- 2 -
“เพื่อนโผมคร๊าบบบบ...เพื่อนโผม...ไงเท่ห์สาดเลยมึง” ไอ้พี่บอมย์เข้าไปจับแขนไอ้พี่โต๋ชูขึ้น
พร้อมตะโกนเสียงดังกับกองเชียร์ เรียกเสียงกรี้ดด!..สนั่น หลังจากมันเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ
แล้วเดินเข้ามาหา..น้อง ๆพี่ ๆหลายคนพากันรุมล้อมขอลายเซ็นต์มันกันใหญ่ ห่า..ยังกะดาราเลยมึง
“อ๊ะ!...พอก่อนครับพอก่อน..ไว้ผมเซ็นต์ให้ใหม่ ไงแข่งอีกสองวันเจอกันอยู่แล้ว วันนี้เหนื่อยมาก
ขอตัวก่อนนะครับ” มันเบรค..ขอตัวจากแฟนคลับที่รุมมันอยู่ พวกถึงยอมเปิดทางให้มันเดิน..
ออกมาที่กูยืนรอ..แอบเห็นแฟนคลับมันมองตามตาละห้อย แต่ก็ยิ้มส่งให้เหมือนเข้าใจ
ไอ้พี่บอมย์เข้าไปคุยกะมันก่อนจะแปะมือเหมือนรู้กัน แล้วก็แยกเดินออกไปหาพี่รสา
ที่มายืนรออยู่ประตูทางออก
ไอ้หล่อรีบเดินมาหากู..ยิ้มหล่อส่งให้ตะหาก หึ.หึ..หึ...เท่ห์ได้โล่ห์เลยอ่า...วุ้ยแฟนใครหว่า???
“โทษที..ให้รอนาน..เป็นไงพี่เก่งไหม?” เอ่ยปากถามความเห็น คงอยากได้ยินคำชมจากกูอะดิ...รู้หรอก
“อืม..ก็โอเค” กูบอกมันไป พูดมากไม่ได้เดี๋ยวมันเหลิง
“แค่เนี๊ยะ!...โห้...อุตส่าห์เหนื่อยแทบตาย...นึกว่าจะมีรางวัลให้ เห็นป่ะ?..เหรียญทองแรก
ของสีเลยนะนั่น” เอากะมันดิ..ไหงมาขอรางวัลกะกูเนี๊ยะ..ทำยังกะกูเป็นประธานสี ขอผิดคนป่าว..พี่
“อ้าว!..จะมาขอรางวัลตะเกียงได้ไง..เหรียญนี้มันของสี ใช่ของตะเกียงสักหน่อย
พี่ก็ไปขอประธานสีเอาดิรางวัลอ่า...ไงเดี๋ยว..ตะเกียงขอพี่บอยให้เอาป่ะ?” กูกวนแม่งมันหล่ะ...
มาอีหรอบนี้รู้หรอกว่าจะเอาอะไร
“ขอทำไมไอ้บอย...พี่ไม่ได้อยากได้ไอ้บอยนิ...รางวัลที่พี่อยากได้พี่ไม่ต้องการจากใครทั้งนั้น
นอกจากตะเกียง” กูเขิลสาด...แกล้งเดินก้าวนำมันซะ มันรีบก้าวตามก่อนจะเอามือกอดคอกู
เดินไปด้วยกัน ท่ามกลางสายตาพวกแม่งมองกันเป็นร้อย แต่คงไม่มีใครสงสัย
เพราะสองสามอาทิตย์นี้ทุกคนคงชินตา..ที่จะเห็นกูไปไหนมาไหนกับมันแล้ว
อาจจะตั้งข้อสงสัยอยู่บ้าง..แต่ไม่กล้าแซวกันหรอก เพราะบ้างครั้งก็มีไอ้พี่บอมย์เดินด้วยสามคน
นอกจากมันจะไปกับพี่รสา คนอื่น ๆก็ยุ่งสีใครสีมัน ดังนั้นช่วงนี้เลยไม่ค่อยได้รวมตัวกันเท่าไร
เราพากันเดินมาที่รถลุงพีจอดรออยู่ที่เดิม ตอนนี้ก็เกือบหกโมงแล้ว ขึ้นรถเสร็จลุงพีก็ขับออกจาก
โรงเรียนทันที ทันเห็นนักเรียนหลายคนมองเข้ามาในรถกันไม่น้อย คงอยากรู้กันชัว
ร์กูไมกลับด้วยกันตลอด
“ตกลงจะแกล้งมึน..ไม่ให้รางวัลพี่จริงดิ” แน่ะ!..ยังทวงรางวัลกูไม่เลิกอีก
“ก็ตะเกียงถามพี่ ไมไม่ตอบก่อนเล่า” กูก็ย้อนมันบ้าง
“ถามว่า” มันเสือกถามกูได้อีก บ๊ะ!..ไอ้นี่
“ทำไมต้องทวงเอารางวัลกะตะเกียง..ไม่ได้พนันกันซักหน่อยเห่อะ..ที่สำคัญหน้าที่หรือเปล่า
ที่ต้องให้รางวัลพี่อ่ะ...ประธานสีก็ไม่ใช่” บอกแม่งไปหล่ะ...ที่นี้เข้าใจยังมึง..เสือกทำคิ้วผูกโบว์
เหมือนไม่เก็ทอีกมึงเอาไงว่ะ!
“ก็ตอบไปแล้วไง..ตกลงไม่เข้าใจว่างั้น พี่ต้องพูดให้เคลียร์ดิ..ได้..ฟังให้ดีนะ...ตะเกียงจำเป็นต้องให้
รางวัลพี่ เพราะที่พี่พยายามคว้าเหรียญมา..พี่ทำเพื่อให้ตะเกียงภูมิใจในตัวพี่
สำหรับสี..พี่ทำตามหน้าที่ แต่สำหรับตะเกียงพี่ทำตามหัวใจ..เพื่อคนที่พี่รัก ที่นี้เข้าใจหรือยัง
ว่าทำไมถึงขอรางวัล” พระเจ้า!..ดูมันพูดดิ ลุงพีอมยิ้มมองผ่านกระจกหลัง
กูอยากมุดเข้าใต้เบาะรถได้ไหมว่ะ!...อ่าห่ะ...ไม่ได้การหน้าจะระเบิด..พักนี้ไมมันกลายเป็นคน
เจ้าสำบัดสำนวนงี้ว่ะ...บางครั้งหยอดเฉยซะงั้น..กูไม่ชินกะมันสักที...เจอแบบนี้ทีไร..
ใจกูเต้นระบำจนกระดอน..อกจะทะลุแล้วรู้ไมนี่...
“มีที่ไหน..ที่เค้า..เค้า..เค้าทำเพื่อคนที่ตัวเองรัก..แล้ว..แล้ว..จา..ขอรางวัล..อ่า..”
เขิลก็เขิล..อายก็อาย..พูดก็ติด ๆขัด ๆซะงั้นกู วุ้ย!...ไม่เคยเป็นแบบนี้เลยไอ้ตะเกียง
ทุกทีอ่ะ...กูอายสราดดดด........
“หึ..หึ..หึ..คนอื่นขอไม่ขอ..พี่ไม่รู้ แต่พี่ลงแรงลงใจ..ทุ่มทั้งตัวทั้งหัวใจขนาดนี้
มีบ้างที่ต้องการรางวัลจากคนรักเป็นธรรมดา” หวาย..หวาย..กูจะไม่ไหวแล้ว
หน้ากูระเบิดได้เหมือนในการ์ตูน มันคงระเบิดดังโพล๊ะแล้วอ่า..อร๊ายยยยๆๆๆๆ...
อยากจะสลายตัวเป็นอากาศก่อนดีไหม คุยกันสองคนเจอลูกหยอดอายจนมุดหนีอยู่แล้ว
นี่มีลุงพีเป็นสักขีพยานฟังด้วยตะหาก มันพูดได้ไม่ยักอายปาก..แต่ไม่ใช่กู
ไอ้ตะเกียงไม่รู้จะทำตัวไงแล้ว ขืนเงียบพิรุธให้โดนล้อเอาอีก..นรกเอร้ยยยย..
“ แล้วจาเอาไรเล่า?” วุ้ย!..จนได้..ยอมมันจนได้ สายตาแม่งระรื่นวิบวับขึ้นมาเชียวมึง..
ไม่ออกเลยนะ...อาการอ่ะ..กระดี้กระด้าได้โล่ห์เห่อะ..โมโหขึ้นมา..เดี๋ยวปัดจัดหนักให้
จาหาว่าตะเกียงไม่บอกอีก...
“งั้นเสาร์นี้..พี่ขอ.. ‘กอด’ นะครับคนดี” นึกไว้แล้วเชียว..กีฬาจบวันศุกร์ วันเสาร์คงเลี้ยงสี
กะฉลองอะดิ...ทำไงได้รับปากมันไปแล้วก็ต้องยอมแม่งล่ะ..จาให้กูบอกไปตรง ๆว่าได้คร๊าบบบบ...
กูคงทำหรอกนะ...เงียบดีกว่าคิดเอาเองแล้วกันมึง
“ทำไมไม่ตอบพี่ล่ะ?” อู้ยยยย!..ไอ้บร้า...เชี้ยรไรกูนักหนา..แค่กูไม่ปฏิเสธนี้
มึงไม่หัดใช้สมองคิดเอาเองมั้งว่ะ!...เสือกเน้นเอาคำตอบจากกูให้ได้ว่างั้นเห่อะ...กรรม..
“ได้!..” เอร้ยยยยๆๆๆ...หลุดพูดไปแล้ว ลุงพีอมยิ้มใหญ่ กูแม่งก้มหน้างุดทันที
ใครจะลอยหน้าอยู่ได้กันล่ะว่ะ!...เรื่องแบบนี้มันโพนทะนาได้ซะที่ไหน
มันไม่อายไม่แปลกหรอก...ก็แม่งได้เปรียบมุดรูกูนี่.....ใครเขาดูออกอยู่แล้วว่ากูโดนมันทำไร
พูดไปใครเขาจะเชื่อ ต่อให้มันยอมให้กูมุดคืนก็เห่อะ..คงเชื่อกันหรอก..หน้าตาอย่างกูกะมัน
กูจะเป็นฝ่ายกระทำอ่านะ..พระอาทิตย์กลับข้างออกตกก่อนเถอะ
“หึ..หึ..หึ..ทำไมต้องอายพี่ขนาดนั้น ไม่ได้ขอกอดตอนนี้สักกะหน่อย...แต่ไงตอนนี้
มัดจำไว้ก่อนล่ะกัน” พูดจบไม่ทันขาดคำ มันขโมยหอมแก้มกูหน้าตาเฉย
“ฟอดดด!!.” เอร้ยยยย..ไอ้หยา...ไอ้ตะเกียงขอสลบกลบความอายก่อนดีก่า..ไม่ไหวแล้วกู..
ส่วนมันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่..มีความสุขมากสิมึง ทำไมชีวิตกูต้องอุทิศตนเพื่อส่วนรวมขนาดนี้
ต้องยอมเป็นของรางวัลให้มัน ‘กอด’ ฉลองเหรียญทองแรกของสี แล้วกูต้องไปเรียกร้องเอากะใคร
อ่าห่ะ!...รู้แล้วงานนี้ไอ้พี่บอยประธานสีต้องรับผิดชอบ เรื่องของส่วนรวม..กูจะไปขอค่าตัวคืนกะ
ไอ้พี่บอยมานนน..แล้วจาบอกมันว่าค่าอะไรกันดีหว่า?.ทีนี้...
หวาย..หวาย..คงบอกได้หรอก..แว๊กกกกกๆๆๆ!!..ขาดทุน..ขาดทุนสถานเดียว...โอ้ม่ายยยจริงงง...
เฮ้อ!...ยาวโครต..เหนื่อยด้วยแหล่ะ..มัวแต่เขินกะตะเกียงมันไปด้วย...อร๊ายยยๆๆๆๆ
Luk.