กลับมาละคร้าบ ขออภัยที่ให้รอกันนานเนื่องจากงานเยอะมาก
ขอบคุณที่ยังติดตามกันอยู่เสมอนะครับ หลังๆนี้อาจจะจำเป็นต้องลงให้อ่านช้าหน่อยคงต้องขออภัยล่วงหน้า
ตอนหลังๆจากนี้่ก็เช่นเคยครับ มีหวา่นมีฮา แล้วก็มาม่านิดๆหน่อยๆ อิอิ ก็ให้ครบรสล่ะครับ จะได้สนุก เอ๊ะ...หรือจะไม่สนุกหว่า อิอิ งั้นก็ลองติดตามกันต่อครับ
ตอนที่43 ***********************************
มานึกถึงเรื่องมินแล้วผมล่ะโคตรเซ็ง นี่กูโยนปลาย่างไปให้ฝูงแมวรึเปล่าวะเนี่ย ก็เข้าใจอยู่หรอกว่าน้องมันน่ารักระดับเทพยังงั้นก็ต้องมีคนมาเกาะแกะบ้าง แต่เท่าที่ฟังๆดูแล้วรู้สึกว่ามันจะเยอะเกิน ทั้งเพื่อนทั้งรุ่นพี่
" โห... นี่มึงจะตามน้องมินไปรับน้องด้วยจริงๆเหรอวะ" ไอ้เอ้ถามผม พอดีคุยกันเรื่องมินจะไปรับน้องนี่ล่ะ
" เออดิ... กูแค่ตามไปดูห่างๆแค่นั้นเดี๋ยวขับรถไปเอง ไม่งั้นกูไม่ไว้ใจว่ะ"
" มึงนี่เป็นเอามากเว้ย ปล่อยๆมันบ้างเหอะน้องมันโตแล้วไม่ใช่เด็กเล็กๆ แค่นี้มันดูแลตัวเองได้ล่ะน่า ไปค้างแค่คืนเดียวไอ้แมนมันก็ไปด้วยนี่หว่า"
" ไม่รู้เว้ย กูยังไม่มั่นใจอยู่ดี"
" แล้วมึงจะไปยังไง จะลางานไปเหรอเพิ่งเข้ามาทำงานเนี่ยนะมึง ยังไม่ทันจะพ้นโปรฯเลย" เออ... จริงเว้ย ลืมเลยกู
" เฮ้อ.... แมร่ง งั้นเอาไงดีวะ" ปวดหัวตึ้บทันทีอ่ะ
" ก็เอางี้ กูจะกำชับไอ้เชนน้องรหัสกูให้ดูแลเป็นพิเศษนะ ดีมั๊ย" ไอ้เอ้เสนอ
" ก็ดี เฮ้ยแต่.... เออ... นึกออกล่ะเว้ย น้องรหัสมึงมันก็มีสองคนนี่หว่าไอ้ปีสามอีกคนอ่ะ ดีๆงั้นเอางี้ มึงขอให้น้องมึงทั้งสองคนมาช่วยแล้วกูก็จะไปขอให้น้องกูไอ้พีกับไอ้เจมส์อีกสองคนมาช่วยเหมือนกัน แล้วก็ไปขอน้องของไอ้เอ๊กซ์มาช่วยอีกสอง ทั้งหมดเป็นหกคน เอายังงี้เลยดีกว่า ฮ่าๆๆ"
" โห... นี่มึงกะว่าจะคุมไม่ให้น้องมันมีใครมาเข้าถึงตัวได้เลยเหรอวะเนี่ย จะดีเหรอวะ"
" ต้องดีสิวะ แล้วกูก็ไม่ได้ใช้พวกมันเปล่าๆนะเว้ย งานเสร็จกลับมากูเลี้ยงโต๊ะใหญ่ไปเลยโต๊ะนึง ให้มันแดกได้ตามใจ กูจัดเต็มให้เลยว่ะให้มันดูแลมินให้ดีๆแล้วกัน" งานนี้ผมยอมทุ่มหน่อยว่ะ ไม่งั้นคงไม่สบายใจเพราะมันเหมือนปล่อยให้มินไปล่อตะเข้ยังไงยังงั้น
ตอนพักกินข้าวผมถึงได้เจอกะไอ้เอ๊กซ์เลยไปนั่งปรึกษามันเรื่องนี้ มันก็ว่าเดี๋ยวจะสั่งน้องรหัสมันให้ แค่นี้ก็เรียบร้อย ฮ่าๆ ไม่ต้องลางานไปคุมเอง
แต่เรื่องนี้ผมคงไม่บอกมินหรอก ไม่งั้นอาจมีงอนหาว่าผมไม่ไว้ใจน้องมัน ส่งพวกนั้นให้ไปคอยคุมเชิงห่างๆก็พอ คิดว่าคงไม่มีใครกล้ามาทำอะไรน้องมันหรอก แต่ถ้ามีล่ะก็.... พวกมันตาย...!
-
-
วันนี้ผมได้หยุดเลยมีเวลามาเยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาล ตั้งแต่ได้งานที่โรงแรมผมไม่ค่อยมีเวลามาหาพ่อเลย อาการของพ่อก็ยังคงเดิมไม่ได้แย่ลง เค้าก็ยังคงหลับสนิทอยู่อย่างนั้น
เวลาเดือนกว่าที่ผ่านไปผมพอทำใจได้มากขึ้น แม่ผมเค้าก็เหมือนกัน ยังคงมาเฝ้าพ่อทุกวันตอนช่วงเย็นหลังจากเลิกงานแล้ว ส่วนไอ้ป้างเหรอครับ ช่วงนี้คิวละครมันเยอะมากจริงๆเลยยิ่งไม่มีเวลา แต่ก็เอาเหอะว่ะน้ำขึ้นก็ต้องรีบตักนี่นะ
ทุกๆครั้งที่มาเยี่ยมพ่อผมจะมานั่งข้างเตียงจับมือพ่อไว้แล้วก็คุยกับเค้าไปเรื่อยๆ ไม่รู้ดิ ผมยังเชื่อว่าพ่ออาจจะพอรับรู้สิ่งที่ผมพูดได้บ้างก็ได้ เพียงแต่ว่าพ่ออาจจะขยับตัวแสดงอาการรับรู้ไม่ได้เท่านั้นเอง ก็ขอให้มันเป็นแบบนั้นจริงๆเหอะว้าเพราะผมจะบอกพ่ออยู่ตลอดว่าผมขอโทษในทุกๆอย่างที่ผ่านมาและอยากให้พ่อฟื้นขึ้นมาซะที ผมกับแม่กับไอ้ป้างกำลังรออยู่ และที่สำคัญที่สุดคือ ผมรักพ่อมาก
แต่มีครั้งนึงพอแม่เห็นผมทำแบบนี้แล้วแม่ร้องไห้เลยครับ ผมต้องปลอบแม่ไปว่าให้ผมทำไปเถอะ ถึงพ่อจะรับรู้ไม่ได้ก็ไม่เป็นไรเพราะว่านั่นน่ะมันเป็นสิ่งที่ผมควรทำมาตั้งนานแล้ว แต่ก็เป็นแค่ความคิดที่จะทำเฉยๆไม่เคยได้ทำจริงๆ
เห็นแม่เป็นยังงี้แล้วผมก็ใจหายเหมือนกัน คิดว่าแม่คงเหนื่อยๆกับการที่ต้องทนเห็นพ่อเป็นแบบนี้มาตลอดนั่นแหละ ผมเลยต้องให้กำลังใจแม่เค้าว่าเรายังพอมีหวังอยู่ อย่าเพิ่งท้อไปเลย และจากนั้นมาผมก็จะคุยกับพ่อแบบนี้ทุกครั้งที่มาเยี่ยม
อย่างวันนี้ก็เหมือนกัน ผมนั่งจับมือพ่อแล้วก็เล่าว่าผมไปทำงานเป็นยังไงบ้าง
" เห็นมั๊ยล่ะพ่อ ตอนนี้ผมเป็นกุ๊กโรงแรมห้าดาวแล้วนา อีกไม่นานหรอกจะไต่เต้าให้ได้เป็นเชฟเลย พ่อไม่ต้องห่วงผมแล้วนะ แต่ตอนนี้ผมอยากให้พ่อตื่นขึ้นมาซะทีเหอะน่า นอนมาตั้งนานแล้วน่าเบื่อแย่ แม่เค้าก็ห่วงพ่อนะครับ"
แม้ว่าพูดไปตั้งนานพ่อก็ยังคงนิ่งไม่ไหวติงเหมือน้ดิม แต่... นี่ผมว่าผมตาไม่ฝาดนะ พ่อมีน้ำตาไหลอ่ะ
" แม่ๆ พ่อน้ำตาไหลอ่ะครับ" ผมตื่นเต้นรีบหันไปบอกแม่ทันที
" หือ.... พ่อเค้าอาจจะเคืองตาอะไรรึเปล่าลูก" แม่บอกแล้วก็เดินมาดูพ่อใกล้ๆ
" ไม่รู้ดิครับ... เนี่ย พอผมพูดกะพ่อจบปั๊บพ่อก็น้ำตาไหลออกมาทันทีอ่ะ ยังกะว่าพ่อรับรู้ที่ผมพูดเลยนะ"
" เอ๊ะ... จริงเหรอลูก คุณ... คุณได้ยินชั้นมั๊ย" แม่ลองพูดกับพ่อดูบ้าง น้ำเสียงแม่สั่นเหมือนจะร้องไห้
" แม่... งั้นเอางี้ ผมว่าเรียกพยาบาลเค้ามาลองดูหน่อยดีกว่า นะครับ"
" ก็ดีลูก ลองเรียกเค้ามาดูหน่อยละกัน"
ผมเดินออกไปเรียกพยาบาลมาดูแต่เค้าก็แค่บอกว่าเป็นอาการอย่างนึงของคนไข้เท่านั้น เพราะดูจากคลื่นสมองก็ยังปกติไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไร เฮ้อ... ก็ทำเอาผมกับแม่รู้สึกผิดหวังไปเหมือนกัน อุตส่าห์คิดว่าพ่ออาจจะรู้สึกตัวแล้ว แต่ช่างเหอะ ผมยังเชื่อนะว่าสักวันพ่อจะต้องฟื้นในเร็วๆนี้แหละ
-
-
มินเก็บข้าวของกับเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเพื่อเตรียมตัวไปรับน้องวันพรุ่งนี้เช้าอยู่ครับ ตามกำหนดการเห็นว่าไปกันที่เพชรบุรีสองวัน ค้างก็แค่คืนเดียวเพราะเป็นทริปสั้นประหยัดงบ ผมนั่งมองน้องไปก็ยังห่วงๆอยู่ดี ไอ้รุ่นน้องที่ผมฝากฝังมินไปมันจะได้เรื่องมั๊ยว้า
" ไม่ต้องห่วงหรอกครับยังไงไอ้แมนก็ยังอยู่ทั้งคน ถ้ามีอะไรเราจะจัดการมันให้น่วมไปเลย" น้องยิ้มแป้นบอกผมแล้วก็เข้ามานั่งข้างๆ
" ครับ... พี่ก็ฝากไอ้รุ่นน้องรหัสพวกพี่ไปแล้วนะว่าให้ดูแลเราเป็นพิเศษ"
" แหม... ห่วงผมขนาดนี้ยังกะว่าผมจะไปรบแน่ะ" หึ.... ยังจะมาหน้าเป็น จะเดินเข้าปากเสือปากตะเข้อยู่แล้วยังไม่รู้ตัว
" ก็ต้องป้องกันไว้ก่อนนี่ครับ แล้วพรุ่งนี้จะออกไปกี่โมง หือ... แล้วเค้านัดเจอกันตรงไหนล่ะ"
" อืม... ก็สักตีห้าครึ่งอ่ะ เค้านัดตรงหน้าม.เดี๋ยวผมกะไอ้แมนเดินไป พี่ไม่ต้องมาส่งผมนะ ต้องไปทำงานนี่" มินพูดดักผมไว้เรียบร้อย ก็จริงของน้องมัน ถ้ามานี่ก่อนผมคงไปทำงานไม่ทัน โรงแรมผมอยู่ไกลไปถึงไหนๆโน่น
" ครับ งั้นเราคอยโทรหาพี่เรื่อยๆนะว่าไปถึงที่แล้วเป็นยังไงโดนให้ทำอะไรมั่ง พี่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงมาก"
" คร้าบๆ จะคอยโทรรายงานตลอดเลยละกัน ไม่ต้องห่วงครับ" มินแกล้งพูดเสียงยานๆล้อเลียนผม
" ไม่ห่วงได้ไงล่ะ มีแต่คนคอยจ้องจะจีบแฟนพี่อ่ะ ยังไงก็อยู่กะไอ้แมนเอาไว้นะห้ามไปไหนคนเดียวเด็ดขาดเลย" ผมกำชับ น้องมันก็ยังหัวเราะ
" คร้าบ... จะอยู่ติดกับไอ้แมนตลอดเลยละกัน มีอะไรอีกมั๊ยครับคุณพี่..." มินลอยหน้าล้อเลียนผมอีก ทีนี้ผมเลยคว้าตัวมาหอมแก้มไปซะหนึ่งที
" นี่แน่... ล้อเลียนพี่เหรอ" ผมแกล้งกอดน้องไว้แน่น เจ้าตัวก็เลยดิ้นๆไปมาแล้วก็หัวเราะคิกคัก หึๆ เรื่องอะไรจะปล่อยล่ะ
" อย่าครับ อือ....อ" มินปรือตาร้องครางขึ้นเพราะผมจูบไปตามซอกคอและหู
" พี่ขอนะครับ นะ..." หน้าด้านไปมั๊ยเนี่ยกู แต่... ด้านก็ด้านวะ เหอๆ ว่าแล้วก็จูบไล่ไปถึงไหล่ เฮ้อ... ชื่นใจจริงๆ
" อือ....อ อย่าเลยครับ พรุ่งนี้ก็ต้องรีบตื่นกันแต่เช้านะ เอาไว้ให้มินกลับมาก่อนนะครับ กลับมาแล้วจะทำอะไรก็ได้" น้องต่อรอง
" จริงนะ กลับมาแล้วให้ทำทุกอย่างจริงนะครับ" ก็ต้องหยุดไว้แค่นั้นว่ะ ไม่งั้นพรุ่งนี้อาจมีตื่นไม่ไหวกันได้ อิอิ
"........... " มินไม่ตอบแต่หน้าแดงๆอยู่แล้วก็เอื้อมไปปิดซิปกระเป๋า
" โอเคๆ ตกลงพรุ่งนี้ตีห้าครึ่งใช่ป่ะ งั้นเดี๋ยวรีบนอนนะครับ พี่ไปล่ะ" ผมจำต้องลาน้องมันก่อนว่ะ อิอิ แต่ก็ไม่เป็นไร เอาไว้หลังจากผ่านช่วงนี้ไปให้อะไรๆมันเสร็จเรียบร้อยไปให้หมดก่อน ทีนี้ล่ะผมจะอยู่กะมินให้เต็มๆกว่านี้ เพราะน้องมันรับปากแล้วนี่ว่าถ้ากลับมาจากโน่นผมจะทำอะไรก็ได้ ฮ่าๆๆ ระหว่างนี้ก็อดเปรี้ยวไว้กินหวานละกัน
-
-
รุ่งขึ้นผมงัวเงียตื่นมาตอนตีห้าก็โทรหาน้องทันที มินบอกผมว่าออกมารอรถกับพวกเพื่อนๆที่หน้าม.แล้วเรียบร้อย เฮ้อ... ก็ได้แต่บอกน้องมันไปอ่ะครับว่าดูแลตัวเองดีๆ แต่หลังจากนั้นก็โทรไปกำชับไอ้พวกน้องๆรหัสของผมอีกที หวังว่างานคงเรียบร้อยด้วยดี กลับมาจะได้สมนาคุณ หึๆ
" เฮ้ย... เป้ง วันนี้งานช้างอีกแล้วว่ะ เห็นว่าเป็นงานแต่งงานใครไม่รู้แต่จัดใหญ่มากอ่ะ เหมาฟลอร์ทั้งหมดจัดงานเลย" ผมมาทำงานเข้ามาถึงที่ครัวไอ้เอ้ก็บอกผมทันที
" เหรอวะ เออๆ งั้นเดี๋ยวถามพี่นุเลยว่าต้องเตรียมอะไรยังไงมั่ง" ผมบอกมันแล้วก็เดินไปหาพี่นุด้วยกัน พี่นุก็แจงรายละเอียดแบ่งหน้าที่ให้พวกผมเรียบร้อย จากนั้นก็แยกย้ายกันไปเตรียมงาน ผมก็แพคคู่อยู่กะไอ้เอ้มันไปตลอดจนไอ้พี่ไมค์มันคงหมั่นไส้มั๊ง
" เอ้านี่... น้อง ยังเหลือนี่อีกเน้อ ช่วยหน่อยละกัน" มันแกล้งผมอีกละ โยนงานมาให้ผมกะไอ้เอ้เพิ่ม หอมแดงเป็นกิโลเลยว่ะต้องปอกให้หมดนั่นเลยด้วย
" เฮ้ยพี่... โห... มันเยอะนะเนี่ย" ไอ้เอ้บ่นขึ้นมาทันที
" ก็ช่วยกันตั้งสองคน แหม... พวกน้องออกจะชำนาญนี่นา ปอกหอมแค่เนี้ย ชิลล์ๆ งั้นเดี๋ยวพี่ไปช่วยป้าๆเค้าก่อนนะ ขอบใจมาก" มันยิ้มเย้ยๆพวกเราอีก ผมก็เบื่อนะแต่ขี้เกียจจะไปอะไรกะมันให้เสียอารมณ์อีก
" ช่างเหอะวะมึง บอกแล้วทนได้ก็ทน ยังไงเราก็ต้องทำอยู่นี่อีกนาน ทำใจไว้เหอะมึง"
" แหม... นี่พูดยังกะไม่ใช่มึงเลยนะเนี่ย เดี๋ยวนี้มึงโคตรใจเย็นเลยว่ะ ไม่งั้นป่านนี้มึงโวยมันไปแล้วกูว่า เปลี่ยนไปจริงๆนะมึงเนี่ย"
" ก็เออ... คนเรามันก็ต้องมีมั่งล่ะวะ ใจเย็นได้ก็เย็น แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราต้องยอมมันตลอดไปหรอก สักวันค่อยเอาคืนมันละกัน" ก็ได้แต่ฝากความแค้นนี้ไว้กะมันก่อน สักวันเหอะมึง... กูเอาคืนแน่
-
-
เป็นอันว่าผมก็ต้องมานั่งปอกหอมกะไอ้เอ้ด้วยความเซ็ง ในขณะที่คนอื่นๆเค้าวิ่งกันขาแทบขวิดเพราะต้องเตรียมงานเยอะมาก ก็อาหารที่จะขึ้นเสิร์ฟโต๊ะบุฟเฟต์ทั้งหมดล่ะครับ รวมทั้งของหวานที่ต้องไปช่วยฝ่ายเบเกอรี่เค้าเตรียมด้วยอีกส่วนนึง
แม้ว่าจะดีตรงที่เราไม่ต้องไปวิ่งวุ่นกะคนอื่นๆเค้า แต่ผมว่ามันไม่ได้ประสบการณ์ว่ะ ก็ต้องมานั่งปอกหอมอยู่ยังงี้มันจะได้อะไรล่ะวะ
" เอ้อ... เป้ง เอ้ เดี๋ยวพวกเรามาช่วยป้ามนเค้าจัดถาดออร์เดิร์ฟขึ้นบุฟเฟ่ต์นะ แล้วก็... เดี๋ยวค่อยไปช่วยพี่พรเค้ายัดไส้ไก่อบต่อเลย" พี่นุมาสั่งการเราครับ เหมือนพระมาโปรด เป็นอิสระจากหอมแดงซะทีกู ผมกะไอ้เอ้เลยทิ้งมันไว้ยังงั้นทั้งถุงแล้ววิ่งไปหาป้ามนเค้าทันที
พอหลังจากที่เราทำงานกันง่วนไปทั้งวันก็ถึงเวลาเลิกงานของรอบผมซะที แน่นอนว่าอย่างแรกที่ผมทำคือโทรหามินทันที แต่... ไม่มีใครรับ โทรไปซ้ำก็เหมือนเดิม ชักฉุนเลยว่ะ ห่วงน้องขึ้นมาทันทีอ่ะ
ตอนนี้ผมคิดอะไรไม่ออกเลยต้องโทรไปหาไอ้พีน้องรหัสผมแทน
" เฮ้ย... ว่าไงวะพี น้องกูเป็นไงมั่งเนี่ยตอนนี้ กูโทรไปเค้าก็ไม่ได้รับ"
" อ๋อ... ครับ ไม่มีอะไรพี่ ตอนนี้ให้น้องมันไปรวมกันอยู่ที่หาด เราเลยให้น้องฝากโทรศัพท์กะของใช้ไว้รวมกันน่ะครับ แต่ไม่ต้องห่วงนะพี่ รับรองว่าผมดูแลน้องพี่อย่างดีไม่ให้ใครมาแตะต้องแน่นอน"
" เออ... ถ้างั้นก็โอเค แล้วจะปล่อยน้องตอนไหนล่ะ กูจะได้โทรไปหาน้องมันได้"
" ก็อีกแค่แป๊บเดียวอ่ะพี่ นี่เราก็ไม่ได้แกล้งอะไรน้องมันเยอะหรอก ชิลล์ๆเอง เดี๋ยวก็ให้แยกย้ายกันไปเล่นน้ำแล้ว" ไอ้พีมันบรรยาย นั่นเลยทำเอาผมเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าทำไมดูๆท่าทางเหมือนมินก็อยากจะไปรับน้องมากยังงั้น สงสัยคงเพราะน้องมันอยากไปทะเลนี่เอง
ถ้างั้นก็ดีแล้วล่ะนะ มินได้ไปเที่ยวทะเลด้วยและถ้าไม่มีอะไรจริงๆป่านนี้น้องคงสนุกมากแน่ๆ แต่ห่วงอยู่แค่อย่างเดียวอ่ะนะครับ กลัวว่าน้องจะโดนไอ้พวกผีทะเลมันลวนลามเอาน่ะสิ
-
-
ในที่สุดผมก็กลับมาบ้านและมารอกินข้าวกะแม่ แต่ใจอ่ะก็กระวนกระวายอยู่เพราะอยากคุยกะน้อง จนขี้เกียจจะรอแล้วผมจึงหยิบโทรศัพท์จะมาโทรหาแต่พอดีน้องโทรเข้ามาซะก่อน
" เป็นไงครับ ตอนนี้ทำอะไรกันอยู่เนี่ย"
" ไม่ต้องห่วงครับ เมื่อกี๊มินได้เล่นน้ำกะพวกเพื่อนๆด้วย สนุกมากเลย นี่เดี๋ยวก็จะไปกินข้าวกันแล้วครับ"
" แล้วมีใครมาวุ่นวายด้วยมั๊ยครับ หรือมีใครมาแซวมาเกาะแกะรึเปล่า"
" ไม่เลยครับ ก็พี่ยื่นคำขาดไปแล้วนี่ ไม่มีใครกล้ามายุ่งเลยครับ" เฮ้อ... โล่งไปทีว่ะ แสดงว่าไอ้พวกน้องๆผมมันทำงานได้ดี
" ดีแล้วครับ มินสนุกดีก็ดีแล้วล่ะ พี่ก็เป็นห่วงน่ะ"
" ก็บอกแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงแล้วครับ เนี่ยมินสนุกมากๆเลย ดีจังที่ได้มา ไม่งั้นคงเสียดายแย่เลย"
" แหม... พี่ก็ว่าแล้วได้ไปทะเลนี่นะ มินคงอยากไปอยู่แล้วสิ ไอ้เราก็ห่วงแทบแย่อ่ะ"
" คร้าบ... เพราะงั้นก็ไม่ต้องเป็นห่วงแล้วนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่ำๆก็กลับไปแล้วครับ"
" โอเคๆ งั้นแค่นี้ก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวมินไปทานข้าวเหอะ รักนะ จุบุๆ" ฮ่าๆ หวานซะหน่อย น้องมันก็หัวเราะชอบใจใหญ่
เป็นอันว่าเคลียร์หมดห่วงได้ซะที เหลือแค่รอวันพรุ่งนี้ให้น้องกลับมาแค่นั้น แต่นี่ก็เริ่มคิดถึงน้องมันซะแล้วว่ะ เป็นเอามากนะเนี่ยกู
-
-
หลังจากที่มินกลับมาบ้านแล้วน้องก็เล่าให้ผมฟังว่าสนุกมากอย่างโน้นอย่างนี้ ได้เล่นน้ำ ได้เล่นสนุกหลายอย่าง แต่ไอ้แมนมันมากระซิบผมทีหลังว่ามันมีเรื่องที่ไม่ค่อยจะสู้ดีนักอยากปรึกษาผม
" ทำไมวะมึง มีใครมาอะไรอีกเหรอไง"
" ก็ไม่เชิงพี่ แต่ดูๆเหมือนว่าในกลุ่มเพื่อนๆอ่ะมันแยกออกเป็นสองสามฝ่ายอยู่ มีกลุ่มพวกผมกะมินแล้วอีกกลุ่มเป็นกลุ่มของคนชื่อแต๊กน่ะ พวกผมจะไม่ค่อยถูกกะมันเลยนะตอนนี้ ยิ่งหลังจากกลับจากรับน้องนี่มันยิ่งประกาศตัวเป็นศัตรูกะพวกเราชัดเจนเลย"
" หือ... แล้วคนชื่อแต๊กเนี่ยมันเป็นใครเหรอวะ เด็กปีหนึ่งเหมือนมึงเหรอ"
" ใช่พี่... แต่อีนี่มันก็แค่เกย์แรงๆคนนึงเท่านั้นอ่ะ แล้วผมว่ามันคงเขม่นๆไอ้มินมาตั้งแต่แรกแล้วล่ะ เพราะมินมันสวยกว่าเด่นกว่ามากใครๆก็รุมชอบ มันคงอิจฉาอ่ะ"
" อืม... ไอ้นี่ วอนซะแล้วนะมึง ถ้ากล้ามาแหยมกะมินเดี๋ยวแม่งได้เจอกูแน่" ผมหมายหัวแม่งทันที
" เนี่ยพวกเราก็คงต้องระวังๆตัวไว้มั่ง ดูท่าทางมันจะร้ายมากอยู่อ่ะ"
" เออ... งั้นมึงก็คอยดูๆน้องมันหน่อยละกัน แล้วถ้ามีอะไรขึ้นมารีบโทรบอกกูทันที กูจะจัดการให้" หึ... อุ้มแม่งไปเผานั่งยางซะเลย เหอะๆ โหดไปเหรอ...
พอคุยกะไอ้แมนเรียบร้อยผมก็มานั่งคุยกะน้องต่อ ก็มันยังอยากคุยอยากกอดให้มันหายคิดถึงนี่นา เว่อร์ได้อีกกู
" แล้วตกลงนี่ไม่มีใครมาตามจีบแล้วแน่เหรอ"
" ก็... ยังพอมีอยู่นะ" มินพูดแล้วทำหน้านิ่งคิด
" ใครมันยังกล้ามาจีบเราอีกเนี่ย หือ..."
" ก็คนอื่นๆเค้ายอมแพ้ไปหมดแล้ว เหลือแค่เพื่อนที่ชื่อรุต กับรุ่นพี่ปีสามชื่อบอสอ่ะครับ"
" หือ... ปีสาม ชื่อบอสเหรอ" เอาล่ะครับ ฉิบหายแล้ว ไอ้บอสงั้นเหรอ
" อืม... ครับ ทำไมเหรอ พี่บอสเค้าทำไมเหรอครับ" น้องทำหน้าสงสัย
" อ๋อ... ก็ไม่มีอะไรครับ พี่ไม่ค่อยถูกกะพี่รหัสของไอ้บอสมันน่ะ เลยไม่ถูกกะมันไปด้วยไง" คิดแล้วเซ็งเลยครับ ไอ้ห่าบอสนี่มันเป็นน้องรหัสของไอ้กรอีกทีนึง และผมกับพวกไอ้เอ้ไม่ถูกกะมันอย่างมากเพราะไอ้กรนี่แม่งเคยมีเรื่องกะพวกผมมาก่อน ก็เรื่องหญิงนี่แหละครับ
ตอนนั้นมันพยายามมาแย่งคนที่คบกะผมอยู่ตอนนั้นแต่ไม่สำเร็จ มันก็เลยพยายามมาหาเรื่องพวกผมเรื่อยๆ โคตรจะพาลเลย จนวันนึงก็มีเรื่องชกต่อยกันไปรอบนึง ดีว่าเรื่องไม่ถึงฝ่ายปกครองนะ ไม่งั้นผมคงแย่ พ่อฆ่าผมแน่ๆ แล้วนี่... มันจะต้องมาซ้ำรอยเดิมอีกเหรอวะ
" อืม... งั้นจะทำไงดีครับ นี่เค้าก็มาคอยคุยกะมินตลอดเลย ยังงี้ก็คงต้องระวังตัวสิครับ"
" ครับ แล้วก็บอกมันไปเลยว่ามินมีแฟนแล้ว หล่อมาก รวยมากด้วย หน้าอย่างมันไม่มีหวังหรอก รอไปอีกร้อยปีละกัน" เหอะๆ ไม่หลงตัวเองเท่าไหร่เลยกู
" แหม... จะให้บอกไปตามนี้เลยเหรอครับเนี่ย ฮะๆๆ" น้องมันก็หัวเราะใหญ่
" ก็มันจริงนี่นา แฟนมินออกจะเพอเฟคขนาดนี้ อย่างมันอ่ะต้องไปเกิดใหม่ก่อนนะแล้วค่อยคิดจะมาแย่ง"
" โอเคครับ ฮะๆๆ .... เอ้อ... จริงด้วยครับ ลืมบอกไป อีกสักสามอาทิตย์เค้าก็จะประกวดดาวเดือนแล้วนะพี่ คงต้องเตรียมตัวเพราะทุกคนบังคับให้มินประกวดแล้วอ่ะ" เฮ้อ... ลืมเรื่องนี้ไปเลยว่ะ ต้องเปลืองตัวอีกแล้วเหรอวะ เมียกู...
" อืม... แล้วเค้าต้องทำอะไรมั่งครับ" ผมก็ต้องยอมอ่ะนะ มาถึงขั้นนี้แล้วนี่
" ก็เห็นว่าให้เตรียมการแสดงบนเวทีอ่ะครับ อะไรก็ได้ แต่ยังไม่รู้จะเอาอะไรดีเลย"
" งั้นก็ต้องลองไปคิดๆดูนะ ถ้าจะให้ดีก็น่าจะเป็นอะไรที่แปลกแตกต่างจากคนอื่นๆหน่อย ไอ้พวกร้องเพลง เล่นดนตรี รำไทยอะไรยังงี้มันเกร่อน่ะ"
" นั่นแหละพี่ เลยเป็นปัญหาอยู่นี่ไง ยังคิดไม่ออกเลย"
" ก็ค่อยๆคิดไปครับ ยังพอมีเวลานี่" ผมแนะนำน้องไป ใจนึงก็ยังคิดว่าไหนๆก็ไหนๆวะ ถ้าน้องมันต้องประกวดจริงๆผมก็อยากให้ชนะได้ตำแหน่งมาน้องมันจะได้ภูมิใจ ยังไงผมก็เชียร์มันเต็มที่แหละ เมียกูต้องได้ที่หนึ่งเท่านั้น หึๆ
-
-
หลายวันผ่านไปมินบอกผมว่าไอ้เรื่องการแสดงนั่นรุ่นพี่ๆตกลงกันไปแล้วว่าจะให้มินเต้นเพลงที่มิกซ์กันเองจากเพลงหลายเพลง ก็มีทั้งเพลงอูลาล่าของโชว์เกิร์ล เพลงเหรอของซาซ่า ประมาณนี้ ฟังแล้วรู้เลยอ่ะว่านี่กะให้น้องโชว์เซ็กซี่อีกแล้ว จุดเริ่มต้นของการเปลืองตัวแน่ๆว่ะ
" จะดีเหรอครับเนี่ย พี่ว่าเพลงแบบนี้ท่าเต้นมันจะออกมาแบบว่า.... แรงไปมั๊ยอ่า" ผมเริ่มถามน้อง เพราะมันกังวลๆอ่ะนะ
" ก็เดี๋ยวมินดูก่อนครับ พี่ๆเค้าหมายมั่นปั้นมือมากเลยนะ พอดีว่างานนี้เค้าให้คนที่เข้าประกวดเต้นคู่กันไปเลยทั้งคนประกวดดาวและเดือน มินเลยต้องเต้นคู่กับเกรซเค้าครับ"
" แล้วน้องเกรซเนี่ยคือคนที่ประกวดดาวใช่ป่ะ"
" ครับพี่ แล้วนี่พวกเราก็ต้องเริ่มซ้อมกันตั้งแต่พรุ่งนี้ไป คงกลับเย็นทุกวันแหละ นี่ก็เหลืออีกไม่กี่วันแล้วคงต้องขยันให้มากๆเลย"
" ครับ เห็นเราตั้งใจยังงี้ก็ดีแล้วล่ะ อืม... งั้นพี่จะขอแอบไปดูตอนซ้อมหน่อยนะ"
" ฮะๆ พี่ไปดูตอนนี้มันก็ไม่ตื่นเต้นดิครับ มินอยากให้พี่เซอร์ไพร์สอ่ะ เพราะงั้นตอนนี้ปล่อยให้มินซ้อมไปก่อนแล้วเดี๋ยววันจริงพี่ต้องมาเชียร์ด้วย นะครับ" น้องทำเสียงอ้อนๆผมและตาวิ้งๆ เฮ้อ.... ใจอ่อนทันที แพ้ว่ะ ตาวิ้งๆเนี่ย
" ก็ได้ครับ งั้นวันจริงพี่จะพยายามไปเชียร์ให้ได้เลย" พูดไปใจก็กลัวเหมือนกันว่ามันจะตรงวันหยุดผมมั๊ยว้า
" ครับ ต้องมาให้ได้นะ" มินบอกแล้วก็ยิ้มแป้นกอดผมไว้ ท่าทางน้องมันก็คงอยากให้ผมไปเชียร์เต็มที่นั่นแหละ ก็เอาวะ ถ้าติดงานจริงๆผมจะโดดงานไปเลยละกันว่ะ แค่นี้เองจะกลัวทำไม
-
-
หลังจากที่ผมเช็ควันที่มินประกวดแล้วผมเลยตัดสินใจแลกวันหยุดกับพี่อีกคนที่ครัว โชคยังดีว่ะไม่งั้นผมคงไม่ได้ไปดูมินแน่ๆ แต่ตอนนี้อ่ะผมตื่นเต้นนะเนี่ย ไม่รู้ว่าน้องมันซ้อมเต้นเป็นไงมั่ง เล่นอุบไว้ไม่ให้เราไปแอบดูยังงี้
" พรุ่งนี้แล้วนะวันจริง ตื่นเต้นป่าวครับเนี่ย" ผมถามมินเพราะวันพรุ่งนี้มินต้องขึ้นแสดงจริงแล้ว
" ตื่นเต้นสุดๆเลยครับ แต่ก็ไม่ได้หวังอะไรมากอ่ะ ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร"
" ครับ... ดีแล้ว ก็ทำให้ดีที่สุดอ่ะเนอะ"
" ใช่แล้ว... งานนี้มินจะทำให้เต็มที่ไปเลย พวกเพื่อนๆพี่ๆเค้าก็ลุ้นมินกันน่าดู แต่ อืม... มินว่ามินรู้สึกสบายใจที่ได้ร่วมสนุกกะเค้าแค่นี้ก็พอแล้วล่ะ ถึงจะไม่ได้ที่หนึ่งก็ไม่เป็นไรหรอก"
" ดีมากครับ งั้นก็สู้ให้สุดๆ พี่จะไปเชียร์เราแน่นอน" ผมรับคำมินอย่างมั่นใจ เอาล่ะวะ พรุ่งนี้จะได้รู้กันล่ะว่ามินจะได้เป็นเดือนกะเค้ารึเปล่า แต่ผมอ่ะหวังไปแล้วเรียบร้อย ก็บอกแล้วเมียผมสวยน่ารักขั้นเทพขนาดนี้ไม่ได้ที่หนึ่งก็ให้มันรู้ไป ฮ่าๆๆ
******************************************
อิอิ น้องมินเหมือนจะมีคู่แข่งนะ พี่เป้งก็ด้วย จะทำไงล่ะทีนี้
แล้วมีใครเชียร์น้องมินให้ชนะประกวดมั่งรึเปล่าครับเนี่ย
หัวข้อ: [อาบใจด้วยไอรัก]ตอนอวสานครับ ปลายทางความรักจะเป็นอย่างไร p.39/19-03 (อ่าน 335501 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก