[อาบใจด้วยไอรัก]ตอนอวสานครับ ปลายทางความรักจะเป็นอย่างไร p.39/19-03
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: [อาบใจด้วยไอรัก]ตอนอวสานครับ ปลายทางความรักจะเป็นอย่างไร p.39/19-03  (อ่าน 347974 ครั้ง)

ออฟไลน์ thejaoil

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 514
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +76/-4

yayee2

  • บุคคลทั่วไป
 :เฮ้อ:เป้งเอ้ย..การเป็นบุคคลสาธารณะนี่มันลำบากจริงๆเลยนะ หาความเป็นส่วนตัวไม่ได้จริงๆ
ชั้นล่ะเห็นใจนายมากเลย
จริงๆแล้วการเขียนข่าวของนักข่าวนี่ มันเป็นดาบสองคมนะ แล้วแต่ว่าจะตวัดปลายดาบไปทางใด
ทางที่ฟาดฟันให้เจ้าคนที่ตกเป็นข่าวตายสนิท หรือ...
ทางที่เป็นการแผ้วถางทางให้คนที่ตกเป็นข่าวเดินไปได้อย่างสะดวกใจ

ออฟไลน์ som

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2708
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +230/-2
พี่เป้งสุดยอดจริงๆแมนมากๆ  ยอมรับมันซะใครจะว่าอะไร

ออฟไลน์ คนริมคลอง

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 609
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +117/-1
พูดได้ดีพี่เป้ง เหลือคุณพ่อหล่ะนะทีนี้ เอาใจช่วยเนอะ

ออฟไลน์ -~iK@iZ_KunG~-

  • Tomorrow Never Die!!!
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2231
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +220/-2

ออฟไลน์ booboos

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 414
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +31/-0

ออฟไลน์ kokikung

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1594
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +133/-3
+1ให้พี่เป้งเรยยยยยยยยยยยยยยยย
ไม่ไหวและสุดยอดเลยอ่า
ขอให่คู่นี้อุปสรรคมันลดลงทีเถอะ ขอให้พ่อหายไวไว
อยากแบบคู่นี้เมื่อไหร่จะรักกันได้แบบธรรมดา  :impress3:

ออฟไลน์ hewlett

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 560
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +57/-3
พี่เป้งเจ๋งมาก กล้าทำกล้ารับที่สุด
ก็มันรักไปแล้วจะทำไงได้ ตัดยากที่สุดก้คือตัดรักนี่แหละ
พี่เป้งทำถูกแล้ว ใครจะว่าไงไม่ต้องสน
คนที่จะสุขและทุกข์กับรักนี้สุดก็มีแค่พี่เป้งกับน้องมินนี่แหละ

ออฟไลน์ litlittledragon

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1938
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +304/-1
เฮ่อ เหนื่อยแทนเป้ง เลิกต้มมาม่าเถอะ หวานๆ คืนดีกันได้แล้วเนอะ

tawan

  • บุคคลทั่วไป

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ MrTeddy

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 465
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +93/-1
อดทนมากๆ นะครับ ทั้งเป้ง ทั้งมิน น่ะ
ต้องมีสติ และทำอะไรก็ต้องทำอย่างระมัดระวัง
เรื่องร้ายๆ มันก็จะผ่านมาแล้วผ่านไป เหมือนกับลมนั่นละ

spok1234

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ puppyluv

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2539
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2000/-20
ไปหนึ่งเปลาะ ทีละข้อ ทีละอย่าง นะเป้งนะ
บางอย่างก็ต้องใช้เวลา
ดีใจด้วยเรื่องการยอมรับ ที่เหลือก็ต้องเข้มแข็งล่ะ
ครอบครัวยังไงก็ต้องเป็นครอบครัวอยู่วันยังค่ำ หันหน้าเข้ากันดีๆ ตอนนี้แม่คงทุกข์ใจมากสุดล่ะ

ออฟไลน์ CarToonMiZa

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6338
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +820/-41
จากนี้ไปคงมีความสุขซักทีนะค่ะ
เอาใจช่วยทั้งสองคนเลย
 :L2: :กอด1: :L1:



ปล.ขอแบบหวานมั่งเถอะ

FREEDOM16

  • บุคคลทั่วไป
สุดยอดดดด เรื่องนี้ทำให้ฉันเสียน้ำตาไปพอตัวเลยจริงๆ  :m15:
ดีใจอะอ่านทันแล้ว >< เป้งสุดยอดมาก   :man1:
ทำอะไรไว้ก็มักจะบอกไปตรงๆเสมอ  o13 แถมทำเพื่อมินได้สุดยอดจริงๆ !!!  :m3:
นับถือเลยอะเป้ง  o13 o13 o13 o13  :กอด1:

สุดท้ายนี้ รักคนแต่ง+คนโพสค่ะ  :กอด1: :L2: :L1: :pig4:
รอตอนต่อปายยยยยย ย ~ :oni1:

FREEDOM16

  • บุคคลทั่วไป
ง่าทำไมเงียบๆจังง่ะ  :m17:
ยังไม่มาหรอ ไม่เป็นไร คนแต่งต้องกำลังยุ่งแน่ๆเลย  :กอด1: รอนะค่ะ  o13
 :oni1:

ออฟไลน์ Goodfellas

  • mgKapleGD
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1832
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +384/-2
    • Find Beautiful Womans from your town for night
แวะมาขอบคุณผู้อ่านหน้าใหม่และเก่าทุกท่านอีกทีครับ  ช่วงนี้ผมงานยุ่งหน่อยแต่จะรีบๆมาลงให้ใน 2-3 วันนี้นะครับ

ดังนั้นอดใจรอกันอีกนิดคร้าบ  :teach:

hahn

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ CarToonMiZa

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6338
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +820/-41

ออฟไลน์ Goodfellas

  • mgKapleGD
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1832
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +384/-2
    • Find Beautiful Womans from your town for night
กว่าจะลงนิยายได้แทบแย่  งงกับการห้ามคลิกก๊อบปี้ตั้งนานเลยครับ

โอเค  งั้นมาอ่านต่อกันเหอะ  โทษทีที่ทำให้รอกันนะคร้าบ

ตอนที่41

                                 *************************************

         ท่ามกลางเสียงปรบมือของทุกๆคนก็มีแววตาที่ชื่นชมจากทุกคนจับจ้องมายังผม  นี่แสดงว่าที่ผมพูดไปนี่  ทุกๆคนเค้าเข้าใจดีแล้วเหรอ 

         " ดีใจด้วยเว้ย  มึงทำสำเร็จแล้ว"  ไอ้ป้างโอบไหล่ผมแล้วยิ้ม  แม้แต่ตัวผมเองก็ยังไม่ค่อยอยากเชื่อเลยว่ะ

         " แหม... น่าชื่นชมนะคะ  อย่างน้อยๆคุณเป้งก็ยังกล้าจะยอมรับอย่างลูกผู้ชายแบบนี้  ดิฉันขอนับถือเลยค่ะ  ไม่งั้นถ้าเป็นคนอื่นเค้าก็คงได้แต่ปฏิเสธลูกเดียวแน่ๆ"  พี่นักข่าวหญิงคนนึงชมผมแล้วหันไปพยักหน้าเออออกับนักข่าวที่เหลือ

         " เอ่อ... ขอบคุณครับ  ผมก็แค่... อืม... แค่ทำสิ่งที่ควรจะทำน่ะครับ  ความจริงมันก็คือความจริงไม่มีใครหรืออะไรมาเปลี่ยนได้หรอก  แล้วเรื่องที่ผมรักน้องเค้ามากมันก็จะไม่มีอะไรมาเปลี่ยนแน่ๆ"  ผมพูดย้ำสิ่งที่คิดไว้  ซึ่งมันก็จากใจจริงๆนะครับไม่ได้เฟค  ไม่ได้แอ๊บ   แฟนคลับที่ยืนอยู่เลยพากันกรี๊ดขึ้นมา

         " โอย ตายละ... นี่ดิฉันล่ะอิจฉาน้องเค้าจังเลยนะเนี่ย  ที่คุณเป้งรักน้องเค้ามากขนาดนี้"  นักข่าวคนนั้นยังแซวผมเล่นต่อ  ผมก็ยิ้มให้เค้าพลางมองไปทางแฟนคลับและพี่วินนี่ที่ยืนอยู่

         นึกๆไปนี่เหมือนบุญเก่าผมมันยังพอมีล่ะมั๊งที่ทุกอย่างมันเริ่มคลี่คลายไปได้แล้ว   โล่งใจไปได้อีกหน่อยล่ะ  นี่ถ้ามินรู้คงดีใจมากแน่ๆ

                                                      -

                                                      -

         หลังจากจบการแถลงข่าว   พวกนักข่าวและบรรดาแฟนคลับที่มารอดูการแถลงข่าวของผมเริ่มทยอยกลับกันไปแล้ว  ผมเลยเดินออกมาหาพี่วินนี่ที่ยืนรออยู่  พอเดินไปใกล้พี่เค้าก็ยิ้มแล้วปรบมือให้อีก

         " ทำได้ดีมากครับ  น่าประทับใจมากๆ  ทีแรกตอนพี่รู้ข่าวก็ห่วงมาก  ทนไม่ไหวเลยตามมาดูถึงที่เนี่ยแหละ"

         " ขอบคุณพี่มากนะครับ  ผมก็นึกว่าจะแย่แล้วล่ะ  กลัวคนเค้ารับไม่ได้แล้วโดนรุมประณาม  ถ้าเป็นงั้นผมตายแน่เลย"  ผมไหว้ขอบคุณพี่เค้าทีนึง

         " หึๆ  แต่มันก็ผ่านไปด้วยดีแล้วนะ  พี่ดีใจด้วยครับ  เอ้อ... ใช่แล้ว  เกือบลืมไปเลย  แล้วคุณพ่ออาการเป็นไงบ้างตอนนี้"  พี่วินนี่ถามถึงพ่อผมด้วยสีหน้าห่วงๆ

         " หมอเค้าบอกว่าพ่อพ้นขีดอัตรายแล้วเหลือแค่รอให้ฟื้นขึ้นมาแค่นั้นครับ  นี่พวกเราก็รอดูอาการอยู่  ขอบคุณมากนะครับที่เป็นห่วง"

         " เหรอครับ  ถ้างั้นพี่ก็ขอให้คุณพ่อหายเร็วๆนะ  อ้อ... อีกอย่างนึงน่ะ  จริงๆแล้วอาจจะดูไม่สมควรจะบอกตอนนี้นะ  แต่พี่จะขอเกริ่นๆไว้ก่อนแล้วกันนะ  ที่พี่มาวันนี้เพราะอยากจะมาเชิญเราสองคนไปงานเลี้ยงเล็กๆงานนึงนะครับ"  พี่วินนี่บอกแล้วยิ้ม  ผมกับไอ้ป้างก็หันมามองหน้ากันนิดนึงอย่างงงๆ

         " หึๆ พี่ขอเชิญทั้งคู่เลยนะ  นี่เป็นงานเปิดตัวสำนักพิมพ์ใหม่ของพี่กับหุ้นส่วนอีกคน  ก็แค่นิตยสารเล็กๆน่ะครับ  ทำกับบริษัทคนอื่นมันไม่รุ่งก็มาทำเองมันซะเลยจะได้ไม่ต้องมานั่งทำตามใจใคร   แล้วตอนนี้เราก็อยากได้นายแบบคู่ไปลงปกฉบับปฐมฤกษ์ซะหน่อย  แต่ว่า.... พี่ยังหาไม่ได้เลยเนี่ย  อืม... จะทำไงดีน๊า...."  พี่วินนี่พูดยิ้มๆแล้วก็เหล่ตามามองผมกับไอ้ป้างเป็นนัยๆ

         " โธ่พี่... ก็นึกว่าอะไร  เอาดิครับ  ผมสองคนจะไปขึ้นปกให้พี่เอง  เป็นเกียรติอย่างยิ่งเลยครับผม  ฉบับปฐมฤกษ์ซะด้วย  ไปถ่ายให้ฟรีๆยังได้เลยครับ ฮ่าๆๆ"  ผมรับคำพี่วินนี่ไปทันที  ไอ้ป้างก็ยิ้มแสดงทีท่าว่าอยากร่วมแจมงานนี้ด้วยกัน

         " ฮะๆ ไม่เป็นไรครับ  พี่เกรงใจเราสองคน  แต่ว่านิตยสารพี่มันก็แค่เล็กๆเอง  ได้ซุปตาร์สองคนมาขึ้นปกยังงี้เราคงขายดีแน่ๆ  ขอบคุณมากนะครับ"

         " ไม่เป็นไรเลยครับพี่  ไม่ต้องเกรงใจ  ผมยินดีช่วยพี่อยู่แล้ว  เอ้อ... แล้วตกลงงานเปิดตัวนิตยสารของพี่เนี่ย  จะจัดเมื่อไหร่ครับ"

         " ก็คงอีกสักสองเดือนครับ... ยังไงก็เชิญมางานด้วยนะ  แหม... ดีใจจังมีซุปตาร์มาร่วมในงานยังงี้ได้เป็นข่าวดังทอล์คออฟเดอะทาวน์แน่ๆ"  พี่วินนี่ยิ้มบอกอย่างอารมณ์ดี   

         " โอเค... งั้นก็คงไม่มีอะไรแล้วครับ  พี่อยากบอกว่าวันนี้พี่ดีใจนะที่เห็นน้องเป้งทำได้ดีมากอย่างนี้  ขอให้รักน้องเค้ามากๆนะ  ให้สมกับที่เราฝ่าฟันอะไรๆไปตั้งเยอะขนาดนี้กว่าจะได้มารักกันน่ะ  เพราะงี้ไงพี่เลยมีความสุขไปด้วยที่ได้เห็นความรักที่แท้จริงซะทีจากที่เลิกคิดไปแล้วว่ามันคงไม่มีจริง"

         " ขอบคุณมากเลยครับพี่"  พี่วินนี่พูดได้ซึ้งว่ะ  ผมเลยยกมือไหว้ขอบคุณแกอีกรอบ   แกก็ยิ้มๆรับไหว้ผมจากนั้นก็ขอตัวกลับไปก่อน

         " เฮ้อ... หมดเรื่องไปซะที  ตอนนี้ก็เหลือแค่เรื่องพ่อนะเว้ยที่ยังต้องเป็นห่วง"  ผมหันไปบอกไอ้ป้าง  มันก็ยิ้มให้แล้วโอบไหล่ผมไว้

         " อืม... วันนี้มึงก็ทำได้ดีจริงๆว่ะ  กูดีใจด้วย  ต่อไปก็ไม่ต้องกังวลเรื่องคบกะน้องเค้าแล้ว  แม่ก็คงดีใจไปด้วยล่ะว่ะ  แต่กูก็ยังห่วงนะ  ยังไงซะคนมันก็ยังหาเรื่องติฉินนินทาพวกเราได้อยู่ดี  ไม่อยากให้พ่อกะแม่ไม่สบายใจอีกแล้วว่ะ"

         " ก็จริงว่ะ  งั้นจะทำไงดีวะ"

         " ก็เอาเหอะว่ะคงต้องดูกันไป  ตอนนี้อย่าเพิ่งไปกังวลแม่งเลย  ไปเหอะ  กลับไปหาแม่กะน้องมันดีกว่า"  ไอ้ป้างบอกพลางเดินกอดคอผมไปขึ้นรถด้วยกัน

                                                      -

                                                      -

         เรากลับไปบอกข่าวดีให้แม่ผมกับมินฟังที่โรงพยาบาลซึ่งแน่นอนว่าทั้งคู่เค้าดีใจกันใหญ่   แม่บอกผมว่าดีแล้วที่อะไรๆมันเริ่มเคลียร์ไปได้  ไอ้เรื่องคนติฉินนินทาน่ะช่างมันเหอะ  แค่นี้แม่ก็ดีใจแล้วที่ผมเป็นลูกผู้ชายพอที่จะกล้าทำกล้ารับ

         แล้วพอดีค่ำวันนั้นข่าวที่ผมแถลงไปก็ออนแอร์ในช่วงข่าวบันเทิงแทบทุกช่อง   ตอนนั้นมินก็นั่งดูทีวีอยู่กับผมเองในห้องผมนั่นแหละ  น้องมันอึ้งไปเลยนะครับแล้วก็หันมากอดผมร้องไห้ไปด้วย

         " พี่........."

         " อ้าว... ทำไมล่ะครับ  ร้องไห้ทำไม"  ตกใจเลยว่ะ  น้องก็สะอื้นอยู่ยังงั้นและกอดผมแน่น

         " มินขอบคุณพี่มากนะ  ขอบคุณที่ทำเพื่อมินมากขนาดนี้  ทั้งๆที่มันอาจจะทำให้พี่สูญเสียทุกๆอย่าง   แต่พี่.... พี่ก็....."  มินพูดไปสะอื้นไปที่ข้างหูผม   ก็เข้าใจล่ะครับว่าน้องมันคงดีใจและซึ้งใจมากที่ผมทำเพื่อน้องขนาดนั้น

         " อืม... ครับ  ไม่เป็นไรนะ  อย่าร้องไห้เลย  ก็พี่เคยบอกแล้วไงครับว่าพี่จะไม่มีวันทิ้งมินไม่ว่าจะยังไง  พี่รักษาสัญญาของเราไงครับแล้วเห็นมั๊ย  ทุกๆอย่างมันเริ่มดีขึ้นแล้วจริงๆ  คนบางคนก็ยอมรับเราบ้างแล้ว  น่าดีใจออกนะ  เป็นยังงี้แล้วยังจะร้องไห้อีกทำไมครับ  หือ.... อย่าร้องเลย"  ผมบอกแล้วก็เอาหน้าผากไปแนบกับหน้าผากน้องแล้วก็ยิ้มให้   จนมินเริ่มยิ้มออกมาบ้าง

         " ครับ... มินดีใจจัง  ต่อไปเราก็ไม่ต้องกลัวอะไรแล้วใช่มั๊ยครับ"

         " ใช่แล้วครับ... ต่อไปนี้เราก็คบกันได้เหมือนคู่รักคู่อื่นๆเค้าแล้วล่ะ  จะแต่งงานกันก็ยังได้เลย  ฮะๆๆ"

         " อือ... พี่อ่ะ  จะไปทำขนาดนั้นได้ยังไงครับ  มันเกินไปนะ"

         " ฮ่าๆ  ล้อเล่น  แค่เราได้คบกันยังงี้ไม่มีใครมาห้ามพี่ก็ดีใจแล้วครับ"  ผมบอกแล้วก็จูบตรงลาดไหล่น้องเบาๆ  อืม... ชื่นใจจังว่ะ

         สรุปว่าคืนนั้นน้องก็ตกลงจะนอนค้างกับผมที่ห้องเพราะเจ้าตัวบอกว่าอยากทำอะไรเพื่อผมตั้งหลายอย่าง  ทดแทนที่ทำให้ผมวุ่นวายใจและเป็นทุกข์อยู่คนเดียวตั้งนาน  เอาแบบว่าทบต้นทบดอกให้หายคิดถึงเลย  หึๆ  แต่ไอ้ที่ว่าทำให้เนี่ยคือน้องบอกว่าจะช่วยสระผมให้กับนวดตัวให้นะคร้าบ  อย่าเข้าใจผิด

         ตอนนี้ผมก็มานอนชิลล์ๆให้น้องสระผมให้ในอ่างอาบน้ำ  สบายจริงๆว่ะ  ผ่อนคลายสุดๆ  ยังนึกไปถึงตอนนั้นที่อยู่ด้วยกันที่คอนโดเลยแฮะ  น้องมันก็สระผมแถมนวดให้แบบนี้เลย

         " เสร็จแล้วก็อาบน้ำด้วยกันไปเลยสิครับ"  ผมแกล้งชวนไปงั้นๆแหละ  เผื่อจะได้

         " อืม... ก็ได้ครับ"  อ้าว... เฮ้ย  ได้จริงๆ  น้องมันถอดเสื้อผ้าออกช้าๆแล้วก็เดินยิ้มเขินๆรีบมานั่งลงในอ่างกับผมทันที

         " พี่อ่ะ  อย่ามองดิ  เค้าอายนี่"

         " ฮะๆ  ครับ  แต่ที่จริงก็ไม่ต้องอายหรอก  เป็นแฟนกันนี่นา ไม่เห็นเป็นไร"  ตอนนี้ผมดึงน้องมานั่งพิงอกผมแล้วก็ลูบน้ำสบู่ในอ่างถูไปตามแขนให้

         " เฮ้อ... ตอนนี้พี่มีความสุขจัง  อะไรๆมันเริ่มกลับไปเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ  มินล่ะมีความสุขมั๊ย"

         " ที่สุดเลยล่ะครับ"  อืม... นั่นแหละว่ะที่อยากได้ยิน น้องบอกแล้วก็ซบที่ไหล่ผม  จูบซะเลยดีกว่าแบบนี้  เหอะๆ

         ทีนี้พอจูบกันไปก็สปาร์คอ่ะ  ยิ่งผมไม่ได้อยู่กับน้องมาเป็นเดือนๆแล้วเนี่ย   ก็มัวแต่ผจญวิบากกรรมมากมายอยู่จนไม่เป็นอันทำอะไร  พอได้มาอยู่กันแบบนี้แล้ว  ปึ๋งปั๋งทันที

         มินเองก็ดูเต็มใจให้ผมสุดๆด้วย  ยิ่งเห็นหน้ากับแววตาน้องมันตอนนี้ผมยิ่งรู้สึกมันน่ารักเกินขั้นเทพไปถึงไหนๆว่ะ  ทนไม่ไหวละเว้ย 

         เราเริ่มทำกันไปอย่างช้าๆในอ่างนั้นแหละ  สุดๆไปเลยว่ะ  สมกับที่ห่างหายไปซะตั้งเป็นเดือนๆ  ยิ่งน้องมันเต็มใจเต็มที่กะผมยังงี้ยิ่งสุดยอด  ไม่ขอบรรยายละกัน   บอกได้แต่ว่ามัน...   สุดยอดดดด......ด  เหอะๆ

         แต่หลังจากล้างตัวกันไปผมก็ยัง.... เฮ้อ... ยังอยากอยู่เลยว่ะ  แมร่งเอ๊ย... กับมินแล้วผมไม่อยากจะพอเลยว่ะ  เลยจัดไปอีกชุดนึงซะที่บนเตียง จากที่ว่าจะให้น้องนวดตัวต่อก็ไม่ต้องน่งนวดมันแล้ว  เปลี่ยนมาเป็นนาบแทน  ฮ่าๆๆ  พอเสร็จน้องมันคงหมดเรี่ยวหมดแรงเพราะตอนนี้หลับไปแล้วนั่น  ไรว้า... นี่กูทรมานน้องมันมากไปรึป่าวเนี่ย

         เอาเหอะ  ยังไงผมก็ดีใจล่ะได้มีน้องมาอยู่ด้วยกันเหมือนเมื่อก่อนยังงี้มันก็สุขสุดๆแล้ว   เหมือนฝันไปเลยนะ  ถ้าหยิกตัวเองกูจะรู้สึกตัวตื่นมั๊ยเนี่ย  แต่ก็ไม่นี่หว่าเพราะว่ามันเป็นความจริง  ตอนนี้ผมได้นอนกอดน้องไว้แนบอกอย่างที่อยากทำแล้วนี่  ฝันร้ายๆมันผ่านไปซะทีว่ะ

                                                      -

                                                      -

         ผมยังคงไปเฝ้าพ่อทุกวันที่โรงพยาบาลเพราะช่วงนี้ก็ยังมีเวลาว่าง  รอดูอยู่น่ะครับว่าจะไปสมัครงานที่ไหนดี  พวกไอ้เอ้ไอ้เอ๊กซ์มันก็ได้งานแล้วที่โรงแรมที่เราไปฝึกงานนั่นแหละครับ   ส่วนไอ้มาร์ทนี่โชคดีเพราะเห็นว่ามันได้งานที่โรงแรมห้าดาวที่พัทยาโน่น  ชักอิจฉาเหมือนกัน

         อาการของพ่อผมยังคงทรงตัวอยู่แบบเดิมไม่ได้ดีขึ้นเท่าไหร่แต่ก็ไม่แย่ลง  หมอบอกว่านี่ยังถือว่าโชคดีมากๆที่มาถึงมือแพทย์ทันตั้งแต่ตอนที่พ่อช๊อคตอนนั้น   คิดแล้วก็รู้สึกแย่เหมือนกันว่ะ  เพราะผมแท้ๆ   

         แต่ก็เอาวะ  ยังไงผมก็ยังพอมีหวังอยู่  จากที่ผมมานั่งเฝ้าพ่อทุกๆวันนี่ผมถึงได้คิดนะว่า  ความจริงผมก็รักพ่อและอยากอยู่กับพ่อตลอดนี่นา  แต่ไอ้ที่ผ่านมานี่อีโก้ผมมันคงมากเกินไปจนไปบดบังไอ้ความรู้สึกดีๆระหว่างผมกับพ่อไปซะหมด  นี่ถ้าพ่อไม่มาเป็นแบบนี้ผมก็คงยังไม่รู้สึกหรอก

         อยากให้พ่อฟื้นขึ้นมาเร็วๆชะมัด  วันนี้พรุ่งนี้เลยได้คงดี  ผมจะกอดพ่อแล้วบอกพ่อว่าผมรักพ่อขนาดไหน  ถึงพ่อจะยังโกรธผมหรืออยากจะด่าจะว่าอะไรผมก็เอาเหอะ  ผมจะยอมทุกอย่าง  ก็แค่ขอให้พ่อฟื้นก็พอว่ะ

         " เดี๋ยวทานข้าวเถอะครับพี่  เที่ยงแล้วนะ"  มินเดินมาบอกผมพร้อมกับเอาปิ่นโตมาวางที่โต๊ะ

         " ครับ  แล้วแม่พี่ล่ะ"

         " คุณแม่ไปบริษัทครับพี่  วันนี้มีประชุมน่ะ  เดี๋ยวเย็นๆคงมาที่นี่ครับ"

         " อืม... งั้นวันนี้มินอยู่กับพี่นะ  อ้อ  พรุ่งนี้พี่จะพาเราไปซื้อใบสมัครที่มหา'ลัยนะ  ซื้อให้ไอ้แมนด้วยเลย"

         " เอ่อ... ครับพี่  ว่าแต่... มันจะดีเหรอครับ  ที่นี่มันค่าเทอมแพงมากจริงๆ  มินไม่อยากจะ...." 

         " ไม่เอาน่า  ก็พี่บอกแล้วว่าแค่นี้น่ะ  ไม่เป็นไรหรอก  ลูกชายสุดน่ารักของคุณนายวีรวรรณจะเรียนต่อทั้งทีก็ต้องเป็นที่ดีๆหน่อยสิ"  ผมอ้างแม่ผมไปซะเลย  ไม่งั้นน้องมันก็มัวแต่เกรงใจ

         " โธ่... ก็นั่นแหละครับ  มินก็เกรงใจนี่นา  ไม่อยากจะอาจเอื้อมไปทำตัวเป็นลูกอีกคนของคุณแม่เค้าจริงๆหรอกครับ  มันมากเกินไปน่ะ"

         " ก็ไม่รู้นะอันนี้  ยังไงๆแม่พี่เค้าก็ให้มินเป็นลูกเค้าแล้วนี่นา  ไอ้แมนก็ด้วย  เพราะงั้นต้องไปตกลงกับเค้ากันเองแล้วล่ะ  พี่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องแต่อย่างใด  ฮะๆๆ"  ผมสรุป  แต่มินก็ยังทำหน้ามุ่ย

         " หึๆ  ทำหน้ายังงั้นทำไมครับ  หรือว่าไม่อยากมาเป็นพี่น้องกะพี่  หือ..."

         " ก็ไม่หรอกครับ  แต่... มินว่ามินไม่เหมาะหรอก  มินไม่อยากไปตีเสมอพี่กับพี่ป้างอ่ะครับ"

         " ฮ่าๆ  ถ้างั้นไม่เป็นพี่น้อง  เราก็... หึๆ  มาเป็นภรรยาพี่ไง  ดีมั๊ย  เป็นลูกสะใภ้คุณแม่แทนอ่ะ"  ผมแกล้งแหย่จนมินหน้าแดง  ตีแขนผมมาทีนึง

         " พี่อ่า.... ไม่พูดด้วยแล้ว  ฮึ..."  มินก้มหน้าอย่างอายๆแล้วก็เริ่มตักข้าวกิน  ฮ่าๆ  น่ารักจริงๆ  เมียพี่เนี่ย 

                                                      -

                                                      -

         เกือบเดือนนึงผ่านไปหลังจากที่ผมไปจัดการเรื่องสมัครเรียนต่อให้มินกับไอ้แมนจนเรียบร้อย  นี่ก็ใกล้จะเปิดเทอมแล้ว  ผมก็คอยดูแลน้องกับไอ้แมนเรื่องชุดนักศึกษาแล้วก็เรื่องหนังสือตำราเรียนและอื่นๆ  แน่นอนว่าผมก็จบคณะนี้เพราะงั้นผมถึงแนะนำน้องมันในทุกเรื่องได้สบายๆ 

         " โอเคแล้ว  โห... มินใส่ชุดนี้แล้วน่ารักอ่ะ"  ตอนนี้น้องอยู่ในชุดนักศึกษา  น่ารักออร่ากระจายว่ะ 

         " พี่อ่ะ  ชอบยังงี้ทุกทีเอะอะๆอะไรก็ชมๆ  จนดูเหมือนไม่จริงไปเลยอ่ะ"

         " อ้าว... ทำไมจะไม่จริงอ่ะ  นี่แหละจริงที่สุดแล้ว  แฟนพี่น่ารักที่สุดอ่ะครับ"  กอดสักทีดิ๊ อิอิ

         " อ๊าา...า พี่ อย่า  เดี๋ยวเสื้อยับหมด"  น้องบอกแล้วก็ผลักหน้าผมออกว่ะ  แหม... กะจะให้เสื้อเรียบกริบทั้งวันเลยเหรอน้อง

         " เอาน่า... ไม่ทันจะยับหรอก  งั้นเดี๋ยวไปกันเลยนะ  ไอ้แมนเว้ย  ไปกันได้แล้ว" 

         " ครับๆ  เป็นไงมั่งพี่  ชุดผมโอเคดียัง"  ไอ้แมนวิ่งออกมาหมุนตัวให้ผมดูรอบนึง

         " เออๆ ดีแล้ว  ไปเหอะ" 

         " ไรวะพี่  แค่เนี้ย  ทีไอ้มินอ่ะชมเอาๆทีผมอ่ะ  ไม่แฟร์นี่หว่า"  มันบ่นงุ้งงิ้งแล้วเดินตามมาขึ้นรถผม

         " เออ... มึงก็หล่อไง  ชุดเนี้ย  มึงเท่มาก  รับรองมีหญิงมองมึงชัวร์"

         " อ่ะ... จริงเหรอพี่  ผมหล่อเท่จริงอ่ะ"  มันบอกแล้วเสยผมทีนึง 

         " เออ... หล่อแล้ว..."  ผมแกล้งย้ำ  มันก็ยิ้มแป้น

         " แต่น้อยกว่ากู  ฮ่าๆๆ"  ผมหัวเราะลั่น  จนหน้ามันหุบทันที

         " โห่... พี่อ่ะ  โอเคๆ  ผมยอมให้พี่ไว้คนนึงละกันเรื่องหล่ออ่ะ  เป็นคนอื่นไม่ยอมนะเนี่ย"  มันบอกแล้วทำหน้ามุ่ยเอนหลังไปพิงเบาะ  โคตรขำมันอ่ะ

         ผมขับพาน้องๆมันมาส่งหน้าคณะ  เห็นว่าวันนี้ก็มีปฐมนิเทศครึ่งค่อนวันได้มั๊ง  ก็เหมือนตอนผมเข้ามาเรียนอ่ะนะ  นึกๆไปแล้วก็คิดถึงวันแรกที่ตัวเองเข้ามาเรียนที่นี่เหมือนกัน   ตอนนั้นก็ตื่นเต้นน่าดู ได้เจอเพื่อนใหม่ๆก็คือไอ้เอ๊กซ์นี่แหละเพราะตอนนั้นผมแพคคู่อยู่กับไอ้เอ้เพราะจบจากที่เดียวกันมา   ดีใจว่ะที่ได้เจอมันและคบหากันมายาวนานจนทุกวันนี้

         " โอเค... เอกสารครบนะเว้ย  เดี๋ยวมึงพามินไปรายงานตัวกันที่หอประชุมเค้าเลย  ดูแลน้องมันดีๆนะเว้ย"  ผมสั่งไอ้แมนทิ้งท้าย

         " อยู่แล้วล่ะพี่  ไม่ต้องห่วง  มันน้องผมอ่ะ"

         " อืม... พี่เป้ง  มินตื่นเต้นจังอ่ะ  จะได้เข้ามาเรียนที่นี่จริงๆแล้วนะ  ดีใจจังเลย"  มินบอกแล้วก็ยิ้มมองไปรอบๆบริเวณตึกของคณะ

         " หึๆ  ดีแล้ว  งั้นก็ตั้งใจเรียนนะครับ  วันนี้ก็คงไม่มีอะไรมากแค่ปฐมนิเทศแล้วก็คงมีแนะนำตัวกับอาจารย์และรุ่นพี่กับเพื่อนๆเรา  แค่นั้นแหละ"

         " ครับผม  พี่ไม่ต้องห่วงมินนะ  ท่าทางอยู่ที่นี่คงมีแต่อะไรสนุกๆแน่เลยครับ"  น้องยิ้มระรื่นก่อนเดินไปเข้าหอประชุมกับไอ้แมน  เห็นยังงี้แล้วผมก็โล่งอก  วันแรกน้องคงแฮบปี้ล่ะน่า  ไอ้แมนก็อยู่ด้วยคงไม่เป็นไรหรอก  มันดูแลน้องมันดีแน่ๆอยู่แล้ว

                                                      -

                                                      -

         ส่งน้องเสร็จผมก็แวะไปฝ่ายทะเบียนเพื่อจัดการเรื่องขอจบการศึกษาของตัวเองและขอรับหลักฐานใบทรานสคริปต์และอื่นๆที่ต้องใช้สมัครงาน     แต่เสียดายเหมือนกันที่เกรดเทอมสุดท้ายนี้ของผมไม่สวยเท่าไหร่ว่ะ  ก็คงเพราะตอนนั้นไม่ค่อยมีสมาธิจะทำอะไรมัวแต่ห่วงพะวงเรื่องมิน   แต่ก็ช่างปะไรไม่ได้หวังว่าจะได้เกียรตินิยมซะหน่อยนี่หว่า  แค่จบพร้อมเพื่อนก็โอเคละ

         ยังดีว่าปีนี้พิธีรับปริญญาของมหา'ลัยเค้าเลื่อนกำหนดออกไปอีกหน่อย  ก็อีกหลายเดือนล่ะกว่าจะได้รับซึ่งผมว่าดีมากๆ  ผมจะได้รอให้พ่อผมหายดีก่อนไง  เพราะสำหรับงานนี้คนที่ผมอยากให้เค้ามาร่วมด้วยมากที่สุดก็คือพ่อผมนี่แหละ   อยากให้เค้ามาอยู่ร่วมยินดีกับผมตอนนั้นจริงๆ  พ่อผมคงจะดีใจมากแน่ๆ  ผมหวังอย่างนั้น          

                                                      -

                                                      -

         พอดีวันนี้ผมก็มีนัดสัมภาษณ์งานที่โรงแรมเดิมที่ผมไปฝึกงานนั่นแหละ  ยื่นใบสมัครไปก่อนหน้านี้ไว้แล้ว  คนสัมภาษณ์ก็ไม่ใช่ใครหรอก  พี่นุนั่นแหละครับ  คนที่เคยคุมงานและประเมินพวกผมตอนมาฝึกงานไง  พูดไปพูดมาไม่กี่คำแกก็รับผมเลยว่ะ  เพราะแกบอกว่าคนขาดอยู่พอดี  ช่วงนี้ก็เข้าไฮซีซั่นแล้วด้วยไม่งั้นคนทำงานคงไม่พอ  นี่แสดงว่าผมมาถูกจังหวะมากๆ  อีกอย่างพี่เค้าก็บอกว่าเคยทำงานด้วยกันมาแล้วพวกเราน่ะรู้งานกันดี   ไม่ต้องมาเทรนมากให้เหนื่อย

         " โอเค  งั้นพรุ่งนี้ก็มาเริ่มงานได้เลยนะ  ดีมั๊ย"  พี่นุสรุป

         " โห... ตกลงรับผมทำงานเลยเหรอพี่  ตัดสินใจง่ายจัง  โอเคเลยครับ  ฮะๆๆ" 

         " ฮื่อ... ก็รับเลยดิ  จะให้ยากไปทำไมล่ะ  ว่าแต่ว่า  พร้อมนะพรุ่งนี้น่ะ" 

         " ครับผม  ขอบคุณมากนะครับ"  ผมยิ้มขอบคุณพี่นุแล้วลากลับออกมาทันที   ได้งานล่ะเว้ย  แถมเป็นงานเก่าที่คุ้นเคยซะอีก  เยี่ยมว่ะ

         ผมขับรถออกมาจากโรงแรมก็บ่ายสามกว่าๆแล้ว    ลองโทรไปหามินแต่ปรากฏว่ามินไม่รับสายหรือไม่ก็คงปิดเครื่อง  เลยเดาว่าอาจจะยังอยู่ในหอประชุมมั๊ง  ผมเลยขับรถตรงไปที่ม.

         พอไปถึงผมก็ลองโทรดูอีกแต่ก็เหมือนเดิมมินไม่ได้รับสาย  ป่านนี้ก็น่าจะออกจากหอประชุมได้แล้วนี่หว่า  ตกลงมันยังไงวะเนี่ย  ชักไม่แน่ใจเลยลองโทรไปเข้าเครื่องไอ้แมนดูอีกทีก็เหมือนเดิมอีกว่ะ   เฮ้ย... มันอะไรกันวะเนี่ย

         เริ่มร้อนใจขึ้นมาเรื่อยๆว่ะ  จะทำยังไงดี  แต่จังหวะนั้นไอ้แมนมันโทรกลับมาพอดีผมก็รีบรับ

         " ฮัลโหล  พี่เป้ง โทษทีเมื่อกี๊รับไม่ทัน  นี่พี่อยู่ไหนแล้วครับ"  ไอ้แมนพูดเสียงเหมือนคนหอบๆ

         " เออ... ไม่เป็นไร  กูนั่งอยู่หน้าคณะว่ะ  แล้วมินอ่ะ"

         " อยู่นี่แล้วพี่  เมื่อกี๊มีเรื่องว่ะกับพวกรุ่นพี่...." 

         " ห๊า...า  มีเรื่อง.... แล้วนี่มึงอยู่ไหน"  ไอ้แมนพูดยังไม่ทันจบแต่ผมรีบถามมันกลับทันที 

         " อยู่ตรงข้างๆตึกคณะมนุษย์ฯเนี่ยพี่  พวกเราโดนเค้าต้อนมารับน้องอ่ะ  พี่ช่วยรีบมาหาพวกผมหน่อยได้มั๊ย"

         " เออๆ  กูจะไปเดี๋ยวนี้"  บอกปั๊บผมก็วางสายปุ๊บแล้วรีบวิ่งไปหามินกับไอ้แมนทันที  นี่มันอะไรกันวะเนี่ย.... ใครบังอาจมีเรื่องกับน้องๆกูวะ  เดี๋ยวมึงเจอกูแน่................

                                 ********************************************

เป็นไงครับ  ตอนนี้ NC เบามากหน่อยเน้อตามนโยบายของเล้าง่ะ  หลังจากนี้ตอนต่อๆไปก็จะน่าลุ้นมากขึ้นเรื่อยๆละ 

ติดตามกันต่อๆไปนะคร้าบ o13
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 12-03-2014 17:18:51 โดย Goodfellas »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ -~iK@iZ_KunG~-

  • Tomorrow Never Die!!!
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2231
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +220/-2
จิ้มๆๆ คนแต่งครับ อิอิ
มาต่อบ่อยๆ ก็ดีนะครับ
อยากอ่านเยอะๆ อิอิ

ออฟไลน์ ordkrub

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4157
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +341/-12

yayee2

  • บุคคลทั่วไป
ตอนนี้ชะตาชีวิตโดยภาพรวมของเจ้าเป้ง คงจะเริ่มดีขึ้นไปเป็นลำดับแล้วเนอะ
ว่าแต่ว่เปิดเทอมวันแรก น้องมินกับเจ้าแมนก็เจอประเดิมเรื่องแบบลบๆแล้วเหรอ
 

ออฟไลน์ CarToonMiZa

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6338
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +820/-41
ฟ้าหลังฝน
ก็ย่อมสดใสเสมอ
สู้สู้เอาใจช่วย
ให้คุณพ่อฟื้นขึ้นมาเร็ววัน
มินน่ารักเหมือนเดิมเลย
 :L2: :กอด1: :L1:

tawan

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ yeyong

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5857
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +917/-26
ว่าแล้วต้องมีเรื่อง
น้องมินออกจะน่ารัก
ว่าแต่เรื่องอะไรอ่ะ
ค้างงงงงงงงง

spok1234

  • บุคคลทั่วไป
พี่ เป้ง อะ จัด เต็ม ซะ

อิ อิ

ขอบ คุณ ครับ พี่ น็อต ^^

ออฟไลน์ litlittledragon

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1938
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +304/-1
วุ่นอีก มีรับน้องแบบนี้ เป้งจะยอมเหรอ ระวังมีใครมาเฝ้าน้องเพ่ิมแน่เลย

ออฟไลน์ Demure

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 169
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +18/-0
รออ่านต่อด้วยคนครับ

เรื่องนี้มีครบทุกรสเลย ตลก สุข เศร้า เคล้ากันดี

ชอบเรื่องนี้ อยากรู้ว่าเกิดไรขึ้นต่อไป แล้วพ่อจะว่าไง

ขอให้พี่เป้งกับน้องรักกันไปนานๆนะครับ  :กอด1:

kanda53

  • บุคคลทั่วไป
ขอให้คุณพ่อฟื้นขึ้นมาเร็ว ๆ น้า...สาธุ
สงสัยน้องมินจะน่ารักโดนใจรุ่นพี่รึเปล่า.....
รึว่า...โดนหมั่นไส้เอาหว่า...ห่วงเด็กน้อยจัง  :กอด1:
อ่านแล้ว...มีความสุขผ่อนคลายไปเยอะ...
คงไม่มีอะไรแล้วน้า...รอต่อไปค่ะ

 :L2::pig4:
กด + ให้กำลังใจค่ะ อืม...แอบแต่งฮัทร่วมกะน้องอิ๊กรึเปล่าหว่า

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด