ้า! กูสนุกอยู่ เรื่องไรจะช่วยวะ อ๊อ... ขออวดนิดนึงเหอะครับ เดี๋ยวนี้มันยอมให้ผมจับมือเดินแล้วน้า~ แต่เฉพาะบางเวลาที่มันเห็นสมควร (ไม่รู้มันเอาอะไรตัดสินเหมือนกัน) เห็นมันปรับตัวเพื่อผมขนาดนี้แล้วก็อดจะแอบดีใจไม่ได้...
วันนี้เป็นคืนวันที่ 31 วันสิ้นปีเหมือนสิ้นใจ... แทนที่กูจะได้สวีท (?) หวานแหววกับไอ้ไปป์อยู่บ้าน แต่เสือกโดนไอ้เพลงลากมาแดกเหล้าตั้งแต่หัวค่ำ... มันกลัวไม่เมารึไงวะแม่ง วงดนตรีในร้านยังไม่ทันจะตั้งสายเลย
เสียงพูดคุยดังโหวกเหวกไม่หยุด ไอ้เพลงวันนี้ดูคึกกว่าชาวบ้าน... จะว่าไปผมไม่คิดเลยแฮะว่ามันจะมีแฟนได้ เห็นกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ ผู้ชายมาจีบมันแต่ละคนมันก็สลัดทิ้งด้วยวิธีเหี้ย ๆ ทั้งนั้น... ผมเลยไม่คิดว่าจะมีผู้ชายคนไหนบนโลกโชคร้ายแล้ว... แต่มันดันเสือกมี! แถมยัง... ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะเป็น...
“มึงว่าพี่เดียวดายเป็นหมีพันธุ์อะไรวะ!?” เหี้ยโจ้เปิดประเด็นเด็ดที่สุดของค่ำคืนนี้...
“อืมมมมมมมมม...” ไอ้เพลงลูบคางอย่างใช้ความคิด “ดูจากลักษณะกูว่าหมีควาย”
“นั่นมันดูจากสมองเว่ย”
“ภคิน! มึงเลิกด่าพี่เดียวกูเลยนะ เชี่ย!”
“เอ้า! มึงไม่เห็นเหรอว่าวัน ๆ มันนั่งทำหน้าโง่ทั้งวัน”
ไปป์มันเตะหน้าแข้งผมดังป้าบ... แสรดดดดด หน้าแข็งกูแหกพอดี...
“จากที่กูได้วิเคราะห์กายภาพและองค์ประกอบทางเคมีแล้ว...” ไอ้กันยักมือลูบคางอย่างใช้ความคิด “กูว่า...หมีเล่นหวย”
“กูว่าหมีปกหอย” อันนี้ข้อเสนอแนะจากคู่หูของมัน
“หมีหอย” ไอ้กันไม่ยอมแพ้
“หมีหัก”
“หมีเสียบหาย”
“หมี...”
“เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” เจ้าของหมีตบโต๊ะดังปังอย่างเหลืออด งานนี้หมีไหน ๆ ก็ไม่ได้เกิด... “มึง! มึง! มึง! และมึง!” มันไล่ชี้หน้าทุกคนรอบโต๊ะ “ใครเสือกมาแตะพี่เดียวของกูมึงเจอดีแน่”
“เหรอ...” ไอ้อาร์ทที่นั่งนิ่งมานานคลี่ยิ้มออกมาบาง ๆ ... “ผมว่าหมี...”
ทุกคนกลั้นหายใจรอว่าแม่งจะยิงมุกอะไร...
“หมีกริซลีย์” มันพยักหน้าแบบใช่... ต้องใช่แน่ ๆ ...“ดูจากลักษณะของขนที่ปกคลุมกับอุ้งเท้าแล้ว”
“มึงเป็นวิทยาศาสตร์มากไอ้อาร์ท”
มันยิ้มบาง ๆ “ก็ผมฉลาดนี่ครับ”
“มึงยิงมุกไม่ได้มากกว่า” ไอ้โจ้ถึงกับยอมไม่ได้ที่เพื่อนไม่ตบมุกให้ ถึงกับยกแก้วกระดกแก้เครียด
“ผมยิงมุกไม่ได้” อาร์ทมันไหวไหล่ไม่แคร์ “แต่ยิงอย่างอื่นได้นะครับ... จะลองมั้ยล่ะ”
“ไม่ล่ะ... กูเกรงใจ”
ฟาร์ที่นั่งข้าง ๆ ถึงกับลูบแขนตัวเองป้อย ๆ แก้ขนหัวลุก แรก ๆ มึงยังไม่ชินครับเพื่อน อยู่ไปนาน ๆ แบบกูจะดีขึ้นเอง นักดนตรีในร้านเริ่มบรรเลงบทเพลงส่งท้ายปีเปิดตัวแล้วค่อยเล่นเพลงของเขาไปตามปกติ คนนั่งกันแน่นเต็มร้านเลยครับ ส่วนใหญ่ก็เป็นเด็กมอผมที่เหลือรอดจากการกลับบ้านด้วยสาเหตุต่าง ๆ กัน พ่อแม่ไม่เอา เบื่อบ้าน ตั๋วรถเต็ม สุดท้ายแม่งก็ได้มานั่งหน้าสลอนกันเต็มร้าน...
“ไอ้คิน” เพลงมันจ้องหน้าผมด้วยสีหน้าจริงจัง “กูถามอะไรอย่างดิ๊”
“อะไรวะ” ผมตอบมันพลางยกเหล้าขึ้นจิบ
“ได้กันยัง”
“เช้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด! เป็นผู้หญิงมาถามแบบนี้ได้ไงวะ!?” ประโยคนี้ไม่ได้มาจากปากผมครับ ไอ้คนข้าง ๆ แม่งลุกขึ้นมาชี้หน้าไอ้เพลงเลย เฮ้ย... เป็นผู้ชายทำแบบนี้ได้ไงวะ
ไอ้เพลงมันไหวไหล่ไม่สนใจ “อยากรู้ก็ถาม... ไม่เห็นแปลกเลย”
“โว้ยยยยยยยยยยยยยย! กูจะไปเข้าห้องน้ำนะ กูไม่สามารถนั่งร่วมโต๊ะได้ตอนนี้”
“งั้นกูไปด้วย” ผมรีบลุกตาม
“ไม่ต้อง! ท่อเยี่ยวไม่ได้ติดกันเฟ้ย” แล้วทีมึงตะโกนคำว่า ‘ท่อเยี่ยว’ กลางร้านนี่ไม่มีอายมั่งเลยนะ... มันรีบพาร่างแห้ง ๆ ของตัวเองเดินดุ่ม ๆ ไปที่ห้องน้ำด้านขวามือของร้านทันที
-
“เมียมึงไปละ... ตอบกูได้ยัง” ไอ้เพลงนี่กูเข้าใจนะ เพราะมันสงสัยมันเลยถาม แต่ไอ้สามสี่ตัวที่ทำเป็นเนียนนั่งเงียบรอฟังคำตอบนี่มันอะไรกันวะ
ผมส่ายหัวเอือม ๆ ก่อนจะตอบสั้น ๆ “ยัง”
“เชี่ยยยยยยยยยยยยยย! ไร้น้ำยา!” ผู้หญิงคนเดียวของโต๊ะกรีดร้อง กูอยากจะให้พ่อแม่มึงมาเห็นจริง ๆ ไอ้เพลง
“เขาเรียกว่าสุภาพบุรุษโว้ยยยยยยยยยยยย”
“อย่าไปเชื่อมัน” ไอ้กันโผเข้ามาดันหน้าผมออก “มันพยายามแล้วตั้งหลายรอบ สุดท้ายแม่งก็ไม่รอด”
“ไม่ได้เสียบซะทีเพื่อนกู”
“ทำเป็นปากดีมึงก็ไม่เคยล่ะว้าไอ้โจ้!”
“เพราะกูเป็นเพื่อนมึงน่ะสิ” ไอ้โจ้แสแสร้งทำปาดน้ำตากระซิก ๆ “เดินไปไหนแม่งก็ไม่มีคนมอง... กูเป็นนักศึกษานะไม่ใช่วอลเปเปอร์”
“มึงมันไม่ได้เรื่อง!” ไอ้เพลงโวยวายประหนึ่งมันเป็นคนรอกูไปเปิดซิงซะเอง “อยู่ห้องเดียวกันแต่แม่งไม่ได้กัน! นี่มันยุคสมัยไหนแล้ววะ ไม่เสียตัวในวัยเรียนได้ไงวะ”
“กูฟังแล้วเครียดกับประเทศเลยว่ะ”
“อย่ามาทำเป็นคนดี ฟันหญิงมึงยังเคยเลย”
“ไอ้ห่า! มันไม่เหมือนกันนี่หว่า”
“มันก็ยัด ๆ เข้าไปเหมือนกันล่ะว้า...”
ผู้หญิงสมัยนี้แม่ง... มีเมียเป็นผู้ชายซะยังดีกว่า...
“ไม่ใช่แบบนั้นเว่ย...”
ที่ว่าไม่เหมือนน่ะมันไม่ใช่เรื่องนั้น... จริงอยู่ว่าแฟนกันก็ย่อมอยากกอด อยากจูบ... อยากมีอะไรกัน ผมเองก็เป็นคนธรรมดาที่มีความรู้สึกแบบนั้น มันไม่เกี่ยวอีกแล้วว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ชายหรือว่าผู้หญิง แต่อีกฝ่ายมันเป็นไปป์ต่างหาก...
มันเป็น ‘ไปป์’ เชียวนะ เป็นถึงขั้น ‘ไปป์’ เชียวนะ...
เป็นสิ่งมีชีวิตที่คนอย่างภคินขาดไม่ได้ในชีวิต... เกิดมันเจ็บ... มันโกรธแล้วหายไปจากชีวิตผม แล้วผมจะอยู่ยังไงล่ะ? จะยิ้มได้เหรอ... จะหัวเราะได้เหรอ...
ผมลุกขึ้นยืนตอนที่นักดนตรีสามคนบนเวทีชวนลูกค้ามาร้องเพลงด้วยกัน ผมโบกไม้โบกมือส่งสัญญาณว่าจะขึ้นไปร้อง แหม... วันสิ้นปีทั้งที ขอกูทำอะไรโรแมนติกสักหน่อยเหอะ การเดินขึ้นไปยืนบนเวทีของผมเรียกความสนใจจากคนในร้านได้ไม่น้อย ไม่ได้หลงตัวเองนะครับ... ไม่ต้องมาหมั่นไส้ผม เขาเรียกว่ารับรู้ความจริงและยอมรับมันต่างหากล่ะ
ผมรับกีต้าร์จากพี่ตัวสูง ๆ ก่อนจะลองสายนิด ๆ หน่อย รอเป้าหมายที่ไม่รู้แม่งเดินไปเยี่ยวที่ซิมบับเวหรือไงก็ไม่ทราบได้ เยี่ยวจนท่อเยี่ยวไหลลงคอห่านไปแล้วมั้ง เออ... นั่นไง พอด่าปุ๊บมันก็เดินดุ่ม ๆ ออกมาจากห้องน้ำเลย...
http://www.youtube.com/v/8dPZERw3KOM?version=3&hl=th_TH
อยากชวนให้เธอมาหอมปากหอมคอ
และนั่นมันคือความรักที่ฉันต้องการ
ก็ยังไม่ชัวร์ว่าฉันจะทนได้นาน
ก็ยังไม่ลองจะรู้ได้ไง ว่าอันที่จริงไอ้การหอมปากหอมคอ
จะหยุดทุกอย่างให้มีแค่ฉันกับเธอ กับเราสองคน
อย่ามองว่ารักอยู่ไกล อย่าไปวกวน อย่าไปรีบร้อนกระวนกระวาย
ผมเหลือบมองใบหน้าน่ารัก ๆ ที่เหวอขึ้น เพราะอยู่ ๆ ผมก็แม่งมานั่งร้องเพลงจีบมันบนเวทีหน้าตาเฉย ผมยักคิ้วกวน ๆ ให้มันทีนึงก่อนจะลงมือดีดสายแรง ๆ
แต่ฉันรักเธอ อยากทำความรักของเราให้มีความหมาย
อยากกอดเธอไว้นาน ๆ อยากสัมผัสร่างกาย
แต่ไม่อยากทำร้ายอารมณ์อ่อนไหว
ผมยกนิ้วชี้ไปทางมันแล้วตะโกนร้องเสียงดัง
ให้ความรักของฉันเป็นเรื่องสำคัญ บอกว่ารักแค่นั้นไม่ต้องใกล้กัน
เอาเพียงแค่หอมปากหอมคอเท่านั้น อย่าเร็วใจมันตามไม่ทัน
อย่าเพิ่งแตะฉัน ต้องฉันคงไม่ช้าไป
วันพรุ่งนี้ที่สองเราลองเข้าใจ ตัวของเราห่าง หัวใจไม่ห่างไกล
แม้จะนานแค่ไหนแค่เพียงเธอพร้อมวางใจไปด้วยกัน
ไปป์มันสะดุ้งเพราะสายตาคนทั้งร้านหันควับไปที่มันโดยมิได้นัดหมายไว้ มันขยับปากด่าผม ‘ไอ้เหี้ย’ ทั้ง ๆ ที่ใบหน้าขึ้นสี
ก็เคยได้ยินว่าหอมปากหอมคอ
ก็คือแค่กำลังสวยกำลังงดงาม
ไม่หนัก ไม่เบา ไม่น้อย ไม่ต้องวู่วาม
ไม่เผ็ด ไม่เดือด ไม่ร้อน ค่อยเป็นค่อยไป
ตกลงว่าเราจะหอมปากหอมคอ
นั่นคือวิธีที่ดีของฉันกับเธอ กับเราสองคน
อาจทำให้ฉันอยู่ไกล และเธอทุกข์ทน อาจไม่ใช่รักที่ทันสมัย
“แต่ฉันรักเธอ!” ไอ้ลูกคู่ที่โต๊ะตะโกนแซวเสียงดัง บิลด์จนคนบางคนจะดำดินหนีไปแล้ว...
อยากทำความรักของเราให้มีความหมาย
อยากกอดเธอไว้นาน ๆ อยากสัมผัสร่างกาย
แต่ไม่อยากทำร้ายอารมณ์อ่อนไหว
“เอ้า! ช่วยร้องให้หน่อยสิครับ” คนในร้านแม่งก็บ้าจี้ร้องตามกันใหญ่
ให้ความรักของฉันเป็นเรื่องสำคัญ บอกว่ารักแค่นั้นไม่ต้องใกล้กัน
เอาเพียงแค่หอมปากหอมคอเท่านั้น อย่าเร็วใจมันตามไม่ทัน
อย่าเพิ่งแตะฉัน ต้องฉันคงไม่ช้าไป วันพรุ่งนี้ที่สองเราลองเข้าใจ
ตัวของเราห่าง หัวใจไม่ห่างไกล
แม้จะนานแค่ไหนจะรอวันนั้น ในวันที่ฉันและเธออาจพร้อมวางใจไปด้วยกัน
“เอ้า... One Two Three... ชะ!”
ให้ความรักของฉันเป็นเรื่องสำคัญ บอกว่ารักแค่นั้นไม่ต้องใกล้กัน
เอาเพียงแค่หอมปากหอมคอเท่านั้น อย่าเร็วใจมันตามไม่ทัน
อย่าเพิ่งแตะฉัน ต้องฉันคงไม่ช้าไป วันพรุ่งนี้ที่สองเราลองเข้าใจ
ตัวของเราห่าง หัวใจไม่ห่างไกล แม้จะนานแค่ไหนจะไม่หวั่นไหว
ผมจ้องเข้าไปในตามันแล้วเปล่งเสียงชัดถ้อยชัดคำ
“จะรอวันนั้นที่ใจเธอพร้อม จะลองกอดฉัน จะรอจูบนั้น...”
ผมคลี่ยิ้มบาง ๆ ตอนที่มันประสานสานตาด้วย “รักเธอมากกว่า... นั้น”
“ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววว” เอาเลย! จัดไปอย่าให้เสียไอ้ลูกน้อง คู่หูนรกแตกมันรีบปรบมือส่งเสียงกรี๊ดกร๊าด (ทำไมไอ้เพลงที่เป็นผู้หญิงมันไม่กรี๊ดวะ... กูไม่เข้าใจ)
นอกเหนือจากเสียงกรีดร้องของไอ้โจ้ (เหี้ยนี่ให้ร้อยเล่นเป็นแสน) ก็ยังมีเสียงพึมพำที่ลอยเข้าหูผม... ไอ้พวกแบบ กูว่าแล้วกูเคยเห็น... แม่งเดือนมหาลัยเป็นเกย์จริง ๆ ด้วยว่ะ ผู้ชายไม่เหลือบนโลก เสียดายว่ะ (ถามกูบ้างกูเสียดายมึงมั้ย?) เออ... มึงลือกันไปถึงสามโลกเลยนะ ไม่ได้ทำให้กูรู้สึกแย่เลย
ส่วนไอ้จำเลยรักมันก้มหน้างุด ๆ เดินออกร้านไปแล้ว ผมเห็นใบหูเล็ก ๆ นั่นแดงแจ๋เลย มันคงเขินจนไม่กล้านั่งในร้านต่อ ผมเอากีต้าร์คืนให้พี่นักดนตรีที่ยังมึน ๆ งง ๆ ว่านี่มึงมายืมร้องเพลงจีบผู้ชายเหรอ แล้วสองขาก็วิ่งออกไปนอกร้าน โดยไม่ลืมบอกไอ้เดอะแก๊งค์ที่ยังกรี๊ดเหมือนโดนน้ำกรดสาดว่าผมจะกลับบ้านก่อนแล้ว และขอให้ไอ้เพลงโชคดีกับคนนั้นของมัน...
วิ่งออกมาหน้าร้านแต่กลับไม่มีวี่แววของคนที่มองหา แม่ง... ไวอย่างกับปรอท สอดส่องสายตาหาก็ยังไม่เจอ... เฮ้ย ๆ ไม่ใช่ว่าติดล้อรถบรรทุกไปแล้วนะมึง
ไม่ใช่ว่ามันโกรธผมหรอกนะ...
พอนึกมาถึงตรงนี้ผมก็หางลู่หูตกอย่างบอกไม่ถูก ไปป์มันไม่ชอบให้ทำตัวรุ่มร่ามในที่สาธารณะซะด้วย พอคิดได้แบบนี้ผมก็เริ่มวิ่งออกมาจากหน้าร้าน...
พลั่กกกกกกกกกกกกกกกก
“ไอ้ภคิน! ไอ้เชี่ยยยยยยยยย!”
โดนจู่โจมจากด้านหลังครับ ไอ้แห้งที่กำลังหาตัวอยู่วิ่งมาถีบตูดผมเข้าไปเต็มตีน ไม่พอแม่งยังจับมาตีเข่าอีก... ดูจากใบหูสีแดง ๆ นั่นก็รู้แล้วว่ามันเขินจะแย่ แทบจะระเบิดตัวเองตายแล้ว
“เฮ้ย ๆ ... พอแล้ว เจ็บนะเว่ย เอากระดูกมาแทงเนี้ย”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกก... มึงมัน... แม่งเอ๊ยยยยยยยย!” มันเอาสองมือกุมหน้าไว้ แต่ปากยังตะโกนด่าผมไม่เลิก มันมีปากเป็นอาวุธไม้ตายจริง ๆ เว้ย
“โอ๊ย ๆ ๆ” ผมหลบเท้าที่หวดมาเตะหน้าแข้ง “อะไรวะ... จะโรแมนติกซะหน่อย... มึงไม่ชอบเหรอ”
แสร้งทำท่าน้อยใจนิด ๆ จนอีกคนมันยอมหยุดเท้าเอาไว้... แล้วค่อย ๆ เสสายตาหลบผม...
“อะไร... โกรธเหรอ...” คราวนี้ผมรู้สึกปวดหนึบขึ้นมาในใจเลย... จริงอยู่ว่าผมไม่แคร์คนทั้งโลกแต่กับคนตรงหน้านี่มันไม่ใช่...
ผู้ชายตัวผอม ๆ ตรงหน้าลงไปนั่งยอง ๆ ซบหน้าลงกับหัวเข่า ยิ่งทำให้ผมรู้สึกแปล๊บกว่าเดิม... ถ้าไม่ใช่ว่า...
“เปล่า... กูเขิน”
“ฮะ!?... อะไรนะ?”
“เชี่ย! ก็บอกว่ากูเขิน จะให้พูดอะไรหลายรอบวะ ไม่ได้แคะขี้หูรึไง!”
ผมระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่นกับประโยคนั้น แม่ง... ตะโกนขนาดนี้แม่ค้าส้มตำหน้าปากซอยแกยังรู้เลย ผมก้าวไปหยุดตรงหน้ามันก่อนจะก้มลงมานั่งยอง ๆ ให้อยู่ในระดับเดียวกัน บรรยากาศตอนนี้แทบไม่มีรถเพราะร้านอยู่ในซอยเล็ก ๆ คนที่เข้ามาก็นั่งสลอนเป็นพยานรักให้ผมเมื่อกี้อยู่ในร้านกันหมดแล้ว
ผมตะปบหน้ามันเบา ๆ บังคับให้เงยหน้าขึ้นมาสบสายตาด้วย ใบหน้าน่ารัก ๆ นั่นยังดูสดใสแม้ว่าจะมีแค่แสงจากเสาไฟฟ้าข้างทางเท่านั้น ผมอมยิ้มน้อย ๆ เมื่อลูกตาดำของมันยอมเลื่อนมาสบด้วยเสียที...
ทำไมนะ... ทำไมมันถึงได้เป็นคนแบบนี้...
ไม่คิดว่าจะมีคนแบบนี้อยู่บนโลก... คิดว่าคงจะไม่มีความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้นในชีวิตอีกแล้ว...
ผมหลับตาลงนึกภาพของแฟนเก่า... กับประโยคนั้นที่ยังรบกวนจิตใจอยู่ตลอดเวลา...
‘แอมขอบอกอะไรไว้สักอย่างนะ ที่แอมขอคินเป็นแฟนน่ะไม่ใช่ว่าเพราะคินเป็นคนดีอะไรหรอกนะ แต่เพราะคินดังมาก คินมันก็มีดีแต่หน้าตา! นิสัยห่วยแตก! คนอย่างคินน่ะไม่มีวันที่ใครจะมารักหรอก!”
ไม่มีงั้นเหรอ...
ปลายนิ้วผมเกลี่ยเบา ๆ ที่ข้างแก้มนิ่มที่บัดนี้ขึ้นสีเรื่ออย่างน่าจับมาจูบซ้ายทีขวาที... ความรู้สึกเหมือนมีดอกไม้เบ่งบานในใจนี่มันอะไรกันวะ ทำอย่างกับกูเป็นสาวน้อยแรกรักไปได้...
“กูมีอะไรจะบอก... ฟังให้ดีนะ เพราะกูจะพูดเบา ๆ”
“แล้วทำไมมึงไม่พูดให้ดังวะ” ผมเกือบหลุดหัวเราะให้เสียบรรยากาศโรแมนติก ไอ้แห้งนี่สามารถต่อปากต่อคำกับผมได้ทุกสถานการณ์จริง ๆ ว่ะ... นับถือยิ่ง!
แต่ก็ไอ้ผู้ชายตัวผอม ๆ เก้งก้างคนนี้ไม่ใช่เหรอที่คอยอยู่กับผมมาตลอด... คอยกุมมือในวันที่ไม่มีใคร คอยนอนหายใจข้าง ๆ กันทุกคืน คอยทำนู่นนี่ให้คนไม่เอาไหนอย่างผม คอยปลอบในยามที่ร้องไห้
คอยสอนให้ผมได้รู้จัก...
“กูไม่เคยบอกประโยคนี้กับใครเลย... ตอนนี้กูจะขอใช้กับมึงเป็นคนแรก และคนสุดท้าย”
ผมเคลื่อนตัวเข้าไปช้า ๆ ในท่าที่เรานั่งยอง ๆ บนพื้นถนนทั้งคู่ ก่อนจะกระซิบ...
“กูรักมึง!”
ครับ... กระซิบเสียงดังมาก...
แมวจรจัดที่เดินผ่านมาถึงกับสะดุ้งเฮือกแล้ววิ่งหนีไป ไม่ต่างจากไปป์ที่มันหลับตาพริ้มให้ผมตะโกนเข้ารูหูหรอก เพียงแต่ว่ามันทำได้แค่สะดุ้ง ไม่ได้วิ่งหนีไปไหน แต่ผงะจนลงไปก้นจ้ำเบ้าอยู่บนพื้น...
“หะ... เหี้ยเอ๊ย! พูดเสียงดังทำไมวะ” มันโวยวายเสียงดังไม่แพ้กัน เออดี... ถ้ามีลูกได้ กูว่าลูกเราคงเป็นนักร้องได้ เสียงมีพลังชิบหาย...
“อ้าว... ก็มึงบอกว่าให้พูดดัง ๆ อะ กูก็อุตส่าห์จัดให้”
“ไอ้เวรเอ๊ย! มึงไม่ซื้อโทรโข่งมาประกาศเลยล่ะ”
“จะเอามั้ยล่ะ?” ผมยักคิ้วกวน ๆ ให้ อีกฝ่ายเลยได้แต่ด่าต่อเป็นคอมโบเซท... อืม... ด่าได้ด่าไป กูสนมั้ยล่ะ?
ผมรู้หรอกว่ามันด่าแก้เขิน เพราะพอมันด่าจนไม่รู้จะเอาอะไรมาด่าต่อมันก็ก้มหน้าลง แต่ข้างแก้มยกขึ้นสูง... ผมรู้น้า... ว่ามันแอบยิ้มอยู่น่ะ โอ๊ย! แม่งจะน่ารักเกินไปแล้วนะโว้ย!
ผมเขยิบเนียน ๆ เข้าไปใกล้ ๆ มัน...
“เอ้า! อ้าปากค้างทำไม สถานการณ์แบบนี้นางเอกต้องตอบกลับว่า ’ไปป์ก็รักคินเหมือนกันนะ’ ไม่ใช่เรอะ”
“ชีวิตจริงไม่ใช่นิยาย” มันจ้องหน้าผม
“ชีวิตจริงมันยิ่งกว่านิยายหรอกเว่ย...” ไม่ทันได้พูดอะไรต่อ เสี้ยววินาทีนั้น... ไปป์ยื่นหน้าเข้ามาจุ๊บเร็ว ๆ ที่ริมฝีปากผมแล้วผละออกไปแทบจะในทันที มันก้มหน้าหลับตาปี๋... แก้มขาว ๆ สองข้างขึ้นสีเรื่ออย่างชัดเจน...
พระเจ้า! นี่มันวันอะไรกันวะเนี้ย!?
ผมช็อกจนเลือดแทบไปเลี้ยงสมองไม่ทัน... เพราะไม่มีสักครั้งที่มันจะจูบผมก่อน พอตั้งสติได้ผมเลยรีบคว้ามันเข้ามากอดแน่น ๆ แล้วซุกหน้าลงไปกับบ่ามัน รู้สึกอุ่นไปถึงหัวใจเลยล่ะ เหมือนล่องลอยอยู่ในอากาศ... ผมมีความสุขจริง ๆ ยิ่งเวลาได้สูดดมกลิ่นหอม ๆ จากแชมพูที่ผมเลือกให้ยิ่งทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้น...
รู้สึกดีเกินไปแล้ว...
แอบยกมือลูบริมฝีปากตัวเองเบา ๆ เหมือนเป็นการย้ำเตือนว่าผมไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย ? แต่ความรู้สึกร้อนผ่าวเสี้ยววินาทีนั้นยังตราตรึงอยู่ในหัวผม... พอมองไปป์ที่เอาแต่หลับตาปี๋ก้มหน้ามองพื้นแล้วก็อยากจะจับตัวมันมาฟัดให้ไส้ไหลออกมาซะจริง ๆ ... หมั่นเขี้ยวว่ะ!
“ภคิน...” ผมกอดมันแน่นขึ้นตอนที่ได้ยินชื่อเรียกนั้น “กูแม่งก็ไม่เคยบอกมึงเหมือนกันว่ะ”
“บอกอะไร”
“ไม่เอา... ไม่บอกละ อยู่ ๆ กูก็เขินว่ะ” มันซุกหน้าอู้อี้กับอกผม... พอตั้งตัวได้ก็เขินเป็นซะอย่างนั้น...
ผมผละออกแล้วคว้าบ่ามันไว้ให้จ้องหน้ากันจัง ๆ “บอกมาเร็ว!”
“ไม่บอกโว้ย!”
“จะบอกไม่บอก”
“อะไรวะ... ของแบบนี้มีบังคับกันด้วยเหรอ” กูบังคับตั้งแต่ตอนขอมึงเป็นแฟนแล้ว... ยังไม่ชินอีกรึไงวะ
“ไม่รู้ล่ะ มึงพูดเปิดไว้แล้วไม่มาต่อยอดได้ไง มันค้างเว่ย”
“ก็ค้างไปดิ...”
“ไปป์...”
“ภคิน...”
“ไปป์...” ผมกดเสียงต่ำกว่าเดิมเพื่อข่มขู่
“เรียกทำไม... จำชื่อตัวเองได้เว่ย”
“กูให้เวลา 3 วินาที... ไม่พูดกูจะสูบไปป์ตรงนี้แหละ” งานนี้กูมีแต่ได้กับได้ครับ...
“เสพสารเสพติดในที่สาธารณะระวังตำรวจจับนะเว่ย แหะ ๆ ๆ”
“หนึ่ง...” ผมเริ่มนับด้วยเสียงเหี้ยมเกรียม...
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย! อย่าเพิ่งนับดิ” มันเริ่มหน้าเสียครับ... เพราะมันรู้ว่าผมเอาจริงแน่ ๆ
“สอง...”
“อีฟตุ๊บ ๆ ไว้ก่อน” มันว่าแล้วก็ไขว้นิ้วโชว์ให้รู้กติกา ว่าแต่คนไร้อารยะธรรมอย่างผมไม่รู้จักคำว่ากติกาซะด้วยว่ะ...
“สะ...”
“เออ! รักเหมือนกันเว่ย!”
คราวนี้ผมเองซะอีกที่เป็นฝ่ายตะลึง... ไม่คิดว่าคนปากแข็งอย่างมันจะยอมพูดจริง ๆ ... ถึงมันจะไม่พูดแต่ผมก็รู้อยู่แล้วว่ามันรักผมแค่ไหน... ถึงได้ยอมทำทุกอย่างเพื่อผมขนาดนี้... แต่พอได้ยินคำนี้ชัด ๆ มันยิ่งทำให้รู้สึกดีจนแทบจะระเบิดตัวเองตายมันตรงนี้ หัวใจที่เต้นตุบ ๆ เหมือนจะหลุดออกมาข้างนอกเลย ซึ่งคาดว่าคนที่บอกก็มีอาการไม่ต่างกันหรอก...
มันก้มหน้ามองพื้นอยู่อย่างนั้น... จนผมต้องเป็นฝ่ายขยับเข้ามาจูบลงเบา ๆ ที่หน้าผาก... ที่จริงก็อยากทำมากกว่านี้แหละ แต่สถานที่มันไม่เอื้ออำนวย... ผมเลยฉุดแขนมันให้เดิมตามไปที่รถมหัศจรรย์อย่างไอ้เน่า...
“กลับไปเคาท์ดาวน์ที่ห้องเราดีกว่าเนอะ” ผมว่าพลางสวมหมวกกันน็อกลงบนหัวยุ่ง ๆ นั่น
“เออ... น่าจะไปตั้งนานแล้วแม่ง มายืนผิดผีข้างถนนทำไมวะเนี้ย” มันบ่นอุบอิบ “มีใครมันบ้ามาบอกรักกันข้างทางจนแมวสะดุ้งแบบนี้มั้ยวะ”
“ไม่มี...” ผมยักไหล่ “กูมันคนพิเศษไง”
“มึงมันหลงตัวเอง!”
“แต่มึงน่ะ... คนพิเศษของคนพิเศษ” ผมเขกหัวมันผ่านหมวกกันน็อกเบา ๆ “มึงแม่งโคตรโชคดีเลยว่ะ”
“พล่ามพอรึยัง จะได้กลับห้องกันซะที”
แนะ ๆ ... ทำเป็นบ่นกลบเกลื่อนความเขิน คิดว่ากูไม่รู้รึไงเนี้ย ใจจริงก็อยากจะแกล้งแหย่ให้มันเขินเล่นต่อหรอกนะ แต่ตอนนี้ผมอยากกลับไปนอนฟัดไอ้แห้งนี่เล่นซะแล้วสิ เลยได้แต่ขึ้นควบไอ้เน่าแล้วบึ่งรถออกไป...
2012 โลกจะแตกก็ช่างหัวมันสิ...
แค่ได้ยืนข้าง ๆ กันตรงนี้.. .ชีวิตนี้ผมก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว...
TBC
กลับมาแล้วค่ะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
HAPPY NEW YEAR 2012 นะคะทุกคน
หายไปนานเลย ตอนนี้เลยจัดเต็ม....ยาวสุดๆไปเลย ที่มาช้าเพราะตอนแรกเขียนเก็บไว้กะจะโพสช่วงสอบ แต่มีการปรับก็เลยลบเขียนใหม่หมด จึงเวิ่นเว้อดองเกือบข้ามปีอย่างที่เห็นค่ะ/ก้ม/
ขอให้ปีใหม่เป็นปีที่ดียิ่งขึ้นไปอีกนะคะ รักคินรักไปป์ให้มากๆนะคะ(อะไรของเมิงงงงงงง)
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ รักเธอเสมอมิ่งขวัญ :กอด1:
PS.ของขวัญปีใหม่สำหรับทุกคนค่ะ(เผื่อบางคนยังไม่เห็นในแฟนเพจ) คินแอบขโมยมาให้....
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/407562_135327623249625_122447377870983_159890_800427429_n.jpg)
-
อร๊ายยยยยยย น่ารักมากที่สุดเลยค่ะ....
แต่ว่าน้องเพลงแรงได้ใจจริงๆ ยินดีด้วยไม่ต้องโสดข้ามปีแล้ว ไม่เหมือนเรา ฮือๆๆๆ
อิอิ แต่ภคินไปป์น่ารักมาก เขินแทนสุดๆ สวีทหวานแหววกันข้ามปีเลย
ยังไงก็แล้วแต่สวัสดีปีใหม่นะคะ
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ตอนนี้น่ารักกกกกกที่สุดดดดดดดดดด ทั้งร้องเพลง ทั้งบอกรัก :m3:
o13
-
โฮ้ยยยย น่ารักกันเกินไปแล้ว
และแล้วไปป์ก็พูดเสียที พูดทีทำเอาพี่คินไปไม่เป็นเลยทีเดียวนะเนี่ย ฮ่าๆๆ
ว่าแต่ ก็นานอยู่นะเนี่ย เมื่อไหร่จะได้กัน 5555555*
-
HNY KA!!!!
กรี๊ดดดดดดด!!!
น่ารักมากๆเลยอ่ะ !! :o8:
-
:L2: kyaaaa~waan maak maai torn nii,,hu hu hu..
PS:Happy new year khaaa.... ^^
-
สวัสดีปีใหม่ค่า :mc4:
ตอนนี้เขินนนนนน :o8: :o8: :o8:
-
ถึงโลกจะแตก ก็ไม่สนใจ เรารักไปป์ แอ๊น ภคินนนนนนนนนนนนนนนนน
ดีใที่สุดในสามโลกที่ได้อ่านตอนนี้ อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย
-
อื้ออออออออออออออออออออ ฮื่อออออออออออออออออออ
คนเขียนนนนนนนนนนนนนนน เค้าจะขาดใจจจจจจจ
พาภคินพาร์ทมาทวงบัลลังค์ผชในดวงใจเค้าT.T สำเร็จซะด้วยแต่ไม่ได้ที่1นะ
สเปเชี่ยลแร๊งค์ตำแหน่งนี้มาก่อนที่1อีก ให้นายเลยยยยพ่อภคิน :กอด1:
ตอนนี้น่ารักไม่ไหวแล้วววววววว ชอบภคินพูดถึงเมีย น่ารว๊ากกกกกกกกอ้ะ แอบหัวล้านนะเออ ฮ่าๆๆๆ แล้วจะถามอะไรอะ?ว่ารักกันมั้ย?
น้องไปป์ตอนนี้ก็อยากจะจับไปป์มาฟัดแรงๆๆๆๆๆๆๆ โอ้ยยยยยยยยยยยย น่ารักอ้ะไม่ไหวไม่ทน อยากสูบไปป์สุดริดดด
ชอบเพลงที่ภคินร้องให้ไปป์ ><! อิจฉาาาาา ชอบที่ภคินว่า มันเป็น ‘ไปป์’ เชียวนะ เป็นถึงขั้น ‘ไปป์’ เชียวนะ...
มันอร๊ายยยยยยยยยยย รักภคินอะะะะะะะ
ในที่สุดก็บอกเขาจนได้นะ ไปป์น่ารักเป็นที่สุดดดดดดดดดดดดเลยตอนนี้
ดีที่รู้ตัวนะไม่งั้นอาจได้เสียกันริมทางก๊ากกกกกกกกกกกกก
ส่งท้ายปีแบบจัดหนักมากกกกกกกกกกเขินรุนแรง น้องไปป์หน้าแดงกู่ไม่กลับแล้วมั้ง
โอ้ยขอบคุณมากนะคนเขียน ตอนนี้ฮามากกับเดอะแก๊งแล้วก็เขินมากกับคู่รักคู่นี้ มีความสุขมากๆจริงๆนะ :pig4:
รับพี่เดียวมากอด*กำลังเหงาเลยยย
สวัสดีปีใหม่นะคะคนเขียน^^
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
ตอนนี้น่ารักมาก :-[
กอดฟัดพี่เดียวดาย
:pig4:
-
น่ารักจังเลย อ่านไปแอบเขินแทนด้วยอ่ะ :-[
สวัสดีปีใหม่นะคะ ขอให้มีความสุขมากๆ นะคะ :L2:
ปล.ขอบคุณมากที่ส่งพี่หมีเดียวดายมาให้ฟัด คึ
-
:-[ น่ารักสุดๆเลยสองหนุ่ม :กอด1:
happy new year ค่ะ
-
คนพิเศษของคนพิเศษ
โอยยย ไม่ไหวจะเขินนนนนนน :-[
ปล. สวัสดีปีใหม่ค่ะ :)
-
เพลงไม่ต้องโสดข้ามปีแหะ
5555
ว่าแต่ใครเป็นผู้โชคดี หรือ ร้าย ละเนี้ยยย
คึคึคึ
-
ครืดดดดดดดด กลับไปแล้วจะทำอะไรกันข้ามปีรึเปล่าอ่ะตัวเอง o18
กรี๊ดดดดดดดดดดด
ชอบลูกเมียน้อยอ่ะ
ชอบอาร์ทกับฟาร์จัง :impress2:
ไปป์...อย่าเล่นตัวให้มาก ยอมๆภคินสักทีเถอะ รออยู่เว่ย 555555555555 :z3:
-
พูดถึงพี่เดียวดายกันซะเสียเลยอ่ะ!
เพลงมีคู่แล้ว~ ภคินไปป์น่ารักมากอะตอนนี้ :o8:
-
น่ารักเชียว
-
อ๊ายยยยยยยยยย หวานกันข้ามปี
:impress2: :impress2:
-
ว่าแต่แฟนน้องเพลงคือไผกัน
ส่วนไปป์กับคินก็พัฒนาก้าวหน้าไปอีกติ๊ดนึงแล้ว
-
พึ่งบีบบังคับจนได้ตุ๊กตาหมีตัวขนาดน้องพี่เดียวดายมาได้ เดี๋ยวจะเอามาอวดไปป์ดีกว่า
-
น่ารักเกินไปแล้วๆ >/////<
-
บอกรักกันได้หวานมาก!
-
เพลงนี่สาววายแอบแฝงสินะ :a5:
คินไปป์นี่หวานกันตั้งแต่ต้นปีเลยทีเดียว จะว่าไป...หาคู่ให้พี่เดียวดายด้วยดีมั้ย :laugh:
-
ขอเป็นตุ๊กตาไปป์เท่าตัวจริงไปนอนกอดแทนได้มั้ย
เพราะไปป์ตัวจริงไอ้คินมันเอาไปนอนกอดแล้วอ่ะ~♥
ภคินน่ารักอ่ะ หวานกันซะ~
สุขสันต์วันปีใหม่ค่ะ ขอให้พี่นักเขียน ภคิน ไปป์ พี่อาร์ท ฟาร์ กัน โจ้ และผองเพื่อนก๊วนฮามีความสุขมากๆนะ ^^)/
-
หวานน่ารักมากเลย :-[
สวัสดีปีใหม่ด้วยคร่า :L2:
-
ไปป์หวานบ้างดิ คินน้อยใจนะ
-
เป็นของขวัญปีใหม่ที่เริ่ดมากค่า ขอบคุณค่า
-
ไปป์น่ารักกกกก :-[
-
ก่อนอื่นขอสวัสดีปีใหม่ อินดิโก้ นักเขียนที่น่ารัก ขอให้มีความสุขมากๆค่ะ ขอบคุณสำหรับปีที่ผ่านมา
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆแบบภคินไปป์ อัคลุงชลมาให้เราอ่าน เป็นความสุขอย่างหนึ่งที่เกิดขึ้นในปีที่แล้วเลย : D
แล้วก็ขอให้หนุ่มๆของอินดิโก้มีความสุขมากๆเช่นกัน อ่านจากตอนนี้ละ คนอ่านจะระเบิดตัวเองตามภคินไปป์ไปด้วย
คือถ้าจะมีความสุขกว่านี้ก็จะบูชายัญตัวเองถวายแล้วจ้า น่ารักได้อีกกกกก มอบโล่ให้เลยอ่ะ คือไม่ไหวแล้ว ไม่ทนจริงๆไม่ทน
อ่านไปเขินไป กรีดร้องไป จับหน้าตัวเองไป คือนั่งเขย่าัตัวเอง จนแมวที่อยู่ข้างๆตกใจ อาการเหมือนคนเป็นประสาทอ่อนๆ
ภคินสวีทไม่ไหวแล้วอะ แย่งซีนหมดเกลี้ยง ตายกันหมดทั้งร้านอาหาร คนอ่านก็ตาย แต่คนที่ขาดใจจริงๆคือไปป์อะจ้า
เป็นการพัฒนารีเรชั่นชิพที่สุดยอดไปเลยสำหรับเริ่มต้นปีใหม่ น่ารักที่สุดในสามโลก ไม่ไหวแล้วจริงๆ TTTTTTTTTT
-
น่ารักที่สวดดดดดดดดดดดดดดด
อ่านตอนนี้แล้วยิ้้มไม่หุบเลยวุ๊ยยยยยยยยยยยย
ต้อนรับปีใหม่ได้น่ารักมากกกก
-
เขินม๊ากกก
อ่านแล้วอยากมีแฟนนนน !!!!!
-
แอร๊ยยย น่ารักมาก
น่ารักจนน้ำตาไหลเลยอะ ซึ้งมากก (อินี่เว่อร์อีกและ)555
แต่ชอบจริงๆนะ คู่นี้น่ารักมว๊ากก
-
น่ารักมาก หวานมาก ๆ :-[
-
จะหวานกันไปไหนค่ะ
เขินอ่ะ
ว่าแต่ยังไม่ได้เห็นแฟนเพลงเลย เสียดายจัง
อยากได้พี่เดียวดาย อยู่พอดี 55
-
เขินแทนไปป์เลย :-[
-
บอกรักกันได้สมกับเป็นคู่ของคินกับไปป์มากๆ
อ่านไปฮาไป เขินไป สองอารมณ์ในเวลาเดียวกัน 5555555 :laugh: :laugh: :laugh:
.
.
.
คราวหน้าขอตอนของอาร์ทกับฟาร์บ้างน๊า
รออ่านคู่รองไม่แพ้คู่หลักเลย แบบว่าน่ารักมากๆ เช่นกัน :L2:
-
นั่งยองๆบอกรัก? 555555+
ตอนหน้าจะได้กันข้ามปีมั๊ยน๊า?
-
เค้าสารภาพรักกันข้างถนนเลย
โรแมนติคมากกกกกกกกกกกกอ่ะ
HaPpY NeW YeAr 2012 คร้าบบบ :L2:
-
พี่เดียวดายน่ารักนะ
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย
ร้องเพลงจีบกัน แถมบอกรักกันข้างถนน
จะโรแมนติกกันไปไหน :-[ :-[ :-[
-
ตอนนี้น่ารักมากๆเลยค่าา ยาวจุใจอิ่มเอม ฮี่ฮี่
คินไปป์น่ารักกกก บอกรักกันข้างถนน
โรแมนติกที่สุดดด ฮ่าๆๆ >,<
:-[
-
บอกรักกันแล้วววว
คินเอ๊ย.. จะโรแมนติกไปไหนอ่ะ
น้องไปป์น่าร๊ากกกก ^^
-
:-[ :-[
-
สวัสดีปีใหม่ไปป์ คิน และคนเขียนนะคะ
หวานรับปีใหม่กันเลยทีเดียว อ่านไปเขินไป
ขอให้สองหนุ่มเป็นคนสำคัญของกันและกันตลอดไป
-
น่ารักเว้ยเฮ้ยยยยยยยยยยย !! แมวข้างถนนยังสะดุ้ง ความรักนี้มีอนุภาพมากมายเสียจริง ฮิฮิ :impress2:
ปล. HNY 2555 นะจ๊ะ มีความสุขตลอดปีมังกรทองนี้เลยนะ <333
-
ทำไมไอ้สองคนมันน่ารักกันอย่างนี้นะ :-[
ขอบคุณเรื่องน่ารักๆ และ สวัสดีปีใหม่ค่ะ :L2:
-
ได้แค่พี่เดียวดายก็เอาเหมือนกันนะครับแก้เหงาได้เหมือนกัน
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยย เขินนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
อ่านไปยิ้มไป เขินไป ดีดดิ้น กัดผ้าเช็ดหน้ามันทั้งเรื่อง จนคนนั่งข้างๆจะหาว่าบ้าแล้วเนี่ย >///<
ตอนนี้มันพิเศษสำหรับคนอ่านมากค่าาาาา
โอ่ยยยยย นานทีมีหนจะหวาน(?)จนบอกรักกันขนาดนี้!!!
HNY คนเขียนนะคะะะะะ ขอให้มีความสุขมากๆค่าาา
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยย น้องไปป์ของป้า
ตอนนี้น่ารักที่สุดในสามโลกเลยลูก :haun4:
อยากจะเก็บหนูใส่กระเป๋าหนีพ่อพระเอกเสียจริง (เห็นพ่อพระเอกมันเตรียมป้ายไฟจะเขวี้ยงมาอยู่แต่รำไร :z13:)
ปล สวัสดีปีใหม่นะคะคนเขียน ขอร่างกายสุขภาพแข็งแรง เกรดออกมางามๆนะ๊จ๊ะ :call:
-
น้องไปป์เขินน่ารักมาก :-[
-
หวานซะ..... อิจฉาเลย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.....น่ารักเกินไปแล้วววววววววว :z3:
ภคินกับไปป์.....เป็นของขวัญวันปีใหม่ที่น่ารักที่สุด
ตั้งแต่อ่านบรรทัดแรกจนบรรทัดสุดท้าย........ยังไม่หุบยิ้มเลย :-[
อิจฉาไปป์เป็นที่สุด...........อ่านแล้วรู้สึกได้เลยว่าภคินรักไปป์มากกกกกกกกกกกกกก
:กอด1:ขอกอดต้อนรับปีใหม่นะคะ....ขอให้มีความสุขมากๆในวันปีใหม่...รักษาสุขภาพกายและใจในปีใหม่นี้ดีๆนะคะ
รออ่านรูมต่อไป :impress2:
-
หวานอย่างมากอ่ะตอนนี้ น่ารักที่สุดอ่ะ อ๊ากกกอิจฉาอ่ะ ชอบๆ หวานได้ใจดีอ่ะ แบบหวานกำลังดีอ่ะ ไม่มากไม่น้อย คิคิ รูปหมีที่วาดน่ารักดีอ่ะ ชอบๆ ^^
--------------------------------
Happy New Year :)) ,, All the best wishes for u throughout 2012 :D
-
อั๊ยย่ะ เขินปนหวานอมขำ มาก ๆ น่ารักที่สุดในสามโลกเลย น้องไปป์กะภคิน :-[ :o8: :jul3:
+1
สุขสันต์ปี2555 น่ะค่ะ :L2: :L1: :pig4:
-
อ๊ากกกกกกกกก น่ารักมากกก
เขินแทนเลยอะ ฮะๆ หว๊านหวานนน :L2:
-
โห ภคินแคร์ความรู้สึกไปป์สุดๆ น่ารักจัง >///<
-
อ๊อยยย หวานลาตายจริงๆๆๆ
ภคิน นิวลุค มันน่ารัก....
หวานไม่แคร์สื่อ คึคึ
-
2012 โลกจะแตกก็ช่างหัวมันสิ...
แค่ได้ยืนข้าง ๆ กันตรงนี้.. .ชีวิตนี้ผมก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว...
ตอนนี้เป็นตอนที่หวานซึ้งมากกกกก น้ำตาจะไหลอะ ขอบคุณนะคะ
และก็สวัสดีปีใหม่คะ
-
แอร๊ยยยย ไม่คิดว่าคินจะชี้ด้วย ไปป์ยอมให้คินเยอะมากเลยตอนนี้ เมาปะเนี่ย?55
ข่าวลือจะแพร่สะพัดไปถึงหูแอมมั้ยหนอ รอดูตอนต่อไปงืมๆ
ไปป์น่ารักมาก....เข้าใจอารมณ์คินนิดนึง5555 ชอบเนื้อหาของเพลงอ่ะ นึกภาพคินขึ้นไปร้องจริงๆแล้วแบบ...อร๊างงงงง อยากอยู่ในร้านอ่ะ จะถ่ายทุกช็อตเลย><
-
+1 ให้กับความหวาน ต้อนรับปีใหม่
รอฉาก NC อยู่นะคะ ชอบรูปพี่เดียวดายอ่ะ อิอิ
:L2:
-
รออ่านนะ สนุกๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
ภคิน เท่ มากกกกกกกกกกกกกกก
ไปป์ก็โคตรน่ารักกกก
อยากได้แบบนี้บ้างอ่ะ
อยากได้อยากได้้
-
ไปป์น่ารักว่ะ...อยากแบกไว้มาฟัดที่บ้าน
-
ไม่ไหวแล้ว อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m25:
-
อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขจัง
Happy New Year ย้อนหลังเหมือนกันนะคะ :กอด1:
-
ไปป์น่ารักที่สุดของที่สุด ไม่แปลกใจเลยที่ภคินทั้งรักทั้งหลงขาดไม่ได้ขนาดนี้
ชอบอ่ะ ภคินขอกอดไปป์ทีได้มั้ย อดใจไม่ไหวแล้ว
***สวัสดีปีใหม่คนเขียนด้วยนะคะ ขอบคุณสำหรับความน่ารักของสองหนุ่มที่นำมาฝากกันค่ะ^^***
-
น่ารักมากๆเลย :-[
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
เขินอ่ะบอกรักกันข้างถนน
บอกกันแล้วต่อไปก็ :oo1: :oo1:
-
หวานมว๊ากกกกกก
-
หวานมากถึงมากที่สุดดด
-
น่ารักเนาะ
:impress2:
-
หวานซ๊าาาา :impress2:
-
บอกรักกันด้วย :m3:
-
อ๊ากกกก ทั้งหวานทั้งน่าร๊ากกก :-[ :o8:
ไปป์เขินน่ารักมาก :z2: :z2: :z2:
-
:o8: :o8:
สมกันดีจริงๆ
-
น่ารักจังเลยอะ
ชอบคู่รองจังเลย 555555555555555555
ฟาร์น่ารัก แต่น่าสงสาร
ไปป์ทิ้งบ่อยมาก T T'
-
บอกรักกันตอนคืนส่งท้าย ฮิ้ว งานนี้คิมมีหวังแล้ว
ว่าแต่ ใครแฟน น้องเพลงอ่ะ คู่หลักแย่งซีนไปซะแล้ว
-
กอดๆๆๆๆๆ กอดพี่เดียว!!! :กอด1:
ตอนแรกๆมันก็หื่นอยู่นะ
แต่สุดท้ายก็จบแบบหวานจ๋อยยยยย~
สิ้นปีอะไรดีดีมันก็เกิดขึ้นได้แบบนี้แหละนะคินนะ o13
ป.ล. เพลงพูดตรงใจมาก! สมเป็นหญิงไทยสมัยนี้เหลือเกิน! 55555
สวัสดีปีใหม่นะคะ ^^
-
คนพิเศษของคนพิเศษ ชอบจังงงงงงง
-
ชอบภคินมากๆ เมื่อไหร่ไปป์จะยอมภคินเนี่ยย ลุ้นๆต่อไป ฮ่าๆ
-
อร๊าย อ่านไปเขินไป ในที่สุดก็บอกรักกันแล้ว ฮิ้วววววว
ไม่เอาพี่เดียวดาย เค้ามีน้องหมีอยู่แล้ว จะเอาไปป์ คริคริ
สวัสดีปีใหม่ค่ะ^^
-
ต้องบอกว่าอ่านมาตั้งนานแต่ยังไม่ได้คอมเมนต์เลยครับบ จะผิดไม่ไหมเนี้ยเพราะสมัครไม่ผ่านสักที แต่บอกว่าชอบมากไม่เคยเบื่อเลยซักตอน มีหวานมีฮา ให้ได้หัวเราะกันอยู่เรื่อย ขอบคุณน่ะครับบบ สำหรับนิยายดี ๆ :3123:
-
:z1: เขิล ได้อี๊กกกกกกก
-
โอยยยยยยยย
เขินเว้ยยยยยยยยยยยย
-
โอ๊ยยย แมวสะดุ้งแต่มดมาเดินขบวนกันเต็มไปหมดแล้ว
จะมีคู่ไหนในโลกเค้าบอกรักกันฮา แปลกแหวกแนว แต่ก็หวานน้ำตาลเรียกพี่กันขนาดนี้อีกไหมมมมม
-
อั๊ยยะ! ภคินนนนนนนน น่ารักว่ะเห้ย!!
-
:o8:
-
ตอนนี้มดตอมจ้า.. หวานโฮกฮาก :impress2:
ชอบของขวัญมาก!!! จะกอดรัดฟัดเหวี่ยงทั้งวันเลย :กอด1:
อ่านถึงตอนที่พวกสัมภเวสีบ่นอุบอิบเรื่องภคินแล้วอารมณ์เสีย
แหมๆ บ่นเสียดาย .. อยากจะมุดเข้าไปในนิยายแล้วบอกว่า
.
.
"ถ้าภคินเป็นผู้ชาย เค้าก็ไม่เอาเธอหรอก 55555"
-
ชอบอ่า อ่านเเล้วเขินดี 4555
-
บอกรักกันแล้วววว :-[
ถูกนะที่เขาว่า คำว่ารักต้องพูดเบาๆเนี่ย เพราะถ้าพูดดังแล้ว...เด๋วแมวต๊กใจ :m20:
-
ชอบประโยคสุดท้ายมากเลยอะ
อย่าง romantic อะ
อร๊ายๆๆๆๆๆ
ตอนนี้อาร์ทโผล่มาอย่างหลอนอะ ครั้งแรกที่แป้กอ่านะ
-
:o8: สองคนนี้ ชอบทำตัวเหมือนข้าวใหม่ปลามันอยู่เรื่อย
-
:3123:
คิดถึงจ้า
-
:z3:
รักไปป์ที่สุดเลย
น่ารักอ่ะ
-
กรี๊ดดดภคิ๊น ทำไมกลายเป็นคนอบอุ่นได้ขนาดนี้ น้องไปป์น่ารักยังไงก้อสติลน่ารักเสมอ
ตอนนี้มันหวานมว๊าก แอบหวานแบบดิบๆ ถ่อยๆนิดหน่อยแต่ชอบอ่ะ
ว่าแต่เพลงเป็นแฟนใครเอ่ย ตะหงิดๆว่าจะเป็นคนที่คุ้นเคย คุ้นใจจังเลย
-
อื้มมม หืออออ
ให้ตายสิ น่ารักทั้งคู่เลย
คู่หู รักยม ก็รั่วได้ใจ
แถมยังมี อาร์ท ผู้ ชาย อาร๊ายยยย รู้ไปหมดทุกเรื่อง
กับน้องหนูดี ที่หาตัวตนไม่เจอ = =
อยากอ่าน อาร์ทฟา นิดหน่อย อิอิ
ชอบมากค่ะเรื่องนี้ สุดท้ายก็อ่านจนเจอ :)
-
:-[ :-[ :-[เขิลลลลลล บอกรักกันริมถนน
แถมภคินยังร้องเพลงให้ขนาดนั้น เขิลแทน
-
อ่านช่วงแรก :laugh: :laugh: :laugh:
อ่านช่วงหลัง :-[ :-[ :-[
-
รักกันนาน ๆ นะจ๊ะ :-[ :o8:
-
Room 46
“เอาล่ะค่ะ เราเหลือเวลาอีกไม่ถึงหนึ่งนาทีกับปี2554แล้ว เรื่องแย่ๆขอให้ทิ้งไปกับปีเก่านะคะ มาเริ่มต้นสิ่งดีๆกันดีกว่าค่ะ”
เสียงโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่นยังทำงานต่อเนื่อง ทุกช่องล้วนแต่เป็นงานคอนเสิร์ตส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ทั้งนั้น ไม่รู้ว่าจะดูช่องอะไรดีเหมือนกันผมเลยเลือกตัดสินใจปิดมันแม่งเลย
“เฮ้ย....ปิดทำไมวะ แล้วงี้จะได้นับถอยหลังเหรอ” นั่นไง...ปิดปุ๊บไอ้คนข้างๆมันโวยขึ้นมาทันทีเลย
“นับทำไม.... เดี๋ยวปีใหม่เขาก็จุดพลุกันเองล่ะ”
“ไม่ได้บรรยากาศเลยว่ะ”
“บ่นมากนักมึง มานี่เลย...” ว่าแล้วก็คว้าแขนมันให้ลุกออกมาจากโซฟา... “วางไอ้หมีนั่นลงด้วย มึงจะหอบไปไหนมาไหนนักหนาวะ กูนึกว่านกกระสาหอบลูก”
ไปป์ที่ยังหอบลูกไว้คามือหันมาง้างปาก “กูไม่ได้หอบเดินเว่ย ก็มึงเล่นดึงพรวดขึ้นมาใครมันจะไปวางทันวะ”
“ไม่เอาๆอย่าหน้างอดิวะ...เร็ว!!เดี๋ยวไปดูพลุไม่ทันนะ” ผมดึงไอ้หมีหน้าโง่นั่นออกจากมือมันแล้ววางบนโซฟา...แอบยิ้มเยาะเย้ยมันเล็กน้อยแล้วจูงมือเล็กๆนั่นเปิดประตูระเบียงไปยืนรับลมเย็น
ดาวบนดินส่องแสงเรืองรองในความมืด... แม้ว่าจะมาจากเสาไฟข้างทางกับหน้าต่างหอพักสูงๆแถวนั้นก็ตาม.. ห้องเราอยู่แค่ชั้นสามเอง จะไปหวังเห็นวิวพาราโนม่าน่ะฝันไปเลยครับ แต่วิวบ้าบออะไรนั่นนั่นผมไม่สนหรอก...
....วิวข้างๆตัวมันน่าดูกว่าเยอะ....
“เฮ้ย!!เขาจะนับถอยหลังกันแล้ว” ดวงตาของมันส่องประกายกับแสงในความมืด ไปป์ยืนท้าวแขนกับแผงกั้นระเบียงแล้วยื่นหน้าออกไปข้างนอก เสียงโทรทัศน์จากห้องชั้นบนดังบอกเริ่มสัญญาณการนับถอยหลังแล้ว...
“10......9.......8......” มันป้องปากแล้วตะโกนนับตามจนผมขำนิดๆกับพวกเห่อเทศกาล
“7......6.......” ผมก้าวเข้าไปรวดกอดมันจากด้านหลัง..
5
4
3
2
1
“สวัสดีคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบ พี่มังกรทอง!!!!!!!!” ผมแม่งขำก๊ากกับประโยคปัญญาอ่อนนั่นจนหมดความโรแมนติกไปสิ้น กูนึกว่าโปรโมทเบเกอรี่
มันอ้าปากจะว่าผมแต่ถูกตะครุบปากไว้ก่อน “ประโยคแรกที่พูดกันของปีใหม่ขอดีๆได้ป่ะ?” มันขมวดคิ้วทำหน้าอยากถีบผมให้ตกระเบียงเสียเต็มประดา ขอโทษครับน้อง อย่าริอาจะเล่นกับพี่
พลุจำนวนมากถูกจุดขึ้นจนเกิดแสงหลากสีจ้าไปทั่วท้องฟ้าสะท้อนเข้ากับใบหน้าของเราทั้งคู่ ช่างเป็นแบ็กกราวน์ที่หลุดออกมาจากหนังสือนิยายชัดๆ เอาแค่ภาพนะครับ....ถ้ารวมเสียงด้วยนี่นึกว่าอยู่กลางสงครามเวียดนาม
“ถ้าปล่อยปากแล้วรบกวนพูดสิ่งที่ดีที่สุดของปีด้วยนะครับคุณไปป์ หึหึหึ” ผมก้มกระซิบลงข้างหูเพราะเสียงพลุมันดังเกินจะได้ยิน... “เอ้า!! 1....2....3”
“มือมึงเค็มมากกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!” มันตะโกนสู้กับเสียงพลุ
“ห่า...มือใครหวานวะบอกกูหน่อยดิ๊”
“เมื่อกี้เข้าห้องน้ำได้ล้างมือรึเปล่าเนี้ย แหวะๆๆ” หนอย...ปากเสียรับปีใหม่เชียวนะมึง
“ไม่ล้างเว่ย” ผมก้มหน้าลงไปยักคิ้วกวนๆใส่ “เค็มๆมันๆ ได้รสชาติ”
“เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไอ้โสโครก!!” ไอ้แห้งวิ่งเข้าไปบ้วนปากในห้องน้ำทันที กร๊ากกกกกกกกกก....ตลกว่ะ บอกแล้วว่าไปป์มันซื่อจนโง่ หลอกอะไรก็เชื่อหมดแหละ ไม่เห็นจะมีความน่าจะเป็นที่คนอย่างผมจะสกปรกขนาดนั้นเลยจริงมั้ยครับ?
ออกมาจากห้องน้ำมันก็ค้อนงามๆให้ผมทีนึงก่อนจะเดินปึงปังไปนั่งบนโซฟาสีเขียวที่ประจำ แน่นอนว่าไม่ลืมเอาไอ้หมีควาย....เอ๊ะ แต่ไอ้อาร์ทบอกว่าหมีกริซลีย์ เออ..หมีอะไรก็ช่างมันกูจะเรียกหมีหน้าโง่นั่นขึ้นมากอดเล่นด้วย
หนอย...ทีพูดกับหมีนี่นึกว่าคุยกับบุพการี คุยกับผัวนี่นึกว่าจิกหัวคนใช้...
“แม่เหรอออออ หวัดดีปีใหม่คร้าบบบบบบบบบ” ไปป์เหน็บมือถือไว้ข้างหูพลางพูดเสียงใสแจ๋ว “โอ๊ย...แม่อ่ะ ไปป์โทรมาช้าไป2-3นาทีเองนะ”
“อะไร...บอกไอ้เชอร์เงียบไปเลยนะ ไปป์ไม่ได้ว่าแม่” มันขมวดคิ้ว “อะไรไอ้ตัวแสบ...ไม่คุยด้วยเว่ยจะคุยกับแม่ ห๊ะ??....จริงเหรอ ทำไมมันทำแบบนั้นวะ....เหรอ....เหรอ”
ไหนบอกไม่คุย....ทำไมมันคุยนานจัง...
“แล้วไงล่ะสอบสนุกเลยล่ะสิ..... เออๆโทรมาบอกอีกทีละกัน พอแล้วจะคุยกับพ่อต่อ คุยกับแกแล้วเปลืองค่าโทรว่ะ” ผมได้ยินเสียงน้องเชอร์แว้ดๆออกมาจากโทรศัพท์เลยครับ.....เชื่อเขาเลยว่าบ้านนี้คุยเก่งกันทั้งบ้านจริงๆ
“ไปป์ ฝากสวัสดีปีใหม่พี่ภูมิ พี่แก้วกับเชอร์ด้วย” ผมตะโกนแทรกเข้าไป
“แม่ได้ยินป่ะ ลูกรักแม่ฝากหวัดดีปีใหม่บ้านเราอ่ะ ไม่เอาไปป์ไม่รับฝาก...อยากพูดไรก็พูดเองสิ”
ผมนั่งมองไอ้ตัวแสบของบ้านจ้อนู่นนี่ไม่หยุดปากกับครอบครัวแล้วแอบคิดถึงแม่ขึ้นมาบ้าง.... ผมเหลือบมองมือถือเก่าๆบนโต๊ะแล้วชั่งใจเล็กๆ ปกติผมไม่เคยโทรหาแม่ตามช่วงเทศกาลอยู่แล้ว มันไม่มีเหตุจำเป็นถึงขนาดนั้น....
แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมหยิบมือถือขึ้นมาแล้วเดินออกไปที่ระเบียง...
“แม่เหรอ....สวัสดีปีใหม่ครับ”
“จ๊ะ....สวัสดีปีใหม่นะลูก.........” แม่ตอบด้วยเสียงอันสั่นเครือ
เราต่างคนต่างเงียบ มีเพียงเสียงพลุจากอีกฝั่งเท่านั้นที่ดังลอดผ่านมาตามสาย ใช่....เราสองคนไม่มีเรื่องที่พูดกันเป็นเรื่องปกติหรอก ผมรู้ตัวว่าบ้านเราไม่ปกติมาแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะ.... ผมหลับตาลง...
“ขอบใจนะลูก”
“ครับแม่....”
แค่นั้นผมก็รู้แล้วว่าปีนี้จะต้องมีอะไรดีขึ้นแน่นอน...
ผมยืนรับลมอยู่ที่ระเบียงสักพักก็กลับเข้าไปในห้อง ไปป์มันคุยโทรศัพท์เสร็จแล้วล่ะแต่ยังคงนั่งกอดไอ้หมีโง่นั่นอยู่ เห็นภาพง้องแง้งๆแล้วคันตีนอยากดีดตุ๊กตายัดนุ่นอัดข้างฝาจริงๆวุ้ย(อย่าบอกมันนะเวลามันไม่อยู่ผมเอารองตีนตอนนั่งไปหลายรอบแล้ว ....แล้วตอนนี้มันเอามาถูหน้าอยู่.....) ผมเลยเดินไปงัดท่าไม้ตายที่แขวนอยู่บนประตูห้องมา..
“เมียจ๋า....ดูสิ๊!! นี่อะไรเอ่ย?”
ไปป์เงยหน้าขึ้นมาจากพี่เดียวดายของมัน พอเห็นของที่อยู่ในมือผมมันก็อ้าปากค้าง กระดานไวท์บอร์ดบันทึกสกอร์เกมส์พูดจาภาษาดอกไม้โชว์ขึ้นหรา และแน่นอนว่าขีดต่อท้ายชื่อไอ้แห้งนี่ยาวเหยียดจนไปสุดขอบแถมมีต่อลงมาบรรทัดสองอีก
แน่ล่ะ....กูเติมคะแนนเล่นทุกวันมันจะไม่เยอะได้ไง....
“มะ...มึงโกงกู!!!!” นั่นไง..ฉลาดขึ้นมา0.1%
“รู้ได้ไงว่าโกง ตัวเองพูดอะไรยังไงจำไม่ได้เหรอครับไปป์” กูอยากจะหัวเราะเป็นจังหวะแทงโก้ ยิ่งตอนนี้หน้ามันซีดเผือกเป็นไก่ต้มแช่น้ำปลา ฮ่าๆๆๆ
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” มันทึ้งเส้นผมหยักศกของตัวเองไปมาอย่างไร้ที่พึ่งโดยมีเสียงหัวเราะในใจของผมเป็นเพลงประกอบ ก็น่ารักซะขนาดนี้จะไม่ให้กูอยากเอาเปรียบได้ไงล่ะครับ!!
“เอ๊...ขอรางวัลเป็นอะไรดีน๊า”
“ดะ...เดี๋ยวสิ!! ตอนนั้นมึงพูดเองเออเองนะกูยังไม่ได้ตกลงอะไรด้วยเลย การทำธุรกรรมแบบนี้มันเป็นโมฆะไม่มีผลบังคับใช้ทางกฎหมายมาตั้งแต่แรกแล้ว” พูดจนลิ้นพันกันแล้ว
ผมเลิกคิ้วขึ้น “โทษทีไม่ได้เรียนนิติ”
“ภคิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน” ไปป์กรีดร้องเพราะโดนผมกระโดดทับลงไปทั้งตัว ผมนะชอบเวลามันเรียกชื่อด้วยเสียงสูงๆแบบนี้ซะจริง...มันคือการต่อต้านในความสมยอม!!!
ถ้าไม่ติดว่ามีไอ้หมียักษ์นี่มาขั้นตรงกลางมันจะโรแมนติกกว่านี้เยอะ แต่ช่างมันผมจะตีเบลอทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นละกัน พอเห็นช่องว่างผมก็โจมตีลงไปงับคอมันทันที ไอ้คนข้างล่างก็ดิ้นพล่านเลยครับ ผมเลยประกบจูบไปแรงๆที่ริมฝีปากเล็กๆนั่น งับลงไปเบาๆด้วยความหมันเขี้ยว...ปากมันนิ่มๆน่ากัดให้เลือดซิบจริงๆ...อะไรครับ ไม่ต้องมองผมแบบนั้นเลยแค่คิดเฉยๆหรอกไม่ทำจริงหรอกน่า
งับเล่นจนพอใจจากนั้นก็ค่อยสอดลิ้นร้อนๆเข้าไปในปาก ไปป์มันชอบทำท่าจะต่อต้านทุกทีแต่สุดท้ายก็ต้องยอมผมจนได้ล่ะว้า ผมไล่กวาดต้อนลิ้นเล็กๆ จูบไปสักพักมันก็ยอมจูบผมตอบ...ลิ้นเล็กๆนั่นเริ่มเกี่ยวกระหวัดกับผม ยิ่งมันตอบสนองก็ยิ่งทำให้อุณหภูมิในกายผมพุ่งขึ้นสูงอย่างห้ามไม่อยู่
สองมือช่วยประคองหน้าคนข้างล่างให้ขยับรับองศาการจูบที่ล้ำลึกขึ้น ส่วนคนใต้ร่างก็เริ่มโอบคอผมไว้... เสียงหอบหายใจดังท่ามกลางเสียงพลุด้านนอกที่ยังประทุไม่หยุด ผมผละออกเมื่อคนข้างล่างเริ่มจิกลงที่หลังเป็นการประท้วงขออากาศหายใจ เห็นสายน้ำใสๆเชื่อมริมฝีปากของเราทั้งคู่ไว้ ปล่อยให้มันหายใจได้เฮือกเดียวผมก็ก้มลงไปจูบต่ออีก
“อื้อออออออออออออออ” มันร้องขู่ฟ่อดๆในลำคอ แถมยกมือยกเท้ามาดันหน้าผมออกอีก ท่าแม่งตลกจนจูบต่อไปไหวต้องผละออกมาหัวเราะดังๆ
“ฮ่าๆๆๆๆๆ โอ๊ยยยยยย....มึงขู่เหมือนแมวเลยว่ะ”
“เวรเอ๊ย!! มึงจะฆ่ากูเรอะ” ด่ากูซะเสียงดัง...เอาเวลาไปสูดลมหายใจก่อนมั้ย กลัวจะขาดใจตายมันตรงนี้
“ฆ่าอะไร...ใครจะกล้าฆ่าเมียตัวเองไม่อยากเป็นหม้าย”
“แฮ่ก.....แฮ่ก....” มันหอบหายใจไปสมองประมวลหาคำด่าผมไปด้วย “คนนะโว้ยไม่ใช่กบ จะให้หายใจทางผิวหนังรึไงวะ”
“ฮ่าๆๆ ก็ใครใช้ให้มายั่วกูล่ะ”
“ยั่วป้ามึงสิ” ไปป์ดิ้นยุกยิกอยู่ใต้ตัว “ลงไป!!...หนัก แล้วนี่ทับพี่เดียวเสียทรงพอดี”
“ไปป์...อย่าดิ้น...” ผมกัดฟันขู่มัน
“ก็มันหนักอ่ะ ตัวยังกะควายมานั่งทับคนอื่น แถมยังมาแย่งอากาศกูหายใจอีก” เคยฟังใครที่ไหนล่ะคนนี้...ยิ่งห้ามยิ่งดิ้น...
“บอกว่าอย่าดิ้นไง....เดี๋ยวเจ็บตัวหรอก”
“เรื่องอะไรต้องฟัง”
เออ...มึงไม่ฟังกูใช่มั้ย....ได้!!
ผมไม่เสียเวลาต่อล้อต่อเถียงกับมันแล้ว ของแบบนี้มันต้องภาษากายครับ...คว้ามือมันมาตะปบลงกลางจุดยุทศาสตร์เข้าไปป้าบนึง ไอ้ที่ดิ้นๆอยู่มือแข็งเป็นศพไปเรียบร้อยครับ...
“บอกแล้ว” ยักคิ้วหลิ่วตาให้ “แบบนี้จะรับผิดชอบยังไงดีน๊า”
“หื่น!!!” ไปป์ว่าพลางพยายามชักมือออก แต่ผมจับไว้...ไม่ให้ชักออกอ่ะ จะให้ชักเข้า
“ช่วยหน่อยดิ นะ นะ นะ”
“ไม่เอา!!” มันตะโกนแถมยังหน้าแดงแปร๊ดตัดกับสีโซฟาเขียวๆ...อืม เป็นสีคู่ตรงข้ามในวงจรสีสินะ
“ทำอย่างกับไม่เคย.. ก่อนหน้านี้ก็เคยทำให้กันมาแล้วตั้งหลายรอบ ทั้งมือทั้งปะ..”
“อย่าพูดนะ” จะพูดได้ไงเล่นเอามือยัดปากผมแบบนี้ “อ๊ะ....” มันครางเสียงเบาหวิวเพราะผมเลียเข้าที่มือจนต้องยอมดึงออก
ผมมองคนตรงหน้าแล้วก็ต้องพยายามระงับอารมณ์ที่พุ่งสูง ใบหน้าที่เคยขาวบัดนี้ขึ้นสีแดงเรื่อจนลามไปทั้งตัวตามแรงอารมณ์ คิดว่าผมไม่รู้เหรอว่ามันก็เกิดอารมณ์เหมือนกันนั่นแหละ เพียงแต่มีไอ้หมีเวรนี่มันอยู่ขั้นกลางเลยทำให้ผมสำรวจอะไรได้ไม่ถนัดนัก ไอ้ที่จะล้วงจะสอดเข้าใต้ร่มผ้าเลยเป็นอันต้องเก็บไป.....กูละเซ็ง...
“มึงจะทำอะไรภคิน”
“เอามือที่สามออก” ผมกัดฟัดดึงไอ้หมีนั่นพรวดเดียวแล้วเขวี้ยงมันลงไปนอนแอ้งแม้งบนพื้น....สะใจสุดๆรับปีใหม่เลย!!!
“จะทำอะไร!!!!” พอไร้เกราะกำบังมันก็เริ่มใช้ปากเป็นเกราะแทน....แหม น่าจะใช้ปากให้ถูกหน้าที่เสียหน่อยนะ “โอ๊ย....ล้วงอะไรวะ ไม่ใช่ไหนะเว่ย”
“ล้วงไข่” ผมตอบหน้าตาเฉย ส่วนมือก็พยายามล้วงเข้าไปใต้กางเกงขาสามส่วน....บ่ะ!!ล้วงยากจริงเว้ย รู้งี้รอให้มันอาบน้ำใส่ชุดนอนเสียก็ดีหรอกเกี่ยวทีเดียวร่วงเลย มันดิ้นสู้กับผมไม่ใช่น้อย สองมือพยายามดึงมือผมออกจากใต้ร่มผ้า ปากก็ร้องโวยวายสารพัด
“ไอ้ห่า...ล้วงไข่เชี่ยไร ไม่ใช่งานวัดนะเว่ย” ว่าไปมือมันก็ตบตีกับผมไป “ไหนเมื่อกี้มึงบอกเอาแค่หอมปากหอมคอไงวะ”
“ตอนนี้อยากจะอยู่บำรุงแทนละ”
“เป็นเฉลิมเหรอ” ดูมันกล้าต่อมุก!!! ผมล่ะอยากจะผ่าดูสมองมันว่าซีกขวา(ด้านสร้างสรรค์)มันจะโตกว่าซีกซ้ายขนาดไหน
มันชะงักไปเพราะผมไม่ต่อมุกมันเลยไม่รู้จะยิงมุกอะไรต่อ ผมรีบใช้โอกาสนั้นปลดกระดุมกางเกงแล้วรูดซิบลงทันที บางอย่างภายใต้กางเกงดันตัวออกมาเหมือนรอคอยการปลดปล่อยจากผม... ผมแค่นหัวเราะในลำคอ..แล้วแบบนี้จะไม่ให้ช่วยได้ยังไง
“อ๊ะ...มะ...ไม่เอาอย่าจับนะมึง” ช้าไปเสี้ยววิครับ เพราะผมดึงกางเกงมันลงไปกองหมิ่นเหม่ที่สะโพกผายนั่นเรียบร้อยแล้ว “อ่า....”
มันกลั้นเสียงครางในลำคออย่างทรมานเมื่อผมซุกไซร้ที่อก ขบเม้มเข้าที่ยอดอกด้านหนึ่งจนมันสะดุ้งสุดตัวดีดขาขึ้นมาเกือบเตะผ่าหมาก...ดีนะที่เบี่ยงตัวหลบทันเลยโดนฟาดแถวขาไปเต็มๆ
“จะเตะมาทำไมเนี้ย กะให้สูญพันธุ์เลยรึไง” ผมละปากออกมาบ่นมัน
“กะ...อื้ออออออออออออ....โอ๊ย..อย่ากัดสิวะ” ไปป์สอดมือเข้าไปในเส้นผมแล้วพยายามดันออก...แต่แรงแค่นั้นไม่ครณาผมหรอก ผมกดจูบแรงๆจนหน้าอกมันขึ้นรอยแดงเป็นปื้นพร้อมกับเสียงครางดังๆที่เล็ดลอดออกมา มือข้างที่เหลือของผมลูบไปบนส่วนกลางลำตัวที่นูนออกมามากกว่าเดิมเพราะถูกเล้าโลมเมื่อครู่
“ไม่เอานะมึง....อ๊ะ” เสียงครางชะงักไปเมื่อผมดึงกางเกงบ็อกเซอร์ลงพร้อมกับใช้มือสัมผัสส่วนนั้นของมันโดยตรง มือเย็นๆตัดกับอุณหภูมิผิวกายที่ร้อนผ่าวจนแดงไปทั้งตัวทำให้ไปป์สั่นไปทั้งตัว
“อ๊า...อื้อออ” ฝ่ามือเย็นๆของผมกอบกุมที่ส่วนร้อนผ่าวนั่นก่อนจะเริ่มลงมือรูดขึ้นรูดลง สองขาสั่นระริกไปหมดผมมองภาพตรงหน้าแล้วแทบจะกัดลิ้นตัวเองสงบสติอารมณ์ มันยั่วยวนเกินไปแล้ว!!! ผิวกายที่เคยขาวแต่ตอนนี้แปรเปลี่ยนซับสีเรื่อๆทั่วตัวไปหมด เสื้อยืดสีขาวเก่าๆถูกเลิกขึ้นไปโชว์ให้เห็นยอดอกสีชมพูเรื่อทั้งสองข้าง แล้วไหนจะดวงตากลมโตที่รื้อไปด้วยหยาดน้ำตากับริมฝีปากเจ่อนิดๆที่เผยอขึ้นมา
แล้วยังจะมาบอกอีกว่าไม่ได้ยั่วผม!!!!!
-
“อื้ออออออออออออออออ....ภะ...ภคิน กะ...กูจะไม่ไหวแล้วนะ อ่า...” มันเกร็งจิกปลายเท้าลงกับที่นอนในตอนที่กำลังจะปลดปล่อยออกมา ผมประกบจูบเข้าที่ริมฝีปากอีกทีเพื่อแกล้งให้มันครางต่อไปไม่ได้ จะกระทั่งปล่อยผลงานออกมาเป็นน้ำอุ่นๆที่มือผมนั่นแหละ ไปป์หอบหายใจแฮ่กๆเหมือนเจียนจะขาดใจตาย มันน่ะรอดแล้ว....แล้วผมล่ะ ก้มมองตัวเองที่ตอนนี้ส่วนนั้นกำลังขยายเสียเต็มพื้นที่กางเกง
ใช้โอกาสที่ไปป์มันเอาแต่กอบโกยออกซิเจนปลดกางเกงตัวเองออกมาบ้าง แล้วค่อยๆปล่อยส่วนที่คับแน่นเต็มเป้ากางเกงออกมารับอากาศภายนอกบ้าง ความรู้สึกเสียวซ่านแล่นขึ้นมาตั้งแต่ปลายประสาทไปถึงไขสันหลังเลย ปวดหนึบอยากปลดปล่อยแทบแย่...
ผมยกขาแห้งๆทั้งสองข้างขึ้นพาดบ่า ความรู้สึกอยากปลดปล่อยทำให้หน้ามืดตามัวไปหมด อยากจะเข้าไปในนั้น....ไปสัมผัสร่างกายด้านในของไปป์...
“ไอ้เชี่ย!!!เล่นไรมึงเนี้ย” ไม่ว่าเปล่าครับ จากที่นอนอ่อนแรงมันกลับมาดิ้นแด่วๆเหมือนปลาขาดน้ำ แล้วขามึงนี่แทบจะก้านคอกูได้แล้ว...
“ไม่ได้เล่นเว่ย นี่มันท่ามาตรฐานISO14000ปลอดภัยต่อสิ่งแวดล้อมสุดๆ”
“บ้าเรอะ!! ไม่ใช่รำวงนะ จะได้มีท่ามาตรฐานน่ะ โอ๊ย...อย่าจับแรงสิวะ”
“ไม่จับมึงก็เตะก้านคอกูสิ”
พอเห็นมันดิ้นๆอยู่ผมเลยหยุดการรุกรานเอาไว้เพียงแค่นั้น... ถึงจะหื่นเลือดขึ้นหน้าขนาดไหนแต่ผมก็ไม่กล้าทำอะไรถ้ามันไม่ยอมหรอก... บอกแล้วว่าผมแคร์มันมากกว่าใครทั้งนั้น.. ไปป์จ้องเข้ามาในดวงตาเมื่อเห็นผมหยุดการกระทำไป
“ถ้ามึงไม่อยาก...ให้กูหยุดก็ได้นะ” ถึงมันจะยากเต็มทีเพราะผมก้าวข้ามคำว่า ‘การยับยั้งใจ’ ไปแล้ว
เคยมีไหม?...บางอย่างที่รักมาก มากเสียจนไม่อยากทำให้บอบช้ำ.....
ความเงียบเข้าปกคลุมห้องชั่วขณะหนึ่ง แต่สำหรับผม...มันเป็นเวลาที่ยาวนานเหลือเกิน หอบหายใจแรงๆกักกั้นอารมณ์ตัวเองเอาไว้....และมันจวนเจียนจะทนไม่ไหวแล้ว...
“เฮ้ย...” ผมตบเบาๆเข้าที่สะโพกจนมันสะดุ้งเฮือก “ทำไมคิดนานจัง”
“บ้าเอ๊ย.....เสียตัวไม่ได้ขอจับมือนะโว้ย จะให้กูตอบปุบปับได้ยังไง มึงมาลองเป็นกูดูบ้างเซ่!!!!” ตะโกนซะหน้าดำหน้าแดงเชียวนะ ฮ่าๆๆ น่ารักว่ะ
“ไปป์...” ผมกัดฟัน “กูจะทนไม่ไหวแล้วว่ะ.... ถ้ากูรอมึงตอบกูต้องใจขาดตายคาอกมึงแน่ๆ” มันทำหน้าขนลุก
“อย่ากดดันกูเซ่!!!!!!”
“โอ๊ย...กูจะตายแล้วนะ”
“เออแม่ง....มึงจะทำอะไรก็ทำๆไปเหอะ เดี๋ยวกูไม่ไหวกูชิ่งออกมาเอง” ไปป์เสตาหลบผมพร้อมกับใบหน้าที่แดงกว่าเดิม นี่มันแดงจนไม่รู้จะแดงยังไงแล้วนะ...
ประโยคห้วนๆชวนให้ตีความเองนี่สมกับเป็นมันจริงๆแฮะ ผมแอบอมยิ้มเล็กๆกับสถานการณ์แบบนี้ไม่น้อย... จะให้ก็บอกตรงๆก็ได้นี่หว่า ทำมาเป็นวางฟอร์มนะมึง...
“อื้อ...” มันเริ่มส่งเสียงอีกครั้งเมื่อผมโน้มตัวเข้าไปจูบหนักๆเพื่อสานต่อความตั้งใจของตัวเอง หวังแต่ว่าคราวนี้เราจะได้ไปถึงปลายทางฝันกันเสียที...
จัดการถอดเสื้อยืดเปื่อยๆของตัวเองออกทางหัวแล้วขว้างมันไปไกลๆ ไปป์ก้มหน้างุดๆหลบสายตาผมเป็นการใหญ่ ถ้ามียาสลบมันคงโปะตัวเองแล้วให้ผมจัดการเองแล้ว
“หุ่นดีล่ะสิ” อดแซวไม่ได้จริงๆ ก็มาทำหน้าแบบนี้ใส่ทำไมล่ะ
“หลงตัวเอง!!” ผมขำรับประโยคด่า ก่อนจะเอื้อมมือไปช่วยปลุกเร้าอีกฝ่ายจนครางเสียงหลง.. “อื้ออออออออ..ภคิน...ไม่เอาที่โซฟาได้มั้ย”
“ทำไมวะ ไม่อยากเป็นของชายอื่นต่อหน้าพี่เดียวดายของมึงรึไง โอ๊ย....” คำหลังนั่นคือมันเขกหัวผม ขนาดกำลังเคลิ้มๆมันยังไม่สิ้นฤทธิ์เลยครับ
“อ๊า....อะ...ไอ้เวรเอ๊ย กำแพงห้องนี้ก็ไม่ใช่ว่าหนา เกิดมึงทำอะไรเสียงดังออกไปนอกระเบียงกูกลัวไอ้ข้างห้องมันจะโทรแจ้งความว่ามีคนเชือดควายในห้องสิวะ” มันจะทำให้ผมฮาไปถึงไหนเนี้ย โอ๊ย....กูสับสนในชีวิต จะมีอารมณ์ก็มีแต่ก็ยังขำไม่เลิก
“เห็นเป็นครั้งแรกนะเนี้ย ตามใจทุกอย่างเลย” ว่าแล้วก็รวบตัวมันขึ้นมาอุ้ม... ไปป์อยู่ในสภาพกึ่งเปลือยโดยสมบูรณ์กางเกงถูกผมกระชากทิ้งไปนานแล้ว เหลือแต่เสื้อยืดเปื่อยๆที่ยังกองอยู่แถวๆคอ เหลือแค่นี้ก็เซ็กซี่ดีเหมือนกันนะ...หึหึหึ ก่อนจะเกิดอารมณ์ไปมากกว่านี้ผมรีบผลักประตูห้องเข้าไปผ่านโปสเตอร์อาเซนอลที่นักเตะเสื้อแดงแขนขาวมองเราหน้าสลอนเหมือนจะเป็นพยานรักในครั้งนี้
ผมวางมันบนเตียงเบาๆแล้วหันไปรื้อถุงยางกับเจลหล่อลื่นที่หัวเตียงออกมา มันทำตาโต
“กูเพิ่งรู้ว่ามีอยู่ในห้อง”
ผมยักคิ้ว “กูซุ่มจะฟันมึงตลอดเวลาแหละ”
ผมใช้โอกาสที่มันกำลังเหวอจัดท่าจัดทางให้อยู่ในตำแหน่งมาตรฐานหยิบหมอนมารองใต้สะโพกให้ด้วย เห็นมั้ยล่ะว่าบริการดีขนาดไหน ไปป์ดูลนลานพยายามขยับตัวยุกยิกๆตลอดเวลาที่สำคัญคือหลับตาปี๋ไม่ยอมมองหน้าผมเลย
“ภะ...ภคิน....อ๊ะ....อ๊า....” มันหลับตาครางเบาๆเมื่อส่วนอ่อนไหวถูกผมรุกคืบอีกครั้ง ผมก้มหน้าลงใช้ปากกับยอดอกข้างนึงเป็นการปลุกเร้าอารมณ์ของเราให้โหมกระพือขึ้น คนข้างใต้ร่างครางจนหอบไร้เรี่ยวแรงต่อต้าน ภาพตรงหน้ายิ่งกระตุ้นให้ผมอยากจะเข้าไปอยู่ในร่างนั้นเร็วๆ...
“อ่า....จะ...เจ็บอ่ะ” มันว่าตอนที่ผมเริ่มสอดนิ้วเข้าไปด้านในเพื่อชโลมเจล ภายในที่ไม่เคยมีใครสัมผัสตอดรัดผมแน่นเสียจนน่ากลัว
“ไปป์...อย่าเกร็งดิวะ”
“งั้นมึงนอนเลย เดี๋ยวกูทำเอง อยากจะรู้นักว่ามันจะทำได้มั้ย โอ๊ย..”
“เอางี้มึงร้องเพลงไปละกันจะได้ลืมๆว่าเจ็บ ถ้าคิดไม่ออกเดี๋ยวกูช่วยร้องนะ เอาเพลงช้าหรือเพลงเร็ว” ผมแอบสอดนิ้วเข้าไปเพิ่มทีเดียวสองนิ้ว.... แน่นสุดๆ.....
“อ่า....พ่อมึงสิ อื้อออออออ..กูว่าร้องธรณีกรรแสงให้เลยดีกว่าถ้ามึงจะยัดมาขนาดนี้”
โอ๊ย.....กูอยากจะหยุดหัวเราะจริงๆ.....
ผมขยับนิ้วที่อยู่ในร่างนั้นเบาๆตัวมันก็กระตุกขึ้นแล้ว ถึงจะไม่เคยทำกับผู้ชายมาก่อนก็จริง....แต่จากเท่าที่ศึกษามามันคงจะเจ็บน่าดูเหมือนกัน ผมสูดหายใจเข้าลึกๆอดทนไว้.....ถ้าพลาดขึ้นมามันเจ็บแน่ๆ
ใช้เวลาขยับนิ้วเข้าๆออกๆสักพักพร้อมกับเล้าโลมส่วนหน้าไปด้วยมันก็เริ่มหายเกร็ง ผมใช้โอกาสนั้นกระชับขาที่พาดอยู่บนบ่าก่อนจะค่อยๆสอดส่วนปลายที่สวมถุงยางแล้วเข้าไปก่อน
“โอ๊ย....จะ...เจ็บอ่ะมึง อ่า...” มันตาลีตาเหลือกมาคว้าแขนผมไว้ “กะ...กูว่ามันเข้าไม่ได้หรอกมึง ของมันมึงก็......”
“เออน่า...เชื่อมือกู เดี๋ยวมันก็ยัดๆเข้าไปได้เองแหละ”
“พูดจาไม่รับผิดชอบนี่หว่า อ๊า...อื้อออออออออออออ...ยะ...ยัดมาหาพ่อมึงเหรอ” มันโวยเพราะถูกขยับตัวสอดใส่เข้าไปมากขึ้น จนไปป์ต้องยอมจ้องหน้าเพื่อจะส่งสายตาค้อนมาให้เลย จะรู้ตัวมั้ยเนี้ยว่าทำแบบนี้ยิ่งเกิดอารมณ์นะเว่ย....เจ็บขึ้นมาไม่รู้ด้วยล่ะ...
ผมใช้เวลาพอควรในการพยายามฝังตัวเองเข้าไปในร่างตรงหน้า ต้องใช้มือช่วยปลุกเร้าส่วนหน้าของมันพร้อมกับเคล้าคลึงสะโพกเพื่อให้ผ่อนคลายไปด้วย ผมปวดหนึบส่วนนั้นไปหมดอยากปลดปล่อยแทบแย่กว่าจะเข้าไปด้านในได้ แล้วหยุดขยับเพื่อให้ร่างกายของมันปรับตัวกับสิ่งแปลกปลอมเสียก่อน
“จะ...เจ็บอ่ะภคิน” มันจะรอไม่ไหวตรงไอ้ประโยคเรียกชื่อผมเนี้ยแหละ ผมค่อยๆขยับส่วนล่างเข้าออกช้าๆก่อน ไปป์กรีดร้องอยู่ใต้ล่างจนเสียงหลง
“ไหน..เรียกคินหน่อยสิครับ”
“อะอ๊า...คะ..คิน อื้ออออออ”
“เด็กดี” ผมจุ๊บบนหน้าผากเบาๆ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นไอ้เฒ่าหัวงูหลอกฟันเด็กยังไงชอบกล ช่วงล่างของผมเริ่มเข้าออกได้เร็วขึ้นเมื่อสีหน้าเหยเกของไปป์ในตอนแรกเริ่มเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่านเข้ามาแทนที สองมือจิกระบายอารมณ์บนแผ่นหลังผมจนเป็นรอย
“อ่า...ไปป์...แม่งโคตรเสียวอ่ะ”
“เชี่ย...พูดเหี้ยไรมึงเนี้ย” มันเริ่มขยับสวนทางเพื่อตอบรับผมมากขึ้น...รู้สึกดีจนแทบบ้า ร่างกายของมันไม่ได้บอบบางแบบผู้หญิงหรอก มันก็หุ่นแบบผู้ชายปกตินั่นแหละ เพียงแต่ว่าออกจะผอมไปสักหน่อย.... แต่เวลามันขยับตัวแล้วเห็นรอยกระดูกบนผิวหนังนี่มันเซ็กซี่ชะมัดเลย โอ๊ย...ชักจะไม่ไหวแล้วนะ
“อ๊า....คิน...คิน....กะ....กูไม่ไหวแล้ว” ส่วนหน้าของมันในกำมือผมปลดปล่อยออกมาทันทีหลังจากสิ้นประโยคนั้น ด้านหลังยิ่งตอดรัดผมมากกว่าเดิมเสียจนแทบคลั่ง
“อ่า...” ผมกัดฟันครางในลำคอขณะที่ยังขยับตัวเข้าออกเร็วๆไม่หยุด ดวงตาพร่าเลือนไปหมด มีแต่ภาพคนตรงหน้าที่เผยอปากน้ำตาคลอยั่วยวนอยู่แบบนี้
“คะ...คิน....อ่า” ไปป์คราง
“กะ...กูจะถึงแล้วว่ะ ไปป์....ไปป์.....” ผมครางเรียกชื่อมันเหมือนคนบ้า เคยแต่หลับตาลงจินตนาการภาพมันแล้วสัมผัส แต่นี่มันคือความเป็นจริงที่กำลังจะให้ผมคลั่งตาย!!!
“เรียกทำไมนักหนาวะ อื้อออออออออ” ไอ้นี่ก็ด่าไปครางไป มันยกมือขึ้นมากุมหน้าผมไว้เหมือนจะบอกเป็นนัยๆว่ามันยังอยู่ตรงนี้.....อยู่ข้างๆผม
“อ่า..จะออกแล้วว่ะ....ซี๊ดดดดดดด” ผมขยับเข้าออกอีกสองสามครั้งก็ปลดปล่อยออกมา...หัวสมองมันพร่าเลือนไปหมด...แต่ยังคงจำความรู้สึกเสียวซ่านและสุขสมได้ทุกอณู
....รู้สึกดีไม่ไหวแล้ว....
ผมขยับตัวถอนกายออกมาจากร่างมันก่อนจะคว้าไอ้ตัวแสบมากอดรัดฟัดเหวี่ยงให้หายหมันเขี้ยว แก้มแดงๆนั่นล่อตาล่อใจซะเหลือเกิน...อยากจะงับเล่นเสียเลย
“โอ๊ย....อย่าขยับมากสิวะ...ระบมไปหมดแล้วเนี้ย” มันบ่นอุบอิบใหญ่
“เป็นของกูแล้วนะ” ผมผละออกมาจากซอกคอหอมกลิ่นแสงแดดอ่อนๆนั่น “มึงเป็นของกูแล้วนะ”
พอเจอจ้องหน้าแล้วพูดแบบจริงจังไอ้คนปากดีเลยเกิดอาการพูดอะไรไม่ออกเสียอย่างนั้น ผมใช้นิ้วโป้งไล้ข้างแก้มเบาๆอย่างทะนุถนอมคนตรงหน้าอย่างที่สุด
เผื่อว่ามันจะเข้าใจภาษากายที่ผมส่งไปให้ว่า ‘รัก’ มากขนาดไหน....
ไปป์ยกมือขึ้นกุมทับมือผมเหมือนจะบอกว่า ‘กูรู้แล้ว’ เราจ้องเข้าไปในหน้าต่างหัวใจของกันและกัน ไม่ต้องการคำบรรยายอะไรให้มันสวยหรูไปมากกว่านี้แล้ว...
ในห้วงอากาศมันเต็มไปด้วยคำว่ารัก....รัก....รัก....
“ภคิน....” มันพึมพำ
“.......”
“ภคิน....” ริมฝีปากเจ่อๆตรงหน้าขยับช้าๆ... ทำให้ผมต้องมนต์สะกด
“ทำไมมึงหื่นจังวะสัส!!”
หมดกันบรรยากาศห้วงแห่งรักของกู.....
แต่จะไปว่ามันก็ไม่ถูกแหละครับ เพราะตอนนี้ผมเกิดอารมณ์ขึ้นมาอีกแล้ว ไอ้ส่วนหน้าที่ชี้โด่เด่นี่บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าผมน่ะหื่นอย่างที่มันด่าโดยไร้ข้อกังขาใดๆ....
ก็ใครมันจะไปทนไหวล่ะ เล่นมาทำตัวยั่วกันซะขนาดนี้ นางเอกหนังเอวียังอายเลยเหอะ!! แล้วไอ้ผมก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่ไหน...เจอสิบมิยาบิยังสู้ไปป์หนึ่งเดียวของผมไม่ได้เลยเหอะ!!!!!!!
“ก็มึงยั่วกูอ่ะ ไม่ตั้งแม่งก็เป็นหมันแล้ว”
“กูไปทำอะไรตอนไหนกันวะ!!!!” มันแว้ดใส่ผม หน้าตาเวลาคิ้วเรียวๆนั่นขมวดเข้าหากันมันน่ารักชะมัด “มีแต่มึงนั่นแหละมาลูบๆคลำๆอยู่ได้ ถูหาเลขหวยรึไงวะ”
“เออ...เลยถูกหวยเลยนี่ไง รางวัลที่หนึ่งเมียสดพร้อมเตียง อั่ก...” โดนฟาดแขนเข้าไปป้าบนึงครับ
“แล้วมึงจะลุกออกไปได้รึยัง...กูอึดอัด มานอนทับนี่นึกว่าผีอำ”
“ผีทะเลนะ จะตอนนี้คลื่นกำลังรุนแรงซะด้วยสิ” ผมหรี่ตามองพร้อมกับยักคิ้วลิ่วตา
“....มะ...ไม่ดีม๊างงงงง กูยังไม่หายเจ็บเลยอ่ะ”
“ดีสิ หึหึหึ”
“ภคิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนน กูเจ็บอยู่เลยนะ” มันส่งเสียงดังเพราะโดนผมลูบไล้ไปตามตัว
“ก็ดีแล้วไงเจ็บทีนึงก็เอาให้มันคุ้มไปเลย”
“โอ๊ย....ไอ้หื่นเอ๊ย!!!!”
“เอ๊า!!ก็กูไม่ใช่ดาวนี่”
ไปป์ขมวดคิ้วด้วยสีหน้ามึนงงอย่างปิดไม่มิด....
“จะได้ซักสะอาดภายในน้ำเดียว”
ผมใช้โอกาสที่มันกำลังอ้าปากหวออย่างรับไม่ได้กระโจนเข้าหาร่างนั้นทันที....
“ภคิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!!”
เออ....เรียกไปนะ เพราะยังไงวันนี้ก็คงได้เรียกชื่อผมทั้งคืนแน่ๆครับคุณไปป์......
ผมยักไหล่.....
ก็บอกแล้วอย่ามายั่วกันก่อน.....
TBC
หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ
....ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า
(มันบ้าไปแล้ว.....)
ขอเชิญลงชื่อเป็นศักขีพยานณ Room46ด้วยค่ะ หึ หึ หึ ฮ่า ฮ่า ฮ่า เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกก
PS.เพิ่งเคยเขียนเอ็นซีครั้งแรกในชีวิต แม่เจ้า...มันยากมาก/น้ำตาไหลพราก/ ไม่ดียังไงต้องขอโทษด้วยนะคะ
PS.ตอนที่แล้วเรตติ้งพ่อพระเอกพุ่งกระฉูดมาก ดีใจที่มีคนรักคินนะคะ.... แม้ว่าจะน้อยกว่าอาร์ทก็ตามที (โถ....ไอ้พระเอก5555)
PS.ตอนหน้าลูกเมียน้อย......
-
กี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส ดูดไปป์ทั้งอันเลยอาส
พี่ภคิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน !!!
ชอบใจๆๆ หวาน เสี่ยวๆ ตลอดอ่า
มุกเยอะทั้งคู่
-
จุดพลุ!!! :mc3:
ได้สูบไปป์อย่างบริบูรณ์แล้วจ้า
นี่ครั้งแรกจริงเหรอ เขียนซะเขินเลย ทั้งหื่นทั้งฮา
-
กริ๊ดดดด ภคิ๊นนนนนนนน ดีใจด้วยว่ะ ฮ่าๆๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ไปป์ เสร็จภคินโดยสมบูรณ์แล้วคร่า
อร๊ายยยยยยยยยยย
:-[
-
ว๊ากกก ในที่สุดไปป์ก็เสร็จคิน
วู้วว จุดพลุฉลองงง
รอตอนนี้มานานเป็นชาติ!?
ว่าแต่ในเวลาแบบนี้ก็ยังด่ากันได้อยู่อีกนะ คู่นี้ เอิ๊กกก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด :jul1:
เป็นการอ่านNCที่ฮาโลกเเตก ขำไม่หยุดเลยทีเดียว 5555555 :laugh:
ชอบบบบบบบบบบบบ ในที่สวดดดดด อิไปป์ก็เป็นสาวเต็มตัว ฮิฮิ
-
กรี๊ดดด
เขาเป็นของกันและกันแล้ว
แอบดีใจกับภคินด้วย หึหึ
ว่าแต่เขาเล่นตลกแบบเปลือยๆกันเหรอ :z3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :m3: :m3: :m3:
น้องไปป์เสียตัวฉลองปีใหม่แว้ววววววววววววววววววววววววววว :haun4: :haun4:
ปล. เป็นNCที่ต่อมหื่นไม่ทำงาน แต่ต่อมฮาแทบพัง เพราะขำไม่หยุดเลยอ่ะ :laugh: :laugh:
-
กรี๊ดดดดด ในที่สุด ในที่สุด
ไปป์ก็เป็นของคินแล้ว
ตอนนี้ที่รอคอย กร๊ากกก :haun4:
หวานกันต่อไปเรื่อยๆ นะ คู่นี้
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด นี่มันเป็นของขวัญรับปีใหม่ที่เก๋สุดๆของภคินเลยนะเนี่ยยยยยย
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:ในที่สุด ไปป์น้อยก็เสร็จภคิ๊นนนนนนนนนนนนนแล้ววววว
ตอนเช้าจะลุกไหวมั้ยเนี่ย แต่ก็ดี ไปป์จะได้ชินไวไว เรื่องแบบนี้มันปกติของคนรักกานนนน :-[ :-[ :-[ :-[
ฮา2คนนี้ มีอะไรกันยังต่อมุขกันได้อีก :laugh: :laugh:
ภคิ๊นนนนนจะสูบ(ร่างกาย)ไปป์กี่รอบกันจ๊ะ
เพราะไม่ใช่ดาวนี่ซักมาก ไปป์จะเปื่อยรึเปล่า ปลดปล่อยความอัดอั้นเลยสินะ ครุคริ
-
:m20: :m20:
เป็นเอ็นซีที่อ่านไปฮาไป ขำไป จะบ้าแล้ววววว
ไม่ใช่เพราะคนเขียนแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะท่านไปป์นั้นแหละะ
บวกกับนายภคินเข้าไปด้วย ความฮาท่ามกลางสนามรักจึงบังเกิดด :laugh: :laugh:
สมปรารถนารับปีใหม่เลยสินะนายภคิน สมกับที่รอคอยใช่มั้ยล่ะะ :กอด1:
-
ขนาดNCครั้งแรก
ยัง :pighaun:
กดบวกจ๊า
-
:mc4::haun4: :haun4: :haun4: :3123: :3123: :3123: :mc4:
ในที่สุด
-
เข้ามาร่วมเป็นสักขีพยานตอนนี้ด้วยคนจ้า ^^ ไหนที่สุดภคิณก็ทำสำเร็จ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ได้กันแล้ว >< ฮ่าๆๆ
ในที่สุดก็เสร็จ เขินตามเลยค่ะ
น่ารัก ฮาได้แม้กระทั่ง NC ฮ่าๆๆ
ขอบคุณนะคะ
-
ไม่รู้ว่าจะหื่นหรือว่าฮาดี
-
ไม่ไหวแล้วน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกมาก :z1: :jul1:
-
ปะ ปะ ไปป์ ในที่สุดก็มีวันนี้(ตอนนี้)จนได้ เขินจัง ><
ในอารมณ์นี้พ่อคุณทั้งสองยังต่อปากต่อคำกันได้อีกนะเนี่ย สุดๆจริงๆ
-
เป็นของภคินแล้ว
เปิดซิงรับปีใหม่กันทีเดียว
จำง่ายดี :z1:
-
กรี๊ดดดดดด~และแล้วไปป์ก็ตกเป็นของคิน :m25: :pighaun:
-
กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อุเหม่อ้ายคิน! ตอนที่แล้วแกยังหอมปากหอมคอ ห่างแค่ชั่วตดไม่ทันหายเหม็นก็จัดซะและ!!! หมั่นไส้!
คุณพระเอกตอนที่แล้วทำเรากรีดไปสองสามวัน (แต่ตาคนเสพย์กัญชาก็ยังเป็นที่หนึ่งอยู่นะ55) มาตอนนี้นายก็หื่นซะและ ไปป์เลยได้เสียตัวรับปีใหม่กันเลยทีเดียว เอิ้กๆ :haun4:
เอ้า! ลงชื่อเป็นสักขีพยาน! ได้เขาแล้วก็อย่าลืมยกขันหมากไปขอด้วยนะ=w=
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
ได้กันสักที!!! 46ตอน!!!!!
อ่านไปฮาไปหื่นไป 555555 o13
เพิ่งเคยอ่านเอ็นซีแล้วฮาขนาดนี้ครั้งแรกเหมือนกัน!!!
รักกันเว่อออ อิจฉา! คินอบอุ่นมากๆๆๆ
รักไปป์ รักคิน >///<
-
เป็น NC ที่อึกกระทึกมาก เพราะทุ่มเถียงกันไปด้วย อย่างฮา
-
เย้!!สำเร็จ :mc4: :mc4:
อ่านไปฮาไป เรื่องนี้ขนาด NC ยังไม่ทิ้งความฮา
และความหื่นของนายภคิน(ที่ได้)กินผู้ชาย :z1:
-
:mc4: :mc4:
จุดพลุฉลองให้ภคินจร้า....
เสียเลือดต้อนรับปีใหม่กันเลยทีเดียวเชียว :haun4:
-
+1 คนเขียน ชอบคนเขียนมากมาย :กอด1:
เป็นคนเขียนเรื่องมากกว่าพี่แต่ไม่ใช่ลุงใช่มั๊ย
ปล.อยากอ่านคู่ลูกเมียน้อยมากมายรีบมาต่อเน้อ
:3123: :3123: :3123:
-
ยินดีด้วยภคินถึงฝังฝันรับปีใหม่พอดี เปนขอขวัญที่ดีท่สุดป่าวหว่า
-
:mc4:อ๊ายยยยยยยยยย รอฉากนี้มากนาน ฮ่าๆๆ เป็น nc ที่ทั้งหื่นทั้งฮา เล่นเอาเสียทั้งเลือดเสียทั้งน้ำตา(ฮา)เลยล่ะ
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกก o13 o13
-
เป็นการรับพี่มังกรทองที่เสียเลือดน่าดูเลยนะไปป์
สงสัยคินหลงไปป์เพิ่มขึ้นอีกแน่เลย
-
จำไม่ได้ว่าเคยเม้นท์ให้เรื่องนี้แล้วรึเปล่า :z3:
ยังไงก้ รอตอนต่อไปจ้าาาาา o13
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มะ มะ มัน มัน สุดยอดดดดดดดดดดดดดดด อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก /บ้าไปแล้ว
คือแบบ น่าร้ากกกกกกกกกกก ทั้งน่ารักทั้งหื่น โอ้ย บ่งบอกอารมณ์ไม่ถูกแล้ว
ครั้งเเรกจริงอ่ะ เค้าไม่เจื้อหรอก o18
มะ ไม่ไหวแล้วววว ขอตัวไปอ่านอีกรอบ /เฮ้ย
ปล.รักไปป์ รักคิน รักคนเขียนค่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พระเจ้า ... //กรีดร้องด้วยความสุขสม
ชอบประโยคนี้มาก 'มึงเป็นของกูแล้วนะ' อุ กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ไปป์น่ารักไม่ไหวจะเคลียร์ เข้าใจภคิ๊นนนนนนนนนนน
เดี๋ยวมาอ่านอีกรอบ อะฮิฮิฮิ ทำงานไปด้วยอ่านไปด้วยมันไม่ได้ฟีลลลลล
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด >///////< และแล้วๆๆๆๆๆๆๆ ไปป์ๆๆๆๆๆ ..... กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
เขิน :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
เป็น NC ที่ความฮาเอาชนะความหื่นมากๆ เหอะ อ่านไปขำไป :m20: :laugh:
แต่ก็ต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้ว เพราะจะให้คู่ภคินไปป์หวานอย่างเดียวนึกไม่ออกอ่ะ
มันก็หวานปนฮาแบบนี้ถึงจะเป็นภคินไปป์ตัวจริง เสียงจริง :L2:
-
อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค
*เอามือจิกหน้าจอคอม*
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“เป็นของกูแล้วนะ” ผมผละออกมาจากซอกคอหอมกลิ่นแสงแดดอ่อนๆนั่น “มึงเป็นของกูแล้วนะ”
ร้องไห้เลยกับประโยคนี้
ทำไมถึงรักไปป์ได้ขนาดนี้นะภคิน
รักกันให้นานนะดูแลกันดีๆฮรื่อออออออ
ในที่สุดก็มีวันนี้วันที่เธอเสร็จเขาอะไปป์5555555
-
เป็น nc ที่แบบโอ๊ยยย เถื่อนไปมั๊ยหนู แต่ก็นะ ดีใจที่สุดเรยยย ไปป์เสียตัวแร๊ววววววววววววววววววววว
-
เสียตัวฉลองปีใหม่ ต่อจากนี้คงได้เสียทุกวันแน่ๆเลย เพราะคินมันหื่นนนนน 5555
-
555 mission complete หุๆ :o8: ว่าแต่จะฮาหรือจะหื่นอะคะตอนนี้ จัดอารมณ์ไม่ถูกเลย 555 :laugh:
-
o13 เยี่ยมมากภคิน ในที่สุด!! :กอด1: ไปป์น่ารักโคตรๆ
-
ในที่สุดเวลาแห่งการเสียตัวของไปป์ก็มาถึงแล้ว กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
คนอ่านดีใจน้ำตาไหลเลยค่าาาาาา
ถูกใจมากกกกกก ขนาดจะเสียตัวยังปล่อยมุขได้อ่ะไปป์ นับถือจริงๆ
ต่อไปคินก็จะไม่ต้องอายอาร์ทแล้วนะ เย้ยมันเลยว่าได้กันแล้วโว่ย 55555
-
เป็นฉากอัศจรรย์ที่ฮามาก :laugh:
ไปป์มันน่ารักจริงๆนั่นแหละ โวยวายแม้กระทั่งยามนี้อ่ะนะ :m20:
+1 ชอบๆ
-
///- -///
แน่ใจอะเมื่อกี้มันเรียกว่า nc
ประมาณว่าอย่าหวังว่าจะเจอ romantic เลยใช่ปะ :z10: :z10:
ฮาอย่างไม่ถูกที่ถูกเวลาจริงๆอะ 555+ :z3: :z3:
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ตอนหน้าลูกเมียน้อย อร๊ายยยยยยยยยย
-
:haun4:
รีบมาเป็นสักขีพยานแบบทันใด ฮ่าๆๆๆ :z1:
พ่อพระเอกเอ๊ยยยย ป้าแทบจะปิดซอยเลี้ยงโต๊ะจีนกันเลยทีเดียว ที่เอ็งสามารถเอาน้องไปปืเป็นเมียได้แล้ว ฮิ้ววววววว :jul1:
-
อ๊าก!!!!! :pighaun: ในที่สุด!!! ในที่สุ้ด!!!!!!!!!! คินก็ได้สูบไปป์(จริงๆ)สักที :impress2: :z1:
รักคนแต่งจริงๆเลย มากอดทีมา :กอด1:
-
:a5:
บร๊ะเจ้า!!
มันยอดมากกกก Room46 เราจะจดจำนายจนวันตาย :haun4:
ในที่สุดไปป์ของฮาก็ออกเย้าออกเรือน
(แม้แต่NCก็ยังฮานะเนี่ย 555)
-
สักขี ~
มาเป็นพยาน กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
ขำอ่ะะะ
ก็ยังเล่นมุกได้เนอะขนาดนั้นแล้ว
กร๊ากกกกกกกกกกกก
ชอบชอบชอบบ มารอต่อไปปปป แอร๊ยยยย ><
-
:mc4: :mc4: ในที่สุด ภคินก็ทำสำเร็จ :oo1: :oo1:
-
ปลาบปลื้มใจ ในที่สุดไปป์ก็เป็นของภคินเต็มตัวแล้ว กริ้ดดดดดดดด
คราวนี้ภคินเรียกไปป์ว่าเมียได้เต็มปากเต็มคำแล้วเนอะ อิอิ
-
คู่นี้หนิ, จะหื่นแล้วยังฮากันได้อีก! 55.
ในที่สุดไปป์ก็เีสียเวอร์จิ้นให้ภคิน :m25: เห็นด้วยกับภคินน่ะ
เ็จ็บทีเดียวเอาให้มันคุ้มไปเลย~ อิอิ NC ครั้งแรกในชีวิตนะนี่ เจ๋งมา่ก
ถ้าให้ดีแต่งตอนพิเศษแบบนี้เรื่องมากกว่าีพี่แต่ไม่ใช่ลุงบ้างสิ หุหุ
-
ไปป์เสียตัวรับปีใหม่เชียว
เป็น NC ที่มีแต่ความฮาจริงๆ
ในที่สุดไปป์ก็เป็นของคินแล้ว
-
เสียตัวรับปีใหม่ ิอิอิ ฮ่าไปไหนเนี่ย ไปป์เวลาจิ๊กๆยังเล่นมุขอีก
-
46 ตอนเสียตัว 55555555555555555555 อยากจะหัวเราะดังๆ ใส่ไอ้ไปป์เล่นตัวดีนักเจอจัดหนักเลย
-
เป็นของขวัญปีใหม่ที่ถูกใจภคินที่สุดดดดดดดดด :mc4:
-
จุดพลุฉลอง วันนี้ที่คินรอคอย 5555
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ในที่สุดน้องไปป์ก็เสร็จไอ้พระเอกซะที
ลุ้นตัวโก่งมาหลายตอนนัก (เอ๊ะยังไง!! เชียร์ให้ไปป์เสียตัวเหลือเกิน 55)
จัดไปทั้งทีพ่อพระเอกก็ไม่อยากให้เสียเที่ยว จัดหนักไปเลยลวกเพี่ยยยยยยยยยยยยยยยย ย
ตอนนี้ได้ทั้งหื่น(??)ทั้งฮาเลยค่าาาา สองคนนี้เค้าเกิดมาเพื่อกันจิงๆ ไม่มีใครยอมมุขใครเลย 55
PS.ตอนหน้าลูกเมียน้อย......
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด อาร์ทก่ะฟาร์เหรอ!??? อ๊าววว นึกว่าคู่นี้เป็นคู่หลัก
แล้วคู่ภคินไปป์เป็นลูกเมียน้อยซะอีก (อ้าววววววววววววววว!!!!)
55555 ชอบๆ รออาร์ทฟาร์นะคะ ><
-
เป็ม nc ที่น่ารักมากค่ะ ตลกดีด้วย ไม่น่าเชื่อว่าแต่งครั้งแรก o13
หนูไปป์โดนไอ้พระเอกสูบทั้งตัวแล้ว เย้ เย้ :mc4: :mc4:
-
กรี๊ดดดดดด
หึหึหึ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ตอนนี้ที่รอคอย รักภคินจังเว้ยยย
-
อ๊ากกกก ฉากอัศจรรย์แต่เขียนซะฮามากมายยย
-
:mc4: :mc4: :mc4:
จุดพลุให้ไปป์ฉลองวันเสียตัว
ในที่สุด!
-
ตกใจนึกว่าเข้าใจผิด อ่านไปอ่านมาก็ไปป์คินนี่นา เหลือเชื่อ ดีใจด้วย
ไหนๆ พี่เดียวดายเป็นมือที่สามแล้ว ยกให้เขาก็ได้นะ
-
นะนะในที่สุด ก็อยู่บำรุงกันแล้ว
อยากจะกดไลค์ร้อยยี่สิบห้าล้านครั้ง ! :a1:
ไม่น่าเชื่อว่าเป็นการเขี่ยน NC แรกนะคะ ทั้งฮาทั้งโรแมนติค ทั้งหื่น น่ารัก(?) ไหลลื่นดีชะมัด
คนซึนๆนี่สุดท้ายก็แพ้ทางพวกมึนๆอยู่ดีนะเนาะ หุหุหุ
-
ภคินได้ของขวัญปีใหม่เลยนะ :z1:
-
ไปป์เอ้ยยยยยยยยยย ได้ใจจริงๆ 555
ภคิณน่ารักมากอ้ะ ห่วงใยดูแลจริงอะไรจริง o13
-
:laugh: ไปป์ปากดีได้ทุกเวลา
-
มาเป็นสักขีพยาน :z1:
-
:m1: รักกันๆ
คู่นี้มันไม่ซีเรียสกันดีเน๊อะ(ยังขำกันได้แม้ขณะทำภารกิจลับ)
สบายหัวใจจัง
:กอด1: ราตรีสวัสดิ์ :กอด1:
-
ซะปีใหม่เลยนะ :jul1:
ดีใจกับภคิน 55555555
แต่ไปป์ก็สามารถมากกกกก ยังด่าได้อยู่ :-[
-
นี่ขนาดเอ็นซีครั้งแรกนะ อิอิ ในที่สุดไปป์ก็เสียตัวจนได้ เอิ๊กกกก รอตอนต่อไปจ้า ^^
-
:jul1: :jul1:หึหึ ภคินหื่นอ่า.....
แต่เค้าชอบ..หื่นบ่อยๆน๊า :z1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
วิ่งเข้ามาเป็นสักขีพยานแทบไม่ทัน ในที่สุดวันนี้ที่รอคอย คินในที่สุดนายก็ทำได้ :a2:
:haun4: :haun4:
ลูกเสียสาวแล้วแม่นอนตายตาหลับ :m2:
-
โอยยยยยยย
ในที่สุดดดดด หลังจากที่รอมานาน ในที่สุดดดดด
ภคินก้อได้กับไปป์แล้วววววว
อยากรุ้ว่าไปกี่รอบ หึหึ
วันใหม่ วันปี่ใหม่ด้วยย วุ้วววว
ดีใจน้ำตาแทบไหล
-
อร๊าย หวานกันซะตอนนี้ทั้งตอนมีแต่ไปป์กันคิน เขินๆๆๆ
กรี๊ดๆๆ ตอนหน้าลูกเมียน้อย อาร์ทตัวพ่อ อิอิ :-[
-
เหอะๆ ขนาดเสียสาวยัง... ให้ตายนังไปป์ปี้ โธ่หล่อนลุกขึ้นหรือเปล่ายังไม่รู้อย่าได้มองแบบนั้นไปซุกอกสามีหล่อนไป
มึงเสียสาวได้.. โอ๊ยอยากกระทืบนังไปป์ปี้!! คินนี่เมือนจะเป็นสุภาพบุรุษว่ารักแฟนนะ แต่อ่านไปอ่านมามึงก็ยังสติลความหื่นคือ.. กูจะเอามันเป็นเมีย พอเป็นแล้วมึงก็ยังคงสติล... กูจะเอามึงเป็นเมียอีก
ไหนๆก็ได้ยิงประตูสมใจแล้วบอกด้วยล่ะว่าซัดไปกี่ประตู แต่แนะนำว่าให้บอกลูกสมุนคนใหม่อย่างพี่ค่าด้วยก็ดีนะว่าเสร็จไปกี่ประตู โฮ๊ะๆๆๆๆ พี่ค่าจะได้ไปสอนพี่อัคว่าจะจับลุงทำเมียยังไง เอ้ยยย ข้ามเรื่อง!!
ป่ะ.... ไปกันเถอะพี่เดียวดาย มาเดียวดายกับนู๋ดีกว่าเรามันคนไม่มีคู่อย่างครายข๊าวววววว อ๊าววว อ๊าววววว
-
:jul1: :jul1: :jul1:
กรี๊ดดดดดดดดด ไปป์ปปปปปปปปปป
อ๊ากกกกกกก น่าฮักขนาดดดดดด>..<
-
เป็นเอ็นซีที่ไปป์น่าเอ็นดูมาก
-
"เอ๊า!!ก็กูไม่ใช่ดาวนี่ จะได้ซักสะอาดภายในน้ำเดียว" กร้ากกกก ชอบมากกก 555555
ตอนนี้ทั้งฮา ทั้งหวาน ทั้งหื่น 555555555
จารึกไว้เลยตอนที่ 46 !!!!! 555555555
-
+1 เป็นพยานรักด้วย มิผิดหลัง :z1: :z1:สมกะที่รอคอย ฮ่า ๆ :m20:ncไฮโซอ่ะ เพราะเปลืองมุขสุด :pigha2:
-
เป็นNcที่ได้รสชาติอีกแบบหนึ่ง
ด่ากันตลอดขณะทำกิจกรรม
:oo1: :angry2: :oo1: :angry2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด (อารมณ์แม่ผัวรู้ว่าลูกสะใภ้จะมีหลาน) :laugh:
อ๊ายยยยย ลูกไปป์เสียตัวรับปีมังกรทองเหรอค่ะ
ขยันหน่อยนะภคินแม่(ยก)อยากได้ลูกหัวปีท้ายปี อะฮิ้ววววว>< :z2:
-
กรีดร้องดังไปสามกิโลเมตร คือน่าัรักไม่ไหวแล้วววววววววววววว =///////////////////=
เป็นการฉลองปีใหม่ที่ธรรมดาแต่เป็นคืนที่พิเศษมากกกกกกกก เีสียตัวต้อนรับปีใหม่เลยนะไปป์
แต่แบบ อ่านไปเขินไปหัวเราะไปและจิกหัวตัวเองไป จิ้นไปตามเรื่องตามราว เสื้อเน่าเรายังจิ้น
แล้วไปป์จะน่ารักไปไหนอ่ะ =///= พูดตลอดเวลาที่เอากัน บ้าอ่ะ 555 ประสาทมาก
ภคินทั้งรักทั้งหลงไปป์จนไม่รู้จะว่าไงละ แล้วฉากเอ็นซี สาบานว่าเขียนครั้งแรก คืออ่านแล้วชอบมากอ่ะ =///=
มันทั้งน่ารัก สวีท ติ๊งต๊อง ฮาแล้วก็ประสาทมาก 55555 หัวเราะก๊ากๆ แต่พอใกล้จะจบเจอ
มึงเป็นของกูแล้วนะ จากภคินไป ฟินนาเล่~ ตายกับตายอย่างเดียวอ่ะ ไม่ทนอะไม่ทน TTTT
-
+1 เป็น 370 จ้า
เป็นซีนที่ควรจะเลือดพุ่ง แต่ดันเปลี่ยนเป็นน้ำลายพุ่งแทนเพราะหัวเราะเยอะเกินไป :jul3:
-
สวดยอดดดดดดดดดดดดดดดดด...room46
ภคินเอ๊ยยยยยยยยยยยยย....ไม่เสียชาติเกิดแล้วลูก....
:เฮ้อ:ในที่สุดภคินก็ทำสำเร็จซะที....ลุ้นมานานแระ
เป็นเอ็นซีที่ทั้งเืลือดพุ่ง...แล้วก็น้ำตาเล็ดน้ำตาไหล(อ่านไปก็เขินไป...แล้วก็ฮาไป)
จะเขียนอะไรก็นะ....สงสารคนอ่านบ้าง...นั่งอ่านไปก็ทำหน้าไม่ถูกแล้ว...ว่าจะอารมณ์ไหน :laugh:
(น้องมันยังว่า...พี่เป็นไรอ่ะ...เห็นนั่งอ่านแล้วก็ทำหน้าอย่างเนี้ย :-[ :m20: :z1:...หนูกลัว....)
ไปแระ...รออ่านรูมต่อไปนะจ๊ะ...แล้วก็เค้าเข้าไปเม้นท์ในแฟนเพจแล้วน้า^^
-
"มึงเป็นของกูแล้วนะ" อ่านคำนี้แล้วน้ำตาจะไหล >< รอมานาน ไปป์พูดเพราะๆกับคินสักครั้งเห้อออ
-
อยากจุดพลุฉลองให้ภคินซัก100ดอก
เอาให้สว่างไสวไปทั่วฟ้า แต่ภคินคงนั่งสูบไปป์จนกว่าตัวจะแห้งตายไปอ่ะนะ :laugh:
ยินดีแล้วมอบอุปกรณ์สูบไปป์ให้ร้อยชุดฉลองปีใหม่ล่ะกัน
-
แอร็กกกก :pighaun:
ไม่คิดว่าจะได้อ่านฉากนี้อ่ะ แอบนึกว่าฝันไป~
ภคิ๊นนนนนนนนนนนน.......นายเยี่ยมมาก :m12:
คู่แบล็กกาวน์ไม่ใช่ไปถึงดาวพลูโตกันแล้วเหรอ :haun5:
-
มาฉลองให้กับครั้งแรก เรียบร้อยโรงเรียนภคิน หุหุ
-
ไม่รู้ว่าจะหื่นตามหรือว่าฮาดี 555 ชอบคัฟ ดีใจด้วยน่าาาาคิน กับของขวัญปีใหม่ :impress2:
-
5555555 nc yang haa dai kanaad nii nor,,sud sud a khuu nii!!!!
-
ในที่สุด...ภคินก็มีน้ำยา!!! >_<
-
ขอซะะหน่อยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
ภคินทำสำเร็จแล้ววว :mc4:
-
ในที่สุดดดดดดดดด
:mc4: :mc4: :mc4:
คินไปป์มันก็ต้องแบบนี้แหละ :laugh:
-
น้องไปป์จ๋า..
เป็นสาวเต็มตัวแล้วนะลูก ^^
สิบมิยาบิก็สู้ไปป์หนึ่งเดียวไม่ได้เนอะภคิน 5555
-
อ๊ากกกกกก หื่นมากเลยค่ะ หื่นต้อนรับปีใหม่กันเลยทีเดียว
รอตอนต่อไปค่ะ
-
เลือดพุ่ง !
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
กริ๊ดดดบ้านแตกกกกกกก ไปป์กับภคินนนน ฮ่า ฮ่า
ขนาดมีไรกันยังฮาได้อีกกกกกกกก :-[ :-[ :-[
-
คินนน หื่นนนน 555 แต่น่ารักอะ
ไปป์ช้ำแน่เลย 555
-
เป็น NC ที่ :m20: :laugh: :pigha2:
มาก ๆ
-
ขอกรีดร้องด้วยคน กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่ไปป์เสียจิ้นจนได้ ต้อนรับปีใหม่ด้วย อูยยยยยยยยยย โรแมนติกมากกกกกกกก :-[
-
มาร่วมเป็นสักขีพยาน...ในการเสียตัวของน้องไปป์ด้วยจ้า :-[
-
กรี๊ดดดดดดด
เข้ามาสครีม ในที่สุดไปป์น้อยก็เสร็จคินจนได้ หุๆ
-
กรี๊ดดดด :-[
แต่ฮาไม่หยุดจริงๆ
-
เป็น nc ที่ฮามากก :m20:
ขนาดแต่งครั้งแรกยังได้ขนาดนี้น่ะเนี้ย :z1:
-
ตื้นตัน ลูกสาวเรา.....
-
แฮ่ม!! ยินดีด้วยน้าภคิน~
สมใจอยากรึยัง?? หรือยังไม่อิ่ม?
ประโยคที่ถามว่า อยากให้หยุดรึเปล่า
เอ็งแมนมาก! ยกใจให้เลย♥
แต่ได้ข่าวว่าตอนหน้าพี่อาร์ท คงต้องขอคืนนะ555
รอตอนต่อไปค่ะ
ปล.แล้วนี่คู่หลักกว่าจะได้กันก็ตอน 46
แล้วทีนี้คู่ลูกเมียน้อย ต้องบวก 46 อีกมั้ย...
แต่ยังไงก็ได้ ขอแค่ให้ไอ้แก๊งค์ภคิน
มันแวะมาทำตัวล้นๆบ่อยๆอ่ะนะ! (รักแแก๊งค์นี้เวอร์มาก~♥)
-
ว้าว! พระเอกกับนายเอก เป็นแฟนกันแล้ว?
เป็นแฟนกันมันก็เป็นเรื่องปกติ (ที่ต้องทำบ่อยๆมันเป็นเรื่องธรรมชาติ)
นึกว่าจะต้องรอให้เรียนจบ>>แต่งงานกัน>>แล้วถึงจะ....กันอ่ะ
แต่ที่ชอบมากๆอีกช่วงนึงคือ ตอนที่"พระเอกโทรไปสวัสดีปีใหม่แม่อ่ะ" (อ่านแล้วซึ่งเลย)
-
ในที่สุด :z1:
:m25: :m25:
เเอร๊ยยยยยยยยยยยยย หุหุ
-
ไปป์ก็ยังกวนได้จนถึงความซิงสุดท้ายยยย o13 o13
-
จุดพลุฉลองการเสียซิงของไปป์ :laugh:
ในที่สุด ในที่สุดก็มีวันนี้ :m3:
-
สุโค่ยยย.. !!! (พส.)
น้องไปป์เสียสาวแล้วๆ
ไม่มีอะไรจะพูด!
ลาตายอย่างสงบ.. :jul1:
-
:laugh: :laugh: NC ตลกมาก คนเขียน จินตนาการลำเลิศมาก ..............
-
ฮากระจายยยยย NC น่ารักมากมายค่ะ
-
ขนาดเป็นตอน nc ไปป์ก็ยังฮาได้ตลอด :laugh:
-
ขนาด จุดๆๆๆๆกันก็ยังฮา
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย
แบบว่ารอตอนนี้มานานในที่สุดเจ่ก็ได้มาแล้ว :haun4: :haun4: :haun4:
ถือว่าเป็นของขวัญวันปีใหม่ 2555 เลยก็ว่าได้
เพราะนู๋ไปป์ได้ภคินเป็นสามี :-[ :-[ :-[
นู๋ไปป์ก็ยั่วสะ ภคินก็เลยหื่นแตก :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
ตอนนี้มัน................. สุโค่ยยยยยยยยยย :m25: ครบทุกรสชาติเลยทั้งซึ้ง น่ารัก เฮฮา โรแมนติก ดุเดือด เลือดพุ่ง#@#!!!
ปล. ฮ่าๆๆ คู่นี้มันน่าัรักโคตรๆเลยอ่าาาาาาาา >///< ขนาดตอนได้กันมันยังรั่ว+ฮากันได้เลย :กอด1:
-
โอ้ ในที่สุดก็มาถึงวันที่ไปป์เสียซิง 55
ก็ดีนะคะ ไม่ฝืนใจทำไปก่อน รอความพร้อมอีกฝ่าย
ไม่ว่าจะโดนเกรียนใส่มากแค่ไหนก็ตาม 5555
รักกันยาวๆเลยนะคิน-ไปป์
-
กรี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
ฉลองปีใหม่ด้วยเวอร์จิ้นน้องไปป์ และยินดีกับภคินที่ได้สูบไปป์แท่งใหญ่555555555555555555555* :o8:
ภคินหวังฟันไปป์อยู่ทุกเมื่อเชื่อวันก๊ากกกกกกกกกกก
กำลังเสียตัวก็ยังปากกรรไกรเนอะ เกรียนมากกกกกกก จะเขินก็ขำ จะหื่นก็ฮา >< :laugh: :m20:
ในที่สุดก็ได้กันสักทีไม่ต้องดูดจนคอบวมแล้วฮ่าๆๆๆ o18
ในเมื่อมันมีครั้งแรกแล้ว... มันก็ย่อมมีครั้งต่อไปใช่มั้ยคะ ก๊ากกกกกกกกกก o18
ขอให้ปีนี้เป็นปีที่ภคินกับแม่เริ่มต้นใหม่ด้วยสิ่งดีๆเนอะ^^
รอตอนหน้าคุ่เมียน้อยยยยยยยยยยยยยยยยย-w-
ขอบคุณค่าาาา
-
อร๊ากกก
น่ารักสุโค่ย
ไม่ไหวแร๊น
-
แอร๊ยยย กรี๊ดดด และแล้น ในที่สรวดดดด ก้อมีวันนี้ :m4:
เป็นแฟนกันตั่งแต่สงกรานต์ นอนด้วยกันทุกวัน มาได้กันตอนปีใหม่ ภคิ๊นนน อิพระเอก อิพระอิฐพระปูน อิใช้โอกาสเปลือง แกร๊ทำได้แล้ว o7
เป็นการอ่าน NC ที่ลุ้นมาก กลัวจะล่ม ถ้าจะทั้งคู่เค้าฮากันขนาดนั้น คนอ่านก้อเคลิ้มไป ขำไป ได้อารมณ์ไปอีกแบบ
น้องไปป์คะรู้ป่าวโบราณเค้าว่าได้รับมังกรทองตั้งแต่ต้นปีอย่างนี้ จะได้รับต่อไปอีกทั้งปี รุ่งเรืองแน่ๆค่ะน้องขา อะจึ๊ยอะจึ๊ย o8
-
555 ไปป์เวลาแบบนี้ยังฮาได้อีก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด+++++
-
โอ้ยฮาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
555555555 เป็น NC ที่อ่านไปยิ้มไปแบบไม่เคยเป้นมาก่อนเลยจริงๆ
ชอบมากกก ค่ะ >w< น่ารักมากเลย
-
จนได้...คึคึ แอบกรี๊ดเบาๆให้ภคิน
อ่านภาคของภคินแล้วกรี๊ด
มันรักมันหลงไปป์กว่าที่คิด
เค้าชอบอ่ะคึคึ
-
:mc4: ฉลองกับภคินที่ไปป์ยอมเสียที
-
มาร่วมเป็นสักขีพยานการเสียตัวของไปป์หนึ่งเดียวของคินด้วยคนค่ะ :oo1: กร๊ากกกกกกกกก+ :laugh: So good~~ o13
-
5555555
ไม่เคยอ่านเอ็นซีไหนที่ฮาขนาดนี้มาก่อนเลย
ไปป์ฮาไม่เลือกสถานการณ์จริงๆ >///<
-
ในที่สุด พี่คินก็ได้เผด็จศึกซะที
สมกับที่รอคอยมานานเลยซะนะ
แบบนี้ เพื่อนคงไม่ล้อว่าป๊อดแล้วชิมิ :laugh:
-
หลังจากที่หายไปนานเพราะเน็ตเจ๊ง....กลับมาเราก็เจอฉากที่รอคอยมานาน....โอวววววววววว :impress2:
[จริงๆโดนเพื่อนที่อ่านแล้วสปอยด์ใส่มาแล้วล่ะ...ทรมาณจิตสุดๆ กว่าจะได้อ่าน :o12:]
อนึ่ง. เป็นNCที่ฮาแตกจริงอะไรจริงอะ = =d
-
Special Room 04 [Far’s chapter]
“เฮีย ๆ ๆ” แน่นอนว่ามันมาพร้อมกับเสียงดังปึงปังเสมอ “เฮีย! ทำไรอยู่อะ”
“เปิดประตูให้มันเบา ๆ หน่อยสิเนียร์” ผมบ่นอุบอิบกับนิสัยเสียของไอ้น้องชาย
“เปิดเบาเฮียก็รู้ตัวสิ ทำอะไรน่ะ... แอบแชทกับแฟนเหรอเฮีย”
“แฟนอะไร... ไม่มีหรอกเว่ย”
ผมยกมือขึ้นกุมขมับในขณะที่เด็กชายตัวสูง ๆ มาด้อม ๆ มอง ๆ แถวหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่ค้างหน้าเวิร์ดไว้หรา... คือผมคงจะมาแชทกับแฟนในนี้ได้หรอกนะ ไม่รู้เด็กสมองตันอย่างมันเอาอะไรคิดกันเนี่ย...
“เฮียแอบปิดก่อนผมเข้ามาใช่ปะ”
“คิดว่ากูว่างขนาดนั้น?” ผมเลิกคิ้วถาม เป็นผลให้ไอ้ตัวสูงทำหน้าบู้ใส่ บางทีเนียร์มันก็ชอบทำอะไรเป็นเด็ก ๆ คิดอะไรก็แสดงออกมาแบบนี้แหละครับ อายุก็ตั้งเท่าไหร่แล้วทำไมไม่รู้จักโตซะทีก็ไม่รู้
“เฮียมีไรปิดบังผมอยู่แน่ ๆ เลย ไม่รู้ล่ะผมจะนั่งเฝ้าเฮียแบบนี้แหละ” เนียร์เดินวนไปวนมาแถว ๆ เตียงนอนผมก่อนจะทิ้งตัวลงนอนพร้อมการ์ตูนที่หนีบมาด้วย ผมเหลือบมองภาพเด็กผู้ชายตัวสูงแต่สมองไม่เจริญตามตัวแล้วถอนหายใจ
มันติดผมมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว... เรียกได้ว่าแทบจะเป็นเงาตามตัวเลยทีเดียว เรามีกันสองคนพี่น้องมาตั้งแต่เด็กเพราะไม่มีญาติคนอื่นที่อายุเท่ากันเลย เราเลยเล่นกันสองคนมาตั้งแต่เด็ก เนียร์มันเป็นเด็กที่ชอบทำอะไรขัดกับตัวเองอยู่เรื่อย เห็นปัญญาอ่อนง้องแง้งแต่อยู่โรงเรียนมันเป็นหนุ่มฮ็อทเลยนะครับ สูงหล่อมาดกวนนิด ๆ สาวตามกรี๊ดกันให้วุ่น แต่รับรองใครมาเห็นมันสภาพนี้รับรองกรี๊ดไม่ออกแน่ ๆ
“เฮีย ๆ” มันว่าพลางกระดิกเท้านอนอ่านการ์ตูน “เฮียว่าไก่กับไข่อะไรเกิดก่อนกัน”
ทำไมคำถามมึงคุ้น ๆ วะ...
“จะไปรู้มั้ยล่ะ ไม่ใช่มนุษย์คนแรกบนโลก” ผมทำเสียงดุ “อย่ากวนได้มั้ย กำลังทำงานไม่เห็นเรอะ”
“เฮียอะ! ระหว่างไอ้จอสี่เหลี่ยมนั่นกับผมเฮียจะเลือกใคร” นั่นไง... เริ่มออกอาการปัญญาอ่อนแล้ว
“คอมฯ”
“เฮียใจร้าย” ไม่ต้องหันไปก็รู้ว่ามันต้องทำหน้ายู่ใส่ผม “เฮียแม่งไร้หัวใจ น้องตัวเองแท้ ๆ ยังไม่รัก”
“เยอะนะมึง” ผมด่าไปขำไป “แล้วระหว่างกูกับบุหรี่จะเลือกอะไร”
“เลือกเฮียสิ!” น้องชายผู้น่ารักตอบเสียงดังฟังชัด มันยักคิ้วกวน ๆ ให้ผม “เดี๋ยวผมไปพี้กัญชาแทนก็ได้”
แก๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงง...
ปากการาคาถูกในมือผมหล่นจากมือตามแรงโน้มถ่วงของโลก มือที่กำลังควงปากกาเล่นค้างเต่ออยู่กลางอากาศ พอตั้งสติได้ผมก็ค่อย ๆ ก้มลงไปเก็บช้า ๆ รู้สึกถึงออร่าบางอย่างเบื้องหลัง เฮ้ย ไม่มั้ง... เนียร์มันอ่านการ์ตูนอยู่นะ มันจะมาปล่อยออร่าใส่ผมได้ยังไง...
ผมเด้งตัวขึ้นมาทำเป็นควงปากกาเล่นต่อแบบเนียน ๆ สมองก็ประมวลผลไปด้วยว่าผมไปทำพิรุธอะไรตอนไหน? บ้าน่า... คุยโทรศัพท์แล้วมันได้ยินงั้นเหรอ? มันแอบฟังผมเหรอ?
“นี่เฮีย...” เสียงเย็น ๆ ดังขึ้นด้านหลังผม ทำไมมันไม่อ่านการ์ตูนเงียบ ๆ ไปคนเดียววะ
“ทำไม”
“คราวหน้าชวนเฮียไปป์มาบ้านอีกนะ” มันปิดการ์ตูนแล้ววางไว้บนพุง ผมเลยหันไปมองหน้ามันแบบงง ๆ “พวกเฮียนี่คุยกันสนุกดีเนอะ”
กู-รู้-แล้ว!
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก... อยากจะทึ้งหัวให้สปอร์กระจุย ยิ่งมาเจอไอ้น้องเวรนั่นยักคิ้วรัว ๆ ใส่ยิ่งอ้าปากค้างกว่าเดิม บ้าเอ๊ย! ไม่น่าพาไอ้ไปป์มาบ้านเลยจริง ๆ รู้กันไปสามบ้านแปดบ้านแล้วมั้ง!
“หึหึหึหึ” โอ๊ย... ขนลุก “แล้วมันจะได้เห็นดีกับผม... บังอาจมายุ่งกับเฮีย” เนียร์ว่าแล้วนอนตะแคงหันหน้ามาทางผม แถมยังจ้องตาแป๋วพร้อมจะจับผิดทุกเมื่อ “ทำงานไปดิเฮีย... ผมจะนอนเนี่ยแหละ”
“เออ!” ตอบได้แค่นั้นแหละ... สติสตางค์กูกระจายออกจากแมคบุ๊คไปหมดแล้ว...
แล้วมันจะทำงานรู้เรื่องมั้ยล่ะแม่ง!
…………………………………………………
……………………………………..
…………………………
………..
“อยู่ไหนครับ”
“ชมรม”
“เดี๋ยวผมไปรับ”
“ไม่ต้อง”
“งั้นมาหาผมที่คณะหน่อย”
“ไม่ไป”
“ครับ... ไม่ต้องมาก็ได้ ไหนก้มลงมามองข้างล่างหน่อยครับ” ผมชะโงกหน้าลงไปจากชั้นสามก็เจอไอ้หน้ามึนยืนโบกมือป้อย ๆ แล้ว โอ๊ย... อยากจะตบหน้าผากตัวเองให้กะโหลกยุบ... หลอกหลอนไม่จบไม่สิ้นจริง ๆ
ไม่รู้เมื่อไหร่ที่มันเข้ามาวนเวียนเป็นวัฏสงสารไม่ยอมนิพพานเสียที ไม่รู้ว่าคนจืดจางอย่างผมมันมีอะไรให้น่าคบหานักนา วัน ๆ พูดกับคนอื่นแทบจะนับคำได้ (ผมใช้วิธีพูดในใจเอาครับ) อยู่ด้วยแล้วไม่เห็นจะมีความสุขตรงไหนเลย ถ้าผมเป็นคนอื่นผมก็คงไม่คบกับคนแบบตัวเองหรอก (อย่าไปนับไปป์มันเลยครับ... อันนั้นเรารู้ไส้รู้พุงกันหมดแล้ว)
ปีใหม่ที่ผ่านมาเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นล่ะครับ มือถือราคาแพงแต่มูลค่าการโทรออกต่ำของผมมีเมจเสจเข้าอันแรกของปีตอนเที่ยงคืนหนึ่งวินาทีเป๊ะ ๆ ส่งมาว่า ‘สวัสดีปีใหม่ครับ’ อืม... แค่นั้นแหละ แค่นั้นล่ะครับ ทั้งที่มันน่าจะแค่นั้นแต่ผมดันห้ามตัวเองไม่ให้ยิ้มตามไม่ได้เลยนี่สิ น่าเจ็บใจชะมัดเลย
ไม่ได้ซื่อบื้อเสียจนไม่รู้ว่าถูกจีบอยู่ แต่ก็ไม่ได้ฉลาดเสียจนรู้ความรู้สึกตัวเอง
บางทีให้มันเป็นแบบนี้ต่อไปก็ดีเหมือนกันนะ อาจดูเห็นแก่ตัวที่ไม่ยอมกระโดดลงไปในกับดักทั้งตัว ทำแต่เพียงแค่ยื้อเวลาออกไปเรื่อย ๆ เท่านั้น บางทีผมอาจจะเข็ดหลาบกับความรักจนไม่อยากทักทายมันอีกก็เป็นได้...
เรายังอยู่ในช่วงหยุดปีใหม่และผมมีนัดซ้อมกับชมรมไม่ได้ว่างเว้นแต่ละวัน นี่ขนาดว่าพี่พลแกหยุดวันสิ้นปีกับวันปีใหม่ให้แล้วนะ เมื่อวานผมไปฉลองงานเลี้ยงสละโสดให้เพลงกับกลุ่มแก๊งนรกแตก (ผมเรียกตามไปป์มัน) คินร้องเพลงบอกรักมันกลางร้านด้วยล่ะครับ ซึ่งไม่ต้องเดาเลยว่าเปิดเรียนมาข่าวมันจะไปไวแบบไฟลามทุ่งขนาดไหน นี่ขนาดว่าเป็นช่วงหยุดนะ พอเมื่อเช้าผมโผล่หน้ามาที่ชมรมปุ๊บก็โดนเค้นคอซะยกใหญ่เพราะเห็นว่าผมเป็นเพื่อนไอ้ไปป์มัน ไอ้ผมก็ตอบปัดไปปัดมานั่นแหละ ใครจะไปกล้าพูดล่ะ... เกิดไปป์มันรู้มีหวังโดนด่าไม่ได้เกิดชาติหน้าพอดี
“อ้าว... กลับแล้วเหรอ” หนุ่มผมยาวที่ยกมือถือแนบหูกล่าวทักทายผม “กลับบ้านดี ๆ นะ”
“อืม... บาย” ผมยิ้มบาง ๆ โบกมือให้เล็ก ๆ ได้ยินเสียงเขาแว่วคุยกับปลายสายด้วยน้ำเสียงไม่เคยใช้กับผมมาก่อน
“อะไรเล่า อยากรู้ไปทำไม หือ?” ไม่อยากเสียมารยาทแอบฟังต่อ (ผมมั่นใจมากว่าถ้าไปป์อยู่มันคงรีดความลับออกมาจนหมดตัวแน่ๆ) ผมคว้ากระเป๋าเป้เก่า ๆ ขึ้นพาดบ่าก่อนจะเดินเตาะแตะ ๆ ลงบันไดไปช้า ๆ ด้วยสายตาเหม่อลอย...
“จะตกบันไดแล้วครับ”
“เฮ้ย!” พระเจ้า... มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง จะตกบันไดก็เพราะมึงโผล่มานี่แหละ ตัวต้นเหตุยืนยิ้มเย็น ๆ ให้ผมที่บันไดขั้นแรกสุด ใครจะคิดว่ามันจะเดินจากหน้าตึกมาอยู่ตรงนี้กันล่ะ ไอ้หนุ่มหน้ามึนหัวเราะเบา ๆ กับหน้าตาเหรอหราของผม
“มาทำไมวะเนี่ย”
“มารับครับ”
“ไปไหน... อย่าบอกว่าไอ้โจ้สละโสดอีกนะคราวนี้”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” หัวเราะหาป้ามันรึไง “ฟาร์นี่ตลกดีเหมือนกันนะครับ” โอเค... ผมจะถือว่าเป็นคำชมนะ โอ๊ย... ฟังแล้วดีใจน้ำตาแทบไหลพราก
“อย่ามากวน ตกลงมาทำไม”
“มาชวนไปกินข้าวครับ” มันตอบผมพร้อมกับอมยิ้มนิด ๆ ดูโรคจิตน้อยลงเยอะแต่ชวนขนลุกเหมือนเดิม “เดี๋ยวเย็นนี้ผมต้องซ้อมละครที่คณะต่อ”
อ๊อ... ผมพยักหน้ากับตัวเองเบา ๆ ภาพเหตุการณ์สะเทือนขวัญเมื่อตอนอาทิตย์ที่แล้วย้อนวาบเข้าหัวเหมือนหนังเก่า อาร์ทมันโทรหาผมตามปกตินั่นแหละ แต่เสือกมาบอกว่าไปรับเล่นละครคณะ แถมยังเป็นบทพระเอกอีก! ฟังแล้วแทบปล่อยมือถือร่วงลงพื้น ถ้าไม่ติดว่ามันแพงอะนะ
ใครจะคิดว่าคนที่ดูไม่เต็มเต็งอย่ามันจะได้รับเลือกเป็นพระเอกล่ะ มันบอกผมว่าเขามาขอมันก็เป็น... จบ! จบบ้าอะไรเล่า นี่มึงไม่แคสต์บทอะไรสักหน่อยเรอะ คือเข้าใจว่าไอ้อาร์ทมันก็ไม่ได้หน้าตาแย่อะไร แต่ไอ้บุคลิกเบลอ ๆ ล่องลอยเป็นคนเมายาแบบนี้ เอาไปเล่นละครมันจะดีเหรอวะ
มันไม่รอให้ผมตัดสินใจอะไรหรอก ส่วนไอ้ผมก็ขี้เกียจเถียงเพราะเดี๋ยวโดนไสยศาสตร์ เรามานั่งกินข้าวกันที่ร้านข้าวราดแกงไม่ไกลจากรั้วมหาลัยนัก ไอ้หนุ่มกัญชาก็พยายามชวนผมคุยนู่นนี่ไปเรื่อยไปเปื่อยเหมือนทุกครั้งนั่นแหละ ตอนแรกผมก็ถามคำตอบคำอยู่หรอกนะ แต่ไม่รู้อยู่กับมันทีไรแล้วต้องเปลืองน้ำลายพูดมากทุกที
“แล้วไม่อยากรู้เหรอว่าผมเป็นพระเอกเรื่องอะไรน่ะ”
“ก็เห็นโปสเตอร์โปรโมทอยู่แล้วไง จะถามทำไมล่ะ”
“อืม...” มันขมวดคิ้ว “ไม่อยากรู้เหรอครับว่าบทมันเป็นยังไง ไม่อยากให้ผมเล่าให้ฟังเหรอ”
“ไม่ล่ะ... กูไม่ชอบดูละคร”
อาร์ทยิ้มกับคำตอบอันเฉยชาของผม “คนไม่เสพงานศิลป์อาจารย์ผมเรียกว่าคนโง่นะครับ”
มึงด่ากูมาตรง ๆ ก็ได้นะ! โยกโย้หาพระแสงอะไรวะ
“กูไม่ชอบคนเยอะ” ผมว่าพลางยกน้ำขึ้นดื่ม “มันวุ่นวายน่ารำคาญ อึดอัดหายใจไม่ออก”
“ไม่ชอบเพราะว่ามันอึดอัดหรือเพราะมันทำให้รู้สึกว้าเหว่กว่าเดิมเหรอครับ”
ผมค้อนให้แววตารู้ทันที่จับจ้องมา มันรู้ว่าผมเป็นคนยังไง... ไอ้มนุษย์กัญชานี่มันฉลาดเสียจนน่ากลัว ไม่แปลกใจที่คินเคยบอกว่าอาร์ทมันอ่านขาดในทุกเรื่องจนไม่กล้าเป็นศัตรูด้วย
ใช่แล้ว... ผมไม่ชอบคนเยอะ ๆ เพราะมันทำให้รู้สึกว่าพื้นที่ที่ยืนอยู่มันกว้างขึ้น ตลกดีใช่มั้ยล่ะ แทนที่คนเยอะจะอบอุ่น แต่สำหรับคนที่ไม่รู้จักกันเดินผ่านเหมือนเราเป็นธาตุอากาศน่ะ ยิ่งทำให้ผมรู้สึกไม่มีตัวตนและว่างเปล่า...
“เอาเป็นว่า นี่ครับ!” มันล้วงกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากกระเป๋าแล้วเลื่อนมันมาบนโต๊ะกินข้าว มันเงยหน้ายิ้มหวานสยองโลก “ไปดูผมด้วยนะครับ อาทิตย์หน้าแล้ว”
“ไม่ไปโว้ย!” ผมชักจะอยากล้มโต๊ะให้แม่งทับหน้าไปเลย “ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไงวะ”
“รู้เรื่องครับ ที่พูดกับฟาร์อยู่นี่ก็ภาษาคนไม่ใช่เหรอครับ” มันเลิกคิ้ว “หรือผมเข้าใจผิด?”
“ฮื้ยยยยยยยยยยยยยยย... มึงนี่มัน!” โอ๊ย... ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่า ขอเวลานอกโทรถามไอ้ไปป์ได้มั้ยครับกรรมการ
“ไม่เคยได้ยินเหรอครับ ชนใดไม่มีดนตรีกาล ในสันดานเป็นคนชอบกลนัก”
“ไม่ต้องมาเจ้าบทเจ้ากลอนเลยนะ ไม่ไปก็คือไม่ไปโว้ย” ตื๊อหาพ่อหาแม่เถอะ
“รู้มั้ยครับ นี่น่ะ” มันว่าพลางจิ้มลงไปบนบัตรเข้าชมละครเวทีสีดำทึม ๆ “มันไม่ใช่บัตรธรรมดานะครับ”
“ทำไม... มันเป็นวีไอพีรึไง”
“เปล่าครับ” รอยยิ้มบาง ๆ เผยขึ้นบนริมฝีปาก “เขาเป็นบัตรที่มีของนะครับ เขาบอกกับผมทุกวันว่าอยากโดนเจาะจะแย่ ผมก็บอกแล้วนะว่าให้รอก่อน ๆ เขาก็ไม่ค่อยฟังหรอก ดึก ๆ ก็ชอบออกมาเดินเพ่นพ่านนอกกระเป๋า... แถมบางทีเรียกเพื่อนมาอีก... เมื่อคืนก่อน...”
“พอ!” ผมเสียงดังจนเกือบเรียกว่าตะโกน “กะ... กูเก็บแล้วก็ได้แม่ง” ว่าแล้วก็เอื้อมไปหยิบมาอย่างไม่เต็มใจ
“ดีมากครับ” มันปรบมือ “ผมเกือบปลุกเสกเลยนะเนี่ย”
“เวรเอ๊ย! ไม่ต้องมาหลอกกูเลยนะ”
“เอ้า... ไม่เชื่อกันอีก” มันถอนหายใจ
“แค่นี้พอใจแล้วใช่มั้ย จะกลับบ้านแล้ว”
“กลับดี ๆ นะครับ” อีกฝ่ายโบกมือหยอย ๆ มาให้ จะดีมากถ้าไม่มีประโยคต่อมา “หนูดีไปส่งพี่เค้าหน่อยสิครับ”
“ไม่ต้องมาเลยนะ!” สิ้นเสียงผมไอ้คนบนโต๊ะมันหัวเราะแทบจะกลิ้งลงไปนอนกับพื้น โอ๊ยยยยยย... โดนมันปั่นหัวทุกวันจนผมจะบ้าตายแล้วเนี่ย
ผมเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงมาหาลูกรักที่จอดเทียบฟุตบาทอยู่หน้าร้าน กระจกหลังยังเป็นรอยสติ๊กเกอร์อยู่เลยอะ... ที่ผมไปว้ากใส่ไอ้คู่หูนรกแตกวันนั้นคงไม่สาสมแก่ใจซะแล้วมั้ง ผมยกมือลูบรอยตำหนิบนลูกรักเบา ๆ ด้วยความแค้นที่พรั่งพรู... เจอกันคราวหน้ามึงต้องไม่ตายดีแน่... ไอ้โจ้ไอ้กัน!
ด่าทอในใจเสร็จก็บรรจงปิดลูกรักเบา ๆ แล้วสตาร์ทรถ ผมล้วงกระดาษแข็งสีดำที่เพิ่งได้รับออกมาจากกระเป๋าเอามาอ่านรายละเอียดเสียหน่อย อืม... ละคร’ถาปัตย์ปีนี้ชื่อเรื่อง ‘แหลมคม’ ดูเนื้อเรื่องน่าสนใจไม่ใช่น้อย เพราะไม่ใช่แนวละครรักวัยรุ่นแบบที่คณะอื่นเขาชอบทำกัน อาร์ตเวิร์คบนบัตรดูลึกลับเป็นกราฟิกสีขาว ลายคดโค้งซ้อนกันไปมา อย่างว่าล่ะคณะศิลป์นี่นา เรื่องธีมอะไรมันก็ต้องดีกว่าอยู่แล้ว ส่วนเรื่องคนแสดงน่ะมันอีกเรื่อง...
ถ้าชิ่งแล้วน้องหนูดีมันจะตามมาหักคอกูถึงบ้านมั้ยวะ...
.....................................................................
............................................................
........................................
.......................
“วันนี้เฮียมีอะไรผิดปกติไปรึเปล่า”
นั่นเป็นประโยคแรกของวันที่ไอ้น้องชายตัวดีใช้ทักทายผม เนียร์ในชุดนักเรียนเอกชนเสื้อขาวกางเกงน้ำเงินหนีบกระเป๋าหนังแบน ๆ ไว้ที่รักแร้ข้างนึงก่อนจะมองสำรวจผมหัวจรดตีน ส่วนมืออีกข้างถือนมกล่องรสกล้วยหอม
“อะไรผิดปกติวะ? กูสูงขึ้นเหรอ หรือหล่อขึ้น”
“โห... ข้อสันนิฐานที่ไม่มีวันเป็นจริง” เอามีดปาดคอน้องตัวเองนี่ติดคุกกี่ปีครับ
“แล้วอะไรมันเปลี่ยนล่ะวะ”
“อืมมมมมมม...” มันเดินลูบคางเวียนขวาสามรอบรอบตัวผม เฮ้ย ๆ นี่คนครับไม่ใช่วัดให้มาเดินเวียนเทียน “เฮียดูแบบ... ลน ๆ อะ ตื่นเต้นไรปะ”
“ตื่นเต้นอะไร? ที่มึงจะไปโรงเรียนอะเหรอ”
“อย่ามามุกน่าเฮีย มีอะไรปกปิดผม... บอกมาเดี๋ยวนี้” ไอ้เด็กเปรตชี้หน้าคาดโทษผม... เอ้า! อะไรของมันวะเนี่ย
“ก็มันไม่มีอะไรจริง ๆ นี่หว่า เมาป้ะเนี่ยมึง”
“ผมไม่ดื่มเฮียก็รู้” ครับ... สาเหตุเดียวกับผมคือเรื่องฝังใจในวัยเยาว์ “เฮียอย่ามาชวนผมนอกเรื่องเรื่องนะ... วันนี้เฮียดูเหมือน... ตื่นเต้นปะ? แบบประหม่าอะไรสักอย่าง... แล้วก็...” มันก้มเอาจมูกเข้ามาดมฟุดฟิดแถวบ่าผม “เฮียเปลี่ยนกลิ่นแชมพูใหม่ด้วยอะมันต้องมีอะไรแน่ ๆ เลย”
“เอ้า! ก็ขวดเก่ามันหมด!” นี่มันมาจับผิดอะไรวะเนี่ย
“เฮียจะไปเดทกับมันใช่มั้ย อ๊ากกกกกกกกกก... ผมไม่ไปเรียนซ่อมแล้วผมจะไปกับเฮียด้วย!”
“ตลกแล้วมึงยิ่งโง่ ๆ อยู่เสือกจะมาโดดเรียน!” ไอ้เนียร์มันแทบจะลงไปดิ้นพราด ๆ กับพื้นบ้านแล้ว “โดดเรียนเดี๋ยวกูฟ้องป๊านะ”
“อ่อก...” มันสำลักนมกล้วยจนไอค่อกแค่ก “ฮะ... เฮียไม่ปฏิเสธด้วยอะ ฮือออออ เฮียจะทิ้งผมเหรอ คอยดูนะ ผมจะตามไปหลอกหลอนเฮียไม่ให้ชีวิตเป็นสุขเลย”
“ตรงนั้นเสียงดังอะไรกันน่ะ แล้วนั่นเนียร์ยังไม่ออกจากบ้านอีกเหรอ เดี๋ยวก็ไปเรียนสายพอดี”
เงียบครับ... เงียบ
ไอ้เนียร์มันทำท่ากัดลิ้นตัวเองตาย เสียงป๊าน่ะบงการชีวิตคนได้ทั้งบ้านเลยล่ะ พูดจบปุ๊บ เนียร์มันวิ่งออกไปใส่รองเท้าหนังทันที ก่อนจะพ้นประตูบ้านมันหันมาทำท่าเชือดคอใส่ผมอีกต่างหาก ฮ่า ๆ ๆ ๆ ปัญญาอ่อนไร้สาระจริง ๆ นี่มันอยู่ม.5 แล้วนะ ช่วยทำอะไรให้รู้สึกถึงสติปัญญาบ้างจะได้มั้ย...
ผมยังอยู่ในชุดเสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นเดินโต๋เต๋วนเวียนอยู่ในบ้าน ช่วงเช้า ๆ บ้านผมจะต้องมากินข้าวเช้าร่วมกันทุกวัน ถือเป็นกิจวัตรประจำวันที่ขาดไม่ได้ กับข้าวส่วนใหญ่ก็เป็นข้าวต้มนั่นแหละครับ ป๊า ม้าผมมีเชื้อจีนด้วยกันทั้งคู่ ถึงจะไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ก็เหอะ
เมื่ออาทิตย์ที่แล้ววันเปิดเรียนวันแรก ไอ้ไปป์สร้างความฮือฮาให้กับชาวโลกมากครับ มันมาเรียนแบบซูบเซียวประหนึ่งชีวิตนี้ไม่มีอะไรเหลือแล้ว (จากที่ผมรู้ภายหลัง... ครับ... ไม่เหลือแล้วจริง ๆ) แทบจะคลานขึ้นตึกเรียน แถมยังใส่เสื้อคอเต่ามาอีก (มึงไม่เนียนอะไปป์... คิดว่ากรุงเทพนี่มันหนาวมากรึไง) แน่ล่ะครับ ประกอบกับข่าวหน้าหนึ่งมหา’ลัยวันนั้น คนมองกันให้รึ่ม มันบอกผมว่ามันเข้าใจแล้วว่าการตกเป็นขี้ปากชาวบ้านมันเป็นยังไง ฮ่า ๆ ๆ กรรมตามสนองเลยครับ
ไม่พอยังถูกไอ้คู่หูนรกแซวจนมันด้านชาไปเลยครับ หลัง ๆ มีการตอบโต้ด้วย อืม... เพื่อนกูปากร้ายไม่เคยเปลี่ยน ไม่เคยยอมเสียดุลการค้า มันโทรมไปหลายวันเลยครับ ผมหมายถึงร่างกายโทรมนะ ปากมันยังใช้งานได้ดี ด่ากับแม็กซ์ไฟแทบลุกท่วมคณะ...
วันนี้เป็นวันเสาร์ แต่นั่นยังไม่สำคัญเท่าวันนี้เป็นวันแสดงของละคร’ถาปัตย์น่ะสิ... บัตรสีดำนอนแอ้งแม้งอยู่ในลิ้นชักโต๊ะมาร่วมอาทิตย์กว่าแล้ว ผมแกล้งทำเป็นลืม ๆ มันไปซะ ทั้ง ๆ ที่หลอกตัวเองไม่ได้ว่าเกิดความลังเลในใจมากขนาดไหน... จะไปไม่ไปดีวะ...
“ฟาร์... เอาหนังสือพิมพ์ไปเก็บให้ป๊าหน่อย”
“ครับป๊า”
-
ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในชีวิตบ้าง แต่พอมารู้ตัวอีกที ผมที่อยู่ในชุดเสื้อยืดสีเทามีฮู้ดกับกางเกงยีนส์ขาสามส่วนสีดำพร้อมด้วยรองเท้าผ้าใบ ก็มานั่งอยู่บนรถคันงามแล้วหมุนพวงมาลัยไปมาในสถานการณ์ที่การจราจรแม่งวุ่นวายชิบหาย หรือว่ามันลงอาคมอะไรไว้ในไอ้บัตรดำ ๆ นี่จริง ๆ วะ? สถานที่จัดงานคือหอประชุมใหญ่ของมหาลัยผมเอง ใช้เวลาร่วมชั่วโมงก็หาที่จอดรถได้เสียที ผมลงรถโดยไม่ลืมคว้ากระดาษลงยันต์นั่นมาด้วย
คนเยอะอย่างที่คิดไว้จริง ๆ ภาพฝูงชนกลุ่มใหญ่ทำเอาผมกุมขมับ แทบจะวิ่งกลับขึ้นรถแล้วสตาร์ทบึ่งหนีไปให้เร็วที่สุด ถ้าไม่ใช่ว่า...
“อ้าวเฮ้ย! ทางนี้ ๆ ๆ” ไอ้ผู้ชายผอมสูงนั่นเป็นไอ้โจ้ไม่ผิดแน่ มันโบกมือแขนแทบหลุดก่อนจะส่งไอ้กันพุ่งตัวมาตะครุบผมไว้ได้ทัน
“เฮ้ยยยยยยย มาจับทำไมวะ”
“ก็มึงทำท่าจะวิ่งหนีอะ ไอ้อาร์ทส่งพวกกูมารับเลยนะเนี่ย” ไอ้หนุ่มเมืองใต้ลากผมครืด ๆ ไปตามทาง
“โอ๊ย... ไม่หนีหรอกน่า เดินเองได้เว่ย” เดี๋ยวนะ... มีบางอย่างมีผมเกือบลืม “เออ เจอพวกมึงแล้วก็ดีเลย กระจกกูมีคราบสติ๊กเกอร์สิบล้อนั่นแปะอยู่เลย พวกมึงจะรับผิดชอบยังไงไม่ทราบ”
“เอางี้เดี๋ยวกูหาลายใหม่ไปแปะทับให้ เอาอันนี้มั้ย ‘เรียนไปปวดหัว มีผัวดีกว่า’ ”
“ไอ้กัน!”
“โอเค ๆ ไม่ต้องทำเสียงดุแบบนั้นก็ได้นี่นา”
“พวกมึงรู้มั้ยว่ารถกูราคาเท่าไหร่ ครึ่งชีวิตของพวกมึงคงชดใช้ไม่หมดหรอก” มันสองคนเตรียมตัวอุดหู “ไม่ต้องมากวนตีนเลยนะ แม่งเล่นอะไรไม่รู้จักคิด มึงรู้มั้ยว่ากูดูแลรถกูดีขนาดไหน”
“กูรู้ละ... กูจะไปบอกไอ้อาร์ทให้ขูดรถมึงมั่ง มึงจะได้พูดกับมันเยอะ ๆ” ไอ้โจ้เสนอความเห็นนรกมาให้ผมด่าต่ออีกเป็นชุด
สวดพวกมันยับคาที่ตรงนั้นแหละ แม่งเสือกมาเล่นอะไรควาย ๆ ใส่ลูกกู งานนี้ต้องมีตายกันไปข้างนึง สวดจนพอใจแล้วมันสองคนก็เดินจูงผมไปเข้างานผ่านฝูงชนปริมาณมหาศาล ได้กลิ่นตัวกลิ่นเท้าเสียจนเวียนหัว โอย... อยากจะบ้า! น้ำท่าไม่อาบกันรึไง ไม่รู้ว่าผมจมูกดีหรือกลิ่นเหงื่อเขาแรงเกินล่ะนะ
ผมยื่นบัตรให้คนเก็บบัตรหน้าโหดอย่างงง ๆ เห็นไอ้คู่หูนรกทักทายอย่างสนิทสนมเชียว อ๋อ... นี่ปีเดียวกันเหรอ หน้านี่นึกว่าเรียนปีแปด จากนั้นไอ้ลูกกรอกก็เดินนำผมไปนั่งแหมะไว้ตรงเก้าอี้ที่ระบุไว้บนบัตร เป็นแถวที่สองจากหน้าเวทีเรียกได้ว่าเห็นนักแสดงเต็ม ๆ แน่ ๆ งานนี้
พอทิ้งผมได้ปุ๊บ มันสองคนก็รีบวิ่งหนีออกไปเลย เออ ให้มันได้แบบนี้สิ กูชิ่งหนีซะตอนนี้ดีมั้ยฮะ!? ไอ้ไปป์ก็ดันไม่ยอมมาเป็นเพื่อนผมซะอีก มันบอกว่าช่วงนี้งดออกงาน ไม่อยากจะเจอหน้าใคร ไม่มีแก่ใจพบคน... อืม ยิ่งงานคณะพ่อพระเอกของมันซะด้วย ซึ่งแน่นอนว่าไม่มีไปป์แล้ว เงาตามตัวมันอย่างคินก็ไม่โผล่หัวมาเช่นกัน...
ผมนั่งแกว่งเท้าฟังเพลงจากไอพอดแก้เซ็ง แอร์ในโถงหอประชุมหนาวซะจนมือเย็นไปหมด นั่งรอไปราว ๆ ยี่สิบนาทีไฟก็ถูกหรี่ลง เลทไปสิบนาทีสมเป็นประเทศไทยจริง ๆ ผมก่นด่าเรื่องเวลาในใจเป็นจังหวะเดียวกับที่เพลงเปิดตัวเริ่มขึ้น
ละครเปิดม่านออกแล้ว... ฉากแรกของเรื่องเริ่มต้นด้วยผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินอยู่ในซอยเปลี่ยว... เดินไปช้า ๆ ... ช้า ๆ ... จนกระทั่งมีเสียงวัตถุบางอย่างกลิ้งอยู่บนพื้นถนน... ค่อย ๆ กลิ้งมาหยุดอยู่ที่เท้าของเธอ... จากนั้นเสียงกรีดร้องชวนขนหัวลุกก็ดังก้อง ทุกคนขนลุกซู่ก่อนที่ม่านจะเลื่อนปิดลงช้า ๆ และเปิดออกมาเพื่อพบว่าเธอกลายเป็นศพไปเสียแล้ว...
นี่มันละครบ้าอะไรวะ...
ผมยกมือลูบแขนตัวเองเบา ๆ ให้ขนที่ตั้งอยู่ราบไปกับผิวหนัง มันเปิดตัวได้มีพลังมากครับ เล่นเอาคนเหวอกันทั้งห้องเลย ผู้ชายด้านซ้ายกับผู้หญิงด้านขวาของเก้าอี้ผมเองก็มีสภาพไม่ต่างกันนัก ตำรวจปลอม ๆ เข้ามาตรวจสอบศพของเธอ ผมมองน้ำแดงที่ข้นเหมือนเลือดแล้วรู้สึกสะอิดสะเอียนอย่างบอกไม่ถูก
ไอ้อาร์ทเปิดตัวในฉากต่อมา มันแสดงเป็นนักสืบที่ชื่อ ‘แหลม’ ผู้ได้รับมอบหมายให้มาสืบคดีฆาตกรรมต่อเนื่องที่ไร้สาเหตุนี้ การตายต่อเนื่องแทบจะรายสัปดาห์ครั้งนี้เกิดขึ้นได้ร่วมเดือนกว่า ๆ แล้ว แต่ตำรวจก็ไม่อาจจับมือใครดมได้ ผมแอบเห็นสายตาไอ้นักสืบจอมปลอมนั่นกวาดมาตรวจสอบด้วยว่าผมเบี้ยวมันรึเปล่า พอเห็นผมนั่งอยู่มันก็กลับไปจดจ่อกับบทต่อ
ที่ว่าคณะมันไม่แคสต์คนนี่เห็นจะไม่ได้แล้วล่ะครับ ‘แหลม’ เป็นผู้ชายมาดนิ่งที่ดูสุขุมไม่สนใจสิ่งรอบข้าง และเอาจริงเอาจังกับงานมาก ไอ้อาร์ทแสดงได้ดีจนผมยังอดจะแปลกใจไม่ได้ เพราะทุกครั้งที่เข้าฉากสืบคดีหรือพบศพแววตาของนักสืบจำเป็นจะเปลี่ยนไปทันที
ละครดำเนินไปเรื่อย ๆ อย่างไม่น่าเบื่อเลยสักนิด ฉากการใช้สมองห้ำหั่นกันระหว่างนักสืบกับคนร้ายสร้างความตื่นตาตื่นใจให้มาก ทั้ง ๆ ที่คนร้ายไม่ได้ปรากฏตัวออกมาแท้ ๆ แต่การหักหน้าฆ่าชายหนุ่มเพิ่มอีกคนหนึ่งทั้ง ๆ ที่อยู่ใต้จมูกของตำรวจ สร้างความเดือดดาลให้นักสืบแหลมเป็นอย่างมาก ผู้คนที่นั่งชมอยู่ไม่ได้หยุดพักสมองเลยเพราะเนื้อเรื่องมันพลิกผันไปมาสุด ๆ ผู้ต้องสงสัยทั้งสามคนต่างมีพิรุธบางอย่างให้ชวนมาขบคิด ผมขมวดคิ้วหน้านิ่วคิดตามเป็นเวลาราว ๆ ชั่วโมงครึ่ง เดาว่าใครจะเป็นคนร้ายในคดีนี้กันแน่
และแล้วละครก็ดำเนินมาถึงโค้งสุดท้าย... แหลมวิ่งเข้าไปในซอยเปลี่ยวที่คนร้ายทิ้งหลักฐานท้าทายเหมือนจะเป็นแหล่งนัดพบ เขาเปิดประตูขึ้นสนิมเขรอะเข้าไปพร้อมด้วยเอฟเฟคต์เสียงลั่นเอี๊ยดอ๊าดชวนแสบแก้วหู... คนร้ายยืนรอเขาอยู่ในห้องแล้ว... มันคือ...
กระจก...
ทุกคนในหอประชุมแทบหยุดหายใจเมื่อเห็นสิ่งที่ตั้งอยู่ตรงหน้า... ลมหายใจของผมสะดุดลงเมื่อนักสืบหนุ่มค่อย ๆ หันคอมาช้า ๆ
“ไม่เจอกันนานเลยนะ” เขาพูดกับกระจกบานที่อยู่ตรงหน้าพร้อมด้วยรอยยิ้มที่ผมคุ้นเคย...
“นายตามหาฉันอยู่เหรอ”
“ถูกแล้ว... หามาทั้งชีวิต”
ภาพชายหนุ่มที่พูดโต้ตอบกับตัวเองในกระจกชวนให้ขนหัวลุกยิ่งกว่าตอนผมดูคนอวดผีกับไอ้เนียร์เสียอีก แหลมคว้าไม้ที่พื้นขึ้นมาทุบกระจกแตกยับ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเป็นเอฟเฟคต์แต่คนก็สะดุ้งกันถ้วนหน้า
เขาขว้างไม้ลงกับพื้นก่อนจะเดินมาถึงด้านหน้าสุดของเวที กวาดมองสายตาไปยังเก้าอี้ทุกตัวเหมือนจะพยายามสบสายตากับทุกคนให้ได้มากที่สุด มันจะไม่อะไรเลยถ้ามันไม่มาหยุดอยู่ที่ผม... ดวงตาเรียวคู่นั้นจ้องลึกเข้ามาข้างในดวงตาผมเหมือนต้องการจะสื่ออะไรบางอย่าง ผมมองตอบกลับไปในดวงตาคู่นั้นที่สะท้อนภาพของผมออกมา มันกรีดรอยยิ้มขึ้นสูงที่มุมปาก ความกดดันลอยเคว้งอยู่ในนั้น แล้วทุกคนก็เงียบ...
“ผมฆ่าคุณเพราะผมรักคุณ... ผมรักคุณได้ยินมั้ย!? ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า” มันระเบิดเสียวหัวเราะดังก้องสะท้อนไปทั่วทั้งหอประชุม ผมกระตุกขาเบา ๆ ห้ามตัวเองไม่ให้เผลอใจสั่น เฮ้ย... มันเป็นบทละครน่า... ผู้หญิงคนที่นั่งข้าง ๆ ผมกลัวจนแทบจะร้องไห้เลย...
แหลมเป็นคนสองบุคลิก... นอกจากเป็นนักสืบผู้ชาญฉลาดแล้ว เขายังเป็นฆาตกรต่อเนื่องโดยเหยื่อของเขาทุกคนจะมีลักษณะคล้ายคลึงกับหญิงสาวผู้เป็นที่รักของเขา ไม่ว่าจะเป็นไฝใต้ตา ผมยาวตรง หรืออะไรก็ตามที่ทำให้เขาคิดถึงเธอขึ้นมา ตัวเขาอีกคนก็จะออกมา...
ตอนจบของเรื่องเป็นฉากโต๊ะทำงานของแหลม เขากำลังจัดเอกสารจำนวนมาก แล้วก็มีเสียงโทรศัพท์ดังเข้ามา เขาตอบคำถามด้วยประโยคสั้น ๆ ที่ออกมาพร้อมรอยยิ้มเย็นยะเยือก...
“ครับ... มันตายแล้ว...”
.....................................................
......................................
...........................
.........
บางทีที่ละครชื่อเรื่อง ‘แหลมคม’ อาจจะเป็นการเล่นคำระหว่าง ‘สติปัญญาที่แหลมคม’ กับ ‘คมแหลม’ ของใบมีดที่ใช้กรีดร่างเหยื่อก็เป็นได้...
เสียงจ้อกแจ้กดังไม่หยุด หัวข้อหลัก ๆ เลยก็คือละครที่จบลงไปเมื่อครู่ คงเรียกได้ว่าประสบความสำเร็จไม่น้อยล่ะ ทำเอาคนพูดถึงซะขนาดนี้ ผมนั่งแกว่งขาอยู่บนเก้าอี้พลาสติกแข็ง ๆ ไม่ค่อยสบายตูดเท่าไหร่นัก หลังจากม่านสีแดงถูกปล่อยลงมาผมก็ถูกคู่หูนรกลากมานั่งรอแถว ๆ สวนหย่อมหน้างาน จะว่าไปก็ดีเหมือนกัน ขืนกลับตอนนี้มีหวังรถติดจนประสาทเสียแน่ ๆ
นั่งฟังเพลงเพลิน ๆ ไปสักครึ่งชั่วโมงก็เริ่มจะเพลินไม่ออกแล้ว นี่ใจคอมึงจะให้กูรอทั้งชีวิตเลยรึไงวะ ก้มมองนาฬิกาจนข้อมือจะพลิกตามอยู่แล้วนะโว้ย!
“รอนานมั้ยครับ?”
เฮือกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ผมสะดุ้งเฮือกสุดตัวจนแทบจะตกเก้าอี้ ถึงมันจะชอบปรากฏตัวแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียงทุกครั้ง แต่ผมก็ยังไม่ชินซะที โอ๊ย... หัวใจจะวาย ไม่ได้เล่นจ๊ะเอ๋กับเด็กนะเว่ย
ผมส่งสายตาไม่พอใจนิด ๆ “นานมาก”
“โทษทีครับ ผมมัวแต่รับคำชม”
ถ้ามีการโหวตผู้ชายที่กวนตีนหน้าตายที่สุดในโลก ผมมั่นใจมากว่าไอ้กัญชานี่มันต้องซิวรางวัลมาแหงม ๆ หมั่นไส้ซะจนอยากจะตะบันหน้าสักที!
“แล้วนี่ไม่ไปฉลองกับเพื่อนในคณะต่อเหรอ”
“เดี๋ยวไปครับ แต่ออกมาหาฟาร์ก่อน”
“นี่ตกลงให้กูรอตั้งนานเพื่อ?” มันน่ามั้ยล่ะ...
“ก็คนมันอยากเห็นหน้านี่ครับ”
บ้าเอ๊ย... ผมเกลียดรอยยิ้มบาง ๆ บนริมฝีปากนั่นชะมัด อยากจะคว้ายางลบมาลบ ๆ ๆ ๆ ออกไปให้หมด อย่ามาทำให้รู้สึกแบบนี้ได้มั้ยวะ... ผมก้มหน้าหลบตามัน บอกตรง ๆ ว่าไม่พร้อมจะสบสายตาด้วย
“ตกลงที่อยากจะพูดมีแค่นี้ใช่มั้ย จะได้กลับบ้านแล้ว”
“พูดมากกว่านี้ได้ด้วยเหรอครับ?” ช่วยอย่าถามอะไรที่มันไม่ต้องการคำตอบได้มั้ย แม่งเอ๊ยยย!
ในเมื่อไม่อยากจะพูดอะไร ผมเลยเลือกที่จะเงียบไปซะเฉย ๆ รองเท้าผ้าใบขยี้ลงกับพื้นไปมา... ใช่ ผมกำลังหาโอกาสชิ่งกลับอยู่
“กะ... กลับแล้วนะ”
“อ้าว... จะกลับแล้วเหรอครับ ไม่อยู่ให้ผมมองหน้าก่อนล่ะ” ผมตอบมันด้วยความเงียบ “วันนี้แต่งตัวน่ารักดีนะครับ”
บ้าเอ๊ย... ไอ้หัวใจที่ควบคุมไม่ได้ตรงอกซ้ายมันจะมาเต้นแรงทำไมตอนนี้เนี่ย...
“อ้าว... ไม่ตอบผมอีกแล้ว ฮ่า ๆ ๆ” หัวเราะทำซากอะไร “งั้นก็กลับบ้านดี ๆ นะครับ”
อาร์ทเอามือขยี้ผมทรงเห็ดของผมเบา ๆ จนมันยุ่งนิดหน่อย อ่า... ทำตัวเป็นมนุษย์ปกติกับเขาก็เป็นนี่หว่า นึกว่าจะเสพยาจนเพ้อแบบพี่เสกเป็นอย่างเดียวซะอีก ผมรีบก้มหน้าก้มตาเดินจ้ำอ้าวออกมาทันที ถ้าไม่มีมือมันมาฉุดแขนไว้ก่อนนะ...
“อะไรอีก”
“เมื่อกี้... ผมพูดจริง ๆ นะ”
“เมื่อกี้...” ผมขมวดคิ้ว “มันตอนไหนกันล่ะ...”
“ว้า... จำไม่ได้แล้วเหรอครับ” มันหัวเราะเสียงน่าขนลุก “ผมเสียใจแย่นะเนี่ย”
“แล้วมันเมื่อไหร่ล่ะ”
“ในละครครับ ที่ผมบอก... ฟาร์”
“ผมฆ่าคุณเพราะผมรักคุณ... ผมรักคุณได้ยินมั้ย!? ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
ช่วยบอกผมทีว่าไม่ใช่ประโยคนี้! มัน... ประ... ประโยคบอกรักงั้นรึ...
“หน้าแดงแล้วครับ ฮะ ๆ ๆ” มันจะมีคนบ้าที่ไหนบอกรักด้วยประโยคแบบนี้วะ! ผมไม่เสียเวลาเถียงให้อับอายเล่น ๆ ต้องรีบเดินสิ
“เริ่มหวั่นไหวแล้วใช่มั้ยล่ะครับ” ผมหันควับมามองไอ้คนพูด อาร์ทยิ้มระรื่นจนตาปิด... ผมหลับตาลงสัมผัสถึงหัวใจตัวเองที่เต้นแรงขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ
“อืม... ก็นิดหน่อย”
นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่ผมยอมเปิดปากพูดก่อนจะวิ่งขึ้นรถไป...
TBC
ลูกเมียน้อยมาแล้วค่ะ มาแบบเบลอๆ :z3:
อัดบทให้น้องเนียร์มากอ่ะ จะเด่นกว่าอาร์ทอยู่แล้ว บังเอิญคนเขียนชอบคาแรคเตอร์เด็กหัวเกรียนกางเกงน้ำเงินค่ะ/ปาดน้ำหมาก/
ตอนหน้าเจอกันที่ลุงนะคะ (ใครยังไม่เคยอ่านบังคับให้อ่านซะนะคะ ฮ่าๆๆๆๆ)
PS.อยู่ๆก็ฝนตกอากาศเย็นขึ้นมาอีกแล้ว รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ :กอด1:
PS.ตอนที่แล้วคอมเม้นถล่มทลายมากอ่ะ จดบันทึกไว้ว่ากระทู้รันเร็วที่สุด ฮ่าๆๆ
-
ในเมื่อคนเขียนชอบหัวเกรียนงั้นจัดคู่ให้น้องเนียร์ด้วยได้ป่ะ
-
ฆาตกรโรคจิตสองบุคลิก กับ เห็ดเอ๋อขี้เหงา
ช่างเป็นการจับคู่ที่ลงตัวเสียนี่กระไร
ว่าแต่เนียร์นี่ดูจะหวงเฮียอย่างหนัก
อยากเห็นฉากปะทะกันจริงๆ ฮี่ฮี่ฮี่
-
บร๊ะเฮ้ยยย เมียน้อยแต้เมียน้อยว่า!!
แล้วเมียน้อยโคตรๆอย่างอ้ายค่าเลาะม่าไดจะมา?? (ไม่ได้เกี่ยวเลยนะ???)
นี่คือมันรักกันหรือกูเมากัญชากับน้องหนูแดงวะคะ เหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ พอดีพักนี้จิตใจด้านชาต่อความรัก (อินี่เวิ่นนนน)
-
ชอบอาร์ทวะ ใครก็ไม่กล้าเป็นศัตรูด้วย ! :) :กอด1: :z2:
น่ารักดีอ่า ฟาร์ :z1:
-
อ้ายยยยย :-[น่ารักกกกกกอ่ะนู๋ฟาร์
-
P'art suu tor pai kha phii,,p'far kor jai orn hai p'art rew rew na kha~kon aan ror lun yuu,,hu hu hu...
-
พี่อาร์ทททท เอร๊ยยย คิดถึงอ่ะ!!
คิดถึงคู่หูนรกแตกนั่นด้วย
ออกๆหายๆนะคู่นั้น แต่ออกตัวแรงตลอด 555
เนียร์น่ารักอ่ะ ดันบทขึ้นแข่งกับอาร์ทเลย 555
ฟาร์หวั่นไหวแล้ว ฮิ้ววว~ เอาใจช่วยพี่อาร์ทค่า
รอตอนต่อไปน้า~♥
-
น่ารักดีครับ ติดตาม ติดตาม
อาร์ท นายต้องทำให้ความว้าเหว่ของฟาร์ หายไปโดยเร็วนะครับ
“ก็คนมันอยากเห็นหน้านี่ครับ”>>คำนี้อาจจะดูเก่ามาก แต่โดนอ่ะ
(ทำไมฟาร์พูดไม่เพราะเลยอ่ะ หรืออาร์ทมันพูดเพราะไปเอง ฮ่าๆ งง)
ยอมรับอาร์ทเป็นแฟนเถอะนะครับฟาร์ ตามตลอดเลย น่ารักอ่า
เป็นกำลังใจให้คนแต่งทุกเมื่อ เชื่อวันนะครับ
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
เนียร์น่ารักอ่ะ, หวงเฮียมากมาย!
อาร์ทเป็นผู้ชายที่แปลก แปลกมากๆ อะ 55.
-
อาร์ทเป็นคนที่ไม่จนด้วยคำพูดเลย ทันคน ทันปาก
คนแต่งใส่มุกไปหลายช้อตนะ สนุกดีค่ะ
-
ยากดูละครเวทีอ่ะ จริงๆนะ
เราชอบเรื่องแบบนี้มาก 555555
น้องเนียร์ออกมาเยอะๆดีแล้วค่ะ เราชอบบบบบ // หยิบทิชชู่เช็ดน้ำหมาก
:กอด1:
-
ชอบเนียร์อะ อยากให้เจอกันสักครั้ง คงฮาได้ใจ
-
ชอบน้องเนียร์ด้วยคน น่ารักชอบบบบบบบบบบบบบบบบเด็ก :impress2:
อาร์ทนี่สุดยอด แต่ว่า บอกรักแบบนั้นมันควรรู้สึกยังไงนี่
-
น้องเห็ดน่ารักและน่ากิน!? รู้สึกว่าตอนนี้เด็ก มอห้า น้องเนียร์ จะมาแรงนะ คู่รองค่อย ๆ เขยิบพัฒนาความสัมพันธ์ไปเรื่อย ๆ
-
น่ารักกกโฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :-[
-
:กอด1: :pig4: สนุกมากเลย อาร์ทฟาร์คงต้องคู่กัน
-
อาร์ทเรตติ้งดีนะเนี่ย
คู่พี่น้องก็น่ารัก o18
-
อาร์ทบอกรักฟาร์น่ากลัวหง่ะ ว่าแต่น้องเนียร์โคตรหวงเฮียเลยยย
ไปป์เค้ารู้กันหมดแล้วมั้งว่านู๋เป็นเมียภคินนนนนแว๊วววววว :z3: :z3:
-
เป็นบทที่เหมาะกับอ่ร์ทอย่างแรง...ฟาร์ทำตัวน่ารักนะเนี่ย มียอมรับด้วย
-
คู่นี้ขโมยซีนจริงๆ นะคะ
โดยเฉพาะอาร์ท วอร์เปเปอร์ที่แอบเด่นกว่าคินบางอารมณ์
ชอบน้องฟาร์ เหมือนกันนะเนี้ย ลองนึกตอนเค้าเจอกับอาร์ทสิ
คงสยองพิลึก
-
อ่านแล้วจิเขินแทนฟาร์ :-[
-
ตูสับสนแทนฟาร์เลย
จะเขิน หรือ จะหลอน ดีฟะเนี่ย เลือกไม่ถูก :laugh: :laugh:
-
พี่อาร์ทนี่หลอนกว่าผีอี
-
อาร์ทมีพรสวรรค์นะเนี่ย o22
-
อาร์ทเจ๋งอ่ะ 555 อยากดูหนังเเบบนี้บาง :jul3:
-
มีวิธีบอกรักที่...น่ากลัวมากกกกก
-
น้องเนียร์น่ารัก 555
อาร์ทยังน่ากัวเหมือเดิมเลย บทนี้เหมาะกับอาร์ทมาก คุณเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ อย่างแรงงงงง 555
คิดถึงไปป์ :กอด1:
-
อาร์ท นายเกิดมาเพื่อบทนี้
หนูฟาร์ของเราก็เริ่มจะหวั่นไหวแล้วซะด้วย :z1: จะเป็นไงต่อน้าา
-
กะแล้วว่าอย่างไอ้อาร์ทมันต้องฆาตกรโรคจิต กร๊ากกกกกกกกกก
สมกับเป็นพ่อหนุ่มพี้กัญชาอ่ะ ผมฆ่าคุณเพราะผมรักคุณ คำว่าผมรักคุณน่ะไม่ได้ยินหรอก ได้ยินแต่"ผมฆ่าคุณ"น่ะแหละ เอิ้กๆ เห็ดได้หลอนไปอีกนาน
อาร์ทเฮี้ยนเสมอต้นเสมอปลาย ที่บ้านพี่ชายทำงานอะไรคะ? น้องสาวฝากพี่ชายปลุกเสกดินสอไว้ใช้ในห้องสอบหน่อยสิ แบบเขียนแล้วเป็นยันต์หลอนอาจารย์ให้เต็มอะไรแบบนี้ 555555
เนียร์น่ารักมาก.. เนียนสุดๆอีหนู มีการแอบหงแอบหวงพี่ชาย ที่สำคัญคือเป็น"เด็กหนุ่มกางเกงน้ำเงิน"ด้วย!!!! โมเอะอ่ะ!>< <<<ประเด็นอยู่ตรงนี้
รอตอนต่อไปค่า อยากได้แบบเนียร์พาร์ทบ้างอ่ะ อิอิ
-
แม้แต่ประโยคบอกรักยังแอบสยองเล็ก ๆ
ฟาร์คงมีเรื่องให้ตื่นเต้นตลอดถ้าคบกับอาร์ท
แต่อย่าลืมน้องเนียร์ของเรา จะยอมยกเฮียให้ง่าย ๆ เหรอ
-
น้องเนียร์จะเลเวลไหน
เนียร์กะอาร์ทนี่จะพอสูสีไม๊อ่ะ
อยากเห็นอาร์ทเหวอมั่ง (ถึงความหวังจะริบหรี่ ฮ่าาาาา) :z2:
-
เรื่มจะลงเอยอีกคู่แล้ว :impress2: :impress2: :impress2:
-
“อืม... ก็นิดหน่อย” อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก น่ารักอ่ะตอบแบบนี้ :m25:
แต่ก็นะ งานนี้อาร์ทมันได้เดินหน้าเต็มที่แน่ๆ (แล้วทุกวันนี้ยังไม่เต็มที่???)
รอให้ไปป์รู้เรื่องเต็มๆ ก่อนเถอะ ได้โดนซักจนขาวแน่ๆ ฟาร์เอ๊ย :laugh:
.
.
.
แต่คู่นี้น่ารักดีนะ แถมไม่ต้องห่วงเรื่องมือที่สาม สี่ ห้า เพราะใครก็คงสู้อาร์ทไม่ได้แน่ๆ
เจออาร์ทแนวนี้เข้าไปก็ถอยกันหมด ส่วนฟาร์ก็ไม่ได้รักใครง่ายๆ ถ้าเป็นอาร์ทแล้วก็คนเดียวตลอดแน่ๆ
ชอบอ่ะ ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบ ขอซีนให้คู่รองเยอะๆ หน่อยน๊า
อยากเห็นอาร์ท กับเนียร์มาเจอกันด้วย คงสนุกแล้วก็มันส์มากแน่ๆ
ระว่างมึน กับคนหวงพี่ชายเจอกันจะเป็นยังไง คนเขียนช่วยจัดให้หน่อนนะๆๆๆๆๆ :call: :call: :call:
-
คู่นี้น่ารักแฮะ :-[
แบล็คกราวน์แมนเดี๋ยวนี้อัพเลเวลไปเป็นคนเล่นของด้วย
ทำเอาหลอนไปตามๆกัน
-
น้องเนียร์น่าร๊ากกก :impress2:
อาร์ทนายหลอนได้อีก o13
-
:a5:
พี้กัญชามาเหรออาร์ท !!
จะบอกว่าเฮียอาร์ทน่ากลัวอ่ะ o22
แต่ก็รักเฮียนะ ฮ่าๆๆ
-
5555
ไอ้คู่นี้นี่มันฮาจริงอะไรจริง
ถ้าเป็นฟาร์เจอแบบนี้เข้าไปก็หลอนแบบแปลกๆเหมือนกันนะ
กร๊ากกกก
-
น่ารักจัง :z2:
-
ฟาร์น่ารักอ้ะะะ อาร์ทมันเท่แบบหลอนๆจริงๆว้ะ 555
แอบชอบน้องเนียร์นะ >.,<
-
อาร์ท แกมันแาร์ทมากจ้า !
ตลกอ้ะะะะ
กวนตีนหน้าตายยย
แอร๊ยยยยย เขินแทนฟาร์ งื๊ดๆๆ ><
-
คู่หลักน่ารัก คู่รองก็ฮา :กอด1:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ตอนแรกหลงอาร์ทนำหน้าภคิน
ตอนนี้หลงน้องเนียร์นำหน้าพี่อาร์ทแล้วค่าาาา
(แล้วเอากรู๊ไปไว้ไหนค้าบบบบบ กรู๊เป็นพระเอกเรื่องนี้นะค้าบคุ๊ณณณณณ : ภคิน)
อาร์ทฟาร์น่ารักสุดๆไปเลยคะ อาร์ทนี่ก้ร้ายใช่เล่นทำเอาใจสั่นไปก่ะฟาร์ด้วยเลย 555
รอเจอกันในเรื่องลุงนะคะ ><
-
ในที่สุด น้องไปป์ ก็เสียตัวให้ภคินแล้ววว
:m25: :m25:
-
หลอนมากกกกก
-
น้องฟาร์น่ารักอ่ะ จะหนีน้องอาร์ทได้มั้ยน๊อ...
น้องเนียร์ก็น่ารักค่ะ
.
ตอนหน้าจะมีตอนพิเศษของลุงเหรอคะ
จะรอน๊า... ^^
-
รับรักซะที
-
เค้าชอบละครเรื่องนี้อ่า .. พระเอกน่ากลัว :a5:
ประโยคบอกรักน่ากลัวมาก อาร์ทเอ๋ย แกจะฆ่าฟาร์ไม๊เนี่ย !!?
ปล. แอบปันใจให้เนียร์ .. น่าร๊อคอ้า :m20:
น่าสงสารมาก มีอาร์ทเป็นคู่แข่ง คงต้องยอมแล้วล่ะ หนู!
-
ลูกเมียน้อยคู่นี้มาบ่อยๆก็ได้นะ เค้าปลื้ม :m3:
ชอบน้องฟาร์โฮกๆอ่ะ :impress2:
นั่นคำบอกรักหรือคะคุณอาร์ท มันสมควรจะซึ้งมั้ยนั่น :try2:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกส์ :-[
ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส? :impress2:
พ่อแบร็กกราวนด์แมน พ่อมนุษย์พี้กัญชา พ่อได้ใจป้ามากพ่อเอ๊ย
(สงสัยต้องลงทุนทำป้ายไฟเชียร์อีกคนใช่มั๊ย ฮ่าๆๆๆๆ)
น้องฟาร์เหมือนจะซึนแต่ก็ไม่ซึน เพราะแกล้งทำเป็นซึน (เอ๊ะ) แต่น้องน่ารัก เหมือนกัน
ปล คนอ่านก็เป็นเหมือนน้องฟาร์นะ ไอ้อาการที่ไม่ชอบอยู่กับผู้คนหมู่มากน่ะ เลยเข้าใจดี :o12:
-
อ๊ายยยยยย น่ารักอ่ะ
แต่ถ้ามีแฟนอย่างอาร์ทปวดหัวตายแหงๆ :z3: :z3:
-
คนสองบุคลิก กับ น้องเห็ดน้อยยย
น่ารักเนอะ อิอิ
-
ขนลุกกะอาร์ทจริงๆ
บอกรักยังแนวเลยอ่ะ555
-
อาร์ทขา เราปลื้มนายมั่กค่ะ ชาตินี้ อาร์ทจะเป็นคนเดียวที่เราไม่กล้าหือด้วยนะคะ
-
อ้ากกก อ่านตอนละครเวทีแอบสยองเบาๆ ฮ่าๆๆๆ
เย้ ในที่สุดก็ได้อ่านคู่เมียน้อยสักที
เอาคู่นี้มาลงบ่อยๆนะคะ ชอบมากเลย ^^
-
อาร์ทฟาร์น่ารักมากมายชอบคู่นี้จังค่ะ :o8:
ชอบน้องเนียร์อ่ะจัดให้สักคู่ได้มั้ยค่ะ :กอด1:
-
อาร์ทวิธีบอกรักของนายเนี่ย
สุดช็อคว่ะ แต่ก็ทำให้น้องเห็ดเค้าหวั่นไหวละนะ o13
-
ฟาร์น่ารักอ่า
อาร์ทนี่แอบหลอนจริงๆด้วย
ทำไมตัวละครที่แหลมฆ่า
นี่มันลักษณะของเค้าเลยล่ะ o22
รอวันที่น้องเนียร์เจอกับอาร์ท
จะเป็นยังไงกันเนี่ย
-
ชอบคู่นี้นะแปลกๆดี :L2: :L2:
-
ฟาร์เริ่มหวั่นไหวแล้วๆๆ :impress2:
สู้ๆ นะ อาร์ท
-
อาร์ท เธออาร์ตมาก
น้องฟาร์ เขินน่ารักเชียว
-
อ๊ายยยยยยยยยยฟาร์หวั่นไหวโคตรๆอะ แหม...อาร์ทนี่ก็รุกสุดๆเลยนะ
เล่นบอกรักกันกลางเวทีละครเลย หึหึ :o8:
-
อาร์ททั้งฮาืั้งโรแมนติกเลยแฮะ หลากหลายอารมณ์ดีเหมือนกัน :-[
-
น้องอาร์ทบอกรักได้เป็นตัวตนของตัวเองมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
หลอนๆกับอาร์ท
มึืนๆกับพี่น้องไกลใกล้
-
เอ่อ กลัวอาทอ่ะ 55555555 แบบว่าหลอน สยอง สั่นประสาทมาก !
เป็นบทที่เหมาะกับอาทมาก คนอื่นเล่นไม่ได้เลยนะ 5555
อารมณ์แบบว่าดาร์คๆ ทางด้านไสยศาสตร์ บรึ๋ยๆๆ ฟาร์ไม่กลัวแต่เค้าแอบกลัวนะ ฮ่าๆๆ
ตอนหน้า ลุง มาหาเค้าแล้ว กรี๊ดดดดดด ดีใจจจจจจจจ !!! >////////<
-
เอ่อ แหลมคม น่ากลัวมากกก
เม้นไม่ถูกเลยยยย ยังอึ้งๆๆ อยู่ แบบ จิตอ่ะ
คิดถึงไปป์อีกแระ
-
ตกลงหนูดีเป็นมุกที่อาร์ทเอาไว้หลอกฟาร์หรือว่าอาร์ทมีหนูดีอยู่จริงๆเนี่ย :try2:
-
เข้ามาโบกป้ายไฟพี่อาร์ท
เกิดชาติหน้าขอเจอแบบนี้สักคน
อย่างหลงอ่ะ
(ชาตินี้คงไม่หวังแล้ว ท้อเกินไป OTL)
-
บอกรักได้สยองขวัญมาก! 5555555
ชอบอาร์ท ชอบเนียร์ด้วย > <
น้องฟ้าร์น่ารักมากๆๆๆๆๆ ปลื้มคู่นี้!
-
ผมฆ่าคุณเพราะผมรักคุณ... ผมรักคุณได้ยินมั้ย!? ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า
ไม่รู้ฟาร์ฟังยังไงอ่านะ แต่เราอ่านได้แบบนี้อะ ๆๆๆๆ ว้ากๆๆๆๆ หลอนไปละนะๆๆๆๆๆ
-
แฮ๊ยยยยย!!
ฟินตอนท้ายมากอะะะ เห็ดน้อยน่ารว๊ากกกกก :man1: เกินไปแล้วว XD
คนเขียนชอบเด็กหัวเกรียนกางเกงน้ำเงินเหมือนกันเลย //ซับน้ำหมากตาม
[แต่แถวบ้านหาได้แต่กางเกงดำ....] เนียร์น่ารักเหมือนพี่ ฮ่าๆๆ
-
ชอบเนียร์จังน้องติดพี่ขนาดนี้อยากมีบ้างอ่ะ :impress2:
-
รูมนี้นี่
แบบว่า....อารมณ์ตอนอ่าน o22
มันเป็นการบอกรักที่หลอนที่สุดเลยว่ะไอ้พี่อาร์ท
แต่ก็ยังดีนะเนี่ย....ที่ทำให้หนู่ฟาร์ของเราหวั่นไหวได้นิดหน่อย :o8:
แต่ที่ชอบจริงๆก็คือ....ไอ้คู่หูลูกกรอก...คู่หูลักยมนี่แหล่ะ
ออกมาทีไรนั่งอ่านไปหัวเราะไปทุกที
สำหรับน้องเนียร์นี่....หุ...หุ...ม.5 กางเกงขาสั้นสีน้ำเงิน :z1:...........ชอบสุดๆๆๆๆๆๆๆๆค่า
อุ๊บส์...ขอเก็บอาการหน่อยนึง....แบบว่าอารมณ์รักเด็กมันฉุดไม่อยู่ :laugh:
รอติดตามของลุงอยู่เหมือนกันค่ะ....คิดถึงคุณลุงกะน้องอัคมั่กมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:a5: อ่านบทนี้แล้ว เหอะ ๆๆ ชอบ ๆๆ เอาอีก ๆ
-
ชอบคู่ฟาร์อาร์ทมากเลยค่ะ
อยากอ่านคู่นี้อีกเยอะๆจัง แยกออกมาเป็นเรื่องใหม่นะคะ พรีสสสสสสสส
-
555 น้องเนียร์เกรียนได้ใจมากอ่ะ หุหุ ฟาร์เริ่มหวั่นไหวแล้ววุ้ย ตอนพิเศษมาอีกนะจ๊ะ รออ่านๆ ^^
-
โอว. . . แนว!!
สมเป็นคุณชายนายอาร์ท
สรุปว่าคณะนี้ คนแสดงมาก่อน เนื้อเรื่องกะบทมาแมชต์ทีหลังจริงๆใช่ไหมเนี่ย
เลยกลายเป็นละครหลอนๆสไตล์นายอาร์ทไปเลย
-
หวายยยยยยยย นิดหน่อยจริงหรือฟาร์ ก๊ากคิดถึงลุงแล้วอ่ะ
-
ไม่มีใครเหมาะกับบทนี้เท่ากับพี่อาร์ทอีกแล้ว หลอนมาก
-
แฮ่ ได้มาเม้นสักทีไปออกรบกับข้อสอบมาฮ่าๆๆ
กรี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส พ่อหนุ่มผมยาวววววววววววววววววว><! :-[
มานิดนึงแต่คุยกับใครอ่ะ ไมไปป์ไม่อยู่ฉันอยากรู้! (มานิดนึงแต่โคตรแย่งซีนเลยว่ะ555555555*)
ผมฆ่าคุณเพราะผมรักคุณ... ผมรักคุณได้ยินมั้ย!?..........ตายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :o8:
พี่กัญชาทำฟาร์หวั่นไหวกรี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
ฉันก็หวั่นนนนนนนตาม ไม่ได้นะ--.-- คนเขียนรีบปลอยพ่อหางม้าออกมาเร็วเดี๋ยวมีคนมาแย่งตำแหน่งขวัญใจเค้า :jul3:
แต่ว่าก็ยังสติลกลัวพี่อาร์ตมันนะ- -;;;;;;
รอตอนต่อไป(และพี่แซ๊ก o18)นะคะ :) 55555555555555555* สู้ๆค่ะ
ขอบคุณค่า
-
ในที่สุดก็ตามทันแล้ว
ดีใจน้ำตาไหลพราก *เวอร์*
เรื่องนี้ช่วงแรกๆเราว่าอืดๆไปหน่อย
แต่ตอนหลังจากที่เน้นคู่หลักอย่างเดียว
รู้สึกว่าเรื่องนี้จะสนุกขึ้นนะ
ไม่ใช่ว่าเราไม่ชอบคู่อาร์ทฟาร์นะ
(ออกจะรักเลยด้วยซ้ำ -..-)
แต่คงเป็นเพราะมันต้องลุ้นให้รักกันทั้งสองคู่เลย
เราเลยเลือกไม่ถูกว่าจะเชียร์คู่ไหนให้แฮปปี้ก่อนดี
และเมื่อตอนนี้ภคินไปป์สุขสมกันแล้วเรียบร้อย
ณ ตอนนี้เราควรจะเชียร์อาร์ทฟาร์อย่างออกนอกหน้าไปเลย
อุว๊ะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อ่านไปเรื่อยๆจนถึงตอนนี้แล้วเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราชอบนะ
ภคินกับไปป์ไม่ได้หวานเกินไปแต่ก็ไม่ได้จืดไปเลย
คือ ฮา เศร้า หวาน มาทุกรสจนกลายเป็นรสอูมามิกลมกล่อมน่ะแหละ
-
อาร์ท หลอนมากอ่ะ เป็นบุคคลที่รับมือยากที่สุด เห็ดฟาร์เอ้ยย ยอมรับรักเค้าเถอะ กลัวหนูแดง o22
-
:impress2:
คิดถึง
-
ตกลงน้องของฟาร์เป็นผู้ชายไช่รึเปล่า
ตอนที่ไปชื้อของขวัญกับไปป์บอกน้องสาว
แต่ตอนนี้บอกว่าน้องชาย
หรือว่ามีทั้งน้องชายน้องสาว
-
อ่านทันแล้ว!!!
กรีดร้อง ตีฆ้อง ทึ้งผม จะอะไรก็ได้
แต่อยากบอกว่า ชอบเรื่องนี้ค่ะ
ตัวละครเฮฮา บ้าบอ แต่ก็มีเหตุผลและน่ารัก
ติดมาก อ่านจนไม่ได้กินข้าว เสพย์วายจนฟินล่ะค่ะ
-
:n1:
-
มาต่อไวๆ เด้ออออครับบบ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
Room 47
พ่ายแพ้อย่างหมดสภาพ...
ใช่สิ... ในเมื่อฝ่ายน้ำเงินไอ้ภคินกินผู้ชายมันเล่นเขมือบกูเข้าไปทั้งตัวแบบนี้ แล้วยังจะเหลืออะไรในชีวิตอีกเหรอครับ
ผมนอนซมอยู่บนเตียงคนเดียว นี่ก็ล่วงเลยมา 2 วันแล้วตั้งแต่เสียตัวไป อาการไข้ขึ้นยังคงไม่หายดีนัก เลยกลายเป็นว่าวันหยุดปีใหม่คราวนี้ผมทำได้แต่นั่ง ๆ นอน ๆ ดูทีวีอยู่ในห้องเท่านั้น แพลนจะไปเที่ยวต่างจังหวัดของไอ้ภคินถูกพับเก็บยัดใส่ใต้เตียงไว้ ช่างเป็นปีใหม่ที่น่าเบื่อที่สุดในสามโลก แต่ยังดีที่ช่วงนี้ไอ้เชอร์ขยันโทรมาคุยกับผมบ่อยซะเหลือเกิน จนเริ่มคิดว่ามันจะเป็นโรคติดพี่แบบไอ้เนียร์น้องไอ้ฟาร์เปล่าวะ เอ๊ะ...แต่เมื่อก่อนมันก็ไม่ได้โทรมาบ่อยๆนี่หว่า
“ไปป์จ๋า... ข้าวต้มมาแล้ว” ไอ้เสียงลั้นลาที่เหมือนจะเดินสกิปเท้าเข้ามาในห้องได้นั่นมันอะไรกัน!?
ไอ้พระเอกเปิดประตูพรวดเข้ามาในห้องนอน มันถลาตัวเข้ามาเอามืออังหน้าผากผมเป็นการใหญ่ “ไข้ลดแล้วนี่”
“ไม่ต้องทำมาเป็นพูดดี อย่าให้กูด่านะ”
“มึงก็ด่ากูอยู่ไม่ใช่รึ?” มันยักไหล่ “แม้แต่ตอนอย่างว่ามึงยังด่ากูเลย”
“ก็มึงมันน่าด่ามั้ยล่ะ... โอ๊ย!” เจ็บชิบหาย... เสือกขยับตัวแรงไปหน่อย พอผมร้องแค่แอะเดียวไอ้ภคินก็รีบโผเข้ามาหาประหนึ่งกลัวตกเลือด... มันน่าหมันไส้มั้ยล่ะ ทำเป็นห่วงกูเว่อร์! แล้วไอ้ที่นั่ง ๆ นอน ๆ เป็นง่อยอยู่นี่มันฝีมือใครวะ!?
“ยังไม่หายอีกเหรอวะ กูว่ามึงกินพอนสแตนดีมั้ย”
“บ้าเรอะ! กูไม่ได้เป็นเมนส์นะเว่ย!” ไอ้เม็ดเหลือง ๆ ที่ผมเคยเห็นไอ้เชอร์กินแน่ ๆ
“มันเป็นยาแก้ปวดชนิดรุนแรง... แม่กูบอกมา ปวดอะไรก็กิน ๆ เข้าไปเหอะ เหมือนกันนั่นแหละ... ออกไปกินข้าวก่อน เดี๋ยวกูลงไปซื้อให้”
มันเข้ามาประคองแงะตัวผมออกจากเตียงไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว วันนี้ไม่ค่อยทุลักทุเลแล้วล่ะ ร่างกายชักจะปรับตัวได้... เออ กูก็ถึกเหมือนกันนี่หว่า ข้าวต้มน้ำนอง ๆ กับเศษหมูนิดหน่อยถูกตักใส่ชามนอนนิ่งรอผมอยู่บนโต๊ะ
“กูบอกแล้วใช่มั้ยว่าทำไม่เป็นก็ไปซื้อโจ๊กซองข้างล่างมาสิวะ” มาสภาพนี้ไม่ต้องให้กูเดาว่าฝีมือใคร
“มันไม่มีสารอาหาร มีแต่ผงชูรส!” ไอ้ภคินโวยแทบจะตบโต๊ะเถียง “แดก ๆ เข้าไปเหอะของมีประโยชน์ เปี่ยมด้วยความรักจากกู”
“ถุย!” พ่ออยากจะขากเสลดลงในถ้วย ผมคว้าช้อนขึ้นมากวนตะกอนข้าวด้านล่างให้ขึ้นมาลอยว่อนประหนึ่งวังน้ำวน “แล้วจะไปซื้อยาได้ยัง”
มือใหญ่เอื้อมมาขยี้หัวผมแรง ๆ “รอแป๊บ... แล้วก็ห้ามแดกลูกอมปัญญาอ่อนนั่นนะมึง เดี๋ยวก็หวัดลงคอพอดี”
เวรเอ๊ย... หมาตัวไหนมันทำกูเป็นแบบนี้วะ เสือกมาห้ามแดกนู่นแดกนี่อีก...
ผมระงับโทสะไม่ให้เขวี้ยงช้อนอัดหัวมัน ร่างสูง ๆ เดินคีบแตะออกไปนอกห้องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ส่วนคนคุกอย่างผมจะทำอะไรได้วะนอกจากแดก ๆ เข้าไปเหอะ ข้าวต้มอุ่น ๆ ไหลลงคอช้า ๆ พอจะช่วยทำให้ท้องหายว่างในยามเกือบบ่ายแบบนี้ได้ ถ้าไม่อคติเกินไป ฝีมือการทำอาหารของภคินมันก็ไม่ได้แย่อะไรหรอก อร่อยในระดับหนึ่งเลยล่ะ แต่ผมหมันไส้ ไม่อยากชมมันต่อหน้า เดี๋ยวเหลิงอีก
ได้นั่งกระดิกเท้าดูทีวี กินข้าวต้มร้อน ๆ ไปด้วยในวันหยุดแบบนี้ก็สบายใจดีเหมือนกัน ผมอารมณ์ดีขึ้นเยอะจนฮัมเพลงออกมาเบา ๆ อืม... จะว่าไงดีล่ะ ดีใจล่ะมั้งที่ภคินมันทำอะไรให้ผม แม้จะเป็นสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างข้าวต้มน้ำนองก็เถอะ (และแม้ว่าต้นเหตุจะมาจากตัวมันเองก็เหอะ) ผมปากเสียไปอย่างนั้นเองแหละ ถึงจะแอบแค้นที่โดนมันเล่นงานไปเมื่อคืนก่อน แต่เอาจริง ๆ นะ... ผมเองก็มีความสุขเวลาอยู่กับมันนั่นแหละ
แล้วที่มันมาดูแล ให้ความสำคัญกันแบบนี้ ยิ่งทำให้ผมรู้สึกดีมาก
ด้วยความที่มัวแต่โลกสวยในยามบ่ายผมถึงไม่ได้สัมผัสถึงพลังงานบางอย่างที่วิ่งตรงมาทางนี้....
พลั่กกกกกกกกกกกกกกกกก
เสียงกระชากประตูสนั่นหวั่นไหว แล้วก็...
“น้องไปป์ขา” เหยดดดดดดดดดดดดดดดด ไอ้เชี่ยโจ้! แถมไม่ได้มาคนเดียวครับ มันควงคู่มากับไอ้กันและศิษย์น้องอย่างไอ้ค่า! นี่ถ้ากูลุกขึ้นวิ่งได้ กูจะกระโดดออกทางหน้าต่างให้ดูตอนนี้แม่งเลย
“ไปป์... มึงเป็นไงมั่งวะ” ไอ้เพื่อนหัวเห็ดโผล่หัวออกมาจากประตู เอาจริง ๆ นะ... เกิดมากูไม่เคยไม่อยากเห็นหน้ามึงขนาดนี้เลยฟาร์... ดีนะไอ้กัญชาไม่มาด้วย คาดว่าไปซ้อมละคร
ไอ้คู่หูนรกรีบโผเข้ามายืนล้อมถึงโต๊ะแดกข้าว ไอ้โจ้ท้าวแขนลงข้าง ๆ ชามข้าวผม “พี่โจ้ได้ข่าวมาว่าโตเป็นสาวแล้วเหรอเราน่ะ” มันเอามือมาเกาคางผมเหมือนแซ็ปแถวสะพานพุทธ
“สัตว์!” โปรดสัตว์กันตั้งแต่เห็นหน้าครับ
ไอ้กันยื่นหน้าเข้ามาจากอีกฝั่ง “โห... นอนซมจนอีสุกอีใสเต็มคอเลยเหรอวะ”
นรก... นรก... นรกชัด ๆ ! ผมที่สมองยังไม่เข้าที่เข้าทางรีบคว้าคอเสื้อตัวเองดึงขึ้นสูง ไม่รู้แม่งช่วยอะไรได้ เพราะยังไงมันก็เห็นไปแล้ว... ยังครับ มันยังไม่จบ เมื่อคราวนี้ไอ้ศิษย์น้องมันเบิกตาค้างเหมือนเห็นหมาผสมพันธุ์กับแมว
“ปะ... ไปป์... ดะ... โดนศิษย์พี่ยิงประตูไปแล้วเหรอครับ?”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก... พวกมึงออกไปจากห้องกูเลยนะสัตว์!”
“กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” มันพร้อมใจกันระเบิดเสียงหัวเราะอันแสนอุบาทว์ลั่นห้องไปหมด ผมเลือดขึ้นหน้าไม่รู้ว่าควรจะโกรธหรืออายก่อนดี อยากจะเอาหน้ามุดลงชามแล้วไปโผล่อีกอาณาจักรอันไกลโพ้น...
“พวกมึงเลิกแซวมันได้แล้ว” ไอ้ภคินสวมบทพระเอกเดินแทรกกลางมากอดคอผมไว้ “กูแซวได้คนเดียว กูหวง... อั่ก!” เสียงข้างหลังนั่นคือมันแดกศอกผมเข้าไปเต็ม ๆ ครับ
ผมดันมือมันออกจากคอแล้วหันไปส่งสายตาเหมือนพร้อมจะวิ่งเข้าครัวไปเอามีดมาปาดคอพวกมันเรียงตัว ยิ่งเห็นผมเป็นบ้าไอ้นรกพวกนั้นยิ่งหัวเราะกันสะใจกว่าเดิม... แม่งเอ๊ย ผมเอาช้อนเขวี้ยงลงโต๊ะ “มึงไปแดกแก๊สหัวเราะกันมารึไงวะ!?”
“ไอ้คินไม่ใช้ถุงเหรอ... ทำไมไปป์มันท้อง หงุดหงิดเชียว” นรกละมึงไอ้โจ้... ผมเริ่มมองหาอะไรมาเขวี้ยงหัวมัน ใจกูน่ะอยากลุกขึ้นเตะ ติดแต่ว่ามันทำไม่ได้
“ศิษย์พี่ทำสกอร์ไปเท่าไหร่ครับ”
“ก็ชนะขาด” ไอ้ภคินยักไหล่... หูยยยยยยย ทำเป็นอวด มึงมันไอ้เด็กขี้อวด! “ไปป์แดกยาไปมึง” มันว่าแล้วแกะยาเม็ดสีเหลือง ๆ ยัดใส่มือผม คิดจะไถ่โทษรึไง...
“กินแบบนั้นมันไม่หายหรอก” ผมเงยหน้ามองไอ้กันเป็นเชิงว่ามึงจะให้กูต้มยาหม้อแดกรึไงวะ “เมนส์ไม่มารับยาสตรีเบนโลดีกว่า”
“เชี่ยเอ๊ย! ถ้ากูลุกได้เมื่อไหร่จะเตะให้แม่งตูดแหกเลย”
“อีกนานว่ะ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” ถ้ามีพรข้อหนึ่ง กูจะขอให้ธรณีสูบพวกมันลงไปตรงนี้!
พอกรอกยาเข้าปากเสร็จปุ๊บผมก็รวบรวมกำลังที่เหลืออยู่ คืบคลานไปทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟากับพี่เดียวดายที่รักยิ่ง ชาตินี้คงมีพี่คนเดียวที่เข้าใจผม... ไอ้ฟาร์ที่นั่งจ้องทีวีเปลี่ยนจุดโฟกัสมาเป็นหน้าผมแทน จ้องแบบนี้มึงผ่าสมองกูเลยดีมั้ย ไอ้เห็ด
“ไปป์...” มันทำท่าอึก ๆ อัก ๆ
“อะไร” ผมถามกลับเสียงห้วน... อยู่ในโหมดไม่จอยกับสัตว์โลกตัวใดทั้งนั้น
“มึงแบบว่า... เอ่อ... เสียไปแล้วสินะ”
ผมสัมผัสได้ถึงใบหน้าที่ร้อนผ่าวของตัวเอง ที่แทบจะเอาไข่ดาวมาทอดบนหน้าได้ ผมเลี่ยงการตอบคำถามด้วยการคว้ารีโมตมาเปลี่ยนช่องไปเรื่อยหน้าตาเฉย ไอ้ฟาร์เบิกตาค้างเพราะมันคงได้คำตอบจากความเงียบนั่นแล้ว...
“มันข่มขืนมึงเหรอวะ” เอ้า! ถามกูเข้าไป เอาไปทำวิทยานิพนธ์เลยไป
“มันไม่ได้ข่มขืน...” ผมก้มหน้างุด ๆ หลบสายตามัน “แต่มันเล้าโลมแล้วกูสมยอม”
“ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววว” ไอ้ฟาร์ไม่ได้ทำครับเสียงนี้ ไอ้นรกข้างหลังมันพากันกรีดร้องเหมือนผีเปรตโดนไฟคลอก...
“แล้วนี่พวกมึงแห่กันมาทำไม”
“ก็โทรมาชวนกินสุกี้ แต่ไอ้คินบอกว่าลูกพี่ไปป์ไม่สบาย พวกกระผมก็เลยมาเยี่ยมเยียน... ไม่นึกเลยว่าจะเจออะไรแบบนี้ หึหึหึ” ไอ้กันส่งเสียงหัวเราะชวนขนหัวลุก “กูนึกว่าชาตินี้มึงจะไม่ได้แล้วไอ้คิน”
ภคินยักไหล่ “ของดีมันก็ต้องรอ”
“ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววววว” เอาเลย... เชิญครับพวกมึง เอาให้เต็มที่เหมือนเป็นวันสุดท้ายของชีวิต
“แล้วนี่พวกมึงมาเยี่ยมไข้กูภาษาอะไร ของฝากก็ไม่มี”
“มีสินี่ไง” ไอ้โจ้โบกกระดาษคูปองอะไรสักอย่างในมือ “คูปองแดกเบียร์ฟรี 2 เหยือก”
“ของเยี่ยมไข้บ้านพ่อมึงสิ”
“แต่ไปป์คงไปกินกับพวกเราไม่ได้แล้วสินะครับ” ไอ้ค่าทำหน้าเสียดาย “ศิษย์พี่ไม่น่ารีบยิงเลย ค่ายังไม่ได้ยิงใครเลย สงสัยต้องขอทริคเอาไว้ซะแล้ว”
“แสดงว่าดาว’ถาปัตย์ที่มึงไปไล่จีบทุกวันนี้ไม่ติดสินะ”
“ไปป์เงียบไปเลยนะครับ!” พอไม่จีบกูละขึ้นเสียงใส่นะไอ้ห่า “ผู้หญิงใจร้ายแบบนั้นไม่มีค่าให้คนดี ๆ อย่างค่าไปสนใจหรอก”
“อ๊อเหรอออออออออออออออออ”
“คูปองมันจะหมดอายุอีก 3 อาทิตย์!” ไอ้โจ้วางคูปองลงบนโต๊ะอาหาร พร้อมสบตาผมด้วยสีหน้าจริงจัง “และนี่คือคำสั่งจากพวกเรา! จงหายเจ็บตูดภายใน3อาทิตย์นี้!”
“มึงจะบ้าเรอะ! กูจะไปรู้มั้ยว่ามันจะหายเมื่อไหร่”
“เฮ้อออออออ... พวกไม่เคยเสียตัว” มันถอนหายใจ โอ๊ย... กูอยากจะหายตอนนี้แหละ พ่อจะขอซัดหน้าแม่งสักป้าบ อายจนเริ่มด้านแล้ว
นั่ง ๆ นอน ๆ ด่ากับพวกมันสักพัก มันก็ยอมล่าถอยไป แต่ไม่วายเอาคูปองแดกเบียร์มาแปะไว้ที่ประตูห้องอีก มันบอกว่าจะได้สำเหนียกไว้ว่าควรจะรีบหายได้แล้ว หูยยยยยยยยยยยย... เจ็บอยู่นี่มีความสุขชิบหายครับ! ถ้าไม่มองโลกในแง่ร้ายเกินไป ผมจะคิดว่าพวกมันเป็นห่วงผมอยากให้รีบหายเร็ว ๆ แล้วกันนะ...
“ไปป์...” มึงไม่ต้องมาทำเสียงอ่อนเสียงหวานเลยไอ้ภคิน...
“อะไร”
“รีบ ๆ หายนะ กูอยากแดกเบียร์อะ”
ไอ้หน้าไหนมันก็พอกันวะ!
“โอ๋ ๆ ล้อเล่นหรอกน่า อย่างอนดิวะ”
“กูยังไม่ทันได้งอนเลย” เรื่องจริงครับผมยังไม่ทันรู้สึกอะไรเลย ไอ้ภคินเดินมาทิ้งตัวนั่งข้างผมบนโซฟา โดยมีพี่เดียวดายขั้นตรงกลาง
“เจ็บมากเปล่าวะ”
“ลองโดนมั้ยล่ะ”
“ไม่เอาอะ... ดูไม่สนุก” มันระเบิดเสียงหัวเราะ
“อย่ามองตาขวางแบบนั้นสิวะ” มันเอื้อมมือมาดึงแก้วผมเล่นไปมา ผมก็ปัด ๆ ออก แต่มันไม่ยอมปล่อยซะที
“ขอโทษว่ะ...”
ฮะ!? อะไรนะ? ขอโทษงั้นเหรอ?
ไอ้พระเอกที่ท้าวคางจ้องหน้าผมอยู่คงจะเห็นสีหน้าที่มึนงงสุด ๆ มันยื่นนิ้วมาจิ้มจมูกผม “ทั้ง ๆ ที่คิดว่าถนอมมึงแล้วเชียวนะ... ยังทำให้มึงเจ็บจนได้”
บ้าเอ๊ย... พูดแบบนี้ใครมันจะโกรธลงวะ
ผมก้มหน้า แกล้งเสสายตาไปที่อื่นที่ไม่ใช่หน้าหล่อ ๆ นั่น หัวใจที่อกซ้ายเต้นแรงขึ้นจนรู้สึกตัว ทำไมผมไม่เคยชินเลยวะ กับไอ้ประโยคทื่อ ๆ ไม่หวาน ไม่อ่อนโยนของมัน... หรือเพราะมันเต็มไปด้วย ‘ความจริงใจ’ ที่ส่งมาแบบโต้ง ๆ ไม่มีการประดิษฐ์อะไรให้มันสวยหรู....
“เออ...” ผมตอบได้แค่นั้นแหละ... เขินจะแย่ใครจะพูดอะไรออกครับ
ภคินมันยิ้มร่าเหมือนเด็กที่แม่ส่งตังค่าขนมให้เกิน มืออุ่น ๆ นั่นเอื้อมมาประคองข้างแก้มผม มันโน้มตัวผ่านพี่เดียวมาจุ๊บเบา ๆ ที่ริมฝีปากผม โอ๊ย... แม่ง... เขินกว่านี้มีอีกมั้ย!
หน้าผมร้อนจนแทบจะระเบิดอยู่แล้ว เราสองคนหันไปจด ๆ จ้อง ๆ ภาพเคลื่อนไหวในจอนั่นแทน ดีที่เสียงโทรทัศน์ดังพอที่จะกลบเสียงหัวใจผมได้... คนนอกคงคิดว่าเราต่างไม่สนใจกัน มีโลกของตัวเอง ไม่ใช่คู่รักแบบที่ใครเขาเป็น
แต่ผมชอบที่เราเป็นอยู่ในตอนนี้ ไม่ต้องหวือหวา ไม่ต้องใครคนทั้งโลกรู้...
ผมก้มมองมือของเราสองคนที่กอบกุมกันไว้ข้างหลังตัวพี่เดียวดาย แล้วยิ้มออกมาบาง ๆ
เรารู้กันแค่สองคนก็พอแล้วนี่...
................................................................................
...........................................................
....................................
..............
-
ครับ.... ผมคิดว่าพอ แต่คนอื่นคงคิดว่าไม่พอ
“อิไปป์! ข่าวแกรั่วเต็มมอเลยย่ะ ไม่ได้มาจากฉันนะยะขอบอก!” ไอ้แม็กซ์รีบเสนอหน้ามาแก้ต่างให้ตัวเองทันที ผมรู้ครับ ไม่ได้รั่วจากมันหรอก เห็นมันชอบเม้าท์ชาวบ้าน แต่ถ้าเรื่องความลับของเพื่อนแบบจริงจังมันไม่พูดหรอก อย่างมากก็หลุดแค่แถว ๆ ในคณะอะครับ
“เออ... กูรู้แล้ว” แม่งรั่วมาจากไอ้พวกที่ไปนั่งแดกเหล้าในร้านแหงม...
“แล้วนี่แกเป็นอะไรของแก ซึมเป็นหมาแดกยาเบื่อเลย”
“เออสิ... แดกมาเต็ม ๆ” ไอ้กล้วยทำท่าเป็นห่วงผม มันนั่งจด ๆ จ้อง ๆ หน้าผมแต่ไม่ได้พูดอะไร นอกจากนั่งลอกงานวิชาพฤติกรรมผู้บริโภคข้าง ๆ กัน และจังหวะที่ผมก้มลงไปเก็บปากกาที่พื้นนั่นเอง...
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อิไปป์... คะ... คอ... มึง” แม็กซ์กรีดนิ้วชี้หน้าผม ปากสั่นระริก ผมรีบรวบเสื้อขึ้นมาแทบจะผูกคอตายใต้ต้นผักชี... “ดะ... โดน... ไปแล้วสินะ แกแซ่บพ่อพระเอกไปแล้วสินะ!?”
“แล้วมึงจะพูดเสียงดังทำซากอะไรไอ้แม็กซ์!” ไอ้ฟาร์ที่นั่งอีกข้างของผมถึงกับหลุดพรืดหัวเราอะออกมา... ใครครับ ใครว่ามันเรียบร้อย ไอ้ห่านี่ชอบส่งเสริมเป็นทับหลังชาวบ้านอยู่เรื่อย
ผมกำลังจะบ้า! การตกเป็นเป้าสายตาคนนี่มันไม่สนุกเลยนะโว้ย! จากที่เคยชอบวิจารณ์ชาวบ้าน งานนี้มันสะท้อนกรรมเขาตัวผมอย่างจังครับ ที่ใดรับแก้กรรมช่วยติดต่อนายวิรัลตามเบอร์ที่วิ่งด้านล่างนี่เลยครับ...
ถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยของวัน ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา ชีวิตมหาลัยที่เคยสงบมันชักจะวุ่นวายอย่างบอกไม่ถูก อดนึกด่าไอ้ภคินในใจไม่ได้ (อันที่จริงด่าด้วยคำพูดไปแล้วครับ) ที่ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังทำให้ต้องตกเป็นขี้ปากชาวบ้านขนาดนี้ มันน่ะไม่เท่าไหร่ ความหนาของหนังหน้าไม่ต่างกับเพชร แต่ไอ้คนหน้าบางอย่างผมนี่สิ...
แล้วจะให้ทำอะไรได้ล่ะ ไอ้ฟาร์บอกให้มันดู ๆ ไปเหอะ พอเห็นมันก็เลิกดูไปเอง ก็จริงของมันนะครับอยู่ ๆ ไปมันก็เลิกดูผมแล้วจริง ๆ (เว้นแต่เวลาไอ้ภคินมารับผมกลับหอนะ อันนั้นมันจ้องแบบแทบจะขออัดสามกลับไปด้วย) เพราะปกติชีวิตคนอย่างผมแม่งก็ไม่มีอะไรน่าสนใจอยู่แล้วล่ะวะ มึงจะมาทำรายการเรียลลิตี้ตามติดชีวิตวิรัลก็ตามแต่ใจปรารถนาเหอะ!
อาการเจ็บหายไปเร็วกว่าที่คิด ไม่ต้องรอถึงสามสัปดาห์อย่างที่ไอ้โจ้สั่งไว้ ผมกลับมาวิ่งไล่เตะไอ้คู่หูนรกแตกได้อย่างที่หมายมั่นไว้ เว้นแต่ไอ้ค่าที่ผมไม่กล้าแตะต้องตัว กลัวไฟฟ้าสถิตแล้วแม่งคิดว่าสปาร์คกับกูอีก เหนื่อยใจที่จะต่อกรด้วย เย็นนี้พวกเรามีนัดปาร์ตี้เสียตัวกันที่ร้านเหล้า (ไอ้เหี้ยที่ไหนมันตั้งชื่อ ขอกูถีบหน้าสักที...) สรุปว่าสุดท้ายก็ต้องรอ 3 อาทิตย์อยู่ดีล่ะครับ มันรอไอ้อาร์ทเล่นละครเสร็จแล้วมาสมทบด้วยทีหลัง
พวกมันได้เบียร์ฟรีมา 2 เหยือกสมใจอยาก แต่เอาจริง ๆ ก็แดกกันไม่พอหรอกเลยต้องสั่งมาเพิ่ม นั่งไปสักพักไอ้ค่าก็ตามมาสมทบ พร้อมด้วยเพื่อนอีกสองคนคืออัคกับบาส อัคเป็นผู้ชายตัวสูงเป็นเปรต สูงกว่าไอ้ภคินอีกครับ หน้าคม ๆ คิ้วเข้ม ๆ ส่วนบาสก็เตี้ยกว่าภคินนิดหน่อย หน้าตาดูกวนประสาททั้งคู่ และไอ้สองคนนี้ก็ทำให้ผมได้รู้ว่า ไอ้ค่าก็มีเพื่อนคบเหมือนกันนี่หว่า พอลองมองหน้าดี ๆ แล้ว ก็ค้นพบว่ามันคือไอ้ก๊กที่จีบน้องกิฟต์ สาวน้อยเปียกฝนในวันนั้นนี่เอง อ๋อ... พวกมึงทำงานจีบชาวบ้านกันเป็นทีมรึไงวะ
ผมลุกออกไปเข้าห้องน้ำแล้วกลับเข้ามาอย่างงง ๆ ก็ไอ้หลายชีวิตที่นั่งบนโต๊ะมันมองกันตาสลอนเลยน่ะสิ
“เห็นมั้ยกูบอกแล้วว่ามันยังไม่เข้าที่” ไอ้โจ้หันไปซุบซิบเสียงดัง แล้วมึงจะทำเป็นกระซิบทำไม ไอ้ห่า...
“อะไรของพวกมึง... มีปัญหาอะไรกับชีวิตกูอีก”
ไอ้โจ้ลุกมาเดินวนรอบตัวผมไปมา “มึงยังเดินแปลก ๆ อยู่ อืมมมมมมมม...” มันเอามือลูบคาง แล้วหันไปด่าใส่ไอ้ภคิน “ไอ้คิน! เอาขาพาดบ่าทำไม ก็รู้อยู่ว่าคอมึงใหญ่”
ไอ้กันขอพูดแค่สามคำเท่านั้น... “คอ วอ ยอ”
“ไอ้เหี้ย! แดกตีนกูเหอะมึง!” ผมออกไปวิ่งไล่เตะไอ้รักยมไปทั่วร้าน ตอนนี้กูกลับมาแข็งแรงเหมือนเก่าแล้วครับ พวกมึงไม่รอดแน่ ๆ เห็นแบบนี้ผมแรงควายเอาเรื่องนะเออ ไล่กันอยู่นานสุดท้ายก็ต้องมาหอบแฮ่ก ๆ บนโต๊ะ ผมยกแก้วขึ้นกระดกรอชมละครวิศวะฯ หน้าม่อ ที่ไอ้ค่ากำลังจะเล่นให้ดู...
มันเดินไปหาสาวโต๊ะข้าง ๆ ที่เพิ่งเข้ามานั่งและยังไม่ได้สั่งอาหาร ไอ้ค่าทำเป็นเดินเอาปากกาไปยื่นให้เขา สาวเจ้ารีบเงยหน้ามามองแบบงง ๆ เพราะในมือเธอก็กำปากกาอยู่โต้ง ๆ
“ที่โต๊ะมีปากกาแล้วค่ะ”
“อ๋อ... เปล่าครับ” ไอ้หน้าตี๋ยิ้มหวาน “ช่วยเขียนเบอร์ลงในหัวใจพี่ค่าให้หน่อยสิครับ”
อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก... ถ้าไม่เสียดายเบียร์ที่แดกเข้าไป กูจะสำรอกออกมาเดี๋ยวนี้แหละ!
โต๊ะของผมเต็มไปด้วยความวุ่นวาย ไอ้ผมที่อดอยากปากแห้งมานานก็ซัดเอา ๆ ทั้งเหล้าทั้งเบียร์ จนไอ้ภคินห้ามไปตั้งหลายรอบ และแน่นอนว่าไม่สำเร็จเพราะมันเองก็ยกแดก ๆ ไม่แพ้ผมแหละ ไอ้อาร์ทกับฟาร์ก็เงียบตามภาษามันสองคนนั่นแหละ แต่ก็เห็นมันคุยอะไรกันนิด ๆ หน่อย ๆ ซึ่งผมพยายามฟังแล้วก็ยังไม่ได้ยิน สุราทำให้ความสามารถในการเสือกลดลงจริง ๆ ครับ เสียชื่อผมจริง ๆ วันนี้ ไอ้รักยมและก๊กเด็กเสื้อช็อปดูจะเข้าขากันได้ดีกว่าที่คิด แม้ว่าคณะมันจะเป็นอริกันก็ตาม เอาจริง ๆ นะที่คณะพวกมึงทะเลาะกันเนี้ย เป็นเพราะสันดานเหมือนกันเลยรับนิสัยกันไม่ได้ใช่มั้ย... หน้าม่อชิบหาย ที่ดูก็มีไอ้อัคที่ไม่ค่อยม่อมาก เห็นว่ามันมีแฟนแล้ว...
สาว ๆ ในร้านดูจะสนใจโต๊ะพวกผมเป็นพิเศษ เพราะเดินผ่านมามันก็เล่นแซวเขาไปทั่ว แถมหนังหน้าบางคนยังมีแม่เหล็กดูดแขกให้มาโต๊ะได้เป็นอย่างดี ส่วนผู้ชายในร้านทำท่าเหมือนอยากเดินเข้ามาท้าตีหลายรอบแล้ว เออ... จะตีก็ตีเลย กูไม่ได้มีเรื่องกับใครนานแล้ว ตีกันเลยมั้ยสาดดดดดดดดดดดด...
“ไปป์... ไปป์...” ไอ้พระเอกที่นั่งข้าง ๆ ตบแก้มผม ไอ้ห่ากูไปแย่งผัวมึงรึไงทำไมต้องตบกูด้วยวะ... ฮือออออออ
“มึงตบกูทำไมอ่า... มึงมันใจร้ายยยยยยยยยยยยยยย”
“เชี่ยละ... มันเมา”
“ม่ายเมา! ให้มันรู้โว้ยยยยยยยย...” ผมตบอกตัวเองดังอั่ก... อูยยยย เจ็บ... “พี่นะ... แดกมาหมดตั้งแต่แชมเปญยานนนนนเหล้าขาวววว กินแค่นี้ ไม่เม้า... ไม่เมา... เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกก”
“เฮ้ย... ไอ้ไปป์เมาแล้วว่ะ” ถึงตาจะเริ่มพล่าแต่กูจำได้ว่าเป็นเสียงไอ้กัน “นี่กี่นิ้ว”
มันยกนิ้วมาโบก ๆ ตรงหน้าผม ผมพยายามเพ่งสายตา... จะโบกไปมาทำไมวะ...
“จะ... เจ็ดดดดดด”
“กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก... ไอ้กันมึงนิ้วเกินเหรอวะ ฮ่าๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” โอ๊ยยยยยยย... ตลกอะไรกันวะ ขอกูมีส่วนร่วมมั่งได้เปล่า ผมก็เลยขำมั่ง ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ เออ... ตลกดีว่ะ...
“ไปป์ ๆ” มันยังไม่เลิกครับ ไอ้โจ้กระตุกแขนเสื้อผม
“อารายยยยยยย”
“แล้วนี่กี่นิ้ว” มันชี้ไปที่เป้ากางเกงไอ้ภคิน ผมชะงัก... สมองกรุ่นแอลกอฮอล์กำลังประมวลผลด้วยแรมต่ำ ๆ คิ้วขมวดเข้าหากันอย่างใช้ความคิด...
“จำไม่ได้ว่ะ... ไม่ได้วัดไว้ รู้แต่ว่าเยอะอยู่เหมือนกัน”
“กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
โอ๊ย... ทำไมโลกมันเอียง ๆ วะ แล้วมันมีอะไรตลกนักหนาขอกูหัวเราะด้วยคนสิ เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกก... เออ สนุกดีเหมือนกันว่ะ...
“ไปป์... มึงเมามากละ กลับห้องกันดีกว่า”
“เมาอะไร้... ไม่มี้!” ว่าแล้วก็คว้าแก้วมันไปกรอกแบบวันช็อต... กินแบบไม่หยุดหายใจโชว์แสนยานุภาพกันซะหน่อย “ฮ้า... ชื่นจายยยยยยยย”
“เมาเละเลยนะครับ” อะไร ๆ ไอ้อาร์ท... กูไม่เคยเมาครับ กูมีสติตลอดดดดดดดด
“เมิงงงงงนั่นแหละมาวววววว” ผมชี้หน้ามัน “ไม่เมาธรรมดานะ... เมากัญชาด้วย กร๊ากกกกกกกกกกก”
ไอ้อาร์ทคลี่ยิ้มบาง ๆ ให้ผม “ครับ... คนเมาทำอะไรก็ไม่ผิดใช่มั้ยครับ...”
เอ๊ะ... ทำไมกูขนลุกวะ ใครมาเร่งแอร์บนหัวรึไง “ผู้จัดการ... ผู้จัดการอยู่ไหนวะ เปิดแอร์เย็นขนาดนี้ได้งายว้า”
“ไปป์เสียงดังแล้วมึง”
“เอ้า! ก็ดูเดะ มีที่ไหนวะ ร้านเหล้าไม่ใช่ขั้วโลกเหนือโว้ยยยย ผมไม่คุยกับคุณ ผมจะคุยกับผู้จัดการร้าน”
“กร๊ากกกกกกกกกกกก... ไอ้คินปล่อยมันไว้แบบนี้แหละตลกดีว่ะ” ตลกไรว้าไอ้โจ้ กูไม่ใช่แก๊งสามช่านะเว้ย
ผมนั่งผงกหัวเป็นจังหวะร็อคประหนึ่งตัวเองเป็นพี่เสก ใช่แล้ว... กูร็อกมาก แม้ว่าในร้านมันจะเปิดเพลงของลุลาก็ตาม ไม่เป็นไร ชาวร็อกสามารถร็อกกันได้ทุกสถานการณ์... เชื่อสิ ผมเอาอยู่!
รู้สึกคึกอยากยกพวกตีกับโต๊ะข้าง ๆ จัง... ท่าจะสนุกวุ้ย ฮ่า ๆ ๆ ผมได้ยินไอ้ภคินคุยกับคนอื่นเสียงเครียดเลย คุยไรว้า... อยากเสือกแต่หูมันอื้อ ๆ ไม่ได้ยินเสียงอะไรสักอย่าง เพลงสนุกจังเลยอยากลุกขึ้นเต้น ว่าแล้วผมก็ลุกขึ้นเต้นกลางร้านเลย ออกสเต็ปไปสองสามท่าภคินมันก็ตามมาตะครุบตัวไว้ ผมดิ้นจนหัวกระแทกคางมันดังอั่ก เอิ๊กกกกกกก... สนุกดีวุ้ย
“กูพามันกลับก่อนนะ”
“กลับไงวะ เอามอ’ไซค์มาไม่ใช่”
“เออน่า... กูมีวิธีของกู” แรงหนัก ๆ กระตุกที่แขนลากผมออกไปตามทาง ผมพยายามขืนตัวไว้แต่ไม่สำเร็จ ปากก็ด่ามันปาว ๆ ไปตลอดทาง มาขัดขวางความสุขกูอะ... กูจะแดกหล้าวววววววววว
ผมรู้สึกถึงขาที่ลอยขึ้นจากพื้น... อ้าวเฮ้ย มันอุ้มกูนี่หว่า เล่นเครื่องบินเหรอสาดดดดด อ๊ะเล่น ๆ ๆ ไม่ทันจะได้กางปีกเครื่อง มันก็วางผมลงโบ๊ะตรงหน้ามอไซด์แล้วตามขึ้นมานั่งซ้อนด้านหลัง วงแขนทั้งโอบล้อมกักขังผมไว้ข้างใน
“เฮ้ย... ม่ายเอา! ยังไม่ทันเต้นเลยอะ กลับได้ไงวะ”
“กลับไปเต้นที่ห้องไง” ตอนนี้มันเปลี่ยนมาขับมอเตอร์ไซด์มือเดียวแล้ว เพราะอีกข้างต้องล็อกตัวผมเอาไว้... อันตรายนะแสรดดดดด กูจะเรียกตำรวจ! “ไปป์ อย่าดิ้น”
“มึงไม่สวมหมวกวะ” ผมเคาะหัวมัน “เค้าบอกให้เปิดฟายยยยยส่ายยยยหมวกกกกกกก”
“เมาแล้วเรื้อนจริง ๆ” อะไรเรื้อน ๆ วะ... หมาเหรอ? หมามาทำอะไรแถวนี้วะ อยู่บนมอ’ไซค์ไม่ใช่... หรือมันขับรถทับหมาตาย
ไม่รู้ว่านานขนาดไหน เพราะผมดีดดิ้นจนเหนื่อย พอเหนื่อยก็หลับ... อือ... จะลากอะไรกูนักหนาวะ คิดว่าตัวเองเป็นแอร์ฯ แล้วกูเป็นกระเป๋าลากรึไง... กูไม่ง่ายนะโว้ยยยยยยยยย
ง่ายไม่ง่ายไม่รู้แต่ผมถูกเหวี่ยงหล่นโบ๊ะลงบนฟูกที่นอน ผมขยับดิ้นไปมาเพราะรู้สึกอึดอัด คว้าหมอนมากอดมาดม... กลิ่นเหมือนทะเลเย็น ๆ ของไอ้ภคินช่วยให้รู้สึกสดชื่นขึ้นเยอะ ฮ้า... สดชื่นนนนนน
“แก้ผ้ากูทามมมมายยยยยย” อะไรวะ อยู่ ๆ ไอ้พระเอกก็มาแคะ ๆ ดึงเสื้อผมหลุดพรวดออกไปทั้งตัว
“กูจะเช็ดตัวให้ แม่งเหม็นเหล้าชิบหาย” ผ้าเย็น ๆ แนบลงมาที่ตัว จนผมสะดุ้งส่งเสียงครางไม่พอใจในลำคอแล้วพลิกตัวหนี ไอ้เวรนั่นก็ตามมาเช็ด ๆ ถู ๆ อยู่นั่นแหละ “ไปป์... อย่าดิ้น”
“โอ๊ยยยยย... จะถอดเชี่ยไรนักหนา ไม่ได้เล่นแต่งตัวตุ๊กตุ่นนะแสรดดดดดดดด” ผมดิ้นหนีมือที่พยายามจะแกะกระดุมกางเกงยีนส์ออก มายุกยิกไรใกล้เป้ากูวะสัตว์ อยากได้นักใช่มั้ยกางเกงกูอะ!
ผมเด้งตัวขึ้นมานั่ง ไอ้ภคินทำหน้างงไม่น้อยว่ามึงจะทำอะไรกับชีวิต ผมแกะกระดุมกางเกงมือเป็นพัลวัน เผลอข่วนตัวเองไปตั้งหลายที กางเกงยี่ห้อไรวะรูเยอะสัตว์ คราวหน้ากูไม่ซื้อใช้ละ... แล้วนี่ใครแม่งโง่ซื้อมาวะ กูจะด่า... จะด่า... เอ๊ะ... หรือกูซื้อมาวะ แล้วกูต้องด่าตัวเองเปล่าวะ เออ... แปลกดีแฮะ
พอแกะได้ปุ๊บ ผมก็ลุกขึ้นยืนถอดมันพรวดเดียวแล้วโยนใส่หน้าไอ้พระเอกทันที หันไปยิ้มมุมปากกวนตีนมัน “กูทำบุญด้วยกางเกงใน เห็นอยากได้นัก เอาปายยยยยยยยยยย ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”
“ไปป์...” อารายยยยย มาทำเสียงขู่กู เดี๋ยวพ่อเหนี่ยวเลย “มึงอย่ามายั่วกูนะ”
“ครายยยยยยยยยยยยยยย... ใครมันจะไปยั่วมึงงงงง” ผมเอื้อมมือไปเกาคางมันเล่น เสือกมามองกูตาวับ ๆ อีก ไรว้า
มันกระตุกยิ้มชั่วร้ายที่มุมปาก... เห็นแล้วหมันไส้เลยเอามือไปดึงปากมันเล่น อยากเอากรรไกรมาตัดว่ะ หล่อให้ตาย ถ้าหน้าไม่มีปากมึงต้องหน้าเหี้ยแน่ ๆ ไอ้ภคิน ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ อ้าวเฮ้ย... แล้วปากมึงมาจูบปากกูทำไมวะ เออ... แต่ก็เคลิ้ม ๆ ดีวุ้ย ไป ๆ มา ๆ แม่งมีเล่นลิ้นอีก... อ๊ะ ๆ มึงเล่นมากูเล่นกลับ เอิ๊กกกกกกกกกกกกก
ในใจไม่เคยมีผู้ใด จนความรักเธอเข้ามา ทำให้ดวงตาฉันเห็นความสดใส ข้างกายไม่เคยมีผู้ใด จนความรักเธอเมตตา เป็นพลังให้ฉันสู้ต่อไป บนโลกที่โหดร้าย... เหลือเกิน
“เฮ้ย... พี่ป๊อดมาห้องเราว่ะ” ผมรีบยันหน้ามันออก ไม่ได้ ๆ พี่ป๊อดมาเราจะมัวแต่มาเล่นลิ้นกันไม่ได้ ต้องออกไปต้อนรับ...
ตุบ
ผมโดนผลักหล่นตุบไปบนเตียงอีกครั้ง และคราวนี้แม่งลุกขึ้นยากกว่าเดิม เพราะไอ้ภคินมันมานอนทับไว้ทั้งตัว อะไรวะ... พี่ป๊อดแม่งก็ร้องเพลงไม่หยุดซะที โอ๊ยยยยยยย... ผมอยากไปรับพี่นะครับ แต่ไอ้ควายนี่ไม่ยอมให้ไปอะ
ภคินมันยกอะไรไม่รู้ที่แสงแว้บ ๆ มาดู... เฮ้ย... คุ้น ๆ เหมือนมือถือกู เอ๊ะ หรือว่าไม่ใช่วะ เออ ๆ ช่างมันเหอะ แล้วทำไมพี่ป๊อดไปอยู่ในมือถือกูได้วะ มันต้องมีพลังงานบางอย่างอยู่ในนั้นแน่ ๆ กูจะเชิญคุณริวจิตสัมผัสมาดู... ใช่... ใช่... ต้องเชิญมาดูแล้ว... แล้วเขาจะมาล่าท้าผีในห้องกูมั้ยวะ
ล่าไม่ล่าไม่รู้เว้ย แต่ตอนนี้ผมกำลังโดนล่าอยู่แหละ ฮะ... ฮะ... ฮะ คอกูเปี๊ยกเปียก... แล้วนี่มันจะกัดอะไรนักหนา พ่อมึงเป็นแวมไพร์เหรอวะ คิดว่ากัดกูได้ฝ่ายเดียวเหรอ... ด้ายยยยย... เจอนี่ครับ ผมงับหูมันเล่นซะเลย สนุกดีเหมือนกันว่ะ คนละอารมณ์กับเคี้ยวเห็ดหูหนูขาวนะ ฮ่า ๆ ๆ ๆ
ภคินถอดเสื้อมันออกแล้วขว้างไปไกล ๆ ถังน้ำที่เอามาเช็ดตัวหกเต็มพื้น... แล้วใครจะถูวะ แม่งโสโครก... ต้องด่า... ใช่ ๆ ต้องด่า แต่มันปิดปากผมอยู่อะ ด่าไงดีวะ
เออ... ไม่ด่าแล้วก็ได้... นอน ๆ เล่นกับมันไปรองับหูมันคืนดีกว่า... สนุกดี เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
TBC
สวัสดีปีใหม่จีนค่ะ ขอให้เงินทองไหลมาเทมาได้อั่งเปากันเยอะๆนะคะ(เอ๊ะ...หรือต้องไปให้อั่งเปาคนอื่นแทนเนี้ย 5555)
ไม่talkมากนะคะ ง่วงนอนมากมาย ฮ่าๆๆๆ
PS.คุณharumiแอบจับได้อ่ะ ใช่แล้วค่ะตอนแรกเราวางแพลนไว้ให้เป็นผู้หญิง แล้วมาแอบแก้ทีหลัง ที่โง่กว่านั้นคือแก้ในเวิร์ดแต่ไม่ได้มาแก้ในบอร์ด(แต่ตอนนี้แก้แล้วนะคะ5555)
-
กรี๊ดมากกกกกกก สุดท้ายแล้วก็เป็นปาร์ตี้เสียตัว(อีกรอบ)จริงๆใช่มั๊ยยยยย
ภคินน่ารักมากกกกกก ดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดีจริงๆ
ซินเจียหยู่อี่ ซินนี้ฮวดไช้ อั่งเปาตั่วๆไก้นะคะ :mc4:
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มาแล้วๆ.....หลังจากที่น้องไปป์สูญเสียเอกราช :-[
น้องไปป์กินพอนสแตนด์แล้วดีขึ้นป่ะจ๊ะ
ส่วนถ้าอยากรู้ว่าของภคินกี่นิ้วนี่...คราวหน้าอย่าลืมไม่บรรทัดไปวัด...ด้วยล่ะ :m20:
ยังไงก็ยังชอบคู่หูลักยมอยู่ดีอ่ะ...มาทีไรขำทุกที :jul3:
สุดท้ายน้องไปป์นี่ก็เมาแล้วรั่วจริงๆ
:mc4: :mc4:สุขสันต์วันตรุษจีนนะจ๊ะ....ได้อั่งเปาอ๊ะยังเนี่ย
-
ไปป์ฮามาก :m20: :m20:
ถ้าจะเมาแล้วรั่ว มั่วได้อีกขนาดนี้
ก็คงเสร็จนายภคินอีกรอบเป็นแน่แท้
นิยายเรื่องนี้ปล่อยมุกไม่หยุดไม่หย่อน ของเค้าดีจริง o13
-
ฮาตั้งแต่ต้นจนจบจริงๆ :m20: :m20:
-
ก๊ากๆๆๆ อินังน้องไปป์ พึ่งหายเจ็บ ก็หาเรื่องเจ็บ(ตรูด)อีกจนได้ :laugh:
รอตอนต่อไป
-
555555 p'kin dai kamrai thiisud kha kraw nii,,hu hu hu...
-
ไปป์ . . . เพิ่งฟื้นไข้ได้ข่าว 55555555555
-
โธ่! ลูกพี่ไปป์ เจ็บตูดอีกเเร้ววววว.
-
555 เสร็จภคินอีกรอบจนได้
:L2: :L2: :L2:
-
ฮาภคินอ่ะ จะให้ไปป์กินพอนสแตน :m20:
คินน่ารักมากเลยอ่ะดูแลไปป์อย่างดี :o8:
และแล้วไปป์ก็เสร็จภคินอีกต่อไป55555.
-
อั๊ยยะ
น้องไปป์เมาแล้วยั่ว 555
เสร็จไปอีกหนึ่งดอก กร๊ากกก
-
อยากจะกรี๊ด ๆๆๆๆ >_< ไปป์เมาแล้วยั่ว+ฮามาก
โดนคิณจัดเต็มแน่ๆ ชอบเรื่องนี้จังค่ะ
-
กร๊ากกกกกกกกกกกก!!!!!
น้องไปป์จ๋า จะฮาไปไหนจ๊ะ 5555
เห็นไหมในที่สุดก็เป็นปาร์ตี้(เสียตัว)อีกครั้ง
ภคินน่าร๊ากกกกก
เดอะแกงค์ก็น่ารัก สรุปทั้งฮาทั้งน่ารักกันจริง ๆ
สวัสดีปีใหม่จีนด้วยคนนะคะ ^^
-
:laugh: :laugh: กร๊ากกกกกกกกกกกกก ไปป์วันเสียตัวจริงลูก โดนคินมันกินอีกจนได้ แต่เมาแล้วเรื่อนจริง อ่านไปอย่างฮา พี่ป๊อด กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m20:
แต่แอร๊ยยย น้องอัคมา แล้วลุงไปไหน คึคึ :-[
-
เรื่อนและรั่ว ขาดว่าภคินต้องวางแผนมอมเหล้า ไปป์ทุกคืนแหงมๆหลังจากวันนี้นะ ^^
-
ฮากันเข้าไป สนุกดีครับ
ไปป์เมาแล้ว "เรื้อน"ได้โล้เลยอ่ะ
“จำไม่ได้ว่ะ... ไม่ได้วัดไว้ รู้แต่ว่าเยอะอยู่เหมือนกัน”เจอคำตอบนี้เข้าไปฮา กระจาย
สวัสดีปีใหม่จีนเช่นกันนะครับคนแต่ง รวมทั้งเพื่อนๆท่านอื่นๆในเล้าด้วยนะครับ
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
หนูไปป์ไปซะแล้ว...ภคินอย่างคุ้มเลย
มอมเหล้าบ่อย ๆ
-
ภคิณ... o18
-
ฮามากเลยไปป์ เมาแล้วร่าเริงสิบเท่า :กอด1:
-
คินกลัวไม่ตรงคอนเซฟกับชื่องาน แล้วไปป์ก็ต้องเสียตัวกันอีกรอบ 55
-
น้องไปป์หาเรื่องอีกแล้วนะคะ
เจ็บครั้งนี้ ก็อย่าได้ไปโทษใครก็แล้วกัน
ยั่วไม่รู้ตัวขนาดนั้น สงสัยจังว่าภคินจะยั้งอยู่หรือเปล่า
-
555555 ขำว่ะ ขำที่ไปป์บอกว่า "มันไม่ได้ข่มขืน แต่มันเล้าโลมแล้วกรูสมยอม"
-
กรีดร้องพี่ไปป์จะเสียตัวรอบสองแล้ว กร๊ากกกกกกกกกกก คนอ่านจะติดตามสถานการณ์อย่างใกล้ชิดค่ะ :m20:
-
โคตรเรื้อนเลยไปป์ :laugh:
-
ยาวสะใจ :pig4:
-
หายเจ็บปุ๊ปก็หาเรื่องให้โเนปั๊ป 555
-
เพิ่งหายแท้ๆ
แต่ก็ดี จะได้ชินๆ 555
:z1:
-
โดนแน่ๆ
-
ไว้อาลัยให้ไปป์ 2 นาที
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก ไปป์เอ้ยยย ซวยล่ะลูก
เดี้ยงไปอีกอาทิตย์แหง :laugh: :laugh:
ทีหลังคินแม่มต้องแม่มวันเว้นแหง o18
เพื่อนๆแม่มฮามากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ช่วยกันรุมชิ๊บอ่ะ o13
-
โหด มัน ฮา สุดๅๅ
ตื่นมาเจ็บหนักอีกแหงๆ :mc4: :mc4: :mc4:
-
ไปป์เมาแล้วรั่วมากกกก เรื้อนดีจิงๆอ่ะ
-
เมาแล้วรั่ว ยั่วภคินซะงั้น
-
555 ไปป์รั่วเกิน ฮามากๆ
-
งานนี้เป็นหนักกว่าเดิมไหมเนี่ย ได้กำไรแบบนี้คินต้องติดสินบนให้เพื่อนเพิ่มหรือเปล่า
-
ไปป์เมาแล้วเรื้อนจริงๆ เลยเสร็จภคินอีกจนได้ :haun4:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ภคินน่ารักกกกกกกกกกก *โบกป้ายไฟแม่ยกภคินค่า(ไม่ใช่ไอ้ค่านะ55*)
โอ้ยชอบตอนนี้ัง น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกก><!
ชอบตอนขอโทษอ่ะ งื้ออออออออออออออ ฟัดพี่คินนนนนนนน><!
ไปป์เมาแลดูจะรั่วมากกกกกกกก เรื้อนโคตรรรรรรรร5555555*
เมาแล้วยั่วชิบ พอมีครั้งแรกก็มีครั้งต่อๆไปสิน่า โดนจัดอีกดอกเลย555*
ต้องเจ็บบ่อยๆค่อยๆชิน?ก๊ากกกก ร่างกายจะได้ปรับตัวได้อิอิ
แล้วตกลงภคินกี่นิ้วคะ :z1:
555555555555555555555555555555*
ขอบคุณค่ะ
-
ไปป์มึงอย่างแรดอ่ะ แก้ผ้าอ่อยผช. ถ้าภคินไม่ปล้ำก็บ้าแล้วววว
พี่.... พี่ค่า อ๊ากกกกกก คิดถึงตัวเทอที่สวด!!
-
o13
น้องไปป์เจ็บตรูดมั้ยจ๊ะ
-
ไปป์อย่างฮา เมาแล้วโคตรรั่ว :jul3:
-
น้องไปป์ปากแข็งไปด๊ายย ต้องให้พระเอกภคินช่วยซะแระ 555+ :laugh:
นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่อ่านแล้วสบายใจ หายเครียด(จากงาน) แต่ละคนฮากันเข้าไป :m20:
แต่พอมาถึงจุดนี้แล้ว น้องไปป์กับภคินดูน่ารักมากขึ้นนะ ดูแล้วมีมุมเขินมั่งไรมั่ง น่าร๊ากก :กอด1:
-
เสร็จคินอีกแล้วไปป์
:oo1:
-
โดนงับแบบไม่รู้ตัวด้วยน่ะ :laugh:
-
เมาได้ฮามาก :laugh:
-
เหมือนอ่านเฟลอยู่เลย
มาครบทุกมุก ตั้งแต่พลังวิญญาณยันริวจิตสัมผัส
ไปป์แม่งเมาแล้วเรื้อนโคตรฮา :laugh:
-
ไปป์เมาแล้วรั่ว :m20:
แถมคืนนี้โดนจัดไปอีก1ดอก :-[
-
555 หาเรื่องใส่ตัวเองอีกเนอะไปป์
พึ่งหายไปเองนะ จะป่วยอีกแล้วรึ?
แต่ก็อยากให้เมาบ่อยๆเหมือนกันนะเนี่ย
รอตอนต่อไปค่ะ
ปล.พี่อาร์ทททททท โผล่มาหวีดแวบๆแล้วก็จากไป 5555
-
โดนอีกแล้วซิไปป์ :haun4: :haun4:
-
ไปป์เมาแล้วรั่วนะตัวเทอ :z2:
+1จ๊า
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อิไปป์!! แกนี่เมาไม่รู้เรื่ิองอะไรเลยนะยะ
จะเสียตัวรอบสองแล้ว ฮิ้วววววววววว!!! >___<
-
เมาขนาดนี้ พากลับมาถึงห้องได้กับลำบากแล้ว
แต่พอถึงแล้วกลับคึกยิ่งกว่า ดีใจกับภคินอีกรอบ ฮิ้ววววว :laugh:
-
555 น้องไปป์ มาทีไรคนอ่าน :laugh:อารมณ์ดีทุกที
ในที่สุดภคินก็ :oo1: อีกครั้ง น้องไปป์อยากมายั่วก่อนทำไมล่ะ
ครั้งนี้..ครั้งที่น้องไปป์ ม่ายยย...มาววว...นี่คงทั้งรั่วทั้งเสี....ว อิ อิ
-
เหมือนไปป์จะยังไม่รู้ว่ากำลังจะเสียตัวให้คินอีกครั้ง555 :oo1:
-
gเสร็จเเน่ๆไปป์ อิอิ
-
+1 นู๋ไปร์ กะ ภคิน :jul3:อ่านไปขำไป จริง ๆ หัวเราะ เสียงดัง :m20: :m20:ชอบจริงๆ ไปร์รั่วน่ารักอ่ะ :z1:
-
อื้อหือ ฮาตลอดศก อ่านกี่ทีๆ ก๊ฮา o13
หนุ่มกัญชา จะพา ฟาฟ่า เสียตัวอิกคู่ไม๊อ่า???
-
เสียตัว อะเกน ๕๕๕๕
-
กรี๊ดดด พี่คุณ ขาคิดฮอดหลายเด้อค่ะ :-[
ขำไปป์ตั้งฉายาภคินแบบนี้มันเข้าตัวนะเว้ย "ไอ้ภคินกินผู้ชาย" คิดได้เนอะ
อยากบอกไปป์ว่า "ไม่นานไปป์คงคุ้นเคยความเจ็บและชินไปเอง"กร๊ากกก ครึครึครึ
-
สมกับเป็นปาร์ตี้เสียตัวจริงๆ หึหึ
ไปร์เมาแล้วเรื้อนอย่างที่ภคินบอกเลย 55555+
เมาแล้วเรื้อนผสมกับยั่ว=เสียตัว หึหึ
-
:laugh: ไปป์เมาแล้วรั่วมาก คงต้องเจ็บตูดไปอีกนาน 555
-
น้องไปป์น่ารักน่าโดนกดจริงๆนั่นแหละ 5555
เสร็จไอ้พระเอกเค้าอีกรอบแล้วไปป์เอ้ย :z1:
เดอะแก๊งค์ฮามากกกกกกกกกกก โดนเฉพาะคู่หูรักยม :m20:
-
ไปป์~~~~~~~ แกเสร็จไปอีกหนึ่งประตูสินะ แอร้ยยย
ตอนนี้คินน่ารักกกกสาสสสเลยค่า โอ้ยยยเขิน
>//////<
-
“เฮ้ย... พี่ป๊อดมาห้องเราว่ะ”
ไอ้เรื้อนเอ๊ยยยยยย ฮาจนแป๊ปซี่พุ่งเลยมั้ย!!
:กอด1: รวบกอด :กอด1:
-
:mc4: o15
-
โอยยยย
ไปป์ถ้าจะเมาแล้วเรื้อนขนาดนี้นะ
น่าเอาของภคินยัดปากจริงๆเชียว
จะได้เงียบปากไปซ่าาา (ซาดิสต์มากชั้น)
แต่ละคน แต่ก็นะ ตื่นเช้ามาคินโดนด่าแน่ๆ
วนกลับอิหรอบเดิม 555
-
ไปป์เมาแล้วรั่วขนาดนี้ เป็นทีของคินเลยนะ
-
อ่านแล้วคล้ายจะเป็นคนบ้า หัวเราะก๊ากๆตลอดเวลาตั้งแต่ประโยคแรกยันประโยคสุดท้าย
ฮามากกกกกกกกกกก อ่านอีกเืรื่องกำลังเศร้า มาต่อเรื่องนี้ตัดอารมณ์อย่างแรงอ่ะ 5555
รักภคินเหลือเกิน <3 ผู้ชายคนนี้เกินมาเผื่อไปป์จริงๆ แต่โมเม้นท์หวานกันตอนนี้น่ารักมาก
ตั้งแต่ต้มข้าวต้มให้กิน ไปซื้อพอนแสตนให้ อันนี้ขำโคตรรรรรรรรร แล้วยังจับมือหลังพี่เดียวดาย
โอ้ยยยยยยย น่ารักอ่ะ =//////////= แต่ตอนรักยมแซวไปป์ว่าภคินเอาขาไปป์พาดคอ
นี่ฮาไปถึงโลกหน้าเลยอ่ะ 5555555 แล้วยังสั่งให้หายเจ็บตูดภายในสามอาทิตย์ ก๊ากกกกกก ชอบวุ้ย!
แต่เพิ่งหายเจ็บตูดตอนกลางตอน ท้ายตอนหาเรื่องเจ็บตูดอีกแล้วนะไปป์ 5555555
-
สงสยไปป์ต้องกลับไปป่วยอีกรอบแน่เลย
-
วีรกรรมเมาแล้วรั่วนอกสถานที่แบบนี้ หนูไปท์ ต้องโดนเม้าท์ไปอีก3เดือน
-
เพิ่งจะหายดี
ก็ยั่วเค้าให้ต้องเจ็บตัวอีกละ
-
เมาแล้วรั่ว เพิ่งจะหายเจ็บไม่ทันไร
จะโดนอีกแร่ะ :m20:
-
แล้วจะต่อตอนกัดคอจนจบไหมอ่ะ..... :impress2: :กอด1:
-
แกเมาได้เรื้อนมากอ่ะปอนด์ ไม่แปลกใจเลยทำไมสนิทกับแซ็กได้5555555
ตอนนี้เป็นตอนที่บรรยายฮาไม่ไหวจะเคลียร์จริงๆ กร๊ากกกกก ไปป์ได้ใจมาก! ภคินก็นะ เขาเพิ่งหายยังจะไปซ้ำเขาอีก เอ๊ะ แต่เหมือนมีคนบอกว่าเวลาออกกำลังกายถ้าทำแล้วเจ็บต้องซ้ำ? ตรรกะนี้ใช่มะพ่อพระเอก~~~~
ไม่สิๆ ตอนนี้ต้องเรียกหนุ่มเมากัญชาว่าพระเอกแล้วสินะ ก็เขาเป็นถึงพระเอกละครนี่นา! (แล้วภคินจะเป็น..ตัวประกอบ?/โดนไอ้เน่าเฉี่ยว/)
บทจะหวานก็หวานซ้าาา บทจะฮาก็ฮาน้ำตาไหล นี่เรานั่งอ่านตอนคาบว่างเพื่อนหันมามองหน้าเลยอ่ะ55
รอตอนต่อไปค่า
ปล. เพิ่งนึกขึ้นได้ๆ อัคโผล่!!!!!!! แปะๆๆๆๆ/ปรบมือ~~~~~~~/ ต้อนรับหนุ่มไฟค่า แอบคิดถึงลุงน้ำนิดๆนะเนี่ย ว่างๆแถมตอนพิเศษสักหน่อยมั้ยคะพี่คนเขียน??? :impress2:
-
o18
ภคิ๊นนนนน
ทำไปป์ได้ลงคอ หุหุ
ไปป์น่าร๊ากกกก ชอบที่สุดเลย
-
ไปป์เมาแล้วรั่วมาก :laugh:
-
จากใจ เป็นตอนที่อยากรู้ที่สุด เหตุการหลังเสียตัว 55555
ปัจจุบัน โดนอีกแล้ววว
ไม่เป็นไรหรอก
เจ็บบ่อยๆค่อยๆชิน
ว้าวววว มีความสุขจัง :impress2: :-[
-
แอร๊ยยยยย น่ารัก
อ่านฟิคเรื่องนี้แร้วหายเครียดเรยยยยย 5555
เพราะในช่วงหลังๆมานี้ ฟิคในเล้ามีแต่ดราม่าๆทั้งนั้น (กระซิกๆ)
ไปป์ พอเมาแร้วน่ารัก น่าจับกดมากกกกก เจ็บตรูดอีกแร้วล่ะสิ กร๊ากกกกก
ขอให้เรื่องนี้น่ารักๆ แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ นะคะ ไม่เอามาม่าาาาา โฮกกกกกก
-
:impress2: :impress2:เมาแล้วยั่วงี้ิ เด้วจะโดนภคินมอมบ่อยนะไปป์
ตื่นมาโดนด่าอีกแน่ๆภคิน5555
-
อ่านตั้งแต่ต้นจนถึงปัจจุบัน ลุ้นคินแทบแย่ ว่าเมื่อไหร่จะเผด็จศึกได้ 55+
เดี๋ยวลุ้นคู่ฟาร์กับอาร์ทต่อ
-
ภคินกินผู้ชาย!!!! ให้มันฮาตั้งแต่ต้นเรื่องอย่างนี้สิ!! 5555
คินมันก็กินแต่แกนั่นแหละไปป์!!!!!!!!!!!!!!!!
เมาแล้วเรื้อนด้วยยั่วด้วยแบบนี้เริ่ดนะลูกไปป์! ชอบๆๆๆ
ตัดจบได้ค้างมากๆๆๆๆๆๆๆ รีบอัพนะ! ลุ้นๆๆๆ ><
-
อ่านทีไรก็นั่งหัวร่อทุกที :m20: :m20:
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
:bye2:
-
ไปป์ เธอช่างน่าสงสาร :laugh:
เป็นที่รักของเพื่อนซะจริง
ไปป์นอนงับหูคิน แล้วคินงับอะไร :-[
-
ภคินเก็บเลเวลใหญ่เลยนะ คนเมาแกก้อไม่เว้น 555
ไปป์ถ้าแกจะตลกกลาดเกลื่อน แถมเมาแล้วเรื้อนขนาดนี้
-
พรืดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แอบสงสารฟาร์ พ่อตัวเองเมาแล้วเรื้อนแบบนี้......เจอกับเพื่อนไปอีกคน กร๊ากกกกกก
-
Room 48
ในใจไม่เคยมีผู้ใด จนความรักเธอเข้ามา ทำให้ดวงตาฉันเห็นความสดใส ข้างกายไม่เคยมีผู้ใด จนความรักเธอเมตตา เป็นพลังให้ฉันสู้ต่อไป บนโลกที่โหดร้าย... เหลือเกิน
“พี่ป๊อด!!!!!!”
เฮือกกกกกกกกกกกกกกกกกกก... ดวงตาของผมพล่านเลือนจนเห็นสีขาวเป็นจุดวาบ ๆ ยิ่งสะดุ้งจนลุกพรวดขึ้นมานั่งและตะโกนสุดเสียงแบบนี้ยิ่งทำให้สมองที่ยังไม่เข้าที่ปวดแปล๊บขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ผมยกมือขึ้นกุมหัวพลางร้องอูยออกมาเบา ๆ รอจนดวงตาปรับสภาพเข้ากับแสงอาทิตย์ได้แล้วจึงปรากฏภาพเบื้องหน้าค่อย ๆ ชัดเจนขึ้น...
พระเจ้า... บอกกูทีว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น
ไล่มาตั้งแต่ถังน้ำที่พลิกคว่ำกลางห้องจนมีน้ำเจิ่งนองเป็นแอ่ง ผ้าขนหนูสีขาวก็พลอยชุ่มไปด้วย... ค่อย ๆ ไล่สายตาขึ้นมาที่เตียงนอนที่มีสภาพเหมือนเพิ่งผ่านสงครามโลกครั้งที่ 3 มา ผมรีบเปิดผ้าห่มออกดู อืม... ไม่เหลืออะไรแล้วชีวิตกู... จบสิ้นแล้วทุกสิ่ง... เหลือบไปมองไอ้คนร่วมห้องที่ตอนนี้ยังนอนหลับสบายใจเฉิบ ภคินที่นอนเปลือยเปล่าซุกหน้าลงถูไถกับหมอนแล้วครางอืออย่างมีความสุข ผมกำหมัดแน่นด้วยแรงโทสะ...
ก่อนดวงดาวจะเต็มฟ้า ก่อนชีวิตจะรู้คุณค่า ก่อนสิ้นศรัทธาจากหัวใจ ก่อนที่คนอย่างฉันจะหมดไฟ
พี่ป๊อดครับอย่าเพิ่ง มันยังไม่ใช่เวลาของพี่... เมื่อคืนไอ้ภคินปล้ำผม....ใช่!!ต้องใช่แน่ ๆ ผมไม่มีทางสมยอมให้มันสูบไปป์หรอก มันรอโอกาสจะโจมตีผมมานานแล้วนี่ ไอ้เหี้ยเอ๊ย..ฉวยโอกาสตอนกูเมางั้นเรอะ!! ขอกูตั๊นหน้ามันสักทีวะ ผมง้างหมัดขึ้นสุดแขนเตรียมจะซัดให้หน้าหงาย...
ในใจไม่เคยมีผู้ใด จนความรักเธอเข้ามา ทำให้ดวงตาฉันเห็นความสดใส
ทำไมพี่ป๊อดต้องห้ามผมด้วยวะ ผมสบถดัง ๆ แล้วคว้ามือถือที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงมาดูอย่างหงุดหงิด เรื่องแก้แค้นเอาไว้หลังคุยโทรศัพท์ก็ได้... อ้าวเฮ้ย... ไอ้น้องสาวตัวดีมีอะไรโทรมาแต่เช้า
“อือ....ฮัลโหล...ว่าไง”
“พี่ไปป์ กว่าจะรับนะ! เชอร์โทรจนมือหงิกแล้ว” เสียงใส ๆ ดังลอดโทรศัพท์ออกมา “ทำอะไรอยู่เนี้ย เพิ่งตื่นรึไงเสียงอู้อี้เชียว”
“เออสิ... เล่นโทรมาซะเช้า”
“เช้าอะไรเล่า นี่มันสิบเอ็ดโมงแล้วนะพี่ไปป์” เชอร์ว่าพลางหัวเราะ... แต่สิบเอ็ดโมงของผมถือว่าเช้าจริง ๆ นะ...
“แล้วนี่โทรมามีไรเปล่าเนี้ย?”
ไอ้เชอร์หัวเราะลอดมาตามสาย “มีอะไรอยู่หน้าห้องพี่ไปป์ไม่รู้อะ...”
“ฮะ!?...อะไรของมึงเชอร์” ผมยกมือเกาหัว... เฮ้ย สมองกูยังกึ่ม ๆ ไม่เข้าที่เปล่าวะ “อะไรหน้าห้อง? ห้องใคร?”
“โอ๊ย... พี่ไปป์อย่าโง่ได้มั้ย!! ออกมาหน้าห้องพี่ตอนนี้ แค่นี้นะ” ตรู๊ดดดดดดดด... ตรู๊ดดดดดดดดด... มันตัดสายไปแล้วครับ ตัดลงไปพร้อมกับสติสัมปชัญญะของผม
เฮ้ย... ไม่จริงมั้ง มันต้องไม่ใช่แบบนั้นสิ
อะดรีนาลีนในร่างกายสั่งให้ผมลุกพรวดขึ้นมาแล้วก้าวขาออกจากเตียง โอ๊ย... แผลเก่าที่เพิ่งหายไปได้ไม่นานกลับมาปวดแปล๊บอีกครั้งจนแทบทรุดเหมือนจะเตือนใจว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นระหว่างผมกับภคิน ผมคว้ากางเกงบ็อกเซอร์ตัวที่ใกล้มือที่สุดมาสวม แล้วออกวิ่งอย่างทุลักทุเลไปที่ประตูไม้เนื้อเงาวับ หัวใจเต้นตึกตัก เร็วขึ้น... เร็วขึ้น... จนควบคุมไม่ได้ โลหะเย็นในกำมือผมกำลังถูกบิด และ...
“เซอร์ไพรรรรรส์!”
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ผมกระแทกประตูใส่หน้าไอ้น้องสาวที่ยิ้มร่าอยู่ หันหลังเข้าหาประตูแล้วหอบหายใจแฮ่ก ๆ ไม่จริง... ไม่จริงใช่มั้ย?
“พี่ไปป์ปิดทำไม เปิดให้เชอร์เข้าไปก่อนดิ” เชอร์ว่าแล้วเคาะประตูปัง ๆ
“แป๊บนะเชอร์...พี่โป๊อยู่” ผมตะโกนพลางลนลานวิ่งไปที่ห้องนอน เสือกมาสะดุดรองเท้าผ้าใบเน่า ๆ ของไอ้ภคินที่ถอดเกะกะหน้าห้องอีก สะดุดแล้วเอาตูดลงพื้นดังป้าบ... โอ๊ย... เจ็บจนน้ำตาเล็ดอะครับ ผมคว้าเกือกเน่า ๆ แล้วลุกขึ้นวิ่งต่อไปที่ห้องแล้วเหวี่ยงมันออกไปสุดแรงแค้น
ป้าบบบบบบบบบบ
มันลอยวิ่วเข้าไปวางป้าบบนหน้าไอ้ภคินพอดีไม่ขาดไม่เกิน ไอ้พระเอกสะดุ้งเฮือกขึ้นมานั่งเอามือลูบหน้าป้อย ๆ มันก้มมองรองเท้าข้างนั้นบนเตียงก่อนจะเลื่อนมาส่งสายตาอาฆาตแค้นให้ผม เป็นเชิงว่า ‘โยนมาหาพ่อมึงเหรอ’ หน้าหล่อ ๆ เป็นลายตารางพื้นรองเท้าแดงเป็นปื้นสะใจผมยิ่งนัก
“ไอ้เชอร์มา!”มันเบิกตากว้าง สาบานจริง ๆ ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนไอ้เชอร์เป็นเมียผม แล้วไอ้ภคินเป็นอิหนูที่ผมซุกไว้ งานนี้จะมีปีนออกไปหลบนอกหน้าต่าง ใต้เตียง ในตู้มั้ยวะ... นี่ตกลงกูรับบทเป็นสินธร ไอ้เชอร์เป็นคุณเด่นจันทร์ ส่วนไอ้ภคิน..... เออ เหมาะกับมันดีนะ
“มึงใส่เสื้อผ้าก่อนเลย เร็ว!!” มัวแต่เถียงกันมีหวังไอ้เชอร์พังประตูเข้ามาแน่ ๆ ผมคว้าเสื้อยืดที่พื้นขึ้นมาสวมพลางสบถเรื่องรอยจูบที่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่ามาจากไหน บอกว่าพี่มันเป็นไข้เลือดออกไอ้เชอร์มันคงโง่เชื่อหรอก ไอ้ภคินที่สติเริ่มปรับเข้าที่หลังโดนรองเท้าบินก็คว้าเสื้อผ้ามาใส่บ้าง คือมันลุกขึ้นเดินแก้ผ้าในห้องแบบไม่อายผมเลยนะ...
พอสภาพขอเราเข้าที่แล้ว ผมรีบถลกเอาผ้าปูที่นอนไปห่อกอง ๆ ไว้ที่พื้นแล้ววิ่งกลับออกไปที่ประตูด้วยตูดที่ระบมไปหมดเพราะเกรงว่าจะไปนานจนน้องสาวผิดสังเกต
“แฮ่ก... แฮ่ก... โอเค เข้ามาได้...”
“โห... ให้รอตั้งนาน ซ่อนผู้หญิงไว้ในห้องเหรอพี่ไปป์” ถ้ากูบอกว่าซ่อนผู้ชายมึงจะตกใจมั้ย? มันเดินหิ้วกระเป๋าเดินทางใบเล็ก ๆ เข้ามาในห้องแล้วมองสำรวจไปทั่ว... “ห้องพี่ไปป์ของเยอะขึ้นป่ะ งี้ตอนขนของออกไม่ลำบากแย่เหรอ เฮ้ย..ทำไมมีกระดานเขียนแบบด้วยอะ....แล้วโมเดลบ้านนี่บริหารเค้าสอนด้วยเหรอ”
“เอ่อ... คืองี้เชอร์ พี่เพิ่งหาเมทได้ว่ะ”
“แล้วไม่บอกแม่นะ หลอกเอาเงินแม่นี่นาพี่” เชอร์วางกระเป๋าลงบนเก้าอี้ของโต๊ะกินข้าว มันอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงผ้าร่มสบาย ๆ ประหนึ่งแต่งตัวอยู่บ้าน แถมผมยังยุ่ง ๆ อีกต่างหาก แปรงฟันยังวะเนี้ย “เดี๋ยวเชอร์จะฟ้องแม่”
“ไอ้ขี้ฟ้อง!!!” กวนประสาทนัก...น้องใครวะ “แล้วนี่อยู่ ๆ โผล่มาได้ไงวะ”
“เดินมามั้งพี่”
“เออ... ว่าละทำไมขาใหญ่เชียว” มันตวัดสายตาค้อนควับประหนึ่งเอามีดกรีดหน้าผม ผมเลยได้โอกาสหัวเราะตัดหน้ามันก่อนซะเลย “แล้วทำไมไม่โทรบอกพี่ก่อน”
“ไม่งั้นจะเรียกว่าเซอร์ไพรส์เหรอพี่” เชอร์เริ่มแกะกระเป๋าเดินทางแล้วเอาขนมที่เขาแจกบนรถทัวร์ออกมายื่นให้ผม “อ๊ะ! ของฝากจากเชียงใหม่”
“ซาบซึ้งมากน้องรัก กูแทบจะร้องไห้เลยทีเดียว” โลโก้บริษัทรถทัวร์ติดหราเชียวนะมึง.. “ตกลงจะบอกพี่ได้รึยังว่ามาทำไมแล้วนี่มาหอพี่ถูกได้ไง”
“พี่ไปป์... จำที่เชอร์โทรมาคุยเรื่องสอบตรงมหาลัย XX ได้มั้ยพี่ นั่นแหละ... เชอร์มาสอบ” มันยักไหล่ “ส่วนเรื่องมาที่นี่ได้ไงก็ไม่เห็นยากเลย เอาที่อยู่บนซองจดหมายพี่ยื่นให้แท็กซี่มันก็มาส่งถึงที่แล้ว”
“บ้าเอ๊ย... ทำไมไม่โทรบอกก่อนวะ เล่นอะไรเป็นเด็ก ๆ”
“พี่ไปป์นั่นแหละ! เมื่อคืนไปก๊งเหล้ามาใช่มั้ย กลิ่นเหม็นหึ่งเลย แล้วเชอร์โทรจนสายแทบไหม้ก็ไม่มีหมาไหนรับสักตัว”
“ก็... เอ่อ... นิดนึง” เสียงพี่ป๊อดสลับกับเสียงครวญครางเมื่อวานมันวนเวียนในหัวผมอย่างบอกไม่ถูก โอ๊ยยยย..ตายยยยยยยย
“เชอร์เพลีย ๆ ว่ะพี่ ขอไปนอนต่อแป๊บนะ” มันลุกขึ้นเดินพรวด ๆ ไปที่ห้องจนผมผงะแทบหงายหลัง แต่พอตั้งสติได้ก็รีบยันตัวขึ้นแล้ววิ่งไปคว้าไหล่เอาไว้ แต่ไม่ทันแล้วมันขยับลูกบิดห้องนอนไอ้ภคินไว้เรียบร้อย
“แกจะเปิดห้องนอนคนอื่นได้ไงวะ”
“อ้าว...แล้วห้องพี่ไปป์มันห้องไหนกันล่ะ”
“หะ...ห้องนู้น....” ผมลากตัวมันไปอีกห้องนึง รีบร้อนซะจนแทบจับยัดเข้าห้อง
“ทำไมห้องพี่ไปป์รกจัง อย่างกับห้องเก็บของ แน่ใจนะว่าสิ่งมีชีวิตนอนที่นี่ได้” ผมถึงกับหน้าตึงพูดอะไรไม่ออก ก็มันจะไม่รกได้ยังไง...ผมใช้เป็นห้องเก็บของจริง ๆ นี่หว่า การ์ตูน...แผ่นเกมส์วางบนเตียงกันให้รึ่ม แม้ว่าจะเก็บ ๆ ให้ไอ้เชอร์เห็นแต่มันก็นอนไม่ได้อยู่ดีแหละครับ... ฝุ่นเยอะซะขนาดนี้..
“พี่ไปป์”
“อะไร...” กูกำลังปัดฝุ่นให้มึงอยู่นะครับไอ้น้องสาว
“มีอะไรปิดบังเชอร์อยู่ใช่มั้ย”
ตุบ...... หนังสือการ์ตูนในมือร่วงผล็อยลงมากระแทกพื้น ผมรีบลนลานคว้ามันขึ้นมากองบนโต๊ะแทน “ปิดบังอะไรมึง....บ้าเปล่า แฮะ ๆ ๆ ๆ”
“เวลาโกหกพี่ไปป์จะกระดิกหูทุกที”
“ตลกละมึง...คนนะไม่ใช่หมา” ผมก้มลงไปดึงผ้าปูที่นอนให้เรียบตึงประหนึ่งเป็นเซอร์วิสจากโรงแรม “ไหนบอกว่าเพลียวะ...ซักพี่จังเลย นอนไปเลย นอนนนนนนนน!!!”
“พี่แอบซ่อนอะไรไว้อีกห้องใช่มั้ย” มันกดเสียงต่ำเป็นเชิงขมขู่ผม... “ผู้หญิงใช่มั้ย พี่ซุกแฟนไว้กกใช่มั้ย”
สาบานได้ว่าไม่มีอะไรน่ากลัวไปกว่าผู้หญิงตอนพยายามจับผิดอีกแล้ว...
“เชอร์!!!มันไม่มีอะไรนะโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!” ผมรีบเข้าไปดึงแขนมันไว้ เพราะอยู่ ๆ ไอ้เชอร์ก็วิ่งออกไปคว้าลูกบิดอีกห้องไว้ทันที โอ๊ย....หัวใจกูจะวายครับ ตาย ตาย ตาย!!
“พี่ไปป์ปกปิดเชอร์ไม่ได้หรอก เมทอะไรนั่นไม่มีใช่มั้ย แม่นั่นเป็นใครขอเชอร์เห็นหน้าหน่อยสิ” กลายเป็นสงครามแย่งชิงลูกบิดประตูไปแล้ว... เมื่อผมกับมันยื้อแย่งกันหมุนไปคนละซ้ายทีขวาที แน่นอนว่าแรงผู้หญิงอย่างมันย่อมแพ้เป็นธรรมดา ผมรวบข้อมือมันพยายามลากกลับไปทางเดิม ประหนึ่งจะพาไปขืนใจ “โอ๊ย....พี่ไปป์มันเจ็บนะ ยิ่งพี่ทำแบบนี้เชอร์ยิ่งมั่นใจว่ามันต้องมี......”
แกร๊ก
ลูกบิดโลหะถูกหมุนจากภายในช้า ๆ วินาทีนั้นทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหว สายตาทั้งสองจับจ้องไปที่เบื้องหลังประตูไม้แผ่นนั้น ผมกลืนน้ำลายดังเอื๊อก...
“เสียงดัง”
ตึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง..... ไอ้ภคินยืนทำหน้ามุ่ยคิ้วขมวด หัวเหอฟูแทบจะเป็นอัฟโฟร มืออีกข้างกำลังล้วงเสื้อเข้าไปเกาพุงแกร่ก ๆ หน้ายังยับเป็นรอยหมอนอยู่เลย สภาพทุเรศทุรังสิ้นดี...
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” ผมรีบตะครุบปากน้องสาวไว้ เชี่ย! กรี๊ดหาพ่อมึงเหรอไอ้เชอร์... เฮ้ย พ่อมึงก็พ่อกูนี่หว่า มันไม่ใช่ประเด็นครับ ประเด็นคือแม้ว่านี่จะเป็นหอรวม แต่อยู่ ๆ มีผู้หญิงมากรี๊ดในห้อง เขาจะไม่คิดว่าพวกผมลากมันมาข่มขืนเรอะ ไอ้ภคินทำหน้ามึน ๆ มองไอ้เชอร์ที่พยายามกลั้นเสียงกรี๊ดในลำคอ ผมรอจนมันตั้งสติได้จึงค่อย ๆ เลื่อนมือออกจากปากมัน ปล่อยปุ๊บมันรีบหันมาว้ากใส่ผม
“พี่ไปป์ทำไมไม่บอกเชอร์ก่อน!!”
“.......”
“เชอร์จะได้แต่งหน้า”
ไอ้น้องนรก....
………………………………………………………
……………………………………….
……………………………
……………..
“อ๋อ...พี่คินคงลำบากมากสินะคะ พี่ไปป์น่ะติดเกมส์คงเปลืองค่าไฟน่าดู”
“ไม่หรอกครับ พี่ก็เปิดไฟทำงานดึกบ่อย ๆ เปลืองไฟพอกันแหละครับ”
“ขยันทำงานดีจังเลยค่ะ”
ผมแอบหันไปทำหน้าแหยง ๆ ใส่ไอ้ดวงตาเป็นประกายแวววาวนั่น พวกผมนั่งกันหน้าสลอนบนโต๊ะอาหารพร้อมด้วยข้าวต้มร้อน ๆ ตรงหน้าคนละถ้วยที่ใช้ไอ้ภคินไปซื้อมา...ช่วงนี้แดกแต่ข้าวต้มเว้ย ไอ้เชอร์ที่บ่นเพลีย ๆ เมื่อย ๆ บัดนี้มันเปลี่ยนเป็นคนใหม่แล้วครับ.... พอไอ้พระเอกออกห้องปุ๊บมันรีบกระโจนเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำแต่งตัวอย่างดี อ๊อ...ไม่ลืมกรีดตาเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อมานั่งแดกข้าวต้มกับพระเอกขวัญใจด้วย แรดจริงไม่อิงนิยายครับน้องผม....
เหมือนนิชคุณมามีทแอนท์กรี๊ดกับมันอะครับ ตานี่หยาดเยิ้มเชียวนะไอ้เชอร์...ไอ้น้องบ้าผู้ชายเอ๊ย ผมหลุดขำเบา ๆ อย่างเอ็นดู มันก็เป็นของมันซะอย่างนี้ล่ะ....เป็นเด็กช่างพูด ญาติผู้ใหญ่เอ็นดูมันจะตายครับ ไปเยี่ยมทีไรผมเป็นหมาหัวเน่าตลอดเลย อืม...ว่าไปมันก็โตเป็นขึ้นเยอะเลยแฮะ แต่ก่อนเป็นเด็กผู้หญิงดื้อ ๆ เอาแต่ใจคนหนึ่ง ตอนนี้มันสวยขึ้นเยอะแล้วครับ ส่วนความคิดความอ่านก็คงโตขึ้นแหละ....มั้ง
“พี่ไปป์...” มันท้าวคางจ้องหน้าผม “ทำไมพี่ดูเปลี่ยนไปอะ”
“หล่อขึ้นอะดิ”
“ที่เอานิ้วโป้งเท้าคิดเหรอประโยคนี้” มันยักคิ้วให้ อ๊ากกกกกกกกกกกกกก... ไอ้น้องนรก! “พี่ผอมลงเยอะเลยอะ โกงเงินแม่แล้วเอาเงินไปทำอะไรหือ?....”
หันไปถาม ‘พี่คิน’ ของมึงดีมั้ย? ว่าทำเหี้ยอะไรกูถึงได้ผอมแห้งขนาดนี้ ผมตวัดสายตาไปคาดโทษในขณะที่ไอ้คนช่วยลดน้ำหนักทำลอยหน้าลอยตาจิบน้ำประหนึ่งชาอังกฤษ เห็นแล้วพ่ออยากจะเหนี่ยวให้หงาย
“ปี 3 งานเยอะ....ไม่มีเวลากินข้าว” เจ็บสีข้างมากครับสาบานได้ มันทำหน้าไม่เชื่อผม ตายละ...ต้องรีบเปลี่ยนเรื่อง “แกสอบมะรือนี้ไม่ใช่เหรอเชอร์ แล้วจะรีบมาทำซากอะไร”
“เอ้า! คนเค้าก็ต้องมาเที่ยวกันสิ ไม่รู้ล่ะ... พี่ไปป์ต้องไปเที่ยวกับเชอร์ด้วยพรุ่งนี้ อ๊อ... พี่คินก็ไปด้วยกันนะคะ” นั่น... หันไปยิ้มหวานอีก โอ๊ย... แค่คิดก็ปวดหัวเผื่อวันพรุ่งนี้แล้วครับ
“ครับ น้องเชอร์อยากเที่ยวไหนเหรอครับ”
“เห็นมั้ยพี่ไปป์ พี่คินเค้ายังไม่ว่าอะไรเชอร์เลย” มันสร้างภาพครับ มึงรู้จักมันน้อยไปเชอรู้ทเอ๊ยยยยยย ไอ้ภคินหันมายิ้มแบบผู้ชนะใส่ ครับ... กูมันหมาหัวเน่าในชั่วพริบตา “พี่แอมเป็นไงบ้างคะพี่คิน”
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม...
ประหนึ่งระเบิดลงที่ฮิโรชิม่า ทุกสรรพสิ่งรอบกายผมงียบสนิท ผมตกใจจนเกือบเผลอปล่อยช้อนไหลลงถ้วยไปแล้ว ดีที่ยังจับไว้ทัน ไม่กล้าสบตากับใครทั้งสิ้นแม้แต่ไอ้ภคินที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ก้มหน้าก้มตาจ้วงข้าวเหมือนเด็กทำผิด ส่วนฝ่ายเชอร์ที่เห็นบรรยากาศชวนอึดอัดก็ได้แต่เอ๋อแดก
“คือ... พี่เลิกกับแอมแล้วครับน้องเชอร์”
“เอ่อ... เชอร์ขอโทษที่ถามนะคะพี่คิน เชอร์ไม่รู้จริง ๆ ค่ะ....”
“ไม่เป็นไรครับ ยังไงตอนนี้พี่ก็มีแฟนใหม่แล้วด้วย” เชดดดดดดดดดดดดดดดดดด... จากที่ก้มหน้าผมถึงกับสะดุ้งขึ้นมาจ้องหน้ามันแทน มันไม่ได้มองมาที่ผม แต่ยิ้มหวานให้เชอร์ “แฟนใหม่พี่น่ารักมากครับ”
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก.... เกิดมาเพิ่งเคยโดนผู้ชายหยอดต่อหน้าน้องสาวโว้ย! กูทำอะไรไม่ถูกได้แต่นั่งเก็บอาการหน้าแดง ไอ้ภคิน! ไอ้เวรเอ๊ย! มาหยอดหาป้ามึงเหรอตอนนี้ เดี๋ยวมึงได้ไปหยอดข้าวต้มในโรง’บาลแน่
“พี่ไปป์ยิ้มไรอะ”
“ยิ้มบ้าอะไรล่ะ” ว่าแล้วก็กลบเกลื่อนด้วยการยัดข้าวใส่ปาก “แล้วนี่เพื่อนไม่ลงมาสอบบ้างเหรอวะ”
“ก็มีนะพี่ มันก็ไปอยู่บ้านญาติมันสิ”
“ใจคอจะย้ายมาเรียนกรุงเทพกันให้หมดเลยรึไงวะ ทิ้งพ่อทิ้งแม่ไว้นู่น”
“ตัวเองก็มาเรียนแท้ ๆ ยังจะมาว่าเชอร์อีก” มันจิ้มหน้าผากผม “อีกอย่างเชอร์สอบตรงที่นู่นไว้แล้วด้วย ถ้าติดที่บ้าน เชอร์ก็เอาที่บ้านอยู่แล้วล่ะ”
“ขอให้มันติดก่อนเหอะ... สาธุ!”
“พี่ไปป์!”
-
จบลงด้วยการต่อยตีของพี่น้อง เหอะ ๆ เรารักกันมากครับ รักกันมากกกกกกกกกกกกกกกกก เย็นวันนั้นไอ้เชอร์รบเร้าให้ผมพาไปกิน After You อยู่นั่นแหละ ผมขี้เกียจออกบ้านเลยสัญญาส่ง ๆ ไปว่าพรุ่งนี้จะพาไปเดินเล่นแถวสยามมันถึงจะเลิกงอแง คืนนั้นมันนั่งอ่านหนังสือที่โซฟา ส่วนผมที่ไม่มีงานทำก็อ่านการ์ตูนเป็นเพื่อนมัน (พี่ชายที่ดีครับ กลัวน้องมันเหงา) ส่วนไอ้พระเอกออกไปรับจ๊อบหาเลี้ยงชีพอีกตามเคย...
เชอร์มันอยากเข้าคณะพวกที่ใช้ภาษาน่ะครับ มันเรียนสายศิลป์มา ก็คงสมัครสอบพวกอักษรศาสตร์ มนุษยศาสตร์ อะไรเทือก ๆ นั้นแหละ ผมเห็นหนังสือภาษาอังกฤษกองเบ้อเร่อแล้วปวดหัวแทนมันชะมัด จะว่าไปสมัยอยู่ม.6 เป็นช่วงที่ขยันที่สุดในชีวิตจริง ๆ แหละ อ่านหนังสือแบบไม่เห็นเดือนเห็นตะวันเลยครับ เห็นมันขยันแบบนี้แล้วผมก็สบายใจแทนพ่อแม่ขึ้นมาหน่อย ผมเอื้อมมือไปลูบหัวมันเบา ๆ อย่างเอ็นดู
“อ่านเยอะเดี๋ยวก็เครียดทำข้อสอบไม่ได้พอดี”
“ไม่เป็นไร พรุ่งนี้เชอร์จะไปเที่ยวไง ก็อ่านวันนี้ไปแทน” มันยิ้มแล้วเอียงหัวให้ผมลูบง่ายขึ้น “แล้วนี่พี่ไปป์ไม่มีงานมีการทำรึไง นั่งอ่านการ์ตูนอยู่ได้”
“เอ้า! ก็แกอ่านหนังสือ พี่จะตีดอทได้ไงวะ คิดมั่งสิ!”
“พี่ไปป์นั่นแหละ เชอร์หมายถึงไม่ทำงานทำการมั่งรึไง? ดูสิพี่คินเค้ายังออกไปทำงานเลย”
“แหม... คำก็พี่คินสองคำก็พี่คิน”
“ไม่ต้องมาทำเสียงเล็กเสียงน้อยเลยนะ พี่เค้าขยันทำงานจะตาย... ขนาดว่ารวยนะ”
“รวย? ไอ้ภคินเนี่ยนะรวย” แล้วค่าไฟเดือนที่แล้วที่มึงแปะกูไว้คืออะไร
“ก็เห็นในเน็ทเค้าว่าพี่คินเป็นลูกเจ้าของบริษัทอะไรสักอย่างเนี่ยแหละ” วันนี้นายวิรัลค้นพบแล้วว่า ข่าวสารในโลกไซเบอร์มันน่ากลัวขนาดไหน! ไอ้ภคินเนี่ยนะ ลูกเจ้าของบริษัท! บริษัทอะไรวะ ได้ข่าวว่าแม่มันขายของเล็ก ๆ น้อย ๆ เอง ไม่งั้นบ้านกูไม่รวยเป็นบิล เกตส์ไปแล้วเรอะ! “พี่ไปป์ทำไมทำหน้างั้นอะ”
“เปล่า... พี่ว่าเรื่องมันตลกดี ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ”
“พี่เค้าดูเป็นเพอร์เฟคท์แมนเนอะว่ามั้ย?” ผมเหลือบไปมองหน้าไอ้เชอร์ด้วยสีหน้าคล้ายจะอ้วกเบียร์เมื่อคืนออกมา
“ไม่!”
“ดูทำหน้าเข้าสิ อย่างกับแพ้ท้อง” มึงอย่าพูดคำนี้ไอ้เชอร์... พอนสแตนกูก็แดกมาแล้ว... คิดแล้วเครียดกับชีวิตตัวเองจริง ๆ
“ไม่มีใครเพอร์เฟคท์หรอกไอ้น้อง” ผมผลักหัวมันเบา ๆ “มันข้อเสียเพียบเลยล่ะ”
ใช่... ทั้งโสโครก สกปรก ซกมก ลามก ไม่สนใจจิตใจคนอื่น เฉยเมยกับผู้คนบนโลก คิดว่าคนทั้งโลกต้องก้มหัวให้ตัวเอง ไอ้คนแบบนี้มันมีอะไรดีวะ! พูดแล้วก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่ะ ทำไมคนแสนดีอย่างผมถึงลดตัวไปคบกับมันได้เนอะ
“น่าอิจฉาแฟนเค้าเนอะพี่ไปป์”
“ฮะ!?... อะ... เอ่อ... มะ... ไม่เห็นน่าอิจฉาเลย ซวยล่ะสิไม่ว่า”
“พี่ไปป์นี่อคติกับพี่คินเกินไปนะ ตั้งแต่สมัยอยู่โรงเรียนแล้ว แล้วนี่ไปไงมาไงมาเป็นเมทกันได้เนี้ย”
“มึงมองมันในแง่บวกเกินไปหรอกไอ้เชอร์ โดนหน้ามันหลอกแล้ว” ทำไมอารมณ์ชังสมัยอยู่โรงเรียนมันกลับมาวะ... ภคินมันเป็นผู้ชายที่น่าหมั่นไส้มาก เชื่อเลยว่าถ้าเปิดโหวตจากผู้ชายทั่วโลกมันต้องได้ที่ 1 แน่ ๆ “หอพักเขาหามาให้หรอก”
“เหรอ” มันพยักหน้า “แฟนเค้าเป็นไงอะพี่”
“ก็... เอ่อ... ดีแหละมั้ง” จะให้ตอบยังไงวะ เกิดมาไม่เคยต้องชมตัวเองนี่หว่า ผมเกาหัวแก้เก้อก่อนจะบอกให้เชอร์อ่านหนังสือสอบต่อ
เชอร์หันกลับไปสนใจกับหนังสือต่อ ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่านะ... ผมว่าแววตามันดูเศร้าลงยังไงก็ไม่รู้สิ ไม่อยากมองโลกในแง่ร้ายเลยจริง ๆ นะ... แต่เชอร์อาจจะยังชอบภคินอยู่ก็ได้ เขาว่ารักครั้งแรกเป็นความฝังใจ ถึงผมจะไม่แน่ใจว่าภคินเป็นรักครั้งแรกของเชอร์รึเปล่า พอคิดแบบนี้ขึ้นมาผมก็รู้สึกแย่ยังไงก็ไม่รู้สิ...
ชีวิตผมแม่งยิ่งกว่านิยาย แฟนคนปัจจุบันเป็นแฟนเก่าของแฟนเก่า แถมยังเป็นคนที่น้องสาวแอบชอบอีก จะมีอะไรซับซ้อนไปกว่านี้มั้ย? ผมจะได้วาด Family Tree ให้พวกคุณดู...
ไอ้ภคินกลับห้องมาประมาณห้าทุ่มได้ หอบหิ้วของใกล้หมดอายุมาให้เพียบ... ลาภปากผมกับไอ้เชอร์ล่ะ แดกกันไม่มีคำว่ากลัวอ้วนทั้งแซนด์วิช ไส้กรอก ซาลาเปา และนมกล่อง พอแดกกับเรียบวุธไปแล้วปัญหาใหม่ก็เกิด..
“พี่ไปป์จะให้เชอร์นอนไหน”
เงียบบบบบบบบบบบบบบบบ.... ผมขอเวลาสมองประมวลผลสามวินาที... “อ๊อ... ก็นอนห้องพี่สิ วันนี้เดี๋ยวพี่ไปนอนกับไอ้ภคินก็ได้”
หูยยยยยยยยยยยยยยยย... ผู้ชายเหี้ยไร ตอแหลจริงกู ที่จริงก็นอนมันอยู่ทุกวี่ทุกวัน!!!!!
“เอางั้นก็ได้” พอมันตกลงปุ๊บ ผมรีบวิ่งเข้าห้องไปเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้เรียบร้อยประหนึ่งเป็นพี่ชายผู้แสนดี แผ่นเกมส์พร้อมการ์ตูนถูกเอาไปยัด ๆ ไว้ใต้โต๊ะที่มีฝุ่นเกาะหนา ให้ตายเหอะ... ควายยังดูออกเลยว่ามันเป็นห้องที่ไม่ได้ใช้งานมาสักพักแล้ว ตอนนี้ผมได้แต่ภาวนาให้ไอ้เชอร์โง่กว่าควายแล้วล่ะครับ
“แหม... ยังกะห้องร้าง” เรื่องแบบนี้ไม่เคยจะโง่นะมึง!
“เออ... นอน ๆ ไปเหอะ เตียงนุ่มสบาย ผิวหน้าแห้ง ไม่ห่อตัวไม่ซึมเปื้อน ไส้ไม่เลื่อนยามเอนกาย” ผมตบเตียงปุ ๆ ประหนึ่งเป็นพนักงานขายเตียง เชิญชวนให้มันนอนเสียทีจะได้ไม่ต้องซักไซ้อะไรให้ผมโชว์ง่าวอีก
ไอ้น้องสาวตัวดีจ้องหน้าผมเหมือนจับผิด แต่ก็ยอมเดินไปล้มตัวลงนอนแต่โดยดี... ดีมากครับเชอรู้ทน้องรัก กูแทบจะโยนอาหารหมาในกระเป๋าให้แทะเล่นเป็นรางวัล ผมปิดไฟให้มันแล้วยิ้มบาง ๆ เอาจริง ๆ นะ...ดีใจที่มันมาหาผมจัง อันที่จริงผมเองก็คิดถึงมันไม่น้อยเลย...
“ฝันดีนะเชอร์”
“พี่ไปป์....” บรรยากาศพี่น้องแสนหวานลอยว่อนในอากาศ “รอยที่คอพี่เยอะดีนะ”
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
แฮ่ก... แฮ่ก... ไอ้น้องเวรเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย!
“ถึงเวลาของเราซะที”
เฮ้ย!” อยู่ ๆ ก็มีเงาตะคุ่ม ๆ เข้ามาเกาะจากด้านหลัง “เล่นเหี้ยอะไรเนี้ย”
ไอ้เปรตนั่นพาดแขนสองข้างลงมาที่บ่าผมแล้วตามมาด้วยหน้าคางเรียว ๆ ที่วางเกยบนบ่า ผมพยายามดันหน้ามันออกแต่ก็ไม่เป็นผล เกิดมากูจะเคยชนะมึงบ้างมั้ยวะ
“ภคิน... ปล่อย” ผมส่งเสียงขู่รอดไรฟัน
“มึงอย่าทำเหมือนเราแอบเล่นชู้กันในบ้านได้เปล่าวะไปป์” มันเขกหัวผมทีนึง นอกจากไม่ยอมปล่อยแถมลากเข้าห้องอีก มึงมันไอ้หน้าด้าน...ไอ้พวกดันทุรังสูง! มันปิดประตูล็อกเรียบร้อยก่อนจะหันมาส่งยิ้มกรุ้มกริ่มให้ผม หูยยยยยย... ขนนี่ลุกซู่ไปหมด
“ยะ... ยิ้มเหี้ยไรมึงเนี้ย”
“ตลกมึงแหละ วันนี้มึงแม่งโคตรลนเลยว่ะ” มันว่าพลางยกมือมาขยี้หัวจนผมหัวยุ่งไปหมด “กูจะบอกว่าไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้ น้องมึงจะจับได้เพราะมึงเกร็งเนี้ยแหละ ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
“หัวเราะเหรอไอ้ห่า” กูจับตีเข่าแม่ง ขนาดว่าโดนแทงมันยังหัวเราะไม่หยุดเลยครับ
“อ๊อ... โทษที กูลืมไปว่ามึงชอบเกร็งอยู่แล้ว เมื่อคืนกูก็บอกแล้วว่าอย่ากะ... อั่ก... โอ๊ย... เอากระดูกแทงทำไมวะ”
“เมื่อคืนมึงปล้ำกูทำไม เจ็บชิบหาย!”
“ปล้ำบ้าอะไร มึงออกจะให้ความร่วมมือกูดีจะตาย” มันแสยะยิ้ม “บอกให้นั่งก็นั่ง บอกให้นอนก็นอน ไป ๆ มา ๆ ทำเยอะกว่าที่บอกอีก นอนเคี้ยวหูกูอยู่ได้”
“เชี่ยเอ๊ยยยยยยยยยยยยย ไม่ต้องมาหลอกกู เห็นอย่างนั้นกูไม่ได้เมานะโว้ย... กูรู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไปบ้าง”
“งั้นมึงก็รู้เรื่องที่ตัวเองแก้ผ้า แถมไม่พอยังมาถอดของกูอีก แล้วตอนที่มึงบอกว่าจะเต้นในห้องแล้วเสือกมาเต้นบนตัวกูนี่มะ...” สัญญาณขาดหายเพราะผมอุดปากมันเอาไว้ก่อน หืยยยยยยยยยยยยยย... หน้าผมจะระเบิดอยู่แล้ว โคตรขายขี้หน้าประชาโลกเลย ปกติผมไม่ได้เมาบ่อย ๆ นะ... แต่คราวนี้มันไม่ได้ดื่มนานเลยจัดหนักไปนิดแค่นั้นเอง
ไอ้ภคินมองหน้าผมขำ ๆ สะใจมันล่ะสิที่ทำเอาผมเถียงไม่ออก ไม่พอมันยังจุ๊บฝ่ามือผมอีก เลยต้องรีบสะบัดมือออกก่อนจะโดนคุกคามไปมากกว่านี้
“คนอย่างมึงมีเหี้ยอะไรดีวะ ทำไมผู้หญิงต้องมารุมชอบด้วย”
“หน้าตาไง” มันก้มลงมายักคิ้วใส่ “ส่วนลีลานี่ต้องสัมภาษณ์คนแถวนี้แล้วว่ะ เป็นไงมั่งครับคุณไปป์เมื่อคืนโดนสูบไป... สนุกสนานมั้ยครับ” ผมปัดมือที่ทำเป็นยื่นไมค์มาให้ โอ๊ยยยยยยยยยยยย... ไอ้สมองนี่ก็ไม่ฟังกันเล้ย! สูบเลือดขึ้นมาเต็มหน้าแบบนี้แม่งก็รู้กันพอดีว่ากูเขินอยู่
“ห่วยบรม!”
“เอ้า! ถึงจะห่วย แต่ผมช่วยคุณเสียวได้นะคร้าบบบบบบบบบบ”
“แสรดดดดดดดดดดดดดด แดกตีนกูเหอะมึง” เปิดศึกกันกลางห้องครับ ผมยันตีนไปที่แข้งมันเต็มแรงจนมันร้องโอดโอย อูยยยยยยย... ขยับตัวมากไปตูดระบมอีกกู พอมันจับจังหวะได้มันก็ล็อกคอผมไว้พร้อมเอาเข่ามายันแถว ๆ ตูดกูอีก... เจ็บจนน้ำตาแทบไหลครับ
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย ไม่เล่นนะมึง มันเจ็บ!”
“เฮ้ย... ขอโทษว่ะ” มันชะงักไปพอเห็นผมร้อง อ้อมแขนนั้นค่อย ๆ คลายออก มันพลิกตัวผมให้หันไปเผชิญหน้ากับมัน “เจ็บมากมั้ย...”
น้ำเสียงอ่อนโยนเสียจนผมใจอ่อน ผมพยักหน้านิด ๆ “เจ็บ...”
ก่อนจะเข่าไปที่น้องชายมันเต็ม ๆ “แบบนี้เลยสัตว์!”
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก โอ๊ย ๆ ๆ ๆ กูขำหน้ามึงตอนนี้ไม่ไหวแล้วภคิน! ไอ้พระเอกทรุดลงไปนั่งกุมเป้าอยู่บนพื้น หน้างี้บิดเบี้ยวแทบจะเขียวอมฟ้า ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ไม่ไหวแล้วโว้ยยยยยยย หัวเราะจนน้ำหูน้ำตาไหลหมดแล้วเนี้ย
“อูยยยยยยยยย”
“ปวดมาก ๆ กินพอนสแตนแล้วหายนะมึง กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก” โอ๊ย กูอยากจะลุกขึ้นมาเซิ้งอย่างผู้ชนะ ผมเดินผ่านตัวไอ้ผู้ชายที่งอตัวอยู่บนพื้นพลางแสยะยิ้ม แต่มันเสือกมาเกาะขาผมไว้
“เดี๋ยวนี้หัดมีมารยาใช่มั้ย” มันกัดฟันพูด ไม่ทันจะขยับตัวมันก็เตะตัดขาผมลงมาก้นจ้ำเบ้าอยู่บนพื้น.... โอ๊ยยยยยย....เจ็บชิบหายอะ วันนี้ตูดกูกระแทกพื้นกี่รอบแล้ววะ
ผมได้แต่นั่งเจ็บปวด เลยถึงคราวไอ้ฝ่ายน้ำเงินมันฮุคกลับบ้าง ไอ้ภคินที่น้องชายกลับสู่สภาพปกติไม่หักงออะไรกระโจนขึ้นมาคร่อมผมเอาไว้ ก่อนจะล็อกแขนแล้วเริ่มฟัดแบบที่มันชอบทำบ่อย ๆ หนวดมันเริ่มขึ้นแล้วเสือกมาถูหน้าผมอะ...เจ็บนะโว้ย!
“พอแล้วน่าภคิน น้ำลายมึงเต็มหน้ากูแล้วเนี้ย” เหมือนเป็นตุ๊กตาให้หมาฟัดอะครับ...อารมณ์นั้นเลยจริง ๆ
“มึงนี่นะ ชอบนินทาชาวบ้านแต่โกหกไม่เก่งเอาซะเลยว่ะ” มันพูดกลั้วหัวเราะ “กลัวน้องเชอร์รู้ขนาดนั้นเลย”
“กะ... ก็ใครมันจะไปอยากให้น้องตัวเองรู้ว่ามีแฟนเป็นผู้ชายล่ะวะ หรือว่ามึงอยากให้รู้”
มันยักไหล่ “แม่คงรู้เรื่องกูกับมึงหมดแล้วกูยังไม่เห็นสนใจเลย”
“นั่นมันมึงนี่หว่า มันไม่เหมือนกันนะเว่ย...”
เราจ้องหน้ากันเงียบ ๆ ในบรรยากาศที่อึมครึมเล็กน้อย ต่างคนต่างมีเรื่องที่คิดอยู่ในหัว... ใบหน้าเรียวคมนั่นขมวดคิ้วมุ่นเข้าหากัน มันแลบลิ้นเลียริมฝีปากช้า ๆ “มึงนี่... กลัวคนอื่นรู้จังนะ”
ผมเบือนสายตาหลบ ไม่พร้อมจะมองหน้ามันตอนนี้จริง ๆ ในเมื่อสิ่งที่มันพูดเป็นเรื่องจริงทั้งนั้น ผมแคร์คนอื่นจริง ๆ นั่นแหละ... คิดนู่นคิดนี่ตลอดเวลา ถ้าคนอื่นรู้จะทำยังไง สังคมจะทำยังไงกับคนอย่างผม.... แล้วไหนจะครอบครัวอีกล่ะ ถ้าพ่อแม่ผมรู้ขึ้นมาจะทำยังไง?
ป๊อก
มันดีดหน้าผากผมแรง ๆ จนต้องยกมือขึ้นมากุม “โอ๊ยยยยยยยยยยยย ไอ้เหี้ย! ดีดทำซากอะไรวะ เจ็บนะโว้ย!”
“เห็นหน้ามึงเครียดแล้วอยากดีดมะกอกว่ะ”
“ไม่แค่อยากแล้ว มึงดีดมาเต็ม ๆ เลยไอ้ห่า อูยยยยยยย... แดงหมดแล้วเนี้ย”
ภคินใช้สองมือประคองใบหน้าผมไว้แล้วยกนิ้วโป้งไล้หน้าผากช้า ๆ แล้วก็... โป๊กกกกกกกกกกกกกกก เอาหน้าผากโขกหัวผมอีกที แสรดดดดดดดดดดด คราวนี้มึนเห็นดาวจนกลับบ้านไม่ถูกแล้ว กูจะบินสู่จักรวาลเวิ้งว้างอันไกลโพ้น!
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยย มึงเป็นเหี้ยอะไรเนี้ย ต้องมาทำร้ายร่างกายกู!”
“ก็เผื่อไอ้ความคิดเต็มหัวสมองเล็ก ๆ ของมึงมันจะกระเด็นออกมาบ้างไง” มันเคาะหัวผม “สมองมีอยู่แค่นี้ คิดอะไรให้มันมากมายวะ”
“ก็มึงไม่ใช่กูนี่หว่า”
“งั้นถามหน่อย อยู่กับกูแล้วมีความสุขมั้ย”
ชิบ... มาถามคำถามแบบนี้มึงจะเข้าโหมดโรแมนติกหรือไง? ใบหน้าหล่อคมนั่นไม่ได้มีท่าทีแหย่เล่นเหมือนเมื่อกี้อีกแล้ว เวลาภคินเข้าโหมดจริงจังทีไรทำเอาผมไปไม่เป็นทุกที “ไปป์... ตอบกูหน่อยดิ๊”
ช่วยอย่าทำหน้าตาลุ้นระทึกแบบนั้นจะได้มั้ย เห็นแววตาที่สะท้อนภาพตัวเองจ้องลึกเข้ามาแล้วทำอะไรไม่ถูก มือไม้ก็ไม่รู้จะเอาไปวางที่ไหน... มันลุ้นคำตอบผมยังกะลุ้นหวย...
“ก็... เอ่อ... มีแหละ” มันทำหน้าสลดไปนิดนึง ผมเลยขยี้หัวมันคืน “ไอ้ควายเอ๊ย... ไม่มีความสุขจะอยู่ด้วยกันทำซากอะไร”
ภคินเบิกตาค้างไปนิดนึงเหมือนเด็กได้คำชม มันรีบก้มมาฟัดผมต่อเป็นการใหญ่ “เห็นมั้ย... ถ้ามีความสุขก็อยู่ไปสิ แค่นี้ชีวิตก็ยุ่งยากจะตายห่า จะทำเหี้ยอะไรให้มันยากกว่าเดิมวะ” มันว่าพลางยักคิ้วกวนตีน
ผมหัวเราะ...
เชี่ยเอ๊ย แล้วจะไม่ให้กูมีความสุขได้ไงวะ
TBC
ก่อนอื่นขออธิบายเรื่องพอนสแตนนะคะ ฮ่าๆๆ ไปป์มันไม่ได้กินยาผิดขนานแต่อย่างใดนะคะ แต่พอนสแตนมันเป็นยาแก้ปวด(อารมณ์เครือเดียวกับพารา)แต่จะเป็นชนิดรุนแรงนิดนึง เค้าเลยใช้สำหรับผู้หญิงปวดประจำเดือนค่ะ เวลาไปออกค่ายปวดตัวกลับมาแม่คนเขียนก็เอาพอนสแตนให้กินเหมือนกันค่ะ 5555 (อันนี้จากที่เราเข้าใจนะ ใครมีข้อมูลอื่นแย้งได้ค่ะ ไม่ได้เรียนด้านนี้ 555) ฉะนั้นไม่ต้องกลัวว่าไปป์มันจะมีเมนส์ขึ้นมานะคะ เอิ๊กกกกกกกกก
วันนี้คนเขียนนั่งเล่นSimsimi มีใครไปบัญญัติศัพท์คินไปป์ไว้คะ เจอแล้วฮาแตกอ่ะ 55555
มารับรางวัลเป็นจูบจากพี่โจ้ซะดีๆ เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกก
เจอกันตอนหน้าค่ะ ขอบคุณที่ยังติดตามกันนะคะ
PS.ตอนนี้เรื่องนี้ก็ใกล้จะจบแล้วล่ะค่ะ(ประมาณ3ใน4) เลยขอสอบถามไว้ล่วงหน้าว่าถ้ามีการรวมเล่มจะมีใครสนใจบ้างคะ?
ขอบคุณคุณแมวอัดกระป๋องสำหรับความรู้ใหม่ค่ะ ไอ้เราก็กินอย่างเดียวไม่รู้เรื่อง 555555
พอนสแตนมันเป็นยาแก้ปวด แต่ไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกับ พาราเซตามอล นะ เป็น เมเฟนามิค แอซิด
พอดีเราเป็นพวกแพ้ยาตัวนี้
-
ก่อนอื่นต้องบอกว่ารู้สึกตื่นเต้นมาที่ได้มาแปะเม้นคนแรก
ลำดับต่อไปจะมีการหัวเราะลั่นให้กับไปป์
ทำไมเป็นคนที่ตลกได้ขนาดนี้นะ
แบบคนเขียนเขียนได้เห็นภาพความโก๊ะของไปป์มากอะ
ส่วนพ่อภคินพ่อยอดขมองอิ่ม(ดูความลำเอียงของมัน)
พ่อเอ้ยยช่างหื่นอะไรได้ขนาดนี้
แต่นะคนมันรักก็อยากจะแสดงออกว่ารักคึคึคึ
ขอบคุณนะคั
-
อ๊ากกกกกกก ดีใจที่ยังไม่นอน :laugh:
-
น่ารักเหมือนเดิม ภคินไปป์ ว่าแต่น้องเชอร์ลงมาสอบกรุงเทพ ถ้าติดจะต้องอยู่กับหนุ่มๆ 2 คนป่ะ :serius2:
-
ไร้คำบรรยาย ไปป์แม่มฮาาา 555555+
-
simsimi มันเกรียนมากอ่ะ 5555
-
เค้าสนใจจจจจจจจจ ><
เราว่าเชอร์ร้แล้วล่ะไปป์เอ๊ยย !!!
-
ความลับไม่แตกก็ไม่รู้ว่าไงล่ะ
แอบเชียร์ให้แตกนิดๆ
-
:z1:สนใจรวมเล่มค่ะ ชอบเรื่องนี้มาก
-
+1 :กอด1:
สงสารไปป์อ่ะ ตูดระบมโหมด หกล้มหกลุกตั้งหลายที
ถ้ามีเวลาและอารมณ์ ขอตอนพิเศษ ฟาร์+อาร์ท อีกนะ นะ นะคะ นะ นะ
อยากรู้ความคืบหน้าคู่นี้มากกกกก
ปล.ชูมือหนับหนุนรวมเล่มค่ะ
-
คิดว่าเชอร์มันรู้แล้วหละนังไปป์เอ้ย ปล่อยพิรุธซะขนาดนั้น แล้วที่พวกนางฟัดกันในน้องเนี่ยน้องมันคงไม่ได้ยินเลยนะ ฮ่าๆๆๆ
น้องเจี๊ยบมหาภัยSimsimi เกรียนได้โล่จริงๆ
"อยากสูบไปป์" :z1:
-
ไม่ใช่เชอก็รู้หรือไปป์ 555555555
ดูเหมือนน้องเองก็ดูรู้อะไรนะ !
-
ไปป์แกกระโตกกระตาก ไม่เนียนอย่างมาก คิดว่าไม่น่ารอดน้องเชอร์รู้แน่ๆ
เฮ้ยยย อิซิ้ม คินไปป์ "อยากสูบไปป์ -,.-"แน้ สวดยวดไปเลยลวกเพี้ย :pandalaugh:
ชูจุ๊กกุแร้แบบพี่อั้ม ณ.12+(กับปลาเตี้ยที่รักของเค้า...บอกเพื่อ?) เค้าเอารวมเล่มแน่นอน รวมเลยรวมเลยค่ะ o13
-
โอยยยยยยยยยย
ลนไปด้วยเลย
ไปป์แกลนซะ ชั้นลุ้นไปด้วย ไอ้บ้า
แต่ทะเลาะกันลั่นห้องขนาดนี้
เชอร์คงรู้แล้วแหละ 5555
ปล.สนใจรวมเล่มค่าาา *ยกมือ*
-
555 ความแตกกับเจ้าเชอร์ก็คร่าวนี้ล่ะ
-
จองด้วยคร้าบ
ชอบคิน ไปป์ครับ สนุกดี
-
5555
ช่วงนี้คินแลจะหื่นนะ
-
5555 ไปป์เอ๊ย..
คิดว่าเชอร์ไม่รู้เหรอลนซะขนาดนั้น
-
รวมเล่ม : สนใจค่ะ แต่ให้ดีถ้าจะมีบทสเปเชี่ยนคู่ อาร์ทฟาร์ ความสนใจจะเพิ่งขึ้นอีก 75% เลยค่ะ
.
.
.
สรุปหลงคู่รองมากกว่างั้นถอะ :m20: :m20: :m20:
-
ท่าทางน้องเชอร์จะรู้อะไรดีๆ อยู่นะคะ
ก็นะ ม. 6 แล้วนี่นา มันก็ต้องรู้อะไรๆ บ้างแหละ
ยิ่งถ้าน้องเป็นสาววายด้วยล่ะก็ เอิ๊กกกกก
ปิดไม่มิดหรอกค่ะ งานนี้
ภคินน่ารักตลอดเวลาเลยนะคะ มีแต่มุมดีๆ เต็มไปหมด
ยกเว้นมุมซกมก สกปรกนี่ก็รับไม่ค่อยจะได้อ่ะนะคะ
แต่ไม่ว่าอย่างไร อยู่ด้วยแล้วก็มีแต่รอยยิ้ม เต็มไปด้วยความสุขล่ะนะ
-
สนค่ะ
----------------------------------------------
ไอคู๋นี้มันรักกันแบบซาดิสย์ จริงๆ แต่สงสารไปส์อ่ะ ตรูดระบมหมด :laugh:
ตอนนี้ปัญหาก็อยู๋ที่ไปส์แล้วหล่ะ ว่าจะเลือกจัดการปัญหาเรื่องครอบครัว เลิกกังวล แล้วจะเข้าใจคิดถึงคินมากกว่านี้ได้ไหม
-
รวมเล่มหรอ สนๆๆๆ ^^
-
ยกมือสนับสนุนเต็มที่ค่ะ :a1:
เรื่องสนุกๆ อย่างนี้ต้องรวมเล่มค่ะ
-
555...รอยที่คอเยอะดีนะ...น้องตาไวมาก
-
สนใจคร้า o13
-
555 นึกภาพไปป์ออกเลย ลุกลี้ลุกลน งี้นะพรุ่งนี้เชอมันก็จับได้แล้ว
-
รวมเล่มเลย สนใจค่ะ เรื่องนี้ฮาดี ชอบ
-
สนใจการรวมเล่มมาก
พี่ไปป์กลัวไปไย เสียงดังขนาดนี้ ไม่ต้องแอบฟังก็ได้ยินเหอะ
แสดงออกอย่างโจ่งแจ้งไปเลย ได้ไม่อึดอัด น้องเชอร์ต้องเข้าใจแหละ
-
:a5:
อร๊ากกกกกกกกกก
น่ารักมากกกกก
สนใจที่สุดค่ะ รอรวมเล่มนะคะ :bye2:
-
น้องเชอร์พี่ว่าไปเป็นนักสืบหรือพนักงานสอบสวนดีกว่าค่ะ
เล่นเอาพี่ไปป์ไปไม่ถูกเลยทีเดียววววว ฮ่า ฮ่า
คู่นี้หวานปนฮาจริง ๆๆ
-
บอกๆ ไปเหอะไปป์เอ้ย :เฮ้อ:
-
ไปร์ ฮาตลอด อ่ะ+1 :pigha2: ชอบตอนไปร์เมา แล้วรั่ว และร้อนแรง อิอิ :jul1:
เอ๊ะ นู๋ ภคิน หล่อ และรวยเหรอ ตระกูลฝั่ง พ่อ เหรอ o22
-
รวมเล่มเหอะ
อยากได้อ่ะ :really2:
-
ถ้าจะรวมเล่ม ขอจองด้วยคน
ถ้าคินจะขยันหยอดไปป์อย่างนี้คงไม่รอดสายตาน้องเชอร์ไปได้หรอก
-
ฮามากกกกกกกกก :laugh: :laugh:
แอบสงสารไปป์ก้นคงระบม
ปล.ถ้ารวมเล่มก็น่าสนอยู่นะ
-
กรี๊สสสสสมากค่ะ...น้องเชอร์ต้องสงสัยแหละเราว่า :z1:
-
กลัวขนาดนั้นไม่ใช่ว่าน้องรู้แล้วนะไปป์ :z1:
-
โอ้ย....ไม่ไหวแล้ว...นั่งอ่านแล้วก็ขำเหมือนคนบ้า :jul3:
น้องเชอร์จะรู้หรือสงสัยอะไรไหมเนี่ย
น้องไปป์ก็คิดมากไปได้...อยู่กับภคินมีความสุขก็อยู่ไปเถอะลูก
ส่วนเรื่องจะรวมเล่มนี่....ขอบอกว่ารวมโลดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เค้าเอาด้วยแน่ๆ :m11:
ปล.ไอ้เรื่องพอนสแตนด์นี่...จริงๆแล้วไม่ใช่สำหรับแค่ปวดประจำเดือนอย่างเดียวถูกแล้วค่ะ
มันเป็นยาแก้ปวดที่แรงกว่าพาราค่ะ...ใช้แก้ปวดหัว ปวดท้อง ปวดเมื่อยก็ได้ค่ะ (หุ..หุ..เรียนมาทางนี้แต่ไม่เคยได้ใช้ประโยชน์เท่าไหร่)
-
น้องเชอร์คงรู้ระแคะระคายแล้วล่ะ คงกำลังรออยู่ว่าไปป์จะพร้อมพูดให้ฟังเมื่อไหร่
-
เชอร์รู้แล้วชัวร์
-
น้องเชอร์นี่ตาดีนะ :z2:
-
simsimi กวนและเกรียนมาก !
คินสูบไปป์เยอะๆ
คนอ่านชอบ 55555555.
-
ไปป์เนียนๆหน่อยสิ 55555
-
น้องเชอร์รู้แล้ววว
[attachment deleted by admin]
-
ถ้ารวมเล่มแล้ว... คุณพี่ขอฟรี...
เฮ้อออ คิดอะไรมากนะไปป์ปี้.... ปล่อยตัวตามสบายมั่งเถอะนะ...
(เม้นเป็นปกติ??)
-
พอนสแตนมันเป็นยาแก้ปวด แต่ไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกับ พาราเซตามอล นะ เป็น เมเฟนามิค แอซิด
พอดีเราเป็นพวกแพ้ยาตัวนี้
กลัวใครเข้าใจว่าเหมือนพารากินเข้าไปแล้วจะแพ้ขึ้นมา คนที่จะแพ้ยาตัวนี้มักจะแพ้
แอสไพริน (aspirin) หรืออนุพันธ์ของซาลิซิเลต (salicylates) คีโทโรแลก (ketorolac)
ออกซี่เฟนบิวทาโซน (oxyphenbutazone) ซูโพรเฟน(suprofen) โซมิพีแรค (zomepirac) ด้วยระวังนะจ๊ะ
กลับมาลุ้นต่อ ภคินบอกน้องไปเลย ไปป์เมียพี่คิน ก๊ากกกกกกกก ชอบใจ
-
เราว่าน้องเชอร์รู้แล้วแน่ๆเลยอะ
ไปป์มันก็ออกอาการเหมือนกันนะ ฮ่าๆๆๆ
น้องเชอร์ฉลาดต้องรู้แน่ ฮ่าาา
ไปป์แม่งไม่เนียนอะ อิอิ
-
เรื่องนี้ฮาดี ชอบๆทั้งคู่หลักคู่รอง พอจะได้สวีทน้องสาวดันมา 555
น้องเชอร์น่าจะจับได้แล้วมั้ง คนเคยเกลียดแต่ยอมให้ค้างบ้าน อยู่ห้องในหอแค่ห้องเดียว มีพิรุธสุดๆ o18
ปล1 Simsimi ตอบไรมาขำหมด โปรแกรมด่าเกรียน
ปล2 ส่งเสริมให้หาคู่หนุ่มผมยาวเป็นหนุ่มวิศวะ เพื่อนค่า
-
ไปป์ยังโก๊ะเหมือนเดิม 55555555555 :laugh:
ไม่เคยรู้จักพอนสแตนเลยอ่ะค่ะ ดีจิงป่าวเนี่ย
-
ดูถูกน้องสาวตัวเองเกินไปนะไปป์
เชอร์ตาไวสุดยอดอ่ะค่ะ
o13
ภคินคงแอบเศร้าเล็กน้อยที่ไปป๋ทำเหมือนกลัวอะไรไปซะทุกอย่าง
เอาน่ะ เรื่องแบบนี้ต้องให้เวลาหน่อยนะภคิน
-
ไปป์ลน หรือเชอรร์ฉลาดหว่า :laugh:
-
แอบสั้น โฮะๆ
ไปป์เอ๊ยยย เชอร์คงรู้แล้วแหละนะ
ไม่ต้องห่วง(?)
สงสารภคินเบาๆ เศร้าในชั่วพริบตา
คิดถึงพี่อาร์ทด้วย รอนะคะ
ปล.สนใจรวมเล่มด้วยคน โฮะๆๆ (ทรัพย์ไม่ค่อยมีนี่? 555)
-
เชอร์รู้แล้วชัว ฟันธง!!
-
น้องเชอร์ต้องรู้แล้วแน่ๆเลย :o8:Simsimlมันเกรียนมาก :laugh:
-
อ๊าย~ >///<
ชอบตอนไปป์เสร็จคินที่สุด 555.
เวลาไปป์โกหกแล้วจะกระดิกหูอ่อ เจ๋งมากอ่ะ :m20:
แอร๊ย! จริงๆ แล้วภคินรวยใช่ปะล่ะ จะจบแล้วอ่อ ยังอยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ
-
ท่าทางคุณพี่ชายส่อพิรุธขนาดนี้แล้ว
เราว่าน้องเชอร์ระแคะระคายอะไรแล้วแน่ๆ
-
เหมาหมดค่ะ 555 ชอบมากกก><
-
ชอบ ๆ ครับบบบบ o13 o13
-
เรื่องนี้โคตรน่ารักของน่ารักเลยค่ะ
ชอบภาษา กวนทีนดิ ชอบๆ ภคิ๊น น่ารักมาก :-[
-
ไปป์ ตกลงนี่รักน้องแล้วใช่มั้ย? >>"ให้ตายเหอะ... ควายยังดูออกเลยว่ามันเป็นห้องที่ไม่ได้ใช้งานมาสักพักแล้ว ตอนนี้ผมได้แต่ภาวนาให้ไอ้เชอร์โง่กว่าควายแล้วล่ะครับ"
:กอด1: น่ารักที่สุด :กอด1:
-
ไปป์เอ้ย เชอร์ต้องรู้แล้วแหงๆเลย
-
อ๊าาาา น่ารักไปแล้วไปป์ /ฟัด/
น้องเชอร์อย่าเสียใจไปนะคะ ไม่ต้องดีใจว่าพี่ชายได้สามีดีด้วย ไอ้พระเอกมันขี่ไอ้เน่ามาตั้งแต่ตอนแรกถึงตอนที่48เป็นเครื่องพิสูจน์ฐานะค่ะ555
เล่นกันเสียงดังขนาดนี้เชอร์คงรู้หมดแล้วล่ะหนู เหอะๆๆๆ รอตอนต่อไปค่า
ปล. เล่นSimsimiอยู่พอดีเลย ใครหนอใครสอนมันไว้ สอนได้เก่งกาจมากค่ะ5555
ปลล. สนใจค่ะ!! เรื่องนี้ฮาหูดับตับไหม้ไหปลาร้าเคลื่อนขนาดนี้5555
-
นังไปป์เอ้ยยยยยยย
แกลนจนเกร็งขนาดนั้นเชอร์คงจะไม่รู้เลยมั้ง
น้องจะรู้ขึ้นมานี่แกโทษตัวเองเลยนะไม่ต้องโทษคนอื่น -__-
-
:กอด1: :กอด1:
:laugh: :laugh:
สงสารไปป์ 55555555555555555555555 ยอมรับเหอะ ทีจริงเมื่อคืน ตัวเองไปยั่วเค้าก่อนนน
น่าสงสารจริงจริ๊งงงงงงงงงงงงงงง ><
น้องเชอร์มาซะพี่ชายเจ็บตัวเลยย เป็นการเซอร์ไพร์สที่แน่มากๆ
ไปป์อ่าา แคร์คนอื่นมันก็ถูกอะนะ แต่ก็อย่าละเลยคนข้างๆละกันนนน
ภคินก็ขี้น้อยใจเหมือนกันนะ :m26:
-
:m20:ไปป์ฮามากมายอะ เชอร์จะไม่รู้ขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย แกล้งไม่รู้ปะหว่า
อยากรู้ว่าคำว่า คินไปป์ บัญญัติไว้ว่าไงหว่า
-
sim simi ไปเล่นมาแล้ว แต่อยสกนู้ค่า ศัพท์คินไปป์อะไรยังไงคร๊า
-
สรุปว่าน้องเชอร์รู้แล้วยังเอ่ย
รวมเล่มดีนะคะ
-
สนฮะๆ แต่ขอเก็บเงินก่อน
555
-
ฮาอีกแล้วตอนนี้ :m20: สนุกมากกกกกกกกกก
ไปป์โก๊ะได้น่ารักน่าฟัดจริงๆ ให้ตายเถอะ :m3:
-
:laugh: :laugh:
:L2:
-
ไปป์เอ้ย :3123:
-
:กอด1:
-
มัวแตฟัดกันในห้อง หารู้ไม่ ไอ้เชอร์มันแอบฟังอยู่หน้าประตู รู้ไปถึงไหนหมดแล้ว :z1:
-
มีความรู้สึกว่ายั้ยน้องสาว
จะรู้นะว่าจะได้พี่เขย ไม่ใช่พี่สะใภ้
แถมเป็นคนใกล้ตัวนี่แหละ แล้วที่แอบทำหน้าเศร้า
อาจจะเพราะพี่ชายตัวเองที่ไม่ยอมเล่าให้ฟัง
ทั้งๆ ที่ก็เป็นน้องสาวคนสนิท หรือจะบอกว่าเป็นน้องสาวแท้ๆ
แต่กลับไม่ยอมบอกความจริงซะมากกว่า
-
อยากเห็นไปป์โดนสูบอีกอ่า :oo1:
-
P'pipe khaa kid maak puad hua na kha phii!!!
-
รวมเล่ม ซื้อทันที
-
ใก้ลจะจบแล้วใช่มั้ยครับ ขอให้จบแบบเคลียร์ๆทุกคู่นะครับ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งเสมอนะครับ
-
ฮาประโยคนี้โคตรๆอ่ะ "นั่งจิบน้ำประหนึ่งชาอังกฤษ เห็นแล้วพ่ออยากจะเหนี่ยวให้หงาย" 555555555 เส้นตื้นวุ้ยขำมันทุกบรรทัด
-
โดนสูบพลังซ้ำสอง เจ็บตัวอีกแล้วนะไปป์เจ็บแต่ก็รู้สึกดีใช่เปล่า
ส่วนเรื่องน้องน่ะ
อย่าไปปิดบังเลย เพราะรอยเต็มตัวขนาดนี้ ปิดไม่มิดน๊า
:L2:
-
ถ้าเมาแล้วรั่วบ่อยๆ ก็เข้าทางคินกันเลยสิ (http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/anigif-03.gif)
-
น้องเชอร์เซอร์ไพรส์มากกกก :a5:
อ่านแล้วตื่นเต้นไปกับไปป์เลยนะเนี่ย :laugh:
-
น่ารักขึ้นทุกวันน้อคู่นี้ ^^
-
น่ารักๆๆๆๆ
แล้วไปป์นะ เราว่าเชอร์มันรู้แล้วแหละ = =
ป.ล. อย่าพี่น้องดราม่านะ ไม่เอาเน่อ TT
-
ฟินกับ simsimi ด้วยคนค่ะ
//พิมพ์ ภคินไปป์ ไป เจอ อยากสูบไปป์กลับมา.....
ตอนนี้ก็ฮาหลังขดหลังแข็ง[?]อีกเช่นเคย กร๊ากกกกกกก
-
สนใจมาก ๆ เลยค่ะเรื่องร่วมเล่มโปรดรวมอย่างด่วนเลย
นะจ๊ะติดเป็นที่สุดเรื่องนี้
-
:mc4: :mc4:
-
(http://plondoneye.exteen.com/images/loa/fam1.jpg)
เอารูปมาลง...แบบว่าตอนแรกจะลงในแฟนเพจ...แต่ลงไม่ได้อ่า :serius2:
เลยเอามาลงในเล้าแทน อารมณ์อยากทำหลังจากที่อ่านรูมล่าสุดเสร็จ
ถ้าดูแล้วงงๆอึนๆ....อย่าว่ากันน้า....เพราะว่าโดนไข้หวัดเล่นงานอยู่ :sad4:
ตอนแรกกะจะให้มีโจ้กะกันด้วย....เพราะส่วนตัวชอบสองคนนี้มั่กมากกกกกกกกกกกก
แต่ไม่ไหวแล้ว....เอาเท่านี้ไปก่อนละกัน :bye2:
-
:m20:
กร๊ากก ฮาาาาา
-
ภคินสูบไปป์บ่อยๆอย่างนี้ระวังเป็นมะเร็งนะเออ
-
รอตอนต่อไปอยู่น่ะ :o12:
-
แผนผังตัวละครก็ยังฮานะ 55+
เป็นชู้กับพี่เดียวดาย
-
ในที่สุดก็อ่านทันแล้ววววววววว :z2: อิอิอิ
ขอบอกว่าเป็นอีกเรื่องที่ชอบค่ะ สนุก ขำ เศร้า ซึ้ง มีทุกรสเลยค่ะ
ชอบคู่คินไปป์ และคู่ของ อาร์ทฟาร์ (ขอคู่นี้เยอะๆนะคะ) :man1:
เข้ามายกมือ ขอรวมเล่มด้วยคนค่ะ เปิดจองเมื่อไหร่ไม่พลาดค่ะ :L2:
-
Room 49
สยามสแควร์ในวันเสาร์มันเป็นอะไรที่ยิ่งกว่านรก...
นี่มันนรก... นรก... นรกชัด ๆ ! ถ้ามีต้นงิ้วมาตั้งอยู่ผมจะปีนขึ้นไปพิสูจน์ให้ดูเลย ฝูงคนแหวกว่ายกันในช่องแคบนี่มันอะไรวะ พวกเด็กวัยรุ่นเอ๋ย... พวกมึงไม่เคยมาเที่ยวสยามกันรึไงวะ กูเห็นมึงมาเดินบ่อยยังกะมาเก็บค่าแชร์ อ้าว ๆ ไอ้เด็กเวรนั่นเดินชนไหล่กูอีก เตี้ยแล้วซ่าเหรอมึง พ่อต่อยแม่งตรงนี้ซะดีมั้ย
“ทำหน้าเหมือนขี้ไม่ออก” อ๊อออออออ... ต่อยไอ้เชี่ยนี่ถ้าจะดีที่สุดสินะ
ผมขมวดคิ้วพลางเร่งฝีเท้าซอยยิก ๆ ตามไอ้จ่าฝูงสองคนข้างหน้าที่เดินลิ่ว ๆ ไม่สนใจกูเล้ย! ไหนว่ามาเที่ยววะ ผมเห็นมันจ้ำอ้าว ๆ ยังกับมาแข่งเดินเร็ว นำหัวขบวนโดยไอ้ภคินที่เดินแหวกฝูงชนแบบไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมทั้งนั้น พ่อจะแทรกตรงไหน พ่อก็เดินเข้าไปเลย พวกผู้หญิงเขาก็ตกใจเหมือนกันครับ แต่จะหนักไปทางวี้ดว้ายที่ได้สัมผัสตัวมันมากกว่า ส่วนผู้ชายนี่แทบถลาเข้ามาซัดหน้ามันแล้ว เออ... มึงเปิดมาเลยคนนึง เดี๋ยวกูตามเอง ส่วนกลางขบวนเป็นไอ้น้องสาวผู้น่ารัก เชอร์อยู่ในชุดกระโปรงลูกไม้สีเขียวอ่อนสาวน้อยสุด ๆ แต่เสือกเดินเร็วตามไอ้ภคินซะงั้น งานนี้ขามึงได้ใหญ่จริง ๆ แน่ไอ้เชอร์เอ๊ย...
ผมส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ทำอะไรได้ล่ะครับ นอกจากสาวเท้าให้เร็วขึ้น จุดหมายปลายทางของไอ้พระเอกไปหยุดอยู่ที่ร้าน After You ที่เชอร์บ่นว่าอยากกินตั้งแต่เมื่อวาน พอเห็นหน้าร้านสาวเจ้าก็ตาเป็นประกายเลยครับ เห็นแก่กินมากน้องกู
“เฮ้ย! ไปป์!” ระหว่างนั่งรอคิวก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากด้านหลัง ผมหันไปตามเสียงเรียก
“ไอ้เวฟ!” ผมโบกมือหยอย ๆ ให้มัน “มาทำอะไรที่นี่วะ อ๊อ... โทษทีที่ถามอะไรง่าว ๆ” ก็แหม... เล่นควงแขนสาวน้อยมาด้วยซะขนาดนี้ มันคงมาเช็ดกระจกห้างฯมั้ง ถามควาย ๆ ไปได้นะกู
“อ้าวนั่น! น้องเชอร์ไม่ใช่เหรอ เป็นไง สบายดีมั้ยครับ”
“หวัดดีค่ะพี่เวฟ” ไอ้เชอร์ฉีกยิ้มกว้าง “สบายดีค่ะ แต่เครียดเรื่องสอบนิดหน่อย”
“โอ๊ยยยยยยยยยยย... เราฉลาดจะตายไปเครียดอะไรกันครับ ถ้าโง่แบบพี่ชายเราก็ว่าไปอย่าง” กูเชือดคนกลางห้างฯมันจะเป็นที่อุกอาจไปมั้ยวะ?
ไอ้เวฟสนิทกับบ้านผมทั้งบ้านแหละครับ มันเป็นเพื่อนกับผมนานที่สุดตั้งแต่สมัยเด็กนู่นเลย ส่วนแซ็กกับโอ๊ตน่ะเพิ่งจะมาเจอกันที่หลัง ดังนั้นไม่ต้องกลัวว่าความหน้าม่อของมันจะแบ่งบันมาให้น้องผมครับ มันมองไอ้เชอร์เป็นแค่น้องสาวจริง ๆ แต่สาวที่มาด้วยคงไม่ค่อยพอใจนักหรอก ดูสิ กระชับแขนที่ควงมาใหญ่เลย เอ๊ะ... แต่ทำไมตาเธอไม่ได้มองที่ไอ้เชอร์วะ
“อ้าวเฮ้ย! มาด้วยเหรอวะคิน” ไอ้เวฟส่งเสียงทักทายคนที่สาวสวยกำลังจ้องอยู่พอดี ไอ้ภคินที่กำลังนั่งแคะขี้เล็บเลยเงยหน้าขึ้นมายักคิ้วตอบรับ “แหม... ร้ายนะมึง จูงมือกันมาสวี...”
“ยู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” ผมกระโจนเข้าไปตะครุบปากมันไว้ได้ทันก่อนจะง้าง พลางเหลือบไปมองไอ้เชอร์ที่ยังขมวดคิ้วไม่เลิก นั่นไง... ไอ้เวฟ ไอ้ตัวหายนะ มาปุ๊บจุดประเด็นปั๊บนะมึง “กะ... กูแบบ... พาน้องมากินขนมว่ะ”
ผมพยายามขยิบตาส่งซิก เซเว่น เอ้ท ไนน์ เท็นให้มัน ซึ่งคนหัวไวอย่างไอ้เวฟก็รับคลื่นสัญญาณได้ดี มันทำปากอ๋อ... “เอ่อ... เออเหรอ ฮะ ๆ ๆ ๆ แหม... กินขนมระวังอ้วนนะครับน้องเชอร์”
เป็นครั้งแรกที่ขอบคุณความกะล่อนของไอ้เวฟที่ทำให้ผมรอดตาย
“เออ... เมื่อกี้กูเจอไอ้แซ็กด้วย” พอได้ยินชื่อคู่กรณีปุ๊บไอ้ภคินก็หยุดแคะขี้เล็บแล้วเงยหน้าขึ้นมาเสือกอย่างเปิดเผย ตานี่จ้องไอ้เวฟเขม็งเลย “มัน... เอ่อ... มากับแฟนว่ะ”
“เช้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เชี่ยแซ็กมีแฟน!” ผมถึงขั้นแหกปากโวยวาย “ทำไมแม่งไม่บอกกูวะ เดี๋ยวนี้หัดมีความลับกับเพื่อนฝูงเหรอ ไอ้ห่า! เจอหน้าพ่อจะสวดให้ยับเลย”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ มันบอกว่ามึงคงไม่อยากรู้เรื่องของมันหรอก”
“ฝากไปบอกมันด้วยนะเวฟ ว่าบนโลกนี้ไม่มีเรื่องของใครที่กูไม่อยากรู้หรอก”
“อุดมการณ์มึงแน่วแน่มากสหาย” มันเอื้อมมือมาผลักหัวผมเบา ๆ “เจอแฟนมันแล้วมึงจะอึ้ง”
“ทำไม... แฟนมันมีแขนซ้ายสองข้างเหรอ”
“งั้นคงสู้เพื่อนมันที่มีสิบปากอย่างมึงไม่ได้หรอกไอ้น้อง”
“เวฟ... เหล็กดัดฟันมึงไม่มีระบบล็อกหมาในปากใช่มั้ย”
ไม่ทันจะได้เถียงอะไรกันต่อ แม่สาวคนนั้นก็ออกอาการอิดออดอยากไปเดินเล่นต่อ พ่อคุณพ่อทูนหัวเวฟเลยต้องจรลีไป พอผมหันกลับไปหาเก้าอี้เท่านั้นแหละ สองสายตาก็ทิ่มฉึกเข้ามากลางหัว ไอ้พระเอกน่ะ ยิ้มมุมปากกวนส้นรอผมอยู่แล้ว มันคงสะใจไม่น้อยที่ผมโดนด่า ส่วนสายตาของเชอร์น่ะ... มันก้มหน้าหลบตาผมครับ เฮ้ย! นี่มันอะไรกันเนี่ย ผมไม่ได้คิดไปเองใช่มั้ย ว่ามันรู้สึกเศร้า แล้วเรื่องนี้มันจะเกี่ยวข้องกับไอ้ภคินรึเปล่า?
ยังไม่ทันได้คิดอะไรพนักงานก็เรียกเราเข้าไปนั่งในร้านแล้ว พวกผมสั่งขนมมาสองอย่าง... และค้นพบว่าแม่งหวานจนน้ำตาลในเส้นเลือดแทบจะพุ่งออกมาตามรูขุนขน มีแต่ไอ้เชอร์ที่ดูจะมีความสุขในการกินเหลือเกิน ผมเลยนั่งเขี่ย ๆ ขนมปังในจานไอ้ภคินมากินแทน ไม่อยากแย่งน้องครับ... เป็นพี่ที่แสนดี แต่ไอ้การที่ผู้ชายสองคนมานั่งเขี่ย ๆ ขนมในจานเดียวกัน แต่ผู้หญิงสวาปามคนเดียวนี่มัน... ออกจะน่ากลัวไปนิดนึง
“พี่ไปป์...” ไอ้เชอร์เรียกเสียงเรียบ “หวานเนอะ”
เคร้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ช้อนผมกระทบใส่จาน ก่อนละรับกระวีกระวาดเก็บมาจ้วงต่อ “อ่อ... เอ่อ... ว้านหวานนนนนนนน กินมาก ๆ อ้วนนะเว่ย ระวังไว้ แฮะ ๆ ๆ” เฮ้ย ๆ มึงแอบขำทำไมไอ้ภคิน ผมแอบเหยียบตีนมันใต้โต๊ะมันถึงได้หุบปากไป... อย่านะมึง อย่าส่อพิรุธ...
รอจนไอ้เชอร์กินเสร็จพวกผมถึงได้เดินเป็นคนปกติกันน่ะครับ แม้ว่าคนจะเยอะไปหน่อยแต่พอมีแอร์ในห้างฯช่วยอะไร ๆ ก็ดีขึ้นนิดนึง ไอ้เชอร์ไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าอะไรหรอกครับ เน้นไปทางซื้อของกินเสียมากกว่า เจอขนมอะไรแปลก ๆ น้องผมซื้อเรียบครับ กระเป๋าพี่ชายมันก็เรียบครับ...
“กินอะไรเยอะวะเชอร์ ตูดใหญ่แล้วเนี่ย”
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย พี่ไปป์ นั่นปากเหรอ!” มันฟาดป้าบเข้ามาที่แขนผม อูยยยยย แรงควายใช่ย่อย “คอยดูนะ เชอร์จะกินจนเงินที่พี่โกงแม่มาหมดตูดไปเลย”
“นี่ตกลงแกสงสารแม่จริงเหรอวะ”
“อย่าบ่นน่า นาน ๆ เชอร์ลงมาให้พี่เลี้ยงก็ต้องเอาให้คุ้มสิ โอ๊ะ ๆ ไปทางนู้นดีกว่า”
ไอ้เชอร์กลายเป็นหัวขบวนไปแล้วครับ โชคดีที่มันเดินไม่เร็วเท่าไหร่ ผมเลยไม่ต้องเร่งมากนัก ขณะที่เดินแกว่งมือเพลิน ๆ อยู่นั้น ก็มีนิ้วใครไม่รู้มาเกี่ยวมือไปจับไว้แน่น ผมรีบหันขวับไปด่าแบบไร้เสียง ‘เล่นเหี้ยไรเนี่ย’
ไอ้พระเอกจับมือแน่นขึ้นจนผมสะบัดไม่หลุด ‘เล่นชู้’
‘ชู้พ่อมึงสิ อย่าส่อพิรุธให้มันมากได้มั้ย’ กลายเป็นว่าเรากำลังเล่นละครใบ้กันอยู่เรอะ
‘มึงนั่นแหละพิรุธเต็ม ๆ ไปป์’ มันขยับปากพลางยักคิ้วกวนตีนมาให้ โอ๊ย... สะบัดจนเจ็บนิ้วแล้วนะโว้ย
“พี่ไปป์ เชอร์อยากไปดู...”
พลั่กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ผมสะบัดมือแรงมากในขณะเดียวกับที่ไอ้ภคินปล่อยมือพอดี มือเลยเหวี่ยงแรงจนไปกระแทกกับกระถางต้นไม้เต็ม ๆ อูยยยยยยยยยยยยย ระทมรวดร้าว เมื่อวานเจ็บตูดวันนี้เจ็บมือเรอะ!?
ไอ้เชอร์มองความโก๊ะของผมแล้วหัวเราะลั่นสยาม เหมือนจะประจานความโง่ของพี่ชาย “ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ พี่ไปป์เล่นอะไรน่ะ เบ๊อะชะมัด”
ผมแทบจะปล่อยเลเซอร์ออกมาจากตาเพื่อล้างโลกาอันโสโครกนี้ ทำไมพระเจ้าต้องมากลั่นแกล้งผมนักวะ! ผมกำลังจะเป็นบ้า วิ่งออกไปให้รถเมล์ชนเปรี้ยงม่องเท่งคาถนนมันตอนนี้เลย ไอ้ภคินมันเห็นที่ผมลนลานนี่เป็นเรื่องตลกนักรึไงวะ ถ้าไอ้เชอร์รู้ขึ้นมามันไม่ตลกนะเว่ย ถ้าพ่อกับแม่รู้เรื่องผมล่ะ? บ้านเราแทบไม่เคยมีความลับต่อกันเลย
นี่เป็นความลับแรกที่ผมไม่อยากให้ใครในบ้านรู้เลยจริง ๆ
“เฮ้ย! เหม่อไรไอ้แห้ง” มันเคาะหัวผม “เดี๋ยวได้ไปนอนอ่านหนังสือพิมพ์กลางถนนหรอก”
ผมเตะหน้าแข้งมันคืนด้วยความแค้นแล้ววิ่งตามไอ้เชอร์ไปทันที
...........................................................................
..............................................
........................
...............
ผลจากความโง่ เดิน ๆ อยู่ เอามือไปทิ่มใส่กระถางต้นไม้เล่น (ประโยคนี้โดยไอ้เชอร์) ทำให้ผมต้องมานั่งพันมือตัวเองประหนึ่งเป็นจา พนม หลังมือปรากฏรอยแดง ๆ ที่เริ่มบวมขึ้นมา เห็นแล้วก็อดถอนหายใจในความชั่วของไอ้ภคินไม่ได้ นี่มันจะปั่นหัวผมเล่นรึไงวะ ยิ่งผมพยายามปิด มันยิ่งพยายามเปิด ประหนึ่งจะกระชากหน้ากากผม แต่ถ้ามองอีกแง่... มันก็เป็นสันดานไอ้ภคินอยู่แล้วนี่หว่า มันไม่ได้จะเปิดโปงอะไรผมหรอก ประเด็นแรก มันชอบมารุ่มร่ามกับผมเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว แต่ที่ไม่ปกติคือสมองมัน คิดได้ยังไง น้องกูยืนอยู่ข้าง ๆ แท้ ๆ ประเด็นที่สอง มันชอบแกล้งผมเป็นงานประจำอยู่แล้ว และแน่นอนว่ายิ่งเห็นผมเป็นบ้า มันยิ่งสนุก...
ผมกัดปลายผ้ายืดข้างนึงไว้ ก่อนจะใช้มืออีกข้างช่วยจัดให้มันไม่รัดแน่นเกินไป มันค่อนข้างจะทุลักทุเลไปสักหน่อยกับการพันผ้าด้วยตัวคนเดียว พอคิดแบบนี้ จู่ ๆ ก็มีมือที่ไหนไม่รู้มาคว้าแขนผมไว้
“ช่วยพันมั้ย”
“เออดิ ไม่รอชาติหน้าค่อยถามอะ” ผมบ่นไปงั้น แต่ก็ยื่นแขนให้มันพัน ก็แหม ทำคนเดียวมันลำบากนะครับ
“ไหนพูดว่า ‘ช้างกูอยู่ไหน’ ก่อนดิ๊”
“อยากแดกผ้ายืดมั้ยภคิน?” กูพร้อมจะเอาผ้ากลิ่นยานวดนี่ยัดปากมึงทุกสามนาที
“โอ๋ ๆ ๆ ๆ ล้อเล่น ใครจะกล้าว่าที่รักล่ะครับ” ผมถลึงตาใส่ “เอ้า! เร็ว! ยื่นแขนมาสิ มึงจะรอเจอช้างก่อนรึไง”
ไอ้กร๊วกเอ๊ย... ด่าในใจแต่ก็ยอมให้มันพันผ้าให้แต่โดยดี ไอ้ภคินหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเริ่มแกะผ้าอันยุ่งเหยิงซึ่งเป็นผลงานของผมออกแล้วเริ่มพันใหม่ นี่เป็นอีกครั้งที่ผมลอบมองใบหน้ามัน อืม... พระเจ้าช่างสรรค์สร้างขึ้นมาจริง ๆ โครงหน้าเรียวได้รูป จมูกโด่งรับกับคิ้วหนา ๆ ริมฝีปากบาง หล่อคมแบบไทยแท้ ๆ ไม่แปลกใจเลยที่สันดานแย่ แต่เพศแม่ยังติดตรึม...
พอเห็นแววตาอ่อนโยนตอนที่มันพันแผลให้แล้วใจเต้นชะมัดเลย ภคินมันไม่ใช่คนพูดจาหวานก็จริงอยู่ แต่ไอ้การกระทำที่มันอ่อนโยนเสียจนทำใจผมเต้นนี่มันไม่ธรรมดาเลย ถ้ามันบ้านรวยสักหน่อย ลดความปากหมา ความหื่น ความเกรียนลงสักนิด แล้วก็เลิกทำตัวเหมือนคนที่ต่อให้แกนโลกตั้งฉากก็ยังไม่สนใจจะมอง มันคงจะเพอร์เฟคท์อย่างที่ไอ้เชอร์บอก
“มองนาน ๆ เมียหวงนะน้อง” มันยักคิ้ว “เมียพี่ดุนะ”
“ไอ้เหี้ย!”
แต่แม่งคงเป็นไปไม่ได้...
เมื่อไอ้เดี้ยงฟัดกับไอ้เปรตความหายนะก็บังเกิด ผมตีกับมันอยู่สักพัก จนต่างคนต่างเหนื่อยถึงได้นั่งกันเฉย ๆ เมื่อเช้าผมไปส่งไอ้เชอร์สอบมา พร้อมอวยพรเป่ากบาลให้พอเป็นพิธี เมื่อวานเห็นซ่า ๆ เดินกินมาราธอน พอมาวันนี้มันไม่ค่อยพูดเลยครับ คงเครียดกับเรื่องสอบมากจริง ๆ ผมอยากให้มันมีที่เรียนเร็ว ๆ จัง ไม่ชอบเวลาเห็นมันเครียดแบบนี้เลย
ก๊อก ๆ ๆ
เสียงเคาะประตูเรียกไอ้ภคินไปเปิด ผมก็ไม่สนใจอะไรหรอก นั่งแคะเล็บตีนด้วยมือข้างเดียวไปตามเรื่องตามราว
“เล่นท่าอะไรกันน่ะครับ... ถึงขั้นแขนหักเลยเหรอ”
เฮือกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไอ้เชี่ยอาร์ท! มึงโผล่มาแบบคนปกติได้มั้ยแสรดดดดด ผมกวาดตามองไอ้ผู้ชายดวงตาเหม่อลอยตรงหน้าแล้วแทบมุดลงไปหลบใต้โซฟา มันส่งยิ้มเลื่อนลอยมาให้เป็นการทักทาย
“คิน... เราว่านายเป็น S แล้วล่ะ นายน่าจะไปพบจิตแพทย์สักหน่อยนะ”
“อะไรของมึง เอสอะไร รู้จักแต่เอดส์” ไอ้ห่า นั่นมันร้ายแรงยิ่งกว่าเอสอีกนะมึง
“ช่างเถอะ บอกไปนายก็ไม่ได้ฉลาดขึ้นมาหรอก” ไอ้อาร์ท วันนี้มึงพูดถูกใจป๋ามาก! มันเดินไปนั่งบนโต๊ะกินข้าวข้าง ๆ ไอ้พระเอกที่กำลังกรีดกระดาษชานอ้อยบนแผ่นรองสีเขียวอยู่ “น้องสาวออกไปสอบเหรอครับ”
“อยู่ก็เห็นแล้วสิวะ”
“แล้วถ้าผมยังเห็นเด็กผู้หญิงอยู่ในห้องล่ะครับ” เหยดดดดดดดดดดดด ไอ้ฟาร์! มึงมาเอามันออกไปจากห้องกูที ฮือออออออออออ กูกลัววววววววว “ล้อเล่นน่าครับ ฮะ ๆ ๆ ๆ”
ผมลูบขนแขนที่สแตนด์อัพอย่างไม่ตั้งใจ หูยยยยยยย ผมจะไม่ปากไวอีกแล้วครับ เสี่ยงต่อความปลอดภัยในชีวิตอย่างแรง ดูอย่างไอ้ภคินยังเงียบแทนการตอบโต้เลย... ผมต้องดูมันไว้เป็นตัวอย่างซะละ
มนุษย์สถาปัตย์ฯสองคนกำลังนั่งเอาคัตเตอร์ฝนกระดาษกันเลือดตาแทบกระเด็น วันนี้ไอ้อาร์ทมาต่อโมเดลที่บ้านครับ ผมก็ไม่รู้มันทำยังไงเหมือนกันแต่เห็นแล้วแทบอ้วกออกมา ตัวเลของศาอะไรไม่รู้ยึกยือเต็มกระดาษไปหมด แค่ต้องมาเรียนวิชาบัญชีเบื้องต้น ผมก็แทบคลานออกห้องแล้วครับ นั่ง ๆ มองสักพักผมก็คว้าพี่เดียวดายมากอดเล่น เปิดคอมฯแล้วตีดอทด้วยมือข้างเดียว เกรียนกันซะให้พอก่อนตาย
เล่นไปสักพักไอ้ฟาร์ก็เด้งแชทในเฟสมาหาผม ‘ไอ้อาร์ทอยู่ห้องมึงป้ะ’ ผมสะดุ้งหันควับไปมองคนที่กำลังตัดหญ้าเทียมอยู่ แล้วหัวเราะในใจเงียบ ๆ
‘อยู่ มีไรวะ?’
‘เปล่า ถามเฉย ๆ’
‘โห... ไรว้า มึงมีอะไรตีกับมันมาเหรอ มันเอาผู้หญิงมาที่ห้องกูด้วยว่ะ’ กูอยากจะพิมพ์ ’5555’ ต่อในใจ แต่ต้องเก็บไว้ เรื่องมันสองคนน่ะ ผมรู้คร่าว ๆ จากการสอดรู้สอดเห็นคือ ไอ้อาร์ทที่เป็นคนแปลก ๆ ดันมาชอบของแปลกแบบไอ้ฟาร์ซะได้ เฮ้ย ๆ ใครว่าคู่ผมแปลกกันครับ! ขอเชิญมาดูไอ้สองคนนี้จีบกันเลย! แม่งนึกว่าละครใบ้
‘ผู้หญิง... ที่เด็ก ๆ เปล่าวะ’ นั่นไง! กูว่าแล้วมันต้องมีมูล! เอาเลยมึง... ทะเลาะกันเลย หึหึหึ
‘เออดิ... เรื่องมันเป็นไงมาไงวะ ไอ้อาร์ทคั่วเด็กเหรอ?’
‘มึงระวังไว้นะไปป์’ ทำไม เด็กใหม่ไอ้อาร์ทมันร้ายมากรึไง?
‘ระวังอะไร มานั่งกระหนุงกระหนิงกันในห้องกูอยู่เนี่ย’
‘งั้นเหรอ...’ หึหึหึ เสียใจใช่มั้ยล่ะมึง อย่าซึน ๆ บทนั้นกูเล่นได้คนเดียวเฟ้ย!
‘หึงเหรอไงวะ 55555+’
‘เปล่า... กูเป็นห่วงมึงนะไปป์’
‘ห่วงไรกู ห่วงตัวเองดีกว่ามั้ย มันไปจีบคนอื่นแล้วนะเว่ย มึงมัวแต่เล่นตัว’ ผมรัวคีย์บอร์ดด้วยความสนุก
‘มึง’
‘อะไร’
‘น้องเขาชื่อหนูดีเปล่าวะ’
เงียบบบบบบบบบบบบบบบบบ เช้ดดดดดดดดดดดดด! ไอ้อาร์ทมีกิ๊กจริง ๆ เหรอวะ! ผมหันควับไปมองหน้ามึน ๆ ที่จ้องมาทางนี้อยู่แล้ว
“หัวเราะคนเดียวได้ด้วย แปลกดีนะครับ”
“อะ... ไอ้อาร์ท! มึงนอกใจเพื่อนกูเหรอ” ไอ้คนถูกกล่าวหาขมวดคิ้ว
“ยังไม่ได้เข้าแล้วเขาจะเรียกว่านอกได้เหรอครับ”
ชัดครับ! ชัดดดดดดดดด! ไอ้อาร์ทเป็นกิ๊กกับอิน้องหนูดีอะไรแน่ ๆ โหย... กูเห็นไล่จีบไอ้ฟาร์ตั้งนาน ไม่คิดเลยว่ามึงจะเป็นพวกหัวงู! ไอ้หน้าตาโง่ ๆ มึน ๆ ที่เป็นพื้นหลังให้ชาวบ้านนั่น คือภาพมายาที่จิตของมันสร้างขึ้นสินะ
“ทำหน้าเหมือนคิดพล็อตการ์ตูนอยู่เลยครับ”
“อย่ามาอ่านความคิดกูนะเฟ้ย!”
ไอ้แบ็คกราวด์แมนยักไหล่ “ผมไม่ได้อ่านครับ แต่หน้าไปป์บอกทุกอย่างเลย”
“อย่ามานอกเรื่องนะ มึงไปกิ๊กกะอิน้องหนูดีอะไรเรอะ?”
“หนูดี...” ไอ้อาร์ทขมวดคิ้ว ใช้เวลาประมวลผลสามวินาทีก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะชวนขนลุกออกมา “ฮะ ๆ ๆ ๆ ๆ ฟาร์มาถามอะไรเหรอครับ”
“เออมันถาม... เนี่ยมันหึงมึงกะน้องหนูดีอะไรนั่นออกนอกหน้ามาก” ใส่ไฟสุด ๆ ครับกู ดูสิ ไอ้ฟาร์มันชอบเล่นตัวนัก ผมเลยไม่มีเรื่องมาล้อมันเลย... เซ็ง
“ไอ้อาร์ท... หนูดีอะไรของมึงวะ” ไอ้พระเอกที่นั่งทำหน้าโง่อยู่นานเริ่มอยากมีส่วนร่วม ยอมรับมาเหอะภคิน... มึงติดนิสัยเสือกจากกูไปแล้ว “ใช่ไอ้เด็กลูกกรอกที่มึงเอาไว้หลอกชาวบ้านปะ?”
“คิน...” มันหันไปมองหน้าเพื่อน “อย่าพูดหยาบคายกับน้องหนูดีแบบนั้น... ไม่ดีเลยนะครับ”
ตอนนี้ผมเป็นพวกเดียวกับไอ้ภคินไปเรียบร้อย คือพวกลูกกระจ๊อกนั่งเงียบ ๆ แทนการเสวนา ไอ้ห่าฟาร์... ตกลงไอ้อาร์ทมันไม่ได้มีกิ๊กเป็นคน แต่เสือกกิ๊กกะลูกกรอกเนี่ยนะ นรกเอ๊ย! ผมพิมพ์ด่ามันรัว ๆ บนแป้น ‘ห่า... หลอกกู! ไอ้หนูดีมันเป็นลูกกรอกเรอะ’
‘กูว่าห้องมึงโดนของแล้วว่ะไปป์’
‘เชี่ย! ทำไมมึงไม่บอกกูวะ เสือกไปลูบคมเข้าแล้วไง’
‘อ้าวเหรอ... เออ โชคดีนะมึง บอกมันด้วยว่า งานเสร็จแล้วเอาลูกกูมาคืนที่ตึกชมรมด้วย’
‘เฮ้ย! นี่มึงถึงขั้นให้มันยืมลูกเลยเหรอ’
‘แค่นี้นะ พี่พลเรียกซ้อมแล้ว’
แล้วมันก็ชิ่ง Log out ออกไปหน้าตาเฉยเลยครับ แสรดดดดดดดดดดดด พ่ออยากจะเขวี้ยงโน้ตบุ๊ค แต่ขอลงกลางหัวไอ้อาร์ทนะ
ไอ้สองคนนี้มันมีสถานะแบบไหนกันวะ คือไอ้ฟาร์มันก็เล่าแบบสับสนซะจนกูลำดับความไม่ถูก ผมกับไอ้ภคินสามัคคีกันก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองไป ห้องตกอยู่ในความเย็นยะเยือกเหมือนนรกโลกันตร์ ผมกลืนน้ำลายเอื๊อก ตอนที่ไอ้อาร์ทฝนใบมีดคัตเตอร์ลงกับแผ่นรองตัด...
“อะ... เออมึง” ทำไมกูต้องเสียงสั่นด้วยวะ “ไอ้ฟาร์บอกให้เอารถไปคืนที่ห้องชมรมด้วย”
นี่เป็นครั้งแรกที่ไอ้อาร์ทยิ้มแบบไม่โรคจิตให้ผม...
เป็นบุญตาจริง... สาธุ
..........................................................................
.....................................................
...........................
..........
-
เย็นวันนั้นผมกับภคินนั่งรถเมล์ไปรับไอ้เชอร์ที่สนามสอบ แอบไกลจากหออยู่พอตัวครับ ต้องต่อไปตั้ง 3 รอบแน่ะ แต่สุดท้ายก็มาถึงจนได้ ผมโทรหาเชอร์บอกตำแหน่งพิกัดว่ารออยู่ตรงเซเว่นหน้าโรงเรียน อื้อหือ... เด็กมัธยมเดินกันให้รึ่มครับ! มีกางเกงมันครบทุกสีที่รัฐบาลไทยอนุญาต หัวเกรียน ผมเปีย หางม้า อะไรไม่รู้อย่างเยอะ ผมพยายามสอดส่องสายตาหาไอ้น้องสาวตัวดีที่ยังไม่มีวี่แววจะโผล่มา อย่างว่าแหละ คนเยอะขนาดนี้ จะไปไหนก็ต้องใช้เวลา
แต่พอยืน ๆ ไป เอ๊ะ! ทำไมคนมองมาทางกูเยอะจังวะ... ผมมองตามสายตาเด็กพวกนั้นมาหยุดอยู่ที่ไอ้พระเอกข้างตัวที่นั่งยอง ๆ ดูดสเลอปี้อย่างไม่แคร์สายตาประชาโลก เออ นั่นแหละ มันเป็นเป้าสายตาคนอื่นตั้งแต่อยู่มหา’ลัยแล้วล่ะครับ แต่คืออันนั้นพอเห็นนาน ๆ ไปมันก็เด่นน้อยลง คราวนี้มันเป็นสถานที่ใหม่ คนเพิ่งจะเคยเห็นวัตถุชนิดนี้ เลยเป็นที่ฮือฮากันน่าดู นักเรียนซุบซิบแล้วมองมากันใหญ่อะครับ ผมเลยพยายามเขยิบให้ยืนไกล ๆ มันนิดนึง เกิดน้องคนนั่นซุบซิบบอกว่า ‘ดูสิ... เพื่อนเขาหน้าแย่เนอะ เป็นกูก็ไม่คบเพื่อนหล่อ ๆ แบบนี้หรอก โดนกลบหมดพอดี’ ผมคงรู้สึกแย่ไปอีกนาน เฮ้ย ๆ มองดี ๆ ผมก็หล่อนะครับ ตำแหน่งรองเดือนคณะไม่ใช่จับสลากได้มานะ...
พลั่กกกกกกกกกกก
“เฮ้ย... ขอโทษครับน้อง” เสือกไปชนใส่เด็กผู้ชายที่ยืนข้าง ๆ อีก โชว์ง่าวเลยกู ไอ้น้องนั่นหันมาสะดุ้งไม่แพ้กัน เด็กสมัยนี้ทำไมมันตัวสูงวะ กูว่ากูก็ไม่ได้เตี้ยแล้วเชียวนะ
“ไม่เป็นไรครับพี่” น้องเปรตยิ้มให้ผม “พี่ชายชนไม่แรงหรอกครับ” เออสิ... กูแห้งขนาดนี้ มันจะไปชนแรงได้ไง
“แล้วนี่เขาปล่อยจากห้องสอบนานรึยัง”
“ก็สักพักแล้วครับ พี่ชายมารับใครเหรอ”
“น้องสาวน่ะ รอตั้งนานแล้ว มันไม่มาซะทีเนี่ย”
“หือ... น้องสาวต้องน่ารักแน่ ๆ เลย ดูจากพี่ชายแล้ว”
“อะแฮ่ม...” เสียงไอแห้ง ๆ จากบุรุษผู้ซึ่งกำลังดูดสเลอปี้
“เออ... ก็น่ารักแหละ แต่อย่าไปเสือกจีบน้องพี่เข้าล่ะ พี่เอาตายแน่”
“โอ๊ยยยยยยยย พูดแบบนี้ใครจะไปกล้าจีบน้องพี่ล่ะครับ” น้องเปรตหัวเราะเบา ๆ “แต่ถ้าเป็น...”
ถุยยยยยยยยยยยยยย เสลดลอยลิ่วไปแปะอยู่บนพื้นระหว่างเท้าผมกับเท้าน้องเปรต เฉียดนิ้วก้อยตีนกูไปนิดเดียว ผมรีบหันขวับไปหาเจ้าของเสลด ภคินไอแค่ก ๆ “แหม... คอมันแห้งซะจริงโว้ยยยยยย”
“เอ่อ... พี่ครับ” หน้าน้องเปรตเหมือนอยากจะถามว่า ‘นั่นผัวพี่เหรอครับ’ แต่ดูเกรงใจที่จะพูด “ผะ.... ผมไปก่อนนะครับพี่”
“เออ ๆ กลับบ้านดี ๆ นะน้อง” ผมโบกมือบ๊ายบายให้ น้องเปรตก็วิ่งพรวดออกไปเลยครับ มันจะหนีอะไรวะ แต่พอหันกลับไปที่ไอ้ภคินก็เริ่มเข้าใจ... แม่งเอ๊ย! ยังกะไอ้อาร์ทเมื่อตอนกลางวัน รังสีอำมหิตแผ่พุ่งออกจากร่างมันไปรอบทิศทาง
“ภคิน... มึง...”
“กูหึง... จบป้ะ?”
ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยย! มีพระเอกเรื่องไหนเขาถุยเสลดใส่ตีนเพราะหึงวะ! โสโครกชิบหาย! ว่ามันบ้าแล้ว ผมเสือกบ้ากว่าที่เขิน... ไม่มองหน้าแม่งละ ดูเสลดที่พื้นแทนดีกว่า ผมยืนจ้องมันประหนึ่งจะวิเคราะห์สารประกอบทางเคมี เอาเป็นว่า มันไม่กระโดดกัดกระชากคอหอยไอ้น้องเมื่อกี้ก็บุญหัวแล้วครับ
“พี่ไปป์!” เสียงเรียกนั้นทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าที่คุ้นเคยปรากฏขึ้น เชอร์มากับกลุ่มเพื่อนในโรงเรียนเดียวกัน เด็กนักเรียนเสื้อขาวกระโปรงน้ำเงิน 4-5 คนเดินคุยกันเสียงดังจ้อกแจ้กไปหมด และพอไอ้ภคินเงยหน้าขึ้นมาเท่านั้นแหละ...
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” โอ๊ยยยยย กูใกล้จะบ้ากับคนรอบตัวแล้ว ผมหมดอารมณ์จะบอกให้น้องเขาเดินระวังเสลดแล้ว เอาเป็นว่าใครเหยียบโดนก็เป็นบุญตีนไปนะครับน้อง สาวน้อยพากันวี้ดว้ายไอ้ภคินเป็นการใหญ่ ส่วนเจ้าตัวมันก็ไม่ทำอะไร นอกจากเปิดฝาแล้วกรอกสเลอปี้ที่ก้นแก้วแดก
“สวัสดีค่ะพี่คิน” สาวน้อยส่งเสียงทักทาย “พวกหนูเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนพี่น่ะค่ะ”
“อ๋อ... ครับ” ในที่สุดมันก็ยอมเงยหน้ามาจากแก้ว “ก็ว่าชุดคุ้น ๆ”
“พี่คินเรียนที่มอกันเกราเป็นไงบ้างคะ สอนดีมั้ยคะ”
“สอนดีแต่เรียนแย่ครับ” สาวเจ้าก็รับมุกกันใหญ่ครับหัวเราะกันลั่น แต่อยู่ ๆ เชอร์ก็เดินไปยืนข้าง ๆ ไอ้ภคินที่นั่งยอง ๆ บนพื้นด้วยสีหน้าไม่พอใจนัก
“พี่ไปป์ พี่คิน กลับกันเถอะค่ะ เชอร์ปวดหัวยังไงก็ไม่รู้” น้องสาวผมหันไปพูดกับกลุ่มเพื่อน “กลับก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันที่สถานี”
มันโบกมือให้เพื่อนพอเป็นพิธีแล้วเดินนำออกมาจากตรงนั้นเลย ผมรีบวิ่งตามน้องสาวออกไป เชอร์เดินเร็วยังไงผมก็ขายาวกว่าอยู่ดีแหละ ผมคว้าแขนมันไว้ “เชอร์... เชอร์... เป็นอะไรวะ ทะเลาะกับเพื่อนเหรอ”
“เปล่าหรอก... เชอร์ปวดหัวน่ะพี่ไปป์”
ผมถอนหายใจแล้วบีบแขนมันแรงขึ้น “เชอร์... อย่าหลอกพี่ มีอะไรก็บอกพี่มา ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว เครียดอะไรน่ะ?”
“เชอร์...” มันก้มหน้าแล้วทำท่าเหมือนลังเลว่าจะพูดอะไร
“เฮ้ย! วิ่งกันออกมาไม่มีรอเลยนะ” ไอ้ภคินที่วิ่งตามมาสมทบ พอเห็นบรรยากาศอึมครึมระหว่างสองพี่น้อง มันก็ขมวดคิ้วเป็นเชิงสงสัยว่ามีอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ “น้องเชอร์เป็นอะไรครับ?”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เชอร์แค่เครียดเรื่องสอบนิดหน่อย”
“อย่าคิดมากเลยครับ เราทำเต็มที่ก็ดีแล้ว” ภคินยิ้มให้น้องสาวผม ส่วนไอ้เชอร์ก็ยิ้มบาง ๆ ตอบกลับมา ผมมองรอยยิ้มนั้นด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย มันดูเศร้าอีกแล้ว... บ้านผมไม่เคยมีความลับต่อกันครับ ต่อให้เชอร์หลอกคนทั้งโลกได้ แต่มันไม่มีวันหลอกผมได้
ผมไม่พูดอะไรต่อ นอกจากเดินตามภคินกับเชอร์ไปอย่างเงียบ ๆ แต่ในหัวสมองมีแต่ความคิดตีกันไปหมด ไม่สามารถสลัดรอยยิ้มเศร้า ๆ ของเชอร์ออกจากหัวได้ ผมไม่ชอบเลย มันดูฝืนความรู้สึกเกินไป น้องผมไม่เคยเป็นแบบนี้ เชอร์เป็นเด็กสดใสร่าเริง พูดจาฉะฉานอยู่ตลอดเวลา คนที่ทำให้น้องสาวผมเป็นขนาดนี้ได้มีแค่คนเดียวเท่านั้นแหละ
ผมเลื่อนสายตามองที่แผ่นหลังกว้างด้านหน้า ผู้ชายที่อยู่กับผมมาตลอด เป็นคนเดียวกับคนที่ผมเคยเกลียด ตอนนี้สาเหตุของความเกลียดนั้นกำลังกลับมาเล่นงานผมเข้าแล้วล่ะ มือข้างที่บวมถูกบีบแน่นขึ้น ถึงจะเจ็บอยู่บ้าง แต่ก็ไม่เจ็บเท่าสิ่งที่อยู่ในหัวตอนนี้หรอก...
เชอร์ยังชอบภคินอยู่
TBC
มาแบบง่วงๆค่ะ ตาจะปิดแล้ว...
ตอนนี้เปิดกิจกรรมให้ส่งจดหมายได้คุยกับหนุ่มๆ(จะสาวๆด้วยก็ได้)ในDNDได้นะคะ
เดี๋ยวเปิดไว้สักพักจะส่งให้หนุ่มๆช่วยกันตอบนะคะ ระบุมาด้วยว่าอยากถามใครบ้าง (หรือจะถามคนเขียนก็แล้วแต่ 5555)
ใครอยากเล่นเชิญโพสได้ในกระทู้นี้เลยค่ะ
http://writer.dek-d.com/indigopar/story/viewlongc.php?id=681871&chapter=56 (http://writer.dek-d.com/indigopar/story/viewlongc.php?id=681871&chapter=56)
(http://plondoneye.exteen.com/images/loa/fam1.jpg)
เอารูปมาลง...แบบว่าตอนแรกจะลงในแฟนเพจ...แต่ลงไม่ได้อ่า :serius2:
เลยเอามาลงในเล้าแทน อารมณ์อยากทำหลังจากที่อ่านรูมล่าสุดเสร็จ
ถ้าดูแล้วงงๆอึนๆ....อย่าว่ากันน้า....เพราะว่าโดนไข้หวัดเล่นงานอยู่ :sad4:
ตอนแรกกะจะให้มีโจ้กะกันด้วย....เพราะส่วนตัวชอบสองคนนี้มั่กมากกกกกกกกกกกก
แต่ไม่ไหวแล้ว....เอาเท่านี้ไปก่อนละกัน :bye2:
ขอขอบคุณFamily Treeจากคุณlondoneye เข้าใจอะไรได้ง่ายขึ้นเยอะค่ะ 5555
เป็นครั้งแรกที่มีคนทำให้....ดีใจสุดๆค่ะ ปลื้มมากกกกกกกกกกกกกกกก>//<
PS.เรื่องรวมเล่มเดี๋ยวจะทำโพลให้โหวตกันอีกทีนะคะ อยากได้ยอดสัก100เล่มขึ้นไปน่ะค่ะ
-
อ้าววววววววววววววววววจบแบบนี้ อย่าบอกว่าไปป์จะเสียสละให้น้องนะ
-
อะไรมันจะอิรุงตุงนังเนี่ยยยย
-
ไม่ขอ กินมาม่านะ สารอาหารไม่ค่อยเยอะ
เห้อออออออออออ
กำลังไปได้สวยเลย
มาสะดุด กึก อิกแล้วนะ พี่ไปป์อ่าไม่เอาไม่เครียด
-
พระเอกเราเกรียนจริงๆ ทําตัวไม่สมกับความหล่อเร๊ยยยยยยย 555
ตอนท้ายๆ รู้สึกเครียดตามเรยง่ะ :เฮ้อ:
ปล. ชอบอาร์ทจังงงง (เกี่ยว??)
-
ภคินขากเสลดแม่นมาก :man1:
-
:m20:
ไปป์ฮาได้ทุกตอนจริงๆ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:น้องเชอร์
-
เเหม เขียนดันมาขนาดนี้ ต่อไป ไปป์ก็คงบอกเลิกภคินเพื่อน้องเชอร์ใช่มั๊ยล่า หึหึ
-
สงสารไปป์ คนเขียน ตอนหน้า อย่าดราม่านะ
-
คุณน้องยกภคินให้นังไปป์ไปดีกว่ายกให้สาวอื่นนะฮะ อย่างน้อยนังไปป์มันก็พี่สาวเธอ?? ยังเป็นครอบครัวเดียวกัน ถือว่าไปเสียดุล
ตกลงอินังน้องหนูดีนี่คือลูกอิคุณอาร์ทสินะ ตัวแม่คือน้องฟาร์ (ท้องตอนโดนลักหลับ
แล้วอิคุณอาร์ทสวมวิญญาณขุนแผน ผ่าท้องน้องฟาร์เอาออกมา) ชั้นก็ชักจะเพี้ยนตามอิอาร์ท จิ้นต่อได้เป็นเรื่องเป็นราว)
ภคินเป็นพระเอกเถื่อนถ่อย โสโครก เหมาะกับบทเด็กถาปัตย์มากกกกก มันเป็นคำชมจริงๆฮ่ะคุณภคิน
ถาปัตย์บางสถาบันก็ต้องเป็นแบบคุณภคินนี้แหละฮะ ถึงจะได้ชื่อว่าเด็กถาปัตย์ ฮ่าๆๆๆๆ
-
(-""-) woonwai dii tae....
-
เวฟนี่ปลาไหลใส่สเก็ตจริงๆ
ภคินหึงเสลดปลิวเลย! :m20:
บอกเชอร์ไปเหอะไปป์ว่าคบกับภคินอ่ะ TT
-
“กูหึง... จบป้ะ?”
ตอบได้ใจมากอ่ะภคิน
ไปป์.. เราไม่สามารถทำให้ทุกคนในโลกมีความสุขได้หรอกนะ
อย่าทำอะไรที่ทำร้ายใจตัวเองล่ะ
-
เชอร์น่าจะรู้แล้วรึเปล่า
-
สงสารน้องเชอร์อ่ะ....คงกะลังทำใจอยู่ เฮ่ออออ อย่ามีมาม่ากันเลยน๊าาาา ให้น้องเชอร์เข้าใจความรักของไปป์และคินด้วยเต๊อะ!!
ชอบคู่อาร์ทxฟาร์ อ่ะค่ะ ขอเยอะๆ พิเศษๆ กุ๊กๆกิ๊กๆน่าร๊ากกกกกกกก ได้ป่าวคะ :oo1: :oo1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
ไม่นะ อย่าคิดมากแบบนี้
อย่าคิดเสียสละเด็ดขาด
:L2:
-
นู๋ไปร์กะภคิน
:m20: :m20:+1
-
แววต้องต้มน้ำรอ
ซะละม้าง :z3:
-
กลุ้มแทนภคินเลย...ไปป์คงไม่ได้กำลังคิดอะไรบ้า ๆ อยู่หรอกนะ
ชอบแผนผังตัวละครมากเลยค่ะ ฮาได้อีกกับสถานะแต่ละคน :m20:
-
คินชอบไปป์ จบ น้องเชอร์ต้องรู้ ต้องดูออกอยู่แล้ว ว่าคินรักใคร
-
คุณภคิน ขาก ถุย ได้ผู้ดีมากเลยค่ะ กูหึงจบป่ะ 55555+
น้องไปป์อย่าเครียดมาก น้องเชอร์อาจจะแกล้งพี่ไปป์ก็ได้ เห็นพี่ไปป์
ไม่ยอมบอกความจริงซักที
-
น้องเชอร์ต้องค่อย ๆ เรียนรู้ไปแหละว่าชีวิตมันก็ต้องมีผิดหวังบ้าง สมหวังบ้างเป็นธรรมดา
-
กรี๊ดดดดดดดดด เห็นดราม่าลอยมาแต่ไกล :serius2:
-
อาร์ททำมึนได้ตลอด
-
แรกๆก็ออกฮาตามประสาคู่โหด ฮา หวานกันแบบเถื่อนๆ อ่านกี่ทีก็ชอบ
แต่มาตอนหลังๆนี่น้องเชอร์มาอึนๆ มึนๆ อยากจะคิดสองประเด็นนะ
1. น้องเชอร์ยังรักภคินอยู่ หรือจริงๆแล้ว อาจจะแค่ชอบมากๆ เป็นความคลั่งไคล้แบบคลั่งดารา
อยู่ๆก็ได้ใกล้ชิดภคินแบบมากๆโดยที่ไม่คาดคิด ยิ่งทำให้เครซี่เข้าไปอีก แต่ไม่น่าถึงขั้นอยากเป็นแฟนภคินหรอกมั้ง
เพราะที่ผ่านมากลุ่มภคินก็ไปบ้านมาแล้ว ไม่เห็นมีอะไรมากมายจนทำให้ต้องคิดว่าน้องเค้าเสียใจเพราะภคินเลย
2. น้องเชอร์-- มองออกว่าไปป์กับภคินเป็นแฟนกันหรือมีซัมติงกันอยู่ และ....ขอใช้คำพูดไปป์ืที่บอกว่า
"ที่บ้านไม่มีความลับต่อ กัน" ประเด็นนี้่น่าสนใจกว่า เพราะถ้าไม่มีความลับต่อกัน แต่ไปป์พยายามปิดบัง
ถึุงแม้ว่ามันไม่เห็นจะเนียนสักครั้งที่ไปป์พยายาม เลยทำให้น้องเชอร์ที่คิดว่าสนิท และ รู้จักกับพี่ไปป์มากที่สุด
ไม่เคยมีความลับต่อกัน อาจจะน้อยใจก็ได้ว่าทำไมพี่ไม่บอก ส่วนเรื่องที่ห่วงว่าไปป์จะมีแฟนเป็นผู้ชายนั้นไม่น่านะ
เพราะตอนที่บ้านเห็นพยายามดันไำปป์ให้มีแฟนเป็นผู้ชายกันซะเหลือเกิน ถึงความเป็นจริงจะไม่ได้ง่ายขนาดนั้น
แต่ถ้าเป็นบ้านไปป์ที่เข้าใจกันดี ความสัมพันธ์ในครอบครัวดีขนาดนี้ มีหรือจะไม่เข้าใจเรื่องนี้ พูดตามหลัก Logic
ประเด็นสำคัญ... ไปป์คิดมาก เพราะตัวเองมีความลับกับครอบครัว และน้องสาว จนทำให้ฟุ้งซ่าน แล้วถ้ามันจะมาม่า
ก็คงจะเป็นเพราะไปป์นี่ล่ะ เฮ้อ...แต่บอกตรงๆนะคะ ไม่อยากกินมาม่าเท่าไหร่ หันไปทางไหนมีแต่มาม่า ตอนนี้ท้องอืดแล้ว :z3:
ปล. น้องเป็นคนแต่ภาษาวัยรุ่นได้เกรียนดีค่ะ ขอบอกว่าชอบ 555+ o13
-
ฮาทุกมุข ก๊ากกกก หายเครียดเลยยยยยย o13
น้องเชอร์เป็นไรนี่ บอกไปเลย
งอนเพราะพี่ไปป์ไม่ยอมบอกว่าภคินเป็นพี่เขย อิอิ
-
แรกๆก็ขำ ทำไมจบเครียดอ่ะ
ไปส์อย่ามานายเอกหลายสี เสียสละเพื่อน้องน่ะ :angry2:
บางทีเชอร์อาจร้อยใจ ก็ได้ที่ไปส์ไม่พูด
-
อาร์ทก็ยังคงมึนๆลอยๆเหมือนเดิม
แถมปล่อยน้องหนูดีออกมาให้คนอ่านขนลุกเล่นอีก
ถึงจะสงสารน้องเชอร์แต่คงให้ไปป์เสียสละให้น้องไม่ได้หรอกนะจ๊ะ
-
เป็นการหึงที่พระเอกนิยายไทยไม่ควรเอาเป็นแบบอย่าง :laugh: :laugh:
นายอาร์ทมาทีไรทำเอาหลอนได้ตลอด
เชอร์ยังชอบภคินอยู่เหรอ ไปป์รีบเคลียร์ให้เร็วเลยน้าาาาาาาาา
+1 จ้า
-
จริงๆ เชอร์คงรู้แล้วแหละว่า ไปป์กะภคินคบกัน
บอกน้องมันไปตรงๆ จะดีกว่านะ ปิดบังไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น
อีกอย่าง ดีไม่ดี ภคินมันฝากตัวกะพ่อแม่ไปตั้งแต่ไปเที่ยวที่บ้านรอบนู้นแล้วววววว ~~ ไม่ต้องปิดให้เสียเวลา
-
ตอนนี้ไม่รู้จะบอกว่าไงดี
เอาเป็นว่า หน่วงละกัน หุหุ
-
ดูจาก family tree แล้วดูสับสนดีนะคะ 555
-
เห็นแผนภูมิรูปภาพแล้ว...วงสัยมว๊าก....ไอ้พี่เขยนี่คือไรวะครับ?
-
เชอร์เป็นอะไรของเขานะ :serius2:
-
อื้อหืออ
หน้าตาไม่ดีหึงแบบนี้มีต่อยนะเว้ยภคินนน !!!
อย่าดราม่านะไปป์ เจ๊รับไม่ไหวววววววว ~!!
ตลกอาร์ทมากอ่ะ มาแบบนิ่มๆ แต่โคตฮาาาา
รอคอยคร๊าบบ
-
อร๊างงง พี่อาร์ทโผล่มาแบบเบาๆก็ดีใจแล้ว♥
หนูเชอร์เอ๊ยยย ตัดใจเถอะหนู
ไม่ใช่จะมาดราม่ากันเรื่องนี้หรอกนะ 555
รอตอนต่อไปค่ะ
ปล.เดี๋ยวเข้าไปส่งจดหมายด้วยยยย
-
คิดว่าเชอร์ไม่น่าจะเครียดเรื่องภคินนะ
น่าจะเป็นเรื่องอื่นมากกว่า :teach:
-
คือ...ภคินกับไปป์นี่จะเกรียนไปไหมหนิ
สองคนนี้น่าจะได้รางวัลคู่รักคู่เกรียนเลยนะเนี๊ย
เชอร์ชอบภคินอยู่? ไม่นะ!!! เดี๋ยวมันจะดราม่า ;___;
-
ตามไปถามในเด็กดีแล้วค่า เม้นนิยายต่อๆ
---------------------------------------------
ตอนนี้มาซะเครียดเลย สงสารเชอร์จัง ทั้งๆที่เป็นวันสำคัญแต่ก็ต้องมาเจอเรื่องทำร้ายจิตใจแบบนี้
แต่ไม่สนับสนุนให้ไปป์ทิ้งคินเพราะน้องสาวอย่างแรงค่ะ เพราะยังไงคินก็รักแต่ไปป์อยู่ดี แล้วไปป์ก็น่าจะรักคินใช่มั้ย? ถ้าต้องแย่งแฟนพี่ชายตัวเองเชอร์ก็คงไม่มีความสุขหรอก ขอแค่เวลาทำใจสักพักคงจะดีกว่ามั้ง?
แอบสงสัยค่ะ เชอร์ไปชอบคินขนาดนั้นได้ยังไงเนี่ย?
รอตอนต่อไปค่า
-
ของเถอะเชอร์อย่าทำให้เกียดเชอร์เลยเถอะ
น้องหนูดีน่ากลัวที่สุด
-
เอาแล้วไงละ
ถ้าน้องเชอร์ ยังรักภคินอยู่
ไปป์ควรบอกน้องนะ
น้อง อาจจะรอ ไปป์พูดก็ได้
เพราะยังไงตัวเองก็ไม่สมหวังอยู่แล้ว
เก็บคนหล่อไว้ใกล้ๆ ก็กระชุ่มหระชวยดีนะ(เิริ่มแสดงธาตุแท้ของตัวเองเองแล้วชั้น)
-
น้องเชอร์ :o12:
ไม่เอามาม่าาา
-
น้องเชอร์ยังจะรักอยู่ทำไม :o12:
ไม่ เอา มาม่า ไวไว ควิก ยำยำ ทั้งนั้นน่ะ :monkeysad: ยำยำ ช้างน้อย ก้ไม่เอา :sad4:
-
ภคินทำตัวกากมาก แต่ฮาสุดๆ.....ยังไงก็ทำให้ไปป์ขินได้ ถือว่าประสบความสำเร็จนะ 555
ปล. ไม่รู้จะถามอะไร ไว้รออ่านคำตอบของคนอื่นละกันนะคะ :กอด1:
-
ครอบครัวนี้น่ารักรักกันทั้งบ้านเชอร์อาจจะผิดหวังบ้างแต่คงเข้าใจและรอฟังความจริงจากไปป์ หวังว่าน้องเชอร์จะเข้าใจพี่ไปป์ได้เร็วๆเน้อ คินทำตัวได้ไม่สนหน้าตาตัวเองสุดๆ อาร์ทก็อาร์ทสมชื่อออกมาแต่ละทีคะแนนนำโด่งเชียว
-
:a5:
ภคินหึงอ่ะ น่าร๊ากกก(แบบเกรียนๆ)
ฮ่าๆๆ
ไปป์มีพิรุจสุดๆ
(เรื่องมันกำลังจะมาม่ารึป่าวเนี่ย) :z3:
-
พระเอก...(ไว้อาลัยสามวินาที)
แต่เพราะว่าหล่อมากๆ หรอกนะ ให้อภัยได้ในความโสโครกขนาดนี้
ว่าในห้องซกมกแล้วนะ มาข้างนอกยังทำได้ขนาดนี้
นี่ถ้าไม่หึงทำไม่ได้นะเนี่ย!!!
น้องเชอร์เหมือนจะรู้อะไรๆ อยู่นะคะ คงไม่ใช่ว่าเศร้าเพราะยังชอบภคินอยู่หรอกมั้ง
ดูเอาจากตอนที่ถามว่า หวานเนาะ เนี่ยแหละค่ะ
น่าจะเศร้าเพราะพี่ชายหน้าหวานที่อยากริมีความลับซะมากกว่า
เดาไปทั่ว เพราะไม่อยากได้มาม่านั่นเอง
-
ขอบทให้พี่เวฟหน่อยค่ะ เเอบลืมพี่เค้าไปเเล้ว :laugh:
กลับมาเลยนึกได้ กรี๊ดดด คิดถึงอ่ะ
-
อ้าวๆๆๆ
ตกลงน้องเชอร์ยังไง
บอกมาเลย อย่าให้ต้องง้างปากนะค่ะ
รู้แล้วไม่บอก หึึ
-
น้องกำลังเครียดที่พี่ชายปิดบังหรือเปล่า หรือว่าจริงๆ ชอบเวฟ แล้วเจอเวฟกับสาวอื่นเลย...
-
เอาแล้ววเริ่มดราม่าแล้ว
อย่ามาเป็นนางเอกเกาหลีนะไปป์
เธอต้องดำรงความเกรียนไว้
-
น้องหนูดี :m20:
-
ตลกอาร์ทฟาร์แล้วก็น้องหนูดีอะ 555555
แอบหลอนเบาๆด้วยแหละ 555
อร้ายยย น้องเชอร์เป็นอะไรคะเนียะ
แววดราม่ามาแล้วเหร้ออ แงงง
-
น้องเชอร์เป็นไรไปเอย?
ไปร์ต้องบอกความจริงกับน้องนะ
เคลียร์ให้มันชัดเจนกันไปเลย
อีกอย่างไปร์คงไม่ทำไรโง่ๆใช่มั้ย ? อ่านประโยคด้านล่างแล้ว งงๆ
(เป็นคนเดียวกับคนที่ผมเคยเกลียด ตอนนี้สาเหตุของความเกลียดนั้นกำลังกลับมาเล่นงานผมเข้าแล้วล่ะ)
-
จริงๆแล้ว เชอร์อาจจะไม่ว่าอะไรก็ได้นะ
ภ้ารู้ว่า 2 คนนี้คบกัน ... เพราะเชอร์อาจจะเป็นสาววายยยย
มันเป็นแฟชั่นที่กำลังมาแรงงงงง
-
:a5:เชอร์
-
พี่แซ๊กกกกกกกกกกก มีแฟนแล้วหรอ :monkeysad: ไปป์ไปเสือก เอ้ย ไปสืบมา!!!! :m16: (คาดผ้า *ผญของแซ๊ก*555*)
พี่คินแม่งกวนอ่ะ ชอบ :-[ อาร์ทโผล่มาแบบน่ากลัวอีกร๊าววววววววว ต่อไปไม่ต้องเชิญคุณริวแล้ว เชิญคุณอาร์ทจิตสัมผัสดีกว่า = ='' ไปป์ห้องเอ็งโดนของแล้วฮ่าๆๆๆๆ
หึง แล้วถุยเสลดใสเนี้ยนะ5555555555555555555555555555555555555555555555* อยากจะฟลัดเลขห้าเต็มจอ
พี่คินน่ารักอ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาา
แล้วน้องเชอร์ชอบพี่คินอยู่จริงๆหรอ เง้อออออออออ
เอาตอนต่อไปมาเดี๋ยวนี้เลยได้มั้ยคะคนเขียนฮ่าๆๆๆ
เดี๋ยวแอบไปหย่อนจดหมายรักคิคิ
ขอบคุณค่า
-
โอ๊ย เจ็บจี๊ดดดดดดด
ชอบตอนคินหึงมาก แบบว่าโดนน
-
สงสารน้องเชอร์!!!!!!
-
เฮ้อ! ไปป์ทำใจลำบากนั่นก็น้อง นี่ก็ผัวว
-
“ยังไม่ได้เข้าแล้วเขาจะเรียกว่านอกได้เหรอครับ”
ชอบประโยคนี้ เสี่ยว แต่ได้ใจมาก!!!!!!!!!! ><
หนูฟาร์เขาก็แอบแง้มประตูให้แล้วเถอะ! :mc4:
ป.ล. ชอบโจ้กับกันมากๆเหมือนกัน 555
ให้มันสองคนได้กันเองเลย!!! o13
เชอร์มาเป็นสาววายด้วยกันเถอะนะ จะได้ไม่เจ็บ!!
เศร้าาาา :z3:
-
อ่านตอนนี้แล้ว ไม่อยากให้มีอะไรเศร้าๆเลย :sad11:
-
อ่านมาทั้งตอนเจอประโยคที่ว่า กูหึงมึงจบป่ะ ขอบอกว่าจบแล้วทุกอย่างงงงงงงงงง จบแล้วจริงๆ
ฟินนาเล่ไปอีกสิบแปดปี ไม่ไหวกับภคินหน้าหนา หน้าด้าน หน้าทนแล้ว มันแบบ อ๊ากกกกกกกกกก
ชอบพระเอกอิมเมจแบบนี้มาก มันเป็นแบบที่เราชอบจริงๆนะ ไม่ว่าโลกจะหมุนไปทางไหน
มองเห็นแค่คนที่ตัวเองรักอย่างเดียว กรี๊ดดดดด ชอบอ่ะ =///= 55 เป็นบ้าไปเลย
แหมน้องไปป์ของเรา(หรอ ฮ่าๆๆ)ก็น่ารักกริบอยู่เหมือนกันนะเนี๊ย มีเด็กมัธยมมาป้อด้วย คึคึ
ส่วนตัวคิดว่าเชอร์ไม่ได้ชอบภคินหรอกแต่น้อยใจพี่ชายอยุ่ต่างหาก ทั้งๆที่บอกว่าไม่เคยปิดบังกัน
แต่เรื่องนี้ เชอร์ว่าเชอร์รู้แต่พี่ไปป์ไม่ยอมบอก ขอให้เข้าใจกันด้วยดีไวๆนะสองพี่น้อง : )
-
แวะไปหย่อนจดหมายมาแระ
คราวนี้ก็มาเม้นนะ
คิดได้ไงอะภคิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนน....หึงได้โสมากกกกกกกกก :m20:
แถมไปป์มันยังเขินได้อีก :-[
ตอนนี้น้องหนูดีออกมาด้วย...หลอนกันเลยทีเดียว
แต่ว่าไปป์จ๋า....น้องเชอร์น่าจะแค่ปลื้มภคินเฉยๆมั้ง...ถ้ารู้ว่าจะได้มาเป็นพี่เขย...คงดีใจ???
ลป...คิดถึงโจ้กะกันอ่า :sad4:
-
เพิ่งมาตามอ่าน กว่าจะอ่านทัน
หลายวันอยู่เหมือนกันค่ะ
เรื่องนี้สนุกมากๆ เลยอะ
ไม่อยากเชื่อ ว่าหลุดรอดสายตาไปได้ยังไงตั้งนาน
ทั้งที่อยู่เล้านี้มาตั้งนานนมแล้วแท้ๆ
อยากบอกว่า ขำมากๆ อะ ยิ่งตอนที่น้องค่าจีบไปป์นะ
โอย ขำจนปวดแก้ม แถมลงไปนอนกลิ้งอีกตะหาก
อะไรจะฮาปานนั้น แต่ละมุก คิดได้ไงอ่า :m20: :m20:
-
:L2: :L2:ไปป์
-
ป๊าด ฮาอย่างปวดตับ
แต่หลังๆเริ่มปวดใจ
ภคินคะ จบอย่างแรงคะ ถ้าจะหึงได้น่าเขินขนาดนี้
ปากแย่ แต่เพศแม่ตรึม เห็นภาพสุดๆ
ปล. เราว่าเชอร์น่าจะชอบพี่เวฟมากกว่านะ
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
:bye2:
พี่เวฟน่ารักไปนะ
-
กรี๊ดดด พี่เวฟของเค้ามาทีขโมยซีนพระเอกหมดเลย เท่ห์อ่ะ :impress:
แซ็คทำใจได้เร็วจัง แอบไปมีแฟนซะแล้วใครน้า ตะหงิดๆว่าจะเป็น เพลง ยังไงไม่รู้
ขอบอกว่าพระเอกเรื่องนี้ แสดงอาการหึงได้ถ่อยที่สุด ชอบอ่ะ ภคินเป็นตัวของตัวเอง ถ่อย เถื่อน ไม่เหมือนใคร กรี๊ดด พระเอกในฝัน :a2:
น้องไปป์ก้อเป็นนายเอกที่ตลก ขำ อย่างสม่ำเสมอ อย่าเครียดเรื่องน้องเชอร์นะ อาจจะไม่มีไรก้อได้
คำถามไปฝากไว้ในเด็กดีนะคะ :กอด1:
-
Room 50
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่มันไม่ได้ยิ้มเหมือนเมื่อวาน จะว่ารู้ตัวช้าก็คงไม่ผิดนักหรอก ปกติผมเองก็ไม่ค่อยจะสนใจอะไรรอบตัวอยู่แล้ว แต่พอมันเป็นเรื่องของไปป์ ผมก็จะสัมผัสได้ถึงความแตกต่าง... ถึงจะช้าไปหน่อยก็เหอะนะ
เราแวะกินข้าวเย็นกันที่ร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทางแถว ๆ หอก่อนกลับขึ้นห้อง พอได้มานั่งสุมหัวก็เลยรู้ว่า ไอ้ปากกรรไกรมันต้องคิดอะไรอยู่ในใจแน่ ๆ เมื่อวานมันยังชวนน้องเชอร์คุยเป็นตุเป็นตะเหมือนไม่ได้เจอหน้ากันมาแต่ชาติปางก่อน แต่พอวันนี้สองพี่น้องกลับคุยกันน้อยลง หรือพูดให้ถูกคือไปป์ต่างหากที่พูดน้อยลง มันเอาแต่นั่งเหม่อแล้วขมวดคิ้วเหมือนอาเจ๊เก็บค่าแชร์ไม่ได้
ทำไมผมจะไม่รู้ว่ามันดีใจแค่ไหนที่น้องสาวมาหาถึงห้อง ไปป์มันรักครอบครัวมาก จากที่ได้ไปสัมผัสตอนสงกรานต์เมื่อปีที่แล้ว ผมก็รู้เลยว่า ทำไมมันถึงได้เป็นคนที่มีรอยยิ้มสดใสขนาดนั้น ครอบครัวมันอบอุ่นมาก มากเสียจนมันสามารถเผื่อแผ่ความอบอุ่นนั้นมาให้คนที่ไม่เคยได้รับอย่างผม
“เฮ้ย... คิดอะไรอยู่วะ” ผมแตะเบา ๆ ที่หลังมือข้างที่มีผ้าพันไว้ ทำเอามันสะดุ้งก่อนจะชักมือออก
“ปะ... เปล่า!” แน่จริงก็อย่าหลบตาสิวะ “ไม่มีอะไร”
“อย่าโกหก” ผมเริ่มขึ้นเสียง
“ก็มันไม่มีอะไรจริง ๆ นี่! เชอร์มานู่นแล้ว”
ผมหันไปมองตาม น้องเชอร์เดินออกมาจากห้องน้ำแล้ว เป็นอันว่าบทสนทนาอันนี้เป็นต้องพับเก็บลงกระเป๋าไป ผมแอบมองหน้าคาดโทษไว้ แต่มันก็เอาแต่หลบตาอยู่นั่นแหละ บ้าเอ๊ย! อย่าให้กูอารมณ์เสียนะ มึงไม่รอดแน่ แต่อยู่ต่อหน้าน้องเมียก็นั่งเงียบ ๆ สร้างภาพไปก่อนครับ
น้องเชอร์เหมือนพอจะรู้ว่าพี่ชายคิดอะไรบางอย่างอยู่ เพราะเธอดูจะสงสัยไม่น้อยว่าทำไมพี่ชายถึงไม่พูดมากเหมือนเดิม เธอส่งสายตาถามผมด้วย แต่ผมก็ได้แต่ยักไหล่ตอบไป.... มันไม่พูดแล้วใครจะไปรู้ล่ะ
ก๋วยเตี๋ยวใส่พริกรสชาติจืดไปถนัดตา ผมเริ่มพยายามส่งสายตาดุ ๆ เค้นคอมัน แต่มันก็ไม่ยอมมองหน้าผมซะงั้น ก็เหมือนจะรู้ตัวนะ เพราะตอนนี้มันกลับมาคุยจ้อกับน้องเชอร์เหมือนเดิมแล้ว สองพี่น้องนั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อย ทั้งเรื่องข้อสอบของเชอร์ โรงพิมพ์ของพี่แก้ว โรงงานยาสูบของพี่ภูมิ แล้ววกเข้ามาเรื่องที่ไปป์มันไม่ยอมซักไอ้หมีหน้าโง่นั่น เออว่ะ เพิ่งสังเกตเหมือนกัน
“แกก็ไม่ชอบซักตุ๊กตาเหมือนกันนั่นแหละ” มันเถียงกับน้องคอเป็นเอ็น
“นั่นมันตัวเล็กหรอก แต่ของพี่ไปป์มันตัวเบ้อเริ่ม สกปรกจะตาย”
“แค่ขนาดไม่ได้ทำให้มันสกปรกขึ้นซะหน่อย อีกอย่างซักไปกลิ่นมันก็เปลี่ยนสิวะ” ทฤษฎีเดียวกับเด็กติดผ้าเน่านี่หว่า
“ห่า... แล้วมาว่าแต่กูโสโครก ไม่ดูตัวเอง”
“เงียบไปเลยนะมึง อีกอย่างพี่เดียวนั่งอยู่ในห้องทั้งวัน จะเอาอะไรไปสกปรก”
“ก็มึงไง” ผมยักคิ้ว “ออกไปตากแดกตากลมทั้งวัน มานั่งกอดหมีอะ” และแอบต่อท้ายในใจว่า มันเป็นที่รองตีนกูเวลานั่งดูหนังด้วย
ไปป์ตวัดสายตาด่าทอผม ก่อนจะลุกไปคว้าผ้าเช็ดตัวในห้องไปอาบน้ำ หนีปัญหานี่หว่า... ผมเลยนั่งมองหน้าน้องเชอร์ไปมา น้องเขาน่ารักดีนะครับ ตาเหมือนไปป์เลย แต่โครงหน้าออกไปทางพี่ภูมิมากกว่า ส่วนไปป์มันหน้าเหมือนพี่แก้วมากกว่าเยอะ แต่ผู้หญิงตากลม ๆ ผิวขาว ตัวผอมสูง พูดจาฉะฉานแบบนี้ก็น่ารักดีนะ คงมีผู้ชายมาตามจีบกันบ้างแหละ
“น้องเชอร์หายปวดหัวรึยังครับ”
“หะ... หายแล้วค่ะ” เธอสะดุ้ง เล่นเอาผมงงว่า จะตกใจอะไรนักหนา
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ พี่เอาพาราให้มั้ย เผื่อจะดีขึ้น”
“มะ... ไม่เป็นไรจริง ๆ ค่ะ พี่คิน เชอร์หายปวดหัวแล้วจริง ๆ ค่ะ”
โอเค... หายก็หาย ผมก็ไม่ได้อยากเซ้าซี้อะไรมากอยู่แล้ว ผมหันไปให้ความสนใจกับโอวัลตินในแก้วมากกว่า คราวนี้ไปป์มันใส่น้ำตาลให้มากไปหน่อยแฮะ กะให้กูเป็นเบาหวานตายรึไง หรือในชีวิตจริงเราไม่หวานกัน เลยต้องมาชงให้แดกแก้ขัดกันนี่
“เอ่อ... พี่คินคะ”
“ฮะ!? ครับ?” น้องเชอร์คงอยากจะทำลายความเงียบในห้องที่ไม่รู้เราจะคุยอะไรกันน่ะครับ เอาตรง ๆ คนปกติก็คงเป็นกัน ที่เวลานั่งกันเงียบ ๆ แล้วอึดอัด จนต้องหาเรื่องมาคุยน่ะ แต่บังเอิญผมมันผิดปกติ ไอ้การอยู่เงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไรกันก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอึดอัดหรอก
“เอ่อ... เชอร์... เอ่อ...” ผมขมวดคิ้ว ไม่ได้ตั้งใจจะกดดันจริง ๆ นะ
“ครับ?”
“คือ... เชอร์... ระ...”
ผัวะ
ประตูห้องน้ำถูกเปิดผัวะ ตามมาด้วยไอ้ไปป์ที่หัวเต็มไปด้วยแชมพูเป็นฟองฟอดไหลหยดติ๋ง ๆ ลงบนพื้น ด้านบนมันเปลือยเปล่าโชว์รอยจูบที่ยังคงติดอยู่ ดีที่ด้านล่างมันพันผ้าเช็ดตัวเอาไว้ ไม่งั้นผมว่าเรื่องมันยาวแน่ ๆ เออ ว่าแต่มันออกมาในสภาพนี้ทำไม อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างเหรอ?
ไปป์เบิกตาโพลงเหมือนตกใจ เอ๊า! ก็มึงเปิดเองอะ มึงจะตกใจทำซากไร ไอ้แห้งกระโดดกลับเข้าไปในห้องน้ำแล้วแง้มประตูเล็ก ๆ “สะ... สบู่ไปไหนไม่รู้ มะ... มึงเอาไปวางไว้ไหน มาหยิบให้หน่อยดิ๊ ละ... แล้วก็ไอ้เชอร์!” มันชี้นิ้ว “ทำไมยังไม่รีบไปนอนอีก”
“พรุ่งนี้ก็มีเวลานอนอีกตั้งเยอะนี่ พี่ไปป์”
“ไม่ได้!” มันเสียงดัง “ไปนอนเดี๋ยวนี้ พี่จะอาบน้ำต่อแล้ว ส่วนมึงมาหาสบู่ให้กูเดี๋ยวนี้เลย”
ผมรีบจนแทบจะโผตัวเข้าไปในห้องน้ำ แต่ต้องทำเป็นเก๊กขรึมเดินเข้าไปนิ่ง ๆ พอมันงับประตูเท่านั้นแหละ แทบจะเข้าไปแดกหัวมัน แต่โดนมือยันเอาไว้ก่อน “อยากเปลี่ยนบรรยากาศก็ไม่บอก”
“เปลี่ยนพ่อเปลี่ยนแม่มึงสิ!” แขนแห้ง ๆ แต่แรงควายใช่ย่อยนะมึง “มึงออกไปได้แล้ว!”
“แหม... ทำเป็นเล่นมุกเก็บสบู่ส่งซิกให้กูล่ะสิ”
“ซิกเซิ้กเหี้ยไร มันสถานการณ์ฉุกเฉินต่างหากเล่า”
“กูไม่สนละ มึงอ่อยขนาดนี้ไม่สนองก็เกินไป เดี๋ยวมึงจะอ่อยเก้อ” ผมเอื้อมมือเตรียมกระตุกผ้าขนหนูให้ร่วง แต่ไปป์มันดันรู้ทัน ถีบประตูเปรี้ยงเดียวเปิดอ้าซ่า แน่นอนว่างานนี้ผมกร่อยครับ... อดแดก เพราะน้องเชอร์ยังนั่งตาแป๋วอยู่เลย
“เชอร์ไปนอน” ไอ้แห้งสั่ง “ส่วนมึงขอบคุณมาก สำหรับไมตรีจิตที่หยิบยื่นให้ มึงไปได้แล้ว” ปังงงงงงงงงงง ได้แล้วทิ้งกูเลยนะ จะทำอะไรได้ล่ะ ผมได้แต่เดินหัวเสียกลับไปนั่งรอคิดบัญชีกับมันในห้อง
มันเป็นอะไรไปวะ
อยู่ ๆ ก็เรียกเข้าไปอ่อยในห้องน้ำแล้วไล่กูออกมา นี่หมายความว่าไงวะ นั่งเกาหัวงง ๆ อยู่บนเตียง ตั้งแต่เมื่อตอนเย็นแล้ว อยู่ ๆ ก็ทำหน้าเป็นหมาโดนยาเบื่อ ตอนแรกก็นึกว่าจะหาย ไป ๆ มา ๆ ดันเป็นยาวเลยแฮะ เครียดเรื่องอะไรของมันวะ หรือเป็นเรื่องที่กลัวน้องเชอร์จะรู้?
ผมแค่นหัวเราะกับตัวเองเบา ๆ มันกลัวคนอื่นจะรู้เรื่องของเราขนาดนั้น? ทำไมเหรอ มีแฟนเป็นผู้ชายอย่างผมมันน่าอายขนาดนั้นเชียวเหรอ? แปลกดีนะ ที่ผมไม่เคยคิดจะอายเลยที่มีแฟนเป็นผู้ชายเหมือนกัน
เข้าใจว่าสถานภาพของเรามันต่างกัน บางทีแม่ผมอาจจะเสียใจอยู่ก็ได้ แต่ท่านก็ไม่มีสิทธิมากพอที่จะพูด ในเมื่อแม่เคยทิ้งผมไว้ลำพัง แล้วท่านยังมีสิทธิอะไรในการต่อต้านผมงั้นเหรอ? ตรงข้ามกับไปป์ที่มีชีวิตอยู่กับครอบครัวที่อบอุ่นมาตลอด มันเลยแคร์ครอบครัวมาก เหมือนคนที่ยิ่งรักยิ่งกลัวทำให้อีกฝ่ายเจ็บ ถึงจะอย่างนั้นก็เหอะ บางทีผมก็อดน้อยใจไม่ได้นะ… แล้วมันไม่กลัวผมเจ็บบ้างรึไงนะ?
“ไปอาบน้ำได้แล้ว” คนที่กำลังคิดถึงเดินเข้ามาในห้องในชุดนอนเต็มยศเหมือนอย่างเคย ไปป์มันต้องใส่ชุดนอนลายการ์ตูนปัญญานิ่ม ที่ผมยังไม่เข้าใจว่าใส่แล้วมันนอนหลับเข้าไปได้ยังไง แต่ก็เข้ากับมันดีล่ะมั้ง วันนี้มันใส่ลายสปันจ์บ็อบสีเหลืองทิ่มลูกกะตา ควายที่อยู่ห่างเป็นกิโลฯยังสามารถวิ่งเข้ามาขวิดได้ถูกพิกัดเลย
“ไม่อาบ” ผมทำหน้างอใส่ เหมือนจะแกล้งมัน แต่แอบรู้สึกจริง ๆ
“โสโครก”
“กูก็ทำตัวแบบไอ้หมีหน้าโง่นั่นไง ไม่ได้ซักมึงยังกอดได้ กูก็ไม่อาบมั่ง”
“นี่มึงอายุกี่ขวบวะ ภคิน คิดว่าทำแบบนี้แล้วน่ารักรึไง”
“ใช่สิ... กูมันไม่น่ารัก ควงไปก็อายชาวบ้านเค้า” ไปป์ได้ยินแล้วขมวดคิ้ว ก่อนจะเดินมาผลักหัวผมเป็นเชิงว่า ‘ไรมึงเนี้ย’ ผมเห็นแล้วงอน คว้าผ้าขนหนูไปอาบน้ำแม่งเลย ให้มันได้รู้จักคิดซะมั่งว่า ทำคนอื่นน้อยใจมันบาปยิ่งกว่าฆ่าสัตว์สี่เท้าร้อยตัวเสียอีก
เฮ้ย... ไหงตอนนี้กลายเป็นว่าผมเครียดแทนมันแล้ววะ! ไม่ดี ๆ กูไม่เคยเอาเรื่องของคนอื่นมาเป็นอารมณ์แบบนี้นะโว้ยยยยยยย มึงกล้ามากไอ้แห้งที่ทำกูคิดมากเป็น! ผมถูโฟมล้างหน้าแรง ๆ อย่างกับตัวเองเป็นณเดชน์ในโฆษณานีเวียฟอร์เมน บ้าเอ๊ย... หยุดคิดสิวะกู มันไม่ใช่ตัวผมเลยนะ ที่มาน้อยใจงี่เง่าอะไรแบบนี้!! ปกติเวลามีปัญหา ผมก็พร้อมจะหน้าด้านวิ่งเข้าชนมันไม่ใช่เหรอ แล้วครั้งนี้ทำไมไม่พูดล่ะ ทำไม... ทำไม... ทำไม...
กูไม่ทนแล้วโว้ย!
ผมคว้าผ้าขนหนูพันรอบเอวแล้ววิ่งออกไปที่ห้องนอน ไม่ใส่มันแล้วเสื้อพงเสื้อผ้า นี่มันวันแก้ผ้าแห่งชาติรึไงวะ ผมเปิดประตูห้องนอนแล้วเสือกตัวเข้าไปในห้อง
ไปป์หลับไปแล้ว
ผมเดินไปหยุดมองผู้ชายตัวผอม ๆ ที่นอนแผ่หลาหายใจเข้าออกช้า ๆ ชัดเลยครับ หลับลึกซะด้วย... ไอ้ปากกรรไกรเอ๊ย! โยนเรื่องหนักสมองใส่หัวเล็ก ๆ ของกู แล้วชิ่งหลับไปก่อนเนี่ยนะ ผมง้างตีนขึ้นเตรียมถีบมันให้กลิ้งตกเตียงแม่งเลย แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทำอะไร นอกจากนั่งยอง ๆ ดูหน้ามันตอนนอนเท่านั้นแหละ เฮ้ออออออออออออ
ดูสิ ไอ้ตัวปัญหามาหลับตาพริ้มแบบนี้ ใครจะกล้าทำอะไรลงล่ะครับ ดวงตากลม ๆ ถูกบดบังด้วยเปลือกตา อืม... ขนตายาวเหมือนกันแฮะ เห็นแล้วอยากเอาสก๊อตเทปมาติดแล้วแว็กซ์ออก ข้อหาทำเรื่องรกสมอง ผมหัวเราะกับความคิดสัปดนของตัวเอง เห็นผมทำร้ายร่างกายมันบ่อย ๆ เนี้ย มันเป็นเพราะมันเขี้ยวหรอกครับ ไปป์มันน่ารักแบบแปลก ๆ ดี ฮ่า ๆ ๆ ไม่ได้หมายถึงหน้าตาประหลาดนะแต่นิสัยมันต่างหากล่ะ ส่วนเรื่องหน้าตาก็... มันหล่อแบบน่ารัก ๆ ครับ ตาโต ๆ จมูกนิด ปากหน่อย (แต่อิทธิฤทธิ์ไม่น้อยตามขนาดนะครับ) แม้ว่าเส้นผมหยักศกสีน้ำตาลธรรมชาติของมันจะสากมือไปหน่อยก็ตาม ฮ่า ๆ ๆ แต่ผมชอบลูบหัวมันเล่นนะ
เวลาไม่ดื้อน่ะ ไปป์มันหยั่งกับแมวเลยครับ ถึงจะไม่อ้อนก็เหอะ มันเหมือนแมวประเภทที่รำคาญเจ้านายตัวเอง อารมณ์ว่าถ้าเจ้านายมา มันจะไปหาที่นอนไกล ๆ มือเรา แต่พอเราเข้าไปเกาคางให้มันก็แอบยื่นหน้าให้เกาเหมือนกัน ดูสิว่ามันกวนโอ๊ยขนาดไหน? เห็นว่าพี่แก้วเรียกมันว่า ‘ไอ้ลูกแมว’ เหมือนกันททแต่กรณีนั้นมันคงอ้อนแม่มากกว่าน่ะ
การมองหน้าคนอื่นทำให้มีความสุขได้ด้วย... ผมว่ามันแปลกดีเหมือนกันนะ แค่นอนเฉย ๆ ก็แผ่รังสีความสุขมาให้ได้เนี้ย ผมอดไม่ได้ที่จะลูบหัวมันเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู เฮ้อออออออ แล้วกูมาแก้ผ้านั่งดูคนนอนทำไมวะเนี้ย? เกือบจะลืมเรื่องที่อยากถามแล้วเชียวนะ แต่มันก็วนกลับเข้ามาในหัวผมอีกแล้ว
บางทีคราวนี้ที่ผมไม่ปลุกมันขึ้นมาถาม ทั้ง ๆ ที่ปกติคงทำไปแล้ว อาจเป็นเพราะว่าลึก ๆ แล้วผมยังกลัวคำตอบจากไปป์อยู่
กับคำถามที่ว่าผมสำคัญแค่ไหนน่ะ?
…………………………………………………………
……………………………………….
…………………….
………….
“พี่ไปป์! จะไม่ฝากเชอร์เอาพี่เดียวดายไปซักจริง ๆ เหรอ”
“ไม่ต้อง! แกจะแบกไปให้พี่รึไงล่ะ”
น้องเชอร์หัวเราะเสียงสดใส เธอเก็บรองเท้านักเรียนลงถุงก๊อบแก๊บแล้วยัดใส่กระเป๋า หาเรื่องเถียงกับพี่ชายไปพลาง เป็นภาพที่น่ารักดีเหมือนกันนะ ผมที่เป็นลูกคนเดียวอดจะแอบขำนิด ๆ ไม่ได้ บ้านนี้เค้าพูดมากกันทั้งบ้านเลยสินะ น้องเชอร์สวมเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์เข้ารูป พร้อมรวบผมเป็นมวยไว้ด้านหลัง ดูสดใสสมวัยดี แต่ไอ้แห้งของผมน่ารักกว่าครับ แม้จะใส่เสื้อยืดกับกางเกงขาสามส่วนธรรมดา ๆ ก็เหอะ อย่างว่าแหละนะ มันทำอะไรก็ดูน่ารักแบบแปลก ๆ ดี หน้าโง่เอามือไปชนกระถางต้นไม้ด้วย โง่มาก ฮ่า ๆ ๆ ๆ
เราต้องไปส่งน้องเชอร์ขึ้นรถที่บริษัททัวร์กัน ที่จริงน้องเขาก็บอกว่าไปเองได้นั่นแหละ แต่มีไอ้คนติดน้องทำเป็นปากไม่ตรงกับใจบอกว่า กลัวจะหลงทาง บลา ๆ ๆ แล้วขอโทษทีครับ ไปส่งนี่ไม่ได้เอารถไปส่งนะ ได้ข่าวว่านั่งรถสาธารณะไปเหมือนกัน ไม่โง่จริงทำไม่ได้นะครับ ไอ้ผมก็เลยต้องติดสอยห้อยตามไปด้วย
น้องเชอร์หันมาส่งยิ้มให้ผมตอนที่เงยหน้าจากการก้มใส่รองเท้าผ้าใบเน่า ๆ ผมขมวดคิ้ว น้องเขาเหมือนมีอะไรอยากบอกผมตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ แล้วก็ไม่พูดซะที จะให้ง้างปากคนอื่นมันก็ไม่ใช่วิสัยของผมซะด้วยสิ ผมยิ้มตอบน้องเขานิดหน่อย ไม่อยากให้น้องเขาคิดว่าผมหยิ่งเหมือนที่คนอื่นคิด ไม่ใช่อะไรครับ นี่มันน้องเมีย...
เราขึ้นรถเมล์ก่อนจะต่อแท็กซี่ไปอีกหน่อย รถติดตามปกติของกรุงเทพแหละครับ วันไหนไม่ติดคือวันนั้นน้ำท่วม เหอะ ๆ ใช้เวลาชั่วโมงครึ่งเราจึงมาถึงจุดหมายกัน ผมหิ้วกระเป๋าให้น้องเชอร์เดินตามสองพี่น้องต้อย ๆ รถออกตอนสิบเอ็ดโมง ยังพอมีเวลาให้ซื้อขนมกินเล่นได้สักพักใหญ่ ๆ
“มากับมึงทีไรมีแต่คนมองทุกที” ไปป์มันบ่นอุบอิบ ฮะ!? มองเหี้ยไร? มองกูเนี่ยนะ ผมตกวาดสายตาไปมองคนรอบข้าง ไม่เห็นมีใครมองกูเลยนี่หว่า
“ไม่เห็นมีใครมองเลย” แหม ๆ หึงกูล่ะสิ พ่อสูบไปป์ซะตรงนี้ดีมั้ย
“ไอ้โง่ มึงเล่นมองแล้วแผ่รังสีอํามหิตขนาดนั้น ใครมันจะกล้ามองต่อวะ”
“กูไปทำเรื่องแบบนั้นตอนไหน กูเป็นมิตรกับทุกคนบนโลก”
“มิตรกะผีน่ะสิ!”
“พี่ไปป์...” น้องเชอร์เข้ามาแทรกกลางการต่อสู้ด้วยน้ำลายของเรา “เชอร์ลืมซื้อยาแก้เมารถอะ”
“ก็ไปซื้อสิ” เออ... ถูกของมัน
“เชอร์กลัวหลงอะ” น้องเชอร์โผเขาไปเขย่าแขนพี่ชายตัวเอง “นะ ๆ ๆ พี่ไปป์ ไปซื้อให้เชอร์หน่อย”
“อะไรมึงเนี่ยเชอร์... โตเป็นควายแล้ว” พี่ชายมันก็ไม่ยอมครับ ไปป์ขมวดคิ้วจ้องหน้าน้องสาว “ส่อพิรุธ...”
“พิรุธบ้าอะไรล่ะ เอ้าเร็ว! เดี๋ยวน้องสาวคนสวยอ้วกใส่หน้าคนนั่งข้าง ๆ นะ อย่าลืมเอาเลย์รสชีสน้ำพริกเผา เอาที่หน้าซองมีรูปณเดชน์กับญาญ่านะ ป๊อกกี้รสกล้วยขอกล่องแบบโฉมใหม่นะ แรบบิทครีมสอง ขอแบบนุ่ม ๆ ถ้าพนักงานเวฟให้แข็ง ด่าแล้วเปลี่ยนใหม่ให้ด้วย แล้วก็จูปาจุ๊บถ้าพี่ไปป์อยากกินก็ซื้อมาเผื่อเชอร์ด้วย” น้องเชอร์ลุกขึ้นดันหลังเบา ๆ
“นี่แกสั่งเยอะกว่ายาแล้วนะ ยัดห่าอะไรขนาดนั้น” ไปป์มันยังคงไม่เลิกขมวดคิ้ว แต่ก็ยอมเดินไปที่เซเว่นให้ แต่สายตามันยังจ้องเขม็งมาทางนี้อยู่เลยครับ ตลกดีว่ะ ฮ่า ๆ ๆ ๆ
“พี่คินคะ...”
“ฮะ!? ครับ?”
“เชอร์มีเรื่องจะบอกค่ะ...” สาวน้อยยื่นมือมาแตะหลังมือผมเบา ๆ เธอจ้องลึกเข้ามาในดวงตาผม เหมือนต้องการจะอ่านใจ “เชอร์รู้นะว่าพี่เป็นแฟนกับพี่ไปป์อยู่”
ฮะ!? น้องเขารู้ เออว่ะ จะรู้ก็ไม่แปลกหรอก ไอ้ไปป์มันส่อพิรุธขนาดนั้น น้องเชอร์เอานิ้วจิ้มที แม่งแทบจะลงไปดิ้นพล่านบนพื้น ผมถอนหายใจเป็นคำตอบ...
“ปฏิกิริยาพี่คินผิดไปจากที่เชอร์คิดไว้เยอะเลย นึกว่าจะตกใจกว่านี้ซะอีก”
“เรื่องจริงไม่มีอะไรน่าตกใจครับ” ผมตอบยิ้ม ๆ “แล้วน้องเชอร์มาบอกพี่ทำไมครับ”
“เชอร์ชอบพี่คิน...” ดวงตาที่คล้ายคลึงกับคนในเซเว่นจ้องลึกเข้ามาในดวงตาผม น้องเขาจะอ่านใจผมรึไงกัน? ขอบอกว่าคนไม่มีอะไรในชีวิตอย่างผม ไม่มีอะไรให้อ่านหรอก “แต่นั่นมันเมื่อก่อน”
“อ๊อ ดีแล้วครับ พี่ก็ไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นอีก”
ผมยังพอมีความทรงจำราง ๆ เกี่ยวกับน้องเชอร์เมื่อหลายปีก่อนอยู่ เด็กผู้หญิงรุ่นน้องคนหนึ่งที่เข้ามาบอกรักตอนเย็นวันที่ผมโดนลงโทษ เพราะไปถุยสเลดใส่ต้นไม้ของบราเดอร์ (เสือกมาเห็นพอดีอีกนะ!) เลยต้องมาเช็ดกระจกอยู่นั่นไง จำได้ว่าโคตรเสียเวลาทำมาหากิน เอ่อ... รู้สึกนอกประเด็น เอาเป็นว่าเย็นวันนั้นน้องเชอร์มาสารภาพรักกับผมที่ห้องนั้นแหละ แน่นอนว่าผมหักอกไปตามระเบียบ เอ่อ... แล้วไงต่อวะ น้องเขาคงร้องไห้กลับบ้านนั่นแหละ เออ... น่าจะประมาณนั้นนะ
“ที่น้องเชอร์ดูเงียบ ๆ ไปคือ เครียดเรื่องที่พี่ชายเป็นเกย์เหรอ” น้องเชอร์เบิกตาโพลงเพราะผมเสือกถามแบบปาดคอ ตัดเส้นเลือดใหญ่ขาด เลือดกระฉูดครับ
“อ่า... เอ่อ... เรื่องนั้นเชอร์ไม่เครียดเท่าไหร่ พี่ไปป์จะเป็นอะไรเชอร์ก็รัก” น่าอิจฉาแฮะที่มีคนรักขนาดนี้ “แต่ที่เชอร์กังวลคือ ถ้าพ่อแม่รู้จะว่ายังไง”
“ก็อย่าให้เขารู้สิครับ” ผมยกยิ้มมุมปากแบบที่ชอบทำ
“เชอร์ไม่บอกหรอกค่ะ แต่สักวันยังไงเขาก็ต้องรู้อยู่ดี ความลับไม่มีในโลกนะคะพี่คิน”
“เฮ้อออออออออออออออ” ผมถอนหายใจออกมายาว ๆ “ให้มันเป็นเรื่องของอนาคตเถอะครับ พี่ไม่เคยคิดอะไรล่วงหน้าให้ชีวิตตัวเองอยู่แล้ว”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ พูดได้สมเป็นพี่คินดีนะคะ” เธอเอานิ้วสอดประสานกันไว้ใต้คาง “พ่อแม่รักพี่ไปป์มาก... ยิ่งถ้าคนที่รักมากทำให้ผิดหวัง เชอร์กลัวว่าจะยิ่งเจ็บน่ะสิคะ”
“เอาเป็นว่า ตอนนี้เขายังไม่รู้ก็โอเคใช่มั้ยล่ะครับ”
“โอเคค่ะ... เชอร์ไม่เคยเอาชนะพี่คินได้เลย” น้องเชอร์ยิ้มขำ ๆ แล้วยกกระป๋องเป๊ปซี่ขึ้นดื่ม “ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วนะคะ”
“อ๋อ... ครับ” เมื่อก่อนมันตอนไหนวะ? กูลืมไปหมดแล้วบังเอิญว่าเมมฯต่ำมาก
“อ๊อ... พี่คินคะ เชอร์ขอพูดอะไรสักอย่าง” น้องเชอร์หันไปมองที่ประตูเซเว่น ไปป์มันเดินหอบหิ้วถุงออกมาด้วยสีหน้าพร้อมจะฆ่าคนตาย เธอหันกลับมาเอาส้อมพลาสติกชี้หน้าผม “พี่จะหักอกเชอร์เป็นร้อยครั้งเชอร์ไม่เจ็บค่ะ แต่ถ้าพี่ทำพี่ชายเชอร์เจ็บแม้แต่ครั้งเดียว เชอร์จะขึ้นเครื่องบินมาตบพี่ถึงที่เลยค่ะ”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย ปวดท้อง ผมอยากจะลงไปหัวเราะกับพื้นครับ ลูกบ้านนี้เค้าประหลาดกันดีจริง ๆ เลี้ยงกันยังไงวะเนี้ย ความคิดแต่ละคนแม่งสุดยอดจริง ๆ
ผมที่กลั้นหัวเราะได้ ค่อยตั้งสติเอื้อมมือไปจับส้อมพลาสติกที่ชี้หน้าอยู่ “น้องเชอร์เก็บเงินไปทำจมูกได้เลยครับ คงไม่ได้ขึ้นเครื่องบินไปอีกนานเลยล่ะ”
“พี่คินปากเสียขึ้นนะคะ”
“ติดพี่ไปป์สุดหล่อมาครับ”
“เฮ้ย! คุยอะไรกันวะ ทำไมต้องยื่นหน้าไปใกล้ ๆ กันด้วย” ไอ้ตัวแห้งยื่นถุงเซเว่นมาคั่นกลางหน้าเราสองคนไว้ เต็ม ๆ ครับ จมูกกูโดนซาลาเปาแน่ ๆ ร้อนชิบหาย ผมรีบเอามือดันถึงมันไปไกล ๆ หน้า มือเดี้ยงแล้วยังซ่านะมึง
“ทำไม” ผมยักคิ้ว “หึงเหรอ”
“ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยย! อย่ามาล้อเล่นนะเว่ย” มันหันไปหัวเราะแหะ ๆ ให้น้องสาว “ไอ้ภคินแม่งชอบเล่นมุกนี้อยู่เรื่อย”
“เหรอออออออออออออออออ” น้องเชอร์เลิกคิ้วทำเป็นรื้อขนมดู “แล้วพี่ไปป์หน้าแดงทำไม”
“พะ... พี่ร้อน! แม่ง ไอ้เชอร์! เลย์รสชีสน้ำพริกเผาบ้านแกสิมีหน้าณเดชน์กับญาญ่า หลอกกูเดินหาตั้งนาน มีแต่หน้าเจ๊ที่ไหนก็ไม่รู้”
“อย่าเครียดน่าพี่ไปป์ อ๊ะ... เอาไปอมเล่น” น้องเชอร์ยื่นลูกอมปัญญาอ่อนรสโคล่าให้ ไอ้ห่านั่นก็เสือกยอมอีก มันรีบแกะห่อแล้วยัดเข้าปากทันที “เชอร์ว่าจะไปขึ้นรถแล้วอะพี่ไปป์”
“จะไปแล้วเหรอ...” ทำไมมึงต้องทำหน้าเศร้าเหมือนจะส่งน้องไปประจำการแถวชายแดนด้วยวะ
น้องเชอร์รวบถุงขนมไว้ด้วยมือข้างเดียว เธอส่งยิ้มหวานให้พี่ชาย ”เดี๋ยวก็ปิดเทอมแล้ว เจอกันที่บ้านนะพี่ไปป์ ไม่งั้นก็รอเชอร์มามอบตัวที่นี่ก็ได้”
“โห... มั่นใจมากนะ” มันยีหัวน้องสาวอย่างเอ็นดู “เดินทางปลอดภัยล่ะ ฝากบอกพ่อแม่ด้วยว่า เดี๋ยวจะกลับไปผลาญตังที่บ้าน”
“ชั่วช้า!”
“เอาล่ะ... ไปได้แล้ว” ไปป์ยื่นกระเป๋าให้น้องเชอร์ ก่อนจะเดินไปส่งแถว ๆ อาคารผู้โดยสาร ซึ่งตอนนี้พนักงานสาวประกาศให้ขึ้นรถได้แล้ว “นั่น! เพื่อนมารอแล้วเชอร์”
น้องกลุ่มเดียวกับที่ไปสอบมาด้วยกันเมื่อวานโบกมือเรียก เห็นแบบนั้นน้องเชอร์เลยวิ่งเข้าไปหา แต่ก้าวไปได้สองสามก้าวเธอก็หยุดชะงัก แล้วหมุนตัวกลับมา “พี่คินคะ”
ผมไม่ได้คิดไปเองนะ ไอ้ไปป์มันสะดุ้งเฮือกสุดตัวเลยนี่หว่า กลัวอะไรมึงเนี้ย น้องเชอร์เดินมาเชคแฮนด์ผมแล้วส่งยิ้ม “อย่าลืมเล่าเรื่องเมื่อกี้ให้พี่ไปป์ฟังด้วยนะคะ”
“ฮะ!? เรื่องอะไร... เมื่อกี้คุยอะไรกันจริง ๆ ด้วยใช่มั้ย”
“พี่ไปป์” น้องเชอร์ตวัดสายตาไปจ้อง “เชอร์จะบอกว่า เชอร์มีแฟนอยู่เชียงใหม่แล้วนะ แค่นี้ล่ะ บาย!” แล้วน้องแกก็วิ่งไปเลยครับ โคตรกวนเหอะว่ะ!
“ไอ้เชอร์! พี่จะโทรไปฟ้องพ่อว่าแกแอบมีแฟน ไอ้น้องเวร!” มันแหกปากโวยวายไล่ด่าตามหลังไป น้องเชอร์หันมาแลบลิ้นพอเป็นพิธี โหแม่ง! น้องมันเปรี้ยวจริง ๆ แฮะ
“หัวเราะอะไรวะ”
“เปล๊า” ปากช่างไม่ตรงกับการกระทำซะจริงกู “ฮ่า ๆ ๆ ๆ มึงลนจนได้เรื่องว่ะ”
ไปป์ฟาดป้าบเข้ามาเต็ม ๆ แขน มันดึงลูกอมพรวดเดียวออกมาจากปาก “แล้วตกลงเมื่อกี้คุยอะไรกัน”
“คุยกันตามประสาพี่เขยน้องเมีย”
“สนใจแดกตีนมั้ยภคิน”
“อุ้งตีนหมีที่ห้องนี่ไหวมั้ยวะ กินแล้วคงฟิตปึ๋งปั๋ง”
“แดกตีนกูเนี้ยแหละ เชี่ยยยยยยยยยย!” คนเดินผ่านไปมาคงงง ๆ กับภาพผู้ชายสองคนวิ่งไล่เตะกันอยู่หน้าบริษัทรถทัวร์ จนยามวิ่งออกมาดูนั่นแหละครับ เราถึงได้เซ็นสัญญาสงบศึกกันชั่วคราว แต่พอผมกับมันต้องมายืนรอรถเมล์กลับไปที่ห้อง แดดร้อนเปรี้ยง ๆ ส่องลงกลางหัว จนเหงื่อก่อตัวเป็นหยด ๆ ที่ข้างแก้มของเราทั้งคู่ แต่ถึงกระนั้นก็เหอะ เราก็ยังเตะกันอยู่ที่ป้ายรถเมล์ จนคนที่เดินผ่านมาผ่านไปทำท่าจะโทรแจ้งตำรวจนั่นแหละ เราถึงต้องยืนเขม่นใส่กันเฉย ๆ
“แล้วตกลงคุยอะไรกับเชอร์”
“เชอร์มีแฟนเป็นทอม”
“เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย! นรกแล้ว! พ่อแม่กูต้องกินวิกซอลฆ่าตัวตายแน่ ๆ วงศ์ตระกูลวงศ์วิสุทธิ์ของกูต้องมาล่มสลายในยุคของกูเหรอเนี้ย” มันแทบจะลงไปชักแหงก ๆ บนพื้นถนนครับ
“ไปป์... มันมียิ่งกว่านั้นอีกนะเว่ย” ผมตบบ่ามัน
“อะ... อะไรวะ”
“มึงทำใจดี ๆ นะ” ไปป์กลืนน้ำลายเอื๊อก ดูจากสีหน้าก็รู้ว่าลุ้นยิ่งกว่าผลเอนท์ ผมจิ้มแรง ๆ ตรงกลางหน้าผากมัน “มึงโคตรโง่เลยว่ะ หลอกง่ายชิบหาย ถ้ากูบอกว่ากูท้อง มึงคงเชื่อไปแล้วมั้ง”
“ไอ้ภคิน!”
วันนั้นเราพลาดรถเมล์ไปสองคัน กว่าจะได้กลับห้องกัน แต่ผมกลับไม่รู้สึกหงุดหงิดกับรถติดเลยแฮะ
อยู่ด้วยกันแล้วเข็มนาฬิกาแม่งเดินเร็วชิบหายเลยครับ...
TBC
วันนี้มาต่อให้เร็วขึ้นหนึ่งวันนะคะ
คนเขียนใกล้สอบแล้ว เหลือเรียนอีกสองอาทิตย์เองค่ะ ฮืออออออออออออออออออT T
ถ้าถึงช่วงนั้นคงได้ดองสักพักนึงนะคะ บอกไว้ล่วงหน้าค่ะ
เจอกันตอนหน้าค่ะ รักคนอ่านเหมือนเดิม/กอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด/
PS.อวดภาพจากคุณPancat Pichamon Sakdaค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ สวยมากกกกกกกกกกกกก
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/408840_10150529084195547_569555546_8965891_820410827_n.jpg)
แอบไปทำที่เก็บแฟนอาร์ตของเรื่องมาค่ะ(แปะไว้หน้าแรกแล้วแต่มาแปะในนี้อีกที) http://www.flickr.com/photos/76350381@N03/with/6857710939/ (http://www.flickr.com/photos/76350381@N03/with/6857710939/)
-
จิ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
-
เม้นก่อนอ่านทีหลัง 55555 :laugh:
คืนนี้โชคดี กิกิ
-
คุ้มค่าที่นอนดึกจริงๆ วันนี้
ไปป์ก็ยังคงน่ารักเสมอเสมอปลาย (ตรงไหน ฮ่าๆๆๆ)
วันไหนถ้าคู่นี้ไม่กัดกันนี่คงโลกแตกแน่นอน
ถ้ารวมเล่มซื้อแน่นอนครับ
-
คิดถึงจัง หายไปหลายวัน
น้องเชอร์น่ารัก
+1 :กอด1:
ปล.ภาพจากคุณPancat Pichamon Sakda สวยมากเลยค่ะ
ปล 2. อยากรู้ความคืบหน้าฟาร์+อาร์ท คนแต่งใจดีจัดให้หน่อยได้ไหมคะ นะคะ
-
โคะ ไอ้เราก็ลุ้นอยู่ตั้งนาน ก็ว่าแล้วว่าเชอรู้แน่ๆ แอบเคืองไปป์แทนคินเหมือนกันนะทำเหมือนไม่แคร์กันบ้างเลย
-
o13 ชอบเรื่องนี้มาก ถ้าคนเขียนรวบรวมเป็นเล่มเมื่อไรบอกด้วยน่ะครับ ^^
-
o3 o3
-
55555555 n'cher yaang priew,,raw kor long kried tan p'pipe tangnaan ner...
-
รักไปป์และคิน อิอิ
-
น้องเชอร์เริ่ดมากกกกกกกกกกกกกกก o13
-
เชอร์กับคิน พี่เขยน้องเมีย เยี่ยม o13 แต่อิคิน แกนี่โสโครกตัวพ่อจริงๆ ขากเสลดใส่ต้นไม้ บราเดอร์ โอยยย พ่อคุณ :laugh:
ความรัก ทำทุกวันให้มีความสุขดีกว่า เราไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไร ถ้ามีปัญหาก็จับมือแก้ไปด้วยกัน อย่าเพิ่งไปกะเกณฑ์ว่ามันจะเกิดอะไร :กอด1:
ส่วนนน้องไปส์ของพี่ ไปส์ต้องคิดถึงความรู้สึกของ คินมากกว่านี้น่ะ นู๋เอาแต่คิดถึงความรู้สึกของคนอื่น แต่คนข้างตัวนู๋ นู๋กลับมองข้าม คินมันทำเหมือนไม่แคร์เพราะมันเข้าใจนู๋ แต่บ่อยๆ มันคงไม่มีใครทนได้หรอกน่ะครับ
ส่วนภาพสวยมากอ่ะ เห็นแล้วโดนนน :L2:
-
กอดดดดดน้องเชอร์ นู๋น่ารักมากค่ะ
คิน.. เวลาอยู่กับคนที่เรารัก
.. นาฬิกามันมักเดินเร็วเสมอ ..
โชคเอกับการสอบนะคะคนเขียนคนดี ^^
-
ยังคงน่ารักในแบบของไปป์เหมือนเดิม :laugh:
-
น่าร๊าาาากมาก
555+
-
ครอบครัวนี้เค้ารักกันดีจัง
น้องเชอร์หนูจะต้องเจอคนที่ใช่สำหรับหนูแน่นอนจ๊ะ
กลับไปฟังเพลงพี่ตูน บอดี้สแลม ปลอมใจนะ
-
ไปป์ก็ฮาได้อีก คินแอบเครียดเลย แต่เชอร์รู้แบบนี้คินคงโล่งใจขึ้นบ้างมั้ง
ไปป์น่าเอาพี่เดียวดายไปอาบน้ำบ้าง สงสารพี่เดียวดาย...
-
น่ารักแท้ๆ
อ่านแล้วภาวนาให้พ่อแม่ไปป์ไม่คิดมาก
ตอนนี้ฟาดมาม่าจากฟิคเพราะพ่อแม่ไม่ยอมรับไปหลายเรื่องจัด จุกอ่ะ
-
เชอร์รู้มาตลอดเลยหรอเนี่ย อิอิ
ตอนแรกนึกว่าจะเกิดศึกแย่งภคินกันซะแล้ว
:-[
-
คินเกรียนจริง
ไปป์นับวันยิ่งสาวนะตัวเธอ
-
เชอร์ o13
-
ว่าแล้วเชียวว่าเชอร์กลุ้มเรื่องที่บ้านจะรู้มากกว่าจะมาแอบชอบคิน...
พี่น้องบ้านนี่น่าฮักขนาด...
ว่าแ่ต่ ภคินมีอะไรกับเสลดป่ะ เห็นพูดถึงทุกตอน ฮ่าๆๆๆ :laugh:
-
น้องเชอร์ชนะเลิศ 555
-
อนาคตไม่สำคัญเท่าวันนี้นี้ฉันมีเธอ ..
อ๊า น่ารักที่สุดเลยน้า
-
สรุปแล้วก็ไม่มีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้น เคลียร์เรื่องน้องเชอร์ไปได้
-
นึกว่าเรื่องอะไร เล่นเอาเราลุ้นเครียดไปด้วย และแล้วเรื่องของน้องเชอร์ก็จบลงด้วยดี
เหลือก็แต่พ่อแม่ไปป์นี่แหละ หวังว่าคงไม่ยากเย็นนักนะ
-
:laugh:ไปป์กับเราเหมือนๆกันตรงที่ไม่ยอมซักหมี เดี๋ยวกลิ่นจะเปลี่ยน มันไม่ผิดเนอะ ไม่สกปรกด้วย :laugh:
+1ค่ะ
-
ปล่อยมันเป็นเรื่องของอนาคตนั่นแหละถูกแล้วววว o13
พ่อแม่คงรับได้อยู่แหละมั้ง? ดูจากพื้นฐานนิสัยแล้ว...
สู้ต่อไปนะคู่นี้!! รักคิน รักไปป์
รักทุคนเลย! 5555555555555555
-
น้องเชอร์น่ารักจัง :กอด1:
-
ไปป์อย่างฮา :laugh:
-
น่ารักอีกแล้วสำหรับ room 50
ดูก็รู้ว่าคินรับไปป์มาก :-[
ส่วนไปป์เป็นไงล่ะลนจนได้เรื่อง มีเหรอที่น้องเชอร์จะไม่รู้
เป็นแบบคินก็ดีอย่างนะ สนใจแต่ปัจจุบันทำแต่ละวันให้ดีที่สุด อนาคตที่ยังมาไม่ถึงก็ไม่ต้องไปกังวล
ปัจจุบันดี อนาคตก็ต้องดีล่ะ(คมมว๊ากกกกกกกกกก :laugh:)
-
แอบสงสารเชอร์ แต่ก็ดีใจที่ตัวละครเชอร์เป็นเด็กน่ารัก
ไปป์มันฮาทุกตอน แต่แอบกลัวไปมาม่าเรื่องพ่อแม่อีก :เฮ้อ:
ภคินนี่อะไรนิสัยถ่อยน่ะเนี่ยเสลดมาสองตอนแล้ว เป็นพระเอกชั้นก็ไม่ไหวนะเนี่ย ดีที่หนังหน้าหล่อ(เป็นแม่ยกไปป์)
เป็นกำลังในคนแต่งสอบได้เกรด A นะจ้า
ดีใจที่ชอบภาพ :-[
-
น้องเชอร์สุดยอด o13
-
พี่น้องน่ะรับได้หมดแหละ
และพ่อกับแม่ก็ด้วยเหมือน
กัน ถ้าสิ่งนั้นทำให้ลูกมีความ
สุข o13
-
พี่แก้วพี่ภูมิไม่ว่าอะหรอก 5555555555555555555
อย่าซีๆๆ ๆ ๆๆ เรื่องแค่นี้ภคินเอาอยู่จ้าาา
กร๊ากกกกก
ไปป์โคตน่ารักอ่ะ
-
>< พี่น้องคู่นี้น่ารัก
อืมมมมม คิน คิดมากหรอเนี่ยยยย
ไปป์เคลียร์ดิ๊
-
หวานซะ :o8:
-
ปลื้มใจแทนไปป์ที่มีน้องและแฟนแสนดีอย่างนี้
-
พ่อแม่ ไปป์ต้องเข้าใจน๊าาาา
สู้ๆๆ ยังคงความเกรียน เสมอต้น เสมอปลายย
-
55555555555555
ขำไปไหน
-
น้องเชอร์กลับไปแล้ว
แต่ปัญหาภายภาคหน้าก็ยังรออยู่
แม้อนาคตจะยังมาไม่ถึง นั่นไม่ได้หมายความว่า
สิ่งที่ไปป์กลัวจะไม่เกิด
-
ค่อยโล่งอกหน่อย หวังว่าพ่อแม่ของไปป์จะเข้าใจทั้งสองคนนะ
น้องเชอร์นี่กวนจริง ๆ
-
o13
-
นึกว่าจะมีม่าม่าซะอีก แต่ดีแล้วที่น้องเข้าใจ
-
ฮิ้ววววววว
ไปป์มันโง่จริงอะไรจริง กร๊ากกกกกกกกกก
น้องเชอร์น่ารักอ่ะ! ชอบผู้หญิงแบบนี้จัง ดูเป็นคนที่ทำให้คนรอบๆตัวมีความสุข
จบไปได้ด้วยดีเน้อออ รอตอนต่อไปค่า พี่คนเขียนสู้ๆ
-
จะมีดราม่าตามมาไหมเนี่ย
-
:เฮ้อ: นึกว่าจะมีมาม่า
น้องเชอร์น่ารัก o13 ดีแล้วที่เข้าใจพี่ :laugh:
-
น่ารักที่ซู้ดอ่ะคู่นี้ พี่ไปป์ไม่เคยเก็บอะไรได้มิดจริง ๆ ที่หัวฟองฟ่อดออกมานั่นแอบฟังอยู่ใช่มะว่าเค้าคุยอะไรกััน
ไม่รู้อารมณ์จะแบบห่วงน้องหรือหวงภคินกันแน่ ดูน่าจะเป็นอันหลังมากกว่านา...
เฮ้อ ในที่สุดก็รู้ว่าน้องเชอร์คิดยังไง พี่น้องคู่นี้น่ารักกันจริง ๆ นะ...แล้วนั่นคินจะเล่าเรื่องจริงให้ไปป์ฟังบ้างมั้ยนั่น
ขอบคุณค่ะ
-
อย่าไปคิดถึงอนาคตมากนักใช่มั้ยภคิน
น่ารักอะภคินดูร๊ากกกกกกกรักไปป์
ขอบคุณนะคะ
-
ตอนนี้ น้องเชอร์มาแรงงงง
5555+
-
:a5:
โอ๊ยยยย ไม่ไหวแล้วววว
คู่นี้จะน่ารักกันไปไหนเนี่ย
สรุปว่าไม่มาม่า
อยากถามภคินว่าถ้าเราจะขอเอาไปป์ไปนอนกอดซักคืนจะว่าอะไรมั้ย
(ไม่ว่าหรอกแต่โดนฆ่าตายชัวร์ๆ)
:z3:
-
น่ารักดีอ่ น้องเชอร์น่ารักมากอ่ะ แล้วมาอัพต่อเร็วๆ นะคุณน้อง ^^
-
น้องเชอร์ฉลา่ดกว่าพีชายอีก
-
น้องเชอร์ได้ใจมากค่ะ o13
-
เดาถูกแฮะ ท่าทางเชอร์คงอึดอัดน่าดูล่ะนะคะ
รู้แล้วนะ อยากจะบอก แต่ก็ไม่กล้าจะพูด
ขนาดพูดกับภคินยังอึกๆ อักๆ เลย
แต่ก็ขู่ได้น่ารักมากๆ ค่ะ
ชอบครอบครัวนี้เหมือนกัน อบอุ่น น่ารัก เป็นกันเองดี
-
น้องเชอร์น่ารักจัง :laugh:
สุดท้ายก็ไม่มีเรื่องดราม่าอย่างที่คาดไว้
-
ภคิน หวานเอาโล่ห์ไปเลย
ไม่ยอมบอกไปป์มันเดี๋ยวมันก็ยังคิดเยอะจนเยี่ยวเหลืองหรอก
-
:o8:
-
ชอบน้องเชอร์ o18
-
+1คินกะ ไปร์ขำตลอด อ่ะ :L2:+1 หวานๆ วันวาเลนไท ตอนพิเศษ :impress2: :impress2:
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น้องเชอร์ :a2: เจ๋งมากจ้าา
ไปป์น่ารักก โอยยยยย อยากได้ไปป์
-
น้องเชอร์สุดยอดดดดดดดดดดดดด เอาใจพี่ไปเลยค๊าบบบบบบ :3123:
ตอนแรกน้องเชอร์ทำพี่แอบเครียดเลยอ่ะ แต่....... ดีใจกับไปป์ที่มีน้องสาวน่ารักแบบนี้อ่ะ ภคินก็น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก :impress2: :impress2:
..แต่พ่อแม่ของไปป์แน่นอนอยู่แล้วว่าต้องผิดหวัง แต่เชื่อว่าต้องเข้าใจลูกตัวเองอยู่แล้วค่ะ เป็นกำลังใจให้ไปป์เน่อออ อออ สู้ๆ!!! o13
-
ขำไปป์อ่ะ โดนภคินแกล้ง ฮ่าๆๆๆๆ
แต่ภคินก่อนหน้านี้เห็นนิ่งๆ ไม่คิดว่าจะได้เจอภาพอะไรแบบนี้
น่ารักอ่ะะะะ
-
พี่น้องคู่นี้น่ารักที่สุดเลย แล้วคุณพ่อคุณแม่จะน่ารักแบบนี้มั้ยน้อ :impress2:
-
อ่านทันแล้วคับ ดีใจจัง
สวัสดีนะคับเพิ่งเข้ามาเลยจิ้มเรื่องนี้อ่านเป็นเรื่องแรก โชคเข้าข้าง สนุกสุด ๆ เลย
ชอบไปป์มากอ่ะ ไมาเคยเห็นนิยายเรื่องไหน นายเอกเรื้อนขนาดนี้มาก่อน
แต่ชอบสุดก้นิสัยขี้เสือกนี่แหละ 5555+ แล้วก้เวลาเขินก้เขินรุนแรง รักมากมาย
อีตาภคินก็นะ รักนายเอกง่ายมาก มาอยู่หอไม่กี่วัน รักเค้าซะงั้น
แต่ชอบนิสัยที่ภคินเป็นคนง่าย ๆ แต่ไม่ลวก ใช้ชีวิตอยู่กับปัจจุบัน นิสัยเหมาะกับอีตาไปป์ขี้คิดมากสุด ๆ
สนุกมากมายเลยคับ จะติดตามตลอด มาช้ามาเร็วก็จะรอ ^^
o13
-
ดีนะเนี่ยที่น้องเชอร์ไม่มาม่า
-
พี่น้องบ้านนี้ น่ารักที่สุด o13
-
คินเน่าไปและ
-
ฮาไปป์อ่ะ ลนเกิ้น เป็นใครก็สงสัยน๊า
ที่บ้านรักไปป์มาก หวังว่าคงไม่เตรียมมาม่าไว้ทีหลังนะคร้าบบบบบ
ช่วงนี้ชีวิตมีแต่มาม่า
เฮ้ออออออออออออออ :L2:
-
เป็นกำลังใจให้คนแต่งน่ะครับบบบ รักเรื่องนี้มาก o13
-
สวัสดีค่ะ ตามทันแหละ ทีนี้ก็เหลือแต่รอตอนใหม่จะมา รอคอยต่อไป
อยากบอกว่าสนุกมากเลยค่ะ อ่านแล้วคลายเครียดดีจริง
หัวเราะขำขันตลอดถ้าเป็นตอนที่ไปป์มาเล่นตลกให้ดู...สุดยอด o13
ชอบบุคลิกของทั้งพระเอก และนายเอกเลย รู้สึกว่าเออไปกันได้นะคู่นี้
และที่ชอบอีกรองลงมาก็คุณอาร์ท ชวนขนหัวลุกของผองเพื่อนทั้งหลายนี่แหละ
แม้เพื่อนๆ จะเกรงกลัว แต่กลับชอบบุคลิกของอาร์ทแบบนี้มากมายแฮะ o18
แต่รู้สึกช่วงหลังๆ เดอะแก๊งค์ของนายเอกจะไม่ค่อยมาสังสรรค์กับเดอะแก๊งค์ของฝั่งพระเอกเลยนะ
น่าจะได้เข้ามาร่วมด้วยช่วยกัน คงจะมันส์ยิ่งกว่านี้แน่ๆ :m20:
ขอบคุณคนเขียนนะคะที่แต่งเรื่องๆ สนุกมาให้อ่าน :pig4:
-
o13 o13 o13
-
ไปป์ก็จะได้เลิกกลุ้มซะที ที่แท้น้องเชอร์ก็กังวลเรื่องเดียวกับพี่ชาย
คินกวนขึ้นเยอะหลังจากคบกับไปป์ เห็นทีคงจะจริงที่ว่าติดนิสัยไปป์มาเต็ม ๆ
-
น้องสาวแบบนี้น่ารักจังเลยยยยยย
:กอด1: ราตรีสวัสดิ์ :กอด1:
-
ชอบเรื่องนี้มาก จำได้ว่าเคยอ่านแล้ว แต่ไม่ได้มาอ่านซะนาน ไงก็มาต่อบ่อยๆนะครับ จะตามเข้ามาอ่านเรื่อยๆ ^^
-
อ่านรวดเดียวเลยค่ะ สนุกมาก น่าติดตาม ไปป์กวน ๆ น่ารักดี
แต่ภคินเอาอยู่ 555 ต่างคนต่างก็กวน ๆ กัน อ่านได้เรื่อย ๆ ไม่เบื่อ มีสีสัน
อาร์ทเนี่ย โผล่มาทีไร ดอกยางไหม้กันเป็นแถบ เรียกว่าเบรกได้ครบทุกคนเลยจริง ๆ
ประโยคเดียวจอดด้วยชอบ ๆๆ
-
น้องเชอร์น่ารัก พี่ไปป์ก้อน่ารัก ภคินถึงจะเกรียนไปหน่อยแต่ก้อน่ารัก สรุปน่ารักทุกคนเลย
-
น่ารักชมัด
-
คิดถึงไปป์จัง ^^ :o8:
-
o3 o3 o3
:fox2: :fox2: :fox2:
-
เข้ามาส่อง :m32:
คิดถึงคินไปป์
คิดถึงอาร์ทฟาร์
คิดถึงโจ้กัน
คิดถึงน้องหนูดี
เข้ามาบอกให้รู้ว่าคิดถึง :-[
-
Special Room 05 [Far’s chapter]
การทำโปรเจ็คต์ของเด็กบริหารฯนี่มันนรกดี ๆ นี่เอง
มีศพถูกพบในเช้าวันรุ่งขึ้น สภาพศพอยู่ในท่านอนคว่ำ หน้าจมกองหนังสือ คาดว่าเสียชีวิตมาแล้วไม่ต่ำกว่าสี่ชั่วโมง ทราบชื่อภายหลังคือ นายปิยวัชร์ โชติธาตรี โดยผู้พบศพคนแรกคือ น้องชายร่วมสายเลือดที่โผล่มาแหกปากโวยวายเรียกแต่เช้าตรู่ พอเห็นผมไม่กระดิกตัว มันก็เริ่มตะโกนเรียกม้าให้ขึ้นมาช่วยดู ผมเลยต้องใช้แรงเฮือกสุดท้าย กระดิกนิ้วชี้โชว์มันว่าวิญญาณผมยังยึดติดกับสังขาร ไม่ได้นิพพานไปไหน
เช้าวันนี้ ข้าวต้มของม้ากัดกร่อนกระเพาะผมแต่เช้า โดนป๊าดุด้วยที่กินข้าวเหลือเยอะ ถึงจะรู้ว่าป๊าเป็นห่วงอยากให้กินข้าวเยอะ ๆ จะได้หายเร็ว ๆ ก็เถอะ แต่ผมยัดอะไรไม่ไหวจริง ๆ นี่นา เคยเป็นมั้ยครับ เวลาเครียดจัดจะไม่อยากกินข้าวน่ะ ของผมมีปวดไมเกรนแถมมาอีกต่างหาก
กองหนังสือขนาดทับคนตายได้ตั้งตระหง่านอยู่ข้างเตียง พร้อมจะล้มทับถ้าผมเผลอไปสะกิดใส่สักนิดเดียว นี่เป็นหนึ่งในวิบากกรรมของนักศึกษาคณะบริหารฯ เพราะแม้ว่าพวกเราจะเรียนกันแบบชิล ๆ นั่ง ๆ นอน ๆ ในห้อง แต่พอถึงเวลาได้งานปุ๊บ คลื่นสึนามิความเครียดก็พร้อมจะโถมเข้าใส่เราทันที หนังสือแต่ละเล่มหนาแบบเอาไปทำคันกั้นน้ำท่วมได้ ไม่ตายงานนี้ผมก็ไม่รู้จะตายงานไหนแล้วล่ะครับ
ไปป์มันเครียดลงกระเพาะจนคินแทบจะเข็นมันเข้าโรง’บาลวันละสิบแปดรอบแล้ว มันเป็นแบบนี้ตลอดครับ บ้า ๆ บอ ๆ แต่พอต้องส่งโปรเจ็คต์แล้วเครียด ส่วนผมนี่อาการแย่พอกัน เพราะนอกจากจะเครียดตอนทำงานแล้ว เวลาปกติผมยังเครียดเป็นงานอดิเรกด้วย อยากจะขอยื่นใบลาอาจารย์ ไปนอนเล่นที่ศรีธัญญาสักสองสามวัน เผื่ออาการจะดีขึ้น ถ้าเกรดออกมาไม่ดีป๊าต้องเสียใจแน่ ๆ เพราะอนาคตของบ้านคงฝากไว้กับเด็กบ๊อง ๆ อย่างไอ้เนียร์ไม่ได้
แต่คงไม่ใช่แค่คณะผมหรอก เพราะเท่าที่คุย ๆ เอ่อ... คุยกับมันนั่นแหละ ก็เห็นว่านั่งทำโมเดลบ้านเป็นงานกลุ่มกันอยู่ อาร์ทมันไปหมกตัวอยู่ห้องไปป์บ่อยขึ้นจนเพื่อนผมทนไม่ไหว บางวันถึงขึ้นขนโน้ตบุ๊คมานั่งเคาะที่บ้านผมแทน
‘มึงเคยมีความรู้สึกเหมือนโดนสายตาหลายคู่จับจ้อง ทั้ง ๆ ที่ไม่มีใครมั้ยล่ะ’ นี่เป็นคำให้การที่มันหันมาบอกพร้อมขนลุกซู่ ผมเลยได้แต่หัวเราะแหะ ๆ แล้วยอมอนุเคราะห์ให้เพื่อนรักมาแย่งอากาศหายใจในห้องด้วย เราก็ช่วย ๆ กันไปล่ะครับ มีกันอยู่สองคน ไม่ช่วยกันแล้วเราจะช่วยใคร อีกอย่างไม่ว่าเราจะเขียนแผนการตลาดยังไง อาจารย์ก็หาเรื่องมาโจมตีเราจนได้สิน่า
ผมบิดขี้เกียจ ยกนิ้วคลึงที่ขมับเบา ๆ เผื่อว่าพอจะลดอาการตึง ๆ ที่ศีรษะลงบ้าง วันนี้ผมอยู่บ้านคนเดียว เพราะป๊ากับม้าออกไปทำงาน และน้องชายออกไปเรียน แม้จะด้วยสีหน้าอิดออดก็ตามที ทำไมผมจะไม่รู้ว่าเนียร์มันก็ไปโดดเรียนที่โรงเรียนได้อยู่ดี เห็นแบบนั้นมันดื้อจะตายครับ ทำม้าผมเข้า ๆ ออก ๆ ห้องปกครองเป็นว่าเล่น แต่ก็ช่วย ๆ กันปิดป๊าไว้ เพราะถ้าป๊ารู้ขึ้นมา รับรองว่าโลกแตกครับ!
วันนี้ไม่มีเรียนคาบบ่าย เลยได้กลับมาทำงานต่อให้เสร็จ อีกสองวันก็ต้องพรีเซนต์หน้าชั้นแล้ว เฮ้อออออออ... ผมไม่ชอบพรีเซนต์งานเลยครับ อย่างที่รู้ว่านอกจากไม่ชอบคนเยอะ ๆ แล้ว ผมยังไม่ชอบการเป็นจุดสนใจของคนอื่นอีก แล้วไอ้การพรีเซนต์งานนี่ มันยิ่งกว่าจุดสนใจอีกครับ พอเราเงยหน้าขึ้นก็จะเห็นดวงตากลมใสของเพื่อน ๆ เป็นสิบ ๆ คู่ จับจ้องมาเหมือนเป็นแพนด้าในกรง ผมยืนตัวสั่นพูดผิด ๆ ถูก ๆ ทุกที ไม่เหมือนไปป์มัน รายนั้นถึงจะตื่นเต้น แต่ด้วยความที่มันเป็นคนพูดเก่ง พูดมาก เลยดูไหลลื่นกว่าคนอื่น ๆ เยอะครับ น่าจะให้มันสอนเทคนิคอะไรให้ผมไว้บ้าง
ผมนั่งจิ้มคีย์บอร์ดไปได้สักพัก ก็มีเสียงเครื่องยนต์ดังแถว ๆ หน้าบ้าน เรียกให้ผมชะโงกหน้าจากหน้าต่างลงไปดู พอเห็นผู้มาเยือนก็พับงานเก็บไว้ แล้วเดินลงบันไดไปช้า ๆ
“เสบียงมาแล้วครับ” ไอ้แบ็คกราวด์แมนยืนเกาะรั้ว แล้วยื่นถุงเซเว่นเข้ามาผ่านช่องว่างระหว่างลูกกรง แลดูคล้ายให้อาหารสัตว์พอประมาณ
“แล้วนี่งานเสร็จแล้วเหรอ”
“อ๋อ... ยังครับ” นรกละ... ทิ้งงานมาเฉยเลยเนี่ยนะ แย่มาก ถ้าผมอยู่กลุ่มเดียวกับมัน คงมีสาปส่งกันบ้างล่ะครับ งานไม่ใช่ว่าน้อย ๆ ผมขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่อาร์ทมันก็จับสัมผัสได้ “ไม่ต้องห่วงหรอกครับ เพื่อน ๆ อนุญาตแล้ว”
แน่ล่ะ! ใครจะกล้าปฏิเสธมึงล่ะ!
ผมยื่นมือออกไปเกี่ยวถุงจากนิ้วมัน มือเราสัมผัสกันเบา ๆ แต่ไม่ได้เกิดสปาร์คแบบที่ไอ้ค่าเกิดกับไอ้ไปป์แต่อย่างใด ผมดึงถุงก๊อบแก๊บนั่นออกมาแต่มันดันเกี่ยวไว้อยู่ “นี่ตกลงจะให้มั้ยเนี่ย?”
“อยากได้รางวัลก่อนครับ”
“เออ งั้นเอากลับไปแดกเองเหอะ บ้านไม่ได้จน”
ไอ้อาร์ทขมวดคิ้ว “เข้าใจว่าบ้านรวยนะครับ แต่ถ้าไม่กินอะไรตอนนี้ รับรองว่าคนรวยได้แห้งตายอยู่หน้าบ้านนี่แหละครับ”
“.........”
“.........”
เราเงียบแล้วยืนจ้องหน้ากันอยู่อย่างงั้น โดยมีถุงเซเว่นเป็นตัวประกันตรงกลาง ผมพยายามสูดลมหายใจเข้าออกช้า ๆ กับสถานการณ์อึดอัดตรงหน้า ปวดหัวกับงานก็จะตายอยู่แล้ว ดันต้องมาเล่นจ้องตาให้สยองกันเล่น ๆ อีก
โครกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
และนั่นคือเสียงแห่งความอัปยศจากท้องของผม ที่ไม่สามารถต่อต้านกลิ่นไก่ย่างห้าดาวที่อยู่ในถุงได้ โอ๊ยยยยยย... โคตรอับอาย! ผมอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปถูกับต้นไม้ที่ไหนแล้วเนี่ย ยิ่งตอนที่ไอ้ผู้ชายหน้ามึนนั่นกระตุกยิ้ม ที่มุมปากพร้อมหัวเราะเบา ๆ ผมยิ่งอยากจะวิ่งออกไปให้รถชนตาย
“ฮะ ๆ ๆ ๆ ๆ เสียงฟลุตแบบใหม่เหรอครับ” อยากฟังเสียงรองเท้านันยางกระแทกหน้าคนมั้ย?
“......” ถ้าเถียงไม่ออกให้ใช้ความเงียบเข้าสู้ครับ เชื่อผมเถอะ... ไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้แล้ว
“เอ้า! รับไปสิครับ เดี๋ยวก็เป็นผีเฝ้าบ้านพอดี ดูสิ... โทรมยังกับไปเสพกัญชามาอย่างนั้นแหละ”
“อย่าพูดเหมือนกูเป็นมึงนะ”
“นี่ผมเสพกัญชาเหรอครับเนี่ย ฮ่า ๆ ๆ ๆ” ไอ้เสียงหัวเราะเย็น ๆ นี่มันอะไรกัน มันเอื้อมมืออีกข้างลอดรั้วเหล็กเข้ามาลูบหัวผมเบา ๆ “งั้นฟาร์ก็เห็ดขี้ควายแล้วล่ะครับ”
ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยย! ใครก็ได้ลากมันออกไปจากบ้านผมที อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก ผมรีบดึงถุงเซเว่นเข้ามาครอบครองได้สำเร็จ และพร้อมจะพลิกตัววิ่งเข้าบ้านได้ทุกเมื่อ ถ้าไม่ใช่ว่า...
“ขอบคุณสำหรับรางวัลนะครับ”
“........” ผมเงียบเพราะยังไม่เข้าใจว่ามันพูดอะไร ผมไปให้อะไรมันตอนไหน... นี่มึงเมาจริง ๆ ใช่มั้ย?
“งงล่ะสิครับ ว่ารางวัลอะไร”
“เออสิ”
มันกระตุกยิ้มบาง ๆ ที่ยังคงความโรคจิตไว้อย่างสมบูรณ์แบบ “จับมือกันผ่านถุงเซเว่นตั้งนาน นิ้วเล็กดีนะครับ”
“ไอ้อาร์ท!” ผมขู่ในลำคอ
“พูดจาไม่สุภาพนางฟ้าประจำตัวผมไม่พอใจนะครับ” มันหันไปคุยกับไหล่ตัวเอง “ใช่มั้ยครับน้องหนูดี”
ผมเลือกที่จะเผ่นเข้าบ้านแทนการเถียงที่มองไม่เห็นหนทางชนะเลย ผมหลับหูหลับตาวิ่งเข้าบ้านไป แต่มันก็ดันไม่วายตะโกนไล่หลังตามมาอีก
“อย่าคาบลงไปกินในน้ำนะครับ”
ผมหันควับแล้วตะโกนตอบชัด ๆ เน้น ๆ ก่อนปิดประตู “ไอ้เหี้ย!”
คนถูกด่าแผดเสียงหัวเราะอันหน้าขนหัวลุกไปทั่วหน้าบ้านผม ถ้านกบินผ่านมันคงตกลงมาตายแล้วล่ะครับ ผมยืนรอดูที่ประตู จนคนส่งเสบียงกลับไปสตาร์ทรถของตัวเอง แถมยังมีการเปิดกระจกมาบ๊ายบายให้ผมอีกต่างหาก เฮ้ย! รู้ได้ไงว่ากูแอบมองอยู่วะ มึงติดกล้องวงจรปิดไว้รึไง
ขอถอนหายใจดัง ๆ ก่อนวางถุงมหาภัยไว้บนโต๊ะ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีไอ้หน้ามึนมาส่งเสบียงให้ เพราะมันเป็นมาได้ร่วมอาทิตย์แล้วล่ะครับ อาร์ทมันเทียวไปเทียวมาระหว่างหอคินกับไปป์และบ้านผม ที่บ้านมันคงฉี่ออกมาเป็นน้ำมันสินะ บ่นไปก็เท่านั้นแหละครับ ยังไงผมก็หลอกตัวเองไม่ได้อยู่ดีว่า การมีคนมาสนใจมันทำให้รู้สึกดีจริง ๆ ผมรื้อ ๆ ถุงดู ด้านในมีไก่ย่างห้าดาว น้ำผลไม้ นมกล่องและขนมขบเคี้ยวอีกจำนวนหนึ่ง นี่กะให้กินแล้วฟื้นคืนชีพเลยรึงไง?
ผมแกะห่อไก่ย่างพร้อมข้าวเหนียวร้อน ๆ ส่งกลิ่นหอมชวนน้ำลายสอ ว่าแล้วก็ลงมือนั่งกินมันเงียบ ๆ นี่แหละ แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องออกไปกินข้าวนอกบ้าน... ยิ่งเที่ยงแบบนี้คนยิ่งเยอะ ซึ่งผมไม่ชอบบรรยากาศแบบนั้นเอาซะเลย ให้อดข้าวหรือต้มมาม่าในบ้านกินยังจะรู้สึกดีกว่า...
พอจัดการจนอาหารจานหลักหายเกลี้ยงลงกระเพาะไปแล้ว ผมก็เริ่มค้น ๆ นมโฟร์โมสรสกล้วยมาดื่มล้างปาก ก่อนจะไปลุยงานต่อ แต่ไอ้นมกล่องนี้มันไม่ธรรมดาน่ะสิ... นิ้วมือสัมผัสกับกระดาษโพสต์อิทที่แปะเอาไว้บนกล่อง เรียกให้ผมยกขึ้นมาอ่านช้า ๆ ...
อย่าเครียดนะครับ ที่มาหาน่ะเพราะอยากให้ยิ้มหรอก : )
เหอะ ๆ มุกจีบบ้าอะไร เสี่ยวชะมัด แต่ไอ้ผมก็ดันแพ้ให้กับไอ้เสี่ยวมันจนได้ นั่งยิ้มคนเดียวอยู่ได้ตั้งนานสองนาน... ท่าจะบ้าพอกันแฮะ
ผมเจาะหลอดดูดรับความสดชื่นพ่วงมาด้วยสุขภาพกระดูกและฟันที่แข็งแรง... เอ๊ะ ฟังดูคล้ายเพดดิกรี เอาเป็นว่า ผมดื่มด่ำกับรสชาติมันจนหยดสุดท้ายเลยล่ะครับ
ดูสิ... ผมนี่เห็นแก่ตัวจริง ๆ ปล่อยให้คน ๆ นึงรอโดยไร้จุดหมายแบบนี้...
นิสัยไม่ดีเลยเนอะ
.........................................................................
...............................................
...............................
.........
และแล้วเวลาแห่งความตายก็มาเยือน ตัดภาพมาที่นักศึกษาราวสี่สิบคนนั่งกุมขมับกันอยู่หน้าห้อง ไม่มีใครยอมก้าวเท้าเข้าไปก่อน ผมนั่งอ่านสคริปต์เป็นรอบที่สามร้อยของวัน แต่ก็ยังเห็นหนทางที่อาจารย์จะเอามีดเสียบได้ ส่วนไปป์ที่นั่งยอง ๆ ข้าง ๆ ก็ยก M150 ขึ้นกระดกอย่างเมามัน สภาพหน้าบ่งบอกมากว่าเมื่อคืนไม่ได้นอน... มีชีวิตอยู่ยันเช้าเหมือนค้างคาว ถัดไปเป็นแก๊งเพื่อนสาวของเพลง ที่ดูพวกเธอจะเม้าท์มอยเรื่องละครเมื่อคืนคลายเครียดจนแม็กซ์อดใจไม่ไหว ต้องเข้าไปเม้าท์ด้วย กลุ่มนี้ดูเผิน ๆ เหมือนจะเจี้ยวจ๊าวที่สุด แต่ผมว่าหนีความจริงกันมากกว่านะ ยืนสักพักไอ้กล้วยวิ่งกระหืดกระหอบมาจากบันได
“เชี่ย... กูนึกว่าจะมาสายแล้ว แฮ่ก... แฮ่ก...” กล้วยหอบจนลิ้นห้อย
“เพิ่งตื่นเหรอวะ” ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับไปป์ สภาพมันคือคนเพิ่งตื่นชัด ๆ หน้านี่มันเยิ้มเลย
“นาฬิกาแม่งไม่ปลุก แฮ่ก... แฮ่ก...” มันสูดหายใจเข้าลึก ๆ “วันไหนไม่เจ๊ง เสือกมาเจ๊งวันนี้อีก”
“มาไม่มาก็ตายเหมือนกันว่ะ กล้วย” ผมยื่นขวดน้ำเย็น ๆ ให้ เผื่อจะพอยืดชีวิตมันได้อีกสักหน่อย เหมือนให้ทองครับ ไอ้กล้วยแทบลงไปกราบผม ก่อนจะยกขึ้นกระดกทันที
“แปรงฟันยังวะกล้วย ไม่ใช่มึงพูดแล้วอาจารย์เหม็นขี้ฟันจนเป็นลมนะโว้ย ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ”
“ถ้ากูรอดตายเมื่อไหร่ กูจะถีบตูดมึงให้ระบมต่อจากผัวมึงเลยไอ้ไปป์”
“ไอ้เหี้ยกล้วย!”
ผมนั่งหัวเราะดูมันสองคนเถียงกัน กล้วยมันเป็นคนรักสันโดษ... มันไม่เอารุ่นด้วยแหละ แลดุว่ามันจะสนิทกับพวกผมที่สุดในคณะแล้ว มันบอกว่าอยู่กับเราสองคนแล้วสงบดี เอ่อ... สงบบ้าอะไรวะกล้วย โหวกเหวกล่ะสิไม่ว่า ผมว่ากล้วยมันคงไร้ทางเลือกแล้วจริง ๆ
บรรยากาศสบาย ๆ ที่เพิ่งเกิดหายไปทันที เมื่อหมู่คณาจารย์สี่คนเดินผ่านหน้าพวกเราทุกคนเข้าไปในห้องสโลป ดั่งผู้คุมวิญญาณเคลื่อนตัวผ่าน ความสุขทั้งหมดถูกดูดไปจนหมดทุกอณู พวกผมแทบจะล้มทั้งยืน ไม่มีใครพูดอะไรนอกจากกระชับกระดาษในมือ แล้วค่อย ๆ ทยอยเดินเข้าแดนประหารช้า ๆ ....
ผมล้วงไอโฟนขึ้นมาเพื่อปิด แต่มันเตือนว่ามีเมจเสจใหม่ขึ้นมาเลยเปิดดูก่อน
โชคดีนะครับ ฟาร์ทำได้อยู่แล้ว เย็นนี้จะรออยู่ใต้คณะนะครับ
“เร็วดิวะฟาร์! เดี๋ยวที่นั่งข้างหลังโดนแย่ง” ไปป์มันเดินมาดึงแขนผม เออ... ว่าไปที่นั่งข้างหลังเป็นทำเลทองของเรานี่หว่า ช้าหมดอดนะครับ ต้องไปนั่งจ้องตากับอาจารย์ข้างหน้า คิดได้แค่นั้นผมก็รีบสาวเท้าตามมันเข้าไปทันที
“ใจเย็นมึง ตื่นเต้นจนหูแดงหมดแล้ว”
ผมรีบตะครุบหูตัวเองแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ อย่าสิ... นี่ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องอื่นนะ ผมต้องเอาตัวรอดจากสมรภูมิตรงหน้า เอาล่ะ สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ
ฟาร์ทำได้อยู่แล้ว
.......................................................................
................................................
.......................
.........
-
ใช้เวลาไม่กี่ชั่วโมงทุกคนก็โดนจวกกันเสร็จแล้ว เลือดสีแดงไหลนองเต็มไปทั้งห้อง อาจารย์ทั้งสี่พับแฟ้มเก็บก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้เพียงศพนักศึกษาที่นั่งไร้สติกันอยู่บนเก้าอี้ ผมค่อย ๆ ตั้งสติหันไปมองหน้าไอ้ไปป์ ที่ตอนนี้แทบจะฟุบหัวโขกโต๊ะแล้ว ผมอ้าปากกำลังจะพูด...
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” อยู่ ๆ แม็กซ์มันก็ลุกขึ้นมากรี๊ดอย่างอดรนทนไม่ไหวแล้ว ทำเอาวิญญาณคนทั้งห้องกลับเข้าร่างกันหมด ไอ้กล้วยสะดุ้งแทบตกเก้าอี้ครับ แม็กซ์กระทืบเท้าเดินออกจากห้องไปพร้อมกับร้องตะโกน “วิจารณ์นัก มึงเอาไปทำเองกันเลยไป๊!”
“กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” เท่านั้นแหละครับ บรรยากาศตึงเครียดหายวับไปในพริบตา มันเล่นพูดความในใจของคนทั้งห้องออกมาขนาดนี้ ผมยังหลุดขำพรวดเลยครับ เออ... จริงของมันนะ
พอได้สติทุกคนก็เริ่มทยอยออกห้องไป หัวข้อสนทนาเปลี่ยนไปเป็นว่า เย็นนี้กินอะไรกันดี หรือไม่ก็ คืนนี้ไปต่อที่ไหนคลายเครียดดี ชีวิตนักศึกษามันก็เท่านี้แหละครับ อยู่ไปวัน ๆ กันจริง ๆ ฮ่า ๆ
“ฟาร์ แดกข้าวเย็นกะกูมั้ย”
“อ้าว... ผัวมึงไปไหนซะละ วันนี้ไม่ว่างมาคุมเหรอ” ผมหันไปยักคิ้วกวน ๆ ใส่มัน แต่โดนตบเกรียนเข้าไปป้าบนึง อูยยยยย... เจ็บครับ
“ผัวเชี่ยไร พูดดี ๆ นะมึง”
“เอ๊า! ยังจะไม่ยอมรับอีก วันนั้นมาเรียน คอนี่แดงเป็นปื้ดยังกะติดเอดส์”
“มึงกล้ามาว่ากูเหรอ แล้วทีมึงกะไอ้กัญชาล่ะ อย่าคิดว่าไม่รู้นะโว้ย ว่ามันหนีงานเอาข้าวไปส่งมึงอยู่ทุกวันน่ะ”
“แล้วไงล่ะ”
“แรดจริงเพื่อนกู” มันเอานิ้วทิ่มหน้าผากผม “อ่อย-แล้ว-ไม่-เอา”
“กูไม่ได้อ่อย” ผมปัดมือมันออกแล้วแยกเขี้ยวใส่ แม่งเสือกสูงกว่ากูอีก จะตบหัวคืนก็ลำบาก เลยหันไปไล่เหยียบเท้ามันแทน “แดกข้าวคนเดียวเลยมึง กูไม่ว่าง”
“หึหึหึ นัดล่ะสิ... เพื่อนกูมันร้ายนัก” มันขยี้หัวเห็ดผมจนฟุ้งกระจาย ทำไมทุกคนต้องชอบมายุ่งกับหัวผมด้วยวะ เลยต้องเอามือลูบหัวให้เป็นทรงเสียก่อน
“เออ... มีนัด” ไม่มีประโยชน์ที่จะโกหกอะไรอยู่แล้ว ผมไม่ใช่พวกซึนเดเระหลอกตัวเองไปวัน ๆ แบบไปป์มันหรอก ถ้าไม่อยากพูดก็เงียบซะ ไม่ต้องโวยวายเหมือนไปป์มัน ไอ้พวกซึน!
“กูโทรหาไอ้แซ็กดีกว่า วันนี้ไม่มีซ้อมชมรมใช่มั้ย”
“ไม่มี”
“ดีมาก กูจะไปเค้นคอถามมัน เสือกมีแฟนแล้วไม่บอกกู” ไปป์เค้นเสียงในลำคออย่างเคียดแค้นก่อนจะโบกมือบ๊ายบายให้ผม แล้วล้วงมือถือขึ้นมาแนบหูรอประหารเพื่อนตัวเอง ผมมองจนมันเดินไปลับตานั่นแหละถึงจะออกเดินไปอีกทางนึง
แซ็กมีแฟนแล้วจริง ๆ ด้วยสินะ ก็คิดไว้อยู่แล้วล่ะ เห็นช่วงนี้คุยโทรศัพท์บ่อยขึ้น แถมยังเดินออกไปคุยข้างนอกคนเดียวอีกต่างหาก เห็นแบบนั้นแซ็กเป็นสุภาพบุรุษนะครับ ดูอย่างตอนที่เขามาช่วยผมตั้งแต่ที่เจอกันครั้งแรกก็รู้ ไม่แปลกหรอกที่คนดี ๆ อย่างนั้นจะมีแฟน... แล้วก็ไม่แปลกที่ไม่ใช่ผม
แต่ที่น่าแปลกคือตรงอกข้างซ้ายมันไม่รู้สึกอะไรแล้วล่ะ... ไม่รู้ว่าเจ็บจนชาหรือไม่เหลืออะไรให้เจ็บอีกแล้ว
“อาจารย์ว่าไงบ้างครับ”
“เฮ้ย!” แม่ง... มึงจะเลิกโผล่มาข้างหลังกูสักทีได้มั้ยวะ สะดุ้งจนจะลงไปนอนกับพื้นแล้ว หน้าตาแฝงกลิ่นอายกัญชาคลี่ยิ้มมึน ๆ ชวนขนหัวลุกซะจริง
“ยังตกใจอยู่เหรอครับ น่าจะชินได้แล้วนะ ฮะ ๆ ๆ”
“ใครมันจะไปชินวะ อย่างกับผี”
“ไปกันเถอะครับ” มันเดินนำผมไปที่รถตัวเอง เฮ้ย ๆ นี่ตกลงรถใครกันแน่วะ!
ไอ้แบ็คกราวด์แมนไม่รออธิบายอะไร นอกจากแบมือขอกุญแจแล้วเปิดประตูรถให้ผมขึ้น แต่มันเสือกเปิดด้านคนขับบ่ะสิ! เวรเอ๊ย! นี่หมายความว่ากูเป็นคนขับรถงั้นเรอะ
“เอ้า! ขึ้นสิครับ”
“จะไปไหน”
“ขับตามที่ผมบอกก็พอครับ” มันดันไหล่ผมเข้าไปในรถแล้วปิดประตูให้ทันที จะใช้โอกาสที่มันวิ่งไปขึ้นรถอีกฝั่งถอยรถทับ แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว มันวาร์ปตัวเองขึ้นมานั่งรัดเข็มขัดเรียบร้อย “เอาล่ะครับ... ไปกันเถอะ”
“นี่ตกลงให้กูเป็นสารถีให้เหรอ” ผมขมวดคิ้ว
“ถูกครับ พวงมาลัยอยู่ที่ใครคนนั้นก็ขับสิครับ” แล้วถ้ามันไปอยู่บนหน้ามึงล่ะ... งานนี้ใครจะขับ? ผมด่าทอในใจ ก่อนจะหมุนพวงมาลัยถอยรถออกมุ่งสู่ถนนใหญ่
ไอ้ตุ๊กตาหน้าผีเอื้อมมือไปกดเปิดวิทยุฟังเพลงเบา ๆ ประหนึ่งเป็นรถตัวเอง เห็นแล้วผมโคตรอยากอัดฝั่งขวาเข้ากับไอ้เน่าของคิน เชื่อผมสิ! รถผมยุบแต่ไอ้เน่ายังอยู่แน่ ๆ ผมว่าแค่มันเอามารับไอ้ไปป์ทุกวันนี้ได้ ก็สิ่งมหัศจรรย์ของโลกแล้วล่ะครับ
“พรีเซนต์งานเป็นไงบ้างครับ”
“เละ...” สั้น ๆ แต่ตรงประเด็นครับ
“ธรรมดาครับ เวลาผมพรีเซนต์งานแล้วโดนด่า ก็แค่ยิ้มให้อาจารย์แค่นั้น แกก็เลิกด่าไปเองแหละครับ”
“นั่นเขากลัวมึงต่างหาก”
“อ้าวเหรอครับ แย่จัง ฮะ ๆ ๆ” เลิกหัวเราะชวนสยองบนรถกูนะ สงสารลูกกูเหอะ
ผมสบถดัง ๆ เพราะการจลาจรวันนี้มันนรกจริง ๆ ถึงจะรถติดแบบนี้ทุกวัน แต่ผมก็ยังหัวเสียได้ทุกวันสิน่า ไอ้วีออสคันข้างหน้ามันขับเกรียนเหลือเกิน
ปี๊นนนนนนนนนน
ผมบีบแตรไล่ ไฟเขียวแม่งคือขุมทรัพย์บนท้องถนนนะเว่ย มึงยังจะมาลอยชายอยู่อีก สงสารคนขับตามบ้างเว้ยเฮ้ย “แม่งนั่งตัดเล็บตีนบนรถอยู่รึไงวะ”
“ใจเย็น ๆ ครับ เดี๋ยวแยกหน้าเลี้ยวขวานะครับ”
“เย็นบ้าเย็นบออะไรล่ะ นั่นไง! แดงอีกแล้ว แม่งงงงงงง ถ้าจะขับรถเหี้ยขนาดนี้ เอาใบขับขี่ปาดคอตายเหอะมึง”
“ไฟแดงคือเวลาให้คนขับรถได้สงบจิตใจนะครับ”
“สงบบ้าอะไรล่ะ”
“ก็ทำให้คนบนรถได้อยู่ด้วยกันนานขึ้นไงครับ”
“........” ไปไม่เป็นครับ บอกตรง ๆ ว่าไปไม่เป็น ผมเลยนั่งเงียบสงบปากสงบคำบนรถ รอจนไฟเขียวนั่นแหละถึงได้ไปต่อ โดนรถคันข้าง ๆ เบียดจนแทบจะขึ้นคร่อมรถผมอยู่แล้ว
“แม่ง! ถ้ารีบนักทำไมมึงไม่ออกจากบ้านตั้งแต่เมื่อวานเลยวะ”
“ก็ถ้าขับช้าเขาก็ต้องเอาใบขับขี่ปาดคอตายสิครับ”
“ยอกย้อนเหรอ?” ผมเหยียบคันเร่งให้เข็มบนหน้าปัดพุ่งสูงขึ้น เอาซี้! ดูกันว่ามึงกับกูใครจะหลุดแยกนี้ไปได้ก่อนกัน ว่าแล้วก็เปลี่ยนเลนไปอีกเส้นนึง
“ฟาร์ครับ...”
“อะไร”
“ผมลืมบอก เราต้องเลี้ยวเมื่อกี้ครับ”
ผมหันขวับไปถลึงตาใส่มัน แม่งเอ๊ย! มึงคิดว่าการขับรถบนถนนกรุงเทพมันเป็นเรื่องง่ายนักรึไงวะ พลาดแม้แต่แยกเดียวคุณเตรียมพบกับหายนะได้เลย ผมเลยต้องไปต่อแถวยูเทิร์นที่ยาวเป็นกิโลฯ เสียเวลาจริง ๆ รอ ๆ ไปสักสิบนาที ผมก็กำลังจะหักพวงมาลัยเลี้ยว ถ้าไม่...
“เอ๊ะ... หรือไม่ต้องยูเทิร์นหว่า” ไอ้อาร์ทลูบคางอย่างใช้ความคิด “ไม่ต้องแล้วครับ... ตรงไปอีกแยกนึงแล้วค่อยเลี้ยวดีกว่า”
“โง่เอ๊ย” ผมสบถ “ทำไมไม่บอกแต่แรกวะ” มันหัวเราะแหะ ๆ เหมือนรู้สึกผิด ขอใช้คำว่า ‘เหมือน’ นะครับ
ผมเหยียบคันเร่งแทบมิดเพื่อผ่านไฟจราจร ตอนที่มันเหลืองสุกงอมแทบจะเป็นแดงแล้ว แถมฉีกยิ้มอย่างผู้ชนะให้ตัวเอง... เก่งเหมือนกันนี่หว่าเรา
“ขับเร็วจังเลยครับ”
“ขับช้าก็ไม่ทันกินเขาน่ะสิ”
“ผมเลยบอกไม่ทันเลยว่าต้องเลี้ยวซ้ายเมื่อกี้”
ควับ!
ผมหันไปมองหน้ามัน แต่ไอ้กัญชาเบนสายตาออกไปที่กระจกข้าง มันท้าวคางแล้วผิวปากอย่างอารมณ์ดี หืยยยยยยยยย! ไม่ได้โง่นะโว้ย จะได้ไม่รู้ว่ามึงปั่นหัวกูอยู่น่ะ! ผมกัดฟันสงบสติไม่ให้ถอดพวงมาลัยมาฟาดมันให้ดับคาที่ ก่อนจะบรรจงไปยูเทิร์นมาเลี้ยวซ้ายให้มัน
“ยังเครียดเรื่องพรีเซนต์อยู่มั้ยครับ เห็นตั้งแต่ออกมาจากห้องก็หน้าตาเครียด ๆ”
“ตอนนี้หันมาเครียดเรื่องมึงแทนแล้ว”
“เหรอครับ” เสียงมันดูมีชีวิตชีวาขึ้น “ฟังแล้วมีความสุขจัง”
“.........” เอ่อ... บอกผมทีว่าแอร์มันเย็นขึ้นเหรอ ทำไมขนลุกขึ้นมาวะ แปลกจริง ๆ
“เดี๋ยวเลี้ยวเข้าซอยข้างหน้าเลยนะครับ”
“แล้วจะบอกได้รึยังว่าจะไปไหน”
“เห็นแล้วก็รู้เองแหละครับ” ชักกลัวแล้วสิ ไม่ใช่ว่าเป็นแหล่งซ่องสุมอะไรหรอกนะ แล้วไอ้นี่ก็เข้าไปรับยามาเสพจนเพ้อขนาดนี้ ผมอยากจะโทรเรียกโรงพยาบาลมารับมันไปบำบัดซะที
ซอยที่เราเลี้ยวเข้ามาเป็นถนนขนาดกลางซึ่งแน่นอนว่าขนาดไม่มีผลต่อการติดขัดของถนน รถติดบรมครับ! ผมนั่งเคาะพวงมาลัยเป็นจังหวะมั่ว ๆ แก้เซ็ง อยากกับบ้านไปนอนแล้วนะ...
“โอเคครับ ขวาอีกที” ผมเลี้ยวตามที่มันบอก “เอ๊ะ... หรือซ้ายนะ?”
“กูจะรู้มั้ย!?” พยายามระงับสติไม่ให้ขับเสยฟุตบาทอยู่ครับ
“โอเคครับ ตกลงผมว่าซ้าย” แล้วมึงมาบอกอะไรตอนกูหักขวาแล้ววะ! ผมรีบหักพวงมาลัยไปอีกทาง เพื่อจะยื้อชีวิตตัวเองและน้ำมันในถัง แต่... ปี๊นนนนนนนนนนนนนนนนน รถคันข้างหลังกดแตรซะจนปุ่มแทบทะลุ เล่นเอาผมลนแล้วต้องหักกลับไปทางเดิม
“แม่ง... จะบีบหาสวรรค์วิมานอะไรวะ กลัวเขาไม่รู้ว่าซื้อรถแล้วแถมแตรเหรอ” ผมสบถอย่างหัวเสีย ตอนนี้สติแตกไปอย่างสมบูรณ์แล้วครับ พร้อมจะพุ่งชนทุกคนที่มาเดินผ่านหน้า ขอเชิญคนนั่งข้าง ๆ ลงไปเดินเป็นคนแรกเลยครับ
“เออ... ทางนี้ก็ถูกแล้วนี่ครับ โอเคเลยครับ ข้างหน้านี่เลย” โอ๊ย... ผมเกือบจะหลั่งน้ำตาออกมาตอนที่เปิดไฟเลี้ยงตะล่อม ๆ ไปจอดหน้าตึกแถวหลังหนึ่ง ผมปลดเข็มขัดออกแล้วรีบเงยหน้ามองสถานที่ในตำนาน
‘ร้านเช่าการ์ตูนคุณเอ้’
ปึด... เส้นเลือดที่ขมับผมกระตุกแต่มันไม่เท่าไหร่เมื่อเจอป้ายต่อมา... ‘หยุด1-6 ก.พ.’
“ว้า... แย่จังเลยนะครับร้านหยุดซะอย่างงั้น โดนปรับไปหลายบาทแล้วนะเนี่ย”
ไอ้-เชี่ย-อาร์ท! มึงแกล้งกูใช่มั้ย สัตว์! มึงหลอกให้กูขับรถวนเล่นเหรอ มึงว่างมากนักเหรอ...
ผมโกรธจนเลือดขึ้นหน้า หันไปงัดกับประตูรถ... ผมจะหนี ไม่รู้ว่าหนีไปไหน แต่ผมไม่อยากอยู่กับคนอย่างมันแล้ว แต่ไอ้เวรนั่นเอื้อมมือมายื้อแขนผมไว้ไม่ให้โดดลงรถไป
“จะไปไหนครับ เดี๋ยวก็หลงกันพอดี”
“........” ผมเงียบแต่สะบัดข้อมือออกแรงขึ้นด้วยความโกรธ
“โกรธเหรอครับ” สีหน้าของมันสลดลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ผมก็ไม่ตอบอะไรทั้งนั้น รู้แต่ว่าไม่อยากเห็นหน้ามัน... “ผมขอโทษ”
ผมชะงักไปกับคำพูดนั้น ป๊าผมเคยสอนไว้แต่เด็กว่า ลูกผู้ชายทำผิดแล้วรู้จักขอโทษ แต่ผมก็ยังคงกรุ่นด้วยอารมณ์อยู่ดีแหละ รู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนไปหมดด้วยความโกรธ ผมสะบัดมือมันเป็นครั้งสุดท้ายแล้วกลับมานั่งเงียบ ๆ อยู่หลังพวงมาลัย
“ต้องการอะไร... ทำแบบนี้ต้องการอะไร?” มืออุ่น ๆ เอื้อมมาจับคางผมให้หันไปมอง มันยังคงอยู่ที่เดิม... ไอ้ผู้ชายกวนประสาท หน้ามึน และชอบขู่คนนั้น... แต่คราวนี้มีบางอย่างที่เปลี่ยนไปจากปกติ ดวงตาคู่นั้นไม่ได้เลื่อนลอยไร้จุดหมายเหมือนเช่นเคย เวลานี้มันแฝงไปด้วยความจริงจัง และกำลังจ้องลึกเข้ามาในตาผม ริมฝีปากบางนั่นค่อย ๆ ขยับช้า ๆ
“คบกับผมนะครับ”
มีแต่ความเงียบเท่านั้นที่เป็นคำตอบ ผมไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น หัวสมองมันว่างเปล่าเกินกว่าจะประมวลผลข้อมูลอะไรได้ ผมหลบสายตาที่ยังคงมองมา ก้มหน้ามองพวงมาลัยอยู่อย่างนั้นนานมาก รู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก ไม่คิดว่าวันนี้มันจะพูดประโยคนี้ออกมาจริง ๆ ประโยคที่... ผมกลัวว่าจะได้ยินมาตลอด
“ส่งผมลงที่ป้ายรถเมล์ตรงปากซอยนี้ก็ได้ครับ ไม่เป็นไร... ผมรอได้” ผมสะอึกกับคำพูดนั้น รองั้นเหรอ? รออะไร? รถเมล์หรือว่าผม?
ผมทำได้เพียงแค่หักพวงมาลัยกลับออกมาตามทิศทางเดิมเท่านั้น ไม่กล้าหันไปมองอย่างอื่นนอกจากถนนตรงหน้า ผมจอดรถเทียบข้าง ๆ ป้ายรถเมล์แล้วรอฟังเสียงปิดประตูช้า ๆ แล้วค่อย ๆ ขับออกมา ผมแอบเหลือบดูผู้ชายคนนั้นผ่านทางกระจกข้าง อาร์ทมันเดินไปยืนรอที่ป้ายรถเมล์เรียบร้อยแล้ว แต่สายตาของมันยังจับจ้องมาที่รถผมไม่วางตา ผมรีบเหยียบคันเร่งหนีไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด
หัวสมองที่เคยว่างเปล่า ตอนนี้มันตีกันสับสนวุ่นวายไปหมดแล้ว ผมไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย ผมมันเห็นแก่ตัว ที่เคยกลัวมาตลอดว่าความรู้สึกเดิมจะกลับเข้ามา ในที่สุดมันก็มาถึง... หัวใจผมมันเจ็บปวดกับความรักมามากเกินพอแล้ว... มากจนไม่อยากจะใช้มันอีกครั้ง....
เจ็บแล้วจำฝังใจ ใคร ๆ ก็บอกว่าผมเป็นคนอย่างนั้น ถ้าไม่ชอบสิ่งไหน ผมก็จะไม่เข้าใกล้ เหมือนกับที่ผมหนีผู้คนมาตลอดชีวิตนั่นแหละ แล้วการที่ผมยอมให้มันเข้าใกล้ตัวเองแบบนี้ มันหมายความว่ายังไงกัน? ผมไม่ได้เกลียดมันสินะ แล้วถ้าอย่างนั้นความรู้สึกตรงนี้มันเรียกว่าอะไรกันล่ะ... จะใช่ ‘รัก’ ที่เคยทรมานคนโง่อย่างผมจนปางตายอย่างนั้นแน่เหรอ?
ผมยกมือขึ้นแนบที่อกซ้ายของตัวเอง จังหวะของมันกำลังเปลี่ยนไป มันเต้นเร็วขึ้นและเร็วขึ้น... ผมเกลียดมัน เกลียด... เกลียด... เกลียด...
ถ้าผมเป็นคนไม่มีความรู้สึกก็คงจะดีสินะ
TBC
ขยายความหน่อยนะคะ ไม่อยากให้โกรธน้องฟาร์ คนเราไม่เหมือนกัน ความคิดย่อมต่างกันค่ะ
ลูกเมียน้อยกลับมาแย่งซีนอีกครั้ง จะพยายามเขียนสเปฯรูมให้มากขึ้นนะคะ เพราะเพิ่งสำนึกได้ว่าเขียนน้อยมากเลย(ตอนนี้ตอนที่5เอง)
ที่ทำแบบนั้นเพราะมันจะได้เข้าคอนเซ็ปลูกเมียน้อยค่ะ(แถ) อันที่จริงคนเขียนรักพ่อพระเอกเลยกลัวโดนอาร์ทแย่งซีนต่างหาก 555
ตอนหน้ายังเป็นลูกเมียน้อยอยู่นะคะ
อากาศเริ่มร้อนแล้วนะคะ รักษาสุขภาพตับกันด้วยนะคะ เดี๋ยวตับแตก //ฮากริบ....
PS.ได้ศัพท์ใหม่จากโอเน็ตของน้องๆ คือ"เตะบอล"แล้วค่ะ (แล้วนักบอลที่เราดูอยู่นี่มัน.......)
PS.มีอะไรไปเม้าท์มอยในแฟนเพจได้นะคะ มามะมาจอยกันจอยกัน(เพลงบ่งบอกอายุ)
PS.ชักคันมืออยากเขียนลุงสักตอนแฮะ แต่แค่นี้ยังเอาตัวเองไม่รอดเลยค่ะ//ทรุด
-
โอ่ยยยยยยยยยยย รับรักพี่อาร์ทเถอะค่า....
อ่านแล้วก็ใจสั่นตามน้องฟาร์เลยทีเดียวววว
-
เอิ่มมมม หนุ่มกัญชา จะดีไปไหนน๊ออออ :-[
ระวังอย่าเข้า คอนเซป ดีเกินไปนะ :sad4:
ฟาร์ ขอให้รู้ใจตัวเองเร๊วๆๆนะ :serius2:
ช่วงนี้ เอาลูกเมียน้อยมา บ่อยๆๆก็ดีน๊า :กอด1:
เอาตอนหลักมากลัวจบเร๊ว อ่าา T^T :( :-[
-
จะหนียังไงก็คงไม่รอดแล้วล่ะฟาร์
-
กรี๊ดดด กรีดร้อง ถูกใจ
ในที่สุดน้องฟาร์กับอาร์ทก็ได้ฤกษ์เปิดตำนานแย้ววววว
รีบๆโอเคไปเร็วๆเถอะ ฟาร์เอ๊ย ก่อนที่อาร์ทจะส่งน้องหนูดีมาเป็นกามเทพ
+1 :กอด1:
-
ยังไม่ได้อ่าน อยากเม้นก่อน อิอิ :o8:
-
ฟาร์ตกลงไปเลย
-
วู้ๆ ลูกเมียน้อยมาแล้ว :กอด1:
มาบ่อยๆก็ดีนะคะ อยากอ่านอีก
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าตัวเองนิสัยเหมือนฟาร์๕๕๕
,,,อย่าปล่อยให้อาร์ทรอนานนะ แอบสงสาร
แต่ฟาร์ก็คงมีเหตุผลของฟาร์
อยากเห็นจังคู่นี้จะสวีทกันยังไง?
-
Far jaa rab rak Art sakthii ter khaaa...
-
ตอนนี้ช่วงแรกๆ...อาร์ทกวนตีนเนอะ :m20:
ช่วงหลัง....สงสารอ่ะ !! :dont2:
-
ฟาร์มีใจแต่ยังกลัวมากกว่า แต่รอบนี้เป็นผมผมโกรธ จริงจังนะนั่น
ทำให้เสียเวลาเสียอารมณ์ ถึงรู้ว่านิสัยและสไตล์การจีบนี่เป็นเอกลักษณ์
แต่ไม่ไหวอะ
-
อาร์ทจะรั่วไปไหน ? :m20:
ฟาร์เห็นใจอาร์ทหน่อยเน้อออ~
-
ฟาร์คะ
หนีอะไรก็หนีได้
แต่อย่าหนีใจตัวเอง
ถามตัวเองดูนะคะ
ว่าใจฟาร์คิดกับอาร์ทอย่างไหน ^^
PS. อยากอ่านลุงค่ะ o13
-
อย่ากลัวทีจะรัก อย่าเอาใครมาเปรียบเทียบกัน เพราะคนเราไม่เหมือนกันน่ะน้องฟาร์เห็ดน้อยของพี่ :กอด1:
o22 พี่อาร์ท แมร่งโครตเท่สอ่ะจุดนี้ตอนสารภาพ อิหย๊ะ เล่นเอาเคลิ้มกับใจสั่นไปพร้อมเห็ดน้อย
-
คุณอาร์ทเนี่ย ทำตัวอาร์ทได้สมชื่อเลย เดาอารมณ์ไม่ถูก
จีบฟาร์ อยากให้ฟาร์อารมณ์ดี แต่วิธีจีบมันช่าง....เหลือเกิน
-
อาร์ทเกรียนกวนได้ไม่ดูเวลาเล๊ยยยยยยยยยยยยยยย :m31:
น่าจะปล่อยให้น้องฟาร์พักก่อน มองไม่เห็นหรือไงว่าเครียดจะแย่แล้ว
ดันพามาเจอการจราจรแบบนี้อีก ต่อให้ไม่กลัวก็ไม่ประทับใจหรอก
-
ชอบมากกก ทั้งคู่เลย
อาทมันต้องประมวญผลมาเป็นอย่างดีแล้ว ผ่่านการกลั่นกรองมาดีแล้วว่าฟาร์จะมาประมาณไหน
แต่จะรุกต่อยังไงนี่ดิอย่างรู้ไวๆ อยากอ่านความคิดอาทมากกกกกก :pig4:
-
ถ้าไม่รับรักนะ เด๋วผมจะแย่งอาร์ทมาเองซะเลยนิ ๕๕
-
สงสารอาร์ท อ่ะ
แต่ที่ติดใจสุดๆคือ แฟนแซกอ่ะ เอาจริงป่าว หรือแค่หลอกคบ แต่ังตัดใจจากไปป์ไม่ได้ โอ๊ยยยยย สงสัยที่ซู๊ดดดดดดดดดดดด
-
ความกลัวที่ฝังใจ ยากที่จะผ่านมันไปได้
-
น้องฟาร์อย่าปิดกั้นตัวเองเลยค่ะ :impress2:
-
วิธีขอคบโลกไหนเนี่ย 0.0!!!
-
น้องฟาร์
สู้ๆๆๆๆๆ :กอด1: :กอด1:
-
เจออย่างฟาร์โคตร
โกรธเลย เหมือนแกล้ง
กันมากกว่านะ :z3:
-
พี่อาร์ทจับได้น่ารักน่าถีบเว่อ!!!! 5555 ชอบบบบบบ
บอกความนัยไปแล้ว น้องฟาร์รับรักพี่อาร์ทเถอะๆ :call:
ป.ล. +เป็ดให้ๆ ^^
-
อาร์ท เอ็งอ่ะมันกวนไปแล้วนะแก
ก็รู้อยู่ว่าเค้าเครียดจากพรีเซนต์มา แล้วยังมากวนเค้าอีก
แล้วพอเค้าโกรธก็ดันขอคบ ไม่ไหวนะแก
แม้เค้าจะชอบแกแล้วก็เหอะ เลือกเวลาหน่อยสิจีะ
สนุกมาก ๆ จริง ๆ คับ
ชอบจัง ^^ o13
-
น้องฟาร์มันซึนค่ะ ต้องให้เวลาหน่อย อิอิ
-
ฟาร์ รับรักอาร์ทเดี๋ยวเน้น้า
-
o18
ฟาร์จ๊ะ ถ้าเครียดมากก็ไปเตะบอลสิ ฮ่าๆๆๆ
(ชวนไปป์ไปเตะบอลด้วยกันเลย)
จำได้ว่าไม่ว่าข้อไหนจะถามอะไรเราก็ตอบเตะบอลหมดเลย ตลกตัวเอง :เฮ้อ:
o-net ปีนี้มันฮาจริงๆ โดยเฉพาะนางประทุม
คือเราไม่ใช่ ประทุมไง เลยไม่รู้ว่าประทุม จะใส่ชุดอะไรตอนรอสามี
:z10:
ยังไงก็จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ
ลูกเมียน้อยเริ่มเข้มข้นแล้วสิ
-
ลูกเมียน้อย แต่แรงค่ะ ได้ใจไปเลย
แอบชอบเวลาแบ็คกราวน์แมนออกมาในฉากนะ
ฮาทุกฉาก สะใจทุกประโยค หน้ายิ้มน้อย ๆ แววตาเลื่อนลอย
อยู่ๆ หันมาจ้องหน้าแบบจริงจัง ... เป็นใครจะไม่ตกใจ
ฟาร์ ปกติแล้วไม่ชอบให้คนวุ่นวายไม่ใช่เหรอ
แต่ฟาร์ก็ยอมให้อาร์ทเข้ามาก่อความเป็นส่วนตัวแบบนี้ ต้องมีอะไรในใจแน่ๆ
ฟาร์เวลาขับรถ ดูเหมือนเป็นคนละคนเลย ^^ ด่าสะใจมาก
ชอบประโยคที่อาร์ทบอกว่า ไฟแดง ทำให้คนที่อยู่ในรถ ได้อยู่ด้วยกันนานขึ้น ชอบมากเลยค่ะ
-
ผู้ชายสถาปัตย์ 2 คนนี้ นิสัยต่างกัน แต่เวลาเอาจริงแล้ว น่ารักทั้งคู่เลย
แต่ก็เข้าใจนะ เป็นเราก็คงไม่กล้าตกลงคบกับใครง่ายๆ
กลัวถูกทิ้ง
-
เยอะ!!
-
โอ้ว
ตอนนี้อาร์ทน่ากลัวมากก
แลดูโรคจิตยังไงก็ไม่รู้
อยู่ด้วยแล้วเหมือนโดนปั่นหัวอะ
แต่แบบ แมร่งบ้าปะวะ
ทำเค้าอารมณ์เสีย ดันมาบอกรัก
คงมีอารมณ์ตอบหรอก
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
แมร่ง
สงสัยเมากัญชาจริงๆ
-
โถๆๆๆอาร์ทผู้น่าสงสาร อดทนรออีกนิดนะ ให้ฟาร์ไปทบทวนหัวใจนิดหน่อย
แต่บางครั้งอาร์ทพลาดไปนิด ที่มาแหย่ตอนฟาร์ยังอารมณ์ไม่เป็นปกติ
-
โห แกล้งให้ขับรถวนไปมาแล้วสารภาพรักเนี่ยนะ คิดได้ไงอาร์ท
-
ลงตั้งแต่เมื่อคืน ทำไมเค้าไม่เห็นอ่า
รู้ว่าลงตอนเพิ่มจากในเด็กดีนะเนี่ย
อ่านจนเม้นท์ที่นู่นจบแล้วก็เลยมาเม้นท์ในเล้าต่ออีกรอบ
อาร์ทให้หนูฟาร์ขับรถจนงงสับสนแล้วค่อยสารภาพรัก...กะจะให้ฟาร์งงๆแล้วตอบรับเรอะ :angry2:
เป็นไงล่ะ...ดันเป็นทำให้ฟาร์สับสนและไม่กล้ายอมรับใจตัวเอง :serius2:
รออยู่กับน้องหนูดีต่อไปเหอะพ่อแบ๊คกราวด์แมน :z2:
-
กรีสสสสสสสส คู่ที่รักมาแล้ววววววว ชอบคู่อาร์ทกะฟาร์จังเลยค่ะ
ฟาร์อย่าใจแข็งสิคะ ฟังเสียงหัวใจตัวเองบ้างไรบ้างนะ เดี๋ยวอาร์ทก็สั่งหนูดีให้ตามเอาคำตอบหรอก เง้ออออออ
เชียร์อาร์ทสู้ๆ น๊าาาาา ถ้าพูดกันดีๆไม่รู้เรื่อง ก็..ปล้ำเลย!!!! ฮ่าาาาาา :fire: :fire:
-
ยอมๆ ไปเหอะ พี่ละปวดหัวแทนหนูจะแย่แล้ว
-
เหอะๆ แต่อ่านพาร์ทที่อาร์ทแกล้งบอกทางผิดนี่หงุดหงิดแทน ไม่อยากจะบอกเลยว่าถ้าเปนเรา แฟนแม่งโดนฆ่าแน่ 555 มันหงุดหงิดมากกกก
-
ิามากค่ะ ชอบ
-
ฟาร์โดนแกล้งอ่ะ
ปวดหัวแทนเลย
:pig4:
-
:m20: :serius2:
-
ในที่สุดอาร์ทก็พูดออกไปจนได้นะ ส่วนฟาร์ยังคงกลัวความรักอยู่
ก็หวังว่าคงจะให้เวลาตัวเองคิดทบทวนว่าตัวเองรู้สึกยังไง คงไม่ทำให้อาร์ทรอนานใช่ไหม
จะได้กลับมาครื้นเครงร่วมก๊วนกับคินไปป์... :laugh:
-
ฮรึกสงสารอาร์ทจัง :impress3:
-
อยากบอกว่า roomนี้ ไม่ปลื้มอาร์ทว่ะ
-
เอาใจช่วยอาร์ทนะ
-
อาร์ทแกล้งขนาดนี้
ใครจะตกลงกัน :z3:
-
ฮื้ออออ ดราม่ากับน้องฟาร์ค่ะ T^T
พี่อาร์ทก็แกล้งไม่ดูสถานการณ์เลย
ยังไงก็สู้ๆกันทั้งสองคนนะคะ
รอตอนต่อไปค่ะั♥
-
อาร์ทมันน่ากลัวจริงๆง่ะ...
-
รักน้องกัญชา กะ เห็ดเมา มากเลยคร้าบ
-
อาร์ทตลกมากกกกกกกกกกกกกกกก แฝงไปด้วยความน่ากลัว กวนตีน น่ารัก และตลกอยุ่ในคนเดียวกัน
แต่ประโยคที่โดนใจที่สุดในตอนนี้คือ “อ่อย-แล้ว-ไม่-เอา” แรงส์มากกกกกกกกก โดนสุดๆอ่ะ ฮ่าๆๆๆ
แล้วยิ่งคนที่พูดคือไปป์ มันโดนจริ๊งจริงงงงเลยวุ้ย !! อ่านตอนท้ายๆแล้วคิดไม่ออกว่าฟาร์จะทำยังไง
กับรักครั้งนี้ เหมือนคนสับสนในชีวิต ลองคิดตัวเองเป็นฟาร์ก็คงทำแบบที่ฟาร์ทำอยุ่นี่ละ
เพราะเราก็ยังไม่รุ้ว่าจริงๆแล้วตัวเราเองต้องการอะไร ชอบเค้าหรือเปล่า หรือจริงๆจะแค่ อ่อย ฮ่าๆๆๆๆๆ
ยังไงก็ขอให้คบกันไวๆ แล้วก็แบบไม่ต้องหลอนมาก เรื่องระหว่างคนสองคนก็ไม่ต้องเอาหนูดีมาเกี่ยวก็ได้นะ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ชอบอ่ะ XDDD บายเดอะเวย์ แอบเห็นตรง ปล. ว่าอยากจะแต่งลุง เค้าก็อยากจะยกมือขึ้นสูงๆ
ว่ามีคนรออ่านลุงอยู่ตรงนี้คนนึงนะค่ะ อร๊างง ! =///= รออยู่เสมอทุกเมื่อเชื่อวัน คึคึ แต่งเถิ๊ดดดดค่า!
-
น่ารักแบบมึนๆดีอ่ะ
ชอบ
มาก
มาก
แต่....................เป็นห่วงความรู้สึกของอาร์ทอ่ะ
-
ว้าวววววๆๆๆ ดีใจที่อาร์ทออกตัวเพิ่มอีกหนึ่งสเต็ป น้องฟาร์ค่อย ๆ คิดก็ได้ค่ะ เพิ่งผิดหวังจากความรักมานิ
ต้องระแวงระวังนิดนึงเป็นธรรมดา...แล้วอาร์ทเป็นเหมือนคนทั่วไปซะที่ไหน คือเธอทั้งฮา ทั้งเกรียน และทั้งน่ากลัว
เสียงหัวเราะเย็น ๆ นี่แบบแค่คิดก็ไม่มีใครเอาอยู่แระ 555...พอขัดใจหันไปคุยกะน้องหนูดีอีก คนอะไรโคตรฮา...
แต่วิธีจีบเค้าโรแมนซ์น้า ส่งข้าวส่งน้ำน่ารักออก ถ้าคู่นี้เป็นแฟนกันคงน่ารักน่าดู เชียร์สุดตัวค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
น้องฟาร์ความอดทนสูงมากค่ะ
เป็นเราคงจอดรถไปตั้งแต่กลับรถแระ
หงุดหงิดมาทั้งวันขนาดนั้น
แต่อาร์ทก็กวนประสาทอย่างสร้างสรรค์นะคะ
แอบลุ้นคำตอบน้องฟาร์
แต่ก็อยากจะน้องฟาร์เฉยๆ ไปอีกหน่อย
ดูแล้วน่ารักดี
-
อาร์ทมันโชว์มึนได้น่าโมโหมากกกกกกก ..เก่งว่ะ (อ้าว?)
ฟาร์ก็แค่อยากปกป้องตัวเองไม่ให้เจ็บปวด ฟาร์ไม่ผิดเลยนะ
:กอด1: กอดเห็ดขี้ควาย :กอด1:
-
เอาจริงๆไม่เคืองฟาร์นะ
ถ้าคนมันมีปมมาก่อน มันก็ต้องคิดเยอะ
แล้วยิ่ง..อาร์ทนี่มันธรรมดาที่ไหน ขนาดเป็นนิยาย เรายังหลอนๆเลย (เริ่มจะเชื่อว่ามีหนูดีจริงๆอีกตะหาก) :m29:
-
เขียนมาค่ะ เขียนมาให้หมด หนูอ่านหมด!
เตะบอลนี่เป็นวาระระดับชาติไปแล้วสินะ เหอะๆๆๆๆ ข้อสอบโอเน็ทปีนี้เท่าที่หลุดออกมาบ่นกันแลดูน่าตบเกรียนคว่ำมากค่ะ อย่างไอ้เอามะม่วงขึ้นเครื่องบินเนี่ย ตามหลักการเขาห้ามเอาขึ้นระหว่างประเทศไม่ใช่เหรอ? (ถึงสามัญชนจะเอาขึ้นกันให้ว่อนก็เหอะ)
แอบกลัวนิดๆ เรายิ่งเป็นรุ่นเปิดเสรีอาเซียนอยู่ด้วย ข้อสอบคงไม่ออกวัฒนธรรมบรูไนหรอกนะ?
รออ่านตอนต่อไปค่า พี่อินดิโก้สู้ๆค่ะ><
-
เป็นฟาร์นี่โกรธจนไม่อยากเห็นหน้าเลยนะ...คนอารมณ์ไม่ดียังหาเรื่องมาปั่นหัวกันเล่นอีก
ไม่รู้อ่ะ ว่าอาร์ทต้องการอะไรกันแน่ แต่รุกมาได้ขนาดนี้แล้วก็อย่าเพิ่งถอยง่าย ๆ ละกัน
-
โอยยยยย
ถ้าเจอแบบนี้ แม่จะเล่นให้ไม่ต้องเจออีกเลย
ให้ขับวนกวนประสาทแบบนี้
ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นสิไม่ว่า
ทิ้งไว้ที่ป้ายรถเมล์นั้นแหละ เห้อ
ไม่มีใครฉุดหรอก เค้ากลัวหมดอ่ะ 555
-
สงสารเหมือนกันเนอะ
-
บอกรักกันตรงนั้นเลย?
คู่นี้เขาแนวกันจริงๆ :laugh:
-
นึกว่ามาต่อแล้ว
ซะอีก :seng2ped:
-
:z13:
คิดถึงพี่เดียวดายอ่ะ(??)
ฮ่าๆๆๆ
-
=[]=
แล้วสรุปไอที่ขับรถวนเวียนประมาณ 3 หน้าเอสี่ทนี่เพื่อนไรอะ?
-
ยังรอ อยู่ นะคร้าบ
-
น้องฟาร์ใจร้ายยย อย่าปล่อยให้อาร์ทรอนานนะ
-
แอบซุ่มอ่านจนจบค่ะ สนุกสุดยอด อ่านรวดเดียวสว่างเลยเน้อ ตอบเม้นอีกทีตอนหกโมงเย็นของอีกวัน พึ่งฟื้นคืนชีพ ตีสองตีสามหัวเราะคนเดียวหึๆ เหมือนโรคจิตเลยค่ะ
-
รออ่านนะะคะ
-
>< น่ารักก ชอบคู่ฟาร์มากเลยคะ
อ่านคู่นี้แล้วจะหลุดขำตลอดเลยอะ
-
ติดตามต่อไปค่า :) สู้ๆนะคะ
-
สนุกมากเลยค่าา
ติดตามๆๆๆ
-
นี่เอ็นซีแล้วใช่ปะ
แม่งไม่เหมือนเลยอ่ะ 55555555555
อย่างกะมาเล่นตลกให้ดู
ยิ่งอ่านยิ่งขำ
ไม่ไหวแล้ว รักคนแต่งมวากกกกกกกกกก
ฮามวากกกกกกกกกกกกกกก
สาบานว่าจะไม่มาร์กหน้าตอนอ่านนิยายเรื่องนี้อีกแล้ว
หลุดหมดเลยเจ้าค่ะ
ฮาปะล่ำปะเหลือ :laugh: 55555
-
ก๊อก ๆ ๆ
ไปป์กลับมารึยังครับ :)
-
ตอนนี้ special จริงๆ
-
ร ร รอ ร้อ รอ
-
:m32:ย่องเข้ามาดู
คิดถึงอ่า :m13:
คิดถึงคนแต่งด้วย^^
-
Special Room 06 [Far’s chapter]
ผมปวดหัวจนแทบจะระเบิดแล้ว....
คนมีความรักมักจะดูเด็กลงไปนิดนึง คนมีความรักมักจะไม่ทำหน้าตาบึ้งตึง คนมีความรักมักจะชอบทำแววตาหวานซึ้ง อย่างที่ฉันเป็นตอนนี้อย่าถือสา แค่อยากขอนิดนึง
“เฮ้ย! เปิดเพลงให้มันเบา ๆ หน่อยเนียร์”
“เฮียอย่าพูดเหมือนป๊าได้มั้ย สุนทรียภาพน่ะ มันต้องรับรู้ด้วยโสตประสาทที่เปิดกว้าง... เคยได้ยินมาว่า ความรักทำให้คนเราตาบอด เคยได้ยินมาว่า ความรักทำให้หัวใจเป็นทุกข์” แล้วมันก็แหกปากร้อง ทำเอาผมกุมขมับ
“เนียร์... มึงไม่ใช่พิจิกานะ เสียงใหญ่เป็นควายแล้วเสือกมาร้องแอ๊บเนี่ย”
“ใช่สิ... ผมมันไม่ได้มีความรักเหมือนคนแถวนี้ จะได้เข้าถึงเพลงนี่เนอะ” เนียร์เงยหน้าขึ้นมาจากคอมฯแล้วจ้องตาผม “เป็นไงล่ะ คนหน้าเด็ก”
“อย่ามากวนประสาทนะเนียร์” ผมเริ่มส่งเสียงขู่ลอดไรฟัน แต่ไอ้น้องชายนรกก็หาได้สนใจไม่
“ยิ่งใกล้วันวาเลนไทน์ เฮียก็ยิ่งออกไปนอกบ้านบ่อยขึ้น ม้าหุงข้าวให้ผมกินทุกวัน ไม่ใช่หญ้านะเฮีย”
“อ๊อ... นึกว่าแอบไปกินหญ้าที่สนามบอลมา ถึงได้โง่ไม่ยอมฟังว่าเฮียไปซ้อมดนตรีที่มหาลัยเนี่ย”
“ซ้อมดนตรีบ้าอะไร! เฮียกลับบ้านดึกทุกวัน ไปทำอะไรมิดีมิงามมาใช่มั้ย ผมจะฟ้องม้า!”
“ไร้สาระ” ผมหันกลับมาสนใจหน้าจอคอมฯต่อ
“เฮียอย่ามาเมินผมนะ” เนียร์มันทิ้งดอทเอไว้เบื้องหลังแล้วหันมาแย่งเม้าส์ผมแทน เฮ้ย... ชักจะกวนตีนแล้ว
“อย่าเสียงดัง เดี๋ยวป๊าก็มาด่าหรอก”
ได้ผลทันที ทุกอย่างที่มีคำว่า ‘ป๊า’ ประกอบอยู่ในรูปประโยค ถือว่าศักดิ์สิทธิ์สำหรับบ้านผมที่สุด ไอ้เนียร์ที่โวยวายง้องแง้งถึงกับต้องหยุด แล้วไปนั่งบ่นอุบอิบแทน เฮ้อออออออออ อายุสมองเคยโตขึ้นมั้ยน้องผม
เนียร์มานอนเล่นที่ห้องผมตามปกติของมัน แน่นอนว่าไม่ลืมแบกโน้ตบุ๊คมาเล่นเกมออนไลน์ตามภาษาเด็กติดเกมอย่างมัน นิสัยนี้แหละทำให้มันเข้ากับไอ้ไปป์ได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย สนิทกันเร็วเหมือนรู้จักกันมาตั้งแต่เกิด ผมนั่งสาปแช่งมันในใจขณะเปิดไฟล์งานขึ้นมานั่งอ่านทวนอีกรอบ อาจารย์ก็ไม่ได้ดูเลยสินะว่ามันใกล้เทศกาลอะไร ถึงได้มาสั่งงานนักเรียนแบบนี้เนี่ย
วาเลนไทน์ เทศกาลระลึกถึงนักบุญวาเลนไทน์ ผู้ล่วงลับในปี ค.ศ.207 โอเค ผมจะเลิกเลคเชอร์เรื่องเทศกาลสำคัญก็ได้ แต่ความสำคัญของวันที่ 14 เดือนกุมภาพันธ์มันก็มีแค่นั้นจริง ๆ นี่นา อ๊อ... ปีนี้พิเศษกว่าเดิมนิดหน่อยตรงที่ชมรมดนตรีของผมได้รับเกียรติให้ไปเล่นเพลงรักสนุก ๆ ที่ลานกิจกรรมของมหาลัย ภายใต้ชื่องาน ‘Once Upon a Love Song กาลครั้งหนึ่งในบทเพลงรัก’ น่าตื่นเต้นใช่มั้ยล่ะครับ เพื่อน ๆ ที่ชมรมคึกกันใหญ่เลย ไม่ใช่อะไรหรอกครับ มันกะจะพาแฟนไปนั่งจ้องตาเล่นดนตรีกันน่ะสิ
ส่วนผมน่ะเหรอ...
ตั้งแต่เหตุการณ์บนรถวันนั้นก็ผ่านมาร่วมสัปดาห์แล้ว ไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างผมกับอาร์ท ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องดีหรือร้ายกันแน่... ผมไม่ใช่คนหลอกตัวเอง บนความปกตินั่นแหละที่มันไม่ปกติ ผมทำทุกอย่างเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกต่างหาก ที่มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว
ทุกครั้งที่หลับตาผมมักจะถามตัวเองอยู่ทุกครั้งว่า กำลังทำอะไรอยู่? ทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร? จะทำร้ายคนอื่นไปถึงไหน? แล้วผมรู้สึกยังไงกันแน่?
ไอ้กัญชานั่นก็บ้า! เสือกมาขอคบด้วยตอนที่ผมโคตรจะหงุดหงิดสุด ๆ พร้อมจะขับรถชนคนตาย รู้ทั้งรู้ว่าเวลาขับรถผมจะเป็นพวกสติแตก ความดันในเลือดสูง และพร้อมจะองค์ลงด่าชาวบ้านประหนึ่งผีไอ้ไปป์เจาะปาก แล้วนี่มันเรื่องบ้าอะไรที่มาปั่นหัวผมเล่น ให้ขับรถวนไปมาเหมือนคนโง่ ไม่รู้ว่าสนุกมากนักรึไงถึงได้ทำแบบนี้ ตอนนั้นผมโกรธจริง ๆ นะ ไม่ได้รู้สึกโกรธใครจนแสดงอาการออกมาแบบนี้นานมาก... เกือบลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าครั้งสุดท้ายที่ผมระเบิดอารมณ์แบบนั้น มันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...
แถมยังไม่ทันหายโกรธดี ดันเสือกมาขอคบด้วยอีก ตอนนั้นผมแทบจะเป็นบ้าทำอะไรไม่ถูกกับชีวิต ในหัวมีแต่สีขาววาบ จับต้นชนปลายไม่ถูก เหมือนมีใครมาเย็บปากไว้ ทั้ง ๆ ที่แค่ตะโกนกลับไปว่า ‘ไม่’ เรื่องมันก็จะจบอยู่แค่ตรงนั้นแล้วแท้ ๆ มันไม่ใช่ตัวผมเลยที่ปล่อยให้เรื่องยืดเยื้อมาเป็นอาทิตย์แบบนี้ ทั้งที่สัญญากับตัวเองไว้แล้วแท้ ๆ ว่าจะไม่รักใครในแบบนั้นอีก ปัญหาตอนนี้ก็คือ ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำผิดสัญญาอยู่รึเปล่า?
ผมคิดยังไงกับอาร์ทกันแน่นะ?
ถ้าไม่ได้รู้สึกอะไรทำไมไม่ปฏิเสธไปเลยล่ะ? แล้วถ้าเกิดผมชอบมันขึ้นมาจริง ๆ ล่ะ... ผมจะทำยังไง? จะกล้าเปิดใจเหรอ ยังไม่เข็ดจากเรื่องแบบนี้อีกเหรอ ผมนึกโกรธตัวเองที่ตอนนั้นกำลังเลือดขึ้นหน้าเลยทำอะไรไม่ถูก ถ้าตามปกติผมคงปฏิเสธให้มันจบ ๆ ไปตั้งแต่ตรงนั้นแล้ว...
ไอโฟนบนเตียงแผดเสียงร้องขึ้นในวินาทีเดียวกับที่ผมสบตาเข้ากับเนียร์ เราจ้องตาอยู่แบบนั้นสองสามวินาที ก่อนที่ผมจะใช้ความเร็วระดับแสงเอาชนะมัน คว้าเครื่องมือสื่อสารมานอนเล่นในมือได้ พอดูชื่อสายเรียกเข้าที่ขึ้นหราบนหน้าจอก็ทำเอาขมวดคิ้ว คนที่หายไปเป็นอาทิตย์โทรหาผมทำไม?
“เนียร์... เฮียจะคุยโทรศัพท์”
“ก็คุยสิ” ไอ้น้องชายเอนตัวลงกับหมอนแล้วยักคิ้วให้ “ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเฮีย”
“มารยาท?”
“ถ้าเฮียบริสุทธิ์ใจก็เชิญตามสบาย” อุก... ช่างยอกย้อนนักนะ ผมมองในหน้ากวนประสาทนั่น ก่อนจะแสดงความบริสุทธิ์ใจด้วยการกดรับแล้วกรอกเสียงลงไปห้วน ๆ
“เออ... ว่าไง”
“รับโทรศัพท์แบบนี้ไม่สุภาพเลยนะครับ” ช่วยอย่ากวนประสาทกูตอนนี้เลยครับคุณอาร์ท... ไหว้ล่ะ
“โทรมามีอะไร”
“ต้องมีอะไรด้วยเหรอครับ” เสียงยานคางนั่นหัวเราะเบา ๆ มาตามสาย “ปกติก็โทรมาคุยทุกวัน วันนี้เกิดอยากจะให้มีอะไรขึ้นมาเหรอ” ก็หายไปตั้งหลายวันไม่ใช่รึไงเล่า ผมกลืนคำถามลงคอเมื่อพบว่าไอ้เนียร์เปิดจานดาวเทียมไว้ที่หัว
“ตกลงไม่มีอะไรใช่มั้ย” ผมเหลือบมองน้องชายที่แกล้งทำเป็นตีดอท กดปุ่มแรงขนาดนั้นมึงจะให้ทะลุคอมเลยรึไงวะ
“มีครับ... พรุ่งนี้ว่างมั้ย?”
“แจกใบปลิวโปรโมทงานดนตรีที่โรงอาหารกลาง”
“โธ่... แอบนัดพบ ทำลับ ๆ ล่อ ๆ ไปได้ แน่จริงมาเจอผมเลยดีกว่า” ไอ้เนียร์แกล้งพูดลอย ๆ ผมก็เลยตีเบลอไม่ได้ยินไปซะ คิดจะกวนประสาทเฮียเหรอไอ้เด็กน้อย!
“กี่โมงครับ”
“บ่าย ๆ หมดธุระแล้วใช่มั้ย แค่นี้ก่อนนะ...”
“ครับ” ได้ยินเสียงก็รู้แล้วว่ามันยิ้มเย็น ๆ “บอกน้องชายด้วยว่า พี่อาร์ทฝากความห่วงใยในสวัสดิภาพไปให้นะครับ”
ติ๊ด... ผมชิ่งกดตัดสายมันไปก่อน ตาย! ตาย! ตาย! น้องหนูดีจะเลิกสิงที่ห้องไอ้ไปป์มันรึยังวะ มันจะมาสิงบ้านผมแทนมั้ยเนี่ย อากงที่เสียไปยังวนเวียนอยู่เลยนะ อย่ามาแย่งที่อยู่บ้านพี่เลยครับน้องหนูดี ผีไทยผีจีนจะตีกันให้วุ่น!
“เฮีย... หน้าซีดทำไม”
“เนียร์... คืนนี้นอนห้องเฮียนะ”
“เฮียกลัวผีเหรอ วันนี้คนอวดผีไม่ออกนะ เฮียไปดูย้อนหลังมาเหรอ”
“เปล่า ดูผีอวดผีมา”
ไอ้เนียร์เกาหัวงง ๆ ไม่เก็ทมุกอย่างแรง ผมเลยชิ่งนั่งทำงานแทน มันจะได้เลิกพูดซะ ไอ้น้องตัวแสบเลยหันไปเล่นเกมต่อ มันเล่นแล้วพูดคนเดียวไปด้วยนะครับ มีกระตุกขาลุ้นตามเป็นครั้งคราว อินเหมือนอยู่ในโลกเสมือนจริง
คืนนั้นไอ้เนียร์ขนหมอนมานอนข้างผม ห้องนอนผมเป็นอาณาเขตที่แสนจะอึมครึมของบ้าน แม้ว่าจะน้อยกว่าห้องนอนป๊ากับม้าก็ตาม ที่ว่าอึมครึมน่ะ ไม่ใช่เพราะแค่การแต่งห้องสีทึม แต่รวมไปถึงเจ้าของห้องผู้จืดชืดอย่างผมอีกด้วย
อากาศคืนนี้ค่อนข้างเย็นนิดหน่อย ผมเลยเลือกที่จะเปิดหน้าต่างแทนแอร์หรือพัดลม เนียร์นอนกลิ้งไปมาบนเตียงนอนสีน้ำตาลแก่ มันไม่ลืมที่จะหนีบหมอนข้างคู่บุญมาด้วย น้องผมติดหมอนข้างมากครับ เรียกได้ว่าวันไหนไม่ได้กอดมันจะนอนไม่หลับเลย นี่มันยังเครียด ๆ อยู่เลยว่าแบกหมอนข้างไปเข้าค่ายรด.จะเป็นอะไรมั้ย เออ ตกลงมันกี่ขวบนะ?
“เฮียปิดไฟเด๊ะ นอนไม่ได้”
“เออ ๆ รู้แล้ว ปิดคอมฯอยู่เนี่ย” ผมรีบพับโน้ตบุ๊คเก็บเข้าที่ ถอดปลั๊กให้เรียบร้อย จากนั้นก็เดินไปปิดไฟแล้วกระโจนลงเตียง เนียร์นอนตะแคงมาทางผม ไม่ลืมที่จะใช้ขาหลังหนีบหมอนข้างเอาไว้ด้วย มันรอจนผมสวดมนต์เสร็จแล้วค่อยเอ่ยทัก
“ไอ้เวรนั่นมันขู่จะปีนห้องเฮียเหรอ”
“ไปกันใหญ่แล้ว นอน นอน นอนไม่ต้องถามอะไรมาก” โอ๊ย... ทำไมรู้สึกเสียวสันหลังวาบ ๆ อุตส่าห์เอาไอ้เนียร์มาช่วยนอนให้เต็มเตียงแล้วนะ หวังว่าน้องหนูดีคงไม่ใจแตกขนาดนอนร่วมเตียงกับผู้ชายสองคนนะเว่ย
“ห้ามมีแฟนนะเฮีย!” อยู่ ๆ ไอ้เนียร์ก็พูดเสียงดังขึ้นมาเล่นเอาผมสะดุ้งแทบไหลตกเตียง
“โอ๊ย! ไม่มีหรอกน่า ประสาทว่ะ!” ผมนอนพลิกตัวออกด้านนอก ไม่อยากเสวนากับไอ้น้องปัญญานิ่ม แต่เนียร์ไม่ยอมแพ้มันลุกขึ้นมาเขย่าแขนผม
“เฮียแปลก ๆ ไปอะ เฮียมีอะไรปิดบังผมวะ”
“.............” ผมเงียบ ผมไม่ชอบหลอกใคร ถ้าไม่อยากพูดก็เงียบไปซะดีกว่า...
พรุ่งนี้อาร์ทจะต้องมาหาผมแน่ ๆ มันโทรมาดักคอไว้ขนาดนี้แล้ว แล้วถ้ามันถามถึงคำตอบล่ะ ผมจะทำยังไงดี ปฏิเสธไปเลยจะใจร้ายเกินไปมั้ย? ถ้าทำแบบนั้นมันก็จะออกไปจากชีวิตผมสินะ... ทั้ง ๆ ที่น่าจะเป็นเรื่องดีแท้ ๆ แต่พอคิดว่าชีวิตจะไม่มีมันแล้ว ทำไมมันปวดหนึบที่อกซ้ายแบบนี้นะ...
“เฮีย! เรามาแลกความลับกัน” เนียร์ดึงแขนเสื้อผมแรง ๆ น้องผมนี่น้า... สูงหล่อหน้าตากวนโอ๊ย แต่ดันเป็นไอ้น้องแหง่ติดพี่แบบนี้ มันใช้ได้ที่ไหนล่ะ
“ไม่แลก... เฮียจะนอนแล้ว พรุ่งนี้มีเรียนเช้า ตอนเย็นต้องซ้อมดนตรีอีก”
“ครูที่โรงเรียนมาจีบผมด้วย!”
“เฮ้ยยยยยยยยยยย! ทำแบบนั้นได้ไงวะ” ผมเด้งตัวขึ้นมาจากเตียงนอนมาเขย่าตัวเนียร์ที่นั่งรออยู่แล้ว
“เอ๊า! จะรู้มั้ย ก็เขามาจีบอะ สวยด้วยนะเฮีย อายุก็ยังไม่มาก เพิ่งจบได้ไม่นาน”
“อะไรวะเนี่ย ยุคสมัยมันเปลี่ยนไปขนาดนี้เชียว” ผมละปวดหัวกับประเทศไทยจริง ๆ “อย่าบอกนะว่ามึงเป็นแฟนกับครูแล้วน่ะ?”
“ทีนี้ตาเฮียบอกความลับเฮียมั่ง” ไอ้เด็กแสบกระตุกยิ้มกวนโอ๊ยที่มุมปาก เป็นสัญญาณให้ผมรู้ว่าตัวเองพลาดท่าให้มันซะแล้ว เนียร์มันร้ายกาจ มันรู้ว่าผมไม่ชอบผิดคำพูด ไอ้เด็กนรกเอ๊ย!
“หลอกกูเหรอ”
“เปล๊า” ไม่ต้องมาเสียงสูงเลยนะมึง “ไม่ได้หลอกซะหน่อย ผมก็ทำตามเงื่อนไข ทีนี้ตาเฮียบอกมั่ง” ยันมันตกเตียงซะดีมั้ย? ผมนั่งฮึดฮัดอยู่สักพัก แต่สุดท้ายก็ยอมบอกจนได้
“มีคนมาขอคบกับเฮีย...”
“ไอ้เหี้ยนั่นใช่มั้ย?” น้องชายผมสติแตกไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เนียร์ทึ้งหัวตัวเองจนผมแทบหลุดออกมาเป็นกระจุก ซึ่งผมก็ไม่ห้ามครับ เป็นพี่ที่แสนดี “อย่าบอกนะว่าเฮียเป็นแฟนกับมันแล้ว”
“แล้วมึงเป็นแฟนกับครูแล้วรึยังล่ะ” ผมยักคิ้วกวนมันกลับบ้าง ไอ้เนียร์จิ๊ปากอย่างขัดใจ
“ยัง! ไม่อยากมีเมียแก่ เรื่องผมช่างแม่งมันก่อน เอาเรื่องเฮียอะ” มันดีดดิ้นบนเตียง “เฮียเป็นแฟนมันแล้วใช่มั้ย!?”
“ยัง... เฮียยังไม่ได้ตอบอะไรมันเลย”
เนียร์ถอนหายใจ “ผมหวังจะได้ยินว่าเฮียปฏิเสธมันไปแล้วมากกว่านะ...”
“..........” ผมเงียบ เพราะตอบน้องไม่ได้ พูดให้ถูกคือตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมถึงไม่ปฏิเสธไป การยืดเยื้อให้มันเสียเวลาแบบนี้มีแต่จะทำให้เจ็บกันไปทั้งสองฝ่ายเสียเปล่า ๆ
“เฮีย...” เนียร์วางมือลงที่หน้าตักผม “ผมว่าแล้ว เฮียต้องมีผู้ชายมาจีบ แม่งเอ๊ย!”
“มันใช่ประเด็นตอนนี้ที่ไหนกันล่ะโว้ย” ผมเขกหัวไอ้เด็กเวรเข้าไปทีนึง ไอ้นี่มันพูดจาดูถูกผมนี่หว่า
“ก็ว่าอยู่แล้ว เตี้ย ๆ อย่างเฮียหาเมียไม่ได้หรอก แต่จะผู้ชายหรือผู้หญิงเฮียก็ห้ามมีแฟน”
“มึงเป็นป๊ารึไง?”
“เป็นน้องชาย” มันยิ้มบาง ๆ “ที่ไม่อยากเห็นเฮียเป็นบ้าไง”
ผมยิ้มตอบแล้วลูบหัวเกรียน ๆ นั่นเบา ๆ บ้านผมก็แบบนี้แหละ ถึงจะไม่ค่อยสนิทกับป๊าเพราะป๊าเป็นคนเคร่งขรึม ส่วนม้าก็ไม่ค่อยมีเวลาให้พวกเราเท่าไหร่ แต่ยังไงผมก็ยังมีน้องชายคนนี้อยู่ทั้งคนนี่นา ผมไม่ได้คว้าตัวมันเข้ามากอดแบบในละครน้ำเน่าหรอกนะ ลูกผู้ชายเขาไม่ทำอะไรแบบนั้นกันหรอกครับ...
“กูดูเหมือนคนบ้า?”
“ตอนนี้ไม่หรอก แต่ถ้าเฮียผิดหวังเมื่อไหร่ เฮียบ้าแน่” มันลดระดับเสียงลงไปนิดหน่อย “เมื่อปีที่แล้วเฮียซึมไปเป็นเดือน ผมนะแม่งอยากจะบุกไปกระทืบเชี่ยนั่นให้ไส้ไหล”
“เกินละมึง”
“ก็จริงนี่! เฮียซึมน่ากลัวจะตาย อย่างกับวิญญาณออกจากร่าง ฉะนั้นไม่ต้องไปมีมันหรอก ฟงแฟนอะไรนั่นน่ะ อีกอย่างเฮียคงไม่ได้ชอบมันหรอกใช่มั้ย?”
“.............” ผมเงียบ
“ใช่มั้ยเฮีย? ใช่มั้ย?” เนียร์เริ่มเขย่าแขนเรียกร้อง แต่ผมไม่รู้จะตอบอะไรนี่หว่า... แม้แต่ใจตัวเองผมยังไม่กล้าเปิดออกดูด้วยซ้ำ “เฮียยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“โอ๊ย... จะเรียกอะไรนักหนา เดี๋ยวป๊าก็ตื่นมาด่าหรอก”
“เฮีย...” แหนะ... ยังจะเรียกอีก
“อะไรเล่า?”
“รู้ตัวมั้ยว่า เฮียยิ้มบ่อยขึ้นตั้งแต่เลิกซึมคราวนั้นอะ เฮ้อออออออออออออ” มันถอนหายใจ “บางทีเฮียอาจจะทิ้งผมไปจริง ๆ ก็ได้คราวนี้”
“ทิ้งห่าอะไรล่ะ อย่าเวิ่นเว้อ”
“ก็เฮียทำเหมือนชอบไอ้เชี่ยนั่นไปแล้วอะ!” ฮะ!? ผมทำตัวแบบนั้นลงไปเหรอ? บ้าน่า! นี่ผมแสดงออกชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย “นั่นไง! นิ่งไปเลย เฮียชอบมันใช่มั้ย?”
“ไม่รู้ว่ะ... เฮียไม่รู้” ผมส่ายหน้าเบา ๆ ตอนนี้ผมไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้นแล้ว ไอ้ความสัมพันธ์บ้า ๆ นี่มันจะไปจบลงตรงไหนกันนะ... ผมล่ะนึกภาพไม่ออกเลยจริง ๆ “เฮียไม่อยากยุ่งกับใครอีกแล้ว เฮียไม่อยากเจ็บ ไม่อยากโง่...”
“ที่เป็นอยู่นี่เฮียฉลาดมากงั้นสิ” ผมหันควับ “แหม... พูดเล่นน่าเฮีย แบบว่าไม่อยากให้เฮียเครียด”
“หนักกว่าเดิมล่ะสิไม่ว่า”
ผมหลับตาลงเฝ้าถามตัวเองไม่รู้รอบที่เท่าไหร่ว่ารู้สึกยังไงกับอาร์ทกันแน่ พอลองถามตัวเองว่าตั้งแต่มีมันเข้ามาในชีวิตแล้วผมรู้สึกยังไง? ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าการมีอาร์ทเข้ามาในชีวิตเป็นเรื่องดีแค่ไหน ผมไม่เคยลืมมือที่ยื่นเข้ามาในวันที่เจ็บที่สุดวันนั้น... ตอนที่ถูกทิ้งไว้คนเดียว ถ้าไม่มีผู้ชายมึนๆคนนี้เดินเข้ามาผมจะเป็นยังไงกันนะ?
ผมที่เคยไร้ค่า...ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่มีความสำคัญกับคนคนหนึ่งขึ้นมา....
ผมยิ้ม....ผมหัวเราะ...ผมตะโกน...ผมกระโดดได้สูงที่สุดในชีวิต... ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมแสดงอารมณ์ต่อหน้าคนไม่สนิทได้มากมายขนาดนี้...
แต่ถึงจะมีความสุขกับเขามากแค่ไหน... ผมก็ยังไม่กล้าแม้แต่จะคิดว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร... ความรักของผมเหมือนไฟ... ถ้ามองอยู่ไกลๆมันก็จะให้แสงสว่างกับเรา แต่หากยื่นมือไปแตะเมื่อไหร่ก็พร้อมจะเผาเราให้มอดไหม้.. แล้วมันจะผิดด้วยเหรอ ถ้าผมจะหวาดกลัวจนไม่กล้าแม้แต่จะเอื้อมมือออกมา ในเมื่อความรู้สึกตอนถูกเผานั้นผมเคยสัมผัสมันมาแล้ว...มันเจ็บเสียจนทนแทบไม่ไหว...
ถ้าต้องมาเจ็บแบบนั้นอีกผมคงทนไม่ไหว....
“เฮีย...” เนียร์จับบ่าผมไว้ ท่ามกลางความเงียบของห้อง มันจ้องลึกเข้ามาในดวงตาผมด้วยสีน้าจริงจัง แล้วขยับปากพูด “ถ้าอยากทำอะไรก็ทำเลย อย่าไปกลัวมัน ชีวิตเกิดมาแม่งก็เท่านี้แหละ เจ็บก็เจ็บให้มันถึงที่สุด สุขก็สุขให้มันลืมโลกไปเลย”
ฮ่า ๆ ๆ ๆ บ้าจริง ๆ ที่ต้องให้เด็กโง่ ๆ อย่างมันมาปลอบ บางทีน้องชายผมก็มีมุมเท่ ๆ เหมือนกันนี่นา... เนียร์กำมือแล้วยื่นมาตรงหน้า ผมยิ้มออกมากว้าง ๆ แล้วเอากำปั้นเข้าชนมือนั้น มันเป็นวิธีทักทายแบบจ๊าบ ๆ ที่สมัยเด็กเราเคยใช้กันน่ะ โบราณแต่ก็เท่ไม่หยอกนะครับ
เราล้มตัวลงนอนพร้อมกันและคิดว่าค่ำคืนนี้เราเปิดอกคุยกันมามากพอแล้ว น้องชายสูงเปรตของผมใช้ขาหนีบหมอนข้างไว้แล้วนอนตะแคงหันมาทางผม มันถูหน้าลงกับหมอน พร้อมกับกำชับประโยคสุดท้ายกับผม
“ผมบอกให้เฮียทำอะไรก็ได้ที่อยากทำ ไม่ได้ให้เฮียไปมีแฟนนะ”
ทราบแล้วครับ คุณน้องชาย...
.....................................................................................
.............................................................
...................................
..............
-
ผลตอบรับไม่ต่างจากที่คาดไว้นัก ไม่สิ... ดีกว่าที่คาดไว้นิดนึงล่ะนะ
ผมนั่งอยู่ในห้องเขียนแบบของคณะนั่งมองเพื่อนในกลุ่มถกเถียงกันเรื่องแปลนของงานใหม่ ที่จริงมันก็ไม่ได้ยากอะไร ถ้าทุกคนไม่มัวแต่ยึดความคิดตัวเองเป็นใหญ่ล่ะก็นะ คินเดินหน้ามุ่ยมานั่งข้างผมเป็นเชิงว่าจะทำอะไรก็ทำไปเถอะ เขาก็เป็นซะแบบนี้แหละครับ... เคยสนใจอะไรที่ไหน กลิ่นควันบุหรี่ลอยเอื่อยในห้องถือเป็นเรื่องปกติของคณะพวกผม ยิ่งตอนนี้ที่กันกำลังอัดมันเข้าปอดอย่างดุเดือดยิ่งเห็นควันขาวลอยฟุ้ง ผมเคยเตือนเพื่อน ๆ ในคณะหลายคนถึงโทษของบุหรี่แล้วนะ ที่บ้านผมก็สอนมาเยอะ แต่เขาไม่ฟังกันบ้างเลย เฮ้อออออออ แย่จัง ตายคนเดียวไม่พอ มาแบ่งคนอื่นตายอีก ถาผมตายก่อนขึ้นมา ก็คงอาฆาตพวกเขาจนอยากจะให้ตายตกไปตามกันเลยล่ะครับ ฮะ ๆ
“มึงไม่เห็นเหรอว่างานก่อนเราโดนตัดคะแนน เพราะตรงหลังคามันบิดให้งอแบบนั้นจริง ๆ ไม่ได้ แล้วนี่มึงยังไม่เข็ดอีกเรอะ”
“มึงดูวัสดุก่อน แล้วค่อยมาด่ากู คราวนี้มันไม่เหมือนอันเก่า”
เฮ้อออออออออออ ผมถอนหายใจยาว ๆ อาจารย์ก็ช่างคิดจริงนะครับ จัดกลุ่มให้ทำงานสิบคนนี่มันยื่นมืดให้เชือดกันเล่นชัด ๆ เลยครับ ทั้งกลุ่มตอนนี้มีผมกับคินปลงไปแล้วสองคน ผมไม่พูดเพราะตัวเองยังไม่ได้ร่างแปลนเลย คินน่ะไม่พูดเพราะเขาเป็นประเภท ’ช่างหัวมัน’ ทุกอย่าง ส่วนกันกับโจ้ยังคงสุมหัวยืนเถียงกับเพื่อนในกลุ่มคอเป็นเอ็นเลยแฮะ เอาเถอะครับ... อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด แม้ว่าโปรเจคปิดเซคนี้จะคะแนนมากถึง 20% เอาเป็นว่าไม่ติดเอฟก็ถือว่าทุกคนประสบผลสำเร็จทางการศึกษาแล้วล่ะ
อ่า... ท้องฟ้าวันนี้ปลอดโปร่งโล่งสบายดีจัง ผมคลี่ยิ้มบาง ๆ ให้สรรพสัตว์รอบข้าง... อ๊อ ไม่ได้หมายถึงสัตว์โลกที่โต้เถียงกันด้านหลังนะครับ วันวาเลนไทน์กับอากาศดี ๆ นี่ชวนให้มีความสุขเสียเหลือเกิน ว่าแล้วก็ยืดแขนบิดขี้เกียจให้หายเมื่อยเสียหน่อย ผมก้มมองนาฬิกาข้อมือและพบว่าพวกเขาเถียงกันมาได้เกือบสองชั่วโมงแล้ว แย่จังแฮะ วันนี้ผมไม่ว่างเสียด้วย
“เรากลับก่อนนะวันนี้เรามีธุระ พวกนายเถียงกันเสร็จก็โทรบอกด้วยละกัน” ผมคลี่ยิ้มบาง ๆ ให้เพื่อน ๆ อย่างเป็นสุข น่าแปลกที่ทั้งห้องกลับเงียบเป็นคำตอบ เอาเถอะ... ยังไงวันนี้ผมก็มีนัดสำคัญมาก ๆ เลยนี่นา
เมื่อวันก่อนผมได้เจอฟาร์แล้ว หลังจากที่เราไม่ได้เจอหน้ากันมาร่วมอาทิตย์ จะว่าไงดีล่ะ... ผมแกล้งเขาหนักไปหน่อยมั้ง? หึ ๆ ๆ ถึงนั่นจะเป็นความตั้งใจของผมก็เถอะ เชื่อสิถ้าตอนนั้นเขาไม่ได้โกรธจนเลือดขึ้นหน้าแบบนั้น เขาคงตั้งสติแล้วตะโกนปฏิเสธผมไปนานแล้วล่ะ ผมก็แค่อยากเห็นเขาแสดงอารมณ์ออกมาบ้างก็เท่านั้นเอง ไม่ได้ตั้งใจทำให้โกรธจริง ๆ เสียหน่อย อืม... จะว่าไปเวลาเขาโกรธน่ารักดีนะ ทำท่าจะหนีลงรถด้วย ถ้าผมปล่อยให้ลงไปจริง ๆ แล้วแอบขับรถเขากลับบ้าน เขาจะโกรธกว่าเดิมมั้ยนะ เสียดายจังที่ตอนนั้นไม่ได้ทำ ฮะ ๆ ๆ
มีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นนี่มันแย่จังครับ แต่นั่นแหละ... ใครว่าอาทิตย์ที่ผ่านมาผมสุขกันล่ะ? การรอคอยคำตอบที่ไม่รู้จะมาถึงมาเมื่อไหร่นี่มันทำเอาลุ้นไม่ใช่เล่น มีคนเคยบอกว่าผมเป็นพวกมองอะไรทะลุปรุโปร่งตลอดเวลา (คินพูดอยู่บ่อย ๆ ว่ายอมเป็นศัตรูกับคนทั้งโลก ดีกว่าเป็นกับผม อ่า... ผมคงเป็นมิตรที่ดีที่สุดสินะครับ) แต่ผู้ชายตัวเล็กคนนี้ทำเอาผมอ่านเกมไม่ออกเลย
ฟาร์ชอบทำอะไรที่ขัดกันตลอดเวลา เขาเกลียดแสงสี เกลียดผู้คน แต่กลับตัดผมทรงแปลก ๆ ให้ตัวเองดูเด่นขึ้นมา เขาชอบเงียบไม่ตอบคำถาม แต่กลับเถียงไปป์ได้ไม่หยุดปาก เขาดูเหมือนอ่อนแอ แต่ที่จริงสู้คน เขาทำท่าเหมือนมีใจให้ แต่สุดท้ายก็ไม่มีคำตอบอะไรคืนกลับมา ใครว่าเขาเรียบร้อยกันล่ะ ผู้ชายคนนี้ร้ายกาจกว่าที่ตาเห็นเยอะครับ ว่าไปก็นึกถึงตอนครั้งแรกที่เราเจอกันที่โรงอาหารวันนั้น... เขาคงลืมไปแล้วล่ะ ฮะ ๆ ๆ คิดถึงใบหน้าดื้อเงียบแบบนั้นจัง
ผมเดินลัดเลาะมาตามฟุตบาท เอามือซุกกระเป๋าแล้วแหงนหน้ามองฟ้าไปเรื่อย ๆ เดินจนชินไม่ต้องมองทางแล้วล่ะครับ ที่หมายของผมก็คือลานกิจกรรมของมหาลัยที่วันนี้ดูจะคึกคักกว่าทุกวัน เมื่อวันก่อนที่ผมแวะไปหาเขา เลยได้รู้จากใบปลิวว่าวันนี้จะมีงานแสดงดนตรีที่ลานกิจกรรม (เขาไม่ได้แจกผมนะครับ ผมไปแย่งมา...) ดูท่าเขาจะหายโกรธเรื่องที่ผมพาไปขับรถวนเล่นแล้วล่ะมั้ง? หรือไม่เขาไม่อยากพูดถึงเพราะพาลไปนึกถึงเหตุการณ์หลังจากนั้น แล้วกลัวผมจะทวงคำตอบก็เป็นได้ ไม่รู้รึไงนะ... ที่บ้านผมสอนมารยาทในการรอมานะครับ
ถ้าเลือกที่จะรอก็อย่าไปเร่งร้อนทวงถามคำตอบ นั่นแหละครับ... การรอที่แท้จริง
เสียงบทเพลงบรรเลงจากเปียโนลอยเคล้าสายลมมา บรรดาคู่รักหลายคู่พากันจูงมือเดินหาที่นั่งสบาย ๆ และเป็นส่วนตัว (เอ... ทำไมต้องเป็นส่วนตัว เขาจะทำอะไรกันเหรอครับ?) ลานกิจกรรมของมหาลัยผมเป็นลานคอนกรีตกว้าง ๆ กลางแจ้ง ตั้งอยู่ใจกลางของมหาลัยพอดี เด็กทุกคณะจึงต้องเดินผ่านที่นี่เวลาเปลี่ยนคาบเรียนเสมอ แต่วันนี้มันถูกตกแต่งให้แปลกตาด้วยป้ายเชิญชวนเข้างานขนาดใหญ่ ลูกโป่งรูปหัวใจสีหวานถูกประดับไว้เต็มหน้าเวทีที่ถูกยกระดับจากพื้นขึ้นมาเป็นแท่นเตี้ย ๆ อย่างว่าแหละครับงบชมรมเขาคงน้อย แต่งได้แค่นี้ก็เก่งแล้วครับ
ผู้ชายที่กำลังบรรเลงเปียโนหลังนั้นส่งยิ้มกรุ้มกริ่มให้หญิงสาวที่นั่งแถวหน้าสุด... ไม่ต้องเดากันเลยว่านั่นแฟนเขาแน่ ๆ ผมก็เพิ่งเข้าใจวันนี้แหละ ว่าห้วงบรรยากาศเพ้อฝันมันเป็นยังไง (เพราะแม้แต่คินกับไปป์ก็ไม่เคยทำให้ผมดูเลย) แต่ดูเหมือนคนอื่นในงานก็ไม่ค่อยจะสนใจความเป็นไปของโลกสักเท่าไหร่ เพราะคู่รักแต่ละคู่ก็หามุมนั่งเกี้ยวกันเป็นคู่ ๆ ไป ผมอยากจะเรียกพี่ ๆ ที่แจกถุงยางที่โรงอาหารให้มาแจกตรงนี้จังครับ ดูน่าจะมีประโยชน์มากกว่าไปแจกตรงนั้นที่เอาไปเคี้ยวแทนหมากฝรั่งหลังทานข้าวไม่ได้นะครับ
ผมสอดส่องสายตาแล้วเดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้แถวกลาง ๆ นั่งอยู่ท่ามกลางคู่รักผสมคนโสดแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน รอจนผู้ชายคนนั้นบรรเลงเพลงเสร็จทุกคนก็ปรบมือให้ แต่เขายังไม่ได้ลงจากเวที เด็กในชมรมคนอื่น ๆ ก็กรูกันขึ้นไปยืนบนเวทีเพื่อเตรียมเล่นบทเพลงต่อไป และในตอนนั้นแหละที่ผมเห็นฟาร์ เขาดูโดดเด่นด้วยทรงผมแปลก ๆ และส่วนสูงที่น้อยจนต้องมายืนแถวหน้าสุด อ่า... วันนี้เขาน่ารักเหมือนกับทุกวันเลย ดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยความวิตกรับกับคิ้วที่ขมวดกันเป็นปม ดูน่าสงสาร น่ารัก และน่าแกล้งไปในคราวเดียว ผมเลยลุกพรวดแล้วเดินจ้ำอ้าวไปนั่งตรงเก้าอี้แถวหน้าสุด... ซึ่งมันตรงกับเขาเด๊ะ ๆ!
เขาเบิกตากว้างขึ้นเมื่อมองเห็นผมส่งยิ้มอันเป็นมิตรไปให้ ดูสิ... คงดีใจสินะ ที่มีคนมาให้กำลังใจตอนแสดงด้วย ทีนี้เขาคงมีสมาธิมากขึ้นแล้วล่ะ ผมนี่เป็นคนดีจริง ๆ ฮะ ๆ ๆ พอผมหัวเราะเบา ๆ เขาก็ถลึงตาใส่ ดูน่ากลัวจัง... ผมกวาดสายตาไปบนเวทีที่ตอนนี้มีนักศึกษาร่วมยี่สิบชีวิตยืนเรียงกัน จนบางคนต้องไปยืนบนพื้น โชคดีที่เห็ดขี้ควายของผมได้ยืนบนเวที ทีนี้เขาจะได้สบตาผมพร้อมกับเล่นดนตรีไปด้วยอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ยินดีต้อนรับเข้าสู่งาน Once Upon a Love Song กาลครั้งหนึ่งในบทเพลงรักนะคะทุกคน ขอเชิญเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ที่ยังเดินผ่านมาผ่านไป มาทิ้งตูดลงนั่งได้เลยค่ะ งานนี้จะโสด มีคู่ หรือมีกิ๊กเราก็ไม่เกี่ยง ขอเพียงท่านมีหูไว้ฟังบทเพลงอันไพเราะก็เชิญทางนี้ได้เลยค่ะ” พี่สาวที่พูดเก่ง ๆ คนนั้นคือพี่ก้อย เอ็มซีซึ่งเป็นหนึ่งในสมาชิกชมรมที่ฟาร์เคยพูดให้ฟังอยู่บ้าง จะว่าไปวันนี้ทุกคนในชมรมต้องสวมเสื้อสีชมพูหวานแหววด้วยแฮะ ผมไม่เคยเห็นฟาร์ใส่เสื้อสีแบบนี้มาก่อนเลย... ใส่ขึ้นดีนะครับ เสื้อชมพูกางเกงดำตัดกับผิวขาว ๆ ดีจัง ในชีวิตจริงเขาน่าจะลองหาสีสันมาใส่ในชีวิตบ้างนะ
แอร์ไทม์ของเอ็มซีราว ๆ สี่ห้านาทีผ่านไป ต่อจากนั้นก็เป็นการบรรเลงพร้อมขับร้องจากชมรม เพลงบรรเลงของชมรมดนตรีสากลไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิดนะครับ เพราะนอกจากเอาบทเพลงคลาสสิกมาบรรเลงแล้ว ทางชมรมยังมีการเล่นเพลงรักของวงดนตรีดัง ๆ แต่นำมาปรับจังหวะให้ออกแนวบอสซ่านิด ๆ เหมาะกับเทศกาลแห่งความรักแบบนี้เลย
แต่ถึงจะเคยบอกไว้ว่า “ชนใดไม่มีดนตรีกาล ในสันดานเป็นคนชอบกลนัก” แต่เอา ๆ จริง... ดนตรีมันไม่เข้าหูคนที่สันดานเป็นคนชอบกลนักอย่างผมเลย ผมเอาแต่มองใบหน้าเล็ก ๆ นั่นที่หลับตาพริ้ม มองนิ้วเรียว ๆ ที่บรรจงกดฟลุตด้วยจังหวะเนิบ ๆ ยิ่งเวลาลมพัดเส้นผมมาคลอเคลียข้างแก้มนะ... เขาน่ารักชะมัดเลย! ผมเลยขอฟังดนตรีด้วยสายตาแทนการใช้หูแล้วกันนะครับ ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายหน้าตานิ่ง ๆ แบบเขา เวลาได้ทำให้สิ่งที่ตัวรักแล้วจะดูมีความสุขได้ขนาดนี้
ผมหันไปมองคู่รักรอบ ๆ กายที่ดื่มด่ำไปกับเสียงเพลง... บรรยากาศหวานชื่นเสียจนผมยิ้มตาม แม้ว่าฟาร์จะยังหลับตาเป่าฟลุตเสียทุกเพลงไป แถมยังไม่ยอมมองหน้าผมเลย ทั้ง ๆ ที่นั่งประจันหน้ากันอยู่แท้ ๆ หรือเขาจะยังโกรธเรื่องวันนั้นไม่หาย? เรื่องนั้นผมเสียใจจริง ๆ สัญญาว่าจบงานนี้ผมจะพาลูกเขาไปเติมน้ำมันให้เต็มถังเลยครับ
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ที่ผมเอาแต่นั่งจ้องหน้าคนคนนี้... ผู้ชายที่ดื้อเงียบคนนี้
“การแสดงต่อไป เราจะส่งมือฟลุตฝีมือดีของชมรมขึ้นมาโซโล่นะคะ ขอเสียงปรบมือให้น้องฟาร์หน่อยเร้วววว” ผู้ชายตัวเล็กคนนั้นเดินขึ้นมายืนบนเวทีด้วยความประหม่าที่แสดงออกชัดเจนทางสีหน้า ผมเห็นพี่สาวที่ชื่อก้อยตบบ่าให้กำลังใจแล้วเดินลงมา ทิ้งฟาร์ให้ยืนเคว้งอยู่กลางแท่นคนเดียว เขาดูสับสนไม่รู้จะเอามือไปวางตรงไหนดี นิ้วที่จับฟลุตไว้ก็ดุ๊กดิ๊กไปมาตลอดเวลา ฮะ ๆ ๆ เล่นมาตั้งหลายเพลงแล้ว เขายังตื่นเต้นไม่เลิกเลยครับ ฟาร์ขยับไมค์ปรับระดับให้ตรงกับฟลุตของเขา (ผมไม่อยากจะพูดว่าเพราะไมค์สูงเกินไปหรอกนะ... แต่มันคือเรื่องจริง)
เขาพยายามกวาดสายตามองคนดูพร้อมเก้าทายทอยแก้เก้อ “ผะ... ผมขอฝากเพลงนี้... ด้วยครับ” เขาจรดฟลุตแนบริมฝีปาก แล้วเริ่มต้นขับขานเสียงเพลงออกมา...
http://www.youtube.com/v/j4DIhIBfM_U?version=3&hl=en_US&rel=0
ใคร... อาจจะไม่เข้าใจ
ว่าความสัมพันธ์ของเรานั้นมันเป็นเช่นไร
และใคร... อาจจะเข้าใจผิด
และคงคิดไป
และคงเข้าใจตามที่เห็น
แน่นอนว่าเขายังคงหลับตาปี๋อยู่ในโลกดนตรีของเขา... เขาจะฝากเพลงนี้ให้คนหลังเปลือกตาเขารึไงกันนะ
คง... มีเพียงเราสองคน
ท่ามกลางหมู่ดาวมากมาย ที่รู้กันในใจ
มันจำเป็นด้วยหรือ ที่ต้องอยู่ในกฎเกณฑ์
ที่ใครบางคนกำหนด ว่ารักเป็นอย่างไร
ฟาร์ค่อย ๆ เปิดเปลือกตาของเขาขึ้น และมันก็สบเข้ากับสายตาผมพอดี วินาทีนั้นเขายิ้มตอบผมด้วยแววตา แล้วหัวใจของผมก็เต้นแรงขึ้น...
ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน
ไม่อาจหาคำคำไหนมาเพื่ออธิบาย
ไม่ต้องรักเหมือนคนรัก ก็สุขหัวใจ
เพียงแค่เราเข้าใจ ก็เหนือคำอื่นใดในโลกนี้
เสียงบรรเลงฟลุตครั้งนี้หวานบาดหูผมเกินกว่าครั้งไหนที่เคยได้ยินมา ดวงตากลมโตนั้นจับจ้องมาที่ผมเหมือนต้องการจะสื่อความในใจออกมา...
เรา... อาจจะแยกกันอยู่
ไม่นอนด้วยกันทุกคืนทุกวัน อย่างคู่ใคร
อย่างน้อย... มีเธอที่เข้าใจ
แม้จะไม่มีผู้ใดเข้าใจความรักนี้
ผมยิ้มตอบเขาแล้วเริ่มขยับปากตามท่วงทำนองนั้น...
คง... มีเพียงเราสองคน
ท่ามกลางหมู่ดาวมากมาย ที่รู้กันในใจ
มันจำเป็นด้วยหรือ ที่ต้องอยู่ในกฎเกณฑ์
ที่ใครบางคนกำหนด ว่ารักเป็นอย่างไร
ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน
ไม่อาจหาคำคำไหนมาเพื่ออธิบาย
ไม่ต้องรักเหมือนคนรัก ก็สุขหัวใจ
เพียงแค่เราเข้าใจ ก็เหนือคำอื่นใดในโลกนี้
ผมเฝ้ามองสีหน้าที่มีชีวิตชีวาของเขาแล้วแทบลืมหายใจ... เขาดูมีความสุขกับเสียงเพลงจนยิ้มออกมาในแววตา อ่า... ผมกำลังจะคลั่งแล้ว....
ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน
ไม่อาจหาคำคำไหนมาเพื่ออธิบาย
ไม่ต้องรักเหมือนคนรัก ก็สุขหัวใจ
เพียงแค่เราเข้าใจ ก็เหนือคำอื่นใดในโลกนี้
นิ้วเรียว ๆ กดลงบนปุ่มช้า ๆ ก่อนจะจบบทเพลงที่หวานที่สุดในชีวิตของผม....
ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ผมได้แต่ปรบมืออยู่อย่างนั้น บทเพลงนี้มันไพเราะควรค่าแก่การปรบมือให้กระดูกนิ้วแตกละเอียดเลยล่ะครับ พอจบเพลงปุ๊บ ฟาร์ก็หันกลับไปก้มหน้าก้มตาเหมือนเดิม แต่ข้างแก้มของเขาขึ้นสีเรื่อ ๆ ด้วยความเขินอาย ดูแล้วน่าเอ็นดูเสียจริง ๆ ผมเห็นมือที่ถือฟลุตขยับไปมาเดี๋ยวขึ้นเดี๋ยวลงเหมือนคนทำอะไรไม่ถูกนั่น แล้วอยากจะแกล้งชะมัดเลย ไม่สิ อยากดึงเข้ามาฟัดให้หายมันเขี้ยวเลยล่ะ ฮะ ๆ ๆ แต่ถ้าผมแสดงอาการมากไปกว่านี้ เขาอาจจะหวดฟลุตใส่หน้าผมแทนก็ได้ครับ เห็นแบบนี้เขาโหดเงียบนะ
รอจนพี่ก้อยขึ้นมารับช่วงต่อ เด็กน้อยคนนั้นถึงได้วิ่งลงมาเหมือนกลัวอะไรสักอย่าง ผมเห็นฟาร์พยายามมุดเข้าไปในกลุ่มเพื่อนแล้วก็ขำออกมาเบา ๆ ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินอ้อมไปด้านหลังทันที จุดประสงค์ของผมไม่ใช่มาฟังเพลงอยู่แล้วนี่ครับ...
“เพลงเพราะดีนะครับ” ผู้ชายตัวเล็กที่ยืนคุยกับเพื่อนสะดุ้งเฮือก เขาไม่หันกลับมามองหน้าผมด้วยซ้ำ... เห็นแต่ใบหูเล็กๆที่แดงเรื่อ
“......” เขาเงียบ มือที่กำท่อนเหล็กนั่นสั่นนิด ๆ จนผมแอบสงสัยว่าเขาจะหวดผมหัวแตกมั้ยนะ? เอาเลือดบ้าออกหน่อยก็น่าจะดีเหมือนกันนะ ฮะ ๆ
“ฟาร์ครับ” ผมกระตุกแขนเสื้อเขาเบา ๆ “เมื่อกี้... เป็นคำตอบสำหรับคำถามของผมหรือเปล่า?”
“......”
ไม่รู้ทำไมบรรยากาศเงียบคราวนี้มันถึงทำให้หัวใจผมพองโตนักนะ... ผมยกมือซ้ายขึ้นทาบหน้าอกตัวเอง สัมผัสถึงก้อนเนื้อด้านในที่เต้นแรงขึ้น ๆ ใครว่าผมไม่ปกติกันล่ะ ผมใจเต้นเป็นนะครับ... พอเห็นเขาไม่ตอบแบบนี้ ผมก็เลยจับบ่าเขาแล้วพลิกตัวให้มาเผชิญหน้ากันจัง ๆ ซึ่งก็อย่างที่คาดไว้ เขาเอาแต่ก้มหน้าเหมือนพร้อมจะเป็นลมลงไปตรงนั้น ผมเอียงคอแล้วก้มลงไปเพื่อส่องใบหน้านั้นใกล้ ๆ แต่เขาก็เบี่ยงคอหลบ อืม... ดื้อเงียบจริง ๆ เลย แต่แบบนี้แหละถึงได้น่ารักไง
“ฟาร์ครับ...”
“.........” ริมฝีปากเล็กเม้มเข้าหากัน อยู่ต่อหน้าผมเขาดูทรมานยังไงชอบกลนะ แต่เอาเถอะ... ผมชอบครับ
“ฟาร์...”
“อะ... อะไรเล่า...”
“เพลงเมื่อกี้...”
“ของมึง!” เขาตัดบทด้วยสีหน้าแดงเรื่อ “พะ... เพลงเมื่อกี้น่ะ ของมึง...”
บ้าไปแล้ว! ผมต้องหูฝาดไปแล้วแน่ ๆ ฟาร์คนนั้น... คนที่ผมเอาแต่รอมาตลอด เล่นเพลงรักให้ผมงั้นเหรอ... บ้าไปแล้ว... บ้าไปแล้ว ผมต้องฝันไปแน่ ๆ เลย หัวใจผมเต้นแรงขึ้นอย่างต้านทานไม่อยู่... เขาจะฆ่าผมให้ตายตรงนี้เลยรึไงนะ... ให้ตายเหอะ! ผมไม่เคยอ่านเกมเขาออกเลยจริง ๆ
“ครับ... ขอบคุณครับ” อ่า... ไม่รู้ว่าตอนนี้ผมยิ้มกว้างขนาดไหนนะ “เงยหน้าขึ้นมาหน่อยครับ”
“.....” เมื่อเขายังยืนยันแบบนั้น ผมเลยต้องขืนใจเชยคางมนขึ้นมาให้ยอมสบตากับผม ฟาร์เลือกที่จะเงยหน้าแต่ตามองมาที่คางผมแทน ดื้อจริง ๆ แฮะ...
“คำตอบก็คือ...?”
“ไม่ต้องรู้ว่าคบกันแบบไหน...” เขาก้มหน้าพึมพำ “ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องนิยามมัน”
นั่นสินะ... ความรู้สึกของเราไม่ได้ถูกนิยามด้วยคำคำเดียวเสียหน่อย...
เท่านั้นแหละครับไม่ต้องรอให้พูดจบดี ผมก็รวบตัวเขาเข้ามากอดเลย... นี่เป็นครั้งแรกที่เรากอดกัน และเป็นการกอดท่ามกลางนักศึกษาจำนวนมาก โชคดีที่ทุกคนเอาแต่สนใจกับคู่ของตัวเองมากกว่าจะดูคนอื่น ผมซบหน้าลงบนบ่าเล็ก ๆ นั้น สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของเขาทำให้ผมคลี่ยิ้มอย่างเคลิบเคลิ้ม... ตัวเขาเล็กมากแม้ว่าผมจะไม่ได้สูงอะไรมากมาย แต่ก็โอบเขาได้มิดเลย
“ฮะ ๆ ๆ เหมือนฝันเลยนะครับ”
“เมายาอยู่รึไงล่ะ”
“เมาเห็ดครับ” เดาได้เลยว่าตอนนี้เขาอยากจะเตะก้านคอผมเสียเต็มประดา... ผมไม่เครียดครับ ผมมั่นใจว่าเขาเตะไม่ถึง
“เฮ้อออออ นี่กูเลือกทางถูกแล้วใช่มั้ยเนี่ย” ฟาร์บ่นอู้อี้กับบ่าของผม ผมเลยยกมือขึ้นลูบหัวเขาเบา ๆ
“ให้เวลามันพิสูจน์เถอะครับ ว่าฟาร์เลือกไม่ผิด” ผมไม่ได้หลงตัวเอง ไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นผู้ชายที่แสนดีอะไรแบบนั้น แม้ว่าบ้านผมจะสอนมาดี แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าความดีของผมจะทำร้ายคนอื่นไม่ได้นี่นา...
ผมโยกตัวไปมาโดยมีเขาอยู่ในอ้อมกอด ตัวเขาเองก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร ยอมให้ผมกอดไว้แต่โดยดี... น่ารักจริง ๆ อย่าหาว่าผมใช้คำซ้ำเยอะเลยครับ แต่นี่มันน่ารักจริง ๆ
“ปะ... ปล่อยได้แล้วมั้ง...” ว้า... กอดนานก็ไม่ได้อีก แต่ผมก็ยอมผละออกมาแต่โดยดี เพราะอยากจะดูหน้าแดง ๆ ของเขามากกว่า
“ไม่เป็นไรครับ คราวหน้าค่อยกอดกันใหม่ก็ได้เนอะ”
“......” ไม่ยอมตอบผมอีกแล้ว... น่าลงโทษซะจริง ๆ เขาทำตัวน่ามันเขี้ยวจนผมต้องขยี้หัวเขาเบา ๆ เส้นผมเล็ก ๆ นั่นเลยชี้ฟูไม่เป็นทรง เขาส่งสายตาไม่พอใจมาให้ แต่ก็ยืนจัดผมตัวเองเงียบ ๆ ผมชอบเวลาคิ้วเล็ก ๆ นั่นขมวดเข้าหากันเวลาใช้ความคิด เขาทำหน้าเครียดแล้วตลกดีครับ ฮะ ๆ ๆ
“หัวเราะอะไร...”
“ตลกคนทำหน้าเหวี่ยงครับ ทำบ่อย ๆ นะครับ ผมชอบดู”
“โรคจิต...” เขาชี้หน้าด่า โอเค... ผมไม่เถียงครับ “แล้วก็ไม่ต้องกระแดะมาพูดเพราะเลยนะ มัน...”
ผมยิ้มบาง ๆ ให้เขา... “เหี้ย”
เขาช็อกไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ ฟาร์ถึงกับหน้าเหวอเพราะโดนผมด่าไปชัด ๆ เน้น ๆ ไม่คิดล่ะสิว่าผมจะด่าเป็น ผมกระตุกยิ้มมุมปากแบบที่เลียนแบบมาจากเพื่อนคนนึง เพราะที่บ้านสอนมาว่ายิ้มแบบนี้ไม่สุภาพ
“น่ารักเหี้ย ๆ เลยครับ”
อ้าวนั่น... ตะลึงไปเลยครับ ช่วยไม่ได้แฮะ ใครใช้ให้ทำตัวน่าแกล้งแบบนี้ล่ะ?
ความผิดฟาร์เองนะครับ
TBC
หวานแหววล่ะซี่ ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววว
ขอเชิญเอฟซีลูกเมียน้อยออกมารำวง เพราะตอนหน้าเราจะลดบทลูกเมียน้อยแล้ว จะมาแย่งซีนพี่คินขาของคนเขียนมิได้ หึหึหึ
ตอนนี้จะเป็นตอนสุดท้ายแล้วนะคะ.....ตอนสุดท้ายของชีวิตคนเขียนก่อนจะไปตายในสนามรบ
ขอส่งใบลาไปสอบตั้งแต่บัดนี้ถึงวันที่12มีนาคม2555 (สอบนานมาก อย่าให้รู้นะว่าบ้านคนจัดตารางสอบอยู่ที่ไหน แม่จะไปเผาซะ.....)
ดังนั้นจะไม่ได้มาอัพอีกสักพักใหญ่ๆนะคะ ถ้าหายไปไม่ต้องตกใจเพราะคงสิ้นชีพอยู่ใต้กองหนังสือ ถ้ามีอะไรอยากทวงถาม แต่ห้ามทวงนิยายนะ555 เชิญในแฟนเพจค่ะ(เอ๊ะ...ยังไง)
PS.รอดตายเมื่อไหร่ลูกเมียหลวงจะกลับมา.....
-
:z13:
น่ารักจัง!! :o8:
คู่นี้จะโดนลดบทแล้ว...ไม่เป็นไร คู่ไหนเราก็ชอบ!! :laugh:
-
กำลังรออยู่พอดีเลย
ยาวสะใจจริงๆ ชอบคู่เน้ :impress2:
เดี๋ยวกลับมาอีดิท
คุณคนเขียนลืมเปลี่ยนหัวข้อหรือปล่าวจ๊ะ??
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีดิท
แหวนแบบแปลกๆนะ
น้องฟาร์ เข้าใจหาคำตอบ ตอบแบบนี้ก็ไม่ผิดสัญญากับน้อง ยอดชายนายอาร์ทก็ไม่หนีหายอีกด้วย(เชื่อว่าต่อให้ไล่มันก็คงไม่ไป)
ไม่รู้จะสงสารหรือดีใจกับฟาร์ดีนะ ที่ไปตกหลุมชายอาร์ทเข้า
-
:a5: หวานแบบแปลกๆอ่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เป็นแฟนเอ๊ยยยไม่ใช่สิ ไม่มีคำนิยามสินะสำหรับคู่นี้
ตอนนี้อาร์ทดูเป็นผู้เป็นคนสุดละ 5555555555555
แอบเสียดานที่ลูกเมียน้อยจะโดนลดบทบาทซะแล้ว
แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะอย่างน้อยก็ลงเอยกันด้วยดีแล้ว หุหุหุหุ
อ่านนตอนนี้ละเขินซะยิ่งกว่า!!! โฮกกก ก :o8:
-
5555555555555555555555555555
น่ารักมากกกกกก
อ่านแล้วเขินนนน
จะหวานไปไหน งื๊ดๆ ><
ปลล.อาร์ทดูจิตจริงๆอ่ะ !
ที่บ้านสอนนนน ~ สิ่นะ !
555555 5
-
เกลียดไอ้บ้านี่โว้ยยยยยยยยยยยยยยย :m31: :m31: :m31: :m31:
-
มาดึกจังเลยน้าาา 5555
คู่นี้เป็นอะไรที่ฮาอ้ะ ฮาแบบน่าหยิก
น่ากลัวด้วย น้องหนูดีนั่นง่ะ
กรั่กๆๆๆๆ
-
มาดึกมาก
เเต่เราก็ยังมาดึกกว่า :laugh:
สอบพร้อมกันเลยค่ะ ยาวนานที่สุด :sad4: :z3:
-
อัยย่ะ แม่ยกออกมารำเซิ้งค่ะ กรี๊ดดดดดร้องงงงงงง :impress2:
ละลายเหลวอยู่หน้าคอม ตอนนี้ทำไมมันน่ารักกกกกกอย่างงี้
+1 :กอด1:
โชคเอ นะคะน้องคนแต่ง :กอด1:
-
เอาเป็ดไปเลย !! o13
โทษฐานทำคนอ่านเสียสติไปแล้ว ไชโยกับอาร์ทด้วย :a2:
-
กรี๊สไปสามโลก ห้องพิเศษไอ้โรคจิตอาทขา ในที่สุดก็มา
น้องเห็ดน่ารักแล้วนะ แต่ไอ้คนเมาเห็ดน่ารักมากกว่าา ฮิ้ววว :o8: :-[ :impress2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดแอบเข้ามาต่อเค้า
ตอนแรกเข้ามาย่องดูแล้วไม่เห็น
ดีนะที่เข้ามาย่อง ส่องดูอีกรอบเลยเจอ :impress3:
ลูกเมียน้อยคู่นี้นี่....อ่านแล้ว :-[
ทำไงดีอ่า หุบยิ้มไม่ได้เลย
แล้วที่เรียกฟาร์ว่า.....เห็ดขี้ควายของผมเนี่ย....
แสดงให้เห็นว่านายอาร์ทรักหนูฟาร์มากเลยนะเนี่ย
แต่ที่เด็ดสุดก็ไอ้ประโยคสุดท้ายนี่ล่ะ o13
"น่ารักเหี้ยๆ"
ทำไมเค้าอ่านแล้วอยากระเบิดตัวเองชะมัด :z1:
เป็นกำลังใจให้นะค้า....รอตอนต่อไปอยู่เน้อ :กอด1: :L2:
-
คนเมาเห็ด !!
อ่านแล้วอยากกินเห็ดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
5555+
-
อาร์ทเอ็งแนวมากฟร่ะ ข้ารักเอ็งว่ะ
-
5555555 waan baeb here here na khaaa...
-
“น่ารักเหี้ย ๆ เลยครับ”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด น่ารักเหี้ย ๆ
เห็นด้วยกับรีบนว่าตอนนี้อาร์ทดูเป็นผู้เป็นคนที่สุดแล้ว
ฟาร์น่าร๊ากกกก
เนอะ ไม่ต้องรู้ว่าเรารักกันแบบไหน
แค่ที่เป็นอยู่ เข้าใจกัน
พอแล้วเนอะ ฟาร์ ^^
ตอนหน้าเป็นคินไปป์ใช่ไหมคะ
รอน๊า..
คนเขียนจะสอบ
ขอให้ทำข้อสอบได้นะคะ
เก็ทเอด้วยเน้อ :กอด1:
-
:laugh: ไอคู่นี้มันหวานแบบฮาๆดีเฟร้ยยย :o8: แต่ก็น่ะ ในที่สุดเค้าก็สารภาพกันแล้ว
ส่วนคนเขียนก็สู้ๆ ขอจงรอดกลับมา ขอพลังจงอยู่กับท่าน :a1:
-
คิดถึงไปป์
-
น้องไกลกับน้องใกล้ (ถูกป่ะ) เป็นพี่น้องที่รักกันฮามาก
อาร์ทเป็นคนที่เข้าใจพฤติกรรมของน้องไกลดีมาก ดีจนคิดว่ามีหนูดีอยู่ด้วยจริงๆ :laugh:
-
ฟาร์น่ารักงะ
:กอด1: :กอด1:
-
หวานไหมเหรอ ก็หวานอยู่นะคะ
หวานแบบ... เอิ่มมมม... ก็หวาน
เอาเป็นว่าหวานคนละแบบกับคู่คินกับไปป์
แต่ก็น่ารัก เห้ๆ เหมือนกันนั่นแหละค่ะ
ตอนนี้หลงรักน้องเนียร์มาด้วยอีกหนึ่งคน
ตอนที่บอกว่าคุณครูมาจีบ ลุ้นมาก ว่าครูชายหรือครูหญิง (หัวเราะ)
-
จะหวานก็หวานได้นะ ถึงมันจะแปลกๆก็นะ
คงไม่ใช่ตอนสุดท้ายของ "ลูกเมียน้อย"นะ (ยังคิดถึงอ่ะ)
อีกครึ่งเดือนจะรอไปร์+ภคินนะครับ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งสอบได้เกรดตามที่ต้องการนะครับ
หวังว่านับจากนี้ไปอีกประมาณ 12-15 วัน คงได้เจอกัน
พร้อมนิยายตอนใหม่นะครับ หึ หึ หึ
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
เป็นอะไรที่น่ารักมากผู้ชายแบบนี้มีอยู่ในโลกจริงหรอ :laugh:
-
เหี้ย ย่อมาจาก น่ารักเหี้ยๆๆๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ฮ่า ฮ่า ฟาร์ถอนตัวตอนนี้น่าจะยังทันนะ เหี้ย เป็นใครก็อึ้งหล่ะนะ
ไหนจะน้องหนูดีอีก อาร์ทแม่งเป็นมนุษย์ที่หลอนมาก ๆ
-
แอร๊ยยยยยย
คู่นี้ก็น่ารักกก 555
เป็นกำลังใจให้คุณพี่ขาด้วยนะคะ
-
อาร์ทยังคงความแปลกและน่ากลัว >///<
อ๊ายย~ :-[ ฟาร์น่ารักอ่ะ น่ารักเหี้ยๆ เลยด้วย 55.
-
คบกันซะทีแม้ไม่รู้ว่าแบบไหน รอลูกเมียหลวงค่ะ
-
อย่างฮา...555555 o13
-
อยากมีแฟนแบบอาร์ทมั่งอ่ะ 5555+
-
5555 เมาเห็ด
-
คู่นี้หวานแบบ
แปลกนะ งั้นฟาร์
ก็ต้องเจอหนูดี
บ่อย ๆ ล่ะซิ :z2:
-
แล้วก็จีบติดจนได้...
หวานแบบมึนๆสไตล์อาร์ท
-
หวานซะ
ชอบฉากจ้องตากันตอนเป่าฟลุ๊ตแหละ :o8:
-
เมาเห็ด
-
เป็นคู่แปลกที่ลงตัวเหมาะเหม็งมาก
-
คึคึ หวานแปลกๆ :laugh:
-
น่ารักดี^0^
บวกเป็ด
-
อร๊ายยยยยย
เค้าเขินอ่ะ
อยากได้แบบนี้บ้าง
555555555555+
ฝากไปถึงน้องเนียส์ นิดนึง
พี่ทำตามใจตัวเองแล้วนะ แล้วก็ไม่ได้เป็นแฟนกันด้วย
แค่ คบกัน ในแบบของเรานะ
555555555555555555555555+
-
น่ารักมากถึงมากที่สุด :-[
-
กรี๊ดๆในที่สุดก็ได้กันแล้วเอ้ย!เป็นแฟนกันแล้ว555 :o8:
-
คิดถึงคู่พี่คินมากเจ้าค่ะ
-
สำเร็จจนได้ ดีใจกับอาร์ทตัวพ่อด้วยน๊า
-
:laugh: :-[
อารมณ์นี้จริงๆนะคู่นี้
หวังว่าจมีบทลูกเมียน้อยมาแทรกๆบ้างนะคะ
ขอให้อาจารย์ออกข้อสอบที่ตอบได้น้าาาาา
-
เค้ารักลูกเมียน้อยที่สุดดดด
งือออ น่ารักเหี้ยๆเลยอะ คู่นี้จบแล้วใช่เปล่าคะ
อร้ากกก อยากอ่านคู่นี้อีก ฮืออออ
:o12:
-
คู่นี้เมาๆมึนๆ ดราม่าเล็กน้อย :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน
-
บอกได้คำเดียวว่า "สนุกเหี้ยๆ"
-
เทใจให้ลูกเมียน้อย อาร์ทคิดแบบคนปกติเป็นด้วย o18
รอตอนต่อไป :pig4:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เขินอ่า ชอบคู่นี้ >< :o8:
-
คู่นี้น่ารักมว้ากกกก♥
พี่อาร์ทกลับมาเรียกเรทติ้งอีกแล้ว
ได้มองมุมพี่อาร์ทบ้าง ก็น่ารักดีเหมือนกันแฮะ...
จะรอตอนต่อไปนะคะ
-
กรี๊ดดดดด เค้าได้(คบ)กันแล้ววววว :กอด1:
อ่านยังไงก็เหมือนอาร์ทเป็นพวกโรคจิตนะ ชอบทรมานคน ฮ่าๆๆๆ
จะรอดูว่าตกลง..ฟาร์มันคิดถูกจริงๆป่าวเนี่ย
-
....นอนไม่หลับชัวร์เลย! โคตรโหดอ่ะนายอาร์ท หลอนเหี้ยๆ= =;:
ชอบประโยคที่บอกว่า ถ้าเลือกที่จะรอก็อย่าไปเร่งร้อนทวงถามคำตอบ นั่นแหละครับ... การรอที่แท้จริง แบบ เป็นอะไรที่อร๊างมาก รู้สึกตาคนเมากัญชาเท่ขึ้นมาหลายเท่าเลย><
อาร์ทนี่หลอนจริงจัง อยากรู้จักครอบครัวอาร์ทจัง เลี้ยงกันยังไงหลอนได้ขนาดนี้เนี่ย ฮะๆๆๆTwT
-
ชอบคู่เมียน้อยมากกกก
-
:m3:
หวานกันแบบแปลกๆ
~ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน~
-
ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน........ o13 o13
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกก
จริงๆนะฟาร์ น่ารักเหี้ยๆเลย ฮ่าๆๆๆ
รักกันแบบแปลกๆดีเว้ กรั๊กๆๆ
-
:mc4: ฮ่าๆๆ สมหวังรับวันแห่งความรักไปแล้วคู่นี้
เอาใจช่วยคนแต่ง ให้ทำผลสอบออกมาตามเป้านะคะ สู้ๆๆ
-
แอร๊ยยยยย :impress2: คู่ลูกเมียน้อยน่ารักวุ้ย
-
เขินอ้ะ :o8: :o8:
-
อาร์ทน่ารักเป็นบ้าเลยอ่ะ
ตอนนี้ชีวิตจริงของเรา คงอารมเดี่ยวกับอาร์ทละมั้ง
อิอิ
-
o13 o13
"น่ารักเหี้ยๆเลยครับ" 555555555555555555+++
อาร์ท แหล่มโคตร!!!!!!!!!!!!!!
-
แอร๊ยย :L2:
:z2: :z2: :z2:
-
ลูกเมียน้อยอันดับหนึ่ง น่ารักเหี้ยๆ (อุ๊บบบ!!~ หลุดนิสัยเดิม 55555+)
แกล้งน้องฟาร์ด้วยคน
อ่านด้านbg man แล้วรู่สึกว่า แกนี่ก็ปกติดีนี่หว่า
น้องฟาร์น่ารักขนาด เอาเป็ดตัวใหญ่ไปกอดเลยค้าบบบ +1ไปด้วยค่า ติดสินบนให้พาลูกเมียน้อยมาให้เรากรี๊ดกร๊าดบ่อยๆ
รอคอยบทลูกเมียหลวงในตอนหน้านะคะ ^^
-
อาร์ท แนวได้อีกอะ 555+
ชอบเนียร์อะ น่ารักดี
ชอบลุงด้วยยยยยยย เมื่อไหร่บุงจะมาๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:impress2:
-
น่ารักอะ 555
แอบชอบน้องเนียร์ 5555
-
ไม่ไหวจะเครียคะ ชอบอสทเหี้ยๆเลยคะ
555+ พ่อคูนจะขี้แกล้งไปไหนอะ แอบสงสารฟาร์เล็กๆนะคะเนี่ย แต่คู่นี้บอกได้คำเดียวเลบว่าอานไปยิ้มไปอะ ><
-
โอ๊ยยยยยิ้มแก้มปรรริ
อาร์ทนี่ในใจเหน็บคนอื่นอยู่ตลอดเวลา น่ารักน่าหยิก (?)
ตอนหลังทำช็อคเหี้ยๆ !!!!!! //เลียนแบบอาร์ท
-
หวานก่อนลายาวเหรอเนี่ย
คิดถึงอาร์ทเห็ด และคินไปป์แย่เลยดิ งือ
-
:-[
ฟาร์น่ารักจัง
-
ชอบคู่ฟากะอาร์ท เอาอีกๆๆๆ
-
ไม่มีคู่ไหนแนวเท่าคู่นี้แล้ว :laugh:
เมาเห็ด :z10:
-
คู่ลูกเมียน้อยน่ารักเหี้ยๆเลยอ่ะ :-[
-
ฟาร์น่าร๊ากกกกกกกกกกกก สุดท้ายก็ตกลงปลงใจกับคนเมายาสินะ 55555555555
คนเมายาดูแลน้องเห็ดดีๆน๊าาา หึหึ
-
เฮ้ยย ชอบอ่ะน้องสาว ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน น่ารักจริงๆ คู่นี้ อิอิ ตั้งใจสอบนะ สู้ๆๆๆ
-
อร๊ายยยย ตามอ่านจนทัน 2 วันกว่าๆ แฮะๆๆ
...ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน...
น่ารักไปนะ 555
-
อ่านทันละชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ตอนนี้รู้ว่าเราจะยิ้มกว้างเชียว :-[
-
ฟินสุดๆสำหรับคู่นี้. อ๊างงงงงงงงงงงงงงงง
ทำไมอาร์ทน่ารักงี้อ่ะ. เป็นคนที่มีความคิดแตกต่างมาก แต่น่ารัก
อยากให้คู่เมียน้อยมาอีกเยอะๆ ชอบผู้ชายเมากัญชาที่สุดเลยยยย
-
กรี๊ดดดดดด!!!!!! น่ารักเหี้ยๆๆๆๆๆๆๆ :z3: อร๊ายยยยยยยยยยย ไม่ไหวแล้ว มาแล้วขโมยซีนลูกไปป์สุดๆๆๆๆ วะฮ่าๆๆๆๆๆ :laugh:
แต่น่ารักเหี้ยๆๆ :-[ เจ๊ให้อภัยลูกกกกกกกก โฮะๆๆๆๆ
-
รอคะ
เปิดทุกวัน เศร้าทุกวัน...เมื่อไหร่จะมา :sad4:
-
ถ้าถามว่าอยากได้เพื่อนประมาณไหน
ก็ต้องอาร์ทนี่ล่ะ ฮาและกล้าดี
อ่านไปยิ้มแก้มแตกไป
เม้นท์ยังสนุกเลย
สนุกมากกกกกกก!!!
-
:-[
แวร๊ย ไม่ได้เข้ามาอ่านนาน เพราะมรสุมชีวิต...[สอบแหละค่ะ]
น้องเชอร์สมกับเป็นน้องสาวพี่ไปป์จริงๆ o13 น่ารักมาก!!
อาาา คู่ลูกเมียน้อยที่คิดถึง แอร๊ย หวานจนมดขึ้นจอคอมแล้วเฟ้ย //พ่นไบกอน
ฟาร์น่ารักไปไหนครับ ;; w ;;!! //จะคลั่งตาย
-
เห็ดขี้ควาย
เดี๋ยวเจอกันหลังไมค์ หล่อนว่านน้องเห็ดของช้านเรอะ!! เดี๋ยวคอยดู๊วววววววววววววว
ฮว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :z6:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ฟินมาก!!!!! ชอบเรื่องนี้จริงๆนะ ^^ คนแต่งมุกเยอะมาก ฮ๋าๆๆ
คิดได้ไงอ่ะ!! อ่านแล้วฮาจริงๆ ตอนนี้ก็เอ็นซีนะ.. แต่แบบแต่งน่ารักดี แบบไม่รู้ดิ พอเป็น คินไปป์อะไรๆมันก็ดูแบบเป็นความเข้าใจมากกว่าความต้องการ อร๊ากกกกก ติดงอมแงมแล้วนะเห้ย >< ตอนแรกเพื่อนบอกเรื่องนี้สนุก แต่ยังไม่มีโอกาสได้อ่าน พออ่านแล้วรู้เลย "กูติดแล้ว" แง่มมมมมมม ฮ่าๆๆ
แต่งไปเรื่อยๆเลยนะ ^^ ชอบ คู่นี้จริงๆ น่ารักได้อีกอ่ะ แม้ว่าจะแอบเชียร์อาร์ทฟาร์เงียบๆก็เหอะ กิ้วววววว
-
คือตอนแรกก็เขิน แต่พอเจอฉากหนังสยอง "แหลมคม" นี่..ขนลุกเกรียว = = บทน่ากลัวมากอ่ะ .. อ่านแล้วขนลุกซู่เลย
แน่ะละ หนุ่มฟาร์คงจะแพร์คนเล่นของอย่างอาร์ทซะแล้ว หุหุ ก็ดีแระ ดีกว่าไปรักไอ้หนุ่มผมยาว ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
ยังไม่มาอัพหรอ สงสัยจะอ่านหนังสือสอบอยู่ล่ะม้างเนี่ย รออ่านจ้า
-
อ่านทันจนได้ เย้!!
แบบว่าอ่านเรื่องนี้แล้ว ฮ่าท้องแข็งไปหลายตอนเหมือนกัน
พอบทเศร้าก็แอบน้ำตาเคล้าเลย
แต่งเก่งมากเลยอ่ะค่ะ
สุดท้ายนี้ขอฝากตัวเป็น FC อาร์ตนะคะ
ชอบมาก >.< โรคจิตได้ใจสุดๆ
น่าอิจฉา & สงสารน้องฟาจริงๆ 555
-
น่ารักดี
-
อ่านไปยิ้มไปคนเดียวเหมือนคนบ้า
แม่เดินมาถามว่าเป็นอะไร เลยตอบไปแบบมึนๆว่า...
"เมาเห็ด"
o13
-
ป่านนี้แล้วไปป์จะเป็นยังไงน้อ
น้องเห็ดเค้าเสร็จอาร์ทไปแล้วน้าาาา
-
:L2:แม่ยกมาเซิ้งจนน้ำหมากกระจาย น้้ำตาลกระเด็นกันเลยทีเดียว นานๆมาที ก้อทำให้หัวใจกระชุ่มกระชวยดีเหมือนกันนะน้องเห็ด กะพี่กัญชา :กอด1:
-
มาอัพเถอะคร้าบบบบบบบบบ
-
Room 51
แสงอาทิตย์ลอดเข้ามาทางรอยแยกของผ้าม่าน โชคร้ายหน่อยที่มันทาบลงบนหน้าผมพอดี ผมขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิดแล้วขยับหัวเลี่ยงแสงนั่นซะ พอได้ตำแหน่งเหมาะ ๆ ก็ซุกหน้าลงกับหมอนแล้วส่งเสียงงึมงำในลำคออย่างเป็นสุข แม้ว่าวันนี้จะไม่ใช่เสาร์-อาทิตย์ แต่อาจารย์งดเซคฯในตอนเช้า ทำให้ผมว่างยาวไปยันบ่ายสองครึ่งนู่น การได้นอนเอกเขนกตอนเช้าที่อากาศยังเย็น ๆ อยู่นี่มันเป็นอะไรที่สุขสุดยอด
“อืมมมมมมมมม...” เสียงทุ้ม ๆ ตามมาทีหลัง ซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่เสียงผมหรอก มืออุ่น ๆ สอดเข้ามาที่เอวแล้วรั้งตัวผมเข้าไปใกล้ ๆ ไอ้ที่เคลิ้ม ๆ จะหลับถึงกับตาสว่างแจ้งเห็นธรรมครับ! ผมแกะไอ้ห้านิ้วนั่นออกแต่ไม่เป็นผล เมื่อพี่ท่านเล่นลากตัวผมเข้าไปจนหลังชนกับอกเปลือยเปล่านั่น...
ครับ... อย่างที่คุณคิดแหละ ผมกับมันไม่ใส่เสื้อผ้าเพราะเมื่อคืนเราเล่นเป่ายิงฉุบแก้ผ้ากันครับ จริง ๆ นะ เชื่อผมเหอะ...
สันจมูกโด่ง ๆ นั่นซุกลงมาตามคอ ลมหายใจร้อน ๆ เป่ารดทำให้ต้องย่นคอหนี แต่หนียังไงก็ไม่พ้นหรอก คิดจะสู้กับไอ้ผู้ชายผู้มีความดันทุรังสูงอย่างภคินยังเร็วไปร้อยปีครับกู
“อื้อ... ไม่เอา จะนอน” ผมดิ้นยุกยิก ๆ ปากก็บ่นแต่หน้านี่แดงเห่อประหนึ่งเป็นฝ้าแดด กะ... ก็ใครใช้ให้แม่งมากอดตอนกำลังแก้ผ้าโล่งโจ้งวะ พอผิวร้อน ๆ มาโดนแล้วมันรู้สึกยังไงก็ไม่รู้สิ... รู้แต่โคตรเขินจนผมแทบจะละลายแล้วไหลลงท่อน้ำทิ้งมันซะเดี๋ยวนั้น ไอ้ครั้นจะดิ้นก็เกรงว่าจะไม่ดีไม่งามนัก ผ้าผ่อนก็ไม่ได้ใส่ เลยต้องนอนแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ (ตัวแข็งครับ ไม่ใช่อย่างอื่น... อย่าคิด... อย่าคิด...)
“ทำไมคราวนี้ไม่ดิ้นวะ”
“เอ้า! ไอ้ห่านี่ ดิ้นก็ด่า ไม่ดิ้นก็ด่า จะเอาไงกันแน่วะ”
“เอามึงนั่นแหละ... อั้ก... อย่าเอากระดูกข้อศอกมาทิ่มกูสิวะ” นี่ยังน้อยไปภคิน มึงอย่าให้กูองค์ลง พ่อจะเอากระดูกตีนออกมาแทงด้วย ภคินชะโงกหน้ามาแล้วขยี้หัวผมแรง ๆ “ไอ้แห้งเอ๊ย!”
“โอ๊ย... มึงช่วยอย่ากวนประสาทกูแต่เช้าได้มั้ย คนจะหลับจะนอน” กูอุตส่าห์คิดว่าตัวเองมีเช้าที่สดใสแล้วแท้ ๆ นะ
ภคินยักไหล่ไม่สนใจ เออ... มึงเคยสนใจอะไรบ้างล่ะ สองมือที่เกาะที่เอวอยู่อย่างไรมันก็ยังเกาะอย่างนั้น เกาะได้มึงเกาะไปนะ... กูก็นอนได้เหมือนกัน... ผมกดหน้าลงกับหมอนกล่อมตัวเองให้หลับ
“ไปป์ ๆ” ยังครับ! ยังไม่จบ มันเขย่ามือ “อย่าเพิ่งนอนดิ”
“ง่วงจะตายอยู่แล้ว คิดว่าเมื่อคืนกูได้นอนกี่โมงกันวะ”
“ก็นอนพร้อมกันนั่นแหละ มึงอย่าเยอะได้มั้ย” คราวนี้ผมถึงขั้นอาจหาญขยับตัวหันไปประจันหน้ากับมัน
“มึงนั่นแหละเยอะ กูไม่ได้หลับได้นอนเนี้ย เจ็บก็เจ็บ กูต้องมาลำบากก็เพราะมึง! มึง! มึง!” ว่าแล้วก็เอานิ้วทิ่มหน้าผากมันเข้าไปแรง ๆ แทนที่จะสำนึกมันเสือกหัวเราะชอบใจซะอีก เออ... เจริญละ! “หัวเราะเชี่ยไร”
“ตลกมึงอะ โง่... หลอกง่ายดี แค่นี้ก็ยอมหันหน้ามาทางกูแล้ว”
เจอมันยักคิ้วกวน ๆ ใส่แล้วผมอยากจะบ้า! ถ้าเกิดอาการคลุ้มคลั่งวิ่งเข้าไปเอามีดในครัวมาจ้วงมันดับ ไม่ต้องตกใจนะครับ บอกตำรวจได้เลยว่าผมฆ่าโดยเจตนา เกิดมากูเคยเจอแต่แฟนที่เค้าใช้คำว่า ‘โง่’ ในความหมายน่ารักน่าเอ็นดู แบบรักนะเด็กโง่ อะไรเทือก ๆ นั้น จะมีแฟนที่ไหนเค้าใช้คำว่าโง่ด้วยความหมายตรงแบบพวกผมบ้างวะเนี่ย คิดแล้วความดันขึ้น
“ไอ้...”
พูดได้แค่นั้นแหละ เพราะริมฝีปากคู่นั้นโฉบลงมาปิดปากไม่ให้ผมพูดอะไรต่อแล้ว เฮ้ย ๆ มึงจะมาสูบไปป์อะไรแต่เช้า แบคทีเรียในช่องปากเยอะนะเฟ้ย บ่นในใจไปอย่างนั้นแหละ สุดท้ายไอ้ผมก็หลับตาพริ้ม ปล่อยให้มันจูบอยู่อย่างนั้นแหละ บอกตรง ๆ เดี๋ยวนี้เวลามันจูบผมทีไรต้องรีบหลับตาทุกที เข้าใจคำว่า ‘ฆาตกรรมด้วยสายตา’ เลยล่ะครับ ดวงตาเรียว ๆ เหมือนเหยี่ยวนั่นจ้องอย่างกับจะฉีกเหยื่อออกเป็นชิ้น ๆ ยิ่งเวลามันมาจ้องหน้าใกล้ ๆ นะ... ผมพาลจะหายใจไม่ออกตายเอา
“อื้อ...” ผมครางในลำคอเบา ๆ ตอนที่มันผละจูบออกอย่างอ้อยอิ่งและยังไม่ยอมไปไหน นั่งงับปากผมเล่นไปมาอยู่นั่นแหละ อย่านะมึง เดี๋ยวเลยเถิดแล้วกูจะลำบาก “ภะ... ภคินไม่ไปเรียนรึไงวะ”
“มึงนั่นแหละทำให้กูไม่อยากไป” มืออุ่นจับหัวผมไว้แล้วมันก็โน้มหน้าผากลงมาชนหัวผมเบา ๆ เบาสำหรับมัน แต่กูแอบมึนครับ มึงจะโขกให้กูตื่นเลยเรอะ พอเห็นผมมองตาขวางมันยิ่งยิ้มกว้างกว่าเดิม “ก็มึงเป็นซะแบบนี้ จะให้กูเลิกแหย่ได้ไงวะ”
“ทำไม... กูเป็นยังไง!?”
“ดูโง่ ๆ ควาย ๆ ดี” มันหัวเราะ “โอ๋ ๆ พูดเล่น”
“แต่หน้ามึงจริงจังนะ โอ๊ย... ดีดมะกอกกูทำไม” เชี่ยนี่เป็นอะไรมากมั้ย ทำร้ายร่างกายกูเช้า-ค่ำ
“หมั่นไส้ว่ะ” อะไร... กูต่างหากต้องหมั่นไส้มึง ไอ้พระเอก! “เสือกมาทำหน้าโง่ใส่ แบบนี้กูจะไปไหนรอดว้า” ว่าแล้วมันก็เอามือมายืดแก้มผมเล่น... เฮ้ย ๆ มากไป ๆ
“ไอ้เอี้ย” แปลเอาเองครับ เชื่อว่าไม่ยากเกินความสามารถคุณ
“ไปเรียนดีกว่า! ได้สูบไปป์ละ” ไอ้พระเอกขยี้หัวผมแรง ๆ แล้วลุกออกจากเตียงไปหน้าด้าน ๆ เฮ้ย! มึงอายกูบ้างอะไรบ้าง แก้ผ้าเดินบ่อย ๆ พ่อจะแช่งให้แม่งเป็นไส้เลื่อนเลยคอยดู เออ... แล้วกูนอนมองมันแก้ผ้าทำไมวะ ผมนี่ก็โรคจิตพอตัวนะ ด่ามันแต่ก็ดูมัน เอิ๊กกกกกกก เขินตัวเองว่ะ นอนคลุมโปงหนีความจริงซะเลย
ได้ยินเสียงเปิด ๆ ปิด ๆ ประตูห้อง แม้ว่ามันจะโสโครกเพียงใด แต่อากาศร้อนของประเทศไทยก็ทำให้คนอย่างไอ้ภคินอาบน้ำได้... นับถือคุณครับประเทศไทย สักพักมันก็เข้ามาแต่งตัวในห้อง ไอ้พระเอกใส่เสื้อนักศึกษา แต่ท่อนล่างเป็นกางเกงยีนส์ขาตรงกาก ๆ ที่ไม่รู้ชาตินี้โดนผงซักฟอกไปสักกี่ครั้ง ผมแอบเปิดผ้าห่มมาดูมันนั่งยอง ๆ เอาหัวจ่อพัดลมเพื่อเป่าผมให้แห้ง กลิ่นเย็น ๆ เหมือนน้ำทะเลของมันกระจายไปทั่วห้องชวนให้สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ผมชอบกลิ่นเย็น ๆ ชวนให้รู้สึกสงบของมันจัง แม้จะตรงข้ามกับนิสัยกาก ๆ ที่ไม่ต่างจากกางเกงยีนส์ที่มันใส่ก็เหอะ
จะว่าไป... มันเกิดมามีรูปเป็นทรัพย์จริง ๆ นะ ผมมองไอ้ผู้ชายผมสั้น ๆ เกรียน ๆ ขยี้หัวตัวเองอยู่หน้าพัดลมแล้วอดอิจฉามันไม่ได้... พ่อแม่มันให้มาดีจริง ๆ อิจฉาสันจมูกโด่ง ๆ อิจฉาตาคม ๆ คิ้วเข้ม ๆ อิจฉาปากบาง ๆ อิจฉาร่างกายสูงใหญ่ ผมแค่นหัวเราะกับตัวเองที่มัวแต่คิดอะไรโง่ ๆ
คุณต่างหากที่ต้องอิจฉาผม ก็ทั้งหมดนั่นน่ะ... เป็นของผม
…………………………………………………..
……………………………………
…………………
ไอ้เชอร์กลับบ้านไปได้อาทิตย์กว่า ๆ สุดท้ายไอ้ภคินที่หลอกเล่นลิ้นมาตั้งนานก็ยอมเฉลยว่าเชอร์พูดอะไรกับมันบ้าง น้องสาวผมรู้เรื่องแล้วล่ะครับ จะว่าตกใจก็ตกใจ จะว่าโล่งใจก็โล่งใจ ภคินบอกว่าเชอร์ไม่ได้ว่าอะไรมัน นอกจากให้ดูแลผมให้ดี ๆ ฟังแล้วผมแอบน้ำตาคลอเลย... ผมรักไอ้เชอร์มาก แล้วผมก็รู้ว่ามันก็รักผมเหมือนกัน ดีใจที่เชอร์เข้าใจ... แต่ก็หนักใจเหมือนกัน ที่ผมอาจทำให้พ่อแม่ผิดหวัง พ่อตั้งความหวังกับผมไว้สูง เพราะผมเป็นลูกชายคนโต แถมเป็นลูกชายคนเดียวของบ้านอีกต่างหาก ถ้าพ่อรู้ขึ้นมาคงจะผิดหวังในตัวผมมาก...
วันก่อนผมโทรไปหาเชอร์ มันหัวเราะเสียงดังที่รู้ว่าผมไปโง่เชื่อไอ้ภคินตั้งนาน เรื่องที่มันมีแฟนเป็นทอม เลยโดนผมเทศน์กลับไปหลายกัณฑ์ ข้อหาทำให้พี่ชายเป็นห่วง มีแฟนแล้วไม่บอก พอด่ามันเลยสวนว่าผมก็ไม่บอกมันเหมือนกัน นั่น! ไอ้นี่มันเลี้ยงไม่เชื่องครับ! สุดท้ายก็เถียงกันจนหน้าดำหน้าแดง ก่อนวางสายเชอร์มันสัญญากับผมว่าจะไม่บอกใครเรื่องนี้แน่นอน
ผมถอนหายใจ... ความลับมันไม่มีในโลกหรอก
ผมนอนแช่อยู่บนเตียงจนเที่ยง แล้วค่อยลุกขึ้นมามีชีวิตใหม่ อาการปวดหนึบที่สะโพกทำให้ต้องโทรไปแคนเซิลนัดเตะบอลกับพวกไอ้แซ็ก โธ่เว้ย! ไอ้ตัวการมันเดินสะบัดตูดตัวปลิวไปไหนแล้วก็ไม่รู้ มีแต่กูเนี่ยแหละ ต้องมาเจ็บตูดรับกรรม แม่ชีคนไหนรับแก้กรรมนี้ให้ กรุณาติดต่อมาทางหลังไมค์ครับ ที่เซ็งกว่าเดิมก็คือ ว่าจะไปอวดเสื้ออาเซนอลของแท้ที่เพิ่งไปสอยมาจากช็อป (อวดเฉย ๆ ครับ ผมไม่ใส่ กลัวเก่าเร็ว)
เออ... พูดถึงเรื่องเตะบอล ขอกูบ่นหน่อยเหอะ ใครมันออกข้อสอบโอเน็ตวะ กูเขี่ย ๆ ลูกเล่นกันทีไร ผู้หญิงที่ข้างสนามมองกันตาปริบ ๆ ทุกที ที่แย่กว่าคือ เวลาขอไอ้ภคินไปเตะบอลทีไร มันจ้องจะช่วยลดอารมณ์ทางเพศให้กูลูกเดียวเลย
โทรไปเลื่อนนัดแต่มันเสือกชวนผมไปกินข้าวกับผองเพื่อน ผมเลยรีบตกปากรับคำทันที ช่วงนี้เรายุ่ง ๆ กับเรื่องเรียนจนไม่ค่อยได้เจอกันเลย (แล้วทำไมเพื่อนไอ้ภคินมันขยันมาวุ่นวายกับชีวิตกูจังวะ คณะมึงไม่มีงานทำเหรอ?) มันเลยส่งไอ้โอ๊ตแว้นมารับผมที่ใต้หอ ไอ้แว่นนั่นนั่งรอทำหน้าขรึมใส่ผม จนอดไม่ได้ที่จะเตะหน้าแข้งทักทายเสียหน่อย
“เชี่ยโอ๊ต... แค่ยืนรอกูมึงจะเก๊กทำซากอะไร” ไอ้โอ๊ตไม่สน มันแค่ก้มลงไปลูบหน้าแข้งที่โดนเตะเบา ๆ ก่อนจะตวัดมามองหน้าผมเหมือนผมเป็นเศษขยะชิ้นนึง “มึงมองกูแบบนั้นหมายความว่าไง”
“หมายความว่ามึงมันพวกได้ผัวแล้วลืมเพื่อน”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก! เชี่ยโอ๊ตเมิงงงงงง” มันหัวเราะที่ด่าผมสำเร็จ นอกจากตีดอทในเกมส์ด้วยกัน วันนี้กูจะตีหัวมึงแตกเนี่ยแหละไอ้โอ๊ต!
ผมด่ากับไอ้โอ๊ตไปตลอดทาง จนรถมอเตอร์ไซค์คนข้าง ๆ มันหันมาดู ไอ้แว่นนี่แม่งเอาความเนิร์ดหลอกตา ที่จริงมันเกรียนเงียบครับ เกรียนนะแต่ไม่แสดงออก แถมแม่งเบิ้ลเครื่องซะแรงจนกูคิดว่าจะตายคาถนนแล้วเนี่ย ใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีเท่านั้นผมก็มาถึงโรงอาหารกลาง ไอ้เวฟกับไอ้แซ็กนั่งสแตนด์บายกันเรียบร้อยพร้อมโบกไม้โบกมือเรียกผมเข้าไป
“โห ๆ ๆ ชาตินี้ไม่คิดว่าจะได้เห็นหน้านวลน้องเสียแล้วนี่” ไอ้เวฟส่งเสียงผิวปากแซวตามภาษาแซ็ปเก่าอย่างมัน
“เจอแต่หน้าน้องนวลล่ะสิมึง” ผมคว้าจานผัดกะเพราที่มันสั่งไว้ให้เข้ามาหาตัว หิวจนจะแดกควายได้ทั้งตัว “ช่วงนี้แม่งไม่เจอกันเลยว่ะ พวกมึงยังดีอยู่ห้องเดียวกัน เจอหน้ากันทุกวัน”
“มึงก็เจอหน้าแฟนมึงทุกวันไง” ผมตวัดสายตาไปที่ไอ้หนุ่มเหล็กดัด ซึ่งมันก็ฉีกยิ้มโชว์เหล็กอย่างไม่สะทกสะท้าน “รับความจริงไม่ได้เหรอจ๊ะสาวน้อย... แอ้ก...” คำหลังคือเสียงมันโดนผมเตะอัดหน้าแข้ง โดนกันซะให้หมดทั้งไอ้โอ๊ตไอ้เวฟ เดี๋ยวกูเล็ง ๆ ก่อนว่าจะเตะไอ้แซ็กตอนไหนดี หึ ๆ ๆ
ไอ้โอ๊ตที่เพิ่งจอดรถเสร็จก็เดินตามมานั่งลงข้าง ๆ มันมองหน้าผมเหมือนจะให้ทะลุไปถึงไขสันหลัง ก่อนจะก้มหน้าก้มตาแดกข้าวในจานตัวเองไป ว้า... มึงไม่เล่นกะกูเลยอะ ไปกวนตีนไอ้แซ็กเล่นดีกว่า
“แล้วมึงเป็นไงล่ะ พ่อหนุ่มอินเลิฟ” ผมกระตุกยิ้มมุมปากเพราะไอ้แซ็กตกใจจนสำลักน้ำ “ตกลงจะบอกกูได้รึยังว่าผู้หญิงที่ไหนโชคร้ายมาเลือกมึงเนี้ย”
ไอ้แซ็กเหลือบตามามองผมเพียงชั่วครู่ ก่อนจะก้มหน้าแดกข้าวต่อหน้าตาเฉย เฮ้ยยยยยยยยยยยย ไม่ได้เว้ยยย พวกมึงจะมาเล่นมุกเมินกูทั้งโต๊ะแบบนี้ไม่ได้ ผมเลยเตะหน้าแข้งมันเข้าไปป้าบนึงเก็บสแปร์รอบวงแม่ง
“บอก-กู-มา” ผมจ้องตามัน ไม่ได้เสือกแล้วมันหงุดหงิดเว้ยยยยยยยย
“มึงไม่อยากรู้ให้สะเทือนใจร้อกกกกกกกกกกกกก” เชี่ยเวฟที่วิ่งไปซื้อเป๊ปซี่ทำเป็นนั่งกระแซะ ๆ ตูดข้าง ๆ ผมเลยหันไปรีดความลับจากคนปากมากอย่างมันแทน พูดมากย่อมมีโอกาสหลุดสูงกว่าอยู่แล้ว
“มึงไม่คิดจะบอกกูมั่ง?”
ไอ้เวฟยักคิ้ว “บอกดีมั้ยน้อ” ลวดลายนะมึง... กูไม่ใช่บรรดากิ๊กมึงนะจะได้มาหยอดลูกอ้อน เล่นตุกติกใส่เนื่ย แต่ไหน ๆ ก็อยากเสือกละ เล่นเกมส์กับมันซะหน่อยเป็นไร
“ไม่รู้แล้วก็ได้”
“โอเค... จะได้ไม่ต้องบอก” เฮ้ย! นี่มึงผิดคิวนี่หว่า ปกติเขาต้องพูดว่า ‘งั้นบอกก็ได้’ ไม่ใช่เรอะ
“เชี่ยเวฟ...” ผมตะปบขามัน
“อะไรคร้าบบบบบ ไอ้น้อง อยากรู้อยากเห็นดีจริงจริ๊งงงงงง” เวฟผลักหัวผมเล่น โหย... มึงเล่นหัวกูเหรอ “แซ็ก... ให้กูบอกมันเลยดีมะ”
ไอ้หนุ่มผมยาวยักไหล่ “จะทำอะไรก็เรื่องของมึง”
“งั้นมึงฟังกูดี ๆ นะ ไอ้น้อง ของดีมีแค่ครั้งเดียว...” ผมกลืนน้ำลายเอื๊อก เหมือนทุกสิ่งในโรงอาหารหยุดเคลื่อนไหว ผมเห็นปากไอ้เวฟขยับเป็นภาพสโลวโมชันช้า ๆ “แฟนไอ้แซ็กคือ...”
คือ... คือ... คื้อออออออออออออออออออออออ
“ไอ้เวฟ! ยังไม่รีบไปเหรอวะ เดี๋ยวก็เข้าห้องสายหรอก” ไม่มาแค่เสียงครับ เชี่ยโอ๊ตเอาหนังสือประมวลกฎหมายหนา ๆ มาคั่นระหว่างหน้าผมกับไอ้เวฟ ไม่เปิดโอกาสให้แม้แต่จะอ่านปาก ผมเงยหน้าขึ้นมาเจอมันยกยิ้มที่มุมปากอย่างสะใจ อ๊ากกกกกกกกกกกก... มึงมันเกรียน ไอ้โอ๊ตตต
“ชะอุ๊ย...แย่จังเลยพี่ต้องรีบไปซะแล้วสิ ไว้เจอกันใหม่นะไอ้น้อง กร๊ากกกกกกกกกก” พวกมึงร่วมมือกันใช่มั้ย! มันต้องแอบส่งซิกให้กันตอนไหนแน่ ๆ แม่งไม่ได้ตั้งแต่ใจจะบอกผมตั้งแต่แรก เพราะพวกมันรู้ดีที่สุดว่าเวลาอยากเสือกแต่เสือกไม่ได้เนี่ยจะทำให้ผมเป็นบ้าตาย พวกมึงจี้จุดอ่อนกู แสรดดดดดดดดดดดดดดดดด
พอเห็นผมทำหน้างอใส่ เชี่ยเวฟก็ไม่ละความพยาม มันกับไอ้โอ๊ตหัวเราะกันด้วยเสียงที่อุบาทว์โสตประสาทที่สุด แล้วหอบหนังสือหนา ๆ ที่ถ้าตกใส่เท้าเล็บตีนคงแตกขึ้นมา ก่อนไปเชี่ยเวฟก้มลงมาใกล้ ๆ หูผมแล้วกระซิบ...
“นี่ความลับนะ” ผมพยักหน้าหงึกหงัก “มึงเดินเป๋อีกแล้วว่ะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก กูเกลียดพวกเมิ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ผมนั่งทึ้งหัวตัวเองเหมือนคนบ้าด้วยแรงแค้นที่ไม่ได้สะสาง มึงจำไว้... ไอ้เด็กนิติฯ กูจะตามไปล้างแค้นแน่นอน ไอ้แซ็กที่นั่งตรงข้ามผมยังหลุดขำกับท่าทีง่าว ๆ ของผมเลย นี่กูเกิดมาเป็นตัวตลกเหรอวะ ลาออกไปรับจ๊อบซะดีมั้ย?
“ไม่ต้องขำเลยมึง มีอะไรแล้วไม่บอกกู” เล่นมุกอ้อนไม่ได้ กูขอลองเวอร์ชั่นประชดดูละกัน ซึ่งเหมือนจะได้ผล เพราะไอ้หนุ่มผมยาวเริ่มนั่งไม่ติดเก้าอี้แล้ว มันอึก ๆ อัก ๆ จะพูดอะไรก็ไม่พูดซะที ต้องให้กูเติมเชื้อเพลิงอีกสักนิด “เดี๋ยวนี้เขาหัดมีความลับกับเพื่อนนะ”
“เอาจริง ๆ นะ กูกลัวมึงจะสะเทือนใจนิดหน่อยกับเรื่องนี้” มีอะไรน่าสะเทือนใจกว่าเรื่องกูอีกวะ?
“เออน่า... บอกมา!”
ผมชะโงกหน้าเข้าไปสบตาตี่ ๆ ของแซ็ก มันเองก็จ้องกลับมาที่ผมเช่นเดียวกัน ดวงตามันมีประกายบางอย่างที่ผมไม่รู้ว่าคืออะไร และไม่สนใจจะรู้ตอนนี้ เพราะเรื่องที่จะออกจากปากมันน่ะ น่าสนใจกว่าเยอะ ไอ้แซ็กค่อย ๆ ขยับปากเป็นภาพสโลวโมชันบ้าง
ป้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
มือที่ไหนไม่รู้มาตะปบเข้าที่เบ้าตาผมจัง ๆ แถมยังดึงไปข้างหลังจนกูแทบจะหงายหลังตกเก้าอี้ ผมรีบลนลานคว้าแขนนั่นไว้เพื่อความอยู่รอดของหัวสมอง เดี๋ยวนะ ไอ้กลิ่นแบบนี้มันคุ้น ๆ ...
………………………………………………….
…………………………………..
……………
-
“ไงวะ....ไอ้เสือไบ” ผมยกยิ้มมุมปากอย่างกวนประสาทที่สุดให้ไอ้หนุ่มผมยาว
แม่ง... คนกำลังเดินออกมาหาซื้อข้าวกลับไปกินที่คณะ ไม่คิดว่าจะมาเจอภาพบาดตาอะไรแบบนี้เลย อยู่ ๆ ก็เห็นแฟนตัวเองชะโงกหน้าเข้าไปใกล้หน้ามัน! ไอ้ผมยาว... ไอ้เหี้ยนี่แม่งเป็นอะไรมากมั้ย ทำไมชอบมายุ่งวุ่นวายกับคนของผม ถึงจะรู้อยู่ว่ามันมีแฟนใหม่แล้ว แต่กูก็เกลียดมึงอยู่ดีวะ ระหว่างที่ผมจ้องหน้ามันเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ ไอ้ไปป์ที่โดนปิดตาก็พยายามแงะ ๆ มือออก
“ชอบยุ่งกับของคนอื่นซะจริงนะ” ผมเกาะไหล่ไปป์แน่นขึ้นแล้วตอกย้ำ “แฟนมึงไม่ว่ารึไง”
“เขาไม่ได้หึงหน้ามืดตามัวเหมือนมึงนี่หว่า” หึ... ปากดีนักนะมึง มันเองก็กวนตีนพอควร ยักไหล่ไม่ยี่หระใส่ผม เห็นแล้วมันน่าต่อยแบบคืนนั้นจริง ๆ
“ภคิน” ไปป์เขย่าแขนผม พูดเสียงลนลาน “เสียงดังไม่อายเค้ารึไงวะ”
“อายน้อยกว่าพวกชอบยุ่งกับแฟนชาวบ้านล่ะวะ”
“พวกมึงจะตีกันทำไมเนี่ย พอๆ ทำตัวเป็นปัญญาชนบ้าง”
“คงยากหน่อยว่ะ” ผมแสยะยิ้มอย่างเกลียดชัง “เพื่อนมึงมันพวกไม่มีปัญญา”
“ใครกันแน่ที่ไม่มี ทำตัวเหมือนพวกหมาหวงก้างไปได้ หรือกลัวว่า... จะไม่มีปัญญาดูแลของตัวเอง”
“มึงอยากโดนรึไง” กูอยากจะอัดปากเน่า ๆ นั่นเต็มทนแล้ว
“ก็ดี... เอาคืนที่มึงเล่นกูไว้คราวก่อนไง”
ผมจ้องตากับมันเหมือนสงครามประสาทที่รอให้อีกฝ่ายใช้กำลังก่อน แล้วตอนนั้นเอง...
“กูจะไปเรียนแล้ว!” ไปป์กระแทกจานอย่างอารมณ์เสีย แล้วเดินออกไปจากโต๊ะ ยังไม่ลืมที่จะโบกมือลาไอ้เหี้ยผมยาวนั่น อะไรกันวะ... มันโกรธผมเพราะเรื่องไอ้เหี้ยนี่อีกแล้วเหรอ? เห็นแบบนั้นผมก็รีบวิ่งตามอย่างไม่ลดละ จนมาจับแขนไว้ได้ทัน...
พอเห็นมันโกรธแบบนี้ จากที่หึง จากที่หวง กลายเป็นว่าความรู้สึกผิดมันประดังประเดเข้ามาในใจผมแทนซะแล้ว
ผมตกใจมาก เพราะไปป์แทบไม่เคยโกรธผมเลย ถึงมันจะปากเสีย แต่ผมรู้ว่ามันอดทนกับนิสัยแย่ ๆ ของผมได้ทุกเรื่อง เว้นเสียแต่เรื่องนี้... เรื่อง ‘เพื่อน’ ของมัน ถ้าผมเข้าไปแตะต้องแม้แต่นิดเดียว มันก็พร้อมที่จะต่อยหน้าผมสวนกลับเหมือนคืนนั้น พอคิดแบบนี้แล้วยิ่งทำให้รู้สึกแย่ไปกันใหญ่ สำหรับไปป์แล้ว ผมอยู่ตรงไหนในชีวิตมันกันนะ?
“ไปป์” ผมกระตุกแขนเสื้อมันเบา ๆ “โกรธกูเหรอ”
“เปล่า แค่คิดว่ามึงงี่เง่าไปหน่อย กูคิดว่าตอนนั้นเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ”
“ขอโทษ...”
ขอโทษที่งี่เง่าใส่ ไม่อยากให้โกรธ ไม่อยากให้เกลียด แต่ก็ไม่อยากให้มันเห็นใครสำคัญกว่าตัวเอง เห็นแก่ตัวจริง ๆ กู... ผมรู้ว่าตัวเองผิดที่หึงหวงมากไป มันเป็นสัญชาตญาณที่เกิดขึ้นจากความกลัว กลัวที่จะต้องสูญเสียมันไป แต่เอาเถอะ ในเมื่อไปป์บอกว่าไม่มีอะไร ผมก็จะเชื่อ จะพูดอะไรมา ต่อให้เป็นคำโกหก ผมก็จะเชื่อ ขอแค่มันไม่ทำสายตาแบบนั้นใส่ผมก็พอ
ผมไม่เคยชนะมันได้จริง ๆ ถึงไปป์จะบอกว่าผมเป็นพวกชอบเอาชนะ แต่มันไม่เคยรู้หรอกว่า... มันเป็นคนเดียวที่ผมยอมแพ้
พอเห็นอีกฝ่ายแอบหันไปอมยิ้มทางอื่น ผมก็เริ่มใจชื้นขึ้นมาบ้าง มันตอบผมสั้น ๆ “เออ...”
“เฮ้ย! คิน!”
ก่อนที่ผมจะอ้าปากพูดอะไรก็มีเสียงเรียกมาขัดซะก่อน เราหันไปทางต้นเสียงโดยไม่ได้นัดหมาย ไอ้ตุ้ย อดีตเพื่อนร่วมห้องของผมวิ่งออกมาจากโรงอาหาร “ว่าแล้วต้องเป็นมึง เห็นหลังไว ๆ”
“ทำไมช่วงนี้กูเจอมึงบ่อยจังวะ ไอ้ตุ้ย” ผมไม่พอใจเท่าไหร่ที่มันโผล่มาขัดจังหวะแบบนี้
“กูมีเรียนแถวตึกเรียนรวมว่ะ อ้าวเฮ้ย! เจอมึงอีกแล้วไปป์” ไอ้ตุ้ยชี้หน้าไปป์ด้วยสีหน้าตื่นเต้นเสียเต็มประดา ซึ่งไปป์ก็ตอบรับด้วยรอยยิ้ม
“เออ... หวัดดี” อีกแล้ว... มันยิ้มให้คนอื่นอีกแล้ว...
ผมถึงขั้นเก็บอารมณ์ไม่มิด และตอนนี้พยายามแผ่รังสีอาฆาตไล่ไอ้คนขัดจังหวะ แต่เหี้ยนี่ก็แม่งหน้าหนาชิบ ผมยกมือกอดอกขมวดคิ้วแล้วถามออกไปอย่างไร้มารยาท “แล้วที่เรียกนี่มีเหี้ยไร”
“อ๊อ! เกือบลืมเลย” มันเสือกฉีกยิ้มอารมณ์ดี “พวกมึงอยู่ด้วยกันพอดีเลย... ดีเหมือนกัน”
“มีอะไรเกี่ยวกับไปป์ด้วย?”
“ก็นิดนึงน่ะ” ไอ้ตุ้ยคว้ากระเป๋าสะพายด้านหลังมาเปิดแล้วล้วงเข้าไปหาอะไรสักอย่าง ก่อนจะกลับมาพร้อมกับกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ซึมรอยหมึกสีน้ำเงินนิดหน่อย แล้วยื่นมันมาให้ผม “เพื่อนที่คณะกูฝากมาให้ว่ะ มันแอบชอบมึงตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว คราวก่อนมันก็ให้กูมาถามว่ามึงเลิกกับแอมแล้วจริงมั้ย”
“เพื่อนมึง?”
“เออ... สวยนะเว่ย คนที่เป็นหลีดคณะกูตอนปี 1 อะ ถ้าเห็นรูปรับรองมึงจำได้แน่ ๆ” ไอ้ตุ้ยโบกกระดาษตรงหน้าเป็นเชิงรบเร้าให้รับไปซะ
“กูไม่เคยจำหน้าใครได้หรอก” ผมคว้ากระดาษตรงหน้าไว้ แล้วจงใจกำแน่น ๆ จนแทบเรียกได้ว่าขยำมันอย่างไม่สบอารมณ์ ผมไม่ค่อยชอบไอ้พวกที่มาวุ่นวายกับชีวิตแบบนี้เลยว่ะ และมันก็มีเข้ามาในชีวิตผมบ่อยมากซะด้วย ควงกันในมหาลัยอวดหน้าตาไปวัน ๆ แล้วยังไง? เจอคนหน้าตาดีก็นึกจะอยากได้เป็นแฟนขึ้นมา แบบนี้น่ะเหรอความรัก? มันเริ่มกันง่าย ๆ แบบนี้เลยสินะ ขนาดตอนผมคบแอม ผมยังพยายามที่จะ ‘รัก’ เธอเลย ถึงมันจะไม่สำเร็จก็เถอะ... ผมชักสีหน้าถามมันกลับ “ให้เบอร์กู ทั้ง ๆ ที่มึงก็รู้ว่ากูมีแฟนใหม่แล้วเนี่ยนะ”
ไอ้ตุ้ยหัวเราะแหะ ๆ “ก็เผื่อมึงเบื่อแฟนมึงไง”
มือขวากำกระดาษนั่นแน่นขึ้นจนอยากจะฉีกมันเป็นชิ้น ๆ แล้วตั๊นหน้าไอ้ตุ้ยแรง ๆ สักที ผมละสายตาจากหน้ามันมาจ้องหน้าไปป์ที่ยืนเงียบอยู่ด้วยสายตาจริงจัง เบื่องั้นเหรอ? ชาติหน้าเหอะมึง “ไม่เบื่อเว่ย!”
“โอเค ๆ เข้าใจแล้ว กูจะถือว่ากูให้เบอร์มันไปแล้วนะ มึงจะเอาไปทำอะไรก็แล้วแต่มึงเหอะ” เหมือนว่ามันจะรับรู้ถึงรังสีอำมหิตเลยรีบตัดบท ไอ้ตุ้ยกลับมาฉีกยิ้มเหมือนเดิม มันเป็นคนอารมณ์ดีตั้งแต่อยู่โรงเรียนแล้วล่ะครับ เพราะงั้นผมเลยหมั่นไส้มันนิดหน่อย
“แล้วที่บอกว่ามีอะไรจะถามเกี่ยวกับไปป์นี่คือ?”
“อ๊อ!” มันชี้หน้าพวกผมสองคน “กูได้ยินข่าวลือแปลก ๆ มา... เขาบอกว่ามึงเลิกกับแอมมาคบกับไปป์เหรอวะคิน?”
ไปป์สะดุ้งเฮือกเหมือนโดนเข็มแทง มันจะตกใจอะไรนักหนากับคำถามนี้ ในเมื่อคำตอบมันก็เห็นอยู่ทนโท่ ดีเหมือนกัน ไอ้ตุ้ยมันจะได้เอาไปบอกคนอื่นให้เลิกมาวุ่นวายกับกูซะที... ผมยักไหล่แล้วตอบไปตามตรง “ก็เห็นอยู่ว่า...”
“บะ... บ้าแล้ว! จะเป็นไปได้ไงวะ กูกับภคินเนี้ยนะ” คนที่เงียบอยู่นานโพล่งออกมาเสียงดังลั่น ผมตาเบิกกว้างมองหน้ามันอย่างไม่เชื่อหู... อะไรนะ? ไม่ได้เป็นอะไรกันงั้นเหรอ? แล้วเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นคืออะไร? ทั้ง ๆ ที่ผมมีผู้หญิงมาให้เบอร์ต่อหน้าขนาดนี้แล้วแท้ ๆ
ไม่เคยคิดจะหึง จะหวงกันบ้างเลยสินะ... มีแต่ผมฝ่ายเดียวที่คิดว่าตัวเองมีค่าขนาดนั้น
“เออ นั่นสิเนอะ กูก็ไม่น่าถาม... เฮ้ย! คิน! มึงจะไปไหนวะ”
ผมเดินออกมาจากตรงนั้นไม่อยากได้ยินอะไรจากปากมันอีก โกรธจนเลือดขึ้นหน้าไปหมด แสบคอ... แสบตา... ขอบตามันร้อนผ่าวไปหมด ไปป์วิ่งตามผมออกมาและใช้แรงเฮือกสุดท้ายคว้าแขนรั้งผมไว้ แล้วเรียกเสียงดัง “ภคิน!”
“......” ไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น ผมหลบสายตาไปมองทางอื่น... ถ้ามองหน้ามันตรง ๆ ผมอาจจะร้องไห้ออกมาตรงนี้ก็ได้ ความรู้สึกปวดร้าวทั้งอกมันตีกันไปมา ทั้งโกรธ... เสียใจ... ผิดหวัง... ทำให้เกิดคำถามผุดขึ้นในใจ
ในขณะที่ผมรักมันมากที่สุดในชีวิต... มันเคยรักผมบ้างไหมนะ?
“หันมาคุยกันก่อนสิ...” ไปป์เอ่ยด้วยเสียงสั่น ๆ กลัวเหรอ? ผมมากกว่ามั้งที่ต้องเป็นฝ่ายกลัว... ผมกลืนก้อนแข็ง ๆ ที่คอลงไป แล้วเค้นเสียงถาม
“อายมากเหรอ?”
“หา?”
ผมพลิกตัวกลับมาจ้องมันด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่อัดอั้นมานาน “อายมากสินะ ที่มีแฟนอย่างกู”
ตะโกนใส่หน้ามันเสร็จผมก็ไม่เหลือแรงจะทำอะไรแล้ว ไปป์ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นเบิกตากว้างด้วยความตกใจ นี่คงเป็นคำตอบสินะ... ผมก้าวขาเร็ว ๆ ออกไปจากตรงนั้น ไม่อยากอยู่แล้ว ขืนอยู่ต่อไปผมต้องร้องไห้ออกมาแน่ ๆ ผมเกลียดน้ำตา เกลียดความอ่อนแอในใจตัวเอง
สุดท้ายก็ต้องก้มหน้าเดินไป ปล่อยให้น้ำที่ดวงตากลั่นตัวหยดลงมาเท่านั้น...
..........................................................................
....................................................
..................................
...............
ควันบุหรี่ที่ลอยเอื่อยตรงหน้าค่อย ๆ จางหายไปในอากาศ เหลือไว้เพียงกลิ่นนิโคตินที่ปลายจมูก ซึ่งไม่ได้ช่วยให้จิตใจปลอดโปร่งขึ้นเลย ผมบี้ก้นบุหรี่ลงกับเศษกระดาษจนมันขึ้นสีไหม้เกรียม ก่อนจะหงายหลังลงบนพนักพิงอย่างหมดแรง... บางทีก็เหนื่อย บางทีก็ท้อ ทำไมนะ? ผมมันแย่มากเลยใช่มั้ย ทั้ง ๆ ที่คิดว่าอะไร ๆ มันเป็นไปด้วยดีแล้วแท้ ๆ
หรือมันจะเป็นแค่ความคิดเข้าข้างตัวเองของไอ้หน้าโง่ตัวนึง...
หึ... ไม่น่าด่าว่ามันโง่เลย ไอ้โง่ตัวจริงมันผมเนี่ยแหละ! บังคับไปป์มาตลอด บางทีผมก็ยังนึกสงสัยว่าที่เราเป็นแฟนกันแบบนี้ มันเกิดจากความดันทุรังของตัวเองฝ่ายเดียวใช่มั้ย... ทั้ง ๆ ที่มันเองก็ปฏิเสธมาตลอดแท้ ๆ
ที่เคยอยากจะถามว่าผมมีค่าแค่ไหนน่ะ? คงไม่จำเป็นอีกแล้วล่ะ... หลักฐานมันก็เห็น ๆ กันอยู่
พอคิดแบบนี้ขอบตาผมก็ร้อนผ่าวขึ้นมาอีกแล้ว... ตอนนี้ตาคงแดงไปหมดจนหลอกใครไม่ได้แล้วล่ะ ความรู้สึกเจ็บที่อกซ้ายเป็นตัวตอกย้ำได้ดี ว่ามันเจ็บแค่ไหนที่ต้องมารู้ความจริง ว่าผมเองก็ไม่ได้มีค่ามากมายไปกว่าคนอื่น ๆ ในชีวิตไปป์สักเท่าไหร่หรอก... กับมันที่พร้อมจะยิ้มให้คนทั้งโลกแบบนั้น ผมจะมีความหมายสักแค่ไหนกัน? ความห่วงใยที่ผมได้มา มันไม่ได้แตกต่างจากที่ไปป์ให้คนอื่นเลย...
มันแคร์คนทั้งโลก... แต่มันทำเหมือนไม่แคร์ความรู้สึกผม...
ผมกลับมานั่งอัดบุหรี่ในห้องเขียนแบบตั้งแต่ที่เดินออกมา งานที่ทำค้างไว้อย่างไรอย่างยังอยู่อย่างนั้น... ผมมันพวกแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวไม่ออกเสียด้วย หลายชั่วโมงก่อนมีใครคนหนึ่งในหัว ตอนนี้มันก็ยังคงอยู่ไม่หายไปไหน... ส่วนเพื่อน ๆ ที่อยู่ในห้องก็นั่งกันเงียบสนิท ไม่มีใครพูดอะไรออกมาดังไปกว่าเสียงกระซิบ ไอ้อาร์ทก็ไม่อยู่ ไม่รู้ไปไหนของมัน เออ... มันอินเลิฟนี่ ไม่ได้เป็นอย่างผม แม่งเอ๊ย
เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงงงงง
ผมถีบเก้าอี้ตรงหน้าไปไกล ๆ ให้พ้นสายตา ทุกอย่างมันดูรกโลกไปหมดเลย แม้กระทั่งตัวเองก็อยากจะให้หายไปจากโลก ผมควานเอากระดาษบนโต๊ะยัดลงกระเป๋าอย่างไม่กลัวว่ามันจะยับเลยสักนิด ผมโกรธ... โกรธมัน... แต่มากกว่านั้นคือโกรธตัวเอง! ไอ้กันกับไอ้โจ้ได้แต่นั่งมองนิ่ง ๆ รอจนยกกระเป๋าขึ้นคล้องคอนั่นแหละ กันถึงได้เอ่ยปากถาม
“กลับแล้วเหรอวะคิน”
“อืม... วันนี้กูกลับบ้านนะ” ผมตอบก่อนจะเดินออกห้องมา ฟ้าด้านนอกมืดสนิท เห็นสีดำนั่นแล้วอยากจะพ่นควันออกมา อยากอัดบุหรี่ให้มันตายไปเลย จะมีคนมาสนใจผมบ้างไหม? ยังไงคนที่อยากให้เลิกบุหรี่ก็ไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้วนี่
วันนี้ผมยังไม่พร้อมจะเจอหน้าไปป์ ผมเลยเลือกที่จะบิดกุญแจรถและมุ่งหน้าออกสู่ถนนเส้นที่ต่างออกไปจากทุกวัน บ้านผมอยู่ค่อนข้างไกลจากมหาลัยนิดหน่อย โชคดีที่ถนนเส้นนั้นรถไม่ติดมาก ใช้เวลาประมาณสี่สิบห้านาทีในการเดินทาง กว่าจะถึงปากซอยก็ล่อไปสามทุ่มกว่า
เพราะนั่งอัดบุหรี่อยู่ที่ห้องเขียนแบบนานไปหน่อย เลยมาถึงมืด ๆ ค่ำ ๆ แบบนี้ บ้านผมยิ่งอยู่ลึก ๆ เสาไฟฟ้าแต่ละต้นก็ตั้งห่างกันเหลือเกิน หนีงานที่เซเว่นด้วยแฮะวันนี้ แต่ผมไม่มีอารมณ์จะทำอะไรแล้ว...
น่าแปลกที่ผมกลับรู้สึกไม่ชินกับการขับรถคนเดียว... ทำไมกูต้องคิดถึงสัมผัสอุ่น ๆ จากมันตลอดเวลาวะ ขับรถคนเดียวมันเบา แถมไม่ต้องคอยระวังเข่าคนข้างหลังไปชนรถคันอื่นก็จริง ไม่ต้องกลัวว่าขับเร็วเกินแล้วคนข้างหลังจะกลัวก็จริง ไม่ต้องกังวล ไม่ต้อง ‘เป็นห่วง’ ใครทั้งนั้นก็จริง
แล้วทำไมกูต้องรู้สึกเศร้าขนาดนี้วะ... ก่อนหน้าที่จะได้เจอมัน นับครั้งได้ที่ผมจะปล่อยน้ำตาออกมา ด้วยความที่นิสัยไม่ดีเท่าไหร่ ในชีวิตผมเลยถูกคนอื่นผลักให้ล้มครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ผมเองก็พร้อมจะลุกขึ้นยืนโดยไม่เสียน้ำตาให้มันสมเพชหรอก ถ้าไม่รู้จักยืนด้วยตัวเองก็เท่ากับเราตายไปแล้ว แต่พอได้เจอกับมัน ผมกลับเสียน้ำตาให้มันเห็นไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง... รู้สึกพิเศษทุกครั้งที่มีมืออีกคู่ช่วยกอดในยามที่ถูกผลักลงมา ทำไมกันวะ พอคิดว่าไปป์เองก็ทำแบบนี้ให้กับทุกคน มันทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้มีอะไรที่พิเศษไปกว่าคนอื่นเลย...
ผมค่อย ๆ ชะลอความเร็วลงเมื่อเลี้ยวเข้ามาในซอยแคบ ๆ เผื่อว่าจะมีรถสวนออกมา เพราะมันมืดจนมองอะไรแทบไม่เห็น แล้วตอนนั้น...
เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงงงงง
แรงอัดจากด้านข้างทำให้ผมเกือบกระเด็น แต่โชคดีที่จับไอ้เน่าได้ทัน เลยแค่ล้มลงไปกองกับพื้น แขนขวาเต็มไปด้วยรอยถลอกสีขาวเป็นปื้น ๆ รอเวลาที่เลือดจะไหลซิบออกมา ผมรีบเงยหน้ามองคนที่ถีบรถผมเมื่อกี้...
“ไงมึง... ไม่เจอกันนานเลยนะ” ไอ้ผู้ชายหัวล้านพร้อมด้วยรอยสักเต็มแขนเหยียดยิ้มมาให้ มันยกเท้าขึ้นเหยียบแล้วกดลงมาแรง ๆ จนรถอัดตัวผมแรงขึ้น แต่ผมยังคงจ้องหน้าพวกมันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อย่าหวังว่าคนอย่างกูจะร้องโอดครวญ “กว่าจะจับได้นะมึง เล่นวนเวียนอยู่ถิ่นคนเยอะ หึ ๆ ๆ กว่าจะกลับมาบ้านได้ พวกกูรอแทบแย่”
“คันตีนอยากกระทืบใจจะขาดว่ะ ลูกพี่” มีตัวเหี้ยทั้งหมดสี่ตัว หมาหมู่ตามสันดาน... พวกมันแสยะยิ้มเหมือนรอเวลานรกนี้มานานแล้ว
“เฮ้ย! ไอ้หน้าหล่อ” ไอ้โล้นกระชากคอเสื้อผมขึ้นมาแล้วลากตัวผมออกมาจากซากไอ้เน่า “หล่อเหี้ยไรไม่มีตังมาคืนลูกพี่กูวะ หน้าอย่างมึงไปขายตัวให้อีพวกป้า ๆ สามสี่รอบก็ได้แล้ว”
ถุย!
ผมถุยน้ำลายใส่หน้ามัน แสยะยิ้มทุเรศ ๆ คืนไป แล้วกระโจนอัดใส่แก้มขวามันอย่างจัง จนไอ้หัวโล้นลงไปนอนกับพื้น “แล้วพวกมึงล่ะ ไอ้ห่า ไม่ลองขายตูดให้เสี่ยมึงมั่งเรอะ จะได้ไม่ต้องทำงานที่ใช้แต่แรงงานไม่พึ่งสมอง เหมือนควายเลยว่ะ... มึงว่ามั้ย?”
“ไอ้เหี้ย ปากดีนักเหรอมึง!” ลูกน้องมันคนนึงเตะอัดชายโครง แต่ผมกระโดดหลบได้หวุดหวิดเลยโดนแค่ถาก ๆ พอลูกพี่มันตั้งตัวได้ ก็ต่อยเข้ามาที่แก้มซ้ายผมทันที เชี่ยเอ๊ย... เจ็บสุด ๆ ไปเลยว่ะ ผมถุยน้ำลายเปื้อนเลือดลงบนพื้นถนน แล้วเตะคืนเข้าไปที่ท้องมัน
ต้องหนี... ต้องหนี... สัญชาตญาณการเอาตัวรอดที่ใช้มาตลอดชีวิตบอกผม ถึงพวกมันจะไม่ค่อยมีฝีมือนัก แต่แม่งเล่นหมาหมู่ สู้กันยังไงกูก็แพ้แน่ ๆ ผมพลิกตัวแล้วออกวิ่งทันที แต่ลูกน้องมันดันรู้ทัน เลยถูกเตะอัดเข้าที่น่องอย่างจัง... กลิ่นคาวเลือดที่คลุ้งในปากเริ่มทำให้เวียนหัว ผมกัดฟันสวนมันกลับ ในขณะที่โดนสารพัดเท้ารุมเหยียบที่ขาและหน้าท้อง
เขาว่าเมื่อเข้าใกล้ความตาย คนเราจะมีพลังขับเคลื่อนมหาศาล แม้ว่าจะหอบหายใจออกมาเป็นเลือด แต่กูยังไม่ยอมตายตรงนี้หรอกโว้ย! ผมใช้โอกาสที่พวกมันจิกหัวเอาแต่พร่ำด่าเหี้ยอะไรสักอย่างที่โสตประสาทผมไม่รับรู้ โขกหัวเข้ากับคางมันอย่างจังจนไอ้เหี้ยนั่นล้มตึงไปกับพื้น แล้วเหวี่ยงตีนอัดหน้าแข้งไอ้ห่าที่สะเออะมาเหยียบขาผมไว้ ผมรีบคลานไปกับพื้นอย่างอ่อนแรง ตามองแทบไม่เห็นอะไรแล้ว นอกจากเลือดสีแดงข้น ๆ ที่ไหลเยิ้มลงมา อ่า... หัวคงแตกไปแล้วสินะ
“เหี้ยนี่! ฤทธิ์เยอะนักใช่มั้ยมึง!” ส้นเท้าหนึ่งกดขยี้ลงบนหลัง ก่อนที่คนอื่น ๆ จะมาช่วยเตะซ้ำ ไม่ไหว... ตามองอะไรไม่เห็นแล้ว จากที่เห็นแต่เลือด ตอนนี้มันกลายเป็นสีขาวโพลนไปหมด ถึงแม้ว่าดวงตาจะพร่าเลือนสักแค่ไหน หูจะไม่ได้ยินอะไร แต่ถ้อยคำเหล่านั้นยังคงดังก้องอยู่ในหัวผม...
‘บะ... บ้าแล้ว! จะเป็นไปได้ไงวะ กูกับภคินเนี้ยนะ’
บางทีผมก็คิดนะ... โลกของผมมีแต่ไปป์คนเดียว แล้วโลกของไปป์ที่เต็มไปด้วยคนมากมายล่ะ
ถ้าคนคนนี้หายไปสักคน... มันจะสังเกตเห็นมั้ยนะ...
นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่วาบขึ้นมาในหัว ก่อนที่สติทั้งหมดจะดับวูบไป
TBC
ก่อนอื่นต้องขอโทษที่หายไปนานมากๆค่ะ จากที่บอกว่าสอบเสร็จวันที่12แต่กว่าจะมาต่อก็ล่อไปนานขนาดนี้แล้ว ขอโทษจริงๆค่ะ
คนเขียนไม่ได้อู้นะคะ ตอนนี้เขียนตั้งแต่สอบเสร็จแล้วแต่เป็นตอนที่แก้เยอะมาก เขียนลบๆมาหลายวันแล้วค่ะ ผู้จัดการไม่ให้ผ่านสักที(โยนความผิด)
ตอนที่แล้วทำให้เรารู้ว่ากระแสคู่รองมันมาแรงมาก ไว้เดี๋ยวจะเขียนกัญชา*เห็ดขี้ควายอีกนะคะ ไม่ได้ลดบทนะมีคนเข้าใจว่าจะไม่เขียนคู่รองแล้ว คนเขียนแซวเล่นค่ะ 555
PS.ตอนหน้าจะมาต่อให้เร็วขึ้นค่ะ ปิดเทอมแล้วมีเวลาแน่นอนค่ะ ขอบคุณที่ยังติดตามกันมาตลอดนะคะ หายไปนานคิดถึงคนอ่านมาก :กอด1:
-
:a5:
คินอย่าเพิ่งเป็นไปอะไรไปนะ!!!
น้อยใจไปป์เหมือนกัน :m16:
-
โอ้ววว มาม่าชามนี้จะอืดสักเพียงไรหนอ
สงสารคินที่สุดแล้ว
-
อึดอัดอ่ะ เข้าในอารมณ์คินนะ
อ่านไปก็อินไป คินน้ำตาไหลก็ไหลด้วย
พอเห็นคำว่า TBC น้ำตาไหลพรากเลย ค้างอ่ะ :z3:
-
ภคิณดราม่าก็เป็นเหมือนเหรอ??? เหลือเชื่อเนอะ คนที่เหมือนไม่คิดอะไรมากมาย คนที่มีหน้าตาเป็นอาวุธ...
แม่ม... ขี้งอนว่ะ เหมือนไม่ได้โกรธเมียนะ แต่เหมือนเฮียแกงอนอารมณ์อยากประชด
.....
ชั้น...เมนใครนะ ชั้นลืมละ = =''
-
ว้ากกก ตอนแรกหวานน้ำตาลขึ้นอยู่ดีๆ แล้วเชียว
เห็นใจภคินนะ หวังว่าน้องไปป์จะหายปากแข็งซักที
-
อะไรจะเหมาะเจาะปานนั้น
หนีเมียกลับมาบ้านเพื่อมาโดนยำตีน
น่าจะให้คินความจำเสื่อมนะไปป์มันจะได้รู้สึกซะบ้าง คงสะใจพิลึก
-
พี่คินอย่าเป็นอะไรนะ ไอ้พวกนั้นมันเป็นใคร
ไปป์รักคินไม่น้อยเลยนะ แต่เรื่องที่ต้องไปยอมรับว่าเป็นแฟนต่อหน้าคนอื่นมันก็ไม่ง่าย
ไปป์ยังมีเรื่องกังวลกลัวครอบครัวรู้อีกด้วย หลายคู่เป็นแฟนกันไม่เห็นต้องบอกใคร รู้กันสองคนก็พอ
-
โธ่ ภคินนน ฮือออ รู้นะว่าโมโหไปป์ แต่ทำไมเอาตัวไปรองรับหมัดเท้าอ้พวกนั้นอย่างนั้นล๊าา
-
หนีตอนไหนว้าาาาาาา
ทำไรพี่ภคินเนี่ยแย่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่ทำไมมันดราม่าโชยยยยยยยย ~
รออ่านคร้าบผมมม
-
หายไปหลายวัน กลับมาเล่นเอาปวดตับ
สงสารภคิน :sad4:
-
แงๆ :monkeysad: ตอนนี้มาดราม่าซะงั้น
น้อยใจจากไปท์แล้วยังมาโดนซ้อมอีก
-
อ้าาา ตอนถัดไปปป :z3: :z3: :z3:
ภคินดราม่า ไปป์รีบมาช่วยนะเฮ้ยย o7 o7
-
สงสารภคิน
-
โนววววววว ดราม่ามากกกกกก สงสารพี่ภคินสุดใจ จริงๆก็เข้าใจพี่ไปป์นะคะ แต่พี่ทำเกินไปนิดอย่างที่พี่ภคินคิดนั่นแหละ พี่ไปป์แคร์คนทั้งโลกมากเกินไปนะคะ
-
:sad4: คินช้ำทั้งตัวและใจ โอ้ยยยยยย น่าสงสารรรร
รีบมาต่อน้า
-
ไปป์จะรู้ตัวมั้ยว่าทำคินเจ็บแค่ไหน
ทั้งเจ็บใจ เจ็บตัวปางตายเลยทีนี้
โฮวววววววววววว สงสารคิน :sad11:
:L2: :L2:
-
:z3: ภคิน
-
กี่ครั้งแล้วไปป์ กี่ครั้งแล้วที่คินรู้สึกแบบนี้
-
อ๊าาาาาาาก ภคิน :sad11:
-
เวรกรรม ไปส์เอ้ย พี่เคยบอกแล้วถ้านู๋ยังทำท่าทีแบบนี้ ซักวันมันต้องเกิดปัญหา
คินพร้อมเข้าใจนู๋แต่นู๋ไม่เคยเข้าใจคินเลย
บางทีเหตุการณ์นี้จะทำให้ไปส์เข้าใจอะไรๆได้มากขึ้น "ถ้าไม่เกือบสูญเสียก็คงไม่เห็นค่าใช่ไหมครับไปส์"
อ่านไปน้ำตาไหลไปสงสารคินไป :m15: (ฉันมีค่าแค่ไหน ของพี่บอย อ่านไปฟังไปพร้อมกันอย่างอิน)
-
นอยด์ตั้งแต่อ่านคอมเม้นและ
รู้เลยว่าต้องดราม่า แงๆ (แล้วหล่อนจะไปอ่านก่อนทำไมยะ - -?)
แต่ไม่นึกว่าจะขนาดนี้ ฮือออออออออออ
ภคินเรตติ้งต่ำยังไม่น่าเศร้าเท่านี้เลย T_T
อยากให้เอาคืนไปป์บ้าง ให้รู้สำนึกไปเลย
แต่ก็นั่นแหละ จะรู้ก็ต่อเมื่อ เสียมันไปแล้ว
โว้ยยยยยยย งอลแทนภคิน น้อยใจว่ะ!
ค้างงงงงงงงงงงงง รอตอนต่อไปนะคะ ฮือๆ T3T
ปล.ภคินคงเหนื่อย....
-
:serius2: ขออย่าให้เศร้ามากกว่านี้เลย
-
ภคินนนนน สลบไปซะแล้ว ดูท่าทางเจ็บหนักซะด้วยดิ
แล้วใครจะมาช่วยเนี่ยยย เอาตัวส่งโรง'บาลที หมดหล่อกันล่ะทีนี้
ถ้าไปป์รู้เรื่องเข้าคงช็อกอ่ะทะเลาะกันแปปเดี๋ยวผ่านไปยีงไม่ทันครบวัน
มารู้ว่าภคินเจ็บหนักโดนซ้อมแบบนี้ เหตุผลส่วนหนึ่งมาจากตัวเอง หึหึ
คิดอะไรถึงจิตใจภคินบ้างนะไปป์ เฮ้อออออ คนอ่านปวดตับ
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วววววว โฮกกกกก คนเขียนสู้ๆน้า
:กอด1:
-
สงสารภคิน ดราม่ามาแล้ว อิอิ ชอบคร่า :z1:
-
สวัสดีเจ้าค่ะ เข้ามาลับๆล่อในๆบอร์ดนี้ได้หลายเดือนแล้ว
แต่ยังไม่มีโอกาสแสดงตัวเสียที :laugh:
เมื่อก่อนอยู่เด็กดีค่ะ แต่ตอนนี้กำลังปันใจให้ทีนี้ไปกว่าครึ่ง แอร๊ยยยยส์~
(มันบ้าค่ะ อย่าสนๆ กร๊ากกกกก)
เฮ้ยพี่คินนนนนนนน โน้ววววววว เจ็บปวดดดดดดดด
เฮียอย่าเป็นอะไรไปน้าาา เฮียรักษาจิ้นประตูหลังไว้น้าาาา :o12:
เตรียมรอมาม่าค่ะ ช่วงนี้อยากเสียน้ำตา :laugh: :laugh:
-
ฮือออ ใจร้ายอ่ะ... คินอย่าเป็นไรนะ :m15:
-
เย๋ย รวบรัดซัดโป้งเดียว ภายในตอนเดียว
อยู่ดีๆ ก็--- :a5:ซะงั้น
คินเอ้ย! ดูดีๆ คุยกันดีๆ
ไม่รัก ไม่คิดอะไรด้วย ไปป์จะให้ (จุด-จุด-จุด) ขนาดนี้รึขอรับ
แต่ก็นะ ไปป์ท่าทีแบบนี้ เป็นตูก็มีเม้งกันบ้างล่ะ
แง่มๆๆๆ คนอ่าน :z3:
-
ง่า คินน่าสงสารอะ
-
อ่านแล้วน้ำตาจะไหล T^T
สงสารภคินมาก น้อยใจจากไปป์แถมโดนซ้อมอีก พ่อคุณ!!
-
น้ำตาเกือบร่วง
ดีนะที่จบก่อน
-
พวกหัวโล้นนี่คือใครหว่า จำไม่ได้ = =;
-
อ้าววววววว ทำไมเป็นแบบนี้ :m31:
-
So sad ah!!!! Pipe what are you thinking!!?
-
มาม่าอีกชาม :z3:
บวกเป็ด
-
ไปป์ทำร้ายจิตใจภาคินอย่างแรงงงง
แต่คินต้องเข้าใจนะไปป์มันเป็นคนคิดเยอะ แล้วก็กลัว
-
มันค้างแบบเจ็บตับอะ สงสารภคินมากๆๆ คิดมากไปเองอะ :z3: :z3:
:เฮ้อ:ไปป์รีบมาช่วยภคินนะ
-
มันต้องคุยกันถึงเหตุผลว่าทำไมถึงบอกใครไม่ได้ และต้องเข้าใจกันทั้ง 2 ฝ่ายด้วย
-
ต่างคนต่างมีเหตุผล
ไปป์ก็รักภคินแหละ แต่แคร์สังคมมากไปหน่อย :เฮ้อ:
ภคินคนที่ไม่แคร์ใคร แต่แคร์ไปป์ที่สุดในชีวิต :เฮ้อ:
ภาวนาขออย่าให้ภคินเป็นอะไรไป :monkeysad:
-
สงสารภคิน :sad4:
ทำไมไปป์ทำอย่างนี้ เป็นแบบนี้ตลอดเลย :m16:
แคร์คนทั้งโลก แต่คนที่รักกลับไม่แคร์ :z3:
โป้งไปป์แล้ว :o12:
-
คินคิดมากกก :a5:
น้องไปป์เค้ารักออก แต่ซึน :L2:
-
สงสารคิน TT'
แอบน้อยใจไปป์เหมือนกัน
คินอย่าเป็นไรนะ TT^TT
-
สงสารคิน
-
โถ่ ตอนแีรกนึกว่าจะจบตอนด้วยรอยยิ้มซะอีก
อย่างนั้นต้อง
ต่อด่วนนนนนนนนนนนนน
-
ฮืออ รีบๆมาต่อนะค่ะ อยากให้ไปป์ยอมรับซะทีอ่ะ
ทั้ง ๆ ที่ ภคินก็รักไปป์ขนาดนั้น ไปป์จะกลัวอะไรล่ะ
ถึงจะอายก็เถอะนะ แต่ก็ซึนอย่างเดียว ไม่กล้าแสดงอะไรออกมา
งั้นถ้าภคินหายไปจริงๆ ไปป์ก็คงไม่รู้อะไรใช่มั้ยล่ะ? มีคนมากมายคอยดูแลอยู่แล้วนี่นา!
^^
^^
^^
อินจัดนะน่ะ 55
-
คนมันมีปมอยู่แล้ว ก็เลยกลายเป็นคิดไปใหญ่โต
สงสารภคินว่ะ ไปป์มันจะรู้บ้างไหมเนี่ยว่าแฟนแม่งเฮิร์ท
ทั้งใจกายแค่ไหนเนี่ย :monkeysad:
-
อย่าเศร้านานนะ :z3:
-
อ่านแล้วปวดใจหนึบๆน้ำตาจิไหลล
สงสารภคินจังเลย
เขารักของเขามากเจอน้องไปป์มาทำอย่างงี้
มันเจ็บนะอิหนู!!
อยากจะจับน้องไปป์มาตีก้นซะเลย
แคร์แต่คนรอบข้างจนลืมแคร์คนข้างกายใช้ได้ที่ไหนกันคะ
-
อ่านแล้วจะร้องไห้อ่ะ
คือเป็นเรา เราก็น้อยใจเหมือนกันนะ
สงสารภคิน ฮือออออออออออออออออออออออออ
-
ช๊อค!!!!
ไม่อยากกินมาม่า!!!!!!!
-
:sad4: ภคิน อย่าเป็นไรน่าาาา ฮือๆๆๆๆ
-
ทำไมไปป์ทำแบบนี้เนี่ย ไม่ชอบเลยอะ :angry2:
จะมีใครมาช่วยภคินไหมเนี่ย
ปล.อยากให้ไปป์รู้สึกผิดมากๆนะ ทำอะไรให้ชัดเจนมั่งสิ :เฮ้อ:
-
เฮ้ย.... :a5:
ภคินอย่าดราม่าดิวะ....น้อยใจอะไรไปป์มันมากมาย
แค่ที่ไปป์ยอมอยู่ทุกวันนี่...ก็พิเศษกว่าคนอื่นอยู่แล้วนะ
หรือไปป์มันไม่ชัดเจน :serius2:
ภคิน...อย่าเป็นไรมากน้า....แต่เดี๋ยวก็น่าจะรู้ว่าหนูไปป์น่ะห่วงตัวเองแค่ไหน :-[
:L2: :กอด1:ให้คนแต่งนะคร้า +1ให้ด้วยกับความงี่เง่าของภคิน
-
เอร้ยยย มาม่าชามโต
ตอนนี้สงสารคินมากกว่าดราม่าครั้งก่อนซะอีกT T อย่าเป็นอะไรไปน้า
ไปป์อยู่หนายยย
-
:sad5: :sad5: อย่าเป็นไรนะภคิน:sad5: :sad5:
-
คินอ่อนไหวมาก
แต่...โลกของคินมีแต่ไปป์จริงๆ
ขอให้คินอย่าเป็นอะไรเลยนะคะ :z3:
-
โอยยย
ภคิน อย่าเป็นไรนะ
เบนจะบ้าาา
-
มาพร้อมมาม่าเลยให้ตายสิ :z3:
-
เค้าเม้นไม่ออกอ่ะ :o12:
-
อะไรเนี่ย
ทำไมชั้นจำไม่ได้ว่าภคินเป็นหนี้ใครตั้งแต่เมื่อไหร่
เดี๋ยวต้องไปย้อนความจำอีกที
แต่เชื่อว่าตอนต่อไป ถ้าคินไม่เข้า ICU ซะก่อน ไปป์คงได้มาพยาบาลทั้งวัน
จนรักกันหวานฉ่ำกว่าเดิมแน่ๆ
-
:o12: :o12: :o12: คิน อย่าเป็นไรน่ะ
-
น้อยใจแทนคินอะ เข้าใจนะว่าไปป์แคร์คนอื่น แต่บางทีก็น่าจะแคร์ความรู้สึกคินก่อนน๊าาา :z10:
-
ฮี่ๆ เล่นเป้ายิงฉุบแก้ผ้า
ภคินกับไปป์อยู่ด้วยกันสองต่อสองน่ารักอ่ะ~
T^T เห็นใจคินอะ ทำไมไปป์ต้องทำเหมือนอายที่เป็นแฟนกันด้วย!
:sad4:
-
เฮ้อออออออ อย่าเป็นอะไรนะคินเอ้ยยยยยย
-
คินอย่าเป็นอะไรน้าาาาาา
มันก็น่าน้อยใจไปป์จริงๆว่ะ เหมือนยังไงๆก็อาย ไม่พร้อมให้คนอื่นรู้ว่าเป็นแฟนกับคิน TTTT
แต่หนูไปป์ก็ไม่ผิดนะลูก (?) โอ๋เอ๋ๆๆๆ คุยกันอีกรอบน่ะ
-
เราก็คิดว่าภคินจะเข้าใจไปป์แล้วเหมือนกัน
นี่ดันมาต้มมาม่าชามโตเชียว
ทั้งๆ ที่คุยกันบ่อยๆ แต่ก็ยังคิดไปเองได้อีก
แต่ละคน สงสัยคุยกันแต่ภาษากาย (หัวเราะ)
-
ดราม่า ไม่เอาาาาาาาาาาาา
-
สงสาร คินนนนนนนนนนนนนนนนน :m15:
ไปป์ คิดมากเนอะ :beat:
เห้อออออออออออออ
-
ชนวนดราม่าก่อเค้ามาเป็นลูกใหญ่ๆ .. ไปป์เอ๊ยยย ยย แล้วแกจะทำไง.. คินก็นะ ..
โอย ยย มีปัญหาเรื่องความละเอียดอ่อนแบบนี้ ท่าทางจะเคลียร์กันยาก.. เอาน่ะ อย่าเพิ่งตายก่อนนะคิน = =
ไปป์มันยังไม่ได้สารภาพรักเลย
-
ช่วงปิดเทอม ขอเป็นช่วงเวลาของความสุขได้มั้ยอ่ะ ไม่อยากกินมาม่าเลย
เป็นกำลังใจให้คนแต่งเหมือนเดิมนะครับ หวังว่าปิดเทอมแล้วคงได้อ่านเร็วขึ้น?
-
:serius2:อ้ากกกกกก มาก็มาม่าซะแล้ว
ใครมาช่วยภคินที :sad4:
แล้วโล้นนี้มันใครหว่า พลาดไปตอนไหนเนี่ย หรือ ออกมาใหม่ :a5:
-
อิสสะดราม่า=[]= ตะ ลึ่ง ตึ่ง โป๊ะ!!!!!!!!!//โดนแฟนคลับคินเสย
เม้นไม่ออกอ่ะ งืมๆ รอตอนต่อไปละกันเน้อออ ลุ้นให้คินเสียหล่อหน่อยๆ อิอิอิ
-
มาทีก็ค้างซะะะะะะ
ตอนเชอร์ก็น่าจะรู้แล้ว ไปป์หน้าบางแค่ไหน แล้วไหนจะหึงไม่เลือกอีก
รอบนี้ดวงตกขนาดนี้ ไปทำบุญ แกล้งไปป์และพี่เดียวดายให้น้อยลง
อาจจะดีขึ้นนะ
-
:monkeysad:ภคินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
มาม่าอีกแล้ว อิ่มจนอืดแล้วจ้า
ภคินที่รักน่าสงสาร ไปป์...ทำไมถึงพูดเช่นนั้น!!! :angry2:
-
อ่อย.....ดราม่าปวดตับเลย TT สงสารภคินนะค่ะ แต่เค้าว่าเค้าเข้าใจไปป์ว่ารู้สึกยังไงนะ...
จริงๆแล้วไปป์ก็ผิด... แต่ยังไงคนเรามีเหตุผลส่วนตัวเสมอนะภคิน ^^
ส่วนตัวคิดว่าไปป์น่าจะกลัวแล้วอายมากกว่า เพราะ...ไปป์ก็เคยไม่ชอบภคิน แล้วภคินก็เคยเป็นแฟน
กับแฟนเก่าของไปป์ คือมันน่าเขินจริงๆนะ แล้วยิ่งเป็นผู้ชายอีกด้วย พูดยากอ่ะ
ไม่ใช่ไม่รัก ไม่ใ่ช่ไม่แคร์ แต่แคร์สายตาคนทั่วไปมากกว่า อย่างที่เห็นว่าไปป์ก็เป็นแบบนี้...
มาแต่ไหนแต่ไรแล้วป่ะ... ฮ่าๆๆ คือเหมือนจะเข้าใจไปป์เหมือนกัน ^^ เห็นมีแต่คอมเม้นท์ว่าน้องไปป์(ของเรา)
ใจร้ายงู้งงี้งั้น แต่แหมลองมาเป็นตัวเองเนอะ คบสาวอยู่ดีๆไปเป็นแฟนกับผู้ชายที่เคยเป็นแฟนกับแฟนเราสะงั้นน่ะ
มันก็แปลกๆอยุ่ แต่เชื่อว่าสองคนนี้ต้องผ่านมันไปได้แน่ๆ !! แล้วภคินยังโดนเกรียนรุมแบบนี้อีก
รับรองว่าตอนหน้าไปป์ต้องมีอะไรพิเศษๆให้ภคินแน่อ่ะ 555555
-
ภคิน อย่าเป็นอะไรนะลูก อ๊ากกก มาม่าช่วงหน้าร้อน
-
อ่านตอนนี้จบ แล้วพบกับคำว่าโคตรค้าง 555+
-
เริ่มต้นแบบแฮปปี้ ลงท้ายกลับเศร้าซะได้
ภคินหวงไปป์เกิ๊น..แต่หนูไปป์ก็กำกวมอ่ะนะ พระเอกเค้าอยากบอกให้โลกรู้ว่าเรารักกันซะขนาดนั้น
แต่ก็นะ เข้าใจไปป์แหละ ยากที่ทุกคนจะเข้าใจเรื่องนี้ ให้เวลาไปป์หน่อยน้าภคิน
พระเอกตอนหลังอย่างเยินอ่ะ จะมีใครมาช่วยทันมั้ยเนี่ย น่าเป็นห่วงมากมาย
เจ็บตัวยังไม่เท่าเสียใจเรื่องความรักเลยเหอะ ภคินจริงจังกับความรักจริง ๆ เอาใจช่วยทั้งคู่เบย
ขอบคุณค่ะ
-
เจอแบบคินก็จุก เจ็บ จนไปไม่เป็นเหมือนกันนะ
แต่ก็แอบเข้าใจความกลัว ความกังวลใจของไปป์....กับเรื่องคบกัน
เข้าใจคินนะ...คงเพราะไม่เคยได้รับอะไรที่อย่างที่ใจปรารถนาเลย พอได้รับจากไปป์ แม้แค่เพียงความอ่อนโยนเล็กน้อย มันก็คงหวงอยากเก็บไว้เพียงคนเดียว
แต่สงสารคินอ่ะ มันไม่มีความมั่นคง มั่นใจะไรเลยในชีวิต และคนที่คินเห็นว่าเป็นโลกทั้งใบ เป็นชีวิตทั้งชีวิต กลับไม่มีความกล้า ความมั่นใจพอที่จะยอมรับว่า"คบกัน" ด้วยซ้ำ
รู้ว่าไปป์ก็รักคิน และยอมคินมากแล้ว
แต่ถ้าหากว่าคำว่ารักของไปป์ยังไม่ชนะแม้แต่ความกลัวของตัวเอง
มันก็จะทำให้คินเจ็บอย่างนี้ไปเรื่อยๆไม่มีวันจบสิ้น
ถ้าเป็นอย่างนั้น....ก็ปล่อยคินไปดีกว่ามั๊ย?
เจ็บ....แต่จบ
ไม่ใช่ค่อยๆเจ็บ....ค่อยๆทรมาน :o12:
-
:a5:
-
:sad4:ภคิน :sad4:
-
อ๊อกกกกกกกกกกกกกก ภคินนนนนนนน
ยังไหวอยู่ไหมเนี่ยยยยยยย !!!
ไปป์เอ้ย ได้เรื่องเลยเห็นมะเนี่ย =''=
-
คินนน อย่าเป็นไรนะ
ไปป์รีบมาง้อด่วนๆเลย
-
ดร่ามาโกออนอีกและเดี๋ยวนี้นักเขียนเป็นอะไรกันค่ะเสพความเจ็บปวดแทนข้าวกันไงในเล้ามีแต่มาม่าชามโตกันทั้งนั้นขอแบบอ่านแล้วยิ้มอะอยากมีความสุขค่ะ ไม่ใช่มานั่งเครียดสักวันฉันคงเส้นเลือดในสมองแตก
-
อ๊ากกกก อ่านรอบสองก็จะร้องไห้~
ทุกๆครั้ง ภคินมีคำถามในใจมาตลอด
และเลี่ยงที่จะไม่หาคำตอบ เมินที่จะสนใจ
แต่ตอนนี้ ภคินก็สามารถตอบมันได้ด้วยตัวเอง
เพียงแค่ประโยคๆเดียวของไปป์ เฮ้อ หม่นจิต
ปล.อัยย๊ะ! เม้นรอบสอง กร๊ากกก~
-
คินนนนนนนนนนน
อ๊ากกกกกกกกกกกก!!!
อย่าเป็นอะไรนะ
-
:sad4:
สงสารภคินอ่ะ คือภคินเป็นฝั่ง ผช ใช่มะ การที่ไปป์ทำแบบนี้มันก็เหมือนกับการไม่มั่นใจในตัวภคินอ่ะ
เหมือนไปป์ไม่ได้ภูมิใจที่มีภคินเป็นแฟน เป็นเราเราก็รู้สึกนะว่า ถ้าไม่ได้ภูมิใจที่จะบอกใครว่าเป็นแฟนกัน ก็ไม่ต้องเป็นดีกว่า
แต่ไปป์มันก้นะ มันโดนรุกนิ่ คือถ้ายอมรับไปก้แสดงว่าประกาศกับชาวบ้าน กูโดนเสียบ
ยังไงมันก็อาย 555+
แต่ตอนท้ายนี่เริ่มไม่ไหวนะดราม่าแรงมาก จอร้องอย่าให้ภคินเป็นอะรไมากเลย
แต่คิดว่าถ้า่ผ่านเรื่องนี้ไปได้ อะไรมันต้องดีขึ้นแน่ ๆ เลยเนอะ
-
ภคินนนนนนนนนนนนนนนนนนของฉานนนนนนนนน(ตั้งแต่ตอนไหน)
อย่าเป็นอะไรไปนะ T^T คนเขียนอย่าเขียนให้ภคินช้ำในช้ำนอกตายไปซะก่อนล่ะ
-
เจ็บจี๊ดดดขึ้นมาทีใจเลยอ่ะ :m15:
-
สงสารคินจังเลย :monkeysad:
-
จบตอนอย่างเศร้าอะ ดราม่ารออยู่
คินอย่าเป็นอะไรมากนะ อย่างนี้เรียกว่าคิดมากไปหรือเปล่า :เฮ้อ:
-
โอ้ยยย ดราม่ามากกก
อ่านแล้วเจ็บหัวใจที่สุดเลย
คินอย่าเป็นอะไรนะ T_______T
-
:เฮ้อ: ภคินน่าสงสาร แต่ไปป์ก็ไม่ใช่คนที่ไม่รักคิน รักมากเหมือนกัน :pig4:
-
:a5:
:serius2:
-
ไปป์รู้สึกผิดสุดๆแหงมๆ
-
ภคิ๊นนนนนนนน อย่าเพิ่งเป็นอะไร เดี๋ยวไปป์เป็นม่าย :z3:
-
เข้าใจความรู้สึกไปป์นะ...แต่ก็สงสารภคินมาก คนที่ไม่ค่อยแคร์กับคนทั้งโลกน่ะเวลามีใครที่สำคัญสำหรับตัวเองจริง ๆ ก็จะยึดติดจนขาดไม่ได้ น้อยใจถ้าถูกละเลยเหมือนไม่มีความสำีคัญ
คิดว่าถ้าไม่มีใครผ่านมาช่วยทัน...ภคินรอดยากแน่ ๆ ไปป์คงต้องเริ่มทบทวนจริง ๆ จัง ๆ ซักทีว่าตัวเองพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับความจริงหรือจะหนีปัญหาไปเรื่อย ๆ โดยที่ทำร้ายความรู้สึกของคนที่รักไปอย่างนี้
-
รออยู่นะเคิ้บบบบบบ. สงสารภคินอา~~~. ไปป์ เข้าใจคินหน่อยยยยยยย
-
:a5:
หนูไปป์ลูกแม่ ทำไมพูดแบบน๊านนนน
รีบๆไปหาภคินเลยนะ!!
ภคินอย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ :sad4:
-
สงสารคิน อย่าเป็นอะไรมากนะ
:m15:
-
อุว๊ากกก พี่คิน จะไปช่วยเดี๋ยวนี้แหละ รอก่อนน้า อยากแปลงร่างไปช่วยจังเลยโฮๆๆๆ
-
:เฮ้อ: ชีวิตภคินช่างมีแต่ปัญหาจริงๆ ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นคนก่อ แล้วเมื่อไหร่จะใช้หนี้(ไอ่หัวล้าน)มันหมดฟระเนี่ย
เข้าใจความรู้สึกภคินนะ ว่าทำไมคิดมากและขี้น้อยใจกับไปป์แบบนี้ เพราะรักมาก หวงมาก ก็ในชีวิตนี้ไม่เคยรักใครมาก่อน
แล้วบางที คงคิดว่าทุกวันนี้ที่คบกันเพราะดันทุรังลากไปป์มาให้คบกันแบบตกกระไดพลอยกระโจนละมั้ง
เลยไม่ได้มองมุมของไปป์ว่าที่จริงแล้วก็รักภคินเหมือนกัน
แต่ก็นั่นแหละนะ น้องไปป์ถ้าหนูจะแคร์คนทั้งโลกสักวันหนูจะสูญเสียคนที่หนูรักอ่ะนะ
ก็เลือกเอาละกัน จะเอาใจใ่ส่คนทั้งโลก หรือจะเอาใจใส่คนที่เรารัก แล้วก็คงต้องหัดยอมรับความจริงบ้างไรบ้าง
ถ้าเกิดภคินถอดใจขึ้นมาแล้วไปป์เอ๊ยยย หนูจะยังแคร์คนอื่นอีกหรือเปล่า เฮ้อออออ :เฮ้อ:
.... สรุปเหมือนสองคนนี้ Miss communication อย่างแรงนะ ตรูจะอินเกินไปแระ :a5:
-
อ่านพาสของคินกับไปป์แล้วเทียบกัน มันทำให้รู้สึกว่าไปป์ก็มีความคิดของไปป์ คินก็มีความคิดของคิน จนทำให้มันไม่เข้าใจกัน ต่างคนต่างคิดไปเอง ไปป์ไม่เข้าใจคิน และคินก็ไม่เข้าใจไปป์ ทำไมสองคนนี้ไม่เคยที่จะคุยกันแบบจริงจังบ้างเลยน่ะ มันอาจจะเข้าใจกันมากขึ้นก็ได้ว่าไปป์รู้สึกไง คินรู้สึกไง :monkeysad:
ปล.หนู๋ไม่ชอบมาม่าาาา :sad4:
ปล2.คินอย่าเป็นอะไรน่ะ :กอด1:
-
พาร์ทแรกกับพาร์ทหลัง มันต่างกันไปมั้ย
ภคิน อย่าดราม่าหนักกว่านี้เลยนะ
-
ทั้งสองคนรักกัน แต่ต่างคนต่างมีความคิดความเข้าใจเป็นของตัวเอง โดยไม่เคยพูดคุยหรือทำความเข้าใจให้ตรงกัน
ภคิน รักและยึดติดกับไปป์มาก เลยเกิดความระแวงกลัวว่าจะสูญเสีย เกิดความไม่มั่นใจเก็บมานานมากจนเป็นแผล
ไปป์ มันก้อรักภคินนะ แต่ไม่ค่อยแสดงออก อาจจะมาจากที่ไปป์มันชายแท้ไม่ได้บอร์นทูบีคงจะยากที่จะต้องประกาศตัว การแสดงออกมันเลยเหมือนไม่แคร์
ไปป์ค่อนข้างแคร์ครอบครัวคงกลัวพ่อแม่ผิดหวัง แถมมันขี้นินทาคงกลัวคนอื่นจะนินทามันเหมือนที่มันทำ
ภคินอย่าเป็นอะไรนะ ลองกลับมาปรับความเข้าใจกับไปป์ จะได้รู้ว่าไปป์มันก้อรักภคินไม่น้อยไปกว่าภคินรักไปป์เลย
-
:o12: :o12:
-
เมื่อไหร่จะมาต่อ ฮือออ!!
เค้ารอมาหลายวันเเล้วอ่ะ!
ภคิ๊น!
-
:sad4: :sad4: :sad4:
-
Room 52
ลมหายใจแผ่วติดกลิ่นยาฆ่าเชื้อเป็นสิ่งแรกที่ผมรับรู้...
หัวสมองขาวโพลนไปหมด ไม่รู้ที่มาที่ไปของอะไรทั้งนั้น ลองพยายามขยับนิ้วช้า ๆ ซึ่งก็พบว่ามันปวดระบมอยู่พอสมควร ยังดีที่รู้สึกเจ็บ ขอบคุณสำหรับความเจ็บ... มันทำให้ผมรู้ว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่
หายใจเข้าออกช้า ๆ ค่อย ๆ สูดอากาศให้เต็มปอด เมื่อออกซิเจนไหลเข้าสู่สมองอย่างเต็มที่ ผมก็เริ่มจะนึกถึงเหตุการณ์ก่อนจะสลบไปขึ้นมาได้... ผมกำลังจะกลับบ้าน ใช่แล้ว แล้วก็ถูกดักซ้อมในซอยแคบ ๆ นั่น แล้วต่อจากนั้นมันเกิดอะไรขึ้นวะ? ผมพยายามจะขืนตัวลุกขึ้นนั่ง แต่พอขยับขาปุ๊บ ความปวดแปล๊บก็แล่นขึ้นมาถึงไขสันหลัง อ่า โดนพวกมันเหยียบซะขนาดนั้นไม่เจ็บก็เกินไปแล้ว
ทั้ง ๆ ที่หนีมาได้ตลอดแท้ ๆ แต่ตอนนั้นผมพลาดเองที่ทำอะไรไม่ได้คิดหน้าคิดหลังให้ดีเสียก่อน ทั้งความโกรธ ทั้งความน้อยใจมันมากระตุ้นให้ตัดสินใจพลาด เลยโดนพวกมันยำตีนซะได้ มือซ้ายของผมเริ่มควานหาสิ่งที่มักจะอยู่ข้างกายเสมอทุกครั้งที่ตื่นนอน มันเป็นความเคยชินที่ไม่รู้ว่าติดเป็นนิสัยตอนไหน แม้ว่าการขยับเคลื่อนไหวร่างกายมันจะทำให้รู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมาที่ช่วงอก แต่ผมก็ยังพยายามควานหาสิ่งนั้นต่อไป และสุดท้ายสิ่งเดียวที่พบก็คือ... ความว่างเปล่า
กว่าจะรู้ตัว... น้ำตาผมก็ไหลออกมาอีกแล้ว
ผมเกลียดตัวเองเวลาอ่อนแอแบบนี้ที่สุด เคยคิดว่าตัวเองเข้มแข็งมาตลอด นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีเรื่องชกต่อยอย่างนี้ ไม่ว่าจะมีบาดแผลมากมายแค่ไหน จะเจ็บปวดสักเพียงใด ทุกครั้งที่ลืมตาผมก็จะกัดฟันแล้วลุกขึ้นมาได้ด้วยตัวเองเสมอ แต่ทำไมคราวนี้ถึงได้ลุกไม่ขึ้นกันวะ ไอ้คิน... มึงแม่งโคตรอ่อนเลยว่ะ
“ไปป์...” ผมครางชื่อคนที่ควานหามานาน และคนที่ผมเรียก... เขาก็ไม่ได้อยู่ตรงนี้
ห้องพักในโรงพยาบาลนี่มันขาวจริง ๆ แฮะ... ผมหรี่ตาลงเล็กน้อยเพื่อให้ดวงตาคุ้นชินกับแสงจากไฟนีออน ก่อนจะเหลือบมองออกไปผ่านรอยแยกของผ้าม่านที่มีแสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามา ผมไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว วันที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ผมไม่ค่อยได้นอนโรงพยาบาลนักหรอก มีแผลนิดหน่อยเลีย ๆ เอาก็หาย คราวนี้ท่าจะอาการหนักจริง ๆ ยิ่งเห็นขาขวาของตัวเองถูกดามด้วยเฝือกเรียบร้อย ยิ่งตอกย้ำถึงความเจ็บที่ได้รับ ผมปาดน้ำตาโง่ ๆ ก่อนจะมองสำรวจไปทั่วบริเวณห้อง เป็นจังหวะเดียวกับที่ประตูห้องน้ำเปิดออกมา
“คิน!” แม่ปิดปากด้วยความตกใจที่เห็นผมลืมตาขึ้นมาแล้ว เธอรีบโผเข้ามาเกาะที่ขอบเตียง ลนลานคว้ากริ่งเรียกพยาบาลมากดเป็นการใหญ่ “คะ... คุณหมอคะ ลูกดิฉันฟื้นแล้วค่ะ”
“แม่...” ผมเรียกเธอเบา ๆ ฝ่ามือสั่นระริกนั้นเอื้อมมาสัมผัสมือที่มีแต่รอยแผลของผมแล้วยกขึ้นแนบที่ข้างแก้ม ดวงตาของแม่แดงก่ำและยังหลงเหลือคราบน้ำตาให้เห็น แย่จัง ผมทำให้แม่ต้องร้องไห้ซะแล้ว... แม่พร่ำบอกกับผมซ้ำ ๆ “ไม่เป็นไรแล้วนะลูก... ไม่เป็นไรแล้ว”
“ผมมาโรง’บาลได้ไง?”
“ลุงแช่มแกไปเจอลูกกำลังโดนทำร้าย ลุงแกเลยตะโกนเรียกชาวบ้านแถวนั้น ไอ้พวกนั้นเลยตกใจหนีไปแล้วล่ะลูก...” เธอลูบหัวผมเบา ๆ อย่างอ่อนโยน “ขวัญเอ๊ยขวัญมา...”
ผมหลับตาลงรับไออุ่นจากแม่ แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ ก่อนที่หมอจะมาเข้ามาขอตรวจอาการโดยรวม แต่นั่นก็พอจะทำให้จิตใจที่บอบช้ำได้มีชีวิตขึ้นมาบ้าง...
“หัวแตกเย็บสามเข็ม ซี่โครงหักสองซี่ ขาขวาหักต้องเข้าเฝือกดามไว้ นอกนั้นไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงครับ หมอตรวจสมองให้แล้ว ไม่ได้รับการกระทบกระเทือนอะไร ส่วนใหญ่จะเป็นบาดแผลภายนอกมากกว่า” คุณหมอแก่ ๆ สวมแว่นท่าทางใจดีส่งยิ้มให้ผม ส่วนพยาบาลข้าง ๆ ก็จดบันทึกลงรายงาน “ลูกต้องพยายามไม่ขยับตัวให้มากนะ”
“ครับหมอ” หมอพูดซะผมรู้สึกเหมือนเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ เลย...
“ขานี่ดามไว้แล้ว ถ้าไม่ไปทำอะไรแผลง ๆ ก็คงไม่เป็นไร หมอเป็นห่วงเรื่องซี่โครงนิดหน่อย ถ้าลูกออกแรงหรือเคลื่อนไหวมาก มันมีสิทธิ์บอบช้ำได้ แต่ตามปกติร่างกายสามารถประสานซี่โครงให้ตัวเองได้อยู่แล้ว นอนพักที่นี่สักอาทิตย์นึงอาการก็น่าจะดีขึ้นมากแล้วล่ะลูก”
“ขอบคุณมากครับหมอ” ผมพยายามรีบยกมือไหว้ แต่ก็เจ็บมือนิด ๆ เพราะเส้นเอ็นยังตึงอยู่ คุณหมอรับไหว้แล้วหันไปพูดกับแม่ผม
“ไม่ต้องห่วงครับ... ไม่นานก็หายแล้ว หมอเป็นห่วงเรื่องสาเหตุมากกว่า ถ้าคุณแม่ต้องการใบรับรองแพทย์สำหรับใช้แจ้งความ บอกหมอได้เลยนะครับ”
“ค่ะ... ขอบคุณค่ะ”
“หมอไปก่อนนะครับ ถ้ามีอะไรก็เรียกได้เลยครับ” ว่าแล้วหมอก็เดินออกไป ปล่อยให้พยาบาลสาวเปลี่ยนน้ำเกลือและฉีดยาแก้ปวดให้ผมสักพัก เธอบอกว่าจะมีอาการง่วงเพราะฤทธิ์ยาเล็กน้อย แล้วเธอก็ขอตัวออกไปจากห้อง แม่ผมถอนหายใจออกมาเบา ๆ ทำลายความเงียบ
“คิน...”
“ครับแม่”
“ไปทำอะไรมาลูก... ทำไมถึงได้โดนเขาซ้อมมาแบบนั้น” แม่ถามผมด้วยน้ำเสียงและแววตาอันสั่นเครือ ฝ่ามือเล็ก ๆ ของแม่กุมมือผมเอาไว้แล้วบีบเบา ๆ ด้วยความห่วงใย “รู้มั้ย... แม่ใจจะขาด... ตอนที่เห็นสภาพลูก ละ... เลือดเต็มเลย ละ... แล้ว... ลูกก็หายใจ...”
“ขอโทษครับ...” แม่พูดอะไรต่อไม่ได้แล้ว เพราะเธอปล่อยโฮออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ผมพยายามยกมือขึ้นช่วยปาดน้ำตาให้แม่... มันเจ็บนะที่ต้องเห็นแม่มานั่งร้องไห้ รู้สึกผิดที่ทำให้แม่ต้องเป็นห่วงขนาดนี้
แต่ในความรู้สึกผิดนั้น ผมสัมผัสได้ถึงบางสิ่ง... แม่ร้องไห้ให้ผม... แม่เองก็รักผมสินะ... ผมเองก็สำคัญสำหรับแม่สินะ...
การได้รับความรักมันรู้สึกดีจริง ๆ
แม่แนบแก้มลงกับผ่ามือของผมเบา ๆ ต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะยอมสงบลงได้ เธอเริ่มตั้งสติและหายใจเข้าออกช้า ๆ ก่อนจะเอ่ยต่อ
“มันบอกว่า... ลูกติดหนี้เจ้านายมัน” แม่ปาดน้ำตาแล้วเริ่มทวงถามความจริง “คิน... ลูกไปทำอะไรมา บอกแม่ได้มั้ย?”
“.........” ผมไม่อยากตอบอะไรทั้งนั้น ถ้าคำตอบมันจะทำให้แม่รู้สึกแย่ไปมากกว่านี้ แต่แม่ก็ไม่ยอมแพ้ เธอค่อย ๆ จับใบหน้าผมให้หันไปเผชิญหน้ากันตรง ๆ
“บอกแม่มาเถอะลูก... ใครทำอะไรลูก?”
“แม่...” ผมคราง “ผมจัดการเรื่องนี้เองได้... แม่อย่าเครียดเลย”
“ไม่! แม่ทำให้ลูกลำบากมามากพอแล้ว แล้วนี่คินเจ็บตัวถึงขนาดนี้... จะบอกให้แม่อยู่เฉย ๆ ได้อีกเหรอลูก” เธอเอื้อมมือมาลูบแก้มผม เอ่ยด้วยเสียงสั่น ๆ ออกมา “บอกแม่มาเถอะนะลูก”
ผมก้มหน้าลงหนีความผิด รู้อยู่แก่ใจว่าเรื่องนี้ตัวเองผิดเต็มประตู ไม่อยากให้แม่รู้ว่าตัวเองดื้อขนาดไหน... แต่ในเมื่อมันมาถึงขั้นนี้แล้ว ตัวผมเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเหมือนกัน “ผม... ผมติดหนี้เจ้านายมันจริง ๆ ครับ”
สีหน้าแม่ดูตกใจพอควร “เยอะมั้ยลูก... เสี่ยเฮงใช่มั้ย?”
“ครับ...” ผมพยักหน้า “เงินต้นผมจ่ายมันไปหมดแล้ว... ที่เหลือก็มีแต่ดอก...”
“เท่าไหร่ลูก แม่จะไปจ่ายให้เสี่ยมันตอนนี้แหละ” ผมเห็นแววตาโกรธลุกโชนขึ้นมาในดวงตาคู่นั้นของแม่ เลยต้องรีบบีบมือแม่เบา ๆ เพื่อให้แม่ใจเย็นลง
“ผมจะหามาจ่ายเองครับ แม่ไม่ต้องหรอก”
“คิน” แม่พูดเสียงเข้มแล้วจ้องลึกเข้ามาในตาผม “ให้แม่ได้ทำหน้าที่ของแม่บ้างเถอะลูก”
ความเงียบชั่วขณะเกิดขึ้นในห้อง ไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้น ผมกับแม่ยังคงจ้องตากันเงียบๆ แม่ทำได้เพียงรอคอยคำตอบจากผมเท่านั้น แววตาของเธอดูเว้าวอนเหลือเกิน... แม่คงจะคิดมากว่าเธอไม่เคยได้ทำอะไรให้ผมเลย ซึ่งผมก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าตัวเองก็คิดอย่างนั้นเช่นกัน ตลอดเวลาที่ผ่านมาแม่สนใจแต่ลุงชาติ ทุกครั้งที่ผมล้มลง แม่ไม่เคยเหลียวกลับมามอง แม่เดินไปข้างหน้ากับคนที่แม่รักเสมอ... และนั่นก็สอนให้ผมลุกขึ้นมาสู้กับปัญหาด้วยตัวเองมาตลอด
แต่ในตอนนี้... แม่กำลังยื่นมือเข้ามา เพื่อช่วยฉุดดึงให้ผมลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง...
“...สามหมื่นครับ”
“ขอบคุณนะลูก...” เธอยิ้ม...
เราสองคนไม่ค่อยได้พูดอะไรกันมากมายอยู่แล้ว อาจะเป็นเพราะความห่างไกลกันเสียจนคุ้นชิน เลยทำให้ต่างฝ่ายก็ต่างไม่เคยเรียกร้องให้อีกฝ่ายทำอะไรให้เลย ผมไม่เคยร้องขอให้แม่ทำอะไรให้ แม่ก็ไม่เคยขอร้องให้ผมทำอะไรให้ เรามีชีวิตเหมือนยืนกันคนละฝั่ง และออกเดินไปตามทางของตัวเองเสมอมา
ใช่... ผมเคยคิดว่าแบบนั้นก็ดีแล้ว จนกระทั่งวันที่ได้สัมผัสความอบอุ่นจากอ้อมกอดของแม่เป็นครั้งแรก ทำให้รู้ว่าผมไม่ได้เดินออกไปจากตรงนั้นเลย ในขณะที่คิดว่าตัวเองเดินห่างมาไกลแล้ว แท้จริงผมยังคงเดินย่ำอยู่กับที่... อยู่ข้าง ๆ แม่เสมอ รอคอยเธอมาตลอด อยากได้ความรัก... อยากให้แม่ ‘รัก’
และในวันนี้... แม่มาขอให้เธอได้ทำอะไรเพื่อผมบ้าง มือนั้นของแม่ที่ยื่นมาตรงหน้า... จะให้ผมปฏิเสธได้อย่างไรล่ะ ในเมื่อ... ผมเองก็โหยหามาตลอด
“ขอบคุณครับแม่...” แม่ลูบหัวผมเบา ๆ และไม่พูดอะไรอีก...
นี่จะเรียกได้ว่าผมกับแม่พัฒนาไปอีกขั้นหนึ่งก็คงจะได้ล่ะมั้ง... แต่ผมก็ยังปิดความลับเรื่องที่ผมกู้เงินเหล่านั้นมาให้แม่ใช้ บางส่วนก็เอาไปจ่ายค่าอุปกรณ์การเรียนของคณะ เพราะทำโมเดลแต่ละครั้ง แม้ว่าจะหารเงินกันมันก็แพงอยู่ดี อย่าให้แม่รู้เลย... เดี๋ยวจะรู้สึกผิดต่อผมไปมากกว่านี้ ก่อนหน้านี้ผมก็เคยมีเรื่องกับพวกมันแล้ว ครั้งนั้นไปป์มันก็มาช่วยเอาไว้เหมือนกัน ตอนนั้นแม่งโดนต่อยตาบวมด้วยแหละ ตลกชะมัด แย่ว่ะ... คิดถึงมันขึ้นมาอีกแล้ว
ไม่นานนักอาหารสำหรับคนไข้ก็มาถึง แม่อาสาป้อนข้าวให้ผม แม่เล่าว่าผมหลับไปหนึ่งวันเต็ม ๆ จากนั้นก็ชวนผมคุย ถามอะไรนิด ๆ หน่อย ๆ เกี่ยวกับเรื่องที่มหา’ลัย แต่ก็ไม่มีเรื่องของคน ๆ นั้นหลุดออกมาจากปากแม่สักคำ มันจะรู้มั้ยนะว่าผมหายไป... จะสนใจกันบ้างมั้ย? คุยกันได้สักพักแม่ก็บอกกับผมว่า แม่มีเงินส่วนหนึ่งที่เก็บเอาไว้ได้สักพักแล้ว คงจะพอจ่ายดอกให้ผมได้อยู่ แล้วแม่ก็ขอตัวออกไปสะสางเรื่องนี้ให้เรียบร้อยเสียก่อน
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังเสียงประตูปิดลง รู้สึกแปลก ๆ ที่มีคนมาช่วยเหลือเวลาลำบาก... แต่ทำไมทีไปป์ผมยังอยากให้มันทำนู่นทำนี่ให้ตลอดเวลาเลยล่ะ ผมนี่ท่าจะบ้าเนอะ คิดแล้วก็ค่อย ๆ ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาดู มันเต็มไปด้วยบาดแผลเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ก็ทำเอาผิวหนังตึงด้วยสะเก็ดแผล ทำให้ขยับตัวไม่ค่อยถนัดเอาเสียเลย แย่ว่ะ... แบบนี้จะไปทำโปรเจ็คต์กับเพื่อนได้ยังไง จับดินสอเขียนแบบยังไม่ไหวเลยมั้ง ให้ไปถือคัตเตอร์กรีดกระดาษหนา ๆ มีหวังตายแน่ ๆ ไหนจะอาการปวดที่ซี่โครงแล้วยังขาขวาที่อยู่ในเฝือกอีกล่ะ? คิดได้แบบนั้นผมก็พยายามเอื้อมมือไปคว้ามือถือที่วางไว้บนโต๊ะข้างเตียงมากดโทรออก ตอนขยับตัวปวดระบมไปทั้งช่วงอกเลย ผมแนบหน้าลงกับหมอนทับโทรศัพท์ รอสัญญาณจนมีคนมารับ...
“ไอ้อาร์ท” สาบานได้ว่าเป็นการคุยโทรศัพท์ที่ไร้มารยาทมาก ซึ่งกูไม่แคร์
“ครับ? ยังมีชีวิตอยู่อีกเหรอ คิน” ไอ้เหี้ยนี่ก็ไร้มารยาทพอกันล่ะวะ ยอกย้อนได้เจ็บแสบเลือดซิบ
“โทรมาจากสวรรค์มั้ง ไอ้เชี่ย”
“ฮะ ๆ ๆ งั้นคงต่อสายผิดแล้วล่ะ” ไอ้อาร์ทพูดกลั้วหัวเราะ “คินตัวจริงต้องต่อสายมาจากนรกสิครับ”
“พอ ๆ ๆ มึงจะหลอกด่ากูอีกนานมั้ย” กูชักไม่ไหวกับนิสัยกวนประสาทของมึงล่ะนะ ไอ้ห่าอาร์ท “ตอนนี้กูอยู่โรง’บาลแถว ๆ บ้าน”
“อ๋อ... เรื่องนั้นแม่นายโทรมาบอกเราแล้วล่ะ” น้ำเสียงไอ้อาร์ทดูไม่ตกใจสักนิด กูว่าถึงมึงรู้เรื่องนี้ทีหลัง มึงก็ไม่ตกใจหรอกวะ “บอกแล้วว่าให้ยืมเงินเราไปก่อน”
“ไม่เอา! กูไม่อยากพึ่งคนอื่น”
“ครับ... งั้นคราวหน้าก็รับประทานเท้าชาวบ้านเล่นไปนะ” สะอึกเลยกู... มันก็จริง เพราะไอ้นิสัยชอบลุยเดี่ยวเนี่ยแหละ ทำให้กูต้องมาแดกตีนไอ้ตัวกินไก่จนอิ่มอยู่โรง’บาลนี่ไง “แล้วนี่จะโทรมาบอกว่ามาช่วยโปรเจ็คต์ไม่ไหวใช่มั้ยครับ?”
“เออ... มือแม่งตึงชิบหาย จับดินสอดราฟต์ยังไม่ไหวเลยมั้ง” ว่าแล้วก็ลองขยับเบา ๆ เจ็บว่ะ...
“ช่างเหอะ เราก็ไม่ได้หวังพึ่งอะไรนายมากอยู่แล้ว อีกอย่างกันกับกั้งยังตีกันเรื่องโครงสร้างหลังคาไม่จบเลย”
“ดีละที่กูเจ็บอยู่ ขี้เกียจไปฟังมันตีกัน งานก็ไม่เดินสักที” ผมมันพวกไม่ใส่ใจคะแนนซะด้วย มีส่งกูก็เอาละ
“แล้วก็ มอเตอร์ไซค์ตอนนี้อยู่ที่ใต้หอแล้วนะ เราไปจัดการให้แล้ว นายคงขับไม่ได้หรอก ขาหักด้วยนี่”
“มึงรู้ได้ไง”
“เมื่อวานพวกเราแห่กันไปโรงพยาบาล แต่นายดันสลบไม่รู้เรื่องน่ะ ตอนนั้นยังเกี่ยงกันอยู่เลย ว่าใครจะบวชหน้าไฟให้ ไม่มีใครอยากตัดผมเลย”
“เจริญมากเพื่อนกู” ขอกูสาปส่งพวกมึงบ้าง “เออ... งั้นแค่นี้นะ”
“อยู่กับไปป์เหรอครับ”
“.....” ผมเงียบ อยู่ก็ดีน่ะสิ จะได้ไม่ต้องตื่นมาควานหาให้เจ็บมือเจ็บใจเล่น ไม่รู้ว่าที่ผมหายจากห้องไปนี่จะรู้ตัวบ้างไหม มือถือก็ไม่มีเบอร์มันโทรเข้ามาด้วยซ้ำ ผมถอนหายใจ “มันไม่มาหากูหรอก”
“อะไรกันครับ ก็ตอนนั้น... เออ... ช่างเถอะครับ”
“ไรของมึง มีอะไรก็พูดมาให้จบ” ไอ้เหี้ยนี่ชอบทำตัวมีปริศนาอยู่เรื่อย
“ไม่มีอะไร เอาเป็นว่า เดี๋ยวเราลาอาจารย์ให้ละกัน นายก็เอาใบรับรองแพทย์มายื่นอีกทีนะ เดี๋ยวถ้าว่างจะขนกันไปเยี่ยมทั้งคณะ”
“ไม่ต้องมาเลย ไอ้ห่า กูได้โดนเขาไล่ออกนอกโรงบาลพอดี เสียงดังชิบหาย” ไอ้อาร์ทหัวเราะหลอน ๆ ตอบ เชี่ยนี่ท่าจะขนกันมาจริง ๆ ว่ะ กูต้องรีบฟื้นสภาพก่อนโดนหมอเฉดหัวละ
ผมกดตัดสายอย่างไร้มารยาท ซึ่งเป็นมารยาทในการคุยโทรศัพท์ของผม แอบแวบไปโทรบอกไอ้ต้นหน่อยว่าคงได้ลางาน จากนั้นก็พยายามเอื้อมมือไปวางมือถือไว้ที่เดิม แน่นอนว่าปวดหน้าอกเสียดขึ้นมาเลย นี่ขนาดว่าหมอห้ามไม่ให้ขยับตัวเยอะนะ ตั้งแต่ตื่นมากูขยับไม่หยุดเลย สักพักก็รู้สึกตึง ๆ หนักหนังตาขึ้นมา สงสัยยาแก้ปวดที่พยาบาลฉีดให้เมื่อกี้คงจะเริ่มออกฤทธิ์แล้วสินะ ผมถอนหายใจพรืดแล้วปิดเปลือกตาลง ค่อย ๆ จมสู่ห้วงนิทรา ทั้ง ๆ ที่เพิ่งตื่นขึ้นมาได้เพียงไม่นาน
อยากเจอมันจังเลย มันหายไปไหนนะ? ความน้อยใจพุ่งเข้ามาในใจอย่างห้ามไม่อยู่... ลำพังตอนนี้แค่หายใจเฉย ๆ ยังแน่นหน้าอกไปหมด ผมค่อย ๆ หายใจออกช้า ๆ
ครั้งสุดท้ายที่ไปป์บอกว่ารักผม... มันนานแค่ไหนแล้วนะ?
...............................................................
............................................
.........................
.....
เสียงกุกกักจากทางขวามือของห้องดังเข้าสู่โสตประสาท เรียกให้ผมขยับเปลือกตาอันหนักอึ้งเบา ๆ สมองยังไม่ค่อยเข้าที่เข้าทางนัก เพราะฤทธิ์ยายังวนเวียนอยู่ในกระแสเลือด ถึงจะง่วงไปหน่อย แต่ก็ช่วยให้ระบมน้อยลงบ้าง ผมปรือตาขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่เห็นอะไรนอกจากแสงไฟสีขาวที่อยู่เหนือศีรษะ ผมพยายามลืมตาให้กว้างขึ้นอีก และ...
“ครับ... คุณน้า” เสียงนี้มัน... ชิบหาย! ‘มัน’ นี่หว่า
ผมรีบหลับตาลงแทบไม่ทัน โชคดีที่ท่าทางไปป์มันจะไม่สังเกตเห็นว่าผมตื่นแล้ว มันยังนั่งเขย่าขาเคาะโซฟาก๊อง ๆ แก๊ง ๆ ไป “ทำไมมันต้องทำกันขนาดนี้ด้วย จะสองหมื่นรึสามหมื่นมันก็ไม่มีค่าเท่าชีวิตคนหรอกครับ! พวกมันน่ะ สัตว์นรกชัด ๆ !” มันพูดแทบจะเป็นเสียงตะโกน ทำเอาผมตกใจแต่ก็ไม่กล้าลืมตาขึ้นมา มันกำลังโกรธ... โกรธมากซะด้วย ผมไม่เคยเห็นไปป์โกรธขนาดนี้เลย
“ขอโทษที่ผมพูดแรงไปนะครับคุณน้า” มันถอนหายใจยาว ๆ “ครับ... ครับ ผมไม่อยากยุ่งกับพวกมันนักหรอก ครับ... ครับ”
“ถ้ามันไม่มายุ่งกับภคินอีกนะครับ... โอเคครับ ได้ยินอย่างนั้นผมก็สบายใจครับ”
คิดถึงจัง... แค่ได้ยินเสียงก็รู้สึกอุ่นวาบเข้ามาในใจแล้ว สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะแอบปรือตาขึ้นมามองมัน ไปป์ยังคงสว่างไสวเสียจนตาผมพร่าเหมือนเดิม แม้ว่าตอนนี้มันจะหัวเสียแบบสุด ๆ ก็เถอะ หัวคิ้วมุ่นเข้าหากันจนแทบจะผูกเป็นปม ผมเห็นมันกัดปากตัวเองแน่นแล้วก็อดจะเป็นห่วงไม่ได้
ไม่น่าเลย... ไม่อยากให้มันมาเห็นตัวเองในสภาพทุเรศ ๆ แบบนี้เลย... จะว่ามันเป็นศักดิ์ศรีโง่ ๆ ก็คงได้ แต่ผมไม่พร้อมจะเจอไปป์ตอนนี้จริง ๆ ถึงมันจะเคยเห็นผมอ่อนแอมาแค่ไหน แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนกัน... มันเลวร้าย ผมตะโกนใส่หน้ามัน หนีปัญหา แถมยังต้องมามีสภาพดูไม่ได้แบบนี้อีก...
“ยังหลับอยู่เลยครับ” ผมรีบปิดเปลือกตาให้แนบเนียนที่สุด “อ๊อ ครับ... กะ... ก็มีงานกลุ่มนิดหน่อยครับ คุณน้าไม่ต้องเป็นห่วงครับ ไม่ต้องรีบก็ได้ เดินทางดี ๆ นะครับ... ครับ”
เสียงโทรศัพท์ตัดไปแล้ว ผมได้ยินเสียงมันวางมือถือลงบนโต๊ะพร้อมกับปล่อยลมหายใจออกมายาว ๆ คงเหนื่อยมากสินะ ไม่รู้ว่าวันสองวันที่ผ่านมาไปป์จะรู้สึกยังไงบ้าง ไอ้เป็นห่วงน่ะ... มันเป็นห่วงทุกคนอยู่แล้วล่ะ ผมก็คงเหมือน ๆ กันนั่นแหละ ถ้าคนที่นอนอยู่บนเตียงนี้เป็นไอ้ผมยาว เป็นฟาร์ เป็นเวฟ หรือจะเป็นใครก็ตาม ไปป์ห่วงทุกคนเหมือนกันหมด ทุกคนที่อยู่ในโลกของมันล้วนแต่มีความสำคัญทั้งนั้น ไม่ว่าผม หรือคนอื่น... ก็ไม่ต่างกัน
ชั่วขณะนั้นสัมผัสอุ่น ๆ แตะลงบนหน้าผากผมเบา ๆ ผมจึงรีบคลายปมที่คิ้วออกเพื่อไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกต “มึงมันโง่... ไอ้ห่าเอ๊ย”
เอ๊า! ด่ากูซะอย่างงั้น...
“ไอ้ควาย... มึงมันโง่! โง่! โง่ชิบหาย! ที่แดกเข้าไปทุกวันนี้ข้าวหรือหญ้าวะ” ก็แดกกับกูอยู่ทุกวันยังจะถามอีกเรอะ กูแดกหญ้ามึงก็แดกหญ้านั่นแหละว้า...
ผมชักอยู่ไม่ติดที่ซะแล้ว เพราะไปป์มันเริ่มกดลงที่หน้าผากแรงขึ้น... โอ๊ย... กูเย็บที่หัวไปสามเข็มนะครับ แผลยังตึง ๆ อยู่เลย เดี๋ยวก็ปริกันพอดี “ไอ้เวรเอ๊ย... เขาวุ่นวายกันหมดเพราะมึงคนเดียว” ผมเริ่มหลับตาปี๋กลัวมันจะฟาดลงมาระบายอารมณ์
“มึงมันโคตรเอาแต่ใจ ชอบคิดเองเออเอง ตัวโตเป็นควายเสือกมาขี้น้อยใจอีก คนเขายังไม่ทันพูดอะไร แม่งก็วิ่งออกไปหน้าตาเฉย คิดว่าเท่นักรึไงวะสัตว์” มึงเป็นช่างกลรึไงวะไอ้นี่... ไม่เอาไม้ทีมาฟาดกูสลบจริง ๆ ไปเลยล่ะ “แล้วนี่เสือกมีเรื่องอีก ตอนนู้นก็มาหลอกกูว่าไปแทงบอลไว้ กูโดนต่อยตาบวมขนาดนั้น มึงยังกล้าไปยืมมันมาอีกเหรอ ถ้ามันมาต่อยกูหน้าแหกไปอีกคนล่ะ! แล้วดอกเยอะชิบหาย กู้เงินไม่ดูเลย มีกูอยู่ทั้งคนทำไมไม่ถามวะ กูเรียนบริหารนะโว้ย!”
การนอนนิ่ง ๆ ให้คนด่านี่มันก็ใช้ความอดทนสูงเหมือนกันนะ...
“เมื่อไหร่มึงจะหัดใช้สมองใช้มันเป็นประโยชน์บ้าง ไม่ได้ดีแต่ใช้กำลัง ต่อยตีกับคนนู้นทีคนนี้ที ไม่คิดถึงแม่มึงมั่งเรอะ ว่าเขาห่วงมึงขนาดไหน เพื่อนที่คณะมึงมันจะทำงานกันยังไง ลูกค้าที่เซเว่นเขาจะไปซื้อของที่ใคร...”
เสียงตะโกนของมันเงียบไป ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงอันสั่นเครือ...
“ถ้ามึงเป็นอะไรขึ้นมา แล้วกูจะอยู่ยังไง... ฮึก... ไอ้ควายเอ๊ย!” ไปป์ไม่ด่าอะไรผมต่อแล้ว... ที่ตามออกมามีแค่เพียงเสียงสะอื้นเท่านั้น...
ไปป์ร้องไห้... ไปป์ที่เข้มแข็งคนนั้นกำลังร้องไห้... ผมไม่เคยเห็นมันร้องไห้มาก่อนเลย และไม่อยากเห็นด้วย ผมหลับตาปี๋ตอนที่มันคว้ามือผมมาบีบไว้เบา ๆ แล้วปล่อยโฮออกมา ไม่เคยมีสักครั้งที่ไปป์จะร้องไห้ ไม่ว่าจะเจ็บป่วย จะโดนผมแกล้ง หรือแม้แต่ตอนที่ผมเกือบจะปล้ำมัน มันยังไม่ร้องไห้ด้วยซ้ำไป แต่ตอนนี้ไปป์ร้องไห้... เพียงเพราะกลัวจะเสียผมไป...
น้ำตาหยดลงบนฝ่ามือที่เต็มไปด้วยแผลเล่นเอาแสบไปถึงหัวใจ... ไม่ใช่เพราะแผลโดนน้ำตาหรอก แต่มันเจ็บใจที่ผมเป็นต้นเหตุทำให้ไปป์ร้องไห้... ไปป์สะอึกสะอื้นไม่หยุด ซบหน้าลงกับเตียงนอนบีบมือผมไว้แน่น ผมปรือตาขึ้นมามองไหล่นั่นสั่นอย่างรวดร้าวไปทั้งใจ มันเจ็บเสียยิ่งกว่าตอนโดนซ้อมซะอีก... ไม่มีอะไรเจ็บปวดไปกว่าการเห็นคนที่เรารักต้องมาเสียน้ำตาอีกแล้ว...
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ มีแต่เพียงเสียงร่ำไห้ของไปป์เท่านั้น มันร้องไห้จนกระทั่งเผลอฟุบหลับไปข้าง ๆ เตียงผม... เมื่อมันค่อย ๆ หายใจเข้าออกช้า ๆ บ่งบอกว่าหลับสนิทแล้ว ผมจึงค่อย ๆ เอื้อมมืออีกข้างไปเกลี่ยที่แก้มชื้นน้ำตานั่น ดวงตาโต ๆ คู่นั้นช้ำจนบวมไปหมด อยากกอด... อยากดึงเข้ามากอดให้สมกับที่คิดถึง ที่ห่วงหา... ที่ ‘รัก’
แต่ผมจะทำอะไรได้ล่ะ สภาพแบบนี้แค่ขยับแขนก็เจ็บไปทั้งซี่โครงแล้ว สุดท้ายผมก็ไม่ได้ทำอะไร นอกจากนอนมองหน้าอีกฝ่ายหายใจเข้าออกเบา ๆ จมูกเล็ก ๆ นั่นแดงเรื่อไปหมด เห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้ ที่มันเป็นแบบนี้เพราะความงี่เง่าของผมเองทั้งนั้น...
เอาเหี้ยอะไรคิดว่าไปป์มันไม่ให้ความสำคัญ...
มันทำเพื่อผมมาตลอดแท้ ๆ ชีวิตนี้ไม่คิดว่าจะมีใครทนผมได้เท่ามันอีกแล้วล่ะ เลวก็เลว นิสัยก็ไม่ดี เอาแต่ใจ เอาแต่ได้ ไม่เคยสนใจคนอื่น... แต่มันก็ยังอยู่เคียงข้างผมมาตลอด ไม่เคยมีถ้อยคำหวานซึ้ง... เพียงแค่ลูบหัวผมเบา ๆ หรือแค่ยืนนิ่ง ๆ ให้ผมกอด แต่สิ่งเหล่านั้นก็เป็นพลังอันยิ่งใหญ่ที่ทำให้ผมก้าวต่อไปได้...
ผมบีบมือของมันเบา ๆ
มันแทบไม่เคยบอกว่ารักผม... แต่มันคงไม่สำคัญอีกแล้วล่ะ
แค่มันมาอยู่ตรงนี้ เวลานี้ ก็ทำให้ผมรู้แล้วล่ะ... ว่าเรารู้สึกต่อกันอย่างไร...
-
.........................................................................
....................................................
.............................
..............
ปวดหัวตุบ ๆ ไม่หาย...
ผมยกมือขึ้นกุมขมับที่มีเส้นเลือดเต้นตุบ ๆ อยู่... ปวดตาไปหมด แสบเสียจนต้องไปล้างหน้าในห้องน้ำอีกรอบ ผมเดินลากขามาทิ้งตัวลงบนโซฟา แล้วยกผ้าขนหนูมาซับหน้าเบา ๆ ก่อนหลับตาลงอิงตัวกับท้องพี่เดียวดาย วันนี้ผมร้องไห้... ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยร้องมานานแล้ว จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าครั้งสุดท้ายที่ร้องไห้คือเมื่อไหร่ เพราะพ่อแม่สอนผมเสมอว่าให้มองโลกในแง่ดีเข้าไว้
แต่สภาพที่เห็นตรงหน้าจะให้มองในแง่ดียังไงล่ะ...
ภคินขาหักต้องใส่เฝือก หัวแตกมีรอยเย็บ บาดแผลเล็ก ๆ เต็มมือเต็มแขนไปหมด แล้วไหนจะบาดแผลภายในอย่างซี่โครงหักอีกล่ะ มันไม่มากเกินไปหน่อยเหรอ... ภคินมันทำอะไรผิดนักหนาถึงต้องมาทำร้ายมันขนาดนั้น มันไม่ได้ไม่ฆ่าใครตายซะหน่อย
เมื่อคืนก่อนผมแทบจะเป็นบ้าตาย ภคินหายไปไม่ยอมกลับห้อง ตอนแรกผมก็คิดว่ามันอาจจะโกรธ ผมเลยนั่งทำงานดึก ๆ ดื่น ๆ ที่คณะ ไม่อยากโทรไปรบกวน เพราะกลัวว่าถ้ามันยังไม่เย็นลงจะกลายเป็นว่าเราต้องทะเลาะกันอีก ผมไม่อยากทะเลาะกับภคินแล้ว มันรู้สึกแย่มาก ๆ เวลาที่เห็นแววตาแบบนั้น... มันอึดอัด หายใจไม่ออก
แต่ขณะที่ผมตัดสินใจจะโทรหามัน ก็ดันมีสายจากคุณน้าเข้ามาเสียก่อน นั่นทำให้ผมหน้าชาที่สุด ภคินโดนซ้อมในซอยแถวบ้าน โชคดีที่ลุงข้างบ้านมาเจอก่อนที่มันจะโดนยำตีนไปมากกว่านั้น แต่สภาพมันที่ผมเห็นตอนแรกก็ทำเอาพูดไม่ออก... เลือดเปรอะเลอะเต็มเสื้อนักศึกษาไปหมด ใบหน้าหล่อ ๆ นั่นซีดเสียจนผมใจหาย... ไม่เคยรู้เลยว่าการกลัวเสียจนยืนแทบไม่ไหวเป็นยังไง จนกระทั่งได้มาเห็นมันในสภาพแบบนั้น
ไอ้ฟาร์ต้องคอยพูดให้กำลังใจผมตลอดเวลา ทั้ง ๆ ที่มันเป็นคนพูดไม่เก่งแท้ ๆ แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด จนกระทั่งหมอบอกว่ามันไม่ได้เป็นอะไรมากอย่างที่เห็น เลยทำให้ผมค่อยสบสติอารมณ์ตัวเองลงได้หน่อย ไม่ใช่ว่ากลัวเลือด เพราะสมัยก่อนผมเองก็มีเรื่องต่อยตีกับโรงเรียนอื่นเป็นประจำอยู่แล้ว แต่ที่กลัวน่ะ... เพราะมันเป็นภคินต่างหาก
คืนนั้นผมนอนหลับไปที่เก้าอี้ด้านนอกห้องเพราะไม่ยอมกลับบ้าน จนไอ้ฟาร์ต้องมานอนเป็นเพื่อน ในห้องพักฟื้นคุณน้าเองก็แทบเป็นบ้า... ผมรู้แล้วว่าทำไมสมัยเรียนแม่ถึงได้ดุว่านัก เวลาที่ผมออกไปมีเรื่องต่อยตีกับคนอื่น หัวใจของคนเป็นแม่มันแทบจะแตกสลายจริง ๆ คุณน้าร้องไห้จนหลับไปที่โซฟาในห้อง
วันต่อมาภคินก็ยังไม่ฟื้นเสียที คุณน้าเลยบอกให้พวกเรากลับไปพักผ่อนที่บ้านเถอะ ถ้ามันฟื้นเมื่อไหร่คุณน้าจะรีบโทรบอก เพราะโรงพยาบาลอยู่แถว ๆ บ้านภคิน ซึ่งก็ไกลจากมหา’ลัยอยู่พอสมควร ฟาร์เลยอาสาขับรถไปส่งผม ส่วนบรรดาเด็กถา’ปัตย์ทั้งหลายที่มานั่งรอ ก็กลับไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เหลือแต่ไอ้อาร์ท ไอ้กัน ไอ้โจ้ที่นั่งหลับเป็นเพื่อนผม
เย็นวันนั้นผมก็ยังดื้อไปเฝ้ามันในห้องอยู่ดี... สภาพของมันโทรมจนน่าใจหาย ทำให้ผมรู้สึกหน่วง ๆ ไปทั้งอก ไม่ชอบเวลามันหลับเลย ดูไม่ใช่ไอ้เวรที่กวนประสาทผมทุกวัน คืนวันนั้นผมกลับไปนอนห้องคนเดียวด้วยความรู้สึกเหงาจนแทบบ้า ห้องที่เคยอยู่คนเดียวมาก่อนมันกว้างเสียจนไม่รู้จะวางตัวเองไว้ตรงไหน แม้จะเอาพี่เดียวดายเข้าไปนอนในห้องด้วยก็ไม่ช่วยให้รู้สึกอบอุ่นขึ้นเลย... ปวดท้องไปหมด ผมคงเครียดลงกระเพาะอีกตามเคย เพียงแต่คราวนี้มันไม่ใช่ช่วงสอบก็แค่นั้น เพียงแต่คราวนี้ไม่มีคนมาดูแลเหมือนตอนนั้น... ก็แค่นั้น...
ผมไปเรียนตามปกติด้วยสมองที่ไม่ปลอดโปร่งนัก ไม่ว่าอาจารย์จะยัดอะไรเข้ามาก็ไม่เข้าหัวเลยสักนิด ฟาร์บอกให้ผมกลับห้องไปพักผ่อนก่อน แล้วมันจะแอบเซ็นชื่อให้ เป็นจังหวะเดียวกับที่เสียงโทรศัพท์ผมดัง... ราวกับเสียงจากสวรรค์ เมื่อได้ยินคุณน้าบอกว่าภคินฟื้นแล้ว
ผมรีบโบกแท็กซี่ไปที่โรงพยาบาลทันที แต่เมื่อไปถึงห้องก็พบว่ามันยังหลับอยู่ คุณน้าบอกว่าอาจเป็นเพราะฤทธิ์ของยาแก้ปวดที่พยาบาลฉีดให้ และตอนนั้นเองที่ผมได้รู้สาเหตุทั้งหมดที่ทำให้ภคินต้องมาเจ็บตัวอย่างนี้... อยากจะด่าอยากจะว่า อยากจะถีบให้เตียงคว่ำลงมากับความงี่เง่าของมัน ทำไมมันไม่คิดจะบอกผมเรื่องนี้บ้างเลย... คิดว่าตัวเองเก่งนักรึไง? คิดว่าแน่มาจากไหน?
คิดว่าไม่มีคนเป็นห่วงเลยรึไง?
ผมระเบิดน้ำตาออกมาอย่างอดกลั้นไม่อยู่ เหมือนความรู้สึกหน่วง ๆ ในอกที่กักกั้นมานานมันประทุออก มันเจ็บ... ที่รู้ว่าตัวเองก็เป็นหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้มันต้องมาเจ็บตัวอย่างนี้ ถ้าวันนั้นผมไม่พูดอย่างนั้นออกไป ภคินก็คงไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ ตอนนี้รู้ซึ้งถึงคำว่า เราไม่มีวันรู้ว่าอะไรสำคัญ จนกว่าจะไม่มีมันแล้ว...
แค่คิดว่าภคินจะเป็นอะไรขึ้นมา ผมก็ร้องไห้หนักกว่าเดิม คิดอะไรฟุ้งซ่านไปต่าง ๆ นานา ถ้ามันกลับมาเดินเหมือนเดิมไม่ได้ล่ะ? ถ้ามันกลับมาทำงานที่มันรักไม่ได้ล่ะ?
ไม่มีแววตากวนประสาท ไม่มีรอยยิ้มที่มุมปาก ไม่มีเสียงทุ้ม ๆ มากระซิบข้างหู
ไม่มีภคินแล้วผมจะอยู่อย่างไร?
ไม่รู้ว่าเสียน้ำตาไปมากเท่าไหร่จนหลับไป... ผมตื่นขึ้นตอนที่คุณน้าเข้ามาในห้องพอดี เธอบอกให้ผมกลับไปพักผ่อนที่ห้องก่อน เพราะสภาพผมตอนนี้ดูไม่ได้เอาเสียเลย เกรงว่าจะเข้าโรง’บาลกันไปอีกคน คราวนี้ผมดื้อแพ่งเล็กน้อย เพราะอยากเห็นแววตากวนประสาทนั่นสักครั้งก่อนไป แต่คุณน้าก็หว่านล้อมจนผมยอมกลับห้องมานั่งเหงาอยู่กับพี่เดียวดายสองคนในตอนนี้...
“พี่เดียว” ผมเรียกเสียงอู้อี้เพราะซบหน้าลงกับท้องพี่เดียวดายอยู่ “ผมขอโทษนะ”
ผมหลับตาลงช้า ๆ วันนี้อยากจะนอนหลับที่โซฟาไปเลย ไม่อยากได้กลิ่นกายเย็น ๆ เหมือนน้ำทะเลที่ตกค้างอยู่ที่หมอน มันชวนให้ผมนอนไม่หลับ เพราะเอาแต่คิดถึงภาพร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลของเจ้าของกลิ่น... วันนี้ผมเลยเลือกที่จะนอนที่โซฟาดีกว่า พรุ่งนี้ผมจะต้องไปสูดกลิ่นเย็น ๆ จากตัวจริงเข้าปอดให้ได้...
ผมกอดกระชับพี่เดียวดายในอ้อมแขนให้แน่นขึ้นแล้วพึมพำ “ขอโทษครับพี่...”
“ผมคิดว่าผมรักมันมากกว่าพี่ซะแล้วล่ะ”
TBC
คนเขียนค้นพบแล้วว่าซีนอารมณ์มันเขียนยากจริงๆค่ะ เล่นเอาง่อยไปหลายวัน ที่หายไปนานนี่คือตบตีกับมันอยู่ ...เง้อออออออออออออ
จะพยายามให้มากกว่านี้ค่ะ
ช่วงนี้ใครสอบอยู่ก็ขอให้โชคดีในการสอบนะคะ ส่วนใครที่ปิดเทอมแล้วก็ขอให้เที่ยวให้สนุก ต่อสู้กับอากาศอันเร่าร้อนของเมืองไทยต่อไป
อยากนอนในตู้เย็น อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:m31:ร้องไห้ตามไปป์เลย
บางทีมีเรื่องกันบ้าง มันก็ทำให้ชีวิตรักดูเข้าใจกันมากขึ้นเนอะ....แต่อย่ามีเรื่องกันบ่อยๆน่าจะดีกว่า o18
-
โอ่ย โศกสลดเลย~
เขียนซีนอารมณ์ได้สุดยอดมากครับ เข้าถึงจริงๆอ่ะ
คินเจ็บไปป์ก็เจ็บเน้อ ขี้น้อยใจจริงๆ แต่ช็อตแบบนี้ผมชอบนะ 555
-
อร๊ายยยยยย เดี๋ยวพี่เดียวน้อยใจนะไปป์ ><
-
ซึ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :impress2:
-
:monkeysad: ซึ้งอ่ะ
-
ฟื้นแล้วแฟนคลับ คิน-ไปป์ แบบเราค่อยหายใจได้ทั่วๆท้องหน่อยเน้อ
ทำเอาปวดตับอยู่หลายวัน
+1 :กอด1:
-
น้ำตาแทบไหลตาม TT^TT ดีกับคนที่รักตอนที่เค้ายังมีชีวิตอยู่นะ ดีที่สุดแล้ว :monkeysad:
-
รู้หรือยังว่าไปป์รักภคิน
ไม่ได้พูดไม่ได้บอกบ่อย ๆ
ไม่ได้หมายความว่าไม่รัก...
ตอนนี้ซึ้งงงงงงงง :monkeysad:
-
อ่านไปแอบน้ำตาหยด!
ตกลงคิดกันได้ทั้งคู่แล้วใช่มั๊ยเนี่ย
หวังว่าตอนหน้าจะแฮปปี้ไวๆน้า :sad4:
-
โอ๊ยยย กำลังอยู่โหมดเดียวกันเลยคุณเจ๊ขา
ตบตีอยู่กับนิยายตัวเอง เขียนแล้วลบ เขียนแล้วลบ
งืออออ
ตอนนี้ซีนอารมณ์เจ๊เวิร์คมากค่ะ ๕๕๕
-
ซึ้ง :กอด1:
-
คินเข้าใจไปป์แล้วสินะ :sad11:
-
งืออออออ จุกไปทั้งใจเลย
พูดอะไรไม่ออก ..หายไวไวนะภคิน
-
แงงงงงงงงง :m15:
เลิกกินมาม่ากันเถอะนะ
:o12:
อืดเต็มท้องเลยย
-
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
ตอนที่คินฟื้นขึ้นมาแล้วควานหาไปป์ไม่เจอ แล้วน้ำตาไหล ทำเอาเราจุกไปเลย :เฮ้อ:
จากเหตุการณ์ครั้งนี้ก็ทำให้แม่ลูกคู่นี้เปิดใจให้กันมากกว่าเดิม
ได้รับรู้ว่าไม่ว่ายังไงแม่ลูกก็ตัดกันไม่ขาดได้รับรู้ถึงความรักที่มีให้กัน
แอบประทับใจคุณหมอเรียกคนไข้ว่าลูก คุณหมอดูอบอุ่นมากอิมเมจหมอในฝันสุดๆ
ส่วนไปป์คำพูดสุดท้ายนี่ถ้าเจ้าตัวได้ยินคงลอย เห็นชอบหมั่นไส้พี่เดียวมานานเหอๆ
-
เข้าใจกันมากขึ้นแล้วซิเนาะ
หายเร็วๆนะภคิน ไปป์เหงาจะแย่แล้ว
-
หายไวๆนะภคิน
แต่เอาจริงๆ มันก็น่าน้อยใจอยู่หรอก เป็นใครก็น้อยใจอ่ะ
มันหนึบๆในใจ T^T
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
หวังว่าหลังจากนี้จะเข้าใจกับซะที
-
นี่ขนาดไม่ถนัดแต่งมาม่า อ่านแล้วน้ำตาไหลเลยว่ะ
.
เอาเป็นว่าถ้าบอกว่าไม่ถนัดจริงๆ ก็ตอนนหน้าก็กลับมาหวานๆกวนตีนๆเหมือนเดิมเถอะนะครับ
-
คินฟื้นแล้วววววว :monkeysad:
"คนเราจะเห็นค่าเมื่อเวลาที่เสียไป"จริงๆ อย่างไปท์คิดว่าแสดงเป็นการกระทำก็พอแล้ว
แต่เชื่อเถอะว่า เมื่อต้องเสียเค้าไปจะมานั่งเสียใจทีหลัง ว่าทำไมไม่พูดตอนที่เค้ายังอยู่กับเรา
+1
-
จะร้องไห้ ไปกับไปป์เเล้ว ขอให้ทุกอย่างมันดีขึ้นหลังจากนี้เหอะ
-
ดีนะ หลังเรื่่องร้ายๆ คนเรามักได้ปรับความเข้าใจ
และเห็นคุณค่าของกันมากขึ้น
-
:sad11:โบกมือลาความเศร้า(ได้รึยัง??)
อ่านแล้วมันอินมาก มันได้อารมณ์แบบที่นักเขียนอยากให้รู้สึกแหล่ะ :monkeysad:
-
:m31: :serius2: :monkeysad: :sad4: :z3:
นี่คือทุกอารมณ์หลังอ่านจบค่ะ(ฮา)
มันแบบว่า าห่ฟกสวา่หาก่ฟวสาหฟหวส /ไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้จริงๆ
เอาเป็นว่าร้องไห้ตามทั้งคินและไปป์เลยค่ะ
รักคินพ่อพระเอก รักไปป์คนน่ารัก รักคนเขียนคนดีที่หนึ่งเลย :กอด1: :กอด1:
-
โอ่ยยย ตอนนี้อย่างซึ้ง โดยเฉพาะตอนของภคิน คนอ่านอินมากกกกกกกก :o12:
อาจจะเพราะเจอมากับตัว 5555
ไอ้ความรู้สึกน้อยใจแล้วทำอะรไม่ได้นี่มันน่าอึดอัดมากเลยเนอะ จะด่าจะว่าจะทำยังไงก็ไม่ได้
ได้แต่ปล่อยให้น้ำตามันไหลเป็นก๊อก :z3:
หนูไปป์ก็ความรู้สึกช้าเกินไปรึเปล่าลูกกกก ก็ยังดีที่รู้ตัวทันนะ
ไม่งั้นล่ะรู้ในวันที่สายเกินไปจะเจ็บหนัก :เฮ้อ:
รออ่านตอนต่อไปนะค๊าาาา ขอหวานๆ ไม่ก็ภคินแกล้งลืมไปป์ไปเลย! 5555555 (มันหวานตรงไหนว่ะ??)
-
นั่นสินะ ไม่มีทางที่จะรู้ว่าอะไรสำคัญจนกว่าจะเสียมันไป ;__________;
อ่านแล้วน้ำตาจะไหล สุดหล่อต้องมาเจ็บตัว ดีไม่เสียโฉม ไม่งั้นภคินคงรู้สึกแย่ยิ่งกว่านี้
แต่เข้าใจไปป์ก้อดีแล้ว แต่ไปป์เองก้อนะ บางทีก้อใจดีกับคนอื่นไปทั่วจริงๆ ภคินมันก้อต้องรุ้สึกบ้างแหละ เค้าก้อคงอยากเปนคนพิเศษของไปป์คนเดียว
หายเร็วๆ นะคินนนน ไปป์อยากมีคนกอดอ่ะ >.<
-
:กอด1:
-
ความพยายามของคนเขียนสำเร็จแล้วค่ะ
ไม่ว่าจะเป็นฉากคินกับแม่หรือคินกับไปป์ ซาบซึ้งกินใจมาก
คินเลิกน้อยใจซะทีว่าไม่มีใครรัก
-
ยังไงก็อย่ามีเรื่องกันบ่อยๆล่ะ
คนอ่านก็ปวดใจนะ ตอนนี้กับตอนที่แล้วบีบหัวใจมากๆ อ่านแล้วเจ็บจี๊ด
ตั้งแต่คบกันมารู้สึกคู่นี้ก็ทะเลาะกันแต่เรื่องนี้แหละ
ถ้าเคลียร์ครั้งนี้จบก็หวังว่าครั้งต่อๆไปจะไม่ดราม่าอีกนะ
ฝากบอกคินด้วยว่าเลิกน้อยใจได้แล้ว
ฝากบอกไปป์ด้วยว่าบางทีคำพูดมันก็สำคัญนะ
-
โชคดีที่ยังไม่เสีย
ภคินไป ต่อไปก็
คิดให้ดี ๆ ก่อนที่
จะทำลงไป :เฮ้อ:
-
ยิ้มทั้งน้ำตากันเลยทีเดียว 555
ตอนนี้น่ารักมากๆเลยค่ะ♥
(ถึงภคินจะลากเข้าดราม่าไปกว่าครึ่งแล้วก็เถอะ =__=)
ประโยคสุดท้ายของทั้งสองรีพลายกินใจไปเลย
รอตอนต่อไปค่ะ
ปล.ภคินรีบๆลุกมาสวีทกับไปป์น้า คิดถึงง~♥
-
ฮ่า ฮ่า พี่เดียวดายกลายเป็นหมายเลขสองไปซะแล้ว
นอนอยู่โรงบาลแบบนี้คินเอ๊ยยยย อ้อนไปป์ให้สุด ๆ ไปเลยได้เวลาหากำไีรแล้ว
:กอด1: :กอด1:
-
อ่านไป..ใจก็รู้สึกหวิ่วๆไป
หายแร็วๆนะภคิน :amen: :amen:
-
ภคินรักคนปากหนักต้องทำใจ ดูการกระทำของเค้าแทน
สงสารพี่เดียวดายกกลายเป็นตัวสำรองของน้องไปป์
-
ตอนสุดท้ายแอบน่ารักนะนี่ ชอบจัง
รีบๆคืนดีกันนะค่ะ
-
เข้าใจกันแล้ว
-
พี่เดียวดายไม่ต้องเสียใจนะ เด่ว เราไปรับพี่มาเลี้ยงเอง :-[
-
:m15: :m15:
เข้าใจกันเร็วๆๆน่ะ
-
ง่า กลับมา happyๆ ซะทีเหอะ เครียด งั่มๆ
-
ซึ้งงง :o8: แต่ชอบประโยคสุดท้ายมากไม่ไหวแล้ว :m20:
มากอดมามะพี่เดียวว :กอด1:
-
ไปป์ ~ ภคินนนนนนนนนนนนน ~
หายเร็วๆน้้าาาา มีคนเป็นห่วงเยอะแยะเลยย
ไปป์เลิกปากแช็ง ><
รอคอยจ้าาา :D
-
:m15: :m15:
-
ต่างคนต่างก็ยังห่วงกันและกัน ฮืออออ ซึ้ง แต่อีกคนตื่นอีกคนหลับ ยังไม่ได้เจอกันจริงๆจังๆเลย
อยากอ่านตอนที่ทั้งคู่เจอกันแล้วอ่าาาา ยังไม่ได้ปรับความเข้าใจกันแบบนี้มันน่าสงสาร น่าเห็นใจ โฮกกก
แต่ก็ดูเหมือนไปป์จะเข้าใจแล้วเน๊อะว่า คินน้อยใจ ที่หลังอย่าพูดอะไรแบบนั้นอีกน๊าา
ส่วนคินก็มีอะไรก็หัดบอกหัดปรึกษาพึ่งพาคนที่รักกันบ้างก็ได้ กับคุณแม่ก็เริ่มเปิดใจใ้ห้กันแล้ววว
เกิดเรื่องร้ายๆ หลังจากนั้นก็เจอเรื่องดีดีเหมือนกันละเน๊อะ ฟาดเคราะห์ไปนะคิน เหอๆ
ตอนหน้าคงจะยิ้มออกได้สักทีเน้ออ รออ่านตอนต่อไปค่า
:กอด1:
-
อุปสรรคที่ทำให้คนเรารักกันมากขึ้น
-
ซึ้งน่ารักไม่รู้จะพูดอะไรแต่ปัญหาและอุปสรรคจะทำให้คินไปป์แข็งแกร่งขึ้น
ฮึึกกกกชอบอะ
-
:m15:
หมดเคราะห์หมดโศกกันซะทีน่ะ ถ้าไม่เกือบเสียมันไป ก็คงไม่เห็นถึงคุณค่า นอกจากไปส์ จะได้รู้ซึ้งถึงมัน ทั้งตัวคินกับคุณแม่ก็คงได้เรียนรู้จากเหตุการณ์นี้เหมือนกัน
หวังว่าหมดมาม่าแล้วน่ะ o18
-
:เฮ้อ:
:กอด1:
:L2:
-
ตื่นมาคุยกันดีๆนะ
เห็นไปป์เป็นแบบนั้น (?) แต่มีเหตุผลกว่าคินเยอะเลย
ไปป์ก็ นะ จัดหนักไปเลย พูดใส่ไมค์มหาลัยเลย คินแฟนผม จบ 5555+ :z6:
-
บอกไม่จบแบบนี้ ไม่ใช่มีหนี้เพ่ิมแต่ไม่พูดนะ หมื่นสองหมื่นที่ว่านะเป็นดอกของส่วนที่กู้มาให้
แม่อย่างเดียวหรือเปล่า เชื่อเลย... บทเรียนครั้งนี้คงทำให้คินโตขึ้นนะ
-
น้ำตาซึมตอนไปป์มานอนร้องไห้อยู่ข้างเตียง ภคินเข้าใจซะทีิสินะ ว่าไปป์รักขนาดไหน
ไม่พูดไม่ได้แปลว่าไม่ได้รักนิ ต่อไปก็จะยิ่งรักกันกว่าเดิม
อยากอ่านตอนเค้าได้คุยกันจัง..
ขอบคุณค่ะ
-
:m15:
-
อืมมม เอาเข้าไป ต่างคนต่างเจ็บ ดีนะที่รู้ตัวกันทัน ถ้าช้ากว่านี้คงแย่
-
:sad4: :o12:
-
อย่างน้อยจากเหตุการณ์นี้ก็ทำให้ทั้งคิน ไปป์ และคนรอบข้าง
ทำอะไรก็คิดถึงและระมัดระวังจะไม่ทำให้เป็นห่วงซึ่งกันและกันอีกละนะ
แถมยังทำให้เข้าใจกันและกันมากขึ้นอีกด้วย :o8:
-
แง่ ๆๆ เศร้าอ่ะ :m15:+1
-
แอบเสียดายนะเนี่ยที่คินตื่นมาแล้วปกติดี ไม่ความจำเสื่อมอย่างที่คิดไว้ (ดูละครมากไปรึเปล่าวะ ฮ่าๆๆ)
-
หายเร็วๆนะ ฮือ น่าสงสารอ่ะ
-
ตอนหน้าขอของหวานด่วน :z3:
บวกเป็ด
-
:กอด1: :เฮ้อ: คินก็อาการหนักอยู่เหมือนกัน แค่ตัวหน่ะ แต่ใจตอนนี้คงพองโตคับอกเลยแหละ
พ่อคู้นนน กว่าจะคิดได้
แค่ไปป์ไม่พูดก็ไม่ได้หมายความไม่รัก นี่เนอะ :L1:
-
ภคินหายไวๆนะ อย่าทำไปป์ร้องไห้เยอะกว่านี้นะ
-
สั้นง่ะ :a5:
-
โล่งไปที :เฮ้อ:
นึกว่าจะได้กินมาม่าชามโตซะแล้ว
-
เหลือแค่ปรับความเข้าใจกันล่ะนะ คินต้องมั่นใจในความรักของไปป์มากขึ้นแล้วล่ะ
-
พี่เดียวดาย โดนซะแระ
ฮ่าๆๆๆ
เข้าใจตัวเองกันแล้วก็ดี ถือว่ารอบนี้ ภคินไม่ได้โดนตีนฟรี
ไปป์เข้าใจตัวเองมากขึ้น
ภคินก็เข้าใจไปป์มากขึ้น
รีบๆดีกันนะ
เค้าว่ารอบนี้ดีกันเมืือไหร่ สงสัยจะจัดหนักกันแหงงงง
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คนไม่พร้อมก็เลยขี้ใจน้อยเป็นพิเศษ
-
จริงๆคู่นี้รักกันมากเนาะ แค่คนนึงขี้ใจน้อย คนนึงปากแข็งอ่ะ :เฮ้อ:
แต่คินไม่เป็นไรมากก็ดีแล้วค่ะ
-
ภคิ๊นนนน~~
รีบๆคืนดีกะหนูไปป์น้า หายไวๆด้วยล่ะ
เราปิดเทอมแล้วแต่ว่า...
มันเที่ยวไม่สนุกเท่าอ่านเรื่องนี้หรอกจ้า ฮ่าๆๆ
:bye2:
-
หายไวๆ นะภคิน :impress:
จะว่าไปอีกคนก็ขี้น้อยใจ อีกคนก็ไม่ค่อยกล้าแสดงออก เกือบไปแล้วมั๊ยล่ะ..... :z10:
เป็นซีนที่ซึ้งมากๆครับ +เป็ดให้เลย o13
-
แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ดีกันเร็วๆนะ ขอร้องงงง
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
ภคิน โคตรคิดมาก ขี้น้อยใจสุดๆ
แต่บางทีไปป์ก็ไม่ชัดเจนไง แคร์สายตาคนรอบข้างมากไปหน่อย :เฮ้อ:
บางทีมันอาจจะเขินก็ได้นะ ไม่ได้อายคนอื่นขนาดนั้นหรอก
อยากให้ปรับความเข้าใจกันเร็วๆ
-
ตอนแรกอ่านตอนไปป์โวยวาย ก็คิดแแบเออว่าไปป์แอบเป็นห่วงแต่ปากแข็งไรงี้ ก็ว่าน่ารักดี...แต่พอไปป์หยุดโวยวายแล้วเสียงสัั่่นร้องไห้ปั๊ป...น้ำตาเราไหลตามมาหยดติ๋งๆเลยค่ะ :monkeysad: ซึ้งอ่ะ ต่อไปภคินจะได้เข้าใจขึ้นบ้างนะ ขี้น้อยใจจัง :เฮ้อ: สุดท้ายก็พี่คนแต่งสู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้จ้า :3123:
-
ชอบคำสุดท้ายมากเลยอ่านแล้ว. ชอบอ่ะ. ชอบมากๆเลย
-
ไปป์รักคินมากเลยนะ ส่วนคินรู้ความรู้สึกไปป์แล้วใช่ไหม ทีหลังสงสัยอะไรก็อย่าคิดเองเองเองนะ ถามกันคุยกันให้เข้าใจ
-
ซึ้งมากๆนะสำหรับตอนนี้ เพราะทั้งแม่+ไปป์ ก็ได้บอกความรู้สึก ออกมาแล้ว
แต่ก็ยังไม่ชัดเจนเท่าไหร่ เพราะมีอะไรต้องบอกกันตรงๆ ตอนที่โตตอบกันได้อ่ะนะ
แอบฮ่าตอนคินโทรคุยกับอาร์ทอ่ะ แต่ละประโย๕ เด็ดมว๊ากกกกก ฮ่าๆๆๆ
-
ภคิน... ได้ยินขนาดนี้แล้ว กรุณาอย่าแอ๊บงอนนังไปป์นะ! มันไม่แมน = =''
คือไม่ชอบเห็นมันสองสวีทกัน! มัน... ดู...แปลกๆ เหมือน.. อะไรซักอย่างที่ค้างๆคาๆ บอกไม่ถูก....
(เม้นชักจะสั้นลงทุกครั้ง = ='')
น่าจะน้ำเน่ากว่านี้อีกนิดนะคุณน้องเอาแบบว่า... ภคิณลืมตาตื่นมาเห็นไปป์ร้องไห้... แล้วต่อด้วยประโยคเน้
"บ่าดีไห้ บอกว่าบ่าดีได้ เฮาบอกหื้อดัก ได้ยินก่อ บ่าดีไห้ น้ำต๋ามันบ่าได้จ๊วยหยังได้ มันย้อยลงบนแผม ฮาแสบ ฮาบอกว่าหื้อดัก!!"
: P
-
ไปป์ปากแข็ง ภคินขี้น้อยใจ
ไหนๆคินก็รู้ความรู้สึกไปป์แล้ว ไปคุยกันซะให้รู้เรื่องง :angry2:
คนอ่านจะลงแดงโว้ยย :fire: :m31:
-
คินไปป์สู้ๆๆๆๆๆ
สู้โว้ยยยย
-
อ่านมาถึง ซีเคร็ตรูมแล้ววว ยังตามไม่ทันซากกกกที ไม่ชอบแซกเลย เหมือนเป็นผู้ชายในอุดมคติ เอื้อมไม่ถึง 555 รักค่าค่ะ ถ้าถ้ายังหาแฟนไม่ได้ ก็ส่งมาทางนี้ 555
-
จะติดตามตอ่ไปนะคร้าบบบบ
-
ซึ้งมาก
น้ำตาไหลเลย
:sad11:
-
อ่านมาถึงตอนที่52ค่ะ โอ้ยยย ทนไม่ไหวจริงๆ ต้องเม้นก่อนแล้วอ่านต่อ ฮามาก ฮามากเล่นเกมไม่พูดคำหยาบ ซะปากบวม 55 คนแต่งไม่อธิบาย ไม่เป็นไร ฟินเอง 55 น้องเห็ดมีวิวัฒนาการ ฮิ้ววว ชอบจริงๆ สงสัยได้เชื้ออาร์ทมา 55 อาร์ทจะเป็นพระเอกละครเวที โอยยยอารายจะฮาจนาดนั้น ไหนจะสติกเกอร์บนรถน้องเห็ดที่คู่นรกแตกทำไว้อีก 55 ..เห็นไปป์พูดเป็นรางบ่อยๆว่า โจ้จะมีสามี T_Tงั้นเชียร์เลยๆ 55 คนไหนที่อ่นไปถึงไกลๆแล้วคิดถึงตอนที่52 ก็ย้อนกลับไปอ่านนะคะ ฮาแตกกก
ป.ล.น้องค่าที่รักหายไป ไปจีบดาวจีบเดือนคณะไหนอยู่หล่ะเนี่ย
-
ู^
^
^
^
พิมพ์ตอนผิดค่ะ T_T ต้องอบกว่าเป็นRoom 44 หน้า 109 ค่ะ Room52 เค้าดราม่ากันแล้ว อย่าสับสนนะคะ
ป.ล.จะรีบอ่านให้ทันค่ะ ชอบกินมาม่า 555
-
Room 53
“จากกราฟของทางบริษัท จะเห็นได้ว่ากำไรของเราเพิ่มขึ้นถึง 7% นอกจากนี้ยังสามารถแย่งชิงส่วนแบ่งตลาดจากคู่แข่งได้มากถึง 10% ทั้งนี้เป็นผลจากการวิจัยพฤติกรรมการเลือกบริโภคน้ำผลไม้สดบรรจุขวด...”
เสียงหยั่งกะท่องมนต์เลยวุ้ย ผมแทบจะนอนฟุบหลับไปกับโต๊ะอยู่แล้ว ถ้าไม่ติดว่าต้องมานั่งฟังบรรยายในห้องสโลปใหญ่ ถ้าหลับไปมีหวังโต๊ะเล็คเชอร์ล้มพับอายชาวบ้านเขาตายเลย สุดท้ายก็เลยนอนเอนหลังพิงพนักแล้วปรือตาลงนิด ๆ ง่วงก็ง่วง... ที่จริงเมื่อคืนนอนหลับอยู่หรอก แต่มันดันปวดตาจากการร้องไห้ไม่หายนี่สิ
ไอ้ฟาร์เริ่มหาทางรอดในชีวิตด้วยการเล่นฟรุตนินจาอย่างไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม และแน่นอนว่าไม่สนกูด้วย ที่จริงวันนี้ผมไม่มีเรียนช่วงบ่ายนะ แต่อาจารย์บังคับให้ทุกคนในคณะมาฟังบรรยายพิเศษจากตัวแทนฝ่ายการตลาดบริษัทเครื่องดื่ม พอคนบรรยายเดินเข้าห้องเท่านั้นแหละ ผู้หญิงทุกคนที่มันทำท่าจะหนี มันวิ่งกลับไปนั่งแทบไม่ทันอะครับ เพราะคนที่มาบรรยายแกหล่อเชียวครับ เห็นว่าชื่อคุณชลธีอะไรสักอย่างเนี่ยแหละ ที่จริงแกก็วัยกลางคนเลยนะ ไม่รู้ทำไมนักศึกษาสาวสมัยนี้ชอบผู้ชายมีอายุหรืออย่างไร หรือมันได้อารมณ์เสี่ยเลี้ยงเด็กดีวะ?
ไอ้ผมก็หาวแล้วหาวอีกเป็นรอบที่ร้อย ไม่เหมือนเพื่อนคนอื่นร่วมห้องที่มันดูกระตือรือร้นจะฟังดีเหลือเกิน โอเค ผมยอมรับว่าคุณคนนี้แกเก่งจริง ๆ ครับ แต่แกมีปัญหาตรงการสื่อสารอย่างแรงครับ ไอ้หน้าตาขึงขังจริงจังกับหน้าที่การงานนั่นมันก็หล่อชวนให้สาวกรี๊ดอยู่หรอก แต่คุณท่านเล่นมีเสียงโทนเดียวเป็นโมโนโทนแบบนี้ ผมขอบายเหอะครับ ฟังแล้วจะหลับเอาได้
ผมนี่นิสัยแย่ว่ะ นินทากระทั่งวิทยากร เฮ้ออออออออ สงสัยวันนี้ความดันต่ำแต่เช้า แถมยังปวดท้องไม่หาย ต้องนั่งกระดกยาธาตุน้ำขาวตรากระต่ายบินไปครึ่งขวดถึงจะออกจากห้องมาได้ วันนี้ไอ้ฟาร์ขับรถมารับผมถึงหอเลยนะ เป็นไงล่ะ นั่งรถมาเรียน... ดูไฮโซขึ้นมาทันตา แต่แม่งผมมันคงพวกบ้าน ๆ ไปหน่อย... ถึงได้คิดถึงไอ้เน่าที่อยู่ใต้หอขึ้นมาแทนซะงั้น
อารมณ์แบบนี้ใครจะไปฟังอะไรรู้เรื่องล่ะ หัวสมองมันฟุ้งซ่านจนลำดับไม่ถูกว่าจะคิดอะไรก่อนหลังดี... นิสัยเสียของผมเลยล่ะ ไอ้โรคคิดมากเนี่ย คือคนอื่นมองอาจจะคิดว่ามันไร้สาระไปวัน ๆ แต่บทจะเครียดผมเครียดจนเว่อร์กว่าชาวบ้านเขาเลย ตอนนี้ผมก็เครียดถึงขนาดแอบหลับในห้องไม่ลงแล้ว ท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด
“ไปป์... สีหน้ามึงไม่ดีเลยว่ะ” ฟาร์เขย่าแขนผมเบา ๆ “กลับห้องมั้ย เดี๋ยวกูขับรถไปส่ง”
“ไม่อยากกลับห้อง...” ไม่อยากอยู่ในห้องกว้าง ๆ นั่นคนเดียว
“แล้วมึงอยากไปไหน?”
“อยากไปหาภคิน...”
ฟาร์ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจออกมายาว ๆ “เสียชื่อไอ้ไปป์ซึนหมด...” มันว่าขำ ๆ ก่อนจะยัดมือถือลงกระเป๋าไป “ไปเมื่อวานมันก็ไม่ฟื้นมาคุยกับมึงนี่นา”
“วันนี้มันต้องฟื้นแน่ ๆ เมื่อวานมันง่วงเพราะยาแก้ปวดหรอก”
“’โอเค... กูก็ขี้เกียจฟังแล้วเหมือนกัน เดี๋ยวกูไปส่งที่โรง’บาลเอง” ทำเป็นพูดดี มึงได้ฟังด้วยเรอะ ไอ้เห็ดเอ๊ย! ได้แต่กัดมันในใจแหละครับ ผมยังต้องพึ่งใบบุญลูกมันอยู่ เราค่อย ๆ เดินทำตัวลีบ ๆ ออกมาทางประตูด้านข้าง โชคดีที่ไม่มีใครสังเกตเห็น เพราะมัวแต่สนใจมองวิทยากรอยู่... ผมกับฟาร์เลยหลุดรอดออกมาได้อย่างสบาย ๆ
เราเดินลงบันไดลงมาช้า ๆ ฟาร์เองก็พยายามเดินช้ากว่าปกติเพราะมันกลัวผมจะตกบันไดตาย ให้ตายเหอะ ถึงจะดูโทรมแต่ผมก็ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นซะหน่อย
“อ้าว! ไปป์คร้าบบบบบบบ” เสียงคุ้น ๆ ผมชะงักแล้วหันไปทางต้นเสียง ไอ้เด็กเสื้อช็อปนั่งกันสลอนเต็มม้านั่งเลยครับ แน่นอนว่าแกนนำมันคือไอ้ค่าที่โบกมือเริงร่าอยู่ ซึ่งผมไม่มีอารมณ์จะเถียงกับมันตอนนี้ “มาทำอะไรครับ”
“นี่คณะกู” ผมมองหน้าตอบเป็นเชิงว่า มึงนั่นแหละมาทำอะไร
“อ้าว เหรอครับ ค่าคงไม่ได้มานานไปหน่อย” กูเรียนตั้งแต่มึงเข้ามหาลัยแล้วไอ่โง่...
“แค่นี้นะ กูรีบ”
“แล้วลูกพี่หายไปไหนครับเนี่ย ปกติเห็นตามกันอย่างกับเงาตามตัว”
ผมชะงักไปกับคำถาม... นี่ผมกับมันในสายตาคนอื่นตัวติดกันขนาดนั้นเลย? คนทั่วไปมองพวกเราด้วยสายตาแบบไหนกันนะ? ภคินน่ะ คนรู้จักกันทั้งมหา’ลัย แล้วในขณะที่ผมเดินอยู่ข้าง ๆ มัน ทุกคนคิดอะไรอยู่? มองพวกเราเป็นตัวประหลาดรึเปล่า แล้วเขาจะรู้มั้ยว่าเราเป็นอะไรกัน?
ผมรู้ว่ามันเป็นเรื่องแปลกสำหรับคนอื่น ยิ่งอีกฝ่ายเป็นถึงภคินด้วยแล้ว...
“ไปป์ครับ... ไปป์” ไอ้หน้าตี๋โบกมือผ่าน ๆ เรียกสติผมจนสะดุ้งโหยง
“ฮะ!?”
“เป็นอะไรไปน่ะครับ” มันขมวดคิ้ว “ไม่เห็นต้องตะลึงในความหล่อของค่าขนาดนี้เลย”
.
ไอ้เวรเอ๊ย... ถ้าไม่ติดว่าแค่ยกแขนยังแทบไม่ขึ้นผมจะยกตีนถีบมันจริง ๆ นะ ถึงจะรู้ว่าสติมันไม่สมประกอบ ไม่ควรใส่ใจ แต่พอมาเจอแต่ละประโยคที่หลุดจากปากมัน ผมล่ะอยากจะจัดให้สักดอก บ้าเอ๊ย! ทำกูเครียดไม่รู้ตัวนะมึง
“ค่า... กูไม่มีเวลาให้มึงกวนประสาท กูกำลังรีบ” ว่าแล้วผมก็คว้าข้อมือไอ้ฟาร์ที่ยืนเอ๋อ ๆ ลากแขนมันลิ่ว ๆ ออกมาเลย ซึ่งไอ้ค่าก็เกาหัวงง ๆ ว่ามุกมันไม่ผ่านตรงไหน... ว่าแต่มันมาทำอะไรที่คณะผมวะ อยู่ตั้งไกล... เออ ช่างมันเหอะ พอเครียดลงกระเพาะแล้วต่อมเสือกไม่ทำงานทุกที ผมสาวเท้ายาว ๆ รอให้ฟาร์ปลดล็อกแล้วทิ้งตัวนั่งตรงเบาะข้างคนขับอย่างหมดสภาพ
“อารมณ์ไม่ดีเหรอวะ หน้าเครียดกว่าเดิมอีก” มันว่าพลางสตาร์ทรถแล้วเปิดแอร์ดับร้อน ไม่รู้ว่าจะดับอารมณ์ผมด้วยรึเปล่า
“กูคิดมากอีกแล้วว่ะฟาร์...”
“หือ?” มันเลิกคิ้ว ค่อย ๆ หักพวงมาลัยเอารถออกจากซอง “เรื่องอะไรล่ะ... กูเห็นมึงคิดมากทุกเรื่อง”
“เรื่อง... โอ๊ย! แม่งเยอะว่ะ คือกูไม่รู้จะพูดยังไงดี เรื่องแรกคือ กูกลัวภคินมันจะเป็นอะไรหนัก ถึงหมอจะบอกว่ามันไม่เป็นอะไรแล้ว แต่ขามันหักเลยนะเว่ย ขาหัก! แล้วไหนจะซี่โครงมันอีกล่ะ ถะ... ถ้ามันหายแล้วไม่เหมือนเดิมล่ะวะ”
“ไปป์” ฟาร์พูดเสียงเข้มขึ้น “มึงเป็นหมอรึไง?”
เอ่อ... ผมอ้าปากค้างไว้ ชะงักไปเพราะไม่รู้จะเถียงอะไรต่อดี คือ... กูก็ไม่ได้เป็นหมอจริง ๆ นั่นแหละ แต่ทำไมกูจะคิดว่าอาการมันหนักกว่าที่เห็นไม่ได้วะ ก็ดูสภาพมันสิ แต่ก็อาจจะเป็นอย่างที่ฟาร์มันบอก หมอเขาก็ยืนยันมาแล้วนี่นาว่ามันไม่ได้เป็นอะไร เฮ้ออออออออออ ฟุ้งซ่านจริง ๆ ด้วย ให้ตายเหอะ
“มึงอย่าคิดอะไรให้มันเยอะเลยไปป์ เฮ้ย! ไอ้เชี่ยนี่ มึงจะเข้าเลนไหนกันแน่วะ!?” เอ่อ... ฟาร์ มึงจะปลอบหรือจะด่า เอาสักอย่างเหอะ “หมอบอกไม่มีอะไรก็ไม่มีสิวะ”
“กูเป็นต้นเหตุทำให้มันเจ็บตัวแท้ ๆ เลย” ผมแหงนหน้ามองไปยังท้องฟ้าเบื้องหน้าหลีกหนีการจราจรที่แสนวุนวาย “กูบอกเพื่อนเก่ามันว่ากูไม่ได้เป็นอะไรกับมัน”
“....” ฟาร์เลือกที่จะเงียบ ผมรู้ดีว่าถ้ามันไม่ตอบหมายความว่ามันไม่มีคำตอบให้เรื่องนี้ ครับ... ผมรู้ตัวเองว่าผิด ผมไม่ควรพูดอย่างนั้นออกไป ถึงจะมีเหตุผลบางอย่างก็เถอะ
ผมยอมรับว่าไม่อยากให้คนอื่นรู้จริง ๆ ไม่อยากเลย ไม่มาลองเป็นผมคงไม่เข้าใจ จะให้ไม่คิดอะไรกับเรื่องนี้ก็คงไม่ได้หรอก ผมเป็นผู้ชายนะ แล้วผู้ชายอย่างผมก็ดันมีแฟนเป็นผู้ชายอีก... มันผิดนะ ผมรู้ว่ามันไม่ถูกต้อง มันทำให้ครอบครัวผมต้องเสียใจ ทำให้ทุกคนต้องผิดหวัง
แต่จะให้ผมเดินออกมาจากภคิน ผมก็ทำไม่ได้เหมือนกัน แค่นึกภาพมันนอนอยู่บนเตียงคนไข้เมื่อวานนี้มันก็เสียวยอกขึ้นมาในอกแล้ว เห็นมันเจ็บผมยังเจ็บด้วยขนาดนี้ เรื่องจะให้ทิ้งมันไว้คนเดียว ผมทำไมได้หรอก ไม่มีผม... ภคินอยู่ไม่ได้แน่ ๆ แล้วถ้าไม่มีภคินล่ะ... ผมจะเป็นยังไง?
ครับ ผมยังมีพ่อ มีแม่ มีเชอร์ มีเพื่อน ๆ ที่ผมรัก...
ยังมีทุกอย่าง ยกเว้น ‘ความสุข’ เพราะมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับผมคนเดียวอีกต่อไปแล้ว มันขึ้นอยู่กับภคินด้วย
ผมเคยคิดว่าภคินมันบ้าที่เอาชีวิตมาผูกกับผม แต่ต่อจากนี้ไปคงว่ามันไม่ได้แล้วล่ะ ตัวผมเองก็ผูกชีวิตไว้กับมันโดยไม่รู้ตัวเหมือนกัน ไม่รู้ว่ามันเริ่มต้นจากตอนไหน? เมื่อไหร่? รู้ตัวอีกที ชีวิตก็ไม่ใช่ของตัวเองคนเดียวอีกต่อไป
ตื่นเช้ามองหน้ามัน กินข้าวก็กินพร้อมมัน จะไปที่ไหนก็ไปกับมัน จะนอนก็ต้องล้มตัวนอนพร้อมมัน
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ขาดมันไม่ได้แล้ว ชีวิตผมมีแต่มัน... มัน... มัน... ภคิน... ภคิน... ภคิน...
ไอ้คนเอาแต่ใจเอ๊ย ขนาดใจกู มึงยังบังคับกันได้ขนาดนี้
“ฟาร์...”
“ไอ้เหี้ย! ขับอย่างกับพ่อมันเป็นเจ้าของถนน... ฮะ!? มึงว่าอะไรนะไปป์”
“เออ ช่างเหอะ มึงด่าไอ้ซีวิคข้างหน้าก่อนเหอะ มันปาดหน้ามึงคืนแล้ว”
กว่าจะมาถึงโรงพยาบาลได้ เล่นเอาไอ้ฟาร์น้ำลายแห้งไปหมดครับ ยิ่งไกลจากมหาลัยอยู่ด้วย ฟาร์บอกให้ผมขึ้นห้องไปเถอะไม่ต้องห่วง เดี๋ยวมันจะแวะไปทำธุรกรรมทางการเงินให้ป๊า พอผมชวนขึ้นไปเยี่ยมภคินด้วยกัน มันก็จ้องหน้าผมเงียบ ๆ แล้วตบไหล่ผม
“ไปคุยกันให้รู้เรื่อง... กูน่ะมาเยี่ยมเมื่อไหร่ก็ได้ ไปเหอะ มันอยากเจอมึงนะ”
ผมยิ้มบาง ๆ ให้... ฟาร์เข้าใจผมมาตลอด ถึงผมจะมีแซ็ก มีเวฟ มีโอ๊ตแล้ว แต่การเข้ามหาลัยก็ทำให้ผมได้เจอเพื่อนดี ๆ อย่างมัน ฟาร์อาจจะเงียบกับคนอื่น แต่มันพูดมากกับผม และมันก็เป็นเพื่อนที่เข้าใจผมมาตลอด มันไม่เฮ้วไม่ลุยเหมือนไอ้พวกนั้นก็จริง ติดจะลูกคุณหนูด้วยซ้ำ น่าแปลกที่เราเข้ากันได้ดีมาก ถึงเราจะชอบเถียงอะไรไร้สาระกันอยู่บ่อย ๆ แต่เวลามีปัญหาทุกครั้งมันก็โดดลงมาช่วยผมทุกที... มันเป็นเพื่อนตายอีกคนของผม
มองหน้ามันแล้วมันเขี้ยวจนต้องขยี้หัวเห็ดให้กระจุย “ขอบใจที่มาส่งว่ะ”
“เออ ข้าวสักมื้อก็พอ”
ผมเดินออกจากลานจอดรถช้า ๆ มือก็ล้วงหามือถือในกระเป๋ามากดโทรออก คุณน้าบอกผมว่า ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ที่ห้องเพราะต้องออกมาทำงาน ซึ่งผมก็เข้าใจเธอนะ ครอบครัวเขามีกันอยู่แค่นี้ ภคินดันมาเจ็บอีก คุณน้าก็ต้องไปหารายได้เพิ่มเพื่อชดเชย โอเค แสดงว่าตอนนี้ภคินอยู่ที่ห้องคนเดียว น่าจะเป็นโอกาสดีที่ผมจะได้ปรับความเข้าใจกับมัน
ผมสาวเท้าเร็วขึ้นแทบจะวิ่งอยู่แล้ว อยากเจอเร็ว ๆ อยากคุย อยากสูดกลิ่นน้ำทะเลเย็น ๆ อยากสบตา อยากกอด... ผมเลี้ยวตรงหัวมุมตึกผ่านประตูอัตโนมัติเข้าไปด้านใน พยายามเดินให้ช้าลง เพราะการวิ่งในโรงพยาบาลไม่ใช่เรื่องดีนัก หัวใจผมสูบฉีดเลือดแรงขึ้นเรื่อย ๆ ไม่รู้ว่าเกิดจากความเหนื่อยหรือตื่นเต้นกันแน่ ผมขึ้นบันไดไปที่ชั้นสาม เลี้ยวซ้ายถัดไปสามห้อง นั่นแหละ... ในที่สุดก็มายืนอยู่หน้าห้องนี้แล้ว ห้องที่มีกระดาษเสียบไว้ด้านหน้าว่า ‘ภคิน โพธิวัฒน์สกุล’
บ้าชะมัด แค่เห็นชื่อหัวใจเต้นแรงขึ้นเหมือนจะหลุดออกมาด้านนอก ไหนจะหอบแฮ่กจากการวิ่งอีก... เอาล่ะไปป์ ใจเย็น ๆ ก่อน ตั้งสติดี ๆ นะ ตอนนี้ภคินมันอยู่ตรงหน้าแล้ว มีแค่กระดานไม้แผ่นเดียวที่กั้นเอาไว้ แล้วผมจะพูดอะไรดีล่ะ? ขอโทษ? กูเสียใจ? เจ็บมากมั้ย? อะไรที่จะทำให้ภคินรู้สึกดีได้ โธ่เว้ย! วิ่งมาเพื่อจะมาทำหน้าโง่อยู่หน้าห้องรึไงกันไอ้ไปป์!? ทำไมต้องมาคิดอะไรไม่ออกตอนนี้ด้วย
เอาล่ะ! สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด มือขวาที่กุมลูกบิดเย็นเยียบค่อย ๆ บิดช้า ๆ ก่อนจะผลักประตูเข้าไป...
-
“เฮ้ย! ทำอะไรน่ะ!?”
ผมตกใจกับภาพตรงหน้า ไอ้ภคินแทบจะตกลงมาจากเตียงอยู่แล้ว มันบิดตัวเอื้อมหยิบอะไรสักอย่างที่ผมไม่ได้สนใจ เพราะวิ่งไปคว้าตัวมันไว้ก่อนที่มันจะล้มหัวฟาดพื้น ตกใจเสียจนลืมตัวว่าเรายังมีเรื่องติดค้างใจกันอยู่ ผมกอดแขนภคินข้างนึงไว้และพยายามลากมันกลับขึ้นเตียง แต่เจ้าตัวไม่ให้ความร่วมมือ มันชะงักค้างในท่าเดิมแล้วเปลี่ยนจุดโฟกัสมาอยู่ที่ใบหน้าผมแทน
บ้าเอ๊ย อย่ามองแบบนั้นได้มั้ย? ดวงตาเรียวสะท้อนภาพผมออกมาอย่างชัดเจน... อีกแล้ว นัยน์ตาสีดำสนิทคู่นั้นทำให้ผมถลำลึกลงไปอีกแล้ว แววตาของมันที่ใช้กับผมไม่เคยเปลี่ยนไปเลย มันชวนให้หัวใจเต้นแรงขึ้น... ชั่วเวลา ณ ขณะนั้น ราวกับเข็มนาฬิกาหยุดเดิน ภคินค่อย ๆ ขยับปากช้า ๆ
“ปวดเยี่ยว”
เชี่ยเอ๊ย! ให้มันได้แบบนี้สิ นี่เป็นคำแรกที่มันพูดกับผมเหรอวะเนี่ย! ผมรีบหันควับไปมองมือซ้ายของมันที่ตอนนี้มีไม้ค้ำอยู่ในมือเรียบร้อยแล้ว โธ่เว้ย! ไอ้กูก็นึกว่ามึงจะน้อยใจหนีไปที่ไหน ที่แท้ก็ปวดเยี่ยว “แล้วทำไมไม่เรียกพยาบาล”
“ไม่เอา เดี๋ยวเขามาแอบส่องของกู”
“ใครจะไปอยากดูวะ ตาบอดกันพอดี” บ่นไปอย่างนั้นแหละ ตอนนี้ผมสอดแขนข้างนึงที่เอวมัน แล้วพยายามพยุงตัวให้ลุกขึ้น อ่า พอก้มลงมองเฝือกที่ขาขวาแล้วเจ็บแทนชะมัดเลย ภคินเบ้หน้าเล็กน้อยจังหวะที่ดีดตัวขึ้นจากเตียง คาดว่ามันคงระบมไปทั้งตัว มันกับผมพากันเดินอย่างทุลักทุเลไปทางห้องน้ำ ผมเอื้อมมืออีกข้างไปเลื่อนประตูออก
“อูยยยยยยย” มันครางเบา ๆ ผมเลยต้องจับแขนมันให้แน่นขึ้น เผื่อมันจะทรุดลงไป
“เจ็บเหรอ...”
“ไม่เจ็บมั้ง เยินซะขนาดนี้” ทำไมไอ้พวกนั้นไม่อัดมันปากแตกไปเลยวะ จะได้ไม่ต้องมาเถียงกะกูแบบนี้ ตอนนี้มันอยู่ในสภาพยืนอิงไม้ค้ำข้างหนึ่งส่วนอีกข้างมีผมประคองเอาไว้ ภคินหันกลับมาจ้องหน้าผมด้วยสีหน้าจริงจัง “ยังจะมองอีก แกะเชือกกางเกงดิ”
“เอ้า! ไอ้ห่านี่ มีมือมีตีนก็ทำเองสิวะ”
“มึงดูมือกูนี่!” มันแบมือข้างขวาให้ผมดู “จับช้อนแดกข้าวยังลำบากเลย”
“โธ่เว้ย! เรื่องเยอะจริง” บ่นไปก็หน้าแดงไป ไอ้นรกแตกเอ๊ย! เปิดห้องมาก็ด่ากันเลยเหรอวะ แล้วนี่กูจะพูดอะไรดีล่ะเนี่ย แม่งเขินก็เขิน แต่ก็ต้องจำใจทำ ผมค่อย ๆ คลายปมโบว์ที่ผูกตรงช่วงเอวมันออกช้า ๆ แต่สายตาจับจ้องอยู่ที่พื้นแทน ไม่กล้าสบตา “เสร็จละ... รีบ ๆ เยี่ยวได้ละ
“ถ้ากูบอกว่ากูถือของกูไม่ไหว มึงจะว่ายังไง”
“ทำไม... มันหนักมากนักรึไงไอ้ห่า” อย่านะมึง ตัดมือกูทิ้งเหอะ ผมมองอย่างเหยียดหยาม “อันเท่าหนอน”
“ระดับกูพญานาคเท่านั้นแหละ” มันยักไหล่ “ถือไม่ดีนี่กูฟาดคอห่านล้ม ได้จ่ายค่าซ่อมให้โรง’บาลนะเว้ย”
“อย่างมึงอะ พญานาคบนกล่องไม้ขีดไฟแหละโว้ย”
เดี๋ยวสิ... มันใช่เวลามาตีกันว่าของใครใหญ่มั้ยเนี่ย!? ผมล่ะปวดหัวกับตัวเองและไอ้คนข้าง ๆ นี่จริง ๆ ยิ่งมันหันกลับมาจ้องหน้าผมด้วยแววตาจริงจังแล้ว... “ใหญ่ไม่ใหญ่ก็ทำมึงนอนซมได้ละว้า...”
อุก... จุกไปถึงทรวงใน ความพ่ายแพ้มันกระแทกลงมากลางหัว ประหนึ่งไอ้ภคินได้เหยียบผมลงไปจนจมดิน อั้ก! น้ำท่วมปากเถียงไม่ออกโว้ย! “ตกลงไม่มีบริการใช่มั้ย จะได้เยี่ยวละ”
“เออสิวะ! อย่าให้กระเด็นมาทางกูนะมึง”
“จะพยายามละกัน” ไอ้พระเอกหันมายักคิ้วกวนประสาทให้ “กูจะล่อให้ยิ่งกว่าสปริงเกอร์”
แสรดดดดดดดดดดดดดด ไอ้พระเอกนรก จิตใจมึงทำด้วยอะไร!? ผมเริ่มเกร็งตัวพร้อมจะปล่อยให้มันร่วงอยู่หน้าส้วมคนเดียว แขนขวาของภคินที่อยู่ในอุ้งมือของผมสั่นนิด ๆ ภคินคงเจ็บ... เห็นว่ากระดูกซี่โครงหักตั้งสองซี่ ไม่เจ็บก็บ้าแล้ว ผมก้มหน้ามองพื้นปล่อยให้อีกฝ่ายปฏิบัติภารกิจส่วนตัวไป
ในห้องน้ำไร้ซึ่งบทสนทนาใด ๆ อ่า อึดอัดชะมัดเลย ผมควรจะพูดอะไรดีนะ ในเมื่อหัวสมองมันว่างเปล่าขนาดนี้ ทั้ง ๆ ที่อยากจะมาเจอหน้าแท้ ๆ แต่เอาเข้าจริง ๆ กลับไม่รู้จะพูดอะไรดี ความรู้สึกมันตีกันในหัวไปหมด ผมอยากให้ภคินเข้าใจผมบ้าง รู้ว่าตัวเองผิดที่พูดออกไปแบบนั้น แต่ก็ต้องยอมรับว่าผมไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้จริง ๆ บ้าเอ๊ย…
“ขอโทษนะ...”
มันไม่ได้ออกมาจากปากผม... มันมาจากคนข้าง ๆ ดังขึ้นมาแทรกเสียงฉี่ที่ก้องไปทั่วห้องน้ำแคบ ๆ
ขอโทษงั้นเหรอ? ภคินขอโทษผม ขอโทษเรื่องอะไร?
ผมถึงขั้นเผลอตัวเงยหน้าขึ้นมาสบตากับอีกฝ่ายทันที ไม่รู้ว่าภคินคิดอะไรอยู่ เพราะมันไม่ยอมสบตากับผมอย่างเคย ภคินแหงนหน้าขึ้นมองเพดานด้านบน “กูมาลองคิด ๆ ดูแล้ว กูก็ผิดเองแหละ... ที่น้อยใจอะไรโง่ ๆ ตอนที่มึงบอกไอ้ตุ้ยว่าไม่ได้เป็นอะไรกับกู กูก็เอาแต่คิดอยู่ตลอดว่า... มึงอาจจะไม่ได้รักกูจริง ๆ ก็ได้”
“ภคิน...” ผมครางเรียกมัน
“กูคิดว่ามึงอาจจะอึดอัดมาตลอดที่กูบังคับให้มาเป็นแฟน แต่พอคิดว่ามึงเองก็เป็นผู้ชายเหมือนกันแท้ ๆ ถ้าคนอื่นรู้ว่ามึงเป็นเมียกู มึงก็คงอาย กูเข้าใจ... กูไม่โกรธมึงหรอก” มันว่าพลางดึงกางเกงขึ้นมาสวม “กูโกรธตัวเองมากกว่า... ที่เอาแต่คิดว่ามึงไม่ได้รัก ถ้ามึงไม่ได้รักกู มึงจะมายืนอยู่ตรงนี้ทำไม... จริงมั้ย?”
อ่า ให้ตายเถอะ ใบหน้าหล่อคมนั่นเลื่อนลงมามองหน้าผมช้า ๆ วินาทีที่มันค่อย ๆ คลี่ยิ้มบาง ๆ ที่มุมปากทำเอาผมแทบลืมหายใจ... รอยยิ้มของภคินเหมือนกับน้ำหล่อเลี้ยงชีวิตที่กำลังใกล้ตายของผม ขอบคุณที่มันเข้าใจ แต่การที่มันมาขอโทษผมก่อนแบบนี้ ยิ่งทำให้ความรู้สึกผิดต่อมันตีตื้นขึ้นมาในอก...
ผมเองก็ผิด... ที่ไปตอบไอ้ตุ้ยมันแบบนั้น รู้ทั้งรู้ว่าภคินมันคิดยังไง ผมรู้ว่าบางทีมันก็คงจะสงสัยในความรักที่ผมมีให้มัน ผมไม่เคยทำอะไรให้มันมั่นใจเอาเสียเลย คอยแต่หลบหลีกคนอื่น หนีความจริงมาตลอด ไม่อยากให้คนอื่นรู้ สนใจแต่สายตาที่คนอื่นมองมา
จนลืมถามตัวเองว่า... ได้สนใจสายตาคนตรงหน้านี้บ้างหรือเปล่า
“กูต่างหากต้องขอโทษมึง” ผมขยับตัวเอื้อมไปช่วยมันผูกเชือกกางเกง “กูเอาแต่คิดเรื่องของคนอื่น จนลืมคิดถึงความรู้สึกของมึงไป ภคิน กูไม่ได้อยากจะแก้ตัวหรอก กูรู้ว่าตัวเองผิดเต็ม ๆ แต่กูจะบอกว่าพ่อไอ้ตุ้ยแกรู้จักกับพ่อกู เพราะงั้นตอนนั้นกูถึงรีบตะโกนออกไป ขอโทษที่ไม่ได้คิดถึงจิตใจมึงเลย” มือผมยังจับที่เชือกบริเวณเอวกางเกงไม่ห่าง แม้ว่าจะผูกเสร็จแล้วก็ตาม “มึงรู้มั้ย... กูกังวลมาตลอด กูกลัวพ่อแม่รู้ กลัวจะทำให้เขาผิดหวัง แล้วตอนนี้... กูก็กลัวเพิ่มขึ้นมาอีกอย่าง”
“.......”
ผมหลับตาลงแล้วซบหน้าลงบนไหล่มัน “กลัวทำให้มึงเจ็บ”
“ไปป์...” ผมชอบฟังเสียงทุ้ม ๆ นี่เวลากระซิบที่ข้างหูจัง “กูจะไม่สัญญาหรอกว่า นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะทะเลาะกัน โลกใบนี้มันสอนให้กูเชื่อว่า ชีวิตมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอก มันมีตัวแปรอะไรหลาย ๆ อย่างเข้ามา 1+1 อาจมากกว่าสอง หรืออาจติดลบไปเลยก็ได้”
ภคินช่างเป็นคนที่มีอะไรขัดกันในตัวเองเยอะจริง ๆ ในขณะที่มันมองโลกเหมือนเป็นผู้ใหญ่ที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากมาย ต่างกับนิสัยที่ไม่ได้เข้ากับความเป็นผู้ใหญ่เอาเสียเลย มันเหมือนเด็กตัวเล็ก ๆ ที่ต้องการความอบอุ่นจากคนที่มันรัก...
“ในอนาคตเราอาจจะทะเลาะกันอีก... ไม่สิ กูว่ากูกับมึงต้องทะเลาะกันอีกแน่ ๆ” ผมหลุดหัวเราะเบา ๆ ถูกของมันว่ะ “กูจะใช้สติให้มากกว่านี้ อย่างน้อยที่สุด กูก็จะไม่คิดอะไรโง่ ๆ อย่างวันนั้นอีก... โอเคมั้ย?”
“อืม...” ผมสูดกลิ่นน้ำทะเลเย็น ๆ ที่โหยหามานาน แค่ได้สัมผัสก็ทำให้หัวใจพองโตไปหมดแล้ว ไม่ว่าในอนาคตจะเกิดอะไรขึ้นอีก ผมยังจะต้องเจออะไรอีกมากมาย ขอแค่มีไหล่ของคนคนนี้ให้ซบลงไปก็เพียงพอแล้ว...
ที่ยากกว่าการรัก คือ การอยู่กับรักต่างหาก...
ในเมื่อทุกอย่างไม่มีทางควบคุมได้ 1+1 ไม่เคยเท่ากับสอง... เราคงยังต้องเจออะไรอีกมากมายในชีวิต ไม่มีอะไรที่ลงตัวไปหมดทุกอย่างเหมือนในละครหรอก เพราะเราเป็นมนุษย์ผู้ซึ่งไร้ความสมบูรณ์แบบ และเราเองก็ไม่สามารถเติมใครอีกคนให้เต็มอย่างสมบูรณ์แบบได้ ดังนั้นสิ่งที่เราต้องทำคือ การอยู่กับความไม่สมบูรณ์แบบนั้นให้ได้ต่างหาก
ภคินเอียงหัวมาซบหัวผมอีกทีนึง มันถูเส้นผมลงมาเบา ๆ “อยากกอดมึงจัง...” ผมผละออกมา เราจ้องตากันเงียบ ๆ โดยไร้คำพูดใด ๆ ภคินค่อย ๆ โน้มหัวลงมาจนหน้าผากชนกับผมเบา ๆ เหมือนถูกหลอมละลายด้วยสายตาเว้าวอนแบบนั้น... หัวใจผมเต้นแทบจะหลุดออกมาด้านนอก มันค่อย ๆ ยกมือขึ้นมาเพื่อจะเชยคางผม...
เผียะ
ผมปัดแขนมันทิ้งโดยสัญชาตญาณ ภคินเบิกโพลงอย่างตกใจ ก่อนแววตานั้นจะแปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวด มันเบือนหน้าออกไปอีกทางเหมือนจะสกัดกั้นความน้อยใจ ไม่นะ... มันไม่ใช่
“ภคิน... มึง...”
“พอแล้ว... อย่าพูดเลย”
“มะ... ไม่ใช่นะมึง กูไม่ได้ตั้งใจ...”
“........”
“แต่... มึงเยี่ยวแล้วยังไม่ล้างมือ”
เรามองหน้ากันก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดัง ๆ ด้วยความโล่งใจ ฮ่า ๆ ๆ ผมพยุงภคินที่ล้างมือเรียบร้อยแล้วออกมาจากห้องน้ำ จัดแจงให้นั่งบนเตียงแล้วเอาไม้ค้ำไปวางไว้ข้างหัวเตียงตามเดิม มันฉีกยิ้มกว้างให้ผม “แม่ง... หัวเราะจนซี่โครงหักเพิ่มอีกซี่แล้วมั้งเนี่ย”
“เอ้า! อย่ามาโทษกูนะ ใครใช้ให้มึงเส้นตื้นเล่า”
“เดี๋ยวถ้าอาหารเย็นมาเสิร์ฟเมื่อไหร่ มึงต้องป้อนกูเป็นการขอโทษ”
“ขอโทษเหอะครับคุณพี่ ผมไปทำอะไรผิดตอนไหน” ผมจิ้มหน้าผากมัน “ก็มึงไม่ล้างมือจริง ๆ นี่หว่า”
เหมือนโดนเล่นทีเผลอ... เพราะไอ้พระเอกมันรอจังหวะนี้อยู่นานแล้ว มันคว้าข้อมือผมแล้วกระชากเข้าไปใกล้ ๆ แน่ใจนะว่ามึงป่วย แรงควายชิบหาย “แต่ตอนนี้ล้างแล้ว... ขอสูบไปป์ให้ชื่นใจหน่อยได้มั้ย”
“นี่มันฟาดหัวมึงไม่ได้เอาความหื่นกระเด็นออกไปเลยใช่มั้ย?”
“เดี๋ยวกูพิสูจน์เอง” มืออุ่น ๆ เชยคางผมขึ้นมาช้า ๆ ใบหน้าหล่อคมค่อย ๆ โน้มลงมา ก่อนที่ริมฝีปากของเราจะแนบกันสนิท... ภคินจูบผมเบา ๆ ขบเม้มที่ริมฝีปาก แล้วค่อย ๆ สอดลิ้นเข้ามาภายใน... เป็นจูบที่หวานเสียจนผมแทบแทบนั่งไม่ติด... เหมือนลอยอยู่กลางอากาศ หัวสมองมันโล่งไปหมด... ผมงับเบา ๆ ที่ริมฝีปากบางนั่นคืนบ้าง เหมือนเป็นการส่งสัญญาณให้มันรู้ว่าตัวเองรู้สึกดีแค่ไหน... ในขณะที่ผมกำลังสอดลิ้นตอบรับอีกฝ่ายนั้น
“ไอ้คิน! พวกกูได้ข่าวว่ามึง...”
ตึง! ตึง! ตึง!
ไอ้เหี้ยโจ้เปิดประตูออกมาได้อล่างฉ่าง อลังการงานสร้างเสียยิ่งกว่าเดอะลอร์ดออฟเดอะริงส์สามภาครวมกัน สมาชิกที่ยืนอยู่หน้าประตูทั้งหมดอ้าปากค้าง... ประกอบไปด้วย ไอ้โจ้ เจ้าภาพงาน ไอ้กัน ผู้ติดตาม ไอ้ฟาร์ ซึ่งไม่รู้รีเทิร์นกลับมาทำไม และไอ้อาร์ท ที่สีหน้าดูไม่ตกใจสักนิดเลย แต่มันกลับส่งเสียง หึ ๆ ๆ อย่างน่าสยดสยอง...
“ไม่นึกเลยนะครับ ว่าอยากจะเปลี่ยนบรรยากาศกันขนาดนี้” มันยิ้ม “ไม่เกรงใจผีสางกันบ้างเลยนะครับ”
โอ๊ย! เช้ดดดดดดดดดดดดดดดดด หน้ากูร้อนจนควันจะขึ้นแล้ว ไอ้เหี้ยอาร์ท! ผมฟุบหน้าลงกับเบาะนอนเพื่อหนีความจริง กูอยากจะกระโดดออกไปนอกหน้าต่างตอนนี้เลย... แม่งกำลังเคลิ้ม ๆ เอ๊ย! กำลังอายโว้ย!
“จุ๊ ๆ ๆ ๆ แหม... เดี๋ยวนี้น้องไปป์เค้าพัฒนาเว้ย” ไอ้เหี้ยโจ้เริ่มก่อนเลยครับ แม่งมาเดินวนรอบเหมือนกูเป็นเจดีย์งั้นแหละ และแน่นอนว่าคู่ขามันต้องตามมาสมทบ
“พี่กันว่าแล้ว... น้องไปป์ต้องไม่ใช่หนิม ๆ เห็นแบบนี้เร่าร้อนเหมือนกันนะเราน่ะ” แล้วมันสองคนก็ระเบิดเสียงหัวเราะอันน่าสะอิดสะเอียน เชี่ยยยยยยยยยยย กูเกลียดพวกเมิงงงงงงงงงงง!
“ห่า! ขัดจังหวะ” ไอ้เหี้ยนี่ก็ไม่ได้มีองมีอายอะไรกับเค้าหรอก ไอ้ภคินขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด... ดูก็รู้ว่าหัวเสียแค่ไหนที่ถูกขัดตอนกำลังเคลิ้ม ๆ “จะได้กันอยู่แล้ว”
“น้อย ๆ หน่อยครับคิน เดี้ยงขนาดนี้ อะไร ๆ มันก็ไม่แข็งไม่แรงหรอกครับ” เหยดดดด อะไรแข็งวะ เชี่ยอาร์ท มึงมาพูดให้เคลียร์ก่อนดิ๊
ไอ้ฟาร์ที่ตอนนี้อาฟเตอร์ช็อกค้างคา ค่อย ๆ กระดึ๊บเข้ามาในห้องมากขึ้น โถเพื่อน... ถึงมึงจะไม่เคยเจอหนังสด แต่กูเชื่อว่าหนังโป๊มึงก็ต้องผ่านมาบ้างล่ะวะ มันพยายามทำตัวลีบ ๆ ไปนั่งที่โซฟา และมองผมถูกไอ้พวกที่เหลือรุมฉีกขย้ำเนื้ออย่างทารุณ โดยไม่คิดจะหยิบยื่นความช่วยเหลือมาสักนิด
“ไหนจ๊ะ น้องไปป์... ให้พี่คินฉีดยาแก้เขินให้หน่อยมั้ยครับ” ไอ้กันมาทำเสียงเล็กเสียงน้อยอยู่บนหัวผม แม่ง! อยากดีดให้กระเด็นอัดข้างฝา “ดูซิ... ทำไมหูแดงจังเลย”
“อ๊ะ... ไหน ๆ ๆ” เชี่ยโจ้ชะโงกหน้าออกมาจากอีกฝั่ง “ชะอุ๊ย! ดูสิเขินใหญ่เลย น่าร้อคเอ๊าะ!”
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย กูไม่ไหวละนะ พวกมึงจะคุมคามทางเพศกูไปถึงไหนวะ” กูเลิกฟุบหน้าให้มันแซวเล่นแล้ว ต้องด่า ๆ ๆ ด่ามันคืนนนนน “อะ... ไอ้พวกไม่มีใครเอาแล้วอิจฉาคนอื่น!”
“ว้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย พี่กันขา เขาหาว่าเราไม่มีใครเอาค่ะ” ไอ้โจ้สวมบทโปรดของมันทำกระแซะคู่หูมันใหญ่ ไอ้กันก็เล่นด้วยเว้ย มันทำทีเป็นตบไหล่เพื่อนรักปลอบใจ
“ไม่เป็นไรโจ้ ไม่มีใครเอา... ดีกว่าเอากันเอง”
“กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” กูเกลียดเสียงหัวเราะมึงสองคนมาก!
เถียงก็แพ้... ไม่เถียงก็แพ้... ชีวิตไอ้ไปป์ชักจะอยู่ยากขึ้นทุกทีแล้วว่ะ ผมหมดอาลัยตายอยากในชีวิตมากกว่าเดิม เมื่อไอ้พระเอกเองก็ไม่มียางอายอะไรเล้ย! มันลอยหน้าลอยตาดูผมถูกทารุณด้วยคำพูดอย่างมีความสุข โชคดีที่มันเองไม่ได้โดดลงมาร่วมวงด้วย ไม่งั้นก็เอามีดแทงกูเลยเหอะ
“อยู่ดี ๆ ก็มาสูบไปป์กันในโรง’บาลหน้าตาเฉย ขี้ยาว่ะ!” โจ้... มึงยังไม่จบกับกูใช่มั้ย
“ไอ้ห่า... เสพสารเสพติดในโรง’บาล มีโทษจำคุกตลอดชีวิตนะเว้ย” ไอ้กัน หนุ่มเมืองใต้ผู้ฝักใฝ่ธรรมะถามขึ้น เพื่อส่งมุกให้ตัวพ่อที่นั่งเงียบอยู่นานตบมุกคืน
“ยอมก็ได้” ภคินยักคิ้วเผล่มาทางผม “แต่ขอจองจำในห้องหัวใจคนนี้ได้มั้ยล่ะ”
ผมหลับตาลงก่อนที่เสียงจากสัตว์นรกจะกรีดร้อง “ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววว”
แม่ง! มึงแดกยาม้ากันเข้าไปเรอะ!?
TBC
วันนี้เรามาTalkแบบมีสาระกันดีกว่าค่ะ จากที่ไร้สาระมานาน ฮ่าๆๆ
ขอเขียนถึงมุมมองความรักเสียหน่อย เพราะไม่รู้ว่าเขียนงงไปมั้ย คือคนเขียนต้องการจะสื่อว่าคนเราเป็นจิ๊กซอว์ที่ไม่มีวันต่อกันพอดี คือเราไม่สมบูรณ์ในตัวเอง และไม่สามารถต่อกับใครให้สมบูรณ์ได้ ขนาดแม่เรายังเคยทะเลาะเลยจริงไหมคะ ดังนั้นการจะอยู่กันโดยไม่ทะเลาะกันน่ะมันเป็นไปไม่ได้หรอก ที่อยากจะสื่อให้ทุกคนเข้าใจ(ซึ่งไม่รู้ว่าสำเร็จมั้ย55)ก็คือโลกนี้ไม่มีอะไรถูก ไม่มีอะไรผิด และไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบ เหมือนคินกับไปป์ก็ต่างเป็นจิ๊กซอว์ที่ไม่มีวันต่อกันพอดี ที่เราทำได้ก็เพียงแค่หมุนให้เหลี่ยมมันแนบกันเกือบสนิทที่สุดเท่านั้น
รู้สึกตัวเองเขียนดราม่าได้ไม่ยาวเลยแฮะ มากที่สุดคือ1ตอนเอง เกรงจะได้ฉายาดราม่าพริบตา คราวหน้าจะพยายามให้มากกว่านี้ค่ะ/ก้ม/
PS.ยินดีต้อนรับคนอ่านหน้าใหม่ทุกคนค่ะ(และหน้าเก่าเราจำได้ทุกคนค่ะ55) ขอบคุณที่เลือกใช้บริการสายการบินของเรา
PS.มีแขกรับเชิญพิเศษด้วยนะคะ ใครยังไม่รู้ว่าเป็นใคร เชิญค่ะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,30384.0.html) โปรโมทกันหน้าด้านๆเลยทีเดียว ฮ่าๆๆ
PS.ใกล้จบแล้วเหมือนกันนะเนี้ย ใครอยากได้รวมเล่มเก็บตังรอไว้นะคะ เพราะแลดูมันจะแอบหนาเบาๆ :))
PS.ใครอยากได้ของแถมเป็นอะไรลองเสนอเข้ามาได้นะคะ คนเขียนยังมืดแปดด้านอยู่
PS.เอ่อ...คุณพี่สาบเมืองคะ อ่านเม้นแล้วหยุดขำไม่ได้ แต่คินมันอู้เมืองบ่าจ้างน่ะก่ะ
-
มาจองที่
...........................
ในที่สุดมาม่าก็หายไป (หรือเปล่า) :mc4:
ตอนท้ายของตอนนี่ทำเอายิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลย เมื่อยแก้มแฮะ :impress2:
-
แปะก่อนอ่าน!
++++++++++++++++++
ต๊ายยยย ลุงชลแวะมาแจม!
และในที่สุดก็็เข้าใจกันซะที!♥
ชอบมุมมองและนิยามความรักแบบนี้จังเลยค่ะ♥
รอตอนต่อไปน้า~
ปล.ของแถมแบบอิมเมจจูป้าจุ๊บ (ทำที่คั่น พวงกุญแจ สติ๊กเกอร์ ฯลฯ)
อิมเมจพี่เดียว อิจเมจไอ้เน่า อิมเมจDo not disturb (สติ๊กเกอร์ป้าย/ไปป์ยกป้าย ฯลฯ)
(สติ๊กเกอร์ชุด) ลองเสนอเป็นแนวๆนะคะ ^^
-
อั๊ยยะ ตอนไม่ล้างมือนี่มันฮาจริงไรจริงนะคะคุณพี่ขา กร๊ากกก
แล้วสูบไปป์กันในโรงพยาบาล แอร๊ยยย น่ารักที่สวดดดด
ป.ล.ถ้าคุณพี่ขาจะป.ล.เยอะขนาดนี้ รวมกันไปเลยทีเดียวดีไหมคะ 5555 (ล้อเล่นนะตัวเอง)
-
เพื่อนคินช่างแซวมาก ๆ เลย
-
ความรัก ไม่ใช่แค่รักกัน ก็จบ ความรักคือ ให้ความรักในคนที่เรารัก
พี่เชื่อว่า ถ้า คินกับไปส์ จับมือกันไว้อย่างนี้ ต่อไปไม่ว่าจะมีตัวแปรอะไร ทั้งคู่ก็จะผ่านไปได้
ปล. ที่บอกจะแก้ตัวเรื่องดราม่าคราวหน้าหมายความว่าไง :angry2: แค่ตอนเดียว ก็พาปวดใจแปล๊บๆ แหง่งงงงง :serius2:
ปล.สอง ลุงงงงงงงงง คิดถึง :กอด1:
-
ฮาได้อีก
-
ชอบตอนนี้มากๆเลยค่ะ ถ้าไม่เคยทะเลาะกัน ก็เหมือนไม่เคยปรับความเข้าใจหรือปรับตัวเข้าหากันและกันเลยนะ
อ่านแล้ว รีบอยากไปบอกรักใครซักคนด้วย อิอิ
เพื่อนๆแก๊งคิน น่ากลัวไปนะ แซวแบบกะเอาตายอ่ะ :z3:
แล้วก็....ค่ามันโดนเพื่อนมันลากมาเฝ้าลุงธีแหงๆ
เค้ารู้ เค้าเป็นแฟนคลับคนแต่งหรอก อิอิ :กอด1:
-
มันฮาจริงกะตอนนี้
-
ถ้าภคินจะเสี่ยวขนาดนี้.. 55555555555555
โอยยยอ่านตอนนี้มันโรแมนติกบวกคอมเมดี้เบาๆ
น่ารักจริงๆเลยย เค้ารอความคืบหน้าของฟาร์กับอาร์ทอยู่นะ อิอิ
-
เง้อ, ซึ้งอ่ะ >///<
ภคินน่ารักเว่อร์~ ทีนี้ไปป์ก็รู้แ้้ล้วเนอะ
ว่าควรจะคิดถึงคนที่เราคบมากกว่าแคร์สายตาึคนอื่น
จุ๊บกันเพื่อนมาเห็นพอดี555. ภคินหวานมากก :m20: ดราม่าตอนเดียวก็เกินพอแล้ว
-
คิดว่าภคินจะอายเหรอไปป์
ไม่มี๊.....
ตอนนี้น่ารักอ่ะ
เราเห็นด้วยนะ ที่บอกว่าไม่มีใครที่จะเป็นจิ๊กซอร์แบบสมบูรณ์
แค่หันเหลี่ยมมุมให้แนบกันให้มากที่สุดก็พอ ^^
-
แหมกะลังจะหวานกันเชียว
แก๊งค์เพื่อนคินแซวหนักมาก
-
พอคืนดีกัน คินก็เรียกคืนทั้งต้นทั้งดอกเลยนะ
ไปป์มีแต่เสียเปรียบ เสียตัวลูกเดียว 5555
จำคุณชลธีได้ด้วย เสียดายที่วันนี้ไม่ได้เห็นอัคคีัมารับหลังบรรยายจบ
เพราะไปป์ดันชิ่งออกมาเร็วเกินไป
-
อนามัยจัดจริงๆนะไปป์!!!!!! :z2:
-
รักกันนาน ๆ นะ :z2:
-
ขัดจังหวะจริงๆเลย :serius2:
-
คิดถึงน้องค่าจริงๆ ตามน้องอัคมาเฝ้าลุงชลสินะ
แหม คินกับไปป์ก็ ไปปรับความเข้าใจกันในห้องน้ำซะอย่างนั้น
ตอนไม่ล้างมือก็ฮาซะ
คู่หูโจ้กันก็ไม่เคยพลาดโอกาสที่จะแซวไปป์เลย
พ่อพระเอกไม่มีอ่ะที่จะอาย
-
หุหุ อดเลยภคินไม่ยอมล้างมือ ไปป์ก็นะคิดได้
แถมมาโดนเพื่อนเห็นหนังสดอีก อ๊ากกกกกกกก
-
555555555555555555555555555
ชอบเวลา ตลกคณะนี้อยู่ด้วยกันจริงๆ
คิดถึงเสียง ฮิ๊ววววววววววววววววววววว~~!!!~
555555555 5
ภคินกะไปป์ดีกันแล้วไม่ดราม่าแล้ววว
ชอบบบบบบบบบบ ~ ฟินนนนนนนนน
:D
-
อิ อิ อิ ภคินสูบไปป์ในโรงพยบาล ฮิ้วววววววว...
ไปป์ยี่ห้อนี้มีสำหรับภคินคนเดียว สูบแล้วมีเรี่ยวมีแรง โดยเฉพาะแรงใจ ชิมิ ชิมิ ภคิน
-
เขินแทนไปป์แอร๊ยยยยยยยยย :-[
-
ทั้งซึ้งทั้งขำ ตอนไปป์ปัดมือภคินออกตกใจมาก นึกว่าจะดราม่าอีก ที่แท้ภคินไม่ล้างมือ อิไปป์แกจะมารักสะอาดอะไรตอนนี้ 555
เขินแทนไปป์โดนแซวจะไปไม่เป็นเลย เจอประโยค "ไม่มีใครเอา...ดีกว่าเอากันเอง " กร๊ากกก ไม่ไหวแล้ว
ที่สำคัญ กรี๊ดดดด พี่คุณโผล่มานิดเดียวแต่กรี๊ดสลบ ชูป้าย คุณค่าFC..
-
โอยยยยยยยยยขำ
อ่านมาตอนแรกซึ้งๆอึนๆ ตอนมาเจอภคินนี่ฮามากกกกก :m20: :m20:
มาม่าหายไปแล้ว เย้ๆๆ
มีสูบไปป์ที่รพด้วยย เขิลลล :o8:
-
:กอด1: :กอด1:ในที่สุดก็เข้าใจกัน
มันฮาตรงที่ภคินไม่ยอมล้างมือเนี่ยแหละ5555 :laugh: :laugh:
เป็นไง สูบไปป์ชื่นใจหายเลยดิ่ภคิ๊นนนนน :impress2:
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกไปป์น่ารักมากเลยอ้ะ
ภคินคงตัวลอยแล้วม้างงง อิอิ
-
:z2: มีความสุขมากกกก
คินกับไปป์ ตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนนี้ ทั้งสองคนค่อย ๆ เปลี่ยนไปเพราะเนื้อหา
แต่ไม่ใช่ว่าคาแรคเตอร์บิดหรอกนะคะ ยังคงเป็นคินกับไปป์ที่เป็นขวัญใจคนอ่าน
แต่เค้าเหมือนตัวคนที่ค่อย ๆ ปรับตัวเข้าหากัน ภคิืนผู้เอาแต่ใจกับไปป์เสมอ
ก็ยังคงเอาแต่ใจอยู่ 555++ แต่คิดถึงใจของไปป์มากขึ้น ดูจะเข้าใจไปป์มากขึ้น .. ส่วนรักมากขึ้น?? ยังได้มากกว่านี้อีกเหรอ
แค่นี้ก็สิงกันอยู่แล้วนะ คิกๆ
ชอบไปป์ ซึน ๆ เหวี่ยงเล็ก ๆ ห้าว ๆ ไม่ได้หวานแหววแต๋วจ๋า แต่เป็นไปป์ที่น่ารัก
่ยอมน่ารักให้คิน แต่ก็ใช่ว่าน่ารักนุ่มนิ่ม ยังคงมีอาการพยศเล็ก ๆ ให้ชีวิตรักมีรสชาดตลอด
ตอนนี้สงสารไปป์มาก กำลังเคลิ้มได้ที่เจอมนุษย์แก๊งนี้แซว ถึงขนาดซุกหน้าหนีก็ยังไม่รอด
แต่ถ้าไม่เถียงกลับก็ไม่ใช่ไปป์แล้วล่ะ เถียงก็แพ้ ไม่เถียงก็แพ้แถมโดนถล่ม
สู้ยอมทน... ก็ยังไม่ไหวเนอะ อายยยย โดนแซวอ่ะ ตัวพ่อที่หน้าเหมือนภคินเด๊ะ ยังร่วมกับเค้าด้วย
โถน้องไปป์ ... เก็บความแค้นนี้ไว้ แซวน้องเห็ดต่อดีกว่านะ คิก ๆ แต่อย่าไปต่อกรกับอาร์ทล่ะ คนนั้นเค้ามีมากกว่า 1 มิติ 5
-
ไม่มีใครเอา ดีกว่าเอากันเอง!!!....ประโยคนี้ไปป์ คิน โดนเต็มๆ ฮาโจ้กับกันมาก :laugh:
-
อายแทนหนูไปป์จริงๆ 5555555
-
ขัดจังหวะการสูบไปป์ :o8:
ฮาตอนไม่ล้างมือ :laugh:
คินไปป์ซึ้ง :กอด1:
-
น่าร้อคเอ๊าะ :impress2:
-
น่ารักอ่ะะะะะะะะ :-[ :-[
-
ดีแระค่ะ ไม่ชอบมาม่า :laugh: ดีกันซะที จะได้ฮาๆ เหมือนเดิม แอบฮาตอนท้ายๆ ไปป์ต้องเสียสละตัวเองเพื่อความฮาของเราอีกแล้ว :m20:
แอบชอบแขกรับเชิญอะ :-[ ชอบเรื่องนั้นมากมาย
-
ว้ากกกกกกกกก ภคิ๊ณณ น่ารักตลอดดด
เราชอบนิยายของคุณมาก อ่านไปก็ยิ้มไปได้ตลอด มุกแต่ละมุกที่ยิงมา ก็ฮาได้อีกกก
นั่งยิ้มอยู่หน้าคอมเหมือนคนบ้า
และทีี่มากกว่านั้น เราชอบแนวคิดของคนเขียนนะคะ ในเรื่องนี่ สอนอะไรหลายๆอย่างได้มากเลยทีเดียว
หลายๆอย่างสามารถนำไปขบคิด ในชีวิตประจำวันได้เลย
เหมือนกับเป็นการสอนคนอ่านไปในตัวด้วย บางสิ่งบางอย่างในชีวิตที่เรามองข้ามไป นิยายเรื่องนี้ก็สอนเราให้ย้อนกลับไปมอง
จะว่านิยายเรื่องนี้ เป็นนิยายที่มองโลกในแง่ดีก็ได้ค่ะ :))
ติดตามอยู่ตลอดนะคะะะะะะะะะะะ :D
-
อ่านตอนนี้ได้ฮาและสาระเรื่องรัก
-
จะไม่ให้คินเสพติดไปป์ได้ไง คนอ่านยังติดไปป์เลยจ้า
-
ถูกต้องเลยครับ ความรักของคน2คนไม่มีวันต่อกันได้พอดี เพราะไม่มีใครสมบูรณ์แบบ
แต่สิ่งที่จะทำให้เราสนิทกันมากขึ้นก็คือการ"ปรับตัวเข้าหากัน"ทั้ง2คนต้องลดและเพิ่ม เพื่อให้เกิดความสมดุลกันมากที่สุด
ภคินเลือกที่จะมีไปป์และไปป์เองก็เลือกที่จะมีภคิน ดังนั้นตอนนี้เรื่องของทั้ง 2 คนครอบครัวของภคินรับได้แล้ว ตอนนี้ก็เหลือแต่ทางครอบครัวของไปป์ ที่ยังไม่รู้เรื่องของทั้ง 2 คน
ดังนั้นเมื่อไปป์เลีอกแล้วก็ควรที่จะต้องเผชิญกับความจริงที่จะเกิดขึ้นและผ่านมันไปให้ได้ ไม่ต้องมามีชีวิตอยู่ภายใต้"ความกลัว"แบบนี้อีก คนแต่งต้องการจะสื่อเรื่องราวเกี่ยวกับความรัก อันนี้คนอ่านเข้าใจดีนะครับ แต่ก็ต้องยอมรับว่าทุกวันนี้สังคมเปิดกว้างมากขึ้นเกี่ยวกับเรื่องเพศ(รอบๆตัวเรามีเยอะมว๊าก) ดั้งนั้นอย่าปล่อยให้ไปป์ต้องกลัวอีกต่อไปเลยครับ (เป็นห่วงความรู้สึกของพระเองด้วย)
ได้ข่าวว่าใกล้จะจบแล้ว อย่างไรก็อย่าลืมแต่งคู่ของลูกเมียน้อยให้จบด้วยนะครับ รออ่านคู่นี้เหมือนกัน
เป็นกำลังใจให้คนแต่งในทุกๆเรื่องราวที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเช่นเคยนะครับ (วันนี้เม้นส์ยาวไปหน่อย อินจัดอ่ะ ฮ่าๆๆๆ)
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
ได้สูบไปป์แล้วภคินคงหายไวอ่ะ :-[
-
ตอนนี้ให้ความรู้สึกของ Do not disturb แบบต้นตำหรับมากกว่า
ดราม่า มาม่า รสอะไรเราไม่เอา
สองตอนที่แล้วคู่หูโจ้-กัน เงียบไปแบบว่าเราไม่คุ้น
มันต้องกวนประสาทจนไปป์มันอยากกระโจนหน้าต่างอย่างนี้แหละ o13
-
555555 คืนดีกันซะหวานเชียว :-[
-
แอบหวานกันเล็กๆเนาะ แต่อีพวกมาทีหลังนี่ฮาตลอด้ลยเนาะ ฮ่าๆๆๆ
-
น่าร๊อคเอ๊าะ อั๊ยยะ โดนสุดๆ เลยค่ะ อมยิ้มได้ตลอด หลุดขำด้วย
ของแถมกับหนังสือเอาเป็นสร้อยคอทองคำหนักหนึ่งบาทก็ได้ค่ะ หาง่ายดีราคาไม่แพง มีคุณค่าทางจิตใจด้วยเน้อ
-
ประทับใจตอนนี้มากเลยค่ะ
ที่คินขอโทษไปป์ในห้องน้ำระหว่างพญานาคให้น้ำอยู่
คินพูดได้ประทับใจมากกกกก
เก็บตังค์รอรวมเล่มแน่นอนค่ะ
ขอตอนพิเศษ อาร์ท+ฟาร์ แบบๆหวานๆได้ไหมคะ
อยากรู้จังไอ้คู่นี้ ถ้ามันจะหวาน มันจะมันส์กันถึงขนาดไหน
แม่ยกขอร้อง
+1 :กอด1:
-
><
เรื่องนี้ อย่างน่ารักอ่ะคับ !!
ผมชอบ =3=
-
เหลือมาม่าเรื่องครอบครัวไปป์อย่างเดียวชิมิ
-
:mc4:คินไปป์คืนดีกันแล้ว รักกันนานๆนะ ฮาตอนเข้าห้องน้ำมาก
-
โอ๊ยยย !! ฮาคู่หูรักยมสุดๆอ่ะ กร๊ากกกกกกก :pigha2:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
กำลังฟิน
เหมือนกำลังลอยไปบนดวงจันทร์แล้วโดนวงแหวนจัทราตบกลับดวงโลกมาฮาต่อจริง :laugh: :laugh: :laugh:
-
ทั้งเรื่องว่าอ่านแล้วชอบละนะมาอ่านตอนนี้แล้วขอบอกว่าชอบตอนนี้มากจริงๆ ชอบมุมมองความรักแบบนี้รู้สึกว่ามันสัมผัสได้จริงในชีวิต. ก็อย่างว่าแหละคนเราก็มีสุขเศร้าเหงาปนไป. แต่ที่ชอบมากๆคือคาแรกเตอร์ของตัวละคร. เออยอมรับ. ฮาจริงๆอ่ะ!!!!!! ฮามาก 55555 อ่านแล้วขำ. ว่ากำลังจะหวาน คู่หูนรกก็มาขัดซะงั้น. สนุกมากจริงๆค่ะ. ชอบ!!!!! อยากให้รวมเล่มมีตอนพิเศษจังค่ะ. ^^ จะติดตามค่าาาา
-
พอดีกันแล้วมันก็ดีแบบนี้แหล่ะน๊า
สงสารฟาร์ ไม่มีปากมีเสียงไปเลยสิ ฮี่ฮี่
-
ทั้งซึ้งทั้งฮา o13 :m20:
-
เอิ่มมมมมมมม มึงเยี่ยวแล้วยังไม่ได้ล้างมือ - -"
-
ในที่สุดชีวิตของไปป์ก็ถูกผูกเข้ากับภคินโดยไม่รู้ตัว
:-[ตอนนี้แอบหวานปนฮา...แต่ความจริงก็หนักไปทางฮาอะนะ :laugh:
แต่ก็ดีแล้วล่ะ...สมกับเป็นคู่นี้
ถ้าเป็นคู่อาร์ทฟาร์คงจะออกแนว....หวานปนหลอน
คู่โจ้กะกันนี่...แน่นะว่าจะไม่เอากันเอง :z1:
มาตอนนี้แขกรับเชิญพิเศษ....กรี๊ดดดดดดดดดดดดให้กับลุงชล....แต่แหมน้องอัคไม่ยอมโผล่มาแฮะ
ยังไงก็ตาม....ตอนนี้มันก็น่ารักอีกแล้ว...อยากให้รวมเล่มเร็วๆจัง
:L2: :กอด1:ให้กำลังใจคนแต่งจ้า^^
(อันนี้แอบเม้นท์ยาวกว่าอีกที่นึง)แถมบวกเป็ดให้ด้วยน้า
-
โจ้กับกันฮามาก
-
...ค่าโผล่ ลุงชลก็โผล่~~~ค่ามากับอัคอ่ะดี้ อี้ อี้ อี้ อี้~~~~ //หลุดไปแล้ว
ชอบตอนคินไปเยี่ยวอ่ะ กร๊ากกกกกก รอตอนต่อไปค่า
-
ชอบตอนที่ไปป์บอกคินว่าไม่ได้ล้างมือมาก ๆ เลย หักมุมดีมาก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
หวานมาก ๆ อ่ะ :o8: เราชอบรสชาด หวาน อมเปรี้ยว อิอิ :z2:+1
-
ขำพ่อคนขี้ยา "ตรงนั้น"นี่ฟาดคอห่านล้มได้เลยหรอ?!
แหมเอาเรื่องน่าดูนะ กร๊ากกกกกกกก
:กอด1: น่ารัก :กอด1:
-
ชอบประโยคนี้จัง......
'ที่ยากกว่าการรัก คือ การอยู่กับรักต่างหาก...'
o13
-
กันโจ้ยังคงความฮาและบ้าไม่เปลี่ยนแปลงจริง ฮ่าๆๆๆ
-
อร๊าย อินดิโก้ T_T ข้าน้อยขออภัย คืออ่านตอนที่แล้วๆยังไม่ได้คอมเม้นท์ให้เลย เศร้าใจ T____T
แอบอ่านที่ออฟฟิสคิดว่าจะกลับมาเม้นท์ก็ลืมไปเลย...จริงๆตอนที่แล้วซึ้งมากเลยนะ
มันเหมือนเป็นช่วงเวลาให้ไปป์ทบทวนอารมณ์และความรู้สึกของตัวเอง อินดิโก้สื่ออารมณ์ดีมาก
คือเราไม่ร้องไห้นะ 55 เพราะไม่รู้สึกว่ามันเศร้า แต่เราซึ้งมากๆ ออกแนวยิ้มเอ็นดูให้กับไปป์และภคิน
เพราะเรารู้สึกได้ว่าเค้าสองคนรักกันมากผ่านตัวหนังสือของอินดิโก้ T___T ประทับใจฝีมือการเขียน
ส่วนตัวแล้วเข้าใจความรู้สึกไปป์เป็นอย่างดีทีเดียว ไม่ใช่ภคินที่น่าสงสารคนเดียวนะ
ไปป์ก็น่าสงสารไม่แพ้กัน แล้วเป็นมิสนอยด์อินเตอร์เนชั่นแนลอีก (มอบตำแหน่งให้ฮ่าๆๆๆ ใส่มิสให้ด้วย ภคินน่าจะชอบใจ กร๊าก)
เชื่อมาตลอดว่าไปป์พยายามทำดีที่สุดแล้วเท่าที่ไปป์จะทำได้เนอะ ^^ ภคินพอคิดไปแล้ว
สุดท้ายก็คิดได้ว่าตัวเองก็เป็นพวกเยอะเกิน ฮ่าๆ คู่นี้แม่งน่ารัก ออกแนวรักกันมากไปจนทะเลาะกัน ^^
ชอบวิธีการอธิบายความรู้สึกตัวละครของอินดิโก้มากเลยค่ะ : D อธิบายได้ดี อ่านแล้วซาบซึ้ง
ประทับใจ และรักมาก ยิ่งตอนสองคนนี้เคลียร์กัน ณ ห้องน้ำโรงพยาบาล รู้สึกว่าเป็นช่วงเวลาฟิน
ของตอนมาก 555555 ชอบจริงๆ ด้วยประโยคที่ว่า ที่ยากกว่าการรัก คือ การอยู่กับรักต่างหาก
เราถือว่านี่คือประโยคนึงที่ดีที่สุดสำหรับการใช้ชีวิตคู่ของคนเราเลย เพราะเราก็รู้สึกแบบนี้เช่นเดียวกัน
แต่ขอบอกว่าคนกำลังอินท์ๆ ซาบซึ้ง ประทับใจ เจอหนูไปป์ตบหน้าภคินดักอารมณ์นี่ ขำไปถึงโลกหน้าอ่ะ
แล้วยังเจอเจ้าภาพกับผู้ตามเปิดประตูมาเจอะฉาก อัศจรรย์ ณ ห้องพักผู้ป่วย ขอบอกว่าขำมากกกกกกก
ขำกริยาท่าทางของโจ้กับกันนะ โคตรตลกกกกกกกกกกกกกกกกก นี่มันตีสองแล้ว ต้องมานั่งกลั้นขำ
จะเป็นจะตาย ถ้ากรามค้างขึ้นมาต้องเรียกไปป์มารับผิดชอบจริงๆอ่ะ กร๊ากกกกก =/////////= ชอบวุ้ย !
แต่แหมตอนนี้มีลุงชลโผล่มานิดนึงให้หายคิดถึงพอเป็นกระสัย กรี๊ดกร๊าดด >///< น่าจะหนีบอัคมาด้วยนิดนึง
ให้คนอ่านหายคิดถึงนะค่า คิคิ ! แต่ก็มโนภาพไปเรียบร้อยละว่าอัคน่าจะนั่งอยู่โต๊ะเดียวกับไอค่า (ทั้งๆที่ไม่ได้บอก ฮาๆ)
ชอบอ่านไปป์ต่อล้อต่อเถียงกับผู้คนอ่ะ ตลกดี 5555 เป็นพวกอารมณ์ขึ้นง่าย แหย่ง่าย ขี้อายง่าย และตบะแตกง่าย
ยังไงก็จะเก็บเงินซื้อนะค่ะ 555 ถ้าตังค์ไม่พอซื้อข้าวจะเอาหนังสือต้มกินแทนละ ปิดเทอมนิยายออกเยอะมากกก Orz
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
พ้องเพื่อนก็ช่างกล้าแซว :pigha2:
บวกเป็ด
-
มาม่าเราไม่นิยม เรานิยมเฉพาะน้ำตาล เพื่อเพิ่มความดัน กร๊ากกกกกกกกกกก :laugh:
-
ไปป์อ่ะน่ารัก...คิดถึงคินจนเรียนไม่รู้เรื่องแ้ล้ว
แหม ๆ คิน พอเจอกันก็แกล้งใช้งานแฟนเลยน้า ชอบที่สองคนต่างขอโทษกัน
ดีจังที่คินได้รู้ความในใจของไปป์จะได้ไม่คิดมากว่าไปป์ไม่รัก และได้เปิดใจกันซะที
เพื่อน ๆ เข้ามาขัดจังหวะ...ชริ...ขัดใจ สงสารไปป์โดนแซวจนสึกหมดแล้ว 555
ขอบคุณค่ะ
-
คิดถึงลุงแล้วนะๆๆๆๆๆ * *////
-
:L2:ขัดจังหว่ะมากเลยเพื่อน :z3:
-
โอย จะรีบมากันทำไมนะ ขัดจังหวะจริงจริ๊งงงงงงง
ไปป์น่าสงสาร โดนรุมตลอด 55555555
ยอมไปเถอะค่าาา ปากหมาไม่พอ อิอิ
-
เคลียร์ได้สักที :เฮ้อ:
มุมมองความรักแต่ละคนไม่เหมือนกัน เพราะฉะนั้นการสื่อออกมาเป็นเรื่องราวที่ลงตัวแบบนี้
ถือว่าเข้าใจค่ะ ถ้าจะให้สองคนนี้หวานนนนน หยาดหยดคงยาก เพราะคาแร็กเตอร์เค้าเป็นแบบนี้
แล้วการที่เพื่อนมาขัดจังหวะถือว่าเป็นความพอดี เพราะยังไงๆเพื่อนๆก็ถือว่าสำคัญสำหรับสองคนนี้มากอยู่แล้ว
ยอดเยี่ยมค่ะ +1 :กอด1:
-
เอาหน้าซุกหมอนต่อเถอะไปป์ :pig4: :กอด1:
-
ฮากันกะโจ้ อ่ะ เข้ามาได้เวลาดีมากๆ
กิ้วๆๆ ไปป์อาย :m20:
o13
-
เรียนรู้และเข้าใจกันมากขึ้นแล้วนะคะ:กอด1:
หลังจากนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
ก็ขอให้อย่าคิดเองเออเองอีกนะ คิน
-
:a5:
ฮ่าๆๆๆๆ
บอกตรงๆว่าอ่านไปขำไปเขินด้วย
ชอบมากตอนที่บอกว่า ไม่ได้ล้างมือ ฮากร๊ากเลยทีเดียว
ดราม่าพริบตาจริงๆ :laugh:
สั่งรวมเล่มแน่ค่ะ
แต่ขอเก็บตังก่อน :bye2:
-
อ่านแล้ว...
เขิลแทนไปป์เลย :-[
-
อ่านกี่ทีก็ฮา :m3:
-
มาแล้ววววววววววววววววว
สนุกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ว่าคู่คิน ไปป์ น่ารักและเฮฮาแล้วนะ
มาเจอคู่โจ้ กันแล้วเฮฮาและน่ารักมากกว่าอีกอ่ะ
เป็นคู่ที่สร้างสีสันได้อย่างฉูดฉาดเสียจริง (หัวเราะ)
ฮาตรงที่ภคินมันยังไม่ได้ล้างมือ
เพราะน้องไปป์ทำให้เราตกใจไปสามวินาที
แต่สุดท้ายเราก็หัวเราะไปด้วยกัน
-
5555.....ไม่ล้างมือ - -
-
เอ่อ ในห้องน้ำก็ไม่ได้ล้างมือ
บนเตียง เพื่อนก็โผล่เข้ามาขัดจังหวะ
อุปสรรคในการสูบไปป์เยอะจริงนะคิน
เดี๋ยวพอหายดีแล้วเข้าห้องแล้วล็อคประตูเลยลูก 555++
จะได้ไม่มีมารผจญ :L2: :L2:
-
อ๊ายยยยยย
:laugh:
:กอด1:
-
:serius2:
-
เขินแทนไปป์ อ๊ายยย :-[
-
ดราม่าตอนเดียวน้ำตาก็แทบจะท่วมค่อมแระ(เว่อไป) ขืนมีอีกนี่
แต่ชอบฮะเ็ป็นนิยายที่อ่านแล้วรู้ึสึกอินไปกับเนื้อเรื่องอ่าา o13
ปล.มาต่อไวๆนะฮะ :call:
ปล2.จำไม่ได้ว่าเคยเมนต์รึป่าวนะฮะ ไม่ค่อยได้เข้ามาอ่านน่ะฮะ เรื่องนี้หนุกมากฮะ :pig4:
-
น่าร๊อคคคคคคคคคคคคคคคคคอ่ะ
หวานๆฮาๆ แบบนี้ อ่านแล้วอารมณ์ดีสุดๆ
-
โอ๊ยย น่าร็อคเอาะ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
ชอบๆๆๆ
-
# Room 51
จ้ะ เป่ายิ้งฉุบแก้ผ้า เชื่อจ้ะเชื่อ!!!!
นอนแก้ผ้ากอดกันยามเช้านี่มันพาฟินจริงๆ :m25:
แก้ผ้าอยู่ด้วยกันแบบเป็นกันเอ๊งกันเองขนาดนี้ อยากจะเปิดประตูเข้าไปดูซักตั้ง!!! 555
อยากลองโดน 'ฆาตกรรมด้วยสายตา' บ้าง! อร๊างงงงงงงง~ (*โดนไปป์ถีบ* :z6:)
ขอเป็นแม่ชีแล้วหนีไปรับกรรมเลิศแบบนี้ที่ไปป์โดนได้ไหมๆๆๆ
ขอบคุณที่ทำให้เตะบอลมันมาตามหลอกตามหลอนแม่กระทั่งในนิยาย TT^TT
มันทำให้รู้สึกดีขึ้น(นิดนึง)นะ เพราะภคินกับไปป์เลย 55555
แซ็กคบกับใคร???? อย่าว่าแต่ไปป์ค้าง คนอ่านก็ค้างเฮ้ย!! TT
ภคินนนนนนน อย่าคิดมาลูก ใจเย็น TT
ไปป์มันจะไม่รักลูกได้ไงล่ะ พวกแกสองคนรักกันขนาดนั้น อย่าดราม่าๆ ไปป์มันมีแกเป็นคนพิเศษนะๆTT
ป.ล. กลับมาอ่านหลังจากหายไปนาน~ 5555
อยากอ่านมันทุกคู่นั่นแหละ รักทุกคนนนนนนน (เป็นนางงาม?)
คิดถึงคินกับไปป์ อาร์ทกับฟาร์ และผองเพื่อนทั้งหลายมากๆ คิดถึงคนเขียนด้วย! (:
-
แหะๆ เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ ติดงอมแหงมเลยทีเดียว
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
บอกตรงๆ ตอนแรกเราไม่คิดจะอ่านเรื่องนี้ด้วยซ้ำ ไม่รู้สิ
มันเป็นความรู้สึกอ่ะ ว่าเรื่องนี้ไม่น่าอ่าน แต่.....
พออ่านเท่านั้นแหละ รู้ซึ้งเลยว่าทำไมคนถึงติดกันงอมแหงม มันเป็นอย่างนี้นี่เองสินะ!!
เราชอบหมดทุกคนเลยค่ะ ไม่ว่าจะเป็นคินxไปป์ พ่อกัญชาxน้องเห็ด
น่ารักมากเลยค่ะ อ่านไปยิ้มไปไม่หุบเลย
โดยเฉพาะคู่พ่อกัญชากับน้องเห็ดเนี่ย ยิ่งยิ้มใหญ่เลยค่ะ
เราชอบอาร์ทมากๆ ชอบผู้ชายอย่างนี้อ่ะ กวนตีนและเกรียนได้ใจเลย ฮ่าๆ :laugh:
อยากให้มาต่ออีกเร็วๆ ค่ะ รอต่อไปนะค่ะ
P.S.แซ่กค่า แซ่กค่า แซ่กค่า แซ่กค่า
อยากให้แซ่กคู่กับค่าาาาาาาาาาาา
ต้องให้แซ่กคู่กับค่านะค่ะ คนอื่นไม่เอา
ถ้าไม่ให้แซ่กคู่กับค่าล่ะก็..............
เราจะย่องไปปล้ำคนแต่ง!!!!! :oo1:
-
สงสรไปป์อ่ะ เจอแก็งค์นี้เข้าไป เอาตัวไม่รอดเลย แต่น่ารักมากเลยตอนนี้
-
สงสารไปป์ โดนสูบแบบมีพยานรู้เห็นเพียบเลย 55555 :haun4: :z2:
-
ลืมบวกเป็ด!!
ต้องเลื่อนขึ้นไปกดให้อีก ฮุ้ววววว
จะแต่งสนุกไปไหนเนี่ยตัวเธอออออ
อ่านกี่ทีๆก็ยิ้ม รักคนแต่งที่ซู้ดดดด
ป.ล.ทำสารบัญด้วยจิ่ ไล่หาทีละหน้ามันลำบากนะ T^T
-
Room 54
“โอ๊ย! มันร้อนอยู่น่ะ ไม่เห็นเหรอ”
“ก็ดูอยู่นะ... ไม่เห็นนะว่าร้อน” ผมกับภคินจ้องหน้ากันค้างในอากาศ ราวกับมีประจุไฟฟ้าแล่นแว้บ ๆ ระหว่างเรา มันคือสงครามประสาทที่เกิดขึ้นทุกมื้ออาหาร
“ถ้าดูไม่รู้ก็เอานิ้วทิ่มลงไปก่อนก็ได้นะ กูยอมแดกขี้มือมึงดีกว่าให้ลิ้นพอง”
“เออ... คำต่อไปกูจะเป่าให้น้ำลายเป็นฟองเลย ดีมั้ย”
“ไปป์” มันจ้องหน้า “ถ้าอยากให้กูแดกน้ำลายมึงขนาดนั้น ทำไมไม่บอกกันดี ๆ ล่ะ” ว่าแล้วพี่ท่านก็โฉบหน้าเข้ามาใกล้ โชคดีที่ผมเอาช้อนเคาะฟันหน้ามันได้ทัน มันเลยต้องกุมปากโอดครวญกันไป
มันเป็นเวลาบ่ายคล้อยของวันเสาร์อันแสนวุ่นวาย คือกิจกรรมมันก็ไม่ได้วุ่นวายอะไรหรอก เพราะผมกับมันก็นั่งจ๋องอยู่ห้องกันทั้งคู่ แต่มันรุงรังตรงที่มานั่งเถียงเหี้ยอะไรไร้สาระกับมันเนี่ยแหละ
ภคินออกจากโรงพยาบาลมาได้เกือบอาทิตย์แล้วล่ะครับ อาการก็... เอ่อ... ไม่เชิงว่าดีขึ้นมากอะไร แต่อย่างน้อยมือมันก็ใช้งานได้ดีขึ้นแล้ว ครับ จับดินสอหรือคัตเตอร์ได้ แต่ไม่มีปัญญาจับช้อนตักข้าวแดกเอง ทำตัวเป็นง่อยมาร่วมอาทิตย์แล้ว คือตอนแรกก็อยากจะด่านะ แต่คิดไปคิดมา มันทำเพราะอยากอ้อนผมนี่หว่า ผมก็แบบ... แอบรู้สึกดีนิด ๆ ถึงสภาพมันจะออกมาไม่ใกล้เคียงคำว่าอ้อนเท่าไหร่ก็เถอะ
“ข้าวต้มอีกแล้ว” มันบ่นอุบอิบ “นี่จะให้แดกจนหน้ากูเป็นเมล็ดข้าวเลยมั้ย”
“แล้วมึงจะกินอะไร? ส้มตำมั้ยล่ะ” ผมเคาะกะโหลกมัน “ช่วยทำตัวให้สมกับเป็นคนป่วยหน่อยครับ คุณภคิน”
“ที่นั่งอยู่นี่ก็สบายมั้ง” มันขยับขาที่ใส่เฝือกอยู่เป็นการโชว์บาดแผล “เมื่อไหร่จะได้ถอดเฝือกวะ คันก็คัน ขับรถก็ไม่ได้”
“หมอบอกว่าอย่างเร็วที่สุดก็หนึ่งเดือน แต่มึงก็ต้องไปตรวจทุกสองอาทิตย์ว่ากระดูกมันเคลื่อนรึเปล่า” ผมพักเป่าข้าวต้มในมือ “เพราะงั้นก็อย่าซ่าให้มันมากนัก”
“รู้แล้วน่า... รู้แล้ว” พอผมยื่นช้อนไปใกล้ ๆ ปุ๊บ มันก็อ้าปากงับ เออ ว่าง่ายเหมือนหมาเลยวุ้ย “ที่เห็นอยู่นี่กูยังเรียบร้อยไม่พอใช่มั้ย? ไปเรียนกลับบ้านเหมือนเด็กมัธยมเด๊ะ ๆ”
“เออ หัดใช้ชีวิตเหมือนมนุษย์ปกติชนบ้าง”
“แต่ต้องมานั่งหวาดเสียวเวลามึงขับมอ’ไซค์เอากูไปทิ้งไว้ที่คณะทุกเช้า”
“อย่าโทษกู!” พ่อสาดข้าวต้มใส่หน้าซะดีมั้ย “มึงก็เอาไอ้เน่าไปเปลี่ยนดอกยางซะทีสิ เกลี้ยงโล้นขนาดนั้นใครจะไปกล้าขับเร็ววะ”
“เปลี่ยนทำไม แค่นี้มันก็เป็นรถมหัศจรรย์แล้ว...”
“เออ มหัศจรรย์... มหัศจรรย์มาก” ผมยื่นข้าวต้มอีกหนึ่งคำให้มันงับเข้าปาก “คนแม่งเยินชิบหาย รถเสือกไม่เป็นอะไร”
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ถึงคราวไอ้พระเอกข้าวต้มจุกคอมั่งล่ะว้า มันส่งสายตาพิฆาตใส่ ผมก็เลยเนียนทำเป็นก้มหน้าก้มตาคนข้าวต้มเล่น ทั้งที่ในใจแล้วอยากจะหัวเราะให้สะเทือนไปถึงลิ้นปี่
“คอยดูนะมึง กูหายเดี้ยงเมื่อไหร่โดนหนักแน่” ภคินชี้หน้าคาดโทษผม
“กว่ากระดูกมึงจะติดกันสนิทจริง ๆ ก็ล่อไป4เดือนนู่น” ผมตบแก้มมันเบา ๆ พลางยักคิ้วกวนประสาท “ระหว่างนี้ก็ ‘ช่วยตัวเอง’ ไปเถอะนะ”
สะใจกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกก ผมส่งยิ้มอย่างผู้ชนะพลางตบเท้าเอาชามข้าวต้มเข้าไปล้าง สีหน้าไอ้ภคินเมื่อกี้แม่งโคตรฮาอะ มันเป็นช่วงเวลาของการเอาคืนจริง ๆ ผมว่านะ รอบหน้าจะจ้างคนไปยำตีนมันซะดีมั้ย มันจะได้ต่อต้านอะไรผมไม่ได้ เออ... ก็เป็นความคิดที่เข้าท่าดีนะครับ... ว่ามั้ย ฮ่า ๆ ๆ
ล้างจานเสร็จเดินกลับมาที่โต๊ะก็เจอไอ้ภคินฟาดงวงฟาดงาไม่หาย ผมเริ่มเสียว ๆ มันจะเอารีโมตปาอัดหัวแล้วว่ะ ไอ้ภคินชายตามองผมที่เดินมาแถวโต๊ะกินข้าวเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปสนใจจอทีวีต่อ เฮ้อ... รอดไปนะกู
“เบื่อว่ะ อยากเดินได้แล้ว”
มันเป็นคำพูดลอย ๆ ที่คนพูดคงไม่ได้คิดอะไรมาก แต่คนฟังอย่างผมดันคิดน่ะสิ ถึงจะเป็นคำบ่นเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ถ้ามันมาจากภคินผมก็เก็บเอามาใส่ใจอยู่ดีนั่นแหละ รู้สึกโทษตัวเองที่เป็นต้นเหตุให้มันต้องมาเจ็บหนักถึงขั้นเดินเหินไม่สะดวกแบบนี้ ถ้าตอนนั้นผมรั้งมันไว้สักหน่อยเรื่องทั้งหมดก็คงไม่เกิด
ตุ้บ
หมอนรองตูดลอยมากระแทกหน้าผมจัง ๆ จนแทบจะเซล้มไปกับพื้น ดีที่ตั้งสติได้ทัน เลยพลิกตัวหล่นตุ้บลงไปบนโซฟา ผมกระเด้งตัวขึ้นมาจ้องหน้าไอ้พระเอกที่ยังอยู่ที่โต๊ะกินข้าว แต่เสือกเอาหมอนประจำตำแหน่งมาปาอัดหน้าผม
“ไอ้...”
“คิดมากอีกแล้ว ไอ้แห้งเอ๊ย” มันยักคิ้วกวน ๆ ให้ผม “ทำหน้าอย่างกับโลกจะหล่นทับหัว”
“ก็มัน... บ้าเอ๊ย!” สุดท้ายก็เถียงไม่ออก ได้แต่สบถออกมา ใครจะเป็นคนไม่คิดอะไรแบบมันได้ล่ะ!
“กูก็บ่นไปงั้น ๆ แหละ เดี้ยง ๆ แบบนี้ก็สบายดี อยู่ ๆ ก็มีคนมาคอยเอาใจ อยากไปไหนก็มีคนขับรถ อยากอาบน้ำก็มีคนมาช่วยอาบ อยากกินข้าวก็มีคนทำข้าวต้มให้ จืดบ้างเค็มบ้างก็อร่อยดี”
ชิ... เสือกมาพูดเอาใจกูอีกนะ แล้วกูจะมาเขินหน้าแดงทำไมวะเนี่ย ผมทำเป็นก้มหน้าซุกหน้าลงบนท้องพี่เดียวดาย ก็ใช่แหละ ข้าวต้มที่มันเพิ่งเขมือบลงท้องไปเมื่อกี้ มันเป็นฝีมือผมเองแหละ ก็แบบ... แบบว่า ตอนที่ผมป่วยมันยังทำให้ผมกินเลยอะ พอมันป่วยผมก็เลยอยากทำบ้าง กะ... ก็ไม่ได้ยากอะไรนี่นา แค่อยากทำอะไรให้มันนิด ๆ หน่อย ๆ
“เอ้า! เขินเข้าไป ๆ ลุกมาเอากูไปวางตรงโซฟาก่อน เอาโน้ตบุ๊คแล้วก็ไปเปิดไวไฟให้ด้วย ไอ้อาร์ทส่งแปลนหลังคามาให้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องออกไปทำโมเดล”
“ครับ เจ้านาย” ได้ทีใช้กูใหญ่นะมึง สุดท้ายผมก็ต้องไปแงะตูดมันขึ้นมาจากเก้าอี้ พากันกระเตง ๆ กับไม้ค้ำมาวางแหมะข้าง ๆ พี่เดียว กูชักเริ่มสงสัยว่าหมอหลอกขายไม้ค้ำให้รึเปล่าวะ ทำไมไอ้ภคินมันไม่เห็นใช้ค้ำยันตัวเองได้เลย ต้องเรียกผมไปช่วยตลอด พอตูดถึงเก้าอี้ปุ๊บมันก็คว้าพี่เดียวดายมาวางบนตักรอเอาโน้ตบุ๊ควางทับทันที ผมเลยต้องตีกับมันอีกพักใหญ่ สุดท้ายมันก็ยอมเปลี่ยนเอาหมอนอีกใบไปรองตักแต่โดยดี
อากาศร้อนจนน่าปวดหัว แม้ว่าผมจะเอาพัดลมมาจ่อไว้ที่โซฟาแล้วก็ตาม ตอนนี้ผมกับมันก้มหน้าก้มตาอยู่กับโน้ตบุ๊คของใครของมัน ไอ้ภคินน่ะ ทำงาน ส่วนผมน่ะ เล่นเกมครับ แฮะ ๆ แบบว่าช่วงนี้ว่างงานเลยขอพักผ่อนสมองบ้าง ไม่ว่ากันนะครับ
เสียงเคาะแป้นพิมพ์ดังก๊อก ๆ แก๊ก ๆ ไม่หยุด ผมกับมันเหมือนหลุดกันไปอยู่คนละโลก ในขณะที่ผมเริ่มตาปรือ ๆ เพราะใกล้จะหลับนั้นเอง อยู่ ๆ ก็เกิดพายุเข้าขึ้น...
ปัง ๆ ๆ
เสียงเคาะประตูประหนึ่งซอมบี้บุกห้องเล่นเอาผมสะดุ้งเฮือกขึ้นมา ตาสว่างจ้าเหมือนมีคนมาถอนขนหน้าแข้ง ไอ้ภคินบุ้ยปากเป็นเชิงว่า มึงนั่นแหละไปเปิด... อ้าว ซวยกูอีก เพื่อนมึงรึเปล่าก็ไม่รู้ ไอ้ห่า ผมยังร้อน ๆ หนาว ๆ ไม่หาย พอคิดถึงหน้าไอ้หนุ่มผมยาวหนวดเฟิ้มที่เต้นคันหูกันวันนั้น โอ๊ย... พูดแล้วขนลุกเลยเนี่ย
ปัง ๆ ๆ
“เออ ๆ รู้แล้ว” ผมเริ่มหัวเสีย เลยต้องกระเด้งตัวแล้วเดินตุบ ๆ ไปหมุนลูกบิด “เคาะห่าอะไรนักหนา... วะ...”
“ไงวะ”
“เพลง!?”
ดวงตาผมเบิกค้างไว้เมื่อเห็นผู้หญิงมาบุกห้องผู้ชายถึงที่ เอ๊ย! นั่นไม่ใช่ประเด็น แม่สาวผมสั้นยืนท้าวเอวรอหน้าห้อง และทำหน้าเหมือนผมไปฆ่าบุพการีเธอไว้เมื่อชาติปางก่อน คิ้วเรียวสวยนั่นขมวดเข้าหากัน “เอากันอยู่รึไง? มาเปิดช้าจริง”
บอกกูที... ว่าเธอคนนี้เป็นผู้หญิง
ผมตาเบิกกว้างกว่าเดิม เมื่อเธอเดินโฉบเข้ามาในห้องพร้อมไอ้ผู้ชายที่ตามหลังมา นั่นมัน... ไอ้เวฟ เฮ้ย! นี่มึงคั่วดาวคณะกูด้วยเหรอ แต่เอ๊ะ ไม่สิ สักพักไอ้แซ็กกับไอ้โอ๊ตก็ขึ้นบันไดตามมา มันสามตัวมองผมที่ยังคงเบิกตาค้าง
“ตาจะหลุดออกมาแล้ว” ไม่ว่าเปล่า พี่เวฟที่รักตบผัวะเข้ามาที่ตาผมด้วย อั้กกกกกกก เค็มตาอะ
“ไอ้เวฟ มึงมาทำอะไรที่นี่!?”
เวฟยักไหล่ให้ผมเป็นคำตอบ ก่อนจะเบียดตัวเองเข้าห้องไป ผมได้ยินเสียงผู้หญิงคนเดียวที่เข้าไปเมื่อกี้หัวเราะอย่างเหยียดหยามกับสภาพของไอ้ภคิน กูไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดี เลือกเติมคำในช่องว่างไม่ถูกเลยทีเดียว
“เชี่ยแซ็ก...” ผมกางแขนทั้งสองข้างปิดทางเข้าไว้แล้ว “อธิบายกูมาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นมึงอย่าหวังว่าจะได้เหยียบห้องกู... อั้ก” ไอ้คำหลังสุดคือ ผมโดนไอ้แว่นโอ๊ตเอามือดันหัวอัดขอบประตูไปเต็ม ๆ และแน่นอนว่ามันทั้งสองตัวเดินเข้าห้องไปอย่างไม่สนใจโลก สุดท้ายผมก็ได้แค่ทำหน้าที่ปิดประตูห้องเท่านั้น ชีวิตนายวิรัลมันช่างยากเข็ญ อยากเสือกก็ทำไม่ได้อย่างใจหวัง เฮ้อออออออออออออ
ผมมองภาพความวุ่นวายขนาดย่อมตรงหน้า เมื่อไอ้ภคินตวัดสายตามาเจอไอ้แซ็กพอดี “ใครให้มึงเข้ามา สกปรกห้อง... กูขี้เกียจทำความสะอาด” เอ่อ... ภคิน มึงไม่เคยทำนะ มีแต่กูทำตลอด
“หึ... งั้นคงต้องทำทุกวันแล้วว่ะ เพราะมึงเองก็สกปรกใช่ย่อย” เอ้า! ปากหมาอีกเพื่อนกู ไอ้แซ็กกวาดสายตามองภคินหัวจรดเท้า “สภาพมึงนี่ดูไม่ได้เลยนะ ไม่มีใครสั่งสอนเหรอ ว่าอย่าไปกัดกับพวกเดียวกัน”
“ไปป์! มึงเอาไม้ค้ำมาให้กู! ถ้าวันนี้กูไม่ได้เอาเลือดหัวมันออกก็ไม่ต้องเรียกกูว่าภคิน”
“แล้วมึงจะให้กูเรียกว่าอะไรล่ะ”
คราวนี้มันหันมาส่งรังสีสังหารมาที่ผมแทน อ้าว เล่นมุกก็ผิดอีกกู อะไรว้า... ไม่มีใครขำ นอกจากเพลงที่ระเบิดเสียงหัวเราะแหลมบาดแก้วหู เฮ้ย ใครเอาอะไรฉีดเข้าเส้นเลือดเธอมาเปล่าวะ
“เป็นไงล่ะมึง... ซ่านัก โดนจัดหนัก”
“ไอ้เพลง... ถ้ามึงจะถ่อมาถึงนี่พร้อมพรรคพวกผัวมึงแล้วมาเยาะเย้ยกูแบบนี้ มึงกลับไปเลยดีกว่า”
“ทำไม... ได้เมียแล้วลืมเพื่อนเหรอ” เพลงเอาเท้าเขี่ยเฝือกไอ้ภคินเบา ๆ ผมรู้หรอกว่าที่จริงมันก็เสียวเจ็บ แต่มันเก๊กหน้านิ่งมาก “โถ... ไอ้ลูกหมา กูแค่มาเยี่ยมเฉย ๆ ไม่เห็นต้องหน้างอเลย พ่อรูปหล่อ”
“กูเคยบอกมึงรึยัง ถ้ามึงไม่ใช่ผู้หญิงนี่กูดีดอัดข้างฝาไปละ”
“รอบที่ล้านแล้ว” เธอทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาข้าง ๆ เพื่อนรัก ส่วนไอ้แก๊งคนอื่นของผมมันอยู่นู่นเลยครับ เปิดตู้เย็นเอาน้ำเอาขนมกูมาแดกใหญ่... เออ ห้องมึงเนอะ
“เวฟ ๆ” ผมเดินไปสะกิดไอ้มนุษย์ที่น่าจะคุยรู้เรื่องที่สุด ไอ้เวฟที่กำลังกระดกน้ำส้มในแก้วเลิกคิ้วเป็นเชิงรำคาญ “พวกมึงรู้จักกับเพลงตอนไหนวะ”
“มีอะไรมาแลกเปลี่ยนล่ะ?”
“ของทุกอย่างที่อยู่ในปากมึงไง ไอ้ห่า... แดกอย่างกับบ้านตัวเอง”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ” มันหัวเราะแล้วไปแย่งทาโร่ในมือไอ้โอ๊ตแทน “ความลับมันไม่มีในโลกจริง ๆ หึ ๆ ๆ”
“มึงอย่าพิธีอะไรให้มันมาก บอกมาตามตรง... มึงกิ๊กกับเพลงอยู่ใช่มั้ย”
“เอ๊... มึงว่าใช่มั้ยน้า” มันยักคิ้วหลิ่วตาให้ผม
“ถ้าใช่มึงก็เตรียมตัวเจี๊ยวหายได้เลยไอ้เวฟ กิ๊กเยอะอย่างมึงโดนสับให้เป็ดแดกแน่” ไอ้สามคนบนโต๊ะก็ระเบิดเสียงหัวเราะด้วยความสะใจ อ้าว... กูพูดอะไรผิดครับ “เฮ้ย! หัวเราะอะไรกันวะ แบ่งกูมั่ง”
“มึงนี่มันบื้อจริง ๆ” ไอ้โอ๊ตว่าขำ ๆ พลางโยนปลาเส้นเข้าปาก ไม่ทันจะด่าอะไรต่อ สงครามระหว่างเพลงกับไอ้ภคินบนโซฟาก็ปะทุขึ้นอย่างรุนแรง
“ไปไกล ๆ ตีนกูเลย กูจะทำงาน”
“โห... อะไรว้า เพื่อนมาเยี่ยมไม่มีสนใจกันมั่งเลย ใช่สิ... กูมันไม่น่ารักเหมือนเมียมึงนี่”
“เออ รู้ตัวก็ดี” เอ่อ อย่าชงภคิน... มึงอย่าชง กูไม่อยากเขินต่อหน้าเพื่อนโว้ย “เฮ้ย! แฟนใครมาเอาตัวมันออกไปดิ๊”
เชี่ยยยยยยยยยยยยย ผมรีบตวัดกลับไปมองหน้าไอ้เวฟทันที มึงสินะ มึงจริง ๆ ด้วย... มึงคั่วดาวคณะกู!
“ไอ้...” ผมชี้นิ้วอ้าปากค้าง แต่ไอ้คนที่เดินออกมานี่มัน...
“มานี่เพลง... ไม่ต้องยุ่งกับไอ้หมาบ้าหรอก”
“อะ... ไอ้แซ็ก...” ผมหันไปชี้หน้ามัน “มะ... มึง... กับ... เพลง”
คราวนี้ผู้หญิงที่ตีกับไอ้ภคินเมื่อกี้ก้าวออกมาคล้องแขนไอ้แซ็กไว้แน่น “ใช่แล้ว ไอ้เด็กน้อย...” เธอเหยียดยิ้มเหมือนนางร้ายในละคร “เราเป็นแฟนกัน”
เชี่ยยยยยยยยยยยยยยย! กูอยากกรีดร้องเป็นภาษาโปรตุเกส ไอ้แซ็ก มึงสอยผู้หญิงที่กูเคยเล็งไว้ ไอ้@#%&*9@^)_^#%^$&(*&$#%&^*(
“หึ ๆ ๆ แค่นี้ถึงกับช็อกไปเลยเหรอ” คืออย่างน้อยเอ็งก็เป็นผู้หญิงนะเพลง ช่วยรู้สึกเขินอายอะไรบ้างเหอะ กูขอร้อง
“จะอวดอะไรนักหนาไม่รู้” ไอ้ภคินด่า “ไม่อายชาวบ้านเค้ารึไง มีแฟนเป็นไบ”
“ไอ้คิน! อย่าอยู่เลยมึง!”
เท่านั้นแหละคุณเอ๊ย! สงครามโลกครั้งที่ 3 ก็อุบัติขึ้นในห้องผมทันที ไอ้ผมนะ โคตรจะอยากเสือก อยากรู้เรื่องมากกว่านี้ มันเป็นไงมาไงไอ้แซ็กถึงได้มาเป็นแฟนกับเพลงได้ แล้วทำไมไอ้ภคินต้องหาว่าเพื่อนผมเป็นไบด้วยวะ เชี่ยแซ็กมันไปคั่วผู้ชายตอนไหน หลงรอดสายตากูไปได้ยังไง
ไอ้แซ็กต้องเข้าไปฉุดกระชากลากถูกแฟน (เหรอ?) ของมันออกมา ก่อนที่เพลงจะกระทืบเพื่อนสมัยเด็กของเธอให้เป็นอัมพาต ผมชักสงสัยว่าตกลงเพลงมันตั้งใจมาเยี่ยมไอ้ภคินจริง ๆ หรือจะมาฆ่าทิ้งกันแน่วะ พอเจอมันตีกันแบบนี้ ผมเลยต้องไล่พรรคพวกกลับไปก่อนจะได้สอบสัมภาษณ์ เพลงยังหัวเราะไม่หยุดกับสภาพของไอ้ภคิน... แม้ว่าจะปิดประตูห้องไปแล้ว ผมยังได้ยินเสียงเธอก้องอยู่ที่ทางเดินอยู่เลย โห... น่ากลัวชิบหาย กูเคยไปชอบผู้หญิงแบบนี้ได้ไงวะ
“ภคิน...” ผมเดินไปตรวจเช็คสภาพเครื่องยนต์ไอ้พระเอก เออ ดีนะ มันยังไม่ได้ลงไม้ลงมืออะไรกัน “นี่มึงเป็นเพื่อนกันแบบไหนวะเนี่ย”
“ไอ้เพลงแม่งชอบกวนประสาทกู บ้านแม่งมีแต่พี่ชาย มันเลยออกมาเป็นผู้หญิงไม่สมประกอบ” อูยยยยย ด่าเจ็บนะ แฟนใครเนี่ย “ได้กับไอ้ผู้ชายไม่สมประกอบอย่างไอ้เชี่ยผมยาวนั่นก็ดี ลูกมันจะได้ออกมาเต็มเต็ง”
“เดี๋ยว ๆ มึงรู้นานรึยังว่ามันเป็นแฟนกัน”
“ก็ตั้งแต่ฉลองสละโสดให้มันก่อนปีใหม่ที่มึงเสียตัวอะ”
“ไม่ลากเข้าเรื่องนี้มึงจะตายเรอะ” ว่าแล้วก็เขกหัวมันเบา ๆ เสือกทำให้กูคิดถึงวันนั้นขึ้นมาซะได้ “ไม่ต้องมานอกเรื่อง ไอ้ห่า! รู้ความลับแล้วไม่บอกกู มันน่าเชือดทิ้งซะ”
“เอ้า! ก็ไม่เห็นมึงถาม เลยไม่อยากพูดให้ช้ำใจ... เห็นว่าเล็งไอ้เพลงไว้ตั้งแต่ปี 1”
“เจอแบบนี้ให้กูบวชไม่สึกเหอะ” ยังหลอนรูหูกับเสียงหัวเราะไม่หาย “ว่าแต่มึงไปรู้อะไรมา... ทำไมถึงไปบอกว่าไอ้แซ็กเป็นไบ”
“อ๊อ... เรื่องนั้น” มันยอมเงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยหางตา “ปล่อยเหอะ... คนมันโง่ไม่รู้เรื่อง”
“ไอ้...”
“หยุด ไม่ต้องพูดอะไรละ เสียงดังข้างห้องเค้าจะด่าเอา”
“ถ้ามันจะด่า มันด่าตั้งแต่มึงย้ายเข้ามาอยู่แล้วโว้ย!” ผมจับหน้ามันให้เงยขึ้นมา ไม่ได้... ยังไงวันนี้กูต้องรู้ความลับให้ได้ “บอกมา ไอ้แซ็กไปกิ๊กกับผู้ชายตอนไหน”
“กิ๊กกับมึงไง”
“เอาจริง ๆ สิวะ อย่าล้อเล่น” ผมเขย่าหน้ามัน แต่ไอ้ภคินก็มองด้วยสายตาเฉยชา ก่อนจะเบี่ยงหน้าหลบแล้วนั่งเคาะแป้นพิมพ์ต่อไป โดยไม่สนใจผมอีก ไอ้เลว! มึงหลอกให้กูอยากแล้วจากไปนี่หว่า อ๊ากกกกกกกกกกกกกก อยากจะคว้าโน้ตบุ๊คในมือมันมาทุ่มลงกลางหัวแม่ง!
ไม่บอกก็ช่างแม่ง วันหลังผมไปรีดเอาจากไอ้แซ็กก็ได้ เสือกมีความลับกับกูนะมึง ผมคว้าโน้ตบุ๊คตัวเองมาเล่นเกมต่อด้วยความแค้น คอยดูนะมึง! กูจะต้องรู้ให้ได้!
“ไปป์... ไปส่งกูที่คณะหน่อย” ชายน้อยแห่งบ้านทรายทองสะกิดผม
“อะไร... ไหนบอกว่าทำโมเดลพรุ่งนี้”
“พี่รหัสกูให้ไปช่วยทำทีสิส ตอนนี้เลย”
“บอกพี่มึงไปว่ามึงเดี้ยง ออกไปไหนไม่ได้” ร้อนจะตายห่า ใครจะไปอยากออกบ้านวะ
“พี่กูบอกว่าให้เมียที่อยู่บริหารแว้นมาส่งหน่อย”
ให้มันได้แบบนี้สิ! พี่รหัสมึงรู้ได้ไง ว่ากูเป็นอะไรกับมึง อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก... นี่กูโด่งดังถึงขนาดนั้น!?
......................................................
........................................
........................
“เมียมึงกลับแล้วเหรอไอ้คิน”
“ครับ พี่เม่น” ผมเดินเขย่ง ๆ กับไม้ค้ำไปทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้เก่า ๆ เลอะสีสเปรย์เป็นจุด ๆ แม่ง ไม่มีใครคิดจะช่วยกูเลยใช่มั้ย “มันบอกว่า แค่เห็นหน้าคณะ มันยังไม่อยากขับรถเข้ามาใกล้เลย กลัวเป็นมะเร็งปอดตาย”
“ปากจัดสมคำร่ำลือว่ะ ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
ผู้ชายที่นั่งพ่นบุหรี่ตรงหน้านี้เป็นพี่รหัสของผมเองครับ พี่เม่นเป็นผู้ชายหน้าโหดสัตว์ ๆ อารมณ์หมาข้างถนนที่ตาบอดเพราะกร้านโลก เอ่อ คือผมไม่ได้นินทาพี่รหัสตัวเองนะครับ แค่อยากอธิบายให้พวกคุณเห็นภาพ พี่เม่นถอดแว่นกันแดด (ที่ไม่รู้จะใส่ในที่ร่มไปทำไม) ออก แล้วนั่งเคาะดินสอเขียนแบบในมือเล่น ผมเผ้าหนวดเครารกรุงรังเหมือนฟักกลิ้ง ฮีโร่ จะว่ารกเพราะทำทีสิสก็ไม่น่าใช่ เพราะตั้งแต่ผมเข้ามา พี่แกก็เป็นแบบนี้มานานแล้ว
ผมอยู่ในห้องทำทีสิสกับรุ่นพี่ร่วมสิบชีวิต ซึ่งตอนนี้ไม่มีใครสนใจผมหรอก พวกไอ้อาร์ทก็นั่งทำงานอยู่ชั้นล่าง คิดว่าเดี๋ยวมาคุยกับพี่เค้าแป๊บ ๆ ก็จะลงไปช่วยงานกลุ่มหลังจากหายหน้าหายตาไปนาน คณะผมก็ใช้ระบบนี้แหละครับ ถ้าพี่รหัสทำตัวจบ รุ่นน้องก็ต้องมาช่วยทำนิด ๆ หน่อย ๆ
“สภาพมึงงอมขนาดนี้ คงช่วยงานกูไม่ได้แล้วว่ะ” พี่เขาว่าขำ ๆ พลางพ่นควันนิโคตินออกมา
“ผมก็บอกพี่แล้ว ว่าออกมาก็ช่วยอะไรไม่ได้” ผมกระดิกเฝือกเป็นเชิงอวดให้ดู แต่พี่เขาดันเปลี่ยนเรื่องซะงั้น
“มึงรู้ยังคิน พรุ่งนี้คณะเรามีงานบายเนียร์”
“ฮะ!? มีด้วยเหรอพี่?”
“ไอ้ห่า... มึงเดินขึ้นตึกมานี่ไม่เห็นเหรอ ข้างล่างแม่งตั้งซุ้มกันอย่างกับงานวัด”
“อ้าว... ผมก็นึกว่ามีร้านเหล้าตองมาเปิดในคณะซะอีก” พี่เม่นตวัดสายตามามองผม เหมือนจะป่นขาที่เหลืออีกข้างให้เป็นผุยผง อ้าว ก็ผมคิดงี้จริง ๆ นี่หว่า
“พรุ่งนี้มึงต้องมา” เฮ้ย! พี่เข้าเรื่องเร็วไปป๊ะครับ “ไม่ต้องอ้าปากเถียงกู มึงโดดบายเนียร์มาทุกปีแล้ว พรุ่งนี้มาหน่อยจะเป็นอะไรตายวะ”
“พี่ดูขาผมดิ จะให้มาเดินร่อนในงานได้ไงครับ อีกอย่างงานกลุ่มก็ยังไม่เสร็จ”
“เรื่องงานมึงไม่ต้องห่วง อาจารย์เลื่อนวันส่งให้แล้ว พวกกูอยากให้รุ่นน้องมากันให้ครบ โดยเฉพาะมึง... ไอ้คิน”
ผมขมวดคิ้ว “ทำไมต้องเป็นผม” เอาจริง ๆ กูไม่ชอบมาวุ่นวายกับชาวบ้านนอกวงเหล้าเท่าไหร่นัก
“เพราะ... เพราะ...” อย่าเล่นตัวครับพี่ เวลาผมเป็นเงินเป็นทอง “แฟนกูเค้าอยากเห็นหน้ามึง!”
ฮะ!? หน้ากูเนี่ยนะ!? ผมทำหน้าหมาแดกแฟ้บค้างไว้ เพราะยังงง ๆ ว่าจะมาดูหน้ากูทำไม รูปอะไรก็มี ไปดูเอาเองสิวะ
“ฮืออออออออออออออออออ” พี่เม่นผู้โหดเหี้ยมซบหน้าลงกับมือ “แฟนกูเค้าปลื้มมึง อย่านะ... มึงอย่ามาพูดจาถากถางกู” กูยังไม่ได้อ้าปากเลยครับพี่ พี่เม่นทุบโต๊ะปัง “กูรู้ ว่าการที่แฟนปลื้มผู้ชายคนอื่นมันทุเรศ! เหมือนเวลาแฟนมึงไปบ้านักร้องเกาหลีอะไรแบบนั้น”
“อ่า...” แล้วมันยังไงล่ะวะ
“เขาบอกว่าไหน ๆ ก็จะจบแล้ว เขาอยากส่องหน้ามึงตัวเป็น ๆ ใกล้ ๆ แถมกูยังเป็นพี่รหัสมึงอีก แต่ดันไม่เคยพามาเจอเลย” พี่เขาเงยหน้าขึ้นมาส่งสายตาข่มขู่ผมแล้วตบไหล่แรง ๆ “ฉะนั้น... มึง-ต้อง-มา!”
“ตลกแล้วพี่ ผมไม่มา” บ้าเหรอ เรื่องอะไรกูจะถ่อไปงานอะไรไม่รู้ คนเยอะแยะ
“มาเหอะ ไอ้คิน กูจะจบอยู่แล้ว มึงไม่คิดจะมาดูดำดูดีกูมั่งเรอะ”
“โหยพี่! อยู่มาสี่ห้าปีพี่แม่งมาพิศวาสอะไรผมตอนนี้วะ”
“เออ... มาเหอะน่ามึง กูเลี้ยงเหล้าเลยเอ๊าะ ธีมปีนี้เป็นงานวัดด้วยนะมึง ผูกผ้าขาวม้ามึงก็เดินมางานได้แล้ว” อ๋อ... ไอ้ซุ้มเหล้าตองตรงลานหน้าคณะมันมาจากแบบนี้นี่เอง
“ผมไม่มาหรอกพี่ เดี้ยงแบบนี้จะมาเดินเที่ยวได้ไง”
“เรื่องนี้ไม่ยากหรอกไอ้คิน” พี่รหัสมหากาฬเดินมาตบบ่าผม “พาเมียมึงมาด้วย... จบ”
เอ่อ... พี่จบแล้วกูจะจบยังไงครับ
ไอ้ไปป์มันคงยอมมาหรอก!
TBC
ตอนที่แล้วเข็นลุงออกมานิดเดียวสมาคมนิยมผู้สูงวัยกล่าวถึงกันเพียบเลยค่ะ ฮ่าๆ ๆ ๆ ถ้าเคลียร์เรื่องนี้จบว่าจะกลับไปหาลุงสักตอนนะคะ
เข้าเรื่องตอนนี้ดีกว่า ยังคงเรียบๆมาเรียงๆนะคะ เวิ่นเว้อง่าวๆตามภาษาDND อาจจะสั้นไปนิดนึงเพราะยกยอดไปตอนหน้านะคะ
แต่ตอนนี้ได้เฉลยปริศนาของเรื่องแล้ว ตอนแรกคิดว่าจะไม่มีคนเดาถูกนะว่าแฟนแซ๊กเป็นเพลง แต่ก็มีคนเดาถูก1คนด้วยค่ะ ไม่น่าเชื่อ!!
ปล.บางคนอาจจะรำคาญว่าเนื้อเรื่องมันเอื่อยๆเกินไป แต่คนเขียนอยากเสนอความรักในแง่ความธรรมดาที่ไม่หวาบหวามอะไรมากค่ะ :]
ปล.เรื่องหนังสือคาดว่ามีสองเล่ม ตกเล่มละไม่น่าเกิน450หน้านะคะ แต่คนเขียนคงไม่ทำBoxเพราะไม่อยากให้ราคามันแตะหลักพันนะคะ
แล้วก็ตอนนี้อยากสอบถามคนอ่าน(ที่ไม่ได้ติดตามในแฟนเพจ)ว่าระหว่างถุงผ้ากับปกแจ๊คเก๊ต(ปกแบบใสๆใส่คลุมหน้าปกวาย เผื่อเอาไปอ่านนอกบ้าน)คนอ่านอยากได้อะไรมากกัน
มีอะไรเสนอแนะเข้ามาได้ค่ะ แต่มีคนอ่านบอกว่าให้แถมทองคนละบาท อันนั้นไม่ไหวนะคะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
คุณpatwo - ขอบคุณมากค่ะ รู้สึกดีที่นิยายเราให้สาระอะไรกับคนอ่านบ้าง
คุณCacao - เม้นยาวสะใจจริงๆค่ะ 5555 อ่านแล้วตัวลอยอ่ะค่ะ ขอบคุณนะคะ ปลื้ม >//<
คุณmasterdummy - มันเกิดขึ้นแล้วค่ะ อย่าปล้ำคนแต่งนะคะ เหลือสาวบริสุทธิ์ให้โลกบ้าง/แบ๊วใส่/
คุณCnTy - เราทำสารบัญแล้วนะค๊าาาT T อยู่หน้าแรกเลยค่ะ เพียงแต่ตอนหลังๆยังไม่ได้ไปเติมแค่นั้นเอง 5555
-
สงสารคิน ต้องอดไปอีกหลายเดือนเลย
:laugh:
-
อ๊ากกก!
สงสารภคิน ต้องทนไปอีก 4 เดือน TT'
555. พี่รหัสภคินฮาดีอ่ะ แต่เห็นใจภคินแบกสังขารมา
-
คินเดี้ยงแบบนี้
แต่หน้ายังโออยู่ใช่มั้ยคะ??
-
เข้าใจอารมณ์ภคินเลยอะ เพราะตอนนี้เราก็ขาหักไปไหนมาไหนต้องใช่ไม้ :z10:
แต่ต่างกันที่คินมีไปป์ดูแล :o8:
-
คินมันหายดี คงจัดหนักไปป์แน่อ่ะ
-
ภคินคะ ขนาดพี่เดี้ยงขนาดนี้ พี่ยังซ่าได้ นี่ถ้าหายดี พี่ไปป์มิลมใส่เลยหรือคะพี่ อิอิ
ปล.แอบสงสารพี่เม่น ดราม่ายังไงให้ฮาขนาดนี้คะพี่ ฮ่าๆๆๆ
-
เข้ามาอ่าน มาเม้นด้วยคนเน้อ อ เค้าเพิ่งอ่านทัน
ชอบบรรดาเพื่อนๆทั้งสองคน ฮาได้โล่ สนุกมากๆ
-
ตอนเพลงมาพร้อมแซ็กก็ว่าแล้วแฟนกันชัวร์ แต่ก่อนหน้านั้นไม่ได้คิดถึงเลย ถึงเวลาจะเหมาะเจาะ
กันขนาดนั้นก็ตาม แล้วคินก็ยังบ้าหึงไปป์อีกนะ
-
ขอเป็นแฟน fc คิน&ไปป์ ด้วยคนเน้อ ชอบความเซอร์ ของ คิน และความน่ารักของไปป์ กำลังสงสัยว่า คินกะไปป์ สรุปใคร โง่กันแน่ :z10: (เดียะคนเขียน :z6: ) ส่วน คู่จอมวางแผน (อารท์&ฟาร์) ก็ชอบเหมือนคู่รักดาราเลยอ่ะ แบบจะเปิดตัวให้เพื่อนรู้ก็ไม่เปิด แบบกักๆ กลัวเป็นข่าว โดยส่วนตัวแล้ว ชอบคาแรคเตอร์ของเจ้าอาร์ท ดูร้ายๆ กวน(ตรีน)ได้ใจ มีเลห์เหลี่ยม แสดงว่าคนแต่ง ก็คงจะเหลี่ยมเยอะน่าดู :z1: ถึงเขียนได้ แบบว่าหมั้นไส้เจ้าอาร์ทมากๆ รออ่านเน้อ :กอด1: กอดหน้ากอดหลังคนเขียน :กอด1:
:bye2: :bye2: :L2: :L2:
-
คินหายไปป์โดนแน่555+
-
เม่นที่เรียกภคินมาเนี่ย เพราะเรื่องนี้เลยใช่ไหมนั่น แล้วถ้าภคินไปบอกไปป์ให้ไปงานตามที่เม่นบอกเนี่ย ไปป์จะว่ายังไงเนี่ย
-
โอ้
แล้วไปป์มันจะยอมมาไหมนั่น
รอตามตอนต่อไปค่ะคุณพี่ขา
เรื่องนี้มันน่ารักจริงจัง
-
ฮ่า ฮ่า น้ิองไปป์คบกับคนดังก็แบบนี้แหล่ะ
คินกับแซ็ก จะญาติดีกันได้ไหมเนี่ยยย
-
ไปป์น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกก (ตรงไหน ฮ่าาา)
จริงๆแล้ว ไปป์มันน่าสงสารที่สุดอ่ะเนอะ
แกล้งใครก็โดนแกล้งกลับ แถมชอบถูกรุมอีกอ่ะ น่าสงสาร๊น่าสงสาร :laugh:
ภคินมันไม่อดถึงสี่เดือนหรอกนะไปป์ ระวังหลังด้วยนะจ๊ะ คึคึ
เอ่ออ แล้วไปป์มันจะยอมไปกับภคินมั้ยเนี่ยยยย
ตีกันหัวแตกพอดี =_______=
-
ลากไปป์มาให้ได้นะ คงฮาน่าดู
ทำหนังสือ Box Set ไม่ต้องมีก็ดีค่ะ
-
:กอด1: :L1:
บวกเป็ด
-
เอาวะ ได้เปิดตัวเมียอย่างเป็นทางการล่ะเว้ยเฮ้ย ภคิน :laugh:
-
ชอบ สองประโยคนี้มากๆ
เปรียบเทียบได้เห็นภาพเลย เหอะๆๆ
"ตาสว่างจ้าเหมือนมีคนมาถอนขนหน้าแข้ง" :laugh:
"ผมทำหน้าหมาแดกแฟ้บค้างไว้" :laugh:
-
อ่านกี่ Room ก็ชอบ บ้าง Room อ่าน 2 รอบเลย (เป็นเอามากเลย ตรู)
ไอ้แซ็ก+เพลง ว้าว ว้าว ว้าว เกินความคาดหมาย
อยากอ่าน Room ต่อไปเร็วอ่ะนะ (ใหนบอกว่าปิดเทอมแล้วจะมาเร็วกว่าเดิม?)
เป็นกำลังใจให้คนแต่งเหมือนเดิมนะครับ (รอ Room ต่อไปอยู่นะ)
:m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
4 เดือน!!
แอบสงสารภคินอยู่นะเนี่ย
แต่น้องไปป์อย่าได้ลัลล้า
ถ้าพรุ่งนี้หลวมตัวไปงานบายเนียร์แล้วเมากลับมาล่ะก็...หุหุหุ
-
ไปป์เอ้ยยยย บื้ออย่างที่คินเค้าว่าจริงๆนั่นล่ะ ไอ้แซ๊กเป็นไบเพราะใครเล่า
แน่ใจนะว่า สองคนนั้นเป็นแฟนกันจริงๆไม่ใช่แฟนหลอกๆ อ่านะ
แซ๊กกะเพลง อืมมม เหมาะกันมั้ยเนี่ย แต่เพลงเค้าสุดยอดจริงๆ ทำร้ายคนเจ็บอ่ะ :P
ต่อจากนี้ก็ไปป์ยังมัวแต่อาย กลัวคนอื่นจะรับไม่ได้หรอไง มาเปิดตัวได้แล้วว
เดี๋ยวก็เป็นเรื่องให้งอนกันอีกหร๊อกกกกก ลุ้นว่าไปป์จะพาคินมางานหรือป่าว หึหึ
ที่สำคัญคินเ้อ้ยย อีกตั้ง 4 เดือนแหนะ อดทนไว้นะ ฮ่าฮ่า
ส่วนไปป์ก็อย่าได้ใจให้มากก พ้น 4 เดือนนี้ไปไม่รอดแน่ กร๊ากกก
รออ่านตอนต่อไปค่าาา
:กอด1:
-
:L2:
-
ฮาจริง ๆ ขอเป็น
ปกก็ดีนะคะ :z2:
-
อิ๊บอ๋าย! 5555
เรื่องรวมเล่ม....เลือกไม่ถูกเลย เหอะๆ
ถ้าถุงผ้าสกรีนหนูไปป์xภคิน ก็จะเลือกค่ะ -..-
-
"ช่วยตัวเอง"ไปก่อนน่ะคิน :laugh:
-
เวลาสี่เดือนที่ภคินต้องอดและทนนี่ ไม่อยากคิดเลยว่า เมื่อถึงเวลาถอดเฝือกแล้ว ไปป์จะโดนสูบหนักขาดไหน 555
-
ตอนหน้าได้เปิดตัวอย่างเป็นทางการกันละ
มาต่อไวๆ นะจ๊ะ :กอด1:
พี่เลือกของแถมเป็นปกแจ๊คเก็ตค่ะ
-
ถ้าคินหายนิสงสัยพี่ไปป์โดนจัดหนักแน่ กร๊ากกกกกกกกกกกกกก :laugh:
-
555 พี่เม่นแอบกวนตีนว่ะ
อิอิ
-
ช่วยตัวเอง4เดือนเลยเหรอไอคิน กร๊ากกกกกกกก
เพลงจริงๆด้วยสินะ กร๊ากกกกกกก คุยกับเพื่อนเพื่อนก็เดาว่าเพลงค่ะ แต่เราไม่คิดว่ามันจะง่ายขนาดนั้น แล้วไหงสองคนนี้ไปรู้จักกันได้เนี่ยยยย???
รอตอนต่ไปค่า
-
นี่เป็นแผนให้คินเปิดตัวไปป์ป่ะ 555+
จริงๆต้องเรียกว่าแผนหลอกไปป์ให้เปิดมากกว่้า เพราะคินอยากเปิดมานานแล้ว
คงต้องเอาช้างทั้งโขลงไปฉุด ไปป์ถึงจะยอมมา
-
อยากเห็นแฟนพี่รหัสคินจัง
-
ไปป์นี่ยังคงซื้อ(บื้อ)ไม่เปลี่ยนแปลง :laugh:
-
5555
รออ่านนะ
-
คิน นึกซะว่า "อดเปรี้ยวไว้กินหวาน" นะจ้ะ
พอหายแล้ว เต็มสตรีมเลย :oo1:
-
ภคินอกแตกตายแหงๆ งานนี้
-
คินเดี้ยงช่างหน้าสงสาร...อดสูบไปป์เลย :laugh:
-
ภคินถึงจะเดี้ยงอยู่ แต่รัศมีความหล่อ ความหื่นก็มิได้ลดน้อยลงเลยน้า
-
ภคินก็ต้อง 'ช่วยตัวเอง' ไปก่อนแล้วล่ะงานนี้ :laugh:
ปล: แอบมายกมือบอกว่าคิดถึงคู่กัญชากับหัวเห็ดลูกเมียน้อยค่ะ :-[
-
เพื่อนคินแต่ละคนโคตรแสบเลย โดนหนักสุดก็ไปป์เรานี่แหละ เพราะคินหาแคร์กับอะไรไ่ม่ 555
เค้าป้อนข้าวกันน่ารักเชียว ถือโอกาสอ้อนใหญ่เลยนะพระเอกเรา
ไปป์ขรา..หนูดังแล้ว ใคร ๆ ก็รู้ว่าเป็นเมียคิน เอิ้กกกก จะดีใจดีมั้ยไปป์
ขอบคุณค่ะ
-
ภคินอดสูบไปป์4เดือน!!!
ไปป์ดังมากเลยนะใครๆๆก็รู้จัก
รอตอนต่อไป.....
-
555 เริ่อยๆแบนี้ก็โอนี่นา สนุกดีค่ะ ว่าแต่สะใภ้มากมายที่แซ็กเปนไบ แล้วได้กับทอม 555 เพลมันห้าวมากๆอะ ขำภคินปากจัดได้อีกค่ะ
-
ขอสารภาพว่าไม่เคยคิดเลยว่าแฟนแซ็กจะเป็นเพลง เซอร์ไพรส์มากกกกกกกกกกก!!!
หนุ่มติสต์กับสาวโหด (เยี่ยงชาย) เออะ บอกตามตรงว่านึกสภาพตอนจีบ ตอนสวีทกันไม่ออก 555555+
แต่ก็เป็นเรื่องของเค้าสองคนเนอะ ปล่อยไป เราไม่ใช่คนชอบเจือกแบบไปป์…กร๊ากกกกกกกกกกกก
ตอนนี้ไปป์โคตรน่าสงสาร อยากเจ๋อเรื่องเพื่อนแต่ไม่มีโอกาส น่าสงซ้านนนนน น่าสงสารรรรร 55555+ *ทับถม*
ภคินนี่ขี้อ้อน (เท้า? 555+) เหมือนกันนะ จับปากกา จับเม้าส์ได้ แต่จับช้อนส้อมไม่ได้ แหม๊~~~~~~~
แต่ก็เอาเถอะ เราอยากเห็นไอหล่อมันอ้อนไปป์บ้าง น่ารัก?ดี >//////<
ถึงเนื้อเรื่องจะดูเรื่อยๆ เอื่อยๆ แต่ดีนะมีอะไรหวานๆ? (แต่ไม่เลี่ยน) ให้ได้อ่าน
ดูคินไปป์เถียงกันสนุกดี ^^
เราอ่านตอนนี้ตอนนั่งอยู่ในร้านกาแฟ แล้วแบบเราหยุดยิ้มไม่ได้เลยจนคนที่ไปด้วยกันถามว่าบ้าป่ะ ยิ้มตลอดเลย 55555+
ตอนหน้าคงเป็นงานบายเนียร์? เมียพี่คินจะยอมมาไหมหนออออ =.,=
เป็นกำลังใจให้ค่าาาาาา
-
อุ๊ย ไปป์ต้องเปิดตัวอย่างเป็นทางการซะแล้ว
-
ว่าแล้วไง เรื่องแฟนของแซ๊ก
แอบเดาว่าเป็น เพลง
มันช่วงเดียวกันตอน ฉลองสละโสดของเพลง กับ ตอนแซ๊กมีแฟน
ว่าแต่แซ๊กรักเพลงจริงหรอ แล้วไปป์ล่ะ??????
-
ตามอ่านมานาน เย้... :mc4: จะได้ฤกษ์เปิดตัวเมียภคิน 5555++
ใคร ๆ เค้าก็รู้กันแล้วทั้งนั้นแหล่ะน่าไปป์ อย่ากังวลไป
ยังไงก็ยอมรับความจริงต่อหน้าสาธารณชนเถอะนะ ถือว่าสงสารหล่อขาเดี้ยงละกัน
จะให้มาเดินท่อม ๆ คนเดียวยังไงไหว สามีใคร ก็มาประคองหน่อยเหอะ
ปล. นึกหน้าไปป์หน้างอ เหวี่ยงตลอดเวลา แต่ก็ยังหน้าชาประคองภคินในงานล่วงหน้า แล้ว :กอด1: แอร๊ยยยย
ขอกอดทีนะไปป์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
โถน้องไปป์ไม่ได้รู้อะไรกับใครเขาเลย
ใครกันหนอที่แอบปลื้มคิน
-
เรื่องที่เรื่อยๆเฉื่อยๆก็มีเสน่ห์ในตัวเองนะคะ บางทีชีวิตประจำวันก็เครียดพอแล้ว
เอาจริงๆ เรื่องนี้ออกจะฮานะ อ่านทีไรขำจนเหนื่อยด้วยซ้ำ :m32:
ปล.ถุงผ้าหรือปกก็ได้ค่ะ ยังไงก็อุดหนุนแน่นอน
-
ว้ายยยยยย คนเขียนตอนเม้นด้วยอ่ะ
ปลื้มอ้ะ 55555
ภคิณจะลากไปป์มาได้ยังไงน๊ออ หึหึ
-
หลังจากค่อยๆ ตามอ่านเป็นเวลานานพอสมควรแล้ว
ก็ถึงแก่กาลที่ต้องแสดงตนสักที :z6: (แกจะรออะไรป่านนี้หา คนเขียนโดดถีบ)
ช่วงแรกๆ อ่านไปแล้วค่อนข้างอินนะ เพราะนานๆ จะเจอพระเอกที่เป็นคนเดินดินกินข้าวแกง ไม่ใช่มหาเศรษฐีมีอันจะกิน ให้ความรู้สึก อืมมม ไม่รวยก็เป็นพระเอกได้เฟร้ย !! 555 (จริงๆ แอบปลื้มไอ้เน่าด้วยแหละ ที่บ้านมีรถจักรยานในตำนานคล้ายๆ กันนี้อยู่คันนึง ทนซะ...)
ชอบตัวละครทุกตัวเลย ทั้งพระเอกนายเอก แต่จะบอกว่าแอบเป็นแฟนคลับน้องเห็ดกับนายอาร์ทด้วย อ่านแล้วบรื๋อๆ ดีนะ หุหุหุ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
ยัไง๊เนี่ย แซ็กเพลง เนี่ยนะ เข็มขัดสั้นมากๆเรื่องนี้
-
555...ภคินอาจจบนะ...จบชีวิต 55555
-
555...ภคินอาจจบนะ...จบชีวิต 55555
-
55555 แอบฮานะ ไปป์มันไม่เคยรู้เรื่องอะไรเล้ย ว่าแต่แซ็กไปได้กับเพลงได้ไง? อันนี้อึ้งมาก
แบบ.. เอ้อ ฮ่าๆๆๆ ฮาอ่ะ ใครๆก็รู้ว่าไปป์เป็นเมียคิน กร๊ากกกก แกดังใหญ่แล้ว ยังซื่อบื้อว่าคนอื่นเค้าไม่รู้อีก เหออๆๆๆ น่าสงสารเบาๆ ฮ่าๆๆๆ (คินสำออยได้โล่!) อิอิ
-
น่ารักอ่า
-
อาร์ทเป็นผู้ชายที่.. น่ากลัวชิบหาย =[]= 55555555
โอ้ยแต่ตอนนี้นั่งอ่านไปเขินไปจริงๆ ฟาร์แบบน่ารักอ้า -///-
-
นึกสภาพพี่เม่นคร่ำครวญเรื่องแฟนแล้วมัน.... 5555555555555555555555555555555555555
เอาเหอพภคินมาให้พี่เม่นมันเถอะนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
ไปป์ไม่ยอมไปหรอกคะ แต่เค้าก็อยากเห็นภคินในธีมงานวัดอะ อิอิ
-
“ระหว่างนี้ก็ ‘ช่วยตัวเอง’ ไปเถอะนะ” :laugh:
4เดือน ตายแน่ภคินเอ๊ยยย~~!!!
นึกว่าเฮียอาร์ทจะออกซะอีก
ป.ล.อยากได้ถุงผ้าสกีนลายจัง ฮิฮิ :กอด1:
-
เจ็บปวดนักกับ คำว่า ช่วยตัวเอง :laugh:
เค้าอยากอ่านNCง่าาาา :-[ :oo1:
-
:laugh:
DIY ไปก่อนนะคิน
-
:angry2: เดี๋ยวนี้กลัวเมียเหรอภคิน :laugh: ลูกผู้ชายอย่างเรา อย่าให้เมียีอำนาจเหนือกว่าได้
ส่วนอีกคู่ o22 o22 เพลงกับแซ็ค คุณพระ พุธโธ ธัมโม สังโค
-
ระหว่าง4เดือนนี้ก็ตอดเล็กตอดน้อยพอให้ชื่นใจเอานะภคิน :laugh:
-
4 เดือนอันตราย นานนะจะไหวหรอภคิน
แซ็กกับเพลง ว่าแล้ว ตบเข่าฉาด ทำไมซื้อหวยไม่ถูกอย่างนี้น้า
อยากได้หนังสือมากเลยค่ะ ^^
-
:3123: :3123: :3123: :3123:
-
เพลงเธอแมนมากกกกก ฮ่า ๆ
ดูซิ ว่าไปจะยอมมาบายเนียร์กะภคินไหมมมม ? ;P
-
Room 55
“ตลกแล้ว! มึงเห็นกูเป็นตัวอะไร!?”
“เมีย”
โอ๊ยยยยยยยยย กูอยากจะกุมขมับแล้วลงไปชักดิ้นชักงอสิ้นชีพชีวาวายอยู่บนพื้นเสียตอนนี้ พ่อพระเอก พ่อยอดดวงใจ มึงช่างแส่หาเรื่องมาให้กูปวดหัวได้ไม่เว้นแต่ละวัน นี่ออกไปแรดที่คณะแค่แป๊บเดียว กลับมาปุ๊บงานเข้ากูทันทีครับ
ผมกับภคินนั่งอยู่ที่ร้านข้าวราดแกงหลังมอเพื่อโซ้ยอาหารเย็นของวันนี้ หลังจากไปยืนรอมันที่ป้ายหน้าคณะให้มันกะเผลก ๆ ออกมาคนเดียว โดยที่ผมไม่มีแม้แต่จะเดินเข้าไปรับ อย่างที่เคยสาบานไว้เมื่อคราวที่แล้วว่า กูจะไม่ย่างเหยียบเข้าสู่ดินแดนทรชนแห่งนี้อีกเด็ดขาด แต่ไอ้ภคินกำลังจะบังคับให้ผมผิดคำสาบาน!
“มึงรู้บ้างมั้ย ภคิน ว่าคนนอกมองคณะมึงยังไง?”
“เซอร์ อาร์ต อินดี้”
“โสโครก ขี้เหล้า ไส้แห้ง” ผมด่าพลางเอานิ้วทิ่มหน้าผากมัน “และกูก็เป็นหนึ่งในคนเหล่านั้น”
“มึงก็อยู่กับกูตั้งนาน มึงไม่น่าจะมองเป็นอย่างนั้นไปได้นะ”
“เพราะกูอยู่กับมึงนานไง กูถึงได้มองเป็นอย่างนั้น” พูดแล้วปวดหัว ตักข้าวยัดปากแก้เครียดดีกว่า “แล้วไอ้พี่รหัสมึงนี่มันยังไงวะ โคตรจะเอาแต่ใจ ไม่ต่างจากมึงเลย”
“พี่เม่นเขาเคยพากูไปเลี้ยงเหล้าด้วยนะมึง ในขณะที่กูยังไม่เคยพาน้องรหัสกูไปแดกอะไรเลย”
“นั่นมันเรื่องของมึง” ผมไหวไหล่ไม่สนใจ “อยากไปก็ไปเหอะ กูไม่ว่า แต่กูไม่ไปด้วยแค่นั้น... จบมั้ย?”
“ไม่จบ!” เฮ้ย! มึงจะตะโกนดังทำไม คนเขามองกันทั้งร้านแล้วโว้ย ผมก้มหน้างุด ๆ แทบจะมุดหน้าลงไปในถังขยะใต้โต๊ะ แต่ไอ้ภคินเสือกยื่นช้อนมาเคาะจานข้าวผม ไม่ใช่เรียกหมากินข้าวนะเฟ้ย “ไม่ว่ามึงจะพูดยังไง มึงก็ต้องไป”
“ไม่ไปเฟ้ย! โดนจับไปขายอวัยวะส่งค่ากับแกล้มให้พวกมึงอะดิ”
“ไม่ต้องห่วง กูบังคับให้ไอ้อาร์ทลากฟาร์ไปด้วย ถ้ามึงจะโดนถลกไส้ มึงก็จะไม่เหงาหรอกไปป์ วางใจได้” โอ้โห... มึงทำงานกันเป็นทีมเลยเรอะ
“โอเค คณะกูส่งไอ้ฟาร์เป็นตัวแทนไปละ งั้นกูขอบายเหอะ”
“มึงพูดไปงั้นแหละ” ไอ้ภคินยักคิ้ว “รอดูละกันว่า พรุ่งนี้มึงจะต้านกูได้แค่ไหน ป้า! เก็บตังเลยครับ”
เถียงได้เถียงไป มันกวักมือเรียกร้านมาเก็บตังโดยไม่สนสายตาทิ่มแทงจากกูเลย พ่ออยากจะล้มโต๊ะ แล้ววิ่งไล่เอาช้อนฟาดให้หมดสติ แม่งบ้าไปแล้ว จะให้กูไปงานบายเนียร์คณะมึง ตลก! ใครมั่งก็ไม่รู้จัก แถมคณะมันก็อันติดอันดับท็อปทรีขี้เหล้าหลวงของมหา’ลัย โดยตีคู่สูสีกับวิศวะและศิลปกรรมแท้ ๆ
ผมพยุงแขนมันข้างนึง ซึ่งก็ไม่รู้ว่าที่มาช่วยจับจะทำให้มันเดินยากกว่าเดิมรึเปล่า แต่ถ้าไม่ช่วยมันก็บ่นอีก เอาใจยากโว้ย ไอ้ห่านี่ ผมพามันเดินเป๋ ๆ ไปทิ้งตูดลงนั่งบนเบาะปรุ ๆ ของไอ้เน่า รถในตำนาน ก่อนจะรอให้มันจัดท่านั่งประหนึ่งสาวนักศึกษาใส่กระโปรงทรงเอซ้อนมอเตอร์ไซค์ เสียแต่ว่ามันเป็นไอ้เดือนมหาลัยนิสัยกากแทนเท่านั้น...
“ขับดี ๆ นะเว่ย ไม่ใช่เอาเฝือกกูไปเกี่ยวรถคนอื่นแบบคราวก่อน”
“มึงก็อย่ายื่นตีนออกไปให้มันมากสิวะ” ผมขมวดคิ้ว “คิดว่าขับรถไม่มีดอกยางนี่มันง่ายมากรึไง”
“ง่ายดิ กูขับอยู่ทุกวัน” เกือบหลุดปากว่า ‘งั้นมึงมาขับ’ แต่เห็นสภาพน่าอดสูแบบนั้นผมเลยเลิกเถียงกับมัน แล้วไถไอ้เน่าเข้าซอยที่ห่างจากร้านข้าวประมาณ 30 เมตร เย็น ๆ แบบนี้รถติดได้ใจจริง ๆ ทำเอาผมสบถด่าเพื่อนร่วมถนนไปหลายคน เอ๊ะ... นี่กูไม่ได้ติดนิสัยไอ้ฟาร์มาใช่มั้ย ผมค่อย ๆ เลาะเข้าไปในซอยหอพัก ไม่กล้าขับเร็วด้วยหลาย ๆ สาเหตุปนกัน ผ่านสนามเด็กเล่นที่เราเคยมาเตะทรายใส่กัน ตรงเข้าไปเรื่อย ๆ จนถึงทางเข้าหอพัก ผมค่อย ๆ จอดรถตรงลานช้า ๆ ก่อนจะช่วยประคองไอ้พระเอกเดินเป๋ขึ้นลิฟต์ไป
และก็มาถึงภารกิจดูแลชายน้อยอันใหญ่หลวงที่สุดนั่นคือ... อาบน้ำ คือมันเป็นกิจกรรมที่ต้องทำทุกวันอยู่แล้วใช่มั้ยครับ? คือผมเองก็น่าจะชินได้แล้ว แต่ทุกครั้งที่ไปช่วยมันอาบน้ำ เราต้องตีกันทุกทีสิน่า! ไอ้ภคินแม่งก็จ้องจะลวนลามตลอด เผลอเป็นไม่ได้ แม่งจะบังคับให้กูอาบด้วยท่าเดียว วันก่อนเกือบลื่นหัวฟาดพื้นตายโหงสองศพ เพราะมันเสือกจะมาถอดเสื้อผม
“ไปป์... อาบน้ามมมมมมมมม” มาแล้วเสียงหวานเชื่อมจนเบาหวานขึ้นสมอง ภคินที่นั่งอยู่ที่โซฟายักคิ้วหลิ่วตาให้ผมประหนึ่งเชื้อเชิญ
“รักความสะอาดจริงนะมึง” ผมบ่นพลางก้มลงไปแกะกระดุมเสื้อนักศึกษาให้มัน วันนี้ใส่เสื้อใหม่ซะด้วย ตัวเก่ามันเปื้อนเลือดจนต้องทิ้งไว้เป็นสมบัติของโรงพยาบาล ผมค่อย ๆ แหวกเสื้อนักศึกษาออกช้า ๆ หัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ ตามจำนวนเม็ดที่ถูกปลดไป บรรยากาศมันชวนสยิวอย่างบอกไม่ถูกวุ้ย... ไม่กล้ามองมองแผงอกนั่นตรง ๆ แม่ง หุ่นดีนะมึงอะ สมกับที่ทำงานกรรมกรมายาวนาน
“หน้าแดงทำไม” มันหยอก “เขินเหรอ”
“เปล๊า... ใครจะเขินวะ”
“มึงไง เห็นกูแก้ผ้าอยู่ทุกวัน ทำเป็นไม่ชินไปได้ เอ้า! จะมองอีกนานมั้ย ไปเอาถุงมาสิ”
หูยยยยยยยยยยยยยยยย ไอ้คางคกขึ้นวอ ได้ทีเอาใหญ่นะมึง ผมตบหัวมันไปรอบนึง ก่อนจะไปรื้อถุงพลาสติกใบใหญ่ที่ซื้อเก็บไว้มาสวมขาขวามัน แล้วมัดปากถุงแน่น ๆ หมอบอกว่า ทางที่ดีอย่าให้เฝือกโดนน้ำ เพราะมันจะมีอาการคันได้... แต่หมอลืมบอกผมว่า ถ้ามันคันอย่างอื่นจะแก้ยังไง?
“โธ่... นึกว่าจะไปหยิบถุงยาง”
“เดี้ยงแล้วยังไม่เจียมนะ ไอ้หื่น น่าเรียกไอ้พวกนั้นมากระทืบให้หนอนมึงหักซะ”
“พญานาคครับน้อง” มันเอื้อมมือมาเกาคางผม “หักแล้วมึงจะเอาอะไรมาหรรษาล่ะ ใช่มั้ยจ๊ะ ที่รัก”
“กูว่าอาบน้ำเลือดซะดีมั้ย”
กว่าภารกิจจับเด็กโข่งอาบน้ำจะเสร็จ ผมก็แทบจะโทรจองเตียงโรง’บาล นี่ขนาดว่ามันเดี้ยงอยู่นะ ถ้ามึงหายนี่ กูว่ากูตายแน่ ๆ ในที่สุดก็เอาชายน้อยหรือไอ้ง่อยไปวางโบ๊ะบนเตียงได้สำเร็จ ภคินที่ดูจะมีความสุขเหลือเกินกับการเป็นง่อย นอนกระดิกตีนดิ๊ก ๆ เหมือนเรียกให้ผมรีบ ๆ นอนซะที เฮ้อออออออออออออ เอาวะ วันนี้เถียงกันจนน้ำลายแห้งละ นอนก็นอน...
พอปิดไฟล้มตัวลงปุ๊บ แขนหนัก ๆ ก็พาดป้าบลงมาตรงเอวทันที ก่อนจะลากผมปลิวเข้าไปจนหลังชนหน้าอกร้อน ๆ โห... กูนึกว่ามือผีมาฉุดลงนรก ใบหน้าหล่อคมซุกลงมาตรงเส้นผมของผม ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าไปลึก ๆ คือบางทีกูก็สงสัยนะ ภคิน ผมกูสากจะตายห่า แล้วมึงชอบเอาหน้ามาถูนี่ มันไม่บาดหน้ามั่งเรอะ แถมยังทำหน้าเคลิ้ม ประหนึ่งว่าผมกูนิ่มสลวยดุจแพรไหม เออ มันแปลกดีแท้... ด้วยลมเย็น ๆ จากแอร์ประกอบกับผ้าห่มอุ่น ๆ และคนด้านหลัง ชวนให้ผมเคลิ้มหลับได้ไม่ยากเลย ผมซุกหน้าลงกับหมอนอย่างมีความสุข...
เอ่อ... เหมือนกูจะลืมอะไรไปสักอย่าง
........................................................................
.................................................
.............................
.............
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย มึงปล่อยกู๊!” ผมเกาะประตูไว้แน่น ประหนึ่งว่ามันเป็นขอนไม้ที่ลอยอยู่กลางมหาสมุทร และมีฉลามจำนวนหลายชีวิตกำลังพร้อมจะขย้ำแดกเนื้อกูเข้าไป...
“อย่ามาลีลาน่า! มึงก็รู้ ไปป์ ไม่มีอะไรที่กูอยากได้แล้วจะไม่ได้”
“ยกเว้นเงิน...” ตึง! ไอ้อาร์ทตบมุกซะจนไอ้ภคินหัวคว่ำ แต่ก็ทำได้เพียงส่งสายตาไม่พอใจ แน่ล่ะ มันฉลาดพอที่จะไม่ต่อกรกับอมนุษย์แบบไอ้อาร์ท
ตอนนี้ผมอยู่ในสภาพหัวยุ่งกระเซอะกระเซิงกับเสื้อยืดยาน ๆ กางเกงบอล และหนีบแตะ สองมือพยายามเกาะขอบประตูห้อง 330 ให้แน่นที่สุด และสัมภเวสีที่แวดล้อมอยู่ประกอบไปด้วย ภคินกินผู้ชาย โจ้โง่ง่าว กันจัญไร ส่วนที่ยืนห่าง ๆ ไม่เข้ามารุมทำร้าย แต่ก็ไม่ยื่นมือมาช่วยเหลือนั่นคือ... อาร์ทศาสตร์มืด
มันทั้งสี่ชีวิตอยู่ในชุดเสื้อลายสกอตคนตัดอ้อยพร้อมด้วยผ้าขาวม้าผูกเอว ไอ้โจ้หนักหน่อย ตรงที่มันนุ่งโจงกระเบนเลยครับ จัดเต็มมาก แม้แต่ไอ้ภคิน ผู้มีขาข้างเดียว ก็ยังจัดเต็มไม่แพ้เพื่อนมัน ไอ้เดี้ยงยืนกอดอกพลางออกเสียงสั่งลิ่วล้อทั้งสอง “จับมันไปเลย”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก กูไม่ป๊ายยยยยยยย”
และนั่นก็เป็นเพียงเสียงกรีดร้องที่ไม่มีใครสนใจ ในเมื่อไอ้คู่หูรักยมล็อกแขนผมไว้คนละข้างแล้วหิ้วปีกลงลิฟต์มาเลย แบบนี้กูจะไปไหนรอดวะ ผมเหลือบไปส่งสายตาอาฆาตให้ไอ้ตัวต้นเรื่องที่เดินกระย่องกระแย่งตามมา มันก็รู้ตัวและแสยะยิ้มอย่างผู้ชนะในวินาทีที่ผมถูกยัดเข้าไปในรถ ไอ้ฟาร์ที่นอนหลับตาฟังเพลงอยู่ที่เบาะนั่งด้านหลังรถถึงกับสะดุ้ง เมื่อเห็นผมมาเหนือเมฆเช่นนี้ ไม่ทันจะได้ถามอะไร ไอ้ลูกกรอกนรกก็ขึ้นรถนั่งประกบซ้ายขวาไว้เรียบร้อย ไอ้พระเอกเป็นตุ๊กตาหน้ารถ และไอ้อาร์ทประจำตำแหน่งคนรถ ซึ่งกรรมวิธีทั้งหมดใช้เวลาเพียงสองนาทีเท่านั้น บอกได้คำเดียวว่าระบบการทำงานเป็นทีมมันดีเยี่ยมจริง ๆ
“ฟาร์มึงยอมให้มันพาไปง่าย ๆ ได้ไงวะ แถมยังให้มันเอาลูกมึงมาขับด้วย” ผมรีบหาแนวร่วมต่อต้าน ไอ้ฟาร์ที่ดูจะยังมึน ๆ อยู่ขมวดคิ้ว
“แค่ไปกินส้มตำเจ้าดังเอง ไม่เห็นต้องหวงรถเลย”
“กินส้มตำ?”
มันพยักหน้าตอบ “ก็อาร์ทบอกว่าจะพาไปกินเจ้าอร่อย พวกมันก็เลยบิลด์ให้ตัวเองแต่งตัวบ้านนอกจ๋าซะขนาดนี้”
โอ้โห! ให้มันได้อย่างงี้ เพื่อนกู! เฮ้ย... ถามจริง มึงจับสลากเข้ามหา’ลัยป้ะเนี่ย โอ๊ยยยยย ปวดหัวกับเรื่องอะไรก่อนดีวะกู
“อ้าว... เป็นไรวะ กุมขมับทำไม”
“ลูกมึง... กำลังจะมุ่งหน้าไปงานบายเนียร์คณะพวกมัน”
“เฮ้ย! มึงหลอกกูเหรอ!?”
ช้าไปแล้วต๋อย... พวกมันใช้วิธีนิ่งสงบสยบคำด่าทั้งปวง พวกผมโวยวายจนเหนื่อยและชินไปเอง มันเป็นพระประสงค์ของบร๊ะเจ้าภคิน ซึ่งแน่นอนว่ามนุษย์ผู้ต่ำเตี้ยคนใดก็ปฏิเสธไม่ได้ โดยเฉพาะมนุษย์ที่ชื่อ... ไปป์
ไอ้อาร์ทผิวปากหมุนพวงมาลัยอย่างอารมณ์ดี ต่างกับเพื่อนผมราวฟ้ากับเหว ไอ้ฟาร์หน้าซีดเหมือนพร้อมจะเป็นลมได้ทุกเมื่อ แต่คาดว่าก่อนเป็นลมมันจะขอปาดคอไอ้อาร์ทสักที อย่างว่าแหละ มันไม่ชอบไปที่ที่คนเยอะ ๆ ยิ่งเป็นคนที่ไม่ได้รู้จักกันอีก บอกตรง ๆ งานนี้มีหลอน
สายตาของผมจับจ้องไปที่รั้วมหา’ลัยที่ขยับเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ อย่างเหม่อลอย ประหนึ่งนักโทษรอเวลาเข้าแดนประหาร รถสีขาวคันงามค่อย ๆ แล่นไปช้า ๆ ผ่านคณะผม... วิศวะ... สังคม... ศิลปกรรม จนมาจบลงที่หน้าป้ายขนาดใหญ่ที่เขียนว่า ‘คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์’ และนั่นก็ทำให้ผมกลืนน้ำลายเอื๊อก...
ไอ้คู่หูนรกฉุดกระชากลากถูผมกับไอ้ฟาร์ลงจากรถอย่างไร้ความปราณี โดยมีไอ้ภคินสั่งการอยู่เบื้องหลัง ไอ้ห่า แต่งตัวอย่างกับกำนัน แล้วยังทำตัวแบบกำนันอีก เพราะมีกำนันแบบมึงเนี่ยแหละ ชาติไทยถึงไม่เจริญ
“เฮ้ย! พวกกูแต่งตัวไม่ตรงธีมอะ เข้างานมึงไม่ได้หรอก” ผมเริ่มขวัญผวาเมื่อได้ยินเสียงเพลงลูกทุ่งดังมาแต่ไกล
“ไม่เป็นไร” ไอ้เดี้ยงตบแก้มผมเบา ๆ “เมียพี่... เดี๋ยวพี่เคลียร์เอง”
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย ตาย ๆ ๆ ๆ ๆ ไม่ตายตอนนี้ กูจะไปตายตอนไหนครับ!? เสียงเพลงลูกทุ่งดังขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อผมถูกลากเข้าไปตรงบันไดหน้าคณะ ถูลู่ถูกังจนมาถึงซุ้มไม้ที่มันเอาก้านมะยมมาพัน และนั่นเป็นจุดเริ่มต้นของหายนะในค่ำคืนนี้...
“มาแล้วหวอยยยยยยยยย” ไอ้บ่าวสถาปัตย์ที่สแตนด์บายประจำซุ้มส่งเสียงเรียกดังลั่น “เมียไอ้คินมาแล้วโว้ยยยย” เท่านั้นแหละมึงเอ๊ย! แห่กันมาจากไหน? กูไม่ได้มาแจกข้าวสารตอนน้ำท่วมนะโว้ย
“ภคิ้นนนนนนน” ผมส่งเสียงซุบซิบ “ถ้ามึงจะให้กูเข้าไปในสภาพนี้ กูจะกัดลิ้นตายตรงนี้จริง ๆ นะมึง”
“ถ้ามึงกัดลิ้นตัวเอง กูจะง้างปากมึงด้วยลิ้นกูเอง” ผมงับปากลงแทบไม่ทัน หนังหน้าอย่างมัน ไม่มีอะไรที่ไม่กล้า
“มา ๆ ๆ รับแขกจากบริหารหน่อยเร้วววววววว” ไอ้ปากเปราะเมื่อกี้เอามือกวนแป้งผสมน้ำในขันสีบานเย็นสะท้อนแสง จนมันยืดเป็นขี้มูก มันแปะหน้าทุกคนที่เดินผ่านเข้าซุ้มไป แน่นอนว่า มันไม่ไว้ชีวิตกู... “แก้มนุ่มจริง พ่อเอ๊ย”
“ตีนกูก็นุ่มนะ เหี้ยบอล มึงจะลองมั้ยล่ะ?”
“แหม ๆ ๆ แค่นี้ทำเป็นหวง ไหล่นี้อย่าให้ใครมากอด มือนี้อย่าให้ใครมาจับ หน้าผากนี้อย่าให้ใครมาจูบ แก้มนี้อย่าให้ใครลูบคลำ~” โอ้โห มึงมาเป็นเพลงเลยวุ้ย... กูยอม! ไอ้พวกมันที่เหลือก็ส่งเสียงวู้ว้าว และที่ขาดไม่ได้คือ ‘ฮิ้ว’ กันไป
ไอ้พระเอกหน้าแป้งกระเตงตัวเองด้วยไม้ค้ำเดินตามหลังมา เฮ้ย... ถ้ามึงหวงกูมาก กูกลับตอนนี้เลยก็ได้นะ มึงจะได้ไม่หึงไงครับ ลูกพี่ แต่ไม่รู้งานนี้มันจะหึงหรือมันจะอยากอวดหนังหน้ากูมากกว่ากัน เพราะตอนนี้เหี้ยโจ้กับเหี้ยกันผู้เดินนำขบวนกำลังป้องปากตะโกนเสียงดัง
“ใครมีมะกรูด มาแลกมะนาว ใครมีลูกสาว มาแลกลูกเขย เอาวะเอาเหวยลูกเขยกลองยาว ตะละล้า~”
ผมรีบวิ่งไล่เตะมันสองคนทันที ดูมันจะมีความสุขมากที่ได้กวนประสาทผม ผมหันไปมองเพื่อนรักที่ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบแป้งไม่ต่างกัน ดูเหมือนไอ้ฟาร์จะขวัญผวาพอควร มันเดินตัวติดไอ้อาร์ทมาก จนหน้าแทบจะซุกหลังไอ้อาร์ทอยู่ละ เออ... แต่กูงงว่ะ เดินใกล้ไอ้อาร์ท มึงไม่สะพรึงหนักกว่าเดิมเรอะ
เกิดมาผมก็เพิ่งเคยมางานบายเนียร์ของคณะอื่นก็คราวนี้แหละ แต่กูไม่คิดว่าจะเป็นคณะสถาปัตย์ก็แค่นั้น คณะมันจัดงานได้ต่างกับบายเนียร์คณะผมราวฟ้ากับเหว เอ่อ... คณะกูจัดที่โรงแรม แต่ของมึงจัดที่โรงรถเรอะ ผมสอดเสือกสายตาไปทั่วลานกว้าง ๆ ที่บัดนี้ถูกเนรมิตเป็นงานวัดขนาดย่อม ประดับประดาไปด้วยซุ้มเหล้าขาว ยาดอง ปาลูกดอก ยิงปืน สาวน้อยตกน้ำ (ทำไมกูเห็นหนุ่มซะหลายคน...) มีเวทีด้านหน้าที่ยกระดับขึ้นมาจากพื้นสูงพอควร เอาไว้ผลัดกันขึ้นไปร้องคาราโอเกะ ส่วนคนที่อยู่ด้านล่างก็ปูเสื่อกรึ๊บเหล้ากันสบายใจแฮ บางคนก็ไปเซิ้งรำวงอยู่หน้าเวทีอย่างไม่อายฟ้าอายฝน แต่ที่ทุเรศสายตาที่สุดคือซุ้มเพิงเน่า ๆ ที่เขียนว่า ‘เมียงู’ ซึ่งมีผู้ชายผมยาวหนวดเครารกรุงรังคนนึงนอนแผ่หลาอยู่กับตุ๊กตางูโง่ ๆ แถมนุ่งผ้าขาวม้าตัวเดียวโชว์หัวนมดำ ๆ ขนาดเท่าฝาขนมครก บอกได้เลยว่า กูจะไม่ไปเข้ากะ...
“อ้าวเฮ้ย! พี่เม่น” ผมรีบตวัดสายตาไปมองไอ้ภคินที่เพิ่งจะส่งเสียงเรียกผัวงูในเพิงพิศวาส โอ้แม่เจ้า มึงอย่าบอกกูนะว่า... “ไปป์ นี่พี่รหัสกูเอง”
“ฮะ!?” ผมแทบจะคลานลงไปเก็บลูกตาที่กลิ้งไปกับพื้น มะ... มึงบอกว่า ไอ้พี่มือปืนนี่คือ...
“เฮ้ย! มันเอาเมียมันมาจริง ๆ ด้วยว่ะ” พี่ผัวงูรีบลุกขึ้นนั่งจนเมียหล่นตุ้บลงไปบนพื้นหญ้า “ไหน ๆ เอาหน้ามาดูใกล้ ๆ ดิ๊”
“ไม่เอา!” ผมกับไอ้ภคินตะโกนพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายไว้ เล่นเอาไอ้พี่เม่นอะไรนั่นหัวเราะใหญ่ คือหน้าตาพี่แกโคตรน่ากลัวเหอะครับ กูว่าถ้าเด็กเข้าใกล้ในระยะน้อยว่า 5 เมตร มีสิทธิช็อก เยี่ยวราด น้ำลายฟูมปาก และเสียชีวิตในเวลาต่อมาได้
“โห... กูไม่เอาเมียมึงหรอก เมียกูสะบึ้มกว่าอีก” เออ... ถ้ากูสะบึ้มเท่าเมียมึง กูก็เป็นเนื้องอกที่อกแล้วโว้ย!
“แล้วนี่แฟนพี่ไปไหน?”
“นู่น” พี่แกบุ้ยปาก “เซิ้งอยู่หน้าเวทีนู่น ไม่รู้มันเมาจนจำหน้าน้องคินสุดที่รักของมันได้มั้ย”
“แล้วพี่มานอนเป็นเมียงูอะไรตรงนี้ มีคนมาดูเหรอพี่” เออ... ดีมากที่ถาม กูก็สงสัยไม่แพ้กัน
“มึงไง...” พี่ท่านตอบยิ้ม ๆ “อ๊อ... เมียมึงด้วย”
กูนะอยากจะเอางูตุ๊กตานั่นรัดคอไอ้พี่รหัสนี่จริง ๆ คือผมเคยคิดว่าภคินมันซกมกนะ พอกูเจอพี่รหัสมันเข้าไป... โอ้โห มึงเนี้ยบอย่างกับคุณชายในคณะเลยครับ ตอนที่พี่แกหันมาฉีกยิ้มให้ผมนะ เยี่ยวแทบราด
“เที่ยวให้สนุกนะ น้องเมีย” แล้วเขาก็หันไปบอกภคิน “เดี๋ยวมึงเดินเล่นไปก่อน กูรอคนมาเปลี่ยนเวรเป็นเมียงู ไปกรึ๊บซุ้มไหนก็แปะเค้าไปก่อน เดี๋ยวกูไปจ่าย มื้อนี้พี่เลี้ยงเว่ย”
“เตรียมเป๋าแหกเหอะพี่ คอผมเคลือบทองแดงอย่างดี”
“เออ ๆ ก่อนไปหยอดเงินค่าดูเมียงูด้วย” โห... มึงหากินกันง่าย ๆ แบบนี้เลยเรอะ ไอ้ภคินหันมามองหน้าผม ก่อนทำปากบอกว่า ‘กูไม่ได้เอากระเป๋าตังมา’
อ้าว... นรกกูสิครับ เสียสายตาแล้วยังต้องมาจ่ายเงินให้มันอีก พอเห็นสายตาไอ้พี่เม่นนั่นจ้องมา ผมก็ควานหาเหรียญบาทในกระเป๋ากางเกงสองสามเหรียญโยนลงขันทันที พอได้เงินพี่แกก็ยิ้มพอใจ แล้วปล่อยให้เรามีชีวิตยืนยาวขึ้น
“ภคิน ๆ” ผมเขย่าแขนมันที่ผมกำลังประคองอยู่ “ทำไมคณะมึงเขารู้จักกูกันหมดเลยวะ?”
“ไม่เห็นแปลก” มันยักไหล่ “กูมีของดี กูก็อวด” เอิ่ม... เกิดมาชาตินี้มึงเคยอายมั้ย?
“แต่นี่มันมากไปนะเว่ย กูไม่เคยรู้มาก่อนเลย ว่ากูจะโด่งดังได้ขนาดนี้ แถมตำแหน่งที่มึงแนบมาให้กูนี่มัน...”
“กูบอกให้พวกมันจำหน้ามึงเอาไว้ ไปที่ไหนช่วยดูให้ด้วย เผื่อมึงจะไปโดนเค้ายำตีนที่ไหน ยิ่งชอบแกว่งปากหาตีนอยู่”
“ตอนนี้กูชักอยากจะแกว่งตีนหาปากมากกว่าแล้ว...”
มาถึงตรงนี้มันกดไหล่ผมให้นั่งตรงหน้าซุ้มเหล้าป๊อก ผมมองซ้ายมองขวาหาไอ้ฟาร์ผู้ร่วมชะตากรรมก็ไม่ยักกะเจอ ระหว่างหลงทางกับหายไปกะไอ้อาร์ทนี่ ไม่รู้อันไหนจะน่ากลัวกว่ากัน ส่วนไอ้ลูกกรอกนรกไม่ต้องพูดถึงครับ นู่น... ฟลอร์หน้าเวทีตกเป็นของพวกมันและผองเพื่อนโดยสมบูรณ์
-
“เอามาสองดิ๊” มันสั่งเพื่อนที่กำลังเทเหล้าลงแก้วเป๊ก
“คนละแก้วมันจะเมาได้ไงวะ”
“นี่ออร์เดิร์ฟเว่ย เหล้าป๊อกแดกเป็นร้อยแก้วกูก็ไม่เมาหรอก ไอ้ห่า เร็ว ๆ รีบเอามา” เพื่อนมันคว้าแก้วมาบีบมะนาวสด ๆ พร้อมโรยเกลือ ก่อนจะเลื่อนมาด้านหน้าผมกับภคิน ไอ้พระเอกคว้าแก้วเป๊กเล็ก ๆ นั่นยื่นให้ผม มันเอามือปิดฝาแล้วจ้องหน้ารอให้ผมทำตาม ริมฝีปากบาง ๆ นั่นกระตุกยิ้มมุมปากอย่างท้าทาย
ก็สวยเซ่! ให้มันรู้ว่าระดับกูมันจะแดกไม่ได้ ผมเอามือปิดฝา... เรานับหนึ่งถึงสามในใจพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย... ป๊อก! แล้วก็วันช็อตแม่ง ฮ้า~ เหล้าป๊อกนี่มันอร่อยจริง ๆ เราสบตากันท่ามกลางไฟนีออนสีสะท้อนแสง แล้วหัวเราะออกมาเบา ๆ อะไรมันจะขี้เหล้าทั้งคู่แบบนี้วะ ผมกับมันไม่จบแค่ซุ้มนี้แน่นอนครับ มันจับมือผมเข้า ๆ ออก ๆ ทุกซุ้มในงาน โห... มันกะให้ไอ้พี่เม่นนั่นล้มละลายเลยสินะ จะว่าไปการได้เดินจับมือกันแบบไม่ต้องสนใจโลกแบบนี้ มันก็ทำให้ผมรู้สึกสะใจดีเหมือนกัน
เคร้งงงงงงงง
ผมชนแก้วกับมันไม่รู้รอบที่เท่าไหร่ ดวลเหล้าดองกันแบบช็อตต่อช็อต บางซุ้มเพื่อนมันก็มาดวลด้วย เอาเด้! ระดับผมไม่เมาง่าย ๆ ครับ ไอ้คราวก่อนนั่นผมก็ไม่ได้เมานะ แค่สูญเสียการควบคุมสมองไปเท่านั้นเอง เราเดินออกมาจากซุ้มที่เกือบถึงหน้าเวที แล้วผมก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย...
“ไม่เอา! ผมบอกว่าผมแพ้แอลกอฮอล์” ผมรีบหันควับไปทางต้นเสียงนั้น... ไอ้ฟาร์ครับ! มันกำลังส่ายหัวจนผมเห็ดกระจาย แต่ดูเหมือนไอ้ผู้ชายสี่ห้าชีวิตที่ขายเหล้าอยู่ในซุ้มมันจะไม่เชื่อเลยแม้แต่น้อย ไอ้อาร์ทที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็ยิ้มหวานสยองหัวใจให้
“ลองดื่มดูครับ ไม่เสียหาย... ถ้าเมาเดี๋ยวผมขับรถกลับบ้านให้”
“เอ้า! ฮิ้ววววววววววววววววววววววว”
“ภคิน... คณะมึงมีวิชาฮิ้วศึกษาเหรอวะ” ผมเก็บความสงสัยเอาไว้ไม่อยู่ จนต้องเอ่ยปากถามคนข้าง ๆ แต่ไอ้ภคินเสือกเอามือมาผลักหัวผมเบา ๆ
“มึงไม่ไปช่วยเพื่อนมึงซะหน่อยล่ะ”
“ไม่ล่ะ... ปล่อยให้มันโดนแซวมั่ง หึ ๆ เล่นกูไว้ซะเยอะ” ว่าแล้วก็ขอกอดอกรอดูละครเรื่องนี้เสียหน่อย “อีกอย่าง มันไม่ได้แพ้แอลกอฮอล์หรอก มันไม่กินเพราะป๊ามันเคยเมาแล้วเต้นรูดเสาโชว์”
“จะได้รู้ไงครับ ว่าเวลาดื่มแล้วเป็นยังไง เมาง่ายมั้ย? คราวหน้าจะได้เลือกดื่มถูก” ไอ้นี่ก็ตะล่อมยังกะหลอกเด็กกินยา
“ของไม่ดี กินยังไงมันก็ไม่ดีหรอก” คิ้วเล็ก ๆ ของไอ้ฟาร์ขมวดเข้าหากัน เหมือนว่าไอ้อาร์ทจะหลอกคนดื้อเงียบอย่างมันไม่สำเร็จซะแล้ว
“เกิดในอนาคตต้องดื่มขึ้นมาจะทำยังไงครับ ถ้าไม่รู้ว่าตัวเองดื่มได้มั้ย”
“ในอนาคตก็ไม่ต้องดื่มมันซะก็จบ” ไอ้อาร์ทหันไปกวาดสายตามองเพื่อนร่วมห้าชีวิตที่อยู่ในซุ้ม ก่อนจะกำหนดชะตาชีวิตเพื่อนผมสั้น ๆ
“กรอก”
เท่านั้นแหละคุณเอ๊ย เพื่อนมันพุ่งเข้าไปชาร์จตัวไอ้ฟาร์ทันที ไอ้อาร์ทหัวเราะหึ ๆ ชวนขนหัวลุก ก่อนจะคว้าเหล้าดองหนึ่งเป๊กที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมา พร้อมส่งยิ้มหวาน “ถ้าเกิดอะไรขึ้น ผมรับผิดชอบเองครับ” เฮ้ย... ทำไมกูฟังแล้วเหมือนมันจะทำไอ้ฟาร์ท้องเลยวะ เพียงพริบตาเดียวเหล้าดองทั้งหมดก็หายไปจากแก้ว ไหลลงสู่หลอดอาหารไอ้ฟาร์เรียบร้อย ผมกับภคินถึงกับหลุดหัวเราะพรืดกับท่าทีของฟาร์ มันนั่งตัวแข็งทื่อ ตาเบิกโพลง ใบหน้าเต็มไปด้วยแป้งและเหล้าเล็กน้อย ก่อนจะ...
“อ๊อกกกกกกกกก” อ้วกแม่งเลยครับ กระจายท่ามกลางฝูงชน แต่ไอ้บอสใหญ่แม่งเสือกกระโดดหลบได้อีก ผมได้ยินไอ้ภคินบ่นพึมพำว่า ‘โหย... เซ็ง’ ที่มันเสือกหลบได้ แต่เล่นเอาวงแตกครับ เพื่อนมันที่ล็อกแขนล็อกขาไอ้ฟาร์วิ่งไปล้างตัวกันยกใหญ่ ปล่อยไอ้ฟาร์นั่งคอพับอยู่คนเดียว โอย... ผมกับภคินยืนขำกันจนปวดท้อง แทบจะลงไปดิ้นกับพื้น ด้วยความว่าเสือกสะใจเสียงดังไปหน่อย ผีอิน้องหนูดีของไอ้อาร์ทเลยไปสะกิดบอสมันเข้าให้ ไอ้อาร์ทค่อย ๆ หันมาแสยะยิ้มช้า ๆ
“ตลกมากสินะครับ”
“เปล๊า” เสียงสูงทำไมวะกู... ผมเลยรีบเป็นคนดีเสนอตัวพาไอ้ฟาร์ไปล้างหน้าล้างตาเสียหน่อย ก่อนไปไอ้เห็ดมันหันไปจ้องไอ้อาร์ทเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
“ไอ้เหี้ย... แค่ก ๆ” ตรงประเด็น ชัดเจน ไม่ต้องขยายความ แต่ไอ้อาร์ทก็ตามมาช่วยล้างหน้าล้างตานะครับ ถึงมันจะโดนฟาร์เงียบใส่ก็ตาม เอาแล้วไงมึง โดนโกรธแน่ ๆ มึง หึ ๆ ๆ เอ๊ะ... แล้วทำไมกูสะใจวะ งงตัวเองจริง ๆ
เปรียบกับพี่เป็นแค่ขอนไม้ ต่อให้รักเจ้ามากเพียงไหน ผุพังไปพึ่งพาก็ได้ไม่นาน~
เสียงเพลงจากเวทียังดังไม่หยุด ในขณะที่พวกผมช่วยกันหิ้วปีกไอ้ฟาร์ซึ่งหมดสภาพแต่ยังคงมีสติด่างึมงำ ๆ ได้อยู่มาวางแปะไว้ที่เสื่อผืนหน้าสุดของเวที ไอ้โจ้ ไอ้กันที่เต้นกันจนผ้าขาวม้าผูกเอวหายทนเห็นคนหมดสภาพไม่ได้ เป็นต้องมาซ้ำเติม
“ไงจ๊ะ ‘น้องฟาร์เป๊กเดียว’ ถึงขั้นปล่อยของเลยทีเดียว” กร๊ากกกกกกกกกกกก เหี้ยโจ้คิดฉายานี้ได้ไง กูชอบ!
“พวกมึงได้ตับแข็งตายแน่ ๆ” ด่าสั้น ๆ สมเป็นเพื่อนกู
“พวกกูอะตับแข็ง แต่กลัวคนแถวนี้จะอย่างอื่นเข็ง... อั้ก” เสียงที่ตามหลังมาคือ ไอ้อาร์ทที่เดินไปซื้อเหล้ากลับมา บังเอิ๊นบังเอิญเข่าลงกลางหลังไอ้โจ้พอดี
“อ้าว... โจ้ นั่งไม่เป็นที่เป็นทางนะครับ” มันทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ “ทำตัวเหมือนขยะเลยครับ”
ฮึก... ผมสะอึกเหล้าแทนไอ้โจ้ มันชักนั่งหน้าซีดเหมือนโดนไอ้อาร์ทเล่นของใส่ ก่อนจะคว้ามือคู่ขาที่กำลังรินเหล้าอยู่ข้าง ๆ “กัน ๆ”
“อะไรวะ” ไอ้หนุ่มเมืองใต้ขมวดคิ้วไม่พอใจที่ถูกขัดจังหวะดวดเหล้า
“ไปจัดโชว์เราดีกว่า เร้ววววววววว” มันฉุดแขนคู่หูพากันไปตบตีแย่งไมค์บนเวที ซึ่งแน่นอนว่าทุกคนก็รำคาญจนยอมให้มันร้อง และขณะนั้นเอง พี่เม่นเมียงูลงเดินลงมาทิ้งตูดลงนั่งข้าง ๆ ผม ผมสะดุ้งเฮือกสุดตัว แทบจะสลบน้ำลายฟูมปาก แม่ง... ดูไกล ๆ กูยังจะไฮเปอร์ขึ้น นี่พี่แกเล่นมาระยะประชิด
“ที่นั่งมึงแจ่มว่ะคิน” แล้วทำไมไม่ไปนั่งข้างน้องตัวเองคร้าบบบบบ พี่แกเคาะแก้ว แต่ผมเห็นภาพเป็นคิงคองกำลังงัดพื้นพิภพมาทำลายโลก “ใส่เหล้ามา ๆ”
ผมกระเถิบตูดเนียน ๆ ไปนั่งติดไอ้ภคินยิ่งขึ้น “ภคิน แลกที่กะกูมะ...”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด น้องคินขา” ผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ครับ กระโจนมาตะครุบลงหลังไอ้ภคินพอดี จนฟันมันโขกกับแก้วดังลั่น ดีนะฟันหน้ามันไม่หลุดออกมา “ดูใกล้ ๆ ยิ่งหล่อจริงพ่อคู้นนน” ว่าแล้วเธอก็ลูบ ๆ คลำ ๆ หน้าคม ๆ นั่นใหญ่
“ไอ้คิน นี่แฟนพี่เอง” คือวันนี้มึงจะมีเรื่องช็อกอะไรอีกมั้ย ช่วยบอกกูมาทีเดียว “ที่รัก... อย่าไปเกาะน้องมันขนาดนั้น เดี๋ยวเมียมันก็ต่อยหน้าหรอก”
สาวหัวฟูคนนั้นหันมาปรายตามองทางผม “น้องไม่หวงแฟนใช่มั้ยคะ?”
“หวงครับ! ผมหวงตัวเอง” ไอ้ภคินเหวี่ยงไม่ไว้หน้าแฟนพี่รหัสมันเลยวุ้ย
“ต๊ายยยยยยยยยยยย ตัวเองดูน้องรหัสเธอพยศฉันสิ... น่ารักมว้ากกกกกกก” กูขอโหวตให้มันเป็นคู่ตุนาหงันแห่งปีครับ เอ้า! มึงไปรับถ้วยกันเลยไป
ผมกับไอ้ฟาร์นั่งส่งสัญญาณกันทางสายตาว่าอยากจะกลับกันเสียเต็มประดาแล้ว แต่จู่ ๆ เสียงจากลำโพงกลับดังกระกระหึ่มขึ้นกว่าเดิม และชาวคณะที่ปูเสื่อด้านล่างก็พากันเป่าปากวี้ดวิ่ว เมื่ออินโทรเพลงฮิตดังขึ้น...
ไอ้โจ้เดินมาเปิดตัวพลางผายมือออกประหนึ่งอะเดลในงานแกรมมี่อวอร์ด “มีเวลาสักสองสามนาทีไหม ถ้าเธอไม่ยุ่งอะไร ขอฉันคุยด้วยสองสามคำ...”
ไอ้กันเดินออกมาจากอีกฝั่งของเวที “มีเรื่องค้างใจมากมายอยู่เป็นล้านคำ ย่อมาแล้วเหลือแค่สั้น ๆ แค่ที่มันสำคัญจริง ๆ”
“กรุณาฟัง ๆ ฉันให้จบ ๆ ๆ แล้วจะบวกจะลบ ก็ตามใจ ถ้าเธอมีเวลาพอให้รบกวนได้ ช่วยฟังความในใจสักนิดนึง...”
ทุกคนกลั้นหายใจเพื่อรอดูท่อนเด็ดของเพลง
ไอ้กันเปิด “หลับตาลง...”
ไอ้โจ้ต่อ “ก็เห็นแต่ใบหน้าเธอกี่เช้าตื่นมาก็เจอว่าคิดถึงเธออยู่เป็นประจำใจมันก็ลอยออกไปหาเธออยู่ทุกเช้าค่ำ...”
“ไม่รู้จะทำยังไง... อยากมี...” ไอ้กันส่งต่อ
“เธออยู่เคียงข้างกายให้เธอเป็นคนรักคนสุดท้ายตลอดชีวิตไม่คิดให้ใครแค่เธอผู้เดียวที่ใจฉันเห็นว่าใช่ถ้ายังไม่มีผู้ใดได้ใจก็ถือโอกาสตรงนี้บอกกันซะเลย”
“จะคิดยังไงกับฉัน... ก็แล้วแต่เธอ” มันจบด้วยยิ้มหล่อประหนึ่งตัวเองคือกัน เดอะสตาร์
“เหี้ยกันแม่งกินแรงกู สัตว์!” แล้วไอ้โจ้ก็คว้าผ้าขาวม้าที่พื้นมาไล่ฟาดคู่หูมัน คนข้างล่างก็โห่ไล่มันกันใหญ่ ไอ้ภคินบอกว่าคณะมันคนน้อย จนทุกคนรู้จักกันเกือบหมดครับ ดังนั้นถ้าทำอะไรพลาดขึ้นมา ทุกคนจึงไม่รอช้าที่จะกระทืบซ้ำทันที
“ที่รัก... เค้าอยากเห็นน้องคินร้องเพลงอ้ะ” เจ๊หัวฟูนี่แกเป็นอะไรกะภคินมันมากเปล่าวะ คิดจะด่า กูก็กลัวแฟนมันส่องไรเฟิลมาที่หัว เลยได้แต่นั่งเงียบ ปล่อยไอ้หน้าหล่อที่เสือกทำให้ความหล่อเป็นพิษภัยต่อตัวเองรับกรรมไป
“คิน... มึงไปร้องเพลงให้แฟนพี่หน่อย” ตามใจแฟนจนเคยตัวนะครับ พี่เมียงู...
“ไม่ไป” มันตอบสั้น ๆ ได้ใจความ พลางยกแก้วขึ้นกระดก
“งั้นไปร้องเพลงให้เมียมึงหน่อย”
“โอเคครับ”
เหยดดดดดดดดดดดดดดด! ภคิ้นนนนนนนนนนนน! ทำไมมึงใจง่ายแบบนี้วะ ไม่ต้องรอให้ผมฉุดรั้ง เพราะมันเดินขากระเผลก ๆ ไปบอกชื่อเพลงกับเพื่อนมันเรียบร้อยแล้ว พอตีนหุ้มเฝือกของมันแตะพื้นเวทีปุ๊บ... ประหนึ่งมีเปลวเพลิงโหมกระหน่ำในงาน สาวน้อยสาวใหญ่สาวเทียมส่งเสียงกรี๊ดกราด ส่วนผู้ชายก็ส่งเสียงโห่ไล่มัน ขำ ๆ น่ะครับ ได้ยินว่าอยู่คณะมีแต่คนชอบมันเพราะลูกบ้าเนี่ยแหละ อย่างว่าแหละ ถ้าใครไม่มาเห็นมันในมุมนี้ คงเกลียดขี้หน้ามันแบบที่ผมเคยเป็น...
“ขอเสียงให้เดือนมหา’ลัยคนแรกตั้งแต่ก่อตั้งคณะมาหน่อยคร้าบบบบบบบ” ไอ้กันรับหน้าที่เป็นเอ็มซีเรียบร้อยโรงเรียน’ถาปัตย์ เออ... ผมก็เพิ่งรู้สถิติเนี่ยแหละ ว่าคณะมันไม่เคยมีใครได้ตำแหน่งเดือนมหา’ลัยมาก่อน คนข้างล่างก็ส่งเสียงเรียก ‘ไอ้คิน ๆ’ กันยกใหญ่ เออ... มันยุง่ายเนอะ ไม่นับไอ้โจ้ที่เล่นเกิน กรี๊ดเป็นสาวอยู่ข้าง ๆ นะ ไอ้นี่ก็เยอะไม่มีใครเกิน
“ขอสัมภาษณ์หน่อยครับ คุณคิน”
“อะไรมึง เหี้ยกัน กูจะร้องแล้ว”
“เล่นตามกูหน่อยน่า... อ่า... คุณคินครับ กล่าวอะไรถึงรุ่นพี่ปี 5 ที่กำลังจะจบไปหน่อยสิครับ”
“ยินดีด้วยครับ ที่ไม่เป้อ”
“เป็นวาทะเด็ดแห่งปีครับ เอ้า! ปรบมือสิครับ” ไอ้ข้างล่างมันก็เล่นตามด้วยครับ เอาสิ “แล้ววันนี้คุณคินจะมาร้องเพลงให้ใครครับ”
“เมียที่นั่งอยู่ข้างล่างครับ เฮ้ย! ไปป์ ยกมือหน่อยเด๊ะ” อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก กูอยากจะดำดินลงไปตรงนี้ รู้สึกได้ถึงสายตานับร้อยคู่ที่ทิ่มลงมากลางหลัง จู่ ๆ ก็มีมือเย็น ๆ มาสะกิด
“ไปป์ครับ... คินเรียกให้ยกมือน่ะ” เหี้ยอาร์ท มึงอย่ามาชงกูตอนนี้
“มีเมียขี้อายต้องทำใจว่ะ ไอ้น้อง ฮ่า ๆ ๆ ๆ” เสียงเหี้ยมโหดของพี่เม่นดังข้าง ๆ เล่นเอาขนลุกซู่ไม่ต่างกับเจอไอ้อาร์ทเล้ย
“แหม... น่าเสียดายนะครับ เมียคุณไม่รับมุกเลย” ไอ้กันบ่น “ทั้ง ๆ ที่ปกติก็ ‘รับ’ มาตลอดแท้ ๆ”
“ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววววว”
สาบานได้ มึงลงเวทีมาเมื่อไหร่ กูเหยียบกระเดือกแตกแน่... แล้วไอ้พวกนี้มึงจะแซวห่าอะไรกันนักหนาวะ เดือนคณะมึงเป็นเกย์นะโว้ย! ไม่ห่วงอะไรกันมั่งเลยเรอะ
“น้องโจ้จ๊ะ” ไอ้กันเรียกคู่หู
“ขา พี่กัน” ไอ้โจ้ที่สูงกว่าไอ้กันย่อตัวมาทำท่าออเซาะได้น่าถีบให้กระเด็น
“มึงไปเปิดเพลงไป” ไอ้ภคินเสือกตัดบทซะงั้น ไอ้คู่หูนรกเลยยังไม่ทันได้ยิงมุกเลย “เร็ว ๆ ไปป์มันรอฟังอยู่ ไม่เห็นเหรอ” กูทำอะไรที่บ่งบอกว่ารอครับ ภคิน บอกกูที...
ไอ้โจ้ลิ่วล้อผู้น่าสงสารเลยได้แต่วิ่งลงไปเคาะแป้น มันดีดนิ้ว “เอ้า! วัน... ทู...”
http://www.youtube.com/v/r-Sr_QsEfh4?version=3&hl=en_US
เหนื่อยไหมคนดีมีพี่เป็นแฟน ครองรักบนความขาดแคลน ยากแค้นพี่กลัวเธอท้อ
เราเริ่มจากศูนย์ลงทุนด้วยความไม่พอ
ความหวังเทียวพังเทียวก่อประคองกันสู้เรื่อยมา
ภคินส่งสายตาวิบวับ ๆ ให้ผมที่เขินม้วนจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ห่าเอ๊ย... ขึ้นเพลงมาก็เหม็นสาบคนจนเลย
บนเส้นทางเดินขาดเขินประจำ คลื่นลมชีวิตกระหน่ำอาจทำให้ใจพี่ล้า
บางครั้งบางทีที่พี่ก็สร้างปัญหา ทำให้เธอมีน้ำตาต้องทนพี่มาเสมอ
มันผายมือมาทางผม ดวงตาเรียว ๆ นั่นสื่อความหมายอย่างที่เพลงบอกจริง ๆ มันเองก็รู้ว่ายังไงผมก็ทนมันเสมอ...
เก๋งไม่มีขับปิคอัพก็ไม่มีขี่
เออสิ... มีแต่ไอ้เน่า
เห็นแฟนคนอื่นได้ดีพี่นี้ยิ่งสงสารเธอ
จมอยู่กับพี่ทั้งที่ไร้สิ่งปรนเปรอ
รู้ไหมว่ารอยยิ้มเธอช่วยให้ใจพี่มีหวัง
มาถึงตรงนี้มันค่อย ๆ คลี่ยิ้มออกมาจนแป้งบนหน้าร่อนออกมาหมด เล่นเอาผมควบคุมกล้ามเนื้อหน้าตัวเองไม่อยู่ เผลอไปยิ้มตามมันจนได้... ไอ้เสี่ยวเอ๊ย
พี่ขอขอบคุณที่น้องมีใจ
ก่อนนี้ถ้าพี่ผิดไปต้องขออภัยใจนาง
ยิ้มเถิดคนดีวันนี้เริ่มมองเห็นทาง
จับมือลุกเดินเคียงข้างเราจะสร้างพรุ่งนี้ด้วยกัน
ผมจะไม่อะไรเลยนะ ถ้ามันไม่ก้มหน้าลงมาใกล้ ๆ ด้วยเพราะเสื่อของเรามันอยู่ซะติดขอบเวทีเลยน่ะสิ มันยักคิ้วกวน ๆ ตามสไตล์ แล้วพูดออกไมค์ “แหนะ... หน้าแดงใหญ่ น่ารักเกินนะมึงอะ”
“ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววว”
“ข้าพเจ้าเป็นตัวแทนของหมู่แรด ขอให้ทุกคนกล่าวตามข้าพเจ้า 3 ครั้ง” ไอ้โจ้กำมือไว้ที่อกซ้าย เลื่อนมือมาทางขวา แล้วยื่นแขนออกมาชูนิ้วโป้ง “นายเยี่ยมมาก! นายเยี่ยมมาก! นายเยี่ยมมาก!”
ไอ้ข้างล่างแม่งก็ทำตามกันใหญ่ครับ “นายเยี่ยมมาก! นายเยี่ยมมาก! นายเยี่ยมมาก!”
มึงนึกว่าเข้าค่ายลูกเสือแล้วมาแสดงโชว์หน้ากองไฟกันเรอะ!? ไอ้พระเอกวางไมค์ไว้ที่พื้นแล้วค่อย ๆ ปีนลงเวทีพร้อมกับขาเดี้ยง ๆ เฮ้ย... ลงทางปกติไม่ได้เลย? แล้วงี้ชาติไหนขามึงจะหายวะ ไอ้จ๊าดง่าว! มันยิ้มจนตาหยีแล้วขยี้หัวผมแรง ๆ ผมเขินจนต้องหลบตามัน บ้าเอ๊ย! ตั้งแต่อยู่กันมา มึงเคยจีบด้วยวิธีปกติบ้างมั้ยฮะ!?
“ไม่อายเพื่อนรึไงวะ มีแฟนเป็นผู้ชาย” ผมบ่นงึมงำไปงั้นแหละ รู้ว่าหน้าอย่างมันไม่เคยอายอะไรอยู่แล้ว เพื่อนมันยังเป่าปากแซวเหมือนเปรตขอส่วนบุญไม่เลิก เอาจนผมสร้างภูมิต้านทานที่หน้าได้อะครับ เออ... กูยอมพวกมึงจริง ๆ
“อายทำไมวะ เฮ้ย... เอาเหล้ามาดิ๊” หมดความโรแมนติกก็ตรงนี้แหละมึงเอ๊ย! ว่าแล้วพี่ท่านก็คว้าแก้วไปจากมือผมหน้าตาเฉย มันกระดกดวดเหล้าอย่างเมามัน “แล้วตกลงเหนื่อยไหมคนดีมีพี่เป็นแฟน”
“มึงอ้าปากปุ๊บ... กลิ่นสาบคนจนออกเลย” สภาพตอนนี้มันเหมือนมีผัวขี้เหล้าตีกับเมียอะครับ “พอ ๆ ๆ คืนนี้มึงชักจะดื่มเยอะเกินไปแล้ว”
มันเอนหัวหล่นตุ้บลงบนตักผม แล้วซุกหน้าถูกับต้นขาจนกางเกงบอลเลิกขึ้นไปมาเหมือนหมาเวลาอ้อนเจ้าของ เออ เข้าใจเปรียบเทียบดีนะผมเนี่ย...
“กูรู้... กูทำให้มึงเหนื่อยมาเยอะ...” มันพึมพำ “กูรักมึงนะ... อิทองกวาว”
“เงียบไปเลย... ไอ้คล้าว” ผมด่าติดตลก มือก็ลูบผมมันไปเงียบ ๆ มันเองก็นอนจ้องหน้าผมอยู่อย่างนั้น ผมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาเรียวคู่นั้น... ท่ามกลางเสียงดนตรีดัง ๆ ใครจะรู้ว่า... หัวใจผมก็เต้นดังไม่แพ้กันหรอก
“ถ้าเหนื่อยกูก็ไม่นั่งโง่อยู่นี่หรอก...”
TBC
(อัญเชิญคำคม)
"สรุปไปป์มันเหนื่อยมั้ยคน (ปาก) ดีมีพี่ (คิน) เป็นแฟน" Cr.Seiren
ตอนที่แล้วมีแต่คนงงว่าแซ๊กกับเพลงมาคบกันได้ไง เดี๋ยวเขียนถึงแน่ๆค่ะ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ มันต้องหลีกทางให้คู่รักผ้าขาวม้าอย่างคินไปป์เซ่!!
เวิ่นเว้อมาก ไม่รู้จะยัดเพลงอะไรลงไปในตอนนี้ดี เพราะลูกทุ่งมันไม่ใช่ไลน์ของเราเลยค่ะ บอกตรงๆว่าไม่ถนัดเลย/โดนถีบ/ ขอบคุณผู้จัดการส่วนตัวที่ช่วยเลือกเพลงให้นะคะ ไม่งั้นเขียนไม่ได้จริงๆค่ะ/ก้ม/
ปล.ตอนหน้าลูกเมียน้อยนะจ๊ะหนุ่มสาว กิ้วววววววววววววววววววว (อะไรของเอ็ง)
ปล.รักคนอ่านเหมือนเคยนะจ๊ะ ขอโทษที่มาต่อช้า คนเขียนรู้สึกเฟลๆช่วงนี้ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน//กอดดดดดดดดด//
-
ภคินหยอดทีนึง ไปป์เขินซะ :o8:
-
ภคินกินผู้ชาย โจ้โง่ง่าว กันจัญไร อาร์ทศาสตร์มืด
กร๊ากกก ฉายาแต่ละคน อย่างฮาอ่ะ คิดได้ไง o13 “นายเยี่ยมมาก! นายเยี่ยมมาก! นายเยี่ยมมาก!”
ตอนนี้ทำเอาขำกลิ้ง ยิ้มจนปวดแก้มเลยจ้า
ดีใจจัง ตอนหน้าจะได้อ่านอาร์ทกับฟาร์แล้ว จะตั้งตารอน้า
+1 :กอด1:
-
โอยยยย โฮกฮากกะตอนนี้เหลือเกิน
:-[ :-[ :-[ อ่านไปเขินแทนไปป์ไป
-
เรื่องธรรมดาไม่วาบวามแต่มีมุมน่ารักตลอดๆ ชอบมากๆ :-[
ภคินพระเอกของเราก็ขี้น้อยใจเสียจิง ไปป์นี้ก็น่ารักน่าสูบที่สุด ฮิฺฮิ
-
ฉากอาบน้ำ~ >///<
แฟนพี่รหัสภคินน่ากลัวอะ
กรี๊ดดด, ภคินร้องเพลงไมค์ด้วยอะ 5555
ทั้งฮา + ทั้งหวานเลยคู่้นี้
-
เย๊ ไปป์ภคินมาแล้วววววววว ~~
คินทำเอาไปป์และเราเขินได้จริงๆนะ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
หยอดมาขนาดนี้น้องไปป์จะไม่ยอมได้เยี่ยงไรรรร
ฮิ๊วววววววววววววววววววววว ~~!!!!!
ชอบคาเรคเตอร์พี่อาร์ททททททท
โหดจิตหลอน -3- ด่าเพื่อนอย่างนี้ล้ะสดุดมาหลายรายย
กร๊ากกก
ตอนหน้าลูกเมียน้อยยยยย จะรอคอดูซีนเลิฟๆของคู่นี้น้าา
:D
-
อร๊ายยยย แก้มจะแตกแล้วค่ะ แต่ถ้าเราเป็นไปป์ กรุก็อายเฟร้ยยยยยยยยยยยยยย
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไม่ไหวแล้ว
-
เค้าจะเอาฮาไปถึงไหน
ฮาได้โล่กันเลยเซียว
อ่านไปนั่งหัวเราะเหมือนคนบ้า
ช็อตเมียงูโครตฮา ภคินร้องเพลงเหนือความหมาย ไอ่เราก็คิดในใจ ร้องเพลงสากล ความหมายดีๆ แน่ๆ ปรากฎว่า,,,,,,
-
ภคินหวานนะเนี่ย ไปป์น่ารักมาก ๆ เลย อาร์ตก็ไม่ได้ช่วยฟาร์เลย มีการออกความคิดเห็นและสนับสนุนอีก ฟาร์งอนเลยนะนั่น
-
ทำไมถึงได้เป็นคู่ที่เหมาะสมกันเช่นนี้ :pigha2:
“นายเยี่ยมมาก! นายเยี่ยมมาก! นายเยี่ยมมาก!”
ภคิน o13
-
คินแอนด์เเดอะแกงค์นี่คือไม่เต็มใช่ป่ะ 555
-
ฮาดกๆ....
โอ้ยยยยยยย
คนเขียนผิดนะเนี่ย
ทำคนอ่านถ่างตายันตี2ครึ่งเนี่ย 5555
อ่านนิยายเรื่องนี้ทีไร จากง่วงๆนี่ตื่นเลย
ตื่นมาหัวเราะ 5555555
สนุกมวากกกก
มาต่อเร็วๆนะ จะมาเฝ้าทุกวันเลยยยย
อย่าลืมทำสารบัญล่ะ หาหน้าไม่ค่อยเจอ
หงุดหงิดดดดดดดด :z3:
อยากอ่านเร็วๆ T^T
-
อ่านไป หัวเราะไปทั้งพาร์ทเลยล่ะค่ะ
ฮามาก แต่ละประโยค
กว่าจะอ่านจบพาร์ทนี้ได้ หัวเราะจนเหนื่อย
พี่คินทำอะไรลงไป ไปป์อายขนาดนั้น
ขยันหยอด ขยันจีบอยู่เรื่อยๆ แบบนี้ก็ดีนะคะ
ทำให้รู้สึกได้ว่ายังรักกันอยู่ตลอด
-
สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เป็นตอนที่สุดยอดจริงๆ แต่งได้เยี่ยมมากครับ มุกกระจุย มีหวานซึ้งด้วย
โอ๊ยยย....พูดได้คำเดียว สุดยอดจริงๆ o13
//ยืนปรบมือ
-
พี่คล้าวกับนางทองกวาว 5555+
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
น่ารักอ่ะ
-
น้องไปป์จ๊ะ ตอนนี้หนังหน้าต้องเพิ่มความหนามากขึ้นแล้วแน่
โดนแซวรวดขนาดนั้น เกิดมาเพื่อโดนแซวจริงๆ
ตอนหน้า จะต่อจากที่ฟาร์งอนรึป่าวเนี่ย พ่อศาสตร์มืดอ่ะ เล่นน้องเห็ดแรงไปนะ
-
ฮาคู่หูนรกมากค่ะ ฮ่าๆๆๆ /// วันนี้พี่ภคินแอบเสี่ยวนะคะ ดูสิ..พี่ไปป์หน้าแดงหมดแล้วนั่น อิ อิ
-
โอยยยยยย ฮาไปไหนกัน นึกภาพพี่รหัสคินออกเลย
แต่ไปส์เห็นไหมข้อดีของการมา คือ ความหน้าด้านของเราในเรื่องความรักเลเวลอัพขึ้น กร๊ากกกก
ส่วนพ่อพระเอกตรูทำหวานซะ ตายๆๆ เป็นไปส์ ตายอยู่หน้าเวทีนั่นแหละ น่าภูมิใจจะตายที่มีแฟนอย่างคิน ใช่ไหมไปส์ ถ้าเหนื่อยไม่สบายใจอับอายก็คงไม่อยู่ตรงนี้
ส่วนคนเขียน เอากำลังใจไป :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
=[]=!! อึ้งว่ะ
แม่งเลี่ยนเว่อร์ๆ = ="
รักคณะนี้ค่ะ ฮิ้ววววว น่ารักอ่ะ 555
โจ้กันบทบาทเยอะแล้วเนอะ ดีใจด้วยยยย
ชื่อต่อท้ายแต่ละคนฮาดีว่ะ อาร์ทศาสตร์มืด กันจัญไร 5555
รอตอนต่อไปค่าาาาาา
-
นายเยี่ยมมาก :laugh:
เขินแทน :o8:
-
ชอบคู่หูโจ้กัน
คินร้องเพลงให้ไปป์ เขิลลลลลล
ฮิ้ววววววววววว
-
อ๊ากกกก น่ารักตลอดอ่ะเรื่องนี้ :o8:
ชอบความสัมพันธ์คู่นี้นะ เรียบๆเรื่อยๆ ไม่หวือหวา ไม่ได้รักกันปานจะกลืนกิน แต่แค่อยู่ข้างๆกัน
แค่นี้มันก็ก๊าวแล้วพี่น้องเอ้ยยยย (แต่คินเเม่งหวานเว่อร์ว่ะ ทำแบบนี้ให้ไปป์ตลอดด 555)
เป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอนะคะ :กอด1: :กอด1:
ปล.รอลูกเมียน้อยค่ะ o18
-
เป็นงานบายเนียร์ที่ทั้งสองคู่คงไม่มีวันลืม
โดยเฉพาะไปป์
-
ฟาร์ก็บ๊อง ตัวเองเป็นคนขับ ไม่อยากเข้าม.ก็ขับไปที่อื่นแทนก็ได้ หรือ
โดนอาร์ทคุมเลยต้องทำตาม
-
อื้อฮือพี่คินมานั่งป้อ นั่งหยอดแฟนตัวเองไม่ได้อายใครเขาเลย
สงสารฟาร์มีแฟนจิตซะขนาดนั้น อาร์ทน่ากลัวขึ้นทุกวัน
-
ได้แค่นี้ก็ดีใจแล้ว^^
-
ช่วงนี้นักเขียนเค้านัดกันเฟลแหละเจ๊
เป็นคล้ายๆกันหมดเลยช่วงนี้ TT
อยากจะบ้าจริง เขียนไรไม่ออก ตายอย่างสงบ คร๊อก 555
ตอนนี้ชอบทุกคนเลยอะ น่ารัก กวนกันได้โล่ เอิ๊กๆ
-
ภคินกินผู้ชาย โจ้โง่ง่าว กันจัญไร อาร์ทศาสตร์มืด
กร๊ากกกกกกกกกก ฉายาแต่ละคน
ตอนนี้ฮาสุด ๆ เลยค่ะ
อ่านไปกรี๊ดไป 5555
เลือกเพลงเข้ากับภคินกับไปป์จริง ๆ
ในความฮา ...
เรารู้สึกว่าภคินก็ห่วงว่าไปป์จะทนได้แค่ไหน
แต่คำตอบของไปป์ทำให้เรายิ้มได้
รักคนเขียน :กอด1:
-
อารมณ์ดูมนต์รักลูกทุ่งเลย!!!!! :-[
-
หวานกันเบาเบา :L1:
บวกเป็ด
-
ฮามุข นายเยี่ยยมมาก อ่ะ
ทำให้นั่งระลึกชาติอยู่พักนึง
เออว่ะ สมัยเรียนลูกเสือก็เคยมีนี่หว่า
จากนั้นฮาหนักกว่าเดิมอีก นึกภาพตามได้เลย
โมเม้นท์ที่หวานที่สุดในความคิดเรา
ตอนคินหยอดมุกอิทองกวาวแล้วไปป์รับด้วยไอ้คล้าว
แหม่ น่ารักกันจริ๊ง
-
ภคินแอบหวาน แบบเกรียนๆ
-
ชอบฉายามาก ฮาเกินนน
-
ตามอ่านตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนนี้อยากบอกว่าสนุกมาก
-
ฮ่า ฮ่า อิทองกวาว อ้ายคล้าว มุขนี้ฮาสวดดดดดดดดดดดด
-
โอ้ย ฮาท้องคัดท้องแข็ง แต่ละมุก เสี่ยวได้ใจ ฮาได้โล่ :pigha2:
นี่มันคณะตลกแล้วววววว :m20:
คนแต่งช่างสรรหามุกมาจริงๆ แต่ละอย่าง คิดได้นะ :laugh:
-
เสี่ยวมากพี่คิน
-
ภคินกินผู้ชาย โจ้โง่ง่าว กันจัญไร อาร์ทศาสตร์มืด :laugh: :laugh: :laugh:
โอ๊ยยยยยย คิดได้ไงเนี่ยยย 55555 ชอบๆๆ
-
ตอนนี้ไปป์มันคงได้ภูมิต้านทานความอายไปหลายโด๊ดเลย
ตอนท้ายมีบอกรักกันหวานๆ ด้วย
ชอบจัง :กอด1:
-
555 บายเนียร์คณะนี้มันสนุก เฮฮา และ อบอุ่นมากๆให้ตายเหอะ
ภคินหยอดทุกครั้งที่มีโอกาสเลยนะ ไปป์มันม้วนต้วนแล้ว
-
น่าร๊าาาากมาาาาาาก. ภคิน ไปป์
-
เอิ้ววววว..... ทองกวาว กะ ไอ้คล้าว....
-
อ่านกี่รอบ กี่ท่า กี่เวลา ก็ฮากระจายน่ารักน่าหยิกเหมือนเดิมเลย ฮิ้วววววววววววววว
ไม่เค๊ยยยยยยจะผิดหวัง หัวหน้าหมู่กระซู้ขอกล่าวชม จ๊าบจริงๆ จ๊าบจริงๆ จ๊าบจริงๆ
ปล. เมื่อไหร่พี่อาร์ตศาสตร์มืดจะฟาดน้องเห็ดสักทีเราลุ้นอยู่เน้อ!!
-
555 ภคินนี่นะ หน้าไม่หนาทำไม่ได้นะเนี่ย :laugh:
-
โอยยยย แต่ละคนฮามาก
รอบๆตัวไปป์มีใครเต็มซักคนมั้ยเนี่ย
อ่านไปหัวเราะไปจนคนที่บ้านนึกว่าเป็นบ้าไปซะแล้ว :jul3:
แต่ตอนท้ายแอบหวานกันด้วย เขินแทนไปป์จริงๆ :-[
-
ไม่ไหวอะ...ยังอ่านไม่จบนะ
ทำใจให้อ่านต่อไม่ได้
นั่งขำจนจะตกเก้าอี้อยู่แล้ว :jul3:....แต่ออกอาการมากไม่ได้...ไม่ได้อ่านคนเดียว(อ่านในที่ทำงาน)
ขออยู่คนเดียวก่อนนะ....แล้วจะอ่านต่อให้จบ...ขอไปนวดกรามก่อน....ขากรรไกรค้างไปเรียบร้อยละ :laugh:
-
โอ้ยยยย....ฮาจนจะเงิบตกเก้าอี้แระ :pigha2:
-
ถึงจะฮา แต่ก็มีอะไรน่ารักๆ ซึ้งๆ แทรกอยู่นะเตง
-
อร๊ายยย น่ารักเนอะั
คู่นี้เ้ค้าหยอก กันแรงดีนะ
ฮ่าๆๆๆ
น่าร๊อคคค อ่ะ
-
โอ๊ยย เขินแทนไปป์ :-[
ภคินกินผู้ชาย โจ้โง่ง่าว กันจัญไร อาร์ทศาสตร์มืด ทำไมมันคล้องจองกันจังฟระ :laugh:
-
:m4: :laugh3: :oni2:
-
:o12:ลูกเมียน้อยมีได้เสียป่ะล่ะ :z2:
-
ฮิ้ววววววว อยากแซวพี่คินกับเค้บด้วย เสี่ยวโดนใจหนูมากเลยพี่ 55555
อยากอ่านคู่เมียน้อยเหมือนกันนะ อยากรู้ว่าฟาร์จะโกรธอาร์ตมากมั้ย แล้วอาร์ตจะง้อฟาร์ด้วยวิธีไหนนะ :z2:
-
น่ารักอ่ะคู่นี้ :jul1:
-
ชอบฉายา อาร์ทศาสตร์มืด ไม่มีคำไหนเหมาะกับอาร์ทได้เท่านี้แล้ว
ขำได้ใจมากอ่ะ
จะเอาฮาไปไหนเนี่ย เป็นนิยายที่มีความน่ารัก
ถึงจะฮาแต่รู้เรื่องอ่ะ เขินนนน
-
โอ๊ยยยยยย ประทับใจมากอ่ะ ^^ ฮาทุกฉากทุกตอน
ไม่รู้ว่าเขียนได้ไง แต่ชอบมากจริงๆ ไม่ขอยกตัวอย่างมุกที่ชอบนะ มันเยอะมาก เขียนไม่หมดหรอก แต่ชอบมากจริงๆนะ มุกพี่ฮามกา!!!!!!! โดยเฉพาะลูกเสือ กร๊ากกกกก โอย ฮาว่ะ!!
ชอบมาก น่ารักอีกแล้ว ไปป์คินนี่.. อินฟินิตี้ รักพี่ต้องทนเพื่อนพี่นะน้อง ฮ่าๆๆๆๆ ฮาจริงไรจริงๆ ^^ ชอบค่ะ
-
คู่นี้หวานแบบแปลกๆประจำ จนกลายเป็น signature ไปละ
-
เม้นไปรึยังเนี่ย โอย มึน อ่านในมือถือ ;____________;
ไปป์ต้องเอายิ่งกว่าซีเมนต์มาฮาบหน้าและล่ะ โดนซะขนาดนี้ นั่งเขินแทนไปป์
ตอนหน้าอาร์ทฟาร์ มาๆลูกเมียน้อย ชอบความแปลกของอาร์ท 555555
-
ไปป์หนูจะฮาไปไหนลูก ฮาไม่บันยะบันยัง ยิ่งฉายาแต่ละคนมันโดนมาก
คู่นี้มันน่ารักอ่ะ ถ่อยๆ เถื่อนๆ กวนๆ แต่หวานนะรู้สึกเลยว่าเค้ารักกัน
รักนะพี่คล้าว น้องทองกวาว ^^
-
:m20: :m20: :m20:
-
/กอดคนเขียน/ โอยยยยย ไปป์ไม่เหนื่อยแต่หนูเหนื่อยแทนไปป์ค่าาาาา 555555
คณะสถาปัตย์มันอนาถขนาดนั้นเลยเหรอหนู โถๆๆๆๆๆ
สงสารฟาร์ รู้สึกเหมือนทำยังไงไอ้หัวเห็ดมันก็สู้อาร์ทศาสตร์มืดไม่ได้ซะที(ชอบนามแต่ละท่านจริงจัง คารวะคนเขียนค่ะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกก)
รอตอนต่อไปค่า คู่ลูกเมียน้อยขอหนูทำใจก่อนนะ อ่านคู่นี้ทีไรนอนไม่หลับทุกที อาร์ทหลอนเกิน....
-
อยากบอกคินเเละคนเขียนว่า น่ารักอ้ะ :กอด1:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยย =///= อ่านสองตอนรวด แล้วเค้าอยากจะบูชายัญตัวเองให้ภคินไปป์ แบบว่าน่ารักได้อีกหม๊ายยยยย
อิฉันเหมือนจะขาดใจตาย นั่งหัวเราะก๊ากๆจนเหมือนคนสติไม่ดีอยุ่คนเดียว แม่เปิดประตูมาเห็นยังตกใจว่าเราขำอะไรสะเสียงดัง
คือเราขำมากกกกกกกกกกกกกกกก ตั้งกะไปป์บอกให้ภคินช่วยตัวเองไปก่อนสี่เดือน 55555555555555555555555555
และประโยคนี้ของพี่เม่นโดนใจมาก "กูรู้ว่าการที่แฟนปลื้มผู้ชายคนอื่นมันทุเรศ! เหมือนเวลาแฟนมึงไปบ้านักร้องเกาหลีอะไรแบบนั้น"
ขำไปถึงโลกหน้าแล้วจ้า ฟินนาเล่มาก 55555555555 แต่เหมือนแอบคิดอยู่นะว่าแซ๊กกับเพลงเป็นแฟนกัน
แต่ก็ยังคิดว่าแซ๊กชอบไปป์อยุ่อ่ะ 555 เหมาะสมกันดีเนอะ เพราะจริงๆแล้วเำพลงก็แอบมีมุมคล้ายไปป์เล็กๆ
ทางด้านกวนประสาทและปากจัด กร๊ากกก เวลาไปป์โดนกวนประสาท แล้วมันฮาจริงๆนะ ชอบโดนหลอกด่า กร๊ากกกกกก
ยิ่งตอนล่าสุด อะหืมมมมมมมมมมมม เขินไปถึงโลกหน้า โลกอินฟินิตี้จริงจัง ภคินหน้าด้านได้น่ารักน่าเอ็นดูมากกกก
แล้วแบบ 555555555 ตอนฟาร์โดนหลอกไปกินส้มตำโคตรฮาาาาาาาาา แล้วยังมีร้องเพลงจีบกันต่อหน้าประชาชน
หยุดขำไม่ได้ เหนื่อยไหมคนดีมีพี่เป็นแฟน กรี๊ดดดดดดดดดด ฟินได้อี๊กกกกกก =///= แล้วแบบมีเรียกให้ยกมืออ่ะ
ถ้าไปป์จะหน้าหนาหน่อยนึง ภคินคงไม่แกล้งแบบนี้แต่เพราะทุกคนรู้ว่าไปป์หน้าบางมาก 555 โดนไปสะ
แล้วกันกับโจ้ก็ฮาาาาาาา ชงได้ทุกสถานการณ์ของจริงอ่ะ 555 แบบรสเข้มข้นสะด้วยจ้าาาา ชอบใจๆๆ
“นายเยี่ยมมาก! นายเยี่ยมมาก! นายเยี่ยมมาก!” จากก้นบึ้งของหัวใจคนอ่านตาดำๆคนนี้ให้กับภคินและอินดิโก้นะค่าาา ฮ่าๆๆ
ประสาทจะแดกตาย กลัวตัวเองจะเป็นบ้าก่อนแก่ เพราะหัวเราะเกินกำหนดอายุตัวเองแล้ว 55555555555555
ชอบใจ มันตลกมาก ขอขอบคุณที่ทำให้เราอารมณ์ดีได้ขนาดนี้ผ่านตัวหนังสือของอินดิโก้นะ : D กร๊ากกกก
-
อ่านตอนนี้แล้วก็...
นั่งยิ้มบ้าอยู่หน้าคอม :m3:
-
ตอนนี้หวานจั :o8:ง นะพี่คล้าว กับน้องทองกวาว คินร้องเพลงได้ใจม๊ากมาก ส่วนไปป์ ถึงจะเป็นแฟนคนจนถึงแม้จะขัดสนเงินทอง แต่พี่คินไม่เคยขัดสนความรักให้น้องไปป์ แถมยังหื่นตลอด :haun4: ส่วนแกงค์บ้านทุ่งของคิน แย่งซีนตลอด อ่านทีไรขำ กับมุกขับกับความรั่วของแต่ละคน :pigha2: รอรอรอ รีบต่อนะ :impress2: :L2: :L2:
-
:z2:ภคินกินผู้ชาย โจ้โง่ง่าว กันจัญไร อาร์ทศาสตร์มืด :z2:
:m20:หวาน มาก ๆ ภาคิน +ไปป์
ให้รางวัล ภาคินหน่อยดินู๋ไปป์ :o8:สูบไปป์ อิอิ :z1:ลึก ๆ
-
ฮาสุดติ่ง
-
o13แอร๊ยยยย น่ารักตลอด
-
:z2: สนุกมากกกก
-
ย้ากกกกกกก ชอบอ้ะ!! 5555
ฮาได้อีกกกก
ชอบภคิณ เลือกเพลงได้ถูกใจมากๆๆ อิอิ
ป.ล. อยากเห็นฟาร์เมาจังเลยยยยยยยยยยยยยยยย หุหุ
-
5555555555
ชอบคินอ่ะสุดยอดๆๆ
o13
-
:jul3: น่ารักสุดๆ
-
:o8: ไม่ธรรมดา อะฮ้า ไม่ธรรมดา
คินโชว์เหนือตลอด น่ารักจริงๆ
:กอด1:
-
อ่านไปหัวเราะไป หน้าที่พอกไว้แตกหมดแล้ววววว :pigha2:
-
5555555 นั่งขำภคินจนปวดกราม :m20:
ภคินหยอดทีเดียวได้กำไรมหาศาล
ไปป์จะมีรางวัลให้ภคินไหมหว่า?? :impress2:
-
มีแต่คนไม่เต็มบาทอะ
ผองพวกภคิน หรือเกินบาท 555
ไปป์น่ารักอะ
-
บทมันจะน่ารักก็น่ารักเนาะ เขิน.... :o8:
ว่าแต่คนเขียนทำเราหวาดๆผู้ชายถาปัดไปเลยนะ 555
-
o13 o13 o13
-
ตอนที่บอกว่า "ถ้าเหนื่อยกูไม่มานั่งอยู่ตรงนี้หรอก" ไปป์น่ารักมว๊ากกกกกกกกกกกก >////////<
ขอหั้ยมันสวีทวี้ดวิ้วกันไปเรื่อยๆ คนอ่านกะลังอินเลิฟ อ่านแล้วมันกิ้ววๆ ตามสภาพหัวใจ 5555
-
ฮาเสมอต้นเสมอปลาย...
-
:o8: :o8: :o8:
-
ภคินนอกจากหนังหน้าจะดีแล้วลูกคอก็ดีนะจ๊ะ :o8:
-
ไปป์น่ารักเนอะ ^^ มาเพื่อโดนแซวแท้ๆๆ 55+
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย ทั้ง หวาน ทั้ง ขำ กรูทำตัวไม่ถูกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก(หลุด)
กรี๊ดดดดดดดดดดด มีปุ่ม like ไหมจะกดสัก 100 ที o13
ปลื้มคนแต่ง :กอด1:
เอาวิธีถอดเสื้อเร็วมาฝากภคิน ตอนหน้าจะได้จัดไป
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=boUU2-hb3dk (http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=boUU2-hb3dk)
-
ชอบไปป์จัง ตลก น่ารัก ใจดี กวนตรีน ปากเสีย ขี้เสือก ฮา ซึน อยากได้ อยากได้ เอามาเก็บไว้ที่บ้าน
อิจฉาภคินที่สุด
-
อาร์ทศาสตร์มืด 555 โคตรชอบฉายานี้ :m20:
-
อ่านไปก็นั่งยิ้มไปคนเดียวเลย ทั้งกวน ทั้งเขิน ทั้งฮ่า ปนกันไปหมดเลย แต่สนุกดี
เหมือนว่าคู่ของอาร์ตกับฟาร์ จะต้องมีเคลียร์กันนะ (ฟาร์คงโกรธแน่) แต่อาร์ท "เอาอยู่"
เป็นกำลังใจให้คนเขียนในทุกๆเรื่อง เพื่อกลับมาอัพนิยายเร็วๆ (อย่างที่เคยบอกไว้) นะครับ
-
:-[ :-[
-
ฮาเพลงไม่ไหวแล้วจ้า. .. นึกว่าจะร้องสตริงซึ้ง ๆ
ลากลูกทุ่งมาเลย สุดยอดดดดด เข้าคอนเซปบายเนียร์จริง ๆ ^^
ไปป์ยังน่ารักเสมอ ๆ
-
ปูเสื่อรอตอนใหม่จ้า
น้องฟาร์มาไวไว :impress2:
-
คินไม่อายเล๊ยที่จะจีบไปป์ออกอากาศ ออกนอกหน้ามากกกอ่ะ ฮ่าๆ
ฟาร์ก็ น่าสงสาร อาร์ท ศาสตร์มืดดด น่ากลัวนะว่ามั้ยย ไม่มีใครปราบ อาร์ทได้เลยหรอ ฟาร์ลองหน่อยมั้ย อิอิ
ตอนท้ายหนุนตักกันด้วย บอกรักกันซึ้งๆซะมะมีอ่าาาา น่าร๊ากกกกกกกกก
:กอด1:
-
คล้าวคินกับทองไปป์ ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:z1:
-
โอ๊ยยยยยยย หวานมากกกกกกกกกกก มากของมาก ของมาก ของมาก ของมากกกกกกกกกก
ถึงจะเป็นเพลงลูกทุกอ้าปากก็ได้กลิ่นสาปคนจน แต่ความหวานมันกลบกลิ่นสาปหมเเลยจ้า ><~~~~~~~~
ตอนภคินมานอนหนุนตักแล้วถามไปป์ ตายค่ะช็อตนี้ เบาหวานขึ้น อาการโคม่าไปแล้ว >////<
กลิ้งไปกลิ้งมาเอาหัวถูไถกับหมอน (นอนอ่าน) เขินภคินมากกกกก (มันไม่เคยอายจริงๆสินะ 555555+)
ไปป์น่ารักโคตรๆ เป็นที่โด่งดังของชาวถาปัตย์มาก ภคินนี่ร้ายจริงๆ กะจะให้เพื่อนๆช่วยกันคอยสอดส่องว่ามีใครมายุ่งกับเมียสินะ >.,<
ขำฉายาอ่ะ ภคินกินผู้ชาย โจ้โง่ง่าว กันจัญไร อาร์ทศาสตร์มืด และน้องฟาร์เป๊กเดียว 5555555555555+
ของคนอื่นว่าฮาแล้วนะ เจอของอาร์ทเข้าไปหงายเงิบเลยจ้าาาาาาาาา
แต่พี่เม่นแกก็ใช่ย่อยนะ พี่เม่นเมียงู ไปป์เล่นบรรยายซะเห็นภาพเลย เอิ๊กกกกกกกก
งานนี้ฟาร์น่าสงสาร ถูกไอศาสตร์มืดมันแกล้งซะอ่วม ตั้งแต่หลอกให้มางานแล้วฟาร์เอ๊ยยยยย ร้านส้มตำเจ้าอร่อย อร่อยมากกกกกกจนอ้วกเลยสินะ 55555+
โดนจับกรอกเหล้าทั้งที่ไม่ชอบ ไอศาสตร์มืด ไอมนดำ ไอลูกพี่หนูดีเอ๊ยยยย ชอบแกล้งฟาร์จริงๆ!!!!
แต่ฟาร์น่ารักมากอ่ะ แบบไม่ชอบคนเยอะเลยต้องหาที่หลบภัยให้ตัวเอง แต่ไอที่หลบภัยนั่นแหละอันตรายที่สุดในงาน 555555+
ชอบคู่หูสัมภเวสีจริงๆ ตัวสร้างเสียงหัวเราะเลย ขาดอิคู่นี้ไปรับรอง…ชีวิตสงบสุขขึ้นเยอะ 555555555+
โจ้กันสุดยอดดดดดดด!!!!!!! *ชูป้ายไฟโบกผ้าเชียร์* (แฟนคลับโจ้กันหรอเนี่ย ฮาาาาาา)
-
ชอบงานเลี้ยงที่มีธีมเป็นลูกทุ่งจริงๆ แล้วสถานที่จัดมันก็ให้
งานแบบนี้ถ้าไปจัดที่โรงแรมหรู
มันจะได้บรรยากาศพี่คล้าวกับน้องทองกวาวจริงๆ
สำหรับน้องไปป์กับภคิน
ความรักมันกินไม่ได้ แต่มันทำให้มีชีวิตอยู่อย่างมีหัวใจ
-
เขินแทนไปป์ทุกตอนอ่ะ น่ารักไปหมดเลย ><
-
เย่ สารบัย :mc4:
มาเพื่อดีใจแค่นี้แหละ 55555
มาอัพเร็วๆนะคะ รออยู่ๆ ><
-
กรี๊ดดดดดดดด ยาว น่ารักเว่อร์หนุกมากอ่ะ
อ่านไ่ปยิ้มไปเหมือนคนบ้า ฮ่า ๆ
รอ อยู่จร้า
-
ภคิ๊นนนนนนนนน อย่างเสี่ยวอะตัวเธอ :impress2:
ฟาร์งอนไปเลย อย่าไปคุยกับอาร์ทมัน
อยากเห็น อาร์ทศาสตร์มืด ดิ้นทุรนทุรายยยยยยย :laugh:
-
อ้ากกกกกกก!!น่ารักอ่าาาาาาอยากอ่านตอนหน้าเร็วจังเลยยยยยย :-[
-
เขินแทนไปป์ :o8: รอลูกเมียน้อยตอนหน้าค่ะ :bye2:
-
Special Room 07 [Far’s chapter]
ร้อนท้องไปหมดเลย...
ผมยังจำวินาทีที่เหล้าดองกลิ่นเหม็น ๆ นั่นค่อย ๆ ไหลผ่านลำคอลงไปถึงท้องได้ขึ้นใจ แม้ว่าวินาทีต่อมาผมจะพ่นออกมาเป็นอ้วกเลยก็เถอะ แต่อาการร้อนวูบวาบในท้องก็ยังไม่จางหายไปเสียที ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าคนพวกนี้ดื่มน้ำขม ๆ ไม่มีประโยชน์ แถมเต็มไปด้วยโทษแบบนี้เข้าไปได้ยังไง แถมยิ่งกินยิ่งบ้าไปกันใหญ่ ดูไอ้โจ้ตอนนี้สิ มันคลานเล่นหน้าเวทีแล้ว
ว่าแล้วผมก็ยกมือคลึงขมับที่ดูจะมึน ๆ เล็กน้อย จริงอยู่ที่ผมไม่ได้แพ้แอลกอฮอล์แบบที่โกหกไว้ แต่คนไม่เคยแตะมาครั้งแรกก็เจอเหล้าดองซึ่งไม่รู้ว่าดีกรีเท่าไหร่ เล่นเอาปวดหัวตุบ ๆ เลยครับ ที่สำคัญผมโกรธไอ้คนที่เล่นอะไรโง่ ๆ แบบนี้ รู้ว่ามันโรคจิตชอบแหย่ผม แต่เรื่องนี้ผมไม่ชอบครับ!
จดจำไว้นะใจเจ้ากรรม ตอกและย้ำให้จำฝังใจ ใส่โอ่งหินฝังดินเอาไว้ อย่ามักง่ายรักใครอีกเด้อ~
บทเพลงบาดหูมันทะลุมาถึงหัวใจเลยแฮะ ผมนั่งกอดเข่าแหงนหน้ามองท้องฟ้าในตอนกลางคืน ท่ามกลางแสงสีเสียงมากมาย แต่ผืนฟ้าสีดำทะมึนของกรุงเทพฯก็ยังช่วยสงบจิตใจผมได้เสมอ ผมไม่ชอบความวุ่นวายนักหรอก แต่ถ้ามันจำเป็นแบบวันนี้... ก็คงต้องสร้างโลกสงบสุขของตัวเองขึ้นมาบ้างล่ะ
คินนอนเหยียดขาข้างที่ใส่เฝือกไปทางเวที ไม่น่าเชื่อว่าหัวมันวางอยู่บนตักเพื่อนผมพอดีเด๊ะ ๆ สองคนนี้มันชักพัฒนาสกิลความหวาน (เอ... ผมจะเรียกแบบนี้ดีมั้ยนะ?) ในที่สาธารณะมากขึ้นแล้วสินะ อาจจะเป็นเพราะเพื่อนในคณะมันรู้กันหมดแล้ว เลยไม่จำเป็นต้องไปใส่ใจก็ได้มั้ง? มองภาพเหมือนจะสวีทครับ... แต่ผมที่นั่งข้าง ๆ ไปป์ได้ยินมันเถียงกันไร้สาระเต็ม ๆ สองรูหูเลย เอ่อ... ก็สมเป็นคู่รักโลกไม่ลืมอย่างพวกมันดีนะ
กันกับโจ้โดนเพื่อนแย่งไมค์ไปแล้ว มันสองคนเลยต้องอพยพลงมานั่งชนแก้วกับพี่รหัสคินที่หน้าตาน่ากลัว ๆ คุยกันเสียงดังโหวกเหวกชะมัด แต่ผมก็ไม่กล้าว่าอะไรเขาอยู่ดีแหละ ก็นะ... มางานบายเนียร์เขาก็คงต้องครึกครื้นกันแบบนี้แหละ ถึงมันออกจะมากไปเสียหน่อยเมื่อเทียบกับคณะผม ไม่รู้ว่าเพราะเหล้าดองเมื่อกี้หรือเปล่า ตอนนี้ผมรู้สึกมึน ๆ หนักหัวยังไงชอบกล... โอ๊ย... ไอ้ลำโพงนี่ก็ดังบาดแก้วหูดีเหลือเกิน
กรุงเทพเป็นเมืองฟ้ามืด... ใคร ๆ ก็พูดแบบนั้น... แต่ผมกลับชอบท้องฟ้าที่ไม่มีดาวแบบนี้มากกว่า มันสงบ... ดวงดาวถูกสีดำมืดมิดกลืนไปหมด... ถึงจะหน่วง ๆ ในหัวจนอยากจะฟุบหลับก็เถอะ... เอ๊ะ... ไม่ได้สิ หลับไปจะเป็นยังไงก็ไม่รู้ พูดแล้วก็หงุดหงิดไอ้ตัวต้นเหตุขึ้นมาเลย... คราวก่อนก็โดนหลอกให้ขับรถวนไปมา ตอนนี้ก็มาแกล้งกรอกเหล้าผมอีก ผมไม่ยอมมองหน้ามันเลยตั้งแต่ไปล้างหน้าออกมา ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าตอนนี้มันอยู่ส่วนไหนของงาน จะว่าไปตอนนี้ใครอยู่ส่วนไหนของงาน ผมก็ไม่รู้แล้วล่ะ มองเห็นแต่สีดำ...
คงอีกนานเหมือนกัน หัวใจจะหายอักเสบ ถึงจะเจ็บเจ๊บเจ็บ อย่างไรก็ขอบใจเธอ ที่ช่วยสั่งช่วยสอน หัวใจคนเซ่อ พระคุณของเธอ จะจดจำฝังใจจนตาย
แหม... เพลงมันก็ช่างตรงกับชีวิตผมซะเหลือเกิน ถึงแผลใจมันจะหายอักเสบไปแล้วก็เถอะ... มันไม่ได้รู้สึกใจเต้นแรงเวลาเจอแซ็กแล้วก็จริง แต่ถ้าถามว่าความรู้สึกที่เสียไปมันเอาคืนมาได้มั้ย... ผมตอบเลยว่าไม่ เราเป็นเพื่อนที่เว้นระยะห่างระหว่างกันไว้ก้าวหนึ่งเสมอ... โธ่เว้ย! จะคิดเรื่องนี้ให้มันได้อะไรขึ้นมาวะ... แต่เพลงมันดันทำให้ผมไปคิดถึงขึ้นมาน่ะสิ... บ้าเอ๊ย! อยากจะทุบลำโพงทิ้งจริง ๆ
“ฟาร์เป็นไรวะ... เหม่อ ๆ” ไปป์ใช้เวลาจากพักครึ่งสงครามน้ำลายมาถามผม... นี่ตกลงสนใจกูด้วยเหรอวะ? เห็นมาถึงก็ซดเอา ๆ นึกว่าลืมเพื่อนไปละ
“มึนหัวว่ะ เหม็นเหล้าดองไม่หายเลย” ผมใช้นิ้วโป้งกดที่ขมับเบา ๆ “เพราะไอ้อาร์ทคนเดียว”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ หน้ามึงดูแค้นมันมากเลยนะ”
“แน่สิ... ถ้ากูเมาแล้วไปเต้นรูดเสาแบบป๊าขึ้นมาล่ะ ไม่ตลกนะเว่ย” ผมชักจะเวียนหัวหนักกว่าเดิมพอพูดเรื่องนี้ขึ้นมา... จะว่าไปได้ออกไปเต้นให้มันสะใจก็คงดีมั้ง... เฮ้ย! ไม่ได้ ๆ ผมต้องรักษาภาพพจน์นะ... ใช่ ๆ ต้องรักษา...
“มึงงอนจนมันหายไปไหนไม่รู้แล้วเนี่ย”
“ช่างมันสิ”
ว่าแล้วผมก็แหงนหน้ามองท้องฟ้าต่อดีกว่า... แสงสีทุกสเปคตรัมในงานเล่นเอาปวดกระบอกตาไม่น้อยเลย ผมสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ
http://www.youtube.com/v/Gu9SXFzrl5I?version=3&hl=en_US
ขอเป็นพระเอกในหัวใจเธอ ได้ไหมเล่าเออ หากเธอหัวใจยังว่าง
เสียงเย็น ๆ ที่ดังออกมาจากลำโพงเล่นเอาผมสะดุ้ง เปลี่ยนมาโฟกัสที่คนถือไมค์บนเวทีทันที... เฮ้ย! ไม่อยากเชื่อสายตา ว่าไอ้ผู้ชายตาลอย ๆ คนนั้นจะร้องเพลง...
จะคอยขัดถู ห้องใจมิให้ดำด่าง หนักเบาฉันเอาทุกอย่าง แล้วแต่เธอสั่งมา
ไอ้อาร์ทครับ! มันอยู่บนเวที! พร้อมด้วยหางเครื่องคู่หูนรกที่เต้นจินตลีลาอยู่ด้านหลัง... แถมมองลงมาทางนี้ด้วย...
ถ้าเป็นพระเอก ในหัวใจเธอ เชื่อไหมเล่าเออ กี่ปีไม่มีหนีหน้า
ถ้าหากสมหวัง ได้ร่วมเดินทางดังว่า จะรักและเฝ้าบูชา ขอเพียงมาอยู่คู่กับฉัน
ผมเห็นมันยักคิ้วให้น้อย ๆ ด้วย... พระเจ้า! ตาผมเหมือนจะบอดไปเลย หัวหูอื้อไปหมด... ไอ้อาร์ทร้องเพลงลูกทุ่ง! ไปป์ที่นั่งข้าง ๆ ผมอ้าปากค้าง น้ำลายแทบจะไหลลงหัวคินบนตัก
หากแม้นสมหวังเหมือนดั่งใจคิด ตราบชั่วชีวิตไม่มีแปรผัน
มอบใจมั่นคงซื่อตรงต่อกัน รักวันเติมวันเท่านั้นเป็นพอ
ขอเป็นผู้ให้รับใช้คนดี สร้างสรรค์ไมตรี กี่ปีไม่มีลวงล่อ
สิ่งที่ขาดหายสองเราร่วมใจกันก่อ ดอกรักจะบานชูช่อ วันและคืนสดชื่นสุขสม
ผมรู้ตัวนะว่ากำลังโดนมันจีบ... แต่ไม่คิดว่าจะใช้วิธีบ้านนอกแบบคินมันด้วย เพราะคนอย่างไอ้อาร์ทไม่น่าเชื่อว่าจะมาทำอะไรแบบนี้ได้... แต่เอ่อ... มันเองก็ไม่ธรรมดาเหมือนนี่หว่า ไอ้ผมก็ลืมไป แล้วทำไมต้องหน้าร้อนผ่าวแบบนี้ด้วยวะ... บ้าไปแล้วผม... บ้าไปแล้ว...
“นึกว่าพี่กุ้งมาเองเลยนะครับ คุณอาร์ท” กันคว้าไมค์อีกอันมาเล่นไม่เลิก “ตกลงได้เป็นพระเอกแล้วรึยังครับ?”
“ยังหรอกครับ” มันยิ้มหลอน ๆ “ผมมันแค่พระรอง”
“ฮิ้ววววววววววววววว อาร์ท! มึงแม่งใจว่ะ” เพื่อนข้างล่างตะโกนเชียร์กันใหญ่ คณะมันประสาทครับ... เชื่อว่าชาตินี้... ผมคงเข้าไม่ถึงความคิดของคนพวกนี้แน่ ๆ
อาร์ทยิ้มเย็นยะเยือกให้ทุกคนในงานจนเกิดวินาทีเงียบสงัดขึ้นสักครู่... ก่อนมันจะเดินลงเวทีไปเงียบ ๆ คนอื่นถึงกล้าเปิดปากพูดกัน... ผมยกมือลูบแขนตัวเองที่ยังขนลุกตั้งไม่หาย แต่เสียงเดียวกับเพลงเมื่อกี้ดันมาดังอยู่บนหัว...
“ยอมมองกันแล้วเหรอครับ”
ผมล่ะเบื่อไอ้พวกรู้ทัน... เลยเหลือบตาหนีมันซะเลย... ไอ้อาร์ทหัวเราะเบา ๆ แล้วนั่งลงบนเสื่อข้าง ๆ ผม เห็นหน้ามันก็รู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก... แถมยังรู้สึกตาพร่า ๆ เหมือนมีหมอกขาวมาบังตายังไงก็ไม่รู้สิ... เบลอ ๆ ยังไงชอบกล... มันคงไม่ได้ใส่กัญชาให้ผมตอนดื่มเหล้าเมื่อกี้นะ... เอ๊ะ... แล้วถ้ามันใส่ล่ะ... ผมจะรู้มั้ยวะ? มัน...
“ฟาร์ครับ...” มีอะไรบางอย่างมาเขย่าที่แขนผมเบา ๆ แต่ผมดันมองแทบไม่เห็นอะไรเลย... “เป็นอะไรครับ...”
“ฮะ!?”
“ร้องไห้ทำไมครับ?”
เอ๊ะ... นี่ผมร้องไห้เหรอ... เออ... นั่นสิ... แล้วผมร้องไห้ทำไมวะ... ไม่รู้เว้ย... แต่อยากร้องงง ฮืออออออออออออออออ
.............................................................
.....................................
.........................
.......
-
“อ้าว... ไอ้อาร์ท มึงทำอะไรเพื่อนกู ทำไมอยู่ ๆ มันร้องไห้วะ?” ไปป์รีบกระเด้งตัวขึ้นมาจนหัวคินกระแทกกับพื้น เขาเขย่าตัวเพื่อน “ฟาร์... ฟาร์... มึงเป็นไรวะ ร้องไห้ทำไม?”
“ฮือออออออออออออออออออออออออ ฮึก... ฮึก... ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ” แล้วอยู่ ๆ ฟาร์ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทั้งน้ำตาเล่นเอาไปป์งง และคินที่กำลังจะอ้าปากด่าถึงกับชะงัก
“ชิบหาย... มันเมา”
ผมพยักหน้า “ครับ... ไม่ต้องบอกสุนัขยังรู้”
ไปป์สะอึกฮึก ผมก็ไม่เข้าใจว่าเขาเกิดความผิดปกติกับระบบหายใจได้อย่างไร สงสัยต้องแนะนำให้คินพาไปหาหมอบ้างเสียแล้ว... ผมเขย่าตัวคนตัวเล็กกว่าเบา ๆ ฟาร์ปาดน้ำตากับเสื้อสีเทาของเขา จนมันขึ้นรอยเปียกน้ำเป็นปื้น เขาส่งเสียงหัวเราะผสมกับน้ำตาออกมาเยอะพอกัน
“จะหัวเราะหรือร้องไห้ก็เอาสักอย่างสิครับ”
“มึงจะเอาอะไรกะคนเมาวะ ไอ้อาร์ท” คินว่าพลางยกแก้วขึ้นดื่ม ผมกำลังคิดว่าแอลกอฮอล์ในร่างกายเขาน่าจะไปอุดตันในเส้นเลือดช่วงขาที่หักไป เขาจะได้พิการขึ้นมาจริง ๆ เลย
“ฮืออออออออออออออออ”
“ร้องไห้หาพ่อเธอหรือ... เห็นเธอตะโกนหาพ่อ เจ็บช้ำจนน้ำตาคลอ... ให้พ่อมาเช็ดน้ำตา” กันเดินเข้ามาพลางดีดนิ้วประกอบจังหวะเพลง ก่อนโจ้จะร้องเสริม...
“ร้องไห้หาแม่เธอหรือ... เห็นเธอตะโกนเรียกหา เจ็บช้ำหัวใจอ่อนล้า... ให้แม่เธอมาเช็ดน้ำตาอีกคน”
“ฮืออออออออออออออออ ฮึก... ฮึก...” อ้าว... ร้องดังกว่าเดิมอีกครับ แย่จังแฮะ
“กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” คนในบริเวณนั้นหัวเราะกันเสียงดังลั่น ผมก็ยังสงสัยว่าการใช้คำสุภาพอย่าง ’ร้องไห้หาพ่อเธอหรือ’ เป็นเรื่องตลกตรงไหนกัน? แม้แต่ไปป์ที่เป็นเพื่อนสนิทของฟาร์ยังหัวเราะซะลั่น สงสัยจะเป็นตัวอย่างคำที่บ้านผมเคยสอนไว้ว่า มีสุนัขเป็นเพื่อน ดีกว่ามีเพื่อนเหมือนสุนัข
“เฮ้ย! เอากล้องมาถ่ายมันไว้ดิ๊” โจ้รีบควานหามือถือตามคำสั่งของกัน แต่ผมเอื้อมมือไปจับเบา ๆ โจ้ก็สะดุ้งเฮือกเหมือนโดนไฟฟ้าสถิตสักล้านโวลต์ จะสะดุ้งอะไรขนาดนั้นกันนะ?
“เราจะพาฟาร์กลับบ้านเอง เขามีสภาพแบบนี้เพราะเรา... เรารับผิดชอบเอง”
“โห... พูดอย่างกับมึงทำเพื่อนกูท้อง”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ฮะ ๆ ๆ ฮือออออออออออออออออ ฮึก...”
ผู้ชายผมทรงเห็ดตัวเตี้ย ๆ ยังคงสับสนในชีวิตต่อไป ว่าเขาจะร้องไห้หรือหัวเราะดี จะให้ผมช่วยเลือก เขาก็คงจะไม่ฟังแล้วซะแล้วมั้งครับ ผมก็รู้สึกผิดนิดหน่อย... ย้ำว่านิดหน่อย ที่ทำให้เขาโกรธ ผมไม่โทษตัวเองนะ ที่ทำให้เขาเมา ผมถือว่าเหตุการณ์นี้จะช่วยทำให้เขาได้รู้ตัวเองว่า เมาแล้วจะเป็นอย่างไร ในอนาคตเรื่องนี้น่าจะเป็นประโยชน์กับเขานะ... ผมนี่เป็นคนที่มองโลกในแง่ดีจริง ๆ อีกอย่าง ผมไม่คิดว่าแค่แก้วเดียวแถมอาเจียนออกมาจะทำให้เขาเมาได้ ต้องจดบันทึกสถิติโลกไว้เสียแล้ว
“เลิกหัวเราะบนความทุกข์ของคนอื่นได้แล้วครับ” ผมคว้าแขนเล็ก ๆ ที่กำลังยกปาดน้ำตา “ที่บ้านไม่ได้สั่งได้สอนเรื่องนี้เหรอ”
“สอนแล้วแต่ไม่จำ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“เฮ้อ...” ผมถอนหายใจ “การศึกษาคงไม่ได้ยกระดับจิตใจให้สูงตาม”
คนแถวนั้นสะอึกฮึกกันเป็นแถว คาดว่าโรคทางเดินหายใจคงกำลังระบาดในช่วงนี้ ผมช้อนแขนไว้ใต้รักแร้ฟาร์แล้วพยายามประคองให้เขายืนขึ้น ไปป์เองก็เข้ามาช่วยเอาแขนข้างนึงพาดบ่าไว้เหมือนกัน... ด้วยความที่ฟาร์ไม่ค่อยได้ดื่มนมตอนเด็ก ผมเลยต้องก้มตัวลงมากกว่าปกติ นี่ถ้าเป็นคินคงต้องคลานไปเลยมั้งครับเนี่ย...
“แล้วเอารถกลับไปแบบนี้มึงจะกลับมานี่ยังไงวะอาร์ท... เฮ้ย! มึงไม่ต้องลุกออกมาเลยนะ ภคิน ขาเดี้ยงแล้วเสือกซ่า”
“ได้ไงวะ... เดี๋ยวมึงทิ้งกูแล้วหนีกลับบ้านจะทำไง”
“กูไม่หนีหรอก นั่งรถไปกับไอ้อาร์ทให้กูกัดลิ้นตายเหอะ...” ไปป์หันกลับมา “เออ... แล้วตกลงมึงจะกลับมานี่ยังไงวะ”
“แท็กซี่ก็มีนี่ครับ ยังไงบ้านฟาร์ก็ติดถนนใหญ่อยู่แล้ว”
“แหนะ... แสดงว่าไปบ่อย กิ๊ว ๆ ๆ”
“คงไม่บ่อยเท่าพวก ‘หลับนอน’ ร่วมกันทุกวันหรอกมั้งครับ”
“โอ๋ ๆ ๆ อย่าร้องดิวะ ไอ้ฟาร์ ตอนนี้กูอยากจะร้องแทนมึงมากกว่า” ไปป์หันไปบ่นใส่เพื่อนตัวเล็กที่ตอนนี้เอาหน้ามาถูปาดน้ำตาตรงบ่าไปป์ แต่เขาก็ยังส่งเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากไม่เลิก ยังดีนะที่เขาไม่ดิ้น “เมาได้ทุเรศจริงเพื่อนกู”
“ก็สูสีกับไปป์ตอนเมานั่นแหละครับ ตอนนั้นเล่นเอาลำบากกันไปทั้งโต๊ะ”
“นี่กูเดินมากับมึงแป๊บเดียวโดนแทงพรุนไปทั้งตัวละ แม่ง... หันไปข้างหลังนี่เลือดไหลเป็นทาง” เขาว่าพลางเอาแขนที่พาดบ่าออก เพราะเราเดินมาถึงรถกันแล้ว รอจนผมไขกุญแจรถได้ เราก็ค่อย ๆ ช่วยกันยัดเด็กขี้แยเข้าไปที่เบาะหลัง เล่นเอาเหนื่อยไม่ใช่น้อย ฟาร์นอนหัวเราะเอิ๊กอ๊ากแล้วเอาหน้าเช็ดน้ำตากับเบาะรถอย่างมีความสุข
“เฮ้ออออออออออออออออ” ไปป์ถอนหายใจ “มึงชอบไปแกล้งมัน”
“เปล่าครับ ก็แค่อยากให้เขารู้จักเข้าสังคมบ้าง”
“เข้าสังคมไม่ได้เท่ากับแดกเหล้านะโว้ย” ไปป์ว่าพลางขยับขาเพื่อนเขาให้งอ แล้วปิดประตูรถ หน้าตาเขาดูจริงจังขึ้นมา “กูรู้ ว่ามึงคบกับเพื่อนกูอยู่”
“ไม่เชิงหรอกครับ...” ผมไหวไหล่ “จะว่าเป็นแฟนกันก็ไม่ใช่ เป็นอะไรก็ไม่เชิง”
“เออ... นั่นแหละ ไอ้ห่า เป็นอะไรก็เรื่องของมึงเหอะ แต่ก็ไม่สมควรมอมเหล้ามันนะโว้ย”
“ตอนนั้นผมว่าผมเห็นไปป์แล้วนะ” ผมเลิกคิ้ว “ทำไมไม่ห้ามล่ะครับ?”
“ไม่เถียงละ แม่ง คุยกับมึงแล้วปวดหัว”
“แบบนี้ที่บ้านเผมเรียกตัดช่องหนีความผิดนะครับ”
“เรียกอะไรก็เรื่องของมึง แต่ที่กูจะบอกคือ... เอ่อ... จะว่าไงดีวะ”
ผมก้มมองนาฬิกาข้อมือ “หมดไปครึ่งชีวิตครับ”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก แม่งเอ๊ย!” เขาขยี้ผมตัวเองจนยุ่งเหยิงไปหมด พอตั้งสติได้ก็ชี้หน้าผม “มึง! รู้ใช่มั้ย ว่าเพื่อนกูมันเป็นคนแปลก ๆ มันเงียบ... มันไม่พูด แต่ไม่ใช่ว่า... แม่งเอ๊ย!”
“สบถหยาบคายไม่ดีนะครับ”
“มึงมันกวนประสาท! กูล่ะไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าไอ้ฟาร์มันอยู่กับมึงเข้าไปได้ไง”
“พอ ๆ กับที่ผมไม่อยากจะเชื่อว่าคนบ้าสองคนจะอยู่ห้องเดียวกันได้แหละครับ” ไปป์จ้องหน้าเหมือนอยากจะถอดรองเท้ามาตบปากผม แต่ใจไม่แข็งพอ
“กูจะบอกว่า... เอ่อ... ว่าไงดีวะ แม่งพูดยากชิบ... คือมึงกับมัน... ไม่รู้ว่ามึงทำอะไรมันบ้าง... แล้วแบบ...”
ปั้ง
ผมทุบกระโปรงรถจนไปป์สะดุ้งเฮือก โชคดีที่ฟาร์เมาอยู่ ไม่งั้นเขาคงตื่นขึ้นมาด่าผมข้อหาทำร้ายลูกเขาแล้ว ผมฉีกยิ้มจริงใจให้แฟนเพื่อน “สรุปว่า... เป็นห่วงฟาร์ แค่นี้ใช่มั้ยครับ?”
“อ่า...”
“โรคปากไม่ตรงกับใจนี่ โรงพยาบาลที่ไหนเขาก็คงไม่รับรักษาสินะครับ เป็นห่วงเพื่อนก็บอกมาสิครับ หรือจะมาข่มขู่อะไรอีก?”
“กูว่ามึงต่างหาก ที่กำลังข่มขู่กูอยู่นะ”
“เอาเป็นว่าไม่ต้องห่วงหรอก ผมอาจไม่ใช่คนดีอะไร แต่ก็ไม่ได้เลวขนาดนั้น ผมไม่เคยคิดจะล้อเล่นกับความรู้สึกใครหรอก” ผมเหลือบมองอีกคนที่ยังหัวเราะเสียงดังลั่นรถ “รับรองว่า จะดูแลให้ดีที่สุด”
ไปป์จ้องหน้าผมอยู่สักพักก่อนจะถอนหายใจออกมา “เออ... ฝากด้วยละกัน กูกลับละ คุยนานเดี๋ยวภคินกระเตงออกมาอีก คราวนี้ได้ขาหลุดออกมาแน่” เขาว่าพลางโบกมือลาแล้วรีบเดินไป ผมเลยตะโกนไล่หลัง
“แหม... เป็นห่วงกันออกนอกหน้าเหลือเกินนะครับ คุณทองกวาว”
“ไอ้เหี้ย! แอบฟังคนอื่นคุยกัน เสียมารยาท!”
ด่าทิ้งท้ายได้สมกับเป็นเขาดี บอกตรง ๆ ว่า ผมก็แปลกใจไม่น้อยที่เขามาเป็นแฟนกับคินได้ ผมยังจำวันนั้นที่คินมาคณะในสภาพที่เต็มไปด้วยรอยปากกาบนใบหน้าได้ พวกผมหัวเราะกันจนปวดท้องไปหมด ยิ่งพอรู้ว่ารูมเมทคนใหม่เป็นคนทำ ผมเลยคิดว่าเขาตองไม่รอดแน่ ๆ เพราะเพื่อนผมคนนี้เป็นพวกความดันทุรังสูง ถ้าจะเล่นงานกันจริง ๆ ผมว่าไปป์ไม่รอดแล้วล่ะครับ แต่ก็ไม่แน่ เพราะคู่กรณีก็อึดเป็นแมลงสาบพอกัน อืม... คาดว่าคงสูสีจนไปได้กันเองเนี่ยแหละครับ
เอาล่ะ! มีภารกิจบุกบ้านรอผมอยู่ จะมัวช้าไม่ได้... เห็นว่าป๊าฟาร์ดุซะด้วยด้วยสิ แต่ลูกชายก็เรียนตั้งปี 3 จะขึ้นปี 4 แล้ว เรื่องดื่มเหล้าหรือเที่ยวกลางคืนก็น่าจะเป็นเรื่องธรรมดา อีกอย่าง ถ้าเจอป๊าเขา ผมคิดว่าความนอบน้อมของผมน่าจะเอาชนะใจเขาได้นะ...
ผมสตาร์ทรถ ค่อย ๆ ถอยออกมาจากที่จอดรถข้างป้ายคณะช้า ๆ บรรยากาศถนนตอนกลางคืนชวนให้ขับรถชมวิวเรื่อย ๆ เหลือเกิน ถ้าไม่ติดว่าคนด้านหลังรถร้องไห้ปนหัวเราะเป็นเอฟเฟ็คต์คงจะรื่นรมย์กว่านี้ แต่ก็เอาเถอะครับ... ผมว่าเขาร้องไห้น่ารักดีนะ ตาแดง ๆ สะอึกฮึก ๆ ไม่หยุดเลย แต่เดี๋ยวก็เปลี่ยนมาเป็นหัวเราะ ผมเคยได้ยินมาว่า คนเมามักจะทำอะไรที่เขามักไม่ทำในตอนปกติ หรืออาจะทำสิ่งที่เค้าทำตอนปกติมากกว่าเดิมเป็นสองเท่า ซึ่งฟาร์คงเป็นกรณีแรกมากกว่า เขาเป็นคนไม่ชอบแสดงอารมณ์ให้คนอื่นเห็น พอเมาก็เลยอาการหนักขนาดนี้
จะว่าโรคจิตก็ได้... แต่ผมคิดว่าตัวเองไม่โรคจิตนะ ผมอยากเห็นทุกมุมมองในชีวิตของผู้ชายคนนี้จริง ๆ เขาชอบเงียบ... ไม่เถียงผมเหมือนที่ไปป์ทำ นั่นยิ่งทำให้ผมอยากรู้ว่า แท้จริงแล้วเขามีหน้ากากซ่อนไว้กี่หน้ากันนะ? อยากจะลองเข้าใจ ว่าเขาคิดอะไรอยู่... อย่างวันนี้ผมก็ได้เห็นอีกมุมที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ถึงสภาพเขาตอนเมามันจะน่าอดสูไปหน่อยก็ตาม แต่ก็ดีเหมือนกัน เขาจะได้ไม่กล้าไปดื่มที่ไหนคนเดียว ถ้าไม่มีผม
ทำไมคนอื่นต้องมองว่าผมชอบแกล้งเขาด้วยนะ ก็แค่อยากให้เขารู้จักโลกกว้าง ๆ ใบนี้มากขึ้นเท่านั้นเอง ผมคิดพลางเคาะนิ้วลงกับพวงมาลัย... ผมชอบขับรถคันนี้เสียยิ่งกว่ารถตัวเองอีก ผมชอบกลิ่นที่เหมือนกับเจ้าของรถ มันหอมหวาน ชวนให้ยิ้มได้ ใช้โอกาสตอนที่รถกำลังติดไฟแดงอีกหลายนาทีเอี้ยวตัวไปด้านหลังรถ ฟาร์ยังคงหัวเราะไม่หยุด ทั้ง ๆ ที่น้ำตานองหน้า... เค้าน่ารักน่าเอ็นดูมาก เวลาปกติเค้าอาจนิ่ง ไม่พูดไม่จา ไม่ได้ยิ้มแย้มสดใส หรือมองโลกในแง่ดีเหมือนไปป์ แต่นั่นทำให้ฟาร์เป็นฟาร์... เป็นผู้ชายที่แข็งนอกอ่อนใน คนที่ไม่เคยพูดอะไร... แต่จิตใจของเขาหวังดีกับคนอื่นเสมอ
เขาน่ารักจริง ๆ นะ...
ผมมองหน้าที่ขึ้นสีเรื่อเหมือนเด็กตัวเล็ก ๆ เวลาร้องไห้ ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบแก้มนั่นช้า ๆ
“ฮ่า ๆ ๆ ฮึก... ฮือออออออออออออออ” ผมก็เดาไม่ออกหรอก ว่าเขาดีใจหรือเสียใจที่ผมมาจับแก้มเขาแบบนี้ อยากจะเพ่งมองนาน ๆ อยู่หรอก เสียแต่ว่าไฟเขียวมาเร็วกว่าที่ใจคิด...
ระยะทางจากมหา’ลัยไปบ้านเขาถือว่าไม่ไกลนัก ขับรถแป๊บ ๆ ไม่ถึง 15 นาทีก็ถึงแล้วครับ ผมเปิดไฟเลี้ยวแล้วค่อย ๆ แล่นเข้าไปในซอยกว้าง ๆ ขับไปนิดเดียวก็มาหยุดอยู่ที่รั้วลูกกรงที่คุ้นตา บ้านของเขาเป็นบ้านสองชั้นอยู่ในบริเวณรั้วที่ไม่กว้างมาก แต่ค่อนข้างลึก ผมดับเครื่องลงก่อนจะสอดส่องสายตาหาตัวช่วย
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ฮือออออออออออออออออออ ฮึก... ฮะ ๆ ฮ่า ๆ ๆ” เสียงจากคนที่อยู่หลังรถยังดังไม่ไม่หยุด ตลกซะจนผมเกือบจะหลุดหัวเราะตามอยู่แล้ว ไม่ได้สิ... ผมต้องทำภารกิจส่งมอบตัวให้ลุล่วงเสียก่อน ผมพยายามเพ่งตามองที่เสาว่ามีกริ่งติดอยู่รึเปล่า ทันใดนั้นเอง...
ครืดดดดดดดดดดดดดดด
ประตูรั้วถูกเลื่อนออกด้วยฝีมือของเด็กผู้ชายตัวสูง ๆ คนนึง แค่แว้บแรกที่ผมเห็นเขา ผมก็รู้ตัวได้ทันทีว่า เจอของแข็งเข้าซะแล้ว... เด็กชายหัวเกรียนใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงบ็อกเซอร์คนนั้นดูท่าจะยังไม่รู้ตัว... ว่าพี่เขยเขาก็อยู่ในรถด้วย
ไหน ๆ เขาก็เปิดให้แล้ว ผมก็จะไม่ให้เสียน้ำใจแล้วกัน รถประจำตำแหน่งลูกชายคนโตของบ้านค่อย ๆ แล่นเข้าไปจอดเทียบกับอีกคันที่คาดว่าจะเป็นรถป๊าของพวกเขา ผมเหลือบมองกระจกก็พบว่าน้องชายของฟาร์ เออ... รู้สึกจะชื่อเนียร์สินะ นั่นแหละ... เขาดูจะมีความสุขมากที่พี่ชายมาถึงบ้านแล้ว ถ้ารู้ว่าพี่เป็นศพอยู่ตรงเบาะหลังนี่จะเป็นยังไงนะ...
เขาเริงร่ารีบปิดประตูรั้วก่อนจะวิ่งร่อนมารอที่ประตูคนขับ คิ้วหนา ๆ นั่นขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ชายไม่ลงมาเสียที ถึงคราวพระรองต้องเปิดตัวแล้วล่ะครับ...
ผมกดปุ่มเลื่อนกระจกรถลงช้า ๆ แล้วหันไปส่งยิ้มที่คิดว่าหวานที่สุดในชีวิตให้ แต่น้องเขาดันสะดุ้งเฮือกแทบจะลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้าที่พื้น เขาพูดเสียงดัง
“เฮ้ย! ใครวะ เอารถเฮียกูมาขับได้ไง!?”
“ไม่ต้องเสียงดังไปหรอกครับ” ผมเอ่ยเรียบ ๆ “พี่ชายคุณนอนอยู่หลังรถนี่เองครับ”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” เหมือนจะรู้ตัวนะ... หัวเราะซะดังเชียว น้องชายเขารีบส่องเข้ามาด้านหลังรถ พอเห็นสภาพพี่ชายนอนเป็นบ้าอยู่ เขาก็หันมาชี้หน้าผม
“มึงทำอะไรเฮียกู!?”
“มอมเหล้าครับ” ผมตอบไปตามตรง เพราะที่บ้านไม่เคยสอนให้โกหก
“ไอ้สัตว์!” เขาตบบนรถลูกรักของพี่ชาย “ลงมาคุยกับกูเดี๋ยวนี้ มึงใช่มั้ย ไอ้คนที่สะเออะมาจีบเฮียกูอะ”
“ใช่ครับ”
“มึงลงมาเลย เคลียร์กะกูให้รู้เรื่อง ไอ้หน้าจืดแล้วไม่เจียม”
“คนเจอหน้ากันครั้งแรก เขาไม่ใช้ภาษาหยาบคายใส่คนที่อายุมากกว่าหรอกนะครับ” ผมพูดเรียบ ๆ “โดยเฉพาะคนมีการศึกษา”
เขาเบิกตาโพลงเหมือนช็อกไปกับพูดผม ทำหน้าเหมือนโดนผมด่าเลยแฮะ ที่บ้านผมไม่เคยสอนให้ใช้คำหยาบอยู่แล้ว ดังนั้นรับรองได้ว่า ผมด่าใครไม่เป็นแน่นอนครับ... ด้วยเกียรติของลูกเสือเลย
“ฮึก... ฮึก... ฮืออออออออออ” เสียงครวญครางจากเบาะหลังยังคงดังไม่เลิก พอได้ยินเสียงพี่ชายเท่านั้น เหมือนสติเขาจะกลับคืน เนียร์รีบหันมาต่อกรกับผมทันที
“มึงทำอะไรเฮียกูวะเนี่ย มึงฉวยโอกาสกับเฮียกูเหรอ เฮีย! เฮีย!” เขาโผไปทุบกระจกด้านหลังแรง ๆ แต่ฟาร์ก็ยังคงหัวเราะแกมร้องไห้ไม่เลิก “อ๊ากกกกกกกกกกกกก เฮีย! มึงปล้ำเฮียกูเหรอ!?”
“ผมเป็นสุภาพบุรุษพอครับ”
“เฮียยยยยยยยย!” เขาทุบกระจก
“ฮะ ๆ ฮ่า ๆ ๆ ๆ กร๊ากกกกกกกกกกกก”
“โอ๊ย... กูอยากจะบ้า” เขาหันมา “เปิดล็อกสิวะ จะรอให้เฮียกูกรามค้างตายในรถรึไง” ขอมาผมก็จัดไปครับ พอปลดล็อกปุ๊บ น้องชายฟาร์ก็พุ่งตรงเข้าไปสำรวจตัวฟาร์ทันที ถึงขั้นแหวกคอเสื้อดู “โอเค... เฮียยังไม่เสียตัว”
“ฮือออออออ ฮึก... ฮืออออออออ” พอมีคนอยู่ใกล้ ๆ ฟาร์ก็ซบหน้าร้องไห้กับบ่าน้องชายทันทีครับ
“โอ๊ย! เหม็นเหล้าว่ะเฮีย”
“ฮืออออออออออออออออออออ”
“น้ำมูกเต็มแขนผมแล้ว เฮีย บอกว่าอย่าถูไงเล่า!”
“คนเมาทำอะไรไปคงไม่รู้ตัวหรอกครับ” ผมออกความเห็น “เอาเป็นว่าเราพาฟาร์ขึ้นไปนอนเถอะครับ”
ว่าแล้วผมก็ขยับตัวเข้าไปใกล้ด้วยไมตรีจิต แต่เนียร์ดันสะดุ้งขึ้นมา ทำไมวันนี้ผมเจอแต่คนสะดุ้งแฮะ... ไม่เข้าใจเลย เขารีบสอดแขนไว้ที่ใต้หัวกับขาของฟาร์ อุ้มให้ลุกขึ้น “มึงไม่ต้องมาแตะต้องเฮียกูเลยนะ”
“ก่อนมาถึงนี่ก็จับไปเยอะอยู่นะครับ”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกกก”
“เฮียอย่าหัวเราะสิ! ไม่ตลกนะเว่ย! มึงกล้าดียังไง มาจีบเฮียกู”
“เนียร์... เสียงดังอะไรน่ะ?”
เจ้าของชื่อที่กำลังจะอ้าปากด่าต่อถึงกับต้องชะงักไป เสียงเข้ม ๆ ของผู้ชายวัยกลางคนนั่น พอให้ผมเดาได้ว่าคงมาจากพ่อตาตัวเองแน่ ๆ มาถึงที่ขนาดนี้ไปไหว้เสียหน่อยก็ดีเหมือนกัน
“มะ... ไม่มีอะไรป๊า! ป๊าไปนอนเหอะ เฮียกลับมาแล้วนะ” เนียร์ตะโกนตอบกลับไป ผมไม่เข้าใจเลย ว่าเขาจะกีดกันไม่ให้ผมพบญาติผู้ใหญ่ไปทำไม “บ้านกูยังไม่ต้อนรับมึง”
“รู้ได้ไงล่ะครับ? พี่ว่าฟาร์เขาก็ตอบรับพี่แล้วนะ”
“เฮียก็ส่วนเฮียสิ แต่กูยังไม่ยอมรับมึงเว่ย แฟนคนแรกของเฮียจะต้องได้ดีกว่านี้”
“จะเอาแบบเจ้าของบ่อน้ำมันเลยหรือไงครับ?”
“ได้แบบนั้นก็ดี ถึงกูจะไม่ตกใจที่เฮียมีแฟนเป็นผู้ชาย แต่เจอผู้ชายแบบนี้ บอกตรง ๆ ว่ากูช็อกมาก” เขากระชับร่างพี่ชายในอ้อมแขนก่อนจะยกขึ้น “ฮึบ... คนที่ดูเหมือนมีรังสีความเย็นแผ่ออกมาตลอดเวลา เฮียอยู่กับมึงเข้าไปได้ไงวะ ถอยเด๊ะ!”
ผมที่ยืนบังทางเดินยังคงไม่ขยับตัว ผมชะโงกหน้าเล็กน้อย... ฟาร์อยู่ในอ้อมแขนของน้องชายของเขา จะว่าไปน้องชายเขาก็สูงเกือบจะเท่าผมอยู่แล้ว เด็กสมัยนี้ตัวสูงจริง ๆ แฮะ... พอเพ่งมองหน้าของเด็กหัวเห็ดแล้วผมก็อดยิ้มไม่ได้ ตอนนี้ทั้งหน้าเขาแดงไปหมดด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ แถมทั้งร้องไห้ทั้งหัวเราะมาตลอดทางขนาดนี้... ไม่เหนื่อยบ้างหรือไงนะ? เขาซุกหน้าอยู่บนบ่าน้องชาย แต่ก็ยังหัวเราะไม่หยุด น่าเอ็นดูจริง ๆ แฮะ แบบนี้ผมคงอดไม่ได้ที่จะ...
“เฮ้ย! จะทำอะไรเฮียกู!?”
จุ๊บ...
ผมก้มลงไปจูบเบา ๆ ที่ผมนิ่ม น่ารักจริงเห็ดขี้ควายของผม...
“มึงกล้าจุ๊บเฮียต่อหน้ากูเหรอ ไอ้สัตว์!? มาต่อยกะกูเลย”
“เสียงดังเดี๋ยวป๊าว่านะครับ” เขาฮึดฮัดพยายามจะแกะมือออกจากฟาร์ เพื่อจะมาตั๊นหน้าผม “อุ้มดี ๆ เถอะครับ เดี๋ยวแฟนพี่ร่วง”
“เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย! ไอ้หน้าจืด!”
“เนียร์... เสียงดังอะไรน่ะ แล้วนี่ยังไม่ขึ้นห้องอีกรึไง”
“ปะ... เปล่าครับ ป๊า เดี๋ยวเนียร์ขึ้นห้องแล้วครับ” สรุปว่าบ้านนี้กลัวป๊าทั้งบ้านสินะ... พ่อตาดุนี่คงต้องเอาใจไว้บ้างซะแล้ว จะว่าไปน้องชายเขาก็ดูจะไม่ชอบผมเอาซะเลยแฮะ ทำไมกันนะ... ผมว่าผมออกจะสุภาพและดูภูมิฐานพอตัวแล้วเชียวนะ
“ฝากไว้ก่อนเหอะมึง เจอกันคราวหน้า กูไปตีมึงถึงมหา’ลัยแน่”
“ครับ... ตามสบาย” ตามใจเด็กอีก ถึงเด็กนี่จะสูงพอ ๆ กับผม แต่เพื่อนผมที่คณะก็เยอะพอตัวเหมือนกัน อืม... ตีกันขึ้นมาก็คงไม่เป็นอะไรมากมั้ง? เห็นท่าทีฟึดฟัด ๆ แบบนั้นผมเลยต้องรีบเดินออกมาจากบ้านเขา ไม่ใช่ว่ากลัวเขานะครับ ผมกลัวเขาจะขว้างพี่ชายทิ้งแล้วหันมาต่อยผมแทน ผมกลัวฟาร์ได้รับบาดเจ็บน่ะครับ... ดีสมกับเป็นพระรองจัง
“อ๊อ... ลืมบอกไปอย่าง”
“มึงยังไม่ไปอีกเรอะ”
“ฟาร์ตื่นแล้วบอกด้วยว่า... พี่เขยฝากมาบอกว่าฝันดีนะครับ”
ผมทิ้งท้ายด้วยวลีแบบพระรองก่อนจะเดินออกมาจากรั้วบ้าน แต่ที่ตามมาดันเป็นเสียงสาปส่งจากน้องแฟนเสียนี่
เกิดเป็นผมนี่มันลำบากจริง ๆ ครับ...
TBC
เราให้อาร์ทเป็นพระเอกในหัวใจฟาร์ แต่พระเอกตัวจริงน่ะมันต้องคินนะค๊าาาาาา ดูสิ...ขนาดเพลงที่ร้องยังทำเอาตำแหน่งพ่อพระเอกสั่นสะเทือน ฮ่าๆๆ
ตอนนี้แอบเขียนน้องเนียร์เด็กปั้นมามีบทบาทเสียหน่อย หึหึหึ
ตอนหน้ายังคงอยู่กับลูกเมียน้อยนะจ๊ะ เอาให้แม่ยก พ่อยกหายคิดถึงกันเลย FCเค้าเยอะซะด้วย
ช่วงนี้คนเขียนเฟล พี่แคนออกจากบ้านเดอะสตาร์ไม่พอ ถัดมาบอลดันมาแพ้ และจะชวดแชมป์ลีคอีก...โอ้.. นี่คงถึงยุคตกต่ำของเราเป็นแน่แท้//ทรุด
แต่ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไปค่ะ ฮิ้วววววววววววววววววววววว
แล้วที่สำคัญก็.....สวัสดีปีใหม่ไทยค่ะ!!
ขอให้มีความสุขกับวันหยุด เล่นน้ำให้สนุก ปลอดภัย ที่สำคัญอย่าลืมไปดำหัวญาติผู้ใหญ่ด้วยนะคะ :))
ปล.สงกรานต์แล้วคิดถึงสมัยคินไปจีบไปป์ที่เชียงใหม่เลย ฮ่าๆๆ
-
เย้ๆ เล้าเข้าได้แล้ว~
ฟาร์เมาแล้วฮาอ่ะ555.
ทั้งหัวเราะ + ร้องไห้ในตอนเดียวกัน
-
อาร์ท บอกไรให้ไหม
ตั้งแต่อ่านนิยาย ฉันว่าแกด่าเจ็บที่สุดในสามโลกเลยนะ
แต่ชอบนะ น่ารักแบบหวานๆ เย็นๆ สมเป็นอาร์ท
พระรอง นายหล่อมากกกก
-
“ได้แบบนั้นก็ดี ถึงกูจะไม่ตกใจที่เฮียมีแฟนเป็นผู้ชาย แต่เจอผู้ชายแบบนี้ บอกตรง ๆ ว่ากูช็อกมาก”
<<<<
ตรงนี้ฮามาก :laugh:
สวัสดีปีใหม่ไทยเที่ยวให้สนุกเช่นกันค่ะ :)
-
น่ารักจริงเห็ดขี้ควายของผม... o18 นี่รักจริงใช่ป่าวอาร์ท แบบ..นะ ได้อีกก คำชมเธอ
-
อ่านตอนนี้แล้วยิ่งหลงรักลูกเมียน้อยขึ้นอีกเท่าตัว :impress2:
ต้องขอกระซิบบอกคุณน้องหนูดีหน่อยนะคะ
ว่าคุณพ่ออาร์ทของหนูน่ะ....เป็นคนที่สุภาพมากกกกกกกกกกกกกกกกก
ไม่เคยด่าใครเลยจริงจริ้งงงงงงงงงงงงงงงงง o18
น้องเนียร์มีบทพูดเยอะเลย.....ชอบ :z1:
ยังไงก็ขอสวัสดีปีใหม่ไทยด้วยนะคะ
สุขสันต์วันสงกรานต์...อย่าลืมรดน้ำดำหัวขอพรผู้ใหญ่นะคะ^^
-
ฮาอิตรง น่ารักจริงเห็ดขี้ควายของผม...
:laugh: :laugh: :laugh:
-
อาท นาย สุดยอดไปและ ฮ่าๆ
-
ฟาร์เมาแล้วรั่วอ่ะ 555 อาทก็แผ่รังสีได้แบบ...เอ่อะ น่ากลัวมากอ่ะ 555 ด่าแต่ละทีก็เจ็บถึงไส้ติ่งเลยนะ 555
มีทุบรถขู่ไปป์อีก ยังคงความน่ากลัวได้มากเท่าเดิม พอมาเจอน้องสะใภ้ (เรียกถูกป่ะ ฮ่าๆ)
ก็ยังไปแผ่รังสีความน่ากลัวใส่อีก แบบนี้จะอีกนานไหมกว่าจะเข้ากันได้ แต่แบบอาทป๊าอาจจะชอบนะ
มีความเป็นผู้ใหญ่สูง แต่มันสูงจริงไหมไม่แน่ใจ ถ้านับจากการกระทำอย่างร้องเพลงลูกทุ่งจีบฟาร์ 5555
ขอเป้นพระเอกในหัวใจเทอ แบบว่า กรีีดดด พี่กุ้ง สุทธิราชมาเองพร้อมแดนเซอร์เสต๊ปเทพครบเซท
อย่างฮาอ่ะ 55555 ภคินกับไปป์ก็น่าร๊ากกกกกกกก มีนอนตักหนุนหัว เถีัยงกัน กรี๊ดด โมเม้นท์นั้นฟิน
จากทั้งนักร้องและคนที่นักร้องจีบ และเพื่อนนักร้อง 5555 หัวเราะกร๊ากๆ ชอบอ่าาา ตอนไปป์พูดกับอาท
นี่็ก็ยังจะปากไม่ตรงกับใจเหมือนเดิีมมม ถึงแม้จะไม่ใช่เรื่องของตัวเองก็ยังพูดตรงๆไม่เป็น 55555
แบบนี้ต้องให้ภคินสอนงานสะหน่อยแล้วนะ แต่อย่างน้อยภคินก็สอนความหนาเพิ่มให้นิดนึงละ
ถึงกับกล้านอนหนุนตักต่อหน้าประชาชี เค้าเริ่มไม่ธรรมดาแล้วค่าาาาาาา ฮ่าๆๆๆ
-
เดี๋ยวนะ ขอขำอาร์ทก่อน :m20:
มานิ่งๆเลยพ่อหนุ่มคนนี้
พูดแต่ละทีนี่สะอึกกันเป็นแถบๆ o13
-
อาร์ทนี่สุดยอดไปเลย ขนาดด่ายังฮาได้อีกอ่ะ (ฮาคนถูกด่านะ) :m20:
ชอบคู่รักยมมาก
ถูกใจให้เป็ดจ้าาา
o13
-
พี่อาร์ทน่ากลัวว่ะค่ะ ให้อารมณ์หลอนเล็กๆเน้อออ ฮ่าๆๆๆ
-
อาร์ทว่าน้องเนียร์ที ทำน้องปรี๊ดแตกเลยอ่ะ :man1:
ฮาตรงร้องเพลงร้องไห้หาพ่อเธอหรือ :m20:
-
สงสารหนูไปป์ว่ะ.....ขนาดนั่งอ่าน อิชั้นยังพรุนขนาดเลยนะเนี่ย ฮือๆๆๆ TT
อย่างนี้เอ็ง(ช่วย)ด่าคำหยาบ(มาเถอะ)! ด่าแบบผู้ดีแล้วข่อยดูต่ำต้อยยยย โฮววววว
รอตอนต่อไปจ้าาาาาา
ปล.ตอนนี้มันเสี่ยว แล้วเมื่อไรจะยอมเสียว ฮิ้ววววว
-
อาร์ทแรงไปปร้าาา 555555555555
อย่าว่าเนียร์ของอั๊วซี้ -3-
อาร์ทแบบชอบเชือดเย็นๆ....เย็น......เย็นมากๆ.......
คนแบบนี้น่ากลัวจริงเชียว .. /เริ่มสงสารฟาร์ (_ _)/
-
โถ ... พ่อเห็ดขี้ควายน้อย :z3:
-
ดราม่าน้อยๆนะ อาร์ทฟาร์
-
ดู๊ดูทำยังกะไม่รู้จริงๆว่าเค้าสะดุ้งกันทำไม :z2:
-
แอร๊ยยย เข้าเล้าได้แล้วอ้าาาาาาา
น้องเห็ดน่ารักมว๊ากก อาร์ทก็กวนได้โล่อะ 555
ป.ล.คุณพี่ขามาช่วยคุณน้องแต่งหน่อยสิคะ
-
อาร์ทสุดยอด นอกจากจะมีหนูดี อารมณ์ดี นี่ยังมาร้องเพลงดีอีก
ฟาร์จะหนีไปไหนพ้น ไปเอาชนะใจน้องฟาร์ดีกว่า เอาของดีออกมาให้หมด :laugh:
-
สวัสดีสงกรานต์นะครับ เจ้าเนียร์เด็กน้อยโผล่มาแล้ว อยากเห็นอาร์ทเนียร์สู้กันจริงๆ ว่าจะเป็นยังไง
-
ฮาาาาาาาา
ขอเป็นพระเอกในหัวใจเธอ :laugh:
อยากเห็นคู่นี้เขาพัฒนากันจาง มันคงจะน่ารักสยองและงงๆ (?)
สวัสดีปีใหม่ไทยค่ะ
o13
-
หมั่นไส้อาทที่สวดเลย
-
สำหรับอาร์ท ยังไม่ผ่านด่านฟาร์เลย
ไหนจะน้อง ไหนจะพ่อ งานหนัก
-
คืออาร์ท นายยังไม่รู้ตัวใช่มั้ยว่าตัวเองเป็นคนยังไง :laugh:
-
ขอคาราวะ ท่านอาร์ท!! นายสุดยอด!!(ในหลายๆความหมาย) o13
-
“คนเจอหน้ากันครั้งแรก เขาไม่ใช้ภาษาหยาบคายใส่คนที่อายุมากกว่าหรอกนะครับ” ผมพูดเรียบ ๆ “โดยเฉพาะคนมีการศึกษา”
เขาเบิกตาโพลงเหมือนช็อกไปกับพูดผม ทำหน้าเหมือนโดนผมด่าเลยแฮะ ที่บ้านผมไม่เคยสอนให้ใช้คำหยาบอยู่แล้ว ดังนั้นรับรองได้ว่า ผมด่าใครไม่เป็นแน่นอนครับ... ด้วยเกียรติของลูกเสือเลย
เอ่ออออ ไม่ได้ด่าเลยนะ ~
-
อาร์ท แกคงไม่เคยด่าใครจริงๆนั่นแหล่ะ
ก็ออกจะเป็นคนสุภาพและดูภูมิฐานซะขนาดนั้นนี่ ...เน๊อะ <<ที่พูดมาชั้นยังไม่เชื่อตัวเองเลย ฉะนั้นชั้นไม่เชื่อแกหรอกอาร์ท!!
:กอด1: หมั่นเขี้ยวน้องทองกวาวกับพี่คล้าวบ่ะเฮ้ย :กอด1:
-
ลงเล้าแล้วก็มาเม้นในเล้าต่อค่ะ><
คุณพ่อตาท่าจะดุจริงอะไรจริง อย่างงี้ฟาร์คงไม่กล้า"ร้องไห้หาพ่อ"หรอกค่ะ5555
-
รู้สึกสงสารฟาร์ว่ะ :laugh:
-
:z10: :L2:กรี๊ดพระรอง
-
อาร์ทนายเป็นผู้ชายที่น่ากลัวมาก เล่นเอาเนียร์มึนไปเลย
กร๊ากกกกก พระรองงงง
-
สงสารเนียร์จริงๆที่จะต้องมารับมือพี่เขยหน้ามึน :m20:
-
อาร์ทถึงนายเป็นพระรองแต่ใจนายพระเอกมาก :laugh:
ปล : ดูๆแล้วน้องเนียร์นี่ท่าทางจะได้ "สามี" ในอนาคตอันใกล้นะคะ :laugh:
-
ชอบๆๆๆ....เนียร์กับอาร์ท-/////- 55555
-
น่ารักอ๊า...ฟาร์เมาไม่รู้ตัวมาก ๆ อ่ะค่ะ แค่อาร์ทร้องเพลงจีบนี่ต้องถึงกะร้องไห้เลยรึลูก
โถ คิดว่าซึ้ง ที่ไหนได้เมาฮ่ะ...เดี๋ยวร้องไห้ เดี๋ยวหัวเราะ โครตน่าสงสาร...
ตอนนี้อาร์ทแอบขโมยซีนมาก ไม่ค่อยไ้ด้รู้ความคิดเธอ พอได้รู้แบบน่ารักอ่ะผู้ชายคนนี้
อยากจะเอาน้องฟาร์ใส่พานถวายให้ ก็เค้ารักของเค้าจริงนี่เนอะ ชอบความมึนและปากอันคมคายของอาร์ทมาก
พูดไปใครก็หงายสงบกันหมดอ่ะ ไม่หยาบคาย แต่บาดลึกจึ้กๆๆ ถึงใจ 555
น้องเนียร์กับอา์ร์ททะเลาะกันฮาดี แต่ห่างชั้นกันอีกเนอะน้องเนียร์เอ๊ย...
เอาใจช่วยคู่รองเต็มตัวค่าจุดนี้ ฉากก้มไปจุ๊บด้วยความเอ็นดูนี่ไม่ไหวเคลียร์นะคะ น่ารักเกิ้น... :-[
ขอบคุณจ้า
-
อาร์ทศาสตร์มืด..
ด่าไม่เป็น แต่พูดออกมาแต่ละคำ
สะเทือนไปถึงเซี่ยงจี๊
คู่ลูกเมียน้อยน่าร๊ากกก ^^
-
555 สงสัยเนียร์จะเส้นสมองแตกตายเพราะคุยกับอาร์ทเนี่ยล่ะ
-
ตอนนี้ฮามากกกกกกก
ชอบเนียร์อ่ะ :m1:
-
ด่าแบบนี้มันเจ็บกว่าด่าแบบหยาบคายอีกค่ะ อาร์ท !
:laugh:
-
FC ลูกเมียน้อยย *ชูป้ายไฟ*
55555555555555
ชอบๆ สนุกมากเลยเรื่องนี้ อ่านมานานแต่ไม่ยอมเม้นซะที เลวมาก
ชอบคู่หลักด้วยนะ
แต่ก็ชอบคู่รองไม่แพ้กันนนน ฮิ
เอาตอนหน้ามาเร็วๆนะคะ
*จ่อปืนฉีดน้ำ*
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกที่สุดเลยยยย ชอบคู่นี้อ่า
-
ไอ่อาร์ทแกมันหลอน!!!
แต่ก็โ ค ต ร ฮาอ่ะค่ะ
แต่ก็แอบกลัวเบาๆ อยู่ตลอดเวลา
เข้าใจอยู่นะว่าใครเข้าฉากด้วยต้องมีสะุดุ้งกันบ้าง
เพราะเราอ่านไปก็แอบสะดุ้งไปเช่นกัน
-
ตามอ่าน :z2: :z2:
เรื่องมันยุ่งเนอะ
สสว สงกรานต์ (ย่อไปไหน) ถถถถถถถ
-
น่ารัก :)
-
อืมคิดถึงเหมือนกัน
ไม่เข็ญตอนพิเศษวันสงกรานต์ฮาเฮมาให้อ่านกันหรือจ๊ะปีนี้
-
อาร์ทใจนายหล่อมาก :L1:
บวกเป็ด
-
น้องเนียร์น่ารักกกกกกกกกกกกกก
-
:m20: โอ้ยขำมาก ฮากระจายอีกแหละ พอถึงคิวไปป์คินเป็นอย่างนี้ทุกที
ว่าแต่คินนี่ไม่คิดจะให้ไปป์แต่งเสริมเลยน่ะ มาทั้งๆใส่ชุดอยู่บ้านมันเลย
อย่างว่าแค่นี้ก็รู้จักกันทั้งคณะแหละ ดังมากกกกก :laugh:
ไปป์นี่หลอนทั้งอาร์ทและพี่รหัสคินเนอะ o22
แฮปปี้สงกรานต์ สุขสันต์ปีใหม่นะคะ
มีความสุข สุขภาพแข็งแรง :mc4:
-
อาร์ทเนี่ยไม่น่าเป็นศรัตรูด้วยอย่างที่ภคินเคยบอกจริง
รับมือยากมาก คาดว่าใครที่อยากเป็นศรัตรูด้วยคงได้ปวดประสาทตาย :m31:
-
ตอนนี้ฮาอ่ะ :m20:
เมื่อไหร่ เพ่คิณ จะอยากเตะบอล
ใสใส ไปไหนเนี้ยะ :z2:
-
จะเป็นอย่างไรต่อไปอยากรู้อ่ะ (รอนะครับ)
วันนั้น (จำไม่ได้ว่าวันใหน) เข้าเล้าไม่ได้เซ็งสุดๆเลย แต่แอบไปอ่านอีกที่นึงมาแล้ว
สวัสดีปีใหม่ไทยคนแต่งและทุกคนเช่นกันนะครับ
-
ชอบคู่นี้จัง พระรองแบบนี้ หาไม่ได้อีกแล้วจริงๆ
-
ชอบอาร์ทอะ ดูเย็นๆหลอนๆดิ 55555555
-
มุขพี่แบคกรานด์แมนกะน้องหนูดี ลึกล้ำมากกกกกกกกกกกกกก :z3:
ฟาร์ จะทันเขาไหมเนี้ยะ
เหมือนจะโดดตัวหายนะของมวลมนุษยชาติ !! ตาม :impress2:
-
อาร์ทบ้าดี
-
ไม่มีตอนพิเศษวันสงกรานต์บ้างเหรอคะ คิดว่าสงกรานต์ของพวกนี้ต้องฮามากแน่ๆ 555
-
รวดเดียวจบห้าสิบกว่าตอน ,,, หึหึ
สามวันค่ะ ๕๕๕
อ่านแบบจิ้มมามั่วๆแล้วมาพบปะเรื่องนี้พอดี
โอ่วววววว ติดค่ะ
รออ่านตอนต่อไป ^^
-
เออะ ช็อกกับคนเมา ฟาร์เมานี่โคตรต่างจากตอนปกติจริงๆ
แต่คนที่เวลาปกติก็เหมือนเมาๆ มึนๆ แบบอาร์ทนี่ ขอบอกตรงๆ ว่าไม่กล้าคุยด้วยเลย
พี่แกเชือดนิ่มๆ แบบปากแผลเล็กๆ แต่แทงโคตรลึก =_____=
หลายๆ คำพูดของพี่แกเล่นเอาสะอึกกันเป็นแถบ แล้วไอบรรยากาศเย็นยะเยือกรอบๆ ตัวแกอีก
แล้วก็นะ คนอะไรกวนประสาทโคตรๆ กวนหน้าตาย กวนบริสุทธิ์ กวนๆๆๆ!!!
ถึงมันจะไม่คิดว่านี่เป็นการกวนประสาทก็เหอะ ทางบ้านสอนมาดี ไม่ให้โกหก ไม่ให้พูดคำหยาบ ไม่รู้รึไงว่าคนจะปสด.ไปตามๆ กันอยู่แล้ว >[]<!!!!!!!!
ขอสาบานว่าไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหนๆ เราก็ไม่ขอเป็นศัตรูกับอาร์ท << อาการหนัก 5555+
ตกลงนี่เราเข้ามาด่าอาร์ท? 55555+ อาร์ททำหลอน ปสด.เลย =_=
แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ไม่คิดเหมือนกันว่าอาร์ทจะร้องเพลง แผนเรียกความสนใจได้ผลดีเยี่ยม!
ปล.ชอบน้องเนียร์จัง ตอนหวงพี่ชายนี่น่ารักมากๆ ><~~~~~
-
อาร์ท ยิ่งอ่านฉันยิ่งหลอนนายยยย
ตูจะเป็นบ้า เพราะพยายามเข้าใจอาร์ทนี่แหละ
-
โอ๊ยยยยย ตอนนี้. .. หัวเราะจนท้องแข็งเลย
ฮ่า ๆ ฮาไม่ไหวแล้วจ้า. ..
รอตอนต่อไปน๊าาาาา
-
เป็ด สามสิบแปดตัวนะ ตอนนี้
อีกตัวเดียวจะครบ สามสิบเก้า
ที่ทำให้ช็อคโลกก็คือ .......อิไปป์มันรอด........ อิไปป์มันร้ายกาจมาก :monkeysad:
:m16: :m16: :m16: รู้สึกโดนคนเขียนปั่นหัวได้ตลอด ทำไมมมมมมมมมม :z3:
แต่ก็น่ารักดีอ่ะ
-
ในที่สุด......ลุ้นสุดติ่งนะ
-
อาร์ทมั่นมาก o13
-
Special Room 08 [Far’s chapter]
หลอดตะเกียบที่คุ้นตาเป็นสิ่งแรกที่ผมรับรู้ หลังจากค่อย ๆ พยายามเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างยากลำบาก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน ภาพเดิมที่ผมเห็นทุกครั้งที่ลืมตาตื่น... ห้องนอนผมเอง
พอได้รู้ว่าตัวเองอยู่ในห้องที่คุ้นเคยก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาเยอะ เมื่อรู้สึกปลอดภัยผมก็หลับตาลงอีกครั้ง หายใจเข้าออกช้า ๆ รู้สึกได้เลยว่าลมหายใจตัวเองร้อนผ่าวแถมยังเจือกลิ่นแอลกอฮอล์อีกต่างหาก แหวะ... เหม็นชะมัดเลย จะลุกไปบ้วนปากก็ขี้เกียจ หลับต่อมันทั้งแบบนี้เลยละกัน... มีเรียนคาบบ่ายนู่น เหลือเวลาให้ฟื้นตัวอีกสักพัก
จะว่าไปแล้ว... เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นนะ? ผมกลับมาอยู่ที่บ้านตอนไหนเนี่ย? แล้วลูกรักของผมอยู่ที่ไหน ถ้าผมไม่ได้เป็นคนขับมันกลับมาเอง ตายห่า! รถกูหายรึเปล่าเนี่ย!? พอนึกเรื่องนี้ผมก็ลุกพรวดขึ้นมานั่งทันที ขยับตัวเร็วเกินไปเล่นเอามึนหัวแทบน็อกเลยครับ ต้องมาหลับตานิ่ง ๆ สักพักเพื่อตั้งสติ
“อืออออ เฮีย... จะลุกไปไหน?” ไอ้น้องชายตัวแสบที่ไม่รู้มันโผล่มานอนเตียงเดียวกับผมได้ยังไง งัวเงียตื่นขึ้นมาสะกิดเบา ๆ
“เนียร์...” ผมเรียก “รถเฮียอยู่ไหน?”
“รถเฮียก็อยู่หน้าบ้านดิ จะให้ไปอยู่ไหน” คำตอบมันกวนประสาทก็จริงนะ... แต่ก็ชวนให้ถอนหายใจอย่างโล่งอก เฮ้อออออออ ถ้าลูกผมหายขึ้นมานี่ ผมต้องอกแตกตายแน่ ๆ
“เนียร์...” เมื่อไม่มีความจำเป็นต้องลุกออกไปดูรถแล้ว ผมจึงเปลี่ยนมาสอบถามจากคนใกล้ตัวแทน “แล้วรถเฮียเป็นรอยรึเปล่า?”
“อื้อออ ไม่เป็น กลับมาเหมือนเพิ่งออกจากศูนย์” มันดูจะหงุดหงิดที่ผมมาขัดจังหวะเวลานอนพอตัวนะ...
“กุญแจล่ะ เห็นกุญแจเฮียรึเปล่า?”
“วางอยู่บนโต๊ะนู่นแล้ว อื้อออออออ ผมจะนอนแล้วเฮีย”
“แล้วเฮียมาอยู่นี่ได้ไงวะ?”
เท่านั้นแหละ ไอ้ที่บ่นจะนอนอยู่เมื่อกี้มันรีบเด้งตัวขึ้นมาจากเตียง เนียร์โผเข้ามาเขย่าไหล่ผม “เฮียมีแฟนแล้วไม่บอกผม อ๊ากกกกกกกกกกกกก”
“เฮ้ย... พอก่อน หยุดเขย่า! อะไรของมึงเนี่ย?”
“ไม่ต้องมาตีเบลอเลย เมื่อคืนไอ้หน้าจืดนั่นขับรถเอาเฮียมาส่ง! หมายความว่าไง... เฮียถึงขนาดให้มันขับรถเลยเหรอ ทีผมขอยืมบ้างทำไมไม่ได้”
“เนียร์... เฮียว่ามึงผิดประเด็นนะ”
“เออว่ะ” มันเขย่าผม “ไหนเฮียบอกว่าไม่มีอะไรไง แต่เมื่อวานมันมีอะไรชัด ๆ เลย!”
“เฮียจำอะไรไม่ได้เลยว่ะ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นล่ะวะ ตกลงใครมาส่งเฮีย”
“ไอ้หน้าจืดที่มันปากหมา ๆ แผ่รังสีศพออกมาจากร่าง”
“อ๊อ... ไอ้อาร์ท” ชัดเจนครับ ไม่ต้องอธิบายเพิ่ม “แล้วเฮียหลับไปเหรอ ทำไมมันต้องมาส่งเฮียวะ?”
“เฮียเมา! ไม่เมาธรรมดานะ เมาเหมือนหมา! เดี๋ยวหัวเราะ เดี๋ยวร้องไห้... แม่งงงงงงงง ผมจะประสาทแดก กว่าจะได้นอน!”
“ตลก! เฮียเนี่ยนะเมา อย่ามาอำนะเว่ย”
“อำอะไรเล่า เฮียไปคุ้ยตะกร้าแล้วเอาเสื้อที่มีคราบอ้วกกับคราบน้ำตาเฮียมานั่งดมเล่นละกัน”
“ชิบหาย กูก็ว่าทำไมตื่นมาแล้วมันเจ็บกระบังลมจังวะ” ความรู้สึกแรกที่ได้รู้ความจริงคือ ‘ขายขี้หน้า’ ครับ บอกตรง ๆ ปกติผมไม่ใช่คนทำอะไรบ้า ๆ บอ ๆ แบบนั้นเลยนะ จะทำอะไรก็เก็บอาการมาตลอด... มาเจอแบบนี้คนอื่นที่ได้เห็นคง... นี่ผมคงไม่ได้ไปเต้นรูดเสาเหมือนป๊าใช่มั้ยเนี่ย แย่แล้ว! “เฮียเครียดว่ะเนียร์” ผมว่าแล้วล้มตัวลงนอน... หมดแรงจะลุกไปไหนแล้ว
“ผมเครียดกว่าเฮียอีกว่ะ นั่งเล่นอยู่ดี ๆ แม่งโดนไอ้หน้าจืดนั่นด่าเฉย” มันโวยเสียงดัง “ถ้าเฮียไม่มีปัญญาหาแฟนดี ๆ เฮียก็ไม่ต้องมีนะ ไอ้เหี้ยนี่แม่งไม่ใช่คนอะ นี่ด่ามันไปผมยังขนลุกไปเลยเนี่ย”
“เอ่อ... เฮียว่า เฮียเข้าใจมึงอยู่นะ” ผมเองอยู่กับมันบางทียังขนลุกเลยครับ แต่พอนาน ๆ ไปก็เริ่มมีภูมิคุ้นกันขึ้นมาบ้าง แต่กับคนอื่นนี่คงยากเสียหน่อย ขนาดไปป์มันยังหลอนอยู่เลย
“เลิกกับมันเหอะเฮีย ผมไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรดีเลย”
คำพูดนั้นของเนียร์ทำเอาผมชะงักไป... จริงด้วยสินะ ผมไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อนเลย ว่าตัวเองยอมเปิดใจเพื่ออะไร? ทำไมถึงยอมผิดสัญญาที่ให้ไว้กับตัวเอง ว่าจะไม่เปิดใจรับใครเข้ามาให้มันเจ็บหัวใจอีกแล้ว...
อาร์ทมันมีอะไรดี?
นั่นสิ น่าแปลกที่พอถามตัวเองแบบนี้กลับตอบไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่มันก็เหมือนกับคำถามประเภทว่า ทำไมชอบใส่เสื้อตัวนี้ แต่ดันตอบคำถามนี้ไม่ได้... ทำไมนะ จะว่ามันทำดีกับผมนักหนาก็คงไม่ใช่ บางทียังชอบมากวนประสาทให้อารมณ์เสียด้วยซ้ำไป แล้วทำไมผมถึงยอมเปิดใจรับมันเข้ามาในชีวิตอีกนะ... ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริง ๆ
“เอ้า! คิ้วจะผูกกันแล้ว” เนียร์ว่าพลางเอานิ้วมาแยกคิ้วผมออกจากกัน “เอางี้... ถ้าเฮียชอบผู้ชาย เดี๋ยวผมแนะนำเพื่อนที่โรงเรียนให้เลย รับรองว่ารวย มีมันไว้ไม่จน บ้านเราจะได้สุขสบาย นอนผลาญสมบัติมัน”
“ไอ้เนียร์! กูถีบกระเด็นซะดีมั้ย”
“โธ่... ล้อเล่นน่า เฮีย แค่นี้ทำอารมณ์เสียไปได้”
“ไม่ตลกนะเว่ย มึงอย่าพูดเหมือนล้อเฮีย... เฮียไม่ชอบ”
“ครับ ๆ ขอโทษครับเฮีย” ว่าแล้วไอ้เด็กตัวสูงมันก็ทำท่าหงอลง “ที่พูดเพราะผมเป็นห่วงเฮียหรอก คราวก่อนเฮียก็เป็นบ้า กลับบ้านมานั่งซึมทั้งวัน ผมไม่อยากเห็นเฮียเป็นแบบนั้นอีก แล้วจากที่ผมดู ไอ้หน้าจืดนั่นก็ดูไม่มีอะไรดีพอเลย”
“เอาจริง ๆ นะ... เฮียไม่รู้ว่ามันมีข้อดีตรงไหน เฮียรู้แต่ว่า...”
“........”
“อยู่ใกล้มันแล้วเฮียมีความสุข แค่นี้ก็พอแล้วมั้ง”
เนียร์ล้มตัวนอนลงข้าง ๆ ผมเหมือนเดิมโดยไม่ตอบอะไร ผมรู้ว่าน้องชายเป็นห่วงผมขนาดไหน ผมมันพี่ชายที่ไม่ได้ความ... นอกจากเรื่องเรียนแล้ว เรื่องอื่นผมไม่มีอะไรดีไปกว่าเนียร์เลย บางครั้งก็ยังนึกอยากจะทำอะไรโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง จำพวกปีนรั้วหนีโรงเรียน หรือแกล้งอาจารย์แบบมันดูบ้าง... แต่ก็กลัวป๊าจะโกรธ เนียร์น่ะมันกลัวป๊าก็จริง แต่มันก็กล้าทำอะไรตามใจตัวเอง ตรงข้ามกับผมที่เกรงใจป๊าตลอดเวลา ผมมันผู้ชายขี้ขลาด... ดังนั้นผมเลยเข้าใจดีว่า ทำไมมันถึงได้คอยมาวุ่นวายเรื่องผมจะไปคบกับใครตลอด ก็พี่ชายมันไม่เอาไหนขนาดนี้น่ะสิ
ผมหลับตาลงอีกครั้ง... คิดว่าเหลือเวลาอีกหลายชั่วโมงก็ขอนอนให้หายปวดหัวเสียหน่อย
“เฮีย...” มันเรียกผมเสียงอ่อย
“อะไร?”
“เย็นนี้ผมจะ...”
“เนียร์! จะเจ็ดโมงครึ่งแล้วทำไมยังไม่อาบน้ำอีก! หา! เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายกันพอดี!”
ไม่ต้องรอให้ป๊าออกโรงครับ... แค่เสียงม้าก็เล่นเอาไอ้คนที่นอนอยู่เด้งตัวขึ้นมาสุดแรงเกิด เนียร์คว้าผ้าเช็ดตัวผมแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที “แป๊บเดียวม้า! เนียร์อาบน้ำแปรงฟันเสร็จภายในสองนาที”
มึงอย่าหลอกเลย... กูรู้ว่ามึงไม่อาบน้ำหรอก
.............................................................
.........................................
........................
............
หลังจากม้าต้อนไอ้เนียร์ไปโรงเรียนได้สำเร็จ แม้ว่ากว่ามันจะออกบ้านไปได้ก็ล่อไปเจ็ดโมงห้าสิบก็เถอะ พอมันออกไปปุ๊บ บ้านก็ตกอยู่ในความสงบอีกครั้ง ผมเลยหลับยาวไปเลยถึงบ่ายโมง ตื่นมารอบนี้ค่อยปวดหัวน้อยลงหน่อย... ไม่รู้ว่าอาการพวกนี้เค้าเรียกว่าแฮงค์เหล้าหรือเปล่า เพราะไม่เคยเป็นซะด้วยสิ แต่แฮงค์เหล้ามันน่าจะอาการหนักกว่านี้นะ
จะเป็นอะไรก็ช่าง อย่างน้อยก็ยังมีแรงลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว และลงไปนั่งกินข้าวเช้าควบกลางวันคนเดียวได้ ป๊ากับม้าออกไปทำงานแล้ว เหลือผมคนเดียวโดดเดี่ยวในบ้าน กิน ๆ อยู่ไปป์ก็โทรมาถามว่าไปเรียนไหวมั้ย ผมก็หลงดีใจว่ามันเป็นห่วง ที่ไหนได้เสือกบอกว่า ถ้าผมโดดมันจะโดดตามด้วย เออ... ดีจริง ๆ เพื่อนกู
สุดท้ายก็ต้องฝืนสังขารขับรถไปเรียนจนได้ ก่อนจะขึ้นรถผมเดินวนสำรวจอยู่นาน เพื่อตรวจสอบว่าลูกรักของผมไม่มีรอยขีดข่วนใด ๆ จริง ๆ ซึ่งผลก็เป็นที่น่าพอใจครับ ยังเช้งเหมือนเดิม ใช้เวลาประมาณยี่สิบนาทีก็เดินทางมาถึงมอแล้ว ผมวนหาที่จอดรถ ซึ่งเป็นสมบัติล้ำค่าเพราะคณะผมรถเยอะ ใครได้ที่จอดเป็นยอดดี บางทีไม่มีก็ต้องไปจอดไกล ๆ แล้วเดินมาเลยครับ วันนี้โชคดีหน่อยเจอรถถอยออกพอดี ผมเลยเสียบต่อเลย โอ๊ย... การได้ที่จอดรถนี่มันคือชัยชนะจริง ๆ เล่นเอาผมแอบยิ้มภูมิใจอยู่คนเดียว จากนั้นก็เดินไปลานม้าหินอ่อนใต้คณะ ซึ่งแน่นอนว่าผมเห็นไอ้ไปป์หัวยุ่งมาแต่ไกล คาดว่าพอบิดไอ้เน่ามาเองเลยทำให้ผมมันเสียทรงหนักว่าเดิมจากที่ไม่เป็นทรงอยู่แล้ว
“มาเร็วว่ะ” ผมเอ่ยทักพลางนั่งลงฝั่งตรงข้าม
“ภคินแม่งเรียนบ่าย กูเลยถ่อไปส่งมันแล้วรวดมานั่งเล่นเลย”
“ภรรยาที่ดีสินะ” นั่น... หน้าแดงอีกแล้วเพื่อนผม มันก็ดูอาการง่ายซะขนาดนี้ แล้วใครจะไม่อยากแกล้งมันล่ะครับ ผมไม่แปลกใจเลยที่คู่หูโจ้กันชอบรุมทึ้งมันอยู่เรื่อย เวลามันโวยวายนี่ตลกดีชะมัด ต่างกับผมที่เวลาโดนแซวแล้วจะเงียบตอบ
“สู้มึงได้ป่ะล่ะ ไอ้ฟาร์เป๊กเดียว กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“หัวเราะเบา ๆ หน่อย กูเหม็นเหล้าตกค้าง”
“หูยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไอ้ลูกคุณหนู!” มันผลักหัวผม “เมื่อวานแม่งเมาโคตรตลกอะ คิดแล้วกูยังขำไม่หายเลยเนี่ย ฮ่า ๆ ๆ ๆ” ว่าแล้วมันก็ระเบิดเสียงหัวเราะอย่างน่าเกลียด
“พอเลยมึง อย่าได้รื้อฟื้น กูจะถือว่ามันตายไปกับอ้วกที่กูพ่นออกมา”
“ไม่พอนะมึง ยังมีคนเสพกัญชาขึ้นมาร้องเพลงให้ ขอเป็นพระเอกในหัวใจเธอ ได้ไหมเล่าเออ หากเธอหัวใจยังว่าง... เค้าพัฒนานะเพื่อนกู กิ๊ว ๆ ๆ ๆ”
“ดีกว่าเพลงรักเหมือนสาปกลิ่นโคลนของมึงกับไอ้คินละกันวะ”
“เดี๋ยวนี้มึงหัดด่ากูเหรอ ไอ้เห็ด ตั้งแต่มีแบ็คอัพนี่ปีกกล้าขาแข็งขึ้นเรอะ ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก” มันขยี้จนหัวเห็ดเรียบแปล้ของผมฟุ้งกระจาย เท่านั้นแหละครับ ไล่เตะกันทันที น้อง ๆ มันอาจจะงงในช่วงแรก ๆ ว่าทำไมไอ้พี่สองคนนี้มันเตะกันบ่อยจังวะ หลัง ๆ มันคงชินกันแล้วครับ ไม่มีใครสนใจพวกผมแล้วล่ะ
“มึงสองคนนี่อยู่กันแบบปกติไม่ได้รึไงวะ” ไอ้กล้วยที่กำลังจะเดินขึ้นตึกหันมาด่าแล้วเดินขึ้นไปเลยครับ ไม่รอให้ปากกรรไกรของไอ้ไปป์ได้ง้างเลยทีเดียว พอเจอมันด่า ไอ้ไปป์เลยต้องวิ่งตามไปเอาคืน สุดท้ายเลยได้เข้าไปนั่งรอเรียนในห้องนั่นแหละครับ
บรรยากาศการเรียนเต็มไปด้วยความมึนงงท่ามกลางเวลาบ่ายที่ชวนง่วง ขนาดเพิ่งตื่นได้แป๊บเดียว ผมยังพลอยง่วงไปด้วยเลยครับ แต่ก็ต้องถ่างตาเรียนจนจบชั่วโมง ที่แย่กว่าคือ พอหมดคาบแล้วต้องเดินไปเรียนวิชาต่อไปทันทีนี่สิ เล่นเอาพวกผมต้องแวะไปล้างหน้าในห้องน้ำเลยครับ... สภาพใกล้ตายเต็มทน
ระหว่างเรียนวิชาต่อมา หนังตาข้างขวาผมกระตุกไม่หยุดเลย ไม่รู้ทำไม ไม่ได้จะเชื่อคำโบราณอะไรหรอก เพราะผมไม่คิดว่าชีวิตตัวเองจะเจออะไรเลวร้ายไปกว่านี้ได้อีกแล้ว แต่เวลาตากระตุกแล้วมันน่ารำคาญจนต้องเอามือจับไว้ ดูผมโง่ ๆ ที่มานั่งจับเปลือกตาตัวเองเวลานั่งเรียนเนี่ย เฮ้ออออออออออออออออ
ระหว่างที่กำลังเปลี่ยนสไลด์นั้น เสียงโทรศัพท์ไอ้ไปป์ก็ดังขึ้น เล่นเอาประชากรทั้งห้องหันควับมามองมันเลยครับ... ไปป์เอ๊ย ทำไมไม่รู้จักตั้งระบบสั่นตอนเรียนวะ
“นายวิรัล ถ้าจะคุยโทรศัพท์ก็เชิญข้างนอกค่ะ”
“ไม่คุยคร้าบบบบบบบ ผมไม่คุยยยยย” มันตอบซะแอ๊บแบ๊ว จนอาจารย์หลุดยิ้มออกมา อย่างที่ผมบอกแหละ... ไปป์มันพวกพูดเก่ง เวลาพรีเซนท์งานยังผ่านได้ไม่ยากเลย แล้วนับภาษาอะไรกับเรื่องประจบอาจารย์ในชั้นเรียนเล่า
“ไอ้ภคินมันจะโทรมาทำเชี่ยไรวะ” มันบ่นพึมพำพลางคว้ามือถือมาตัดสายแถมด้วยการตั้งระบบสั่น
“คิดถึงยาหยีมั้ง”
“เรียกกูไปรับล่ะสิไม่ว่า ตั้งแต่เดี้ยงนี่เป็นคุณชายไปเลยนะมึง จะนั่งจะนอนพี่ท่านเรียกกูหมด เหมือนจ้างพยาบาลมาแล้วต้องจิกหนังหัวใช้ให้คุ้มอะ”
“เอ้า... โทรมาอีกแล้วนั่น” โชคดีที่มันตั้งระบบสั่นเอาไว้แล้วครับ งานนี้ไปป์เลยไม่ต้องขายหน้า และมันยังไม่จบแค่นั้น! เพราะมันโทรมาต่อเนื่องเป็นคอมโบเซ็ทเลยครับ แถมยังสลับกันมาทั้งไอ้คิน ไอ้โจ้ และไอ้กัน
“ว้อยยยยยยยยยยยย!” ไอ้ไปป์คว้ามือถือโนเกียของมันขึ้นมาแนบบนบ่า “โทรได้โทรไปนะพวกมึง กูจะเอามือถือนวดไหล่เนี่ยแหละโว้ย”
เกรียนสัตว์... กูรับไม่ได้
ผมอยากจะเขยิบตูดถอยห่างแกล้งไม่รู้จักมันซะเลย มันทำจริงไม่มีพูดเล่นนะครับ เอามือถือสั่น ๆ มานวดไหล่เฉย ทุเรศอย่างบอกไม่ถูกจริง ๆ ไอ้กล้วยที่นั่งอีกข้างถึงกับเบือนหน้าหนีแกล้งไม่รู้จัก
โทรศัพท์ไปป์ยังคงสั่นไม่หยุด จนผมเริ่มรู้สึกนับถือไอ้คนที่โทรมาซะแล้ว รอจนหมดคาบมันถึงได้กดรับ แล้วนั่นก็ทำให้ผมค้นพบว่า มันน่าจะกดรับตั้งนานแล้ว เสียงโหวกเหวกของปลายสายดังออกมาจนผมได้ยิน
“โทรมาทำเหี้ยไรนักหนาวะ”
“รับแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยย ฮิ้วววววววววววววววววววววววววว”
“ฮิ้วหาพ่อมึงเหรอ ไอ้กัน”
“คิน เมียมึงดุกูอะ”
“น้องไปป์ใจร้ายว่ะ พี่โจ้เสียใจ กระซิก ๆ”
“พ่อมึงเหอะ ไม่มีอะไรใช่มั้ย กูจะวางแล้ว”
“เดี๋ยว!” คราวนี้เป็นเสียงไอ้คิน ผัวผู้มีอิทธิพลของไอ้ไปป์มัน “มึงมาที่คณะกูตอนนี้เลย”
“สรุปมึงโทรหากูด้วยเรื่องกะโหลกกะลาแค่นี้เองเหรอ?” เพื่อนผม... อินไปครับ อินไป
“เออ! เอาไอ้ฟาร์มาด้วย แล้วก็บอกมันนะว่า มือถือมึงมีไว้นวดไหล่หรือไงวะ?” เฮ้ย! แม่นอย่างกับตาเห็น สมแล้วที่มันเป็นคู่รักประหลาด พอได้ยินแบบนั้นผมเลยรีบล้วงมือถือในกระเป๋าเป้ออกมาดู ชิบหาย... 23 สายที่ไม่ได้รับ “อ๊อ แล้วก็บอกมันด้วย...”
“.........”
“น้องมันอยู่ที่คณะกู”
หัวสมองผมตื้อไปหมด เนียร์เนี่ยนะ? ไปทำอะไรที่คณะสถาปัตย์... หรือว่ามันจะไปท้าตีไอ้อาร์ทจริง ๆ ขณะที่ผมกำลังยืนอึ้งอยู่ ไอ้ไปป์ก็เข็นไอ้เน่าออกมาจากซองแล้วตะโกนเรียกผม “ขึ้นมาเลย เดี๋ยวกูไปส่ง”
งานนี้ไม่รู้ผมกับไอ้เนียร์... ใครจะตายก่อนกัน
-
ไปป์มันบิดมอเตอร์ไซด์ในตำนานจนข้อมือขึ้นเอ็น ผมเข้าใจนะ ว่ามันอยากช่วยผม แต่ไอ้ความเร็วระดับจักรยานนี่ มันโหดร้ายเกินไปสำหรับจิตใจที่ว้าวุ่นของผม เราใช้เวลานานพอควรกว่าจะประคับประคองกันมาถึงคณะนี้ได้ บอกตรง ๆ นะ ผมไม่อยากมาเหยียบที่นี่อีกเลย ตั้งแต่อ้วกกระจายเมื่อวาน ช่างเป็นวีรกรรมที่ทุเรศสิ้นดี
ผมกับมันรีบวิ่งเข้าไปใต้ตึกทันทีที่จอดรถเสร็จ ผมล้วงมือถือเพื่อจะโทรหาเนียร์ แต่ไม่ทันได้กดปุ่มอะไร เพราะตอนนี้มันมีจุดสนใจอยู่ที่เดียวซะแล้วสิ แล้วน้องชายผมก็อยู่ตรงกลางวงเสียด้วย
“เนียร์!” ผมตะโกนเรียก ไอ้เด็กหัวเกรียนในชุดนักเรียนหันมาฉีกยิ้มให้หน้าตาเฉย เฮียรู้ว่ามึงชอบมีเรื่องต่อยตี แต่นี่มันน่ากลัวเกินไปนะโว้ย! ทุกสายตาเลยเปลี่ยนจุดโฟกัสมาที่ผมแทน แต่เวลาแบบนี้ผมต้องปกป้องน้องชายก่อน “อย่ามายุ่งกับน้องกูนะเว่ย!”
“เฮียมึงนี่เท่ดีนะ” หนึ่งในไอ้พวกนั้นเอ่ยแซว
“กูอยากได้พี่ชายแบบนี้มั่งว่ะ ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
ผมเกลียดไอ้พวกพูดล้อเลียนแบบนี่ที่สุด! คิดว่าถ่อยมาแกล้งเด็กแล้วเท่ใช่มั้ย คิดแล้วก็เลือดขึ้นหน้า ผมเดินเอาไหล่เตี้ย ๆ ชนพวกมันที่ตีวงล้อมจนเข้าไปอยู่ด้านในกับเนียร์ ส่วนไปป์ที่วิ่งตามมายังทำหน้ามึนงงเหมือนทำอะไรไม่ถูก ส่วนผมน่ะฟิวส์ขาดไปแล้ว เลือดในกายเดือดพล่านเสียจนร้อนไปทั้งตัว
“มึงมาทำอะไรที่คณะคนอื่นเขาวะเนี่ย!?” ผมหมดความอดทนจนเผลอตะคอกใส่มัน
“ผมมาเคลียร์เรื่องเฮียนั่นแหละ”
“เคลียร์เหี้ยอะไรจะโดนยำตีนอยู่รอมร่อแล้ว” ผมตะโกน “แล้วพวกมึงจะมุงกันหาพ่อมึงเหรอ!? งานการไม่มีทำรึไง มารุมแกล้งเด็กเนี่ย”
ไม่ไหวแล้วนะ...
“เฮีย...”
“ไปสิวะ ไอ้สัตว์ มองหน้าหาพ่อมึงเหรอ!?”
เมื่อสิ้นประโยคฝูงชนที่รายล้อมอยู่ก็แตกฮือกระจายกันไปคนละทิศละทาง และนั่นทำให้ผมได้เห็นบางอย่างที่มองข้ามไป... ไอ้คิน ไอ้กัน ไอ้โจ้ ที่กำลังอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง และถัดมาก็คือ ไอ้อาร์ท ที่กำลังนั่งลูบรอยช้ำตรงมุมปาก หรือว่า...
“แฮะ ๆ ผมเลือดร้อนไปหน่อยน่ะเฮีย โอ๊ย!” มันร้องเพราะถูกผมตบหัวเข้าไปเต็มแรง
“ทำไมมึงต้องทำแบบนี้วะ?”
“กะ... ก็ผมเป็นห่วงเฮีย”
“เลยมาซัดหน้าคนอื่นเล่นงั้นสิ? ม้าไม่ได้แบ่งสมองให้มึงตอนเกิดรึไงเนียร์”
ตอนนี้ไอ้กลุ่มที่นั่งกันหน้าสลอนอ้าปากค้างหนักกว่าเดิม ไอ้ไปป์รีบวิ่งมาช่วยกล่อมเราก่อนที่จะเกิดศึกสายเลือด “สองศรีพี่น้องใจเย็นกันก่อน อย่าเพิ่งตีกัน”
“อ้าว พี่ไปป์ หวัดดีครับ” ไอ้เนียร์ยกมือไหว้ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นั่นยิ่งทำให้ผมเดือดกว่าเดิม ผมไม่ชอบเวลามันทำตัวกุ๊ยแบบนี้... แล้วยิ่งมาลงมือกับ...
“ผมไม่เป็นไรครับ เราคุยกันรู้เรื่องแล้วใช่มั้ยครับ... น้องแฟน?” ไอ้อาร์ทที่นั่งอยู่บนพื้นส่งยิ้มเย็น ๆ มาให้ ผมคิดว่าเนียร์ต้องกระโจนต่อยปากมันซ้ำแน่ ๆ หลังได้ยิน...
“เออ! อย่าพูดเยอะ เฮียอาร์ท เดี๋ยวปากบวมกว่าเดิมหรอก”
เชี่ย... ผมอึ้ง... ช็อกจนไม่รู้ว่าในสถานการณ์แบบนี้ควรจะพูดอะไรออกมาดี ก็ไอ้เนียร์มันถ่อมาเพื่อต่อยไอ้อาร์ทนี่ แล้วมัน... มันไปญาติดีกันตอนไหนวะ
“เนียร์! มึงอธิบายกับเฮียมาเดี๋ยวนี้”
“เฮียไปถามกับเฮียอาร์ทเองเหอะ ผมถือว่าเราทำข้อตกลงกันแล้ว เจอกันที่บ้านนะเฮีย... ผมโดดอาจารย์ปิงวันนี้ไม่ได้ เดี๋ยวสาวที่นั่งข้าง ๆ จะคิดถึง”
“เดี๋ยวก่อนสิ กลับมาอธิบายให้รู้เรื่องก่อนนะเว่ย! เนียร์! เนียร์!”
สิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงแผ่นหลังของน้องชายที่ค่อย ๆ ไกลออกไปเท่านั้น เนียร์มันขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซด์เพื่อนก่อนจะบิดออกไปไม่ยอมปริปากพูดอะไรทั้งนั้น... ผมยังคงมองค้างอยู่อย่างนั้นจนมันหายไปลับตา และตอนนี้สิ่งที่หลงเหลือคือ สายตาหลายคู่ที่กำลังทิ่มแทงผมอยู่เบื้องหลัง
“ฟาร์พันธุ์ดุ!” ไอ้โจ้พูด
“หัวใจกูจะวาย” ตามมาด้วยคู่หู ไอ้กัน
“มึงเท่นะเนี่ย ฟาร์” จากผัวไอ้ไปป์
“กูไม่เห็นมึงระเบิดมานานแล้ว ตั้งแต่งานกลุ่มตอนปีหนึ่ง พลังทำลายล้างแม่งรุนแรงเหมือนเคย” ไปป์ว่าพลางปรบมือให้ กูไม่ภูมิใจหรอกนะ...
ผมหันไปมองไอ้ผู้ชายคนเดิมที่ยังมีรอยยิ้มเย็น ๆ อยู่บนใบหน้า อาร์ทหัวเราะเบา ๆ กับท่าทีของผม “น่ารักดีนะครับ”
ประสาทแล้ว!! มองยังไงว่ามันน่ารักวะ!! ผม...ผม...โธ่เว้ย! ทำอะไรไม่ถูกทุกทีเวลาอยู่ต่อหน้ามัน แต่ตอนนี้ผมมีเรื่องต้องคุยกับมันให้รู้เรื่องก่อนซะแล้ว “อาร์ท... กูมีเรื่องต้องคุยกับมึง”
ขอโทษว่ะ ไปป์ กูรู้ว่ามึงอยากเสือก... ไปถามไอ้คินทีหลังแล้วกันนะ
อาร์ทพยักหน้ารับ มันบอกว่าจะพาผมไปเอารถที่คณะเอง ถึงจะมีสายตาว้าวอนอยากสอดรู้จากไอ้ไปป์ แต่ผมก็ยังคงหันหลังให้มันอย่างเลือดเย็น แล้วเดินตามไอ้อาร์ทไปยังรถบีเอ็มดับเบิ้ลยู ซีรี่ส์ 3 ซีดาน สีดำมันวาวของมัน... ทุกครั้งที่เห็นรถเท่ ๆ แบบนี้ ผมก็อดอิจฉาไม่ได้ทุกที เฮ้ย! นี่มันไม่ใช่เวลามาสนใจรถซะหน่อย
ผมรีบเข้าไปทิ้งตัวนั่งในรถแล้วถาม “บอกมาได้รึยัง ว่าเกิดอะไรขึ้น”
“ใจเย็น ๆ สิครับ มีเวลาให้คุยกันอีกเยอะเลยล่ะ”
“อาร์ท... กูกำลังเครียดนะ”
“อย่าเครียดสิครับ มันไม่มีอะไรแย่เลยนะ” มันว่าพลางค่อย ๆ ถอยรถออกมา
“ตะ... แต่มึงโดนน้องกูต่อย”
“แค่ฟาร์เป็นห่วง ผมก็หายเจ็บแล้วล่ะครับ” มันยิ้มบาง ๆ ให้ผม ก่อนจะกดเร่งแอร์... ผมคงขนลุกเพราะแอร์เย็นสินะ... ใช่ ต้องใช่แน่ ๆ “น้องเขาบุกเข้ามาไล่ถามคนในคณะ ว่าผมอยู่ที่ไหน แล้วก็บังเอิญว่า เราคุยกันไม่ค่อยถูกคอกันน่ะครับ ผมเลยโดนเข้าไปนิดหน่อย”
“คนอย่างมึงไม่น่าโดนต่อยได้เลย” ผมพูดไปตามที่คิด นี่มันผิดวิสัยไอ้อาร์ทที่มีวิชาแกร่งกล้ามากเลยนะ...
พอได้ยินแบบนั้นมันกลับหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะตอบอย่างไม่ใส่ใจ “ผมจะโดนต่อย ต่อเมื่อผมอยากโดนต่อยครับ”
ทำไมผมรู้สึกเสียวสันหลังวาบวะ เป็นประโยคธรรมดาที่ไม่ธรรมดาจริง ๆ
“ขอโทษแทนเนียร์มันด้วย มันก้าวร้าวแบบนี้ทุกที แต่ครั้งนี้กูว่ามันมากไป”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เขาแค่เป็นห่วงฟาร์มาก”
“กูไม่ใช่เด็ก ๆ ที่ต้องให้น้องชายมาคอยปกป้องนะ! กูก็ยืนด้วยขาของตัวเองได้ ทำไมมันไม่เข้าใจวะ!?”
รู้สึกแย่... ผมไม่น่าตะโกนระบายอารมณ์ใส่คนอื่นแบบนี้เลย อาร์ทมันไม่ได้ทำอะไรผิดเสียหน่อย มันต่างหากที่ต้องมาเจ็บตัวเพราะเรื่องไร้สาระของผม คิดได้แบบนั้นผมก็เบือนหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง อีกไม่นานก็ถึงคณะผมแล้วสินะ ผมต้องรีบพูดก่อนที่มันจะค้างคาใจ
“ขอโทษนะ...”
“เขาบอกผมว่า หมัดนี้แทนคำสัญญา” มันพูดสวนขึ้นมา “สัญญาว่าผมจะไม่ทำให้พี่ชายเขาเสียใจ ถ้าผมทำให้ฟาร์ร้องไห้ ผมจะโดนเพื่อนเขารุมกระทืบด้วย”
“กูไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น!”
“ผมรู้...” มันยิ้ม “ความเข้มแข็งเป็นสิ่งที่ดีครับ แต่การได้รับความห่วงใยจากคนอื่น ก็ไม่ได้ถือว่าเราอ่อนแอเสียหน่อยนี่ครับ”
“.......”
“อีกอย่าง เพื่อนในคณะผมเขาไม่ได้รุมหาเรื่องเนียร์หรอกครับ เขากำลังชวนเข้าแก๊งต่างหาก คณะผมเป็นพวกชอบผู้ชายที่มีลูกบ้าแบบนี้แหละ ฮะ ๆ ๆ”
“บ้าเอ๊ย...” ผมสบถ “มึงยังไม่ได้บอกเลย ว่าคุยอะไรกับมันบ้าง”
“เขาก็แค่ฝากฝังพี่ชายปนข่มขู่น่ะครับ... รถฟาร์คันด้านในใช่มั้ยครับ?”
“ไม่ใช่ มึงขับเลยมาแล้ว คันเมื่อกี้ต่างหาก”
“ว้า... แย่จังนะครับ”
“อย่ามานอกเรื่องนะ อาร์ท! กูอยากรู้รายละเอียด... เฮ้ย! ไอ้ซิตี้คันนั้นมันถอยออกอะไรของมันน่ะ แม่งเอ๊ย! จะชนลูกกูแล้ว!”
ผมนั่งไม่ติดเมื่อเห็นการถอยรถของมือใหม่ ที่ตูดรถมันกำลังไหลเข้าไปใกล้ลูกรักของผมเรื่อย ๆ ผมลนลานปลดเข็มขัดนิรภัย พร้อมจะกระโดดออกจากรถเพื่อไปหยุดมัน แต่จากระยะทางตอนนี้มันไม่ทันแล้ว ผมได้แต่หลับตาปี๋...
โครมมมมมมมม
เสียงเหล็กบดเข้าหากันจนผมไม่กล้าลืมตาขึ้น... ไม่จริง! ลูกรักที่อุตส่าห์เฝ้าทะนุถนอมมาหลายปี ดันมาถูกไอ้หน้าโง่ถอยมาชนแบบนี้มัน... ผมกระชากประตูรถเปิดออก แล้วเดินเข้าไปหาคนขับหน้าโง่ทันที แต่ภาพที่เห็นตรงหน้าทำเอาพูดอะไรไม่ออก
รถฮอนด้าแจ๊สลูกรักของผมยังคงจอดแน่นิ่ง ปลอดภัย ไร้รอยขีดข่วนใด ๆ ตรงกันข้ามกับบีเอ็มคันงามที่ผมโดยสารมา ที่ตอนนี้ตูดยับบุบเข้าไปนิดนึงเพราะถูกไอ้รถนั่นชน... ไม่สิ... เพราะไอ้อาร์ทถอยมาบังรถผมต่างหาก
มันเอาบีเอ็มมาบังฮอนด้า... ไอ้ควาย!
“ว้า... แย่จังเลยนะครับ เท้าผมคงกระตุกไปเหยียบผิดที่น่ะครับ” ไอ้คู่กรณีหน้าโง่ที่เปิดประตุรถออกมายังยืนเอ๋อไม่เลิก อย่าถามถึงใบขับขี่เลย ผมว่าถามหาบัตรผู้มีอาการทางจิตน่าจะเจอง่ายกว่านะ ขอโทษครับ... พอเป็นเรื่องรถผมเลยเดือดเป็นพิเศษ
“อ่า... ผะ... ผม...” มันคงไม่กล้าพูดสินะ ว่าตัวเองก็ผิด ที่ไอ้อาร์ทถอยไปชนมันแล้วผิดก็จริงอยู่ แต่ถ้าอาร์ทไม่ถอย ป่านนี้มันสอยรถผมไปแล้วนะ... มึง...
“รอประกันผมมาแล้วกันครับ” ไอ้อาร์ทพูดนิ่ง ๆ แต่ผมกลับเป็นฝ่ายที่เดือดดาลแทน มันคว้าแขนผมไว้ “อย่าอารมณ์เสียเลยครับฟาร์ น้องหนูดีบอกผมว่า ความโกรธเป็นตัวบั่นทอนพลังชีวิตนะครับ”
“แต่... มัน...”
“ไม่เป็นไรครับ รถผมประกันชั้นหนึ่ง”
อื้อหือ... ประโยคอวดรวยแบบพระเอกนี่มันอะไรกัน? เหมือนรังสีความเย็นจากตัวมันแผ่มาทำให้อารมณ์ร้อน ๆ ของผมสงบลงได้ วันนี้ผมเดือดมาหลายเรื่องแล้ว... ไม่แปลกใจว่าทำไมตาขวากระตุกทั้งวัน...
พวกผมเปิดประตูรถค้างไว้แล้วนั่งกันเงียบ ๆ โดยไม่ปริปากอะไร ผมมีเรื่องให้คิดมากมายวนเวียนอยู่ในหัว แม้ในตอนที่พนักงานจากบริษัทประกันภัยมา ผมก็ยังหยุดคิดไม่ได้เลย...
ผมรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอ... ทำไมทุกคนต้องพยายามปกป้องผมมากขนาดนั้นด้วยนะ แม้แต่ไอ้อาร์ทก็เหมือนกัน ทั้ง ๆ ที่บีเอ็มมันก็หลักล้าน แต่กลับยอมเอามาบังรถกระจอก ๆ อย่างลูกผม... แบบนี้มันน่าเจ็บใจมั้ยล่ะ
เรื่องนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในหัว แม้ว่าตอนนี้ผมจะกลายเป็นสารถีแล้วก็ตาม ผมต้องขับรถไปส่งอาร์ทที่บ้านเพราะรถมันส่งศูนย์ซ่อมอยู่ ลูกรักของผมที่ผมภูมิใจนักหนากลับไม่ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาเลยสักนิด
“อาร์ท... มึงไม่ต้องทำเพื่อกูขนาดนั้นเลย” ผมเป็นคนเปิดบทสนทนาที่แสนจะน่าอึดอัดนี้ แม้แต่แอร์เย็น ๆ ยังไม่ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด “ถึงกูจะหวงรถกูมาก... แต่มึงก็หัดห่วงรถตัวเองบ้างสิวะ”
“ผิดด้วยเหรอครับ?”
“ผิดสิวะ”
“ที่ผมห่วงฟาร์มากกว่ารถตัวเองน่ะ...”
ผมนิ่งชะงักไปพร้อมกับสมองที่ว่างเปล่า... น่าแปลกมากที่เรื่องราวบ้าบอเหล่านั้นมันกลับสลายไปหมดด้วยคำพูดเลี่ยน ๆ พรรค์นั้น... ผมได้แต่ก้มหน้าลงซ่อนแก้มที่เริ่มร้อนผ่าวของตัวเอง
“บางทีกูก็คิดนะ... ว่ากูเป็นคนที่ไม่มีความกล้าเอาซะเลย”
“อย่างนั้นเหรอครับ”
“ดูอย่างเนียร์มันสิ อยากทำอะไรมันก็ทำ ถึงขนาดบุกมาหาเรื่องมึงถึงคณะ มันยังกล้าเลย” ผมค่อย ๆ แตะเบรกเพื่อชะลอรถ เมื่อเห็นสัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเหลือง “กูอยากเป็นแบบนั้นบ้าง อยากทำอะไรก็ทำ อยากพูดอะไรก็พูด... เมื่อไหร่กูจะมีความกล้าวะ?”
“นี่ก็กล้าแล้วไง...” ผมขมวดคิ้ว “กล้าเปิดใจให้ผม”
ผมตกใจเล็กน้อยที่มืออุ่น ๆ นั่นช้อนที่คางให้เงยหน้าขึ้น อาร์ทจ้องเข้ามาในตาผม น่าแปลก... ผมรู้สึกว่าแววตาที่เคยเลื่อนลอยของมันกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายในตอนนี้
“ผมจะจูบ... นะครับ” ถ้าผมถามว่า ’ถามทำไม’ มันก็คงจะตอบกลับมาแบบเจ็บแสบว่า ‘ที่บ้านผมสอนมาดี’ สินะ คิดแล้วผมก็หลุดขำออกมา และไม่น่าเชื่อว่า... ผมจะพยักหน้าแทนคำตอบอย่างไม่ทันได้คิดด้วยซ้ำไป
ริมฝีปากของเราสัมผัสกัน ในขณะเดียวกับที่ 120 วินาทีของไฟแดงเริ่มนับถอยหลัง นี่เป็นจูบแรกของผม... ทำเอารู้สึกวูบโหวงในใจไปหมด ผมตื่นเต้นเสียจนสัมผัสได้ถึงหัวใจที่สูบฉีดเลือดแรงขึ้นเรื่อย ๆ ความรู้สึกนี้มัน... ราวกับลอยเคว้งอยู่กลางอากาศ... อ่อนโยน... และอบอุ่นอย่างที่สุด ผมหลับตาลงช้า ๆ ค่อย ๆ ตอบรับสัมผัสที่ติดปลายลิ้นนั่นเบา ๆ อย่างเผลอไผล...
และแล้วสัมผัสนั้นก็สิ้นสุดลง... เมื่อไฟแดงนับถอยหลังมาถึงเลข 0
"เจ็บปากแต่ก็คุ้มนะครับ..."
เรายิ้มให้กันกับจูบแรกในเวลา 120 วินาทีนี้... ใครบอกว่าอาร์ทมันน่ากลัวกันล่ะ ใครจะเคยเห็นแววตาอบอุ่นที่มันมอบให้ผมบ้างล่ะ
บางทีผมอาจไม่ต้องการคนสติดี ๆ แต่เป็นมัน... คนที่เห็นค่าของผมที่สุดก็ได้
อ่า... นี่เป็นครั้งแรกที่ผมไม่ชอบไฟเขียวเอาซะเลย
TBC
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า //หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง//
ข้าขอตั้งชื่อท่านี้ว่า "จูบติดไฟแดง" แต่จะ "ติดใจ" รึเปล่าอันนี้ก็ไม่รู้นะ //เรียกลูกกรอกมา 'ฮิ้ววววววววววววววววววววววววว'//
อย่างที่เคยบอกนะจ๊ะว่าน้องฟาร์ไม่ได้เป็นซึนเดเระแบบที่หลายๆคนเข้าใจ(แต่ไปป์มันเป็นนะ555) ขอย้ำอีกครั้งว่าฟาร์เป็นยันเดเระต่างหาก
คนเขียนขออธิบายให้เห็นภาพ//หยิบแว่นขึ้นมาสวม// เพราะยังมีหลายๆคนเข้าใจผิดว่าสองอย่างนี้มันแตกต่างกันอย่างไร
ซึนเดเระ คือ คนประเภทแข็งนอกอ่อนใน ที่สำคัญคือปากไม่ตรงกับใจ รักนะแต่ไม่แสดงออก(โปรดร้องใส่ทำนองแบบเกิร์ลลี่ เบอร์รี่ )
ยันเดเระ คือ คนประเภทอ่อนนอกแข็งใน นึกถึงตัวละครประเภทหน้าตาแบ๊วๆ แต่ในใจเอามีดเชือดคออีกฝ่ายเลือดกระฉูดมาติดหน้า และจะสั่งสมในใจรอวันระเบิดออกมา
จากที่กล่าวมานี้ บวกกับเหตุการณ์เกรียนแตกในคณะถาปัต จึงของสรุปว่าฟาร์เป็นยันเดเระนะคะ ฟันธง!!
นอกจากตอนนี้จะโชว์การระเบิดพลังคอสโม่ของฟาร์แล้ว ยังโชว์ความเป็นผู้ชายอบอุ่นของคุณอาร์ทด้วยนะคะ ใครว่าคุณอาร์ทเป็นผู้ชายเยือกแข็ง น้องฟาร์ขอเถียงนะ (แต่คนเขียนไม่เถียง เพราะคิดว่ามันเยือกแข็งจริงๆ....)
ตอนหน้าเราจะกลับมาพบกับพ่อพระเอกของคนเขียนอีกครั้ง อย่างที่บอกว่าเรื่องนี้ใกล้จบเต็มที่แล้วค่ะ ใครที่บ่นว่ามันยาวๆ ยืดเรื่องก็ทนเอานะคะ อีกนิดๆ อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนนะคะ//กอดดดดดดดด// :กอด1:
ปล.คุยกับผู้จัดการขำๆว่าไอ้คนขับซิตี้นั่นชะตาขาดอย่างแรง แทนที่ชนฮอนด้าแจ๊ส พี่ล่อบีเอ็มเลย แต่จะซวยกว่านี้ถ้ามันชนไอ้เน่า เพราะไม่มีประกัน แถมเจ้าของมันทั้งสองยังพร้อมจะกระทืบไม่ให้ได้ผุดได้เกิดอีกต่างหาก ฮ่าๆๆๆ
ปล.น้องเนียร์ของคนเขียน ห้ามแย่งค่ะ!!
-
สงสัยเนียร์มันไปเคลียกะพี่เขยแหงๆ
ว่าแล้วคนเขียนจัดตอนน้องหนูดีหน่อยสิ
:laugh: :laugh: :laugh:
อยากอ่านมว๊ากกกก
ปล.คู่นี้มันจูบกันแล้ว รอตอนมันได้กัน
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย
คู่นี้จะมาแรงไปแล้วน๊าาาาาาา
ว๊ายๆๆๆๆ
เค้าเขินนะ
-
555555 ปลื้มปริ่มนายอาร์ทตอนนี้มาก!
นายอาร์ทจิงๆอ้ะกับประโยค “ผิดด้วยเหรอครับ?” “ที่ผมห่วงฟาร์มากกว่ารถตัวเองน่ะ...”
แดดิ้นค่ะ!!!!! นายหล่อมากจริงๆ
ในที่สุดยอดชายนายกัญชาก็เอาขนะใจน้องเมียได้แล้ว(หื๊มมม ฟังดูแปลกๆม๊ะ5555)
แถมยังชนะใจที่ไหวหวั่น(แอร๊ยยยเสี่ยวมาก!)ของเห็ดขี้ควายได้อีก
ก็จัดไปยาวๆเลยนะอาร์ทททททท ท :-[
ปล.คุยกับผู้จัดการขำๆว่าไอ้คนขับซิตี้นั่นชะตาขาดอย่างแรง แทนที่ชนฮอนด้าแจ๊ส พี่ล่อบีเอ็มเลย แต่จะซวยกว่านี้ถ้ามันชนไอ้เน่า เพราะไม่มีประกัน แถมเจ้าของมันทั้งสองยังพร้อมจะกระทืบไม่ให้ได้ผุดได้เกิดอีกต่างหาก ฮ่าๆๆๆ
ป.ล.ฮาtalkซะยิ่งกว่าเนื้อเรื่อง 555 .. ไม่อยากให้จบเลยค่ะ!! รักเรื่องนี้มากๆ no.1 ในดวงใจเลย จิงๆน้าาาไม่ได้โม้!!!
-
อร๊างงงงงงงง หัวเห็ดเสียจูบแรกแล้วๆๆๆ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ตอนนี้ฟาร์มาเองเลย
บางมุมก็น่ารักกับเค้าเป็นนะ :impress2:
+เป็ดสำหรับจูบติดไฟแดง :m20:
-
อาร์ทนายสุดยอดมาก o13
เขินแทนฟาร์เลยอ่ะ พระเอกสุดๆ :o8:
-
:z13:
-
อาร์ทททททททททททท เธอช่างมาดแมนอะไรเช่นนี้นะ !
แต่น้องเนียร์น่ารักกก *วิ่งไปแย่งมาจากคนเขียน*
55555555555 5
รอภคินไปป์คร้าบผมม :D
-
จะจบแล้วเหรอ อย่าเพิ่งเลยน้าคนเขียนจ๋า~ นิยายสนุกๆน่ารักๆแบบเนี๊ย
ยังอยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ ฮาไปเรื่อยๆ เกรียนไปเรื่อยๆ อยู่กันไปนานๆนะ :กอด1:
-
จูบกันแล้ววววววว >< !! :o8:
เมื่อไหร่จะ.. >///< 555555555555
ตัดจบได้โหดร้ายมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากเห็นอาการหลังจูบด้วยยยยยยยย ย้ากกกกกกกก !
ลูกเมียน้อยย อ่านเท่าไหร่ก็ไม่เคยพออ !
ทั้งที่มันก็ยาวนะ แต่อ่านแล้วเหมือนสั้น แปปๆจบตอนแล้ว
ตอนนี้เห็ดพ่นพิษ.. อร้ายยย เท่ห์ ! ><
ชอบฟาร์มากจริงๆอ่ะ ขอแบบนี้ซักคนเหอะ !! (ต้องทรงเห็ดด้วยนะ :-[)
อาร์ทไม่น่ากลัว..
แค่ดูมึนๆ เบลอๆ เมากัญชา และมีไอเย็นแผ่ออกมารอบตัวว ออกจะอบอุ๊น..อบอุ่น.. ไม่น่ากลัวเลยซักนิด 555555555
ใครบ่นยาววววววววววววว ไม่ยาววววววว! จะเอาอีกเยอะๆๆๆๆ (โดยเฉพาะลูกเมียน้อยย ><)
ปล. ไม่แย่งน้องเนียร์แต่ขอฟาร์น้อยได้ป่ะ ? :impress2: (*โดนหนูดีบีบคอ*)
ปลล. ย้ายจากเด็กดีมาเม้นในนี้แทนนะคะ เพิ่งสมัคร >3<
-
อร๊ายยยย เค้าจูบดันแล้วเจ้าค่่าาา ดีใจที่สองคนนี้มีการพัฒนาที่ก้าวหน้ามากขึ้น ไม่ใช่แค่กวนกันไป-มาอย่างทุกทีอ่ะนะคะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
คนเขียนชอบบอกว่า คู่พี่ฟาร์ เป็นคู่รอง
แต่ดูเขียนซะ แย่งซีน ตลอดอ่ะ
:-[ :impress2:
น่ารักเนอะ คู่นี้
และเราก็อ่านมาถึงตอนปัจจุบัน :เฮ้อ:
ขอบคุณคนเขียนมากค่า สนุกๆๆมาก T.T
-
ฟาร์โหดเหมือนกันนะเนี่ย อาร์ตเท่มาก ๆ
-
ในที่สุดก็จูบแล้ว :-[
อยากอ่านคู่นี้ต่ออีกจัง
ตอนนี้ดูอาร์ทดูเหมือน?คนปกติ (เอ๊ะ ยังไง)
แอบโรแมนติก อิอิ
เมื่อไรจะถึงวันนั้น ..วันไหนฟร่ะ
รู้สึกว่าฟาร์ นิสัยเหมือนตัวเอง >>งั้นเราก็ยันดาเระหร๊อ
ไม่อยากให้จบแล้ว จะจบแล้วหรอเนี่ย :o12:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: อาร์ทน่ารักอ่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
คถ.ไปป์
^^
-
คงเป็นครั้งแรกที่เราคิดอยากติดไฟแดงนานๆอ่ะนะ 555
-
:o8: เค้าหวานกันน่ะคู่นี้
หวานกกันแบบหลอนๆ :laugh:
-
ป๊าดดดดดดดด หนูฟาร์ระเบิด....น่ากลัวจัง 55555
จูบ120วิ ประทับใจเบาๆค่ะ ><~♥
ไปป์เกรียนได้แบบไม่้ต้องเตือน
เกรียนได้ทุกที่ ทุกเวลา ทุกสถานการณ์ 55555
รอตอนต่อไปจ้าาาา
ปล.เออก็เข้าใจว่าคู่นี้มันค่อยเป็นค่อยไป แต่อยากรู้ว่าถ้าเอากันจะพิลึกขนาดไหนล่ะนะ....
-
คู่นี้ก้าวหน้าก้าวไกลไปเยอะ
-
ซ่อมซีรี่ส์3 เเล้วอย่าลืมเอาไปอวดเนียร์ด้วยว่าเฮียอาร์ทรวยนะ 555
-
กรี๊ดดดดดดด เค้าจุ๊บกันแร้วววว
น่ารักอะไรเยี่ยงนี้ เรารออ่านอยู่เสมอ จร้า
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
คิดถึงภคิน กะ ไปป์
-
พี่อาร์ท~
พาร์ทนี้เท่มาก
มหาเทพแล้วค่ะพี่
เลี่ยนแต่ก็อยู่ในระดับที่รับได้นะ
ฮิ้ววววววว
เท่มากอ่ะค่ะ
อ่านแล้วกรี๊ดเลยจริงๆ
ถ้าน้องฟาร์ไปเสียจูบแรกให้พี่อาร์ทนี่มีเคืองนะเนี่ย
เป็นฉากจูบแรกที่แปลกๆ
แต่ก็โรแมนติกมาก...อย่างไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นไปได้
สงสัยน้องหนูดีเสกสีม่วงอมชมพูบังตาแล้วแหง
-
กีสสสสสสส น่ารักมากกกกก คืบหน้าอย่างจริงจังแล้วน้องฟาร์กับอาร์ท
ยิ่งอ่านอาร์ทยิ่งได้ใจว่ะ หลายเรื่องเลย ยอมให้น้องต่อยปากเลยนะนั่น ถ้าไม่ใช่น้องเนียร์อย่างอาร์ทจะยอมเหรอ
เอารถไปบังให้อีกไรอีก จุ๊บกลางสี่แยก โอย จะฟินจุดไหนก่อนดี รู้แต่ว่าคู่รองเค้าน่ารักไม่แพ้คู่หลักเลยแหละ
ชอบฟาร์ที่คิดยังไงพูดยังงั้นแล้วก็เรียบง่ายกับความรักดีอ่ะ เรียลค่ะเรียล
ขอบคุณค่ะ
-
ในที่สุด อ่านตามจนถึงตอนนี้ได้แล้วค่ะ... เย้เย้
ขอบอกว่าตั้งแต่อ่านมา ชอบคุณอาร์ทอะ (ไม่กล้าเรียกไอ่... กลัวลูกกรอกมาเพ่นพ่านเป็นเพื่อนกับผีในห้อง ฮ่าาา) แบบว่า... เราว่าคุณอาร์ทเป็นคนกวนตีนมากเลยนะ ในความรู้สึกแบบ.. ภคิ๊นยังไม่กล้าหืออือ ก็พอเข้าใจหละ พ่อเล่นเยือกเย็นแถมกัดจิกคนหน้าตาย เป็นเรา เราก็ไม่กล้าหืออือหวะ...
แต่คุณอาร์ทจีบน้องฟาร์มันน่ารักในสามโลกเลยค่ะ (เอ๊ะ... นี่มันคู่รองนะเอ็ง)
มาๆ มาหาคู่หลักกัน... ภคิ๊นก็ยังคงเป็นสเป็คผู้ชายในฝันของเราเหมือนเดิม ชอบพระเอกกวนๆ หนะ แต่แบบบางทีเราก็คิดว่าภคิ๊นมันกวนมากไป ถ้าเราอยู่ใกล้ๆ คงไม่สามารถทนได้แบบน้องไปป์ เราว่าน้องไปป์แม่มเป็นคนเหนือคนที่ทนภคิ๊นได้ (แต่น้องฟาร์มันเหนือกว่าน้องไปป์ตรงที่ทนคุณอาร์ตนี่ได้หละค่ะ)
ในตัวละครทั้งหมดนอกจากคุณอาร์ตแล้ว... เราว่าเราชอบนายคุณค่านะ เพราะติดใจเสื้อชอป(?) ฮ่าาาา เราว่านายคุณจริงใจไม่ไก่กา โดยเฉพาะมุก "หล่อลื่น" เนี่ย... เราขำพรืดจริงๆ ฮ่าๆๆๆ
เราเข้าใจภคิ๊นเรื่องที่หวงน้องไปป์ ไม่อยากให้คนอื่นยุ่งนะ แล้วเราก็โคตรเข้าใจน้องไปป์เลยเรื่องที่อึดอัดกับการหวงมากไป เพราะจริงๆ แล้วมันโคตรอึดอัดของคำว่าอึดอัด ถ้าน้องไปป์กะภคิ๊นไม่เคลียร์กันเดี๋ยวนั้นมันต้องบึ้มขึ้นมาสักวันนึงแล้วจะแก้ยากกว่านี้ได้อีก
ป.ล. "จูบ ๑๒๐ วินาทีนี่มันโดนจาย"
-
:haun4:
จูบกันแค่2นาที พึ่งเผาผลาญแคลอรี่ได้เท่าไหรเอง :a11:
-
โถๆๆๆๆ bm ที่รัก
คิดไงวะ มาชนแทนฮอนด้าอะ T^T
อาร์ทคบกับคินได้ไงเนี่ย อาร์ทออกจะเป็นพวก "ที่บ้านสอนมาดี"
-
คู่นี้พัฒนาไปไกลแล้วนะ น่ารักอ่ะ :-[
จูบแรกของฟาร์ทั้งที ดันจูบติดไฟแดง แต่ก็โรแมนติคมิใช่น้อย :laugh:
:L2:
-
จูบแรกของฟาร์ติดไฟแดง
โรม้านทิคมิใช่น้อย
น้องเนียร์น่าร๊ากเน้อ
รอคู่รักคู่เกรียน
-
555++
อยากให้ไฟแดงนานกว่านี้จัง
ขนาดปากแตกยังสามารถจูบท้าไฟเขียวได้
นายแน่มาก
:L2: :L2:
-
:sad4:จูบแรกที่ติดไฟแดง ฮิ้ววววววววววววว
นิยายเรื่องต่อไป เป็นเรื่องของเนียร์ ได้ม้ายยยย สมัคนเป็นfc โจ้กัน :m20:
-
:sad4:จูบแรกที่ไฟแดง ฮิ้ววววววววววววววววว :m20:
เรื่องต่อไปเป็นเรื่องของเนียร์ได้มั้ย อารมณ์กะลังได้เลยทีเดียวล่ะ ว่าที่รุ่นน้องคณะวิดวะ ไอ้แสบคนใหม่
-
ในที่สุดเฮียอาร์ทก็สมหวังซะที :mc4:
-
อั๊ยยะ น้องเห็ดนี่มันน่ารักจริงจัง
เขาจูบกันแล้วโว้ย 5555
เป็นกำลังใจให้คุณพี่ขานะคะ อิอิ
-
ในที่สุดฟาร์ก็เปิดใจให้อาร์ทแล้ว อ่ะฮิ๊ววววววววววววววววว
ไปป์เกรียนมากเอามือถือนวดไหล่
-
กรี๊ดดดดดดดดดด
อิคู่นี้
ในที่สุด
เอาบีเอ็มมาบังฮอนด้า 555555555
-
ไม่รู้มันเป็นอะไรข้างใน อยู่ๆใจก็หวั่นไหวววว อิอร๊างมากค่าาาา :-[
หลงรักคู่เมียน้อยเสมอมาและยิ่งเพิ่มขึ้นทุกที ก๊ากกกกกก
งานนี้อิคนที่จะขับชนฮอนด้าชะตาขาดตั้งแต่เห็นหน้าอาร์ทยิ้มแล้วมั้งง :m20:
เนียร์โคตรเก๋าเลย! ซูฮกๆๆ เท่มากน้องชาย
เริ่มจะหันเหไปเป็น fc น้องเนียร์และ o13
ใกล้จะจบแล้วหรอฮับบบบ T^T ก็อยากรู้ตอนจบนะ แต่เค้าไม่อยากให้จบเลยง๊ะะะ (ห๊ะ?)
ถ้าเรื่องนี้จบคนอ่านคงคิดถึงแย่เลย :sad4:
-
เทใจให้คู่รอง อาร์ท - ฟา น่ารัก :-[
-
:o8: :z2:
บวกเป็ด
-
อาร์ทเริ่มน่ารักแล้วแฮะ555555
อยากเห็นอาร์ทมาดหลุดเหมือนกันนะ
-
จูบติดไฟแดง กรี้ดๆ
-
อาร์ทน่ารัก ชอบอาร์ทตอนนี้มากอะ :o8:
-
ฮะฮะฮะ เนียร์จะโชว์เท่ไปไหน มาหาเรื่องพี่เขยถึงถิ่น ระวังจะเป็นทายาทอสูรต่อนะ
คณะพี่เขยดูท่าจะไม่อยากปล่อยแล้วด้วยสิ
-
อาร์ท นายเนี่ยโครต (ขออภัยหากไม่สุภาพ) จะพระเอกเลยยยยย :man1:
ถ้าไม่มีน้องหนูดีห้อยติดมาด้วยอะนะ
-
เนียร์ ฟาร์ อาร์ท ตอนนี้ยกนิ้วให้ทั้ง 3 คนเลย
-
จูบกันแระ ระวัง
หนูดีแอบมองนะ
:กอด1:
-
ไม่เป็นไรน๊า ไฟแดงหน้ายังมี...
แต่พูดถึงไฟแดง เคยขับตามรถคันนึง แมร่งงง...โอบ กอด รัด กันทุกไฟแดง อันนี้กุไม่ว่า แต่พอเขียวแล้วช่วยเคลื่อนรถไวๆหน่อยสิโว้ยคับ คนเค้ารีบ...555+ อันนี้ประสบการณ์ส่วนตัวนะคับ :o8:
-
หวานไปไหนค่ะคู่นี่
เอาบีเอม บังแจสสสสส
แมนมากกกกกก
อาร์ทศาสตร์มืด เรารักนายยยยย
-
ตามอ่านจนทันแล้ว เย้ๆ :z2:
ชอบตัวละครในเรื่องทุกตัวเลยค่ะ ฮามากกกกก
:m20: ขำทุกตอน
คิน ไปป์ น่ารักมากกก ชอบตอนที่ทะเลาะกันแลิวไปป์วาดวงกลม
2วงอ่ะ ซึ้งมากกก o18
คู่หูกัน โจ้ ก้ฮาทุกตอนจริงๆค่ะ ชอบๆ แต่ละมุขนี่แบบว่า55
น้องเนียร์ มาทีหลังแต่ขโมยซีนเลย เป็นน้องชายที่น่ารักมาก
สุดท้ายลูกเมียน้อย อาร์ท ฟาร์
โอ๊ยย ชอบมากกกกก รู้สึกว่าเป็นคู่ที่เคมีเข้ากันสุดๆ :-[
จูบกันแล้วด้วย :o8:
ขอคู่นี้อีกนะคะ 555 :กอด1:
-
^_______^ น่ารักอ่ะ
ไม่ต้องการคนสติดี ฮาาา
-
น่ารักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆอ่า
อาร์ทแม่งโคตรใจเลย
ปล.คิดไอ้พระเอกกะ(อี)นางเอก(?)แล้วอ่ะ
ปล.2 ถ้าไอ้เน่าโดนชน รถที่ชนคงเป็นสนิมอ่ะ =='' (คินอย่าฆ่าเค้าน๊า)
-
จูบ120วินาที :-[
ฟาร์ก้่าวหน้าแล้ว o13
-
เป็นจูบที่น่ารักมาก อ่าไปเขินไป อ้ากกก
ชอบคู่นี้อ่ะ^^ :impress2:
-
ในที่สุดฟาร์ก็เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงแล้ว
แบบนี้คู่อาร์ทฟาร์ เป็นคู่ที่น่าสยองจริงๆ
-
มาแบบคาดไม่ถึงทั้งคู่เลย
อาร์ทมาดแมนอบอุ่น
ฟาร์ระเบิดเพลิง
-
จูบติดไฟแดงงงงงงง ♥
อรั๊งงงงง หวานจิง -////-
-
o13 o13 o13
-
กลับมา เจอน้องเห็ด 2 ตอนซ้อน ... :a5:
มีความสุข :o8:
นายอาร์ท สยองได้ทั่วถึง แต่ก็นะ... ร้องเพลงจีบได้เซาะกราวมาก !!!
น้องเนียร์ ได้เวลาปล่อยพี่เห็ดออกจากอ้อมอกแล้ว ตัดใจซะเถอะ...
น้องเห็ด ถึงจะโดนนายอาร์ทสั่งให้กรอกเหล้า ปั่นหัว หลอกหลอน แต่ตอนท้ายเนี่ย... ยอมๆ เค้าไปเหอะนะ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
:m25:
-
o13ตามอ่านทันแล้ว เย่
เรื่องนี้ฮามากจริงๆค่ะ ปล่อยมุกแบบต่อเนื่อง 55555
อ่านแล้วนั่งยิ้มคนเดียว
มานึกๆแล้วเรื่องนี้จะเป็นแบบหนังเกาหลีมั๊ยเนี่ย
แบบพระเอกจนๆแล้วมารู้ตอนหลังว่าที่จริงแล้วตัวเองมีพ่อเป็นมหาเศรษฐี 555
:pig4: :pig4:
-
เรื่องนี้รวบรวมคนไม่ปกติเอาไว้ร่วมกันสินะ
ทั้งเลี่ยน ทั้งเสี่ยว
แต่ทำไม
เขินจัง
5555555555555555555555
-
อาร์ทอย่างเท่ห์อ่ะ
จูบติดไฟแดงด้วย กรี๊ดดดดดดดด
ไม่อยากให้จบเลยค่ะ ต่อยาวๆๆๆๆเลยไม่ได้เหรอ :monkeysad:
-
เนียร์แมนมาก ส่วนฟาร์ก็แมนมากเหมือนกัน :laugh:
บอกตรงๆค่ะว่านึกภาพอาร์ทอบอุ่นมะค่อยออกเลย o22 :m20:
-
น้องเนียร์แมนม๊ากมาก
-
:laugh: :laugh:
ได้ใจจริงๆพี่หัวเห็ด
-
ชอบตอนนี้มากเลยครับน่ารักดี
-
อาร์ทจัดมาแต่ละประโยค โดนสุดๆอ่ะ
ติดตามกันต่อไปครับ สำหรับเรื่องนี้
-
:-[ :o8: o13
-
จูบกันแว้วววววววววววววววววว :mc4: :mc4:
ในที่สุดฟาร์ก็เปิดใจยอมรับอาร์ตสินะ ดีใจจัง
ใครบอกว่าอาร์ตหลอน แต่ที่จริง...ก็หลอนนะ กร๊ากกกกกกกกก
-
พี่อาร์ทเอาโล่ห์ความเท่ห์ไปเลยพี่
กรี๊ดดดด จูบ 120 วินาทีที่มีค่า
-
กรี๊ดดดดดดดดด โอ๊ยยยยยยยยย เขินนนนนนนน
น่ารักมากกกกกกกกกกก จูบแล้ว ๆ อาร์ท ฟาร์ อาร์ท ฟาร์
>/////////<
-
จูบกันแล้วววว :impress2:
-
ไม่ว่าเนียร์จะเคลียร์กับพี่เขยด้วยวิธีไหน อยากบอกว่ามันเป็นความดีความชอบล้วนๆนะจ๊ะน้องหนูจ๋า 55555555
เคลียร์จนเข้าใจกันได้ จูนกันติดแบบสปาร์คๆยอมเอาปากแนบกันเลยทีเดียว อั๊ยยะ ! ชอบใจอ่ะชอบใจ 555
คือมันเป็นตอนของอาร์ทกับฟาร์ใช่ป่ะ แต่ขอบอกว่าเค้าขำภคินกับไปป์มากอ่ะ 555555555555 แบบขำเหี้ย
เอาโทรศัพท์มานวดไหล่ แล้วแบบคำพูดที่ไปป์เอ่ยถึงภคินให้ฟาร์ฟัง กร๊ากกกกกกกกกก ชอบโว้ยยย =///=
แล้วยังกันกับโจ้อีก 5555555555555555 คู่หูลูกกรอก ชอบที่สุดดดด ! คำพุดคำจาคำแซวของแก๊งค์นี้โคตรโดนอ่ะ
อ่านแล้วรู้สึกว่าขำจนไปถึงโลกหน้า ขำจนตาย ขำมาก ภคินไปป์เลิฟๆ 55555555 DND คือที่สุดของที่สุด !
-
อั๊ยยะ!!! จูบกันแล้วๆๆๆ
-
พร่ำเพ้อพรรณาสองตอนของฟาร์กับอาร์ท
มันช่างจรรโลงใจ อารมณ์ ความรู้สึก ซะนี่กระไร
กรี๊ดดดดดด มันฟินมากกกกกกกกกที่สุดของที่สุด o13 o13 o13
น่าร๊ากกกอ่ะ ชอบมากกกกกก
แม่ยกอย่างพี่อ่านจบแล้ว รู้สึกอะดีนารีนแห่งความสุขมันกระจายไปทั่วร่าง :impress2: :impress2: :impress2:
+1 :กอด1:
ปล.ยังรักไปป์กับคินเหมือนเดิมน้า
-
อ๊ากกกกกกก!! ในที่สุดเราก็อ่านเรื่องนี้จบรวดเดียภายใน1วัน มันสุดยอดมากๆเลยนะ *ตบมือ*
ขอสมัครเป็น "FC ลูกเมียน้อย"เลย 5555 (ข้ามลูกเมียหลวงไปเพราะเราชอบของแปลก :z9:)
จะรอเรื่องนี้ต่อไปนร้าาาา เจอกันที่เพจนะค่ะ เราจะไปเกรียนใส่คุณแน่นอน o3
-
ฟาร์จ๋ารู้สึกยังไงอ่ะ ที่ได้จูบติดไฟแดง :o8: แล้วตอนที่เวลามันไกล้หมดไม่รู้ว่าตาอาร์ทกับน้องฟาร์ลุ้นปะแบบ เฮ้ยไฟกำลังจะไฟเขียวแล้วต้องรีบจูบเดี๋ยวจะหมดเวลาประมาณนี้ ตาอาร์ทกับน้องฟาร์มาแบบมึนๆแล้วจูบไม่ต้องมีลีลาไม่ต้องวางแผนก็เออนะคู่นี้เขาฉลาดไม่เหมือนคู่ผัวเมียโง่พอๆกันคู่นั้น :m26: คินกับไปป์ :z6: คนอ่าน รอตอนหน้านะจะคินกับไปป์
-
:pighaun: :pighaun:
อ่าาาาาาาาา ฟิน...
-
จูบกันแล้ว :o8:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ในที่สุดก็อ่านทันแล้ว :-[ :-[ :-[
อ่านแบบต่อเนื่องคอมโบ 2 วันรวด สนุกมากกกกกกกกกก
อ่านไปยิ้มไปขำไปเขินไป จนพ่อเดินมาถามว่าเป็นไร นั่งยิ้มน้ำขำอยู่ได้คนเดียว กร๊ากกกกกกกกก
ก็มันสนุกอ้ะ อินอ้ะ งื้อออออออออ
ฮาได้ทุกตอนจริงๆน่า ขำอย่างกับโดนจับกรอกแก๊สหัวเราะละเนี่ย
พอจะน่ารักจนยิ้มแก้มจะแตกกกกกกก
ชอบสุึดๆๆๆๆไปเลยค่าาาา สมัครเป็นแฟนคลับคนแต่งเลย !!! o13 o13 o13
-
มาแรงส์นะคู่นี้
-
ชอบคู่นี้อ่ะ น่ารักดี เสียดายบีเอ็มอ่ะ หลายล้านน่ะนั่น อาร์ทสุดยอดจริงๆ อิอิ จูบร้อยยี่สิบวิ ฮ่าาา :))
-
ฮ้าาาาาาาาาาาาาา
-
อ่านตอนนี้แล้วค่อยยอมยกฟาร์ให้อาร์ทมันดูแลได้หน่อย
“ผิดด้วยเหรอครับ?”
“ที่ผมห่วงฟาร์มากกว่ารถตัวเองน่ะ...”
เอาตัว+ใจ น้องฟาร์ไปเลยค่ะ
:m3:
-
น้องเนียร์ น้องเนียร์ น้องเนียร์ น้องเนียร์ น้องเนียร์ น้องเนียร์ *ชูป้ายไฟ*
ขอเป็นแฟนคลับน้องเนียร์อีกคน 555555+ น้องกล้ามาก !!
ไอเราตอนแรกก็นึกว่าจะมีเรื่องใหญ่โต ทะเลาะกับพวกถาปัด ตัดพี่ตัดน้องอะไรเทือกนี้
พอเนียร์เรียกเฮียอาร์ทเท่านั้นแหละ เอ๋อรับประทานไปตามๆ ฟาร์เลย กร๊ากกกกก
ฟาร์พาให้เราตกใจตามอ่ะ แกปาระเบิดตู้มเดียวเล่นเอาถาปัดมุงหายจ้อยเลย 555+
อาร์ททททททท ฉันชอบมุมนี้ของแกอ่ะ ดีกว่าไอ้หลอนเมากัญชามีบรรยากาศเย็นยะเยือกอยู่รอบตัวเยอะเลย
เป็นคนอบอุ่นและเอาใจใส่ฟาร์แบบนี้ไง ฟาร์ถึงติดใจอาร์ท (ถึงนานๆ ทีมันจะแสดงอาการอบอุ่นก็เถอะ ปกติหนาวยะเยือกไปทั้งสันหลัง =_=)
ว่าแต่แอบสงสารไอคนที่ขับรถถอยชนบีเอ็มอาร์ทว่ะ คืนนี้เจอหนูดีแน่ 5555555+
นอกจากอาร์ทแล้ว ดูเหมือนฟาร์จะไม่กล้าแสดงตัวตนของตัวเองกับใครเลยนะ (ยกเว้นเนียร์กับไปป์)
แต่ดูท่าแล้วอาร์ทจะเหนือกว่าอ่ะ ขนาดขอจูบฟาร์ยังให้เลย โอย โอย
เห็นแบบนี้แล้ว 120 วิ คงจะไม่พอ =.,=
แต่อาร์ทขอจูบฟาร์เพราะเรื่องกะโหลกกะลาแค่นี้? *เอามั่ง* 5555555+
-
อะแฮ่ม... หลังจากที่คนเขียนทิ้งกระทู้ไว้ให้ส่งจดหมายเข้ามาถามตัวละครไว้แสนเนิ่นนาน จนหลายคนอาจลืมไปแล้วว่า กูถามอะไรไปมั่งวะ? และแล้วในวันนี้! เราได้เชิญแขกรับเชิญในตำนานมาให้ทุกท่านได้สัมผัสตัวจริงกันแล้ว ขอเชิญคุณคิน คุณไปป์ คุณอาร์ท คุณฟาร์ และคู่หูแห่งยุค คุณโจ้ คุณกันค่ะ เอ้า! ปรบมือสิคะ (บังคับ)
Indigo : แนะนำตัวกันหน่อยสิคะ
คิน : อ้าว... มึงอ่านชื่อพวกกูไปแล้วเมื่อกี้ไม่ใช่เรอะ แล้วจะให้แนะนำตัวทำซากอะไรวะ
กัน : นั่นสิ... ผมว่าผมก็ดังพอนะ คงไม่ต้องแนะนำอะไรแล้วมั้ง (แคะขี้เล็บ)
Indigo : น้องไปป์ทำงานหน่อยสิคะลูก จัดการไอ้พวกไม่ได้ความนี่ที
ไปป์ : โอเค จากซ้ายสุดนะครับ... โจ้โง่ง่าว กันจัญไร อาร์ทศาสตร์มืด ฟาร์เป๊กเดียว ส่วนขวาสุดนั่น ภคินกินผู้ชาย ส่วนผมก็ ไปป์สุดหล่อครับ (ยิ้ม)
โจ้ : โห... ไปป์ นายไม่ใจเลยว่ะ นายมัน “ไปป์ไส้ลีบ” ต่างหาก
คิน : เออ... แห้งแล้วไม่ดูตัวเอง
Indigo : กูว่าพวกมึงเลิกเถียงกันเหอะ มาตอบคำถามกันดีกว่า คำถามแรกจากคุณ ~SOUL SHADOW~
ถึง ฟาร์ // ฟาร์จางงง (?) ~~~ คิดถึงจังเลยยย เอาเลยนะค่า ~ ฟาร์นายนะ ซึนใช่ไหม ( ถูกเตะ ) ตอบไม่ตอบ อีกเรื่องค่ะ แต่ฟาร์ ห้ามดราม่าเด็ดขาดนะ โอเค อืมโอเคได้ก็ดี ( พูดเองเออเองเฉยเลย )
ฟาร์ : ผมไม่ซึนครับ...
ไปป์ : เฮ้ย มันพูดแล้วเว่ย มันพูดแล้ว (ปรบมือ)
ฟาร์ : กูไม่ได้เป็นใบ้
Indigo : แล้วที่เขาบอกว่าห้ามหนูดราม่าล่ะลูก
ฟาร์ : เขาถามเองตอบเองไปแล้ว ผมไม่ขอตอบให้เขาผิดหวังแล้วกันครับ...
ทุกคน : อึมครึมชิบหาย...
ถึง พี่ไปป์ // ขอพี่เดียวดายได้ไหมค่ะ... ( ถูกกระทืบ ) ล่อเล่นค่ะๆ ตอนนี้ ระหว่าง ภคิน กับ พี่เดียวดาย ในเลือกตัว(?)ไหน
โจ้ : ชิบหาย คำถามชวนครอบครัวแตกแยก
กัน : แหล่ว ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ เล่นกับใครไม่เล่น นี่ล่อบอสใหญ่ของเรื่องเลยเรอะ
โจ้ : หมายถึงไอ้คิน?
กัน : กูหมายถึงพี่เดียวดาย
ลูกกรอก : กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คิน : หุบปาก! ไปป์ มึงตอบไปเด๊ะ (ตบบ่า) เอาชัด ๆ เน้น ๆ เลย
ไปป์ : งานกูเข้าละไง... ขอเวลาคิดก่อน
คิน : ไม่เห็นต้องคิดเลย คำตอบมันก็เห็น ๆ อยู่...
อาร์ท : ว่าเป็นพี่เดียว
คิน : .......... (ทำเป็นไม่ได้ยิน)
Indigo : น้องไปป์ตอบค่ะลูก เจ๊นับ 1... 2... 3
ไปป์ : ถ้าถามว่าเลือกตัวไหน ตอบว่า... พี่เดียว (ที่เหลือระเบิดเสียงหัวเราะ คินหันควับไปมอง) แต่ถ้าถามว่าคนไหน ละ... เลือกภคิน (เขิน)
ลูกกรอก : ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววว
คิน : (ยิ้มกว้างอย่างภูมิใจ)
ถึง เฮีย ภคิน // เฮีย ..... เฮียคิดจะลักหลับ คุณภรรยา(?)ไหม ค่ะ ( ถูก คุณภรรยาขอ...เอ๊ย พี่ไปป์ ใช้เท้าเตะ )
คิน : อย่าว่าแต่ลักหลับครับ ผมคิดจะปล้ำมันทุกเวลา (จริงจัง)
Indigo : เป็นคนมีอุดมการณ์กล้าแข็งดีนะคะ
คิน : ลูกผู้ชายมันต้องมีจุดยืนที่ชัดเจนครับ
ไปป์ : (หน้าแดง) เหี้ยแม่ง! นี่ชีวิตกูตกอยู่ในความเสี่ยงขนาดนี้เลยเหรอวะ
ลูกกรอก : สู้อย่างลูกผู้ชายไม้ตะพด ลูกผู้ชายไม้ตะพด (ร้องเพลง)
ถึง พี่อาร์ท // พี่ ~~ ถ้าพี่รักฟาร์จริงพี่ ... เมื่อไรพวกพี่จะได้เป็นสามีภรร เอ๊ย แฟนกันค่ะ ( รู้สึกพูดผิดบ่อยจังน้า ~ )
อาร์ท : ก่อนอื่นแนะนำให้เรียนภาษาไทยเพิ่มนะครับ จะได้พิมพ์ได้อย่างถูกต้อง (ยิ้ม) ส่วนเรื่องเป็นแฟนอะไรนั่น ผมว่ามันไม่สำคัญหรอกครับ เป็นอะไรก็ได้ ขอแค่เรามีความสุข จริงมั้ยครับฟาร์?
ฟาร์ : ........... (ขนลุก)
อาร์ท : อ้าว? ไม่มีลูกคู่เหรอครับ
ลูกกรอก : ฮะ... ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววว (เหงื่อแตก)
ถึง พี่เดียวดาย // แอร๊ง ที่นี้มี FC ตุ๊กตาพี่เดียวดายไหมค่ะเนี่ย !!!
คิน : หมีหน้าโง่อย่างมันไม่มี FC ครับ แค่ของประดับฉาก (เกาตีน)
ไปป์ : แต่กูเห็น FC พี่เค้าเยอะกว่ามึงอีกนะ (เขม่นกัน)
Indigo : สูเจ้าอย่าตีกัน เอาเป็นว่าพี่เดียวดายมี FC นะคะ (คินจ้อง) มี... นิดหน่อย... ต่อไปเป็นคำถามจากคุณ londoneye ค่ะ
- ไปป์>>>ถ้าคินแอบเอาชู้อย่างพี่เดียวดายไปฆ่าหมกป่าไปป์จะทำยังไง
ไปป์ : ผมจะเอาไอ้เน่าไปถอดชิ้นส่วนขายครับ (จริงจัง)
กัน : เลือดเย็นจริง ๆ
โจ้ : แค่หมีตัวเดียว ถึงขั้นเอาสมบัติชิ้นเดียวของผัวไปขาย เธอมันไม่ใช่มนุษย์!
ไปป์ : พวกมึงจะโรลเพลย์ทำซากอะไร (ถีบ)
คิน : โธ่... แค่หมีตัวเดียว กูไม่นับมันเป็นศัตรูหัวใจหรอก ปัญญาอ่อน
Indigo : แล้วมึงแอบต่อยมันทำไม... (พึมพำ)
คิน : คำถามต่อไปสิวะ
- ภคิน>>>อยากสูบไปป์วันละกี่ครั้ง
คิน : ทุกลมหายใจเข้าออก
ที่เหลือ : อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อาร์ท : มะเร็งปอดพอดีครับ
คิน : ช่วยไม่ได้ (ยักไหล่) มันเป็นสารเสพติดชนิดร้ายแรง
ที่เหลือ : ถุยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!
- ฟาร์>>>รู้สึกยังไงตอนที่อาร์ทสารภาพรักแบบหลอนๆตอนงานแสดงละครเวที
ฟาร์ : ขนลุกครับ... (ลูบแขนตัวเอง) มันเป็นความรู้สึกงง ๆ ที่ตีกันในหัวมากกว่าว่า เอ๊ะ... ผมจะเขินดีมั้ย? หรือจะกลัวดีกว่า เอาเป็นว่าใจเต้นผสมขนหัวลุกอะครับ
ทุกคน - ............... (ไม่กล้าออกความเห็น)
- อาร์ท>>>ถามจริงว่าพี้กัญชาจริงรึเปล่า
อาร์ท : ที่บ้านผมสอนว่าสารเสพติดเป็นภัยต่อชีวิตครับ (ยิ้มเย็น)
ไปป์ : (กำลังคิดว่ามันเสพแน่ ๆ )
- น้องหนูดี>>>ชอบน้ำแดงมั้ย...วันหลังจะถวายไปให้
อาร์ท : น้องหนูดีไม่ดื่มของไม่มีประโยชน์แบบนั้นหรอกครับ เธอเป็นเด็กดี ใช่มั้ยครับ หนูดี (หันไปคุยกับบ่าตัวเอง)
ที่เหลือ : (ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น)
- โจ้กะกัน>>>คิดจะได้กันเองบ้างมั้ย
โจ้ + กัน : (หันมามองหน้ากันแล้วหันไปอ้วก)
กัน : เรายึดคติ ชายแท้ แต่โสด ให้ผู้หญิงเสียดายเล่นครับ
คิน : วันก่อนเห็นไปตามจีบเค้า แล้วเค้าไม่เอาอยู่เลย
กัน : นั่นไง เดี๋ยวเค้าก็จะเสียดายกูละ กูหว่านเอาไว้เฉย ๆ
Indigo : แล้วตกลงไม่สนใจบริโภคกันเอง
โจ้ : กัน... มึงคิดอะไรกับกูเปล่าเนี่ย
กัน : โจ้... กูขอโทษ...
โจ้ : มึง... ฮึก... (สะอึก) ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว กูเข้าใจทุกอย่าง... (ผลักอก)
กัน : เข้าใจว่า?
โจ้ : แม้ไม่มีใครเอา แต่เราก็ไม่เอากันเอง เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก (กันปรบมือ)
คิน : มึงนับดูนะ ว่าที่มึงด่าตอนนี้มีกี่คน กี่ตีน
Indigo : อย่าตีกันค่ะ หนุ่ม ๆ จีบเจ๊แทนก็ได้
ลูกกรอก : งั้นกูเอากันเองดีว่า
Indigo : คำถามต่อไปค่ะ (กัดฟัน) จดหมายจากคุณ WiNn [ i ] e Th*e* PoOh นะคะ
อยากถามโจ้กับกันว่า...
คิดจะได้กันเองจริงๆบ้างไหม??? 555
ลูกกรอก : พวกผมดูเหมือนน่าจะได้กันขนาดนั้นเลย?
ไปป์ : ได้กันเองกูไม่รู้ แต่ได้ตีนนี่กูว่าเหมาะนะ
อยากถามอาร์ทว่า...
ไปชอบฟาร์ตั้งแต่ตอนไหน?
ไปป์ : (กลืนน้ำลายรอฟังคำตอบ)
อาร์ท : ไม่ต้องแสดงอาการอยากรู้อยากเห็นขนาดนั้นหรอกครับ ไปป์ ถามว่าผมชอบฟาร์ตอนไหนงั้นเหรอ... (เหลือบมอง) ความลับครับ ไว้ผมจะเล่าให้ฟังวันหลังนะ หึ ๆ ๆ
ไปป์ : (ทำหน้าเสียดาย)
อยากถามคนเขียนว่า....
จะมีคู่อื่นโผล่มาให้ชุ่มชื่นหัวใจอีกไหมนะ??
Indigo : ไม่มีแล้วค่ะ สองคู่ก็ชุ่มชื่นหัวใจพอแล้ว ฮ่า ๆ ๆ คนเขียนกลัวเขียนหลายคู่แล้วทำให้คนอ่านชอบไม่ได้ทุกคู่ค่ะ เรื่องหน้าถ้ามีก็จะเขียนคู่เดียวแล้วเนี่ย
ป.ล. ถ้ารวมเล่มนี่ จะรอซื้อเลย ^^
Indigo : ผู้จัดการคะ จดชื่อคนนี้ไว้ค่ะ ถ้าไม่เจอจะส่งน้องหนูดีไปหาที่บ้าน ฮ่า ๆ ๆ ล้อเล่นนะคะ ขอบคุณมาก ๆ เลยค่ะ
ทุกคน : ขอบคุณครับ (ก้ม)
Indigo : เอาล่ะ มาถึงคำถามจากคุณ ++ Nego++ ค่ะ
รักพ่อแบ๊คกราว์แมนอะเห็ดน้อยยกให้ได้ปะ
อะล้อเล่นๆอย่าคิดมาก...
อาร์ท : ถ้าคิดว่าแย่งได้ก็ลองดูเลยครับ ตามสบาย
ที่เหลือ : (เย็นอย่างไม่ทราบสาเหตุ)
อยากรู้ว่าอาร์ทคิดยังไงกับเห็ดอะแบบว่ารู้สึกชอบเห็ดน้อยตรงไหน?
เมื่อไรจะเป็นแฟนกันสักทีรอมาหลายตอนแล้ว
อาร์ท : ไม่รอเป็นแฟน แต่ข้ามขั้นไปเลยแล้วกันครับ
ฟาร์ : (สะดุ้ง)
ไม่รู้ทำไมคู่รองนี้ดีกว่าคู่พระเอก โฮะๆๆๆๆๆๆๆ
คิน : เฮ้ย! ใครเขียนมาวะ บ้านอยู่ไหน เอาจดหมายมาดูเด๊ะ
Indigo : ไม่ได้ค่ะ ปกป้องลูกค้าคืองานของเรา
ไปป์ : เพราะพระเอกมันกากครับ ตามแบบฉบับมันต้องหล่อ รวย เลว แต่เหี้ยนี่ทำได้แค่หล่อครับ เรตติ้งเลยตกเพราะมัน
คิน : นายเอกแม่งปากหมาครับ คนเลยไม่ค่อยชอบกัน
Indigo : สรุปว่าพระเอกแม่งจน นายเอกแม่งปากหมา
อาร์ท : ไม่ใช่หรอกครับ... สรุปว่า คนเขียนไม่มีปัญญาเขียนให้ดีกว่าคู่ผมเท่านั้นเอง...
Indigo : ฮึก... (สะอึกกัดลิ้นตัวเอง)
โจ้คุง~เลือกได้อยากมีแฟนแบบไหนผู้ชายหรือหญิง~~สรุปแกเป็นรุกหรือรับฟระ!?
กันทำไมไม่ชวนโจ้เข้าคณะตลกแห่งปีหะ?ดูเหมาะดีไม่น้อย
โจ้ : ระดับผมมันต้องสาว ๆ สวย ๆ เท่านั้นแหละครับ
ไปป์ : ถามเค้าบ้างนะ ว่าอยากได้มึงมั้ย
โจ้ : (ไม่สนใจ) ผมชอบเผชิญหน้าครับ ไม่ชอบเผชิญหลัง (หันไปยิ้มเยาะเย้ยใส่ไปป์) ส่วนลุกลับนี่อะไรอะ ลุกแล้วเมื่อย ลับนี่ลับมีดเหรอ?
กัน : แป้กว่ะ โจ้ มึงเปลี่ยนมุกนะ
โจ้ : เอาเป็นว่า ผมไม่ชอบนั่งรอผู้หญิงเข้าหาครับ!
อาร์ท : เพราะรอแล้วไม่มีใครเข้ามาเลยน่ะสิครับ...
โจ้ : ........ (กูจะไม่เถียงมึงนะ เพราะมันคือเรื่องจริง)
คุณพระเอก!อ่อนโยนกับแห้งน้อย(ไปร์)หน่อยเด้!สงสารนะยะ
ไปป์ : ใช่ ๆ คุณเป็นคนดีมากที่เรียกร้องความยุติธรรมให้ผม! ขอกอดทีเหอะครับ
คิน : ก็อ่อนโยนตลอดนะ ไม่เห็นว่าจะรุนแรงตอนไหนเลย
ไปป์ : อย่ามาแหล ตบหัวกูอยู่ทุกวัน
คิน : งั้นกูก็ต้องฟ้องว่ามึงรุนแรงใส่กูได้สิ
Indigo : อย่าตีกันว้อย (วิ่งไปแยก) มาอ่านฉบับต่อไปดีกว่า จากคุณ KiissHy
ขอถามน้องไปป์ก่อนเลยแล้วกัน
ตกลงพี่คินกี่นิ้วคะ วันนั้นเมาๆคงจำไม่ได้ ตอนนี้ไม่เมาแล้วตอบมานะ555*
ไปป์ : อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก (ทึ้งหัวอย่างบ้าคลั่ง)
ที่เหลือ : (ระเบิดเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งเช่นกัน)
Indigo : ตอบมาซะดี ๆ นะคะ น้องไปป์ (ยิ้มสะใจ)
ไปป์ : นิ้วมือ 10 นิ้วเท้า 10 ครับ!
คิน : นอกเรื่องว่ะ อยากรู้เดี๋ยวคราวหน้าผมบังคับให้มันวัดเองครับ (หัวเราะ)
ไปป์ : (เหยียบตีนคิน)
ต่อไปถามพี่คิน>
1.เริ่มรู้สึกพิศวาสน้องไปป์ตั้งแต่ตอนไหนคะ
คิน : อืม... คงเริ่มหลังจากที่มันเข้ามาช่วยผมตอนโดนยำตีนมั้ง ตอนนั้นก็รู้สึกแค่ว่า ไอ้คนนี้มันแปลกดีว่ะ เกลียดขี้หน้ากันชิบหาย เสือกมาช่วยกูซะงั้น
ไปป์ : เอ้า! ก็กูเป็นคนดี
คิน : แล้วก็หลังจากนั้น... ที่มันไปเจอผมที่บ้าน บอกตรง ๆ ว่า ผมไม่เคยได้รับการดูแลแบบนี้จากใครเลย พอเจอมันมาทำแบบนี้ให้ ก็เลยหวั่นไหวน่ะสิ จากนั้นก็เริ่มรู้สึกว่าชอบมันเข้าซะแล้ว...
2.ไปป์ตอนไหนที่คิดว่าน่ารักที่สุดดดด
คิน : ตอนที่มันไม่พูดครับ
ไปป์ : ไอ้สัตว์ (เตะหน้าแข้ง)
3.ถ้าพ่อแม่ไปป์ไม่ยกไปป์ให้จะทำไง? จะพาหนีตามเลยมั้ย55*
ไปป์ : ผมไม่หนีครับ
คิน : ไม่เป็นไร กูฉุดเอง
ลูกกรอก : เป็นแฟนคนจนต้องทนหน่อยน้อง พี่นี้ไม่มีเงินทอง มารองรับความลำบาก (ร้องเพลง)
Indigo : คิน... เจ๊ว่าเพลงธีมของมึงนี่ พี่ไมค์เยอะนะ ขวัญใจผู้ใช้แรงงานชัด ๆ เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกก
คิน : ใช้กำลังก็ได้นะเจ๊ ลองมั้ย?
Indigo : คะ... คำถามต่อไป...
ต่อไป ขอเชิญคุณอาร์ทจิตสัมผัสค่ะ
ขอถามข้อเดียวว่า ตกลงน้องหนูดีนี่มันมีจริงๆใช่มั้ย - -'
ถ้ามีก็ฝากบอกน้องหนูดีด้วย อัดคลิปฆาตกรรมเอ้ย สวีทวี่วีของอาร์ทฟาร์มาให้หน่อย ขอโมเม้นท์แจ่มๆ เดี๋ยวจะถวายขนมไปให้555*
อาร์ท : อะไรกัน นี่คุณคิดว่าผมโกหกเรื่องน้องหนูดีเหรอ
ทุกคน : (ใช่... กูคิด)
อาร์ท : ที่บ้านไม่เคยสอนให้ผมโกหกนะครับ ถึงพวกคุณจะมองไม่เห็น แต่น้องหนูดีมีชีวิตอยู่ในใจผมเสมอครับ (ยิ้ม) ส่วนเรื่องคลิปอะไรนั่น ผมถือว่าเป็นการล่วงละเมิดสิทธิมนุษยชน เกรงว่าจะไม่อนุญาตนะครับ (ยิ้มหวาน)
ต่อไปโจ้กัน
กันทำไมช่วงหลังๆบทพูดน้อย แย่งโจ้มันพูดมั่งงงง
แล้วเคยคิดมั้ยว่าถ้าสุดท้ายแล้วไม่มีแฟนจะหันมารักกันเองฮ่าๆๆ(โบกธงโจ้กัน)
กัน : มึงแย่งกูพูดเหรอไอ้โจ้
โจ้ : ก็เค้าเรียก “โจ้กัน” กูก็ต้องพูดเยอะกว่าสิวะ ถ้าเค้าเรียก ”กันโจ้” มึงก็พูดเยอะกว่า โอเคป๊ะ?
กัน : อ๋อ... มันเป็นอย่างนี้นี่เอง (พยักหน้าเข้าใจ) แต่กูว่าคนเขียนมันเฉลี่ยบทให้ไม่เท่ากันมากกว่านะ
Indigo : อย่าโทษเจ๊ค่ะ เจ๊ออกจะชอบฟังสำเนียงทองแดงของของกัน น่ารักจะตาย (กัดฟัน)
กัน : คำถามนี้ตั้งใจจะยุให้ผมตีกับไอ้โจ้รึเปล่าเนี่ย
โจ้ : ใช่ค่ะ กันขา... อย่าไปฟังเค้า ถ้าคิดว่าเราจะแตกคอกันด้วยเรื่องแค่นี้ล่ะก็ คุณคิดผิด! เรารักกันมาก (ดัดเสียง)
ขอคนสุดท้ายก็แล้วกัน พี่แซ็กที่รักกกกกกกก
1.สเปคสาวๆเป็นแบบไหน
2.อยากรู้ว่าแฟนพี่แซ็กเป็นใคร ใช่เราหรือเปล่า55555555*
Indigo : ดูสิคะ! มีคนส่งจดหมายมาหาคุณแซ็กด้วย (ยื่นอวด)
คิน : แล้วไงวะ แค่ฉบับเดียว... กาก ไม่แปลกใจ ทำไมไม่ได้เป็นพระเอก (ยักไหล่)
Indigo : เราจะโฟนอินหาคุณแซ็กนะคะ (คินเหยียบตีน) กะ... กูเปิดวีทีอาร์ก็ได้...
แซ็ก : สวัสดีครับ ขอบคุณที่เขียนจดหมายเข้ามาหาผมนะครับ นึกว่าจะลืมกันไปซะแล้ว คำถามแรก... ผมชอบคนผิวขาวครับ แล้วก็ดูท่าทีซื่อ ๆ น่ารัก ๆ ไม่เป็นพิษเป็นภัย
คิน : นั่นสเป็คผู้หญิงหรือหมาที่เลี้ยงไว้วะ
ไปป์ : เชี่ยแซ็กแม่งสร้างภาพ โทรเรียกเพลงมาดิ๊!
Indigo : น้องไปป์อย่าออกนอกหน้าค่ะ พี่คินง้างตีนแล้วนะคะ
แซ็ก : สำหรับคำถามข้อที่สอง ก็... ครับ อย่างที่รู้ ๆ กัน ผมคบกับเพลงอยู่ คิดว่าช่วยให้สภาพจิตใจดีขึ้นนะครับ (หันมามองกล้องจริงจัง) อกหักไม่ตาย แต่โดนควายแย่งมันเจ็บครับ
คิน : ไอ้สัตว์! (วิ่งเข้าไปจะพังจอจนทุกคนต้องเข้าไปดึงกลับ) ไม่ต้องยุ่ง ปล่อยกู มึงเจอดีแน่ ไอ้เหี้ยผมยาว
อาร์ท : จ่ายค่าเสียหายเองนะครับ ราคาคงไม่ใช่น้อย ๆ
คิน : ........ (เดินกลับมานั่งที่โซฟาเงียบ ๆ )
ถึงแอมสาวนิเทศ
ได้ข่าวเรื่องแฟนเก่ามาคบกันมั่งมั้ย ถ้ารู้แล้วคิดว่าไง? แล้วถ้าไม่รู้หล่อนไปอยู่ไหนมายะ
Indigo : เอ่อ... เจ๊จะโฟนอินหาน้องแอมดีมั้ยคะ?
โจ้ : เอาเลยเจ๊ แบบว่าชอบดูละครไทยอะ งานนี้มีตบอะ
Indigo : ตบคุณคินคุณไปป์สินะคะ
กัน : ตบเจ๊อะ เสือกเขียนให้เค้ามีแฟนเป็นเกย์สองคน
โจ้ : โคตรทำร้ายเพศแม่เลยว่ะ
Indigo : กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ผ่านนนนนนนค่ะ! (ฉีกจดหมายทิ้ง) ฉบับต่อมาดีกว่านะคะ... แฮ่ก ๆ จากคุณ gonna.be เขียนมาแค่สั้น ๆ
ถึงพี่เวฟ
หนูคิดถึง >\\\\\\\\
ทุกคน : ...............................
Indigo : เงียบกันทำไมคะ?
ไปป์ : ทำไมไอ้เวฟมันป๊อบจังวะ มันเป็นตัวประกอบไม่ใช่เรอะ (ทุบโต๊ะ)
Indigo : ผู้หญิงเค้าก็ต้องชอบแนวเพลย์บอยสิคะ เจ๊ยังแอบ ๆ เล็งน้องเวฟเอาไว้เลย เห็นเหล็กแล้วเสียวไปถึงรากฟัน แอร๊ยยยยย
ทุกคน : (มองหน้า)
Indigo : คะ... คำถามต่อไปจากคุณ KKawfang ดีกว่าค่ะ
-
ถามถึงเห็ดน้อยยฟาร์ ♥
1. ชอบผญ. หรือ ผช. แบบไหนคะ ? >////<
2. เคยมีแฟนมาแล้วกี่คนน ? หรือไม่มี ? ใครบ้าง ผญ.หรือ ผช. เล่าหน่อยย xD
3. รักฟาร์น้อยนะ จุ้บๆ > < น่ารักขนาดนี้ทำไมยังไม่รู้ตัวห้ะเนี่ย !!! >///<
4. ฟาร์น้อยยังเวอร์จิ้นอยู่รึเปล่า.. (อร้ายย ถามอะไรเนี่ย หื่นมาก ! 555 >,,<)
(ขอให้บริสุทธิ์อยู่เถอะ >///////<)
Indigo : น้องฟาร์คะ (สะกิด) พูดได้แล้วค่ะลูก ดอกพิกุลไม่ร่วงชัวร์ ๆ (โดนอาร์ทจ้องหน้าจนต้องหุบปากไป)
ฟาร์ : ครับ... (เอ๋อ)
Indigo : ตอบทีละข้อก็ได้ลูก หายใจเข้าออกช้า ๆ
คิน : มึงฝึกโยคะเรอะ
ฟาร์ : คำถามข้อแรกนี่ มันยังไงกันน่ะครับ?
กัน : แปลได้ว่า “คุณเป็นเกย์แต่กำเนิดใช่หรือไม่” กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก (โจ้ช่วยหัวเราะ)
ไปป์ : โห... คำถามโดนว่ะ ตอบเร็วมึง (ตบบ่า)
ฟาร์ : กู... กู... ไม่ตอบได้มั้ยวะ?
ไปป์ : ไม่ได้ โดนหักค่าตัวนะมึง ชอบคนมีแขนซ้ายข้างเดียวอะไรก็ว่าไปสิ
ฟาร์ : อ่า... เอ่อ... ชอบคนที่อยู่ด้วยแล้วอบอุ่นน่ะครับ พูดเก่ง ๆ จะได้ชวนผมคุยเวลาเงียบ ๆ แล้วก็... สดใส อยู่ด้วยแล้วรู้สึกสดชื่น น่าจะเข้ากับผมได้ดี
โจ้ : ทำไมกูฟังแล้วมันตรงข้ามกับ... (มองอาร์ท)
อาร์ท : ครับ? (ยิ้มโชว์ความสดใส)
Indigo : อะ! อีกข้อค่ะ น้องฟาร์ อีกข้อ (รีบพูดเสียงดัง)
ฟาร์ : ข้อไหนครับ?
Indigo : ผู้ชายหรือผู้หญิง
ฟาร์ : ................................. (เงียบนานมาก) ผม... ชอบคนครับ
คิน : แต่ดันไม่ได้คน...
ทุกคน : ................................. (ห้องตกอยู่ในความเงียบสงบเป็นเวลานาน)
อาร์ท : (ยิ้มหวาน) ข้อต่อไปครับ...
Indigo : ค่ะ! เคยมีแฟนมาแล้วกี่คนคะ น้องฟาร์
ฟาร์ : ไม่เคยมีครับ ปกติชอบกลืนไปกับกลุ่มเพื่อน แล้วก็ไม่ค่อยออกไปเที่ยวกับใครด้วย ก็เลยยังไม่เคยมีแฟน
Indigo : แล้วเคยมีคนมาจีบมั้ยคะ?
ฟาร์ : ก็มีบ้างครับ แต่ก็... ไม่ค่อยได้สนใจ ไม่ก็โดนเนียร์อุ้มไปเชือดแล้วครับ
Indigo : คนเขียนจดหมายเค้าบอกว่าหนูน่ารักอะลูก ทำไมไม่รู้ตัวบ้าง ใช่ค่ะ (กำหมัด) หนูอย่ามาโมเอะหลบในนะคะฟาร์
โจ้ : เจ๊นี่แม่งโอตาคุว่ะ
ฟาร์ : ขอบคุณสำหรับคำชมครับ (ก้ม)
ทุกคน : ..... (มึงจะพูดมากกว่านี้ไม่ได้เลย?)
Indigo : แล้วข้อนี้มันยังไงกันค้า กะให้อิฉันโดนน้องหนูดีเชือดเหรอ... (กลั้นหายใจ //ทำตามหน้าที่นะคะ //ยกมือไหว้) หนูเสียตัวรึยังคะ?
ฟาร์ : ...................... - //////////// -
ไปป์ : เฮ้ย! คำถามนี้มัน 18+
ลูกกรอก : แค่ความสาวที่เสียให้เขาไป เสียตัวอย่าเสียใจ ไม่นานก็หายดี (ร้องเพลง)
ฟาร์ : กูยังไม่โดนโว้ย! (ตะโกน)
อาร์ท : รู้อยู่แล้วล่ะครับ
ทุกคน : (กำลังคิดว่ามึงรู้ได้ไง...)
ถามอาร์ท.. (อยากรู้มากกความคิดอาร์ท !!! ห้ามไม่ตอบ 55555555)
1. ชอบเห็ดน้อยตั้งแต่ตอนไหนน ?
2. คิดยังไงกับฟาร์ (แบบ น่ารัก น่าก(อ)ด ไรงี้) อร้ายยย > <
อาร์ท : ชอบตั้งแต่เห็น ”วันนั้น” แหละครับ ผมว่าเขาดูไม่เหมือนคนปกติดี
ฟาร์ : กล้าว่าคนอื่นไม่ปกติด้วยเหรอวะ
อาร์ท : ส่วนเรื่องคิดยังไงก็... (หันไปจ้องหน้า) น่ารักครับ เหมือนเห็นปอมปอมในกรงแล้วเอาไม้แหย่ให้หันมาสนใจน่ะครับ อ่า... มันเขี้ยวดีจัง
Indigo : (เปิดหน้าต่อไปโดนไม่ถามต่อ)
ถามไรเตอร์ !
1. คินรู้มั้ยว่าพี่เดียวดายเป็นหมีที่ไปป์จะซื้อให้แอม ? จะหึงมั้ยย ? จะมีเขียนถึงรึเปล่า ? >//<
2. คู่เมียน้อยจะมาอีกเมื่อไหรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร่ ???? 5555
3. รักไรเตอร์นะ ♥♥♥ >///<
Indigo : 1. คินยังไม่รู้ค่ะ ถ้ารู้คงไม่หึง แต่อาจไม่พบศพพี่เดียวดายเพราะความเกลียดชังที่ทวีขึ้น ส่วนเรื่องจะเขียนถึงมั้ย? คนเขียนก็ยังไม่รู้เหมือนคินค่ะ (อ้าวอินี่...)
2. ลูกเมียน้อยเพิ่งมา และเพิ่งไปค่ะ เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
3.รักคนอ่านเหมือนกันค่ะ ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ (กอดดดดดดดดดดดดดด)
ฉบับต่อไปเป็นของคุณ [FzE]
ถามคิน...คินมาเป็นเพื่อนกับอาร์ทได้ไง?
คิน : เรื่องมันยาวครับ เอาเป็นว่า อยู่คณะเดียวกันเลยเป็นเพื่อนกัน... จบ (แคะหู)
อาร์ท : อ้าว... นี่เราเป็นเพื่อนกันเหรอครับ
คิน : (มองหน้า)
อาร์ท : ล้อเล่นน่ะครับ (หัวเราะเย็นยะเยือก)
Indigo : ยะ... อยากรู้ต้องติดตามค่ะ ต่อปายยยยยยยยย
ถามไปป์...คินเป็นอะไรสำหรับไปป์?
โจ้ : ผัว
กัน : เจ้าชีวิต
อาร์ท : ลูกชาย
ฟาร์ : ฝาแฝดอิน – จัน
คิน : ให้ไปป์มันตอบสิโว้ย! (ทุบโต๊ะ) เอ้า! ตอบให้ชื่นใจหน่อยเด๊ะ
ไปป์ : รูมเมทครับ
คิน : (จ้องหน้า)
ไปป์ : รูมเมทที่พ่วงตำแหน่งแฟนครับ!
ลูกกรอก : ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววววว
ถามอาร์ท...แกเกิดมาหลอนอย่างนี้หรือแกมาพัฒนาความหลอนเอาระหว่างช่วงเจริญเติบโตอะ?
อาร์ท : พูด “แก” ไม่สุภาพนะครับ... (ยิ้ม)
ทุกคน : (กำลังคิดว่ามันตอบไม่ตรงคำถาม แต่ก็ไม่กล้าเถียง)
ถามฟาร์...ถ้าให้เลือกระหว่างเพ้นรถลายเซนต์เซย่ากับขออาร์ทเป็นแฟน?
ฟาร์ : ผมไม่เลือกครับ...
ไปป์ : อย่าโกงสิวะ (เขย่า)
ฟาร์ : ผมรักรถผมครับ งั้นก็... เลือกอย่างหลังแล้วกัน (อาร์ทหน้าบาน)
ลูกกรอก : ฮิ้วววววววววววววววววววววววววว
คิน : ไปป์... มึงดูไว้นะ หัดพูดแบบนี้บ้าง (ผลักหัว)
ถามโจ้และกัน...คิดว่าอีกฝ่ายหน้าเหมือนอะไร?
โจ้ : โจรภาคใต้ ที่มองยังไงผมก็หล่อกว่า
กัน : คนชายขอบ ที่มองยังไงผมก็หล่อกว่า
ไปป์ : มึงคบกันยืดเพราะคิดว่าอีกคนมีหน้าตาเป็นฐานไว้เหยียบสินะ
และสุดท้ายถามพี่อินดิโก้...เมื่อไหร่คินมันจะไปสุ่ขอไปป์อะคะ?><
Indigo : เมื่อมันมีเงินค่ะ แต่มันไม่เคยมีเงินเลยนี่สิ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ต่อไปเป็นจดหมายจากคุณ l3ung
พี่อาร์ท...น้องหนูดี...เป็นใคร? (ขอสถานะความเกี่ยวข้องที่ชัดเจนด้วยค่ะ -3-)
อาร์ท : เป็นนางฟ้าประจำตัวครับ ชัดเจนนะครับ (ยิ้มภูมิใจ)
พี่คิน...ทำไมเรทติ้งไม่ค่อยดี? เกรียนเกินไปป่าวพี่ 555
คิน : ไปอยู่ไหนมาครับ ผมเนี่ยนะเรตติ้งไม่ดี บ้าแล้ว!
Indigo : เอ่อ... คิน เรตติ้งมึงไม่ดีจริง ๆ เจ๊ก็เครียดเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน (ปาดเหงื่อ)
คิน : ไม่ดีก็ช่างมันเหอะ พระเอกเรื่องอื่นเค้าเรตติ้งดีกันเยอะแล้ว ผมอยากแตกต่างครับ (เกาขา)
Indigo : นี่มึงเกรียนของจริงเลยนี่หว่า...
พี่ไปป์...ให้เลือก จะเลือกคำไหน ระหว่าง น่ารัก ภคินรัก รักภคิน
ไปป์ : น่ารักครับ (ตอบด้วยความมั่นใจ) เป็นคำเบสิคที่ดีกว่าตุ๊ดรด.เยอะครับ
ฟาร์ : หนักกว่านี้ก็โดนมาแล้วสินะ
Indigo : ตอบได้ซึนสมเป็นน้องไปป์ดีค่ะ ข้อต่อไป...
พี่ฟาร์(หัวเห็ดที่รัก)...จะยอมให้อาร์ทกดในซักวันมั้ย? โฮะๆๆ
ทุกคน : ...........................
ฟาร์ : ขอเปลี่ยนคำถามครับ! (หันมาเหวี่ยง) นี่เจ๊ให้คำถาม 18+ แบบนี้ผ่านเข้ามากี่ข้อแล้ว? เด็กและเยาวชนดูเราอยู่นะ
Indigo : นะ... หนูไม่รู้... ตอบ ๆ ไปเถอะลูก งั้นเจ๊ให้ใช้ตัวช่วยถามใครก็ได้ ถามคุณอาร์ทค่ะ
อาร์ท : ฟาร์จะยอมให้ผมกด ต่อเมื่อผมอยากให้เขายอมครับ (ยิ้ม)
ลูกกรอก : โอ้! บร๊ะเจ้าชัด ๆ !
พี่โจ้&พี่กัน... ตกลงจะกินกันเองจริงๆใช่ป่าว?? 555
กัน : เฮ้ย! ทำไมคำถามแนวนี้มันเยอะจังวะ เจ๊จงใจทิ้งเมจเสจให้เรางาบกันเองเรอะ
Indigo : เปล่านะ! เจ๊ไม่ได้ทำ (สะอึกสะอื้น)
โจ้ : ไม่ได้เป็นอะไรกันจริง ๆ ครับ ที่เห็นไปเที่ยววันนี้ ที่จริงก็ไปกับคนในกองตั้งหลายคน แต่เขาดันถ่ายภาพมาแค่นั้น อย่าถ่ายครับ อย่าถ่าย (เอามือปิดหน้า)
พี่คนเขียน...ขอพี่ไปป์มานอนกอดซักวันได้มั้ย? ในฐานะที่พี่เป็นแม่ของหนุ่มๆแล้ว ภคินไม่น่าจะกล้าขากเสลดใส่หรอก(มั้ง)...
(ว่าจะเลือกพี่ฟาร์ แต่กลัวหนูดี....)
Indigo : เอาไปเลยจ้ะ มึงไม่ขากเสลดใส่สุภาพสตรีใช่มั้ยคะ คิน?
คิน : แล้วแต่สุขภาพคอช่วงนั้นครับ อะแฮ่ม (ลูบคอ)
Indigo : ต่อไปเป็นคำถามจากคุณ นู๋รักฮยอกเเจกี้
1 ครั้งรู้สึกยังไงจ้ะไปป์
ไปป์ : เจ๊! (หันมาเหวี่ยง)
Indigo : เจ๊ไม่รู้ เจ๊ไม่ได้เป็นคนกรองจดหมายนะลูก เค้าถามมาก็ตอบ ๆ ไปเถอะ ขอสามคำ (ยื่นไมค์)
โจ้ : มัน-ใหญ่-มาก
กัน : เดิน-ขา-ถ่าง
ไปป์ : เขาไม่ได้ถามพวกมึงว้อยยยยยยยยยยยยยยยย (ไล่เตะ) กะ... ก็แบบว่า... เฮ้ย! มันออกอากาศไม่ได้นะเว่ยแบบนี้
คิน : ตอบ ๆ ไปเหอะ เล่นตัวอะไรนักหนา วันนั้นออกจะเสียงดัง เดี๋ยวร้อง เดี๋ยวเร่ง... อั้ก (โดนชกท้อง)
ไปป์ : ลืม-มัน-ซะ!
คิน : เอาแบบ “กู-ใช้-แฟ้บ” ได้ป้ะ?
ไปป์ : แฟ้บอะไรมึง?
คิน : ก็ไม่ใช้ดาวน์นี่ไง ต้องซักหลายน้ำ
ไปป์ : ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อาร์ท : ชีวิตที่ผ่านน้ำสินะครับ
ไปป์ : แล้วทำไมมึงตบมุกลามกหน้าตายแบบนั้นวะ!? (ล้มโต๊ะ)
2 อยากถามคนเเต่งว่าจับคู่เเม๊กกับกล้วยได้มั้ยคงน่ารักดี
Indigo : 5555555555555555555555555555555555555555555555 อ่านคำถามนี้จบ ขำไปสามบ้านแปดบ้าน โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย เป็นคู่ที่ไม่เคยคิดเคยฝันมาก่อนค่ะ คนอ่านคิดได้งายยยยยยยย ขอพูดสั้น ๆ จิดีเหรอออออออออออออออออออ (ทำหน้าแบบมาดามมด)
3 อยากถามเเบ๊กกาวเเมนว่าคิดจะทำยังไงต่อไปเรื่องฟาร์
อาร์ท : ปล่อยไปตามหัวใจครับ
ที่เหลือ : อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อาร์ท : ของเข้าตัวเหรอครับ?
Indigo : ข้อต่อไปเถอะค่า (ลนลาน)
4 เเซ็กจะมีคู่มั้ยหรือจะทำตัวเป็นชู้ในใจ
Indigo : เฉลยไปแล้วนะจ๊ะ
5 ภคินจะมีเงินไปสุ้ขอไปป์มั้ยคะ
คิน : ทำไมมีแต่คนเป็นห่วงผมเรื่องเงินเยอะจังครับ เห็นแบบนี้ผมก็มีเงินนะครับ
ไปป์ : ค่าน้ำเดือนก่อนมึงยังติดกูอยู่เลยนะ
คิน : จ่าย “ค่าน้ำ” อย่างอื่นให้แทนแหละ
ไปป์ : เหยดดดดดดดดดดดดดด มึงเลิกวนมามุกใต้สะดือได้มั้ยวะ
คิน : เอาเป็นว่าเงินไม่มี ผมพาหนีครับ... จบ
Indigo : ผิดผีอย่างแรงนะคะ
คิน : มันผิดตั้งแต่ได้กันละ ผิดอีกสักข้อก็ไม่เป็นไรหรอก
ไปป์ : ถามกูบ้างอะไรบ้างนะ ว่าจะไปมั้ย
Indigo : ต่อไปคำถามจากคุณ walkingb
1. แม่ภคินปลื้มลูกสะใภ้คนนี้มั้ยอะ ภคิน อิอิ?
คิน : ผมคิดว่าแม่ชอบไปป์นะ ไม่ว่าจะในฐานะอะไรก็ตาม (ยิ้ม)
2. จะมีดราม่าอีกป่ะครับ นักเขียน 5555
Indigo : ไม่บอกกกกกกกกกกก อย่าหลอกถามกันเสียให้ยากกกกกกกกกกกกกกส์ค่ะ กร๊ากกกกกกกกกก
3. รอบแรกของไปป์ช่างทรมาน ครั้งที่สองเจ็บน้อยลง แปลว่าครั้งต่อไปคงไม่เจ็บแล้วสินะ ไปป์ 555
ไปป์ : เจ็บทุกรอบครับ... คุณลองเอานิ้งโป้งตีนยัดจมูกแล้วกันครับ (เครียด)
คิน : กูบอกแล้วว่าพญานาค
ไปป์ : ไอ้สัตว์ (หน้าแดง) เฮ้ย! ไหงคำถาม 18+ มันมาอีกแล้ววะ แบนรายการมันเลยครับ อ๊ากกกกกกกกกกกกก
4. ฟาร์ยังชอบแซ็กอยู่มั้ย ?
ฟาร์ : ไม่แล้วครับ (ยิ้ม)
ไปป์ : เฮ้ย! กูพลาดอะไรไป เจ๊อ่านคำถามเมื่อกี้อีกทีเด๊ะ
Indigo : ข้ามเลยจ้า (แดกกระดาษทำลายหลักฐาน)
คิดไม่ออกแล้ว 555555555
อาร์ท : คิดให้ออกซะนะครับ (ยิ้มหวาน)
Indigo : ใกล้จะหมดแล้วนะคะ จากคุณ goyjaa...
อยากะถามแต่หนุ่มๆนี่แหล่ะ แหะๆ
จะถามคินก็กลัวไปป์จะงอนเพาะกำลังอินเลิฟน่ะ อิอิ
ไปป์ : ผมเนี่ยนะอินเลิฟ!
Indigo : เงียบค่ะ เขาไม่ได้ถามมึงค่ะ ไปป์ (อ่านต่อ)
จะถามอาร์ทก็เดี๋ยวฟาร์จะน้อยใจเพราะอยู่ในช่วงทำคะแนนน่ะ หึๆ
อาร์ท : ผมว่าแต้มผมเต็มแล้วนะครับ
Indigo : (อ่านต่อไป ไม่กล้าด่า)
งั้นถามเจ้าแซ็คดีกว่า ฮี่ๆ เป็นโรคแพ้ผู้ชายผมยาวน่ะ 555
ขอถามว่าถ้าอกหักผิดหวังจากไปป์แล้วจะจะหาคนใหม่รึเปล่า
แล้วถ้าเกิดมีเมะหล่อเทพเมพขิงมาจีบเข้าจะยอมเป็นเคะได้มั้ย ฮี่ๆ
ถามเสร็จรีบวี่งหนีก่อนที่จะโดนเจ้าแซ็คโดดถีบกระเด็น 555 ไปละ ฟี้วววววววววววววว
ไปป์ : ใครแม่งชอบจับคู่ผมกะไอ้แซ็กวะ พวกสาววายที่มันชอบเดินผ่านไปผ่านมาแน่ ๆ วันนั้นไอ้คินก็มาเล่นมุกนี้
ที่เหลือ : ..... (กำลังคิดว่าไอ้นี่มันจั๊ดง่าว)
Indigo : เราจะเปิดวีทีอาร์แซ็กอีกครั้งนะคะ (มองหน้าไอ้คินอย่างระมัดระวัง) จอแพงนะคะ คิน...
คิน : เออ! กูรู้!
แซ็ก : ขอบคุณที่ชื่นชอบในตัวผมนะครับ ดีใจมากจริง ๆ (ยิ้ม)
คิน : เก๊กสัตว์
แซ็ก : ส่วนไอ้เรื่องเมะอะไรนั่นผมไม่ค่อยเข้าใจนักครับ แต่ถ้ามีคนหล่อเมพมาจีบผมก็ไม่ไหวนะครับ... ขอแบบน่ารัก ๆ ดีกว่า ส่วนยอมเป็นเคะมั้ย? เคะมันคือะไรครับ? ชื่อย่อเคน ภูภูมิหรือเปล่า?
Indigo : เป็นการตอบคำถามที่สับสนทางเพศและสับสนในตัวเองมาก ฉบับสุดท้ายแล้วฮ้า เจ๊จะเป็นไทแล้ว จากคุณ nom-C ค่ะ
ขอถามพี่ไปป์~ ^^ พี่ขา ถึงจะได้ฟังไปแล้ว แต่หนูก็เหมือนจะลืมเลือกไปตามกาลเวลา ขอถามย้ำอีกทีนึง ..พี่รักภคินป๊ะ? 55555
โจ้ : กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ไปป์ : กรี๊ดหาพ่อมึงเหรอ ไอ้โจ้ (หันไปว้าก)
โจ้ : ก็โจ้อยากได้ยินว่ารักกันนี่ค้า (ดัดเสียง)
คิน : (นั่งเอนหลังสบายอารมณ์) พูดดิ แบบวันนั้นอะ (ยักคิ้ว)
กัน : พูดอีกที พูดอีกที พูดอีกทีได้หรือเปล่า ฉันไม่ได้ฟังที่อยากจะฟังมาตั้งนาน (ร้องเพลง... เก่านะมึง...)
ไปป์ : ไอ้... (หน้าแดงมาก) ถ้าลืมก็กลับไปอ่านใหม่อีกรอบนะครับ (หันมาบอกกล้อง)
Indigo : ไม่ได้ค่ะ น้องไปป์ ถ้าไม่พูด ผัวหนูรอยำตีนนะคะ
คิน : นาน ๆ ทีพูดไรเข้าท่าดีนี่หว่าเจ๊ (หัวเราะ)
ไปป์ : แม่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง พวกมึงรวมหัวกันแกล้งกู! เรื่องนี่ถึงหูครูอังคณาแน่
คิน : แต่ถ้าไม่พูด เรื่องถึง “ครูกวย” นะ
กัน : แร่งเวอร์! (สำเนียงใต้)
โจ้ : ลาโม้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ไปป์ : ไอ้ฟาร์ทำเป็นแอบหัวเราะนะมึง...
ฟาร์ : มึงก็เลือกนะ ไปป์ ว่าอยากได้ครูไหน (หัวเราะจนน้ำตาไหล)
ไปป์ : ระ... ระ... (ทุกคนกลั้นหายใจ) ระ...
อาร์ท : ลิ้นไก่สั้นเหรอครับ (นั่งมองนิ่ง ๆ )
ไปป์ : รัก... ครับ... (น้ำตานองหน้าด้วยความหวาดกลัว)
ลูกกรอก : ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
คิน : ดีมากเมียรัก (ลูบหัว)
ต่อไปขอถามเฮียกัญช..เอ๊ย เฮียอาร์ท ถามว่าตอนนี้เฮียคบกับฟาร์แล้วรึยังคะ แล้วไม่ทราบว่าความสัมพันธ์ระหว่างเฮียกับ น..น้องหนูดีเนี่ย ..คืออะไรเหรอคะ...(อ้ากกก หนูกัวว)
อาร์ท : มีคนสนใจเรื่องน้องหนูดีเยอะเหลือเกินนะครับ เธอก็เป็นนางฟ้าตัวน้อย ๆ แหละครับ ไม่ได้มีอะไรมากมายเลยครับ (ยิ้ม) ส่วนเรื่องฟาร์ก็... อย่างที่เห็นครับ
แล้วก็ถามเฮียคิ่นคิ๊น เมื่อไหร่งานแต่งของคินไปป์จะมีคะ?
คิน : เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นครับ
คำถามสุดท้ายและ ขอถามไรท์เตอร์ รีดเดอร์อยากรู้ไซส์สามส่วน น้ำหนัก ส่วนสูง ของหนุ่มๆแต่ละคนอะค่ะ (ของผู้หญิงไม่เอานะ ไม่สน ชริ!~)
Indigo : เอาแค่ตัวหลัก ๆ นะคะ เอาส่วนสูงกับน้ำหนักไปแล้วกัน สามส่วนหนุ่ม ๆ ไม่ยอมให้คนเขียนวัดอะ (เสียใจ)
คิน สูง 186 หนัก 70
ไปป์ สูง 175 หนัก 56
อาร์ท สูง 184 หนัก 68
ฟาร์ สูง 170 หนัก 54
กัน สูง 177 หนัก 72
โจ้ สูง 185 หนัก 67
เนียร์ สูง 178 หนัก 62
ค่า สูง 182 หนัก 69
แซ็ก สูง 181 หนัก 66
Indigo : อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ในที่สุดภารกิจในวันนี้ของพวกเราก็เสร็จสิ้นกันซะทีนะคะเด็ก ๆ อะ! ตีมือ ๆ (ปรบมือ) สุดท้ายนี้ มาฝากอะไรถึงคนอ่านกันดีกว่าค่ะ เริ่มที่พ่อพระเอกเลยค่ะ
คิน : ผมเป็นพระเอกครับ หวังว่าจะไม่ลืมกัน ยังไงก็ขอบคุณที่ติดตามครับ
ไปป์ : บางทีผมก็เวิ่นเว้อไปหน่อย ถ้ารำคาญก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ ขอให้มีความสุขกับการอ่านนิยายอันแสนเวิ่นนี้นะครับ (ยิ้มกว้าง)
อาร์ท : ขอบคุณที่มีคนชอบผมมากมายนะครับ แต่ถึงอย่างไรผมก็เป็นแค่พระรองครับ (ยิ้มเย็น)
ฟาร์ : ขอบคุณครับ...
Indigo : มากกว่านี้หน่อยลูก ให้คุ้มค่าตัว
ฟาร์ : ขอบคุณมากครับ
Indigo : ..... (พูดไม่ออก)
กัน : เรื่องนี้ดี อ่านแล้วรวย
โจ้ : อยากมีเมียครับ
Indigo : ไอ้กันไง
โจ้ : (มองหน้ากัน) งั้นอยากมีเมียน้อย...
Indigo : ฮิ้วววววววววววววววววววววว (กูแซวเองแม่งเลย)
กัน : ฟินป้ะเจ๊
Indigo : พอควรว่ะ อย่าชวนกูเวิ่นเว้อ รูมต่อไปยังไม่ถึงไหนเลย ฮือออออออออออออออออออออ
คิน : มึงก็ไปเขียนเซ่!
Indigo : ขอลาไปก่อนนะคะ สุดท้ายนี้ ขอขอบคุณคนอ่านทุกคนจริง ๆ คนเขียนซึ้งใจมาก ๆ คุณมีความสำคัญต่อเราจริง ๆ ค่ะ (กอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด) ติดตาม DND กันต่อไปนะคะ ถึงมันจะเวิ่นเว้อมากมายก็ตามที
ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ รักคนอ่าน :กอด1:
-
โจ้กับกันนี่เกรียนมาก
-
ถ้าพวกมันจะเกรียนกันขนาดนี้ละก็นะ ๕๕๕
เห้ย ,, ไม่อยากคิดว่ามีคนคิดโจ้กันกันโจ้เหมือนกันด้วยอ่ะ ป๊าดดดดด แบบนี้ต้องชง
ต้องชงๆๆๆๆ
รอรูมต่อไปนะจ้ะ
-
เกรียนเว่ออออออออ !
แต่ก็ชอบเว่ออออออออออออออ
แล้วมันก็ฮาระเบิดระเบ้อออ !!
แต่ละคนแซ่บเวอร์ !!!
ตลกมากกกกกกกกกกกก กร๊ากกกกกกกกกกกก
ชอบอาร์ทกัญชาที่สุดละ อะไรกันจ้ะอะไรรรรรร
(อย่านะหนูกลัววว)
โว้วๆๆๆ รอรูมต่อไปคร้าบบบบ
ปลล.ถึงภคิน นายก็ยังเป็นพระเอกยาจกในใจเราเซเหมอนิ อุ๊อิ !
♥
-
:jul3: :m20: :laugh:
-
เกรียน หื่น ฮา
-
แต่ละคนฮาสุดยอด
:m20:
-
555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
ขอขำหนึ่งบรรทัดเต็มๆก่อน ตลกมาก แบบมากๆ ไม่ไหวแล้วอ่ะ นั่งหัวเราะน้ำตาไหล T______T
เกรียนทุกคน เกรียนกันทั่วหน้า แบบเห่ย นี่มันตลกมากอ่ะ 5555555555 ชอบโคตรรรร !!
-
ทั้งฮาทั้งเกรียน ขำพรวดตอน "ครูอังคนา" กับ "ครูกวย" :jul3:
-
:z13:
รอตอนใหม่ๆ > <"~
-
โชคดีเห็นก่อน.. กำลังจะปิดคอมนอนพอดี ><
สนุกมากกกกกก ! ฮามากกก ขำจนตื่นเต็มตา นอนไม่หลับบแล้วเนี่ย 5555555555 :jul3: :jul3:
อาร์ท : ส่วนเรื่องคิดยังไงก็... (หันไปจ้องหน้า) น่ารักครับ เหมือนเห็นปอมปอมในกรงแล้วเอาไม้แหย่ให้หันมาสนใจน่ะครับ อ่า... มันเขี้ยวดีจัง
เขินนนนนนนนนมากอ่ะไม่ไหวแล้วววววว >/////< (แอบหลอนๆนิดนึง 555)
คู่นี้น่ารักมากกกก อาร์ทก็ดูหลงเมียดีนะ.. 5555
อาร์ท : ฟาร์จะยอมให้ผมกด ต่อเมื่อผมอยากให้เขายอมครับ (ยิ้ม)
อาร์ทนายมั่นมาก 55555 งั้นก็รีบๆจับกดซะเซ่ คนอ่านรออยู่ >< !!! :oo1:
อาร์ท : ถ้าคิดว่าแย่งได้ก็ลองดูเลยครับ ตามสบาย
น่าหมั่นไส้จริงงงงงงง 555555555555 อยากแย่งน้องฟาร์ !! ย้ากกกกกกกกก
รู้สึกที่เราเม้นจะมีแต่โมเมนต์อาร์ทฟาร์ 555555555555555
ก็รักคู่นี้นี่นา... :-[
ฟาร์ : ขอบคุณครับ...
Indigo : มากกว่านี้หน่อยลูก ให้คุ้มค่าตัว
ฟาร์ : ขอบคุณมากครับ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ขอบคุณมากครับ ! เพิ่มมาหนึ่งคำ..คุ้มค่าตัวจริงๆ - -;;
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก >////< โอ้ยยย หมั่นเขี้ยววว !
สุดท้าย.. '''ฟาร์ สูง 170 หนัก 54''' :a5: :a5:
จะสลิมไปไหนนนนนนนนนนนนนนนนน หนักเท่ากัน ทั้งที่เราสูงแค่ร้อยหกสิบห้า !!! =[]=
-
ฮาตลอดไม่เว้นแต่ละคน ฮ่าๆๆๆๆ
-
ฮาอะไรเยี่ยงนี้ หนุ่ม ๆ เกรียนได้ใจจริง
อิจฉาคนเขียนได้นั่งท่ามกลางหนุ่ม ๆ
เหนืออื่นใดต้องคารวะคนเขียน ถ่ายทอดได้อารมณ์มาก นึกว่านั่งดูตลก ขำก๊ากกลางดึก
-
อ่่านแล้วปวดหัวมาก
สงสารคนสัมภาษณ์ คงปวดกะโหลกไม่ใช่น้อย
แต่ละคน เกรียน บ้า ฮา ได้ใจจริงๆ
-
555555+
-
ป๊าดดดดดดดดดดด
เกรียนทั้งก๊ก!! แม่มันยังเกรียนขนาด
ลูกๆมันถึงเกรียนได้ขนาดนี้สินะ อาเมน "OTZ
รอตอนต่อไปนะคะ~
-
555 ฮาอะ สงสารไปป์จริงๆโดนรุมรังแก :laugh:
-
5555 กวนดีอะ
เจ๊ก็ไปได้ตล๊อดดด
ไอเดียบรรเจิด แต่ช่วงนี้คุณน้องขาไม่ไหวและ
เจอพิษอากาศร้อน เล่นเอาไมเกรนขึ้นตุบๆ
อ๊ากก ปวดหัวง่าาา
-
:laugh: :laugh: ฮ่าๆไปป์โดนรุม 18+จริงๆ
พี่คินอย่าแกล้งพี่เดียวดายล่ะ
-
ชอบโจ้กันอ่ะ
ตลกดี แต่ก็ชอบ
ทุกคนนะคะ :laugh:
-
555
-
ขนาดตอบคำถามยังเกรียนอ่ะน่ะ :laugh:
-
โอ้ยยฮา!!
นั่งอ่านไปยิ้มไปขำไป 55555555555
รักฟิคเรื่องนี้ที่สุดเลยยยยยยยยย :กอด1:
ชอบภคิณ เค้าเป็นภคิณFCน้าา อย่าน้อยใจไป 5555
-
:impress2:
ป้ายไฟ โจ้-กัน ๆ ชายได้ชายเ่็นยอดชายน้าตัวววว
รออ่านอยู่น้า คิดถึงคนเขียนจ้า
-
ผ่านมาหลายวันแล้ว อยากอ่านรูมต่อไปแล้วอ่ะ
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
อ่านไปก็ฮาไป :m20:
-
แนะนำให้แก๊งค์นี้ไปอยู่คณะตลกนะ แต่ละคน ดีกรีไม่ธรรมดาทั้งนั้น
กรี๊ดดด พี่เดียวขาาาา ทำไมไม่เห็นมีบทพูดให้พี่เดียวบ้าง? (คาดว่าถ้ามีทุกคนคงป่าราบไปก่อนเหลือแต่น้องหนูดีกับอาร์ท หึหึ)
-
เฮฮาพาเกรียนกันทู้กคน...คินนี่ก็หื่นต๊ะร๊อด สงสาาน้องไปป์บ้างเห้อคนเค้าเขินเป็นนะ
เจอแบบใช้แฟ้บต้องซักหลายน้ำเข้าไปถึงกะขำพรืด...โอย คินเกรียนไปไหน
กว่าไปป์จะบอกรักได้โคตรเขินอ่ะจุดนี้...แฟนก็คาดคั้นสุด ๆ
อาร์ทนีี่มีรังสีลึกลับที่ใครก็ไม่กล้าแตะจริง ๆ (ขนาดคนเขียนยังกลัว 555)
รอคอยตอนต่อไปค่า
ขอบคุณค่ะ
-
:laugh: :laugh: :laugh:
การตอบคำถามของแต่ละคนนี้แบบสุดๆไปเลยอะ
-
อยากจะขอมารายงานตัวกับนักเขียนค๊าาาา :L2:
อยากบอกว่าเพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ แบบว่าเห็นมาออกมาหลายตอนแล้วเลยกล้าอ่านอ่ะค่ะ
เพราะกลัวว่าอ่านไปไม่กี่ตอนแล้วนักเขียนจะไม่มาแต่งต่อ อิชั้นเงิบเลยนะคะจุดนี้
อ่านไปแล้วแบบ ชอบนิสัยไปป์มากค่ะ แบบว่าแสดงจุดยืนของ เสือกสมาคมได้ดีเหลือเกิน o18
แต่ที่จะถูกใจก็อาร์ทศาสตร์มืดค่ะ พระเจ้า คนอะไรแค่อ่านก็รู้สึกถึงรังสีดาร์กออกมาแล้วอ่ะค่ะ
ไหนจะคู่หู กัน โจ้อีก รั่วเกินไปป่าวคะจุดนี้
แต่พระเอกของเราก็ใช่ย่อยนะคะจุดนี้ ปากคุณชาย ร้ายได้อีก ไหนจะนิสัยไม่สนใจโลก o13
แล้วคนสุดท้าย น้องฟาร์หัวเห็ด แหมๆ พอมาอยู่กับอาร์ทศาสตร์มืดเนี๊ยะแทบจะเปลี่ยนเป็นคนละคนกันเลยทีเดียว
ยังไงก็ขอฝากตัวนักอ่านคนนี้ไว้ในอ้อมใจของนักเขียนด้วยนะคะ
-
ฟาร์โมเอ๊ได้อีกกกก
ไปป์นี่ไม่ต้องเขินและ โดนไปซะขนาดนี้ เชิดหน้ายอมรับทำตัวราชินีแม่มเลยยย
-
ชอบคู่ฟาร์ๆ ไม่น่าเป็นลูกเมียน้อยเล้ยยยย
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
จะฮาไปไหนค้าาา นี่ขำจนตกเก้าอี้เลย :pigha2:
-
:laugh:
แต่ละคนฮาจิงๆๆๆ
-
ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววว!!
:กอด1: เลิฟยู้ววว์ :กอด1:
-
มุกแฟ้บอ่ะ โคตรชอบเลย
ถึงแม้คนจะกรี๊ดภคินน้อย(จริงหรอ)
แต่เรากรี๊ดขาดใจจจจจจจจจจจ
-
55555555555555555555 ไม่ไหวจะฮาค่ะตัวละครแต่ละตัวๆมีปกติมั่งม๊าย!
ภคินนายเกรียนจริงจังอ่ะ แล้วตอบคำถามเฉยๆไม่ได้นะ
จะต้องมีเกาหัวเกาหู แคะหัวแหะหู ไปป์อาบน้ำให้คินมั่งนะลูก
มีอินไซต์แบบนี้ยิ่งรักนิยายเรื่องนี้มากขึ้นไปอีกค่ะ
รอรูมต่อไปอยู่นะคะ ><
-
รักเรื่องนี้จริง :-[
-
อ่านตอบคำถาม
ยิ่งเวิ่นเว้อเข้าไปใหญ่
หึหึ
จะว่าไป กันโจ้ น่ารักเนอะ
5555555555555555555555555
ฟินปะละ
-
เห็ดน้อยของพี่ :impress2:
กรี๊ดดดดด ชอบน้องฟาร์อ่ะ
-
อาเมน!
แต่ละคนเกรียนแตก :z2:
-
ถึงจะเป็นการถาม-ตอบธรรมดา(?)
แต่เราแฮปปี้มากมาย ฮากระจายครับพี่น้องงงงง :laugh:
ไปป์ไส้ลีบ........โถถถถ :m15:
แค่ดาวนี่มันไม่อิ่มสินะลูก เดี๋ยวแม่(ยก)จะหาคอมฟอร์ทมาให้หนูเอง
โฮะๆๆๆ :laugh: แอ๊กกกก!!! :z6:(ภคินถีบเค้าอะ!! แง้!!!!!! :o12:!)
-
มาละยัง ชะเง้อรอคอยาวแล้วเนี่ย
มาไวๆเถอะนะ ใจจะขาดอยากอ่านรูมต่อไปแล้วเอย :call:
ใครไม่รักภคิน เค้ารักนะตัวเอง
-
สนุกมากๆๆๆ รอตอนต่อไป อิอิอิ
-
ก๊วนนี้เกรียนกันทั้งก๊ก
ฮาแตกกับบทสัมภาษณ์ 5555
-
เห็นด้วยกับประโยคสุดท้ายของพี่คิน
รีบๆเขียนนะคร้าบบบบบบบ (วิบัติเพื่อกดดันคนเขียน)
-
Room 56
สวัสดีวันที่ 29 กุมภาพันธ์ ไม่เจอกันมาตั้ง 3 ปีแน่ะ...
ว่าแล้วก็บิดขี้เกียจรับแสงแดดเสียหน่อย เวลาตอนนี้สายมากเกินกว่าจะนอนต่อไปได้แล้ว ผมคงต้องลุกขึ้นมามีชีวิตได้แล้วล่ะ เมื่อคืนออกจะวุ่นวายนิดหน่อยเพราะมีงานเคาท์ดาวน์ในห้องนี้ พร้อมด้วยปาร์ตี้มาม่าอีกหม้อนึง หลายคนอาจไม่รู้ ซึ่งบอกตามตรง... ผมก็เพิ่งรู้มาไม่นานนี้แหละ
29 กุมภาพันธ์ เป็นวันเกิดภคิน...
แม่ง... เป็นวันเกิดที่เหมาะกับผู้ชายขาด ๆ เกิน ๆ อย่างมันจริง ๆ ชีวิตมึงไม่มีอะไรเต็ม แม้กระทั่งวันเกิดยังต้องรอสี่ปีจะมีครั้งหนึ่ง ปีที่แล้วก็ไม่ได้ฉลองวันเกิดด้วยกันเพราะผมชิ่งกลับบ้านไปก่อน ใช่แล้วครับ... ไอ้งานบายเนียร์ปีที่แล้ว ที่ชิ่งหนีไปเชียงใหม่แล้วเสือกมีคนตามมานั่นแหละ คิดแล้วยังตลกไม่หาย... ตอนนั้นผมหมั่นไส้มันน่าดูเลย แต่พอมันจีบเข้าหน่อยก็คล้อยตาม โคตรใจง่ายเลยว่ะ! แต่ความจริงแล้วน่ะ... ผมหวั่นไหวกับมันตั้งแต่ก่อนหน้านั้นแล้วล่ะ
ไอ้ห่านี่มันแน่มากนะ! ผมเหลือบมองเฝือกขาว ๆ ที่พาดอยู่บนขอบเตียงแล้วอยากจะเหยียบให้เฝือกแตก ไม่คิดว่าจะโดนไอ้เปรตนี่ปั่นหัวซะได้ เสียความเป็นชายชาติทหารหมดเลยกู
ทั้ง ๆ ที่สอบเสร็จไปแล้วตั้งแต่วันที่ 20 กว่า ๆ แต่บังเอิญว่าพ่อกับแม่จะลงมาทำธุระที่นี่นิดหน่อย เลยบอกให้ผมนั่ง ๆ นอน ๆ รออยู่นี่ก่อน แล้วค่อยติดรถพ่อกลับขึ้นไป... ถือเป็นการประหยัดพลังงานและเงินในกระเป๋าของบ้านเรา แต่ถึงพ่อไม่ลงมาผมก็จะอยู่ฉลองวันเกิดกับภคินอยู่ดีแหละครับ วันเกิด... ฟะ... แฟนทั้งคนนะ! เออสิ... ก็แฟนไง จะมาอะไรนักหนาเล่า! ส่วนเมื่อคืนก็ไม่มีอะไรด้วย ไม่ต้องคิดครับ! แถมสิ้นเดือนงบประมาณชาติหมด เลยได้แดกมาม่ากันเสียอย่างนั้น จะว่าไปมันก็สนุกไปอีกแบบนะครับ... ใส ๆ ไร้แอลกอฮอล์ แดกเป๊ปซี่กันแทน แต่ไอ้พวกนั้นก็เมาดิบได้ เออ ตลกดีว่ะ
เจ้าของวันเกิดยังคงหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว เพราะเมื่อวานเสือกซ่าแดกเป๊ปซี่เยอะไป... ลุกเยี่ยวทั้งคืนครับ ลำบากใครอีกถ้าไม่ใช่ผม ที่ต้องตื่นขึ้นมาช่วยพยุงมัน ทีโดดลงเวทีลูกทุ่งเสือกทำได้ ทำไมลุกไปฉี่มันต้องปลุกกูด้วย ไม่เข้าใจครับพี่! บ่นไปงั้นแหละ สุดท้าย... เอาจริง ๆ ผมก็ใจไม่แข็งพอจะปล่อยมันไปเข้าห้องน้ำคนเดียวหรอก เกิดลื่นหัวฟาดพื้นขึ้นมา ตายครับ ตำรวจตามมาจับกูแน่ ๆ
วันนี้เราคงไม่ได้ไปไหนกันหรอกมั้ง หลังสอบปลายภาคผ่านไป... ผมเสียชีวิตในหน้าที่ แล้วฟื้นคืนชีพอีกครั้งหลังมันสิ้นสุดลง ปิดเทอมซะทีว้อย! ฉลองกันเมาเป็นหมา (ไม่ใช่ผมครับ ไอ้โจ้ที่คลานรอบวงต่างหาก) ไม่ทันไร ตังเราก็หมด ผมหนีไปเกาะไอ้เวฟกินอยู่ช่วงนึง แต่ก็โดนมันถีบหัวส่งกลับมาซดมาม่าที่ห้อง... ยาใจคนจนจริง ๆ
ว่าแล้วก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำดีกว่า เดี๋ยวมันตื่นแล้วก็ต้องอาบน้ำให้มันอีก นี่กูมีลูกเหรอวะ? ผมจด ๆ จ้อง ๆ ไอ้พระเอกที่นอนแผ่หลาอย่างสบายอารมณ์ เปลือกตาบาง ๆ หลับพริ้มเสียจนน่าหมั่นไส้ เชื่อผมเหอะ... ผู้ชายร้อยทั้งร้อยก็ต้องอิจฉา แต่โชคยังดีที่พระเจ้าทำตำหนิเอาไว้ที่สันดานมัน ผมเลยพอจะคลายความริษยาลงไปได้บ้าง ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ผมนั่งจ้องหน้ามันไปหลายนาที ไม่รู้ว่าจะวิเคราะห์ สังเคราะห์ ประเมินค่าอะไรบนหนังหน้ามัน เฮ้อออออออออ ลุกไปอาบน้ำดีกว่าว่ะ
กว่าไอ้พระเอกจะตื่นก็ล่อไปเกือบบ่ายได้อะครับ มันงัวเงียลากขากะเผลก ๆ มาเรียกผมไปอาบน้ำให้ ขี้ข้าอย่างไอ้ไปป์ก็ต้องไปบริการอีกตามเคย อาบน้ำเสร็จมันก็มานั่งเอกขเนกที่โซฟาสีเขียวอ่อนตัวเดิม มันเย็นครับ เพราะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ แต่ผมแม่งโคตรร้อน ต้องแบกผู้ชายตัวเท่าควายเนี่ย
“ชื่นใจจัง มีเมียดีเป็นศรีแก่ตัวจริง ๆ ”
“แฮ่ก... แฮ่ก... ไอ้... เดี้ยง!” ผมเตะเฝือกมันเบา ๆ ไม่กล้าเตะแรงมาก เดี๋ยวเดี้ยงยาวแล้วกูซวยอีก
“จะไม่ถามคำถามน่ารัก ๆ หน่อยเหรอ เช่นว่า ที่รักอยากไปเที่ยวที่ไหนคะ? อยากได้ฉันผูกโบเป็นของขวัญวันเกิดมั้ยคะ? จะกินเค้กหรือกินฉันก่อนดีคะ?”
“มึงไปจำไดอาล็อกมาจากหนังโป๊นี่หว่า สัตว์!” เจอตบกะโหลกเข้าให้ “แม่ง! มึงเห็นกูหน้าเหมือนมิยาบิรึไง”
“ใกล้เคียงอยู่ แต่กูว่า... มึงเด็ดกว่ามิยาบิอีกนะ”
“พ่อมึงสิ!” หน้าเน่อกูแดงไปหมดแล้ว ผมแม่งแพ้มุกลามกจริง ๆ ว่ะ โดนจี้จุดอ่อนจัง ๆ “มองอะไรวะ ข้าวจะไม่แดกใช่มั้ย กูปล่อยให้อดตายในห้องแม่งเลย”
“กูรู้มึงไม่ทำหรอก แฟนกูใจดีจะตาย... ใช่มั้ยจ๊ะ?” หยอดเข้าไปมึง... หยอดเข้าไป น้ำหยดลงบนหินทุกวัน หินมันยังกร่อน แล้วหนังหน้าบาง ๆ ของผมหรือจะเหลือรอด? ละลายเป็นน้ำได้กูทำไปแล้วครับ
“อยากไปเที่ยวไหนมั้ย?” ผมถามพลางล้มตัวลงนั่งข้าง ๆ มันแล้วคว้าพี่เดียวดายที่นั่งหน้าสลอนมากอดไว้
“อะไรวะ ทำไมอยู่ ๆ จะตามใจกูขึ้นมา เมื่อกี้ลื่นหัวฟาดพื้นในห้องน้ำเรอะ”
“กูจะลื่นทุกวันเพราะมึงนั่นแหละ!”
จะว่ายังไงดีวะ... การที่ภคินมันไม่ค่อยสนใจวันเกิดตัวเองแบบนี้เหมือนมาสะกิดต่อมผมเข้า คือมันเหมือนจะเป็นเรื่องดีใช่มั้ยครับ ที่มันไม่โวยวายจะเอานู่นเอานี่ในวันเกิด (ลืมไอ้ประโยคแดกเค้กนั่นซะ ผมรู้ว่ามันพูดเล่น) แต่ผมกลับคิดอีกแง่ว่า เพราะมันไม่เคยได้อะไรในวันเกิดเลยต่างหากล่ะ สมัยเด็กผมตื่นเต้นทุกครั้งที่ใกล้วันเกิด คิดว่าปีนี้จะได้อะไรเป็นของขวัญ? พ่อแม่จะพาไปเที่ยวที่ไหน? แต่สำหรับภคินแล้ว... มันแทบไม่มีความสำคัญอะไรเลย เหมือนวันธรรมดา ๆ วันหนึ่งเท่านั้น แต่นี่มันวันเกิดจริง ๆ ของมันที่สี่ปีจะมีหนึ่งครั้งนะ! ดังนั้นผมจะทำให้มันเป็นวันเกิดที่สมกับเป็นวันเกิดล่ะ!
แต่เมื่อคืนก็ผ่านไปได้ด้วยดีนะครับ ผมบอกให้ภคินโทรไปขอบคุณแม่สำหรับวันเกิด ผลตอบรับเกินคาดครับ... คุณน้าซึ้งถึงขั้นร้องไห้เลยทีเดียว เล่นเอาไอ้ภคินไปไม่เป็นเลยทีเดียว บ้านมันก็เป็นซะแบบนี้แหละครับ ห่างเหินกันมาตลอด พอได้รู้สึกว่าใกล้ชิดกันขึ้นมา ก็เลยอ่อนไหวเอาง่าย ๆ เรื่องขอบคุณแม่น่ะ เคลียร์ไปแล้ว แต่วันเกิดแบบวัยรุ่นทั้งที มันก็ต้องออกไปเที่ยวสิครับ!
“ก่อนมึงจะตื่น กูโทรถามฟาร์แล้ว วันนี้มันไม่มีซ้อมที่ชมรม” ทำไมกูต้องตื่นเต้นด้วยวะ แค่ชวนมันไปเที่ยวเองนะเว่ย ผมนั่งเล่นแขนพี่เดียวไปมา “ละ... แล้วแบบว่า... รถมันเลยว่าง”
“แล้ว?” มันเลิกคิ้ว
“กะ... ก็ไปเที่ยวกันได้ไงวะ อยากไปไหนล่ะ?”
“ขาเดี้ยงขนาดนี้ กูว่านอนอยู่บ้านเวิร์คสุดแล้ว หรือมึงอยากเที่ยว?” โอ๊ยยยยยยยย! กูอยากให้มึงเที่ยวหรอก ไอ้โง่!
“ไม่รู้ล่ะ แม่ง วันนี้กูจะไม่ให้มึงอยู่บ้านเด็ดขาด วันเกิดทั้งที แม่งไม่เที่ยวได้ไงวะ”
“ปกติกูก็ไม่เที่ยวอยู่แล้ว” มันไหวไหล่ “แต่ถ้ามึงอยากไป กูก็มีที่ที่อยากไปอยู่นะ”
“ที่ไหนวะ?”
“สวนรถไฟ...”
“แม่ง... ร้อนชิบหาย เสือกอยากไปสวนรถไฟ มึงเอานิ้วโป้งตีนคิดเรอะ”
“แม่ง... เกรียนชิบหาย ถามกูแล้วเสือกไม่ไป มึงเอาไส้ติ่งคิดเรอะ”
จุกไปถึงทรวงใน มึงยอกย้อนได้เจ็บแสบมากไอ้เดี้ยง จะด่ากลับก็ไม่รู้จะด่าอะไร เพราะนี่มันความผิดผมเต็ม ๆ ที่เสือกไปตามใจมัน... ก็ใครจะไปคิดว่าพี่ท่านจะอยากไปอะไรที่มันดูรักสุขภาพขนาดนั้นล่ะครับ
“มึงเมาป้ะเนี่ย ไปสวนแบบขาเดี้ยงเนี่ยนะ มึงจะเดินยังไงฮะ!? บอกกูที?” ภคินตอบคำถามด้วยการเหลือบตาลงมองที่เท้าผม แล้วค่อย ๆ คลี่ยิ้มมุมปากออกมา
ชิบหาย... รู้สึกว่านรกจะมาเยือนอย่างบอกไม่ถูก
......................................................................
..............................................
.............................
..............
พอไอ้ฟาร์รู้จุดหมายปลายทางของวันนี้เท่านั้นแหละ มันอยากจะถอยรถกลับบ้านแทบไม่ทัน ซึ่งก็ไม่ทันจริง ๆ ครับ เพราะสุดท้ายมันก็ได้บรรทุกบรรดาสิ่งมีชีวิตแปลก ๆ เข้าไปเต็มคันรถ ก่อนจะมุ่งหน้าไปหาอะไรกินกันเสียก่อน ผมกะว่าไอ้สวนรถไฟเนี่ย มันก็ต้องไปตอนเย็น ๆ ใช่มั้ยล่ะครับ ไม่อย่างนั้นก็โดนแดดเผาตายพอดี สุดท้ายก็เลยมาแวะกินข้าวเช้าควบข้าวกลางวันตอนบ่ายสามโมง... กระเพาะไม่พังวันนี้ก็ไม่รู้จะพังวันไหนแล้วครับ
ร้านที่เราแวะกินเป็นร้านข้าวมันไก่ข้างทาง ซึ่งรสชาติไม่ได้แย่ แต่ก็ไม่ได้ดีอะไรมาก เรียกได้ว่ากินกันตายเหอะครับ ไอ้ฟาร์ที่ออกจะคุณหนูเรื่องกินถึงกับกินเหลือเยอะพอควร เพราะอาหารไม่ถูกปากมัน
“กินเหลือไม่ดีนะครับ” พ่อกัญชายอดดวงใจอดจะทักขึ้นมาไม่ได้ แหม... เห็นแล้วผมได้แต่หมั่นไส้มันในใจ
“ไม่อร่อย”
“ฟาร์... พูดเบา ๆ นะมึง เดี๋ยวปังตอแป๊ะแกลอยมาปักกลางหัวพวกกู” ผมถึงกับต้องรีบสะกิด
“ถ้าไม่อร่อยก็ไม่ต้องทานหรอกครับ”
“มึงจะเก็บไว้เซ่นน้องหนูดีมึงใช่มั้ย?” ไอ้กันสอดปากเข้ามาแซว เดี๋ยวมึงได้ชะตาขาดละไอ้กัน
“น้องหนูดีไม่ทานอาหารรสชาติแย่หรอกครับ” โห! มันไม่ใช่ผีธรรมดานะครับ น้องหนูดีเป็นผีมีระดับ
“อร่อยไม่อร่อยก็ช่างแม่งเหอะ” ประโยคนี้จากผู้ชายที่แร้นแค้นเงินทอง “ว่าแต่มื้อนี้ใครจ่าย?”
เกิดความเงียบปกคลุมไปทั้งโต๊ะ ไอ้พระเอกชิ่งเอาตัวรอดด้วยการยิ้มหน้าระรื่น “วันเกิดกูนะเว่ย พวกมึงไม่คิดจะทำอะไรเพื่อกูบ้างเหรอ?”
“โอเค... พวกกูเลี้ยงมึงเอง” ผมล้วงเหรียญห้าขึ้นมาวางบนโต๊ะ “พวกมึงเอามาคนละห้าบาท อ๊ะ... กูยอมออกสิบบาทเลย ถือว่าพวกกูได้ให้ของขวัญมึงครบถ้วนกระบวนความแล้ว อย่าได้ทวงของขวัญอะไรจากกูอีก”
“มึงเล่นมุกนี้เหรอไปป์” มันหรี่ตาลง “คิดว่าคืนนี้จะรอดเหรอ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด! ประเจิดประเจ้อ ผู้ชายสองคนนี้บอกว่าจะมีเพศสัมพันธ์กันค่ะคุณ!”
“เชี่ยโจ้ มึงจะพูดดังหาพ่อมึงเหรอ!? แล้วจากเรื่องอาหารหมาไม่แดกมันมาเรื่องนี้ได้ไงวะ”
“เมื่อกี้ลื้อว่าลกชากมังทำไมนะ?” ชิบหาย... เสือกตะโกนดังไปจนอาแป๊ะแกฟาดปังตอประหนึ่งจะสะบั้นหัวผมให้ขาดตามไก่ไป “ลื้อบอกว่าหมาไม่แหลก?”
“แต่คนแหลกไงครับแป๊ะ อร๊อยอร่อยด้วย”
รอดไปนะกู... เฮ้อออออออออออออออออออ ไอ้เวรทั้งหลายก็ไม่ได้หยิบยื่นความช่วยเหลือมาให้เล้ย มันน่ายืมปังตอแป๊ะแกมาฟันให้รู้แล้วรูรอด
จ่ายเงินเสร็จแม่งวิ่งออกจากร้านแทบไม่ทัน ผมก้มมองนาฬิกาข้อมือก็พบว่าเป็นเวลาอันควรแล้ว ที่เราจะเสด็จไปสวนรถไฟเสียที แม่ง เวิ่นเว้อมานาน พอฟาร์หาที่จอดรถได้ ผมก็หาไม้ค้ำมาให้ไอ้พระเอกขาเฝือกที่ทำซ่า เสือกอยากจะมาเดินสวน ไม่ดูสารรูปตัวเอง มันทำหน้าเบื่อ ๆ ตอนที่สอดมือเข้าไปจับตรงส่วนด้าม แล้วค่อย ๆ เดินกะเผลก ๆ ข้าง ๆ ผม รู้หรอกน่าว่ามันอยากจะยืนด้วยขาของตัวเองเต็มแก่แล้ว คิดดูสิ ใช้ไม้ค้ำคนธรรมดายังไม่ชอบเลย แล้วนี่กับไอ้ภคิน... ผู้ชายที่แม่งคิดว่าตัวเองแน่นักหนา ผมว่าไม่เกินสองเดือนต้องมีเหตุการณ์ที่มันเหยียบไอ้ไม้ค้ำนั่นหักคาตีนแน่ ๆ
“แล้วที่มึงตั้งใจมาสวนนี่เพื่ออะไรวะ อยากทำกายภาพบำบัดรึไง?” ผมเดินข้าง ๆ ไอ้คนที่กำลังกระโดดเหยง ๆ ไปตามทาง
“กูไม่ชอบนั่งอยู่เฉย ๆ มันรู้สึกเหมือนกูทำอะไรไม่ได้”
ผมถอนหายใจ “ซึ่งมึงก็ทำอะไรไม่ได้จริง ๆ โอ๊ย! เดี้ยงแล้วยังซ่ามาทุบหัวกูเหรอ”
“กูไม่เคยเดี้ยง!”
“แล้วไอ้ขาในเฝือกแข็งเป๊กนั่นมันอะไรวะ มึงมันชอบฝืนทำอะไรเกินตัว”
“กูไม่ได้ฝืน... กูทำเพราะกูทำได้” มันว่าพลางพยายามเดินด้วยไม้ค้ำให้เร็วกว่าผม
“ไอ้ดื้อเอ๊ย” ผมส่ายหัวเอือม ๆ “ดันทุรังจริง ๆ ”
“มึงก็ขี้บ่นจริง ๆ ” มันว่า “แต่กูก็ชอบที่มึงเป็นแบบนี้แหละ เป็นห่วงกูล่ะซี้” ไอ้พระเอกหันมายักคิ้วหลิ่วตาให้ผม เสือกมาเปลี่ยนโหมดเลี่ยนอะไรตอนนี้ครับพี่ กูเขินนะเนี่ย “นั่น! เขินอีก ๆ ”
“แม่ง...” พูดได้แค่นี้จริง ๆ ครับ ด่าไม่ออก น้ำท่วมปากเลย
“ตรงนั้นจะหวานกันให้มดกัดตายเลยรึไงครับ”
ฮึก... เมื่อบอสใหญ่มันออกโรงถึงขนาดนี้ กูเลยต้องรีบจ้ำอ้าวเดินไปให้ทันการ ผมถามภคินว่าอยากทำอะไร แต่มันดันบอกว่า... ทำอะไรก็ได้ที่มีผมอยู่ด้วย เมื่อเช้าใครเอาน้ำตาลกรอกปากมันมาวะ สารภาพกับกูมาซะดี ๆ ! พวกผมเช่าเสื่อผืนใหญ่มากาง แล้วนั่งมองหน้ากันเหมือนจะรอให้ใครพูดอะไรออกมาก่อน
“มึงจะจั่วกันตรงนี้จริง ๆ เหรอวะ” ไอ้โจ้ว่าแล้วล้วงกระเป๋าหยิบกล่องไพ่ขึ้นมา “แต่ก็เอาเหอะ นักพนันที่แท้จริงต้องไม่เลือกสถานที่”
“โจ้ส่งมาให้กู...” ไอ้กันจั่วไพ่แล้วสะบัดออกไปสุดแขน “เทิร์นของข้า... จั่วไพ่! ออกมาเลย บลูอายไวท์ดราก้อน!”
“มันจะออกมาได้ไงวะ มอนสเตอร์ระดับสูงมึงต้องบูชายัญก่อนเซ่!” เอ๊ะ... เหมือนกูจะด่าผิดประเด็นไปนิด แต่จะให้พวกมันทำไพ่เดคนี้แปดเปื้อนมิได้ เพราะมันมีจิตวิญญาณของดูเอลลิสต์หลงเหลืออยู่น่ะสิ “แล้วมึงจั่วตรงนี้ ตำรวจก็มาลากคอไปพอดีสิวะ”
“โธ่... กูนึกว่ามึงจะด่าที่เล่นไพ่” ไอ้ภคินบ่น
“นายนั่นแหละคิน... บอกให้พวกเรามาที่นี่ สรุปว่าไม่มีอะไรทำ?”
“กู... จะไปปั่นจักรยานกับไปป์!” มันประกาศกร้าว
“เฮ้ย! ถามกูบ้างสิว้อยยยยยยยยย แล้วนี่มึงกล้าใช้คำว่าปั่นจักรยานกับกูเหรอ? ดูยังไง ๆ กูก็ต้องปั่นฝ่ายเดียวชัด ๆ ”
“ขาของผัวก็เหมือนขาของเมียนั่นแหละ” ทฤษฎีเหี้ยอะไรของเมิ้งงงงงงง เกิดมาไม่เคยได้ยินโว้ย “ฉะนั้น... ลุกเด๊ะไปป์!”
“ไม่เอา! มึงตัวหนักจะตายห่า กูไม่ปั่นนนนนนนน”
“อะไรนะ อยากปั่นอย่างอื่นมากกว่า?”
“ควายยยยยยยยยยยยยยย”
“เดี๋ยวสระอาหายแล้วมึงจะหนาว ไป!” มันยื่นเฝือกมาเตะผม “ไม่อยากให้กูเดินเยอะไม่ใช่?”
เชี่ยนี่เล่นมุกนี้แล้วกูจะทำไงได้ล่ะครับ ผมสะอึกฮึกหนึ่งก่อนจะเดินฮึ่ม ๆ มาดึงไอ้เดี้ยงขึ้นจากเสื่อ พอเห็นไอ้ภคินส่งยิ้มอย่างผู้ชนะแล้ว... กูอยากจะเตะอัดพญานาคมันสักที รู้ว่ากูเป็นห่วงแล้วคิดว่าจะทำอะไรก็ได้เรอะ... เออ มึงคิดถูกแล้ว!
ผมพาเจ้าภาพวันเกิดมาจัดการเรื่องเช่าจักรยานเสียให้เรียบร้อย ตอนนี้เป็นเวลาเย็นย่ำ แดดร่มกำลังดี ถ้าไม่ติดว่าต้องแบกควาย ผมว่ามันก็เหมาะจะปั่นจักรยานดีนะ สวนที่เต็มไปด้วยสีเขียว ๆ ช่วยให้ความวุ่นวายในเมืองใหญ่นี่สงบลงอย่างเหลือเชื่อ ยิ่งผมที่เป็นพวกชอบธรรมชาติแบบนี้ก็อดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเอาออกซิเจนบริสุทธิ์เข้าปอด ฮ่า... สดชื่น
“มึงจะยืนหายใจอีกนานมั้ย ค่าเช่าเขาคิดเป็นชั่วโมงนะ”
“รู้แล้วน่า” ทำกูหมดอารมณ์หนุ่มหล่อในป่าใหญ่ “ขึ้นมาเลยครับคุณชาย”
แม้ว่าจักรยานแม่บ้านสีชมพูแปร๋นมันจะไม่น่าพิศมัยเท่าไหร่ แต่ไอ้ภคินก็ขึ้นนั่งซ้อนหันหลังชนผมอย่างไม่ลังเล มันรวบไม้ค้ำทั้งสองไว้ที่มือขวา ผมยืนรอสักพักจนมันจัดท่านั่งเรียบร้อย จึงค่อย ๆ ไถจักรยานไปข้างหน้าแล้วยกเท้าขึ้นปั่น... ฝืดเอาเรื่องครับ เคยแต่ปั่นเอาไอ้เชอร์ซ้อนสมัยเด็ก เจอของหนักเลยกูงานนี้
“แดกช้างทั้งโขลงมารึไงวะ กูปั่นทีขาแทบจะหัก”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ มึงแห้งเกินไปต่างหาก ถามจริง สมัยเด็กไปโตที่เอธิโอเปียเหรอวะ”
“กูว่าเอาด้านหลังสอยอัดติดต้นไม้ซะดีมั้ย?”
“อยากเป็นหม้ายก็เชิญ...”
“ภคินมึงอย่าลากเฝือกกับพื้นสิวะ มันปั่นยากนะเว่ย” ผมหันไปแว้ก... ยังไม่ทันสางคดี หางตาก็เหลือบไปเห็นเรือพายลำน้อย ๆ ลอยกลางน้ำ จะไม่อะไรเลยครับ ถ้าบนเรือไม่ได้มีไอ้ฟาร์กับอาร์ทศาสตร์มืดนั่งอยู่! แม่ง! กูอยากจะปั่นจักรยานลงไปแซวกลางน้ำ “ภคิน... ภคิน! ไอ้ฟาร์กับไอ้อาร์ทอะ เชี่ย พายเรือสวีทหวานแหวว”
“แล้วไงวะ สู้กูก็ไม่ได้... ใช้แรงงานเมีย หวานกว่าเยอะ” ฟังยังไงมันก็แปลก ๆ อยู่ดี “ไม่ต้องสนใจคู่คนอื่นเค้าหรอก เสือกจนเป็นนิสัยนะมึงอะ”
“ไอ้...”
“ไม่เอาแล้ว วันเกิดกูทั้งที อย่าเถียง เรามาร้องเพลงกันดีกว่า”
ผมได้ยินเสียงกดปุ่มมือถือดังตึ๊ด ๆ เฮ้ย รู้สึกเหมือนหายนะจะมาเยือนว่ะ มือถือ i-mobile รุ่นลำโพงแซ็ปหูดับของมันทรงพลังแค่ไหน ผมได้พิสูจน์กับเสียงนาฬิกาปลุกของมันมาแล้ว และตอนนี้ที่มือถือมันกำลังจะสำแดงฤทธิเดชให้ชาวโลกได้ฟัง... แม่ง... นี่มัน...
เป็นแฟนคนจนต้องคนหน่อยน้อง พี่นี้ไม่มีเงินทอง มารองรับความลำบาก
เสียงพี่ไมค์ดังลั่นแหวกขั้วหัวใจ ฉีกหนังหน้าผมให้แหลกเป็นชิ้น ๆ “ดังไปแล้วโว้ย ภคิน!”
“อ้าว... ร้องเพลงนี้ไม่ได้เหรอ งั้นเปลี่ยน”
เมียพี่มีชู้... ชาวบ้านรู้ หรือเปล่า
“ภคิ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน”
“มึงนี่รสนิยมเพลงเรื่องมากจริงนะ”
“มันไม่ใช่เรื่องเพลงว้อย แต่มันเป็นเรื่องลำโพงนรกแตกของมึงต่างหาก”
“กูจะเปิดเพลงนี้เป็นเพลงสุดท้ายละ ช่วยกูร้องด้วย...”
“มะ...” ปฏิเสธไม่ทันจบคำ พี่ท่านก็แหกปากขึ้นมาดังลั่น
http://www.youtube.com/v/1NKxalmq2VU?version=3&hl=en_US
“เธอเห็นขอบฟ้านั้นไหม สักวันจะพาเธอไป” มันกางแขนทั้งสองออกกว้าง ๆ “บนทางที่มี บางทีก็หกล้ม... ไม่เป็นไร”
“เอ้า! ร้องสิ!” มันหันมาบังคับผมที่ยังคงได้แต่อึ้งก่อนจะร้องต่อ “มีเป็นเพื่อนร่วมทาง จับมือเคียงข้างไม่ห่าง แค่นี้ก็พอ ชีวิตก็มีครบ... แล้วทุกอย่าง”
ผมเผลอยิ้มตาม...
“อู้ว~ ทำทุกวันที่มีให้งดงาม... ด้วยกัน เชื่อว่าวันดี ๆ มันจะรออยู่ที่ปลายทาง... ไปป์!”
“โว๊ะโอโอโอโอ่~” ผมแหกปาก สุดท้ายก็ต้องเล่นไปกับมันจนได้... “แค่เธออยู่ข้าง ๆ อ๊ะอ่าว ก็เปลี่ยนให้ชีวิตฉันไม่เหมือนเก่า... อยากร้องนัก มึงขึ้นให้ถึงนะโว้ย”
“เธอทำให้ถะโน้นนนนนนนนนนนน~ ของฉันสวยงาม” ผมหัวเราะลั่นกับถนนเสียงสูงสุดเพี้ยนของมัน “โว๊ะโอโอโอโอ่~ ในวันที่เราเริ่ม... เดินทาง แค่เพียงมีเธอเดินกับฉันข้าง ๆ ก็ทำให้โลกนี้~ นั้นสดซ้ายยยยยยย~ สวยงามไปทุกอย่าง เหี้ย... พี่แหลมแกกินนกหวีดเข้าไปเหรอวะ”
“มึงนั่นแหละ เสือกมาท้าทายอำนาจมืด ริอาจร้องเพลงพี่แหลม”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ แต่ก็สะใจดีนะ” ผมยิ้มกว้าง รู้สึกบ้าที่เห็นด้วยกับมัน “ที่นี่คือโลกอีกใบ ที่นี่จะไม่มีใคร แค่เธอกับฉัน ที่รู้ว่าโลกนี้... เป็นยังไง”
โลกของผม... โลกของภคิน... โลกของเรา... สายตาของเรามีเพียงแค่ถนนเส้นเล็ก ๆ ที่ทอดยาวไปเบื้องหน้าเท่านั้น
อู้ว~ ทำทุกวันที่มีให้งดงาม... ด้วยกัน เชื่อว่าวันดี ๆ มันจะรออยู่ที่ปลายทาง... โว๊ะโอโอโอโอ่~ แค่เธออยู่ข้าง ๆ อ๊ะอ่าว ก็เปลี่ยนให้ชีวิตฉันไม่เหมือนเก่า เธอทำให้ถนน... ของฉันสวยงาม
โว๊ะโอโอโอโอ่~ ในวันที่เราเริ่ม... เดินทาง แค่เพียงมีเธอเดินกับฉันข้าง ๆ ก็ทำให้โลกนี้... นั้นสดใส... สวยงามไปทุกอย่าง
ผมรู้สึกถึงความอุ่นที่แผ่นหลังเพราะภคินเงยหน้าพิงมันอยู่ ไม่ต้องการคำพูดที่หวานหู ไม่ต้องการของขวัญราคาแพง ไม่ต้องการอะไรแล้ว... แค่มี ‘คนข้าง ๆ ’
“ลั่นลา ลั่นลา... ลั่นลา ลั่นลา... ลั่นลา ลั่นลา ลั่นลา ลั่นลา ลั่นลา ลั่นลา” และแหกปากเสียงยาว “ล้า~~~~~~~~~~~”
เราระเบิดเสียงหัวเราะกับความบ้าที่ไม่ได้นัดหมาย “บ้าเอ๊ย! คราวหน้ามึงเลือกเพลงง่าย ๆ หน่อยนะ”
อู้ว~ ทำทุกวันที่มีให้งดงาม... ด้วยกัน เชื่อว่าวันดี ๆ มันจะรออยู่ที่ปลายทาง... โว๊ะโอโอโอโอ่~ แค่เธออยู่ข้าง ๆ อ๊ะอ่าว ก็เปลี่ยนให้ชีวิตฉันไม่เหมือนเก่า เธอทำให้ถนน... ของฉันสวยงาม
โว๊ะโอโอโอโอ่~ ในวันที่เราเริ่ม... เดินทาง แค่เพียงมีเธอเดินกับฉันข้าง ๆ ก็ทำให้โลกนี้... นั้นสดใส... สวยงามไปทุกอย่าง
ภคินพูดกลั้วหัวเราะ “ท่อนสุดท้าย... ช่วยกัน! แค่เธออยู่ข้าง ๆ อ๊ะอ่าว ก็เปลี่ยนให้ชีวิตฉันไม่เหมือนเก่า เธอทำให้ถะโน้นนนนนนนนนน~ ของฉันสวยงาม” แล้วเราก็ช่วยกันแหกปากปิดฉากบทเพลงอันน่าหัวร่อนี่
“โว๊ะโอโอโอโอ่~ ในวันที่เราเริ่ม... เดินทาง แค่เพียงมีเธอเดินกับฉันข้าง ๆ ก็ทำให้โลกนี้... นั้นสดซ้ายยยยยยยยยยยยยยย~~~"
“สวยงามไปทุกอย่าง...”
เคยยิ้มกว้างจนแทบบ้ามั้ย... พวกผมกำลังเป็นแบบนั้นเลยล่ะ
ต้นไม้สองข้างทางทอดยาวออกไปไกลสุดสายตา จักรยานสีชมพูแปร๋นยังคงเคลื่อนไปข้างหน้าไม่มีหยุด ผมลอบยิ้มกับหัวหนัก ๆ ที่พิงอยู่บนหลังไม่ห่าง... นี่เป็นวิธีการอ้อนของภคินมันล่ะ วันเกิดมันแท้ ๆ แทนที่ผมจะทำให้มันมีความสุข แต่มันกลับเป็นคนทำให้ผมมีความสุขแทนซะงั้น
“เจ็บคอเลยว่ะ ฮ่า ๆ ๆ ๆ” ผมยิ้มกับคำบ่น “กูชักจะติดใจบริการจักรยานนี่ซะแล้วว่ะ”
“ตลกละมึง” บ่นไปงั้นแหละ ผมแหงนหน้าสูดอากาศดี ๆ เข้าปอด
“รู้มั้ย... ทำไมกูอยากมาที่สวน... เพราะรู้ว่ามึงจะดูแลกูไง พากูเดิน พากูนั่ง... พากูไปทุกที่”
“แล้วมึงรู้ตัวมั้ยว่ามึงหนักมาก!?”
“รู้พอ ๆ กับที่รู้ว่ามึงรักกูแหละ...” ผมชะงัก... เลือดไหลเวียนมารวมกันอยู่บนหน้า แทบจะปั่นจักรยานชนต้นไม้ข้างทาง “วันนี้วันเกิดกู... ยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมา กูไม่เคยคิดว่ามันมีความสำคัญเลย วันนี้ก็เหมือนกัน กูก็ไม่ได้คิดว่ามันพิเศษไปกว่าวันอื่นเลย”
ผมแอบใจแป้วนิด ๆ ที่ทำให้มันรู้สึกว่าวันเกิดสำคัญไม่ได้...
“เพราะมีมึง...”
“ฮะ!?”
“เพราะมีมึงอยู่ข้าง ๆ วันเหี้ยอะไรก็พิเศษแม่งทุกวัน แล้วจะเอาวันไหนไปพิเศษกว่าวันอื่นวะ?”
ไม่น่าเชื่อ... ว่าคนเราจะยิ้มกว้างได้ขนาดนี้
.........................................................
.......................................
.....................
........
-
พวกผมแวะกินข้าวเย็นกันที่ร้านอาหารระหว่างทางกลับมหา’ลัย แม้ว่าบ้านฟาร์จะอยู่ใกล้กว่า แต่มันก็ต้องเลยไปส่งพวกผมถึงหอพักอยู่ดี ประเสริฐหาใครเทียบได้จริง ๆ เพื่อนผม ไอ้กันกับไอ้โจ้ลงก่อน แล้วค่อยมาส่งผมกับภคิน แม่ง ยิ่งมองไอ้คู่รักประหลาด ๆ นั่นนั่งรถออกไปด้วยกัน ยิ่งคันไม้คันมืออยากเสือกซะจริง ๆ
ผมพาไอ้พระเอกขึ้นลิฟท์มาถึงห้องของเรา... โอเค ภารกิจวันเกิดเสร็จสิ้นเสียที อดจะยิ้มอย่างภูมิใจไม่ได้ ที่ทำให้วันธรรมดามีความหมายในใจขึ้นมาเยอะ ผมตะโกนบอกภคินที่นั่งดูทีวีอยู่ “กูอาบน้ำก่อนนะ”
ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก ตีความได้ว่า ‘จะทำอะไรก็เรื่องของมึงเหอะ’ ผมเลยเดินเข้าห้องไปเตรียมผ้าเช็ดตัว พอยกเสื้อยืดขึ้นมาดมแล้วก็ได้แต่เบ้หน้า... แม่ง เหม็นเหงื่อชิบหาย คิดแล้วก็ถอดเสื้อออกทางหัวจะได้ชำระร่างกายให้หายอาการคันยิบ ๆ นี่ซะที แต่อยู่ ๆ ก็มีสัมผัสร้อน ๆ กอดรัดเข้าที่ช่วงเอวพร้อมกับน้ำหนักตัวที่ทิ้งลงมา ทำเอาผมสะดุ้งเฮือกปาเสื้อเหม็นเหงื่ออัดหน้าไอ้คนข้างหลัง ซึ่งมันก็ปัดทิ้งทันที
“โอ๊ย! ปามาทำไมวะ?”
“มึงนั่นแหละ อยู่ ๆ เข้ามาทำไม” ผมรู้สึกเหมือนชีวิตแขวนบนเส้นด้าย ที่รอแค่ไอ้ภคินสะกิดจึ้กเดียวแม่งก็ขาดแล้ว วงแขนของมันยังกอดรัดอยู่ไม่ปล่อย
“มาเอามึงแหละ”
“ไอ้สาดดดดดดดดดดดดดดดดดด” ผมศอกใส่มันเข้าเต็มรัก “ไม่เอาอะไรทั้งนั้นโว้ยยยยย เดี้ยงแล้วไม่เจียมเหรอมึงอะ”
“การมีอารมณ์ทางเพศช่วยให้กระดูกสมานฉันท์กันเร็วขึ้นนะเว่ย แพทย์แผนอนาคตบอกไว้”
“มึงเอาไปบอกรัฐสภาไป”
“ไปป์!” มันขึ้นเสียง แล้วตบป้าบเข้าที่ตูดผม “อย่าดื้อ”
“ดื้อบ้าอะไรเล่า โอ๊ย... อย่ามาขยำตูดกูนะ” มันหัวเราะลั่น... เฮ้ย! เสียตัวไม่ใช่เรื่องตลกครับพี่
“กูนะแม่ง.... เสียใจอะ นึกว่ากลับห้องมามึงจะแอบเข้ามาเปลี่ยนเป็นชุดวันเกิดแล้วผูกโบว์ไว้ที่หัวนม”
“ไอ้สัตว์! มึงฝันไปได้เลย”
“งั้นก็ฝันเปียกว่ะ”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยย” กูแพ้มุกลามกโว้ยยยยย ตอนนี้สภาพผมแม่งก็ร่อแร่เต็มที แทบจะล้มตึงลงไปกับพื้น เพราะไอ้ภคินมันทิ้งไม้ค้ำไว้ที่พื้นแล้วทิ้งตัวกอดทับผมให้ลงไปนอนบนเตียง จึงบังเกิดเป็นศึกสายพรหมจรรย์ที่ยื้อแย่งอยู่อยู่เหนือเตียงนอน ด้วยความว่าเป็นฝ่ายเสียเปรียบแต่แรก ไอ้แห้งอย่างผมหรือจะสู้แรงกรรมกรอย่างมันได้ สุดท้ายก็ล้มตึงลงไปบนเตียงนอนด้วยกันทั้งคู่
“หึ ๆ ๆ” มันหัวเราะหลอนประสาท
“มะ... มึงทำอะไรกูไม่ได้หรอก ขายังคาอยู่ในเฝือกเลยสัตว์”
“หือ?” มันเลิกคิ้ว “แล้วใครบอกว่ากูจะทำอะไรมึง”
“เออ... งั้นก็แล้วปะ...”
ลิ้นไม่ทันจะเข้าปากก็โดนอีกฝ่ายล้วงออกมาเสียก่อน มือร้อน ๆ จับคางผมไว้ไม่ให้หันหน้าหนีไปไหน ลิ้นร้อน ๆ ถูกส่งเข้ามาหยอกเย้าในโพรงปากอย่างเร่าร้อนจนผมต้องหลุดครางอือ... สูบไปป์คราวนี้เล่นเอาร้อนไปถึงข้างใน มืออีกข้างของมันที่เหลือปัดป่ายไปมาอยู่บริเวณอกเปลือยเปล่าของผม... แม่งเอ๊ย เสื้อก็เพิ่งถอดทิ้งไป ไม่ต้องล้วงเลิ้งอะไรละ... โล่งโจ้งเลยมึง
“ฮือ... แฮ่ก... ภะ... อื้ออออ” ผมพยายามส่งเสียงในลำคอ แต่ผลที่ออกมาคล้ายเด็กทารกฝึกพูดนัก ภคินงับเบา ๆ ที่ริมฝีปากล่างของผมแล้วดึงหยอกเอินเล็กน้อย เล่นเอาขนลุกไปทั้งตัว... เชี่ยละ กูชักจะเคลิ้มตาม
เฝือกหนัก ๆ กับขาเปล่า ๆ อีกข้างของมันวางทับขาผมไว้ไม่ให้หนีไปไหน ภคินนั่งทับผมไว้จนขยับแทบไม่ได้ พูดตรง ๆ นะ ถึงจะปากแข็ง แต่ก็ต้องยอมรับในใจว่า... ผมเองก็ชักจะคล้อยตามมันไปเสียแล้ว ยิ่งไอ้มือที่มาลูบ ๆ วน ๆ แถวยอดอกก็เร่งเร้าอารมณ์เสียจนอดไม่ได้ที่จะบิดกายเรียกร้องให้มันสัมผัสมากขึ้นอีก
“แฮ่ก... แฮ่ก...” ผมหอบพลางกอบโกยลมหายใจเข้าปอด ในขณะที่มันยอมปล่อยให้ริมฝีปากผมเป็นอิสระ “มึงจะฆ่ากูรึไงวะ... อ๊ะ” เสียงที่ตามหลังประโยคมันหลุดออกมา เพราะส่วนแข็งขืนของอีกฝ่ายดันมาสีเข้าที่ต้นขาด้านในของผม... ผมมองเป้ามันแล้วหันกลับไปมองหน้า ไอ้พระเอกยักคิ้วกวนประสาทก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปาก
“กูบอกแล้ว... พญานาคมีจริง ไม่ต้องไปหาดูถึงแม่น้ำโขง” ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย! มึงยังจะอวดของอีกเรอะ
“มึงเป็นพวกโรคจิตชอบโชว์ของรึไงวะ... อ๊า... อย่าเอามาสีกูนะโว้ย”
“กูจะเล่นแม่งทุกอย่างเลย... ดีด สี ตี เป่า”
“เฮ้ย! มึงจะเป่ายังไงวะ ไม่ใช่เทียนวันกะ... อั้ก!” ไอ้เอฟเฟ็คต์ต่อท้ายเกิดจากมัน... ตะปบมือลงมากลางเป้ากางเกงผม แล้วเริ่มบีบเค้น... “ภะ... ภคิน... ไม่เอา... มันเสียว...”
“เสร็จกูแน่มึง... มาถึงขั้นนี้แล้ว” เชี่ย... ไอ้น้องชายไม่รักดี ดันไปสนองตามมันซะได้ จะดิ้นหนีก็ถูกขามันทับไว้ ผมเลยทำได้แค่นั่งอยู่เฉย ๆ รอรับสัมผัสจากมือทั้งสองข้างของมันเท่านั้น กางเกงขาสามส่วนถูกรูดซิบปลดลงมากองอยู่ที่สะโพกเรียบร้อยพร้อมกับชั้นใน ผมหลับตาปี๋ในขณะที่ถูกมันปรนเปรอให้ด้วยมือ
“อ๊า... อื้อออออออออ” ผมหลุดเสียงครางอย่างทนไม่ได้ ตอนมันสะกิดเข้าที่ส่วนปลายเบา ๆ แล้วค่อย ๆ ไล้มือไปมาจนผมต้องเกร็งไปทั่วทั้งร่าง แต่มันไม่กลับยอมสัมผัสเต็ม ๆ เสียที ไอ้การกระทำแบบนี้มันยิ่งทำให้ทรมานหนักกว่าเดิมเสียอีก “ไอ้เชี่ย มึงจะทำอะไรก็รีบ ๆ ทำ”
ไอ้ภคินหัวเราะลั่น แต่เสือกผละมือออกไปหน้าตาเฉย “แหม... ทำหน้าเสียดาย”
“ภคิ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!” ผมซัดป้าบที่แขน “มึงทำอะร้ายยยยยยยยยยย”
กูอ่อยให้ขนาดนี้ เสือกมาหยุดกลางคัน... มันค้างนะโว้ย!
“เดี๋ยวครับไอ้น้อง คืนนี้ยังอีกยาว” มันว่าแล้วปลดกระดุมกางเกงยีนส์ออก ควักของดีเมืองหนองคาย (พญานาค) ออกมาโชว์ประหนึ่งคนโรคจิต “เอ้า! เชิญอมเลยครับน้อง”
“ไอ้เชี่ยยยยยยยยยย!” โอ๊ย... เลือดที่ตีนกูไม่เหลือแล้วครับ ไหลมากองที่หน้าหมดแล้ว มึงเอาเข็มเจาะหน้ากูตอนนี้ รับรองว่าเลือดพุ่งปรี๊ด “มะ... ไม่เอา”
“ไปป์...” มันทำเสียงอ่อน “วันเกิดกูนะ... ยังไม่เลยเที่ยงคืนเลย”
“กู... ขอเช็คเวลาก่อน” ที่เหี้ยกว่านั้นกูคือเอี้ยวตัวไปคว้ามือถือมาดูนาฬิกา... ชิบหาย อีกสิบนาทีจะหมดวัน
“แม่ง.... มันตลกตรงที่มึงเสือกหยิบนาฬิกามาดูตอนจะเอากันเนี่ยแหละ” มันจิ้มหัวผมและผายมือออก “เอ้า! เชิญ”
ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ จ้องหน้าไอ้ภคินที่มองมาเหมือนจะอ้อนวอน “ทับขากูอยู่... แล้วกูจะก้มยังไงล่ะ” เท่านั้นแหละคุณเอ๊ย ขาหนัก ๆ สองข้างที่กอดเอวผมของพี่ท่านลอยวืดหายไปทันที
ผมหรี่ตามองมันเป็นเชิงว่า ‘เร็วเชียวนะมึง’ นี่ถ้ามีหางมันกระดิกไปแล้วครับ ดวงตาเรียว ๆ นั่นวาววับเหมือนรอดูว่าผมจะทำอะไรต่อไป เอาวะ... ไม่ใช่ครั้งแรกซะหน่อย ถึงจะเป็นครั้งแรกหลังจากที่ขามันหักก็เหอะ ถือว่าทำบุญให้คนเสมือนไร้ความสามารถ พอคิดได้แบบนั้นผมก็โน้มตัวลงไปแล้วยื่นปลายลิ้นออกมาสัมผัสเบา ๆ ตรงส่วนปลายที่มันตื่นตัวเต็มที่
“อ๊ะ...” ร่างกายภคินกระตุกเล็กน้อย มันสั่นด้วยแรงอารมณ์จนผมเองก็รู้สึกได้ ผมไล้สัมผัสด้วยลิ้นไปตามความยาวช้า ๆ ก่อนจะครอบครองไว้ด้วยริมฝีปาก “เชี่ย... มิยาบิยังอายมึงอะ”
“ไอ้-อ่า”
“อย่าพูดขณะมีอาหารอยู่ในปากสิวะ มารยาทอะมีมั้ย” พ่อกัดทิ้งซะเลยดีมั้ย! ผมขมวดคิ้วนึกอยากจะทำหมันเป็นของขวัญวันเกิดให้มันเสียจริง เลยจัดการเอาคืนโดยโอบรัดของดีของมันด้วยริมฝีปากให้แนบแน่นแล้วรูดขึ้นลงแรง ๆ ซึ่งมันก็ครางตอบรับเป็นอย่างดี “อะ... ไปป์... อื้อออออ... อ่า...”
ผมแอบเหลือบตามองแต่ต้องรีบหลบตาแทบไม่ทัน ก็สายตาไอ้ภคินดันจ้องมาที่ผมพอดีน่ะสิ แถมแม่งมองซะอย่างกะจะแดกกูเข้าไปทั้งตัว ขืนสบตานานว่า 3 วินาทีรับรองว่าขาดใจตายแน่ ๆ ผมสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิในกายของเราที่ทะยานสูงขึ้นจนห้ามไม่อยู่ ในห้องเงียบ ๆ มีแต่เพียงเสียงชื้นแฉะจากการปนเปรอเท่านั้น... ผมหลับตาปี๋ พยามยามเร่งขยับให้เร็วขึ้น ซึ่งก็เหมือนจะได้ผล เพราะเสียงทุ้มต่ำนั่นครางหนักขึ้น แต่อยู่ ๆ มันก็ดึงหน้าผมออกจากกลางลำตัวของมัน จนส่วนที่อยู่ในปากของผมหลุดพรวดออกมา แล้วผมก็ถูกมันกระชากตัวขึ้นมา... มันนอนเหยียดขาแล้วจับขาผมเกี่ยวกระหวัดรอบเอวของมันไว้ นั่นทำให้ผมหน้าซีด ชิบหาย... ท่านี้ไม่เคยลอง แต่กูรู้ว่ามันอันตราย
“ภคิน... แหะ ๆ มึงคงไม่ทำท่า...”
“วันนี้... กูจะไม่ทำมึง” ผมยิ้ม “แต่มึงเป็นฝ่ายทำแทน”
“แหะ ๆ มึงจะยอมให้กูรุก? โอ๊ย! ตบหัวกูทำไม”
ตาคม ๆ นั่นจ้องผมเป็นเชิงดุ สันจมูกโด่งนั่นเชิดขึ้นอย่างน่าหมั่นไส้ ก่อนจะแย้มมุมปากเผยรอยยิ้มที่ชวนตีนกระดิก “มึงอยู่ข้างบน”
“ไม่เอา ไม่เคยทำ”
“ไม่เคยก็ลองสิวะ มึงรู้มั้ยเค้าบอกว่าท่านี้เหมาะกับครั้งแรกด้วยซ้ำไป....นี่ถ้ามึงไม่มัวแต่อายก็ไปสบายละ เอาล่ะ! ลุย”
“ไม่! กูทำไม่ปะ... ไอ้ภคิน!” ผมโวยวายยกใหญ่ เพราะพี่ท่านไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมกระชากกาเกงผมหลุดออกมาจากตูด แล้วสอดนิ้วเข้าไปด้านในเลย “โอ๊ย...”
“เจ็บเหรอ?” ผมพยักหน้า “เออ... ไม่เจ็บก็แปลกแล้วล่ะ”
แม่ง... ฟาดหัวคนตายนี่เค้าคิดราคาเท่าไหร่ครับ มีแบบเหมาจ่ายมั้ย?
“อ๊ะ...” ยังไม่ทันด่าอะไร นิ้วที่สองก็แทรกตัวเข้ามาเพิ่ม ผมได้แต่ซบหน้าลงบนไหล่มัน เพราะไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนดี จะเงยหน้าก็เจอหน้ามัน จะก้มหน้าแม่งก็มีน้องชายมันโด่เด่ชี้หน้าอยู่... เกิดเป็นไอ้ไปป์มันช่างลำบากจริง ๆ
ผมครางอื้ออึงในลำคอตอนที่มันเพิ่มจำนวนนิ้วเข้ามาหมุนควงในร่างกาย ความรู้สึกเสียวซ่านไปถึงไขสันหลังกระตุ้นให้ร่างกายต้องขยับสะโพกตามที่มันนำพาไป ยอมรับว่ารู้สึกดี... ดีจนแทบบ้า แต่พอมันถอนนิ้วออกเท่านั้นแหละ นรกก็มาเยือนกูอีกครั้ง
“นั่งเลยไปป์” มันบอกด้วยอารมณ์คล้าย ๆ เชิญชวนให้นั่งบนรถเมล์
“มะ... ไม่เอา...” ผมเงยหน้ามองมันด้วยสายตาเว้าวอน “กูใช้ปากให้มึงก็ได้... แต่ท่านี้กูไม่เอา...”
“กูจะเอา!” เอาแล้วครับ มันประกาศกร้าว “บอกมาซิ วันนี้วันเกิดใคร?”
“กูก็จ่ายเงินค่าข้าวให้มึงแล้วไง”
“สิบบาท? กูมีราคาสิบบาท?”
“โหย... ไอ้ห่า งี้วันเกิดกูเมื่อไหร่ กูจับมึงตอนซะดีมั้ย”
“อย่านอกเรื่อง นั่งเร็วคนดี” มันมองผมเหมือนจะแดกหัวแล้วกรีดยิ้ม “อย่าให้ใช้กำลัง...”
แม่ง... เรื่องปกติกูยังแพ้มึง แล้วเรื่องบนเตียงกูจะรอดเรอะ!
ผมกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่กับขนาดของมัน แต่ในเมื่อชีวิตแม่งไม่มีทางเลือก ระหว่างโดนมันแดกหัวตายกับโดนมันทะลวงตูดตายไม่รู้อย่างไหนมันจะน่าอนาถใจน้อยกว่ากัน เราจ้องหน้ากันในความเงียบสักพัก มันพยักหน้าเป็นเชิงเร่ง... มึงไม่ได้เป็นกูนี่หว่า มึงไม่เข้าใจหรอก ฮืออออออออออ ผมหลับหูหลับตาค่อย ๆ ยกตัวขึ้นจับส่วนนั้นของมันไว้ แล้วค่อย ๆ กดตัวเองลงไปช้า ๆ
“อ๊า... โอ๊ย... ไอ้เหี้ย มันเข้าไม่ได้หรอก...” ผมนั่งค้างกลางอากาศเพราะรู้สึกว่ามันฝืดเกินกว่าจะเข้าไป ขนาดว่าเตรียมตัวเตรียมใจมาแล้วแท้ ๆ
“ก็เข้ามันตั้งหลายรอบแล้วนี่” มันเลิกคิ้ว ผมรู้สึกเหมือนมันกระดิกตีนในเฝือกเป็นเชิงว่า ‘รีบ ๆ เอาเข้าไปซะที’ เหมือนโดนกดดัน ผมจะร้องไห้อยู่รอมร่อแล้ว แต่ก็ฝืนกดสะโพกตัวเองลงไปช้า ๆ รู้สึกได้ถึงสิ่งแปลกปลอมที่เข้ามาในร่างกาย... ผมต้องค่อย ๆ หมุนบิดสะโพกลงไปช้า ๆ ทีละนิด... ทีละนิด... ซึ่งไอ้เหี้ยด้านล่างทำหน้าลุ้นระทึกมาก ใช้เวลาสักพักมันก็เข้าไปจนสุด ภคินหลับตาลงแล้วครางออกมาเบา ๆ อย่างเคลิบเคลิ้ม “เห็นมั้ย... ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น”
“กูว่ามันไม่น่าจะใช้สำนวนนั้นได้นะ”
เชี่ย... สัมผัสได้เลยว่าตัวเองกำลังบีบรัดมันจนแน่นไปหมด แค่ขยับตัวนิดเดียวผิวกายด้านในก็เสียดสีกันจนร้อนแทบไหม้ รู้เลยว่าตอนนี้ร่างกายตัวเองขึ้นสีแดงจัดไปทั้งตัวแล้ว... ผมกัดปากเก็บกลั้นเสียงน่าอายนั้นไว้ แต่อยู่ ๆ ไอ้เดี้ยงด้านล่างก็ขยับสะโพกสวนทางขึ้นมา
“อ๊ะ... อื้อออออ ภคิ้นนนนนนนนนนน!” ผมร้องลั่น
“ก็มึงไม่ขยับซะทีอะ เอาแต่ตอดกูตุบ ๆ อยู่นั่นแหละ” อยากจะเถียงว่ากูไม่ได้ทำ แต่ก็น้ำท่วมปาก
“กะ... ก็มันแน่นอะ ขยับไม่ได้หรอก”
“ได้สิ ลองดู เร็ว ๆ ” มาถึงตอนนี้ ผมนึกภาวนาให้มันเป็นฝ่ายขยับแบบเมื่อกี้เสียยังดีกว่า เพราะตอนนี้พี่ท่านเปลี่ยนเป้าหมายมาปลุกเร้าส่วนหน้าของผมเพื่อดึงอารมณ์ให้พุ่งขึ้นสูงอีกครั้ง ส่วนริมฝีปากบางก็ง่วนอยู่กับการสร้างรอยที่หน้าอกนับไม่ถ้วน ความเสียวซ่านที่ได้รับทำเอาผมไม่สามารถทนอยู่เฉย ๆ อีกต่อไปได้ จนต้องยอมเป็นฝ่ายเริ่มขยับตัวขึ้นลงเสียเอง มือสั่น ๆ ทั้งสองของผมเกาะอยู่บนบ่าของมัน แล้วค่อย ๆ ยกสะโพกขึ้นช้า ๆ ก่อนจะกดตัวเองลงไปด้วยจังหวะเดียวกัน ทำแบบนั้นซ้ำไปซ้ำมา จากที่เจ็บ... ตอนนี้ก็ยังเจ็บครับ... แม่ง แต่พอมีอารมณ์ร่วมขึ้นมาก็ลืมเจ็บไปได้ชั่ววูบ
“อา... ไปป์... ไปป์... เร็วขึ้นอีกสิ” ภคินผละออกมาจากยอดอกผม “เร่งเครื่องเลยน้อง”
“อื้อออ... ภคิน...” ผมครางที่โดนมันงับแถว ๆ หน้าอกเล่น แถมมือมันยังไม่ละออกจากส่วนนั้นของผมสักที
“คราวหน้ากูจะให้มึงดื่มไดเกียวหลังอาหาร”
“เพราะใช้แล้วเครื่องฟิต สตาร์ทติดง่าย... ถุย!” แล้วกูจะต่อมุกมึงทำม้ายยยยยยยยยยยยย ไม่เข้าใจตัวเองวุ้ย
การกระตุ้นที่ส่วนหน้าช่วยเร่งให้ผมเคลื่อนไหวขึ้นลงเร็วขึ้นด้วยว่าลืมเจ็บ เสียงผิวกายเสียดกระทบกันยิ่งชวนให้อารมณ์พุ่งสูงขึ้นเรื่อย ๆ จนแทบอยากจะปลดปล่อยออกมา ผมได้แต่ส่งเสียงครางกระเส่าและหลับตาลงซึมซับความสุขสมที่ได้รับทั้งจากด้านบนและด้านล่าง อีกทั้งเสียงทุ้มต่ำที่ครางอย่างพึงพอใจด้วยความรูสึกดี นั่นยิ่งทำให้ทั้งผมทั้งมันขยับร่างกายเข้าหากันเร็วขึ้น ผมลอบมองร่างกายสมส่วนอันเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อตึงจากการทำงานกรรมกรของมัน... แม่งเอ๊ย... เซ็กซี่ชิบหาย...
ผมเชิดหน้าขึ้นแอ่นสะโพกรับความเร็วที่เพิ่มขึ้น “อ๊ะ... ภะ... ภคิน... กูจะออกแล้ว”
“ออกไปไหน... ยังทำไม่เสร็จเลย”
“ไอ้สัตว์! มึงยังจะมามุกกะกูนะ... อ๊า...”
“กูก็จะไม่ไหวแล้วว่ะ... แม่ง... เสียวเกินไปแล้ว” มันช่วยขยับสะโพกสวนขึ้นมาทั้งเร็วและแรงขึ้น สองแขนของผมโอบกอดรอบคอมันไว้แน่น ภคินเลยหน้าขึ้นมาเปลี่ยนเป้าหมายจากยอดอกมาประกบริมฝีปากของผมแทน... ลมหายใจของเรารุ่มร้อนจนแทบเผาผลาญกันเอง ต่างฝ่ายต่างส่งลิ้นเกี่ยวกระหวัดเข้าหากันจนน้ำใส ๆ ไหลเยิ้มลงมาถึงปลายคาง ไม่ต่างจากด้านล่างที่ยังคงขยับเข้าหากันไม่หยุด ในวินาทีที่เร่งเร้านั้น... แรงเสียดสีจากทั้งด้านหน้าและด้านหลังกำลังทำให้ผมคลั่ง
“อา... ไปป์... ไปป์ของกู...” เสียงครางเรียกชื่อนั่นทำให้ผมไปถึงฝั่งฝันก่อนมันเสียแล้ว ผมปลดปล่อยออกมาจนเลอะไปทั่วหน้าท้องที่แข็งเกร็งนั่น “อ๊า... ภะ... คิน... ภคินนน” มันก็ไม่ได้ต่างกันนักหรอก แค่ผมครางชื่อมันก็แทบจะปลดปล่อยแล้ว ผมกัดลงบนหนังควายหนา ๆ ตรงหัวไหล่ของมันเพื่อระบายอารมณ์
“โอ๊ย... แม่ง... แน่นกว่าเดิมอีก... ไปป์... ไปป์...” ภคินยังคงจ้วงแทงเข้ามาในร่างไม่หยุด ผมเองก็ขยับตอบรับมันเช่นกัน
ไม่นานนักมันก็กระตุกแล้วปลดปล่อยเข้าไปในร่างกายผมจนได้ น้ำอุ่น ๆ ฉีดพุ่งเข้ามาในร่างกายทำเอาตัวผมกระตุกตามไปด้วย ผมครางเสียงดังลั่นก่อนจะซุกหน้าลงกับบ่าของมันอย่างอ่อนแรง... เพิ่งเคยขยับเองเลยเพิ่งรู้ว่ามันเหนื่อยขนาดนี้ เหงื่อแตกเหมือนไปวิ่งสี่คูณร้อยมาอย่างนั้นแหละ
ภคินค่อย ๆ ถอนกายออกจากผมช้า ๆ มันดึงตัวผมลงไปนอนทับบนตัวมันทั้งอย่างนั้น “ไหนดูหน้าหน่อยซิ” ผมกดหน้าลงกับหมอน ไม่ยอมให้มันล้อได้หรอกเว่ย เขินจะตายห่าอยู่แล้ว “กูบอกมึงแล้วว่าเฝือกไม่มีผลในแนวราบ”
“ไอ้หื่น!” เสียงด่าอูอี้ลอดจากหมอน แต่มันก็ยักไหล่ไม่แคร์สื่อ แถมยังกอดผมแน่นขึ้นอีก
“ขอบใจว่ะ”
“ภคิน...” ผมเสียงอ่อน...
“ที่ยอมขยับซะที แม่งนั่งอยู่เฉย ๆ ตั้งนาน”
ผมฟาดไหล่มัน “มึงจะช่วยพูดเรื่องอื่นได้มั้ย ทำเป็นไม่เห็นว่ากูแก้ผ้าไปเลยก็ได้”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ มึงก็เป็นซะอย่างนี้แหละ ปากบอกไม่เอา ๆ สุดท้ายก็ยอมกูทุกอย่าง” ผมสัมผัสได้โดยไม่ต้องมองหน้า... ว่าคนพูดกำลังยิ้มกว้างอยู่ “กูถึงได้รักมึงไง”
ผมชะงักไปกับคำบอกรักที่ไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย พอเห็นผมเงียบ ๆ มันเลยพูดต่อ “กูไม่รู้ว่าจะพูดยังไงให้แม่งสวยหรู ทุกครั้งที่กูลำบาก มึงก็คอยช่วยเสมอมา กูกล้าพูดเลยว่า... ถ้าไม่มีมึงกูก็ไม่มีวันนี้หรอก ตลอดมามึงอดทนกับความเอาแต่ใจของกู”
“มากด้วย”
“เออ... มากก็มากวะ” มันหัวเราะ “กูจะไม่ขออะไรมากมายไปมากกว่านี้แล้ว” มือข้างหนึ่งของมันซุกเข้าไปไล้เส้นผมของผมเล่น ก่อนจะดันให้เข้าไปใกล้มันมากขึ้น มันเอียงหัวชนกับผมเบา ๆ “สัญญานะ... ว่าจะอยู่ข้าง ๆ กัน”
ผมหลับตาลงซึมซับความอบอุ่นที่ล่องลอยในอากาศ “เออ...”
อกด้านซ้ายของอีกฝ่ายทาบลงกับอกด้านขวาของผม... เหมือนตัวเองมีหัวใจสองดวงที่เต้นอยู่ข้าง ๆ กัน...
บ้าเอ๊ย... ใจเต้นแรงยิ่งกว่าตอนมีอะไรกันอีกว่ะ
TBC
คนเขียนชอบเพลงคนข้างๆของ25hoursมากค่ะ เป็นเพลงที่ความหมายดีมากจริงๆ ฟังแล้วอดจะยิ้มตามทุกครั้งไม่ได้ ใครอ่านนิยายแล้วไม่ฟังไปด้วยพลาดนะค๊าาาาาาา
ที่สำคัญคือเป็นเพลงที่อธิบายมุมมองความรักของคู่คินไปป์ได้ดีมากๆ บางทีชีวิตคนเราอาจไม่ต้องการอะไรมากมายไปกว่า"คนข้างๆ"เนี้ยแหละ
คนข้างๆในที่นี้ไม่ได้หมายถึงเฉพาะแฟนอย่างเดียวนะคะ ไม่ว่าจะครอบครัว เพื่อน หรือใครก็ตามที่ทำให้ถนนชีวิตของคุณสดใสขึ้นมาได้....นั่นแหละ "คนข้างๆ"ล่ะ :]
เพลงนี้ตอบโจทย์ทุกอย่างจริงๆค่ะ นี่คนเขียนโปรโมทแบบไม่ได้ค่านายหน้าเลยนะ นั่งฟังวันละสิบๆรอบ
ที่จริงตามตารางแล้วตอนนี้จะโพสลงวันที่26เมษาซึ่งเป็นวันเกิดไปป์ค่ะ แต่เนื่องด้วยคนเขียนเขียนเอ็นซีไม่ผ่านได้กลับไปแก้ใหม่เลยลงไม่ทัน กระซิกๆ
เอาเป็นว่าลงHBDคู่รักกากๆของเราเลยละกัน//ติดป้าย ภคิน <3 วิรัล//
เอ๊ะ...ว่าแต่ทำไมไปป์มันเสียตัวรับวันเกิดวะเนี้ย เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:z13: :z13: :z1 :z13:
เดี๋ยว Edit จ้าาา ^^
อ่านแว้วววว. .... ตอนนี้น่ารักมากเลย หวาน ๆ
อ่านไปเขินไป ภคินถ้าจะเจ้าเล่ห์ขนาดนี้ละก็นะ
ฮาาาาาาาาาาาา :m20:
-
ไปป์ออนท็อปปปปปปปปปปปปปปปปปป !!!
:haun4: :haun4: :haun4:
'ของดีเมืองหนองคาย' ชอบอ่ะคิดได้ไง แต่ละมุก :laugh: :laugh:
จะฮาหรือจะหื่นดีเนี่ย กร๊ากกกกกกกก ! 555555555555
ไปป์น่ารักมากเลยยยยยยยยยย ซึนตลอดด !! แต่ก็ใจอ่อนยอมภคินตลอดดด ><
ภคินแม่มก็หื่นตลอดเว =.,= (ซึ่งคนอ่านชอบบ 555)
ว่าจะไม่พูดถึงลูกเมียน้อยละ.. แต่ขอซักนิดเหอะ ><
น่ารักกกกกมากเลยยยยย “ถ้าไม่อร่อยก็ไม่ต้องทานหรอกครับ”
แค่ประโยคสั้นๆ ทำให้เราเขินได้ แอร้ยยยย >///<
แล้วยังมีไปพายเรือเล่นกันสองต่อสอง สวีตกันเกินหน้าเกินตาคู่หลักไปแล้วววว 555555555555
ปล. แฮปปี้เบิร์ดเดย์ภคิน ขอให้นายหื่นและเกรียนแบบนี้ตลอดไปป :L2:
-
ฟืดดดดด //ปาดเลือด
ฮ่าๆๆๆ คินไปป์น่ารักตลอด >.<
-
อ๋ายยยยยยยย เลือดแทบหมดตัว :haun4:
แถมแม่งฮาไม่เว้นสถานที่ใดๆ o13
-
เขินอะ :m25: นั่งอ่านไปยิ้มไป ไปป์ก็น่ารัก ภคินก็นะ
:oo1:อีโมนี้คงใช้ในตอนนี้ไม่ได้ ต้องหาใหม่ -..-
-
เป็นตอนที่สุดยอดจริงๆ
ทั้งหวาน ทั้งซึ้ง ทั้งหื่น ทั้งฮา
สุดยอดจริงๆ
o13
-
เพลงคนข้างๆ เพราะจริงๆแหละ
Hbd ย้อนหลังให้ภคินนะคะ
ตอนนี้ครบทุกรสจริงๆ ฮึ้ยยยย :กอด1:
-
ไปป์น่ารักอ่ะ :impress3: คินก็น่ารัก :o8:
-
ตายมากกกกกกกกกก เป็นของขวัญวันเกิดของภคิณที่เแจ่มจริงๆๆ
เลือดแทบหมดตัว โฮกกกกกกกกกกก -,.-
-
ไปป์น่ารักมากกกกกกกก
หวานกันจัง ถึงจะหวานแบบเกรียนๆก็เถอะ :laugh:
-
อิ่มใจ!!!!!
รักทั้งคู่เลยครับ :3123:
-
คู่นี้ยังฮาได้แม้กระทั่งตอนมันเอากัน
-
ทั้งหวาน ทั้งฮากันอยู่ในพาร์ทเดียวกัน
แต่จะว่าไปคู่นี้ก็ทำแบบนี้กันอยู่ตลอดนะ
แต่นาบกันอยู่แล้วววว ยังเล่นมุกกันได้อีกอ่ะ
อยากอ่านครั้งแรกของน้องฟาร์
คือแบบว่าพี่อาร์ทจะอ่อนโยน ตามใจน้องฟาร์หรือเปล่า
เพราะปกตินี่บังคับกันนิดๆ ตลอดอ่ะ
-
ไปป์ๆๆๆๆๆๆๆ
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
หวานมาก และก็ :m25: :m25: มาก
-
คู่นี้เกรียนมากกกกกก
-
:haun4: :haun4:
แต่ชอบตอนร้องเพลงจัง ไอ้คู่นี้แม่งเกรียน :laugh:
-
ไปป์น่าร๊ากกกกกก จะทำให้ภคินหลงรักไปอีกแค่ไหนเนี่ยยย
ทั้งหวานทั้งหื่นทั้งฮาอ่ะ ขนาดมันทำกันอยู่มันยังเล่นมุขกันได้อีก ฮ่าๆ
คนรักกัน แค่ของให้เป็นคนข้างๆกันแบบนี้แหละดีที่สุดแล้ววว ฮิ้ววววว
รักกันนานๆนะภคินไปป์ ยาใจคนจน ฮ่าๆ อ้อ สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังทั้งคู่เลยดีมั้ยเนี่ย :P
รักกันไปนานๆเน้ออออ คินไปป์มีความสุข คนอ่านก็มีความสุข อิอิ
:กอด1:
-
อร๊ายยยย เขินจนเลือดจะหมดตัวแล้ว โฮกกกกก :pighaun:
ไอ้คู่นี้เวลาจ้ำจี้กันทีไร คนอ่านปรับอารมณ์หื่นกับฮาไม่ทันจริงๆ :-[
หัวเราะจนกรามแทบค้าง :laugh:
-
อ่านฉากหวิวของคู่นี้ทีไรเป็นต้องฮาทุกที มีมุกตลอดด
บรรยายให้เห็นถึงความรักของคินกับไปป์พัฒนาไปเยอะมาก ๆ
-
อร๊ายยยยยย อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขจัง~♥
สดชื่นเหมือนได้ไปส่องคู่นี้สวาทหวีดหวานกันจริงๆเลย 5555
เลือดลมไหลเวียนดีด้วยนะเนี่ย เอิ๊กๆ -.,-)b!
รอตอนต่อไปค่ะ!!!
-
โคตรฟินอ่ะ!
เป็นของขวัญวันเกิดที่สุดๆไปเลยอ่ะ ทำเอาเลือดกระฉุดกันเลยทีเดียว :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
:o8: อยากได้แบบภคินนี่แหละ สุดๆๆๆๆ :กอด1:
-
ไปป์แพ้ทางภคินตลอดดดดดดดดด
และคงแพ้ตลอดไป ฮ่าาาาา
แม่มมมมมม ภคินนะ นี่ขนาดเดี้ยงอยุ่นะ สามารถมากกกกกกกก
ไม่ต้องรอถอดเฝือกก็สามารถวุ้ยย คึ o13
-
ใช่แล้วภคิน...
ใครก็ไม่สำคัญเท่า"คนข้าง ๆ"
แค่มีกันและกัน
อะไรที่ว่ายาก เราก็จะผ่านมันไปด้วยกัน ^^
-
น่ารักอย่างไปป์จะไปหาที่ไหนได้อีกภคิน อิจฉาเจ้าของวันเกิด
-
แอร๊ยยย ตอนนี้เสียเลือดหลายๆ 555
คุณพี่ทำเอาคุณน้องเขิน ไปป์น่ารักอ่าา
ส่วนนายภคินก็ยังเกรียนและหื่นเช่นเดิม เอิ๊กก
ป.ล.เพลงคนข้างๆนี่ก็ชอบเหมือนกัน ทำไม๊ ทำไม๊ เหมือนเราจะฟังอะไรคล้ายๆกันนะ 555
-
:impress2: :กอด1:
-
แอร้ยย~ :o8:
-
หึๆ จะ NC ยังมีมุกอีกเนาะ
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกไปแล้ววว
ภคินนนนนนนนนน
-
:-[ อึมมมม คนข้างข้าง(ข้างบน) :z2:
-
หวานมาก
-
อ๊าาาาาาาาาาาาาา แฮบปี้ บีเลท เบิดเดย์ ให้ภคินและไปป์ด้วยค่าาาาาาา เป็นตอนต้อนรับวันเกิดที่ฟินจริงๆ
โคตรน่าัรักเล๊ยยยยยยยยยยยย อินดิโก้เอ๋ยยยยยยย !! =///= คนอ่านรู้สึกเหมือนตัวจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆ
มันร้อนรุ่มอยู่ข้างในจิตใจ กร๊ากกกกกกกกกก ตลกมากอ่ะ จริงๆมันก็ตลกทุกตอน มันแบบเกรียนมาก 555555555
อ่านไปขำก๊ากไป โต๊ะทำงานข้างๆถามว่าเราทำไร ไม่ไปกินข้าวหรอ เราแบบ เห่ยเดี๋ยวก่อน 5555555555
มันทำให้เราอารมณ์ดีมากเลยนะ >////////< บริโภคภคินไปป์ระหว่างวันมีกำลังใจทำงานไปอีกมากโขจ้าาาาาา
ยิ่งตอนซั่มกัน แบบ เห้ยยยยย ฮามากกกก เรานั่งขำเสียงดังไปถึงชั้นล่างอ่ะ 5555555555555
ภคินแม่งเกรียนโคตร แล้วไปป์ก็น่ารักมากกกกกกกกก ปากบอกว่าไม่ แต่สุดท้ายก็ยอมภคินทู๊กกกกกกกที
น่ารักเหลือเ้กินนนนน !! แล้วเราขำมาก แบบขำเป็นจริงเป็นจัง ครั้งหนึ่งในชีวิต ตอนภคินขายพญานาค
มิยาบิยังอายไปป์แล้วบอกให้ ดีด สี ตี เป่า ก๊ากกกกกกกกกกกกกกก ฟินที่สุดในโลกกว้าง T_______T
แล้วตอนไปถีบจั๊กกันที่สวนรถไฟ น่ารักโลกแตก T_______Tแล้วมันเป็นเพลงที่เหมาะักับภคินไปป์จริงๆเลยนะ 555
เป็นคำพูดที่ภคินชอบพูดกับไปป์ตลอดเวลา แล้วมันก็แบบ อ๊าาาาาาาาาา ฟินอ่ะ ! นี่มัน OST ประกอบ DND ฮ่าๆๆๆ
ชอบอ่ะ ตลกมาก รักอินดิโก้ แต่งนิยายโรแมนติค คอมมาดี้ ได้ฟินนาเล่มาก !
-
นังภคินต้องมีความสุขจุกอกตายแน่ๆ :haun4:
-
หึๆๆ....หวานเว่อ
-
ฮากระทั่ง NC 5555
-
อ๊ากกกกกกกกกก
หว๊านนนนนนนนหวาน
:-[
-
:m25: นอนตาย!!!
ภคินแม่มร้าย! วันเกิดตัวเองก็ขอไปป์เป็นของขวัญ
ถ้าเดาไม่ผิดวันเกิดไปป์ภคินก็จะให้ตัวเองเป็นของขวัญสินะ ร้ายจิงพ่อเอ๊ย 5555
เป็นNCที่ทั้งงหื่นทั้งฮา ไม่ไหวจะฮาของดีหนองคาย :laugh:
อยากอ่านฉากวาบหวินคู่เมียน้อยมั้งอ่าาาา า กรี๊ดดดดดด :-[
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
ภคินนนน ~
น่ารักอ่ะ !! เขินสุดๆเลยตอนนี้
ยิ้มไปพร้อมกับไปป์เลย o13
-
อ๋า~ รักภคิน รักไปป์
อ่านถึงตอนนี้แล้วก็ยังชอบ
สิ่งที่เราชอบที่สุดในเรื่องนี้คงเป็นความเป็นไปป์ล่ะอย่างนึง
เราชอบที่ไปป์ไม่ตุ๊ด ไม่แต๋วแตก ไม่เกย์ ยังคงห้าว ซ่า เสมอต้นเสมอปลาย
แต่แพ้ภคิน ยอมภคิน แค่นั้นเอง คือเผลอเป็นไม่ได้ ยังห้าวจัดอยู่เสมอ
ชอบภคินที่ดูเจ้าเล่ห์น้อย ๆ อยู่ในตัว ดูชอบบังคับ ข่มขู่ เอาแต่ใจ แต่สุดท้ายก็แค่เพราะอยากอยู่ใกล้ อยากให้ไปป์มีส่วนร่วมกับตัวเองในทุก ๆ อย่าง
ประทับใจมากค่ะ ชอบมาก
ปล. อาร์ทฟาร์แอบสวีทอ่ะ~
-
:o8: :o8:
เป็นฉาก อะโบะจะบ๊ะ ที่ฮาตลอด สมกับเป็นคู่นี้ แต่มันก็มีความหวานอบอวนอยู่กับคู่นี้ตลอด
-
เป็นการฉลองวันเกิดที่หวาน :-[และหื่น :pighaun: ในคราวเดียว
5555+ ขาเดี้ยงไม่มีผลในแนวราบจริงๆนะจ๊ะ
-
ตอนอย่างว่ายังมีอารมณ์ฮาอีกนะคู่นี้
เป็นการฉลองวันเกิดที่น่ารัก ฮา และซึ้งมากๆเลยคะ :o8:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: เลือดกระฉูดดดดดดดดดดดดด
-
ภคินไปป์หวานนะเนี่ย ภคินกวนนะเนี่ย
-
ไปป์แพ้ทางคินอยู่ร่ำไป :-[
+1 :กอด1:
-
ฮากระจัดกระจายกันทั้งเรื่องค่ะ
ไปป์น่ารัก อยากจะพาแฟนฉลองวันเกิด แต่หนูมี 10 บาท ฮ่าๆๆ
ทั้งแก็งค์เกือบไม่รอดปังตอแปะร้านข้าวมันไก่ซะแล้ว ฮาเมิก...
มีความสุขไม่เห็นต้องเสียเงินเลยเนอะ แค่อยู่ข้าง ๆ กันก็พอแล้ว ชอบเพลงประกอบมว๊ากกค่ะ
ตอนขี่จักรยานไป (แหกปาก) ร้องเพลงไป น่ารักได้อีก ภคินขาดไปป์ไม่ได้จริง ๆ ไปป์ก็เหมือนกัน
หวังว่าจะไม่มีดราม่าแล้ว (รึเปล่าคะ) คู่นี้น่ารักขาดใจจริง ๆ ค่ะ
แล้วนี่ปิดเทอมไปป์จะกลับบ้านภคินไม่ขาดใจตายเรอะ...รีบหายแล้วตามไปด่วน
เอิ่ม...เอ็นซีกระจายมากกกก เลือดหมดตัวค่ะ :pighaun:
ขอบคุณค่า
-
อู้ยยย อบอุ่นหัวใจไปกับคิณไปป์ 555
ภคิณนี่เถื่อนมาก ฮาอ่ะ
แต่ก็น่ารัก อิอิ
-
อร๊ายยยย หวานแบบหื่นๆแถมฮาอีกต่างหาก ฮ่าๆๆๆ
-
:mc4:โอ้ว หวานกันมากอ่ะคู่นี้ ชอบตอนร้องเพลงมากเลย
ดูเป็นธรรมชาติและน่ารักมากกกก :impress2:
แต่ตอนท้ายนี่ :pighaun: :pighaun: :jul1:
ปล คู่ลูกเมียน้อยน่าร้ากกอ่ะ ถึบเรือปั่น55 :-[
-
ภคินกับไปป์น่ารักมาก~
ฉากเรทคู่นี้ออกแนวฮามากกว่าหื่นซะอีก 55.
:-[
-
ตอนนี้ หวานปนฮาปนหื่น อิอิ ไปป์น่ารักจิงๆ เอาใจภคินทุกอย่าง
-
เขิน :-[
วันเกิดของภคิินปีนี้เป็นวันพิเศษของจริงเลยสินะ :กอด1:
-
โอ่ยถ้าจะขนาดนี้ คนอ่านนอนตายอย่างมีความสุขขข
จะน่ารักไปไหนเนี่ยคู่นี้ แอร๊ยยยยย :-[
อ่านแล้วยิ้มจนปากจะฉีกอยู่แล้วค่าาาาาาา!!! ตอนนี้หวานเว่อร์ๆ! มดกัดตายจริงๆ ก๊ากกกกกก
แต่ฮาตรงตอนป๊าปๆกันอยู่ยังจะเล่นมุขกันได้นะ คู่นี้เกรียนไม่เลิกจริงๆ
คู่อาร์ทฟารื(แม้จะโผล่มานิดเดียวก็ต้องเม้น!) พายเรือสวีทวีดหวิ๊ววววอ๊าาา ว๊ายยยย >///< เขินแทนหนูฟาร์
แม้ว่าคู่นี้จะแปลกประหลาดที่สุดในนิยายที่เคยอ่านมาทั้งหมด ก็รักนะ ก๊ากกก
-
:o8: แอร๊ย อ่านไปเขินไป จะน่ารักไปไหนไปป์
ถึงว่าภคินไปไหนไม่รอด
-
อ่านไปขำไป :laugh:
ทั้งหื่นทั้งฮา กร๊ากก :impress2: :haun4:
-
:impress2:
ปลื้มตอนนี้น่ารักมากเรย
-
คินเอาใจแต่มากอพ แต่ก็โคตรน่ารักเลย 55555555
แบบว่าวันเกิดไปป์ต้องเอาคืนให้หนักนะเนี่ย หึหึ
-
ตลกกกกกกกกกกกกก
เค้าชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกก ><
พาร์ทนี้ไปป์กะภคินน่ารักมากอ้ะะะ
เขินที่สุดดดด !!!
ทะเลาะกันตลอดเวลาด้วยนะคู่นี้ ตลอดอ้ะ !!!
รอตอนต่อไปค่า :D
-
เขินๆๆๆๆ เลือดจะหมดตัวเลย5555
ชอบที่สุดเลยยยย :-[
-
ตายแล้ววววว
น่ารักมากกกกกกกกกก
เดี๋ยวเค้าซื้อ ไดเกียว เปนของขวัญให้นะ
คิคิ
"โต้งๆๆ รถเป็นไรไม่รู้อ่า" # โฆษณาไดเกียว ออริจินัลยันอนาคต
-
“เพราะมีมึงอยู่ข้าง ๆ วันเหี้ยอะไรก็พิเศษแม่งทุกวัน แล้วจะเอาวันไหนไปพิเศษกว่าวันอื่นวะ?”
ให้สามคำ......แม่ง ซึ้ง ว่ะ
น้องไปป์...ออนท้อปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปป....สวดยอด :m25:
อ่านฉากเอ็นซี...แล้วแบบว่า...เหมือนกำลังอ่านละครตลก :m20:...อย่างฮาทั้งคู่...รับส่งมุขกันเองอีก
บวกเป็ดให้นะคะ^^
-
ภคินนี่หื่นปนหวานนะ หลอกล่อหั้ยไปป์ตายใจแล้วก้อฟันมันซะเลย ฮ่าๆๆๆๆ
ขำไปป์อ่ะ แพ้มุขลามก แต่อย่าว่าเลย คนอ่าน อ่านไปยังเขินตามไปป์ไป :-[
-
:jul1:+1 :jul1:
-
อ่านแล้วโคตรจะบราโว้วววววววเลย :z1:
-
ตอนนี้ครบทุกรสเลยอ่ะ สมกับการรอคอยที่แสนนาน
-
ไปป์น่าร๊ากกกกกกกกก :z2:
บวกเป็ด
-
น่ารัก :m25:
-
แจ่มจะแดมแจ่มว้าวววว
พี่คิน รักไปป์มากเลยเนอะแต่ก็นะคนที่อยู่ข้างกันยามทุกข์มมีน้อย
งุงิ
น่ารักอะ
ขนาดขาเจ็บยังจะให้เค้าขี่ซะเสร็จเลย5555
-
:m25: ดีด สี ตี เป่า ... ไปป์ เป็นเครื่องดนตรี ?? ตั้งแต่เมื่อใด
555555555555
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ๊ย พ่อคู้นนน ขาเดี้ยงก็ยังไม่เว้น
ตอนนี้รู้สึกว่าภคินเอาแต่ใจยังไงไม่รู้ เหมือนไปป์เป็นนางทาสเลย
แต่เพลงนี้ความหมายดีจริงๆนะ เพลงเพราะด้วย
-
ตอนนี้น่ารักมากค่ะ :o8: NC ก็......... :m25:
-
น่ารักมากกกกกกก
ฮือออออ ไปป์ช่างดูแลอ่ะ ปากบ่นๆด่าๆ แต่ยอมตลอดดดดด
ไม่รักก็ไม่รู้จะว่าไงแล้วเนี่ยยย :-[ :-[ :-[
-
คนอ่านเลือดหมดตัว ไปป์ ออนท็อป!!
-
เลือกไม่ถูกเลย ไม่รู้จะขำหรือจะเขินก่อนดี 555
-
เอ็นซีมาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ควานหาทิชชู่แทบไม่ทัน
คิดถึงลูกเมียน้อย (ได้ข่าวว่าเมิงเพิ่งจากคู่นั้นมาไม่ถึงสองตอนเองนะ)
-
แม๊ะ โดนใจจริงๆตอนนี้ ฮ่าๆๆ
-
ภคินกินน้ำตาลไม่ได้ทำให้โรแมนติก แต่คงจะเป็นบ้าแทน
(ภคินอย่าฆ่าเรานะ)
น่ารักไปนะตอนนี้เนี่ย แอบเขินแทนไปป์เลย
-
ภคิ๊น แกเอาแต่ใจเกิ๊น สงสารไปป์มันบ้าง ขาแกใช้การไม่ได้ก้อไม่เป็นอุปสรรคเลยใช่มั้ย
แล้ววันเกิดไปป์ภคินจะให้อะไรน้า ระแวงแทนไปป์จริงๆ
-
สัญญานะว่าจะอยู่ข้างๆกัน กรี๊ดดดดดดดดดดด
-
มาซุ่มรอค่ะ :L2:
-
:laugh: อ่านไปขำไป กับภคินไปป์แอนด์เดอะแก๊งค์
วันเกิดเริ่มต้นด้วยเสียงหัวเราะ ตบท้ายด้วยความสุขแบบซาบซ่านะเนี่ย :-[
:pig4: ค่ะ
-
เพิ่งตามมาอ่านครับ
อ่านตั้งแต่เมื่อวานครับ
ขอเป็นสมาชิกนักอ่านเรื่องนี้ด้วยคน
ชอบมากกกกกกกก >,<
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วยิ้มได้ หัวเราะได้ แถมออกมาอย่างแรงด้วย
(จนเพื่อนสงสัย แม่งหัวเราะอะไรมากมาย ฮ่าๆ)
น่ารักมากครับ
ไม่รู้จะสรรหาคำอะไรมาบอกดี
คินไปป์น่ารักมากกกกกกกกกก
อ่านแต่ละตอนก็ขำมาก
แม้กระทั่ง NC ก็ยังต่อมุกกันได้ ตึ่งโป๊ะ
ตอนล่าสุดนี่ หวาน จนน้ำตาลขึ้นจริงๆ
ยิ่งเปิดเพลง "คนข้างๆ" ยิ่งรู้สึกว่าหวานมากกก
(แต่พี่แหลมแกเสียงแหลมตามชื่อแกจริงๆ นะ ฮา)
เพื่อนๆ ก็ฮาสุดๆ
คู่พระรองก็ใช่น้อยหน้านะ
น่ารัก (แบบแปลกๆ) ดี 555555
คนเขียนฮามากครับ
มีมุกทันสถานการณ์ตลอด
ไม่ว่าจะเป็นครูอังคนา ก็ตามแต่
รอตอนต่อไปครับ
เพิ่มเติม...
อยากจะบอกว่า ชอบทัศนคติกับการยกตัวอย่างเกี่ยวกับเรื่องความรักครับ
ชอบมากๆ ครับ อ่านแล้วแบบ เออ ใช่เลยอะ สอนได้ดีเลยครับ
เช่น เรื่องวงกลม
เพราะเป็นคนโลกส่วนตัว(ค่อนข้าง)สูงเหมือนกัน
ไม่ชอบให้ใครมาุวุ่นวายกับตัวเองมากนัก
ประิเภทกูอยากอยู่คนเีดียวนะ อย่ายุ่งได้ไหม ไรเงี้ย เพราะจะรำคาญง่ายมาก
(แบบนี้มั้งถึงไม่อยากมีใคร (จริงๆ แล้วคือไม่มีใครเอา ฮา))
-
น่ารักอ่ะ :really2:
-
โอ๊ยยยย อ่านแล้วมันส์ จะฮารึจะหื่นนน ฮ่าๆๆๆ
ชอบค่ะชอบ ดีด สี ตี เป่า เล่นมาได้เนอะพ่อคุณ ของดีเมืองหนองคายอีก โอ๊ยยยยย ภคิณกินผู้ชายนี่หื่นฮา ๆ จริงๆเล้ยยย
-
แต่ละคำ มดมากัยทั้งรังมั้งนั้น :o8:
-
อ่านตอนแรกแล้วรู้สึก ชอบมากๆ^^
เกลียดกันแบบนี้รักกันทุกราย :impress2:
ฮ่าๆ
เดี๋ยวเราอ่านจบจะทะยอยมาเม้นให้น่ะ
เป็นกำลังใจให้จ้าสู้ๆ
-
ตอนแรกก็เกลียดอาร์ทนะ คนไรไม่รู้ไม่มีจิตสำนึกเอาซะเล๊ย
แต่ตอนนี้ก็เกลียดน้อยลงเพราะ ฟาร์ดันไปชอบมันเนี่ยสิ :m16:
คิณนี่ก็นะหื่นตลอด ไปป์ก็นะเล่นตัวไปได้
สงสัยซะแระว่า คู่อาร์ทกะฟาร์นี่ เป็นแค่คู่รอง หรือคู่หลักกันนะ
น่าเสียดายมาไม่ทันให้ส่งจดหมาย :sad4:
แต่ก็อ่านแล้วสนุกมากมาย :laugh:
มาต่อไวๆนะฮะ :L2:
-
เอ๋ ??
-
เอ๋ ??
งง ว่าคนแต่งทำไมไม่มาอัพใช่มั้ยครับ อยากบอกว่า งง เหมือนกันเลยครับ (คาดว่าคนแต่งน่าจะอัพในเดือนนี้แหละ หึ หึ)
-
ขอเม้นถึงตอนที่16 น่ะค่ะ ><
น่ารักมากกกกก >< คริๆ คินมารับ มาส่ง ลูบหัวงี๊ :-[
ว๊ากๆ อย่างนี้จะเรียกอะร๊ายยยได้อีก :impress2:
ชอบมากๆเลยค่ะ ฮาตอนไปป์เถียงกะแม๊กซ์มาก ตลกดี
ตอนที่คินแอบหวงไม่ให้ไปป์ซื้อถุงยาง คินน่ารักอ๊ะ!!
ไปป์เขินน่ารัก อิจฉาคินอ่ะ อร๊ายยยยย>< :o8:
สู้ๆน๊า เป็นกำลังใจให้จ้า
เดี๋ยวพยายามเม้นให้เรื่อยๆจนกว่าจะทัน56 ตอนน๊าT^T
-
Special Room 09 [Far’s chapter]
โทรศัพท์ที่ไม่ค่อยมีปากเสียงของผมแผดเสียงขึ้นในเวลาใกล้บ่าย เนียร์วิ่งเอาโทรศัพท์ลงมาให้ผมข้างล่าง แถมด้วยการบ่นไม่หยุดว่าไม่รู้จักเอาไว้ใกล้ ๆ มือ ก็ปกติผมไม่ค่อยมีคนโทรหานี่นา... ใครจะไปรู้ล่ะ ตอนแรกคิดว่าคนที่มาส่งที่บ้านเมื่อคืนจะโทรมาเช็คสภาพ แต่เบอร์ไปป์ที่ขึ้นหราเล่นเอาผมขมวดคิ้วอย่างงุนงง ว่ามันมีอะไรให้โทรหาผมในเวลานี้ เมื่อคืนก็เพิ่งจะปาร์ตี้มาม่าที่ห้องมันมาแท้ ๆ
มันโทรมาถามว่ารถผมว่างมั้ย... เสี่ยใหญ่อย่างมันจะใช้บริการพาผัวทัวร์กรุงเทพฯเสียหน่อย กะใช้งานผมให้คุ้มเลยว่างั้น? และด้วยความที่วันนี้เป็นวันเกิดผัวรักของมัน ถ้าผมไม่ช่วยก็เกรงว่าจะใจร้ายเกินไปหน่อย เอาวะ... นาน ๆ ทีไปป์มันจะยอมโทรมาขอความช่วยเหลือเรื่องไอ้คินจากผม บอกตามตรงนะ มันเป็นคู่รักที่ประหลาดมาก เกิดมาผมไม่เคยเจอผู้ชายสองคนที่มีความเกรียนแล้วอยู่กันแบบคู่รัก (?) มาก่อนเลย คุณดูเผิน ๆ คงมองไม่เห็นความรักในแววตาและการกระทำของพวกมันหรอก แต่ถ้ารู้จักกับพวกมันก็จะรู้...
นึกแล้วก็ตลก... สมัยอยู่ปี 1 ไปป์มันยังแทบจะวิ่งเข้าไปกระโดดกัดคอไอ้คินให้ตายอยู่เลย ไหงตอนนี้มาเป็นแฟนกันได้วะ เอ่อ... ว่าแต่มัน ผมเองก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่นักหรอก ใครจะคิดว่าคนจืดจางทั้งชีวิตอย่างผม จะมีคนยอมก้าวเข้ามา แถมไอ้คนนั้นยังประหลาดสุด ๆ ไปเลยอีกต่างหาก เฮ้อออออออออ ไม่รู้หนังชีวิตใครมันจะตลกกว่ากัน
ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็พร้อมรับหน้าที่เป็นคนขับรถ เริ่มจากการแวะรับไอ้อาร์ทที่บ้านอยู่ไกลสุด... บ้านมันเป็นบ้านเดี่ยวหลังใหญ่พอตัวครับ มีอาณาเขตสวนหน้าบ้านกว้างขวางพอประมาณเลย มันยังเคยพูดติดตลกกับผมว่า ต่อให้บ้านมันไม่ได้ขายน้ำมันแบบที่ไอ้เนียร์บอก แต่มันก็รวยพอจะเลี้ยงผมได้ เหอะ... ตลกละ บ้านกูก็ไม่ได้จนเหอะ ผมมองภาพไอ้อาร์ทในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนส์ยืนยิ้มเย็น ๆ รออยู่หน้าบ้านแล้ว ก็เกิดความรู้สึกหมั่นไส้อยากขับรถอัดมันเสียอย่างนั้น
“สวัสดีครับ” ดีนะ... มันไม่ยกมือไหว้ผมด้วย “เจอกันอีกแล้วนะครับ”
“เออสิ” เมื่อวานก็เพิ่งจะไปนั่งกินมาม่าด้วยกันแท้ ๆ
ไม่รอให้ผมอนุญาตมันก็โดดขึ้นมานั่งตำแหน่งตุ๊กตาหน้ารถด้วยความเคยชิน แถมยังปรับแอร์ให้หันไปทางตัวเองอีก... การกระทำเรียบ ๆ แต่แฝงไว้ด้วยความกวนประสาทอย่างเต็มเปี่ยม ผมเลิกสนใจแล้วกลับไปต่อสู้กับถนนของกรุงเทพฯต่อดีกว่า บรรยากาศในรถตอนนี้จึงมีแต่เสียงแอร์คลอด้วยเสียงผิวปากอย่างอารมณ์ดีจากไอ้อาร์ทแทรกผ่านความเงียบเท่านั้น เราเป็นแบบนี้กันตลอดแหละครับ... คือไอ้ผมก็พูดไม่เก่ง ไม่รู้จะชวนคุยอะไร ภาระหน้าที่เลยตกไปที่ไอ้อาร์ท ซึ่งถ้ามันเงียบด้วยก็จบกันเลย แต่ผมกลับชอบความรู้สึกแบบนี้นะ
ผมว่า... ถ้าเราสนิทกับใครสักคน แม้แต่ความเงียบก็ไม่สามารถทำให้เราอึดอัดได้หรอก
แต่พอแวะไปรับไอ้คู่หูนรกแตกขึ้นรถเท่านั้นแหละ... พระเจ้า! เหมือนมีสิงสาราสัตว์อยู่ในรถ แล้วยิ่งตอนนี้ที่เป้าหมายเบอร์หนึ่งของพวกมันอย่างไอ้ไปป์ไม่อยู่ด้วยแล้ว... กรรมจึงตกมาอยู่ที่ผมแต่เพียงผู้เดียว
“เฮ้ย! ไงจ๊ะ พ่อดอกเห็ดสะเด็ดน้ำ ขับรถมาด้วยหน้าตาผ่องใส หัวใจลั้นลาขนาดนี้ เมื่อคืนแวะไหนก่อนกลับบ้านเปล่าจ๊ะเนี่ย”
“ไอ้โจ้... สมองมึงคิดออกแต่เรื่องแบบนี้ใช่มั้ย”
“ยังไม่ทันพูดอะไรเลย เค้าหมายถึงแวะกินตับข้างทางอ๊ะเปล่า แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย~”
“.........”
“ตับ ๆ ๆ ๆ ๆ” ไอ้กันร้องเพลงประกอบพร้อมโยกตัว กะให้ผมโวยวายเหมือนไอ้ไปป์ล่ะสิ... เสียใจครับ ผมนิ่งกว่าที่เห็น และที่สำคัญ... มันต้องด่าเรื่องอื่น
“เขย่ารถหาพ่อมึงเหรอ โช้คกูเสียพอดี”
“แม่ม... เรื่องรถนี่ดุชิบหาย”
เจอความวุ่นวายบนรถว่าน่าปวดหัวแล้ว พอเจอไอ้ไปป์บอกว่าจะไปสวนรถไฟเท่านั้นแหละ... ผมแทบจะตีตั๋วกลับบ้าน ถึงจะชอบไปที่ที่ต้นไม้สีเขียวเยอะ ๆ แต่ไอ้สวนรถไฟนี่ดูยังไงก็ร้อนและคนพลุกพล่านชัด ๆ ! แต่หลวมตัวมาขนาดนี้แล้ว ก็ต้องก้มหน้ารับกรรมไปแหละครับ...
ก่อนไปเราแวะกินอาหารข้างทางซึ่งรสชาติแย่พอควร ไอ้ไปป์หวิดมีเรื่องฟาดกับอาแปะเจ้าของร้านละ รอจนคล้อยเย็นสักหน่อยพวกผมถึงได้ฤกษ์เสด็จไปยังเป้าหมาย ซึ่งพอมองไอ้เจ้าของวันเกิดที่รีเควสต์สถานที่มาไม่ได้ดูสารรูปตัวเองแล้ว ผมก็ปวดหัวแทนไปป์เลยครับ ไอ้คู่รักคนพิการนั่นช่วยประคองกันไปนั่งเล่นได้สักพัก แล้วปลีกตัวออกไปปั่นจักรยานกันต่อ
ผมนั่งแหงนหน้าเหม่อลอย มองสีเขียวขจีของต้นไม้ตัดกับสีฟ้าของท้องฟ้า... เฮ้ออออออออออ จะว่าวันนี้มันเลวร้ายก็ออกจะเกินไปหน่อย คนในสวนไม่เยอะอย่างที่คิด ซึ่งเป็นเรื่องที่ดีมาก การได้สัมผัสธรรมชาติที่ห้อมล้อมตัวเองอยู่แบบนี้ ช่วยทำให้จิตใจคนกรุงสงบลงได้ไม่น้อยเลย อากาศที่ร้อนจัดก็ถูกบรรเทาด้วยร่มไม้เย็น ๆ ถ้าไม่นับ...
“เซเซมีมี... ปิงป่อง ชาร์จ!”
“ปิงป่อง... พายุ!”
“ปิงป่อง... หายตัว!”
“พวกมึงไม่มีอะไรจะเล่นกันแล้วใช่มั้ย?”
“อ้าว... เล่นไพ่มึงก็ด่าอะ” ไอ้กันว่า “อยากเล่นด้วยก็บอกดิ มีสี่คนเล่นกรุงเทพมหานครได้พอดี มะ ๆ ตั้งวง ๆ ”
“กูชักสงสัยอายุสมองพวกมึงเข้าไปทุกที”
“พวกนายท่องชื่อกรุงเทพฯได้จบเหรอ?” ไอ้อาร์ทมองหน้าเหมือนเพื่อนมันโง่เสียเต็มประดา ซึ่งก็เป็นเรื่องจริง
“ไม่ได้ว่ะ”
“งั้นเราท่องเอง มา!” โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย หน้าไหน ๆ มันก็เหมือนกันหมด! ผมอยากจะเอาหัวโขกพื้น ไอ้สามตัวนั่นก็หัวเราะด้วยความสะใจ แถมตั้งวงล้อมกันเรียบร้อย เฮ้ย... มึงจะเล่นกันจริง ๆ เหรอ
“กูไม่เล่นนะ บอกไว้ก่อน”
“ได้ไงอะ สามคนมันเล่นไม่ได้นะ” ผมเบือนหน้าออกจากวงโคจร แกล้งทำเป็นไม่สนใจให้เรื่องมันจบ ๆ กันไป พวกมันส่งเสียงโวยวายด่าผมเป็นการใหญ่ ถ้าเป็นไอ้ไปป์คงโดดไปเล่นปัญญาอ่อนด้วยแล้วล่ะ...
แต่คือ... ผมก็ท่องชื่อกรุงเทพฯได้ไม่จบเหมือนกัน จะ... จะให้พวกมันรู้ไม่ได้ ว่าผมมีสมองขนาดเท่าไอ้โจ้ไอ้กัน นี่มันเรื่องขายหน้าของวงศ์ตระกูลชัด ๆ
ระหว่างที่กำลังตีเบลอได้ที่ จู่ ๆ ก็มีมือยื่นมาแทบชนจมูก... เฮ้ย!
“ไปนั่งเรือกันมั้ยครับ?”
“ฮะ!?” ผมยังเอ๋ออยู่
“เห็นดูเบื่อ ๆ น่ะครับ สนใจไปนั่งเรือกับผมมั้ย?”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด สวีทบาดขั้วหัวจายยยยยยยย” ไอ้โจ้กุมอกแล้วลงไปดิ้นพราด ๆ กับพื้น หมาจรจัดที่เดินผ่านยังมองตามเลยครับ
“อาร์ท... มึงแม่งพระเอกว่ะ” ไอ้กันยกนิ้วชื่นชมเพื่อน “ไอ้คินแม่งขืนใจไอ้ไปป์ไป แต่ดูมึงชวนสิ... พระเอ๊กพระเอก”
“ไปมั้ยครับฟาร์” มันกระดิกมือ
“ไม่อะ... กูชอบนั่งอยู่เฉย ๆ มากกว่า อีกอย่างนั่งเรืออายเขาจะตาย”
“ไปนะครับ” มันยิ้ม... แต่ทำไมกูขนลุก...
“ไม่ไป”
“ไปครับ” แววตาเลื่อนลอยจ้องลึกเข้ามาในดวงตาผม เล่นเอาขนลุกซู่ไปหมด... เหมือนมีใครมากดหัวผมให้พยักหน้าตาม
“ปะ... ไป... ก็ได้”
ไอ้สองตัวที่ปากมากพูดไม่หยุดเมื่อกี้ ถึงกับนั่งเงียบลูบแขนตัวเองป้อย ๆ ถ้าหูไม่ฝาด ผมได้ยินเสียงพึมพำประมาณว่า ‘เลือดเย็นจริง ๆ ’ อะไรทำนองนี้ แต่ก็นั่นแหละ ตอนนี้ผมเดินตามหลังมันออกมาแล้ว
“กี่ชั่วโมงจ๊ะ พ่อหนุ่ม” เสียงป้าเจ้าของร้านเช่าเรือเรียกสติผมกลับคืนมา เฮ้ย! กูมาอยู่นี่ได้ไงวะ ช่วยด้วยครับ ผมโดนผีผลัก!
“สองครับ”
“เฮ้ย! จะบ้าเหรอ มึงจะพายไปแข่งทีมชาติรึไง นั่งทำไมตั้งนาน” ชั่วโมงเดียวกูก็ไม่ไหวแล้วนะ
“เอ่อ... ตกลงกี่ชั่วโมงจ๊ะ”
“สองครับ”
“หนึ่งครับ”
เราหันควับมามองหน้ากัน.... ผมหรี่ตาเป็นการบอกว่าเรื่องนี้ผมไม่ยอมหรอกนะ จะบ้าเหรอ เรือพายนะครับไม่ใช่เรือปั่น กะให้กูเป็นนักกล้ามไปเลยมั้ย? ซึ่งเหมือนว่าไอ้อาร์ทจะเข้าใจ มันพยักหน้าแล้วหันไปบอกป้าเค้าพร้อมยื่นเงินให้
“สองครับ”
“ไอ้อาร์ท!” ผมโวย แต่มันยัดเงินใส่มือป้าเค้าแล้วลากผมมาที่เรือทันที ผมแอบหงุดหงิดนิดหน่อยที่โดนบังคับ เลยยืนหน้างออยู่อย่างนั้น ไอ้อาร์ทยังคงยิ้มเอื่อย ๆ รอจนป้าหันหลังไปเตรียมไม้พายมันถึงได้ก้มลงมากระซิบข้างหูผม...
“อยากอยู่ด้วยกันนาน ๆ นี่มันผิดด้วยเหรอครับ?”
บ้าเอ๊ย... พูดขนาดนี้แล้วผมจะไปไหนรอดล่ะ ความหงุดหงิดเมื่อกี้เหมือนถูกเป่ากระเด็นหายไปในอากาศ ผมกลั้นยิ้มจนปวดแก้มไปหมด ว่าแล้วก็ยกมือสองข้างตะปบดึงมันไว้ไม่ให้ยกสูงไปกว่านี้ แต่ไอ้อาร์ทจับข้อมือสองข้างของผมแล้วดึงให้มันยืดออก
“จะยิ้มก็ยิ้มเถอะครับ เวลาฟาร์ยิ้มน่ารักจะตายครับ”
“...” มันรู้! มันรู้แน่ ๆ ว่ากำลังทำให้ผมเขิน แต่มันก็แกล้งทำหน้าเหรอหราตอนที่ผมเงยหน้าขึ้นคาดโทษมันไว้ ไอ้อาร์ทมันร้ายจะตายครับ ผมดึงมือมันออกก่อนที่ป้าจะกลับมาเจอแล้วช็อกตาย
ป้าอธิบายเรื่องพายเรือเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่าที่ฟังดูคงพายไม่ยากเท่าไหร่มั้ง ไอ้ผมก็ไม่เคยแตะกิจกรรมแอดเวนเจอร์ขนาดนี้เสียด้วย แต่จะให้หันหลังกลับตอนนี้ก็สายไปเสียแล้วล่ะ... ไอ้อาร์ทก้าวลงไปนั่งบนเรือพายสีเขียวอ่อนแล้วส่งมือมาให้ผม เอ่อ... ผมส่งสายตาเป็นเชิงบอกว่า ‘ป้าเค้ามองอยู่นะ’ แต่มันตอบกลับมาด้วยสายตาที่สื่อว่า ‘งั้นก็โดดลงมาเองนะครับ’ พลางชักมือกลับ เล่นเอาผมคว้าหมับเข้าแทบไม่ทัน ผมเห็นมันแอบหัวเราะเบา ๆ ตอนที่ผมก้าวขาอย่างทุลักทุเลจนในที่สุดก็มานั่งบนเรือได้สำเร็จ
“ไม้พายครับ... ถือเอาไว้เฉย ๆ ก็ได้”
“มันจะยากอะไรวะ แค่เอาจ้วงน้ำเดี๋ยวเรือมันก็ไปเองใช่มั้ยล่ะ”
“แสนรู้จังครับ” ไอ้อาร์ท! มึงเลวจนกูอยากจะพลิกให้เรือคว่ำ ถ้าไม่ติดว่ากูนั่งอยู่นะ “อย่าหน้างอเลยครับ... อากาศวันนี้ดีจะตาย ยิ่งอยู่บนน้ำแบบนี้ยิ่งเย็นนะครับ อย่าทำใจให้ร้อนเลย”
“บวชพระสักพรรษาเหอะมึง” ผมแอบเหน็บ แล้วเริ่มขยับไม้พายในมือ... แอบหนักเหมือนกันนะครับ แต่เกิดมาก็เพิ่งเคยพายเรือ ทำเอาผมตื่นเต้นไม่ใช่น้อย ตอนที่เรือลำน้อย ๆ ถูกขับเคลื่อนด้วยพลังแขนของผม...
ผมบ้าพวกเครื่องยนต์ก็จริง และถึงแม้ว่าไอ้เรือนี่จะไม่ได้ใช้เครื่องยนต์เลยสักตัว แต่ผมก็ยังสนใจรูปร่างเพรียว ๆ และการออกแบบเพื่อต้านลมต้านน้ำของมันอยู่ดี ผมก้มหน้ามองพินิจลักษณะมันอยู่นาน... ไม่ได้คุยอะไรกับคนที่นั่งตรงข้าม พอรู้ตัวถึงได้เงยหน้าขึ้นมา ซึ่งก็พบว่ามันมองมาที่ผมอยู่แล้ว ดวงตาของมันคู่นั้นที่ปกติดูเลื่อนลอยกำลังส่งยิ้มให้ผม
“เวลาฟาร์สนใจอะไรเนี่ย ดูแล้วน่ารักดีครับ” มันว่าพลางจ้องฝีพาย เหมือนไม่ได้พูดอะไรผิดปกติ ทั้ง ๆ ที่ทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้กลางใจผมแท้ ๆ ผมเบือนหน้าแดง ๆ หนีแล้วหันไปสนใจผืนน้ำรอบข้างดีกว่า...
“อาร์ท...”
“ครับ?”
“เนียร์พูดอะไรกับมึงกันแน่ ทำไมหลังจากวันนั้นมันไม่เคยห้ามกูเรื่องมีแฟนอีกเลย” ผมสงสัยเรื่องนี้มานานมาก หลังจากเรื่องที่คณะพวกมันวันนั้น กลับบ้านมาไอ้เนียร์ก็ไม่ว่าอะไรผมสักคำ แถมยังเปลี่ยนสรรพนามไปเรียกมันว่า ‘เฮียอาร์ท’ อีกต่างหาก ปล่อยให้ผมงงเป็นไก่ตาแตก
“ยังสงสัยเรื่องนั้นอยู่อีกเหรอครับ?”
“ก็แน่สิ มึงไม่ได้เล่นของอะไรใส่น้องกูหรือปล่อยน้องหนูดีมาสิงใช่มั้ย”
“น้องหนูดีเป็นนางฟ้าครับฟาร์ สิงใครไม่ได้หรอก”
“มันไม่ใช่ประเด็น” ผมกุมขมับปวดหัว ถ้าไอ้อาร์ทคิดจะเล่นงานใครก็เตรียมตัวตายได้เลยครับ แบบที่ผมเป็นอยู่เนี่ยแหละ “มึงโยกโย้ทุกทีเวลากูถาม... ตกลงมึงพูดอะไรกันแน่”
ไอ้อาร์ทยักไหล่ “ผมบอกว่า... ถึงบ้านผมไม่ได้ขายน้ำมัน แต่ก็รวยพอตัว”
ถ้ามันเป็นความจริงผมจะกลับบ้านไปกราดยิงไรเฟิลใส่ไอ้เนียร์ให้มันดับชีวิตไปซะ ทำเป็นหวงพี่... ไอ้ห่ามึงขายกูชัด ๆ !
“จ้วงเบา ๆ ครับ ฟาร์ เดี๋ยวเรือคว่ำกันพอดี” มันพูดกลั้วหัวเราะ รู้สึกจะอารมณ์ดีมากนักนะมึง
“มึงมันกวนประสาท” ผมด่า ซึ่งมันก็ยิ้มรับคำด่า
“ขอบคุณครับ”
ชิ... เห็นไอ้รอยยิ้มเย็น ๆ นั่นแล้วอยากเอาไม้พายตบปากจริง ๆ ผมกับมันช่วยกันพายเรือลำน้อยวนไปวนมาในสระ จะว่าไป... พายเรือเล่นแบบนี้มันก็สนุกดีเหมือนกันนะ ผมยิ้มให้ไอ้คนฝั่งตรงข้ามบาง ๆ ขอบคุณที่มันพามาสัมผัสกับสายน้ำเย็น ๆ เข็มนาฬิกาเดินเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ แป๊บ ๆ ก็จะสองชั่วโมงแล้ว น่าเสียดาย รู้งี้จ่ายสักสามชั่วโมงก็ดี แต่ถึงอย่างนั้นผมก็เห็นไอ้ไปป์กับไอ้คินนั่งสลอนรออยู่ที่เสื่อเรียบร้อยแล้ว เตรียมใจโดนมันแซวตั้งแต่เนิ่น ๆ เลยดีกว่ากู
“ฟาร์ครับ” อาร์ทเรียกผมก่อนที่เรือของเราจะกลับถึงฝั่ง “ขอถามอะไรอย่างนะครับ หวังว่าจะไม่ล่วงเกินไป”
“อะไร? อยู่ ๆ ก็ทำหน้าจริงจังขึ้นมา”
“ถึงตอนนี้... ลืมเขาได้รึยังครับ” ผมชะงักมือที่กำไม้พายไว้... คำถามที่ออกมาจากปากอาร์ทเหมือนค้อนหนัก ๆ ทุบลงกลางหัว ผมเกือบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่า ครั้งหนึ่งผมเคยชอบใครอีกคนมากขนาดไหน มากจนเสียน้ำตา... มากจนคิดว่าความเจ็บนั้นคงทำให้ตัวเองชอบใครคนอื่นไม่ได้อีกแล้ว...
และตอนนี้... ผมกำลังยิ้มอยู่กับใครอีกคน... โดยที่ไม่มีชื่อของเขาอยู่ในหัวอีกแล้ว...
“ของที่ไม่ใช่ของเรา ยังไงมันก็ไม่ใช่ของเรา” ผมตอบเรียบ ๆ ก่อนที่เรือจะชนเบา ๆ กับตลิ่ง อาร์ทไม่ซักไซ้ถามอะไรต่อ มันขึ้นไปก่อนแล้วหันมาช่วยพยุงผมขึ้นจากเรือ
เสียงโห่แซวดังมาแต่ไกล ทุกย่างก้าวที่เดินเข้าไปเหมือนกับเดินผ่านกองทัพสัตว์นรกที่โหยหวน ไอ้ไปป์เป็นแกนนำม็อบกลุ่มนี้โดยสมบูรณ์ ถึงขั้นยอมไปแท็คทีมกับไอ้คู่หูลูกกรอกเลยทีเดียว ไอ้เพื่อนนรกเป่าปากแซว
“เอ๊ะ ๆ กูก็ว่าทำไมแถวนี้มดมันเยอะจังวะ นี่ถ้าไปชิมน้ำในคลองท่าจะหวานชื่นใจประหนึ่งผสมเฮลบลูบอย”
“หวานชื่น รื่นรมย์”
“ฮิ้วววววววววววววววววววววววววว~”
ผมทำหน้าเอือม... “แล้วมึงล่ะ เป็นไง ปั่นกันมันหยดเลยล่ะสิ”
“อู้ว้าวววววววววววววววววววววววว~”
“ไอ้สองตัวนี้มึงจะอยู่ข้างใครกันแน่วะ”
“กูแบบนกสองหัวอะ ใครเปิดช่องมา กูช่วยซ้ำเติมได้หมด” โอ้โห... ได้ยินแล้วกูอยากเลิกคบพวกมึงมาก
เรากลับจากสวนในเวลาเย็นย่ำพอควร พวกผมจึงแวะกินข้าวแถว ๆ มอก่อนแล้วค่อยสลายตัว และตอนนั้นเองที่ผมเริ่มรู้สึกว่าไอ้อาร์ทมันเงียบผิดปกติ คือตามปกติมันไม่ใช่คนจ้อไม่หยุดก็จริง แต่นี่มันเงียบเกินไปแล้ว ไม่ด่าไอ้พวกนั้นสักคำตอนที่โดนแซวด้วย
เม็ดเหงื่อผุดขึ้นที่หน้าผากผมเป็นหยด... บรรยากาศในรถเงียบเหมือนเคย แต่มันตึงเครียดอย่างที่ไม่เคยเป็น อาร์ทเอาแต่มองไปบนถนนเบื้องหน้า สนใจแต่พวงมาลัยในมือ ส่วนผมก็เล่นเข็มขัดที่พาดอยู่บนบ่า เอาแต่จด ๆ จ้อง ๆ อยู่แถวช่องแอร์... บ้าชะมัดเลย เราไม่เคยตกอยู่ในสภาพนี้มาก่อน ผมไม่เคยคบกับใครมาก่อนเสียด้วย... แล้วจะรู้ได้ไงว่าเวลาที่มันงอนไม่มีสาเหตุแบบนี้ ผมควรจะทำอย่างไรดี?
ไม่มีสาเหตุงั้นเหรอ... ไม่สิ... มันเริ่มเงียบตั้งแต่ตอนขึ้นจากเรือ...
สมองผมเริ่มประมวลผลช้า ๆ อ่า... ต้องเป็นเรื่องที่มันถามก่อนขึ้นจากเรือแน่ ๆ เรื่องของแซ็ก ต้องใช่แน่ ๆ คำตอบที่ผมตอบออกไปมันคลุมเครือเหลือเกิน ว่าจริง ๆ ’ลืมได้’ หรือ ’ต้องลืม’ กันแน่? ตายล่ะสิ... ผมจะบอกมันยังไงดีวะ ผมลนลานขยับตัวยุกยิกหาทางออกให้ชีวิต ถนนเส้นนี้มุ่งหน้าไปบ้านมัน อีกไม่กี่กิโลเมตรก็คงจะถึงแล้ว
-
“อะ... อาร์ท”
“ครับ?”
“กะ... กูลืมคืนหนังสือว่ะ ระ... ร้านตรงหลังมออะ”
ไอ้อาร์ทเลิกคิ้ว “งั้นเดี๋ยววนกลับไปคืนหนังสือก่อนนะครับ”
“อืม...”
โกหกไปแล้ว... โกหกไปแล้ว เอาล่ะ ผมจับเวลาตัวเองจากที่นี่ไปมอใช้เวลาราวยี่สิบนาทีได้ ถ้ารถติดไม่มาก ต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ... ว่าแต่ทำอะไรดีวะ แม่ง กูไม่มีแผนสำรองนะเว่ย!
“อาร์ท... เอ่อ...”
“ครับ?”
“รถติดชิบหายเลยเนอะ...”
“นั่นสิครับ แปลกนะครับ” มันหันมามองผม “วันนี้ฟาร์ไม่เห็นด่าเรื่องรถติดเหมือนวันก่อน ๆ เลย”
“...”
แม่งเอ๊ย! มันแกล้งผมเปล่าวะ!? มาทักเรื่องด่าอะไรตอนนี้ กูเครียดเรื่องมึงอยู่ จะมีอารมณ์ไปด่าใครนอกจากด่ามึงเล่า ถึงผมจะไม่ซึนแบบไอ้ไปป์ แต่ไอ้การง้อคนอื่นก่อนมันก็ไม่ใช่เรื่องถนัดเอาเสียเลย จนแล้วจนรอดผมก็นั่งเอาหน้าผึ่งแอร์จนมาถึงร้านเช่าหนังสือ
“ถึงแล้วครับ เอาหนังสือไปคืนสิ ผมรออยู่บนรถนะครับ”
“อ่า...” หนังสือเชี่ยไร... ผมไม่มีครับ “เอ่อ... อาร์ท กูลืมเอาหนังสือมาจากบ้านว่ะ”
“ครับ” มึงจะไม่พูดอะไรให้มันมากกว่านี้เหรอ ผมถอนหายใจออกมายาว ๆ
“งั้น... เอ่อ... ไป... ไป...”
“กลับบ้านรึเปล่าครับ?”
“แวะเอาของที่ชมรมหน่อยสิ”
“ครับ”
เอ่อ... สถานการณ์มันคุ้น ๆ แต่กลับกันที่รอบนี้ผมเป็นฝ่ายที่หลอกให้มันขับรถวนแทน เอาวะ! ถือว่าเอาคืนละกัน มันจะได้รู้ซะมั่งว่าการขับรถโดยไร้จุดหมายมันน่าโมโหขนาดไหน พอรถไปถึงตึกชมรมผมก็ต้องแกล้งขึ้นตึกไป... เอาวะ! เก็บฟลุตกลับบ้านก็ได้ เดี๋ยวมันจะหาว่ามีพิรุธ พอลงมาจากตึกสารถีจำเป็นก็ออกมายืนพิงรถรอผมอยู่แล้ว
“ไปไหนต่อเหรอครับ?” มันยักคิ้วให้ เหมือนจะเป็นการบอกว่ารู้ทันที่ผมหลอกพามันขับรถวน... เอาสิ รู้ก็รู้ไปเลย
“แวะซื้อขนมปังที่หน้ามอหน่อยดิ๊ เนียร์มันบ่นอยากกินมาหลายวันแล้ว”
“ครับ”
จากแผนการง้อมันกลายเป็นสงครามประสาทไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ผมกับมันจ้องตากันผ่านกระจกด้านหน้า พลางกระตุกยิ้มโดยไม่ได้นัดหมาย... เหมือนต่างคนต่างรอดูว่าใครจะตบะแตกก่อนกัน จากร้านขนมปังหน้ามอ วนมาที่คณะบริหารฯ ต่อที่ร้านนมสดหลังมอ แล้วกลับไปจ่ายเงินค่าเน็ทที่เซเว่นอีกที จนตอนนี้เวลาล่วงเลยไปเกือบห้าทุ่มแล้ว ให้ตายเหอะ... ผมเล่นบ้าอะไรอยู่เนี่ย
ผมปิดประตูรถเบา ๆ แล้วทิ้งตัวลง สมองกำลังประมวลผลว่าจะหลอกมันไปที่ไหนดี “ไป... เอ่อ...”
“ผมมีที่ที่อยากไปอยู่ครับ... หวังว่าฟาร์จะยังคิดธุระไม่ออกตอนนี้นะครับ” จงใจเน้นคำซะเหลือเกิน ผมยักไหล่... ก็เอาสิ อยากรู้นักว่ามันจะพาไปไหน
ลูกรักของผมเลี้ยววนกลับมาในมหา’ลัยอีกครั้ง ถ้ามันมีปากมีเสียงได้ คาดว่ามันคงด่าผมเละไปแล้ว พ่อขอโทษจริง ๆ นะลูก พ่อหลวมตัวไปท้าทายอำนาจมืดเข้าแล้วลูก... ผมมองออกไปนอกหน้าต่างก็พบกับป้าย ‘คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์’ เต็มตา... มันคงมาเอาอุปกรณ์อะไรที่คณะล่ะมั้ง แต่ผิดคาดครับ... มันขับเลยออกไปบนเนินด้านข้างคณะแทน ซึ่งเป็นถนนที่ขนาบข้างด้วยต้นไม้รกครึ้มตลอดทาง ผมกลืนน้ำลายเอื๊อก รู้สึกว่าชีวิตและทรัพย์สินของตนชักจะไม่ปลอดภัยแล้ว
“อาร์ท... มึงจะไปไหน” เห็นแล้วอยู่ไม่สุขแล้วครับ ผมปลดเข็มขัดนิรภัยด้วยสัญชาตญาณการเอาตัวรอด ไอ้อาร์ทหัวเราะเย็น ๆ ตอบ
“กลับสู่จุดเริ่มต้นไงครับ”
แกร๊ก... เสียงล็อกประตูดังเป็นเอฟเฟ็คต์เหมือนในหนังผี ในขณะที่แอร์ลดอุณหภูมิลงเรื่อย ๆ แต่เหงื่อผมกลับแตกพลั่กไปหมด ไอ้กลับสู่จุดเริ่มต้นนี่มันอะไร? จะพาผมไปเกิดใหม่รึไง...
ผมก้มหน้ามองปลายเท้าตัวเอง... เอาไงดีวะ มันล็อคประตูไปแล้วด้วย ไม่น่าตัดสินใจพลาดเพียงเสี้ยววินาทีเลย... มีดทำครัวที่ม้าฝากซื้อก็ดันเอาไปเก็บเมื่อวานแล้วซะด้วย... แล้ว...
“ฟาร์... ฟาร์ครับ”
“ฮะ!?” ผมกระเด้งตัวขึ้นจากเบาะ
“ถึงแล้วล่ะครับ”
เสียงนั้นเรียกให้ผมเงยหน้ามองไปรอบ ๆ สถานที่ในความทรงจำที่ไม่ได้มาเสียนานปรากฏอยู่ตรงหน้า ใช่แล้ว ‘ฐานทัพลับ’ ของผมนี่เอง พอมันปลดล็อกผมก็รีบโดดลงจากรถแทบไม่ทัน ผมชอบอ่างเก็บน้ำนี่ที่สุดในมหา’ลัยแล้ว ผมกางแขนออกกว้าง ๆ แล้วสูดอากาศเย็นสดชื่นให้เต็มปอด... ฮ้า~ ให้ตายเหอะ คิดถึงชะมัดเลย ปกติทุกครั้งที่ไม่สบายใจผมจะต้องมาที่นี่เสมอ...
แล้วที่ไม่ได้มาซะนานเนี่ย... แสดงว่าผมหายไม่สบายใจแล้วงั้นหรือ?
พอคิดแบบนี้ขึ้นมา... ก็รู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไปจากเมื่อหนึ่งปีก่อนชะมัดเลย ผมไม่ใช่ไอ้เด็กหัวเห็ดคนเดิมที่เอาแต่หมกตัวอยู่ในโลกของตัวเอง... แอบหนีมานั่งร้องไห้คนเดียว แม้ว่าจะไม่ได้มากมายนัก แต่การก้าวเดินออกไปครั้งนี้ทำให้ผมเติบโตขึ้น
ความเจ็บปวดที่เคยได้รับมันมากแค่ไหน... ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ การแอบรักข้างเดียวแล้วเขาไม่สนใจมันทรมานแค่ไหน... ทำไมจะไม่รู้ ถ้าวันนั้นผมเลือกที่จะจมอยู่กับความเศร้าปริมาณมหาศาลขนาดนั้น ผมก็คงไม่มีวันนี้ โชคดีจริง ๆ ที่ขว้างมันทิ้งลงน้ำไปได้...
“คิดถึงวันนั้นจังเลยนะครับ” อาร์ทปิดประตูรถแล้วเอนตัวพิง “ผ่านมาจะเป็นปีแล้วสินะครับ”
“นั่นสิ... เวลามันผ่านไปเร็วจริง ๆ ” ผมเปิดประตูรถคว้าเอากล่องฟลุตที่แวะเอามาจากชมรมเมื่อกี้มาถือไว้ เวลาเจอธรรมชาติแล้วอารมณ์ศิลปินมันขึ้นอย่างบอกไม่ถูกครับ ผมออกปากชวน “ไปนั่งใกล้ ๆ กันเหอะ”
“ครับ”
เราเดินกันเข้ามาใกล้ขอบอ่างมากขึ้น... ไม่มีบทสนทนาใด ๆ นอกจากเสียงสวบสาบของหญ้าที่แหวกออกเท่านั้น ผมทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นซีเมนต์เย็นเยือกแล้วมองออกไปยังผืนน้ำสีดำสนิท ใจมันรู้สึกสงบอย่างบอกไม่ถูก จนกล้าที่จะเอ่ยปากถาม
“อาร์ท... มึงโกรธกูรึเปล่า?”
“เรื่องอะไรล่ะครับ” อาร์ทไม่ได้นั่งลงข้าง ๆ ผม มันเลือกที่จะยืนอยู่ใกล้ ๆ แล้วแหงนหน้ามองท้องฟ้าแทน
“เรื่องบนเรือเมื่อตอนเย็น ที่มึงถามว่ากูลืม ‘เขา’ ได้รึยัง”
“อ๊อ” อาร์ทหัวเราะเย็น ๆ “ทำไมถึงคิดว่าผมโกรธเรื่องนั้นล่ะครับ”
“ก็มันจะมีเรื่องไหนอีกล่ะวะ อีกอย่างเรื่องนี้กูตอบมึงไม่เคลียร์เองด้วย...”
“ครับ...”
นี่จะเล่นสงครามประสาทกันจริง ๆ ใช่มั้ย? เออ... กูยอมพูดก่อนก็ได้ “กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันอีกแล้วล่ะ มันอาจจะรู้สึกแปลก ๆ เวลาเจอหน้ากันในชมรม... คล้าย ๆ ว่าคุยกันไม่สนิทใจเท่าไหร่ เหมือนแผลใหญ่ ที่แม้ว่าจะผ่านไปนานก็ยังเหลือรอยแผลเป็นทิ้งเอาไว้”
ผมไม่ใช่คนเข้มแข็งอะไรขนาดนั้น... ถ้าจะให้พูดว่าเป็นเพื่อนกันได้น่ะ มันออกจะละครเกินไปครับ ความรู้สึกที่เสียไปมันเอากลับคืนมาไม่ได้หรอก...
“เมื่อปีที่แล้วกูนั่งอยู่ตรงนี้... ที่เดิม... กูร้องไห้ฟูมฟาย เสียใจกับความรักที่ไม่สมหวัง คิดแต่ว่าเพราะตัวเองเป็นคนแบบนี้ถึงได้ไม่มีใคร กูเกลียดตัวเองที่ขี้ขลาด สร้างเปลือกนอกขึ้นมาบอกว่าตัวเองเข้มเข็ง ที่จริงกูมันไม่กล้าทำอะไรทั้งนั้น... ตลกว่ะ พอลองกล้าไปสารภาพรักครั้งแรกก็โดนเขาหักอกมาเสียอีก”
“........”
“ตอนนั้นกูคิดว่ามันแย่มาก... เคยได้ยินที่เขาบอกว่าไม่แข่งยิ่งแพ้ กูก็อยากจะเถียงสุดใจว่าแข่งแล้วแพ้มันเจ็บยิ่งกว่าซะอีก” ผมถอนหายใจยาว ๆ “ตอนนั้นกูคิดว่าคงไม่มีความกล้าจะไปชอบใครอีกแล้วล่ะ พอกล้าแล้วเจ็บหนักมันก็ฝังใจเข้า... กูคิดว่าตัวเองเดินมาถึงทางตันแล้ว”
ผมเงยหน้าขึ้นสบตากับอีกฝ่ายที่ก้มลงมามองตัวเองอยู่เหมือนกัน “แต่มึงก็สอนให้กูรู้ว่า ถ้าเจอทางตัน ก็ลองเปลี่ยนไปเดินทางอื่นดูสิ”
อาร์ทยิ้มกว้างให้ผม... มันเป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นเหลือเกินจนอดจะยิ้มตามไม่ได้ “บางที... ถ้ามึงไม่โผล่มาวันนั้น กูอาจจะยังจมอยู่กับโลกทึม ๆ นั่นอยู่เลยก็ได้”
“ผมนี่เป็นคนดีจังนะครับ”
“พอมึงพูดแบบนี้แล้วกูไม่อยากจะพูดต่อเลย”
“พูดต่อเถอะครับ... นาน ๆ ฟาร์จะพูดอะไรยาว ๆ ผมชอบฟังเสียงฟาร์”
ประโยคเลี่ยน ๆ แต่ดันทำให้ผมเขินซะได้ ผมซุกใบหน้าลงกับเข่า ไม่รู้จะพูดอะไรแทนความรู้สึกในอกเหล่านี้ดี... ผมพูดไม่เก่ง และไอ้นิสัยนี้แหละ... ที่อาจจะทำให้อาร์ทรู้สึกว่าผมช่างไม่ให้ความสำคัญกับมันเอาเสียเลย
มันจะรู้บ้างไหม? ว่ามันเองก็สำคัญกับผมไม่แพ้กัน...
“อาร์ท... กู... กูมีที่เพลงอยากจะให้มึง”
ผมเหยียดตัวขึ้นยืน โชคดีจริง ๆ ที่หยิบฟลุตติดมือมาด้วย ผมรีบเปิดอุปกรณ์หากินมาประกอบกันให้เรียบร้อย หัวใจที่อกซ้ายเต้นแรงยิ่งกว่าการแสดงต่อหน้าผู้คนครั้งไหน ๆ ทั้ง ๆ ที่ผมกำลังจะเล่นเพลงให้คนแค่คนเดียวดูแท้ ๆ
แต่เพราะคนคนนั้นมันไม่ใช่คนธรรมดาน่ะสิ...
อาร์ทมองผมอย่างสนใจ แล้วยอมเป็นฝ่ายนั่งลงแทน มันนั่งเหยียดขาแหงนหน้ามองผมด้วยแววตารอคอย ผมรู้สึกมือสั่นนิด ๆ ตอนที่จรดริมฝีปากลงเพื่อส่งความรู้สึกไปตามเสียงเพลง...
http://www.youtube.com/v/QP9dbRivPk4?version=3&hl=en_US
ฉันคอยเอาแต่กลัว ไม่คบใคร ปิดตัวเอง
หลายคนดี แต่ฉันไม่ไว้ใจ...
เพราะมองใครต่อใคร ที่รักมา จบลงไป
ฉันกลัวทนไม่ไหว ที่รักเอง
ผมเคยกลัวกับความรัก... ไม่กล้าแม้แต่จะลองไขว่คว้า...
มีหัวใจไม่เคยได้ใช้...
จนเหมือนคนที่ไร้... จิตใจ
ปิดตายทุกอย่างเสมอมา...
ผมอมยิ้มบาง ๆ กับท่อนต่อไปของเพลง...
เธอเหมือนเป็นกุญแจที่หาย...
เป็นเหมือนคนที่ไขประตูให้ฉัน
เปิดใจดวงนี้ เปิดมันด้วยรัก... จากเธอ...
ดวงตาคู่นั้นฉายรอยยิ้มตอบให้ผม ขอบคุณนะ... ขอบคุณที่ทำให้ผมยิ้ม... หัวเราะ... และร้องไห้อย่างที่อยากทำ...
ถ้าฉันดีไม่พอ ไม่เหมือนใครอย่างเธอเจอ
เข้าใจกันใช่ไหม ที่ฉันเป็น...
มีหัวใจไม่เคยได้ใช้...
จนเหมือนคนที่ไร้... จิตใจ
ปิดตายทุกอย่างเสมอมา...
เธอเหมือนเป็นกุญแจที่หาย...
เป็นเหมือนคนที่ไขประตูให้ฉัน
เปิดใจดวงนี้ เปิดมันด้วยรัก... จากเธอ...
ในที่สุดผมก็เจอ... กุญแจที่หายไปของผม...
อาร์ทปรบมือเสียงดังเมื่อบทเพลงนั้นจากผมจบลง ดวงตามันส่องประกายความสุขอย่างชัดเจน รอยยิ้มบนใบหน้านั้นช่างแสนอบอุ่น “เพราะมากเลยล่ะครับ”
“อืม...” เจอสายตาแบบนั้นแล้วไม่รู้จะตอบอะไรดี หัวสมองมันว่างเปล่าไปหมด
“ไหน ๆ ฟาร์ก็เล่นเพลงเพราะ ๆ ให้ผมฟังแล้ว... ผมเองก็มีอะไรอยากจะบอกเหมือนกันครับ” มันว่าก่อนจะยันตัวขึ้นจากพื้น ใจผมเต้นแรงขึ้นตามจำนวนก้าวที่เคลื่อนเข้ามาหาผมเรื่อย ๆ อาร์ทโน้มตัวลงมาที่ข้างหูผมจนลมหายใจร้อน ๆ ตัดกับอากาศสัมผัสกับใบหูเบา ๆ ผมกลั้นหายใจ...
จุ๊บ...
มันจูบลงเบา ๆ ที่ใบหูผมจนรู้สึกจั๊กจี้ เหมือนมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่านแว้บหนึ่ง ผมหลับตาลงรอฟังคำหวานที่ข้างใบหู...
“ผมรักฟาร์นะครับ!” แต่ไอ้อาร์ทดันหันออกไปตะโกนใส่ผืนน้ำ ทำเอาผมที่หลับตาพริ้มถึงกับสะดุ้งเฮือก เฮ้ย! มึงเล่นมุกนี้เหรออาร์ท “ยังจะมองตาค้างอีกเหรอครับ! ผมบอกว่าผมรักฟาร์ไงครับ!”
“เออ!” ผมป้องปากตะโกนออกไปบ้าง
“พูดอย่างอื่นเป็นมั้ยครับ!?”
“มึงอย่ามาเรื่องมากกับกูนะ!” บ้าจริง... กลายเป็นตะโกนแข่งกันซะได้...
“ผมไม่ได้เรื่องมากนะครับ! คนเขาบอกรักไม่คิดจะตอบอะไรสักหน่อยเหรอครับ”
ผมหัวเราะพรวดกับความเอาแต่ใจ “แล้วกูต้องตอบอะไรด้วยเหรอ!”
“อย่าให้ผมเรียกน้องหนูดีมาช่วยถามนะครับ!”
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก ไอ้อาร์ท! มึงข่มขู่กูเหรอ เอาอิน้องหนูดีมาเล่นงานกูอีกแล้วเหรอ ผมหันควับไปค้อนใส่มัน ซึ่งมันก็หัวเราะด้วยความสะใจ... “ยะ... อย่ามาขู่กูหน่อยเลยน่า มุกมันเก่ามาเป็นปีแล้ว”
“ก็ลองดูครับ” ไอ้อาร์ทยักไหล่
“มึงนี่มัน...” ไม่รู้จะสรรหาอะไรมาบรรยายดีครับ
มันเป็นผู้ชายประหลาด ทั้งนิสัยและการกระทำ... แต่มันกลับอ่านผมขาดในทุกเรื่อง เหมือนกับว่ารู้จักตัวผมดีกว่าผมเองซะอีก ในวันที่ผมเสียใจ... วันที่ผมมีความสุข... มันก็คอยอยู่ข้าง ๆ กันมาเสมอ...
“ขอบใจนะ!” ผมตะโกนออกไป อาร์ทไม่พูดอะไรนอกจากยิ้ม... ผมคิดว่ามันคงพอใจกับสิ่งที่ผมบอกแล้วล่ะ เดี๋ยวสิ... มันยังไม่จบนะ
“แล้วก็!” ผมเงียบไปสักพักนึง ปล่อยให้คนข้าง ๆ มันขมวดคิ้วอย่างงุนงงว่ามีอะไรอีก... เอาล่ะ! งานนี้มึงต้องแพ้กูแล้วล่ะอาร์ท...
“กูก็รักมึงเหมือนกัน!”
ไม่รู้ว่ามันเร็วแค่ไหน แต่พอรู้ตัวอีกทีหน้าผมก็จมลงไปกับอกมันแล้ว... สองแขนนั้นโอบกอดผมเอาไว้แน่น อุ่น... อุ่นเหลือเกินอ้อมแขนนี้ ผมค่อย ๆ ยกมือขึ้นกอดตอบ พลางซุกใบหน้าลงกับอกมันมากขึ้น... เราอาจจะกอดกันไม่บ่อยนัก แต่ทุกครั้งที่กอดก็เหมือนได้เติมเต็มให้กัน ตอนนี้ก็เหมือนกัน... อกซ้ายของผมเต้นตุบ ๆ รุนแรงแน่นหน้าอกเลยล่ะ มันกำลังสูบฉีดความสุขส่งไปทั่วทั้งร่าง...
สายลมเย็น ๆ ยามค่ำเป็นแรงกระตุ้นให้เรากอดรัดอีกฝ่ายให้แน่นกว่าเดิมราวกับโหยหาไออุ่นจากกัน... ผมรักกลิ่นอายอบอุ่น... รักอ้อมกอดอุ่น ๆ ... รักลมหายใจที่เป่ารดบนศีรษะ... รักสองมือที่ประคองบนหลัง...
ผมรักผู้ชายคนนี้... ไม่ว่ามันจะเป็นไอ้อาร์ท... ไอ้กัญชา... ไอ้แบ็กกราวด์แมน... หรืออะไรก็แล้วแต่
“ถ้าผมถามว่า... จูบได้มั้ย? ฟาร์จะตอบว่ายังไงครับ” ผมหัวเราะกับคำถามเจ้าเล่ห์ในแบบฉบับมัน
“แค่ ‘ถ้า’ เองเหรอ?”
“เดี๋ยวนี้ร้ายนะครับ... เห็ดขี้ควายของผม” มืออุ่น ๆ เชยยกคางผมขึ้นก่อนจะทาบริมฝีปากประทับลงมา... มอบจูบที่หอมหวานที่สุดให้ มันดูดกลืนริมฝีปากของผมช้า ๆ อย่างอ่อนโยน... ผมเองก็หลับตาพริ้มตอบสนองจูบมันไปเหมือนกัน สัมผัสอุ่นชื้นในโพรงปากกวาดต้อนผมไปมาราวกับหยอกเอิน หัวสมองว่างเปล่าไปหมด....ไม่รับรู้อะไรนอกจากลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดข้างจมูก ผมงับริมฝีปากมันคืนเป็นการตอบรับสัมผัส อบอุ่น...ไม่เร่งรีบ..ไม่ร้อนแรง...แต่อัดแน่นไปด้วยความรู้สึกในใจ... เราจูบกันอยู่อย่างนั้น... ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่ แต่ผมว่าน่าจะเกินสถิติ 120 วินาทีที่ทำเอาไว้ตอนแรกนะ
อาร์ทผละมาจูบที่หน้าผากผมเบา ๆ ... ทุกสัมผัสที่มันมอบให้ผมช่างอ่อนโยนอย่างที่ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างมันจะทำได้... มันยังคงคลอเคลียอยู่กับหน้าผากผมไม่เลิกรา เอาเถอะ... ผมก็รู้สึกดีไม่แพ้กันหรอกน่า...
“ฟาร์ครับ...” ลมอุ่น ๆ เป่าพรมลงบนหน้า...
“......”
“ผมก็รักคุณเหี้ย ๆ เหมือนกันครับ”
เออะ... คำหยาบครั้งที่สองต่อจาก ’น่ารักเหี้ย ๆ ’ น็อกผมลงไปนอนกับพื้นเรียบร้อยแล้ว... อาร์ทยื่นหน้าลงมาส่งเสียงหัวเราะเย็น ๆ ใกล้ ๆ ใบหู “ผมแค่พูดคำหยาบเลียนแบบฟาร์บ้างเท่านั้นเองครับ ไม่ต้องตกใจไปหรอก... ทำเป็นไม่ชินไปได้ครับ”
“มึงจะบอกว่ากูผิดว่างั้น?”
“ก็ไม่เชิงหรอกครับ... ปกติผมไม่พูดคำหยาบหรอกนะ...”
เรามองหน้ากันแล้วเผยรอยยิ้มมุมปาก... พร้อมกับเอ่ยประโยคต่อมาพร้อมกัน...
“เพราะที่บ้านผมสอนมาดี”
ขอบคุณอาร์ท... ผู้ชายที่ทำให้ผมยิ้มได้กว้างที่สุดในชีวิต
Special Room END
ลูกเมียน้อยจบแล้ววววววว //จุดพลุ// ฮิ้วววววววววววววววววววววววววว
หวังว่าจะกอบกุมหัวใจแม่ยกพ่อกัญชากับน้องเห็ดได้นะคะ//ก้ม//
ขอtalkเรื่องคู่นี้เสียหน่อยดีกว่าเนอะ
อยากให้ทุกคนได้มุมมองดีๆจากน้องฟาร์กลับไปบ้าง สำหรับคนที่ไม่สมหวังในรัก อย่างที่ฟาร์บอกว่า“ของที่ไม่ใช่ของเรา ยังไงมันก็ไม่ใช่ของเรา”
สะท้อนภาพที่ไม่ได้โลกสวย รักแรกพบ หรือแอบรักข้างเดียวจะสมหวังตลอดไป อย่างที่บอกว่าโลกมันไม่ง่ายค่ะ(ประโยคหากิน ฮ่าๆๆ)
และนั่นแหละ เมื่อถนนของเราสุดทาง เดินต่อไปไม่ได้....ก็ควรจะหันกลับมารักตัวเองบ้าง อย่างน้องฟาร์ก็โชคดีที่มีท่านอาร์ท//ยกมือไหว้เหนือหัว// เข้ามาในชีวิต
ทุกความเจ็บปวดจะทำให้เราเติบโตค่ะ....ฟาร์เองก็เช่นกัน จากที่เคยจมอยู่กับความทุกข์ สุดท้ายเขาก็มีความกล้าที่จะเดินไปบนถนนเส้นใหม่
เขียนคู่นี้จบแล้วแอบใจหาย ถึงจะเชิดชูพ่อพระเอก แต่เค้าก็รักลูกเมียน้อยสุดหัวใจนะ พ่อกัญชากับน้องเห็ดขี้ควายของป้า//ทำมือเป็นรูปหัวใจ//
ไม่เป็นไรเดี๋ยวไปจัดหนักตอนรวมเล่ม ฮ่าๆๆ
ฝากถึงคนที่ต้องการซื้อหนังสือ ย้ำ!!สำหรับคนที่จะซื้อจริงๆนะคะ รบกวนทำแบบสอบถามให้คนเขียนหน่อยค่ะ
https://docs.google.com/spreadsheet/viewform?formkey=dHVHaWc5NlNTN1pkX2psQ2pmMW5Jdnc6MQ (https://docs.google.com/spreadsheet/viewform?formkey=dHVHaWc5NlNTN1pkX2psQ2pmMW5Jdnc6MQ)
ปล.ว่าจะอัพวันที่10ให้ตรงวันเกิดคนเขียน แต่ไม่ทันซะละ ถือว่าHBDตัวเองย้อนหลังละกันค่ะ ฮ่าๆๆๆ
ปล.ทีนี้ก็เหลือแต่ลูกเมียหลวงแล้ว!!
ปล.แอบเห็นนักอ่านหน้าใหม่ ยินดีต้อนรับค่ะ //กอดดดดดดดดดดดดดดดด//
-
“เดี๋ยวนี้ร้ายนะครับ... เห็ดขี้ควายของผม”
อ่านแล้วสำลักน้ำ กำลังเพลินๆ เจอเห็ดขี้ควายเข้าไป
:laugh: :laugh: :laugh:
-
เฮ้ยยย !!! น่ารักเชี่ยๆเลยอ่ะ เขินฟุดฟุด>////<
ตอบแบบสอบถามไปแล้วนะคะ อยากได้มาก เปิดจองเร็วๆน้า รอๆๆๆๆๆ
-
:z13:
-
:-[ สวีทททททททททททททท
กำลังอิน แต่พอเจออาร์ท แต่ละคำ
..เห็ดขี้ควายเอ่ย ..รักคุณเหี้ย ๆ..ที่บ้านผมสอนมาดี สะดุด กึก!เลย
แต่นี่แหละเสน่ห์ของอาร์ท อิอิ :กอด1:
-
โอ่ยยยย น่ารักมากกกกกกกกกกกกกก บอกรักกันแล้ววววววววว
ฟาร์ก็ง้ออาร์ทได้น่ารักที่สุดเลยยยยยยยย อ่านแล้วเขินตามอ่ะ
-
รักคู่ลูกเมียน้อยที่สุด!!!! >//////////<
คู่นี้จริงๆแอบกลัวอาร์ตมาก อ่านตั้งแต่ตอนแรกๆมารู้สึกถึงรังสีทะมึน..ww /แต่ยังไงก็ชอบอยู่ดี ♥♥♥
รักคนแต่งมากกกกกก ขอบคุณนะคะ ♥
เห็นแบบสอบถามมาแล้ว ใกล้ถึงตอนจบแล้วสินะคะ ใจนึงก็อยากได้หนังสือเร็วๆ อีกใจก็อยากอ่านต่อแบบนี้เรื่อยๆ ,,.__.,, ก็ภคินไปป์มันน่ารักเกิน ทำยังไงได้เน้อคะ ♥
-
ตอบแบบสอบถามไปแล้วนะ อยากบอกว่ารักเรื่องนี้จริงๆๆ
-
แล้วลูกเมียน้อยก็หวานซ้าาาา แฮปปี้ :L2:
Hbd คนเขียนย้อนหลังด้วยนะคะ
-
อาร์ทฟาร์หวานนะเนี่ย
-
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกก โอเคขอบอกว่าตอนนี้สวีทเว่อออออออ สวีทมากกกกกกกกก =///=
แต่คนอ่านขำนำแล้วอ่ะ 55555555555555 คือขำนำไปไกลมากตั้งกะเจอลักยมขึ้นมาบนรถ
ตลกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ขอบอกว่าเราทรมานจริงๆที่มานั่งอ่าน DND
ตอนตีสอง เพราะมันเงียบมาก แล้วเราหัวเราะดังมากไม่ได้ 5555555555 คือนั่งกลั้นขำจนปวดท้องอ่ะ
พอเราหัวเราะเสร็จก็ต้องมานั่งเขินกับอาร์ทฟาร์ โอ้ยยยยยยยยย น่ารักไม่ไหวและ ฮ่าๆๆๆ
ตอนก่อนจบนี่ฟินมากอ่ะ 555 โคตรน่ารัก ไม่เคยอ่านคู่ไหนบอกรักกันได้ขนลุกและน่ารักในเวลาเดียวกันแบบนี้
ถึงจะจบแล้วแต่ยังวนกลับมาอ่านได้เรื่อยๆนะคู่นี้ 5555 มันเป็นอะไรที่แปลกดี ชอบอ่ะะะะะะะะะะะะ
กันต์โจ้นี่ยิ่งชอบ มันตลกมากจริงๆนะ แบบทุกสิ่งทุกอย่างที่ไอสองคนนี้ทำ มันฟินจรงๆ หัวเราะให้ตายเลย !
-
น่ารักเชรี้ยๆเลยค่ะ !!
อาร์ทมีการงอนด้วยย ! 555555555
โถๆ... แซ็กมันเป็นอดีตไปแล้ววว ! อย่าคิดมากสิจ้ะ พ่อกัญชาา :o8:
ชอบตอนเถียงกัน.. น่าร้ากกก~
แต่พายเรือสองชั่วโมง.. ถ้าฟาร์กล้ามขึ้นฉันจะไปบีบคอแก๊นายอาร์ททท !!!
ตอนฟาร์บอกความในใจเขินมากก !
แบบหน้าแดงไปหมดอ่านๆหยุดๆ มันเขินจนจะอ่านต่อไม่ไหว 555555555
เห็ดน้อยน่ารักก น่าเอ็นดู น่าแกล้งงงมากอ่ะ !
ถ้ามีแฟนแบบนี้นะ.. จะแกล้งให้หนักเลยย xD (โรคจิต 55555)
จูบกันครั้งที่สองแล้ววว... หนึ่งปีจูบกันสองครั้ง.. ค่อยเป็นค่อยไปจริงๆ UU 555555
ที่ว่าจะ 'จัดหนัก' ตอนรวมเล่มนี่.. จะมีฉากนั้นที่เรารอคอยอยู่ด้วยรึเปล่าคะ ? อร้ายยย >////<
จริงๆแล้วเป็นคนเฉยๆกับเอ็นซี ปกติจะไม่ได้อยากอ่านมากมายนัก.... (ยกเว้นบางคู่ที่มันลุ้นเยอะๆ หรือน่ารักๆ)
แต่กับคู่นี้..... โคตรอยากอ่านอ่ะะ !!!!!!!
คือมันจินตนาการไม่ออก ว่าคนอย่างอาร์ทมุมหื่นๆมันจะเป็นยังไง ? เลยทำให้อยากรู้มากก !! แล้วแถมฟาร์ยังเวอร์จิ้นอีก... >///<
และที่สำคัญ... เราชอบเห็นพระเอกหึงงง !!! ยังไม่ได้เห็นอาร์ทหึงเลยย (ภคินหึงบ่อยแล้ว ชิชิ!) ตอนนี้เหมือนจะแอบหึงงอนๆก็จริงแต่อยากเห็นแบบหึงขั้นเต็มแม็กซ์!! ในเล่มนะคนเขียน ช่วยเก็บไปพิจรณาด้วยนะๆๆๆ *เกาะแขนน้ำตานองหน้า* สงสารคนอ่านตาดำๆเถอะ ! 55555
คู่นี้จบซะแล้ว ใจหายวาบบบ... เหลืออีกกี่ตอนเนี่ย ฮือออ T___________________T
รักคู่นี้มากๆ ! รักฟาร์น้อย♥ รักอาร์ท♥(น้อยกว่าฟาร์..)
แต่รักคนเขียนที่สุด ♥♥♥♥♥ จร๊วฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ >3<
-
ลูกเมียน้อยแอบมาหวานกันบ้างอะไรบ้างเหรอเนี่ยยยน ฮ่าๆๆๆๆ // นานๆจะมาสวีทหวานวี้ดวิ่วกันเนาะสองคนนี้อ่ะ ก็ยอมๆถูกแซวบ้างละกันนะคะ โฮะๆๆ
-
บอกได้คำเดียวว่า "ขอบคุณค่ะ"
มีความสุขไปกับพ่อกัญชาศาสตร์มืดกับน้องเห็ดขี้ควายมากกกกก
แปะมือสัญญากันแล้วน้า ตอนพิเศษของคู่นี้ในรวมเล่ม
โอ๊ย คืนนี้มีความสุขจัง
กระหน่ำกดบวกๆ เป็ดๆ รักคนแต่งที่ซู๊ดดดด
+1 :กอด1:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก น่ารักอ่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด หวานได้เหมือนกันนะพ่อกัญชากับหนูเห็ดขี้ควาย :m20:
เป็นคู่ที่เคมีเข้ากันอย่างไม่ต้องสงสัย มึนกว่าคู่ไปป์+คินอีก หวานๆแบบมึนๆ :-[
-
ตัวเอง เช่าจักรยานที่สวนรถไฟ เค้าไม่นับชั่วโมงอ่ะ ปั่นได้ตามสบายแล้วค่อยเอามาคืน มับัตรสะสมแต้มด้วย
แต่เรือไม่เคย อ่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ขอบคุณสำหรับคู่เมียน้อยนี้
ฮาน้องเห็ดจริงๆ
-
"เห็ดขี้ควายของผม" ?? กร๊ากกกกกกก
-
"ที่บ้านผมสอนมาดี"หรา?หมั่นไส้คุณอาทคุณมั่นใจมาก
ยกผลประโยชน์ให้จำเลยในฐานะที่หน้าตาดีกวนได้ใจ ชอบอาทททททท
น้องฟาร์น่ารักได้อีก
HBDนักเขียนย้อนหลังมีความสุขมากๆนะจ๊ะ
-
อ๊ากกกกกกกกก คลื่นเหียน วิงเวียนศีรษะว่ะค่ะ
เลี่ยนกันจนจะอ๊วกเลยนะเนี่ย ฮาาาาาาา
โจ้-กัน บันไซ ย๊ากกกกกกกกกกก 555
หวานกันแบบเย็นๆ หวานแบบขนหัวลุกกันเลยนะคู่เนี้ย บรื๋อออออ
ฉากจบสวยงามค่ะ 1.จูบ 2.กอด 3.ยิ้มอบอุ่นจากอาร์ท(แม่เจ้าาาา) 4.คำหยาบจากอาร์ท (อ๊ากกกก)
กัญชาแมนบันไซ!!!!!~♥
รอตอนต่อไปค่ะ
ปล.รวมเล่ม ขอNC คู่นี้ด้วยดิ (ตอนทำแบบสอบถามลืมเขียน ฮือๆๆๆ) T^T
-
อาร์ทนี่ขอยกนิ้วให้เลยอ่ะ o13
โอ๊ย อ่านไปก็เขินไป
ผู้ชายไรทำให้ทั้งหลอนและอบอุ่น ฮ่าๆๆๆ :laugh:
-
ไม่ทราบว่าชื่อตอน เห็ดขี้ควายกับรักเหี้ยๆ ป่าวคะ :m20:
คู่ลูกเมียน้อยก้าวกระโดดเนอะ :-[
-
วิ้ววววววววววววว สุขสมหวังซะทีเนอะเห็ดน้อย
เข็นตอนพิเศษมาให้อ่านกันบ้างนะคะ :laugh:
-
กรี๊ดแรงๆให้คู่ฟาร์ กัญชา
:-[ :-[
โดนว่ะ
o13
-
คู่นี้ก็น่ารักดีนะ :กอด1:
-
โอยยยยยย ยิ้มตามไม่หุบเลย
-
โอ๊ยเขินมว๊ากกกกกกกกกกกกกก
อยากได้แบบอาร์ทอ้ะ พ่อพระเอกนิยายเสพกัญชาเลี้ยงผี โอร่ยย
คู่นี้มันน่ารักจริงๆนะ เป็นคนสองคยที่ไม่คิดว่าจะคู่กันได้ แต่มันเติมเต็มมมให้กัน โฮววววววววววว :-[
ปล. คู่นี้จะไม่มี :o8: ซักหน่อยเหรอคะ ฮาาาาา มันเป็นอะไรแปลกๆดี พูดเล่นนะ ถ้ามีก็ดี :laugh:
-
โอ้เยๆ รักเห็ดขี้ควาย ฮะๆ :impress2:
-
ตอนนี้อ่านแล้วมีความสุขค่ะ เราชอบคู่อาร์ทฟาร์นะ
ถึงแม้อาร์ทจะมีบุคลิกเย็นยะเยือก แต่เวลาอยู่กับฟาร์ เรารู้สึกว่าอาร์ทอบอุ่น
และชอบแกล้งฟาร์แบบจริงจังนะ 555555
เวลาแก๊งค์นี้อยู่ด้วยกันน่ารักมาก แหย่ได้แหย่ไป แต่อย่าแหย่น้องเห็ดเรื่องรถ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว กร๊ากกก
คินกับไปป์ โผล่มานิดหน่อย ก็ยังน่ารัก จากมุมมองของฟาร์คู่นี้ก็น่ารักอ่ะ
เราชอบเรื่องนี้ ที่ทั้งไปป์ และฟาร์ ยังเป็นผู้ชาย ยังห้าวเหลือเกิน เพียงแค่มี “ความรัก” กับผู้ชาย เท่านั้นเอง ^ ^
-
อยากได้ อยากได้!!! :z3:
คู่นี้โคตรน่ารัก โอ๊ยยย ใจละลาย พี่อาร์ท o18
-
ลูกเมียน้อยแต่น่ารักสุดๆ
-
ขอโทษอาร์ทที่แอบหมั่นไส้มานาน เพราะคิดว่าไอ้นี่ดีแต่แกล้ง
แต่จริง ๆ เขาอ่อนโยนมาก อบอุ่นมาก ใส่ใจความรู้สึกสุด ๆ
ขอให้รักฟาร์นาน ๆ รักมาก ๆ เพราะฟาร์อ่อนไหว ขาดความมั่นใจ
สุขสันต์วันเกิดคนเขียนด้วยค่ะ มีความสุขมาก ๆ สุขภาพแข็งแรง เรียนหนังสือเก่ง ๆ
เขียนนิยายสนุก ๆ ออกมาเยอะ ๆ
-
5555555
คู่นี้เค้ามาแบบเมาๆนะ แต่ก็น่ารักดี กรี๊ดกร๊าดดด
ฟาร์นี่ก็มีบทโรแมนติกกับเค้าเหมือนกันนะเนี่ย ฮิ้วววว
ขอบคุณคุณพี่ขานะคะ รอตอนต่อไป
-
:m3: :m3: :m3: :m3:
อาร์ทนายมันร้ายกาจ คู่นี้มันร้ายกาจ อิหย๊ะ เล่นเอาลูกเมียหลวงหมองเลย กร๊ากกกกกกกก
-
เค้าบอกรักกันตรงฐานทัพลับด้วย
แต่
แต่
ทำไมต้องเอาชื่อหนูดีมาขู่ด้วยล่ะ
เค้าก็กลัวน๊า555++
:L2: :L2:
-
น่ารักโคตรๆ :z2:
-
นังหนูเห็ดขี้ควายป่ากับอีกัญชาบ้านสอนมาดี จบแล้วว :o8: :o8: :o8:
-
...(หันซ้ายขวา) รายงานตัวค่ะ
สารภาพว่าซุ่มอ่านอยู่นาน..เพราะไม่ได้สมัครสมาชิก...
ที่นี่คือเม้นท์แรกหลังการสมัครสมาชิกเลยล่าา ><!
บทสัมภาษณ์ ชอบมุข 'ครูอังคนา' กับ 'ครูกวย' มากค่ะ
แบบว่า อ่านแล้วฮาพรืด แล้วก็ พวกนี้ 'เกรียน' กันดีจริงค่ะ C:
ฮาเฮียอาร์ทมากๆ...ฮาแบบหลอนๆ..
ของขวัญวันเกิดภคิน...ท่าทางปลื้มตาย
(คราวหน้าเอาตัวผูกโบว์ด้วยนะไปป์ =w=)
มาถึงเห็นน้อยฟาร์ น่ารักมากค่ะ! (ประกาศตัวเป็นแม่ยกคู่ลูกเมียน้อย!)
น่าเสียดายที่จบเร็ว T^T แต่ไม่เป็นไร...รอภคินกับไปป์ต่อ...
สารภาพที่ฐานทัพลับ...
...โรแมนติก...(รึเปล่า)
รอตอนต่อไป ต่อไป ต่อปายยย
-
หวานมากมายอ่ะคู่นี้ มีต่ออีกเหอะ ชอบอาร์ทอ่ะ
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะค่ะ :HBD1:
-
ไปป์ ภคินๆๆๆๆๆๆๆ
-
รักเหี้ยๆอ่ะเห็ดขี้ควายของโผมมมมมมมม อ้ากกกกกกกก :-[
ชอบมากๆเลยอ่ะลูกเมียน้อย :กอด1:
-
สารภาพรักกันสมกับเป็นไอักัญชาจริงๆ ไอ้คนที่บ้านสอนมาดี :laugh:
-
:mc4: ฉลองลูกเมียน้อยสมหวัง อิๆ
แต่ตอนจบนี่ สมเปนอาร์ทดีมากอะ :laugh:
-
โมเนว่าคนเขียนกอดตัวเองละักัน ฮ่าๆ
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
อย่าลืมเข็นตอนพิเศษคู่เมียน้อยมาฝากด้วยนะครับ
-
ตอนนี้ทำเอาแฟนคลับลูกเมียน้อยตายกันไปเลย :-[
เอิ่ม... เป็นการ "กลับสู่จุดเริ่มต้น" ที่สมกับเป็นอาร์ทดีแท้ๆ ฮาตอนที่อาร์ทกดล็อกประตูรถแล้วแอร์เย็นขึ้น อันนั้นจะเข้าข่ายหนังฆาตกรรมแล้วนะ (อาร์ท เค้าล้อเล่นน้า !!!)
จะบอกว่าทำแบบสอบถามให้เพราะลูกเมียน้อยเป็นหลัก (ไปป์คินอย่าเพิ่งน้อยใจไปนะหนู) ดังนั้น ขอตอนพิเศษลูกเมียน้อยในเล่มด้วยนะคะ
รออ่านตอนต่อไป + รอการรวมเล่มค่ะ :call:
-
คู่นี้ลงเอยกันได้ต้องยกความดีความชอบให้น้องหนูดี :o8:
-
ฟาร์น่ารักมาก :-[
อาร์ทก็ยังคงเป็นอาร์ท หนูดีก็...นั่นแหละ
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังจ้า :กอด1:
-
น่ารักอ่ะ..แอร๊ยยย :-[
-
ฟาร์สุดยอดไปเลย
o13
น่ารักมากๆ :กอด1:
-
+ จ๊าาา
คิดถึงคู่นี้มากเลยยย
อ่านแล้วจะร้องไห้
เพราะมีมึงอยู่ข้าง ๆ วันเหี้ยอะไรก็พิเศษแม่งทุกวัน แล้วจะเอาวันไหนไปพิเศษกว่าวันอื่นวะ?”
อยากได้ยินแบบนี้บ้างงงง
อี่นี่เพล้อออออ 555555+
ภคิน เอาแตาใจอ่ะ ก็คนมันเขินเนอะ ยังจะให้ทำให้อีกกก
ไปป์ก็ยอมตลอดดดด
น่าร๊อคอะ
++++++++++++++++++++++
ฟาร์ น่ารักอ่ะ
อาร์ท หลอนไปนะ
555555
น่ารักจัง เห็ดขี้ควาย vs นายกัญชา
ึตอนนี้มีสองคู่ ชูชื่นแล้ววว
ยังมีคู่จิ้น อีกคู่หนึง
555555+
:กอด1: :L2:
-
โอ๊ยย อ่านแล้วเขินนนน
-
อ๊ายยยยยยยย น่ารักอะ ชอบบรรยากาศแบบนี้จัง
ไม่หวานเกินไม่ดาร์คเกิน แต่เย็นยะเยือก(?)ดี :laugh:
พ่อหนุ่มกัญชาของเราก็มีมุมนี้เหมือนกันนะ รักคู่นี้ที่สู้ดดดดดด :impress2:
-
:m3: อาร์ทกะฟาร์ในที่สุดก้สมหวัง เฮ้อ คู่ลูกเมียน้อยจบแล้ว
นี่แสดงว่า คู่หลักใกล้จบแล้วใช่ไม๊ล่ะเนี่ย :dont2:
มาต่ออีกนะฮะ :L2:
-
อาร์ทนี่แผ่อำนาจมืดออกมาตลอดอ่ะค่ะ
มันก็หลอนๆ อ่ะนะ
แต่เพราะฟาร์น่ารักไง ก็เลยเฉยๆ ได้อยู่
เคมีเข้ากันจริงๆ
-
happy birthday ย้อนหลังด้วยคนนะค่ะ. ♥
รักฟาร์มากๆเลย ดูเป็นคนที่มีอะไรในตัว (พอพอกับอาร์ท T_T)
ชอบน้องหนูดีด้วย กร้ากกกกกก เป็นสรรพนามที่เอ่ยทีไรขนลุกทุกที!
รออ่านรูมต่อไปนะคะ ติดตามเสมอ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
รักคู่ลูกเมียน้อยมากกว่าเหมือนกัน
แบบว่้า...แปลกทั้งคู่ แต่ดันเข้ากันได้ดีมาก
ผู้ชายแบบอาร์ทนี่ บทจะอบอุ่นขึ้นมา ก็ทำได้ดีกว่าพ่้อพระเอกซะอีก
-
ตอนนี้ลูกเมียน้อยมาแรงแซงโค้งเลย
น่ารักมากๆ ชอบ :กอด1: :กอด1:
-
รักฟาร์อาร์ทค่า น่ารักกันจริง ๆ เป็นอะไรที่ลงตัวมว๊ากกก...ภคินไปป์เค้าก็รักน้า คู่นั้นขึ้นหิ้งไปแล้น
อาร์ทเค้าพาหวานตลอดน้า พาไปพายเรือ อยากพายนาน ๆ แล้วดูเหตุผล น่ารักมากอ่ะ
ฮาที่แบบฟาร์ทำจะไม่ยอม แต่กับอาร์ทหนูต้องยอมค่ะลูก มาเหนือเมฆมากคนนี้
แอบใจหายที่น้องฟาร์ตอบแบบนั้นเหมือนกัน แต่มันก็จริงเนอะ ปล่อยมันทิ้งไปซะอดีต
บอกรักกันแล้วด้วย รักกันไม่มีกั๊กแล้วทีนี้ เย้ๆๆๆ
ขอบคุณค่ะ
-
:-[นาทีนี้แม่ยกน้องเห้ดกะพี่กัญชาอยากกรี๊ด มันเต็มในใจมาก ขอบคุณบรรยากาศจัดเต็มนะค้า
น้องหนูดี อย่าแอบดูพ่อเค้านะลูก ถึงจะจูบเดียวก้อเหอะ
-
อาร์ททำไมชอบเอาน้องหนูดีเข้าฉากอยู่เรื่อย เค้ากลัวนะ :laugh:
อาร์ทแลดูเป็นผู้ชายที่อบอุ่น น่ารักจัง :o8:
-
ลูกเมียน้อยจบซะละ :o12:
จัดดราม่ามาสักยกหน่อยดีไหม? ๕๕๕๕๕๕๕๕ :laugh:
-
หวานชื่น รื่นรมย์จรืงๆ :impress3:
-
กรอกแบบสอบถามไม่ได้ค่ะ
แต่ยังไงพี่ก็ขอจอง 1 ชุดแน่นอนค่ะ
-
อิคู่นี้มันโรแมนติกเกินหน้าคู่หลักไปแล้วนะ
-
อาร์ท FC o18
-
บรรยากาศกำลังหวาน...แต่มาสะดุดหลุดขำพรืดตรง "เห็ดขี้ควาย" นี่แหละ
-
หวานอย่างหลอนๆ
อ่านไป ก็กลัวหนูดีไป
แต่เห็ดน้อยน่ารักสุดๆอ่ะ
-
ในที่สุดเราก็อ่านทันตอนปัจจุบันฮ่าๆ
ชอบๆๆๆ มากกกก จนเปลี่ยนเป็นรักเลย :กอด1:
คินกะไปป์น่ารักมากกก>< โดนสูบทุกวัน
แต่ตอนที่คินโดนซ้อมที่เป็นซีนอารมณ์ คนน้อยใจแล้ว เราถึงกะน้ำตาซึม
ดันอ่านฉากนี้ บนรถไฟ=^= กลัวเค้าจะมองแปลกๆ ><
แต่แม้คินจะจะซี่โครงหัก ขาเข้าเฝือก ก็ยังจะสามารถหื่นได้ o22
แอร๊ยยยยยยย เดือนมหาลัย หื๊น หื่น>< :-[
ส่วนคู่อาร์ทกะฟาร์ ทำไม อาร์ทอบอุ่นงี๊
ออกสไตล์ อบอุ่นแบบไม่เปิดเผย น่ารักอ่ะ
ฟาร์ก็เห็ดขี้ควายซะงั้น อิอิ
อัพต่อน๊า จะรอจ้า เป็นกำลังใจให้น่ะ
-
อย่าพิ่งจ๊บบบบบ ขอ First Night ด้วยยยยยยยยยยยยยยยย
-
:impress2: :impress2:
โอยน่ารักมากกก :impress2:ถึงจะยังสงสัยว่า
น้องนู๋ดี เทอเป็นนางฟ้า ? หรือ.... ฮ่า ๆ
ไม่เปงไรน้องเค้ามีส่วนทำให้ฟาร์ กะ อาท คู่กัน ฮ่า ๆ เอาน้ำแดงมั้ยค่ะนู๋ดี
-
ข้าพเจ้าบอกแล้วว่าไอ้เรื่องนี้...ไม่ว่าจะสุข เศร้า เหงา ซึ้ง กระทั่งถึงฉากอะจึ๋ย...ก็ยังฮากระจาย.....
แล้วจะไม่ให้บอกได้ไว่เรื่องนี้สุดยอดของความมันส์....จริง ๆ ..รึใครจะเถียงว่าอ่านเรื่องนี้แล้วไม่มีความสุข....
ข้าพเจ้านั่งอ่านไป..น้ำตาไหลไป..เช็ดเพิ่งจะเสร็จปล่อยก๊ากออกมา...ไอ้หลานตัวเล็กนั่งข้างหลัง (ไม่เล็กแล้วมั้ง)
มันถามว่า..อาเอายามั๊ย?...ยาไร..ก็ยาคลายเครียดไง...นึกว่าอ่านแล้วเครียดจนบ้าไปแล้ว.........
555...ขอบอกให้ทราบเรื่องนี้มัยสวดยอดมว้าก...........ไม่ว่าจะคู่หลักคู่รอง...ไม่ด้วยกว่ากันเลยนะเจ้าคะ.....
จับคู่ไอ้โจ้กะไอ้กันเข้าอีก...นรกแตกชัวร์..... o13....
-
ไอ้กัญชา มึงเจ๋งมาก 555+
-
สเปเชี่ยลรูม ล่าสุดยิ่งตอกย้ำว่าคู่เมียน้อยนี่มันสุดยอดดด
ออกน้อย ต่อยหนัก
อาร์ทนายพระเอกมากกกกกกกก
พูดแต่ล่ะคำอยากจะเอาโขกเสาแก้เขิน
ถึงภคินที่จนนี่เพราะเอาเงินยัดใต้โต๊ะให้ได้เล่นบทพระเอกใช่ไหมม 555
ปล.ชอบอาร์ท เพราะ บทพูดแต่ละประโยคมันโคตรกวนตีนอ่ะ คนเขียนเก่งมากกกก นึกภาพหน้าตายๆแล้วพูดออกมามันแบบว่า...ขำท้องแข็ง
-
อารมณ์ประมาณว่าฟาร์อกหักแล้วมาเจอที่พึ่งทางใจพอดีสินะ 55555
คู่นี้เถียงกันน่ารักตล๊อดดดด แล้วโจ้กันนี่ไม่คิดจะได้กันจริงๆเหรอ จะได้กลายเป็นหกหนุ่ม สามคู่ไง เอิ้กๆ
รอตอนต่อไปค่า ลูกเมียหลวงคอมโบๆ เดี๋ยวจะเข้าไปตอบแบบสอบถามรวมเล่มค่ะ
-
จะมีฉากเรียกเลือดของคู่นี้ไหมนะ
ฮ่า ๆ ฟาร์น่า๊ร๊ากกกกกกกก . ..
-
แอร๊ยยยย คู่นี้น่ารัก :o8: กำลังซึ้งแต่มาหลุดขำกับคำพูดอาร์ทเนี่ยแหละ :laugh:
-
โอ่ยไม่อยากให้คู่นี้จบเลยอ๊าาาาาา
รักคู่ลูกเมียน้อยมวากกกกกกก เป็นตอนจบที่หวานแหววมากอ๊าาาา
อ่านแล้วก็เขิน แต่ตลกมากที่ไปป์กับฟาร์ต่างคนต่างคิดว่าคู่อีกคนแปลก จริงๆมันก็แปลกทั้งคู่ล่ะว๊า 5555
ความรักของอาร์ตกับฟาร์มันอาจจะดูแปลกๆแต่เรารู้สึกว่ามันดูไม่รีบร้อน และเต็มไปด้วยความเข้าใจอ่ะ
ชอบประโยคตอนจบนะคะ อ่านแล้วยิ้มกรามค้าง ><
-
FC อาร์ท จริงจัง
คำบอกรักนาย เราชอบจัง
ช่วยพูดคำหยาบให้มันถูกกาลเทศะหน่อยอาร์ทจ้า
แต่นาย น่ารักเหี้ยๆอ่ะ 555
-
คู่รองมาแรงเพราะมาแปลก แหวกแนวนั่นเอง
แต่คู่หลักก็ไม่น้อยหน้านะฮะ แปลกทั้งคู่ 5555+ นึกถึงแล้วต้องอมยิ้มกันตลอด
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังด้วยนะฮะ
ขอให้มีความสุข ทุกคืนวัน ไชโย ^_^
-
รออยู่่่น๊าาาาาาา :z13:
อยากอ่านจะแย่แล้ว :sad4:
ชอบภาคินสูบไปป์มากๆ
-
Room 57
ต้นเดือนมีนาอากาศที่นี่ก็ชักจะร้อนหนักขึ้นไปทุกที ยิ่งต้องมาเสียเหงื่อออกกำลังกายกับการเก็บกวาดห้องแบบนี้ด้วย วันนี้ผมกับภคินช่วยกันแยกห้องนอนให้เรียบร้อยครับ... ต้องมาปัดกวาดฝุ่นที่เกาะหนังสือการ์ตูนกับแผ่นเกมเล่นเอาเหงื่อไหลเป็นหยดเลยครับ แต่ในที่สุดก็ใกล้จะเสร็จแล้ว
สิ่งมหัศจรรย์อันดับที่แปดของโลกก็คือภาพไอ้ภคินจับผ้าเช็ดฝุ่นเนี่ยแหละ แม่งเอ๊ย! ผมอยากจะถ่ายรูปเอาไปเสนอให้เป็นสัตว์สงวนตัวใหม่ของโลก เพราะมันช่างหาได้ยากเหลือเกิน! โอเค... ผมเองก็ไม่ใช่คนรักสะอาดอะไรมากมาย อาทิตย์นึงกวาดพื้นครั้งนึงเองมั้ง ถ้าจำไม่ผิด ห้องเราก็เลยค่อนข้างจะรกไปเสียหน่อย ด้วยทั้งฝุ่นและสารพัดโมเดล แล้วก็อุปกรณ์มากมายของภคินมัน ทั้งไม้ที ไม้ฉาก ไม้วัดเหี้ยห่าอะไรก็ไม่รู้ ล่าสุดมันบอกผมว่ากำลังเก็บตังซื้อโต๊ะดราฟต์เป็นของตัวเองอยู่... รับรองว่างานนี้รกไปกันใหญ่ครับ แต่คิดว่าคงไม่ถึงขั้นห้องพวกไอ้แซ็กนะครับ อันนั้นงูเลื้อยออกมาได้เลย
ภคินยกแขนขึ้นมาปาดเหงื่อที่ไหลเป็นหยด ๆ ตรงหน้าผากออก ในขณะที่ผมกลั้นหายใจมองภาพตรงหน้า... ตัวสูง ๆ หุ่นเท่ ๆ รู้สึกได้ถึงกล้ามเนื้อแน่น ๆ ตอนที่มันเอี้ยวตัวยกกองหนังสือขึ้นมาเช็ดฝุ่น เสื้อยืดสีเทาที่ซึมเม็ดเหงื่อยิ่งช่วยให้ฟีโรโมนมันกระจายยิ่งกว่าเดิม ผมชักจะเริ่มเข้าใจแล้ว ว่าทำไมผู้หญิงถึงได้กรี๊ดผู้ชายที่ดูเป็นไอ้ขี้เก๊กอย่างมันได้ แต่ถ้ามองในมุมผู้ชาย... เมื่อก่อนผมก็คิดว่ามันขี้เก๊กนะ แต่พอมาอยู่ด้วยแล้วถึงได้รู้ ว่าเชี่ยนี่มันไม่มีมาดอะไรเลย อย่าว่าแต่เก๊กเลยครับ ใครเดินผ่านมั่งพี่ท่านยังไม่สนเลย กูจะอยู่ของกูแบบนี้
ผมเอื้อมตีนไปกดพัดลมเบอร์สาม รอจนไอ้กรรมกรเหงื่อท่วมตัวมานั่งข้าง ๆ บนพื้น... เราถอนหายใจกันเงียบ ๆ ร่างกายสูญเสียพลังงานเกินกว่าจะเถียงอะไรกันตอนนี้ ร้อนจนไอ้พระเอกแม่งถอดเสื้อขว้างทิ้งเลยครับ
“ไอ้ห่า... เดี๋ยวกูแจกใบเหลือง” (หมายเหตุ ตามกฎฟุตบอลถ้าถอดเสื้อในสนามจะโดนใบเหลือง)
“ลองแจกสิ... เดี๋ยวมึงได้ฟ้าเหลือง” วัน ๆ หัวสมองมึงมีเรื่องอื่นมั้ยภคิ้น~! “สมบัติมึงจะเยอะไปไหนวะ แล้วมีแต่การ์ตูนกับแผ่นเกม วัน ๆ มึงเอาเงินไปซื้อแต่ของแบบนี้ใช่มั้ย เลยไม่ได้แดกข้าว... ถึงได้แห้งขนาดนี้”
“กูจะเอาเงินไปทำอะไรก็เรื่องของกูน่า!” แม่ง... จี้กูตรงจุดเลยว่ะ ตอนเด็ก ๆ พวกคุณต้องเป็นกันมั่งแหละ ที่ยอมอดกินขนมแล้วเอาเงินไปซื้อไพ่หรือของเล่นมาอวดเพื่อนน่ะ “เดี๋ยวกูเข้าไปเปลี่ยนผ้าปูที่นอนก่อน ผืนเก่าฝุ่นหนาเชียว”
ว่าแล้วก็ลุกพรวดขึ้นมา แต่โดนอีกคนข้าง ๆ รั้งแขนเอาไว้ “มึงว่า... เราทำลายหลักฐานแบบนี้จะดีแล้วเหรอวะ?”
ผมขมวดคิ้ว “มึงหมายความว่าไง?”
“อย่าทำเป็นไม่รู้” มันทำหน้าจริงจัง “ก็ที่เราต้องลุกขึ้นมาเก็บห้องแบบนี้ เพราะพรุ่งนี้พี่ภูมิกับพี่แก้วจะมาไม่ใช่รึไง? แล้วทำไมเราต้องทำแบบนี้ด้วย”
“ก็เดี๋ยวพ่อกับแม่กูจะรู้ว่ากูนอนกับมึงไง”
“นั่นไง! ที่กูจะบอกก็คือเราไม่เห็นจำเป็นจะต้องปิดบังอะไรเลย แฟนกันนอนห้องเดียวกันก็ไม่เห็นแปลก”
“นั่นแหละแปลกที่สุดว้อยยยยยยยยยยย” ผมเขกหัวมันเบา ๆ “ลองมาเจอลูกชายนอนกับผู้ชาย เป็นกูก็ลมบ้าหมูขึ้นวะ”
“แต่เราเป็นแฟนกันนะเว่ย”
“ก็นั่นแหละที่มันผิดปกติ” ผมถอนหายใจ “กูไปเปลี่ยนผ้าปูก่อนนะ”
ภคินค่อย ๆ ปล่อยมือออกจากแขนผม แล้วหันไปสนใจการหมุนของพัดลมแทน โถ... ไอ้ห่า! งอนไม่เข้าเรื่องว่ะ ผมเหลือบมองไอ้ผู้ชายใจตุ๊ดแล้วยักไหล่เดินเข้าห้องไปจัดการทำภารกิจให้เรียบร้อย ไม่กี่นาทีต่อมา ผ้าปูที่นอนลายหมีพูห์คลาสิคสีโทนน้ำตาลก็ตึงเรียบแปล้อยู่บนเบาะเป็นที่เรียบร้อย เห็นแล้วอดใจไม่ได้ที่จะนอนเปิดซิงผ้าปูใหม่เสียหน่อย ผมถูหน้าคลอเคลียสูดกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มหอม ๆ ไปมาสักพัก ความจริงน่าจะรู้สึกสบายใจ... แต่ก็เหมือนมีเสี้ยนเล็ก ๆ มาตำที่อกซ้าย ผมตัดสินใจเด้งตัวเองออกมาจากเตียงนุ่ม ๆ
“ภคิน....” ผมเรียก แต่ไอ้เดี้ยงที่นอนแผ่หลาตากเฝือกอยู่ที่พื้นทำเมินไม่สนใจ จนผมต้องยื่นตีนไปสะกิดเบา ๆ ที่ขา “ยังงอนอยู่อีกเหรอ”
“สนใจด้วยเหรอวะ” โอ้โห... บทมึงเป๊ะอะ! ท่องมาจากละครป้ะเนี่ย
“แค่นี้ก็งอน... ตุ๊ดเอ๊ย” ผมว่าพลางทิ้งตูดนั่งลงข้าง ๆ มัน... เข้าใจความรู้สึกไอ้พวกที่ชอบมาด่าตัวเองว่าตุ๊ดรด.ละ มันสะใจเช่นนี้นี่เอง “งอนอะไรกูอีกวะเนี่ย?”
ในที่สุดมันก็ยอมเงยหน้ามามองผม “แค่นี้ก็ไม่รู้ โง่ว่ะ”
แม่ง... พ่อยิงไส้แตกซะดีมั้ย นึกแล้วก็ได้แต่กัดฟันกรอด ๆ ในใจ ช่วงนี้ท็อปฟอร์มนะมึง ถือไพ่เหนือว่ากูตลอด
“มึงโกรธที่กูบอกว่าเราเป็นแฟนกันแล้วมันผิดปกติใช่มั้ย?”
“อ้าว...” มันเหลือบตา “ฉลาดเป็นแล้วนี่”
“เออ... ได้ทีเล่นงานกูใหญ่นะ โอเค... กูขอโทษละกันที่พูดแบบนั้น ถึงกูจะคิดจริง ๆ ก็เถอะ” ผมหลบตา มั่นใจว่าจะต้องโดนมันด่ากลับแน่ ๆ แต่ดันไม่ใช่...
“อืม... กูก็คิด” เสียงทุ้มนั่นดูอ่อนลง “แต่กูก็ไม่สน”
“สมกับเป็นมึงชะมัด”
“ที่สนใจเรื่องนี้ก็สมเป็นมึงเหมือนกันนั่นแหละ” อ๊อก... เล่นซะกูจุก “บางทีกูก็คิดนะว่า... ในขณะที่กูไม่คิดอะไรเลย ทำไมมึงถึงได้คิดอะไรมากมายขนาดนั้น คงเพราะว่ามึงมีคนให้แคร์เยอะกว่ากูล่ะมั้ง”
“........” ผมเงียบไม่รู้จะตอบอะไร เลยถูกภคินคว้ามือขึ้นมาจับเล่น
“กูทำใจได้แล้วล่ะ กับนิสัยแบบนี้ของมึง กูรู้ว่ามึงรักครอบครัว รักเพื่อน รักน้ำ รักปลา”
“รักซากุระ”
“ไม่ต้องมาต่อมุก” มันเคาะหัวเข่าผม “มึงมีคนเป็นร้อยให้รัก แต่กูมีอยู่ไม่กี่คน... ไม่แปลกหรอกที่มึงจะสนใจสายตาของคนอื่นมากมายขนาดนั้น”
“ขอบใจที่เข้าใจกู”
“ยัง... ยังไม่จบ บทกูไม่พระเอกแสนดีขนาดนั้น” อ้าว ตกลงมึงเป็นพระเอกจริงป้ะเนี่ย? “แต่กูกำลังคิดว่า มึงปิดพี่ภูมิพี่แก้วแบบนี้ แล้วอะไรมันจะดีขึ้นจริงเหรอวะ?”
“หมายความว่าไง?”
“ความลับมันไม่มีในโลกนะเว่ย”
เหมือนโดนฮุคซ้ายเข้าที่โหนกแก้มอย่างจัง ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นไอ้โง่คนนึงที่เอาแต่วิ่งหนีปัญหา เอาแต่หลบอยู่ในมุมมืด คิดว่าจะหนีไปได้ตลอด ซึ่งมันเป็นความจริงครับ... ผมคิดแบบนั้น อย่างน้อยก็ในตอนนี้
“ภคิน... กูเข้าใจที่มึงอยากบอก แต่กูยังไม่พร้อมตอนนี้จริง ๆ ” ผมถอนหายใจ “มันพูดยากว่ะ เรื่องมันละเอียดอ่อนเกินไป บ้านกูอาจจะดูสดใสในสายตามึง แต่นั่นแหละที่ยิ่งทำให้กูไม่อยากให้พ่อแม่เสียใจหนักกว่าเดิม เพราะรัก... เลยไม่อยากทำให้เขาผิดหวัง”
“อืม... งั้นก็ช่างมันเถอะ... กูรอมึงพร้อมค่อยเปิดตัวก็ได้” มันว่าแล้วปล่อยมือผมออก
ถึงปากจะบอกอย่างนั้น แต่ผมรู้ว่ามันแอบน้อยใจนิดหน่อย ไอ้พระเอกของผมแม่งทำตัวไม่เข้ากับหน้าตาอีกแล้ว แต่เอาวะ เดี๋ยวนี้มันใจเย็นขึ้น (มั้ง) ครับ เหมือนจะอาละวาดกับผมน้อยลง พระเอกตัวจริงอย่างผมก็คงต้องง้อมันเสียหน่อย คราวนี้ผมเป็นฝ่ายคว้ามือมันมาสอดประสานปลายนิ้วเข้าด้วยกัน ส่วนอีกข้างก็ยังกุมเอาไว้
“มึงเอง... ก็สำคัญนะ...” ผมล่ะไม่ถนัดบทง้อเลยจริง ๆ ผมเขย่ามือมัน “อย่างอนสิวะ... แม่งงงงงง”
“ไม่งอนแล้วก็ได้...” ได้ยินแบบนั้นผมก็ยิ้มออก “แต่มาให้สูบก่อน” กูว่าละ... ขาดทุนตลอด!
จะเหลือเหรอครับ... แม่งสูบจนวิญญาณออกจากร่างแทบไม่ได้ผุดได้เกิด คืนนั้นมันนอนกอดผมจนหายใจแทบไม่ออก เพราะผมยื่นคำขาดแล้วว่า ถ้าพ่อแม่มาห้ามทำอะไรรุ่มร่ามเด็ดขาด ด้วยวิสัยทัศน์นักธุรกิจมันเลยถอนทุนคืนไปครับ... เหอะ ๆ ย้ายมาเรียนบริหารเลยมั้ยแสรดดดด กูว่ามึงรุ่งกว่ากูเยอะนะ...
วันรุ่งขึ้นแม่โทรมาปลุกผมแต่เช้า บอกให้เตรียมตัวให้พร้อม แม่จะรับไปกินข้าวเช้าด้วยกันก่อน ผมนี่เด้งตัวจากเตียงแทบไม่ทัน... อะดรีนาลีนในร่างกายเริ่มหลั่งในปริมาณสูงขึ้นเรื่อย ๆ ตามระยะของเข็มนาฬิกา เหมือนเด็กทำความผิดแล้วกลัวพ่อแม่จับได้ ผมที่รีบอาบน้ำแล้ว จนแล้วจนรอดก็ไม่ทันเสียงเคาะประตูอยู่ดี...
อย่ามีพิรุธสิไปป์... ใจเย็น ๆ มึงต้องปิดเรื่องนี้ให้มิด... อย่ากระโตกกระตากไปสิ
ผมสบถ ลนลานยัดฝักบัวเข้าที่ข้างฝา คว้าผ้าขนหนูมาพันเอวลวก ๆ แล้วพุ่งตัวออกไป แต่แล้วก็แทบสะดุดหน้าคว่ำกับภาพตรงหน้า...
“แหม... ไม่เจอกันนานหล่อขึ้นเยอะเลยนะลูก”
“พี่แก้วก็สวยไม่เปลี่ยนนะครับ”
โอ๊ย! ลมแทบจับ! ผมเหมือนไอ้โง่ที่ยืนเคว้งให้น้ำหยดจากหัวติ๋ง ๆ ในขณะที่ไอ้ภคินที่หัวฟูออกมาจากห้องกำลังยิ้มหวานให้แม่ผม ทั้ง ๆ ที่มันยังไม่ได้แปรงฟันด้วยซ้ำ แล้วไอ้ท่าทีสนิทสนมนั่นมันอาร้ายยยยยยยยยยยย
“อ้าว... ไอ้น่อย ออกมายะหยัง เอ้า! มาจ้วยป้อขนของกำเลาะ” ชิบ... มาถึงก็โดนเล่นเลยรึกู
ผมยกมือไหว้พ่อกับแม่หลังจากที่ตั้งสติได้ก่อนจะเดินโง่ ๆ ไปช่วยพ่อลากกระเป๋าเข้ามาในห้อง บรรยากาศดูผ่อนคลายลง... เอ๊ะ หรือมันผ่อนคลายแต่แรก แต่กูตึงเครียดไปเองวะ ผมเกาหัวงง ๆ ตอนที่เปิดตู้เย็นรินน้ำให้พ่อกับแม่คนละแก้ว ในขณะที่ไอ้ภคินยังจ้อไม่หยุดกับแม่ผม เอ่อ... สนใจผมบ้างครับแม่
“แล้วนี่คินมาทำอะไรที่ห้องไปป์เหรอลูก” ประโยคลอย ๆ ถีบยอกหน้าผมจัง ๆ จนแทบปล่อยกระเป๋าเดินทางของแม่หลุดมือ... ชิบหาย ผมลืมบอกพ่อแม่ว่ามีคนมาแชร์ค่าห้องด้วยนี่หว่า
“อ่า... เอ่อ... แม่ครับ... คือแบบว่า...”
“อ๋อ... เรื่องนั้น” ไอ้ภคินยิ้มประจบ “ผมเพิ่งเข้ามาเป็นรูมเมทไปป์เมื่อเดือนที่แล้วนี่เองครับ”
“ทำไมไม่รีบบอกแม่เนี่ย” เอ่อ... เดือนที่แล้วแม่ยังด่า แล้วที่กูหลอกเอาเงินเป็นปี ๆ ถ้ารู้นี่มีหวังถูกตัดออกจากกองมรดกแน่ ๆ ผมรีบเข้าไปประจบประแจงนวดแข้งนวดขาให้แม่
“ก็ไปป์ยุ่ง ๆ กับสอบน่ะแม่ เลยไม่ได้บอกสักที แหะ ๆ ๆ ” หางตาผมเหลือบไปเห็นไอ้ภคินกลั้นหัวเราะเป็นการใหญ่... แม่ง ถ้าไม่ติดว่ามึงช่วยชีวิตกูไว้นะ กูจะฟ้องแม่ว่าค่าไฟเดือนที่แล้วมึงยังจ่ายไม่ครบเลย พอเห็นผมเหลือกตามองมันก็แกล้งยกมือทำท่าสูบไปป์ แม่งโคตรกวนประสาทผมเหอะ!
“พอแล้วไปป์ นวดให้แม่จนหน้าดำหน้าแดงหมดแล้วนั่น” เพราะลูกรักแม่นั่นแหละ เสือกมาทำให้คิดถึงจูบเมื่อวานซะได้! “แล้วนี่คินมาอยู่เดือนเดียวของเยอะจังนะลูก”
“อุปกรณ์เขียนแบบผมเยอะน่ะครับ ไหนจะพวกงานโมเดลอีก”
“ขยันจังเลยนะลูก” โอ้โห... แม่มองมันด้วยสายตาชื่นชมมากครับ ผมแอบเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้ เห็นไอ้หน้าหล่อ ๆ นั่นยิ้มอย่างชื่นมื่นแล้วตีนกระตุกวุ้ย
“แล้วนี่จะแก้ผ้านั่งอีกนานมั้ย ไอ่น่อย ไปใส่เสื้อผ้าไป๊”
“แล้วพ่อจะพูดภาษากลางทำไมเนี่ย แถมสำเนียงขึ้นจมูกอีก” พ่อเตะตูดผมเบา ๆ
“อย่าล้อเลียน พ่อฝึกเอาไว้ เดี๋ยวมาขยายสาขาที่นี่จะได้ไม่อายคนอื่นเค้า” เขาว่าพลางขยี้หัวผมแรง ๆ พ่อยิ้มอย่างอารมณ์ดี อ่าฮะ... ธุรกิจใหม่ที่พ่อว่าคือเปิดสาขาเพิ่มที่กรุงเทพเหรอเนี่ย
“เศรษฐกิจช่วงนี้ยิ่งไม่ค่อยดีอยู่ พ่อจะรีบขยายสาขาทำไม”
“เห็นโอกาสก็ทำ ของแบบนี้มันต้องเสี่ยงว่ะไอ้น่อย” พ่อจ้องผม “ไปใส่เสื้อผ้าไป๊...”
เออว่ะ... ผมนั่งอยู่ในสภาพผ้าขนหนูตัวเดียวมานานแค่ไหนแล้ว จนเส้นผมหมาดน้ำไปหมด ผมรีบเดินกลับเข้าห้องไปใส่เสื้อผ้าให้มันเรียบร้อย โอ๊ย... แย่ ๆ ๆ ๆ
“ไปป์”
“ครับพ่อ”
“แล้วเข้าห้องนอนคินทำไมลูก”
กรรม... ผมลืมเอาเสื้อผ้ามาเก็บคืนที่ห้องตัวเอง “สะ... เสื้อผ้าอยู่ตู้เดียวอะพ่อ มันเปลืองพื้นที่น่ะ ฮะ ๆ ๆ ๆ ไปป์แต่งตัวก่อนนะพ่อ...” ปังงงงงงงงง
ผมหันหลังพิงประตูเอาไว้แล้วถอนหายใจออกมายาว ๆ เจอกันไม่กี่นาทีก็เหงื่อแตกพลั่กซะขนาดนี้แล้ว ไม่นะ... หวังว่าผมคงไม่ได้มีพิรุธอะไรนะ ยิ่งไม่เคยหลอกพ่อหลอกแม่นอกจากเรื่องขอเงินอยู่ด้วย ว่าแล้วก็รีบแต่งตัวดีกว่า ผมเอื้อมมือไปเปิดตู้อย่างอ่อนแรง... และยิ่งเข่าอ่อนกว่าเดิมกับภาพที่สะท้อนในกระจก... รอยจูบที่คอ
ผมกลั้นหายใจจนปวดอกไปหมด แทบจะกัดลิ้นตายมันตรงนั้น โอ๊ย! ทำไมผมสะเพร่าขนาดนี้... พ่อกับแม่จะทันได้สังเกตเห็นมั้ย? รอยก็ไม่ใช่น้อย ๆ เลย ผมยกมือลูบรอยแดงที่นูนขึ้นมาเบา ๆ ... บ้าเอ๊ย!
ไม่ได้นะ... เรื่องนี้จะยังให้พ่อกับแม่รู้ตอนนี้ไม่ได้... ผมยังไม่พร้อมจะเจอเรื่องแบบนั้น...
........................................................................
........................................................
..............................
.............
-
พ่อกับแม่อยู่กับพวกผมได้ 3-4 วันแล้วล่ะครับ แต่เรียกว่า ‘อยู่’ ก็คงไม่เต็มปากนัก เพราะส่วนใหญ่พวกท่านก็ออกไปสะสางธุรกิจพันล้าน (อันนี้ผมโม้ครับ) บางวันก็หนีบผมไปดูงานด้วย เรียกได้ว่าห้องผมไม่ต่างจากหอพักชั่วคราวเลยล่ะ พ่อดูจะเครียดกับโปรเจ็คต์นี้อยู่ไม่น้อย... เห็นชอบแอบทำหน้าเครียดอยู่บ่อย ๆ ก็อย่างว่าล่ะครับ การลงทุนมันมีความเสี่ยงเสมอ ยิ่งโปรเจ็คต์ใหญ่เท่าไหร่ ถ้าล้มขึ้นมาทุนก็จะไปจมอยู่ตรงนั้น ส่งผลกระทบต่อโรงงานสาขาที่เชียงใหม่อีกทอดหนึ่ง แม้ว่าพ่อผมจะไม่ได้ถึงกับเปิดโรงงานผลิตใหม่ก็ตาม แต่ไอ้โรงงานแปรรูป-ส่งออก แถมยังต้องมีโกดังอีก ผมว่าถ้าก้าวพลาดก็ลื่นล้มรอคู่แข่งมาเหยียบซ้ำได้เลยครับ... นี่ล่ะ โลกของธุรกิจล่ะ ผมเองก็ยังต้องเรียนรู้จากมันอีกเยอะ
ส่วนแม่ รายนั้นเขาอารมณ์ดีตลอดเวลาครับ กลับห้องมาก็มีไอ้ภคินมาพะเน้าพะนอตลอดเวลา จนผมชักจะกลายเป็นหมาหัวเน่าขึ้นมาทุกที เย็นวันนี้ก็เหมือนกัน... พวกผมงัดเครื่องเพลย์ฯ 2 ที่ไม่ได้แตะมานานออกมานั่งดวลวินนิ่งกันแก้เซ็ง อันที่จริงสมัยนี้มันเป็นยุคของเกมออนไลน์ แต่ผมว่า บางทีการเล่นเกมกับคนเป็น ๆ ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ไม่ต้องคุยกันผ่านตัวหนังสือก็มีเสน่ห์ไปอีกแบบนะ
“แม่ง กากกกกกกกกกกกกก แค่นี้ก็ยิงไม่เข้า กลับบ้านไปดูดนมแม่ไป”
“ยัง... นี่กูอ่อนให้มึงหรอกไปป์ ถ้ากูเอาจริงแล้วมึงจะหนาว”
“โห... นู้บว่ะสัตว์”
“ปากดีนักนะไอ้แห้ง โดนกูซะ! แม่งเอ๊ย!”
ครับ... เสน่ห์ของมันอยู่ที่การเกทับบลัฟแหลกกันไปมาเนี่ยแหละ...
เสียงโหวกเหวกโวยวายทั้งในเกมและนอกเกมดังลั่นห้อง สุดท้ายไอ้ภคินก็เป็นฝ่ายปราชัยแก่ผมอยู่ดี ฮ่า ๆ ๆ บอกแล้วครับ เรื่องเกมเนี่ยอย่าท้าผม... มึงมันแพ้ตั้งแต่คิดจะจับจอยแข่งกะกูแล้วโว้ย... ภคิน!
“แม่งโกง... ไม่เล่นวินนิ่งละ มึงโกง”
“อย่ามาเกรียน แพ้แล้วพาลเหรอ” ผมเคาะกะโหลกมัน แต่โดนมันคว้ามือเอาไว้ซะก่อน
“ก็กูไม่ใช่ไอ้พวกหมกมุ่นเล่นเกมอย่างมึงนี่หว่า”
“ไอ้ขี้แพ้ ไอ้ขาเดี้ยง แบร่!”
“อยากโดนใช่มั้ย ซ่านักเหรอมึง”
ผมพยายามสะบัดข้อมือมันออก แต่ไอ้ควายนั่นพลิกกลับอีกด้านแล้วกดมันลงพื้น ชอบเล่นรุนแรงใช่มั้ย... อ๊อ... ได้! ผมเตะเสยคางแม่ม ไอ้พระเอกกระตุกยิ้มมุมปากอย่างนึกสนุก บางทีพวกผมก็ชอบเล่นมวยปล้ำเหมือนเด็ก ๆ แบบนี้แหละ มันคว้าขาผมไว้แล้วกระชากขึ้นไปบนตัก ส่วนมืออีกข้างก็จี้เข้าที่เอวไม่หยุด
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ โอ๊ย... ไม่เล่นจั๊กจี้ดิวะ ฮ่า ๆ ๆ ” มันเคยสนใจคำผมที่ไหนล่ะ ผมดิ้นจนสุดแรงเกิด สุดท้ายมันก็ยอมปล่อยจนได้... ผมได้แต่หอบแฮ่ก ๆ หัวเราะจนน้ำลายไหล ดีนะแม่งไม่หยดลงพื้นให้ขายหน้ามัน ผมบีบคอมันแล้วเขย่า “ไอ้เชี่ยยยยยยยย! กูจะหายใจไม่ออกตายแล้วเนี่ย”
“ที่มึงบีบคอกูนี่ก็ใช่ย่อยนะ”
“สาสมกับที่มึงทำแล้วเว่ย”
“ก็นะ... เมื่อกี้ใครวะ แม่งน้ำลายเยิ้มมุมปาก แทบหยดใส่หน้ากู เป็นเอ๋อเหรอ” มันยักคิ้วกวนส้นตีน ทำเอาเส้นประสาทที่ขมับผมกระตุกตึ้บ ๆ ขึ้นมาเลย
“อยากโดนอีกใช่มั้ย... ไอ้...”
“ทำอะไรกันอยู่น่ะ”
เสียงทุ้มต่ำที่หน้าประตูทำเอาผมดีดตัวออกจากตักภคิน พ่อเป็นคนเปิดประตูเข้ามาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก เขาเดินเข้ามาในห้องเงียบ ๆ แล้วเหลือบสายตามองมาที่พวกผมแว้บเดียว ก่อนจะหันไปง่วนอยู่กับการจัดเอกสารบนโต๊ะ แม่เดินตามเข้ามายิ้มบาง ๆ ให้เราสองคน... ดูท่าวันนี้พ่อจะอารมณ์ไม่ดีนัก ไม่รู้ว่าไม่ลงรอยกับคู่ค้ารึเปล่า ผมหันไปสบตาภคินเป็นเชิงขอโทษแทนพ่อ แต่มันส่ายหัวตอบทำนองว่าไม่เป็นไร
“หิวกันแย่เลยล่ะสิลูก ออกไปกินข้าวแถวนี้นะวันนี้ พ่อเขาต้องกลับมาเคลียร์เอกสารคงออกไปกินไกล ๆ ไม่ได้”
“ครับ ไปป์ไปเปลี่ยนกางเกงก่อนนะแม่”
หลังจากผมแต่งตัวให้ดูเป็นผู้เป็นคนพอจะออกบ้านได้ เราก็พากันเดินออกมาที่ซอยข้าง ๆ หอ ภคินที่เริ่มชินกับการเป็นคนพิการ (ขอโทษครับ...) มันใช้ไม้ค้ำได้อย่างเชี่ยวชาญยิ่งนัก เห็นแล้วอดภูมิใจแทนแม่มันไม่ได้ เรื่องดิ้นรนนี่มันถนัดนักแหละครับ ร้านข้าวต้มกลายเป็นตัวเลือกสุดท้ายของเราในวันนี้ ผมกับแม่ช่วยกันสั่งกับข้าวมาเต็มโต๊ะ เผื่อว่าพ่อกินแล้วจะหายเครียดขึ้นมาบ้าง ซึ่งก็ได้ผลครับ พ่อดูอารมณ์ดีขึ้นเยอะเวลาได้กินข้าวกับครอบครัว
“พ่อทิ้งไอ้เชอร์ไว้บ้านคนเดียวมันไม่งอแงแย่เหรอ” ผมชวนพ่อคุยทั้ง ๆ ที่ข้าวเต็มปาก
“งอแงบ้าอะไรล่ะ อารมณ์ดีล่ะไม่ว่า... มีหวังมันขนเพื่อนมานอนเต็มบ้านเราแน่ ๆ แต่มันจบม.6 แล้ว ก็คงอยากจะอยู่กับเพื่อนนาน ๆ ก่อนจะแยกย้ายกันไปเรียน”
“มีเพื่อนติดคณะเดียวกับมันมั้ยเนี่ย?” เชอร์สอบติดแล้วนะครับ... ได้โควตาที่เชียงใหม่นั่นแหละ คณะมนุษยศาสตร์ เอกภาษาอังกฤษ
“เห็นว่ามีอีกคนหนึ่งมั้ง”
“พ่อพามันไปเลี้ยงตอนไปป์ยังไม่กลับบ้านอะ อดกินอะไรดี ๆ เลย”
“ไอ่น่อย... กำเดวปิ๊กบ้านป้อจ่ะปาไปกิ๋นแหมเตื้อบ๋อ?”
“ให้มันได้แบบนี้สิพ่อ!”
ไอ้ภคินก็ชวนพ่อผมคุยใหญ่เลยครับ พอมีคนคุยด้วยเยอะ ๆ ก็ทำให้พ่อคลายเครียดเรื่องงานไปได้เยอะ แม่โบกมือเรียกเด็กมาเก็บตัง ระหว่างนั้นพ่อกับแม่ก็ลุกไปเข้าห้องน้ำทิ้งเงินไว้ที่ผม... แม่พูดติดตลกว่า คนแก่ก็แบบนี้แหละปวดฉี่ง่าย ฮ่า ๆ ๆ ผมกับไอ้ภคินเลยนั่งเถียงกันรอตังทอน
“คินคะ!?” นั่นไม่ใช่ชื่อผม แต่เสียงหวาน ๆ นั้นเรียกให้ผมหันตามไปที่ต้นเสียงด้วย อย่าหาว่าเสือกครับ มันเป็นปฏิกิริยาตอบสนองแบบฉับพลัน ผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งโต๊ะถัดจากเราไปสี่โต๊ะเดินกรีดกรายเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ นั่นทำเอาผมอ้าปากค้าง...
“แอม?” ผมพึมพำชื่อนั่นออกมาเบา ๆ
“อ้าว... ไปป์ก็อยู่ด้วยเหรอ” เธอท้าวแขนข้างหนึ่งลงกับโต๊ะ พลางกรีดยิ้มหวานให้ผม... น่าแปลกที่ผมรู้สึกว่ามันไม่เป็นมิตรเท่าไหร่นัก ผมรู้สึกวูบโหวงในใจขึ้นมา... ลางสังหรณ์มันบอกว่าต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่ ๆ ... ภคินที่นั่งข้าง ๆ จ้องหน้าเธอตอบด้วยแววตาที่ผมอ่านไม่ออก
“หวัดดีครับ แอม”
“เป็นยังไงมายังไงถึงมาอยู่ด้วยกันได้คะเนี่ย?” เธอมองหน้าผมสลับกับภคินไปมา... ผมไม่ได้โง่นะ ที่จะไม่รู้ว่าเธอมองด้วยแววตาเยาะเย้ยขนาดไหน เรื่องผมกับภคินคนรู้กันเยอะจะตาย... แล้วทำไมแฟนเก่าเราทั้งคู่อย่างเธอจะไม่รู้ได้ล่ะ ที่ถามน่ะ... ก็แค่อยากถากถางเท่านั้นแหละ
“มากินข้าวน่ะ” ภคินเป็นฝ่ายตอบคำถามเพราะผมมือสั่นจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว... สายตาหลุกหลิกมองไปแต่ที่ประตูห้องน้ำเท่านั้น ต้องหนี... หนีจากสถานการณ์แย่ ๆ นี่ก่อนที่พ่อกับแม่จะออกมา
วินาทีนั้น สัมผัสอุ่น ๆ วางทาบลงบนมือผมบีบเบา ๆ แล้วผละออก... ภคินใช้เวลาเพียงเสี้ยววินาทีปลอบให้ผมสงบสติอารมณ์ ใช่... ผมต้องใจเย็น... มันต้องไม่เป็นอะไรสิน่า ความกล้าที่ส่งผ่านด้วยฝ่ามือร้อนนั้นทำให้ผมพูดออกไป “ผมจะรีบกลับหอ... ไปก่อนนะแอม”
“เอ๊ะ? อยู่หอเดียวกันด้วยเหรอคะ?” เธอแสร้งเอียงคอเป็นเชิงสงสัยเสียเต็มประดา
“ห้องเดียวกันครับ” ผมตอบพลางกระตุกเสื้อภคินให้รีบลุกตามออกมา หางตาผมเห็นพ่อกับแม่เดินออกมาจากห้องน้ำแล้ว และกำลังมุ่งหน้ามาที่โต๊ะนี้ หัวใจผมเต้นแรงขึ้นอย่างคนกลัวความผิด... ภคินเห็นท่าทางผมแบบนั้นเลยรีบลุกขึ้นเดินนำออกไป...
“เดี๋ยวสิคะ... คินคะ” เธอวิ่งตามมา “คินคะ” สุดท้ายเธอก็รั้งภคินไว้ด้วยการดึงเบา ๆ ภคินขมวดคิ้วไม่พอใจ แต่ก็ยอมพูดดี ๆ
“ครับ?”
“เป็นรูมเมทกับไปป์เหรอคะ?”
ภคินถอนหายใจ “เรื่องนั้นรู้อยู่แล้วจะถามทำไมครับ”
พ่อกับแม่ที่เดินตามหลังมาดูจะงง ๆ กับผู้หญิงที่จู่ ๆ ก็โผล่มาคนนี้ แม่ทำหน้าเหมือนอยากจะถามอะไรผม ส่วนพ่อจ้องไปที่สองคนนั้นเขม็ง... ไม่ได้การแล้ว ผมต้องพาพ่อกับแม่ออกไปจากร้านนี้ให้เร็วที่สุด... คิดได้อย่างนั้นก็รวบข้อมือแม่ไว้แล้วดึงเบา ๆ ผมสาวเท้าเร็วขึ้นในตอนที่เดินผ่านสองคนนั้น เสี้ยววินาทีนั้นผมเห็นแอมหันมาเหยียดยิ้มให้...
“แล้ว... ที่เขาบอกว่าคินกับไปป์คบกันอยู่นี่เป็นเรื่องจริงรึเปล่าคะ?”
พ่อหยุดเดิน... ในขณะที่หัวใจของผมแทบหยุดเต้น...
ความรู้สึกชาวิ่งไปทั่วร่าง... แม้แต่จะก้าวขาก็ยังทำไมได้... ทำได้เพียงก้มหน้ามองพื้นเท่านั้น หัวสมองว่างเปล่า... ไม่เหลือแล้ว... ไม่เหลืออะไรแล้ว...
“ไปป์” เสียงที่แม้แต่หลับตาก็ยังจำได้ว่าเป็นของพ่อ... และแม้จะหลับตาก็ยังสัมผัสได้ถึงความร้าวราน... “กลับห้อง พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย”
“คะ... คุณคะ...” มือเล็ก ๆ ที่ผมกุมอยู่ถูกดึงออกไป “ไปซะแล้ว... มะ... แม่ไปดูพ่อก่อนนะลูก รีบกลับมาที่ห้องนะ”
แข้งขาไร้เรี่ยวแรง... อย่าว่าแต่เดินกลับเลย แค่ก้าวจากตรงนี้ไปอีกก้าวหนึ่งก็ไม่รู้ว่าจะทำได้ไหม... ความผิดหวังเหล่านั้นยังคงสะท้อนก้องอยู่ในหัว พ่อกับแม่รู้แล้ว... รู้แล้วว่าเราคบกัน...
มันเร็วจนผมตั้งตัวไม่ทัน ความผิดหวังที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงนั้นยังคงกรีดหัวใจผมเป็นชิ้น ๆ
“กลับห้องกันเถอะ”
สัมผัสอุ่น ๆ สอดเข้ามาที่ปลายนิ้ว... ทั้ง ๆ ที่เมื่อกี้มันเรียกความกล้าให้ผมได้มากมาย แต่ตอนนี้ทำไมแม้แต่จะบีบมือกลับผมยังอ่อนแรงเหลือเกิน... บางทีเรื่องเมื่อกี้อาจจะหนักหนาเกินไปสำหรับผม...
“อืม...”
ผมบีบมือกลับไปเบา ๆ เวลานี้ขอแค่มีมือคู่หนึ่งช่วยประคองไว้ไม่ให้ล้มก็น่าจะทำให้ผมก้าวออกไปได้
อย่างน้อยก็แค่ถึงที่ห้อง...
“แอมพูดอะไรที่ไม่สมควรออกไปรึเปล่าคะ? ขอโทษจริง ๆ นะคะ แอมไม่รู้ว่าพ่อกับแม่ไปป์มาด้วย” น้ำเสียงเยาะเย้ยของเธอทำอะไรผมไม่ได้อีกต่อไป มันชาไปหมดแล้ว... ชาจนแทบไร้ความรู้สึก แม้แต่เสียงทุ้ม ๆ ที่ตอบกลับยังแทบจะไม่ได้ยินเลยด้วยซ้ำ
“ถ้ารู้แบบนั้น... ก็ช่วยหุบปากทีเถอะครับ...”
TBC
แวะมาโพสกลางดึกค่ะ
ตอนนี้มีปัญหาเรื่องหนังสือนิดหน่อย คือว่าถ้ายึดตามโพลคนโหวตให้ทำ2เล่มเยอะมากค่ะ แต่เท่าที่คนเขียนสอบถามมายิ่งหนังสือหนามากเท่าไหร่กระดาษมันจะมีโอกาสหลุดออกมาเป็นปึกๆสูงขึ้นค่ะ แต่ถ้าทำ3เล่มคนอ่านก็ถังแตกกันอีก(อยู่ในสถานการณ์ยาจกเหมือนกัน....เข้าใจดีค่ะ :sad4:)
เดี๋ยวจะทำโพลเฉพาะเรื่องนี้อีกรอบเนอะ ว่าคนอ่านอยากได้2หรือ3เล่ม
-
ว้าว น่ารักดีอ่ะ คู่นี้ ชอบๆ ฟาร์ กับ อาร์ท ^^
-
ชะนีมาเกี่ยวอีกแล้ว
-
มาม่าจร้า
อิแอมนี่ปากเสียมาก
-
:z13:จองไว้
+1 น้องไปป์ พี่คินสู้ ๆ ผ่านไปให้ได้น่ะ
เฮ้อ ทำไมเดี๋ยวนี้ ชะนี พันธุ์ผสม ชะนีแอม(ชะนี+แรด+เชี้ย) เยอะจังว่ะ พอไม่ได้แล้วพาล น่ะ
-
อีแอม ! :fire:
ขอแบบจัดหนัก ให้ชะนีแอม หงายเงิบด้วยค่ะ :angry2:
-
ดราม่าใช่ย่อย T___T ตอนต้นๆยังเฮฮาปาจิงโกะบ้าบอไร้สาระคิดมากไปวันๆกับชีวิตอยู่เลยยยยยย
ไหงตอนทิ้งท้ายมันเป็นแบบนี้ไปสะได้ อย่างนี้ต้องกระชากหัวแอมมาตบๆๆๆและเอารองเท้าให้คาบ
จะได้หยุดปากไม่ดีสักที ! 5555555555 อินท์มากอ่ะ ไม่ไหวแล้ว ชะนตัวนี้ต้องได้รับบทเรียน !!!
ภคินจัดชุดใหญ่ไปทีได้แหมะ ทนไม่ไหวและ มาทำน้องไปป์ของเราจิตตกหนักกว่าเดิม ปกติก็หนักจะแย่
แล้วแบบนี้ใครจะช่วยไหว ขนาดภคินจับมือยังไม่ฟิลวิญญาณเข้าร่าง ขอให้พ่อและแม่เข้าใจไปป์ไวๆ
เพราะคนอ่านทนเห็นไปป์เสียใจไม่ไหวจริงๆนะ T___T น้องไปป์ของพี่ หนูต้องเข้มแข็งนะลูกกกก T___T
ลุ้นนนนนนตอนหน้าสุดติ่งอ่ะ ว่าพ่อจะว่ายังไง แล้วจะพูดอะไร กรี๊ดดด ภคินสู้ๆไปป์สู้ตาย ภคินไว้ลายสู้ตาย ไปป์สู้ !!
-
ต่อให้หนังสืองอกมา 10 เล่มก็จะซื้อมี
ถ้าใครซักคนกระชากหัวอีคุณเเอมเอาหัวโขกลงชามอาหารร้อนๆเเล้วเตะซ้ำ
จากนั้นพ่อเเม่ไปป์ยอมรับที่คบกัน จบ !!
-
:sad3: :sad3:
อิชะนีแอม :o211: :o211: เพราะมีผู้หญิงอย่างหล่อน ผู้ชายเค้าถึงไปกินกันเอง
โอยยย ตายยย ไปส์ใจเย็น ยากเหลือเกินจะให้มันใจเย็น สติแตก ชัวร์ แล้วคอยดูถ้าไปส์มันยังคงสติแตก ตื่นตูมแบบนี้ ความเศร้า ความเสียใจ ความรู้สึกผิด ทั้งหลายจะถูกผลักมาให้คิน รับไปทั้งหมด คิดให้ดีก่อนจะทำอะไร เพราะคนที่เจ็บที่สุดก็คือ คนที่รักและแคร์ไปส์ที่สุด
ไปส์ ต้องเชื่อมั่นในความรักของเรานะ อุปสรรคต่างๆ ความรักของเราจะทำให้มันผ่านไปได้
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: ให้กำลังใจ ไปส์ คิน และคนเขียน
-
ไปตายให้คนอื่นมาเกิดเถอะ อีแอม
ชะนีปัญญาอ่อนที่มีลูกตาไว้ประดับหน้า
แล้วใช้นอมองโลก เลยไม่่คิดจะทําเหี้ยไรให้สร้างสรรค์
-
หนูแอม ระวังเจอตีนนะจ๊ะ :angry2:
คิน ไปบ์ สู้ ๆคับ
-
อยากดราม่าใช่มั้ยจ้ะหนูแอม เดี๋ยวจะจัดให้ ฮ่าๆๆๆ
-
มาซะดึกเลยนะคะ
ดราม่านี้อยากฆ่านังแอมชะมัด !! :z6:
-
ตบชะนีขี้แพ้คร่ะ :beat: :z6:
-
อีสะตอแอม :z6:
-
มีคินอยู่ทั้งคน...ไม่เป็นไรอยู่แล้ว
o13
-
เดี๋ยวแจกตะกร้อเลยนังแอมนี่
แต่ก็ถือซะว่า มันมาเห่าเคลียร์ทางให้ไปป์ล่ะกัน
อาจจะยาก แต่ถ้าผ่านไปได้ ไปป์จะได้มีความสุขมากกว่านี้นะ
-
มาต่ออีก ค้างคับ
-
แอมหล่อนเล่นแรงนะยะ
พ่อแม่ไปป์จะว่าไงเนี่ย -*-
-
มาแล้ววววววววววววววว
-
=[]=!!! จนได้สิน่า~~
กรี๊สสไอ้ภคินเบาๆ ตอนนี้เอ็งเท่ว่ะ!! ><
หนูไปป์สู้ๆน้าาา นักอ่านก็เสียวๆหวั่นๆไปด้วยเหมือนกันแหละ
รอ&ลุ้นตอนต่อไปจ้าา
-
เห็นในเฟสบอกว่าอัพแล้วเลยมาอย่างว่องเลย :z1:
อ่านแล้วรู้สึก แอมเอาหัวไปจิ้มโถส้วมไป๊ :m31: :m16:
โกรธๆ แต่ถ้าคิดอีกทีเราว่าพ่อกะแม่อาจจะระแคะระคายแล้วก็ได้น่ะ
ยิ่งเห็นรอยจูบยิ่งรู้ บางทีรู้ไปแล้วอาจดีกะไปป์มากกว่าก็ได้น่ะ
เหมือนยิ่งซ่อนยิ่งหาเจอ o22
ให้กำลังใจนักเขียนน่ะค่ะ ชอบเรื่องนี้มากๆเข้ามาดูทุกวัน รักไปป์กะคินมากกกกกกก
รอคอยให้อัพ ไม่ก็อ่านใหม่เป็นรอบที่ล้าน ชอบมากๆเลยค่ะ o13
รักเรื่องนี้มาก แม้เพิ่งมาอ่านได้ไม่นาน แต่รักมากจริงๆค่ะ :3123: :L2: :L1:
จะไม่ลังเลที่จะซื้อเก็บไว้แน่นอน :impress3:
อัพต่อน่ะ จะรอจ้า เป็นกำลังใจให้น่ะ^^
-
นังแอม :beat:
เชื่อว่าพ่อแม่ต้องเข้าใจนะคะ
เรื่องแบบนี้ต้องใช้เวลา :กอด1:
-
ดราม่าอีกแล้ว :m15:
อิแอม :z6: :angry2:
-
อีบ้าเอ๊ย :z6: :beat:
-
นังชะนีแอมรากหญ้า กลับไปอยู่ที่ท่อน้ำทิ้งไป๊ !! :z6:
-
นังบ้าาาา
:m31:
-
มันจะผ่านไปด้วยดี
อย่างที่ภคินบอก ความลับไม่มีในโลก
-
เอม..เพราะนิสัยเลวๆอย่างนี้ละหนาาา ถึงได้โดนผู้ชายทิ้ง!!!
คินกับไปป์ตั้งสติก่อนนะ สู้ไปด้วยกัน โอเค้? <<เหมือนพ่อกับแม่จะรู้อยู่แล้วนะ
:กอด1: กอดๆ :กอด1:
-
ตบแอมๆๆๆๆๆๆ :angry2:
-
แอม ช่างเป็น ผญ ที่น่า :z6: :z6: :z6: :z6: :beat: :beat: :beat: :beat: :fire: :m31: :m16:
ไปป์ จะโดนสั่งเลิกไม๊เนี่ย :เฮ้อ:
-
อีนังแอมโมเนีย อีฟอร์มมาลีน ห่ามาทำให้ครอบครัวเค้าแตกแยก :angry2:
-
ตบชะนีเสียกี่บาทหรอคะ :m16:
-
:sad4: :sad4: :sad4: ยัยแอมป์ เกลียดแกจิง :sad4: :sad4: :sad4:
ทำหนังสือสามเล่มก็ได้นะคะ เก็บไว้นานๆ หนังสือจะได้คงรูปเล่มเหมือนเดิม ไม่หลุด
-
อ้าว นังชะนีนี่ยังไม่ไปผุดไปเกิด ตามมาหลอกมาหลอนอีก โทษหนัก น่าเอาคืนมากๆ จัดการเลยคิน :m31:
-
รอต่อจ้า :L1:
-
อีชะนีแอม
มันน่าตบนัก
แต่ก็นะ
จะรู้ช้าหรือเร็ว
พ่อแม่ก็ต้องรู้อยู่แล้ว
เป็นกำลังใจให้ทั้งสองคนและคุณพี่ขาด้วยนะ อิอิ
-
ประโยคสุดท้ายของคินแรงดีค่ะ จัดไป
-
อยู่ในโหมดซึ้ง งอน ยังฮาเล่นมุกได้นะ 55
เพราะยัยแอมนั่นคนเดียวเลย! :m31: กวนติงมากกก !
-
:z6: :z6:ยัยชะนีแอม น่าด้าน
-
กะแล้วเชียวนังชะนีแอม หล่อนต้องมาสร้างปัญหาให้ไปป์กับคิน
นังชั่ว ขอให้พ่อกับแม่เข้าใจคินกับไปป์ด้วยเถอะ มาม่าเพิ่งจะผ่านไปไม่นานจะมาอีกแล้วเหรออออ
-
:sad4: :sad4: :sad4:
เรื่องคงไม่เลวร้ายนะะะะะ แงๆๆๆๆๆ
ปล.นังแอม :beat: :beat: :beat:
-
ถ้ามองในแง่ดี แอมก็ช่วยทำให้เรื่องมันง่ายขึ้นนะ ถ้าพ่อแม่ไม่รู้ ก็ต้องปิดไปเรื่อยๆ..
เอาล่ะ พ่อแม่ก็รู้แล้ว ผ่านมันไปให้ได้ o13 :เฮ้อ:
-
:z2: ชะนีเพิ่มสีสัน
-
เรื่องนี้น้องแอมเค้าเด่นนำโด่งมาเลยนะ
ทั้งเปิดเรื่อง เปิดโปง ทำคนอื่นเค้าเปิดเปิงอีก :m16:
-
อยาก :z6: แอม เอาออกไปไกลๆๆๆ
อย่าดราม่านะ
-
อีแอม :z3:
-
นังแอมมมมมมมมมมมมมมมมมม หุบปากแล้วกลับหลุมไปซ้า !!!!!
-
แฮ่
รอติกตามมาหลายวัน
คุ้มค่าที่รอคอยที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดด
-
:z6: <--- แด่นังแอม
นังนี่มันงูพิษจริง ๆ น่าจับไปล้วงไส้ออกแล้วยัดเกลือเข้าไปแทน ให้มันแสบระบบย่อยอาหารไปเลย 555
คือเรื่องแบบนี้นะ ถึงพ่อแม่เค้าระแคะระคาย แต่สิ่งที่เค้าต้องการคือการได้รู้จากปากลูกตัวเอง
ไม่ใช่ปากคนอื่นแบบนี้ ตรงนี้อาจทำให้พ่อแม่เสียใจ แต่ประเด็นตรงที่เป็นอะไร ถ้าลูกไม่เลว
ยังไงซักวันก็ต้องเข้าใจแหละน่่าาาา
ภคินยังขี้งอนไม่หาย ซึ่งชอบมาก อิอิ
น่ารักอ่ะ อยากให้มีคนมางอนแล้วง้อได้ไม่ยากแบบนี้มั่ง
แต่ถ้างอนแล้วง้อยาก อันนั้นไม่เอานะ
-
คุณนาง(นัง)เอมม! เสร่อจริงๆเลยนะคะ !!
ตอนแรกก็แอบสงสารอยู่นิดๆ! แต่ตอนนี้สมน้ำหน้ามันนนนนนนนน !!
นิสัยไม่ดีเลยยยยยยยย ฮึ้ยยยยยยยยย ! สงสารไปป์ TT อย่าเคลียดน้าาาา
ขอให้คุณป่าป๊ารับได้ อย่าโกรธไปป์เลยยยยยยนะ UU
คนเขียนดราม่าได้ตรงช่วงคนอ่านพอดีเลยย กำลังแซ้ดด ! T___T
จัดมาม่ามาหนักๆเลยค่ะ หิว !! 5555555555
-
:m31:อ่ะ อีนังนี
:monkeysad:จะเป็นยังไงต่อไป :เฮ้อ:
-
โว้วว งานเข้าซะแล้ววว จะทำไงกันต่อล่ะคะนั่นน่ะ เป็นกำลังใจให้เน้ออ
-
นังแอมมม :z6: :z6: :z6: :z6:
ไปป์สู้ๆนะลูก เรื่องแบบนี้มันละเอียดอ่อนจริงๆ อยากให้คุณพ่อพยายามเข้าใจไปป์ด้วยนะ :z10:
-
ก็เพราะนางเป็นแบบนี้ แฟนเก่าหน้าตาดีๆของนางทั้งสองคนถึงมาได้กันเอง... :laugh:
นี่แหละนะ ความสมดุลและยุติธรรมของโลก.. ขอให้นางเกาะคานทองบนโรคกับค.ร.เรือไปนะจ๊ะ (แค้นส่วนตัว) :angry2:
เดี๋ยวคินไปป์ก็ผ่านมันไปได้.. แค่ต่อสู้ไม่ยอมแพ้กับอุปสรรค ^^ ผ่านได้อยู่แล้ว สู้ๆๆ (ผ่านไม่ได้ก็หนีตามกันเลย : เลวX ) ฮ่าๆๆๆๆๆ o13
-
พ่อแม่ไปป์จะว่ายังไงบ้างนะนั่น ผู้หญิงคนนั้นร้ายกาจจริง ๆ
-
โหย อีแอม แต่คิดในแง่ดีนะ รู้ๆซะก็ดี จะได้โ,่งอ่ะ ที่เหลือก็อยู่ที่คุณพ่อแล้วนะคะ
-
หวังว่าพ่อแม่ของไปป์คงเข้าใจ
สู้ ๆ นะ คินไปป์
-
งานเข้าแล้วไปป์
-
:fcuk: อยากกระโดดบีบคอแล้วจับถ่วงน้ำจริงๆเลย อีกนังบ้า :m16:
-
ย๊าาาา กระโดดถีบอิแอมขาคู่
-
หนูไปป์..ลูกอย่ากลัว....พี่ภคินต้องจัอการได้ซิ...
ดูท่าว่าแม่ก็พอจะรู้..ไม่ก็พอจะรับได้นะ.....
ยังไงจะส่งมือปีฃืนไปเก็บชะนีร้ายตัวนี้เอง.... :angry2:
-
อุยดราม่า.....
อยากตบแอมอ่ะ เธอช่าง... = =;;
แอบมองโลกในแง่ดีว่ามันน่าจะผ่านไปได้ด้วยดีนะ มันเป็นเรื่องที่สักวันก็ต้องเกิดเพราะอย่างที่คินกับแชมพูดน่ะแหละว่าความลับไม่มีในโลก แต่ก็สงสารไปป์ นังแอมเอ้ยยยยยย
จะว่าไป..แอมนี่เป็นตัวโยงเรื่องใช่มั้ยเนี่ย? โผล่มาตอนแรกมาทำให้ไปป์เกลียดคิน โผล่มาตอนหลังมาทำให้ไปป์กับคินดราม่าจนสุดท้ายมาคบกัน แล้วโผล่มาคราวนี้ก็มาทำให้พ่อแม่ไปป์รู้ความจริง
จะว่าไปชีก็มีประโยชน์เหมือนกันนะเนี่ย
-
โป๊ะแตก!!
อีแอม!!! ไปป์โทรไปบอกที่บ้านอีแอมเลยลูก
บอกว่าคลินิกโทรมาแจ้งผลการตรวจครรภ์ค่ะ จบ
-
นังแอม :m31: หล่อนมันร้ายนัก ความแตกจนได้ หน้าด้านเนอะแกเนี่ย แก้แค้นสินะ...ชิๆ
น้องไปป์ใจจะขาดแล้วมั้งน่ะ ไม่เป็นไรค่ะ ภคินยืดอกรับได้จุดนี้
ได้แต่หวังว่าพ่อแม่จะพอเข้าใจบ้าง มันไม่ง่ายจริง ๆ เรื่องนี้
เราจะเข้าสู่มรสุมมาม่ากันใช่มะคะเนี่ย... :serius2:
ขอบคุณค่า...
-
ก็อย่างที่บอกว่าความลับไม่มีในโลก เพียงแต่วันเปิดเผยมาแบบไม่ทันตั้งตัว
หวังว่าพ่อแม่จะเข้าใจ
-
เกลียดชะนีแม่ง รำคาญสุด แต่ที่พ่อโมโหนะไม่ใช่ว่าระแคะระคายอะไรไว้ก่อนออกมาจากห้องแล้วเหรอ
-
นังมารร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :z6:
แต่คิดอีกแง่ ความลับไม่มีในโลกจริงๆนั่นแหละ
แค่ว่า พ่อกับแม่รู้เร็วไปหน่อย และดันรู้โดยคนอื่น
เอาน่ะ สู้ๆนะทั้งคู่เลยยย แล้วก้าวผ่านไปด้วยกันเนอะ :กอด1:
-
อ่านตอนนี้แล้วหมั่นไส้นังแอมมากกกกกกกกก :angry2: :angry2: :angry2:
ถ้าภคินไม่เดี้ยงอยู่นี่อยากจะสั่งให้ถีบยอดหน้าให้ซักที มันน่า!!!!
ตอนนี้กังวลใจแทนไปป์จัง
แต่หวังว่าคุณพ่อคุณแม่จะเข้าใจนะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
พ่อกับแม่ ต้องเข้าใจทั้ง 2 คนอยู่แล้ว เพราะมันเป็นเรื่อง"ปกติ"ไปแล้ว
และถ้าคนเรารักกันจริงๆต่อให้มีอะไรมาขัดขวางมันก็ไม่ส่งผลกระทบอะไร
(อ้างอิงจากชีวิตจริงของหลายๆคนที่พบอยู่ในปัจจุบันนี้อ่ะนะ)
ปล.แต่ละตอนคนแต่งทิ้งช่วงนานม๊วากๆ กว่าจะมาอัพ เฮ้ออออ
-
:z3: :z3: :z3:
-
ไปป์+คิน สู้ๆๆๆๆๆๆ o13
-
:sad4: :sad4:
ไปป์ภคินเป็นกำลังใจให้นะ
:monkeysad: :monkeysad:
-
เลิกคิดเรื่องยัยแอม แล้วรีบกลับไปดูพ่อดีกว่านะไปป์
-
*วิ่งเข้าไปทึ้งหัวแอมแล้วสะบัดออก*
อิบร้าาาาาาาาา :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: แอมโว้ยค้าาาา ทำไมแอมทำตัวไรเดียงสาน่าสมขนาดนี้ค่ะ แม่ม ; w ;
โอ้ย กลัวดราม่าหนักหนาจริงๆค่ะ T A T ไปป์ไม่เป็นไรนะลูก โอ๋เอ๋ๆ ซักวันความลับมันก็ต้องเปิดเผย เป็นเรื่องธรรมดา ; w ;
ขอให้ทั้งสองผ่านดราม่าป๊าม๊าไปได้ด้วยดีนะคะ :sad4:
ปล. 3 เล่มก็ไม่เป็นไรค่ะ! เพื่อภคินไปป์ไอแคนดูแอนนี่ติ้งค์ ,_,
-
พ่อกับแม่จะว่ายังไงบ้าง
เฮ้อออออออออออออ
เครียดอีกแล้ว
สู้ สู้นะคร้าบบบบ :L2: :L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :angry2: :angry2:
:m31: :m31: :fire: :fire:
อีชะนี!!!!!
xc :beat: :z6: :beat: :z6:
-
อยากระโดดถีบยอดหน้าแแอมสักหลายๆที ทำไปเพื่อ??? สร้างความลําบากให้คนอื่นเป็นงานอดิเรก
-
ขอตบอินี่ทีเหอะ! วอนตีนเหลือเกิน
-
TT
ทำไมทำอย่างนี้กับไปป์และภคิน
เดี๋ยวเธอจะไม่ตายดีนะ TTTT
-
ความลับไม่มีในโลก แต่บางทีมันก็มาเร็วเกินกว่าจะตั้งรับ
หวังว่าไปป์คงจะสามารถสู้ฝ่าฝันไปได้ด้วยดี
-
ตั้งหม้อ เตรียมต้มมาม่าแล้ว
หมั่นไส้แอมมาก
ขอจัดชุดใหญ่ให้หงายไปสักชุดเหอะค่ะ
-
เออ หุบปากซะทีเถอะ
ห่านิ
อยากตบชะนีแอม
แต่ช่างมันเหอะ ยังมีความดีหลงเหลืออยู่บ้าง
เพราะ มึงเลยนะ สองคนนี้ถึงได้กัน
5555+
ตามนั้น
ไปป์ กับ คิน ใจเย็นเน้อ ถึงแม้จะมีปัญหาเข้ามา
แต่ถ้ามันผ่านมาแล้วก็ผ่านไป
อย่างน้อยก็จะไม่ต้องปิดบังท่านอีกก
พ่อคะ แม่คะ ได้โปรด ให้ทั้งคู่ได้คบกันเถอะค่ะ
-
นังแอม!!! นางชะนีปากเปราะ!! :angry2: *จับตบซ้ายขวา* :beat:
Ps.เป็นกำลังใจให้คินกับไปป์ :กอด1:
-
นังแอม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
อ๊ากกก!!!!!!!!!!!!!!!! รออัพค่ะะลุ้นตัวโก่ง ค้างค่ะค้างงง!
-
อิน้องแอม ชะนีมาก :fire:
ระวังเจอตรีนน นะค่ะ :z6:
-
เหอะๆ ชะนีตัวร้าย
-
นังชะนีแอมนี่มันตอแหลเอาโล่หรือไงเนี่ย เหอๆๆๆ o18
ไม่เป็นไรนะไปป์ พ่อกับแม่รักนายมากเพราะฉะนั้นพวกท่านต้องเข้าใจ แค่ให้เวลาพวกท่านหน่อย
แต่จริงๆไปป์น่าจะบอกไปเลยแต่แรกง่าาา เพราะการรู้จากปากตัวเองกับรู้จากปากคนอื่นความรู้สึกมันคนละเรื่องเลยนา
ขอให้มาม่าชามนี้หายอืดในเร็ววัน
-
สู้สู้นะ เป็นกำลังใจให้ไปป์กะคินนะ
-
ไปป์นี่แคร์ครอบครัวที่สุดจริงๆ เราเข้าใจความรู้สึกไปป์นะ เพราะเราก็เป็น
ยิ่งท่านรักเราขนาดไหน เราก็ยิ่งไม่อยากทำให้ท่านผิดหวัง
แต่อีกคน…คนที่รักก็สำคัญไม่แพ้กัน
ดีนะที่ภคินเข้าใจไปป์ ถึงจะน้อยใจงอนเป็นตุ๊ดไปบ้าง 5555+
ไปป์ก็ยังดูรนๆ ให้มีพิรุธอยู่เรื่อย ไม่เนียนเล้ยยยยย ฮาาาา
งานนี้ภคินก็ได้ใจคุณแม่อีกแล้ว สนิทกันจริ๊งงงงง ตกลงใครเป็นลูกคุณแม่คะ? กร๊ากกก
แต่ความลับไม่มีในโลก แม้เราจะอยากปิดแค่ไหน แต่ก็มีคนอยากเผือกเปิดเผยความลับแทน
นังแอมนี่ทำเสียเรื่องจริงๆ ;((((
ถึงจะรู้ว่าปิดยังไงสักวันพ่อแม่ก็ต้องรู้ แต่อยากให้รู้จากปากของภคินกับไปป์มากกว่าชะนีชอบเผือกนะ!!!!
-
ชะนีหลุดมาจากกรงเขาดินเรอะ !! :angry2:
-
โว๊ะๆๆๆๆๆ
พี่คิน ตบ แอมเลยย ตบๆๆๆๆๆ
อ๊ากกกกกก เกลียดแอมมมมมม ไปป์เราจะเป็นไงบ้างเนี้ย
พ่อรู้แล้วด้วยอ่า ฮืออออออ
สู้ๆๆนะฮ้าบบบบ
-
ผ่านมาเปดวัน แต่ยังอยากเลาะฟันน้องแอมมาเรียงข้างนอกปากอยู่เลยอ่ะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากกกกกก
แต่ตอนนี้ชักอยากตบนังเอม
อ่านมาหลายตอน ก็ว่าหายไปไหน
จะมาก่อดราม่าตอนท้ายนี่เอง :z6:
-
Room 58
ความเงียบคือการสื่อสารเดียวที่ผมมีให้พ่อ...
แรงบีบที่มือก่อนเข้าห้องไม่อาจมอบความกล้าใด ๆ ให้ ในเมื่อตอนนี้ผมกำลังถูกทำร้ายด้วยสายตาผิดหวังของพ่อ มันปวดหนึบในอกที่ต้องมาเห็นอะไรแบบนั้น พ่อไม่เคยมองผมด้วยสายตาแบบนั้น... พ่อไม่เคย...
“ไม่คิดจะพูดอะไรกับพ่อหน่อยเหรอ”
“.......” มือที่กำแน่นของผมสั่นระริกอยู่บนตัก... ผมหลับตาลง... ค่อย ๆ เปิดริมฝีปาก...
จิตใจมันสับสน... จะเลือกอะไร ระหว่างการโกหกเพื่อให้พ่อสบายใจ แต่ภคินเสียใจ กับการพูดความจริงให้พ่อผิดหวัง
“ครับ... ผมคบกับไปป์อยู่ครับ” ไม่ต้องรอให้ผมเลือก เมื่อเสียงทุ้ม ๆ จากคนข้าง ๆ เป็นคนเลือกให้ผมแล้ว... ผมพยักหน้าขอบคุณมันในใจ ที่ช่วยตัดสินใจให้ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้...
“เป็นเรื่องจริงสินะ...” พ่อพึมพำแผ่วเบา “ไปป์... บอกพ่อทีว่ามันเป็นเรื่องจริง”
ผมหลับตาปี๋ “ครับพ่อ...”
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ... แม้แต่แม่ก็ตกใจเสียจนไม่กล้าพูดอะไร นอกจากมองผมสลับกับภคินไปมา แต่เสียงที่ดังก้องในห้องกลับเป็นเสียงถอนหายใจแรง ๆ ของพ่อ “พวกลูกยังเด็ก”
“ผมโตพอจะรู้ว่าอะไรควรไม่ควรแล้วครับ” กลับกลายเป็นภคินที่โต้ตอบกับพ่อผมซะเอง “แล้วผมก็รักไปป์จริง ๆ ”
“นั่นแหละ... ลุงถึงได้บอกว่ายังเด็กไง” ผมไม่รู้ว่าพ่อทำสีหน้าแบบไหนตอนพูด รู้แต่ว่าเสียงของพ่ออ่อนแรงเหลือเกิน “วัยรุ่นก็แบบนี้แหละลูก คึกคะนอง รักแรงโกรธแรง... พวกเรายังไม่รู้จักความรักจริง ๆ หรอก เพราะความใกล้ชิดอาจจะทำให้คิดกันไปเอง”
“ผมไม่ได้คิดไปเองครับ!”ภคินพูดเสียงดังจนผมสะดุ้งเฮือก... มันหมดความอดทนแล้ว พ่อเองก็ไม่ต่างกัน
“ไม่ได้คิดไปเองงั้นเหรอ!? งั้นบอกลุงทีว่าเราทำอะไรกันบ้าง? หลับนอนห้องเดียวกัน!? แล้วรอยที่คอไปป์คืออะไร คิดว่าลุงไม่รู้เหรอ!?” พ่อตะคอกเสียงดัง “คิดว่ารักแบบวัยรุ่น อยู่กินหลับนอนด้วยกันมันจะยืนยาวหรือยังไง... ยิ่งเป็นผู้ชายเหมือนกันอีก!? แก... เป็นผู้ชายนะ ไปป์”
ประโยคสุดท้ายเจือด้วยเสียงสะอื้น... ผมไม่ได้เห็นน้ำตาพ่อมานานแล้ว... แต่ตอนนี้มันกลับมาให้เห็นอีกครั้ง กลับมาฉีกหัวใจผมออกเป็นชิ้น ๆ
“ทำไม... ทำไมแกต้องเป็นแบบนี้ด้วย ไปป์ พ่อเลี้ยงแกผิดตรงไหนรึเปล่า?” พ่อจ้องมองผมด้วยดวงตาพร่าเลือน “พ่อดูแลแกไม่ดีพอใช่มั้ย... พ่อลืมใส่ใจอะไรไปรึเปล่า? บอกพ่อทีสิ... พ่อทำผิดตรงไหน... แกถึงได้มาเป็นแบบนี้...”
“มะ... มันไม่ใช่นะพ่อ พ่อไม่ได้ทำอะไรผิด ไปป์ขอโทษที่ทำให้พ่อร้องไห้”
“ไปป์... กลับบ้านนะ... กลับมาเป็นลูกชายคนเดิมของพ่อนะ...”
ผมมองไม่เห็นทางออกอะไร... น้ำตาที่เอ่อล้นออกมามันบดบังเสียจนทางออกพร่าเลือนไปหมด... ไม่แม้แต่จะคิดว่าควรจะทำอะไรต่อไป... ไม่มีความคิดอะไรทั้งสิ้นในหัวสมอง รับรู้ได้แค่เพียงความรู้สึกที่ราวกับเข็มนับพัน ๆ เล่มทิ่มแทงเข้าไปในใจ... เจ็บ... เจ็บเหลือเกิน แค่นั่งอยู่เฉย ๆ ยังทนแทบไม่ไหว
พ่อเจ็บ... ผมกับภคินก็เจ็บไม่ต่างกันหรอก...
ภคินไม่ได้คว้าตัวผมเข้าไปกอดหรือทำอะไรอย่างที่มันทำประจำ ผมรู้ว่ามันตกใจไม่น้อยที่ได้เห็นน้ำตาผม... ผมร้องไห้ไม่บ่อยนักหรอก แต่คราวนี้มันทนไม่ไหวจริง ๆ ภคินตบเข้าที่หลังผมเบา ๆ เป็นการปลอบ มันเงยหน้าขึ้นสบตากับพ่อผมด้วยแววตาจริงจัง
“ผมขอโทษที่ทำให้เสียใจครับ แต่ผมรักไปป์จริง ๆ ”
“รักงั้นเหรอ? คินมีอะไรกับลูกชายลุง... คิดว่าลุงจะรับเรื่องนี้ได้งั้นเหรอ? เราสองคนเป็นผู้ชายเหมือนกันนะ”
“ผู้ชายก็ผู้ชายสิครับ ที่ผมรักคือไปป์... ไม่ใช่ผู้ชายที่ไหน”
“ลุงถึงได้บอกไงว่ามันก็แค่ช่วงหนึ่งของวัยรุ่น!” พ่อขึ้นเสียง “อีกหน่อยเราก็จะไปชอบคนอื่น ไม่ต่างกับที่ชอบไปป์หรอก เราก็จะไปมีอะไรกับคนอื่น แล้วลูกชายลุงก็จะต้องเสียใจ ลุงไม่เชื่อในความรักผิด ๆ แบบนี้หรอก”
“ผมไม่ทำแบบนั้นแน่นอนครับ! ผมสัญญา”
“สัญญามันก็แค่ลมปากนะคิน... ลองคิดดู ว่าเกิดมาเราเคยสัญญาไปกับใครแล้วบ้าง แล้วรักษาไว้ได้สักกี่ข้อเชียว”
“ผมไม่เคยสัญญากับใคร! และผมก็ไม่เคยผิดสัญญาด้วยครับ!”
“เพราะไม่เคยเลยไม่รู้... ว่าการสัญญามันไม่ใช่แค่พูด ทำมันยากกว่าซะอีก”
“ผมจะทำให้ได้ครับ เชื่อผมสิ! ผมจะดูแลไปป์ให้ดีที่สุด... เชื่อผมเถอะครับ”
ไม่เคยเห็นภคินเป็นแบบนี้มาก่อน... มันไม่เคยเว้าวอนใครแบบนี้ แต่ตอนนี้มันกำลังขอร้องพ่อผมเหมือนใจจะขาด ภาพตรงหน้ายิ่งบีบหัวใจจนปวดหนึบไปหมด... แม่คว้าตัวผมไปกอดเอาไว้ เธอซุกหน้าผมลงกับบ่าสั่น ๆ นั่นทำให้ผมรู้ว่าแม่เองก็ร้องไห้ไม่ต่างกัน... ร้องไห้ที่ผิดหวังในตัวผม
พ่อมองภาพตรงหน้าก่อนจะถอนหายใจออกมา “พ่อจะให้ไปป์ย้ายออกจากที่นี่”
“ไปป์ไม่ย้ายนะพ่อ... อึก... ไปป์... จะอยู่กับภคิน”
“ไม่ได้หรอก! เพราะลูกอยู่ด้วยกันไง... ถึงได้มีความคิดอะไรแบบนี้ ถ้าไปป์กับคินลองห่างกันดู ลูกก็จะรู้เอง ว่ามันก็แค่หวั่นไหวเพราะความใกล้ชิดเท่านั้น เชื่อพ่อนะ ไปป์... กลับบ้านเราก่อน พ่อจะหาหอให้ใหม่ช่วงใกล้เปิดเทอม”
“ไม่เอานะพ่อ... ไปป์ไม่ย้าย”
“เราต้องย้าย! และตอนนี้ด้วย! พ่อจะเก็บเฉพาะของที่จำเป็นแล้วออกไปเดี๋ยวนี้แหละ ที่เหลือก็ทิ้งมันไว้ที่นี่ พ่อจะถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา เรื่องค่าห้องพ่อจะจ่ายล่วงหน้าให้จนถึงเปิดเทอม จากนั้นก็ไปหาเมทใหม่เองนะคิน”
“ผมไม่หา! ผมจะอยู่กับไปป์เท่านั้น ลุงช่วยเข้าใจพวกผมด้วยเถอะครับ... ทำแบบนี้ไปป์ไม่ดีใจหรอกนะครับ”
พ่อถอนหายใจ “ถ้าการเป็นพ่อที่ดีคือการปล่อยให้ลูกเดินผิดทาง งั้นก็เรียกลุงว่าพ่อที่เลวเถอะ”
พ่อตรงเข้าไปในห้องผมเพื่อเก็บเสื้อผ้า ก่อนจะตะโกนเรียกแม่เข้าไปช่วย... แม่ลูบหัวผมเบา ๆ ก่อนจะตามเข้าห้องไป ทิ้งผมไว้กับภคินเพียงลำพัง... และตอนนั้นมันก็ทำสิ่งที่ทำให้ผมร้องไห้หนักที่สุด... มันดึงผมเข้าไปกอด...
“อย่าร้องสิวะ... แม่งเอ๊ย” ผมอยากเถียงใจจะขาดว่า ‘กูจะร้องก็เรื่องของกู’ แต่ก้อนสะอื้นมันจุกอยู่ที่ลำคอจนเปล่งเสียงออกไปไม่ได้... มีแต่เสียงสะอึกร่ำไห้เท่านั้นที่เล็ดลอดออกมา “อย่าร้องนะ... ไปป์... อย่าร้อง”
มันเองก็ตาแดง ๆ เหมือนกัน แต่ภคินรู้ดีว่าเวลานี้ผมไม่อยากเห็นใครเสียใจ... ทั้งมันและพ่อ มันเลยเลือกที่จะไม่ร้องไห้ให้ผมเห็น... ยิ่งมันทำตัวเข้มแข็งเพื่อผม นั่นยิ่งทำให้ผมสะอื้นหนักกว่าเก่า
ถ้าให้เลือกระหว่างสิ่งสำคัญทั้งสองอย่าง... ผมเลือกไม่ได้หรอก...
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปกี่ชั่วโมง... กี่นาที... กี่วินาที อยากจะลืมการเดินของเข็มนาฬิกาที่คอยตอกย้ำทุกวินาทีว่าเวลาของเราเหลือน้อยลงเต็มทีแล้ว...
อ้อมแขนที่อบอุ่นคลายตัวออก เมื่อผมถูกแม่ดึงตัวออกไปช้า ๆ แม่ลูบหัวผมเบา ๆ “กลับบ้านก่อนนะลูก... ให้เวลากับทุกฝ่ายเถอะ ให้เวลาพ่อแม่... ได้ทำใจ ให้เวลาไปป์กับคิน... ได้ทบทวนสิ่งที่ทำลงไป”
“แม่... ไปป์... ฮึก... ไปป์...”
“พ่อรักลูกมากนะไปป์” แม่พึมพำที่ขมับผม “เข้าใจพ่อกับแม่ด้วยนะลูก... เวลาจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นเอง”
พ่อออกห้องไปแล้วเมื่อสักครู่พร้อมกับกระเป๋าใบโต ผมมองภาพผู้ชายอีกคนที่ผมรักนั่งก้มหน้าอยู่ที่พื้น... ภคินที่ผมรัก... ภคินที่อยู่ข้าง ๆ ผมมาตลอด... จากนี้เราสองคนจะเป็นยังไงต่อไป?
แม่ดึงร่างกายอันอ่อนแรงของผมขึ้น “กลับบ้านเราก่อนนะไปป์... แม่ขอร้อง”
ภคินไม่เงยหน้าขึ้นมาจากพื้นเลยสักนิด... มองมาทางนี้สิ ได้โปรด...
“แม่กับพ่อเข้าใจลูกนะไปป์... ขอให้เข้าใจแม่กับพ่อบ้าง”
รั้งกูไว้สิภคิน...
“พ่อเขาไม่เคยขออะไรจากลูกเลย... แค่สักครั้งในชีวิตนะลูก”
บอกมาสิ... ว่าไม่อยากให้กูไป... ไม่อยากจากกูไปไหน...
“ทำเพื่อพ่อนะลูก...”
ขอร้องล่ะ
“ไปกันเถอะ...”
ได้โปรด
ไม่มีมือคู่นั้นที่คอยเหนี่ยวรั้งอย่างเอาแต่ใจอีกแล้ว ม่านน้ำตาค่อย ๆ ลบภาพคนตรงหน้าไปจากการมองเห็น... พ่อติดเครื่องยนต์พร้อมกับของจำนวนหนึ่งบนหลังรถ... ไม่มี ‘ของจำเป็น’ อะไรหลงเหลืออยู่ในห้องนั้นอย่างที่พ่อบอก แล้วหัวใจของผมนี่มันจำเป็นบ้างไหมนะ...
ภาพหอพักที่คุ้นตาเริ่มขยับไหลผ่านไปตามวงล้อหมุน... ผมที่ถูกจับยัดเข้ามาตรงที่นั่งด้านหลังรถกระบะค่อย ๆ หลับตาลงแล้วเอนหัวพิงกระจกรถอย่างอ่อนแรง...
“ไปป์! ไปป์!” เสียงเรียกนั้นดังขึ้นตามหลังมา “อย่าไปนะ!”
ผู้ชายคนนั้นพยายามเดินให้เร็วที่สุด ทั้ง ๆ ที่ขาข้างหนึ่งของมันยังอยู่ในเฝือก และสองมือที่ยังต้องกุมไม้ค้ำอยู่... ภคินวิ่งอย่างทุลักทุเล เพียงเพื่อจะมารั้งผมไว้ในวินาทีสุดท้าย “อย่าทิ้งกูไป... ไปป์”
ผมสะอึกขึ้นมาจนตีบตันไปทั้งลำคอ ภคินของผมไม่ชอบการใส่เฝือก... ไม่ชอบการใช้ไม้ค้ำ... ไม่ชอบเดินไปไหนมาไหนโดยไม่มีผมประคองอยู่ข้าง ๆ แต่ตอนนี้มันกำลังทุกอย่างที่มันไม่ชอบ... ทำ... เพื่อผม
เสียงตะโกนชื่อผมยังดังก้องอยู่ในหัว... ภาพภคินที่เดินอย่างทรมานหมุนวนอยู่ตรงหน้า...
“แม่... ให้ไปป์ลงไปเถอะ... ภคินมันขาไม่ดีนะแม่ ถ้ามันกระดูกหักขึ้นมาอีกจะทำไง” แม่เงียบและหันไปสบตากับพ่อที่เร่งเครื่องขึ้น... “พ่อ... พ่อ... จอดให้ไปป์ก่อนนะ... พ่อ! ถะ... ถ้ามันเจ็บขาอีกล่ะ มันไม่สบายนะพ่อ... มัน... มัน...”
ภาพภคินที่วิ่งตามรถค่อย ๆ เล็กลงเรื่อย ๆ ผมทำอะไรไม่ได้เลย... แม้แต่จะพูดอะไรตอบไปสักคำก็ยังไม่มีปัญญาทำ... หัวใจเหมือนโดนบีบจนต้องเสียน้ำตา... ปวดหัวไปหมด...
“มันจบแล้วไปป์... แล้วเวลาจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นเอง”
พ่อบอกแบบนั้น... แต่ทำไมผมรู้สึกว่ามันเพิ่งเริ่มต้นล่ะ... กับความเจ็บปวดที่แสนยาวนาน
………………………………………………………….
…………………………………………..
…………………………….
…………
“กระดูกเคลื่อนตัวผิดรูปเพราะถูกกระทบกระเทือนจากการวิ่ง”
เหรอ? ผมป่วยแค่นั้นจริง ๆ เหรอ? แล้วไอ้อาการปวดอกเจียนจะขาดใจนี่... มันไม่ได้เรียกว่าป่วยหรือยังไงกัน?
“หมอบอกแล้วใช่มั้ยลูก ว่าอย่าออกแรงมาก ถึงจะใส่เฝือกเป็นเดือนแล้ว ก็ไม่ได้หมายความว่ากระดูกเราจะต่อกันสมบูรณ์แล้วนะลูก”
“ครับหมอ...”
“อย่ารับปากแล้วไม่ทำตามสิลูก รอบนี้ถ้ามันเลื่อนอีกอาจจะต้องรักษานานกว่า 6 เดือนเลยนะ”
“ครับ... ขอบคุณครับหมอ”
กระดูกเลื่อนงั้นเหรอ? ผมแค่นหัวเราะกับขาในเฝือกของตัวเอง แค่นี้มันไม่เจ็บไม่แสบอะไรเลยสักนิด ตลกดีเหมือนกันที่ครั้งก่อนกลับรู้สึกหงุดหงิดทรมานกับขาข้างนี้เหลือเกิน อยากเดินได้ด้วยตัวเอง แต่ตอนนี้กลับยอมขาหักตลอดชีวิต... ถ้ามีคนกลับมาช่วยประคอง
ถ้าเพียงแต่ผมตัดสินใจเร็วกว่านี้อีกสักนิด... ถ้าเพียงแต่ผมรั้งเอาไว้ตั้งแต่ตอนที่ยังมีโอกาส มันอาจจะไม่เป็นแบบนี้... ไม่สิ ไม่ว่ายังไงผลก็คงออกมาเป็นแบบนี้อยู่ดี มันเหมือนถูกกำหนดมาให้จบลงแบบนี้อยู่แล้ว
ผมเคยคิดว่าตัวเองเป็นคนไม่สนใจใคร ใครจะอยู่ใครจะไปก็ไม่ได้ส่งผลอะไรกับชีวิต... แต่วินาทีที่พ่อไปป์รู้ความจริง มันเหมือนกับโลกทั้งใบถล่มลงมาใส่หัว... ผมไม่เคยคุกเข่าอ้อนวอนขอร้องใคร ผมเคยคิดว่าตัวเองมีชีวิตอยู่ได้ด้วยสองขาของตัวเอง... แล้วก็พบว่ามันไม่ใช่...
ไปป์ต่างกับผม... มันมีพ่อแม่ที่รักมันมาก มีน้องสาวที่เข้าใจ... เป็นลูกชายคนเดียวซึ่งเป็นความหวังของครอบครัว แล้วผมล่ะ? ผมเป็นอะไร? ผู้ชายที่ไม่มีอนาคต พ่อตาย แม่ก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร แม้จะเป็นลูกชายคนเดียว แต่เรื่องราวที่ผ่านมาทำให้แม่ไม่กล้าแม้แต่จะฝากความคาดหวังอะไรไว้ที่ผม ผมมีชีวิตเป็นของตัวเอง... แต่ไปป์ไม่ ตลกว่ะ... ตอนนั้นผมคิดอะไรอย่างกับพระเอกเป็นด้วย แต่มันก็แค่ไม่กี่นาที... ภาพรถที่แล่นออกไปฉุดกระชากผมเข้าสู่ความรู้สึกจริง ๆ ของตัวเอง... คือไม่อยากเสียมันไป...
แต่สุดท้าย... จะทำอะไรได้ล่ะ
“ถ้ามีครั้งหน้าก็เตรียมพิการได้เลยนะครับ”
“ก็ดี... เผื่อจะมีคนกลับมาช่วยดูแล”
ไอ้อาร์ทเลิกคิ้วไม่แยแส ไม่แม้แต่จะเดินมาช่วยประคองผม... เอาเถอะ แค่มันพามาส่งโรง’บาลนี่ก็ถือว่าเป็นบุญมากมายแล้ว ฟาร์มองขาผมแล้วทำหน้าเหมือนกลัวว่าแผลมันจะเจ็บมาก ผมอยากจะบอกเหมือนกันว่าไม่เจ็บสักนิดเลย มันเทียบไม่ได้สักนิดกับเรื่องที่เกิดขึ้น ไอ้โจ้กับไอ้กันที่พิ่งไปดื่มน้ำฟรีของโรงพยาบาลเดินกลับมาพร้อมกับยื่นน้ำแก้วหนึ่งให้ผม
“เห็นวิ่งตั้งไกล น่าจะเหนื่อย” ไอ้กันว่า มันคงอยากจะล้อให้ผมรู้สึกมีชีวิตขึ้นมาบ้าง แต่ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จะหัวเราะอะไรทั้งนั้น น้ำใส ๆ ที่ไหลผ่านลำคอแห้งผากนั่นก็ไม่ได้ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นสักนิดเลย
ภาพรถกระบะที่บรรทุกของไว้เต็มหลังรถยังแล่นวนอยู่ในหัวผม... ไม่ว่าจะวิ่งตามเท่าไหร่ก็ไม่อาจมองเห็นมันได้อีก... และเมื่อร่างกายถึงขีดกำจัด กล้ามเนื้อที่ขาของผมกระตุก... สุดท้ายก็พลาดล้มลงจนได้ โชคดีที่ลุงยามของหอมาช่วยไว้ ผมเลยต้องโทรขอความช่วยเหลือจากไอ้อาร์ท... และมาจบลงที่โรง’บาลเดิม
ไอ้อาร์ทบังคับให้ผมเล่าเรื่องให้ฟัง ตอนนี้ทุกคนเหมือนจะรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นแล้ว... เอาเถอะ สถานการณ์ตอนนี้มันแย่เสียจนต่อให้คนเป็นร้อยเป็นพันรู้ ก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ ผมไม่ใช่พระเจ้าอย่างที่ไปป์เคยค่อนขอดเอาไว้หรอก ผมมันแค่ไอ้หน้าโง่คนหนึ่ง... ที่แม้แต่สิ่งสำคัญของตัวเองยังไม่สามารถเหนี่ยวรั้งไว้ได้
“กูจะพยายามติดต่อไปป์ให้นะ... แต่ตอนนี้มันปิดมือถืออยู่ตลอดเลย” ฟาร์ตบบ่าผมเป็นการให้กำลังใจ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ผมพยักหน้าขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือ... แม้จะเล็กน้อย แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย
“คืนนี้ไปนอนหอพวกกูก่อนมั้ย”
“ไม่เป็นไรว่ะโจ้... กูอยากกลับห้อง”
ทุกคนนิ่งสนิท... ที่จริงคนป่วยไม่ควรจะอยู่คนเดียวในห้อง เกิดมีเหตุฉุกเฉินอะไรขึ้นมาจะลำบาก... ทุกคนคงรู้ข้อนี้ดีอยู่ แต่ก็รู้ดีอีกเช่นกัน ว่าตอนนี้ผมอยากอยู่คนเดียว... อยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยความทรงจำระหว่างผมกับไปป์
ขากลับจากโรงพยาบาลไม่มีใครพูดอะไรตลอดทั้งทาง แต่ละคนต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเอง... ไม่มีการพูดตลกล้อเล่นอะไรอย่างที่เคยเป็น ผมเหม่อออกไปนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย... ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้มันเร็วเกินไปจนตั้งตัวไม่ทัน และมันเจ็บเกินไป... จนไม่อาจทนรับได้
“มีอะไรรีบโทรหานะคิน” ไม่รู้ว่ามาถึงหน้าห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ จนกระทั่งอาร์ทพูดประโยคนั้นออกมา ผมพยักหน้าตอบรับ แต่อยากจะบอกพวกมันเหลือเกินว่า กู ‘มีอะไร’ ทุกเวลาเลยตอนนี้ จะโทรไปได้มั้ยวะ? แล้วโทรไปใครจะช่วยอะไรได้ล่ะ?
ประตูไม้ผิวด้านที่เห็นมาเป็นปี... ผมยกนิ้วลูบบนอักษรสีทองบนเนื้อไม้ที่ถูกสลักเป็นตัวเลขสามหลักช้า ๆ ด้วยคิดถึงวันแรกของเรื่องราวทั้งหมด... วันที่ผมเปิดประตูบานนี้ออกมากระแทกหน้าผู้ชายตัวผอม ๆ หน้าตาหาเรื่อง... ผมจำเขาได้ในนาทีต่อมา ผมไม่รู้ว่านั่นเป็นครั้งแรกที่ได้คุยกันหรือเปล่า... ผมเรียกเขาว่า ‘วิรัล’ เขาเรียกผมว่า ’ภคิน’
ผมสูดลมหายใจลึก ๆ ผลักบานประตูที่หนักอึ้งกว่าครั้งไหน ๆ เข้าไป... และนั่นเป็นวินาทีที่หัวใจผมถูกทำร้าย... ความทรงจำมากมายไหลประดังเข้ามาในหัว... เขาไม่ชอบผมเพราะคิดว่าผมแย่งแฟนเขา... ผมรู้ดี แต่เขาเสียอีกที่กลับไม่รู้ว่าแฟนเก่าของตัวเองเป็นคนมาขอคบกับผมต่างหาก... เราทะเลาะกันบ่อยมาก มากกว่าพูดจากันปกติเสียอีก มันหาทางแกล้งผมตลอดเวลา กับวิธีแบบเด็ก ๆ ที่นึกขึ้นมาทีไรก็ยังขำไม่หาย
ไม้ค้ำในมือทั้งคู่ถูกใช้งานให้พาตัวผมเคลื่อนที่ไปด้านหน้าช้า ๆ ห้องที่คุ้นเคยดูเปลี่ยนไปเล็กน้อย เมื่อข้าวของบางชิ้นได้หายไป แม้จะไม่ได้มากมายอะไร... แต่ก็ส่งผลต่อจิตใจคนมองเหลือเกิน ผมหย่อนตัวลงบนเก้าอี้ที่โต๊ะกินข้าว... เก้าอี้ไม้ไถลออกไปนิดหน่อยจนส่งเสียงเสียดพื้นชวนปวดหัว...
ไม่รู้ว่าใช้เวลาไปนานเท่าไหร่กับการมองวนไปรอบ ๆ ห้องอย่างไร้จุดหมาย ไม่มีใครให้หยุดสายตาเอาไว้ตรงนั้นอีกแล้ว ไม่มีใครคอยส่งเสียงโวยวาย การที่ไปป์หายไปจากห้องเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมง ห้องที่คุ้นเคยก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป สถานที่ที่ผมเคยพักพิง... เคยมีความสุขทุกครั้งเพียงแค่ยืนอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมนี้ แต่ตอนนี้ห้องเดียวกันนั้นกำลังฆ่าผมให้ตายทั้งเป็น
ผมถึงได้เกลียดความรักไง... เพราะมันเป็นแบบนี้ไงล่ะ หลอกล่อให้เราล่องลอยไป ก่อนจะปล่อยให้ตกมาตายด้านล่าง ยิ่งลอยสูงเท่าไหร่... ก็ยิ่งกระแทกกับพื้นแรงเท่านั้น
ผมหลับตาลง... อยากจะร้องไห้ แต่กลับร้องไม่ออก... ทรมาน... อ่อนแอ... ไร้ที่พึ่ง ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เต็มไปด้วยภาพของคน ๆ เดิม ไปป์ยังคงอยู่ในหัวผมเสมอไม่ว่าจะมองไปที่ไหน แต่ในเวลาที่อ่อนแอที่สุดแบบนี้... กลับไม่ได้อยู่ด้วย... ไหนบอกว่าจะอยู่กับผมไง จะคอยประคองในยามที่ล้ม จะคอยดูแลเวลาไม่สบาย... แล้วนี่อะไรกัน?
“หึ... แม้แต่มึงเองก็ยังอยู่ให้กูเจ็บเล่น ๆ สินะ” ผมพูดเยาะเย้ยกับตุ๊กตาหมีแสนรักของไปป์ ซึ่งยังคงนั่งอยู่บนโซฟาที่เดิมไม่เปลี่ยน ไอ้หมีหน้าโง่ที่ไม่รู้ว่าเจ้าของหายไปไหนช่างน่าสงสารซะจริง...
คืนนั้นผมไม่ได้กินข้าวเย็น ไม่ได้อาบน้ำ ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียงในห้องของ ‘เรา’ อย่างหมดแรง เสื้อผ้าในตู้หายไปหลายตัว ตู้เสื้อผ้าโล่งเสียจนเห็นผนังไม้ด้านหลังชวนให้ใจหาย โปสเตอร์ทีมฟุตบอลทีมโปรดของไปป์ยังติดเอาไว้ที่เดิม... นึกถึงเวลาที่ได้ทับถมเมื่อทีมมันแพ้... คิดถึงเสียงโวยวายกับท่าทางตลก ๆ นั่นจัง
เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้... กรุณาฝาก...
เสียงเดิม ๆ วนซ้ำอยู่ข้างหู... ผมกดตัดสายแล้วกดโทรออกอยู่อย่างนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าเป็นชั่วโมง ด้วยความหวังลม ๆ แล้ง ๆ ว่าจะมีใครยอมเปิดมือถือขึ้นมา แต่มันก็แค่ ‘หวัง’
จะทำยังไงต่อไปดีนะ?
ผมไม่รู้อะไรเลย... ไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะจบลงอย่างไร ไม่รู้ว่าควรจะเดินต่อไปอย่างไร? เรื่องทุกอย่างมันอยู่ตรงกลางที่ไม่มีใครถูกใครผิด ผมไม่โกรธพี่ภูมิที่พูดแบบนั้น... ผมรู้ว่าเขารักลูกชายของเขามาก และต้องการให้ไปป์มีความสุขในชีวิต ผมไม่โกรธด้วยซ้ำที่เขามองว่าผมเป็นตัวปัญหาที่กำลังจะฉุดลูกเขาลง ถ้าผมเป็นเขาก็คงจะมองตัวเองแบบนั้นเช่นกัน ดูยังไงผมก็ไม่ใช่คนดี... ไม่น่าจะดูแลหรือทำให้ไปป์มีความสุขได้เลย
ขนาดผมยังอึดอัดขนาดนี้... แล้วไปป์ที่เป็นคนกลางล่ะจะเป็นยังไง? อีกคนก็พ่อที่หวังดี... และอีกฝั่งก็เป็นผม ในเมื่อตอนนี้เราสองคนทำอะไรไม่ได้เลย... ก็คงทำได้แค่เพียงรอคอยเหมือนที่พี่แก้วบอกเท่านั้นแหละ
แล้วเวลาจะบอกทุกอย่างเอง...
ผมถอดเสื้อชื้นเหงื่อที่ใส่อยู่ออกแล้วเอามากอด... คราบน้ำตาของไปป์แห้งเกรอะกรังตรงบ่าข้างขวา ผมซุกใบหน้าลงไป... อ้อมกอดสั่น ๆ นั่นยังติดตรึงอยู่ในหัวไม่ไปไหน... ถึงตอนนี้ก็ได้แต่หวังว่า... อย่างน้อยไปป์จะหยุดร้องไห้แล้ว...
TBC
ตอนที่แล้วแอมรับเละค่ะ โอ้ว...พลังคนอ่านช่างน่ากลัวจริงๆ ขออัญเชิญคอมเม้นของคุณBiGgYDrIbมาแก้เครียดโดยเฉพาะ
โป๊ะแตก!!
อีแอม!!! ไปป์โทรไปบอกที่บ้านอีแอมเลยลูก
บอกว่าคลินิกโทรมาแจ้งผลการตรวจครรภ์ค่ะ จบ
คือมันกำลังดราม่านะคะ เจอเม้นนี้เข้าไปคนเขียนหยุดหัวเราะไม่ได้อ่ะ 55555//คาราวะหนึ่งจอก//
เจอกันตอนหน้าจ้า คนเขียนปั่นใกล้จบเรื่องแล้วหนออออออ
ปล.ใครสนใจซื้อDNDรบกวนทำแบบสอบถามเรื่องรูปเล่มให้อีกรอบนะคะ เฉพาะคนสนใจน๊าาา อย่าไปกดเล่นกันนะคะ ฮ่าๆๆ https://docs.google.com/spreadsheet/viewform?formkey=dHlzbFZ2M3FpSEl4anRmWTVoOGRQWlE6MQ (https://docs.google.com/spreadsheet/viewform?formkey=dHlzbFZ2M3FpSEl4anRmWTVoOGRQWlE6MQ)
-
เครียดเลยจ้า พี่น้อง ขอยกพวกไปตบอิแอมหน่อยได้ปะเนี่ย
-
เวลาดราม่ามากๆเนี่ย มันทำให้ความอยากได้หนังสือลดลง 99%
อีก 1% คือให้โอกาสหยุดดราม่าในตอนหน้าซะเหอะ หึ
-
โอยยยยย ต่อให้แยกกันเค้าก็รักกันอยู่ดี แต่นังชะนีแอมนี่ไม่ไหวแล้ววววววววววว :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
อ่านด้วยเสียงจิ้งหรีดวี่ๆอยู่ในหูตลอดเวลา... เป็นตอนที่อึนเกือบที่สุดของ DND แล้ว
ชอบภคินเข้มแข็งแบบนี้คือจริงๆเค้าก็เป็นคนเข้มแข็งอยู่แล้ว แต่เจอภคินโหมดขอลูกชายคนอื่น
แล้วแบบ แมนมากกกก แซ่บเว่อ แต่เผอิญนี่มันอยู่ในช่วงมาม่า เราก็แซ่บไม่ค่อยจะออก....
แบบอ่านแล้วคิดเยอะ คิดมาก เศร้าและอินท์ !! เข้าใจทั้งพี่ภูมิ พี่แก้ว ภคิน และ ไปป์...
แต่ไม่เข้าใจตัวเองว่า จะอินท์อะไรขนาดนี้... รู้สึกเกลียดชะนีชื่อแอมจริงอะไรจริงอ่ะ T___T
คิดไม่ออกว่าต่อไปจะเป็นยังไงเลย โมเม้นท์ภคินวิ่งตามรถพร้อมที่ยันขานี่แบบ..... !@#$%^
ภคินนนนนนนนนน T_______T เศร้ามากกกกกกกแล้วกับประโยคของไปป์ที่บอก
ให้จอดรถ ภคินขาเจ็บ แม่เจ้าาาาา แซดที่สุดในจักรวาลทางช้างเผือก T______T
ชีวิตของสองคนนี้จะเป็นยังไง คนอ่านไม่อยากจะทนแล้ว T____T !! แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มาต่อโดยไวเลยด้วย อินดิโก้ จบแบบนี้อยากให้คนอ่านจมน้ำตาตัวเองตายใช่ไหมเนี๊ยยยย
ทั้งลุ้นทั้งอึนทั้งเศร้าทั้งหมั่นไส้(แอม) จุดนี้แบบอยากขับรถเข้าไปปาดหน้ากระบะคันนี้
แล้วฉุดไปป์ออกมา ส่งกลับมาที่หอหาภคินเลยอ่ะ ทนไม่ได้แล้วโว้ยยยย !!
ปล...ถึงจะมาม่าแต่เราก็อยากจะบอกอินดิโก้ว่า เป็นนักเขียนที่มีพรสวรรค์มากๆเลยนะ
เขียนได้ทั้งตลกโปกฮาขำน้ำหูน้ำตาไหล และพอถึงช๊อตดราม่าก็เล่นเอาคนอ่านบ่อน้ำตาแตก เก่งมากๆเลยค่ะ : )
-
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
:beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
ด้านบนทั้งหมดขอยกให้อีนังแอม อีมารสังคม อีเหาความรัก
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :L3: :L3: :L3: :L3: :L3: :L3: :L3:
สงสารภคินกับไปป์มาก T^T อ่านไปน้ำตาจะไหลจริงๆ
ขอให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมเร็วๆนะ ขอให้พี่ภูมิกับพี่แก้วเข้าใจในความรักของภคินกับไปป์ด้วย
-
(แอบอ่านไม่ได้เม้นมาหลายตอนดีดัก...)
บ๊าคิณณณณณณณณณณณณ ฮาฮักคิงขนาดดดดดดดดดดดดด อ้ออ๋อยเหีบแต้เหียว่า *กอด ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาคิณนี่*
สูหยังมาย๊ะจ๊ะอี้ววววววววว หยังมาย๊ะจะอี้!! T___T บ่าเอ็นดูลูกสาวสูน่อยนึงก๊ะ
ป้อโหดแต้ว่า แต้เค้าเข้าใจป้อเน้อ.. หื้อเวลามันบอกทุกอย่างเอาเนาะ!
ฮักภคิณ ไอเลิฟยูววววว
//คุณน้องอย่าลืมพระเอกก๊าวใจ๋ของคุณพี่นะ
-
แง้ๆๆ เศร้ามากอ่า ตอนนี้ TToTT
:sad4:
-
ภคินกินผู้ชายจะทำยังไงต่อไปล่ะเนี่ยะ นั่งรถไปอ้อนพ่อเร๊ววววว
-
T____________T
จุกจนเม้นไม่ออก !
สงสารไปป์มาก! เคยแอบไม่ชอบนิดๆที่ไปป์ชอบหลีกเลี่ยงตลอด
แต่พอคุณพ่อรู้จริงๆแล้วเข้าใจเลยว่าทำไมไปป์ถึงชอบปฎิเสธมันไม่ใช่แค่เขินอย่างเดียว... TT
เข้าใจแล้วว่าไปป์นึกถึงครอบครัวนึกถึงคนรอบข้างจริงๆ... ครอบครัวก็สำคัญไม่ใช่แค่ภคินคนเดียว..
ฮือออออออ ขอโทษนะน้องไปป์ที่เคยแอบหงุดหงิด
เข้าใจว่าถูกพ่อแม่มองด้วยสายตาผิดหวังมันเป็นยังไง T T
ไม่ไหวแล้วกับตอนนี้จะตายให้ได้ TT' (เซนซิทีฟกับเรื่องครอบครัวมากก !)
สงสารภคินด้วย...
ตอนที่ภคินวิ่งตามแล้วไปป์บอกให้จอดนี่แบบ...
โอ้ยย ฆ่ากับเถอะคนเขียน!!! น้ำตาไหลพรากๆไม่หยุด T________T
“ไปป์... กลับบ้านนะ... กลับมาเป็นลูกชายคนเดิมของพ่อนะ...”
ขอโทษนะคะ... แต่ประโยคนี้แอบหงุดหงิดคุณพ่อ !!!
ถึงไปป์จะเป็นเกย์แล้วไงคะ ? ยังไงก็ยังเป็นลูกคุณพ่อเหมือนเดิม..
ไปป์ไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย แค่มีความรักมันผิดตรงไหนกัน ? TT TT''
ทำไมคุณพ่อใจร้ายเยี่ยงนี้ YY
เข้าใจนะคุณพ่อนะ.... ลูกชายเป็นเกย์คงทำใจรับได้ลำบาก
แต่ยอมรับเถอะค่ะะะะะะะะะะะ!
ชอบคุณพ่อคุณแม่ของไปป์มากเลย... จนถึงตอนนี้ก็ยังชอบอยู่
อยากให้พวกท่านเข้าใจอ่ะะะ เข้าใจไปป์เถอะะะะะะะะะะะะ แงงงงงงงงง TT
-
*ลงไปกองกับพื้น* *น้ำตาไหลพราก*
พี่คินนนนนนนนน
พี่ไปป์
อดทนไว้นะ
*กัดผ้าเช็ดหน้า*
-
มีกำลังใจอ่านตรงที่บอกว่าใกล้จบ :sad11:
อย่าเศร้านักเลย คนอ่านปวดหัวใจ :m15:
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: เป็นห่วงภคิน สงสารไปบ์ แต่ก็เข้าใจคุณพ่อ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
สงสารทั้งคู่เลยอ่ะ :o12:
อย่ามาม่านานน้า
-
อึมครึมสุดๆเลยตอนนี้ :เฮ้อ:
-
:sad4:
ย๊ากกกกกอิป้าแอมมมม
เด๋วแม่ถีบขาคู่ !!!!
-
สงสารไปป์ กับภคิ๊นนนนนนนนนน
อ๊าาาาา อยากตบแอม สุดใจขาดดิ้นอะ
แต่สักวันหนึ่งพ่อแม่ก็ต้องรู้ใช่ไหมล่ะ ถึงรู้แต่ก็ขอตบก่อนแล้วกัน
พ่อแม่ค้าบบ ความรักไม่ใช่สิ่งที่ผิด พ่อกับแม่ต้องทำใจยอมรับนะ
ไปป์ๆๆๆๆๆ ภคินนนนนนนน :o12:
-
โฮ เรานึกว่าดราม่าจบไปแล้วตั้งแต่ตอนภคิน
แค่ครั้งนี้มาม่ายิ่งกว่า รวมกันมาทุกยี่ห้อแล้ว
มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายนะ ที่คนเป็นพ่อกับแม่จะยอมรับสิ่งนี้ได้ง่าย ๆ
โดยเฉพาะเื่มื่อไปป์ ไม่ได้มีลักษณะเบี่ยงเบนมาตั้งแต่เล็ก ไปป์ยังคงเป็นผู้ชายห้าว ๆ
แต่รักแค่ภคิน ภคินเองก็รักเพราะเป็นไปป์ ไม่ใช่เพราะภคินชอบผู้ชาย
นี่เป็นอีกสาเหตุที่เราชอบเรื่องนี้ เพราะเรารู้สึกว่าเค้ารักกัน ไม่ใช่เพราะเค้าเบี่ยนเบน
อุปสรรคครั้งยิ่งใหญ่ ทั้งสองคนคงต้องหาทาง "พิสูจน์" แสดงให้เห็น ว่า "รัก" กันจริง ๆ
ไม่ใช่แค่ใกล้ชิด หวั่นไหว หลงผิด แต่ทุกเรื่องที่อ่านมา วิธีพิสูจน์มันทรมาณใจนะ
ได้แต่หวังว่าผู้เขียนจะสงสารคนอ่านบ้าง ฮือออออออออออออ ดราม่าพอแล้ว ไม่ต้องให้อืดมากเหอะ
สงสารเราบ้างงงงงงงงงง :o12:
ปล. ท้องก็ดีนะไปป์ ท้องเหอะ ถ้าจะให้อาร์ทช่วย พ่อกะแม่ไปป์จะกลัวน้องหนูดีมั้ยนะ?
-
:o12:มาม่าชามโต เลยนะเนี้ย
ต้องพิสูจน์ตัวเองสินะ พ่อพระเอก ขอเอาใจช่วยนะ
-
อดทนนะคินเดี๋ยวมัน
ก็ดีเอง :เฮ้อ:
-
:sad4: :sad4: ขออีกชามโตๆๆ :sad11: :sad11:
-
แง
TT-TT
-
พรืดดดดด
นี่คือเสียงสั่งน้ำมูกหลังจากอ่านจ บ อินี่บ้านั่งเล่นคอมเช็ดน้ำตาปอยๆ :sad2:
เข้าใจในตัวพี่ภูมิ รักในแบบ ชายชาย มันหวังได้เหรอที่จะยืนยาว แล้วพี่ภูมิลืมนึกไปรึเปล่า ว่ารักแบบชายหญิงมันก็ไม่ได้นิรันท์ดรยั่งยืนอะไรเหมือนกัน ถ้าความรักนั้นมันไม่ได้มาจากความรักที่แท้จริงต่อให้เป็นรักแบบไหนก็จบผิดหวังเหมือนกัน แต่เวลาเท่านั้นที่จะช่วยให้ อะไรมันดีขึ้น และสำหรับ คำนี่้
“ไปป์... กลับบ้านนะ... กลับมาเป็นลูกชายคนเดิมของพ่อนะ...” ไปส์ก็ยังเป็นไปส์นะ
หัวใจของผมจำเป็นไหม ประโยคนี้ของไปส์มันทำเราบีบหัวใจจริงๆ นั่งสะอึกสะื้อื้นกับประโยคนี้เลยทีเดียว
คินจ๋าใจเย็นนะ อดทนเชื่อในความรักของเรานะ อย่าปล่อยมือ รอเวลาเพื่อโอกาศนะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: เพิ่มพลังให้เด็กๆ
-
“แม่... ให้ไปป์ลงไปเถอะ... ภคินมันขาไม่ดีนะแม่ ถ้ามันกระดูกหักขึ้นมาอีกจะทำไง” แม่เงียบและหันไปสบตากับพ่อที่เร่งเครื่องขึ้น... “พ่อ... พ่อ... จอดให้ไปป์ก่อนนะ... พ่อ! ถะ... ถ้ามันเจ็บขาอีกล่ะ มันไม่สบายนะพ่อ... มัน... มัน...”
มัน...มัน...พรากกกกกกกกกกก....อ่านมาถึงตอนนี้....น้ำตามันไหลพรากกกกกกกเลยอะ
รู้ว่าไปป์เป็นห่วงและรักภคินมากแค่ไหน...มีบีบหัวใจอย่างที่สุด...
สงสารทุกคนทั้งไปป์...ทั้งภคิน...พ่อและแม่ของไปป์...มุมมองผู้ใหญ่ยังไงเค้าก็มองอย่างนั้น
น่าจะเป็นเวลาที่จะช่วยได้อย่างที่แม่แก้วว่าจริงๆ... :o12:
เป็นกำลังใจให้ไปป์กับคินฝ่าฟันอุปสรรคความรักครั้งนี้ไปให้ได้ :กอด1:
-
จะร้องห้ายยยยยยยย
เป็นผู้ชายแล้วรักผู้ชายมันผิดตรงไหนวะ ฮือ
ซักวันต้องเข้าใจ โอ้ยยยยยย
-
สงสารทุกคน ทั้งผู้ที่เป็นลูก(ไปป์-ภคิน) และผู้ที่เป็นพ่อแม่
เราก็ต้องเข้าใจพ่อแม่ด้วยว่า คนรุ่นนี้หลายๆคนยังคงเปิดใจรับเรื่องแบบนี้ไม่ได้
อาจต้องให้เวลาเขาหน่อย เมื่อเขาเห็นความทุกข์ของลูก เห็นความรักความมั่นคงความจริงใจของทั้งคู่
เขาคงต้องทำใจ คงพยายามทำความเข้าใจ และพยายามเปิดใจรับเรื่องแบบนี้เอง
-
no comment จริง ๆ กับประเด็นครอบครัวนี่
พ่อแม่ทำเพราะรัก และคิดว่านี่คงเป็นโรคภัยชนิดหนึ่ง
ประหนึ่งว่าเอาตัวไปป์ออกจากพาหะนำโรคแล้วจะหายอย่างนั้นแหละ
เฮ้อ สงสารว่ะ
-
:z3: ไม่น่ะ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ !!!!!!!! :z10:
-
:sad4:กระชากตับกันไปเลยดีกว่า
-
เศร้าโคตร T_____T แต่ทุกคู่ก็ต้องมีวันนี้ วันที่ต้องผ่านมันไปให้ได้
ขอให้ไปป์และคินเข้มแข็ง ไปป์ของพี่จะกินได้นอนหลับไหมนั้น น่าสงสารที่สุด
ภคินที่ต้องอยู่ในห้องแบบนั้นยิ่งเจ็บหนัก เฮ้อๆๆ ได้แต่หวังว่าพ่อแม่จะเข้าใจโดยเร็ว
แต่ยังไงก็คงต้องห่างกันซักพัำก เครียดค่ะ...
อยากให้คินขาหายเร็ว ๆ ด้วย สงสารอ่ะ ทำอะไรก็อึดอัด
สติลโกรธแค้นนังแอมค่ะ..
ขอบคุณค่ะ
-
เข้มแข็งไว้นะทั้ง 2 คน
เวลาจะพิสูจน์ได้ ถ้าทั้ง 2 คนมั่นคง พ่อแม่ก็จะเห็นและยอมรับได้ในที่สุด สู้ๆ
-
ฮืออ น้ำตาไหลพรากกก
คุณพี่ขาดราม่าได้บีบหัวใจมากกก
อ่านแล้ว ฮืออ เศร้าอะ
แฮปปี้ใช่มั้ยคะ จบแบบแฮปปี้นะ
-
เราว่า มันยังไม่สุดนะ
ขอดราม่าสุดๆ อีกสักตอนแล้วค่อยให้เห็นแสงสว่างนะคะ
(หัวเราะ)
อุปสรรคมันไม่ใช่เรื่องเล็กนะ เข้าใจคุณพ่อและคุณแม่ของไปป์ดี
ถึงได้ไม่มีใครโกรธเลย มันแค่ทำให้เสียใจ T^T
-
ไม่อยากกินมาม่าเลยยยยยยยยยยยยยยยยยย :o12: :sad4:
-
:monkeysad: เศร้าใจ
-
นี่ซินะชีวิตจริง คนเป็นพ่อเป็นแม่ จะทำใจได้แค่ไหนที่รู้ว่าลูกเราไม่ใช่อย่างที่เราคิด
ภคินสู้ๆๆนะ เวลาจะพิสูจน์ความรักและทุกอย่างเอง
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
ไม่มีใครผิด เพราะอยู่คนละสถานภาพ เลยคิดไม่เหมือนกัน
ให้เวลาแต่ละฝ่ายอีกนิด ใจเย็นลง คงหาทางออกดี ๆ ได้
พ่อแม่ก็คงไม่อยากทำร้ายลูก
ลูกเองก็ไม่อยากทำให้พ่อแม่เสียใจ
แต่ชีวิตใครก็ควรให้คนนั้นกำหนด
-
คุณพ่อเจ้าขาาาา
รักตัวเองมากกว่า
รักลูกมั้งคะเนี่ย
ปากบอกว่ารักแต่
การกระทำมันไม่ใช่เลย :z3:
-
งานนี้คงต้องพึ่งไอ้หนุ่มผมยาวแล้วหล่ะภคิน o16
-
:กอด1: :กอด1: กอดไปป์กับภคินคนละ 1 ที
ชอบนะที่พ่อไม่ยอมรับ มันคือชีวิตจริง
ถึงพ่อแม่จะรักลูกยังไง แต่เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องจะยอมรับได้ง่าย ๆ
มันต้องมีซักวันแหละ
ภคินแกต้องเข้มแข็งเพื่อไปป์ ใช้โอกาสนี้พิสูจน์ตัวเองกับครอบครัวไปป์
ว่าแกน่าเชื่อถือ รักลูกเค้าจริง อย่าฟูมฟายบ้าบอแบบรักของวัยรุ่น
สู้ ๆ นะ ทุกคนในเรื่องนั่นแหละ
-
ฮือออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ วิ่งหนีไปพร้อมปาดน้ำตา :o12:
สงสารไปป์สงสารภคิน! คุณพ่อใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :z3:
แอบน้ำตาร่วงตอนภคินวิ่งตามไปป์ TT
เป็นครั้งแรกที่ไปป์ร้องจะอยู่กับภคิน ตื้นตันนน
ไปป์แอคจะตายไว้ลูก เด๋วพ่อก้ใจอ่อน!
-
พระเอกขาเป๋พี่ไม่ปลื้มนะคะ :a14:
ดูแลตัวเองด้วย รีบๆ หายจะได้รับไปป์มาอยู่ด้วยกันอีก
-
จะบ้าตาย
เข้าใจนะว่าเป็นมันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับพ่อแม่ส่วนใหญ่ที่จะรับเรื่องนี้ได้
แต่....ความสุขของลูกไม่ใช่ความสุขของพ่อแม่อย่างนั้นเหรอ?
:monkeysad:
ตอนนี้ทำเอาร้องไห้จนปวดหน้าอกไปหมดเลย
สงสารคินกับไปป์มาก
หวังว่า จะได้รับความเข้าใจจากพ่อแม่นะคะ :เฮ้อ:
-
ภคิ๊นนนนนนน รีบๆ รักษาตัวให้หาย แล้วไปตามไปป์กลับมาบัดเดี๋ยวนี้ :angry2:
-
สั้นๆ .... มันเศร้าค่ะ :monkeysad:
-
เจอดรามา ตอนนี้เข้าไป นิ่งเลย :monkeysad: ต้องให้เวลากับทุกคนจริงๆ ไปป์กับภคินเข้มแข็งไว้นะ
พ่อแม่ไปป์ถือว่าใจเย็นแล้ว ที่ไม่ว่าอะไรแรงๆไป อยู่ที่ไปป์กับภคินแล้วต้องพิสูจน์รักของตัวเอง :sad11:
-
:sad4:
อ่านแล้วเศร้าอะ
-
แค่อยากบอกว่า "ผมร้องไห้"
-
:sad4: แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :sad4:
ไม่เอาอย่างนี้อ่าาาา ไม่อยากเห็นไปป์กับคินร้องไห้เลยอะ ขอให้พ่อกับแม่เข้าใจลูกเร็วๆนะ
ปวดใจจริงๆ อิแอม :beat: :z6: :beat: จะให้พี่อาร์ทเสกหนังควายเข้าท้องแก๊!!!!!!!!
-
ปวดใจ ไร้คำบรรยาย
อยากบอกว่าทำเอาอินกับเรื่องจริงๆ
คารวะคนแต่งครับ
-
:sad4: :sad4: :sad4:
พี่คินพี่ไปป์ สู้ต่อไปนะพี่นะ
เดี๋ยวพ่อพี่ไปป์ก็ต้องเข้าใจ
เหมือนที่แม่พี่ไปป์บอก คงต้องให้เวลาคุณพ่อได้เข้าใจในตัวพี่สองคนก่อน
เรื่องที่เกิดมันเกิดแบบประดังประเดเข้ามาแบบไม่ได้ตั้งตัว คุณพ่อคงตั้งรับไม่ทัน
ให้เวลาคุณพ่อคุณแม่ก่อนนะ
-
เข้าใจคุณพ่อนะ
เวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์เอง
-
น้องหนูดีมาช่วยคินหน่อยเร๊ววววววว :sad2:
-
เข้าใจคุณพ่อไปป์นะ
แต่เราก็ยังน้ำตาไหลอ่ะ
ไปป์เข้มแข็งนะ ให้เวลาครอบครัวทำใจก่อน
แล้วมันจะต้องดีขึ้น :กอด1:
ภคิน..
แกเป็นคนที่ต้องเข้มแข็งที่สุด
เป็นหลักให้ไปป์พักพิง
รีบพิสูจน์ตัวเองให้คุณพ่อเห็น
ว่าแกรักจริงและจะดูแลลูกเค้าได้
เป็นกำลังใจให้ไปป์และคิน :L2:
-
อี ...เอ้ยย
อะไรกันวะเนี่ย
มาม่าอ่า อิ่มๆๆๆๆ
พ่อนะพ่อ!!!! :fire:
-
T_________________________________________________________________________T
ในที่สุดก้อมีวันนี้ เข้าใจพ่อแม่ เห็นใจภคิน สงสารไปป์ ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีเหอะ :m5:
-
แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เศร้า :m15:
-
:o12: อย่าต้มมาม่านานนะครับ
สัญญานะ :L2:
-
น้ำตาแตก
หอบแข้งขา อันอ่อนล้า ขึ้นเหนืออีกสักที ดีมั้ยภคิน
เวลาจะเยียวยาทุกอย่างได้จริงเหรอ
คุณพ่อคะ คุณพ่อไม่ได้เลี้ยงลูกผิดตรงไหนเลย
ถ้าลูกคุณพ่อไม่ดีจริง จะมีคนรักจริงมายอมสยบแบบนี้เหรอคะ
-
แหมงานนี้ไม่โทษใคร แต่มั่นไส้ "ยายแอม" :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
สงสารภคิน สงสารไปป์ ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้ด้วย ภคินต้องเข้มแข็งนะ ไปป์ก็เหมือนกัน
-
ยิ่งจากกันก็ไม่ได้ทำอะไรดีขึ้นมาหรอกนะ
ยิ่งเจ็บ ยิ่งทรมาน กันทุกคนนั่นแหละ :m15: :m15:
-
ข้าพเจ้าจะเสกไม้ค้ำขาของภคินเข้าท้องชะนีแอม...แล้วจะเสกมาม่าเข้าท้องท่านนักแต่ง...เพราะเริ่มต้นเรื่องมาข้าพเจ้าอ่านอย่างมีความสุขมวากกกกกกกกกกกกกกก.......หัวเราะจนโดนว่า..เป็นบ้าไปแล้วเหรอนี่..อาเรา........จนมาถึงตอนนี้นั่งสูดน้ำมูกไปอ่านไป..กระดาษทิชชู่กองอยู่ข้าง ๆ เป็นกระตั๊ก.....ทำไมถึงทำกับนักอ่านที่น่ารักได้ลงคอ.........ไม่ยอมนะที่จะเป็นแบบนี้มันอัดอั้นตันใจมากมาย.....มันหดหู่จนสุดแสน......มันคับแค้นจนจะบ้าตาย......รีบหาทางออกสู่สวรรค์ให้คู่รักบันลือโลกของข้าพเจ้าโดยด่วนนะท่าน....มิเช่นนั้นจะเสกทั้งมาม่า, ไข่ไก่, ผักต่าง ๆ พร้อมหมูบะช่อเข้าท้องท่านจริง ๆ โกรธแล้วนิ.... :o12:
-
น้ำตาจะร่วงงง
เลือกไม่ได้สักทางจริงๆน่ะแหละ
แต่สุดท้าย ไปป์ต้องกลับมานะ ตอนหน้าเลยยิ่งดี
ภคิน มันจะกลายเป็นคนพิการแล้วเว้ยยยย ใครจะอาบให้วะ = =
-
อ่านถึงตอน15แล้ว สนุกน่าดูมาแปะไว้ก่อนครับ
-
ฟืดดดดดดดดด :sad4: :sad4:
ดราม่าโฮก
เป็นกำลังใจให้คนเขียน จาก คนอ่าน
-
ในเมื่อเรื่องนี้ไม่มีใครที่"ผิด" มันเลยยิ่งเจ็บปวด :o12:
:กอด1: สู้ๆเน้อ (อ่านตอนนี้ กดปิดเพลงคนข้างๆแทบไม่ทัน กลัวภคินได้ยินแล้วจะยิ่งแสลงใจ) :กอด1:
-
:monkeysad:
พ่อคินของแม่ สู้ๆ :sad4:
:pig4:
-
เป็นกำลังใจให้นะคิน เวลาจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น :กอด1: :กอด1:
-
มาม่าจริงจังเหรอ ตอนแรกนึกว่าจะเครียดแล้วหักมุมอะไรซะอีก
พ่อแม่เลี้ยงได้แค่ตัว แล้วแม่บอกว่า พ่อแม่ไม่เคยขออะไร ทำสักครั้งเพื่อพ่อได้ไหม
จริงอยู่ ชีวิตนี้พ่อแม่ให้มา วันนี้ท่านยังอยู่ ท่านผูกมัดตัวไว้เพียงเพราะคำว่า
ทำเพื่อพ่อนะ แล้วไม่มองกลับบ้างว่าพอท่านไม่อยู่แล้ว ลูกจะอยู่ยังไง
ชีวิตเป็นของลูกแล้ว ควรให้ลูกเลือกเส้นทางของตัวเอง อย่าเอานิยามที่คุณขีดเขียน
ขึ้นมาบังคับให้ลูกเดินตาม
ไปป์โทรหาเชอร์ให้เป็นตัวช่วยดิ
-
:z6: :z3: :sad4: :o12:
-
:sad4: :sad4:
-
แล้วเดี๋ยวคุณพ่อกับคุณแม่จะรู้ว่าคนที่เสียใจที่สุดน่ะ...จะกลายเป็นลูกของตัวเอง :z3:
-
เรื่องมาม่า อ่านแล้วเศร้า แต่พอเลื่อนมาอ่านเม้นที่คนเม้นให้ผู้เขียนแล้วฮากร๊ากกกกกก555
-
ถ้าคินกะไปป์ต้องเเยกกันก็จะทำใจ
เเต่...ขออย่างเดียวนะ
ขอให้ เเอม ต้องโดนตบฟันร่วงเลือดกลบปากเเล้วตามด้วยเท้าขยี้หน้า
จะได้สบายใจ!
-
ภคิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ตั้งแต่อ่านเรื่องนี้มา นี่เป็นหนึ่งในตอนที่รู้สึกว่าภคินเป็นพระเอกจริงๆนะ ปกติเฮียแกไม่เด่นเลย
แต่ตอนนี้ก็ได้ความรู้สึกที่เรื่องอื่นไม่ค่อยให้มาอย่างนึง คือภคินเป็นแค่ผู้ชายเดินดินคนนึงจริงๆ(แถมตอนนี้ยังต้องเดินกับไม้ค้ำอีกต่างหาก) เวลาเจ็บ มันไม่ใช่เสกให้หาย เวลามีปัญหา ไม่ใช่ว่าคำสัญญาสวยหรูกับประโยคซึ้งกินใจจะแก้ได้ทุกอย่าง และเวลาที่ต้องตัดสินใจ บางครั้งก็อาจจะทำผิดพลาดหรือทำสิ่งที่สายเกินไปได้เสมอ
ก็เข้าใจอารมณ์ว่าเพราะภคินเป็นแค่ผู้ชายธรรมดา ไม่ได้มีอะไรสวยงามมาการันตีในความรักที่มีให้ไปป์ เป็นดราม่าที่อ่านแล้วรู้สึกเรียลมากๆ ชอบค่ะ
แฮ่ วันนี้เม้นยาวๆสักที รอตอนต่อไปค่ะ ต่อให้เป็นเวลาที่ต้องห่างกันน่ะ แต่ถ้าความรู้สึกมันเป็นความจริงแท้ มันก็จะไม่แปลงไปหรอก
"ตราบใดที่มีรักย่อมมีหวัง" ประโยคนี้คลาสสิกนะๆ55555
รอตอนต่อไปค่า
-
:sad4: :sad4: :o12:
TTTTTTTTTTTT^TTTTTTTTTTTTTTTT
สงสารภคินกะไปป์อ่า ตอนนี้ที่ภคินกะดิ๊บๆออกมาตามแล้ว เราสงสารไปป์มากอ่ะ
พ่อไม่ยอมหยุดรถให้ใจร้ายยยย><
แต่ก็นับว่าพ่อกะแม่พูดดีกะคินมากเลยน่ะ
ยังดูแบบ ใจดีเล็กๆ แต่ว่าแล้วต้องเห็นรอยจูบ
กร๊ากกกกกกกกกกกกก หื่นไม่ถูกเวลา เลยโดนจับได้ (ได้ข่าวว่าดราม่าอยู่==!!)
ไงก็ขอเป็นกำลังใจให้คินกะไปป์น่ะ อย่าเศร้าๆ สู้ๆ
หวังว่าพรุ่งนี้ที่สดใสจะรอเราอยู่น่ะ^^
อัพต่อน๊า จะรอจ้า เป็นกำลังใจให้น่ะ
-
อ่านตอนนี้ว่าเครียดแล้ว เจอบอกว่าใกล้จบเข้าไปเครียดกว่า 55555
-
อย่าดราม่านานเลยนะ
สงสารไปป์กะภคินมาก
รอคอยเวลาเท่านั้น
-
:sad4: :sad4: ทำไมเป็นงี้อะ TTTT
-
เศร้า ได้แต่หวังว่าเวลาจะทำให้ทุกอย่างคลี่คลาย :o12:
-
สวัสดีผู้เขียนค๊า ตามอ่านทันจนได้แฮ่กๆ อยากบอกว่าสนุกมากมาย ฮาเหลือเกิน ทั้งคู่หลัก และคู่เมียน้อย แบบว่ากวนส้น กันถ้วนหน้าทุกคนเลยนะเรื่องนี้ ขนาดNC ยังต่อมุขได้อีก ไม่ไหวจะเคลียร์จริงๆ
ขอบคุณมากนะคะ สำหรับเรื่องสนุกๆ ที่มาลงให้อ่าน ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้ด้วยค่ะ สู้ๆๆค่ะ o13 (ไม่มีก็คงต้องมีซักวัน ความฝันเป็นจริงต้องทนสู้ไป...เหอะเริ่มเยอะแระ)
:m15: ฮือๆ สงสารไปป์ ภคิน มากมาย ทำไมต้องดราม่าตอนนี้เนี้ย ภคินขาเดี้ยงอยู่นะคะ จะเศร้ามากเกินไปแล้ว
วิ่งกระเผลกๆ ใช้ไม้ค้ำ วิ่งตามรถกระบะ เกินคำบรรยายน้ำตาไหลพรากก จี๊ดสุดๆ ค่ะ
แล้วต่อไปภคินจะอยู่ยังไง จะกินข้าวครบสามมื้อรึเปล่าค่ะ จะอาบน้ำยังไง แล้วจะเอาเงินที่ไหนใช้จ่ายค่ะ บ้านก็ไม่ได้ร่ำรวย
หาหมอก็ไม่ได้ฟรีหนิ เซเว่นก็ไม่ได้ไปทำ ฮือๆๆ ภคิ้นน จะอยู่ยังไง
พี่ภูมิทำได้ยังไง มาพรากคนรักให้จากกัน ถึงจะเป็นลูกชายก็เถอะ ชิชะ เอาซี้ ทนเห็นลูกชายแกไม่มีความสุข ชีวิตเลื่อนลอย
ไม่มีชีวิตชีวาได้ก็ตามใจ ลูกเสียใจขนาดนั้น พ่อแม่ไม่เสียใจก็ให้มันรู้ไป คนมันรักกันจะทำไมนักหนา
พี่เดียวดายช่วยภคินด้วยค๊า ปลอบใจพระเอกภคินด้วยค๊า
ก่อนไปขอตบชะนีแอมซักฉาด :beat: :beat:
-
:o12:
สงสารทั้งคินทั้งไปป์เลย
พ่อกับแม่ยอมรับซะทีเถอะนะ
-
เขียนเก่งมากเลยอ่ะ ประทับใจหลายๆ ตอน อย่างตอนวันเกินภคินที่ไปสวนรถไฟก็ชอบ
รู้สึกได้เลยว่าแค่ได้ร้องเพลงพร้อมกันคนที่เรารักก็มีความสุขได้ จากที่ตอนแรกรู้สึกเฉยๆ
กับเพลงคนข้างๆ ตอนนี้อินกับเนื้อหามากๆ รู้สึกถึงความงดงามของความรักเลย
ยิ่งพออ่านตอนหลังๆ นะ อยากให้พ่อกับแม่ของไปป์มาเห็นภาพนั้นจังจะได้เข้าใจทั้งสองคน
ว่าเค้ารักกันจริงๆ นะ
-
คุณพ่อขา สงสารน้องไปป์
-
งานเข้าใหญ่หลวงงงงง มาม่าอย่างแรวงงงงงง โน้วววววว
-
สงสารไปป์จัง :เฮ้อ:
-
ปวดใจจจจจจ ~ :(
พ่อเข้าใจหน่อยสิ่. แงงงงงงงงงงงงงง
-
มาให้กินแล้วไง ((มาม่าชามโตตตตตตตตตตตต)) :o12:
-
เพิ่งตามมาถึงตอนล่าสุดค่ะ กินเวลาไปหลายวันทีเดียว
แต่พออ่านตอนล่าสุดจบมันเม้นไม่ออก!...มันมาม่า! :z3:
เอาเป็นว่ารอด้วยความหวังว่าคู่เกรียนจะกลับมาปล่อยหมาจากปากอีกครั้งในเร็ววันก็แล้วกัน
ปล. จองหนังสือด้วยชุดนึง :bye2:
-
ดัชนีความสุขของคนอ่านติดลบหมดแล้ว
ช่วยทำให้ไปป์กลับมารักกะภคินท์เร็วๆ ด้วยเถอะ พลีสสสส
-
นานมากที่ไม่ได้เข้ามาอ่าน...(มันเยอะจนเหนื่อยล่วงหน้าอ่ะ)
แต่เข้ามาทีหัวเราะอยู่ดี ๆ ก็ร้องไห้จนทุเรศตัวเองซะงั้น
-
สงสารคินกับไปร์ :sad11: เมื่อไหร่พ่อกับแม่จะยอมให้คบกันล่ะเนี่ยโอ๊ยบีบหัวใจที่สุด :z3:
-
คุณอินดิโก้เขียนได้ดีมาก ทำเราอิน คล้อยตามจนจบตอน
ขอคารวะหนึ่งจอกเช่นกันจ้ะ
อ่านแล้วก็เข้าใจไปป์นะ มันเลือกยากจริงๆ
พ่อแม่ก็มีพระคุณ แฟนก็ไม่ได้ทำผิด ไม่ได้นอกใจเรา
ป.ล. คิดไปคิดมา นอกจากโทรแจ้งผลตรวจครรภ์ น่าจะแจ้งผลตรวจหาเชื้อเอชไอวีเพิ่มด้วย
-
:dont2:น้ำตาสิไหล
-
ไม่ได้แสดงความเห็นซะนาน
มาตอนดราม่าพอดี เอานะภคิน เข้าใจพ่อไปป์เค้าหน่อย
ให้เวลาทำใจ ลูกชายคนเดียวพ่อแม่ก็หวังจะให้มีสะใภ้มีลูกมีหลาน
อยู่ดีๆ มีสามีซะงั้น ทำใจยากนะ สำหรับคนเป็นพ่อเป็นแม่ แต่ก็ใช่ว่าจะทำใจไม่ได้
ลองคิดดีๆ ไม่ว่าลูกจะเลือกคู่แบบไหน ลูกไม่ใช่เหรอที่มีความสุขหรือมีความทุกข์
สุขและ ทุกข์ของคืนอื่นมันจะเท่าของเราเองได้ไง ต่อให้มีสายเลือดเดียวกันแม้กระทั้งฝาแฝด
ก็สุขและทุกข์แทนกันไม่ได้
-
แอ๊ก อ่านตอนนี้แล้วจุกกะทันหัน :a5:
ไม่คิดว่าผลจากปากมอมๆ ของแอม จะทำให้เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นได้ :z3:
ขอให้ภคินและไปป์ผ่านพ้นอุปสรรคนี้ไปให้ได้ทีเถอะ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
ปล. กดโหวตแล้วนะคะ
-
โถ่ อิหนู วิ่งตามจนขาหักขาเบี้ยวกันอีกรอบเลยหรอลูก ตอนนี้พระเอกวะคิน ตอนอื่น???
คุณพ่อนะคุณพ่อ ยกไปซ์ให้มันคินไปเห๊อะ ไหนๆลูกชายก็เสียตัวไปแล้ว จับใส่ตะกร้าล้างน้ำตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วหละ
-
o18
-
:z3:
-
กว่าจะทำใจให้อ่านตอนนี้ได้ รอเม้นท์ไปจนถึงหน้า 174
แล้วก็บอกตัวเองว่า ยังไม่น่าเข้ามาอ่านเลย รอตอนหายดราม่าไปก่อนถ้าจะดีกว่า :sad4:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: คนเขียนใจร้ายยยยอ่าาาาา :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
เจ็บปวดด อ่ะ
ตอนเจ็บ
ภคินถอดเสื้อมากอด ทำไมวะบ้าปล่าวว
พออ่านมาเรื่อย อ้อ น้ำตาไปป์
อีนี่เป็นมากนะ
อ่านแล้ว บอกอารมณ์ไม่ถูกเหมือนกันนะ
ที่พ่อไปป์พูดก็ถูก สองคนนี้ยังเด็ก
พ่อเค้าสำพัสไม่ได้ว่า ภคินจะทำให้ลูกเค้า เสียหรือเปล่าา
ถ้าวันหนึง มีอะไรเกิดขึ้นมา ไปป์จะกลับไปคบ กับผู้หญิงได้อีกหรออ
แล้วว ลูกเค้าจะเป็นยังไงต่อไป
แต่อีกมุม นึง คนเค้ารักกัน น่าจะเข้าใจกันบ้าง
โอ้ววววววว
คุณพ่อคะ คุณแม่คะ
ถ้าเวลาพิสูตรแล้วได้แล้วว่า สองคนนี้ยังรักกันเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
ต้องให้เค้าคบกันนะคะ
-
โอยยยยยยยยยยยยยยยยย ตอนนี้บีบหัวใจจจจ ทำไมเศร้าแบบนี้ :z3: :z3: :z3:
เข้าใจหัวอกคุณพ่อคุณแม่นะ
โดยเฉพาะคุณพ่อ ว่าคงไม่อยากให้ลูกชายเป็นแบบนี้
แต่ไปป์กับภคิน ถึงจะเป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่เค้าก็ัรักกันนะคะคุณพ่อ
ไม่รู้จะทำัยังไงเลยดี
ปวดใจจจ สงสารไปหมดเลย ฮืออออออออออออ :o12: :o12:
-
เศร้าแท้ ทั้งจุก ทั้งหน่วง เจ็บอ่ะ เข้าใจเหตุผลของพ่อไปป์ แต่ก้ออดสงสารทั้งคู่ไม่ได้ เอาใจช่วยเชื่อเสมอว่าความรักจะชนะทุกสิ่ง
-
แงแง สงสารคินไปป์อ่าๆๆๆ แงแง
-
ร้องไห้กับฉากนี้แทบขาดใจ
พอยิ่งอ่านน้ำตายิ่งไหล
มันเฮิร์ท เหมือนอกหักเองซะงั้น 555
-
Room 59
จุดประสงค์เดียวกันคือรัก แต่วิธีการที่ต่างกันกำลังจะฆ่าผมให้ตาย...
ผ่านมาได้กี่วัน....กี่สัปดาห์แล้วนะ? นาฬิกาชีวิตมันเดินช้าเสียจนอยากจะเอื้อมมือไปช่วยหมุนเข็ม ผมกลับมาอยู่บ้านหลังเดิม...ในห้องห้องเดิมที่เคยอยู่ตั้งแต่จำความได้ แต่มันกลับไม่รู้สึกอบอุ่นเหมือนเคย บ้านทั้งหลังดูเงียบสงบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ผ่านมาเกือบเดือนแล้วล่ะมั้ง...ไม่มีปฏิทินในห้องเสียด้วย มือถือก็โดนริบไปแล้ว...ไม่สิ ต่อให้มีของแบบนั้นแล้วจะทำอะไรได้ล่ะ พ่อไม่ได้ขังผมเหมือนในหนังหรอก....พ่อแค่ก้มหัวขอร้องให้ผมเลิกติดต่อกับทุกคนเพื่อให้เวลากับทุกสิ่ง สัญญาที่ผมไม่อยากจะลงนาม....แต่จะมีตัวเลือกอื่นอีกหรือ? แค่เห็นพ่อทำแบบนั้นผมก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นลูกทรพีขึ้นมาแล้ว
.....ใครจะว่างี่เง่า แต่มันคือสัญญาลูกผู้ชายระหว่างผมกับพ่อ... ในเมื่อพ่อเป็นคนให้ชีวิตผม แค่เวลาทำไมผมจะให้พ่อไม่ได้?.... แค่ทนกับความเหงา.....ความทรมานที่ไม่รู้จะมีจุดจบเมื่อไหร่แค่นั้นเอง....
“พี่ไปป์....แม่เรียกกินข้าว”
“อืม...บอกแม่รอแป๊บนึง พี่ไปล้างหน้าก่อน” เชอร์ยืนเกาะขอบประตูยิ้มตอบรอยยิ้มอ่อนๆที่ผมส่งให้ เชอร์ไม่ได้ตะโกนลงไปบอกแม่เหมือนที่ผมฝาก มันดันตัวเข้ามาในห้องนอนผมแล้วปิดประตูเดินมาทิ้งตัวลงบนเตียงด้วยกัน
“ใจคอพี่ไปป์จะอ่านนิยายคินดะอิจิให้ครบซีรีย์เลยรึไง? หน้าปกน่ากลัวจะตายชัก เชอร์เห็นแค่ปกก็นอนไม่หลับแล้ว”
“สนุกนะเว่ย ลองเอาไปอ่านสักเล่มมั้ย” ผมโยนหนังสือปกรูปผู้หญิงญี่ปุ่นหน้าขาวจั๊วะลงบนตักมัน แต่ไอ้เชอร์ดันเด้งตัวหนีแถมยังปัดออกอีกต่างหาก
“พี่ไปป์จะเก็บกดจนลุกขึ้นมาฆาตกรรมเชอร์มั้ยเนี้ย”
“อ่านแล้วรู้สึกฉลาดนะเว่ยเชอร์ ว่างๆก็เอาไปอ่าน....มัวแต่อ่านนิยายรักหวานแหววอยู่นั่นแหละ จะเข้ามหาลัยแล้วนะเราน่ะ” ผมลูบผมยาวๆนั่นอย่างเอ็นดู
“พี่ไปป์ก็หาอะไรจรรโลงโลกทำบ้างเถอะ เอาแต่นั่งอ่านนิยายฆาตกรรม ก่อนหน้านั้นก็นิยายสงครามจักรกลอะไรก็ไม่รู้ ต่อไปคงอ่านแนวไซไฟสินะ”
“สมเป็นน้องพี่”
“เชอร์เป็นห่วงพี่ไปป์นะ หาอะไรทำบ้างเถอะ....เปิดเน็ทเล่นเฟสบุค ตีดอทอะไรก็ทำไปเถอะ ไปเข้าสังคมซะบ้าง เชอร์เห็นพี่ไปป์เก็บตัวแล้วรู้สึกแปลกๆ”
“พี่ไม่อยากใช้เน็ท”
“..........”
“พี่กลัวจะทำผิดสัญญากับพ่อ”
ผมต้องห้ามตัวเองไม่ให้ติดต่อกับโลกภายนอก....เอาตรงๆแค่เปิดการสื่อสารทางใดทางหนึ่งทุกเรื่องก็พร้อมจะกรูเข้ามาแล้ว ทั้งๆที่อยากรู้ใจจะขาดว่าภคินเป็นยังไงบ้าง ล่าสุดที่ฟาร์ติดต่อผ่านทางแม่ผมได้เมื่ออาทิตย์ก่อนบอกว่ามันกระดูกเลื่อนเพราะวิ่งตามผมเมื่อวันนั้น แต่ตอนนี้อาการดีขึ้นเยอะแล้ว เหอะ....ไอ้โง่เอ๊ย!! ดีขึ้นงั้นเหรอ ฟาร์คิดว่าจะหลอกให้ผมสบายใจได้เหรอ? ผมรู้ว่าไอ้ภคินมันติดผมมากขนาดไหน.....ให้เดาตอนนี้มันคงเป็นบ้า...ไม่ก็นอนง่อยอยู่ในห้องไม่ต่างจากผมหรอก อ๊อ....หรือไม่ก็อาจจะดันทุรังกลับไปทำงานที่เซเว่นทั้งๆที่ขายังไม่หายดีก็ได้ ถ้าแบบนั้น..อาการมันจะหนักกว่าเดิมมั้ยนะ? แล้วใครมาดูแลมันบ้างรึเปล่า? ยิ่งชอบทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังอยู่ด้วย...
“พี่ไปป์...” เสียงเบาๆจากเชอร์เรียกให้ผมสะดุ้ง
“พี่ว่าเป็นแบบนี้มันดีแล้วเหรอ?”
ผมถอนหายใจยาวๆ “แล้วจะให้มันเป็นแบบไหนล่ะเชอร์...พี่เลือกได้งั้นเหรอ?”
“ไม่รู้สิ....แต่เชอร์ไม่ชอบที่พี่ไปป์เป็นแบบนี้เลย ปกติกลับบ้านทุกครั้งพี่ไปป์ออกจะร่าเริง....คราวนี้กลับมาพูดแทบนับคำได้”
“ขอโทษที่ทำให้ไม่สบายใจ”
“ไอ้ยิ้มหลอกๆนี่ก็เหมือนกัน ถ้าไม่อยากยิ้มก็ไม่ต้องยิ้มหรอกพี่ไปป์....อย่าฝืนเลย” เชอร์ลูบเบาๆบนขาผม “เชอร์รู้ว่าพี่ไปป์คิดถึงพี่คิน.....เชอร์เสียใจนะพี่ช่วยอะไรพี่ไปป์ไม่ได้เลย เชอร์ไม่รู้จะพูดยังไงกับพ่อดี”
“ไม่เป็นไร.... พี่โตแล้วพี่ดูแลตัวเองได้น่า” มันเหล่ตา “อะไร....ไม่เชื่อพี่เหรอ?”
“ถ้าพี่ไปป์ว่างั้นก็แล้วแต่เหอะ แต่ถ้ามีอะไรอยากให้เชอร์ช่วย...ต้องรีบบอกนะ”
“ครับ....ครับ ไปกินข้าวได้แล้ว ลงไปช้าเดี๋ยวแม่บ่นหรอก”
ผมขยี้หัวเชอร์เบาๆ....แล้วเดินนำออกจากห้องลงบันไดมา แม่กำลังตักแกงส้มชะอมไข่ที่อุ่นขึ้นจากหม้อ เธอฉีกยิ้มอารมณ์ดีเมื่อเห็นผม “ดูสิ....แกงส้มชะอมไข่ของโปรดไปป์เลยนะ แม่อุตส่าห์ทำให้”
“ได้ข่าวเรากินมาสามวันแล้วนะแม่ อุ่นกี่รอบแล้วนั่น”
“เอ๊ะ....ไอ้ลูกคนนี้นิ” แม่หันมาเอ็ดใส่ผม “แกงส้มยิ่งเก็บไว้นานยิ่งอร่อยนะ”
“เชอร์ว่ายิ่งเก็บนานยิ่งใกล้บูดนะแม่”
ผมอยากจะหัวเราะเหมือนเคยหรอกนะ แต่มันทำไม่ออกนัก....สุดท้ายก็ได้แต่หัวเราะแฮะๆไปตามเรื่องตามราว ผมลากเก้าอี้มานั่งลงข้างๆแม่พร้อมกับเอื้อมมือไปตักข้าวมาแจกให้แม่กับเชอร์ ช่วงนี้พ่อไม่อยู่เพราะมัวแต่ยุ่งเรื่องโรงงานใหม่ที่กรุงเทพ...เห็นหน้าแทบจะนับครั้งได้ เราเลยไม่ได้คุยกันมากนัก...หรือที่จริงเราอาจไม่รู้จะพูดอะไรกันมากกว่า
“อร่อยมั้ยลูก” แม่ถามด้วยสีหน้าระทึกตอนที่ผมตักแกงถ้วยโปรดเข้าปาก ถ้าบอกแม่ว่ารสชาติเหมือนเมื่อวานจะโดนโกรธมั้ยนะ?
“ก็เข้มข้นดีครับ”
“ก็แน่ล่ะพี่ไปป์....แม่อุ่นมากี่วันแล้วล่ะ ฮ่าๆ ๆ ๆ พี่ไปป์ซดมื้อนี้ให้หมดเลยนะ ไม่งั้นมื้อพรุ่งนี้ได้กินต่ออีก”
“เดี๋ยวเหอะเชอร์ ช่วงนี้ของกำลังแพงแม่ก็ช่วยบ้านเราประหยัด”
บ้านผมเสียงดังกันเป็นเรื่องปกติ....ผมหัวเราะกับบทสนทนาตลกๆของครอบครัวเป็นเรื่องปกติ อ่า....ช่วงนี้มันคงผิดปกติไปหน่อยที่ขำไม่ออกเลยแฮะ แกงถ้วยโปรดรสชาติเข้มข้นนั่นก็ฝืดลิ้นเสียจนไม่อร่อย ที่เขาว่าใจเป็นนายกายเป็นบ่าวเห็นทีจะจริง กินไปได้สองทัพพีครึ่งผมก็รวบช้อนเสียแล้ว
“กินข้าวน้อยจังเลย….ไม่อร่อยเหรอลูก ของโปรดไม่ใช่เหรอ?”
“ไปป์กินขนมบนห้องมาน่ะแม่ เลยไม่ค่อยหิวเท่าไหร่”
“แหม....ก็กินมากี่มื้อแล้ว พี่ไปป์ก็เบื่อสิแม่ ฮ่าๆ ๆ ๆ”
ผมแอบพยักหน้าขอบใจเชอร์ที่ช่วยพูดให้ ทำไมผมจะไม่รู้ว่าแม่ทำของโปรดเพื่อเอาใจผม...ทำเยอะจนเหลือมาถึงวันนี้ เพราะปกติหม้อหนึ่งครอบครัวผมทานแค่สองวันก็หมดแล้ว แต่ในเวลาที่ผมกินอะไรไม่ลงและพ่อออกไปลุยงานนอกบ้านทุกวันเช่นนี้ ผู้หญิงสองคนคงจัดการมันไม่หมดหรอก
แล้วผมไม่อยู่ภคินมันจะหาข้าวกันยังไงกันนะ? มันจะลืมกินข้าวเย็นแบบที่เคยเป็นรึเปล่า
“ไปป์....อยากออกไปนอกบ้านมั้ยลูก?” สัมผัสอุ่นๆที่หลังมือจากแม่เรียกให้ผมเงยหน้าขึ้น “เมื่อตอนกลางวันพวกแซ๊กโทรชวนไปเตะบอลแถวบ้านโอ๊ต ตอนนั้นแม่เห็นไปป์เพลียๆเลยปฏิเสธไป ตอนนี้ดีขึ้นแล้วจะไปมั้ยลูก?”
“.......” ผมชะงักไปเพราะไม่รู้ว่าสถานการณ์นี้ควรจะทำยังไงดี แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจได้... “ไปครับ....แม่โทรบอกแซ๊กด้วยว่าเจอกันที่สนามเลย สักทุ่มครึ่งไปป์คงไปถึง”
แม่ดูจะยิ้มออกมากขึ้นเมื่อเห็นผมออกนอกบ้านในรอบเดือน “อ๊อ....แม่ลืมบอกไป”
“ครับ?”
“พ่อบอกว่าจะพาไปกินอาหารเหลาที่โรงแรมประจำนะลูก ที่พ่อสัญญากับไปป์ไว้ไงว่าจะเลี้ยงที่เชอร์สอบติดอีกที”
“ครับ...”
“น่าจะสักอาทิตย์หน้านะ ล้างท้องรอไว้ละกัน”
“ครับ ไปป์ไปเปลี่ยนชุดนะแม่ เดี๋ยวจะออกไปเตะบอลแล้ว”
ผมใช้เวลาไม่นานนักเปลี่ยนชุดพร้อมกับหยิบกุญแจรอมอเตอร์ไซด์เดินออกบ้านไป สนามหญ้าในหมู่บ้านของโอ๊ตเป็นอีกหนึ่งแหล่งมั่วสุมที่พวกผมนิยมไปพักผ่อนกัน เพราะหมู่บ้านมันส่วนใหญ่มีแต่ผู้สูงอายุที่นิยมออกกำลังกายด้วยการวิ่งจ๊อกกิ้งมากกว่า สนามบอลก็เลยว่างแทบจะตลอดเวลา อีกอย่างบ้านมันไม่ไกลจากบ้านผมมากนักขับมอ’ไซด์ไปสิบนาทีก็ถึงแล้ว.. ผมชะรอจอดรถไว้ข้างฟุตบาทแล้วเดินเข้าไปอีกนิดหน่อย เสียงโหวกเหวกของพวกมันดังมาแต่ไกลเชียว
“อ้าวเฮ้ย!! ดูสิ! ซุปตาร์ของกลุ่มมาแล้วว่ะ” ไอ้เวฟฉีกยิ้มโชว์เหล็กดัดฟันแล้วโบกมือเย้วๆทักทายผม ผมยิ้มบางๆให้พวกมัน
“เกิดอารมณ์ทางเพศรึไงวะ ถึงได้มารวมตัวกันเนี้ย”
“โอ้โห....ขอโทษครับคุณน้องไปป์” ไอ้เวฟพูดกลั้วหัวเราะ “ไอ้คนไหนที่จู่ๆมันหายหน้าหายตาไปจากกลุ่มวะ ปิดมือถือ ไม่เล่นดอท หายหัวไปจากสารระบบจนไอ้แซ๊กต้องติดต่อไปทางแม่มึงแทนเนี้ย”
“กูขอโทษว่ะ....แบบว่า มันมีเรื่องบ้านนิดหน่อยว่ะ”
“ทำไม....ทะเลาะกับผัวรึไง ฮ่าๆ ๆ ๆ ๆ” ผมเงียบ.... “เฮ้ย....เรื่องจริงเหรอวะ”
“.......”
“ไปป์...” คราวนี้โอ๊ตหันมาเป็นฝ่ายข่มขู่ผมแทนบ้าง “มีปัญหาอะไรก็เล่ามาดิวะ จะได้ช่วยๆกัน”
“เรื่องมันใหญ่เกินว่ะโอ๊ต......กูว่างานนี้ใครก็ช่วยกูไม่ได้”
ความสนุกสนานที่มีอยู่ตอนแรกมลายหายไปทั้งหมดเพียงเพราะผมเข้ามาเหยียบ.... แย่จังแฮะผมไม่อยากทำให้พวกมันงานกร่อยไปด้วยหรอกนะ ผมก้มตัวลงไปเก็บลูกฟุตบอลบนพื้นแล้วยิ้มให้ “เอาล่ะ....คราวนี้ใครจะอยู่ทีมเดียวกับกู”
“ไม่ตลกนะไปป์” ทำไมทุกคนต้องหน้าเครียดด้วยวะ....กูไม่ได้อยากมาทำให้พวกมึงเครียดตามแบบนี้นะ ไอ้แซ๊กคว้าข้อมือผมขึ้นมา “มันเกี่ยวกับเรื่องที่มึงโทรมขนาดนี้รึเปล่า?”
“ไม่เกี่ยวเว่ย กูก็แห้งแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วพวกมึงก็รู้” ข้อมือผมผอมจนขึ้นกระดูกขนาดนี้แล้วเหรอเนี้ย “เฮ้ย!! อย่าเครียดกันสิวะ วันนี้เรามาเล่นบอลกันไม่ใช่?”
“ก่อนหน้านี้ใช่...แต่ตอนนี้นี้ไม่”
“แล้วมึงจะทำอะไรถ้าไม่เตะบอลฮะไอ้โอ๊ต เล่นว่าวรึไงสนามก็กว้างพอวิ่งได้นะ ฮะ ๆ ๆ ๆ”
“ไปป์” เวฟที่เมื่อกี้ยังหัวเราะระรื่นกลับเปลี่ยนสีหน้า “พวกกูเป็นเพื่อนมึงใช่มั้ย”
ผมก้มหน้าลงไม่กล้าสบตากับทุกคน....น้ำตามันตีตื้นขึ้นมาบนขอบตา แต่ผมก็กลั้นใจกลืนมันลงไป ผมจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว....ผมสัญญากับตัวเองแล้วนี่ จู่ๆไอ้แซ๊กคว้าตัวผมเข้าไปกอด...ก่อนจะตามมาด้วยไอ้เวฟและโอ๊ตที่กอดหมับเข้าอีกสองข้าง
“ไอ้สัตว์เอ๊ย!!เสือกทำมาเป็นแอค” ไอ้เวฟด่าอยู่บนหัวผม “ไอ้น้อง....ถ้ามึงอยู่ยังเห็นกูเป็นลูกพี่มึงอยู่ก็คายออกมาซะให้หมด”
“ห่า...ที่แท้ก็อยากเสือกนี่หว่า...ทำเป็นว่าแต่กู” ผมแอบยิ้มท่ามกลางความห่วงใยเล็กๆที่พวกมันหยิบยื่นมาให้
เพื่อนแท้เขามีไว้ในเวลาแบบนี้เนี้ยแหละครับ ไม่ว่าผมจะเป็นใคร จะชอบผู้ชายหรือผู้หญิง จะโดนทิ้งโดนแย่งแฟน จะมีเรื่องชกตีกับใคร......พวกมันก็ยังอยู่ข้างๆผมเสมอ....
ผมค่อยๆเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น….ทุกเรื่องราว ไม่มีการปิดบังใดๆ พวกมันเองก็นั่งฟังเงียบๆด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียดไม่ต่างกัน จนกระทั่งเล่ามาถึงสถานการณ์กลืนไม่เข้า คายไม่ออกในปัจจุบัน
“แอมนี่ร้ายเนอะ” ไอ้โอ๊ตออกความเห็น “เห็นสวยๆแบบนั้นแรงแค้นเยอะน่าดูเลย”
“ก็แหม...ผู้หญิงเขาก็คงรู้สึกเสียหน้าเป็นเรื่องธรรมดา ยิ่งคนดังอย่างแอมเสียหน้าทีนี่เรื่องใหญ่เลยนะเว่ย โดนเม้าท์ทั้งมหาลัยว่าแฟนทิ้งไปเอาผู้ชาย แถมเป็นแฟนเก่าทั้งคู่อีก ฟังแล้วกูอายแทน” ผมหลุดหัวเราะกับไอ้เวฟ....แต่ก็รู้สึกผิดนิดๆว่ะ...พอฟังแบบนี้ “อ้าวนั่น...ขมวดคิ้วอีก มึงอย่าบอกนะว่าคิดว่าตัวเองเป็นนางร้ายแย่งแฟนชาวบ้าน”
“เสือกแย่งผู้ชายอีกไงกู....กรรมมันเลยตามสนองมานี่ไง”
แซ๊กผลักหัวผม “มึงไม่ผิด....ถ้าจะมีคนผิดก็ไม่ใช่มึงหรอกไปป์ มึงอยู่ของมึงดีๆแล้วมันเสือกเข้ามาเอง....เอ่อ...เอาเถอะเรื่องนั้นช่างมันก่อน เรามาช่วยกันคิดดีกว่าว่าจะทำยังไงต่อจากนี้ดี”
คำถามร้ายกาจนั่นทำเอาทุกคนชะงักไป.....สนามฟุตบอลเงียบสงบลงไปสักพักใหญ่ๆ...พวกผมมองหน้ากันไปมาเหมือนจะรอให้ใครสักคนเสนอความคิดออกมา แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่มีใครหาทางออกให้กับเรื่องนี้ได้
“มันละเอียดอ่อนเกินไปว่ะ” โอ๊ตว่าพลางส่ายหัว “ถ้าเรามองทั้งสองแง่พ่อมึงมีเหตุผล และมึงกับภคินเองก็มีเหตุผล”
“ผมพยักหน้า “กูเข้าใจ....กูเองก็พยายามหาทางออกกับเรื่องนี้มาเป็นเดือนแล้ว พ่อบอกว่าขอให้เวลาพิสูจน์ทุกอย่าง....ว่ามันเป็นความรักฉาบฉวยใช่ไหม?.....แล้วทำไมวะ นานขนาดนี้กูยังเจ็บไม่หายเลยว่ะ”
“ใจเย็นๆ” แซ๊กลูบหัวผมเบาๆ
ไอ้เวฟขมวดคิ้วพลางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “สุดท้ายก็เหมือนพวกกูช่วยอะไรมึงไม่ได้เลยว่ะ”
“ใครว่าล่ะ” ผมว่ายิ้มๆ....เป็นยิ้มที่ไม่ได้เสแสร้ง “ช่วยได้เยอะเลย ขอบใจว่ะ”
เรามองหน้ากันเงียบๆ....เหมือนทุกคนตกอยู่ในห้องความคิดของตัวเองว่าจะหาทางออกให้เรื่องราวของผมอย่างไรดี? สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้กับปัญหาที่ขบไม่แตก...เวฟกับโอ๊ตอาสาออกไปซื้อเบียร์มาดื่มกันเล็กๆน้อยๆ ทั้งสนามกว้างๆเลยเหลือแค่ผมกับแซ๊กอยู่สองคนเท่านั้น บรรยากาศดึกๆแบบนี้ชวนให้ใจเย็นลงบ้าง ไฟจากสนามช่วยให้มองเห้นอะไรได้ง่ายขึ้น ผมนั่งใช้เท้าเขี่ยลูกบอลบนพื้นไปมาอย่างไร้จุดหมาย...
“เจ็บมากมั้ยวะ?”
“แทบตายว่ะ”
“กูเข้าใจ” ผมอยากจะเถียงว่ามันไม่เข้าใจหรอก...แต่พูดไม่ออก “บางทีก็ยังเรื้อรังมาถึงทุกวันนี้”
“เพลงได้ยินแม่งเสียใจตายเลย ว่าแต่ไอ้แฟนเก่ามึงนี่มันใครวะ...มีแล้วไม่ยอมบอกกู”
“อย่ารู้เลย” แซ๊กเงยหน้ามองท้องฟ้าสีดำแซมขาวจากก้อนเมฆ...ชวนให้จิตใจผมสงบลงบ้าง “เพลงไม่โกรธกูหรอก...ใครใครก็มีรักแรกที่ลืมยากกันทั้งนั้น จริงมั้ย?”
“ไม่รู้ว่ะ” ผมส่ายหัว “แฟนคนแรกกูไปตายไหนแล้วก็ไม่รู้ กูยังไม่เห็นสนใจเลย”
แซ๊กหัวเราะพลางโยกหัวผมเบาๆ “มึงก็เป็นซะแบบนี้แหละ.....”
“แต่คนปัจจุบันแม่งทำให้กูเป็นบ้าว่ะ”
คืนวันนั้นพวกผมใช้เวลาจนเกือบถึงเช้าของวันใหม่อยู่บนสนามหญ้าตรงนั้น....ดื่ม..ดื่ม...และดื่ม... ผมไม่ได้เมาอย่างที่อยากเป็น แม้ว่าจะวิ่งรอบสนามพร้อมกับตะโกนเสียงดัง....ล้มตัวนอนเกลือกกลิ้งบนพื้นหญ้า.....
สุดท้ายหัวสมองก็ยังเต็มไปด้วยภาพมัน... แล้วจะบอกว่าผมเมาได้อย่างไร?....
..............................................................................
............................................................
...................................
................
-
ผมไม่เคยคิดอยากจะร้องไห้อีกแล้ว....คิดว่าความห่วงใยจากเพื่อนคงเป็นเกราะป้องกันที่ดีที่สามารถปัดเป่าเรื่องร้ายๆออกไปได้ สมัยอยู่มัธยมไม่ว่าจะมีเรื่องทุกข์ใจอะไรการมีเพื่อนอยู่ข้างๆก็ทำให้เรื่องเหล่านั้นกลายเป็นเรื่องเล็กๆไปได้....ผมคงจะลืมไปว่าโลกของความเป็นจริงที่ว่าทุกสิ่งไม่ได้เป็นเรื่องง่ายดาย...
มันเป็นเวลาดึกของวันอังคารหรือพุธผมเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่รับรองว่าเหตุการณ์ในวันนั้นผมคงไม่มีวันลืม ระหว่างที่ผมหมกตัวอ่านหนังสือนิยายสงครามที่เพิ่งไปเช่าเล่มใหม่ เสียงเคาะประตูเบาๆเรียกให้ออกจากโลกของจินตนาการ ไม่รอให้อนุญาตแม่แง้มประตูเปิดเข้ามาในห้องพร้อมกับนมอุ่นๆแก้วนึงในมือ เธอทำให้ผมแบบนี้ทุกวันตั้งแต่กลับมา ผมรู้ว่าแม่เองก็เป็นห่วงผมมากแค่ไหน
“นมอุ่นๆนะลูก ดื่มแล้วจะได้สูงๆ” แม่ว่าพลางวางแก้วลงบนโต๊ะเขียนหนังสือของผม เธอยกมือลูบหัวผมอย่างแผ่วเบา
“แค่นี้ก็สูงแล้วแม่” ดวงตาหวานๆนั่นยิ้มอย่างเป็นสุข...หากแต่ยังคงฉายแววกังวลที่ปิดไม่มิด
“ไปป์โตขึ้นมากเลยนะลูก”
“.........”
“ไปป์เป็นผู้ใหญ่ขึ้น...ไปป์รักพ่อรักแม่.....เลยทำสิ่งที่พ่อขอ”
“นั่นเพราะไปป์ไม่รู้จะทำยังไงดีต่างหากล่ะ” ผมไม่ใช่ลูกที่ดีขนาดนั้นหรอก...
“ไม่หรอก” เธอส่ายหัว “แม่รู้ว่าไปป์ไม่มีความสุขกับสิ่งที่เป็นอยู่เลย” ผมก็รู้....รู้ว่าตัวเองไม่เคยหลอกแม่ได้เลย “แล้วแม่ก็รู้ว่าพ่อเองก็ไม่ได้มีความสุขกับเวลาที่เขาขอจากไปป์เลย....พ่อไม่ใช่คนบ้างาน แต่ตอนนี้เขาทำงานจนแทบบ้า เพียงเพราะอยากให้ตัวเองลืมความรู้สึกที่ทำให้ลูกเสียใจ.....เรารู้ใช่มั้ยว่าพ่อรักเรามาก”
“ครับ...”
“บางทีความรักกับการกระทำที่สวนทางกันก็ให้ผลลัพธ์ที่ต่างกัน” มืออุ่นๆยังคงสางเส้นผมให้ผมช้าๆ....อบอุ่นเสียจนต้องหลับตาลง “แม่ไม่ชอบให้ไปป์เป็นแบบนี้เลย... ไปป์ของแม่ไม่เคยเงียบขนาดนี้ ไม่เคยเก็บตัว ไม่เคยนั่งเหม่อลอยซึมเศร้าทั้งวัน ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะไปป์คิดถึงคินสินะ”
ผมพยักหน้า.. “ครับ”
หลอกตัวเองไม่ได้...ความจริงข้อนี้มันคอยตอกย้ำอยู่เสมอ...ใช่...เวลาที่ผ่านมาร่วมเดือนไม่ได้ลดความห่วงหาที่มีลงได้เลย...มันเอาแต่คิดว่าคนคนนั้นจะเป็นยังไง? ทำอะไรอยู่ตอนนี้? แล้วไหนจะไอ้ความคิดบ้าๆสารพัดที่กลัวมันจะลุกขึ้นมาทำอีกล่ะ....ช่วงแรกที่ร้องไห้จนเหนื่อยเพลียแต่ก็ยังข่มตานอนหลับไม่ลงเพราะเอาแต่คิดถึงมัน...
“แม่....เสียใจมั้ยที่ไปป์เป็นแบบนี้” แม่ดึงตัวผมเข้าไปกอด....กลิ่นหอมๆจากแม่เรียกให้ผมซุกหน้าลงไปที่หน้าท้อง
“เสียใจสิ....” ไม่นึกว่าฟังเรื่องจริงแล้วมันจะเจ็บไปทั้งหัวใจขนาดนี้ “แม่ยอมรับว่าแม่เสียใจจริงๆ แม่เลี้ยงของแม่มาตั้งแต่เล็ก....ใครจะไปคิดล่ะว่าลูกแม่จะไปชอบผู้ชาย”
“ขอโทษครับแม่”
“ไม่เป็นไรลูก...ยังไงแม่ก็รักไปป์นะ” แม่จูบลงบนเส้นผมของผมเบาๆ “แม่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้ไปป์ดีขึ้น.. เห็นไปป์เป็นแบบนี้แม่ก็ทรมานด้วย แม่อยากให้ไปป์กลับมายิ้มให้แม่เหมือนเดิม....ไม่ต้องกลับมาเป็น ‘ลูกชายคนเดิม’ แบบที่พ่ออยากให้เป็น ไม่ว่าไปป์จะเปลี่ยนไปแค่ไหน....ลูกชายของแม่ก็ยังเป็นลูกชายของแม่”
“ไปป์รักแม่นะ”
ผมซุกหน้าลงที่หน้าท้องแม่....ที่ที่แม่ยอมให้ผมเข้าไปอยู่ถึง9เดือน แม่ต้องทรมานแค่ไหน?....ผมไม่อาจคาดเดาได้ จะมีผู้หญิงคนไหนบนโลกที่รักคนที่ทำร้ายตัวเองได้ขนาดนี้....มีแต่เพียงผู้หญิงที่เรียกว่าแม่เท่านั้นแหละ...
แม่กอดผมตอบ มืออีกข้างก็ลูบอย่างอ่อนโยน....ส่งผ่านสัมผัสความรักผ่านทางกาย ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ที่ผมเอาแต่ซุกหน้าลงกับผิวกายอุ่นๆ แม่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะวางมือถือของแม่ไว้บนโต๊ะ ผมขมวดคิ้วอย่างงุนงง
“แม่ให้ไปป์ยืมใช้แป๊บนึง”
“ไปป์สัญญากับพ่อไว้แล้ว....”
“ประมาณสัปดาห์ก่อน” แม่ตัดบท “มีคนโทรมาฝากข้อความเอาไว้....แต่แม่ยังไม่กล้าฟัง”
“.......”
“มันเป็นเรื่องของไปป์ ไปป์ต้องตัดสินใจเองว่าจะฟังหรือไม่ฟัง..ไปป์ไม่ได้ติดต่อกับใคร ไปป์ก็แค่ฟังข้อความของใครก็ไม่รู้จากมือถือแม่” มืออุ่นๆบีบลงที่ไหล่ผม “แม่จะทิ้งมือถือไว้ที่ไปป์แค่คืนนี้....พรุ่งนี้เช้าแม่จะมาขอคืนนะลูก” ผมมองเครื่องมือสื่อสารตรงหน้าอย่างลำบากใจ “ตัวแสบของแม่...พรุ่งนี้แม่จะทำของโปรดให้ กินเยอะๆล่ะ...ผอมจะแย่แล้ว”
แม่หอมลงบนเส้นผม ก่อนจะขยี้หัวผมเบาๆแล้วออกห้องไปเงียบๆ ทิ้งให้ผมตกอยู่ในห้วงความคิด...ดวงตาเหม่อลอยไม่มีจุดโฟกัส....ระหว่างมือถือกับนมอุ่นๆแก้วหนึ่งบนโต๊ะ.....ผมควรจะหยิบอะไรขึ้นมาดีนะ?
ทั้งๆที่คิดมาตลอดว่าอยากเห็นหน้า หรือแม้แต่ขอแค่ได้ยินเสียงก็พอแล้ว.....ทั้งๆที่โอกาสอยู่ตรงหน้าแล้วแท้ๆ ทำไมถึงได้กลัวขนาดนี้ หรือเพราะกลัวว่าความอดทนที่ทำมานานจะหมดลงเพียงแค่ได้ยินเสียงกันแน่ สุดท้ายผมก็เลือกนมอุ่นๆขึ้นมาดื่ม.....น่าเสียดายที่มันเย็นชืดไปหมดแล้ว และมันก็ไม่ได้ช่วยให้สบายท้องขึ้นเลย ในเมื่อตอนนี้ท้องไส้ผมปั่นป่วนไปหมด....มันจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งเมื่อผมมีความเครียดสูงกว่าปกติ..
ไม่รู้ว่าผมใช้เวลาจ้องเครื่องมือสื่อสารสีดำสนิทนั่นนานแค่ไหนแล้ว ให้ตายเหอะไปป์....มึงจ้องไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก สุดท้ายผมก็พ่ายแพ้ต่อใจตัวเองคว้ามือถือของแม่ขึ้นมากดเบอร์หลักของเครือข่ายเพื่อขอฟังข้อความเสียงที่ฝากไว้ เสียงโอเปอเรเตอร์สาวในสายไม่ได้ช่วยเรียกสติเลย หัวใจผมเต้นโครมครามขึ้นเรื่อยๆเมื่อเธอพูดจนใกล้จบประโยค...
แต่เสียงที่ตอบกลับมามีแต่เพียงความเงียบ....และลมหายใจที่เป่ารดอยู่ที่ปลายสาย.. แค่นั้นก็แทบหยุดหัวใจผมได้แล้ว....
เม็ดเหงื่อผุดขึ้นเหนือหน้าผาก....รู้สึกไร้เรี่ยวแรงเพียงแค่ยกมือถือแนบไว้กับหูยังกลายเป็นเรื่องยาก... ผมหลับตาลงฟังเสียงลมหายใจที่เป่ารดแรงๆ...
“กู....กูไม่รู้ว่ามึงจะได้เปิดข้อความนี้ฟังมั้ย.....” นั่นเป็นประโยคแรกที่ภคินพูดกับผม “กูพยายามโทรเข้าเครื่องมึงแล้ว.....แต่มันก็ปิดตลอดเวลา.....กู...กูเอาเบอร์นี้มาจากฟาร์...เห็นว่าเคยติดต่อทางพี่แก้วได้....กู.....”
ผมสูดน้ำมูกที่เริ่มไหลออกมาจากโพรงจมูก....ผมจะไม่ร้องไห้...ใช่...ผมสัญญากับตัวเองเอาไว้แล้ว... แต่ทำไมเพียงแค่ได้ยินเสียงภคิน ทุกอย่างที่พยายามทำมาทั้งหมดก็เหมือนสูญเปล่า...
“ห้องกว้างชิบหายพอมึงไม่อยู่” ทำไมมันแสบตาแบบนี้นะ...
“ไม่มีใครทำความสะอาดห้องเลย” เพราะมึงมันโสโครกไงเล่า!
“ไม่มีใครช่วยพยุงตอนกูเดินด้วย...รู้รึยังว่าวันนั้นกระดูกกูเลื่อน” รู้สิ....รู้แล้ว...
“ห้องเงียบมากเลย....พอไม่มีเสียงมึงแล้วเหมือนกูนั่งอยู่ในป่าช้าเลย” มึงจะหาว่ากูเสียงดังขนาดนั้น?
“กูคิดถึงมึง....”
เสียงสูดน้ำมูกจากปลายสายกับต้นสายไม่ได้ต่างกันเลย.....ขอบตาร้อนผ่าวไม่อาจกักกั้นความรู้สึกในเมื่อตอนนี้น้ำตาที่เก็บมานานมันได้ไหลรินลงมาราวกับอัดอั้นมานาน....ออกมายืนยันความอ่อนแอของคนคนนี้....คนที่เอาแต่คิดถึงใครอีกคนไม่ต่างกัน...
“ไปป์...”
เสียงเรียกอย่างอ่อนแรงนั่นกำลังฉีกหัวใจผมเป็นชิ้นๆ.....ภคิน....อย่าทำเสียงแบบนั้นสิ นี่มันไม่สมกับเป็นมึงเลยนะ มึงไม่ใช่คนที่จะร้องไห้กับเรื่องอะไรง่ายๆไม่ใช่เหรอ?...
“กลับมาหากูนะ....” ผมสะอึกเสียงดังจนปวดไปทั้งอก...
“กูจะไม่ดื้อ....ไม่บังคับให้มึงทำอะไรให้แล้ว.....จะไม่ด่าไม่เถียง....ฮึก..” เสียงนั้นชะงักเพื่อกลืนก้อนสะอื้นลงคอ “จะเรียกกูว่าอะไรก็ได้...จะไม่หึงไม่เข้าเรื่อง....จะไม่โกงเวลาเล่นเกมส์.....”
“ตะ...ตอนนี้เฝือกกูเปื่อยมากเลย ไม่มีคนพาไปหาหมอเลย….มึงไม่เป็นห่วงกูเหรอ.... กูเดินคนเดียวทุกวัน...รู้มั้ยว่ามันเหงาแค่ไหน?....”
กูไม่รู้....ไม่รู้อะไรทั้งนั้น.... นอกจาก ‘รู้สึกไม่ต่างกัน’ แล้ว....กูก็ไม่รู้อะไรทั้งนั้น...
“สัญญาแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะอยู่ข้างๆ”
หลังจากนั้นมันเกิดอะไรขึ้นนะ?...เสียงจากปลายสายดับไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ไม่มีความรู้สึกใดจะฉุดรั้งผมออกจากความปวดร้าวในครั้งนี้.. สมองหยุดทำงานไปแล้ว....สิ่งที่ทำงานแทนอยู่ตอนนี้คือหัวใจ...และมันก็กำลังกรีดร้องอย่างทรมาน
....แล้วไอ้น้ำตาบ้าๆนี่มันอะไร? ไม่ว่าจะปาดมันออกไปกี่ครั้งมันก็ยังคงไหลรินลงมาไม่หยุด....
http://www.youtube.com/v/uU3rWoJpQWQ?version=3&hl=en_US
ใบไม้มันยังผลัดใบ เปลี่ยนผันตามฤดูกาล
แต่ชีวิตยังไม่เปลี่ยนไป ยังเหมือนเดิมอย่างนั้น
ทำไมกัน? เวลาไม่เห็นจะช่วยอะไรได้เลย...
เข็มของนาฬิกาไม่เคยบอกเวลา นานแค่ไหน ก็เหมือนเดิมเสมอ
ตั้งแต่เราจากกัน จนในวันนี้ ก็มีเพียงเธอ
ยังเก็บรักนั้น อยู่ในหัวใจ เธอจะรู้ไหม ฉันยังคงพร่ำเพ้อ
หลับตาทุกครั้ง ก็ยังเห็นเพียงแต่เธอ ฉันยังคิดถึงเธอเสมอ ไม่เคยจะลบเลือน....
แม้เพียงเสี้ยววินาที....ก็ยังลบภาพออกไปจากหัวใจไม่ได้...
อยากรู้เธอเป็นอย่างไร จากครั้งที่เราแยกทาง
อธิษฐานไปอย่างเลื่อนลอย ก็อยากพบเธออีกครั้ง
ขอแค่พบเพียงเท่านั้น แต่มันคงเป็นไปไม่ได้....
เข็มของนาฬิกาไม่เคยบอกเวลา นานแค่ไหน ก็เหมือนเดิมเสมอ
ตั้งแต่เราจากกัน จนในวันนี้ ก็มีเพียงเธอ
ยังเก็บรักนั้น อยู่ในหัวใจ เธอจะรู้ไหม ฉันยังคงพร่ำเพ้อ
หลับตาทุกครั้ง ก็ยังเห็นเพียงแต่เธอ ฉันยังคิดถึงเธอเสมอ เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน....
ผมทิ้งตัวลงบนเตียง....กรีดร้องลงกับหมอนสุดเสียงราวกับคนบ้า..... ปล่อยให้ความอ่อนแอที่ถูกเก็บมานานได้แสดงออก....
ยังเก็บรักนั้น อยู่ในหัวใจ เธอจะรู้ไหม ฉันยังคงพร่ำเพ้อ
หลับตาทุกครั้ง ก็ยังเห็นเพียงแต่เธอ ฉันยังคิดถึงเธอเสมอ
ยังเก็บรักนั้น อยู่ในหัวใจ ยิ่งอ้างว้างมากเท่าไร ยิ่งพร่ำเพ้อ
หลับตาทุกครั้ง ก็ยังเห็นเพียงแต่เธอ ฉันยังคิดถึงเธอเสมอ แม้นานจนวันนี้....
ฉันยังคิดถึงเธอ
ผมไม่ได้เปลี่ยนไปเลย.....นาฬิกาของผมมันตายไปแล้ว...
TBC
แหม...พี่ตูนเลยทีเดียว 55555
นี่ไม่ได้ลงHBDพี่ตูนนะคะ มันเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ ไปส่องในพันทิปเห็นกางเกงก้อยเป็นประเด็นยิ่งกว่าวันเกิดพี่ตูน ฮ่าๆ
นอกเรื่องได้ไร้สาระมาก ยังคงอึมครึมอย่างต่อเนื่อง ความรักมันก็แบบนี้แหละค่ะ...ต้องเจอทั้งสุขทุกข์เคล้ากันไป
ขอบคุณที่ยังติดตามกันมาถึงตรงนี้ เรื่องนี้ใกล้จบเต็มทีแล้ว…..ใครตามมาถึงตอนนี้ถือว่าอึดมากค่ะ//ก้มกราบแทบอก//
เจอกันตอนหน้านะคะ
-
จะร้องไห้ สงสารไปป์กะคิน
คุณพ่อ ยอมรับซักที
-
อ่านไปน้ำตาไหลพราก แต่ประเด็นกางเกงก้อยมาดับอารมณ์ซะงั้น :เฮ้อ:
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: อินจัดร้องตามไปกะไปป์ด้วยเลย สงสารทุกคน
-
คุณคนเขียน น้ำตาเค้าไหลอะ :o12:
ใจหนึ่งก็อยากให้ไปร์แหกกฏของพ่อ
แต่อีกใจก็ไม่อยากทำให้พ่อแม่ของไปร์เสียใจ
หวังว่าเมื่อได้ฟังข้อความของคินแล้ว ไปร์จะคิดได้นะ
TT^TT
รอตอนต่อไปค่าาาาาาาาาาาาาา
-
สงสารมากกกเมื่อไรจะกลับมาเกรียนเหมือนเดิม
ขอให้พ่อเข้าใจเร็วๆนะ :z3: :z3: :z3:
-
ขอให้คุณพ่อยอมให้กลับไปหาคินเร็วๆเถอะนะคะ ไม่ไหวแล้ว สงสารทั้งคู่เลย :o12:
-
ไม่ไหวแล้วววววววววววววววววว มาม่าอืดด อิ่มจนจุก !
คุณพ่อขายอมรับเถอะค่ะ ขอร้องงงงง TT
ไม่ใช่แค่น้องไปป์กับภคินที่จะบ้าตาย.... คนอ่านก็จะตายด้วยยยยยยยยยย!!!
อย่าแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นที่น้องไปป์ซึม เก็บตัว เสียใจ แบบนี้เลย TT' ยอมรับเถอะค่าา !
ยังไงคุณพ่อก็หนีความจริงที่ว่า 'ไปป์รักภคิน' ไม่พ้นอยู่ดี..
โอ้ยยยยยย อินจัด !
ข้อความที่ภคินฝากไว้มันจุกมากกก !!
อ่านไปน้ำตาไหลพรากๆ ! แต่แอบสะดุดฮากับประโยคนี้...
“ไม่มีใครทำความสะอาดห้องเลย” เพราะมึงมันโสโครกไงเล่า!
หัวเราะทั้งน้ำตา 5555555555555
ป่านนี้ห้องรกแย่แล้วมั้งงงงงงง น้องไปป์กลับไปเก็บกวาดเลยนะ !!!
แซ็กยังแอบมีคิดๆอะไรกับไปป์อยู่ใช่มั้ยยยย !?
คินรีบตามมาถุยน้ำลายใส่ด่วน !! 555555555555
T_________________T
-
ฮือออออออออออออออ คิดถึงไปป์และภคินคนเดิม
-
น้ำตาไหลตั้งแต่อ่านได้ครึ่งตอน แล้วก็เช็ดน้ำตาไปอ่านไปจนจบ สงสารไปป์ สงสารภคิน
-
:m15: :m15: :m15:
:monkeysad: :monkeysad:
:sad11: :serius2:
“สัญญาแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะอยู่ข้างๆ”
-
พ่อไปป์น่าจะคิดได้ในสักวันหนึ่ง เพราะพ่อไปป์ก็รู้ดีแก่ใจว่าทำอย่างนี้ไปไม่ได้อะไรขึ้นมา นอกจากความเจ็บปวด และเสียใจของลูกชายตัวเอง ไม่ใช่แค่นั้นตัวพ่อไปป์เองก็คงจะรู้สึกแย่ด้วยเช่นกัน เพราะสิ่งที่พ่อไปป์ทำยังส่งผลถึงคนอื่น ๆ ในครอบครัว แม่ไปป์เองเห็นลูกชายตัวเองซึมเศร้า หมองหม่น เก็บตัวแบบนั้นจะรู้สึกยังไง แล้วเชอร์อีก ไปป์มีเพื่อนที่ดีนะ อย่างน้อยเวลาที่ไปป์เศร้า ไปป์ก็คงจะรู้ว่าตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียว ยังคงมีเพื่อน ๆ ที่คอยห่วงใย และยังมีคินด้วยนะ
-
อ่านแล้วน้ำตาไหลพราก...
สงสารไปป์ เม้มไม่ออกจริงๆนะ
-
ยังไงซะคนเป็นแม่ก็รักลูกไม่ว่าลูกจะรักใคร
ฮือออออออออ เราสงสารทุกคนเลย
แต่ใช่ว่าทุกอย่างจะได้อย่างใจ ขอเวลาให้พ่อทำใจอีกซักพัก
-
เข้ามากดเป็ดแต่ยังไม่อ่าน :z3:
รอดราม่ามันคลี่คลาย ทำใจม่ายได้จริงๆ :เฮ้อ: ค่อยเข้ามาอ่านไม่ว่ากันนะคนแต่ง :m15:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: มะ....มะ....มาม่า ฮึก แงงงงง :o12: :o12:
-
อ่านไปน้ำตาคลอๆ จริงๆ โดยเฉพาะตอนฟังข้อความจากคิน (สาบานได้ว่าถ้ากลับไปอ่านอีกรอบน้ำตาไหลแน่) :sad11:
เศร้า (โคตรๆอ่ะ) :o7:
เชื่อว่าทั้งพ่อและแม่ของไปป์ต้องเข้าใจและยอมรับได้ สู้เค้านะ :กอด1:
-
เค้าต้องเข้าใจจจจจจ
โอยยยย เหงาแทนอ่ะ เศร้า
-
:m15: :m15:
-
แง น้ำตาไหลเลย
สงสารไปป์อ่ะ พ่อเข้าใจเร็วเถอะ สงสารอ่ะ
-
บอกได้คำเดียว "เศร้าโคตร" :m15:
-
:o7: :o7: :o7:
เด็กๆทำพี่น้ำตาไหลอีกแล้ว
‘รู้สึกไม่ต่างกัน’
ประโยคนี้ ของไปส์น้ำตากระจาย
นอกจากไปส์ รู้สึกไม่ต่าง พี่ภูมิก็คงเหมือนกัน พอซักทีได้แล้วกับการทรมานตัวเองของทุกคน
ยิ่งเป็นแบบนี้ต่อไป ลูกชายคนเดิมของพี่ภูมิ ที่พี่ภูมิอยากได้คืนมา มันจะยิ่งห่างไกลออกมากกว่าเดิมจนไม่เหลือไปส์คนเดิมอีกต่อไป
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: เพิ่มพลังให้ทุกคน
-
น้ำตาซึมอะ
สงสารเว้ยเฮ้ยยยย ทั้งไปป์ทั้งคินเลยย
คิดว่าสภาพคงเหมือนซอมบี้ มีลมหายใจ แต่วิญญาณหลุดออกจากร่างงง
เกลียดแอมมากขึ้น 10 ล้านเท่า แง่มมมม อย่าให้เจอนะ :z6:
เมื่อไหร่อุปสรรคจะหมดไป
คิน ไปป์ สู้ๆๆๆๆ
-
ตื่นมาซดมาม่าแต่เข้าเลย //ทรุด
สงสารน้องไปป์แท้ สงสารไอ้คินด้วย
เศ้ราเกิินใจจะอดทนเกินไป น้ำตาคลอเลย
เมื่อไหรทั้งสองจะก้าวผ่านจุดนี้ไปได้นะ
แปล๊บที่ใจไม่ไหวแล้ว TT
-
เครียดต่อเนื่อง... มาม่าหม้อไฟใกล้จะผ่านไปได้แล้วซินะ
ไม่ก็หนักกว่าเดิม กินเหลาที่ร.ร. ไม่ใช่พ่อเอาสาวที่ไหนไปให้ดูตัวด้วยนะ
-
น้ำตาไหลพรากๆ T^T
เจ็บปวดทรมานทุกคน :m15:
-
เหอะๆ ดีนะอ่านตอนอยู่คนเดียว น้ำตาไหลพรากๆเลย 5555
:เฮ้อ: ตามหลักก็รอคุณพ่อใจอ่อน เหอะๆ พ่อแม่มักชอบคิดว่าตัวเองมีหน้าที่กำหนดชีวิตลูก ทำไมคนเราถึงชอบคิดว่าคุณจะเปนเจ้าชองชีวติใครได้ กำหนดชีวิตคนอื่นได้ ให้เค้าทุกข์เค้าสุข ในเมื่อชีวิตตัวคุณเองคุณยังกำหนดไม่ได้เลย มนุษย์นี่ช่างไม่เจียมตัวจริงๆ ไม่ค่อยเข้าใจความคิดมนุษย์ เหอะๆ
-
ดราม่าาาา ร้องไห้เลย :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
อ่านเรื่องแบบนี้มาเยอะๆ จากที่ไม่เคยอยู่ในแวดวงแบบนี้
ชักจะเข้าใจมากขึ้นเรื่อยๆ
คุณพ่อคะ ลูกคุณพ่อรักใคร จะหญิงหรือชาย .. จนวันตายเค้าก็ยังเป็นลูกคุณพ่อ
ลูกที่ยังเป็นคนดีของสังคมเหมือนเดิม :m15:
อ่านตอนนี้ร้องไห้เลยยย
-
โฮววววว น้ำตาไหลพรากมากค่ะ ฟิคสนุก ๆ มันเป็นแบบนี้ บทจะเศร้าขึ้นมามันจะโคตรเศร้ามาก T___T
อยากผ่านพ้นภาวะนี้โดยเร็ว กลับมาฟาคินๆๆๆ เหมือนเดิม แม่ยอมแล้ว ตอนนี้เหลือพ่อ แต่เข้าใจนะ
ทุกคนก็เจ็บปวดจริง ๆ กับเรื่องนี้...
ข้อความคินสุดยอดละ คนอ่านอ่านแล้วอินประหนึ่งเรื่องตัวเองเลยเศร้าซะ คินแย่แล้วมั้งป่านนี้
คงผอมบักโกรก ไปป์เองก็อาการแย่มาก เฮ้อ ก็ถ้าต้องมีเหตุผลแล้วเป็นทุกข์ขนาดนี้ทำตามใจตัวเองดีกว่ามั้ย
เอาน่ะ ให้เวลาพ่อนิดนึง เชื่อว่ามันต้องผ่านไปได้ :call:
ขอบคุณค่า รอมาต่อนะคะ
-
น้ำตาซึมตามไปป์เลย :m15:
-
:o12: :o12: :o12: :o12: ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ดราม่ามากกกกกกกกกกกกก น้ำตาไหลพราก
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
อ่านแล้วจะร้องไห้
ไปป์เป็นลูกที่ดี ทำตามสัญญา
แต่ถึงตรงนี้แล้วทุกคนก็คงว่า ความสุขของไปป์หายไปแล้ว
และคุณพ่อเอง ก็ทนดูไม่ได้ ไม่อย่างนั้นคงไม่ทำงานเป็นบ้าเป็นหลัง
หนีหน้าไปป์ไปจนไม่กลับมามองแบบนี้
เราเชื่อว่าคุณพ่อไม่ได้รังเกียจไปป์ แต่เพราะกำลังทำใจ และพิสูจน์อะไรบางอย่างอยู่เ่ช่นกัน
รักคุณแม่ไปป์ รักประโยคที่บอกว่า ไม่ต้องกลับมาเป็นลูกชายคนเดิม
ยังไงก็ัรัก ถึงไปป์จะรักภคิน ไปป์ก็ไม่ได้เป็นแต๋วหรอกค่ะคุณแม่ ไปป์ก็แค่รักภคิน
ลุ้นตามค่ะ ว่าจะเป็นยังไงต่อไป
ปล. น้ำตาเราร่วง ตอนประโยคแรกของภคิน
-
เป็นห่วงทั้ง 2 คนจังเลย เศร้าตามเลยอ่ะ
ปล.เรื่องนี้ใกล้จะจบแล้ว(ตามที่คนแต่งบอก) อย่างงัยก็ขอให้จบแบบเคลียร์ชัดๆเจนๆทุกๆเรื่องนะครับ
ขอเป็นกำลังใจให้คนแต่ง ทุกเมื่อ เชื่อวัน เช่นเคยนะครับ
-
น้ำตาไหล ภคิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนน
-
ก็บอกแล้วงัยแล้วไปป์ไม่ได้ติดหวัด ความรักไม่ใช่เชื้อโรคซักหน่อย
ทำแบบนี้นอกจากไม่แก้ปัญหาแล้วยังสร้างปัญหาใหม่ทำให้เรื้อรังหนักเข้าไปอีก เฮ้อ
-
อ่านแล้วร้องไห้ตาม... อารมณ์ดิ่งลงพสุธา = =!! ดาร์กอ่ะ
.. ก้ถ้าพ่อไม่เชื่อว่าคินดูแลไปป์ได้.. คินก็บอกไปเด้.. ว่าจริงๆอ่ะ
ผมเป็นหลานเศรษฐีที่หายตัวไป20ปีแล้ว.. เอาเงินมากองสู่ขอตรงหน้าเล้ย!!!
ฮ่าๆ
...
-
ฮือ
คุณพี่ขาทำหนูร้องไห้อะ จ่ายค่าชดใช้มาซะดีๆ 555555
สงสารไปป์ สงสารภคิน
บีบหัวใจมากเลยอ้าาาาา สู้ๆ
เป็นกำลังใจให้ทุกคน
ยังรอคอยตอนจบที่มีความสุข ขอบคุณค่า
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:เป็นบ้าไปแล้วรึนี่...
-
เศร้ามาก เศร้าสุด ๆ ครับ
เรื่องจริงนะ ผมน้ำตาซึมตั้งแต่ตอนที่แม่ไปปืเข้ามาหาแล้วไปปืกอดแม่ไว้
ความรักของพ่อแม่ยิ่งใหญ่ ไม่ว่าจะอยู่ในเรื่องราวอะไรก็ตาม มันมีผลกับทุกคนเสมอ
แต่พอตอนไปปืฟังข้อความ ท่อแตกครับ
ไม่ไหว เศร้าแทนอ่ะ คงเป็นเพราะอ่านกันมาตั้งนาน
ผูกพันกับเรื่องนี้ล่ะมั้ง เลยอินได้ขนาดนี้
ใกล้จบแล้วเหรอเนี่ยะ เสียดายจัง :เฮ้อ:
-
สงสารไปป์กับภคินแต่ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย
ทำได้แค่ร้องให้เป็นเพื่อนแค่นั้นเอง (น้ำตาไหลไม่ว่า แต่น้ำมูกมันจะตามมาทำไมฟระ!!)
:กอด1: กอดแน่นๆ :กอด1:
-
รอไปป์ กะ ภคิน ตอนต่อไปจ้า :call: :call:
-
รักกันต้องอดทน o13 o13 o13
-
ไปป์ กลับมาหากูนะ บ่อน้ำตาแตกกกกก
ร้องไห้แทบขาดใจ
อินจัดๆๆ :m15:
-
:o12: :z3:
-
:a2:สู้ๆ
-
ตอนนี้เล่นคนอ่านดราม่า น้ำตาไหลพรากๆๆๆๆๆๆ
:sad4: :o12: :sad4:
-
เอาน่าๆ คงไม่นานเท่าไหร่หรอก
เดี๋ยวคุณพ่อก็ต้องเข้าใจนะ
เป็นกำลังใจให้ภคินกับไปป์นะ
+1 เป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วย
-
:o12:
พ่อกับแม่เข้าใจเถอะนะ
ความรักมันไม่มีข้อกำจัดหรือใดๆๆทั้งสิ้น
ขอแค่รักกันมันก้อเพียงพอแล้ว
-
สงสารไปป์กับภคินจัง :m15:
เมื่อไหร่มันจะหมดเวลาพิสูจน์รักแท้ของพ่อซะที
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ฮืออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
ไม่ไหวแล้ววว ไม่ไหวแล้วจริงๆๆๆๆ น้ำตามันปริ่มๆ แล้ว
เข้าใจค่ะว่าชีวิตคนเรามันมีทั้งสุขและทุกข์เคล้ากันไป
แต่ทำไมเวลาที่เรามีความทุกข์ เวลามันโคตรจะนานนนนนน
เหมือนเรารู้สึกว่าเรานั่งมานานมาก แต่จริงๆ เวลาเพิ่งผ่าไปเพียงแค่ห้านาที
(แต่เวลาปั่นการบ้านปลายภาคเวลาไม่เคยพอ นอกเรื่องๆ)
“สัญญาแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะอยู่ข้างๆ”
น้องไปบ์... เรารู้ว่าน้องอยากจะทำตามสัญญาใจจะขาด
แต่น้องก็ติดตรงที่นายสัญญากับพ่อด้วยใช่มั้ยหละ
น้องแม่มโคตรน่านับถือเลยหวะ จริงๆ!!!
ประโยคข้างบน... มันเป็นอะไรที่ แม่มเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อยากให้น้องไปบ์ลืมทุกอย่างแล้ว เป็นคนความจำเสื่อม เป็นผู้ป่วยความจำเสื่อมไปเลย
ต้องเป็นแบบนั้นใช่มั้ย คุณพ่อถึงจะยอมรับเรื่องนี้ได้
หนูเข้าใจค่ะว่าการที่พ่อแม่มาพบว่าลูกตัวเองชอบเพศเดียวกันมันย่ำแย่ขนาดไหน
คงไม่มีใครชอบหรอก คงไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากให้คนอื่นมองลูกเราเป็นตัวประหลาดหรอก
แต่คุณพ่อคะ.... คุณพ่อลืมไปแล้วหรือเปล่า ว่า... ความรักมันไม่มีเพศ...
แล้วคุณพ่อเห็นรอยยิ้มครั้งสุดท้ายของน้องไปบ์เมื่อไรกันคะ
คุณพ่ออออออออออออออออออออออ :z3: หนูขอร้องหละน๊า หนูอืดมาม่าจนมันไม่ไหวแล้ว (เดี๋ยวซัดน้ำอัดลมให้เป็นกระดูกพรุนซะนี่) :m15: :serius2:
-
:m15: เสียใจร้องไห้เลย. กำลังอกหัก ฟังเพลงก็ยิ่งอิน. ไม่ไหวแล้ววววววว. :sad4:
-
อ่านตอนนี้แล้ว :m17:เพราะประทับใจกับความเป็นเพื่อนของเพื่อนๆไปป์
อ่านตอนนี้แล้ว :monkeysad:เพราะสงสารทุกคน
และก็เข้าใจทุกคน :m15:
-
สองสามตอนหลังนี้ทำเอาใจสลาย หัวมึนตึบไปหมดเลยค่ะ
อยากให้ผ่านไปเร็วๆจัง
เรื่องนี้มันไม่เหมาะกับความเศร้าและน้ำตาอ่ะ
ตอนใหม่มาไวไวนะคะ จุ๊บๆ
+1 :กอด1:
-
อะไรนะ ใกล้จบอีกเรื่องแล้วเหรอ ฮือออ
ร้องไก้จนแสบตาไปหมดเเล้ว TAT
หายเศร้าซะทีเถอะ
-
ไม่เอาละว้อยยยย น้ำตาหยดติ๋งๆแล้ว ไม่เอาเครียดแล้ว พ่อเลิกซึนแล้วหันมาดีกันได้แล้ว
ปวดตับ ไม่ไหวจะเคลียร์ คิดถึงไปป์ตอนติ๊งต๊องคิดถึงคินตอนเจ้าเล่ห์ชอบแต๊ะอั๊งไปป์ !!
-
แง๊ ร้องไห้เลย :m8:
-
ภคินไม่มีไปป์นี่ได้เป็นง่อยของแท้เลยแฮะ เอาน่าภคิน ไปป์เองตอนนี้ก็ไม่ต่างกับแกหรอก
-
แค่อ่านตอนนี้จบได้ก็อึดมากเหมือนกัน
ร้องยังกับตัวเองเป็นไปป์เองเลยล่ะ(อินจัด)
เมื่อไหร่มาม่าจะหมดถ้วยเนี่ย
-
เหงา คิดถึง ด้วยยยย
อยากให้เวลาผ่านไปเร็วๆจัง
อยากให้หมดเวลาพิสูตร แล้วกลับไปเป็นแบบเดิมจัง
:m15:
-
:m15: :m15:
-
อ่านแล้วปวดดดดใจ สงสารไปป์กับภคิน อย่างแรงงงงงงงงงงงงงงงงงง
หวังว่าพ่อกับแม่ไปป์คงจะเข้าใจนะ
-
ต่อมน้ำตาแตกก็ตอนที่ไปป์ฟังข้อความจากคินเนี่ยแหละ
:monkeysad: เศร้าได้อีกค่ะ
-
เจ็บปวดแทนไปป์คิน ไปป์อดทนอีกหน่อยนะเชื่อว่าคุณพ่อจะต้องเข้าใจและยอมรับได้แน่ เป็นกำลังใจให้ทั้ง2คน :กอด1: และขอตัวไปร้องไห้ก่อน :o12:
-
:o12: กดดัน มาม่า ก้อยังอ่าน :เฮ้อ:
-
คุณพ่อไม่สงสาร
ลูกหรือคะ :z3: :เฮ้อ:
-
เศร้าจริงๆ
-
:monkeysad:
น่าสงสารจัง
:m15:
-
นิยายตอนนี้ตอนพระนาง(?)ได้กันอิชั้นก็ซึ้งกับความรักที่เค้ามีให้กัน
ตอนนี้มรสุมชีวิตพัดเข้ามา อิชั้นก็กระสับกระส่ายไปกับเค้าด้วย
ฮึกกกกก
-
:sad4: :o12:
อ่านแล้ว จุก แน่น หน้าอก น้ำตาไหลเลยทีเดียว :serius2: :serius2:
:call: ขอให้สถานการณ์นี้ผ่านไปเร็วๆ คนอ่านปวดใจ :sad4:
-
สงสารภคิน ไปป์ ไม่ไหวแล้ว อดทนนะ คิดซะว่า มันเป็นบทพิสูจน์รักแท้บทหนึ่งเท่านั้นเอง :sad4:
-
ฮือออออออออออ
อ่านไปก็นั่งเก็บน้ำตาไป (แม่อยู่) TT
ไปป์ ภคิณ สู้ๆนะ สักวันพ่อกับแม่ต้องเข้าใจแน่ๆๆ นี่แหละชีวิต!!
เพื่อนยังอยู่ข้างเราเสมอ ไม่ว่าเราจะเป็นอะไร TT
-
มันดร่าม่ามาก :m15: :m15:สงสารไปร์ สงสารคิน
-
ก้มหน้าก้มตาคีบเส้นมาม่าใส่ปาก
เมื่อไหร่จะหมดถ้วยเนี่ยยยยย :serius2:
-
ก็รู้ว่าคนเขียนคงไม่ให้เรื่องนี้จบเศร้าแน่???? :z3:
แต่...ช่วงเวลาอันน่าทรมานนี้มันผ่านไปช้าเหลือเกินค่ะ :sad4:
อ่านไปน้ำตาไหลพราก :monkeysad:
สำหรับพ่อแม่คงต้องใช้เวลา แต่ก็เชื่อว่าความสุขของลูกนั้นก็คือความสุขของพ่อแม่เช่นกัน
เป็นกำลังใจให้คินไปป์ และคนเขียนค่ะ :กอด1:
-
:o12: :o12: คิดถึงแทน :sad4:
-
เหอะเหอะ แทบคลั่งเมื่ออ่านจบ
-
:monkeysad:
-
ตามอ่านถึงตอนปัจจุบันแล้ว
ตอนล่าสุดเล่นเอาน้ำตารื้น T^T
เศร้ามาก
สงสารคิน สงสารไปป์ มาก...
ไม่รู้ว่าทำไมแม่ถึงอยากให้ไปป์ฟัง
แต่ขอภาวนาให้มีทางออกดีๆ เกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ก็แล้วกัน
เฮ้อ...เครียดดดดดดดด~~~~
-
เฮ้อ ทางนุ้นก็จะตาย ทางนี้ก็ไม่แพ้กัน
ไหนจะห่วงพ่อห่วงแม่
แล้วจะต้องทำยังไง ในเมื่อ คำว่าลูกมันค้ำคออยู่
ก็คงต้องรอเวลาอย่างที่พ่อบอก
รอเวลาที่จะทำให้พ่อ ทนดูลูกแย่ไปกว่านี้ไม่ไหวแล้วนั่นแหละ
-
ถ้าสองพาร์ทที่แล้วเราบอกว่ามันยังไม่สุดนะ
ตอนนี้มันสุดแล้วล่ะค่ะ
คือมันควรจะถึงจุดที่ภคินและไปป์จะทนไม่ได้อีกแล้ว
และต้องทำอะไรสักอย่าง เพื่อให้ได้มา
คิดถึงรอยยิ้มของไปป์เหมือนกัน
-
o9 กลัวจัง... กลัวว่าสักวันเราจะเป็นแบบนี้
-
อึนนนนนน
เจ็บบบบบบ
จะขาดใจ!!!!!
-
เจ็บมากรู้สึกจุกไปเลย อ่านไปแปล๊บๆ ในอก
เฮ้อ ทำแบบนี้แล้วไม่เห็นว่าใครมีความสุขเลยสักคนนะครับ
ไปป์กับภคินรู้สึกไม่ต่างกัน ก็อย่าทำร้ายตัวเองกันเลยนะ
:dont2:
-
ทั้งหน่วงทั้งจุก :m15: :m15:
-
ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ก็ดีนะไปป์ เค้าเชื่อว่าสักพักพ่อไปป์ต้องเข้าใจ
ทำให้เค้ารู้ไปเลยว่าไม่ใช่แค่ความรู้สึกฉาบฉวย สู้ๆ :กอด1:
-
ดราม่ามาเยือน :z3:
สงสาร :sad4:
-
:o12: ร้องไห้มาสองตอนติด!
ตอนแรกก็แค่คลอๆ พอมาเจอข้อความจากภคินเข้าไปตาพร่ามัวเลยจ้า!
:เฮ้อ: พ่อไปป์ใจอ่อนซักทีเถอะน้าาาาา ได้เขยก็ดีไงไม่ต้องเสียค่าสินสอดอ่ะคุณพ่อ!!!!!!!
-
พอมันเดินมาจนถึงที่สุด มันก้อจะมีจุบจบของปัญหาหรืออุปสรรคครั้งนั้นเอง
ทางออกมีทั้งดีและร้าย หวังว่าสองคนนี้จะได้เจอกับทางออกที่ดีนะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ฟังเสียงตามสายของภคินแล้วน้ำตาคลอเบ้าเลยอ่ะ T________T
น่าสงสารมากกกกก !! พูดไม่ออกเลยตรูตอนนี้ T_T ไม่รู้จะพูดอะไรดี มีแต่ความอึมครึม
ตอนนี้มันยังเป็นปัญหาที่หาทางออกไม่ได้ พี่ภูมิจะยอมรับมั้ยยยย ยอมเห๊อะะะ !! T_T
ถือว่าคนอ่านขอแล้วกัน เห็นไปป์เป็นแบบนี้คนอ่านยังไม่มีความสุขเลยอ่ะ ได้โปรดดด พลีสสส
ถือว่าได้ทำบุญให้ทั้งภคินทั้งไปป์และคนอ่านที่มีอายุตั้งแต่เด็กจนชราภาพนะค่ะ
ตอนหน้าขอแบบกรึบๆนะอินดิโก้ 555555 ดราม่าไม่ไหวแล้วอะ สงสารพระเอกนายเอกเหลือเกิน
-
บรรยากาศเศร้าสร้อย สงสารทั้งคู่เลย
-
:sad12: :sad12: :sad12:
-
เห็นในเฟสบอกว่าอัพเลยกดมาอย่างว่อง
ฮืออออออออออออออออออออออออออออ เห็นคำนี้แล้วร้องเลย “สัญญาแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะอยู่ข้างๆ”
เคยน้ำตาไหลเองโดยที่ไม่ได้้ตั้งใจมั้ย มันไหลพรากๆเลยอ่า :m15: :m15:
งื้ออออ พ่อค่ะ ขอร้องเถอะค่ะ ช่วยยอมรับทีเถอะน่ะ
ภคินกระดูกมันจะผิดรูปแล้ว อยากได้ลููกเขยพิการรึไง TTOTT :sad4: :serius2:
ขอให้ตอนหน้าไม่ดราม่าสักทีน่ะ ได้โปรดน้ำตาไหลหมดตัวแว๊วววว
อัพต่อน๊า จะรอจ้า เป็นกำลังใจให้น่ะ^^
ปล. ชอบปกสวมมากจริงๆ แว๊กๆๆจะซื้อแน่นอน กรี๊ดกร๊าด :impress2:
-
ภคินไปป์ ต้องหนักแน่นและอดทนมากๆนะ อย่าทิ้งกันนะ T[]T
-
มันเป็นบททดสอบอย่างนึงของทั้งสองคนนะคะ ต้องเข้มแข็งและอดทนมากๆนะคะ สู้ๆจ้าา
-
โว๊ะ!!! เศร้า น้ำตาไหล จะทำยังไงดี ๆ????
:กอด1: :กอด1:
-
สงสารทั้งหมดเลย...พ่อกับแม่ไปป์ก็คงทรมานมากที่เห็นไปป์เป็นแบบนี้
ผ่านไปตั้งหนึ่งเดือน ไม่รู้ภคินจะมีสภาพเป็นแบบไหน อ่านไปน้ำตาไหลไม่หยุดเลย
สิ่งที่ทำได้มีแค่รอเพียงอย่างเดียว...รอว่าเมื่อไหร่ใครซักคนจะหมดความอดทนก่อนกัน
-
น้ำตาคลอ... :o12:
ถ้าจะทรมานกันขนาดนี้ TTTTTTTTTTTTTTTTT
-
เจ็บจนจุก :m15:
-
คุณพ่อคุณแม่น้องไปป์อิฉันขอร้องล่ะค่ะ สงสารเด็กสองคนนั้นเถอะ
ถึงคุณแยกเขาได้ แต่ห้ามเขารักกันไม่ได้อยู่ดี
อย่าทำบาปอีกเลยค่ะ ใกล้ถึงวันพระแล้ว ทำบุญทำกุศลดีกว่านะคะ
-
จะผิดมั้ยที่ผมจะร้องไห้สำหรับตอนนี้อีกครั้ง T_T
-
รอวันฟ้าสดใสนะ
-
หนึ่งในไม่กี่เรื่องที่ร้องไห้เพราะฉากแบบนี้ ปกติเราร้องแต่ฉากคนตาย TwT
โอยยยยย เม้นไม่ออก น้ำหูน้ำตาไหลมาปนกับเหงื่อแล้ววววว
รอตอนต่อไปค่า
-
:sad4: :sad4:
โอยยยยยน้ำตาาไหลพรากกกกแล้วค้าบบ
อดทนไว้นะ ถ้าคนมันจะคู่กัน ต่อให้มีอะไรทำให้ห่างกัน
ยังไงก็คู่กัน !!!!! (ยกเว้นคนเขียนใจร้ายยย เหอ เหอ)
ล้อเล่น ๆ รอน้าาา
-
เป็นเรื่องละเอียดอ่อนจริงๆ เรื่องแบบนี้
ฝ่ายนึงก็ครอบครัวที่รัก ผู้ให้กำเนิด ผู้ที่ไม่อยากทำให้ผิดหวัง
อีกฝ่ายก็คนสำคัญ เป็นคนที่รัก อยากอยู่ด้วย อยากมีความสุขด้วยกัน
ถ้าให้เลือกสิ่งสำคัญระหว่างสองสิ่ง จะให้เลือกได้อย่างไร ในเมื่อต่างก็สำคัญเหมือนกัน
เข้าใจพ่อแม่ไปป์ เข้าใจภคิน เข้าใจไปป์ เห็นใจทุกฝ่าย
แต่ถ้าพ่อไปป์จะยอมเปิดใจสักหน่อย ลองให้คบกันต่อและให้เวลาเป็นตัวพิสูจน์ว่ารักเพศเดียวกันไม่ใช่แค่ปั๊บปี้เลิฟของช่วงวัยรุ่นอาจจะดีกว่าขอให้แยกกันแล้วปล่อยให้วันเวลาผ่านไปพร้อมกับความเจ็บปวดใจของทุกฝ่าย
เป็นแบบนี้แล้วเรามองไม่เห็นความสุขเลย ทั้งของพ่อ แม่ น้องเชอร์ ภคินและไปป์ รวมถึงเพื่อนๆ ทุกคนด้วย
ไม่รู้จะช่วยยังไงดี เอาใจช่วยทุกคน หวังว่าอะไรๆ มันคงจะดีขึ้น
-
นับถอยหลัง รอให้ถึงตอนฟ้าหลังฝนเร็วๆเนอะ
-
สงสารภคินกับไปป์มากกกกกก :sad4: :sad4: :sad4:
-
จะร้องไห้ตามอ่ะ
-
:m15:
:m15:
:m15:
:pig4:
-
:o12: ปวดหัวใจ สงสารคินกะไปป์ :sad4:
-
พ่อไม่เข้าใจวัยรุ่นเลยอะ :o12:
-
เศร้าาาาาาาาจังๆๆๆๆ
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
ดราม่าง่าาาาาา แง่มๆ
-
โอ้ย ดราม่าแค่นี้จิ๊บๆ ชีวิตคนเราก็มีทั้งสุขทั้งทุกข์ปนกันไป
คิดจะมีรักก็ต้องเผื่อใจสำคัญน้ำตาด้วยเสมอ
-
ยังจะเศร้าอีกนานม้ายยยยยยยยย :sad4:
-
Room 60
ผมมองช้อนสแตนเลสเย็นเยือกในมือเงาสะท้อนบนนั้นคือใบหน้าที่ซูบผอมจนเห็นกรามชัดเจน....ดวงตาโหลๆที่บวมช้ำกับขอบตาดำช่วยเสริมให้ผมกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าอนาถที่สุดในตอนนี้ ผมถอนหายใจยาวๆแล้วหันไปสนใจหมุนตะเกียบในมืออีกข้างจนมันกระทบกันส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดชวนเสียวฟัน
ภัตตาคารในโรงแรมแห่งนี้ถูกตกแต่งด้วยสีแดงแซมสีทอง.... บรรยากาศดูหรูหราสมกับเป็นหนึ่งในร้านอาหารชื่อดังของเชียงใหม่ ครอบครัวผมอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา รวมถึงพ่อที่ไม่ได้กินข้าวร่วมกันมาเป็นอาทิตย์ พ่อทำตามที่สัญญากับผมไว้จริงๆ ภัตตาคารนี่อาหารรสชาติไม่ได้น้อยหน้าใครอย่างที่พ่อบอก....อาหารจีนรสชาติไม่เลี่ยนถูกปากคนไทยถูกลำเลียงมาจัดวางไว้เสียเต็มไปทั้งโต๊ะ
“เป็ดย่างเค้าอร่อยกว่าเป็ดเอ็มเคเป็นล้านเท่าเลยเนอะพี่ไปป์”
“อืม...อร่อยดี” ผมตอบพลางเอื้อมมือไปคีบเป็ดมายัดใส่ปาก เหมือนปฏิกิริยาตอบสนองจะน้อยไปไอ้เชอร์เลยยังเซ้าซี้ต่อ
“รสมันเข้มข้นมากเลยเนอะ อ๊อ!!พี่ไปป์ยังไม่ได้ลองขาหมูน้ำแดงเลย....นี่เลย!!” เชอร์ตักขาหมูชิ้นเบ้อเร่อวางลงในจานผมพลางฉีกยิ้มให้ “กินเยอะๆนะพี่ไปป์”
เพราะเป็ดที่ยังคาอยู่ในปากผมเลยไม่ได้ตอบอะไรไป เชอร์ยังคงคะยั้นคะยอให้ผมกินนู่นกินนี่ไม่หยุด...สักพักแม่ก็มาร่วมวงช่วยตักนู่นนี่ใส่จานผมจนเต็มไปหมด แม่กับเชอร์คุยกันสนุกสนานเหมือนเคย...หรืออาจจะพยายามให้บรรยากาศบนโต๊ะอาหารดีขึ้นผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ผมนั่งฝั่งตรงข้ามกับพ่อ...แต่ตั้งแต่เรานั่งที่โต๊ะผมก็ไม่ได้สบตากับพ่อเลยแม้แต่น้อย เฮ้อออออออ...ผมว่าผู้ชายบ้านเรามีปัญหาเยอะจริงๆ
พ่อก้มหน้าก้มตากินไม่ต่างจากผม เราคุยกันน้อยมาตั้งแต่เหตุการณ์เมื่อเดือนก่อน ผมไม่เคยทะเลาะกับพ่อรุนแรงขนาดนั้นมาก่อน อย่างมากก็เรื่องที่ผมเกเรที่โรงเรียน ซึ่งพ่อก็แค่ดุ นี่เป็นครั้งแรกที่เราทะเลาะกันจนมองหน้าแทบไม่ติด ตอนแรกเราเถียงกันรุนแรงมาก....แต่พอพ่อก้มหัวให้ผม....ผมก็พูดอะไรไม่ออกอีกตั้งแต่วินาทีนั้น และผมเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป
ในเมื่อไม่เห็นว่าเวลาจะทำให้อะไรดีขึ้นอย่างที่พ่อบอกเลย พ่อยังเสียใจเรื่องผมไม่หาย....และผมก็ยังคิดถึงภคินไม่หายเช่นกัน....มันจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกันนะ
“แล้วเรื่องโรงงานไปถึงไหนแล้วล่ะคุณ?” พอเห็นพ่อเงียบๆไปแม่เลยหันมาสนใจตักอาหารให้พ่อบ้าง
“ก็เรื่อยๆน่ะ งานเดินช้ากว่าแผนที่วางไว้นิดหน่อย มีปัญหาเรื่องราคาเครื่องจักร แต่ตอนนี้ตกลงกันได้แล้ว”
“คุณก็ทานเยอะๆด้วย” แม่ถอนหายใจ “เหนื่อยสินะ”
พ่อพยักหน้าเบาๆกับคำถามนั้น....ผมหน้าชาวาบไปหมด พ่อกับแม่อาจไม่ได้คิดอะไร...แต่ไอ้ประโยคสั้นๆที่บอกว่า ‘พ่อเหนื่อย’ นี่มันมีอิทธิพลต่อใจผมจริงๆ ไม่ว่าจะเกี่ยวหรือไม่...ผมก็รู้ตัวอยู่ดีว่าพ่อกำลังเหนื่อยกับผมมากขนาดไหน ผมไม่เคยดื้อเงียบกับพ่อแบบนี้มาก่อน
อาหารหรูราคาแพงดูจืดชืดไปถนัดตาเมื่อใจไม่เป็นสุข.... แม้แต่เชอร์ที่เป็นเจ้าภาพเพราะสอบมหาลัยติดยังดูไม่สดใสเท่าที่ควร ผมรู้ว่ามันเป็นห่วง แต่จะทำไงได้ล่ะ....ก็คนมันไม่อยากอาหารจริงๆนี่ หลังจากเช็คบิลเรียบร้อยรถเก๋งคันเดิมก็ค่อยๆเคลื่อนตัวกลับบ้าน ในรถมีเสียงเพลงจากวิทยุ แต่ปราศจากการพูดคุยไม่ต่างจากขามา ผมเอ็นหลังนอนพิงราบไปกับเบาะ พอกินข้าวอิ่มก็ง่วงนอนอีกแล้ว ชีวิตผ่านไปวันๆแค่กินกับนอนจริงๆ...
ไม่รู้ว่างีบหลับไปตอนไหน... ผมสะลึมสะลือปรือตาขึ้นมองเพราะเสียงพ่อสบถเสียงดังลั่น แถมเครื่องยนต์ที่เร่งขึ้นอย่างกระทันหันทำเอาคนในรถตกใจ ตัวรถหลุดเข้ามาในรั้วบ้านทั้งคัน พ่อรีบลนลานคว้ารีโมตอัตโนมัตขึ้นมากดปิดประตูทันที... ผมขมวดคิ้วสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นที่ทำให้พ่อต้องหนีถึงขนาดนั้น บานประตูแผ่นเหล็กหน้ากำลังเลื่อนปิดลงช้าๆตามระบบไฟฟ้า....และก่อนที่มันจะปิดสนิทนั้นผมเห็นเสี้ยวหน้าที่คุ้นเคย....ไม่รู้ว่าคิดถึงจนเป็นบ้าตาฝาดไปหรือเปล่า.....แต่นั่นมัน....
“ภคิน....” ผมพึมพำชื่อในความคิดออกมา ไม่มีใครกล้าตอบอะไรทั้งนั้น “พ่อ!! ภคินมันอยู่หน้าบ้านเราเหรอ”
พ่อไม่ตอบคำถามนั้นแต่ดับเครื่องยนต์ลงเสียอย่างนั้น “ทุกคนเข้าไปในบ้าน”
“พ่อ....”
“พ่อบอกว่าให้เข้าบ้านไง!!”
ผมสะดุ้งที่ถูกพ่อขึ้นเสียงใส่ พ่อดูเกรี้ยวกราดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แม่สบตาพ่อก่อนจะส่งสัญญาณบอกให้ผมกับเชอร์ลงรถไป.... ให้ตายเหอะ!!นี่มันต้องมีอะไรแน่ๆ พอผมทำท่าดื้อจะอยู่ต่อพ่อก็หันมาส่งสายตาปวดร้าวใส่
“สัญญากับพ่อแล้วไม่ใช่เหรอว่า.....”
“ไปป์!!!!” เสียงที่ไม่ได้รับเชิญดังก้องมาจากเบื้องหลังประตูบานนั้น “กูมารับกลับแล้ว!!”
เพียงแค่ได้ยินเสียงเท่านั้น...ความรู้สึกมันก็ท่วมท้นขึ้นมาในอก... ผมปิดปากกลั้นเสียงสะอื้นที่หลุดออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เสียงจากสายโทรศัพท์ยังไงก็สู้เสียงจากคนจริงๆไม่ได้หรอก....
“ไปป์....เข้าบ้าน” พ่อกัดฟันพูด
“ขอโทษที่มาช้า!!” มันยังตะโกนแทรกเข้ามา “กูเก็บเงินค่าตั๋วรถนานไปหน่อย!!”
ไอ้เวรเอ๊ย!! ผมแทบจะสำลักน้ำตาตัวเอง นี่มาเหยียบแผ่นดินเดียวกันไม่กี่นาทีมันก็ทำผมยิ้มออกซะแล้ว อยากจะตะโกนตอบกลับไปเหมือนกัน ถ้าพ่อไม่ตะคอกเสียงดัง “เข้าบ้าน!!”
แม่ดึงแขนผมเบาๆเป็นเชิงให้เดินตามเข้าบ้านไป พอหันไปทำปากพะงาบๆเหมือนจะพูดอะไรแม่ก็พยักหน้าไปทางพ่อที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ผมเลยต้องเดินตามแรงดึงเข้าบ้านไป แม่กดไหล่ผมให้นั่งลงบนเก้าอี้แล้วยกมือขึ้นปาดน้ำตาให้.....ผมเกือบลืมไปแล้วว่าตัวเองร้องไห้ บ้าเอ๊ย!!เกิดมาไม่เคยร้องไห้บ่อยขนาดนี้มาก่อนเลย
“มะ....แม่....ไปป์อยากเจอมัน”
“ใจเย็นๆไปป์ ตอนนี้พ่อโกรธมาก รอพ่อเย็นลงกว่านี้ก่อนนะ...แม่ไม่อยากให้มันเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โต” แม่ลูบหัวให้ผมเย็นลง
“มันจะโดนพ่อฆ่ามั้ยเนี้ย”
“ไม่หรอก......มั้ง...”
“โธ่....แม่...”
“อย่าขมวดคิ้วสิตัวแสบ” แม่ลูบไหล่ผมเบาๆ ไอ้เชอร์เห็นผมดูกังวลเลยตามมาสมทบ
“พี่ไปป์รู้จักพี่คินเขาดีไม่ใช่เหรอ คิดว่าถ้าเขาโดนพ่อไล่แล้วจะกลับไปมั้ยล่ะ”
“ไม่มีทาง”
“นั่นไงล่ะ งั้นก็ไม่ต้องเครียดหรอก ต่อให้พ่อไล่พี่เขาก็ไม่ไปหรอกจริงมั้ย?”
ผมพยักหน้าหงึกหงักให้แม่กับเชอร์สบายใจ ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ...แต่ผมก็อดกังวลไม่ได้ ไม่ได้กลัวเรื่องที่มันจะหนีกลับกรุงเทพหรอก แต่ผมกลัวมันจะไปเกรียนแตกใส่พ่อเข้าน่ะสิ พ่อยิ่งไม่ชอบที่มันเป็นแฟนผมอยู่ด้วย นี่ถ้าเจอนิสัยมันเข้าไปอีก....แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว
....................................................................
....................................................
......................................
.....................
ผมได้เห็นหน้าไปป์เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น.....โชคดีที่มันเอนหัวพิงกับกระจกฝั่งผมพอดีเลยทำให้เห็นเสี้ยวหน้านั่นชัดเจน แม้จะเพียงชั่วครู่ก็ทำให้หัวใจที่ห่อเหี่ยวของผมได้น้ำหล่อเลี้ยงชีวิตแล้ว มันยังคงน่ารักเหมือนเดิม...ถึงจะดูผอมลงไปบ้าง.....แม่ง ปกติก็ผอมจะแย่อยู่แล้ว นี่กะจะให้เหลือแต่กระดูกเลยรึไง
พี่ภูมิเร่งเครื่องเสียจนควันดำอัดเข้าที่หน้าผมจนต้องสำลักไอค่อกแค่กออกมา หน้าตาตอนเขาเห็นผมอย่างกับเจอผีแหน่ะ...คงไม่คิดว่าผมจะบ้าดีเดือดตามมาขนาดนี้ เขาตอบแทนผมที่อุตส่าห์ลากเฝือกเก่าๆมาจากบริษัทรถทัวร์มานั่งรอเขาตั้งหลายชั่วโมงด้วยการตะคอกให้ไปป์กลับเข้าบ้านไป ผมยังไม่ได้เห็นหน้ามันชัดๆเลยนะ ทั้งๆที่มีแค่แผ่นเหล็กบางๆกั้นเท่านั้น แต่ผมกลับทำอะไรไม่ได้เลย.... ผมเกลียดเวลาตัวเองทำอะไรไม่ได้มากที่สุด สุดท้ายก็ได้แต่นั่งรออยู่หน้าบ้านจนมีเสียงกระชากรั้วเหล็กดังขึ้นเหนือหัว
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้
“มาทำอะไรที่นี่!!” เขาขึ้นเสียง “กลับบ้านไปเถอะ”
“ผมไม่กลับครับ” ผมจ้องหน้าเขาอย่างจริงจัง “นอกจากว่าไปป์จะกลับไปพร้อมกับผม”
“อย่ามาพูดอะไรบ้าๆนะคิน... ลูกลุงต้องอยู่ที่นี่!! จนกว่าจะเปิดเทอม แล้วลุงก็จะลงไปอยู่กับเขาที่นู่นด้วย!!”
“อะไรนะครับ!!”
“ลุงจะเปิดโรงงานที่นู่น และไปป์จะต้องอยู่กับลุง”
“ไม่ได้นะครับ!!” คราวนี้ผมกลับเป็นฝ่ายทนไม่ไหวจนต้องขึ้นเสียงเอง “จะมาบังคับจิตใจไปป์แบบนี้ไม่ได้นะครับ”
“คินไม่เข้าใจลุงหรอก คินไม่เคยเป็นพ่อคน....พ่อที่กำลังเห็นลูกเดินไปในทางที่ผิดน่ะ”
“แล้วรู้ได้ยังไงว่าทางนั้นมันผิดล่ะครับ?”
เขาจ้องตาผมอย่างดุดัน เยี่ยมเลย....เราเถียงกันอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว ผมอยากจะสบถออกมาเสียแต่ว่ามันไม่สุภาพกับผู้ใหญ่ โดยเฉพาะถ้าเขาคนนั้นเป็นพ่อของคนสำคัญของผม ผมเลือกที่จะเงียบแล้วมองอย่างไม่ยอมแพ้ ผมจะไม่มีวันกลับกรุงเทพไปมือเปล่าแน่ๆ! ก่อนมาผมอาจจะล้ม....แต่ถ้ามาเหยียบที่นี่แล้ว ผมไม่มีวันยอมล้มลงไปอีกแน่ๆ ความกดดันลอยอวลในอากาศ...มันเป็นความเงียบที่กดดันให้อีกฝ่ายพูดอะไรออกมาก่อน สุดท้ายคุณลุงก็ถอนหายใจออกมายาวๆ...
“คืนลูกชายให้ลุงเถอะ”
“เขาเป็นของลุงมาตั้งนานแล้วครับ” ผมไม่ได้โกหก...ลูกทุกคนย่อมเป็นสมบัติล้ำค่าของพ่อแม่ แม้จะไม่ค่อยเข้าใจไอ้ความอบอุ่นจากครอบครัวอะไรนั่นสักเท่าไหร่ ถึงแม้จะเคยรู้สึกเหมือนถูกทิ้งขว้าง...แต่สุดท้ายผมก็ยังต้องการแม่อยู่ดี ไปป์ยิ่งแล้วใหญ่....มันรักครอบครัวมันมากทำไมผมจะไม่รู้ล่ะ แล้วลุงจะมาขออะไรคืนจากผมอีกล่ะ? ในเมื่อไปป์มันเป็นของเขาตั้งแต่เกิดมาแล้วนี่
“ลุงไม่รู้หรอกนะว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรากับไปป์บ้าง แต่ลืมมันซะเถอะ ลุงจะออกค่าตั๋วขากลับให้”
“เก็บไว้เถอะครับ ผมจะรอจนกว่าคุณลุงจะเห็นว่าผมไม่เคยล้อเล่นกับลูกชายลุง ผมจริงจังครับ”
“จะทำอะไรก็ทำไปเถอะ” เขาส่ายหน้าอย่างเอือมระอาในความดื้อด้านของผม “แล้วจะได้รู้ว่ามันไม่มีประโยชน์อะไรเลย”
เขาปิดกระแทกประตูเหล็กข้างๆรั้วบานใหญ่....เขาเข้าบ้านไปแล้ว และคิดว่าผมคงล่าถอยไปเอง....ผมเนี้ยแหละจะทำให้รู้ว่าเขาคิดผิด!! ผมใช้เวลาร่วมเดือนกว่าทำงานเก็บเงิน แม้จะไม่มานักแต่ก็พอให้ผมใช้ชีวิตตื้ออยู่ที่นี่ได้นานขึ้น แทบจะโดนเพื่อนฆ่าทิ้งเพราะไปทำงานทั้งๆที่ขายังเดี้ยงไม่หาย ใครยื่นเงินให้หยิบยืมหรือขอตามมาด้วยผมก็ไม่เอาทั้งนั้น...นี่มันเป็นเรื่องของผม ผมต้องรับผิดชอบมันด้วยตัวของผมเอง จะเอาไปป์กลับมา จะแสดงให้ครอบครับเขายอมรับด้วยว่าผมไม่ได้ล้อเล่นแบบที่เขาปรามาสไว้!!
ผมปัดฝุ่นออกจากกางเกง...ตอนนี้เริ่มคุ้นชินกับการสวมเฝือกเสียจนบางทีไม่ต้องใช้ไม้ค้ำด้วยซ้ำไป กระเป๋าเป้ใบใหญ่บนหลังถูกรื้อออก ผมเอาอาวุธสุดท้ายที่ไปขอยืมจากไอ้อาร์ทออกมา มันแยกส่วนเป็นชิ้นๆ...ต้องใช้เวลาประกอบสักหน่อย โชคดีที่เตรียมอุปกรณ์มาพร้อมแล้ว... ไม่นานนักเต้นท์ขนาดย่อมก็ตั้งหราอยู่ข้างประตูบ้านเรียบร้อย
ผมจะกางเต้นท์นอนให้เป็นหมาเฝ้าบ้านเขาไปเลย!! ไอ้อาร์ทเสนอแผนนี้ให้เพราะเงินทุนสำรองมีไม่เยอะนัก ส่วนเรื่องอาบน้ำอะไรนั่นโชคดีที่ปากซอยมีบริการห้องน้ำ-ห้องอาบน้ำครั้งละสิบบาทอะไรก็ว่าไป อย่างผมอาบน้ำวันละครั้งก็น่าจะพอเพราะคงได้นั่งอยู่หน้าบ้านทั้งวันไม่ได้สกปรกอะไรอยู่แล้ว ผมกางถุงนอนแผ่หลาลงกับพื้นเต้นท์ เพียงแค่นั้นก็แทบจะเต็มพื้นที่แล้ว หน้าที่ของผมที่นี่คือรอ.....รอ.....และรอเท่านั้น
นอกจากนั้น....ผมยังไม่เห็นอนาคตอะไรอีกเลย...
บางคนอาจคิดว่ามันเป็นเรื่องง่ายกับการนั่งเฉยๆอยู่ในเต้นท์ไปเรื่อยๆ คงคิดว่ามันเหมือนกับการนั่งๆนอนๆอยู่บ้านใช่มั้ย....ผิดเลยล่ะ การรอคอยอย่างไร้จุดหมายเป็นความทรมานอย่างแสนสาหัส น่าตลก....คนที่ไม่เคยรออะไรอย่างผมกลับนั่งๆนอนๆอยู่หน้าบ้านเขาได้เป็นอาทิตย์
คุณลุงขับรถออกบ้านไปทุกเช้า และเหลือบตามองผมอย่างสมเพชทุกเช้า....เขาไม่ได้ออกปากไล่ผมอีกตั้งแต่วันนั้น คงจะรู้ว่าทำไปก็ไรประโยชน์ ในเมื่อผมยังปักหลักเฝ้าบ้านเขาได้เป็นอาทิตย์แล้ว นาฬิกาที่นี่เดินช้าเหลือเกิน....ไม่รู้ว่าเขาตั้งเวลาให้ต่างกับที่กรุงเทพหรือเปล่า..
หรือบางที...นาฬิกาอาจไม่ได้เดินช้าหรอก แต่เป็นใจของผมที่เดินไปก่อนนาฬิกา..
กำแพงเหล็กบางๆที่กั้นเราไว้ในความเป็นจริงแล้วไม่ใช่อุปสรรคใหญ่อะไรเลย...แต่กระโดดข้ามไปไม่ใช่เรื่องยากสักนิด....แต่กำแพงในใจคนที่ก่อตัวขึ้นมานี่สิ มันยากจะข้ามไปนัก ทั้งๆที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมแต่กลับไม่ได้ยินแม้แต่เสียง...ผมไม่กลัวว่าไปป์จะเลือกครอบครัวมากกว่าตัวเองหรอก ตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกันมันคือคำตอบของทุกอย่างแล้ว
ผมยิ้มให้ตัวเองกับความเติบโตเล็กๆในชีวิต ‘ความไว้ใจ’ เป็นสิ่งที่ไปป์ได้สอนให้ผมรู้จัก ถ้าเป็นแต่ก่อนผมคงนึกน้อยใจมันที่ปล่อยให้ผมนั่งรออยู่คนเดียว ทำไมไม่ยอมออกมาหาบ้าง? คงคิดว่ามันไม่ได้รักผมมากอย่างที่ผมรักมัน แต่ช่วงเวลาที่ผ่านบอกเราได้มากมายนัก จริงอยู่ที่ไปป์บอกว่าชีวิตของทุกคนเป็นเหมือนโลกหนึ่งใบ ผมอาจะเป็นเพียงแค่คนคนหนึ่งบนโลกของมันเท่านั้น...
“เห็นมั้ย....เราไม่ต้องอยู่บนโลกใบเดียวกันหรอก....ไม่ต้องชอบทุกอย่างเหมือนกัน....ไม่ต้องทำเหมือนกัน....ไม่ต้องคิดเหมือนกัน....ไม่ต้องเป็นทุกอย่างของกันและกัน แค่ตรงนี้มันสำคัญก็พอ....เราไม่ต้องเป็นทุกอย่างของกันและกัน.....แต่เราเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญของกันและกันก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ”
คนห่าอะไรวะ....แค่คิดถึงก็ทำให้นั่งยิ้มอยู่คนเดียวได้
สุขทุกข์มันห่างกันเพียงเส้นบางๆกั้น บางทีก็ยิ้ม...บางทีก็อยากร้องไห้... อยากเห็นหน้า...อยากได้ยินเสียง...อยากกอด....อยากจูบ.....อยากบอกว่า ‘คิดถึง’ มากแค่ไหน แต่มันก็ทำได้แค่ในฝันเท่านั้น....
“นี่....คิดจะทำแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่น่ะลูก”
“ก็จนกว่าพี่แก้วจะยอมให้ผมเจอหน้าไปป์น่ะครับ”
“โธ่....พ่อคุณเอ๊ย!! ดื้อด้านซะจริงนะ”
ประโยคตำหนิ....แต่แววตาของพี่แก้วกลับอ่อนโยน เธอลงกลอนประตูเหล็กแล้วเดินมาทักทายผมที่นั่งนิ่งๆอยู่ ผมรีบยกมือไหว้เธอซึ่งเธอก็พยักหน้ารับไหว้ ผมเจอหน้าเธอแทบทุกวัน....ไม่สิ ผมเจอหน้าทุกคนในบ้านยกเว้นคนที่อยากเจอที่สุด พี่แก้วอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตกับกางเกงสแล็ค เธอแต่งตัวแบบนี้ออกไปดูงานที่โรงพิมพ์ทุกวัน พอลองพิจารณาดีๆแล้ว..ไปป์นี่หน้าเหมือนแม่ชะมัดเลย โดยเฉพาะดวงตาโตๆกับจมูกนั่นถอดแบบออกมาเป๊ะๆเลย
“เปลี่ยนใจมาจีบแม่แทนลูกแล้วเหรอคิน”
ผมหัวเราะกับคำเอ่ยแซว “ไม่กล้าหรอกครับ”
“นั่งหน้าบ้านเค้าเป็นอาทิตย์ยังมีอะไรที่ไม่กล้าอีกเหรอลูก” เธอเดินมานั่งยองๆลงข้างๆผม “แม่ก็อยากให้เราเจอกันอยู่หรอกนะ แต่ไปป์เขาสัญญากับพ่อไว้ว่าจะไม่ติดต่อกับใครจนกว่าพ่อจะอนุญาต”
“..........”
“ลูกชายแม่โทรมมากเลย....แม่ไม่เคยเห็นไปป์ซึมขนาดนี้มาก่อนเลย กินข้าวเท่าแมวดม ถามคำตอบคำ เครียดลงกระเพาะจนต้องกินยาต่างน้ำ แถมยังฝืนยิ้มอยู่บ่อยๆ เฮ้อออออออออ...”
“สภาพมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
“เขาพยายามไม่ต่างจากคินหรอก ต่างฝ่ายต่างรอ เพียงแต่ว่าแม่เองก็ไม่รู้มันจะไปสิ้นสุดที่ตรงไหน” พี่แก้วยิ้มอย่างเหนื่อยล้า “แม่จะพยายามคุยกับพ่อเขาให้นะลูก”
“จริงเหรอครับ!! ขอบคุณมากครับพี่แก้ว” ผมรีบยกมือไหว้ปลกๆ อย่างน้อยก็หวังว่ามันจะช่วยให้อะไรๆเปลี่ยนแปลงไปบ้าง
“ไม่ต้องขอบคุณหรอกลูก...แม่ทำเพื่อไปป์ต่างหาก” เธอว่าแล้วลุกขึ้นยืน “แต่ก็ไม่รู้จะดีขึ้นมั้ย อย่างที่เห็นพ่อเขาเสียใจกับเรื่องนี้มาก ไปป์เป็นลูกชายคนเดียวของบ้านเรา แล้วเรื่องแบบนี้มันก็ค่อนข้างละเอียดอ่อน”
“ครับ.....ผมเข้าใจ”
“พ่อเขาไม่ได้เกลียดคินนะลูก” พี่แก้วลูบหัวผม “เขาแค่รักไปป์มากเท่านั้นเอง”
ผมหลับตาลง... ใช่...ผมเข้าใจเรื่องนี้ดี ถึงไม่ได้ตัดพ้อต่อว่าโชคชะตาอะไรทั้งนั้น เรื่องราวทั้งหมดมันเกิดจากความรัก ต่างฝ่ายต่างรัก....หวังให้คนที่ตัวเองรักมีความสุขทั้งนั้น แล้วความรักนั้นก็ย้อนกลับมาทำลายทุกคนเช่นกัน นั่นแหละความรักที่ผม ‘เคย’ เกลียดนักเกลียดหนา เพราะมันทำให้สุขและทุกข์ไปพร้อมๆกัน ที่โง่กว่าคือเรากลับขาดมันไม่ได้เสียอย่างนั้น...
“ถ้าถึงเวลานั้นแล้ว...ช่วยทำให้ลูกแม่กลับมายิ้มเหมือนเดิมทีนะ”
“แน่นอนครับ”
ผมจะทำให้รอยยิ้มนั้นกลับมาจุดไฟในโลกอันมืดมิดของผมอีกครั้ง เหมือนที่มันเคยฉุดผมขึ้นมาจากความเจ็บปวดที่เคยได้รับ ไปป์ทำให้ผมเป็นคนใหม่ได้...แล้วทำไมผมจะทำให้ไปป์เป็นคนเดิมไม่ได้ล่ะ?
ความหวังเล็กๆที่พี่แก้วหยิบยื่นให้ช่วยรดน้ำในหัวใจผมไปได้หลายวัน... แต่น้ำที่ไหลลงบนดินย่อมมีวันเหือดแห้ง หลังจากเสียงแสงสว่างที่ปลายทางได้อาทิตย์กว่าๆตอนนี้ผมเริ่มจะมองไม่เห็นแสงของทางออกนี้เสียแล้ว พี่แก้วกับน้องเชอร์ทำได้เพียงส่องรอยยิ้มจางๆให้ทุกครั้งที่เดินออกจากบ้าน ผมอยู่ที่นี่ตลอดเวลา และไปป์ก็อยู่ข้างในนั้นตลอดเวลา...แต่เรากลับพบกันไม่ได้
วันนั้นเป็นวันที่อากาศตอนกลางวันร้อนอบอ้าวของกลางเดือนเมษา ผมสังหรณ์ใจไม่ผิด เพราะในดึกคืนนั้นพายุฤดูร้องลูกใหญ่ก็บุกเข้าเชียงใหม่มาจริงๆ ลมพัดแรงจนผมต้องรีบถอดชิ้นส่วนของเต้นท์ออกเพราะอย่างไรมันก็ไม่มีทางต้านลมไหว ทางเดียวที่ทำได้คือเก็บของแล้วหาเพิงเล็กๆที่ยื่นออกมาจากรั้วบ้านเป็นที่พักพิงเท่านั้น
ผมเบียดตัวเข้ากับผนังจนแทบเป็นเนื้อเดียวกัน ชีวิตแม่งน้ำเน่าอย่างกับละคร....หลบอย่างไรฝนห่าใหญ่ก็รุมสาดเข้ามากระทบผิวกายได้อยู่ดี เอาสิวะ....แค่นี้มันจะเจ็บอะไรมากมายไปกว่าที่ใจอีกล่ะ? กระเป๋าและถุงนอนในอ้อมกอดเปียกโชกไปหมด ยังดีที่เอาถุงพลาสติกครอบเฝือกไว้ได้ทัน ถ้าเฝือกโดนน้ำอีกคงโดนคุณหมดสวดยับแน่ๆ ผมสบถกับความโชคร้ายที่ประดังประเดเข้ามาไม่หยุด
เอาเถอะ....ลำบากกว่านี้ผมก็เคยมาหมดแล้ว อีกะแค่ฝนมันจะอะไรนักหนาเชียว ท้องฟ้าสีดำสว่างวาบเพราะฟ้าแล่บแทบจะตลอดเวลา พายุฤดูร้อนโหดร้ายพอสมควรสำหรับคนไร้ที่อยู่แบบที่ผม ผมเอนหัวซบลงกับผนัง ฟังเสียงฝนเคล้าเสียงคำรามของฟ้า พลางนึกย้อนไปถึงชีวิตที่ผ่านมา....
มันเป็นเวลาที่เหนื่อยล้าเหลือเกิน....ทุกอย่างตรงหน้ามืดสนิท ไม่มีทางออกกับเรื่องราวของเราเลยเหรอ? ผมไม่เคยเป็นหมาจนตรอกขนาดนี้มาก่อน....ไม่เคยโดนผลักแล้วลุกไม่ขึ้น.... บางทีก็คิดว่าตัวเองคงทนต่อไปไม่ไหว แต่พอคิดว่าต้องกลับไปอยู่กับความเดียวดายที่รอคอยอีกทั้งชีวิต ผมยอมนอนตายอยู่ที่นี่ดีกว่า....
ในยามที่รู้สึกอ่อนแอที่สุดผมกลับร้องไห้ไม่ได้อย่างใจคิด.... ทั้งๆที่ไม่ต้องอายใครเพราะมีสายฝนช่วยพลางเอาไว้แท้ๆ อันที่จริงถ้าลองนึกย้อนไปผมก็แทบไม่เคยร้องไห้อยู่แล้ว แล้วทำไมตั้งแต่มีมันเข้ามาในชีวิตผมถึงได้ร้องไห้บ่อยขนาดนั้น จริงอยู่ว่ามันเป็นความอัดอั้นในใจมานาน....แต่เหนือสิ่งอื่นใด เพราะมีบ่าเล็กๆที่พร้อมจะรองรับน้ำตา มีมือคู่หนึ่งที่พร้อมจะลูบหลังเบาๆ มีริมฝีปากเล็กที่ไม่เคยบอกให้ ‘หยุดร้อง’ แต่กลับบอกว่า ‘ร้องออกมาให้หมด’
ใช่แล้ว....มันเป็นผู้ชายที่มีความหมายกับผมมากเหลือเกิน....
เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงฟ้าผ่าดังก้องจนหูอื้อไปหมด ผมที่กำลังจะเคลิ้มหลับสะดุ้งสุดตัวขึ้นมา แต่ที่ตกใจกว่าคือภาพที่เห็นตรงหน้า...
เขายืนอยู่ตรงหน้าผมพร้อมกับร่มคันใหญ่ในมือ ผมไม่อาจเดาได้ว่าดวงตาคู่นั้นสะท้อนอะไรออกมา
ตอนนี้เขารู้สึกเช่นไร? และมาทำอะไรที่นี่?
TBC
ในที่สุดก็ได้มาโพสซะทีค่ะ//คลานเข้ามา//
จะโพสตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ดันมีเรื่องเข้ามาตลอดทั้งวัน แต่ยังไงก็ได้มาโพสแล้วนะคะ เย้ เย เย่!!
เจอกันตอนหน้าจ้าาา
ปล.เปิดเทอมแล้วเหมือนสิ้นใจ.... :sad4:
-
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
ไปร์ทออกมาหาภคินแล้วใช่ไหมมมม
ตอนนี้หน่วงเหลือเกินนนนน. ..
-
ใคร :confuse:
พี่ภูมิ หรือ ไปส์ หรือใคร
ไม่อยากเดา
ตอนนี้ไม่รู้จะเม้นอะไร ได้ แต่ +1 ให้คนเขียน ตอนนี้บอกทุกอย่างทุกการกระทำ และ ทุกเหตุผลของทุกคนหมดแล้ว เพราะคำว่ารักและหวังดี ต่อ "คนที่รัก" ก็เท่านั้นเอง
ก็ได้แต่รอ ว่าเมื่อไหร่ ก็เท่านั้น
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จะเป็นใครออกมาก็ตาม
.
อย่าลืมกล่าวถึงชะตากรรมที่ เเอม ต้องได้รับบทเรียนอย่างเจ็บเเสบด้วยครับ
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: สงสารทั้งคู่เลยอ่ะ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
ทำไมมันรันทดขนาดนี้หนอชีวิต(อินจัด)
:monkeysad: สงสารทั้งคู่เลย
อยู่ใกล้กันแค่นี้แต่พบกันไม่ได้
คุณพ่อขาสงสารลูกชายคุณพ่อเถอะค่ะ
อย่าทรมานกันอีกเลย
-
ฝนฟ้าก็อยากพิสูจน์รักแท้ของคินด้วยสินะ
พี่ภูมิทนไม่ไหวแล้วหรือไร
-
โอยยยยย ภคิน ที่แกไม่เท่มาทั้งเรื่องนี่แกเก็บเอาไว้มาใช้ตอนนี้ใช่ป่ะ!!!!!!!!!!
อ่านแล้วตารื้นๆเลยทีเดียว ตอนที่คินนึกถึงที่ไปป์เคยบอกตอนทะเลาะกัน มันแบบ โอยยยยยย นึกย้อนไปถึงช่วงเวลาเก่าๆตอนมันยังเอ๊าะๆ รักใสๆสดใหม่กระหนุงกระหนิงกันอยู่
เดาๆ คนเอาร่มมาให้คือพี่ภูมิชิมิ? เขาอุตส่าห์มานั่งรอเป็นสัปดาห์ขนาดนี้ ถ้ายังเป้นคนมันต้องมีเห็นใจบ้างแหละน่า เฮ้อ รู้สึกเหมือนมรสุมดราม่าเข้าสู่จุดพีคและกำลังจะผ่านพ้นไปแล้ว~~~~~~~
-
บอกได้คำเดียวสงสารภคินมาก
สงสารตัวเองด้วย ร้องไห้ตาบวม :sad11:
รอฟ้าหลังฝนอยู่น๊า :กอด1:
-
คนที่ออกมาไม่ใช่ไปป์แน่เลย
แต่...อ่านไปก็เจ็บในอกไป สงสารหมดทุกฝ่ายนะคะ :เฮ้อ:
-
:a5: คินสู้ๆ คินสู้ตาย คินไว้ลาย สู้ตายสู้ๆ :z2:
-
ขอให้เป็นพ่อไปป์เถอะ :m5:
สู้เค้านะเว้ย คิน !! :z10:
-
สารภาพว่ายังไม่กล้าอ่าน เห็นคอมเม้นท์แล้วยังไม่พร้อมกินมาม่า :monkeysad:
เอาเป็นว่าขอทำใจอีกนิด แล้วจะอ่านที่ค้างคาให้ทันเลยค่ะ แฮ่ๆ... สู้ๆนะคะคนแต่ง
-
'เขา' นี่ใคร ? คุณพ่อใช่มั้ยยย TT
ใจอ่อนเถอะค่ะ! ขอร้องคุณพ่อมาหลายตอนแล้วนะะะะะะะะะะะะะะ!
ยอมรับเถอะค่ะะะะะะะะะะะ สงสารน้องไปป์ สงสารภคิน !!!
คุณพ่ออยากได้น้องไปป์คนเดิมไม่ใช่หรอคะ....
ที่เป็นอยู่นี่มันไม่ใช่ไปป์คนเดิมเลยนะ !!
จะเอาน้องไปป์ร่าเริง เกรียน รั่ว คนเดิมมมมมมมมมมมมมมมมมม !
TT''
'ผมเอาอาวุธสุดท้ายที่ไปขอยืมจากไอ้อาร์ทออกมา'
ตะ..ตกใจหมด ! ตอนแรกนึกว่าตุ๊กตาวูดู อะไรพวกนั้น.. ที่แท้ก็เต้นท์ 555555555
63 ตอนจบสินะ....
นี่ตอนที่ 60 แล้ววววววววว ตอนหน้าต้องหมดดราม่านะๆๆๆๆๆๆ !
จะได้สวีทหวานแหววอีกสองตอนสุดท้ายยยย หรือว่าจะจบเศร้า ? ไม่เอานะๆๆๆๆ T___T
ปล. มาต่อเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆๆนะ!! มันค้างมากกก ! 'เขา' นั่นคือครายยยยยย ???
-
มันเครียดเหลือเกิน
รอฟ้าหลังฝนนะจ๊ะ
-
:เฮ้อ: คุณพ่อจะใจแข็งไปไหน
ไปป์มันจะแห้งตายอยู่แล้วแบบนี้เลี้ยงไปก็ไม่มีหลานให้ลุงหร๊อก 55555
ภคินสู้ๆนะอย่าเพิ่งตายไปซะก่อน(สาบานว่าไม่ได้แช่ง 55)
ผะ ผะ ผะ ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร๊ ไปป์หรือพ่อไปป์ :sad4:
ค้างเบาๆ รอตอนหน้าค่าา า
-
คุณพ่อไปป์ออกมาใช่ไหม
เฮ้อเขียนอะไรไม่ออกเลยอ่ะ
เข้าใจและเห็นใจทั้งสองฝ่าย
หวังว่าเรื่องจะคลี่คลายโดยเร็ว
อิ่มมาม่าแล้ววว :m15:
-
ใครมาเน้อ :m28:
-
เรียกหนูดีมาช่วยเลยคิน :z3:
-
กรี๊ดดดด ทิ้งระเบิดลูกใหญ่มากกกก
-
ขอให้คุณพ่อเข้าใจทีนะคะ T^T
-
ไปป์ หรือพ่อของไปป์
-
เห็นอยู่ว่าลำบากขนาดไหน ทั้งทำงานเก็บเงิน ทั้งลากเฝือกนั่งรถจากกรุงเทพมาหาถึงเชียงใหม่ ยิ่งมากางเต็นท์นอนรอปักหลักไม่ไปไหนอีก ส่วนไปป์ก็ผอมลงๆ เครียดลงกระเพาะ ไม่มีความสุข แล้วคุณพ่อจะไม่ใจอ่อนเลยหรอ
-
ถ้าไปป์ตาย ก๊เป็นอย่างที่พ่อ ไปป์หวังซิน่ะ แยกกะภคิน ถาวร :เฮ้อ:สู้ ๆล่ะ กันคุณพ่อไปป์ อย่ายอมน่ะ
-
ใครออกมา
ไปป์ หรือ คุณพ่อภูมิ
อ่านเรื่องนี้แล้วดาม่าแตกกก
แต่พอภคินบอก ว่าพึ่งเก็บเงินค่ารถได้
สำลักน้ำตาตัวเองซะงั้น แมร่งเอ๊ยย ยังคงความเป็น ภคินได้ตลอดสินะ
ปกติเจอ พ่อแม่แฟนตัวเอง จะร้ายซะเหลือเกิน
เจอพ่อไปป์ไป เบนไปไม่เป็นเหมือนกัน
ไม่รู้จะเข้าข้างใคร ต่างคนต่างมีเหตุผลอะเนอะ
หวังว่าจะยอมรับกันได้เร็วๆนี้ละกัน
-/\- สาธุ
+1 นักเขียนค่ะ
-
:o12:
ยังบีบคั้นอารมณ์อยู่ดี
ใครกันนะที่ออกมา...พ่อหรือไปป์
อ่านตอนนี้แล้วแบบว่า...แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ....แค่กำแพงขวางกั้น :o12:...
-
โอ่ยยยยย สงสารทั้งคิน สงสารทั้งไปป์
ห่างกันแค่นิดเดียว แต่เจอกันไม่ได้ มันช่างทรมานจริงๆ
หวังว่าพี่ภูมิคงยอมให้ไปป์ออกมากางร่มพาคินเข้าบ้านเหอะนะ ไม่งั้นก็เป็นพี่ภูมิก็ยังดี
-
ตอนสุดท้าย ที่ออกมาคือพ่อของไปป์หรอ
หวังว่าการรอคอยจะสิ้นสุดซะที
-
ยังยืนยัน จะซดมาม่า ให้หมดไปใกล้หมดถ้วยล่ะ ฮื๊บบบบบบบบบบบบบบบ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ภคินเท่ห์มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
สู้ๆนะเธอรอให้ทั้งสองคนกลับมารักกับมาเกรียนเหมือนเดิม
ขอให้พี่ภูมิเข้าใจเร็วๆนะ :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
สงสารทั้งคู่มากกกกกโดยเฉพาะไปป์.... :serius2: :serius2: :serius2:
-
คุณพระ!! น้ำตาไหลพรากอย่างกับน้ำป่าไหลหลาก เป็นอะไรที่บีบคั้นหัวใจดวงน้อยๆของนักอ่านมากถึงมากที่สุด :o12:
ขอลุ้นแล้วกันนะค่ะว่าตอนต่อไปจะเป็นไงต่อ.....
-
วันนี้นั่งอ่านเรื่องนี้ทั้งวันเลยค่ะ ตั้งแต่ตื่นตอน11โมง ยัน ณ เวลานี้ ... เฮือกตัวเองเบาเบา = [] =.....
แต่งดีมากเลยค่ะ อ่านแล้วรู้สึกอินไปทุกตอน นั่งอ่านไปยิ้มไป ไม่มีตอนไหนที่ไม่ยิ้ม(ยกเว้นตอนมาม่าน้า ....) บางทีหัวเราะก๊ากออกมาเลยด้วยซ้ำ TwT อินเข้าไปทุกความรู้สึก .. ฮึก ........
รักทุกตัวละครในเรื่องนี้เลยอ่ะ ... ถ้าถามชอบใครเป็นพิเศษขอบอกว่าชอบอาร์ทกับเพลงนะ ฮ่าาาา ชอบคาแรคเตอร์2คนนี้ 555
ซึ้งมาก ... โดยเฉพาะเนื้อเรื่องช่วงนี้ ...
ไปป์โทรมและผอมมาก การที่ลูกตรอมใจอย่างนี้พ่อแม่ก็คงทุกข์ไม่ต่างกัน
ขังตัวเขาไว้ได้ แต่หัวใจไม่ได้เรียกกลับมา ใจเป็นนาย กายเป็นบ่าว
ว่าใครไม่ได้ .. TT^TT
แต่ตอนล่าสุดนี่รักภคินมากเลยอ่ะ ... ผู้ชายอะไร สุดยอดชะมัด เรายกนิ้วให้เลย
ขอทายว่าคนที่เดินออกมากางร่มให้คือพ่อของไปป์ ? 555
สู้ๆนะคะ รออยู่น้าาาา ><
-
ไม่จบไม่สิ้น แต่เราต้องเข้าใจทั้งสองฝ่ายเนาะ จะฝ่ายไหนก็เสียใจไม่น้อยกว้ากัน ยังไงก็สู้ต่อไปนะคะพี่คิน ไปป์ด้วย
-
โอย ฮืออออออออ
ภคิณณณณณณณณณณ
จะเป็นใครออกมาก็เหอะ
พ่อไปป์เข้าใจเร็วๆนะ T________T
-
จะเป็นพ่อหรือเป็นไปป์ หรือว่าจะเป็นพ้องเพื่อนตามมากันนะ
-
นี่แหละความรัก...รักของพ่อแม่...รักของคนรัก..
ไม่อยากเลือกซักทาง...เป็นไปได้ขอรับทั้งสองทางได้ไหม?..
ได้โปรดเห็นถึงความรักแท้ของทั้งสองบ้างนะพ่อนะ.... :o12: :o12: :o12: :o12:
-
ค้างอย่างแรง :เฮ้อ:
พยายามจะเข้าใจว่าพ่อแม่ก็รักลูก แต่ลูกเราก็คงเลี้ยงเค้าได้แต่ตัว
ส่วนความรักของลูกที่เลือกอนาคตเอง ก็เป็นสิ่งที่คนสองคนต้องรับผิดชอบต่อไป
ขอให้ผ่านไปด้วยดีทุกๆ คน สงสารก็แต่ไปป์ :m15:
-
ภคินนายแน่มาก o13
มันต้องอย่างนี้ พิสูจน์ให้พ่อไปป์เห็น
-
เดาว่าน่าจะเป็นคุณพ่อนะ ที่ออกมาหาไปป์อ่ะ
กรี๊สสสสส พี่ภคินเท่มาก
ดีใจที่ไม่ต่อว่าโชคชะตา ฟ้าดิน หรือกระทั่งครอบครัวของไปป์
เรื่องแบบนี้ไม่มีใครผิดหรอกเนาะ จึงไม่มีใครที่ต้องโดนต่อว่า
เป็นเพราะความคิดเห็นที่แตกต่างกันเท่านั้น
เป็นกำลังใจให้ก้าวผ่านนะคะ
-
ใครอ่ะ
สงสารทั้งคู่เลย คุณพ่อใจอ่อนเร็วๆน้า
-
:sad4: :o12:
-
สงสารทุกคนนั่นล่ะ ไปป์ พี่จักร คิน
แล้วใครถือร่มออกมา ไม่กลัวฟ้าผ่าเอาหรือไง
เครียด หายมาม่าซะทีเหอะ
-
สงสารคินไปป์ เมื่อไรพ่อไปป์จะคิดได้สักที ทำแบบนี้ไปไม่มีประโยชน์อะไร ทำไปมีแต่ทำร้ายไปป์มากขึ้นเท่านั้น พ่อไปป์ต้องการอะไรจากไปป์กันแน่ให้ไปป์เป็นแบบที่ตัวเองต้องการ หรือต้องการให้ไปป์มีความสุข ถึงขนาดนี้แล้วพ่อไปป์ยังคิดไม่ได้อีกหรือไง ต้องให้ไปป์มีสภาพย่ำแย่ไปกว่านี้อีกหรือไงนะ
-
ทำแบบนี้มันก็ไม่สามารถแก้ปัญหาได้นะ
พ่อไปป์น่าจะหาทางออกที่ดีกว่านี้
ที่ไม่ต้องทำร้ายใครน่ะ
-
เม้นไม่ออกเลย (รู้อย่างเดียวมันค้าง)
-
*เต้นยึกยัก*
เขาคือใคร
เขามาจากไหน
เขาจะทำอะไร
อ่าาาาาาาาาห์
-
พี่ภูมิเดินออกมาใช่ป่ะ
หรือว่าไปป์เดินออกมาเพื่อบอกให้คินกลับไป
แต่น่าจะเป็นอย่างแรกมากกว่าเนอะ เหอะๆๆ ไม่กล้าเดากันเลยทีเีดียว
คินสู้ๆๆ คินสู้ตายย จะเป็นหวัดไหมเนี้ยยย คินเอ๊ย ตากฝนซะขนาดนั้น
-
สู้เว้ย.....ย ภคิน! สู้แค่ตาย!!!!
-
อยากบอกว่าคินนายสวดดยอดหว่ะ มันต้องแบบนี้ อย่าไปยอมแพ้
จริงใจ จริงจัง ว่าแต่ใครออกมาวะนั่น ขอให้เป็นพ่อหล่ะกัน
-
ตอนที่แล้ว น้ำตาจะไหลเพียงเพราะเค้าได้คุยโทรศัพท์กัน
ตอนนี้ ภคิน ไม่ทำให้แฟนคลับภคินผิดหวังจริง ๆ
ภคินมาแล้วววววววววววว :monkeysad:
เสี้ยวหน้าที่ต่างคนได้เห็นกันแค่ไม่กี่วิ มันประทับใจนะ
เสียงห่าม ๆ ที่ตะโกนแบบไม่เกรงใจใครของภคิน
นิสัยดื้อ ไม่ยอมง่าย ๆ จนถึงขนาดตั้งเต้นท์เฝ้าหน้าบ้านไม่ยอมไปไหนเป็นอาทิตย์ของภคิน
สิ่งเหล่านี้ ไปป์อาจจะเคยบ่น แต่ตอนนี้สิ่งนี้แหละ ที่จะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลง
ตะโกนให้ไปป์รู้ว่าคินมาแล้ว ดื้อด้าน ต่อปากกับผู้ใหญ่(ถึงจะไม่ดี) และไม่ยอมไปไหนง่าย ๆ เฝ้าอยู่หน้าบ้าน
สิ่งเหล่านี้ ไม่รู้จะประสบผลแค่ไหน แต่อย่างน้อยพ่อของไปป์ก็จะได้รู้
ว่าที่ภคินทำ ไม่ได้ล้อเล่นเลย พร้อมจะพิสูจน์ให้ดู แอร๊ยยยยยยยยยยย อยากไปถือป้ายไฟเชียร์หน้าบ้านไปป์มั่ง
ปกติก็ผอมแห้ง แรงน้อย ตอนนี้ ไม่รู้จะผอมไปถึงไหนต่อไป -- ไปป์
ปกติก็ซกมกเล็ก ๆ ตอนนี้ไม่รู้จะซกมกเพิ่มขึ้นสักแค่ไหน -- คินและเฝือก (แต่เชื่อว่ายังหล่อ 555)
และคนสุดท้ายที่ถือร่มเดินออกมา เราเดาว่าเป็นคุณพ่อของไปป์
ไ่ม่คิดว่าคุณพ่อจะยอมง่าย ๆ เพราะรักไปป์มาก และไปป์ก็เป็นลูกผู้ชายคนเดียว
แต่เราก็ช่วยลุ้นและภาวนา ว่าสักวันนะคุณพ่อ สักวัน ยอมเถอะ ไม่อย่างนั้น
คุณพ่อจะเหลือแต่ไปป์ที่ผอมแห้ง และไม่มีชีวิตชีวาอีกต่อไป เพราะขาด "หัวใจ" น่ะสิ
-
:z3:
โอยปวดใจ !!!!!! สู้ ๆ อย่ายอมแพ้ สู้นะคินนนน
-
โห กางเต๊นท์เลยเหรอภคิน ดีนะไม่ถึงกับปลูกกระท่อมอยู่แถวนั้นเลย :jul3:
ตอนหน้าคุณพ่อภคินจะใจอ่อนมั้ยน่อ ติดตามๆ :impress2:
-
พี่ภูมิแหงๆ
-
น้ำตาไหล คินสุดยอดจริงๆ ไปป์ก้อซื่อสัตย์กับคำสัญญาที่ให้ไว้กับคุณพ่อมากๆ
-
ขอให้เป็นพ่อของไปป์เถอะ :call:
-
เฮ้ออออ เจ็บๆ จนจุกอีกแล้วกับตอนนี้
จริงๆ ปัญหาของเรื่องนี้ก็ไม่ใช่อะไรใหม่นะครับ คงมีหลายๆ คนที่ได้เจอเหมือนกัน
จากประโยคนี้
“คินไม่เข้าใจลุงหรอก คินไม่เคยเป็นพ่อคน....พ่อที่กำลังเห็นลูกเดินไปในทางที่ผิดน่ะ”
“แล้วรู้ได้ยังไงว่าทางนั้นมันผิดล่ะครับ?”
ต่างคนต่างคิดกันคนละทาง มองกันไปคนละแบบ สิ่งที่ถูกใจแต่ไม่ถูกต้อง สิ่งที่ถูกต้องแต่
ไม่ถูกใจ แต่ไม่มีใครตอบไว้ว่าอะไรที่ถูกจริงๆ หรือผิดมหันต์ อะไรที่ได้ทำลงไปแล้วก็ไม่มี
ใครตอบได้จริงๆ ว่าถูกต้องหรือเปล่า
แล้วคนที่ออกมาเนี่ย ใครกันแน่ไปป์ พี่ภูมิ หรือใคร กลัวเหลือเกินว่าไปป์จะมาบอกให้ภคิน
ตัดใจจากตัวเองซะที เพราะทนเห็นคนรักทรมานไม่ไหว เฮ้อออออ..
:m17: :m17:
-
คนเรามองแต่สังคมว่าจะมองยังไง แต่ไม่เคยมองว่าใจจะอยูได้ไหม ถ้าขาดกัน
-
ใครอ่ะ
คนแต่งทำร้ายกันได้
ฮือๆๆๆ
กลับมาเหอะๆๆร้องไห้ตามสุดๆแล้วววว
-
:L2: กดดันซะให้คุ้ม แล้วพอฉากหวานขอคืนเยอะๆ
-
คำแรก รันทด
คำที่สอง ใคร
-
ภคิน!!! นายเท่มากอ่ะ
-
:กอด1: :L1:
-
พ่อใจอ่อนเถอะ สงสารทั้งภคินและไปป์
อาการยิ้มแบบไม่มีความสุขนี่รู้ดีเลยว่าเปนยังงัย ต้องพยายามฝืนทั้งๆ ที่ยิ้มไม่ออก T_T
อ่านแล้วสะเทือนใจอ่า
-
สู้ต่อไปทาเคชิ つづく
-
บุคคลปริศนาที่มากับร่มในมือคือใครหนอ :o10:
-
ต่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
( ฮือ ฮือออ ) ฉงฉานคิน
อ่านตอนนี้แล้วร้องไห้เลย กว่าจะอ่านจบตั้งสติอยู่ 3 รอบ (เดี๋ยวเขื่อนแตก T T) :sad4:
*ดั้นเจือกแอบอ่านตอนทำงานอีก ( สภาพอุบาทว์ได้ใจจริงๆ )
-
ไม่น่าใช่ไปป์นะ พ่อไปป์ก็ได้อ่ะ o22
-
เข้่ามาอ่านซ้ำแบบมาม่ายกลังมา 3 ตอนแล้ว
ทำไมยังอยากตบ หรือเตะปาก แอม ให้ฟันร่วงหมดปากอยู่เลยวะเนี่ย หึ๊!!
-
เมื่อไหร่จะสิ้นสุดการรอคอยนะ :sad11:
-
อ๊ากกก ขอให้เป็นไปป์เถอะนะ :m5:
-
ภคิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน ตอนนี้หล่อได้อีก
แว๊กกกกกกกกกกก แอบฮาตอนนั่งกางเต้นท์เลยทีเดียว :laugh:
แบบรักจริงหวังแต่งมว๊ากกกกกกกกกกกกกก :o8:
พ่อค่ะใจอ่อนเฮ้อ ><
ขอให้คนที่กางร่มเป็นพ่อๆๆๆ :call:
คนเขียนมาต่อเร็วๆน๊า อยากอ่านต่อแว๊วๆๆๆๆๆๆ
-
เหอะๆ มาม่าต่อเนื่อง
-
:z10: :z10: :z10:
งื้อออออ ใครง่ะ?
-
พี่ภูมิแน่ๆเลย :z2:
-
เดาว่าเป็นพ่อไปป์ เพราะอยากให้พ่อใจอ่อนให้คินซะที ปักหลักรอกันซะขนาดนี้ เอาจริงและดื้อสมเป็นภคินจริง ๆ ชอบอ่ะชอบ
อดทนอีกนิดอาจจะชนะใจพ่อก็ได้นะ ทุกอย่างไม่ได้มาง่าย ๆ ต้องอดทน แต่น้องไปป์ของพี่จะผอมตายก่อนมั้ยนั่น
ห่างกันแค่รั้วกั้นแ่ต่ไม่ได้เจอหน้ากันนี่โคตรทรมานเลยนะ
รอคอยตอนต่อไปนะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
รีบๆมาต่อน๊า o18
-
เดชไอ้เดี้ยงสำแดงอิทธิฤทธิ์แล้ววววว
:กอด1: ทนอีกนิดนะคินไปป์ :กอด1:
-
:m15: :m15: :m15: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
-
ใคร ใคร เค้าคือใครน้อเค้ามาจากไหน สรุป คือคนเก็บขยะนั้นเอง :m14:
-
ไปป์ซึมไปเยอะเลย ไม่เกรียนแตกเหมือนเดิมเลย :z3:
เชียร์ภคินสุดใจขาดดิ้น :z2:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ภคิ๊นนนนนนน !! ภคินคือที่สุด ภคินที่ยอดชาย ภคินนนนนนนน !!
ดราม่าติดต่อก่อนหลายตอนจน สภาพจะคล้ายภคินละ รอคอยว่าจะหมดดรา่่ม่าเมื่อไหร่อย่างไม่มีที่สิ้นสุด
แต่เราไม่หมดหวังนะ ดูจากคนที่มายืนกางร่มให้ภคินตอนพายุเข้า ทำไมเราถึงคิดว่าเค้าคือแซค
ไม่น่าจะใช่ทั้งพี่ภูมิและไปป์ ตอนนี้ได้ทุกรสชาติจริงๆ ตั้งแต่คำพูดของพี่ภูมิ พี่แก้ว ภคิน ไปป์ และเชอร์
ซึ้งมาก อ่านแล้วก็เอาใจช่วยภคินกับไปป์ให้ผ่านช่วงเวลาแบบนี้ไปได้ไวๆ ภคินโคตรของโคตรพระเอก
ถึงจะเป็นพระเอกที่จนแต่ขอบอกว่าคนแบบนี้ละที่คนเป็นพ่อเป็นแม่อยากฝากชีวิตลูกของตัวเองไว้ได้
เอาใจช่วย เชียร์ อัพ อยู่นะภคินนนน ไปป์ด้วย !!
-
สงสารทั้งสองคนเลยอะ ฮืออออ
คุณพี่ขาาาาาอะ ใจร้ายยมว๊ากกก 555
-
ต้องเป็นพ่อไปป์แน่ๆเลยที่กางร่มให้คิน :monkeysad:
-
พ่อภคินนนนนนนน.........
พ่อช่างใจเด็ดเดี่ยวซะนี่กระไร อย่างไรซะก็สู้ต่อไปนะ
ทุกคนเค้ารอให้พ่อพิสูจน์ตัเองอยู่ อย่าท้อถอยล่ะ
เชื่อสิว่าเป็นพี่ภูมิแน่ ๆ แต่แค่นี้ความหวังก็เริ่มสว่างมาอีกนิดแล้วนะ ^^
-
ภคิน สู้ๆ เว้ยยยย o13 o13
-
เง้อ เขาคนนั้นคือใคร พ่อของไปป์ ใช่ม๊า
-
คินมาแล้ว......
-
โฮ้ย อะไรมันจะรักทรหดขนาดนี้
ภคินนี่ดีนะ รักเดียวใจเดียว รักจริงหวังแต่ง มีความมุ่งมั่น หล่อ
เสียอยู่ 2 อย่างคือซกมกกับจน
หวังว่าพ่อจะเป็นคนถือร่มมาให้นะ ถ้าเป็นไปป์ คินคงจะดีใจกว่านี้
-
ขอเดาว่าพี่ภูมิค่ะ! ; w ;!! ไม่ก็อาร์ตกระมัง รึว่าแซ็ก? /เริ่มเดามั่ว
ชอบภคินที่สุดเลย //แงงงงงงงงงงงงงงงงงง :sad4: คินจ๋า ขออย่ายอมแพ้ อย่าอ่อนแอ แม้จะร้องไห้ :sad4:
ขอให้ภคินกับไปป์ก้าวผ่านจุดๆนี้ไปได้ด้วยกันนะคะ ; e ; ถึงกายห่างแต่ใจแนบชิด แค่ผนังบ้านกั้นมันไม่ทำให้ความรักหายไปหรอก!!!
ติดตามตอนต่อไปค่ะ ; q ;
-
สู้ๆนะคะ
ต้องผ่านมันไปให้ได้นะ
พี่ไปป์ พี่ ภคิ๊นนนนนนนนนนนนนน
-
ภคิ๊นนนนน :sad4:
-
Room 61
เสียงคำรามจากผืนฟ้าด้านบนทำให้บานหน้าต่างสั่นสะเทือนจนกลัวว่าจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ หูของผมยังอื้ออึงไม่หายจากเสียงฟ้าผ่าคราวนั้น แผ่นหลังของชายวัยกลางคนที่เดินอยู่ด้านหน้าดูไม่แข็งแกร่งเหมือนเคย...เขาเดินนำผมเข้าบ้านไปโดยไม่ลืมกางร่มตากเอาไว้ที่ลานหน้าบ้านด้วย
....จะเรียกว่าให้โอกาสได้มั้ยนะ?...
คิ้วขมวดมุ่นเพราะคิดไม่ตกว่าจะเจออะไรต่อจากนี้ บางทีคุณลุงอาจจะแค่หาที่หลบฝนให้ชั่วคราวเพราะกลัวจะมีคนมาตายอยู่หน้าบ้านก็ได้ จะด้วยเหตุอะไรก็ช่าง...แต่เมื่อเห็นโอกาสคราวนี้ผมต้องทำให้มันสำเร็จ ไม่อย่างนั้นก็คงต้องออกไปนั่งรออย่างไร้จุดหมายเหมือนเดิม ผมถอดรองเท้าแตะไว้ที่หน้าบ้าน พยายามบิดน้ำออกจากเสื้อผ้าที่ชุ่มไปด้วยน้ำฝนจนมันเอ่อนองเต็มพื้น คุณลุงเข้าบ้านไปแล้ว แต่เปิดประตูทิ้งไว้เป็นเชิงบอกให้ผมตามเข้าไป เอาวะ...ผมเปิดประตูเดินกะเผลกๆเข้าไปทั้งๆที่ยังมีน้ำหยดติ๋งๆจากตัวไปตลอดทางเดิน
ห้องรับแขกที่เคยมาเหยียบเมื่อคราวก่อนดูเปลี่ยนไปนิดหน่อยด้วยสิ่งของที่ว่างอยู่ดูเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด คุณลุงกดรีโมตปิดทีวีและนั่งรอผมอยู่ที่โซฟาตัวยาวอยู่แล้ว เขาเท้าแขนทั้งสองข้างบนเข่ายันคางไว้....ดวงตาคู่นั้นส่งสัญญาณบอกให้ผมนั่งลงบนโซฟาที่อยู่ตรงข้ามอีกตัว ผมสูดลมหายใจลึกๆก่อนจะทิ้งร่างกายอันเปียกปอนลงบนนั้น
“ไม่คิดเลยว่าจะดื้อด้านได้ขนาดนี้” นั่นเป็นประโยคแรกในรอบหลายอาทิตย์ที่เขายอมพูดกับผม
“มากกว่านี้ผมก็ทำได้ครับ”
เขาถอนหายใจออกมายาวกว่าเดิม “ลุงว่าเราพูดกันรู้เรื่องแล้วนะ”
“แต่ผมว่าเรายังพูดกันไม่รู้เรื่องเลยนะครับ”
ความกดอากาศในห้องต่ำลงเหมือนยืนอยู่บนยอดเขา แค่ควบคุมการหายใจยังกลายเป็นเรื่องยากไปเลยเมื่ออยู่กลางสงครามประสาทนี่ เราจ้องหน้ากันอยู่อย่างนั้นด้วยแววตาไม่พอใจทั้งคู่
“คิดว่าจะทำอะไรไร้ประโยชน์แบบนั้นไปถึงเมื่อไหร่ล่ะ?”
“ก็จนกว่าคุณลุงจะเห็นว่าสิ่งที่คุณลุงทำก็ไร้ประโยชน์ไม่ต่างกันน่ะครับ”
“งั้นก็คงไม่มีวันนั้น” เขายิ้มอย่างอ่อนแรง “ทุกอย่างที่ลุงทำมันมีประโยชน์ต่อลูกชายลุงทั้งนั้น”
“สิ่งที่เรียกว่ามีประโยชน์ของลุงตอนนี้กำลังทำร้ายลูกชายของลุงเองนะครับ”
“เขาอาจจะเจ็บในตอนแรกสักหน่อย แต่นั่นก็เพื่อชีวิตที่ดีของเขา”
“คุณลุงรู้ได้ยังไงว่ามันเป็นชีวิตที่ไปป์อยากได้”
“ลุงเป็นพ่อคนนะคิน” เขากัดฟัน “ลุงไม่ได้อายชาวบ้านชาวช่องหรืออะไรทั้งนั้นถ้าลูกชายลุงจะกลายเป็นเมียคนอื่นขึ้นมา แต่ที่ลุงรับไม่ได้ก็คือการที่ไปป์ต้องมาเจ็บกับมัน รู้มั้ยลูกน้องลุงคนหนึ่งที่เป็นแบบนี้เขาเป็นเอดส์ตายนะ”
“ผมไม่ได้มั่วครับ! ผมมีแค่ไปป์คนเดียว”
“ตอนนี้ใช่....แต่อนาคตมันไม่แน่นอน ไหนจะต้องทนกับการต่อต้านจากคนในสังคมอีก คิดว่ามันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ผมมั่นใจครับ ผมไม่ได้รักเขาแบบฉาบฉวยเหมือนที่ลุงว่าไว้เลย เขาเป็นทุกอย่างของผม….มากกว่าที่คุณลุงคิด” เราไม่ได้คบกันที่ภายนอก...เราเป็นมากกว่านั้น ไปป์ให้อะไรกับผมมากมายกว่านั้น ลำคอของผมแห้งผาก แต่ละคำที่พ่นออกมามันช่างลำบากเหลือเกิน “ได้โปรด....ไม่ถึงกับต้องยกไปป์ให้ผมก็ได้ ขอแค่ให้เราได้อยู่ด้วยกันเหมือนเดิมก็พอครับ”
ผมลงไปนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น...กล้ามเนื้อที่อยู่ในเฝือกเกร็งตัวจนรู้สึกเจ็บ เกิดมาไม่เคยทำอะไรแบบนี้...ผมไม่เคยคุกเข่าขอร้องใคร ผมเกลียดเวลาที่ตัวเองลุกขึ้นยืนเองไม่ได้ แต่ครั้งนี้ผมจะขอทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อแลกกับโอกาสสักครั้งในชีวิต...
“ผมอาจจะดูเป็นเด็กไม่เอาความ....ยากจน...ไร้อนาคตในสายตาคนอื่น แต่ผมมั่นใจว่าผมจะสามารถทำให้คนที่ผมรักมีความสุขที่สุดในชีวิตได้”
ผมจ้องเข้าไปในดวงตาคนเป็นพ่อ ผมจะไม่ก้มหน้าหลบหนีความจริง ในเมื่ออยากจะได้โอกาส...ก็มีแต่ต้องวิ่งเข้าชนเท่านั้น แววตาของคุณลุงวูบไหวเพียงชั่วครู่ก่อนเขาจะเป็นฝ่ายหลบตาผมเสียเอง เขาชะงักปากไปเมื่อมีอีกเสียงดังลงมาจากบันได
“พ่อจะให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน ไม่เห็นเหรอว่าไม่มีใครมีความสุขเลยตอนนี้” พี่แก้วเดินลงมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “แค่นี้ยังทรมานกันไม่พออีกหรือ?”
“ไม่เข้าใจเหรอ...พ่อทำเพื่อไปป์นะ”
“ไปป์ก็ทำเพื่อพ่อเหมือนกันตอนนี้” เธอถอนหายใจ “ไม่เห็นเหรอว่าลูกเป็นยังไงกับเวลาที่พ่อขอจากเขา ไปป์เปลี่ยนไปเยอะมาก....จนแม่ใจหาย แม่อยากได้ลูกชายคนเดิมคืน”
“เขาจะกลับมาหลังจากช่วงเวลานี้ผ่านไป”
“ลูกชายคนเดิมของพ่อคือคนไหน?.....คนที่เป็นผู้ชายแท้ๆ หรือ คนที่ยิ้มอย่างสดใส”
คุณลุงชะงักไปกับคำถามนั้น....ผู้ชายคนนั้นเริ่มหลบตาภรรยาของตัวเอง ผมไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่...ผมอ่านคนไม่เก่งนัก แต่ก็พอจะเดาออกว่าเขาเองก็เสียใจไม่น้อยกับเรื่องที่เกิดขึ้น ผมได้แต่ภาวนาว่าความเสียใจนั้นจะมากพอให้เขาหยิบยื่นความหวังเล็กๆให้... พี่แก้วเดินเข้ามานั่งลงข้างๆตัวเขาก่อนจะบีบลงบนหลังมือเบาๆ
“แม่ก็เสียใจ....แม่เองก็อยากให้ลูกเดินถูกทาง แต่พ่ออาจจะลืมคิดไปว่าทางที่ถูกของแต่ละคนมันไม่เหมือนกัน แล้วเราก็ไม่มีสิทธิไปกำหนดทางให้ใครด้วย”
ผมรู้แล้วล่ะ...ว่าทำไมไปป์ถึงได้เป็นแสงอาทิตย์ของผมได้ เพราะมันได้รับความรักจากครอบครัวมากมายขนาดนี้ ผมกลืนน้ำลายเอื้อก หัวสมองกลวงเปล่า...ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ผมจะพูดหรือเถียงอะไรแล้ว มันเป็นเวลาที่รอให้คุณลุงใช้ตัดสินใจเรื่องราวทั้งหมดต่อจากนี้
“ก็ได้....ลุงจะให้โอกาสคิน” ผมก็ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ก่อนที่คุณลุงจะถอนหายใจและเอ่ยประโยคนั้นออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน แต่สำหรับผมแล้ว... สิ่งที่เขาพูดก็เหมือนกับการปรากฏขึ้นของโอเอซิสท่ามกลางทะเลทรายที่มองไม่เห็นทางออก
“จะ....จริงเหรอครับ ขอบคุณครับ! ขอบคุณมาก ขอบคุณจริง ๆ ” ผมยกมือไหว้ คุมสติตัวเองแทบไม่อยู่... มือไม้สั่นไปหมด “ผมจะไม่ทำให้คุณลุงผิดหวังครับ ผมจะดูแลไปป์ให้ดีที่สุดครับ”
“ที่ลุงทำได้ตอนนี้คือรอดูผลเท่านั้นสินะ” เขาถอนหายใจ “ก็เอาเถอะ... มันคงไม่แย่กว่าสภาพที่เป็นอยู่ตอนนี้หรอกมั้ง”
“เวลาที่ผ่านมาพ่อทำใจได้บ้างหรือยังล่ะ”
“บอกตามตรง... พ่อเหนื่อยเหลือเกินกับช่วงเวลาที่ผ่านมา เหนื่อยเรื่องงานมันไม่เท่าไหร่...แต่กลับบ้านมาเจอกับสภาพแบบนั้นของลูกพ่อก็ท้อกว่าเดิม” เขาหลับตาลง “พ่อขอเวลาจากเราสองคนมามากพอแล้ว ในเมื่อเวลาที่ได้มามันก็ทำให้เราทรมานไม่ต่างกัน ตอนนี้พ่อก็ขอเลือกใช้เวลาต่อจากนี้ทำใจไปสักพักก็แล้วกัน”
“ผมขอโทษครับ”
“เรื่องมันไม่มีใครผิดใครถูก...ไม่ต้องขอโทษหรอกลูก” พี่แก้วว่าก่อนจะเผยรอยยิ้มบางๆให้ ผมขยับปากบอกเธอว่า ‘ขอบคุณมากครับ’ ซึ่งเธอก็พยักหน้ารับ “พ่อเขาไม่ได้รังเกียจอะไรลูกหรอกคิน เขาแค่หวงลูกชายน่ะ”
“ก็ลูกชายคนเดียวของตระกูลเรานี่ พ่อจะไม่หวงได้ยังไง” คุณลุงนั่งเท้าคางมองหน้าผมอย่างเซ็งๆ “นี่ไอ้หนุ่ม..”
“ครับ”
“ไปดีย๊ะฮื้อไอ่น่อยไห้เน้อ” (อย่าทำให้ไปป์ร้องไห้ล่ะ)
“ครับ” ผมตอบยิ้มๆ....เป็นรอยยิ้มแรกในรอบหลายอาทิตย์ที่ไม่ได้เกิดจากความเพ้อฝัน
“มาเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีมั้ยลูก ดูสิ๊....เนื้อตัวมอมแมมไปหมด ตากฝนมานั่งตากลมนานๆเดี๋ยวก็หวัดถามหาพอดี” เธอลุกขึ้นเดินขึ้นไปบนบันได “แม่ไปเอาผ้าขนหนูให้นะลูก”
“ขอบคุณครับ”
เสียงบันไดไม้ลั่นเอี๊ยดอ๊าดตามมาด้วยเสียงปิดประตูเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเธอคงเข้าห้องไปเรียบร้อยแล้ว เหลือผมกับคู่กรณีที่นั่งประจันหน้ากันเงียบๆ คุณลุงใช้มือคลึงเบาๆที่หัวคิ้วอย่างคิดไม่ตก อย่างว่าล่ะ...เรื่องนี้มันเปลี่ยนชีวิตลูกชายเขาทั้งคน คงจะทำใจไม่ได้ง่ายๆ
“ลุงตกใจน่าดูที่รู้ว่าลูกชายที่เลี้ยงมาแต่เล็กมีแฟนเป็นผู้ชาย แต่ที่ตกใจกว่าคือแฟนมันดันเป็นไอ้รูปหล่อที่มาเที่ยวสงกรานต์เมื่อปีที่แล้ว ทำไมลุงไม่สังหรณ์ใจสักนิดเลยนะ หรือเพราะเห็นมันมาตั้งแต่เล็กเลยคิดว่ามันไม่น่าจะเป็นแบบนี้”
“อ๊อ....ตอนนั้นผมยังจีบไม่ติดน่ะครับ”
“......” เขาอ้าปากค้างไป3วิเหมือนไม่รู้จะพูดอะไรกับคนอย่างผมดี “กวนใช้ได้นี่”
“นิดหน่อยครับ” ไม่อยากบอกให้ใจเสียว่าลูกคุณลุงกวนกว่านี้หลายร้อยเท่านัก
“ไม่น่าถูกชะตากับไอ้หล่อนี่เลยเว้ย” เขาว่าเหมือนเป็นตลกร้าย “ให้โอกาสแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นนะ ถ้าทำให้ลูกลุงเสียใจสักนิดเดียวลุงจะไปตามเอาคืน”
“นั่งอยู่บ้านเถอะครับ คงไม่ได้ไปเอาคืนที่ไหนแล้วครับ”
“แล้วของที่ขนขึ้นมานี่ลุงก็ต้องขนกลับไปเก็บที่เดิมงั้นสิ?”
“ผมพอเหลือเงินเก็บอยู่บ้าง ให้ผมออกค่ารถขนของกลับลงไปก็ได้ครับ”
“ช่างเถอะ ลุงเป็นคนเริ่มเรื่องนี้เอง ลุงจะรับผิดชอบขนกลับลงไปเอง อย่าลำบากเงินคินเลย...แค่มากางเต้นท์นอนเฝ้านี่ก็ดูยากจนพอแล้วลูก”
“ขอบคุณที่เข้าใจว่าผมจนครับ” ผมซาบซึ้งใจจริงๆครับ “อ๊อ....คุณลุงครับ”
“อะไรล่ะ?”
“ถึงจะยังไม่ได้ยอมรับอะไรผมมากขนาดนั้น แต่ให้ผมเรียกคุณลุงว่า ‘พ่อ’ ได้ไหมครับ”
พ่อผมเสียไปนานแล้ว ความทรงจำที่เหลืออยู่มีเพียงใบหน้าที่คล้ายกันเหมือนส่องกระจกกับฝ่ามืออุ่นๆตามลูบหัวอย่างอ่อนโยน ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าร้องไห้ในงานศพพ่อหรือเปล่า คำคำนี้ช่างไร้ความหมายในความคิดผมเหลือเกิน แต่พอมันมาอยู่กับคุณลุงแล้วมันช่างเป็นคำที่ยิ่งใหญ่จริงๆ...
“ไม่ได้หรอก”
“......”
“เรียกพี่ภูมิอย่างเดิมเถอะ ลุงอยากเด็ก”
กูชักเข้าใจแล้วว่าทำไมไปป์มันถึงต่อมุกกูเก่งนัก ไปป์...บ้านมึงเป็นตลกเก่าเรอะ!!
“คุยอะไรกันอยู่จ๊ะ” พี่แก้วปรากฏตัวลงมาพร้อมผ้าขนหนูสองผืนในมือ “คินมาเอาผ้าเร็วลูก....ผืนเล็กใช้เช็ดผมนะ เดี๋ยวไปอาบน้ำห้องกลางก็ได้”
“ขอบคุณครับ” ผมรับเอาผ้าขนหนูผืนเล็กๆมาซับน้ำฝนออกจากเส้นผม ความอุ่นของมันทำให้พอจะบรรเทาอาการหนาวสั่นได้บ้าง
“คิน...”
“ครับ?”
ผมเบิกตาค้างกับประโยคต่อมา “ขึ้นไปหาไปป์นะลูก”
“อ่ะแฮ่ม” พี่ภูมิชิ่งกระแอ้มไอดักคอ แต่พี่แก้วทำเมินไม่สนใจเสียอย่างนั้น
“แม่รู้ว่าเราคิดถึง ไม่ต้องมองหน้าแบบนั้นเลยนะ” เธอหันไปเหน็บสามีตัวเอง “ขึ้นไปเถอะลูก อยู่ห้องเดิมแหละ...แต่ไม่รู้ว่าหลับไปแล้วรึยัง ฝนตกอาการเย็นเสียด้วย”
“ขอบคุณมากครับ!!”
ผมระริกระรี้เหมือนกระดี่ได้น้ำโดดวิ่งขึ้นบันไดประหนึ่งว่ากลัวมันจะหนีไปไหน แต่ก็มีเสียงพี่แก้วตะโกนตามหลังมา
“ทำตามสัญญาที่ให้กับแม่ด้วยนะคิน”
ผมยิ้ม “แน่นอนครับ”
................................................................
........................................
........................
.......
-
บานไม้แผ่นบางๆที่กั้นตรงหน้าดูยิ่งใหญ่กว่ารั้วเหล็กหน้าบ้านเสียอีกเพราะเวลาสิ่งที่ต้องการมาอยู่ตรงหน้ามันจะยิ่งทำให้เราเสียการควบคุมมากกว่าเดิม เหมือนเวลาปวดฉี่ธรรมดาก็ไม่เท่าไหร่ แต่พอมายืนรออยู่หน้าห้องน้ำมันแทบจะราดออกมาให้ได้ ตอนนี้ผมก็อยากเจอมันเหมือนคนปวดเยี่ยวแทบราดล่ะครับ ผมสูดลมหายใจลึกๆหมุนลูกบิดแล้วผลักเข้าไปในห้อง
ห้องอวลไปด้วยกลิ่นหอมๆประจำตัวไปป์ ผนังสีขาวสว่างตาเมื่อปีที่แล้วเคยสว่างอย่างไรก็ยังสว่างอย่างนั้น ผมหลงรักการแต่งห้องด้วยเฟอร์นิเจอร์ไม้แบบนี้ เพราะมันทำให้รู้สึกอบอุ่น แต่ที่หลงรักยิ่งกว่าก็คือไอ้แห้งที่นอนม้วนตัวในห่อผ้าห่มก้อนนั้นแหละ ผมเห็นกองหนังสือนิยายสงครามข้างๆนั้นมีจูปาจุ๊ปส์รสโคล่าจำนวนมากวางกองอยู่...ช่างดูขัดกันซะจริง พี่แก้วบอกผมว่าไปป์มันติดลูกอมหนักกว่าเดิมเพราะเบื่ออาหารเลยต้องกินน้ำตาลจากลูกอมทดแทน ไม่รู้ป่านนี้ฟันผุไปแล้วรึยัง
แอร์เย็นๆเป่ารดลงบนที่นอนทำให้มันม้วนตัวเข้าหาผ้าแน่นหนากว่าเดิม ตัวผมเองที่เปียกโชกทั้งตัวก็หนาวสั่นไม่ใช่น้อย ผมถอดเสื้อผ้าออกหมดจนเปลือยเปล่าเอาผ้าขนหนูที่พี่แก้วให้พันรอบเอวไว้ ก่อนจะถือวิสาสะเปิดตู้เสื้อผ้ามันหน้าตาเฉย อยู่ห้องก็ใช้ด้วยกัน คราวนี้ผมมาเปิดบ้างมันคงไม่ว่าอะไรมั้ง สุดท้ายก็ได้เสื้อยืดตัวใหญ่ที่แถมมาจากน้ำมันเครื่องไดเกียวกับกางเกงบ็อกเซอร์มาสวมที่ตัว แกะถุงพลาสติกห่อเฝือกที่ขาออก โอเค...เรียบร้อย! ถึงหัวจะยังไม่แห้งก็ช่างมันเหอะผมอยากนอนแล้วล่ะ
ตุบบบบบบบบบบ...
ผมทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดลงไปใส่ไอ้เด็กดักแด้นั่นจนเตียงยุบลงไป ก่อนจะสปริงตัวเด้งกลับขึ้นมาอย่างสวยงามจนกรรมการแทบจะยกป้าย10เต็ม10ให้ เสียแต่ว่าไอ้แห้งมัน...
“เหี้ย!!” ไอ้ก้อนดักแด้เด้งตัวขึ้นมานั่งตั้งฉากเก้าสิบองศากับพื้นดิน มันหอบแฮ่กๆเหงื่อท่วมตัว “เชี่ย....ผีอำเหรอวะ”
“เออ...ผีหล่อด้วยนะ”
“เฮ้ย!!” คราวนี้มันเบิกตากว้างจนลูกกะตาแทบหลุดออกมา ผมล่ะชอบปฏิกิริยาตอบสนองมันเหลือเกิน “นี่กูฝันเพ้อเจ้อได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ” ว่าแล้วมันก็ลองบิดหูตัวเอง ฮ่าๆ ๆ ไอ้หน้าโง่ๆเอ๋อๆนั่นน่ารักชะมัดเลย
“แล้วคิดว่าฝันรึเปล่าล่ะ” ผมชะโงกหน้าไปใกล้ขึ้นก่อนจะยักคิ้วกวนๆ
“แม่ง...ทำไมยังเจ็บหูอยู่วะ....ไม่สิ! มันไม่น่าจะมาอยู่ตรงนี้ได้นี่” มันบ่นพึมพำของมันอยู่คนเดียว “ภคิน...”
“หือ?” ผมขานรับ
“ภคิน?”
“ว่า?”
“ภคิน....ภคิน....” เสียงนั้นบ่นงุ้งงิ้งในคอ
“อะไรเล่าเรียกอยู่...”
ร่างผอมๆของมันโถมกายลงมาทับผมอย่างไม่ทันตั้งตัวจนเกือบจะหงายหลังตกเตียงไปแล้ว ไปป์สอดแขนเข้ามากอดแน่นจนกระดูกที่แขนแทงซี่โครงผม...บ้าชะมัดนี่มันผอมลงขนาดนี้เลยเหรอ ผมตกเป็นไอ้เอ๋อเสียเองเพราะปกติไปป์มันไม่กอดผมก่อนแบบนี้หรอก….แต่ที่ผิดปกติกว่าคือเสื้อไดเกียวของผมค่อยๆเปียกขึ้นมา
“ร้องไห้ทำไมวะ” มันซุกหน้าลงกับอกผมหนักกว่าเดิมแทบจะมุดหายเข้าไปได้อยู่แล้ว เสียงสะอื้นยังดังไม่หยุด
“ฮึก....มึงก็เหมือนกันล่ะวะ”
อ่า.....น้ำตาผมไหลตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ไม่รู้ตัวสักนิดจนมันหยดลงบนหัวอีกฝ่าย ให้ตายสิ...อยู่ต่อหน้าไปป์ทีไรผมกลายเป็นคนอ่อนแอทุกที ผมรวบตัวมันให้อ้อมแขนขยับบดเบียดเข้ามาใกล้กว่าเดิม...ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอากาศหนาวหรือเปล่าเลยอยากได้ไออุ่นจากคนตรงหน้ามากขึ้น.....มากขึ้น.....ไม่รู้จักพอ
ผมปาดน้ำตาออกจากหน้าแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ....กลิ่นหอมอ่อนๆของสบู่ทำให้หัวใจของผมล่องลอยไปไกล สิ่งที่รอคอยมาเป็นเดือนมันไม่ได้มากมายอะไรเลยสักนิดเมื่อเทียบกันการได้มีคนคนนี้อยู่ให้อ้อมแขน ผมยอมออกไปนั่งตากฝนต่อด้วยซ้ำถ้ารู้ว่าผลสุดท้ายจะเป็นแบบนี้
มันเป็นช่วงเวลาที่ไม่มีคำพูดใดจะมาบรรยายได้ ภาษากายจึงทำหน้าที่ทุกอย่างแทน....น้ำตาผมบนบ่ามัน....น้ำตามันบนบ่าผม....แขนของผมที่กอดรัดมัน....แขนของมันที่กอดรัดผม... แค่นั้นก็ไม่ต้องการคำพูดที่สวยหรูมาบรรยายอะไรแล้ว
ผมไม่รู้ว่าเรากอดกันอยู่นานแค่ไหน...แล้วมันชดเชยช่วงเวลาที่หายไปได้หรือยัง? แต่เมื่อแรงสะอื้นบนบ่าค่อยๆสงบลงผมถึงได้ผละออกมาเพื่อมองใบหน้าที่คิดถึงมานาน... ดวงตากลมโตคู่นั้นยังบวมช้ำจากการร้องไห้....จมูกเล็กๆนั่นแดงไปหมด เหนือสิ่งอื่นใดมันผอมลงจนเห็นกระดูกกรามชัดเจน...
“ผอมอะไรขนาดนี้วะ...มึงจะเป็นโกสไรเดอร์รึไง?”
“ไอ้เหี้ย”
“ตอนกลางคืนแม่งออกไปแว้นปราบเหล่าร้าย.....อั้ก” โดนเตะอัดท้องเลยกู
“มึงก็ใช่ย่อยนะไอ้ห่า ดำเกิงมาเชียว...ไปทำงานเก็บเงินค่าตั๋วรถที่แบกแดดมาเหรอวะ”
“เปล่า...ไปรับจ้างเป็นหมาเฝ้าบ้านมา”
“ทำงานดีนี่”
“แสดงว่าแอบดูอยู่ทุกวัน?”
ไปป์มันทำท่าเหมือนอยากกัดลิ้นตัวเองตาย ฮ่าๆ ๆ ๆ มึงพลาดแล้วไอ้แห้งที่มาเล่นกับคนอย่างกู มันขยำคอเสื้อผมอย่างหาเรื่อง เอาแล้วไง...ไอ้เบื๊อกที่นั่งร้องไห้คิดถึงผัวเมื่อกี้หายไปไหนแล้ววะ
“ว่าแต่....มึงปีนห้องกูเรอะ”
“คนมารยาทดีอย่างกูเข้าตามตรอกออกตามประตูเว่ย”
“มึงหมายความว่า?”
“พี่ภูมิยอมรับกูเป็นลูกเขยแล้วว่ะ” โห...โคตรโม้เลยว่ะกู เอาเถอะ...เพราะยังไงในอนาคตเขาก็ต้องยอมรับอยู่ดี อย่างผมไม่มีทางทำผิดสัญญาหรอก ผมไม่เคยสัญญากับใครเพราะคิดว่าท่าทำไม่ได้มันจะแย่ แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องเดียวที่ผมโคตรมั่นใจว่าจะไม่มีวันผิดสัญญา
.....คอยดูสิ....ผมจะทำให้ไปป์ยิ้มกว้างที่สุดในชีวิต....
“ห๊ะ? พ่อเนี้ยนะ...ยอมรับมึงแล้ว?”
“แน่นอน ลูกเขยดีๆอย่างกูไม่ได้หากันง่ายๆ มีโอกาสต้องรีบคว้า”
“ถุย...ได้ทีโม้ใหญ่นะมึง”
“ด่าแล้วยิ้มทำไมหืม?....ยิ้มทำไม.....ยิ้มทำไม....ยิ้มทำไม?”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!” สู้ไม่ได้มันก็โวยวายกลบเกลื่อนซะเลย ไปป์มันตะครุบปากตัวเองแล้วดิ้นพล่านลงจากตักผม ดูมันทำสิ โคตรน่ารักเลยเหอะ! แก้มมันขึ้นสีเรื่อจนเห็นชัดในความมืด แล้วจะไม่ให้ผมแกล้งได้ไงวะ
“โอ๋ๆ...เลิกเขินได้แล้วคนดี”
“หืยยยยยยยย มึงไม่เข้าใจคนหน้าบางอย่างกูหรอก” มันบ่นงึมงำ “ไหนบอกว่าจะไม่เถียงไง”
”ก็พูดจาไพเราะเสนาะอยู่นี่ไงครับ” ว่าแล้วก็แกล้งยื่นหน้าไปพูดใกล้ๆใบหูเล็กๆ ไปป์รีบตะครุบหูมันทันทีเหมือนกลัวผมจะแดกหูเข้าไป
“มะ....ไม่ต้อง!! เรียกกูว่า ‘ไอ้เหี้ย’ เถอะ กูขอร้อง”
“ใครจะกล้าเรียกไปป์อย่างนั้นล่ะครับ” โอ๊ย...กูอยากจะหัวเราะให้ฟันร่วง ไอ้ไปป์ทำหน้าแหยงเหมือนผมบังคับให้มันกินกาแฟที่ชงจากน้ำล้างตีน “เห็นอย่างนี้ผมเป็นคนรักษาสัญญานะ”
“ถ้ามึงยังไม่เลิกพูดแบบนั้นกูจะนอนแล้ว” มันฉวยโอกาสคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงซ่อนใบหน้าแดงๆนั่น
“โธ่...กูเลิกแกล้งก็ได้ไอ้แห้งเอ๊ย!” ผมเปิดผ้าห่มแล้วขยี้หัวมันแรงๆ เห็นมันทำหน้างอผมยิ่งยิ้มกว้าง...สงสัยจะเป็นโรคจิตจริงๆซะแล้วกู ไปป์มันเหวี่ยงด้วยการปัดมือผมออกอย่างรำคาญ แหน่ะ...ทำเป็นรำคาญเวลามาอยู่ใกล้ๆ พอไม่เจอหน้าก็ร้องไห้คิดถึงเฉย ถ้ามันเป็น ‘ไอ้ลูกแมว’ แบบที่พี่แก้วเรียกมันก็เป็นแมวประเภทกวนตีนน่ะครับ ไม่ใช่แมวขี้อ้อน
เห็นมันแกล้งนอนหลับตาพริ้มผมเลยเกิดอาการมันเขี้ยวอยากก้มลงไปฟัดสักทีแต่มันดันถามสวนขึ้นมาก่อน “พ่อยอมรับแล้วจริงเหรอวะ?”
“ถ้าไม่จริงกูจะมานั่งอยู่นี่มั้ยล่ะ...หือ?”
“งั้นเหรอ...กูไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย” มันยกมือข้างนึงพาดวางบนหน้าผาก “ถ้ากูฝันอยู่ล่ะ? ถ้าพรุ่งนี้กูลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนเมื่อวานล่ะ พ่อยังมองกูด้วยสายตาผิดหวังเหมือนเดิม มึงไม่ได้อยู่ที่นี่ และกูก็ยังอยู่ในห้องคนเดียวเหมือนเดิม....แล้ว...”
“ถ้าพรุ่งนี้ตื่นมาไม่เห็นกู กูอนุญาตให้มึงฉีกไอ้หมีหน้าโง่ที่ห้องเป็นชิ้นๆเลย”
“พี่เดียวนั่นมันของกู”
“มึงทิ้งแล้ว ตอนนี้มันเป็นของกู” ที่จริงผมก็ไม่ได้อยากได้หรอกนะ...
“ภคิน.....”
“อะไร?”
“ภคิน....”
“........” ผมยิ้ม
“ภคิน...”
ผมจับมือที่วางพาดบนหน้าผากออก แววตาของมันยังเปร่งประกายแม้ในความมืด...ไม่สิ ดวงอาทิตย์ของผมไม่ว่าอยู่ที่ไหนก็ยังสว่างไสวอยู่ดีนั่นแหละ มือเย็บเฉียบของผมบีบเบาๆบนอุ้งมืออุ่นๆของมัน “พรุ่งนี้มึงจะเห็นหน้ากูเป็นคนแรก เหมือนที่เคยเห็นอยู่ทุกวัน”
ระยะห่างระหว่างใบหน้าเราลดลงเรื่อยๆ จนสุดท้ายผมก็ได้ประทับจูบลงบนริมฝีปากที่โหยหามานาน ซึ่งอีกฝ่ายก็ยกมือขึ้นมาโอบดึงตัวผมลงไปให้เราแนบชิดกันกว่าเดิม มันเป็นจูบที่ไม่เร่าร้อนหรือช่วยเพิ่มอุณหภูมิในห้องที่เย็นเฉียบนี่เลย ผมไม่ได้แม้แต่รุกรานเข้าไป...ทำเพียงแค่งับเบาๆแล้วหยอกเอินเท่านั้น จูบที่ไม่ได้เต็มไปด้วยความต้องการ..แต่มันแค่ต้องการบอกความรู้สึกที่ท่วมท้นออกมาของเราทั้งสองคน มันเต็มไปด้วยความคิดถึง....
จูบนี้ยาวนานเท่าไหร่ก็ไม่ได้จับเวลาเอาไว้เสียด้วย พอมันทำท่าจะผละออกผมเป็นต้องยื่นหน้าเข้าไปหาทุกทีสิน่า ไม่อยากจะหยุดลงเลย....ผมใกล้จะคลั่งเพราะไอ้ปากหมาๆนี่แล้ว...
“พอแล้ว!! หายใจไม่ออก”
“ก็หายใจเข้าสิ” แถมด้วยการกระตุกยิ้มมุมปากอันเป็นโลโก้ของผมซะหน่อย
“กวนตีนนะมึง”
“ทำเป็นไม่ชินไปได้ ไหนเขยิบไปหน่อยสิ ให้แฟนสุดที่รักนอนด้วย” ผมถือโอกาสแง้มผ้าห่มแล้วซุกตัวโดยไม่รอให้เจ้าของห้องอนุญาต แหม..ของของไปป์ก็คือของของผมล่ะน่า
“ทำไมตัวมึงเย็นจังวะ เพิ่งลุกขึ้นมาจากหลุมศพเรอะ”
“ตากฝนตั้งนาน ถ้าตัวไม่เย็นกูก็ไม่ใช่คนแล้ว”
“แล้วนี่มึงอาบน้ำรึยังเนี้ย”
“ยัง”
“โว้ยยยยยยยยยยยยยยย!! มึงลงจากเตียงกูไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลยนะ นั่งอยู่ตั้งนานทั้งฝุ่นทั้งฝนอะไรไม่รู้เต็มตัว” มันลุกขึ้นมานั่งโวยวาย “แล้วนี่อะไร ผมแม่งยังไม่ทันแห้งมานอนได้ไงวะ เดี๋ยวหวัดแดกพอดี”
“ถ้าแค่นี้จะป่วย ป่านนี้กูตายไปนานแล้ว” ผมกระตุกแขนเสื้อชุดนอนสีฟ้าของมันเบาๆ “นอนเหอะ!! อย่าบ่นมากเลย”
“แต่....”
“มาทำหน้าที่หมอนข้างเร็วๆ” ไปป์ถอนหายใจกับความดื้อด้านของผม แต่ก็ยอมล้มตัวลงนอนเหมือนเดิม มันยังไม่ได้จัดท่านอนก็โดนผมดึงเข้ามาจนดั้งชนกับอกดังอั่ก!
“โอ๊ย! มึงจะให้ดั้งกูยุบเป็นโวลเดอมอร์เลยมั้ยล่ะ”
“ดั้งมึงก็แข็งแรงเหมือนหนังหน้ามึงแหละไปป์ นอน...นอน...นอน!! กูมีโปรแกรมให้เราทำต่อจากนี้”
“ทำอะไรวะ”
“ทำรัก....อั้ก...โอเคๆ ไม่พูดแล้วก็ได้ เลิกเอากระดูกแทงกูได้แล้ว”
“คราวหน้าพ่อจะแทงให้คอหอยทะลุเลย”
“นอนครับพ่อ นอนนนนนนน!”
ผมยิ้มขำกับใบหน้ามุ่ยๆนั่น แต่สุดท้ายมันก็ยอมซุกหน้าหลับตาลงกับอกผมโดยดี ไม่ได้นอนกอดกันแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ววะ? คือปกติอยู่ห้องด้วยกันก็ไม่ได้นอนกอดกันทุกวันอยู่แล้ว นี่ยิ่งห่างกันไปเป็นเดือนๆยิ่งอยากนอนกอดมันให้หายคิดถึง
ถึงจะพูดว่านอนก็เหอะ...แต่ผมกลับเป็นฝ่ายที่นอนไม่หลับเสียเอง ทั้งๆที่ลำบากนั่งๆนอนๆอยู่ในเต้นท์ตั้งหลายอาทิตย์ มาเจอเตียงนุ่มๆเสือกไม่ชินอีกกู ส่วนอีกคนน่ะหลับลืมตายไปแล้วครับ...สูญเสียพลังจากการร้องไห้ผสมกับเถียงผมเยอะไปหน่อย อันที่จริงที่ผมนอนไม่หลับอาจเป็นเพราะอยากมองใบหน้านี้ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ อยากสัมผัสทุกลมหายใจเข้าออกช้าๆ
ฝนด้านนอกหน้าต่างยังตกลงมาไม่หยุด....แถมลมยังพัดแรงจนผมล่ะกลัวสังกะสีบนหลังคาจะปลิวไปด้วยจริงๆ บานหน้าต่างสั่นกึกๆด้วยแรงลมดังเข้าหูตลอดเวลาแข่งกับเสียงแอร์ ตลกดี...ท่ามกลางสภาพอากาศเลวร้ายขั้นสุดยอด ผมกลับขอบคุณสายฝนที่ตกกระหน่ำลงมาไม่หยุด
ร่างในอ้อมกอดซุกเข้าหาไออุ่นจากคนตัวเย็นเป็นซากไก่เคเอฟซีแช่แข็งอย่างผม กูอยากจะถ่ายรูปเก็บไว้นัก...ไอ้ไปป์โหมดอ้อนไม่ได้มีให้เห็นกันบ่อยๆนะครับ เจอแล้วแม่งต้องเมมฯเก็บให้ครบทุกรายละเอียด ผมยกมือเขี่ยแก้มชื้นน้ำตานั่นเล่นไปมาอย่างเอ็นดู ฮะ ๆ ... ผมทำตามสัญญาข้อแรกได้แล้วล่ะ
คืนนี้จะขอดูไอ้ปากหมา ๆ นี่ยิ้มให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ก็แล้วกัน
TBC
ฮิ้วววววววววววววววววววววววว//จุดพลุอลังการงานสร้าง//
ในที่สุดพ่อก็เข้าใจตุ้ม เอ๊ย!!เข้าใจไปป์แล้ว กระซิกๆ ความสดใสซาบซ่านจะกลับคืนสู่หมู่เราดังเดิม....แต่...ในอีกไม่กี่ตอน(เพราะมันจะจบแล้ว ฮ่าๆๆ)
คนเขียนสารภาพว่ารู้สึกดีมากจริงๆที่เห็นคนอ่านบางคนเสียน้ำตามันเป็นความสำเร็จที่สะใจอย่างบอกไม่ถูกจริงๆค่ะ อ่านคอมเม้นแล้วนั่งหัวเราะอยู่เบื้องหลังจอสี่เหลี่ยมอยู่คนเดียว หึหึหึ
บ้าเหรอ!! เค้าก็สงสารตัวเองนะ แต่รู้สึกดีที่สามารถเขียนดราม่าให้บางคนเข้าถึงได้ ถือว่าประสบความสำเร็จขึ้นมาอีกขั้นค่ะ//น้ำตาไหลพราก//
ความรักในรูปแบบนี้ไม่ได้รับการยอมรับจากทุกคนหรอกค่ะ มันเป็นเรื่องจริงของสังคมไทยโดยเฉพาะคนรุ่นพ่อรุ่นแม่บางคนเขาทำใจไม่ได้จริงๆนะคะ แต่ก็ยังดีที่มีอีกหลายๆคนที่ยอมรับในสิ่งที่ลูกเป็น แม้อาจจะต้องใช้เวลาไปบ้าง แต่ก็เชื่อว่าที่สุดแล้วพ่อแม่ก็รักลูกอย่างไร้เงื่อนไขใดๆอยู่ดีแหละค่ะ
แหม่...นานๆจะหาสาระจากเราได้ ปกติมีแต่สาระแนตลอด เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกก
เดินทางกันมาไกลมากแล้วล่ะค่ะ รู้ว่ามันน่าเบื่อไปบ้าง...อดทนเดินต่อกันอีกนิดเดียวน๊าาาา :กอด1:
ปล.เก็บตังกันเร๊วววววววว ถ้าโพสตอนจบจะรวดเปิดโอนเลยนะคะ
-
:z13: :z13: :z13: :z13:
กรี๊ดดดดดดดด พ่อให้โอกาสแล้วว :)
ดีใจจัง รอตอนต่อไปน๊าาาาา
-
จิ้มพวดดดดด
ทะลุรี
---
“ลูกชายคนเดิมของพ่อคือคนไหน?.....คนที่เป็นผู้ชายแท้ๆ หรือ คนที่ยิ้มอย่างสดใส”
เบนเจอประโยคนี้เข้าไปถึงกับกะอั๊กเลือดเลยคะ
โอ้ววว
เข้าใจกันแล้ววว แล้วคุณพ่อก้ไม่ได้มีท่าทีรังเกียดภคินพระเอกเราด้วยย
ดีจังงง
:mc4:ฉลองงงง
หมดทุกข์หมดโศก แล้วนะ
-
ในที่สุดก็สมหวังสักที :กอด1:
ต้องรีบเก็บตังค์ด่วน
-
ต้องขอบคุณพี่แก้วที่ช่วยพูดจนพี่ภูมิยอมแล้ววววว
ฮ่าๆๆ ชอบตอนพี่ภูมิกับภคินคุยกันจังเลย กวนดีจริงๆ
-
ชอบคุณสวรรค์ ขอบคุณพายุ น่าจะมาเป็นทอนาโดตั้งนานละ ขอบคุณป๊าม๊าไปป์ที่น่ารักขาดใจ
ในที่สุดพี่ภูมอสุดหล่อก็เข้าใจ อ่านตอนท้ายๆเราก็หน้าบานเลยทีเดียว ชอบไปป์มันน่ารักแบบเนี๊ยะ!!
ฮาภคิน :laugh: ขอบคุณที่พ่อเข้าใจว่าผมจน :กอด1:
-
คุณคนเขียนขาาาาาาา ขอกอดหน่อยเร๊วววววววววววว ฮริ้ววววววววววว
ในที่สุดคุณพ่อก็ใจอ่อน น้ำเซาะหินทุกวันมันยังกร่อน นับประสาอะไรกับพี่ภูมิที่มีลูกเขยหล่อๆ ขยันๆ รักจริงหวังแต่งมาขออยู่หน้าบ้าน
TTwTT ภคินพูดดีมากจ้ะ เอดส์เนี่ยไม่ใช่เกย์ก็เป็นได้นะ โฮววววว
รักแม่แก้ว ชอบประโยคนี้ที่แม่แก้วพูดมากค่ะ
“ลูกชายคนเดิมของพ่อคือคนไหน?.....คนที่เป็นผู้ชายแท้ๆ หรือ คนที่ยิ้มอย่างสดใส”
ไม่มีทางเลือกของใครผิดหรอก ทุกคนมีสิทธิ์ทางเดินของตัวเอง
โฮวววววว ปัญหาบ้านนี้หมดไปแล้วนะ ครองรักกันจนถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร !
ว่าแต่เก๊าอยากทราบว่ารายละเอียดการจองหนังสืออยู่ตรงไหนอ่ะคะ TwT??
คนเขียนสู้ๆน้าาาา
-
ขอบคุณพี่ภูมิพี่แก้วที่ให้โอกาสคิน-ไปป์ได้คบกัน
ขอบคุณคนเขียนใจดี ที่นำรอยยิ้มกลับคืนมา
-
:mc4: :mc4: จุดปะทัดฉลองว่าที่ลูกเขย
ฮูเรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร ร!!!
ในที่ก็ผ่านด่านพ่อตามาจนได้! ขอแสดงความยินดีกับพ่อพระเอกด้วยค่า
ต้องขอขอบคุณพี่แก้ว ยอดหญิงตัวจริง :call:
แหม่พระนางไม่ได้เจอกันนาน เจอหน้ากันทีก็ยิงมุขกันเป็นปืนกลเลยนะ
ทั้งซึ้งทั้งฮา สามารถจริงๆคินไปป์!
-
ให้ตายเถอะ
จนได้สินะ
ภคิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน o13 :m1:
-
ภคินควงไปป์ไปเย้ยนังแอมเลย !!! ชีได้อกแตกตายแน่ ฮ่าๆๆๆ :laugh:
-
ต้องอย่างนี้สิ!!!
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ในที่สุดพี่ภูมิก็เข้าใจและยอมให้โอกาสภคิน :impress2:
ให้สัญญาไว้แล้วก็ต้องทำให้ได้นะ...ดูแลไปป์ให้มีรอยยิ้มอยู่เสมอล่ะ :impress3:
แต่พี่ภูมินี่...เหตุผลที่ไม่ให้เรียกพ่อ.....ได้ใจสุดๆ o13
:กอด1:กอดคนแต่งค่า...รอตอนต่อไปค่ะ
-
อ๊ากกกกกกก มาต่อแล้วอ่ะแถมพี่ภูมิยังยอมรับภคินแล้ว
ดีใจมาก :mc4: :mc4:
-
:-[ :-[
-
+1 น้องไปป์ น้องคิน :L2:ขอบคุณพี่แก้ว พี่ภูมิ บางครั้งเราทำใจยาก ในการยอมรับสิ่งที่เปลี่ยนไปไม่เป็นไปตามเราคิด :z2: :z2: :z2:
-
ตอนนี้ก็ร้องไห้อีกแล้ว ทั้งซึ้งทั้งดีใจแทนคินกับไปป์ กลับมาสร้างรอยยิ้มกับเสียงหัวเราะต่อสักที
-
โอ๊ย ดีใจแทนทั้งคู่
ยัยแอมคงอกแตกตาย แต่ต้องขอบคุณนะ เพราะทำให้ทั้งคู่ได้คบกันเปิดเผย 55
-
ถ้าคนเขียนมาอยู่ใกล้ๆนะ จะขอกอดแน่นๆ ซักที
:กอด1:
ไปป์คงกลับมาเกรียนได้เหมือนเดิมล่ะนะ :laugh3:
-
ดีใจจัง ได้กลับมาอยู่ด้วยกันแล้ว
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
ว่าจะเม้นนิยายมาเจอทอร์ค คนเขียนย่อหน้าสุดท้ายยย
:angry2: :angry2: :angry2: ยัยโรคจิต ซาดิสห์ เห็นคนอ่านร้องไห้แล้วดีใจ
มาเม้นท์ต่อ
ดีใจโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย พอหมดเรื่องเศร้าเรื่องเกรียนก็เข้าแทนที่ทันที พี่ภูมิไม่เหมาะกับดราม่าเลยนะ คราวหลังไม่เอานะพี่
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อยากเห็นไปป์อยู่โหมดอ้อนภคินบ้าง :impress3:
-
:mc4: พ่อแม่ไปป์ ชนะเลิศ คินกับไปป์ยิ้มได้แล้ว เย้ๆ :กอด1:
-
โอ้ว สถานการณ์คลี่คลาย
ปล. คนเขียนซาดิสม์อะ หุๆ
-
ท่านอยู่ไหนท่านนักเขียนที่รัก...บอกมาเร็ว ๆ ไกลแค่ไหนข้าพเจ้าจะรีบตรงดิ่งไปหาท่าน....จะขอกอด..ขอหอมแก้มซ้ายขวา..ไม่ยอมปล่อยแน่ ๆ ....
ที่สุดของที่สุดแห่งความดีใจเลย..โว๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...สุขใจจริง ๆ จนบรรยายไม่ถูกแล้วท่าน......
แต่ไม่ว่าจะเศร้าจะซึ้งยังไง...ข้าพเจ้าบอกแล้วว่าเรื่องนี้มันมีฮาได้ทุกฉากทุกตอนจริง ๆ......... เหมือนเวลาปวดฉี่ธรรมดาก็ไม่เท่าไหร่ แต่พอมายืนรออยู่หน้าห้องน้ำมันแทบจะราดออกมาให้ได้ ตอนนี้ผมก็อยากเจอมันเหมือนคนปวดเยี่ยวแทบราดล่ะครับ .......ขนาดกำลังเป็นฉากที่ต้องซึ้งท่านคิดมาด๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย..........แล้วจะไม่ให้ o13 กับท่านได้ไงท่านที่รัก....
พร่ำมามาก....รักภคินกะไปป์ที่สุด (แม่แก้วกะพ่อสุขด้วยเนอะ...) รอฉากหวาน ๆ ปนฮาต่อไป.... :sad4: :o8:
-
กร๊ากกกกกก
"เหมือนเวลาปวดฉี่ธรรมดาก็ไม่เท่าไหร่ แต่พอมายืนรออยู่หน้าห้องน้ำมันแทบจะราดออกมาให้ได้"
แกเปรียบเทียบอะไรของแก ไอ้พระเอก แต่เห็นภาพชัดเจนจริงๆ
คือชอบเรื่องนี้ก็ตรงนี้แหละค่ะ
มันมีจังหวะของมัน เล่นมุกได้ถูกที่ ถูกเวลาจริงๆ
ในที่สุดพี่ภูมิก็เข้าใจ ต้องขอขอบคุณพี่แก้ว ผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
-
จุดประทัดฉลอง :mc4:
ในที่สุดก็ได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีก
ต้องขอบคุณความตั้งใจ และความพยายามของภคินที่ทำให้พ่อของไปป์เห็น
และก็ขอบคุณความรักของพ่อแม่ไปป์ด้วยค่ะ :pig4:
-
ในที่สุดมาม่าชามนี้ก็ผ่านไปได้ซักที
คนอ่านก็โล่งงงงงง :เฮ้อ:
ไปป์อย่าลืมพาคินไปหาหมอนะ ให้หมอดูเฝือกหน่อย เน่าแล้วมั้ง :laugh:
-
อ่านมาตั้งนานผมขอระบายกับสิ่งที่เป็นอยู่หน่อยเหอะ ผมเริ่มอ่านเมื่อซักสัปดาห์สองสัปดาห์ที่แล้ว ช่วงแรกๆ ของเรื่องก็ไมได้ติดงอมแงมขนาดนี้หรอก จนกระทั่งผมเริ่มรักภคินกับไป้ป์ขึ้นมา(ตอนไหนไม่รู้) ผมตะบันอ่านจนจบ ซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่ผมพลาดไปแล้ว เพราะอะไรน่ะหรอ ก็เพราะว่าไม่มีอะไรให้อ่านแล้วอ่ะดิ ผมเข้ามาส่องทุกวันว่าเมื่อไหร่ตอนใหม่จะมา ลุ้นทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มีวันนึงที่ผมนั่งอ่านเช้ายันเย็น รู้ตัวอีกทีคือตาลายจะอ้วกซะอย่างนั้น อยู่กับตัวหนังสือนานเกิน ผมว่าอาจจะเป็นการเรียกร้องอะไรที่มันมากเกินไป แต่เอาตตรงเลยไม่อยากให้เรื่องนี้ถึงตอนจบ อยากจะให้มีภคินกับไป้ป์ให้อ่านไปนานๆ จริงๆ นะ
-
ค่อยยังชั่ว หมดช่วงมาม่ามาฮาต่อเหมือนเดิมแล้วใช่มั๊ย ดีจายยยย
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อ่า..... ดีจัง กลับมายิ้ม มากวนตีนกันอย่างเก่า.... ค่อยยังชั่ว!!!!
-
ยิ้ม ๕๕
มีความสุข
-
โอย....ปากก็ยิ้มไม่หุบ น้ำตาแห่งความปลาบปลื้มก็ไหลไม่หยุด :sad4:
ในที่สุดพ่อก็ให้โอกาสแล้ว :กอด1:
และเชื่อว่าคินจะรักษารอยยิ้มที่สว่างไสวของไปป์ได้ตลอดไป :L1:
-
โย่ ๆ เย่ ๆ ในทีุ่สุดพ่้อก็ยอมรับ ดีใจอย่างบอกไม่ถูกเลย ภคินเจ๋งว่ะค่ะ
ที่จริงพ่อก็ถูกชะตาลูกเขยคนนี้มาแต่แรกด้วยแล้วแหละ ยิ่งแม่ยิ่งเอ็นดูใหญ่เลย
น้องไปป์ผอมขนาด ต่อไปคงกินข้าวได้แล้วเนอะลูก ตอนเจอกันแบบไปป์น่ารักอ่ะ
กอดกันแน่น ๆ นะ กอดกันให้หายคิดถึง... คนอ่านมีความสุขค่า ^___^
ขอบคุณค่ะ
-
พี่ภูมิยอมยกลูกให้ด้วยจะดีมาก จัดงานแต่งด้วยจะดีที่สุด
-
พี่ภูมิไม่รู้หรือไงว่าภคินมันเป็นพวกสุดโต่งงงงงงงงง
เป็นไงหล่ะอึ้งหล่ะซิ อิอิ
-
ถ้าไม่มีแม่ไปป์คอยช่วยพูด ไม่รู้พ่อไปป์จะยังดื้ออีกเท่าไร แต่คิดว่าพ่อไปป์เองก็เริ่มคิดได้แล้ว แต่ยังไม่ยอมรับจะดื้ออยู่แบบนั้น แต่ดีที่แม่ไปป์คอยเตือนสติ ภคินเท่มาก ฮาไปป์มีคิดว่าเพ้อไปอีกต่างหาก ไปป์น่ารักดี ภคินไม่อาบน้ำนะตากฝนแล้วไปนอนต่อเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก ขาก็ยังไม่หายด้วย
-
ในที่สุดความมั่นคงของทั้งไปป์กับภคิน ก็ทำให้พ่อแม่เชื่อมั่นได้ เย้ๆๆๆ
ไปป์น่ารักโคตรๆๆ
-
o13เค้ากอดกันแล้ว
-
ในที่สุดก็ีมีวันนี้ น้องไปป์ กับพี่คิน :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อ่านไปก็นั้งดีใจกับทั้ง2คนด้วย ขอให้เคลียร์ทุกอย่างกันให้ชัดเจนนะ.
อยากบอกว่าช่วง 2-3 ตอนที่ผ่านมาพ่อพระเอกได้ใจไปเต็มๆ
ที่ดีใจมากๆอีกอย่างคือคนแต่งมาอัพเร็วอ่ะ (อันนี้สำคัญมาก) ไม่ต้องรอนาน
ปล.รอภคิน"ทำรัก"กับไปป์ ฮึ ฮึ (หื่นรออ่ะ)
-
อ่าฮ่าในที่สุดคุณพ่อก็ใจอ่อน :L2:
-
ในที่สุดดดดดดดดดด :mc4: :n1:
ยิ้มกว้างๆ o13
-
:a2: ในที่สุด มาม่าก็หมดชามแล้ว เอิ๊กๆๆๆๆๆๆ :z2:
-
กรี๊ดดเลยค่ะคุณพี่ขา แอร๊ยย
ในที่สุดก็เข้าใจกันด้วยดี
ต้องยกความดีความชอบให้คุณแม่ส่วนหนึ่งเลยนะเนี่ย อิอิ
เป็นกำลังใจให้คุณพี่ และก้อย่าลืมเป็นกำลังใจให้คุณน้องด้วยน้า
จะต้องออกไปเผชิญโลกภายนอกแล้ว ฮิ้วววว
-
ซึ้งน้ำตาจะไหลลลลลลลลาลลลลลล
อ๊ากกกกกกก ขอบคุณคุณพ่อมากๆเลยค่ะะะะ ฮือออออออออออออ
พอเจอกันก้เกรียนใส่กันเลยนะ !
555555
รอโอนตังงงงงงงง <3
-
ฟินจริงๆ ณ ตอนนี้
มันจะกลับมาฮาเฮปาจิงโกะกันแล้ว
-
ชอบคำพูด " เรียกอย่างเดิมเถอะ ลุงอยากเด็ก "
เจ๋งอ่ะ พี่ภูมิ :a1:
-
ตื้นตันและปลาบปลื้ม ค่อยมีกำลังใจแคะกระปุกซื้อหนังสือ
.
.
ว่าแต่.... เเอม ล่ะ จะปล่อยมันไปง่ายๆอย่างงี้เร๊อะ ให้หนูดีเข้าสิงแล้วไปแก้ผ้าที่โรงอาหารมหา'ลัยก็โอนะ
-
o13 o13
กรี๊ดในที่สุดดดดดด ภคิน นายสุดยอด
คุนป๊าขอบคุณค่ะที่ให้โอกาสทั้งคู่
-
ในที่สุด ภคินไปป์
-
ขอบคุณมากๆค่ะพี่ภูมิ ที่ให้โอกาสภคิน
-
ไม่ต้องกินมาม่าแล้ว โอ้เย้>o<
-
อ๊ากกกกกกก ในที่สุดก็ดีกันแล้ววววววววววว
ภคินนายแน่มากที่มาเหยียบถึงเชียงใหม่โอ่ยยยย ซึ้งงงงงง
ฮาพ่อไปป์ที่บอกว่า ไม่นึกว่าไอ้หน้าหล่อจะเป็นแฟนลูกตัวเอง นั่งซึ้งไปขำไป 55555555
พี่ภูมิอยากเอ๊าะขนาดนั้นเลยหรอค๊าาาา
สมรภูมิแห่งมาม่าผ่านไป!! แต่คินไปป์ยังทรามเหมือนเดิม...ก๊ากกกก
โอ่ยยยไปป์น่ารักไปแล้วนะะะะ เราดีใจนะที่เธอสองคนได้นอนกอดกันกลมเหมือนเดิมมม ><''
-
พ่อไปป์ยอมรับภคินแล้วววว!!!!!~
ในที่สุดพ่อก็ยอมรับ
ภคินทำตามสัญญาให้ได้นะ
โอกาสมีแค่ครั้งเดียวอย่าทำเสียซะล่ะ
**โน๊ดสำหรับตัวเอง-- อย่าลืมหยอดกระปุกทุกวัน** :sad4:
-
:กอด1: :L2:
-
กรี๊ดดดดดดดด ในที่สุด
พี่ภูมิก็เข้าใจซะที
แต่ฮาตรง เรียกพ่อไม่ได้เนี้ย เพราะไม่อยากแก่ เอิ่มมมมมม ฮาาาา
กำลังซึ้งระหว่างความรักในครอบครัว สะดุุด กันเลยทีเีดียววว
คินกับไปป์ได้กับมารักกันอีกแล้ววว
-
เอ้ออออ...ถอนหายใจอย่างโล่งอก
หลังจากเซี่ยงซึม ทะมึน อึมครึม ด้วยกันมาซะหลายตอน พี่ภูมิก็ยอมเปิดใจให้กับ
ลูกชายลูกเขยเสียที รับได้แค่นี้ก็ถือว่าเป็นคุณพ่อที่สุดยอดแล้ว เพราะในชีวิตจริง
ของใครหลายๆ คนเนี่ยน่ะ เอ่อ..เฮ้อพูดไม่ออกบอกไม่ถุกกันเลย
หลังจากเศร้าโศกกันมานาน ก็ขออะไรหวานๆ มาดับทุกข์ที่ผ่านมาบ้างนะครับ
:m1: :m12: :m23:
-
ดีกันๆๆๆๆๆ
-
ภคิ๊นนนนน :เฮ้อ:
-
ฉลองแล้ว เฮ้ :mc4: :mc4: เมื่อไหร่จะเอาเฝือกอกซะทีอะ เบื่อมันแล้ว
-
:man1: :man1: โอ๊ยยยยอ่านแล้วหุบยิ้มไม่ลงอะ :o8:
-
สุดยอดดดดดดดดด เย้ ซึ้งสุดใจ
-
เย้เย้ ในที่สุดก็ยอมรับซะที :เฮ้อ: :กอด1:
-
ดีใจจังเลย o18
ไปป์คินกับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว
-
ในที่สุดพ่อก็ยอมรับจนได้
ยังกับฝันเลย :o8:
-
ไปละ หอบกระเป๋ากลับบ้านกลับช่องภคินเข้าบ้านฝ่ายสาว(?) ได้ละเราก็กลลับมั่ง เอ้าเก็บเต้นท์ๆ ไปกลับบ้าน
ฮี่ๆๆ
-
คุณพ่อยอมแล้ว
ไปป์ยิ้มแล้ว เราก็ยิ้มตาม :o8:
ภคินเจ๋ง o13
-
รอตอนต่อไปค่า :3123:
-
ในที่สุดก็เข้าใจสักที :o8: :o8:
ขอบคุณพี่ภูมิมากนะที่เข้าใจ
-
*จุดพลุ* *ปาระเบิด(?)*
ประกาศให้โลกรู้ว่า ภคินไปป์สมหวังแล้วโว้ยยยยยยยยยย
-
".....จวบจวนจักสายัณห์ พิรุณอันถะถั่งสาย
จึ่งซาและเสื่อมคลาย นภาแผ้วพิสุทธา..."
หวังว่าเหตุการณ์ต่อๆไปจะเป็นเช่นนี้นะ
-
เยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย้ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ในที่สุดภคินไปป์ก็เดินทางมาถึงทางมาถึงฝั่งฝันแล้ว เป็นโมเม้นท์ที่น่าประทับใจมาก กับคำพูดของพี่ภูมิและภคิน
บทสนทนาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักที่ให้กับคนที่รักอย่างไปป์ ซึ้งมากกกกแล้วก็น่ารักมากกกกกก !@@#%@&
ยอมรับในความรักลูกของพี่ภูมิเลย คิดถึงแต่ความสุขของลูก ที่ทนทรมานก็เพราะกลัวลูกเสียใจในอนาคต
แต่สุดท้ายพอมายอมรับภคินและความเป็นไปของไปป์ได้ ก็เพราะว่ารักอีก รักอย่างเดียว โอ้ย ซึ้งอ่ะ T_______T
พอมีพี่แก้วอีกหนึ่งคนมาเป็นแบ๊คอัพให้กับพระเอกของเรามันก็เลยดูเหมือนอะำไรๆจะลงล๊อคมากขึ้น
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องยกให้กับความดื้อด้านของภคิน 55 ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก !! แล้วจอมตื้ออย่างภคินก็ฟินสักที
แล้วโมเม้นท์ตอนเจอกันหลังจากผ่านไปเป็นเืดือนนี่แบบ โอ้ยยยยยย ไปป์น่ารักมากกกกก T____T
ร้องไห้ใส่แล้วก็กอดให้กำลังใจ น่ารักโคตร !แต่ชอบตอนไปป์ตกใจตื่นนึกว่าผีอำ 555555 นึกถึงไปป์คนเก่าได้ทันที
ภคินไปป์น่ารักอ่าาาาา น่ารักมากกกก =/////= รู้สึกฟินในอารมณ์ที่สุดในจักรวาลพระจันทร์สามล้านดวง
หลังจากนี้ก็คบกันอย่างเปิดเผย อะล่างฉ่างและ 555 ภคินก็จะเสี่ยวกว่านี้สิบล้านปีแสง และเสี่ยวใส่ไปป์
ให้ไปป์หน้าแดงได้อีกสิบเท่า 5555 ชอบบบบบบบบภคินพูดหวานๆกับไปป์อ่ะ น่าลั๊คมว๊ากกก >////<
อ่านแล้วเขินเป็นเพื่อนไปป์เลย แล้วดูดิ มีจะงับหู กรี๊ดดดดด !@#%@&#^@@ จะน่ารักไปไหนค่าพ่อคู๊ณณณณณ
นังน้องหนูไปป์ก็กรึบบบบบบ ทำเป็นมุดผ้าห่ม เป็นพี่หน่อยไม่ได้พี่จะมุดเข้าเสื้อไดเกียวเลยจ้า กรี๊ดๆ
-
เย้!! คุณพ่อยอมรับแล้วววววววววววว !
ทำเอาเสียน้ำตาไปมาก... :monkeysad: :monkeysad:
ชอบพี่ภูมิ ชอบพี่แก้ว ชอบน้องเชอร์ ชอบครอบครัวไปป์มากๆ !! <3
.....ที่แท้ก็เคยมีเพื่อนคุณพ่อเคยเป็นเอดส์มาก่อนนี่เอง YY
ถ้าเราเป็นคุณพ่อเราก็คงทำใจลำบาก.. ความเสี่ยงอะไรมันก็เยอะ!
ชอบมากๆ ที่พ่อบอกว่า ไม่อาย! แต่กลัวไปป์เจ็บ.. แบบ.. โอ้ยย อยากเข้าไปกอดซักที เป็นคุณพ่อที่น่ารักมาก ><
.....เหมือนเวลาปวดฉี่ธรรมดาก็ไม่เท่าไหร่ แต่พอมายืนรออยู่หน้าห้องน้ำมันแทบจะราดออกมาให้ได้
เปรียบเทียบซะเห็นภาพ โอ้ยฮาา 55555555555555
อยากแกล้งน้องไปป์!! อยากแกล้งน้องไปป์!! อยากแกล้งน้องไปป์!! อยากแกล้งน้องไปป์!!
น่าแกล้งมากกกกกกกกกกกก เข้าใจภคินน 55555555555
ปล. ตังพร้อมแล้วค่ะ ! เปิดจองเลยยย อยากได้หนังสือเร็วๆแล้วววววววว xD
ปลล. คิดถึงฟาร์น้อย UU
-
จะจบเเล้วๆๆๆๆๆ
ได้เวลาจ่ายตังค์
-
พี่แก้วชนะเลิศ :a2:
-
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง
ดีแล้วค่ะพี่ภูมิ ลองให้เวลากับตัวเองแล้วมองดูนะคะ
ทุกคนมีความสุข ถึงแม้จะไม่ใชข่สิ่งที่หวัง
แต่พี่ภูมิได้เห็นลูกมีความสุข พี่ภูมิ น่าจะดีใจมากกว่าลูกทำตามตัวเอง แต่เค้าไม่มีความสุขนะคะ
เย่ ดีใจจัง ดีใจกับภคินและไปป์
ยกความดีความชอบให้ทั้งคู่
ภคิน ไม่ยอมแพ้ที่จะเสียไปป์ ทำให้พี่ภูมิใจอ่อนจนได้
ไปป์ ที่เหมือนจะไม่ยอมทำอะไร แต่ไม่เลย
ไปป์คือคนกลาง เลือกทางไหน อีกทางต้องเจ็บแน่ๆ
แต่ถ้ามันถึงคราวที่ต้องเลือกจริงๆ ไปป์ทำถูกแล้ว ครอบครัว คือสิ่งที่ควรเลือกค่ะ
เอาล่ะ ต่อ เราก็จะมีแต่ความสุข เย่ๆๆๆๆ
-
โอ้ยยยยยยยยยย
ดีใจมากกกกกก
อ่านตอนนี้แล้วยิ้มแฉ่งแก้มจะแตก
ไปรท์กลับมาสดใสเหมือนเดิมแล้ว
น่ารักมากกกกกก
โอย...ดีใจๆๆๆๆ
-
อาา ในที่สุด......
-
:กอด1: ในที่สุด
-
:จุ๊บๆ: <--- ให้พี่ภูมิ
ดีใจมาก อ่านไปยิ้มไป เมื่อยปากมาก
คิดถึงบรรยากาศนี้สุด ๆ ปากหมากันทั้งสองคน แต่น่ารักเนอะ
ความสุขของพ่อแม่คือรอยยิ้มของลูกจริง ๆ
ยังไงซะพ่อแม่เปิดโอกาสแล้วก็อย่าปล่อยไปนะ
จะเอาใจช่วยคู่รักปากหมากับขี้เสือกให้ไปตลอดรอดฝั่งนะจ๊ะ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยย
คิดถึงไปป์กะภคินมากกกกกกกกกกกกก
ได้มาอ่านอีกครั้งดีใจจัง มีแอบมาม่ากันด้วย
โชคดีจังท่ีกลับมาอ่านตอนผ่านพ้นมาม่าพอดี
พ่อยอมรับภคินแว้ววววววว เฮ้อออออ ลุ้น
ดีใจจัง ได้อ่านเวลาเค้าดีกันแล้วมีความสุขจัง
มันช่ืนใจอ่ะค่ะ ^___^
-
ซึ้งกับตอนนี้จริง
คุณพ่อทำเอาน้ำตาซึมแทนเลย ตอนที่อู้คำเมืองอ้ะ
สุดยอดๆ ดีใจกับคู่นี้ด้วยจ้าา
-
อารมณ์แบบว่า หนังคนละม้วน
พลิกจากหน้ามือเป็น....เลย
พี่ภูมิ กลับมาน่ารักสุดๆแล้วอ่า
คินไปป์ได้ฮาสักที
-
เฮ้อ...ผ่านได้แล้ว อุปสรรคด่านใหญ่ยักษ์
-
ดีใจด้วย :mc4:
ในที่สุดก็ผ่านด่านมาได้สำเร็จ
ภคินกับไปป์ก็ยังน่ารักเหมือนเดิม :-[
-
ดีใจกับทั้งคู่ด้วยนะ ไหนๆพ่อก็ให้โอกาสแล้ว อย่าทำผิดสัญญานะ o18
-
สุดท้ายก็สมรักสมหวังซักทีนะ
-
ีพี่แก้วแม่งเท่แสรดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
ไม่มีมาม่าแล้วแบบนี้ก็คงใกล้จบเข้าไปทุกทีแล้วสินะ
ภคินรักษาสัญญาไว้ดีๆ ล่ะ
-
อินเลิฟเสียที เย้ๆๆๆ
-
:3123: โฮ่ๆๆๆ ยินดีด้วยน๊า พี่ภูมิโคตรใจเลยอ่ะ
ไปป์กินข้าวเยอะหล่ะ จะได้มีแรง เจ้รีเควสภคินไปแระ ตอนหน้า"จัดไป NCเน้นๆ" :z1:
-
บร๊ะเจ้า
ในที่สุดก็ได้อยู่ด้วยกันแล้วน๊า ฮูเล่ๆๆๆ :mc4:
ดีใจด้วยมว๊ากกกกกกกกกกกกก
ซึ้งอ่ะ ตอนไปป์แบบเห็นหน้าแล้วร้องเรียก ภคิน ๆๆ ไม่หยุดง่า
:-[
อัพต่อเร็วๆน๊า อยากรู้จะแย่แว๊ววววว :sad4:
-
ดีใจค่ะ มีความสุขมากกกกกกกกก
อยากแซวไปป์แต่กลัวโดนมันเอากระดูกทิ่มเหมือนภคิน
:กอด1: อยากจะยิ้มๆๆๆ :กอด1:
-
:m3:อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อ๊ะ อ๊ะ
-
ดีใจกับภคินด้วยที่พ่อไปป์ยอมรับ o13
-
ปริ่มใจที่สุด ภคินไปป์น่ารัก พี่ภูมิเท่สุดยอด พี่แก้วใจดี มีความสุขแล้วสินะ ><~
-
โอยยยย พี่indigoโหดอ่ะ!!!!!
น้ำตาพรากตั้งแต่ประโยคแรกพี่ภูมิอ่ะ อิน อินจัดค่ะงานนี้ TTwTT
นิยายดีๆกำลังจะจบลงไปอีกเรื่องแล้ว...หมดตุดอีกตู orz
-
o13
ดีใจด้วยกับทั้งคู่ๆๆๆๆๆ
-
ในที่สุดเวลานี้ก็มาถึง กรี๊ดดด. จุดพลุฉลองงง
ดีใจกับสองคนนี้มากๆ. ปลื้มไปด้วยเลย. TT
ฮาพี่ภูมิ. ที่บอกว่า. แค่มานอนกลางเต้นก็ดูยากจนพอละลูก
กร้ากกกก. รักคนแต่งที่สุดดดด. คุณสุดยอดมากกกก
-
โอ้ย ตาย ; u ; ยิ้มไม่หุบเลยค่ะ
รักคนแต่งงงงงงง รักคุณมากกกกกกก เดาถูกว่าเป็นพี่ภูมิด้วย ฮา ♥♥♥
พี่ภูมิยอมรับในตัวภคินแล้ว ดีใจมากค่ะ ; w ; อยากเห็นฉากนี้มานาน โอ้ย รักคุณแม่น้องไปป์ด้วย รักครอบครัวนี้ที่สุด ฮืออออ
//เก็บตังค์อยู่นะคะ ! ; w ; มีเปิดจองไหมอ่ะ //แงงงงง
-
ในที่สุดก็ทำสำเร็จแล้ว :mc4: ได้รับการยอมรับซะที
ต่อไปนี้ไปป์คงจะมีแต่ความสุขละนะ เพราะคินรับปากไว้
-
เพิ่งได้อ่านค่ะ ต้องบอกก่อนว่า ชื่อเรื่องดึงดูดมากๆ อ่านมาเรื่อยๆก็พบว่าตัวเองติดจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว แทบแหกตาตะบันทั้งวันทั้งคืนเลยล่ะค่ะ
ขอบอกว่าชอบคินมากกว่าตัวละครตัวไหนๆเลยแฮะ ซึ่งแปลก.. เพราะเป็นโรคไม่ชมชอบพระเอกเท่าไหร่ แต่กับคิน ต้องบอกว่าแปลกแตกต่างจากพระเอกที่เราเคยอ่านในเรื่องอื่นๆน่ะค่ะ เรารู้สึกได้เลยว่าคินไม่ได้เพอร์เฟค มีดีแค่หล่อ ไม่ได้เข้มแข็ง ขี้น้อยใจอีกต่างหากแต่ก็จริงใจ ตรงไปตรงมา มีสเน่ห์ที่ทำให้เรารู้สึกเอ็นดูตัวละครตัวนี้ อธิบายไม่ถูกเหมือนกันแหะ
ขอพูดถึงอาร์ทอีกคน เรากลัวนายคนนี้มาก.. มาดเงียบ เยือกเย็น อ่านคนขาด เท่เชียว แต่ประทานโทษเถอะ พูดออกมาแต่ล่ะที เชือดเชือนกันแบบนิ่มนวลแต่ทิ้งความเสียหายรุนแรงกว่าด่ากันตรงๆเสียอีก แล้วที่ยิ่งน่ากลัวมากกว่านั้นคือดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้ว่าตัวเองพูดแรงขนาดไหน!
สำหรับเรื่อง เราว่าลำดับดีค่ะ ไม่น่าเบื่อ ยาวแต่ก็ไม่รู้สึกว่ายืดเยื้อ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
ตอนแรกนี่ปาดน้ำตาป้อยๆ สงสารภคินกับไปป์ ไหนจะพ่อแม่อีก บรรยากาศโคตรอึมครึม
ภคินซวยซ้ำมาเจอฝนอีก แต่ไหนๆ แล้วก็น่าจะลำบากก็ลำบากให้สุดๆ ไปเลยค่ะ!! ภคินถึก ฟ้าผ่าสักเปรี้ยงมันคงทนได้ 555+
ไม่คิดว่าคุณพ่อจะออกมากางร่มให้หรอกนะ คิดว่าเป็นคุณแม่
แต่ดีแล้วล่ะที่เป็นคุณพ่อ แสดงว่าคุณพ่อก็สงสาร (หรือสมเพช? 55+) ภคินอยู่เหมือนกัน
พอมาเผชิญหน้ากันแล้วพาเครียดอีก โคตรกดดันเลย
แต่หลังจากเถียงกันพักนึงคุณพ่อก็ยอมแล้ว โดยมีคุณแม่มากดดันเล็กๆ 555+
พอคุณพ่อยอมนี่ บรรยากาศเปลี่ยนไปมากๆๆๆ อะ
จากตอนแรกที่เถียงเหมือนจะชวนทะเลาะ ตอนหลังเถียงกันแบบกวนทีนกันมากกว่า 5555+
คุณพ่อนี่ถนัดต่อมุกจริงๆ ไปป์ได้อาจารย์ดีสินะ กร๊ากกกก
แล้วคนรักที่ไม่ได้เจอกันนานมันต้องหวานแหววหยดย้อยใช่ป่ะ
แต่นี่มันคืออะไร เถียงกันทุกคำอะ 55555555+
ไปป์น่ารักจริงๆ ไม่แปลกใจทำไมภคินรักภคินหลง คนในครอบครัวก็รักไปป์มาก
ชักอยากฟัดไปป์ละ ><~~~~~~ แต่คงต้อง…ทำลับหลังภคิน กร๊ากกกกก
อ่าาาาาา ตอนนี้อ่านแล้วมีความสุขจัง อิอิ
-
:กอด1:
-
ปิดซอยฉลองเลยดีกว่า!! :mc4: ดีใจแทนคินกับไปป์จัง :กอด1:
-
Room 62
ผมตื่นนอนตั้งนานแล้วล่ะ...แต่แค่ไม่อยากลุกเท่านั้นเอง
ผมยังนอนซุกหน้าลงกับแผ่นอกอุ่นๆข้างล่างที่ขยับขึ้นลงตามจังหวะหายใจ อยากนอนอยู่อย่างนี้ไปนานๆ แม่งเอ๊ย!!อารมณ์เหมือนสก๊อยเปลี่ยวเพิ่งเสียตัวแล้วกลัวผัวทิ้งอะไรงี้เลยว่ะ พอคิดแบบนี้ขึ้นมากูชักจะอยากลุกจากที่นอนขึ้นมาละ
ยังไม่แน่ใจว่านี่ตื่นจากฝันมาฝันอีกทีรึเปล่า ทำตัวระแวงนู่นนี่ตลอดเวลาจนจะเป็นโรคประสาทอยู่แล้ว ช่วงเวลาเดือนกว่าๆที่ผ่านมามันย้ำเตือนว่าผมกำลังก้าวข้ามผ่านสิ่งที่กลัวที่สุดในชีวิตมา พ่อแม่รู้ความจริง....โดนจับแยกกับไอ้พระเอก....แล้วตอนนี้ก็กลับมาอยู่ด้วนกันได้แล้ว โอ้โห...ส่งบทไปช่องเจ็ดดีกว่ากู ดาวพระศุกร์พระเสาร์พระอาทิตย์รับรองว่าเรตติ้งสู้กูไม่ได้แน่ๆ คิดแล้วก็แอบหัวเราะอยู่คนเดียว สงสัยหัวเราะแรงไปหน่อยไอ้คนข้างล่างมันเลยตื่นขึ้นมาจ้องหน้า
“ไปป์ๆ รถเป็นอะไรอ่ะ”
“ห๊ะ....รถอะไรของมึง” มันขยับเสื้อที่ใส่อยู่ อ๊อ... “ไม่รู้เป็นอะไรรถสตาร์ไม่ติดเลย”
“ใช้ไดเกียวทูทรีสิ เพราะ…”
“ใช้แล้วเครื่องฟิต สตาร์ทติดง่าย" ฮ่าๆ ๆ ๆ ให้ตายเหอะ!! ไอ้บ้านี่มันเล่นอะไรของมันวะ กูก็เสือกไปต่อมุกซะเป็นเรื่องเป็นราว “เอาเสื้อกูมาใส่นะมึงอ่ะ”
“ของเค้าดีจริงนะมึง กูใส่แล้วเครื่องฟิต สตาร์ทติดแล้วเนี้ย”
“แสรดดดดดดดดดดดดดดด” ผมกระเด้งตัวออกจากมัน “มึงอย่ามาหื่นในบ้านกูนะเว่ย”
“งั้นที่อื่นได้สินะ...โอเค กูจดไว้ละ มึงก้าวนิ้วโป้งตีนออกจากบ้านเมื่อไหร่ โดนแน่!!”
“มึงนี่มันหมกมุ่นจริงๆ” ผมลุกไปหยิบผ้าขนหนูข้างตู้เสื้อผ้า “ไปอาบน้ำดีกว่า”
“อาบด้วยดิ”
“อาบเลือดมั้ยแสรดดดดดดดดดดดด” ผมด่าแล้วรีบปิดประตูห้องน้ำหนี ภคินหัวเราะไล่หลังมา แม่ง!!กูล่ะกลัวใจมันจะบุกเข้ามาจริงๆ ตอนอยู่ห้องมีครั้งนึงลืมล็อกประตูเกือบได้ฆ่ากันตายในห้องน้ำแล้ว ผมหยิบแปรงฟันขึ้นมาบีบยาสีฟันแล้วยัดเข้าปาก
“ไปป์...ไปป์” ไอ้เวรข้างนอกเคาะประตู
“อะไอ”
“เตรียมตัวไว้นะ เราจะอยู่ที่นี่กันอีกไม่กี่วัน”
“อะไออองอึง...ถุย...” ผมถุยยาสีฟันในปากทิ้ง “มึงจะไปไหน”
“ต้องถามว่าเราจะไปไหนต่างหาก”
“เฮ้ย!! คนนะโว้ยไม่ใช่หมาจะได้ลากไปลากมา”
“เออ...ไปเหอะน่า ฮันนีมูนน่ะรู้จักมั้ย”
“รู้จัก แล้วก็รู้ด้วยว่ามันต้องทำหลังแต่งงาน ซึ่งตอนนี้มันไม่ใช่”
“โอเคตามนั้น”
“ตามนั้นอะไรเล่า!!”
“อาบน้ำไปนะ กูไปประจบขอพี่แก้วก่อน”
“ไอ้ภคิ้นนนนนนนนนนนนนนน!!”
ไม่ทันแล้วล่ะ ผมได้ยินเสียงปิดประตูดังปังเรียบร้อย โอ๊ย...กูล่ะปวดหัวกับมึงจริงๆไอ้คนเอาแต่ใจเอ๊ย แต่ก็เอาเหอะนานๆทีไปเที่ยวกันบ้างก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ผมยักไหล่ช่างหัวมันแล้วเริ่มลงมืออาบน้ำต่อ วันนี้รู้สึกสดชื่นมีชีวิตชีวาอย่างบอกไม่ถูกจริงๆ ผมสวมเสื้อยืดตัวโคร่งๆกับกางเกงบอลเดินเอาจูปาจุ๊ปส์ยัดปากลงบันไดมา เลยเจอแม่สวดแต่เช้าเลย
“แม่บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่ากินลูกอมแต่เช้า”
“ก็ดีกว่ากินเหล้าแต่เช้านะแม่”
“วันนี้เถียงออกแล้วเหรอเราน่ะ” อุก...โดนไปหนึ่งดอกครับ “ดูทำหน้าเข้า ลงมาช่วยแม่ยกหม้อหุงข้าวเร็ว”
“ครับ...ครับ...” ว่าแล้วก็วิ่งแท่ดๆลงบันไดมามายกหม้อหุงข้าวไปวางไว้บนโต๊ะ ผมพูดกับแม่ทั้งๆที่ลูกอมคาในปาก “ภคินไปไหนอ่ะแม่”
“อยู่กับพ่อ”
“ชิบหาย....”
ยังไม่ทันโดนแม่ด่าเรื่องสบถคำหยาบเสียงจากข้างบ้านผมก็ดังขัดจังหวะเสียก่อน...
“คิงเขานี่ใจ้ก๋านได้น่ะบ่ะ โคะ...ผ่อเลาะกำเดวฮดน้ำมดล่ะ” (ไอ้นี่ใช้การได้นี่ แป๊บเดียวรดน้ำได้หมดแล้ว)
“โอ๊ย...สบายครับพี่ภูมิ เหล้าเถื่อนตรงชานบ้านนั่นลุงคำเจ้าของร้านอาบน้ำแกต้มมาฝากนะครับ”
“อะหยังบ่ะ ฮู้จักไอ่คำโตยก๋า” (อะไร...รู้จักไอ้คำด้วยเหรอ)
“สนิทเลยครับ ผมเนี้ยลูกค้าประจำ ช่วงกางเต้นท์บางทีแกให้ผมฉี่ฟรี่เลย” เชี่ย....บทสนทนาอะไรวะเนี้ย!!
“เออ....ดีๆ ฮดน้ำเสร็จละ..ไปล้างมือเหียไป๊ กำเดวจะได้กิ๋นข้าวเจ๊าละ” (เออ..ดีๆ รดน้ำต้นไม้เสร็จแล้วก็ล้างมือซะ จะได้กินข้าวเช้ากัน)
พอมองผู้ชายที่ผมรักทั้งสองคนคุยกันแบบนี้แล้วก็อดยิ้มไม่ได้ แม่เคยบอกว่าพ่อไม่ได้เกลียดภคินหรอก แต่เขาเป็นห่วงผมเท่านั้นเอง ตอนแรกก็กลัวๆว่าพ่อกับไอ้พระเอกจะตีกันบ้านแตก ที่ไหนได้ดันเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย คุยกันประหนึ่งรู้จักกันมาชาติเศษ.....เอ่อ...ผมก็ลืมไปว่าปีที่แล้วพ่อก็ถูกชะตาไอ้ภคินน่าดู
“อ้าว...อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ” ไอ้หนุ่มไดเกียวหันมาฉีกยิ้มแฉ่งให้ผมก่อนจะก้มล้มไปล้างมือที่สายยาง ไอ้ห่านี่ดูดีทุกสถานการณ์แม้จะหัวยุ่ง ฟันไม่ได้แปรง และอยู่ในชุดกรรมกรที่ใส่เฝือก
“ไปป์...” เสียงพ่อเรียกเล่นเอาผมสะดุ้ง นานแค่ไหนแล้วที่พ่อไม่ได้เรียกชื่อผมแบบนี้ ผมอึกๆอักๆไม่รู้จะพูดอะไรดี เกิดมาไม่เคยทะเลาะกับพ่อซะด้วย แม่งมีตำราไหนเขียนบอกมั้ยผมจะได้ซื้อมาอ่านก่อน “มานี่เล๊าะไอ่น่อย” (มานี่สิไอ้น้อย)
“งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะครับพี่ภูมิ” ไอ้ภคินกำลังเปิดช่องให้ผมปรับความเข้าใจกับพ่อ มันตบบ่าผมเบาๆตอนที่เดินผ่านก่อนจะเข้าบ้านไป เอาแล้วไง....ตอนนี้เหลือผมกับพ่อสองคนที่ชานบ้าน ผมเดินเก้ๆกังๆเข้าไปหาเขาช้าๆ ไม่รู้จะพูดอะไรดี...
“อ่า...มีอะไรเหรอพ่อ” โอ๊ย....ไม่รู้จะเอามือไปวางตรงไหนดี
“เจ๊านี้กิ๋นข้าวนักๆน่ะบ่ะ ผอมล้ำไปละ” (เช้านี้กินข้าวเยอะๆนะ ผอมเกินไปแล้ว)
“ครับ...เอ่อ...พ่อ” ผมมองตาพ่อ “ไปป์ขอโทษจริงๆนะ...ที่เป็นอย่างที่พ่อต้องการไม่ได้”
พ่อยิ้มเศร้าๆ แล้วเอื้อมมือมาขยี้หัวผมเบาๆ “เป๋นคนดีละกั๋น อย่างตี้ป้อไค้ฮื้อตั๋วเป๋น” (เป็นคนดีละกัน อย่างที่พ่ออยากให้เป็นน่ะ)
มันเป็นบทสนทนาสั้นๆก่อนกินข้าวที่ทำให้ผมยิ้มไปอีกหลายวัน ใช้เวลาไม่กี่วันบ้านผมก็กลับมาครึกครื้นเหมือนเดิม ถึงพ่อจะออกไปทำงานนอกบ้านจนดึกดื่นเหมือนเดิมก็เถอะ แต่กลับบ้านมาเราก็ยังได้คุยได้หัวเราะด้วยกัน ไอ้เชอร์ขอถ่ายรูปไอ้ภคินเก็บไว้เยอะมาก มันบอกว่าจะเอาไปขายให้เพื่อน...โห...น้องกู ผมเลยขอส่วนแบ่งค่าตัวเสียหน่อย ไม่ได้ครับ!! ไอ้นายแบบนี่มันแลกมาด้วยชีวิตทั้งชีวิตผมเลยนะ
“โถ่...กับน้องนุ่งนี่ไม่มีช่วยกันบ้างเลย” ไอ้เชอร์ยังบ่นไม่เลิก มันนั่งเอาไอแพดที่พ่อซื้อรับขวัญนักศึกษาใหม่มาเปิดดูรูปไอ้พระเอก “พระเจ้าแม่งไม่ยุติธรรม ดูหน้าพี่ไปป์ดิ”
“ไอ้น้องเวร” ผมเคาะหัวมันเบาๆ “ระดับพี่ไม่หล่อแต่เร้าใจเว่ย!! สาวติดตรึม”
“แล้วก็โดนเขาแย่ง”
“ไอ้เชอร์...”
“โอเคๆ ไม่ล้อแล้วก็ได้” แล้วทำไมมึงต้องหัวเราะค้างวะ “พี่คินไปไหนแล้วอ่ะ”
“ลงต้นอะไรไม่รู้ พ่อซื้อมาเมื่อเช้า....นี่กะให้บ้านเป็นป่าดงดิบเลยรึไง”
“พี่เขาก็ทำคะแนนน่าดูนะ พ่อเราก็หนอ...ลูกเขยกับคนสวนน่าจะแยกให้ออก”
“ถ้าแกแซวพี่อีกคำเดียวพี่จะยึดเงินแกจริงๆด้วย”
“โอ๋เอ๋ๆ ไม่เอาน่าพี่ไปป์ เชอร์รู้ว่าพี่ไปป์ไม่ทำหรอก” สงสัยจะกลัวจัด มันรีบเก็บไอแพดไว้ไกลๆมือผม “วันนั้นพี่ไปป์แอบหนีไปเที่ยวกับพวกพี่เวฟเชอร์ยังไม่บอกพี่คินเลยนะ”
“เอาความลับมาขู่พี่เหรอ”
“ไปป์!!” เสียงทุ้มๆตะโกนจากด้านล่าง ไอ้คนสวนคนใหม่ของบ้านเคาะกำแพงเรียกผม
“อะไรเล่า” ห่า...ได้ยินที่กูแอบหนีเที่ยวเปล่าวะเนี้ย
“เก็บเสื้อผ้าได้แล้ว เดินทางพรุ่งนี้แล้วนะ”
“ห๊ะ??...เดินทางอะไร จะไปไหนมึงยังไม่บอกกูเลย”
“กูไปซื้อตั๋วรถมาแล้วเมื่อกี้ เดินทางวันพรุ่งนี้”
“โอ๊ย!! มึงชักจะทำกูสับสนแล้วนะ”
“พรุ่งนี้เราจะไปพัทยากัน”
“ไปทำไม เฮ้ย!! กลับมาคุยกันก่อนไอ้ภคิน!!”
“กูต้องเอาโหลไปขอเหล้าต้มลุงคำก่อน คืนนี้ต้องดื่มให้หนัก พรุ่งนี้จะได้หลับสบายบนรถทัวร์”
สาดดดดดดดดดดดดดด....กูก็ได้นั่งดูคนแฮงค์เหล้าไปตลอดทางสิวะ ไม่ทันแล้วครับพี่ท่านหิ้วโหลเดินทั่กๆออกไปปากซอยเรียบร้อยแล้ว โอ๊ย...กูอยากจะเป็นลมสลบหัวฟาดพื้น มึงใส่เฝือกหลอกกูป่ะเนี้ย สุดท้ายก็ต้องขึ้นบ้านไปเก็บเสื้อผ้าอย่างที่มันบอก ไปพัทยาเหรอ....ก็คงหนีไม่พ้นทะเลนั่นแหละ เอาเสื้อผ้าสำหรับเล่นน้ำสบายๆไปดีกว่า พวกเสื้อยืดกางเกงสามส่วนนี่ยัดไปให้หมด ผมม้วนของทั้งหมดลงในกระเป๋าเป้ใบเดียวใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ
คืนนั้นไอ้ภคินทำตามที่มันลั่นวาจาไว้ มันตั้งวงเหล้าหน้าบ้านกับบรรดาพี่ๆรุ่นพ่อทั้งหลาย แน่นอนว่างานนี้พ่อผมไม่มีพลาด และผมก็ไม่พลาดด้วย แฮะๆ
“ไอ่หนุ่มนี่มันเหน็ดบ่ะ” ลุงแกตบเข่าฉาด “เอ้าชนๆ ๆ” ไอ้ภคินกลายเป็นลูกรักคนทั้งซอยไปในพริบตา เพราะมันเป็นพวกขยัน อ๊อ...ถ้าไม่นับเรื่องงานบ้านคนอย่างมันถือว่าขยันเลยนะครับ เนื่องจากยากจนเลยต้องดิ้นรนตลอดเวลา ฮ่าๆ ๆ เสียงชนแก้วล้งเล้งดังไม่หยุด ผมพยายามยั้งมือตัวเองไว้แล้วเชียวแต่ก็ยังอดจะมึนๆไม่ได้
“พ่อ...ไปป์ไปนอนก่อนนะ พรุ่งนี้เดินทางเดี๋ยวไปอ้วกบนรถมันจะลำบาก”
“คิน...ไปผ่อลูกอ้ายกำเลาะ ไปนอนโตยกั๋นเหียไป๊ กำเดววันพูกจะได้ตื่นเจ๊าๆ” (คิน...ไปดูแลลูกพี่หน่อยสิ ไปนอนด้วยเลยก็ได้ พรุ่งนี้จะได้ตื่นเช้าๆ) ว่าแล้วพ่อก็หันไปชนแก้วกะเพื่อนในวงเหล้าต่อ “หันก่อฮาบอกแล้ว มันใจ้ได้น่ะบ่ะ” (เห็นมั้ยกูบอกแล้ว มันใช้ได้นะเนี้ย)
ดูเอาเถอะพ่อผม....พอหายดราม่าปั๊ดเมืองไฟแล่บประหนึ่งเก็บกดมานาน คืนนั้นผมกับภคินหลับลืมตายครับ โชคดีที่ตอนเช้าแม่มากระแซะศพทั้งสองขึ้นจากเตียงได้สำเร็จ หลังอาบน้ำกินข้าวเรียบร้อยพ่อก็อาสาไปส่งผมที่อาเขต เราไปกันแบบมีเป้คนละใบ ไอ้ภคินบ่นไปตลอดทางว่ามันทำเต้นท์ไอ้อาร์ทพัง มีหวังโดนเชือดแน่....เอ่อ...กูว่ามึงไม่รอดละว่ะ
รถออกตั้งแต่แปดโมงเช้า ภคินบอกว่าไปถึงนู่นจะได้ไม่เย็นมาก มีเวลาเดินทางต่ออีกหน่อย...ผมก็งงๆว่ามันจะไปไหนต่ออีกเหรอวะ ยังไม่ทันถามพี่ท่านที่นอนอยู่ฝั่งติดทางเดินก็เอนหัวเฝ้าพระอินทร์ไปเรียบร้อย ผมยื่นตัวยัดกระเป๋าเป้สองใบลงในช่องเก็บของบนหัวก่อนจะแกะผ้าห่มมาคลุมให้คนข้างๆ
ผมยังไม่ค่อยง่วงเท่าไหร่เพราะช่วงที่ผ่านมานอนไม่ค่อยหลับนัก เพิ่งมาหลับจริงๆจังๆก็ตอนที่เคลียร์กันได้นี่แหละ ผมเอนหัวพิงหน้าต่างมองคนที่ยังทยอยขึ้นรถมาเรื่อยๆ....คือไม่ได้คิดไปเองนะ แต่ทุกคนที่เดินผ่านเก้าอี้ไอ้ภคินต้องมองตามตาแทบไม่กระพริบ ประหนึ่งว่าแดกตับได้กูแดกไปแล้ว เหอะ มันยังเป็นผู้ชายมีเสน่ห์จนน่าหมั่นไส้เหมือนเดิม ถึงมันจะไม่รู้ตัวก็เหอะ เอ้า!!มองกันเข้าไปครับสาวๆ เดี๋ยวพ่อก็เอากล่องไปตั้งให้หยอดเงินหรอก
ผมเปล่าหึงนะ....จริงๆ แค่หมั่นไส้มันนิดหน่อย ชิ...ว่าแล้วก็ดึงผ้าห่มจากอกขึ้นมาคลุมหัวมันซะเลยจะได้จบๆไปซะ นั่งๆไปสักพักพี่สาวบริกรก็เอาแซนด์วิชมาแจกเป็นมื้อเช้า แต่พวกผมกินข้าวกันมาแล้วเลยไม่จำเป็นนัก ผมยัดกล่องแซนด์วิชทั้งสองลงกระเป๋าเป้เผื่อไว้กินตอนลงรถ จากนั้นก็เอนหัวพิงเบาะตัวเองหลับตาลง...
ตุบ....
สัมผัสหนักๆบนบ่าเล่นเอาผมสะดุ้งนิดนึง ผมมองไอ้ขี้เซาที่ไหลมาซบบ่าคนอื่นน่าตาเฉยแล้วยิ้มบางๆ ก่อนจะหลับตาลงนอนต่อ...นานๆไปเที่ยวด้วยกันสองคนก็ดูสมเป็นแฟนกันดีเหมือนกันแฮะ ฮ่าๆ ๆ ๆ
หวังว่าจะเป็นทริปที่สนุกนะ...
......................................................................
..............................................
...........................
.............
“ยะฮู้ววววววววววววววววววววว ทางนี้ครับทางนี้”
“อ้าวเฮ้ย!! ไปป์มันเดินไปไหนวะ ไอ้โจ้มึงไปตามมาสิ”
มึงไม่ต้องตาม แต่ช่วยหยุดแหกปากได้ม้ายยยยยยยยยยย!! ผมอยากจะเหวี่ยงเกือกที่ตีนอัดเข้าปากมันทั้งคู่ ไอ้กันกับไอ้โจ้กระโดดเย้วๆโบกไม้โบกมือเรียกร้องความสนใจไม่หยุด คือกูเห็นมึงตั้งแต่ระยะหนึ่งกิโลเมตรแล้ว แต่กูไม่อยากแสดงตัวว่ารู้จักโว้ยยยยยย พอเห็นไอ้โจ้ทำท่าจะวิ่งเข้ามาผมเลยต้องรีบลากไปภคินเข้าไปหาทันที
“แท่แด๊นนนนนนนน ยินดีต้อนรับคู่บ่าวสาวของงาน” ไอ้กันว่าพลางชูกระดาษแผ่นเบ้อเร้อที่มันโบกอยู่ได้ตั้งนาน กูจะไม่อะไรเลยนะถ้ามันไม่เขียนว่า วิรัล (หัวใจ) ภคิน อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก...ไอ้เหี้ย!!
แถมยังมีไอ้โจ้ตีหน้าเศร้าร้องเพลงประกอบด้านหลัง “งานแต่งที่ใดเป็นได้แค่แขกรับเชิญ อยากแต่งกับเขาเหลือเกินขัดเขินที่ยังไร้คู่ อวยพรบ่าวสาวหลายคราวแอบนึกอดสู ตัวเราไม่รู้จะเจอเนื้อคู่วันไหน”
“ถ้ามึงยังไม่เต็มอยู่แบบนี้ผู้หญิงที่ไหนเขาก็ไม่เอาโว้ย!!”
“ไปป์แม่งใจร้ายว่ะ กูกับไอ้กันอุตส่าห์ช่วยกันเขียนป้ายกลัวมึงหาไม่เจอ”
“ป้ายหาคนที่ไหนเขาทำกันแบบนี้วะ!!”
“ที่นี่แหละ....ดูสิเอาชื่อฝ่ายหญิงขึ้นก่อน ถูกตามหลักป้ายแต่งงานเลยนะ” ไอ้กันตอบมาหน้าตาเฉย ผมนะอยากจะเอาไอ้กระดาษนั่นมาขยำๆเหยียบๆเผาไฟฝังกลบแม่งเลย แต่เสือกมีชื่อกูอยู่บนนั้นจะดูไม่เป็นมงคลสักเท่าไหร่
“มึงเก็บกระดาษเลยนะไอ้กันก่อนที่มึงจะได้บาดแผลแถม”
“โหย..เซ็งเลย” โชคดีครับที่มันยังยอมเก็บ เฮ้อออออออออออ...ขอถอนหายใจโล่งอก “ไปเร็วๆ เดี๋ยวไปถึงเกาะเย็นแล้วจะลำบาก
“ห๊ะ?? เกาะ? เกาะอะไร”
“เกาะเมียกิน”
“ไม่ตลกว่ะไอ้โจ้”
“งั้นเกาะพ่อแม่กินก็ได้” โอเค...กูไม่ถามมึงละไอ้ห่า ผมหันไปจ้องหน้าภคินที่ยังเดินแคะขี้ตาไม่เลิก มึงจะควักลูกตาออกมาล้างก็ได้นะ...ถ้ามันลำบากขนาดนั้น จ้องสักพักเหมือนมันจะรู้ตัวครับมันเลยไขข้อสงสัยให้ผม
“เราจะไปเกาะล้านกัน”
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าทริปนี้จะเกิดขึ้นได้ ยังครับยัง...เพราะสมาชิกอีกสองคนที่เหลือยืนรอเราที่รถประจำตำแหน่งแล้ว ไอ้ฟาร์และแฟนผู้มึนเมาของมันยืนพิงรออยู่ที่รถ หน้าตาไอ้ฟาร์บ่งบอกอาการมากว่าตื่นเต้นที่เจอผม...มันคงเป็นห่วง แน่ละ...มันโทรหาแม่ผมบ่อยมาก พอมาเจอตัวจริงก็เลยดีใจประหนึ่งเจอดารา...แหม น่าจะเอากระดาษกับปากกามาจะได้เล่นมุกแจกลายเซ็นให้มันซะหน่อย
“คิดไงมึงถึงมากับพวกมันวะ” ผมถามตอนที่มันเปิดกระโปรงรถให้ผมกับภคินยัดกระเป๋าเป้ลงไป ไอ้ฟาร์กลอกตาอย่างเอือมระอา
“หาเรื่องเที่ยว ไอ้อาร์ทบอกให้กูมาเปิดหูเปิดตาซะบ้าง” มันปิดกระโปรงรถลง “ว่าแต่มึงเหอะ ข้าวปลาไม่แดกรึไง ตรอมใจคิดถึงผัว”
“ไอ้เชี่ยยยยย” ผมไล่เตะตูดมัน จนโดนไอ้อาร์ทเรียกไปขึ้นรถนั่นแหละถึงได้เลิกตีกัน วันนี้ไอ้ฟาร์ไม่ได้เป็นคนขับเพราะนี่ไม่ใช่รถมัน...ให้ผมเดาคงเป็นรถไอ้กัญชาที่นั่งหน้าเบลอที่หลังพวงมาลัย เฮ้ย!!กูถามจริงนะ...เราจะฝากชีวิตไว้กับมันได้เหรอ? ส่วนผมต้องมานั่งสลับฟันปลากันสี่คนอยู่หลังรถประหนึ่งพลเมืองชั้นสอง
“เชี่ยโจ้...มึงเลิกดีดดิ้นได้แล้ว เกิดมาไม่เคยนั่งรถรึไงวะ” ผมหันไปแว้กข้ามหัวไอ้ภคิน ซึ่งไอ้โจ้ก็ยอมหยุดดิ้น แต่ไม่ยอมหยุดปาก
“ก็บอกแล้วว่าให้นั่งตักไอ้คิน แค่นี้เขาก็สบายกันทั้งรถแล้ว”
“แต่กูไม่สบายว้อยยยยยย” แล้วกูจะหน้าแดงทำไมว้า ไม่เข้าใจตัวเองวุ้ย “ละ...แล้วไอ้ภคินมันก็เจ็บขาอยู่ด้วย”
“เจ็บขาก็นั่งได้นะ คืนนั้นมึงยัง...อั่ก” ผมแทงศอก
“อะไรอ่ะ...อะไรอ่ะ นั่งเทียนกันเหรอค้า” เชี่ยโจ้ดัดเสียงเป็นซ้อเจ็ด
“ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววว”
ฮือออออออออออออออ...กูอยากตาย ในเมื่อไม่สามารถต่อกรอะไรได้ผมก็ขอยอมเป็นฝ่ายหุบปากเสียเอง ผมซบหัวลงกับกระจกด้านซ้ายมองบรรยากาศของเมืองพัทยาที่ไม่ได้มาเหยียบซะนาน ครั้งสุดท้ายมาตอนกี่ขวบยังจำแทบไม่ได้ การจราจรค่อนข้างแออัดพอสมควร...อย่างว่าล่ะเมืองมันใกล้กรุงเทพรถก็เลยติดไม่ต่างกัน
“แซงคันหน้าเลย แม่งขับช้าชิบหาย ขับรถไปตัดเล็บตีนไปด้วยรึไงวะ” ไม่ต้องเดาครับ...บุรุษผู้มีปัญหากับการจราจรมีเพียงคนเดียวเท่านั้น น้องเห็ดสารพัดพิษจ้องไอ้กระบะคันหน้าด้วยแววตาอาฆาตประหนึ่งว่ามันพร้อมจะแย่งพวงมาลัยมาจากมือไอ้อาร์ทแล้วพุ่งชนมันซะ
“ใจเย็นๆครับ...เราต้องเคารพกฎจราจร”
“อยากเคารพนัก งั้นมึงเอาธูปเอาเทียนลงไปไหว้เลยนะ” กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก...เพื่อนกู!! เรื่องเดียวที่ไม่ยอมจริงๆ
“เอ่อ...ไอ้อาร์ท”
“อะไรครับ”
“เต็นท์มึงพังแล้วว่ะ”
เงียบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
อยู่ๆบรรยากาศครื้นเครงในตอนแรกก็หายไป...ความกดอากาศต่ำลงเรื่อยๆ ผมเกร็งตัวจับที่ที่เปิด...เตรียมพร้อมจะโดดลงไปได้ทุกเมื่อถ้าไอ้อาร์ทจุดชนวน โดยเฉพาะไอ้ภคินที่เครียดจนเส้นเลือดตรงขมับปูดขึ้นอย่างชัดเจน...
แกร๊ก... ไอ้อาร์ทเอื้อมมือไปปิดแอร์.... ชิบหาย..นี่มันฆาตกรรมในห้องปิดตาย
“เราก็คิดอยู่แล้วว่านายคงไม่มีปัญญารักษา...แค่เต็นท์เองเนอะ”
“เออ...แค่เต็นท์เอง” เสือกไปตอบมันอีก ไอ้ภคินนนน
“แค่เต็นท์ยังดูแลไม่ได้....แล้วชีวิตจะดูแลได้มั้ยครับ”
“ก็ได้อยู่นะ อยู่มาตั้งหลายปี”
“ครับ...หลายปีอยู่...” มันหัวเราะในลำคอ ผมได้ยินเสียงกลืนน้ำลายเอื๊อกจากไอ้กันที่อยู่อีกฝั่งของรถ อากาศภายในรถเพิ่มอุณหภูมิสูงขึ้นจนกลั่นตัวออกมาเป็นเหงื่อที่ข้างขมับผม...
“เฮ้อออออออออออออออ...” ไอ้อาร์ทถอนหายใจ แต่พวกผมแทบสิ้นใจ “ช่างมันเถอะครับ...แค่เต็นท์ราคาถูกๆไม่กี่พันบาท”
ถูกแล้วทำไมมึงต้องแผ่รังสีใส่พวกกูด้วย ทำไมกูรู้สึกหนักๆที่บ่าวะ...มันส่งอะไรมาขี่หลังกูรึเปล่า ผมค่อยๆหายใจอย่างประหยัดกลัวว่าออกซิเจนในรถจะหมด แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหว “เอ่อ...อาร์ท...มึงปิดแอร์ทำไมวะ”
“อ้าว...ขอโทษทีครับ” มันคลี่ยิ้มชวนขนหัวลุก “ผมว่าจะเปิดหน้าต่างรับลมซะหน่อยดันลืมไปได้”
เหยดดดดดดดดดดดดดดด...เด็กสามขวบยังรู้ว่ามันหลอก ระยะทางจากบริษัทรถทัวร์ไปถึงท่าเรือช่างยาวนานสุดจะหาสิ่งใดมาเปรียบเทียบ โดยเฉพาะในยามที่ไอ้อาร์ทนั่งหัวเราะหึ ๆ ในลำคอไปตลอดทาง
-
โชคดีที่ผมกับภคินเดินทางจากเชียงใหม่ตั้งแต่แปดโมง มาถึงพัทยาราวๆสี่โมงกว่า ซึ่งไม่ต้องรีบก็ไปทันเรือเฟอร์รารี่รอบสุดท้ายอยู่แล้ว ผมมองผืนน้ำกว้างๆตรงหน้าอย่างตื่นเต้น เด็กเชียงใหม่อย่างผมไม่ได้เห็นทะเลบ่อยนัก...คือเวลาปกติก็ไม่ได้อยากไปอะไรหรอกครับ เพราะว่างๆผมก็ชวนเพื่อนไปน้ำตก ไปห้วยหนองคลองบึงอะไรก็ว่าไป แต่พอมาเจอกลิ่นเกลือของทะเลก็อดจะดี๊ด๊าไม่ได้ ไอ้อาร์ทจอดรถตรงที่รับฝากจ่ายเงินค่าบริการอะไรให้เรียบร้อย ส่วนคนที่เหลือก็ช่วยกันแบกสัมภาระ ซึ่งเรามากันแบบลูกผู้ชายจริงๆครับเป้คนละใบก็อยู่ตัว
ภคินบอกว่าเราจะพักอยู่ที่นั่นสองคืนคือคืนนี้...และคืนพรุ่งนี้ เอ่อ..แล้วจะบอกกูทำไมวะมีประโยชน์มาก!! นักท่องเที่ยวทั้งชาวไทยชาวต่างชาติยืนกันแทบเต็มพื้นที่บริเวณท่าเรือ ช่วงปลายเดือนเมษายังเป็นฤดูท่องเที่ยวก็คงต้องทนกับเพื่อนร่วมเดินทางปริมาณมหาศาลแบบนี้แหละครับ รอประมาณสิบนาทีได้...เรือสองชั้นสีแสบสะท้านทรวงก็เข้าเทียบท่า พวกผมเลยได้ฤกษ์เปิดฉากทริปนี้อย่างเต็มรูปแบบเสียที
ผมแย่งพื้นที่ติดขอบเรือมาได้หลังจากตีกับไอ้ฟาร์ตั้งนาน ผมชอบเวลาละอองน้ำเค็มกระเซ็นเข้าหน้า...เย็นดีครับ เหมือนนั่งอยู่หน้าพัดลมไอน้ำเลย ฮ่าๆ ๆ ส่วนไอ้รักยมมันเอาเสื้อชูชีพฟาดกันเล่นจนเกือบจะโดนคนขับเรือเอาหน้าแข้งฟาดหน้า เอาเลยครับ!!ถีบแม่งตกเรือเลย
ใช้เวลาประมาณ 40 นาทีเรือก็มาจอดเทียบท่าเรือหน้าบ้าน(เห็นเขาเรียกแบบนี้นะครับ) น้ำทะเลที่นี่เป็นสีฟ้าหยั่งกะอยู่อันดามันเลยครับ ผมตกใจชะมัดตอนแรกคิดว่าน้ำจะขุ่นแบบบางแสนซะอีก....ขออภัยพี่น้องชาวบางแสนทุกท่านครับ แต่ตอนเด็กผมกับไอ้เชอร์เคยทำศพให้ปลาที่ลอยมาตายบนหาดด้วย
“นี่..พวกมึงจะไปไหน รอรถสองแถวตรงนี้เว่ย” ไอ้หนุ่มปักษ์ใต้เดินนำลิ่วๆไปทางคิวรถ เล่นเอาผมเกาหัวงงๆ
“ไอ้กัน...มึงเคยมาเหรอวะ”
“โอ๊ย..ญาติกูมีธุรกิจอยู่ที่นี่ เนี่ยก็จะไปพักที่นั่นแหละ”
“เชี่ยกัน...บ้านมึงเป็นรีสอร์ทเหรอ” ผมเบิกตาค้าง...แม่งเอ๊ย!! กูน่าจะเชื่อที่แม่สอนว่าอย่าดูคนจากภายนอก ใครจะคิดว่าไอ้กันมันเป็นพวกผ้าขี้ริ้วห่อทอง!! แล้วกูก็ด่ามันไปซะเยอะ
“นั่น...ทำหน้าไม่เชื่อ เห็นอย่างนี้ผัว...เอ๊ย...เพื่อนกันของกูเป็นถึงลูกเจ้าขุนมูลนายเก่านะโว้ย กลับบ้านเกิดนี่มีคนคลานเข่ามารับถึงที่”
“แม่งเว่อ” ไอ้ภคินด่า
“กูดเหง้าหน้ามึงมันไม่ได้ว่ะกัน” ผมลูบคางพินิจพิจารณาหาความเป็นเจ้าจากใบหน้ามัน ซึ่ง....ไม่เจอว่ะ
“หน้าตาออกแนวทาสนะ” ไอ้ฟาร์ทนไม่ได้ต้องร่วมวงด่า
“ก็แบบนี้แหละครับ....เจ้าสมัยก่อนชอบเอาทาสทำเมีย ถึงได้ออกมาสภาพแบบนั้น”
“ฮึก..........”
อย่าว่าแต่ไอ้กัน...กูยังสะอึกเป็นเพื่อนมันเลย หลังจากไอ้อาร์ททำการฟัสโรด้าแบบหน้าตาย....เชี่ยกันก็หมดสภาพ อุดปากเงียบไปตลอดทาง แถมยังหลุดพึมพำ ‘กูทำอะไรผิด’ ตลอดเวลา เอ่อ...มึงผิดตั้งแต่เลือกคบมันแล้วว่ะ ผมสะกิดมันทุกห้านาทีเพื่อถามว่าถึงรีสอร์ทมันรึยัง นั่งตากลมไปสักพักไอ้กันก็กดกริ่งลงตรงหน้าป้ายรีสอร์ทแห่งหนึ่ง..
รีสอร์ทสไตล์โมเดิร์นตั้งตะหง่านอยู่ตรงหน้าพวกผม อาคารหลังไม่เล็กไม่ใหญ่มากคาดว่าจะเป็นเคาท์เตอร์ถูกจัดแต่งบริเวณโดยรอบด้วยสวนสีเขียวชอุ่ม...แค่เห็นก็สดชื่นแล้ว ผมเขย่งเท้าส่องลึกเข้าไป...ถ้านั่งรถกอล์ฟก็คงจะไปถึงบ้านพักสร้างจากไม้ที่เรียงตัวกันเป็นแถวยื่นออกไปที่ชายหาด แถมยังมีบันไดจากชานบ้านยื่นลงไปทำให้สามารถเล่นน้ำได้โดยไม่ต้องถ่อไปเบียดเสียดผู้คนถึงหาดอื่นด้วย ต้นไม้สีเขียวไหวด้วยลมอ่อนๆชวนให้สูดลมหายใจเข้าให้ลึกที่สุด...
“มองไปตรงไหนกันวะ...บ้านกูอยู่นี่”
ควับ....
ทุกคนหันกลับไปมองฝั่งตรงข้ามรีสอร์ท บ้านไม้หลังเล็กๆยัดตัวเรียงกันเป็นตับไปตลอดทาง และหลังที่ไอ้กันยืนอยู่ด้านหน้าเปิดเป็นร้านขายของชำ หลังคามุงด้วยสังกะสีซีดๆประหนึ่งว่าถ้าพายุเข้ามึงเตรียมตัวไปมีตแอนท์กรี๊ดกันได้เลย....เอ่อ...ไอ้กัน..มึง
“นี่ไง....ธุรกิจร้านค้าบนเกาะชั้นนำของสยามประเทศ”
“ถุย!!” ทุกคนแทบจะถมน้ำลายรดหัวมันแทนการสระผม
“อ้าว...กูทำอะไรผิดเนี้ย ได้ที่พักฟรีๆก็บุญละไง”
“เออๆ...อยู่ไหนกูก็นอนได้วะ ข้างถนนยังนอนมาแล้ว แต่มึงให้ความหวังพวกกูไปสิบวินาที...แม่งนึกว่าจะได้นอนรีสอร์ทจริงๆ” ไอ้ภคินดูจะสบถเสียงดังกว่าชาวบ้าน ด้วยแรงแค้นแห่งความจน ฮ่าๆ ๆ ๆ
“อย่าบ่นเลย...มะ เข้าบ้านดีกว่าเดี๋ยวมืดกันพอดี” ไอ้กันชะโงกหน้าเข้าไปในบ้าน “น้าครับ!! ผมมาแล้วน้า”
สักอีกอึดใจนึงก็มีผู้หญิงผิวคล้ำคนนึงวิ่งกระหืดกระหอบออกมาจากบ้าน มองแล้วผมรู้เลยว่าคนนี้น้าไอ้กันแน่ๆ หน้าเหมือนกันอย่างกับแกะ “แฮ่ก....แฮ่ก...มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย น้าเผลอเข้าครัวไปแป๊บเดียวเอง”
“สวัสดีครับ” พวกผมยกมือไหว้กันใหญ่ ซึ่งคุณน้าเธอก็รับไหว้หน้าบาน
“นี่เพื่อนผมนะน้า ไปป์...ฟาร์....โจ้...คิน...แล้วก็อาร์ท”
“โอ๊ย...เดินทางกันมาไกลเลยล่ะสิ เข้ามาก่อนลูก มาดื่มน้ำดื่มท่ากันก่อน”
เมื่อเดินเข้าไปในบริเวณบ้านผมก็พบว่าบ้านหลังนี้ไม่ได้โทรมเหมือนที่เห็นจากภายนอก คาดว่าเธอคงดูแลทำความสะอาดบ้านเป็นอย่างดี...เพราะของทุกอย่างถูกเก็บไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย แม้บ้านจะหลังไม่ใหญ่มากแต่ก็มีพื้นที่ให้เธอปูเบาะนอนสี่เบาะเรียงกันเต็มพื้นที่ห้องนั่งเล่น และนั่นคงเป็นที่นอนของพวกผมแน่ๆ ผมปลดกระเป๋าเป้ออกจากหลัง แล้วรับน้ำดื่มเย็นๆที่เธอหยิบยื่นมาให้ ฮ่า...ชื่นใจจริงๆครับ
กันเล่าให้พวกเราฟังว่าคุณน้าแกเป็นแม่หม้าย แต่ไม่มีลูก....สามีแกที่เป็นชาวประมงเสียไปได้เกือบสิบปีแล้ว ด้วยความรัก ความอาลัย คุณน้าจึงไม่ทิ้งบ้านหลังนี้แล้วกลับไปอยู่กับครอบครัวที่หาดใหญ่ แต่เลือกที่จะมีชีวิตอยู่เงียบๆกับธรรมชาติ...กับกลิ่นอายทะเลที่สามีของคุณน้าหลงใหล
เธอดูมีความสุขไม่น้อยที่หลานอย่างไอ้กันมาเยี่ยม... เห็นเธอแล้วผมก็อดคิดถึงอาวา...สาวโสดขึ้นขย่มคานประจำบ้านผม ฮ่าๆ ๆ อาบอกว่าความสุขของคนเป็นโสดไม่มีลูกก็คือหลานเนี้ยแหละ ซึ่งก็น่าจะจริงครับเพราะเธอยิ้มกว้างตลอดเวลาเลย
คุณน้าของไอ้กันจัดอาหารทะเลให้พวกผมชุดใหญ่ ถึงจะเป็นแค่ออเดิร์ฟลวกจิ้มก็ตาม แต่น้ำจิ้มซีฟู้ตสูตรคุณน้าแกแซ่บได้ใจจริงๆ พวกผมเลยโซโล่ซะเกลี้ยงแทบเลียจาน แกบอกว่าวันนี้แกเตรียมของอะไรไม่ค่อยทัน แต่พรุ่งนี้รับรองว่าพวกเราจะได้กินอาหารทะเลย่างประหนึ่งอยู่โรงแรมเลยทีเดียว ผมก็หน้าบานเลยสิครับ....ไปอยู่เชียงใหม่แดกกุ้งหอยสอยฟอร์มาลีนตลอด มากินถึงถิ่นเลยได้รู้ว่าของสดจริงๆมันเป็นยังไง
โปรแกรมวันพรุ่งนี้ของพวกเราคือไปชมวิวที่เขานม จากนั้นก็ไปเล่นน้ำต่อที่ชายหาด ซึ่งชายหาดที่นี่เยอะมากจนเลือกแทบไม่ถูก คุณน้าเลยแนะนำให้ไปที่หาดตาแหวนซึ่งเป็นหาดยอดนิยม เพราะที่นั่นมีกิจกรรมแอดเวอร์เจอร์แบบที่พวกวัยรุ่นชอบกัน พวกผมก็โอเคครับ...เพราะจะมาเล่นกันสุดเหวี่ยงอยู่แล้วคงไม่ต้องการหาดสงบๆแล้วเราไปเสียงดังในนั้นหรอก พอดีว่ามีเวลาเที่ยวกันแค่วันเดียวเลยต้องเต็มที่กันหน่อย
ผมเดินเช็ดหัวออกมาจากห้องน้ำในชุดเสื้อยืดกางเกงบ็อกเซอร์...เวลาไม่ได้นอนที่บ้านหรือที่หอผมจะไม่แต่งชุดนอนครับ เคยโดนเพื่อนล้อว่าหน่อมแน้มเลยฝังใจ ผมน่ะพร้อมโดดขึ้นเตียงแล้ว แต่ท่าจะลำบากสักหน่อย เพราะตอนนี้ไอ้พวกนั้นมันกำลังเล่นสลาฟกันอย่างเมามันส์ในอารมณ์
“เก็บไว้จะดีเหรอฟาร์...เกมนี้เค้าลงหมดชนะนะเว่ย ไม่ใช่ว่าใครไพ่เยอะแล้วชนะ”
“หนวกหูว่ะไอ้กัน มึงกะหลอกให้กูลงแล้วทุ่มทับใช่มั้ย...อย่าฝันไปหน่อยเลย”
“มึงเงียบ...เจอกูหน่อย ตองเก้า” ไอ้ภคินจั่วขึ้นมาฟาดวงกลางวง สร้างเสียงฮือฮาได้เป็นอย่างดี
“ยังอ่อนครับ” ไอ้อาร์ทร่อนตองคิงลงไปกลางวง เท่านั้นล่ะไอ้ภคินถึงกับลงไปโอยครวญดีดดิ้นอยู่บนพื้น....อวดดีนัก โดนเลยมึง สาดดดดดดดดดดดดด
“พอ!! กูไม่เล่นแล้ว”
“อ้าว...เหี้ยคินแพ้แล้วพาล” ไอ้กันด่า
“กูสลับเป็นอยู่สองอย่างไม่สลาฟก็ประชาชนเนี้ย เหี้ยอาร์ทยังใส่สนับตูดอยู่บนบัลลังค์เป็นชาติ”
“โอ๊ย...พวกมึงมาทะเลเพื่อเล่นไพ่กันเหรอ” ไอ้โจ้เดินเข้ามาพร้อมกับแป้งที่ร่วงกราวลงมาจากอก....อ๊อ...เมื่อกี้มันไปโบ๊ะแป้งมาครับ ผมมองสภาพเพื่อนร่วมทีมที่ไม่ปกติสักคนแล้วเหนื่อยใจ
กูสงสัยว่าทำไมพวกมึงต้องทาแป้งกันเยอะขนาดนั้น ถ้าเป็นเด็กน้อยก็คงน่าเอ็นดูอยู่หรอก....นี่โตเป็นควายแล้วเสือกทาแบ๊ว เหี้ยโจ้นี่มีสามจุดบนหน้าผากมึงจะไปแต่งเมียรึไง ส่วนไอ้กันดูจากหน้าท้องมันพยายามเอาแป้งเขียนชื่อตัวเองแต่คาดกว่าล้มเหลว...เลยเหลือหลักฐานเป็นตัวอักษรอะไรสักอย่างที่นักโบราณคดียังอ่านไม่ออก
ไอ้โจ้ปรากฏกายพร้อมอาวุธเป็นกีต้าร์โปร่งในมือที่มันแบกมาตั้งแต่ขึ้นเรือแล้ว “นี่มันเวลาของการร้องรำทำเพลงว้อยยยยยยย”
“ไม่ใช่เข้าค่ายลูกเสือนะมึง จะมาเล่นรอบกองไฟเนี้ย”
“โหย...ไปป์ มึงอย่าขัดศรัทรา กูรู้ว่ามึงอยากเล่นไพ่” อ้าว...รู้ทันกูอีก “เร็วๆพวกมึง ออกมารับลมที่ระเบียงกันดีกว่า ไพ่เดี๋ยวกลับไปจั่วที่นู่นกันก็ได้”
บ้านเขาไม่แย่อย่างที่คิดนะครับ หลังบ้านมีชานเรือนยื่นออกไปทางทะเล ตรงนั้นมีเก้าอี้ไม้สองตัวตั้งอยู่คาดว่าเอาไว้ใช้นั่งรับลมเย็นๆหรือนอนอ่านหนังสือน่าจะสบายน่าดูเลยล่ะ แต่ไอ้โจ้ไม่ได้นั่งบนเก้าอี้ มันทิ้งตูดลงนั่งบนพื้นไม้วางกีต้าร์ลงบนตักแล้วตบมันรัวๆเร่งให้พวกผมออกไปด้วย
ไพ่ก็ไพ่เหอะ...เจอบรรยากาศแบบนี้ใครก็อยากออกไปทั้งนั้น ลมทะเลหอบเอากลิ่นเกลือขึ้นมาแตะจมูกถึงชานเรือน ท้องฟ้าสีดำสนิทตัดกันดวงจันทร์กลมโตเป็นพื้นหลังให้กับพวกเรา ผมนั่งชันเข่าเคาะเท้าเป็นจังหวะไปเรื่อยเปื่อย ข้างๆเป็นภคินที่นั่งเหยียดขาเฝือกออกไปข้างหน้า...ส่วนที่ล้อมวงถัดไปเป็นอาร์ท...ฟาร์ และกัน
ไอ้โจ้ดีดสายรัวๆ “มา..มา...มา.. ร้องเพลงกันเลย”
“เพลงไรวะ” เออ...กูสงสัยเหมือนมึงว่ะฟาร์
“มาทะเลก็ต้องเพลงเกี่ยวกับทะเลสิวะ เอาแบบเมดเลย์เลยนะ ใครคิดอะไรขึ้นได้ร้องออกมาเลย” มันเริ่มดีด “โอ้ทะเลแสนงาม”
“แสนง้าม~ แสนงาม” พวกผมร้องต่อโดยอัตโนมัต เหี้ย...นี่มันกีฬาสีโรงเรียนชัดๆ
“ท้องฟ้าสีครามสดใส~”
“สดซ้าย สดใส~”
“มองเห็นเรือใบ แล่นอยู่ในทะเล~”
“ทะเล้~ ทะล~ ถุย!! เพลงอื่นไม่มีแล้วเรอะ” ไอ้กันรีบตะโกนร้องเพลงต่อไป
“อยาก จับเอาเธอนั้นไปลอยทะเล อยากดัดนิสัยคนใจโลเล แต่ทำทุกครั้งดวงใจของฉันก็พลันว้าเหว่"
“เห่~~~” ทุกคนตะโกน
“จะเอาเธอนั้นไปลอยทะเล ก็กลัวเธอนั้นจะจมทะเล ขาดเธอตัวฉันก็คงสิ้นหวัง และคงจบเห่~~~~”
“ทะเลสีดำ” ไอ้กันส่ง แน่นอนว่าเหี้ยโจ้ไม่ลืมทำเสียงลุลา
“ไม่นานก็เช้า”
“ค่ำคืนเหน็บหนาว”
“จับมือฉันไว้” ไอ้โจ้เลิกดีดแล้วทำมาเป็นหยิบๆมือผัวมัน...เหอะ...
“ทะเลสีดำ” หน้าไอ้กันแม่งแหยงได้อีก
“ไม่ต้องหวั่นไหว”
“จะทำเช่นไร”
“ไปไกลๆ...กู~” กร๊ากกกกกกกกกกกกกก...กูว่าไอ้กันต้องพูดประโยคนั้นนะไอ้ลุลา
“เอาให้มันมีสาระหน่อยสิวะ” ผมก็ด่าไปขำไป
“แม้ชีวิตได้ผ่านเลยวัยแห่งความฝัน วันที่ผ่านมาไร้จุดหมาย” ไอ้ภคิน...มึงเพื่อชีวิตเลยเรอะ “ฉันเรียนรู้เพื่ออยู่เพียงตัวและจิตใจ เป็นมิตรแท้ที่ดีต่อกัน” ผมก็ชอบเพลงนี้นะ....เราช่วยกันยกกำปั้นแหกปากเหมือนจะไปประท้วง....
เหมือนชีวิตผันผ่านคืนวันอันเปลี่ยวเหงา ตัวเป็นของเราใจของใคร มีชีวิตเพื่อสู้คืนวันอันโหดร้าย คืนที่ตัวกับใจไม่ตรงกัน…..
คืนนั้นคืนไหนใจแพ้ตัว คืนและวันอันน่ากลัวตัวแพ้ใจ ท่ามกลางแสงสีศิวิไลซ์ อาจหลงทางไปไม่ยากเย็น....
คืนนั้นคืนไหนใจเพ้อฝัน คืนและวันฝันไปไกลลิบโลก ดังนกน้อยลิ่วล่องลอยแรงลมโบก พออับโชคตกลงกลางทะเลใจ.....
“Hula Hula, Hoo la la la ไปทะเล Hoorey Hoorey, Yeah yeah ทุกเวลา” เหยดดดดดดดดด..เชี่ยโจ้เพลงมึงขัดมาก แต่กูก็ร้องตาม
Hula Hula, A la la la ในทะเล E Yeah e yeah Hey Ha, Hula Hula
เชี่ยแม่ง...ที่ตลกคือทุกคนเสือกร้องได้ แหม...เราอยู่ในยุค2002ราตรีครองเมืองจริงๆ
มาๆชื่นฉ่ำกับน้ำกับฟ้า Ya e Ya Ya อย่านะอย่าช้า
มาๆสัมผัสมาเห็นด้วยตาสองตา แดดใสส่องฟ้ารอให้เจอ
อยู่ๆที่เกาะมีน้ำกับทราย Ya e Ya Ya อย่าหนีไปไหน
อยู่ๆก็ติดติดแล้วที่ตรงหัวใจ อยู่ใกล้กับฟ้าใกล้กับเธอ
สบายๆ ไม่เบื่อไม่เหงา ทะเลของเรา ท้องฟ้าของเรา
ไอ้โจ้กับไอ้กันแม่งเมาดิบลุกขึ้นมาเต้นระบำหน้าท้องประหนึ่งมันเป็นแคทลียา อิงลิช...คือผมแทบเอานิ้วทิ่มตาตัวเองให้บอดดีกว่าทนมองวะ กีตาร์แม่งโดนขว้างทิ้งลงที่พื้นแล้ว...ตอนนี้เราตบมือตบเข่ากันแทนแล้วครับ
Hula Hula, Hoo la la la ไปทะเล Hoorey Hoorey, Yeah yeah ทุกเวลา
Hula Hula, A la la la ในทะเล E Yeah e yeah Hey Ha, Hula Hula
(Hula Hula, A la la la e yeah eh)
ฉันรักทะเล Hey Ha เหี้ยโจ้โดดประหนึ่งนางแบบ....
“Hula Hula” พวกผมตะโกนเสียงใหญ่ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก...เสื่อมสาดดดดดดด
มันเป็นเมดเลย์เพลงที่เฮี้ยนมาก เราเต้นกันจนพื้นบ้านแทบทะลุ...ขนาดนิ่งๆไอ้ฟาร์ยังต้องโยกหัวตามเลยครับคิดดู จากนั้นก็ตามมาด้วยสารพัดเพลงผีทะเล...หลังๆแม่งโคตรไปเรื่อย มีแบบ ที่เกาะสมุยมันมีอะไร ที่ทำให้คุณนั้นต้องอยากไป ที่ทำให้คุณนั้นต้องติดใจมาชวนผม... เอ่อ...คือเราอยู่เกาะล้านครับพี่ อ๊ะ...แต่กูก็เซิ้งเข้าจังหวะได้อยู่
หลังจากปล่อยพลังกันจนหมดก๊อกก็มานั่งหอบแฮ่กๆกัน....เหงื่ออาบตัว แต่พอต้องลมเย็นๆจากทะเลกลับยิ่งทำให้สดชื่นกว่าเดิม ภคินดึงผมไปนั่งห้อยขาตรงระเบียง...แรกๆก็โดนสัมพเวสีมันโห่แซวอยู่หรอก แต่พวกมันก็หมดแรงข้าวต้มแล้วหุบปากไปเอง ตรงหน้าผมเป็นผืนน้ำสีดำสนิทกว้างสุดลูกหูลูกตา พอโดนแสงจันทร์ก็ส่องประกายเหมือนมีเทียนนับพันเล่มจุดอยู่ใต้น้ำ...
“บรรยากาศชวนเสียตัวเนอะ”
“ภคิน...” ผมพูดลอดไรฟัน
“ล้อเล่นน่า” มันขยี้หัวผม “ไม่ซิงแล้วนี่ เค้าไม่เรียกเสียตัวหรอก”
“สัตว์!!” คำเดียวเน้นๆ แต่ไอ้ภคินหัวเราะร่า ก่อนจะค่อยๆเอนหัวลงซบลงบนบ่าผม ตัวก็สูงเสือกชอบมาซบบ่ากู...ตามหลักการกูต้องซบมึงไม่ใช่เรอะ!! แต่ผมอารมณ์ดีเกินจะด่า อีกอย่างผมรู้ว่ามันเป็นวิธีอ้อนของภคินล่ะ ผมซบหัวลงบนหัวมันอีกทีหนึ่ง...อ่า...มีความสุขชะมัดเลย
ผมเคยบอกว่าภคินมีกลิ่นอายเย็นๆเหมือนทะเล...กลิ่นอายที่ผมทำใจจิตใจของผมสงบ...
เสียงดีดกีต้าร์จากด้านหลังเรียกให้ผมกลับไปมอง ไอ้โจ้ที่นอนแผ่หลาบนพื้นเมื่อกี้ใช้พลังเฮือกสุดท้ายในชีวิตคลานไปหยิบกีต้าร์ที่มันคว้างทิ้งไปเต้นตั้งแต่สองเพลงแรก ข้างๆกันเป็นไอ้กัน ซึ่งมันทั้งสองกำลังส่งสายตาล้อเลียนแกล้งทำเป็นซบตาม กูอยากจะลุกขึ้นไปเอากีต้าร์ฟาดแม่งให้สลบไปซะ... ไม่รู้โชคดีหรือร้ายที่พวกมันไม่ได้ออกปากแซวเป็นเรื่องเป็นราว... โจ้ลงมือดีดลงที่สายทั้งหก ก่อนไอ้กันจะช่วยร้องเพลง... ผมหลับตาซบลงกับหัวภคินอีกครั้ง...แล้วมืออุ่นๆนั่นก็วางทาบลงบนหลังมือ...
http://www.youtube.com/v/yqg2iWiof7E?version=3&hl=en_US
บีบหลังมือ แนบกระซิบเบาเบา
ไม่ได้นอนจนเช้า ฉันคิดว่าเธอควรผ่อนคลาย “ไม่ได้นอน...ทำอะไรกันวะ” เสียงไอ้กันแว่วมา..
หยุดฟังก่อน อาจจะเดาไม่ได้
มันเป็นเซอไพรซ์ ที่ฉันตั้งใจให้เธอ
ผมพลิกมือสอดนิ้วประสานเข้ากับฝ่ามืออุ่นๆของอีกฝ่าย...
อยากจะชวนเดินทาง ใต้ท้องทะเลไกล
อยู่ใกล้ใกล้เกาะ นั้นไง
ปะการัง สีสันสดใส
จนลืมเรื่องราวต่างต่าง และทำให้
รักทะเล เวลามีเธอด้วย
สวยซะเกินกว่า บรรยายได้
แล้วเธอคนดี จะรู้ว่ายังมี
สิ่งที่มากกว่าคำว่าต้องการ
ภคินกับผมร้องคลอตาม...
ปั๊บปะดาด๊า ปั๊ปปั๊ปปา ดั๊ดด่า
ลาลันลาลันลา ฉันจะพาเธอไป
ชูวีดูวีดำดิ่ง ลึกลึกลงไป
ลาลันลาลันลา ฉันจะพาเธอไป
ชูวีดูวีดำดิ่ง ลึกลึกลงไป
ภคินมองหน้าผมแล้วยิ้มกว้าง...
นาฬิกาของเธอ รุ่นกันน้ำรึเปล่า
ก่อนจะเก็บกระเป๋า ช่วยเขียนอีเมลบอกเจ้านาย
บอกว่าขอลา แต่จะนานเท่าไร
คงต้องเว้นเอาไว้ เพราะทริปนี้ไปยาวนาน
“กูว่าโดนไล่ออกแหงม” ไอ้หนุ่มเซเว่นบ่น ฮ่า ๆ ๆ
หากใครบีบีตาม ก็อยากให้ชิลชิลไป โชคดีนะมันจนไม่มีบีบี...
อาจไม่มีอะไรที่สำคัญมากกว่า
ปลาดาวตัวนั้น และมือของฉัน
เวลาที่เราชวนกัน แหวกว่าย
รักทะเล เวลามีเธอด้วย
สวยซะเกินกว่า บรรยายได้
แล้วเธอคนดี จะรู้ว่ายังมี
สิ่งที่มากกว่าคำว่าต้องการ
เราโยกหัวตามเพลง..
ปั๊บปะดาด๊า ปั๊ปปั๊ปปา ดั๊ดด่า
ลาลันลาลันลา ฉันจะพาเธอไป
ชูวีดูวีดำดิ่ง ลึกลึกลงไป
ลาลันลาลันลา ฉันจะพาเธอไป
ชูวีดูวีดำดิ่ง ลึกลึกลงไป
ดูซิปลาดาวทะเล ปูแมงมุมเกาะที่กัลปังหา
หมึกกระดองลอยมา
เจ้า Manta Ray ก็ลอยไปลอยไป
Oh เจ้าปลาโลมาเกี้ยวพาราสี ดำผุดและดำว่าย
เช้า สาย หรือบ่าย ก็สวยงามเสมอ ที่นี่
โจ้โซโล่เสียงโหยหวน “อ่ะ!! จัดดาจาดั๊ดจ๊า~ อ่ะ จัดดาจาดั๊ดจ๊า~ อ่ะ จัดดาจาดั๊ด~ ชั๊ดชาชะดิดัม~ ดิดัมด๊า~”
“ชั๊ดชาชะดิดัมดา~ชั๊ดชาชะดิดัมด๊า~ชั๊ดชาชะดิดัม~ ฮู้วู เย้เฮ~”
ลาลันลาลันลา ฉันจะพาเธอไป
ชูวีดูวีดำดิ่ง ลึกลึกลงไป
ลาลันลาลันลา ฉันจะพาเธอไป
ชูวีดูวีดำดิ่ง ลึกลึกลงไป
ปล่อยทุกอย่างไปกับทะเล....ความทุกข์ทั้งหมดจะดิ่งลึกลงไป....และมีเพียงผมเท่านั้นที่กลับมาบนผิวน้ำได้
ผมบีบมือภคินเบาๆเป็นการตอบรับว่าตัวเองก็มีความสุขไม่ต่างกัน ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน...ลำบากแค่ไหน...ถ้าเพียงมีคนคนนี้อยู่ข้างๆ....ผมก็พร้อมจะออกเดินไปเรื่อยๆ....
อย่าว่าแต่รักทะเลเลย....ที่ไหนมีภคิน ผมก็รักทั้งนั้น...
TBC
ขอแจ้งให้ทุกคนทราบว่าตอนหน้าDNDจะจบแล้วนะคะ เย้ เย เย่
ไม่น่าเชื่อจริงๆว่าจะเขียนนิยายได้ยาวขนาดนี้ ขอบคุณที่ติดตามกันมาถึงตรงนี้ค่ะ
มันอาจจะน่าเบื่อไปบ้าง ยืดเรื่องไปบ้าง แต่ตอนหน้ามันจะจบแล้วนะคะ 5555
แล้วเจอกันตอนจบค่ะ //กอดดดดดดดดดด// :กอด1:
ปล.ที่ไปเที่ยวทะเลนี่ไม่อะไรนะ คนเขียนชอบเพลงนักประดาน้ำเลยอยากใส่ลงไป(เหตุผลแบบ...) แต่ดันไม่ได้ไปทะเลนานแล้วค่ะ ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยใจนาง
ปล.เพลงดักแก่มาก แต่เราเชื่อว่าหลายท่านอยู่ในยุคเดียวกัน เอิ๊กกกกกกกกกกกก
ปล.แอบเห็นคินFCเพิ่มขึ้น หึหึ บอกแล้วพระเอกเราเร้าใจค่ะ(อวยตลอด ได้ข่าวเพิ่งจะมีเอาตอนท้ายๆ555)
-
เพลงคุ้นหูทั้งน้านนน :z3:
-
ยิ้มตั้งแต่ไปป์ตื่นแล้วค่ะ อารมณ์สก๊อย ทำเอาขำ แล้วก็ฮายาวมาจนถึงตอนท้าย
ภคิน ผู้ชายหน้าตาดี หล่อ และมารยาร้ายเหลือเกิน นี่จะมาฉกลูกชายเค้ืาไปเป็นเมียแล้ว
ยังจะขโมยใจพ่อกะแม่เค้าไปด้วยการทำตัวเป็นลูกเขยและคนสวนที่ดี เล่นเอาฮา
แต่ฮากว่า ก็คงเป็นกลุ่มเพื่อน ๆ มาทีไร ก็มีสีสันเสมอ ชอบค่ะ
นักเขียน เขียนได้ดีค่ะ เรารู้ืสึกว่าไม่ซ้ ำไม่เลี่ยน อ่านได้ตลอด ไม่มากไม่น้อยไป
แค่แอบคิดในใจ ถ้าเจอกันกับแก๊งค์นี้ระหว่างเดินทาง คงปวดหัวน่าดู ฮา ...
สุขไหนจะเท่า ได้เห็นคินกับไปป์ มีความสุข ท่ามกลางเสียงโห่แซวของเพื่อน :กอด1:
-
โอ๊ยยย เอามือกุมท้อง ขำมากกกกกกก
แก็งค์นี้รวมหมู่เมื่อไร กรามค้างทุกทีไป
ตอนหน้าจะถึงตอนจบแล้วเหรอคะ
คงคิดถึงพวกบ้านี้น่าดูเลยอ่ะ เริ่มจะเหงาขึ้นมาแล้วนะเนี่ย
รวมเล่มเร็วๆนะคะ
รักคนแต่งที่สุด
+1 :กอด1:
-
ซื้อหนังสือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
happyๆๆๆ
น่าร๊าาาากกมากๆๆๆ 555+ :L1:
-
เรื่องสนุกๆๆ กำลังจะจบไปอีกเรื่องแล้ว ใจหายจัง ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m15:
-
; w ; น่ารักง่าาาาาาา ♥
ได้ฟีลทะเลดีจังเลยค่ะ ตอนหน้าก็จะจบแล้วสินะ .. //เหงา แงงงงงงงงง
ก่อนจะจบก็ขอดูหนุ่มๆรักกันให้ชื่นใจก่อนนะคะ ฮาา :กอด1:
-
ยิ้มตั้งแต่ต้นยันจบ :L1:
-
ตอนนี้ยาวสะใจมากกกกกก :laugh:
-
แล้วทำพูดว่าไปฮันนีมูนเนอะ
สรุปสามคู่ใช่ไหมเนี้ย... เห็นมีหลุดปากด้วย
-
น่ารักที่สุด :o8:
-
โอ้ ทะเลแสนงาม... อยากไปด้วยจังเลย
-
ใจหายจริงๆ ในที่สุดก็จะจบแล้ว TT
-
จะจบเเล้วววววว
-
ซึ้งๆๆ
จบและหรอ ยังอยากอ่านต่ออยู่เลย
อิอิ
-
จะจบแล้วเหรอค้าาาาา
เอาตรงๆนะ อยากอ่านฉากอัศจรรย์ของฟาร์กะแบ๊คกราวแมนอ่ะ 55555555555555555555555
-
รอจ้ารอ :) :)
-
..........โคตรรักเรื่องนี้เลยจริง ๆ นะ..........
-
ฮันนีมูนสามคู่ใช่มั้ยยยย ? :impress2: :impress2:
หลุดปากออกมาแล้ว !! สรุปโจ้เป็นภรรยาหรอจ้ะ >< 5555555555555555555555
ฟาร์ฟาร์น้อยยย! คิดถึงอ่ะะะะะะะะะะะะ ไม่ได้ออกมาตั้งหลายตอนน T______T
อยากให้ออกมาเยอะกว่านี้ (แต่เดี๋ยวจะแย่งซีน 555)
เกือบลืมว่าภคินมันหล่อถ้าไม่มีฉากในรถ! (ขอโทษค่ะ UU) 55555
นึกว่าจะไม่ได้เจอพวกโจ้-กันอีกซะแล้วว !
ดีนะที่คนเขียนเอาออกมา(?)ก่อนจบบ ไม่งั้นคนอ่านไม่ยอมมมม ! 55
ตอนนี้หวานมากเลยยยยยยย ! (ภคินมันก็หื่นได้ตลอดเว - -)
เขินนนนนนนนนนนนนนน :-[ :-[
-
ฮิ้วววววววฉากหวานนนน น่ารักเนอะ
ในที่สุด ภคินกับไปป์ก็รักกันอย่างไรอุปสรรค รึเปล่า
กลับไปเคลียร์น้องแอมด้วยนะ ตบซ้ายตบขวา 5555
แค่เต็นท์เองอาร์ท ปล่อย ๆ ไปเหอะ 5555 :z2:
-
อยากไปทะเลจังงงงงงงง
ทริปนี้ออกแนวหวานนะคะ ฮ่าา หวานแบบฮาๆ
ดีใจจัง ทุกคนมีความสุขแล้วสินะ
ตอนหน้าาาา ไม่อยากให้จบเลยค่า
-
:impress3:
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกก พ่อกะแม่ก็ยอมรับ
อ่ามีความสุขแล้วเนอะ กรั่กๆๆๆ
ขอให้รักกันๆนานๆๆๆๆๆๆ
ตอนหน้าตอนสุดท้าย จะเป็นไงน๊า
-
ตอนหน้าจบ... พอเห็นคำว่า "จบ" ถึงได้มานึกดู ว่าอ่านมานานเท่าไรแล้ว คนเขียนแต่งมากี่ตอนแล้ว
มันสุดยอดอยู่เนอะ o13
-
น่าร๊ากที่สู๊ดดดดดดดดดดดดดด =///= ภคินดูเป็นลูกเขยที่ฟิน เข้ากับพ่อตาแม่ยายได้เป้นอย่างดี เริ่ด !
ภคินสามารถ ภคินทำได้ทุกอย่าง เรารักภคินที่เป็นภคิน ฮ่าๆๆๆ ดูไปป์ดิ ไปป์อวยภคินทั้งตอน 5555555
คือปกติไปป์ก็ชอบอวยภคินอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ขอบอกว่าหลายช็อตจริงจัง เลยดูเป็นอารมณ์เหมือนแบบ
ทั้งรักทั้งหลงภคินอย่างแรง คนกำลังอินเลิฟ โลกเป็นสีชมพูอมม่วง หลังจากอมทุกข์มาเดือนกว่าๆ ฮ่าาาา
แล้วเค้าก้ไปเดทแบบแปลกๆกัน ตลกโคตร โจ้กันยังประสาทโรคจิตติีงต๊องและทำให้เราขำมากเหมือนเดิม
ชอบเวลาว่าวภาษาเหนือกันอ่ะ เพลินมากกกกกกกกก แปลไม่ออกถ้าไม่มีซับเลย เหนือแต้ๆเลยเจ้า !
แต่ทำไมไปป์ไม่ว่าวภาษาเหนือบ้างอ๊ะ ท่าจะน่ารักน่าดู๊วว >///< จริงๆแล้วยังไม่อยากจะให้จบเลย T___T
เพราะไม่รู้จะไปหานิยายที่ฮาขี้แตกแบบนี้ที่ไหนมาอ่านอีก... ภคินไปป์คือที่สุดจริงๆนะ เป็นนิยายที่ชอบแวะ
เข้ามาอ่านเป็นประจำเวลาว่างและเวลาเซ็ง เพราะมันทำให้เรามีรอยยิ้ม อ๊ากกกกกก ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ !!
แล้วเราจะรออ่านอะไร T______T อินดิโกกกกกกกกกกกกก้ !! Y__________Y
-
ฮาตั้งแต่ตื่นนอนยันไปเที่ยวทะเลเลย
แอบซึ้งตอนท้ายๆ ใจหายที่ใกล้จบ
:กอด1: :กอด1:
-
แอบใจหายเหมือนกันนะเนี่ย
เราเกรงใจอาร์ทมากที่สุดในเรื่องแล้ว
พี่แกเล่นมุกได้ใจขาดมาก อ่านแล้วจุกเลย
รักทุกตัวละครเลยค่ะ
-
ตลกพี่แก้ว..แยกลูกเขยกะคนสวนไม่ได้ 555
ตอนนี้ทะเลหวานปนเปรี้ยว สวีตปนฮาเนาะ
ดีใจเหมือนกันที่ได้เป็น fc เรื่องนี้นะคะ :กอด1:
-
:laugh: :laugh:
แค่ไปส์กลับมาเกรียนได้แบบนี้ พี่ภูมิกลับมาพูดภาษาเหนือ แบบนี้ก็สบายใจ
หมดห่วงกลับเด็กสองคนนี้แล้ว สองคนนี้พิสูจน์ ก้าวผ่านอุปสรรค มาได้ ต่อไปวันข้างหน้า ถ้าทั้งสองคนนี้ต้องเจอกับปัญหาอะไรก็จะจับมือ ก้าวผ่านมันไปได้แน่นอน
รอส่งเด็กๆ นะคะ :กอด1:
-
เราให้สามคำ
"รั่ว ทั้ง แก๊งค์" o13
-
แก๊งนี้ฮาสุดๆ :laugh:
ชอบตรงป้ายรอรับอ่ะ :m20:
ปล ดูจากเพลงแล้วรู้เลยว่ากรูแก่จริงๆ o6
-
อั๊ยยะ ภคินเฝือกยังจะกล้าเที่ยวอีกนะ55555
มุกอาร์ทก็เฉียบคมบาดจิตบาดใจเสมอๆอ่ะ
รู้สึกใจหายเหมือนกันเนอะ จำได้ว่าครั้งแรกที่ตัดสินใจว่าจะติดตามเรื่องนี้คือตอนที่ไปป์มันกอดพี่เดียวดายแล้วพร่ำเพ้อ ณ จุดนั้นนี่แบบ โอยเรื่องนี้แม่งใช่
สุดท้ายก็มาถึงจุดนี้แล้วเน้อ รอตอนจบของเรื่องค่ะ แล้วก็ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะได้รวมเล่มมานอนกอดไว้นานๆด้วยนะคะ^ ^
-
จะจบแล้วเหรอค่ะ....คิดถึง คิน-ไปป์ แน่ๆเลย เดอะแกงค์ ด้วยค่ะ :L2:
-
พ้นจากความเศร้าก็ฮากันเอาตายเลยทีเดียว :laugh:
ถือว่าฟ้าใหม่แจ่มใสเป็นรางวัลให้ไปป์คิน และคนอ่าน
แต่ แต่ว่า ตอนหน้าจบแล้วจริงๆ เหรอ :a5: ไม่นะ ตอนพิเศษอ่ะ เขียนออกมาอย่าให้ขาดเชียว 555
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
จะจบแล้วเหรอเนี่ย ฮึกๆอยากให้ต่อไปอีกยาวๆจัง แต่เรื่องทุกอย่างก็เป็นไปด้วยดีหมดแล้ว
// แต่นังแอมก็ยังไม่ได้รับผลกรรม :z6: ตอนนี้กรี๊ดทั้ง 3 คู่เลยค่ะ
แต่คู่กันโจ้นี่...เราเชียร์นะ แต่จิ้นภาพให้พวกรั่วๆมากดกันเองไม่ด๊าย ยิ่งนิสัยนี่ดูแล้วรุกคู่ชัดๆแต่ขอให้คู่กันเถอะนะ :laugh:
-
ทะเลหวานเจี๊ยบบบบบ :-[
-
ถึงเรื่องจะดูยืด แต่ก็ไม่มีตอนไหนที่น่าเบื่อ อ่านแล้วสนุกไปกับทุกตอน :กอด1:
-
ดีใจกับไปป์และภคินนะ แฮปปี้ๆกันแล้ว
ทริปนี้ไม่ใช่ทรีปฮันนี่มูนหรอกภคิน
น่าจะเป็นทริปเฉลิมฉลองผองเรา3คู่ตุนาหงันกันมากกว่าเนอะ แบบหนุกหนานเบิกบานซะ
ถ้าฮันนี่มูนต้องมีแค่ เธอฉันเท่านั้นพอ
-
55555
ทะเล๊ทะเล
อยู่แถวๆนี้เอ๊งงงงใกล้ๆเลย อิอิ
เป็นกำลังใจให้คุณพี่ขาที่จะเดินทางมาถึงตอนจบเสียที 55
รักเรื่องนี้ รักคุณพี่ขาด้วย จุ๊บๆ
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
:impress3: เป็นเรื่องที่ตามลุ้นมาตลอดเลยนะ ไม่น่าเชื่อว่า จะจบแล้วววววววววววววว :z3:
ขอตอนพิเศษเยอะนะคะ
-
คินไปป์~~~~ มีความสุขจังเล้ย แหม พอเมฆฝนผ่านพ้นไป อะไร ๆ ก็สดใสไปหมด
พี่แก้วกับพี่ภูมิก็เปิดใจรับเขยขวัญเต็มที่ น่ารักจริงเชียวววว
ฮาแผ่นป้ายรอรับสองหนุ่มที่โจ้กันทำมามาก เอาฮาไปไหน เขินแทนน้องไปป์จริง
เกาะล้านนนน เค้าเพิ่งไปพาไม่นานนี้เอง แม้เพื่อนจะเยอะ แต่คินไปป์ของเราก็หวานได้น้า น่ารัก
ขอบคุณค่ะ
-
:mc4: ที่สุดก็ลงเอยด้วยดี
เพื่อนก๊วนนี้แม้เพี้ยนๆ แต่รักกันดีจัง
-
:o8:
-
หวานหยด~ :-[
-
"อย่าว่าแต่รักทะเลเลย....ที่ไหนมีภคิน ผมก็รักทั้งนั้น..." :-[
โฮก จบตอนได้เริ่ดมากเคอะ o13
-
:L2:ทุกคนเป็นสีสรรพ์ของเรื่องจริงๆ
เรื่องหน้าน้องชายพี่ฟาร์เป็นพระเอก สินะ :laugh:
-
ในที่สุดพ่อตาก็ยอมรับนะคะพี่ภคิน ที่นี้ก็ดูแลลูกเค้าดีๆล่ะ
ปล.พี่อาร์ทยังน่ากลัวสม่ำเสมอเนาะ ฮ่าๆๆๆๆ
-
ฮากับคู่รัก-ยมมาก
ส่วนอาร์ทนี่ให้ความรู้สึกเหมือนมิสเตอร์แฟรงเก้นสไตน์เลย
แต่ที่สุดแล้วก็ต้องเป็น ภคิน-ไปป์ รักกันสุดๆเลยนะ
-
ใกล้จบแล้ว ตอนนี้อ่านไปยิ้มไป น่ารักดี
แต่ก็ย๊าวยาว (อ่านก่อนเที่ยงคืนตาจะปิด)
ฝากดูคำผิดด้วยค่ะ
แล้วตอนนี้ก็กลับมาอยู่ด้วนกันได้แล้ว
-
ชอบเพลงนักประดาน้ำเหมือนกันเลย
ตอนหน้าจบซะแล้ว
-
ในที่สุดเวลาดีดี มีความสุข ของคินกับไปป์ก็กลับมาแว้วววว
หลังจากเจอเรื่องเครียดๆ มาพักผ่อนกับผองเพื่อนและคนรักชีวิตเดิมๆที่มีความสุขกลับมาแว้ว
แสดงความดีใจกับไปป์ด้วย ต้องมาคอยดูแลเอาใจเจ้าคนเอาแต่ใจอีกละ ฮ่าๆๆ
ว่าแต่ตอนหน้าจะจบแล้วหรอเนี่ย !! รออ่านตอนต่อไปค่าาา
:กอด1:
-
ต้องขอบคุณหญิงแอมป์ ที่ทำให้เรื่องมันสนุก ฮ้่ๆ
-
มาอ่านแล้วววววววววว
เย้ๆๆ
ตอนนี้หวาน จนน้ำทะเลยังต้องหวานตามเลย อิอิ
ชอบครับบบบบ !!!
คินไปป์น่ารักเวอร์
แก๊งป่วนนี่ยังคงฮาได้ใจเสมอ อิอิ
รอตอนต่อไปครับ
ปล. คำผิดมีประปรายนะครับ
-
คินและไปป์ได้ผ่านบทเรียนชีวิตอีกบทหนึ่งแล้ว
สิ่งนี้จะทำให้ทั้งคู่เติบโตและแข็งแกร่งกว่าเดิม
ขอให้มีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะอย่างนี้ทุกวัน และตลอดไป
-
+1 น้องไปป์ กะ ภคิน น่ารัก อ่ะ เราจะเดิมาถึงจุดสุอท้ายแล้วซิ o13
-
o13 มีความสุขนะ :กอด1:
-
ทะ... ทำไม...
ตูร้องได้ทุกเพลงเลยฟะ
-
ประโยคสุดท้ายเด็ดมากค่ะ ที่ไหนมีภคิน ผมก็รักทั้งนั้น...
พี่ภูมิกับพี่แก้ว น่ารัก คนเป็นพ่อแม่ให้ทำใจยอมรับเรื่องนี้มันยากจริง ๆ
-
อือ รอตอนจบคงมีทุกรส ที่ยังขาดหาย (หึ หึ)
คนแต่ง แต่งได้ยาวจริง เพราะเพลงก็ยาววววแล้ว
ยังคอยเป็นกำลังใจให้คนแต่งในทุกๆเรื่องนะครับ
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เรื่องหนังสือขอ
จองนาน ๆ หน่อย
นะ เพราะช่วงนี้ยัง
ไม่ค่อยมี :m17:
-
อยากให้โจ้-กัน ได้กันเองจริง
ไปทะเลครั้งนี้มันจะได้เลิฟ เลิฟกันทุกคู่
มีเผลอหลุดปากเรียกผัวกัน ไม่รู้มุกหรือเรื่องจริงเนอะ :impress2:
-
ทะเลหวานหมดแล้ว อิจฉา เพลงเพราะจัง
จะจบแล้วเหรอ ใจหายนิดๆ
-
จะจบแล้วเหรอ
บอกตรง ๆ ว่าใจหายอ่ะ
หนังสือเปิดจองเมื่อไหร่บอกกันด้วยนะคะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอค่ะ ^^
-
โครตอยากตะโกนไปหั้ยถึงเชียงใหม่บอกพ่อกับแม่ไปป์เลยว่า ลูกเค้าโครตมีความสุขอ่ะตอนนี้
คนอ่านยังแฮปปี้ด้วยเลย
ชอบมากช็อตนั่งดูทะเลแล้วมีคนร้องเพลงประสานหั้ย
-
ขอให้กันกับโจ้มันได้กัน!! :laugh: :laugh:
-
กันกับโจ้อย่างฮาตลอด อาร์ตตอนรู้ว่าเต๊นท์พังเนี่ยน่าเกรงมาก ๆ เลยนะเนี่ย
-
:กอด1:
-
ขอบอกว่าเกร็งตามหนุ่มในรถมากตอนที่คินบอกอาร์ทว่าเต้นท์พัง
คู่หูคู่ฮาขยันเรียกความฮาจริงๆ ดีนะไม่เอาค่ามาด้วยอีกคน
ถ้าค่ามาด้วยคงหัวเราะจนเหนื่อยกว่านี้อีกแน่ๆ
พ่อตากับลูกเขยเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยจริงๆ
คิน-ไปป์ หลังจากผ่านช่วงเวลาของการรอคอย
ในที่สุดก็ได้มีความสุขกันจริงๆซะที :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: ใกล้ถึงบทส่งท้ายแล้ว :sad4: :sad4:
-
ง่า จะจบแระเหรอ เพิ่งจะมีความสุขเองน้า หุๆ
-
ร้องได้ทุกเพลงเช่นเคย
ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ
แม้จนเงินแต่ไม่จนใจเน้อะภคิน(เกี่ยวมั้ย) ขอให้รักกันไปตราบชั่วกัลปวสานนะจ๊ะ(เขียนงี้ป่ะ?)
-
:a5: เฮ้ย!!!!
อะไรกันง่่า จะรีบจบกันไปไหน :z3: :z3: :z3:
แล้วต่อไปนี้จะอ่านอะไรดีเนี๊ยะอิชั้น จบเรื่องนี้แล้วก็ต่อเรื่องใหม่น้า
:seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
แบบว่าชอบเรื่องนี้ง่ะ ตลกดี ชอบทุกคนเลย
ภคิน ไปป์ อาร์ต ฟาร์ กัน โจ้
แม่ง ฮาเกิ๊น
-
เพื่อนโจ้เพื่อนกันมันฮาจริง ตกลงไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆเหรอคะ?
แล้วก็ขำตอนที่ไปป์บอกเคยจัดงานศพให้ปลาตายเกยหาดกับตอนที่ฟาร์บอกให้อาร์ทไปจุดธุปเคารพกฎ โอยยย คิดได้ไงค่ะ ขำมาก
ส่วนเพลงที่หนุ่มๆเขาร้องกัน ทันบางเพลงค่ะ ฉันแก่มั้ยเนี่ยย
พี่คินยังคงน่ารักเว่อร์ๆ
เฮียอาร์ทก็ยังน่ากลัว
ไปป์ ฟาร์น่ารัก
รอตอนต่อไปค่ะ
ป.ล.พี่โจ้พี่กัน เขามีอะไรหรือเปล่าคะ (ยังไม่เลิก)
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
เรื่องนี้เป็นนิยายน่ากอดอีกเรื่องนึง
แอบสียใจที่จะจบ T.T
แต่สนุกมากเลยนะ
ขอบคุณ นักเขียนมากมาย
-
รู้สึกหวิวๆอ่ะจะจบเเล้วขอพูดตามตรงเรื่องนี้เป็นเรื่องเเรกที่ได้เข้ามาอ่านในเล้านี่เลยนะ :o8:
ตอนหน้าจะจบเเล้ว ซื้อหนังสือเลยเเล้วกัน^^
-
หว่าาา จะจบแร้ววว
เอาน่ะ รอ จร้าาาา
-
จะจบแล้วหรอออออ :sad4: :sad4:
อย่าเพิ่งซิคะะะะะะะะะะ
แหมไปป์ ดีกับภคินหน่อยโชว์เลี่ยนเชียวนะ ฮาาาาาา :z2:
-
อ่านมาถึงตอนนี้ก็ยังยืนยันว่าเราเป็น อาร์ทFC :m20:
-
เวลารวมแก๊งที่ไร ต้องฮาทุกทีสิ
5555
-
้น่ารักมากเลยอ่าาาาาา หวานนนนนนนนนนน
ฮาตรงเพลงฮุล่าฮุล่าเนี่ยแหละค่ะ ยังจำได้ร้องตามไปด้วยจนน้องมองหน้าแบบนึกคึกไรขึ้นมา 55555555
อ่านแล้วอยากไปเที่ยวทะเลเลยยย ไปกับเพื่อนคงสนุกน่าดู
ใจหายมากเลยตอนคินไปป์จะจบแล้ว T_T คงจะคิดถึงพวกแก๊งกวนๆ และมุขฮาๆที่ทำเสื่อมตลอด
คนอ่านคงจะแอบเหงาเลยแหะ
ยังไงก็จะมาร่วมส่งท้ายคินไปป์ด้วยนะคะ รักคนเขียนมากๆ :)
-
ใจหายจัง จะจบแล้ว ไม่อยากให้จบเลยรู้สึกผูกพันกับเรื่องนี้ ตัวละครและคนเขียนมาก
นานทีจะมีนิยายวายที่มีพระเอก จนและมึนขนาดนี้ โชคดีที่ยังหล่อเลยพอให้อภัย
รอบทส่งท้าย และรอสั่งหนังสือนะคะ ถ้ามีตอนพิเศษเยอะๆจะดีมาก ^___^
-
พอผ่านเรื่องไม่เข้าใจกันของครอบครัวมา ไปป์ภคินก็หวาน หว้าน หวานจังครับ :give2:
ดีใจแทนทั้งคู่ที่ครอบครัวเข้าใจเสียที มีท่าว่าจะเห่อลูกเขยซะด้วย
ฉากที่นั่งซบกันริมทะเลคิดตามไปแล้วก็มีความสุขไปด้วยเลยครับ บรรยากาศช่าง....หุหุ
เรื่องราวดำเนินมาจะถึงตอนจบแล้ว กว่าจะมาถึงตอนนี้ทั้งฮา ทั้งหื่น เศร้าเคล้าน้ำตา
นานทีจะได้เห็นพระเอกจนจ้นจนซักครั้ง เป็นอีกเรื่องนึงที่ชอบเลยครับ :a9:
-
หวานเกิน อิจฉาอะ>////<
-
เก็บตามอ่านจนทันและ ปิดเทอมไม่ค่อยมีเวลา เปิดเทอมยังไม่ค่อยมีเวลาอีก เฮ้ออ ตอนหน้าจะจบแล้วหรอ รออ่านเรื่องใหม่เลยดีกว่า อิอิ ชอบเพลงนักประดาน้ำอ่า อ่านตอนที่สองคนนี้ห่างกันแล้วแบบโหยปวดใจอ่า กว่าจะลงเอยด้วยดีได้ ทรมานแทน :(
-
มารออีกรอบ แห้งเหี่ยวแล้วน๊า
อัพเหอะจ้า :z3: :sad4:
-
เข้ามาอ่านซ้ำ ตอนล่านี้มีความสุขจนเกือบลืมไปเลย...
....ไม่มีตอนเเอมมากราบตีนไปป์กะภคินเร๊อะ?
-
จบแค่ตอนนี้หรือปล่าว หายไปเลย
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ แต่สัญญาจะตามให้ทัน ^^
-
Room 63
เธอเห็นท้องฟ้านั้นไหม....เห็นเงาของเมฆหรือเปล่า...ทะเลสีครามที่ทอดยาว...เห็นความรักของฉันบ้างไหม
“ไม่เห็นเว่ย!! แล้วก็ช่วยลุกกันออกมาได้แล้ว จะนอนให้แดดเผาหัวเลยรึไงวะ”
มันเป็นเวลาแปดโมงเช้าที่นาฬิกาปลุกของใครสักคนในห้องเปิดวนซ้ำๆ ไอ้ผมกับฟาร์น่ะตื่นตั้งแต่รอบแรกแล้ว แต่ไอ้สิ่งมีชีวิตที่เหลือยังนอนเรียงกันเหมือนศพไร้ญาติ แล้วใครมันตั้งนาฬิกาปลุกวะ มึงตั้งแล้วไม่ตื่นไม่พอ...เสือกบังคับกูตื่นก่อนอีก
ผมกับไอ้ฟาร์ต้องไปไล่เขย่าตัวพวกมันคนละสามรอบ เอ่อ...เว้นไอ้อาร์ทรอบเดียว แถมเกี่ยงกันอีก สุดท้ายมันก็ยอมตื่นมาเข้าคิวอาบน้ำกันจนครบทุกคน ล่อไปเกือบสิบโมงครับ...เฮ้ย!!เมื่อคืนไม่ได้แตะเหล้าสักหยดเลยทำไมพวกมึงนอนอืดกันได้ขนาดนี้วะ วันนี้พวกเราจะออกไปเที่ยวอย่างจริงๆจังๆหลังจากที่บิลด์อารมณ์กันทั้งคืน เราบอกคุณน้าตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่าไม่ต้องทำอาหารเช้าให้เพราะจะไปหากินกันเอง (อันที่จริงผมว่าเพราะพวกมันไม่ตื่นมากินอาหารเช้าต่างหาก) ส่วนมื้อเย็นเราเตรียมฝากตั้งแต่หลอดอาหารยันลำไส้เล็กไว้ที่คุณน้าเลยครับ รับรองกลับมากินกันเต็มคราบ!!
“รถจอดอยู่หน้าบ้านนะกัน” คุณน้าว่าขณะกำลังเย็บผ้าอยู่ ไอ้กันบอกว่าการทำของชำร่วยเป็นอาชีพเสริมของแก “ขับดีๆล่ะ...ใบขับขี่มีรึเปล่าน่ะเรา”
“ไม่มีครับ”
“อ้าว...แล้วแบบนี้เขาเรียกตรวจจะทำยังไง”
“อ๊อ...ไม่ต้องห่วงครับคุณน้า” ภคินว่า “หน้าไอ้กันมันดูเป็นคนขับรถมืออาชีพอยู่แล้วคาดว่าไม่น่าโดนโบก”
“แต่เสี่ยงโดนโบกตรวจยาเสพติดนะครับ” ไอ้อาร์ทเลวเต็มตีนจริงๆ ต่อหน้าน้าเค้ามึงยังเหยียบไม่ยั้ง โชคดีที่คุณน้าแกคงชอบเด็กผู้ชายเฮ้วๆ (เหรอ?) แกเลยหัวเราะซะลั่นบ้าน ผู้ปกครองสมัยนี้ชอบให้บุตรหลานโดนด่าสินะ...เห็นบ้านไหนก็เป็นกันทั้งนั้น
รถกระบะสภาพไม่ค่อยดีนักจอดรอพวกผมอยู่หน้าบ้าน ที่บอกว่าสภาพไม่ดีคือมันเป็นสนิมขึ้นเป็นจุดๆตามตัวรถน่ะครับ แต่ระดับผมที่อยู่กับไอ้ภคินและคลุกคลีกับไอ้เน่ามานาน....ขอยืนยันว่าทุกสิ่งที่วิ่งบนถนนได้สามารถเรียกว่า ‘รถ’ ได้ทั้งสิ้น ไอ้กันเจ้าบ้านเดินควงกุญแจเข้าไปเปิดรถก่อนจะล้วงแว่นกันแดดเรย์แบนของปลอมขึ้นมาสวม
“ไปกันรึยังไอ้หนู” สาดดดดดดดดดดดดดด....ทำหน้าเหมือนมึงขับเฟอร์รารี่!!!
“ให้กูขับเหอะไอ้กัน กูอยากใส่แว่น” เชี่ยโจ้...มึงคิดได้แค่นี้สินะ
“ไม่เอา...กูเป็นเจ้าของกูจะขับ”
“ให้กูขับเหอะ ฮือออออออออออออออออออ”
กูล่ะปวดหัวกับมึงสองคนจริงๆ สุดท้ายไอ้โจ้ก็พ่ายแพ้ต้องมานั่งอยู่กระบะหลังกับพวกผม คือจริงๆก็ไม่มีใครอยากนั่งหน้ากับไอ้กันนอกจากคู่หูมันอะครับ แล้วเสือกมาตีกันแย่งพวงมาลัย ไอ้กันเลยได้โชว์เดี่ยวเลย แดดตอนนี้กำลังไล่หลังมา...ก็บอกแล้วว่าให้ตื่นกันแต่เช้า ออกบ้านเกือบสิบโมงขนาดนี้เลยได้นั่งตากแดดกันทั่วหน้า แต่ทุกคนลงความเห็นแล้วว่าดีกว่านั่งกับไอ้กันข้างหน้า
ผมชอบบรรยากาศเมืองท่องเที่ยวแบบนี้จัง... เวลานี้ทั้งชาวบ้านทั้งนักท่องเที่ยวต่างออกมาสัญจรกันบนถนน แต่รถไม่ติดอย่างที่คิดนะครับ เพราะส่วนใหญ่นักท่องเที่ยวไม่มีรถส่วนตัว ที่ขับๆอยู่บนถนนนี่ก็รถชาวบ้านทั้งนั้น เลยได้เห็นรอยยิ้มผู้คนเต็มไปตลอดเส้นทาง แม้แดดจะร้อน แต่เราก็ยังมีลมช่วยโบกพัดให้ความเย็น....
ใช้เวลาไม่นานพวกผมก็มาถึงแถวๆตีนเขานม เราต้องจอดรถกันที่นี่แล้วใช้สองตีนเดินขึ้นไป เห็นว่ามีบันไดเป็นทางยาวเกือบร้อยเมตรได้ ไม่รู้จะสร้างมาสู้กับบันไดตีนดอยสุเทพรึไงครับ
“โห...แม่ง...” ไอ้ภคินเด็กพิการของกลุ่มถึงกับโอดครวญ “กะให้ขากูหลุดเลยรึไงวะ”
“เอาจริงๆนะภคิน...กูว่าจากวีรกรรมที่มึงทำมา...กระดูกมึงแข็งยิ่งกว่าควายไบซันอีก”
มันเอาไม้ค้ำฟาดขาผมเบาๆ “อุ้มขึ้นหน่อยดิ๊”
“ชะอุ้ย....อุ้มรัก” ไอ้โจ้...มึงนี่มัน....พูดแล้วตีนกระดิก ผมหันไปส่งสายตาอาฆาตใส่ “แหม...ไปดีกว่า” ว่าแล้วมันก็ใส่เกียร์เดินไปเกาะกลุ่มไอ้พวกข้างหน้า ทิ้งผมกับภคินเดินอยู่ด้านหลัง
“ภคิน...” ผมถอนหายใจ “มึงจะขึ้นจริงๆเหรอ”
“อะไรขึ้นล่ะ?”
“ไอ้ห่า...อย่ามามุกกับกู” เผลอไม่ได้ เชี่ยนี่ยิงมุกใต้สะดือตลอด “ไม่ต้องขึ้นไปหรอก หมอบอกไม่ใช่เหรอว่าอย่าขยับมาก กระดูกยังติดกันไม่สนิทเลย”
“โอ๊ย....ถ้าจะหลุดมันหลุดไปนานแล้ว เมื่อกี้มึงยังบอกว่าเลยกูถึกยิ่งกว่าควายไบซัน”
“อันนั้นกูพูดเล่นเว่ย”
ไอ้นิสัยดื้อ ดันทุรัง เล่นจริงเจ็บจริง ไม่ใช้สลิงไม่ใช้ตัวแสดงแทนของมันยังแผลงฤทธิ์ไม่เลิก ผมรู้ว่ามันอยากเที่ยว ผมก็อยากไปชมวิวแบบพาโนราม่าเหมือนกันแหละ....นานๆทีจะมีโอกาสได้มาเกาะแบบนี้ แต่ถ้ามันต้องแลกมากับการเสี่ยงบาดเจ็บของภคินก็..
“งั้นมึงนั่งรอข้างล่าง...เดี๋ยวกูอยู่เป็นเพื่อน”
“ไม่เป็นไร กูขึ้นได้แค่นี้เอง” ว่าแล้วมันก็เดินแบบเดี้ยงๆไป “ไปเร็ว...อยากดูวิวไม่ใช่เหรอ”
“ก็อยาก...”
“งั้นไปกันเหอะ เดินขึ้นแป๊บๆก็ถึงแล้ว”
“แต่อยากเห็นมึงหายเจ็บขาเร็วๆมากกว่า”
อะไรเล่า! ทำไมต้องทำหน้าช็อคแบบนั้นด้วย ไอ้พระเอกเบิกตาค้างทำหน้าเหมือนทรุดลงไปกองกับพื้น...
“เฮ้ย!!ไอ้สองคนตรงนั้นตกลงจะไปมั้ย” ไอ้ฟาร์เกาะขอนไม้ยื่นหน้ามาตะโกนถาม พวกมันทุกคนล้วนแต่ทำหน้าเอือมรอผมอยู่ที่บันได...เอาไงดีวะ...
“ไม่ขึ้น!! กูสองคนรออยู่ข้างล่างมึงขึ้นไปก่อนเลย” เฮ้ยยยยยยยยย...มึงเปลี่ยนใจหน้าตาเฉยเลยเรอะ “ตกใจทำไม…นานๆทีก็อยากจะตามใจเมียบ้างเป็นไร”
“ไอ้...” โอ๊ย!! ไม่รู้จะด่าอะไรดีว้อย แล้วเสือกมาแพ้ทาง...ไอ้เลือดไม่รักดีมันแข่งกันวิ่งขึ้นมากองอยู่บนหน้าแล้ว กูอยากจะดำดินหายไปจากสารบบของสยามประเทศ “แม่งเอ๊ย...”
“แหนะ...เขินแล้วแม่งมาสบถกลบเกลื่อน ไปๆ...ไปหาที่นั่งรอพวกมันดีกว่า”
ผมมองไอ้พระเอกใช้ไม้ค้ำอย่างเชี่ยวชาญจ้ำอ้าวๆไม่กี่ทีก็ถึงร้านขายน้ำ มันสั่งโอวัลตินสองแก้วก่อนจะกะเผลกๆไปนั่งม้าหินตัวที่หันหน้าเข้าหาภูเขา อ้าว...สรุปว่าสองแก้วนี้กูจ่ายสินะ ผมเลยได้ควานหาเหรียญในกระเป๋าไปจ่ายป้าแกแล้วยกแก้วโอวัลตินเย็นไปหาพ่อพระเอก
“อ๊ะ” ผมยื่นแก้วให้มัน
“ประเสริฐจริงๆแฟนใครเนี้ย” อย่ามายอ...กูไม่เคลิ้มเฟ้ย ผมทิ้งตูดลงนั่งข้างๆมัน “นั่งตรงนี้ก็ได้เห็นภูเขานะ”
“อืม”
เนินเขาชันทอดตัวยาวตรงหน้าพวกเรา ผมสัมผัสได้ถึงความยิ่งใหญ่ของธรรมชาติเลยล่ะ ต้นไม้สีเขียวขจีเรียงตัวกันไปไกลสุดลูกหูลูกตา เสียงนกเสียงแมลงร้องกันระงมไปหมด....นี่สินะที่เขาเรียกว่าสัมผัสธรรมชาติ ผมกระชับแก้วโอวันตินในมือพลางสูดเอาออกซิเจนบริสุทธิ์เข้าไปให้เต็มปอด
“เกิดมาไม่เคยหายใจรึไงวะ”
“กวนตีนนะมึงอะ เขาเรียกว่าเปิดรับธรรมชาติเว่ย กลับกรุงเทพฯไปแม่งมีแต่ฝุ่นแต่ควัน”
“อยากขึ้นไปล่ะสิ เห็นจ้องเอาๆ กูรู้มึงชอบนักแหละไอ้กิจกรรมปีนเขาดำน้ำเหมือนลิงเหมือนค่างเนี้ย” เอ๊ะ...ทำไมกูรู้สึกเหมือนโดนด่า “ขอโทษด้วยละกันที่ทำให้มึงอด”
“ช่างแม่งเหอะ อีกะแค่ชมทัศนียภาพอันงดงามรอบเกาะที่ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสมาอีกทีเมื่อไหร่”
“เหน็บได้ดีนี่หว่า ฮ่าๆ ๆ ๆ” ภคินเหยียดขาข้างที่สวมเฝือกไปด้านหน้า “ขอบใจที่อยู่ด้วย”
“อืม” ผมซดโอวัลตินแก้เขิน...ป้าแกใส่น้ำตาลเยอะไปเปล่าวะทำไมมันหวานบาดคอชอบหาย
“แค่เนี้ย? แค่ ’อืม’ เหรอ”
“แล้วมึงจะเอาอะไรครับไอ้คุณภคิน”
ไอ้พระเอกหัวเราะแล้วขยี้หัวผมจนผมยุ่งเหยิง “เย็นนี้เดี๋ยวบอก”
สัตว์....ทำตัวมีลับลมคมใน เสือกมายืดเวลาอีก มึงรู้ทั้งรู้ว่าคนอย่างนายวิรัลอึดอัดกับอาการอยากเสือกแต่เสือกไม่ได้แค่ไหน...อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
“ดูทำหน้าเข้า อยากรู้อะเดะ” มันยักคิ้วกวนตีน
“มึงจี้จุดอ่อนกูเรอะ”
“เปล๊า” แม่งมาลอยหน้าลอยตาอีก “โถ...ดูทำหน้าเข้าสิ อ๊ะ..อย่าเสือกก็ยื่นหูมาสิ”
ผมพุ่งพรวดเข้าไปแทบจะเอาหูยัดปากมันอยู่แล้ว ภคินหัวเราะจนลมเป่ารดหู....แม่งจั๊กจี้ชิบหาย แต่ความสอดรู้มันมีมากกว่าครับ ผมหลับตาพริ้มรวบรวมเส้นประสาทไว้ที่หูเพียงจุดเดียว...
“อ๊ะ” ริมฝีปากร้อนๆงับลงบนใบหู ทำผมตกใจจนเผลอครางออกมา ปลายลิ้นร้อนชื้นแตะเบาๆที่ตรงติ่งหูแล้วค่อยๆลากขึ้นไปช้าๆ.... เชี่ย...ฟ้าได้ผ่าลงมากลางวันแสกๆ ผมรีบดันหน้ามันออกก่อนจะเคลิ้มไปมากกว่านี้ เอ๊ย!!..อย่าเข้าใจผิดครับ..ผมไม่ได้...
“แหม..เคลิ้มเชียว”
“ใครเคลิ้ม”
“ก็เมื่อกี้ใครมันครางออกมาล่ะ...โอ๊ย..”
ผู้ชายสองคนนั่งแดกหูกันอยู่คงจะไม่งามนัก แต่ถ้านั่งแดกตีนกันอันนี้ผมว่าพอจะไหวอยู่ ผมนั่งตีกับมันไปมาร่วมชั่วโมงได้...อยู่ๆก็มีเสียงเอะอะโวยวายก็ดังมาแต่ไกล
“เขานม...ทำไมหาหัวนมไม่เจอวะ เดินจะรอบเขาแล้วเนี้ย”
“ก็มันเป็น ‘เขา’ อะ ก็ต้องนมเล็กสิ แล้วมันจะหาเจอมั้ยล่ะ” โอ้โห...บทสนทนาควายๆแบบนี้มีแค่ไอ้โจ้ไอ้กันเท่านั้นแหละ
และมันสองคมก็ยังคุยกันเรื่องนมเขา...เขานมไม่จบไม่สิ้น แต่ผมกับภคินไม่สนใจครับ...มาดูนี่กันดีกว่า คู่รักสารเสพติดเดินกระหนุงกระหนิงกันลงดอยมาเลยทีเดียว ผมบุ้ยหน้าให้ไอ้ภคินดูเสื้อแขนยาวสีเทาที่เมื่อกี้ไอ้อาร์ทสวม แต่ตอนนี้มันมาอยู่บนไหล่ไอ้เห็ดเพื่อนผมเฉยเลยครับ น่านนนนนนนน...แพร่...อุตรดิตถ์ สิ่งศักดิ์สิทธิ์เป็นพยานต่อความรักในไม้ป่าเดียวกันนี้ด้วย!!
ไอ้กันประจำตำแหน่งคนขับรถพร้อม....เตรียมตัว....ระวัง....ไป๊!!! หาดตาแหวนกำลังรอเราอยู่!!!
“เยสสสสสสสสสส...โอ้ว มาย ก๊อด!! ยูอาร์โซบิวตี้ฟูล”
“ไอ้โจ้...ถ้าสกิลภาษาอังกฤษมึงต่ำนักก็ไม่ต้องกระแดะ” ภคินดูคันไม้คันมืออยากเอาไม้ค้ำหวดไอ้โจ้มาก นี่ถ้ามันเปิดฉากนะ กูจะขอไม้อีกข้างมาช่วยหวด
ทรายสีขาวละเอียดนับล้านล้านเม็ดโรยตัวเต็มไปทั้งชายฝั่งตัดกับน้ำทะเลสีฟ้าใสจนเห็นพื้นด้านล่าง ด้านหลังถัดไปนั่นคือเนินเขาสีเขียวชอุ่มกับท้องฟ้าปลอดโปร่งมีปุยเมฆแซมเป็นจุด สวรรค์บนดินชัดๆ!! ผมนึกว่าตัวเองอยู่ฝั่งอันดามันเสียอีก...ให้ตายเหอะ!!ไม่อยากจะเชื่อว่าทะเลจะสวยได้ขนาดนี้ ระหว่างที่กำลังอ้าปากค้างไอ้คู่หูลูกกรอกมันก็วิ่งนำลิ่วลงไปแล้ว ไอ้โจ้กรี๊ดซะลั่นหาด....ไอ้ห่ากูอายเค้า...
“วู้ววววววววววววววววววว” มันเอาทรายไล่สาดใส่กัน ซึ่งไอ้โจ้กรีดร้องเหมือนโดนข้าวสารเสก ฝรั่งแถวนั้นถึงกับยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปเก็บไว้ให้ขายขี้หน้าไปทั้งประเทศ...
“ไอ้...” พรวดดดดดดดดดดดด...ทรายหนึ่งกำสาดเข้ากลางตัวผม โชคดีที่หุบปากลงทันก่อนไม่งั้นได้แดกทรายอร่อยเหอะ “พวกมึง....ตาย!!”
ผมวิ่งลงไปไล่เตะไอ้นรกสองตัวนั่นจนเหงื่อท่วมตัว จากนั้นเราถึงได้เข้าไปจับจองเก้าอี้นอนคนละตัว ไอ้ภคินนี่แทบจะเรียกว่าทิ้งตัวนอนเลยครับ มันโยนไม้พิการลงข้างตัวแล้วเอามือทั้งสองสอดรองใต้หัว คงเหนื่อยน่าดูเพราะต้องใช้พลังงานในการเดินมากกว่าคนอื่นเค้า ผมเห็นเหงื่อตรงข้างขมับมันไหลเป็นหยดเลย ไหนจะในเฝือกอีก...คิดแล้วคันขาแทนครับ
“เซ็งว่ะ...มาทะเลแล้วเล่นน้ำไม่ได้เนี้ย”
“งั้นไปก่อกองทรายมั้ย” มันด่าผมทางสีหน้า “อะไรเล่าอุตส่าห์หาทางออกให้”
“ไม่ชวนกูไปก่อที่วัดเลยอะ” มันเอาตีนเขี่ยผม “มึงไปเล่นน้ำกับไอ้พวกนั้นไป๊ ไม่ต้องนั่งเฝ้ากูหรอก...รับรองผัวไม่หายไปไหน”
“กูเอาทรายกรอกปากมึงซะดีมั้ย”
“เอาลิ้นกรอกแทนดีกว่า” ไอ้พระเอกกระตุกยิ้มมุมปากโชว์โลโก้....เอาจริงๆนะมันเป็นยิ้มที่น่ายันโครมมาก แต่ผมก็ต้องยอมรับว่าคิดถึงไอ้รอยยิ้มกวนประสาทนี่เหลือเกิน “ไปเล่นไป๊...กูนั่งเฝ้าของให้”
“เดี๋ยวมึงเหงาอะ ไปนั่งข้างหาดป๊ะ...ของแม่งก็ไม่ได้มีเหี้ยไรเลย เงินติดตัวรวมกันยังไม่ถึงพันเลยมั้ง” ผมกระตุกแขนเสื้อมัน ก็ไม่อยากทิ้งมันไว้คนเดียวอะ...แบบนั้นยังไงก็เล่นน้ำไม่สนุกหรอก
ภคินหัวเราะหึหึในลำคอ “เดี๋ยวนี้อ้อนเป็นแล้วนะมึงอะ”
“ส่วนมึงนี่อ้อนตีนอะ ไป๊!!ไอ้เดี้ยง” ผมช้อนแขนข้างนึงมันวางไว้บนบ่า แบกมันไปทิ้งไว้ข้างโขดหิน ไม่รู้โชคดีหรือร้ายที่ไอ้อาร์ทชวนมันสร้างสถาปัตยกรรมจากทราย.....เอิ่ม...อายุสมองของพวกมึงคือเท่าไหร่กัน มีการเอานิ้วเขียนทรายเป็นแปลนบ้านด้วยนะครับ ให้กูวิ่งไปซื้อดินน้ำมันให้พวกมึงทำการฝีมือมั้ย พอทำท่าจะเดินลงน้ำภคินก็เรียกไว้
“ไปป์” ผลุบ... หมวกฟางที่อยู่บนหัวมันย้ายที่มันอยู่บนหัวผม ผมเกือบจะเขินอยู่แล้วเชียวถ้าไม่มีประโยคต่อมา “มึงต้องเป็นเจ้าแห่งโจรสลัดให้ได้นะ”
ผมเลยยักคิ้วกวนตีนมันมั่ง “เดี๋ยวมึงเจอหมัดยางยืด”
มันโคลงหัวผมแล้วบอกให้ไปเล่นน้ำซะ เพื่อนฟาร์ของผมกำลังถูกไอ้ลูกกรอกนรกนั่นรุมสาดน้ำใส่... ซึ่งผมต้องรีบไปช่วย ช่วยไอ้โจ้ไอ้กันนะครับ กร๊ากกกกกกกกกกกกกก...นานๆจะมีโอกาสแกล้งมันโดยที่ไอ้อาร์ทไม่รู้ ไอ้ฟาร์แม่งไม่รู้จะทำยังไงมันเลยดำน้ำหนีแม่งเลย ผมเลยแท็คทีมกับรักยมชั่วคราวตามไล่ล่ามันไปทั้งหาด
น้ำทะเลที่นี่ใสจริงๆครับ เค็มด้วยอะ แม่งเผลอเข้าปากไปจนได้เยี่ยวใครมั่งก็ไม่รู้....แหวะ เอาเหอะผมจะมองข้ามเรื่องนี้ไป ไอ้กันชวนพวกผมเดินไปดูแนวปะการังที่ปลายหาดแต่ว่ายน้ำไปได้สักพักเราก็ฝืนสังขารตัวเองไม่ไหวครับ....กลับมานั่งหมดสภาพกันที่เดิม.... เออะ...ทำไมสาวๆมันเดินผ่านแถวไอ้ประติมากรรมทรายนี่บ่อยจังวะ
ภคินอยู่ในชุดเสื้อกล้ามสีน้ำเงินเข้ม มันนั่งแหกเหยียดขาทั้งสองข้างออกไปข้างหน้าแล้วแหงนหน้ามองฟ้า....เหม่อออกไปไกลเหมือนตกอยู่ในห้วงความคิด หยดเหงื่อกลั่นตัวที่ข้างขมับเรียกให้มันยกมือปาดออกช้าๆเป็นภาพสโลว์โมชั่น.....เชี่ย เลือดกำเดาแทบไหล..
“โอ๊ย...ตายตายตาย อกอีแป้นจะแตกค่ะ” ไอ้โจ้เอามือกุมกล่องดวงใจ เอ๊ย!หัวใจ “พี่คินของไปป์หล่อที่สุดเลยฮ้า!!”
“เท่าที่จำได้กูไม่เคยทำเสียงแบบนั้นนะไอ้โจ้”
“ดูสิคะ...กล้ามกรรมกรล่ำเป็นมัดๆ...หล่อล่ำซั่มเก่ง” อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก...มึงอย่ามาพูดชวนให้กูคิดเรื่องอัปมงคล ภาพมันมาในหัวเป็นฉากๆ
“เฮ้ย! มันใช่ว่ะโจ้ มีปุ่มกดไลค์มั้ยเธอ”
“ไม่ใช่แค่ไลค์อะกัน กูกดเลิฟให้เลย” ไอ้ฟาร์ถึงกับหัวเราะพรวดอย่างกลั้นไม่อยู่ เลยเจอสายตาขู่ฆ่าจากผม ซึ่งมันก็ยักไหล่หาได้แคร์ไม่
ผมมองซากสถาปัตยกรรมที่เหลือแต่เสาเข็มคล้ายศิวลึงค์ที่ตั้งอยู่กลางหาดทรายแล้วเหนื่อยใจ นี่คือสิ่งที่มึงกับไอ้อาร์ทนั่งเขียนแปลนกันตั้งนานเรอะ แต่แม่ง...ไอ้พระเอกมันฟีโรโมนกระจายจริงๆครับวันนี้ มันเป็นผู้ชายที่ใส่เสื้อกล้ามได้ดูดีที่สุดคนนึงที่ผมเคยเห็นมา
“ไอ้คิน!! ไปป์บอกว่ามึงซั่มเก่งอะ”
“ไอ้กันนนนนน อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก กูไม่ได้พูดโว้ย!”
“ก็เมื่อกี้พอพูดเรื่องซั่มมึงทำหน้าฟินอะ”
“กูไม่ได้ทำว้อย”
“หึ..” ไอ้พระเอกกระตุกยิ้มอย่างภูมิใจ “มึงจงภูมิใจเอาไว้นะไปป์ แฟนมึงน่ะหล่อ นิสัยดี เป็นที่รักของทุกคน เพอร์เฟคจริงๆกู...มีครบทุกอย่าง”
ไอ้อาร์ทที่นั่งอยู่ข้างๆหัวเราะเย็นๆ “มีทุกอย่างยกเว้นอนาคต”
“อุ่ย” เหี้ยโจ้ทำท่าชะโงกไปมองที่ท้องภคิน “สงสัยท่านรองจะถูกยิง”
“เรียกสิงห์คะนองนา!!” ไอ้กันตะโกนลั่นหาด
เหี้ย!! มุกมึงเก่าคร่ำครึมาก แต่กูเสือกทันซะงั้น ฮ่าๆ ๆ ๆ ไอ้ฟาร์กับผมหัวเราะจนท้องแทบแตกที่ไอ้ภคินหน้าเสียขั้นร้ายแรง มึงอย่าเล่นกับไอ้อาร์ทครับ มันเป็นเจ้าแห่งศาสตร์มืด...หูยยยยย แถวนี้แม่งเถื่อน บอกตรงๆนะถ้าไม่แน่จริงอยู่ไม่ได้ พูดแล้วยังขนลุกไม่หาย
ไอ้โจ้กับไอ้กันออกไปถ่ายเอ็มวีเพลงเกาะสมุย (ผมก็ไม่เข้าใจว่ามันจะติดใจอะไรเพลงนี้นักหนา) มันบอกว่าจะเอาไปหลอกเพื่อนที่คณะว่าไปอันดามันมา แต่ที่ซวยกว่าคือมันเอาไอโฟนไอ้ฟาร์ไปถ่ายครับ...โอ้ว เสนียดมือถือชัดๆ ตอนแรกไอ้ฟาร์มันก็ไม่ให้หรอก แต่เชื่อผมเหอะ...ถ้าคุณเจอลูกตื๊อสะอื้นเท้าของมันสองคน....อย่าว่าแต่มือถือครับ กางเกงในกูยังถอดให้ได้ถ้ามันจะทำให้มึงหุบปาก
พวกผมใช้เวลาหลายชั่วโมงอยู่บนชายหาด ส่วนผมต้องเล่นไปหันไปมองภคินเป็นพักๆ เหงื่อมันออกข้างในเฝือกแล้วคันครับ มันเลยพยายามจะเอากิ่งไม้แหย่เข้าไปเกาขา ซึ่งคุณหมอแกห้ามครับมันสกปรก!! ผมต้องวิ่งเข้าไปแย่งกิ่งไม้จากมันเป็นพักๆ....นี่กูเลี้ยงลูกรึไงวะ
แสงอาทิตย์ร้อนแรงในตอนกลางวันอ่อนแรงลงเรื่อยๆ....จนสุดท้ายก็พ่ายแพ้และกำลังจะถูกดูดลงสู่ผืนน้ำด้านล่าง ท้องฟ้าไม่ฟ้าสมชื่อแล้ว.....มันแปรเปลี่ยนเป็นสีส้มที่พอสะท้อนลงบนน้ำก็จะทอประกายวิบวับกับพื้นทราย ความงามมีอยู่ในธรรมชาติทุกช่วงเวลาจริงๆ อยู่ที่ว่าเราจะได้หยุดดูมันหรือเปล่าก็เท่านั้น
ที่สำคัญคือ...คุณได้หยุดดูมันกับใคร...
เพราะบางทีสิ่งที่ธรรมดาที่สุด อาจมีคุณค่าที่สุดเวลาที่คุณได้ยืนมองข้างๆ ‘เขา’
ภคินสอนให้ผมรู้จักเรื่องนี้ในตอนที่เราเดินลัดเลาะไปตามชายหาด มาสองคนแต่มีหกขา...ตลกดีเหมือนกัน.... ผมไม่ได้ช่วยพยุงไอ้คนสี่ขานั่นเดินหรอก....มันเดินของมันเองได้ และมันก็รู้ว่าเมื่อไหร่ที่มันเดินไม่ไหว เอ่อน่า...ถึงมันจะถึกก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะล้มไม่เป็นเสียหน่อย นั่นแหละ...เวลานั้นผมจะช่วยพยุงมันเดินไปข้างหน้าเอง
เราไม่ได้ประคองกันไปตลอดเวลา ชีวิตยังคงเป็นของเรา....แต่ถ้ามีใครคนหนึ่งล้ม เราก็พร้อมจะยื่นมืออีกข้างเพื่อดึงมันขึ้นมาจากพื้นแล้วออกเดินไปด้วยกันใหม่..
........................................................................
.................................................
................................
..............
-
“ดูสินี่ กูคือแค็ปเทนอเมริกา!!”
ทุกสายตาหันไปจับจ้องไอ้โจ้ที่กระโดดพรวดออกมาจากห้องครัวพร้อมด้วยฝาชีอันใหญ่ ไอ้กันกรีดร้อง “แค็ปเทน!!”
“เจอพลังของโล่หน่อยเป็นไง” ว่าแล้วมันก็ร่อนฝาชีผ่าเข้ามากลางวงเฉี่ยวหัวไอ้ภคินไปนิดเดียวก่อนจะร่อนลงที่ปลายเท้าไอ้อาร์ท.... มันค่อยๆโน้มตัวลงไปเก็บฝาชีช้าๆ....ก่อนจะส่งยิ้มที่ชวนให้ขนทุกเส้นบนร่างกายลุกชัน
“นายลืมของนะกัปตัน”
ฟิ้วววววววววววววววววววววววววว~
โล่กัปตันกลับสู้จุดเริ่มต้นได้พอดีกลางหน้าผากจนผมอยากจะเปิดเพลงพี่เบิร์ด ก็เพราะว่าตัวฉันเป็นอย่างบูมเมอแรง ขว้างไปยิ่งแรงยิ่งกลับมาเร็ว~ แค็ปเทน(กรุณาออกเสียงตามนี้)ถึงกับลงไปนอนล้มตึงกับพื้น ร้อนถึงคู่หูมันต้องวิ่งไปดูเพื่อนรักแบบภาพสโลว์โมชั่น
“แค็ปเทน!!” อนาถใจเกินกว่าจะดูจุดจบของซุปเปอร์ฮีโร่ ทุกคนหันกลับมาคนงานของตัวเองต่ออย่างไม่สนใจเสียงคร่ำครวญเบื้องหลัง
“ไปป์...มึงไปเอาปลาหมึกในตู้เย็นมาสิ”
“คร้าบบบบบบ...คุณแม่บ้าน” ไอ้ฟาร์หันมาส่งสัญญาณว่าถ้าผมยังไม่หุบปากแล้วเข้าไปเอาปลาหมึกในครัวผมจะได้แดกหนังควายที่ผัวมันเสกเข้าท้องแทน อิ่มแบบไม่ต้องเคี้ยว...แต่แหม....เกรงใจจังครับ ไปเอาก็ได้ครับแม่
ผมกับฟาร์ทำหน้าที่แบบเด็กบริหารครับ ใช้สมองไม่ใช้แรงงาน อ้าวนั่น...งงล่ะสิว่าไอ้ที่ทำอยู่มันใช้สมองตรงไหน ลองคิดดูนะครับว่าถ้าเรามีสัดส่วนกุ้งต่อปลาหมึกต่อปูต่อหอยไม่เท่ากันเราจะจัดสรรการย่างอย่างไร? ในทรัพยากรพื้นที่บนตะแกรงที่อยู่อย่างจำกัด ไหนจะถ้วยน้ำจิ้มซีฟู้ดที่มีไม่ครบจำนวนคนอีก คิดดูครับว่ามันต้องใช้มันสมองระดับไหนกัน!!
ตระแกรงย่างขนาดใหญ่ถูกเข็นมาวางไว้กลางลานหลังบ้านที่พวกผมใช้แด๊นซ์กระจายกันเมื่อวาน ไอ้ภคินอยู่ในแผนกก่อไฟซึ่งตอนนี้มันกำลังพัดป้าบๆจนผงถ่านด้านล่างลอยว่อนมาเกาะเต็มหน้ามัน ส่วนไอ้อาร์ททำเพียงแค่ยกตะแกรงไว้เฉยๆเพื่อให้ภคินทำงานง่ายขึ้น....ประเสริฐจริงๆ เพื่อนแท้เขาต้องทำแบบนี้แหละครับ ดูไว้ครับ!! ที่แย่กว่านั้นคือไอ้รักยมที่มือไม่พายเอานิ้วทิ่มให้เรือเป็นรู....คือถ้าเอาเท้าราน้ำนี่แค่เรือไปช้าใช่มั้ยครับ แต่ไอ้สองคนนี้มันอยู่ในระดับที่ทำให้เรือจมได้เลยครับ
กว่าทุกอย่างจะเข้าที่เข้าทางก็ล่อกันไปเกือบสองทุ่มได้ แต่ธรรมดาของพวกผมแหละกินข้าวเย็นตอนสองทุ่มเนี้ย หนักๆเข้าไม่ได้แดกเลยสักเม็ดยังทำมาแล้ว บนตะแกรงเต็มไปด้วยอาหารทะเลนานาชนิด โดยมีหลักการว่าใครใคร่แดกมึงเดินไปคีบกันเอง
“อ๊ะ...” กุ้งทะเลตัวเบ้อเร่อวางหราบนจากผม ไม่ต้องแหงนหน้าขึ้นไปยังรู้ว่าฝีมือใคร
“รู้ว่าชอบ...แดกๆเข้าไปเยอะๆจะได้กลับมามีน้ำมีนวล ดูดิ๊...กระดูกแทบจะแทงออกมานอกตัวอยู่ละ” มันหยิบกุ้งที่จานที่เพิ่งคีบมาวางมาสังหารโหดหัวขาดกระเด็น “กินมันกุ้งด้วยจะได้อ้วนๆ”
“เป็นนักโภชนาการรึไง”
“เปล่า...เป็นผัว จบมั้ย?” โอเค...จบ!! ถ้ามึงจะมามุกนี้มึงเอาก้ามกุ้งแทงคอหอยกูเลยดีกว่าภคิน แทบจะสำลักปลาหมึกในปากลงหลอดลม
ไม่อยากจะพูดครับ...แต่อดไม่ได้ ไอ้อาร์ทแม่งแกะนู่นแกะนี่หยอดลงจานไอ้ฟาร์เรื่อยๆเหมือนให้อาหารหมา แล้วมันนั่งสร้างโลกส่วนตัวของมันสองคนเงียบๆด้วย หาได้แคร์สายตารอบข้างไม่ เพราะไม่มีใครกล้าบุกเข้าไป...กลัวโดนอิน้องหนูดีหนูผีนั่นเล่นงาน ช่างต่างกับคู่ผมที่แม่งแค่ขยับตัวก็โดนมันแซวแล้ว โลกแม่งไม่ยุติธรรม!!
กลิ่นหอมๆของอาหารทะเลเผานี่มันสุดยอดจริงๆครับ... มันจะหอมถ่านนิดๆบวกกับความสดจากทะเล รับประกันว่าพรานทะเลที่ว่าแน่กลายเป็นศพกุ้งเลยครับ ผมจะมารีวิวอาหารให้พวกคุณท้องไส้ปั่นป่วนกันเล่นๆ อย่างกุ้งที่อยู่ในจานผมเนื้อเอาแค่ตัวนะครับ ย้ำ!!แค่ตัวไม่รวมหัว ตัวเท่าฝ่ามือผมได้...แล้วเนื้อกุ้งสีขาวอัดแน่นกัดแล้วเด้งดึ๋ง รสชาติออกหวานนิดๆหอมกลิ่นถ่านหน่อยๆ พอจิ้มกับน้ำจิ้มซีฟู้ดแซ่บๆ....โอ๊ย....พูดแล้วน้ำลายแทบไหลออกมานอกปาก แกะตัวใหม่ดีกว่า ฮ่าๆ
“โอ้ เมื่อมีไฟ ไฟ ไฟ ลุกขึ้นแจ่มจ้า สุขอุราเมื่อเรามาพร้อมหน้ากัน~” ไอ้กันแม่งเป็นอะไรกับค่ายลูกเสือมากมั้ยมึงกลับไปเรียนใหม่ไปไอ้ห่า ผมเห็นไอ้กันร้องเพลงไปพัดไฟไป ส่วนไอ้โจ้ที่อยู่ทางซ้ายมือของภคิน...แกะหอยนางรมแดกอยู่ดีๆมันก็ลุกขึ้นยืน
“หอยจี้รี่ หอยจี้รี่ มีฝาเดียววว สองฝาก็ยิ่งเสียว สองฝาก็ยิ่งเสียว หอยฝาเดียว หอยจี้รี่~” แล้วแม่งเด้งหน้าเด้งหลังประหนึ่งว่ามีหอย....เอ๊ย!! ไม่ใช่ครับ อย่าเข้าใจผมผิด
“พวกมึงพอเหอะ กูจะแดกอะไรไม่ลงอยู่ละ” ร้อนถึงไอ้ฟาร์ต้องเอ่ยปากขอร้องครับคิดดู
“เอ๊ะ..เอ๊ะ..เอ๊ะ...กินไม่ลงจริงเหรอจ๊ะน้องเห็ดเด็ดสะระตี่ พี่โจ้เห็นกินเอาๆเหมือนไม่ได้แกะเอง อุ้ย!ไม่เอาไม่พูดๆ” ผมแสร้งทำท่าตบปากตัวเอง “เรามันไม่มีคนแกะให้แบบเขา พูดไปก็เหมือนอิจฉา”
ไอ้ฟาร์กรอกตาขึ้นฟ้าแล้วหันไปแดกแก้เครียดแทน ไอ้โจ้เลยส่งเสียง ‘โห...ไรวะไม่มันส์เลย’ และนั่นทำให้แม่งเบนเป้าหมายมาทางกูแทน “น้องไปป์หน้างออะไรจ๊ะ เครียดเหรอผัวไม่แกะกุ้งให้บ้าง”
“ไอ้โจ้...ถ้ามึงพูดอีกคำเดียวกูจะเอาเปลือกหอยปาดปากมึงซะ”
“หอยอะไรอะ หอยหยิกหยีไม่เอานะ เอ๊ะ..ลืมไปว่าไม่มี อั่ก” เสียงด้านหลังคือมันโดนเปลือกหอยแครงในจานผมอัดหน้าครับ “คินเมียมึงโหดว่ะ”
“ไม่เห็นโหดเลย...ออกจะน่ารัก” ไอ้นี่ก็ปากว่ามือถึงครับ มือแม่งเลอะแต่เสือกมาแกล้งดึงแก้มผม ผมเลยปัดๆออก เชี่ยนี่โรคจิตชอบมาแหย่กูอยู่เรื่อย
“โถ่ไอ้โจ้มึงมันไม่เข้าใจ” ไอ้กันเดินเข้ามาเอาจานวางบนโต๊ะ “ไปป์มันกำลังจะบอกว่า ถึงมันจะไม่มีหอยก็หร่อยจังฮู้”
“ฮิ้ววววววววววววววววววววววววว”
ฮือออออออออออออออออออ...เอามันออกไปจากชีวิตกูทีครับ!! อาหารมื้อนี้รสชาติอร่อยระดับโรงแรม แต่บรรยากาศตลาดสดมากครับ เสียงดังโหวกเหวกไปสามบ้านแปดบ้าน ผมก็บ่นไปงั้นแหละเอาจริงๆผมชอบที่ชีวิตมันเป็นแบบนี้นะ ไม่ได้หรูหราอะไร....กินบ้างอดบ้าง แต่มิตรภาพดีๆมันหาซื้อที่ไหนไม่ได้ และผมก็มีคนหยิบยื่นมันให้เต็มไปหมด
เสียงหัวเราะชักจะหนักข้อขึ้นเรื่อยๆเมื่อมีแอลกอฮอล์เข้ามาเอี่ยวในงาน ทั้งเหล้าทั้งเบียร์ถูกรินลงทุกแก้ว ยกเว้นไอ้ฟาร์ครับ...รายนั้นยึดมั่นที่จะดื่มเป๊ปซี่คนเดียวต่อไป แม้ว่ามันจะไม่ใช่ของนอกราคาแพงอะไรมาก แต่ถ้าแดกกับเพื่อนเหล้าเถื่อนก็กลายเป็นวิสกี้ได้ครับ เรากระโดดโลดเต้นกันอยู่บนชานบ้าน...อาหารหมดก็แดกเหล้ากันแทน อ่าฮ้า...คืนนี้ผมไม่เมานะครับบอกไว้ก่อน เตรียมตัวมาเป็นอย่างดี!!
“ดื่มเพื่อเกาะล้าน” ไอ้กันชูแก้วขึ้นฟ้า ไอ้ผมก็งงๆว่าเกาะล้านเป็นอะไรกับพวกเรา แต่ก็ เอ้า!! โชนนนนนนนนนน
“ดื่มเพื่อแฟนใหม่กู”
“ใครวะไอ้โจ้ มึงแฟนใหม่มึง” ภคินขมวดคิ้ว
“มีสองคน คนหนึ่งยังไม่เกิด อีกคนตายไปแล้ว” กร๊ากกกกกกกกกกกก... เอ้า!! โชนนนนนนนนนน
หลังจากนั้นก็ดื่มเพื่อทุกอย่างบนโลกครับ...หลังๆแม่งมีไปยัน...’เพื่อนของน้องชายของหลานของป้าของแม่ที่อยู่ข้างบ้าน’ คือถ้ากูให้มึงพูดอีกทีนี่จะเหมือนเดิมมั้ย...ถามจริง
“ดื่มให้พวกเราทุกคนที่อยู่ด้วยกันมา” ภคินชูแก้วขึ้นฟ้า “ขอบใจว่ะ”
“เฮ้!!”
ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าดื่มเข้าไปทั้งหมดกี่แก้ว เพราะชนไม่ถอยจริงๆ...ใครยื่นมากูชนหมดครับ เปรียบเหมือนคนขับมินิบัสดีๆนี่เอง ฮ่าๆ ๆ เราทุกคนสลบกันที่ลานกว้างๆตรงนั้น...ท่ามกลางสายลมและแสงจันทร์ของเกาะล้าน...
…………………………………………………………
……………………………………….
………………….
……..
ผมรู้สึกตัวอีกทีตอนที่มีแรงเขย่าพร้อมกับเสียงทุ้มๆที่คุ้นหู “ไปป์...ตื่นเร็ว”
“หือ...อะไร” ภคินเอานิ้วมาแหกตาผม “โอ๊ย...รู้แล้วน่าตื่นแล้วๆ” สมองผมค่อยๆประมวลผลช้าๆเหมือนคนเป็นเอ๋อ ก่อนจะต่อสู้กับแรงโน้มถ่วงของโลกขึ้นมานั่งเก้าสิบองศากับพื้นดินได้ “ยังไม่เช้าเลยจะปลุกทำไมเนี้ย”
“ไปดูพระจันทร์กัน จะบอกเรื่องอยากรู้เมื่อตอนกลางวันให้”
“ห๊ะ? ดูทำไมเกิดมาไม่เคยเห็นเหรอ” ผมโดนไอ้ภคินตบหัวเบาๆข้อหากวนประสาท เอ้า!!กูพูดอะไรผิดเนี้ย “อยู่ตรงนี้ก็เห็นน่าภคิน....จะไปดูที่อื่นทำไม”
“ไม่เอา ไม่โรแมนติกอะ” ไอ้ห่า...ผมนะอยากจะเถียงว่าเราสองคนเคยมีเวลาแบบนั้นด้วยเรอะ แต่โดนมันฉุดตัวขึ้นมาจากพื้นเสียก่อน เป็นการแสดงว่าต่อให้ผมไม่ไปผมก็ต้องไป....เออ งงดีแท้ แต่ก็เดินตามแรงฉุดมันไปครับ ตกลงผมหรือมันกันแน่ที่เดี้ยงเนี้ย
มันคว้ากีต้าร์โปร่งที่พิงระเบียงทิ้งไว้แต่เมื่อวานขึ้นมาถือส่วนมืออีกข้างเป็นไม้ค้ำ เดินนำผมลงบันไดไป จากตรงชานบ้านที่ยื่นออกไปบนทะเลจะมีบันไดเล็กที่ทำให้เราเดินลงไปทะเลข้างล่างได้ครับ แต่คุณน้าบอกว่าไม่ค่อยชอบลงไป เพราะตรงนั้นมันมีหินโสโครกเยอะ จะเดินชายหาดสบายอารมณ์น่ะไม่ได้หรอก แต่ตอนนี้ไอ้พระเอกกำลังเดินลงบันไดแคบๆนั่นช้าๆ
“จะไปไหนวะ” ไม่มีเสียงตอบ...นอกจากมุมปากที่ยกสูงขึ้นชั่วครู่ เมื่อไม่รู้จุดหมายผมก็ทำเพียงเดินตามมันต้อยๆไปเท่านั้น เห็นท่าเดินมันแล้วก็สงสารผมเลยดึงกีต้าร์ในมือมันมาถือซะเอง...มันจ้องหน้าผมแล้วเป็นฝ่ายดึงมือข้างที่เหลือของผมเข้ามาสอดประสานนิ้วเข้าไปมือมัน ภคินพาผมเดินลัดเลาะไปบนหาด ดูท่ามันมันเตรียมตัวมาอย่างดี...ขนาดเฝือกที่ขายังห่อถุงพลาสติกไว้พร้อมเลย หาดนี้หินโสโครกเยอะจริงๆครับ เดินไม่ค่อยสบายเท้าเท่าไหร่นัก โชคดีที่ทรายที่นี่ละเอียดเท้าเลยพอจะคลายความปวดไปได้บ้าง น้ำทะเลพัดเข้าชายฝั่งมาเรื่อยๆแรกๆก็อยู่แถวๆตาตุ่ม หลังๆชักกระเซ็นมาโดนหัวเข่า....เฮ้ย!!ไม่ใช่พากูเดินลงไปตายหมู่อย่างโรแมนติกในทะเลนะเว่ย
“เฮ้ย!!” ผมอุทานเมื่อภคินทำสิ่งที่ไม่คาดฝัน... มันก้มลงมานั่งยองๆแล้วพับขากางเกงให้ผม จะไม่ตกใจได้ยังไงล่ะ เกิดมามันไม่เคยทำอะไรเลี่ยนๆแบบนี้นี่หว่า พอเห็นผมเขินมันก็ยักคิ้วกวนๆให้ เออ...ยกนี้มึงชนะไปนะไอ้พระเอก
หินก้อนใหญ่ที่หลบตัวอยู่ใต้บ้านหลังหนึ่งเป็นจุดหมายของเรา ภคินบีบมือผมเบาๆเป็นการบอกให้ทิ้งตัวนั่งลงบนหินโสโครกก้อนใหญ่ตรงหน้า ก่อนมันจะเบียดตัวลงมานั่งข้างๆกันพร้อมกับดึงกีต้าร์โปร่งเข้าสู้อ้อมอกตัวเอง
มันเป็นวินาทีที่เงียบสงบ....ไม่ต้องมีการสื่อสารใดระหว่างเราสองคน เสียงคลื่นสาดเข้ามากระทบถึงหน้าขาถอยหลังลงทะเลแล้วกลับขึ้นมาใหม่ซ้ำๆวนๆเหมือนเปิดแผ่นเสียง... ทะเลที่ตอนเช้าเป็นสีฟ้า แต่บัดนี้มันกลายเป็นสีดำทอประกายเหมือนอัญมณี... ผมแหงนหน้ามองดวงจันทร์กลมโตเหนือหัวแล้วหลุดยิ้มออกมา
“น่ารักนะมึงอะ” เป็นประโยคที่ชวนเอาหัวมุดลงน้ำจริงๆ อยู่กับมันทีไรผมอารมณ์สาวน้อยทุกที เขินง่ายซะไม่มี
“แม่ง...” ผมสบถ
“แต่ก่อนกูเคยเห็นมึงที่โรงเรียนนะ เพื่อนที่ห้องกูชี้ให้ดู”
“เชี่ย....กูดังขนาดนั้น”
“มันบอกว่าไอ้คนนี้ที่ฉายาตุ๊ดรด.”
“สัตว์!! เพื่อนมึงชื่ออะไร” ผมเตะน้ำกระจายด้วยความแค้น กูเกลียดฉายานี้ แม่งงงงงงงง พอเห็นพอโวยวายไอ้ภคินเสือกหัวเราะดังลั่น มันเอื้อมมือมาขยี้หัวผมแรงๆ
“ตอนนั้นกูยังคิดอยู่เลยว่ามันน่ารักตรงไหนวะ”
“ใช่!!มึงพูดถูก...กูออกจะหล่อ”
“คือกูเปรียบเทียบหน้ากูกับมึงนะไปป์... คือมึงไม่ได้ขี้ตีนกูเลยอะ เฮ้ย!!” มันโวยวายเพราะโดนผมเตะน้ำใส่ มือใหญ่นั่นรีบโผเข้ามากดขาผมไว้ไม่ให้สำแดงอิทธิฤทธิ์ “ฮ่าๆ ๆ ๆ เรื่องจริงทำเป็นรับไม่ได้”
“โคตรหลงตัวเอง”
“หรือมึงจะเถียง?”
“หืยยยยยยยยยยยยยยยยยย” ผมทึ้งหัวตัวเองอย่างบ้าคลั่งที่เถียงมันไม่ออก ใช่สิ!มึงมันมีรูปเป็นทรัพย์ มีสันดานเป็นหนี้สิน ผมนั่งหัวยุ่งจ้องหน้ามันอย่างหาเรื่อง “แล้วมาชอบกูทำไมวะ”
“ก็มึงน่ารัก” ภคินยิ้ม...ไม่ใช่รอยยิ้มแบบกวนๆที่มันทำเป็นประจำ แต่เป็นยิ้มที่อบอุ่น...สว่างไสว “ไม่ใช่เพราะมึงน่ารัก...กูถึงรัก แต่เพราะกูรักมึง...มึงถึงน่ารักไง”
ให้ตายเหอะ...ผมไม่รู้ว่าเกิดมาจะเขินอะไรได้ขนาดนี้อีกมั้ย ใบหน้าร้อนผ่าวไปหมด...เลือดไม่เหลือเลี้ยงนิ้วโป้งตีนแล้วมั้งเนี้ย ยิ่งตอนที่มันโน้มตัวลงมาจนหน้าผากเราสัมผัสกัน....
“กูไม่รู้หรอกว่ารักแท้มันมีจริงมั้ย แล้วก็ไม่เชื่อว่าเราจะอยู่ด้วยกันไปตลอดกาลได้...ชีวิตจริงแม่งไม่ใช่นิยาย แต่กูมั่นใจว่าถ้าเราคนใดคนหนึ่งเกิดตายไปก่อน....อีกคนจะต้องคิดถึงจนวันตายแน่ๆ” ผมหลับตา....ตอนที่มันถูหน้าผากลงมาเบาๆ “อนาคตแม่งมองลำบาก เอาเป็นว่าปัจจุบันนี้กูมีมึงอยู่ข้างๆแล้วนี่ไง....แค่นี้ก็พอแล้ว”
“กะ....กูก็มีความสุขที่มีมึงอยู่เหมือนกัน” แม้จะบอกไม่บ่อย แต่ทุกความรู้สึกที่อยู่ตรงหน้ามันคือเรื่องจริง....
ภคินผละออกจากใบหน้าผม พร้อมกับวางมือลงบนสายกีต้าร์ในแขน...และออกแรงดีด ตาคู่นั้นทอดมองมาที่ผมด้วยความรู้สึกที่เปี่ยมล้น..
......รัก....รัก.....และรัก.....
http://www.youtube.com/v/018UMWioeW4?version=3&hl=en_US
ในคืนที่ฟ้านั้นเต็มไปด้วยแสงไฟ เราโอบกอดกันและมองไปบนฟ้าไกล
สุดหัวใจ สุดสายตา มีแต่เรา
ดวงจันทร์ล่องลอยและมอบความรักให้กัน
ขอบคุณวันนี้ที่คอยดูแลรักฉัน จากหัวใจ จากนี้ไป.....มีแต่เธอ
ผมขยับปากร้องตามเพลง หน้าต่างหัวใจของเราสองคนยิ้มโดยไม่ต้องขยับปาก....
ฉันไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้ ดวงดาวจะหายไปไหน
ฉันไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้ท้องฟ้าจะเป็นเช่นไร
แต่ฉันก็รู้หัวใจของฉัน...
มือคู่นั้นเร่งจังหวะเพลงขึ้น...ตึก...ตึก...ตึก...ตึก...ตึก.
จะมีเพียงเธอรักเพียงแต่เธอ โอบกอดเธอด้วยรัก รักที่ห่วงใย
ใจฉันให้เธอมันเป็นของเธอรู้ไหม ทุกคำมันกลั่นออกมาจากหัวใจ
มันเงยหน้าขึ้นฟ้าพร้อมกับยิ้ม...
เราจะลอยข้ามฟ้าท่ามกลางหมู่ดาว จะไม่มีความเหงาเข้ามากล้ำกราย
เพลงนี้เพื่อเธอมันเป็นของเธอรู้ไหม สัญญาจะดูแลเธอจากนี้ ตลอดไป
แม้ในบ้างครั้งฉันทำให้เธอเสียใจ แต่ทุกๆ ครั้งเธอพร้อมจะมองข้ามไป
เธอเข้าใจ ให้อภัยคนอย่างฉัน
ไอ้บ้าเอ๊ย... กับคนอย่างมันทำไมผมจะให้อภัยไม่ได้ละ... ผมตอบมันด้วยการยิ้มกว้างกว่าเดิม...
ฉันไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้ ดวงดาวจะหายไปไหน
ฉันไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้ท้องฟ้าจะเป็นเช่นไร
แต่ฉันก็รู้หัวใจของฉัน....
จะมีเพียงเธอรักเพียงแต่เธอ โอบกอดเธอด้วยรัก รักที่ห่วงใย
ใจฉันให้เธอมันเป็นของเธอรู้ไหม ทุกคำมันกลั่นออกมาจากหัวใจ
เราจะลอยข้ามฟ้าท่ามกลางหมู่ดาว จะไม่มีความเหงาเข้ามากล้ำกราย
เพลงนี้เพื่อเธอมันเป็นของเธอรู้ไหม สัญญาจะดูแลเธอจากนี้ .....ตลอดไป.....
ดวงตาเรียวคู่นั้นจับจ้องมาที่ดวงตาผม.. ภคินขยับปากช้าๆ....
ต่อให้โลกสลาย หายไปกับตา
ต่อให้ดาวบนฟ้า ลบเลือนห่างไกล
มันโน้มตัวลงมาใกล้ผม “ใจฉันให้เธอมันเป็นของเธอรู้ไหม ทุกคำมันกลั่นออกมาจากหัวใจ” แล้วหัวเราะเบาๆที่เห็นผมหน้าแดง...
เราจะลอยข้ามฟ้าท่ามกลางหมู่ดาว จะไม่มีความเหงาเข้ามากล้ำกราย
ภคินปล่อยมือออกจากสายกีต้าร์ มันยื่นหน้าเข้ามากระซิบที่ข้างหูผม... “เพลงนี้เพื่อเธอมันเป็นของเธอรู้ไหม สัญญาจะดูแลเธอจากนี้ ......ตลอดไป.....”
มีความสุขจนแทบลอยได้มันเป็นอย่างนี้เองสินะ.... ภคินของผม...ภคิน...ภคิน.... ผู้ชายที่เข้ามาเปลี่ยนชีวิตผม และผมก็เข้ามาเปลี่ยนชีวิตมัน... ผู้ชายที่มีแต่ตัวเปล่าๆ....แต่กลับทำให้ผมมีความสุขที่สุด....
“กูว่ากูเป็นคนที่น่าอิจฉาที่สุดในโลกเลยว่ะ...”
“ทำไมวะ” มันถูปลายจมูกกับจมูกผมเบาๆอย่างเอ็นดู
“มีครอบครัวที่เข้าใจ.....มีเพื่อนที่พร้อมจะอยู่ด้วยกัน.....และมี ‘มึง’ ....ผู้ชายที่ทำให้กูยิ้มกว้างที่สุด”
ภคินกระตุกยิ้มมุมปาก “ผิดแล้วล่ะ...มึงไม่เห็นน่าอิจฉาเลยสักนิดไอ้แห้ง”
“ไอ้...”
“กูสิ....น่าอิจฉากว่าเยอะ.....”
ไม่รู้จะเถียงอย่างไรจริงๆ ในเมื่อมันปิดปากผมด้วยริมฝีปากบางคู่นั้น.....ส่งผ่านรสจูบที่หวานยิ่งกว่าน้ำตาลชนิดใดๆบนโลก....
ไม่ต้องให้พระจันทร์....ท้องฟ้า....เกลียวคลื่น....หรืออะไรเป็นพยาน....
มีแค่ ‘เรา’ แค่ผมกับภคิน
ที่จะจับมือกันเดิน ‘ข้างๆ’ ทุกก้าวของชีวิตต่อจากนี้ไป....
“รักมึงนะ”
“แล้วคิดว่ากูไม่รักมึงบ้างเหรอ”
“หึ....”
“รักมึงเหมือนกัน...ภคิน”
-
Final Room
วี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ใบเลื่อยสีเงินหมุนด้วยความเร็วสูงค่อย ๆ ตัดผ่านวัตถุแข็งเป๊กสีขาว... ไอ้เฝือกนรกที่อยู่คู่ขาผมมาหลายเดือนค่อย ๆ ถูกผ่าไปทีละนิดละนิด แม้ผมจะไม่ใช่พวกกลัวเจ็บแต่ก็อดเกร็งตัวไม่ได้ คุณหมอแกก็แก่แล้วเกรงว่ามือไม้จะสั่นแล้วพลาดเฉือนเนื้อผมแถมไปด้วย
“แฟนน่ารักนะลูก”
“มากเลยล่ะครับ” ผมยิ้มกว้างตอบเหมือนตัวเองโดนชมอย่างไรอย่างนั้น ลืมกลัวใบเลื่อยไปเสียสนิท
รอจนใบเลื่อยไปสุดตรงขอบเฝือก... ไอ้เฝือกปูนปลาสเตอร์ก็แยกจากกันเป็นสองส่วนโดยโดยสมบูรณ์ ผมมองมันด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เวลาเกือบสามเดือนที่ผ่านมาช่างมีเรื่องราวหลากหลายจริง ๆ ผมและ ‘มัน’ เติบโตขึ้น ได้ผ่านเรื่องราวต่าง ๆ มาร่วมกันมากมาย ทั้งสุข ทุกข์ ทั้งหัวเราะ ร้องไห้
“นี่ถ้าไม่ไปวิ่งจนกระดูกเลื่อนเมื่อคราวนั้น ก็ไม่ต้องใส่นานขนาดนี้หรอกลูก” ผมรู้คุณหมอแกก็บ่นไปอย่างนั้นแหละ แกใจดีจะตาย “เอาออกนี่ไม่ได้แปลว่ามันติดกันสนิทแล้วนะ ยังไงก็ต้องมาหาหมอทุกเดือนเหมือนเดิม”
“ครับหมอ”
หมอเรียกพยาบาลเข้ามาเช็ดทำความสะอาดขาให้ผม ผิวเนื้อที่ไม่ได้ออกมาหายใจด้านนอกเสียนาน แม่งขาวกว่าขาอีกข้างอีก... ทุเรศจริง ๆ กู ระหว่างที่นั่งรอทำความสะอาด คุณหมอก็มาอธิบายวิธีการดูแลรักษา เห็นว่าต้องใช้เวลาอีกสักสองเดือนกระดูกจึงจะต่อกันสนิท ไม่เป็นไรครับ... แค่ไม่มีไอ้เฝือกนั่นกับไม้ค้ำผมก็มีความสุขแล้วล่ะ
“เดี๋ยวออกไปรอรับยาข้างนอกนะคะ” พยาบาลสาวคนนั้นจ้องหน้าผมไม่วางตา ผมไม่ได้โง่ที่จะไม่รู้ตัว แต่การแกล้งโง่ทำเป็นไม่สนใจน่าจะเป็นทางออกที่ดีกว่า ปล่อยให้เธอกรีดยิ้มหวานจ๋อยแล้วเดินออกห้องไป
เธอคงไม่ได้สังเกตไอ้เฝือกที่นอนแอ้งแม้งอยู่นี่เลยสินะ ผมเลื่อนสายตากลับมาโฟกัสที่ซากอารยธรรมตลอดสามเดือนที่ผ่านมา
“จะเกือบเฝือกไว้รึเปล่าล่ะลูก” คุณหมอแซวผมขำ ๆ
“ไม่ล่ะครับ... เดี๋ยวก็ได้ยินคำนี้จากปากเค้าอีกแหละ”
ซากปูนเปื่อย ๆ ที่เหมือนจะไม่มีอะไร แต่ถ้าลองสังเกตดี ๆ จะเห็นว่าใต้ฝ่าเท้ามีตัวอักษรหวัด ๆ เขียนอยู่... คุณหมออาจจะดูไม่ออกว่านั่นมันลายมือผู้ชาย
‘สู้ ๆ : D‘
คำเดียว อ่านสองครั้ง... แต่ผมนั่งยิ้มอยู่ได้เป็นชั่วโมง
.........................................................................
...................................................
..............................
.............
“คุณภคิน โพธิวัฒน์สกุล เชิญรับยาที่ช่องจ่ายยาหมายเลข 3 ค่ะ”
“ไม่ต้องลุกเลยนะ นั่งอยู่เนี่ยแหละ กูไปเอาเอง” ผมชี้หน้าสั่งเจ้าของชื่อที่พอถอดเฝือกปุ๊บก็ทำซ่าเดินไปรอบโรง’บาล ภคินยกมือยอมแพ้ประชดผมได้น่าหมั่นไส้มาก ผมคว้ากระเป๋าตังก่อนจะเดินไปที่ช่องรับยาหมายเลข 3 โชคดีที่เรามีสวัสดิการของมหา’ลัยอยู่ ไม่งั้นคงได้จ่ายเงินอานแน่ ๆ
ผู้หญิงคนหนึ่งเดินสวนมาระหว่างที่ผมเดินออกมาจากช่องจ่ายยา และทำให้ผมต้องหันควับไปมองเธอทันที... เธออยู่ในชุดเสื้อยืดรัด ๆ กับกางเกงขาสั้น ไม่จริงน่า...
“นั่นมันแอมไม่ใช่เหรอวะ” ไอ้คนที่นั่งรออยู่พูดสิ่งที่ผมคิดออกมา
“ไม่แน่ใจว่ะ...” ผมหรี่ตามอง “แปะผ้าก๊อซเต็มหน้าขนาดนั้นดูไม่ค่อยออก”
“ใช่แล้วล่ะ... ไปทักทายดีกว่าว่ะ” ผมยังไม่ทันได้ประมวลผลดี ไอ้ภคินก็คว้ามือผมเดินดุ่ม ๆ ไปที่ด้านหลังของเป้าหมายทันที เฮ้ย! มันคิดจะทำอะไรของมันเนี่ย
“แอมครับ” เสียงทุ้ม ๆ ที่มาเป็นมหัตภัยด้านหลัง เล่นเอาคนตรงหน้าสะดุ้งเฮือก เธอค่อย ๆ หันกลับมาหาเราสองคนช้า ๆ อย่างจำใจ ใบหน้าที่เคยขาวใสของเธอบวมช้ำจนปูดออกมา บางแห่งถูกปิดด้วยผ้าก๊อซ ถ้าเพ่งดี ๆ จะเห็นรอยเล็บด้วย... ถึงจะเปลี่ยนไปแค่ไหนผมก็ยังจำหน้าเธอได้อยู่ดี ใช่แอมจริง ๆ ด้วย!
“เอ่อ... หวัดดีค่ะ” ทีนี้มึงสุภาพใส่กูทันทีเลยนะ ผมนึกด่าเธออยู่ในใจ แต่ไอ้ภคินกลับแสยะยิ้มกวนประสาท
“หน้าไปโดนอะไรมาน่ะ”
“คะ... คือ แอมรถล้มน่ะค่ะ” เธอก้มหลบใบหน้าที่เคยสวยใสลง “ขอตัวนะคะ เดี๋ยวต้องรีบ...”
“อ้าว... ไม่ใช่ข่าวลือที่ผมได้ยินมาเหรอ?” ไอ้ภคินเล่นมุกข่าวลือย้อนคืน “ที่ว่า... แอมไปแย่งแฟนคนอื่น แล้วโดนเขาตามมาตบถึงกลางคณะน่ะ นี่ผมได้ยินข่าวมามั่วเหรอเนี่ย?” เหยดดดดดดดดดดด มึงร้ายครับไอ้พระเอก! มึงร้าย! วาจาเชือดเฉือนประกอบกับใบหน้าดูแคลนเล่นเอาแอมช็อกไปแล้วเรียบร้อย
“แอมขอตัวนะคะ...” เธอทำท่าจะเดินหนีลูกเดียว ไอ้ภคินเลยคว้าแขนเธอเอาไว้ก่อน
“อ๊อ... ผมลืมบอกเรื่องสำคัญไปอย่าง” มันแสยะยิ้ม “ขอบคุณสำหรับวันนั้นนะครับ”
สงสัยจะกลัวแอมไม่เคลียร์วันไหน เชี่ยนั่นเลยเดินมากอดไหล่ผมโชว์ แอมหน้าซีดเผือกลงทันทีเมื่อมันบอกใบ้กลาย ๆ “นี่ถ้าไม่ได้แอมบอกพ่อแม่ไปป์ให้วันนั้น ผมคงแย่เลยนะครับ... อึดอัดมาตั้งนาน นางฟ้ามาโปรดชัด ๆ ”
เธอกระแทกส้นเท้าเดินหนีคำชมเสียอย่างนั้น ผมหันเอ๋อ ๆ ไปมองหน้าคนข้าง ๆ ที่มันแทบจะหัวเราะให้ฟันร่วง เชี่ยแม่ง... ไอ้ภคินมันเป็นพวกแค้นฝังหุ่นไม่แพ้กันสินะ ดูมันทำหน้าเข้า
“เงียบทำไมวะ ทำไมไม่ช่วยกูเหยียบซ้ำ”
“มึงไม่เขียนบทให้กูก่อนอะ ไอ้ห่า แย่งกูพูดหมดแล้วกูจะเหลืออะไรให้พูดวะ” มันหัวเราะ
“กลับกันได้แล้ว วันนี้วันดีว่ะ กลับมามีขาเป็นของตัวเอง แถมยังได้เอาคืนคนบางคนอีก”
“ได้ข่าวว่านั่นแฟนเก่ากูกับมึง” ผมว่าพลางหัวเราะ... มันเป็นความจริงที่ตลกสิ้นดี
“แต่แฟนเก่ามาระรานแฟนใหม่กูก็ต้องจัดการสิวะ” มันพูดเรียบ ๆ แต่เล่นเอากูสะดุ้งเฮือก
“ที่จริงกูก็ว่าเขาน่าสงสารนะ ถ้าไอ้เชอร์เจอแบบนี้ กูเอาปืนยิงไส้ไหลเลย”
“ยิงใคร?”
“ยิงมึงแหละ ไอ้ห่า”
ไอ้ภคินหัวเราะลั่น “ไป ๆ กลับห้องเหอะว่ะ เบื่อกลิ่นโรง’บาลจะแย่”
ใช้เวลาแค่แป๊บเดียวเท่านั้น เราสองคนก็ได้ออกมารอรถเมล์ที่หน้าโรงพยาบาล เพราะว่าที่นี่อยู่ใกล้บ้านภคิน มันจึงไกลจากมหาลัยพอสมควร แต่ก็ต้องถ่อมาเพราะคุณหมอแกเก่ง นั่งรอไปสักพักรถสายที่ผ่านแถวมอเราก็มาถึง ผมโบกรถแล้วส่งตัวไอ้พระเอกขึ้นไปก่อน ขามามันยังใส่เฝือกเราเลยมาแท็กซี่ แต่ขากลับงบประมาณชาติมีน้อยก็รถเมล์เอาล่ะครับ
รถเมล์เอาเรามาทิ้งไว้ตรงป้ายหน้าปากซอยหอได้พอดีเหมาะเจาะ ผมลงมาบิดขี้เกียจเล็กน้อยเพราะนั่งนานจนเมื่อย แต่ไอ้ภคินรายนั้นดูจะไฮเปอร์ตลอดเวลากับขาใหม่ที่คืนชีพ
“แข่งกันวิ่งมั้ย ใครถึงหอก่อนชนะ”
“จะบ้าเรอะ!? เมื่อกี้มึงเพิ่งบอกกูอยู่ว่าหมอห้ามออกแรงเยอะไปอีก 2 เดือน”
“หมอไม่รู้หรอก”
“แต่กูรู้เฟ้ย” ผมจิ้มหน้าผากมันจึ้ก ๆ “เดินดี ๆ เร็ว... วันนี้ไม่เข้าเวรเหรอ?”
“ไม่เข้า... ลาไปผ่าเฝือก” ถึงขั้นต้องลางานเลยวุ้ย เป็นภารกิจระดับชาติจริง ๆ ผมเริ่มก้าวขาออกเดินเข้าไปในซอยหอพักที่คุ้นเคย โชคดีที่หอเราอยู่ไม่ลึกมาก เอ่อ... ไม่ได้หมายความว่าไม่ลึกนะครับ แต่อยู่ในเกณฑ์พอเดินได้น่ะ
“บอกแล้วว่าให้ขับไอ้เน่าไป”
“ไม่เอา... รถในกรุงเทพฯขับน่ากลัวจะตายชัก ใครเค้าจะเอาคนเจ็บซ้อนมอ’ไซค์ล่ะ โดยเฉพาะถ้ามันเป็นไอ้เน่ายิ่งแล้วใหญ่”
มันเลิกคิ้ว “มึงดูถูกรถในตำนาน?”
“รถที่ทิ้งให้มึงใส่เฝือกเป็นเดือน ๆ อะเหรอ ฮ่า ๆ ๆ ๆ โอ๊ย...” เสียงด้านหลังนั่นคือผมโดนมันเตะตูดครับ ไอ้นี่หายพิการแล้วซ่านักเรอะ
“ระวังตัวมึงไว้ดี ๆ นะไปป์ ขากูหายแล้ว”
“แล้วไง”
“จะได้เปลี่ยนท่ากันซะบ้าง... อั้ก...” คราวนี้ผมถีบมันคืนบ้าง ”โอเค ๆ เขินรุนแรงตลอดนะมึงเนี่ย”
“ก็มึงมันหื่น”
“คราวนี้กูจะข่มขืนมึงต่อหน้าไอ้หมีหน้าโง่ ชู้รักของมึงเลย คอยดู หึ ๆ ๆ ”
“เลิกเรียกพี่เดียวอย่างงั้นนะเว่ย แม่ง! โลกนี้มียาที่ฉีดแล้วเป็นหมันมั้ย เข็มหนึ่งแพงเท่าไหร่กูก็จะซื้อไปฉีดให้มึง”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
มันเป็นเวลาพลบค่ำที่เงียบสงบอย่างไม่น่าเชื่อว่าเราอยู่ในย่านหอพัก แสงแดดสีส้ม ๆ สาดใส่ด้านหน้าเราก่อให้เกิดเงาสีดำทอดยาวไปด้านหลัง เสียงหัวเราะและเถียงกันของคนข้าง ๆ ตัวทำให้ผมแทบจะลืมความวุ่นวายในเมืองใหญ่ ภคินยื่นมือเข้ามาสอดประสานปลายนิ้วเข้าหาผมแล้วบีบเบา ๆ ผมเองไม่ได้ขืนตัวออกเลยสักนิด... ใครจะปฏิเสธความรู้สึกดีที่ฟูฟ่องเต็มอกได้ลงเล่า
เราก้าวไปเรื่อย ๆ เอื่อย ๆ ไม่เร่งรีบอะไร... ใช้เวลาที่มีมือของอีกฝ่ายอยู่ในฝ่ามือให้นานที่สุด บางครั้งภคินก็แกล้งแกว่งแขนให้สูง ๆ จนผมแทบหน้าคว่ำ เลยได้ตีกันไปตลอดทาง
จวบจนมาถึงประตูเนื้อด้านที่คุ้นตาเราก็ยังไม่ยอมปล่อยมือกัน... ภคินใช้มือข้างที่ว่างล้วงเข้าไปควานหากุญแจในกระเป๋า แล้วเสียบมันเข้ากับลูกบิด...
แกร๊กกก
ขอบคุณโชคชะตา... นรกชัง... สวรรค์แกล้ง หรืออะไรก็แล้วแต่ ที่ส่งไอ้ผู้ชายคนนี้มาให้ผม
คนที่ไม่เคยอ่อนหวาน
คนที่ไม่เคยพูดเพราะ
คนที่เอาแต่ใจ
คนที่ไม่สนใจโลก
คนที่โสโครก
คนที่มีดีแค่หน้าตา
คนที่ยากจน
คนที่แข็งนอกอ่อนใน
คนที่เกลียดความรัก
แต่เป็นคนที่... ’รัก’ ผม
ผมไม่รู้หรอกว่าความรักของคุณจะยิ่งใหญ่ขนาดไหน? รักเท่าฟ้าหรือมหาสมุทร... รักเท่าผืนดินหรือผืนน้ำ... รักฉันที่สุด... โอเคครับ ผมยอมรับว่าลอกเพลงเขามา
นั่นแหละ ไม่ว่ารักของพวกคุณจะยิ่งใหญ่แค่ไหน แต่สำหรับ ‘เรา’ มันมีขนาดเท่ากับช่องว่างระหว่างฝ่ามือของกันและกันในยามเกาะกุมมือ
อาจไม่ยิ่งใหญ่เหมือนใคร... แต่มันจะไปกับเราสองคนในทุกที่
“ถึงห้องซะทีวะ”
THE END
ก่อนอื่นสำหรับคำถามที่ถามกันเข้ามามาก...ยืนยันคำเดิมว่าไอ้กันไอ้โจ้ไม่มีอะไรในกอไผ่จริงๆค่ะ แน่ยิ่งกว่าแช่แป้ง....พวกเธอว์ต้องไปจิ้นกันเองแล้วล่ะ แต่แหม...ไอ้เพื่อนสนิทที่จริงๆแล้วไม่ได้เป็นอะไรกันนี่มันก๊าวออกนะคะ
เอาล่ะ!! ในที่สุดเราต้องเดินทางมาถึงตอนจบของDNDกันจนได้สินะคะ ฮิ้ววววววววววววววว//จุดพลุ//
พอลองมองย้อนกลับไปถึงวันแรกที่คิดจะเขียนนิยายเรื่องนี้ขึ้นก็รู้สึกว่าตอนนั้นคิดอะไรอยู่วะเนี้ย ฮ่าๆ
เดินทางมาไกล บางทีก็เหนื่อย บางทีก็ท้อ...บางทีก็อท้อมาก...บางทีก็ท้อมากถึงมากที่สุด
เรารู้ว่าตัวยังเขียนได้ไม่ดีนัก มันไม่มีอะไรให้ตื่นเต้นเร้าใจ ไม่น่าติดตาม แต่ทุกครั้งที่ท้อแล้วได้กลับมาอ่านคอมเม้นมันก็ช่วยเติมพลังให้เราได้เสมอ
ธีมของDNDคือ 'ความรักธรรมดา' ไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไร แต่แค่เราอยู่กับมันอย่างมีความสุขเท่านั้น เราหวังว่าอย่างน้อยคนอ่านทุกคนจะได้รับเสียงหัวเราะและความสุขไปจากเรื่องนี้ไม่มากก็น้อย หรือหากลึกซึ้งกว่านั้นก็อาจจะเห็นมุมมองเล็กๆที่เราพยายามแฝงเอาไว้(พยายามแล้วนะคะ555)
อยากให้ทุกคนมีความสุขกับเรื่องธรรมดาๆในทุกวัน โลกมันไม่สวย แต่ความสุขเป็นสิ่งที่หาได้ในทุกวัน ดูอย่างไอ้คู่เกรียนของเราสิ...วันๆอยู่แต่ในห้อง(เรื่องนี้ใช้สถานที่ซ้ำซากน่าเบื่อมาก) แต่มันก็มีความสุขได้ เพราะกันและกัน
อย่างคินก็เป็นพระเอกนรก ไม่แสนดี ไม่ใช่เทวดา ไม่ใช่ผู้ชายเพอร์เฟค และไปป์เองก็ไม่ได้มาเต็มเติมคินได้พอดีด้วย เพราะโลกมันไม่มีอะไรที่พอดี มันก็เลยทะเลาะกันเป็นพักๆค่ะ ฮ่าๆ ๆ แต่ก็นั่นแหละชีวิตมันไม่มีความพอดี เราต้องเรียนรู้ที่จะมีความสุขกับมัน
ตั้งแต่เกิดมาบนโลกนี้ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะสามารถเขียนนิยายให้จบได้ แถมเขียนได้ยาวมากซะด้วย
ค่อยๆเขียนไปทีละตอน ขีดฆ่ามุกทีใช้แล้วออกจากหนังสือทีละครั้ง ยิ่งใกล้หมดยิ่งใจหาย
แม้จะเป็นนิยายเรื่องแรกที่ข้อผิดพลาดเต็มไปหมด แต่เราก็พูดอย่างภูมิใจเลยว่าเรารักนิยายเรื่องนี้มากๆ มันคือความสุข เสียงหัวเราะ และน้ำตาของเรา เชื่อสิอวดได้ยันลูกบวชเลยนะ!!(ถ้าหาสามีได้นะ.....)
ตอนแรกที่คิดจะเขียนเรื่องนี้ขึ้นมาแทบจะไม่มีอะไรในหัวด้วยซ้ำ แต่ก็ดันไปปรึกษาคุณผจก.ในช่วยตั้งชื่อตัวละครให้หน่อย เลยตั้งกันแบบพล็อตเรื่องกลวงๆนั่นแหละค่ะ
แล้วจากนั้นก็โยงไปมาโยงมา ได้โครงเรื่องหลวมๆมาเรื่องหนึ่ง มันอาจจะไม่ดีอะไร แต่เราชอบความธรรมดาของมันมากเลย อุ้ยตาย...ชมตัวเองก็มีว่ะคนเรา เอิ๊กกกกกกกกกกก
เลยปรากฎออกมาเป็นนิยายFeel Good(เหรอ?)กากๆเรื่องนี้ เวิ่นบ้าง ยืดเรื่องเหมือนหนังช่อง7บ้าง ดราม่าเล็กน้อยถึงน้อยที่สุด
ขอขอบคุณ...คุณผู้จัดการ(Seiren)สำหรับทุกอย่าง ให้พูดคงไม่หมดแน่ๆ แต่กล้าพูดเลยว่าถ้าไม่มีเจ๊DNDก็ไม่มีวันนี้หรอก รักเจ๊นะ
ขอขอบคุณ...พี่เซย์ สำหรับชื่อเรื่องเก๋ไก๋และสารพัดคำปรึกษา
ขอขอบคุณ...พี่หวาน ศาสตราจารย์ผู้นำเรื่องก๊าวใจมาให้ไม่หยุดหย่อน
ขอขอบคุณ...เล้าและเด็กดี สำหรับสถานที่ที่ให้เราได้แบ่งปันกัน
ขอขอบคุณ...ครอบครัว ที่ไม่รู้หรอกว่าเราทำอะไร555 แต่แค่อยู่ด้วยกันแล้วทำให้มีความสุขมาก
ขอขอบคุณ...เพื่อนๆทั้งหลาย อยากเอ่ยชื่อนะแต่รู้ว่าพวกมึงไม่ได้มาอ่านหรอก ฮ่าๆ
สุดท้ายนี้...ขอขอบคุณ...คนอ่านทุกคนที่อยู่ด้วยกันมาจนถึงตรงนี้ พวกคุณคือกำลังใจของเราจริงๆ ขอบคุณที่ยังติดตาม...ขอบคุณที่ยังรออ่านนิยายธรรมดาๆจากเรา เราจะพยายามพัฒนาการเขียนให้ดีขึ้นนะคะ
เราไม่รู้ว่าสำหรับคนอ่านมันสนุกมั้ย? ดีมั้ย? ไร้สาระเกินไปมั้ย?
แต่ถ้านิยายเรื่องนี้ทำให้พวกคุณยิ้มได้.....เราว่าเราประสบความสำเร็จแล้วล่ะค่ะ
ขอบคุณมากนะคะ....ที่เดินทางร่วมกันมาไกลขนาดนี้
ถนนสายนึ้ของคินไปป์ยังอีกยาวไกลนัก ปล่อยให้มันสองคนเดินกันจนขาขวิดแหละค่ะ
Indigo
ปล.เรื่องต่อไปยังไม่มีแพลนแน่นอนนะคะ คือวางไว้เยอะแต่ไม่รู้ว่าจะเขียนอันไหนก่อนดี เอาเป็นว่ารอจัดการเรื่องหนังสือให้คนอ่านก่อนดีกว่าค่ะ
-
มาถึงเวลาเปิดจองหนังสือกันแล้วค่ะ
เปิดจองDo not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน
รายละเอียดหนังสือ
จำนวน : 3 เล่ม (ไม่ขายแยกนะคะ)
ขนาด : A5
จำนวนหน้า : ประมาณเล่มละ 300-350 หน้า
ปก : กระดาษอาร์ตการ์ด 270 แกรม พิมพ์ 4 สี 1 ด้าน เคลือบด้าน เข้าเล่มไสกาว
เนื้อใน : กระดาษถนอมสายตา พิมพ์ขาวดำ 350 หน้า + มีภาพประกอบ (เป็นเส้นสเก็ตช์) เล่มละ 5 ภาพค่ะ ฝีมือคุณผจก. Seiren อีกเช่นเคย
ราคา : 1200บาท รวมค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน ถ้าสั่งหลายชุด ชุดต่อไปราคา1180(คือค่าหนังสือ 1140+ค่าส่ง40บาทค่ะ)
ตอนพิเศษ (ไม่มีลงในเว็บค่ะ)
1. When I was young (คินไปป์)
- เรื่องราวสมัยคินเป็นนักเรียนหัวเกรียนมัธยมปลาย
2. ห้องแห่งความลับ
- เมื่อเจ้าแห่งศาสตร์มืดกลับมาเล่าเรื่องราวแห่งมิตรภาพของเขา
3. ลูกเมียน้อย (อาร์ทฟาร์)
- เรื่องราวของเห็ดขี้ควายกับนายกัญชา
4. ชายกลาง (กัน & โจ้ story)
- เมื่อผู้ชายดีๆมีแฟนหมดแล้วคุณรออะไร? ลองคบแค่ผู้ชายกลางๆอย่างผมได้มั้ย
5.เรื่องนี้มีคุณค่า (ค่า story)
- คุณ'ค่า' ของเรื่องนี้อยู่ที่ไหน... โปรดติดตาม...
6.Office boys (คินไปป์)
- เรื่องราวของหนุ่มออฟฟิศ...
สิ่งที่ท่านจะได้รับ
1. หนังสือนิยาย DND จำนวน 3 เล่ม
ปกเล่ม1ค่ะ
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/IMG_19082012_212223.png)
2. ปกแจ๊คเก็ตขนาด A5 กระดาษ Fabria Bianco 160 แกรม จำนวน 3 ปก (คล้าย ๆ กระดาษวาดเขียนผิวหยาบค่ะ) ตัวอย่างปกสวมค่ะ
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/test_co.jpg)
3. ที่คั่นหนังสือ 3 อัน 3 ลาย
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/3383_269395626509490_2035925532_n.jpg)
4. การ์ด 4 ใบ เป็น SD ธีมตัวละครในเทพนิยาย
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/card-1.jpg)
5. แฟนบุค 1 เล่ม เนื้อในเป็นกระดาษปอนด์ 80 แกรม ประมาณ 20 หน้า มีโดจิน 12 หน้า วาดโดยคุณแนร์ http://nair.exteen.com (http://nair.exteen.com) + ทำเนียบตัวละครและภาพสเก็ตช์ห้อง 330
ภาพตัวอย่างจากคุณnair
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/524512_268277956621257_208200632_n.jpg)
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/7c88f89801a211e295351231381b651f_7.jpg)
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/b2431820061f11e2b99d22000a1de79b_7.jpg)
ระยะเวลาการเปิดจองวันนี้ - 1 ตุลาคม 2555
(โอนได้ก่อนเที่ยงคืนของวันที่ 1 ตุลาคมนะคะ จะตัดยอดหลังจากนั้นค่ะ)
สามารถโอนเงินเข้ามาได้เลย โดยไม่ต้องส่งเมลมาจองล่วงหน้านะคะ
คาดว่าจะสามารถส่งของได้ในช่วงปลายต.ค. - ต้นพ.ย.ค่ะ
ประกาศนะคะ
เนื่องจากตอนนี้มีหลายคนเมลเข้ามาแจ้งว่าเก็บตังไม่ทัน แล้วคนเขียนก็ยังต้องรอไฟล์อาร์ตเวิร์คอยู่ (ช่วงนี้อยู่ในช่วงสอบด้วย)
เพื่อความสมบูรณ์ของรูปเล่ม เพราะคนเขียนเองก็ไม่อยากเร่งงานจนหนังสือมีข้อผิดพลาดเยอะ
จึงขอประกาศเลื่อนปิดโอน เป็นก่อนเที่ยงคืนของวันที่14 ตุลาคม 2555 ค่ะ
ส่วนเรื่องส่งหนังสือคนเขียนยังวางกำหนดไว้ที่เดิม ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดน่าจะได้รับประมาณต้นเดือนพ.ย.ปีนี้นะคะ (ปีนี้แน่นอนค่ะ555)
คนอ่านคนไหนที่กำลังจะกู้นอกระบบอย่าเพิ่งนะคะ ดอกมันแพง รอเก็บตังไปเรื่อยๆก่อนได้ค่ะ
คนที่โอนเข้ามาแล้ว คนเขียนขอโทษด้วยนะคะที่เลื่อนปิดโอน แต่การจัดส่งหนังสือจะไม่ให้ช้าไปกว่ากำหนดเดิมนะคะ
จึงเรียนมาเพื่อทราบ
Indigo
ส่งเมลเข้ามาที่ Indigo_fictionแอทyahoo.com
ตั้งหัวข้อว่า "แจ้งโอน DND"
รายละเอียดในเมล
ชื่อ-นามสกุล :
usename :
ที่อยู่ :
จำนวน (ชุด) :
จำนวนเงินที่โอน (ถ้าโอนเป็นเศษสตางค์ได้จะดีมากค่ะ) :
วันเวลาที่โอน :
เบอร์โทรศัพท์ :
**เพิ่มเติม** ขอภาพถ่ายสลิปด้วยนะคะ
ถ้าเช็คเรียบร้อยแล้วจะเมลกลับไปยืนยันนะคะ
มีข้อสงสัยสอบถามได้จาก...
E-mail:: Indigo_fictionแอดyahoo.com
twitter :: https://twitter.com/Indigo_fiction (https://twitter.com/Indigo_fiction)
facebook :: http://www.facebook.com/IndigosFiction (http://www.facebook.com/IndigosFiction)
อัพเดทรายชื่อ
ตอนแรกจะลงเป็นUsername แต่บางคนไม่มีหรือไม่ได้เขียนมา เลยขอลงเป็นชื่อจริงนะคะ
ใครอยากเซ็นเซอร์นามสกุลไม่ให้แม่รู้ก็หลังไมค์มาได้ค่ะ 5555555555555
(1) 27/08/55
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/dnd01.jpg)
-
ไรอ่ะ ?
-
:z13: :z13: :z13: :z13:
ว๊าาาาาา จบซะแล้ว สนุกมาก ๆ เลยค๊าา
ติดตามเรื่องต่อไปนะคะ
คินไปป์น่าร๊ากกกกกกกกกก :)
-
ขอบคุณสำหรับรอยเเผลของเเอม 55555555
.
เเล้วจะรีบโอนเงินจองนะครับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณมากค่ะ
สำหรับนิยายแห่งความรัก มิตรภาพ และรอยยิ้ม
มีความสุขทุกครั้งที่ได้เข้ามาอ่าน
แทบทุกครั้งจะนั่งยิ้ม นั่งหัวเราะอยู่หน้าคอมฯ
ตลอดระยะเวลาที่ดำเนินเรื่องราว
เหมือนเราได้เป็นส่วนหนึ่งของพวกเค้าเลยค่ะ ผูกพันมากกกก
คงคิดถึง คิน ไปป์ อาร์ท ฟาร์ กัน โจ้ มากๆๆๆ
วันนี้ยิ้มทั้งน้ำตาเลยอ่ะ ไม่อยากจากพวกเค้าไปเลย
รักคนแต่งที่สุด
+1 :กอด1:
-
ในที่สุดก็จบลงแล้วนะฮ่ะ เรื่องที่ทำให้นักอ่านอย่างเราต้องเสียน้ำตาเป็นปีบ และหัวเราะอย่างบ้าคลั่งกับมุขต่างๆ
ขอบคุณคนแต่งนะค่ะ ที่แต่งเรื่องแบบนี้มา o13
-
ภคินมันพาเข้าเรื่องใต้สดือมันทุกมุก! 555555555555
น้องไปป์ก็ยังเขินรุนแรงน่ารักเหมือนเดิมม :-[
ไม่น่าเชื่อว่าพ่อพระเอกของเราจะโรแมนติกขนาดนี้ !!!
ไม่ต้องเถียงกันว่าใครน่าอิจฉากว่ากัน... ฉันอิจฉาโว้ยย!!!! :m31: :m31:
มันหวานมากกกก! หวานเกินไปแล้ว ชอบทุกโมเม้นต์! ทั้งตอนจะขึ้นเขา... ทั้งตอนเล่นทะเล..
ไปป์ก็ห่วงขาภคิน ภคินมันก็อยากให้น้องไปป์สนุก ! อะไรจะห่วงกันขนาดน๊านนน?! (น้องไปป์ห่วงแบบซึนๆ 5555) ><
ฉากที่อาร์ทชวนภคินไปเล่นทรายมันน่ารักมากๆ !
ปกติไม่ค่อยมีฉากน่ารักๆของอาร์ท(มีแต่ฉากหลอนๆ 5555) แต่ตอนนี้น่ารักจริงๆนะ..ไม่น่าเชื่อว่าอาร์ทจะเด็กน้อยขนาดนี้ XD
แต่สงสัยอยู่อย่าง... ? ฟาร์น้อย... ดำน้ำหนีมันไม่เปียกกว่าเดิมหรอลูก ? 55555555555
อยากเข้าไปแกล้งด้วยยยย! อร้ากกกกกกกก! จะจับฟาร์กด(น้ำ)! หมั่นเขี้ยอ่าาา อร้ายยย >w<''
ลูกเมียน้อย....!!!
โอ้ยยยยยยยยยย! ขออีกได้มั้ยยยยยยยยย มันไม่พออออออออออ แง่มมมมมมมมม TT''
อาร์ทเป็นสุภาพบุรุษมากกกกกก!!!! ทั้งแกะกุ้งหอยปูปลาให้ ทั้งให้ยืมเสื้อ!
มันมันมัน... มันเขินมากกกกกกกกกกกกก !! อ่านเจอฉากลูกเมียน้อยนิดเดียวดิ้นเกือบตกเตียง! >///<
''เราไม่รู้ว่าสำหรับคนอ่านมันสนุกมั้ย? ดีมั้ย? ไร้สาระเกินไปมั้ย?
แต่ถ้านิยายเรื่องนี้ทำให้พวกคุณยิ้มได้.....เราว่าเราประสบความสำเร็จแล้วล่ะค่ะ''
ถ้างั้นคนเขียนก็ประสบความสำเร็จมากๆแล้วค่ะ.... เราไม่ใช่แค่ยิ้มธรรมดา..หัวเราะเป็นคนบ้าเลยค่ะ xD 555555
หัวเราะมันทุกตอน ขนาดฉากหื่นๆยังฮา 5555555555555
ขอบคุณคนเขียนเหมือนกันนะคะ ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆ มาให้อ่าน เป็นเรื่องที่อ่านแล้วอบอุ่นหัวใจมาก <3
ทุกครั้งเวลาเรามีเรื่องเคลียดเราจะกลับบ้านมาคุ้ยหานิยายอ่าน และเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องนึงที่ทำให้เรายิ้มได้ตลอด
ทำให้ลืมเรื่องเคลียดๆ ขอบคุณนะคะ ((:
คนเขียนรู้มั้ยว่าเรารักน้องฟาร์มากอ่ะ♥ รักมาก! เพราะอะไรไม่รู้... หรือเพราะทรงผม ? 555555555
ปกติไม่เคยเอาตัวละครจากนิยายเรื่องไหนกลับมาจิ้นเยอะขนาดนี้เลย! (ไม่ได้จิ้นเรื่องหื่นๆนะเห้ย! ><)
แบบ.. จะทำอะไรก็คิดถึงแต่ฟาร์น้อยตลอด จริงๆนะ!
คนเขียนเคยบอกว่าฟาร์โดนแกล้งตอนเด็กๆ.. เราก็เก็บไปนั่งคิดนอนคิด! นั่งสงสารอยู่ตั้งนาน! TT''
มีแค่คนเขียนสองคนที่ทำให้เราอินได้ขนาดนี้อ่ะ! คืออินดิโก้กับโอซากะ อินสุดๆ! จนคิดว่าตัวเองเป็นบ้าไปแล้ว55555
ตอนนี้ตอนสุดท้ายแล้วจริงๆหรออ T________T
เราร้องไห้แล้วนะ...ตอนฟังเพลงลูกอมใจมันหายวูบๆ! ไม่ได้เว่อร์นะเห้ย! มันผูกพันจริงๆ !!
อยากจะเม้นเยอะๆกว่านี้อีก.. แต่แอบเกรงใจ 5555555555555
เอาเป็นว่า.. จะติดตามเรื่องต่อๆไปของคนเขียนอีกนะคะ ((:
ปล. อย่าลืมตอนพิเศษร้อยหน้าฟ้อน11 #ไม่ใช่ละ
ถ้าเป็นไปได้ขออาร์ทฟาร์♥ โผล่มาด้วยนะคะ T ^ T
ปลล. หนังสือซื้อแน่นอนค่ะ ไม่พลาดอยู่แล้ว xD
-
ขอบคุณ Indigo
-
ขอบคุณคนเขียนก่อนเลยครับ สำหรับเรื่องราวดีๆแบบนี้ มีทั้งสุขเศร้าเคล้าน้ำตาและเสียงฮาของผองเพื่อน
เข้าใจเลยที่เค้าว่ากันว่า 'You complete me' มันหมายความว่ายังไง คิน&ไปป์ถ่ายทอดมันได้ดีมากๆ :กอด1:
ดีใจทุกครั้งที่ได้ DND อัพตอนใหม่ จะรออ่านเรื่องต่อไปนะครับ คุณเก่งจริงๆ o13
ปล พระเอกในเล้ามักจะ 'รวย' ซึ่งเป็น 1 ในคุณสมบัติอันพึงประสงค์ของพระเอกทั่วไป แต่เฮ้ยเรื่องนี้พระเอกจนว่ะ!! :laugh:
แถมเป็นพนักงานเซเว่นด้วย โคตรเจ๋งอ่ะ
-
ปรบมือ o13
-
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆอย่างนี้
ไม่ได้คอมเมนต์เลยคะเพราะเพิ่งตามอ่านมาเจอ ชอบมากเลยคะ สนุกมากคะ o13
เดี๊ยวจะ โอนเงินให้นะคะ :L2: เป็นกำลังใจในเรื่องต่อๆไปนะคะ :กอด1:
-
ขอบคุณมากน่ะครับ อ่านทุกตอนเลยจริงๆๆ เป็นเรื่องที่ให้อะไรๆเยอะมาก โดยเฉพาะความคิดใหม่ๆ
ไม่ต้องคิดเหมือนคนอื่น ^^ คำคมๆ เยอะเลย
ขอบคุณมากจริงๆ ที่ทำให้คนอ่านคนนี้ มีความสุขมากๆ ในช่วงเวลาที่ผ่านมา :pig4:
เป็นกำลังใจให้ในทุกๆเรื่องน่ะครับ ขอบคุณมากครับ o13 o13 o13 :bye2:
-
จบซะละ สนุกมากครับ o13
ขอบคุณผู้เขียนนะครับ :pig4: :pig4: :pig4: สำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้
-
นิยายที่ชอบที่สุดจบไปอีกหนึ่งเรื่อง
ใจหาย แต่อีกใจนึงก็ฟินค่ะ
รักตัวละครทุกตัว รักคนเขียนด้วย คุณเก่งมากๆเลยอ่ะ :กอด1:
เดี๋ยวเอาไว้โอนเรียบร้อยแล้วจะแจ้งไปนะคะ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีดี ชอบเรื่องนี้มากมากเลยค่ะ
1 ชุด โอนเงินเรียบร้อยแล้วนะ ^^
-
ขอบคุณคับ ที่แต่งนิยายดีๆ มาให้พวกเราได้อ่าน มีลุ้น มีหัวเราะ มีร้องไห้ แต่เมื่อรวมกันแล้ว พวกเรามีความสุข...ขอบคุณมากๆ คับ o13
-
ใจหายอ่ะ ไม่น่าอ่านเรื่องนี้เลย เพราะถ้าเราไม่เริ่มอ่านก็ไม่มีวันได้เห็นตอนจบแน่ๆ เสียใจอ่ะ อยากให้มีเรื่องใหม่ที่ใช้ตัวละครเดิมจังเลย ฮือออ อ ออ
-
ขอบคุณ คนแต่ง เช่นกันนะครับ
สำหรับเรื่องราวที่ธรรมดามากๆจนอ่านไปทำให้นึกถึง"ชีวิต"จริง ไม่ได้เป็นเพียง"นิยาย"
อย่างที่คนแต่งบอกเรื่องนี้อาจจะยังไม่สมบูรณ์ทั้งหมด แต่ก็ทำให้คนที่ได้อ่านมีความสุข
ยิ้มได้,สนุกได้,เสียน้ำตาได้ในบางครั้งและรู้สึกขัดใจในบางที (ที่สำคัญแต่ละตอนเว้นละยะนานมาก) ก็โดยรวมชอบครับ
ทุกครั้งที่อ่านเรื่องนี้ทำให้นึกถึงในตอนแรกที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้โดยไม่รู้ตัว(ฮ่าๆๆ)
รู้สึกว่าจะลงไปได้ประมาณเกือบจะ 10 ตอนแล้วหรือปล่าวไม่แน่ใจ.
แต่พออ่านแล้วรู้สึกว่ามันน่าติดตามแต่ยังไม่ถึงกับชอบนะ พอได้อ่านตอนต่อๆมา "อื่อ โดนใจ"
ขอบคุณคนแต่งจากใจจริงอีกครั้งนะครับ ยังจะคอยติดตามผลงาน (ดูยิ่งใหญ่)
และเป็นกำลังใจให้ ทุกเมื่อ เชื่อวัน เช่นเคยนะครับ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มันหวานไปนะอิจฉาสุดๆ
กัน-โจ้ฮาตรึม
จบแล้ววววว รอตอนพิเศษนะคะ :)
-
ชอบมากครับ
-
จบซะแล้ววววววว
นิยายยาวนานมากค่ะ เห็นมานานมาก
เข้ามากดอ่านเพราะตอนนั้นว่าง... แล้วก็ติดมาก ไม่เคยอ่านที่ตัวละครเล่นมุกใส่กันแล้วขำออกมาจริงๅ :laugh:
ความรักธรรมดาๆนี่ชอบมากกกกกกกกกก ทำให้รู้สึกเหมือนเขามีตัวตนจริงๆเลย :o8:
อ่านแล้วแบบ ฉันอยากมีแฟนๆๆๆ /ดีดดิ้น ความรักคือสิ่งสวยงามจริงๆ
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านนะคะ จากนี้คงคิดถึงคิณไปป์อาร์ทฟาร์แล้วก็เพื่อนๆมาก ><
:L2: :L2: :L2:
เรื่องรวมเล่ม คิดดูก่อนนะคะ.. กินแกลบดีแท้
-
จบแล้ววว ใยหายจังง คงคิดถึงคินปป์ไปอีกนาน ตอนที่คินร้องเพลงนี่น่ารักที่สุด :กอด1:
-
จบแล้วอ๊าาาาาาา ~ !! T_______T เราผูกพันกับ DND มาก ถึงจะเพิ่งมาตามอ่านตอนกลางเรื่องแล้ว
แต่มันจะเป็นนิยายที่เรากดเข้ามาอ่านซ้ำเสมอเลย ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณ Indigo ก่อนที่แต่ง DND ออกมา
ขอบคุณที่ทำให้ภคินไปป์มาโลดแล่นอยู่บนจอ ถึงแม้จะเป็นจอคอม จอไอโฟน แต่ก็ได้อารมณ์ที่ชัดเจนและจัดจ้านทีเดียว
หลังจากอ่านตอนนี้จบ มีทุกอารมณ์ตั้งแต่หัวเราะเ่ว่อออ ขำมาก เขินที่สุดในจักรวาล และยิ้มทั้งน้ำตา
ยิ้มกับความน่ารักของคู่นี้และน้ำตาที่ปริ่มด้วยความปลาบปลื้มในความรักของคู่รักเกรียน นิยายของ Indigo
เป็นอะไรที่แตกต่างด้วยคาแรคเตอร์พระเอกที่จนแสนจนและพฤติกรรมโลกหมุนรอบตัวกู ที่มาพร้อมกับ
นายเอกที่ขี้เจือกเว่อและเกรียนไม่มีที่สิ้นสุด แต่พอคนที่ไม่น่าจะเข้ากันได้สองคนนี้มาอยู่ด้วยกันก็เกิดเป็นเรื่องแบบนี้ขึ้นมา
Indigo เป็นนักเขียนขวัญใจเราเลย แล้วภคินไปป์ก็เป็นคู่รักติดอันดับในใจเราด้วย อ่านตอนนี้แล้วเขินมากอ่ะ
รู้สึกเหมือนเค้าหวานใส่กันบ่อยเว่อออ ก็ตอนสุดท้ายแล้วนี่นะ ฮ่า (ยังไม่อยากให้จบเลย T_T)
ตอนบอกรัก ตอนเขิน ตอนเป็นห่วงเป็นใยใส่กัน โอ้ยยยยยย น่าัรักเกิ๊นนน ยิ่งตอนไปป์อ้อนภคินๆอ้อนไปป์
แล้วผัวๆเมียๆ โอ้ย ฟินอะฟิน น่ารักเหลือขณา T_____T เขินจนเลือดไม่ไปเลี้ยงนิ้วโป้งตีนละ 5555555
เขินเยี่ยงตัวเองเป็นภคินโดนไปป์เป็นห่วง เขินเยี่ยงตัวเองเป็นไปป์ตอนภคินหยอด (อ่านแล้วงงไหม ฮ่าๆ)
มันฟินในอารมณ์ มันได้ฟิล แล้วยังอาร์ทฟาร์ที่รักกันแบบมุมจอแต่ความหวานมันกระเด็นเ้ข้าตาคนอ่านตล๊อดดดดด
แต่ก็กลัวน้องหนูดีไม่กล้าพูดถึงเยอะ 5555 เดี๋ยวจะฟินไม่สุด แล้วยังกันโจ้อีก โคตรฮาาาาาาเหมือนเดิม
ยิงแต่ละมุก คนอ่านอยากจะลงไปนอนดิ้นกับพื้น ตลกมากกกกกกกกกก คือเราขำอยู่แต่อ่านมาอีกวรรคเจอภคินไปป์
หวานใส่กับมันก็ต้องเขินทั้งหัวเราะอ่ะ มันหลายฟิลรวมกันในหนึ่งตอน คือจริงๆอินดิโก้ก็เขียนแบบนี้ทุกตอนอะนะ 555
มันเหมือนตัดอารมณ์คนอ่านไปมาๆๆ สลับปนกันทั้งขำทั้งเขินในเวลาเดียวกัน ยิ่งภคินกับไปป์ต้องยอมรับว่าความรักเกรียนๆ
ของเค้าสองคนน่ารักมาก ความรักที่ไม่ต้องการอะไรนอกจากรัก แม้จะไม่ได้แสดงออกทางคำพูดมากมาย
แต่พักหลังนี่จัดเต็มใช่ย่อย ฮ่าาาาาา แต่งการกระทำของสองคนนี้มันช่างเป็นรักที่ยิ่งใหญ่เหลือเกิน คืออ่านแล้วได้ฟิลถึงความรัก
ที่ไม่ใช่รักแบบฉาบฉวย แต่ได้ความรู้สึกที่เรียกว่า รัก จริงๆ รักแบบไม่ต้องการอะไรตอบแทน รักแบบที่คนๆนึงจะรักคนๆนึงได้
รักในแบบของภคินกับไปป์ รักในแบบเกรียนๆ รักด้วยความมั่นคงและจริงใจ ด้วยความปลาบปลื้ม คำนี้อาจจะไม่มากมาย
แต่อยากบอกว่า ประทับใจกับ DND นะ ตั้งแต่เริ่มอ่านจนจบตอน Indigo ไม่เคยทำให้เราผิดหวังกับ DND เลย : )
Indigo เป็นผู้มอบความสุขให้กับคนอ่านเกรียนๆแบบเราได้ฟินในอารมณ์ทุกครั้งที่ได้เข้ามาอ่านได้อย่างแท้จริง
ทุกคนที่กดเข้ามาอ่านต้องได้รับอะไรดีๆออกไปก่อนจะปิดหน้าจอแน่ๆ อย่างน้อยก็เสียงหัวเราะนั่นละนะ 55555
ความรักของภคินไปป์ ที่ Indigo สื่อออกมาเป็นความรู้สึกที่ตรงกับใจเรา อาจจะเป็นเพราะมีหลายสิ่งหลายอย่าง
ที่เราได้เจอมากับตัวเอง และข้อคิดที่ได้จากภคินไปป์ที่เอาไปใช้บ้าง เราชอบความรักในมุมมองของ Indigo จริงๆนะ
จำได้ว่าเคยบอกไปแล้ว ฮ่าา แต่อยากบอกอีก ชอบๆ ^_____^ และมุกตลกของคู่ลักยมที่ทำเราขำ
ทุกครั้งที่กดเข้ามาอ่านและนึกถึง บอกได้ว่าเป้นนิยายที่ใช้อ่านเวลาเครียด เปิดมาอีกอารมณ์นึง
ปิดหน้าจอไปเป็นอีกอารมณ์นึงเลย ขอบคุณอีกครั้งที่ทำให้ภคินไปป์มีอยู่ รวมถึงเดอะแก๊งค์ของทั้งสองด้วย
ขอบคุณที่อดทนเขียน DND จนจบ มันเป็นอะไรที่ต้องอดทนและใช้ความรู้สึกเยอะมาก ขอบคุณจริงๆ
ขอบคุณที่ทำให้เรายิ้มได้ เป็นความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่มาก ^_________^ ยังไงขอติดตามผลงานต่อไปอีกแน่นอน
และปิดจองเดือนตุลายังไงขอไปเก็บเงินลงกระปุกก่อน อิอิ เดี๋ยวจะไปรับภคินไปป์และผองเพื่อนมาอยู่ที่บ้านด้วยนะ : D
ปล... ขอบคุณที่อ่านเม้นท์จนจบด้วยนะ ยาวมากกกกกกก
-
จบแล้วววววววววว !!! จบได้แฮปปี้มากๆ อ่านแล้วนั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว ขอบคุณที่เขียนเรื่องราวดีๆให้อ่านนะคะ :L2: :L2:
-
มันซึ้งมากอ่ะ กับความรักธรรมดาของทั้งสองคน...
ชอบตอนไปป์ห่วงคินไม่ให้ขึ้นเขา คินเองก็แบบที่ขึ้นเพราะรู้ว่าไปป์อยากขึ้น
ืคือต่างคนต่างคิดถึงอีกคนตลอดเวลา มันน่ารักมาก...
เพลงนั้นมันเข้ากับสองคนมาก ๆ เลยเนอะ ฟังแล้วซึ้งค่ะ
ชอบตอนผ่าเฝือกด้วย ที่ไปป์เขียนไว้...แล้วแบบคินมองแล้วยิ้ม... :impress2:
คินหายแล้ว...ดีใจจัง...ชอบที่สองคนกลับมาที่ห้องของสองคนตอนจบด้วยค่ะ
สรุปว่าชอบทุกตรง...
ขอบคุณผู้เขียนนะคะ...เป็นเรื่องที่อ่านแล้วมีความสุขจริง ๆ ค่ะ รอคอยผลงานเรื่องต่อไปนะคะ :L2:
-
ขอบคุณค่ะสนุกมาก :pig4:
-
เป็นนิยายที่คนเขียนว่าเป็นเรื่องธรรมดา แต่เราว่ามันไม่ธรรมดานะ
มันเป็นธรรมชาติมากกว่า มีอะไรสอดแทรกอยู่ในเรื่องนี้เยอะ
สนุกค่ะ ขอบคุณที่ถ่ายทอดเรื่องราวดีๆแบบนี้มาให้ได้อ่านกัน
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :กอด1:
-
จบแล้ว....เต็มอิ่ม แฮปปี้
ภคินร้องเพลงให้ไปป์ ยิ่งพอเปิดเพลงตามไปด้วยแล้ว
กรี๊ดค่ะ มันน่ารักอะ...เขินแทนไปป์ไปซะงั้น ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณคนเขียนที่ แต่งDND ออกมาให้อ่าน
ทุกครั้งที่ได้อ่านเรื่องนี้ จะสุข จะเศร้าไปกับไปป์และภคินเสมอ
ดีใจค่ะได้ตามอ่านเรื่องนี้จนจบ ....หวังว่าคงได้อ่านเรื่องต่อไป
ของคุณ อีกเรื่อยๆนะค่ะ
-
สนุกมากเลยน้า ขอให้เขียนเรื่องต่อไปเรื่อยๆ :o12:
-
คินไม่ค่อยหวานเลยนะนั่น คินไปป์น่ารักดี
-
จบซะแล้ว สนุกมาก o13
อ่านเรื่องนี้แล้วยิ้มได้ตลอดเลยค่ะ :m1:
รออ่านในรูปแบบหนังสือ ก่อนอื่นก็คงต้องเก็บตังค์ก่อนละนะ
-
จบแล้วหรอเน่่ย แอบใจหายเหมือนกันนะเพราะติดตามมาตลอดเลย
ต้องขอบคุณคนแต่งมากๆนะคะ ที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้ให้อ่านกัน เรื่องนี้สนุกมาก
เราชอบตัวละครทุกตัวเลยหล่ะ ^^
รอติดตามผลงานเรื่องต่อไปนะคะ^^
-
ขอบคุณ ขอบคุณ และ ขอบคุณ ที่ส่ง คินไปส์มาให้รัก
คนเขียนบอกนี่ คือ นิยายธรรมดา แต่ใน ความธรรมดาที่ว่า มันช่างหาได้อยากเหลือเกิน ความรักของไปส์กับคิน คือความรักจริงๆที่คนที่ คนที่เป็นคนรักพึงจะมี ไม่ใช่แค่รัก มันคือ ความผูกพันธ์ เข้าใจ ฝั่นฝ่า ไม่ใช่เอาแต่สุข ทุกข์ก็ต้องไปด้วยกัน เคียงข้างกัน ยอมรับกัน ปรับตัวเข้าหากัน
ซึ่งมันอยู่ในคู่นี้ทั้งหมด
ขอบคุณอีกครั้ง รอ รอ และภาวนาว่าจะได้อ่านนิยายเรื่องใหม่ของคุณ :กอด1:
-
ได้ไง...จบแล้วเหรอนี่..ท่านนักแต่งที่น่ารัก..ธรรมดาที่ไม่ธรรมดา...ประโยคนี้เหมาะกับเรื่องนี้ที่สุด..เอาตั้งแต่ตอนที่หนึ่งยันตอนล่าสุดสุดท้ายนี้เลยละกัน.....อารมณ์ดี...มีความสุข...บวกความทุกข์...พร้อมความเกรียน...เกี่ยวเอาความรักมาได้ทุกรูปแบบ...ไม่ว่าจะแบบพ่อแม่รักลูก...เพื่อนฝูงรักกัน...ความผูกพันของคู่รัก(คู่บ้าคินกะไปป์..อาร์ทกะฟาร์)...พวกนี้มีในทุกตอนที่ท่านแต่งมาให้ได้อ่าน....ให้ได้ซึมซับเข้ามาในใจของเหล่านักอ่านทั้งหลายที่นั่งยิ้มปากว้างพร้อมมีน้ำใส ๆ หล่นร่วงมาจาก 2 ลูกกะตา จนถูกกล่าวหาว่า...บ้าไปแล้วเหรอนี่...เมื่อได้อ่านนิยายเรื่องนี้ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ตอนไหนเพราะระหว่างที่รอตอนใหม่ก็เข้าอ่านตอนเก่าไปพลาง ๆ รวมแล้วอ่านไปมาประมาณ 5-6 รอบแล้ว......เฮ้อ...เกินคำบรรยายสำหรับเรื่องนี้.....ถ้ามีประกวดนิยายที่รวมทุกอารมณ์..ทุกรสชาด...ทุกความสีสัน...พร้อมสารพัดความฮา..ความเกรียน...ข้าพเจ้าว่าเรื่องนี้ติดอันดับต้นแน่นอน ท็อปไฟว์แน่ ๆ ดีไม่ดี..เอาอันดับหนึ่งไปครองโล้ด.......เวิ่นเว้อมากไปกับนิยายเรื่องนี้เพราะชอบ..เพราะหลงไหล...เพราะติดใจ...เพราะอะไรอีกล่ะ..วุ๊ย!!!มันที่สุดของที่สุดเลยละกันเรื่องนี้น่ะ.....555....บ้าไปจริง ๆ แล้วล่ะกับสิ่งที่ได้รับจากนิยายของท่าน......สุดท้ายข้าพเจ้าขอล่ะ....ก่อนแต่งเรื่องอื่นขอเป็นภาคที่คู่รักคู่ทรหดคู่นี้ก้าวเข้าสู่วัยหนุ่มใหญ่วัยทำงานแล้วได้ป่ะ..นะนะ..พิจารณาดูซักนิด..ขอร้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง........ :call: :pig4: :bye2: o13
-
มิถุนา-กรกฎา เป็นเดือนแห่งการจองและซื้อหนังสือจริงๆ :sad4: กินแกลบต่อไปเพื่อหนังสือ กระซิกๆ :impress3:
-
เราว่าเรื่องนี้สอนมุมมองความรักในแง่ต่างๆได้ดีทีเดียว
มันเป็นตัวอักษรธรรมดา แต่พอได้อ่านแล้วมันประทับใจ o13
-
ประทับใจค่ะ!!!!!
เป็นหนึ่งในนิยายที่ประทับใจที่สุดเรื่องนึงเลย ถึงถ้าเอามาเล่าให้ใครฟังแล้วมันจะดูเป็นแค่พล็อตเรื่องรักๆธรรมดาแต่ทุกข้อความที่มาเรียงกันเป็นเรื่องนี้มันไม่ธรรมดาเลยจริงๆ ชอบมากๆเลยค่ะ
ถ้าถามว่าอ่านDNDแล้วได้อะไร ก็คงต้องบอกว่าได้เห็นว่าชีวิตธรรมดาๆของคนไม่กี่คนมันสามารถยิ่งใหญ่ได้ขนาดไหนเพียงแค่มีความรักอยู่ตรงนั้นล่ะมั้งคะ ทั้งความรักต่อเพื่อน ความรักของครอบครัว ความรักของคนรัก และความรักในตุ๊กตาหมีโง่ๆตัวนึง
รอเงินเดือนเดือนหน้าออกจะไปโอนเงินนะคะ ตอนนี้ตังร่อยหรอมากTwT (<สัมผัสชีวิตคนทำงานตั้งแต่วัยเรียนด้วยการอยู่รร.ประจำ~~~~)
-
กร๊าววววววววววววว อ๊ากกก จบแล้วว!!
คิดถึงคู่อิเมียเกรียนผัวเหี้ย(?)ตายเลย~ (แต่เอ๊ะ!? ได้ข่าวคอนเซบนี้เป็นทุกคู่ของเรื่องนี้เลยนะนิ? 55555)
เปิดจอง!! อยากได้หนังสือแล้ว!! อ๊ากกกกกกกกกกก #คลุ้มคลั่ง.....แต่ก็จะรอ(เธอ)นะ~
ขนาดตอนจบ อิคู่กัน-โจ้ยังไม่หยุดฮานะคะ กุจะหมดอารมณ์ซึ้งก็เพราะพวกมึง = ="
แต่พ่อพระเอกเราไม่แคร์อยู่แล้วค่ะ ยังสามารถดึงเรื่องกลับมาซึ้งหวานเลี่ยนเอาใจเมียได้อยู่ ฮาาาาา~
แต่ไม่รู้ทำไม....คู่ที่กุอิจฉาและยังหวาดผวาอย่างฉงนคือคู่รักสารเสพติดค่ะ เฮียอาร์ทขวัญใจเด็กลูกกรอก 5555555
รอตอนพิเศษ!!!!! ไม่มีเราก็จะรอนะ!!!!(ใช่มั้ย?) 55555555555
ปล.รักคนเขียนนะ รักคินไปป์ รักอาร์ทฟาร์ รักกันโจ้!!!(คู่นี้ขอออกหน้าออกตานิดนึง) ลืมใครมั้ย....รักพี่เดียวด้วย!!
(วินาทีนี้ ขอกันอิค่าออกมาจากสารบบแปป ไม่พร้อมจะรักมันเท่าไร 5555555)
-
น้ำตาคลอ กับเพลงที่ภคินร้อง
ฮรื่ออออออออ
เป็นเพลงที่ชอบอยู่แล้ว
พอมาอยู่ในสถานการณ์นี้มันยิ่งดูมีคุณค่า
ชอบมากกกก
เก็บตังก่อนนะคะจะโอนค่าฟิคไปให้
-
ใจหายวูบตอนเห็นคำว่า END :sad4:
ขอบคุณที่แต่งนิยายน่ารักน่าชัง(??) เฮฮาปาจิงโกะ บ้า รั่ว เสื่อม เศร้าน้ำตาคลอเช่นนี้ให้คนอ่านได้รับทุกอรรถรสนะคะ
คินไปป์อาจจะเป็นแค่ตัวละครในนิยาย แต่เรารู้สึกว่าพวกเขาเหล่านั้นก็สามารถทำให้เรายิ้มกรามค้าง หรือ น้ำตาไหลไม่หยุดได้จริงๆ พอนิยายเรื่องนี้จบลงคนอ่านคงต้องเฟ้นหานิยายใหม่ๆอ่านอีกแล้ว แต่น่าเสียดายนะคะ ที่นิยายดีๆมันจบกันกระจายอ้ะะ คนอ่านเสียใจ แล้วจะไปเสพนิยายเช่นนี้ได้ที่ไหนกันนน 555
คนอ่านคงจะดีใจมากถ้าคนแต่งจะแต่งนิยายหรือตำนานเรื่องต่อไปนะคะ (คอยเชียร์ๆ)
DND จะเป็นอีกหนึ่งความทรงจำที่ดีของนักอ่านอย่างเราไปอีกนานเลยค่ะ :n1:
เราคงจะคิดถึง คินผู้ชายที่มีทุกอย่างยกเว้นอนาคต ไปป์นายเอกที่เข้าใจโลกที่สุดในเรื่อง ฟาร์เห็ดน้อยที่ด่าทุกคนในใจ อาร์ทเจ้าแห่งศาสตร์มืด(นี่มันไม่ใช่นิยายเรื่องแฮร์รี่พอตเตอร์นะเว่ย! 5555) โจ้กัน คู่หูลักยม และคนอื่นๆอีกมากมาย (:
-
'ความรักธรรมดา' ที่อ่านไปยิ้มไป :))
-
:pig4: :pig4:
ขอบคุณหลายๆๆสำหรับนิยายสนุกๆๆน่ะคะ
รอติดตามผลงานต่อไปค่ะ
:mc4: :mc4:
-
ขอบคุณค่าาาาาาาาาา :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณมากกที่แต่งเรื่องที่ดีอย่างนี้มาให้อ่านกัน :จุ๊บๆ:
ในที่สุดน้องไปป์กับตาคินก็จบ happy ending :o8: น่ารักจังอ้ะ
รักคนเขียน อิอิ ประทับใจมากค่ะ
-
น่ารักมาก อาจไม่หวือหวาแต่ครบทุกอารมณ์เลย
ตอนสุดท้ายทำเอาหัวเราะกระจายกับความบ้าของแต่ละคน
แต่น้ำตาดันซึมเอาง่ายๆกับเพลงลูกอม ความรู้สึกมันอาจจะไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไร แต่ความลึกซึ้งกินใจก็ทำเอาสุขจนล้น
ขอบคุณคนแต่งสำหรับนิยายดีๆนะคะ สัญญาเลยว่าจะไม่ลืมเหล่าตัวละครที่ทำให้ยิ้มได้ยาวนานขนาดนี้ ขอบคุณค่ะ
-
:pig4: ที่เขียนเรื่องราว
ดีดีมาให้ได้อ่านกัน
จะติดตามผลงานต่อไปจ๊ะ
-
ไปป์ คิน น่ารักเนอะ
ในทีุ่สุดก็มีความสุขเนอะ
ชอบปก พี่เดียวดายอ่าาา *0* น่ารักกกก
-
:กอด1:
จบได้สวยงามมากจ้า เราชอบตอนจบแบบนี้นะ
บางเรื่องจบแบบมีแค่พระเอกนายเอก แต่เรื่องนี้รวบตึงทุกอย่าง มิตรภาพ ครอบครัว และจุดจบของนังแอม 555
สนุกมากตั้งแต่ตอนแรกยังตอนนี้ เราชอบนะที่พระเอกนายเอกไม่ได้รวยล้นฟ้า
เป็นตัวละครที่ดูธรรมดา เป็นรักธรรมดาที่สวยงามจริง ๆ
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านนะจ๊ะ :pig4:
-
ชอบเรื่องนี้มาก :)
รักภคินไปป์อาร์ทฟาร์กันโจ้พี่เดียวดาย
เดี๋ยววิ่งไปโอนเงิน เชิ้บบบ ><
-
จบซะแล้ว :sad4:
อ่านตอนนี้แล้วขำมุขจนเพื่อนข้างๆหันมามอง
เราขำตอนที่อาร์ทโยนฝาชีคืนมากๆๆ ฮาดีช่างตรงกะเพลงบูมเมอแรงจริงๆ กรั่กๆๆๆ
:z1:
ดีใจมากๆค่ะ ที่ได้มีโอกาสอ่านเรื่องนี้ มีโอกาสได้รู้จัก เรื่องนี้อ่านแล้วมีความสุขยิ้มได้มากจริงๆค่ะ^^
เป็นคนรักที่เกรียนกันดี ฮ่าๆๆๆ ไม่รุจะพิมพ์ไรเราพูดไม่เก่งรู้แต่ว่ารักเรื่องนี้หมดใจ
ยังคงสงสารพี่เดียวจนทุกวันนี้ ฮ่าๆๆ
อ่ายืนยันว่าชอบปกสวมมากๆค่ะ สวยมากกกก
ดีจังที่เปิดโอน จะได้มีเวลาค่อยๆเก็บสะสมเงินๆ><
เดี๋ยวจะโอนให้หน้าจะประมาณเดือนสิงหาไม่ก็กันยาน่ะค่ะ^^
จะเก็บรักษาหนังสือให้ดีที่สุดเลยค่ะ
รออ่านตอนพิเศษในเล่มอ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก :-[ :impress2:
สุดท้ายขอบคุณน่ะค่ะที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่าน ขอบคุณเล้าเป็ดด้วยค่ะ ไม่งั้นคงไม่มีโอกาสอ่านเรื่องดีๆแบบนี้น่ะ
-
ขอบคุณเช่นกันสำหรับสิ่งดี ๆ ที่เราสัมผัสได้ใน DND
ไม่ใช่แค่ความรักของผู้ชายธรรมดา ๆ สองคน
เรียกได้ว่าธรรมดา เพราะถึงแม้หน้าตาจะหล่อเหลา แต่เราชอบที่ภคิน ไม่ได้รวยล้นฟ้า ไม่ได้เลิศหรู
เป็นแค่ นักศึกษาหล่อจัด แต่มีปมทางชีวิตบ้าง ไม่ได้มีเงินทองมากมาย แต่ก็ไม่ได้ใช้ชีวิตนักศึกษา กับเรื่องรักจนลืมเรื่องแม่
นิสัยความเป็นภคิน ที่ไม่ได้แปลกกว่าชายหนุ่มในวันเดียวกัน มีห้าว มีกวน มีอู้บ้าง ซกมกบ้าง แต่มันน่ารักบอกไม่ถูก
และยิ่งน่ารักมากขึ้นเวลามาใช้นิสัยแบบนี้กับไปป์
ไปป์ ผู้ชายธรรมดา ที่ืน่ารักมาก ไม่ว่าจะเป็นหน้าตา หรือนิสัยใจคอ พื้นเพ
ชอบที่ไปป์มีนิสัยอยากรู้อยากเห็นมากกกกก จนใครต่อใครเอามาล้อ จนภคินเก็บมาไว้หลอกล่อได้หลายครั้ง
ชอบที่ไปป์ยังเป็น "ลูกชาย" ของที่บ้าน และก็ชอบบ้านของไปป์ คือมันยังอยู่บนพื้นฐานของความจริง
ใช่ว่าครอบครัวจะรับได้ในทันที แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะปิดกั้นจากทุกสิ่ง จนมองข้ามความรู้สึกของลูก
อ้อ ชอบที่สุด คงเป็นเวลาที่ไปป์เรียก "ภคิ๊นนนนนน"
ที่สำคัญ เราชอบที่ทั้งคู่เป็น "ผู้ชาย" แต่เค้าก็แค่มีรักให้กันและกัน อยู่ข้าง ๆ กันแบบเพื่อน มีทะเลาะ มีรัก
บทจะหวาน ก็หวานได้พอน่ารัก ซึ่งเราชอบมาก ชอบที่ผุ้แต่งบอกด้วยค่ะ ต่างคนไม่ได้ต่างเติมเต็มให้กันและกัน
แต่ที่เป็นอยู่ตอนนี้มันก็พอเหมาะที่สุดแล้วสำหรับเรา นิยายธรรมดาที่ไ่ม่ธรรมดาเลยนะ
ตัวละครทุกตัวก็มีสีสันค่ะ เรียกว่าความเจ็บแสบในตัวละคร คู่หูโจ้กันรับไป ความร้ายลึกคมมีดบาด(แถมศาสตร์มืด)อาร์ทก็ครอง
ส่วนความน่ารักเหมือนใสแต่ก็มีมุมโหดได้ถูกใจก็เหมาะกับฟาร์ค่ะ
อยากอ่านต่อตอนพิเศษ และตอนต่อ ๆ ไป
หรือจะมีภาคต่อไป ภาคอาร์ทฟาร์ เราก็ยังยินดีจะตามเสมอค่ะ
-
จอง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ประมาณกันยาแหละค่ะ (แหะๆ) ค่าห้องสูงขอเตรียมงบนิดนึงเนอะ
ตามมานานเม้นท์บ้างไม่เม้นท์บ้าง (เลว 555) ขอบคุณที่สร้างสรรคผลงานดีๆน่ารักๆให้ได้ก๊าวใจกันมาตลอดนะคะ
แล้วจะรอติดตามเรื่องต่อไปค่า
+1 +เป็ด น้า
:กอด1:
-
ขอบคุณคนแต่งมากๆเลยนะคะที่แต่งนิยายที่ดีๆอย่างนี้ออกมา ถึงจะเป็นเรื่องที่คนแต่งจะส่อถึงความรักที่ธรรมดาแต่ก็สามารถทำให้คนอ่านยิ้มตามและหัวเราะตามได้ :กอด1:
จะซื้อแน่นอนแต่ก็ต้องเก็บตังค์ก่อนนะคะ ฮ่าๆ
-
ติดตามเรื่องนี้มาแต่แรก สนุกมากค่ะ ประทับใจมาก
รอตอนพิเศษนะกร๊ะ
-
รักเรื่องนี้มากตามอ่านตั้งเเต่ตอนเเรกยังตอนสุดท้าน :L2:
รักไปป์ รักคิน รักพี่เดียว รักรักยม รักพี่เห็ด รักพี่ศาสตร์มืด
-
มาถึงบทส่งท้ายแล้ว :o12:
จะว่ายังไงดี ...อ่านตอนนี้แล้ว รู้สึกดีใจที่คินไปป์กลับมาหัวเราะมีความสุข น้องเห็ดกับอาร์ทศาสตร์มืดเข้ากันได้ดี และโจ้กันยังฮาแตกแหลกราญไม่จำกัดสถานที่และเวลา
และรู้สึกแอบเหงานิดๆ ...ตามประสาที่ติดตามอ่านมาระยะหนึ่ง อาจจะมาอ่านช้าไม่เหมือนแฟนพันธุ์แท้หลายๆ คน แต่ก็รักเรื่องนี้นะเออ
ขอบคุณมากเลยที่แต่งเรื่องธรรมดา ให้คนธรรมดาได้อ่านอย่างไม่ธรรมดาได้ (แล้วแกจะพูดให้งงเพื่อ...) เรื่องนี้โดดเด่นในสายตาเราเพราะพล็อตเรื่องที่ไม่ได้เยอะ พระเอกไม่ได้รวยเพอร์เฟ็คเวอร์ แต่เวลาอ่าน... มันเยอะมากค่ะ :man1:
เจอกันอีกครั้งในเวอร์ชั่นรูปเล่มนะคะ :call:
-
ใจหาย ... คือความรู้สึกแรกที่นักเขียนอัพตอนจบเรื่องนี้(หลังจากที่คนเขียนเว้นช่วงอัพไป) มันควรจะดีใจสิเนอะที่ฟิคมาอัพ TwT
เรื่องนี้เป็นเรื่องธรรมดาจริงๆค่ะ เนื้อเรื่องธรรมดาแบบเกิดในชีวิตประจำวัน แต่มันเป็นความธรรมดาที่วิเศษมาก อ่านแล้วพาลอยากมีความธรรมดาเกิดขึ้นแบบนี้ในชีวิตจริงๆ
ตอนแรกที่ได้อ่านเรื่องนี้ เปิดตัวมาค่อนข้างธรรมดาสำหรับเรานะคะ อารมณ์ว่าตัวเอกสองคนไม่ถูกกันแล้วดันได้มาอยู่ห้องเดียวกัน แต่ถูกใจภาพคาแรกเตอร์ตัวละครกับมุกและความคิดของตัวละครเลยอ่านมาเรื่อยๆ
ปรากฎว่า ... ติดหนึบ
ภาษาเป็นธรรมชาติ ลื่นไหน อ่านง่าย
มุกฮากระจาย ... โดยเฉพาะฝั่งถาปัตฯ สัมผัสได้ถึงความเป็นเด็กคณะนี้ของตัวละครจริงๆ
ตัวละครคงคาแรกเตอร์ได้ดี ... คือคาแรกเตอร์ไม่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา คิดและทำแบบที่คนแบบนี้ควรจะเป็น (งงเรามั๊ยคะ?) ทำให้เราเชื่อว่าตัวละครแต่ละตัวมีอยู่จริง
ให้แง่คิด โดยเฉพาะตอนที่ไปป์วาดวงกลมให้คินดู
และประการสำคัญที่ทำให้เราผูกพันกับเรื่องนี้มากๆ คือ
ภคิน !!!!
ผู้ชายคนนี้เป็นพระเอกที่เราชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก นิสัยสามารถหาได้ตามตลาดนัดหน้าปากซอย มันมีดีที่หล่ออย่างเดียวจริงๆ 5555 ปากหมา กวนตีน! ไม่สนใจโลก ขี้เกียจ ขี้หึง ขี้น้อยใจ ... อะๆ เดี๋ยวจะคิดว่าพระเอกของเรามีแต่ข้อเสีย ข้อดีของเขาก็มีนะ นิ่ง ไม่นินทาใคร ขยัน รักแม่ รักเมีย ดูพึ่งพาได้ รู้จักเข้าหาผู้ใหญ่ ... ตัวละครตัวนี้เลยได้ใจเราไปเต็มๆ
ฉากสวีทเรื่องนี้ไม่เคยทำให้เลี่ยน แต่ก็ทำให้เราตั้งใจอ่านมาก(เพราะมันมีนิดเดียว ฮ่าๆๆ) อ่านไปยิ้มไป ภคินนี่มันน่ารักจริงๆ (อวยไม่เลิกเลยเห็นมะ 555 )
เพลงที่นักเขียนเอามาแปะประกอบแต่ละตอน เราก็ฟังหมดเลย(ปกติจะไม่ค่อยคลิ๊กฟังเพลงเท่าไหร่) อยากเก็บทุกความรู้สึกของเรื่องนี้จริงๆค่ะ
สุดท้ายขอบอกนักเขียนว่า ถ้าเพื่อนถามว่ามีนิยาย Yaoi เรื่องไหนแนะนำให้อ่าน ... เรื่องนี้จะเป็นท๊อปลิสต์ที่จะบอกเพื่อนเลยค่ะ
-
จบแล้วอ่ะ
แต่แอบสะใจยัยแอมลึกๆ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายฟีลกู๊ดฮับ ฟีลกู๊ดดดดดดดจริงๆ :D
-
อ๊าา จบซะละนิยายน่ารักๆของคุณพี่ขา
ขอบคุณมากๆเลยน้าที่อุตส่าห์เขียนจนจบ
ฮ่าๆ ยังจำวันที่เราคุยกันเรื่องที่จะเขียนกันจบไหมได้เลยอ่าา
ช่วงนี้เหนื่อยมาก เปิดเทอมมาใหม่ๆ แต่ก็ยังแอบแวบมาอ่านนิยาย อิอิ
ขอบคุณอีกครั้งนะคะ รักไปป์คินและตัวละครทุกตัว จุ๊บๆคุณพี่ขา
:กอด1:
-
รักมากอ่ะเรื่องนี้
ขอเวลาเก็บตังแป๊บนะ เเล้วจะไปสอยเธอมาครอง
-
ขอบคุณที่แบ่งปันเรื่องราวดีๆให้กันนะคะ :pig4:
แต่ละตอน มุกมันเพียบจริงๆ :pigha2:
-
มันเป็นอะไรที่ธรรมดาแต่น่ารัก เอ่านแล้วอบอุ่นใจ ใตรภาพของเพื่อน ความรักของครอบครัว สายสัมพันธ์ของพี่น้องความเข้าใจของคนรัก
-
นิยายเรื่องนี้ทำให้เรายิ้มได้ตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนสุดท้าย
หัวเราะไปกับทุกมุขของตัวละครเลย
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
จบแล้ว ไม่คิดเหมือนกันว่าเรื่องนี้จะสนุกขนาดนี้ ตอนอ่านตอนแรกชอบประเด็นตรงที่ว่า
แฟนเก่า กับแฟนของแฟนเก่า ดันกลายเป็นแฟนเรา(ไปป์)
ตอนนี้มีคำผิดอยู่หลายจุดแต่ลืมก๊อปไว้ ยังไงฝากคนเขียนดูนิดนะคะ
เผื่อตอนเป็นเล่มจะได้ไม่ผิด
-
ขอบคุณที่ให้เราได้เดินมาด้วยตั้งนานนะคะ ขอบคุณมาก
ตอนนี้คินไปป์เอาขายันเราออกจะขอความเป็นส่วนตัวแล้ว
เราก็จะนั่งรออยู่ตรงนี้แหล่ะ
รอคุณIndigoแวะมาชวนเดินไปด้วยกันอีกครั้ง
:กอด1: Feel Good รู้สึกดีจริงๆค่ะ :กอด1:
-
จบซะแล้ว
-
ขอขอบคุณกับเรื่องแสนสนุกอีกเรื่องค่ะ
-
ไม่ว่ารักของพวกคุณจะยิ่งใหญ่แค่ไหน แต่สำหรับ ‘เรา’ มันมีขนาดเท่ากับช่องว่างระหว่างฝ่ามือของกันและกันในยามเกาะกุมมือ
อาจไม่ยิ่งใหญ่เหมือนใคร... แต่มันจะไปกับเราสองคนในทุกที่
มันฟินตรงนี้ แทบจะกลิ้งตัวไปกับพื้นห้อง
ขอบคุณมากๆค่ะที่แต่งเรื่องดีๆอย่างนี้มาให้ได้อ่าน แล้วจะตั้งตารออ่านผลงานเรื่องใหม่นะคะ
-
จบแล้ว
ใจหายอ่ะ มากกๆ
ตามมาตั้งแต่ตอนเขียนแรกๆเลย แล้วก็ตามอ่านจนจบ
เวลาเปิดเว็บนี้ก็หาเรื่องนี้เป้นเรื่องแรกๆ
ง่า ใจหายเนอะ :เฮ้อ:
-------
นึกว่าภคินจะพิการจนจบเรื่องซะแล้ว
เป็นไท แล้วนะคะ ภคินน
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้ค่ะ อิ่มเอมมาก :L2:
ปล. ซะใจอีแอม
-
ชอบเรื่องนี้มากอ่า
คือ อ่านแล้ว มันสบายดี เพราะเราชอบภาษาและ นิสัยตัวละครแต่ละตัวมากอ่า
ตอนดร่าม่าก็ดีนะไม่ค่อยปวดใจ น้ำเน่าไรประมาณนี้
ที่ชอบอีกคือ มุกอ่า ฮาทุกมุก เว้ยเห้ย
ขอบคุณนะ ที่แจ่งเรื่องราวดีๆมาให่อ่าน o13
มาอีกเยอะๆนะ รออยู่ๆ ^ ^
-
ว้า...แย่จัง! จบซะละ
เรื่องนี้สนุกมากกกกกกกอ่ะ ไม่อยากให้จบเลย อยากอ่านต่อ
เรื่องนี้ไม่ได้แค่ทำให้เรายิ้มได้นะ แต่ทำให้เราหัวเราะได้เป็นบ้าเป็นหลัง
หรือแม้แต่นั่งอ่านน้ำตาไหลพราก
เราไม่รู้นะว่าสำหรับคนอื่นจะเป็นยังไง แต่สำหรับเราแล้วมันสนุกมากๆๆๆ
แต่งได้ดีมากๆอ่ะ เราชอบมากกกกกกกกกกกกกกกเลย :L2:
-
Indigo คนน่ารัก คินกับไปป์ และตัวละครมีชีวิตได้เพราะคุณจริงๆ
เรื่องนี้ทำให้ยิ้มกว้างแก้มแทบแตก น้ำตาไหลจนปวดอก คุณเป็นนักเขียนในดวงใจคนหนึ่งเลยนะคะ
"ไม่ใช่เพราะมึงน่ารัก...กูถึงรัก แต่เพราะกูรักมึง...มึงถึงน่ารักไง”
มีถ้อยคำของทั้งคินและไปป์อีกหลายประโยคที่ทำให้รู้สึกเหมือนโดนลูกธนูปักที่อก
วันนี้คงได้นอนหลับฝันหวานในห้องของคินกับไปป์
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้ ขอเป็นกำลังใจให้งานเขียนเรื่องต่อๆไป
จะติดตามคุณ Indigo ตลอดไปค่ะ
-
ขอบคุณค่ะ เรื่องนี้สนุกมากกกก จริง จริง
จะรอผลงานใหม่นะค่ะ
แล้วจะโอนไปนะค่ะ :pig4:
-
รักนิยายเรื่องนี้ ขอบคุณสำหรับเวลาดีๆที่มีร่วมกันค่ะ :กอด1: :L2:
-
หึ๊ย
จบแล้วอ่ะ
ยังสนุกอยู่เลย
เรื่องนี้ผมอ่านซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบแล้ว มันช่างแตกต่างจากเรื่องอื่นๆ
ที่นายเอกจะต้องตัวเล้กๆ น่ารักๆ พระเอกจะต้องรวย และเพอเฟค เยี่ยมครับ
-
คิดถึงหนูดีแย่เลย
...
..
...
.....
ไม่ใช่สิ ต้องคิดถึงไปป์ ภคิน มากแน่ๆเลย
-
ชอบเรื่องนี้มากๆขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แต่งมาให้อ่านกัน
:L2:
-
รักคนเขียนที่สุดเลย! :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
ประทับใจตอนจบมากเลยค่ะ โอ้ย เป็นอะไรที่ซาบซึ้งตรึงใจจริง
ด้านนี้สั่งแน่นอนค่ะ! ♥ แต่อาจช่วงใกล้หมดเขตนู่น ยังแกลบค่ะ แฮ่ ♥~♥ หวังว่าคงยังไม่ปิดนะคะ XDDDD
ขอบคุณภคินไปป์นะจ้ะ รักทุกคนในเรื่องเลย ; w ; //กอด
-
จบแล้ว ตามอ่านมานานแต่จำไม่ได้ว่านานเท่าไหร่ สนุกมากๆ ครับ เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งผลิตผลงานดีๆ ต่อไปจ้า :pig4:
-
:pig4:
-
มีความสุขมากๆ เวลาได้อ่านเรื่องนี้ ไม่รู้เมื่อไหร่ตัวเองจะะได้เจออย่างนี้บ้าง ....เฮ้อ
-
และแล้วคินกับไปป์ก็ได้เดินทางผ่านเรื่องราวต่างๆ กลับมาถึงห้องสุดท้าย
พร้อมกับ ความรักธรรมดา ขอคนธรรมดาที่น่าประทับใจ ได้พบความรักธรรมดา
หลากหลายรูปแบบทั้งคู่รักสุดเกรียน มิตรภาพจากเพื่อน ครอบครัวที่อบอุ่น
ที่ได้ร่วมแบ่งปันความสุขและทุกข์เคียงข้างกันมาตลอด คินกับไปป์อาจไม่ใช่
คนดีที่สุดของกันและกัน แต่เชื่อว่าเป็นคนที่ใช่ที่สุดของกันแล้ว
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ อีกเรื่อง จะรออ่านอีกรอบจากในหนังสือนะครับ :pig4: :pig4: :pig4:
:a11:
-
เสียใจที่ต่อจากนี้ไปจะไม่ได้เห็นไปป์เกรียนใส่คินอีกแล้ว
แต่เสียใจที่สุดคือจะไม่ได้เจอ 'รัก-ยม'
-
จบแล้ววววววว
ปกติไม่ค่อยตามเรื่องที่ยังแต่งไม่จบค่ะ
เพราะไม่อยากจะลงแดง รอนาน มั้งจะเลือกอ่านจากห้องนิยายที่แต่งจบแล้วมากกว่า
แต่เพราะมีหลายๆ คนในเล้าแนะนำไว้ เราเลยลองเข้ามาอ่าน
แม้ว่าจะต้องรอตอนต่อไป แต่เราก็รักเรื่องนี้
ทำให้ตามได้จนถึงตอนจบ
เป็นเรื่องที่เต็มไปด้วยสีสันจริงๆ ค่ะ
ชอบตัวละครทุกตัวของเรื่อง เพราะเข้ามาอย่างมีนัยยะสำคัญ
สร้างสีสัน สร้างความน่าสนใจ และน่าประทับใจมาก
ขอบคุณนะคะ
-
โอนเงินพร้อมส่งข้อมูลไปแล้วนะคะ 1200.01 บาท at 13.07 น. 03-07-2012 :impress3:
-
โอ้วววว
ว๊าวววว
จบแล้วอ่า เสียดายนิดๆนะเนี่ยะ
แต่ว่า ตามอ่านมายาวนานมากก
ตั้งแต่ในเด็กดี กันเลยทีเดียว
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ อย่างนี้นะ
มีความสุขกับอ่านเรื่องนี้มาก ๆ
เรื่องสั่งหนังสือเอาไว้ก่อน
ยังไม่รู้ว่าตอนนั้นจะมีเงินมั้ย?
เดี๋ยวค่อยดูอนาคตก่อน
ฮึฮึ
-
:กอด1: :L2:
-
ขอสารภาพจากใจจริงเลยว่าเป็นเรื่องแรกที่ตามอ่านตั้งแต่เริ่มลงจนจบ เพราะเค้าเป็นคนขี้เกียจ ที่ต้องคอยตามอ่าน เลยชอบอ่านต่เรื่องที่จบแล็ว ขอบคุณจริงๆที่แต่งเรื่องที่สนุกและดีแบบนี้มาให้ได้อ่าน และต้องขอโทษที่ไม่ค่อยได้เม้น แต่รักคินไปป์มากมาย อยากเข้าไปช่คินสูบไปป์จัง><แลดีะกอยากคุยกะน้องหนูดีด้วย อยากไปเกรียนกับคู่หูรักยม อยากไปแอ่วเหนือบ้านไปป์ (ไปกินเหล้าเถื่อน555+ อยากเข้าไปช่วยด้ามใจคุณค่า และอยากอ่านเรื่องต่อๆไปของคนแต่งอีกค่ะ^^
-
:bye2:
จบแล้ว คิดถึงหนูดี
-
ได้แต่บอกว่าพี่ภคิน ฟินค่าา น่ารักมากๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ คุณคนเขียน
-
จบแล้วๆๆ สนุกมากเลยยยค้าา :กอด1: :กอด1:
เอ...จะมีตอนพิเศษของฟาร์กับอาร์ทไหมคะ
คู่นี้อยากอ่าน nc จัง คงเป็นอะไรที่สนุกพิลึก o3
แบบว่า อ่านเรื่องนี้รวดเดียวจบ...ชอบมากก หยุดไม่ได้
เป็นกำลังใจให้สำหรับเรื่องต่อไปนะคะ :กอด1:
-
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆมาให้อ่านนะคะ สนุกมากๆจริงๆค่ะ o13 o13 o13
-
อิมมทไปป์น่ารักมาก คินก้หล่อโดนใจจี๊ดๆ อร๊ายยๆๆ :-[ :impress2: :L1:
-
กลับมาไล่อ่านจนจบแล้ว ^^ เยส!!! (จากหน้า 90 กว่าๆ)
เรื่องนี้ชอบบุคลิกตัวละครหลาย ๆ ตัวมาก ๆ คือมันแบบ เห็นภาพมาก ๆ ว่าตัวละครแต่ละตัวมีลักษณะยังงัย บทจะฮา ก็ฮาสุดโต่ง บางตัวก็ลึกลับหลอกหลอนได้ใจ 5555+ ชอบหมดเลย ชอบทุกตัวละคร ชอบเรื่องราว
ขำได้อีก อ่านไปฮาไป บทจะปวดใจก็จี๊ดซ๊าาาาา หน่วงไปตาม ๆ กัน
ชอบๆๆๆๆ ของดีแบบนี้ต้องเก็บเข้าคอลเลคชั่น ^^
จะจองด้วยอ่ะคับ ต้องทำยังงัย แจ้งยังงัยบ้างเหรอคับ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ น่ารัก ๆ นะค้าบ สนุกม๊วกกก ^^
-
:o8: o13
-
อ่านแล้วอยากอ่านอีก จองหนังสือค่ะ ฮิ้ววววววววววววววววววววว :mc4: :mc4:
-
น่ารักดีครับทุกคู่เลย
o13
-
อ่านรวดเดียวจบเลย หยุดอ่านไม่ได้เลยทีเดียว
สนุกมากกกกกกก มากถึงมากที่สุด!
ชอบคู่อาร์ทฟาร์เป็นพิเศษ ดูแปลกๆดีคู่นี้ 55555
พออ่านมาถึงตอนจบรู้สึกว่าไม่อยากให้จบเลย :o12:
โดยเฉพาะคู่อาร์ทฟาร์ที่มีอยู่น้อยนิดดดดดด
ขอบคุณนักเขียนมากๆที่แต่งเรื่องสนุกๆมาให้อ่านนะคะ
จะรอติดตามผลงานเรื่องต่อๆไป ^^
-
:mc4:
ยินดีด้วยนะคะ ชอบตัวละครทุกตัวเลย มีความฮา บวก รั่ว อยู่ครบถ้วน ฮา
-
สนุกมากเลยจ้า o13
-
:pig4:
จอง1ชุดจ้าา
จะรีบหยอดกระปุก และจะโอนไปให้น่ะ :-[ :กอด1: :L2:
-
น่าร๊ากเว่อร์ >< ชอบเว่อร์ อิอิ
-
มาอ่านตอนจบแล้วน่ะ มิน่าเชื่อว่า :haun4: อ่านตอนแรกๆ คิดว่าไม่มีแน่ncที่รอคอย อิอิอิ ชอบบบบบ บบ มิใช่nc เพียงอย่างเดียวนะ ทั้งหมดอ่ะ ตอน59-61 อ่ะน้ำตาหยดเลย เศร้าถึงใจแท้ค่ะ ต่อจากนี้ไปคินจะไม่ดื้อไม่ซนแล้วสินะ
-
Happy Endding~~~~~~~~~ :impress2: :impress2: :impress2: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1: :m3: :m3: :m3: :angellaugh2: :angellaugh2: :angellaugh2:
:mc4: :mc4: :mc4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:m15: :m15: :m15:
ขอบคุณนะครับที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านกัน
ขอบคุณจริงๆ o13 o13 o13
-
จูบติดไฟแดง :-[
-
เขินนนนนนนน >\\\\\\\\\\<
ตอนนี้ยาวเวอร์
-
อ่านจบแล้วจ้า น่ารักมากเลย
กวนโอ๊ยกันได้ทั้งคินทั้งไปป์ เลย
ส่วนอาร์ท มาแบบเงียบๆ แต่เล่นเอาสั่นไปทั้งตัว? 555+
-
เย้ :mc4: :mc4: พ่อไปป์ยอมรับแล้วววว ><
-
สนุกมากกกก ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆมาแบ่งปันนะคะ
นิยายเรื่องนี้ทำให้เราหัวเราะไปกับมัน เศร้าไปกับมัน มีทุกอารมณ์
-
สนุกมากๆ
-
นิยายำสนุกมากคะมีครบทุกรสชาดเลย บทฮากะฮากระจาย
บทดราม่าก็ทำให้เสียน้ำตาไปด้วย ชอบตัยละครทุกคนเลยคะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีนะคะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ ชอบมากๆเลยค่ะ สนุกจริงๆเลย ดีใจที่พ่อของไปป์เข้าใจอ่า ฟาร์กะอาร์ตก็น่ารักมากกกกกกกกก
ปล.ไม่มีตอนพิเศษสำหรับในเว็ปหรอคะ อยากอ่านอ่า
:L2: :L2:
-
ตอนแรกๆก็นึกว่าฟาร์จะลงเอยกะเเซ็กเเล้วนะเนี้ย
แต่คู่อาร์ทก็ไม่เลว ใช้ได้เลย ลูกเมียน้อยสนุกไม่เเพ้คู่หลักเลย
:z2: :z2:
บทภคินนี้ก็เกินคาด นึกว่าจะมาแบบขรึมๆกว่านี้
แต่ไหงได้ รั่วกว่านายเอกของเราอีก
อ๋อ ฮาโจ้กะกันได้อีก เป็นสีสันให้เรื่องจริงๆ
อ่าน ROOM 59
น้ำตาแตกแล้วจริงๆ :m15: :m15:
จะรักทั้งทีทำไมอุปสรรคมันเกินต้านทานขนาดนี้เนี้ย ;A;
ให้ตายเหอะ คนเขียนก็เเต่งได้เศร้ากระเเทกใจชิบหายยยยย
อ่านเรื่องไม่ค่อยหวังเอ็นซี เพราะตัวเนื้อเรื่องมันไม่ได้ชวนให้ออกแนวนั้นเท่าไหร่
แค่มีพอหอมปากหอมคอก็โอเคเเล้ว :really2:
กำลังจะจบเหลืออีกตอนเดียว
เสียดายไม่อยากให้จบ
ยังอ่านต่อได้อีกเรื่อยๆ ชอบมาก !
อ่านมาจนจบทั้งเรื่อง ภาษาที่ใช้ในการเขียนมันก็ดูโตขึ้นตามเวลา
บทจะฮาก็ฮาน้ำตาเล็ด พอบทหวานก็หวานสะจนเบาหวานขึ้นตา
ไม่ได้หวานจนเลี่ยนเเบบเกินจริง แต่มันหวานแบบสามารถเกินขึ้นได้จริง
ได้ชีวิตจริง มันซึ้ง เศร้า ฟิน กระแทกใจคนอ่านมว๊ากกกก
เป็นเรื่องนึงที่อ่านเเล้วประทับมากจริงๆ ได้ข้อคิดมามายเลยด้วย
อืม .... อยากชมอีกยาวๆ แต่บรรยายไม่ถูกเเล้ว
ปล.ขอโทษที่มาเม้นเอาทีเดียวตอนอ่านจบแล้วนะ
รออ่านเรื่องต่อไปอีกนะ ขอบคุณสำหับความบันเทิงใจ :bye2: :bye2:
-
o13
o13
สนุกมากกกกกกกกค่ะ
พระเอกเรื่องนี้มันเกรียนมากกกกกกกกกก
นายเอกก็ปากหมา แถมขี้ยุ่งอีก555
แต่เวลาจะหวาน
น่ารักเชียว
เรื่องนี้ทำเราเสียน้ำตา
ปล.จบได้สะใจมากกกกกกกกกกกกกกกก
นางสมควรโดน
นางโผล่มาแต่ละที
ร้ายตลอด
-
THE END >> จบได้น่ารักมาก เป็นนิยายที่เข้ามาอ่านทีไร ต้องกลับออกไปพร้อมกับเสียงหัวเราะทุกทีเลย เป็นนิยายที่ฮามาก หนุกดี จะรออ่านอ่านเรื่องต่อไปนะ :))
-
o13
-
สนุกมากกกก ขอบคุณนักเขียนนะ เก่งงงมากมากเลย
คิดถึงงงงงง อยากสูบไปป์ กับ อยากกินเห็ด 5555555
รอเรื่องใหม่อยู่นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ยังเปิดจองอยู่มั๊ยครับอยากได้
-
ชอบมากกกกกก
สนุกมากกกกกก o13
-
พึ่งจะอ่านจบ เห็นเรื่องนี้ขึ้นหน้าวอลล์เล้าหลายรอบและไม่ได้อ่าน
ติดทั้งสอบ และ นิยายเรื่องอื่นต้องขอประทานอภัยเป็นอย่างยิ่ง :monkeysad:
หลังจากอ่านจบ ขอบอกออกตัวได้เลยว่าไม่อิจฉานังไปป์หลอกนะ
แต่ครั่นเนื้อครั่นตัวอยากจะได้ทั้ง "ค่า" และ "เนียร์" มาครอบครองมาก :z1:
คนนึงมึนๆแต่หล่อ ตี๋ อีกคน หัวเกรียน เกงน้ำเงิน ขี้อ้อน แต่หล่อ
กรี๊สส !!! กรีดร้อง :pighaun:
(อีนี้ก้หลายใจ :beat: )
ส่วนนังแอม คงไม่ต้องอะไรมาก ชั้นให้เธอเลือกว่า
จะโดนแฟนคลับ และสาววายทั้งหลายรุมตบ หรือจะโดนผี (นางฟ้า)หนูดีหักคอ
เชิญเลิกเอาตามอัธยาสัย :z6:
ส่วนตัวละครหลัก ไปป์ คิน คงไม่ต้องอะไรมากมั้ง เห็นๆกันอยู่
( แต่อยากเห็นหุ่นพระเอกคินของเราจัง :m25:)
ไปและขอบคุณคนเขียนที่อุตสาห์ทนเขียนมาถึง 63 ตอน
+ ตอนพิเศษไปอีก โอ๊ย รักตายเลย :L2:
ปล. กรีดร้องอยากอ่านตอนพิเศษมว๊าก
เรื่องนี้มีคุณค่า กับ Office Boys อ๋อย :sad4:
-
ไอคล้าวกะอิทองกวาว น่ารักมากๆเลย ฮามากกก
ชอบตอนสมภาษ์ ภคิน ไม่หลุดคาแรกเตอร์เลยอ่ะ ขำก๊าก เกรียนจิง
หนูไปป์ก็น่ารักอ่ะ ซื้อถุงยางมาเป่า เกือบสำลักข้าวแหนะ
เพื่อนๆก็น่ะ ฮาจริงอะไรจริง
เขียนเก่งมากๆคะ
ชอบพระเอกเรตติ้งไม่ดี (จริงๆเวทนามาน)
ภคินกินผู้ชาย
ช่างดูต่ำต้อย น่ารัก....
เป็นตัวของตัวเองและธรรมดาจิงๆ
ขอบคุณสำหรับงานน่ารักๆแฝงข้อคิดค่ะ
ธรรมดาได้อีกน้า บ้านๆดี ชอบ!.... o13
-
เพิ่งสมัคร และเม้นนิยาย นี้เป็นอันแรก
ชอบคินไปป์สุดๆเลย
จะไปโอนเงินเอาคินไปป์มาไว้ในครอบครอง
ขอบคุณคนเขียนที่เขียนนิยายดีๆมาให้อ่านนะคะ
^^
-
ตั้งเเต่สมัครเล้าเป็ดมา (เมื่อไม่กี่วันก่อน...)
พึ่งอ่านเรื่องนี้จบเป็นเรื่องเเรก เเล้วรู้สึกว่า...มันโอ้ววว ใช่เลยย XD
พระเอกที่เป็นพนักงานเซเว่นช่างหายากนักนะ เเต่ก็น่ารักมากมาย ♥
ไปป์ก็เเบบ เเอร้ยยย ชอบอ่ะ ชอบอ่ะ ชอบมากกกก
ไว้จะค่อยๆ เก็บตังค์เเล้วเอามาไว้ในครอบครองให้ได้ ♥
ขอบคุณที่เขียนอะไรอิอร้าง(#อะไร)เเบบนี้ให้อ่านนะคะ
-
คิดถึงคินกะไปป์
55 อยากได้หนังสือจัง ขอดูงบก่อนน
-
แวะมากดบวก ด้วยความคิดถึง
+1 :กอด1:
-
ตอนนี้เลยครึ่งทางของเวลาเปิดจองแล้วนะคะ เลยขอมาอัพเดทความคืบหน้าของหนังสือค่ะ
เผื่อมีคนไม่ได้ตามในแฟนเพจนะคะ แต่คนเขียนแนะนำให้ตามในแฟนเพจเพราะจะเร็วกว่า
ปก - เล่ม1มาแล้วค่ะ
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/IMG_19082012_212223.png)
ที่คั่น - (http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/3383_269395626509490_2035925532_n.jpg)
ตัวอย่างหน้าฮาวทูรีด - (http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/488233_263883310394055_1874344399_n.jpg)
สุดท้ายอันนี้เป็นตัวอย่างภาพจากคุณnair ผู้ที่จะมาวาดโดจิน12หน้าให้นะคะ สวยมากกกกกกกกกกกกกก :-[
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/524512_268277956621257_208200632_n.jpg)
มีข้อสงสัยติดต่อตามช่องทางต่างๆได้เลยค่ะ
ปล.ไม่ได้ลงนิยายนานๆแล้วคิดถึงคนอ่านแฮะ ถ้าเคลียร์หนังสือเสร็จจะเขียนลุงให้นะคะ สัญญาค่ะ 555
-
^
^
^
จิ้มคนแต่ง แวะกลับมาดูเจอ อารต์หนังสือ สวยมากๆ
รูปเสก็ช สวดยอดดดดด :laugh:
คิดถึงคนแต่ง ว่างๆมาลงนิยายอีกน้า รออยู่
-
งดงามมาก o13
-
เรื่องนี้สนุกมากอิน้องไปป์อย่างฮาแถมขี้เสือกอีกต่างหาก555
-
555+ น่ารักอ่ะ
อ่านไปยิ้มไป :-[
-
วันนี้อ่านจบแล้ว ขอบคุณผู้เขียนมาก ๆ นะครับที่ถ่ายทอด ประสบการณ์ความรักในแบบนี้ให้ผมได้รู้จัก น่ารัก มาก ๆ เลย
จะบอกว่า นิยายเรื่องนี้ ผมอ่านและคิดภาพตามได้ ประกอบกับมีบทเพลงที่ฟังแล้วและอ่านนิยาย ไปด้วยกัน บอกตรง ๆ เหมือนกับอยู่ใน
ภาพยนตร์อย่างไงอย่างนั้นเลย... ผู้เขียน เขียนได้ดีมาก ๆ โดยเฉพาะฉากที่ไปป์กับคิม ต้องจากกัน ผมร้องไห้เลยนะ...^ ^
สุดท้ายเป็นกำลังใจให้ผู้เขียน ในการสร้างสรรค์สิ่งดี ๆ อย่างนี้ตลอดไปครับ
...อ๊อฟ...
-
แจ้งโอนเงินค่าหนังสือให้ตั้งแต่วันจันทร์แล้วนะครับ
เข้ามาได้เห็นโดจินยิ่งอยากได้หนังสือแล้วอะ :m4:
-
ได้รับ mail ยืนยันการโอนตอบกลับมาแล้วนะคะ
จะรอรับหนังสืออย่างใจจดใจจ่อค่ะ :call:
-
ภาพ Artwork กับที่คั่นสวยดีอ่ะคับ น่ารักดี ชอบ ๆ ^_^ ต้องรีบจองซะแล้ว >_<
-
ตามมา :mc4:
-
อ่านจบแล้ววว ><
น้ำตาหยดแหมะๆตอนดราม่า
ชอบเรื่องนี้ แบบว่าดูเป็นคนธรรมดา พระเอกไม่ได้รวย จนๆ เป็นคนธรรมดา
ดูแบบชีวิตจริงๆ
-
ในที่สุดผมก็อ่านมารานทอนจนจบ โดยใช้เวลาไป2วัน แหะๆ
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ดีมากเรื่องหนึ่ง ผมชอบมาก ตัวละครในเรื่องทั้งหมดมีความเข้ากันได้ดี อ่านแล้วทำให้ผมนึกภาพตามแล้วเปรียบว่าเราอยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วยจริงๆ ฉากซึ้ง ฉากเกรียน ฉากฮา ฉากเศร้ามีครบ สุดยอดมาก ผมรักตัวละครทุกตัวและขอติดตามผลงานตลอดไปเลยครับ o13
-
สนุกมากค๊าบบบบบ
ชอบตัวละครทุกตัวเลย มีคาแรกเตอร์ชัดเจนมากๆ
แล้วก็ฮามากกับสมญานามของแต่ละคน ฮ่าๆๆๆ
ที่โดนสุดๆ ก็อาร์ทศาสตร์มืด คิดได้ไงเนี่ย มันใช่เลยอ่ะ o13
แต่ไม่ใช่ว่าเรื่องนี้จะสนุกอย่างเดียวเน้อ ถึงตอนเศร้าก็เรียกต่อมน้ำตาเราแตกได้นะ
ร้องไห้เลย สงสารไปป์กับคินเกิ๊น สะเทือนใจขั้นพีค
ต้องขอบคุณคนแต่งมากนะคะที่เขียนงานดีๆแบบนี้ให้เราอ่าน เก่งที่ซู๊ด..
แล้วเราจะคอยติดตามผลงานต่อไปนะคะ ^^
-
อ่านจนจบ สนุกมากกกกก ตลกมาก
คือเราฮามุขตลอด อ่านไปนนี่คิดเลยนะ คนแต่งต้องชอบเพลงลูกทุ่งมากๆ
ขำตลอด ยิ่งตอนงานบายเนียร์แบบก๊ากมาก เพลงมันได้ใจทุกเพลง
พอตอนฉากเศร้าที่คินน้อยใจไปป์แบบเรานั่งร้องไห้ เมทตกใจเป็นอะไร มันจี๊ดมาก เรารักภคินนะ เป็นFC ฮ่าๆๆๆ
ไปป์อ่ะชอบห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเอง บางทีแอบมากกว่าภคินด้วย เราเลยยกใจเราให้ภคินไป (ฮิ้ววววววว)
ชอบอาร์ตมาก มันได้ใจมาก ฮ่าๆๆ ตกลงเอ็งเลี้ยงน้องหนูดีจริง ????
ฟาร์เอ๊ยยยย เอ็งต้องหาคู่ให้น้องหนูดีแล้วล่ะ เอ็งควรเลี้ยงเทวดาไว้อีกสักตัว ฮ่าๆๆ
คู่รักคู่หลอนมากๆ ชอบน้องเนียร์ หวงเฮยได้ใจ ถูกใจเจ๊มาก ใส่กางเกงน้ำเงินอีก เจ๊รักแบรนด์นี้ (อินี่เลี้ยงต้อย)
เชอร์ก็น่ารัก ตอนอ่านเสียวมาก เสียวเชอร์ยังชอบพี่คิน กลัวไปป์คิดมาก เสียใจ พารานอยด์
ตอนคุณพ่อไปป์นี่จี๊ดมาก ไม่โกรธพี่แกนะ แต่อยากบอกว่าพี่คะ ที่ลูกพี่ภูมิเป็นมันไม่ใช่หวัด กินยาไม่หายนะเออ
พี่แก้วพูดได้ใจมาก อยาได้ลูกชายที่เป็นผู้ชายหรือลูกชายที่สดใส จี๊ดใจมากจริงๆ
สนุก ชอบเรื่องนี้ อ่านแล้วสุข เศร้า เคล้าน้ำตามากๆ ><
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เรื่อนี้สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกก ชอบมากๆค่ะ
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านนะค่ะ
-
โอนเงินและส่งเมลให้แล้วนะคะ
-
โอนเงินเเละส่งเมล์ให้เเล้วค่าาา
ตื่นเต้น :serius2:
-
ประกาศนะคะ
เนื่องจากตอนนี้มีหลายคนเมลเข้ามาแจ้งว่าเก็บตังไม่ทัน แล้วคนเขียนก็ยังต้องรอไฟล์อาร์ตเวิร์คอยู่ (ช่วงนี้อยู่ในช่วงสอบด้วย)
เพื่อความสมบูรณ์ของรูปเล่ม เพราะคนเขียนเองก็ไม่อยากเร่งงานจนหนังสือมีข้อผิดพลาดเยอะ
จึงขอประกาศเลื่อนปิดโอน เป็นก่อนเที่ยงคืนของวันที่14 ตุลาคม 2555 ค่ะ
ส่วนเรื่องส่งหนังสือคนเขียนยังวางกำหนดไว้ที่เดิม ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดน่าจะได้รับประมาณต้นเดือนพ.ย.ปีนี้นะคะ (ปีนี้แน่นอนค่ะ555)
คนอ่านคนไหนที่กำลังจะกู้นอกระบบอย่าเพิ่งนะคะ ดอกมันแพง รอเก็บตังไปเรื่อยๆก่อนได้ค่ะ
คนที่โอนเข้ามาแล้ว คนเขียนขอโทษด้วยนะคะที่เลื่อนปิดโอน แต่การจัดส่งหนังสือจะไม่ให้ช้าไปกว่ากำหนดเดิมนะคะ
จึงเรียนมาเพื่อทราบ
Indigo
-
รับทราบ^^
-
ชอบครับ อ่านแล้วสนุกมากเลยครับ แถมยังได้อะไรจากเรื่องนี้อีกเยอะเลยครับ
อ่านจบแล้วรู้สึกตัวเองมองโลกในแง่ดีขึ้นเยอะเลยครับ >< ตอนจบไม่มีฟาร์กับอาร์ทอ่ะ แอบคิดถึง อิอิ
ขอบคุณนะครับที่นำเรื่องราวดีๆ แบบนี้มาแบ่งปันกัน (:
-
o13
:bye2:
:pig4:
-
ชอบเรื่องนี้มากมาก o13
แต่โหวตไม่ได้ อายุสมาชิกไม่ถึง เศร้าเลย :m15: :monkeysad:
อยากโหวตตตตตต
-
ชอบเรื่องนี้มากมาก o13
แต่โหวตไม่ได้ อายุสมาชิกไม่ถึง เศร้าเลย :m15: :monkeysad:
อยากโหวตตตตตต
เรื่องนี้มันโหวตไม่ได้แล้วนะคะ เคยโหวตไปเมื่อปีก่อนแล้วจ้า
ขอบคุณที่ชอบนะคะ //กอดดดดดดดดดดด//
-
สวัสดีค่ะ เพิ่งจะได้มาทักทาย (ลืมล็อคอินอันเดิม)
ชอบเรื่องนี้ สนุกมาก (หลอนอาร์ทศาสตร์มืดเบาๆ :laugh:)
คนแต่ง o13 :3123:
-
อ๊าาาาา จบซะแล้ววววว T^T
ไปป์น่าร๊ากกกกกกกกกกก ชอบบุคลิกมากๆ
ภคินโชคดีเนอะ ที่มีไปป์เข้ามาช่วยเติมเต็ม ^^
นึกถึงอาร์ททีไร หลอนทุกที
ไม่น่าเชื่อว่าจะคู่กับไอเห็ดน้อยหอยสังข์ได้ 5555555555555
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวๆดีๆนี้นะคะ
อ่านแล้วยิ้มตามไปด้วยเลย ^^
ขอบคุณมากค่า
-
โอนเงินและส่งเมลให้แล้วนะคะ :man1:
-
กรีดร้องเสียดาย ขนาดเลื่อนวันให้แล้วก็ยังเก็บเงินไม่ทัน :sad4:
ปิดเทอมหาเงินเพิ่มได้ยากจริงๆค่ะ ยังไงก็ขอให้มีเปิดจองรอบสองนะคะรอบนี้คงพลาดซะแล้ว :o12:
-
แจ้งโอนทางเมลไปนะคะ รอตอบกลับค่า :3123:
-
โอนเงินเรียบร้อยพร้อมส่งเมลแจ้งโอนแล้วค่า รอเมลตอบกลับนะคะ
:L2:
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก จบแล้ว ภคิ๊นนนนนนนนนนนน :z3:
แอบเสียดาย(มากๆๆๆๆๆๆๆ) ที่มาไม่ทันโอนเงิน + ตอนนี้เงินพึ่งหมด :o12:
คนเขียนจะมีเปิดให้โอนเงินอีกมั้ยเนี่ย ? :serius2: อยากได้จริงๆ อยากอ่านตอนพิเศษ อยากได้ Fanart > <
-
อ่านรอบที่สี่แล้วค่ะ เพิ่งได้เม้น :sad4:
รักนิยายเรื่องนี้มากๆเลยย ย้้อนกลับมาอ่านตลอด :-[
รักคนเขียนนะคะ ♥
-
เข้ามาอ่านรวดเดียวจบเลย
สนุกมากๆๆเลยค่ะ
ไปป์น่ารักมากกกกก
-
สนุกมากอ่ะ ชอบไปป์ อิจฉาวุ้ยๆๆๆๆ o18 o18 o18 o18
-
อร๊ากกกกกกกก คินในที่สุดก็มาถึงวันนี้
ปลาบปลื้ม T_T เขาเป็นของกันและกันแล้ว
เอ็นซีช่างหวานปนฮาซะจริง
-
ของขวัญคินช่างน่าอิจฉาจริง
สูบไปป์เข้าไปทั้งตัวเลยน่ะ
เลือดท่วมเลยคร้าาาา
แถมยังหวานนนนนนนมดมาเยอะอีก o22
-
o13 สนุกมากๆค่ะ :pig4:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะครับ เป็นกำลังใจให้ในเรื่องต่อๆไปนะ สู้ๆค้าบบบบ :)
ป.ล. เสียดายมาจองไม่ทัน มัวแ่ต่ยุ่ง - -
-
เพิ่งได้อ่าน พลาดมากๆเลยเรา
ชอบเรื่องนี้สุดๆเลยค่ะ ครบเครื่องเลย สุข เศร้า เคล้า น้ำตา แถมฮาสุดๆไปเลย
มุมมองความรักของคุณคนเขียนเหมือนเราเลย
คนรักกันไม่จำเป็นต้องอยู่บนโลกเดียวกันเสมอไป
:))
รักไปป์ รักคิน รักอาร์ท รักฟาร์ รักโจ้ รักกัน
-
ประกาศแถลงการณ์!
ขอให้ผู้สั่งซื้อDNDทุกคนเข้ามาอ่านด้วยนะคะ
เนื่องด้วยเหตุการณ์ความไม่สงบของตัวเราเอง อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก พูดกันแบบตรงๆเลยนะคะ คือเราไม่สามารถส่งหนังสือให้ภายในต้นเดือนพฤศจิกายนได้ค่ะ *ปาดคอตาย* เป็นความผิดพลาดของเราเองที่คำนวณวันที่ผิด
คือสาเหตุหลักๆเลยเนื่องมาจากตอนแรกเรากะไว้ว่าจะเอาหนังสือมาลงที่บ้านเพื่อน (เพราะที่บ้านเราไม่รู้ว่าเราซุ่มทำอะไรอยู่ ความลับทางราชการค่ะ) แล้วเพื่อนเนี่ยมันก็บอกล่วงหน้าไว้แล้วว่ามันจะไปเกาหลีวันที่6พ.ย.นี้ เราก็โอเค คงทำเสร็จก่อนแล้วก็ส่งก่อนวันที่6เลย แต่ปรากฏว่ามันไม่เป็นไปตามแผนที่วางไว้ค่ะ โคตรเกลียดตัวเองเลยที่ทำตามสัญญาไม่ได้...เลื่อนแล้วเลื่อนอีก
ตอนนี้ไฟล์ภายในเล่มทุกอย่างเสร็จหมดแล้วนะคะ เหลือแต่รอภาพสเก็ตในเล่ม15รูป ซึ่งมันจะเสร็จประมาณวันที่31นี้ และจากที่สอบถามไปถามทางโรงพิมพ์...มันไม่ทันวันที่6ค่ะ เพราะไหนจะต้องลองเอาเล่มตัวอย่างมาเช็คความเรียบร้อยอีก
ภาพจากเมลที่ถามโรงพิมพ์ (http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/00-1.jpg)
ตอนนี้เรากลัวคนซื้อจะกังวล เพราะเราเลื่อนบ่อยมาก ทั้งโอน ทั้งส่งของ (ชีวิตช่างหาความแน่นอนไม่ได้จริงๆค่ะ) เลยมาแจ้งข่าวให้ทุกคนทราบไว้ก่อนว่าไฟล์ทุกอย่างจะเสร็จภายในวันที่31นี้นะคะ แต่มันมีปัญหาด้านสถานที่เลยทำให้ยังส่งของให้ไม่ได้ ดังนั้นเราเลยตัดสินใจว่าระหว่างรอเพื่อนกลับจะเอาเล่มตัวอย่างมาตรวจเช็คความเรียบร้อยของงานให้มากที่สุด ซึ่งเพื่อนเราจะกลับมาวันที่ 26 พฤศจิกายน ค่ะ เราจะส่งของให้ได้หลังจากนั้น
ระหว่างที่รอนี้ถ้าได้เล่มตัวอย่าง หรือได้อะไรมาเราจะอัพเดทให้ดูตลอดนะคะ แนะนำให้ตามในแฟนเพจเอาเพราะเราอัพที่นั่นบ่อยสุดค่ะ หรือมีข้อสงสัยอะไรก็ติดต่อมาทางแฟนเพจ เมล ทวิต ได้หมดค่ะ
ไม่มีอะไรจะพูดนอกจากขอโทษ และขอบคุณค่ะ
Indigo
ปล.เดี๋ยวจะเขียนตอนพิเศษไม่ก็เปิดเรื่องใหม่มาชดใช้ความผิดใช้นะคะ ฮือออออออออออออออออ
ถ้ายังไงระหว่างนี้รบกวนมาเช็ครายชื่อด้วยนะคะ ใครไม่มีชื่อรีบแจ้งเข้ามาด่วนเลยค่ะ หรือใครลืมแจ้งโอนแจ้งเข้ามาด่วนเลยนะคะ
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/01-1.jpg)
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/02-2.jpg)
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/03-1_zps07e4ffac.jpg)
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/04-1.jpg)
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/05-1.jpg)
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/06-1_zps3794528a.jpg)
-
ถ้าอย่างนั้นยังพอจะเปิดโอนเงินอีกรอบได้มั้ยคะ แบบว่าเพิ่งเปิดเทอมได้เงินค่าขนมแล้วแหะๆ
ตอนนั้นที่เปิดจองช่วงนั้นสองสามเดือนมันช็อตสนิทเลยค่ะ TwT
แต่ถ้าแค่เราคนเดียวคงเห็นแก่ตัวเกินไปแหะ ยังไงก็ขอให้มีรอบสองด้วยนะคะ อยากด๊าย :o12:
-
ใช่ค่ะ เปิดโอนอีกได้ไหมค่ะ TT เราอยากได้มากเลย(เพิ่งอ่านจบ)
:monkeysad: :monkeysad:
-
ไม่เป็นไรค่ะ เข้าใจนะ ของแบบนี้ไม่ได้ขึ้นกับเราแค่คนเดียว มีหลายปัจจัยแหละ สู้ๆ ค่ะ
แล้วจะรอของปลอบใจนะคะ เรื่องใหม่ รึว่าตอนพิเศษดีน้า o18
-
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายฟีลกู๊ดจริงๆครับ อ่านแล้วอารมณ์ดี ไม่เครียด ส่วนตัวชอบพลอต์เรื่องแนวนี้ เพราะมันไม่เวอร์เกินไป อ่านแล้วเข้าถึงอารมรณ์และสถานการณ์ต่างๆได้ง่าย สุดท้ายนี้ก็ขอเป็นกำลังใจให้นักเขียน เขียนนิยายดีๆแบบนี้ต่อไปนะครับ สู้ๆ:D
-
มีคนขอให้เปิดโอนรอบใหม่ด้วย..... เราก็อยากให้เปิดโอนรอบใหม่เหมือนกันค่ะ มีทำเกินไว้บ้างไม๊คะ เราไม่ทันโอนอ่ะค่ะ :monkeysad:
-
สนุกมากเลยค่ะ เสียดายเราช้าไป :z3: อยากได้มากเลยค่ะ เปิดโอนอีกนะ จะรอค่ะ :กอด1:
-
Halloween
บรู้ววววววววววววววววววววววววววววววววววว
“โอ๊ยไอ้หมาเชี่ยนี่ มึงจะหอนอะไรนักหนา แม่งดูทีวีไม่รู้เรื่อง”
“มึงนี่ด่าได้กระทั่งหมานะ พวกเดียวกันแท้ๆ”
“ภคิน...” ผมกดเสียงต่ำข่มขู่ พร้อมกับยกรีโมตขึ้นมากดเร่งเสียง นี่มันแย่พอๆกับเด็กแว้นออกมาซิ่งตามทางด่วนตอนกลางคืนอีกนะเนี่ย “หมาไอ้บ้านรั้วฟ้านั่นแน่ๆ คอยดูนะกูจะไปวางยาเบื่อมัน”
“ฆ่าพวกเดียวกันเองบาปนะ”
“งั้นเปลี่ยนมาฆ่ามึงซะดีมั้ย........”
“ฆ่าผัวบาปกว่าฆ่าหมาอีกนะ”
“โว้ย! กูไม่เถียงกะมึงแล้วภคิน....เสียเวลาว่ะ” ผมหันกลับไปสนใจหนังในทีวีดีกว่า “กำลังไคล์แม็กซ์เลย มึงว่าพระเอกมันจะรอดมั้ยวะ”
ผมกำลังหมายถึงหนังฟอร์มเละที่โลดแล่นอยู่ในจอรับเทศกาลฮาโลวีนนี่แหละครับ หนังบ้าอะไรไม่รู้เลือดสาดหนังหัวขาดกระจุยกระจาย โชคดีที่มันเป็นช่องเคเบิ้ลของที่หอพักติดไว้ นี่ถ้าออกบิ๊กซีนีม่าผมคงได้เห็นสี่เหลี่ยมศีลธรรมเบลอเต็มหน้าจอ
“ตามพล็อทเรื่องมันก็ต้องเหมือนจะรอด แต่เสือกมาตายแบบไม่น่าตายตอนจบ” ไอ้พระเอกให้ความเห็นพลางเอนหลังนอนราบไปกับโซฟา “แล้วมึงดูไว้...ถ้าคนมีครอบครัวมันจะตายก่อนจะได้สร้างดราม่า ตามด้วยไอ้พวกอวดดีท้าทาย อ๊อ...ผู้หญิงนมใหญ่กับสัตว์เลี้ยงด้วย กูเห็นไม่รอดสักราย”
“ที่มึงพูดมานั่นกูว่าตายห่าหมดเรื่องละ”
“เอ้า! ไม่เชื่อรอดูเลย....เห็นไอ้หมาชิวาว่าแอ๊บแบ๊วนั่นมั้ย โดนผีแดกแน่มึง” ผมมองตามแล้วก็แอบเห็นด้วยกับมัน
เสียงใบเลื่อยดังเสียดหูเกือบทั้งเรื่อง คือมันไม่ใช่แนวผีแบบจับต้องไม่ได้มาหลอนๆอะไรแบบนั้น นี่มันผีซอมบี้เละๆแดกคนแบบไร้สมองชัดๆ แดกจนจะหมดเรื่องอยู่แล้วแม่ม...
“อ้าว...ไม่ดูต่อแล้วเหรอ กำลังเละเป็นซอสมะเขือเทศเลยนะมึง”
“ผีไม่มีคลาสเลยว่ะ มันไม่น่ากลัวอ่ะ” ผมกดเปลี่ยนช่องหาหนังเรื่องอื่นดู ในขณะที่ไอ้หมานรกก็ยังหอนไม่จบไม่สิ้น กลบเสียงทีวีผมซะมิด ผมขยี้หัวอย่างหงุดหงิดแล้วกดปิดมันซะเลย “บ้านมันเลี้ยงผีรึไงวะ หมาจะหอนอะไรนักหนา”
“ก็วันฮาโลวีนนี่ วิญญาณเขาคงกลับไปเยี่ยมญาติกัน นี่ก็ไม่รู้พ่อจะมาหากูบ้างมั้ย”
“เฮ้ย! ถ้าพ่อมึงจะมาก็คุยกันเองตามประสาพ่อลูกนะ ไม่ต้องเรียกกูไปคุย”
“ได้ไงวะ กูต้องแนะนำลูกสะใภ้สิ มึงต้องมาไหว้พ่อกูด้วย ฮ่า ๆ ๆ”
“เพ้อเจ้อแล้วมึง” ผมผลักหัวมันแรงๆจนแทบร่วงจากโซฟา “กูไปอาบน้ำดีกว่า”
“เชิญ”
ผมลุกขึ้นบิดขี้เกียจเดินเข้าไปเอาชุดนอนกับผ้าเช็ดตัวในห้องแล้วกลับมาเข้าห้องน้ำด้านนอก ภคินกลายเป็นฝ่ายยึดรีโมตแทนผมเรียบร้อย เห็นมันเปลี่ยนช่องไปเรื่อย ๆ หาอะไรดูไม่ได้สักที ช่วงเทศกาลก็แบบนี้แหละครับฉายอะไรคล้ายๆกันทุกช่อง ผมลงกลอนล็อกประตูกันผีทะเลข้างนอกบุกเข้ามาปล้นสวาทแบบที่มันชอบแกล้งบ่อยๆ จัดแจงแขวนชุดนอนกับผ้าเช็ดตัวเรียบร้อย
น้ำอุ่นๆไหลชโลมตั้งแต่ศีรษะจรดปลายตีน การอาบน้ำอุ่นก่อนนอนเป็นอะไรที่สดชื่นสุด ๆ เลย ผมหยิบแชมพูขึ้นมาเทลงบนหัว...
บรู้ววววววววววววววววววววววววววววววววววว
พรุ่งนี้กูจะไปวางยาเบื่อมึงจริงๆนะไอ้หมานี่! เพียงแค่เสียงหอนยาวๆก็ทำเอาหัวสมองผมคิดไปต่างๆนานา ที่เขาว่าเวลาอยู่คนเดียวคนมันจะเกิดความกลัวคงเป็นเรื่องจริง ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่า...ระ...รู้สึกเหมือนฟองแชมพูบนหัววันนี้มันมากกว่าทุกวัน ภาพคนเกาะอยู่บนเพดานพร้อมบีบแชมพูลงมาบนหัวผมลอยวาบเข้ามาอย่างห้ามไม่ได้....ไม่มั้ง....มันแค่หนังน่าไปป์.....มันคงไม่...
แกร๊ก............
ไฟดับ.......
.........................................................................
.........................................................
........................................
....................
“ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยย แม่งบ้า บ้าไปแล้วสาดดดดดดดดดดดดด”
“ถึงมึงจะแหกปากไปไฟมันก็ไม่ติดขึ้นมาหรอกนะไอ้แห้ง” ผมตวัดมองคนข้างตัวผ่านความมืด มึงไม่เข้าใจกูหรอกภคิน!! ว่าวินาทีที่ลูกผู้ชายกลัวถึงขีดสุดจนแทบจะหลุดกรี๊ดออกมามันทำกูเสียเซลฟ์แค่ไหน ถึงใครไม่รู้ไม่เห็นแต่กูเสียเซลฟ์เฟ้ย “แล้วนี่แน่ใจนะว่าล้างแชมพูออกหมดแล้ว”
“ถามเฉยๆก็ได้ ยื่นหน้ามาดมทำไมวะ”
“พิสูจน์ไง” กูว่าผีแชมพูยังไม่น่ากลัวเท่านี้เลย...สาบานได้... “กลิ่นมาดามหอมชื่นใจ...กลิ่นมาดามหอมชื่นใจ”
“เชี่ย มุกเก่า!” แล้วมึงจะดัดเสียงเป็นไอ้นกในโฆษณานั่นทำไมเนี่ย โอ๊ย...ปวดหัวเว้ยยยยยยยยยย
ครับ...ที่หอเราไฟดับ ไม่สิเรียกได้ว่าถนนเส้นหลังมอดับมันทั้งเส้นเลยจะถูกกว่าครับ ไอ้ผมที่ออกมาจากห้องน้ำเตรียมไปโวยวายป้าที่ดูแลหอเลยต้องหดหัวกลับไป โทรไปหาการไฟฟ้าแม่งก็ไม่รับสาย..ไหนว่าสว่างทั่วทั้งประเทศไงฟะ
ผมนั่งให้ภคินดมหัวอย่างโรคจิตอยู่บนโซฟาสีเขียวอ่อนตัวเดิม หลังจากโวยวายคอห่านแทบแตกเมื่อกี้ ตอนนี้ก็เริ่มจะตั้งสติได้แล้ว....หายใจเข้าพุทธ....หายใจออกโธ ผมโคตรจะอยากนอนให้มันหลับๆไปแล้วตื่นมาวันพรุ่งนี้ แต่อากาศร้อนของกรุงเทพฯก็ไม่ปราณีผมแม้ในตอนกลางคืน ในห้องนอนร้อนมากครับ...ใครหลับลงแม่งก็บ้าแล้ว เลยต้องมาเปิดประตูห้องกับประตูที่ระเบียงทิ้งไว้เพื่อรับลมอ่อยๆ....แหมช่วยได้มากเลยจริงๆ ขอขอบพระคุณ
“เรามาหาอะไรทำระหว่างรอไฟมาดีมั้ย” เสียงทุ้มๆดังขึ้นเหนือหัวผม...และถ้ากูจับใจความไม่ผิดแม่งดูหื่นกามมาก ผมรีบเอามือยันหนังหน้ามันออกไปไกลๆ
“ไม่เอา..ร้อนจะตายห่า...อื้อ....ไอ้ภคิน! กูบอกว่าให้อยู่เฉยๆไง” มึงจะช่วยหยุดหื่นสักนาทีได้มั้ยวะ....นี่ขนาดไฟดับมืดสนิท มองไม่เห็นกระทั่งลูกตามันจะมาเกิดอารมณ์จากไหนวะ!
บรู้ววววววววววววววววววววววววววววววว
เอาเลยมึง....บิ้วกูเลยครับ.....บิ้วกูเข้าไป มึงส่งเจ๊ผีเดอะริงคลานออกมาจากทีวีกูตอนนี้เลยมั้ยครับ? ผมชักจะประสาทเสียหนักกว่าเดิมเมื่อจมูกโด่งๆนั่นมาฟุตฟิตเชี่ยไรแถวคอก็ไม่รู้
“ไม่เอาโว้ย....เหงื่อกูออกหมดแล้ว เพิ่งอาบน้ำมาแท้ๆเนี่ย..เห็นมั้ย”
“ไม่เห็นนะมันมืด....โอ๊ย...” โดนไปหนึ่งดอก เห็นแบบนี้กูก็พิษสงเยอะพอตัวนะเฟ้ย “โอเคๆ....ไม่ปล้ำก็ได้”
แหม...ทำไมมันฟังดูเหมือนมึงให้อภัยกูวะ... แต่ก็ยังดีที่มันเลิกหื่นกลับมานั่งดมหัวผมอีกตามเคย...เชี่ยนี่แม่งโรคจิต มึงติดใจอะไรผมแข็งเป็นฟางข้าวของกูนักหนาวะ
“ไปป์...”
“หือ?....”
“มึงกลัวผีป่ะ?”
“ห๊ะ?... มึงจะมาถามอะไรตอนนี้วะเนี่ย” คือตามปกติผมก็ไม่กลัวหรอกนะ แต่ตอนนี้มันไม่ปกติยังไงก็ไม่รู้สิ..
“กูกลัวผีอ่ะ” มันว่าพลางขยับมาใกล้ผมขึ้น
“อย่ามาตอแหล อยู่กะไอ้อาร์ทมาเป็นชาติ มึงภูมิต้านทานสูงกว่ากูเยอะ” แอบด่าต่อในใจว่าตัวหยั่งกะควาย ผีที่ไหนจะมากล้าหลอกมึงวะ
“งั้นแสดงว่ามึงไม่กลัว ?”
“ก็มันไม่มีจริง” ปากดีอีกกู....เอาสิ๊! ผมแทบจะยกเท้าขึ้นมาตบปากตัวเองเมื่อเจอประโยคต่อมาของไอ้พระเอก..
“เรามาผลัดกันเล่าเรื่องผีดีกว่า....”
“มะ.....”
“หรือว่ามึงกลัว” ผมรู้สึกผ่านความมืดว่าอีกฝ่ายกระตุกยิ้มอย่างท้าทายปลายเท้าที่สุด ซึ่งผมเองก็....
“ก็เอาสิวะ !”
เคยมีคนบอกผมเหมือนกันนะ....ว่าบางครั้งความกล้าก็กลายเป็นสิ่งที่โง่ที่สุดได้เหมือนกัน
....................................................................
..................................................
.............................
................
“แต่สุดท้ายแล้ว....ก็ไม่เจออะไร กระจกบานนั้นยังคงอยู่ที่เดิม แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร? เธอหายไปจากห้องนั้นได้ยังไง? ชายหนุ่มก็ไม่อาจตอบได้.....”
อึกกกกกกกกกกกกกกกกกกก.... เสียงกลืนน้ำลายเอื้อกดังพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย ไอ้กันนั่งเท้าคางทำหน้าจริงจัง “นี่เรื่องจริงนะมึง พ่อกูรู้จักกับลุงแกด้วย”
“ไอ้เชี่ยยยยยยย พอ! กูไม่ต้องการดีเทล” ผมรีบโวยขึ้นมาก่อนไอ้กันจะพูดอะไรไปมากกว่านี้
“เรื่องกูจบแล้ว....คิวต่อไปไอ้ฟาร์ เชิญน้องเห็ดเด็ดสะระตี่คร้าบบบบบบบบบ” ไอ้โจ้เมีย (?) มันช่วยปรบมือแปะๆเหมือนเด็กสามขวบ ในขณะที่เจ้าของชื่อนั่งงงๆไม่รู้จะพูดอะไรต่อ จนกระทั่งโดนไอ้กันสะกิดนั่นแหละ ฟาร์มันถึงรู้ตัวแล้วขยับตัวเองไปอยู่กลางวงมากขึ้น
หลังจากเผลอปากไวไปรับคำท้าไอ้พระเอกเข้า มันก็จัดแจงโทรตามบรรดาเด็กหอนรกที่อยู่ในสภาพไฟดับไม่ต่างกันมารวมตัวกันที่ห้อง330แห่งนี้ รวมไปถึงไอ้คู่รักอโคจรที่กำลังแดกข้าวกันอยู่ในร้านอาหารใต้แสงเทียนก็ถูกตามตัวมาด้วย ซึ่งผมอยากจะเอาไม้หน้าสามฟาดหน้าไอ้คนโทรมาก มึงเรียกไอ้อาร์ทมาเนี่ยนะ! แถมมันยังเสือกมาเลือกนั่งตรงข้ามผมอีก ฮือออออออออออออ....กูไม่อยากเห็นหน้ามึงไอ้อาร์ท
“ของกู.....มันเป็นเรื่องที่กูเจอมากับตัวเอง” เอ่อ....มึงอย่าบอกว่าเรื่องอิน้องหนูดีนะฟาร์.....กูไหว้ล่ะ มึงอย่าเพิ่งเล่าตอนนี้ พ่อมันนั่งหัวเด่อยู่ตรงนี้ “มันเกิดขึ้นที่บ้านของกูเอง”
“กูไม่ไปบ้านมึงแล้ว” ผมบ่นพึมพำอยู่คนเดียว
ฟาร์ขยับตัวเข้าไปตรงกลางที่พวกเรานั่งล้อมวงกันมากขึ้น แสงสว่างจากเทียนทั้งสามเล่มวูบไหวไปมาตามแรงลมอ่อนๆ “คืนนั้นปลั๊กไฟในห้องนอนกูเสีย....กูเลยต้องลงมาทำงานด้านล่าง...แล้วบ้านกูเนี่ยจะมีศาลบรรพบุรุษอยู่ที่ห้องรับแขก ป๊าม้ากูกับไอ้เนียร์ก็ขึ้นไปหลับบนห้องกันหมดแล้ว เหลือแต่กูนั่งอยู่คนเดียว”
“กูรู้สึกว่ามันวังเวงบอกไม่ถูก....แต่ยังไงก็ต้องทำงานให้เสร็จ กูเหลือบดูนาฬิกาประมาณตีสามกว่าได้แล้ว พอกูส่งเมลเสร็จกูกำลังจะปิดคอม.....” มันกลืนน้ำลายเอื้อก “ป๊ากูเสียบปลั๊กไฟสีแดงที่ตั้งอยู่ข้างศาลทิ้งไว้....กูรู้สึกเหมือน..เห็นอะไรบางอย่างเป็นเงาสะท้อนบนจอคอม...”
“หน้าผู้ชายแก่สีแดง...”
เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย...มึงจะพูดแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้เทียนทำไมไอ้ฟาร์! ผมมองไอ้เพื่อนผู้มืดมนที่ตอนนี้หน้ามันเป็นสีส้มจากแสงเทียนกำลังเอ่ยเรื่องเล่าแต่ละคำอย่างเยือกเย็น “กูรีบพับหน้าจอคอมแล้ววิ่งขึ้นห้องไปนอน....พอเช้ามาก็ไปถามป๊าดู....พอกูลองมาคิดดูดีๆแล้ว.....ผู้ชายคนนั้นหน้าเหมือนอากงกูที่ตายไปแล้ว”
ผมเอามือลูบขนแขนตัวเองที่ลุกขึ้นมา “หมายความว่านั่นคือปู่มึง”
“กูก็ไม่แน่ใจ...” ฟาร์ตอบ “แต่ป๊าบอกว่าอากงเป็นคนเข้มงวดมาก.....เขาอาจจะอยากรู้ว่ากูทำอะไรดึกๆดื่นๆ......ถึงได้ยื่นหน้ามาดู”
บรู้วววววววววววววววววววววววววววว
“.........................” ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบสงบ ไม่ไหวแล้วแฮะ...ปกติผมไม่ใช่คนกลัวผีอะไรเลยนะ แต่บรรยากาศมันเป็นใจให้คิดอะไรไปต่างๆนานาเหลือเกิน... คิดว่าคนอื่นก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่นักหรอก ผมเห็นเกือบทุกคนในวงล้วนมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาข้างขมับ
“ลูกพี่ไปป์กลัวจนเหงื่อแตกพลั่กเลยเหรอ” ไอ้โจ้เอ่ยแซวผม ซึ่งแม่งไม่ได้ดูสารรูปตัวเองว่ามึงก็ไม่ต่างจากกู
“อากาศมันร้อน....ว่าแต่มึงจะไม่เข้าห้องน้ำก่อนจริงๆเหรอไอ้โจ้ เยี่ยวแตกขึ้นมาไม่รู้ด้วยนะ ให้กูหากระโถนมารอไว้มั้ย”
“เกรงใจ....น้องโจ้เยี่ยวใส่ขวดน้ำในบ้านเอาก็ได้จ่ะ” ยังเสือกมาปากดีใส่กันอีกนะกู ที่จริงคือผมกับไอ้โจ้แลดูจะอาการหนักสุดในกลุ่มแล้วจริงๆ
“กูเล่าจบแล้ว ใครเล่าต่อกะ....” เดี๋ยวนะเรียงตามลำดับการนั่ง ถัดจากไอ้ฟาร์มันก็.....
“อ่า....ถึงคิวผมแล้วเหรอครับ” ชิบ....ทั้งวงมองหน้ากันโดยมิได้นัดหมายไว้ ไอ้อาร์ทที่วันนี้แลดูหน้าเบลอเหมือนอัดกัญชาเยอะกว่าทุกวันคลี่ยิ้มประหนึ่งว่ารอเวลานี้มานานทั้งชีวิต มันค่อยๆเคลื่อนตัวเข้าไปกลางวงที่มีเทียนสามเล่มตั้งอยู่ ตอนอยู่ในที่มืดว่าน่ากลัว พอมึงอยู่ในที่สว่างแม่งน่ากลัวกว่าอีกว่ะไอ้อาร์ท
มันนั่งมองหน้าทุกคนไปรอบๆวง “ผมเล่าเรื่องไม่ค่อยเก่งซะด้วย....ถ้าไม่น่ากลัวก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ” คือมึงไม่เล่าก็น่ากลัวแล้วได้ป่ะ “ไหนๆก็ไหนๆแล้ว.....เรื่องที่ผมเล่า.....เป็นประสบการณ์จริงของคนอื่น แต่ไม่ค่อยน่ากลัวนะครับ”
คือกูว่าตอนนี้ไม่มีอะไรจะน่ากลัวเท่ามึงแล้วล่ะ...
“ผู้ชายคนหนึ่ง....ขับรถกลับในคืนที่ฝนตกกระหน่ำลงมา....สองข้างทางวังเวงและเต็มไปด้วยป่าเขา.... แต่จู่ๆเขาก็เห็นบางสิ่งบางอย่างอยู่ที่ข้างทาง....ผู้หญิงคนหนึ่งเธอยืนรอความหวังอยู่ที่ใต้ต้นไทร....”
“ชายหนุ่มสงสารจึงจอดรับเธอขึ้นมาบนรถ เธอบอกว่ากำลังเดินทางกลับแมนชั่นที่พัก แต่เจอฝนตกลงมาเสียก่อน ตัวเธอเปียกปอนไปหมด แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังก็สวยงามไม่เปลี่ยน” มันแสยะยิ้ม “เขาชวนเธอคุยเรื่องราวรอบตัว...ดิน ฟ้า อากาศ เรื่องความรัก ชายหนุ่มรู้สึกตกหลุมรักเธออย่างห้ามไม่ได้ เขาว่าความรักมักเกิดขึ้นไม่เลือกสถานการณ์....จริงมั้ยครับฟาร์?”
ไอ้ฟาร์สะดุ้งเหมือนโดนปิกาจูช๊อตไฟฟ้าแสนโวลต์ มันนั่งหลังตรงไม่ตอบอะไรอีกฝ่าย รอจนไอ้อาร์ทถามต่อ “อ้าว...วันนี้ไม่มีฮิ้วเหรอครับ?”
“ฮะ....ฮิ้ววววววววววววววววววว” ผมไม่รู้จะหัวเราะทั้งน้ำตาดีมั้ย หน้าไอ้กันกับไอ้โจ้แม่งเหมือนพร้อมจะโดดออกไปตายที่ระเบียง ผมขยับตัวเข้าไปใกล้ไอ้ภคินมากขึ้นเมื่อไอ้อาร์ทหัวเราะอย่างพอใจ
“เขาพาเธอมาส่งที่โรงแรมแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ระหว่างทาง เธอชี้ชวนให้เขาดูห้องชั้นบนสุดที่อยู่ห้องสุดท้ายว่าห้องของเธอบรรยากาศดีแค่ไหน พลางเอ่ยชวนเขาขึ้นไปดื่มน้ำเป็นการขอบคุณ แต่ชายหนุ่มปฏิเสธไปเนื่องด้วยความรีบร้อน คืนนั้นเขาขับรถกลับที่พักด้วยความเสียดายที่ปล่อยให้ความรักหลุดลอยไป....” เปลวไฟจากเทียนเล่มหนึ่งดับวูบลงเพราะลมจากด้านนอกพัดเข้ามา “หนึ่งอาทิตย์หลังจากวันนั้น เขากลับไปที่แมนชั่นแห่งนั้นเพื่อรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเธอ แต่เธอไม่อยู่ที่นั่นอีกแล้ว หลังเหตุการณ์ทั้งหมด...เขาแต่งบทเพลงแห่งความรักให้กับเธอ...” มันว่าแล้วเอ่ยปากร้องเพลง..
http://www.youtube.com/v/1pYOIOHwk6k?version=3&hl=en_US
ผมมาตามหาผู้หญิงคนหนึ่ง
ซึ่งที่จริงนี้เราพบกัน ไม่นาน เกือบสัปดาห์
มันเป็นคืนฟ้าฝนโปรยกระหน่ำ
ที่ข้างทางพบใครยืนอยู่ คอยโบก ใต้ต้นไม้
ผมจึงจอดรับเพราะความเห็นใจ
ให้อาศัยและนำเธอมา ที่หน้าแมนชั่นนี้
คิ้วงามปากสีชมพูยิ้มพราย
เมื่อปราศรัยชอบใจ รับฟัง
เธอยัง แอบสะท้าน
ผมมาตามหาผู้หญิงคนหนึ่ง
ซึ่งอีกฝั่งนั้นเธอพักอยู่ ฉันบน ห้องสุดท้าย
คุณจำได้ไหม หรือใครช่วยตาม
อยากไถ่ถามพบเพียงเห็นหน้า
ก็จะอบอุ่นใจ
ผมมาตามหาผู้หญิงคนหนึ่ง
ซึ่งที่จริงนี้เราพบกัน ไม่นาน เกือบสัปดาห์
มันเป็นคืนฟ้าฝนโปรยกระหน่ำ
ที่ข้างทางพบใครยืนอยู่ คอยโบก ใต้ต้นไม้
คุณคน คนนั้นคิดพลางถอนใจ
ตอบออกไปสายตาประหวั่น ใครกันห้องสุดท้าย
หรือใครก่อนนั้นที่เคยหายไป
รถเธอชนที่โค้งต้นไทร หรือใครที่คุณถาม
ผมมาตามหาผู้หญิงคนหนึ่ง เธออยู่ไหม.....
พรึ่บบบบบบบบ.... แสงจากเปลวจากเทียนที่เหลืออีกสองเล่มดับวูบ พร้อมกับเสียงเคาะประตูห้องอย่างบ้าคลั่ง
ปัง ! ปัง ! ปัง !
“ผมอยากพบคุณจริงๆนะ ออกมาเจอหน้าผมเถอะ” เสียงผู้ชายจากด้านนอกดังก้องเข้ามาในห้อง ผมเกาะอยู่บนหลังไอ้ภคินเรียบร้อย ในขณะที่ไอ้โจ้กรี๊ดออกมาอย่างเสียสติ เชี่ยแม่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
“ไปป์...มึงไปหลอกผู้ชายที่ไหนมาห้อง” ไอ้คนโดนเกาะหันมาทำเสียงเข้มใส่ผม
“ไม่มีโว้ย! จะบ้ารึไง”
“ไอ้กัน..มึงลุกไปเปิดห้องดิ๊” เจ้าของชื่อกลืนน้ำลายเอื้อก แต่กลัวจะเสียเชิงชาย มันเลยทำท่าว่ากล้าหาญนักหนาเดินขากางออกไป แต่กูเห็นนะว่ามึงขาสั่นแหงกๆเชียว
กันกระชากประตูออก แม้จะมืดแต่ก็พอรู้ได้ว่ามีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น พวกผมแอบถอนหายใจพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย เฮ้อออออออออออออออออ....
“แนท...แนทอยู่ในห้องนั้นใช่มั้ย” เขาว่าพลางชะโงกหน้าเข้ามาส่องในห้อง....แต่ไร้ผลเพราะเทียนดับไปหมดแล้ว มันมืดจนมองแทบไม่เห็นอะไร “ผมมาตามสัญญาแล้วนะ”
“...............”
“เอ่อ...คุณว่าคุณมาหาใครนะ?” ผมเอ่ยทวนช้าๆ
“ก็แนทไงครับ....วันก่อนผมมาส่งเธอ เธอยังชี้มาทางห้องนี้อยู่เลย บอกให้ผมขึ้นมาหาได้...แล้ว....”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
เสียงกรีดร้องระงมไม่รู้ของใครเป็นของใครทำเอาไอ้ผู้ชายคนนั้นแทบวิ่งหนีลงบันไดไปประหนึ่งว่าเจอดีเข้าเสียเอง มันผงะไปข้างหลัง ก่อนจะตั้งสติเอ่ยถาม
“ก็ที่นี่ห้อง430ไมใช่เหรอครับ?”
ไอ้สัตว์....มึงมาผิดชั้น....
............................................................................
.........................................................
............................
...............
ไฟติดแล้ว.....แต่ชีวิตของพวกผมไม่ได้สว่างไสวตามไปด้วย....
บรู้ววววววววววววววววววววววววววววววว....
“กูว่ากูกับไอ้หมานี่ต้องเกิดมาเพื่อฆ่ากันแน่ๆ” ผมบ่นพึมพำอย่างเสียสติ “นี่แม่งบ้า...บ้าไปแล้ว...”
“ใจเย็นๆไอ้นี่นิ ไหนว่าไม่กลัวผีไงวะ” ภคิน...มึงช่วยทำเป็นไม่เห็นกูตอนนี้ได้มั้ยวะ!
“กะ...ก็ไม่ได้กลัว แค่ตกใจน่ะ มันแบบ....ไอ้หน้าโง่นั่นก็เสือกมาเคาะผิดห้องอีก” ผมก่นด่าเหมือนมันมาฉุดฆ่าบุพการี “พ่อแม่ไม่สอนมันนับเลขเหรอวะ...สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“มึงกลัวล่ะสิไปป์....กลัวล่ะสิ๊ ยอมรับมาตามตรงเหอะ พี่โจ้จะไม่ถือ”
“ขอโทษเหอะไอ้โจ้ แล้วใครที่มันกระโดดกอดไอ้ภคินอีกข้างวะ”
“เค้ายั่วให้ตัวเองหึงหรอก ไม่รู้เรื่องรุยอ่า อิอิ” ไอ้ห่า...คำแก้ตัวฟังโคตรไม่ขึ้นเลย ผมใช้พลังงานจนแทบไม่อยากแม้แต่จะขยับปลายนิ้ว เหตุการณ์ผีนรกแตกเมื่อกี้มันเหี้ยเกินจะบรรยาย
อย่าว่าแต่ผมเลย ตอนนี้ทุกคนในห้องต่างนั่งแหมะกันอยู่บนพื้นพร้อมเหงื่อโชกไปทั้งตัว แม้จะมีพัดลมหมุนไปมาก็ตาม ไอ้ภคินเอื้อมตีนไปกดเร่งพัดลมเป็นเบอร์3 เพราะทนความร้อนจากทั้งภายในและภายนอกไม่ไหว
เกิดมาผมไม่เคยเจอเหตุการณ์ระทึกขวัญอะไรเช่นนี้มาก่อน หนังผีที่เคยดูมาทั้งชีวิตกลายเป็นเรื่องเด็กๆไปเลย แม้ว่าจะไม่ใช่ผีจริงๆก็เถอะ แต่มาทำแบบนี้พวกกูหัวใจจะวายโว้ยยยยยยยยยยยยย พวกผมแทบรุมยำตีนไอ้ผู้ชายหน้าโง่นั่นเป็นการปิดปากที่เสือกมาเห็นภาพพวกเราตอนหวาดกลัวถึงขีดสุด
“หึ หึ หึ หึ” เสียงหัวเราะเย็นๆดังมาจากหน้าประตู ไอ้อาร์ทเดินหิ้วถุงเซเว่นเข้ามา แหม...สาขาที่ไอ้คินทำงานเปล่าวะ อุดหนุนเพื่อนฝูง “รอกันนานเลยสินะครับ นี่ครับ...เกลือแร่ จะได้ทดแทนเหงื่อที่เสียไป”
“ขอบพระคุณเป็นอย่างสูง” ผมกัดฟันพูดอย่างซาบซึ้ง แหม...หน้ามึงใสกิ๊งเชียวนะ...อย่างว่าแหละผีเผอจะไปทำอะไรไอ้อาร์ทได้ มีแต่มันนั่นและจะไปทำผี
“ขอบคุณสำหรับความจริงใจครับ” ไม่เถียงกับมันให้เสียเวลา ผมไปคุ้ยๆถุงเซเว่นเอาผงเกลือแร่มาชงดื่มดีกว่า อากาศในห้องเริ่มเย็นเพราะไฟฟ้าเข้าถึงแล้ว ผมเลยตัดสินใจเดินไปปิดประตูห้องที่เปิดรับลมเอาไว้
“อ้าว....หวัดดีครับลุง” คุณลุงยามใต้หอแกเดินผ่านมาพอดี แกยกมือรับไหว้ผมอย่างเป็นมิตร ผมไม่รู้ชื่อแกหรอก...แต่แกรู้ชื่อผม “เดินตรวจอะไรน่ะครับลุง โจรขึ้นหอเหรอ?”
“เปล่า ลุงมาตรวจดูไฟน่ะว่ามาครบรึยัง” ลุงส่งยิ้มกว้างโชว์ฟันให้ผม “นี่พอไฟดับแล้วหอเราอย่างกับหอร้างเลยนะ”
“นั่นสิครับลุง มืดจนมองอะไรแทบไม่เห็น” ผมพยักหน้าเห็นด้วย
“เด็กออกหอไปข้างนอกกันเต็มเลย ตั้งแต่เพื่อนไปป์เข้ามาก็ไม่มีคนเข้าหอสักคน”
“อากาศมันร้อนนี่ครับ..ใครมันจะไปทนอยู่ได้” มีแต่พวกหน้าโง่อย่างเราๆเท่านั้นแหละที่อยู่....เอ๊ะ...เดี๋ยวนะ... “เอ่อ...ลุงครับ ลุงว่าไงนะครับ? ตั้งแต่เพื่อนผมเดินเข้าหอมา...แล้ว?”
“ไม่มีคนเข้าหอมาเลยน่ะสิ ลุงเดินตรวจอยู่ เงียบอย่างกับป่าช้า มีแต่พวกไปป์กรี๊ดกร๊าดอะไรกันเสียงดังก็ไม่รู้” เอ่อ...เสียงกรี๊ดนั่นไม่ใช่ผมครับลุง นั่นมันไอ้โจ้ “นี่ลุงนั่งเฝ้าที่บันไดนะ....เงียบสนิทไม่มีสิ่งมีชีวิตเลย”
“เดี๋ยวนะ...ลุงอยู่ที่บันได...”
“ใช่” ลุงพยักหน้า
“แล้วไม่มีใครขึ้นมาเลย.....”
“ใช่” ลุงตอบพลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู “ตายละ...ลุงไปตรวจชั้น4ก่อนนะลูก เดี๋ยวลุงโดนป้าแกเอ็ดเอา หาว่าโดดงานมาคุยเล่น”
“ครับ....แฮะ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” ปากผมยิ้มกว้างให้คุณลุง ก่อนจะปิดประตูดังปัง...
ชิบหายละกู........
.........................................................................
.......................................................
..............................
..............
“ภคิน...”
“อะไร?”
“หลับแล้วเหรอ”
“หลับแล้ว”
“โกหก...หลับแล้วตอบได้ไงวะ” ตอนนี้ทั้งห้องเหลือสิ่งมีชีวิตสองสิ่งคือผมกับภคินบนเตียงนอนหลังเดิมเท่านั้น ไอ้ภคินนอนหงายตัวแข็งทื่อตามสไตล์มัน ซึ่งดูแล้วมันใกล้จะเฝ้าพระอินทร์เต็มทน แต่ผมนี่สิ.... “อย่าเพิ่งหลับนะ มึงจะหลับลงได้ไงวะ” ผมเขย่าแขนเรียกให้มันตื่น
“ทำไม?” น้ำเสียงมันอู้อี้ “กลัวเหรอ”
“ก็ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันมาเคาะห้องเราได้ยังไงก็ไม่รู้....ลุงแกเฝ้าที่บันไดยังไม่เห็นเลยนะ...เชี่ย ละ...แล้วกูก็ด่ามันแบบจัดเต็มเลย มันจะแค้นกูมั้ยวะ”
“ถ้าแค้นเดี๋ยวคืนนี้มันก็มาเอาคืนเองแหละ”
“ไอ้ห่า...ปากไม่สร้างสรรค์นะมึง” ผมขดตัวในผ้าห่มผืนหนา....รู้สึกแอร์ในห้องวันนี้เย็นยะเยือกกว่าทุกวัน “ภคิน...อย่าเพิ่งนอนสิวะ”
“ถ้ามันมาหา มึงก็ค่อยปลุกกูละกัน เดี๋ยวช่วยเคลียร์ให้” มันว่าก่อนจะปิดเปลือกตาลงอีกครั้ง ทีกูอยากให้สนใจ มึงดันแกล้งเฉยชาใส่เรอะ....เวรเอ๊ย “กูหลับละ”
ผมที่ลุกขึ้นนั่งบนเตียงขยี้หัวตัวเองระบายอารมณ์ที่ไม่รู้จะเอาไปลงกับใครดี ใครแม่งก็ใช้ไม่ได้ทั้งนั้น....แถมจะให้ข่มตาหลับก็ทำไม่ลงเสียด้วย แม้ว่าตอนนั้นจะมืดมาก...แต่เค้าโครงเสี้ยวหน้าไอ้ผู้ชายคนนั้นยังฝังแน่ในหัวผมไม่ไปไหน....กลัว....ยอมรับเลยว่าเป็นครั้งแรกที่คนอย่างไอ้วิรัลรู้สึกกลัวสิ่งที่มองไม่เห็นขนาดนี้
จะทำยังไงให้นอนหลับดีวะ ออกไปชงโอวันตินดื่มให้ท้องอุ่นหลับสบายก็ไม่กล้าแม้แต่จะลุกไปด้วยซ้ำ แล้วถ้าเกิดคืนนี้ผมปวดเยี่ยวขึ้นมากลางดึกจะทำยังไงวะเนี่ย...แล้ว...
พรึ่บ....
ผ้าห่มสีดำที่ไม่ใช่ของผมพุ่งเข้ามาดึงตัวลงไปนอนแอ้งแม้งบนตัวเจ้าของมัน ภคินกดหน้าผมลงกับอกมัน...ไอ้สัตว์...จมูกกูบี้เหมือนโดนกระทะฟาดหน้าแล้ว สองแขนมันกอดรวบผมเอาไว้ให้อยู่ในผ้าห่มผืนเดียวกับมัน
“ภคิน...”
“อย่าปากดีนะคืนนี้....เห็นกลัวผีนักก็นอนอยู่กับกูเนี่ยแหละ ถ้าไอ้คนเคาะห้องผิดมันมาใหม่มึงจะได้สะกิดเรียกกูง่ายๆ” อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก....มึงอย่าไปพูดถึงเขาบ่อย กูกลัววววววววววววววววววว
“ละ....”
“อย่าเถียง....นอนกันดีกว่าไอ้แห้ง” ชิ....ชีวิตนี้ผมคงมีแต่เสียกับเสีย ไม่รู้ชาติที่แล้วทำบาปกรรมอะไรไว้กับไอ้ผู้ชายคนนี้นะ....
ทำเป็นปากแข็งไปก็เท่านั้น.....ภายในอ้อนแขนนี้มันช่างอบอุ่นเสียจนไม่อยากคิดเรื่องอื่นอีกต่อไป ผมสลัดความหลอนออกจากหัวพลางซุกหน้าลงกับอกแน่นๆ....ไม่บ่อยนักที่เราจะนอนกอดกันแบบนี้ ผมบ่นพึมพำกับอกมันเบาๆ
“ไม่ได้จะเถียง....แค่จะบอกว่าอุ่นดีเฉยๆ....”
ที่แน่ๆ....คืนนี้ผมเจอผีผ้าห่มแน่ๆล่ะครับ.....กอดซะแน่นขนาดนี้....
END
Happy Halloween จ้าาาาา คนอ่านทุกคน :กอด1:
หายหัวไปจากการโพสนิยายนานมาก แอบตื่นเต้นเบาๆ เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ส่งมาไถ่โทษที่เลื่อนส่งนิยายไปเป็นเดือนนะคะ
ตอนนี้พยายามเขียนให้น่ากลัวแล้ว แต่บิ้วท์อารมณ์ตัวเองไม่ถูก จะฟังเพลงก็ไม่กล้าฟัง...กลัวเองซะงั้น *โดนตบ*
ขอขอบคุณแรงบันดาลใจจากเพลงห้องสุดท้ายนะคะ (ใครฟังthe shockอาจเคยได้ยินผ่านหูมาแล้วบ้าง) ฟังแล้วหลอนดีจริงๆ คนอ่านคนไหนข้ามไม่ฟังเพลงนี่ถือว่าพลาดนะคะ กลับขึ้นไปฟังใหม่เดี่ยวนี้ค่ะ! ไม่งั้น............หึ หึ หึ หึ
ยังไงก็หลับสบายนะคะ อย่าให้มีใครมาเคาะประตูห้องล่ะ ไว้จะส่งน้องหนูดีไปบอกgood nightทุกคน
ปล.กำลังปั่นเรื่องใหม่อยู่ ไว้เจอกันค่ะ บังคับให้อ่านทุกคน ฮ่า ๆ ๆ แต่มันคนละแนวกับเรื่องนี้เลยนะ
ปล.ใครจองไม่ทันไม่ต้องกลัวนะคะ เราจะพิมพ์มาเผื่อประมาณ30กว่าเล่มค่ะ
-
อ๊ากกกกกกกกกกก
จะบอกว่าอ่านไป มันเย็นยะเยือกไปจริงๆนะ หรือเค้าจะคิดไปเอง :o11:
แต่เสียวสันหลังวาบๆๆ
ว่าเรื่องนู๋ฟาร์น่ากลัวแล้วนะ มาเจอพ่อกัญชา ต้องบอกว่าขั้นสุดดดด อ่านไปเกร็งไปเสียวไป
แล้วสรุปว่าผู้ชายคนนั้นคือออ ???? อ๊ากกกกกกก กลัวววววว :z3:
แต่ที่แน่ๆน้องไปป์เจอผีภคิณจัดหนักแน่คืนนี้ กร๊ากกกกกกกกก
-
:pig4:
-
อื้อหือละคืนนี้ก็ต้องนอนคนเดียวไง :z3:
-
กรี๊ดด มาแบบหลอนๆ แต่ก็ยังฮาได้ใจเหมือนเดิม กร๊ากกกกกก
ไม่เคยผิดหวังกับเฮียอาร์ทจริงๆ หลอนได้ใจเสมอต้นเสมอปลาย
ไปป์ภคินก็ยังรักกันแบบโรคจิตเหมือนเดิม เอ๊ะยังไง ฮ่าๆ
เป็นกำลังใจให้เจ๊ต่อปายยย รอเรื่องใหม่ด้วยนะค้าบบบบ
-
ระ..เรากลัวเรื่องของฟาร์น้อย! ;[];
คือมันอยู่ใกล้ตัวเราไง.. ตอนนี้นั่งพิมพ์อยู่ ...เล่นคอมอยู่... มีเงาด้วย! อ๊ากกกกกกกกกกกกก!!! T__T (หลอนเงาตัวเอง555)
ตอนอ่านมันก็ฮาอยู่หรอก.. แต่พออ่านเสร็จ........ T^T
ตอนนี้ไปป์น่ารักมากอ๊าาาา >< ชอบตอนที่ถามว่า 'ภคิน หลับแล้วเหรอ' แบบดูอ้อนๆ >///<
ไปป์..เธอกลัวก็บอกว่ากลัวสิ! ภคินจะได้ช่วยปลอบไงง! :oo1:
ที่คินมันไม่กลัวเพราะอยู่กับอาร์ทเยอะไปใช่มั้ยเลยชิน(?) แบบมีภูมิต้านทาน 5555555
พี่อาร์ทแกก็จะหลอนไปไหนนนนนนน!!!
ไม่เคยฟังเพลงนี้อ่ะ! 5555 แต่มันหลอนใช่มั้ยย ไม่กล้าฟัง ตอนนี้ยิ่งอยู่คนเดียวอยู่ด้วย TT'
ปล. อยากอ่านอีก TT^TT คิดถึงน้องฟาร์ โผล่มาแค่กระจึ๋งเดียวเอง UU
-
... ม เหมือนพลาดที่มาอ่านเวลานี้ :a5:
อ๊ากก อ่านบนห้องนอนด้วยได้feelสุดๆ :z3:
น้องหนูดีไม่ต้องมาsay goodnightกับเค้านะ :z10:
ฮือตอนนี้ยังไม่กล้าฟังเพลงTvT
/,---------,/ รอเรื่องใหม่ค่ะ ถึงแนวแตกต่างกับdndก็จะอ่านค่ะ แอร๊ย มาไวๆนะคะ :impress2:
-
วู้ว มีตอนพิเศษมาลงให้หายคิดถึงด้วย
ขอเดาเลยว่าอาทมันหลอกทั้งเรื่องแน่นอน ชัวร์ !!! :laugh:
แต่ถ้าจะมีฉากผีผ้าห่มนี้ก็นะ รอจะอ่านซ้ำๆซัก 10 รอบ
คิดถึงเหมือนเดิมนะจ๊ะ :L2:
-
ตอนพิเศษจัดเต็มเลยอะ
อิอิ อิจฉาาา มีผีผ้าห่มประจำตัว
-
เย้ๆๆๆ ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ
แล้วก็ดีใจที่ทำเผื่อไว้ 30เล่ม อิ๊อิ๊ จะซื้อให้ทันค่ะ
-
:o8: :กอด1:
-
ไปป์อย่าลืมมาเล่านะว่าผีผ้าห่มตัวนี้มันน่ากลัวหรือเปล่า5555
-
รับทราบครับผม
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษที่ส่งมาคั่นเวลาระหว่างรอหนังสือ
ถ้าจะให้ดี ผมขอตอนผีผ้าห่มฉบับเต็มๆ ด้วยได้ป่าว หึหึ :m23:
-
อูยยย อ่านไปฮาาาาาา
แต่ตอนเล่าเรื่องนี่...
ของฟาร์หลอนมากอ่าา T[]T ขนลุกกกก
(แบบว่า..เล่นคอมดึกบ่อยไง =_=)
ของอาร์ทนี่...เอ่อ...ไม่ต้องทำอะไรก็หลอนแล้วกัน...
อยากได้อีกกกก *[]*
-
ไม่มีใครหน้ากลัวเท่าอาร์ทแล้วล่ะ o18
-
แง น่ากลัวมากกกกก :sad4: กลัวๆๆๆๆๆๆ นอนคนเดียวด้วย แงๆๆๆ
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดด
คิดถึงจังเลย...ยังนับวันรอรับหนังสืออยู่เหมือนเดิม :z1:
ไปป์...ฮัลโลวีนปีนี้เจอผีผ้าห่มสุดหล่อด้วย :impress2:
(อยากบอกว่าตอนอ่าน...เค้าข้ามเพลง...บอกตรงๆไม่กล้าฟัง....เดี๋ยวขอทำใจก่อนนะ...ค่อยเปิดฟัง :sad4:)
-
ผีผ้าห่มเป็นไง อยากรู้อ่ะ ฮิๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณคนแต่งมากค่ะ แก้คิดถึงคินกับไปป์ไปได้หน่อย
ปล.ยินดีด้วยที่ "มากกว่าพี่แต่ไม่ใช่ลุง" ได้อันดับ 2 เรื่องสั้นยอดเยี่ยมนะคะ :L2:
-
ผู้ชายคนนั้นคือใครอ่ะ o22
-
นี่ถ้าอ่านตอนกลางคืนคนเดียว ประสาทหลอนเลยนะ น่ากลัวโคตร
-
แหะๆ เพิ่งกลับเข้าเล้ามาวันแรก เเปิดอ่านเรื่องแรก และอ่านจบตอนแรก น่าสนุกมาก ขอเกาะทู้อ่านด้วยคนนะคะ ^__^
-
ดีนะ ที่มาเห็นตอนพิเศษเอาตอนกลางวัน ถ้ามาอ่านตอนกลางคืนคงโดนเรื่องผีของฟาร์-อาร์ทหลอนเอาแน่ :serius2:
แต่แล้ว ผีที่น่ากลัวที่สุดก็คงเป็นผีผ้าห่มภคินนั่นเอง :laugh:
สงสารไปป์อ่ะ เจอผีหลอนทั้งขึ้นทั้งล่อง ฉลองฮาโลวีนไปซะนะ หุหุ
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ จะรอหนังสืออย่างสงบนะคะ 555 :call:
-
อ่านตอนกลางคืน อย่างหลอน
สรุปผู้ชายคนนั้นคือใคร ... บรึ๋ยยยยยยย :a5:
สรุปผีอะไรก็ไม่น่ากลัวเท่าผีผ้าห่มของคิณ :laugh:
คิดถึงคิณไปป์อาร์ทฟาร์แอนด์เดอะแกงค์ ♥♥♥
-
อ่านมาจนถึง ตอนพิเศษของฟา กลัวว่าเม้นต์ติดกันจะเป็นปั่นทู้ไป เลยกะจะเม้นต์อีกทีตอนอ่านจบแหะๆ แต่แล้วก็...
อดใจไม่ไหว ขอคอมเม้นต์ให้น้องฟา "ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกก...."
น่ารักมากน้องเอ๋ยยยยย...อกหักดีกว่ารักไม่เป็น สู้เค้า ยังมีผู้ชายดีๆ หล่อๆ กวนๆ อีกเยอะ...
ขอบคุณผู้แต่งมากเลย อ่านสนุกมาก เพลินจริงๆ คาแรกเตอร์ของทุกตัวเลิศค่ะ o13
ชอบอาร์ตเป็นพิเศษ พ่อชั่งปั่นเรื่องได้ดีจริงๆ..
อ่านมาถึงตอนพิเศษของน้องฟ้า ถ้าจะให้ใครสักคนกวนที่สุด สำหรับเราคงต้องยกตำแหน่งชนะเลิศให้นายอาร์ตเลยค่ะ..
ขอกอดขอบคุณผู้แต่งทีนึง :กอด1:
-
กรีสสสสสสสสสสสสสสสสส "Special Room 06[Far and Art’s chapter] "
โอยยยยยยยยย ไม่ไหวแล้วกับคู่นี้ มันน่ารักเกินจะทนนนนนนนนนนนนนนนนนน.....
ฟา กับ อาร์ท โคตะระ น่ารักมากกกกกกกกกกกกกก....
อยากจะอ่านข้ามตอนกันเลยทีเดียว...
:กอด1:
-
รวดเดียวจบ ไม่หลับไม่นอน ไม่ไปไหน...
ตาบามถึงบวมมาก ไม่ใช่เพราะอดนอน (เพราะแก่ ไม่ใช่ล่ะ - -" )...
แต่เพราะ หัวเราะสลับกันร้องไห้..
ซึ้งมากๆ กับเรื่องนี้ ฮามากๆ กับเรื่อง สนุกมากๆ กับเรื่องนี้..
เป็นไปได้ยังไม่อยากให้จบ ยังอยากอ่านต่อ..
อ่านแล้วมันกระชุ่มกระชวยหัวใจ ชื่นใจจริงๆ...
คู่หลักชอบอยู่แล้ว..
แต่ขอ บอก ว่าชอบคู่รองมากถึงมากที่สุด อยากอ่านคู่รองต่อว่าจะเป็นยังไง...
ชอบคาแรกเตอร์ น้องเห็ดฟาร์ น่ารัก น่าหยิก น่าสงสาร น่าเอาใจช่วย สารพัดจะน่าเลยทีเดียว..
ขอบคุณผู้แต่งมากๆ เลยค่ะ คุณเยี่ยมจริงๆ..
o13
ปล.กลับมาบ้านเดิมหลังนี้ไม่ทันคุณปิดโอน ขอรีเควสให้มีรอบสองนะคะ
(ฝากบอกคุณอาร์ตให้เล่นคุณไสยใส่ผู้แต่ง ให้เปิดรอบสองด้วยนะคะ :call:)
-
555ดีน๊ามาอ่านตอนนี้ :z2:
-
ตอนนี้มาอย่างหลอนอ่า
น่ากลัวมาก = =!!! คือถ้าแบบไฟดับ พรึ่บ ! คงนึกถึงเรื่องมีคนมาเคาะประตูก่อนคนแรกอ่ะ
แต่แอบฮาที่ภคินบอกไปป์ว่ามึงไปหลอกให้ผู้ชายที่ไหนมาหาที่ห้อง 555
o13
-
อาทททททท แกไปอยู่รายการคนอวดผีเถอะ
อ่าแล้วขนลุกตาม
-
จะรออ่านเรื่องใหม่นะจ๊ะ
-
เรื่องนี้จะอยู่ในใจตลอดไปอ่านไป 3 รอบแล้วมีความสุขมาก (ตอนพิเศษหลอนมาก สนุกด้วย)
ขอบคุณที่ทำให้หายคิดถึงน่ะค่ะ
ชอบตอนภคินสูบไปป์มาก :-[
-
555 น่ากัวจิงๆตอนนี้ เหอะๆ
-
หูยยย ตอนพิเศษ??????
บรื้ออออออออออ
-
ขอเป็น 1ใน 30เล่มที่เกินได้ไหมมมมมมม อยากด้ายยยย ~
-
อ๊ากกกก...เพิ่งมาเจอเรื่องนี้ ชอบ น้องไปป์ กับน้องฟาร์ มากกกกก
จะมีรีปริ้นท์ รอบสองไหมค่ะ อยากได้จริง ๆ :m15:
-
></// จิบิมากฮ่ะ น่ารักเชงๆ
-
อ่านไปก็ฮาไป 555
ชอบไปป์
-
ไม่กล้าฟังเพลงค่ะ อยู่ก้ปอดแหก 55555555555
หลอนแปลกๆ ตอนนี้บรรยากาศกำลังวังเวงมืดๆฝนจะตกอยู่ด้วย ไม่น่าเลย
คิดถึงภคินกับไปป์จังเล้ยยยยยยย
xD
-
ตกใจTT
-
หลอน + ฮา
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ :laugh:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก~~~ :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
ฮาโลวีนก็หวานได้ :m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
โอ้โห..........เพลงห้องสุดท้าย ไม่กล้าฟังอ่ะ กลัว :sad4:
ทำไมภคินไม่ชวนไปป์เล่นอะไรแก้ง่วงน๊า หุ หุ :impress2:
-
วู้ๆ อ่านฮาลาวีนตอนดึกๆ
น่ากลัวอยู่ๆ
:กอด1: :กอด1:
-
ม่ายยยยย ย ย
อย่ามาบังคับให้เราฟังเพลงนั้นเลย
แค่นี้ก็กลัวจะแย่แล้ว อร๊ายยยยย!!!
คิดถึงไปป์คิน ดีใจที่มีตอนพิเศษนะคะ :pig4:
-
เจอแค่อาร์ทเรา
ก็หลอนแล้ว :m15:
-
หนูฟาร์นี่ติดความน่ากลัวมาจากอาร์ทป่ะเนี่่ย
นั่งอ่านแล้วขำอ่ะ ขำมาก ไปป์เอ๊ยยยยยย
คือขำไปป์ที่กลัวอาร์ทอะ บรรยายได้แบบ หัวเราะก๊ากจริงๆค่ะ
จะกลัวนี่กลายเป็นขำไปเลย ฮ่าๆๆๆ ชอบๆๆๆ
งานนี้กำไรเลยตกไปอยู่ที่ภคินโดยปริยาย
-
หวนกลับมาเพราะคิดถึง :call: อย่ามาหลอกมาหลอนกันเลย :call:
ได้ใจจริง ๆ ฝีมือฉมังตลอดไม่มีตก ทั้งฮาทั้งหลอน......เอาตอนพิเศษอีกตอนได้เปล่า.... o13
-
หลอนดีแท้วันHalloween
-
หนุกมากกกกกกกกกกกกก ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ :pig4:
แต่ คิน จน จริงใจ จริงๆ!!! ชอบไอ้เห็ดขี้ควายกับไอ้เมากัญชาอ่ะ :-[
:กอด1:
-
สนุกมากๆเลยค่ะ เก่งมากนะคะสำหรับเรื่องแรก ชอบตัวละครหลักทุกคนเลย
ไปป์ ปากหมาสุดๆ แต่ก้อน่ารักสุดๆเหมือนกัน
ภคิน เท่ห์ อ่ะ แบดบอยนิดๆ ดูร้ายหน่อยๆ
ตอนพ่อไปป์ไม่ให้คบกันน่าสงสารมาก แบบมันหดหู่อึดอัดแทนไปป์ จะร้องไห้ก้อไม่ได้เพราะเป็นห่วงความรู้สึกคนในครอบครัว แต่พ่อพระเอกก้อขี่รถทัวร์ฝ่าฟันกับคุณพ่อห่วงลูก จนกลับไปอยู่ด้วยกันจนได้ ตอนพ่อกางร่มมาเรียกภคินเข้าบ้าน เราอย่างดีใจแทบจะร้องเย้
อาร์ทฟาร์ก้อน่ารัก ไม่คิดจะขยายเรื่องออกมาบ้างเหรอคะ สองคนนี่เค้าก้อมีเรื่องราวดีๆที่น่าสนใจอยู่นา คิดถึงหนูดีด้วยนะลูก ไม่ลื้ม ไม่ลืม (คือไม่กล้าลืมอ่ะ)
โจ้กันก้อฮาเหลือเกิน อยู่ด้วยกันทั้งกลุ่มคงมีความสุขทั้งวัน หรือตีกันทั้งวัน
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ นะคะ
-
แจ้งขอส่งของหลังปีใหม่ 23/12/55
กราบขอโทษอีกครั้งที่ทำให้คนอ่านยุ่งยากกันเหลือเกิน รบกวนอ่านให้จบนะคะ
จากตอนแรกที่คนเขียนวางแผนไว้ว่าจะสามารถส่งของให้ได้ก่อนปีใหม่ ตอนนี้คงต้องเลื่อนเป็นหลังปีใหม่แล้วล่ะค่ะ หลังจากปรึกษากับเพื่อนซึ่งเป็นเจ้าของบ้านที่เอาหนังสือไปฝากลงไว้ (ที่บ้านคนเขียนไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ค่ะ Orz) ได้ข้อสรุปดังนี้
1) แรงงานต่างด้าวเรามีกันเพียงสองคน และไม่เคยมีประสบการณ์ในการแพ็คและส่งของจำนวนเยอะขนาดนี้เลย (เกิดมาเราเพิ่งเคยทำหนังสือครั้งแรกในชีวิตค่ะ เลยทำให้ช้าขนาดนี้ เพราะทำผิดและแก้หลายรอบมาก ๆ เรียกว่าแก้จนท้ออะค่ะ)
จากเวลาที่เหลืออยู่ประกอบกับกำลังอยู่ในช่วงสอบมิดเทอม ซึ่งต้องเจียดเวลาไปอ่านหนังสือด้วย (คนเขียนสอบวันสุดท้ายวันที่ 27 แต่เพื่อนสอบห้าตัว วันสุดท้ายคือวันที่ 29 นู่นเลยค่ะ ของอยู่ที่บ้านเพื่อนด้วย)
2) จากข้อมูลของพี่สาวในสำนักพิมพ์ Hermit Books นี่เป็นภาพกล่องไปรษณีย์ที่ส่งมาถึงคนอ่านพร้อมข้อมูลค่ะ
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/box_zps97d3838f.jpg)
ซึ่งจากภาพจะเห็นได้ว่ากล่องมีความเสี่ยงสูงที่จะโดนโยนมาก ส่วนรูปต่อมาเป็นภาพเล่มตัวอย่างที่ลองใส่กล่องไปรษณีย์ขนาด B ดูนะคะ (อันนี้ยังไม่ได้ใส่ถุงแก้ว+แฟนบุ๊ค+พวงกุญแจ+โฟมบุมุมเล่ม)
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/2012-12-2112_zps6cde71af.jpg)
จะเห็นว่ามันเกือบเต็มกล่องแบบพอดีเด๊ะ ๆ เหลือหัวท้ายได้แค่พอเอานิ้วสอดลงไป แถมข้างบนยังเกือบจะชนฝากล่องพอดี คือถ้ามันโดนกระแทกอย่างรุนแรง คิดว่ามันยุบแน่นอนค่ะ ห่อยังไงก็ไม่น่าจะเอาอยู่
และจากที่แจ้งไว้ในข้อ 1 ทำให้ไม่สามารถแพ็คให้เสร็จและส่งก่อนวันที่ 27 เป็นแน่แท้ค่ะ ถ้าส่งหลังจากนั้นของก็จะไปตกค้างที่ไปรษณีย์ช่วงปีใหม่อีก ซึ่งช่วงนั้นจะเกิดกรณีของหายเยอะ และตามของยากมาก
3) จากที่กล่าวมาทั้งหมดนี้จึงสรุปได้ว่า เราจะทำการส่ง DND ให้ในช่วงหลังปีใหม่นะคะ ไปรษณีย์จะเปิดทำการในวันที่ 2 มกราคม 2556 (วันหยุดราชการคือ 31 ธ.ค. 55 - 1 ม.ค. 56) ซึ่งถ้าส่งหลังปีใหม่ในทันทีเกรงว่าเค้าจะเร่งส่งของค้าง ดังนั้นจะดำเนินการส่งของให้ในวันที่ 7 มกราคม 2556 นะคะ จัดส่งแบบ EMS ค่ะ
4) คนที่เมลมาแจ้งเปลี่ยนที่อยู่ เราจะเมลกลับไปถามว่าส่งหลังปีใหม่จะใช้ที่อยู่เดิมหรือเปลี่ยนเป็นที่อยู่ใหม่ที่ส่งมานะคะ
5) ส่วนคนที่อยู่เชียงใหม่สามารถติดต่อรับของก่อนได้ค่ะ ติดต่อเข้ามาได้ทางเมลนะคะ ใช้หัวข้อว่า "ลงชื่อนัดรับของ" เราจะคืนค่าส่งให้หนึ่งร้อยบาทตอนรับของค่ะ
โดยจะนัดรับในวันที่ 27 ธ.ค. 55 เวลา 11.30 - 13.00 ที่หอ40ปี มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ บริเวณหน้าประตูลิฟท์ฝั่งมินิมาร์ทค่ะ สำหรับคนที่จะมารับของรบกวนแจ้งเข้ามาภายในวันที่ 25 ธ.ค. ก่อนเที่ยงคืนนะคะ เราจะได้จัดของให้ตรงตามจำนวน
นอกเหนือจากนี้ขอส่งในวันที่ 7 ม.ค. 56 ทั้งหมดนะคะ
6) ภาพหนังสือเพื่อนบอกว่าพรุ่งนี้จะส่งรูปมาให้ค่ะ
7) ไม่ขออะไรนอกจากความเห็นใจนะคะ ฮืออออออออออออออออ... ไม่ได้อยากจะส่งของช้าขนาดนี้จริง ๆ ค่ะ T_________T
-
นอนกลิ้งรอหนังสือรับปีใหม่ค่ะ หุหุ o3
ระหว่างนั้นก็อ่านเรื่องใหม่ไปพลางๆ ...ตอน 4 จะมารึยังน้าาาา o18
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยย พี่ค่าขาาาาาาาาาาาา มุกหล่อลื่นนี่เกินคาดมากค่ะ เงิบไปสิบวิแทบอยากจะกินจุดเลยทีเดียว o22
ว่าแต่นี่หาเนื้อคู่เจอแต่ระวังเนื้อคู่ตัวจริงเค้าบินมาล้วงตับจากปอยเปตเลยนะคะพี่ค่าาาาาาาา 555555555555
-
เอ่อ..... โอเคก็ได้ค่ะถ้าเป็นงั้น -"- ถึงจะเซ็งเบาๆแต่ก็เข้าใจ
พยายามเข้าละกันนะคะ สู้ๆ
ส่วนตัวช๊านก็ได้แต่รอต่อปายยยยยย~~
-
เหมือนจะหลอนผี
แต่หวานมากกกกกก
ผีผ้าห่ม
-
อ่านจบแล้วเย่ๆๆๆ ดีใจที่ทั้งคู่ก็ยังได้ดูด้วยกันจากนี้และต่อไป
คนเขียนเขียนเอกลักษณ์ของตัวละครแต่ละตัวได้ดีมากเลยค่ะ เวลาอ่านประโยคคำพูดนี่ส่วนใหญ่ก็รู้เลยว่าเป็นของใคร อย่างไปป์นี่จะพูดอะไรเกรียนอยากรู้อยากเห็น ภคินนี่ถ้ามีโอกาสก็จะแซะไปป์ตลอดออลเวล์ออลทาม ๕๕๕ ฟาร์นี่ออกแนวพูดน้อยแต่พูดทีนี่แบบอืมมมม สมแล้วที่อยู่กับคนที่พูดอะไรแล้วคนอื่นยะเยือกแบบอาร์ตได้ ๕๕๕๕ ส่วนโจ้กันนี่จะออกแนวคล้ายๆกันเลยอยู่ด้วยกันได้ ๕๕๕
แล้วก็ชอบลักษณะตัวเอกด้วยค่ะ อย่างภคินนี่เด่นมากๆ พระเอกที่หล่อ ซกมก และจนขนาดนี้ไม่ค่อยจะเจอได้ง่ายๆเลยจริงๆ ๕๕๕๕
ไปป์ก็เป็นนายเอกที่เกรียน และปากชวนหาเรื่องได้ตลอดเวลาแม้ฉากบนเตียง หาไม่ได้ที่ไหนจริงๆนายเอกแบบนี้ ๕๕๕
อาร์ตกับฟาร์นี่ยังคงเป็นปริศนาอยู่ว่าทำไมอาร์ตถึงมาหลงน้องฟาร์ได้ เคยเจอกันมาก่อนหรืออย่างไร แต่ก็ดูเข้ากันได้ดีนะคะ ๕๕๕
ตอนฉากดราม่าเรื่องครอบครัวเป็นเรื่องละเอียดอ่อนจริงๆค่ะ เพราะยังไงก็เป็นคนที่ไปป์รักทั้งคู่ ดีใจที่สุดท้ายครอบครัวไปป์ก็พยายามเข้าใจและยอมรับ แล้วก็ตอนที่ภคินไปตอกหน้าแอมนี่มันสุดๆจริงๆค่ะ ไม่คิดว่าจะมรีพระเอกเรื่องไหนกล้าทำแบบนี้เลยจริงๆ ๕๕๕
สุดท้ายก็เป็นกำลังใจให้คนนเขียน เขียนนิยายสนุกๆ หลายๆแบบออกมาอีกนะคะ :กอด1:
-
ส่งของวันที่ 7 มกราคม 2555 นะคะ เป็นEMSทั้งหมดค่ะ (สำหรับคนที่โอนแบบEMSมาตอนแรกเราแนบเงินคืนไปแล้วนะคะ ตรวจดูด้วยว่าได้รับรึเปล่า)
แต่แจ้งให้ทราบก่อนว่าทางไปรษณีย์เขาไม่ได้พิมพ์ชื่อนะคะ เพราะคนเขียนไปตอนใกล้ปิด (ตอนเช้าติดสอบยาวถึงบ่ายเลยค่ะ สอบปฎิบัติด้วย) เขาบอกว่าถ้าพิมพ์ชื่อจะไม่ทัน แล้วก็จ้างรถขนของมาแล้วด้วย ก็เลยต้องเลยตามเลยค่ะ Orz
ปล.ถ้าของไม่มีคนไปรับแล้วตีกลับต้องรบกวนคนซื้อโอนค่าส่งมาใหม่ด้วยนะคะ :z2:
โค้ดตามนี้เลยค่ะ (คลิกที่รูปเพื่อขยายนะคะ)
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/code01_zps2c54f92f.jpg)
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/code02_zpsf2f24a4c.jpg)
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/code03_zps336ce97b.jpg)
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/code04_zps74a2b38b.jpg)
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/code05_zps61f0f49a.jpg)
ได้รับแล้วรบกวนขอคอมเม้นเรื่องหนังสือด้วยนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ และต้องขอโทษที่ให้รอกันนานนะคะ :กอด1:
-
มีเหลือมั๊ยครับ
-
มีเหลือมั๊ยครับ
สั่งมาเกินอยู่นะคะ รอล็อทแรกเคลียร์เรียบร้อยจะแจ้งให้ทราบค่ะ
-
ได้หนังสือแล้วค่ะ
ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
รอรอบ2อยู่นะค่ะ
-
ได้รับหนังสือแล้วค่ะ อยากจะแกะอ่านเด๋วนี้เลยเชียว :m1:
//โดดกอด :กอด1:
-
ได้รับหนังสือแล้วนะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
ได้รับแล้วจ้า สภาพแจ่มมาก แถมปกสวยมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก กดไลท์ไปร้อยรอบเลยอ่ะ
-
ได้รับหนังสือแล้วเช่นกันค่ะ ปกสวยมาก ปลื้มๆ สภาพหนังสือสมบูรณ์ค่ะ ขอบคุณนะคะ
ปล.ได้ปุ๊บ รีบแกะเล่มสุดท้ายอ่านตอนพิเศษปั๊บเลย 555 o13
-
ได้รับหนังสือแล้วจร้า
ชอบมากมาย
o13 o13
-
ได้รับหนังสือแล้ว เหมือนคนอื่น ๆ ๆ คือชอบมากกกกกก อิ อิ
-
ได้รับหนังสือแล้วค่า!! ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ของแถมน่ารักและดูเลอค่ามากเลยค่ะ 555
คุ้มค่ากับการรอคอยจริงๆ
ขอบคุณที่สร้างสรรค์งานดีๆ ให้คนอ่านนะค้า :D
-
ได้รับหนังสือแล้วค่ะ (เมื่อวาน)
แจ่มแจ๋วถูกใจมาก
ขอบคุณค่ะ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคับ อ่านแล้วอินมาก ยิ้มตาม หัวเราะ ร้องให้ ไปด้วยตลอดเลย
หลงรักภคินขั้นรุนแรง อิจฉาไปป์นะเนี่ย หาเพื่ออีกสักคนได้ไหม
คู่รองก็น่ารักเว่อร์ อาร์ทดูเฉยๆ แต่ก็โรแมนติก เลือกไม่ถูก 5555555 : )
-
ได้รับหนังสือแล้ว และก็เหมือนคนอื่นๆ คือชอบมากกกกกกกกกกกกค่ะ มากจริงๆ
เป็นหนังสือที่ใครไม่มีไว้ในครอบครอง ต้องรู้สึำกเสียดายอย่างที่สุด ไม่ได้โม้ และไม่ได้ม้าเน้อ
ทำนายว่าในอนาคตจะต้องมีคนอยากได้จนปั่นราคาสูงแน่นอน
แฟนฟิคก็สวยน่ารักมากกกก วาดเก่งจัง o13
ตอนพิเศษในเล่ม บอกได้คำเดียวว่า ปลื้มมากค่ะ แม่ยกเห็ดขี้ควายได้ส่งลูกเข้าหอแล้วววววว :mc4:
-
ได้รับหนังสือแล้วค่า สภาพสมบูรณ์ดี
รูปเล่มน่ารักมากกกกกกกก ชอบมากค่ะ :o8:
คิคิ ในที่สุดคู่ลูกเมียน้อยก็...ซักที รอคอยมานาน 555
แอบหลอนอาร์ทจนวินาทีสุดท้าย o22
ส่วนน้องเห็ดก็ยังน่ารักเหมือนเดิม
ต้องไปอ่านอีกแล้วรอบ อิอิ
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านค่ะ
-
ง่ะ
เพิ่งเข้ามาอ่านแล้วเพิ่งรู้ว่ามีจองหนังสือด้วยอ่ะค่ะ
ไม่ทราบว่ายังมีเหลือไหมอ่ะคะ??
:impress2:
เค้าอยากได้จริงๆน้าาาาา
-
ทั้งฮาทั้งหลอนเลยตอนนี้
ตอนพิเศษยังคงตลก น่ารัก อบอุ่นไว้เหมือนเดิม อ่านแล้วนึกถึงความรู้สึกตอนอ่านเรื่องนี้ที่ยังไม่จบเลย ว่างๆจะนั่งอ่านใหม่อีกรอบ ><
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ :))
-
ได้รับหนังสือแล้วคะ
บอกตามตรงว่าในเล้าเอง
เรายังอ่านไม่จบแต่พอได้หนังสือมา
อ่านจนถึงกลางๆเล่ม3 แล้วคะ
อ่านไปยิ้มไป หัวเราะไป ชอบมากกกกก
รูปเล่มก็น่ารัก พี่เดียวดายให้ความรู้สึกเหมือนซูซูกิซัง ที่รักเลย เลิฟมากมาย^^~
-
ได้รับหนังสือแล้วค่ะ อยากจะกรี๊ดดดดดดังๆ มีเรื่องให้ตื่นเต้นมากมาย
เริ่มจากรอแล้วรออีกเมื่อไหร่ไปรษณีย์จะมาซักที ตัดสินใจเมื่อวันอาทิตย์ลองเช็คเลขพัสดุดู
ปรากฎมาถึงตั้งแต่วันอังคารที่ผ่านมาแล้ว แล้วหนังสือหายไปไหน :really2:
พอวันจันทร์เลยโทรเช็คที่ไปรษณีย์ ปรากฎว่าพิมพ์แยกผิดเลยส่งไม่ถึงบ้าน :sad4:
แถมวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะไปรับอีก ถ้าไม่ไปพัสดุจะส่งคืน :m15:
พอไปรับมาแล้วอยากกรี๊ดดดดดดดดดดดด อีกรอบ รูปเล่มน่ารักมากมาย ทั้งปกนอกปกใน ของแถมก็น่ารักสุดๆ ภาพโดจินก็น่ารัก แค่เห็นรูปเล่มก็หายเหนื่อยแล้ว คุ้มกับที่รอคอยจริงๆ ค่ะ :L2: o13
-
ถ้าเปิดรอบเก็บตกยังไง รบกวนแจ้งด้วยนะค้าา
เดี๋ยวไปเอาถึงหอเลย ><
-
อ่านไปยิ้มไป สนุกมากกกกก ชอบเวลาไปป์เล่นมุก แบบว่าเออ คิดได้ไงวะ :laugh:
ชอบน้องเห็ด ไม่รู้ว่าไปหลงรักศาสตร์มืดอย่างนายอาร์ทได้ไง
ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้มาให้อ่านนะครับ :-[
-
สั่งจอง DND รอบเก็บตก
(ค่อนข้างซับซ้อน ค่อย ๆ อ่านช้า ๆ นะคะ 55555)
ตอนนี้เรานับจำนวนหนังสือที่เหลืออยู่มีทั้งหมด 43 ชุด
มีคนส่งเมลมาขอจอง (นับเฉพาะก่อนปิดโอน) 10 ชุด
เพราะฉะนั้นจะเหลือหนังสือทั้งหมด 33 ชุด
เราจะเปิดให้เมลเข้ามาจองก่อนนะคะ โดยถ้าจองทัน เราจะส่งรหัสกลับไปเพื่อแจ้งหมายเลข
ถ้าไม่ทันก็จะแจ้งให้ทราบนะคะ โดยรหัสเหล่านี้เป็นเพียงรหัสประจำตัวในการจองเท่านั้น ไม่ใช่ลำดับการโอน และถ้าไม่โอนภายในระยะเวลาที่กำหนดเราจะทำการเลื่อนคนที่รอถัดไปขึ้นมาแทนนะคะ
วิธีการขอรหัสประจำตัวทำได้โดยการเมลเข้ามาทาง Indigo_fictionแอทyahoo.com
โดยใช้หัวข้อว่า "ขอรหัส DND รอบเก็บตก"
ภายในเมลระบุ
1. ชื่อ-นามสกุล
2. Username
3. จำนวนที่ต้องการจอง
4. e-mail
5. เบอร์โทรศัพท์ (เผื่อฉุกเฉินค่ะ)
[/s]
ตอนนี้จองครบ33ชุดแล้วนะคะ ถ้ายังไงต้องรอรอบของหลุดค่ะ
เราจะทำการปิดโอนตอนเที่ยงคืนของวันพุธที่ 30 ม.ค. 56 ที่ให้ระยะเวลาน้อยเพราะหนังสือทั้งหมดจะส่งพร้อมกันในวันจันทร์ที่ 4 ก.พ.56 (หนังสืออยู่บ้านเพื่อนค่ะ ไม่สะดวกทยอยส่งเท่าไหร่นัก) เลยจากรอบนี้ไปถ้ามีหนังสือเหลืออาจต้องรอส่งหลังเราปิดเทอมเลยนะคะ เพราะช่วงก.พ.ไม่มั่นใจว่าจะส่งของให้ได้ ปลายภาคงานจะเข้าเยอะมากค่ะ T T
รายละเอียดหนังสือ
จำนวน : 3 เล่ม (ไม่ขายแยกนะคะ)
ขนาด : A5
จำนวนหน้า : ประมาณเล่มละ 300-350 หน้า
ปก : กระดาษอาร์ตการ์ด 270 แกรม พิมพ์ 4 สี 1 ด้าน เคลือบด้าน เข้าเล่มไสกาว
เนื้อใน : กระดาษถนอมสายตา พิมพ์ขาวดำ 350 หน้า + มีภาพประกอบ (เป็นเส้นสเก็ตช์) เล่มละ 5 ภาพค่ะ ฝีมือคุณผจก. Seiren อีกเช่นเคย
ราคา : 1200บาท รวมค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน (ถ้าสั่งหลายชุด ชุดต่อไปบวกเพิ่ม40บาทค่ะ)
ตอนพิเศษ (ไม่มีลงในเว็บค่ะ)
1. When I was young (คินไปป์)
- เรื่องราวสมัยคินเป็นนักเรียนหัวเกรียนมัธยมปลาย
2. ห้องแห่งความลับ
- เมื่อเจ้าแห่งศาสตร์มืดกลับมาเล่าเรื่องราวแห่งมิตรภาพของเขา
3. ลูกเมียน้อย
- เรื่องราวของเห็ดขี้ควายกับนายกัญชา
4. ชายกลาง (กัน & โจ้ story)
- เมื่อผู้ชายดีๆมีแฟนหมดแล้วคุณรออะไร? ลองคบแค่ผู้ชายกลางๆอย่างผมได้มั้ย
5.เรื่องนี้มีคุณค่า (ค่า story)
- คุณ'ค่า' ของเรื่องนี้อยู่ที่ไหน... โปรดติดตาม...
6.Office boys (คินไปป์)
- เรื่องราวของหนุ่มออฟฟิศ...
สิ่งที่ท่านจะได้รับ
1. หนังสือนิยาย DND จำนวน 3 เล่ม
2. ปกแจ๊คเก็ตขนาด A5 กระดาษ Fabria Bianco 160 แกรม จำนวน 3 ปก (คล้าย ๆ กระดาษวาดเขียนผิวหยาบค่ะ) ตัวอย่างปกค่ะ
3. ที่คั่นหนังสือ 3 อัน 3 ลาย
4. การ์ด 4 ใบ เป็น SD ธีมตัวละครในเทพนิยาย รูปคิน ไปป์ อาร์ท ฟาร์
5. แฟนบุค 1 เล่ม เนื้อในเป็นกระดาษปอนด์ 80 แกรม ประมาณ 20 หน้า มีโดจิน 12 หน้า วาดโดยคุณแนร์ http://nair.exteen.com + ทำเนียบตัวละครและภาพสเก็ตช์ห้อง 330
โอนเข้ามาที่
ธนาคารกรุงเทพ สาขา บิ๊กซี เชียงใหม่
ชื่อบัญชี นิรสา ลำมณี
เลขบัญชี 615-0-19183-8
ถ้าได้รับรหัสประจำตัวเรียบร้อย เมื่อโอนแล้วให้เมลเข้ามาแจ้งโอนโดยใช้ชื่อหัวข้อว่า "แจ้งโอน DND รอบเก็บตก" เมลเข้ามาทาง Indigo_fictionแอทyahoo.com
โดยระบุรายละเอียดในเมลดังนี้
รหัสประจำตัว:
ชื่อ-นามสกุล:
Username:
ที่อยู่:
จำนวน (ชุด) :
จำนวนเงินที่โอน (ถ้าโอนเป็นเศษสตางค์ได้จะดีมากค่ะ) :
วันเวลาที่โอน:
เบอร์โทรศัพท์:
ถ้าเช็คเรียบร้อยแล้วจะเมลกลับไปยืนยันนะคะ
มีข้อสงสัยสอบถามได้จาก...
E-mail:: Indigo_fictionแอดyahoo.com
twitter :: https://twitter.com/Indigo_fiction
facebook :: http://www.facebook.com/IndigosFiction
คนที่มีรายชื่อดังต่อไปนี้ไม่ต้องเมลเข้ามาแจ้งแล้วนะคะ เราจะให้รหัสประจำตัวไปเลย เพราะเมลมาจองก่อนวันปิดโอน
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/af01_zpsaccf6668.jpg)
ปล.หนังสือรอบนี้จะจัดส่งแบบลงทะเบียนนะคะ และจะได้รับของเหมือนรอบแรกทุกประการค่ะ ถ้าในอนาคต (อันไกล) มีการรีปรินท์อีกจะไม่ได้รับพวงกุญแจแล้วนะคะ
รายชื่อทั้งหมดนะคะ
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/af02_zps939c9590.jpg)
-
:m15: เค้าอยากได้อ่ะ ไม่ทันแล้วเหรอ ถ้ามีของหลุดเค้าจองเลยนะ 1 ชุด :call: สาธุมีของทีเถอะเพี้ยง.....
-
ไม่มีรีปริ๊นเหรอค่ะ อยากได้อ่ะ
-
,, อ่านจบแล้ว สนุกมากกกกกกก ,, มีหลายอารมณ์จริงๆ
อ่านไปเหมือนกลับเข้าสู่สมัยเรียนมหาลัย ที่ทำตัวบ้าบอ ชิลลี่ไปเรื่อย
แต่เรื่องเรียน กับเรื่อวเพื่อนเต็มที่ตลอด คิดถึงจริงๆเลย
ชอบคินไปป์นะ ,, มีความรู้สึกที่มั่นคงและเด็ดเดี่ยวสุดๆไปเลย
ที่รักกันและกัน เพราะคือตัวตนของคนๆนั้น รักกันด้วยใจ รักกันไปนานๆนะ
ตอนดราม่านี่ไม่ต้องพูดถึงเลย ร้องไห้เลยล่ะค่า อินจัดจริงๆ สงสาร เห็นใจ
อยากจะไปอธิบายให้พ่อช่วยเข้าใจและยอมรับด้วยเลยอ่ะ
รักเรื่องนี้ ,,, ติดต่ามเรื่องต่อไปนะค่ะ
" นายเยี่ยมมาก! นายเยี่ยมมาก!! นายเยี่ยมมาก!!! "
-
เรื่องนี้คนแก่ชอบจังเลย o13 o13 o13
thanks สำหรับนิยายดีๆ แบบนี้
:bye2: :bye2: :bye2:
-
ถ้ามีรีปริ้นแจ้งด้วยนะค่ะ
-
ทรหดมากกว่าจะอ่านจบ เล่นซะหลายวันเลย
แต่ก็คุ้มค่าจริงๆ คุณIndigo เขียนเก่งมากมาย
โดยเฉพาะมุกต่างๆในเรื่อง ขำกลิ้งเลยล่ะ
แอบอ่านในเวลางานต้องกลั้นเสียงหัวเราะน่าดู
ชอบคุณตัวละครในเรื่อง มันกลมกลืนไปหมด พอดีๆ ไม่มากไปน้อยเลย
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆอีกครั้งจ้า ^___^
-
ตามอ่านมาหลายวันกว่าจะจบ สนุกมากกกกก
ชอบเรื่องนี้มากมาย อ่านแล้วไม่มีสดุดเลย ยิ่งตอนที่กำลังหวานๆแล้วชอบมีมุขมาคั่นนะแบบว่าฮาแตก!!
ชอบภคิยมากเลย ดูไม่เหมือนพระเอกเรื่องอื่นที่รวยๆเพอร์เฟกทุกอย่าง มันแบบว่าแหวกแนวอ่ะ555
แล้วก็ชอบนิสัยตัวละครทุกคนเลย!
-
ฮือออออออ เรามาอ่านช้าไป 2 เดือน อยากได้มว๊ากกกกกกก จะมีรีปริ้นมั้ยคะ เรารอรอรอรอรอ ได้แต่อ่านในเว็ป อยากด้ายยยย
:serius2: อยากมี ไปป์คิน อาร์ทฟาร์ ไว้อ่านทุกเวลาที่คิดถึง กระซิกๆ
-
ชอบนิยายเรื่องนี้มากมาย มีพัฒนาการของตัวละครที่ดูเป็นชีวิตจริง มีเรื่องครอบครัว และ เรื่องของความรักที่ที่ต้องลุ้น ว่าจะลงเอ่ยรึป่าว น่าจะมีภาค2 จะติดตามเสมอครับ :hao3: :-[ :hao3: :-[
-
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เข้ามาอ่านใน thaiboyslove คะ อ่านแล้วรู้สึกสนุก ชอบความน่ารักของไปป์ค่ะ
พระเอกของเราก็ดูนิสัยไม่ค่อยดี ขี้แกล้ง ขี้หวง แต่ก็มีความพยายามจนคุณพ่อเห็นใจ ซึ้งมากค่ะ :mew6:
เป็นกำลังใจให้นะคะ อยากให้แต่งเรื่องน่ารักๆ แบบนี้ออกมาอีก จะรอติดตามค่ะ :bye2: :pig4:
-
:mew1: ถูกใจเป็นที่สุด ครบทุกรส ประทับใจมุก ช่างสรรหาดีจริงๆ
มีผลงานออกมาอีกเรื่อยๆนะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
เรื่องน่ารักมาก
-
ยังอ่านไม่ถึงไหน แต่จะค่อยๆตามเก็บ
สนุก ชอบบบ แต่ไม่ค่อยมีเวลาอ่าน :ling2:
-
หวย หวย หวย
“ภคิน!! ลดเสียงทีวีหน่อยสิวะ”
“เดี๋ยวสิ...กูดูอยู่ไม่เห็นเหรอ ทีมึงดูการ์ตูนปัญญาอ่อนเสียงดังแต่เช้ากูยังไม่ว่าสักคำเลยนะ”
ยอกย้อนนักไอ้พระเอก !!!!!!!!!!
ขณะนี้เวลา....สิบห้านาฬิกาสามสิบนาที เวลาที่นักศึกษาไทยควรจะง่วงหลับหาวนอนในห้องแอร์เย็น ๆ หรือทำกิจกรรมเพื่อคณะและสังคม แต่นักศึกษาที่ว่ามามันไม่ได้อยู่ที่นี่ !! ในห้อง 330 ที่มีเพียงผู้ชายสองคน....คนหนึ่งเล่นเกมเก็บเวลอยู่หน้าคอม....ส่วนอีกคนก็....
“เจ้าพนักงานผู้เชี่ยวชาญ สำนักงานกระทรวงXX นายมารวย ช่วยจ่ายทรัพย์....เป็นกรรมการ”
แล้วก็ตามมาด้วยบรรดารายชื่อที่อ่านด้วยน้ำเสียงราบเรียบที่สุดเท่าที่จะราบเรียบได้ประหนึ่งหุ่นยนต์ตั้งโปรแกรม แน่นอนว่าต้องลงท้ายด้วย
...เป็นกรรมการ...เป็นกรรมการ... และ...เป็นกรรมการ...
อะไรนะ? คุณคิดว่าภคินมันดูมวยอยู่ ? ขอโทษเถอะครับกีฬา ๆ เป็นยาวิเศษ...ของอะไรดี ๆ คนอย่างมันไม่ทำหรอก มันน่ะ...
“รวย...รวยแน่ ๆ กู ไม่รวยตอนนี้แล้วจะรวยตอนไหนวะ”
มันเล่นหวย !!!!!!!!!!
“ภคิน” ผมเรียก “คือกูก็ไม่ได้อยากจะขัดศรัทธามึงหรอกนะ แต่มึงคิดว่าจะรวยเพราะกระดาษแผ่นเดียวเหรอวะ”
“ขัดกูน่าไปป์” แหน่ะ...หันมามองผมตาขวาง “นี่เป็นหนทางสุดท้ายที่กูจะรวย” โห...ฟังแล้วผมสลดหดหู่ในความไส้แห้งของมันเลยครับ
“แม่กูซื้อมาเป็นสิบชาติโดนมันแดกคืนตลอดจนตอนนี้แม่เลิกเล่นไปแล้ว” ผมถอนหายใจ “ไม่มีใครรวยเพราะการพนันนะเว่ย”
“กูเนี่ยแหละคนแรก”
ครับพ่อ...คร้าบบบบบบบบบบบบบบ...มั่นหน้าเข้าไปเถอะคร้าบบบบบบบ
เรื่องมันเกิดจากเมื่อคืนก่อน...ระหว่างที่ผมกับมันนั่งโซ้ยก๋วยเตี๋ยวน้ำตกด้วยตะเกียบขึ้นราและเหม็นหืน ภคินโบกไม้โบกมือเรียกเด็กเสิร์ฟ(แหม...ใช้คำซะหรู)เพื่อจะต่ออีกถ้วยหนึ่ง....แต่..
“พี่ครับ...ช่วยซื้อหน่อยนะครับ” เด็กชายตัวมอมแมมยื่นแผงหวยเฉียดใบหูไอ้พระเอกไปเพียงเล็กน้อย ไอ้น้องนั่นน่าจะอายุราว ๆ 12 ปี พูดจารู้เรื่องแล้วถึงได้มาขายหวยแบบนี้
“ไม่ซื้อ” แน่นอนภคินตอบอย่างเฉยชา แถมยังเมินไปตะโกนสั่ง “เล็กรวมหนึ่งด้วยนะเจ๊”
เจ๊ที่ลวกก๋วยเตี๋ยวอยู่ยิ้มหน้าบานจนลิปสติกสีบานเย็นแทบจะเยิ้มลงไปในหม้อ แหม...เจ๊ครับ ถ้าจะเขินขนาดนี้ก็มุดลงหม้อเถอะครับ ภคินมันสั่งก๋วยเตี๋ยวครับ...ไม่ได้ให้ห่อเจ๊กลับบ้าน อะไรนะ? ผมหึง!? เมาแล้วคุณน่ะ!
“อ้าว...ยังไม่ไปอีก” คราวหน้าผมจะเลิกเรียกมันว่าพระเอกละ แม่มไม่มีเมตตาต่อเด็กน้อยตาดำ ๆ เลย “บอกว่าไม่ซื้อไง”
“ช่วยผมหน่อยนะพี่...ขายไม่ได้ผมโดนแม่ฟาดแน่ ๆ”
“ยืนต่อตรงนี้ก็ขายไม่ได้ แม่ก็ฟาดอยู่ดี ไปขายโต๊ะนู้นไป” ไม่พอ...มีโยนขี้ให้โต๊ะอื่นด้วย...เลวโคตร!!
ที่จริงผมก็รำคาญนะเวลาเด็กมายืนตื้อขายของ..แต่อารมณ์สงสารมันมีมากกว่า ถ้าเป็นพวงมาลัยก็อยากจะช่วยซื้ออยู่หรอก แต่นี่มันหวย...บ้านก็ขายยาสูบอยู่แล้วอย่าดึงผมลงอบายมุขมากไปกว่านี้เลยครับ แค่นี้ก็ไม่รู้ต้องว่ายน้ำเล่นในนรกกี่ภพภูมิแล้ว
เด็กชายส่ายหน้า “ไม่เอา..ผมจะขายพี่ ผมรู้ว่าพี่จะถูกหวย”
“เป็นกุมารทองรึไง” ถึงปากจะด่าแต่ผมรู้นะว่ามันก็เริ่มเอ็นดูไอ้เด็กช่างตื้อนี่นิดหน่อย....ก็แค่นิดหน่อยน่ะ “แล้วถ้าไม่ถูกมาเก็บตังคืนได้ปะ”
“เก็บได้ถ้าพี่หาผมเจอนะ” โห...ไอ้น้อง เอ็งไม่รู้ซะแล้วว่าแรงแค้นไอ้ภคินเกี่ยวกับเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ มันมากขนาดไหน อาทิตย์ก่อนไอ้กันยืมไปร้อยเดียวมันไปทวงถึงหอเลยนะครับน้อง “นะครับพี่นะ...”
ผมควักมือถือออกมากดเล่นเกมรอภคินมันตบตีกับเด็ก ไอ้น้องนี่ตื้อจนคนขายประกันยังอาย...คือจะขายไอ้ภคินให้ได้ว่างั้น? คุยกันสองคนไม่ว่า หลัง ๆ มีหันมาขอความเห็นจากผม
“พี่ช่วยซื้อหน่อยสิครับ”
“ไม่เอาครับ...พี่ไม่เล่นการพนัน”
“ตอแหล...วันก่อนยังเล่นไพ่กะกูอยู่”
“ไม่ขัดสักเรื่องจะตายไหม...” กูกำลังช่วยไล่น้องเขาทางอ้อมอยู่นะเว้ย
“ไม่ตาย” มันยักคิ้ว “แต่ไม่สนุกอะ”
โอ๊ยยยยยยยยยยยย...แม่มมมมมมม ไอ้หน้ากวนเบื้องล่างแบบนี้เห็นแล้วอยากประเคนชามก๋วยเตี๋ยวลงกลางกระหม่อม
เรื่องมันควรจะจบตรงที่ผมเปิดสงครามน้ำลายแตกฟองกับภคินจนเด็กน้อยลี้ภัยไปขายโต๊ะอื่นต่อ ถ้าไม่บังเอิญว่า...
“พี่สองคนทะเลาะกันเหมือนผัวเมียกันเลยครับ”
พรวดดดดดดดดดดดดดดดดด.... น้ำเย็นในปากผมกระฉอกลงชามก๋วยเตี๋ยวและเผื่อแผ่ไปถึงชามฝั่งตรงข้าม ซึ่งไอ้ภคินก็ทำหน้านิ่งและคีบเส้นขึ้นมาแดกต่ออย่างไม่ยี่หระ
“เฮ้ย...พูดจาเข้าหู เอาใบนั้นอะ..ใบนั้น” มันชี้ ๆ ไปบนแผงหวย “ที่อยู่มุมขวาบน”
ไอ้เด็กนั่นรีบแกะมาประเคนให้ถึงบนโต๊ะ “110 บาทครับพี่สุดหล่อ”
“กูว่าละต้องขายแพงกว่าหน้าตั๋ว” มันบ่นงึมงำแต่ก็ยอมควักตังมาวาง...ไอ้นี่แม่งบ้าจี้ มันเก็บกดเปล่าวะที่ผมไม่ชอบให้มันยุ่มย่ามในที่สาธารณะ พอไอ้เด็กนี่เปิดเรื่องให้พ่อเคลิ้มทันที
“ขอบคุณครับพี่” เด็กขายหวยยกมือไหว้ปะหลก ๆ แล้วเอาเงินมาแปะ ๆ ที่แผงหวย....ทริคที่ทำให้ขายดีของพ่อค้าแม่ค้าเขาล่ะ แสดงว่าไอ้น้องนี่ก็เป็นงานเหมือนกัน
ภคินเลิกสนใจทุกสิ่งนอกจากก๋วยเตี๋ยวตรงหน้ามัน....ผมเองก็นั่งเล่นเกมงูในมือถือรอมันแดกไปเรื่อย ๆ แต่จู่ ๆก็รู้สึกถึงสายตาที่ทิ่มแทงมาจากด้านหลังผมหันกลับไป
“อ้าว...ยังไม่ไปอีกเหรอน้อง” น้องที่ขายหวยเมื่อกี้ชะโงกหน้ามาดูเกมในมือถือ....โถ่....เด็กหนอเด็ก คงอยากเล่นเกมสินะ ผมยื่นมือถือให้ “เล่นไหมครับ ?”
“ไม่อะครับพี่” น้องนั่นส่ายหน้า “กลับไปเล่นไอโฟนของพ่อก็ได้”
พ่อเอ็งใช้ไอโฟนเร้ออออออออออออออออออออออ !!!!!!!!
แล้ววันนี้มันมาอีกอารมณ์…..
“โธ่เว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย...แม่งงงงงงงงงงงงงงงงงง!!”
นั่นไง...กรีดร้องอย่างสยดสยอง ร้อยสิบบาทของมึงเป็นฝุ่นผงแล้วว่ะภคิน ไอ้ผมก็คนดีไม่อยากจะซ้ำเติม เล่นเกมต่อดีกว่า เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกกกก
เสียงเรียบเฉยของผู้บรรยายในทีวียังอ่านตัวเลขไปเรื่อย ๆ ซึ่งน้ำเสียงนี่ไร้ซึ่งอารมณ์มาก....คาดว่าแม่พี่เขาอาจไม่ได้เล่นหวย ผมหัวเราะหึ ๆ ในลำคอแล้วหันกลับมาสนใจตีมอนเตอร์ในเกมต่อ มันเป็นเกมใหม่ที่ไอ้เวฟบังคับให้ผมเล่นเพราะมันจะลากเข้ากิลด์ด้วย...แหม...ก็เรื่องนี่ผมเมพนี่นา เพื่อน ๆ ก็ต้องการตัวเพื่อความเจริญของชีวิตล่ะครับ
ระหว่างกำลังเจรจาซื้อขายไอเท็มกะไอ้โอ๊ตที่ชื่อ ‘เมพกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว’ เหอะ...ใครตั้งชื่อในเกมให้มึงวะ...เห่ยบรม เจอหน้าต้องด่าซะหน่อยละ แล้วนี่อะไร..ขายราคานี้ให้เพื่อน? ผมเคาะด่ามันไป ‘นี่มึงไม่รู้จักราคามิตรภาพเหรอวะ’
‘ไม่รู้...ไม่ลด แล้วเอาไหม ?’ กูเกลียดเมิงงงงงงงงงง...ไอ้โอ๊ตตตตต
ผมง้างมือกำลังจะพิมพ์ด่ามัน...แต่...
ตุบบบบบบบ
“แอ่กกกกกกกกกก...ไอ้ภคินนนนนน ลุกออกป๊ายยยยยยยยยย” ไอ้ผู้ชายหวยแดกเมื่อกี้โดดลงมาทับผมบนโซฟาหน้าตาเฉย “เฮ้ย...แล้วตีนมึงทิ่มจมูกพี่เดียวแล้ว”
“อย่าสนใจชู้เลย...มึงควรจะรีบเอาใจกูไว้นะ” ฟืดดดดดดด...แดกหูผมครับ...มันแดกหูผมเข้าไปแล้ว โอ๊ย...จักจี้จนขนแขนลุกแล้วเนี่ย
“ภคิน อื้อ...มึงอย่ายุ่งกะหูกู...ขนลุกละเนี่ย” ยิ่งว่ามันยิ่งแง่มใบหูผม
“เอาใจสามีดีกว่านะน้อง” ขนาดไม่ได้หันไปผมยังรู้เลยว่ามันต้องยักคิ้วกวนตีนแน่ ๆ
“ทำไมกูต้องเอาใจมึง”
“เพราะผัวมึงกำลังจะรวยแล้วนะไปป์” มันเกาคางผม
“......”
“กูถูกหวย”
.........................................................................
..............................................
......................
..........
สี่พันบาทคือจำนวนเส้นแบ่งครึ่งระหว่างคนจนและเศรษฐี
กูก็เพิ่งรู้วันนี้แหละโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“พี่คินขา...น้องโจ้นวดให้ค่ะ” ไอ้โจ้สวมวิญญาณเพื่อนหญิงนั่งพับเพียบอยู่บนพื้นพร้อมบีบ ๆ แถว ๆ น่องกรรมกรไอ้ภคิน “แหม่...น่องแน่นแท้ ๆ พ่อคุณเอ๊ย”
“มึงนวดเฉย ๆ ได้ปะไอ้โจ้” คือผมโคตรเห็นด้วยกับไอ้ภคิน ณ จุดนี้ครับ...ตั้งแต่มาถึงไอ้เหี้ยโจ้พูดไม่หยุด “ถ้ามึงพูดอีกกูไม่เลี้ยงมึงแน่”
“โอ๋ ๆ ๆ โจ้ไม่พูดแล้วค่ะนายท่าน” หูยยยยยยยย....นางทาสจริงเมิ๊งงงงงง
“โอ๊ย...อากาศแม่งร้อนว่ะ”
“ร้อนเหรอครับพี่คิน” คราวนี้ไอ้กันกระโดดเข้ามาพร้อมม้วนหนังสือพิมพ์มันกางออกแล้วกระพือสองร้อยยี่สิบครั้งต่อวินาทีราวกับพ่อเป็นกระหัง “เย็นไหมครับลูกพี่”
“เออ..ดี ๆ เฮ้ย..มึงเขยิบออกไปหน่อยดิไอ้กันหนังสือพิมพ์จะทิ่มหน้ากูอยู่นะ” สั่งผัวเสร็จก็ก้มไปสั่งเมียต่อ “ไอ้โจ้นั่นมึงนวดหรือมึงจะกระทืบกู”
“แหมก็นึกว่าชอบแบบฮาร์ทคอร์ คริคริ” ผมเป็นไอ้ภคินนี่ผมยันมันติดข้างฝาละ “ถ้านวดไม่พอให้น้องโจ้นาบให้ไหมคะ”
“นาบที่หน้ามึงก่อนไหมไอ้โจ้”
“กูนึกถูกเป็นล้าน...สี่พันบาทนี่แม่งเป็นพระเจ้าได้เลยเหรอวะ” ไอ้ฟาร์ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามถึงกับรับไม่ได้ ผมกับมันรำคาญพวกบ่าวไพร่จึงย้ายสำมะโนครัวมาตั้งฐานทัพที่โต๊ะกินข้าวแทน แน่นอนว่าพี่เดียวดายก็อยู่กับเราด้วย...ไม่ให้ไปสังเวยตีนไอ้ภคินมันหรอก
“มันบ้าเห่อ”
“แล้วที่ให้โทรตามกูนี่คือไง ?” มันแกะถั่วต้มที่ซื้อจากข้างทางโยนเข้าปาก “กูหลับของกูอยู่ดี ๆ”
“มันจะเลี้ยงเหล้า...เฮ้ย...เอามากินมั่งดิ๊” ผมลากถุงมาไว้ตรงกลางโต๊ะ ก่อนจะล้วงมือจกแดกโดยไม่ต้องรอเจ้าของมันอนุญาต “เปลือกถั่วถ้าไม่มีรานี่ไม่อร่อยเลยนะ”
“เออ...อะไรที่แดกแล้วตายไวอร่อยทุกอย่างแหละ” ไอ้ฟาร์โยนเปลือกลงถุง มันดูหงุดหงิดไม่น้อยที่ถูกลากตัวมาแบบนี้ แต่จะไม่มาก็ไม่ได้เพราะไอ้ภคินขู่จะส่งลูกกรอกนรกไปเกาะรั้วบ้านมัน....ซึ่งเป็นผมผมก็มาวะ.....
“แล้วไอ้อาร์ทไปไหน ?”
“ไม่รู้...ตัวไม่ได้ติดกัน”
“แต่ใจติดกันปะ? ฮิ้วววววววววววววววววว” เอาวะกู...ชงเองแดกเองไม่มีลูกมือ สงสัยไม่อร่อยเพราะไปฟาร์เอาเปลือกถั่วปาอัดหน้าผมเต็ม ๆ แถมยังล้วงลงไปในถุงเก่า...อย่านะมึง..หมดนั่นหน้ากูขึ้นราตามถั่วแน่ ผมรีบยกมือยอมแพ้ “ขอโทษครับพ่อ...ผมไม่พูดแล้ววววววว”
แม่งดุจริง !! ทะเลาะกับผัวมารึไงวะ
แล้วคำเฉลยว่าไอ้อาร์ทหายตัวไปไหนก็ปรากฏขึ้นในไม่กี่วินาทีต่อมา...เมื่อประตูห้องผมเปิดผัวะออก และไอ้อาร์ทยืนยิ้มเย็นยะเยือกยิ่งกว่าเบียร์ที่อยู่ในถุงเซเว่นในมือมัน
ทุกสรรพสิ่งในห้องหยุดเคลื่อนไหว...ราวกับเปิดประตูเข้าสู่ขั้วโลกเหนือ ไอเย็น ๆ หอบวูบเข้ามาในห้องจนผมขนลุกทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ปวดห้องน้ำ
“เฮ้ย...ไอ้อาร์ทมาแล้ว ยกเบียร์มา ๆ”
นี่มึงกล้าใช้ไอ้อาร์ทเหรอภคิ้นนนนนนนนนนน....กูเข้าใจนะว่ามึงโง่ แต่นี่มันเกินคำว่าโง่แล้ว บอสลับเดินยิ้มเข้ามาวางขวดเบียร์ดังแก๊ง....เล่นเอาผมกลั้นหายใจลุ้นว่ามันจะคว้ามาฟาดปากฉลามใส่เจ้าภาพหรือไม่ แต่จนแล้วจนรอดมันก็ไม่ฟาด...เล่นเอาผมผิดหวัง....เอ๊ย!! โล่งอก
“ยืมเงินก่อนดอกร้อยละยี่สิบนะครับ” มันกรีดเข้าไปหนึ่งแผล
“เพื่อนกันเว้ย ดอกเดิกอะไรไม่มี”
“เดือนก่อนนายยืมไปสามร้อยยังไม่คืนเลย” ไอ้อารทแบมือ “เอาเงินมา...รวมค่าเบียร์ที่ที่ฝากซื้อทั้งหมดห้าร้อยเก้าสิบเก้าบาทเจ็ดสิบห้าสตางค์”
“เจอหน้าก็ทวงตัวกูเลยนะมึง” ถึงปากจะบ่นแต่มือมึงนี่สั่นหงึก ๆ ตอนล้วงตังเชียวนะ “ห้าร้อย....เก้าสิบ....หนึ่ง...สอง...สาม...สี่...ห้า..หก..เจ็ด...แปด.. เฮ้ย!!ไปป์ขอบาทนึงดิ๊”
“นั่นไง...ลำบากกูตลอด”
“ส่วนเจ็ดสิบห้าสตางค์กูมีพอดี อ๊ะ...เอาไปแล้วเลิกทวงได้ละ ตอนนี้ก็ไม่ใช่ลูกหนี้มึงละไอ้อาร์ท กูรวยยยยยย!!”
“ผู้ชายที่ไม่ยอมแม้แต่ปัดเศษขึ้นเป็นหกร้อยบาทนี่มีสิทธิเรียกว่ารวยเหรอครับ” ไอ้อาร์ทหัวเราะหึหึ มันตบบ่าไอ้ภคิน “บาทหนึ่งที่ไปป์เราไม่เอาก็ได้...นายเก็บไว้อมเหอะคิน”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด แรว๊งงงงงงงงงงงงงงงงงง” ไอ้โจ้กรี๊ดแตกจีบปากจีบคอได้น่าตบล้างน้ำเป็นที่สุด มันรีบลุกจากปลายตีนไอ้ภคินก่อนจะโดนเสยคาง มันวิ่งแจ๋นแหล๋นออกมาเอาน้ำแข็งมาเตรียมใส่กระติก
ผมแหงนหน้ามองนาฬิกาบนฝาผนัง....ตอนนี้ก็เกือบหกโมงเย็นแล้วจะเมาตอนนี้ก็คงไม่น่าเกลียดอะไรมั้ง ? คือต่อให้น่าเกลียดก็ไม่สนกันแล้วเปล่าววะ....หน้าแต่ละคนเสี้ยนแอลกอฮอล์มาก มีแต่ไอ้ฟาร์ที่ท่าทางจะมาสูบกับแกล้มลูกเดียว
-
แม้ปากจะบอกว่าเลี้ยงแต่ไอ้ภคินมันก็เลี้ยงแค่เบียร์ล่ะครับ จะเอาอะไรกับมันล่ะ...ไอ้คู่หูลูกกรอกช่วยทุบน้ำแข็งเทใส่กะละมัง ส่วนผมก็เรียงขวดเบียร์อย่างสวยงามประหนึ่งกำแพงเมืองจีน ขอโทษเถอะ...ซื้อมาแค่นี้เดี๋ยวได้เกี่ยงกันออกไปซื้อเพิ่มแน่ ผมเกี่ยวเหล็กเข้าไปใต้ฝาจีบก่อนจะงัดขึ้น
ป๊อกกกกกกกกกกก...
“เอาล่ะครับ” ไอ้กันทำมือเป็นไมโครโฟน “คุณนายไปป์เปิดงานแล้วก็เชิญท่านส.ส.คินตัดริบบิ้นด้วยครับ”
“คุณนายพ่องมึงสิไอ้กัน” มันไม่สนใจคำด่าแล้วหยิบเส้นปลาทาโร่ที่ผูกเป็นเส้นยาว ๆ มายื่นให้ไอ้โจ้เมียรักถืออีกฝั่ง
“เชิญครับท่าน”
ไอ้ภคินดัดจริตขยับปกเสื้อยืดคอย้วย ๆ ของมันเล็กน้อย (ขยับทำเชี่ยไร..กูไม่เข้าใจ) ตอนแรกผมคิดว่ามันจะดึงให้ทาโร่ขาด แต่ไม่ครับ มันกัดทาโร่แดกแม่มเลย !! แล้วยังซู้ดทั้งเส้นเข้าปากไปอย่างเอร็ดอร่อยไม่ได้สนใจว่ากว่าไอ้ปลาทาโร่นั่นจะเป็นเส้นได้มันผ่านขี้มือไอ้กันไอ้โจ้มามากแค่ไหน
ไอ้ภคินเทเบียร์ลงในแก้วที่แถมฟรีมากับโอวันติน มันยกแก้วขึ้น “เอาแดก ๆ วันนี้กูรวย”
“พรุ่งนี้ก็ค่อยจนสินะครับ”
“ไอ้อาร์ทมึงมาพูดเรื่องจริงกลางวงเหล้าแบบนี้ก็แดกไม่อร่อยพอดีดิวะ”
“ไปป์...มึงหัดเข้าข้างผัวตัวเองบ้างดิ๊” เอ้า...กูผิดตรงไหนเนี่ยยยยยย “ใช่ซี่..กูมันจน...กูมันเป็นหนี้”
“อู้วววววววววววว ดราม่า”
“ครอบครัวล่มสลาย แหล่ว ๆ ๆ ๆ” ไอ้โจ้และไอ้กันส่งเสียงเชียร์ดั่งสโลแกนความฉิบหายของเพื่อนคือความสุขของเรา ผมตวัดไปมองค้อนมันซึ่งแน่นอนว่าไม่มีผลอะไรต่อชีวิตพวกมันนัก มันยังส่งเสียงต่อไป
“เกิดมามีแฟนเป็นพระเอกเงินกู้ก็ลำบากงี้แหละครับไปป์” ไอ้อาร์ทกรีดยิ้มหวาน “แต่งกันไปก็ช่วยกันผ่อนนะครับ”
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก...ทำไมชีวิตกูต้องมาเจออะไรแบบนี้
ไอ้ฟาร์แกะเลย์รสเกลือมาเคี้ยวกร้วม ๆ แบบไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม ในขณะที่คนอื่นคีบน้ำแข็งใส่แก้วแล้วเทเบียร์เย็น ๆ ลงไป ผมยกแก้วขึ้นจรดริมฝีปาก...น้ำสีอำพันรสขมปร่าไหลลงคอไป อ๊า...สดชื่นโคตรรรร หลังจากช่วงสิ้นเดือนยากแค้นแดกแต่น้ำเปล่า
และพอแอลกอฮอล์ลงกระเพาะและซึมเข้ากระแสโลหิตเท่านั้น....ไฟในกายพวกมันก็เดือดพล่านราวกับมีสายเลือดของนักเต้นเท้าไฟ เชี่ยกันจูงมือเมียรักขึ้นมาเซิ้งโดยไม่มีเพลงประกอบจังหวะ คือผมว่าสองแก้วไม่น่าเมานะ...ไอ้ห่านี่เมาดิบแน่
“หมั่นแน๊นอก เย้! ต้องยกออก” นมแบนจะตายห่ามึงเอาที่ไหนมายกวะไอ้โจ้ “ให้แบกเอาไว้นานไปเดี๋ยวใจถะหล๋อก..ออก...ออก...”
แล้วไอ้กันก็มารับช่วงต่อ “สิทธิผู้ชายสมัยนี้อ๊า! อยู่ไหนก็ไม่ทราบ......)_%$^###^^$*(*_(%%#@@$%&^(” ใครก็ได้ทำซับไตเติ้ลให้กูด้วยครับ กูชักไม่มั่นใจว่าวุ้นแปลภาษาจะเอาอยู่ ณ จุดนี้
ใจนึงก็กลัวห้องข้างล่างมาเคาะด่าว่าเสียงดัง....แต่ดื่มเบียร์ดูจินตลีลามันก็เพลินตาไม่น้อยอะ เอิ๊กกกกกกกก เอาวะทนดูไปนิดหน่อย อย่างมากก็มีกระดาษแปะด่าหน้าห้องเหมือนที่เคยเจอห้องอื่น ห้องผมยังไม่เคยโดนครับ....เรารักสงบ อะไร?...ผมกับภคินไม่เคยทะเลาะกันครับ สาบานเลยจริงจริ้งงงงงงงงง
“หูยยยยยยย..คืนนี้กูเยี่ยวเป็นเหรียญแน่ ๆ ได้แดกเงินไอ้ภคินเนี่ย” ผมบ่นกับไอ้ฟาร์ตัวแดกกับแกล้มชั้นดีที่ตอนนี้กำลังล้วงมือลงในถุงทวิตตี้รสชีส
“ไอ้คินมันไม่เก็บตังเหรอวะ เอามาเลี้ยงเพื่อนนี่ผิดวิสัยมันมาก” เอ๊ะ..ไอ้ฟาร์นี่มันก็เลวพอตัวนะแดกของเขาฟรีแต่แอบนินทาเขา....แต่จะไปว่ามันฝ่ายเดียวก็คงไม่ถูก
“กูก็งง ๆ กับมันอยู่ นึกว่าจะเอาไปจ่ายดอกที่ไหนซะอีก” ผมนั่งขัดสมาธิบนพื้นแล้วเท้าคางมองไปที่ฝั่งตรงข้าม ไอ้ภคินกำลังช่วยไอ้กันแร็ป เพราะไอ้โจ้มันจะเป็นทั้งใบเตยและป็อปปี้ 321 ไอ้ห่านี่กูว่ามึงเอามาดีด้านนี้เถอะโจ้....อินเนอร์มึงมาเต็มมาก
“เอ้า...มองใหญ่ ๆ สีหน้าแบบภูมิใจในผัวมึงมากอะไปป์” ไอ้ฟาร์แสยะยิ้ม (ผมเดาว่ามันไปเรียนจากไอ้อาร์ทมา) แล้วโบกมือไปมาตรงหน้าผม คืออารมณ์เหมือนถูกจับได้..ผมก็ประหม่าหน้าขึ้นสีไม่น้อย “นั่น..นั่น...เขินอีก เขินนนนนน”
“ไม่ได้เขินเว้ย!!”
“ทำไม..มึงจะเล่นมุกอากาศมันร้อนแบบนางเอกรึไง”
“เปล่า...” ผมหลบตา “ขะ..เขินก็ได้วะแม่ง”
“ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววววววว” ทีนี้เสือกหูดีแห่กันมาแซวนะครับ....แหม่
“ไปป์เขินผัว...เอ๊ย! ไอ้คินทำไมอะคร้าบบบบบบบบบบ” ไอ้กันยิงกูเข้าดอกแรก ไอ้โจ้ไม่รอช้าซ้ำดาบสอง
“ว้ายยยยยยยยยยยยย...คิดอะไรไม่ซื่ออยู่แน่ ๆ เลยค่ะแบบนี้” มันบีบ ๆ นวด ๆ ที่บ่าไอ้ภคินเป็นการประจบ “แต่เอาเถอะค่ะ...โจ้มันเป็นแค่อนุของท่าน”
โว้ยยยยยยยยยยยยย...นี่มันภคินไม่ใช่ท่านพินิจนะไอ้ห่า (อ้าว...แล้วทำไมผมดูละครทุกเรื่องเลยวะ)
“อนุพ่อมึงสิไอ้โจ้” มันยักคิ้วหลิ่วตาให้ผม “เมียกูมีคนเดียวเว้ย”
“ว้ายยยยยยยยยยยยย” กรี๊ดเข้าไปสิมึง แล้วหน้าผมจะแดงทำไมวะ โอ๊ยยยยยยยยยย....เลือดลงไปเลี้ยงนิ้วตีนมั่งเหอะ
“แบบนี้เขาเรียกมีด้ายแดง กิ้ว ๆ” ไอ้กันกระดิกนิ้วก้อย
“ด้ายแดงมีไม่มีไม่รู้” ภคินกระตุกยิ้มโลโก้ที่มุมปาก “แต่ได้กันแล้วอะมีแน่ ๆ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“เคี๊ยก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”
ฮือออออออออออออออออออออ...ผมอยากจะแหวกพุงพี่เดียวดายแล้วยัดหัวลงไปให้ตายห่าแม่งเลย
ไอ้ฟาร์หัวเราะอย่างสะใจเป็นแบ็คกราวน์ด้านหลังชวนจิตใจสลดหดหู่หนักกว่าเดิม หางตาผมเห็นไอ้อาร์ทขยับเข้าไปนั่งใกล้มันพร้อมทิชชู่ในมือ พอเงี่ยหูฟังก็ได้ยิน...
“กินแต่ขนมถุงระวังผงชูรสจะทำผมร่วงนะครับ” ไอ้อาร์ทเอื้อมมือไปจับผมที่ข้างแก้มไอ้เห็ด
“ผมกู...ไม่ต้องยุ่ง” ว่าแต่กูเล่นตัว...มึงก็ใช่ย่อยนะ ปากก็ว่าแต่นั่งให้ไอ้อาร์ทจับเล่นเฉย ๆ แรดกว่าผมอีกนะขอบอก “แล้วไอ้เบียร์ที่อยู่ในมือนี่มันดีนักรึไง ?”
“เป็นห่วงสุขภาพผมอีกแล้ว”
“..........” ไม่เถียงเท่ากับยอมรับอย่างสงบ ไอ้ฟาร์ก้มหน้างุดแล้วจกขนมแดกต่อแก้เขิน
“เลอะปากหมดแล้วครับ...” ไอ้เชี่ยอาร์ทมึงคิดว่าตัวเองเป็นพระเอกซีรีย์เหรอ ทำเป็นยิ้มผู้ดีแล้วเอาทิชชู่ไปเช็ดปากไอ้ฟาร์ แล้วถูเบาขนาดนั้นกลัวปากมันหลุดรึไงวะ
ไอ้ฟาร์หลบตามันแล้วหน้าแดงเป็นเห็ดผักพริกเผา ผมขยับตัวเข้าไปอีกนิดเผื่อว่ามันกระซิบอะไรกันจะได้ยิน
“ฟาร์ครับ” ไอ้อาร์ทเอ่ยเสียงเบาจนผมต้องเงี่ยหูฟัง
“อะไร...”
“มีคนแอบฟัง......” ชั่วพริบตามันตวัดสายตามาที่ผม “ซึ่งมันเสียมารยาท...”
เฮือกกกกกกกกกกกกก...ทำไมหลังกูมันหนัก ๆ วะ....
ไอ้อาร์ทแผ่รังสีห้องกับจิตพลางส่ายหน้าเล็กน้อย “ไม่เอานะครับน้องหนูดี...เป็นเด็กเป็นเล็กอย่านั่งบนหัวผู้ใหญ่แบบนั้นครับ”
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ผมแทบหลุดกรี๊ดกลางวงเหล้า ความเสือกมันเป็นภัยต่อชีวิตจริง ๆ เมื่อตั้งสติได้ก็รีบถ่อดแถ่ดไปหาไอ้ภคินที่อยู่ใกล้ที่สุด
“ภะ...ภคิน...”
“ประตูห้องเช่ามีรองเท้าสองคู่เคียงกัน....คู่หนึ่งนั้นเป็นรองเท้าเธอพี่จำได้ดี อีกคู่หนึ่งไม่เคยเห็นเลยก่อนนี้ แปลกใจอะไรกันนี่....หน้าห้องน้องมีรองเท้าผู้ช้ายยยยยยยย~”
ฮ่วยยยยยยยยยย...ไอ้ห่านี่ก็ยังอินกับบทเพลงขวัญใจผู้ใช้แรงงานไม่เลิก กูจะโดนเพื่อนมึงส่งลูกกรอกมาหักคออยู่แล้ว!!
“ภคินโว้ยยยยยย ภคิน” ผมตรงปรี่เข้าไปเขย่าแขนมัน “ไปข้างนอกกัน”
“อ้าว...ไปไหนอะ ไปทำไม”
“ไปซื้อเบียร์เพิ่ม” มันขมวดคิ้ว...ไม่ใช่อะไรนะกูรู้ว่ามึงไม่อยากจ่ายเพิ่ม “มาเถอะน่า...มึงอยากให้ลูกไอ้อาร์ทหักคอกูตรงนี้รึไง”
“อ๊ะ...ตามใจเมีย ๆ” นี่ถ้าไม่ติดว่ากำลังลี้ภัยทางการเมืองอยู่มีหันไปด่ามันละ ไอ้ภคินกอดคอผมก่อนหันมาบอกคนในห้อง “กูออกไปซื้อเบียร์เพิ่มนะเว้ย”
“ตามสบายค่ะป๋าขา” แหม่...แดกซะเปรมเชียวนะไอ้โจ้
มีเวลาไม่มากนักเพราะผมชักเริ่มจะหายใจไม่ออก ผมแทบคลานออกจากห้องไปในขณะที่ไอ้ภคินดูร่าเริงเสียจนน่าหมั่นไส้ มินิมาร์ทใต้หอก็เสือกมาปิดวันนี้อีก (นี่เป็นสาเหตุที่ภคินมันโทรให้ไอ้อาร์ทซื้อเบียร์เข้ามา)
“เซเว่นสาขามึงก็ต้องเดินตั้งหลายซอย”
“ก็ใครมันชวนออกวะล่ะวะ” เถียงไม่ออกเลยผม “ช่างมันเหอะ...ไกล ๆ ก็ดีละ จะได้เดินกับมึงนาน ๆ”
“เชี่ย...เลี่ยนไปนะ” เมื่อกี้ใครกรอกน้ำตาลลงปากมัน บอกผมมาซะดี ๆ
“เขินอีกละ...เอ้า ๆ ๆ” โอ๊ยยยยยยยยยย...มึงเลิกมาแซวกูได้ไหมห๊ะ? “มึงนี่อยู่กับกูมาตั้งนานทำไมหน้าไม่หนาขึ้นเลยวะ”
“ภคิน...อย่าเอาหนังหน้ากูไปเทียบกับระดับหินผาของมึงเลย” แอบต่อในใจว่าชาตินี้กูคงไม่เจอคนหน้าหนาไปกว่ามึงแล้ว....เอ่อ...ถ้าไม่นับเพื่อนมึงอะนะ
เราเดินเถียงกันไปตลอดทางจนมาถึงเซเว่น และที่เชี่ยสุดคือเมื่อประตูเปิดออกคำถามแรกที่เพื่อนเด็กเซเว่นของไอ้ภคินยิงมาคือ ‘อ้าว...มากับแฟนเหรอวะ ?’
มันไม่ชินเวลาออกจากปากคนอื่น มันเขินน่ะพวกเอ็งเข้าใจไหมวะแม่มมมมมมมมม
“เอาฮานามิไปด้วย” ผมบอกมันที่กำลังรอคิดตังหน้าเคาน์เตอร์
“อยากแดกก็ไปหยิบดิวะ” มึงไม่มีจิตใจบริการเลยใช่ไหมไอ้พระเอก !!
ผมเดินกลับไปที่โซนขนมถุงอีกครั้ง....แล้วพอเห็นเยอะ ๆ จะเริ่มลังเลว่าจะกินอะไรดี แล้วฮานามิกับคาลบี้นี่อันไหนอร่อยกว่ากัน? เอ๊ะ...จะว่าไปข้าวเกรียบมโนราห์ก็ไม่เลวเหมือนกันนะ
“แฟนมึงเหรอ” เด็กเซเว่นเพื่อนมันเขย่งเท้าพยายามชะเง้อมองผม ไอ้นี่มึงนินทายังไงให้กูรู้ตัววะ
“ใช่...” คนพูดมันยืดอก “น่ารักล่ะสิ”
“เออ...ก็น่ารักดี”
“มึงมาชมแฟนกูแบบนี้คิดอะไรเปล่าวะไอ้ต้น”
“อ้าว...ไอ้ห่านี่ งั้นไม่น่ารักก็ได้วะ”
“ไอ้ตาถั่ว ไปป์แม่งน่ารักจะตายห่า”
“ไอ้คิน...มึงจะเอายังไงกับกูวะ” ไอ้คนชื่อต้นแทบเอาเครื่องสแกนทุ่มลงหัวไอ้พระเอก เออ...จริงของมัน มึงจะเอายังไงวะ
“ไม่เอายังไง สรุปว่าแฟนกูน่ารัก แต่ไม่ต้องมายุ่งด้วย” แล้วมันก็หันมาตะโกน “ไปป์โว้ยยยยย ไปหยิบขนมที่ซิมบับเวเหรอวะแม่ง”
สาบานได้ว่านี่คือผู้ชายที่ชมกูเมื่อสามวินาทีก่อนหน้านั้น... ผมเดินหน้าบูดกลับไปที่แคชเชียร์พร้อมด้วยขนมอีกห้าถุงในมือ
“นี่กะแดกให้หัวล้านเลยใช่ไหมวะ”
“เปล่า...กะแดกให้มึงหมดตัวน่ะ”
“ใจคอจะกินกูให้หมดตัวเลยเหรอ” นั่นไงล่ะ! ไอ้การยักคิ้วหลิ่วตากวนประสาทสัมผัสที่ปลายตีนนี่มันน่ายันโครมติดข้างฝาชิบ....
“จ่ายตังสิวะ” ผมสั่งมันกลบเกลื่อน ซึ่งมันคงจะสงสารไม่อยากแกล้งผมต่อมันเยยอมหันไปจ่ายตังแต่โดยดี
“โห...มึงไปรวยจากไหนมาวะไอ้คิน” เดี๋ยวนะ...จ่ายแบงค์ห้าร้อยบ้านมึงเรียกรวยกันเหรอ
“กูถูกหวย” คนตอบยืดอกภูมิใจ
“เฮ้ยยยยยยย แม่งเจ๋งวะ มีเลขเด็ดไม่แบ่งปันเพื่อนฝูงมั่งวะ” เพื่อนมันก็บริการไปถามไป
“ถ้ากูถูกแดกมึงคงไม่พูดงี้ใช่ไหมไอ้ต้น”
“ฮ่า ๆ ทั้งหมดสามร้อยยี่สิบสามบาท”
ภคินจ่ายเงินเสร็จสรรพก็หิ้วถุงเดินตัวลอยออกไป เห็นแบบนี้ก็ก็ต้องรีบตามไปแย่งถือ...อย่างน้อยถุงขนมก็ยังดีวะ
“เอามา เดี๋ยวช่วยถือ” ผมดึงถุงพลาสติกที่มือซ้ายของมัน แต่ไอ้พระเอกก็กำแน่นไม่ยอมปล่อย ผมเลยต้องเสียงเข้มใส่มัน “ภคิน...ไม่เอาน่า”
“งั้นเอาหลัง” อ๊ากกกกกกกกกกกกกก...กูบอกมึงแล้วใช่ไหมว่าอย่าเล่นมุกลาโม๊กกกกกกกกกกกก
“ภคิน” ผมกัดปากทำเสียงจริงจัง “เอามา”
“โอ๋ ๆ อย่างอนดิวะ” ไอ้พระเอกยอมยื่นถุงขนมมาให้ผมถือแต่โดยดี ส่วนมันก็ถือถุงเบียร์หนัก ๆ “มึงนี่เป็นโรคไม่ชอบให้คนอื่นดูแลจริง ๆ ว่ะ”
“รู้ก็ดี”
“ที่จริงกูก็ไม่ชอบดูชาวบ้านหรอก” ไม่ต้องบอกก็รู้แล้วปะ? “แต่เพราะเป็นมึง...”
ในใจผมต่อ..... ‘กูเลยอยากดูแล’
“มึงไม่ชอบ...กูเลยอยากแกล้งดูแล”
“ไอ้เหี้ย!!” ผมเตะตัดขามันแต่เชี่ยนี่แกร่งดั่งควาย มันจึงยืนหยัดเดินต่อไป แถมยังหัวเราะอย่างสะใจ
หัวสมองผมเต็มไปด้วยแผนการเอาคืนมัน...แต่จู่ ๆ ก็เกิดสงสัยบางอย่างขึ้นมา
“ภคิน” ผมสะกิดแขนมัน “ทำไมมึงถึงเอาเงินมาเลี้ยงพวกกูวะ ตอนแรกกูคิดว่ามึงจะเก็บไว้ซะอีก”
“โอ๊ย...กูรวยไง จบปะ ?”
“รวยพ่อง !! เดือนที่แล้วคืนเงินค่าไฟกูช้าเกือบครึ่งเดือน”
“ฮ่า ๆ ๆ” มันหัวเราะแล้วเดินแกว่งถุงจนขวดเบียร์ชนกันเสียงก๊องแก๊ง “หวยน่ะมันเป็นโชคเว่ย เหมือนโบนัสของชีวิต”
“ก็เลยไม่คิดจะเก็บเลย ?”
“มึงก็มีให้ยืมนี่หว่า กูเลี้ยงวันนี้พวกมันก็เป็นหนี้บุญคุณกู คราวหน้าขอยืมเงินจะได้ง่าย ๆ หน่อย”
โห...นี่แม่มวางแผนชั่วมาแต่แรกเลยเหรอวะ ฟังแล้วอยากกลับบ้านไปอ้วกคืนให้มัน
“ทำหน้าแบบนั้นด่าสุดที่รักในใจล่ะสิ”
“เปล่า!!” ผมแว้ด “แล้วก็เลิกพูดอะไรเลี่ยน ๆ ได้ละ...อยากอ้วก”
“ไม่บอกก่อน จะได้ขับไอ้เน่าออกมารวดส่งแวะฝากครรภ์ไปเลย”
“ตอนนี้เอาคันตีนไปก่อนนะมึง” ว่าแล้วก็แตะป้าบเข้าไปที่หน้าแข้ง เล่นเอามันร้องหวยหวน สาแก่ใจผมยิ่งนัก ฮ่า ๆ ๆ
“ไปป์”
“อะไร”
“ที่มึงถามน่ะ....เจอพวกมัน....เป็นโชคยิ่งกว่าถูกหวยอีก” ภคิน...มันก็รักเพื่อนเหมือนกันนี่หว่า “หวยน่ะนาน ๆ ทีใช้แล้วก็หมด แต่ไอ้พวกนั้นมันมีให้ยืมเรื่อย ๆ”
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย....ปวดตับโว้ยยยยยยยยยย โอเค...เลิกซึ้งงงงงงงงงงง!!
“ฮ่า ๆ” มันขยี้หัวผมจนยุ่งไปหมด “เจอมึงก็โชคดียิ่งกว่าถูกหวยเหมือนกันนะเว้ย”
“ทำไม...เพราะกูจ่ายค่าไฟให้ก่อนได้ทุกเดือนเหรอ”
“เปล่า” มันยิ้ม “เพราะเป็นมึงไง”
ความหมายคลุมเครือ แต่ผมเขินจนอยากจะเอาถุงเซเว่นครอบหัว ทำไมไอ้หน้าด้านนี่มันขยันทำร้ายหัวใจผมนักวะ....ถ้าเป็นโรคหัวใจขึ้นมามึงจะรับผิดชอบไหมวะภคิ้นนนนนนนนนน!!
ผมเดินขนาบข้างมันไปตลอดทาง....ไหล่ชนกัน....ไล่เหยียบเท้ากัน หรือผมจะมีความสุขมากเกินไป...อยู่กับมันทีไรเวลาผ่านไปเร็วทุกที
อะไรวะ แป๊บเดียวก็มาถึงหน้าห้องแล้วเหรอ....
END
ไม่ได้เจอกันในกระทู้นี้นานเลยนะคะ :hao5:
เป็นตอนพิเศษฉลองแฟนเเพจมีคนกดไลค์ 1,500 คนค่ะ ใครยังไม่ได้กดไปกดตามข่าวกันได้นะคะ นานๆที(ย้ำว่านาน....)มีอัพบทสนทนาสั้นๆด้วย ลิ้งค์อยู่ที่ลายเซ็นต์คนเขียนเลยจ้า
กลับมาเขียนใหม่แล้วคิดถึงเรื่องนี้ชะมัด :monkeysad:
ถ้ามีโอกาสจะกลับมาเขียนตอนพิเศษอีกนะคะ :กอด1:
ปล.ฝากติดตามผลงานปัจจุบันด้วยนะคะ โพสในเล้าที่เดียว เรื่องใส่ รัก ป้าย สี ค่ะ :katai5:
-
:hao3: :hao3: :hao3:
-
เราก็คิดถึงเรื่องนี้ :mew1:
-
เขินเว้ยยยย :-[
-
คินเลี่ยนได้ใจ สงสารไปป์จัง
หน้าตาแดงงแทบแทรกแผ่นดินหนี
555
-
คินนนนนนนนนนนนน ยังกวนตีนเหมือนเดิมเลย คิดถึงๆๆๆ
ไปป์จ๋าาา จุ้บๆๆ รักนะ :hao5: :hao5: :hao5:
-
ภคิ๊นนนนนนนนนนนนนนน เอาตังค์มาแบ่งกันมั่งงงง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ :hao6:
แต่ น้อยไปอ่ะ ภคิน
ยังไม่หายคิดถึงภคินกะไปป์เลย
ไว้ว่างๆคนเขียนแว๊บมาอีกน่ะค่ะ
ปล. ฟาร์ไม่โดนเพื่อนแซว บ้างหรอค่ะเรื่อง....กะอาร์ทอ่ะ ฮ่าๆๆๆ
-
อยากถูกหวยบ้างงง
-
สนุกมากครับ คิดถึงเรื่องนี้มากจริงๆ มีความสุขที่ได้อ่านเรื่องราวของพวกเขาอีก
ตลกโปกฮาเหมือนเดิมเลย แต่ไอ้พระเอกนี่ก็ขยันหยอดรึเกินไม่ใช่แค่ไปปนะที่หัวใจอ่อนแอ
นักอ่านก็อ่อนแอไม่แพ้กัน อ่อนปวกเปียก ยิ้มไม่หุบยังกะตัวเองเป็นไปป ฮ่าๆๆๆ
ถ้ามีโอกาสแปะตอนพิเศษให้อ่านกันอีกนะครับ คิดถึงตัวละครอื่นๆที่ไม่ได้ออกตอนนี้ด้วยอ่ะ >3<
-
คิดถึงคู่นี้ น่ารักที่สุดเลย :mew1:
-
กีี๊ดกิ้วววว
น่ารักจริงเว้ยยยยยยยยยย
ฮือออ ไปป์ขา กอดขาา
-
โอ้ยยยยยย ภคินนน น่ารักกกกกกก
ไม่ได้อ่านตั้งนาน โจ้กับกันก็ฮาเสมอไม่มีเปลี่ยนแปลง คู่รักยมคู่นี้ เมื่อไหร่มันจะได้กัน 5555555555
-
น่ารักจุงเบย
-
หวานลื๊มมมมมมมมมม
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
คิดถึงเรื่องนี้มาก ยังคงฮาและได้สาระเหมือนเดิม
ทั้งไปป์ทั้งคินน่ารักน่าหยิกเหมือนเดิมเลย :mew3:
-
:-[
:L2:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก! ><
หวานมากทั้งสาม(?)คู่เลยย~
น้องไปป์น้าสงสาร.... 55555
แต่ก็อยากทำตัวน่าแกล้งเองนี่เนอะภคิน~ xD
อยากแกล้งน้องไปป์ให้เขินหน้าระเบิดไปเลย!! 555555
อาร์ทฟาร์ก็หวานกันออกนอกหน้าไปแล้ววววววว!!!!
ฟาร์น้อยน่ารักมากมาก! น่าร๊ากกกกกกกกที่สุดดด!! ♥
เขินน่าร๊ากกกก ขนมติดแก้มน่าร๊ากกกกกกก! หมั่นเขี้ยวว~ อยากฟัดด งึ้ยยยย! >w<
รักน้องฟาร์นะจ้ะ งุงิ >////< 55555555
พี่อาร์ทก็ทำตัวอบอุ่นอ่อนโยน(แบบหลอนๆ)กับน้องฟาร์มากอ่ะ.. เขิน -/////-
ถ้าคิดถึงก็ส่งตอนพิเศษมาอีกนะคะ!!
เป็นบทสนทนาสั้นๆ ในเพจก็ได้ คิดถึงงงงงงง!!! อยากอ่านอีกกก //กระโดดทับคนเขียน//
คิดถึงเรื่องนี้มากๆๆๆๆ เลยยยยยยยย!!! ;A;
ที่จริงเมื่อวานเพิ่งย้อนกลับไปอ่านอาร์ทฟาร์มา
วันนี้อัพตอนพิเศษ อัพได้ถูกเวลามาค่ะ กำลังคิดถึง ><
ปล.ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ ยังฮาและสนุกมากเหมือนเดิม♥ >3<
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด เขินอ๊าาาาาาาาาาา
แม้อาร์ทฟาร์จะมาสวีทเพียงช่วงสั้นๆ แต่คนอ่านฟินมากกกก กรี๊ดๆๆๆๆๆ
(กรี๊ดเยอะเหมือนฟลัด 55555)
อ่านกี่ทีก็คิดถึงจริงๆนะเนี่ยยยยย ภคินสรุปที่ซึ้งๆนี่พูดจริงพูดเล่นเนี้ยะ มันเหมือนจะดีมากๆ แต่พอประโยคหลังดิ่งลงเหว อารมณ์เลยขึ้นๆลงๆเป็นกราฟเบย 55555555
ปล.เก๊ายังติดตามพี่ภาพกับน้องเมศอยุ่นะ คริคริ xD
-
ภคินช่างเปนพระเอกที่เสี่ยวแตกจริงๆ แต่ขำผองเพื่อนอะ เพลง in trend เชียว 555
-
ตกใจนึกว่าใครถูกหวย จะขอเลขแล้ว :hao7:
พระเอกความคิดหล่อมาก หน้าก็หล่อ นึกว่าจะมีฉาก หึหึ !!!
ขอบคุณที่ลงให้หายคิดถึงจ๊า :กอด1:
-
สรุปว่าภคินแสบนะ มีแผนเบื้องหลังนี่เอง
-
น่ารักตลอดอะคู่นี้ คิดถึงจัง :กอด1: อยากให้มีตอนพิเศษอีกเรื่อยๆจังค่ะ
อ่านไปยิ้มไปได้ตลอด(ไม่ได้บ้านะ) เพื่อนแต่ละคนก็ยังฮากระจายเหมือนเดิม :laugh:
:pig4: :bye2:
-
ภคินมีดีก็ตรงที่รักเมียนี่แหละ
อยู่ด้วยกันแล้วทำให้ไปป์มีความสุขก็พอแล้ว
โจ้กับกันมันจะฮาจะรั่วไปไหน
-
ยังฮาเหมือนเดิม
-
หัวเราะตลอดทั้งตอน
คิดถึงไปป์กะภคินมากๆ
-
คินไม่ค่อยหวานเลยนะนั่น
-
นั่งอ่านนั่งยิ้ม มาทีไร ขำตลอด
เป็นนิยายที่อ่านแล้วมีรอยยิ้มเสมอเลยนะ ยิ่งอาร์ท 55555555555+
แม่งตกลงเลี้ยงลูกกรอกจริง โถน้องเห็ดของแม่ไปทำอะไรไม่ได้และ พี่อาร์ทส่งลูกกรอกตามตัว 55+
ภคินแม่งก็ฮานะ เหมือนจะซึ้ง สักพักเตะตัดมุขมาฮาตลอด
น้องไปป์เขินไม่ถูกและลูก
ชอบโจ้กับกันร้องแน่นอก 555555555+ เล่นมุขท่านพินิจอีก พวกเอ็งนี่อินเทรนด์สุดๆ
-
ฮาจริงๆ
-
คิน ขอให้แกรวยขึ้นเลยๆ
ฮาาาาาา
-
ภาคินกับไปป์ยังน่ารักเหมือนเดิม..
-
:mew1: คิดถึง
-
น่ารักกันตลอด ภคิน มันก็จนเสมอต้น เสมอปลายม่ะไหร่มันจะรวยเนี่ย 5555
-
น่ารักเสมอต้นเสมอปลาย ฮ่าๆ
-
ยังเหมือนเดิมนะคู่นี้ :z6: ตีกันไปตีกันมา :beat:แต่โพดรักกันเลย :n1:
-
พี่คินเอาตังมาแบ่งมั่งจิ
คิดถึงน๊าาาาาาาาาา
-
รักกันแบบฮาๆตลอดอ่ะสองคนนี้
-
สนุกทุกตอนจริงๆ
-
:-[ :o8:
คู่นี้น่ารักตลอดเลย อ่านไปฮาไป
ภคินนี่ก็ขยันหยอดนะ ไปป์ก็ขยันเขิน
เราก็ขยันฮาขยันเขินตามไปป์เหมือนกัน น่าร๊ากกกกกกกจริงๆเลยคู่เนี้ย :กอด1:
ขอบคุณนะคะที่มีตอนพิเศษมาให้อ่าน อิอิ :pig4:
-
ไม่มีใครเปลี่ยนไปเลยจริงๆ แม้แต่ลูกสาวของอาร์ท ก็ไม่เปลี่ยนเลย
ภคิน กับเมียนี่แซวตลอด ดูอาร์ทสิ อ่อนโยนกะเมียสุดๆ แต่กับคนอื่นนี่ น่ากลัวไปนะ
-
แทบจะเอาหมอนมาจิก :katai5:
คินเลี่ยนมากอ่ะตอนนี้ ถ้าเราเป็นไปป์คงจะรีบเอาถุงเซเว่นมาครอบหัวอย่างที่บอก 555 :katai2-1:
-
เขิลด้วยเว้ยเฮ้ย
ปล.แต่ละคำอาร์ทคิดได้ไงอ่ะ
-
ไม่เจอคู่นี้ซะนาน ยังบ้าบอเหมือนเดิมเลยแฮะ
ภคินยังโชคดีถูกหวยอีกตะหาก อย่าเล่นบ่อยล่ะ
เดี๋ยวจะยากจนไม่มีเงินเลี้ยงเมียยิ่งกว่านี้
-
อร๊ายยยยย เขินแทนไป์!
-
น่ารักกกก ชอบผลงานคุณคนเขียนที่สุด
-
:hao6: :hao6: ยังฮาได้ตลอดอ่ะ ชอบ โจ้กับกัน 5555++ :katai3:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
ไม่เจอกันนาน คิดถึงจังเลยอ่ะ
:mew1: :mew1: :mew1:
-
คิดถึงคินไปป์ที่สุดในโลกกกกกกกก<3
ยังน่ารักเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนนนนนนน จิบิ
-
ก่อนอื่นต้องขอบคุณสำหรับตอนพิเศษน่ะค่ะ
ยาวสะใจดีค่ะไปป์กับภคินยังน่ารักมากเหมือนเดิม
อยากบอกคุณคนเขียนว่าเรารักเรื่องนี้มากเป็นเรื่องที่เราวางไว้ที่หัวเตียง
แล้วหยิบมาอ่านบ่อยมากกกกกกกกกกกกกกกก อ่านที่ไรก็มีแต่รอยยิ้ม
รักทุกตัวละครในเรื่องนี้ทุกคน เป็นเรื่องที่ให้ข้อคิดระหว่างเพื่อน ครอบครัว
ที่มีความรักต่อกัน ยิ่งอ่านครอบครัวไปป์แล้วอบอุ่นมาก อยากจะขอบคุณอีกครั้ง
ที่เขียนเรื่องราวดีๆมาให้อ่านน่ะค่ะ รักเดอะแก๊งค์มาก
-
สวัสดีค่ะ อ่านเรื่องนี้มานานแล้ว ขอสารภาพว่าจำไม่ได้ว่าเคยเม้นต์ไหม..แหะๆ
แต่ วันนี้มาอ่าน ตอน หวย หวย หวย
ขอบอกเลยว่า เราอ่านแล้วขำได้ไร้สาระมากอ่ะ ขำกลิ้งแบบ ขำจริงอ่ะ
คนแต่งสุดยอดมากตั้งแต่เรื่องหลักก้ขำแบบ อื้อหือ
แต่สเปฯนี้เด็ดดวงจริง ขำแบบ คิดได้ไง ฮ่าๆๆๆ :ling1:
รักคนเขียนนะคะ รักไปป์ด้วย ชุ๊บๆ :mew1:
:z6: คินกระทืบ...
-
ชอบความฮาของคุณมาก อยู่ในสายเลือดทุกตัวละครจริงๆ อ่านแล้วดัชนีความสุขเพ่ิมขึ้นอีก100% เลย พอตามไปอ่านเร่ือง ใส่รักป้ายสี เห็นบอกว่าจะรีปรินท์ DND รอรายละเอียดอยู่นะจ๊ะ :katai2-1:
-
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/banner-1_zps2f4f458d.jpg) (http://s168.photobucket.com/user/han_cin/media/banner-1_zps2f4f458d.jpg.html)
★ เปิดจอง Reprint Do not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน By Indigo ★
มาเเล้วค่ะเพื่อไม่ให้ทุกคนได้รอนาน อ่านรายละเอียดข้างล่างเลยค้าา อย่าลืมเเชร์ให้เพื่อนที่รอเรื่องนี้ทราบข่าวด้วยนะคะ อยากให้ได้เล่มนี้อย่างทั่วถึง 5555
เรื่อง : Do not Disturb "ขอโทษครับ ห้าม " รัก " กวน "
จำนวน : 3 เล่มจบ
ขนาด : A5
ราคา : 1200 ( รวมค่าจัดส่งลงทะเบียน )
จำนวนหน้า : เล่ม 1 :: 345 หน้า
เล่ม 2 :: 325 หน้า
เล่ม 3 :: 359 หน้า
ปก : กระดาษอาร์ตการ์ด 270 แกรม พิมพ์ 4 สี 1 ด้าน เคลือบด้าน เข้าเล่มไสกาว
เนื้อใน : กระดาษถนอมสายตา พินอัพเล่มละ 1 หน้า
ตอนพิเศษ (ไม่มีลงในเว็บค่ะ)
1. When I was young (คินไปป์)
- เรื่องราวสมัยคินเป็นนักเรียนหัวเกรียนมัธยมปลาย
2. ห้องแห่งความลับ
- เมื่อเจ้าแห่งศาสตร์มืดกลับมาเล่าเรื่องราวแห่งมิตรภาพของเขา
3. ลูกเมียน้อย
- เรื่องราวของเห็ดขี้ควายกับนายกัญชา
4. ชายกลาง (กัน & โจ้ story)
- เมื่อผู้ชายดีๆมีแฟนหมดแล้วคุณรออะไร? ลองคบแค่ผู้ชายกลางๆอย่างผมได้มั้ย
5.เรื่องนี้มีคุณค่า (ค่า story)
- คุณ'ค่า' ของเรื่องนี้อยู่ที่ไหน... โปรดติดตาม...
6.Office boys (คินไปป์)
- เรื่องราวของหนุ่มออฟฟิศ...
ของเเถมสำหรับรอบ Re -print
*** รอบนี้ไม่มีปกหุ้ม + พวงกุญเเจ + การ์ด เเถมเหมือนรอบเเรกนะคะ *****
1. โดจิน 12 หน้าวาดโดยคุณแนร์ เเละ ทำเนียบตัวละครและภาพสเก็ตช์ห้อง 330
2. ที่คั่นหนังสือ 3 อัน 3 ลาย
**** โอนเงินได้ตั้งเเต่วันนี้ - 31 กรกฎาคม 2556 หนังสือจัดส่งหลังปิดโอนเงิน 2-3 อาทิตย์
สั่งจอง : http://www.hermitandmomiji.com/product/73/pre-order-reprint-do-not-disturb-by-indigo
----------------------------
โซนคนเขียน
ก็อปเค้ามาแปะหน้าซื่อเลยค่ะ 555555555
ตอนนี้เปิดรีปริ้นท์ DND ตามคำเรียกร้องแล้วนะคะ หนังสือเหมือนเดิมทุกประการแค่ให้ทางเฮอร์มิสดูแลเรื่องการพิมพ์ให้เฉยๆค่า
ต้องขอโทษด้วยที่รอบนี้ไม่มีปกสวมนะคะ เพราะพิมพ์จำนวนน้อยทุนมันเลยสูงค่ะ :m15:
ใครพลาดรอบนี้ไปรออีกนานเลยนะคะ ฮิ้วววววววววววววววววววววว
-
ยอมครับ.....แค่เงิน4,000ก็แบ่งแยกคนรวยคนจนได้ :a5:
-
o13 o13 :impress2: :impress2:
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
กรี๊ดดดดดด แอบมีตอนพิเศษอีกอ่ะ ^o^
ชอบมุกทั้งหลายทั้งแหล่มาก คนเขียนคงจะเป็นคนมีมุกเยอะ? อิอิ
-
อ่านไปก็ขำไปค่ะ สนุกสนานมากเลย o13
แอบเสียดายที่มาไม่ทันรอบรีปริ้น :z3:
แต่ก็ฝากเพื่อนไปซื้อแล้ว นับวันรอหนังสือเลยค่ะ :mew1:
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากกกก อยากอ่านอีกๆๆ
มาไม่ทัน re-print อะเสียใจอยากได้มากมาย :hao7:
-
โจ้กับกัน น่าจับไปจิ้นอีกคู่แฮะ ท่าทางจะน่ารัก+ฮาจนขำไม่หยุดแน่ๆเลย
-
รอรีปริ๊นซ์อีกรอบนะคะ
เปิดปีหน้าก็ได้ อิอิ จะได้เก็บตังก่อน
-
มาไม่ทัน re-print เสียใจ :mew6:
จามีเปิดอีกรอบมั้ยคะ pleaseeeee :call:
-
ลอยกระทง
ลอยกระทง...
เทศกาลน่ารังเกียจที่เต็มไปด้วยเสียงหนวกหูและการโยนขยะลงแม่น้ำเพื่อขอขมา
ผมล่ะเกลียดมันจริง ๆ
“เป็นอะไรครับ หน้างอเชียว” แล้วผมก็เกลียดรอยยิ้มที่เหมือนจะสุภาพแต่โคตรกวนตีนนั่นด้วย
“ยังจะถามอีกเหรอ” ผมถอนหายใจ “กูจะกลับบ้านแล้ว”
“บ้านน่ะกลับได้ แต่กลับใจไม่รักพี่อาร์ทไม่ได้นะจ๊ะ”
“ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววววววว”
ไม่ครับ!! ไอ้สองประโยคข้างบนนั่นไม่ได้ออกมาจากปากไอ้อาร์ทแต่อย่างใด ไอ้โจ้ยิงและไอ้กันตบ...คล่องยิ่งกว่านักกีฬาวอลเลย์ทีมชาติอีก ผมมองมันด้วยสายตาอาฆาตแค้นจนไอ้ไปป์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ต้องตรงเข้ามาแก้สถานการณ์
“มึงก็จอย ๆ หน่อยสิไอ้ฟาร์ ปีหนึ่งมีไม่กี่วันเองนะเว้ยที่จะได้รบกวนทำให้ชาวบ้านหนวกหูโดยที่ไม่โดนด่าอะ” โอ้โห....ฟังมันพูดเข้าสิ !! โคตรเจริญเลยชาติไทย!!
“ใช่ ๆ มึงก็ตามใจไอ้อาร์ทมันหน่อยฟาร์” ไอ้คินรีบเข้ามาเสริม “จะได้มีแรงงานช่วยกูงมเหรียญเยอะ ๆ หน่อย”
“กูไปบอกตอนไหนว่าจะไปช่วยมึงงมวะภคิน” ผมไม่ต้องอ้าปากเถียงเองสักแอะ....ไอ้ไปป์เพื่อนรักลุยเองแม่งเลย
“มึงเคยขัดใจกูได้รึไง” คินว่าพลางแสยะยิ้มชั่วร้าย
“ไม่งมเว้ย อายเขา !!!” ไปป์มันคงรู้แหละครับว่าระดับแฟนมันไม่มีอะไรที่ไม่กล้าทำถึงได้เถียงกันคอเป็นเอ็นขนาดนี้ เอาเป็นว่าทิ้งมันสองคนด่ากันไว้เบื้องหลังเถอะ ผมยังเอาตัวเองไม่รอดเลยตอนนี้
ไอ้อาร์ทจอมบงการนั่งยิ้มเย็นยะเยือกให้ผม.....ดูมันจะสนุกเหลือเกินกับการได้บังคับให้ผมทำอะไรที่ไม่ชอบ มันรู้ผมเกลียดคนเยอะ.....เสียงดัง.....และเทศกาล
แต่มันก็จะให้ผมไปอยู่ดี !!!
“อีกเดี๋ยวไม่กี่นาทีงานก็เริ่มแล้วครับ” เหมือนจะรู้ว่าผมนินทาในใจมันถึงได้พูดออกมา
“ไม่ชอบ ไม่อยากไป”
“เชื่อผมสิ” มันยิ้ม...และนั่นทำให้ผมขนลุก “ฟาร์จะไม่มีวันลืมลอยกระทงครั้งนี้ไปตลอดชีวิต”
ก็ไม่เข้าใจหรอก....แต่ฟังแล้วน้ำตาแทบไหล
............................................................................
.........................................................
...........................
............
สโมสรนักศึกษาเป็นโต้โผในการจัดงานลอยกระทงในมหาลัย แน่นอนว่าสถานที่ไม่ใช่ที่ใดอื่น เพราะในมหาลัยมีเพียงอ่างเก็บน้ำฐานทัพลับของผมเท่านั้นที่เป็นแอ่งน้ำขนาดใหญ่...แต่ทว่ามันต้องใช้อุปโภคในมหาลัย แต่สโมฯนักศึกษาก็ยังดั้งด้นไปขอพื้นที่มาจนได้ แต่บังคับให้นักศึกษาทุกคนใช้กระทงโฟมแล้ว เพราะจะได้เก็บไปทิ้งง่าย ๆ
ลอยแล้วก็เอาไปทิ้ง.....เหอะ ๆ
แม้จะเป็นคนที่ไม่อยากไปที่สุดแต่เสือกต้องมาเป็นคนขับรถขนสรรพสัตว์ที่ส่งเสียงทะเลาะตบตีกันตลอดเวลาไปยังจุดหมาย ผมจอดรถไว้ที่คณะศิลปกรรมเหมือนอย่างเคย...แน่นอนว่าวันนี้รถเยอะบรรลัย
“เอ้า! ไอ้ห่านี่จะออกก็ไม่ออก ยึกยักอยู่ได้เมียจะคลอดลูกในรถรึไงวะ”
“ฟาร์....มึงใจเย็นก่อนนะ” ผมบีบแตร...ปี๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนน
“เร็วสิวะแม่ง” ผมสบถและทำเอาบรรยากาศในรถสลดลงไปทันตา
ผมถอยรถเข้าซองอย่างชำนาญ และพอแง้มประตูรถออกมาเสียงเพลงของหญิงลีผสานกับเสียงประทัดก็แทงเข้ามาในแก้วหูจนปวดแสบปวดร้อนไปหมด แสงไฟมีครบทุกสเปคตรัมบนพื้นพิภพแทงเข้าลูกตาตั้งแต่ยังไม่ถึงบริเวณงานด้วยซ้ำ
พวกผมเดินขึ้นเนินไปด้านบนของอ่างเก็บน้ำ และมีเพื่อนรวมเดินทางด้วยอีกมหาศาล บริเวณงานเป็นลานกว้างที่จัดสรรโซนมีกิจกรรมให้ทำครบสูตรตั้งแต่ลอยกระทง ปล่อยโคมลอย เล่นประทัด และรำวง บรรดานักศึกษาที่ขี้เกียจกระเสือกกระสนไปหาที่ลอยก็มารวมตัวกันที่นี่ มาเป็นคู่บ้างมากับเพื่อนบ้าง
“แล้วไง...จะทำอะไรต่อ” ผมกอดอกถามคนข้าง ๆ ที่ยังยิ้มระรื่น
“ก็ปล่อยโคมก่อนแล้วกันครับ ทุกข์จะได้หาย ฟาร์จะได้เลิกขมวดคิ้ว หึหึหึ”
ไอ้กันวิ่งไปซื้อโคมลอยในราคาร่วมห้าสิบบาทซึ่งมันต่อราคาจนแม่ค้าแทบจะจุดไฟเผาหัวมันอยู่แล้ว ไอ้กันวิ่งกลับมาแบบผู้พ่ายแพ้พร้อมด้วยโคมกระดาษเหี่ยว ๆ ที่ป้าแม่ค้าซื้อมากักตุนไว้ตั้งแต่ปีที่แล้ว ถ้ามีราขึ้นผมจะไม่ตกใจเลยสักนิด
ไอ้คินกางโคมออกแล้วถือให้ไอ้โจ้จุดไฟด้านล่าง “ไอ้โจ้จุดดี ๆ นะมึง...ไหม้ทั้งอันขึ้นมากูไม่ออกตังซื้ออันใหม่ด้วย”
“พี่คินก็....” โจ้บิดตัวเขินอายจนไฟแช็คเผาขนหน้าแข้งไอ้คินไปสองสามเส้น “อุ๊ต๊ะ”
“ไอ้เหี้ยโจ้ !!!” คินเตะเข้าสีข้างดังแอ่ก ด้วยความว่าไอ้โจ้มีแต่กระดูกเลยอัดเข้าไปเต็ม ๆ มันตกใจสะดุ้งเฮือกจนไฟแช็กในตำนานลอยขึ้นไปและ....
พรึ่บบบบบบบบบบ....
เผาโคมกระดาษหายไปในพริบตา....ท่ามกลางสายตาว่างเปล่า
“เหี้ยโจ้ เมิ๊งงงงงงงงงงงงงงงงง” ไปป์รีบเข้าไปประทุษร้ายกระชากคอเสื้อไอ้โจ้มาเขย่า ๆ อย่างเกรี้ยวกราด
“เกี่ยวอะไรกะกูอะ ผัวมึงทำร้ายร่างกายกูนะไปป์....แอ่ก....อย่าทำร้ายกู กูต้องไปเป็นนางนพมาศนั่งกระทงต่อ”
“ว่าไงนะ!! มึงพูดว่าอะไรนะ!!”
“ไอ้กั้นนนนนนน ช่วยกูด้วยยยยยยยย”
ไอ้กันลูบคางอย่างใช้ความคิด “จากที่กูเคยบวชมา....มันเป็นลางว่าทุกข์ของพวกเราจะถูกเผาเป็นจุลโดยที่ไม่ต้องลอยให้เสียเวลา”
“พ่องงงงงงงงงงงง มึงสรุปแบบเอาตัวรอดนี่หว่า !!!”
จบกิจกรรมลอยโคมโดยสมบูรณ์.......
“อย่าร้องไห้นะครับฟาร์ ถึงจะไม่ได้ลอยโคมแต่เราก็ยังมีกระทงให้ลอย”
“กูไปร้องไห้ตอนไหนวะ” ผมสบถ “ถ้าจะร้องก็ตั้งแต่มึงลากมางานนี่แล้ว”
“ฮะ ฮะ ฮะ เหรอครับ” ยังจะมายิ้มเนือย ๆ ให้อีกนะ !! “งั้นเราแยกออกไปลอยกระทงกันดีกว่าเนอะ”
ยังไม่ทันจะถามว่า ‘เรา’ ไหน ไอ้อาร์ทก็คว้ามือผมลากเข้าไปในฝูงชนที่กรุ่นกลิ่นเหงื่อและกลิ่นตีนตลบอบอวล บางคนเดินสวนมานี่ธูปเทียนแทบเสียบเข้าเบ้าตาผม
รำคาญ....รำคาญ....รำคาญ !!!
หน้านิ่งแต่ใจผมเดือดเป็นไฟ เพลงรำวงวันลอยกระทงยังดับอารมณ์ไม่ได้ด้วยซ้ำ จะขืนตัวออกก็ไม่ได้เพราะมือเย็น ๆ เหมือนศพของไอ้อาร์ทจับไว้ซะแน่น มันพาผมเดินผ่าฝูงชนมาซื้อกระทงโฟมกาก ๆ ที่ความงามหามีไม่ ลงทุนไม่กี่ตังค์ นี่สโมฯมันกะจะฟันกำไรรวยไปยันปีหน้าเลยหรือไง
“หนึ่งอันครับ”
“ยี่สิบบาทค่ะ” ดูจากสภาพแล้วสิบบาทผมยังว่าแพงไปเลย แต่เอาเถอะมีทางเลือกที่ไหน ไอ้อาร์ทจ่ายเงินแล้วไม่รอช้าที่จะดึงแขนผมไปยังลานที่ใช้ลอย แต่ก่อนจะไปถึงจุดนั้นมันคือลานเล่นประทัดของพวกแซ้บแว้นมือผีทั้งหลาย
“อยู่มหาลัยแล้วยังจะเล่นอีก พอแม่ส่งเงินมาให้เผาเล่นรึไง” ผมบ่นงึมงำ ดูไอ้เด็กปีหนึ่งนั่นสิ....จุดเสร็จก็อุดหูปล่อยชาวบ้านเขาหนวกหู มึงอยากให้เสียงดังนักก็จุดแล้วยัดเข้าหูตัวเองไปเลยสิวะ !!
“เดี๋ยวเขาก็ได้ยินหรอกครับ”
“........” ผมหน้ามุ่ย “ทำไมมึงชอบบังคับกูจังวะ บอกว่าไม่ชอบมางานแบบนี้ไง”
“ก็ผมชอบเห็นหน้าฟาร์เวลาหงุดหงิดนี่ครับ....เห็นแล้วมันอารมณ์ดี”
“.....”
ปังงงงงงงงงงงงงงงงง
ประทัดจากไหนก็ไม่รู้โยนลงมาระเบิดที่ข้างเท้าผม ทำเอาหูอื้อไปหมด....ระหว่างที่ยังตั้งสติไม่ได้ไอ้ตัวต้นเหตุก็คุยโทษกันไปมาเสียงดังลั่น แต่ก็ยังหัวเราะคิกคักที่ทำผมตกใจได้ ดูจากสภาพน่าจะเป็นรุ่นน้อง
ผมสูดหายใจเอากลิ่นควันเข้าไปสุมอก...พร้อมจะวางระเบิดโลกของพวกมันให้พังยับให้พริบตา
“เมื่อกี้ใครจุดวะ !!!”
พวกมันมองหน้ากันเลิ่กลั่ก “กูถามว่าใครจุด !!”
“ผะ...ผมครับพี่....” ไอ้หน้าจืดใจแซ้บคนหนึ่งยกมือขึ้น “ขอโทษด้วยครับ คือไม่ได้ตั้งใจ พี่เดินเขามาพอดี”
“ตกลงเป็นความผิดกูที่เดินตรงนั้นใช่ไหม”
“..............” พวกมันแน่นิ่ง เห็นหน้ากูจืด ๆ แบบนี้แต่อย่าให้กูองค์ลงนะพวกมึง !!!
“แล้วหัวเราะทำเหี้ยไร ตลกกันมากเหรอมึง” ผมเดินเข้าไปยืนเหนือหัวมัน “เขาจุดไล่ความชั่ว พวกมึงน่าจะจุดไล่ตัวเองมากกว่านะ”
“ใจเย็นครับฟาร์” แรงบีบที่ไหล่รั้งตัวผมไว้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร ไอ้อาร์ทนั่งยอง ๆ ลงตรงหน้าไอ้หน้าจืดนั่น แล้วยิ้ม “น้องครับ....แกล้งคนอื่นมันไม่ดีนะครับ”
เฮือกกกกกกกกกกกกก ผมเห็นขนบนแขนไอ้เด็กนั่นลุกจนเป็นตุ่มไปหมด
“อย่างเช่นถ้าพี่....” ไอ้อาร์ทหยิบไฟแช็คที่พื้นขึ้นมากด.....ไฟติดพรึ่บ แสงจากเปลวไฟวูบไปมาบนหน้าเปื้อนยิ้ม “จุดประทัดที่น้องกำอยู่ในมือตอนนี้จะเป็นยังไงนะ....ฮะฮะฮะ”
“ฮือออออออออออออออออออ....ขอโต้ดดดดดครับพี่ ผมไม่ทำแล้ว”
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“มึงกราบพี่เขา มึงกราบพี่เขา !!!”
“พอแล้วไอ้อาร์ท” แล้วไหงกลายเป็นกูต้องเป็นฝ่ายห้ามมันเองวะเนี่ย ผมเกาหัวงง ๆ แต่ก็ไปดึงตัวมันออกมาก่อนจะได้ทำเด็กนิ้วขาดไปคนสองคน
“ฟาร์คงไม่ได้คิดว่าผมจะจุดจริง ๆ หรอกนะครับ ใครจะไปทำอย่างนั้นได้ล่ะ ฮะฮะฮะ”
ก็มึงไงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!
เด็กชายผู้รอดชีวิตวิ่งอุตลุดจนผมแทบสำลักฝุ่น ไอ้อาร์ทเห็นเหยื่อหนีไปแล้วมันก็หันบอกผม
“แย่จัง....ยังไม่ได้คืนไฟแช็คเลยครับ”
เก็บไว้ลนคางตัวเองเถอะมึง....
“เสียเวลามามายพอแล้ว เราไปลอยกระทงให้สมบูรณ์ตามประเพณีกันเถอะครับ” มือเย็นจับลงมาอีกครั้งก่อนจะออกแรงดึงไปยังท่าน้ำกิ๊กก๊อกที่ไม่รู้ว่ารับน้ำหนักได้เท่าไหร่ ดูมันโครงเครงและพร้อมจะพลิกคว่ำได้ทุก ๆ สามนาที
ผมนั่งคุกเข่าอยู่ตรงริมสุดของแผ่นกระดาน รอให้ไอ้อาร์ทใช้ไฟแช็คที่ได้มาฟรีจุดไฟบนเทียนง่อย ๆ ซึ่งก็ต้องจ่อนานมากกว่าธูปและเทียนจะติดครบ.....สมราคาจริง ๆ
“ให้ฟาร์อธิฐานก่อนเลยครับ”
“ขอให้งานหน้าไม่ว่าเทศกาลไหน ๆ มึงก็บังคับกูมาไม่ได้” ผมแกล้งอธิฐานเสียงดังจนไอ้อาร์ทหัวเราะ ผมมองกระทงสีแป๋นแหล๋นในมือก่อนจะอธิฐานตามใจคิดจริง ๆ
ก่อนอื่นก็ต้องขอขมาพระแม่คงคาที่ทำให้แม่น้ำลำคลองเน่าเสีย ว่าแต่เขาให้ขอขมาเป็นสาเหตุหลักแล้วผมจะขอพรอย่างอื่นเพิ่มได้เหรอ? แต่คนอื่นเขาก็ขอกันนี่เนอะ....
ขอให้ความทุกข์โศกโรคภัยลอยไปกับสายน้ำ การเรียนรุ่งโรจน์...เทอมนี้ขอเอกลับไปบ้านสักหน่อย ขอให้ป๊าม๊าสุภาพแข็งแรงทำมาค้าขึ้น เนียร์เอนท์ติดคณะที่มันอยากเข้า แล้วก็....
“เทียนหมดไปครึ่งเล่มแล้วครับ”
“เออ!! ขอแค่นี้ก็ได้วะ” ชิ...ทีนี้ทำมาเป็นงกพรนะมึง ผมส่งกระทงให้ไอ้อาร์ทขอพรบ้าง แต่ยังไม่ทันจะทำอะไรเสียงโหวกเหวกของผู้มาเยือนใหม่ก็ดังขึ้น
“เป็นลางสังหรณ์เมื่อตอนวันลอยกระทง สายน้ำไหลเชี่ยวไหลส่ง กระทงสองเราแยกทางงงงงงงงงงง”
“เชี่ยโจ้!! หุบปาก!! กูกะไอ้ไปป์ลอยอันเดียวกันไม่แยกทางโว้ย” ไอ้คินนี่ก็อินจริง....มันจะเป็นโรคไปป์มาเนียอยู่แล้ว
“กระทงเจ้านั้นล่องไปเหมือนใจมุ่งหวัง กระทงของพี่หลงทาง ลอยขวางหาทางม่ายยยยยยยยเจอออออออ” คราวนี้ไอ้กันร้องบ้าง ลำบากไอ้คินต้องยกตีนขู่มันถึงจะยอมหุบปากกัน
“เมียจ๋า...ขอพรว่าอะไรจ๊ะ”
“เชี่ยนี่...ให้กูขอก่อนได้ไหมมึงจะมาแย่งถือทำไมเนี่ย เดี๋ยวเจ้าแม่เขาให้ไม่ครบหรอก” ไปป์....มึงคิดว่าอาหารตามสั่งรึไง....
“ก็มือมึงนิ่มอะ” คินลูบบนมือไอ้ไปป์ไปมาคล้ายเสี่ยแอบเต๊าะเด็กเลยโดนศอกเข้าไปเต็มรัก
ความวุ่นวายยังไม่ทันจบเพลงก็รันมาถึงเพลงเอกของงานอีกครั้ง และด้วยวิญญาณหางเครื่องที่สิงสู่อยู่ในกายทำให้ไอ้โจ้กับไอ้กันต้องลุกขึ้นมารำวงทันที
“วันเพ็ญเดือนสิบสอง น้ำนองเต็มตลิ่ง เราทั้งหลายชายเหยงงงงงงง สนุกกันจริงวันลอยกระทง กรู้ววววววววววว” ไอ้กันเล่นเองกรู้วเอง
“ลอย ลอยกระทง ลอย ลอยกระทง ลอยกระทงกันแล้ว ขอเชิญน้องฟาร์ออกมารำวง”
“กูไปเกี่ยวอะไรด้วย....”
“อย่าหน้าบึ้งน้องเห็ดของป๋า” ไอ้ลูกกรอกแท็กทีมกันเข้ามาฉุดผมให้ไปรำวงกับมัน ผมดิ้นขัดขืนอย่างสุดกำลังแต่ก็ต้านมันไม่ไหว เพิ่งสังเกตว่านักศึกษาแถวนั้นก็เริ่มบ้าจี้รำวงกันแล้วบ้างตามอัธยาศัย
“ฟาร์มึงก็รำสักหน่อยสิ” ไปป์..มึงก็เอากะเขาด้วยเรอะ.... ไปป์ก้มลงไปสะกิดคินที่กำลังวักน้ำเรียกกระทงชาวบ้านที่ลอยผ่านมาเก็บเหรียญ....แหม ใช้โอกาสที่คนกำลังเผลอเชียวนะมึง “เดี๋ยวค่อยเก็บ”
เมียสั่งผัวไม่เคยขัด ไอ้คินสอดเหรียญสิบลงกระเป๋าแล้วลุกขึ้นมารำวงข้าง ๆ แฟนมันทันที โอ๊ย...ผมล่ะปวดหัว....
วันเพ็ญเดือนสิบสอง น้ำนองเต็มตลิ่ง เราทั้งหลายชายหญิง สนุกกันจริงวันลอยกระทง ลอย ลอยกระทง ลอย ลอยกระทง ลอยกระทงกันแล้ว ขอเชิญน้องแก้วออกมารำวง
“เฮ้ย!!” ผมสะดุ้งเพราะถูกมือเย็น ๆ จับเข้าที่ข้อมือ
ไอ้อาร์ทยิ้ม “รำไม่เป็นเดี๋ยวสอนให้นะครับ”
“รำเป็น !!”
บอกเลยนะ...ผมไม่ได้ทำอะไรบ้า ๆ แบบนี้บ่อยครั้ง แต่บรรยากาศมันพาไปจริง ๆ ไอ้ครั้นจะไม่รำตามก็โดนไอ้อาร์ทจับมือเอาไว้อีก
รำวงวันลอยกระทง รำวงวันลอยกระทง บุญจะส่งให้เราสุขใจ บุญจะส่งให้เราสุขใจ
“กรู้ววววววววววววววววววววว” บอกผมทีนี่เรียกว่าเมาดิบใช่ไหม.....จบเพลงก็แยกย้ายกันกลับไปนั่งถือกระทงต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ผมยกมือปาดเหงื่อที่ข้างขมับ...ไม่รู้ว่าร้อนหรืออายมากกว่ากัน แต่ที่แน่ ๆ ผมรู้สึกสมองโล่งชอบกล ผมหอบแฮ่ก ๆ ไม่ต่างจากเทียนที่ปักบนกระทงที่ละลายจะหมดแท่งอยู่แล้ว
ไม่แน่ใจว่าไอ้อาร์ทได้ขอพรอะไรไหม....คนอย่างมันดูมีศาสตร์ส่วนตัวที่ไม่ต้องพึ่งพระแม่คงคา ไอ้หนุ่มเมากัญชารั้งมือให้ผมถือกระทงไปพร้อมกับมัน
น้ำไหวสะท้อนแสงเทียนที่ใกล้ดับวูบวาบไปมา ลมกลางคืนหอบเอาความเย็นเหนือผิวน้ำขึ้นมา...ผมสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ
“ผมยาวขึ้นรึเปล่าครับ ?” คนถามเกลี่ยปอยผมทักที่ใบหูอย่างนุ่มนวล
“มนุษย์ทั่วไปเขาก็ต้องผมยาวกันทั้งนั้นแหละ”
“นั่นสินะครับ ฮะฮะฮะ”
เอาจริง ๆ ที่ผมยอมให้บังคับตลอด เพราะอยากมีความทรงจำกับมันบ้างล่ะมั้ง
ไอ้อาร์ทมือเย็น....ไม่อบอุ่นเลยสักนิด แต่พอมันสอดเข้าไปวางทับบนมือผมแล้วมันอุ่นในใจ...
ผมหลับตา....ก่อนปล่อยมือผมขอพรอีกข้อ...หวังว่าพระแม่คงคาจะไม่ว่าอะไร
ขอให้เหมือนเดิม
END
ตอนพิเศษฉลองเพจครบสองพันไลค์นะคะ ใครยังไม่ได้กดไปกดนะคะ (เนียนโปรโมทเลยทีเดียว)
ไม่ได้เขียนถึงคู่นี้นานมาก คิดถึงน้องเห็ดจังเลยยยยยยยยยยยย คริคริคริ (และคุณอาร์ทด้วย........)
เวิ่นเว้อเล็กน้อย เดี๋ยวค่อยกลับไปเขียนใส่ รัก ป้าย สีต่อค่ะ (นี่ก็เนียนโปรโมทเหมือนกัน) :katai5:
ลอยกระทงกันให้สนุกนะคะะะะะ
ปล.คิดถึงเรื่องนี้มากกกกกก
ปล. ตอนนี้ลุงชล (มากกว่าพี่แต่ไม่ใช่ลุง) เปิดจองอยู่นะคะ รายละเอียดเดี๋ยวจะไปโพสให้ค่ะ
-
อาร์ทยังหลอนเหมือนเดิมไม่น้อยลงเลยสักนิด ฟาร์วางใจเถอะ
-
ฮิ้ววววววววววววววววววว
ไม่รู้จะพิมอะไร :hao6: :hao6:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
:hao7: :hao7: :hao7: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :-[ :o8:
-
เห็นทีแรกนึกว่าตาฝาด ดีใจมากกกกกกก
ที่ได้เจอ ไปป์ คิน ฟาร์ อาร์ท โจ้ กัน อีกกกกกกก
ขอบคุณมากค่ะที่พาพวกเค้ากลับมา
อ่านแล้ว ขำกลิ้ง สนุกจริงๆ
+1 :กอด1:
-
แก๊งนี้เค้าก็ยังฮาเหมือนเดิม :laugh:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ยังฮาอยุ่เสมออออ
-
คนแต่งใจดีจังเลยยยยยย
-
ฮากันได้ตลอด ๆ จริง ๆ แกงค์นี้ น่ารักกันทุกคู่เลย :-[
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ ที่เซอร์ไพรส์มาก ๆ เลยค่ะ :pig4: :L2:
-
น้องเห็ดปากแข็งใจอ่อนนะจ๊ะ
อ่านเมื่อไหร่ฮาเมื่อนั้น
-
โอ๊ย อิจฉา คนได้ลอยกระทงคู่กัน //
ฮาตลอดจริงๆกลุ่มนี้
ได้อ่านตอนพิเศษ ขอบคุณที่ช่วยให้หายคิดถึงค่ะ
-
แค่ ขอให้เหมือนเดิม แค่นี้ก็ฟินละ =////////////////////// ภคินเรียกไปป์ว่าเมีย คือขรรมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
-
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“มึงกราบพี่เขา มึงกราบพี่เขา !!!”
โอ้ยยยยยยยย ประโยคนี้ขำกร๊ากกกกเลย 55555555555555555555555555
เจ้าแห่งศาสตร์มืดยังฝีมือดีไม่มีตก ฮ่าาาาา
น้องฟาร์น่ารักเหมือนนเดิมมม คินไปป์ก็วุ่นวายเหมือนเดิม
คู่หูลูกกรอก ก็นะ ไรสติเหมือนเดิม โอ้ยยยยยยยยยยย คิดถึงจังงงง
-
คู่นี้ มันมาแบบมึนๆเนอะ
-
ฮามากกก 5555
“มึงกราบพี่เขา มึงกราบพี่เขา !!!” :sad5:
นึกหน้าออกเลยย เด็กนั้นคงหลอนไปอีกนานน
+1 นะคะ ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ
-
อาร์ทยังคงหลอนเหมือนเดิมนะ555..
-
ฮาตลอดดดดด
ขอบคุนมากเลยนะคะสำหรับตอนพิเศษ
-
คิดถึงเดอะแก๊งค์จัง ขอบคุณนะค่ะสำหรับตอนพิเศษ
ขอพิเศษใส่ไข่ของภคิน กับไปป์ด้วยได้มั้ยค่ะ คิดถึงมากกกกก
-
ฮาตรงลุกขึ้นมารำวงกันเริงร่า แล้วพอจบก็ทำหน้านิ่งแยกย้ายกันไปลอยกระทงกันต่อ
-
อาร์ทยังน่ากลัวยังไง
ก็ยังน่ากลัวอย่างนั้น
ส่วนคินกับไปป์ก็อ้อร้อ
เหมือนเดิม โจ้กันกวน
จริงไรจริง แต่เค้าก็คิด
ถึงทุกคนนะ :mew1:
-
ฟาร์โดนบังคับหรือสมยอมกันแน่เนี่ย
ขอให้เหมือนเดิม เหมือนกัน
-
คิดถึงมากๆเลยค่ะะะะะะ !!
แก๊งค์นี้ยังคงความน่ารักแบบรั่วๆกันเหมือนเดิมมม♥
อาร์ทชอบแกล้งฟาร์!......
ดีๆ.. แกล้งเยอะๆ เราชอบ ฮิฮิ >< 555555
ชอบเห็นฟาร์หงุดหงิดเหมือนพี่อาร์ทเลย..(โรคจิต! 555)
..คือมันขำ แทนที่จะเครียดแทนแต่ดันฮาแทน 5555555
ชอบคำอธิฐานสุดท้ายของฟาร์มาก 'ขอให้เหมือนเดิม' : )
-
ชอบจังเลย รักกันเหนียวแน่นไม่มีเปลี่ยนแปลง
อ่านแล้วยิ้มไปกับทุกตอนจริงๆนะ :))
-
ขอบคุณค๊าบบบบบบ
สำหรับตอนพิเศษ พอให้หายคิดถึงเจ้าพวกนี้ ^^
-
เห็ดน้อยยยน่ารักจัง ยังไงก็ยังต่อกรกับท่านอาร์ทศาสตร์มืดไม่ได้อยู่ดีสินะ เลิฟคู่นี้ ><
-
ฮาเหมือนเดิม ชอยเดอะแก๊งมาก
อ่านแล้วมีความสุข คินไป โจ้กัน มานิดๆ แต่ฮากระจาย
ชอบมากตอนไปป์สะกิดคินว่า เดี๋ยวค่อยเก็บ แหม่ เดี๋ยวนี้เค้าทำงานกันเป็นทีมสินะ 555
และชอบน้องเห็ดขี้ควายตอนท้ายมากมาย ขอให้เหมือนเดิม
เพลงของบูโดกันขึ้นมาในหัวเลยอะ ชอบมาก อ่านแล้วยิ้มเลย
ความสุขของคนเรามีหลายแบบโน๊ะ ของพ่ออาร์ทศาสตร์มืดกับน้องเห็ดขี้ควาย
ก็คงเป็นแนวนี้แหละนะ บังคับบ้างไรบ้่าง ขนหัวลุกบ้าง แต่มีความสุขกันดี คนอ่านก็ดีใจ :mew1:
อิอิ
-
วรั้ยยยยยยยย
คู่ อาร์ท-ฟาร์ นี่ของเค้าแรงจริงๆ
ถ้าเราเป็นไอ่เด็กจุดประทัดนั่นคงได้ฉี่ราดไปแล้ว
ฮ่าๆๆๆๆ
ปล.แอบอยากเห็นอาร์ทกับปรเมศ ประมือกัน หรือ ร่วมมือกัน
...อยากเห็นโลกสั่นสะเทือน(???) ประมาณนั้น
ฮ่าๆๆ :hao7:
-
ฮาเสมอต้นเสมอปลายทั้งแก็งค์ :m20:
-
ฮาจริงๆแก๊งค์นี้ :m20:
ไม่รู้จะสมน้ำหน้าหรือสงสารพวกที่โยนประทัดมาใส่ฟาร์ดี
-
ฮะ ฮะ ฮ้า ยังฮา...เหมือนเดิม ชอบเดอะแก๊งค์มากกกก น่ารักกกก มาอีกนะครับ รอ...รอ...รอ
-
น่ารักอ่าาาา ไม่ค่อยเห็นคู่นี้เท่าไหร่นะ
แต่เป็นคนคู่ที่ชอบมากก
แต่ละคนมีคาแร็กเตอร์เป็นเอกลักษณ์ดี
ชอบแบบอาร์ทอะ อยู่เฉยๆก็หลอนได้ 5555
-
อาร์ทหลอนได้ใจมากกกกกกกกก 555
วุ่นวายกันดีจริง ๆ น่ารัก :o8:
-
น่ารักมากกก
-
ยังฮาเหมือนเดิมแก๊งค์นี้
-
มาตามอ่าน ตามฮา ตามซึ้ง .. มีครบรสจริงๆค่ะ
ตอนแรกเป็นแฟนคลับเฮียอาร์ทกับน้องเห็ด ไปๆมาๆเจอความเกรียนฮาแตกของคู่หูลูกกรอกกันโจ้ เลยขอแปรพักตร์ย้ายฝั่ง ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕ ฮาได้ใจในทุกตอน
-
คิดถึง :mew1:
-
:กอด1: คิดถึงเดอะแก๊งค์ฮาเฮนี้จริงๆ :laugh:
-
ชอบมากกกกกกกก :m3:
สนุกมากกกกกกกก :m11:
ซึ้งมากกกกกกกกก :m2:
ฮามากกกกกกกกก :m4:
ชอบค่ะ ชอบทุกตัวละคร อ่านแล้วได้หลายรสชาด หลายมุมมอง o13
รักภคินมากมาย ถึงจะมีดราม่า แต่ภคินก็ไม่ได้นอกใจไปป์ให้เสียความรู้สึกเลยแม้แต่น้อย
ร้องไห้หนักมากกกกกกกตอนที่พ่อไปป์ตามไปป์กลับ แบบว่าร้องจนแสบตาแสบจมูกไปหมด
คนเขียนเขียนเก่งมากค่ะ เราอ่านแล้วอินมาก ไม่หวือหวาจนคิดว่าเป็นไปไม่ได้ ไม่ได้เรียบซะจนนึกว่าชีวิตจริง
แต่อ่านแล้วรู้สึกได้ถึงความมีเสน่ของแต่ละตัวละคร อ่านแล้วโอเคมาก วางฉากแต่ละฉากได้พอดิบพอดี
63ตอนเลยดูไม่มากไม่น้อยเกินไปเลยสำหรับเรื่องนี้
ขอบคุณคนเขียนที่สร้างผลงานดีๆให้ได้อ่านค่ะ :bye2:
-
โอ้ยยยยย ทั้งยิ้มก็แก้มแทบระเบิด ทั้งเขิลก็บิดจนจะเป็นแยมโรลได้อยู่แย้วว น่ารักหวานหยดย้อยยอะไรได้ขนาดดดนี้ ทั้งหนุ่มแบลคกรานด์อาร์ท หนุ่มหล่อลูกทุ่งคินคิน แถมพ่วงด้วย คู่หูตัวฮา โจ้กัน ทำเอา หัวเราะจนน้ำตาเล็ดด มุกเสี่ยว มุกฮา ตบกันไปมา แบบ เฮ้ยย บางมุขนะ คิดได้ไง ไปเปิดคณะตลกเหอะเพ่ รับรองรวยรุ่ง เอิ้กก 555 เพลงประกอบแต่ละเพลง เลือกมาได้สุดยอดมาก มีเพลงที่ชอบหลายเพลงเลย คนข้างๆ ลูกอม ภวังค์ ฯลฯ และแม้จะมีบางเพลงที่เคยคิดว่าไม่เพราะ แต่พอมาฟังจากเรื่องนี้ อ้าวว มัยตอนนี้มันเพราะกินใจซะงั้นอ่ะ โดยเฉพาะเพลงลูกทุ่งที่ไม่ใช่แนวเรามากๆๆ พ่วงด้วยเพลงเพื่อชีวิตอีก จัดมาเต็ม เข้ากับเนื้อหาแต่ละตอนอย่างลงตัว ฟังติดหูร้องได้เลย ขอยกความดีความชอบแก่นิยายเรื่องนี้และคุณคนแต่ง นายเอกเรื่องนี้ก็ไม่น้อยหน้าพระเอกนะ ไปป์จอมสอด(โดนโบก)เอ้ย จอมอยากรู้เรื่องคนอื่นมากไปนิด แหะๆๆ กับ ฟาร์จัง ไอ้หนูเห็ดขี้ควายจอมซึน ก็น่ารักน่าแกล้งซะ แต่แหมนะ ไปป์เค้าก็ทำหน้าที่ภรรเมียเต็มตัวแระ เหลือแต่น้องหนูฟาร์เมื่อไหร่จะเสียตัว อุ้ย ทำหน้าที่เต็มตัวซะทีล่ะจ้ะ อิอิ
แอบบเจอ หนูอัค น่าจะพาลุงชลมาด้วยน้าาา เค้าคิดถึงอ่ะ อิอิ ตาหนุ่ม คุณ"ค่า" ก็น่ารักนะ ว่าแล้วก็นึกถึงตอน ภคินแข่งบอลแพ้ ตอนน้ันขำกร้าากกกับไอมุขยิงลูกโทษอ่ะ แหมมมนะ ไม่ใช่แค่ค่าที่ศิโรราบยอมกดหัวฟอลโล่วนะ เจ้ก็ยอมยกมือโบกธง แถม กรี้ดดให้งามๆอีกดอกก คือมันได้ใจ ป้าามากอ่ะ อิลูกชายย มีการตบก้น เอร้ยย ประตู(หลัง)โชว์ด้วยนะ แหมมมมมม
ขอชื่นชมคุณนักเขียนค่ะ คุณต้องบรรยายเป็นตัวละครหลายๆตัว ซึ่งเราว่ามันยากนะที่จะคงเอกลักษณ์นิสัยให้สอดคล้องกับภาพลักษณ์ของตัวละครแต่ละตัว แต่คุณนักเขียนก็ทำได้ดี เราประทับใจตอนที่บรรยายเป็นอาร์ทมากๆๆ เราว่าอาร์ท บรรยายยากนะ ด้วยภาพลักษณ์ บุคลิก ในมุมมองของคนอื่น แต่พอมาอ่านในมุมมองอาร์ทที่คุณบรรยาย โป๊ะเช้ะ ใช่เลยย เข้าใจความคิดมันมากขึ้น และเข้าใจว่าทำไมคนอื่นถึงมองมันเป็นแบบนั้นแล้วทำไมมันถึงแสดงออกแบบนั้น เพราะนิสัยกับความคิดมันอย่างนี้นี่เอง...?เอ้ะ งง 555 เอาเป็นว่า เยี่ยมค่ะ
การดำเนินเรื่องไม่เร็วจนเกินไปและไม่ช้าจนเกินไป เหมือนความรักที่ค่อยๆซึมจนลึก มันซาบซึ้ง อบอุ่น อ่อนหวาน ยามที่นึกถึง... แหง่ววว เค้าเข้าโหมดซึ้งไม่เก่ง อิอิ
ยังไงก็ขอขอบคุณคุณ Indigo มากๆนะคะ สำหรับนิยายที่ดีๆๆมากๆแบบนี้ เรื่องนี้จะเป็นอีกเรื่องที่อยู่ในความทรงจำตลอดไปค่ะ
-
แอบมาดูน้องฟาร์ ยังน่าร๊ากกกกกกกกกกกกเหมือนเดิมมมมมมมม...
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษด้วยนะคะ ^__^
-
อยากได้หนังสือจัง :o12: :o12:
เปิดจองอีกรอบเถอะคร้ะ ประทับใจม้าก คือบั่บมันใช่สไตล์เน้นโปกฮา
ตัวละครไม่เว่อร์สะท้อนชีวิตดีสังคมปัจจุบันดี ไม่รวยล้นฟ้าแบบเกินจริง ขับเฟอราร่งรารี่ ปอช่งปอเช่
พระเอกดูเป็นคนจนจน ห้องเช่ารูหนูพัดลมเพดานดี
เป็นนิยายที่อ่านจบมาตั้งแต่ย้ายมาห้องนี้ใหม่ ๆ แต่กลับมาอ่านนับครั้งไม่ถ้วน
เป็นนิยายที่อ่านบ่อยมาก ๆเวลาหานิยายเรื่องที่ตัวเองถูกใจไม่ได้
เราว่าคนเขียนมีพรสวรรค์ด้านนี้มากเลยหล่ะ อย่าหยุดเขียนนะ เธอเก่งมากๆ
มุกนี่ลื่นปรื้ดไม่ขัดเลย
รักเรื่องนี้จัง
ปล.ตัวละครที่ประทับใจนี่ก็พี่ค่าอะ ฮามากให้ดีอยากให้ค่าเป็นพระเอกนิยายของอินดิโกสักเรื่อง รับรอง ป็อปปูล่าแน่นอนคร้ะ
-
อยากได้หนังสือจัง :o12: :o12:
เปิดจองอีกรอบเถอะคร้ะ ประทับใจม้าก คือบั่บมันใช่สไตล์เน้นโปกฮา
ตัวละครไม่เว่อร์สะท้อนชีวิตดีสังคมปัจจุบันดี ไม่รวยล้นฟ้าแบบเกินจริง ขับเฟอราร่งรารี่ ปอช่งปอเช่
พระเอกดูเป็นคนจนจน ห้องเช่ารูหนูพัดลมเพดานดี
เป็นนิยายที่อ่านจบมาตั้งแต่ย้ายมาห้องนี้ใหม่ ๆ แต่กลับมาอ่านนับครั้งไม่ถ้วน
เป็นนิยายที่อ่านบ่อยมาก ๆเวลาหานิยายเรื่องที่ตัวเองถูกใจไม่ได้
เราว่าคนเขียนมีพรสวรรค์ด้านนี้มากเลยหล่ะ อย่าหยุดเขียนนะ เธอเก่งมากๆ
มุกนี่ลื่นปรื้ดไม่ขัดเลย
รักเรื่องนี้จัง
ปล.ตัวละครที่ประทับใจนี่ก็พี่ค่าอะ ฮามากให้ดีอยากให้ค่าเป็นพระเอกนิยายของอินดิโกสักเรื่อง รับรอง ป็อปปูล่าแน่นอนคร้ะ
ใช่ปะ...บางเรื่องก็เว่อร์โคตรพ่อโคตรแม่ (มีอยู่เวปนึงนายเอกขับเฟอร์รารี่ไปมหาลัย พระเอกขับพอร์ช-ลัมโบกินี-และอื่นๆอีกมากมายเป็นว่าเล่น)
ปล. เรื่องนี้มีขายรีปริ้นอยู่ที่เวปของเฮอร์มิทนะ แล้วอ่านเรื่องใหม่ของ indigo หรือยัง เรื่อง ป้ายรักใส่สี สนุกมว๊ากกกก....ขอบอก
-
:pig4:
-
อ่านมาราธอนมากเลยเรื่องนี้ ถึงขั้นข้ามปีกันเลยทีเดียว :laugh:
ชอบมากครับ บรรยากาศง่ายๆ สบายๆ เฮฮามีความสุข
แต่นะ...ตอนพ่อจับแยกผมร้องไห้ปานจะขาดใจตายเลยนะ :-[
คินน่ารัก เรตติ้งพระเอกไม่ดีหรอ? ผมชอบออก อย่างน้อยเค้าก็มีรักเดียวใจเดียว :กอด1:
ไปป์ เป็นนายเอกที่กวนมาก ขนาดตอนมีอะไรกันก็ยังฮาได้อีก น่ารัก
อาร์ท ชอบตัวละครนี้ที่สุด แต่อาร์ทชอบคนเงียบๆ เราไม่ใช่สเปค
ฟาร์ น่ารัก อยากทำอะไรๆให้ได้แบบฟาร์ เงียบๆเข้าไว้อะไรงี้
โจ้ กัน ตัวสร้างสีสันของเรื่องนี้ไม่มีคงไม่ได้ บ้าบอน่ารักมาก
มีความสุขมากๆที่ได้อ่านเรื่องนี้นะครับ
ขอบคุณพี่คนเขียนมากๆ :pig4:
+1 :L2:
-
o22 :katai2-1: :hao6:
-
ขอบคุณมากคร้าบบบ กับเรื่องดีๆ อ่านแล้วทั้งยิ้ม ทั้งขอบตาร้อนผ่าวๆตาม บอกเลยว่าชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆ จะติดตามอ่านต่อไปนะครับ ><
-
ตามกลับมาเก็บเรื่องนี้อีกรอบ โอยน่ารักเหมือนเดิมเลยค่ะ :ling1:
:pig4:ขอบคุณนะคะ
-
Mission Impossible on Songkran
“เวรแล้ว!! ฉิบหาย ตายโหง โลงยังไม่มี!!!!”
ด้วยเสียงหลายร้อยเดซิเบลของผมทำให้มนุษย์ที่นอนตากพัดลมสลบเหมือดต้องเปิดประตูห้องออกมาด้วยความตกใจ
“อะไรวะ!! ใครบุกมาปล้ำมึงเหรอ!!”
“ปล้ำพ่องงงงงงงง” ดูสมองถั่วเขียวของมันคิดมาได้แต่ละอย่าง...
พอคิดถึงสาเหตุที่เรียกมันมาผมก็หันกลับไปมองสิ่งตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า ตู้สี่เหลี่ยมพ่นไอเย็นใส่หน้าช่วยเยือกแข็งสติของผม.... ผมเอ่ยถามด้วยมืออันสั่นเทา...
“ภคิน.........มึง....แดกข้าวกล่องไปหมดเลยเหรอ....”
ไอ้พระเอกยืนพิงขอบประตูอ้าปากหาวเห็นไปยันลิ้นไก่ ก่อนจะยกมือขึ้นเกาคอ “....เออ....เมื่อวานไอ้โจ้ไอ้กันมาที่ห้องละ.......”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก...ไอ้เชี่ยเอ๊ยยยย!!” ไม่รอให้จบประโยคผมทึ้งหัวตัวเองจนเส้นผมแทบหลุดติดมือก่อนจะทรุดตัวร่ำไห้หน้าตู้เย็น “มันแดกเสบียงสงกรานต์ไปหมดเลย!!!”
“ก็ไม่เห็นยากเลย....มึงก็ไปซื้อใหม่สิ”
“ไม่ !!!” ผมตะโกนลั่น...คาดว่าไอ้ข้างห้องมันต้องสาปส่งอยู่เป็นแน่ ผมชี้ลงไปที่ขาตัวเอง “แผลที่กูล้มตอนเตะบอลเมื่อวานหมอห้ามโดนน้ำ”
“ภคินเลิกคิ้ว “แล้ว ?”
“มึงต้องเป็นคนออกไปซื้อเสบียงมากักตุน รับผิดชอบที่เลือกคบเพื่อนชั่วอย่างพวกมัน!!”
“ไปป์เอ๊ย...” ภคินส่งเสียงจุ๊ ๆ “กูก็ไม่อยากจะเผยสิ่งนี้ให้มึงดูหรอกนะ แต่มาถึงขั้นนี้แล้วก็ช่วยไม่ได้”
“เฮ้ย!! ถอดกางเกงทำไม!!” ไม่พูดพร่ำทำเพลง พ่อปลดเชือกที่ผูกเอวอย่างโปรเฟสเชอนัล “ภคิ้นนนนนนน!! กูไม่อยากดูมึงเคารพธงชาติ!!”
มุมปากบางกระตุกยิ้มโรคจิต วิปริต วิปลาส...มันถือขอบกางเกงแลค้างไว้กลางอากาศ “ดูซะให้เต็มตา...”
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!”
พรึ่บบบบบบบบบบบบบบบบบ....
กางเกงผ้าแพรร่วงตามแรงโน้มถ่วงของโลกลงไปกองที่ข้อตีน ผมอ้าปากค้างราวกับมีตัวอักษรศีลธรรมขึ้นว่า ‘ผ่างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง’ ตรงด้านหลัง อ้าว...แล้วทำไมมึงไม่ขึ้นข้างหน้าครับ!! กางเกงในห่านคู่สีขาวขึ้นหรากระแทกเข้ามาตรงสองตาจนแทบกระอักเลือด...
“ดูอะไรของมึง...” ไอ้ใจกามกอดอกเหมือนว่ามันไม่ได้ทำอะไรผิดพลาดในชีวิตเลย “กูจะให้มึงดูนี่...” ว่าแล้วไอ้พระเอกก็ชี้ลงไปที่น่องแน่น ๆ ของมัน.....
รอยแดง ๆ โชว์หราอยู่ตรงนั้น....พร้อมตุ่มใสขึ้นอย่างน่ารังเกียจ รอยเลือดซิบ ๆ ยังไม่แห้งดีเลยด้วยซ้ำ....นี่มันรอย...
“ท่อไอ้เน่านาบกู” ภคินสบถ “เลี้ยงเปลืองน้ำมันจริง ๆ”
“นั่นมึงโง่เอาไปโดนเองไม่ใช่เรอะ !!!” แล้วแผลมึงนี่นะ...เด็กแว้นแบบออริจินอลจริง ๆ “แล้วแผลอยู่ที่น่องมึงจะถอดกางเกงหาพ่อเหรออออ!!”
“เพื่อความตื่นเต้น” มันยักคิ้ว “แล้วก็ดูจะได้ผล มีคนสนใจซะด้วย”
“ที่แน่ ๆ ไอ้คนนั้นต้องไม่ใช่กู !!!”
“เฮ้อออออออออออออออออ...ปากแข็งจริง แฟนใครวะ” ว่าแล้วมันก็เดินถอดแถ่ดทั้งที่กางเกงคาอยู่ที่ข้อตีน
“ใส่กางเกงก่อนเลยว้อยยยยยยยยยยยยยยยย !!!!”
ภาพตัดกลับมาอีกครั้งในห้อง 330 ที่สงครามใส่กางเกงเพิ่งจะสิ้นสุดลง หัวเหอสมาชิกในห้องกระจุยราวกับไปฟัดกับหมามา....ไม่สิ!! เรียกว่าไปฟัดมาเรียบร้อยดีกว่า ผมปรายตามองกางเกงเลที่ผูกปมหลวม ๆ อย่างโล่งอก แต่จะลืมปัญหาใหญ่ตอนนี้ไม่ได้
“แล้ว....จะแดกอะไรกันวะ...” สมองพยายามประมวลผล ก่อนผมจะดีดนิ้ว “รู้แล้ว!! มาม่าที่ซื้อตุนไว้”
ว่าแล้วก็วิ่งไปที่ข้างซิ้งค์ล้างจานล้วงอาวุธลับออกมา...กล่องมา...... เชี่ยแม่มมมมมมมม ทำไมมันหายไปไหนโหม๊ดดดดดดดดดดดดดด !!!!
“คืออาทิตย์ก่อนพวกกูลองสูตรต้มมาม่าแบบแปลก ๆ อะ” ไอ้นรกบนโซฟาอธิบาย “ต้มกับโค้ก สไปร์ท น้ำองุ่น แล้วก็ได้ข้อสรุปว่าต้มกับน้ำเปล่าดีสุด”
“ดีพ่องงงงงงงงงงงงงงงง กูจะเอาหัวมึงไปต้มแดกแทนมาม่าแล้วไอ้ภคิน !!”
“โหยยยย...มึงก็เครียดไปไอ้ไปป์” ดูจากหน้าแล้วมึงคงไม่เคยเครียดอะไรเลยสินะ “มันจากไปยากอะไร้...โทรสั่งมาแดกซะก็สิ้นเรื่อง”
ว่าแล้วร่างสูง ๆ ของมันก็เดินดุ่ม ๆ ไปหยิบโบรชัวร์เป็นปึกที่ขโมยมาไว้รองพื้นเวลาทำโมเดล “จะแดกไร พิซซ่า เคเอฟซี”
“ภคิน...มึง....”
“............”
“มีตังเหรอ.....”
มันมองตอบด้วยสีหน้าเฉยชา “ไม่มี และไม่เคยมี”
ถุยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!! แล้วมึงจะสั่งพิซซ่ามาแดกกูอยากจะเอาโบรชัวร์ปาดคอตาย
“ไปป์...มึงก็ไม่มีเหรอ...”
“ก็ไม่มีสิวะ !!!” ผมตบโซฟาจนกระดูกมือแทบแตก “ก็กูซื้อมาตุนให้ไอ้ลูกกรอกนั่นแดกไปแล้วไง!!! ที่เหลือต้องไปกดเอา!!”
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ.......หายนะคืบคลานเข้ามาใกล้เพียงปลายจมูก มีเพียงสองสายตาที่ปะทะกันกลางอากาศมีสะเก็ดไฟแล่นแว้บ ๆ พร้อมควันขโมง....ในที่สุดก็เกิดเสียงดังสนั่น...
โครกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก....
“ดะ...แดกเนื้อเดียวดายได้มั้ยวะ...”
“เดียวดายไม่ใช่แดดเดียวไอ้ภคิน !!” แล้วกูก็ยังไปตบมุกกับมันอีกนะ.... ผมกุมขมับถอนหายใจออกมายาว ๆ
กระผม.....นายวิรัลขอประกาศวิกฤตการณ์อาหาร ณ จุดนี้ !!!
..........................................................................
.............................................
.........................
..........
“บัตรเอทีเอ็ม”
“พร้อม !!”
“ถุงพลาสติก”
“พร้อม !!”
“ไอ้เน่า”
“พร้อม !! ...แต่เอ่อ...น้ำมันใกล้หมดแล้วนะมึง ไปไกลไม่ได้นะเว้ย”
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย...กูอยากจะตบหน้าผากให้กะโหลกยุบ!!
ไอ้พระเอกนั่งคร่อมบนมอเตอร์ไซค์ ใบหน้าหล่อเหลาแสยะยิ้มที่มุมปาก ประกอบกับเสื้อกล้ามโชว์ต้นแขนแน่น ๆ สาวเกือบจะกรี๊ดแล้วเชียว!!!.....ถ้ามึงไม่มีถุงพลาสติกมัดน่องไว้เป็นท่อน !!! แถมถุงบิ๊กซีด้วยนะ...เขียวมาแต่ไกลเลยมึง แต่จะว่ามันฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ กล้องแพลนลงต่ำมาที่หน้าแข้งผม..ถุงเซเว่นเกือบสิบถุงมัดแล้วมัดอีกประหนึ่งผ้าเจ็ดสีบูชาต้นไม้
นี่กูต้องออกไปสภาพนี้จริง ๆ เหรอวะเนี่ย....
“ขึ้นมาเร็ว ๆ!!” เลือดเย็น...ไร้ความปรานี.....ผิวหน้าของไอ้ภคินนั้นแข็งแกร่งเหนือสิ่งใด เมื่อไม่มีทางเลือกปากท้องมันเรียกร้อง...ผมก้าวขาควบมอไซค์ในตำนานพร้อมสวดภาวนาในใจ “กอดเอวก็ได้นะ”
ผมอัดสันมือลงกลางหลังมัน “ออกรถ”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ” แหม....บันเทิงเหลือเกินนะมึงเนี่ย...
ไอ้เน่าค่อย ๆ กลิ้งวงล้อไปตามทางลาด หัวใจของผมเต้นแรงขึ้นพร้อมปลายนิ้วจิกลงบนหน้าตักด้วยลุ้นระทึก แค่ออกไปเกยถนนเท่านั้นจังหวะอันคุ้นเคยก็ดังกระแทกหู
ท่านกำลังเข้าสู่บริการรับฝาก ฮิป ฮิป หัวใจ
ลงทะเบียนฝากไว้ตัวเอากลับไป ใจให้เก็บรักษา ฮิป ฮิป
ยอมจำนนเธอแล้ววันนี้แค่แรก ฮิป ฮิป เห็นหน้า
ฝากไว้กับฉันนะหัวใจของเธอ แลกเบอร์โทร โอ๊ะ โอ โอยยยยยย ฮิป ฮิป ฮิป
ชัดเลยมึง!! เวอร์ชั่นสิบล้อซะด้วย กูตายยยยยยยยยยยยยย แผลแหวะภายใต้ถุงพลาสติกกรีดร้อง...ผมสัมผัสได้
“ภคิน....”
“อืม...” คนข้างหน้าพยักหน้า “กูว่าเจองานหินเข้าแล้วว่ะ”
บรึ้นนนนนนนนน... ว่าแล้วพ่อก็บิดเครื่องแรงขึ้นเป็นการข่มขู่ศัตรูพร้อมส่งเสริมกำลังใจให้ตัวเอง “จับแน่น ๆ ล่ะ”
เพลงประจำชาติใกล้หูเข้ามาเรื่อย ๆ พร้อมฝูงชนร่วมยี่สิบชีวิตปรากฏเบื้องหน้าด้วยอุปกรณ์ครบมือ ด้วยสภาพเมามายพอประมาณ แต่จะเสี่ยงส่งตัวแทนร่วมเจรจาก็เกรงว่าจะได้น้ำสักขันกลับมาแทน มีแต่ต้องลุยไปข้างหน้าเท่านั้น !!!
ฮู้วววววววววววววววววววววววววว
ฮุ ฮุ ฮู้ววว ฮุ ฮุ ฮุ ฮุ ฮู้ววว ฮุ ฮุ
จากตัวเท่านิ้วก้อยภาพมันขยายใหญ่ขึ้นพร้อมหัวใจที่เต้นแรง....ผมจิกเสื้อยืดไอ้พระเอกซะแน่น
บรึ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน....
มันมาแล้วครับท่าน !! ไอ้หัวทองนั่นสะกิดเพื่อนยิก ๆ ให้หันมามองรถน้อย ๆ กลางถนน ผองเพื่อนไม่รอช้าบ้างก็วิ่งไปตักน้ำในตุ่ม บ้างก็ชักปืนรอ ที่หนักสุดคือไอ้เวรที่ก้มลงไปหยิบสายยาง...ถ้าผมไม่ตาฝาดเห็นว่ามันแสยะยิ้มแล้วค่อย ๆ เลื่อนนิ้วโป้งลงมาแตะน้ำ
“มาแล้วเว้ยยยยยย มาแล้วววววววววว”
“ล่อแม่มเลยยยยยยยยย”
“จัดปายยยยยยยยยยยยยยยยยย”
บรึ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน...... ภคินเร่งเครื่องขึ้นอีกแต่ด้วยสภาพของไอ้เน่าแล้วเอาแค่เข็มแตะ 80 ได้ก็ปาฏิหาริย์แล้ว
“ภคิ้นนนนนน!! เร็วกว่านี้ไม่ได้เหรอวะ!!”
“นี่ข้อมือกูจะหักแล้วนะ...ถ้ากว่านี้ก็แฮนด์หลุดแล้วมึง” โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย!! ศักยภาพต่ำเตี้ยทั้งคนทั้งรถ!!
ผมใช้เวลาที่เหลืออยู่ปลงสังขารลาโลก....ไว้อาลัยให้กับความผิดพลาดที่ทำมาในชีวิต ไอ้แซ้บและเด็กแว้นตรงหน้าฉีกยิ้มกว้างเมื่อไอ้เน่าเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้พวกมันก็ไม่รอช้า
ซ่า ~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ผมเห็นสายน้ำโถมเข้าหา...แต่ก่อนที่มันจะได้สัมผัสใคร ไอ้เน่าที่เคยปรามาสไว้ก็หักคอหลบฟ้าบบบบ ตัดเข้าไปอีกเลนที่ไม่มีรถสวนมา ทางน้นไม่ยอมแพ้!! อุดนิ้วลงไปสายยางให้มันไกลกว่าเดิม...
ภคินตะโกน “กอดกูไว้แน่น ๆ” โห...ไอ้ห่า พี่วิน ดีเซลยังต้องยอมมึงนาทีนี้!!! ไอ้กูก็จำยอมสวมบทเป็นนางเอกสอดแขนเข้ากอดมันเต็มรัก
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด....
ล้อเกือบไร้ดอกยางเอียงตัวไปทางขวาเบียดลงถนนชุ่มน้ำ ด้วยองศาที่หักลงกะทันหันทำให้น้ำจากสายยางข้ามหัวเราไป... ไอ้เชี่ยมนุษย์สายยางทำหน้าเหวอที่ปล่อยให้เหยื่อหลุดมือได้... ขับเมพขนาดนี้กัปตันอเมริกายังอาย เท่แสรดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“โธ่...กูนึกว่าจะแน่ !!!” นั่น!! มันยังตะโกนท้าทายส่งท้ายให้อีก...สมเป็นไอ้ภคินจริง ๆ
บู่วววววววววววววววววววววววววววววววว~~~~~
เสียงโห่ไล่หลังดังไม่หยุดหย่อน....นี่มันคงแค้นไปถึงบุพการีพวกผมเลยทีเดียว ผมแสยะยิ้มได้ไม่ทันไรจากที่เกาะเอวมันอยู่ก็แทบขยำเข้าไปควักไส้ออกมา
“ภคิน!! ข้างหน้า!!”
“ห๊ะ !!”
แก๊งค์สาวมหาลัยใส่เสื้อลายดอกกำลังเต้นท่าขี้เหล้าอยู่ข้างหน้า...จะหักหลบก็ไม่ได้แล้วรถอีกฝั่งสวนมาเรียบร้อย ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นผู้หญิงเราก็ตองเจรจาเพื่อเสรีภาพ ผมตะโกนลั่น
“อย่าสาดครับ!! ขาเป็นแผล ไม่เล่นครับ!!!”
ได้ผลเว้ย !! พวกเธอลดขันในมือลงแต่โดยดี ผมยังไม่ทันจะได้ถอนหายใจโล่งอกก็มีเสียงหนึ่งร้องลั่น
“แก๊ นั่นมันพี่คินนนนนนน”
“โอ๊ย!! ใส่เสื้อกล้ามด้วยแก แน่นมากกกกกกกกก”
ทำไมกูจะต้องมากับไอ้คนดังของมหาลัยนี่ด้วย!! ผมอยากจะโดดลงจากรถมันเสียตอนนี้ ไอ้ภคินก็ไม่รู้จะทำไงนอกจากตะโกนไปย้ำ “ห้ามสาดนะครับ!! มีแผลอยู่”
“ประแป้งอย่างเดียวก็ได้ค่ะพี่” นั่นมีต่อรองอีก “นะคะพี่คิน”
น้องอย่าถามในเมื่อมือน้องยื่นมาแปะป้าบกลางหน้าผากสารถีเรียบร้อยโรงเรียนสงกรานต์ ทั้งผมทั้งไอ้ภคินถูกละเลงแป้งไปทั้งหน้า ไอ้ผมน่ะไม่เท่าไหร่....แต่ข้างนั่น...อื้อหือ นิ้วแทบเสียบเข้าไปในรูจมูกมัน ผมเห็นกับตา
“ขอบคุณค่า สวัสดีปีใหม่ไทยนะคะพี่”
พอปล่อยตัวนักโทษ ไอ้ภคินไม่รอช้าที่จะบิดสุดแรงเกิด....
...........................................................................................
.................................................................
......................................
................
บัตรเอทีเอ็มห่อถุงพลาสติกถูกนำมาใช้...ผมกดเงินไปพอประมาณเพราะต้องซื้อข้าวสำหรับสองวันที่เหลือไหนจะออกให้ไอ้ภคินก่อนอีก เราช่วยกันเลือกอาหารแช่แข็งกับขนมถุงและมาม่าไปประทังชีวิตที่เหลืออยู่ ภคินขอให้เพื่อนมันในเซเว่นซ้อนถุงแล้วซ้อนถุงอีก....เอาแบบตกแม่น้ำไนล์น้ำยังไม่สามารถเข้าได้
ขากลับเราสบายกว่าที่คิด เพราะได้สำรวจพื้นที่ตอนขามาแล้วว่ามีฟากไหนเล่นน้ำตรงไหนบ้างเราจึงหักหลบได้สบายมากขึ้น ผมยิ้มอย่างสบายใจเมื่อเห็นว่าอีกแยกเดียวก็จะถึงหอพักแล้ว แต่เดี๋ยว....
ตั้งแต่มาเจอเธอเท่านั้นช่างสุขใจเหลือเกิน เฮอะ เฮอะ ขอร้องให้เธออย่าเมินช่วยรักษาใจ
พี่จ๋าถ้าพูดจริงน้องก็คงรับได้ เฮอะ เฮอะ
ถ้าไม่ได้มาหลอกน้องก็เต็มใจจะรักกัน เฮอะ เฮอะ เฮอะ เฮอะ
พี่ไม่ได้มาหลอกรักของเราจะคงอยู่แสนนานนนนนนนนนนนนนนน
แก๊งขอใจแลกเบอร์โทรมันกลายเป็นภูมิแพ้กรุงเทพไปแล้ว และแน่นอนว่าไม่พลาดเวอร์ชั่นรถบั้ม เปลี่ยนเพลงกูไม่ว่า...แต่มึงเปลี่ยนมาตั้งถังน้ำอีกฟากถนนคืออะไร ภคินหันมามองหน้าผม....เพียงเสี้ยววินาทีที่สบตากันไม่ต้องมีคำพูดใดเราก็รู้กันได้ในทันที... ผมจิกเสื้อกล้ามมันแทบขาดคามือ
“เฮ้ย!! ไอ้ที่มันด่าเราเมื่อกี้นี่หว่า !!” ไหนว่าเมา ทีนี้เสือกมาจำได้อีกนะมึง “เล่นมันเลย ๆ”
บรึ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน....
บางทีข้อมือภคินมันอาจจะซ้นไปแล้วก็ได้ เข็มบนหน้าปัดของไอ้เน่ากระดิกขึ้นมาแตะเลข 80 อย่างอ่อนแรงเหมือนพร้อมจะร่วงลงไปทุกเมื่อ ลมที่ปะทะหน้าเริ่มแรงขึ้นเร่อย ๆ จนผงแป้งบนหน้าแตกร้าวแล้วลอยปลิวว่อน
“สาดไหมสาดดดดดดดดดดด”
“สาดพ่องงงงงง” ผมแหกปากกลับไป “อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก....”
“ถอยเว้ยยยยยยยยยย !!” ภคินตะโกนกลับไปพร้อมใช้ทักษะเด็กแว้นที่ฝึกฝนมาตั้งแต่เกิดหักบิดพร้อมกับเร่งเครื่อง
บรึ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน....ฟืบบบบบบบบบบบบ...
.............ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบสงบเมื่อไอ้เน่าที่เคยสำแดงแสนยานุภาพเมื่อครู่จอดแน่นิ่งอยู่หน้าโอ่งมังกร...
“นะ....น้ำมันหมดว่ะ....” ลิ้นยังไม่ทันเข้าปากขันแรกก็ฟาดลงมา
ซ่า ~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“ไปป์!! ระวัง!!” แม้รถจะตายไปแล้วแต่จิตวิญญาณยังอยู่ ภคินเอาขาเหยียบบนพื้นแล้วไถลหักหลบด้านหลังออกราวหลบกระสุนปืนในละครแอคชั่นฟอร์มยักษ์แห่งปีอย่างคิวบิก มวลน้ำจากขันเมื่อครู่เลยฟาดลงไปกลางหน้าหล่อ ๆ เต็ม ๆ
ด้วยแรงควายที่ไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา พ่อของไอ้เน่าถีบตัวไถลถออกไปด้วยสภาพอดสูเช่นนั้น แม้จะโดนกลั่นแกล้งด้วยปืนฉีดน้ำและสายยางก็ตาม ภคินแหกปากลั่นเมื่อใช้พลังเฮือกสุดท้ายดีดตัวออกไปจากวงล้อม
“ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!!!!!!!”
............................................................................
..................................................
............................
..............
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย อูยยยยยยยยยยยยยยยยยยย..เบา ๆ หน่อย!! หนองจะพุ่งปรี๊ดเข้าลูกตามึงแล้ว”
“ร้องเป็นควายถูกเชือดไปได้” ถ้าแผลอยู่ตรงหน้าคงไม่ร้องขนาดนี้มั้ง เนื้อตรงส่วนนี้ดูจะหนาเป็นพิเศษ
“ก็มึงกดลงมาซะขนาดนั้น ตกลงจะทายาหรือบีบหนองวะ”
“เออ...โทษที...จะเบามือแล้วกัน”
ซากถุงบิ๊กซีชุ่มน้ำปริมาณมหาศาลกองแบอยู่บนพื้นห้อง…..ไม่ต้องอธิบายให้มากความว่าไอ้ภคินนั้นเปียกไปถึงกางเกงในห่านคู่ของมันจนต้องไปเอาขาพาดเก้าอี้อาบน้ำมารอบหนึ่ง ส่วนผมสภาพดีกว่าเยอะ....อย่างน้อยก็เปียกแค่เสื้อยืด แม้ถุงเซเว่นที่พันไว้จะเปียกแต่ก็ไม่รุนแรงพอจะซึมเข้าไปถึงแผลด้านใน
สภาพตอนนี้ไอ้พระเอกสวมเสื้อยืดกางเกงบ็อกเซอร์นั่งเอาขาวางพาดตักผมพลางแคะเศษแป้งในรูจมูกออกมาป้ายทิชชู่ ผมเห็นแล้วอนาถใจเสียดายหน้าตามันเลยขอก้มหน้าทายาให้มันต่อไปดีกว่า....
“เสร็จละ” ผมว่าพลางหมุนปิดฝาหลอดยา
“เหรอ” มันส่งนิ้วก้อยเข้าไปแคะหู
“เออ...เอาขามึงลงไปได้แล้ว” ไม่ว่าเปล่าผมยังผลักขามันออกไปอีก ซึ่งไอ้พระเอกก็ยอมเอาลงไปแต่โดยดี ถ้าคิดว่าเรื่องจะจบแค่นั้นขอบอกเลยว่าคิดผิด !! มันพลิกตัวกลับด้านแล้วทิ้งหัวลงหนุนตักผมแทนตีนเมื่อครู่ ผมทำเสียงเข้ม “ภคิน.....”
“โอ๊ยยยยย...เจ็บขาจังเลย นี่ไม่รู้ว่าเอาน้ำคลองมาสาดรึเปล่า ถ้าขาขาดขึ้นมาแย่แน่ ๆ เลย”
“เว่อร์ไป....แค่เล่นไพ่ไม่ได้เอง” กูนี่ก็ขยันตบมุกมันจั๊งงงงง ภคินหัวเราะหึหึในลำคอที่เห็นผมเล่นกับมันอยู่เรื่อย “แล้วนี่เป็นอะไร ทำไมไม่ไปนอนในห้องดี ๆ”
“เป็นคนน่าสงสารที่แฟนไม่สนใจ ทำตัวเป็นฮีโร่ปกป้องก็โดนด่า ทายาให้ก็โดนรังแก”
“เยอะไป ๆ “ มันซุกหัวลงไถ ๆ กับหน้าท้องผมดังแคว่ก ๆ เหมือนหมาเกาเรื้อน
“คนเค้ารึก็อุตส่าห์ปกป้องแผลโง่ ๆ ที่ไปล้มมา....จะให้รางวัลสักหน่อยก็ไม่มีหร๊อกกกก”
“แผลท่อรถมึงนี่ไม่โง่เลยเนอะ”
“ก็โง่พอกันล่ะวะ” คนโง่สองคนแยกเขี้ยวใส่กัน ภคินแกล้งงอนเป็นสาวน้อยทำฮึดฮัดตะแคงหันออกจากพุงผม ผมรู้ว่ามันไม่ได้งอนจริงหรอก ไอ้เวรนี่ชอบมีลีลาการอ้อนที่ไม่เหมือนมนุษย์ปกติชน
ทำไมจะไม่รู้ว่ามันทำตัวเป็นพระเอกปกป้องผมจากขันน้ำทั้งปวง ถึงวิธีการจะโคตรน้ำเน่าระเบิดภูเขาเผากระท่อมไปหน่อยก็เถอะ ไอ้คนบนตักทำฟึดฟัดไม่เลิก....ลำบากผมต้องกลั้นใจทำอะไรบางอย่าง....ผมหันซ้ายหันขวาทั้งที่ห้องมีมนุษย์แค่สองคนอีกตัวเป็นหมี ก่อนจะก้มลงไป...
จุ๊บ.... บนแก้มมันอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบเด้งตัวกลับขึ้นมา แต่ยังเร็วไม่พอไอ้พระเอกที่กดหัวผมลงมาประกบริมฝีปากเข้ามาขโมยจูบ… ดูดดึงกลีบปากซ้ำแล้วซ้ำอีก พอเห็นผมเริ่มคล้อยตามมันก็ได้ใจส่งปลายลิ้นเข้ามา
จูบท่ามกลางอากาศร้อนของสยามประเทศเป็นการฆ่าตัวตายชัด ๆ ลมหายใจร้อน ๆ ยิ่งเพิ่มอุณหภูมิในห้องจนผมหายใจไม่ทันนั่นแหละมันถึงได้ยอมปล่อยออกมา ไอ้พระเอกนอนกระตุกยิ้มประจำตัวก่อนจะเลียริมฝีปาก
“โอ๊ย....ขาเน่าก็ยอมวะแบบนี้”
ไอ้ภคิ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!
END
แวะมาลงตามคำเรียกร้องงงงงง เทศกาลแบบนี้ไม่มีพลาดค่ะ สุขสันต์วันสงกรานต์นะคะคนอ่าน ฮิ้ววววววววววว //ประแป้งๆๆ
กลับมาเขียนคินไปป์แล้วรู้สึกคิดถึงบรรยากาศแบบนี้มากเลยค่ะ //////////
เดี๋ยวว่างๆเมื่อไหร่ก็คงมาเขียนอีกแหละค่ะ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่นะคะ (ซะงั้น)
****โซนขายตรง***** ปิดเทอมใครว่างๆอย่าลืมไปอ่านเรื่อง ใส่ รัก ป้าย สี นะคะ เขียนใกล้จบเต็มทีแล้วจ้าาา
แล้วก็ถ้าออกเรื่องนั้นจะรีปริ้นท์เรื่องนี้ด้วยนะคะ(ได้ของเหมือนตอนรีรอบสองค่ะ)
ขอบคุณที่ยังตามอ่านคู่เกรียนๆนี่นะคะ สาระไม่มีเล้ยยยยย 5555 :z2:
-
:z13:
ไปป์ภคินตอนนี้ประหนึ่งอยู่ในสนามรบ มันเกิดขึ้นกับทุกคนที่คิดจะออกไปซื้อของกินจริงๆ :ling3:
-
:hao7: :heaven
-
ฮิ้ว~~~ พ่อพระเอกทำดี
ไม่ลืมอ่าน แน่นอน ใส่รักป่้ายสี รอิอยู่เลยละ
-
อ๊ายยยย ลิ้นร้อนเกลียวใจ
อยากจะกรี๊ด ภคิน แกอ้อนได้ใจ
-
ถ้าเป็นคู่รักอื่นเรื่องมันจะไม่อลังการงานสร้างขนาดนี้
เรื่องแบบนี้(?)ต้องยกให้คู่นี้เค้าจริงๆ 55555
อ่านฉากบู๊(?)ของพระนางฝ่ากลุ่มเด็กสก๊อยแสกนนี่ได้อารมณ์ดายฮาร์ทมากค่ะ
พ่อพระเอกเท่มากข่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา กรี๊ดดดดดดดดดดดดด(ตัดมาภาพนั่งแคะจมูก 555555)
จะดีมากกว่านี้มากเลยนะคะถ้าได้คู่พี่อาร์ทศาสตร์มืด กับเห็ดขี้ควายน้อยกลอยใจด้วย
แหม่ะ ได้คืบจะเอาไมล์(?)
5555555555 ขอบคุณมากเลยนะคะสำหรับตอนพิเศษ
สุขสันต์วันสงกรานต์ค่าาา *สาดน้ำ
-
หนังบู๊ชัดๆ
ช่างเป็นสงกรานต์ที่แตกต่างจริงๆ :hao6:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อ่านไปขำไปจนน้ำตาไหลเลย
ขำความเกรียนของคนสองคนนี้จริงๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ขนาดเม้นท์ยังนั่งขำอยู่ กร้ากกกกกก
สุขสันต์วันสงกรานต์นะคะ คนเขียน :mew1:
-
เริดมาก!!!!!ภคิน
-
คิดถึงคินไปป์ ที่สู๊ดดดดดด
น่ารักๆเหมือนเดิมเลย
ตอนพิเศษสงกรานต์กรี๊ดมากๆๆ
ว่าแล้วก็ไปหยิบ DND มาอ่านรอบที่สามสิบแปด
อัพตอนพิเศษอีกน่ะค่ะ รักคู่นี้มากก
-
ช่างเป็นคู่ทุกข์คู่ยากที่หาสาระไม่ได้จริง ๆ มีแต่ความฮาล้วน ๆ
อ่านไปขำไป ไปป์เอ๊ย เป็นแฟนคนจนต้องทนหน่อยน้อง...
-
ฮือออออออออ ขำมากจริงๆ ปวดท้องไปหมดแล้วคะ
ภคินกับไปป์เกรียนตลอดกาล55555555555 :m20:
-
ขาเน่ารับสงกรานต์ สองคนนี้มันฮาจริง ๆ
-
นี่มันสนามรบชัดๆ สองหนุ่มเราก็นะ ขาเน่าตอนไหนไม่เน่า มาเน่าตอนสงกรานต์ 555
สุขสันต์วันสงกรานต์จ้าา *สาดดด*
-
ถึงจะไม่มีสาระแต่ก็เต็มไปด้วยความสุขนะครับ :กอด1:
+1 ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษน่ารักๆนะครับ :L2:
-
โอ้ยยยยยยยยยยย น่ารักกกกกกกกกก :hao5:
คิดถึงคู่นี้มากเลยค่ะ
ยังอ่านไปฮาไปเหมือนเดิมเลยฮือออออออออ
ภคินพระเอกของพี่ (ใช่หรา?) 55555555555
เป็นสงกรานต์ที่น่าสงสารกันทั้งคู่เลยนะคะ
ชีวิตดูลำบากขึ้นมาอีกสิบจุด กร้ากกกกกกกกกกกก
:hao7:
-
ต้องยกรางวัลสุดยอดพระเอกแห่งปีผู้ปกป้องคนรักจากมวลน้ำมหาศาลให้คินมันเลย :laugh:
ส่วนไปป์เอย ทำใจต่อไปเถอะลูก มีแฟนคนจนต้อนทนต่อปายยยยย :m20:
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษสุดฮาค่ะ ส่วนอีกเรื่องเดี๋ยวจะย่องไปอ่านแน่นอนค่ะ ขอเวลาขุดซากตัวเองจากกองงานก่อน :mew5:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
โอ้ย พ่อคุณ จนแล้วยังตุนอาหารอีก(?) ลำบากเมียจริงๆ 55555 :hao7:
-
ขายแพคคุ่สิคะ อยากได้ทั้งสองเรื่องเลยยยยยยย. เมศดราม่ามากอ้ะ. เศร้าาาาาาาาาาา. เด๋วให้หนูแดงของพี่อาร์ตมาปลอบนะคะอิอิ
-
ช่างเป็นสงครามที่โหด มัน ฮา ม๊ากกกกกกก 555
ขอบคุณค่ะ ^^
-
5555 ไม่รู้จะสงสารหรือฮาดี
-
ชอบบบบบบบบบบบบ. น่ารักที่ซู้ดดดด
-
ภคินปกป้องไปป์จนจะแผลเน่าอ่ะ 55
ไอ้เน่านี่อึดเนอะพยายามแตะ80 สุด
-
ฮาเหมือนเดิม กร้ากตั้งแต่ภคินบอกว่าไม่มีตังค์และไม่เคยมีละ 555 พระเอกฉันกรอบตลอด
แล้วมันยังขยันหาเรื่องเอาของกินไปผลาญเล่นอีก
ชุดออกนอกบ้านพร้อมถุงพลาสติกนี่ฮามาก ลีลาก็แบบสุดยอดเลยลวกเพี่ย
ตอนท้ายก็นะ... ไปป์ขาน่ารักตลอดๆๆๆ
ขอบคุณค่ะ
-
ยังบ่นกะเพื่อนอยุ่เลยว่าคิดถึงคินไปป์ แล้วคินไปป์ก้มา ดีใจจริงๆ อิอิ
ยังฮารั่วกันเหมือนเดิม คุ่นี้นี่มันน่ารักจริงๆ
-
มีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่านคู่นี้นะครับ เป็นนิยายที่ผมรักมาก อันดับต้นๆในดวงใจเลย(อาจจะชิงที่1เลยนะ)
ถึงขนาดคลั่งพี่เดียวใฝ่ฝันอยากมีพี่เดียวมาเป็นเพื่อนเวลาเหงา...
ขอบคุณนักแต่งมากนะครับ ที่ยังไม่ลืมเรื่องนี้ และอัพตอนพิเศษให้ได้อ่านกันคิดถึงกันเรื่อยๆ
-ใส่รักป้ายสีผมก็ชอบนะครับ แต่ไม่ค่อยได้ติดตามแล้ว เพราะเนื้อเรื่องไม่ค่อยโดนเท่าเรื่องนี้
เห็นนักแต่งบอกใกล้จบแล้ว ผมรอติดตามเรื่องใหม่นะครับ ขอสนุก และฟินเฟร่ออออแบบเรื่องนี้นะครับ U///U
-
555555
สงกรานต์สุดเกรียนของ
ภคินกับไปป์
555555
ฮาไปไหนไปป์
-
ขณะที่เพื่อนสาดน้ำกันโครมๆอินี่มาหลบหามุุมอ่านิยาย นั่่งหัวเราะเป็นคนบ้าอยู่คนเดียวจนเพื่อนส่ายหัวหันหน้าหนีเลย ออีนีี่เป็นใครไม่รู้จัก 5555 อย่างฮาเลยตอนนี้ คิดเรื่องนี้มากเลย
-
ยอมขาเน่า 555
-
ไปป์ ภคิน ยังโหดมันฮาเหมือนเดิม
อร๊ายยยยย ชอบ ยังกับอยู่ในสงคราม อ่านไปหัวเราะไป :m20: :laugh:
-
ภคินก็ยังคงเป็นภคินที่เจ้าเล่ห์เหมือนเดิมนะคะ
ไปป์ก็ยังปากร้ายใส่แฟนตัวเหมือนเดิม ฮ่าๆๆๆ
-
จะบอกว่ากลับมากี่ทีก็คิดถึงเรื่องนี้สุดๆ
ยังคงความเกรียนได้เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
ขำตอนบรรยายมากค่ะ เหมือนหลุดมาจาก mission impossible จริงๆ ซะเว่อเลย 55555555
อิภคินนี่เหมือนจะพระเอกนะคะ แต่ตอนจบหื่นแตก ทำเอากร๊ากกับคำพูดเฮียแกเลย
ชอบมากกกกกกกกก สุขสันต์วันสงกราต์นะคะคนเขียนนนน
คิดถึงสุดๆๆๆๆ
-
5555 สารภาพว่าหัวเราะจนน้ำตาไหล ดีนะน้ำลายไม่ไหล 5555
-
ีดีใจจัง จะรีปริ๊นอีกรอบแล้วใช่มั้ยคะ
ไม่พลาดแน่ อิอิ
-
ไปป์กับภคินไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆๆ555555555555555 :m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4:
-
เป็นอีกเรื่องที่สนุกมากครับ ขอบคุณมากๆสำหรับเรื่องดีๆ
ตอนพิเศษก็มีเยอะดีครับ
-
อ่านไปขำไปอิคู่นี้มันแลดูอนาถกันจริงๆ555
-
ชีวิตมันช่างอนาถาจริง จริ๊งงงงงงงงงงงง
ทำไมไม่โทรให้ไอ้สองตัว ที่กินไปมารับผิดชอบ 55
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกก
-
คิดถึงคินไปป์ขึ้นมาทันทีเลยย แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ><
มาเรื่อยๆน้า ><
-
โอยยยยย คิดถึงคู่นี้
ยังน่ารักและฮากันเหมือนเดิมเลย
:laugh:
-
เกรียสุดไรสุดจริง ๆ คู่นี้ 55
-
+1 ให้คะแนน Indigo ค่ะ
ไม่ได้อ่านพี่ภาพนานละ ไม่รุ้ถึงไหน ได้กลิ่นดราม่าตุ่ยๆ กลัวอ่ะ :ling3:
-
อิภคินของแม่มันกรอบตลอดเรื่องเลยนะนี่....
หนูไปป์ก็ทน ๆ เลี้ยงหมาตากดำ ๆ ไปแล้วกันเนอะ..
ก็เหมือนที่ภคินบอกนั่นแหละ....เป็นแฟนภคินจนต้องทนหน่อยไปป์..... :mew1: :mew1:
-
น่ารักโคตรรรรรรรรรรรรร
>__________________________<
-
อ่านแล้ว........อยากบอกว่า........ช่างเป็นคู่รักทรหดจริงๆ 555555555
-
ID ซื้อขาย : TBL-972-262
[Re-print] Do not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน
อ่านรายละเอียดในกระทู้นี้ได้เลยค่ะ >> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42324.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42324.0)
-
เรื่องนี้น่ารักมากกก ชอบๆ คินไปป์ๆๆ :-[
-
เรื่องนี้เป็นอะไรที่ฮากระจายเลยค่ะ เราเผลอหัวเราะไปตามความคิดของตัวละครทุกตัว แต่แอบปันใจให้โจ้กันมากหน่อย 555+ พวกกร้านโลกและไม่แคร์สื่อ อ่านไปแรกๆ ก็ลุ้นอยู่ว่าจะคู่กันยังไงเพราะความสัมพันธ์สุดแสนจะซับซ้อนสุดๆ แต่มันไม่ใช่อะไรที่ต้องเครียดอย่างที่เราคิดไปเองนอกซะจากช่วงท้ายๆ ที่พ่อแม่รู้เรื่องจากปากแอมเท่านั้นที่แบบอยากแทรกร่างเข้าไปในบทนั้นแล้วกระซวกแอมแบบไม่ยั้ง ทว่าทำอย่างนั้นไม่ได้แถมเรื่องจะไม่เดินด้วยเลยอ่านไปน้ำตาซึมตามอารมณ์ของภคินและวิรัล ชอบค่ะเรื่องนี้เป็นอะไรที่ไม่ต้องตีความให้ปวดหัว อ่านเพลินๆ ไปกับตัวละครที่ถ่ายทอดออกมาดีกันทุกตัว ยิ่งคู่เห็ดขี้ควายกะนายศาสตร์มืดซึ่งเข้ากันได้อย่างน่าประหลาดและลงตัวมากๆ ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ เรื่องนี้ และจะตามผลงานต่อๆ ไปนะคะ
o13
-
สนุกมากกกกกกกกกกก
:impress2:
-
ฟินไปค๊าาาาาาาาาาาาา
ขอบคุณมากๆๆที่แต่งเรื่อวราวดีๆ
มีครบทุกรสชาติ น้ำตาลนองเป็นสายธาร
-
:mc4: :mc4:ฉลองคินทำประตู :oo1:
-
น่ารัก
เป็นอีกเรื่องที่พระเอกไม่รวยแต่.....
หล่อมาก กั่กๆๆๆ
อยากได้พี่เดียวดายมากอดสักคืน
ไปป์จะให้ไหมนะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แบ่งปันขอรับ
-
ชอบคู่นี้ รักเรื่องนี้ หลงคนแต่งอ่ะ
ชอบอ่ะ ชอบมากกก มีครบทุกรสเลยย
สุข เศร้า เหงา ซึ้ง ฮา น้ำตาเล็ดดดด
555555555555 55
-
o16 o16
-
สนุกมากๆๆๆๆๆ มาอ่านจนจบ เป็นอีกเรื่องที่ทิ้งไว้นานมาก
-
อ่านเกือบจบแล้ววว แต่ไม่จบ. 5555
เหตุผลเพราะไม่ชอบคู่ เพลง -แซ็ก เลยพาลเลิกอ่านเลย
แต่ชอบนิสัยและบุคลิกของคินมากๆ
ดูรักไปป์มากๆเลย แต่ไปป์ดูกลัวลนๆไปหมด ขำ
ขอบคุณที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆให้ได้อ่านกันนะคะ :hao7:
-
แอบสงสารภคินนะ ทำไมทรหดอย่างนี้ 5555 อ่านจบนานแล้วเพิ่งมีโอกาสมาเม้นตอบ ชอบเรื่องนี้มาๆๆเลย :-[
-
ชอบนะครับ ชอบในความเป็นไปป์ ชอบในความมั่นคงของภคิน ชอบตัวละครทุกตัว
แต่........
ก็รู้สึกสงสารพ่อภูมิ แม่แก้ว อยู่ไม่น้อย (อาจดูเหมือนคิดซับซ้อนไปนิดนะครับ)
.
ป.ล. เคยคิดอยากจะลองแต่ต่อจากคุณ Indigo ในส่วนที่อาจจะทำให้พ่อภูมิกับแม่แก้วสบายใจขึ้นบ้าง ...แต่คิดแล้ว... คงทำให้เสียเรื่องซะเปล่าๆ...
:z6:
-
อ่านรอบ 2 จ้าาาาา
มัน ซึน เด เระ มากกกกกกกกกกกก :katai3:
ฮาดี หนุกๆๆๆ ชอบบบๆๆๆๆๆๆ o13
-
เห็นแล้วนึกถึงไปป์มากกกกก.... :oo1:
[attachment deleted by admin]
-
เพิ่งอ่านจบ ใช้เวลาเกือบอาทิตย์ เห็นนิยายเรื่องนี้บ่อยๆแต่ก็ไม่เคยกดเข้ามาอ่านสักที ตอนนี้อ่านจบแล้วประทับใจทุกตัวละครมาก ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้ค่ะ ทุกตัวละครมีความสมบูรณ์ในตัวของมันเอง ชอบพระเอกแบบภคิน ไม่ต้องมีพร้อมทุกอย่าง ไปป์ก็ไม่ได้เข้ามาเติมเต็มทุกอย่างของภคิน แค่เป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญก็พอ ชอบนิยามนี้มาก จะติดตามผลงานคนเขียนไปเรื่อยๆค่ะ
-
เนื้อเรื่องตอนค่อนข้างเยอะแต่อ่านสนุก เรื่อยๆ ดีครับไม่น่าเบื่อ
-
มันสนุก น่าติดตาม ครบทุกรสเลยครับ
:hao7: :hao7: :hao7:
-
เพิ่งมีโอกาศได้มาอ่านหลังจากประทับใจพี่ภาพมาแล้วค่ะ
เรื่องนี้น่ารักมาก ขำสุดๆ เนื้อเรื่องเยอะแต่ไม่อยากให้จบ รักคินไปป์ค่ะ
ขอบคุณงานดี ขอให้คนเขียนมีผลงานดีๆ แบบนี้อีกนะคะ
-
:impress2: :impress2: :impress2: อ่านจบแล้วสองรอบน้ำตายังไหลซึ้งเหมือนเดิม คนแต่งแต่งเรื่องใหม่หรือยัง ชอบมากๆๆๆเรื่องนี้ เทใจให้เลยยยย
-
น่ารักมากค่ะๆๆๆ
-
อ่านรอบสอง ยังซึ้งใจไม่มีเปลี่ยน
ขอบคุนสำหรับเรื่องดีๆนะคะ
-
อ่านกี่รอบก็ฮาได้ตลอด เป็นเรื่องที่เกรียนมาก :laugh:
-
พระเอกแหวกแนวดีนะเรื่องนี้ แต่น่ารักอะ :o8: :o8:
-
ปีใหม่
‘กลับบ้าน’ คำธรรมดาที่โคตรจะแสนวิเศษสำหรับ ‘คนต่างจังหวัด’ อย่างผม
มือข้างหนึ่งถือกระเป๋า ส่วนอีกข้างกำลังต่อยตีกับไส้ติ่งที่ติดสอยห้อยตามออกมาจากเมืองหลวง แน่นอนครับ....ผมกำลังพูดถึงมัน...
“ฮัดชิ้ว!!” ฟังจากเสียงก็รู้ว่ามีน้ำมูกแถมแน่ ๆ “อากาศเย็นใช้ได้เลยนี่หว่า” มันว่าพร้อมกับยกแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดน้ำมูกลวก ๆ แต่ยังไม่สาแก่ใจ สั่งออกมาแรง ๆ อีกรอบ ฟืดดดดดดดดดดดดดด
“โสโครก!” จะไม่ให้ด่าได้ยังไงตอนมันเอาหน้าออกมาผมยังเห็นเส้นใส ๆ ยืดติดมาอยู่เลย “ไปไกล ๆ กูเลยนะ”
“โห ใจร้ายฉิบ” มันโอดครวญด้วยใบหน้าไร้ความสำนึกผิดใด ๆ พร้อมกับชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ “นี่จามปิดปากก็บุญเท่าไหร่แล้ว”
“ภคิ้น!! เอาหน้ามึงออกไปเลยนะ” ผมรีบยกมือขึ้นยันข้างแก้มมัน เลือกตำแหน่งที่ห่างไกลขี้มูกที่สุด
“เห็นว่าสกปรกก็ช่วยเช็ดให้สิ” โว๊ะ!! มันไปเอาแรงวัวแรงควายมาจากไหนวะ ผมเกือบพลาดขยับมือไปป้ายขี้มูกมันแล้ว
“อ้ากกกกกกกกกกกกกก!! ออกไปนะโว้ยยยยยย!!” ยิ่งห้ามมันยิ่งสนุกดันหนังหน้ามันแผลบเข้ามาอีกมือผมนี่ลื่นปรื๊ด ๆ “กูบอกให้....”
“หยุด...”
เดี๋ยวนะ....นั่นไม่ใช่เสียงผม.....
นั่นมัน....
“พี่ภูมิ....”
ผ่าง! ผ่าง! ผ่าง!! ราวสายฟ้าฟาดลงมากลางกบาล ผมและไอ้ภคินเด้งตัวออกจากกัน(หรือพูดให้ถูกคือมันผงะนิดหน่อย ที่เหลือผมดันมันสุดแรงเกิด) ผมหันไปส่งสายตาใส่มันว่า ‘เพราะมึงนั่นแหละเล่นเหี้ยอะไรไม่รู้’
“สวัสดีครับพี่ภูมิ” ไอ้ภคินรีบยกมือไหว้แทบเอานิ้วทิ่มเข้าไปในจมูกพ่อผมด้วยความนอบน้อมสุด ๆ “ยังหล่อเหมือนเดิมเลยนะครับ”
ผมหันไปเบะปากเงียบ ๆ ในขณะที่ไอ้พระเอกยังมุ่งหน้าประจบประแจงตระกูลผม “พี่แก้วก็เหมือนกัน สวยขึ้นจนผมจำแทบไม่ได้เลยครับ”
“น้องคินก็พูดเกินไป” ว่าแล้วแม่ก็บิดตัวเป็นรูปเพรทเซล และก่อนที่หัวผมจะเน่าไปกว่านี้ผมต้องรีบแย่งชิงพื้นที่ของตัวเอง
“ลูกเต้านี่ไม่สนใจเลยนะแม่”
“อ้าว มากับเขาด้วยเหรอไอ้ลูกหมา” ดูขนาดคำที่ใช้เรียกยังขับไล่ไสส่งไปอยู่โหมดสัตว์เลี้ยงเลย ชีวิตไอ้วิรัลจะมีอะไรรันทดไปมากกว่านี้ แม่ยื่นมือเข้ามาขยี้หัวผม “ล้อเล่น...ดูทำหน้าเข้าสิ ใครจะไม่คิดถึงลูก”
“แล้วไอ้เชอร์ไปไหนอะแม่” ผมหันซ้ายหันขวาก็ไม่เห็นวี่แววของน้องสาว มันน่าจะอยากมารับพี่คินของมันแท้ ๆ
“ตั้งแต่มีแฟนเขาก็เลิกเห่อพี่เขยเขาแล้ว”
“แม่!!! อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” แม่โพ้มมมมมมม!! พูดอะไรออกม้า!! ผมเอามือทึ้งหัวตัวเองอย่างบ้าคลั่ง รีบหันซ้ายหันขวา ไม่...ไม่....ไม่ ต้องไม่มีใครได้ยินสิ
“ฟังแบบนี้พี่เขยน้อยใจเลยครับ”
ถุย! ผมล่ะอยากขากสเลดใส่รองเท้ามันบ้างแต่ใจไม่เหี้ยมโหดพอ
“อะแฮ่ม” พ่อกลั้วคอข่มขู่เล็กน้อย เอาเลยพ่อ!! ถุยใส่มันเลย! “จะได้ปิ๊กบ้านก่อ เมาก้าอู้กั๋นฮั่นนะ” (จะได้กลับบ้านไหม มัวแต่พูดกันอยู่นั่นแหละ)
“ปิ๊กครับพ่อ ปิ๊ก ๆ ๆ ๆ ” ผมคว้ากระเป๋าแล้วออกเดินนำพ่อลิ่ว ๆ หนีความอับอายและแพ้พ่ายไป....
“ไอ้น่อย” พ่อตะโกนไล่หลัง “รถจอดตางเพ้” (รถจอดทางนี้)
นายวิรัลเดินกลับมาเก็บเศษหน้าตัวเองขึ้นมาติดท่ามกลางสายตาล้อเลียนของไอ้ภคิน....
……………………………………………………………….
…………………………………………………
………………………….
………..
เชียงใหม่อากาศเย็นพอประมาณและร้อนฉิบหายตอนบ่าย ๆ จนผมสับสนว่าจะใส่หรือถอดเสื้อเพื่อดำรงชีวิตอยู่ดี ที่สำคัญคือรถติดแหงกอยู่หน้าบ้านผมแทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมงจนพวกเราใช้วิธีเดินแทนมอเตอร์ไซค์
เผลอแป๊บเดียวก็เป็นวันสุดท้ายของปีแล้ว ตอนแรกผมแพลนว่าจะขึ้นมาหาพ่อแม่เร็วกว่านี้แต่จองตั๋วรถไม่ทันเลยต้องเลื่อนจนมาถึงวันสุดท้ายพอดี กลับถึงบ้านดื่มน้ำดื่มท่าไม่ทันหายเหนื่อยก็โดนแม่เฉดหัวส่งไปตลาดพร้อมตะกร้าจ่ายตลาดสีสะเหล่อ ๆ มาหนึ่งอัน เกี่ยงกันอยู่นานสุดท้ายไอ้ภคินก็ยอมถือให้
“ขากลับมึงถือไง เจ๊ากันไป”
“เจ๊าพ่อง ขากลับมันก็หนักกว่าสิวะ”
“เอ้า!ฉลาดเป็นด้วย” ผมสัมผัสได้ถึงเส้นเลือดข้างขมับที่เต้นตุบ ๆ ก่อนสมองจะประมวลผลให้แย่งตะกร้าในมือมันมา
“งะ...งั้นกูถือขาไป”
“ถือทำไมอะ แล้วมึงจะใช้อะไรเดิน”
“มุกมึงกากมากกกกกกกกก” ผมงงอยู่นานก็จะเก็ทมุกมัน เล่นมาได้! “เอามาเลย”
ภคินดึงตะกร้าไปไว้อีกฝั่งก่อนหันมายักคิ้วแสยะปากกวนส้นตีนแบบที่มันชอบทำ “อยากได้ก็มาแย่งสิ”
“อย่าบอกว่ามึงจะชูขึ้นไว้บนหัวแล้วให้กูกระโดดแย่งนะ มุกน้ำเน่าละครไทยแบบนั้นอย่ามาเล่นว้อย!!”
“ฟังแล้วรู้เลยว่ามึงติดละคร” ภคินยักไหล่ ก่อนจะเอาตะกร้าออกมากาง “อ๊ะ! เอาไป”
สวบบบบบบบบ
ตะกร้ากลิ่นคลุ้งเนื้อสัตว์และคาวปลาเสียบลงมาโดยมีหัวผมอยู่ตรงกลาง ไอ้ภคินเอื้อมมือมาตบปุ ๆ ตรงก้นตะกร้า “เหมาะดีจริง ๆ ”
“ไอ้ภคิน!!”
ผมถอดตะกร้าออกจากหัวแล้วไล่เตะมันจนชาวบ้านแถวนั้นแหวกทางให้ไปอย่างง่ายดาย กว่าจะถึงตลาดก็เหงื่อท่วมตัว ผมไล่รายการของที่แม่ฝากซื้อแล้วเริ่มตระเวนตามล่า ด้วยความที่ไอ้ภคินมีรูปเป็นทรัพย์มันจึงใช้เหง้าหน้าของมันเจ๊าะแจ๊ะสาวใหญ่ในตลาดจนได้ของถูกของแถมมาเยอะแยะ โชคดีที่เป็นคิวมันแบกของไม่ใช่ผมไม่อย่างนั้นคงปวดไหล่แย่
ใช้เวลาร่วมชั่วโมงพวกผมก็ต่อนยอนกลับถึงบ้านอย่างสงบ ตีกันจนหมดแรงจะเถียงกันแล้ว เข้าบ้านไปก็เห็นแม่เริ่มเอาเสื่อสาดมาปูที่ลานหน้าบ้าน ไอ้เชอร์กลับมาแล้วรีบเข้ามาประจบประแจงพี่คินของมันยกใหญ่ รินน้ำเย็น ๆ มาให้ปล่อยพี่มันดื่มของเหลือก้นแก้วจากไอ้พระเอกอีกที
สมาชิกครอบครัวอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาแม่เลยต้องเตรียมอาหารเยอะเป็นพิเศษ แน่นอนว่างานเลี้ยงฉลองมันก็ต้อง.....
แท่น แทน แท้น หมูกระทะ....
ไม่ว่าสอบเสร็จ สอบติด สอบซ่อม งานบวช งานแต่ง งานราช งานหลวง ไว้ใจหมูกระทะได้เลย!!
ผมโดนเฉดหัวมาล้างผักในครัว ฟังสาว ๆ เขาเม้าท์เรื่องดารากัน ส่วนไอ้ภคินโน่นนนนนน ไปทุบถ่านเตรียมเตาอั้งโล่กับพ่อผมด้านนอก ไม่รู้เป็นตายร้ายดียังไง น่าห่วงจนผมต้องชะโงกหน้าไปดูเป็นครั้งคราว
“น่าเป็นห่วงพี่คินนะคะแม่” ไอ้เชอร์เสือกมาจับไต๋ผมได้ จีบปากจีบคอพูดใหญ่ “ไม่รู้จะโดนพ่อกลั่นแกล้งอะไรบ้าง”
“พ่อเราก็พูดให้แม่ฟังอยู่เหมือนกันนะ ว่าไม่ค่อยถูกชะตาน้องคินเขา” ผมแสร้งทำหูทวนลมทั้งที่ต่อมเสือกกางใบหูแทบจะไปชนหน้าแม่อยู่แล้ว “แม่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไม น้องคินออกจะน่ารัก นิสัยดี”
“เฮ้อออออออออออออออ” ถ้าให้ผมโหวต เสียงถอนหายใจของไอ้เชอร์ควรติดอันดับการเสแสร้งของโลกเป็นลำดับต้น ๆ เสียด้วย “พ่อก็บอกหนูเหมือนกันว่าถ้าเจอจะจัดการให้หงอยเลย”
มือที่กำลังถูผักกาดขาวของผมชะงักไปเล็กน้อย ซึ่งแน่นอนว่าแม่ที่ลอบสังเกตการณ์เห็นแน่ ๆ “น่าสงสารน้องคินจังเลยน้อ”
เชอร์พยักหน้า “เนี่ยแหละน้า เขาว่าพ่อตาลูกเขยมักไม่ถูกกัน”
“น้อย ๆ หน่อยไอ้เชอร์ ชีวิตจริงไม่ใช่ละครเฟ้ย” บ้านผมมันชักจะเป็นสายละครเข้าไปใหญ่แล้ว น่าแอบไปตัดสายไฟให้ทีวีเจ๊งให้รู้แล้วรู้รอด จะได้เลิกดูอะไรไม่ประโลมโลกสักที “แม่ก็พอกันเลย”
“ว่าแม่อีก บาปปปปปปปป” แม่ง้างทัพพีขู่ผม ดูสิลูกชายบ้านนี้มันพลเมืองชั้นสองขนาดไหน ถูกกระทำพอเอาคืนบ้างก็โดนด่าทอ ยิ่งพูดยิ่งอยากเอาหน้าซุกผักกาดตาย ๆ ให้มันรู้แล้วรู้รอด
ยิ่งมาได้ยินเสียงหัวเราะคิก ๆ คัก ๆ ของสองสาวต่างวัยยิ่งทำผมหน้าม้านคว้ากะละมังลุกขึ้นหนี “ผมไปเปลี่ยนน้ำใหม่นะแม่”
“ตามสบายจ้าพ่อลูกชาย” แม่หัวเราะในลำคอ “แวะไปดูสภาพน้องคินของแม่ด้วยนะ ทางผ่านนี่”
“ไม่!!”
ผู้หญิงบ้านนี้มันอะไรกัน เห็นลูกชายเป็นของเล่นเรอะ!! ผมเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงผ่านลานบ้านที่พ่อกับไอ้ภคินอยู่ไปอย่างรวดเร็ว แต่บังเอิ๊ญ!บังเอิญ ขอย้ำว่าบังเอิญจริง ๆ ครับ! ผมไม่ได้เงี่ยหูฟังเลยสักนิด คือมันลอยมาเข้าหูเองจริง ๆ ไอ้ผมน่ะไม่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่นจะไปสนใจทำไม....
“พัดแฮง ๆ เล๊าะ”(พัดแรง ๆ สิ) พ่อนั่งกอดอกอยู่บนพื้นสั่งเสียงแข็ง “บ่ตันเฒ่าหยังมามีแฮงตะอี้”(ยังไม่ทันแก่ทำไมมีแรงแค่นี้)
“ครับพี่ภูมิ” พรึ่บบบบบบบบ....ไอ้ภคินกระพือด้วยแรงกรรมกรทีเดียวหน้าพ่อผมดำเป็นหมิ่นหม้อเลยครับ “แรงพอหรือยังครับ”
“แค่ก ๆ ๆ มีแฮงตะเอ้ยก๋าไอ้หนุ่ม”(มีแรงแค่นี้เรอะไอ้หนุ่ม)
“ครับพี่!! ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก”
ตกลงพ่อกูหรือมันที่บ้าวะ.....
“หึ...แค่ก ๆ ๆ ๆ ๆ ” พ่อแสยะยิ้มพร้อมสำลักถ่านเล็กน้อย แสร้งเก๊กหน้ามาเฟีย “ไอ้หนุ่ม”
“ครับ” ภคินตอบรับขณะมือยังพัดพั่บ ๆ ไม่หยุด อีกนิดกูว่ามึงจงใจฆาตกรรมพ่อกูแล้วล่ะ
“เมียอ้ายบ่ว่าอะหยัง บ่ได้หมายความว่าอ้ายบ่ว่าเน้อ”(เมียพี่ไม่ว่าอะไร ไม่ได้หมายความว่าพี่จะไม่ว่านะ)
ผมเห็นมือไอ้ภคินชะงักไปเล็กน้อยทำเอาหัวใจกระตุก พ่อพูดขนาดนี้แปลไม่ยากเลยว่ายังไม่ยอมรับภคินทั้งหมด เรื่องแบบนี้คนเป็นพ่อคงทำใจลำบากสินะ
ริมฝีปากบางค่อย ๆ ยิ้มอย่างเศร้าสร้อย เอ่ยตอบด้วยเสียงอันแผ่วเบา “ผมรู้ครับ”
พั่บ พั่บ พั่บ พั่บ พั่บ
บทสนทนาจบลงในความเงียบสงัด มีแต่เพียงเสียงพัดเตาไฟอย่างรุนแรง และใบหน้าของพ่อผมที่ดำยิ่งกว่าโดนราหูอม
ชัดเลย มึงจะฆ่าพ่อกูแน่ ๆ .......
..........................................................
......................................
..................
..........
“รินมาเล๊าะ”(รินมาเลย)
“ครับพี่ภูมิ” มือขวารีบเทอย่างกระตือรือร้น “ชงเข้ม ๆ แบบที่พี่ภูมิชอบเลยครับ”
พ่อยกเป๊กเหล้าขึ้นกระดกก่อนส่งเสียง “ข่า~~~~~~~” พ่อยกนิ้วโป้ง “ถูกใจ๋อ้ายแต้ ๆ ”(ถูกใจพี่จริง ๆ )
“ถั่วปากอ้ามั้ยครับพี่ เดี๋ยวผมแกะให้”
“มา ๆ ๆ ๆ แหม่ ฮู้ใจ๋แต้ ๆ ”(รู้ใจแท้ ๆ )
เหล้าเข้าปากปุ๊บพ่อก็เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อมทันที....
ไอ้ที่ตีหน้ายักษ์ข่มขู่ไอ้ภคินเมื่อตอนเย็นหายวับแปลงร่างเป็น ‘พี่ภูมิ’ ผู้ใจดี น่ารักฟรุ้งฟริ้งกระดิ่งแมว ชนแก้วกันรัว ๆ ยิ่งกว่าเสียงพลุบนฟ้าอีก ไอ้ภคินเห็นช่องยิ่งเอาใจใหญ่เลียแข้งเลียขาจนหน้าแข้งพ่อผมกร่อนไปถึงกระดูกแล้วมั้ง
“พ่อเมาใหญ่แล้ว พอเลยนะลำบากน้องคินเขา” แม่รีบออกตัวมาปกป้องพระเอกสุดที่รัก “น้องคินไปนั่งตรงนู้นเถอะลูก มัวแต่ชงเหล้าให้พ่อก็ไมได้กินเนื้อกันพอดี”
“โหแม่ ไม่ต้องเรียกมันมาแย่งของผมเลยนะ”
“พี่ไปป์ตะกละ!”
“เนื้อเต็มปากยังมีหน้ามาว่าพี่อีกเรอะ!!” ไอ้น้องไม่รักดี!! ไอ้น้องทรยศ! “ตั้งแต่เปิดเตานี่ไม่วางตะเกียบเลยนะ ไหนว่าลดความอ้วน?”
“ปีใหม่มันก็ต้องฉลองให้ตัวเองสิ” ไอ้เชอร์ด่ากลับเนื้อแทบกระเด็นออกมาติดหน้าผม ดูสภาพมันสิ....หน้ามันแผลบ หัวงี้เหม็นกลิ่นหมูกระทะสุด ๆ อยากจะเรียกไอ้หนุ่มหน้าจืดแฟนมันมาดูซะจริงจริ๊ง
ผมเท้าคางมองหน้ามัน “อ้วน”
“ปากเสีย”
“อ้วน”
“พี่ไปป์!!”
“อ้วน อ้วน อ้วน”
“พี่คินจัดการให้หน่อยค่ะ”
“หยุด!! ไม่ต้องเลยนะ!” ผมตั้งการ์ดป้องกันการโจมตีไว้ล่วงหน้าตอนที่ไอ้ภคินหย่อนตูดลงข้าง ๆ มันยักคิ้วทักทายผมทีหนึ่งก่อนจะยื่นมือมาขยี้หัวผมแรง ๆ “โอ๊ย ๆ ๆ พอ ๆ ๆ ผมยุ่งหมดแล้ว”
“ผมมึงยุ่งตลอดเวลาต่างหาก ถามจริงเลี้ยงเหาเปล่าวะ” ไอ้เลว! โคตรหยาบคาย!!
“เลี้ยงพ่อง” ผมปัดมือมันทิ้ง จะด่าเรื่องผมมันกลับก็ไม่กล้า ไอ้ภคินผมนิ่มคุณภาพดีแต่แค่ไม่ค่อยสระเท่านั้น
“ไหน ๆ ชิ้นไหนสุกแล้วมั่ง” มาถึงก็หาเรื่องแดกทันทีครับ มันง้างตะเกียบสำรวจพื้นที่บนเตาทันทีก่อนจะพุ่งเข้าไปโจมตีชิ้นตรงหน้าผม
“นั่นของกู!” ผมแว้ดขึ้น ยอมได้ไงชิ้นมันหนาปิ้งมาตั้งนาน “มึงไปเอาชิ้นใหม่มาปิ้งเลย”
“ได้”
ควับ! มันโยนเนื้อของผมเข้าปากก่อนจะวางเนื้อดิบลงแทนที่ตำแหน่งนั้น....
“ไอ้....”
“ภคิน” มันต่อให้จบประโยค ยกยิ้มกวนประสาทอันเป็นโลโก้ “อร่อยจังเลย อร่อยจังเลย”
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก! มึงนี่มัน.....”
“น่ารัก?”
“น่าตื๊บเฟ้ยยยยยยยยยยย”
มันเอามือปัด ๆ “อื้อหือ.....กระเด็นเต็มหน้าเลย”
ผมรีบปิดปาก แม่มเอ๊ย!! เสียเซลฟ์ กูไปพ่นน้ำลายใส่หน้ามึงตอนไหน ผมแยกเขี้ยวขู่มัน
“พริกติดฟันหน้าอะ”
“โว้ยยยยยยยยยยยย เอ้า! อยากแดกก็แดกกกกก เชิญ! แล้วก็เงียบเลยนะไม่ต้องมายุ่งกับกู” ผมคีบเนื้อบนกระทะยัดใส่ถ้วยมัน สุกดิบไม่รู้ ขอแค่อุดปากมันได้ชั่วครั้งชั่วคราวก็พอ
ไอ้ภคินก้มหน้าก้มตาโซ้ยของสุก ๆ ดิบ ๆ เหมือนผีปอบ ดูท่ามันจะหิวไม่น้อยเลยเพราะมัวแต่ไปเอาอกเอาใจพ่อ เห็นแล้วสมเพชเวทนาจนต้องช่วยย่างแล้วคีบใส่ถ้วยให้มันบ้าง
ผมแสร้งทำเป็นเมินสายตาของไอ้เชอร์ที่แทบจะทิ่มทะลุร่าง ไอ้เชอร์เอ๊ย! จะแอบมองอะไรก็เอาให้มันเนียน ๆ หน่อย หรือไม่ต้องมองเลยก็ได้เฟ้ย กูเกร็งจะตายอยู่แล้ว! เหงื่อนี่แทบหยดแหมะ ๆ ลงหม้อ ไอ้ครั้นจะหันไปถามว่า ‘มีอะไรก็พูดสิวะเชอร์’ ก็กลัวว่ามันจะพูดอะไรให้พี่มันอายแทรกแผ่นดินอีก
บรรยากาศระหว่างพี่น้องเริ่มอึดอัดขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับสงครามเย็นของคนแอบมองกับคนทำเป็นไม่เห็น มือที่คีบหมูเริ่มสั่นกึ่ก ๆ เหมือนคนความความผิด
ปัง!
พลุดวงเบ้อเร่อระเบิดขึ้นกลางฟ้าเข้ามาช่วยชีวิตผมไว้ มันดึงดูดความสนใจของทุกคนไปหมด พวกเราเงยหน้าขึ้นมองแสงสีแดงบนนั้น แต่นี่เพิ่งเริ่มต้น เสียงดังสนั่นหวั่นไหวตามมาติด ๆ กระจายแสงไฟไปทั่วฟ้า ทั้งสวยงามแต่ก็น่ากลัวในบางที
แม้แต่พ่อที่ดูเมาบ้า ๆ บอ ๆ ยังหยุดแกะถั่วปากอ้ามานั่งเอนหลังพิงกระติกน้ำแข็งดูพลุเลย ผมก้มมองนาฬิกาข้อมือ ยังเหลือเวลาอีกเกือบชั่วโมงก่อนจะข้ามพ้นปี แต่พวกบ้านี่ก็ซ้อมยิงกันก่อนสินะ โอ๊ะ! ไม่ได้ ๆ งานดี ๆ ผมจะไปปากเสียด่าชาวบ้าน ส่วนด่าไอ้ภคินเป็นเรื่องปกติจึงไม่นับ
“งามน่อ”(สวยเนอะ) พ่อพูดเสียงอ้อแอ้นิดหน่อย อย่างว่าแหละคอแข็งจะตาย
“ไอ้สวยมันก็สวยแต่หนวกหูด้วยอะพ่อ”
“ไอ้น่อย ยะเปิ้ลเสียบรรยากาศกั๋นหม๊ด”(ทำเขาเสียบรรยากาศกันหมด) พ่อโยนซากเปลือกถั่วใส่ผม ใช่สิ...ไอ้ไปป์มันหมาหัวเน่า
“โอเคพ่อ พลุซ๊วยสวย อลังการดาวล้านดวง เปรี้ยงปร้างสว่างไสวตราตรึงใจไปทุกที่เลยพ่อ”
“ไอ้วอกน่อย!” แป๊ก... คราวนี้ไม่เปลือกละ เม็ดถั่วเน้น ๆ ดีดอัดกลางหน้าผมเลย อูยยยยย ผมยกมือลูบหัวป้อย ๆ ยังไม่ทันง้างปากตัดพ้อ พ่อก็พูดแทรกขึ้นมา
“ปี๋นี้อยู่กั๋นพร้อมหน้าพร้อมต๋าเนอะ” พ่อยิ้ม “ป้อก่อดีใจ๋เน้อ”
ผมถูจมูก โธ่...พ่อจะมาทำซึ้งอะไรตอนนี้
“กึ๊ดเติงหาลูกบ่าวคนเก๊ามันก่อปึ๊กมาหาโตย เออ ๆ ฮานี่โชคดีอีเฮ้ย”(คิดถึงลูกชายคนโตมันก็กลับบ้านมาหา กูนี่โชคดีจริง ๆ ) พ่อบีบเปลือกถั่วในมือ “พาบ่าวมาแหม”(พาผู้ชายมาด้วย)
“แค่ก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ” น้ำลายแทบพุ่งลงหม้อ ผมรีบลนลาน “พะ...พ่อ...เปลี่ยนเรื่องป๊ะ”
“เปลี่ยนยะหยัง”(เปลี่ยนทำไม)
“กะ....ก็มันแบบ...”
“ไอ้หนุ่ม” พ่อหันไปเรียกไอ้คนไม่มีสายเลือกเดียวกันก่อนจะตบปุ ๆ ข้าง ๆ ตัว “มานี่เล๊าะ”(มานี่สิ๊)
ไอ้ภคินที่กำลังปอบลงค่อย ๆ วางชามลงบนเสื่อแล้วท่อดแท่ดตูดอย่างกระตือรือร้นมาหาพ่อผม ดูมันอยากจะพูดประจบอยู่แต่ติดตรงยัดห่าซะเต็มปาก “อี้อูมมีอะไออับ”(พี่ภูมิมีอะไรครับ)
“อ้ายเปิงใจ๋คิงเน้อ”(พี่ถูกใจน้องนะ) พ่อตบบ่ามันปุ ๆ “คิงมันช่างเอาอกเอาใจ๋”(น้องน่ะชอบเอาอกเอาใจ)
เชดดดดดดดดดดดดดด นี่พ่อถูกใจความตอแหลแบบมวยวัดของไอ้ภคินเหรอ!! ไร้ชั้นเชิงในการประจบสิ้นดี!!
“อ้ายเจื้อว่าคิงดูแลลูกอ้ายได้”(พี่เชื่อว่าน้องดูแลลูกพี่ได้)
“พอก่อน!! พูดซะอย่างกับผมเป็นไอ้เชอร์” ผมโบกมือโวยวาย “อีกอย่างมันประจบแค่พ่อหรอก มันดูแลผมที่ไหน”
“เอ้า! หางานให้กูอีก” ไอ้ภคินพึมพำแล้วหันไปแก้ตัวกับพ่อ “มันเป็นสไตล์น่ะครับพี่ภูมิ”
“สไตล์พ่อง!!!” ผมเห็นแม่โบกทัพพีขู่กลาย ๆ ว่าอย่าพูดคำหยาบ เห็นแล้วต้องรีบเอามือปิดปากก่อนจะโดนทัพพีลอยฟ้า
“อ้ายก่อบ่อฮู้ สูเขาผ่อกันอย่างใดหันแขนเขวเป๋นจ้ำเป็นจ้ำ”(พี่ก็ไม่รู้พวกเอ็งดูแลกันยังไงเห็นแขนเขียวเป็นจ้ำ ๆ ) พ่อยังเรียกแขนเขียวเป็นจ้ำ ๆ ว่าการดูแลอยู่อีกหรือ....ผมได้แต่สงสัยแต่ไม่กล้าออกปากถาม “อ้ายก็บ่ค่อยเข้าใจ๋สูเขา”(พี่ก็ไม่ค่อยเข้าใจ)
พ่อสูดหายใจ อึกอักสักพักถึงจะพูดมันออกมา “แต่หันไอ้ไปป์มันไค่หัวต๊องกั๊ดต๊องแข็งละป้อก่อมีความสุข”(แต่เห็นไอ้ไปป์มันหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังแล้วพ่อก็มีความสุข)
“เลี่ยนน่าพ่อ” บ้าจริง ครอบครัวผมเป็นพวกบ้า ๆ บอ ๆ ไม่พูดจาเลี่ยน ๆ แบบนี้สักหน่อย พ่อทำผมไปไม่เป็น ต้องแสร้งทำเป็นก้มหน้ากลับเนื้อบนกระทะไปมา ทำจมูกฟุดฟิดลดอาการแสบ ๆ ....ผมไม่ใช่พวกต่อมน้ำตาตื้นหรอกนะ
แต่มันเป็นความรู้สึกซาบซึ้งจนพูดไม่ออก....
“ขอบคุณครับพี่ภูมิ” หูผมได้ยินเสียงภคินตอบแค่นั้นก็ทนไม่ไหวจนต้องขอตัวลุกไปเข้าห้องน้ำ
กลับมาอีกทีเสียงพลุดังขึ้นอีกระรอก ไม่นานเราก็จะข้ามผ่านปีนี้ไปด้วยกัน กับครอบครัว กับคนที่ผมรัก....
เข็มยาวเดินมาบรรจบเข็มสั้นในวินาทีนั้นพลุที่สวยที่สุดถูกยิงขึ้นฟ้า เสียงดังก้องกังวล กระนั้นก็ไม่ดังไปกว่าเสียงคนข้าง ๆ ที่หันมาพูดพร้อมกัน
“สวัสดีปีใหม่”
.......................................................................
...........................................
...................
.........
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำเนื้อตัวเบาสบายแม้เส้นผมจะเหม็นกลิ่นหมูกระทะ ก็คนมันขี้เกียจสระไหนจะต้องรอผมแห้งอีกไว้พรุ่งนี้เช้าเลยแล้วกัน เหลือบมองนาฬิกาบนข้างฝาก็พบว่าเวลาล่วงเลยมาเกือบตีสองแล้ว ถึงกระนั้นพลุเวรตะไลนั่นก็ยังระเบิดปัง ๆ บนหัวผมไปเลิกรา เอาวะ....ไหน ๆ ก็นอนไม่ได้แล้วไปดูมันสักหน่อยจะเป็นไรไป
กลอนหน้าต่างถูกดันขึ้นแล้วผลักออกเพื่อรับลมหนาวในตอนกลางคืน ช่างเป็นฤดูที่ประหยัดไฟดีจริง ๆ ผมนั่งเท้าคางลงกับกรอบหน้าต่างจ้องมองดวงไฟดวงแล้วดวงเล่าหายวับไปกับตาพร้อมเสียงอื้ออึงในใบหูจนไม่รู้ว่ามีใครอีกคนเข้ามายืนด้านหลัง
สองแขนสอดเข้ามาข้างเอวก่อนจะดึงเข้าไปรวบกอด ใบหน้าคมคายที่คุ้นเคยเกยคางลงมาที่บ่าขวาของผม จมูกโด่งซุกเข้ากับเส้นผมแล้วเลื่อนไปจูบตรงใบหู พร้อมกระซิบคำหวาน
“เหม็นหมูกระทะว่ะ”
หวานพ่องงงงงงงงงงงงงงงง
“เหม็นก็ออกไปสิวะ” ผมไม่ได้ตัดพ้อนะ แต่มันเป็นวิธีแก้ปัญหาที่ถูกที่สุดไม่ใช่เรอะ “พูดเหมือนมึงสระผม”
“ก็ไม่ได้บอกว่าหัวกูไม่เหม็นนี่” ผมพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมอยู่ด้วยกันได้ มีสกิลโสโครกพอกันนี่เอง “คราวหน้ากูจะลองใส่หมวกอาบน้ำกินหมูกระทะดู”
“เอาที่มึงสบายใจเลย แต่อย่ามานั่งข้างกูก็พอ”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ” มันถูหัวที่กลิ่นแรงพอกันเข้ากับผม คล้าย ๆ หมาตัวใหญ่เอาหัวมาไถเวลาคัน ชอบทำแบบนี้ทุกทีเวลาจะอ้อน
ลมวูบหนึ่งโบกเข้ามาในห้องร่ำร้องให้ผมสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอดรู้สึกหนาวขึ้นมาจนต้องห่อตัวกอดตัวเอง พอเห็นแบบนั้นภคินก็ยิ่งรัดผมแน่นขึ้น
เสียงทุ้มเอ่ย “คิดถึงตอนนั้นเนอะ”
ผมหลับตาลงอย่างผ่อนคะ...
“ที่มึงเสียตัว....แอ่กกกกกกกกกกกกกก” เสียงด้านหลังคือมันแดกศอกผมแทงเข้าไปเต็มรัก ของที่ยัดห่าเข้าไปแทบย้อนศรออกมา “แค่ก ๆ ๆ ก็ตอนปีใหม่ที่....”
“หยู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด หยุด หยุด หยุด มึงไม่ต้องพูดอะไรแล้ว!!” แม่งเอ๊ยยยย รูป รส กลิ่น เสียงย้อนวาบ ๆ เข้ามาในหัวกูไม่หยุดเลยไง “จำได้แล้ว ไม่ต้องทวนโว้ยยยยยย”
“ตอนนั้นมึงน่ารักมากเลยนะ”
“ไอ้เหี้ย!” ตัวแรกของปีคลานออกมาจากปากผมแล้วเรียบร้อยตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง ชีวิตไอ้วิรัลมันดี๊ดีจริง ๆ ผมยกมือขึ้นพยายามปิดปากพล่อย ๆ และถ้ามันยังไม่หยุดอาจต้องปิดด้วยเลือดที่มันกลบปากแทน
“โอเค ๆ ” มันยกมือยอมแพ้ “ไม่ล้อแล้วก็ได้”
“..........”
“แต่น่ารักจริง ๆ นะ” ชิ้งงงงงงงงงงงงงง ผมส่งสายตาพร้อมง้างแขน “ชมก็ผิดอีก”
อ๋อเหรอออออออ กูว่ามึงไม่ได้ตั้งใจชมกูนะ ตั้งใจให้กูอายชัด ๆ !! แล้วก็ดันทำสำเร็จด้วยหน้าเน้อผมที่ร้อนฉ่า ๆ ยิ่งกว่าเตาย่างหมูเมื่อกี้อีก ผมพยายามซุกหน้าลงกับบ่าตัวเองแต่ก็ค้นพบว่ามันเป็นการกระทำที่โง่ไม่ต่างกับหมาไล่งับหางตัวเอง
ไอ้ภคินยิ้มยั่วพลางจับหัวผมหันไปทางมัน “ผ่านไปอีกปีแล้ว”
“เออแม่ง ปวดหัวฉิบหายตลอดปี ขึ้นปีใหม่ปุ๊บกูปวดต่อเลย”
“มึงนี่เลิกทำลายบรรยากาศโรแมนติกได้ไหม กูแม่งกำลังบิวด์อยู่” ว่าแล้วมันก็ตบหัวผมเข้าไปป้าบหนึ่ง ไอ้ห่า....โรแมนติกจนเห็นดาวเลย
“...........” ผมเงียบใส่รอว่ามันจะบิวด์ยังไงต่อ
“ผ่านอะไรมาเยอะเนอะ” มันว่าพลางสอดปลายนิ้วเข้ามาประสานกับผม “มึงน่ะด่ากูตลอดปีเลย บ่นอย่างกับผู้หญิงวัยหมดประจำเดือน”
“เดี๋ยว...ตกลงมึงจะด่ากูรับปีใหม่?”
“ใครว่าล่ะ” มันยกมือผมขึ้นจูบบนหลังมือ “กูเป็นโรคจิต กูชอบ สนุกดี”
แม่งเอ๊ยยยยยยยยยย เป็นวิธีบิวด์ความโรแมนติกที่เหี้ยมาก และเหี้ยยิ่งกว่าภคินคือผมเขินจนแทบหน้าไหม้ หลบตาจนลูกตาแทบพลิกกลับเข้าไปในกะโหลก
ภคินถูหน้าลงกับผมสาก ๆ เหม็นหมูกระทะของผมของเมามัน สูดดมหืดหาดอย่างโรคจิต “อยู่กับมึงแล้วมีความสุขว่ะ”
“มึงบอกกูหลายรอบแล้ว”
“อยู่กับกูอีกปีนะ” มันจูบลงที่หลังคอ “แล้วปีหน้าก็จะขออีก”
จูบอีกครั้ง
“ขอเรื่อย ๆ”
อีกครั้ง
“เรื่อย ๆ ...”
ลมร้อนเป่าลงที่ต้นคอ “ได้ไหมล่ะ?”
“จะ....ถามอะไรมากมายวะ” ผมหดคอหนี
“ไม่อนุญาตมึงก็หน้าด้านอยู่แล้วนี่”
ภคินยิ้มคราวนี้เปลี่ยนเป้าหมายเป็นริมฝีปาก
“งั้นก็อยู่กับไอ้หน้าด้านไปอีกปีแล้วกันนะ”
-----------------------------------------------------------
มาสวัสดีปีใหม่แบบเลทๆอย่างรุนแรงนะคะ หวังว่าจะมีคนคิดถึงไอ้คู่รักเกรียนๆอยู่นะคะ555
ขอให้เป็นปีที่ดีสำหรับคนอ่านทุกคนนะคะ
แล้วก็ขอบคุณที่ยังติดตามอ่านกันเสมอนะคะ :กอด1:
ป.ล.ยังไม่ได้เปิดเรื่องใหม่เลยค่ะ ไม่มีพล็อทเลย แต่ไม่ต้องห่วงค่ะเปิดเมื่อไหร่จะมาโปรโมทนะคะ 5555 (แย่มาก....)
-
เตงๆ เตงจ๋า เค้าอยากได้เอนซีด้วยอ่ะ :z1:
สวัสดีปี 2558 นะคะ เขียนนิยายสนุกๆ ตลกๆ มาอีกนะคะ :กอด1:
-
:-[ น่ารักอ่ะ พี่คินยังเกรียนเหมือนเดิมมมมมมม ขอบคุณค่ะ ^^
-
สวัสดีปีใหม่คุณ Indigo
ขอให้คุณและครอบครัวมีความสุขและสุขภาพร่างกายแข็งแรงทุกๆ วันนะ
ดีใจที่ได้พบกับภคินและไปป์อีก
ขอบคุณที่เขียนนิยายให้เราได้อ่านแล้วเพลิดเพลิน เรากลับมาอ่าน DND กับ ใส่รักป้ายสีบ่อยๆ
ขอบคุณที่มอบความสุขให้กันนะ :กอด1:
-
ฮึ่ยย เป็นความโรแมนติกที่โรแมนติกไม่สุด(?)
แต่น่ารักมากกก T/////T
-
หวัดดีปีใหม่ค่าาาาา :)
-
ชีวิตดี๊ดี น่ารักเสมอเลยคู่นี้ อ่านไปแปรงฟันไป ผมนี่ไปบ้วนแทบไม่ทันเลย
-
คิดถึงบรรยากาศของเรื่องนี้จริงๆ
-
สวัสดีปีใหม่จ้า ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยคู่นี้
:-[ :-[
-
ยังทะเลาะกัดกันเหมือนเดิม อิอิ น่ารักที่สุด
-
สวัสดีปีใหม่
ขอบคุณสำหรับตอนนี้ กัดกันทั้งเรื่อง :mc4:
-
หวัดดีปีใหม่จ้า
-
ขอคู่รองด้วยได้ไหมอ่ะ คิดถึงงงงงงงงงงง
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกสนุกค่ะ
-
น่าาร๊ากกกกกกกกกกกกก :o8: :-[ :-[
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
อยากให้คู่นี้รักกันไปตีกันไปแบบนี้ตราบนานเท่านาน
-
:กอด1: อบอุ่น ยิ้มเหมือนคนบ้าเลย คิดถึงมาก
มาอีกนะ
ปล. เพิ่งสมัครเล้าให้ภคินกับไปป์เม้นแรก
-
คู่นี้เกรียนแตกตลอด HNY นะคะ
-
สวัสดีปีใหม่คินไปป์
ความเกรียนยังคงทน อยู่ด้วยกันไปอีกนานๆนะ
-
นึกว่าจะขอทบทวนความหลังซะอีก คึคึคึ :hao7:
-
สวัสดีปีใหม่คิดถึงภคินกะไปป์สุดเกรียนค่ะ
-
น่ารักมากๆ เลยค่ะ ภคินเกรียนมาก ไปป์ก็บ่นด่าเก่งที่สุด แต่ก็ใจดีที่สุดด้วย
คุณพ่อคุณแม่และน้องเชอร์ก็น่ารักเนอะ ฮาตอนพ่อบอกลูกชายคนโตพาผู้ชายมาด้วย กร้ากกกกก
โรแมนติกส่งท้าย น่ารักมาก
ขอบคุณค่ะ
-
:o8: :-[ :impress2:
-
สวัสดีปีใหม่นะคะ
ความเกรียนของคู่นี้ยังฮาเหมือนเดิม
-
หวานน่ารักและคงความเกรียนไม่เปลี่ยน
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ ภคินไปป์มาแบบเกรียนๆกวนๆ แต่คิดถึงคู่นี้มากนะ :กอด1: :pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดดด คิดถึงมากกกกก ถึงมากที่สุดดดดดดดด
คินไปป์ยังเหมือนเดิมมมมมม ฮา รั่ว ขัดชว้างบรรยากาศโรแมนติกตลอดไม่ว่าจะกี่ปีๆ
อ่านๆ ไปจนถึงบรรทัดสวัสดีปีใหม่ นึกออกว่าถ้าไม่ผิดไปป์มันเสียตัวตอนปีใหม่เหมือนกันนี่ว่า
นี่คิดว่าไปป์มันจะเสียตัวตอนปีใหม่อีกรอบนะเนี่ยย หรือเสียแต่ให้จิ้นเอง กรี๊ดดดดดด
ขอบคุณมากๆ ที่มากอัพตอนพิเศษ
คินไปป์ยังอยู่ในใจเหมือนเดิมน้า ~~
ไม่สายใช่มั้ย ถ้าจะบอกว่า ..สวัสดีปีใหม่จ้ะ : )
-
ดีปีใหม่คร๊าาา คิดถึงคู่นี้มากกกกกก
ถึงจะมาสั้นๆๆๆ เกรียนๆๆ แต่ชอบอ่ะ
ขอบคุณสำหรับตอนพิฌศษนะค่ะะ
-
คิดถึงคินไปปเสมอนะครับ อ่านทีไรอบอุ่นที่หัวใจทุกที
ขอบคุณที่แวะมาแปะตอนพิเศษให้เรื่อยๆนะครับ
รักคินไปปตลอดไป U///U
-
คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง สุดๆ ฮี่ๆๆๆ
สวัสดีปีใหม่ค่า :)
-
ขอบคุณค่ะ :pig4: :pig4:
-
อั้ยย่าาาาาาาาาาาาาาาห์ สวัสดีปีใหม่คุณคนแต่งนะคะ!
กล่าวอื่นก็ต้องขอบคุณก่อนเน๊าะ อุตส่าห์เอาตอนพิเศษมาฝากกันแทนของขวัญด้วย
ขอบคุณขุ่นพี่อินดิโก้คนอินดี้จริงๆค่ะ ฮิฮิ >_<
ว่าแต่ พระเอกนางเอกเรื่องนี้มันโสโครกสมกันดีจริงๆเลยเนอะ
จะหวานจะสวีทกันนี่ก็ไม่มีพักหรอก ดมหัวกลิ่นหมูกระทะกันและกันไปฟินๆรับปีใหม่เน้อออออ
แต่อ่านเรื่องนี้กี่รอบก็ยังฮาเหมือนเดิม ก๊าวใจไม่เปลี่ยนจริงๆ *ยกนิ้วโป้งกระดิกจึ้กๆ
ยังไงก็จะติดตามต่อไปนะคะ รอเรื่องใหม่ด้วยน้าา~
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
จะกี่ปีก็เกรียนไม่เปลี่ยน อยู่ด้วยกันไปนานๆนะ
ขอบคุณมากๆค่ะ
-
ม่วนขนาด ขออีกๆ
-
ชอบเรื่องนี้มากๆ ไปป์น่ารัก
-
คู่นี้ยังเกรียนกันเหมือนเดิม สวีสดีปีใหม่เจ้าาาาาาา
-
ยังคงรักกันแบบเกรียนๆได้คงเส้นคงวา 5555
สวัสดีปีใหม่เช่นกันค่าาาา
-
สวัสดีปีใหม่ครับ
ดีใจที่ยังไม่ลืมกัน
-
o13 ขอบคุณค่าาาาา อ่านรอบที่เท่าไกร่จำไม่ได้!! อิอิ สวัสดีปีใหม่ค่าา
-
จ้า มาแบบหวานฉ่ำเลยคร่า แม่เจ้าพระคุณรุนช่อง :impress2:
ยังไม่หายคิดถึงเลย ... ขอบคุณมากๆครับ :L2:
-
คิดถึงภคินไปป์มากกก :hao5: :impress3:
คู่นี้ยังคงฮา เสมอต้นเสมอปลาย น่ารักกกก ห่ามเกินห้ามใจ พอได้หวานกัน(แต่ยังห่าม) นี่ก๊าวใจมั่ก555
"ลมวูบหนึ่งโบกเข้ามาในห้องร่ำร้องให้ผมสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอดรู้สึกหนาวขึ้นมาจนต้องห่อตัวกอดตัวเอง พอเห็นแบบนั้นภคินก็ยิ่งรัดผมแน่นขึ้น"
เขินภคิน ประหนึ่งว่าตัวเองคือไปป์555555 :-[
ชอบภคินอ่ะ พระเอกในดวงใจ ผู้ชายในฝัน :impress2:
แม้ภคินจะไม่ชอบสระผม น้ำมูกยืด o22
คนหล่อ ถึงแม้จะทำตัวซกมก ก็ดูดี~~ มันเป็นสไตล์~ :laugh:
กลับไปอ่านใหม่อีกรอบดีกว่า รักคู่นี้ รักคนแต่ง o13
-
พ่อตาโหด ฮ่าๆๆๆๆ
ภคินเศร้าเลย
แต่ภคินยังจำได้อ่ะว่าไปป์เสียตัววันปีใหม่ 5555
รักคู่นี้มากๆเลย
ปล.คิดถึงพี่ภาพพพพพ :katai5: :katai5:
-
แข่งกันเกรียนดีจริงๆ สวัสดีปีใหม่ภคินไปป์ :กอด1:
-
:katai2-1: สวัสดีปีใหม่คร้าาา คิดถึงไปป์ ภคิน ของคุณสำหรับของขวัญปีใหม่ :pig4: :pig4:
-
o18
รักคินไปป์ >< ยังเกรียนกันเหมือนเดิมเล้ยยยย
คิดถึงหัวเห็ดกับแบล็คกราวแมน
สวัสดีปีใหม่นะคะ
-
สวัสดีปีใหม่เช่นกันจ้าาาาาา
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ ^^
-
คิดถึงเรื่องนี้ กลับมาอ่านซ้ำอีกรอบ
อ่านซ้ำก็ยังขำเหมือนเดิม ทุกคนมีบุคลิกที่ชัดเจนมาก
ชอบจริง พระเอกที่มีทุกอย่างยกเว้น อนาคต กับนายเอกที่ชอบ เสือก เป็นชีวิตจิตใจ
อ่านแล้วรู้เลยว่า คู่นี้จะรักกัน โดยไม่ใครที่เข้ามาแทรกแซงได้ ซะยิ่งกว่าแน่ เพราะรักกันที่ตัวตนจริงๆ
ประโยค ที่ขึ้นใจ โดยไม่ต้องจำคือ ที่คิน พูดบอกไปป์
"มึงน่ารัก แต่ไม่ใช่เพราะมึงน่ารัก แต่เป็นเพราะกูรักมึง มึงจึงน่ารักสำหรับกู" ประมาณนี้ :o8:
-
แวะเข้ามาตามอ่านนนนนนน
ยังคงความเกรียนคงเส้นคงวานะนายคภิน 5555
-
สวัสดี ครับ คุณ Indigo
เป็นเรื่องแรกที่ เข้ามาอ่าน webthaiboylove
แล้วก้อไม่ผิดหวังในความรัก ของทั้ง 2 คน เลยครับ
ชอบ ทั้ง นายภคิณกินผู้ชาย นายไปป์หล่อ เท่ นายอาร์ตศาตร์มืด น้องฟาร์ และ ลูกคู่ทุกๆๆคน
ชื่นชมผู้เขียน ที่แต่งได้ดีมาก ย้อนให้นึกถึงความรัก ความทรงจำวัยเรียน อ่านจบภายใน 2 คืน :o8:
...แต่ไม่อยากอ่านบทสรุป เพราะรู้ว่าสมหวังแน่นอน (ที่ไม่มีตัวจริง เพราะเราไม่มีเหมือนในเรื่องกะเขาหรอก)
ขอบคุณมากครับ
:mew6: :mew6: :mew6:
[attachment deleted by admin]
-
ว้าวๆๆ คิดถึงคู่นี้จังเลย :m1: :m1:
น่ารักเหมือนเดิม :-[
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คิดถึงเรื่องนี้
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ยังอ่านไม่จบ แต่สงสัยคู่ลูกเมียน้อยม๊ากมาก ตกลงหนูดีของกัญชาแมนนี่มุกหรือจริงค๊าาาา แบบว่าบุคลิกให้มาก 555
-
กลับมาอ่านกี่ทีก็คิดถึงงงงง
คิดไปเองหรือไม่ว่าทำไมคู่นี้มันเกรียนขึ้นทุกครั้งที่เข้ามาอ่าน ไม่ใช่แค่นั้น มันโสโครกขึ้นเรื่อยๆด้วย 555555
ยังไงก็รักนะะ
-
เพิ่งเห็นว่ามีลงตอนพิเศษด้วย
ยังเกรียนเหมือนเดิมเลยนะไปป์ :laugh:
ว่าแต่เปิดเรื่องใหม่ยังน่อออ รอนิยายเรื่องใหม่ค่ะ :mew3:
-
ปีใหม่ มีการรำลึกถึงครั้งแรกของไปป์กับคิน....
แล้วสงกรานต์นี่คงไม่มีการรำลึก ดราม่า นะครับ....
(... ดูจากสภาพพี่ภูมิแล้ว... น่าจะยังรับไม่ค่อยได้เต็มที่ ...)
:mew5: :mew2: :mew5:
-
ว่าแต่ว่า เขียนภาคสอง + รวมเล่มเรื่องนี้อีกทีเถอะ......
:hao3: :hao3: :hao3:
-
Mission Impossible on Songkran 2
ผมเกลียดเทศกาล ไม่สิ! พูดให้ถูกคือผมเกลียดคนเยอะต่างหาก
“เฮียไม่ไปกับผมจริงเหรอ?” เสียงฝีเท้าย่องกลับมาในบ้านอีกครั้ง เนียร์ชะโงกหน้าออกมาถามผม และหวังว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้าย
“รอบที่7”
“โห นับด้วยอะ เฮียนี่เป๊ะจริง ๆ” ผมแยกเขี้ยวขู่มัน แต่ก็นั่นแหละไอ้น้องเวรมันเคยให้ความเคารพเสียที่ไหน “สมแล้วที่ทำงานบัญชี”
“ตกลงจะไปไม่ไป” ผมเลิกคิ้ว “อยากให้เฮียบอกป๊าว่ามึงจะไปกินละ...”
“ลาบใช่ไหมเฮีย!” ลาบบ้านมันสิ แต่บ้านมันก็บ้านผมนี่หว่า และก่อนที่จะได้ต่อว่าอะไรไอ้เด็กแสบก็ยกมือยอมแพ้ “ผมไปดี ๆ ก็ได้ แต่เฮียห้ามบอกป๊านะ”
“ไม่บอกป๊าก็รู้อยู่ดี คิดว่ากลับบ้านมาเกือบสี่ทุ่มนี่ไปกินนม?”
“เอาน่า แค่ป๊าไม่รู้จากเฮียก็พอแล้ว ไปล่ะ! บาย” เนียร์โบกมือส่ง ๆ ก่อนจะกระโจนออกบ้านด้วยความไวแสง ถึงจะเข้ามหาลัยฯแล้วมันก็ยังไม่เลิกนิสัยอยากรู้อยากลองออกไปแท่ด ๆ นอกบ้านตลอดเวลาจนป๊าเบื่อที่จะบ่น
สิ้นเสียงปิดประตูโลกก็เข้าสู่ความเงียบสงบ ผมเดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กลับขึ้นห้องนอน เป้าหมายในวันนี้คือเคลียร์นิยายไซไฟที่ซื้อมาดองไว้ครึ่งปี ตั้งแต่เริ่มทำงานชีวิตผมก็วุ่นวายเกินกว่าจะได้แตะมัน และนี่ถึงเวลาอันสมควรแล้ว! ป๊าม้าไปต่างจังหวัด! ไอ้เนียร์ไม่อยู่! ตอนนี้บ้านเป็นของผมแล้ว!!
ตื้อดือดื่อดือดื๊อดื่อดื๊อ ตื้อดือดื่อดือดื๊อดื่อดื๊อ
ผมหันขวับไปยังต้นเสียงบนเตียง มือถือเจ้ากรรมแผดเสียงลั่นพร้อมดีดดิ้นเหมือนจะบอกว่ารีบ ๆ มารับกูสักที ผมจิ๊ปากแล้วเอื้อมมือไปคว้ามันมากดรับ
“งายยยยยยย เพื่อนเห็ด”
“มีไรวะ”
“เฉยชาเหลือเกิน กูอุตส่าห์โทรมาสวัสดีปีใหม่ไทยทั้งที” น้ำเสียงไม่ได้มีคำว่าสลดแม้แต่น้อยอย่ามาแหลให้มากนักไอ้ไปป์! “กระซิก ๆ ในเมื่อกูไม่มีความหมาย...ฮึก”
“ที่จะพูดมีแค่นี้ใช่ไหม”
“เฮ้ย! อย่าเพิ่งวางสิวะ!” พอเห็นผมทำท่าจะวางจริงๆ ไอ้ไปป์ก็ปรับโหมดเป็นผู้เป็นคนในบัดดล “แหม่...มึงนี่เล่นนิดเล่นหน่อยทำเป็นหงุดหงิด”
“ก็มาขัดจังหวะอ่านหนังสือนี่หว่า เออ...ฝากสวัสดีปีใหม่พ่อแม่มึงด้วย”
“ได้ เดี๋ยวบอกให้” ไปป์รับคำเสียงใส “ฝากบอกป๊าม้ามึงด้วยแล้วกัน อ้อ...ไอ้เนียร์ด้วย”
“โอเค แล้วมึงเป็นไงบ้างวะ ไม่ไปเล่นน้ำเหรอ?”
“แก่แล้วหมดไฟว่ะ” ขนาดคนมีพลังงานล้นเหลืออย่างไอ้ไปป์ยังหมดไฟแล้วผมจะเหลือเหรอครับ “แต่ไอ้ภคินมาดีดดิ้นให้กูพาเที่ยวอีกแล้ว น่ารำคาญฉิบ”
“นินทาอะไรวะ” แว่วเสียงไอ้คินมาตามสายเล็กน้อย
“แม่งเอ๊ยหูดีเชียวนะมึง” ผมสัมผัสได้ว่าไอ้ไปป์กำลังป้องปากกับโทรศัพท์ “โตเป็นควายแล้วยังจะเล่นน้ำอีก แล้วแม่งบังคับกูใส่เสื้อลายดอกเหมือนมันอีกโคตรเสร่อจนไม่อยากออกบ้าน”
“พี่แก้วคร้าบบบบบ ไปป์บอกว่าเสื้อลายดอกที่พี่แก้วซื้อให้เสร่อคร้าบบบบ”
“ภคิ้นนนนนนนนนน!! ไอ้ขี้ฟ้อง!!”
“ไปป์ว่าแม่เหรอ...”
“เออไปป์...กูวางนะละ เรื่องภายในครอบครัวมึงกูจะไม่ยุ่ง” ผมตัดบทพร้อมกับตัดสายในทันทีไม่วายยังได้ยินไอ้ไปป์โวยวายลอดลำโพงมาอีก วุ่นวายได้อีกทั้งมันทั้งแฟนมัน! ปล่อยพวกมันบ้าบอกันไปเองเถอะผมขอสงบ ๆ แล้วกัน
เพื่อความสงบที่ยั่นยืนผมตัดสินใจปิดเครื่องเดินไปเอาหมอนสองใบมาเรียงบนเตียงล้มตัวลงอิงก่อนจะเอื้อมไปคว้าหนังสือเล่มแรกมาเปิดแล้วเริ่มไล่สายตาอ่าน ลมเย็นสบายจากพัดลมที่หัวเตียงช่วยให้ผ่อนคลายความร้อนเป็นอย่างดี อ่า...นี่มันสวรรค์...
ปี๊นนนนนนนนนนนน
นรก!!
เอาเถอะ...แสร้งทำหูทวนลม..
ปี๊นนนนนนนนนนนน
ไม่ทวนแล้วเว้ย!! ไอ้เด็กแว้นบ้านไหนมันมาท้าทายอำนาจมืดวะ! แล้วมึงจะได้เห็นดีกัน! ผมโยนหนังสือลงหัวเตียงเดินตึงตังเตรียมหาเรื่องเต็มที่ถ้ามีปืนนี่กูคว้ามาเหน็บที่เอวแน่นอน มือขวายื่นไปกระชากประตูพร้อมตะโกนก่นด่า
“ไปเล่นที่อื่นไป๊!!”
แต่วินาทีที่อากาศจากภายนอกพัดโหมเข้ามา ผมรู้สึกขนลุกซู่ไปทั่วสารร่าง ไม่จริงน่า....สิ่งที่ยืนจังก้าอยู่หน้าบ้านนั่นมัน...
“โทษทีครับ พอดีฟาร์เคยบอกว่ากริ่งเสียอยู่”
ไอ้อาร์ทททททททททททท!!!!!!
แค่ชื่อก็ว่าเชี่ยแล้ว อย่าเพิ่งครับ...เมื่อเหลือบมองสแกนไปทั่วตัวมันแล้วผมหน้าซีดเผือดยิ่งกว่า ไอ้อาร์ทอยู่ใน ‘เสื้อลายดอกเสร่อ ๆ’ มือซ้ายถือปืนฉีดนำกระบอกเท่าตุ๊กแกโตเต็มวัยพาดไว้บนบ่า ส่วนมืออีกข้างกำ ‘เสื้อลายดอกเสร่อ ๆ’ อีกตัวไว้
คบกันมานานแล้วมีหรือผมจะอ่านไม่ขาด เท้าก้าวฉับถอยหลังทันที ผมชิ่งตัดบท “กูไม่ว่าง”
“หือ? ดูจากผมกระเซอะกระเซิง เสื้อยับและหน้าเป็นรอยแล้วก็แค่กำลังนอนอยู่ไม่ใช่เหรอครับ” โว๊ะ! พ่อเป็นโคนันหรือไง “น้องหนูดีบอกครับ”
“ไม่ได้ถาม!!” ผมคำราม จะมีใครบนโลกทำให้ผมขึ้นเสียงได้บ่อยเท่าไอ้อาร์ทวะ “อ่านหนังสืออยู่ ไม่ออกไปไหนทั้งนั้น”
อาร์ทเลิกคิ้ว ดวงตาเลื่อนลอยของมันเริ่มส่อแววร้ายกาจ “หนังสือไว้อ่านวันหลังก็ได้ครับ แต่เล่นน้ำไม่ใช่วันนี้ไม่ได้นะครับ”
“ไม่เล่น มึงแหกตาดูแดดซะนะช้างยังโดนเผาตายเลย”
“ผมมีครีมกันแดดพร้อมเสื้อแขนยาวให้ครับ” ว่าแล้วมันก็สอดมืข้างที่ถือเสื้อเข้ามาในลูกกรงรั้ว “มาเถอะครับ มาสนุกกัน”
เชี่ย! ทำไมมึงยิ่งพูดกูยิ่งขนลุกวะ!!
“มาสิครับ รออะไรอยู่ครับ” ผมเห็นมุมปากมันขยับขึ้นเหมือนพระจันทร์เสี้ยวหงาย เวรเอ๊ยความโรคจิตเต็มตีนมาก มันกวักมือเรียกป้อย ๆ “ผมเลือกเสื้อให้ฟาร์กับมือเลยนะครับสีเดียวกับผมเลย ต้องเหมาะกับฟาร์แน่ ๆ ครับ”
ผมส่ายหน้า
เพื่อเป็นการพรีเซนท์เสื้อไอ้อาร์ทยกเสื้อลายดอกสีเหลืองแป๋นขึ้นจรดใต้จมูกก่อนจะ “ฟืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ซักสะอาดพร้อมแช่น้ำยาปรับผ้านุ่มอย่างดีรับรองว่าหอมชื่นใจไม่ระคายผิวครับ”
ผมกุมขมับเล็บทั้งห้าแทบจิกลงไปถึงก้านสมอง “ไม่เอา! แค่นี้นะ กูจะเข้าบ้านแล้ว” สิ้นเสียงก็หันหลังควับก้าวขาฉับ ๆ แต่ไม่วายมีเสียงเย็นยะเยือกจากด้านหลัง
“ผมจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย...”
พูดเป็นร้อยครั้งก็ไม่มีทาง!!
………………………………………………………….
………………………………………..
………………………
…………….
ซ่า.....
ไม่มีทางที่จะขัดขืนไอ้ห่านี่ได้....
ผนยืนเคว้งเต้งอยู่ริมถนนในขณะที่มวลน้ำก้อนใหญ่เพิ่งตะบันหน้าเข้าไปจัง ๆ จัดหนักจัดเต็มหนังตาแทบกลับ ลุงบนรถกรีดร้องอย่างสะใจที่ได้ทำร้ายร่างกายผมพร้อมกับถอดเสื้อเหวี่ยงไปบนหัวรัว ๆ เป็นจังหวะสามซ่า
กู-อยาก-ตาย!!
ปืดดดดดดดด มือไอ้ตัวต้นเรื่องตะปบลงบนหน้าผมพร้อมเช็ดถูอย่างอ่อนโยน ถุย! “เจ็บหรือเปล่าครับ แย่จริง รถคันนั้นสมควรยางแบนถ้าขับเลยสี่แยกข้างหน้าไปจริง ๆ ครับ”
ทำไมกูรู้สึกว่าโอกาสที่ยางมันจะแบนมีสูงมากวะ.... ผมนึกขณะลูบขนแขนป้อย ๆ ในใจภาวนาให้เป็นเพราะน้ำมันเย็นเถอะ
“สงกรานต์สมัยนี้เล่นน้ำแรงจริง ๆ นะครับ”
“เพิ่งรู้เหรอ! ถึงได้บอกไงว่าไม่อยากออกมาไง” ผมยกมือขยี้ตา “น้ำสะอาดหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“งั้นผมว่ายางแบนอาจจะน้อยไป..”
“พอเลยนะมึงเลิกสาปแช่งเขาได้แล้ว กูรู้สึกบาปไปด้วย นี่ถ้ามึงทำรถเขาคว่ำกูคงรู้สึกผิดจนไปขอออกค่าทำศพให้เลย”
“แหม...ผมก็แค่บ่นไปตามเรื่องตามราวน่ะครับ” มันโบกมือเป็นการบอกว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร “รถเขาจะเป็นอะไรจริงๆได้ไง ฮะฮะฮะ”
นั่นแหละน่าเป็นห่วงสุดเลยเว้ย!!
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะครับ ไหนเอาตามาดูหน่อยสิ” พูดปุ๊บมันก็คว้าปับเข้าที่คางผม “อืม ตายังไม่แดงนะครับ งั้นเราไปลุยกันต่อดีกว่า”
“มะ...มึงช่วยพาไปที่ที่มีอารยะมากกว่านี้ได้ไหม เจอแบบนี้ทุกคันลูกตากูหลุดพอดี”
“ได้ครับ ๆ” ไอ้อาร์ทมองซ้ายมองขวา “เดี๋ยวเดินทะลุซอยนี้ไปเป็นตรอกเล็กรถใหญ่ไม่ค่อยอยากวิ่งเข้ามาหรอกครับ”
ผมพยักหน้าส่ง ๆ รู้ตัวอีกทีก็โดนดึงแขนเสื้อให้ตามต้อย ๆ ไปแล้ว เดินก้มหน้ามองพื้นถนนเฉอะแฉะและร้องเท้าแตะเน่า ๆ ของตัวเอง นึกขัดใจตัวเองไม่น้อยที่ไม่เคยต่อต้านไอ้อาร์ทได้สำเร็จเลย ทำไมผมจะต้องมาเดินโง่ ๆ ตัวเปียกไปยันกางเกงในท่ามกลางแดดเปรี้ยงแบบนี้ด้วย แล้วไหนจะเวลาว่างอันแสนสุขของผมอีก!!
“โกรธเหรอครับ?” ผมเบือนหน้าหนีเสียงนุ่ม ๆ จากคนข้างหน้า เหอะ! ก็สมควรไหมล่ะ “ไม่ตอบแสดงว่าเริ่มโกรธ คงกำลังด่าผมในใจว่าลากออกมาทำบ้าอะไร แดดก็ร้อน แถมยังเสียเวลาอ่านนิยายอีก”
ฮึก! ผมสะอึกเล็กน้อย แต่สะพรึงมากขึ้น
“ขอโทษที่บังคับออกมานะครับ” ไอ้อาร์ทดึงแขนเสื้อเปียก ๆ ของผมไปมา “แต่ผมก็อยากเล่นน้ำกับแฟนเหมือนคนอื่นเขานี่นา”
หึยยยยยยยยยยยยย เกลียดจริง ๆ!!
“ฟาร์ใส่เสื้อลายดอกแล้วน่ารักมาก ๆ เลยนะครับ”
เกลียด!
“แล้วไหนจะผมเปียก...”
“พอเลย! ไม่ต้องพูดแล้ว จะไปเส้นข้างหน้าใช่ไหม รีบ ๆ เดินเลย” ภาวะผู้นำเข้าสิงร่างจนผมเป็นฝ่ายจ้ำอ้าวเดินนำเหมือนไปไล่ควายทั้งฝูง หืยยยยยยยย น้ำบนหน้าผมแทบระเหยขึ้นฟ้าไปหมดแล้วมั้งมันถึงได้ร้อนฉ่าขนาดนี้ ผมยกมือขยี้ใบหูร้อน ๆ ในขณะที่เดินพ้นตรอกแคบออกมา ยืนนิ่งจนแล้วจนรอดไอ้อาร์ทก็ไม่มาสักที
ควับ พอหันกลับไปก็เป็นจังหวะเดียวกับวัตถุบางอย่างหล่นสวมคอผมพอดี
“ดอกไม้ใส่ไว้เข้าเทศกาลครับ” คนให้ยิ้มเย็น ๆ
ผมก้มมองที่คอตัวเองอีกครั้ง สิ่งที่คิดคือสร้อยดอกมะลิหอม ๆ สักเส้น
แต่สิ่งที่เห็นคือดอกดาวเรือง!!
บ้านป้ามึงสิไอ้กัญชา!!!
“ว่าแล้วเชียว” มันตบบ่าผมแปะ ๆ “เข้ากับสีเสื้อมากเลยครับ”
เส้นที่ขมับผมเต้นตุบ ๆ ......
“ฮิ้ววววววววววววว หาเสียงเหรอจ๊ะ”
“แม่ ๆ ผมก็อยากได้ดอกอย่างพี่เขามั่ง”
“เบอร์ไหนคะเนี่ยยยยย พี่จะการัว ๆ เลยค่า”
“ปิ้ว ๆ” ไอ้เด็กน้อยหน้าเขรอะแป้งกำลังเล็งปืนมาทางผม แต่ช้าไปเสียแล้ว
เปรี้ยงงงงงงง ผมเหนี่ยวไกอัดแสกกลางหน้าผาก ใบหูแว่วเสียงศัตรูจากด้านหลัง มุมปากแสยะยิ้ม..หึ ไม่ได้กินกูหรอก!!
ปัง! ปัง! ปัง! ผมรัวกระสุนน้ำสามก้อนเข้าทางแก๊งผู้สนใจดาวเรือง กลุ่มคนแตกฮือสาวะลนกันหลบลังถังน้ำ ก่อนบอสใหญ่จะย่างสามขุมออกมา ลุงไซส์มิชเชอลินรุ่นรอยสักลายพร้อยเดินนมกระเพื่อมออกมาจากหลังถังน้ำในมือถือขันเงินขนาดเคาะหัวคนสลบ ลุงแกง้างขันด้วยแรงเฮือกใหญ่
“วิ่ง!!” เสียงผมตะโกนลั่นก่อนจะกระชากแขนไอ้อาร์ทถูลู่ถูกังไปอีกฟาก วิ่งแบบสุดแรงเกิด วิ่งเหมือนชีวิตนี้จะไม่เก็บขาไว้ทำอย่างอื่นอีกแล้ว และเมื่อมาถึงตรอกอีกฝั่งผมเท้ามือลงกับหัวเข่าหอบเป็นหมาตากแดด สร้อยดอกดาวเรืองควงหมุนรอบคอสามรอบก่อนจะห้อยต่องแต่งอยู่อย่างนั้น
“แฮ่ก ๆๆ” น้ำลายเหนียวคอไปหมดแต่ผมก็อดทนกลืนมันลงคอไป แม่งเอ๊ย! ลุงนั่นน่ากลัวชิบ ขันของแกดูมีอานุภาพยิ่งกว่าปืนฉีดน้ำกระบอกไหน ๆ ขณะที่ผมกำลังหอบแฮ่ก ๆ เสียงเย็น ๆ ของไอ้อาร์ทก็ดังขึ้นบนหัว
“เอ่อ...ฟาร์ครับ”
“แฮ่ก ๆ มะ...มีอะไร แค่ก ๆ” น้ำลายหนืดไปถึงหลอดลมเสียแล้วมั้ง
“วิ่งหนีทำไมอะครับ”
“มึง! แค่ก ๆ มึงไม่เห็นลุงนั่นเหรอ”
“เห็นครับ” มันจ้องหน้าผม “แต่ลุงแกถือขันไม่ใช่ปืนนะครับ”
ผมชะงัก....จ้องหน้ามันค้างร่วมห้าวินาที
“เออว่ะ...”
ผมมองสภาพคนข้าง ๆ ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง หน้าที่ปกติเบลอ ๆ เมากัญชาอยู่แล้วตอนนี้มันระดับเมายาไอซ์แล้ว....
พรืดดดดดด
“ฮ่า ๆๆๆๆๆ” ผมระเบิดเสียงหัวเราะลั่นจนสำลักน้ำลายอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง ใครสนล่ะ! ได้เห็นสภาพที่น่าอดสูของไอ้อาร์ทจะมีอะไรคุ้มไปกว่านี้อีก
“มีอะไรน่าขำนักเหรอครับ?”
“ดะ...ดูสภาพมึงตอนนี้สิ ฮ่าๆๆๆ”
“คนที่วิ่งเหมือนอยู่ในกองถ่ายวอกกิ้งเดธไม่มีสิทธิพูดนะครับ” ผมรู้น่ามันแอบเสียเซลฟ์ถึงได้ยกมือขึ้นเสยผม “เล่นใหญ่มากครับ แถมยังมีฉากแอคชั่นยิงสวนตูมตาม”
“ทำไปตามสัญชาตญาณการป้องกันตัวหรอกเว้ย!”
“ตอนตะโกนว่า ‘วิ่ง’ นี่ผมใจเต้นแรงเหมือนนางเอกมีพระเอกมาช่วยเลยล่ะครับ”
“พอที เปลี่ยนเรื่อง ๆ” ผมปัดมือไล่ไม่ให้มันพูดเรื่องน่าอายไปมากกว่านี้ โธ่เว้ย!มีเวลาโมโหจนฟีลขาดทีไรผมคุมตัวเองไม่ได้ทุกที
ก่อนที่ไอ้อาร์ทจะพูดอะไรไปมากกว่านี้ผมก็คว้าปืนขึ้นอัดลมแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนหัวหน้าทหาร “จะไปต่อยัง?”
ถ้าตาไม่ฝาดผมเห็นไอ้อาร์ทยิ้มขำ “ครับ”
.........................................................................
..................................................
.........................
..............
ผลสรุปคือผมหมดสภาพหลับคารถไอ้อาร์ท รู้ตัวอีกทีรถมาจอดอยู่ที่คอนโดมันได้ไงก็ไม่รู้ ผมมองหน้ามันเป็นเชิงว่า ‘อีกแล้วเรอะ’
“ก็ฟาร์ดูเหนื่อย ๆ นี่ครับ จากตรงนั้นมาคอนโดผมใกล้กว่าบ้านฟาร์เยอะเลยนะครับ” คำอธิบายไม่ได้ช่วยส่งเสริมให้มันดูเป็นสุภาพบุรุษขึ้นแต่อย่างใด “อย่าจ้องแบบนั้นสิครับ ขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันก่อนดีกว่า”
“เหอะ” ผมแค่นเสียงขึ้นจมูกด้วยความหมั่นไส้แต่ก็ต้องเดินตามมันขึ้นห้องไปอยู่ดี ชีวิตมันเลือกไม่ได้จริง ๆ ครับ บาปกรรมอันใดที่ผมทำมาแต่ชาติปางก่อนถึงมีเจ้ากรรมนายเวรเช่นมันได้
พอเปิดห้องปุ๊บผมรีบกระโจนคว้าผ้าขนหนูที่มันหยิบยื่นให้แล้ววิ่งแจ้นเข้าห้องน้ำไปทันที หนึ่งคือเหนียวตัว สองคือกูกลัวครับ สรรพทุกข์สรรพโศกอย่าได้มาเข้าใกล้ผมเลย
เสื้อผ้าของไอ้อาร์ทกองอยู่บนตัวผมดูหลวม ๆ นิดหน่อย แต่มันคงเลือกตัวที่เล็กที่สุดแล้ว ผมหน้าขึ้นสีเล็กน้อยเมื่อรู้สึกเหมือนถูกห้อมล้อมไปด้วยมัน กลิ่นเย็น ๆ โรคจิต ๆ แต่ชวนให้สงบใจ
ผมนั่งเช็ดหัวให้พอหมาดเงี่ยหูฟังจวบจนคนในห้องน้ำปิดก๊อกเรียบร้อยแล้ว จู่ ๆ ร่างกายก็เกร็งขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ขนที่ต้นคอลุกชัน มือที่เช็ดผมสั่นพั่บ ๆ
หมับ มือเย็น ๆ ตะปบลงบนหัวผม ตามด้วยเสียงที่เย็นไม่แพ้กัน “ผมเช็ดให้นะครับ”
นั่นไม่ใช่ประโยคคำถามหรือประโยคบอกเล่าทั้งนั้น มันคือประโยคคำสั่ง! และไอ้คนสั่งจัดแจงยึดผ้าขนหนูไปจากมือผมเรียบร้อยโรงเรียนกัญชา
เอาเถอะอยากทำอะไรก็ทำ อยากเป็นขี้ข้าก็ตามใจ ผมแหงนคอให้มันเช็ดได้สะดวกขึ้น น้ำหนักมือกำลังดีเหมือนอยู่ในร้านทำผม
“วันนี้สนุกไหมครับ?”
“......” ผมไม่ตอบแต่อมยิ้มนิดหน่อยเมื่อคิดถึงตอนเปิดสงครามกับแก๊งแด็กน้อยปะแป้ง รบกันจนสร้อยดาวเรืองขาด ไม่ได้ทำอะไรสุดเหวี่ยงมานานแค่ไหนแล้วนะ สงกรานต์ครั้งสุดท้ายก็เล่นกับเนียร์สมัยประถมนู่นเลย
“ไม่ตอบแสดงว่าสนุก” ก็ไม่ตอบอยู่ดีนั่นแหละ “ผมก็สนุกนะครับ”
ผมนึกในใจว่า ‘ไม่ได้ถาม’
ไอ้ไปป์เคยถามผมเหมือนกันว่าอยู่กันเงียบ ๆ เข้าไปได้ยังไง คนพูดมากอย่างมันคงไม่เข้าใจว่าในความสงบที่ไม่อึดอัดน่ะมันสบายขนาดไหน
“ถ้าไม่ไปที่คนแออัดมันก็สนุกดีนะครับสงกรานต์เนี่ย” ไอ้อาร์ทถามแบบโยนให้ต่อ ถ้าผมไม่ตอบมันก็พูดของมันไปเรื่อยเองแหละ “ที่สำคัญวันนี้ฟาร์น่ารักมากเลยนะครับ”
“มันวนมาเข้าเรื่องนี้ได้ไงวะ”
“โอ๊ะ พูดแล้ว” ผมเหลือบตามองอย่างไม่พอใจ “ก็พูดเรื่องจริงนี่ครับ ยิ้มเจิดจ้าแถมหัวเราะกับเด็กน้อย ถึงจะหัวเราะอย่างสะใจที่เจาะกะโหลกเด็กได้ก็ยังน่ารักครับ”
ผมควรกลัวตัวเองหรือกลัวมันวะเนี่ย?
ผ้าขนหนูเนื้อนิ่มเช็ด ๆ ลูบ ๆ ไปตามศีรษะ ไออากาศเย็นจากห้องปะทะเข้ากับหน้าผากผมเพราะถูกอีกฝ่ายเปิดผมหน้าม้าขึ้น ก่อนจะถูกสัมผัสเร็ว ๆ ตรงหน้าผาก
จุ๊บ!
ผมสะดุ้งจากที่จะเคลิ้มหลับเป็นอันต้องเบิกตาโพลง ไอ้คนทำยิ้มเย็น ๆ ให้ “จากที่ใช้ปากผมวัดอุณหภูมิน่าจะเป็นไข้นะครับเนี่ย”
มันพูดถูกผมรู้สึกตัวรุม ๆ มาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว แต่ถ้ายอมรับมันต้องใช้แผนนี้ดึงตัวผมไว้ที่นี่แน่ ๆ ไม่ได้! ผมจะกลับบ้าน “ไม่ได้เป็นไข้”
“เห็นผมวัดแป๊บเดียวคงไม่เชื่อถือสินะครับ”
จุ๊บ!
ยัง!! ยังทำอีก!!
“ก็บอกว่าไม่ได้....”
จุ๊บ!
“เออ! เป็นไข้ก็ได้ พอใจแล้วใช่ไหม”
“ครับ ๆ งั้นก็ค้างที่นี่เนอะ”
“เกี่ยวอะไรกับค้างที่นี่?” ไอ้นี่มัน่าส่งไปเลย gat-pat เชื่อมโยงจริง ๆ
“ก็ผมโทรไปบอกเนียร์แล้วนี่ครับ น้องฝากฝังฟาร์กับผมเป็นอย่างดี พร้อมรับคำว่าวันนี้ป๊าม้าก็ไปเที่ยวกับเพื่อนเก่ากลับดึกซะด้วย ฟาร์จะกลับไปนอนป่วยพะงาบ ๆ ที่บ้านคนเดียวเหรอครับ?”
“พอ! ไม่ต้องชักแม่น้ำทั้งห้าแล้ว นอนก็นอน”
“หึหึหึ” ไอ้อาร์ทหัวเราะน่ารังเกียจตามแบบฉบับมัน เปลี่ยนใจตอนนี้ทันไหมวะเนี่ย? “ดีจังครับ ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน”
“กูถามจริง ๆ นะ นี่แผนมึงหรือเปล่า?”
ไอ้อาร์ทยิ้มกริ่ม “น้องหนูดีสั่งให้ใครป่วยไม่ได้หรอกนะครับ”
ผมจะเชื่อแบบนั้นแล้วกันนะ....
END
ดีจ้าาาาา สวัสดีปีใหม่ไทยนะคะ แบบส่งท้ายเล็กน้อยกับคู่ลูกเมียน้อย ย้ายมาสงกรานต์แบบมึนๆบ้าง
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านนะคะ คิดถึงมากมายยยยย //กอดรวบ
ป.ล.ปลายปีจะรีปริ้นท์เรื่องนี้อีกทีนะคะ เก็บตังค์รอกันได้จ้า
-
ขุ่นพระะะ นึกว่าตาฝาด
ผ่านมาเป็นปีๆแล้ว อาร์ทยังหลอนเหมือนเดิม
คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ลูกเมียน้อย แบ็กกราวด์แมนกับเห็ดขี้ควายของเค้า
-
สวัสดีปีใหม่ไทยค่ะ :mew1:
เก็บเงินรอเรื่องนี้ :katai2-1:
-
ยังรู้สึกหลอนเหมือนเดิม :hao7:
-
คิดถึงที่สุดเลยยยยยย
คิดถึงไปป์กับพี่พระเอกด้วย
รีเควสคู่นี้บ้างได้ไหมคะ 55555555
คุณอาร์ทยังหลอนได้เสมอต้นเสมอปลายมาก
กลัว :hao7:
-
รอรีปริ้น ค่ะ
ชอบคินไปป์มากมาย
คู่ลูกเมียน้อยก็น่ารักดี
-
สุขสันต์วันสงกรานต์นะครับ คุณ Indigo
:mew1: ขอบคุณมากมายที่มามอบตอนพิเศษวันหยุดนะครับ
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
เอ่มมมมมม ....Mission Impossible on Songkran 2 อันนี้ ต่อจาก Mission สงกรานต์ปีก่อน ใช่ไหมเนี่ย....นานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อ่านฉากหวานๆ ที่นายอาร์ต พาน้องฟาร์ มาตลุย เล่นน้ำ ....c9jdhvme.sh=njosy;.0 พูดไม่ออก บอกไม่ถูกเลยยยย ..หวานตรงไหนอ่ะ :m20:
// คิดถึง นายภคิน กะ น้องไปป์ ...แอบไปเล่นน้ำกัน สองสอง อีกแว้ววววววววว :o8:
ขอตอนพิเศษ คู่นี้มาเรื่อยๆนะ วันแรงงาน วันวิสาขบูชา วันอีสเตอร์ จนถึง วันคริสต์มาส เลยยย
-
เย้ๆ เก็บตังค์รอเลยย แต่อีกตั้งหลายเดือนแหนะ :ling1:
-
น่ารักกกกกกกกกก ><
กลับมาอ่านเมื่อไหร่ก็ฟินดีจริงๆ
รักเรื่องนี้มากๆเลย ขอบคุณที่แต่งออกมาเรื่อยๆนะคะ :)
-
คิดถึงน้องหนูดี~ >_____ <!!
-
เรารักคู่นี้ไม่แพ้คู่แรกนะ พูดเลยยยยย
ขอบคุณมากนะครับ ได้อ่านตอนพิเศษ
ทำให้คิดถึงเรื่องนี้อีกครั้ง
เป็นนิยายในดวงใจอีกเรื่องนึงของเราเลย รักมาก U///U
-
คิดถึงความหลอน
-
เหนนายอาตฟอร์มหลุดก็ค้มละค่ะ 55555 เพราะพระเอกของคุณ indigo แต่ละคนไม่มีฟอรมมาก
ภคิน พระเอกครบเครื่องยกเว้นตัง กับ พี่ภาพ พระเอกซื่อบื้อ
-
น่ารักจังคู่นี้ :katai2-1:
-
น่ารัก...... :z2: :z2: ชอบจัง
-
เราชอบคู่นี้นะ!!!
ดูอึนๆ มึนๆ เย็นๆดี 55555 :m20:
#จะรอนะค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
รักความมึนกะความหลอนคู่นี้จัง :L1:
สวัสดีวันสงกรานต์จ้า
-
ชอบจริงๆเลยคู่นี้
โดยเฉพาะอาร์ท... หลอนได้ใจ :jul3:
-
เห็นบอกว่าจะรีปริ๊นท์ปลายปีนี้ อยากจะถามว่า.. มีออกเล่ม รวบรวมตอนพิเศษใหม่ๆบ้างไหมคะ อยากอ่านสเปเชียลอีกเยอะๆ ^^ คิดถึงสองคู่นี้จัง~
-
ชอบคู่นี้มากกกก :m1:
แปลก... ไม่เหมือนใครดี 555 o13
อาร์ทก็ยังคงความหลอนไว้ได้ตลอดเว คริๆๆ
-
ดีกรีความน่าสะพรึงของอาร์ทนี่มีแต่สูงขึ้น สูงขึ้น
ฟาร์ยังคงรับมือได้ดีเช่นเคย......รับมือด้วยการทำตามที่อาร์ทว่านั่นแหละ 5555
คิดถึงทุกๆ ตัวละครราวกับเขาเหล่านั้นมีตัวตนจริงๆ
กอดคุณ Indigo แน่นๆ เลย :)
-
ขอบคุณตอนพิเศษๆ..คู่นี้น่ารักน่าหลอนเหมือนเดิม :mew1:
-
มาอัพเมื่อไหร่?
คู่นี้เขาน่ารักในแบบของเขาตริงจัง
งึดดดดด
ช่างเป็นลูกเมียน้อยที่ถูกใจคนอ่าน อิอิ
ชอบอ่า ขอบุณนะคะ
-
ยังคงน่ารักแบบเมาๆ มึนๆเหมือนเดิม 55555
ขอบคุณมากๆ นะคะที่มาอัพ >o<
:-[
-
อาร์ทหลอนคงเส้นคงวามาก
แต่นางก็น่ารักมากเช่นกัน กรี๊ดด
-
คิดถึงคู่นี้จังเลยค่ะ /ปาหัวใจใส่รัวๆ ♥
ฮือออออออออ น้องฟาร์ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย พี่อาร์ทก็ยังหลอนไม่เปลี่ยนแปลง 555555
ชอบฉากที่ยิงแสกหัวเด็กมากเลยค่ะ มันอีปิคมากๆ!! ขำจนหยุดไม่ได้เลย 55555555
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณค่ะ ดีใจที่มีตอนพิเศษ ^^
-
:-[ :-[ เค้ายังน่ารักและฮากันเหมือนเดิม
ขอบคุณนะคะ สำหรับตอนพิเศษ :pig4:
-
คิดถึงงงง ในที่สุดน้องหนูดีก็แวะมาหาอีกแล้ว 55555
-
ยังคงฮาคงเส้นคงวา :m20:
-
งื้อ น่ารักมากเลย ฟาร์อ่ะแพ้ยับเยินมาก ยอมๆ เขาไปเถอะ
อาร์ทนี่แบบฮา ซึน มึน แนว มาครบ
ขอบคุณค่ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
เย้ เย้... มาต่อด้วย background man กันหนูเห็ด
ดีน้าที่ไม่เป็น drama รับสงกรานต์ (ตาม #610) ที่กลัวๆ ตอนแรก
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ถึงนักเขียนนะคะ
ขอแนะนำนิดนึง ตอนที่ดราม่าของพระนาย ที่ในงานบายเนียร์ ไม่น่ามาคั่นด้วยตอนของฟาร์อารทเลยค่ะ มันทำให้ดราม่าขาดตอน กำลังพีคเลยต้องมาสะดุด
บางคนอาจไม่เป็นแต่เราเป็นและมันเป็นโอกาสให้คนอ่านอาจต่อไม่ติดได้ ทีนี้พอมันกำลังอินมากๆเลย พอมาอ่านฟาร์ เรากลับไปต่อของไปป์ไม่อินเท่าตอนแรกแล้ว 555
อยากให้จบเป็นตอนๆไปก่อนค่อยแทรกค่ะ
เราเสียดายอินเนอร์ตอนนั้นมากเลยอ่ะ อินเนอร์เรากำลังพีคเลย
ไม่ว่ากันนะคะ อันนี้อยากแนะนำจริงๆ
^^
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
ฮามากกกกกกก คินกับไปป์นี่เกรียนกันได้ตลอดเวลา ยิ่งมารวมกับเดอะแก๊งค์นี่ สุดๆเลย5555555555
แต่ส่วนตัวแอบเทใจให้พ่อหนุมกัญชากับน้องเห็ด
คู่นี้หวานแบบเงียบๆปนหลอนๆ(?)
อาร์ทนี่ทำให้นึกถึงเพื่อนเราคนนึงเลย ไม่พูดคำหยาบแต่ด่าทีนี่สะอึก (เรียกว่าสกิลการด่าแบบผู้ดี555555)
-
อยากอ่านถึงตอนอาร์ทอินเลิฟจัง
อยากรู้ว่ามนุษย์กวนตีนหน้าตายอย่างมันเวลามีความรัก เวลาเขิน เวลากังวล ทุกข์ร้อนจะเป็นยังไง 5555
-
อ่านถึงroom32 เค้ายังไม่ได้กัน
ก็หวังนะว่าตอนได้กันจะไม่ใช่ได้แบบ กลอุบายของคินอ่ะ ไม่เอานะ ถึงไปป์จะเต็มใจก็เถอะ
ไม่ไว้ใจคินเล้ยยย ชอบแบบให้ได้ด้วยความพร้อมจริงๆของนายเอกมากกว่า เจอหลายเรื่องที่เป็นแบบ พระเอกใช้ความเจ้าเล่ห์ ได้ครั้งแรกของนายเอกมางี้ ขัดใจ ><
เราจิ้นอาร์ทไม่ตรงกับการ์ตูนอิมเมจแฮะ อ่านแล้วเห็นเป็นลุคประมาณ ตี๋ใส่แว่น แบบท็อปแท็บฮอโมน หรือจองเบ เคโอติก ทุกทีเลย หน้าตาแนวๆนั้น
อยากอ่านฟาร์อาร์ทแล้วววววววว 555555
ไปอ่านต่อ
-
คู่นี้เหมาะสมกันแล้ว
เพราะฟาร์ก็มีมุมที่แอบดาร์กเหมือนกันนะ
-
ออกมาได้แล้วพวกที่เชื่อว่าจะเจอความรักในคืนนี้
พอมาถึงท่อนนี้อาร์ทค่อยๆก้มหน้าลงมาสบตากับผม บ้าชะมัด...ผมรู้สึกไม่เป็นตัวเองเอาซะเลย มันกระซิบที่ข้างหูผมเบาๆ “กระโดดเลยครับ”
โอ๊ยยยยน เขิน
เขินมากกกก
อ๊ากกกกกก ชอบคู่นี้ อ๊ายยยยยยยยยยย
อยากรุ้ว่าอิอาทมัยจะมีโมเม้นเขินอะไรกัยเค้าบ้างมั้ย เวลาหึง โกรธ กังวลจะเป็นยังไง
ขอให้มีคุ่นี้ต่อเยอะๆน้าาาา
จะเอาจะเอาจะเอาจะเอา
-
อ่านผ่านตอนที่เกือบข่มขืนไปป์ไป
เราไม่ค่อยเข้าใจคนที่บอกว่า สมน้ำหน้าไปป์ เข้าใจภคิน เท่าไหร่ เพราะเราอ่านแล้วเข้าใจไปป์มากกว่า และมองว่า คิน เอาแต่ใจ
ตั้งแต่เปิดตัวมา ตอนแรก จนมาถึงตอนนี้
พระเอกเรื่องนี้ก็ไม่ได้นิสัยดีเท่าไหร่ในมุมมองของเรา
ในมุมองไปป์ที่ไม่รุ้เรื่องแซก มันผิดตรงไหนที่จะไปกินเหล้ากับเพื่อน เพื่อนที่สนิทตั้งแต่เด็ก แซกมาก่อนภคินซะอีก ไปป์ไม่เข้าใจหรอก ไปป์จะคิดว่า ก็นั่นเพื่อนกูอ่ะ จะอะไรนักหนา ก้าวก่ายไปมั้ย มีแฟนแล้วต้องเลิกคบเพื่อนเลยเหรอ
ทีภคินยังทำตัวปกติ ไปกินเหล้ากับเพื่อนได้ แต่ทำไมไปป์กลับมีข้อห้ามเต็มไปหมด จะไปเจอผองเพื่อน ที่มีแซกเป็น1ในนั้น ก็ห้าม ทำอะไรก็หวงไปหมด ชีวิตจริงโดนห้ามขนาดนี้มันไม่โรแมนติกเลยนะ งี่เง่า เราอ่านยังแอบอึดอัด
แล้วคบกันแต่ไปป์ยังไม่เคย"ยอม"พระเอกนี่ผิดมากเลยเหรอ คบกันเป็นปีรึยัง ก็ยังนะ ยิ่งเป็นผู้ชายด้วยกัน มันก็ปกติเลยที่ต้องให้เวลาไปป์ด้วย คือคบกันนี่จ้องแต่ต้องได้กันเหรอ พอไม่ได้เลยต้องกังวล ต้องเก็บเอามาเป็นอารมณ์ เวลาหึง เวลาหวง ให้มากขึ้นไปอีก อ่านคอมเมนต์แล้วเหมือนหลายๆคนจะโทษว่าไปป์ผิดที่ไม่ยอมคินซะที ซึ่งเราก็ เอ่ออ.. ผิดยังไง คบก็ยังไม่นาน
ดีแล้วที่คินไม่ได้ข่มขืน ถ้าทำ เราคงเลิกอ่านทันที และคงจะหาอ่านแต่ตอนของอาร์ทฟาร์
ว่ากันตามจริง ไม่ว่าไปป์จะทำผิดแค่ไหน
ก็ไม่ใช่ที่สมควรจะโดนแฟนข่มขืน
ไม่ใช่เหรอ
อินกับนิยายว่าเยอะแล้ว อินกับคอมเมนต์เยอะกว่าอีก 5555
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่านวาเลนไทน์จบ ชอบฟาร์อาร์ทมากกก
แต่แจ็คหายไปไหน ไหนว่าชอบฟาร์จะจีบฟาร์
วันวาเลนไทน์ก็เล่นดนตรีอยุ่ด้วยกัน น่าจะมีอะไรหน่อยน้าา ได้กระตุ้นต่อมหึงอาร์ทด้วย โอ๊ยยยยอยากอ่าน
น์กลับไม่ทำอะไรเลยซะงั้นนน
เสียดายยยยย
-
อยู่ๆกฺคิดถึงเรื่องนี้มาก แต่ลืมชื่อจำได้ลางๆค้นหาในเล้าจนเจอเนี้ยยย
ยังสนุกเหมือนเดิมเลยยยขอบคุณมากนะคะตามมานานแล้วเพิ่งได้เม้น
แต่งฟิคงี้อีกกกกน้าจะรอจุ้บๆ :กอด1:
-
สนุกมากกกกกกก โจ้กับกันตัวฮาทุกตอนเลย ขำตลอดเรื่อง :pig4: :pig4: :pig4:
-
อาร์ท-ฟาร์ คู่นี้ก็ยังคงอึนกันแบบน่ารักๆเหมือนเคยเลยอะ 55555555555
-
ชอบ อาร์ท ฟาร์ จัง
-
อาร์ต แกก็หวานเป็นอ่ะ
ฟินแปลกๆดี
-
คิดถึงเรื่องนี้จริงๆอ่านจบไป2รอบ. เพิ่งมาเม้นท์ :sad11:
เค้าเพิ่งมีไอดีอ่ะ ก่อนเม้นท์ก็ต้องอ่านใหม่เพื่อทวนความจำและยังฮาเหมือนเดิม
เราชอบความเป็นคนธรรมดาของคิน ผู้ชายหน้าตาดีแต่ไม่มีตังค์
รีปริ๊นรอบใหม่ต้องไม่พลาด
ขอบคุณมากๆนะคะ สำหรับนิยายสนุก ๆ ทุกเรื่อง
รอนิยายเรื่องใหม่อยู่นะคะ :katai5:
-
ว้ายยย ดีใจจังเลย ตอนพิเศษของน้องเห็ด น่ารักเหมือนเดิม ^O^
-
:pig4: :pig4:
-
สนุกดีค่ะมีมุขฮาแทรกให้ขำตลอด อาตนี่เค้ามานิ่งๆแต่ฟาร์แพ้ทางตลอด
-
อยากอ่านไปร์กะภคินต่อจังเลยครับ
มีโอกาส มาต่อให้อีกนะครับ
-
:กอด1:
-
สนุกมากก อ่านจนไม่เป็นอะนทำอะไรเลยอะ ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆให้อ่านนะครัช
-
เป็นนิยายอีกเรื่องนึงค่ะที่ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แบบว่าเนื้อเรื่องไม่เว่อวังอลังกาลมากมาย พระเอกนายเอกเหมือนเป็นคนธรรมดาแบบเราๆ
อ่านแล้วโคตรจะอิน
ขอบคุณมากๆนะคะ สำหรับนิยายสนุกๆ :hao3:
-
o13 ขอบคุณมากค่ะ :mew1:
-
ประกาศ! ประกาศ! ประกาศ! ประกาศ! ประกาศ!
คิดถึง นายภคิณ นายไป๊ป นายอาร์ตวิญญาณหลอน น้องฟาร์หัวเห็ด และ พี่เดียวดาย กันใช่ไหมครับ
งานนี้ คุณ Indigo กระซิบมาดังๆๆๆ อย่าพลาดๆๆๆๆ
เขาเปิดจอง DND รวมเล่ม ตอนพิเศษใหม่ล่าสุด .ใกล้พิมพ์แล้วนะ
ติดตามได้ที่ https://www.facebook.com/IndigosFiction?ref=ts&fref=ts
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
เปิดจอง DND รวมเล่มตอนพิเศษ และรีปริ้นท์ DND กับใส่ รัก ป้าย สีแล้วนะคะ
คนเขียนใช้บริการกับทาง Hermit Books ดูแลเรื่องการเปิดจองให้เฉยๆนะคะ
มีอะไรสอบถามได้จ้าาา
ป.ล.รวมเล่มตอนพิเศษรอบจองแถมโดจินแก๊กเป็นเอสี่สอดไปในเล่มด้วยนะจ๊ะ ฝีมือน้องรักส์ https://www.facebook.com/iiichi15?fref=ts
กรี๊ดดดดดดดดดดด ดังๆๆนะครับ :mew1:
-
[เปิดจอง] Do not disturb ขอโทษครับ ห้ามรักกวน [เป็นพิเศษ]
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/dnd_sp_s_zpsdzs4xcli.png) (http://s168.photobucket.com/user/han_cin/media/dnd_sp_s_zpsdzs4xcli.png.html)
(ปกแบบเสร็จสมบูรณ์จะตามมาอีกทีค่ะ)
รายละเอียดหนังสือ
จำนวน : 1 เล่ม
ขนาด : A5
จำนวนหน้า : 160+
ปก : กระดาษอาร์ตการ์ด 270 แกรม พิมพ์ 4 สี 1 ด้าน เคลือบด้าน เข้าเล่มไสกาว
เนื้อใน : กระดาษถนอมสายตา พิมพ์ขาวดำ 160+ หน้า
ของแถมเฉพาะรอบจอง : โดจิน 4 ช่อง (เป็นกระดาษเอ4พับครึ่งสอดไปในเล่มค่ะ) ฝีมือน้องรักส์ https://www.facebook.com/iiichi15?fref=ts (https://www.facebook.com/iiichi15?fref=ts)
ราคา : 170 บาท ค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน 30 บาท รวมเป็น 200 บาท
กรณีสั่งเกิน 1 เล่ม เล่มต่อไปจะเพิ่ม 10 บาท
เช่น สั่ง 2 เล่ม = 170+30+10 = 210 บาท
สั่ง 3 ชุด 170+30+10= 220 บาท
***** กรณีที่สั่งหลายเรื่องรบกวนดูตารางด้างล่างสุดค่ะ******
เนื้อในเป็นตอนพิเศษที่เคยลงในเว็บคือ
-Halloween
-หวย หวย หวย
-ลอยกระทง
-Mission Impossible on Songkran
-ปีใหม่
-Mission Impossible on Songkran2
และเพิ่มตอนพิเศษที่ไม่ลงในเว็บ
1. First Meet
- การพบกันครั้งแรกของคู่หูบริหาร ไปป์-ฟาร์
2. Congratulations
- ในที่สุดแก๊งนรกสถาปัต ฯ ก็ดิ้นรนจนเรียนจบ
3. Begin Again
- งานเลี้ยงรุ่นของโรงเรียนที่เชียงใหม่ (คินไปป์)
4. Hair Style
- เพราะผมเห็ดไม่ได้อยู่กับเราไปตลอดกาล (อาร์ทฟาร์)
5.เปลี่ยนไป
- ภคินทำตัวแปลก ๆ ก็ไม่ได้อยากคิดมากหรอกนะ (คินไปป์)
ระยะเวลาการเปิดจองวันนี้ - 30 ก.ย. 2558 (โอนได้ก่อนเที่ยงคืนของวันที่ 30 กันยายนนะคะ จะตัดยอดหลังจากนั้นค่ะ)
คาดว่าจะสามารถส่งของได้ในช่วงกลางต.ค.ค่ะ
รอบนี้ให้สำนักพิมพ์ Hermit ดูแลเรื่องการเปิดจองให้ ใครสนใจตามไปสั่งได้เลยจ้า
http://www.hermitbookshop.com/product/148/pre-order-do-not-disturb-%E0%B8%82%E0%B8%AD%E0%B9%82%E0%B8%97%E0%B8%A9%E0%B8%84%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%9A-%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%81%E0%B8%81%E0%B8%A7%E0%B8%99-%E0%B9%80%E0%B8%9B%E0%B9%87%E0%B8%99%E0%B8%9E%E0%B8%B4%E0%B9%80%E0%B8%A8%E0%B8%A9-by-indigo (http://www.hermitbookshop.com/product/148/pre-order-do-not-disturb-%E0%B8%82%E0%B8%AD%E0%B9%82%E0%B8%97%E0%B8%A9%E0%B8%84%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%9A-%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%81%E0%B8%81%E0%B8%A7%E0%B8%99-%E0%B9%80%E0%B8%9B%E0%B9%87%E0%B8%99%E0%B8%9E%E0%B8%B4%E0%B9%80%E0%B8%A8%E0%B8%A9-by-indigo)
----------------------------------------------------------------------
[Re-print #4] Do not disturb ? ขอโทษครับ ห้ามรักกวน
รายละเอียดหนังสือ
จำนวน : 3 เล่ม (ไม่ขายแยกนะคะ)
ขนาด : A5
จำนวนหน้า : ประมาณเล่มละ 300-350 หน้า **จำนวนหน้าของทุกเล่มจะมีการปรับลดลงเพราะจัดหน้าใหม่นะคะ**
ปก : กระดาษอาร์ตการ์ด 270 แกรม พิมพ์ 4 สี 1 ด้าน เคลือบด้าน เข้าเล่มไสกาว
เนื้อใน : กระดาษถนอมสายตา พิมพ์ขาวดำ 350 หน้า + มีภาพประกอบ (เป็นเส้นสเก็ตช์) เล่มละ 3 ภาพค่ะ ฝีมือคุณผจก. Seiren อีกเช่นเคย
ราคา : 1,140 บาท ค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน 60 บาท ( ห่อกันกระแทก +ใส่กล่อง ) รวมเป็น 1,200 บาท
กรณีสั่งเกิน 1 เล่ม ให้เอาจำนวนชุด x ราคาหนังสือ
เช่น สั่ง 2 ชุด = 1,200x2 = 2,400 บาท
สั่ง 3 ชุด 1,200x3= 3,600 บาท
***** กรณีที่สั่งหลายเรื่องรบกวนดูตารางด้างล่างสุดค่ะ******
ตอนพิเศษ (ไม่มีลงในเว็บค่ะ)
1. When I was young (คินไปป์)
- เรื่องราวสมัยคินเป็นนักเรียนหัวเกรียนมัธยมปลาย
2. ห้องแห่งความลับ
- เมื่อเจ้าแห่งศาสตร์มืดกลับมาเล่าเรื่องราวแห่งมิตรภาพของเขา
3. ลูกเมียน้อย (อาร์ทฟาร์)
- เรื่องราวของเห็ดขี้ควายกับนายกัญชา
4. ชายกลาง (กัน & โจ้ story)
- เมื่อผู้ชายดีๆมีแฟนหมดแล้วคุณรออะไร? ลองคบแค่ผู้ชายกลางๆอย่างผมได้มั้ย
5.เรื่องนี้มีคุณค่า (ค่า story)
- คุณ'ค่า' ของเรื่องนี้อยู่ที่ไหน... โปรดติดตาม...
6.Office boys (คินไปป์)
- เรื่องราวของหนุ่มออฟฟิศ...
สิ่งที่ท่านจะได้รับ
1. หนังสือนิยาย DND จำนวน 3 เล่ม
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/dnd_cover01_zpsa322bc0f.jpg)
2. ที่คั่นหนังสือ 3 อัน 3 ลาย
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/3383_269395626509490_2035925532_n.jpg)
3. แฟนบุค 1 เล่ม เนื้อในเป็นกระดาษปอนด์ 80 แกรม 20 หน้า มีโดจิน 12 หน้า วาดโดยคุณ Nair + ทำเนียบตัวละครและภาพสเก็ตช์ห้อง 330
ภาพตัวอย่าง
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/b2431820061f11e2b99d22000a1de79b_7.jpg)
ระยะเวลาการเปิดจองวันนี้ - 30 ก.ย. 2558 (โอนได้ก่อนเที่ยงคืนของวันที่ 30 กันยายนนะคะ จะตัดยอดหลังจากนั้นค่ะ)
คาดว่าจะสามารถส่งของได้ในช่วงกลางต.ค.ค่ะ
รอบนี้ให้สำนักพิมพ์ Hermit ดูแลเรื่องการเปิดจองให้ ใครสนใจตามไปสั่งได้เลยจ้า
http://www.hermitbookshop.com/product/73/pre-order-do-not-disturb-by-indigo (http://www.hermitbookshop.com/product/73/pre-order-do-not-disturb-by-indigo)
ตารางราคาสำหรับกรณีสั่งหลายเรื่อง
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/_zpslaskurpi.png) (http://s168.photobucket.com/user/han_cin/media/_zpslaskurpi.png.html)
ขอบคุณมากค่า ;//////////////////;
-
ดีใจอ่ะ อ่านเรื่องนี้ครั้งแรกตอนม.ปลายนะ น่าจะสามสี่ปีที่แล้ว ้เปิดรีปริ้นคือดีงามมาก ได้เอามาวางบนชั้นเสียที ฮื่ออออ ขอเวลาร้องไห้คร่ำครวญแป๊ป ตอนนี้มีเงินซื้อแล้ว เย้
-
:sad4: :o12: :z3: :mew2: :hao5: :katai1: คนเขียนทำไมผมอ่านตอนที่ 37-39 ไม่ได้อ่า
ทั้งของเด็กดี และ เล้าเป็ดอ่าาาาาาาาาาาาาาาา
-
:impress2:
-
พึ่งอ่านเรื่องนี้จบแหละค่าาาา งืออออออออออออ /นางไปอยู่ไหนมา :hao7:
ชอบมากกกกกกกก ขำมากกกกกกกกก รักภคินรักไปป์และผองเพื่อนมากกกก :mew1:
ปิดจองนิยายสิ้นเดือนหรอคะ ขอเก็บตังค์แป๊บค่ะ 55555
-
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ..... จบแล้วเหรอเนี้ย
สนุกมากเลยค่า ยาวมากด้วยยยย
พระเอกเรื่องนี้เป็นอะไรที่แปลกมาก คนอะไรมีดีแค่ความหล่ออย่างเดียว
นอกนั้นไม่มี-่าอะไรเลย ไม่มีมาด รั่ว เกรียนก็เท่านั้น
นายเอกก็เป็นอะไรที่ฮามาก ขี้เจือก ปากหมาอีกต่างหาก
ก๊วนเพื่อนพระเอกนี่เป็นอะไรที่ ทำไมพวกเมิงไม่ไปเป็นตลกคาเฟ่กันซะให้รู้แล้วรู้รอดไปนะ
ถ้าจะฮา ตบมุกกระจายกันขนาดนี้ เรื่องนี้มุกเยอะมว๊ากอ่านไปฮาแตกไป
แต่ตอนที่เศร้าก็น้ำตาร่วงเป็นเผาเต่าเลยนะ เขียนเก่งมากๆ เลยค่าาา
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/dnd_sp_s_zpsdzs4xcli.png) (http://s168.photobucket.com/user/han_cin/media/dnd_sp_s_zpsdzs4xcli.png.html)
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่านรวดเดียวจนจบเลยค่ะ ไม่ทันสั่งจอง!!!! :z3:
สนุกมากกกกกกกกกกกก //ก. ล้านล้านตัว o13
ชอบความรักแบบนี้นะคะ คือต่างฝ่ายต่างเป็นผู้ชายคนแรกและคนเดียวของกันและกัน :-[
เห็นบางท่านบอกว่าคินเอาแต่ใจเกินไป เราว่าแบบนี้แหละดีค่ะ คนหล่อใช่ว่าจะเพอร์เฟ็คทุกอย่าง แค่รักไปป์ก็เพียงพอแล้ว :hao7:
อาร์ทฟาร์ คู่นี้ออกแนวลงตัวแบบงงๆ พ่อศาสตร์มืดของเราหลอนมาก ตกลงหนูดีมีจริงมั้ยเนี่ย หรือตาอาร์ทชอบใช้จิตวิทยาขั้นสูงข่มเพื่อน o22
เราสนใจตอนพิเศษมากเลยค่ะ!!!! กันโจ้ กันโจ้จริงๆเหรอ คิดมาตลอดว่าโจ้กัน เซอร์ไพรส์มาก :katai1:
ขอบคุณคนเขียนนะคะ ด้วยรักจากคนอ่าน :กอด1:
-
ทั้งหวานทั้งฮาปนๆกันไป แต่ภคินนี่ก็ยิงที่หยอดจนน้องไปป์พลุนไปหมดเลยนะ :hao7: :hao7: :hao7:
-
สนุกมาก ๆ ครับ ขอบคุณครับ
-
ชอบตรงที่พระเอกจนครับ :m20: นานๆจะเจอเรื่องที่พระเอกบ้านจน ส่วนใหญ่จะเจอแต่หล่อรวยเลวร่าน แบบภคินนี่หายาก
โดยส่วนตัวเรื่องนี้ชอบอาร์ทที่สุดครับ กวนตีนได้ใจมากกกกกก แบบแปลกๆแบบนี่นี้อยากได้มาเลี้ยงสักคน จะกดให้เมะไม่ขึ้นเลย 5555555 :hao6:
-
เขัามาอ่านอีกรอบ สนุกมากเชีนเดิมค่ะ ^^
-
เข้ามาอ่านรอบที่เท่าไรไม่รู้แล้วค่ะ นับไม่ได้ล่ะ
-
:-[ :o8:
-
พระเอกเรื่องนี้จน จนจริงจัง มีพาหนะคู่ใจเป็นมอไซด์เน่าๆ เป็นอะไรที่แปลกใหม่ดีแท้ 55 อ่านไปอ่านมาชักจะหลงรักคุ่รอง นายหัวเห็ดทำเรานึกถึงคชามากอ่ะ ส่วนแบล็คกราวแมนนี้ต้องเต๋าเวอร์ชั่นในบ้าน มึนๆหน้าเบลอๆหน่อย อะไร ทำไมไม่เม้นพระเอก ถถ
-
น่าร๊ากกกกก :hao6:
-
อ่านซ้ำรอบ3 คินไปป์ ฟาร์อาร์ท ^^
ขอบคุณคนแต่งมากๆค่ะ นิยายสนุกๆ อ่านกี่ครั้งก็ยังไม่เบื่อ :กอด1:
-
ขอบคุณ สำหรับ DNDเล่มพิเศษ
อุดหนุน ทาง e-book แล้วนะครับ
ชอบเรื่องนี้มาก รออุดหนุนเล่มต่อไป ครับ
:call: :call: :call:
-
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆให้อ่านนะคะ :hao3:
-
ขอบคุณค่าที่เขียนเรื่องสนุกให้อ่าน สนุกมากเลย
-
แวะเข้ามาเพราะคิดถึงไปป์ คิดถึงคิน
-
นายอาร์ทนี่เป็นคนกวน-ีนหน้านิ่ง และด่าได้เจ็บมาก ชอบเรื่องนี้มาก อ่านแล้วขำทั้งเรื่อง :m20: มีความสุข :กอด1:
-
ชอบบบบบบบบ เพิ่งเข้ามาเจอออออ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
เย้ๆๆ อ่านจบอีกรอบแล้ว
คิดถึงๆก็เข้ามาอ่าน ^^
-
ขอบคุณนะคะนิยายน่ารักมากเลยค่ะ :pig4:
-
เข้ามาอ่านอีกรอบจนได้
ทนความคิดถึงฮาๆไม่ได้ ^^
-
หลังจากที่เราได้อ่านมาแล้วเมื่อ 5-6 ปีก่อนได้ 55555 นานเว่อ วันนี้กลับมาอ่านใหม่ก็ยังสนุกเหมือนเดิมเลยค่ะ ทั้งมุกตลก การตบมุก ความกากของคิน และความเกรียนไม่สิ้นสุดของไปป์ อ่านเพลินๆแปปเดี๋ยวจบเลย คิดถึงมากเรื่องนี้ เดี๋ยวในอนาคตจะกลับมาอ่านอีกนะคะ เยิฟฟฟฟฟ
-
สนุกมากค่ะ
-
สนุกมากเลยค่าาาา ชอบบบบบบบบบ :mew1:
-
ลุ้นหนักมาห
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณนิยายดีๆน่ะครับกลับมาอ่านใหม่อีกรอบยังสนุกเหมือนเดิมเลย
-
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ ทำไมเพิ่งมาเจอนิยายสนุกๆแบบนี้ ชอบภคินมากกกกก อยากได้แฟนแบบนาง 555555
-
ขอบคุณค่า
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: เป็นเรื่องที่โครตดี พระเอกที่มีดีอย่างเดียวที่หน้าตาและความรักนางเอก 5555 แต่ชอบค่ะ มันเรียลดีค่ะ
-
ตอนฮา แม่งก็ขำก๊ากก ตอนดราม่าแม่งเสือกร้องไห้ไม่หยุดดด เขียนเก่งสุดดดดดด :hao3:
-
กลับมาอ่านอีกรอบจ้า คิดถึงคินไปป์ :katai2-1: :katai2-1:
-
วันนี้เป็นวันเสาร์ครับแซ๊กบอกผมว่าชมรมเขายังหาคนมาเล่นฟลุตให้ไม่ได้เลยขอร้องแกมบังคับให้เรียกผมมาแคสติ้ง
แคสติ้งใช้กับการแสดง ถ้าเล่นดนตรีเขาใช้คำว่าออดิชั่น
-
“ไอ้เด็กเวร มึงออกไปเดี๋ยวนี้นะ”
“มึงนั่นแหละต้องออกไป นี่มันบ้านพ่อกู!!!” เสียงขว้างปาดังออกมาจากในบ้านและคาดว่าจะลามมาถึงหน้าบ้านแล้วเพราะเสียงเปิดประตูปึงปัง
เขียนไว้ในตอนแรกว่าทั้งคิน แอมแล้วก็ไปป์เรียนรร.เดียวกันที่เชียงใหม่ ทำไมคินบ้านอยู่กทม. อย่าบอกนะ่าขึ้นไปเรียนที่ชม. ฐานะก็ไม่ดีแถมเรียนรร.เอกชนอีก
-
:กอด1:
-
สนุกมากค่ะ ครบรสมาก อ่านคือยิ้มจนแก้มจะฉีกอยู่ตลอดเวลา ตอนเศร้าคือน้ำตาเราแทบหยด แบบคิดไม่ออกเลยจะพลิกกลับมายังไง
ไม่ค่อยได้อ่านเมนท์เลยสงสัยว่าทำไมใครว่าไม่ชอบพระเอก เราชอบมากค่ะ ชอบคนเกรียนๆ และคือพระเอกแบบโคตรจน จนตอนแรกดูธรรมดานะ แต่ถึงยิ่งอยู่ไป ถึงขนาดมาเก็บเหรียญในกระทงนี่ก็จนไป๊! 555 ดีใจที่ได้รู้จักเรื่องนี้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ
-
โคตรน่ารัก โคตรชอบเลยครับ
-
หมดเขตสมัคร 30 เมษายน 2567
ดีแทค ระบบเติมเงิน #ได้ทุกเบอร์
เน็ตไม่อั้น (เน็ตอย่างเดียว)
เร็ว 12 Mbps(เม็ก) ราคา 193 บาท นาน 7 วัน
*104*841*8488034#
เร็ว 12 Mbps(เม็ก) ราคา 482 บาท นาน 30 วัน
*104*842*8488034#
#ไม่ลดความเร็ว #ห้ามใช้โหลดบิท
ร้านสราวุธคอมพิวเตอร์ สตูล
สาขามะนัง 0826499917
ไลน์ sarawutcomputer
เปิดทุกวัน 09.00 – 20.00 น.
ท่านเต็มใจมา ร้านฯ เต็มใจบริการ
https://web.facebook.com/photo/?fbid=885661673572866&set=a.496909265781444 (https://web.facebook.com/photo/?fbid=885661673572866&set=a.496909265781444)