Part 57
..ภาพบั่นทอน..ความรู้สึก...
.
.
.
.
.
ออกมาจากห้องผอ. พวกกูตรงไปยิมทันที ตอนนี้ใกล้เวลาแข่งของสีน้ำเงินกับสีเขียวคู่ชิงที่สาม
จบแล้วแดงกับเหลืองชิงที่หนึ่งต่อ
มาถึงยิมพวกเราแยกขึ้นอัศจรรย์เชียร์สีใครสีมัน กูไอ้พี่โต๋..ไอ้พี่บอมย์ก็ขึ้นนั่งอัศจรรย์สีแดง
สีที่อยู่ข้างกันคือเหลืองและเขียว สีแดงอยู่กลาง อีกฟากเป็นสีน้ำเงิน ชมพู และส้ม
ตอนนี้เชียรลีดแต่ละสี ต่างออกท่าทางโชว์ลีลาแข่งกันอยู่ เจ็พี่กิ๊ปบอกว่าโชว์เฉพาะเพลงทั่วไป
ช๊อทเด็ดจะใช้วันประกวด เก็บไว้โชว์กรรมการพรุ่งนี้ ไม่งั้นคู่แข่งรู้ไต๋กันหมด
คิดว่าแต่ละสีคงอุ๊บไว้เหมือนกัน กะเซอร์ไพรส์พรุ่งนี้แน่นอน
นักกีฬาสีน้ำเงิน กับสีเขียวลงวอร์มในสนาม สีไอ้พี่พรตประทะสีไอ้พี่หน่อง คิดว่าสู้น้ำเงินไม่ได้ชัวร์
ไอ้พี่หน่องมันคงทำใจไว้แล้ว วันนี้มันคว้าเหรียญทองว่ายน้ำฟรีไสตล์ 100 เมตรชาย
ให้กับสีเขียวอีกหนึ่งเหรียญ มันคนเดียวทำสองเหรียญทองกับอีกหนึ่งเหรียญเงิน
หากไอ้หล่อเทพไม่ลงชิงว่ายผีเสื้อเมื่อวาน คาดว่าคงทำแพททริกไปแล้ว
ถึงไงตอนนี้..มันก็ได้ชื่อเป็นฉลามหนุ่มเจ้าสระไปเรียบร้อย ตอนนี้แค่ทำหน้าที่พี่เลี้ยงให้กับ
นักกีฬาตะกร้อสีมัน กรรมการเรียกนักกีฬารวม เพื่อเริ่มการแข่งขัน ลีดจึงหยุดกลับขึ้นอัศจรรย์
ศรีริต้าตรงดิ่งเข้ามาที่พวกกูนั่งทันที เป้าหมายไม่ต้องบอกคงรู้ ๆ กันอยู่
“โต๋ขา...ริต้าเหนื่อยจังเลย ขอนั่งด้วยคนน่ะค่ะ” พูดไม่รอเอาคำตอบ จัดการให้น้องผู้ชายม.3
ที่นั่งติดกะไอ้พี่โต๋ยกตูดย้ายที่ซะงั้น ก่อนที่เธอจะย่อนก้นลงแหม่ะ..ยึดพื้นที่ไปโดยปริยาย
ไอ้หล่อเทพไม่ได้แสดงอาการอะไร ไม่ตอบรับและไม่ปฏิเสธ ไอ้พี่บอมย์นั่งติดกูฝั่งซ้าย
กระซิบเบา ๆ พอให้ได้ยินสองคน
“คิดไรมากล่ะ!...เพื่อนพี่มันเสน่ห์แรง..คงไม่มีไรหรอก” สงสัยกลัวกูคิดมาก กูนิ่งไม่พูดไรตอบ
“โต๋ขา...พรุ่งนี้นั่งเสลี่ยงด้วยใช่ไหมค่ะ?..เจ๊กิ๊ปว่าจะให้พวกเราไปรวมกันที่บ้านพี่บอยคืนนี้เลย
พรุ่งนี้ต้องแต่งหน้าแต่เช้า เห็นพูดต้องตื่นตั้งกะตีสี่ตีห้า ริต้าโทรบอกทางบ้านแล้วด้วย
ไงคืนนี้โต๋ไปด้วยใช่ไหมค่ะ?” อ่านะ!...ไม่ได้อยากฟังหรอก แต่บังเอิญนั่งติดกะไอ้หล่อมัน
พลอยได้ยินอย่างไม่ตั้งใจ
“ยังไม่รู้เลยครับ...ต้องรอประชุมเย็นนี้อีกที...แล้วใครต้องไปค้างบ้างล่ะ?” มันถามกลับไป
“เท่าที่ริต้ารู้ เห็นว่าให้พวกลีด พวกถือป้าย ดรัมเมเยอร์ ตัวหลัก ๆ ทุกคนที่ต้องแต่งหน้าแต่งตัว
เป็นพิเศษประมาณ 20 คน รายชื่อเจ็กิ๊ปแกคัดไว้แล้ว ส่วนพวกที่เหลือแจกชุดไปแต่งมากันเองได้เลย
แต่ต้องมารวมกันที่โรงเรียนห้ามเลทเกินเจ็ดโมงอ่ะค่ะ” ช่างรู้จริง..รู้แจ้ง..รู้ทุกเรื่องเกาะติดสถานการณ์
รวดเร็วดีจัง ศรีริต้า..คงรู้แล้วม้าง..ว่าหนึ่งในรายชื่อยี่สิบคน..ที่ต้องค้างบ้านไอ้พี่บอยมีไอ้หล่อเทพด้วย
ไม่เช่นนั้น..คงไม่รีบโทรขอทางบ้านล่วงหน้าซะตั้งกะวันหรอก ไอ้พี่โต๋ไม่ได้คุยไรต่อ
หันมาสนใจการแข่งขันตรงหน้า ซึ่งตอนนี้จบเซ็ทแรกแล้ว ด้วยคะแนน 21 ต่อ 16
สีน้ำเงินชนะไปขาดลอย นักกีฬาพักก่อนจะแข่งเซ็ทที่สอง..กูเกิดปวดฉี่ขึ้นมา
เลยบอกไอ้หล่อกะไอ้พี่บอมย์
“ตะเกียงไปห้องน้ำแป๊ปนะ...เดี๋ยวมา”
“พี่ไปด้วยดิ..ปวดเหมือนกัน” ไอ้พี่บอมย์มันจะไปด้วย กูหันไปมองหน้าไอ้หล่อ มันยักหน้าให้
กูเลยลุกเดินออกมาพร้อมไอ้พี่บอมย์ ตามจริงมันควรตามกูมา ไหนบอกไม่ให้คลาดสายตากันไง
นี่ไรพอมีหญิง ไม่สนใจกูซะงั้น...ชิ..
ตลอดทางไปห้องน้ำ มีแฟนคลับทักทายพวกกูตลอดทาง ดีหน่อยที่ทางเดินไม่แออัดเหมือนตอนเช้า..
อาจเพราะตะกร้อคู่นี้ได้รับความสนใจน้อย รู้ผลอยู่แล้วว่าสีเขียวสู้สีน้ำเงินไม่ได้
พวกเลยไปลุ้นฟุตบอล...ที่ตัดเชือกรอชิงพรุ่งนี้ก่อนพิธีปิดสนาม แข่งตรงกันพอดี ..คนเลยบางตา
ทำธุระเสร็จออกมา พ้นประตูเจอไอ้พี่เทคเดินมาพอดี
“ตะเกียง..มาเข้าห้องน้ำเหร่อครับ” ถามแปลกง่า..คงชวนคุยมากกว่า เห็นอยู่ว่าเพิ่งโผล่ออกห้องน้ำ
ไม่เข้าห้องน้ำแล้วจะทำอะไร ไม่ทันตอบ มีคนชิงตอบซะก่อน
“เข้าห้องครัวม้าง..เห็นอยู่นิ..ว่าออกมาจากห้องน้ำ ไม่น่าถาม” อ่าห่ะ!..ใช้แล้วครับไอ้พี่บอมย์
มันตอบกวนซะงั้น ไอ้พี่เทคมองหน้ามัน..ยิ้มมุมปากนิด ๆ ไม่โต้ตอบอะไร
“ตะเกียงขอตัวก่อนครับพี่...แข่งต่อจากคู่นี้ ไงเชียร์ด้วยนะครับ” กูตัดบททันที พร้อมขอตัวออกมา
ไอ้พี่เทคไม่ตอบ..พยักหน้าให้ก่อนจะแยกเข้าห้องน้ำไป
“แม่ง..หลีอยู่ได้...ลองแย่งเพื่อนกูดิ..เจอกูแน่” มันยังไม่หยุด บ่นงุงงิงของมันได้อีก ห่วงเพื่อนจริงน่ะมึง.
ตามมาคุมกูเนี๊ยะ...รักมันห่วงมันไม่คอยดูมันไว้ล่ะ..โน้น!..หอยไม่มีพู่เกาะหนึบไม่ปล่อยอยู่นั่น
ป่านนี้นั่งตักกันละมั้ง...ดันเสือกมาหวงกูอยู่ได้....ไอ้บร้า....ได้แค่คิดไม่พูดให้รู้หรอก
“ตะเกียงไม่ต้องอะไรกับพวกแม่งมาก ดูก็รู้...มันคิดไรอยู่” แน่ะ!...กูอุตส่าห์ทำเฉย
ไม่พูด..วกมาหาจนได้
“ไม่ต้องอะไรคืออะไร..บอกหน่อยได้ม่ะ..พี่บอมย์” ถามแม่งกลับล่ะ...ใช่ว่าไม่รู้ว่ามันต้องการสื่ออะไร
แต่เข้าใจไหมตอนนี้กูหงุดหงิดล่ะ ทำไมต้องมาสั่งกูซะงั้น ทำยังกะกูจะอะไรกับพวกแม่งแหล่ะ...
ทีเพื่อนมันไม่เสือกไปเตือน ถึงเนื้อถึงตัวนมเบียดไหล่ซะขนาดนั้น ไม่ยักบอกเพื่อนมัน
กลับมาระวังกูอยู่เนี๊ยะ
“พี่หมายความว่า ไม่จำเป็น..ตะเกียงไม่ต้องพูดดีกับพวกแม่งหรอก พูดดีด้วยจะให้มันมีความหวัง”
น้าน...ดูมันพูด บทจะคิดเองเอ่อเอง มันก็เยอะอ่ะ..ไอ้พี่บ้านี่
“ตะเกียงก็คุยปกติ จะให้เปรี้ยวใส่เค้าได้ไง เค้าไม่ได้แสดงอะไรนี่..ว่าต้องการอย่างที่พี่พูดอ่ะ..
ทำอย่างนั้น ตะเกียงก็นิสัยใช้ไม่ได้อ่ะดิ...” กูพูดให้มันเข้าใจล่ะ
“ของแบบนี้ ไม่ต้องรอให้พูดหรอก มองตาก็รู้คิดไม่ซื่อชัวร์ พี่เอาหัวเป็นประกัน” ไม่ไหวจะเคลียร์
พูดไปก็ไม่จบ ตกลงมึงโมโหแทนไอ้พี่โต๋มันขนาดนี้เลยเหร่อ รักเพื่อนมากเลยเน่อะ
เพื่อนมึงไม่เห็นทุกข์ร้อนเลยซักนิดเห่อะ กูรำคาญเลยเงียบโต้ตอบไป..ไม่จบกันพอดี
กลับมาอัศจรรย์ไม่เห็นไอ้หล่อนั่งอยู่ ริต้าก็ไม่อยู่เหมือนกัน..ไม่รู้หายไปไหน
กูกับไอ้พี่บอมย์นั่งลงที่เดิม ต่างคนต่างไม่ได้พูดไรต่อ จนเซ็ทสองจบลง
สีไอ้พี่พรตคว้าอันดับสามไปครองตามคาด ไอ้พี่บอมย์ชวนกูลงไปในสนาม
สวัสดิการสีกูพากันเอากระติกน้ำ ผ้าเย็นฯลฯ เข้าไปจับจองพื้นที่ ไอ้หล่อเทพก็ยังไม่เห็นหัว
กูไม่อยากคิดไรมากหรอก แต่มันทะแม่งทะแม่งตะงิดลึก ๆ จนป่านนี้มันยังไม่มา
ระหว่างเดินลงอัศจรรย์ น้องกิ่งแฟนไอ้พี่กานเรียกกูไว้
“พี่ตะเกียงค่ะ...ขอกิ่งคุยด้วยแป๊ปดิ” กูหันมามอง ก่อนจะยักหน้าให้ไอ้พี่บอมย์มันเข้าสนามไปก่อน
น้องกิ่งพากูเดินออกประตูหลังยิม ประตูด้านนี้ติดกับสวนหย่อม พอออกมา..
เธอก็ให้กูเดินตามมาบริเวณสวนหย่อม..มีต้นไม้ร่มรื่น แล้วก็หยุดไม่พูดอะไร
แต่ชี้ให้กูมองตามทิศทางมือเธอ กูมองตามก่อนจะอึ้ง...พูดไม่ออก กับภาพที่เห็นตรงหน้า
.
.
.
.
กูเห็นไอ้พี่โต๋ยืนหันหลัง ในขณะที่ริต้าหันหน้ามาทางกู มือโอบรอบคอไอ้พี่โต๋ เขย่งตัวขึ้นหอมแก้มมัน
ใช่ครับ...ไม่ผิดหรอก เธอหอมที่แก้มของมัน ก่อนจะเลื่อนหน้าลงไป โดยมือยังไม่ปล่อย
ออกจากคอไอ้พี่โต๋มันเลย ซึ่งตอนนี้กูมองไม่เห็นว่ากำลังทำอะไรกันอยู่ ถ้าจะเดาน่าจะกำลังจูบกันมั้ง
เพราะคอไอ้พี่โต๋มันก้มลงต่ำ แต่กูมองไม่เห็นว่าจูบหรือไม่ เพราะหัวมันบังไว้หมด
เห็นแค่นี้..ก็ไม่ต้องการรู้อีกแล้วว่ามันจะทำอะไรกันต่อ กูยิ้ม ๆให้กับน้องกิ่ง
แล้วหันหลังเดินกลับเข้าโรงยิม น้องกิ่งเดินตามมาเงียบ ๆ จนถึงประตูทางเข้าก็พูดขึ้นมาว่า
“กิ่งเห็นทั้งสองคน ลุกออกมาทางนี้ด้วยกัน ตอนนั้นกิ่งเชียร์พี่กานแข่งตะกร้ออยู่ เลยตามออกมาดู..
พี่เค้าไม่เห็นกิ่ง เห็นยืนจับมือคุยกันดูแปลก ๆ เลยเดินไปเรียกพี่มา
คิดว่าพี่ไม่น่ารู้ว่าเค้าออกมาทำไรกัน.. จึงมาเห็น..เอ่อ..ภาพเมื่อตะกี้...ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ..
ถ้าทำให้พี่ตะเกียงไม่สบายใจ” กูยิ้มให้เธอ พร้อมกับพูดว่า
“ไม่มีไรนี่ครับ พี่ไม่คิดว่ากิ่งจะพาพี่มาดูอะไร นึกว่ามีเรื่องจะคุยกับพี่ซะอีก ส่วนที่เห็นตะกี้
เป็นเรื่องส่วนตัวของเค้า ไม่เกี่ยวกับพี่สักหน่อยจริงไหม?” กูพูดพร้อมกับยิ้มให้น้องกิ่งไป
ใช่เรื่องที่จะให้ใครมาสงสารเห็นใจ การกระทำมีผลในตัวมันเอง กูก็ต้องเตือนตัวเองอยู่เสมอเหมือนกัน
เรื่องระหว่างกูกะไอ้พี่โต๋ แม้จะไม่มีใครรู้ในวงกว้าง แต่ในวงแคบ..คงมีใครคิดไปไหนต่อไหนกันแล้ว
น้องกิ่งคือหนึ่งในคนเหล่านั้น เพียงแต่กูไม่จำเป็นต้องยอมรับ..หรือปฏิเสธ เธอไม่เซ้าซี้กูต่อ
พยักหน้าเหมือนเข้าใจ ก่อนจะแยกกันไป กูกลับเข้ามาในสนาม พยายามทำให้เป็นปกติ
แม้จะรู้ว่ามันไม่เหมือนเดิมก็ตาม..............
เกือบสิบนาที..ไอ้พี่โต๋มันเดินเข้ามาในสนาม ริต้าอยู่กับพวกลีดที่อัศจรรย์
มีส่งสายตายิ้มเยาะให้กูอีกตะหาก หึ...เธอเก่ง...คงคิดว่ากูจะเศร้าล่ะสิ...เสียใจด้วย
ถ้าคิดว่าคนอย่างไอ้ตะเกียง...จะฟูมฟายกับเรื่องนี้ คำว่าเสียใจ..ใช้กับกูไม่ได้ในตอนนี้...
แต่คำว่า..เสียความรู้สึก...เหมาะมากกว่า ยอมรับว่าเสียความรู้สึก กูไม่ใช่คนช่างถาม
ถึงเคยคุยกันว่า สงสัยอะไรให้ถามอย่าคิดเอาเอง แต่กูก็อยากบอกเหมือนกัน
คนเราบ้างเรื่องไม่จำเป็นต้องถาม เจตนาถ้าไม่มีอะไรในกอไผ่ ก็ควรเป็นฝ่ายบอกกูเองบ้างสิ
หายไปทำอะไรกันมา..กูยังจะรู้สึกดีได้..ถือว่าไม่ปิดบัง เรื่องบางเรื่องไม่จำเป็นต้องรอให้ถาม
เมื่อรู้ว่าไม่ปกติ มีอะไรบอกกันก่อนดีที่สุด กูคิดของกูแบบนี้
คนเราถ้าต้องคอยถามคอยเซ้าซี้หาคำตอบ มันจู้จี้จุกจิกไป..ซึ่งไม่ใช่นิสัยกู
มันเดินมาที่พวกกูกำลังวอร์มกันอยู่ ส่งยิ้มมาให้เหมือนเคย กูเฉย ๆ ไม่ได้ยิ้มตอบไร
มันหน้าเจื่อนไปนิดหนึ่ง คงแปลกใจปกติกูต้องยิ้มตอบมัน
“หายไปไหนมาว่ะ!ตั้งนาน...เหี้ยนึกว่าจะไม่มาแข่ง..ยอมบายให้สีไอ้เชี้ยรันมันซะอีก”
ไอ้พี่บอมย์ว่าแดกเพื่อนมัน
“กูไปธุระมา..บายเหี้ยไรล่ะ ต่อให้เป็นเพื่อนก็ไม่ยกให้แม่งหรอก กว่าจะเหนื่อยเข้ามาชิงได้
ใครจะยกให้ง่าย ๆ กันว่ะ!” มันตอบเพื่อนมัน ก่อนจะหันมามองหน้ากู จงใจพูดประโยค
สุดท้ายใส่กูซะงั้น หึ...ใครจะยกให้..ยกให้หรือไม่..กูไม่รู้กะมึงหรอก...สำหรับกูขึ้นอยู่กะคนกลาง
ต่อให้ไม่อยากยกให้ แต่เจ้าตัวเสือกเล่นด้วย ไม่มีทางที่จะห้ามได้หรอก ของแบบนี้ว่าได้ที่ไหน
กูเฉยไม่ได้พูดไรตอบ มันก็ลงมือวอร์มของมันไป กรรมการเรียกหัวหน้าทีมเข้าไปเสี่ยงแดน
มันกะไอ้พี่รันเข้าไปจับมือกันต่อหน้ากรรมการ เสี่ยงแดนไอ้พี่รันเลือกเสริฟก่อน
ไอ้พี่โต๋เลือกแดนที่พวกกูวอร์มอยู่ กรรมการปล่อยให้วอร์มในสนาม
พวกกูลงวอร์มกันคนละฝั่ง เสียงกองเชียร์เริ่มกระหึ่มขึ้นมาทันที ชั่วโมงนี้ตัดทุกอย่างทิ้ง
หันมาสนใจหน้าที่ในเกมส์ดีกว่า
คนดูทยอยเข้ามา คณะอาจารย์เริ่มขึ้นนั่งอัศจรรย์กันแล้ว..กลับมาคึกคักกันอีก
เห็นพวกนักฟุตบอลเข้ามาเต็มสนาม ไอ้พี่บอยประธานสีก็มาด้วย พร้อมตะโกนบอกพวกกูว่า
“เห้ย!..พวกมึง ฟุตบอลสีแดงชิงที่สามกะสีส้มว่ะพวก... สีเขียวกับสีเหลืองชิงที่หนึ่ง”
เพราะฟุตบอลแข่งเสร็จแล้วเห่อะ คนถึงไหลทะลักมาในยิม ตอนนี้กลับมาสภาพเหมือน
ตอนชิงบาสเมื่อเช้า เสียงกรี๊ด..เรียกชื่อพวกกูสนั่นดังขึ้นมา แข่งกันตะโกนปลุกความคึกคัก
ให้นักกีฬาตื่นตัวขึ้นอีกโข กูเลยลืมเรื่องที่ขุ่นมัวไป เพราะบรรยากาศตรงหน้าทำให้
สนุกขึ้นทันที กรรมการเป่านกหวีดหมดเวลาวอร์ม พวกกูเข้ามากอดคอกันบูม
สีไอ้พี่รันก็เหมือนกัน มันคงวางตัวเล่นเหมือนเดิม ไอ้พี่รันเล่นตัวกลาง ไอ้พี่โทนี่หน้าขวา
ไอ้พี่วินตัวฆ่า พวกกูก็เล่นตำแหน่งเดิม พอพร้อมกันแล้ว กรรมการส่งลูกให้ไอ้พี่โทนี่
ทำหน้าที่โยนลูกให้ไอ้พี่รันมัน
มันเสริฟลูกแรกอัดใส่กูซะงั้น คงกะลองฝีมือกูอะดิ แมทที่ผ่าน ๆมา กูไม่ค่อยได้โชว์
ส่วนใหญ่เป็นไอ้พี่โต๋ กับไอ้พี่บอมย์มันซะมากกว่า กูก็แค่ตัวชงตั้งให้ไอ้พี่บอมย์มันฟาด
ซันแบล๊คโชว์เทพของมัน ลูกเสริฟเลียดตาข่ายมาอย่างแรงและเร็ว ถึงรู้ว่าลูกเสริฟไอ้พี่รัน
มันใช่กระจอก..กูใช้เข่าเดาะลูกขึ้น ก่อนจะแปลด้วยหน้าเท้าตั้งหน้าเน็ตให้ไอ้พี่บอมย์สบาย ๆ
ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับกู บอกแล้วกีฬาถนัดของกู ไอ้พี่บอมย์ฟาดจมหายลงไปแดนสีเหลือง
เรียกเสียงเชียร์ลั่นกระหึ่มจากสีแดง สำหรับแต้มแรก 1 คะแนน ตัวมันก็ชูนิ้วชี้วิ่งวนรอบ ๆ
กวนสุด ๆ กับท่าดีใจเวอร์ของมัน สีกูเสริฟบ้าง กูจับลูกโยนให้ไอ้พี่โต๋มัน
มันอัดเต็มแรงไปตำแหน่งไอ้พี่โทนี่ ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องยากที่มันจะรับ มันใช่หัวตั้งลูกขึ้น
ก่อนที่ไอ้พี่รันจะเข้าไปตวัดเท้าตั้งให้ไอ้พี่วินขึ้นหวดเต็มเท้าหน้าเน็ต
ลูกรอดบล๊อคไอ้พี่บอมย์จมพื้นฝั่งกู แต้มสีเหลืองตามขึ้นมา 1 ต่อ 1 ทำเอากองเชียร์สีเหลือง
รัวกลองสนั่น ไอ้พี่โทนี่วิ่งวนชูนิ้วชี้กวนกลับท่าเดียวไอ้พี่บอมย์มันเลย เรียกเสียงเชียร์ดังได้อีก
ที่ไอ้ฝรั่งรูปหล่อทำท่ากวนสุด ๆ
เกมส์เป็นไปอย่างคู่คี่สูสี ไม่มีใครเสียเปรียบใคร จนเข้าสู่ช่วงปลายเซ็ท 19 ต่อ 20
สีเหลืองขึ้นแท่น..ก่อน แต่พวกกูได้เสริฟ กูส่งลูกให้ไอ้พี่โต๋มันปล่อยลูกออกจากหลังเท้า
ไอ้พี่รันเก็บขึ้นมา ก่อนจะชงตั้งให้ไอ้พี่วิน ฟาดจมหายไปโดยไม่ต้องขุด สรุปเซ็ทแรกสีกูแพ้ไปด้วย
คะแนน 19 ต่อ 21 สีเหลืองเก็บไปก่อนหนึ่งเซ็ท พวกเราก็กลับมาพักที่นั่งนักกีฬา
ยังไม่ทันนั่ง...ริต้ารีบยื่นขวดน้ำพร้อมผ้าเย็นให้ไอ้พี่โต๋ทันที ไอ้พี่บอมย์กับกู
รับจากพวกสวัสดิการที่คอยส่งให้ ไอ้พี่บอยสั่งพวกที่เหลือกระพือพัดให้พวกกูไม่หยุด
ไม่มีใครพูดอะไร เพราะยังเหนื่อยที่แพ้เซ็ทแรกไป ก่อนที่ไอ้พี่บอยจะพูดขึ้นว่า
“โต๋..เอาไงว่ะ!..พวกมันเล่นโครตเข้าขากันเลยว่ะ!..สีไอ้ห่าพรตแม่งหืดขึ้นคอแล้วนะ...
ไอ้เหี้ยรันแข็งกว่าอีก ถึงว่าแม่งเอาชนะสีไอ้พรตมาชิงได้ จะแก้เกมส์ยังไงว่ะ?”
“คงเต็มที่อย่างเดียว เหี้ยรัน..เล่นแข็งกันทุกตัว ไม่มีจุดอ่อนให้เจาะเลย นอกจากรอพวกแม่งเสียเอง
ยั่วโมโหคงไม่ได้..เพื่อนกันรู้ไต๋กันดี ไม่หลงกลหรอก มันเองก็กวนเราไม่ได้เหมือนกัน
วัดกันที่ฝีมือล้วน ๆ” ไอ้พี่โต๋มันตอบไอ้พี่บอยไปตามจริง จริงของมัน..ทีมไอ้พี่รันเล่นดีกันทุกคน
ยิ่งวันนี้เข้าขากันสุด ๆ แทบไม่มีช่องว่างให้เจาะเลยด้วยซ้ำ ไอ้พี่บอยคิ้วขมวดยุ่ง
มันคงเครียดในฐานะประธานสี..ก็อยากได้เหรียญทองรวมเยอะ ๆ เพื่อลุ้นจ้าวกีฬาอ่าน่ะ........
งานเข้า..โตโต๋ ทำบ้าไรฟ่ะ!..คลุมเครือซะงั้น แฟนคลับตะเกียงเอาไงดี ยกมือโหวตเข้ามาดิ...
Luk.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
